αντί καλωσορίσµατος

Μετά από µια λυκειακή ζωή σκληρής παρακολούθησης µαθηµάτων, φροντιστηρίων και πολλαπλών εξετάσεων, έφτασε επιτέλους η στιγµή να καθίσεις κι εσύ στα αµφιθέατρα του ελληνικού πανεπιστηµίου. Σίγουρα θα έχεις σχηµατίσει µια πρώτη εικόνα για το πανεπιστήµιο τόσο από αυτά που έχεις ακούσει από το σχολείο και τον κοινωνικό σου περίγυρο όσο και από αυτά που έχεις βιώσει τις πρώτες σου στιγµές στη σχολή. Σίγουρα θα σου έχουν πει –και θα το ακούσεις αρκετές φορές από µεγαλοκαθηγητάδες µας– πως τώρα οι κόποι σου επιτέλους ανταµήφθηκαν, πως τώρα που πέρασες σε µια σχολή µε τέτοιο κύρος όπως η πληροφορική, ανοίγουν οι δρόµοι για να γίνεις εκείνος ο µεγάλος επιστήµονας και γαµάτος προγραµµατιστής, αρκεί να συνεχίσεις το δρόµο του λυκείου σαν “άξιος” και “συνεπής” φοιτητής. Ότι στην κρίση κανείς καλός δεν χάνεται κ.ο.κ. Από την άλλη θα έχεις προειδοποιηθεί –κατά βάση από τα “έγκυρα” δελτία των 8 ή από κάποια αστική φυλλάδα που έπεσε στα χέρια σου µια Κυριακή– και για τα διάφορα δεινά του ελληνικού πανεπιστηµίου… Πρώτα απ’ όλα πηγή του κακού είναι οι παρατάξεις και τα κόµµατα, γενικά η ενασχόληση µε την πολιτική (κατάλοιπα της µεταπολίτευσης), κυρίως όµως οι αριστεροί φοιτητές που κλείνουν τις σχολές µε καταλήψεις και µπαίνουν εµπόδιο στις προσπάθειες της εκάστοτε κυβέρνησης να φέρει την “εξυγίανση” του τρόπου λειτουργίας των πανεπιστηµίων.

Για να δούµε όµως είναι έτσι τα πράγµατα; Σίγουρα πάντως έχεις κι εσύ τις αµφιβολίες σου για όλα αυτά που έχεις ακούσει. Βλέπεις πως όλη η κοινωνία είναι σε µια πολύ άσχηµη κατάσταση και ότι υπάρχει παντού αναβρασµός, και σου µοιάζουν λίγο µπαρούφες πολλά από αυτά ή τελοσπάντως σίγουρα θα θέλεις να τα κρίνεις και µόνος σου στη νέα σου ζωή ως φοιτητής…

…ας τα βάλουµε σε µια σειρά Η προσφυγή της χώρας στο λεγόµενο µηχανισµό “στήριξης” και στο µνηµόνιο µε το Δ∆ΝΤ και την ΕΕ έχει φέρει το µεγαλύτερο κοµµάτι του λαού µπροστά σε ένα ζοφερό παρόν και ένα χωρίς ελπίδες µέλλον. Οι µισθοί των εργαζοµένων συρρικνώνονται συνεχώς, οι µαζικές απολύσεις σε δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα είναι πλέον καθηµερινή πραγµατικότητα, πράγµατα που ήταν δεδοµένα δεκαετίες τώρα, όπως η αξιοπρεπής σύνταξη και περίθαλψη, η δηµόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία διαλύονται, το κοινοβούλιο µε πράξεις νοµοθετικού περιεχοµένου κλείνει χωρίς προειδοποίηση τη δηµόσια τηλεόραση, κράτος και παρακράτος δολοφονούν νέους που αγωνίζονται και καταστέλλουν όλα τα αγωνιζόµενα κοµµάτια µε τον πιο βίαιο τρόπο. Την ίδια στιγµή η ανεργία, ειδικά στους νέους, ανεβαίνει κατακόρυφα (67% και συνεχίζεται) και οι απόφοιτοι το πιθανότερο είναι να µην εργαστούν σε αυτό που σπούδασαν ή να αναγκαστούν να µεταναστεύσουν. Και όλα αυτά προκειµένου να “βγούµε από την κρίση” που αυτοί δηµιούργησαν. Και ίσως κάποτε µε την συνέχιση αυτής της πολιτικής να µας πούνε επιτέλους βγήκαµε από την κρίση και οι “αγορές” –αυτό το ουράνιο πράγµα που δεν έχει σχέση µε τον άνθρωπο ή τελοσπάντων έτσι µας το παρουσιάζουν– είναι έτοιµες να ξεκινήσουν. Αλλά αν κοιτάξουµε σε αυτό το “κάποτε” µπορούµε ήδη να διακρίνουµε το µαύρο του χρώµα.

Τι περιµένουν από µας;

Να δουλεύουµε για µια ζωή, ίσως και κάτι παραπάνω, αλλά να µη ζούµε, καθώς στην πραγµατικότητα δε ζεις µε ψωροδεκάρες –ούτε καν

επιβιώνεις. Αυτό βέβαια αν καταφέρουµε να βρούµε δουλειά, αφού η ανεργία είναι και θα είναι στα ουράνια, αφού το σύστηµα την έχει ανάγκη για να επιβιώνει. Και τι δουλειά; Να ξεκινάς το πρωί και να µη ξέρεις τι ώρα θα σχολάσεις, να δουλεύεις όποτε σε “χρειαστεί” το

αφεντικό σου, χωρίς σταθερό ωράριο, να δουλεύεις µε το “κοµµάτι”, να είσαι αναγκασµένος να περιπλανιέσαι από την

ανεργία στη µερική απασχόληση, να σε απολύουν και µάλιστα να σου λένε ότι δε θα πάρεις σύνταξη ποτέ, και άµα πάρεις θα ‘ναι ψίχουλα, και όλα αυτά πάντα µε το βούρδουλα της εργοδοτικής τροµοκρατίας από πάνω σου.

Άρα το µόνο µέλλον που µας περιµένει είναι αυτό της µαύρης-ελαστικής εργασίας, της ανεργίας και της µετανάστευσης… Μάλλον λίγο διαφορετικό από όποιο µέλλον σου υποσχέθηκαν κάποιοι και όποιο κάποιοι συνεχίζουν να υπόσχονται. Πρωτεργάτης σε όλα αυτά είναι βέβαια οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών πλάι µε τις επιταγές της ΕΕ και του Δ∆ΝΤ. Από τα “λεφτά υπάρχουν” φτάσαµε στην υπογραφή του µνηµονίου και τις περικοπές των µισθών και των µέτρων που “µας επιβάλλουν”. Φυσικά η κρίση έχει αποτελέσει για τις κυβερνήσεις τη µεγαλύτερη ευκαιρία να κάνουν όσα δε κατάφεραν τα προηγούµενα χρόνια. Από δίπλα και η Ευρωπαϊκή Ένωση που το τελευταίο διάστηµα έχει δείξει το πιο αποκρουστικό (πραγµατικό) πρόσωπό της και τον βαθιά αντιλαϊκό ρόλο της απέναντι στους λαούς της Ευρώπης µε τα µέτρα άγριας λιτότητας να συµφωνούνται εκεί και στη συνέχεια να εφαρµόζονται από τις κυβερνήσεις σε κάθε χώρα. Η επίθεση, δηλαδή, υπαγορεύεται από την πολιτική που από κοινού ακολουθούν η εκάστοτε κυβερνήση, η ΕΕ και το Δ∆ΝΤ και άρα ο αγώνας για την ανατροπή της επίθεσης πρέπει να βάζει στο στόχαστρο και τους τρεις. Προσπαθούν να µας πείσουν ότι φταίµε όλοι! Φταις εσύ που έπαιρνες δωρεάν το βιβλίο στο σχολείο, φταίνει οι γονείς σου που είχαν το “θράσος” να θέλουν σύνταξη, φταίνει οι δηµόσιοι υπάλληλοι που είναι βολεµένοι. Αλλά ξέρεις πως όλα αυτά δεν ισχύουν. Προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιµο στους µετανάστες που µας “κλέβουν” τις δουλειές. Να µας πείσουν, δηλαδή, πως φταίνε όλοι εκτός από αυτούς, που µε τους νόµους και τις διατάξεις τους υποθηκεύουν το παρόν και το µέλλον της συντριπτικής πλειοψηφίας! Μας λένε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε οµάδες που κάποιες έχουν δικαιώµατα (συντεχνίες) σε βάρος κάποιον άλλων που δεν έχουν. Μας µιλάνε για τη “θεωρία των δύο άρκων” και πόσο επικίνδυνη είναι για τη δηµοκρατία, ενώ ταυτόχρονα παραδέχονται πως το µονοπώλειο της βίας το έχει το κράτος. Αλλά τα πράγµα δεν είναι έτσι. Από τη µια είναι οι τράπεζες µε τις φούσκες που σκάσανε στα χέρια τους, οι εφοπλιστές και οι µεγάλες επιχειρήσεις µε τις φοροαπαλλαγές, οι κυβερνήσεις, το κράτος, η ΕΕ και τα µαντρόσκυλα τους, οι φασίστες, και από την άλλη η πλειτόµενη κοινωνική πλειοψηφία, ένας βασανισµένος λαός που ωθείται στην εξαθλείωση προκειµένου το κεφάλαιο να διασφαλίσει και να µεγαλώσει την εξουσία και τα κέρδη του. Έτσι η κρίση δεν είναι κρίση του εργαζόµενου λαού, αλλά των καπιταλιστών που βλέποντας τα κέρδη τους να µειώνονται προσπαθούν να αναπληρώσουν εντείνοντας την εκµετάλλευση της µεγάλης πλειοψηφίας.

Το ξεπέρασµα βέβαια της κρίσης µπορεί µόνο µε δύο τρόπους να γίνει: ή οι εργαζόµενοι και η νεολαία θα δεχθούν τη ραγδαία επιδείνωση των ζωών τους και το κεφάλαιο θα βγει ακόµα πιο ενισχυµένο ή µε τους ανυποχώρητους αγώνες τους θα αποσπάσουν νέες κατακτήσεις και το κεφάλαιο θα είναι αυτό που θα πληρώσει τελικά την κρίση θα είναι το ίδιο που τη δηµιούργησε, το κεφάλαιο µε άλλα λόγια.

απέναντι στον µονόδροµο που µας προβάλλουν…

η µόνη απάντηση οι συλλογικοί αγώνες για τα δικαιώµατά µας!

Άποψή µας είναι ότι κανείς µονόδροµος δεν υπάρχει. Η απάντηση στα κοινωνικά προβλήµατα θα έρθει από την ανάπτυξη των αγώνων που δόθηκαν. Από τη διαµόρφωση ενός πολιτικού, αντικαπιταλιστικού κινήµατος της νεολαίας και των εργαζοµένων, που θα ‘χει τα δικά του όργανα πολιτικής (συνελεύσεις από τα κάτω, πρωτοβάθµια σωµατεία, συντονισµούς) και θα ανατρέψει τα σχέδια των από πάνω επιβάλλοντας το δικό µας “πακέτο µέτρων” µε βάση τις ανάγκες της κοινωνίας. Έτσι κόντρα σε όσα µέχρι τώρα παρουσιάζονταν ως µονόδροµος η δικιά µας προοπτική βρίσκεται στην άρνηση του χρέους και τη διαγραφή του, στη ρήξη µε το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι από τη σκοπιά του µοναχικού δρόµου, αλλά ως κρίκο στον πανευρωπαϊκό αγώνα όλων των λαών για τη διάλυση αυτών των καταπιεστικών µηχανισµών. Κόντρα στη ψευδεπίγραφη δηµοκρατία τους που µοιάζει πιο πολύ µε χούντα, υπάρχει η προοπτική µιας άλλης δηµοκρατίας που θα εξυπηρετεί τα συµφέροντα της πλειοψηφίας και που θα µας θέλει όλους συµµέτοχους. Η “άµεση δηµοκρατία” που έγινε σηµείο αναφοράς για όλους τους αγωνιζόµενους, ήρθε να απαντήσει στο σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισµό που διαλύει τις ζωές µας χωρίς καµιά συναίνεση, ήρθε να απαντήσει στο σύγχρονο εργασιακό µεσαίωνα που όποιος σηκώσει κεφάλι στο αφεντικό του απολύεται. Σήµερα τελικά δηµοκρατιά µπορεί να υπάρξει και να κατακτηθεί µόνο µέσα από τους αγώνες για την ανατροπή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήµατος, για να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια αυτών που τα παράγουν.

Το πανεπιστήµιο στο στόχαστρο! Φυσικά, στα πλαίσια αυτής της ολοµέτωπης επίθεσης, το ελληνικό πανεπιστήµιο δε θα µπορούσε να µείνει στο απυρόβλητο. Την τελευταία δεκαετία, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει να φέρουν ριζικές αλλαγές στην τριτοβάθµια εκπαίδευση, καρµπόν από τα φιρµάνια της ΕΕ για την παιδεία (Μπολόνια 1991 κλπ). Τέτοιες προσπάθειες είναι η αναδιάρθρωση του άρθρου 16 το 2006-2007, ο νόµος Δ∆ιαµαντοπούλου το 2011, το σχέδιο “Αθηνά” το 2012, προσπάθειες τις οποίες το φοιτητικό κίνηµα απέκρουσε είτε ολικώς είτε µερικώς. Η επίθεση δε σταµατά: σχολές κλείνουν και συγχωνεύονται για να δώσουν στις τράπεζες ό,τι εξοικονοµήσουν, λήστεψαν τα αποθεµατικά των πανεπιστηµίων κατά... 70%, και τώρα λένε ότι το πανεπιστήµιο πρέπει να κυνηγάει χορηγούς και να πουλά την περιουσία του για να συνεχίσει να λειτουργεί ως... επιχείρηση. Κόβουν τα κονδύλια για τα βιβλία, τις φοιτητικές εστίες και τη σίτιση, περνούν την ευθύνη στα πανεπιστήµια και τους κόβουν και τη χρηµατοδότηση κατα ́ 20-25%! Μειώνουν τους υπαλλήλους στο µισό και σε δεύτερη φάση µελετούν τη µείωση των διδασκόντων κατά 70%. Όµως ενάντια σε κάθε τέτοια προσπάθεια, το φοιτητικό κίνηµα έδωσε και δίνει µεγάλους αγώνες όχι µόνο για την υπεράσπιση του δηµόσιου πανεπιστηµίου και των συµφερόντων της νεολαίας. Ήταν πρωταγωνιστής, από τις σηµερινές µάχες ενάντια στη διάλυση των ζωών µας, µέχρι τις µεγάλες µάχες του ελληνικού λαού και της νεολαίας όπως το Πολυτεχνείο του '73 και ο Δ∆εκέµβρης του '08. Το τελευταίο χτύπηµα έγινε πρόσφατα (όπως θα έχεις µάθει) µε την προσπάθεια απόλυσης 1349 διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήµια, η οποία ώθησε εργαζόµενους και φοιτητές σε 14 εβδοµάδες κινητοποιήσεων οι οποίες µπλόκαραν την αναδιάρθρωση. Όλα αυτά είναι η ίδια πολιτική, αλλά περνάνε λίγα-λίγα επειδή οι κυβερνήσεις κι οι επιχειρηµατίες φοβούνται µη βγάλουν εκτός ελέγχου την κατάσταση στα πανεπιστήµια και στους χώρους δουλειάς.

Προφανώς, το πανεπιστήµιο των περασµένων δεκαετιών δεν ήταν το πανεπιστήµιο που εξυπηρετεί πλήρως τις σύγχρονες ανάγκες µας. Έδινε όµως τη στοιχειώδη δυνατότητα στην πλειοψηφία του λαού να σπουδάσει µε αξιοπρέπεια. Σήµερα, η επίθεση στο χώρο της τριτοβάθµιας εκπαίδευσης είναι ολοµέτωπη και ισοπεδωτική, αµφισβητώντας κεκτηµένα ετών. Η υποχρηµατοδότηση της παιδείας από τον πρου ̈πολογισµό είναι κάθε χρόνο και µεγαλύτερη, µειώνοντας δραστικά τις φοιτητικές παροχές και οδηγώντας στην υπολειτουργία όλων των ιδρυµάτων. Τα βιβλία, που δεκαετίες τώρα δίνονταν δωρεάν στους φοιτητές, πρόκειται να κοπούν το επόµενο διάστηµα (ή να γίνουν µόνο ηλεκτρονικά...), οι εστίες και δεν αυξάνονται κι οι ήδη υπάρχουσες ιδωτικοποιούνται, το δωρεάν φαγητό στη λέσχη γίνεται παρελθόν, θέρµανση δεν υπάρχει σε όλους τους χώρους των σχολών και σε µερικές καθόλου! Με τις απολύσεις των υπαλλήλων, υπάρχει αντικειµενική δυσκολία στη λειτουργία βασικών δοµών του πανεπιστηµίου, όπως η γραµµατειακή υποστήριξη, το κέντρο υπολογιστών, η διενέργεια εργαστηρίων και η φύλαξη.

Όλες αυτές οι αλλαγές, µπορεί να δηµιουργούν στο παρόν και το άµεσο µέλλον ένα πανεπιστήµιο-κόλαση, όµως έχουν και ένα βαθύτερο στρατηγικό στόχο, τη δηµιουργία ενός νέου πανεπιστήµιου, του επιχειρηµατικού, το οποίο θα υπηρετεί µόνο τις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρηµατιών.

Η υποχρηµατοδότηση των ιδρυµάτων θα τα οδηγήσει στην αναζήτηση χρηµατοδότησης από εταιρίες-χορηγούς και στην “ανάγκη” για επιβολή διδάκτρων στους φοιτητές. Στο νέο αυτό πανεπιστήµιο, θα µπορούν να σπουδάζουν “λίγοι κι εκλεκτοί”. Το έδαφος για αυτό στρώνεται ήδη τόσο µε τις απολύσεις εργαζοµένων και καθηγητών όσο και µε τη µείωση του αριθµού των φοιτητών, που θα επιτευχθεί µέσω των διαγραφών. Θα συνεχίσει µε τον Οργανισµό κι Εσωτερικό Κανονισµό που θα ξεθεµελιώσουν ό,τι δικαιώµατα έχουν αποµείνει: Οι επιχειρήσεις θα έχουν καθοριστικό λόγο τόσο στη διοίκηση των ιδρυµάτων όσο και στην κατάρτιση των προγραµµάτων σπουδών, ενώ τα εργαστήρια θα µετατραπούν σε ενοικιαζόµενα ερευνητικά κέντρα εταιρειών, µε “εργαζόµενους” απλήρωτους ή κακοπληρωµένους µεταπτυχιακούς-διδακτορικούς φοιτητές. Θα µπαίνουµε σε ένα πλέγµα υπερεξειδίκευσης και ανταγωνισµού, χωρίς ολόπλευρες γνώσεις πάνω στο αντικείµενό µας, οπότε και θα είµαστε απόλυτα εκµεταλλεύσιµοι από τον κάθε εργοδότη. Ποιός µπορεί να σηκώσει κεφάλι ξέροντας πως µπορεί ν’ αντικατασταθεί την επόµενη στιγµή; Τέλος, συλλογικές διαδικασίες όπως η Γενική Συνέλευση, θα καταργηθούν νοµοθετικά, ενώ το πανεπιστηµιακό άσυλο θα πάψει να υπάρχει. Αν τολµήσουν την παραµικρή κίνηση για δίδακτρα στις σπουδές µας, για κλείσιµο σχολών, για διαγραφές φοιτητών, για σπάσιµο και υποτίµηση των πτυχίων µας, ή για οτιδήποτε που διαλύει τις σπουδές µας να ξέρουν ότι δε θα τους αφήσουµε σε χλωρό κλαρί. Και τότε καµία απειλή για χαµένο εξάµηνο δε θα σταµατήσει την πάλη µας ενάντια σε αυτά! Με τους πληττόµενους εργαζόµενους, µαζί θα απαντήσουµε. Μέσα από τις γενικές µας συνελεύσεις, µε τις συνελεύσεις των εργαζοµένων, ενάντια στη γραφειοκρατία. Για τα σύγχρονα µορφωτικά και εργασιακά δικαιώµατά µας. Ραντεβού λοιπόν στους δρόµους!

Για µια απελευθερωτική παιδεία! Απέναντι σε αυτή την εµπορευµατοποιηµένη γνώση εµείς προτάσουµε τη δικιά µας οπτική! Η γνώση και η παιδεία µπορεί να απελευθερώσει των άνθρωπο από τα δεσµά του ανορθολογισµού, της µεταφυσικής, των προκαταλήψεων και των στρεβλών ιδεολογιών, να τον κάνουν να γνωρίσει τον κόσµο όπως πραγµατικά είναι και να µάθει την ιστορία του. Επίσης η επιστήµη µπορεί να συµβάλει στο γενικό καλό, να απελευθερώσει την κοινωνία από

τον άχρηστο κόπο, τις αρρώστιες και τις δυσκολίες. Όλα αυτά όµως δεν είναι δεδοµένα µέσα στο πανεπιστήµιο που µπήκες. Η γνώση εξειδικεύεται για να αποκτήσει εµπορεύσιµη µορφή, η έρευνα

υποτάσσεται στις ανάγκες των επιχειρήσεων, τα προγράµµατα σπουδών αλλάζουν ώστε να είναι ανταγωνιστικά στην αγορά εργασίας, οι καθηγητές αξιολογούνται σύµφωνα µε το πόσα

λεφτά φέρνουν στο πανεπιστήµιο και όχι µε την ποιότητα και την κοινωνική χρησιµότητα των επιτευγµάτων τους. Επίσης στο πανεπιστήµιο θα ακούσεις να

προσπαθούν να σε πείσουν και για πολλά άλλα. Για το ότι η αγορά και ο καπιταλισµός είναι κάτι φυσιολογικό. Για το ότι η ΕΕ είναι µονόδροµος. Θα

προσπαθούν να σε µάθουν να σκέφτεσαι επιχειρηµατικά, να είσαι καλός, δηλαδή πειθαρχηµένος, υπάλληλος. Θα δεις πολλές φορές να προσπαθούν να «αποδείξουν» επιστηµονικά τις ταξικές πολιτικές τους

επιλογές.

Μέσα σε όλα αυτά εµείς σε καλούµε να δείξεις πνεύµα ανυπακοής. Να αµφισβητήσεις, να παλέψεις για µια γενική εποπτεία του επιστηµονικού µας

αντικειµένου να ψάξεις ατοµικά και συλλογικά για µια άλλη παιδεία, της προσωπικής και

κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης!

Τα δικαιώµατά µας Τα πανεπιστήµιο είναι ένας ριζικά διαφορετικός χώρος από το σχολείο. Αντίθετα µε ότι είχαµε συνηθίσει εκεί, οι φοιτητές είναι «ελεύθεροι πολίτες µε ακαδηµαϊκά δικαιώµατα». Σαν ακαδηµαϊκός πολίτης πια, καλό είναι να θυµάσαι:

1. Τα µαθήµατα είναι ακαδηµαϊκές διαλέξεις που µπορεί ΟΠΟΙΟΣΔ∆ΗΠΟΤΕ να παρακολουθήσει. 2. Οι παρακολουθήσεις των µαθηµάτων Δ∆ΕΝ είναι υποχρεωτικές, γι’ αυτό και παρουσίες – απουσίες

απαγορεύεται να λαµβάνονται. 3. Ο καθηγητής – αυθεντία και οι αγορεύσεις του ανήκουν πια στο παρελθόν. ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ Δ∆ΙΚΑΙΩΜΑ να τον

αµφισβητήσουµε, δε δεχόµαστε άκριτα ότι µας πλασάρουν. 4. ΚΑΝΕΙΣ δε µπορεί να σου επιβάλλει να αλλάξεις θέση ή να σε αποβάλλει από την αίθουσα 5. Κανείς δε µπορεί να σε αναγκάσει να δώσεις το όνοµά σου, αν δε θες. 6. Στα µαθήµατα όπου λαµβάνονται παρουσίες, ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωµα να σε διώξει και να πάρεις

απουσία. 7. ΚΑΝΕΙΣ και µε κανένα τρόπο δεν έχει δικαίωµα να σε προσβάλλει, ανεξαρτήτως της θέσης του στην

“ιεραρχία”. Στο πανεπιστήµιο όλοι οι ακαδηµαϊκοί είναι ίσοι. 8. Όταν ο φοιτητικός σύλλογος έχει συνέλευση, τα µαθήµατα σταµατούν και κανείς δεν παίρνει απουσίες σε

καµία περίπτωση.

Τα συλλόγικά µας όργανα Κανείς δεν είναι µόνος του: στο πανεπιστήµιο µαθαίνουµε να αποφασίζουµε και να διεκδικούµε συλλογικά. Κάθε φοιτητής της σχολής είναι αυτόµατα και µέλος του φοιτητικού συλλόγου χωρίς αντίτιµα κι αιτήσεις. Έχει τη δυνατότητα ενεργού συµµετοχής στις Γενικές Συνελεύσεις και σε κάθε δρώµενο του Φ.Σ. Ο φοιτητικός σύλλογος είναι το νόµιµο σωµατείο σου, µέσα από το οποίο παίρνεις συλλογικά αποφάσεις για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δικαιωµάτων σου.

Όργανα του Συλλόγου: Γενική Συνέλευση (…γνωστή ως Γ.Σ.) Είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο του Συλλόγου. Στην Γ.Σ. συµµετέχουν το σύνολο των φοιτητών της Σχολής και είναι το µόνο πεδίο όπου µπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να διαµορφωθούν συνειδήσεις και να διαπαιδαγωγηθούν ολόκληρες γενιές στο να αµφισβητούν και να διεκδικούν όσα τους ανήκουν. Ο καθένας έχει δικαίωµα να µιλήσει, να συζητήσει, να αποτιµήσει και να αποφασίσει. Η Συνέλευση είναι το ζωντανό και αµεσοδηµοκρατικό κύτταρο του Φοιτητικού Κινήµατος, καθώς είναι µία διαδικασία οργανωµένη από τα κάτω που δίνει τη δυνατότητα σε όλους να κάνουν οι ίδιοι πολιτική για τον εαυτό τους. Δ∆ε θέλουµε οι Γ.Σ. να είναι όργανα των παρατάξεων, ούτε Γ.Σ. που θα συγκαλούνται σε περιόδους έξαρσης του κινήµατος. Θέλουµε οι συνελεύσεις να γίνονται όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε να αποφασίζουµε συλλογικά για τα προβλήµατά µας. Η Γ.Σ. συγκαλείται όταν αυτό ζητηθεί από ικανό αριθµό φοιτητών, είτε όταν έχει παρθεί σχετική απόφαση από το Δ∆ιοικητικό Συµβούλιο, ή όταν η ηµεροµηνία έχει καθοριστεί στην προηγούµενη Γ.Σ..

Δ∆ιοικητικό Συµβούλιο (…γνωστό ως Δ∆.Σ.) Είναι γραφειοκρατικό όργανο του Συλλόγου στο οποίο συµµετέχουν εκπρόσωποι παρατάξεων ανάλογα µε το ποσοστό που πήραν στις φοιτητικές εκλογές µε την απλή αναλογική. Εµείς είµαστε ενάντια στη λογική αντιπροσώπευσης από τους «πεφωτισµένους» που αναλαµβάνουν να µιλούν εκ µέρους του Συλλόγου και µπορούν εύκολα να γίνουν οι «εκλεκτοί» συνοµιλητές του υπουργείου, της κυβέρνησης και των καθηγητών, υπερασπιζόµενοι τα δικά τους συµφέροντα. Παρόλα αυτά συµµετέχουµε σε αυτό για να διασφαλίσουµε ότι δε θα παίρνονται αποφάσεις αντιθετικές προς τη θέληση και τα συµφέροντα της πλειοψηφίας όπως αυτά εκφράζονται από τις Γενικές Συνελεύσεις. Υποστηρίζουµε το «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!» γιατί µόνο µέσα από αυτές διαµορφώνονται συνειδήσεις και όχι µία φορά το χρόνο από τις φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη του Δ∆.Σ..

Όµως ξεχάσαµε να συστηθούµε… Είµαστε η ΑΝεξάρτητη ΑΡιστερή ΣΥσπείρωση Πληροφορικής, σχήµα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης ή απλώς ΑΝΑΡΣΥΠ-ΕΑΑΚ. Η ΕΑΑΚ είναι γέννηµα και παράλληλα τροφοδότης των µαζικών και δυναµικών φοιτητικών αγώνων της δεκαετίας του 90. Των αγώνων ενάντια στους νόµους Κοντογιαννόπουλου το 90-91, Σουφλιά το 93, Γ.Παπανδρέου το 95, Αρσένη το 97-99, Ευθυµίου το 2001 και Γιαννάκου το 2007, ενάντια στο νόµο Δ∆ιαµαντοπούλου το 2011 και στη φετινή κατεδάφιση του Πανεπιστηµίου. Πρεσβεύει την ανάγκη όχι για άλλη µία αριστερά, αλλά για µια Άλλη Αριστερά, ανεξάρτητη, αµεσοδηµοκρατική, αντικαπιταλιστική...

Τι είµαστε:

ÓΧÇÌÁ: Δ∆εν είµαστε παράταξη. Δ∆εν παίρνουµε γραµµή ούτε χρηµατοδοτούµαστε από κάποια κοµµατικά γραφεία. Παράγουµε εµείς οι ίδιοι την πολιτική και τον τρόπο δράσης µας, µέσα από την αµεσοδηµοκρατική διαδικασία του σχήµατος που είναι ανοιχτό σε όλη τη σχολή. ÁÑÉÓÔÅÑÏ: Γιατί είµαστε µε τα συµφέροντα των πολλών που εργάζονται, όχι των λίγων που πλουτίζουν στις πλάτες µας. Γιατί βλέπουµε γύρω µας έναν κόσµο που δεν ταιριάζει στις ανάγκες µας, που καταστρέφει τα όνειρά µας. Γιατί βιώνουµε την καταπίεση σε κάθε πτυχή της ζωής µας. Γιατί παλεύουµε για την απελευθέρωση και βλέπουµε την ανατροπή ως την µόνη ρεαλιστική λύση. Γιατί αρνούµαστε τον ατοµικό δρόµο και παλεύουµε να δώσουµε συλλογικές απαντήσεις ακόµα και στα ατοµικά προβλήµατα. ÁÍÅÎÁÑÔÇÔÏ: Από το κράτος και τα κόµµατά του. Από την τη κυρίαρχη πολιτική, τις επιχειρήσεις και τους καθηγητές. Δ∆εν οδηγούµαστε από κανένα - λογοδοτούµε µόνο στον κόσµο της σχολής. ÁÍÔÉÊÁΠÉÔÁËÉÓÔÉÊÏ: Γιατί ο καπιταλισµός είναι το σύστηµα που βασίζεται στην εκµετάλλευση των πολλών για να πλουτίζουν οι λίγοι. Θέλουµε να είµαστε µια αριστερή κίνηση που θα παλεύει για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγµάτων, στο πανεπιστήµιο αλλά και στην κοινωνία, παλεύοντας για τη βελτίωση των όρων µε τους οποίους σπουδάζουµε και θα δουλέψουµε αύριο. Θέλουµε µια αριστερά αντικυβερνητική, ενάντια στην ΕΕ, που θα αµφισβητεί τον ίδιο τον καπιταλισµό, παλεύοντας για το κοινωνικά αναγκαίο και όχι για το καπιταλιστικά εφικτό, για όσα δηλαδή έχουµε ανάγκη. Μια αριστερά που απορρίπτει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστηµα εκµετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από την κυρίαρχη πολιτική µπλε ή πράσινης απόχρωσης.

ΑΝΑΡΣΥΠ-ΕΑΑΚ anarsypeaak.blogspot.gr