PET PREPREKA U MEDITACIJI I POSTIZANJU SAMADHIJA:

1. Sensual Desire: Craving for pleasure to the senses2. Anger or ill-will: Feelings of malice directed toward others

3. Sloth-torpor or boredom: Half-hearted action with little or no concentration

4. Restlessness-worry: The inability to calm the mind

5. Doubt: Lack of conviction or trust.

(godspace-msa.com/2012/09/05/lord-teach-us-to-pray-the-quietest-prayer-by-monette-chilson/)

OBRATITI PAŽNJU – IMATI NA UMU U SVOJOJ BR I SS PRAKSI!

Postaviti prepreke svakoj od ovih sklonosti: osmisliti strategiju koja ih unapred onemogućuje ili ih bar čini manje očekivanim, pristupačnim, prisutnim. Nakon što si dao sebi vremena da to lepo verbalno formulišeš, daj sebi vremena i da to lepo praktično primeniš.

Onirija, Hleb i Vino

           

                        Horheu Luisu Borhesu

Znam, budem li verovao u ove bogove, naći će se prilikȃ da im pronađem smisao. Budem li im dao bar deo te pozornice; raspremim li postelju u kojoj bi mogli počinuti; nađem li onu pravu reč, da ih uspavam. Od njihovog sna prašina se sleže po drveću - ko kaže da oni ne spavaju?

Išao sam, glave otvorene svakoj zbrci, tegleći svoj nemir, kao mazga. Ubij se, vikalo je granje; Ubij se, šaptala je reka. Zato sam živeo, stežući pesnicu. Mrzeo sam tu nenaseljenost, prostore što odjekuju od stalnog beščašća. Ako je prekasno, to nije zato što mi je manjkalo vremena. Video sam mirijade satī, uvek godinama pre svakog početka - u njima se ništa nije dešavalo. Krvnik samo sanja da mu sude: bezglavi čȋnovi između pauza, pauze krcate odveć običnim smrtima. I iz neučinjenog onda začeti bogovi - ko bi rekao da ih muči nesanica?

NABAVITI SLEDEĆE TEKSTOVE:

1.

Michael Caesar. Umberto Eco: Philosophy, Semiotics and the Work of Fiction. Cambridge: Polity, 1999. viii + 198 pp.

ZBOG:

Semiotics frequently is seen as having important anthropological dimensions; for example, Umberto Eco proposes that every cultural phenomenon may be studied as communication (sledi referenca na gornju knjigu).

(http://en.wikipedia.org/wiki/Semiotics)

2.

A Theory of Semiotics, Umberto Eco, Indiana University Press, 1976.

(https://books.google.rs/books/about/A_Theory_of_Semiotics.html?id=BoXO4ItsuaMC&redir_esc=y)

3.

Writings in General Linguistics Hardcover – September 28, 2006, by Ferdinand de Saussure (Author), Simon Bouquet (Editor), Rudolf Engler (Editor), Oxford University Press (September 28, 2006).

ZBOG:

Ferdinand de Saussure's Cours de linguistique générale was posthumously composed by his students from the notes they had made at his lectures. The book became one of the most influential works of the twentieth century, giving direction to modern linguistics and inspiration to literary and cultural theory. Before he died Saussure told friends he was writing up the lectures himself but no evidence of this was found. Eighty years later in 1996 a manuscript in Saussure's hand was discovered in the orangerie of his family house in Geneva. This proved to be the missing original of the great work. It is published now in English for the first time in an edition edited by Simon Bouquet and Rudolf Engler, and translated and introduced by Carol Sanders and Matthew Pires, all leading Saussure scholars. The book includes an earlier discovered manuscript on the philosophy of language, Saussure's own notes for lectures, and a comprehensive bibliography of major work on Saussure from 1970 to 2004.

It is remarkable that for eighty years the understanding of Saussure's thought has depended on an incomplete and non-definitive text, the sometimes aphoristic formulations of which gave rise to many

creative interpretations and arguments for and against Saussure. Did he, or did he not, see language as a-social and a-historical? Did he, or did he not, rule out the study of speech within linguistics? Was he a reductionist? These disputes and many others can now be resolved on the basis of the work now published. This reveals new depth and subtetly in Saussure's thoughts on the nature and complex workings of language, particularly his famous binary oppositions between form and meaning, the sign and what is signified, and language (langue) and its performance (parole).

(http://www.amazon.com/Writings-General-Linguistics-Ferdinand-Saussure/dp/019926144X)

PORODIČNI ZAKON

Izdržavanje punoletnog deteta 

Član 155.

  (1) Punoletno dete koje je nesposobno za rad, a nema dovoljno sredstava za izdržavanje, ima pravo na izdržavanje od roditelja sve dok takvo stanje traje.

 

                        (2) Punoletno dete koje se redovno školuje ima pravo na izdržavanje od roditelja srazmerno njihovim mogućnostima, a najkasnije do navršene 26. godine života.

 

                        (3) Punoletno dete u smislu st. 1. i 2. ovog člana ima pravo na izdržavanje od krvnih srodnika u pravoj ushodnoj liniji srazmerno njihovim mogućnostima ako roditelji nisu živi ili ako nemaju dovoljno sredstava za izdržavanje.

 

                        (4) Nema pravo na izdržavanje punoletno dete ako bi prihvatanje njegovog zahteva za izdržavanje predstavljalo očiglednu nepravdu za roditelje odnosno druge krvne srodnike.

Visina izdržavanja

 

Član 162.

 

                        (1) Poverilac izdržavanja može po svom izboru zahtevati da visina izdržavanja bude određena u fiksnom mesečnom novčanom iznosu ili u procentu od redovnih mesečnih novčanih primanja dužnika izdržavanja.

 

                        (2) Ako se visina izdržavanja određuje u procentu od redovnih mesečnih novčanih primanja dužnika izdržavanja (zarada, naknada zarade, penzija, autorski honorar itd.), visina izdržavanja, po pravilu, ne može biti manja od 15% niti veća od 50% redovnih mesečnih novčanih primanja dužnika izdržavanja umanjenih za poreze i doprinose za obavezno socijalno osiguranje.

 

                        (3) Ako je poverilac izdržavanja dete, visina izdržavanja treba da omogući najmanje takav nivo životnog standarda za dete kakav uživa roditelj dužnik izdržavanja.         

 

Nasilje u porodici

 

Član 197.

 

                        (1) Nasilje u porodici, u smislu ovog zakona, jeste ponašanje kojim jedan član porodice ugrožava telesni integritet, duševno zdravlje ili spokojstvo drugog člana porodice.

 

                        (2) Nasiljem u porodici, u smislu stava 1. ovog člana, smatra se naročito:

 

                        1. nanošenje ili pokušaj nanošenja telesne povrede;

                        2. izazivanje straha pretnjom ubistva ili nanošenja telesne povrede članu porodice ili njemu bliskom licu;

                        3. prisiljavanje na seksualni odnos;

                        4. navođenje na seksualni odnos ili seksualni odnos sa licem koje nije navršilo 14. godinu života ili nemoćnim licem;

                        5. ograničavanje slobode kretanja ili komuniciranja sa trećim licima;

                        6. vređanje, kao i svako drugo drsko, bezobzirno i zlonamerno ponašanje.

ZAKON O OBLIGACIONIM ODNOSIMA

Čl. 200 st.1

Za pretrpljene fizičke bolove, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjene životne aktivnosti, naruženosti, povrede ugleda, časti, slobode ili prava ličnosti, smrti bliskog lica kao i za strah sud će, ako nađe da okolnosti slučaja, a naročito jačina bolova i straha i njihovo trajanje to opravdava, dosuditi pravičnu novčanu naknadu, nezavisno od naknade materijalne štete kao i u njenom odsustvu.

PORUKA MILENKU SA FEJSA

Vrlo zanimljiva polemika sa Velisavljevićem, vrlo... toliko zanimljiva da mi se pripilo pivo čitajući je Vidi se da ste iz istih rovova izašli, lepo rešetate jedan drugog na kulturan način... to je deo naše zajedničke filološke ostavštine, i sve je to lepo i fino. Samo, mislim da je malo pišanje uz vetar i mlaćenje prazne slame - ili pišanje uz slamu i mlaćenje praznog vetra... U svakom slučaju nešto gde ima dosta slame i vetra, i to poslovično slikovitih. Nemam, iskreno, pojma ni ko je taj Bazdulj, ni koje su konkretne malverzacije rađene oko preuzimanja "Politike" (ne znam ni taj moj prezimenjak ko je), a još manje koja im je trenutna uređivačka politika, ali imam prilično jasnu predstavu o tome ko šta u vašoj diskusiji zastupa, i kojim argumentima, i čini mi se da vetar i slama tu jebu kevu iz dva glavna razloga:

1) prvi, što jedno već univerzalno, istorijski ukorenjeno stanje u domenu SVAKE kritike primenjujete na pojedinačan, prilično marginalan, i beznačajan slučaj; i

2) drugi: što jedan određeni aspekat vrlo kompleksne mreže problema izdvajate kao izolovanu i dominantnu problematiku, tj. jedan sindrom - konstelaciju simptoma - zamenjujete pojedinačnim simptomom, koji je samo deo (bitni, ali ne jedini - i definitivno ne samostalni) odgovarajuće celine. Pod

1) prvim razlogom podrazumevam "istorijski a priori", što bi reko my homie Fuko, SVAKE verbalne diskusije, svih oblika otvoreno i prikriveno kritičkog diskursa (gde prikriveno kritički diskurs označava takve široko postavljene pristupe, poput analitike i hermeneutike, koji su dovoljno formalizovani da mogu da odaju utisak naučnog duha, tj. nepristrasnosti i "objektivnosti", Nejdželovog view from nowhere), koji jasno kaže: svaka rasprava je verbalni napad, jezički ekvivalent ulične tuče, ali ne baš prostog pesničenja, već više kao goloruki or francuski boks, sa malim grupom ograničenja i zabrana, naspram mora mogućih zakucavanja i niskih udaraca; sama PRAVILA te igre određuju "prljave poteze" i udarce ispod pojasa. To nema veze sa podelom levo-desno, ni sličnim binarnim opozicijama (reformista-konzervativac, pravoverac-jeretik, sofista/demagog-filozof/dijalektičar), već sa prirodom ljudskog dijaloga uopšte, i arsenalom koji svakom diskutantu stoji na raspolaganju. Argumentum ad hominem, ili ta vaša "dehumanizacija oponenata", postoji otkad je sveta i veka - i ne svodi se samo ni na ruženje, nipodaštavanje, klevetanje i demonizaciju protivnika, već priziva mnogo širi spektar detronizacije i debilizacije suparničkih stavova, načina mišljenja, ideološkog opredeljenja i društvene pripadnosti: ličnost oponenta je samo jedna u nizu "tačaka pritiska" na koje se cilja, da se sagovorniku - tj. njegovom diskursu (u bahtinovskom smislu, gde mnoštvo diskursa, koji su svi kulturološki, socijalno, idejno i pragmatički diferencirani i markirani, sačinjava heteroglosiju, višeglasje tj. višejezičnost svakodnevice i svih istorijskih svakodnevica: bez nekog izvornog, "mother-ship" jezika koji bi sve te jezike supsumirao kao sistem neutralnih gramatičkih pravila) - izvuče tlo pod nogama. NE POSTOJI neutralna, fer-plej diskusija, ne postoji nepristrasna kritika (to je contradictio in adjecto), nema "poštenja" u borbi jezika; ili se a) rešeta logika i procedure rasudjivanja - koje nisu univerzalno važeće, vrednosno predodredjene i apsolutno potvrdive ili osporive da bi se mogle tako "objektivno" rešetati sa jedne fiksne, istinite i definitivne meta-pozicije; sorry dragi Kante i kategorički imperativu, sorry dear Chomsky and "conception of human nature" - da se zadržimo samo na etici, pošto je najrelevantnija u vašem političkom kontekstu, iako stvar podjednako važi i za epistemologiju i čisto "deskriptivne", tj. ne-preskriptivne/ne-proskriptivne principe... Ljudsko mišljenje (opšteljudski kriterijumi istinitosti procesa mišljenja) je in general progresivno, i stalno prevazilazi svoje elementarne principe: počev od Njutn-Lajbnicovog infitezimalnog računa, koji razrešava Zenonove paradokse, do

teorije skupova, koja direktno opovrgava zdravorazumsko i Duns Skotovo rasuđivanje da "nijedna stvar ne može biti veća od sebe same", pa do kvantne mehanike koja protivreči klasičnoj mehanici i ljudskim moćima imaginacije (o čemu smo pre neku noć, sećaš se, brbljali dva sata, i zbog čega sam triput odustao od pišanja na pola puta do wc-a). b) pobijaju iznesene činjenice - što je vrlo zajebano, jer su činjenice uvek nepotpune, kontekstualne, i smisaone - ne u smislu da nešto označavaju, već da se uvek izriču unutar jednog određenog smisla, tj. uklapaju se u sistem značenjskih odnosa koji je mnogo širi od značenja te same konkretne činjenice, i koji uključuje i svrhe govora, pretpostavke opštijeg i manje opšteg tipa, opalizaciona "odstupanja" (ex Ingarden, per Stojanović) - od (problematične) doslovnosti do potpune antifraze - načelno neprecizne formulacije - Deridina differance, koja podrazumeva podjednako "odlaganje" i "klizanje" reči (koja je tačna nadmorska visina preko koje brdo postaje planina?) kao i njenu diferencijaciju preko opozicija i hijerarhija (ako ne razumeš šta su nizija, dolina, breg, brdo, i sl. kako ćeš uopšte znati šta je planina?)... itd. - al stvarno itd. - ima toga još pun kurac (poli-funkcionalnost, retoričke distorzije, faktografske nepreciznosti koje iziskuje sam proces izlaganja, udeo motivacije i problem njenog pouzdanog određivanja...); a i za prethodne dve odlike važi the same: da nisu akcidentalne, tj. da tu ih ima, tu ih nema, od slučaja do slučaja, nego, batice moj, NAČELNE. Čak i da izuzmemo sve gornje "jezičke" tj. semantičke probleme, i pravimo se kao da reči precizno denotiraju svoj predmet i iznose svoj referent na zlatnom poslužavniku, snabdeven svim začinima smisla kao prava azijska kuhinja, JEDINI način da neka činjenica bude zaista potpuna, odnosno shvatljiva u svojoj "činjeničnosti", tako da se o njoj može suditi, procenjivati njena istinitost i donositi zaključak o njenim implikacijama, jeste da bude POTPUNO kontekstualizovana: tj. da se uz nju priloži i jedna borhesovska peščana knjiga o svim ostalim činjenicama koje su s njom u bilo kakvoj posrednoj i neposrednoj vezi; što će reći jedna kompletna arhiva svega što postoji i postojalo je, bar u nekom pristojnom rasponu vremena (npr. par milenijuma). Sve ostalo je less than sufficient, jer se popunjava tendeciozno odabranim korelativnim faktima adresanta - koji su sugestivni već samim tim što određuju šta je značajno i relevantno, a šta nije - i polovičnim, s koca i konopca pokupljenim "susednim" činjenicama adresata (sa svim brkanjima kontigviteta i kauzaliteta na koja je upozoravao još Aristotel, previdima, omaškama, supstitucijama i ličnim asocijacijama, u zavisnosti od toga koju boju gaćica je adresat nosio kad mu je neko prvi put pipkao pišu, a da to nije bilo zbog menjanja pelena). Naravno, izvestan kontekst obezbeđen je već blagodarnošću samog automatizma svesti, otpre pohranjenim informacijama i više-manje dostupnim sećanjima primaoca, kao i malobrojnim dodatnim podacima pošiljaoca te činjenice - ali, potencijal za izvitoperenje s prve, i zloupotrebu s druge strane toliki je da je merljiv samo astrofizičkim merama... Govoriti o pouzdanosti neke činjenice, iz te perspektive, isto je što i procenjivati pouzdanost kola posmatrajući ih otpozadi, parkirana u neosvetljenoj garaži, s razdaljine od 10 metara i s dioptrijom -2, -3, levo oko još pomalo astigmatično, a naočara ni od korova. Što se, pak, tiče istorijskog konteksta, tj. svih podataka koji su se odigrali u ličnoj, grupnoj (da ne kažem klasnoj, jer mislim na sve fizički-ekonomsko-politički povezane zajednice, ma kojeg obima), ili narodnoj prošlosti - ili u prošlosti nekog aspekta ljudskog delanja, oblasti znanja, klase institucija - tu je stvar još zapetljanija i beznadežnija: samo Berklijev Bog, koji garantuje postojanje onog ni-od-kog-opaženog i nigde-registrovanog imao bi neke šanse da jamči za svoje utiske i zapažanja - pa i on bi se proveo ko bos po trnju pri malo rigoroznijoj proveri. Nikakva tehnološka pomagala ne mogu GARANTOVATI istinitost nekog istorijskog fakta, jer kod njih, još više nego u slučaju savremenih događaja, nad međusobno povezanim zbivanjima i uopšte informacijama prevagu odnose relacije i smisao tih relacija (na stranu nepouzdanost izvora, pristrasnost i vrednosni sistem "kolekcionara", ideološka zastranjenja i rekla-kazala izvitoperenja, kao i greške u

dokumentovanju, greške u kopiranju i prenošenju, naknadne interpolacije, eto, baš ko ti kad interpoliraš, čitava lepeza čulnih varki i intelektualnih zabluda): još Marks je lepo hegelijanirao o tome kako lažna svest prikriva stvarni smisao proizvodnih odnosa - samo bi to trebalo primeniti na mnogo širi domen društvenih i inter-subjektivnih, pa čak i čisto ličnih relacija. Sranje u kom se čovek nalazi počinje da smrdi tek mnogo kasnije; stvarni akteri i veze počinju da se otkrivaju tek kad njihova igra već krene da jenjava; svi elementi potrebni da se sklope kockice inventiraju se kad prođe dovoljno vremena da se saznaju pojedinačno svaki za sebe - a u trenutku događanja, čovek ponajmanje zna šta se zaista zbiva. Ukratko, kao što Hačionova i Riker ponavljaju do iznemoglosti, svaka rekonstrukcija "istorijskih činjenica" zahteva konstrukciju; svaka konstrukcija stvar je fiktivnog povezivanja, ne činjeničnog stanja; i bez te rekonstrukcije-konstrukcije nikad ne bi ni bilo ma kakvog činjeničnog stanja - a bez njega ne bi bilo nikakvih činjenica: tako da smo u jednom circulus vitiosus, i taj circulus nije plod nekog nedostatka koji bi se mogao ukloniti napretkom ove ili one tehnike, već transcendentalni uslov naše spoznaje - hermeneutički krug istorije, psihonautički krug biografije, od Lutera do Sloterdajka. Sredstva masovnog informisanja ne mogu nam zameniti taj unutrašnji imperativ, i njihova lavina podataka, iako umnogome olakšava i ubrzava sticanje znanja, podjednako uvećava i nepouzdanost i "konstruktivizam" tog znanja. c) kritikuje ideologija... imaš sve o tome kod Sloterdajka, u poglavlju Enlightenment as Dialogue - čiji podnaslov je zaključak jedine rečenice koju ću ovde citirati (jer moram da ubrzam): Ideology critique means the polemical continuation of the miscarried dialogue through other means. ... Nastavio bih sad sa d) i e) (verujem da ima i još faktora, ali za ovu priliku ciljao bih samo na kritiku društvene pripadnosti i na kraju taj argumentum ad hominem... U suštini kod Sloterdajka ima najboljih stvari o tome, samo iz druge perspektive i sa drugim naglascima), ali ovo se odužilo toliko da ću na kraju knjigu da napišem. Pod

2) je poenta da zavisnost od finansijera, i kapital koji iz senke upravlja kritičkim diskursima, nisu jedini ni izolovani problem: ne u smeru drugih đavoljih raboti kapitala, već u smislu uslovljenosti i devalvacije svih oblika znanja; Liotar to zove problem legitimiteta, a ono o čemu Ivan konkretno u vašoj raspravi raspreda svrstava u legitimaciju performativnošću, pionirsku značku kapitalizma, koja se manifestuje u mnogo raznovrsnijim i temeljnijim formama od kontrole medija... Sad tek vidim koliko je sati i koliko sam se raspisao. Ne znam ni koji me đavo terao da pišem, ni zašto me to uopšte zainteresovalo, ta vaša rasprava, kad imam drugog i hitnijeg posla. Verovatno tražim neku distrakciju, jer me mrzi da radim ono što moram da radim... Za nastavak uzmi Liotarovo Postmoderno stanje, i konsultuj me koja je uopšte poenta čitavog ovog mini-traktata, jer kapiram da sam mnogo stvari tu nabacao (mada krajnje dosledno i sistematično), i da čovek lako može da se pogubi. Hteo sam u stvari da kažem da pričate već ispričanu priču, i polemišete, i ti i on, o odavno principijelno razrađenim problemima - i to prilično nebitnim povodom, sem ako to nije uvod u ispijanje piva E, što li se ja hvatam u ovolika palamuđenja, mora da me uradio ovaj bup mnogo dobro.. Nije bitno, pročitaj kad sam već napisao, možda nađeš nešto zanimljivo, ako možeš da povežeš poentu mog malog traktata sa načelima o kojima sam se tamo raskenjao, i skontaš kakve to veze uopšte ima sa vašom raspravom. Ako ne možeš, pitaj mene, objasniću ti, ako se budem sećao Ajd q noć idem svoj poso da radim, nema izgovora više za odugovlačenje

The word enters his context from another context, permeatedwith the interpretations of others. His own thought finds theword already inhabited.

(Bakhtin, 1984a: 201), Allen 27

Most people, it would be fair to say, believe that knowledge, if it exists, can be clearlycommunicated, and because of this it can be bought and sold in books, in educational courses and so on. The belief in the clear communication of ideas plugs intellectual work into a capitalist market system in which things are only of value if they can be bought and sold.

Allen 33

Texts are made up of what is at times styled ‘the cultural (or social) text’, all the different discourses, ways of speaking and saying, institutionally sanctioned structures and systems which make up what we call culture. In this sense, the text is not an individual, isolated object but, rather, a compilation of cultural textuality. Individual text and the cultural text are made from the same textual material and cannot be separated from each other. We see here how the Bakhtinian notion of the dialogic has been rephrased within Kristeva’s semiotic attention to text, textuality and their relation to ideological structures. Whilst Bakhtin’s work centres on actual human subjects employing language in specific social situations. Kristeva’s way of expressing these points seems to evade human subjects in favour of the more abstract terms, text and textuality. Bakhtin and Kristeva share, however, an insistence that texts cannot be separated from the larger cultural or social textuality out of which they are constructed. All texts, therefore, contain within them the ideological structures and struggles expressed in society through discourse.

Allen 36

Kristeva incorporates Bakhtin’s dialogism, his insistence on the social and double-voiced nature of language, into her new semiotics. She defines the dynamic literary word in terms of a horizontal dimension and a vertical dimension. In the horizontal dimension ‘the word in the text belongs to both writing subject and addressee’; in the vertical dimension ‘the word in the text is oriented toward an anterior or synchronic literary corpus’ (ibid.: 66). The communication between author and reader is always partnered by a communication or intertextual relation between poetic words and their prior existence in past poetic texts. Authors communicate to readers at the same moment as their words or texts communicate the existence of past texts within them. This recognition, that the horizontal and vertical axis of the text coincide within the work’s textual space, leads on to a major redescription of Bakhtin’s theory of the dialogic text which culminates in the new term, intertextuality:

horizontal axis (subject–addressee) and vertical axis (text–context) coincide, bringing to light an important fact: each word (text) is an intersection of word (texts) where at least one other word (text) can be read. In Bakhtin’s work, these two axes, which he calls dialogue and ambivalence, are not clearly distinguished. Yet, what appears as a lack of rigour is in fact an insight first introduced into literary theory by Bakhtin: any text is constructed as a mosaic of quotations; any text is the absorption and transformation of another. The notion of intertextuality replaces that of intersubjectivity, and poetic language is read as at least double.

Allen 39

“Logical shift” of Bakhtin’s dialogism: ie. refocusing on logic with Kristeva:

Kristeva’s attack, in other words, is against the foundations of Western logic. Such a logic, stemming from Aristotle, works on the principle of noncontradiction. As Aristotle asserts, something cannot at one and the same time be something (A) and something else (not-A). If A, for example, represents ‘here’, and if not-A represents ‘there’, then, such logic would argue, a person cannot at one and the same time occupy space A and space not-A. Kristeva’s point is that, with Bakhtin’s view of the word or utterance, we find a fundamental challenge to Aristotelian logic and its notions of singularity. The dialogic word or utterance is double-voiced, heteroglot, and possesses a meaning (A) at the same moment that it possesses an alternative meaning or meanings (not-A). Mary Shelley’s sentence about England, for example, refers to a fictional narrative at the same moment as it refers to an actual country’s ideological representations of itself; it is at once her own utterance and the utterance of a fictional character.

Allen 43

Poetic language, as Kristeva stresses, works on the principal of 0 - 2, it is ‘double’, both ‘A’ and ‘not-A’. Here, ‘0’ equals ‘nothing’, whilst ‘2’ equals an element which is at least ‘double’; that which equals a single element, ‘1’, has been omitted. Kristeva writes:

the minimal unit of poetic language is at least double, not in the sense of the signifier/signified dyad, but rather, in terms of one and other .... The double would be the minimal sequence of a paragrammatic semiotics to be worked out starting from the work of Saussure ... and Bakhtin.

Poetic language, Kristeva argues, foregrounds the ‘inability of any logical system based on a zero-one sequence (true-false, nothingness-notation)’.

Allen 45

Intertextuality encompasses that aspect of literary and other kinds of texts which struggles against and subverts reason, the belief in unity of meaning or of the human subject, and which is therefore subversive to all ideas of the logical and the unquestionable.

Allen 46

In her essay on Barthes, for example (see Kristeva, 1980: 92–123), she praises his placing of desire at the centre of critical language, and writes: ‘The network to be deciphered seems to be split in half. Desire, where the subject is implicated (body and history), and symbolic order, reason, intelligibility’.

Allen 48

What is the relation between intertextuality and Kristeva’s description of the subject split between the symbolic and the semiotic fields? The answer

seems to be that texts follow the same split movement between logical and alogical, symbolic and semiotic forces. No text, however radical, is purely semiotic; the semiotic always manifests itself within the symbolic.

To mark this split nature of texts, Kristeva introduces two new terms: the phenotext and the genotext. The ‘phenotext’ is that part of the text bound up with the language of communication, the ‘thetic-thesis’, which displays definable structure and appears to present the voice of a singular, unified subject (1984a: 87). The ‘genotext’ is that part of the text which stems from the ‘drive energy’ emanating from the unconscious and which is recognizable in terms of ‘phonematic devices’ such as rhythm and intonation, melody, repetition and even kinds of narrative arrangement.

Allen 50, 51 – (Isto kao što se Dionisko uvek manifestuje kroz Apolonsko: Mislilac na pozornici, Sloterdajkova knjiga o Ničeu). (Takođe, njen genotext i fenotext povezati s Bartovim Jouissance i Plaisir [iz Pleasure of the Text i Scriptible et Lisible texts iz S/Z – koji odgovaraju J. i P.]: u nastavku ih tako i opisuje, prvo kao remeteće i nagonsko, drugo kao kulturološko i konvencionalno). Pre-lingvistička subjektivnost; psihoanalitički „transcendentalni“ a priori (kod Frojda Id, tj. polimorfna perverzija, kod Kristeve „semiotic“ – naspram symbolic – kod Lakana? Le Réel? Ne, to je pre Ding an sich... ispitaj).

Kristeva’s approach is concerned, then, not with ‘sense’, or ‘signification’, but with what she calls ‘signifiance’, the manner in which the text, in Roudiez’s words, ‘signif[ies] what representative and communicative speech does not say’.

Allen 52

Kondenzacija, izmeštanje, intertextualnost/transpozicija:

Freud, in his analysis of dreams, argued that they tend to function through condensation and displacement. In condensation one sign collects into itself a host of meanings or signifiers; in displacement a sign from another area of signification stands in for the real content of the dream. A ring in a dream might symboli cally condense ideas and desires concerning a host of aspects of life: marriage, religious faith, sexual desire, economic stability or instability. A surreal dream centring on a cake might be a symbolically displaced workingthrough of the dreamer’s desires for a person associated in the unconscious with cakes. Condensation and displacement can, then, be seen as two operations in the semiotic process. Kristeva, in Revolution in Poetic Language, styles intertextuality as a third operation within the semiotic process. Intertextuality is thus understood as ‘the passage from one sign system to another’ which involves ‘an altering of the thetic position – the destruction of the old position and the formation of a new one’ (1984a: 59). Keen to avoid the reduction of intertextuality to the traditional notions of influence, source-study and simple ‘context’, Kristeva now drops the term intertextuality in favour of a new term, transposition (ibid.: 59–60).

Allen 52, 53

RAZMISLITI: Autorska funkcija kod Fukoa i intertextualnost; preseci svetova kod njega su takođe preseci određenih institucionalnih konvencija, društvenih uloga, okolnosti, „žanrova diskursa“, kao i kod Bahtina.... Videti i „Poredak diskursa“ i „Šta je autor“ i „Nietzsche, Genealogy, History“ – i, naravno, „Arheologiju znanja“ (diskurzivne formacije... izdvojiti intertextualne motive, ili sravniti njegove faktore sa Bahtin-Bart-Kristevkinovim)!!!

The ‘I’ that speaks in the study you are currently reading depends upon the transposition (arrangement, appropriation, structuring) of the threads of previous signifying systems which it weaves into this text, and it also depends on the manner in which the text of this study is oriented (re-presented) towards its addressees. The ‘I’ that speaks in this book is not the same ‘I’ that speaks in other texts by ‘Graham Allen’, such as research articles or scholarly reviews, nor is it the same ‘I’ which speaks in the many different signifying situations within which that subject finds himself: pub, classroom, family party, telephone conversation with a publisher. The subject position which any speaker or writer takes up is largely dependent upon the context in which that subject speaks or writes. Bakhtin’s notion of speech genres is recognizable here. Kristeva’s contribution is to focus far more than Bakhtin does on the changes and transpositions this involves for the subject who speaks or writes.

Allen 55 (TO JE SVE ČIST FUKO!)

Moć po modelu nasilja, ili moć po modelu nadzora... Sloboda u textu i sloboda od texta. Moć i sloboda: pitanja u vezi sa textom i intertextom. Potreban pozni Fuko, u svakom sl. počev od „Nadzirati i kažnjavati“. each jargon (each fiction) fights for hegemony; if power is on its side, it spreads everywhere in the general and daily occurrences of social life, it becomes doxa, nature: this is the supposedly apolitical jargon ofpoliticians, of agents of the State, of the media, of conversation; but even out of power, even when power is against it, the rivalry is reborn, the jargons split and struggle among themselves. A ruthless topic rulesthe life of language; language always comes from some place, it is a warrior topos.

Allen 92 (citat Barta)

Unlike Barthes and Derrida, with their boundless visions of textuality, Foucault attends to the forces that restrict the free circulation of the text. Although every text possesses countless points of intersection with other texts, these connections situate a work within existing networks of power, simultaneously creating and disciplining the text’s ability to signify. Foucault insists that we analyse the role of power in the production of textuality and of textuality in the production of power. This entails looking closely at those social and political institutions by which subjects are subjected, enabled and regulated in forming textual meaning.

Allen 92 (Clayton and Rothstein, 1991: 27)

Jenny is particularly challenged by the manner in which the intertextual dimension disrupts any work’s formal structure. ‘Intertextuality,’ he writes, ‘speaks a language whose vocabulary is the sum of all existing texts. There takes place a sort of release on the level of parole, a promotion to discourse of a power infinitely superior to that of everyday monologic discourse’ (Jenny, 1982: 45). If the reader’s initial desire is to find the ‘meaning’ of a work, then intertextuality comes to be seen as that phenomenon of textuality which disturbs such a project by potentially shattering the work’s structure: ‘The problem of intertextuality is to bind together several texts in one without their destroying each other and without the [text] ... being torn apart as a structural whole’ (ibid.: 45).

Allen 114

Ako i teoriju posmatramo kao vrstu “borbe”, agresije i nadvladavanja nad svetom/textom, to će na fundamentalnom nivou povezati Hajdegerov “teorijski stav“, kao čin pre-uređivanja sveta, sa Sloterdajkovom „univerzalnom polemikom“, kao diskurzivnom paradigmom: a samim tim i negativne sentimente i stavove koji iz njih proizilaze, tj. sa njima korespondiraju: neautentičnost, propalost, itd. i cinizam (i obrnuto, njihove pozitivne varijante: autentičnost, rešenost i kinizam).

Problem iscrpnosti i proizvoljnosti teorijskih kategorija; postavljen u vezi sa Bartom (i Ženetom), razmatran kod Allena.

Blumovo konfliktualno viđenje prirode pesništva (Frojd, Edipov kompleks, nagoni, borba efeba sa prekursorom)... Allen 133-135. Rifaterovo slično viđenje uloge „matrice“ i „hipograma“: preobražavanje „sociolekta“ u „idiolekt“, tj. upravo njegovo negiranje: „modeli“ uvek rade na transformaciji matrice, njenoj ovakvoj ili onakvoj inverziji, kao što se i tekstualne „konverzije“ hipograma uvek zasnivaju na obrtanju njegove (vrednosne, tj. estetske ili etičke) „orijentacije“... Allen 119, 122.

Intertextuality is for Bloom a product of the ‘anxiety of influence’. This anxiety, the keystone of Bloom’s account of literary writing and critical reading, not only concerns the inability to avoid what Barthes styles the ‘already written and read’, but also concerns writers’ and readers’ refusal to accept this state of affairs. The fact that any writing is necessarily a misreading must, in Bloom’s account, be resisted. As he puts it in The Anxiety of Influence: ‘If influence were health, who could write a poem? Health is stasis’.

Allen, 137.

Bloom argues that critical reading is itself misreading, and is motivated by the same act of defence that motivates literary writing.

Allen, 138

what Bloom calls an ‘agon’ (poetry viewed as a conflict for power)

Allen, 143

In this situation, parody finds itself without a vocation; it has lived, and that strange new thing pastiche slowly comes to take its place. Pastiche is, like parody, the imitation of a peculiar mask, speech in a dead language: but it is a neutral practice of such mimicry, without any of parody’s ulterior motives, amputated of the satiric impulse, devoid of laughter and of any conviction that, alongside the abnormal tongue you have momentarily borrowed, some healthy linguistic normality still exists. Pastiche is thus blank parody, a statue with blind eyes ... the producers of culture have nowhere to turn but to the past: the imitation of dead styles, speech through all the masks and voices stored up in the imaginary museum of a now global culture.

Allen, 184 (Jameson, citat)

Double-codedness and double-voiceness… arhitektura, povratak Bahtina u postmodernizmu.

Linda Hutcheon, a major theorist of the relationship between Postmodernism and intertextual theory and practice, makes the same point (Hutcheon, 1988: 49) and, influenced by Postmodern architects such as Jencks, argues that what characterizes Postmodern literature is a double-codedness. This double-codedness questions the available modes of representation in culture whilst recognizing that it must still employ those modes.

Allen, 188

Ne samo “ubedljivost“ već i estetska vrednost zasnovana na „borbenosti“ diskursa. Svaka vrednost?

NEPRIJATELJSTVO PREMA OBJEKTU (SUBJEKTU): Pocev od Adorno-Horkhajmera i Sloterdajka, preko Bahtina, etc.

Neprijateljstvo prema prirodi, pobeda nad prirodom kod Adorna i Horkhajmera; ničeanska teza sistema surovosti, dresiranja kao nametanja morala i kulture. Neprijateljstvo prema objektu postaje neprijateljstvo prema (drugom) subjektu, dok se u isti mah taj subjekt objektivira: najzad, to je i neprijateljstvo prema sopstvenom “drugom” – nagonskom, asocijalnom i ne-kulturnom, prema “podsvesti”. Dresura i samo-dresura.

Komunikacija i neprijateljstvo kao osnov komunikacije. Razvijanje ostalih funkcija jezika iz te agonalno-animozno-komunikativne funkcije (diskurs kao potčinjavanje). Naročito intertext: borba sa personifikacijama-bivšim autorima, ili protiv “svakog” , das Mana kao nosioca sociolekta… To važi i u nauci i svuda: ovde je bitno kako se time konstituiše estetska vrednost.

Poststrukturalistički intertext: autor je mrtav – ali na njegovom mestu imamo kulturnu hidru sa kojom se treba obračunati (bilo da govorimo o „čitanju“ – borbi čitaoca s textom – ili o pisanju, borbi „skriptora“ sa konvencionalnim intertextom).

Borba za (nemoguću) individuaciju.

Cinizam: sve priče su ispričane, to su samo priče, znamo da su priče, čak i ne verujemo u njih, ali još uvek se ponašamo kao da su nešto više. Kinizam: priče su samo priče – osluškuj sebe, uzmi koliko ti treba, ostatak zanemari – potpuni muk je besmislica, potpuna originalnost nemoguća: moraš se uplesti, ali ne moraš se upetljati.

Večna borba između prirode i kulture, u verbalnim aspektima: verbalizovana priroda ne postoji, to već nije priroda. Postoji li uopšte priroda?

Veza između „kulturnog (inter)texta“ i onoga što Fuko zove epistema? Epistema kao „matrica“ kulturnog texta. Prosvetiteljska borba opisana kod Sloterdajka i Adorna/Horkhajmera kao rani primer transformacije kulturnog intertexta. Potreban i Veber za to.

Veza između intertexta i velikih (meta)narativa. Siva eminencija legitimacije performativnošću.Veza između intertexta i simulakruma.

Nereferencijalnost jezika kao prvi aspekt njegove izvitoperujuće prirode: još de Sosir. Jezik je metafizika i ideologija: jezik se razvija kroz rvanje sa tom metafizikom i ideologijom. Izgubljeni referent je nedostižan – on bi bio kinizam, on bi bio autentičnost.

Književnost kao subverzija interteksta kulture – i u isti mah kao njegova potvrda. Bartova razlika čitljivih i pisivih textova, tj. textova de pleasure et de jouissance.

Language, seen in its social dimension, is constantly reflecting and transforming class, institutional, national and group interests. No word or utterance, from this perspective, is ever neutral. Though the meaning of utterances may be unique, they still derive from already established patterns of meaning recognizable by the addressee and adapted by the addresser. But these established patterns are not the abstract ones of Saussure’s langue, they are rather the manner in which language embodies and reflects constantly changing social values and positions.

Allen, 18

The most crucial aspect of language, from this perspective, is that all language responds to previous utterances and to preexistent patterns of meaning and evaluation, but also promotes and seeks to promote further responses. One cannot understand an utterance or even a written work as if it were singular in meaning, unconnected to previous and future utterances or works. No utterance or work, as Bakhtin/Volosinov argue, is independent or what they term ‘monumental’.

Allen, 19

Diskursi kao instrukcije; ne samo kao nosioci pogleda na svet, predrasuda, ubeđenja, sistema vrednosti itd., već kao instrukcije-nalozi, s kojima se čovek suočava; svet unapred naseljen diskursima, diskursi unapred instruktivni – kako književnost stoji u tom pogledu, i je li njen dijalogizam zbilja „problematizujući“, subverzivni, itd: treba imati u vidu – i sama kulturna mašinerija nije monolitno zdanje, i jedinstvena koherentna struktura – no, to što je „decentralizovana“ ne čini je nimalo manje opresivnom. Gde je dakle granica između konformizma – makar dijaloški inkluzivnog – i revolta; kako ući u intertext, i ne biti progutan?

(šta je instruktivno u diskursu – pa sama interpretacija sveta koju on predstavlja)

Moć kulturnog texta da asimiluje subverzivne transformacije svog intertexta, i dodeli im novu instruktivnu funkciju. Kanonizacija i formalizacija, „požanrovljenje“, ili designifikacija, obeznačavanje, ono što se dogodilo karnevalu (njegove subverzivne moći raspršene u advertajzing eroticizam, parcijalizovanu „telesnu slobodu“ – svedenu na privatnu sferu – i „slobodu govora i kritike“, koja svojim preobiljem i hiperbolizacijom razgrađuje sopstvenu subverzivnu moć – da ne pominjemo rijaliti programe koji promovišu običnost u najvulgarnijem vidu ali bez ikakvog političkog potencijala: i to običnost koja je pre simulakrum zasnovan na intertekstu običnosti nego na ma kakvom „referentu“).Ta moć uporediva je i korespondentna samo sa moći kapitala da asimiluje sve ideologije. Ali i diskurs kapitala je diskurs ideologije, i njegova moć počiva na njegovim instruktivnim aspektima: propisivanju vrednosti, praksi i ciljeva; diskurs kapitala nije isto što i sistem kapitala, iako jedno ne bi moglo postojati bez drugog.

I opet imamo koncept brikolaža kao pogodan da opiše prirodu diskursa: on je preuređen od reči koje već imaju drukčiju upotrebu, svrhu i smisao (a imaju je jer su elementi intertexta), da bi predstavio neku drugu upotrebu, svrhu i smisao. O tome već Derida i Ženet (kako se već zove njegov esej, Kritički diskurs, drugostepeni diskurs).

Ako su, po Bahtinu, sve reči/diskursi prisvojeni kroz aproprijaciju već postojećih, u čemu je onda „sopstvenost“ nečijeg glasa? U njegovoj upotrebi? Specifičnoj konstelaciji/kombinaciji sa drugim glasovima, tj. verbalnoj areni u koju ulazi? Ima li uopšte sopstvenosti? (otvoren put ka Bartovoj smrti autora). Da sve ne bi bilo samo kruženje večne kombinatorike, bacanje kocki, mora postojati i transformacija u okviru jednog diskursa, negacija, odstupanje, koje će se naravno već povezati s ostalim diskursima – inače nikad ne bi bilo moguće izaći iz vrzinog kola ograničenog broja glasova koji se samo rekombinuju, i, shodno svojoj ograničenosti, garantuju povratak na isto, nakon što prođu pun krug svih mogućih kombinacija. Ali, diskursi se menjaju i iz ekstra-diskurzivnih i iz idejnih ili intra-diskurzivnih razloga: to je upravo ono što i podstiče njihovo dijaloško odmeravanje i borbu za prevlast; njihovi akcenti se preraspodeljuju, njihovi vokabulari šire i mutiraju – čak i njihova opredeljenja podložna su evoluciji (podstaknutoj kako spolja, tako i iznutra). To je njihova dijahronija.

Ideološka (staljinistička, državno-komunistička) moć teži monoglosiji; čemu teže druge vrste moći – imaju li načina da se zaodenu u heteroglosiju (npr. govor „tolerancije“ i „političke korektnosti“ modernog postindustrijskog društva i neoliberalizma); kad i kako ideologija (bar ona vidljivo doktrinarna) prestaje da bude indikator monološke reči, i šta je zamenjuje kao centripetalna sila diskursa? (u poznom kapitalizmu, čini se, to je „potisnuta“ ideologija monopolizma, tj. potisnuta „nečista savest“ rano-buržoaske konkurencije; šta još?)

Monološki diskursi su veliki narativi: ne u smislu da su obavezno dva Liotarova najveća meta-narativa (spekulativno jedinstvo sveg znanja – tj. Hegelova dijalektika duha – i emancipacija, oslobođenje racionalnog ili radničkog subjekta i čovečanstva kroz društveni i naučni progres – tj. liberalizam i marksizam: mada Liotar pominje i fenomenologiju, tj. hermeneutiku smisla, i stvaranje bogatstva, tj. kapitalizam: a podrazumeva verovatno i religiju – što je sve ukupno 5 metanarativa – ali je ne pominje jer je s njom već „raskrstilo“ prosvetiteljstvo“), ali definitivno da su njihove varijante, ili bar priče koje pretenduju na isti opseg legitimacije. Uostalom, ti

metanarativi nisu odbačeni, oni su čak i ponegde istaknutiji nego u prethodnim periodima, ali su nesumnjivo u takvoj krizi legitimiteta iz koje neće izaći netaknuti i neproblematični, neerodirani i neoskvrnuti (iako se još uvek veruje, bespogovorna vera je nemoguća: štaviše, veruje se, bar među inteligencijom, po automatizmu, uz sve prigovore sumnje, i ne obazirući se na nju – to je ono što Sloterdajk dijagnostikuje kao moderni cinizam: svest nevernika, govor bezverja, a ponašanje i aktivnost vernika – o ma kojoj veri da je reč, religija je tu samo prototip – jer nema nade ni u šta istinsko: jer je i totalna magla bolja od totalnog ničega). Jesu li ostali diskursi, oni dijaloški, hetero-glasovi, uporedivi sa njegovim, tj. Vitgenštajnovim jezičkim igrama? Je li diferende moguće dovesti u vezu sa negramatičnostima Rifatera, ako sistem tumačenja proširimo sa poezije-literature na čitavu društveno-kulturnu stvarnost? Šta bi to dalje impliciralo – o „(inter)tekstu stvarnosti“, kao tekstu bez referenta (simulakrumu?)? Ili bar tekstu sa sekundarnim semantičkim slojem; onim koji izranja u pukotinama nepopunjivim rekonstrukcijom referenta? Bahtinov dijalog je borba diskursa – svih socijalno, klasno, politički, ideološki pozicioniranih: ne borba govora dva pojedinačna subjekta, već borba različito oformljenih i celishodnih, makar nepotpunih (i uvek samo asimptotski totalizujućih) diskursa. Tu tražiti presek sa Sloterdajkom, za kritičke i „prosvetiteljske“ diskurse. Tu tražiti presek i sa Fukoom, za naučne, disciplinarne i institucionalne diskurse. Takođe, videti kako Fuko diferencira jezik književnosti (onoga što je za njega „književnost“, tj. literature od Sada na ovamo).

Ako ne postoji stabilno označeno (transcendentalno označeno) onda je borba diskursa borba između različito ustrojenih lanaca označitelja, tj. označitelja različito pozicioniranih u različite inter-textove (ili čak u isti inter-text, ali na drukčiji način; ovde govorimo o širem domenu od čisto literarnog).

Kako bi se to čitaoci “pridružili” proizvodnji smisla, na šta ih poziva Kristeva? Jesu li njihovi lanci označitelja, njihov intertekst, njihovi diskursi zaista toliko “slobodni”, ili su i sami određeni onim što još Bahtin naglašava: socijalnim, istorijskim, jezičkim, literarnim i kulturološkim statusom? Je li ta proizvodnja “slobodna igra” ili “(ne)prijateljska diverzija”? Čitalac ne proizvodi ex nihilo: pa i ako se ne fiksira za reprezentaciju – tj. referencijalnu ili komunikativnu funkciju – on već raspolaže arsenalom odgovarajućih diskursa koji predeterminišu njegovu proizvodnju smisla.

Ideologeme Kristeve: žarišta, raskršća gde se sudaraju “unutrašnja” funkcija i “spoljašnja” upotreba reči, dela teksta, diskursa. Pitanja svesne i nesvesne eksproprijacije: neprijateljstvo kao prisvajanje, pokušaj dekontekstualizacije i destrukturacije kroz novu strukturaciju i kontekstualizaciju. Označitelj nikad ne dolazi do označenog, ali menja svoj lanac označitelja: kao što rekosmo, rekombinacija.

Ali, subjektivnost nije izgubljena samo upotrebom jezika (gde subjekt iskazivanja postaje subjekt iskaza) već svakim ulaskom u domen culture, svakom upotrebom njenih konvencija, svakom mišlju, šta više, koja je unapred mišljena. Sve “više funkcije” duha već su apersonalne, počivaju na sistemima i strukturama, kodeksima propisa i zabrana – jezik je samo jedan od njih.Uzaludnost rekonstrukcija autorske intencije samo je segment mnogo šire nemogućnosti: artificijalnosti intencija uopšte, u i van jezika, jarmom kulture koji unapred odlučuje o našim namerama (uključujući dijametralne suprotnosti).

Kristeva thus employs Bakhtin’s emphasis on the doubleness or dialogic quality of words and utterances to attack notions of unity, which she associates with claims to authoritativeness, unquestionable truth, unproblematic communication and society’s desire to repress plurality. Kristeva’s attack, in other words, is against the foundations of Western logic.

Allen, 43:

Vidimo međutim da ta “represija pluralnosti” više nije u centru pažnje postmodernog društva: da ono naprotiv nastoji da promoviše pluralizam – ali do određene granice. Koja je to granica? To je drugo pitanje. Da li je pluralizam zaista opasan po represivne aparate, i u kom vidu? To je prvo.

Cinizam je univerzalni preživar “bezopasne pluralnosti” – možda je pravo pitanje: u kom stanju duha pluralnost može biti opasna po vladajuće strukture: a ne koja vrsta pluralnosti bi to mogla biti.

Da li to što književni text funkcioniše po logici 0-2 znači da je “nekomunikativan”, veliko je pitanje. Čitaoci nisu kompjuteri izgrađeni na Aristotelovom principu neprotivrečnosti, i binarnom kodu 0-1, oni su uključeni u istorijsko-socijalni intertext i sposobni da usvoje dvostruko i višestruko tumačenje; u usmenom opštenju ta višestrukost se redukuje naknadnom raspravom: u književnom tekstu, ona ostavlja otvorena vrata za upotrebu ma koje od svojih značenja. To ne znači, međutim, da je text “constantly ruptured, transformed and repositioned by that which cannot be confined within the logical, the meaningful or the literally communicable (0 - 2)” (Allen, 47). Tu bi pre bilo uputno revidirati odnose između komunikacije, smisla i logike.

Ono pre-jezičko i pre-simboličko kod Kristeve, semiotička “chora” (i abjektno), daju nam jasne neprijateljske tabore, koje diskursi moraju da potčine i diskredituju. Primarna represija, sekundarna represija; no, na koji način chora, kao pre-lingvistička, pre-logička i pre-subjektivna “upada” u poetski jezik (poetski u smislu Kristeve), i remeti njegov simbolički, monološki poredak? Jer, da bi ušla u jezik, i ona mora postati jezička – ne znači li to izdati sopstvenu prirodu? Kristeva kao primer navodi Džojsa, Kafku i Prusta – uopšte, samosvesno intertextualnu umetnost (Dostojevski je još uvek suviše sputan reprezentacijom). Dakle, suština je u nereferencijalnosti – zašto bi ta nereferencijalnost automatski bila izraz pre-simboličkog stadijuma? Nije samo semiotička pre-simboličnost alogična. I da li je efekat te alogičnosti/nereprezentativnosti baš u oslobađanju pre-simboličkih nagonskih energija i naboja? Da, avangardni autori i sami promovišu priču o “delu podeljenih subjekata”: ali avangardni autori čitaju psihoanalizu (i služe se njome; služili su se njom još pre nego je postala nezaobilazni deo “sociolekta”).Fenotekst: vezan za komunikaciju, teze, definitivne strukture, za glas jedinstvenog subjekta;

Genotext: vezan za nagonsku energiju nesvesnog, ispoljenu kroz fonematska sredstva, ritam, intonaciju, melodiju, ponavljanja, čak i neke vrste narativnih aranžmana; Tako se, po Kristevoj, ono što je nemo, služi jezikom – da bi se izrazilo. Nekonvencionalnost genoteksta tu uopšte nije upitna: ono što meni smeta kao odveć proizvoljna hipoteza jeste njegova (lakanovska) derivacija. I reći za Molin monolog u Uliksu da je “so expressive of body and bodily drives” nikako mi ne pije vodu: telo izražava sebe i svoje nagone na način tela, ne na način (ma kakvog) jezika – otkud uopšte ideja da bi telo tako izražavalo svoju telesnost u jeziku? To spada u one tvrdnje koje se ne mogu čak ni opovrgnuti, što bi rekao Poper, koje ne samo da nisu tačne, već nisu čak ni pogrešne. 51 str stao

Dakle, po Kristevoj, semiotički proces obavlja se na tri načina: kroz kondenzaciju, izmeštanje (oba su iz Frjdovog “rada sna”) i intertekstualnost – prolaz iz jednog znakovnog sistema u drugi – termin koji će Kristeva ubrzo prekrstiti u „transpoziciju“. Ono što je bitno kod poslednjeg jeste da textovi kroz intertextualnost daju starim textualnim jedinicama, transformišući ih, novu “tetičku” poziciju (tetičko je vezano za simbolički poredak, fenotext). Kakve to, međutim, ima veze sa probojem genotexta u fenotext? I zašto je taj proboj markiran baš pojavom samosvesno intertextualnih autora? I odakle Kristevoj ideja da intertextualnost nije bila široko rasprostranjena mnogo pre avangarde i modernizma? Hajde da pomenemo Vergilija, a mogli bismo ih pomenuti na stotine... Sam početak evropske književnosti duboko je ukorenjen u mitološkom intertextu, helenskoj pre-homerskoj i homerskoj tradiciji; da ne pominjemo drugi „opšti intertext“, Bibliju. Šta se promenilo? Strahopoštovanje nastavljača? A Aristofan? Jampsko pesništvo koje pominje Aristotel, satirske igre? Petronije? Čak i Biblija je davala povoda za satiru i smeh u misterijama, sotijama, dijablerijama, o čemu već Bahtin govori. ŠTA se promenilo? To što prethodni pisci nisu znali za „fazu ogledala“ i „zakon Oca“?

Ono što Kristeva postavlja kao demarkacionu liniju – da raniji pisci žale zbog svog podeljenog subjekta, i nemogućnosti da sačuvaju jedinstveno „Ja“ u označujućoj praksi – dok moderni pisci upravo slave tu disoluciju, prepuštajući se semiotičkim i intertextualnim silama – važi samo za mali period vremena kad je Ja pisanja bilo značajno i dostojno čuvanja. Fuko govori o toj autorskoj funkciji i njenom buržoaskom poreklu, tj. vezi sa buržoaskim individualizmom; Ja nije uvek bilo vrhovno označeno texta, nije to uvek bilo na isti način, a ponekad nije uopšte ni bilo.

[‘Signifiance’, the manner in which the text, in Roudiez’s words, ‘signif[ies] what representative and communicative speech does not say… Kristeva… ‘Signifiance’, unlike signification, cannot be reduced to communication, to representation, to expression: it puts the (writing or reading) subject into the text, not as a projection, not even as a fantasmatic one ... but as a ‘loss’… Bart.Allen, 52: ovo je samo podsetnik]

What for Gaskell represents an anxiety-inducing lack of stable subject positioning becomes for Tel Quel theorists a liberatory release from the shackles of singular, monologic notions of identity and of meaning. Plurality, of self as well as of meaning, is seen as the source of liberation and joy.

Allen, 56:I kao što je gore već rečeno, taj strah od gubitka stabilne subjekt-pozicije nije aistorijski: kao što nije ni to naknadno “oslobođenje”.