Philip K. Dick

Human Is («Startling Stories», 1955)

Μετάφραση: Γιώργος Μάντης

Tα γαλανά μάτια της Τζιλ Χέρικ γέμισαν δάκρυα. Κοίταξε το σύζυγό της με ανείπωτη φρίκη. «Είσαι ... είσαι

αποτρόπαιος!» είπε και ξέσπασε σε λυγμούς.

Ο Λέστερ Χέρικ συνέχισε τη δουλειά του, τακτοποιώντας σωρούς από σημειώσεις και διαγράμματα με

ευλαβική ακρίβεια.

«Αποτρόπαιος» είπε «είναι μια απλή αξιολόγηση. Δεν περιέχει καμιά πληροφορία σχετική με γεγονότα».

Έστειλε μια αναφορά για την Παρασιτική Ζωή στον Αστερισμό του Κενταύρου μέσω του σκάνερ του γραφείου

του. «Μια απλή γνώμη. Μια έκφραση συναισθημάτων, τίποτε περισσότερο».

Παραπαίοντας, η Τζιλ γύρισε στην κουζίνα. Νωθρά, έβαλε σε λειτουργία το φούρνο. Μέσ' απ' τον τοίχο

ακούστηκε το μουρμουρητό από τους ειδικούς ιμάντες που ζωντάνεψαν για να μεταφέρουν το δείπνο από τις

υπόγειες αποθήκες.

Έστρεψε το πρόσωπό της στον σύζυγό της μια φορά ακόμη. «Ούτε για λίγο;» παρακάλεσε. «Ούτε για »

«Ούτε για ένα μήνα. Μόλις έρθει, πες του το. Κι αν δεν έχεις το θάρρος εσύ, θα του το πω εγώ. Δεν μπορώ

να έχω ένα παιδί να τρέχει εδώ μέσα. Έχω τόσα πράγματα να κάνω. Αυτή η αναφορά για τον Μπετελγκέζ 9

πρέπει να παραδοθεί σε δέκα μέρες». Πέρασε στο σκάνερ μια νέα ποσότητα δεδομένων για τα απολιθώματα

στον Φόρμαλχαουτ. «Τι συμβαίνει τελοσπάντων μ' αυτόν τον αδερφό σου; Δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί

του;»

Η Τζιλ έτριψε τα πρησμένα μάτια της. «Δεν καταλαβαίνεις; Εγώ θέλω να 'ρθει εδώ ο Γκας. Εγώ παρακάλεσα

τον Φρανκ να τον αφήσει να έρθει. Και τώρα εσύ...»

«Εγώ λέω πότε θα μεγαλώσει αρκετά να τον αναλάβει το Κράτος». Μια γκριμάτσα στράβωσε το λεπτό του

πρόσωπο. «Γαμώτο, Τζιλ, ακόμα το φαγητό; Τι γίνεται μ' αυτό το φούρνο;»

«Σχεδόν έτοιμο είναι». Ένα κόκκινο λαμπάκι είχε ανάψει. Ο ρομποσερβιτόρος πρόβαλε από τον τοίχο, έτοιμος

να τους φέρει το φαγητό.

Η Τζιλ κάθισε και φύσηξε με δύναμη τη μύτη της. Όσο για τον Λέστερ, συνέχισε να εργάζεται ανενόχλητος. Η

δουλειά του. Η έρευνά του. Μέρα με τη μέρα, η δουλειά του προχωρούσε. Καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Με το

αδύνατο κορμί του λυγισμένο πάνω από το σκάνερ σαν ελατήριο, με τα ψυχρά, γκρίζα μάτια του να

συλλαμβάνουν και να μελετούν πυρετωδώς τις πληροφορίες· να αναλύει και να εκτιμά, κι όλες οι διανοητικές

του δυνάμεις να λειτουργούν σαν συστοιχία από καλολαδωμένες μηχανές.

Τα χείλη της Τζιλ έτρεμαν από την απελπισία και την πίκα της. Ο Γκας, ο καημένος ο Γκας. Πώς θα του το

'λεγε; Νέα δάκρυα στα μάτια της. Δεν θα ξαναρχόταν μετά απ' αυτό. Γιατί το παιδικό του γέλιο ενοχλούσε τον

Λέστερ. Εμπόδιζε την έρευνά του.

Το φωτάκι στο φούρνο έγινε πράσινο. Το φαγητό βγήκε έξω, κατευθείαν στα χέρια του ρομποσερβιτόρου.

Ένα σιγανό κουδούνισμα ανήγγειλε ότι το δείπνο ήταν έτοιμο.

«Το άκουσα» γρύλισε ο Λέστερ. Έκλεισε το σκάνερ και σηκώθηκε. «Και σίγουρα θα 'ρθει την ώρα που θα

τρώμε», είπε.

«Να καλέσω τον Φρανκ να του πω »

«Όχι. ¶ντε, να τελειώνουμε». Ο Λέστερ έκανε νόημα στο ρομπότ. «¶στο κάτω. Και μην αργείς, γαμώτο! Έχω

δουλειά, καταλαβαίνεις; Δουλειά!» Ήταν έξαλλος.

Η Τζιλ με κόπο κρατούσε τα δάκρυά της.

Ο μικρός Γκας μπήκε σαν σίφουνας στο σπίτι την ώρα που τέλειωναν το φαγητό τους.

Η Τζιλ έβγαλε μια κραυγή χαράς. «Γκάσυ!» Έτρεξε και τον άρπαξε στην αγκαλιά της. «Χαίρομαι τόσο πολύ

που σε βλέπω!»

«Σιγά τον τίγρη μου» ψιθύρισε ο Γκας. Η μικρή γκρίζα γατούλα πήδησε απ' τα χέρια του στο χαλί και κρύφτηκε

κάτω από τον καναπέ.

«Τίγρη λες αυτόν τον αλητόγατο;»

Ο Γκας κατσούφιασε, πληγωμένος. « Τίγρης είναι. Έχει ραβδώσεις».

«Οι τίγρεις είναι κίτρινες και πολύ μεγαλύτερες. Πρέπει να μάθεις να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους».

«Λέστερ, σε παρακαλώ » ικέτευσε η Τζιλ.

«Σκασμός» διέταξε εκείνος. «Είναι καιρός πια ν' αποβάλει ο Γκας αυτές τις παιδιάστικες φαντασιώσεις, να μάθει

επιτέλους να είναι σαφής στους προσδιορισμούς του και ν' αναπτύξει μια ρεαλιστική αντιμετώπιση της ζωής,

Διερωτώμαι τι κάνουν οι ψυχοδάσκαλοί του; Δεν μπορούν να τον βάλουνε σε σειρά;»

Ο Γκας έτρεξε κι άρπαξε τον τίγρη του. «Μην τολμήσεις να τον πειράξεις!»

Ο Λέστερ κοίταξε το γατάκι με περιφρόνηση. Ένα περίεργο, κρύο, σαρδόνιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη

του. «Έλα κάτω στο εργαστήριο καμιά φορά, Γκας. Θα σου δείξω πολλές γάτες, ινδικά χοιρίδια, κουνέλια »

«Λέστερ! Ξέσπασε η Τζιλ. «Πώς μπορείς!»

Ο Λέστερ γέλασε σιγανά. Σηκώθηκε απότομα και γύρισε στο γραφείο του. «Και τώρα ξεκουμπιστείτε κι οι δυο

από μπροστά μου. Πρέπει να τελειώσω μ' αυτές τις αναφορές. Κι εσύ» είπε στην Τζιλ «μην ξεχάσεις να του το

πεις!»

«Τι να μου πει;» ρώτησε ο Γκας, ξαναμμένος, με μάτια που έλαμπαν. «Κάτι για μένα; μυστικό;»

Η Τζιλ ένιωθε την καρδιά της βαριά σα μολύβι. Έπιασε το παιδί από τον ώμο. «Έλα Γκας, πάμε στον κήπο

και θα σου πω. Πάρε και την τίγρη μαζί σου».

Ένα κλικ, και μετά σήμα για άκρως επείγον μήνυμα από το βιντεοτέλεφαξ. «Όλοι το βουλώνουμε τώρα! Δε

θέλω άχνα! Εντάξει;» Έτρεξε να πάρει το σήμα. Το μελέτησε προσεκτικά.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Τζιλ. «Τίποτε κακό;»

«Κακό;» Το πρόσωπο του Λέστερ έλαμπε από χαρά. «Κάθε άλλο». Κοίταξε το ρολόι του. «Έχω χρόνο βλέπω.

Θα χρειαστώ»

«Τι συμβαίνει;»

«Φεύγω ταξίδι, για δυοτρεις βδομάδες. Μες στο πρόγραμμα είναι κι o Ρέξορ 4».

«Θα πας εκεί;» Η Τζιλ είχε ύφος προσμονής. «Πάντα ήθελα να δω έναν παλιό κόσμο γεμάτο ερειπωμένες

πόλεις. Λέστερ, νάρθω κι εγώ; Έτσι κι αλλιώς δεν κάναμε ποτέ μαζί διακοπές, και πάντα μου υποσχόσουν ότι»

«Δεν είσαι καλά, γυναίκα, μου φαίνεται. Χάζεψες; Εκεί πάω για δουλειά, κατάλαβες; Δουλειά !» Έτριψε τα χέρια

του με ικανοποίηση. «Τώρα βιάσου και τρέχα να φτιάξεις τα πράγματά μου. Μια ζωή περίμενα αυτή την

ευκαιρία» Γέλασε σαρδόνια. «Μπορείς να κρατήσεις εδώ το μικρό όσο θα λείπω. Αλλά ούτε μια ώρα

παραπάνω. Κατανοητό; Α ρε Ρέξορ, σούρχομαι!»

«Πρέπει να είσαι υπομονετική» της έλεγε ο αδερφός της, ο Φρανκ. «Σε τελική ανάλυση, επιστήμονας είναι».

«Δε με νοιάζει. Θα τον αφήσω. Μόλις γυρίσει από τον Ρέξορ 4. Τέρμα. Το αποφάσισα».

Ο αδερφός της ήταν σκεφτικός. «¶μα τον αφήσεις θα 'σαι ελεύθερη να ξαναπαντρευτείς. Δε θα 'ναι και πολύ

δύσκολο για σένα».

«Καθόλου. Κι ίσως αυτή τη φορά να βρω κάποιον που του αρέσουν τα παιδιά».

«Πολύ τα σκέφτεσαι τα παιδιά» συνειδητοποίησε ο Φρανκ. «Ο Γκας σε λατρεύει. Όχι όμως και τον Λες».

«Το ξέρω. Αυτή τη βδομάδα που έλειπε ήταν υπέροχα. Νιώθω τόσο ωραία, σαν νάχω ξαναγεννηθεί. Είμαστε 5

χρόνια παντρεμένοι και κάθε χρόνο χειρότερος γίνεται. Είναι τόσο απάνθρωπος. Παγερός και χωρίς οίκτο για

κανέναν. Αυτός και η δουλειά του μόνο· όλη μέρα κι όλη νύχτα».

«Ο Λες είναι φιλόδοξος. Θέλει να πάει μπροστά στην επιστήμη του, να γίνει το νούμερο ένα στον τομέα του. Και

γιατί όχι; Με τι ακριβώς ασχολείται;»

«Τοξικολογία. Φτιάχνει νέα δηλητήρια για το Στρατό. Εφεύρε μια ένωση θειούχου χαλκού που καταστρέφει το

δέρμα . Έτσι καταλάβαμε την Καλλιστώ».

»Δεν πιστεύω ότι θ' αλλάξει ποτέ» πρόσθεσε. «Γι' αυτό και θα τον παρατήσω».

Ο Λέστερ Χέρικ γύρισε από τον Ρέξορ 4 κι ήταν άλλος άνθρωπος. Λάμποντας από ευτυχία, έδωσε την

αντιβαρυτική βαλίτσα του στο ρομπότ-υπηρέτη. «Ευχαριστώ φίλτατε».

Η Τζιλ έμεινε άφωνη. «Λες, τι »

«Καλημέρα, αγάπη μου. Ο Λέστερ υποκλίθηκε ελαφρά. «Είσαι τόσο όμορφη σήμερα. Τα μάτια σου είναι τόσο

υπέροχα γαλάζια. Έχουν τη λάμψη παρθένας λιμνούλας, την οποία τροφοδοτούν ορεινά ρυάκια με τα γάργαρα

νερά τους. Κι αν δε με απατά η όσφρησή μου, ένα λαχταριστό γεύμα ετοιμάζεται στο φούρνο».

«Ω, Λέστερ!» Η Τζιλ ανοιγόκλεισε τα μάτια, και μια αχνή ελπίδα φούσκωσε το στήθος της. «Λέστερ, τι σου

συνέβη; Φαίνεσαι τόσο διαφορετικός!»

«Εγώ, αγάπη μου;» Ο Λέστερ άρχισε να κόβει βόλτες σ' όλο το σπίτι, αγγίζοντας αντικείμενα και στενάζοντας

«Τι ωραίο που είναι το σπιτάκι μας, αγάπη μου, τόσο γλυκό και φιλικό. Αισθάνομαι θαυμάσια που βρίσκομαι

εδώ».

«Φοβάμαι να το πιστέψω» είπε εκείνη.

«Να πιστέψεις τι;»

«Ότι δε με κοροϊδεύεις. Ότι έχεις αλλάξει. Ότι δεν είσαι όπως ήσουν πάντα»

«Πώς ήμουν, δηλαδή;»

«Σκληρός. Σκληρός και βάρβαρος».

«Εγώ;» Ο Λέστερ κατσούφιασε λιγάκι, δαγκώνοντας τα χείλη του. «Χμμ. Ενδιαφέρον... Τέλος πάντων όλα αυτά

ανήκουν στο παρελθόν. Τι έχουμε για δείπνο; Μου έρχεται να λιποθυμήσω από την πείνα».

Η Τζιλ τον κοιτούσε με περιέργεια, πηγαίνοντας στην κουζίνα. «Ό,τι θες, Λέστερ. Ο φούρνος μας μπορεί να

φτιάξει τα πάντα».

«Βέβαια, φυσικά». Ξερόβηξε. «Λοιπόν, τι θα 'λεγες για κόντρα φιλέτο, μέτρια ψημένο, με μανιτάρια και

κρεμμύδια; και κόκκινες πιπεριές; και κινέζικα ανοιξιάτικα ρολς; και καυτό καφεδάκι; και για επιδόρπιο μηλόπιτα

με παγωτό;»

«Ποτέ δε σ' ενδιέφερε το φαγητό» είπε η Τζιλ, σκεφτική.

«Αλήθεια;»

«Κι έλεγες μακάρι να βρούνε τρόπο να παίρνουμε την τροφή μας ενδομυικώς! Λέστερ, τι συμβαίνει;»

«Τίποτα, απολύτως τίποτα». Έβγαλε αμήχανα την πίπα του και την άναψε με βιαστικές, κάπως αδέξιες

κινήσεις. Λίγος καπνός έπεσε στο χαλί. Έσκυψε νευρικά και προσπάθησε να τον μαζέψει. «Μη μου δίνεις

σημασία» είπε. «Κάνε εσύ τις δουλειές σου κι άσε με εμένα. Κι αν θες βοήθεια να ετοιμάσεις ναι, σωστά, πες

μου αν μπορώ να βοηθήσω σε ο,τιδήποτε...»

«Όχι» είπε η Τζιλ. «Τα καταφέρνω μονάχη. Εσύ μπορείς να ασχοληθείς με την εργασία σου».

«Την εργασία μου;»

«Την έρευνά σου, τις τοξίνες».

«Τοξίνες! Για τ' όνομα του Θεού! Να τις πάρει ο διάβολος τις τοξίνες!»

«Τι;»

«Εννοώ, αισθάνομαι τόσο κουρασμένος τώρα. Θα εργαστώ αργότερα. Τώρα θέλω να απολαύσω το

αγαπημένο μου σπιτάκι. Τι απαίσιος αυτός ο Ρέξορ 4!»

«Αλήθεια;»

«Φρικτός και απαίσιος». Το πρόσωπό του συσπάστηκε και πήρε έκφραση αηδίας. «Ξεραίλα και θάνατος.

Ερείπια. Καυτός ήλιος, αέρας και σκόνη. Τρομαχτικό μέρος, αγάπη μου».

«Κρίμα. Και πάντα ήθελα να τον επισκεφτώ».

«Θεός φυλάξει!» είπε ο Λέστερ με πάθος. «Θα καθίσεις εδώ, κούκλα μου, μαζί μου. Οι δυο μας. Η Γη είναι τόσο

υπέροχη. Σφύζει από ζωή και υγρασία». Τα μάτια του έλαμπαν. «Ακριβώς ό,τι πρέπει» πρόσθεσε.

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα», είπε η Τζιλ.

«Επανάλαβε όλα όσα θυμάσαι» είπε ο Φρανκ. Το μολύβι-ρομπότ του ήταν έτοιμο. «Όλες τις αλλαγές που

παρατήρησες σ' αυτόν. Είμαι περίεργος».

«Για ποιο λόγο;»

«Δεν υπάρχει λόγος. Έλα. Είπες ότι αμέσως κατάλαβες πως κάτι δεν πήγαινε καλά; Ότι ήταν αλλιώτικος;»

«Από την πρώτη στιγμή. Η έκφραση στο πρόσωπό του. Τόσο γλυκός. Ήρεμος. Ανεκτικός. Τόσο καλός. Τόσο

πράος».

«Καταλαβαίνω. Τίποτ' άλλο;»

Νευρικά, γύρισε να κοιτάξει μέσα στο σπίτι, από την πίσω πόρτα. «Δεν μπορεί να μάς ακούσει, έτσι;»

«Μη φοβάσαι. Είναι μέσα και παίζει με τον Γκας. Σήμερα είναι κι οι δυο τους άνθρωποι-φώκιες από την

Αφροδίτη».

«Η ομιλία του».

«Δηλαδή;»

«Ο τρόπος που μιλάει. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί. Νέες φράσεις. Παρομοιώσεις. Έλεγε ότι οι παρομοιώσεις

είναι ανακριβείς και παραπλανητικές. Κι επίσης...»

«Ναι;» Το μολύβι-ρομπότ έγραφε ασταμάτητα.

«Χρησιμοποιεί παράξενες λέξεις. Παλιές. Λέξεις που δεν τις λέμε πια».

«Αρχαϊκή φρασεολογία;»

«Ναι. Σαν να τις βρήκε σε βιβλία».

«Το πρόσεξα κι εγώ» είπε ο Φρανκ. «Συνέχισε».

«Έχεις καμιά θεωρία;»

«Θέλω περισσότερα στοιχεία».

«Παίζει με τον Γκας. Αστειεύεται. Και τρώει».

«Καλά, πριν δεν έτρωγε;»

«Τώρα το λατρεύει το καλό φαγητό. Πηγαίνει στο φούρνο και δοκιμάζει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.

Βάζει το φούρνο και φτιάχνει τα πιο περίεργα φαγητά».

«Πρέπει να πήρε βάρος».

«Πέντε κιλά. Τρώει, χαμογελάει, γελάει, είναι πάντα ευγενικός. Είναι ακόμη και ρομαντικός! Πράγμα που πάντα

θεωρούσε σκέτο παραλογισμό. Και δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη δουλειά του. Ξέρεις, την έρευνά του για τις

τοξίνες».

«Τίποτ' άλλο;»

«Κάτι που το έχω προσέξει πολλές φορές και με προβληματίζει. Φαίνεται να έχει μερικά ανεξήγητα κενά στη »

Γέλια, πολλά γέλια. Ο Λέστερ κι ο Γκας βγήκαν ορμητικά από το σπίτι, με τα πρόσωπά τους να λάμπουν από

χαρά.

«Ανακοίνωση!» φώναξε ο Λέστερ.

«Ανακίνζη!» αντήχησε η φωνή του Γκας.

Ο Φρανκ εξαφάνισε στα γρήγορα τις σημειώσεις του και το μολύβι-ρομπότ. «Τι συμβαίνει;»

«Πες το εσύ!» είπε ο Λέστερ στον Γκας, κρατώντας τον απ' το χέρι.

«Ο Λέστερ λέει ότι μπορώ να μείνω μαζί σας. Μπορώ; Μπορώ, θεία Τζιλ;»

Απερίγραπτη χαρά πλημμύρισε την καρδιά της. «Σοβαρά; Δε με κοροϊδεύετε;» Η φωνή της ήταν

ξεψυχισμένη, ίσα που ακουγόταν.

Ο Λέστερ την αγκάλιασε. «Μα τι λες, αγάπη μου» της είπε τρυφερά. Τα μάτια του έδειχναν τόση ευγένεια,

τόση κατανόηση. «Ποτέ δε θα σε κορόιδευα, αγάπη μου».

«Όχι κοροϊδίες!» φώναξε ο Γκας μ' ενθουσιασμό. «Τέρμα οι κοροϊδίες!» Χώθηκε ανάμεσα στον Λέστερ και την

Τζιλ. «Ποτέ ξανά!»

Ο Φρανκ στάθηκε απόμερα. Ήτανε σκυθρωπός, πράγμα που πρόσεξε η Τζιλ. «Τι συμβαίνει;» τραύλισε.

«Υπάρχει»

«Όταν τελειώσεις» είπε ο Φρανκ στον Λέστερ «θα 'θελα να 'ρθεις μαζί μου».

Η καρδιά της Τζιλ πάγωσε. «Μα, γιατί; Να 'ρθω κι εγώ;»

Ο Φρανκ έγνεψε όχι. «Έλα Χέρικ. Πάμε. Θα κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι οι δυο μας ...»

Οι τρείς ομοσπονδιακοί πράκτορες βρίσκονταν σε πλήρη ετοιμότητα και τα ακτινοβόλα όπλα τους σημάδευαν

τον Χέρικ.

Ο Διοικητής Ντάγκλας μελέτησε για λίγο τον Χέρικ κι ύστερα στράφηκε στον Φρανκ. «Είσαι σίγουρος;» τον

ρώτησε.

« Απολύτως» κατέθεσε ο Φρανκ.

«Πότε γύρισε ο τύπος από τον Ρέξορ 4;»

«Πριν μια βδομάδα».

« Κι η αλλαγή ήταν ευδιάκριτη αμέσως;»

«Η γυναίκα του την αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή. Καμιά αμφιβολία ότι η αλλαγή έγινε στον Ρέξορ. Και

ξέρετε τι σημαίνει αυτό».

«Ξέρω». Ο Ντάγκλας βημάτιζε σιγά σιγά γύρω από τον καθισμένο, εξετάζοντάς τον από κάθε πλευρά.

Ο Λέστερ Χέρικ καθόταν σιωπηλός , με το παλτό του προσεκτικά διπλωμένο στα γόνατά του. Το πρόσωπό

του το κατείχε μια αξιοθαύμαστη γαλήνη· ήταν ήρεμος και ανέκφραστος, σαν καλοντυμένος Χριστός. Εσιώπα.

«Οι μέθοδοί τους είναι απλές και ακριβείς» είπε ο Ντάγκλας. «Το ον πρέπει να μπήκε μέσα του ακαριαία, ενώ

ο πραγματικός Χέρικ θα βρίσκεται κάπου σε κατάσταση αναστολής ή αναμονής. Ο ανόητος, προφανώς

μελετούσε τα ερείπια αφηρημένος και απρόσεχτος χωρίς ασπίδα ή κράνος κι έγινε το κακό».

Ο καθισμένος ζήτησε το λόγο. «Με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να επικοινωνήσω με τη γυναίκα μου» είπε.

«Πρέπει να βρίσκεται σε τρομερή αγωνία».

«Κι ακόμα επιμένει να προσποιείται!» είπε ο Φρανκ.

Ο Ντάγκλας έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί. «Εκπληκτική περίπτωση, δε λέω» είπε. «Η ομοιότητα είναι

αξιοθαύμαστη. Καμιά εξωτερική διαφορά». Γύρισε στον καθισμένο, κοιτώντας τον με άγριο ύφος. «Εσύ, όπως

και να σε λένε. Κοίτα με. Καταλαβαίνεις που σου μιλάω;»

«Φυσικά» απάντησε ο Χέρικ.

«Και νομίζεις ότι θα τη σκαπουλάρεις; Όλους τους άλλους που 'φυγαν από τον Ρέξορ τους πιάσαμε, και τους

δέκα. Κανείς δεν έφτασε στη Γη». Χαμογέλασε παγωμένα. «Τους ψήσαμε με τις ακτίνες μας».

Ο Χέρικ πάνιασε. Μ' ένα μαντήλι σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του. «Α, μάλιστα» ψέλλισε.

«Δεν μπορείτε να μας δουλέψετε εσείς οι Ρεξοριανοί. Όλοι είμαστε σε κατάσταση συναγερμού. Απορώ πώς

τα κατάφερες κι έφυγες από τον Ρέξορ. Ο Χέρικ πρέπει να ήταν τελείως απρόσεκτος. Τους άλλους τους

πιάσαμε μέσα στο διαστημόπλοιο. Τους εξακοντίσαμε στο διάστημα και τους ψήσαμε».

«Ο Χέρικ είχε ιδιωτικό πλοίο, κ. Διοικητά. Έτσι δεν του 'γινε κανένας έλεγχος, ούτε όταν ήρθε, ούτε όταν έφυγε

από τον Ρέξορ 4».

«Και πώς θα τ' αποδείξουμε;»

«Η γυναίκα του. Η μαρτυρία της. Η Τζιλ Χέρικ μόνο μπορεί να μας πει με βεβαιότητα αν αυτό το ον είναι ή όχι ο

άντρας της, κι αυτό που θα καταθέσει θα το υποστηρίξουμε στο δικαστήριο».

Ήταν αργά το απόγευμα. Ο Φρανκ οδηγούσε το προσωπικό του όχημα επιφάνειας. Κι αυτός και η Τζιλ πλάι

του ήταν σιωπηλοί.

«Πάει κι αυτό, λοιπόν» είπε η Τζιλ με απάθεια. «Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Όλα ήταν τόσο υπέροχα».

«Το ξέρω» είπε ο Φρανκ.

«Μα, γιατί;» είπε εκείνη. «Γιατί αυτό το ον πήρε το σώμα του Λέστερ;»

«Ο Ρέξορ 4 πεθαίνει. Η ζωή σβήνει. Οι Ρεξοριανοί είναι πανάρχαια φυλή, μα οι ελάχιστοι που απέμειναν είναι

αδύναμοι. Επί αιώνες προσπαθούσαν να μεταναστεύσουν, αλλά τα σώματά τους δεν άντεχαν. Μερικοί πήγαν

στην Αφροδίτη και ... πέθαναν σχεδόν αμέσως. Αυτή τη μέθοδο την επινόησαν εδώ κι έναν αιώνα».

«Ξέρει τόσα για μας. Μιλάει τη γλώσσα μας».

«Όχι τέλεια. Θυμάσαι τις αρχαΐζουσες λέξεις; Βλέπεις, οι Ρεξοριανοί έχουν μια ασαφή γνώση για μας, κυρίως

απ' όσα έχουν διαβάσει σε βιβλία. Η ιδέα τους για μας είναι βασισμένη σε κάποια ρομαντικά, ιπποτικά

μυθιστορήματα του παρελθόντος που έτυχε να φτάσουν στα χέρια τους. Κι αυτό εξηγεί τους αλλόκοτους

αρχαϊκούς τρόπους του . Εντάξει, την έχει μελετήσει τη Γη, αλλά με έμμεσο και παραπλανητικό τρόπο. Οι

Ρεξοριανοί ζουν διακόσια χρόνια στο παρελθόν πράγμα που μας βοηθάει να τους εντοπίζουμε».

«Και γίνονται συχνά αυτά τα πράγματα; Μου φαίνονται απίστευτα όλ' αυτά». Στήριξε το μέτωπο στην παλάμη

της, κουρασμένα. «Σαν όνειρο. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι συνέβη».

«Στο γαλαξία υπάρχουν πολλές μορφές ζωής. Παρασιτικές και καταστροφικές, που δεν ακολουθούν τη γήινη

ηθική. Πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση. Ο Λέστερ δεν είχε το νου του κι αυτό το πράγμα τον

έδιωξε από το ίδιο του το σώμα». Σταμάτησε για λίγο. «Μπορούμε να κανονίσουμε να μην εμφανιστείς καθόλου

στο δικαστήριο» είπε. «Θα βιντεοσκοπήσουμε την κατάθεσή σου και θα παρουσιάσουμε την κασέτα στη δίκη.

Οι ομοσπονδιακοί θα μας βοηθήσουν , αλλά θέλουν τουλάχιστον κάποιο στοιχείο».

Η Τζιλ δε μίλησε.

«Λοιπόν, τι λες;» είπε ο Φρανκ.

Το πρόσωπο της Τζιλ ήταν τελείως ανέκφραστο. Ένα προσωπάκι με ορθάνοιχτα μάτια, αλλά αποφασισμένο.

Στεκόταν άκαμπτη, με τα χέρια σταυρωμένα στα γόνατα και τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο.

«Και τι θα γίνει μετά την απόφαση του δικαστηρίου;»

«Θα ψήσουμε με τις ακτίνες μας το Ρεξοριανό μυαλό του και θα στείλουμε μια περίπολο στον Ρέξορ 4 να

βρει το πραγματικό περιεχόμενό του».

Η Τζιλ ξεροκάταπιε, έκπληκτη. «Εννοείς»

«Ακριβώς. Ο Λέστερ είναι ακόμα ζωντανός. Βέβαια σε αναστολή, αλλά ζωντανός. Κάπου στον Ρέξορ 4,

ανάμεσα στα ερείπια. Ίσως αρνηθούν στην αρχή να μας τον γυρίσουν, αλλά θα τους πιέσουμε και τελικά θα

συμμορφωθούν, όπως έκαναν και με τους άλλους. Οπότε ο Λέστερ θα 'ναι πάλι κοντά σου. Σώος και αβλαβής.

Ο αυθεντικός Λέστερ. Τέρμα ο εφιάλτης σου».

«Κατάλαβα».

«Φτάσαμε». Το όχημα σταμάτησε μπροστά στο μεγαλειώδες κτίριο της Ομοσπονδιακής Ασφάλειας. Ο Φρανκ

βγήκε γρήγορα και κράτησε την πόρτα να κατέβει κι η αδερφή του. «Εντάξει;» ρώτησε.

«Εντάξει».

Με το που μπήκαν στο κτίριο οι ομοσπονδιακοί τους πέρασαν από μια οθόνη ελέγχου. Καθώς τους

οδηγούσαν μέσα από ατέλειωτους διαδρόμους, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της Τζιλ τάραζαν την απειλητική

σιωπή.

«Εντυπωσιακό κτίριο, ε;» είπε ο Φρανκ.

«Αφιλόξενο».

«Μην ξεχνάς ότι δεν είναι παρά ένα εξωραϊσμένο αστυνομικό τμήμα» είπε ο Φρανκ. Φτάσανε σε μια πόρτα που

μπροστά της στεκόταν ένας φρουρός. «Έλα».

«Στάσου». Η Τζιλ κοντοστάθηκε, σχεδόν πανικόβλητη. «Θα»

«Ας περιμένουμε λιγάκι, ώσπου να νιώσεις καλύτερα». Ο Φράνκ έγνεψε στον φρουρό να φύγει. «Δε σε

παρεξηγώ, πάντως» είπε στην Τζιλ.

Εκείνη έμεινε για λίγο ασάλευτη, με σκυμμένο κεφάλι. Πήρε μια βαθιά ανάσα κι έσφιξε τις μικρές γροθιές της.

Σήκωσε το κεφάλι και το σαγόνι της κι έδειχνε αποφασιστικότητα. «Τώρα είμαι έτοιμη» είπε.

Μπήκαν στο δωμάτιο. Ο Διευθυντής Ντάγκλας κι οι τρεις ομοσπονδιακοί γύρισαν ανυπόμονα προς το μέρος

τους. «Ωραία» μουρμούρισε ο Ντάγκλας κι η φωνή του έδειχνε ανακούφιση. «Είχα αρχίσει ν' ανησυχώ».

Ο καθισμένος άντρας σηκώθηκε ήρεμα, κρατώντας το παλτό του, με τα μάτια στην Τζιλ και στον Φρανκ, που

την ακολουθούσε. «Από δω η κα Χέρικ» είπε ο Φρανκ. «Τζιλ, ο κύριος Ντάγκλας, Διευθυντής Ασφάλειας».

«Έχω ακούσει για σας» είπε η Τζιλ, ξέπνοα.

«Ξέρεις, λοιπόν, για τις αρμοδιότητές μας».

«Ναι, ξέρω».

«Είναι, πράγματι, ένα ζήτημα κάπως δυσάρεστο. Το έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν. Δεν ξέρω αν ο

Φρανκ σας είπε»

«Μου εξήγησε την κατάσταση».

«Πολύ ωραία». Ο Ντάγκλας φάνηκε να ξαλαφρώνει. «Αυτό με βγάζει από μεγάλο κόπο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν,

τι ζητάμε από σας. Τους προηγούμενους τους συλλάβαμε έξω, στο διάστημα. Τους κάψαμε και πήραμε πίσω το

αυθεντικό περιεχόμενο. Αλλά σ' αυτή την περίπτωση πρέπει ν' ακολουθήσουμε τις νόμιμες διαδικασίες». Έδειξε

μια βιντεοκάμερα που ήταν πάνω στο γραφείο. «Θα χρειαστούμε την κατάθεσή σας, κα Χέρικ. Εφόσον δεν

υπάρχουν φυσικές ενδείξεις αλλαγής, δεν έχουμε άμεσες αποδείξεις για να παρουσιάσουμε στο δικαστήριο. Το

μόνο που έχουμε είναι η δήλωσή σας περί μεταστροφής του χαρακτήρα».

Έβαλε σε λειτουργία τη βιντεοκάμερα.

«Η κατάθεσή σας θα παρουσιαστεί ως πειστήριο στη δίκη, και θα μας λύσει τα χέρια, ώστε να επαναφέρουμε

τελικά τον σύζυγό σας στην κατάσταση που ήταν πριν».

Η Τζιλ κοίταζε τον άντρα που στεκόταν στη γωνία, κρατώντας το παλτό του. «Πριν;» είπε. «Τι εννοείτε πριν;»

«Πριν την αλλαγή».

Η Τζιλ γύρισε προς το μέρος του Διευθυντή Ντάγκλας. «Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποια αλλαγή μου

μιλάτε».

Ο Ντάγκλας χλόμιασε, ξεροκαταπίνοντας. Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στην Τζιλ. «Την αλλαγή σ' αυτόν ».

Έδειξε τον άντρα με το παλτό.

«Τζιλ!» βρυχήθηκε ο Φρανκ. «Τι έπαθες;» Πήγε κοντά της. «Τι διάβολο κάνεις; Καταλαβαίνεις πολύ καλά για

ποια αλλαγή μιλάμε!»

«Περίεργο» είπε αυτή, με ύφος σκεφτικό. «Εγώ δεν είδα καμιά αλλαγή».

Ο Φρανκ κι ο Ντάγκλας αλληλοκοιτάχτηκαν. «Δεν καταλαβαίνω» ψέλλισε ο Φρανκ.

«Κα Χέρικ » άρχισε ο Ντάγκλας.

Η Τζιλ πλησίασε τον άντρα στη γωνία. «Δεν πηγαίνουμε τώρα, αγάπη μου;» είπε. Έπιασε το χέρι του. «Ή

μήπως έχετε κάποιο λόγο να μου κρατάτε τον άντρα μου εδώ;»

Ο άντρας κι η γυναίκα βάδιζαν σιωπηλοί στο σούρουπο.

«Έλα» είπε η Τζιλ. «Πάμε σπίτι».

Ο άντρας γύρισε να την κοιτάξει. «Τι αξιολάτρευτο απόγευμα» είπε. Πήρε βαθιά ανάσα, γεμίζοντας τα

πνευμόνια του. «Ήρθε η άνοιξη νομίζω. Σωστά;»

Η Τζιλ κατένευσε.

«Δεν ήμουνα σίγουρος. Τι ευωδιά είν' αυτή! Χώμα, φυτά, βλάστηση...»

«Ναι».

«Θα πάμε με τα πόδια; Μήπως είναι μακριά;»

«Όχι τόσο».

Την κοίταξε στα μάτια, πολύ σοβαρός. «Σου χρωστάω τα πάντα, αγάπη μου».

Η Τζιλ κατένευσε.

«Σου είμαι ευγνώμων. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τέτοια»

Η Τζιλ τον έκοψε. «Πώς είναι τ' αληθινό σου όνομα;»

Εκείνος χαμογέλασε. Ήταν ένα χαμόγελο γεμάτο ευγένεια και πραότητα. «Φοβάμαι δε θα μπορέσεις να το

προφέρεις. Αυτοί οι ήχοι δε σχηματίζονται ...»

Η Τζιλ έμενε σιωπηλή όσο προχωρούσαν, βυθισμένη σε σκέψεις. Τα φώτα της πόλης άναβαν το ένα μετά το

άλλο γύρω τους. Φωτεινές κίτρινες κουκίδες στη σκοτεινιά. «Τι σκέφτεσαι;» ρώτησε ο άντρας.

«Σκέφτομαι να συνεχίσω να σε λέω Λέστερ» είπε η Τζιλ. «Εκτός αν σε πειράζει».

«Καθόλου» είπε εκείνος. Την αγκάλιασε με τρυφερότητα, φέρνοντάς την πιο κοντά του. «Ό,τι θέλεις. Ό,τι σε

κάνει πιο ευτυχισμένη».