ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ (ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΙ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ – SPACE DRIVES) Ι. ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ Τα σύγχρονα, συμβατικά, πυραυλικά συστήματα βασίζονται στον νόμο δράσεως και αντιδράσεως του Νεύτωνα (ή αρχή διατήρησης της ορμής). Η ωστική δύναμη παράγεται σε αυτά σαν αντίδραση στα εκπεμπόμενα προς τα πίσω (διαμέσου του ακροφυσίου του πυραύλου) καυσαέρια που παράγονται στο θάλαμο καύσεως. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα εξόδου των καυσαερίων, τόσο μεγαλύτερη είναι η ωστική δύναμη και η ταχύτητα του πυραύλου Η απόδοση του συστήματος εξαρτάται από το χρησιμοποιούμενο προωθητικό (καύσιμο και οξειδωτικό), τη πίεσή του, καθώς επίσης από τη μορφή του θαλάμου καύσεως και του ακροφυσίου του πυραύλου. Τα πυραυλικά αυτά συστήματα διακρίνονται γενικά σε τρεις κατηγορίες: χημικοί, ηλεκτρικοί και πυρηνικοί πύραυλοι. Οι χημικοί πύραυλοι χρησιμοποιούν χημικές ουσίες σαν προωθητικό (π.χ. υδρογόνο για καύσιμο και οξυγόνο για οξειδωτικό) και η ταχύτητα εξόδου των καυσαερίων τους ανέρχεται στα 3-4 km/s. Τα χημικά προωθητικά διακρίνονται σε στερεά, υγρά και υβριδικά (π.χ. στερεό καύσιμο και υγρό οξειδωτικό ή στερεό οξειδωτικό και υγρό καύσιμο). Αποθηκεύονται είτε σε θερμοκρασία δωματίου (N2H4, HAN, NTO/MMH, NTO/N2H4 ) ή με ψύξη σε χαμηλές θερμοκρασίες (κρυογονικά, όπως τα H2, O2, CH4, F2, OF2, ClF5). Με την προσθήκη κατάλληλων ενεργητικών μορίων σε ένα συμβατικό προωθητικό μπορούμε να πάρουμε ένα «υψηλής ενεργειακής πυκνότητας» υλικό που αυξάνει την ωστική δύναμη. Παρόμοια παράγονται κρυογονικά προωθητικά υψηλής ενεργειακής πυκνότητας με την προσθήκη ενός ατόμου ή μορίου υψηλής ενέργειας στο πλέγμα ενός κρυογονικού στερεού. Το στερεό προωθητικό μπορεί μετά να καεί σε ένα «υβριδικό» πύραυλο χρησιμοποιώντας π.χ. σα καύσιμο υγρό υδρογόνο και σαν οξειδωτικό «ενεργοποιημένο» στερεό οξυγόνο. Οι ηλεκτρικοί πύραυλοι είναι πολύ πιο αποδοτικοί από τους χημικούς, επιτυγχάνοντας ταχύτητες εξόδου του προωθητικού της τάξεως των 100 km/s. Είναι όμως «περιορισμένης ισχύος», περιοριζόμενοι από την ισχύ της ηλεκτρικής πηγής που τους τροφοδοτεί, κι επομένως περιορισμένης ωστικής δύναμης για μια δοσμένη μάζα του πυραύλου (δηλαδή μικρής επιτάχυνσης) - σε αντίθεση με τους χημικούς πυραύλους που είναι «περιορισμένης ενέργειας» (γιατί τα χημικά αντιδραστήρια έχουν μια πεπερασμένη ποσότητα ενεργείας ανά μονάδα μάζας), αλλά μπορούν να επιτύχουν πολύ υψηλότερα επίπεδα ισχύος και ωστικής δύναμης, δίνοντας πολύ μεγαλύτερες επιταχύνσεις. Παρόλα αυτά οι ηλεκτρικοί πύραυλοι δίνουν τελικά μια μεγαλύτερη προώθηση από τους χημικούς, διότι οι τελευταίοι ξοδεύουν πολύ γρήγορα το προωθητικό τους με χαμηλή απόδοση, ενώ οι ηλεκτρικοί πύραυλοι μπορούν να λειτουργούν επί ώρες, μέχρι και χρόνια, δίνοντας τελικά μια μεγαλύτερη συνολική ώθηση. Οι ηλεκτρικοί πύραυλοι διακρίνονται σε θερμικούς, ιοντικούς ή ηλεκτροστατικούς και ηλεκτρομαγνητικούς. Οι ηλεκροθερμικοί πύραυλοι χρησιμοποιούν μια ωμική αντίσταση (resistojets) ή, αποδοτικότερα, ένα ηλεκτρικό τόξο (arcjets) για να

υπερθερμάνουν ένα προωθητικό (αμμωνία, βιοαέρια, υδραζίνη ή. υδρογόνο), το οποίο εκσφενδονίζουν στη συνέχεια έξω μέσω του ακροφυσίου τους. Οι ιοντικοί πύραυλοι χρησιμοποιούν ηλεκτρική ενέργεια για να επιταχύνουν με τη βοήθεια ενός ηλεκτροστατικού πεδίου μια δέσμη θετικών ιόντων (που αποτελεί σε αυτή τη περίπτωση το προωθητικό) και να την εκσφενδονίσουν έξω από το πύραυλο. Για παράδειγμα, οι ιοντικοί πύραυλοι Hall (που λειτουργούν με ξένον, υδρογόνο, αργό ή οξυγόνο) παράγουν ωστική δύναμη επιταχύνοντας ηλεκτροστατικά ιόντα πλάσματος έξω από ένα δακτυλιοειδή θάλαμο εκφόρτισης (π.χ. ο κινητήρας στατικού πλάσματος SPT και ο κινητήρας με στρώμα ανόδου TAL). Τέλος οι ηλεκτρομαγνητικοί πύραυλοι χρησιμοποιούν ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις για να επιταχύνουν και να εκσφενδονίσουν προς τα έξω ένα πλάσμα-προωθητή. Για παράδειγμα ο πύραυλος μαγνητοπλασματοδυναμικής προώθησης (MPD) ή επιταχυντής δυνάμεως Lorentz (LFA), ο οποίος λειτουργεί με λίθιο, υδρογόνο ή αργό και παράγει ωστική δύναμη με τη βοήθεια της ηλεκτρομαγνητικής δυνάμεως Lorentz, εκτοξεύοντας προς τα πίσω με υψηλή ταχύτητα ένα ρεύμα πλάσματος. Άλλα παραδείγματα ηλεκτρικών πυραύλων περιλαμβάνουν τον πύραυλος παλλόμενου πλάσματος (PPT) που παράγει ωστική δύναμη εκτινάσσοντας ένα παλλόμενο πλάσμα υψηλής ταχύτητας έξω από ένα συμβατικό υπερηχητικό ακοφύσιο, τον πύραυλο πεδιακής εκπομπής (FET) που χρησιμοποιεί ένα ηλεκτρικό πεδίο για να εξάγει ατομικά ιόντα από την επιφάνεια ενός υγρού μετάλλου, τον παλμικό επαγωγικό κινητήρα (PIT), τον κολλοειδή κινητήρα που παράγει ωστική δύναμη επιταχύνοντας ηλεκτροστατικά πολύ λεπτές σταγόνες ενός ηλεκτρικά φορτισμένου, αγώγιμου ρευστού κ.α. Οι πυρηνικοί πύραυλοι είναι οι πιο αποδοτικοί απ’ όλους. Η ενέργεια ανά μονάδα μάζας που μπορούμε να πάρουμε από τις πυρηνικές αντιδράσεις είναι από 10 εκατομμύρια μέχρι ένα δισεκατομμύριο φορές μεγαλύτερη αυτής των χημικών αντιδράσεων.. Στη πράξη όμως η μετατροπή της ενέργειας της πυρηνικής αντίδρασης σε ενέργεια του εκτινασσόμενου προωθητικού δεν είναι πολύ αποδοτική με αποτέλεσμα οι τελικές αποδόσεις που παίρνουμε να είναι μικρότερες των αναμενόμενων. Διακρίνουμε γενικά τρία είδη πυρηνικών αντιδράσεων που χρησιμοποιούμε στους πυρηνικούς πυραύλους: την πυρηνική σχάση, την πυρηνική σύντηξη και την εξαΰλωση ύλης-αντιύλης. Οι πυρηνικοί πύραυλοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρεις διαφορετικούς τρόπους: πρώτον σαν θερμικοί πύραυλοι χρησιμοποιώντας την θερμότητα που παράγεται από την πυρηνική αντίδραση για να υπερθερμάνουν ένα προωθητικό (π.χ. υδρογόνο) και να το εκτοξεύσουν μετά με πολύ μεγάλη ταχύτητα έξω από το πύραυλο (πυρηνική θερμική προώθηση ή NTP). Δεύτερον για τη μετατροπή της θερμότητας του πυρηνικού αντιδραστήρα σε ηλεκτρική ενέργεια - είτε με άμεση θερμοηλεκτρική ή θερμοϊονική μετατροπή, χρησιμοποιώντας συσκευές στερεάς καταστάσεως χωρίς κινούμενα μέρη, ή μέσω ενός θερμοδυναμικού κύκλου, χρησιμοποιώνας τουρμπίνες και γεννήτριες. με θερμαινόμενο ήλιο ή αέριο λίθιο - και χρησιμοποίηση μετά της αποκτηθείσας με αυτό το τρόπο υψηλής ηλεκτρικής ισχύος για προχωρημένα συστήματα ηλεκτρικής προώθησης (πυρηνική ηλεκτρική προώθηση ή NEP). Η τρίτη περίπτωση είναι η χρησιμοποίηση αυτών τούτων των ιονισμένων θραυσμάτων της πηρηνικής αντίδρασης σαν προωθητικό, επιταχύνοντάς τα και κατευθύνοντάς τα με μεγάλη ταχύτητα έξω από τον πύραυλο μέσω κατάλληλων μαγνητικών πεδίων. Ένα παράδειγμα είναι το Πρόγραμμα Orion των δεκαετιών του ’50 και του ’60 που πρότεινε τη χρησιμοποίηση των υπερταχέων θραυσμάτων πυρηνικών βομβών για την προώθηση ενός διαστημικού σκάφους.

Α. ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΣΧΑΣΗΣ Διακρίνουμε τέσσερα βασικά είδη θερμικών πυραύλων (NTP) πυρηνικής σχάσης: το πυρηνικό πύραυλο στερεού πυρήνα, το πύραυλο με πυρήνα ένα στρώμα σωματιδίων, το πύραυλο υγρού πυρήνα και τον πύραυλο αέριου πυρήνα (ανοικτού ή κλειστού κύκλου). Σε όλες τις περιπτώσεις το προωθητικό (συνήθως υδρογόνο) υπερθερμαίνεται από τη θερμότητα της πυρηνικής αντίδρασης και εκτινάσσεται με μεγάλη ταχύτητα έξω από το πύραυλο. Η απόδοση του κάθε συτήματος εξαρτάται τελικά από τη θερμοκρασία στην οποία μπορεί να λειτουργήσει αυτό με ασφάλεια για να μην τακούν τα χρησιμοποιούμενα υλικά. Η απόδοση έτσι αυτή αυξάνει κατά σειρά από το πυρηνικό πύραυλο στερεού πυρήνα μέχρι τον πύραυλο αέριου πυρήνα, που είναι ο αποδοτικότερος. Στον ανοικτό κύκλο του τελευταίου υπάρχει το πρόβλημα της απώλειας ραδιενεργού καυσίμου και η δηλητηριώδης επίδρασή του πάνω στην απόδοση του συστήματος. Στον κλειστό κύκλο του αερίου πυρήνα («πυρηνικός λαμπτήρας») αποφεύγεται η αώλεια πυρηνικού καυσίμου με τη συγκράτηση του πυρηνικού πλάσματος μέσα σε μια κάπσουλα κουάρτζ. Η θερμική ακτινοβολία περνά από το πλάσμα μέσω της κάπσουλας για να απορροφηθεί από το υδρογόνο. Σε μια τελευταία βελτιωμένη έκδοση εγχέεται οξυγόνο μέσα στο ακροφύσιο, το οποίο ενεργεί έτσι σαν ένας μετακαυστήρας, αυξάνοντας την απόδοση του συστήματος. Το οξυγόνο αυτό προτείνεται μάλιστα να παραχθεί από εξωγήινες πηγές, όπως ο σεληνιακός ριγόλιθος, το νερό στα φεγγάρια ή στους πόλους του Άρη ή άλλους εξωτερικούς πλανήτες, ή από το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας του Άρη. Η Ομάδα Διαστημικής Προώθησης με Αντιύλη του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια ανακάλυψε την καταλυτική πυρηνική σχάση με αντιπρωτόνια. Ενώ η συμβατική πυρηνική σχάση μπορεί να μεταφέρει θερμική ενέργεια στο περιβάλλον προωθητικό μόνο από ένα πυρήνα ουρανίου, η καταλυόμενη από αντιπρωτόνια μικροσχάση (ACMF) μπορεί να χρησιμοποιήσει όλη την ενέργεια της αντίδρασης με αποτέλεσμα μια πολύ καλύτερη απόδοση του συστήματος. Το διαστημόπλοιο ICAN-II που ανέπτυξε η ομάδα χρειάζεται μόνο 140 νανογραμμάρια αντιύλης για μια επανδρωμένη πτήση 30 ημερών στον Άρη. Β. ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΗΞΗΣ Εδώ χρησιμοποιούμε τρεις μεθόδους για να δαμάσουμε την ενέργεια της πυρηνικής σύντηξης: τους αντιδραστήρες σύντηξης, την έκρηξη βόμβας και την άμεση χρσηιμοποίηση των θραυσμάτων της πυρηνικής σύντηξης. Στη πρώτη μέθοδο χρησιμοποιούμε τη θερμική ενέργεια που παράγεται από ένα αντιδαστήρα συντήξεως για να θερμάνουμε ένα προωθητικό όπως το υδρογόνο και μετά να το διαστείλουμε μέσα από ένα ακροφύσιο για να παράγουμε την απαραίτητη ωστική δύναμη. Μεγαλύτερες ωστικές δυνάμεις μπορούμε να πάρουμε μόνο άμα εξαλείψουμε την ανάγκη του αντιδραστήρα και χρησιμοποιήσουμε σαν εκτινασσόμενη μάζα τα προϊόντα της σύντηξης. Για να εξασφαλίσουμε τον απαραίτητο περιορισμό του συντηκόμενου υλικού για τη διατήρηση της πυρηνικής αντίδρασης χρησιμοποιούμε δυο διαφορετικές μεθόδους: τη σύντηξη αδρανειακού περιορισμού (ICF) και τη σύντηξη μαγνητικού περιορισμού (MCF), οι οποίες επηρεάζουν πολύ τους σχεδιασμούς των αντίστοιχων συστημάτων προώθησης. Στη σύντηξη αδρανειακού περιορισμού (ICF) χρησιμοποιούνται υψηλής ισχύος

δέσμες λέιζερ ή δέσμες σωματιδίων για να συμπιέσουν και θερμάνουν ένα σβώλο πυρηνικού καυσίμου στις συνθήκες ανάφλεξης της σύντηξης. Θεωρητικά η αδράνεια του σβώλου είναι αρκετή για να περιορίσει το πλάσμα για να μπορεί να διατηρηθεί μια χρήσιμη αντίδραση πυρηνικής τήξης. Σε αυτή τη περίπτωση λοιπόν η αντίδραση της πυρηνικής σύντηξης είναι αδρανειακά περιορισμένη. Στη σύντηξη μαγνητικού περιορισμού (MCF) ο αντιδραστήρας περιορίζει το συντηκόμενο πλάσμα με ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία (ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις Lorentz). Για αύξηση της απόδοσης το πλάσμα αναμιγνύεται συνήθως με το προωθητικό (π.χ. υδρογόνο). Η πιο συνηθισμένη διαμόρφωση μαγνητικού περιορισμού είναι το σύστημα του «κατόπτρου tandem» που χρησιμοποιεί σωληνοειδείς μαγνήτες για να περιορίσει αξονικά το πλάσμα, με δύο μαγνητικά «κάτοπτρα» στα άκρα για επιμήκη περιορισμό Το ένα κάτοπτρο κατασκευάζεται ελαφρά ασθενέστερο («leaky») ώστε να επιτρέπει τη διαφυγή ενός μέρους του πλάσματος για την παραγωγή της ωστικής δύναμης. Μια δεύτερη μέθοδος χρησιμοποιεί μια τοροειδή διαμόρφωση (σχήματος λουκουμά) με έναν εκτροπέα πλάσματος. Ένα πρόβλημα της πυρηνικής σύντηξης είναι το γεγονός ότι πυρηνικά καύσιμα όπως το δευτέριο-τρίτιο (D-T) παράγουν σαν υποπροϊόντα αρκετά νετρόνια και χρειάζονται έτσι μια σημαντική θωράκιση ακτινοβολίας. Μια εναλλακτική λύση είναι να χρησιμοποιήσουμε πυρηνικά καύσιμα που παράγουν λίγα ή καθόλου νετρόνια, αλλά τα «ανετρονικά» αυτά καύσιμα αναφλέγονται δυσκολότερα. Τέτοια ανετρονικά καύσιμα είναι το δευτέριο-ήλιο3 (D-He3) (που παράγει μια μικρή μόνο ποσότητα νετρονίων) ή το πραγματικά ανετρονικό καύσιμο πρωτονίων- βορίου11 (p-B11). Εξ’ αιτίας της δυσκολίας «ανάφλεξης» των αντιδράσεων σύντηξης έχουν προταθεί διάφορα σχήματα για να απλοποιήσουν ή να μειώσουν την απαιτούμενη ενέργεια της διαδικασίας. Ένα από αυτά χρησιμοποιεί σαν καταλύτη μιόνια (µ) και ένα άλλο ένα μικρό ποσόν αντιύλης (αντιπρωτόνια) για να πυροδοτήσει μια αντίδραση σχάσεως υποκρίσιμου U235. Η ενέργεια της πυρηνικής σχάσης αναφλέγει στη συνέχεια τα καύσιμα της σύντηξης. Εκτός από τους δυο προηγούμενους βασικούς τρόπους περιορισμού του πλάσματος (ICF και MCF) υπάρχει και ο αδρανειακός ηλεκτροστατικός περιορισμός (IEC) που χρησιμοποιεί ηλεκτροστατικά πεδία (αντί για μαγνητικά) για να συμπιέσει και συγκρατήσει το συντηκόμενο πλάσμα. Τα διαστημόπλοια πυρηνικής σύντηξης έχουν προταθεί για την εξερεύνηση του ηλιακού μας συστήματος και για τη διαπλανητική μετακίνηση φορτίου. Προχωρημένα επίσης συστήματά τους μπορεί να βοηθήσουν σε διαστρικές αποστολές. Το διαστημόπλοιο VISTA-ICF (Vehicle for Interplanetary Space Transport Applications = Όχημα για Εφαρμογές Διαπλανητικής Διαστημικής Μεταφοράς) έχει προταθεί για μια επανδρωμένη αποστολή 60-100 ημερών με επιστροφή στον Άρη, με ωφέλιμο φορτίο 100 μετρικών τόνων, ή για ένα επανδρωμένο ταξίδι πέντε ετών μετ’ επιστροφής στο Δία και στο Κρόνο. Επίσης η μετακίνηση αστεροειδών ή διαστρικές πτήσεις κοντά σε πλανήτες μπορούν να γίνουν με προχωρημένα συστήματα πυρηνικής σύντηξης. Η Βρετανική Διαπλανητική Εταιρία σχεδίασε τη δεκαετία του 1970 το διαστημόπλοιο Δαίδαλος με ένα κινητήρα πυρηνικής σύντηξης αδρανειακού περιορισμού για ένα ταξίδι 50 ετών πέρα από το άστρο του Barnard, σε μια απόσταση 6 περίπου ετών φωτός από μας. Το διαστημόπλοιο αυτό θα έπαιρνε το πυρηνικό του καύσιμο (υδρογόνο) από το Δία καθώς απομακρυνόταν από το ηλιακό σύστημα.

Η Ομάδα Διαστημικής Προώθησης με Αντιύλη του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια που ανέπτυξε την καταλυτική πυρηνική σχάση με αντιπρωτόνια (ACMF) και το αντίστοιχο διαστημόπλοιο ICAN-II, ανέπτυξε επίσης, σαν επόμενο βήμα, όταν θα είναι διαθέσιμα μεγαλύτερα ποσά αντιύλης, την καταλυόμενη από αντιπρωτόνια πυρηνική αντίδραση Μικροσχάσης-σύντηξης (AIM) και το αντίστοιχο διαστημόπλοιο AIMStar. Εδώ χρησιμοποιείται μια μικρή ποσότητα αντιύλης και σχάσιμου υλικού για να πυροδοτήσει μια πυρηνική αντίδραση μικροσύντηξης. Η ποσοότητα της αντιύλης κυμαίνεται ανάμεσα στα 30-130 μικρογραμμάρια, αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που χρειάζεται το διαστημόπλοιο ICAN. Απαιτείται όμως λιγότερο σχάσιμο υλικό και η απόδοσή της είναι αρκετά μεγαλύτερη. Έχει προταθεί μια μη επανδρωμένη πτήση 50 ετών με ένα διαστημόπλοιο AIMStar μέχρι το Νεφέλωμα Oort. Μια επέκτασή της μέχρι το κοντινότερο άστρο Άλφα Κένταυρο θα μπορούσε να επιτευχτεί όταν αυξανόταν η παραγωγή αντιπρωτονίου Εδώ ένας σβώλος που περιέχει ουράνιο (U) σα καύσιμο της πυρηνικής σχάσης και δευτέριο-τρίτιο (D-T) σα καύσιμο της πυρηνικής σύντηξης συμπιέζεται από λέιζερ και δέσμες ιόντων και τη στιγμή της κορυφαίας συμπίεσης βομβαρδίζεται με ένα σχετικά μικρό αριθμό αντιπρωτονίων για να καταλύσουν την πυρηνική σχάση του ουρανίου. Η απελευθερούμενη ενέργεια της σχάσης πυροδοτεί στη συνέχεια μια υψηλής απόδοσης πυρηνική σύντηξη που υπερθερμαίνει το προωθητικό, καταλήγοντας σε ένα διαστελλόμενο πλάσμα που χρησιμοποιείται για τη παραγωγή της ωστικής δύναμης. Με τη μέθοδο αυτή, επειδή ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας ανάφλεξης της σύντηξης προέρχεται από την αρχική αντίδραση της πυρηνικής σχάσεως, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μικρότερες δέσμες σωματιδίων, λέιζερ, κ.λ.π. για τη συμπίεση του σβώλου απ’ ό,τι σε ένα συμβατικό σύστημα ICF (όπου όλη η ενέργεια για την ανάφλεξη της σύντηξης παράγεται από τη διαδικασία της συμπίεσης). Παρόμοια με αυτή τη μέθοδο μπορούν να χρησιμοποιηθούν δύσκολα αναφλεγόμενα ανετρονικά καύσιμα όπως το D-He3. Γ. ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΕΞΑΥΛΩΣΕΩΣ ΥΛΗΣ-ΑΝΤΙΥΛΗΣ Η υψηλή πυκνότητα ενεργείας της αντιύλης (9 x 1016 J/kg έναντι των 107 J/kg της χημικής αντίδρασης, των 8 x 1013 J/kg της πυρηνικής σχάσης ή ακόμα των 3 x 1014 J/kg της πυρηνικής σύντηξης και η αυθόρμητη εξαϋλωσή της (χωρίς την ανάγκη ογκωδών ή πολύπλοκων συστημάτων αντιδραστήρων) την κάνει ιδιαίτερα ελκυστική στους επιστήμονες για προγράμματα διαστρικής πτήσης. Η χρησιμοποιούμενη αντιύλη είναι στη μορφή αντιπρωτονίων ή ουδέτερων ατόμων αντιυδρογόνου (ένα αντιπρωτόνιο με ένα ποζιτρόνιο). Το αντιπρωτόνιο έχει την ίδια μάζα με το πρωτόνιο αλλά αντίθετο φορτίο και διαφορετικούς κβαντικούς αριθμούς από αυτό. Τα αντιπρωτόνια δεν υπάρχουν στη φύση, αλλά τα παράγουμε με συγκρούσεις ενεργητικών σωματιδίων σε μεγάλες εγκαταστάσεις επιταχυντών (όπως π.χ. του CERN) συγκρούοντας υπερταχέα (σχετικιστικά) πρωτόνια με ένα μέταλλο (π.χ. βολφράμιο). Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας η κινητική ενέργεια των πρωτονίων μετατρέπεται σε ύλη με τη μορφή διαφόρων υποατομικών σωματιδίων, μερικά από τα οποία είναι αντιπρωτόνια. Τα αντιπρωτόνια αυτά διαχωρίζονται τελικά ηλεκτρομαγνητικώς από τα άλλα σωματίδια και περιορίζονται από ηλεκτρομαγνητικά πεδία σε συνθήκες υψηλού κενού, διότι εξαϋλώνονται αυθόρμητα όταν έρθουν σε επαφή με τη συνηθισμένη ύλη. Η όλη έτσι διαδικασία συλλογής, αποθήκευσης και χρησιμοποίησης της αντιύλης είναι πολύ δύσκολη κι επομένως η απόδοσή της πολύ μικρή με τη σημερινή τεχνολογία. Συνήθως καταναλώνουμε ένα δισεκατομμύριο

φορές περισσότερη ενέργεια για την παραγωγή αντιύλης από αυτή που παίρνουμε από αυτήν κατά τη διαδικασία της εξαϋλώσεως. Γενικά προτιμάται η αντίδραση εξαϋλώσεως πρωτονίου-αντιπροωτονίου που παρέχει μια σειρά φορτισμένων σωματιδίων (πιόνια), τα οποία μπορούν να περιοριστούν-κατευθυνθούν από μαγνητικά πεδία για να μεταφέρουν την ενέργειά τους σε ένα προωθητικό όπως το υδρογόνο. Αντίθετα, δε χρησιμοποιέιται η αντίδραση εξαϋλώσεως ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου επειδή αυτή δίνει μόνο διεισδυτικές ακτίνες ακτίνες γάμμα που δεν δεν μπορούν να κατευθυνθούν για να παράγουν ώση, δεν μεταφέρουν αποτελεσματικά την ενέργειά τους στο προωθητικό και χρειάζεται επίσης σημαντική θωράκιση για να προστατευτούν από αυτές το διαστημόπλοιο και το ωφέλιμο φορτίο του. Για μια διαστρική πτήση θα χρειαζόμασταν μερικές δεκάδες χιλιόγραμμα αντιύλης, ένα τεράστιο ποσό σε σχέση με τα σημερινά ετήσια παραγόμενα ποσά αντιύλης που είναι της τάξεως των 14 νανογραμμαρίων. Ο πύραυλος έτσι εξαΰλώσεως ύλης-αντιύλης έχει προς το παρόν θεωρητική μόνο αξία, αναμένοντας την επινόηση νέων πρωτοποριακών τρόπων παραγωγής και αποθήκευσης της αντιύλης. Η μόνη εναλλακτική προς το παρόν λύση είναι όπως ήδη είπαμε η πυρηνική αντίδραση μικροσχάσης-σύντηξης που καταλύεται από μια μικρή σχετικά ποσότητα αντιπρωτονίων. Γενικότερα διακρίνουμε τέσσερα είδη συστημάτων εξαϋλώσεως ύλης-αντιύλης: του στερεού πυρήνα, του αέριου πυρήνα, του πυρήνα πλάσματος και του πυρήνα δέσμης. Στη πρώτη περίπτωση εκσφενδονίζονται αντιπροτώνια μέσα σε ένα εναλλακτήρα θερμότητας στερεού-πυρήνα βολφραμίου. Η ενέργεια της εξαΰλωσης θερμαίνει τον στερεό εναλλακτήρα, ο οποίος με τη σειρά του θερμαίνει το υδρογόνο που λειτουργεί σαν προωθητικό. Στο αέριο πυρήνα τα αντιπρωτόνια εξαϋλώνονται συγκρουόμενα με υδρογόνο ενώ ένα μαγνητικό πεδίο περιορίζει τα φορτισμένα σωματίδια της εξαΰλωσης για μια καλύτερη μεταφορά ενεργείας. Στον πυρήνα πλάσματος τα αντιπρωτόνια εξαϋλώνονται πάλι με υδρογόνο ενώ το μαγνητικό πεδίο περιορίζει αμφότερα τα φορτισμένα προϊόντα της αφυλοποίησης και το πλάσμα υδρογόνου. Τέλος στον πυρήνα δέσμης χρησιμοποιούνται ίσες ποσότητες πρωτονίων και αντιπρωτονίων και τα φορτισμένα προϊόντα της αφυλοποίησης αποτελούν τα καυσαέέρια του πυραύλου. ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΜΕ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΥΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Εδώ μια μακρινή πηγή ενέργειας, όπως ο ήλιος ή ένα λέιζερ στο έδαφος ή στο διάστημα ή ένας πομπός μικροκυμάτων, μεταδίδει ισχύ στο διαστημικόπλοιο μέσω μιας «δέσμης» ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (κοντα στη περιοχή του ορατού φωτός ή των μικροκυμάτων), η οποία συλλέγεται και χρησιμοποιείται για να ενεργοποιήσει το σύστημα προώθησης. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι η συσκευή ισχύος δε μεταφέρεται πάνω στο όχημα, μειώνοντας έτσι το βάρος του. Υπάρχουν έξη συνολικά είδη αυτού του συστήματος προώθησης: η Ηλιακή Θερμική Προώθηση (STP), η Θερμική Προώθηση με Λέιζερ (LTP), η Θερμική Προώθηση με Μικροκύματα (MTP), η Ηλιακή Ηλεκτρική Προώθηση (SEP), η Ηλεκτρική Προώθηση με Λέιζερ (LEP) και η Ηλεκτρική Προώθηση με Μικροκύματα (MEP).Ειδικότερα σε ένα θερμικό ηλιακό πύραυλο ή πύραυλο λέιζερ συλλέγεται με ειδικά κάτοπτρα ηλιακό φως ή φως λέιζερ, το οποίο εστιάζεται μετά για να θερμάνει ένα προωθητικό ρευστό σαν το υδρογόνο.

Στα συστήματα της ηλιακής ηλεκτρικής προώθησης (SEP) το ηλιακό φως μετατρέπεται στην αρχή σε ηλεκτρική ισχύ με τη βοήθεια ηλιακών κυττάρων. Η απόδοση είναι μικρή, αλλά για μεγαλύτερη ισχύ μπορούν να κατασκευαστούν λεπτά, ελαφριά και αναπτυσσόμενα σε μεγάλες επιφάνειες ηλιακά κύτταρα. Τα συστήματα αυτά χρησιμοποιούνται στη συνέχεια για μικρές μηχανές ιοντικής προώθησης. ΗΛΙΑΚΑ ΙΣΤΙΑ Το ηλιακό ιστίο χρησιμοποιεί μια επίπεδη επιφάνεια πολύ λεπτού ανακλαστικού υλικού που στηρίζεται σε μια αναπτυσσόμενη κατασκευή ελαφριού βάρους. Το ιστίο επιταχύνεται από τη πίεση της ηλιακής ακτινοβολίας (βασικά με τη μεταφορά ορμής από τα ανακλόμενα ηλιακά φωτόνια) και δε χρειάζονται έτσι κανένα προωθητικό. Ο έλεγχος του ύψους μπορεί να επιτευχθεί με επιμέρους καθοδηγούμενα ιστία. Η απόδοση των ηλιακών ιστίων είναι βέβαια είναι μικρή και ο χρόνος ταξιδιού τους μακρύς. Παρόλα αυτά έχουν προταθεί και για πρόδρομες διαστρικές αποστολές. Υπάρχουν πολλά είδη ηλιακών ιστίων, όπως το τετράγωνο, το ηλιόγυρο (περιστρεφόμενο) και το διογκούμενο ηλιακό ιστίο. Το ηλιόγυρο αναπτύσσεται με τη βοήθεια της φυγοκέντρου δυνάμεως του περιστρεφόμενου οχήματος που το κάνει να ξεδιπλωθεί από το τύμπανο. Το διογκούμενο, όπως και το τετράγωνο, δεν περιστρέφεται, και χρησιμοποιεί ένα φουσκωνόμενο τόρο («σαμπρέλα») για να στηρίξει το υλικό του λεπτού φύλλου του και φουσκωνόμενα στοιχεία για προσάρτημα φορτίου. Υπολογίζεται ότι ένα τέτοιο ιστίο, διαμέτρου περίπου 100 μέτρων, μπορεί να μεταφέρει ένα ωφέλιμο φορτίο 48 κιλών στον Άρη σε διάρκεια 725 ημερών. Υπάρχει επίσης το διαστρικό ιστίο φωτός που οδηγείται από ένα λέιζερ ή το ανάλογο διαστρικό ιστίο μικροκυμάτων. Τέλος το μαγνητικό ιστίο (magsail) αποτελείται από ένα καλώδιο υπεραγώγιμου υλικού, διαμέτρου μερικών χιλιοστών, το οποίο σχηματίζει ένα δακτύλιο διαμέτρου δεκάδων μέχρι εκατοντάδων χιλιομέτρων. Ο βρόχος αυτός του ρεύματος παράγει ένα μαγνητικό δίπολο το οποίο εκτρέπει τη ροή του ηλιακού ανέμου παράγοντας μια ακτινωτή αντίδραση πάνω του προς τα έξω από τον ήλιο. Ο κατάλληλος προσανατολισμός του μπορεί να παράγει επίσης μια δύναμη ανύψωσης που θα μπορούσε να δώσει μια ωστική δύναμη κάθετη προς την ακτινωτή δύναμη αντίδρασης. Ο συνδυασμός των δύο αυτών δυνάμεων επιτρέπει στο μαγνητικό ιστίο να χρησιμοποιηθεί σε διαπλανητικές και διαστρικές αποστολές. ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΦΩΤΟΝΙΩΝ Θεωρητικά οι φωτονικοί πύραυλοι κινούνται εκππέμποντας μια φωτεινή δέσμη με τη ταχύτητας του φωτός. Παρόλο που τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, έχουν ισοδύναμη ορμή και μπορούν να παράγουν θεωρητικά μια μικρή ώση. Η ώση αυτή είναι όμως τόσο μικρή που οι πύραυλοι φωτονίων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνον έξω από τη βαρυτική επίδραση του ηλιακού μας συστήματος. Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΩΦΕΛΙΜΟΥ ΦΟΡΤΙΟΥ Μια και τα συμβατικά διαστημόπλοια είναι αναγκασμένα να μεταφέρουν μαζί τους το προωθητικό τους, το οποίο και αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό του συνολικού βάρους τους, είναι φανερό ότι η μείωση αυτού του τεράστιου φορτίου θα διευκόλυνε κατά πολύ το διαστημικό ταξίδι, τόσο από την άποψη του ενεργειακού κόστους όσο και από την άποψη της ταχύτητας κι επομένως και του χρόνου μεταφοράς. Έχουν προταθεί προς το σκοπό αυτό διάφορες λύσεις για τη συγκομιδή του καυσίμου στη διάρκεια της πτήσης από το διάστημα ή για τη τη μερική παραγωγή του στο τόπο προορισμού ή από τα υλικά των ενδιάμεσων πλανητών, δορυφόρων ή ακόμα

αστεροειδών. Για παράδειγμα το απαιτούμενο σα καύσιμο υδρογόνο ή το οξυγόνο σαν οξειδωτικό (γενικά μας ενδιαφέρει περισσότερο η παραγωγή του οξειδωτικού, το οποίο είναι βαρύτερο από το καύσιμο) θα μπορούσε να παραχθεί με ηλεκτρόλυση του νερού που βρίσκεται σε δορυφόρους ή στους πόλους αρκετών πλανητών. Η απαιτούμενη ενέργεια για τη διασπαση του νερού θα μπορούσε να ληφθεί με ηλιακές κυψέλες από τον ήλιο. Εναλλακτικά το απαραίτητο υδρογόνο για τον κινητήρα ενός διαστημοπλοίου πυρηνικής σύντηξης θα μπορούσε να μαζευτεί από τα μοναχικά πρωτόνια που παρασύρονται στο διαστρικό χώρο. Τα πρωτόνια αυτά θα μπορούσαν μετά να συντηχτούν για να δώσουν την απαραίτητη ενέργεια στον πυρηνικό πύραυλο (Ramjet του Bussard). Μια άλλη μέθοδος είναι η παραγωγή οξυγόνου (O2) από διοξείδιο του άνθρακα (CO2) της ατμόσφαιρας του Άρη. Σαν ένα μάλιστα δεύτερο βήμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και το μονοξείδιο του άνθρακα (CO) που παράγεται σε αυτή την αντίδραση διάσπασης του CO2. Η ύπαρξη επίσης νερού σε ένα πλανήτη σαν τον Άρη μπορεί να συνδυαστεί με το CO2 για να παράγει μεθάνιο και οξυγόνο. Οξυγόνο μπορούμε να παράγουμε επίσης από όλους σχεδόν του βράχους του ηλιακού μας συστήματος, όπως π.χ. από τον σεληνιακό ρηγόλιθο στο έδαφος του δορυφόρου μας. Μια άλλη ακόμα λύση είναι να καούν τα παραγόμενα από εξωγήινους βράχους μέταλλα σε περίσσεια οξυγόνου. Γενικότερα μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιαδήποτε πηγή εξωγήινου υδρογόνου (νερό, μεθάνιο, αμμωνία κ.λ.π.) κι επομένως σώματα που περιέχουν αυτά τα υλικά (π.χ. οι αστεροειδείς, ο Άρης, οι κομήτες κι οι πυρήνες τους), θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικές πηγές υδρογόνου. Θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί σαν προωθητικό η τοπική ατμόσφαιρα ενός πλανήτη, όπως π.χ. το υδρογόνο της ατμόσφαιρας του Δία ή το μεθάνιο της ατμόσφαιρας του Τιτάνα. Τέλος μερικά ιχνοστοιχεία, παρόλο που δεν ανευρίσκονται σε μεγάλα ποσά, είναι σε μερικές περιπτώσεις πολύ σημαντικά, όπως π.χ. το ισότοπο του ηλίου He3 που είναι ένα σημαντικό καύσιμο της πυρηνικής σύντηξης. Αυτό υπάρχει σε μικρές ποσότητες στο σεληνιακό ρηγόλιθο και στις ατμόσφαιρες των εξωτερικών πλανητών. ----------------------------- ΜΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ Όπως φαίνεται, σύμφωνα με τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, με τα σημερινά, συμβατικά συστήματα διαστημικής προώθησης το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε προς το παρόν είναι η εξερεύνηση του ηλιακού μας συστήματος, ενώ τα διαστρικά ταξίδια φαίνονται ένα άπιαστο όνειρο για μας. Οι ταχύτητες που μπορούμε να επιτύχουμε με αυτά τα συστήματα είναι πολύ μικρές σχετικά με τη ταχύτητα του φωτός και οι διαστρικές αποστάσεις τεράστιες. Το κοντινότερο σε μας άστρο, ο Άλφα Κένταυρος απέχει τέσερα περίπου έτη φωτός, που σημαίνει ότι ακόμα και εάν διαθέταμε ένα διαστημόπλοιο που έτρεχε με τη τρομακτική ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, θα χρειαζόμασταν τέσσερα χρόνια για να φτάσουμε σε αυτόν. Από την άλλη μεριά η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊστάιν μας λέει ότι η ταχύτητα του φωτός αποτελεί ένα φράγμα, ένα αξεπέραστο όριο για τη φύση. Αν είναι όντως έτσι, τότε είναι αδύνατον να φτάσουμε ποτέ με τη σημερινή φυσική στα άστρα και το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κινηθούμε μόνο μέσα στη μικρή τοπική περιοχή του ηλιακού μας συτήματος. Υπάρχει όμως και ένα ακόμη πρόβλημα. Εάν δεχτούμε τη πραγματικότητα των UFO, τότε θα πρέπει να μπορέσουμε να εξηγήσουμε την ιδιαίτερα παράξενη συμπεριφορά τους: το ότι οι μάρτυρες αναφέρουν γι’ αυτά στιγμιαίες μεγάλες επιταχύνσεις, απότομες στροφές 90 μοιρών με

τρομακτική ταχύτητα, αλλαγή της μορφής ή των χρωμάτων τους ή ακόμα την απότομη εξαφάνισή τους σα φαντάσματα, σα να πηδούν στιγμιαία από τον ένα κοσμο στον άλλο. Τα UFO παραβιάζουν καθαρά τους νόμους της σημερινής φυσικής. Κανένα γήινο διατημόπλοιο δεν θα μπορούσε να μιμηθεί την αλλόκοτη και μαγική συμεριφορά τους. Είναι λοιπόν φανερό πως αν θέλουμε τη δυνατότητα των διαστρικών ταξιδιών και παράλληλα να μπορέσουμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο των UFO, θα πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στη δημιουργία μιας Νέας Φυσικής που θα τα επιτρέπει όλα αυτά, εγκαταλείποντας τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις περί «αδυνάτου» των κλασσικών θεωριών μας, τόσο της ειδικής όσο και της γενικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Ακόμα και η ίδια η συντηρητική NASA αναγνωρίζοντας την τρομερή αυτή αδυναμία των σημερινών θεωριών μας, οι οποίες ουσιαστικά μας απαγορεύουν δια παντός την προσπέλαση στα άστρα, αναγκάστηκε να καινοτομήσει και να ορίσει το 1966 ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα έρευνας για τη δυνατότητα νέων «επαναστατικών συστημάτων διαστημικής προώθησης», όσο ευφάνταστων και να είναι, αρκεί να μην παραβιάζουν μερικές θεμελιώδεις αρχές της φυσικής. όπως η αρχή διατηρήσεως της ορμής και της ενέργειας. Όπως δημόσια παραδέχθηκε στην αρχική της παρουσίασή της αυτού του προγράμματος, χρειάζονται τρεις βασικές καινοτομίες για να καταστήσουμε δυνατά τα διαστρικά ταξίδια: 1.Να ανακαλύψουμε νέες μεθόδους προώθησης που να εξαλείφουν ή να μειώνουν σημαντικά την ανάγκη ενός προωθητικού. Αυτό υπονοεί την ανακάλυψη νέων θεμελιωδών τρόπων για να δημιουργήσουμε κίνηση, χειριζόμενοι πιθανά τη βαρύτητα ή την αδράνεια ή άλλες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στην ύλη και στο χωρόχρονο. 2.Να ανακαλύψουμε πώς να επιτύχουμε τις έσχατες δυνατές ταχύτητες για να μειώσουμε δραματικά τους χρόνους των διαστημικών ταξιδιών. Αυτό υπονοεί την ανακάλυψη ενός τρόπου για να κινήσουμε ένα όχημα με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα για τη κίνηση διά μέσου του χώρου ή με μεταβολές του ίδιου του χωρόχρονου. 3.Να ανακαλύψουμε νέους θεμελιώδεις τρόπους παραγωγής ενέργειας πάνω στο σκάφος για να παρέχουμε κινητήρια δύναμη στις μηχανές προώθησης, Αυτός ο τρίτος σκοπός περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα, εφόσον οι δύο πρώτοι σκοποί μπορεί να απαιτήσουν καινοτομίες στη παραγωγή ενέργειας. Όπως βασικά φαίνεται άμεσα σε αυτούς που κατανοούν το πρόβλημα, αλλά και όπως η ίδια η NASA παρατήρησε πολλές φορές με τους εκπροσώπους της, η πραγματική επανάσταση στα συστήματα διαστημικής προώθησης θα προέλθει από τη δυνατότητα σύζευξης του ηλεκτρομαγνητρισμού με την βαρύτητα, το χωρόχρονο και την αδράνεια. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε την πολύ καλύ γνώση μας των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων για να ελέγξουμε τη βαρύτητα, το χωρόχρονο και την αδράνεια, είτε ακυρώνοντας τοπικά το πεδίο βαρύτητας (αντιβαρύτητα, βαρυτική θωράκιση), είτε δημιουργώντας ασυμμετρίες σε αυτό ή στο χωρόχρονο οι οποίες μπορούν να μας αποδώσουν καθαρές δυνάμεις για την προώθηση, είτε μεταδίδοντας τις δυνάμεις αντίδρασης στην περιβάλλουσα μάζα (ελέγχοντας τα φαινόμενα αδρανείας). Γνωρίζουμε ήδη από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν ότι υπάρχει μια χαλαρή σύνδεση μεταξύ βαρύτητας και ηλεκτρομαγνητισμού. Για παράδειγμα έχει προβλεφθεί και αποδειχθεί ότι η βαρύτητα καμπυλώνει το φως και προοκαλεί μετατόπισή του προς το ερυθρό (επίδραση στον ηλεκτρομαγνητισμό) ή ακόμα

επιβραδύνει το χρόνο (επίδραση στο χωρόχρονο), αλλά δεν έχει προβλεφθεί, ή μάλλον απαγορεύεται, από τη γενική θεωρία της σχετικότητας η αντίστροφη διαδικασία της επίδρασης του ηλεκτρομαγνητισμού πάνω στη βαρύτητα ή στο χωρόχρονο. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν ο χωρόχρονος μπορεί να καμπυλωθεί αισθητά μόνο με την παρουσία μεγάλων αστρικών μαζών ή ισοδύναμων τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας. Αν αυτές δεν διατίθενται, ο τοπικός χωρόχρονος θα παραμένει πάντα επίπεδος, απαγορεύοντας έτσι τον ηλεκτρομαγνητικό έλεγχό του για το σκοπό της διαστημικής προώθησης. Πολλοί φυσικοί είναι πεπεισμένοι ότι το «λάθος» αυτό του Αϊνστάιν οφείλεται στη χρησιμοποίηση απ’ αυτόν της κουτσουρεμένης αρχικής τετραδονικής έκφρασης των ηλεκτρομαγνητικών εξισώσεων του Μάξουελ, οι οποίες περιείχαν στην αρχική τους μορφή πολλές υπερχωρικές συνιστώσες καθώς και μια βαθμωτή συνιστώσα, αλλά περιορίστηκαν για λόγους απλοποίησης και ευκολότερης σπουδής τους από τους Heavyside και Hibbs σε μια διανυσματική μορφή με τρεις μόνο χωρικές και μια χρονική συνιστώσα. Την ατελή αυτή ακριβώς κουτσουρεμένη διανυσματική μορφή των εξισώσεων του Μάξουελ χρησιμοποίησε και ο Αϊνστάιν στη γενική θεωρία της σχετικότητας καταλήγοντας μέσω αυτών στην απογόρευση πρακτικά του ηλεκτρομαγνητικού ελέγχου της βαρύτητας ή του χωρόχρονου. Πολλοί πρωτοπόροι πάντως φυσικοί, αγνοώντας τις «απαγορεύσεις» και «αδυνατότητες» της κλασσικής γενικής θεωρίας της σχετικότητας, προχώρησαν με θάρρος και απέδειξαν πρακτικά και αναμφισβήτητα την πειραματική πραγματικότητα της ηλεκτροβαρύτητας. Σαν «πατέρας» της ηλεκτροβαρύτητας θεωρείται είναι ο φυσικός Townsend Brown, ο οποίος απέδειξε, ήδη από τη δεκαετία του 1930, το περίφημο φαινόμενο Biefeld-Brown, την αυθόρμητη δηλαδή κίνηση ενός φορτισμένου πυκνωτή με υψηλή τάση προς το θετικό πόλο του και κατασκεύασε τότε τον περίφημο Gravitator του που παρουσίαζε απώλεια βάρους 1%.. Με την εμφάνιση των UFO τη δεκαετία του ’40 και του ’50 ο Brown προσπάθησε να εξηγήσει το τρόπο λειτουργίας τους και κατασκεύασε ο ίδιος δισκοειδείς πυκνωτές που μπορούσαν να φορτιστούν εύκολα σε μια πολύ υψηλή τάση και πετούσαν βγάζοντας έναν ελαφρύ ήχο και μια μπλε-μοβ λάμψη (που παρατηρείται και στα UFO) εξ’ αιτίας του ιονισμού της ατμόσφαιρας. Η εξήγηση που έδωσε ο ίδιος και άλλοι υποστηρικτές του φυσικοί τότε για τους ιπτάμενους δίσκους του ήταν ότι αυτοί σχημάτιζαν μπροστά τους ένα φρέαρ βαρύτητας που τους τραβούσε και πίσω τους ένα λόφο βαρύτητας που τους έσπρωχνε. Με άλλα λόγια αυτοί παραμόρφωναν τοπικά το πεδίο βαρύτητας της γης κινούμενοι σα μια σανίδα σέρφινγκ στη κορυφή ενός κύματος που δημιουργούσε η ηλεκτροβαρυτική γεννήτριά τους. Οι υποθετικοί επιβάτες αυτών των ιπτάμενων δίσκων, όπως και οι επιβάτες των UFO, δε θα αισθάνονταν καμιά αδρανειακή δύναμη, ανεξάρτητα από το πόσο απότομη στροφή έκαναν ή από τη μεγάλη επιτάχυνσή τους, γιατί θα ανταποκρίνονταν παρόμοια, μαζί με το σκάφος και το φορτίο του, στην κυματοειδή παραμόρφωση του τοπικού πεδίου βαρύτητας. Κατοπινά πειράματα του Brown στη Γαλλία απέδειξαν ότι οι δίσκοι του κινιόντουσαν με πολύ μεγαλύτερη απόδοση στο κενό φτάνοντας, με κατάλληλη υψηλή τάση, σε ταχύτητες πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα. Αργότερα αυτός επινόησε τον μετεωριζόμενο πυκνωτή, με ένα σφαιρικό ηλεκτρόδιο σε σχήμα θόλου από φύλλο αλουμίνιου, ο οποίος φορτιζόμενος με συνεχή τάση 250 κιλοβόλτ παρουσίαζε μια απώλεια βάρους 110%. Μετά το θάνατό του πολλοί άλλοι φυσικοί έχουν επαληθεύσει τα πειράματα του, όπως π.χ. ο Steven Dufresne, ο Russ Anderson, ο Patrick Cornille, ο Α. Frolov και ο

γνωστός Γάλλος πειραματικός φυσικός Jean-Lois Naudin. Οι περισσότεροι από αυτούς απέδειξαν, όπως και ο Brown, την ύπαρξη μιας άγνωστης δύναμης την οποία δεν μπορούσε να εξηγήσει η γνωστή φυσική. Ο ίδιος ο Brown θεώρησε αυτή τη δύναμη σαν απόρροια της ηλεκτροβαρύτητας, της σύνδεσης δηλαδή και αλληλεπίδρασης ηλεκτρομαγνητισμού και βαρύτητας, αν και κάποιοι συντηρητικοί φυσικοί προσπάθησαν να βρουν μάταια ψεγάδια στα πειράματά του μιλώντας περί δήθεν «ιοντικού ανέμου» ή άλλων ευφάνταστων πραγμάτων.. Ο LaViolette είναι βέβαιος ότι η ηλεκτροβαρυτική εργασία του Townsend Brown υποβαθμίστηκε επίτηδες από το κατεστημένο, για να μπορέσουν να προχωρήσουν διάφορα «μαύρα» προγράμματα της Πολεμικής Αεροπορίας. των ΗΠΑ πάνω στις εφευρέσεις του. Ο ίδιος έχει υποστηρίξει στο βιβλίο του «Η Αεροπορική Μοίρα Αντιβαρύτητας των ΗΠΑ» ότι το γνωστό βομβαρδιστικό B-2 Stealth χρησιμοποιεί στη πραγματικότητα, μαζί με τις δυο κύριες μηχανές του, ένα σύστημα ηλεκτροβαρυτικής προώθησης βασιμένο στο φαινόμενο Biefeld-Brown. Η μπροστινή άκρη του μονόπτερου αυτού αεροσκάφους, που είναι κατασκευασμένη από ένα διηλεκτρικό με μεγάλη διηλεκτρική σταθερά, φορτίζεται θετικά και αντίστοιχα η εξάτμισή του αρνητικά. Με αυτό το τρόπο δημιουργείται μια ηλεκτροκινητική δύναμη που κινεί το σκάφος προς τα εμπρός στη κατεύθυνση του θετικά φορτισμένου φτερού του, με άλλα λόγια μια πλήρη εφαρμογή της ηλεκτροκινητικής γεννήτριας του Brown.. Μπορούμε να αναφέρουμε επίσης το πείραμα του Έλληνα καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρονικής Μηχανολογίας των ΤΕΙ Αθηνών Σταύρου Δημητρίου πάνω στις ταλαντώσεις ενός ανηρτημένου εκκρεμούς ηλεκτρομαγνητικού κυκλώματος συντονισμού που σχηματίζεται από τμήματα γραμμής μεταφοράς τετάρτου μήκους κύματος. Όπως βρέθηκε, η περίοδος των ταλαντώσεων (η οποία εξαρτάται κανονικά μόνο από το μήκος του εκρεμούς και την επιτάχυνση της βαρύτητας στο συγκεκριμένο τόπο που βρίσκεται το εκκρεμές) επηρεάζεται από τις ηλεκτρικές παραμέτρους του οδηγού ταλαντωτή. Το συμπέρασμα του Σταύρου Δημητρίου είναι ότι Μπορεί να παραχθεί ηλεκτρομαγνητικά ένα πεδίο που αλληλεπιδρά με τη βαρύτητα και να χρησιμοποιηθεί για να ελαττώσει τοπικά τη τιμή της έντασης του πεδίου βαρύτητας. Το πείραμά του ελέγχθηκε και επαληθεύθηκε από τον J.L. Naudin. ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΙΚΗΣ ΜΑΖΑΣ ΕΝΟΣ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΟΦΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Η σύζευξη λοιπόν του ηλεκτρομαγνητισμού και της βαρύτητας είναι πια ένα πειραματικό γεγονός και το μόνο που έμενε ήταν η θεωρητική θεμελίωσή τους. Αυτό έγινε τελικά από τον Βραζιλιάνο καθηγητή του Πανεπιστημίου Μαρανχάο Φραν Ντε Ακουίνο, ο οποίος απέδειξε θεωρητικά και πειραματικά τη σύζευξή τους και συγχρόνως τη δυνατότητα της βαρυτικής θωράκισης και της αντιβαρυτικής προώθησης ενός διαστημοπλοίου, προχωρώντας μάλιστα στην ενοποίηση ηλεκτρομαγνητισμού και βαρύτητας σε μια θεωρία ενιαίου πεδίου. Ο Ντε Ακουίνο απέδειξε ότι η βαρυτική μάζα mg ενός σώματος και η μάζα αδρανείας του mi δεν είναι ίσες, όπως υποθέταμε μέχρι τώρα, αλλά συνδέονται μέσω ενός ηλεκτρομαγνητικού παράγοντα, ο οποίος εξαρτάται από την προσπίπτουσα ακτινοβολία πάνω στο σώμα. Μόνο απουσία ακτινοβολίας αυτός ο παράγοντας γίνεται ίσος με 1, ενώ κάτω από κατάλληλες συνθήκες (ακτινοβολίας) αυτός μπορεί

να ελαττωθεί, μηδενισθεί ή ακόμα να γίνει αρνητικός. Ανάλογα οι δυνάμεις βαρύτητας μπορούν αντίστοιχα να ελαττωθούν, μηδενισθούν ή να αντιστραφούν με την επίδραση κατάλληλων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Μπορούμε λοιπόν να ελέγξουμε τη βαρυτική μάζα ενός σώματος μέσω της προσπίπτουσας ακτινοβολίας σε αυτό. Η εξίσωση του Ακουίνο έχει ως εξής:

irr

i

ig mωεσμε

cm

Umm

111

212

2

2

2 (1)

Τα ηλεκτρομαγνητικά χαρακτηριστικά ε (διηλεκτρική σταθερά), μ (μαγγνητική διαπερατότητα) και σ (ηλεκτρική αγωγιμότητα) δεν αναφέρονται στο σωματίδιο, αλλά στο περιβάλλον μέσο γύρω από το σωματίδιο στο οποίο διαδίδεται η προσπίπτουσα ακτινοβολία. (U είναι η απορροφούμενη ενέργεια από ένα σωματίδιο). Ο Ντε Ακουίνο απέδειξε επίσης τη νέα έκφραση των αδρανειακών δυνάμεων:

ig aMF

(2) όπου 221 cV

mM

g

g

(3) η νέα σχετικιστική έκφραση για τη

μάζα. Μόνον όταν δεν υπάρχουν ακτινοβολίες πάνω στο σωματίδιο (όταν mg=mi) οι παραπάνω εξισώσεις ανάγονται στο γνωστό 2ο Νόμο της Κίνησης του Νεύτωνα.

Παλαιότερα οι δυνάμεις αδρανείας εκφράζονταν από τη σχέση iii amF

και οι

δυνάμεις βαρύτητας από τη σχέση ggg amF

. Έτσι για την ικανοποίηση της

ισοδυναμίας gi aa

και gFFi

ήταν απαραίτητο να ισχύει ότι. mg mi. Λόγω τώρα

της νέας έκφρασης των αδρανειακών δυνάμεων igi amF

μπορούμε να

επαληθεύσουμε εύκολα ότι η ισοδυναμία gi aa

, gFFi

είναι αυταπόδεικτη, χωρίς

να είναι όμως πια απαραίτητο να ισχύει ότι mg mi. Με άλλα λόγια παρόλο που διατηρείται η λεγόμενη ισχυρή απόδοση της αρχή της ισοδυναμίας της ΓΘΣ, εξαφανίζεται «η πρωτόγονη ιδέα» της ασθενούς αρχής της ισοδυναμίας στην οποία ήταν θεμελιώδεις η ισοδυναμία της βαρυτικής μάζας με τη μάζα αδρανείας του σώματος. Με την επαναβεβαίωση έτσι της αρχή της ισοδυναμίας στην ισχυρή της απόδοση συνεχίζουν προφανώς να ισχύουν οι εξισώσεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας. Σύμφωνα με τον Ντε Ακουίνο μπορούμε να φαντασθούμε ένα διαστημόπλοιο επενδεδυμένο εξωτερικά με ένα λεπτό σιδερένιο «φλοιό», με κατάλληλα κατανεμημένα μικρομέιζερς κάτω από αυτό για να παράγουν δέσμες, η ακτινοβολία των οποίων θα μπορούσε απορροφούμενη να ελαττώσει, μηδενίσει ή αντιστρέψουν τη βαρυτική μάζα του φλοιού. Εάν η βαρυτική μάζα του φλοιού γίνει μηδέν, τότε το ίδιο θα κάνει και η βαρυτική μάζα του διαστημοπλοίου. Υπό αυτές τις συνθήκες, σε

συμφωνία με την εξίσωση ig aMF

, καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να

δράσει πάνω στο διαστημόπλοιο, το οποίο είναι έτσι ελεύθερο από αδρανειακές δυνάμεις (αποδεικνύεται με άλλα λόγια ότι οι αδρανειακές επιδράσεις σε ένα σώμα μπορούν να ελαττωθούν ή ακόμα να μηδενιστούν, εάν μειωθεί ή μηδενισθεί αντίστοιχα η βαρυτική του μάζα). Ο Ντε Ακουίνο προχώρησε με βάση αυτές τις αρχές και κατασκεύασε το «βαρυτικό» του διαστημόπλοιο που κινείται με φωτονική προώθηση αποκτώντας μεγάλες επιταχύνσεις και υπερυψηλές ταχύτητες και το οποίο είναι ελεύθερο από αδρανειακές

δυνάμεις. Ακόμα απέδειξε με βάση την νέα σχετισκιστική έκφραση για τη μάζα (3) ότι τα βαρυτικά διαστημόπλοια με μηδενική βαρυτική μάζα μπορούν να φτάσουν και ακόμα να ξεπεράσουν τη ταχύτητα του φωτός, μη υποκείμενα στις σχετικιστικές επιδράσεις. Η βαρυτική τους μάζα δε αυξάνει με την αύξηση της ταχύτητάς τους, αλλά παραμένει μηδενική, ανεξάρτητα από αυτήν. Τα βαρυτικά λοιπόν διαστημόπλοια (μηδενικής βαρυτικής μάζας) του τύπου του Ντε Ακουίνο μπορούν να αποκτήσουν οποιαδήποτε ταχύτητα, μαζί με την ίση ή μεγαλύτερη από τη ταχύτητα του φωτός. Ο Ντε Ακουίνο απέδειξε πειραματικά την εξίσωσή του και τη δυνατότητα της βαρυτικής θωράκισης στο περίφημο System–G . Το σύστημα αυτό αποτελείται από ένα τόρο ανοπτημένου καθαρού σιδήρου που περιβάλλει μια διπολική κεραία ELF (Extra Low Frequency), που είναι βυθισμένη πλήρως σε σιδηρόσκονη, η οποία απορροφά την ακτινοβολία της και μειώνει έτσι το βάρος του συστήματος. Ο Ντε Ακουίνο επέτυχε με αυτό το τρόπο την πλήρη βαρυτική θωράκιση του ανοπτημένου σιδήρου και των άλλων στοιχείων μέσα σε αυτόν (κεραία ELF και σιδηρόσκονη). Ο Chris Hardeman, επικύρωσε με ένα απλό πείραμα τη θεωρία του Ακουίνο ακτινοβολώντας υπεριώδες φως πάνω σε ένα κομμάτι φωσφορούχου υλικού και μετρώντας μετά το βάρους του με μια ευαίσθητη ζυγαριά. Πήρε σαφώς μεταβολές βάρες λόγω της απορρόφησης της υπεριώδους ακτινοβολίας από το φωσφορούχο υλικό. Ο Ντε Ακουίνο έχει ήδη χρηματοδοτηθεί με ισχυρό χρηματικό ποσό από τη NASA για να συνεχίσει τις έρευνές του. ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΒΑΡΥΤΙΚΗΣ ΘΩΡΑΚΙΣΗΣ Διαμαγνητικά υλικά Τα διαμαγνητικά υλικά, αντίθετα από τα σιδηρομαγνητικά και τα παραμαγνητικά, απωθούν ένα μαγνήτη που πλησιάζει σε αυτά, Συμπεριφέρονται με άλλα λόγια σαν «αντιμαγνήτες». Παράγουν δηλαδή μέσα τους ένα ομόρροπο πεδίο με αυτό του μαγνήτη και τον απωθούν. Εκμεταλλευόμενοι τη βασική τους αυτή ιδιότητα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για μετεώριση, ισορροπώντας τα π.χ. στον αέρα μεταξύ δυο μαγνητών. Γενικά όλα τα υλικά έχουν ασθενείς διαμαγνητικές ιδιότητες κι επομένως θα μπορούσαμε με τη χρησιμοποίηση κατάλληλων ισχυρών μαγνητών να μετεωρίσουμε οποιοδήποτε από αυτά (π.χ. ξύλο, γυαλί, νερό, φυτά, ακόμα και ζώα!). ΥΠΕΡΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ PODKLETNOV Σύμφωνα με τον κλασσικό ηλεκτρισμό η ηλεκτρική αντίσταση ενός υλικού μειώνεται με τη θερμοκρασία και θεωρητικά μηδενίζεται στο απόλυτο μηδέν (-273 οC), κάνοντας το σώμα ένα τέλειο αγωγό ή υπεραγωγό. Άμα αναπτυχθεί δηλαδή μέσα του ένα ρεύμα, αυτό θα διατηρηθεί επ’ άπειρον. Πρακτικά τώρα πολλά υλικά μηδενίζουν την ηλεκτρική τους αντίσταση αρκετά πριν το απόλυτο μηδέν και έχουν κατασκευασθεί μάλιστα μερικοί «θερμοί» υπεραγωγοί που φθάνουν στο σημείο υπεραγωγιμότητάς τους σε μια πολύ «υψηλότερη» θερμοκρασία.. Η υπεραγωγιμότητα είναι ένα καθαρά κβαντικό φαινόμενο και οφείλεται στο γεγονός ότι σε μια χαμηλή θερμοκρασία τα ηλεκτρόνια αλληλεπιδρούν με το κρυσταλλικό πλέγμα των ατόμων του υπεραγωγού, με αποτέλεσμα να αρχίζουν να σχηματίζουν ζεύγη, παρόλη την ηλεκτρική τους άπωση. Το αποτέλεσμα είναι τα ηλεκτρόνια να

έχουν την ίδια κβαντομηχανική συνάρτηση και να μηδενίζεται έτσι η ηλεκτρική αντίσταση του υλικού, το οποίο μετατρέπεται τελικά σε ένα τέλειο αγωγό. Οι υπεραγωγοί είναι επίσης τέλεια διαμαγνητικά υλικά. Αν δηλαδή πλησιάσουμε ένα μαγνήτη σε έναν υπεραγωγό, αναπτύσσονται σε αυτόν μόνιμα επαγωγικά ρεύματα τα οποία δημιουργούν ένα αντιπαράλληλο μαγνητικό πεδίο που απωθεί ισχυρά το μαγνήτη, εξουδετερώνοντας έτσι το βάρος του και κάνοντάς τον να ματαιωρηθεί σε μια απόσταση από αυτόν (φαινόμενο Meissner). Το 1992 ο Ρώσος χημικός και επιστήμονας των υλικών Eugene Podkletnov του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Tampere της Φιλανδίας περιστρέφοντας σε υψηλή ταχύτητα (πάνω από 5000 στροφές το λεπτό) με τη βοήθεια δυο μαγνητικών πηνίων έναν δισκοειδή υπεραγωγό (από το υπεραγώγιμο κεραμικό υλικό YBa2Cu3O7-x), υπερψυγμένο μέσα σε υγρό άζωτο, κάτω από τους 70οΚ, παρατήρησε πάνω από αυτόν σαφή στοιχεία βαρυτικής θωράκισης. Το ίδιο συνέβη και σε ένα βελτιωμένο πείραμά του το 1995 που απέδειξε ότι ο εξοπλισμός του δημιουργούσε μια αόρατη στήλη χαμηλής βαρύτητας που εκτεινόταν απεριόριστα προς τα πάνω στο χώρο. Αντικείμενα που τοποθετούνταν σε αυτό το χώρο έχαναν περίπου το 2% του βάρους τους! Ένα όχημα έτσι με πλήρη βαρυτική θωράκιση θα μπορούσε να μετεωριστεί πάνω από τον βαρύτερο από κάτω του αέρα... Σύμφωνα με τον Ιταλό θεωρητικό φυσικό Giovanni Modanese το φαινόμενο Podkletnov δεν μπορεί να εξηγηθεί από την κλασσική γενική θεωρία της σχετικότητας, ούτε από τη συνήθη θεωρία διατάραξης της κβαντικής βαρύτητας. Πιστεύει ότι το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει μέσω κβαντικών βαρυτικών επιδράσεων, ιδιαίτερα μέσω μιας τοπικής μεταβολής της κοσμολογικής σταθεράς. Αμέσως σχεδόν μετά τη δημοσίευση των εργασιών του Podkletnov η NASA συνέστησε μια ομάδα επιστημόνων υπό την εποπτεία της φυσικού Ning Li με σκοπό την αναπαραγωγή των αποτελεσμάτων του Podkletnov, ο οποίος κρατούσε όμως μυστικές τις λεπτομέρειες κατασκευής του υπεραγώγιμου κερακικού δίσκου του. Παρόλο που ταχέως περιστρεφόμενα σώματα μεγάλων αστρικών μαζών (όπως π.χ. αστέρες νετρονίων ή μαύρες τρύπες) μπορούν να παραμορφώσουν αισθητά τη δύναμη βαρύτητας σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητα, αυτό αποκλείεται για σώματα πολυ μιρής μάζας, όπως η συσκευή του Podkletnov, όπου οι επιδράσεις της περιστροφής θεωρούνται μηδενικές. Παρόλα αυτά η Ning Li έχει υποστηρίξει, ανεξάρτητα από τον Podkletnov, ότι τα άτομα μέσα στους υπεραγωγούς μπορούν να μεγενθύνουν τεράστια αυτό το φαινόμενο. Η ίδια μάλιστα, μαζί με το φυσικό Douglas Torr, είχαν γράψει δύο διατριβές (1990) πριν τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων του Podkletnov και μία μετά από αυτή στις οποίες προέβλεπαν ότι οι περιστρεφόμενοι υπεραγωγοί μέσα σε ένα εναλλασσόμενο μαγνητικό πεδίο μπορούν να επηρεάσουν τη δύναμη της βαρύτητας. Ο Podkletnov έχει προβλέψει τη κατασκευή ενός διαστημοπλοίου του οποίου οι μηχανές θα αντανακλούν τα βαρυτικά κύματα πίσω στη γη και είναι σίγουρος ότι αυτός θα είναι τελικά ο τρόπος μεταφοράς στον 21ο αιώνα. Έχει ήδη ο ίδιος φτιάξει μια συσκευή, με βάση μια γεννήτρια Van de Graaff, που αντανακλά τα βαρυτικά κύματα. Μια δυνατή εξήγηση του φαινομένου Podkletnov είναι ότι η βαρύτητα μπορεί να έχει μια φυσική συχνότητα πολύ μεγαλύτερη από τις ακτίνες Χ ή τα μικροκύματα και γι

αυτό διαπερνά όλα τα γνωστά υλικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ένας υπεραγώγιμος δίσκος θα μπορούσε να συντονίσει και να κατεβάσει αυτή τη συχνότητα σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, όπου θα μπορούσε να μπλοκαριστεί από τη κανονική ύλη, δημιουργώντας έτσι μια βαρυτική θωράκιση. Έναν άλλο τρόπο βαρυτικής θωράκισης απέδειξε πειραματικά ο φυσικός Chris Hardeman (2001) χρησιμοποιώντας ένα τριγωνικό συντονιστή τριών συνεζευγμένων σφαιρικών κοιλοτήτων τροφοδοτούμενων από ένα μάγνητρο. Επανειλημμένες δοκιμές του έδειξαν καθαρά μια απώλεια βάρους της συσκευής με την ανύψωση της γωνίας της τη στιγμή που εφαρμοζόταν ισχύς στο μάγνητρο. Το πείραμά του επαναλήφθηκε με επιτυχία και στα εργαστήρια του JN Naudin. ΟΙ ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΙΣ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ (ΔΜΣ) Η σύνδεση του ηλεκτρομαγνητισμοιύ με το χωρόχρονο φαίνεται και από την ύπαρξη των διακυμάνσεων μηδενικού σημείου (ΔΜΣ), οι οποίες είναι ένα καθαρά ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο και αναφέρονται στις τυχαίες ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις που απομένουν σε ένα κενό μετά την απομάκρυνση όλης της ύλης και όλης της ενέργειας από ένα χώρο. Η ύπαρξη των ΔΜΣ μπορεί να εξηγηθεί με την αρχή της αβεβαιότητας της κβαντικής φυσικής, η οποία υποδηλώνει ότι είναι αδύνατον να έχουμε μια κατάσταση απολύτως μηδενικής ενεργείας (για παράδειγμα υπάρχει πάντα μιας ορισμένη ποσότητα «θορύβου» σε ένα δέκτη μικροκυμάτων η οποία δεν μπορεί να απομακρυνθεί ποτέ, ανεξάρτητα από το πόσο τέλεια είναι η τεχνολογία μας).. Το κενό λοιπόν δεν είναι πραγματικά «κενό» αλλά βρίθει από φασματικά σωματίδια που δημιουργούνται αυθόρμητα κι εξαφανίζονται κάθε στιγμή σε αυτό και συγχρόνως εμπεριέχει, όπως αποδεικνύεται, τεράστια ποσά ενέργειας (Ενέργεια Μηδενικού Σημείου ΕΜΣ), την οποία αν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε θα λύναμε για πάντα το ενεργειακό μας πρόβλημα. Η ΕΜΣ μπορεί να προέρχεται από την ακτινοβολία φόντου που απέμεινε από τη Μεγάλη Έκρηξη ή να παράγεται από τη κίνηση κβαντικής διακύμανσης των φορτισμένων σωματιδίων της Μεγάλης Έκρηξης («τα πεδία μηδενικού σημείου που παρατηρούνται σε οποιοδήποτε δοσμένο σημείο οφείλονται στη τυχαία ακτινοβολία που φθάνει από σωματίδια σε όλη την έκταση του σύμπαντος που υφίστανται τα ίδια κίνηση μηδενικού σημείου»).Από την άλλη μεριά η κλασσική ηλεκτροδυναμική των Wheeler-Feynman της "δράσεως από απόσταση» εξηγεί τις ΔΜΣ σαν το αποτέλεσμα προπορευόμενων κυμάτων που διαδίδονται προς τα πίσω στο χρόνο από τη μελλοντική τους απορρόφηση προς την παρελθούσα εκπομπή τους. Η ιδέα αυτή έχει ήδη επεκταθεί στη κβαντομηχανική, στη κβαντική βαρύτητα και στην θεωρία των υπερχορδών. Η ενέργεια μηδενικού σημείου έχει ειπωθεί επίσης ότι προκύπτει από μια ηλεκτρική ροή που ρέει ορθογώνια προς την αντιλαμβανόμενη από μας διάσταση της πραγματικότητας. Αποτέλεσμα της ύπαρξης των ΔΜΣ είναι το περίφημο φαινόμενο Casimir κατά το οποίο δύο παράλληλες πλάκες που φέρνονται πολύ κοντά μεταξύ τους, έλκονται αυθόρμητα από μόνες τους κάτω από την επίδραση των ΔΜΣ. Βασικά η δύναμη αυτή είναι η καθαρή πίεση ακτινοβολίας των φασματικών φωτονίων των διακυμάνσεων του κενού, όπου η πίεση είναι μεγαλύτερη έξω από τις πλάκες απ’ ό,τι μέσα σε αυτές, εφόσον αποκλείονται εκεί τα μήκη κύματος που είναι μεγαλύτερα από την απόσταση των πλακών. Έχουν ήδη προταθεί διάφοροι τρόποι εκμετάλλευσης αυτού του φαινομένου για τη παραγωγή ενέργειας από το κενό (R. Forward και H. Puthoff).

Ο Δρ. Harold Puthoff, θεωρητικός φυσικός στο Ινστιτούτο Προκεχωρημένων Σπουδών του Τέξας των ΗΠΑ, εργάστηκε πάνω στην ιδέα του Σοβιετικού φυσικού Αντρέι Ζαχάρωφ ότι η βαρύτητα μπορεί να μην είναι μια θεμελιώδης αλληλεπίδραση, αλλά ένα δευτερεύον ή παραμένον αποτέλεσμα που συνδέεται με άλλα, μη βαρυτικά πεδία. Μπορεί για παράδειγμα να είναι ένα φαινόμενο που προκαλείται από αλλαγές στην ΕΜΣ του κενού εξ’ αιτίας της παρουσίας της ύλης. Μελετώντας αυτή την άποψη ο Puthoff πρότεινε τελικά ότι η βαρύτητα μπορεί να θεωρηθεί σα μια μεγάλης εμβέλειας δύναμη Casimir, εξηγώντας με αυτό το τρόπο τα βασικά χαρακτηριστικά της βαρύτητας: γιατί είναι τόσο ασθενής, γιατί υπάρχει θετική αλλά όχι αρνητική μάζα και γιατί η βαρύτητα δεν μπορεί να θωρακιστεί (αφού και οι ΔΜΣ διαπερνούν το χώρο και έτσι δεν μπορούν να θωρακιστούν). Ο.Puthoff πιστεύει ακόμα ότι η ανώμαλη παραγωγή θερμότητας που παρατηρείται σε αρκετά πειράματα «ψυχρής σύντηξης» δεν είναι σύντηξη, αλλά εξαγωγή ενέργειας από το κενό. Ακόμα και το σύμπαν μας, σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, θα μπορούσε να έχει προέλθει «από μια διακύμανση του κενού σε μια μεγάλη κλίμακα» ή να έχει δημιουργηθεί «με τη διάνοιξη μιας κβαντικής σήραγγας κυριολεκτικά από το τίποτα μέσα στο κάτι που ονομάζουμε Σύμπαν» Οι ΔΜΣ έχουν επίσης θεωρητικοποιηθεί από τους Harold Puthoff, Benhard Haisch και Alfonso Rueda ότι προκαλούν (εκτός από τη βαρύτητα) και την αδράνεια των σωμάτων ή επί το επιστημονικότερο ότι η αδράνεια είναι μια δύναμη Lorentz του πεδίου μηδενικού σημείου (Physical Review, Φεβρ. 1994) ή αλλιώς ότι η αδράνεια είναι μια ηλεκτρομαγνητική αντίσταση που προέρχεται από τη γνωστή φασματική παραμόρφωση τουπεδίου μηενικού σημείου σε επιταχυνόμενα συστήματα αναφοράς. Η αδράνεια δηλαδή είναι το αποτέλεσμα των διακυμάνσεων μηδενικού σημείου της κρυμμένης κβαντικής ενέργειας του κενού που μας περιβάλλει. Αυτή η πανταχού παρούσα ενέργεια του κενού αντιστέκεται στην επιτάχυνση της μάζας, προκαλώντας αυτό που ονομάζουμε αδράνεια. Εάν κατανοήσουμε πλήρως την αδράνεια, τότε θα μπορέσουμε και να την ελέγξουμε και ελέγχοντάς την θα έχουμε κατασκευάσουμε το μαγικό εκείνο αστρικό κινητήρα χωρίς αδράνεια που ονειρευόμαστε. Είναι φανερό ότι οποιαδήποτε ασύμμετρη αντίδραση με τις διακυμάνσεις μηδενικού σημείου του κενού, όπως και με οποιδήποτε άλλο ισότροπο μέσο του χωρόχρονου (όπως π.χ. με τη κοσμική ακτινοβολία, τα ζεύγη των φασματικών σωματιδίων, τα πρωτόνια του διαστήματος ή ακόμη με τη σκοτεινή ύλη) θα παράγει μια καθαρή δύναμη την οποία θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε για προώθηση. Παρόμοια οποιαδήποτε μη γραμμική ή μη συντηρητική σύζευξη του ηλεκτρομαγνητισμού με τη βαρύτητα, την αδράνεια ή το χωρόχρονο μπορεί να δημιουργήσει καθαρές δυνάμεις, τις οποίες μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για ζητήματα προώθησης. Η τοπική ασυμμετρία σε διάφορα μέσα ή πεδία είναι ένας γενικότερος τρόπος για τη δημιουργία καθαρών ωστικών δυνάμεων για τους σκοπούς της διαστημικής προώθησης. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ MILLIS Ο ίδιος ο διευθυντής του προγράμματος επαναστατικών συστημάτων διαστημικής προώθησης της NASA Marc G. Millis δημοσίευσε το 1997 μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία (Journal of Propulsion and Power) πάνω στη Διαστημική Προώθηση (Space

Drives) στην οποία χρησιμοποιούνται οι θεμελειώδεις δυνάμεις της ύλης και του χωρόχρονου για να δημιουργήσουν ωστικές δυνάμεις, χωρίς τη συμβατική μεταφορά και εκτίναξη ενός προωθητικού. Χρησιμοποιώντας τη Μεθοδολογία της Αποστολής Horizon, δηλαδή «νέες προτάσεις πέρα από τις προεκτάσεις των υπαρχουσών τεχνολογιών, με τη χρησιμοποίηση «αδύνατων», υποθετικών στόχων αποστολών για την πρόκληση νέων λύσεων, στα πλαίσια πάντα της αρχής διατηρήσεως της ορμής και της ενέργειας», πρότεινε επτά διαφορετικές ιδέες υποθετικών συστημάτων προώθησης (τρεις με ιστία προώθησης και τέσσερες με πεδιακή προώθηση). Τα υποθετικά ιστία σύγκρουσης του Millis κινούνται «με τη βοήθεια ενός ισότροπου μέσου που μπορεί να περιέχει ο χώρος (ΔΜΣ, κ.λ.π.), το οποίο κτυπάει συνεχώς πάνω σε όλες τις πλευρές του σκάφους. Ελαττώνοντας με κάποιο τρόπο τις συγκρούσεις στο μπροστινό μέρος και αυξάνοντάς τες στο πισινό μέρος του διαστημοπλοίου, δημιουργούμε με αυτό το τρόπο μια ωστική δύναμη. Τα τρία είδη ιστίων που προτείνει ο Millis είναι το το Διαφορικό Ιστίο, «ανάλογο με τις αρχές ενός ιδανικού μετρητή ραδιενέργειας», το Ιστίο Διόδου, «ανάλογο με μια δίοδο ή μονόδρομο καθρέπτη όπου η διαστημική ακτινοβολία περνά μέσα από τη μία κατεύθυνση και ανακλάται από την άλλη δημιουργώντας έτσι μια καθαρή διαφορά στη πίεση της ακτινοβολίας» και το Ιστίο Επαγωγής, «ανάλογο με τη δημιουργία μια βαθμίδας πιέσεως σε ένα ρευστό». Όσον αφορά τώρα τους προτεινόμενους απ’ αυτόν υποθετικούς κινητήρες πεδιακής προώθησης (Field Drives), οι δυνάμεις παράγονται σε αυτούς όχι με κρούσεις, αλλά με αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στην ύλη και σε πεδία. Υποθέτοντας ότι ένα σκάφος μπορεί να δημιουργήσει γύρω του ένα δυναμικό πεδίο, το οποίο στη συνέχει θα το επιταχύνει, ο Millis πρότεινε τους εξής τέσσερες κινητήρες διαστημικής προώθησης: το Διαμετρικό Κινητήρα (Diametric Drive), τον Κινητήρας Κλίσης (Pitch Drive), τον Κινητήρα Τάσης (Bias Drive) και τον Κινητήρα Διάζευξης (Disjunction Drive). Σε όλους αυτούς τους κινητήρες προκαλείται ένα ασύμμετρο πεδίο που δημιουργεί μια καθαρή δύναμη πάνω στο σκάφος. Στον Διαμετρικό Κινητήρα δημιουργείται μια τοπική βαθμίδα με την αντιπαράθεση δύο διαμετρικώς αντιτιθέμενων πεδιακών πηγών πάνω στο σκάφος. Αυτός είναι ανάλογος με τη δημιουργία μιας πιέσεως και μιας καταβόθρας σε ένα μέσον του διαστήματος. Στον Κινητήρα Κλίσης προκαλείται με κάποιο τρόπο μια τοπική κλίση σε ένα βαθμωτό δυναμικό διά μέσου του σκάφους, η οποία προκαλεί δυνάμεις πάνω στο σκάφος. Στον Κινητήρα Τάσης το ίδιο το όχημα μεταβάλλει τις ιδιότητες του χωρόχρονου, όπως π.χ. τη παγκόσμια σταθερά της βαρύτητας G, για να δημιουργήσει μια τοπική βαθμίδα προώθησης. Τέλος στον Κινητήρα Διάζευξης διαχωρίζεται η πηγή του πεδίου και το αντιδραστήριο που αντιδρά στο πεδίο. Το αντιδραστήριο μετατίθεται σε ένα σημείο όπου το πεδίο έχει μια κλίση, παράγοντας έτσι δυνάμεις αντίδρασης ανάμεσα στη πηγή και σε αυτό. Ο Millis παρατηρεί επίσης ότι άμα ανακαλυφθεί μια σύζευξη μεταξύ ηλεκτρομαγνητισμού και βαρύτητας (που όπως είπαμε έχει τελικά ανακαλυφθεί και θεμελιωθεί θεωρητικά από τον Ντε Ακουίνο), τότε θα μπορέσουμε να μιμηθούμε την αρνητική μάζα για να δημιουργήσουμε ένα βαρυτικό δίπολο, να προκαλέσουμε βαρυτικά ή ηλεκτρομαγνητικά πεδία για να δημιουργήσουμε ένα Κινητήρα Κλίσης, ή

να μεταβάλλουμε άλλες ιδιότητες του χώρου για να δημιουργήσουμε έναν Κινητήρα Τάσης. Άμα τώρα δεν υπάρχει η αρνητική μάζα, προτείνει με θάρρος, ότι θα μπορούσαμε να τη δημιουργήσουμε τεχνικά μέσω της αλληλεπίδρασης ηλεκτρομαγνητισμού και βαρύτητας Ο Millis ήταν τόσο τολμηρός που πρότεινε ακόμα να θεωρήσουμε τον ίδιο το χώρο σαν την μάζα αντίδρασης, επικαλούμενος την παλιά ιδέα του αιθέρα, στην οποία, ας σημειωθεί, πιστεύουν ακόμα με πάθος πολλοί φυσικοί. Θα μπορούσαμε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τον αιθέρα, αρκεί να αποδειχθεί ότι αυτός είναι αναλλοίωτος στο μετασχηματισμό Lorentz, κάτι που ισχύει όπως ξέρουμε για τις διακυμάνσεις μηδενικού σημείου, οι οποίες θα μπορούσαν επομένως να παίξουν κάλλιστα το ρόλο του αιθέρα. Γενικά άλλωστε θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι εκφράσεις χωρόχρονος, διακυμάνσεις μηδενικού σημείου, αιθέρας και βαθμωτό δυναμικό είναι σχεδόν ισοδύναμες ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΜΑΖΑ Μια άλλη ασυμμετρία που μπορεί να οδηγήσει σε ένα σύστημα προώθησης (μοιάζει με τον Διαμετρικό Κινητήρα του Millis) είναι η συνύπαρξη μιας θετικής μάζας με μια ίση και αντίθετη από αυτήν αρνητική μάζα. Η αρνητική μάζα (την οποία, προσοχή, δε θα πρέπει να συγχέουμε με την αντιύλη, η οποία είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτήν και έχει και αυτή θετική μάζα, όπως και η κανονική ύλη) έχει σύμφωνα με την υπόθεση αρνητική αδράνεια, αντιδρά δηλαδή αντίθετα από την κατεύθυνση της εφαρμοζόμενης δύναμης (π.χ. τη σπρώχνουμε και πάει πίσω!). Αποδεικνύεται ότι η ύπαρξή της δεν παραβιάζει τους βασικούς νόμους της φυσικής και ότι μια θετικά μάζα έλκει όλες τις μάζες (θετικές και αρνητικές) προς αυτήν, ενώ μια αρνητική μάζα απωθεί όλες τις μάζες (θετικές και αρνητικές) από αυτήν.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε δυο ίσες και αντίθετες μάζες m+ και m- , η θετική μάζα θα έλξει την αρνητική με μια ορισμένη δύναμη F και η αρνητική μάζα θα απωθήσει τη θετική μάζα με την ίδια δύναμη! Σε αυτή τη περίπτωση φαίνεται να παραβιάζεται ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα της δράσεως-αντιδράσεως, γιατί σε αυτή τη περίπτωση στο σύστημα των δυο σωμάτων οι ασκούμενες δυνάμεις έχουν την ίδια φορά! Το σύστημα δηλαδή θα επιταχυνθεί με μια σταθερή επιτάχυνση, αυξάνοντας συνεχώς τη ταχύτητά του, με την αρνητική μάζα να κυνηγάει συνεχώς τη θετική! Στην πραγματικότητα όμως αποδεικνύεται ότι δεν παραβιάζεται καμιά βασική αρχή της φυσικής στο σύστημα αυτών των δυο σωμάτων και μάλιστα ότι αυτό είναι συνεπές με τη γενική θεωρία της σχετικότητας, μία ειδική λύση των πεδιακών εξισώσεων της οποίας επίσης το προβλέπει! Είναι φανερό ότι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το θαυμαστό σύστημα (εφόσον υπήρχε η αρνητική μάζα, την ανακαλύπταμε και βρίσκαμε τρόπο πώς να τη συλλέξουμε) για τη κίνηση ενός «αντιβαρυτικού» διαστημοπλοίου και μάλιστα χωρίς να καταναλώνουμε καθόλου ενέργεια! Γενικά μπορούμε να πούμε ότι καταναλώνουμε ενέργεια για να δημιουργήσουμε μια θετική μάζα και παράγουμε ίση ενέργεια για να την εξαφανίσουμε, ενώ αντίθετα παράγουμε ενέργεια δημιουργώντας μια αρνητική μάζα και καταναλώνουμε ίση ενέργεια για να την εξαφανίσουμε. Όπως λοιπόν συμβαίνει με τη δίδυμη γέννηση ενός ζεύγους ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου από το κενό, θα μπορούσε να συμβεί και μια δίδυμη «αυθόρμητη» γέννηση ίσων ποσοτήτων ύλης-αρνητικής ύλης χωρίς να

παραβιάζεται καμιά αρχή της φυσικής! Μήπως έτσι δημιουργήθηκε το σύμπαν μας; Ο φυσικός F.Winterberg έχει πρόσθετα υποθέσει ότι τα κουάρκς είναι σωματίδια με αρνητική αδρανειακή μάζα. Ο ίδιος διερεύνησε επίσης τη δυνατότητα να μηδενίσει κανείς τη μάζα ενός διαστημοπλοίου χρησιμοποιώντας προς το σκοπό αυτό αρνητική ενέργεια (που είναι το χαρακτηριστικό της αρνητικής μάζας). ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΓΘΣ ΟΙ ΣΚΟΥΛΗΚΟΤΡΥΠΕΣ (Wormholes) Με μια σκουληκότρυπα «κόβουμε» στη πραγματικότητα δρόμο διαμέσου του χωρόχρονου, παραμορφώνουμε δηλαδή μια περιοχή του χωρόχρονου για να δημιουργήσουμε ένα συντομότερο δρόμο ανάμεσα σε δυο σημεία. Αντί δηλαδή να ταξιδέψουμε γραμμικά από το Α στο Β διανύοντας με μια ταχύτητα την απόσταση ΑΒ, παραμορφώνουμε το χωρόχρονο και φέρνουμε κοντά τα σημεία Α και Β καθιστώντας έτσι το ταξίδι μας γρηγορότερο και ευκολότερο. Με αυτό το τρόπο μπορούμε να παρακάμψουμε τους περιορισμούς της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας και να αυξήσουμε τη ταχύτητα μεταφορά μας. Για να παραμορφώσουμε βέβαια το χωρόχρονο μέσα στα πλαίσια της γενικής θεωρίας της σχετικότητας (ΓΘΣ) χρειαζόμαστε τεράστια ποσά ενέργειας κι έτσι το σενάριο των σκουληκότρυπων φαντάζει ανέφικτο. Αποδείχθηκε όμως ότι τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα θα μπορούσαμε να επιτύχουμε και με μια αρνητική μάζα κι επομένως το πρόβλημα ανάγεται πάλι στην εύρεση αυτής της εξωτικής μορφής ύλης. Οι χωροχρονικές σήραγγες ή χωροχρονικές πύλες που μπορούμε να δημιουργήσουμε με σκουληκότρυπες είναι γνωστές στη φυσική σαν διαβατές σκουληκότρυπες. (trvaversable wormholes). Πολλοί φυσικοί (Kip Thorne, Michael Morris, Igor Novikov κ.α.) έχουν ήδη δημοσιεύσει διατριβές στο έγκυρο περιοδικό Physical Review για το ταξίδι στο χρόνο και τις διαβατές σκουληκότρυπες. Όπως παρατηρεί ο γνωστός φυσικός Τζακ Σαρφάτι, ένας προηγμένος εξωγήινος πολιτισμός που θα ήταν ικανός για μια κοσμικής κλίμακας μηχανολογία, θα μπορούσε να κατασκευάσει χρονοπύλες διαβατών σκουληκότρυπων, όπου τα διαστημόπλοιά του θα έμπαιναν σε μια σκουληκότρυπα σε μια περιοχή του χωρόχρονου και θα πρόβαλλαν σε μια άλλη, πολύ απόμακρη, περιοχή του. Σύμφωνα με τη θεωρία ένα από τα «στόμια» της σκουληκότρυπας πρέπει να επιταχυνθεί μακρυά από το άλλο στόμιο με πολύ μεγάλη ταχύτητα, κοντά σε αυτή του φωτός, και μετά να επιστρέψει. Εάν μπούμε στο στόμιο που επιταχύνεται και επιστρέφει, θα βγούμε στο άλλο άκρο στο σχετικό παρελθόν αυτού απ’ όπου και όταν εισήλθαμε. Εάν μπούμε στο μη επιταχυνόμενο στόμιο και βγούμε από το επιταχυνόμενο στόμιο, θα πηδήσουμε στο σχετικό μέλλον. Ως προς το τρόπο δημιουργίας μιας τέτοιας διαβατής σκουληκότρυπας, ο Σαρφάτι προτείνει τη λεγόμενη «σκοτεινή ύλη» του σύμπαντος, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων θα μπορούσε να αποτελεί ακόμα και το 90% της ύλης του σύμπαντος. Η ύλη αυτή παραμένει προς το παρόν αόρατη με τις συμβατικές μεθόδους παρατήρησης και η ύπαρξή της αποδεικνύεται μόνον έμμεσα μέσω της επίδρασής της πάνω στη συνηθισμένη ύλη. Όπως παρατηρεί ο Σαρφάτι, "εάν η σκοτεινή ύλη κινείται γύρω στο φανταστικό χρόνο της κβαντικής βαρύτητας, τότε θα ήταν δύσκολο για αυτήν να εκπέμψει οποιαδήποτε φωτόνια, ακόμα κι αν δεν ήταν ηλεκτρικά ουδέτερη. Έτσι, δεν θα αναμέναμε να τη δούμε μέσω των οπτικών τηλεσκοπίων». Ο Σαρφάτι μελετά ένα νέο είδος αιτιότητας «που παραβιάζει την κβαντική θεωρία και

αποκαλύπτει ότι η προβολή της κίνησης φανταστικού χρόνου στον πραγματικό χρόνο μπορεί να είναι αμφότερα αργότερη και γρηγορότερη από το φως. Εάν αυτό ισχύει, αυτό σημαίνει ότι η ενεργειακή πυκνότητα αυτής της υποθετικής ουδέτερης σκοτεινής ύλης θα γινόταν μικρότερη με την αύξηση της ταχύτητάς της, πράγμα που θα την έκανε το τέλειο υλικό για την κατασκευή σκουληκότρυπων". Πιστεύει ότι η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να αποτελέσει ένα «υπεραποδοτικό» καύσιμο των διαστημοπλοίων διότι μπορεί να παράγει μια υπερφωτονική ταχύτητα εξόδου καυσαερίων, ξεπερνώντας το φράγμα της ταχύτητας του φωτός, και διότι, επειδή η πυκνότητά της θα μειωνόταν θεωρητικά με την αύξηση της ταχύτητας των καυσαερίων της, μια μικρή μόνον ποσότητά της «θα μπορούσε να ωθήσει εύκολα ένα ογκώδες ωφέλιμο φορτίο προς τα άστρα". Επίσης αν αυτή ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένη στο σύμπαν, μια και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό της ύλης του σύμπαντος, δε θα μέναμε ποτέ από καύσιμα. Παρόλα αυτά η μέση πυκνόητητά της είναι πολύ μικρή και δεν μπορούμε να την ανιχνεύσουμε εύκολα, κάτι όμως που σύμφωνα με τον Σαρφάτι θα αλλάξει στο κοντινό μέλλον. Με ένα λοιπόν τέτοιο φοβερό, ανεξάντλητο καύσιμο και με τη δυνατότητα των υπερφωτονικών ταχυτήτων εξόδου των καυσαερίων, θα μπορούσαμε να κάνουμε πραγματικότητα τα διαστρικά ταξίδια και να αρχίσουμε να αποικίζουμε το διάστημα. Εάν τα UFO έχουν αστρική προέλευση, τότε θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν αναπτύξει διαβατές σκουληκότρυπες και ανίστοιχα αποδοτικά συστήματα αστρικής προώθησης που θα τους επιτρέπουν να ταξιδεύουν με ταχύτητες πολύ κοντά στη ταχύτητα του φωτός. Προτιμούνται οι διαβατές σκουληκότρυπες, διότι θα τους επέτρεπαν αν ανοίξουν σήραγγα διαμέσου τεράστιων αστρικών αποστάσεων για να μας επισκεφτούν και μετά πάλι να επιστρέψουν πίσω στο σημείο απ’ όπου ήλθαν και όταν ήλθαν (χωρίς το σχετικιστικό παράδοξο των διδύμων). Οι επιβάτες αυτών των εξωγήινων διαστημοπλοίων δε θα υφίσταντο τις γνωστές δυνάμεις αδρανείας λόγω των μεγάλων επιταχύνσεών τους ή των απότομων ελιγμών των σκαφών τους, διότι, όπως παρατηρεί ο Σαρφάτι, «αυτό που μοιάζει σα μια ορθοφώνια στροφή με τεράστια επιτάχυνση σε έναν μη αδρανειακό παρατηρητή πάνω στην επιφάνεια της γης, μπορεί να βιώνεται σαν τίποτα το ιδιαίτερο από τους ελεύθερα επιπλέοντες αδρανειακούς επιβάτες πάνω στο UFO. Αυτό συμεβαίνει διότι το UFO δεν προωθείται με το γνωστό τρόπο. Επιπλέει απλά ελεύθερα σε μια τοπικά καμπυλωμένη χωροχρονική γεωδαισιακή στην άμεση γειτονιά του...Εάν τα UFO είναι πραγματικά διαστημικά σκάφη, τότε αυτά ελέγχουν με κάποιο τρόπο τη τοπική χωροχρονική τους καμπυλότητα, ίσως στα λεπτά οριακά στρώματα της κλίμακας του άνγκστρομ που εφαρμόζουν σαν επιδερμίδα στην εξωτερική επιφάνεια του UFO. Και εάν αυτό ισχύει, το κάνουν πιθανά χρησιμοποιώντας βρόχους στο χρόνο». Κάτι άλλο ακόμα που επισημαίνει ο Σαρφάτι για την κίνηση των UFO είναι ότι ένα βασικό προαπαιτούμενο γι’ αυτήν πρέπει να είναι η αρχή της λογικής συνέπειας, που χρησιμοποίησαν στις διατριβές τους οι επιστήμονες συγγραφείς του ταξιδιού στο χρόνο με διαβατές σκουληκότρυπες που αναφέραμε. Σύμφωνα με αυτή την άποψη θα πρέπει τα UFO να χρησιμοποιούν κάποιο είδος "μηχανής παραδόξου" ή "γεννήτριας καμπυλότητας" Παράγοντας δηλαδή συνεχώς παράδοξα αυτή η μηχανή θα ανάγκαζε τη φύση να αποφύγει το παράδοξο «απελευθερώνοντας ανεξάντλητες ποσότητες ενέργειας μηδενικού σημείου του κενού, αλλάζοντας φυσικά τη γεωμετρία του χωρόχρονου. Με άλλα λόγια ένα αστρικό σκάφος τροφοδοτούμενο από το παράδοξο. Προφανώς η επίδειξη μιας τέτοιας συσκευής θα αποδείκνυε δραματικά ότι η διατήρηση της λογικής συνέπειας είναι ένας θεμελιώδης και αναλλοίωτος νόμος

της φύσης. Πιθανά επίσης θα ικανοποιούσε τις ενεργειακές ανάγκες του πλανήτη μας για πάντα. Με άλλα λόγια, η ενέργεια μπορεί να είναι μεταλλάξιμη αλλά όχι η λογική. Η φύση αποστρέφεται το παράδοξο...» Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε επίσης εδώ σε σχέση με τα «ψυχικά» ταξίδια στο χρόνο την άποψη του Σαρφάτι ότι η ατομική συνείδηση «μπορεί να αλλοιώνει το πεδίο βιοβαρύτητας ενός ζωντανού οργανισμού, το οποίο με τη σειρά του παραμορφώνει τον τοπικό υποκειμενικό χωρόχρονο του συνειδητού παρατηρητή. Οι παραμορφώσεις αυτές μπορούν να συμβούν με τέτοιο τρόπο που ο χρόνος να μεταβάλλεται διαφορετικά στον τόπο του παρατηρητή απ' ό,τι στην περιοχή του παρατηρούμενου αντικειμένου. Αυτή ακριβώς η διαφορά στους ρυθμούς του χρόνου ανάμεσα στον παρατηρητή και το αντικείμενο της παρατήρησης μπορεί να επιτρέπει στον πρώτο να βλέπει το δεύτερο σε μια οποιαδήποτε άλλη φάση του παρελθόντος ή του μέλλοντος». Ο WARP DRIVE ΤΟΥ ALCUBIERRE Μπορεί η ειδική θεωρία της σχετικότητας να απαγορεύει τις υπερφωτονικές ταχύτητες για ένα σώμα που κινείται μέσα στο χωρόχρονο, αλλά δεν μας λέει τίποτα γι’ αυτόν τον ίδιο το χωρόχρονο, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να κινηθεί ταχύτερα από το φως. Με αυτό το τρόπο θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς να κινηθούμε εμείς οι ίδιοι αλλά ο ίδιος ο χωρόχρονος, ο οποίος θα μας μεταφέρει σα μια κυλιόμενη σκάλα στον προορισμό μας! Άλλωστε και οι πληθωριστικές θεωρίες του σύμπαντος, που εξετάζουν τη γέννησή του από το αδιάστατο υπέρπυκνο και υπέρθερμο σημείο της «μοναδικότητας» της στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης και την εκθετική αρχικά υπερταχεία διαστολή του, υποθέτουν ότι εκείνες τις πρωταρχικές στιγμής της γέννησης του σύμπαντος ο χωρόχρονος κινήθηκε με μια ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Αυτές ήταν μερικές από τις βασικές σκέψεις που οδήγησαν τον θεωρητικό φυσικό M. Alcubierre στην επινόηση του warp drive, του κινητήρα παρμόρφωσης του χωρόχρονου. Η μέθοδός του είναι απλή: Θα μπορούσαμε να συστείλουμε το χωρόχρονο για να πλησιάσουμε ένα αντικείμενο με μια οποιαδήποτε ταχύτητα ή θα μπορούσαμε να τον διαστείλουμε για να κινηθούμε μακριά από ένα αντικείμενο με οποιαδήποτε ταχύτητα. Θα μπορούσαμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και τα δυο, συστολή και διαστολή, για να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τη ταχύτητά μας: συστέλλουμε απλώς το χωρόχρονο μπροστά από το σκάφος μας και τον διαστέλλουμε από πίσω του, σπρωχνόμενοι με αυτό το τρόπο από τον χωρόχρονο προς ένα μακρινό άστρο. Και για την επιστροφή μας θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την αντίστροφη ακριβώς διαδικασία, επανερχόμενοι τελικά στη γη σε ένα αυθαίρετο γενικά χρόνο. Και όσον αφορά τις αδρανειακές δυνάμεις που προκαλούνται από τις μεγάλες επιταχύνσεις, δε θα αισθανόμασταν απολύτως τίποτα, διότι το σκάφος μας θα ακολουθούσε μια αβαρή γωδαισιακή πορεία Οι παρατηρητές που θα ήσαν έξω από τη «παραμόρφωση» θα την έβλεπαν να κινείται ταχύτερα από το φως, αλλά εμείς, που θα είμασταν μέσα της, δε θα αισθανόμασταν καμιά καθώς θα κινούμασταν με παραμορφωμένη ταχύτητα. Γενικότερα μια δεύτερη διατύπωση της αρχής ισοδυναμίας της γενικής θεωρίας της σχετικότητας θα μπορούσε να είναι ότι ένα αρκετά μικρό, ελεύθερα επιπλέον ή ελεύθερα πέφτον αδρανειακό σύστημα σε γεωδασιακή κίνηση κοντά σε μια μεγάλη μάζα, είναι ισοδύναμο με ένα αδρανειακό

σύστημα σε επίπεδο χωρόχρονο που είναι πολύ μακριά από οποιαδήποτε μεγάλη μάζα. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του warp drive είναι ότι εξαφανίζει το σχετικιστικό παράδοξο των δυο διδύμων που προκαλείται από τη διαστολή του χρόνου από τις σχετικιστικές ταχύτητες. Με άλλα λόγια ένας πιθανός δίδυμος αδελφός μας κατά την επιστροφή μας από το ταξίδι μας δε θα είναι μεγαλύτερος από εμάς και γενικότερα όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα δε θα έχουν μεγαλώσει περισσότερο από εμάς. Το πρόβλημα τώρα με τον warp drive του Alcubierre είναι ότι χρειάζεται και αυτός εξωτική ύλη για να λειτουργήσει, όπως ακριβώς και οι διαβατές σκουληκότρυπες. Χρειάζεται ένα δακτυλίδι αρνητικής ενέργειας (η εξωτική ύλη έχει αρνητική ενέργεια, αντίθετα από τη συνηθισμένη ύλη) γύρω από το διαστημόπλοιο. Μέχρι να ανακαλυφθεί λοιπόν αυτή η εξωτική ύλη θα παραμένει και αυτός μια αδυνατότητα.. Η εργασία πάντως του Alcubierre αποτελεί μια από τις πρώτες θεωρητικές πραγματοποιήσεις της λεγόμενης μετρικής μηχανολογίας, μιας ιδέας που εισήγαγε πρώτος ο Ρώσος φυσικός Αντρέ Ζαχάρωφ και ο Αμερικανός T.D. Lee και ανέπτυξαν αργότερα ο Hal Puthoff και άλλοι. Γενικά πιστεύεται ότι όπως η μηχανή εσωτερικής καύσης οδήγησε στη Βιομηχανική Επανάσταση και στην εξάπλωση της ανθρωπότητας πάνω στο πλανήτη μας, έτσι και η μετρική μηχανολογία θα οδηγοήσει την ανθρωπότητα στα άστρα και στον αποικισμό του διαστήματος.. Η ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΜΗ ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ Σύμφωνα με τη κβαντική φυσική δυο οποιαδήποτε σωματίδια που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους (π.χ. ένα ζευγάρι φωτονίων) είναι από εκείνη τη στιγμή κβαντικώς συσχετισμένα και οποιαδήποτε μεταβολή συμβεί στο μέλλον σε ένα από αυτά θα την αισθανθεί αυτόματα και το άλλο, ανεξάρτητα από την μεταξύ τους απόσταση. Αυτό το «τηλεπαθητικού» είδους φαινόμενο του κβαντικού συσχετισμού ή της μη τοπικότητας είναι γνωστό επίσης σαν επίδραση Einstein-Podolsky-Rosen και έχει παρατηρηθεί πραγματικά σε διάφορα πειράματα ατομικής φυσικής και κβαντικής οπτικής. Σύμφωνα λοιπόν με την αρχή της μη-τοπικότητας δεν υπάρχουν ξεχωριστά και ανεξάρτητα αντικείμενα στο σύμπαν. Μια και όλα τα πράγματα αλληλεπίδρασαν μεταξύ τους τον καιρό της Μεγάλης Έκρηξης, μένουν από τότε κβαντικώς συσχετισμένα και μπορούν να αλληλεπιδράσουν ξανά μεταξύ τους σε μηδενικό χρόνο, ακόμα και εάν βρίσκονται δισεκατομμύρια μίλια μακριά μεταξύ τους, το ένα στη μία και το άλλο στην άλλη άκρη του σύμπαντος. Το κβαντικό φαινόμενο της μη-τοπικότητας έχει χρησιμοποιηθεί για να αποδείξει τη δυνατότητα μετάδοσης πληροφοριών ταχύτερα από το φως και γενικότερα σε πειράματα υπερφωτονικότητας. Ο ίδιος ο Τζακ Σαρφάτι έχει προτείνει ένα "Σχέδιο για μια Συσκευή Υπερφωτονικής Επικοινωνίας" χρησιμοποιώντας σαν κνάλι επικοινωνίας τον κβαντικό συσχετισμό ιδιοπεριστροφής (σπιν) μεταξύ ειδικών τύπων ζευγαριών φωτονίων. Παρόλο που οι υπερφωτονικές ταχύτητες εγείρουν σημαντικά παράδοξα αιτιότητας και αρνητικής ενέργειας, διάφορα πειράματα έχουν δείξει ότι το αντινεντερίνο διαθέτει μια φανταστική μάζα, υποδηλώνοντας έτσι ένα ταχυόνιο που ταξιδεύει με μεγαλύτερη ταχύτητα απο το φως. Κάποιοι άλλοι επίσης φυσικοί έχουν προτείνει ότι ταχύτητα του φωτός είναι μεγαλύτερη μέσα σε μια κοιλότητα Casimir.

Από τη μεριά του ο φυσικός Yakir Aharonov έδειξε μαζί με τους φοιτητές του πώς να κατασκευάσεις μια χρονομηχανή που να μπορεί να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο πριν τη κατασκευή της! Αυτό εξαρτάται από τη κβαντική μη τοπικότητα στο χρόνο κατά την οποία αυτό που συμβαίνει τώρα εξαρτάται αμφότερα από αυτό που συνέβη και από αυτό που θα συμβεί. Εδώ μας έρχεται στο νου η ερμηνεία της κβαντικής θεωρίας από το φυσικό John Cramer μέσω του συνδυασμού των καθυστερημένων κυμάτων θετικής ενέργειας από το παρελθόν στο μέλλον με τα προπορευόμενα κύματα αρνητικής ενέργειας από το μέλλον προς το παρελθόν. Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει καμιά συνομωσία SETI και ότι το πρόγραμμα αυτό για την έρευνα της εξωγήινης νοημοσύνης πραγματικά δεν έχει δώσει μέχρι τώρα, μετά από τρεις δεκαετίες, κανένα θετικό αποτέλεσμα, και ότι στη πραγματικότητα είμαστε μόνοι σε αυτή τη περιοχή του χωρόχρονου, τότε πώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν τα UFO, αν δεν ήσαν εξωγήινης προέλευσης; Ο Σαρφάτι δε διστάζει να απαντήσει: "Θα μπορούσαν να είναι γήινα χρονοσκάφη, προερχόμενα από το μέλλον μας, το κίνητρό τους θα μπορούσε να είναι να επέμβουν στο παρελθόν τους προκειμένου να βεβαιώσουν το δικό τους ερχομό με έναν συνολικά και λογικά αυτοσυνεπή τρόπο". Έχει προτείνει μάλιστα τη δημιουργία ενός κβαντικού τηλεσκοπίου που θα εξετάζει το μέλλον, όπως ακριβώς ένα κλασσικό τηλεσκόπιο εξετάζει το παρελθόν και επισημαίνει:. «Η δύναμη της προφητείας δεν θα ήταν πια μια αποκλειστική περιοχή των μυστικιστών, των ψυχικών και των αβατάρ Θα ήταν μια τεχνολογία». Σα μια δεύτερη βέβαια εξήγηση για την προέλeυση των UFO, αν αυτά δεν είναι εξωγήινα, έχει προταθεί, όπως ξέρουμε από τους οπαδούς της θεωρίας της κούφιας γης, η ενδογήινη προέλευσή τους από το εσωτερικό της γης μέσω του ανοίγματος των πόλων. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ JAMES WOODWARD Σύμφωνα με την κλασσική έκφραση της Αρχής του Μαχ, όλες οι αδρανειακές δυνάμεις αντίδρασης πάνω σε ένα σώμα προέρχονται από την αλληλεπίδραση αυτού του σώματος με όλη την ύλη του σύμπαντος. Με άλλα λόγια η αδράνεια ενός σώματος, η αντίστασή του δηλαδή σε κάθε προσπάθεια μεταβολής της κινητικής του κατάστασης, οφείλεται στη βαρυτική επίδραση που εξασκούν πάνω του όλες οι υπόλοιπες μάζες του σύμπαντος. Σε ένα έτσι κενό σύμπαν δε θα υπήρχε αδράνεια. Αφού λοιπόν η αδράνεια είναι ένα αποτέλεσμα της βαρύτητας, θα πρέπει η αδρανειακή και η βαρυτική μάζα ενός σώματος να είναι ίσες (όπως όμως είδαμε ο Ντε Ακουίνο απέδειξε ότι δεν είναι πάντα ίσες, είναι ίσες μόνον με την απουσία ακτινοβολίας). Ακόμα και ο Αϊνστάιν υποστήριζε ότι οποιαδήποτε συνεπής θεωρία της βαρύτητας θα έπρεπε να περιλαμβάνει απαραιτήτως την Αρχή του Μαχ. Είδαμε ότι μερικοί φυσικοί έχουν εξηγήσει την αδράνεια μέσω των διακυμάνσεων μηδενικού σημείου του κενού, κάτι που δε δέχονται γενικά οι σχετικιστές φυσικοί, οι οπαδοί της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, μεταξύ των οποίων και ο φυσικός James Woodward, ο οποίος επέκτεινε την Αρχή του Μαχ δίνοντάς της τελικά μια δική του εξήγηση, με βάση την οποία επινόησε ένα πιθανό σύστημα διαστημικής

προώθησης. Σύμφωνα με αυτόν «η δύναμη αντίδρασης που αισθάνεται μια επιταχυνόμενη μάζα οφείλεται στη δύναμη που ασκεί προς τα πίσω το προπορευόμενο κύμα βαρύτητας που παράγεται από όλες τις άλλες μάζες στο σύμπαν (μια μη-τοπική αλληλεπίδραση)». Η ίδια η επιταχυνόμενη μάζα παράγει ένα καθυστερημένο κύμα βαρύτητας, το οποίο δέχονται τελικά όλες οι άλλες μάζες. Όλες αυτές οι μάζες τότε παράγουν με τη σειρά τους ένα προπορευόμενο κύμα αρνητικού χρόνου το οποίο δέχεται η επιταχυνόμενη μάζα τον ίδιο ακριβώς χρόνο και στην ίδια ακριβώς ποσότηρα και κατεύθυνση, με το παραγόμενο κύμα. Ο Woodward στη μελέτη του πάνω στην Αρχή του Μαχ απέδειξε ότι η αδράνεια, εκτός από τον εξαρτώμενο από την επιτάχυνση όρο της, έχει κι έναν άλλο χρονικά μεταβαλλόμενο, μεταβατικό όρο. Αυτός ακριβώς ο όρος προβλέπει ότι ένα αντικείμενο με μια χρονικά μεταβαλλόμενη πυκνότητα ενεργείας θα έχει μια μη αμελητέα μεταβολή στη μάζα ηρεμίας του, η οποία εξαρτάται από την δευτέρα παράγωγο της ενέργειάς του ως προς το χρόνο. Αυτή η μεταβολή είναι πολύ μικρή σε κανονικές καταστάσεις και συμβαίνει σα μια αύξηση και ελάττωση της μάζας αδρανείας του σώματος. Ο Woodward ανακάλυψε όμως ότι αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί με έναν απλό και έξυπνο τρόπο σαν ένας μηχανισμός προώθησης. Χρησιμοποιώντας μια συστοιχία πυκνωτών των οποίων μετέβαλε με ένα σήμα τη πυκνότητα ενεργείας, ταλάντωσε το σύστημα πάνω-κάτω με ένα πιεζοηλεκτρικό κρύσταλλο στην ακριβή συχνότητα έτσι ώστε αυτό να πηγαίνει πάνω όταν η μάζα τους είναι ελάχιστη και κάτω όταν αυτή είναι μέγιστη. Με αυτό το τρόπο μπόρεσε να δημιουργήσει μια μικρή μέση χρονικά ωστική δύναμη, ανάλογη της τετάρτης δυνάμεως της συχνότητας, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για προώθηση. Σύμφωνα με το φυσικό John Cramer «μια επιτάχυνση κατάλληλα συντονισμένη με τις μεταβολές της μάζας θα μπορούσε να παράγει μια καθαρή μονοκατευθυντική δύναμη ως προς τη περιβάλλουσα μάζα του σύμπαντος. Η μηχανή ενός διαστημοπλοίου που χρησιμοποιεί αυτή την αρχή δε θα χρειαζόταν προωθητή, επιτυγχάνοντας έτσι την πρώτη αποστολή του προγράμματος Breakthrough Propulsion Physics» της NASA. ΑΛΛΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΣΤΡΙΚΗΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ Ο Κινητήρας Αστρικής Προώθησης (Stellar Drive) Ο Κινητήρας Αστρικής Προώθησης στηρίζεται στο γεγονός του πεπερασμένου χρόνου που χρειάζεται ένα μαγνητικό πεδίο για να ταξιδέψει ανάμεσα σε δυο σημεία, παρόλο που αυτό κινείται με τη ταχύτητα του φωτός. Ας φαντασθούμε ότι ο ήλιος και η γη είναι δυο γιγάντιοι ηλεκτρομαγνήτες χωρίς μαγνητικό πυρήνα (για να μην παραμένει κανένα μαγνητικό πεδίο μετά την απενεργοποίσηή τους), κατασκευασμένοι από σύρμα χαλκού. Έστω τώρα ότι ενεργοποιούμε τον ηλεκτρομαγνήτη του ηλίου. Το μαγνητικό πεδίο θα χρειαστεί τότε 8 λεπτά για να φτάσει στη γη. Πριν αυτό το πεδίο φτάσει στη γη, απενεργοποιούμε τον ηλεκτρομαγνήτη του ηλίου και ενεργοποιούμε τον ηλεκτρομαγνήτη της γης. Το πεδίο τότε της γης θα αλληλεπιδράσει με το οδεύον πεδίο του ηλίου και η γη θα ελκυθεί για τα επόμενα 8 λεπτά προς τον ήλιο. Όταν το πεδίο της γης περάσει τον ήλιο, απενεργοποιούμε τον ηλεκτρομαγνήτη της γης. Για να δημιουργηθεί τώρα η ίση

και αντίθετη δύναμη του τρίτου νόμου του Νεύτωνα, πρέπει το μαγνητικό πεδίο της γης που οδεύει προς τον ήλιο να φτάσει σε αυτόν και να αλληλεπιδράσει μαζί του. Όταν όμως τον φτάνει, βρίσκει αυτό το πεδίο «κομμένο», γιατί όπως είπαμε είχαμε απενεργοποιήσει το μαγνήτη του ήλιου και τον ενεργοποιήσαμε ξανά μόνον όταν το μαγνητικό πεδίο της γης τον είχε προσπεράσει. Άρα το μαγνητικό πεδίο της γης περνώντας μέσα από τον ήλιο δεν βρίσκει τίτποτα το μαγνητικό σε αυτόν για να αλληλεπιδράσει μαζί του και συνεχίζει έτσι τη κίνησή του προς τα εμπρός χωρίς να εκδηλωθεί η αντίδραση του τρίτου νόμου του Νεύτωνα! Με το τέχνασμα λοιπόν αυτό έχουμε δημιουργήσει μια ανεξισορρόπητη καθαρή ωστική δύναμη. Όταν το πεδίο του ηλεκτρομαγνήτη της γης περάσει δια μέσου του ηλεκτρομαγνήτη του ηλίου, μπορούμε να επαναλάβουμε τη διαδικασία κ.ο.κ. Αν τώρα υποθέσουμε ότι υπάρχει μια τεράστια πλαστική ράβδος ανάμεσα στη γη και στον ήλιο, τότε ολόκληρη το σύστημα γη-ήλιος-πλαστική ράβδος θα επιταχυνθεί προς μια μόνο κατεύθυνση και θα συνεχίσει να επιταχύνεται για πάντα εφόσον ενεργοποιούμε και απενεργοποιούμε τους ηοεκτρομαγνήτες στους σωστούς χρόνους. Μεταφέροντας τώρα όλο το προηγούμενο νοητικό πείραμα στη πράξη σε μια πραγματική, μικρή κλίμακα, έχουμε τον αστρικό κινητήρα ή stellar drive. Το μόνο πρόβλημα εδώ είναι να μπορούμε να ανοιγκοκλείνουμε (on-off) ταχύτατα τα πηνία στους πάρα πολύ μικρούς χρόνους που απαιτούνται τώρα για να έχουμε πρακτικά αποτελέσματα. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΖΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ HENRY WALLACE Ο μηχανικός της Τζένεραλ Ηλέκτρικ Henry Wallace ανακάλυψε το 1971 ότι άμα περιστρέψεις με υψηλή ταχύτητα (28.000 σ.α.λ.) ένα υλικό με περιττό αριθμό νουκλεονίων, οι ατομικοί του πυρήνες τείνουν να ευθυγραμμίσουν το άνυσμα της στροφορμής τους (οπότε και της μαγνητικής τους ροπής) με τον μακροσκοπικό άξονα περιστροφής, δημιουργώντας με αυτό το τρόπο ένα ασυνήθιστο πεδίο, το οποίο αυτός ονόμασε κινημαζικό πεδίο. Όπως απέδειξε, το πεδίο αυτό συνδέεται με τη βαρύτητα και όταν μεταβληθεί χρονικά μέσα σε ένα δακτυλιοειδές πηνίο, επάγει στο χώρο γύρω του ένα βαρυτοηλεκτρικό πεδίο, το οποίοείναι ανάλογο με το χρονικά μεταβαλλόμενο ηλεκτρικό πεδίο που δημιουργείται από μια χρονικά μεταβαλλόμενη μαγνητική ροή. Το βαρυτομαγνητικό πεδίο του Wallace είναι στη πραγματικότητα μια βαρυτική απόδοση του μαγνητικού πεδίου και αρκετά ανάλογο με αυτό. Η βασική τους διαφορά είναι ότι ενώ το μαγνητικό πεδίο παράγεται και επιδρά σε μία μαγνητική ροπή, το βαρυτομαγνητικό παράγεται και επιδρά σε μία στροφορμή Μπορεί η γενική θεωρία της σχετικότητας να επιτρέπει την ύπαρξη βαρυτομαγνητικών πεδίων, αλλά το κάνει αυτό μόνο για τη περίπτωση μεγάλων αστρικών μαζών, ενώ θεωρητικά το βαρυτομαγνητικό πεδίο που παρατήρησε ο Wallace θα έπρεπε να ήταν μηδενικό. Ο Wallace έκανε το αρχικό του πείραμα με ένα ορειχάλκινο δίσκο, αλλά γρήγορα ανακάλυψε ότι το βισμούθιο έδινε καλύτερα ποτελέσματα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το Βισμούθιο είναι το καλύτερο διαμαγνητικό υλικό (εκτός των υπεραγωγών) και από τα σταθερά στοιχεία εκείνο που περιέχει το μεγαλύτερο αριθμό νουκλεονίων (209) στο πυρήνα του. Επαναλαμβάνοντας τα πειράματά του ο Wallace πείστηκε τελικά ότι το κινημαζικό του πεδίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της βαρύτητας και κατοχύρωσε μάλιστα τη πατέντα ενός ιπτάμενου δίσκου που λειτουργούσε σύμφωνα

με τις αρχές του. Παρόλο πάντως που ο ίδιος ήταν ενθουσιασμένος με την ανακάλυψή του και οραματιζόταν μια τεχνολογική επανάσταση στις μεταφορές και στη διαστημική πτήση με τη βοήθειά της, οι ιδέες τους και οι πατέντες του υποβαθμίστηκαν και αμελήθηκαν, αν και πολλοί υποστήριξαν ότι βρίσκονταν κάτω από επισταμένη μυστική έρευνα των στρατιωτικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Ο φυσικός Kedrick Brown που μελέτησε επισταμένως την εργασία του Wallace συμπέρανε ότι το κινημαζικό του πεδίο πρέπει να συνδέεται με την ισχυρή δύναμη. Ο ίδιος άλλωστε ο Wallace είχε υποδηλώσει ότι τα βαρυτομαγνητικά πεδία του μπορούν να εξηγήσουν ένα σημαντικό μέρος της ισχυρής δύναμης συνδέσως του ατομικού πυρήνα, με άλλα λόγια ότι αποτελούν ένα φαινόμενο πυρηνικής βαρύτητας που συνδέεται ίσως με την ισχυρή δύναμη. Αξίζει να θυμηθούμε ότι και οι Αμερικανοί επιστήμονες Ning Li και ο Douglas Torr που συνδέονται με την έρευνα της NASA για την επαλήθευση των αποτελεσμάτων του Podkentnov, είχαν προβλέψει τη χρησιμοποίηση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων για τη δημιουργία μιας μεταβαλλόμενης πυρηνικής πόλωσης σε έναν περιστρεφόμενο υπεραγωγό, η οποία μπορούσε να δημιουργήσει ανιχνεύσιμα βαρυτοηλεκτρικά πεδία γύρω απ’ αυτόν. Η διαφορά με τον Wallace είναι ότι αυτός παρατήρησε ένα ανάλογο φαινόμενο σε ένα κλασσικό κύκλωμα αποδεικνύοντας έμμεσα τη σύζευξη της ισχυρής δύναμης με τη βαρύτητα. Θα μπορούσε πάντως κάποιος να αναρωτηθεί αν τελικά το φαινόμενο Wallace είναι υπεύθυνο για τα αποτελέσματα της βαρυτικής θωράκισης του Podkletnov. ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ Παρόλο που σύμφωνα με το θεώρημα του του Earnshaw δεν μπορούμε να επιτύχουμε μετεώριση με μια στατική διαμόρφωση μαγνητών, μπορούμε να μετεωρίσουμε ένα σώμα εάν αυτό περιστρέφεται μέσα σε κάποια όρια. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει το παιχνίδι «λέβιτρον» που αποτελείται από μια μετεωριζόμενη μαγνητική σβούρα, η οποία ισορροπεί στον αέρα περιστρεφόμενη καθώς αποθείται από μια διαμαγνητική πλάκα από κάτω της. Μπορούμε όμως να δημιουργήσουμε απώλεια βάρους με την απλή περιστροφή ενός σώματος, χωρίς να είναι αυτό κατ’ ανάγκη μαγνητικό. Έχει αποδειχθεί πειραματικά πολλές φορές η απώλεια βάρους (μείωση της επιτάχυνσης βαρύτητας g) ενός πίπτοντος ελευθέρως γυροσκοπίου. Ακόμα έχει αποδειχθεί ότι τα περιστρεφόμενα σώματα που εκσφενονίζονται προς τα πάνω με την ίδια αρχική ταχύτητα με άλλα, ταυτόσημα με αυτά, μη περιστρεφόμενα σώματα, πάνε ψηλότερα και πέφτουν γρηγορότερα από τα δεύτερα. Επίσης όταν ένα περιστρεφόμενο σώμα συγκρούεται με ένα άλλο, ταυτόσημο, μη περιστρεφόμενο σώμα, το μη περιστρεφόμενο σώμα αναπηδά σε μια μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που θα αναπηδούσε εάν συγκρουόταν με ένα ίδιο μη περιστρεφόμενο σώμα Ή όταν ένα μη περιστρεφόμενο σώμα συγκρουστεί με ένα ταυτόσημο περιστρεφόμενο σώμα, το περιστρεφόμενο σώμα αναπηδά σε μια μικρότερη απόσταση από αυτή που θα αναπηδούσε αν δεν περιστρεφόταν. Πειράματα επίσης στρατιωτικής βλητικής έχουν αποδείξει ότι τα περιστρεφόμενα με υψηλή ταχύτητα βλήματα πηγαίνουν ψηλότερα και μακρύτερα απ’ ό,τι προβλέπει η καλασσική μηχανική, ακόμα και αν ληφθούν υπ’ όψην όλες οι επί μέρους παράμετροι της πτήσης (αντίσταση του αέρα, μεταβολή του g με το ύψος

κ.λ.π.).. Όλα αυτά τα φαινόμενα παραμένουν ανεξήγητα για τη κλασσική φυσική και έχουν εξηγηθεί από το φυσικό DePalma με την παραδοχή της άντλησης από τα περιστρεφόμενα σώματα δωρεάν ενέργεια από το κενό (από τις διακυμάνσεις μηδενικού σημείου). Ιάπωνες επίσης ερευνητές του τμήματος μηχανολογίας του πανεπιστημίου του Τόκιο έχουν ανακαλύψει ότι τα δεξιόστροφα περιστρεφόμενα γυροσκόπια επιδεικνύουν μια μικρή απώλεια μάζας, ενώ τα αριστερόστροφα δεν επιδεικνύουν καμιά μεταβολή στη μάζα τους! Με βάση τα πειραματικά τους δεδομένα σε μια υπερυψηλή υποθετική συχνότητα περιστροφής της τάξεως των 3.5 MHz τα δεξιόστροφα περιστρεφόμενα σώματα θα έχαναν το βάρος τους. Ο φυσικός Alex Harvey εξήγησε αυτά τα πειράματα δεχόμενος δυο σημαντικές «παραβιάσεις» της γενικής θεωρίας της σχετικότητας: μία της αρχής ισοδυναμίας και μια δεύτερη ότι η διαδρομή ενός περιστρεφόμενου σώματος κάτω από την επίδραση του πεδίου βαρύτητας δεν είναι απαραίτητο να είναι γεωδαισιακή. Όπως απέδειξε, υπάρχει απώλεια μάζας μόνον όταν όταν το διάνυσμα της στροφορμής είναι αντιπαράλληλο με το τοπικό πεδίο βαρύτητας, με άλλα λόγια μόνο για τη δεξιόστροφη περιστροφή των σωμάτων. Από τη μεριά του ο Ρώσος φυσικός N.A. Kozyrev, αφού επιβεβαίωσε τα προηγούμενα πειράματα των Γιαπωνέζων ερευνητών, υποστήριξε ότι θα μπορούσαμε να επινοήσουμε τρόπους διαστημικής προώθησης ενισχύοντας αυτήν ακριβώς την ασυμμετρία δεξιόστροφης και αριστερόστροφης περιστροφής. Ο ίδιος έχει δημιουργήσει μια δικιά του θεωρία «περί ελέγχου του ρυθμού του χρόνου» στην οποία υποστηρίζει σα μέσο προώθησης την αλληλεπίδραση του διαστημοπολοίου με το φυσικό χρόνο για τη μεταβολή της ισορροπίας της χωροχρονικής του ενέργειας. Η αλληλεπίδραση αυτή πρέπει να γίνει τόσο με περιστροφή όσο και με αξονική δόνηση. Με την γυροσκοπική προώθηση έχουν ασχοληθεί πολλοί ερευνητές και υπάρχουν ήδη πολλές πατέντες πάνω σε αυτό το πεδίο. Ένα από τους σημαντικότερους υπήρξε και ο Eric Laithwaite, καθηγητής (πριν πεθάνει το 1977) της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του Αυτοκρατορικού Κολεγίου του Λονδίνου. Αυτός είχε πάθος με τα γυροσκόπια και είχε αποδείξει ότι μπορούν να προκαλέσουν «μεταφορά μάζας», ένας είδος προώθησης χωρίς εξωτερική ωστική δύναμη. Πολλές φορές για να αντιμετωπίσει τους επικριτές του ή τους αμφισβητίες του ανέβαινε με ένα σφόνδυλο πάνω σε μια ζυγαριά και τους έλεγε να καταγράψουν το βάρος του πριν και κατά τη διάρκεια της περιστροφής του σφονδύλου του... Μπορούμε να αναφέρουμε ακόμα τον Σκωτσέτζο μηχανικό της Βρετανικής Πολεμικής Αεροπορίας Sandy Kidd, ο οποίος άρχισε να ασχολείται με πάθος με τα γυροσκόπια αφότου ένα από αυτά, που έβγαζε από ένα αεροσκάφος χωρίς να καταλάβει ότι εξακολουθούσε να περιστρέφεται, τον πέταξε κατά το κατέβασμά του από τη σκάλα κάτω στο έδαφος. Ο Kidd αφιέρωσε πολύ χρόνο και χρήμα για να μελετήσει τη λειτουργία των γυροσκοπίων και για να βρει ένα τρόπο να εκμεταλλευτεί τη μεταπτωτική τους κίνηση για να παράγει ανύψωση. Τελικά τα κατάφερε και δημιούργησε πράγματι μια τέτοια συσκευή. Από τη μεριά του ο γνωστός Γάλλος πειραματικός φυσικός J.L. Naudin που έχει ασχοληθεί και με τα γυροσκόπια υποστηρίζει ότι είναι δυνατόν να αντλήσουμε δωρεάν ενέργεια από τη μεταπτωτική κίνηση της γης ή να παράγουμε μια ωστική

δύναμη χρησιμοποιώντας ένα φαινόμενο ασύμμετρης μετάπτωσης. ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ Ένα περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο μπορεί να δημιουργηθεί εύκολα με τη διοχέτευση ενός σήματος ραδιοσυχνότητας με διαφορά φάσεως 90ο σε δυο συγκεντρικούς, κάθετους μεταξύ τους, τετραγωνικούς.βρόχους. Η ταχύτητα περιστροφής του μαγνητικού πεδίου (που εξαρτάται από τη συχνότητα του σήματος) είναι μηδέν στο κέντρο αυτής της κεραίας και αυξάνεται προς τα έξω, φτάνοντας κάπου τη ταχύτητα του φωτός. Υποθέτοντας μια κεραία μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες κεραίες συντονισμού θα μπορούσαμε να κάνουμε την ταχύτητα περιστροφής του περιστρεφόμενου μαγνητικού πεδίου να αποκτήσει τη ταχύτητα του φωτός μέσα στην ίδια την κεραία. Η παραδοξότητα σε ένα τέτοιο σύστημα θα άρχιζε σε εκείνο το σημείο που η ταχύτητα περιστροφής του μαγνητικού πεδίου θα ξεπερνούσε τη ταχύτητα του φωτός. Το ερώτημα που έχει τεθεί εδώ είναι αν θα μπορούσε ένα τέτοιο σύστημα να παράγει με αυτό τον σχετικά εύκολα ηλεκτρομαγνητικό τρόπο φαινόμενα διαβατής σκουληκότρυπας, οι οποίες όπως ξέρουμε χρειάζονται για τη δημιουργία τους μεγάλες αστρικές μάζες ή αρνητική ενέργεια. Γενικά τα περιστρεφόμενα μαγνητικά πεδία, ακόμα και ενός απλού περιστρεφόμενου μαγνήτη δημιουργούν πολλές παραδοξότητες. Εδώ μπορούμε να θυμηθούμε το περίφημο Πείραμα της Φιλαδέλφειας και το Πρόγραμμα Μοντάουκ. Όπως ξέρουμε στο Πείραμα της Φιλαδέλφειας, στην προσπάθειά τους οι επιστήμονες να το καταστήσουν ένα πλοίο αόρατο για τα ραντάρ με την επίδραση ισχυρών μαγνητικών πεδίων, το εξαφάνισαν άθελά τους εντελώς στον υπερχώρο. Το Πρόγραμμα Μοντάουκ συνδέεται με το πείραμα της Φιλαδελφείας και με Δρ. Von Neumann που διεύθυνε και τα δύο και είναι περισσότερο γνωστό για την χρονοπύλη που υποτίθεται ότι κατασκευάστηκε εκεί υπό την εποπτεία του. Η χρονοπύλη του Μοντάουκ χρησιμοποίησε τη λεγόμενη πυραμιδοειδή κεραία Δέλτα για να καμπυλώσει το χορόχρονο. Η λέξη «Δέλτα» προέρχεται από τη μαθηματική συνάρτηση δέλτα που παρήγαγαν οι τρεις ορθογώνιοι μαγνητικοί βρόχοι της πυραμιδοειδούς κεραίας. Τιθέμενοι αυτοί σε κατάλληλη κίνηση και περιστροφή αποκτούσαν πρόσβαση στον υπερχώρο δημιουργώντας στο κέντρο της κεραίας μια χωροχρονική πύλη την οποία μπορούσαν να διαβούν μπρος και πίσω στο χρόνο. Η κεραία λεγόταν «πυραμιδοειδής» διότι φαινόταν σα μια πυραμίδα,. με μια ανεστραμμένη πυραμίδα στη κορυφή της. Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ CARR Ο Otis T. Carr κατασκεύασε τη δεκαετία του 1950 έναν ιπτάμενο δίσκο από δυο αντίθετα περιστρεφόμενους φορτισμένους δίσκους. Αυξάνοντας τη ταχύτητα περιστροφή τους υποστήριξε ότι δημιουργόταν κάποια στιγμή η απαραίτητη ωστική δύναμη για να ξεπεράσει το βάρος του και να πετάξει ελεύθερα στο διάστημα, αντλώντας δωρεάν ενέργεια από το κενό. Υποστήριξε ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να φτάσει με τον ιτπέμενο δίσκο του σε 12 ώρες στο φεγγάρι ΤΟ ΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ WILLIAM HOOPER

Γνωρίζουμε βασικά δύο είδη ηλεκτρικού πεδίου: το ηλεκτροστατικό και το χρονικά μεταβαλλόμενο που δημιουργείται από ένα χρονικά μεταβαλλόμενο μανητικό πεδίο. Ο William Hooper, επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια πριν πεθάνει (1971) μίλησε και για ένα τρίτο είδος: το «Κινητικό Ηλεκτρικό Πεδίο», το οποίο δημιουργείται από τη κίνηση μιας μαγνητικής ροής και, όπως απέδειξε, αντίθετα από το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πεδίο, δε θωρακίζεται κι επομένως δεν μπορεί να ξεχωριστεί εύκολα από τη βαρύτητα. Υποστήριξε ότι αυτό το πεδίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη παραγωγή βαρύτητας και για τη διαστημική προώθηση. Το Κινητικό ηλεκτρικό πεδίο του Wallace διασαφηνίζεται εύκολα με το πείραμα των δυο ίσων και αντίθετων κινούμενων μαγνητών: Θεωρούμε δυο μαγνήτες ίσης μαγνητικής επαγωγής και αντίθετης πολικότητας, οι οποίοι κινούνται σε δυο αντίθετες κατευθύνσεις. Σε αυτή τη περίπτωση το συνολικό πεδίο είναι μηδέν, αλλά όχι και το ηλεκτρικό, το οποίο υπολογίζεται εύκολα με το κανόνα των τριών δακτύλων ότι είναι διπλάσιο από αυτό που δημιουργεί ο ένας μόνον μαγνήτης. Αντίθετα λοιπόν από τους γνωστούς νόμους της επαγωγής, μπορούμε να έχουμε ηλεκτρικό πεδίο και με την απουσία μαγνητικού πεδίου. Ο Hooper είναι επίσης γνωστός για το ειδικά περιελιγμένο πηνίο του (πηνίο Hooper) και για την «πανηλεκτρική γεννήτρια του κινητικού ηλεκτρικού πεδίου». Η τελευταία αποτελείτο από ένα μονωμένο χάλκινο σύρμα που είχε καμφθεί ανά διαστήματα 9 ιντσών κατά 180 μοίρες δημιουργωντας 4020 συνολικά γραμμικούς αγωγούς, οι μισοί των οποίων διαρρέτοντο από ρεύμα και μαγνητική ροή προς τα πάνω και οι άλλοι μισοί προς τα κάτω, με αποτέλεσμα το συνολικό παραγόμενο μαγνητικό πεδίο να είναι μηδέν, ενώ το υπερτιθέμενο ηλεκτρικό πεδίο διπλάσιο της συνηθισμένης τιμής του. Ο Wallace υποστήριξε ότι κάθε αντικείμενο που τοποθετείται κοντά στην αποκάτω επιφάνεια της συσκευής του χάνει ένα ποσοστό ή ολόκληρο το βάρος του ή μπορεί να επιταχυνθεί προς τα πάνω από την αντιβαρυτική δράση του πεδίου της γης. Το κινητικό ηλεκτρικό πεδίο του «θα πραγματοποιούσε σύντομα μια αντιστροφή της βαρυτικής πόλωσης ενός αντικειμένου και μετά θα χρειάζεται μια μικρή μόνο δαπάνη ενέργειας για να διατηρηθεί αυτή η πόλωση. Ενέργεια από τα άτομα της γης θα τροφοδοτεί την ανύψωση και τη προώθηση αντικειμένων μέσα από το πεδίο βαρύτητας της γης.... Ο Hooper οραματίσθηκε ένα ευρύτατο πεδίο εφαρμογών σα συνέπεια της θεωρίας του, περιοχές της γης χωρίς βαρύτητα, συνθήκες τεχνητής βαρύτητας, ιπτάμενα αυτοκίνητα, διαστημόπλοια και ό,τι άλλο βάλλει ο νους σας. Παρόλη τη βεβαιότητα και την αισοδοξία τoυ, η NASA διερεύνησε τη συσκευή του με αρνητικά όπως λέγεται αποτελέσματα για τις αντιβαρυτικές της επιδράσεις. Τα συμπεράσματά της έχουν πάντως επικριθεί από άλλους ερευνητές, υποστηρικτές του Hooper, μερικοί από τους οποίους ισχυρίζονται ότι έχουν επαληθεύσει τα πειράματα του. Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ DAVID HAMEL Ο Καναδός David Hamel, απαχθείς όπως ο ίδιος ισχυρίζεται από εξωγήινους, έμαθε τη τεχνολογία τους και κατασκεύασε στη συνέχεια με βάση αυτή έναν λειτουργικό ιπτάμενο δίσκο. Ο δίσκος του αυτός, όπως και το σκάφος των απαγωγέων του, κατασκευάστηκε γύρω από δυο μεγάλους ανεστραμμένους κώνους, ο ένας μερικά

μέσα στον άλλο, οι οποίοι κρατούνταν μετέωροι στον αέρα με τη βοήθεια μαγνητικών πεδίων. Οι κώνοι αυτοί ταλαντώνονταν με μεγάλη ταχύτητα, κρατούμενοι συνεχώς εκτός ισορροπίας και παράγοντας με τη κίνησή τους την απαραίτητη ενέργεια και την ωστική δύναμη για τη κίνηση του σκάφους. Υπήρχε και μια βαριά σφαίρα που κυλούσε σε κυκλική τροχιά, σε μια περιορισμένη διαδρομή, έχοντας μια διαρκή πτωτική κίνηση, αναζητωντας συνεχώς ισορροπία. Μαγνητικά πεδία έλεγχαν τις πάνω περιοχές των κώνων, έτσι ώστε να διατηρούν μια συνεχή ανισορροπία και να παράγουν το φαινόμενο της ταλάντωσης. Ο πάνω κώνος παρήγαγε κατά τη κίνησή του μια «πτερουγιστική» κίνηση που οι Hamel παρομοίαζε με μια πεταλούδα. Οι κώνοι παρήγαγαν κινούμενοι ένα ηλεκτροβαρυτικό πεδίο που εξουδετέρωνε το βάρος του σκάφους και το έκαναν τελικά να ανυψωθεί στον άερα. Η όλη κατασκευή είχε σα σκοπό να δημιουργήσει μια συνεχή ανατρεπτική κίνηση που έκανε τους κώνους να ταλαντευτούν σε μια περιορισμένη διαδρομή με μια διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα.. Ο Hamel είχε μια μαγνητική σβούρα για να αποδεικνύει την αρχή λειτουργίας του κινητήρα του. Η σφαιρική αυτή σβούρα διέθετε δυο δακτυλιοειδείς μαγνήτες διαμέτρου περίπου 10 εκατοστών και μια μπίλια ρουλεμάν διαμέτρου 7,5 περίπου εκατοστών. Ο ένας από τους μαγνήτες τοποθετείτο πάνω στη μπίλια του ρουλεμάν και ο άλλος κρατιόταν στο χέρι. Κινώντας ο Hamel ρυθμικά το χέρι του από απόσταση μπορούσε να διατηρήσει σε συνεχή κίνηση τη μπίλια χωρίς να την αγγίζει. Η τεχνολογία του Hamel στηρίζεται σε τρεις βασικές αρχές: την ισοτοπική γραμμή, το βάρος σε ταχύτητα και τη μαγνητική αρχή. Η ισοτοπική γραμμή είναι η τεθλασμένη γραμμή που ακολουθούν οι άξονες των δύο κώνων όταν τεθεί σε κίνηση ο αποσταθεροποιητικός μαγνήτης της κορυφής ή η γρανιτένια σφαίρα. Η κίνηση της «πεταλούδας» είναι η ταλάντωση του πάνω κώνου πάνω στην ισοτοπική γραμμή. Η τελευταία αποτελεί για τον Hamel είναι «το κλειδί για το αεικίνητο». «Το Βάρος σε Ταχύτητα» αποτελεί την κινητήρια αρχή του ιπτάμενου δίσκου του Hamel. Στη κορυφή της «πεταλούδας» υπάρχει ένας περιοριστικός δακτύλιος γύρω από τον οποίο κυλά συνεχώς μια βαριά γρανιτένια σφαίρα, η οποία πέφτει συνεχώς χωρίς να βρίσκει ποτέ ισορροπία. Βασικά η φτερουγιστική κίνηση του πάνω κώνου που δημιουργεί ένα δυναμικό σύστημα που κάνει τη γρανιτένια σφαίρα να κυλά διαρκώς προς τα κάτω συνεχίζοντας τη κίνησή της καθώς αυξάνει τη ταχύτητα του κώνου. Τα δυο συστήματα λειτουργούν μαζί και δημιουργούν μια «συνεχή κίνηση» που τροφοδοτείται από τη βαρύτητα και σύμφωνα με μερικούς από την ενέργεια μηδενικού σημείου. Η «Μαγνητική Αρχή» είναι ένας μεγάλος δακτυλιοειδής μαγνήτης που απωθεί ένα μαγνήτη στη πάνω κορυφή του κώνου. Αυτός κάνει το ίδιο πράγμα με το «Βάρος σε Ταχύτητα», αλλά λειτουργεί και εκτός βαρύτητας στο διάστημα. Χρησιμοποιεί βασικά την ίδια αρχή με τη «σβούρα του Hamel”. Όπως εξηγεί ο JL Naudin που εξέτασε στα εργαστήριά του τον κινητήρα του Hamel “Ο αποσταθεροποιητικός αυτός μαγνήτης στη κορυφή είναι ο «περιστροφέας του Hamel" και ο πρώτος κώνος που ταλαντώνεται ισοδυναμεί με το μικρότερο μαγνητικό δίσκο και τη μπίλια του ρουλεμάν. Ο περιστροφέας θέλει να κινηθεί σε μια κυκλική τροχιά κάτω από τον μεγαλύτερο αποσταθεροποιητικό μαγνήτη. Αυτός είναι ο λόγος που οι κώνοι ταλαντώνονται. Οι κώνοι αναζητούν την ισορροπία, αλλά μπορούν να την βρουν μόνο με ένα δυναμικό τρόπο! Το πεδίο που αναπτύσσεται μέσα και γύρω από τη συσκευή είναι ένα φρέαρ βαρύτητας. Αμφότερες οι συσκευές της μαγνητικής αρχής

και της αρχής του βάρους σε ταχύτητα, εάν κατασκευασθούν σωστά, κινούνται για πολλές χιλιάδες χρόνια!” O Jean-Louis Naudin συνεχίζει την εξήγησή του: “η συσκευή αντιβαρύτητας του Hamel είναι ένα παραμετρικό αντηχείο πολλών σταδίων με μαγνητική σύζευξη. Ο πρώτος κώνος (στη κορυφή) είναι ο πρώτος διεγέρτης, ο οποίος συνηχεί με το δεύτερο κώνο και μεταδίδει τη μηχανική ταλάντωση μέσω μιας μαγνητικής σύζευξης. Οι λόγοι των γωνιακών ταχυτήτων των περιστρεφομένων συνιστωσών από κάτω προς τα πάνω είναι 1:2:4:8, δηλαδή ο κορυφαίος κώνος στρέφεται με 8πλάσια γωνιακή ταχύτητα από τη χαμηλότερη συνιστώσα και με διπλάσια γωνιακή ταχύτητα από το δεύτερο κώνο. Ένα στάσιμο κύμα ξεκινά με αυτό το τρόπο από το κάτω μέρος της συσκευής μέχρι τη κορυφή της σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια. Το αποτέλεσμα είναι μια μαγνητική δίνη ενέργειας από το κάτω μέρος προς τη κορυφή που παράγεται από τη περιστροφή και τη διαδικασία της μαγνητικής συμπίεσης». Ο ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ SEARL (SEG) Ο John R. R. Searl ξεκίνησε από μικρό παιδί να δοκιμάζει τις ιδιότητες των μαγνητών και να προσπαθεί να δημιουργήσει μια ειδική διαμόρφωση μεταξύ τους που θα επέτρεπε τη συνεχή κίνηση κάποιου από αυτούς. Σε μια σειρά παιδικών ονείρων του αποκαλύφθηκε ο περίφημος «Νόμος των Τετραγώνων» που αποτέλεσε τη βάση της τεχνολογίας του για τη κατασκευή συσκευών δωρεάν ενέργειας και ιπταμένων δίσκων αντιβαρύτητας. Αναζητώντας αρχικά μια μηχανή αεικίνητου για την παραγωγή δωρεάν ενέργειας παρακολούθησε άναυδος σε ένα από τα πειράματά του τη «γεννήτριά» του να απογειώνεται, να σπάζει τη ξύλινη στέγη του σπιτού του και να εξαφανίζεται στο διάστημα. Έχασε έτσι πολλές συσκευές, μέχρι να μάθει τελικά πώς να δαμάζει την αντιβαρυτική τους δύναμη. Η τεχνική του Searl είναι να δημιουργήσει μια ειδική μαγνητική διαμόρφωση που να προκαλεί μια συνεχή κίνηση μαγνητικών κυλίνδρων («δρομέων») γύρω από από έναν αριθμό συγκεντρικών μαγνητισμένων δακτυλίων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μαγνητικό αεικίνητο, το οποίο παράγει δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια και κάτω από ορισμένες συνθήκες μια αντιστροφή της βαρύτητας, που την κάνει να μπορεί να χρησιμοποιηθεί έτσι σαν ένα σύστημα προώθησης. Η συσκευή SEG (Searl Effect Generator) αποτελείται βασικά από έναν αριθμό μόνιμων μαγνητών στη μορφή κυλινδρικών ράβδων και δακτυλίων. Η απλούστερη μορφή της αποτελείται από ένα σταθερό δακτυλιοειδή μαγνήτη, την πλάκα, και από ένα αριθμό κινούμενων κυλινδρικών ράβδων γύρω από αυτόν, τους δρομείς. Κατά τη λειτουργία της συσκευής κάθε δρομέας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και γύρω από τον αντίστοιχο δακτύλιο, ενώ παράγεται μια διαφορά δυναμικού στη κατεύθυνση της ακτίνας ανάμεσα στη πλάκα και τους δρομείς, με τη πλάκα να είναι θετικά φορτισμένη και τους δρομείς αρνητικά φορτισμένους. Οι δρομείς δημιουργούν κατά τη λειτουργία διάκενα μεταξύ τους υπό την επίδραση των ηλεκτρομαγνητικών και των φυγόκεντρων δυνάμεων που εμποδίζουν επίσης τη μηχανική και ηλεκτρική επαφή τους με τη πλάκα, ελαττώνοντας έτσι τη τριβή σε αμελητέες τιμές και κάνοντας τη συσκευή να λειτουργεί αθόρυβα. Πειραματικά αποδείχθηκε ότι η ισχύς εξόδου αυξάνει με την αύξηση του αριθμού των δρομέων και ότι μια ομαλή και λεία λειτουργία επιτυγχάνεται όταν ο λόγος της διαμέτρου της εξωτερικής πλάκας προς τη διάμετρο του δρομέα είναι ένας ακέραιος

αριθμός μεγαλύτερος ή ίσος του 12. Αποδείχθηκε επίσης ότι τα διάκενα ανάμεσα στους γειτονικούς δρομείς θα πρέπει να είναι ίσα με τη διάμετρο ενός δρομέα. Πιο σύνθετες μονάδες σχηματίζονται προσθέτοντας κι άλλους δακτυλίους (πλάκες) και δρομείς στη βασική συσκευή. Ο ελάχιστος αριθμός δακτυλίων που μπορεί να περιλαμβάνει αυτή είναι τρεις. Όλοι οι δακτύλιοι είναι στατικοί. Κάθε δρομέας και δακτύλιος αποτελείται εσωτερικά από τέσσερα διαδοχικά στρώματα που συμπιέζονται υδραυλικά μαζί σε μια ατμόσφαιρα αργού. Το εσωτερικό στρώμα είναι από μια σπάνια γαία όπως το νεοδύμιο, το οποίο ενεργεί σαν μια δεξαμενή ηλεκτρονίων. Το επόμενο στρώμα προς τα έξω αποτελείται από νάιλον, το οποίο εμποδίζει τη ροή των ηλεκτρονίων ανάμεσα στο εσωτερικό στρώμα και στα εξωτερικά στρώματα, έτσι ώστε να υπάρχει μια ομαλή ροή ηλεκτρονίων μέσα στο δακτύλιο. Χωρίς το στρώμα του νάιλον η ροή των ηλεκτρονίων θα είναι παλμική. Το τρίτο στρώμα προς τα έξω αποτελείται από ένα μαγνητήσιμο μέταλλο, όπως το νικέλιο ή ο σίδηρος, το οποίο καλύπτεται τελικά από ένα λεπτό στρώμα μετάλλου που δρα σαν ένας ηλεκτρικός αγωγός και διοχετεύει τα ηλεκτρόνια από τους δακτυλίους προς τους δρομείς και τους άλλους δακτυλίους. Τα βάρη των κόνεων αυτών των τεσσάρων στρωμάτων προσδιορίζονται από το «νόμο των τετραγώνων». Η συσκευή Searl είναι ένας μαγνητικός κινητήρας, ένας ηλεκτρικός κινητήρας και ένας ελεγκτής της βαρύτητας. Δε διαθέτει ενεργειακή πηγή ή καλύτερα, όπως υποστηρίζουν μερικοί, η ενεργειακή της πηγή είναι ο αιθέρας του χώρου ή η ενέργιεα μηδενικού σημείου του κενού. Η ταχύτητα των δρομέων είναι 2,5 φορές τη ταχύτητα των δρομέων του επόμενου εσωτερικού δακτυλίου. Οι δρομείς διατηρούνται σε ορθές γωνίες ως προς τους δακτυλίους και είναι λίγο βραχύτεροι στις άκρες για να εμποδιστεί να πηδήξουν έξω από το χώρο ανάμεσα στους δακτυλίους. Οι δακτύλιοι είναι μαγνητικά χαραγμένοι στην εξωτερική πλευρά τους με ένα ημιτονικό κύμα, με το νότιο πόλο στη κορυφή και το βόρειο στο κάτω μέρος, δημιουργώντας έτσι ένα είδος εναλλασσόμενου μαγνητικού πεδίου γύρω από τους δακτυλίους. Το μαγνητικό έγγραμμα πάνω στους δακτυλίους αλληλεπιδρά με το μαγνητικό πεδίο των δρομέων και παράγει ένα μαγνητικό κύμα μέσα στο οποίο κινούνται οι δρομείς. Οι δρομείς κινούνται γρηγορότερα όταν το μαγνητικό έγγραμμα πάνω στους δακτυλίους είναι σε αμβλεία γωνία. Για τη πτήση χρειάζεται μια μεγαλύτερη γωνία μαγνητικού εγγράμματος απ’ ό,τι για τη παραγωγή οικιακής ισχύος. Οι δρομείς στον εξωτερικό δακτύλιο μπορούν να περνούν μέσα από πηνία και να επάγουν έτσι ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλάζοντας τη κατανομή του δυναμικού πάνω στην επιφάνεια του σκάφους, μπορούμε να το κινήσουμε. Όταν αυτό είναι σε οριζόντια πτήση, αναλαμβάνει μια γωνία ως προς το πεδίο βαρύτητας, δείχνοντας έτσι την ισορροπία ανάμεσα σε δυο παρόμοια διανυσματικά πεδία. Η γεννήτρια μπορεί έτσι να παράγει το δικό της πεδίο βαρύτητας. Ο αέρας ιονίζεται γύρω από το σκάφος δημιουργώντας μια διαφανή λάμψη και λαμπερά ίχνη. Η ένταση του πεδίου είναι τέτοια που μπορεί να απωθήσει τον ιονισμένο αέρα, δημιουργώντας έτσι ένα κενό γύρω από το σκάφος. Όταν το σκάφος είναι πάνω στο έδαφος και ενεργοποιήσει ξαφνικά την ωστική του ισχύ, αυτό ανυψώνεται παίρνοντας μαζί του και χώμα, αφήνοντας έτσι τη πολύ γνωστή τρύπα των UFO στο έδαφος. Ένα κύκλωμα συνδέεται με το θετικό καλώδιο στον εσωτερικό δακτύλιο και τα αρνητικά καλώδια στα εξωτερικά πηνία. Το επαγόμενο ρεύμα στα πηνία είναι

εναλλασσόμενο. Επίσης παράγεται ένα ηλεκτροστατικό πεδίο καθώς εξάγονται ηλεκτρόνια από το εσωτερικό δακτύλιο, αφήνοντάς τον θετικά φορτισμένο και τα εξωτερικά πηνία αρνητικά φορτισμένα. Όταν τοποθετηθεί φορτίο στο κύκλωμα, η θερμοκρασία της συσκευής χαμηλώνει και με την αύξηση του φορτίου οι δρομείς μεταπηδούν σε υψηλότερες ταχύτητες. Με την αύξηση επίσης του φορτίου στο κύκλωμα το ηλεκτροστατικό πεδίο της συσκευής εκτείνεται συνεχώς προς τα έξω. Καθώς το ηλεκτροστατικό πεδίο εκτείνεται συνεχώς, ο αέρας, το νερό και άλλα πλησιάζοντα αντικείμενα απωθούνται μακριά. Η συσκευή SEG εγκλείεται έτσι τελικά μέσα σε ένα κενό. Καθώς διαστέλλεται το πεδίο, η συσκευή γίνεται συνεχώς ψυχρότερη και φθάνοντας στους 4 περίπου βαθμούς Κέλβιν, τα άτομά της ξαφνικά ευθυγραμμίζονται και γίνονται υπεραγώγιμα. Το συνολικό μαγνητικό πεδίο της συσκευής γίνεται τότε ξαφνικά υπερισχυρό και σε συνδυασμό με το ηλεκτροστατικό πεδίο ανακατευθύνει τη ροή του αιθέρα και η συσκευή ανυψώνεται. Γύρω από τη συσκευή κατασκευάζεται ένα κέλυφος με μια καμπίνα στο κεντρικό δακτύλιο για να της δώσει τη δυνατότητα ενός σκάφους. Η τοποθέτηση εμβόλων στις μονάδες ελέγχου της πτήσης στη περιφέρεια του σκάφους προσφέρει τον έλεγχο της κατεύθυνσης της ροής του αιθέρα και του αεροσκάφους. Όταν ενεργοποιηθεί ένα έμβολο, αυτό αγγίζει στιγμιαία τους περιστρεφόμενους εξωτερικούς δρομείς και το σκάφος γέρνει αμέσως κάτω προς εκείνη τη πλευρά, με τον ίδιο τρόπο που γέρνει ένα γυροσκόπιο όταν αγγιχτεί η περιστρεφόμενη περιφέρειά του. Αυξάνοντας το φορτίο στο κύκλωμα της συσκευής ελέγχουμε την αναλογία της ροής του αιθέρα και τελικά τη ταχύτητα του σκάφους. Η ηλεκτρική ισχύς που χρησιμοποιεί η συσκευή παράγεται από πηνία που τοποθετούνται κατά διαστήματα γύρω από τον εξωτερικό δακτύλιο και τους δρομείς του. Οι δρομείς περνώντας μέσα από τα σχήματος U πηνία επάγουν εναλλασσόμενο ρεύμα. Σε μια συσκευή SEG που χρησιμοποιείται για πτήση, η εξωτερική περίμετρος αποτελείται αντί για πηνία από συρμάτινες ψήκτρες που αγγίζουν ελαφρά τους περιστρεφόμενους κυλίνδρους για να εξάγουν ηλεκτροστατικό ηλεκτρισμό, ο οποίος εκπέμπεται μετά από τη πάνω και τη κάτω επιφάνεια του σκάφους. Ο έλεγχος της κατεύθυνσης πτήσης μπορεί να επίσης να γίνει με την ανακατεύθυνση της εκπομπής των ηλεκτροστατικών ιόντων σε διάφορα μέρη του σκελετού του σκάφους. Το σκάφος είναι ελεύθερο αδρανείας. Η συσκευή SEG έχει επίσης μια αναζωογονητική και θεραπευτική δράση: τα τραύματα θεραπεύονται γρηγορότερα και προκαλείται μια μεγαλύτερη αντίσταση στην ασθένεια όταν έρθει κάποιος κοντά της, εξ’ αιτίας των αφθόνως εκπεμπόμενων ελεύθερων ηλεκτρονίων που εκφορτίζονται από τη γεννήτρια μέσα στο περιβάλλον. Ο Searl έχει ιδρύσει μια εταιρία (την DISC) η οποία κατασκευάζει ήδη ένα επανδρωμένο σκάφος με διάμετρο 129 μέτρα. Όλα τα προηγούμενα σκάφη δεν ήσαν επανδρωμένα. Λέγεται ότι θα ταξιδεύει στα 30.000 πόδια και θα πετάει με 10.000 μίλια την ώρα Τα ελάχιστα εκτιμούμενα έξοδα για τη κατασκευή αυτού του σκάφους είναι ένα εκατομμύρια δολάρια. Το σκάφος αυτό ελέγχει πλήρως τη βαρύτητα και έχει έτσι απεριόριστη ακτίνα δράσεως. Μια βαρυτική επίσης δύναμη 1/2 g μέσα στο σκάφος προσφέρει κατάλληλες συνθήκες για τους επιβάτες του. Εξ’ αιτίας της αντίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου στην επαναστατική τεχνολογία της δωρεάν ενέργειας ο Searl έχει προσπαθήσει να τη κάνει προσιτή σε όλο το κόσμο σε μια σειρά 10 βιβλίων του με το τίτλο Ο Νόμος των Τετραγώνων. Επίσης η εταιρία του

DISC προσπαθεί να κατεβάσει τη τιμή των γεννητριών SEG στις 300 περίπου λίρες για να μπορεί να τις αγοράσει ο μέσος ιδιοκτήτης ενός σπιτιού. Η γεννήτριά του είναι σιωπηλή κι έχει διάμετρο 41 περίπου εκατοστά. Αυτή παράγει όλη τη δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζεται ένας καταναλωτής κι επί πλέον αρνητικά ιόντα στην ατμόσφαιρα του σπιτιού και δίνει ζωογόνα ενέργεια στους κατοίκους. Τουλάχιστον έτσι υποστηρίζεται... Δεν την έχω δοκιμάσει ο ίδιος... Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ BOB LAZAR Ο Bob Lazar, άμεσα συνεδεμένος με την ουφολογία, έχει ισχυριστεί ότι υπήρξε ένας από τους μηχανικούς που ανέλυσαν εννέα εξωγήινα UFO (προϊόντα, όπως υποστήριξε, συναλλαγής της Αμερικανικής κυβέρνησης με τους εξωγήινους) στη διαβόητη Αμερικανική βάση Area-51. Το σκάφος που ο ίδιος μελέτησε και ανάλυσε ήταν χωρισμένο σε τρία επίπεδα, από τα οποία γνώρισε μόνο τα δύο κατώτερα, ενώ στο τρίτο δεν του επετράπη η είσοδος. Το μεσαίο από τα τρία επίπεδα περιείχε τον αντιδραστήρα του σκάφους μαζί με τις κονσόλες και τα καθισματα και το κατώτερο τους τρεις κινητούς ενισχυτές βαρύτητας με τους κυματαγωγούς τους. Στον αντιδραστήρα, μια πλάκα μισού περίπου μέτρου μ’ ένα ημισφαίριο από πάνω της, παραγόταν με τη βοήθεια μιας πορτοκαλί τριγωνικής φέτας από το (άγνωστο στη γη) στοιχείο 115 το κύμα βαρύτητας, το οποίο διοχετευόταν στη συνέχεια μέσω ενός κυματαγωγού προς τους τρεις ενισχυτές βαρύτητας στο κάτω μέρος του σκάφους, όπου αυτό ενισχυόταν και κατευθυνόταν ανάλογα. Συγχρόνως το στοιχείο 115 βομβαρδιζόμενο με νετρόνια κατέληγε στη παραγωγή μιας μικρής ποσότητας αντιύλης, η οποία χρησιμοποιόταν στη συνέχεια σε μια αντίδραση εξαΰλωσης με ισοδύναμη ύλη για την παραγωγή θερμότητας, από την οποία λαμβανόταν η απαραίτητη ηλεκτρική ισχύς για τη λειτουργία των ενισχυτών βαρύτητας. Το στοιχείο 115 σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς συστήματος ονοματολογίας ονομάζεται ουνουνπέντιουμ και συμβολίζεται σαν Uup. Μερικές άλλες ιδιότητές του είναι: Ατομικός Αριθμός:115, Πυκνότητα (στους 20 οC): 31,5 g/cm3, Σημείο Τήξεως:1740 οC, Αριθμός οξειδώσεως: +3 και χρώμα είναι κοκκινο-πορτοκαλί Η άποψη του Lazar είναι ότι η βαρύτητα είναι ηλεκτρομαγνητικής φύσης, στη περιοχή των μικροκυμάτων. Ο ίδιος διέκρινε δυο είδη βαρύτητας, την Βαρύτητα Α και την Βαρύτητα Β. Από αυτές η Βαρύτητα Β είναι η συνήθης βαρύτητα την οποία γνωρίζουμε και η οποία λειτουργεί σε μια μακροσκοπική κλίμακα. Η Βαρύτητα Α μας είναι άγνωστη, λειτουργεί σε μια μικροσκοπική κλίμακα, περιορισμένη συνήθως μέσα στα όρια του ατομικού πυρήνα και ταυτιζόμενη ουσιαστικά με την ισχυρή πυρηνική δύναμη. Αυτή είναι πολύ ισχυρότερη από τη κανονική Βαρύτητα Β, αλλά είναι δύσκολο να προσπελαστεί.και είναι ισχυρότερη από τη Βαρύτητα Β. Μόνο σε υπερβαρέα στοιχεία, όπως το στοιχείο 115, μπορεί το κύμα Βαρύτητας Α να ξεπεράσει, έστω και ελάχιστα, τα όρια του ατόμου κι επομένως να προπελαθεί και να ενισχυθεί, για να χρησιμοποιηθεί για τη παραμόρφωση του χωρόχρονου γύρω από ένα διαστημόπλοιο, καθιστώντας έτσι δυνατό το διαστρικό ταξίδι. Ο Lazar παρουσίασε δυο διαφορετικούς τρόπους χρησιμοποίησης των ενισχυτών βαρύτητας: κοντά σε έναν πλανήτη (Διαμόρφωση Όμικρον) ή για ένα διαστρικό ταξίδι (Διαμόρφωση Δέλτα). Σύμφωνα με την εξήγησή του, στη Διαμόρφωση Όμικρον χρησιμοποιείται μόνον ο ένας ενισχυτής του σκάφους και το κύμα Βαρύτητας Α που

διαδίδει προς τα έξω το διαστημόπλοιο μεταβάλλεται φασικά στο κύμα Βαρύτητας Β, που διαδίδεται προς τα έξω από τη γη και τα δυο αυτά κύματα συμβάλλουν δημιουργώντας μια ουδέτερη κατάσταση πάνω στην οποία επιπλέει ουσιαστικά το σκάφος. Αν η διαφορά φάσεως είναι μικρότερη της ορθής γωνίας έχουμε απώθηση, ενώ εάν είναι μεγαλύτερη της ορθής γωνίας έχουμε έλξη. Με άλλα λόγια το διαστημόπλοιο δε δημιουργεί ένα πεδίοο αντιβαρύτητας, αλλά ένα πεδίο βαρύτητας που είναι όμως σε διαφορά φάσεως με το κανονικό περίδο βαρύτητας που παράγει ο πλανήτης ή ο δορυφόρος κοντά στον οποίο αυτό βρίσκεται. Όσο τώρα για τους δυο άλλους ενισχυτές ισχύος αυτοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανεξάρτητα για την πλάγια πορεία του σκάφους, για την ανύψωση διαφόρων αντικειμένων από το έδαφος ή ακόμα σαν ένα όπλο δέσμης. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία του Lazar η βαρύτητα δεν παράγεται από ένα υποατομικό σωματίδιο, όπως γενικά πιστεύεται μέχρι τώρα (το γκραβιτόνιο), αλλά έχει μια σαφή ηλεκτρομαγνητική κυματική φύση και μπορεί να κατευθυνθεί ανάλογα με φακούς, όπως το φως, ή με κυματαγωγούς, όπως τα μικροκύματα. Για ένα ταξίδι τώρα στα άστρα, σύμφωνα με τη δεύτερη Διαμόρφωση Δέλτα, το διαστημόπλοιο αυξάνει το πλάτος το βαρυτικού πεδίου που παράγει και καθώς ανυψώνεται περισσότερο και απομακρύνεται από το πεδίο ενός πλανήτη στρέφει το κάτω μέρος του προς το σημείο προορισμού του, εστιάζοντας και τους τρεις ενισχυτές βαρύτητάς του σε αυτό. Με περαιτέρω αύξηση της ισχύος προκαλείται στη συνέχεια μια μεγάλη παραμόρφωση του χωρόχρονου που εκτινάσσει το σκάφος με τρομακτική ταχύτητα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Θα ήταν καλό να μιλήσουμε εδώ λίγο για το βισμούθο, το παράξενο αυτό λευκό, κρυσταλλικό μέταλλο (με μια απόχρωση προς το ροζ), στο οποίο έχουν προσδώσει πολλοί αντιβαρυτικές ιδιότητες. Το βισμούθιο είναι το πιο διαμαγνητικό στοιχείο μετά τους υπεραγωγούς και μπορεί έτσι να χρησιμοποιηθεί εύκολα για πειράματα διαμαγνητικής μετεώρισης. Για παράδειγμα μπορούμε να μετεωρίσουμε στον αέρα ένα μαγνήτη νεοδυμίου τοποθετώντας τον ανάμεσα σε δυο πλάκες βισμουθίου. Κάθε τότε πλάκα βισμουθίου, σα διαμαγνητική, θα απωθεί το μαγνήτη νεοδυμίου αναπτύσσοντας μέσα της άνα αντιπαράλληλο με αυτόν μαγνητικό πεδίο και θα τον αναγκάσει επομένως να ισορροπήσει σε μια απόσταση από αυτές, εκεί όπου η απωστική δύναμη από την πάνω πλάκα, μαζί με το βάρος του μαγνήτη, θα ισορροπείται από την απωστική δύναμη από την κάτω πλάκα του βισμουθίου.. Είδαμε επίσης το βισμούθιο στα πειράματα του Wallace να προτείνεται από αυτόν σαν το καλύτερο στοιχείο για την παραγωγή του κινημαζικού πεδίου του μέσω της περιστροφικής πόλωσης των πυρήνων του. Είναι έτσι το σταθερό στοιχείο με το μεγαλύτερο αριθμό νουκλεονίων (209) κι επομένως με το υψηλότερο επίπεδο κορεσμού της ισχυράς δύναμης, η οποία όπως είδαμε συνδέεται με το κινημαζικό πεδίο του Wallace. Άλλες φυσικές ιδιότητες του βισμουθίου είναι ότι έχει τη χαμηλότερη θερμική αγωγιμότητα από όλα τα μέταλλα, εκτός του υδράργυρου, και μια μεγάλη ηλεκτρική αντίσταση, η οποία αυξάνει περισσότερο, απ’ ό,τι σε άλλα μέταλλα, όταν βρεθεί μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο (φαινόμενο Hall). Το βισμούθιο συνδέεται έμμεσα και με το στοιχείο 115 του Bob Lazar, διότι εάν το τελευταίο ανακαλυφθεί, θα τοποθετηθεί στην ίδια ακριβώς περίοδο με το βισμούθιο, αμέσως κάτω από αυτό. Διάφορες θεωρίες κελύφους έχουν υποστηρίξει ότι μεταξύ των νέων υπερβαρέων υπερουράνιων (κι επομένως ραδιενεργών ως επί το πλείστον

και αυτών) στοιχείων που μένουν να ανακαλυφτούν η περιοχή με ατομικούς αριθμούς 114-115 θα παρουσιάζει μια σχετική σταθερότητα μέσα σε μια θάλασσα ραδιενεργούς αστάθειας των υπόλοιπων υπερβαρέων στοιχείων. Ειδικότερα το στοιχείο 114 θα φέρει 114 πρωτόνια και 194 νετρόνια στον πυρήνα, που και οι δυο είναι «μαγικοί αριθμοί» στη πυρηνική φυσική (συνδεόμενοι με τη σταθερότητα ενός στοιχείου). Μερικοί υποστηρίζουν ότι η σωστή ορολογία για ένα μη ανακαλυφθέν ακόμα στοιχείο είναι προτάσσοντας το πρόθεμα «έκα» και μετά το τελευταίο (βαρύτερο) γνωστό στοιχείο στην ίδια περίοδο με αυτό στο περιοδικό σύστημα των στοιχείων. Με αυτό το τρόπο το στοιχείο 115 του Bob Lazar θα ονομαζόταν «έκα-βισμούθιο». Το βισμούθιο, όπως λέγεται, ανακαλύφθηκε και στα θραύσματα του UFO που συνετρίβη στο Ρόζγουελ και αρκετοί υοστηρίζουν ότι έχει αντιβαρυτικές ιδιότητες, είτε μόνο του, είτε σε κράματά του με μαγνήσιο και ψευδάργυρο. Βασικά έχει υποστηριχτεί ότι όταν το βισμούθο βρεθεί μέσα σε ένα ηλεκτρικό πεδίο χάνει βάρος, μέχρι ακόμα και να ανυψωθεί με την αύξηση της εντάσεως το πεδίου. Αναφέρεται επίσης ένα στρωματοποιημένο υλικό BiMgZn (με ένα πολύ λεπτό στρώμα βισμουθίου) που λέγεται ότι αρχίζει αυθόρμητα να αναπηδά όταν βρεθείμέσα μέσα σε ένα ηλεκτροστατικό πεδίο. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε εδώ επίσης την εργασία του γνωστού κβαντικού φυσικού Jerry R. Bayles, ο οποίος επηρεασμένος ιδιαίτερα από τις ιστορίες του Lazar και από το γεγονός ότι είχε δει και ο ίδιος μικρός για πολύ ώρα UFO στον ουρανό, ασχολήθηκε επισταμένως με τον πιθανό τρόπο λειτουργίας τους, καταλήγοντας στη σημαντική διατριβή του «Η Ηλεκτροβαρύτητα σαν μια Θεωρία Ενιαίου Πεδίου». Τελικά πρότεινε τη κατασκευή ενός πλήρως λειτουργικού μοντέλου ιπταμένου δίσκου με σύγχρονα υλικά και τεχνολογία. Για τον Bayles ο καμπύλος χωρόχρονος είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία του πεδίου βαρύτητας . Η βαρύτητα είναι γι’ αυτόν «το αποτέλεσμα ενός περιστρεφόμενου μαγνητικού διανύσματος που έχει μια βασική συχνότητα και μια βασική ακτίνα που σχετίζεται με το κβαντικό μήκος κύματός του». Ο Bayles διακρίνει βασικά πέντε δυνάμεις στη φύση από τις τέσσερες που διακρίνει η σύγχρονη επιστήμη, διαχωρίζοντας στη πραγματικότητα τον ηλεκτρομαγνητισμό ξεχωριστά σε ηλεκτρισμό και μαγνητισμό, θεωρώντας το μαγνητισμό σα μια ιδιαίτερη θεμελιώδη δύναμη και το συνδετικό κρίκο για την ενοποίηση όλων των άλλων δυνάμεων της φύσης. Κατ’ αυτόν η «μάζα» του ηλεκτρονίου είναι στη πραγματικότητα ένα στάσιμο κύμα μαγνητικού πεδίου και γενικότερα κάθε μάζα είναι το αποτέλεσμα κβαντικών στασίμων κυμάτων. Σύμφωνα με αυτή την άποψη ο ενδεδειγμένος τρόπος για να αλληλεπιδράσει κανείς ηλεκτροβαρυτικά με μια μάζα για να προκαλέσει μια αντιβαρυτική δράση είναι να σχηματίσει στάσιμα κύματα πάνω σε μια υπεραγώγιμη επιφάνεια, η οποία καλύπτεται πλήρως από τα συνεδεμένα πεδία αυτών των στασίμων κυμάτων, με το κάθε πεδίο-φυσαλίδα να είναι κλειδωμένης φάσης και αντίθετης περιστροφής από το γειτονικό του. Μια και τα στάσιμα κύματα δεν ακτινοβολούν ενέργεια, μπορούν να δομηθούν χωρίς να διασκορπιστούν και μπορούν έτσι να μπλοκάρουν πλήρως με ένα ηλεκτρομαγνητικό τρόπο τη βαρύτητα και να προκαλέσουν αντιβαρύτητα ή βαρητική θωράκιση. ΗΧΗΤΙΚΗ Ή ΣΥΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΡΟΩΘΗΣΗ Έχουν αναφερθεί πειράματα «ηχητικής αντιβαρύτητας» ή ηχητικοί πομποί κατάλληλης μεταξύ τους συχνότητας που διατεταγμένοι κυκλικά γύρω από ένα

σκάφος προκαλούν την ανύψωσή του! Μπορεί ο ήχος να χρειάζεται τον υλικό αέρα να ακουστεί ή γενικότερα για να μεταδοθεί, αλλά εδώ δεν ενδιαφέρει αυτός καθεαυτός ο ήχος αλλά η δόνηση στη συγκεκριμένη συχνότητα. Με ένα τέτοιο τρόπο «συμπαθητικής δόνησης» ασχολήθηκε και ο πρωτοπόρος της δωρεάν ενέργειας John E. Worrell Keely, ο οποίος, πριν ακριβώς από την έλευση του ηλεκτρισμού, είχε επινοήσει μηχανικά συστήματα αεικίνητου που δούλευαν πάνω σε αυτή την αρχή, αντλώντας ουσιαστικά ενέργεια από το κενό. Η όλη θεωρία του Keely βασιζόταν στη δημιουργία ενός ουδέτερου κέντρου, όπως το έλεγε, το οποίο επέτρεπε, μετά από μια αρχική μικρή ώθηση, την αέναη κίνηση της μηχανής του. Όπως τόνιζε, «όλες οι βάσεις του σύμπαντος βρίσκονται πάνω σε ένα κενό σημείο, πολύ πιο ελάχιστο από το μόριο», ένα σημείο που μοιάζει πάρα πολύ με τα κέντρα λάγια που αναφέρει οι Μπλαβάτσκυ, γύρω απά τα οποία δομούννται οι γαλαξίες, τα άστρα και οι πλανήτες. Η ύλη κρυσταλλοποιείται από το κενό μέσω ρυθμικής κίνησης ή «αρνητικής έλξης» γύρω από το ουδέτερο σημείο. Ο Keely δημιούργησε ένα τέτοιο «κέντρο λάγια», ένα «ουδέτερο κέντρο» ή «σημείο μηδενικού υπομοχλίου», όπως το ονομάζουν μερικοί, ένα κέντρο ισορροπίας που τροφοδοτείτο από το δονητικό αιθέρα του, επιτυγχάνοντας μέσω αυτού το αεικίνητο. Ο Keely δεχόταν τρεις διαφορετικούς τρόπους δόνησης: τον Εναρμόνιο (θετικό, προωθητικό ή απωστικό), τον Αρμονικό (αρνητικό, ελκτικό ή πολωτικό και τον Δεσπόζοντα (ουράνιο, ουδέτερο, ή αιθερικό). Και οι τρεις αλληλοεξαρτώνται, κανείς δεν υπάρχει ανεξάρτητος του άλλου και συνυάρχουν μαζί στην εκδήλωση οποιασδήποτε δύναμης. Αυυτοί εκφράζονται μαθηματικά με αναλογίες τρίτων: 33 (1/3):66 (2/3):100(1). Σύμφωνα με αυτή την κατάταξη, ο ηλεκτρισμός ήταν για τον Keely το εναρμονικό ρεύμα, ο μαγνητισμός το αρμονικό και η βαρύτητα το δεσπόζον. Τα τρία αυτά ρεύματα ρέουν μαζί σαν ένα ρεύμα και η εναρμονική συνιστώσα του τριπλού αυτού ρεύματος μεταφέρει μαζί της τη δύναμη της προώθησης. Ο σκοπός του για τη κίνηση ενός διαστημικού σκάφους ήταν να ενισχύσει την «ουράνια ελκτική» που ανυψώνει σε αντίθεση με τη «γήινη ελκτική» που κατεβάζει. Ο Dale Pond εξήγησε αργότερα τις ιδέες του Keely για όλα τα ατομικά και υποατομικά σωματίδια με την υπόθεση τριών συγκεντρικών περιστρεφόμενων ορθογώνιων δινών (με τρεις άξονες περιστροφής και επτά πόλους) που δημιουργούν μια σταθερή κατασκευή. Οι επιπλέον διαστάσεις δημιουργούνται από τα τρία περιστρεφόμενα υποσωματίδια από τα οποία αποτελείται καθένα από τα τρία περιστρεφόμενα σωματίδια, τα οποία κινούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με αυτά, προχωρώντας με αυτόν το τρόπο μέχρι το άπειρο (δηλαδή η ύλη είναι επ’ άπειρον διαρετή). Οι μικρότερες διάμετροι αντιστοιχούν σε ταχύτερες τροχιές, μεγαλύτερη ενέργεια και υψηλότερη συχνότητα. Για να προκαλέσουμε τώρα τη κίνηση ενός τέτοιου σταθερού σωματιδίου θα πρέπει να προκαλέσουμε με τη βοήθεια μια εξωτερικής.δόνησης, συμπαθητικής με τη μάζα (τόνο) του, μια αποσταθεροποίηση ή μετάπτωση ενός από τους τρεις άξονες περιστροφής του. Αντί λοιπόν να εφαρμόσουμε μια εξωτερική δύναμη για να κινήσουμε από τα έξω ένα αντικείμενο, αποσταθεροποιούμε με κατάλληλες δονήσεις τα μόριά του, καταστρέφοντας τη συμμετρία και ισορροπία των τριών αξόνων περιστροφής του, αυξάνοντας ή μειώνοντας μία από τις τρεις αξονικές κινήσεις του. Με τη βοήθεια λοιπόν κατάλληλων συμπαθητικών «μουσικών» κραδασμών ή αρμονικών καταφέρνουμε να προκαλέσουμε μια συντονισμένη ανισορροπία των

αξόνων περιστροφής των μορίων του και να πάρουμε έτσι μια κατευθυντική δύναμη, κινώντας ουσιαστικά το αντικείμενο από μέσα! ΥΠΕΡΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Η κλασσική Ευκλείδια γεωμετρία ορίζει έναν ευθύγραμμο ή «επίπεδο» χώρο. Με την αμφισβήτηση του πέμπτου αξιώματος του Ευκλείδη των παραλήλλων ευθειών, δηλαδή του ότι από ένα σημείο εκτός ευθείας άγεται μία και μόνη ευθεία παράλληλη με αυτήν, οδηγηθήκαμε στις λεγόμενες καμπύλες γεωμετρίες: την υπερβολίκή γεωμετρία (που δέχεται ότι από ένα σημείο άγονται δύο τουλάχιστον ευθείες παράλληλες με αυτήν) και την ελλειπτική γεωμετρία (στην οποία δεν υπάρχουν παράλληλες ευθείες). Με τις μη Ευκλείδιες γεωμετρίες ορίζεται γενικά ένας καμπύλος χώρος. Η ελλειπτική γεωμετρία του Riemann περιλαμβάνει την ύπαρξη ενός τετραδιάστατου χώρου, με την ίδια αναλογία που η επιφάνεια μιας τρισδιάστατης σφαίρας αντιπροσωπεύει μια διδιάστατη ελλειπτική γεωμετρία. Ο Αϊνστάιν στηρίχθηκε στη γεωμετρία του Riemann για να αναπτύξει τη γενική θεωρία της σχετικότητας και όρισε έτσι τον τετραδιάστατο χωρόχρονο, ο οποίος εκτός από τις τρεις γνωστές χωρικές διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος) του Ευκλείδιου χώρου, περιελάμβανε και μια τέταρτη, μη χωρική διάσταση, το χρόνο. Από τη μεριά της η διανυσματική γεωμετρία μπορεί να ορίσει χώρους οσωνδήποτε διαστάσεων, οι οποίες όμως παραμένουν καθαρές μαθηματικές συλλήψεις, χωρίς καμιά μια άμεση πρακτική σημασία για την κατανόηση του κόσμου. Ο κόσμος όμως, παρότι περιορίζεται διαστατικά από τις αισθήσεις μας μόνο στις τρεις Ευκλείδιες χωρικές διαστάσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να περιλαμβάνει και άλλες ανώτερες διαστάσεις μη άμεσα εποπτικές από εμάς, τις οποίες θα πρέπει να υποθέσουν αναγκαστικά οι φυσικοί και οι κοσμολόγοι για να εξηγήσουν τη λειτουργία του κόσμου. Το ότι αυτές οι ανώτερες διαστάσεις δεν «φαίνονται» δεν αποτελεί περιορισμό, διότι πολλά πράγματα δεν «φαίνονται» και όμως «είναι», όπως π.χ. τα ερτζιανά κύματα που δεν τα βλέπουν τα μάτια μας, αλλά τα συλλάμβάνουν παρόλα αυτά τα ραδιόφωνά μας. Στη προσπάθειά τους οι επιστήμονες να ενοποιήσουν τις τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης (ηλεκτρομαγνητισμό, βαρύτητα, ασθενή και ισχυρή δύναμη) δημιούργησαν θεωρίες που δέχονταν την ύπαρξη περισσοτέρων των τεσσάρων διαστάσεων. Για παράδειγμα οι θεωρίες Καλούζα-Κλάιν ενοποιούν τη βαρύτητα με τον ηλεκτρομαγνητισμό επεκτείνοντας τη γενική θεωρία της σχετικότητας στις πέντε διαστάσεις. Η επέκταση επίσης της γενικής θεωρίας της σχετικότητας ώστε να περιλαμβάνει και τις αλληλεπιδράσεις της σωματιδιαακής φυσικής δημιούργησε τις θεωρίες των χορδών και υπεχορδών με δέκα διαστάσεις ή τις υπερβαρύτητας με 11 διαστάσεις. Η συνήθης τώρα εξήγηση που δίνεται γιατί δεν βλέπουμε αυτές τις ανώτερες διαστάσεις είναι ότι αυτές είναι «τυλιγμένες» ή «συμπυκνωμένες» σε πολύ μικρά, αόρατα μεγέθη. Θα μπορούσαμε όμως να μην τις αντιλαμβανόμαστε απλά επειδή είμαστε περιορισμένοι στην επιφάνεια μιας τεραδιάστατης υπερφαίρας και δεν μπορούμε έτσι να αντιληφθούμε οποιαδήποτε ανώτερη διάσταση, όπως ακριβώς ένα διδιάστατο ον που είναι αναγκασμένο να ζει πάνω σε ένα επίπεδο δεν μπορεί να αντιληφθεί τη τρίτη διάσταση του ύψους ή του βάθους. Σύμφωνα με τον Κλάιν, αυτό που θεωρούμε σα σημείο στον τετραδιάστατο χωρόχρονο είναι στη πραγματικότητα ένας πολύ μικρός βρόχος (μήκους 10-32 εκ.) γύρω από την τετάρτη χωρική διάσταση του πενταδιάστατου τελικά γι’ αυτόν σύμπαντός μας. Είναι όπως ένα λάστιχο

ποτίσματος που φαίνεται από μακριά μονοδιάστατο, αλλά άμα το πλησιάσουμε από κοντά μας αποκαλύπτει μια επιπλέον διάστασή του. Αντίστοιχα στην υπερβαρύτητα των 11 διαστάσεων κάθε σημείο του χωρόχρονου θεωρείται σαν ένας μικρός βρόχος που επεκτείνεται σε μια επτασφαίρα (όλες οι ανώτερες διαστάσεις είναι, όπως λέμε, συμπηγμένες μέσα στη φιάλη Καλούζα-Κλάιν) Επειδή η θεωρία της υπερβαρύτητας εμφάνισε σημαντικά προβλήματα «απειρισμών» κατά τις αλληλεπιδράσεις των μηδενικής διάστασης (σημειακών) μέχρι τότε υποτιθέμεων σωματιδίων, αναπτύχθηκαν στη συνέχειαι οι θεωρίες των χορδών, οι οποίες αντικατέστησαν τα σημειακά σωματίδια με μικροσκοπικές - ανοικτές (σαν τρίχα) ή κλειστές (βρόχοι) - χορδές. Οι διάφοροι τρόποι δόνησης ή «αρμονικές» αυτών των χορδών θεωρείται ότι παράγουν όλα τα γνωστά σωματίδια. Ανάλογα με τον τρόπο δόνησης ή «αρμονική» έχουμε και ένα ξεχωριστό σωματίδιο. Στη συνέχεια (1984) οι χορδές περιλαβαν και την υπερσυμμετρία δημιουργώντας τις υπερσυμμετρικές χορδές ή υπερχορδές και μειώνοντας έτσι τις διαστάσεις του «υπερχώρου» από τις 26 των απλών χορδών στις 10 σημερινές διαστάσεις των υπερχορδών. Το μήκος κάθε υπερχορδής είναι της κλίμακας της κβαντικής βαρύτητας (μήκος του Πλανκή 10-33 εκ.). Σύμφωνα με τη θεωρία των υπερχορδών ζούμε λοιπόν σε ένα δεκαδιάστατο σύμπαν στο οποίο οι έξη επιπλέον χωρικές διαστάσεις δημιουργούν μια μικροσκοπική αόρατη, συμπαγή σφαίρα γύρω από κάθε σημείο του τετραδιάστατου χωρόχρονου. Τελικά μετά τις υπερχορδές, στην προσπάθεια θεμελίωσης μιας Θεωρίας των Πάντων, οδηγηθήκαμε στη σύγχρονη θεωρία των Μεμβρανών, πάνω στις οποίες είναι ανγκασμένες να ζουν οι ανοιχτές χορδές. Υπάρχουν διάφορα σχήματα και μεγέθη μεμβρανών. Μια μεβράνη-0 είναι ένα σωματίδιο. Μια μεμβράνη-1 είναι μια χορδή και μια μεμβράνη-2 μια κανονική μεμβράνη. Μια μεμβράνη-3 μπορεί να είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Η μεγαλύτερης διάστασης μεμβράνη που μπορούμε να έχουμε είναι η μεμβράνη-9. Όλες οι θεωρίες των υπερχορδών περιγράφονται ισοδύναμα στη Θεωρία-Μ (από το «Μητέρα» όλων των Θεωριών ή από το «Μεμβράνη»), η οποία θεωρείται σαν η σημερινή Θεωρία των Πάντων. Μια μερική λύση της Θεωρίας-Μ είναι το σύμπαν μας σα μια τετραδιάσταστη φυσαλίδα ( μια τριδιάστατη μεμβράνη) που επιπλέει σε ένα υπερχώρο 11 διαστάσεων, επτά από τις οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα.. Το πλησιέστερο μάλιστα σύμπαν προς το δικό μας μπορεί σύμφωνα με τους επιστήμονες να βρίσκεται σε απόσταση ενός χιλιοστού από μας! Όλα αυτά τα σύμπαντα δημιουργούνται σα μια κβαντική διακύμανση τυ κενού. Όλη η βάση του κόσμου είναι το κενό, το «δωρεάν» και το «τίποτα». Όλα τα παράλληλα σύμπαντα δημιουργούνται από το κενό και επιπλέουν σα «φυσσαλίδες» πάνω σε αυτό. Δημιουργώντας τοπικές ασυμμετρίες μέσα σε αυτό το κενό, μέσα σε αυτό το «τίποτα» μπορούμε να κινηθούμε δωρεάν παράγοντας την απαραίτητη ενέργεια προς το σκοπό αυτό πάλι από το κενό, πάλι από το «τίποτα»...Αυτή είναι η μαγεία της Κοσμικής Μηχανολογίας, της φασματικής τελικά για μένα φύσης της πραγματικότητας. Σύμφωνα λοιπόν με την τρέχουσα επιστημονιική άποψη, οι θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης είναι απλώς δονήσεις του υπερχώρου. Η δόνηση της πέμπτης διάστασης δημιουργεί το φως και την ηλεκτρομαγνητική δύναμη και η δόνηση των ανώτερων

διαστάσεων δημιουργεί τη πυρηνική ή ισχυρή δύναμη. Η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος που ανιχνεύουν έμμεσα σήμερα οι επιστήμονες μπορεί αποδεικνύει την ύπαρξη ενός γειτονικού σύμπαντος με το δικό μας, μιας γειτονικής «παράλληλης» φυσσαλίδας που επιπλέει μαζί με τη δική μας πάνω στην απρόσωπη μήτρα ή θάλασσα του κβαντικού κενού. Μια τελευταία σύγχρονη άποψη είναι ότι μόνον η βαρύτητα μπορεί να διαδίδεται μέσα στις υπερχωρικές διαστάσεις (γενικά σε όλες τις διαστάσεις) κι επομένως μπορεί να μη βλέπουμε αυτές τις ανώτερες διαστάσεις όχι γιατί είναι «συμπηγμένες» και υπερμικροσκοπικές, όπως έχουμε υποθέσει μέχρι τώρα, αλλά διότι η βαρύτητα που είναι η μόνη δύναμη που διαδίδεται σε αυτές είναι μια πολύ ασθενική δύναμη. Επειδή η βαρύτητα εξαρτάται τελικά, όπως προτείνεται, από το μέγεθος και πλήθος αυτών των ανώτερων «αόρατων» διαστάσεων, μεταβαλλόμενη αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό τους συν δύο, θα μπορούσαμε να επινοήσουμε κατάλληλα πειράματα για να αποδείξουμε έμμεσα την ύπαρξή τους γνωρίζοντας επίσης ότι όσο μικρότερες είναι οι αποστάσεις στις οποίες κοιτάζουμε τόσο ισχυρότερη θα πρέπει να παρουσιάζεται η δύναμη της βαρύτητας. «ΦΡΟΛΟΦΙΚΗ» ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ Μελετώντας τα διάφορα προτεινόμενα συστήματα διαστημικής προώθησης ή ακόμα κίνησης πιθανών εξωγήινων σκαφών (UFO) δεν μπορούμε να μην αφιερώσουμε μια ιδιαίτερη μνεία στο μεγάλο Ρώσο θεωρητικό και πειραματικό φυσικό Alexander Frolov, το μεγάλο αυτό επινοητή και υποστηρικτή ενός πλήθους συστημάτων προώθησης με την εκμετάλλευση στο έπακρον της «τεχνικής της ασυμμετρίας». Αρχίζοντας από την ηλεκτροβαρύτητα ο Frolov προτείνει τη δημιουργία μιας ασυμμετρίας ή τοπικής βαθμίδας στο ηλεκτρικό πεδίο που σχηματίζεται ανάμεσα στους οπλισμούς ενός πυκνωτή. Αν το πεδίο αυτό είναι ομογενές (σταθερής έντασης), τότε η βαθμίδα του είναι μηδέν και δεν μπορεί να δώσει έτσι καμιά καθαρή δύναμη. Αν όμως αυτό είναι ανομοιογενές (κάνοντας για παράδειγμα κατάλληλα ασύμμετρους τους οπλισμούς του ή χρησιμοποιώντας δυο ή περισσότερα διαφορετικά διηλεκτρικά ανάμεσά τους), τότε μπορούμε να κάνουμε το πυκνωτή να κινηθεί αυθόρμητα προς μια δεδομένη κατεύθυνση. Γενικότερα για να πάρουμε μια καθαρή δύναμη, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα βαθμωτό ηλεκτρικό πεδίο ή όπως λέμε ένα πεδίο βαθμωτού δυναμικού (με μεταβαλλόμενη και όχι σταθερή βαθμίδα δυναμικού). Μπορούμε να πάρουμε ένα τέτοιο πεδίου βαθμωτού δυναμικού δημιουργώντας τοπικές βαθμίδες στις ηλεκτρικές ιδιότητες ή στη τοπολογία του συστήματός μας.. Π.χ. το «ηλεκτροβαρυτικό καπέλο» του Frolov είναι ένας ασύμμετρος πυκνωτής σχήματος (Τ) που εκμεταλλεύεται το φαινόμενο Biefeld-Brown. Ο Frolov, όπως και άλλοι μεγάλοι φυσικοί, δέχεται απολύτως την παλιά θεωρία του αιθέρα που υποτίθεται ότι εξοβέλισε η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, για να τον εισάγει όμως με άλλο όνομα από την πίσω πόρτα σαν τον περίφημο «χωρόχρονο». Υποστηρίζει με θέρμη ότι πρέπει να αποδώσουμε στο χώρο τις ιδιότητες μιας ουσίας και ότι η βαθμίδα του αιθέρα είναι η βαθμίδα της πυκνότητας ενεργείας του χώρου ή η πυκνότητα του ίδιου του χώρου. Κατά την άποψή του «ο αιθέρας δε θα πρέπει να θεωρηθεί σα μια υλική ουσία ξεχωριστή από το χώρο. Γενικά καμιά ύλη δεν μορεί να θεωρηθεί ξεχωριστή από το χώρο. Η ύλη είναι μόνο μια ειδική δομή του χώρου ή ο χώρος είναι μόνο διαφορετικές μορφές της ύλης. Το

άτομο και ο χώρος γύρω από το άτομο είναι η ίδια ύλη σε διαφορετικές καταστάσεις. Το άτομο ή στοιχείο του ατόμου είναι μόνο μια τοπική μεταβολή της δομής του χώρου». Με βάση τα παραπάνω ο Forlov ορίζει την αιθερική μορφή της Αρχής του Αρχιμήδη: Κάθε σώμα μετατοπίζει αιθερική μάζα ίση με τη μάζα του. Ο Frolov ενδιαφέρεται για την αιθεροδυναμική (σε αντιστοιχία με την αεροδυναμική), τη χρησιμοποίηση δηλαδή του ίδιου του αιθέρα ή χωρόχρονου για τη δημιουργία μιας «κίνησης χωρίς αντίδραση» ή αλλιώς κίνησης χωρίς αδράνεια. Οι αρχές διατήρησς της φυσικής (ορμής και ενέργειας) ισχύουν σε αυτή τη περίπτωση μόνον όταν το σώμα και ο αιθέρας θεωρηθούν μαζί σαν ένα κλειστό σύστημα. Μελετώντας γνωστά παραδείγματα αεροδυναμικής, μπορούμε να επινοήσουμε αντίστοιχα παραδείγματα αιθεροδυναμικής. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για παράδειγμα το φαινόμενο Magnus (περιστροφή ενός κυλίνδρου μέσα σε ένα ρευστό) όπου η η πύκνωση (μεγάλη ταχύτητα, υποπίεση) και η αραίωση (μικρή ταχύτητα, υπερπίεση) των ρευματικών γραμμών δημιουργεί μια βαθμίδα πιέσως που τείνει να ανυψώσει το σώμα (αεροδυναμική άνωση). Την ίδια δύναμη και για τον ίδιο λόγο δέχεται και η πτέρυγα ενός αεροπλάνου λόγω του ειδικού σχήματός της (αεροτομή). Πώς θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αιθεροδυναμικά ή αλλιώς ηλεκτροβαρυτικά αυτά τα δυο παραδείγματα για να κάνουμε ένα σώμα να ανυψωθεί και να κινηθεί σαν ένα UFO ; Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε το ηλεκτροστατικό πεδίο ανάμεσα στους οπλισμούς ενός πυκνωτή, θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ανάλογα εδώ μια βαθμίδα δυναμικού δίνοντας κατάλληλο σχήμα στα ηλεκτρόδιά το ώστε να προκαλέσουμε μια πύκνωση των δυναμικών γραμμών του πεδίου στο πάνω ηλεκτρόδιο και μια αραίωσή τους στο κάτω ηλεκτρόδιο. Η δημιουργούμενη τότε βαθμίδα δυναμικού θα ελαττώσει ή θα εξουδετερώσει το βάρος του πυκνωτή και θα τον ανυψώσει. Αντί του πυκνωτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ένα ασύμμετρο φορτισμένο σώμα στο οποίο δε θα ισορροπούνται οι ηλεκτρικές δυνάμεις μεταξύ των φορτίων του και θα δίνουν έτσι μια προωστική δύναμη. Γενικότερα λοιπόν αν αντιστοιχήσουμε στο σύστημα αεροπλάνο-αέρας το σύστημα διαστημόπλοιο-αιθέρας, για να ανυψώσουμε το διαστημόπλοιο θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια βαθμίδα πιέσεως του αιθέρα αντί για τη βαθμίδα πίεσης του αέρα. Μια άλλη μέθοδο παραγωγής ωστικής δύναμης που προτείνει ο Frolov είναι ένα κλειστό κύκλωμα που περιλαμβάνει ένα επίπεδο πυκνωτή (η μηχανή του διαστημοπλοίου) που τροφοδοτείται από μια παλλόμενη δέσμη ηλεκτρονίων (η δέσμη επιταχύνεται περιοδικά από το ηλεκτρικό πεδίο σε μία μόνο κατεύθυνση). Ο Frolov αναφέρει την άποψη του Ρώσου φυσικού Gennady F. Ignatyev ότι μπορούμε να πάρουμε ωστική δύναμη από ένα περιστρεφόμενο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Ένα τέτοιο περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο, όπως έχουμε πει, μπορεί να δημιουργηθεί από δυο σύγχρονα, κάθετα μεταξύ τους, ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο όπου η ροή ενέργειας (που αντιπροσωπεύει το διάνυσμα Poynting) σπρώχνει τον αιθέρα για να κινήσει το σύστημα στην αντίθετη κατεύθυνση (προωστική αντίδραση του αιθέρα). Στη κατηγορία αυτή ανήκει κατά τον Frolov και το φαινόμενο Searl. * To διάνυσμα Poynting S ορίζεται σαν το εξωτερικό γινόμενο της έντασης του ηλεκτρικού (E) και του μαγνητικού πεδίου H (S=EXH) και είναι κάθετο στο επίπεδο των δυο αυτών διανυσμάτων και έχει έτσι τη κατεύθυνση του ίδιου του

ηλεκτρομαγνητικού κύματος, ενώ το μέτρο του εκφράζει το ρυθμό με τον οποίο μεταφέρεται η ενέργεια ανά μονάδα κάθετης επιφάνειας (Watt/m2). Η φορά του δείχνει επομένως τη φορά ροής της ενέργειας. Ο J.L. Naudin έχει εξετάσει ένα σύνολο συστημάτων προώθησης με την εκμετάλλευση της ασύμμετρης ροής του διανύσματος Poynting. Μετά την ηλεκτροβαρύτητα ο Frolov, συνεχίζοντάς τη βασική μέθοδό του της πρόκλησης βαθμίδων ή ασυμμετριών στις δομές διαφόρων πεδίων για τη λήψη μιας μονοκατευθυντικής, καθαρής, ωστικής δύναμης, προχωρεί σε ασυμμετρίες εντροπίας και στη παρουσίαση θερμοβαρυτικών εφαρμογών με την εκμετάλλευση ασυμμέτρων θερμικών διαδικασιών μέσα σε ένα κλειστό σύστημα για την πρόκληση κίνησης αυτού του συστήματος Σε σχέση τώρα την αδρανειακή κίνηση χωρί αντίδραση, παρατηρεί επικρίνοντας πολλά σύγχρονα σχολικά βιβλία, ότι το συνολικό έργο κατά μήκος μιας κλειστής διαδρομής ενός πεδίου δυναμικού δεν είναι πάντα μηδέν. Σε ένα τμήμα της διαδρομής το έργο είναι θετικό και σε ένα άλλο αρνητικό και αυτά τελικά εξουδετερωνονται στο σύνολο της κυκλικής διαδρομής, αλλά θα μπορούσαμε να επέμβουμε με έναν έξυπνο τρόπο στο τμήμα της διαδρομής όπου το έργο γίνεται αρνητικό και αλλάζοντας εκεί κάποιες παραμέτρους να το μετατρέψουμε και αυτό σε θετικό παίρνοντας τελικά για όλη την κυκλική διαδρομή ένα συνολικό θετικό ωφέλιμο έργο. Για να παράγει μια αδρανειακή μηχανή μια μονοκατευθυντική ωστική δύναμη χωρίς αντίδραση, θα πρέπει, όπως και στα ηλεκτρικά συστήματα, να δημιουργηθεί κι εδώ μια ασυμμετρία, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα μια ασύμμετρη ημικυκλική διαδρομή, όπου οι οι φυγόκεντρες δυνάμεις δεν αλληλοαναιρούνται πια όπως στη συμμετρική κυκλική διαδρομή. Θα πρέπει γενικά να κάνουμε ασύμμετρη ή τη τροχιά του (τροχιά μεταβλητής ακτίνας ή βαθμίδα καμπυλότητας) ή τη ταχύτητά του (τροχιά μεταβλητής ταχύτητας ή βαθμίδα ταχύτητας). Τα συστήματα αδρανειακής προώθησης μπορούν να θεωρηθούν σα μια ειδική περίπτωση της τεχνικής του ασύμμετρου (διανυσματικού) δυναμικού. Όταν μια έκκεντρη μάζα κινείται κατά μήκος μιας επικυκλοειδούς ή καρδιοειδούς τροχιάς, δημιουργεί μια δύναμη προώθησης που είναι το αποτέλεσμα της βαθμίδας της επιτάχυνσης. Πάνω στο γενικό αυτό σύνολο ιδεών για την αδρανειακή προώθηση μπορεί να στηρίζεται και το σύστημα του Victor Shauberger για τη λήψη μιας αξονικής ωστικής δύναμης από μια δίνη. Σημειώνουμε πάντως ότι κάθε συστημα αδρανειακής προώθησης σύμφωνα με τον Frolov δημιουργεί επίσης και τοπικές χωροχρονικές μεταβολές. Ανάμεσα τώρα στα συστήματα βαθμωτού δυναμικού που δε χρειάζονται καμιά πρόσθετη ισχύ μετά την παραγωγή τους (διατήρηση της ώσης και μετά την αποσύνδεση της πηγής ισχύος), σε αντίθεση με τα συστήματα της σδρανειακής προώθησης, ο Frolov τάσσεται ανοικτά υπέρ των πρώτων για τη κίνηση των διαστημοπλοίων: Η εφαρμογή του πεδίου του ηλεκτρικού δυναμικού ή του πεδίου των μόνιμων μαγνητών σε αυτού του είδους τα συστήματα προώθησης είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος, αφού σε αυτή δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για την ύπαρξη μιας ισχυρής πηγής ενέργειας πάνω στο σκάφος. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν επίσης σα πηγές ισχύος μερικές τεχνολογίες συστημάτων προώθησης. Η τεχνολογία προώθησης με πεδίο δυναμικού φαίνεται να είναι η πιο ελπιδοφόρα, εάν μπορέσουμε κατασκευάσουμε μια αξιόπιστη

γεννήτρια πεδιακής προώθησης υψηλής συχνότητας. Έτσι η βασική κατεύθυνση έρευνας που προτείνεται εδώ είναι η ασυμμετρία και η βαθμίδα του ηλεκτρικού πεδίου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης η ασυμμετρία προώθησης στο χρόνο (γρήγορη αύξηση και βραδεία μείωση). ΒΑΘΜΩΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ Ο φυσικός E.T. Whittaker απέδειξε σε μια διατριβή του το 1903 ότι ένα στάσιμο κύμα βαθμωτού δυναμικού μπορεί να αναλυθεί σε ένα ζεύγος ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων συζυγούς φάσεως και αντίθετης κατεύθυνσης (κύμα-αντικύμα). Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία λοιπόν (ή ο χωρόχρονος) έχει μια σαφή εσωτερική δομή αποτελούμενη από ζεύγη συμπληρωματικών (ή συζυγών) φωτονίων (φωτονίων-αντιφωτονίων), από τα οποία το ένα διαδίδεται στον κανονικό, «πραγματικό» ή «ευθύ» χρόνο (από το παρελθόν προς το μέλλον) και το άλλο (αντίστροφη διαδικασία) στην αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή στον αντίστροφο χρόνο (από το μέλλον προς το παρελθόν). Από τη μεριά της η μάζα αποτελείται από παγιδευμένη ενέργεια κι επομένως μπορεί να θεωρηθεί και αυτή σαν ένα «εντοπισμένο» ισχυρό βαθμωτό δυναμικό που αποτελείται επίσης από ζεύγη κύματος-αντικύματος (αντίστοιχα ευθέους και ανεστραμένου χρόνου). Η ενέργεια που ακτινοβολεί η πηγή του πεδίου (μάζα) αποτελεί την άμεση διαδικασία και η ενέργεια που λαμβάνεται την αντιδιαδικασία, που συμβαίνει στον αντίστροφο χρόνο. Η μεταξύ τους διαφορά προκαλεί κατά τον Frolov το τοπικό ρυθμό του χρόνου γι’ αυτό το υλικό αντικείμενο και δημιουργεί την ύπαρξη αυτής της μάζας σαν τη πηγή του πεδίου δυναμικού. Αυτή η διαφορά είναι ίση με την παγιδευμένη ενέργεια της μάζας, η οποία, όπως ξέρουμε, μπορεί να μετασχηματισθεί με την εξαΰλωσή της σε ενέργεια ακτινοβολίας Σύμφωνα με τον Frolov η βαρύτητα και η ακτινοβολία αποτελούν ένα συνεζευγμένο ζεύγος αντιστρόφων φυσικών διαδικασιών, οι οποίες ικανοποιούν την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Εφόσον η ακτινοβολία είναι, όπως ξέρουμε, η εκπομπή φωτονίων από ένα υλικό σώμα, η βαρύτητα, σα μια αντίστροφη διαδικασία αυτής, θα πρέπει να είναι η απορρόφηση φωτονίων από υλικά αντικείμενα (στη πραγματικότητα η απορρόφηση των ηλεκτρομαγνητικών διακυμάνσεων μηδενικού σημείου). Οποιοδήποτε έτσι υλικό αντικείμενο ακτινοβολεί ενέργεια (θερμότητα) και παράγει συγχρόνως ένα βαρυτικό πεδίο. Η υλική μάζα λοιπόν σαν πηγή του πεδίου βαρύτητας μπορεί να θεωρηθεί ότι παριστάνει την απορρόφηση και το μετασχηματισμό των διακυμάνσεων μηδενικού σημείου του κενού. Το κενό είναι για τον Frolov ένα «υψηλά ενεργειακό κενό» και αν κάνουμε ασύμμετρο το τοπικό δυναμικό του και το ελέγξουμε μέσω μιας κατάλληλης πύλης, θα μπορέσουμε να πάρουμε από αυτό «δωρεάν» ενέργεια..Δεν πρέπει όμως να νομίσουμε ότι πήραμε σε αυτή τη περίπτωση κάτι από το τίποτα. Η εξωτερική διαδικασία της «δωρεάν» ενέργειας εξισορροπείται από μια αντίστοιχη εσωτερική αντιδιαδικασία στο κενό (χωρόχρονο, αιθέρα ή βαθμωτό δυναμικό - όλες είναι ισοδύναμες έννοιες) και εφόσον γενικεύσουμε το τρίτο νόμο του Νεύτωνα, ώστε να περιλαμβάνει και τις μεταβολές-αντιδιαδικασίες του κενού, δεν παραβιάζουμε καμιά γνωστή αρχή διατηρήσεως της φυσικής.. Κάτω από αυτή τη γενικευμένη αρχή δεν υπάρχει στη πραγματικότητα κανένα όριο για την εξαγωγή ισχύος από το κενό.

Το συμπέρασμα του είναι ότι: Οοποιαδήποτε ενεργειακή διαδικασία δημιουργείται σαν ένα ζεύγος με μια αντίθετης κατεύθυνσης ενεργειακή διαδικασία. Η αμοιβαία αντιστάθμιση των διαδικασιών μπορεί να έχει έννοια τόσο για το χώρο (χωρικός διαχωρισμός) όσο και για το χρόνο (χρονικός διαχωρισμός). Η ασυμμετρία για ένα χωρικά διαχωρισμένο ζεύγος μιας ενεργειακής διαδικασίας είναι η τεχνολογία για μια δύναμη προώθησης χωρίς αντίδραση στο χώρο. Η ασυμμετρία για χρονικά διαχωριζόμενες διαδικασίες ενέργειας είναι η τεχνολογία για μια δύναμη προώθησης στο χρόνο. Και οι δυο τεχνολογίες μπορούν να σχεδιασθούν σαν ένα νέο είδος συστήματος προώθησης. Και η πιο γενικευμένη αρχή διατηρήσεως της ενεργείας που προτείνει είναι: Η ολική ενέργεια ενός τετραδιάστατου συστήματος είναι το άθροισμα της ενέργειας των χωροχρονικών διαδικασιών του και της ενέργειας των χωρο-αντιστροφοχρονικών διαδικασιών του και είναι σταθερή και ίση με μηδέν. Από τη μεριά του ο Tom Bearden, ο πιο ένθερμος υποστηρικτής των θεωριών του Whittaker και του βαθμωτού ηλεκτρομαγνητισμού, εξηγεί την εσωτερική «βαρυτική» δομή ενός κύματος βαθμωτού δυναμικού ως εξής: Σε ένα βαθμωτό δυναμικό κύματα και αντικύματα (ή φωτόνια και αντιφωτόνια) συνδέονται και αποσυνδέονται συνεχώς μεταξύ τους. Όταν συνδέονται στιγμιαία, σχηματίζουν «οκτάρια», περιστρεφόμενα το ένα γύρω από το άλλο, παράγοντας έτσι ένα σύστημα με σπιν 2 (γκραβιτόνιο), το οποίο στιγμιαία «παγιδεύεται» και δε μετατίθεται. Με αυτό το τρόπο ένα φωτόνιο μπορεί να είναι «χωρικά παγιδευμένο» σε ένα σύστημα γκραβιτονίου. Το ατομικό όμως φωτόνιο μπορεί να συνεχίζει να κινείται με μια εφαπτομενική ταχύτητα c, αν και το γκραβιτονικό σύστημα είναι στατικό. Έτσι αυτό που έχουμε στην δικατευθυντική κυματική δομή Whittaker του βαθμωτού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου είναι ο συνεχής σχηματισμός και διάλυση στατικών γκραβιτονίων με σπιν 2, με φωτόνια και αντιφωτόνια να εισέρχονται και να εξέρχονται συνεχώς σε κάθε ζευγνυόμενη θέση. Τα γκραβιτόνια που προκύπτουν από αυτή τη ζεύξη-διάζευξη του φωτονίου είναι στατιστικά, διότι δημιουργούνται και καταστρέφονται συνεχώς. Αυτά τα στατιστικά γκραβιτόνια αποτελούν το «ηλεκτροστατικό βαθμωτό δυναμικό» και επίσης τη συνέλιξη των τοπικά παγιδευμένων φωτονίων. Συνεπώς η τοπική ηλεκτρομαγνητική ενέργεια που είναι παγιδευμένη στο βαθμωτό ηλεκτρομαγνητικό δυναμικό υπάρχει σε αυτή ακριβώς τη μορφή. Στις αλληλεπιδράσεις τώρα των φωτονίων έχουμε συνήθως τη διάσπαση ενός γκραβιτονίου, έτσι ώστε να προκύπτουν τελικά δύο αλληλεπιδράσεις φωτονίων και όχι μία. Στη μία το ελευθερωμένο φωτόνιο του ευθέος χρόνου αλληλεπιδρά με τα ηλεκτρόνια του φλοιού του ατόμου αποτελώντας έτσι τη δράση, Στη δεύτερη το ελευθερούμενο αντιφωτόνιο αντιστρόφου χρόνου αλληλεπιδρά με το πυρήνα του ατόμου και παράγει τον τρίτο νόμο της αντιδράσεως του Νεύτωνα. Ας δούμε τώρα πώς μπορούμε να εκεμεταλλευτούμε όλη αυτή τη θεωρία του βαθμωτού δυναμικού για να δημιουργήσουμε αντιβαρύτητα και να προωθήσουμε έτσι ένα διαστημόπλοιο. Έστω ότι ένα βαθμωτό δυναμικό (ζευγάρια δηλαδή φωτονίων-αντιφωτονίων) έρχεται προς ένα άτομο ύλης. Το ηλεκτρικό δίπολο του ατόμου διαχωρίζει τότε το εισερχόμενο βαρυτικό κύμα στα δυο συζυγή ημικύματα (φωτονίου-αντιφωτονίου)

ευθέος και αντιστρόφου χρόνου αντίστοιχα. Το ευθέος τώρα κύμα του ζεύγους απελευθερούμενο αντιδρά με το ευθέος επίσης χρόνου τμήμα του ατόμου, που είναι τα ηλεκτρονικά κελύφη. Αντίστοιχα το αντιστρόφου χρόνου αντικύμα συζυγούς φάσεως αντιδρά με το αντίστοιχο αντιστρόφου χρόνου τμήμα του ατόμου, που είναι ο πυρήνας και παράγει με αυτό το τρόπο την αντίδραση του τρίτου νόμου του Νεύτωνα. Βλέπουμε μέχρι εδώ ότι όλες οι ενεργειακές αλληλεπιδράσεις (δράσεις) που συμβαίνουν στα ηλεκτρονικά κελύφη, εξισορροπούνται από αντίστοιχες ίσες και αντίθετες αλληλεπιδράσεις (αντιδράσεις) ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που συμβαίνουν στους πυρήνες. Αν οι τελευταίες αφεθούν όπως έχουν και δεν εμποδιστούν, θα δώσουν τη βαρύτητα. Αν όμως τις εμποδίσουμε με κάποιο τρόπο να φτάσουν στους πυρήνες και να αλληλεπιδράσουν μαζί τους, θα πάρουμε αντιβαρύτητα! Πώς θα μπορέσουμε όμως να εμποδίσουμε την αλληλεπίδραση των αντικυμάτων συζυγούς φάσεως με τους πυρήνες των ατόμων για να προκαλέσουμε αντιβαρύτητα; Εδώ ακριβώς έρχονται προς βοήθειά μας οι μέθοδοι της μη γραμμικής οπτικής που μας δίνουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσουμε με τα ηλεκτρομαγνητικά κυματικά ζεύγη του εισερχόμενου βαρυτικού κύματος μέσα στο άτομο μέσω μη γραμμικών ηλεκτρομαγνητικών πολυκυματικών αντιδράσεων (όπως π.χ. η μείξη τεσσάρων κυμάτων), εμποδίζοντας με αυτό το τρόπο το χρονικά ανεστραμμένο αντικύμα να φτάσει στον πυρήνα και αναστρέφοντάς το προς τα πίσω από εκεί που ήλθε.. Αρνούμενοι λοιπόν την αποκατάσταση της συμμετρίας στις αλληλεπιδράσεις κύματος-αντικύματος με τα άτομα ένός σώματος, αρνούμαστε στη πραγματικότητα τη δύναμη της βαρύτητας και δημιουργούμε αντιβαρύτητα. Και κατευθύνοντας την αντιβαρυτική αυτή δύναμη στη σωστή κατεύθυνση, προωθούμαστε προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Αυτή είναι η μέθοδος «εσωτερικής εργασίας» που προτείνει ο Tom Bearden για τη διαστημική προώθηση. Κλείνουμε με μια δήλωση, με αρκετή μεταφυσική, του Frolov:: Έτσι μετά από την αντιπροσώπευση από τον Whittaker του συμβατικού ηλεκτρομαγνητισμού σα μια συνάρτηση δύο βαθμωτών δυναμικών και την ανάλυση οποιουδήποτε δυναμικού σε ζεύγη κυμάτων διπλής κατεύθυνσης, γίνεται δυνατόν να επιβεβαιώσουμε πειραματικά την παλιά φιλοσοφική ιδέα για τη μη πραγματικότητα της υλικής ύπαρξης. Η μετατόπιση από τη στατική ιδέα της μάζας σε μια δυναμική περιγραφή της υλικής ύπαρξης του κόσμου επιτρέπει την ανάπτυξη ή την σύλληψη του ηλεκτρομαγνητικού σχεδίου της τοπικής φυσικής πραγματικότητας. Εφόσον η μάζα (και η ύλη) είναι μια διαδικασία που εξισορροπείται από μια αντίστροφη διαδικασία, δεν υπάρχουν κατά κανόνα δυσκολίες για να αναπτύξουμε τεχνολογίες όπως η μεταστοιχείωση των χημικών στοιχείων, η υλοποίηση και αφυλοποίηση, η τηλεμεταφορά κ.ο.κ. Τα περισσότερα παραπάνω θέματα αναπτύσσονται διεξοδικότερα στο βιβλίο μου »Αντιβαρύτητα»

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Ερχόμαστε τώρα στα διάφορα συστήματα διαστημικής προώθησης που έχουν προτείνει μέχρι τώρα οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στα βιβλία τους, κατατάσσοντάς τα βασικά σε τέσσερες μεγάλες κατηγορίες:

1. Υποφωτονική πτήση, δηλαδή ταξίδι με μικρότερη ταχύτητα από τη ταχύτητα του φωτός.

2. Φωτονική πτήση, δηλαδή ταξίδι με τη ταχύτητα του φωτός, 3. Υπερφωτονική πτήση, δηλαδή ταξίδι με μεγαλύτερη ταχύτητα από τη

ταχύτητα του φωτός. 4. Μεταπήδηση σε άλλο χώρο ή σύμπαν ή ταξίδι σε άλλες διαστάσεις.

Η υποφωτονική πτήση δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, διότι την έχουμε εξαντλήσει μιλώντας στην αρχή για τα συμβατικά συστήματα προώθησης. Η φωτονική πτήση που μεταφέρει την ιδέα ότι «ο χρόνος σταματά για τους επιβάτες» παρουσιάζεται σε αρκετά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασιάς, όπως και διάφορα συστήματα τηλεμεταφοράς που λειτουργούν με τη ταχύτητα του φωτός. Δεν θα ασχοληθούμε όμως με αυτά, ούτε και με τα ταξίδια σε άλλα σύμπαντα ή άλλες διαστάσεις . Περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά που έχουμε ήδη αναφέρει από καθαρά επιστημονική άποψη. Εδώ θα ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνον με την υπερφωτονική πτήση, η οποία εγείρει και τα περισσότερα παράδοξα (αιτιότητας κ.λ.π.). Η υπερφωτονική πτήση μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις βασικές κατηγορίες: Ι) Τους Ασυνεχείς Κινητήρες, που μοιάζουν με την «τηλεμεταφορά» και αντιπροσωπεύουν εκείνες τις περιπτώσεις που ταξιδιώτης δεν διασχίζει το χώρο ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος του ταξιδιού του, αλλά πηδά αυτόματα από την αρχή στο τέλος. ΙΙ) Τους Συνεχείς Κινητήρες, όπου το ταξίδι γίνεται με διαστημόπλοια με τα οποία ο ταξιδιώτης διασχίζει - χωρίς «άλματα» - όλο το χώρο ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος του ταξιδιού του, αν και το ταξίδι του δεν γίνεται απαραίτητα σε «πραγματικό» χώρο. ΙΙΙ) Την Τροποποίηση του Σύμπαντος Πτήση με τροποποίηση των βασικών παραμέτρων του χωρόχρονου..

Ι. ΑΣΥΝΕΧΕΙΣ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ

ΑΚΑΡΙΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ (Flash Gates) Συσκευές στις οποίες το μεταφερόμενο αντικείμενο εξαφανίζεται από το σημείο Α και επεμφανίζεται αυτόματα στο σημείο Β. Υποκατηγορίες ακαριαίων πυλών είναι οι εξής: Πομπός προς Δέκτη

Τηλεμεταφορά στην οποία χρειάζονται ένας ξεχωριστός πομπός και ένας δέκτης. Μπορεί να χρειάζεται ή να μη χρειάζεται σκάφος. Πομπός προς Οπουδήποτε Τηλεμεταφορά στην οποία χρειάζεται ένας πομπός, αλλά όχι δέκτης. Ο μεταφορέας μπορεί να επιλέξει τη θέση στόχο. Το παράδειγμα του "Beam me down!". Μια παραλλαγή αυτού είναι ο πομπός να μπορεί να μεταφερθεί μαζί με το μεταφερόμενο από αυτόν αντικείμενο. Οπουδήποτε στο Πομπό Τηλεμεταφορά στην οποία χρειάζεται μια συσκευή δέκτη, αλλά όχι ένας πομπός. Το παράδειγμα του «Beam me up!». Μακρινός Πομπός Βασικά οπουδήποτε προς οπουδήποτε με τη βοήθεια ενός μακρινού πομπού που μπορεί να σας μεταφέρει από ένα μέρος σε ένα άλλο μέρος. Παράδειγμα ο τηλεμεταφορέας "point to point" του Τρεκ.

ΠΥΛΕΣ ΘΥΡΑΣ (Door Gates) Πύλες στις οποίες γίνεται ένα άνοιγμα ανάμεσα στο σημείο Α και στο σημείαο Β για ένα πεπερασμένο χρόνο. Το μεταφερόμενο τότε αντικείμενο κινείται μέσα από την πύλη. Υποκατηγορίες αυτής της περίπτωσης είναι οι εξής: Πύλη προς Πύλη Εδώ χρειάζεται τόσο ένας πομπός που να ενεργεί σαν ή «έξω» πόρτα όσο και ένας δέκτης που να ενεργεί σαν ή «μέσα» πόρτα. Πύλη προς Οπουδήποτε Εδώ η πόρτα του πομπού ανοίγει μια πόρτα δέκτη, χωρίς να χρειάζεται κανένας δέκτης στο τέλος.. Οπουδήποτε προς Πύλη Το ίδιο με τη προηγούμενη περίπτωση, αλλά ταξιδεύοντας τώρα στην αντίθετη κατεύθυνση. Μακρινή Πύλη Βασικά οπουδήποτε προς οπουδήποτε, ενώ η συσκευή βρίσκεται αλλού. Εδώ ανοίγει η «πόρτα» από το Α προς το Β με τη βοήθεια μιας συσκευής που βρίσκεται σε μια τρίτη θέση Γ. Το ισοδύναμο «Πύλης» του «Μακρινοιύ Πομπού». Μόνιμες» Πύλες (Σκουληκότρυπες). Αυτές οι πύλες μένουν ανοιχτές από μόνες τους χωρίς να χρειάζονται καμιά συσκευή. Είναι δηλαδή ένα χωροχρονικό μονοπάτι από το Α στο Β χωρίς να χρειάζεται να ενεργοποιηθεί. Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία αυτών των περιπτώσεων. Οι πιο συζητημένες πρόσφατα είναι οι Λορενζιανές Σκουληκότρυπες, οι οποίες επιτρέπονται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας, εάν επιτραπεί η παρουσία αρνητικής μάζας. Άλλες παραλλαγές περιλαμβάνουν τις σφαιρικές σκουληκότρυπες των Morris-Thorne, τις πύλες Visser, τις σκουληκότρυπες Kerr ring, τις γέφυρες Einstein-Rosen (οι οποίες στη πραγματικότητα καταρρέουν πριν σας επιτρέψουν να τις διασχίσετε) και τους περιστρεφόμενους κυλίνδρους του Tippler (οι οποίοι δε χρησιμεύουν στη

πραγματικότητα σαν γέφυρες, αλλά υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που τις έχουν χρησιμοποιήσει έτσι στα βιβλία τους).

ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ ΜΕ «ΑΛΜΑ» Τηλεμεταφορά ενός αντικειμένου χωρίς τη χρήση ενός σταθερού πομπού ή δέκτη. Συχνά αναφέρεται το φαινόμενο της κβαντικής σήραγγας. Μερικά βιβλία υπονοούν ότι οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό αβοήθητοι. Πολλά περισσότερα χρησιμοποιούν διαστημόπλοια τα οποία μπορούν να «πηδήσουν» με τη βοήθεια κάποιας συσκευής. Η κατηγορία αυτή δεν περιλαμβάνει τις περιπτώσεις άλματος ενός σκάφους σε έναν άλλο εναλλακτικό χώρο ή υπερχώρο που αναφέρουν αρκετοί συγγραφείς (jumpspace, subspace κ.λ.π.) όπου αυτό μπορεί να κινηθεί με υπερφωτονική ταχύτητα.. Περιλαμβάνει απλά το άλμα χωρίς υλικό ταξίδι. Μοναδικό Άλμα Ένα σκάφος (ή άτομο) που μπορεί να κάνει ένα μόνο άλμα από τη θέση του στο προορισμό του και μπορεί να επιλέξει το στόχο του Σε μια παραλλαγή, αυτό λειτουργεί μόνο σε επιλεγμένα σημεία και σας πάει μόνο σε επιλεγμένα σημεία. Αυτό το είδος παραλλαγής μπορεί να θεωρηθεί μια απόδοση της «Ακαραιίας Πύλης» (Flash-gate). Πολλαπλά Άλματα-Σύνδεση (Multiple-Connection) Το σκάφος μπορεί να περιλαμβάνει έναν κινητήρα άλματος (jump drive), ο οποίος θα συνδέσει τη χωροχρονική θέση σας με μια άλλη θέση στο χωρόχρονο, η οποία είναι παγιωμένη από το ίδιο το σύμπαν (σε μερικές παραλλαγές αυτή μπορεί να εξαρτάται από τη κατάσταση της κίνησής σας). Η σύνδεση ποικίλει από θέση σε θέση και για να πάτε επομένως σε κάποιο δοθέντα προορισμό χρειάζεστε ένα «χάρτη» για να ξέρετε πού να πάτε στο χώρο για να βρείτε το μέρος που «πηδά» στη θέση που θέλετε. Είναι η αναλογία του σύμπαντος με ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί. ΄Ένα μερμήγκι μπορεί να πάει από μια θέση πάνω στο χαρτί σε μια άλλη όπου το χαρτί αγγίζει τον εαυτό του. Για μερικές θέσεις μπορεί να χρειάζονται πολλαπλά άλματα για ένα μακρύ ταξίδι μετακίνησης από μία θέση σε μια άλλη . Μικρά Άλματα (Stutter) Μπορεί ένα σκάφος να κάνει ένα άλμα από μια θέση σε μια άλλη θέση, αλλά όχι αρκετά μακριά για να πάει εκεί που θέλει με ένα μόνο άλμα. Έτσι ταξιδεύει με μια σειρά μικρών αλμάτων. Στο όριο πολύ μικρών αλμάτων το σκάφος φαίνεται να ταξιδεύει διαμέσου ενός χώρου με μια «ψευδοταχύτητα», χωρίς να έχει στη πραγματικότητα καμιά ορμή.. Ο Κινητήρας Κουτσό (Hopscotch Drive) Η χρησιμοποίηση οποιασδήποτε εκδοχής πύλης για την επίτευξη μιας αυτοτηλεμεταφοράς με ένα πομπό να εκπέμπει ένα πομπό, έτσι ώστε το σκάφος να προωθείται στο χώρο «εκπέμποντας» συνεχώς αυξητικές αποστάσεις. Ο κινητήρας αυτός βρίσκεται κάπου στην ασαφή περιοχή ανάμεσα σε ένα «Συνεχή» και σε έναν «Ασυνεχή» Κινητήρα.. Υπερφωτονική Ταχύτητα με Ταξίδι στο Χρόνο Εδώ η υπερφωτονική ταχύτητα επιτυγχάνεται ταξιδεύοντας στο προορισμό σου με μια συνηθισμένη υποφωτονική ταχύτητα και μετά με τηλεμεταφορά πίσω στο χρόνο για να φτάσεις στον ίδιο χρόνο που ξεκίνησες.

Κινητήρας «Αναδίπλωσης» ("fold" drive) Μια παραλαγή τηλεμεταφοράς που καταφεύγει στην ιδέα του «αναδιπλωμένου χώρου» της υποκατηγορίας «Πολλαπλά Άλματα-Σϋνδεση», αλλά υποθέτει τώρα ότι το σκάφος μπορεί να «αναδιπλώσει» σκόπιμα το χώρο για να παράγει την απαιτούμενη άμεση σύνδεση ανάμεσα στα σημεία Α και Β. Οι παραλλαγές του είναι ταυτόσημες με τις παραλλαγές της πρακτικής τηλεμεταφορά (μέσω Πυλών).

ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ «ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ» (Railroad Drives) Σταθερή (Σιδηρο)τροχιά Ο κινητήρας «σιδηροδρόμου» προϋποθέτει την ύπαρξη μιας φυσικής δομής που συνδέει δυο σημεία Α και Β, αλλά η υπερφωτονική ταχύτητα είναι επιτευκτή μόνον εφόσον ταξιδεύει κάποιος πάνω σε αυτή τη δομή (όπως το ταξίδι με σιδηρόδρομο είναι δυνατό μόνο πάνω σε μια σιδηροτροχιά). Μπορεί να προσφύγει κάποιος στην ιδέα μιας κοσμικής χορδής ή κάποιου άλλους αστροφυσικού αντικειμένου. Ο σιδηρόδρομος είναι σε μερικές περιπτώσεις ένας εννοιολογικός κρίκος ανάμεσα στους κινητήρες σκουληκότρυπας και τους κινητήρες διαστημοπλοίων. Εάν το ταξίδι είναι πρακτικά στιγμιαίο, με το αντικείμενο να αφήνει το ένα άκρο και να εμφανίζεται στον ίδιο χρόνο στο άλλλο άκρο, τότε ο σιδηρόδρομος γίνεται μια παραλλαγή της «μόνιμης πύλης».. Καταναλώσιμη Σιδηροτροχιά (Consumable Trail) Σε μια καταναλώσιμη σιδηροτροχιά πρέπει να τεθεί μια δομή ανάμεσα στα σημεία Α και Β, την οποία ο κινητήρας καταναλίσκει στη συνέχεια καθώς ταξιδεύει για να παράγει την υπερφωτονική ταχύτητα. Μερικές εκδοχές, π.χ. του κινητήρα Alcubierre, απαιτούν να τεθεί μια δομή αρνητικής ενέργειας ανάμεσα στα σημεία Α και Β και το σκάφος μπορεί τότε να ταξιδέψει μεταξύ των δυο αυτών σημείων, αλλά καταστρέφει τη δομή καθώς ταξιδεύει. ΜΗ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΙ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ Αυτη η κατηγορία καλύπτει τους συνεχείς κινητήρες οι οποίοι δε χρειάζονται να τεθεί καμιά δομή στο χώρο. Μερικοί τους κατατάσσουν σαν realdrive (πραγματικός κινητήρας), hyperdrive (υπερχωρικός κινητήρας), warpdrive (κινητήρας παραμόρφωσης) και fakedrive (ψευδοκινητήρας), ανάλογα με την αρχή λειτουργίας που χρησιμοποιείται για να ταξιδέψεις ταχύτερα από το φως. Πραγματικοί Διαστημικοί Κινητήρες (Real Space Drives) Αυτοί υποθέτουν ότι η υπερφωτονική ταχύτητα είναι δυνατή στο φυσικό χώρο. Νευτώνιοι Διαστημικοί Κινητήρες Η εκδοχή αυτή ενός υπερφωτονικού κινητήρα αγνοεί απλώς τη σχετικότητα. Το σκάφος κινείται ταχύτερα από το φως με το επιταχυνθεί απλώς σε μια ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός..

. Μετα-Συσχετιστικοί Διαστημικοί Κινητήρες Αυτοί είναι μια μικρότερη παραλλαγή του Νευτώνιου Κινητήρα, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει μια (ακόμα άγνωστη) «διόρθωση» της σχετικότητας, ώστε η ταχύτητα του φωτός να μην αποτελεί στη πραγματικότητα ένα εμπόδιο. Συχνά αυτή η διόρθωση είναι κάποιος προστιθέμενος όρος που εφαρμόζεται μόνο πολύ κοντά στη ταχύτητα του φωτός Οι δυο τελευταίες κατηγορίες θωρούνται από τον Erik Max Francis σαν «ψευδοκινητήρες». Ταχυονικό Ταξίδι Στο ταχυονικό ταξίδι σημειώνεται ότι οι υπερφωτονικές ταχύτητες επιτρέπονται στη πραγματικότητα από την ειδική θεωρία της σχετικότητας για σώματα με φανταστική μάζα αδρανείας και υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος τρόπος για να φτάσουμε σε αυτές τις ταχύτητες (ο οποίο επικαλείται συνήθως το φαινόμενο της κβαντικής «σήραγγας») από υποφωτονικές ταχύτητες, χωρίς να αφήσουμε τον «πραγματικό» χωρόχρονο (Βέβαια η ταχυονική υπερφωτονική ταχύτητα συνεχίζει να έχει παράδοξα αιτιότητας στην ειδική θεωρία της σχετικότητας). Τροποποιημένη Τοπική Ταχύτητα του Φωτός Ο κινητήρας αυτός υποθέτει ότι η ταχύτητα του φωτός στη γειτονιά του σκάφους μπορεί να τροποποιηθεί με κάποιο τρόπο από το σύστημα κίνησης, έτσι ώστε παρόλο που το σκάφος δεν υπερβαίνει τη ταχύτητα του φωτός, να μπορεί εντούτοις να ταξιδέψει ταχύτερα από αυτό Τροποποιημένη Περιφερειακή Ταχύτητα του Φωτός Εδώ υποτίθεται ότι η ταχύτητα τoυ φωτός είναι μεγαλύτερη από τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο σε μερικά μέρη του σύμπαντος. Μεγαλύτερες ταχύτητες μπορούν να επιτευχτούν σε άλλα μέρη του σύμπαντος . Τροποποιημένη Παγκόσμια Ταχύτητα του Φωτός Ένας επιστήμονας ανακαλύπτει ένα τρόπο να αλλάξει τη ταχύτητα του φωτός σε ολόκληρο το σύμπαν και την αλλάζει. Τώρα κάθε διαστημόπλοιο μπορεί να κινηθεί γρηγορότερα (από τη παλιά) ταχύτητα του φωτός.... Ταχυονική Τηλεμεταφορά Το σκάφος ή το άτομο μετατρέπεται σε ένα ρεύμα ταχυονίων και ακτινοβολείται διαμέσου του χώρου και μετά ανασυντίθεται στον δέκτη. Αυτή είναι στη πραγματικότητα μια παραλλαγή του «ταχυονικού ταξιδιού» και του «υπερχώρου με πομπό και δέκτη». Κατατάσσεται ξεχωριστά, διότι είναι σημαντικό το σκάφος να μην ταξιδεύει σα μια εναιαία μονάδα. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν άλλα εναλλακτικά ονόματα για τα σωματίδια που μπορούν να ταξιδέψουν είτε μέσω του πραγματικού χώρου ή μέσω κάποιου εναλλακτικού χώρου. Άλλοι Πραγματικοί Κινητήρες Η κατηγορία αυτή καλύπτει άλλους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων της σχετικότητας, χωρίς να έχουμε πραγματικό χώρο. Συνήθως περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση διφορούμενων στοιχείων και αερολογιών

Κινητήρες «Φυσαλίδας» (Bubble Drives) Προβάλλεται γύρω από το σκάφος μια «φυσσαλίδα» διαφορετικού χώρου, έτσι ώστε το αυτό να μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως, ενώ είναι ακόμα στον πραγματικό χώρo. Η υποκατηγορία αυτή κατατάσσεται τελευταία, διότι είναι ένα ενδιάμεσο βήμα ανάμεσα στους κινητήρες «πραγματικού χώρου» και τους εναλλακτικούς διαστημικούς κινητήρες έχοντας τη φύση τόσο του πραγματικού όσο και του εναλλακτικού χώρου. Τέτοιο φαίνεται να είναι το υπερφωτονικό σύστημα που χρησιμοποιεί το Star Trek. ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΙ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ (Κινητήρες μη πραγματικού χώρου) Στις συζητήσεις επιστημονικης φαντασίας ένας τέτοιος κινητήρας ονομάζεται συνήθως hyperspace, hyper, jumpspace, FTL space, και άλλες παρόμοιες λέξεις..Το διαστημόπλοιο εισέρχεται σε κάποιο διαφορετικό χώρο στη διάρκεια του ταξιδιού, είτε περνά είτε δεν περνά χρόνος για το πλήρωμα ενώ βρίσκεται σε αυτό το χώρο. Υπερχώρος με Σταθερούς Κόμβους Όπως τα συστήματα τηλεμεταφοράς, ένας εναλλακτικός διαστημικός κινητήρας μπορεί να απαιτεί ένα σταθερό σταθμό. . Υπερχώρος με Πομπό και Δέκτη Ένας σταθερός σταθμός εκτινάσσει το σκάφος μέσα στον υπερχώρο ενώ χρειάζεται ένας άλλος σταθμός για να το ανακτήσει από τον υπερχώρο. Σε μερικές παραλλαγές μόνο ειδικά μέρη είναι κόμβοι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόσβαση στον υπερχώρο. Υπερχώρος με Πομπό Ένας σταθερός σταθμός εκτινάσσει το σκάφος μέσα στον υπερχώρο. Υπερχώρος με Δέκτη Εδώ ένα σκάφος μπορεί να μπει στον υπερχώρο από μόνο του, αλλά χρειάζεται ένα δέκτη για να επιστρέψει στο πραγματικό χώρο. Αυτή η περίπτωση δεν έχει παρουσιαστεί στην Επιστημονική Φαντασία. Υπερχώρος με Μακρινό Πομπό Σε αυτή την παραλλαγή χρειάζεται μια σταθερή μηχανή για προσπελάσει τον υπερχώρο, αλλά η μηχανή αυτή δεν είναι ανάγκη να βρίσκεται στην αφετηρία ή στον προρισμό. Οϋτε και αυτή η περίπτωση έχει παρουσιαστεί στην επιστημονική φαντασία, αλλά συμπεριλαμβάνεται εδώ για λόγους ολοκλήρωσης. Εναλλακτικός Χώρος Χωρίς Σταθερούς Δεσμούς Αυτές είναι παραλλαγές του κλασσικού υπερχωρικού κινητήρα (hyperdrive) της επιστημονικής φαντασίας Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού του τύπου. "Υπερχωρικός Κινητήρας Τύπου Ι. (στην ταξινόμηση του Erik Max Francis): Το σκάφος εισέρχεται στη διάρκεια του ταξιδιού σε κάποιο διαφορετικό χώρο, είτε περνά είτε δεν περνά χρόνος για το πλήρωμα ενώ βρίσκεται σε αυτό το χώρο. Ο χώρος εξηγείται συχνά ότι είναι μια διάσταση διαφορετική από τις τέσσερες γνωστές διαστάσεις του χωρόχρονου (συνήθως από συγγραφείς που έχουν μια ασαφή ιδέα για

το τι ακριβώς είναι μια διάσταση). Υπάρχουν πολλές παραλλαγές της υποτιθέμενης «θεωρίας» για το πώς λειτουργεί αυτός ο κινητήρας, καθώς επίσης για την την είσοδο σε ένα χώρο όπου η ταχύτητα του φωτός είναι μεγαλύτερη, την είσοδο σε ένα χώρο ο οποίος χαρτογραφείται πάνω στον πραγματικό χώρο με τέτοιο τρόπο ώστε τα σημεία που απέχουν πολύ μεταξύ τους στον πραγματικό χώρο να είναι κοντύτερα στον εναλλακτικό χώρο, την είσοδο σε ένα χώρο όπου το σκάφος διαστέλλεται και μετά συστέλλεται σε ένα διαφορετικό μέρος, την είσοδο σε ένα χώρο όπου τα πάντα κινούνται με την ίδια υπερφωτονική ταχύτητα κ.ο.κ. Παρόμοια, υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος των «απαιτούμενων συνθηκών» από τους υπερχωρικούς κινητήρες. Μια συνήθης τέτοια συνθήκη είναι ότι δεν μπορείς να μπεις στον υπερφωτονικό χώρο όταν είσαι στο φρέαρ βαρύτητας ενός μεγάλου σώματος ή ότι το σκάφος σου πρέπει να έχει μια υψηλή ταχύτητα στο πραγματικό χρόνο πριν μπορέσεις να μπεις στον υπερφωτονικό χώρο. Αυτές οι δυο συνθήκες είναι βολικές για όλους τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, διότι εξηγούν γιατί χρειάζονται διαστημόπλοια για το ταξίδι. Σημαντικά ερωτήματα για τις ιδέες του υπερχώρου είναι εάν τα σκάφη μπορούν να δουν το ένα το άλλο ή να διασυνδεθούν μεταξύ τους στον υπερχώρο, εάν όλα τα σκάφη κινούνται με την ίδια ταχύτητα και εάν ένα σκάφος μπορεί να πλοηγηθεί ενώ βρίσκεται στον υπερχώρο. Αυτά τα ερωτήματα μπορούν επίσης να γίνουν και για τον «Υπερχώρο με σταθερούς δεσμούς». Υπερχώρος Άλματος (Jump Hyperspace) Εδώ ο προορισμός είναι παγιωμένος όταν το σκάφος εισέρχεται στον εναλλακτικό χώρο, είτε σα μια συνάρτηση της θέσης του και της ταχύτητας εισόδου του, ή διαφορετικά από κάποιες ρυθμίσεις του κινητήρα του. Όταν ένα σκάφος εισέλθει στον εναλλακτικό χώρο, δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει τον προορισμό του. . Κατευθυντικός Υπερχώρος (Directional Hyperspace) Η κατεύθυνση ενός σκάφους είναι παγιωμένη όταν αυτό εισέρχεται στον υπερχώρο (συχνά, αλλά όχι πάντα, παγιωμένη από αυτήν που είχε όταν μπήκε στον υπερχώρο). Το πόσο μακριά όμως ταξιδεύει το σκάφος είναι μια μεταβλητή που μπορεί να αλλάξει. Συνήθως η απόσταση είναι ανάλογη με το χρόνο που ξοδεύτηκε μέσα στον υπερχώρο, αλλά μπορεί να είναι μια πολύπλοκη συνάρτηση. Το διαστημόπλοιο μπορεί να μπορεί ή να μην μπορεί να υπολογίσει τη θέση του στο πραγματικό χώρο ενώ βρίσκεται στον υπερχώρο. Πλοηγήσιμος Υπερχώρος Εδώ το σκάφος μπορεί να χαράξει πλήρως τη πορεία του στον υπερχώρο. Μπορεί να μπορεί ή να μην μπορεί να υπολογίσει τη θέση του στο πραγματικό χώρο ενώ βρίσκεται στον υπερχώρο. Μερικές φορές ο υπερχώρος μπορεί να έχει κάποια γεωγραφία ή κινδύνους που θα πρέπει το διαστημόπλοιο να αποφύγει..

ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ Τροποποίηση της Απόστασης Απομάκρυνση ή συρρίκνωση του χώρου ανάμεσα σε δυο σημεία. Τροποποίηση της Ταχύτητα ςτου Φωτός Μεταβολή της ταχύτητας του φωτός στη περιοχή που επιθυμείται το ταξίδι (δες"τροποποιημένη παγκόσμια ταχύτητα του φωτός»).

Μεταβολή της Παγκόσμιας Σταθεράς Υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στις παραμέτρους που περιγράφουν το σύμπαν, διεισδύοντας ίσως στο λειτουργικό του σύστημα. Βρίσκεις τις παραμέτρους που περιγράφουν τη θέση σου και τις ξαναγράφεις για να σε βάλλουν στη θέση που θέλεις να βρίσκεσαι. Όλη η προηγούμενη κατάταξη των Διαστημικών Κινητήρων, όπως αυτοί παρουσιάζονται στα βιβλία των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, βασίζεται στην εργασία του φυσικού της NASA και συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Geoffrey A. Landis. Μια ανάλογη, πιο ευρεία, κατάταξη του Erik Max Francis έχει ως εξής: Τύπος 0: Πραγματικός Κινητήρας (Real Drive) Ένας κινητήρας που χρησιμοποιεί τεχνάσματα χωροχρονικής γεωμετρίας (μέσα στα πλαίσια της γενικής θεωρίας της σχετικότητας) για να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως. Τύπος I: Υπερχωρικός Κινητήρας (Hyper Drive) Το διαστημόπλοιο εισέρχεται σε κάποιο διαφορετικό χώρο στη διάρκεια του ταξιδιού, είτε περνάει είτε δεν περνάει χρόνος για το πλήρωμα ενώ βρίσκεται σε αυτό τον χώρο. Type II: Κινητήρας Παραμόρφωσης (Warp Drive) Προβάλλεται γύρω από το διαστημόπλοιο μια φυσσαλίδα διαφορετικού χώρου, έτσι ώστε αυτό να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως ενώ βρίσκεται ακόμη στο πραγματικό χώρο. Τύπος III: Κινητήρας Άλματος (Jump Drive) Το διαστημόπλοιο κινείται από το ένα σημείο σε ένα άλλο, πιθανά με πολλαπλά άλματα, χωρίς να καταλαμβάνει τον ενδιάμεσο χώρο και χωρίς τη χρησιμοποίηση ενός διαφορετικού χώρου σα βοήθεια για το ταξίδι.του. Τύπος X: Ψευτοκινητήρας (Fake Drive) Υποθέτει ότι η ειδική ή η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι λανθασμένες μερικά ή ολικά ή απλά τις αγνοεί. Τώρα μπορείς να επιταχυνθείς με σταθερή βαρύητα μέχρι να αποκτήσεις ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. ----------------