roadtrip: stubaier gletscher, oostenrijk

10

Upload: maruba-sports-fashion-publishers

Post on 28-Mar-2016

223 views

Category:

Documents


1 download

DESCRIPTION

Verzekerd zijn van first tracks? Lees dan verder over de overnachting van het Snowboarder Mag testteam in de Rudolfshuette op de Stubaier Gletscher.

TRANSCRIPT

Page 1: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

R O ADS TO R YS TU BAIER GLETS CH ER / O O S TEN R IJK

Page 2: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

Overnachten op de Stubaier Gletscher

Tekst: Reinier van Gils. Foto’s: Edoart.nl

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

ROAD STORY

Page 3: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

00SNOWBOARDERMAG#01_08/09

ROAD STORY

Page 4: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

3200mtr

2780mtr

3300mtr

1450mtr

2270mtr

1600mtr

2100mtr

2350mtr

2575mtr

2600mtr

3150mtr

3250mtr

Zeven uur, de wekker gaat. Half wakker grabbel ik wat in mijn tas om een douchemuntje te zoeken, graai mijn handdoek van de wasbak en loop de gang op naar de douche. Damn koud hier, iemand heeft het doucheraam open laten staan. Maar ja, een andere optie is er niet. Muntje erin en hopsakee. Vier minuten wakker-word-therapie. Niet meer, niet minder.

Langzaam maken de vage gedachten aan hoge bergtoppen, uitgestrekte witte vlaktes, steile chutes en oneindig veel poeder plaats voor de realiteit. Ik kan een klein gemeen glimlachje niet onderdrukken.

Voordat het warme water verandert in vloeibaar ijs, spring ik onder de douche vandaan. Gelukkig deze keer net op tijd. Geloof me, daar trap je namelijk maar één keer in.Snel kleren aan. Rennen naar beneden, waar de rest van de crew het welbekende Oostenrijkse ontbijt, onder toeziend oog van Bambi’s afgeknalde familie, naar binnen zit te proppen. “Eine Tasse Kaffee bitte.” Heerlijk, koffie op bestelling. Eén van die dingen waaraan ik goed zou kunnen wennen. Met drie Semmeln en een bakje vruchtjes schuif ik aan bij de rest.“En wat voor weer is het?” “Bewolkt!”, krijg ik terug in koor. Ik moet lachen. “Prima!” Normaal is dit woord de grote dooddoener om half acht ’s ochtends bij het ontbijt, maar deze week niet. Deze week zeker niet.Drie bakkies koffie later is het tijd om te gaan. Strak strak in mijn snowboard pak pak, stuiter ik het schoenenhok in. De lucht negerend vis ik mijn boots van de plek waar ik ze gisteren heb achtergelaten en trek ze aan. Klaar om te gaan stap ik de voordeur door, het zonovergoten terras op. Wauw! Wat een vet uitzicht. De wolken zijn er inderdaad, maar blijven steken op een metertje of tweeduizend. En waar sta ik? Ik sta naast het bordje ‘Dresdner Hütte 2400 meter’ op de Stubaier Gletscher. Net hoog genoeg om Val Thorens op zijn kruintje te spugen.

Hikenis nog geen

optie, want

alles is te rijden

ROAD STORY

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 5: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

3200mtr

2780mtr

3300mtr

1450mtr

2270mtr

1600mtr

2100mtr

2350mtr

2575mtr

2600mtr

3150mtr

3250mtr

Stel je voor: je bent vroeg opgestaan, als eerste bij de dallift en je ziet vlak voordat je

uitstapt Reinier van Gils voorbij sprayen.Shit...

ROAD STORY

00SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 6: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

2110mtr

3320mtr

3300mtr

3600mtr

2910mtr

2240mtr

2700mtr

1800mtr

2470mtr

2980mtr

2710mtr

1800mtr

2050mtr

Frederik van den Bossche geeft extra gas met nog tweeduizend meter te gaan.

ROAD STORY

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 7: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

2110mtr

3320mtr

3300mtr

3600mtr

2910mtr

2240mtr

2700mtr

1800mtr

2470mtr

2980mtr

2710mtr

1800mtr

2050mtr

Dit is de tweede nacht in de berghut en we hebben er nog zeker vier te gaan. De liften starten om acht uur en niet alleen tweeduizend meter lager in het dal, maar ook naast onze berghut. Dat is een mooie voorsprong die we waarschijnlijk niet eens nodig hebben. Met dit weer blijven de ‘dallertjes’, zoals we ze maar genoemd hebben, vast nog even liggen. Voor hen lijkt het immers wel bewolkt en vakantie neem je om uit te rusten. Dus geef ze eens ongelijk. Ik gun het ze daar beneden in ieder geval van harte. Maar genoeg over het luie volk. Omhoog moeten we. De vele hoge witte toppen kijken ons uitnodigend aan. Bijna smekend om bereden te worden. Het zijn er ook zo veel, dat we niet weten waar we moeten kijken of waar we moeten beginnen. Om de seconde

mountain, zoals Terje Haakonsen het ooit zo mooi zei. Al lekker opgewarmd stappen we de stoeltjes in en met het ‘kijk daar en damn check dat’, zijn we zo te horen ook nog lang niet klaar. We komen aan op het eerste punt van onze tour. Bij de uitstap direct rechts in plaats van links met de piste mee. Dan moeten we een metertje of vijftig traverseren en staan dan meteen boven de eerste chute van de dag. Lekker breed en met een briljant grote uitloop. Plek genoeg voor iedereen. Na rock-paper-scissors is de indrop-rangorde bekend. We rijden om de beurt om het lawinegevaar zo klein mogelijk te houden. Safety first, je kent het wel! Op het moment dat de tweede erin duikt, hoor ik door het gejoel en geschreeuw in de portofoon, dat onze ontmaagder van de chute het erg naar zijn zin heeft onderin. Ik rij als derde, via de porto hoor ik dat ik kan. Even twee keer goed ademhalen en ik duik erin. Twee, drie korte bochten en dan met mach zes de uitloop in. Vet! De sneeuw is perfect. Kan natuurlijk ook niet anders, want het heeft hier vorige week de hele tijd gesneeuwd en op deze hoogte blijft het altijd lekker lang goed. Wat een rit. Als iedereen veilig beneden is, staan we dan ook als kleine kinderen te glunderen naar onze net gezette handtekeningen. En het mooiste is dat dit pas het begin van de afdaling is. We hebben nog tweederde te gaan over een enorme uitgestrekte vlakte. Als gillende meiden en elkaar ondersprayend, versnipperen we de rest van de afdaling. Op naar de zeshonderd andere chutes die we ondertussen al gezien hebben en met elke lift die we nemen, ontdekken we er weer twintig bij. We zetten de ene na de andere handtekening op nieuwe plekken. Hiken is nog geen optie, want bijna alles is rijdend te bereiken.

Chillen op het Dresdner terras.

Vanaf 3100 meter heb je een leuk uitzicht.

zegt er wel iemand: “Fuck, dat is echt een vette lijn!” of “Daar moeten we heen, dat ziet er sick uit!” En wie zijn wij om dat te weigeren? Eerst nog even een goede check of we alles bij ons hebben. Rugzak met pieper, sonde, schep, geografische kaart van het gebied, EHBO en eten en drinken en, o ja, zonnebrand. “Check.” We strappen in en glijden vanaf het terras naar de gondeltjes die net onder onze berghut vertrekken en ons naar het dak van het gebied brengen, zo rond de 3200 meter. In de gondel nemen we ons strijdplan nog even door. Gisterenmiddag, nadat iedereen al lang en breed uit het gebied was vertrokken, hebben we vanaf het terras rustig om ons heen kunnen kijken waar we vandaag willen rijden. En gisteravond heeft een berggids ons ook nog even op de kaart laten zien waar we zeker niet naar toe moeten in verband met gletsjerspleten. Altijd handig, dat soort mensen in de buurt en nog gratis ook. Hij heeft ons ook nog een paar Geheim Tips gegeven, maar niet dat die echt nodig zijn want echt overal waar je kijkt is wel iets te vinden. Ook het lawinebericht dat elke ochtend keurig uitgeprint bij de deur hangt is ons goed gezind. De door ons geplande routes staan allemaal op groen. Vanaf de uitstap van de gondel is het blazen naar de dichtstbijzijnde stoeltjeslift die ons naar onze eerste afdaling van de dag brengt. Met niemand in de buurt trekken we een paar diepe krassen in het vers geprepareerde corduroytapijt dat zich voor ons uitstrekt. Je zou bijna in de verleiding komen om de hele dag lekker van de pistes te knallen. Gelukkig komt de volgende stoeltjeslift snel in zicht en maakt me weer bewust van de missie van de dag: total annihilation of the

De dalafdaling is één groot speelparadijs

ROAD STORY

00SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 8: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

2110mtr

2563mtr2900mtr

2880mtr

2030mtr2430mtr

2275mtr1850mtr

1945mtr

2335mtr2775mtr

1776mtr

1400mtr

De chute schiet als

een flits voorbij

Honderd procent rijplezier, minimale inspanning. Zo zien we dat graag.

We vergeten bijna te lunchen. Gelukkig komen we na wederom een maagdelijke afdaling - het lijkt wel of iedereen hier alleen maar pistes rijdt - vlak langs onze berghut. Tijdens ons skiwatertje en een welverdiende zoete Bapao, oftewel ‘de germknödel’, op het terras, besluiten we het iets meer beneden op te zoeken. Er ligt namelijk niet alleen boven onze berghut sneeuw. Onder ons liggen ook nog eens vijftienhonderd hoogtemeters aan onvervalst boardplezier. De wolken in het dal zijn inmiddels weggetrokken en daardoor is ons uitzicht verdubbeld. De dallertjes hebben ondertussen ook door dat hier de zon wel schijnt en hebben hun weg omhoog gevonden. Zij omhoog, wij naar beneden. Goede deal toch? Tot ons grote plezier is de dalafdaling, en dan bedoel ik natuurlijk niet de piste, één groot speelparadijs. Het best leuke funparkje op de gletsjer verbleekt bij de natuurlijke hips, cliffdrops, randjes en met honderd kilometer per uur aan te rijden hobbels. De dikke airs, frontflips en rondjes om de as zijn dan ook niet aan te slepen. Gelukkig kunnen we hier en daar op een open vlakte weer een beetje op adem komen tijdens het cruisen. Als kers op de taart krijgen we onderin zelfs nog een stukje treerun. Terug in de gondel die overigens volledig verlaten is, genieten we uitgeput na. Het onderste gedeelte van het gebied heeft ongeveer de hele middag in beslag genomen, maar was meer dan de moeite waard. Terug bij de berghut houden sommigen het voor gezien. Ik heb nog wel zin en ga met twee anderen met de laatste gondel weer helemaal omhoog. Terwijl we in de gondel zitten flip ik echt helemaal de pan uit. Daar, precies onder de gondel, zit echt de sickste chute die ik in tijden heb gezien. Hoe kunnen we die gemist hebben! Super steil, smal en super toegankelijk vanuit de lift. En het mooiste is dat ’ie op de terugweg naar de berghut ligt. Dit gaat hem worden. Het huzarenstukje van de dag. Net als je denkt dat het niet vetter meer kan, kom je zoiets tegen. Kan die lift niet harder. Even checken voor de zekerheid; derde liftpaal vanaf het bergstation. Lift open en als een Jack Russell ren ik naar de uitgang. Board onder en knallen naar de instap van de chute. Eenmaal daar gluren we over het randje. Damn, this is serious

ROAD STORY

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 9: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2240mtr

2110mtr

2563mtr2900mtr

2880mtr

2030mtr2430mtr

2275mtr1850mtr

1945mtr

2335mtr2775mtr

1776mtr

1400mtr

Sjoerd Remelink streept weer letterlijk en figuurlijk een afdaling van zijn to-do-lijst van vandaag.

ROAD STORY

00SNOWBOARDERMAG#01_08/09

Page 10: Roadtrip: Stubaier Gletscher, Oostenrijk

2100mtr

2490mtr

1460mtr

1840mtr

2200mtr

2300mtr

Hoogste piek: 3200 meterPistes: 100 kmLiften: 24Afstand Utrecht: 992 kmDagpas: € 37.-6-Daagse pas: € 174.-Website: www.stubaier-gletscher.com

INFO

shit boys! Eerst steken we een klein windlipje weg, dat de ingang naar de chute verspert. Terwijl deze naar beneden klettert checken we gelijk hoeveel sneeuw die meeneemt. Dit zijn niet de momenten en plekken om licht over lawines te denken. We waren daar natuurlijk al de hele dag mee bezig, maar nu gaan echt alle toeters en bellen af. Dit is het echte werk. Jeremy Jones style. Het is een steile chute, ook van bovenaf. Vanaf de insteek is het meteen een korte bocht naar rechts dan nog eventueel een klein bochtje op je tail om je snelheid te controleren. Van

daaruit moet ik rechtdoor strepen door een stuk van tien meter lang en één meter breed, waarna ik in de uitloop terecht kom. Easy said, easy done. Not! De adrenaline giert door mijn lichaam. Na mijn gebruikelijke oppepritueel ben ik er klaar voor. Ik groet de rest, haal nog een keer diep adem. Bam erin. Eén, twee, rechts. Door. Shit. Steil! Ik houd hem nog net op mijn tail. Hard, dit gaat hard. De chute in. De chute schiet als een flits voorbij en de grote uitloop spreidt zich voor me uit als een... Nou ja, vul zelf maar in. Wat een sicke run. Ik gil naar de anderen door de porto,

Moet je nu wel of geen medelijden krijgen

met de postbode van de Dresdnerhütte?

die ik bijna niet stil kan houden van het trillen. Woorden slaan over, maar meer dan sick, vet, gast en arrrggghhhh komen er toch niet uit. Die trouwens door de anderen volledig worden begrepen, op het moment dat ze ook beneden aankomen. Wat een dag. Met de grootste glimlach ooit tetteren we het terras op van de berghut. De pistes zijn ondertussen al een uurtje volledig verlaten. Er staat al een witbiertje voor ons klaar en we schuiven gelijk aan. We kijken tijdens het laatste beetje zon nog eens goed naar wat er morgen voor ons in het verschiet ligt. ’s Avonds, als ik al in bed lig, hoor in de kamer naast me nog: “Daar, nee daar moeten we morgen naar toe, oh wacht, dat daar was ook vet.” Ik lach en leg alvast een douchemuntje klaar.

Voor meer info over berghutovernachtingen checkwww.dresdnerhuette.at

ROAD STORY

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09