Anne FrankHet Achterhuis

Dagboek brieven

+

Geschreven door: Anne FrankMiep Gies heeft ervoor gezorgt dat dit dagboek uit werd gebracht. De uitgever is wie het boek echt heeft uitgegeven is Bert Bakker.

Plaats van uitgifte: Amsterdam, 37e druk, 181 bladzijden, uitgegeven in 2005. Gelezen op de e-reader.

1

Jamilla Braun 3T22. Samenvatting van het boek

Ik heb op het internet verschillende samenvattingen van het boek gezocht. Ik heb ze alle 5 door gelezen. Hieronder staat de samenvatting die ik niet zo goed vond. Ook de bronvermelding heb ik erbij gezet. De tekst heb ik verbeterd in de rode kleur. Hierdoor is er een samenvatting gekomen die ik wel goed vind.

Boekverslag Nederlands Het Achterhuis door Anne Frank

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/67187

Het achterhuisTitel: Het AchterhuisSchrijfster: Anne FrankSamenstellers: Otto Frank en Mirjam Pressler

Er staan geen tekeningen in, wel foto’s.

Hoofdpersoon: Anne Frank

De andere belangrijke personen:

Otto Frank, de vader van Anne, in het boek wordt hij vaak Pim genoemd.Edith Frank, de moeder van Anne.Margot Frank, de zus van Anne. Hermann van Pels, de vader van Peter, in het boek werd hij Meneer van Daan genoemd.Auguste van Pels, de moeder van Peter, in het boek werd zij Mevrouw van Daan genoemd. Peter van Pels, de zoon van Hermann en Auguste, hij werd Peter van Daan genoemd in het boek.Albert Dussel, z,n vrouw is in Amerika, hij werd Fritz Pfeffer in het boek genoemd.

De vijf helpers:

Jan Gies en Miep Gies, in het boek worden ze Jan- en Miep van Santen genoemd.Victor Krugler, zijn taak ; boekhouding , ook wel Victor Kraler genoemd in het boek.Jo Kleiman, taak ; boekhouding van de 2 bedrijven van Otto, hij werd Jo koophuis genoemd.

2

Bep Voskuijl, secretaresse Otto, ook wel Elli Vossen genoemd in het boek.

Het verhaal:

Op 12 juni 1929 is Anne geboren ze is een Duits Joods meisje. In 1933 besluit de familie Frank te vertrekken naar Nederland want Hitler greep zijn macht. Ze gaan wonen op het Merwedeplein in Amsterdam. Haar vader wordt directeur van een bedrijf dat pakjes pectine verkoopt, dat is een vruchtenpoeder waarmee je zelf jam kon maken: Opekta heette dat.

Op 12 juni 1942, op haar dertiende verjaardag, krijgt Anne een dagboek cadeau. Op deze dag schrijft ze voor het eerst in haar dagboek:

Ik zal, hoop ik, aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik nog aan niemand gekund heb, en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn. Anne schrijft hoe het leven voor Joden steeds onaangenamer wordt door allerlei Jodenwetten.

Blz 15 voorlezen. (verwijderen)

Anne schrijft haar belevenissen in de vorm van brieven aan een denkbeeldige vriendin, ze noemt haar dagboek dan ook Kitty. In de eerste weken na haar verjaardag gaat Anne nog naar het Joods Lyceum in Amsterdam, maar al snel moet ze van school af omdat Margot, de zus van Anne, op 5 juli 1942 een oproepkaart kreeg om in Duitsland te gaan werken. De familie zou al gaan onderduiken maar door deze oproep gaan ze 2 weken eerder dan gepland. Ze gaan wonen in het achterhuis van het kantoorpand, waarin haar vader, Otto Frank, werkt. Ze moeten met dikke lagen kleding aan er naar toe want het zou wel heel verdacht zijn als een Joods gezin met koffers over straat zou lopen. In de voorgaande maanden waren al diverse meubelstukken en bezittingen van de familie Frank overgebracht naar het Achterhuis. Anne en haar vader, de harde werkers van het gezin, beginnen gelijk met opruimen, maar Margot en de moeder van Anne ploffen gelijk op het bed neer. Anne maakt haar kamer gezellig met prentbriefkaarten, haar filmsterrenverzameling en plaatjes van de leden van het Koningshuis.

Door middel van een draaibare boekenkast worden ze van de buitenwereld afgesloten. Verder moesten de gordijnen worden dichtgenaaid. Anne keek soms wel eens stiekem naar buiten en dat vond ze heerlijk. Het werk in het kantoor gaat gewoon door, dus de onderduikers moeten overdag muisstil zijn, ze zijn dan ook erg bang dat ze gehoord en/of ontdekt zullen worden.Daarom mag de wc niet doorgetrokken worden. Als ze nou wel naar de wc moeten dan doen ze dat in een pisbakje. Ook mogen ze niet hoesten. En ze mogen niet naar buiten. Ze mogen alleen nog visite krijgen van hun helpers. Alleen beneden in het kantoor is warm water en daar wassen zij zich dan ook s’avonds. Iedereen kreeg ook een eigen “bad” Anne kreeg gewoon een kleine bak en dat was het dan ook ze ging zich dan wassen in de wc met het “badje”. Anne mist haar kat Moortje waar ze gek op was.

3

Na een week komt de familie van Daan bij hen inwonen.Vier maanden later volgt Albert Dussel, een tandarts.Anne deelde eerst een kamer met haar zus Margot maar nu moet ze haar kamer met hem delen, maar ze vindt hem helemaal niet zo aardig.

Naast het schrijven over haar dagelijkse leven schrijft Anne veel over haar gevoelens en gedachten.Ze schrijft dat ze niet van haar moeder houdt omdat ze haar geen echte moeder vindt, haar moeder ziet haar dochters meer als vriendinnen. Er is geen vertrouwensband.Anne heeft ook vaak ruzie met haar moeder. Ze voelt zich vaak niet begrepen door haar. Ze heeft wel gevoelens voor haar vader, heel veel zelfs, ze kon goed met hem praten. Haar vader verdedigt haar, begrijpt haar en is geduldig. Toch voelt Anne zich vaak alleen. Anne werd vaak vergeleken met Margot, omdat Margot de “beste” was . Ook sprak Dussel dit uit: Jij mag dit tafeltje niet lenen , kijk als jij nou Margot was dan mocht het natuurlijk wel. Anne had het erg moeilijk en zat vol verdriet. Later zoekt ze vooral s avonds vaak het gezelschap van Peter van Daan, die ze eerst maar een tamelijk saaie en verlegen slungel vond maar van wie ze later gaat houden. Ze kan goed met hem praten en brengt veel tijd met hem door op zijn kamer. Later zoenen ze zelfs met elkaar.

Met zoveel mensen in zo'n kleine woonruimte is de spanning vaak om te snijden. Er zijn dikwijls irritaties tussen de bewoners.Anne zelf wordt vaak vervelend, praatziek en bemoeierig gevonden door de andere onderduikers en wordt tot vervelens toe vergeleken met haar zus Margot die zo mooi en netjes is en overal goed in is. Anne heeft niet veel contact met haar zus, maar vindt het wel vervelend voor Margot dat zij geen goede vriend of vriendin in het Achterhuis heeft, zoals zijzelf Peter heeft.

Een aantal mensen van het kantoor voorzien de onderduikers van eten en boeken en zorgen ervoor dat ze schriftelijke cursussen kunnen volgen om de tijd door te komen. Anne studeert ook veel, vooral Frans, geschiedenis en steno. Zij wil graag journaliste of schrijfster worden. Na een oproep op de radio door Minister Bolkestein is ze meteen begonnen met het overschrijven en verbeteren van haar dagboek.Verder wordt er als tijdverdrijf veel gelezen door de onderduikers, en Anne maakt met haar vader een stamboom van de familie. ёs Avonds wordt er ook nog kantoorwerk gedaan.

Via de radio, waar ze 's avonds naar luisteren, horen de onderduikers berichten over het verloop van de oorlog. Van hun helpers horen ze ook dat hun Joodse kennissen zijn opgepakt:

Voorlezen: Blz. 54 (verwijderen)

‘s Nachts hoort Anne vaak vliegtuigen en bombardementen, ze is dan bang en kruipt bij haar vader in bed. Ook Amsterdam Noord wordt een keer zwaar gebombardeerd.Er is steeds minder voedsel te krijgen en ook andere goederen zoals zeep worden schaars. Er wordt diverse malen ingebroken in het Kantoor, door dieven die op zoek

4

zijn naar voedsel en waardevolle spullen. De onderduikers zijn dan erg bang dat ze ontdekt zullen worden.Op Dinsdag 1 augustus 1944 word verteld hoe het afloopt, niet door Anne zelf natuurlijk want zij was natuurlijk al gearresteerd.

Op 4 augustus 1944 vallen de Duitsers het pand binnen. Het achterhuis wordt ontdekt en alle bewoners worden gearresteerd. Zij zijn verraden maar er is nooit bekend geworden door wie.Zij worden via Westerbork naar Auschwitz vervoerd en wanneer de Russen, de bevrijders, dat kamp naderen, worden Anne en Margot naar het kamp in Bergen-Belsen overgebracht. In februari, Twee maanden voor de bevrijding van dat kamp, sterft Margot aan tyfus, en een paar dagen later overlijdt ook Anne aan honger, kou en ziekte. Van alle onderduikers overleeft alleen Otto Frank de concentratiekampen. Kleiman en Kugler, die ook waren opgepakt en naar een Nederlandse gevangenis werden gebracht, keren na de oorlog terug naar Amsterdam.Miep Gies heeft Annes dagboek direct na de inval bewaard in haar bureau. Toen duidelijk was dat Anne niet meer leefde heeft zij het dagboek aan Otto Frank gegeven.Otto vervult de wens van zijn dochter Anne, en zorgt ervoor dat het dagboek wordt uitgegeven in wel meer dan 60 talen. Er komt zelfs een theaterstuk: De dairy of Anne Frank.

MeningIk vond het boek interessant, spannend en ook een beetje zielig. Ik vind dat Anne heel mooi kon schrijven en denk dat zij, als zij nog geleefd had, ook een heel beroemde schrijfster zou zijn geworden.

Vragen:1) Hoe noemt Anne haar dagboek?

Kitty, ze geeft haar dagboek een naam omdat ze geen vriendinnen heeft en haar dagboek beschouwt als vriendin.

2) Hoe heet de tandarts die ook in het Achterhuis komt wonen?

Albert Dussel

3) Hoe wordt het achterhuis van de buitenwereld afgesloten?

Via een draaiende boekenkast.

Ik heb de samenvatting zo gemaakt omdat:

Degene het verhaal niet helemaal duidelijk omschrijft. Er wordt niet verteld hoe alle personen in het dagboek heten. Ik heb deze personen toegevoegd aan het verslag. Dan snap je ook beter waarover het gaat.

5

3. Over de auteur

Anne Frank heft als echte volledige naam: Annelies Marie (Anne) Frank. Zij is geboren in Duitsland, in Frankfurt am Main, op 12 juni 1929. Ze was een joods meisje dat bekend is geworden door het dagboek dat ze schreef tijdens de tweede wereld oorlog, toen ze ondergedoken zat in Amsterdam. Op 28 oktober 1944 moesten veel joden met de duitsers mee. Ook Anne ging naar het concentratiekamp in Bergen-Belsen. Rond eind februari of midden maart 1945 overleed haar zus Margot. Enkele dagen later overleed ook Anne, waarschijnlijk aan de gevolgen van vlektyfus. Dit is een besmettelijke ziekte.Anne Frank schreef haar dagboek in de vorm van brieven aan een fictieve vriendin Kitty. Ze schreef: 'Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb, en ik hoop dat je een grote steun aan me zult zijn.'Miep Gies bewaarde Anne's schrijfsels ongelezen in een lade van haar bureau en gaf ze na de oorlog aan Anne's vader, Otto Frank, die als enige van de acht de concentratiekampen overleefde. Hij zorgde ervoor dat Anne's erfenis in 1947 werd uitgegeven onder de titel Het Achterhuis. Het boek is in meerdere talen uitgegeven. Het is sindsdien een van de meest gelezen boeken ter wereld geworden.(Uit: http://nl.wikipedia.org/wiki/Anne_Frank)

4. Over het boek

Op de voorkant van het boek zie je een illustratie, een foto, van het Joodse meisje genaamd Anne Frank. Dit heeft dan ook alles met het boek te maken, het is ten slotte ook haar dagboek. Anne schrijft over het onderduiken in het achterhuis en over hoe het er gaat in het dagelijks leven oftewel in de 2de wereldoorlog. De illustratie, Anne Frank, is ook de hoofdpersoon in het verhaal. Het boek is opgedragen aan de 2e wereldoorlog en het onderduiken. Anne wilde daarom graag haar boek uitbrengen. Ze was echt een geweldige schrijfster. Ik vind haar dagboekverhalen echt fantastisch.Anne Frank is de hoofdpersoon omdat je haar gedachten en gevoelens leest. Ook omdat het haar dagboek is en meestal laat je geen andere mensen erin lezen want dan is het ook geen geheim dagboek meer. Een dagboek schrijf je om je gevoelens en gedachten uit te laten barsten. Anne verteld over hoe ze zich voelt en wat ze allemaal denkt. Anne is een echte doorzetter, ze is een meisje wat ondanks haar o zo “geweldige” zus toch is wie ze is. Het is mooi om te lezen dat ze gewoon een leuk en aardig meisje is met veel humor. Ook is er wel een gemene kant aan Anne, of nou ja gemeen!? Ze vindt haar moeder niet aardig maar dat zegt ze soms wel eens hardop waardoor ze haar moeder kwetst. Aan de andere kant is het erg begrijpelijk dat Anne dit denkt,maar je hoeft het niet altijd hardop te zeggen. Ook heeft Anne een serieuze kant. Ze houd veel van lezen en schrijven en zelfs leren.

Dit verhaal speelt zich voornamelijk af in het achterhuis omdat ze daar ook het schuiladres hebben. Het achterhuis is in Amsterdam, zoals in de samenvatting werd verteld waren ze verhuist naar Nederland. Het verhaal speelt zich dus maar eventjes in Duitsland af maar voor de rest zijn ze alleen maar in het achterhuis en soms halen ze stiekem wat boodschappen.Het verhaal staat in chronologische volgorde en is daardoor makkelijk te volgens. Anne zette alle datum in het dagboek er boven, zo weet je precies op welke dag wat geschreven is.

6

Soms gaan de tijden in het dagboek wel erg snel. Op het ene moment is ze 13 jaar en al snel daarna weer 14 jaar. Dan heeft ze een hele tijd niet in haar dagboek geschreven.Anne schreef vanuit haar eigen wereld, haar eigen omgeving waarin zij woonde, in het achterhuis, met de andere personen uit het boek.

Een gesloten einde heeft het boek want Anne Frank, het meisje wat zo’n 2 jaar in het Achterhuis heeft gezeten zonder vriendinnen gaat uiteindelijk dood! Ik vind het geen mooi einde. Het dagboek begint met mooie verhalen, maar eindigt dan opeens, dat vind ik niet zo mooi en fijn.............................maar het is wel begrijpelijk. Het meisje Anne, dat erg veel heeft gevochten voor haar leven, met zoveel pijn in haar hart, zoveel verdriet, gaat dan opeens dood. Alleen Otto Frank, haar vader, overleeft het van de onderduikers. Hij heeft daarna samen met Mies Gies gezorgd voor het uitgeven van het dagboek. Het verhaal leeft dus verder, doordat iedereen, veel mensen over de hele wereld, dit verhaal lezen.

5. Leeservaringen

Het onderwerp spreekt me erg aan want ik vind het erg fascinerend om te lezen hoe Anne de 2de wereldoorlog mee maakt en hoe het er aan toe gaat in het Achterhuis.Ikzelf heb ook een dagboek. Meestal mag niemand dat lezen van mij, terwijl Anne graag haar dagboek wou uitbrengen. Het leek me gewoon echt een keer leuk om het dagboek van Anne Frank te lezen. Ik had er veel over gehoord en werd erg nieuwsgierig over hoe zij had geleefd in de oorlog op haar onderduikadres. Maar nu eindelijk heb ik het mooie maar emotionele dagboek gelezen.

Eerst dacht ik ook dat het gewoon heel simpel ging dat Anne het leuk had in het achterhuis. Ze had een echte badkamer en in het begin nog steeds veel vrijheid, dat ze dus niet opgesloten zat. Maar na het lezen van het boek merk ik gewoon dat het heel anders is dan ik had verwacht. Ook heb ik de kant gelezen dat ze het moeilijk had in het Achterhuis en dat het niet altijd even gezellig was. Ook had Anne eigenlijk helemaal niet zoveel vriendinnen, ze had voornamelijk eigenlijk alleen maar Kitty, haar dagboek. Ik begrijp nu veel meer hoe je leefde in de oorlog op een onderduikadres, en wat dit betekende.

Het heeft me erg aan het denken gezet want ik hoef niet te schuilen,niet te plassen in een pisbakje, niet in een kleine bak te baden, niet elke avond het zelfde eten. Ik besef nu pas hoe moeilijk Anne het had in het achterhuis. En dat Anne eigenlijk niet veel had aan haar moeder, maar meer aan haar vader! Op de een of andere manier heb ik echt respect gekregen voor Anne.

Van tevoren had ik me het verhaal ook heel erg anders voorgesteld. Ik dacht dat het allemaal wel wat makkelijker ging dan in het boek werd beschreven. Ik dacht dat Anne gewoon naar het toilet kon overdag maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Haar toilet was overdag een potje, omdat je anders het doortrekken beneden hoort in het magazijn. Ook had ik niet gedacht dat ze een slechte band had met haar moeder en dat Margot altijd beter was? Ik vind het niet kunnen dat ouders hun kinderen met elkaar gaan vergelijken. En het einde had ik me veel beter voorgesteld maar wat staat er Anne gaat dood. Dit maakt me zo boos eigenlijk het is helemaal niet eerlijk. Anne heeft zulke moeilijke dingen moeten doorstaan en al haar verdriet kon ze eerst niet kwijt. Ze had zelfs geen vriendinnen. Ik vond het echt oneerlijk! Na die 2 jaar, toch nog worden ontdekt, het is toch onbegrijpelijk. En het ergste vind ik dat Anne het niet eens kan mee maken dat haar dagboek is uitgebracht.

7

Ik begrijp nu wel beter hoe het in de oorlog is geweest op een onderduikadres. Anne heeft hier met haar familie gewoond, en dat was niet altijd een pretje. Oorlog meemaken is echt niet fijn als je dit leest. En gepest worden omdat je een Jood bent, kan toch echt niet. Dit vind ik gewoon discriminerend. Iedereen mag er zijn, of je nou anders bent, een andere kleur hebt, dit mag niets uitmaken. Daarom mag je niet dood worden gemaakt!

Anne verteld de situaties erg duidelijk, elke minuut telt bij haar. Ze verteld hoe het allemaal afspeelt, ook dat ze het moeilijk heeft en dat ze de hele dag stil moet zijn. Anne heeft geen vrijheid meer, ze mag nauwelijks naar buiten. Moet je je eens voorstellen, 2 jaar lang opgesloten met een paar mensen waar je echt de pest aan hebt , of nou ja de pest, degene waarmee je niet echt een klik vindt. En dat je elke dag gewoon bijna het zelfde eten krijgt. Je mag niet eens de ramen open doen, geen frisse lucht, ik vind dit vreselijk. En je hebt ook bijna geen privacy meer, dat is niet echt leuk. Ik ben toch wel blij met mijn eigen slaapkamer.

Ik dacht in het begin dat het verhaal saai zou zijn, en voorspelbaar. Maar toen ik het aan het lezen was, toen was het eigenlijk toch allemaal wel verassend, en gebeurde er veel. Anne vertelde ook veel over wat ze voelde, dacht en meemaakte. Dit maakte het wel spannend.

Ik kan eigenlijk niet zeggen of er aan het onderwerp te weinig aandacht aan is gegeven. Want het is haar dagboek en zoals zij het ook verteld het is gewoon echt een verhaal, haar verhaal. Zij heeft bepaald waar ze wel of niet over wilde vertellen. Ik kan niet zeggen dat ik iets gemist heb in het verhaal. Het zijn haar ‘geheimen’ die daarna gedeeld zijn met de halve wereld.

Ik heb wel eens een boek gelezen over de 2de wereldoorlog maar dit boek, dit overtreft alle boeken hierover. Hier leef je gewoon echt mee met Anne en dat is erg mooi om te zien. En hier bespreekt ze ook alle details. Hier krijg je echt te weten wat onderduiken is. Je krijgt niet altijd in boeken alle details te weten, en die vond ik hier er echt wel uit springen. Ik leefde soms ook echt met Anne mee, en zat helemaal in haar verhaal.

Ik bleef als lezer echt in het boek zitten. Ik wilde steeds erg graag verder lezen, omdat het echt spannend werd. Soms dacht ik, worden ze nu ontdekt en dan zit je echt even in de zenuwen. Ook zijn er echt trieste momenten. In Anne’s dagboek zijn allemaal verschillende kanten. De ene kant is ze verdrietig, en dan is het echt mooi om te lezen hoe de situatie is en hoeveel ze wel niet van haar vader houd. En aan de andere kant is ze erg blij om wat ze meemaakt.

Het tempo in het verhaal is best goed, alleen maakt ze soms grote sprongen. Eerst is Anne 13 jaar en dan al snel15 jaar. De tijd vliegt snel voorbij als je het boekje leest. Er is geen moment eigenlijk waarbij je denkt, bah moet ik dit weer lezen. Je gaat er echt gewoon snel doorheen, zo spannend gaat het verhaal.

In dit verhaal gaat het vooral om Anne en haar gevoelens, gedachten en gebeurtenissen. Je leest hoe Anne zich voelt, en hoe ze over bepaalde situaties denkt. Je leest hoe Anne het allemaal mee maakt in het Achterhuis tijdens het onderduiken. Uiteindelijk kan ze het goed vinden met Peter, dat vindt ik echt mooi om te lezen. Anne maakt door haar vriendschap met Peter een leuke tijd mee, eindelijk heeft ze weer een beetje hoop om het zo te zeggen.

Dit is nou ook een echt verhaal wat vele kinderen/ouderen mee hebben gemaakt in de oorlog, en soms in andere landen nog steeds meemaken in de oorlog. Onderduiken is echt niet leuk, het lijkt soms wel op de gevangenis. Je hoopt eigenlijk dat dit verzonnen is maar het is echt! Anne was een echt meisje die als jongste moeilijke tijden moest door staan. Anne

8

gaat gewoon dood op het einde wanneer ze eindelijk gewoon weer een beetje geluk heeft. Ik vind het gewoon onbegrijpelijk dat ze dood is het gegaan. Ik wilde het gewoon niet geloven!!!

De gebeurtenissen zijn voor mij niet herkenbaar. Ik zelf heb natuurlijk nog nooit een wereldoorlog mee gemaakt, gelukkig maar denk ik dan!

Door dit verhaal besef ik eigenlijk wel hoe goed wij het hier dan hebben zonder oorlog. En dat we gewoon elke dag eten krijgen en gevarieerd eten zelfs. Ook hebben we gewoon alle vrijheid, hierbij sta je wel echt even stil. Ik ben vroeger wel eens gepest omdat ik een andere huidskleur heb. Hierdoor kan ik me wel een beetje inleven in het gevoel van Anne. Tegen mij werd gezegd dat ik een buitenlander was, dat vond ik ook echt niet leuk.

Het lijkt mij dan ook geen pretje om dit mee te hebben gemaakt. Maar je leert zo wel, met minder middelen, en eigenlijk geen privacy te genieten van de kleine dingen, wat voor mij heel normaal is. Daar zou ik wel vaker bij stil willen staan, hoe goed ik het wel niet heb.

De hoofdpersoon Anne, is voor mij wel iemand die gaat leven. Het zou ook een vriendin van mij kunnen zijn. Zo mooi omschrijft ze haar gevoel, en hoe haar leven eruit ziet. Hier heb ik echt bewondering voor. Ik zou mezelf zo’n eerlijke lieve vriendin toewensen.

Ik kan me eigenlijk wel een beetje in Anne en de anderen verplaatsen. Maar om nou echt te zeggen van dat ik het gevoel heb dat ik het helemaal mee maak!? Eigenlijk wel, maar dat komt omdat ik me niet voor kan stellen dat je zo kunt leven, zo lang, met zoveel mensen, op zo’n kleine plek. En het rustig zijn, met elkaar, dat zou ik echt niet kunnen. Maar ik weet het niet of ik dat zo kunnen, mocht ik dit ooit meemaken.

Ik vind Anne eigenlijk wel een heldin. Ik ben blij dat ik dit niet mee hoef te maken, en hoop dit ook niet mee te moeten maken. Het lijkt me namelijk echt eng om te onderduiken. Ik heb wel echt respect ervoor dat Anne gewoon zo door heeft gezet en dat ze het durfde, en dat ze het kon.

Het gedrag van alle personen was wel wisselend en niet altijd leuk. Ik vind het trouwens echt niet kunnen het dat haar moeder en sommige andere mensen om haar heen gewoon letterlijk in haar gezicht zeggen dat ze voor Margot dat wel zouden doen maar voor Anne niet. En dat Margot echt veel beter is. Ik vindt dit zo gemeen, echt waar als die mensen nu nog bestonden, ik had ze echt een verteld hoe laf dat was! Het maakt me boos, echt boos, want Anne heeft bijna niemand en dan gaan ze ook nog zeuren dat ze alles fout doet. Alleen Peter en de vader, Otto, stellen me gerust en de helpers daar kun je tenminste fijn over lezen.

Het verhaal heeft mij wel aan het denken gezet. Ik ben blij dat mijn moeder niet zo is, en dat ze geen onderscheid maakt tussen mij en mijn zus. Ik vind het vreselijk dat dit zo is gebeurd. Ik hoop zelf nooit zo te zijn tegenover mijn kinderen. Als ik dit zou zien bij anderen, dan zou ik er iets van gaan zeggen. De personages veranderen bij het onderduiken naar meer chagrijnige mensen. Ze hebben veel conflicten met elkaar waardoor het er niet altijd bepaald gezellig is. Mevrouw van Daan heeft dan ook alleen maar commentaar op de opvoeding van Anne. Hierdoor daagt ze het

9

wel een beetje uit. En Anne zit gewoon in het midden te luisteren, terwijl er over haar gemene dingen worden verteld, hoezo sociaal naar elkaar!?

De gebeurtenissen staan eigenlijk in perfecte volgorde want ze schrijft per dag of om de week of per maand wel wat en het is dus per datum achter elkaar geschreven dus is het op een logische volgorde.Het verhaal is wel spannend, omdat je vaak niet weet wat er nu weer komen gaat, en of ze betrapt worden op onderduiken en wanneer.

Het verhaal zelf heeft een logische opbouw en is hierdoor best makkelijk te volgen. Je kon mooi tussendoor stoppen bij een bepaalde datum.

Alle verhaallijnen hebben eigenlijk met elkaar te maken omdat het telkens ook over het Achterhuis gaat en het onderduiken.

Op het begin schrijft Anne nog wat van de vorige dagen en stelt ze zichzelf en haar familie voor. Hier zie je dus een terugblik op de vorige dagen. Voor de rest zijn er soms tijdsprongen in jaren. Maar niet echt een vooruitblik.

Of het verhaal een plezierig slot heeft? Nou nee dus echt niet hé!Ik wordt echt chagrijnig van het einde en het wekt woede in me op. Eigenlijk omdat ik het dus echt niet vindt kunnen, waarom gaat Anne nou dood, ze zou gewoon nog moeten bestaan!Ik heb bewondering voor haar verhaal, om te lezen wat er is gebeurt, en wat zij allemaal heeft meegemaakt.

Het boek is op sommige momenten wel moeilijk te begrijpen maar als je het dan nog een keer leest dan snap je het gewoon! Soms is het nederlands anders dan ik gewend ben, maar ik kon het wel goed volgen.Anne had in die tijd nog wel andere spelling dus zei schreef bijvoorbeeld: nog als noch maar ja dat was in die tijd de juiste spelling.

Er zitten wel veel gebeurtenissen en gesprekken in het verhaal, maar dat vond ik juist wel plezierig.

10

6. Recensie en eigen mening

Een recensie van het boek het Achterhuis, gevonden op internet, is:

Bron: http://nrcboeken.vorige.nrc.nl/schrijver/frank-anne

Frank, AnneHij heeft de tweehonderd dagboeken uit de oorlogstijd die bij het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie lagen niet gelezen, maar hij zou verbaasd zijn als er één tussen te vinden was dat zo puur, intelligent en zo humaan was als het dagboek dat hem toevallig in handen was gekomen en dat hij net ademloos in een keer uitgelezen had. Aldus de historicus Jan Romein in Het Parool, in april 1947. Dat dit getalenteerde joodse kind gedeporteerd en vermoord kon worden was voor hem het bewijs dat ‘we de strijd tegen het beest in de mens verloren hebben’. Als enige remedie zag de politiek links georiënteerde Romein een ‘actieve, positieve, totale democratie’.Dankzij Romeins recensie van de ongepubliceerde dagboekbrieven van Anne Frank (1929-1945), en het gezag dat de historicus genoot, bracht uitgeverij Contact een paar maanden later, in juni 1947, een ingekorte en licht geredigeerde versie uit onder de titel Het Achterhuis, zowel in Nederland als in België. Voor alle zekerheid met een inleiding van de evenzeer gezaghebbende Annie Romein-Verschoor. Zij legde de nadruk op de literaire, psychologische en intellectuele kwaliteiten van het dagboek, en de ontroering die het lezen ervan bij haar achterliet: ‘Zoals die kleine dappere geranium daar heeft staan bloeien en bloeien achter de geblindeerde ramen van het achterhuis.’De uitgave was geenszins vanzelfsprekend. Annes vader, Otto Frank, had het dagboek van zijn omgekomen dochter aan enkele vrienden laten lezen, en had hun om advies gevraagd. Kurt Baschwitz, een eveneens in 1933 uit nazi-Duitsland gevluchte geassimileerde jood die al voor de oorlog bevriend was met de familie Frank, en bovendien een deskundige in de geschiedenis van de pers en van massapsychologie, waarschuwde voor het gevaar van exploitatie van de nalatenschap van een dood kind. Anderen dachten dat uitgevers weinig voor een publicatie zouden voelen; zo snel na de oorlog zouden er immers nauwelijks lezers voor te vinden zijn.De eerste druk was echter zo snel uitverkocht dat de tweede druk nog hetzelfde jaar verscheen. En het jaar daarop weer. Tot 1950 beleefde Het Achterhuis twee herdrukken per jaar. Daarna was het, althans in het Nederlandse taalgebied, met de belangstelling gedaan. Tot 1955, toen een door Otto Frank gesanctioneerde toneelbewerking door twee gevestigde Amerikaanse scriptschrijvers, Frances Goodrich en Albert Hackett, op Broadway furore maakte. Daarmee werd Anne Franks dagboek op slag wereldwijd beroemd. Het toneelstuk was geïnspireerd door de Amerikaanse uitgave uit 1952 met een stichtelijk voorwoord van Eleanor Roosevelt. De inhoud van The Diary of a Young Girl maakte haar bewust van het ‘grootste kwaad van de oorlog - de degradatie van de menselijke geest’, terwijl ze het dagboek zelf zag als het bewijs van de ‘ultieme stralende noblesse van dezelfde geest’. De voormalige First Lady, beroemd om haar gepassioneerde toewijding aan goede doelen, prees de publicatie aan als een ‘passend monument aan Annes fijne geest en de geest van degenen die voor vrede hebben gewerkt’.De toneelbewerking reduceerde het intelligente, veelgelaagde, scherpzinnige en ambivalente dagboek, waarin Anne worstelde met de moeilijkste vragen van het menselijk leven en van de joodse religie en geschiedenis, tot een simpele boodschap van universele verlossing, en Anne tot een opgewekte, wat naïeve tiener. Weg waren ook de boeiende scherpe portretten en zelfinzichten, haar vertwijfeling en angst voor de dood. De nazi’s slaagden erin haar om het leven te brengen, maar niet haar boodschap van tolerantie en goede wil, zoals Ian

11

Buruma in zijn essay ‘The Afterlife of Anne Frank’ de portee van het toneelstuk omschreef. Anne werd het universele symbool van een slachtoffer, dat ‘ondanks alles’ in het ‘goede in de mens’ bleef geloven, en dat ingeschakeld werd om deze boodschap over haar (anonieme) graf heen uit te dragen.Het toneelstuk was een doorslaand succes, en werd, tot in Japan en het communistische Oost-Europa, over de hele wereld opgevoerd. Het aantal drukken en oplagen in Nederland schoot omhoog, vertalingen van het dagboek in tientallen talen, en film- en balletbewerkingen volgden. De Nederlandse première van het toneelstuk in 1956 werd bijgewoond door het koninklijk echtpaar. Anne werd een nationaal idool. De Nederlandse uitgever propageerde het boek als een ‘wereldboodschap’. Anne Frank, haar dagboek en het achterhuis, dat sindsdien vele miljoenen bezoekers uit de hele wereld heeft getrokken, werden een industrie, verplichte schoolstof, een van de zaken ‘waar een klein land groot in kan zijn’.De sentimentele visie van het dagboek sloeg aan. ‘Is het niet de triomf van [ ] dit oorlogsboek, tragisch als geen ander, dat wie het leest niet in de eerste plaats terneergeslagen wordt door de gemeenheid van de vijand, maar zich opgetogen voelt door deze blik in een moedige, alle neerdrukkende ellende en slechtheid met vertrouwen bevechtende meisjesziel,’ aldus Jeanne van Schaik-Willing in een recensie, geciteerd te midden van soortgelijke uitlatingen van Nederlandse en buitenlandse auteurs op de flap van de dertigste druk in 1960.In november van dat jaar veroorzaakte de psycholoog en overlevende van een nazi-concentratiekamp, Bruno Bettelheim, dan ook een schandaal met zijn artikel ‘The Ignored Lesson of Anne Frank’ in Harper’s Magazine. Net als Hannah Arendt en enkele andere intellectuelen probeerde hij het raadsel van de vermeende joodse passiviteit te onderzoeken. Volgens Bettelheim had de familie Frank, als gevolg van de weigering de nazi-barbarij in haar volle omvang en betekenis onder ogen te zien, ook toen ze sinds 1942 op de hoogte was van de massale vergassing van joden in de Duitse kampen, een verkeerde overlevingsstrategie gekozen. Zich met de hele familie op te sluiten in een huis zonder vluchtmogelijkheid, zich in een valse veiligheid te wanen, de kinderen Latijn en kunstgeschiedenis te onderwijzen in plaats van vaardigheden die overleving kansrijker zouden maken, was immers kortzichtig. Bettelheim had meer waardering voor het gedrag van de ouders van Marga Minco. Zij gaven de jonge Marga tijdens de inval in het huis de kans om te vluchten. Om het verhaal na de oorlog op te kunnen schrijven. En om na de oorlog schrijfster te worden. (Bettelheims artikel verscheen later in zijn bundel Surviving and Other Essays, 1980.)Bettelheims kritische blik heeft de idolatrie - de verheffing van Anne Frank tot de status van een seculiere heilige, een symbool van universeel slachtoffer met een opbeurende, bevrijdende boodschap - niet kunnen aantasten. Al naar gelang de tijdgeest en de hype van de dag, schakelden velen het symbool van Anne, met uit haar dagboek selectief gedestilleerde brokjes, in als een instrument in dienst van menige ideologische strijd. Niet alleen in dienst van de - liefst zo ongedifferentieerd mogelijke - bestrijding van vooroordelen, maar ook van het onrecht in het algemeen, van de vredesstrijd, de strijd tegen de atoombom, tegen het militarisme, de strijd tegen (niet alleen extreem) rechts, van de bevrijding van uiteenlopende groepen van onderdrukten der aarde.In 1986 heeft het riod een wetenschappelijke uitgave van Annes dagboeken gepubliceerd, met de diverse versies die ze zelf geschreven had en de resultaten van uitgebreid onderzoek, om elke (vooral uit extreem rechtse hoek telkens opduikende) twijfel over de authenticiteit te ontzenuwen. Op basis van deze uitgave heeft de eigenaar van de auteursrechten, het Anne Frankfonds te Basel, in 1991 een nieuwe publiekseditie van Het Achterhuis; Dagboekbrieven 11 juni 1942-1 augustus 1944 op de markt gebracht.In de publiciteit werd de aandacht vooral gevestigd op de voordien weggelaten intieme passages. De herziene publieksuitgave stelde overigens de auteursrechten van het boek, die anders binnenkort zouden gaan vervallen, voor decennia veilig. Anne Frank is vermoedelijk - na het kindeke Jezus - het meest postuum geëxploiteerde joodse kind geweest. Zij en haar dagboeken hadden meer respect verdiend.

Vera Ebels

12

Ik heb hieronder 5 beoordelingswoorden neergezet, en uitgelegd waarom ik dit woord wel/of niet bij het boek vind passen:

1 Getalenteerde; dit woord pas zeker bij het boek. Anne was getalenteerd. Hoe zij dit alles op papier heeft weten te zetten in die moeilijke jaren, dat vind ik gewoon erg knap.2 wereldboodschap; iedereen op de wereld moet en mag dit weten. Hoe zij heeft geleefd, met haar familie, dus dit past echt wel bij het boek. Iedereen die dit leest gaat hier over nadenken.3 Schoolstof; past wel en niet bij het boek. Naar school gaan kon niet, maar leren als onderduiker kon wel. Zo werd ze toch intelligent en leerde ze veel.4 klein land: nederland is een klein land, maar word door dit verhaal een groot land. Dit boek heeft veel bekendheid gekregen, ook ver in alle ander landen.5 verkeerde overlevingsstrategie; dit past heel goed bij dit boek. Onderduiken leek voor Anne haar familie de manier om te overleven. Uiteindelijk is dit bijna niemand gelukt, en dat is jammer. En dat vind ik ook nog steeds heel erg.

Op deze foto ben ik even terug gegaan in de tijd en heb vervolgens een foto van Anne en mij gemaakt!

13

14