I L

iceu

m O

góln

ok

szta

łcące

im.

Mari

i S

kło

dow

skie

j-C

uri

e w

Sok

oło

wie

Pod

lask

im

9-10/2014/115-116

W NUMERZE:

PaT - zaproszenie do współpracy Czy morza są kolorowe?

Wyjątkowa pasja Adama Niezwykłe życie Alfreda Nobla

Siła bajek Walta Disney’a Galeria prac Kingi

Wrażenia debiutującego pielgrzyma

Rys. Kinga Tosińska

W ubiegłym roku szkolnym nasi ucznio-wie razem ze mną uczestniczyli w Regionalnym Przystanku PAT w Ostrowi Mazowieckiej. Dwa dni intensywnych warsztatów artystycznych bez używek i towarzysząca im fantastyczna zabawa. Wyraz twarzy młodzieży naszego Liceum pod-czas warsztatów to mieszanka zadowolenia, sa-tysfakcji i odrobiny zmęczenia fizycznego. Jeżeli na pytanie Jak się bawicie?, pada odpowiedź: Rewelacja, fantastycznie!, to znaczy, że jest su-per. Zabawa do godziny 2.00 i jeszcze nocne dys-kusje do 4, 5 nad ranem. Niezapomniane!!!! Dla osób, które jeszcze mało wiedzą na temat profilaktyki PaT, przydadzą się poniższe informacje: PaT to program: - mody na życie bez uzależnień; - profilaktyki rówieśniczej; - dobrych wiadomości, a nie protestów; - zaproszeń, a nie wykluczeń; - destygmatyzacji młodzieży wyklu-czonej lub środowiskowo marginalizo-wanej; - bez nagród i działania za coś; - nie robienia, co się chce, ale odpowiedzialności za siebie i innych. PaT to twórcza profilaktyka w działaniu bez fikcji i ulotek. PaT nie ma charakteru akcyj-ności i konkurencyjności. Społeczność PaT budo-wana jest na relacjach łączenia środowisk, wza-jemnego wsparcia, wymiany doświadczeń i twór-czych prezentacji. PaT to głos młodzieży w profi-laktyce uzależnień! Cele programu: - Komunikowanie oraz inicjowanie przez zespoły specjalistów (w tym policyjnych) wspólnoty dzia-łań, skierowanych przeciwko zjawiskom patologii społecznej, opartych na innowacyjnych meto-dach, z zaangażowaniem młodzieżowego wolon-tariatu i aktywną współpracą z samorządami. - Zmniejszanie zjawiska uzależnień wśród mło-dzieży szkolnej poprzez kształtowanie aktywnych społecznie i umacnianie asertywnych postaw. - Inspirowanie rodziców do pogłębiania wiedzy z zakresu profilaktyki uzależnień oraz nakłanianie ich do częstej rozmowy na ten temat z własnymi dziećmi.

- Tworzenie ogólnopolskiej społeczno-ści, promującej wśród młodzieży mo-dę na życie bez uzależnień. PaT to także ciekawe przed-sięwzięcia. Przystanek PaT to corocz-ne, ogólnopolskie spotkanie społecz-ności PaT z całego kraju promującej

modę na życie wolne od uza-leżnień. Przez pięć dni odby-wają się bezpłatne warsztaty artystyczne prowadzone przez zawodowych instruktorów. Można wziąć udział m.in. w zajęciach teatralnych, kuglar-skich, wokalnych, tanecz-

nych, literackich, recytatorskich, dziennikarskich, radiowych, etnogra-ficznych, charakteryzatorskich czy technicznych. W programie przewi-dziane są również warsztaty profilak-tyczne, rozmowy filozoficzne, kon-certy oraz spektakle w wykonaniu grup teatralnych z całej Polski. Jeżeli chcesz zrobić coś dla

siebie w kwestii profilaktyki, masz coś co możesz pokazać innym – swój talent, zaangażowanie w działalność na rzecz drugiego człowieka, Ty też możesz należeć do Grupy PaT.

PROFILAKTYKA RÓWIEŚNICZA

-2-

Jeszcze w tym roku usłyszycie o Grupie Pat!!! Sokołowska grupa w dniu 27 października prowadzi nabór do spektaklu „Sekret” . Spotkanie od-będzie się o godz. 16:00 w dawnej kafejce SOK (wejście od Urzędu Miasta). Chętnych zapraszamy do współpracy.

Małgorzata Bartosiak Źródło: www.pat.policja.gov.pl

MORZE CZARNE, CZERWONE, ŻÓŁTE…???

Wyobraź sobie, że jako małe

dziecko bierzesz do ręki mapę świata.

Oczywiście potrafisz już czytać, śle-

dzisz więc kolejne nazwy poszczegól-

nych obiektów geograficznych, które

są tam zanotowane. Co przyciąga two-

ją uwagę? Hmm... Odpowiedzi zapew-

ne są różne. Jedni interesują się kolora-

mi, inni kontynentami, a jeszcze inni ( i

na tych dzisiaj się skupię) spoglądają

na nazwy. Większość z nich wydaje się

mieć jakieś szczególne znaczenie,

przecież nikt przypadkowo nie nazwał-

by pasma gór Alpami a najgłębszego z

jezior Bajkałem. Te nazwy muszą mieć

swoją historię, mniej lub bardziej

skomplikowaną. Jest jednak coś co

małemu dziecku trzymającemu mapę

daje dużo do myślenia. Widząc podpi-

sy: Morze Czarne, Czerwone, Żółte

lub Białe w jego głowie pojawia się

Obraz, niosący za sobą pytanie, czy to możliwe? Chociaż zazwyczaj takie pytania zbywane są krótkimi i niejasnymi odpo-wiedziami dorosłych, okazuje się, że każ-dy z tych zbiorników jest miejscem życia organizmów odpowiedzialnych za jego barwę. Bordowe sinice czynią wodę czer-woną, siarczki sprawiają, że wydaje się ona być czarną. Podmywanie brzegów lessowych przez Morze Żółte jest powo-dem przez który zyskuje ono kolor żółty. Z kolei położone na północy Morze Białe swoją nazwę zawdzięcza lodom i śniegom, które przez większą część roku utrzymują się na jego powierzchni. Ot co i kolejna zagadka dzieciństwa rozwiązana :) K. S.

-3-

Kiedy rozpoczę-ła się Twoja przygoda z

brzuchomówstwem? Wszystko zaczęło się w ferie 2013 roku. Jak wyglądały początki tej pasji? Na początku moja wiedza ograniczała się do filmików z instruktarzem po polsku i stron o tej tematyce, których w języku pol-skim jest naprawdę niewiele. Później za-cząłem wchodzić na zagraniczne strony poświęcone brzuchomówstwu oraz oglądać zagraniczne filmy. Zacząłem tez pisać z innymi brzuchomówcami, aby się czegoś dowiedzieć, zdobyć nowe informacje. Nie-stety w Polsce ta dziedzina bardzo słabo funkcjonuje, jeśli chodzi o liczbę brzucho-mówców. Nie wiem ile osób zajmuje się tym amatorsko, nigdzie nie występując, ale polskich brzuchomówców, o których wiem jest niewielka liczba. Wykonujesz sam lalki. Czy to trudne zadanie? Nie umiem do końca odpowiedzieć na to pytanie. Dla jednej osoby możne być to niełatwe zadanie, jednak jeśli chodzi o mnie, nie sprawia mi to trudności. Wszyst-ko zależny od rodzaju lalki. Uszycie nie jest niczym trudnym, gorzej jest w przy-padku wypełnienia wnętrza. Jeśli lalka jest wykonana z gąbki, wystarczy prawidłowo obkleić ją materiałem oddzielając poszcze-gólne części. Jeśli jednak jest wypchana watoliną czy wełną należny lalkę odpo-wiednio obszyć. Czasami trzeba troszkę pokombinować, aby z wnętrza nic nie wy-padało.

Jak zareagowały osoby z Twojego otoczenia na to, co robisz? Rodzina, znajomi...? Wszyscy dowiedzieli się o tym dość niedawno. Nawet w moim domu nie wszyscy o tym wiedzieli od razu. Niektórym się to podoba, uważają to za coś ciekawego. Inni uważają, ze się wygłupiam i powinienem z tym skończyć. Większość brzuchomów-ców jest uważana za dziwaków, bo czy można nazwać osobę "gadającą do siebie" normalnym? :) Kto zachęcił Ciebie do występu w "Mam talent"? Do wystąpienia w „Mam Talent” zachęciła mnie publiczność, która widziała moje występy. Zastanawiałeś się, żeby za kilka lat związać się zawodowo z brzucho-mówstwem czy to jedynie pasja? Chciałbym pójść w tym kierunku, jednak wiem, ze w Polsce ciężko pra-cować, jako brzuchomówca. Coraz bardziej zastanawiam się nad studia-mi teatralnymi- lalkarskimi, bo ani-macja i teatr lalek też mi się podoba. Dziękuję za rozmowę i życzę reali-zacji planów!

Adam Pytel, uczeń klasy II C, brzuchomówca, twórca lalek, zainte-resowany animacją i studiami tea-tralnymi, wystąpił w programie tele-wizyjnym „Mam talent”. Z Adamem o jego pasji rozmawiała Karolina Olucha z III F

-4-

...czyli o Alfredzie Noblu. Kimże jest

Nobel? Zabawne pytanie? Tak, wiem, ale

założę się, że gdyby zapytać przypadkowego

przechodnia na ulicy z czym kojarzy mu się

to nazwisko w dziewięciu na dziesięć przy-

padkach ( a może nawet dziesięciu) usłyszy-

my o słynnej Nagrodzie Nobla. Nic w tym

dziwnego, przecież jest to jedne z najbar-

dziej prestiżowych wyróżnień, a wielu nau-

kowców i pisarzy dałoby się zabić za choćby

najmniejszą możliwość jej otrzymania. Drą-

żąc temat zapewne połowa ankietowanych

przypomniałaby sobie imię tego szwedzkie-

go naukowca, o którym bądź co bądź w cią-

gu naszej kilkunastoletniej edukacji wspomi-

naliśmy przynajmniej parę razy. Jak wiado-

mo pamięć bywa jednak zawodna.... Jednak

czy którakolwiek z zapytanych przez nas

osób potrafiłaby powiedzieć coś więcej, ani-

żeli to, że wynalazł dynamit? Obawiam się,

że odpowiedź na to pytanie brzmi "nie". Dla-

tego też dziś chciałabym przedstawić wam

pewną historię.

Alfred Nobel urodził się 21 paździer-

nika 1833r. w Sztokholmie, a jego wczesne

dzieciństwo bynajmniej nie wyglądało kolo-

rowo. Niedługo po narodzinach chłopca,

jego ojciec, Immanuel zbankrutował, przez

co rodzina znalazła się w poważnych kłopo-

tach finansowych. Matka, Andriette zaczęła

prowadzić niewielki sklepik, który jednak z

trudem pozwalał na zaspokojenie podstawo-

wych potrzeb rodziny. W tej sytuacji I. No-

bel zdecydował się wyjechać do Rosji, gdzie

otworzył zakład mechaniczny i dostarczał

sprzęt rosyjskiej armii.

Szybko odniósł sukces i sprowadził do

Sankt Petersburga swoją żonę i dzieci,

którym w nowej sytuacji mógł zapew-

nić życie na bardzo wysokim pozio-

mie. Chłopcy byli nauczani prywatnie,

a w wieku 17 lat Alfred potrafił biegle

mówić w pięciu językach. Młodzieniec

interesował się literaturą, a także, co

szczególnie cieszyło jego ojca, fizyką i

chemią.

O człowieku, którego wynalazek przyniósł miliony i miliony zniszczył....

Zgodnie z życzeniem Immanue-la młody Nobel studiował inżynierię chemiczną. Czynił to za granicą, gdzie zawarł wiele ciekawych znajomości. Szczególne znaczenie, jak się później okazało miało spotkanie Ascanio Sobrero, wynalazcy nitrogliceryny. Właśnie jego pomysł na długo utkwił w głowie młodego Nobla, którego za-miarem stało się udoskonalenie projek-tu. Zajął się tym tuż po powrocie do Szwecji w 1863r. Szybko jednak oka-zało się, że badania prowadzone przy użyciu łatwo wybuchowego materiału obarczone są dużym niebezpieczeń-stwem. Doszło bowiem do serii wybu-chów które przyniosły śmierć kilku osób w tym brata Alfreda, Emila. Nau-kowiec został zmuszony do przepro-wadzki na barkę, gdzie niestrudzenie starał się osiągnąć zamierzony cel.

-5- C.d. s. 10

Każdy z nas, licealistów, miał kiedyś na kasecie bajki Disneya, wkładał je do odtwarzacza i oglądał razem z rodzicami. Mieliśmy swoje ulubione, które mogliśmy oglądać wciąż od nowa, nieustannie. Wtedy jednak kochaliśmy je przede wszystkim za barwne postacie, piękną muzykę, szybko zmieniające się obrazy. Potem „wyrośliśmy” z nich i oddaliśmy młodszemu rodzeństwu albo znajomym. A czy ktoś z was wrócił kiedykolwiek do tych bajek, by spojrzeć na nie innym, mądrzej-szym już okiem? By zrozumieć, co tak naprawdę przekazuje nam ich niesamowita treść i uważnie wsłuchać się w teksty piosenek? Któregoś dnia mój młodszy brat oglądał telewizję, a ja przelotnie spojrzałam

na ekran. Zdziwiłam się. Oglądał „Dzwonnika z Notre Dame” z 1996 roku. Usia-

dłam obok brata i zaczęłam oglądać razem z nim. Nie mogłam się oderwać. Po

pierwsze dlatego, że obrazy z telewizora powracały do mnie i przywoływały wspo-

mnienia, zupełnie jakbym spotkała nagle przyjaciela, którego nie widziałam od lat.

Gesty i uśmiechy postaci były niewiarygodnie znajome. Ale przede wszystkim

SŁUCHAŁAM tego, co mówią bohaterowie. Chłonęłam każde słowo i dotarło do

mnie, jakie mądre przesłanie niesie bajka. Nikt będąc dzieckiem nie wiedział, jak

wiele problemów porusza. Odrzucenie Cyganów, inność głównego bohatera, mani-

pulacja, naiwność, okrucieństwo, brak tolerancji. Wyłania się tu też temat brzydoty i

tego, co naprawdę czyni człowieka pięknym. Ukazuje średniowieczną rzeczywistość

i odkrywa tajemnice potężnej katedry.

Dawno żaden film tak mnie nie wzru-

szył i nie „wcisnął” w fotel. Podobnie jest z

innymi bajkami - „Alicja w Krainie Czarów”,

„Pocahontas”, czy nawet krótkometrażowe

„Przygody Kubusia Puchatka”. Filmy, które

powstają dzisiaj, nie mają już tyle uroku i war-

tościowych treści. Myślę, że warto wrócić do

produkcji sprzed kilkunastu czy kilkudziesię-

ciu lat, by przypomnieć sobie smak dzieciństwa i odkryć bajkę na nowo. Może się

okazać, że będzie ona dla nas jak balsam dla duszy. Żyjemy w świecie, w którym

wypiera się to, co piękne, zastępując tym, co „fajne”. Brakuje nam tego piękna. Mo-

że się również okazać, że nie docenialiśmy filmów z dziecięcych lat i teraz przeko-

namy się, że skierowane są one także do młodzieży i dorosłych. Pamiętajmy - z tych

bajek nigdy się nie „wyrasta”.

DISNEY

TYLKO DLA DZIECI?

-6-

Oto kilka cytatów: „Wolę umrzeć jutro, niż żyć sto lat nie znając cie-bie.” (Pocahontas, 1995r.)

„Jak możesz to czytać? Przecież tu nawet nie ma obrazków!Niektórym wystarcza wyobraźnia” (Piękna i Bestia, 1991r.)

„O nic nie proszę, któż o to dba, gdy wokół tak wielu biedniejszych niż ja?” (Dzwonnik z Notre Dame, 1996r.)

„Jeśli przyjdzie takie jutro, że nie będziemy razem, to musisz o czymś pamiętać. Jesteś odważny jak lew i silny jak słoń i mądrzejszy od sowy. Ale najważniejsze jest to, że nawet osobno, i tak będę z tobą. Zawsze będę z tobą.” (Niezwykła przygo-da Kubusia Puchatka, 1997r.)

„Ohana znaczy rodzina, a w rodzinie nikogo się nie odtrąca, ani nie porzuca.” (Lilo i Stitch, 2002r.)

„Życie to nie jest sport dla widzów. Jak będziesz się przyglądał, to ani się obejrzysz jak… życie ci przejdzie koło nosa.” (Dzwonnik z Notre Dame, 1996r.) Batka

Walter Elias „Walt” Disney (1901-1966) – amerykański producent filmowy, reżyser, scenarzysta, aktor dubbingowy, animator, przedsiębiorca, wizjoner i filantrop. Jeden z największych twórców przemysłu rozrywkowego w historii, legenda animacji i filmu. Zdobył rekordową liczbę 59 nominacji do Oscarów, z czego zdobył również rekordową liczbę 22 statuetek, siedmiokrotny zdobywca Nagrody Emmy. Wraz z bratem, Royem Oliverem Disneyem, założyli wspólnie przedsiębiorstwo Walt Disney Productions, znaną obec-nie pod nazwą The Walt Disney Company, największą korporację mediową świata. W 1955 założył pierwszy park rozrywki - Disneyland.

-7-

-8-

KINGA TOSIŃSKA - uczennica klasy IID wi-dziana oczami przyjaciół <3 Zaczęła interesować się rysunkiem niespełna rok temu, kiedy to zafascynowała się jednym z oglą-danych seriali. Występujący tam aktor wzbudził w niej emocje na tyle wielkie i intensywne, że impuls nakazał jej chwycić za kartkę i ołówek w celu uwiecznienia mężczyzny na tym cienkim kawałku przetworzonego drewna. Od tamtej pory w miarę systematycznie w oparciu o dostępne źródła znale-zione w Internecie rozwija swoje skille i osiąga ko-lejne levele. +10 HP/lvl (Oliwia approves +25) Lecz co symbolizują te obrazy? Jaką głębię skrywają te dzieła? Tego nie wie nawet sama autorka. Spró-bujmy jednak dotrzeć do sedna emocji targających Kingą podczas uwolnienia jej inwencji twórczej znajdującej ujście w delikatnych pociągnięciach ołówka. W tym celu zaprosiliśmy autorkę do krót-kiej rozmowy, której przebieg lakonicznie przedsta-wimy. - Kingo, co symbolizują Twoje obrazy? - Tak. Wszystko jasne. Źródło kreatywności Kingi nie po-zostaje wieczystą tajemnicą. Dziękujemy serdecznie za wywiad, a teraz zapraszamy czytelników do udzielenia swoich opinii na temat przedstawionych rysunków. Przesyłajcie wiadomości na adres: mlecznekarmelki.40i4@gmail.com E. Chaberska, K. Frandt, O. Landzberg Pozderki xoxo

-9-

Jego inicjatywa zakończyła się sukcesem, gdy połączył on nitroglicerynę z ziemią okrzemko-wą, a z mieszaniny uformował pręty, które zapalały się dopiero po wykorzystaniu zapal-nika i detonatora. Swój pomysł nazwał dyna-mitem. Jednocześnie zajmował się innymi projektami dotyczącymi gumy, czy sztuczne-go jedwabiu. Umarł w 1896r. w Sanremo, a jego testament praktycznie w całości poświę-cony był przeznaczeniu zgromadzonych pie-niędzy na nagrody dla naukowców w dziedzi-nie chemii, fizyki, fizjologii, medycyny, jak również literatury i pokoju. Jedynym zagad-nieniem dotyczącym bezpośrednio Nobla była prośba o spalenie zwłok. Wynalazek, którego dokonał Nobel budzi różne emocje. Zapewne nie spodziewał się on, że dzięki niemu zgromadzi miliony, ani tego, że doprowadzi do śmierci milionów ludzi. Z pewnością chciał się natomiast zreha-bilitować w oczach społeczeństwa, co uczynił za pomocą swego testamentu. Dzięki swej ostatniej woli przyczynił się do uhonorowania niezwykłych ludzi, którzy swym poświęce-niem i determinacją przynieśli światu wiele dobrego, a którzy nierzadko nie otrzymali nagrody adekwatnej do swych zasług. Przy-kład? Proszę bardzo. Nie dalej jak kilka dni temu w telewizji mówiono o Malali Yousafa-zi, dziewczynie, która mając zaledwie 11 lat walczyła o prawo kobiet do nauki. Swoim zaangażowaniem ściągnęła na siebie gniew Talibów, którzy dokonali zamachu na jej ży-cie. Nie będzie to chyba przesadą, jeżeli powiem, że cudem uniknęła śmierci. Teraz za swój trud, jak i cierpienia została wyróżniona przez Szwedzką Akademię Nauk i niedługo otrzyma ( jako najmłodsza w historii) Pokojo-wą Nagrodę Nobla. Tak więc każdy kij ma dwa końce a nawet najstraszliwszym wynalaz-kiem można pokierować tak, aby przyniósł dobro.

Alfred Bernhard Nobel (1833 - 1896) - był szwedzkim przemysłow-cem i naukowcem, wynalazcą dyna-mitu. Rezultatem jego testamentu, w którym wyraził wolę nagradzania ludzi którzy przynieśli ludzkości największe korzyści, była rejestracja Fundacji Nobla która przyznaje Na-grody Nobla. http://cytatybaza.pl/autorzy/alfred-nobel.html

Mam nadzieję, że w dniu, w którym dwie armie bę-dą mogły obrócić się w perzynę w ciągu jednej sekundy, wszystkie cywilizowane narody zaprzestaną wojen i rozwiążą swe wojska. http://cytatybaza.pl/autorzy/alfred-nobel.html

K. S. -10-

O człowieku, którego wynalazek przyniósł miliony i miliony zniszczył.... . c.d ze str. 5

Na pielgrzymkę chciałam iść już od bardzo dawna. Jednak zawsze coś wypadało, czy też nie miałam wystarczająco odwagi, żeby pójść. Największym moim lękiem była myśl, że nie dam rady dojść o własnych siłach. Jak się okazało, siła nie leżała w moich nogach lecz w umyśle. Tak naprawdę nie wiedzia-łam czego się spodziewać, ponie-waż moje dotychczasowe doświadczenie pielgrzymkowe składało się z kilku opowia-dań uczestników z poprzednich lat. Dzisiaj zgodzę się ze wszystkim, co można o piel-grzymce powiedzieć, ponieważ właśnie tak jest – na pielgrzymce dzieje się wszystko : jest śmiech i płacz, zaduma i rozmowa, wysiłek i odpoczynek i oczywiście spanie i jedzenie. Byłam bardzo ciekawa, czy dam radę iść. Od pewnego czasu brakuje mi formy. Pocieszałam się myślą, że to przecież będzie spacer, tylko całodzienny. W sumie za wiele się nie pomyliłam – nie spodziewałam się jedynie reakcji swojego organizmu na tyle ruchu. Po pierwszym postoju, po zaledwie dwugodzinnym marszu, zamiast nóg miałam dwa kawałki drewna. Byłam załamana - ,, jeśli teraz bolą mnie tak nogi, to co to będzie po całodziennej wędrówce ?’’ Ale wszystko było do rozchodzenia – oprócz odcisków oczywiście. Na szczęście moje problemy bólowe były głównie oparte na nierozchodzeniu i nieprzystosowaniu się do takiego trybu życia.

Witam, jak się idzie ? Pamiętasz ? Wyszłaś, idziesz i zwyciężysz, bo dojdziesz. Nie je-steś sama.

Kochana ciocia Tak więc pierwszy dzień był istną próbą charakteru. Trzeba było stanąć twarzą w twarz z własnymi lękami i odpowiedzieć sobie na pytanie ,,czy chcę iść dalej ?’’ Nie chodziło w tym momencie o pytanie ,,czy dam radę iść ?’’ , ponieważ nie potrafiłabym sobie na nie odpowiedzieć i mogłabym rezygnować już po pierwszym dniu, nie wie-dząc co będzie dalej. Godzina rozpoczęcia dnia wahała się od 3.30 do 5.30 . Potem sprawowana była Msza św. , a tuż po niej wyruszaliśmy w drogę. Modliliśmy się, śpiewaliśmy i rozma-wialiśmy podczas drogi. Codziennie słuchaliśmy też kazania nazywanego konferencją, podczas którego człowiek mógł rozważać swoje życie doczesne. To było niesamowite, ponieważ wszystkie te słowa płynęły z głębi serca bardziej niż kiedykolwiek, były szczere, proste i niezwykle trafne w swej treści. Każdy mógł w nich znaleźć coś dla siebie.

Wszyscy uczestnicy ,,rekolekcji w drodze’’ starają się […] zwracać się do siebie mówiąc : ,,bracie’’ , ,,siostro’’ , a nie ,,pan’’ , ,,pani’’.

Zasady uczestnictwa w Pieszej Pielgrzymce Podlaskiej na Jasną Górę

-11- C.d. na s.12

WRAŻENIA DEBIUTUJĄCEGO PIELGRZYMA

Jedna z sióstr powiedziała mi na począt-ku, że niektórzy łkają wchodząc do Częstocho-wy, a wszyscy płaczą w Lesie Pojednania. Zdzi-wiły mnie mocno słowa o takim zachowaniu na tzw. wejściu. ,,Po co płakać ? Powinno się śmiać !’’ Ale tak myślałam na początku sierpnia. Dopiero w Częstochowie zrozumiałam, dlaczego ludzie tak się wzruszają : po pierwsze, sama by-łam bliska łez ; po drugie, zdałam sobie sprawę

czego dokonałam – ile przeszłam – to było niewiarygodne ! Dobrze, że jesteś ! Dobrze, że jesteś ! Doooooobrze, żeee jesteś !!!

Pod samą Częstochową przyszedł czas na wspomniany już Las Pojednania. Nasza grupa zatrzymała się na polanie, podzieliliśmy się jednym chlebem i dzięko-waliśmy sobie za wszystko. Polały się łzy, bo spędzaliśmy ze sobą ostatnie dni. Tyle emocji wywołała najprawdziwsza szczerość naszych wypowiedzi, ponieważ każdy dziękował każdemu za to, że po prostu jest. Nie co dzień mamy okazję doce-nić drugiego człowieka – to, że jest istotą niezbędną nam do szczęśliwego życia. Cześć ! Już prawie finał, mało zostało. Dojdziesz, chociaż nogi bolą. Trzymaj się,

Mama tuż tuż !!! Kochana ciocia Dlaczego tak właściwie ludzie chodzą na pielgrzymki ? Po co zadają sobie trud przejścia tych paru set kilometrów ? Szczególnie dzisiaj, kiedy mamy tak do-

brze rozwiniętą komunikację ? Dla każdego powód jest inny, a jednocześnie taki sam – niesiemy swo-je intencje Matce Boskiej. Pragniemy ofiarować Jej cały ten trud. Pragniemy pokazać swoją godność dojścia do Jej tronu, którą zdobyliśmy podczas reko-lekcji. Pielgrzymka zbliża pątników do Boga bardziej, niż kiedykolwiek mogliby być w życiu pełnym zła, po-

kus i własnych problemów. Na Jasną Górę każdy pielgrzym wchodzi odmieniony. Myślę, że to już nie ten sam człowiek, co na początku sierpnia, ponieważ on jest już prawdziwym sługą Bożym, który po trudach wędrówki potrafi docenić to wszystko co otrzymał, a przede wszystkim łaskę dojścia na Jasną Górę.

IT

Numer przygotowali: Agata Bolesta, Ewelina Chaberska, Kamila Frandt, Oliwia Landzberg, Karolina Olucha, Adam Pytel, Karolina Strus, Kinga Tosińska, Izabela Trochimiuk pod kie-runkiem: p. Doroty Bartnik, p. Małgorzaty Kacprzyk i przy współpracy z p. Małgorzatą Bar-tosiak.