INSTITUT PENDIDIKAN GURU MALAYSIAKAMPUS TUN HUSSEIN ONN

BATU PAHAT, JOHOR

PROGRAM IJAZAH SARJANA MUDAPERGURUAN (PISMP) AMBILAN JANUARI

2011(SEMESTER 1)

TAMADUN ISLAM DAN TAMADUN ASIA (TOKOH TAMADUN CHINA)

NAMAMUHAMMAD AIZZAT BIN MOHAMMAD JAKI

NO KAD PENGENALAN900804 – 08 – 6481

OPSYENMT / BI / BM

PENSYARAHDR MOHD HAIRUDIN BIN AMIN

Confucius

Confucius

Nama Leluhur (姓) Kong (子)  (Pinyin: Zǐ)

Nama Keluarga (氏) Kong (孔)  (Pinyin: Kǒng)

Nama Berian (名) Qiu (丘)  (Pinyin: Qiū)

Nama Zi (字)Zhongni (仲尼)

(Pinyin: Zhòngní)

Gelaran Anumerta

(謚)

Pendeta Kong

孔子,孔夫子)

(Pinyin: Kǒngzǐ, Kǒngfūzǐ;)Pendeta Terunggul Purba

(至聖先師)

(Pinyin:Zhìshèng Xiānshī)

Wade-Giles K'ung-tzu, K'ung Fu-tzu

Ajaran konfucianisme telah dibawa oleh Confucius. Nama sebenar beliau ialah Kung

Chiu/Kung Fu Tze. Kung sebagai nama keluarga dan Chiu/Fu Tze ialah nama

beliau. Confucius juga lebih dikenali sebagai Tuan Kung. Beliau dilahirkan pada

sekitar tahun 551 S.M. oleh ibunya iaitu Chiang Sai di negeri Lu iaitu di wilayah

Shantung pada hari ini. Confucius meninggal dunia pada tahun 479 S.M. Beliau

berasal daripada keluarga bangsawan tradisional. Nenek moyangnya berketurunan

daripada keluarga bangsawan dari negeri Shung. Namun demikian, keadaan huru –

hara dan peperangan semasa akhir dinasti Chou Barat telah menyebabkan keluarga

beliau menjadi miskin. Nasib Confucius bertambah malang apabila ayahnya

meninggal dunia ketika beliau berusia tiga tahun. Ibunya menjadi orang penting

dalam hidupnya, membesarkannya, dan beliau terpaksa menghadapi kehidupan

yang susah. Confucius sanggup mengambil pelbagai kerja seperti gembala, kerani

dan penyimpan kira-kira untuk menyara hidup mereka.

Minat Confucius terhadap ilmu pengetahuan mulai kelihatan ketika beliau berusia 15

tahun. Namun, peluang orang biasa untuk mendapatkan pendidikan amat sukar

kerana pendidikan menjadi hak golongan bangsawan dan keluarga diraja. Walau

bagaimanapun, Confucius merupakan seorang yang rajin dan tidak kenal erti putus

asa lalu beliau mencari jalan untuk mendapatkan pendidikan. Pengalaman hidupnya

yang pahit itu membuatnya peka terhadap penderitaan rakyat kecil. Ia sangat

prihatin dengan keadaan sekitarnya yang dianggapnya telah rosak dan

menyedihkan. Keprihatinannya inilah mendorong semangat Konfucius melakukan

perubahan dan pembaharuan,yaitu dengan mendidik murid-murid yang kelak dapat

dipersiapkan terlibat dalam pemerintahan.

Peluang beliau nampaknya cerah apabila beliau telah bekerja dengan golongan

bangsawan. Dari situ, beliau telah dapat mengenal sistem kerajaan Cina kuno dan

dapat memasuki istana raja. Beliau berkahwin ketika berusia 19 tahun dengan

Chikuan. Beliau mempunyai seorang anak lelaki yang diberi nama Li dan dua orang

anak perempuan. Jawatan pertama yang disandang beliau ialah penjaga gudang

dan selepas itu dinaikkan pangkat sebagai Pesuruhjaya Taman dan Herba.

Nasib Confucius seterusnya bertambah baik apabila beliau dilantik sebagai ketua

polis di Jabatan Kehakiman Negeri Lu. Namun beliau telah meletak jawatan itu dan

menjalankan usaha mengembangkan idea-idea beliau kepada masyarakat Cina.

Kebolehan beliau menjadi pengajar terbukti dengan bakat yang ada dalam bidang

kesenian. Beliau dianggap seorang yang mempunyai bakat yang pelbagai dalam

bidang tersebut. Dengan latar belakang beliau itu, maka ramai keluarga bangsawan

telah tertarik dengan idea-idea yang dibawanya dan telah menghantar anak mereka

berguru dengan Confucius. Beliau dikatakan sebagai guru persendirian pertama di

China. Idea-idea yang diutarakannya telah dapat menarik kira-kira 300 pengikut.

Selama 13 tahun beliau telah mengembara ke seluruh pelosok China untuk mencari

pemimpin-pemimpin yang ingin mengikut nasihat dan idea-ideanya. Namun usaha

beliau sering menemui kegagalan. Beliau hanya diterima oleh pemerintah negara

Ch’i. Setelah beliau meninggal dunia, ajaran beliau mulai mendapat tempat di

kalangan penduduk China dan juga pemerintah China hingga kini. Penerimaan

ajaran beliau itu hasil daripada penyebaran yang dibuat oleh anak muridnye ke

serata China. Pada hari ini, bukan setakat penduduk di China yang mengiktiraf idea

beliau tetapi telah tersebar dan mendapat sambutan penduduk di Jepun, Korea,

Vietnam dan masyarakat Cina di Asia Tenggara. Hari-hari terakhir dalam

kehidupannya banyak dihabiskan untuk mengumpul dan menyusun buku-buku

ajarannya.

Ajaran –ajaran yang disebarkan oleh Confucius kepada masyarakat telah disusun di

menjadi teks-teks klasik yang lebih dikenali sebagai Five Books and Five Classics.

Lima karya klasik yang dikumpulkan oleh Confucius itu adalah seperti yang berikut:

i. Book of Changes (Yi)

- merupakan sebuah karya tentang ramalan

ii. Book of History (Shu)

- sebuah koleksi rekod, ucapan, dan kertas kerajaan yang bertarikh kira-kira 2000

Tahun S.M.

iii. Book of Poetry (Shi)

- sebuah koleksi puisi berjumlah 305 dan lagu-lagu rakyat yang bertarikh dari

abad ke-11S.M. hingga abad ke-6 S.M.

iv. Book of Rites (Li)

- sebuah buku catatan tentang peraturan upacara istiadat di tempat awan dan

Peribadi yang banyak diambil semasa dinasti Chou

v. Spring and Autumn Annals (Chunqiu)

- suatu urutan peristiwa yang berlaku di negeri Lu dari tahun 722 hingga tahun

464.Berdasarkan karya inilah era Musim Bunga dan Musim Luruh mendapat

nama.

Selain lima karya Confucius itu, terdapat karya lain yang berkaitan dengan ajaran

Konfusianisme yang merupakan karangan yang dikumpul dan disusun oleh pengikut

beliau :

i. The Great Learning (Daxue)

- kata – kata Confucius tentang falsafah politik moral untuk pemimpin

ii. The Doctorine of The Mean (Zhangyong)

- sebuah lagi karya yang dikumpul oleh pengikutnya tentang keadaan semula jadi

manusia dan hubungan antara manusia dan syurga

iii. The Analects (Lunyu)

- perbualan antara Confucius dengan anak muridnya

iv. The Book of Mencius (Mengzi)

- sebuah tulisan salah seorang pengikut Confucius iaitu Mencius berkaitan dengan

peraturan kerajaan, pemerintah yang baik, nota tentang keadaan semula jadi

manusia dan sebagainya.

Ajaran yang dibawa oleh Confucius bukannya ajaran agama kerana penekanan

beliau lebih kepada soal kehidupan social manusia. Beliau juga tidak mengkaji

tentang soal kematian. Secara umumnya, ajaran Confucius menekankan tentang

kualiti peribadi manusia seperti kesopanan, jujur, menghormati kebaikan, keamanan,

menghormati, berbudi pekerti yang tinggi dan bertanggungjawab. Oleh itu, pada

tumpuannya adalah tentang soal moral dan pernah suatu ketika beliau menyatakan

bahawa pegawai kerajaan harus dipilih mengikut kebolehan dan sifat moral yang

tinggi dan bukannya pemilihan berdasarkan warisan seperti keluarga bangsawan.

Perkara inilah yang diajarkan kepada pengikutnya dan sebagai guru, beliau cuba

menjelaskan kepada pengikutnya tentang warisan budaya kuno. Oleh sebab itu,

Confucius cuba mendekati pengikutnya berhubung dengan adat dan istiadat serta

norma lama untuk dihayati dan diteruskan oleh pengikutnya.

Beliau berpendapat bahawa masyarakat Cina harus mengamalkan ajaran lama yang

telah diturunkan dari Zaman Keemasan China. Dengan mengamalkan semua

amalan lama, maka sifat manusia akan dapat ditamadunkan dan member suatu

tatacara dalam kehidupan bermasyarakat. Berkenaan dengan perkara itu, Confucius

dengan rendah hati menyatakan bahawa beliau bukannya pencipta dan beliau

sendiri banyak kekurangan. Oleh itu, sebagai seorang penyalur, maka beliau

hanyalah seorang guru.

Dalam ajarannya, Confucius menekankan peri pentingnya mengamalkan nilai dan

moral yang baik terutamanya dalam soal kemanusiaan (jen/ren) dan mempunyai

perasaan kasih sayang sesama manusia. Perkataan jen menjadi asas penting dalam

ajarannya dan disebut 100 kali di dalam Analects. Konsep ini amat penting bagi

diterapkan ke dalam hubungan kemasyarakatan di China bagi mencapai

keharmonian dan kelancaran pentadbiran kerajaan. Konsep ini boleh diaplikasikan

kepada sesebuah masyarakat seperti xiao menanamkan perasaan sayang kepada

ibu bapa. Bagi mempraktikan konsep jen, maka pengikut Confucius juga disarankan

mengamalkan konsep Chung dan Shu. Kedua-dua konsep ini menjadi konsep yang

saling melengkapi antara satu sama lain. Chung bererti “buat sesuatu kepada orang

lain yang kamu suka untuk kamu sendiri” dan Shu pula bererti “jangan buat sesuatu

kepada orang lain yang kamu tidak suka buat untuk diri kamu sendiri”.

Confucius juga menggesa masyarakat Cina supaya menekankan kepentingan

seseorang itu berpegang pada “nama” mereka. “Nama” boleh membantu perjalanan

masyarakat dengan lebih sempurna dan teratur. Oleh itu, seseorang raja harus

bertindak sebagai raja, para menteri bertindak sebagai menteri, bapa sebagai

seorang bapa dan anak sebagai seorang anak. Setiap “nama” mempunyai suatu

tanggungjawab dan tugasnya tersendiri. Manakala sesebuah negara pula

disaranakan ditadbir secara moral dan bukannya menggunakan undang-undang

ataupun kekuasaaan. Oleh itu, pemerintah hendaklah mempunyai sifat moral yang

tinggi untuk dicontohi oleh rakyatnya.

Confucius berpendapat bahawa jika seseorang pemerintah meletakkan soal moral

sebagai soal paling penting, maka rakyatnya akan mengikut jejaknya dan secara

tidak langsung undang-undang yang keras tidak diperlukan. Beliau menambah lagi

bahawa pemerintah umpama angin yang bertiup dan rakyatnya umpama rumput.

Jika angin bertiup, makan rumput akan tunduk, dan perumpamaan ini boleh menjadi

contoh sesuai dalam pemerintahan sesebuah negara. Dengan itu, beliau

menjelaskan kaedah terbaik untuk memerintah bukannya menerusi

penguatkuasaaan undang-undang tetapi menanamkan nilai-nilai moral menerusi

pendidikan kepada rakyat.

Dalam sesebuah masyarakat atau negara, beliau menyarankan supaya diwujudkan

suatu ikatan yang kuat dalam masyarakat. Ikatan ini akan membantu mengawal

hubungan manusia di semua peringkat atau seluruh masyarakat. Oleh itu, hubungan

yang lebih erat adalah umpama sesebuah keluarga harus dijalankan. Dalam

sesebuah keluarga misalnya, ketaatan anak kepada ibu bapa atau orang lebih tua

dipentingkan. Dengan itu, wujud tiga hubungan yang penting dalam sesebuah

keluarga seperti anak kepada bapa, adik kepada abang dan isteri kepada suami.

Namun hubungan ini bukannya hubungan sehala, tetapi lebih merupakan hubungan

dua hala antara kedua-dua pihak. Pihak yang lebih tua mempunyai tanggungjawab

dan menjaga orang bawahnya (anak, isteri atau sebagainya), manakala golongan

bawah harus mentaati dan menurut perintah.

Keadaan serupa juga harus ada dalam hubungan di sesebuah negara kerana

perkara itu boleh mengelakkan tindakan jahat pemerintah (seperti menindas,

bergaduh, berperang) terhadap rakyat. Melalui hubungan ini boleh membantu

mengeratkan hubungan sesama manusia dengan rakyat mentaati pemerintah dan

pemerintah pula akan menjalankan tugasnya dengan baik. Dengan kata lain,

Confucius menambah dua lagi hubungan penting dalam susunan masyarakat iaitu

hubungan rakyat dengan pemerintah dan hubungan sesama kawan yang diibaratkan

sebagai hubungan adik-beradik. Namun, biasanya hubungan antara kawan lebih

merupakan hubungan yang sama taraf kecuali terdapat perbezaan umur.

Kesan Pengaruh Confucius Kepada Masyarakat

Secara umumnya pengaruh Confucius dalam kehidupan mesyarakat cina amatlah

penting. Walaupun pada awal hayat Confucius, beliau gagal mempengaruhi banyak

kerajaan, namun setelah beliau meninggal dunia barulah ajarannya mula

menampakkan pengaruh dalam pemikiran masyarakat Cina. Ajaran Confucius telah

melahirkan sistem peperiksaan yang wujudnya birokrasi dalam pentadbiran China.

Pada hari ini, masyarakat Cina masih mengamalkan ajaran falsafah.

Satu lagi kesan ketara ajaran Confucius ialah secara beransur-ansur ajarannnya

menjadi ajaran agama. Confucius mula dipuja sebagai seorang tokoh yang unggul.

Zaman Dinasti Han memulakan upacara korban di depan makam Confucius.

Selepas itu, taraf Confucius dinaikkan kepada “Yang Dipertian Ni, Yang Maha

Sempurna dan Maha Terkenal”. Kuil-kuil juga telah dibina untuk menjalankan

upacara pemujaan Confucius. Secara keseluruhannya, usaha Confucius itu tidak

sia-sia dan pengaruhnya bukan sahaja menjadikan Confucius sebagai satu aliran

falsafah utama masyarakat Cina tetapi telah menjadi sebahagian daripada ajaran

agama masyarakat Cina.

Salah seorang anak murid Confucius yang paling terkenal ialah Mencius ataupun

Meng Ko. Beliau juga dikenali sebagai Tuan Meng. Beliau dilahirkan pada tahun 371

S.M. dan meninggal dunia pada tahun 289 S.M. Sebagai pengikut Confucius,

Mencius juga cuba menasihati pemerintah agar menjalankan pemerintahan yang

bijaksana. Beliau menyatakan bahawa sifat semula jadi manusia adalah baik seperti

air yang menitis. Oleh itu, jika menentang sifat semula jadi maka akan timbul

kejahatan. Beliau juga menyarankan agar manusia mengembalikan institusi lama

(Dinasti Chou Barat) untuk menyelesaikan masalah di China pada masa itu. Beliau

berpendapat baha semua orang boleh men jadi Yao ataupun Shun (raja lagenda

yang bijaksana pada zaman kuno). Manakala perbuatan jahat adalah kerana

manusia tidak menuruti sifat asalnya dan bukan disebabkan bakat semula jadinya.

Oleh itu manusia perlu dididik untuk mengembalikan kosep hsin (xin) iaitu pemikiran

atau hati. Ini kerana pemikiran atau hati akan menggalakkan pertumbuhan sifat-sifat

baik.

Selain mengembangkan ajaran Confucius, Mencius juga mempertahankan ajaran

Confucius daripada kritikan ahli falsafah yang lain. Beliau meninggal dunia pada

tahun 289 S.M. dan mewariskan karya tentang ajaran beliau dalam buku yang

dikenali sebagai Mencius.

Selepas beliau mati, peninggalannya dikebumikan di kubur Chu Fu (Sekarang:

Shandong). Kini, kubur itu merupakan satu taman yang cantik dan dinamakan

Taman Kong.Walaupun Confucius telah mati tetapi ajaran dan falsafah beliau masih

diamalkan sehingga terbinanya tokong-tokong di seluruh China. Kitab yang

disusunkan oleh pengikut-pengikutnya ialah Lunyu (Inggeris:Analects), dimana ia

merupakan kitab yang paling tepat mengisahkan kehidupan Confucius serta

ajarannya yang semakin hilang.

Tokong Confucius yang pertama di Malaysia terletak di sebuah sekolah yang

bernama Confucius Chung Hwa School di Pulau Pinang.Sekolah ini diasaskan oleh

Duta Besar Dinasti Qing ke kawasan jajahan selat British pada awal kurun ke-20.

Pada masa itu, orang orang TIONG HUA di Pulau Pinang akan membawa anak-

anak mereka ke tokong untuk memberi penghormatan kepada Confucius sebelum

memulakan persekolahan awal mereka.

Di Melaka, sebuah bangunan yang dinamakan Bangunan Confucius juga didirikan

untuk memperingati jasa Confucius dan para pengikutnya yang handal dalam bidang

akademik. Setiap tahun, istiadat diadakan untuk memberi penghormatan kepada

Confucius pada hari jadi Confucius iaitu pada 27 haribulan 8 Kalendar Cina (28

September 551 BCE).

Lao Tzu

老子, Laozu

Laozu meninggalkan negeri Chu dengan kerbaunya.

Nama (姓名)Li Er (李耳)

(Pinyin: Lǐ Ěr )

Wade-Giles(韦氏拼音)

Lao Tzu

Ejaan lainLao Tse, Laotse,Lau Tze, Laotze

Nama Zi (字)(nama selepas

berkahwinatau mencapai 20

tahun)

Boyang (伯陽) atau

Dan 聃(Pinyin: Bó Yáng)

(Pinyin: Dān)

Gelaran Anumerta(selepas kematian) 老子; (Pinyin: Lǎozǐ)

Satu lagi ajaran yang berpengaruh dalam kehidupan masyrakat Cina ialah Taoisme.

Aliran falsafah ini disebarkan oleh Lao Tzu. Namum, latar belakang beliau tidak

banyak diketahui. Beliau dilahirkan pada tahun 604 S.M. di sebuah kampung yang

dipanggil Juren dalam negeri Ch’u. Beliau juga dikatakan pernah bekerja di negeri

Chou. Apabila kerajaan Chou mulai merosot, Lau Tzu mengambil keputusan untuk

mengembara ke barat. Namun, semasa hendak menyeberangi sempadan, beliau

telah ditahan oleh pengawal yang tidak membenarkan beliau menyeberangi

sempadan kecuali beliau boleh menurunkan ilmunya dalam tulisan. Oleh itu, dalam

tempoh dua hingga tiga minggu beliau telah menulis tentang ilmunya dalam sebuah

karya yang berjudul Tao Te Ching (buku tentang Jalan dan Kebaikan).

Buku ini mengandungi 80 bab pendek dengan kira-kira 5000 perkataan Cina.

Setelah selesai menulis buku tersebut, beliau telah menyerahkan kepada pengawal

sempada dan beliau telah dibenarkan pergi ke barat. Menurut sumber-sumber

tradisi, beliau dipercayai bersifat kekal dan tidak mati. Namun, sumber tradisi yang

lain menyatakan beliau mati pada usia tua dan dikebumikan di China.

Secara umumnya Taoisme merujuk “the way things do what they do”. Oleh itu, ada

cara untuk memasak, cara berperang, cara bertani, cara mengikat tali kasut, cara

sesuatu pemikiran dan tindakan yang mempengaruhi dunia dan lain-lain. Tao

merupakan asas kemunculan sesuatu benda. Selepas Tao, timbul perbezaan antara

semua benda di dunia ini. Keadaan ini seolah-olah menunjukkan bahawa Tao

mendahului tuhan ataupun sama dengannya.

Kejadian daripada Tao dilihat suatu kejadian yang spontan tanpa wujud objektif atau

tujuan tertentu. Benda-benda yang wujud dalam alam semesta ini berdasarkan

prinsip ini. Oleh itu, Tao dilihat mencapai sesuatu tanpa usaha ataupun perjuangan.

Begitu juga dengan manusia yang datang dari Tao, maka perbuatan dan tindakan

manusia haru bertindak spontan atau dengan kata lain, bersifat semula jadi.

Ajaran Taoisme menekankan konsep wu-wei iaitu konsep yang merujuk “tidak buat

apa-apa”. Perkara ini bukan bermakna tidak bertindak atau tidak membuat sesuatu

tetapi menyerahkan kepada alam semulajadi untuk menyusun keadaan. Oleh itu,

beliau menyarankan semua perkara dibuat secara sendirian mengikut kesesuainnya

sendiri. Usaha untuk memperbaiki keadaan akan menimbulkan kerugian dan

ketidakharmonian pada alam semula jadi. Jika perkara ini diaplikasikan dalam

pemerintahan, maka pemerintahan seharusnya diminimumkan. Sementara itu,

pemerintahan yang menjalankan penaklukan menggunakan senjata adalah

ditentang.

Berkaitan dengan usaha kembali kepada keharmonian alam semula jadi, maka

beliau menekankan tentang pembentukan perwatakan manusia. Menurut Lao Tzu,

dunia manusia adalah sesuatu yang buruk. Beliau berpendapat bahawa kejadian

negatif seperti kecurian, pembunuhan, rompakan dan peperangan berpunca

daripada tindak-tanduk manusia mengejar sesuatu yang tidak dapat mereka peroleh.

Secara tidak langsung, ajaran ini menekankan bahawa keamanan dan keharmonian

akan tercapai jika manusia tidak mengikut hawa nafsunya untuk mencari atau

mengejar kebendaan. Dengan itu juga, manusia juga tidak memerlukan undang-

undang dan perundangan untuk mengawal kegiatan manusia. Lao Tzu tidak

bersetuju bahawa kerajaan yang baik harus dicontohi oleh rakyat, dan perkara ini

hanya teori semata-mata.

Realitinya, China adalah sebuah negara yang besar dan luas, maka mustahil semua

rakyat akan mencontohi pemerintah. Yang lebih penting ialah bagaimana semua

rakyat dapat mengawal hawa nafsunya dan kembali kepada aturan alam semula jadi

bagi mewujudkan kestabilan dan keamanan dalam sesebuah masyarakat dan

negara. Bagi beliau, kerajaan yang baik adalah sebuah kerajaan yang kurang

memerintah.

Pada zaman dinasti Han, ajaran Taoisme terbahagi kepada dua bahagian iaitu

ajaran falsafah dan aliran agama. Pada abad kelima Masihi, ajaran Taoisme mula

berkembang sebagai satu agama yang kebanyakkannya mengambil ciri-ciri agama

Buddha Mahayana. Ajaran Taoisme ini cuba memberi kepuasan kepada

penganutnya yang tidak mencapai kepuasan dalam ajaran Confucius. Pada lewat

abad kedua Sebelum Masihi, agama Taoisme telah digerakkan oleh pergerakan

Tianshi dao (Cara Tuan Syurga) diketuai oleh Zhang Daoling. Pertubuhan agama

Tao ini bergerak aktif di bahagian barat daya China. Sebagai suatu agama, Taoisme

mempunyai tuhan-tuhan tersendiri seperti Maharaja Jed. Manakala Maharaja

Gunung Timur sebagai penjaga kepada balasan baik dan balasan buruk. Ajaran

agama Taoisme menjadi amalan kebanyakkan persatuan sulit China. Walaupon

ajaran ini cuba dihalang, namun tetap diamalkan oleh penduduk China. Malah ajaran

ini diamalkan bersama-sama ajaran Confucius. Satu lagi keistimewaaan ajaran ini

ialah ajarannya telah membawa kepada beberapa gerak langkah jasmani seperti

Taichi Chuan, Chi Kung (Qi Gong) dan meditasi. Dengan kata lain, Taoisme bukan

sahaja satu falsafah tetapi berkembang sebagai agama, kerajaan, kesenian,

perubatan mahupun dalam aspek masakan.

Lambang Taoisme

Lambang yang sering dikaitkan dengan ajaran Laozi ialah lambang "ying-yang"

("ying" bermaksud "feminin", dan "yang" bermaksud "maskulin"). Ia membayangkan

kebenaran bahawa dunia ini adalah dunia dualisme, iaitu segala fenomena dalam

dunia ini mempunyai dua keterlaluan. Misalnya, jika tiadanya besar, tidak akan ada

kecil; jika tiadanya kiri, tidak akan ada kanan, dan sebagainya. Oleh itu, lambang ini

mempunyai dua bahagian yang sama besar, separuh putih dan separuh hitam. Garis

di tengah adalah melengkung dan bukannya lulus. Ini bermakna bahawa kesemua

fenomena di dalam dunia ini adalah dalam keadaan sentiasa berubah-ubah.

Sewaktu hitam berkembang, putih berundur, dan sebaliknya. Oleh itu, seseorang

harus tidak menentangi sifat alam semesta seakan-akan ia sentiasa sama sahaja.

Sebaliknya, dia harus berundur pada tempoh sebegini, dan menunggu untuk "putih"

memulih. Ini adalah salah satu daripada tafsiran konsep "wei-wu-wei".

Ia dicipta oleh penganut-penganut Taoisme untuk menggambarkan konsep ajaran

Laozi. Bagaimanapun, apa yang digelarkan Taoisme di Malaysia dan banyak tempat

yang lain bukannya ajaran Lao Tzu yang sebenarnya. Sebenarnya, Gautama

Buddha dan Lao Tzu tidak berniat mengagamakan ajaran mereka. Apa yang

digelarkan Taoisme sebenarnya adalah adat resam dan budaya orang Cina yang

telah meminjam sebahagian kecil sahaja daripada ajaran Lao Tzu serta,

kekadangnya, ajaran Buddha.

RUJUKAN

BUKU

1. Suffian Mansor, (2003). Tamadun China. Dewan Bahasa dan Pustaka

2. Ahmad Zaki Abd Latiff, Azam Hamzah, Azhar Mad Daros, (2009).

Tamadun Islam dan Tamadun Asia. Oxford Fajar

3. Azizah Othman, (1998). Tamadun Asia.

4. Choon Lean Keow, (2010). Falsafah dan Pendidikan Di Malaysia.

Kumpulan Budiman Sdn Bhd

INTERNET

- http://ms.wikipedia.org/wiki/Konfusianisme

(Dilayari pada 1/2/2011)

- http://ahmadsamantho.wordpress.com/2009/10/23/kon-fu-tze-atau-konfucius/

(Dilayari pada 1/2/2011)

- http://ms.wikipedia.org/wiki/Confucius

(Dilayari pada 1/2/2011)

- http://ms.wikipedia.org/wiki/Taoisme

(Dilayari pada 2/2/2011)

- http://ms.wikipedia.org/wiki/Sejarah_Taoisme

(Dilayari pada 2/2/2011)

- http://it411x34.tripod.com/sumbangan_tamadun.htm

(Dilayari pada 2/2/2011)