36

Deel’taMAGAZINE AZ DELTANUMMER 36 | JUNI 2020

Tussen hoogtes

en laagtes#samentegencorona

2 | Deel’ta Deel’ta | 3

INHOUD

Deel’ta voor artsen, medewerkers en patiëntenVoortaan delen we informatie en weetjes over ons ziekenhuis via Deel’ta niet alleen met artsen en medewerkers, maar ook met patiënten. Het tijdschrift ligt nl. in de wachtzalen, zodat de patiënten het kunnen inkijken. Daarom zullen we de patiënt meer aan het woord laten, zoals onder andere in de nieuwe rubriek De wachtzaal. Ben je een patiënt met een mooi verhaal, aarzel dan niet om dit even te laten weten op ons mailadres deelta@azdelta.be.

36Tijdens de crisis kregen we dagelijks moeilijke en harde cijfers voorgeschoteld met het

aantal besmettingen en sterftes. Laat ons daarnaast ook even de solidariteit in kaart brengen en daaraan meteen een onmeetbare ‘dankjewel’ koppelen… Tekst: Tine Vanblaere

Solidariteit in cijfers

4 | Het verschil

10 | Jong bloed

16 | Den docteur

22 | Interview

6 | Eerbetoon

12 | De wachtzaal

18 | Microscoop

26 | Soldariteit regeert!

8 | Alles OK

14 | Fotoreportage

20 | Fotoreportage

Vrijwilligers die tijdens coronacrisis bijsprongen in AZ Delta

Dit nummer wordt opgedragen aan al onze patiënten en hun naasten die deze moeilijke coronacrisis doormaakten en aan al onze medewerkers en artsen die met zoveel doorzettingsvermogen de broodnodige zorgen en voorzieningen boden.

Deltamedewerkers die tijdelijk andere diensten uit de nood hielpen (herallocatie)

Deltamedewerkers die bijsprongen in woon-zorgcentra Sint-Augustinus (Torhout) en Ter Berken (Roeselare)

Giften vanuit de bevolking

vrijwilligers

medewerkersmedewerkers medewerkers

vrijwilligers jobstudenten

in zorgfuncties

verpleegkundigen aan bed

organisatorische, psychosociale en administratieve

ondersteuning van o.a. dienst ziekenhuishygiëne,

psychologen, onthaal...

in zorgfuncties in ondersteunende functies

in ondersteunende functies

in ondersteunende functies

5

7± 320 ± 161

122 10

ONTELBAAR veel!

De solidariteit daarmee in verhouding:

EINDELOOS groot…Van harte DANKJEWEL!

+

4 | Deel’ta

Het verschilHet ‘verschil’ maken in volle coronacrisis

Het heeft zin gehad

Dat het COVID-19-virus lelijk huis heeft gehouden, ondervonden we ook in ons ziekenhuis. Dr. Bernard Bouckaert, die als arts longziekten mee aan de ‘frontlinie’ stond, herinnert zich de paniek van de eerste patiënten toen ze hoorden dat ze het virus hadden. “Ze vroegen me of ze zouden sterven. Mensen waren getraumatiseerd door de beelden uit Italië en de schrik dat onze ziekenhuizen ook zouden vollopen. Gelukkig heb ik hen steeds kunnen geruststellen dat wij plaats hadden op intensieve zorg.” Hoe hij die periode zelf beleefde? “Het is misschien vreemd om te zeggen, maar ik hou er een goed gevoel aan over. Ik heb me heel nuttig gevoeld als arts. Hoe zwaar de crisis ons land ook trof, we hebben zinvol werk kunnen leveren. Niemand was expert, we hebben al doende als team moeten leren hoe met dit virus om te gaan. En een bijzonder neveneffect is dat patiënten nooit zo veel hebben nagedacht over therapiebeperking. Het feit dat hier nu goed over geïnformeerd werd, zal hopelijk ook naar de toekomst toe een goede evolutie zijn.”Ook de assistenten waarmee dr. Bouckaert samenwerkte, kijken terug op een leerrijke ervaring. Julie Vandewiele, die bij het begin van de uitbraak vooral op spoedgevallen stond,

vond het geen opgave om te komen werken. “Ik voelde me nuttig. Wij konden veel tijd investeren in onze patiënten, aan het bed. Doordat patiënten geen bezoek mochten ontvangen, hadden we meer dan anders aandacht voor de sociale context.” Kymentie Ferdinande werkte op de COVID-afdeling en benadrukt dat ze, met de ondersteuning van andere disciplines, voldoende tijd hadden om patiënten en hun naasten goed te informeren. “De rol van hoofdverpleegkundigen en de sociale dienst is daarbij heel cruciaal geweest: zij pleegden ontelbare telefoontjes met familie en vingen samen met ons de bezorgheden en angstgevoelens op.”

Samenhorigheid

Wat Kymentie en Julie vooral ook opviel, was de samenhorigheid in het ziekenhuis. “Er was een enorm teamgevoel. Ondanks het feit dat we met heel nieuwe teams werkten, was de positieve sfeer en de professionaliteit zeer aanwezig. We vonden als collega’s steun bij elkaar, en hadden voldoende aanspreekpunten indien we vragen of bezorgdheden hadden.” Ook Louis Van Slambrouck benadrukt de samenhorigheid in die periode. Louis, OK-verpleegkundige, liet zich op het moment van de uitbraak registreren als ‘helpende hand’ en werd, na een opleiding, ingezet op intensieve zorg. “Dat was pittig. In het operatiekwartier

ben je vooral technisch bezig en werk je in groep. Nu moest ik heel autonoom leren werken en stond ik in voor het opvolgen van één patiënt. De mensen die me hebben opgeleid, hadden het dubbel moeilijk: ze moesten én zelf leren omgaan met de onzekere situatie, én tegelijk nieuwe medewerkers opleiden. Het viel me op hoeveel dankbaarheid ze ons toonden en hoe sterk we samenhingen.”

Basisempathie

Louis is intussen al meerdere keren in de media verschenen. Hij startte met zijn collega’s intensieve zorg een project waarbij de medewerkers hun foto en naam op hun schorten kleefden. “Dat had een ongelofelijk effect op onze patiënten. Door te weten hoe we er onder dat pak en masker uitzien, gingen ze ineens breed glimlachen. ‘Zo zie je eruit!’,’ lachten ze.” Hun angst en eenzaamheid was niet te onderschatten. “Als we ze in slaap brachten, vroegen ze soms of ze nog wakker zouden worden. Die angst, gepaard met het feit dat ze geen bezoek mochten ontvangen, was soms schrijnend. We weten dat bezoek een belangrijk aspect is in het genezingsproces. We hebben een patiënt gehad die zijn partner verloor en vanuit intensieve zorg telefonisch de begrafenis heeft geregeld. Dat is onmenselijk. Daarom hebben we ook op onze dienst meer dan ooit ingezet op emotionele

ondersteuning. Luisteren, vragen hoe het met de patiënt gaat, contact opnemen met de familie, moed inspreken, steeds voorzichtig hoopvol maar eerlijk communiceren. Eigenlijk gaat het om de basisempathie die we als zorgverlener altijd moeten tonen en die hoe dan ook

een grote gezondheidswinst oplevert. Ik hoop dat dat een les is die we uit deze crisis kunnen trekken.” Deze getuigenissen zijn alvast heel hoopgevend. Tekst: An Ravelingien

Deel’ta | 5

6 | Deel’ta

Deel’ta | 7

Bedankt voor de goede zorgen…

Tijdens deze coronacrisis werden ons heel veel hartverwarmende bedankjes bezorgd en lazen we tal van ontroerende berichten in de kranten en

andere media. Slechts enkele van de reacties uit een grote golf van appreciatie voor élke medewerker in de zorg. Om even stil van te worden met een mooie gedachte voor onze patiënten...

Inleiding: Tine Vanblaere Beeld: Barbara Roué

Eerbetoon

Dochter Nathalie getuigt over heldenwerk van verplegend personeel en dokters:“Gelukkig mochten we papa nog eens zien. Ik moest ook zo’n beschermend pak dragen. Echt chapeau voor die mensen die daar dag en nacht moeten in werken. Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe die patiënten er aan toe zijn, ongelofelijk werk dat die mensen daar presteren. We zijn ook de directie en het personeel van intensieve zorgen gigantisch dankbaar voor de goede zorgen die ze mijn ouders hebben gegeven”, benadrukt Nathalie.

Familie overleden patiënt Geert Bruwier (72) en in dezelfde periode opgenomen echgenote, Ginette KW, 10 april 2020

“Beetje bij beetje klauterde ik uit het diepe dal. Dit met de onaflatende steun en hulp van alle dokters en verpleegkundigen. Schitterende mensen zijn dit. Niks is hen teveel.Voortdurend ten dienste staan in "astronautenpakken" waardoor ze zelfs hun eigen collega's niet kunnen herkennen. Wie het niet meegemaakt heeft, kan het niet begrijpen! Dit zijn echte superhelden!We zijn nu weer een week verder en morgen mag ik terug naar een gewone kamer. Dankzij de ondersteuning van alle hulpverleners.Vanaf morgen zet ik de revalidatie verder. Het ziet ernaar uit dat dit nog een hele poos kan duren. Maar nu weet ik dat er licht schijnt aan het einde van de tunnel.”

Genezen coronapatiënt Philiep Biesbrouck sociale media, 11 april 2020

Ik wil de gynaecologe dr. Heidi Rommens en het hele team van de kraamafdeling bedanken voor de bevalling die ze zondag 26 april deden bij mij. Topteam in deze coronatijden! Mvg, Séverine en Cedric

Séverine Sagaert sociale media, 3 mei 2020

“Beste artsen, verpleegkundigen, poetshulpen en zorgverleners van @az_delta en meer specifiek dr. Bouckaert en zijn assistent van de dienst longziekten. Bedankt voor jullie goede en professionele zorg. Vandaag mag ik nl. het ziekenhuis verlaten na opname door corona. Topziekenhuis”

Dirk Laverge sociale media, 25 maart 2020

Zoon Tom Declercq: “Het verzorgend personeel stelde de veiligheid voorop. Ze hebben alles netjes gedaan volgens de procedures, om geen risico’s te creëren.” Toen duidelijk was dat Godelieve het niet meer ging halen, mocht de familie toch afscheid nemen. “Het was surreëel. We hadden allemaal beschermende kledij en mondmaskers aan, maar konden haar toch het afscheid geven dat ze verdiende. De ziekenzalving die ze kreeg deed haar zichtbaar deugd. Ze heeft altijd gezegd dat ze niet wilde lijden wanneer ze zou sterven. Door de goede zorgen is dat lijden tot een minimum beperkt. Mama is waardig kunnen gaan.”

Familie overleden patiënt Godelieve Hylebos (89) HLN, 20 maart 2020

“Hoed af voor de geriatrie Westlaan. Deze middag kregen we via de sociale dienst de mogelijkheid aangeboden om via Skype contact te krijgen met onze opa die sinds het weekend opgenomen is.Dank aan allen die dit hielpen verwezenlijken want we zagen hem glunderen toen hij sinds zondag voor het eerst opnieuw bekende gezichten te zien kreeg.Het doet deugd om in deze coronatijden dergelijke inspanningen te zien om toch contact met de familie te bewerkstellingen.”

Dirk Denolf sociale media, 20 maart 2020

“Mijn papa heeft bij jullie 14 dagen gelegen met het coronavirus, ik wil jullie dan ook van harte bedanken voor alle goeie zorgen... Mijn papa is nu nog altijd aan het herstellen... Super super bedankt aan dokters, en verpleging... Dikke duim voor jullie

”

Virginie Castelein sociale media, 17 april 2020

Dank voor de goeie zorgen op spoed vandaag. Jullie werken in moeilijke omstandigheden, maar zijn top voor de patiënten. Merci voor de steun in deze toch wel moeilijke tijden

Anneleen Vander Beke sociale media, 27 maart 2020

8 | Deel’ta Deel’ta | 9

De impact en kracht van transformatie

Met de opkomst van het coronavirus moest de werking van een ziekenhuis met 4000 medewerkers op heel korte tijd volledig worden omgegooid. Dat bracht

nooit geziene uitdagingen, maar toch ook opportuniteiten mee.

Alles OK

Binnen het operatiekwartier werd al snel duidelijk dat niet-dringende ingrepen volledig zouden worden geschrapt. Heel snel moesten drastische beslissingen worden genomen rond bestaffing. “Met een sterk gereduceerde activiteit op het OK, was het aan de orde onze medewerkers op andere diensten in te zetten, zoals o.a. intensieve zorg en spoed. Het ongelooflijke engagement en de goodwill van veel medewerkers die zich spontaan aanboden om bij te springen op diensten die ze niet kennen blies me omver. Je moet weten dat het absoluut geen evidentie is om bv. als OK-verpleegkundige plots op een dienst intensieve zorg mee te draaien. De insteek is helemaal anders,” vertelt Tim Debal, hoofdverpleegkundige OK.

Psychische impactUiteraard werden deze medewerkers niet voor de leeuwen gegooid, maar was er opleiding nodig, bijvoorbeeld rond het werken met de specifieke beademingstoestellen. Ook dit vroeg om een grote inspanning en moest onmiddellijk kunnen worden georganiseerd. “We hielden met de leidinggevenden regelmatig vinger aan de pols en we

merkten dat deze omschakelingen toch sporen nalaten bij onze medewerkers. Op COVID-afdelingen bijvoorbeeld, krijgen verpleegkundigen de verantwoordelijkheid over telkens dezelfde patiënten. Dat is helemaal verschillend van de werking in het OK, waarbij je met een vast team aan tafel staat met telkens andere patiënten. Ook het vaker zien sterven van patiënten, wat in het OK eerder een uitzondering vormt, vergt een enorme draagkracht. Het wordt belangrijk dat we hier als ziekenhuis goed rekening mee houden bij de heropstart van de normale werking. Het zijn zeer uitzonderlijke omstandigheden geweest, met ook een grote psychische impact. Deze crisis is niet iets wat je zomaar uit je geheugen wist.”

AanpassingsvermogenSnel schakelen was en is een vereiste tijdens deze crisis. Tim: “Ik vond dat er vanuit de noodcel en organisatie zeer goed geanticipeerd werd op de nieuwe ontwikkelingen van het virus. De reactiesnelheid zorgde ervoor dat we alles tijdig in voorbereiding konden brengen. Zo stonden wij op het OK klaar om de gebruikelijke anesthesietoestellen in te zetten als beademingstoestellen,

wanneer de toevloed van patiënten dermate groot zou worden als in Italië of Spanje.”Het bijsturen van de algemene werking in het ziekenhuis zorgde ook voor creativiteit binnen AZ Delta. Radioloog dr. Stefaan Gryspeerdt introduceerde het idee om 'AVUP' of Anti Virus Ultrasound Protection schermen in gebruik te nemen op radiologie. Dit zijn transparante scheidingswanden uit polycarbonaat die de nodige bescherming bieden tegen

verspreiding van het coronavirus. “Ik kreeg heel snel groen licht vanuit de directie om dit te introduceren binnen het ziekenhuis en daar was ik dankbaar om. Het bracht mij op het idee om een denktank op te richten, die kon sleutelen aan oplossingen op uitdagingen die deze crisis ons zeker voorschotelde…”

Ruimte voor initiatiefDe COVID-denktank werd een verzameling van samenwerkende krachten uit alle geledingen van het ziekenhuis. Die gedragenheid zorgde voor een enorme boost. Dr. Stefaan Gryspeerdt: “Het werkte heel productief de vrijheid te krijgen samen te sleutelen aan nieuwe initiatieven. Het zorgde ervoor dat mensen met veel

enthousiasme, betrokkenheid en vooral een groot samenhorigheidsgevoel mee aan de kar duwden. Op dat vlak hebben wij ons in deze crisis als organisatie heruitgevonden en die openheid en ruimte is een positieve trend die we zeker hopen verder te zetten. Het belooft een mooie start in Rumbeke.” De denktank zorgde voor heel wat mooie realisaties, o.a. rond aanlevering van beschermingsmiddelen, maar ook rond patiëntbeleving.

Nieuwe werkwijzesBij de discipline hartziekten werd sterk ingezet op nieuwe methodes om hoogte te krijgen van de patiënt. Dr. Karl Dujardin: “Hartziekten is een discipline waar niet alles zomaar

on hold kan worden gezet. Mensen met hartproblemen moesten gehoord en gezien kunnen worden. Om te informeren naar de gezondheidstoestand bij onze patiënten werd o.a. ook ingezet op videoraadpleging. Dit is, merken we nu, een heel interessant medium om onze werking verder te finetunen. We zien hier veel mogelijkheden in wat betreft patiënteneducatie. Voor een ingreep zou de patiënt beter kunnen worden voorbereid door het aanreiken van filmpjes met uitleg en er is dan ook de optie om te herbekijken. Ook tussentijds peilen naar bekommernissen en vragen van patiënten wordt op die manier makkelijker.”

Tekst: Tine Vanblaere

“De vrijheid om samen te sleutelen aan initiatieven en oplossingen zorgde voor een groot samenhorig-heidsgevoel.”Dr. Stefaan Gryspeerdt, oprichter COVID-denktank

10 | Deel’ta Deel’ta | 11

ASO dr. Bénéndicte Vinckier en stagiaire verpleegkunde Sien Bruwier staan als jonge zorgverleners aan het begin van hun carrière. Hoe die eerste

coronaweken voor hen verliepen, vertellen ze hier.

Jong bloed bij AZ Delta

Dr. Bénédicte Vinckier werkt sinds begin oktober vorig jaar als arts-specialist in opleiding (ASO) op het OK in campus Wilgenstraat. In de week van 13 maart voelde ze samen met haar collega’s dat er iets op komst was, wat een grote impact zou kunnen hebben.

“We volgden het nieuws uur per uur en polsten bij elkaar naar mogelijke prognoses, tot plots het finale verdict viel dat het ziekenhuis en dus ook ons OK noodgedwongen moest sluiten. Alle niet-dringende ingrepen werden geschrapt en ik werd ingezet op de dienst intensieve zorg. Een dienst die ik tot dan enkel kende van tijdens mijn weekends en wachten. Angst voor het nieuwe had ik niet. Ik werd er meteen goed omringd

door ervaren stafleden. Intussen is al overal beschreven dat het werken met beschermende kledij knap lastig is. Dat klopt. Schort boven schort, handschoen boven handschoen, een wazig zicht en lopende neus door een face shield. Niets kunnen eten of drinken, geen toiletbezoek. Je volledige basiscomfort verdwijnt. Maar doordat ik druk in de weer kon blijven, passeerden de uren snel. Na mijn eerste werkdag in deze beschermkledij was een Dafalgan voor mij geen overbodige luxe. De hele coronaperiode kenmerkt zich ook door de sterftecijfers. Halfweg april was ik jarig, die dag waren er op onze dienst twee overlijdens. Door het bezoekverbod nemen we meerdere keren per week telefonisch contact op met de betrokken familie van kritieke patiënten. Via die gesprekken krijg je als arts een ruimer verhaal over je patiënt en bepaalde van die casussen blijven me extra bij. Ik sta daar als arts bij stil, maar probeer dit een plaats te geven en zo weinig mogelijk mee te nemen naar huis. Het nauwe contact met mijn collega-ASO’s helpt me daarbij. We proberen om samen te pauzeren en ventileren bij elkaar, maar we praten ook over de gewone dingen, los van onze job.Mijn medische kennis kreeg de voorbije maanden in heel korte tijd een boost. Als

assistent greep ik de kans om mee te zijn in de actieve, medische evolutie van acute longaandoeningen. Ik zal me de voorbije maanden herinneren als een enorm leerrijke periode. En ik ben blij dat ik als arts mijn steentje kon bijdragen.”

Op afdeling 202 geriatrie in campus Westlaan ontfermt derdejaarsstudente verpleegkunde Sien Bruwier zich voor dit interview nog even over een patiënte die het wat lastig heeft met de hersenspinsels in haar hoofd. De dame is in de war en loopt verloren door de gang. Je zou voor minder, midden in deze coronaperiode waarin bezoek en een doodgewone babbel met je familie al weken niet meer toegelaten is. Ook voor Sien loopt het allemaal eventjes niet zoals ze had gehoopt en strooide COVID-19 meer dan een klein beetje roet in haar eten.

“Normaal was ik nu op stage in Gambia. Ik vertrok halfweg februari samen met een groepje studenten op dat langverwacht avontuur. Ik was er aan

de slag in een ziekenhuis en hielp onder meer mee met de vaccinaties van kindjes. Maar het geluk zat ons niet mee. Tijdens de eerste week van ons verblijf was er een grote brand op de lokale markt van het dorp waar we verbleven, even later had ik een prikaccident en op het moment dat we te horen kregen dat we door het coronavirus terug naar België moesten, waren enkele van mijn medestudenten getuige van een dodelijk ongeval met een bus. Alle elementen voor chaos en stress waren aanwezig. Ikzelf had ook moeite met die verplichte terugkeer. De mensen ter plaatse smeekten ons om te blijven. Ze konden onze hulp zo hard gebruiken.Eens terug in België volgden de 14 dagen verplichte quarantaine. Het was pijnlijk om na al wat we meemaakten geen knuffel te mogen of kunnen krijgen van mijn mama. Het was op zijn minst een periode waarin ik mezelf echt heb leren kennen.

Hier op geriatrie werd ik goed opgevangen als stagiair. Ondanks de spanning en soms frustraties die er heersen op de dienst, die nu grotendeels bestaat uit leden van andere teams en andere afdelingen blijft iedereen er voor gaan. Dat voel je. Los van alle tegenslagen van de voorbije weken,

ben ik blij dat ik hier stage mag lopen. Het geeft me de kans om actief bezig te blijven en mensen te helpen. Net dat is ook de reden waarom ik ervoor koos om verpleegkunde te studeren.”

Tekst en foto's: Sofie Gellynck

dr. Bénédicte Vinckier

• 26 jaar, woont in Tielt

• intercampus

• opleiding: KU Leuven

• 2 de assistentiejaar anesthesie

Sien Bruwier

• 21 jaar, woont in Roeselare

• geriatrie campus Westlaan

• opleiding: verpleegkunde VIVES

• 3 de jaar

“Een periode waarin ik mezelf echt heb leren kennen”

12 | Deel’ta Deel’ta | 13

Ook in coronatijden bleef ons ziekenhuis toegankelijk voor niet-COVID patiënten. Toch verliep hun verblijf iets anders, zo getuigt Charlotte Verbeke, pas bevallen mama van kleine Victor.Ik mocht haar, tussen twee voedingen door, via videochat even vragen naar haar toch wel uitzonderlijke ervaring op de kraamafdeling. Je bent bevallen toen ons land nog in volle lockdown was. Hoe verliep je opname?Ik ben op zondag bevallen, wat maakt dat het sowieso iets kalmer was in het ziekenhuis. Bovendien kon ik binnen via de hoofdingang en werd ik zo niet geconfronteerd met mogelijke corona-patiënten op de dienst spoedgevallen. Bij aankomst kregen we een mondmasker, gevolgd door handontsmetting. Er werd ook gevraagd om steeds een mondmasker te dragen zodra personeel de kamer binnenkwam.

In het verloskwartier zelf droeg al het personeel een mondmasker en beschermingspak. Waar ik tijdens de arbeid gelukkig mijn mondmasker even mocht weglaten, zetten zij hun face shield op.Ik heb ook nooit angst gevoeld om besmet te geraken. Ik had er alle vertrouwen in dat alles goed geregeld was.

Was je vooraf op de hoogte van de extra maatregelen?Mijn vroedvrouw aan huis briefte me steeds met de laatste info

en ik mocht altijd bellen naar de kraamafdeling. Gezien ikzelf in het ziekenhuis werk, kreeg ik ook via mijn collega’s veel informatie door.

Wat waren de richtlijnen voor je partner?Mijn partner mocht gelukkig aanwezig zijn tijdens de bevalling en kon ook blijven tijdens mijn verblijf. De regel

was hierbij wel dat, indien hij even naar huis ging, hij dezelfde dag niet meer terug mocht naar het ziekenhuis.

Tijdens je verblijf was geen bezoek toegelaten. Wat doet dit met je, als pas bevallen mama?Vooral dat onze ouders en schoonouders hun eerste kleinkind niet konden zien, viel ons zwaar. Vanuit het raam en met twee verdiepingen tussen konden ze wel een glimp van hem opvangen. Ook werden er kaartjes afgeleverd aan het onthaal die we via de vroedvrouw ontvingen. Het verplegend personeel probeerde zoveel mogelijk de gewone gang van zaken te handhaven en waren even vriendelijk en begaan met ons als anders. Je bent ook wel blij dat je met drie in een cocon zit, de nodige rust en tijd krijgt om wat bij te slapen, waar

dit in een normale situatie soms moeilijker lukt met het vele bezoek.

Omdat er geen complicaties waren, heb ik wel zelf beslist om wat vroeger naar huis te gaan. Ik werk graag in het ziekenhuis, maar lig er iets minder graag -lacht.Bovendien kwam mijn vroedvrouw dagelijks aan huis en konden ouders en grootouders zo toch een (k)raambezoek brengen. Welke impact had de lockdown thuis op jullie?Dit viel best mee. Onze ouders deden boodschappen en maakten af en toe een ovenschotel. De postnatale kine werd even on hold gezet en in het huishouden was mijn partner een grote hulp. Kind en gezin bundelde hun eerste afspraken dan weer in één bezoek.

Kleine Victor zal zich van dit alles niets meer herinneren. Hoe vergaat het hem op vandaag?Heel goed. Hij drinkt heel flink en komt goed bij. Het normale babyritme, incl. verstoorde nachten, nemen we er graag bij.

AZ Delta wenst jullie alvast een dikke proficiat met jullie kleine wonder!

Tekst: Hanne Debaene

Serge werd in deze coronacrisis tot 3 keer toe opgenomen bij AZ Delta. Op 17 april had Serge een geplande rugoperatie. Door een lekkage in het ruggenmergvlies moest hij toch iets langer blijven in het ziekenhuis. Terug thuis kreeg hij een paar dagen later hevige hoofdpijn en was zeer misselijk: toen werd besloten de operatie over te doen, waardoor hij weer in het ziekenhuis werd opgenomen. Er volgde nog een derde operatie, de week na zijn eerste opname. Serge werd dus 3 keer opgenomen in 2 weken tijd, wij mochten even polsen hoe hij dit ervaren heeft.

Hoe voelde het om in coronatijd opgenomen te worden in het ziekenhuis? “Het ziekenhuis was voor mij een van de veiligste plaatsen om te verblijven, misschien omdat ik zelf jaren met de ziekenwagen heb gereden en dit voor mij dus een vertrouwde plaats is. Mijn tweede opname via spoedopname kwam wel bevreemdender over door de triage die ik eerst moest ondergaan, om zeker te zijn dat ik niet besmet was met het coronavirus. Toch bezorgde het mij nog steeds geen angst, ik voelde er mij al bij al ‘veilig’, want alle voorzorgsmaatregelen werden genomen.”

Heb je getwijfeld om de opname uit te stellen uit schrik om besmet te geraken? “Uitstellen was geen optie omdat ik verschijnselen had zoals het verdwijnen van reflexen en de dokters vonden dat er onmiddellijk gehandeld moest worden. Ik heb in feite niet meteen aan ‘uitstellen’ gedacht, het moést gewoon gebeuren. De andere 2 opnames waren spoedopnames, dus daar was geen sprake van uitstel.”

Wat was anders bij deze opnames in vergelijking met een gewone opname voor de coronacrisis? “Mijn eerste ziekenhuisopname verschilde niet veel van een gewone opname, enkel de opnames via spoed verliepen anders, maar de verpleegkundigen stelden mij echt op mijn gemak. Je merkt wel dat deze zich steeds aan alle voorschriften hielden om hun en mijn veiligheid te garanderen. Misschien schrikte dit veel patiënten af, maar mij niet, ik bleef er alle vertrouwen in hebben.Wat mij ook enorm opviel was dat de verpleging alles ‘als normaal’ liet overkomen en dat terwijl zij zelf onder een enorme druk stonden en er alles aan deden om zelf niet besmet te geraken.”

Mocht je dan ook geen bezoek krijgen? “Neen, er mocht geen bezoek komen. Persoonlijk had ik er

geen last van omdat ik zeer goed besefte hoe ernstig de situatie was. Voor mijn echtgenote lag dit net iets moeilijker, maar gelukkig bestaat nu zoiets als facetime.De verpleegkundigen probeerden in de mate van het mogelijke eens extra tijd vrij te maken voor een korte babbel en gaven mij zo niet de kans om mij echt eenzaam te voelen.Na mijn tweede opname heb ik ook een foto van mezelf gepost op mijn sociale media om mijn familie en vrienden gerust te stellen dat alles goed ging met mij.”

Wens je eventueel iemand speciaal te bedanken? “Eigenlijk wens ik iedereen, van hoog naar laag, te bedanken met 1 woord : CHAPEAU ! Hoe zij allemaal hun best deden, steeds vriendelijk en attent waren, ook op en top professioneel bleven en mij nooit aan mijn lot overlieten, een welgemeende dankuwel hiervoor !In mijn ogen leveren zij super werk en ik hoop echt dat zij dit blijven volhouden.Ik ben ook enorm dankbaar dat ik opgenomen werd voor mijn rug en niet voor COVID, ik ben er dus al bij al goedkoop van afgekomen.”

Tekst: Gwendoline Lokere

Charlotte Verbeke Serge DelbeckDe wachtzaal

VICTOR CAFMEYER

Geboren: 26/4/2020

in Torhout

Papa: Dieter Cafmeyer

Mama: Charlotte Verbeke,

verpleegkundige IZ

AZ Delta campus Torhout

Geboortegewicht en

-lengte: 3kg 270 en 51 cm.

14 | Deel’ta Deel’ta | 15

Tijdens de hele coronacrisis zagen we prachtige, hoopgevende beelden langskomen. Van medewerkers die ondanks alles zo gemotiveerd verder bleven gaan, maar ook van het

warms dat de buitenwereld ons onder de riem stak... #samentegencorona

Inleiding: Tine Vanblaere - Foto's: medewerkers, bevolking

Thomas Verbanck: “‘Hoe herkennen we elkaar nu? Elk plakt een foto van zichzelf op zijn pak!’

Dank voor de goede ontvangst 1H5! Eat this Corona!!! #optimismehouden #staysafe #respectaanieder

Onthaal stond als ‘frontoffice’ dagelijks gemotiveerd klaar voor ontvangst, verwijzing en aanspreken van patiënten tijdens deze periode met heel veel maatregelen. Ze zorgden ook voor de goede ontvangst en wisselwerking van linnen en persoonlijke spullen van opgenomen patiënten die door de familie werden afgegeven of opgehaald.

Evelien Willemyns: “Start week 7#azdelta #coronascreeningsteam #weblijvengaan

Phaedra Warlop”

Op de afdeling geriatrie in Menen werden herkenbare, leuke emoticons uitgehangen, om zwaaiende bezoekers een handje te helpen…

Noor Catry (verpleegkundige): “Een super gebaar van een hele lieve clown.”Team keuken en schoonmaak

sprongen elke dag in de bres om alles extra te ontsmetten.

FotoreportageHoop doet leven!

Dienst biomedische techniek en technische dienst zorgden in sneltempo voor aangepaste infrastructuur en middelen. Bram van de dienst biomedische techniek op campus Wilg controleert nog eens de instellingen van een bevochtiger voordat deze opnieuw wordt ingezet op intensieve zorg.

16 | Deel’ta Deel’ta | 17

Corona bracht niet enkel praktische bekommernissen, maar ook heel veel uitdagingen van psychische en sociale aard. Zorgen voor elkaar in

moeilijke omstandigheden werd hoofdzaak. Voor patiënten en hun naasten enerzijds, voor onze medewerkers anderzijds.

Den docteur

Bij de opgenomen patiënten werd vooral het wegvallen van de mogelijkheid tot bezoek van familie of vrienden een belangrijk actiepunt. Er kwamen van overal initiatieven om patiënten te helpen. Een milde schenker schonk maar liefst 80 tablets aan het ziekenhuis. Medewerkers uit verschillende hoeken gingen ook spontaan samenwerken: Sofie Rogiers van het directiesecretariaat, juriste Aline Acx en zorgmanager Dieter De Corte zamelden samen met de dienst

IT alle laptops en tablets op overschot in. Deze werden vervolgens door IT geherprogrammeerd. De sociale dienst en verpleegkundigen hielpen de oudere patiënten om zo contact te leggen met hun naasten. "Wanneer deze niet over een tablet beschikten, werden ze verder geholpen via een videopraatbox die we aan elk onthaal speciaal hebben ingericht," legt An Ravelingien, ethica, uit.

KnipoogAanvullend werd ook gezocht naar andere manieren om dat contact kracht bij te zetten. Zo ontstond het knipoogkaartje. Dit kaartje werd aangeboden aan de naasten die zich bekommerden om het afgeven van proper linnen en bood hen de mogelijkheid een persoonlijke boodschap mee te geven. Omgekeerd kregen tevens patiënten beschrijfbare kaartjes toebedeeld. Ook de talrijke giften van buiten het ziekenhuis zijn hartelijk onthaald geweest. Er werden o.a. gratis tijdschriften, kranten en boeken uitgedeeld aan de patiënten die zo een manier vonden om de tijd door te maken.

DankbaarheidDe medewerkers van de sociale dienst ondervonden vooral het belang van

hun rol als brugfiguur tussen patiënt en familie, mantelzorgers. Teamleider Carine Berton: “Bezoek viel weg en dat zorgde voor minder voeling tussen patiënten en hun naasten, ook wat betreft praktische zaken. Daar waar wij gewoonlijk ter plaatse kunnen overleggen met familie en patiënt, vb. bij een ontslag, gebeurde dit nu telefonisch of via videocall. Hier kwam ook een groot stuk geruststellen bij. De vele veranderingen zorgden voor ongerustheid bij de mensen.” Wat de medewerkers nog opviel, was de dankbaarheid. Melanie Coutant: “Door de intense communicatie met familie via allerlei ommeweggetjes en het aanspreekpunt dat we op die manier vormden voor deze mensen, kwam er heel veel dankbaarheid naar boven. Dat gaf ons de kracht om verder te gaan. Het gaf enorm veel voldoening om toch nog bezoek geregeld te krijgen bij patiënten waarvan de situatie uitzichtloos was… Op zo’n momenten besef je echt de waarde van waar je dagelijks mee bezig bent.”

BeroepseerDe nabijheid schenken aan coronapatiënten die het niet meer haalden en hun familie was een enorme beproeving. Mieke Corneillie van dienst spirituele zorg getuigt: “Afscheid van een

dierbare nemen met een beschermend pak is niet evident. Toch zijn we dankbaar dat dit op zich nog mogelijk was.” Bruno Vanruymbeke vult aan: “Afscheid ziet er in deze tijden een stuk anders uit. Begrafenissen moeten beperkter, wat de verwerking een stuk harder maakt.”Bruno bracht in de dagelijkse werking van hun dienst vooral spontane bezoeken aan opgenomen patiënten op niet-COVID afdelingen. “Ik merkte een groot gemis aan vrienden en familie. Dit zorgde ervoor dat ik ook even langsliep op afdelingen waar wij gewoonlijk minder komen, zoals bv. de afdeling orthopedie. Ook op deze afdelingen is er nood aan een deugddoend gesprek. Veel patiënten verblijven er immers een tijd.”Wat Mieke opviel bij de medewerkers van ons ziekenhuis was dat velen de echte

zin van hun job mochten ervaren: "Het zorgen voor mensen, de reden waarvoor men ooit voor het beroep koos, was nu meer dan ooit aan de orde. Het feit dat te kunnen betekenen voor mensen in deze onwerkelijke tijd, bracht medewerkers terug bij de kern van hun werk.”

Verbinding in het teamHet team van psychologen zette tijdens deze crisis naast de vele initiatieven voor de patiënt, heel hard in op het welzijn van de medewerker. Laagdrempelig trachtten ze via toegewezen contactpersonen op alle afdelingen (COVID en niet-COVID) polshoogte te nemen van de mentale gezondheid van medewerkers en de veerkracht van een team, bijvoorbeeld door mee te schuiven aan tafel. Ook het belang van

een ‘buddysysteem’ werd aangereikt, waarbij twee medewerkers elkaar extra ondersteunden en regelmatig bij elkaar checkten of alles ok was. Lina Helaert, teamleider psychologen: “De morele stress kwam met deze crisis al vaker eens om het hoekje kijken. Het wrange gevoel wanneer je niet in staat bent de zorg te geven zoals je zelf zou willen, door bv. de maatregelen waar niemand omheen kan. Om deze ervaringen een plaats te geven is het heel belangrijk om als team open te staan en regelmatig ruimte te geven aan dialoog hierrond. Sociale steun binnen teams is één van de zeer helpende elementen in het bevorderen van het mentale welzijn van de medewerker.”

Tekst: Tine Vanblaere Foto: Barbara Roué

“ Om deze ervaringen een plaats te geven is het belangrijk om als team open te staan en regelmatig ruimte te geven aan dialoog hierrond.”Lina Helaert, teamleider psychologen

“De passie voor het zorgen terugvinden”

18 | Deel’ta Deel’ta | 19

COVID-19 zette van de ene dag op de andere de volledige werking van het ziekenhuis op zijn kop. Dat was niet alleen voelbaar voor de cohorte-

afdelingen, ook elders waaide een storm van verandering. Nieuwe teams werden samengesteld en medewerkers kregen uit het niets een compleet nieuwe taak. Hoofdverpleegkundige Piet Delobelle en verpleegkundige Nancy Ost vertellen hoe ze dit hebben beleefd.

Piet Delobelle, hoofdverpleegkundige van de dienst longziekten op campus Wilgenstraat kreeg op 13 maart, net als zijn collega’s, te horen dat het ziekenhuis in lockdown ging. Het intern noodplan werd uitgerold. Het startschot voor een complete ommekeer met heel wat gevolgen. Omdat COVID-19 vooral de longen aantast, en de verpleegkundigen op de dienst van Piet met longaandoeningen vertrouwd zijn, werden ze verspreid over het ziekenhuis ingezet op de cohorten en precohorteafdelingen.

Buiten de comfortzone“Dat was meteen voor iedereen een grote oefening in flexibiliteit. Mijn team zwermde deels uit en in ruil kwamen verpleegkundigen van overal bij ons inspringen. Met mensen van compleet andere afdelingen, andere campussen, zonder affiniteit met onze dienst vormden we een nieuw team. Tijdens de zomersluiting kwamen verpleegkundigen van onze dienst al op andere diensten terecht. Ze weten uit ervaring hoe het voelt om op een andere dienst in een nieuw team terecht te komen, buiten je

comfortzone. Dus ze weten ook als geen ander hoe je die mensen het best opvangt en daarin zijn we hier zeker geslaagd. Ik ben ontzettend fier op deze groep gemotiveerde mensen.

Compleet andere jobEén van die nieuwe teamleden is Nancy Ost. Sinds ze afstudeerde werkte ze 30 jaar ononderbroken op de raadplegingen urologie van campus Wilgenstraat. Van de ene op de andere dag, kreeg ze een compleet andere job. “Bij het begin van de coronacrisis kon ik aan de slag op de precohorte van campus Torhout. Maar omdat ik in Izegem woon, wilde ik graag wat dichter bij huis aan de slag. Ik kreeg de kans om op dienst longziekten te starten."

Niet aan lot overgelaten"Aanvankelijk twijfelde ik, uit schrik dat ik niet genoeg expertise bezat om op deze dienst mee te draaien. Ik belde Piet op en hij stelde me gerust. Ik heb er een nachtje over geslapen, en hakte de knoop door. Thuisblijven was voor mij geen optie. Ik wilde koste wat het kost aan de slag blijven. In mijn eerste gesprek

met Piet voelde ik dat ik niet aan mijn lot zou worden overgelaten. En al snel werd dat gevoel ook bevestigd. Ik kreeg onmiddellijk een rondleiding en kon met al mijn vragen bij Piet of de andere collega’s terecht. Uiteraard verlang ik terug naar mijn eigen werk, mijn vertrouwde collega’s, maar de tijd die ik hier doorbreng is ontzettend leerrijk en ik draai hier heel graag mee. Zeker dankzij Piet, want het moet gezegd: hij is een hoofdverpleegkundige uit de 1000."

Familie als belangrijke zorgpartnerBehalve het nieuwe team of de andere werkomgeving is het ziekenhuis voor iedereen veranderd. Het feit dat er geen bezoek kan zijn voor de patiënten weegt voor iedereen door. “Op onze dienst werken we sowieso

heel nauw samen met de familie van onze patiënten als een belangrijke partner. We betrekken hen bij elke stap in het zorgproces van educatie rond inhalatiemedicatie tot besluitvorming over bepaalde onderzoeken of behandelingen. Hun afwezigheid heeft een grote impact. Dat gemis is enorm voor de patiënten uiteraard die de bezoekjes en de knuffels moeten missen. Maar ook als zorgverleners voelen we die afwezigheid. Een telefoongesprek is niet hetzelfde als een echte babbel.”

Samen op die bootNaast de angst, stress en verandering bracht de hele coronacrisis ook een enorme solidariteit op gang. Elke avond applaus om 20 uur, witte lakens uit de ramen en geschenkjes voor iedereen in de zorg. “Die dankbaarheid doet deugd. Maar wat ook vooral opvalt is de enorme positieve vibe die doorheen het ziekenhuis heerst. We zitten samen op die boot en varen samen door de stroom. Ik sta ook versteld van de snelheid waarmee er in dit ziekenhuis geschakeld

werd om van de ene op de andere dag een complete reorganisatie te verwezenlijken. Zelfs de verhuis naar Rumbeke moest on hold worden gezet. De druk zal nog een tijd aanhouden, maar we kijken uit naar die nieuwe werkplek in een compleet nieuw ziekenhuis”.

Tekst en foto: Sofie Gellynck

“ Ontzettend fier op deze groep gemotiveerde mensen”

▶ Piet Delobelle (hoofdverpleegkundige dienst longziekten, campus Wilgenstraat) omringd door zijn nieuwe team.

MicroscoopNieuwe teams, nieuwe taken

20 | Deel’ta Deel’ta | 21

Barbara Roué is verpleegkundige algemene waak in ons ziekenhuis. Ze is niet alleen gespecialiseerd in zorg,

maar heeft ook een passie voor fotografie. Tijdens de coronacrisis legde ze sprekende beelden vast... Ze scheppen een innemend beeld van de intensiteit van deze crisis en de impact ervan op patiënten en medewerkers.

Inleiding: Tine Vanblaere - Foto's: Barbara Roué

FotoreportageSprekende beelden

22 | Deel’ta Deel’ta | 23

Vermoeid…” Dit is het antwoord toen ik team ziekenhuishygiëne vroeg hoe het met hen gaat. Heel begrijpelijk want zij staan sinds het begin van de crisis

elke dag paraat om alle maatregelen en procedures uit te rollen, bij te sturen, de stormvloed aan vragen te beantwoorden, te informeren en op te leiden…

”

Aan de vooravond van de crisis voelde het team vooral onzekerheid. Ziekenhuishygiëniste Elien De Jongh: “Je ziet het aankomen, maar je weet niet welke proporties het zal aannemen. Gisteren was het virus nog iets uit het verre buitenland. Plots staat het voor de deur.”Er werd evenwel niet afgewacht, kort daarop werd een crisiscel ingericht met medisch directeur dr. Lieven Wostyn aan het roer. Ziekenhuishygiënist Joeri De Backer: “Er werd snel ingezien dat het ernstig was en dat het ‘alle hens aan dek’ zou zijn. Vanaf dat moment weet je dat het menens is.”

Enkele versnellingen hoger

Hoe je aan zo’n crisis begint… vroeg ik me af. Ziekenhuishygiënist Bram Dejonghe: “We zijn begonnen op de dienst spoedgevallen om te traceren welke mensen er met welke symptomen binnenkwamen. Er werd een flow in kaart gebracht, vertaald in een concreet actieplan. Met de grote inzet van de technische dienst en de hulp van de stadsdiensten werd de nodige

infrastructuur opgezet om voor een gescheiden traject te kunnen zorgen van enerzijds patiënten met een vermoeden van COVID-19, besmette patiënten en anderzijds niet-besmette patiënten.”Elien De Jongh: “Alle zijingangen werden afgesloten, zodat mensen enkel nog langs de hoofdingang van elke campus binnen konden. Er werd een vragenlijst opgesteld die zorgde voor een eerste screening van patiënten en bezoekers (op het moment dat deze laatsten nog waren toegelaten), zodat onmiddellijk actie kon worden ondernomen bij symptomen. Toen de besmettingsgraad in het land aan zijn eerste opmars begon, werd al snel beslist om bezoek niet langer toe te laten.”

Structuur en eenvormigheid

Er moest heel veel gebeuren op korte tijd en daarbovenop zorgde team ziekenhuishygiëne bij de start ook voor de screenings van patiënten op COVID-19 en het doorgeven van de resultaten. Ondertussen stond de telefoon niet stil. Bram Dejonghe: “Iedereen zat met 10.000 vragen en gezien de onvoorspelbaarheid

en het feit van ‘een crisis in zijn kinderschoenen’ konden wij ook niet steeds op alle vragen antwoorden en was het constant weer bijsturen. Ook heel pittig als je weet dat mijn collega Elien en ik nog maar recent op de afdeling ziekenhuishygiëne actief zijn. Toch slaagden we erin een structuur met duidelijke richtlijnen op te zetten met de uitdaging deze bij 4000 werknemers te krijgen via de dagelijkse nieuwsbrief en het briefen van de leidinggevenden. De kalmte keerde terug naarmate de structuur vorm kreeg.” Joeri vult aan: “Het was ook constant toezien dat verkeerde info geen eigen leven begon te leiden. In een crisis van deze omvang is duidelijkheid en eenvormigheid meer dan ooit aan de orde.”

Solidariteit

Hoog was de nood aan beschermingsmiddelen -zoals eendenbek- en chirurgische maskers, face shields, beschermende pakken…- in het hele land en even groot was de solidariteit van de bevolking. Joeri De Backer: “Ongelooflijk hoe

solidair de bevolking uit de hoek kwam met een toestroom aan giften met beschermingsmateriaal. Het is hier dat de definitie van “samen tegen corona” nog extra sterk wordt gemaakt.” Het ziekenhuis liet op zijn beurt ook solidariteit zien door het ondersteunen van woonzorgcentra in de buurt. Joeri: “Naast ons werk hier, zijn wij ook langs geweest bij woon-zorgcentra om onze kennis over te brengen, op te leiden in het goede gebruik van beschermingsmiddelen en een crisisstructuur te helpen uitbouwen.”

Natuurlijke preventie

Een mogelijk positief gevolg van deze crisis is dat de bevolking nu volop

het belang van vaccinaties zal inzien. Iets zoals: ‘je merkt wat je mist als het er niet is'. Elien De Jongh: "Laat ons hopen dat we nu met z'n allen beseffen dat alle gangbare vaccinaties echt nuttig en belangrijk zijn en dat dit zich bijvoorbeeld ook zal vertalen in een

nog hoger griepvaccinatiecijfer. Alvast ontegensprekelijk is dat er een hoger bewustzijn bij de bevolking is ontstaan op vlak van handhygiëne.”

Tekst: Tine Vanblaere Foto: Marc Wallican

“ Laat ons hopen dat we nu met z'n allen beseffen dat alle gangbare vaccinaties echt nuttig en belangrijk zijn.”Elien De Jongh, ziekenhuishygiëniste

ZiekenhuishygiëneHoger niveau van bewustwording

24 | Deel’ta Deel’ta | 25

Nieuw diensthoofd spoedDr. Jelle Swinnen is aangesteld als medisch diensthoofd van de dienst spoedgevallen van AZ Delta. Sinds september is hij in ons ziekenhuis gestart als urgentiearts. Na zijn master in de geneeskunde die hij behaalde met grote onderscheiding, specialiseerde hij zich in de urgentiegeneeskunde. In het kader van die opleiding liep hij stages in AZ Delta, AZ Damiaan, AZ Sint-Jan Brugge, UZ Brussel en UZ Leuven. Daarnaast volgde hij de bijzondere opleiding antibioticabeleid en behaalde hij het getuigschrift van postgraduaat rampenmanagement.

Schenking 50.000 euro voor onderzoek naar coronaHet farmaceutisch bedrijf Fagron doneerde 50.000 euro aan AZ Delta om onderzoek te stimuleren. De niet-uitvoerende leden van de raad van bestuur van Fagron besloten om voor het boekjaar 2020 vrijwillig afstand te doen van 25 procent van hun bezoldiging en deze aan te wenden om het COVID-19-virus te bestrijden. Voor hun project kozen ze het lab klinische biologie van AZ Delta.

Internationale erkenning als traumacentrumAZ Delta campus Roeselare heeft een internationale erkenning gekregen als supraregionaal traumacentrum. Dit kwaliteitslabel wordt uitgereikt door de DGU (Deutsche Gesellschaft für Unfallchirurgie) en verzekert een uitstekende opvang van zwaargewonde patiënten. Wij zijn het 3de ziekenhuis in Vlaanderen dat dit label krijgt. Het DGU-label bewijst dat we een patiëntgerichte zorg bieden voor de acute opvang van een zwaargewond slachtoffer op spoed tot de revalidatie nadien. Daarvoor is niet alleen specifieke infrastructuur en uitrusting vereist maar vooral gekwalificeerde spoedartsen en spoedverpleegkundigen.

Petra wint MoMo-PrijsPetra Demoen, hoofdverpleegkundige van de afdeling chirurgie op campus Rembert Torhout, heeft de MoMo-prijs van AZ Delta gewonnen. Deze prijs voor 'morele moed' wordt jaarlijks uitgereikt aan een medewerker of arts die belangeloos opkomt voor patiënten en collega's en die de waarden van AZ Delta uitdraagt. Een MoMo-winnaar durft dingen in vraag te stellen en hierover open te communiceren, als dat de zorg voor de patiënt ten goede kan komen.

Vaak onzichtbaar, maar wel onmisbaar in de #COVID—19 strijd: onze medewerkers van de technische, onderhoud en biomedische diensten - dank en grote waardering

Belangrijke bevindingen! #DeZorgSamenBarometer. Omzetten naar voelbare acties in de praktijk wordt nog belangrijker! dezorgsamen.be/barometer/

@johan_hellings | 19 april 2020

@KVanhauwaert | 12 april 2020

Petra Demoen

Aan gans mijn team van 4d2 ... hetzij op (pré-)cohorte, hetzij op verplaatsing...Aan alle ‘gasten’ van de voorbije twee weken van G1 en D1 en neuro...Aan de mensen van de schoonmaak...Aan de mensen van logistieke ondersteuning in welke vorm dan ook ....MERCI voor jullie flexibiliteit en rustige manier van werken in allesbehalve evidente omstandigheden....RESPECT en dank, dank, dank........

Kim Denturck

Backoffice proberen we via de callcenters de flows verder te optimaliseren en te ondersteunen waar mogelijk. AZ Delta kan op enkele dagen tijd rekenen op de steun van een 25-tal geëngageerde artsen-stagiairs die zich smijten in de huisartsentriageposten en voor callcenter 8010 ondersteuning bieden aan huisartsen. Toppertjes, dank u stagemeesters Filip Baert en Delphine Ballois

Marleen Derycke

Ik werd vandaag tewerk gesteld op 1H1 omdat ons dagziekenhuis in de Brugsesteenweg gesloten is. Het is hartverwarmend hoe goed ik er opgevangen werd, hoe welgekomen ik was. Het moet in deze drukke, bange periode niet evident zijn om dan nog eens anderen op te vangen. Bedankt hiervoor.

Deltatalk | 28 maart 2020

Deltatalk | 21 maart 2020

Deltatalk | 20 maart 2020

Nancy Nyffels

Ook wij, het keukenteam, strijden mee tegen corona. Elke dag een race tegen de klok om alle besmette karren grondig te wassen, spoelen en ontsmetten op een veilige manier. #samensterkEen dikke pluim voor het keukenteam!

Deltatalk | 8 april 2020

Kelsey Coorevits

Na 9 weken op precohorte, sloot onze dienst 1H3 af met een bezoek aan de nieuwe campus Rumbeke! Lonkend naar de nieuwe afdeling, een verademing voor iedereen. We deelden vreugde en verdriet met elkaar, beleefden frustraties, werkten aan een immense werkdruk, maar haalden uit alles het beste. Na 9 weken kunnen we zeggen dat we er stonden als 1 team! Knap werk van iedereen, mag ook eens gezegd worden! Alsook dank aan de vele ondersteuning van collega’s van geriatrie, pijncentrum, orthopedie, nucleaire, kinderziekten, mobiele equipe. Het is niet vanzelfsprekend om zomaar ergens anders aan de slag te gaan, maar toch chapeau hoe jullie dit aanpakten! Een dikke dank u wel!

Deltatalk | 20 mei 2020

Gespotop de werkvloer

Nieuws uit eigen huis

26 | Deel’ta

SOLIDARITEIT REGEERT! WEDSTRIJD Door Jean Pierre Desmet

Nu reizen niet zo evident meer is als vroeger, nemen we jullie virtueel mee op reis naar enkele prachtige plekken in de wereld.

Bij foto's 1, 11 en 15 zoeken we de naam van het land waar de foto werd genomen. Van alle andere foto's zoeken we de naam van de stad. Als alles in de juiste vakjes is ingevuld, dan bekom je in de verticale kolom de oplossing van deze wedstrijd.

Stuur je antwoord voor 15 augustus door naar deelta@azdelta.be samen met je naam en je contactgegevens en maak kans op een boekenbon ter waarde van 25 euro.

Veel succes!

De winnaar van de wedstrijd van Deel'ta 35 is Ariane Aertssen (verpleegkundige kinderziekten campus Torhout). Het juiste antwoord was 'ouderdomsdeken'.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

Deel’ta | 27

1

4

7

10

13

2

5

8

11

14

3

6

9

12

15

16

Dat was wat we konden besluiten uit de ontelbare giften die aan ons ziekenhuis werden geschonken: van broodnodige beschermingsmiddelen, over tablets om communicatie tussen familie en opgenomen patiënten te bevorderen en ook creatieve geschenken tot voedingsmiddelen, smakelijke gerechtjes, zoetigheden… om ons nieuwe energie te geven. Oneindig veel dank aan ALLE milde schenkers, dit was een sterk staaltje ‘SAMEN’ tegen corona… Enkele sfeerbeelden.

Tekst: Tine Vanblaere - Beelden: schenkers/ medewerkers

Dat crisissen mensen niet noodzakelijk harder maken, integendeel…

▶ Smakelijke voedingsartikelen zorgden voor hernieuwde energie en moed om verder te gaan!

▶ De vele bloedeerlijke kindertekeningen deden ons hart echt een stukje sneller slaan…

▶ Zorgkundige Stephanie Dewitte: “Het zijn de kleine gebaren die het meeste deugd doen .Deze avond dit pakje gevonden op de tuintafel... Deze krijgt een speciaal plekje ”

▶ Een milde schenker schonk maar liefst 80 tablets weg… Wat een gebaar!

▶ Heel veel organisaties schonken ons de broodnodige en schaarse beschermingsmiddelen… Oneindige dankbaarheid!

www.azdelta.be/deelta

ColofonFoto cover: Barbara Roué

Redactie van dit nummer: Kristien Beuselinck, Hanne Debaene, Sofie Gellynck,Gwendoline Lokere, An Ravelingien, Barbara Roué, Tine Vanblaere en Vera Van Haevre

Eindredactie en hoofdredactie: Kristien Beuselinck

Coördinatie: Tine Vanblaere

Foto’s: Hanne Debaene, Sofie Gellynck, Barbara Roué, Tine Vanblaere, Marc Wallican, medewerkers en bevolking

Vormgeving: GBL studio

Verantwoordelijke uitgever:Johan Hellings Rode-Kruisstraat 20 8800 Roeselare

Scan de QR-code om Deel’ta digitaal te lezen.

Dagboek van een spoedarts...

"Op 14 maart 2020 postte ik mijn eerste dagboektekstje op Facebook. Slechts twee weken daarvoor had ik voor de eerste maal gehoord over COVID-19 alias het coronavirus.

Mijn eerste bericht was een smeekbede.Please mensen, blijf thuis. Luister naar de regels.

Ik werd overspoeld op de spoedafdeling met snelle, nieuwe maatregelen, beschermingsmaterialen en vooral heel zieke patiënten.Ik dacht, laat ik een beeld schetsen van hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat op die ‘frontlinie’.

Dan zal het grote publiek de ernst wel inzien, zullen ze zich aan de maatregelen houden.Ik wou immers alleen maar mensen beschermen, zowel buiten als binnen mijn gezin.

Ik moet u niet meer spreken over de overweldigende angst die heerste die eerste dagen, zelfs weken.Doodsbang was ik, om het virus mee naar huis te nemen en mijn gezin te besmetten.

Maar stilaan, zoals alleen een mens dat kan, pastten we ons aan aan de nieuwe regels en gewoonten.En langzaam aan maakte de angst plaats voor vertrouwen.Want de overgrote meerderheid van de bevolking besefte de ernst en deed wat gevraagd werd.Er ontstond een nieuw respect, niet alleen voor de zorgverleners maar voor elke naaste.Mensen gingen terug voor elkaar zorgen, elkaar steunen, bemoedigen maar ook troosten waar nodig.En met de weken die verstreken beseften we weer de essentie van ons bestaan.

Wij, mensen, zijn sociale dieren en de meeste mensen deugen.We hebben het goede met elkaar voor.We willen elkaar beschermen en verzorgen.

Laat dat nu net de grootste doch mooiste levensles zijn dat een microscopisch klein virus ons kan leren..."

Dr. Vera Van Haevre, spoedarts