powered by

Συνέντευξη

ΑΝΔΡΕΑΣ

Βαρώτσος

ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ : 115 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

ΠΕΡΙΕΧΟΜ

ΕΝΑ

Editorial...

του

Παν

αγιώ

τη Λ

ιναρ

δάκη

συντονιστείτε...!

Τι θα βρω εδώ μέσα....

Το χεράκι τους έβαλαν οι:

EditorialΙστορίες Κατοίκων: Η δική σας σελίδαΣυνταξιούχοςΆτομα με Ειδικές ΑνάγκεςΚοίτα και βλέπε!Οπτικό ΝεύροΣυνέντευξηΑρχιτεκτονικήDesignΜουσικήΒιβλίοLoooove me..!!ΦιλοζωικάΙατρικάModa Oh, La La..!!

34689

10182224262831323436

Παναγιώτης Λιναρδάκης

Ευγενία Μίγδου

Όλγα Δανιηλοπούλου

Βασιλίκα Σαριλάκη

Γιώργος Τζιρτζιλάκης

Μαρία - Λουίζα Δανέζη

Νίκος Βουλγαρόπουλος

Σταύρος Κωνσταντάς

Δημήτρης Πουλικάκος

Νίκος Δασκαλοθανάσης

Ελένη Πυργιώτη

«Κώστας Κομπόστας»

Βάιος Λιασκοβίτης

Ηλέκτρα Τερζή

Μαρία Μαραγκού

Ελεάνα Σταματοπούλου

Γραφιστική Επιμέλεια: Ειρήνη Βρεττού

«ΤΡΟΠΟΙ»

Είναι να αλλάζει ο κόσμος? Είναι η εποχή? Διαίσθηση παρά διαπίστωση! Αυτό που μ΄εξοργίζει δεν είναι ότι ζω, αλλά το ότι δεν ζω. Οραματιστές, κινηματίες, συγκρουσιακοί ή…Πρόθεσή μας και σκέψη μας είναι να μην αλλάξουμε τον κόσμο αλλά να κάνουμε τον δικό μας. Η μοιρολατρεία είναι η τελευταία μας δοκιμασία! Και τότε τα ξαναλέμε. Και προσοχή!!! Δεν κάνουμε διάλογο για τα πιστεύω του καθενός. Ίσες δοκιμασίες για όλους. Να σέβεστε τα δικαιώματά μας. Στόχος μας επίσης είναι να δημιουργήσουμε μία μικρή όαση μέσα στην σημερινή κρίση, προσφέρωντας έργο αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό μας.Απώτερος σκοπός μας μέσα από τον ιντερνετικό σταθμό και την εφημερίδα, να μεταδώσουμε ήθος και άποψη προς ώφελός μας και δείχνοντάς μας το παράδειγμα προς γνώση και συμμόρφωση. Στόχος μας η αξία και λιγότερο η παράδοση. Και όπως λέει ο Σαίξπηρ: «Η τύχη μας δεν είναι στα άστρα αλλά στα ίδια μας τα χέρια»...

π.λ.

Φωτογραφία εξωφύλλου: «Fountain» Το γνωστότερο ready-made του Μαρσέλ Ντυσάν.Φωτογραφήθηκε από τον Αλ Στίγκλιτς και η φωτογραφία του δημοσιεύτηκε στο περιο-δικό «The Blind Man»

www.theikooxy.gr e-mail: theikooxy@gmail.com www.facebook.com/theiko.oxy

Εκτύπωση: IRIS ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ Α.Ε.Β.Ε.(www.irisprinting.gr)

4 5

συντονιστείτε...!

Ιστορίες Κατοίκων...υπογράφει «Κάποια»

Θα ‘θελα απλά να αράζαμε. Τίποτα

άλλο απλά και μόνο να αράζαμε. Να

καθόμασταν και να μιλάγαμε, όπως

κάναμε αυτές τις δυο μέρες χωρίς τί-

ποτα να μας κομπλάρει .Να μιλάγαμε

και να μιλάγαμε. Να μου έλεγες για

σένα και εγώ να σου έλεγα για μένα,

πάω στοίχημα ότι ούτε καν θα άκου-

γες, καλύτερα βέβαια γιατί τις πιο πολ-

λές φορές που μιλάω, και μιλάω πολύ,

λέω βλακείες. Δεν πειράζει όμως, εγώ

θα ήθελα να σε ακούω να μιλάς,να

μαθαίνω το κάθε τι. Είσαι πολύ εν-

διαφέρων, πιο ενδιαφέρων και απο

το μάθημα που δίνω τώρα. Κάθε μια

φορά του μήνα κάνω έναν μεγάλο πε-

ρίπατο, ξεκινάω απο το σπίτι μου και

πάω προς όποια κατεύθυνση απο-

φασίσω. Σε όλην αυτήν την διαδρομή

κάνω τον απολογισμό του μήνα, του

χρόνου και γενικότερα της ζωής μου.

Βάζω τα πραγματα σε μια τάξη. Στην

τελευταία διαδρομή είχα «σκαλώσει»

πάνω σου, και ήταν πολύ μεγάλη η

Μία σειρά από ‘μένα, την κότα...

γαμημένη,δεν τελείωνε. Συνέχιζα, συ-

νέχιζα και σε σκεφτόμουν. Βασικά δεν

προσπαθούσα να σε σκεφτώ, βασικά

δεν ήθελα να σε σκεφτώ -απλά υπήρ-

χες! Είναι κι αυτά τα σκατοτράγου-

δα που σου δυναμώνουν όλο και πιο

πολύ το συναίσθημα. Δεν καταλαβαί-

νω τι γίνεται, τα είχα όλα υπό έλεγ-

χο και τώρα αντί να γράφω για τους

υπολογιστές και τα Νέα Μέσα, γρά-

φω μια επιστολή για το τι νιώθω. Δεν

στην απευθύνω, προφανώς δεν θα τη

διαβάσεις ποτέ, δεν θα με πείραζε βέ-

βαια να την διαβάσεις. Δεν έχω πρό-

βλημα και τώρα να σε πάρω να σου

πω το και το. Απλά μ’αρέσεις. Φταίει

ότι κολλάω με καλά παιδιά και με άτο-

μα που έχουν πονέσει. Με του μαλά-

κες είναι πιο εύκολο να κολλήσεις και

πιο εύκολο να ξεκολλήσεις. Εσύ δεν

είσαι μαλάκας, φαίνεσαι αλλά δεν εί-

σαι. Είσαι αλλού, στον κόσμο σου, και

το χειρότερο είναι πως είμαι και εγώ

στο δικό μου. Και απορώ πώς μπή-

κες; Άτομα που με ξέρουν χρόνια και

δεν το έχουν καταφέρει. Και σένα σε

ξέρω μόνο δυο μέρες, δεν μπορώ ούτε

το προσωπό σου να θυμηθώ. Πρώτη

φορά γράφω κάτι τέτοιο, συνήθως

γράφω σενάρια, ζωγραφίζω, γράφω

πολιτικά μανιφέστο ή χιουμοριστικά

κείμενα διακωμωδώντας τα πάντα.

Αυτό όμως! Δεν με έχω συνηθίσει έτσι

αλλά ξέρω ότι όπως μου έρχεται έτσι

και μου φεύγει. Απλά επειδή έχω μά-

θει να ελέγχω το μυαλό μου συνεπώς

και τα συναισθήματα μου. Αυτό είναι!

Μπήκες στο μυαλό μου, αυτό έκανες

και αυτό που μου την δίνει είναι που

ούτε καν το προσπάθησες, δεν θα σε

ένοιαξε και καθόλου. Και εκεί σκα-

λώνω. Ο διπλανός μου που γράφει

είναι κούκλος, αντικειμένικά, το λένε

όλες. Μου τα « ρίχνει». Δεν με συγκι-

νεί τίποτα όμως. Απορώ κιόλας πως

δεν κάνει κάτι με την κουκλάρα που

κάθεται αριστερά μου, η τύπισσα

δεν υπάρχει!! Εγώ πάντως θα έκανα.

Ωραίοι θα ήταν μαζί λένε, αλλά

μου φένεται γελοίο δυο ωραία

πρόσωπα και σώματα μαζί, λες

και κάνουν εκπομπή στην τηλε-

όραση, ξενέρωτο όσο δεν πάει.

Αυτό που πάει, είναι να κάνει

κάτι αυτη η κουκλάρα με εκείνο

το παχουλό παιδί που κάθεται

δύο θέσεις μπροστά.Παίζει όλη

μέρα videogames και δεν μιλάει

σε κανέναν.Μαζί θα ήταν τέλει-

οι. Εγώ πραγματικά θα ζήλευα.

Και αυτός ο ωραίος να πήγαινε

με αυτήν την κοπέλα που σηκώ-

θηκε να δώσει το γραπτό της,

είναι κάπως εύσωμη και έντο-

να βαμμένη, την χαλάει αυτό,

πιστεύω χωρίς make up και μα-

λακίες θα ήταν κουκλάρα. Νο-

μίζω πως την 3η ερώτηση την

ξέρω, είναι για το cinema,δεν

θα την γράψω όμως γιατί βα-

ριέμαι. Άδικος κόπος τώρα

που δεν μπορώ να σκεφτώ τί-

ποτα άλλο, μετά βέβαια όλο

και κάτι θα σκεφτώ και θα μου

φύγεις. Ειδικά όταν πιω, καλά

άστο,δεν γουστάρω να πίνω

συνέχεια, μου αρέσει όμως δεν

το κάνω για κάποιον συγκεκρι-

μένα αλλά κάθε φορά κάποιος

έχει την τιμητική του. Γουστά-

ρω όμως να είμαι μια μεθυσμέ-

νη νηφάλια όπως λένε οι φίλοι

μου. Σαν να έπεσα στην χύτρα

απο μωρό, ξέρω πως δεν είναι

εύκολο να καταλάβεις πώςς εί-

ναι, δεν πρόκειται να σε κάνω,

δεν με νοιάζει κιόλας ,θα ήταν

εγωιστικό και βαρετό. Ούτε θα

σου έλεγα, μα αυτό είναι κακό

και δεν πρέπει να το κάνεις. Εί-

μαστε και φεύγουμε μόνοι μας.

Το βάρος σου όμως θα ήθελα

να το μοιραστώ, όχι για να σε

διορθώσω ή να σε συμβουλεύ-

σω, αλλά για να σε κάνω να

δεις και να ξεχάσεις, να σε κάνω

να εκτιμήσεις κάτι άλλο και να

αγαπήσεις αυτό που υπάρχει.

Να σε κάνω να βουτήξεις στη

θάλασσα το βράδυ, να φύ-

γεις με ένα σάκο για ταξίδι στο

πουθενά,να μπεις παράνομα

σε μια συναυλία, να δείς όλες

τις ταινίες του Τarkovsky σε ένα

βράδυ, να δώσεις ό,τι λεφτά

έχεις πάνω σου για να πάρεις

φαϊ στο παιδί που κάθεται στα

σκαλιά απο κάτω, ν’ αγκαλιά-

σεις ένα αυτιστικό παιδί με κίν-

δυνο να φας ξύλο, να γυρίσεις

ένα βιντεο κλιπ με παππούδες,

να φας μέχρι σκασμού τορτί-

γιες, να ξαπλώσεις στην ταρά-

τσα και να ακούσεις μουσική.

Πολύ κοινά πράγματα που τα

ζεις όποτε θέλεις. Όλα μια ιδέα

είναι και αυτό είναι που με σκα-

λώνει, πως όλα μια ιδέα είναι!

Παρολ’ αυτά δεν πιστεύω στον

έρωτα. Για να γίνω ξεκάθαρη

δεν πιστεύω στην σημασία και

την διάσταση που έχει πάρει ο

έρωτας nowadays. Εγώ είμαι

ερωτευμένη με όλους. Και με

την καθηγήτρια που σε λίγο θα

πάρει την κόλλα και θα με μη-

δενίσει, και με τον λεωφοριατζή

που βλαστήμαγε το πρωί και

πήγε να μας σκοτώσει, με την

κοπελά απο πίσω που σχολιά-

ζει οποιον περνάει, με το πρε-

ζάκι που μυρίζει και με πλησιά-

ζει για μια αγκαλιά ρε φίλε!, με

τον πακιστανό που πετάει την

νοτμάτα-χλαπάτσα στην μεση

της Ερμού και μ’ αυτόν, με την

τροφή που κολλάει στα δόντια

των ανθρώπων, με τις βρόμι-

κες πατούσες, με το κέντρο της

Αθήνας, με τα τραγούδια χω-

ρίς κορύφωση. Είμαι ερωτευ-

μένη με το βιβλίο του Ντοστο-

γιέφσκι και με τον ηλίθιο, με την

κυρία που μπαίνει στο μετρό

και κοιμάται και με τον μικρό

χρυσαυγίτη 50 cent που ακού-

ει τραγούδια απο το μεγάφωνο

του κινητού του. Τους αγαπώ

όλους και θα μου πεις χέστηκα

όλοι το ίδιο νιώθουμε και είναι

γαμάτο. Παρόλ’ αυτά δεν πι-

στεύω στον έρωτα, δεν νομίζω

πως είμαι ερωτευμένη ούτε στο

ελάχιστο, αλλά περπατάω και

σε σκέφτομαι, τραγουδάω και

χαμογελάω και καμιά φορά

σκαλώνω. Δεν είμαι ερωτευμέ-

νη ... απλά θα ‘θελα, απλά ν’

αράζαμε μαζί... ΚΑΠΟΙΑ. ▪

6 7

συντονιστείτε...!

Συνταξιούχοςτου Σταύρου Κωνσταντά

«ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΚΙ ΑΠΕΡΓΙΑ»

Tο ενδιαφέρον για τα λαϊκά στρώ-

ματα της χώρας είναι να γνωρίζουν,

να συνειδητοποιούν, ποιες είναι οι

«αιτιάσεις» που προβάλλει σήμερα

ο ΣΕΒ, χτες οι ξενοδόχοι, αύριο οι

εφοπλιστές και φαινομενικά ο ΣΕΒ

θέλει αναθεώρηση των στοιχείων της

πολιτικής που η συγκυβέρνηση απο-

φασίζει με την τρόικα. Η όποια ανα-

θεώρηση όμως αφορά αποκλειστικά

είτε τα κονδύλια που δίνονται προς

διάφορες ομάδες του κεφαλαίου, είτε

την λήυη συμπληρωματικών μέτρων

που θα ικανοποιούν την πορεία των

επιχειρήσεων τους. Για παράδειγμα

οι μεγαλοβιομήχανοι δεν μπορούν

να χωνεύουν ότι οι Τράπεζες χρημα-

τοδοτούνται με εκατοντάδες δισεκα-

τομμύρια προκειμένου να διασωθούν

από την κρίση, την ώρα που εκείνοι,

ο ένας μετά τον άλλον, αναγκάζο-

νται να υποκύψουν στον εντεινόμε-

νο επιχειρηματικό ανταγωνισμό. Δεν

είναι καθόλου τυχαίο ότι το σύνθημα

που προβάλλουν 1-1 οι μεγαλοβιο-

μήχανοι ζητώντας αναθεώρηση της

εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι το

«εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότη-

σης και ανάπτυξης». Πρόκειται για

ένα άθροισμα απαιτήσεων, που στο-

χεύει να αυξήσει ακόμα περισσότερο

την ολόπλευρη στήριξη των.επιχειρή-

σεων, μέσα από την κλιμάκωση της

καταλήστευσης των λαϊκών στρω-

μάτων. Δεν θα μπορούσε να είναι

αλλιώς. Όταν οι βιομήχανοι ζητούν

μεγαλύτερη ρευστότητα, λιγότερους

φόρους, περισσότερες και πιο γρή-

γορες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιο το-

μέα με απολύσεις και ζωτικό χώρο,

για επιχειρηματική δράση, όλα αυτά

ισοδυναμούν, με περισσότερο αίμα.

Ισοδυναμούν όσο και αν φαίνεται

αδύνατον με μεγαλύτερη ανεργία,

σκλήρυνση της λιτότητας, με ακόμα

χειρότερες εργασιακές σχέσεις, με

νέα καθίζηση του βιοτικού επιπέδου,

με μαζική εξάπλωση της φτώχειας

και της ανέχειας. Καλό είναι να ξέ-

ρουμε τι ζητάνε οι διάφορες ομάδες

της 1\ ολιγαρχίας, ο ένας και ο άλ-

λος εκπρόσωπος των κεφαλαιοκρα-

τών. Καλύτερα, να μην ξεχνάμε ούτε

στιγμή ότι όλοι τους μαζί, ντόπιοι

και ξένοι, ζουν από την εκμετάλ-

λευση των εργαζομένων. Θρέφονται

με την κλεμμένη εργασία του λαού.

Γιγαντώνονται από την αύξηση της

εκμετάλλευσης, και αναπαράγουν

βέβαια μια τόσο σάπια κοινωνία,

που αφού κατασπαράξουν από κοι-

νού τους εργαζόμενους - θύματα

τους ατην συνέχεια «αλληλοσφά-

ζονται» για να εξασφαλίσει η κάθε

πλευρά μεγαλύτερο μερίδιο από την

κυριαρχία τους. Μιλάμε, δηλαδή, για

μια κοινωνία, ένα σύστημα, από το

οποίο οι συνταξιούχοι και οι εργα-

ζόμενοι πρέπει να απαλλαγούν όσο

πιο γρήγορα γίνεται. Στο χέρι μας

είναι. Σε όλα αυτά ας απαντήσου-

με την 1η Μάη οι Συνταξιούχοι με &

τον αγώνα τους και οι εργαζόμενοι

με αγώνα και απεργία. Η Πρωτο-

μαγιά δεν είναι αργία είναι απεργία

και σύμβολο ταξικής αντιπαλότη-

τας. Το μήνυμα της είναι φάρος για

τους: σημερινούς αγώνες, ενάντια

στην πολιτική που πτωχεύει το λαό,

που τον ρίχνει στην φτώχεια και

την ανεργία. Είναι πάντα: επίκαιρη

και μπορεί να εμπνεύσει και να κα-

θοδηγήσει την ταξική πάλη ενάντια

στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίω-

να που απαιτεί την κερδοφορία των

μονοπωλίων. Πρέπει να γιορταστεί

η Πρωτομαγιά όπως αρμόζει στους

αγώνες και τις μάχες που έχουν

προηγηθεί, αλλά και σ’ αυτές που

μέλλονται να δοθούν, μέχρι η νικη-

φόρα τους έκβαση να κάνει παρελ-

θόν την ταξική εκμετάλλευση, την

πηγή από την οποία γεννιούνται όλα

τα βάσανα της λαϊκής μάζας.Ποιος

είπε πως η κρίση είναι το ίδιο οδυ-

νηρή για όλους; Γιατί όποιος το είπε,

λέει ρέματα. Οι συνταξιούχοι, οι ερ-

γαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα βλέ-

πουν όλοι τους τα δικαιώματα τους

να συρρικνώνονται ραγδαία και τη

ζωή τους γενικά να γκρεμίζεται, οι

επιχειρηματίες βλέπουν νέες ευκαιρί-

ες να αναδύονται από τις ανακατα-

τάξεις συνολικά στην αγορά και σε

κάθε κλάδο, λόγω της νέας ταχύτη-

τας με την οποία προχωρά η συγκέ-

ντρωση και η συγκεντροποίηση του

κεφαλαίου. Το τελευταίο διάστημα

πυκνώνουν οι παρεμβάσεις του Συν-

δέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, ενώ ο

Πρόεδρος του Σ.Ε.Β. επαναλαμβάνει

το αίτημα για «αναπροσαρμογή και

αναθεώρηση» της οικονομικής πολι-

τικής. «Είναι δυνατόν να συμβαίνει

κάτι τέτοιο»; Θα διερωτηθούν όσοι

γνωρίζουν ότι η φιλομονοπωλιακή

πολιτική διαχείρισης της οικονομι-

κής κρίσης καθορίζεται από τους εκ-

προσώπους του κεφαλαίου και της

δικής τους τάξης συνολικά. Μπορεί,

βάση της λογικής ότι ναι μεν οι γενι-

κοί άξονες και οι κατευθύνσεις της

εφαρμοζόμενης πολιτικής στηρίζε-

ται στις αξιώσεις της πλουτοκρατί-

ας συνολικά, ωστόσο εξελισσόμενης

της κρίσης, διάφορα τμήματα του

κεφαλαίου είναι δυνατόν να προτεί-

νουν επιμέρους αιτήματα, τα οποία

ανταποκρίνονται περισσότερο στα

δικά τους συμφέροντα, πολύ περισ-

σότερο που με την πάροδο του χρό-

νου και όσο η κρίση βαθαίνει οξύνο-

νται πιο πολύ οι ανταγωνισμοί και οι

κόντρες ανάμεσα σε διάφορα τμή-

ματα των κεφαλαιοκρατών. Σε ένα

τέτοιο τοπίο, αποτελεί κοινό στόχο

ότι οι βιομήχανοι του ΣΕΒ αξιώνουν

μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα

που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη,

στον ανελέητο πόλεμο.που έχει κη-

ρύξει ενάντια στα δικαιώματα των

συνταξιούχων, των εργαζόμενων

και όλων των λαϊκών στρωμάτων. ▪

(του Σταυρου Κωσταντα ιδιοκτητη εφημεριδας

«Συνταξιουχος»)

8 9

ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

του

Παν

αγιώ

τη Λ

ιναρ

δάκη

Ως το τέλος του 2012, που γρά-

φεται αυτό το κείμενο, όλα είναι

καλά και ευφυώς πλασμένα...

...Η κοινότητα των ΑμεΑ δεν έχει κανένα παράπο-

νο:Αναγκαστικά συμμετέχει οικονομικά με την απαλ-

λοτρίωση του 2/14 των επιδομάτων που κάποιες άλ-

λες παλιές εποχές η κοινωνία θεώρησε πως έπρεπε να

εκχωρήσει. Ταυτόχρονα οι παροχές του ΕΟΠΥΥ είναι

μόνο κατ’ ευφημισμόν παροχές, αφού η πλειοψηφία των

ασφαλισμένων με σοβαρές αναπηρίες αναγκάζεται να

συμμετέχει με το 25% της αξίας των παροχών, δηλ να

αγοράζει τις παροχές στο 25% της εμπορικής του αξίας.

Αυτό όμως που είναι εξοργιστικό είναι το φορολογικό

σχέδιο που κατετέθη στη βουλή τις τελευταίες ημέρες

του 2012. Ακόμη και εάν οι πλέον ευπατρίδεις πολί-

τες με αναπηρία συνεισέφεραν την επιβίωση τους στο

βωμό των περικοπών, με το νέο φορολογικό νομοσχέ-

διο εισάγεται η αρχή της φορολόγησης αυτών που έχει

εξοστρακίσει η «πατριδα» από τη σύστασή της…

Γιατί εντάξει: Ας μη γίνουν προσλήψεις ΑμεΑ στο δη-

μόσιο. Ας καταργηθεί η προστατευτική νομοθεσία. Ας

μειωθούν οι «παροχές» Ας συμμετέχουν οικονομικά οι

υποτελείς με το 25% της εμπορικής αξίας των παροχών

υγείας και των παροχών σε είδος. Ας περικοπούν τα

επιδόματα κατά τα 2/14 (αφού έχουν υποστεί περικοπή

κατά 12% από το 2010 μέχρι σήμερα).

Αλλά το να φορολογείται ο πολίτης με τετραπληγία

η με παραπληγία για κάθε επαγγελματική δραστηριό-

τητα πριν ακόμη την ξεκινήσει είναι υπερβολικά υπερ-

βολικό, ειδικά όταν αυτός ο πολίτης εμποδίζεται τόσο

στις απροσπέλαστες πόλεις και μαζικές μεταφορές όσο

και στην προκλητική έλλειψη προσαρμογής όλων των

κοινόχρηστων υποδομών και παροχών..

Πιο απλά: Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι τετρα-

πληγίες φορολογούνται όπως και οι ικανοί σωματικά συ-

νάδελφοί τους. Τα πρώτα 11.500 euro από την επαγγελ-

ματική ή επιχειρηματική δραστηριότητα «επενδύονται»

αυτομάτως στο ΤΕΒΕ η στο ΟΑΕΕ, στο φόρο επιτηδεύ-

ματος και σε όποιο άλλο φόρο γενικώς. Το να φορολογεί-

ται η επιχειρηματική και η επιχειρησιακή οργάνωση της

αυτοβοήθειας, της αλληλεγγύης και της πάλαι ποτέ ανε-

ξαρτησίας, είναι επίσης προκλητικό και επικίνδυνο. Γιατί

η λειτουργία των μη κερδοσκοπικών φορέων ,φορολο-

γείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φορολογούνται οι

κερδοσκοπικές εταιρείες που λειτουργούν υπό την αιγίδα

του κράτους (και ποιος εμπιστεύεται πλέον το κράτος);

Εν τέλει, το κράτος δε συμμετέχει στις επιπλέον οι-

κονομικές δαπάνες που προκύπτουν εξαιτίας της ανα-

πηρίας. Φορολογεί όλα τα χρήματα πριν γίνουν αυτά

εισόδημα, και όταν γίνουν εισόδημα, τα φορολογεί το

λιγότερο με 25% έως 43%, χωρίς να εκπίπτει το επιπλέ-

ον κόστος που έχει η άσκηση επαγγέλματος επειδή ο

επαγγελματίας έχει αναπηρία.

Τελικό συμπέρασμα: Ακόμη και στην περίπτωση που οι

πολίτες οργανωθούν σε συνεταιρισμούς διαχείρισης ανα-

γκών τους, δε θα μπορέσουν να αποφύγουν τη φορολό-

γηση του εισοδήματος, έστω και εάν αυτό το εισόδημα

επενδύεται για την κάλυψη των άμεσα βιοτικών υγειονο-

μικών αναγκών που υπερβαίνουν τις 3000 euro το έτος.

Μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε πολιτικό άσυλο κά-

που αλλού, εάν ακόμη υφίσταται αυτό το αλλού;;;; ▪

(Περιοδικό «Αυτονομία» - Νίκος Βουλγαρόπουλος)

της Όλγας Δανιηλοπούλου

Μεγάλη απορία έχω, ξεκινώντας να γράψω ένα κείμενο που υπολογίζω πως πρέπει να:

Κοίτα και βλέπε!

1) αναφέρεται προφανώς στις εικαστι-

κές τέχνες, 2) να είναι απλό και κατα-

νοητό, 3) να ενδιαφέρει με τον τρόπο

του και κάποιον θεατή εκτός από τους

τρείς φίλους μου και τον εκδότη, 4) να

θέτει κάποιο ζήτημα που να μην είναι

κοινό και τετριμμένο, 5) να τιμά την

γλώσσα και το ύφος μου, 6) να μην

είναι μικρό αλλά ούτε πολύ μεγάλο,

7) τέλος να είναι αλήθεια, κάτι που να

θέλω να πω, στους άτιμους καιρούς

που μας ξεπερνάνε και πάλι.

Μην απελπίζεστε θεατές, διότι κανό-

νες έχει κάθε εποχή, κανόνες που δι-

καιώνονται από την ιστορία. Αν ζού-

με πράγματι μια παρακμή που όμοια

της ήταν η πτώση της βυζαντινής αυ-

τοκρατορίας, ας το ευχαριστηθούμε.

Η παρακμή προσέφερε στην τέχνη

άπειρα στοιχεία φερεγγυότητας. Εί-

ναι μια πρόκληση. Το να τολμήσει κα-

νείς να καθορίσει το είδος της και την

οπτική της μορφή είναι λάθος. Σήμερα

οι καλλιτέχνες θα πιαστούν από την

παραμικρή προσωπική της δεξιότητα

για να μιλήσουν, θα προσωποποιή-

σουν τα πάντα και έπειτα εμείς που

παρακολουθούμε, θα ανακαλύψουμε

την κοινή μεταμόρφωση και θα την

ανακηρύξουμε «νέα αισθητική» και

στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ξέ-

ρουμε τι λέμε…

Πιστεύω πως η φιλολογία στην οποία

συνεχώς προστρέχουμε όταν δεν ξέ-

ρουμε τι να πούμε δεν παρέχει καμία

προστασία αυτή τη στιγμή. Είμαστε

υποχρεωμένοι να κοιτάμε και να βλέ-

πουμε!! Όταν καμιά ανάγνωση δεν

είναι σίγουρη διότι κάθε έργο που πα-

ράγεται προέρχεται από μια προσω-

πική καλλιτεχνική φαντασίωση, τότε

ακολουθείται από μια απέραντη μο-

ναξιά για τον θεατή. Εικόνα, τολμώ

να πω είναι μια φυσική παραφορά.

Ό,τι κάθε φορά τραβά την προσοχή

μας είναι το θέλγητρο αυτού που νο-

μίζουμε πως βλέπουμε. Περιφερόμαστε

από την μορφή στο συναίσθημα και

από εκεί στην αναπαράσταση της αιτί-

ας έως την στέρηση του περιεχομένου,

χωρίς να βγάζουμε κανένα νόημα.

Η συμβουλή θα ήταν, να παραδε-

χτούμε πως το έργο που στέκεται

μπροστά μας είναι ένας καθρέφτης.

Αν κοιταχτούμε σοβαρά σε αυτόν θα

δούμε από μόνοι μας και με κάποια

ικανοποίηση, πως γράφονται στον

καθρέφτη αλλεπάλληλες συγκινήσεις.

Σε αυτές θα σημαδέψουμε τα χνά-

ρια για να μην χαθούμε στον εαυτό

μας. Ο καλλιτέχνης έχει την αγωνία,

η φύση έχει το πλεονέκτημα να ορί-

ζει τον χώρο, ο χρόνος μεταβάλλεται

ασταμάτητα, ούτως ή άλλως. Η καλ-

λιτεχνική εικόνα είναι «και» η ταυτό-

τητα όλων αυτών των στοιχείων.

Η ανάγνωση λοιπόν έχει γίνει μια

ατελής λειτουργία εξηγήσεων. ▪

10 11

συντονιστείτε...!

ΓιώργοςΤζιρτζιλάκης

ΌλγαΔανιηλοπούλου

ΒασιλίκαΣαριλάκη

ΜαρίαΜαραγκού

ΕλεάναΣταματοπούλου

ΕυγενίαΜίγδου

Το ίδιο είναι να βγαίνεις στη μάχη πεζή το ίδιο καβάλα σε άλογο; Το ίδιο είναι να το κόβεις ποδαράτος και έκθετος στα πεδία των μαχών και το ίδιο να είσαι έφιππος, τουτέστιν ευέλικτος και γρήγορος; Από την άλλη θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το θέμα της εικόνας και του prestige. Ο ιππέ-ας πάνω στη ράχη του αλόγου του, βλέπει τα πάντα από ψηλά και άρα αφ’υψηλού. Διαθέτει αναμφιβόλως παράστημα, επι-βλητικότητα, μεγαλείο. Η εικόνα αλόγου και αναβάτη είναι συνδεδεμένη με ηρωικά κατορθώματα, ιπποτικά αισθήματα, ενώ το όλον διαπνέεται από μια μεθυστική αί-σθηση ελευθερίας και ατρόμητης ορμη-τικότητας. Το δίδυμο (ίππου και ιππέα) είναι ένα διαχρονικό σύμβολο κάλλους, ευγένειας και ελευθερίας (με την έννοια του ανυπότακτου).Κατά το παρελθόν, εν έτει 1897, στην έναρξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου, η Ελλάδα σημείωσε μια παράδοξη μεν - πρωτιά ωστόσο - , η οποία συνίστα-το στην επίσημη συγκρότηση «Τάγματος Άνιππων Ιππέων», δηλαδή ιππέων χωρίς άλογα! Pardon? Στις επιστρατεύσεις, οι κληθέντες προς κατάταξη επέλεγαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία το ιππικό

σώμα, καθότι άντε να τρέχεις πεζός να σώσεις το τομάρι σου, εν μέσω εχθρι-κών πυρών, και να μη φτάνεις. Όλοι, λοιπόν, επιθυμούσαν να γίνουν ιππείς, ένεκα και του prestige όπως είπαμε. Πλην όμως, άλογα δεν διατίθεντο. Λε-πτομέρειες θα μου πεις. Κάποιοι δαι-μόνιοι, σίγουρα, άνθρωποι συνέλαβαν την ιδέα να συγκροτήσουν αυτό το Τάγμα, προκειμένου να μην υπάρχουν κόνξες και οι επιθυμούντες το ιππικό να σπεύσουν ολοταχώς. Έλαβε χώρα δηλαδή μια κάποια εξα-πάτηση. Όπως λένε οι ιστορικοί όμως, συνέβη το εξής αξιοπερίεργο: όταν το Τάγμα στάλθηκε το Μάιο του 1897 στη Φθιώτιδα, ενώ όλη η γραμμή μετώπου υποχωρούσε ακολουθώντας μόνο τα-κτική άμυνας, οι άνδρες αυτοί, οι ιππείς χωρίς άλογα, «κινούμενοι από εγωισμό και εφευρετικότητα (!) βρέθηκαν στο τέλος να είναι όλοι έφιπποι (!) έχοντας αποκτήσει άλογα κατά παράδοξους τρόπους» (δηλαδή εχθρική λεία, ζωο-κλοπές, κτλ.). Στους νεότερους χρό-νους, πάντα σύμφωνα με τους ιστορι-κούς, η «άνιππη δράση του ιππικού είτε σε μάχες είτε οπουδήποτε αλλού, έλαβε

την ονομασία “πεζή δράση ιππικού”».Το θέμα, δεδομένου ότι δεν είναι προα-παιτούμενο για τον ιππέα το άλογο, απο-κτά διαστάσεις σοβαρές, υποκείμενες σε ερμηνείες μεταφυσικές, φιλοσοφικές και άλλες. Ρίχνει ένα ιδιαίτερο φως σε ανεξή-γητα φαινόμενα, συμπεριφορές και ελλη-νικές πρωτοτυπίες. Επιγραμματικά θα λέγαμε, ότι το πράσ-σειν άλογα είναι μια πολύ μυστηριώδης τακτική. Ο άνιππος ιππέας, ενσαρκώνει μια δυνατότητα (να βρεθεί έφιππος δηλα-δή), έστω κι αν αυτή περιέχει την αυξη-μένη πιθανότητα να μην μπορέσει τελικά να εκφρασθεί. Ως εξ αυτού, θαυμάζουμε τον άνιππο ιππέα για την πίστη του αυτή, αν και την ίδια στιγμή τον μεμφόμαστε για τυχοδιωκτισμό. Από την άλλη (συμπλη-ρωματικώς προς τα προηγούμενα και πα-ρενθετικώς), δέον να αντιπαρατεθεί, ότι στην εποποιία του ’40, στο Αλβανικό Μέ-τωπο, όταν συντεταγμένο σώμα ιππέων (με άλογα) βρέθηκε εκεί, τα βρήκε σκούρα, καθότι το ιππικό δεν είχε καμία απολύτως τύχη μπρος στα τεθωρακισμένα του αντι-πάλου. Ως εξ αυτού, συμπάσχουμε με τον άτυχο ιππέα. Και στις δυο περιπτώσεις όμως, δεν παύουμε να εκπλησσόμαστε με το παρ-ΑΛΟΓΟΝ του να μην έχεις άλογα όταν τα χρειάζεσαι και να τα έχεις όταν δεν σε εξυπηρετούν σε τίποτα! Εν πάση περιπτώσει, το θέμα ευρύτερα εδώ, καταλήγει στις μέρες μας, ενώ είναι και τυπολογικό: ο γενικότερος, ελληνικός (μάλλον) τύπος του «άνιππου ιππέα» σε όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού βίου. Αυτός ο τύπος θα μπορούσε να βρει συ-

νώνυμο και στον προσδιορισμό «καλα-μο-καβαλημένος», ενώ σύμβολό του είναι το κοντάρι στην απόληξή του οποίου έχει τοποθετήσει μια ψεύτικη κεφαλή αλόγου. Με αυτό αλίμονο (!) τρέχει εντός κούρσας και φαντάζεται τον εαυτό του να καλπά-ζει «ένδοξος» στον τόπο της ατομικής του πραγμάτωσης (πρόκειται για μαλάκα), πάση θυσία και αδιαφορώντας για τις όποιες παράπλευρες απώλειες. Είναι πολι-τικός, είναι τεχνοκράτης, είναι δημοσιολό-γος, πάντως τυχοδιώκτης ολκής. Άλλοτε φαντάζεται πως ιππεύει τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο των Μουσών, λουσμένος στο φως της Τέχνης και του Πνεύματος, σε μια αποχαλινωμένη εν εξάρσει ματαιο-δοξία. Άλλοτε είναι «ανθρωπιστής» σε μια προγραμματική ανθρωπιστική γραμμή ή και επαναστάτης μπροστά στο λάπτοπ του. Υπάρχουν βέβαια και άλλες φαντα-σιώσεις καταναλωτικού τύπου, κοινωνι-κό-δικτυακού, ερωτικού και ούτω κάθε εξής. Τάγματα Άνιππων Ιππέων παντού, ξέφρενοι αναβάτες πάνω σε φαντασιώ-σεις της κακιάς ώρας, έτοιμοι να γκρεμί-σουν – καθόλου ιπποτικά - ό,τι στέκεται εμπόδιο στο βωμό της ματαιοδοξίας τους. Βρισκόμαστε τώρα στη δυσάρεστη θέση, με όλους αυτούς τους άνιππους καβαλά-ρηδες των καλαμιών, να μην έχουμε άλο-γα όταν τα χρειαζόμαστε και να τα έχου-με όταν δεν μας εξυπηρετούν σε τίποτα! Όσο για τον, ας τον πω ιππότη, που στε-ρείται αλόγου (δηλαδή καλαμιού στις μέ-ρες μας), και καταφέρνει πότε – πότε κα-νένα πλήγμα στους άξεστους «ιππείς», είμαι μαζί του. ▪

Άνιππος Ιππέας...από την Ευγενία Μίγδου.

12 13

συντονιστείτε...!

Στην μετα- Banksy εποχή, μπορεί η street art να θεωρείται

ακόμα περιθωριακή, underground και παράνομη; Υπάρχουν

πολλοί που πιστεύουν ακόμα ότι η τέχνη υπάρχει μόνον στα

μουσεία και στις γκαλερί; Μισόν αιώνα περίπου μετά τον Μάη

του ’68, η street art διεγείρει πλέον έντονα το συλλογικό ασυ-

νείδητο της πόλης, δημιουργώντας ένα νέο status δημόσιας

τέχνης. Τοιχογραφίες, stencil graffiti, 3D graffiti, sticker art,

δημόσια κολάζ, κοινωνικά σχόλια σε αφίσσες, αντιδιαφήμιση,

δημόσιες εγκαταστάσεις κλπ σφραγίζουν την καθημερινότητα

στην πόλη. Οι δυνατές εντυπώσεις και οι ιδέες που προτείνουν

ως ερεθίσματα, διαμορφώνουν μια νέα δημόσια σφαίρα, που

προεκτείνει στον χώρο τον διεθνή διάλογο και ανταλλαγή πλη-

ροφοριών στα social media και δημιουργουν νέες αντιλήψεις

ζωής, συμπεριφορές, αξιακά συστήματα ακόμη και μόδα.

Η Jilly Ballistic είναι μια ιδιοφυής και ταλαντούχα καλλιτέχνης,

με πολύ χιούμορ, πασίγνωστη πλην ανώνυμη. Τα τελευταία 3

χρόνια έχει κατακλύσει τον υπόγειο της Νέας Υόρκης και του

Brooklyn με έργα και παρεμβάσεις μιας ιδιότυπης, conceptual

subway art που επινόησε ή ίδια και που δημιούργησε τόση αί-

σθηση ώστε να την συγκρίνουν με τον Banksy! Παρότι ξεκίνη-

σε ως συγγραφέας κάποια στιγμή θεώρησε φυσικό να αρχίσει

να «ποστάρει» στους τοίχους του υπογείου τα σχόλιά της.

Άρχισε να τοιχοκολλάει αφίσες με τις σοφές ή σκωπτικές της

“Συμβουλές Συμπεριφοράς”, να αλλάζει τα φώτα σε χαζές

διαφημίσεις επικολλώντας ψεύτικα Ιντερνετικά μηνύματα με-

τατρέποντάς τες σε αντιδιαφημίσεις ή ωραία κολάζ, να κολ-

λάει παντού τα sticker της με διάφορες φιγούρες από μασκο-

φόρες νοσοκόμες και στρατιώτες του παγκοσμίου πολέμου

κλπ. Εικόνες της υπάρχουν ακόμα και στις θέσεις του μετρό,

ή σε άλλα σημεία μέσα στα βαγόνια. Τα έργα της είναι φίνα,

ανθρωπιστικά, με μια χαρισματική Ντυσαμπιανή αύρα, κάτι

σπάνιο. Είναι επίσης, εύστοχες σφήνες στον πονηρό κόσμο

του εμπορίου και της χαζοδιαφήμισης που υποτιμά σταθε-

ρά την νοημοσύνη μας.. Έχουν πολύ χιούμορ, ιντριγκάρουν,

προβληματίζουν, αποκαλύπτουν. Αλλά ας μας μιλήσει η ίδια

καλύτερα...

Β.Σ.: Ξέρω ότι μεγάλωσες στο Brooklyn, στις αρχές των 80’s,

κι όπως έχεις πει “εκειπέρα τα graffiti ήταν πάντα μια αυτο-

νόητη κατάσταση ” κι ότι βγήκες στο “κουρμπέτι” εδώ και 4

χρόνια. Αναρωτιέμαι πως αποφάσισες να γυρίσεις το νόμισμα κι

εκεί που ήσουν συγγραφέας να αρχίσεις να “ποστάρεις” πλέον

στους τοίχους του υπόγειου της Νέας Υόρκης;

Jilly Ballistic: Δεν ήταν ακριβώς τόσο μια απόφαση, όσο

μια φυσική εξέλιξη. Ένιωσα πως το επόμενο βήμα που

είχα να κάνω ήταν αυτό που ονομάζουμε street art. Όπως

κάθε Νεοϋορκέζος/α, περνάω πολύ ώρα κάθε μέρα σε

αυτούς τους χώρους του υπόγειου μετρό. Μετά από όλο

αυτό το διάστημα ξαφνικά ένιωσα ότι : να αυτό είναι!

ένας άσπρος καμβάς ακριβώς μπροστά στα μάτια μου.

Μπορώ να αλληλεπιδράσω μαζί του. Χρησιμοποίησέ τον

για να μιλήσεις.

Β.Σ.: Αισθάνεσαι ότι το μήνυμά σου περνάει στην αντίπερα

όχθη; Είσαι ικανοποιημένη;

illy Ballistic: Το κοινό οπωσδήποτε παρακολουθεί, παρα-

τηρεί. Και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί προσπαθεί να

ακούσει κάτι. Δουλεύω μέρα-μεσημέρι με τους Νεοϋορκέ-

ζους παντού γύρω μου, στην αποβάθρα ή μέσα στα βα-

γόνια. Μπορώ να σου πω εκ πείρας και λόγω της επαφής

μου με το κοινό ότι διψάνε.. Όταν ξεκινάω να βάζω τα

έργα μου, με παρακολουθούν και μόλις τελειώσω με ρω-

τάνε διάφορα πράγματα, κυρίως ποιού το πορτρέτο το-

ποθετώ ή γιατί βάζω αυτήν ειδικά την Συμβουλή Συμπερι-

φοράς. Μετά από την συζήτησή μας δείχνουν να εκτιμούν

πραγματικά την καλλιτεχνική προσπάθεια.Τραβάνε επί-

σης πολλές φορές φωτογραφίες τις οποίες κοινοποιούν

και μοιράζονται στα social media όπου και σχολιάζονται.

Κι έτσι ξαφνικά αρχίζει ένας διάλογος. Αυτό είναι μεγάλη

υπόθεση.

Β.Σ.: Θέλω να συζητήσουμε μαζί μερικές από τις “ Συμβουλές Συ-

μπεριφοράς” σου .. π.χ το “Εάν το χτίσεις θα το βανδαλίσουν”. .

Μερικοί άνθρωποι λένε ότι ασκείς βανδαλισμό. Στα Ελληνικά Βάν-

δαλος είναι εκείνος που καταστρέφει έργα τέχνης, όχι εκείνος που

τα δημιουργεί . Κι η λέξη βανδαλίζω προέρχεται από την γαλλική

λέξη Vandalisme που αναφέρεται σε μια βάρβαρη Γερμανική φυλή

που συνήθιζε να κονιορτοποιεί τις μύτες και τα αυτιά των αγαλμά-

των γιατί πίστευαν ότι πρέπει να καταστρέψουν τις συγκεκριμένες “

διόδους της ψυχής” ώστε να μην ζωντανέψουν ξαφνικά τα αγάλμα-

τα! Αλλά απο όσο γνωρίζω, είσαι λίαν ευγενής, δεν κόβεις ούτε τα

αυτιά ούτε τις μύτες κανενός και επιπλέον θα πρέπει να προσθέσω

εδώ, ότι πολλές διαφημίσεις δεν συνιστούν ακριβώς έργα τέχνης!

Άρα πρόκειται εν προκειμένω για βανδαλισμό ή για κοινωνική προ-

σφορά;

Jilly Ballistic: Η ευγένεια σε ορισμένες από τις «ψηφιακές» ψευ-

δοπροειδοποιήσεις Mac ή PC που χρησιμοποιώ, όπως το

να προσθέσω στο τέλος μιας επισήμανσης Σας ευχαριστού-

με ή Συγνώμη , προσθέτουν προφανώς λίγο χιούμορ στην

κατάσταση. Κατά κάποιο τρόπο νιώθω σαν να γράφω μια

σύντομη επιστολή εκ μέρους του κοινού σε εταιρείες ή την βι-

ομηχανία του κινηματογράφου. Όσο για την συγκεκριμένη

Συμβουλή που με ρώτησες (Αν το χτίσεις, θα το βανδαλίσουν),

αυτό ήταν ένα μήνυμα που προορίζεται στους εργολάβους lux

πολυκατοικιών (condos), τις κατασκευαστικές εταιρείες, τους

πολιτικούς που αλλάζουν τους όρους δόμησης, και την ίδια τη

διοίκηση της Νέας Υόρκης. Τα Graffiti θα υπάρχουν πάντα.

Κι η street art θα υπάρχει επίσης πάντα.

Β.Σ.: Είσαι η πλέον γνωστή – άγνωστη street artist της Νέας Υόρκης.

Έχεις φυτέψει χιλιάδες Ιντερνετικά “μηνύματα λάθους” και χιλιάδες

αυτοκόλλητες εικόνες πάνω σε διαφημίσεις και τοίχους και τώρα σε

συγκρίνουν με τον Banksy, μιαν εμβληματική, αποφασιστική φυσιο-

γνωμία της διεθνούς street art…Πώς νιώθεις μ΄ αυτό και ποιά είναι

η σχέση της δικής σου δουλειάς με του Banksy;

Jilly Ballistic: Το να με συγκρίνουν με τον Banksy ήταν -το λιγό-

τερο που μπορώ να πω- απροσδόκητο για μένα. Είναι κολα-

κευτικό. Ίσως να σημαίνει ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο

Συνέντευξη με την σημαντικότερη street artist της Ν. Υόρκης...από την Βασιλίκα Σαριλάκη. με την έννοια ότι τα μηνύματα καταφέρνουν να περάσουν,

σηματοδοτούν κάτι και είναι επικοινωνήσιμα.

Β.Σ.: Κατάφερες να μετατρέψεις μερικές ηλίθιες διαφημίσεις σε

αντιδιαφημίσεις ή σε πραγματικά έργα τέχνης προσθέτοντάς τους

απλώς τα πανέξυπνα συμβουλευτικά σου αυτοκόλλητα όπως το “

Μετακινήστε το στα σκουπίδια” κλπ ή χρησιμοποιώντας paste-ups

με μασκοφόρες φιγούρες του Πρώτου και δεύτερου Παγκόσμιου

Πολέμου. Τί είναι σημαντικότερο για σένα; Να περάσεις το μήνυμα

στους ανθρώπους; να προκαλέσεις δεύτερες σκέψεις και προβλημα-

τισμό ή να κάνεις έξυπνα σουρεαλιστικά κολάζ χρησιμοποιώντας ως

ready mades αυτές τις διαφημίσεις;

Jilly Ballistic: Όπως ακριβώς αναφέρεις “τρέχω” διάφορα

projects ταυτοχρόνως: είναι οι ιστορικές εικόνες, η “ψηφια-

κή” δουλειά και τα επικαιροποιημένα ιδιώματα όπως είναι

οι “Συμβουλές Συμπεριφοράς”. Κι άλλα projects πάνε κι έρχο-

νται συνέχεια. Δεν είναι ότι προτιμώ το ένα από το άλλο. Όλα

εξαρτώνται πραγματικά από το σημείο που θα επέμβω.. Όταν

έχω να κάνω με μια διαφήμιση ή θα βάλω επάνω ένα μήνυμα

προειδοποίησης ή θα προσθέσω μια εικόνα που σχετίζεται με

τον σχολιασμό που θέλω να κάνω. Αλλά οτιδήποτε και νάναι

αυτό που έχει τελικά κολληθεί στον τοίχο θέλω να ελπίζω πως

θα προκαλέσει έναν διάλογο, με ρικές σκέψεις πάνω στο θέμα.

Ή ακόμα κι ένα γέλιο.

Β.Σ.: Τί σε εμπνέει να φτιάξεις όλα αυτά τα slogans; Είναι όλα δικά

σου;

Jilly Ballistic: Ναι, όλο το περιεχόμενό τους είναι δικό μου. Κι

αυτό σημαίνει προφανώς, πως πρέπει αν ευχαριστήσω το

Hollywood για την έλλειψη επινοητικότητας και τις εταιρείες

για τα ελλειματικά προϊόντα.. Στην πραγματικότητα πρόκειται

για την έλλειψη εμπιστοσύνης στο κοινό κι αυτό που θέλουν

να υπογραμμίσουν είναι ακριβώς αυτό που με εμπνέει. Επίσης

ο υπόγειος ολόκληρος, αυτός –καθαυτός είναι τόσο εκπληκτι-

κός χώρος. Ανακατεύοντας παρελθόν και παρόν ταιριάζουν

14 15

συντονιστείτε...!

και συμπληρώνουν τόσο το ένα το άλλο και μας αποδεικνύουν

τελικά πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει μπροστά ως κοινωνία..

Β.Σ.: Η Δημόσια Τέχνη συνδέεται συχνά με την κοινωνική κριτική

αλλά και την πολιτική με την ευρεία έννοια. Ποιά είναι η σχέση σου

με την πολιτική; Ο Banksy για παράδειγμα έκανε μια εγκατάσταση

την εποχή του Occupy Wallstreet. Εσύ θα έκανες κάτι τέτοιο;

Jilly Ballistic: Κατά μία έννοια, αισθάνομαι πως οι στρατιωτικές

εικόνες που εγκαθιστώ στους δημόσιους χώρους έχουν μια

πολιτική χροιά.. Είναι λεπτό το μήνυμα, όχι τόσο ευκρινές ή

ριγμένο κατάμουτρα στον θεατή. Παρολαυτά, ευχαρίστως θα

περνούσα στο άλλο άκρο του φάσματος αν η στιγμή ήταν σω-

στή και αν μπορούσα να περάσω ένα συγκεκριμένο μήνυμα.

Η δουλειά μου έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο χώρο κάθε

φορά, είναι site specific, έχει έναν προσανατολισμό που εξαρ-

τάται απο το περιβάλλον και είναι αυτό που λέμε εδώ – και –

τώρα…άρα ναί, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πώ ανοιχτά την

γνώμη μου. Κάποιος πρέπει αν το κάνει.

Β.Σ.: Γιατί χρησιμοποιείς κυρίως την Αμερικανική εικονοποιεία των

Παγκοσμίων πολέμων κι όχι εικόνες άλλων φτωχών ή κατεστραμ-

μένων χωρών ώστε να δημιουργήσεις το contrast με την σημερινή

κατάσταση;

Jilly Ballistic: Σύντομα θα έχουμε την 100η επέτειο εφεύρεσης

της μάσκας αερίων. Αυτό λοιπόν που ήθελα να κάνω ήταν

να τοποθετήσω το πρόσωπο του πολέμου του τότε, στον δικό

μας κόσμο, σήμερα. Αυτό το πρόσωπο έχει αλλάξει, αλλά όχι

κι η συμπεριφορά του. Μοιάζει σαν να μπορεί κανείς να πάρει

τα χαρακτηριστικά και τις αποφάσεις των κυβερνήσεών μας

ενός αιώνα πριν, να τα βάλει δίπλα δίπλα με τις σημερινές κυ-

βερνήσεις μας, κι αμέσως διαπιστώνει κανείς μια εκπληκτική

ομοιότητα.

Β.Σ.: Είδα το ωραίο, πρόσφατό σου video https://vimeo.com/64965149

κι αναρωτήθηκα: δεν φοβάσαι να βάζεις τα έργα σου μπροστά σε

όλους αυτούς τους περαστικούς κι επιβάτες; Κι αν σε συλλάβει η

αστυνομία; Ποιά θα είναι η ποινή; Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό

που κάνεις;

Jilly Ballistic: Οι επιβάτες είναι περίεργοι για αυτό που κάνω

και προσφέρονται για κουβέντα. Μόλις αρχίσεις να τους

μιλάς για τα σχέδιά σου και τον σκοπό τους, οι άνθρωποι

γίνονται φιλικοί προς αυτό που κάνεις και σε καταλαβαί-

νουν. όταν τους εξηγήσω ότι τα υλικά που χρησιμοποιώ

δεν καταστρέφουν την ιδιοκτησία και δεν κοστίζει τίποτα

να τα ξεκολλήσουν, ξαφνικά είναι ο ίδιος ο Νόμος που

φαίνεται αυστηρός στα μάτια τους κι όχι ο καλλιτέχνης.

Β.Σ.: Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλο αυτό το υλικό που

χρησιμοποιείς κοστίζει. Πως τα βγάζεις πέρα με τα έξοδά σου;

Μπορεί να πουληθεί η τέχνη του δρόμου;

Jilly Ballistic: Κάθε τόσο δέχομαι κάποια αιτήματα για να

εγκαταστήσω έργα σε ιδιώτες, σε σπίτια και γραφεία.

Όλες οι Συμβουλές Συμπεριφοράς μπορούν να τυπωθούν

και να ταχυδρομηθούν. Άρα ναι, αν ενδιαφέρεται κάποιος

να αγοράσει ένα έργο ή να του φτιάξω κάτι δεν έχει παρά

να μου απευθυνθεί.

Β.Σ.: “ Σκότωσε την τηλεόρασή σου ”. Έκανες ένα πολύ πετυχη-

μένο “collage” αλλάζοντας εντελώς το νόημα σε μια διαφήμιση

τηλεοπτικών ειδήσεων κολλώντας απλώς επάνω μια εικόνα ενός

στρατιώτη που πυροβολεί στην τηλεόραση. Πιστεύεις πραγματι-

κά ότι μπορεί η TV να αξολοθρευτεί εντελώς απο οποιοδήποτε

μέσο σαν το Internet;

Jilly Ballistic: Η τηλεόραση πρέπει αν προσαρ

μοστεί στην εποχή του διαδικτύου διαφορετικά θα πε-

θάνει στα σίγουρα, ή ακόμη χειρότερα: θα γίνει άσχετη.

Τα περισσότερα τηλεοπτικά Reality shows δείχνουν πως

δεν θα αποσώσουν την μέρα. Χρειάζονται ποιοτικά προ-

γράμματα. Να εμπιστευτείς την ιδέα πως ο θεατής μπορεί να

διαχειριστεί το ευφυές ή το αμφιλεγόμενο κοινωνικό υλικό.

Όταν προκύπτει μια καλογραμμένη εκπομπή, οι άνθρωποι

μετατρέπονται σε αφοσιωμένους θεατές. Άρα δεν υπάρχει

καμία βεβαιότητα ότι η TV θα τα καταφέρει. Αλλά οι εκτελε-

στικοί παραγωγοί δεν είναι δυνατόν να παράγουν 90% άχρη-

στες εκπομπές ή σκουπίδια κι ακόμα να ελπίζουν ότι το υπό-

λοιπο10% θα τους ξελασπώσει. . Το κοινό έχει πλέον επιλογές

και θα πάει αλλού.

Β.Σ.: Πρόσφατα πόσταρες μια φωτογραφία που δείχνει έναν εκτε-

λεστικό παραγωγό που μοστράρει με έξαλλη περηφάνια ένα καδρα-

ρισμένο αφισάκι με μια Συμβουλή σου. Διαβάζουμε: “Η ομορφιά

ανήκει στο μάτι του εκτελεστικού παραγωγού”. Έχεις επίσης κριτι-

κάρει τον σεξισμό ποστάροντας το “Ο σεξισμός πουλάει” χρησιμο-

ποιώντας ένα λογοπαίγνιο. Ως γυναίκα, μου αρέσει αυτή η ευγενής,

μεταφεμινιστική σου προσέγγιση..Τί πιστεύεις για τις σεξιστικές δι-

αφημίσεις και την εκμετάλευση της ομορφιάς σήμερα; Ξέρεις, ακόμη

και μια προσπάθεια που έγινε στην Σουηδία να περάσει νομοθεσία

κατά της σεξιστικής διαφήμισης τελικά απέτυχε..

Jilly Ballistic: Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες θα έπρεπε

να νοιώθουν προσβεβλημένοι από αυτό. Όταν κάποιος σου

λέει συνεχώς ότι “χάνεις” σε κάποιο θέμα και πως θα πρέπει

να βελτιωθείς, ή σε κάνει να νοιώθεις ανεπαρκής, ή σε κάνει

να νοιώθεις ανασφαλής μόλις βγεις έξω από την πόρτα τότε

αυτό είναι συναισθηματικός εκβιασμός και κακοποίηση. Είναι

μια καταχρηστική σχέση. Και κάθε εταιρεία που καταφεύγει

σε αυτές τις τακτικές θα πρέπει να την κράξουμε. Κι έτσι απλά

προσθέτοντας ένα κομμάτι της τέχνης σε μια τέτοια διαφήμι-

ση λες: Όχι σε αυτό.

Β.Σ.: όταν διάβασα το σύνθημά σου “It’s all fun and games until

morality makes it hurt” ( Όλα έχουν πλάκα και είναι παιχνιδάκια

μέχρι να σε πληγώσει η ηθική ) αντί να διαβάσω την λέξη morality (

ηθική) διάβασα κατά λάθος την λέξηmortality (θνητότητα)! Αμέ-

σως ήρθε στον νού μου η λειτουργία της λεγόμενης Συγχρονικότη-

τας του Jung κι άρχισα να κάνω παράξενες σκέψεις: “Μήπως μόνον

η επίγνωση της θνητότητας είναι δυνατόν να μας οδηγήσει σε μια

κατάσταση όπου μπορούμε να αναζητήσουμε το πραγματικό ήθος

αντί για την γελοία τρέχουσα ηθική που άλλωστε στηλίτευε κι ο ίδιος

ο Νίτσε;”

Ή μήπως έχω ξεφύγει τελείως Τί πιστεύεις;

Jilly Ballistic: Ο τρόπος της ακολουθίας των σκέψεών σου είναι

ακριβώς ο λόγος που κάνω αυτό που κάνω. Έζησες κάποια

συναισθήματα και σκέφτηκες κάποια ερωτήματα που αναλύ-

ουν αυτό που ξέρεις ή αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις. Το διάβα-

σες με τον ένα τρόπο, μπήκες σε ένα λαγούμι, μετά ξαναδιά-

βασες το μήνυμα και σε οδήγησε σε μια άλλη ενδοσκόπηση.

Τέλεια.

Β.Σ.: Ποιά είναι τα τρέχοντα σχέδια και όνειρά σου;

Jilly Ballistic: Το πλάνο λέει να συνεχίσω να κάνω αυτό που

κάνω, να συνεχίσω να κάνω έργα και να πειραματίζομαι. Να

συνεργαστώ και με άλλους καλλιτέχνες και να κάνω έργα και

σε άλλα μέρη. Το σχέδιο είναι να προχωρήσει όμως πρώτα το

μυαλό μου μπροστά..

Β.Σ.: Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα και θέλεις να έρθεις στην Αθήνα

να βάλεις μερικές εικόνες σου και στο δικό μας metro; Είσαι ευ-

πρόσδεκτη όποτε θέλεις!

Jilly Ballistic: Δεν έχω έρθει ποτέ στην Αθήνα αλλά σίγουρα θα

μου άρεσε πολύ η περίπτωση να έρθω και να δουλέψω στον

υπόγειο εκεί πέρα.. Ύστερα, μπορούμε να πάρουμε κάτι να

φάμε και να πιούμε και να το γιορτάσουμε.

Ευχαριστώ!

Κι εγώ!

16 17

Πρόκειται για τον περίφημο Ai Weiwei, αγγλο-

σαξωνικά Αι Βέιβει και Κινέζικα Αι Βάιβάι που,

πριν 15 χρόνια συναντήσαμε για πρώτη φορά

στην Documenta στο Κάσσελ, να απλώνει πα-

ντού κάτι παλιές υπέροχες κινέζικες καρέκλες

και από τότε, βρίσκεται παντού.

Σπουδαίος καλλιτέχνης αλλά και εχθρός του κα-

θεστώτος της πατρίδας του της Κίνας, πάντα ή

σχεδόν πάντα, είτε πρόκειται για την Tate Modern,

όπου οι πορσελάνινοι ηλιόσποροι ‘εδωσαν δου-

λειά σε εκατοντάδες συμπατριώτες του είτε πρό-

κειται για τα μεγάλα μουσεία του κόσμου, ανα-

φέρεται άμεσα ή έμμεσα στον δικό του τόπο. Επι

πλέον, το διακίωμα που του δίνει η διασημότητα

να ζητούν τα διεθνή media συνεντεύξεις και δη-

λώσεις του, τον όρισε ως ένα πρεσβευτή της Κίνας

πολέμιο του φασιστικού, καθεστώτος της.

Και βέβαια στην Βενετία, είδαμε στο πλαίσιο της

55ης Μπιενναλε και των παράλληλων γεγονότων,

τρείς εκθέσεις του Αι Βάιβάι, σε διαφορετικά σημεία.

Η πρώτη στο γερμανικό περίπτερο μαζί με τους

καλλιτέχνες, Rouald Karmakar από την Γερμα-

νία, Santu Mofokeng από την βόρεια Αφρική και

Dayanita Singh από την Ινδία. Οι Γερμανοί και οι

Γάλλοι, όχι μόνο αντάλλαξαν τα εθνικά του πε-

ρίπτερά αλλά και φιλοξένησαν, κυρίως οι Γερμα-

νοί, καλλιτέχνες άλλων εθνικοτήτων, κάνοντας

μία δήλωση αντιρατσιστική, δημοκρατική, ίσως

και αποικιοκρατική [είμαστε και καχύποπτοι, τι

να κάνουμε]. Αστέρας βέβαια, ποιος άλλος, ο Αι

Βάιβάι. Αλλά αν, η συμμετοχή του στην έκθεση

που οργάνωσε η Γερμανία είναι μικρή, ο καλλιτέ-

χνης απλώθηκε, όπως του αρμόζει με ένα περι-

βάλλον στο χώρο της Zuecca στο νησί Giudecca, το

Straight, και μία άλλη εγκατάσταση στο χώρο της

εκκλησίας San Antonin, στο κέντρο της Βενετίας.

Το πρώτο έργο, αναφέρεται στις μεταλλαγές

της σύγχρονης Κίνας και τις τραγικές επι-

πτώσεις, όπως τον σεισμό στο Wenchuan.

Το πρόχειρο κτίσιμο των σχολείων της περιο-

χής, με φτηνά υλικά δίχως στοιχειώδεις προ-

διαγραφές, κόστισε την ζωή 5196 παδιών. Ο

σεισμός έγινε το 2008. Η πρώτη ενέργεια του

καλλιτέχνη ήταν να συγκεντρώσει τα ονό-

ματα όλων αυτών των παιδιών που σκο-

τώθηκαν στην κατάρρευση των σχολείων

ως ελάχιστο φόρο τιμής. Στην συνέχεια, συ-

γκέντρωσε στην διάρκεια δύο χρόνων όσες

ατσάλινες βέργες μπόρεσε, από τα ερείπια

της κατάρρευσης και τις έφερε στο Πεκίνο

για να διαμαρτυρηθεί. Ένα έργο με τέτοιες

σιδερόβεργες, παρουσίασε στο μουσείο της

Ουάσιγκτον Hirshhorn το 2012 και τώρα

στο περιβάλλον που έστησε στην Τζουέκα.

Εργο ισχυρό ακόμη και αν δεν ξέρεις που

αναφέρεται.

Στο Σαν Αντονίν, πάλι, εκθέτει γλυπτά , κου-

τιά σιδερένια δηλαδή και ανθρώπους σε μι-

κρογραφία. Είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης και ο

φρουρός ή ο ανακριτής του, σε έξι διαφορετι-

κές καταστάσεις. Γευμα[τρώει υπό παρακο-

λούθηση] Ανάκριση[ο ίδιος και ο ανακριτής

του] Καθαριότητα[στο ντούς με τον φρουρό

του], Βάδισμα, Υπνος, Τουαλέττα.

Ανατριαχιαστικά τα έργα-ημερολόγια φυ-

λακής. Ο ΑιΒάιβάι, έχει αφιερώσει την δου-

λειά του στην απέχθειά του για το κινεζικό

καθεστώς. Από την άλλη, μπαίνει τόσο πολύ

ο ίδιος μέσα σ’ όλη αυτή την πολεμική ώστε

στο έργο στο Σαν Αντονίν, να μην ξέρεις που

σταματά η κριτική και που αρχίζει ο ναρκισ-

σισμός. Εχει σημασία? Μπορεί και όχι. ▪

Προπαγάνδα και Ναρκισσισμός...από την Μαρία Μαραγκού.

18 19

συντονιστείτε...!

ΕΡ. Τι είναι αυτό που προσδιορίζει τη δου-

λειά σου γύρω απ το design?

ΑΠ. Σαν στυλ?

Ερ. Ναι.

ΑΠ. Κοίταξε, εγώ δεν έχω ένα συγκε-

κριμένο τρόπο που εργάζομαι.. Δηλ

δεν είναι ότι κάνω μόνο έπιπλο η μόνο

ένα είδος επίπλου… Πχ, σχεδίαζα στη

NEOSET στον Βαράγκη η στην SATO

αντικείμενα που έχουν μια διαφορε-

τική προσέγγιση, όπως μηχανήματα,

product design, ιατρικά μηχανήματα

κλπ, οπότε δεν είναι ένα συγκεκριμένο

στυλ που αναγνωρίζεις ότι είναι Βαρώ-

τσος κλπ

ΕΡ. Κατάλαβα

ΑΠ. Δε μ ενδιαφέρει κιόλας.. (γέλια)..

Εμένα μ ενδιαφέρει να λειτουργεί το

αντικείμενο από μόνο του και να που-

λάει και να μπαίνει στα σπίτια…Τώρα

από κει και πέρα αν είναι Βαρώτσος

είναι μια υπεραξία εντός εισαγωγικών.

Αλλά προτιμώ να παίρνει αξία από

μόνο του κι όχι να παίρνει υπεραξίες

επειδή είναι Βαράγκης η επειδή είναι

Βαρώτσος κλπ..

ΕΡ. Κατάλαβα. Έχεις ως κριτήριο σου πε-

ρισσότερο τη λειτουργικότητα τις παλιές

καλές εποχές Bauhaus η τη φόρμα?

ΑΠ. Η λειτουργικότητα είναι το πρώτο

πράγμα.. δηλ όταν φτιάχνεις ένα αντι-

κείμενο,, αν είσαι καλλιτέχνης, γλύπτης

ας πούμε,, δεν υπάρχει λειτουργικότητα

στο αντικείμενο. Δηλ για μια καρέκλα,

το πρώτο που κοιτάς είναι αν κάθεσαι

καλά. Και να σου δώσω να καταλάβεις

γύρω απ τη λειτουργικότητα, η καρέ-

κλα είναι απ τα αντικείμενα που όταν

το χρησιμοποιείς δεν το βλέπεις…

ΕΡ. Ααααα…

ΑΠ. Όποτε όταν πάρεις μια καρεκλά

θα σε προσελκύσει η αισθητική της.

Μετά, το πρώτο πράγμα που κάνεις

είναι να δεις αν κάθεσαι καλά,

αν είναι για σένα ο τρόπος χρή-

σης της. Αυτό όσον αφορά τα

έπιπλα…. Αλλά υπάρχουν και

αντικείμενα όπως ένα ειδικό

μηχάνημα για ασθενείς με πάρ-

κινσον. Εδώ η λειτουργικότητα

παίζει καθοριστικό ρόλο. Δηλ

εκεί η αισθητική φτάνει μέχρι να

μην είναι τερατούργημα το μη-

χάνημα και να έχει μια αισθη-

τική. Αλλά το πρώτο πράγμα

που σ ενδιαφέρει όταν ξεκινάς,

είναι η λειτουργικότητα γιατί οι

ανάγκες είναι διαφορετικές από

μας,, διότι τρέμει το χέρι του

ασθενή την ώρα που ακουμπά

την αντλία έκχυσης φαρμάκων

με το σακουλάκι κλπ και πρέπει

τέλος πάντων να διευκολύνεις

τη ζωή του ασθενή..

ΕΡ. Πόσο έχει πληγεί η δουλειά σου

με την κρίση και τι πρέπει να κά-

νουν οι καλλιτέχνες στις μέρες μας

για να λύσουμε το πρόβλημα;

ΑΠ. Κρίση στη δουλειά μας βε-

βαίως υπάρχει. Πολλές εταιρείες

έχουν βρεθεί σε μεγάλη δυσκο-

λία, αλλά δεν έχουν κλείσει. Το

πρόβλημα με τις εταιρείες είναι

ότι ασχολήθηκαν μόνο με τον

ελληνικό χώρο, ειδικά με το έπι-

πλο όταν κτιζόταν η Ελλάδα.

Είχαν ένα πρόβλημα να σκε-

φτούν. Ούτε να εξάγουν ούτε

τίποτε. Τους ενδιέφερε μόνο η

τοπική αγορά. Μπορούσαν να

χρησιμοποιήσουν το οικονομικό

εύρος που υπήρχε τότε ώστε να

επενδύσουν και να έχουν κι άλ-

λες αγορές, χωρίς να περιμένουν

αυτήν την καταστροφή.(Κανείς

δεν την περίμενε) και βρέθηκαν

εντος εισαγωγικών, «ξεβράκω-

τοι». Διότι έπεσε η ελληνική αγο-

ρά και αμέσως δεν μπόρεσαν

να κρατηθούν. Υπάρχουν εται-

ρείες όμως απ τις οποίες εξά-

γουμε προϊόντα. Πρόλαβαν ένα

άνοιγμα στο εξωτερικό όπως εί-

ναι η intralot που πουλαει Αμε-

ρικη, και άλλες στην παγκόσμια

αγορά που το 90% είναι εξα-

γωγές. Ναι μεν τους επηρεάζει

αλλά από την παγκόσμια κρί-

ση. Όχι μόνο απ’ την ελληνική,

στην οποία τα πράγματα όπως

ξέρουμε όλοι μας ,είναι ισο-

πεδωμένη, είναι μηδέν. Ποιος

θα αγοράσει σήμερα καναπέ η

καρέκλα ή τραπέζι.. Όποτε σί-

γουρα έχει επηρεάσει. Τώρα το

πώς θα γίνει,, μακάρι να ‘μουνα

του Παναγιώτη Λιναρδάκη

Παρέα με τον βιομηχανικό σχεδιαστή

Ανδρέα Βαρώτσο.

20 21

συντονιστείτε...!

Θεός να στο λεγα Παναγιωτη..

το πώς να μπορέσει….

ΕΡ. Ναι, ναι...

ΑΠ. Δεν είναι ο σχεδιαστής που

θα δώσει τη λύση. Χωρίς εται-

ρεία, χωρίς παραγωγή δεν μπο-

ρεί να κάνει και πολλά. Οποτε

επρεπε οι εταιρειες να εχουν

προβλεψει μια εξοδο, μια δρα-

στηριοτητα και με τη βοηθεια

του σχεδιαστη να μπορεσουν

να κανουν πραγματα..Τωρα

τρεχουν ολοι χωρις χρηματα να

κανουν εξαγωγες, το οποιο εί-

ναι πολύ δυσκολο γιατι για να

μπεις σε μια παγκοσμια αγορα

θελει χρονο και χρημα να επεν-

δυσεις. Και δεν είναι μια αρπα-

χτη δηλ αντε μας πηρανε στο

εξωτερικο και μας περιμενουν

με ανοιχτες αγκαλες το ελληνι-

κο design, το ελληνικο προιον..

Οποτε όπως καταλαβανεις τα

πραγματα είναι πολύ δυσκολα

και για μας….

ΕΡ. Εμεις βοηθιόμαστε εδώ στα

Εξάρχεια Αντρέα…

ΑΠ. Δηλ?

ΕΡ. Έχω αναλαβει ένα χωρο, τον

τρεχω καλλιτεχνικα, η εφημεριδα

που ανοιγει,, ο σταθμος,, και γενικα

θα δωσουμε βαρος στα εικαστικα

με σωστα πραγματα,,ποιοτητα κλπ

… Σου εχω και μια τελευταια ερω-

τηση… Ποιους designers εκτιμας κι

αν εχει αλλαξει το design τα τελευ-

ταια χρονια,, την τελευταια 10ετια

…

ΑΠ. Την τελευταια δεκαετια,,

κοιταξε,, σιγουρα εχει αλλαξει!

Και αλλαζει παντα!! Εχει αμεση

σχεση με τη βιομηχανια και την

τεχνολογια.. Κι όπως καταλα-

βαινεις ακολουθει κατά ποδας

τα πραγματα που εξελισονται

τεχνολογικα.. Οποτε αλλαζει

συνεχως.. Ένα χαραχτηριστικο

θα ηταν θα λεγα, μια παγκο-

σμιοποιηση του design … Δηλ

παλια ηταν το ιταλικο design ,

οι ιταλοι σχεδιαστες και μονον.

Τωρα είναι οι γιαπωνεζοι,, μπο-

ρει να είναι ιρακινοι,, αφρικα-

νοι.. Και δεν υπαρχει ένα στυλ,

μια ταση αν θελεις.. Είναι δηλ το

προιον σαν προιον.. Βγαινουν

όμως πραγματα πολύ ενδιαφε-

ροντα σε όλα τα επιπεδα. Εβλε-

πα χτες ας πουμε ένα βιντεο,, το

πώς φτιαχνεται η alpha romeo η

C4 με ανθρακονηματα, κι επει-

δη εχω ασχοληθει και με το αυ-

τοκινητο και με τετοιου ειδους

αντικείμενα…. Είδα λοιπόν μια

καινουργια τεχνολογια, έναν

καινουργιο τροπο να κατασκευ-

αζεται ένα αυτοκινητο… Μεχρι

και στο επιπλο υπάρχει καινο-

τομία. Δηλ από τοτε που βγηκε ο

3d καπλαμας και διαμορφωνε-

ται τρισδιαστατος και σου δινει

τις δυνατοτητες να κανεις και-

νουργια πραγματα… Μ’ εχουν

επηρεάσει και διαφοροι σχεδια-

στες.. Υπαρχει το δυναμικο και

ξερεις,, το κακο είναι ότι δεν το

εκμεταλευτηκαν όπως θα πρεπε

οι εταιρειες την καλη εποχη, με

νεους ανθρωπους, με ελληνες,

που εχουν παρει βραβεια, όπως

ο Γιαννης ο Γεωργαρας,, ο Θε-

μης ο Λαζος, ο Γκίκας… Πηραν

βραβεια για προϊοντα και δεν

μπορεσαν να φτιαξουν ένα δικο

τους προιον και να βγει προς τα

εξω. Αυτό είναι το βασικο. Γιατι

υπαρχει και η υποκειμενικοτη-

τα. Το «Μ αρεσει δε μ αρεσει»

δεν είναι τιποτα.. Αμα πας στο

εξωτερικο φερνεις αντικειμενα

τα οποια είναι και ασχημα,αλλα

είναι μοναδικα.. Οποτε βρισκεις

την αγορα τους.. Αρκει να μην

πρόκειται για αντιγραφη.. Ξε-

ρεις, στην Ελλαδα ειχαμε μαθει

ολοι,, ποια καρεκλα εβγαλε ο

ταδε, την παιρνανε ολοι και την

αντιγραφανε.. Ειμαστε φοβεροι

αντιγραφεις,, όχι όλες οι εται-

ρειες βέβαια… Έπειτα πολλοί

ασχολούνταν τότε πιο πολύ να

πάρουν σκάφη, βίλες,, και επέν-

δυαν στο να περάσουμε μια κα-

λύτερη ζωή. Οπότε αυτό πλη-

ρώνεται..

ΕΡ. Ακριβά!!!

ΑΠ. Την πλήρωσε όμως και ο

υπόλοιπος κόσμος.. Όχι μόνο οι

εταιρείες……………… ▪

22 23

συντονιστείτε...!

του Γιώργου Τζιρτζιλάκη

APXITEKTONIKH

Herzog & de Meuron«Κόσμε, σε βλέπω»

To mo καινούριο πράγμα πλέον

στην αρχιτεκτονική είναι κάτι πα-

μπάλαιο: η σχέση, της με την τέχνη.

Και τι είναι τέχνη σήμερα, εκτός

από ένας αδέσποτος ιός που επι-

μειγνυεται με ό,τι βρει μπροστά του;

Αυξημένη ευαισθησία απέναντι

στα υλικά και συνεχής πειραματι-

σμός πάνω στη χρήση τους, δόξα

της αφής και της μορφής, αποθέω-

ση της εικόνας, γοητεία του συνη-

θισμένου, υπερβολικές δόσεις μινι-

μαλισμου, «νοηματο-δότηση» των

πάντων (η μανία με τα concepts).

Οι Herzog και de Meuron είναι δύο

αρχιτέκτονες που σηματαδότησαν

περισσότερο από οποιονδήποτε το

σαρωτικό, αλλά και ενίοτε ωφέλιμο,

«αλληθώρισμα» της αρχιτεκτονικής

προς τη σύγχρονη τέχνη. Γεννημέ-

νοι στη Βασιλεία της Ελβετίας το

1950, ανήκουν στη γενιά της «νεό-

τερης ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής»,

που ευθύς εξαρχής ήρθε σε σιωπη-

ρή αντίθεση με τον αγοραίο μεταμο-

ντερνισμό και έκανε κεντρικό θέμα

της έρευνας της τη σχέση ανάμεσα

στη λειτουργικότητα και την εικόνα,

ανάμεσα στην αισθητική διάσταση

και τις χρηστικές δεσμεύσεις, στην

κα-τασκευαστική δομή και την εκ-

φραστικότητα. Μαθητές και οι δύο

μιας μυθικής πλέον μορφής της αρ-

χιτεκτονικής των δύο περασμένων

δεκαετιών, του Aldo Rossi, προσκα-

λούνται σε πανεπιστήμια παντού,

κερδίζουν διεθνή φήμη, απανωτά

βραβεία και διακρίσεις (ένα από τα

οποία ήταν και η Ορθόδοξη Ελληνι-

κή Εκκλησία της Ζυρίχης, η οποία

δυστυχώς έμεινε στα χαρτιά), συ-

νεργάζονται με καλλιτέχνες (όπως

οι Η. Fedele, Τ. Ruff και R. Zaugg),

γράφουν με την ίδια σχεδόν άνεση

που σχεδιάζουν. Άρα καθόλου κα-

ταχρηστικά μπορούμε να τους χα-

ρακτηρίσουμε ένα είδος αρχιτέκτο-

να-διανοούμενου.

Καλό θα ήταν, νομίζω, να θυμίζαμε

εδώ τη σπουδαία, αλλά και παρα-

γνωρισμένη, «ποιητική απλότητα»

του ελβετικού ρασιοναλισμού, από

τον Karl Moser ως τον Hans Schmidt

και τον Max Bill, απέναντι στους

οποίους οι οφειλές των δύο νεοτέ-

ρων συμπατριωτών τους δεν είναι

λίγες. Στην άρθρωση της πραγματι-

κότητας, που ένα κτίριο δημιουργεί

αλλά και «δέχεται», εναποθέτουν

ένα σφριγηλό αίσθημα της μορφής

και μία δυναμική της αντίληψης,

επιμερισμένη σε κάθε είδους υλικές

και πολιτισμικές πτυχές. Μέσα από

μια τέτοια αντιμετώπιση η αρχιτε-

κτονική γίνεται επιπλέον ένα εργα-

λείο επικοινωνίας και κατανόησης

του σύγχρονου κόσμου. Να είναι

άραγε τυχαίο ότι κεντρικό σλόγκαν

της τελευταίας τους έκθεσης στο

Beaubourg είναι «κόσμε, σε βλέπω»;

Για τους Herzog και de Meuron η

αρχιτε-κτονική πρέπει να βλέπει

οπωσδήποτε κάπου (τον κόσμο),

ειδάλλως καταλήγει να μη «βλέπε-

ται» η ίδια. Υπ’ αυτήν την έννοια

η σχέση ανάμεσα στην αρχιτεκτο-

νική και την τέχνη που φανερώ-

νει το λεπτοδουλεμένο, αλλά και

τόσο ανόμοιο, έργο τους δεν έχει

καμιά σχέση με τις πολυσύνθετες

επινοήσεις της φαντασίας (τύπου

Architectural Association) και είναι

περισσότερο ένα ερώτημα, μία αι-

νιγματική εικόνα, μία σχεδόν ουτο-

πική εκκρεμότητα, παρά η διατύπω-

ση μίας βεβαιότητας. Η έκθεση του

Beaubourg και το πρώτο βραβείο

στο διαγωνισμό για «το μεγαλύτερο

μουσείο των δύο επόμενων αιώνων»

— όπως αποκαλούν οι εμπνευστές

του το νέο κτίριο της Tate Gallery

στο Λονδίνο— έκανε ακόμα πε-

ρισσότερους αυτούς που ασχο-

λούνται μαζί τους. Οι Βρετανοί,

για παράδειγμα, αισθάνθηκαν

αμφίθυμοι αλλά και προσβεβλη-

μένοι, γιατί δύο «σνομπ» Ελβετοί

έβγαλαν τόσο εύκολα εκτός μά-

χης όλα τα μεγάλα διεθνή ονόμα-

τα (Piano, Moneo, Ando), αλλά

και το δικό τους «τρομερό παι-

δί» (Chipperfield). Ωστόσο, στο

ερώτημα «γιατί τους επιλέξατε;»,

οι διοργανωτές του διαγωνισμού

απαντούν ευθέως στο Espresso

(8, 1995): «Επειδή είναι Καλβινι-

στές, εραστές της τάξης, της πει-

θαρχίας και του ελέγχου, γιατί

ενδιαφέρονται περισσότερο για

το αποτέλεσμα και όχι για το εγώ

τους. Και όλα αυτά χωρίς λόξες και

φρου-φρου στο κεφάλι». Πάραυτα,

ο Jacques Herzog εξακολουθεί να

επιμένει: «Υπόδειγμα για μας είναι

η δουλειά στην πόλη, σε μια μεγάλη

πόλη, στην ανάμειξη των στυλ, των

επιθυμιών και των αναγκών. Αυτή

η δουλειά σης, προς ης και με ης

πόλεις είναι η αρχιτεκτονική, καλλι-

τεχνική και κοινωνική δουλειά του

μέλλοντος» (Ottagono, 98). ▪

24 25

της Μαρίας - Λουίζας ΔανέζηDesignΤι το κοινό μπορούν να έχουν μια φιάλη βενζίνης, ένα βατραχοπέδιλο,

μια οδοντόβουρτσα, μια γραφομηχανή και ένα ημιδιαφανές tupper?

τεχνολογίας των επικοινωνιών και της

βιομηχανίας, κυρίως μετά το Δεύτερο

Παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργεί μια

νέα αγορά πρωτότυπων αντικειμένων,

το πλαστικό γίνεται το ιδανικό υλικό,

αφού μπορεί εύκολα να προσαρμοσθεί

σε κάθε πιθανή μορφή και λειτουργία.

Η μονωτική του ιδιότητα προσφέρεται

για ηλεκτρικά είδη τηλέφωνα, ραδιό-

φωνα, τηλεοράσεις και άλλες οικιακές

συσκευές που από τη δεκαετία του ‘60

αποτελούν πλέον προϊόντα χαμηλού

κόστους και μαζικής κατανάλωσης.

Η χρυσή δεκαετία του ‘60 αντιπροσω-

πεύει την τρομαχτική εξάπλωση του

πλαστικού και παράλληλα τη μεγά-

λη ουτοπία ενός υλικού «θαύματος»

που παράγεται από μια ανεξάντλητη

πρώτη ύλη. Η μανία του πλαστικού

κατακλύζει εξίσου και το χώρο των

σπουδαίων μόδιστρων της εσωτερι-

κής διακόσμησης και του επίπλου. Τα

νέα φανταχτερά χρώματα ταιριάζουν

τέλεια στο πνεύμα pop art της εποχής:

έτσι η σκούρα γραφομηχανή Bambino

του ‘30 δίνει τη θέση της στην κατακόκ-

κινη Valentine του ‘69, που αντιτίθεται

στη σοβαρότητα και τη δυσκινησία

των ως τότε γνωστών γραφομηχανών,

ενώ το μαύρο τηλέφωνο του Ericson

του ‘31 μετατρέπεται στο κίτρινο Cobra

του ‘54. Βέβαια η κουλτούρα του πλα-

στικού δε σταματάει στα μοντέλα του

Courreges ή στους διαστημικούς σχεδι-

ασμούς κατοικίας του Joe Colombo. Κι

ενώ πλαστικά λουλούδια διακοσμούν

τα νεκρο-ταφεία και πλαστικά λατρευ-

τικά αγαλματίδια πωλούνται έξω από

χριστιανικές εκκλησίες, το πλα-στικό

μεταμορφώνεται σε φτηνό υλικό απο-

μίμησης και κατ’ επέ-κτασιν σε σύμ-

βολο του kitsch. Ξεκινώντας από τα

περίφημα νάυλον καλσόν που έφεραν

μαζί τους Αμερικανοί στρατιώτες και

τα πρώτα πολύχρωμα κοσμήματα, το

πλαστικό πέρασε διαδοχικά στο χώρο

της ελληνικής κατοικίας, αρχικά όμως

ως είδος πολυτελείας. Ίσως λίγοι γνω-

ρίζουμε ότι ο Earl S. Tupper έβγαλε την

πρώτη σειρά κουζινικών ειδών του το

1946, ενώ το πλαστικό χρήμα γίνεται

γνωστό μέσω της Credit. ▪

Ο τίτλος της έκθεσης

που οργάνωσε το

Design Museum του

Λονδίνου και που

ξεκίνησε νωρίτερα

από το Kulturhuset

της Στοκχόλμης μας

δείχνει την απάντηση: «Plastics». Μια

ποικιλία αντικειμένων -τόσο funky

όσο και λειτουργικών- που πιθανό-

τατα να μην έχουμε ξανασυναντήσει

ποτέ σε χώρο μουσειακό: πολύχρω-

μα μπουκάλια, σωλήνες και λάστιχα,

γραφομηχανές, ιατρικά εργαλεία και

τεχνητά ανθρώπινα όργανα, η ασημέ-

νια στολή του αστροναύτη, ηλεκτρικοί

διακόπτες και πρίζες, είδη καπνιστού,

έργα τέχνης και διάφορα κουζινικά. Η

ιστορία του πλαστικού ξεκινάει ουσια-

στικά το 1907, με την κατασκευή μιας

«φενολικής ρητίνης» που βαπτίζεται

βακελίτης από το όνομα του Βέλγου

χημικού Leo Bakeland. Στις επόμενες

δεκαετίες, εφευρίσκονται το συνθετι-

κό καουτσούκ, το νάυλον, η μελαμί-

νη, το plexiglas. Καθώς η εξέλιξη της

26 27

555555

555555

555555

`GA9

5"*,

$/'b

lτο

υ Δ

ημήτ

ρη Π

ουλι

κάκο

υ

ΟΠΟΥ ΕΛ(Λ)ΑΣ...

Όπου Ελλάς...γελάςαν έχεις,βέβαια,την κατάλληλη παρέακαι τότεπερνάς ωραίαΌπου Ελλάς...γελάςγι’ αυτό που θα μπορούσενα είναι μέσα στην καρδιά μας...τότε γελάς...και κλαίς,συγχρόνωςκαι θές να μείνεις μόνος.Κλαυσίγελως Ελ(λ)άςπου απερίσκεπτα σκορπάςτα όνειρά μας(και τα σωθικά μας)...

ΠΟΣΟ ΠΑΕΙ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ???

Όταν το κτίριο της Βουλής των Ελλήνωνέχει γίνει το αει-σιχτίριο των Ελλήνωνοι δε εντός του βο(υ)λευτέςέχουνε τσαγανό, όσο ένας κεφτές...κάτι δεν πάει καλά...και όλα όσα μου λέτετ’ ακούω μπίρ-παρά...

Tαβέρνα «Ροζαλία»Βαλτετσιου 59 - τηλ. 210.33.02.136Μουσική....

Όπως τη βλέπει κανείς!!!

28 29

του Νίκου Δασκαλοθανάση

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΠΑΛΙ;)

Όλο το ζωγραφικό έργο του ΣεζάνSANDRE ORIENTI

μετάφραση: Σοφία Ξυγκάκη, Αθήνα, Εκδόσεις

Νίκος Βότσης, (Οι κλασικοί της Τέχνης), 1994

Ένας μεγάλος καλλιτέχνης, που με

το έργο του καθόρισε την ίδια την

πορεία της δυτικής ζωγραφικής,

συμπεριλαμβάνεται στη σειρά αυ-

τών των σημαντικών βιβλίων που

παρουσιάζουν στο ελληνικό κοι-

νό το σύνολο του έργου των «κλα-

σικών» ζωγράφων. Μέσα από μια

προσωπική αντίληψη για τη δομική

αξία του χρώματος, ο Cezanne συ-

νέδεσε την τέχνη των Μουσείων με

τη μοντέρνα προβληματική. Στην

ελληνική έκδοση, που επιμελήθηκε

ο Ανδρέας Παππάς, περιλαμβάνε-

ται και ένα εισαγωγικό κείμενο , κα-

θώς και ένα άρθρο του Αλέξανδρου

Ξυδη που πρωτοδημοσιευθηκε μόλις

το 1956, ενδεικτικό της καθυστερη-

μένης υποδοχής που είχε το έργο του

Cezanne στην Ελλάδα. Το βι-βλίο πε-

ριέχει επίσης κρίσεις για το έργο του

καλλιτέχνη, αποσπάσματα επιστο-

λών του, βιβλιογραφία, χρονολόγιο

και, βεβαίως, πλήρη χρονολογικό

και εικονογραφικό κατάλογο όλων

των ελαιογραφιών του Cezanne.

ΕμπρεσιονισμόςJUDE WELTON

απόδοση στα ελληνικά: Έφη Μάνου, επιμλεια: Συλ-

βί Ρηγόπουλου, Αθήνα, Δεληθανάσης-Ερευνητές

Ποιον ακριβώς δρόμο του Παρισιού

αντιγράφει ο πίνακας του Caillebotte

με τίτλο Μια βροχερή μέρα; Για-

τί η OL·μπιa του Manet συγκέντρω-

σε τα πυρά της κοινής γνώμης; Πώς

εμπνεύστηκε ο Degas τις στάσεις των

κοριτσιών που χορεύουν στους πί-

νακες του; Απαντήσεις σε αυτά και

σε πολλά άλλα ερωτήματα δίνει το

συγκεκριμένο βιβλίο με παιδαγωγικό

αλλά και πρωτότυπο τρόπο. Ο ανα-

γνώστης πληροφορείται για ό,τι αφο-

ρά το κίνημα του εμπρεσιονισμού και

ταυτόχρονα έχει την ευκαιρία να θαυ-

μάσει, μέσα από τεχνικά άρτιες ανα-

παραγωγές, τα πιο σημαντικά έργα

των εμπρεσιονιστών. Η αναφορά

στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής,

οι φωτογραφίες έντυπων και αντικει-

μένων που βρίσκονταν τότε σε χρήση

και η απομόνωση λεπτομερειών από

πίνακες που αναλύονται διεξοδικά

προσφέρουν την πλήρη εικόνα μιας

ομάδας καλλιτεχνών, που τάραξαν

τα λιμνάζοντα νερά του ακαδημαϊ-

σμού του 19ου αιώνα.

Το μπλε άλογοΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Θέματα ιστορίας και κριτικής της τέχνης,

Θεσσαλονίκη, εκδόσεις Βάνιας, 1994,

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου

της Θεσσαλονίκης Μιλτιάδης Πα-

πανικολάου έχει συγκεντρώσει σε αυτό

το βιβλίο άρθρα και μελέτες που συ-

νέγραψε μεταξύ των ετών 1977-1993.

Τα κείμενα αφορούν κατά κύριο λόγο

τη νεοελληνική τέχνη του 19ου και του

20ου αιώνα αλλά και την ευρωπαϊ-

κή ζωγραφική. Και επειδή πράγματι

η νεοελληνική τέχνη είναι σε μεγάλο

βαθμό ανεξερεύνητη, το βιβλίο προ-

σφέρει τη δυνατότητα διερεύ-νησης

ορισμένων θεωρητικών αλ-λά και κα-

θαρά εικονολογικών ζη-τημάτων, που

τίθενται επιτακτικά και που αφορούν

χρονολογήσεις, επιδράσεις, ακόμη και

ταυτίσεις έργων. Ο συγγραφέας εξε-

τάζει αυ-τά τα ζητήματα υπό το πρί-

σμα ευ-ρύτερων τεχνοτροπικών εξελί-

ξε-ων, τοποθετώντας ορθά την τέχνη

της νεότερης Ελλάδας στο πλαίσιο της

ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργί-

ας. Το συγκεκριμένο βι-βλίο, λοιπόν,

αποτελεί μια σημα-ντική συμβολή για

την κατανόηση των συνθηκών που δι-

αμόρφωσαν τη νεοελληνική τέχνη. ▪

Το βιβλίο του φιλοσό-

φου και κοινωνιολό-

γου Λαπ ΒαπάππΗ-

τα1 επιχειρεί - όπως

και τα προηγούμενα

έργα του - μια κριτική

προσέγγιση των σύγ-

χρονων φαινομένων. Ο συγγραφέας εστιάζει

για άλλη μια φορά το ενδιαφέρον του στη νέα

πραγματικότητα, η οποία ορίζεται από εκεί-

νο που ο ίδιος ονόμασε αλλού Έκσταση, της

επικοινωνίας. Το κεφάλαιο για τη σύγχρονη

τέχνη με τίτλο «Διααισθητικό» παρουσιάζει

ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο επειδή με σαφή

τρόπο συμπυκνώνει και οροθετεί αντιλήψεις

που σήμερα επαναλαμβάνονται συχνά από

επαΐοντες και ερασιτέχνες φιλότεχνους, όσο

και επειδή μετα φέρει στα εικαστικά πράγμα-

τα τις ευρύτερες θέσεις του ΒαπάππΗτα για

τη σημερινή κατάσταση του δυτικού πολιτι-

σμού. Για το συγγραφέα η, πράγματι μεγάλη,

διάδοση της τέχνης σήμερα σχε τίζεται με το

κατεξοχήν επίτευγμα της Δύσης που δεν είναι

τόσο η υπα γωγή του κόσμου στο «κράτος του

εμπορίού...όπως λένε», όσο «η ανοθητικοποί-

ηση —του κόσμου— η κοσμοπολίτικη, σκη-

νοθεσία του, η σημειολο γική του οργάνωση»

. Οι περισσότερες από τις σημε ρινές εικόνες,

βίντεο, ζωγραφική, πλαστικές τέχνες, είναι

εικόνες χωρίς ίχνη...Δεν υπάρχει πια χρυσός

κανόνας για την αισθητική κρίση. Αν η τέ χνη

ήταν κατάβάθος μια ουτοπία...σήμερα αυτή

η ουτοπία έχει πραγματο ποιηθεί πλήρως»

χάνοντας ωστόσο, μέσω της πλήρους διά-

χυσης της, οποιοδήποτε νόημα. «Η τέχνη, το

βλέπουμε, εξαπλώνεται παντού. Το ίδιο και

ο λόγος περί τέχνης, με μεγαλύτερη μάλιστα

ταχύτητα. Η τέχνη όμως έχει εξαφανιστεί».

Όπως με ενάργεια και με προφητικό τρόπο

το διατύπωσε ο Ουγ ϋεΐιοΓά, (ελλ. εκδ., Η

κοινωνία του θεάματος, Αθήνα, Ελεύθερος

Τύπος, 1986) - ο αυτόχαρας από του οποίου

τη σκέψη πολλοί άντλη σαν, αλλά ελάχιστοι

τον μνημονεύουν - «Το θέαμα» (εκεί δηλαδή

που «ο αισθητός κόσμος αντικαθίσταται από

μια επιλογή εικόνων») «είναι η στιγ μή όπου το

εμπόρευμα κατάφερε να φθάσει στην ολο-

κληρωτική κατοχή της κοινωνικής ζωής». Το

επίτευγμα λοιπόν της Δύσης παραμένει τελι-

κά’ «το κράτος του εμπορίου», όποια μορφή κι

αν αυτό το «κράτος» αποκτά. Επιπλέον, το να

θεωρείται η τέχνη γενεσιουργό αίτιο του πλη-

θωρισμού των εικόνων στο σύγχρονο κόσμο

αποτελεί υπερτίμηση των δυνατοτή των της

αλλά και αντιστροφή του περιεχομένου της.

Η τέχνη δεν έχει καταφανώς τη δύναμη να

«υπαγορεύσει» τη μορφή ή τη δομή της σύγ-

χρονης πραγματικότητας. Κατορθώνει μάλ-

λον, στην καλύτερη περίπτω ση, να απηχεί

ορισμένες πλευρές της. Με αυτή την έννοια

είναι ίσως ορθότερο να αναζητεί κανείς στη

σύγχρονη τέχνη την αυθεντική έκφραση του

ορίζοντα που τη γεννά παρά να τη χαρακτη-

ρίζει ανύπαρκτη. Η άποψή του πως σήμερα

«δεν υπάρχει ούτε ωραίο ούτε άσχημο παρά

μόνο η αδυναμία να κρίνουμε τι είναι ωραίο

και τι άσχημο» και άρα «είμαστε καταδικα-

σμένοι στην αδιαφορία» φανερώνει μάλλον

την αδυναμία ενός προοδευτικού διανοού-

μενου να ερμηνεύσει πολιτικά τα σύγχρονα

φαινόμενα και να διαχωρίσει την επιφάνεια

από την ουσία ‘’ή, για να το πούμε με δικούς

του όρους, το διαφανές από το αντίθετο του.

Η ανάλυση του βασίζεται τελικά στα δεδομέ-

να πάνω στα οποία ο ίδιος εστιάζει την κρι-

τική του. Το ύφος του συγγραφέα παραμέ-

νει ωστόσο πάντοτε γλαφυρό και το βι βλίο

τοπ —αν αφαιρέσει κανείς τα συμπερά-

σματα— περιέχει πολύ ενδια φέρουσες πα-

ρατηρήσεις για τα «ακραία φαινόμενα» του

σύγχρονου κόσμου. Αρκεί να δει κανείς με

κριτικό μάπ αυτές τις κριτικές παρατηρή-

σεις. Και μια μικρή παρατήρηση για την

ελληνική έκδοση. Οι παραπομπές σε αριθ-

μούς σημειώσεων στο κάτω μέρος των σε-

λίδων στερούνται νοήμα τος, αφού οι ση-

μειώσεις επισημαίνονται με αστερίσκους. ▪

31

συντονιστείτε...!

συντονιστείτε...!

ΤΡΕΛΟΙ.. .είμαστε και φαινόμαστε..!!

Loooove me...!της Ελένης Πυργιώτη

www.theikooxy.gr

LOVE ME loipon. Love me or leave me or let me be … only.

Θέλω μόνο να μείνω. Να μείνω μόνη. Ποτέ δεν το ήθελα τόσο, να είμαι για να γίνομαι π.χ. ντομάτα, ή σοκολάτα, ή έστω κολοκύθα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το έλεγε ο παππούς ο Σρέντιγκερ, πήρε εκεί μια γάτα μια κανονική γάτα, την πήρε και

την έκλεισε, λέει, σε μια κούτα. Θα δεις, θα δεις εσύ… Την κού-τα την προσάρμοσε σ’ ένα χμχμ .. μηχάνημα που τη δουλειά του έκανε: έκλυε ένα δηλητηριώδες πλην αέριο στο κουτί με την κα-νονική την κακομοίρα γάτα. το ψοφίμι, την τέζα γάτα, την όρ-

θια γάτα; Το πολύ ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία είναι πως -για τον ΥΠΟατομικό κόσμο-, η γατούλα αυτή δεν είναι ούτε ζωντανή, ούτε νεκρή. Η καλή μας η γατούλα βρίσκεται σε μία κατάσταση όπου μπορεί να θε-ωρηθεί νεκροζώντανη ή ημιθα-νής. Ο παρατηρητής, ο και καλά από πάνω, είναι που κάνει τη διαφορά που επηρεάζει το απο-τέλεσμα της παρατήρησης. Μα-θαίνω αργά, μαθαίνω δύσκολα. Μια ζωή είμαι αυτή ακριβώς η γάτα που βλέπετε σήμερα. Ενίο-τε γίνομαι και αρκούδα. Γκρι. ▪

e-mail: theikooxy@gmail.com www.facebook.com/theiko.oxy

32 33

φιλοζωικάτου «Κώστα Κομπόστα»

Γεια σας..!! Με λενε Μπαντυ και αυτη ειναι η ιστορια μου...

«Ηταν θυμαμαι Aπριλιος του 2011.

Ημουν τοτε 2 μηνων περιπου οταν

ο καλος μου μπαμπακας με βρηκε

να περιφερομαι στο βουνο στην πε-

ριοχη του Γραμματικου. Ειχα και

αδελφακι αλλα ηταν πολυ φοβισμε-

νο και κρυφτηκε σε βατα και δεν

μπορουσε ο μπαμπας μου να το βο-

ηθησει. Εγω ειχα βγει στο δρομο και

κινδυνευε η ζωη μου. Καποιοι “αν-

θρωποι”μας αφησαν εκει για του

λογους που αυτοι γνωριζουν! Ειχα

ψυλλους και τσιμπουρια και ειχε και

πολλα κουνουπια εκει που με αφη-

σαν. Με πηρε στην αγκαλια του ο

μπαμπας μου, με χάιδεψε, ενιωσα

απεραντη ευτυχια και κουνουσα

συνεχεια την μικρη ουριτσα μου.

Μ’ εβαλε στο αυτοκινητο του και με

πηρε μαζι του. Εγω ηθελα συνεχεια

αγκαλια και χαδια. Ο μπαμπας μου

πηγε στην δουλεια του και αποκοι-

μηθηκα γλυκα. Επιστρεψαμε στην

Αθηνα, με πηγε στο γιατρο αμεσως.

Σημερα εχω την οικογενεια μου που

με αγαπαει παρα πολυ και βοηθα-

ει ολα τα ζωακια που χρειαζονται

βοηθεια. Κι εγω δινω ολη μου την

αγαπη στην μαμα μου και στον

μπαμπακα μου.»

Μεσα απο αυτες της σελιδες θα δει-

ξουμε και θα προσπαθησουμε να

βοηθησουμε τα ζωα, ειδικα εκεινα

που ανταποδιδουν στον ανθρωπο

την αγαπη τους. ▪

34 35

συντονιστείτε...!

Ενδοσκοπική δισκεκτομή:

Επανάσταση στην αφαίρεση κήλης

του Βάιου ΛιασκοβίτηΙΑΤΡΙΚΑ

Η οσφυαλγία (πόνος στη μέση) εί-

ναι μία ενοχλητική κατάσταση (σύ-

μπτωμα) που «προσβάλει» το 90%

του ενήλικου πληθυσμού μία φορά

σε κάποια στιγμή της ζωής του. Σε

ποσοστό 50% υπάρχουν περισσότε-

ρα από ένα επεισόδια οσφυαλγίας.

Πρέπει να πούμε ότι η οσφυαλγία

είναι ένα γενικό σύμπτωμα που

μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αί-

τια και να απασχολεί διαφορετικές

ιατρικές ειδικότητες.

νος στη διαδρομή του πιεσμένου

νεύρου σε κάποιο πόδι.

Όταν αποτύχουν οι συντηρητικές

θεραπείες (ανάπαυση, φάρμακα,

φυσικοθεραπείες) και υπάρχουν

επανειλημμένες κρίσεις οσφυαλγίας

ή πολύ περισσότερο όταν αρχίζει να

παραλύει κάποιο πόδι ή υπάρχουν

διαταραχές στην ούρηση πρέπει η

κήλη να αφαιρεθεί άμεσα.

Τους τελευταίους μήνες η νέα επα-

νάσταση στην αφαίρεση κήλης με-

σοσπονδύλιου δίσκου είναι η ενδο-

σκοπική δισκεκτομή.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΔΙΣΚΕΚΤΟΜΗ;

Είναι μία ατραυματική μέθοδος

αφαίρεσης κήλης μεσοσπονδυλίου

δίσκου, υπό τοπική αναισθησία, με

τη βοήθεια ακτινοσκοπικού μηχα-

νήματος και ειδικών ενδοσκοπικών

εργαλείων (περίπου όπως αυτά της

αρθροσκόπισης γόνατος). Με τη

μέθοδο αυτή μπορεί να αφαιρεθεί

και τμήμα σπασμένου δίσκου ή κά-

ποιο οστεόφυτο (τα γνωστά «άλα-

τα» όπως λένε οι ασθενείς).

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΔΙΑΡΚΕΙ Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ;

Περίπου 45 έως 60 λεπτά (εξαρτά-

ται από το μέγεθος και τη θέση της

κήλης).

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ; Όχι

ΜΕ ΤΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Γίνεται με τοπική αναισθησία.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΜΗ;

Δεν υπάρχει τομή απλώς μία «οπή»

ενός εκατοστού, όσο χρειάζεται για

να διέλθει το ειδικό ενδοσκόπιο. Από

τα βασικά πλεονεκτήματα της μεθό-

δου είναι ότι δεν γίνεται χειρουργική

τομή με τραυματισμό μυών.

ΠΟΣΟ ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ;

Η ενδοσκοπική δισκεκτομή είναι

μέθοδος που γίνεται σε εξωτερική

βάση και ο ασθενής δύο με τρείς

ώρες μετά την επέμβαση φεύγει για

το σπίτι του.

ΣΕ ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

ΓΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΗΛΗΣ;

Συνήθως η εξαφάνιση των συμπτωμά-

των (κυρίως του πόνου) είναι άμεση.

ΒΑΔΙΖΩ ΑΜΕΣΩΣ; ΠΟΤΕ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ

ΣΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ;

Ο ασθενής μετά την ενδοσκοπική

δισκεκτομή σηκώνεται και βαδίζει

σχεδόν άμεσα, λίγη ώρα μετά την

μεταφορά στο κρεβάτι του.

Η επάνοδος στις φυσιολογικές δρα-

στηριότητες γίνεται μία έως τέσσε-

ρις ημέρες μετά την επέμβαση.

Συνήθως οι ασθενείς που θα υπο-

βληθούν σε ενδοσκοπική δισκεκτο-

μή την Παρασκευή επιστρέφουν

στην εργασία τους τη Δευτέρα.

ΠΩΣ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΒΛΗΘΩ

ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΙΑ

ΚΗΛΗ ΜΕΣΟΣΠΟΝΔΥΛΙΟΥ ΔΙΣΚΟΥ;

Αυτό θα γίνει σε συνεργασία με τον

ορθοπεδικό έπειτα από κλινική εκτί-

μηση, καθώς και την εκτίμηση των

απεικονιστικών εξετάσεων, π.χ.,

μαγνητική τομογραφία, ηλεκτρομυ-

ογράφημα κ.α.

ΠΟΙΑ ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝ-

ΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΔΙΣΚΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ

ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΧΕΙ-

ΡΟΥΡΓΕΙΟ;

• Είναι ατραυματική μέθοδος, δηλα-

δή δεν υπάρχει χειρουργική τομή με

τραυματισμό μυών όπως στην πα-

ραδοσιακή μέθοδο.

• Γίνεται με τοπική αναισθησία.

• Δεν υπάρχει απώλεια αίματος –

δεν γίνεται μετάγγιση αίματος.

• Πολύ μικρότερο ποσοστό λοιμώ-

ξεων.

• Είναι επέμβαση χωρίς παραμονή

στο νοσοκομείο.

• Πολύ καλό ποσοστό επιτυχίας που

φτάνει το 93%. ▪

Σημειωτέον ότι η οσφυαλγία είναι η

πιό κοινή αιτία επίσκεψης τόσο σε

ιδιωτικό ιατρείο, όσο και στο τμήμα

επειγόντων περιστατικών στα νο-

σοκομεία. Από τις συχνότερες αιτίες

οσφυαλγίας είναι η κήλη μεσοσπον-

δυλίου δίσκου. Ο μεσοσπονδύλιος

δίσκος είναι μία «ειδική δομή» μεταξύ

δύο σπονδύλων αποτελούμενος στο

κέντρο από τον πηκτοειδή πυρήνα

και στην περιφέρεια από τον ινώδη

δακτύλιο. Η χρησιμότητά του είναι

να λειτουργεί ως «αμορτισέρ» απορ-

ροφώντας τους κραδασμούς κατά

τις κινήσεις της σπονδυλικής στή-

λης. Κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου

είναι η προβολή (μετατόπιση) τμή-

ματος του κεντρικού πηκτοειδούς

πυρήνα προς την περιφέρεια. Αυτό

έχει σαν αποτέλεσμα προβολή του

ινώδους δακτυλίου και δημιουργία

κήλης, που τις περισσότερες φορές

πιέζει κάποιο νεύρο έτσι ώστε εκτός

από οσφυαλγία να υπάρχει και πό-

36 37

συντονιστείτε...!

της Ελένης Πυργιώτη

MODA Oh,La LA..!! Πόσο δεμένοι είμαστε

με τη μόδα των σχεδιαστών;

Τι είναι για μας ο Alexander McQueen και η Vivienne Westwood; Από πού ξεπηδά η μόδα emo, τα κατεβασμένα παντε-λόνια, η περίεργη σχέση μας με τα καρώ, τα παντελόνια καμπάνες;…Ρώτησα τον Λιναρδάκη, ‘Για πες, εσύ που τα παρακολουθείς, γιατί σ’ αρέσει τόσο η μόδα, Πανα-γιώτη;’. Εκείνος έπεσε σε μια απ’ τις συνηθισμένες του σιωπές. Αργό-τερα σκέφτηκα την κάμπια πάνω στο βράχο που καπνίζει. Υποθέτω τέτοια ήταν η κατάσταση:‘Η Vivienne Westwood, ο Alexander McQueen, η εποχή του ιταλικού VANITY τη δεκαε-τία του ‘80, το περιοδικο ΤΑΧΙ, κι έπειτα… η Γυναίκα και το ΚΛΙΚ το ελληνικό, ο Τερζόπουλοες κι αυτά… μου απεδειξαν ότι η MODA ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ’, αποφάν-θηκε. ‘Και όχι και τόσο κλασική!’,

με αποτέλειωσε. Είχα δυόμισι στα έξη, όλα αυτά απ’ το περιοδικό Ταξί και πέρα δεν τα ήξερα καθόλου.Για μένα η μόδα είναι αυτό που φτιάχνεις να φοράς. Μου αρέ-σουν οι στολές για την ευκολία τους και γιατί είμαι άνθρωπος της ταλαιπωρίας. Οι αγαπημένες μου στολές είναι τρεις και τρεις έξη, ανάλογα χειμώνα καλοκαίρι, απλά πράγματα. Εκεί που δίνω ρέστα είναι πώς στολίζω το υπό-λοιπο σώμα. Άλλοτε με ζωγραφί-ζω, άλλοτε αφήνω το παλίμψηστο ντύσιμό μου να ξεθωριάσει τελεί-ως για να ξαναμπώ στο τούνελ των χρωμάτων.Σαν δικηγόρος του διαβόλου τολ-μώ να πω πως προτιμώ τη μόδα του δρόμου από τη μόδα των κάτγουωκ. Αλλά σαν αρθρογρά-φος και σαν γυναίκα έχω θαυ-μάσει κι έχω εμπνευστεί από την

μόδα- τέχνη του φίλου μου. Κάτι τα φορέματα του Alaïa, κάτι πα-πουτσάκια του Marc Jacobs, η όλη φάση της Chanel (το Coco εί-ναι το αγαπημένο μου άρωμα…), ο Galliano, o ΜcQueen βεβαίως, το πανκ, η Μαντόνα των έιτις, ο Φιντελ Κάστρο, τα παλιά ριγέ που κάποτε φορούσαμε σε μα-κριά ή σε φανελλάκια, τα σορτς του μπαμπά μου, η φινέτσα της μητέρας μου…Αυτά σχεδίασαν τη μόδα που φορώ, κι αν θέλετε τη γνώμη μου για τον Παναγιώτη, με χαρά θα σας τον περιγράψω: παντελόνια αγγαρείας, χρήσιμα γιλέκα με πλείστες τσέπες για κάθε λογής εργαλεία (ενίοτε σε φλούο πορτο-καλί), λιτές μπλούζες ή πουκάμι-σα από μέσα, παπούτσια κροκς (ναι, είναι δυνατόν) και τα αση-μένια κοσμήματα που σχεδιάζει

(και τοποθετεί στα πιο περίεργα κι επώδυνα σημεία).Eίναι σικ ο Λάγγερφελντ; Για μένα chic is eternal, σ’ όποια εποχή κι αν έβρισκες τη Τζάκυ Κέννεντυ, θα αναγνώριζες τη διαφορά της απ’ τις άλλες. Όσο για τον Λά-γκερφελντ, ποιος χέστηκε, μέρες που ‘ναι… Μια κι όμως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, θα δώσω πό-ντους και στη μόδα όπως και στα παιδιά που φτιάχνουν κήπους στις γειτονιές. Και θα ψάχνω πά-ντα την αρμονία μέσα στην υπερ-βολή και τη λιτότητα εξίσου. Η ομορφιά είναι αρμονία κι η αρμο-νία είναι μαθηματικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. ▪

Μια στήλη δουλεμένη από τον Παναγιώτη Λιναρδάκη (ιδέα) και την Ελένη Πυργιώτη (παραποίηση ιδέας-κείμενο)

38 39

HBH καφε-μπαρΣτουρνάρη 2, τηλ.215.51.00.787

ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ-ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟ

ΒΕΡΓΙΝΑ απο το 1978

Διανομη κατ΄οικον 11:30- 01:00

ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 62, ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, ΑΘΗΝΑ

www..achilleas-vergina.gr

ΤΗΛ: 210.33.02.933 210.33.02.136 210.38.07.992

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ 80ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

40

697.938.1111