w stronę ojca

Niniejszy darmowy ebook zawiera fragment

pełnej wersji pod tytułem:

"W stronę ojca"

Aby przeczytać informacje o pełnej wersji, kliknij tutaj

Darmowa publikacja dostarczona przez

PCMEDIO.pl

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez

Wydawcę. Zabronione są jakiekolwiek zmiany w zawartości

publikacji bez pisemnej zgody wydawcy. Zabrania się jej

odsprzedaży, zgodnie z regulaminem Wydawnictwa Złote Myśli.

© Copyright for Polish edition by ZloteMysli.pl

Data: 18.12.2006

Tytuł: W stronę ojca (fragment utworu)

Autor: Robert Kucharski

Projekt okładki: Marzena Osuchowicz

Korekta: Sylwia Fortuna

Skład: Anna Popis-Witkowska

Internetowe Wydawnictwo Złote Myśli

Netina Sp. z o. o.

ul. Daszyńskiego 5

44-100 Gliwice

WWW: www.ZloteMysli.pl

EMAIL: [email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone.

All rights reserved.

mailto:[email protected]

http://www.zlotemysli.pl/pcmedio,1/


http://www.zlotemysli.pl/pcmedio,1/?c=regulamin

http://www.zlotemysli.pl/pcmedio,1/?c=regulamin

http://www.pcmedio.pl/

http://sad-rodzinny.zlotemysli.pl/pcmedio,1/


SPIS TREŚCI

WSTĘP...................................................................................................................5

“SPISEK JAJNIKÓW”? .........................................................................................16

MEDIACJA RODZINNA ........................................................................................35Co można osiągnąć podczas mediacji rodzinnej?.........................................................40

POCHODZENIE DZIECKA.USTALENIE, ZAPRZECZENIE OJCOSTWA...................44Pochodzenie dziecka .....................................................................................................44Zaprzeczenie ojcostwa....................................................................................................54Badania DNA..................................................................................................................57Standardowe badanie ojcostwa dla potrzeb własnych.................................................58Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy o pochodzeniu dziecka..............................................60Europejska konwencja...................................................................................................66

ROZWÓD I SEPARACJA.......................................................................................69Środki zaskarżenia.........................................................................................................84Kodeks rodzinny i opiekuńczy – ustanie małżeństwa..................................................88 Separacja........................................................................................................................92

ROZWÓD A OPIEKA NAD DZIECKIEM.................................................................94Ograniczenie władzy rodzicielskiej..............................................................................107Zawieszenie władzy rodzicielskiej................................................................................107Pozbawienie władzy rodzicielskiej...............................................................................108Ograniczanie kontaktów ojca z dzieckiem .................................................................109Wyjazd dziecka za granicę............................................................................................110Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Władza rodzicielska...................................................112

ALIMENTY..........................................................................................................119Obowiązek alimentacyjny.............................................................................................133

M JAK MOLESTOWANIE.....................................................................................139

RAZ U TATY, RAZ U MAMY.................................................................................148Za i przeciw...................................................................................................................152Eksperci.........................................................................................................................153Co na to najbardziej zainteresowani?..........................................................................156Oto, co powinniście ustalić, .........................................................................................158

PRAKTYCZNE UWAGI KOŃCOWE......................................................................166Jak sobie radzić ze sprawami konfliktowymi?............................................................166Jak chronić swoje dziecko w procesie rozwodowym?.................................................167

ZAKOŃCZENIE...................................................................................................170

SŁOWNIK TERMINÓW PRAWNICZYCH..............................................................174

BEZPŁATNA POMOC PRAWNA...........................................................................179Kliniki prawa.................................................................................................................179

BIURA PORAD OBYWATELSKICH......................................................................184

POMOC MEDIACYJNA........................................................................................198Mediacja rodzinna bezpłatna.......................................................................................198Mediacja rodzinna płatna.............................................................................................199

POMOC PSYCHOLOGICZNA................................................................................201Pomoc psychologiczna dla dzieci i rodziców bezpłatna..............................................201Pomoc psychologiczna dla dzieci i rodziców płatna..................................................205

WZORY PISM PROCESOWYCH..........................................................................209

W STRONĘ OJCA - darmowy fragment - kliknij po więcej

Robert Kucharski● str. 4

WstępWstęp

Po trzech latach od ukazania się książki „Tata.pl” wyczerpał się jej

nakład, a ponieważ problem dyskryminacji ojców jednak nie zniknął,

stało się dla mnie jasne, że konieczne jest przygotowanie nowej

wersji poradnika. Dodruk poprzedniej wydał mi się złym

rozwiązaniem, ponieważ zmiany, które zaszły przez ten czas

w polskim prawodawstwie (dotyczące między innymi sytemu

alimentacyjnego) były na tyle istotne, że treści zawarte w „Tata.pl”

dziś w dużej mierze straciły już na aktualności.

Zdecydowałem się napisać całkiem nową książkę również z tego

powodu, że sam przez minione lata zebrałem sporo nowych

doświadczeń i dziś o problemach, które opisywałem w „Tata.pl”

myślę trochę inaczej.

Praca nad książką „Zerwane więzi” i dziesiątki, a może nawet i setki

rozmów z mężczyznami przeżywającymi tę samą tragedię –

odseparowanie od swoich dzieci oraz w końcu moje osobiste,

wieloletnie starania o możliwość kontaktu z synem, pozwoliły mi

dokładniej zdiagnozować źródło i charakter problemu, jakim jest

dyskryminacja mężczyzn w sprawach sądowych o przyznawanie

opieki nad małoletnimi dziećmi. Trzeba przy tym zaznaczyć, że nie

jest to jedyny obszar dyskryminacji mężczyzn w obszarze życia

społecznego, ale za to najbardziej jaskrawy i najlepiej rozpoznany.

O tym, że coś jest na rzeczy najlepiej świadczą ogromne dysproporcje

w przyznawaniu przez sądu prawa do sprawowania bezpośredniej

pieczy po rozwodzie nad małoletnimi dziećmi ich matkom i ojcom.

Copyright by Wydawnictwo Złote Myśli & Robert Kucharski





Statystyki wskazują, że od lat ta proporcja waha się w okolicach 97%

dla matek do 3% dla mężczyzn. I nic nie jest w stanie zaciemnić tego

obrazu, nawet demagogiczne stwierdzenia obrońców istniejącego

stanu rzeczy, że mężczyźni nie uzyskują pełniejszych praw do opieki

nad dziećmi, bo nie występują o nie. Przecież oczywistym jest, że

tylko desperat, człowiek na wpół szalony zdecyduje się na starania

o sprawowanie bezpośredniej pieczy nad dzieckiem w sytuacji, gdy

powszechnie znana jest niechęć środowiska sędziowskiego do takich

rozwiązań (o czym świadczą właśnie cytowane statystyki). Tych,

którzy chcieliby „powalczyć” o pełniejszy kontakt ze swoim

dzieckiem po rozwodzie odstraszają historie o wieloletnich

upokorzeniach na sali sądowej, na jakie się trzeba zdecydować by

można było pomarzyć o czymś więcej niż dwóch dniach co dwa

tygodnie. Wielu z ojców rezygnuje z tych starań również za namową

adwokatów, którzy przedstawiają im ich sytuację jako beznadziejną.

Aby więc uniknąć bezsensownego szarpania się z byłą małżonką,

która często do tej walki aktywnie wciąga dziecko, wielu rzeczywiście

rezygnuje i poddaje się sakramentalnemu orzeczeniu - „dwa dni co

dwa tygodnie”. Nie wszyscy jednak. Z mojego doświadczenia wynika,

że około 20 % rozwodzących się mężczyzn, stara się o orzeczenie

w miarę pełnego kontaktu ze swoimi dziećmi podczas spraw

rozwodowych, lub już po ich zakończeniu. Takich desperatów jest,

jak mówię, niemała rzesza i to oni właśnie stanowią, że się tak

brzydko wyrażę, klientelę serwisu www.wstroneojca.ngo.pl, a co

dzień odwiedza nas ponad 1000 osób.

Nie chcę się jednak wdawać teraz w pogłębioną analizę tego

problemu, nie temu bowiem ma służyć ta książka. Ma to być

poradnik, a więc pozycja na wskroś praktyczna. Z praktycznego

jednak punktu widzenia, aby przyjąć odpowiednią strategię

działania, aby podjąć właściwe kroki, kiedy nasz związek się rozpada



http://www.wstroneojca.ngo.pl/




i wydaje się, że nie ma już lepszego rozwiązania niż rozstanie, dobrze

jest zdawać sobie sprawę z szerszego kontekstu kulturowego

i społecznego procesu, który nas czeka. Dobrze jest rozumieć,

dlaczego nieraz na sali sądowej pojawia się w nas nieodparte

wrażenie, że jako mężczyzna nie możemy liczyć na równorzędne

traktowanie w stosunku do naszej partnerki, że nasze argumenty

często pozostają bez echa, a wyrok najwyraźniej zapadł bez naszego

udziału jeszcze zanim rozpoczęła się rozprawa. I w końcu, że ojciec to

ten gorszy rodzic, a jego miłość do dziecka jest mniej warta niż

miłość matki. Tak, dobrze jest to wszystko rozumieć, żeby oszczędzić

sobie chaotycznych ruchów, żeby oszczędzić sobie frustracji, żeby nie

pozwolić sobie, by gniew zapanował nad nami i zniszczył to, co może

dałoby się jeszcze uratować. Dlatego samemu zjawisku

dyskryminacji mężczyzn w polskich sądach zajmę się w pierwszym

rozdziale, następne poświęcając już konkretnym problemom, jak

ustalenie i zaprzeczenie ojcostwa, rozwód, separacja, ustalenie

sposobu sprawowania władzy rodzicielskiej, alimenty. W tej edycji

poradnika dodałem dwa nowe rozdziały, jeden poświęcony opiece

naprzemiennej, rozwiązaniu coraz częściej stosowanemu w innych

krajach (a także bardzo nieśmiało wprowadzanym i w Polsce) oraz

molestowaniu seksualnemu. To ostatnie zjawisko zdecydowanie

odbiega swoją naturą od innych prezentowanych w tej książce

problemów, głównie dlatego, że rozpatrywać je należałoby na

gruncie prawa karnego, a nie, jak inne - w świetle prawa cywilnego.

Jest to bowiem poważne przestępstwo, o groźnych skutkach

społecznych, co sprawia, że osoby podejrzane o jego popełnienie

stają się wysoce napiętnowane przez otoczenie. I ten właśnie aspekt

tego zjawiska – swoiste wykluczenie społeczne oskarżonych

o molestowanie sprawia, że coraz częściej pomówienia

o molestowanie stają się groźną bronią w walce o wspólny majątek

i prawo do opieki nad dziećmi podczas rozpraw rozwodowych.






Niestety ofiarami tych pomówień stają się prawie w 100% mężczyźni.

Profesor Lew Starowicz, biegły sądowy, stwierdza, że z jego

doświadczenia ponad 30% spraw o molestowanie seksualne

prowadzonych równolegle z procesem rozwodowym, opartych jest

na fałszywych oskarżeniach. Co więcej z roku na rok można

zaobserwować lawinowy wzrost tego rodzaju spraw, mamy więc do

czynienia z poważnym problemem, który trudno jest dłużej

lekceważyć.

Pomimo wprowadzonych zmian poradnik ten, tak jak poprzednia

edycja, skierowany jest do wszystkich mężczyzn, którzy stanęli

wobec problemu, jakim jest kryzys związku. Jestem przekonany, że

będzie on przydatny w sytuacji, gdy konflikt nabrał już ostrej postaci

i znalazł swój finał na sali sądowej, jak i wtedy, kiedy da się go

jeszcze załagodzić. Jeśli partnerzy zdecydowali się już na

rozstrzygnięcie sądowe, zawarte w nim treści mogą pomóc

w osłabieniu negatywnych skutków, jakie ono ze sobą niesie.

Natomiast kiedy nie jest jeszcze za późno, by na drodze kompromisu

rozwiązać problem, publikacja ta wskaże gdzie i z jakiej pomocy

można na tej drodze skorzystać. Chciałbym zaznaczyć, że książka nie

jest w dosłownym tego słowa znaczeniu poradnikiem prawnym,

zawiera przede wszystkim praktyczne porady oparte na podstawach

prawnych dotyczących problematyki ojcostwa, rozwodu, separacji,

władzy rodzicielskiej, alimentów i uprawnień ojców wynikających

z kodeksu pracy.

W swojej praktyce doradczej zetknąłem się z dziesiątkami mężczyzn,

którzy wobec rozpadu swojego związku po omacku szukali pomocy.

Odrzuceni przez partnerkę, odizolowani od swoich dzieci najczęściej

ze swoją bezsilnością i frustracją próbowali sobie radzić poprzez

obarczenie jednostronną winą kobiety. Rosnące we mnie






współczucie dla wymiaru ich indywidualnych tragedii sprawiło, że

postanowiłem uruchomić program dla mężczyzn przeżywających

kryzys rodzinny.

Chciałem im zaoferować dojrzalszą strategię rozwiązania problemu

niż tylko podsycanie w sobie żaru nienawiści do byłej partnerki, tak

powstał serwis informacyjny www.wstroneojca.ngo.pl.

Rozstanie, czy oddalenie emocjonalne z kochaną osoba zawsze rodzi

pustkę. Życie wewnętrzne zaś nie znosi pustki i dlatego każdy z nas

na swój sposób stara się ją wypełnić. Niestety najczęściej pozwalamy

jej wypełnić się wtedy po prostu negatywnymi uczuciami, co przecież

przynosi tylko chwilową ulgę.

Program ten miał mężczyzn wyposażyć w instrumenty prawne

pozwalające im skutecznie bronić się przed izolacją od swoich dzieci,

jak i pomoc terapeutyczną, która pomoże być może ocalić to, co

jeszcze da się ocalić z rozpadającego się związku, nawet jeśli miałoby

to być jedynie poczucie własnej godności.

Po blisko pięciu latach jego funkcjonowania muszę przyznać, że

jestem zaskoczony jego popularnością, bo chociaż nie można

porównać jego „oglądalności” do wielu komercyjnych serwisów, to

jednak codziennie kilkaset osób odwiedza nas, znajdując dla siebie

użyteczne informacje. Ponad tysiąc spraw, które trafiły do naszych

specjalistów uprawniają, jak sądzę, do pewnych uogólnień.

Najistotniejszą refleksją jest to że, w wypadku rozstania czy ostrego

konfliktu rodzinnego powtarza się ten sam smutny scenariusz, pełen

gwałtowności i niekończących się wzajemnych żalów. Dotyczy to







ludzi ze wszelkich kręgów i środowisk, stając się, jak sądzę, z wolna

ikoną naszych czasów.

Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy jest niewątpliwie to, że coraz

gorzej jesteśmy przygotowani do świadomego pełnienia ról

partnerskich. W coraz mniejszym stopniu rozumiemy swoje

wzajemne potrzeby, które przecież ulegają zmianie wobec

zmieniających się realiów społeczno-ekonomicznych.

Bezradność ta sprzyja uruchamianiu niedojrzałych, eskapistycznych

postaw w sytuacji kryzysu związku i sprawia, że problemy, które

powinny nas prowokować do szukania odważnych i twórczych

kompromisów, prowadzą do obarczania się nawzajem winą

i w efekcie do rozstania.

Ten scenariusz rozstania nabiera szczególnie dramatycznego

przebiegu, gdy do czynienia mamy z dziećmi pochodzącymi

z rozpadającego się związku. To one właśnie często noszą na sobie

cały ciężar rozstania rodziców.

Dorośli najczęściej wręcz machinalnie wciągają dzieci w rozgrywkę

między sobą, nie bacząc na to, jak w konsekwencji odciśnie się to na

ich psychice. Typowej dla „rozwodu po polsku” walce o dziecko

sprzyjają nieprecyzyjne zapisy prawne, które regulują formę

orzekania o opiece nad dzieckiem po rozstaniu ich rodziców

i przyjęta przez sędziów rodzinnych tak zwana linia orzecznicza, czyli

sposób interpretowania przepisów w tym zakresie.

Tak jedno, czyli prawodawstwo, jak i drugie, czyli linia orzecznicza,

jest wynikiem powszechnie obowiązującego w naszym kraju

stereotypu, zgodnie z którym a priori przyjmuje się, że matka jest






rodzicem lepiej predysponowanym do sprawowania bezpośredniej

opieki nad dzieckiem, niezależnie od postaw wychowawczych, jakie

prezentują oboje rodzice. Jest to założenie niezgodne z badaniami

naukowymi prowadzonymi na ten temat w wielu krajach (również

w Polsce), które jednoznacznie wskazują na potrzebę częstego

i stabilnego kontaktu dziecka z obojgiem rodziców nawet po ustaniu

ich związku.

Nieszczęsny stereotyp kulturowy, o którym piszę, jest archaicznym

dziedzictwem po czasach, kiedy obowiązywał sztywny podział ról

rodzicielskich, na ojca zajętego wyłącznie pracą zawodową, który

odpowiedzialny jest za dostarczenie rodzinie środków materialnych

i matkę, w pełni odpowiedzialną za opiekę nad dziećmi

i prowadzenie domu. W tych czasach nie do pomyślenia było, aby

ojciec uczestniczył w porodzie, zmieniał pieluchy nowonarodzonemu

potomkowi, czy karmił go na zmianę z matką. Równouprawnienie

we wszystkich dziedzinach życia społecznego stało się faktem

w cywilizowanych krajach nie omijając Polski. Kobiety równie często

poświęcają się obecnie karierze zawodowej, jak mężczyźni, nierzadko

lepiej sobie przy tym radząc na rynku pracy.

Proces transformacji kulturowej w zakresie równouprawnienia

kobiet i mężczyzn znalazł swe odbicie regulacjach prawnych

dotyczących spraw rodzinnych w większości krajów zachodnich

i USA. Polska, jednak wciąż tkwi pod tym względem „w ogonie

cywilizowanego świata”.

W krajach, w których w prawodawstwie i praktyce sądowej preferuje

się tak zwaną opiekę wspólną nad małoletnimi dziećmi po rozwodzie

rodziców, odnotowuje się wiele pozytywnych skutków społecznych

i ekonomicznych takich rozwiązań. Przede wszystkim są to tendencje






do zmniejszania się liczby rozwodów oraz do mniejszego nasilenia

konfliktu pomiędzy małżonkami podczas procesu, jak i po ustaniu

małżeństwa. Możliwość równego kontaktu z obojgiem rodziców po

rozwodzie z reguły oznacza dla dziecka możliwość stabilnego

rozwoju psychofizycznego, a także nie pogorszenie się jego sytuacji

materialnej.

Innym elementem wpływającym na zmniejszenie poziom konfliktu

u rozstających się rodziców są popularne w innych krajach mediacje

rodzinne, które wciąż nie mogą znaleźć sobie należnego miejsca

w polskim prawodawstwie. Jak wskazują doświadczenia innych

krajów, to właśnie pozasądowe formy rozstrzygania warunków

rozstania, w tym opieki nad dziećmi, okazują się najtrwalsze

i najbardziej satysfakcjonujące dla obu stron.

Mediacjom chciałbym poświęcić więcej miejsca w tej publikacji,

teraz tylko pragnę zwrócić uwagę na całą absurdalność sytuacji,

z którą mamy do czynienia w naszym kraju, gdzie z jednej strony

mamy sądy przeładowane sprawami, co sprawia, że miesiącami,

a czasami nawet latami trzeba czekać na ogłoszenie wyroku,

a z drugiej strony mamy do czynienia z oporem wszystkich

środowisk związanych z sądownictwem przed korzystaniem z tej

pozasądowej formy rozwiązywania konfliktów, jaką jest mediacja

rodzinna.

Zmiany świadomości społecznej i idące w ślad za tym zmiany

w ustawodawstwie, które zaszły w ostatnich dwóch dziesięcioleciach

w krajach rozwiniętych w zakresie wyrównywania szans mężczyzn

w różnych aspektach życia rodzinnego, głównie zaś w przyznawaniu

opieki nad dziećmi po ustaniu małżeństwa, są dużej mierze

wynikiem lobbingu organizacji reprezentujących interesy mężczyzn.






W Polsce również istnieją tego rodzaju organizacje. W 1986 powstało

Stowarzyszenie Obrony Praw Ojca, które od tego czasu koncentruje

się na prowadzeniu kampanii społecznej na rzecz zwiększania roli

ojca w wychowaniu dziecka po rozwodzie. W 2002 roku powstało

również Stowarzyszenie na rzecz Równouprawnienia i Poszanowania

Prawa, które skupia się głównie właśnie na intensywnym lobbingu

na rzecz zmian ustawodawczych. To ostatnie Stowarzyszenie podjęło

się miedzy innymi konsultowania projektu ustawy o równym statusie

kobiet i mężczyzn, który w grudniu 2002 przyjął Senat RP. Realnym

osiągnięciem Stowarzyszenia na rzecz Równouprawnienia jest

przyjęcie przez Senat poprawki do projektu ustawy zakazującej

dyskryminacji ze względu na płeć przy przyznawaniu opieki na

dzieckiem po ustaniu związku. Ustawę Sejm ostatecznie odrzucił, ale

wysoce prawdopodobne jest, że projekt ten za jakiś czas wróci, i to

wróci właśnie w kształcie, na jaki wpływ miało nasze Stowarzyszenie.

Osiągnięcie to rodzi nadzieję na zmianę dyskryminacyjnej praktyki

sądów rodzinnych w tego rodzaju sprawach.

Obecnie koncentrujemy się na problemie o wiele węższym,

a mianowicie na projekcie zmian ustawodawczych w celu

usprawnienia egzekucji sposobu kontaktów z dzieckiem orzeczonych

praworządnym wyrokiem sądu. W obecnej bowiem sytuacji nawet

najkorzystniejsze dla ojców orzeczenia sądów niewiele są warte, gdy

nie istnieją skuteczne instrumenty ich egzekwowania. System

prawny, który nie dysponuje sankcjami karnymi, które skłaniałyby

do jego przestrzegania nawet najbardziej wobec niego oporne

jednostki nie jest wiele wart. To jasne przecież, że chętnie korzysta

się z wszelkiego rodzaju uprawnień, do obowiązków zaś niekiedy

trzeba (dla osiągnięcia dobra wspólnego) przymuszać. Wszystko

jednak wskazuje na to, że w Polsce mamy do czynienia właśnie

z takim kulawym system, który nie spełnia swojej zasadniczej






funkcji, normowania zasady życia społecznego w duchu równości

wszystkich obywateli wobec prawa. Więcej na ten temat wspominam

w rozdziale pierwszym, dotyczącym dyskryminacji mężczyzn

w polskich sądach.

Obie organizacje, o których powyżej wspomniałem zostały

utworzone przez mężczyzn, którzy doświadczyli rozpadu małżeństwa

z jego wszystkim negatywnymi konsekwencjami, w tym głównie

oddalenia od swoich dzieci.

Nie było moim zamiarem w tej publikacji tworzyć katastroficznej

wizji małżeństwa, które w obliczu kryzysu skazane jest na tak zwany

„rozwód po polsku”, dlatego muszę podkreślić, że pomimo

niesprzyjających rozwiązań prawnych funkcjonujących w naszym

kraju w zakresie prawa rodzinnego, są małżeństwa, które uniknęły

zagrożeń czekających na nich na sali sądowej i potrafiły

w odpowiedzialny sposób przeprowadzić wszystkie formalności

związane z rozstaniem. Celem, jaki mi przyświecał przy pisaniu tego

materiału jest to, aby i inne pary nie musiały doświadczać

wyniszczającego obie strony konfliktu, który często odciska się na

świadomości tak silnym piętnem, że praktycznie uniemożliwia

w przyszłości jakiekolwiek kontakty. Kontakty te są przecież, czy tego

chcemy, czy nie – konieczne, jeśli mamy wspólne dzieci, a więc

chociażby dla ich dobra nie warto jest palić za sobą mostów. Dla

prawidłowego rozwoju psychofizycznego naszych pociech potrzebny

jest kontakt z obojgiem rodziców, nawet gdy nie mieszkają już

razem. Aby to było możliwe musi jednak istnieć zgodna wola obu

stron i przyjęcie odpowiednio dojrzałej postawy wobec konfliktu, czy

decyzji o ostatecznym rozstaniu. W dalszej części „Poradnika” będę

właśnie chciał zasugerować oparte na moim doświadczeniu

zawodowym sugestie, jak zminimalizować negatywne skutki






konfliktu rodzinnego tak, by ocalić to co jeszcze da się ocalić dla

dobra obojga partnerów i ich wspólnych dzieci.

Jeśli chodzi o konstrukcję poradnika, to każdy jego rozdział

poświęcony konkretnemu problemowi prawnemu składa się z trzech

elementów – części opisowej, która nakreśla szerszy kontekst

społeczny problemu, podstaw prawnych, które obowiązują w danej

sytuacji i porad praktycznych, czyli sugestii co do strategii, jaką

należy przyjąć, aby doprowadzić do pożądanych rozwiązań.

Na końcu zawarte są adresy organizacji i instytucji, które mogą

pomóc w osiągnięciu właśnie takich satysfakcjonujących obie strony

rozwiązań, oraz słownik wyrażeń prawnych, których znajomość

pomaga w zrozumieniu tego, co dzieje się na sali sądowej.

Mam nadzieję, że lektura tego materiału pomoże Wam

w odpowiedzialnym i dojrzałym pokonaniu wszystkich trudności,

jakie wiążą się z konfliktem rodzinnym, nawet jeśli miałby się on

zakończyć ostatecznym rozstaniem.






“Spisek jajników”? “Spisek jajników”? Jakie są prawdziwe przyczyny dyskryminacji ojców w Polsce?

Rozdział ten chciałbym zacząć w tonie umiarkowanego optymizmu.

Tak jest, trzeba przyznać, że sytuacja w Polsce się zmienia. Dziś

mężczyzna, który stara się o uzyskanie jak najpełniejszego kontaktu

ze swoim dzieckiem po rozwodzie z jego matką, nie jest już

postrzegany jak groźny oszołom. A przynajmniej nie zawsze jest tak

postrzegany. A nawet jeżeli jest tak właśnie postrzegany to nie daje

mu się tego już tak jawnie odczuć, jak jeszcze parę lat temu. Zdaje

się, że obecnie niewielu sędziów tak, jak kilka lat temu w mojej

sprawie sędzia C., byłoby skłonnych protekcjonalnym tonem

w obecności świadków i ławników oznajmić podsądnemu (czyli

mnie):

- Panie słyszał pan, żeby w Polsce ojciec z matką wygrał?

Sędziowie dziś nie czują się już tak bezkarni, choć nadal są

praktycznie wyłączeni spod odpowiedzialności za dowolność

w interpretowaniu prawa.

Etyka zawodowa (na straży której wyłącznie stoi reprezentująca

interesy ich grupy korporacja) nie jest w stanie unormować

postępowania sędziów w wielu sytuacjach, w których prawo zezwala

na pewnego rodzaju orzeczenia, natomiast zdrowy rozsądek,

poczucie sprawiedliwości i elementarna uczciwość oraz znajomość

realiów społecznych wskazywałyby na to, żeby dokonać zupełnie






innych rozstrzygnięć. Żeby nie być gołosłownym, jaki sens ma

przyznawanie ojcu prawa do kontaktu z dzieckiem przykładowo dwa

razy w miesiącu (a więc rzadko), kiedy okoliczności sprawy wskazują

na to, że matka ewidentnie utrudniać będzie te kontakty albo wręcz

uniemożliwiać? Czy nie byłoby rozsądne, aby w tej sytuacji ustalić

w miarę częste kontakty ojca z dzieckiem, aby w ogóle one mogły

dojść do skutku? Ustalenie tak rzadkich kontaktów w tym wypadku

jest niejawną formą przyzwolenia na ostateczne pozbawianie ojca

prawa do kontaktu z dzieckiem, a przede wszystkim oczywiście

pozbawienie dziecka jego niezbywalnego prawa do kontaktu z ojcem.

Tego rodzaju orzeczenie, choć zgodne z prawem i tak zwaną linią

orzeczniczą jest więc czystą fikcją, która normuje tylko patologię,

która przez to właśnie zamienia się w obowiązującą normę. Oto

najgroźniejszy z punktu widzenia społecznego aspekt całej sprawy,

sędziowie stojący nominalnie na straży praworządności ferują

wyroki, które są niejawną formą przyzwolenia na łamanie prawa

i patologię, która się z tego w dalszej konsekwencji rodzi. A wszystko

to w dodatku dokonuje się pod hasłem ochrony dobra dziecka, które

przecież najwięcej na tej „ochronie” traci.

Czy to czyste szaleństwo, czy też kryje się w tych działaniach jakaś

ukryta logika? Jak nietrudno zgadnąć, zjawisko to nie jest wynikiem

zbiorowej psychozy całego środowiska sędziowskiego, a za tendencją

do wydawania orzeczeń, które jedynie w fikcyjny sposób stają

w obronie prawa do wzajemnych kontaktów dziecka i ojca stoi jeden

podstawowy argument. I tu dochodzimy do sedna sprawy – nawet

przyjęcie przez sąd najkorzystniejszych rozwiązań z punktu widzenia

kontaktu dziecka z ojcem w sprawach o opiekę, nie byłoby w stanie

tych kontaktów zagwarantować. Bowiem ani sąd, ani żaden inny

organ, czy instytucja w Polsce nie jest w stanie wyegzekwować

orzeczeń o sposobie kontaktu ojca z dzieckiem. Ojciec jest w tej






sytuacji w stanie liczyć tylko na dobrą wolę matki dziecka. Nie

istnieją żadne sankcje, które skłaniałby matki, które stają się

najczęściej dysponentkami kontaktów dziecka z ojcem po rozwodzie,

do przestrzegania orzeczeń sądu ustalających ich wzajemne

kontakty. Jedyną formą nacisku na osoby, które uchylają się od

respektowania tego rodzaju orzeczeń jest możliwość ukarania ich

grzywną. Najczęściej jednak osoby uchylające się od respektowania

orzeczeń w sprawach o kontakty nie wykazują też szczególnego

entuzjazmu do poddawania się karze, jaką jest grzywna. Bez trudu

odwlekają egzekucje tej płatności na wiele miesięcy. W efekcie więc

uniemożliwiania kontaktu dziecka z ojcem i łamania tym samym

orzeczeń sądu matka płaci po wielu miesiącach 150 zł albo nieco

więcej, co przecież nie jest wystarczająco uciążliwą karą, by

w przyszłości miała podobnych wykroczeń unikać. Temu

procederowi zaś towarzyszy przyzwolenie społeczne, bo jeśli prawo

niewystarczająco piętnuje sprawcę tego rodzaju występków, to

i w opinii ludzkiej nie są one czymś groźnym. Słabe prawo

demoralizuje więc ludzi i pętla się zamyka. Utrwala się stereotyp, że

dziecko bez względu na okoliczności po rozwodzie „należy się

matce”. Stereotyp ten, utrwalany tylko przez niekorzystne dla ojców

orzeczenia sądów, a następnie niemożność egzekucji kontaktów

z dzieckiem zawartych w tych niekorzystnych wyrokach staje się

wtórnym (społecznym) czynnikiem wpływającym na dyskryminację

ojców.

Ten zaklęty krąg niemożności można przerwać tylko w jeden sposób

– poprzez usprawnienie egzekucji praw do kontaktu z dzieckiem,

które gwarantowane są w orzeczeniach sądowych. Prawodawstwo

wielu krajów przewiduje daleko idące sankcje karne za utrudnianie

kontaktu z dzieckiem rodzicowi, któremu sąd przyznał do tego

prawa. Do najłagodniejszych z nich należy ograniczenie prawa do






opieki nad dzieckiem, do najsurowszych zaś kara więzienia. Dopóki

w Polsce nie doczekamy się podobnych rozwiązań, dopóty będziemy

mieli do czynienia z faktyczną dyskryminacją ojców w sprawowaniu

przez nich opieki nad dziećmi po rozpadzie ich związku

partnerskiego czy małżeństwa, z którego dzieci pochodzą.

Powszechnie znanym faktem jest, że w ogromnej większości

sędziowie orzekający w sprawach rodzinnych to kobiety. Mamy więc

do czynienia z feminizacją tego środowiska w Polsce. Bezpośrednimi

czynnikami odpowiedzialnymi za ten stan rzeczy jest stosunkowo

niski prestiż społeczny, jakim w środowisku sędziowskim cieszy się

ta specjalizacja, oraz brak motywacji finansowych dla rozwoju

kariery zawodowej w tym kierunku.

Kobiety sędziowie są więc „spychane” niejako do prowadzenia spraw

rodzinnych, które mają z reguły bardzo złożony charakter i często

dramatyczny przebieg. Opisywany stan rzeczy jest często

postrzegany w opinii publicznej, a także w świetle badań naukowych,

jako niepokojący. Wiele osób uważa, że płeć sędziego może

warunkować preferencje dla jednej ze stron w sposobie orzekania

w sprawach rodzinnych. Mężczyźni, którzy zwracają się o pomoc

prawną do Serwisu www.wstroneojca.ngo.pl często wyrażają opinię,

że na niekorzystne dla nich rozwiązanie w toczącej się w sądzie

sprawie miało wpływ to, że sędzią była kobieta. Zdaniem osób

krytykujących ten stan rzeczy identyfikacja z własną płcią utrudnia

obiektywizm i sprawia, że w sprawach rodzinnych trudno jest mówić

o pełnej niezawisłości orzeczeń sądu. Pomimo kontrowersji, jakie

budzi feminizacja polskich sądów rodzinnych, trzeba zauważyć tego

problemu nie da się w prosty sposób ominąć. Nawet jeśli doszłoby

w przyszłości odwrócenia tej tendencji i to właśnie mężczyźni, jako

sędziowie stanowiliby większość w tym środowisku, mielibyśmy







prawdopodobnie do czynienia z podobnym zarzutami, tym razem

jednak ze strony kobiet niezadowolonych z wyroków, które zapadły

w ich sprawach. Jest oczywiste, że kwestii płci sędziego i pewnych

uwarunkowań z tym związanych nie da się wyeliminować z procesu

sądowego. Pozytywną tendencją byłoby jednak dążenie do

stopniowego wyrównywania składów sędziowskich orzekających

w sprawach rodzinnych, aby zwiększyć w nich udział mężczyzna,

zarówno jako sędziów, jak i ławników.

Miałoby to przede wszystkim pozytywne znaczenie psychologiczne

dla uczestników procesu. Obecność na sali sądowej innych mężczyzn

wpłynęłaby na zwiększenie poczucia bezpieczeństwa u podsądnego,

co miałoby istotne znaczenie dla przebiegu sprawy.

Na podstawie swoich doświadczeń zawodowych muszę odrzucić tezę,

że płeć sędziego determinuje sposób orzekania w sprawach

rodzinnych. Zetknąłem się bowiem ze sprawami prowadzonymi

przez sędziów mężczyzn w których zapadały orzeczenia wysoce

niekorzystne dla podsądnego. Wiele razy również miałem do

czynienia ze sprawami, w których kobiety - sędziowie wydawały

wyroki i postanowienia, które były satysfakcjonujące dla mężczyzny

stającego przed sądem. Mogę tu oprzeć się również na swoim

osobistym przykładzie. Na kilka spraw, które toczyły się w sądzie,

a dotyczyły opieki nad moim synem, tylko te, w których orzekały

kobiety zakończyły się dla mnie korzystnie.

Dlatego jeszcze raz podkreślam, że płeć sędziego i całego składu

orzekającego moim zdaniem nie jest powodem bezpośredniej

dyskryminacji żadnej ze stron procesu. Natomiast może mieć wpływ

na przebieg samego procesu.






Mężczyzna, który staje po raz pierwszy przed sądem doznaje z reguły

szoku, że oto otaczają go nagle same kobiety, które mają za chwile

zadecydować o jego sprawach rodzinnych. Sytuacja ta powoduje

często silny dyskomfort psychiczny, co może czasami powodować

poczucie zagrożenia i w efekcie nieadekwatne do sytuacji zachowania

agresywne. W mężczyźnie, który najczęściej nie rozumie procedur

sądowych często narasta wtedy poczucie osaczenia i bezradności, co

może mieć negatywny wpływ na przebieg sprawy.

Z mojej praktyki wynika, że czynnikiem, który ma wpływ na

dyskryminacyjną praktykę sądów wobec mężczyzn w toczących się

sprawach rodzinnych są niskie kwalifikacje zawodowe sędziów bez

względu na ich płeć. Dotyczy to przede wszystkim spraw, które toczą

się w sądach rejonowych w mniejszych miejscowościach, gdzie

sędziowie na co dzień orzekający we wszelkiego rodzaju sprawach

cywilnych, czasami wyznaczani są do prowadzenia spraw

rodzinnych. Nie są oni najczęściej zainteresowani tą problematyka,

nie śledzą więc literatury, która dotyczy tego przedmiotu i rozwiązań

przyjętych w tym zakresie w innych krajach. Trudno jest spodziewać

się w tych wypadkach, aby taki „małomiasteczkowy” sędzia skierował

sprawę do mediacji lub wspomniał o możliwości podpisania ugody

sądowej, która mogłaby być kompromisem pomiędzy obojgiem ze

stron. W rozstrzygnięciach, które zapadają z ich udziałem zaznacza

się często niedbałość w rozpatrywaniu wszystkich aspektów sprawy

i tak zwane pójście na łatwiznę, to znaczy stereotypowe orzekanie

niezależnie od specyfiki konkretnej sytuacji rodzinnej.

Na fakt niskich kwalifikacji sędziów rodzinnych zwrócił uwagę

Rzecznik Praw Obywatelskich w swoim wystąpieniu skierowanym do

Ministerstwa Sprawiedliwości z 13.06.2001, gdzie sugeruje potrzebę

podnoszenia swoich kwalifikacji przez sędziów rodzinnych na






studiach podyplomowych na kierunkach pedagogiczno –

psychologicznych. Rzecznik w swym wystąpieniu pisze:

„W sprawach, którymi zajmują się sędziowie rodzinni potrzebna jest

nie tylko znajomość wielu dziedzin prawa, ale też głęboka wiedza

w zakresie psychologii ogólnej i rozwojowej, pedagogiki, patologii

społecznej, dobra orientacja w zakresie organizacji i zasad

funkcjonowania instytucji i placówek wypełniających funkcje

publiczne z zakresu wychowania, opieki i resocjalizacji, zdrowia

i pomocy społecznej.”

Zjawiskiem, które należy pozytywnie ocenić ze względu na ten stan

rzeczy, jest to, że sprawy rozwodowe toczą się w sądach okręgowych,

gdzie sędziowie są z reguły bardziej kompetentni i lepiej

przygotowani do pełnienia swojej roli. Negatywną konsekwencją,

która się z tym wiąże, jest to, że na rozstrzygnięcie trzeba czekać

dłużej niżby to miało miejsce w sądzie rejonowym, jednak mamy

przy tym większe gwarancje, że nasza sprawa zostanie rozpatrzona

z należną dbałością.

Moje spostrzeżenia wskazują również na to, że wiek sędziego często

ma wpływ na sposób orzekania w sprawach rodzinnych. Wydaje się,

że młodsi sędziowie rzadziej poddają się stereotypowemu podejściu

do rozstrzygania w tych sprawach. Z całą pewnością ma na to wpływ

ich przynależne wiekowi idealistyczne podejście do wykonywanego

zawodu oraz mniejsze obciążenie często smutnym doświadczeniem

zawodowym. Aby oddać sprawiedliwość tym sędziom, którzy ulegają

presji swojego środowiska i ferują niekorzystne dla mężczyzn wyroki

w sprawach rodzinnych, trzeba zaznaczyć, że w swojej praktyce maja

często do czynienia z wieloma sprawami, w których wyraźnie

zaznacza się patologiczna postawa mężczyzny, jako męża i ojca. Są to






sprawy dotyczące na przykład przemocy domowej czy alkoholizmu.

Sam będąc w ostatnio w sądzie rejonowym w mniejszej miejscowości

z niepokojem zauważyłem, że na dziesięć spraw rodzinnych

czekających na rozpatrzenie tego dnia, dziewięć dotyczyło

przymusowego skierowania na leczenie odwykowe.

Jednak to nie sama osoba sędziego, jego wiek, kwalifikacje

zawodowe, czy płeć mają najistotniejszy wpływ na sposób orzekania

w sprawach rodzinnych, który niejako dyskryminuje mężczyzn

z założenia. Decydujący wpływ na ten stan rzeczy ma utrwalony

w polskich sądach przez dziesięciolecia stereotyp, który każe

identyfikować dobro dziecka z interesem matki. Założenie, że

ochrona interesów matki w procesie jest najlepszą gwarancją na

zapewnienie dziecku po rozwodzie odpowiedniej sytuacji

wychowawczej bardzo często skutkuje w sposób odwrotny do

zamierzonego. Ma to przede wszystkim miejsce w sprawach

dotyczących ustalenia opieki nad małoletnim dzieckiem po

rozwodzie. Ogólnie znanym faktem, potwierdzonym przez badania

naukowe jest to, że matki mają tendencje do „zawłaszczania” dzieci

i ograniczania ich kontaktów z ojcami w sytuacji kryzysu związku. Po

ustaniu małżeństwa i ustaleniu przez sąd miejsca zamieszkania

dziecka przy matce sytuacja przybiera z reguły jeszcze bardziej

dramatyczną formę. Matki stają się w tej sytuacji niejako wyłącznymi

dysponentkami kontaktów dziecka z ojcem. Często przy tym

umożliwienie tych kontaktów staje się elementem manipulacji ze

strony kobiet, które chcą wymóc na ojcach określone zachowania.

Mężczyźni, którzy zwracali się do nas o poradę prawną bardzo często

pisali, że gdy dochodziło między nimi a byłymi małżonkami do

sytuacji konfliktowej słyszeli z ich ust, że jeśli nie postąpią

w określony sposób, to nie zobaczą nigdy więcej dziecka.






Trzeba więc jasno powiedzieć, że przyjęty w polskich sądach sposób

orzekania chroniący przede wszystkim interes matki, nie leży

w istocie we właściwie rozumianym interesie dziecka, bowiem

naraża je na ograniczenie kontaktów z ojcem i często wręcz utratę

z nim więzi emocjonalnej. Sytuacja ta ma charakter paradoksalny,

bowiem jednym z najistotniejszych elementów definicji dobra

dziecka, która jest przyjęta w polskim systemie prawnym jest jego

prawo do nieskrępowanych kontaktów z obojgiem rodziców.

Sytuacje te można i należy zmienić, przy czym nie wymaga to wcale

wielkich zabiegów ustawodawczych. Nowelizacja prawa rodzinnego,

czy innych aktów prawnych nie musiałaby przy tym wcale iść

w stronę wyraźnej ochrony praw ojca i zakazu dyskryminacji ze

względu na płeć. Jestem przekonany, że takie rozwiązanie miałoby

charakter doraźny i ze zmianą koniunktury politycznej chorągiewka

mogłaby by się odwrócić, a ustawodawca (z nowego rozdania)

dążyłby do odwrócenia nowo przyjętych nowelizacji.

Równouprawnienie jest w Polsce na tyle newralgicznym tematem, że

jeszcze przez wiele lat nie będzie warto na tym fundamencie

budować żadnych normatywnych konstrukcji. Jako prezes

Stowarzyszenia na rzecz Równouprawnienia i Poszanowania Prawa

sam o tym się przekonałem, kiedy projekt ustawy o równym statusie

kobiet i mężczyzn upadł w Sejmie. Od początku krytycznie

nastawiony byłem do większości proponowanych w tej ustawie

rozwiązań, czemu dałem wyraz w swoim stanowisku przesłanym na

ręce przewodniczącego Komisji Praworządności w Senacie.

Projektodawca ustawy (Parlamentarna Grupa Kobiet) wycofał się

z ewidentnie feministycznych propozycji i zaakceptował naszą

sugestię zapisu o zakazie dyskryminacji ze względu na płeć rodziców

ubiegających się o sprawowanie bezpośredniej opieki na małoletnimi

dziećmi po rozwodzie czy rozpadzie związku partnerskiego. Ta






ustawa jednak, mimo wszystkich zmian ciągle jeszcze „pachniała”

szowinistycznym feminizmem i dlatego jej los został w Sejmie

przesądzony. Ten trop okazał się więc na tym konkretnym etapie

rozwoju demokracji w Polsce błędnym tropem.

Dlatego dziś, jako Stowarzyszenie stawiamy sobie inny cel, o wiele

bliższy, o wiele bardziej realny. Występując o usprawnienie egzekucji

kontaktów rodziców z dziećmi, które określone zostały w orzeczeniu

sądu, wpisujemy się jednocześnie w najbardziej palącą potrzebę

polskiego wymiaru sprawiedliwości, a więc potrzebę usprawnienia

egzekucji wszelkich orzeczeń sądu, tak aby prawo stało się

PRAWEM, a nie książką życzeń i zażaleń. Ta droga prowadzi w

efekcie do tego samego celu, co zapisy, które wprost zakazują

dyskryminacji odnosząc się kontaktu rodziców z dzieckiem, a nie ma

przy tym szowinistycznego zabarwienia, które całej sprawie nie jest

wcale potrzebne.

Wszystko co moim zdaniem na tym etapie należałoby zrobić, to, jak

pisałem wcześniej, usprawnienie egzekucji prawa do kontaktów

z dzieckiem ustalonych w orzeczeniach sądu. Byłby to kamyczek,

który jak sądzę poruszyłby lawinę, bo przykładne ukaranie rodzica,

który nie dopuszcza do kontaktów dziecka z drugim rodzicem,

(wbrew orzeczeniom sądu), spowodowałoby ograniczenie jego

własnych praw do kontaktu z dzieckiem. W ten oto sposób, nie

dotykając w ogóle problemu płci kobiety (którym głównie przypada

sprawowanie bezpośredniej pieczy nad dzieckiem po rozwodzie) nie

mogłyby już ani bezkarnie oddzielać dzieci od ojców, ani

szantażować ich w sprawach majątkowych, czy tych dotyczących

alimentów, szermując dobrze wszystkim znana groźbą – „Już

dziecka więcej nie zobaczysz!”






Nawet prawo, które w Polsce obowiązuje również do pewnego

stopnia pozwala na zmianę dyskryminującego sposobu orzekania

w sprawach rodzinnych. Konieczne jest jedynie dostrzeżenie przez

sędziów sądów rodzinnych wszystkich negatywnych skutków

społecznych, jakie niesie przyjęta przez nich linia orzecznicza

w zakresie przyznawania opieki nad małoletnimi dziećmi po

rozwodzie, a co za tym idzie alimentów i stosunków majątkowych

byłych małżonków po rozwodzie. Myślę tu głownie o wszystkich

negatywnych skutkach, jakie na psychikę dziecka wywiera

oddzielenie od ojca. Najkrócej mówiąc sprowadza się ona do

słabszych możliwości socjalizacyjnych dziecka i zwiększonej

podatności na wszelkiego rodzaju patologie.

A oto, co na temat równości, zakazu dyskryminacji i prawa dziecka

do nieskrępowanego kontaktu z obojgiem rodziców mówi

Konstytucja Europejska, która zgodnie z art.I-6 ma przecież

pierwszeństwo przed prawem Państw Członkowskich.

TYTUŁ III RÓWNOŚĆ

Artykuł II-80 Równość wobec prawa

Wszyscy są równi wobec prawa.

Artykuł II-81 Niedyskryminacja

1. Zakazana jest wszelka dyskryminacja w szczególności ze względu

na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne,

cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, opinie polityczne

lub wszelkie inne opinie, przynależność do mniejszości






narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub

orientację seksualną.

Artykuł II-83 Równość kobiet i mężczyzn

Należy zapewnić równość kobiet i mężczyzn we wszystkich

dziedzinach, w tym w zakresie zatrudnienia, pracy i wynagrodzenia.

Zasada równości nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub

przyjmowaniu środków zapewniających specyficzne korzyści dla

osób płci niedostatecznie reprezentowanej.

Artykuł II-84 Prawa dziecka

1. Dzieci mają prawo do ochrony i opieki, jaka jest konieczna dla ich

dobra. Mogą one swobodnie wyrażać swoje poglądy. Poglądy te są

brane pod uwagę w sprawach, które ich dotyczą, stosownie do ich

wieku i stopnia dojrzałości.

2. We wszystkich działaniach dotyczących dzieci, zarówno

podejmowanych przez władze publiczne, jak i instytucje

prywatne, należy przede wszystkim uwzględnić najlepszy interes

dziecka.

3. Każde dziecko ma prawo do utrzymywania stałego, osobistego

związku i bezpośredniego kontaktu z obojgiem rodziców, chyba że

jest to sprzeczne z jego interesami.

Konstytucja RP gwarantuje zaś równość mężczyzn i kobiet wobec

prawa w art. 33 w następujący sposób:






Art. 33.

1. Kobieta i mężczyzna w Rzeczypospolitej Polskiej mają równe

prawa w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym

i gospodarczym.

Zbiór Zasad Postępowania Sędziów

Zasady ogólne postępowania sędziów.

1. Sędzia przestrzega najwyższych standardów moralnych w służbie

i poza służbą.

2. Sędziemu nie wolno dopuścić, aby ktokolwiek z jakiejkolwiek

przyczyny bezpośrednio lub pośrednio wywarł wpływ na jego

postępowanie lub osąd. W szczególności sędziemu nie wolno

dopuścić, aby wpływ na jego postępowanie lub osąd wywierały

związki rodzinne, towarzyskie, przekonania polityczne, religijne

bądź światopoglądowe. Sędzia nie ulega naciskom opinii

publicznej ani obawie przed krytyką.

3. Sędziemu nie wolno wykorzystywać statusu sędziego lub prestiżu

urzędu w celu wspierania interesu własnego lub innych osób.

W szczególności sędzia nie nadużywa posiadanego immunitetu.

4. Sędzia, który dopuścił się złamania zasad zawartych w niniejszym

zbiorze, ma obowiązek podjąć działania zmierzające do usunięcia

skutków takiego naruszenia.

5. Sędzia wymaga od innych sędziów nienagannego zachowania

i kierowania się zasadami zawartymi w niniejszym zbiorze,

a w razie uchybień zachowanie takie swoją postawą piętnuje oraz






może zwrócić na nie uwagę organów sądu, samorządu

sędziowskiego lub władz Stowarzyszenia.

Zasady pełnienia służby.

1. We wszystkich przydzielonych sprawach sędzia ma obowiązek

podejmować czynności bez zbędnej zwłoki, bez narażania stron

i Skarbu Państwa na niepotrzebne koszty.

2. Sędzia wykonuje swoje czynności bezstronnie.

3. Sędzia wyjaśniając stronom kwestie proceduralne i podając

motywy orzeczenia czyni to w sposób jasny i zrozumiały.

4. Sędzia powinien zachowywać się kulturalnie wobec wszystkich

osób, z którymi ma do czynienia w trakcie wykonywania

czynności, a także wymagać podobnego postępowania oraz

zachowania porządku i dobrych obyczajów od pracowników sądu

i wszystkich osób biorących udział w postępowaniu.

5. Sędzia odpowiednio reaguje w przypadku okazywania przez osoby

uczestniczące w postępowaniu nastawienia lub uprzedzenia ze

względu na rasę, płeć, wyznanie, narodowość,

niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną lub status

społeczny i majątkowy czy jakiekolwiek inne przyczyny.

6. Sędzia nie może stwarzać swoim zachowaniem choćby pozorów

wrażenia, że kontakty utrzymywane z którymkolwiek

z uczestników postępowania mogą mieć wpływ na jego

bezstronność.

7. Sędziemu nie wolno wyrażać publicznie opinii na temat toczącego

się lub mającego się toczyć postępowania. Sędzia powinien

wymagać podobnego zachowania od pracowników sądu.






8. Sędziemu nie wolno ujawniać ani używać w jakimkolwiek celu nie

związanym z obowiązkami sędziowskimi informacji nie

udostępnianych powszechnie, uzyskanych przez niego jako

sędziego.

9. Sędzia wykonuje swoje obowiązki w zakresie administracji

i w organach samorządu sędziowskiego sumiennie, mając na

uwadze dobro wymiaru sprawiedliwości i autorytet urzędu

sędziego.

10.Sędzia wymaga od pracowników sądu oraz innych osób

podlegających jego kierownictwu i kontroli punktualności

i sumienności oraz kulturalnego i uprzejmego zachowania.

11. Sędzia ma obowiązek doskonalenia umiejętności zawodowych.

12.Sędzia ma obowiązek złożyć wniosek o wyłączenie od rozpoznania

sprawy wtedy i tylko wtedy, gdy istnieją do tego uzasadnione

podstawy. Niedopuszczalne jest nadużywanie instytucji

wyłączenia sędziego.

Zasady zachowania sędziego poza służbą.

1. Sędzia zawsze powinien kierować się zasadami uczciwości,

honoru i szacunku dla innych oraz przestrzegać dobrych

obyczajów i uznanych zasad współżycia społecznego.

2. Sędzia nie może swoim zachowaniem wspierać dyskryminacji

z jakichkolwiek przyczyn.

3. Sędzia powinien unikać kontaktów osobistych i związków

ekonomicznych z osobami, organizacjami lub grupami

nieformalnymi, jeżeli kontakty te mogłyby wzbudzać wątpliwości

co do bezstronnego wykonywania obowiązków, bądź podważać

prestiż i zaufanie do urzędu sędziowskiego.






4. Sędziemu nie wolno zajmować się działalnością finansową lub

gospodarczą, która może być odebrana jako wykorzystywanie

pozycji sędziego.

5. Sędziemu nie wolno przyjmować prezentów ani jakichkolwiek

innych korzyści, mogących wywołać odczucie, że stanowią próbę

wpływu na jego osobę. Sędzia powinien dbać również o to, aby

członkowie jego najbliższej rodziny nie przyjmowali takich

korzyści.

6. Sędzia korzystając z ofert kierowanych wyłącznie do sędziów

winien rozważyć, czy nie są one próbą wywarcia wpływu na jego

osobę.

7. Sędzia nie może w jakiejkolwiek formie świadczyć odpłatnych

porad prawnych.

Nazwiska i adresy Stowarzyszenia Sędziów Polskich, pod które

można kierować zapytania i skargi na postępowania sędziów

i przypadki łamania prawa.

BIAŁYSTOK Jolanta KORWIN-PIOTROWSKASąd Rejonowy w Białymstokuul. M.Curie-Skłodowskiej115-950 Białystok

BYDGOSZCZ Konrad MINKIEWICZSąd Rejonowy w Bydgoszczyul. Wały Jagiellońskie285-128 Bydgoszcz

GDAŃSK

LUBLIN Artur OZIMEKSąd Rejonowy w Lublinieul. Krakowskie Przedmieście 7620-950 Lublin

ŁOMŻA Jan LESZCZEWSKISąd Rejonowy w Łomżyul. Dworna 1618-400 Łomża

ŁÓDŹ Barbara

SKIERNIEWICE Halina LESZCZYŃSKASąd Rejonowy w Sochaczewieul. 1-go Maja 796-500 Sochaczew

SŁUPSKJolanta DENIZIUKSąd Okręgowy w Słupskuul. Zamenhofa 776-200 Słupsk

SUWAŁKIJacek SOWUL






Dorota JADWISZCZOKSąd Okręgowy w Gdańskuul. Nowe Ogrody 3080-958 Gdańsk

GORZÓW WLKP. Jarosław RUTKOWSKISąd Rejonowy w GorzowieWielkopolskim ul. Mieszka I 3366-400 Gorzów Wlkp.

ELBLĄG Jacek PIETRZAKSąd Okręgowy w Elblągupl. Konstytucji 182-300 Elbląg

KATOWICE Jolanta MACHURA-SZCZĘSNASąd Rejonowy w Tychachul. Budowlanych 3343 - 100 Tychy

KIELCE Bogusław SĘDKOWSKISąd Okręgowy w Kielcachul. Seminaryjska 12 a25-372 Kielce

KOSZALIN Grzegorz RUDYSąd Rejonowy w Koszalinieul. Grottgera 475-628 Koszalin

KRAKÓW Waldemar

RYMASZEWSKASąd Okręgowy w ŁodziPl. Dąbrowskiego 590-921 Lodź

NOWY SĄCZ Bogdan KIJAKSąd Okręgowy w Nowym Sączuul. Pijarska 333-300 Nowy Sącz

OLSZTYN Maciej WASILEWSKISąd Okręgowy w Olsztynieul. Dąbrowszczaków 4410-001 Olsztyn

OPOLE Jarosław BENEDYKSąd Okręgowy w OpoluPl. Daszyńskiego 145-064 Opole

OSTROŁĘKA Marianna GRZYBSąd Rejonowy w Ostrołęceul. Mazowiecka 307-400 Ostrołęka

PIOTRKÓW TRYB. Janusz SZKOPSąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb.ul. Słowackiego 597-300 Piotrków Tryb.PŁOCKKatarzyna PAWLICKASąd Rejonowy w Płockupl. Narutowicza 4 / 609-402 Płock

POZNAŃ Anna CZAPRACKA

Sąd Okręgowy w Suwałkachul. Waryńskiego 4516-400 Suwałki

SZCZECIN Maciej STRACZYŃSKISąd Okręgowy w Szczecinieul. Kaszubska 4270-952 Szczecin

ŚWIDNICA Halina GRANEK-WOJCIECHOWSKASąd Rejonowy w Dzierżoniowieul. Świdnicka 5158-200 Dzierżoniów

TARNOBRZEG Andrzej CIACHSąd Rejonowy w Tarnobrzeguul. Sienkiewicza 2739-400 Tarnobrzeg

TORUŃ Zofia RĘDZIŃSKA-CZERWIŃSKASąd Rejonowy w Toruniuul. Piekary 5187-100 Toruń

WARSZAWA Sławomir BIELECKISąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowaul. Ogrodowa 51 A00-951 Warszawa

WROCŁAW






ZUREKSąd Rejonowy dla Krakowa-ŚródmieściaOs. Kościuszkowskie 231-858 Kraków

KROSNO Arkadiusz TROJANOWSKISąd Okręgowy w Krośnieul. Sienkiewicza 1238-400 Krosno

Sąd Okręgowy w PoznaniuAl. Marcinkowskiego 3260-967 Poznań

RADOM Lech WIŚNIEWSKISąd Rejonowy w Kozienicachul. Konstytucji 3Maja 2226-900 Kozienice

Tadeusz SZEWIOLASąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznejul. Podwale 3050-950 Wrocław

ZIELONA GÓRA Roman MAJERSąd Okręgowy w Zielonej GórzeWydział II Karnypl. Słowiański 165-958 Zielona Góra

Reasumując wszystkie przedstawione w tej części wnioski, chciałbym

w zwięzłej formie przedstawić kilka rad dla mężczyzn, którzy stają

przed sądem w toczącej się sprawie rodzinnej:

1. Po pierwsze nie bójmy się kobiet, nawet jeśli na sali sądowej

poczujemy się nieco osaczeni przez piękną płeć.

Najprawdopodobniej sędzią orzekającym w Waszej sprawie

będzie kobieta, powinniście unikać więc zarówno nastawienia

konfrontacyjnego, jak i wycofującego się, ponieważ powszechnie

funkcjonująca opinia o tak zwanej „solidarności jajników”, nie

potwierdza się, jeśli do czynienia mamy z kompetentnym sędzią.

2. Drugą sugestią, która się z tym wiąże, jest to, abyście do

sądu podchodzili z należnym temu urzędowi

szacunkiem, tym większym, gdy rolę sędziego pełni kobieta, co

przecież zgodne jest z obowiązującymi normami kulturowymi.

Wystarczy zadbać po prostu o odpowiedni do sytuacji strój

i sposób odnoszenia się do wszystkich obecnych na sali, również

do drugiej strony, nawet jeśli to będzie trudne, ze względu na jej

prowokacyjne zachowanie. Spokój i opanowanie będzie Waszym

najlepszym sojusznikiem. Ogólnie rzecz biorąc dobrze jest się






zaprezentować jako osoba opanowana i stabilna emocjonalnie,

powinno to wpłynąć na wytworzenie u sędziego pozytywnego

wizerunku Waszej osoby. Do sędziego należy zwracać się „Wysoki

Sądzie” i starać się nie wtrącać swoich opinii w momencie

przesłuchiwania drugiej strony czy świadków. Trzeba przy tym

pamiętać, że często sami mężczyźni, którzy stają przed sądem są

odpowiedzialni za utrwalanie stereotypu męża pijaka

i awanturnika.

3. Wszystkie sprawy trzeba starać się „załatwić” w miarę

możliwości już przy sprawie rozwodowej, która toczy się

w sądzie okręgowym, ponieważ z reguły rozstrzygają tam

sędziowie bardziej kompetentni niż w sądach rejonowych.

Dlatego trzeba zadbać, aby w wyroku rozwodowym znalazły się

zapisy precyzyjnie określające sposób kontaktu z małoletnimi

dziećmi oraz sposób korzystania ze wspólnego mieszkania lub

domu, do czasu przeprowadzenia podziału majątku.

4. Należy być stanowczym w prezentowaniu swoich racji,

unikać jednak sztywnego stanowiska, zaznaczając możliwość

pójścia na kompromis, jeśli druga strona wykaże gotowość do

współpracy. Chcę zaznaczyć, że ugody zawierane przed sądem

przyjmują najczęściej bardziej korzystną formę dla mężczyzn niż

arbitralne wyroki sądu, szczególnie odnosi się to do postanowień

dotyczących opieki nad dziećmi.

5. Ostatnią sugestią udzielona w kontekście rzekomej

„solidarności jajników” będzie rada, byście nie obawiali

się zatrudniać do reprezentowania swoich interesów

kobiety – adwokata. Kobiety, które występują w tej roli często

wydają się oceniać sytuację w bardziej trzeźwy sposób i dobierać

takie argumenty, które lepiej trafiają do sądu reprezentowanego

również przez kobietę. Sam bardzo zadowolony byłem z usług

Pani adwokat, która reprezentowała mnie w większości spraw.






Podstawowym jednak kryterium doboru adwokata, który ma nas

reprezentować powinien być jego profesjonalizm i opinia, jaką

cieszy się w środowisku (za wszelką cenę zanim kogoś zatrudnimy

powinniśmy zebrać o nim opinie).






Mediacja rodzinna Mediacja rodzinna

W 2005 r. wprowadzono zmianę do kodeksu postępowania

cywilnego, która w miejsce dotychczasowego posiedzenia

pojednawczego umożliwia skorzystanie z mediacji rodzinnej. A więc

para, która złożyła wniosek o rozwód czy separację może zostać

skierowana przez sędziego lub sama złożyć zgodny wniosek

o mediację.

Mediacja rodzinna jest pozasądową metodą rozwiązywania

konfliktów rodzinnych, która zyskuje coraz większa popularność.

Z dużym powodzeniem jest ona stosowana od wielu lat w USA, gdzie

rodzice, którzy nie są w stanie sami ustalić wszystkich szczegółów

planu wychowawczego dla swoich małoletnich dzieci po rozwodzie,

kierowani są przez sędziego na mediacje. Również w krajach Unii

Europejskiej od kilku lat tworzy się warunki prawne sprzyjające

rozwojowi tej metody. Wyrazem tego jest przyjęta przez Radę

Europy w 1998 roku Rekomendacja zalecająca coraz pełniejsze

wprowadzanie mediacji rodzinnej do obowiązujących w tych krajach

systemów prawnych.

Najogólniej mówiąc mediacja rodzinna jest spotkaniem

rozwodzących się stron przy udziale mediatora, którego zadaniem

jest pomoc stronom w ustaleniu warunków rozstania.

U podstaw rosnącej popularności mediacji rodzinnej leży

udokumentowane badaniami stwierdzenie, że polubowne,

dobrowolne i samodzielne rozwiązanie konfliktu, który powoduje






chęć rozstania u małżonków jest trwalsze i bardziej

satysfakcjonujące dla obu stron.

Mniej więcej od dwudziestu lat coraz łatwiej jest zaobserwować

negatywne skutki społeczne i ekonomiczne, jakie niesie ze sobą

wzrastająca liczba rozwodów. Badania wskazują, że dzieci

pochodzące z rodzin po rozwodzie częściej żyją w niedostatku, mają

gorsze wyniki w szkole, częściej wchodzą w konflikt z prawem,

przejawiają skłonności do samobójstw i uzależnień. Rozwód bardzo

często również niesie negatywne skutki dla samych rodziców

wpływając niekorzystnie na ich sytuacje finansową i stan psychiczny.

Trzeba przy tym podkreślić, że stan ten najczęściej trwa jeszcze przez

wiele lat po ustaniu małżeństwa.

Sytuacja ta skłania do przyjęcia nowych rozwiązań w zakresie prawa

rodzinnego, czego wyrazem jest wzmacnianie roli mediacji

rodzinnej.

Główny wpływ na rozwój mediacji rodzinnej miała troska o dobro

dzieci, których rodzice się rozwodzą i do dziś właśnie te sprawy,

które dotyczą opieki na dziećmi są głównie przedmiotem mediacji.

Jednak często okazuje się, że niemożliwe jest oddzielenie kwestii

zamieszkania i opieki nad dziećmi od spraw majątkowych, dlatego

też mediacja powinna dotyczyć wszystkich spraw pojawiających się

przy okazji rozwodu czy separacji.

W Polsce działa coraz więcej fachowo przygotowanych mediatorów,

jednak instytucja mediacji rodzinnej (pomimo wprowadzenia

koniecznych zmian prawnych) pozostaje wciąż niedoceniana. Można

mówić o braku zaufania do mediacji i pewnym oporze przed

częstszym jej stosowaniem ze strony środowisk sędziowskich






i adwokackich. Dla obu tych grup zawodowych stanowi ona

zagrożenie odbierając im niejako monopolistyczną pozycję

w rozwiązywaniu konfliktów między ludźmi. Wiąże się to w ich

wypadku z częściową utrata prestiżu społecznego, ale co gorsza

również możliwością strat ekonomicznych. Z punktu widzenia

sędziów i adwokatów ludzie, którzy potrafią po prostu usiąść do

stołu i rozwiązać swój problem, przy współudziale bezstronnego

mediatora, są marnymi klientami. Jak by na to nie patrzeć, oba

środowisko tracą rację bytu w sytuacji, gdy ludzie są w stanie sami

radzić sobie w konfliktowych sytuacjach. Dlatego wiele krajów

przyjęło procedury, które preferują mediację, leżącą w ogólnie

pojętym interesie społecznym, godząc ją jednocześnie z interesem

środowiska związanego z sądownictwem.

Brak rzetelnej informacji na temat mediacji rodzinnej w mediach

skutkuje niestety brakiem zainteresowania samych rozwodzących

par tą formą rozwiązania problemu. Ludzie nie mają świadomości,

że proces ten jest po pierwsze mniej kosztowny, po drugie mniej

konfliktowy i po trzecie wreszcie przynosi trwalsze rozwiązania. Lukę

tę wypełniają ogólnodostępne broszury Fundacji Partners

www.mediacja.org, które w przystępny i jasny sposób opisują cały

proces mediacji.

W większości wypadków osoby o niskim dochodzie mogą skorzystać

z mediacji bezpłatnie lub za niską opłatą wpisową. W odróżnieniu od

procesu sądowego, który stawia obie strony w sytuacji

konfrontacyjnej, proces mediacyjny polega na szukaniu

dobrowolnego kompromisu, który zadowoli obie strony. Jest to

niezwykle istotne dla tworzenia pozytywnych relacji pomiędzy

małżonkami pomimo dzielących ich różnic, co wpływa na obniżenie

poziomu konfliktu również po ustaniu małżeństwa. Rozwiązania



http://www.mediacja.org/




wypracowane w trakcie mediacji są znacznie częściej respektowane

przez obie strony, ponieważ żadna z nich nie czuje się manipulowana

ani traktowana przedmiotowo, jak to często ma miejsce na sali

sądowej. Reguły mediacji są jasne i zrozumiałe. W trakcie jej trwania

nie używa się niezrozumiałych dla większości z nas technicznych

sformułowań prawnych, co daje obu stronom większe poczucie

bezpieczeństwa i kontroli nad przebiegiem sytuacji.

Wiele osób w Polsce często mylnie postrzega mediację rodzinną

jedynie jako próbę załagodzenia konfliktu, który wystąpił pomiędzy

małżonkami, podczas gdy w istocie jest to forma konstruktywnego

rozwiązania problemu, nawet gdy obie strony są zdecydowane na

rozstanie. W odróżnieniu od terapii rodzinnej pomaga ona po prostu

w ustaleniu wszystkich warunków tego rozstania.

Proces mediacyjny wiąże się ponadto z pewnymi stałymi zasadami.

Mediacja jest dobrowolna, co oznacza, że strony skierowane do

mediacji przez sędziego nie muszą do niej przystępować, mogą ją też

przerwać na każdym etapie.

Mediację prowadzi się w intymnych warunkach, a jej przebieg jest

objęty tajemnicą.

Mediatorzy są bezstronni, nie oceniają efektów mediacji, zachęcają

jednak strony do szukania porozumienia, równoważenia sił

i łagodzenia konfliktu.

Mediacja ma charakter poufny, co w praktyce oznacza między

innymi, że mediator nie może być powołany na świadka w sprawie,

w której prowadził mediację, oraz że propozycje, które strony






składały w trakcie mediacji nie mogą być wykorzystywane jako

dowody w procesie.

Nacisk kładzie się na ustalenie praktycznych rozwiązań, nie zaś na

to, kto ma rację.

To obie strony biorą odpowiedzialność za sformułowane

porozumienia, nie mediator, dlatego sam nie sugeruje on

konkretnych rozwiązań.

Sesja mediacyjna trwa średnio od dwóch do czterech godzin. Na ogół

do ustalenia ostatecznych rozwiązań potrzeba od dwóch do czterech

spotkań. Właściwy proces mediacyjny poprzedza z reguły spotkanie

konsultacyjne, na którym mediator wyjaśnia stronom zasady

mediacji, a klienci przedstawiają zarys problemu i swoje oczekiwania

wobec mediacji.

Podsumowując, należy stwierdzić, że mediacja rodzinna jest szansą

na osiągnięcie satysfakcjonujących rozwiązań dla małżonków, którzy

zdecydowali się na rozstanie i przynosi realne korzyści zarówno

w krótszej, jak i dłuższej perspektywie dla obu stron, jak i dla dzieci,

które pochodzą z tego związku. Przywraca ludziom możliwość

odpowiedzialnego decydowania o swoim losie, łagodzi konflikt

wywołany rozpadem związku i pomaga w nawiązaniu współpracy

pomiędzy rozwodzącymi się rodzicami w zakresie sprawowania

opieki nad dziećmi.

Gwałtowne zmiany społeczno-kulturowe, które zaszły w ostatnich

kilkunastu latach, w konsekwencji przyniosły wzrost liczby






rozwodów i sprawiły, że zmieniło się również w naszym kraju

podejście sądownictwa rodzinnego do pozasądowych porozumień

rozwodzących się małżonków. Wyrazem tego jest nowelizacja

kodeksu cywilnego i umożliwienie skierowania rozwodzących się

stron do mediacji na każdym etapie procesu rozwodowego.

Co można osiągnąć podczas mediacji rodzinnej?*

W ramach mediacji możliwe jest dokonanie wielu uzgodnień

o bardzo różnorodnym charakterze. Porozumienie zawarte w trakcie

mediacji może dotyczyć prawnych i pozaprawnych aspektów spraw,

które stały się przedmiotem sporu.

POJEDNANIE

Podczas mediacji możliwe jest na przykład pojednanie małżonków.

Porozumienie, które w takiej sytuacji zawierają klienci, dotyczy

warunków pojednania. Może ono zawierać postanowienie o dalszym

pozostawaniu w małżeństwie, o działaniach naprawczych mających

pomóc małżonkom w rozwiązaniu problemów, które doprowadziły

do kryzysu (np. terapia małżeńska, terapia uzależnienia, leczenie

depresji), bądź też służyć rozwiązaniu problemów, które były *Fragment pochodzi z publikacji „Dziecko w Rozwodzie” wydanej przez Fundację Partners






podłożem konfliktów, jak np. podział obowiązków domowych lub

gospodarowanie budżetem rodzinnym.

SPOSÓB PRZEPROWADZENIA ROZWODU

Przedmiotem ustaleń może być także sposób przeprowadzenia

rozwodu: termin wystąpienia o rozwód, to, czy któraś ze stron będzie

występować o orzeczenie winy drugiej strony, czy występując

o rozwód strony jednocześnie wystąpią o przeprowadzenie podziału

majątku oraz wszelkie ustalenia praktyczne na czas przejściowy.

USTALENIE ZASAD OPIEKI NAD DZIEĆMI

W mediacji możliwe jest ustalenie zasad opieki nad dziećmi

(„sprawowania władzy rodzicielskiej”) przez ich rodziców zarówno

wtedy, gdy rodzice dziecka rozstali się będąc wcześniej

małżeństwem, jak i wtedy, gdy tworzyli związek nieformalny.

Podczas mediacji ustala się zasady kontaktowania się dziecka

z rodzicem, który nie sprawuje bezpośredniej opieki nad nim,

sprawy związane z edukacją (np. wybór szkoły), sposób leczenia,

wyjazdy dziecka za granicę, różne kwestie wychowawcze.

USTALENIE WARUNKÓW ROZSTANIA

Podczas mediacji strony mogą ustalić zasady opieki nad dziećmi,

wysokość alimentów, podział majątku, sposoby korzystania ze

wspólnego






mieszkania i wszystkie inne kwestie, które w przekonaniu

rozwodzących się powinny zostać uzgodnione.

USTALENIA W KWESTIACH O CHARAKTERZE

EMOCJONALNYM

Porozumienia osiągnięte w wyniku mediacji obejmują często sprawy,

które nie mogły być rozstrzygnięte na drodze sądowej. W ramach

mediacji (choć w ograniczonym zakresie) istnieje możliwość zajęcia

się tzw. kwestiami emocjonalnymi.

Możliwe jest, że jedna ze stron wyrazi żal w związku z tym, do czego

doszło między małżonkami lub wręcz przeprosi za swoje zachowanie.

Mediatorzy rodzinni mogą zachęcać strony do wyrażania względem

siebie pozytywnych emocji lub pomagać uzyskać im wgląd

w przeżywane negatywne emocje. Osoby korzystające z mediacji

często podkreślają, że ma to dla nich ogromne znaczenie, jest często

ważniejsze niż porozumienie dotyczące spraw o charakterze

rzeczowym. Umożliwia bowiem szybsze poradzenie sobie

z trudnościami wynikającymi z rozpadu małżeństwa.

***

Te konkluzje skłaniają do kilku praktycznych sugestii:

Spróbuj namówić swojego partnera do rozwiązania Waszego

problemu na drodze mediacji, jeszcze zanim sprawa trafi do sądu.

Stosuj przy tym następujące argumenty:






1. Przede wszystkim argument ekonomiczny. Mediacja, która

pozwoli Wam osiągnąć porozumienie we wszystkich zasadniczych

kwestiach będzie zdecydowanie mniej kosztowna, niż proces

sądowy z udziałem adwokatów. Nie da się co prawda uniknąć

kosztów sądowych, ale i tak w wydatny sposób zmniejszy to

obciążenia finansowe związane z rozwodem.

2. Mediacja skróci czas trwania procesu. Jeśli wypracowane

w trakcie sesji mediacyjnych porozumienie przedstawicie już na

pierwszym posiedzeniu sądu, unikniecie długotrwałej, ciągnącej

się często miesiącami procedury.

3. Dzięki ustaleniu warunków rozstania na drodze

mediacji nie staniecie się na resztę życia swoimi

wrogami, co w zasadniczy sposób wpłynie na jakość życia

Waszych dzieci i Was samych po rozwodzie. Ludzie rzadko zdają

sobie sprawę z tego, jak wyniszczającym, traumatycznym

przeżyciem jest rozwód. Wielu psychologów porównuje siłę tego

doświadczenia do poczucia straty, jaką niesie śmierci kogoś

bliskiego. W dużej mierze przyczynia się do tego konfrontacyjna

procedura sądowa, w której bliscy sobie ludzie stają nagle

naprzeciw siebie, jakby po dwóch stronach niewidocznej

barykady, i zapominając o wszystkim, co w ich związku było

piękne i wartościowe, zaczynają ze sobą walczyć.

4. Wspólne i dobrowolne rozwiązanie Waszego problemu

pozwoli Wam zachować poczucie odpowiedzialności za

swoje życie. Jeśli w wyniku mediacji będziecie mogli kogoś

obwiniać za przyjęcie niekorzystnych rozwiązań, to tylko samych

siebie. Unikniecie przedmiotowego traktowania Was na sali

sądowej i arbitralnego wyroku w Waszej sprawie wydanego

z reguły na podstawie niepełnej wiedzy na temat Waszej sytuacji

życiowej.






Jak skorzystać z wiedzy zawartejJak skorzystać z wiedzy zawartej ww pełnejpełnej wersji ebooka?wersji ebooka?

Więcej praktycznych porad dotyczących praw ojca znajdziesz

w pełnej wersji ebooka. Zapoznaj się z opisem na stronie:

http://sad-rodzinny.zlotemysli.pl

Dowiedz się jak wykorzystać swoje prawa w sądzie rodzinnym

gdy następuje separacja lub rozwód!








http://pp.zlotemysli.pl/pcmedio,1/

http://zlotemysli.pl/pcmedio,1/?c=zk

POLECAMY TAKŻE PORADNIKI:POLECAMY TAKŻE PORADNIKI:

Praktyczny pomocnik procesowy – Genowefa Grześkowiak

Nie tylko dla niesłusznie oskarżonych i bezpodstawnie pozwanych przed sąd...

Zdobądź więdzę, która pozwoli Ci samodzielnie stawać i bronić się skutecznie przed wszystkimi instancjami sądów polskich.

Więcej o tym poradniku przeczytasz na stronie: http://pomocnik-procesowy.zlotemysli.pl

"Wszyscy, którzy z jakichś powodów mają styczność z sądem tak jak ja, znajdą tu potrzebne wiadomości jak radzić sobie samemu, kiedy nie ma się pieniędzy na adwokata."

- Barbara Cymbalista, emerytowana nauczycielka

ABC Mądrego Rodzica: Droga do Sukcesu – Jolanta Gajda

Dowiedz się, jak pomóc swojemu dziecku osiągnąć sukces i sprawić, aby było szczęśliwe

Czy wprowadzasz dziecko w świat piękny, jasny i barwny? Czy wskazujesz mu drogę, która prowadzi do spełnienia marzeń? A może każesz mu iść po omacku...

Więcej o tym poradniku przeczytasz na stronie: http://dziecko.zlotemysli.pl

"Taki właśnie "przepis" na mądre rodzicielstwo pragnę oddać do Twojej dyspozycji w postaci publikacji "ABC Mądrego Rodzica: Droga do Sukcesu". Sprawdza się to znakomicie w przypadku moich własnych dzieci, które są pogodne i otwarte, mają już na swym koncie sporo osiągnięć, zbierają często nagrody i pochwały. Ta recepta sprawdzi się również u Ciebie."

Jolanta Gajda, autorka

Zobacz pełen katalog naszych praktycznych poradników na stronie www.zlotemysli.pl



http://dziecko.zlotemysli.pl/pcmedio,1/








http://pomocnik-procesowy.zlotemysli.pl/pcmedio,1/








w stronę ojca

Education