roadtrip: valdez, alaska

Na twee maanden rondom de Oostenrijkse Arlberg te hebben geboard, neemt het seizoen een wending waar ik al lang van heb gedroomd. Iets wat op dat moment nog onwerkelijk aanvoelt. Op 28 januari besluit ik namelijk Aaron, mijn stagebegeleider in Alaska, nog maar eens een belletje te geven om te checken op welke datum ik precies in Valdez verwacht word. “We expect you to be here at the 8th of February.” Boem! Het telefoontje slaat in als een bom. Dat is ruim drie weken eerder dan ik had gepland. Ik heb bijvoorbeeld nog geen ticket en er staan nog drie grote Freeride World Tour wedstrijden op de planning in Chamonix, Monta Rosa en Fieberbrunn. En dan heb ik het nog niet eens over de afspraken die ik heb gemaakt met mijn vriendin. Alaska, uhhhm, hoeveel jaar wilde ik daar al heen en wat ging ik daar doen? Fok it, now is the time! Ik ga stage lopen bij H2O Guides in Alaska, Valdez. Hoeveel mensen krijgen die kans? Of beter gezegd: hoeveel mensen nemen die kans?

De Nederlandse Bas Elhorst beleefde letterlijk en figuurlijk de natte droom van iedere snowboarder: drie maanden lang stage lopen bij een heli-boardbedrijf in Alaska. Een verslag.

00 20 JAAR SNOWBOARDER MAG

Locatie: AlaskaTekst en beeld: Bas ElhorstROAD StORy

-• KOP

-• SUBKOP

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

Stage in Alaska

“De landt bovenop mij”

“We voelen een heuse aardbeving”

“Ik zak met mijn benen weg in een gat”

Heli-droptill you pop

ROAD STORY

ROAD STORY

ROAD STORY

ROAD STORY

sled

Het leukste aan een helikopterritje is als de chopper met zijn neus omlaag duikt. Bas Elhorst geniet met

volle teugen van het Airwolf-effect. Foto: Johnfullbright.com

0020 JAAR SNOWBOARDER MAG

ALASkA

ROAD StORy


Op 7 februari is het zover. Ik vlieg naar Valdez in Alaska om mijn stage voor de Johan Cruyff University van het derde jaar af te ronden. De stageplek is bij een heli-boardbedrijf met de naam H2O Guides. Het is één van de eerste operators in Alaska, en dus een pionier in heli-droppen. Eigenaar Dean Cummings is erg enthousiast om met een Europese snowboarder samen te werken, die de marketing en sales in Europa gaat oppakken. Geen slechte stageplek dus. De vlucht is ontzettend lang; ik vlieg van Amsterdam naar Chicago, van Chicago naar Phoenix, van Phoenix naar Anchorage en van Anchorage naar Valdez. 15000 Miles, 6 security checks en 30 uur later land ik in Valdez. De vlucht ging onder andere over Groenland, dat ik eens goed heb kunnen bekijken vanuit vogelvlucht. Deze bestemming heb ik direct toegevoegd aan mijn verlanglijstje. Alaska lijkt unreal, de bergen en de zee zijn zo ontzettend mooi. Je ziet de gletsjers hun tocht naar de zee maken en alle bergen zien eruit als indrukwekkende slagroomtaarten. Het is net of ik in een hele rare droom zit. Na een week van kennismaking en voorbereiding van het heli-seizoen komt de helikopter op Valentijnsdag eindelijk binnen in de hangar van H2O Guides. Helaas kan ik deze dag niet met mijn vriendin doorbrengen, maar als kleine troost staat er een A-star chopper met piloot voor ons klaar. De piloot is niemand minder dan Jay Quinlan, een ex snowmobile pro, die je waarschijnlijk wel eens op de X Games hebt gezien. Een piloot met guts!

We delen met acht gidsen een Bed & Breakfast bij Ernesto’s, een Mexicaanse familie in Alaska. Wat me vooral opvalt, is dat de gidsen erg jong zijn in vergelijking met de gidsen in Europa. Bij een heli-board company in Alaska kan je jezelf namelijk makkelijk opwerken van fuelboy tot gids. Papiertjes

zijn niet het belangrijkste, ervaring wordt als veel waardevoller beschouwd. Na de kennismakingsweek heb ik mijn eerste dag vrij. Jeremy van H2O Guides heeft de eer mij de eerste runs te laten zien. We hiken in totaal 4000 feet omhoog richting Mount Francis en Mount Compstock. Aan de voet van de top-couloir besluiten we vanwege lawinegevaar echter om te draaien. Het heeft de afgelopen dagen zo hard gestormd, dat de top-couloir te veel is ingewaaid. Dus eten we een bammetje peanut butter jelly aan de basis van de geul en rijden weer naar beneden. Wat me direct opvalt, is dat de sneeuw heel erg opveert. Het is net alsof je op een grote trampoline rijdt. Mijn eerste hike and ride-dagen in Alaska zijn een feit. Ik besef voor het eerst dat het hier wel even iets anders is dan de meeste wintersportgebieden in Europa. Het kost hier veel meer energie en voorbereiding om de toppen te bereiken.

Alles moet op de juiste plaats en het juiste moment bij elkaar komen. En daarvoor is de hulp van locals onontbeerlijk. Want zij hebben de kennis over de lokale gevaren en hebben de equipment zoals auto’s, sneeuwscooters, helikopters, pistolen voor beren en alle noodzakelijke rescue- en bergbeklimspullen. Alaska geeft je weer dat broekiegevoel, dat je nog zo veel kan leren. Het laat je beseffen dat je heel hard moet werken om veilig een peak te bereiken en weer af te dalen. Alleen een lawinecursusje volstaat niet. Het zorgt ervoor dat je echt respect krijgt voor de natuur. En als je dat niet krijgt en je laat je zintuigen niet werken, word je rauw opgegeten door de bergen! En blijkbaar hadden ze deze winter honger, want je kon hun buik horen rommelen. Zo voelden we enkele dagen later een heuse aardbeving, met een kracht van vier op de schaal van Richter. Waarschijnlijk had dit met Mount Redoubt te maken, een

-• KOP

-• SUBKOP

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

-DEP.-TIME.... - ...... - .... -

DEP.-TIME.... - ...... - ....

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

Stage in Alaska“De landt bovenop mij”




ROAD STORYROAD STORY


sled

Bas onderaan de ‘Dutch Stevie Wonder’.

Bas probeert in de chopper zijn gedachten op één lijn te krijgen.


ALASkA

vulkaan die op dat moment op springen stond. Laten we maar zeggen dat de sneeuw die dag goed is ingeklonken dankzij de trillingen. Het weer gooit echter voorlopig even roet in het eten, en dan heb ik het vooral over mijn eerste helihapjes. Tijdens een hevige sneeuwstorm die uiteindelijk twee meter sneeuw zal opleveren, worden we uitgenodigd voor een etentje bij eigenaar Dean en zijn vrouw Karen thuis. Dit is eindelijk mijn kans om eens lekker te eten na drie weken op junkfood te hebben geleefd. Het gezonde eten in de plaatselijke supermarkt is namelijk verschrikkelijk duur. Als je hier een appeltje wilt eten, betaal je minimaal drie dollar. Na het diner gaat iedereen naar huis, maar Dean vraagt of ik zin heb om zijn businessplannen voor de toekomst te bespreken. En hij laat gelijk een paar foto’s zien van de filmopnames van de hitfilm van vorig jaar ‘That’s it, that’s all’ waaraan hij heeft meegeholpen. Booyah..., wat een bizarre bergen hier! Dean

Bombs away! Bas knalt door zijn eigen spraywolk. Foto: Abe Alongi.

Soms is er minimale ruimte om te landen. Foto: Nick Bowie.

ROAD StORy


Geen drukke liften, geen ijzige pistes, alleen jij en de poeder. Bas Elhorst, highspeed method. Foto: Abe Alongi.

De haven van Valdez.

En weer een touchdown!

Uitzicht over Valdez vanaf de Highschool Ridge.


ALASkA

haalt een partij goede wildlife-verhalen uit de kast, die mijn oren doen klapperen. Met blikken bier in ons hand rijden we ten slotte in zijn persoonlijke sneeuwruimer – een pick-up met een dikke schaufel voorop – naar Pipeline, de lokale kroeg en zo’n beetje de enige nightlife in Valdez. Dean’s hond Cona, een Malamute husky van tachtig kilo die er nog wel eens van houdt om vrouwelijke klanten aan te randen, rent vrolijk met ons mee. Alaska blijft tenslotte Amerikaans en meer cowboy style dan dit kan niet!

Na een kleine twee weken is het eindelijk zover, en maak ik mijn eerste heli-drop. De heli moet namelijk op een aantal punten worden getest en ik draag natuurlijk graag mijn steentje bij. De bergen lijken vanuit het helikopterperspectief best klein en de afdalingen zien er kort uit. Maar als je eenmaal naar beneden boardt, zijn ze massive! Gemoedelijke pillow runs blijken opeens drops van zes meter ieder. Mijn honger naar poeder is weer even gestild. Veel tijd om bij te komen heb ik niet, want de dag erna krijg ik les in AMSG (American Mechanized Ski Guiding). Dit is een intensieve opleiding van een week en wordt officieel erkend in Amerika. Hier leer je bijvoorbeeld te gidsen met helikopters. Ik kom er meer te weten over de Amerikaanse aanpak qua guiding, want de nadruk ligt hier op het gidsen van boven naar beneden. Dit komt omdat ze niet omhoog hiken en dus niet de sneeuw kunnen beoordelen op hun weg naar boven, zoals Europese gidsen dit doen. Naast de helikopter is de ski-doo, ook wel sleds genaamd, een ander favoriet Alaskaans vervoermiddel om wat dieper de backcountry mee in te trekken. Dit zijn sneeuwscooters met veel te veel power. Samen met een aantal nieuw verworven AK buddies maken

we lange ritten over dikke gletsjers en andere sketchy obstakels. Ik leer er dropjes mee te maken. Uiteindelijk maak ik zelfs een rodeo, tegen mijn wil in. Eén van mijn maten brengt me namelijk naar een piek met een helling van zo’n 35 graden. Terwijl we boven staan, begint de sled plots te glijden. Ik probeer hem natuurlijk direct af te remmen, maar dit is een beginnersfout en dat heb ik geweten. De sled gaat er samen met mij vandoor, slaat een paar keer over de kop en landt tenslotte boven op me. Gelukkig is de sneeuw zacht en raak ik niet gewond. Het zou zo in een SBS 6 blooperserie kunnen. De hele maand maart zit ik vooral achter mijn bureau. Ik moet tenslotte ook stagewerk doen. Het is dringen bij de chopper. Iedereen die hier werkt wil in zijn vrije tijd wel mee. De normale prijs voor een dag heliboarden is ongeveer 1200 dollar, dus ik ben allang blij als ik een keer gratis mee kan. Gelukkig ben ik ook niet vies van een stevig potje hiken, dus maak ik nog wel de nodige afdalingen. Zo klimmen we bijvoorbeeld vanaf de Thompsons Pass de Python omhoog. Het blijkt een lastige beklimming voor een snowboarder zonder stijgijzers. Ik ben dan ook blij dat de skiërs voor me een volgspoor in de ijzige helling trappen. Gelukkig is mijn rugzak niet al te zwaar, aangezien ik hem steeds beter leer inpakken. Het is een kwestie van zo minimalistisch mogelijk blijven zonder jezelf al te veel in gevaar te brengen. Hoe minder spullen, hoe beter de afdaling is. Als Gorilla’s in the mist ploeteren we omhoog, maar eenmaal op de top komt het zonnetje tevoorschijn. Vanaf de 620 meter hoge base tot de 2000 meter hoge top zijn we zo’n vijf uur onderweg geweest. Onze beloning heet de ‘Pussy Fart’, een vijftig graden steil couloir in een X-vorm. Bombs away!

-• KOP

-• SUBKOP

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

-DEP.-TIME.... - ...... - ....

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

Stage in Alaska







sled

De haven van Valdez.

En weer een touchdown!

ROAD StORy


Begin april rij ik de beste lijnen uit mijn leven. Dean heeft twee vrienden op bezoek en ik mag mee als tail guide; zeg maar de bezemwagen bij een heli-drop. Eén van die lijnen is een first descent. Dit betekent dat jij de eerste bent die deze afdaling maakt, en dus mag je hem traditiegetrouw een naam geven. Eigenlijk geldt dit alleen voor de echte bizarre flanken, but who cares? De lijn heeft een rollover, een bolling aan het begin van de run, die nooit lijkt op te houden. Hierdoor duurt het

heel lang voordat je kan zien waar je uiteindelijk heen gaat, super scary dus! We dopen de lijn dan ook heel toepasselijk ‘The Dutch Stevie Wonder’. De derde lijn van die dag was het koudst en het meest duister, maar ik rij er wel de beste en steilste spine ooit. Onder aan deze wand zit een enorme bergschrund – een scheur tussen de sneeuwlagen – die heel veel honger heeft, te zien aan zijn openstaande mond. Dean wordt zelfs zo nerveus aan de top van deze afdaling, dat er wat gassen

ontsnappen. En dat is geen goed teken als het je gids is. Bij zonsondergang rijden we onze laatste lijn. De landingszone ziet er echter super sketchy uit, dus deze landen we als tow-in. Je stapt dan heel voorzichtig uit de helikopter terwijl de piloot nog vliegt. Bij het uitstappen zak ik echter met mijn benen in een gat. Dit is zo diep dat ik mijn board moet gebruiken om boven te blijven, want mijn benen voelen geen bodem. Gelukkig zijn mijn freeride buddies er om me eruit te trekken, maar

-• KOP

-• SUBKOP

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

-DEP.-TIME

.... - ...... - ....

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

-• STREAMER

01829 6171 82910 86 HDF 01

Stage in Alaska





ROAD STORY

ROAD STORY

ROAD STORY

ROAD STORY

sled

Als bezemwagen spelen tijdens heli-drops is geen straf op bergen als deze. Bas Elhorst zoekt even een vrije strook poeder. Foto: Abe Alongi.


ALASkA

zoiets moet je toch niet gebeuren als je aan het tail guiden bent.

Midden april breekt de hel uit op Thompsons Pass. Dit weekend vindt namelijk het jaarlijkse hillclimb evenement plaats, zeg maar de seizoensafsluiter. Slednecks uit heel Alaska komen dan naar Valdez om hieraan mee te doen. Ik wil die dag eigenlijk de snowscooter pakken om een paar afdalingen te maken, maar ik krijg er een slecht voorgevoel over

en besluit niet omhoog te gaan. Letterlijk twee minuten later komt een helikopter naar beneden met een Franse skiër die een dodelijk ongeval heeft gehad. Hij had een inschattingsfout gemaakt en is van een cliff gevallen. Ik neem de waarschuwing ter harte en blijf met mijn beide benen aan de dalgrond. Ik heb een perfect seizoen gehad en wil graag heelhuids naar Nederland. En je gelooft het niet, maar een halfuur later komt er nog iemand om het leven; een sledneck die op de pas door een

lawine wordt begraven. Het klinkt gek, maar er valt niet te sollen met deze bergen. De drukte heeft zijn tol geëist. Als er iets is wat ik heb geleerd, is het wel te vertrouwen op je instinct. Laat niemand dat beïnvloeden, want het kan je leven redden. Vooral in Alaska...

Met dank aan:H2O Guideswww.h2oguides.com

Zonder chopper lukt het ook

In Alaska neem je liever net iets meer mee dan alleen een boterhammetje pindakaas.

Double trouble op de ski-doo

roadtrip: valdez, alaska

Documents