Παιδί, Τρόμος και Βία

*

Δρος Δέσποινας Κοντονάτσιου – Γάτσια, PhDrΕθνογλωσσολόγου, Συμβούλου Ψυχικής Υγείας

*

*

Λεζάντα β1: Η συγγραφέας του άρθρου Δέσποινα Κοντονάτσιου επισκέπτεται την Έκθεση του αντικομφορμιστή ζωγράφου κ. Γεωργίου Ιωαννίδη, Ιούλιος 2010 στην Casa Bianca της Θεσσαλονίκης.

Ο καλός φίλος Γ. Ιωαννίδης είναι γνωστός στην χώρα μας και στο εξωτερικό, για τις ευαισθησίες του, ένεκα των οποίων, εκφράζει συνειδητά με σκληρές και συνεχείς καταγγελίες, μέσω του έργου του, τις πράξεις εκείνων που τυραννούν τον σημερινό άνθρωπο και τον εξοντώνουν, ειδικά τα παιδιά τα οποία εισπράττουν την γενικευμένη βαρβαρότητα της εποχής μας.

*

Οσα ξέρουμε από τα ΜΜΕ…*

Tα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε και να παραδεχόμαστε ότι η κακοποίηση των παιδιών είναι ένα καθημερινό φαινόμενο στην κοινωνία μας.

Έχουμε αντιληφθεί, επίσης, τα εξής τρία σημαντικά γεγονότα: ότι παρά ταύτα μόνο λίγοι από εμάς τους ενηλίκους (25% σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα) που γινόμαστε μάρτυρες ενός περιστατικού παιδικής κακοποίησης, το καταγγέλλουμε, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κακοποιημένων παιδιών (72%) είναι κάτω των 12 ετών, προφανώς γιατί είναι πιο αδύναμα, και, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό κακοποίησης προέρχεται από πρόσωπα του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος.

*

*Λεζάντα β2 : Η αντίδραση γενικώς στην παιδική κακοποίηση δεν

είναι σήμερα αυτή που θα έπρεπε

Οι ειδικοί γνωρίζουν, επιπλέον, εδώ και πολλά χρόνια από την κλινική τους εμπειρία, η οποία έχει επιβεβαιωθεί από πρόσφατες εκτεταμένες έρευνες, ότι η παιδική κακοποίηση είναι η κυρία αιτία του άγχους και των διαφόρων άλλων ψυχολογικών και συναισθηματικών σοβαρών και λιγότερο σοβαρών προβλημάτων που παρουσιάζουν οι ενήλικες.

Ξέρουν ακόμη, ότι πολλοί από τους πελάτες τους δεν θυμούνται καν ότι έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά, επειδή η συντριβή που δοκίμασαν τότε ήταν δυσανάλογα επώδυνη σε σχέση με την αντοχή τους και έτσι αναγκάστηκαν να την απωθήσουν στο ασυνείδητο για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Τέλος, είναι βέβαιοι ότι οι πελάτες τους δεν μπορούν να θεραπευτούν, αν δεν αντιμετωπίσουν συνειδητά και με την κατάλληλη υποστήριξη το ψυχικό τραύμα τους.

*

Λεζάντα β3 Συγκλονιστική συμβολική εικόνα πληγωμένου παιδικού προσώπου.

Με τη λέξη κακοποίηση εννοούν διάφορους τρόπους κακοποίησης, αλλά θεωρούν ότι η πιο βαριά κακοποίηση, που αφήνει βαθύτερα τραύματα, πιο βαριά, ίσως, και από τη σεξουαλική, είναι η ψυχολογική κακοποίηση η οποία περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενο εξευτελισμό, ταπείνωση και γελοιοποίηση του παιδιού.

Η χειρότερη διαπίστωση όμως, που δεν αφορά μόνον ατομικές επιπτώσεις αλλά αγγίζει ολόκληρη την κοινωνία, είναι αυτή που ακούμε συχνά πλέον και από τα μαζικά μέσα λόγω των τρομερών εγκλημάτων που γίνονται, ότι η παιδική κακοποίηση δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο,

μια συνεχόμενη και αδιάσπαστη αλυσίδα σωματικής και ψυχολογικής βίας.

Είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο ότι άτομα τα οποία κακοποιήθηκαν κατά την παιδική τους ηλικία, έχουν συχνά την τάση να κακοποιούν τα δικά τους παιδιά με τον ίδιο ή και χειρότερο ακόμη τρόπο από αυτόν που κακοποιήθηκαν οι ίδιοι σαν παιδιά.

Έχει επίσης διαπιστωθεί ότι η παιδική ηλικία πολλών βίαιων κακοποιών ακόμη και δολοφόνων χαρακτηρίζεται από βίαιη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση.

Αυτές οι πληροφορίες κυκλοφορούν λίγο ως πολύ και δεν έχει κανείς παρά να καθίσει στον καναπέ του και να δει τις ειδήσεις και τις διάφορες εκπομπές ποικίλης ύλης.

*Οσα μπορούμε να μάθουμε μόνοι μας.

*Προσωπικά όμως θα σας προτιμούσα αντί να αφεθούμε στην

τηλεόραση, να ανοίξουμε μερικά βιβλία ή να πατήσουμε μερικά κουμπιά στο διαδίκτυο και να συνδέσουμε με την προσωπική μας εμπειρία αυτά που θα ανακαλύψουμε σε αυτήν την αναζήτηση.

Στο τέλος νομίζω ότι θα φτάσουμε σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα που θα καθορίσει και την περαιτέρω σκέψη και δράση μας.

Και δεν εννοώ να εντοπίσουμε και να στιγματίσουμε τους κακοποιούς, όπως, εξάλλου, τους αξίζει, αλλά να κάνουμε κάτι πολύ πιο χρήσιμο: να στρέψουμε το φως στην δική μας περίπτωση ο καθένας και η καθεμία και να διαπιστώσουμε πόση κακοποίηση έχουμε δεχτεί από το περιβάλλον μας και πόσο έχουμε εθιστεί στις κακοποιητικές σχέσεις είτε ως θύτες είτε ως θύματα.

Και μόνο ο προβληματισμός είμαι σίγουρη ότι θα ανοίξει μια καινούργια προοπτική στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μας και την προσωπική εξέλιξή μας, σωματική και ψυχική.

*Μια προσωπική εμπειρία

*Για να κάνω πιο συγκεκριμένα αυτά που προτείνω, θα παρουσιάσω

πρώτα μια δική μου εμπειρία. Εδώ και μία δεκαετία μένω στο δικό μου σπίτι που έχει υπόγειο. Εκεί έχω τοποθετήσει πολλά χρήσιμα πράγματα και κατεβαίνω συχνά για να πάρω ή να αφήσω κάτι.

Μετά από καιρό συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που βρισκόμουν εκεί, ήθελα να απομακρυνθώ το συντομότερο για να πάω στην τουαλέτα. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν τυχαίο. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ψυχοθεραπείας για να εξηγήσω γιατί μου συνέβαινε αυτό. Το συνέδεσα με την πρώτη συνειδητή τραυματική μου εμπειρία ως παιδί τρεισήμισι ετών.

Τότε είχα βρεθεί τυχαία στο σπίτι μιας άλλης μικρούλας στη γειτονιά και παίζαμε, χωρίς προφανώς να καταλάβουν οι γονείς μου πού πήγα. Πέρασαν ώρες αγωνίας μέχρι να με βρουν. Ο μπαμπάς μου θύμωσε πάρα πολύ. Γυρνώντας στο σπίτι με τραβούσε σε όλο το δρόμο από το χέρι απειλώντας ότι θα με κλείσει στο σκοτεινό, υγρό υπόγειο, όπου αποθήκευε τα ξύλα της σόμπας και ήταν γεμάτη ποντίκια.

Θυμάμαι πολύ έντονα τα συναισθήματα εκείνων των στιγμών. Ήταν μεγάλος τρόμος αλλά ακόμη πιο μεγάλη έκπληξη, γιατί δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ σε έξαλλη κατάσταση. Η έκπληξη που ένιωσα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πάνω στην απελπισία μου, κι ενώ αντιστεκόμουν σθεναρά μπροστά στην πορτούλα της αποθήκης, φώναξα σπαρακτικά «Πατερούλη μου, δεν λυπάσαι το παιδάκι σου;»

Αυτά τα λόγια τον συνέφεραν, τον έπιασαν τα γέλια και τελικά δεν με τιμώρησε. Η μητέρα μου, που ήταν παρούσα, έκλαψε βλέποντας την αγωνία μου, αλλά δεν παρενέβη, επειδή θεώρησε σωστό να με τρομάξουν για να μην απομακρυνθώ ξανά από κοντά τους και πάθω κακό.

Από τότε είχα αρκετές ευκαιρίες να καταλάβω ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι έχουν και μια σκοτεινή πλευρά, την οποία ενεργοποιούν αυτόματα, γιατί έτσι έμαθαν από τους δικούς τους.

Μάλιστα την ενεργοποίησα κι εγώ το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, όταν γεννήθηκε το αδελφάκι μου και άρχισε να με τρώει η ζήλεια και η ενοχή και να το πειράζω όποτε έβρισκα ευκαιρία.

Οι γονείς μου απορούσαν, κι εγώ πιο πολύ απ’ αυτούς, πού τη βρήκα τόση κακία. Μήπως άραγε την είχα διδαχθεί από παραδείγματα σαν αυτό; Γιατί να μην το παραδεχτώ σήμερα; Επειδή προέρχεται από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, τους γονείς μου;

Είναι φανερό ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι εμπειρίες της τρυφερής ηλικίας εξακολουθούν να μας επηρεάζουν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσω των σωματικών αντιδράσεων.

«Κατουριόμουν», λοιπόν, από το φόβο μου στο υπόγειο. Τώρα το έχω συνειδητοποιήσει και αυτή η συνειδητοποίηση μαζί με άλλες με βοηθούν να επικοινωνώ με τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω περισσότερο «τι μου γίνεται», όπως λέμε στον καθημερινό μας λόγο.

*Η Άλις Μίλλερ αποκαλύπτει

το δράμα των παιδιών*

Έρχομαι τώρα στα βιβλία και στις πληροφορίες. Πρόσφατα και χάρη στην εμπειρία του υπογείου, ερευνώντας ανακάλυψα τον άνθρωπο που δεν φοβήθηκε να παραδεχτεί και να διακηρύξει για πρώτη φορά την αποκρουστική εκ πρώτης όψεως ιδέα ότι η βία εις βάρος των παιδιών

μέσα στην οικογένεια γεννάει βίαιους ενήλικες και κατ’ επέκταση βίαιη κοινωνία.

Λεζάντα β4 Η ψυχολόγος Άλις Μίλλερ η οποία έφερε επανάσταση στον χώρο των αξιολογήσεών μας

Πρόκειται για τη διεθνώς γνωστή πρώην ψυχαναλύτρια και συγγραφέα Άλις Μίλλερ, η οποία γεννήθηκε το 1923 στην Πολωνία, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Ελβετία και πέθανε στις 14 Απριλίου φέτος.

Βιβλία της κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Θα αναφέρω δύο που με διαφώτισαν πραγματικά. Το πρώτο έχει τον εύγλωττο τίτλο «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» και το δεύτερο την αινιγματική δήλωση «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ» (εκδόσεις ΡΟΕΣ).

Λεζάντα β5 : Η γερμανική έκδοση του βιβλίου της Α. Μίλλερ για το παιδί.

Λεζάντα β6 : Η ελληνική έκδοση του βιβλίου της Α. Μίλλερ

Συνολικά έχει γράψει δώδεκα βιβλία. Στο διαδίκτυο υπάρχει δική της ιστοσελίδα με άρθρα και συνεντεύξεις σε διάφορα ξένα περιοδικά στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά.

Η ΄Αλις Μίλλερ εξομολογείται ότι από μικρή αναρωτιόταν γιατί οι άνθρωποι ευχαριστιούνται να ταπεινώνουν τους άλλους. Βλέποντας όμως ότι μερικοί είναι ευαίσθητοι στον πόνο των συνανθρώπων τους αμφισβητούσε ότι η ορμή προς το κακό είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Αλλά τότε γιατί πολλοί προτιμούν να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ενώ άλλοι όχι;

Προσπαθώντας να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα αρχικά σπούδασε φιλοσοφία στη Βασιλεία. Μετέπειτα ερευνώντας βαθύτερα μεταπήδησε στον φροϋδισμό και δούλεψε ως καθηγήτρια και αναλύτρια. Και οι δύο κλάδοι απέτυχαν να της δώσουν την απάντηση στο ερώτημα.

Αλλά κάπου εκεί, στα μέσα της ζωής της, 50 ετών το 1973, εγκαταλείποντας τη θεωρία και αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό της να εκφραστεί αυθόρμητα με τη ζωγραφική, ανακάλυψε βιωματικά μέσω του δικού της πόνου το πόσο βαθύς και ανείπωτος είναι ο πόνος των τραυμάτων που προκαλείται από τους γονείς πάνω στα παιδιά.

Το πόσο τα παιδιά καταπιέζουν τον εαυτό τους για να τον ξεχάσουν κι εκείνος καταφεύγει με ασυνείδητο τρόπο μέσα στο κορμάκι τους και από εκεί και πέρα τον κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή.

*

Λεζάντα β7 : Χαρακτηριστική έκφραση παιδικού τρόμου

*‘Μέχρι τότε’ λέει, ‘πίστευα ότι έζησα καλά παιδικά χρόνια, αλλά

το σώμα και τα χέρια μου γνώριζαν περισσότερα από το μυαλό μου. Μου έδειξαν καθώς ζωγράφιζα ότι μάλλον επέζησα παρά τον τρόμο και ότι απώθησα αυτή τη γνώση γιατί κανείς δεν ήταν εκεί για να καταλάβει τι συνέβαινε’. ["Until then, I believed my childhood had been a good one, but my body and my hands knew more than my mind. They showed me in my painting that I had survived a horror, and that I had repressed this knowledge because no-one was there to understand."]

Αυτή η ανακάλυψη την οδήγησε σ’ ένα φαινομενικά απλό ερώτημα στο οποίο προσπάθησε να δώσει μια απάντηση τα επόμενα χρόνια.

-Γιατί οι περισσότεροι γονείς, ακόμη και οι λιγότερο βίαιοι, χτυπάνε τα παιδιά τους; Προφανώς, απαντάει, τα χτυπούν για να τους διδάξουν άμεσα την υπακοή, όπως και οι δικοί τους γονείς έκαναν στους ίδιους, αλλ’ ωστόσο μακροπρόθεσμα τους μαθαίνουν μόνο τη βία και το φόβο.

Λεζάντα β8 : Παιδική ανασφάλεια και τρόμος.

Διασαφηνίζει: «Ως παιδιά που έχουν ξυλοφορτωθεί έχουμε μάθει να ξεχνάμε το σωματικό και ψυχικό μας πόνο. Αυτό το μπλοκάρισμα μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να τιμωρούμε τα δικά μας παιδιά και να επιμένουμε ότι «τα χαστούκια δίνουν μαθήματα».

Δυστυχώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να σπέρνουμε τους σπόρους της ασπλαχνίας σε μια ακόμη γενεά». [‘As beaten children, we have to learn to forget our physical and psychic pain. This blocking out enables us to continue punishing our own children while we insist to ourselves: smacks teach lessons. Sadly, all we are accomplishing is sow-ing the seeds of cruelty for another generation’]

Ο καθένας μας, λέει η Άλις Μίλλερ έχει ακόμα μέσα του κρυμμένο το τρομαγμένο παιδάκι, που ψάχνει απεγνωσμένα τη αγάπη των γονιών του. Οι φόβοι του το βασανίζουν και φτιάχνει κάθε είδους

(προσωπικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές, επιστημονικές κτλ) θεωρίες επί θεωριών, για να αντέξει την προδοσία των δικών του, γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν αγαπήθηκε όσο του άξιζε.

Τιμάει τους γονείς του υπακούοντας τυφλά στην αντίστοιχη εντολή και απομακρύνεται έτσι ακόμη περισσότερο από την αποκάλυψη της πικρής αλήθειας. Άδικα το σώμα του αντιδράει με πόνους και αρρώστιες, για να τον κάνει να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει, ότι δηλαδή η απώθηση των αληθινών συναισθημάτων τον αρρωσταίνει. Ο ασυνείδητος φόβος εξαιτίας της βίας των γονιών είναι ισχυρότερος και γι’ αυτό αρνούμαστε την πραγματικότητα.

«Είναι χαρακτηριστικό» λέει σε μια συνέντευξή της η Άλις Μίλλερ, «ότι όταν λες σε κάποιον «-Μη χτυπάς το παιδί σου!», αρχίζει να συμπεριφέρεται επιθετικά.

Γίνεται όμως ακόμη πιο επιθετικός αν του πεις «Όταν ήσουν μικρός σε χτυπούσαν και υπέφερες, αλλά έπρεπε να αρνείσαι τον πόνο σου για να επιβιώσεις».

Θα προτιμούσε να τον σκοτώσουν παρά να παραδεχτεί ότι τον ταπείνωναν και ότι δεν τον αγαπούσαν τη στιγμή που τον χτυπούσαν άνθρωποι πέντε φορές πιο μεγαλόσωμοι από τον ίδιο. Είναι κατανοητή η αντίδραση αυτή. Φαντάσου πώς θα αισθανόσουν αν σου επιτίθετο ξαφνικά κάποιος πέντε φορές πιο μεγαλόσωμος στο δρόμο χωρίς να ξέρεις καν το λόγο. Ένα παιδί, σίγουρα, δεν θα το άντεχε, αλλά ένας ενήλικας, ναι, θα είχε τη δυνατότητα και το μυαλό να αντιδράσει».

*

*Λεζάντα β9 Πίνακας από το μουσείο Ερμιτάζ. To χέρι του πατέρα

σκεπάζει εντελώς το πρόσωπο του γιου του, εμποδίζοντας την όρασή του, την ομιλία, ακόμη και την αναπνοή του. Οι κύριες απόψεις της Μίλλερ φαίνεται να εκφράζονται τέλεια στη χειρονομία του Αβραάμ, σύμφωνα με την απεικόνιση του Ρέμπραντ. .

Αν ο καθένας μας, λοιπόν, δεν βρει το θάρρος να συνειδητοποιήσει την αλήθεια του και δεν περιθάλψει το πληγωμένο αυτό κομμάτι του εαυτού του, θα συνεχίσει να μεταδίδει ασυνείδητα στα δικά του παιδιά το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς, όπως οι γονείς του έκαναν σε αυτόν. Δηλαδή, ενώ θα λαχταράει την αποδοχή και την αγάπη που στερήθηκε, θα «αγαπά» με την ίδια αρρωστημένη «αγάπη» που βίωσε «για το καλό του» («for his own good») και το κακό θα διαιωνίζεται.

*Οι ρίζες του κακού

*Η Άλις δεν σταμάτησε στη συνταρακτική διαπίστωση για το δράμα

που ζουν τα παιδιά σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Μελέτησε ιδιαίτερα την παιδική ζωή των μαζικών δολοφόνων και από τα ευρήματά της πείστηκε εντελώς ότι ένα παιδί που μεγαλώνει με πραγματική αποδοχή και σεβασμό των συναισθημάτων και των αναγκών του από τους γονείς του, ως ισότιμο πρόσωπο και όχι ως αντικείμενο προς διόρθωση, δεν θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να μετατραπεί σε θηρίο.

*

Λεζάντα β10 Ο Χίτλερ βρέφος.

*Λεζάντα β11: Ο Αδόλφος Χίτλερ ως παιδί δεν μπορούσε φυσικά

να προασπίσει την αξιοπρέπειά του, αλλά και ως ενήλικας παρέμεινε πειθήνιος. Φοβόταν και τιμούσε τον πατέρα του όλη το τη ζωή, υπέφερε από εφιάλτες και το ασυνείδητο μίσος του κατευθυνόταν εναντίον των Εβραίων και των κατά το ήμισυ Εβραίων, όπως ήταν ο πατέρας του, ο οποίος όμως ντρεπόταν για την καταγωγή του.

*Συνεχίζοντας μάλιστα, την έρευνά της στα παιδικά χρόνια πολλών

από τους δικτάτορες του 20ού αιώνα, όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Τσαουσέσκου, αποκάλυψε ότι ήταν παιδιά που είχαν υποστεί ανελέητη βία από τους γονείς τους.

Από αυτούς έμαθαν πολύ νωρίς να δοξάζουν τη σκληρότητα και να μπορούν να τη δικαιολογούν μέσα τους.

Μάλιστα ολόκληρη η δυτική κοινωνία, και ειδικά η γερμανική, στις αρχές του αιώνα ανέτρεφε με βίαιο τρόπο τα παιδιά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ανθρωπότητα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους με τόσο πολλούς και σκληρούς εκτελεστές.

*Εξάλλου, αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο. Μια περιήγηση στη

ιστορία του παιδιού από την αρχαιότητα είναι αρκετή. Γνωρίζουμε αρκετά για την παιδική κακοποίηση και τις συνέπειές της, εν μέρει από τη σχολική ιστορία και την κλασική λογοτεχνία. Ακόμη και από τις βιογραφίες σύγχρονων αστέρων της Τέχνης, όπως η γνωστή τραγουδίστρια Dalida.

Λεζάντα β12: Ένα παράδειγμα από τα πολλά, διάσημων αυτόχειρων είναι η τραγουδίστρια Dalida, που είχε ‘τα πάντα’ στη ζωή της, παθιασμένους θαυμαστές και φήμη, ιταλίδα στην καταγωγή και μίς Αίγυπτος το 1954, αλλά έπαθε κατάθλιψη και αυτοκτόνησε το 1987, επειδή αρνήθηκε τον πόνο που υπέφερε ως παιδί, σύμφωνα με την Α. Μίλλερ, η οποία τονίζει το γεγονός ότι ‘δεν την βοήθησε η Ψυχανάλυση’

*Λεζάντα: β13 : Ο τάφος της Dalida στην Μονμάρτη.

*

Λεζάντα β14: Το βιβλίο της Π. Δέλτα, Πρώτες Ενθυμήσεις.

Λεζάντα β15: Η Πηνελόπη Δέλτα στο μπαλκόνι της. Όπως εξομολογείται η ίδια, πάλι σε ένα μπαλκόνι στην Αλεξάνδρεια, ως παιδί, έκλαιγε, ένεκα της απαράδεκτης συμπεριφοράς των γονιών της… και σκέφτονταν να αυτοκτονήσει! Γράφει: ‘… και έμεινα εκεί, σκαλωμένη στα κάγκελα, το μέτωπο ακουμπισμένο στα σίδερα, δυστυχισμένη, miser-able, ελεεινή, μια μάζα από παιδικό, ανείπωτο πόνο, που δεν ξέρει που και πώς να ξεχυθεί…’, [σελ. 46, Πρώτες Ενθυμήσεις, εκδ. Ερμής].

*Τελευταία, διάβαζα τα ημερολόγια της Πηνελόπης Δέλτα και

κόντεψα να πάθω κατάθλιψη. Η λέξη «Σιωπή» που ζήτησε να γράψουν πάνω στον τάφο της με

παραπέμπει στη σιωπή των παιδιών. Ευτυχώς δεν σιώπησε. Αντίθετα, για να καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή για χάρη των

δικών της παιδιών, κατάγγειλε τα βάσανά της με κάθε λεπτομέρεια και δεν ντράπηκε να περιγράψει όλες τις απόπειρες αυτοκτονίας που έκανε μέχρι την τελική. Με τη λέξη «σιωπή» μάλλον εννοούσε ότι δεν υπερασπίστηκε τελικά την ακεραιότητά της …

Όσοι όμως από τους μικρούς βασανισθέντες δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν τι κακό τους έκαναν οι γονείς τους, και δεν είχαν κάποιον να τους συμπαρασταθεί, έναν «συνήγορο», έναν άνθρωπο που να τους δείξει ότι δεν είναι όλοι το ίδιο απάνθρωποι και ότι μπορούν να επιλέξουν το ακριβώς αντίθετο μοντέλο συμπεριφοράς, προτίμησαν να γίνουν οι ίδιοι πρότυπα βίας, ασπλαχνίας και διαστροφής.

Γι’ αυτό κι έμειναν προσκολλημένοι στο φόβο τους, όπως π.χ. ο Χίτλερ που παραληρούσε κάθε βράδυ ουρλιάζοντας και μετρώντας. Προφανώς ξαναζούσε τις στιγμές που ο πατέρας του τον μαστίγωνε κι εκείνος είχε φτάσει στο σημείο να ανέχεται το μαρτύριο μετρώντας τις βουρδουλιές. (Βλ. Α. Μiller, For your own good).

Η ατυχία τους δεν τους «ξεπλένει», βέβαια. Καμία συγχώρηση δεν μπορεί να δοθεί στο κακό και στο έγκλημα. Η θρησκευτική εντολή ‘να συγχωρούμε τους βασανιστές μας’, δεν είναι ικανή να σταματήσει το κακό. Είναι φυσικό να θέλουμε να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε το κακό που μας έκαναν, αλλά το σώμα δεν το ξεχνάει.

*

Η έξαρση της παιδοφιλίας*

«Έτσι εξηγείται», λέει η Αλις Μίλλερ, η έξαρση της παιδοφιλίας στον εκκλησιαστικό κόσμο. Συγχωρούν αρχικά τους γονείς και συγγενείς για τη βία που υπέστησαν, αλλά μετά επαναλαμβάνουν την ίδια αμαρτία, ακριβώς επειδή την ξεπέρασαν με μια συγχώρηση.

Αν όμως καταδίκαζαν συνειδητά τις πράξεις των δικών τους, δεν θα είχαν την λύσσα, να κάνουν το ίδιο, δηλαδή να παρενοχλούν και να τρομάζουν τα παιδιά για να σιωπούν, σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα κι όχι ένα έγκλημα.

Καμία θρησκεία, παρά τη δύναμή της να επηρεάζει το μυαλό, δεν μπορεί να επηρεάσει το σώμα, το οποίο γνωρίζει τέλεια τα συναισθήματά μας και εμμένει στην εντιμότητά μας».

*

Η εξήγηση για την σύμπραξη των πωλητικώνΣτον Οικονομικό ΘΑΝΑΤΟ του λαού μας.

*Μια ανάλογη κατηγορία ασυνείδητων κακοποιημένων παιδιών

είναι και πολιτικοί, λέει η Άλις Μίλλερ. «Οι περισσότεροι από αυτούς είναι συναισθηματικά δίχρονα

παιδιά», λέει, «που ποτέ δεν έγιναν αποδεκτά και σεβαστά ως πρόσωπα με συναισθήματα και ανάγκες, ακόμη και αν τα θαύμαζαν για τις ικανότητές τους. Αυτοί έχουν ξεχάσει τις απογοητεύσεις του παρελθόντος και ψάχνουν για στοργικούς γονείς στα πρόσωπα των ψηφοφόρων τους.

Όσο περισσότερα λεφτά μαζέψουν για τις εκλογικές τους εκστρατείες, τόσο περισσότερο αισθάνονται ότι τους αγαπούν. Αλλά αυτή η αγάπη δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει το κενό που άφησε η αυστηρή, ψυχρή υπολογίστρια και μνησίκακη μάνα τους».

Είναι τυχαίο που η χειρότερη βρισιά στα αμερικάνικα είναι S.O.B. (son of the bitch); Δεν νομίζω!

Αντίθετα, νομίζω ότι έτσι μπορούμε να δώσουμε μια εξήγηση για το πώς υπογράφουν τέτοια ‘μνημόνια’ και δεν κοκκινίζουν καθόλου βγαίνοντας στην τηλεόραση και αναγγέλλοντας τον οικονομικό θάνατο του λαού μας.

Δεν έχουν κανένα συναίσθημα, δεν λυπούνται, ακριβώς όπως δεν ντρέπονται και δεν λυπούνται επί σειρές γενιών οι οικογένειές όλων των εξουσιαστών του ταλαίπωρου αυτού κόσμου.

*

*Λεζάντα β16: Ο σύζυγός μου, καθηγητής π. Απόστολος Γάτσιας,

Ιούλιος 2010, στην Έκθεση του κ. Γ. Ιωαννίδη στην Κάζα Μπιάνκα,

ερμηνεύει λεπτομέρειες στους εκφραστικούς πίνακες για την κακοποίηση των παιδιών και εξηγεί τους λόγους ‘γιατί’ το ‘βδέλυγμα’ της Παιδεραστίας σήμερα έχει πνίξει πολλούς ‘θρησκευτικούς’ χώρους, ιδιαίτερα την παπική ‘Εκκλησία’ η οποία καταδικάστηκε επανειλημμένα από την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ δικαιοσύνη, στις ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία, Καναδά κτλ και πληρώνει δισεκατομμύρια σε αποζημιώσεις, ανά τον κόσμο, εξαιτίας κακοποιηθέντων παιδιών.

*Η Άλις και η Ψυχανάλυση

*Η Άλις έγραψε τις απόψεις της στο βιβλίο της “Das Drama des be-

gabten kindes” και περίμενε τις θετικές αντιδράσεις των συναδέλφων της, αλλά ποτέ δεν ήρθαν.

Η ίδια ερμηνεύει τη στάση τους ως αποτέλεσμα της άρνησης να αντιμετωπίσουν τον πόνο από την παιδική τους ηλικία. Έτσι έπρεπε να αποδεχτεί ότι ούτε οι ψυχαναλυτές αποτελούν εξαίρεση.

Για τον Φρόυντ πιστεύει ότι ερμήνευσε λανθασμένα την περίπτωση του Οιδίποδα, διότι ξέχασε ότι ο Οιδίπους υπήρξε πρώτα θύμα των γονιών του και ότι εκείνοι ήταν που τον ώθησαν στο ρόλο του «αμαρτωλού».

Κατά τη γνώμη της φαίνεται ξεκάθαρα η προδοσία του παιδιού και η τάση να προστατευθούν οι γονείς. Τελικά η διαμετρικά αντίθετη τοποθέτησή της υπέρ του παιδιού την απομάκρυνε από την ψυχανάλυση.

Για τους θεραπευτές πιστεύει ότι αν δεν ξεπεράσουν την προσωπική τους τυφλότητα, δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν τους πελάτες τους. Αντίθετα, μπορεί να εντείνουν το πρόβλημα προσπαθώντας να πάρουν οι ίδιοι την αποδοχή και την αγάπη που στερήθηκαν από τους γονείς τους, από τους πελάτες τους και χειραγωγώντας ασυνείδητα τους πιο υπάκουους και εξαρτημένους από αυτούς. Μόνο αν ο θεραπευτής γίνει αληθινός συνήγορος του θεραπευόμενου και σεβαστεί το παιδί μέσα του, υπάρχει ελπίδα θεραπείας.

*Μια καινούργια οπτική

*Η Άλις Μίλλερ εργάστηκε συστηματικά για τη διάδοση των ιδεών

της προσπαθώντας να επηρεάσει ακόμα και τη νομοθεσία για τα δικαιώματα του παιδιού.

Μαζί με άλλους δημιούργησε ‘φόρουμ’ σε διάφορες γλώσσες στο Διαδίκτυο με την ονομασία Ourchildhood, όπου όσοι νιώθουν την ανάγκη, μοιράζονται τις εμπειρίες τους για να αποκτήσουν περισσότερη συναισθηματική καθαρότητα και να γίνουν πιο συνειδητοί ως γονείς.

Έδωσε μια νέα οπτική για να κατανοήσουμε πρόσφατα ανατριχιαστικά γεγονότα, όπως οι βασανισμοί στο Αμπού Γκράϊμπ, οι σφαγές στη Ρουάντα, τα εγκλήματα που κρύβονται κάτω από τον παραπλανητικό όρο ‘παράπλευρες απώλειες’ των σύγχρονων πολέμων και η τρομοκρατία.

Συνδέθηκε και με άλλους ερευνητές που είχαν μία ανάλογη άποψη, όπως ο Lloyd de Mause και κάποιοι άλλοι ψυχοϊστορικοί.

Ο ψυχοϊστορικός De Mause που έχει ασχοληθεί επί χρόνια με το θέμα είναι πεπεισμένος βάσει των ερευνών του ότι η ιστορία της ανθρωπότητας από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα είναι θεμελιωμένη πάνω στην κακοποίηση των παιδιών.

«Σήμερα», γράφει, «οι οικογενειακοί θεραπευτές ανακαλύπτουν ότι η κακοποίηση των παιδιών συχνά βοηθάει τις οικογένειες να παραμείνουν ενωμένες, ως ένας τρόπος για να λύνουν τα συναισθηματικά τους προβλήματα, αλλά το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία, η οποία με αυτόν τον τρόπο συγκρατεί τη συλλογική συναισθηματική της ομοιόσταση…».

Είναι αληθινά εφιαλτική αυτή η προοπτική, αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να την εξετάσουμε με ψυχραιμία και να ξεριζώσουμε οπωσδήποτε την κακοποίηση και την παραμέληση των παιδιών. Για να μην φτάσουμε να τα παρασημοφορούμε όπως κάτωθι, βλέπε φωτό με τα τσικό… της Χίτλερς-Γιούνγκε.

Λεζάντα β17 Παρασημοφόρηση πιτσιρικά για ανδραγαθεία στα ναζιστικά χρόνια.

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που τα κάνουν ‘εκλογική τους πελατεία’ από την κούνια! Αλλά δεν δίνουν ‘παράσημα’, σήμερα. Αρκούνται να παίρνουν μια ανθοδέσμη ας πούμε, [δες τυχαία φωτό σύγχρονου πολιτικού εκμαυλιστή του είδους].

Λεζάντα β18. Σ’ αυτή την φ. το αθώο πλάσμα ‘δασκαλεύτηκε’ να πάει τα λουλούδια (που αγόρασαν άλλοι κτλ) στον αρχηγό κόμματος και σημερινό πρωθυπουργό.

*

Λεζάντα β19: Αυτό το παιδάκι κάποιοι το δασκάλεψαν ‘αλλοιώς’.*

Είτε τα μετατρέπουν σε μίνι χούλιγκανς [άνω φ.] και μετά αναρωτιόμαστε πώς κατάντησε ο αθλητισμός! Και σε άλλες περιπτώσεις [κάτω φ.] ψάχνουμε τις ρίζες και τα αίτια των φονταμενταλισμών. Αριστερά μικρός εκπαιδευόμενος στο ‘τζιχάντ’ και δεξιά εβραιοπούλες πήγαν επίσκεψη με το σχολείο τους στο στρατόπεδο και γράφουν πάνω στις βόμβες που πρόκειται να πέσουν στον μαρτυρικό Λίβανο και να σκοτώσουν άλλα παιδάκια, ‘Χρόνια Πολλά’!...

*

Λεζάντα β20 Εκπαιδεύεται από μικρό παιδί στο Τζιχάντ

Λεζάντα β21 : εβραιοπούλες γράφουν πάνω στις βόμβες ‘ευχές’!

*Η νοοτροπία του σωφρονισμού, δεν περιορίζονταν μόνο στα

άτακτα παιδιά, ακόμα και …’κράτη’ ενέχοντο σ’ αυτή την αντίληψη! Στη φωτό η μαμά Ευρώπη, συνετίζει την σκανταλιάρα Ελλαδίτσα, έξυπνη γελοιγραφία της εποχής, ‘τότε’ αλλά που να δεις και ΤΩΡΑ…

Λεζάντα β22 Η Ελλάδα ως μικρό παιδί που του τις βρέχει η μαμά Ευρώπη!

*Η συμπεριφορά του γονιού με ενσυναίσθηση είναι ένα πρόσφατο

φαινόμενο, σύμφωνα με τον Ψυχοϊστορικό Lloyd deMause που ερεύνησε την εξέλιξη του φαινομένου από την αρχαιότητα ως την εποχή μας, και διαπίστωσε ότι μόνο στα μέσα του εικοστού αιώνα οι γονείς άρχισαν να ασχολούνται σοβαρά με τα συναισθήματα και τις ανάγκες των παιδιών τους. Δές: deMause, L., εκδοθέν το 1974, έργο του: ‘The History of Childhood: The Untold Story of Child Abuse’. New York. Peter Bedrick Books.

Λεζάντα β23 Ένας σύγχρονος πατέρας, αγκαλιάζει με ενσυναίσθηση το παιδί του που ‘κλαίει’, αντί να το τιμωρεί εγκαταλείποντάς το στην κούνια και στην δυστυχία του

*Λεζάντα β24: μια σύγχρονη μάννα ήδη κατάφερε να μεταδώσει το

αίσθημα της ασφάλειας και της ηρεμίας στο νεογέννητο μωρό της..*

Δεν είναι τυχαίο, ότι την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο, μια από τις κεντρικές εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης στην Κάζα Μπιάνκα, είναι η έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Ιωαννίδη που περιλαμβάνει έργα από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα. Την πρώτη του έκθεση την έκανε όταν ήταν 11 ετών!

Η σύμπτωση εστιάζεται στο γεγονός ότι ο Γ. Ιωαννίδης εκφράζει με τέλειο τρόπο τον πόνο του παιδιού που κρύβουμε ο καθένας μέσα μας και η συνειδητοποίησή του είναι το πρώτο βήμα για την λύτρωσή μας.

*

*Λεζάντα β25 : Ο π. +Απόστολος, συγχαίρει θερμά τον ευαίσθητο

ζωγράφο κ. Γ. Ιωαννίδη που ΤΟΛΜΗΣΕ να καταγγείλει δημοσίως, με τα πινέλα του, όλα εκείνα τα φρικτά, για τα οποία η σάπια και φιμωμένη σημερινή κοινωνία ‘μας’, σιωπά, δεν βλέπει, δεν ακούει… ιδιαίτερα μάλιστα τις σπαραχτικές παιδικές φωνούλες που χρεώνονται επιπλέον τα ‘χρέη’ του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ξεφτιλισμένων ηγετών της χώρας μας δηλαδή, οι οποίοι μετέφρασαν εύκολα, σε μίζες, σε οφσόρ και σε καταθέσεις στις εβραϊκές τράπεζες, τα ρημαγμένα παιδικά κορμάκια. Αν οι ‘πωλητικοί’ μας ‘ψάχνονταν’ καλύτερα, ίσως ανακάλυπταν τι ήταν εκείνο που τους κατάντησε έτσι. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται ‘να αποδράσουν’ από την αυτοπαγίδευση της ζοφερής παιδικής τους ηλικίας που τους καθήλωσε στην διάπραξη πλήθους κακουργιών, ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό που του στερρήσαν το μέλλον, του πνίξαν το παρόν και δεν σεβάστηκαν το παρελθόν του. Φυσικά, ούτε το δικό τους…

*ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Λεζάντα για Μάο. Ο κακοποιημένος στην παιδική του ηλικία Μάο, έγινε αργότερα πολύ γνωστός για τις ανωμαλίες του, που είχαν να κάνουν με ό,τι είχε υποστεί ο ίδιος σαν παιδί.

Θα λέγαμε, ‘μάχαιραν έλαβε, μάχαιραν έδωσε’. Είναι γνωστότατο ότι «… χάιδευε τα παιδάκια», και «παρενοχλούσε σεξουαλικά μικρά κορίτσια» [δές: «The world Shakes China», άρθρο του Bruce Cumings, στο βιβλίο: «China in The National Interest» (Editor: Owen Harries), Transaction Publishers, USA 2003, σελ. 91: «Mao [...] also liked to molest little girls»], και ότι «για τις ιδιωτικές του στιγμές, δεν επιθυμούσε διάσημες ηθοποιούς και τραγουδίστριες, αλλά άπειρες χωριατοπούλες, στο 1/3 της ηλικίας του» [δές: Ross Ter-rill, «Mao. A Biography» (Revised and Expanded Edi-tion), Stanford University Press, USA 2000, σελ. 17: «Mao [...] for his private moments he did not want fam-ous actresses and singers, but inexperienced peasant maids one-third his own age»].

Ο Μάο «είχε μια προτίμηση στα νέα, αφελή και ελάχιστα μορφωμένα κορίτσια.

Σύμφωνα με το γιατρό του, ο Μάο γευόταν τα κορίτσια σύμφωνα με τις διατροφικές του συνήθειες. Όταν του άρεσε ένα συγκεκριμένο πιάτο θα το γευόταν μέχρι να το βαρεθεί. Κατόπιν, θα το έσπρωχνε μακριά του και θα δοκίμαζε άλλο» [Michael Lynch, «Mao», Routledge, USA 2004, σελ. 222: «The truth was that Mao had a penchant for young, naive and poorly edu-cated girls. According to his doctor, Mao's taste in wo-men was like his eating habits. When he liked a particu-lar dish he would have it for days on end until he was sated. He would then push it away and try another»].

*ΜΑΟ, αναφορές στην Αγνωστη Ιστορία του. Ο μύθος του Μάο αρχίζει με μια …

εθνικιστική «αυτοβιογραφία»[Από δημοσιεύματα]

...άρχισε να διαμορφώνεται μια ήπια και θετική εικόνα νια τους Κινέζους Κομμουνιστές. Εκείνο το καλοκαίρι, ο Σάο και ο Μάο αποφάσισαν να δημοσιεύσουν μια αυτοβιογραφία του δεύτερου, η οποία θα τον παρουσίαζε ενάρετο και καλοσυνάτα.

Το βιβλίο θα περιείχε ένα παράρτημα με τις δηλώσεις του για τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, όπου θα εμφανιζόταν ως αφοσιωμένος αγωνιστής εναντίον των Ιαπώνων.

Ο Μάο συνέταξε μια αφιέρωση με ύφος παθιασμένου πατριώτη: "Καταπολεμήστε μέχρι τέλους τους Ιάπωνες ιμπεριαλιστές και ποτέ μη διστάσετε [...]» Το βιβλίο εκδόθηκε την 1η Νοεμβρίου και είχε μεγάλη επιτυχία. Από τότε ξεκίνησε ο απαραίτητος για την επιτυχία του Μάο μύθος, ότι το ΚΚΚ υπήρξε το πιο έντονα αντιιαπωνικό κόμμα. Χάρη σ' αυτόν το μύθο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι προσχώρησαν στο Κόμμα, συμπεριλαμβανομένων και πολλών μεταγενέστερων στελεχών της κυβέρνησης του Μάο.

Η Αυτοβιογραφία του Μάο Τσε-τούνγκ περιείχε κυρίως συνεντεύξεις που έδωσε ο Μάο στον Αμερικανό δημοσιογράφο Έντγκαρ Σνόου το καλοκαίρι του 1936. Ήταν η μοναδική φορά που ο Μάο μίλησε τόσο εκτενώς για τη ζωή του.

…Ο Μάο φρόντισε κάθε λεπτομέρεια και έδωσε σαφέστατες οδηγίες για το πως έπρεπε να χειριστεί το Κόμμα την επίσκεψη του Σνόου: «Ασφάλεια, μυστικότητα, ζεστασιά και κόκκινο χαλί».

Οι Κομμουνιστές ανάγκασαν τον Σνόου να συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο προτού να πάει στη βάση τους, το οποίο συζητήθηκε από το Πολιτικό Γραφείο. Ο Μάο όχι μόνο πρόσφερε στον Σνόου

πολύτιμες πληροφορίες, αλλά του είτε και τεράστια ψέματα, τα οποία ο Σνόου τα πίστευε πολύ. Αποκάλεσε τον Μάο και την ηγεσία του ΚΚΚ «έξυπνους, ειλικρινείς, απλούς, απονήρευτους. Ο Μάο συγκάλυψε τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις -λόγου χάρη τις εκκαθαρίσεις των Α.Μ. που είχαν λάβει χώρα εκείνα τα πρώτα χρόνια, και διηγήθηκε επίσης στον Σνόου παραμύθια για μάχες και ηρωισμούς.

Σ’ ένα από αυτά περιέγραφε τη διάβαση της γέφυρας στον ποταμό Νταντού κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας, που για πρώτη φορά ονομάστηκε πολύ έξυπνα "Η Μεγάλη Πορεία".

Ο Μάο έδωσε στον Σνόου να καταλάβει πως, εκτός από τις φορές που ήταν άρρωστος, είχε «καλύψει τα 6.000 μίλια της Μεγάλης Πορείας με τα πόστα μαζί με τους απλούς στρατιώτες». Ο Μάο επίσης δεν ανέφερε τη στενή επαφή που είχε με τη Μόσχα, αντιθέτως ισχυρίστηκε ότι ήθελε να έχει φιλικές σχέσεις με την Αμερική, κάτι που έγινε πιστευτό από πολύ κόσμο.

…Το RED STAR δημοσιεύτηκε στα αγγλικά το χειμώνα του 1937-38 και κατάφερε να φέρει πολύ κόσμο στη Δύση με το μέρος του Μάο. Το ΚΚΚ επιμελήθηκε την κινεζική έκδοση και της έδωσε τον τίτλο Ιστορίες για ένα Ταξίδι στη Δύση, έτσι ώστε να φαίνεται πιο αμερόληπτο. Εκτός από το Red Star και την Αυτοβιογραφία τον Μάο Τσε-τουνγκ, δημοσιεύτηκε και ένα τρίτο βιβλίο που βασιζόταν στο υλικό του Σνόου και εκείνο είχε έναν ουδέτερο τίτλο: Εντυπώσεις για τον Μάο Τσε-τουνγκ.

Η γεμάτη απιστίες ερωτική ζωή του Μάο. Η γυναίκα του Γουέι –Γιαν φεύγει έγκυος στη Μόσχα. Η 4η σύζυγός του η Τζιάνγκ-Σινγκ (η περιβόητη Μαντάμ Μάο)

… Ο Μάο άρχισε να κυνηγάει τις γυναίκες σχεδόν ανοιχτά. Εκμυστηρεύτηκε σε έναν άλλο γυναικά ότι μπορούσε να αντέξει «το πολύ σαράντα μέρες» χωρίς σεξ (!)

…Η Γκουέι-γιουάν δεν μπορούσε να υποφέρει τις ερωτικές σχέσεις του Μάο. Μια βραδιά, κατά τον Ιούνιο, η Σμέντλυ την άκουσε να στριγγλίζει: «Βρομόσκυλο, κάθαρμα, άχρηστε πουτανιάρη! Δεν ντρέπεσαι να χώνεσαι εδώ μέσα και να κοιμάσαι με αυτή τη λάμια;»

Η Σμέντλυ πήγε δίπλα και είδε την Γκουέι-γιονάν να χτυπάει τον Μάο μ' ένα φακό. Ένας σωματοφύλακας στεκόταν και τους κοιτούσε. Ο Μάο διαμαρτυρήθηκε ότι απλώς κουβέντιαζε με τη Λίλη, αλλά η Γκουέι-γιουάν δεν τον πίστεψε και επιτέθηκε στην κοπέλα. Της έγδαρε

το πρόσωπο και της τράβηξε τα μαλλιά μπροστά στον Μάο.

Κατόπιν γύρισε προς τη Σμέντλυ. "Σκύλα, ιμπεριαλίστρια!", της φώναξε. "Εσύ φταις για όλα. Φύγε!"

Η Γκουέι-γιουάν χτύπησε τη Σμέντλυ και στη συνέχεια η Σμέντλυ χτύπησε την Γκουέι-γιουάν και την έριξε καταγής. Τότε η Γκουέι-γιουάν γνώρισε στον Μάο: «Τι είδους άντρας είσαι, τι είδους σύζυγος, τι είδους Κομμουνιστής: Αφήνεις μια πουτάνα των ιμπεριαλιστών να με δέρνει μπροστά στα μάτια σου;"

Ο Μάο είπε στον σωματοφύλακα να τη σηκώσει, αλλά η Γκουέι-γιουάν του έβαλε τρικλοποδιά και τον έριξε κάτω. Τελικά χρειάστηκαν τρεις σωματοφύλακες για να τη βγάλουν έξω. Ο Μάο τους ακολούθησε αμίλητος.

…Οι εξώγαμες σχέσεις του Μάο αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την Γκουέι-γιουάν.

Είχε υποστεί τη σκληρότητα του άντρα της για δέκα χρόνια. Αυτό που την είχε πληγώσει περισσότερο ήταν το πόσο άσπλαχνα της είχε φερθεί στις δύσκολες εγκυμοσύνες και τους τοκετούς της.

Είχε γεννήσει και στη Μεγάλη Πορεία, τότε που ο Μάο είπε το «αστείο», ότι η Γκουέι-γιουαν γεννούσε μωρά "τόσο εύκολα όσο μια κότα ένα αυγό».

Ένα άλλο πράγμα που την πίκραινε ήταν ότι, παρόλο που ο Μάο αδιαφορούσε για τα παιδιά, παρόλο που δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον όταν κάποιο δικό τους παιδί πέθαινε ή το εγκατέλειπαν, ο άντρας της συνέχισε να την αφήνει έγκυο.

Το πέμπτο παιδί τους, μια κόρη του λεγόταν Τσιάο-τσιάο, είχε γεννηθεί το 1936 στο Μπάσαν όπου οι

συνθήκες ήταν φρικτές και παντού υπήρχαν σκορπιοί και αρουραίοι.

Η Γκουέι-γιουάν ξανάμεινε έγκυος ένα χρόνο αργότερα και βυθίστηκε σε μελαγχολία.

Ο ένας τοκετός μετά τον άλλο, όλοι σε δύσκολες περιστάσεις, της είχαν βλάψει την υγεία. Ποτέ δεν είχε ανταμειφθεί με μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο άντρας της κοιμόταν πια ανοιχτά με άλλες γυναίκες.

Όταν εγκαταστάθηκαν οι Κομμουνιστές στο Γιέναν, μερικά τραυματισμένα ανώτερα στελέχη κατάφεραν να πάνε στη Ρωσία για περίθαλψη. Μαζί τους πήγε και η Γκουέι-γιουάν, δήθεν για να της βγάλουν τα θραύσματα βλήματος που είχαν μείνει μέσα στο σώμα της και την πονούσαν πολύ. Έφυγε στις αρχές Οκτωβρίου 1937, αλλά η κόμη της, η οποία μόλις είχε χρονίσει, παρέμεινε στο Γιέναν.

Η Γκουέι-γιουάν έφτασε στη Μόσχα στην καρδιά του χειμώνα. Οι Κινέζοι που ήταν ήδη εκεί, προειδοποίησαν όλους τους νεοφερμένους να μην επικοινωνήσουν με κανέναν γνωστό τους. Οι Σοβιετικοί είχαν ξεκινήσει εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στη Ρωσία και είχαν συλλάβει πολλούς Κινέζους. Μέσα στην παγωνιά, τη μοναξιά και τον τρόμο, η Γκουέι-γιουάν γέννησε ένα αγοράκι και του έδωσε το ρωσικό όνομα Λιόβα.

Το μωρό πέθανε από πνευμονία όταν ήταν έξι μηνών. Η Γκουέι-γιουάν ήταν απαρηγόρητη. Μέρες ολόκληρες καθόταν σ' έναν πάγιο στον πίσω κήπο όπου τον είχε θάψει, κοιτούσε τον τάφο μουρμούραγε το όνομά του και έκλαιγε.

Ο άντρας της δεν της πρόσφερε καμιά ζεστασιά.

Η Γκουέι-γιουάν είχε γράψει στον Μάο αμέσως μετά τη γέννα, για να του πει ότι το αγοράκι του έμοιαζε πολύ. Ο Μάο δεν απάντησε. Ούτε έδωσε σημείο ζωής όταν πέθανε ο γιος του. Το καλοκαίρι του 1939 δύο χρόνια μετά που χώρισαν, η Γκουέι-γιουάν έμαθε κατά τύχη ότι ο Μάο είχε ξαναπαντρευτεί.

…Όταν έκλεισε τα τέσσερα, η Τσιάο-τσιάο πήγε στη Ρωσία για να ζήσει με τη μητέρα της. Όταν πρωτοσυναντήθηκαν, η Γκουέι-γιουάν έκλαιγε ασταμάτητα και αγκάλιαζε την κόρη της σφιχτά για ώρες. Η Τσιάο-τσιάο ήταν πολύ ευτυχισμένη.

…Ωστόσο, η μια εγκυμοσύνη μετά την άλλη, το τραύμα που υπέστη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας, οι οδυνηρές αναμνήσεις για τα νεκρά και εγκαταλελειμμένα παιδιά της, καθώς και τα χρόνια της μοναξιάς που τη συνέθλιψε, όλα είχαν καταστρέψει την υγεία της Γκουέι-γιουάν. Είχε δει επίσης πολλές θηριωδίες, που πιθανόν και αυτές να τη βασάνιζαν. Σύντομα έπαθε νευρικό κλονισμό, ενώ όλη της η οργή βρήκε στόχο την κόρη της. Τα άλλα παιδιά άκουγαν την Τσιάο-τσιάο να στριγγλίζει καθώς η μητέρα της την έδερνε.

Η Γκουέι-γιουάν στάλθηκε σε ψυχιατρείο. Την έβγαλαν με το ζόρι από το δωμάτιο της και την έβαλαν μέσα στο αυτοκίνητο. Για να μην ακούει τα ουρλιαχτά, η κόρη της, που τότε ήταν επτά χρονών, έτρεξε και κρύφτηκε μέσα στα δάση. Η Τσιάο-τσιάο θα εξελισσόταν στο μέλλον σ' ένα εσωστρεφές και αμίλητο κορίτσι.

Το καλοκαίρι του 1937, προτού να πάει η Γκουέι-γιουάν στη Ρωσία, ο Μάο είχε προσέξει μια νεαρή ηθοποιό την Τσιάνγκ Τσινγκ, η οποία θα γινόταν η τέταρτη σύζυγος του.

Ακόμη και με τα ρούχα των Κομμουνιστών, η Τζιάνγκ Τσινγκ κατάφερνε να φαίνεται κομψή. Έδενε τη ζώνη σφιχτά γύρω από τη λιγνή μέση της, και έγερνε το πηλήκιο προς τα πίσω για να φανούν λίγα από τα γυαλιστερά μαύρα μαλλιά της. Ήταν πολύ θηλυκιά και γεμάτη σεξουαλικότητα, με λυγερή κορμοστασιά και γλυκιά φωνή η οποία μερικοί την έβρισκαν επιτηδευμένη.

Γεννημένη το 1914, η Τζιάνγκ Τσινγκ ήταν κόρη ενός αλκοολικού ταβερνιάρη η μητέρα της ήταν μια από τις παλλακίδες του. Η Τζιανγκ Τσινγκ ήταν ισχυρογνώμων κάτι που η μητέρα της δεν προσπάθησε να διορθώσει. Ίσα ίσα της επέτρεψε να λύσει τους επιδέσμους των ποδιών, παρόλο που τα είχε δέσει όταν ήταν έξι ετών.

Η Τζιάνγκ Τσινγκ ήταν σκληρή, και πολλές φορές όταν καυγάδιζαν οι γονείς της, εκείνη άρπαζε τα πόδια του πατέρα της ή του δάγκωνε τα χέρια, όπου μάλιστα σ' έναν από αυτούς τους καυγάδες έσπασε ένα κομμάτι του μπροστινού δοντιού της.

Οι συμμαθητές, της θυμόντουσαν ότι τους καταδυνάστευε, ενώ αποβλήθηκε από το σχολείο όταν ήταν δώδεκα ετών, επειδή έφτυσε μια δασκάλα.

Όταν έγινε δεκατεσσάρων, η Τζιάνγκ Τσινγκ έφυγε από το σπίτι με έναν περιοδεύοντα θίασο όπερας. Έφτασε στη Σανγκάη, όπου έγινε γνωστή ηθοποιός. Η ηθοποιία όμως ήταν μια επισφαλής καριέρα, και συν τοις άλλοις η Τζιάνγκ Τσινγκ δεν μπορούσε να υποφέρει τον επτάχρονο γιο του εραστή της. Έτσι, το καλοκαίρι του 1937 που βρέθηκε άνεργη, έφυγε για να πάει στο Γιέναν, το οποίο εξάλλου ήταν της μόδας για όσους διέθεταν μέσα τους κάποιο ριζοσπαστικό στοιχείο.

Η Τζιάνγκ Τσινγκ ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να την προσέξουν. Στις διαλέξεις του Μάο καθόταν στην πρώτη σειρά και του έκανε διάφορες ερωτήσεις με γουρλωμένα μάτια.

Μια μέρα ο Μάο πήγε να τη δει σε μια όπερα του Πεκίνου, το αγαπημένο του είδος θεάτρου. Μετά την παράσταση πήγε στα παρασκήνια και έβαλε το παλτά του γύρο από τους ώμους της Τζιάνγκ Τσινγκ. Την επομένη, εκείνη πήγε σπίτι του για να του επιστρέψει το παλτό και έμεινε τη νύχτα.

Το ζευγάρι άρχισε να εμφανίζεται μαζί δημόσια, γεγονός που δημιούργησε μεγάλο σκάνδαλο, εφόσον επρόκειτο για μια γυναίκα με παρελθόν. Είχε παντρευτεί ή συζήσει με τέσσερεις άντρες, και το όνομα, της είχε αναφερθεί συχνά στις κοσμικές στήλες της Σαγκάης. Οι κουτσομπολίστικες εφημερίδες είχαν γράψει πολλά για τη θυελλώδη σχέση που είχε με έναν από τους συζύγους της, ειδικά αφότου εκείνος προσπάθησε να αυτοκτονήσει πίνοντας ένα ολόκληρο μπουκάλι οινόπνευμα στο οποίο είχε προσθέσει θρυμματισμένα σπίρτα.

Αν η κοσμοπολίτικη Σανγκάη το έβρισκε δύσκολο να «χωνέψει» την Τζιάνγκ Τσινγκ, πόσο μάλλον το πουριτανικό Γιέναν. Εξάλλου, πολύς κόσμος συμπονούσε τη γυναίκα την οποία είχε αντικαταστήσει.

Ένας πρώην σύντροφος της Γκουιέι-γιουάν στη Μεγάλη Πορεία έφερε στη μνήμη του: «Οι φοιτητές στο κολλέγιο μου ήταν πολύ στενοχωρημένοι. Μερικοί έγραψαν ανοιχτά στον Μάο, άλλοι πάλι στα κρυφά [...]

Εγώ του έγραψα τρία γράμματα. Είπα περίπου τα εξής: πρόεδρε Μάο, ελπίζουμε ότι δεν θα παντρευτείτε την Τζιάνγκ Τσινγκ. [Η Γκουέι-γιουάν] είναι άρρωστη, άλλωστε έχετε κάνει πέντε έξι παιδιά μαζί [...] Η Τζιάνγκ Τσινγκ έχει πολύ κακή φήμη».

Υπήρχε όμως και κάτι ακόμη πιο σοβαρό που απασχολούσε το Κόμμα. Κάποτε οι Εθνικιστές είχαν φυλακίσει την Τζιάνγκ Τσινγκ, επειδή υποψιάστηκαν ότι ήταν Κομμουνίστρια και κατόπιν την απελευθέρωσαν γιατί υπέγραψε μια αποκήρυξη, πράξη που το Κόμμα θεώρησε ως «προδοσία».

Προβλήθηκαν επίσης ισχυρισμοί ότι έκανε παρέα με τους δεσμοφύλακες της, τόσο κατά τη διάρκεια του φαγητού όσο και στο κρεβάτι. Οι διάφορες μυστικές οργανώσεις στη Σανγκάη και σε άλλες περιοχές έστειλαν τηλεγραφήματα στο Γιέναν για να διαμαρτυρηθούν επίσημα, υποστηρίζοντας ότι ‘ήταν ακατάλληλη σύζυγος για τον πρόεδρο Μάο’.

Ο εικονικός αρχηγός του Κόμματος Λο Φου έγραψε επίσης στον Μάο, τονίζοντας όχι μόνο τις δικές του αντιρρήσεις αλλά τις αντιρρήσεις πολλών άλλων. Μόλις ο Μάο έλαβε το γράμμα, το έσκισε και ανήγγειλε στον αγγελιαφόρο: "Θα παντρευτώ αύριο. Όλοι οι άλλοι ας κυττάνε τη δουλειά τους!»

Την επομένη οργάνωσε ένα «γαμήλιο» δείπνο και κάλεσε 20-30 μέλη της ελίτ του Γιέναν, αλλά όχι τον Λο Φου.

Ο Μάο είπε στον Κανγκ Σενγκ, τον επικεφαλής της ασφάλειας να εγγυηθεί για την Τζιάνγκ Τσιννκ. Όταν δούλευε στη Ρωσία, ο Κανγκ Σενγκ είχε συνοδεύσει τους γιους του Μάο στη Μόσχα, καθώς και τον γιο του Τσιάνγκ Κάι-σεκ πίσω στην Κίνα. Είχε φτάσει στο Γιέναν τον Νοέμβριο του 1937 και πολύ γρήγορα βρέθηκε κοντά στον Μάο, ο οποίος τον διόρισε αρχηγό της δικής του Κα Γκε Μπε.

Περιτριγυρισμένος παντού από κίτρινο χώμα, ο Κανγκ Σενγκ ξεχώριζε επειδή συχνά ντυνόταν στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω - φορούσε ένα μαύρο πηλήκιο και κάτι ασυνήθιστες μαύρες μπότες ιππασίας. Το άλογο του ήταν επίσης μαύρο, ενώ έπαιζε συχνά μ' ένα μαύρο σκυλάκι, το οποίο αποτελούσε το μοναδικό κατοικίδιο ζώο στην περιοχή.

Παρόλο που είχε αποδείξεις για την ανήθικη συμπεριφορά της Τζιάνγκ Τσινγκ στη φυλακή, ο Κανγκ ετοίμασε μια επίσημη ετυμηγορία για τον Μάο που ανέφερε: «Το παρελθόν της δεν δημιουργεί κανένα πολιτικό πρόβλημα)».

Στην πραγματικότητα, ο Μάο ήξερε ότι οι κατηγορίες ήταν σωστές, όπως άλλωστε θα ομολογούσε όταν ήταν ετοιμοθάνατος. Όμως δεν τον ένοιαζε. Την ήθελε.

Η τέταρτη σύζυγος του Μάο θα γινόταν η διαβόητη μαντάμ Μάο.

*Ρώσος πράκτορας προκαλεί τον Σινο-Ιαπωνικό

πόλεμο! (1937-1945). Η Ρωσία βλέπει την Κίνα σαν «ανάχωμα» για τους Ιάπωνες

*…Στις 7 Ιουλίου 1937 ξέσπασε μια μάχη ανάμεσα

στους Κινέζους και τους Ιάπωνες στη γέφυρα Μάρκο Πόλο λίγο έξω από το Πεκίνο. Μέχρι τα τέλη του μηνός, η Ιαπωνία είχε καταλάβει το Πεκίνο και το Τιέντζιν, τις δύο σημαντικότερες πόλεις της Βόρειας Κίνας.

Ο Τσιάνγκ δεν κήρυξε πόλεμο, εφόσον αρχικά ήθελε να αποφύγει τις μεγάλης κλίμακας πολεμικές ενέργειες. Το ίδιο και οι Ιάπωνες.

…Η σύντομη κατοχή της Βόρειας Κίνας τον Ιούλιο είχε θέσει τον Στάλιν σε άμεσο κίνδυνο. Ο τεράστιος στρατός του Τόκυο θα μπορούσε εύκολα να στραφεί προς το βορρά και να επιτεθεί στη Ρωσία από οποιοδήποτε σημείο των χιλιάδων χιλιομέτρων συνόρων.

Τον προηγούμενο χρόνο, ο Στάλιν είχε αναγγείλει δημοσίως ότι η Ιαπωνία συνιστούσε την κύρια απειλή κατά της χώρας του.

Πιστεύουμε, λοιπόν ότι "ενεργοποίησε" έναν μέχρι τότε ανενεργό μυστικό πράκτορα, τον οποίο είχε τοποθετήσει στον εθνικιστικό στρατό πολλά χρόνια πριν.

Ο Στάλιν ήθελε να προκαλέσει ευρείας κλίμακας πόλεμο στη Σανγκάη και να υποχρεώσει τους Ιάπωνες να κατευθυνθούν μακριά από τη Ρωσία, στην αχανή ενδοχώρα της Κίνας.

…Ο μυστικός πράκτορας ήταν ένας στρατηγός που λεγόταν Τζανγκ Τζε-τζουνγκ (που από τώρα και στο εξής θα τον αποκαλούμε ΤΤΤ), ο οποίος διοικούσε τη φρουρά της Σαγκάης και του Νάντζιννκ.

Το 1925 διετέλεσε καθηγητής στη στρατιωτική Ακαδημία Ουαμπόα κοντά στην Καντόνα, την οποία είχε χρηματοδοτήσει και επανδρώσει η Ρωσία.

…Στις 9 Αυγούστου όμως, μια μονάδα του κινεζικού στρατού, την οποία είχε επιλέξει ο ίδιος ο ΤΤΤ, σκότωσε έναν Ιάπωνα υποπλοίαρχο καθώς και έναν απλό στρατιώτη στο αεροδρόμιο της Σαγκάης. Στη συνέχεια βρήκε έναν Κινέζο κρατούμενο, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε θάνατο, του φόρεσε κινεζική στολή και τον εκτέλεσε κοντά στην είσοδο του αεροδρομίου για να δώσει την εντύπωση ότι οι Ιάπωνες είχαν πυροβολήσει πρώτοι.

Οι Ιάπωνες προσπάθησαν να εκτονώσουν την κρίση, ενώ ο ΤΤΤ βομβάρδιζε τον Τσιάνγκ με εκκλήσεις για εξαπόλυση επίθεσης. Ο Τσιάνγκ τις απέρριψε.

…Όταν την επομένη δεν έφτασε καμία εντολή, ο ΤΤΤ παραμέρισε τον Τσιάνγκ και εξέδωσε ένα ανακοινωθέν στον Τύπο με τον ψευδή ισχυρισμό πως τα ιαπωνικά θωρηκτά είχαν σφυροκοπήσει τη Σανγκάη και τα ιαπωνικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να επιτίθενται στους Κινέζους. Με την κοινή γνώμη σαφώς εναντίον της Ιαπωνίας, ο Τσιάνγκ βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Την επόμενη μέρα στις 16 Αυγούστου, εξέδωσε επιτέλους διαταγή: «Γενική επίθεση αύριο τα χαράματα».

…Οι Ιάπωνες προξένησαν τεράστιες απώλειες. Στη Σανγκάη πολέμησαν οι 73 καλύτερες κινεζικές μεραρχίες -συνολικά υπήρχαν 180- με 400.000 στρατεύματα. Όλες σχεδόν αφανίστηκαν. Η χώρα έχασε όχι μονάχα ολόκληρη την αναπτυσσόμενη αεροπορία της (ο Τσιάνγκ τη θεωρούσε τόσο πολύτιμη, ώστε δεν την είχε στείλει στο βόρειο μέτωπο) αλλά και τα πιο αξιόλογα θωρηκτά της.

…Η Μόσχα ενθουσιάστηκε με την εξέλιξη των γεγονότων, όπως ομολόγησε ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Μαξίμ Λιτβίνοφ, στον Γάλλο

αναπληρωτή πρωθυπουργό Λέον Μπλουμ. Σύμφωνα με τον δεύτερο, ο Λιτβίνοφ του είπε ότι "τόσο εκείνος [ο Λιτβίνοφ] όσο και η Σοβιετική Ένωση κατευχαριστήθηκαν όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε εναντίον της Κίνας και [πρόσθεσε] πως η Σοβιετική Ένωση ήλπιζε ότι ο σινοϊαπωνικός πόλεμος θα συνέχω για όσο το δυνατόν περισσότερο [...]

…Ο ευρείας κλίμακας πόλεμος μεταξύ της Ιαπωνίας και της Κίνας απέφερε άμεσο όφελος στον Μάο.

Αυτή ήταν μόνον η αρχή: ο Μάο θα εισέπραττε ακόμη μεγαλύτερα κέρδη από τον σινοϊαπωνικό πόλεμο, ο οποίος διήρκεσε οκτώ χρόνια και κόστισε τη ζωή σε 20 εκατομμύρια Κινέζους.

Εξαιτίας τον πολέμου, το κράτος του Τσιάνγκ εξασθένησε σημαντικά, ενώ ο Μάο κατάφερε να αποκτήσει ένα γιγαντιαίο στρατό της τάξης των 1,3 εκατομμυρίων στρατευμάτων. Στην αρχή τον πολέμου, η αναλογία του στρατού του Τσιάνγκ με το στρατό του Μάο ήταν 60:1, στο τέλος έφτασε 3:1.

…Αργότερα, θα τους ευχαριστούσε (ΣΗΜ. Τους Ιάπωνες) "για τη μεγάλη βοήθεια που του είχαν προσφέρει". Μετά τον πόλεμο, κάποιοι επισκέπτες από την Ιαπωνία τού ζήτησαν συγνώμη για την εισβολή της χώρας τους στην Κίνα,, αλλά ο Μάο απάντησε: «Καλύτερα να ευχαριστήσω εγώ τους Ιάπωνες πολέμαρχους.» Αν οι τελευταίοι δεν είχαν κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος της Κίνας, «εμείς θα βρισκόμασταν ακόμη σήμερα στα βουνά». Ο Μάο το εννοούσε.

...ο Στάλιν τον κάλεσε για να του εξηγήσει την επίσημη γραμμή: "Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι ο πόλεμος [κατά της Ιαπωνίας] [...] Μόνο όταν τελειώσει

αυτός θα σκεφτούμε πώς θα πολεμήσουν ο ένας τον άλλο [δηλαδή οι Κόκκινοι τον Τσιάνγκ]».

1939, Ο Μάο αρχίζει τον πόλεμο στους Εθνικιστές. Παίρνει τον Στάλιν με το μέρος του με διάφορα «κόλπα»!

…Το 1959, μετά την εντολή του Μάο να υιοθετήσουν οι Κομμουνιστές επιθετική στάση εναντίον των Εθνικιστών, ξεκίνησαν μεταξύ τους μεγάλης κλίμακας συρράξεις. Και τα δύο κόμματα ήθελαν να κερδίσουν εδάφη, αλλά συνήθως υπερίσχυαν οι Κόκκινοι.

…Ο Μάο είχε εισπράξει πολλά κέρδη προς όφελος του ΚΚΚ. Έπρεπε όμως να φέρει και τον Στάλιν με το μέρος του. Τους πρώτες μήνες ο Μάο είχε αποκρύψει από τη Μόσχα τις συγκρούσεις με τους Εθνικιστές. Τις παραδέχτηκε τελικά τον Ιούνιο του 1939* όταν ήταν όχι μόνο ολοφάνερες άλλα και σοβαρές. Ισχυρίστηκε ωστόσο ότι οι Κομμουνιστές είχαν απλώς αμυνθεί εναντίον των Εθνικιστών, λέγοντας ότι οι τελευταίοι ήταν αποφασισμένοι να αφανίσουν το Κόμμα του.

…Ο Μάο γνώριζε πώς ακριβώς θα μπορούσε να προσελκύσει τη Μόσχα. Την άνοιξη του 1939, ο Στάλιν έστειλε στο Γιέναν τον Ρομάν Κάρμεν, τον καλύτερο σκηνοθέτη ντοκυμαντέρ, για να γυρίσει μια ταινία για τον Μάο. Όταν έφτασε ο Κάρμεν είδε ότι ο Μάο είχε αφήσει ένα βιβλίο του Στάλιν ανοιγμένο πάνω στο γραφείο του. Κατόπιν ο Κάρμεν έδειξε τον Μάο να στέκεται για αρκετή ώρα με ένα κείμενο του Στάλιν στα χέρια του. Το βιβλίο είχε μια μεγάλη φωτογραφία του συγγραφέα στο εξώφυλλο. Ο Μάο έκανε πρόποση προς τιμήν του Στάλιν, λέγοντας ότι γενικά δεν ήθελε να ταξιδέψει στο εξωτερικό, με μοναδική εξαίρεση τη Μόσχα, για να συναντήσει τον Ρώσο ηγέτη.

…Ο τρίτος «πρόσθετος» απεσταλμένος του Μάο, ο Τσου Εν-λάι, έφτασε όταν ξεκινούσε ο πόλεμος στην Ευρώπη. Στις 14 Σεπτεμβρίου εισήχθη στο νοσοκομείο του Κρεμλίνου. Χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση στο δεξί του χέρι, επειδή το είχε σπάσει όταν είχε πέσει από άλογο, και το χέρι δεν είχε μπει σωστά στη θέση του. Ο Τσου μόλις είχε «προσηλυτιστεί» ανεπιφύλακτα στον Μάο και έκτοτε θα τον υπηρετούσε πάντα πολύ πιστά. Εργάστηκε σκληρά για να εκθειάσει τον Μάο, λέγοντας στους Ρώσους ότι η ηγεσία του ΚΚΚ πίστευε πως [ο Μάο] έπρεπε να εκλεγεί Γενικός Γραμματέας. Διαβεβαίωσε τη Μόσχα άτι η πολιτική του ΚΚΚ δεν είχε αλλάξει και ότι «ο πόλεμος κατά της Ιαπωνίας έχει προτεραιότητα». Είπε επίσης ότι το Κόμμα δεν είχε σκοπό να αποσπαστεί από το "ενιαίο μέτωπο" με τον Τσιάνγκ.

Η στάση του Μάο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…Στις 25 Οκτωβρίου 1940 ο Μάο είπε στους

υψηλόβαθμους στρατηγούς του ότι ήλπιζε να καταλάβουν οι Ναζί τη Βρετανία και οι Ιάπωνες να διατηρήσουν την κατοχή της Κίνας: «Το πιο δύσκολο, το πιο επικίνδυνο και το πιο μαύρο σενάριο», είχε πει, «είναι να γίνει ο Τσιάνγκ μέλος του αγγλοαμερικανικού συνασπισμού»

…Ο Μάο προτιμούσε την ιαπωνική κατοχή. Άξαφνα όμως η στάση του άλλαξε θεαματικά. Στις 6 Νοεμβρίου έγραψε στον Τσου Εν-λάι: «Μόλις διάβασα το τηλεγράφημα που έστειλες στις 3 του μηνός με τις σημαντικές πληροφορίες. Λοπόν είναι καλό για μας να γίνει ο Τσιάνγκ μέλος του αγγλοαμερικανικού συνασπισμού [...] Από τώρα και στο εξής δεν θα είμαστε εναντίον [...] Πρέπει να σφυρηλατήσουμε δεσμούς με τη Βρετανία και την Αμερική [...]»

…Είναι φανερό ότι ο Τσου Εν-λάι είχε διαφωτίσει τον Μάο για τη χρησιμότητα της Δύσης. Από εκείνη την εποχή ο Τσου αφιέρωσε πολλή ενέργεια στην καλλιέργεια σχέσεων με ανθρώπους της Δύσης, κυρίως με τους Αμερικανούς. Οι προσπάθειες τον έγιναν ακόμη πιο έντονες μετά την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο του 1941, όταν εντάθηκε η παρουσία της Αμερικής στην Κίνα.

…Στις 22 Ιουνίου 1941 η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση και ο Μάο αναγκά¬στηκε να αλλάξει τακτική.

…Προτεραιότητα του Μάο στις σχέσεις του με τη νέα ανίσχυρη Ρωσία ήταν η αυτοσυντήρηση. Μετά την εισβολή της Γερμανίας, η Μόσχα ζήτησε τη διαβεβαίωση του ΚΚΚ ότι αν η Ιαπωνία εξαπέλυε επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, οι Κομμουνιστές θα πολεμούσαν τους Ιάπωνες. Το εφιαλτικό σενάριο για τον Στάλιν ήταν να πρέπει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονες επιθέσεις σε δύο μέτωπα: μία από την Ιαπωνία στα ανατολικά και μία άλλη από τον Χίτλερ στα δυτικά.

Πόσα ιαπωνικά στρατεύματα θα μπορούσε να «απασχολήσει» το ΚΚΚ στην προκειμένη περίπτωση» ρώτησε η Μόσχα τον Μάο. Για να ενθαρρύνει τον Μάο, ο Ντιμίτροφ του απέστειλε ένα τηλεγράφημα στις 7 Ιουλίου, λέγοντας ότι θα του έστελνε ένα εκατομμύριο δολάρια σε δόσεις. Δύο μέρες αργότερα, η Κομιντέρν είπε στο ΚΚΚ να λάβει «ενεργά μέτρα».

…Απέναντι στη Μόσχα ο Μάο επέμενε ότι ο στρατός του ήταν πολύ εξασθενημένος νια να απορεί να βασίζεται σ' αυτόν.

…Ο Μάο σχεδόν ομολόγησε πως ο στρατός του δεν είχε πολεμήσει ποτέ τους Ιάπωνες και ούτε

επρόκειτο να ξεκινήσει τότε. Μέχρι πρόσφατα πληροφορούσε τη Μόσχα ότι ο στρατός του ήταν τεράστιος, αφού η ΒΟΣ και μόνο αριθμούσε 329.899 άντρες- ξαφνικά δήλωνε ότι τα στρατεύματά του δεν ήταν σε θέση να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά.

Ο ίδιος ο Στάλιν τηλεγράφησε πολλές φορές στον Μάο, ζητώντας του να αποσπάσει την προσοχή των Ιαπώνων. Ορισμένα τηλεγραφήματα τα έστειλε στα τέλη του όταν οι Γερμανοί είχαν φτάσει στις πύλες της Μόσχας, και άλλα τον Ιούλιο του λίγο πριν από τη μάχη του Στάλινγκραντ. Αλλά μάταια, Η Μόσχα εξοργίστηκε με την αρνητική απάντηση του Μάο και θύμωσε ακόμη περισσότερο όταν εκείνος πρότεινε στους προστάτες του να υποχωρήσουν στα Ουράλια και να κάνουν ανταρτοπόλεμο.

Ορισμένοι Ρώσοι ισχυρίζονται πως, εκτός των άλλων, ο Μάο δεν είχε εμπιστοσύνη στη Σοβιετική Ένωση, και ακόμη (σύμφωνα με τον στρατηγό Τσουικόφ) ότι ήθελε να εκμεταλλευτεί την επίθεση του Χίτλερ και να υποσκελίσει τη Ρωσία. Κυκλοφόρησαν τα νέα ότι ο Μάο είπε: «Ο Στάλιν δεν μπορεί να νικήσει τον Χίτλερ» και «ένας εικοσιτετράχρονος σοσιαλισμός δεν μπορεί να συναγωνιστεί έναν οκτάχρονο φασισμό».

Πολλά χρόνια αργότερα, κάποιος ρώτησε τον Μόλοτοφ: «Εφόσον ξέραμε [τι μας έκανε ο Μάο], γιατί συνεχίζαμε να τον βοηθάμε;» Ο Μόλοτοφ μουρμούρισε. «Καλά. Εντάξει, ναι. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να το καταλάβετε, αλλά δεν πρέπει να βλέπετε τα πράγματα τόσο αυστηρά.» «Φανήκαμε βλάκες, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν ήμασταν.»

Και πράγματι παρόλο που διαφωνούσαν, ο Στάλιν και ο Μάο καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον απόλυτα. Και οι δύο έδιναν μεγάλη προτεραιότητα στο προσωπικό

τους συμφέρον, ο ένας εκμεταλλευόταν τον άλλον, και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι τους ήταν πανομοιότυποι. Η συμπεριφορά του Μάο μπορεί να δυσαρεστούσε το Κρεμλίνο, αλλά ο Στάλιν ποτέ δεν έπαψε να συνεργάζεται μαζί του.

Ο «ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΝ». Η κομμουνιστική «ισοπολιτεία» στο πρώτο κομμουνιστικό κράτος του Γιέναν (1942-45, 47-51 ετών)

…Ένα μεγάλο ποσοστό των νεαρών εθελοντών είχε πάει στο Γιέναν, στην πρωτεύουσα του Μάο. Την εποχή που αποφάσισε ο Μάο να ασχοληθεί μαζί τους ανέρχονταν σχεδόν σε 40.000 άτομα. Οι περισσότεροι ήταν περίπου 20 χρονών, είχαν γίνει μέλη του Κόμματος στις περιοχές που κρατούσαν οι Εθνικιστές και από εκεί είχαν σταλεί στο Γιέναν.

Οι νεαροί ήταν εξαιρετικά ενθουσιασμένοι όταν πρωτοπήγαν στο Γιέναν, το οποίο για αυτούς αντιπροσώπευε τη Μέκκα της επανάστασης. Ένας εθελοντής περιέγραψε τι αισθάνθηκε όταν έφτασε: «Επιτέλους είδαμε την πόλη να υψώνεται μπροστά μας. Ήμασταν τόσο συγκινημένοι, που μας έπιασαν κλάματα. Όλο το φορτηγό ζητωκραύγαζε [...] Αρχίσαμε να τραγουδάμε τη "Διεθνή" και το "Εμβατήριο της Μητέρας Ρωσίας".

Ο νεαρός έγραψε ότι οι νεοφερμένοι «ζήλευαν τις δύσοσμες και βρόμικες φθαρμένες στολές [των βετεράνων]. Τα έβρισκαν όλα φρέσκα, συναρπαστικά και μυστηριώδη».

Ως επί το πλείστον οι νεοφερμένοι γράφτηκαν σε «σχολές» και «ιδρύματα» για να εκπαιδευτούν και να εμποτιστούν με τις σωστές ιδέες. Πολύ σύντομα όμως οι

περισσότεροι αισθάνθηκαν μεγάλη απογοήτευση. Το πιο αποθαρρυντικό απ' όλα ήταν η απόλυτη έλλειψη ισότητας, παρόλο που αυτή συνιστούσε τον πυρήνα της ιδεολογίας τους. Ήταν εμφανές ότι το καθεστώς δεν πίστευε στην ίση μεταχείριση, εφόσον παντού υπήρχαν ενδείξεις ανισότητας και προνομίων.

Κάθε οργανισμός είχε τρεις κατηγορίες κουζίνας. Το μεσαίο στρώμα έτρωγε περίπου το διπλό κρέας ή λάδι απ' όσο έτρωγε το κατώτερο στρώμα, ενώ η ελίτ έτρωγε ακόμη παραπάνω. Η ανώτατη ηγεσία απολάμβανε ειδικές θρεπτικές τροφές.

Το ίδιο ίσχυε και για τα ρούχα. Το τοπικό μπαμπάκι ήταν σκληρό και άβολο, οπότε τα ανώτατα κομματικά στελέχη παράγγελναν πιο μαλακό μπαμπάκι από άλλες περιοχές. Ο Μάο, ο οποίος εξωτερικά φαινόταν να φορά ότι και ο υπόλοιπος κόσμος, είχε εσώρουχα φτιαγμένα από πολύ φίνο ύφασμα, όπως μας αποκάλυψε μια υπηρέτρια που έπλενε και μπάλωνε τα ρούχα των Μάο. Εκείνη δεν δικαιούταν ούτε καν εσώρουχα και κάλτσες, πράγμα που είχε ως συνέπεια να κρυολογεί διαρκώς. Αλλά προϊόντα, όπως ο καπνός, τα κεριά και το χαρτί αλληλογραφίας, κατανέμονταν επίσης σύμφωνα με το βαθμό ιεραρχίας.

Τα παιδιά της ανώτατης ηγεσίας πήγαιναν στη Ρωσία ή είχαν τη δική τους νταντά. Οι γυναίκες των υψηλόβαθμων αξιωματούχων γεννούσαν στο νοσοκομείο, το οποίο μετά τους παρείχε προσωπική νοσοκόμα. Τα στελέχη της επόμενης βαθμίδας έστελναν τα παιδιά τους σε ειδικό νηπιαγωγείο για την ελίτ. Ωστόσο, οι περισσότεροι απλοί Κομμουνιστές ήταν εργένηδες, ενώ οι λιγοστοί παντρεμένοι απέφευγαν να κάνουν παιδιά, γιατί θα αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες.

Οι σπαρτιατικές συνθήκες ζωής και η έλλειψη καλής τροφής οδήγησε στην εκδήλωση πολλών ασθενειών, ωστόσο μονάχα τα υψηλόβαθμα στελέχη είχαν πρόσβαση σε φάρμακα, τα οποία ήταν εξαιρετικά δυσεύρετα και εισάγονταν ειδικά από τις εθνικιστικές περιοχές. Ο Μάο είχε έναν προσωπικό γιατρό από την Αμερική τον Τζωρτζ Χάτεμ, καθώς και μια σειρά από Ρώσους γιατρούς. Όποτε ήθελε κάτι ή κάποιον (λόγου χάρη, έναν φυσιοθεραπευτή), ρωτούσε τη Μόσχα ή τον Τσου Εν-λάι στο Τσουνγκ-τσινγκ. Τα ανώτερα στελέχη είχαν δικαίωμα ειδικής νοσοκομειακής περίθαλψης, ενώ κανείς ασθενής δεν μπορούσε να εισαχθεί στο νοσοκομείο χωρίς προηγούμενη άδεια από τη μονάδα εργασίας του. Το φαγητό στα νοσοκομεία ήταν επίσης διαβαθμισμένο.

…Ο Μάο γνώριζε πολύ καλά ότι τα ιδιαίτερα προνόμια του ήταν ένα ευαίσθητο θέμα. Ένα βράδυ κάλεσε μια παλιά θαυμάστρια για φαγητό και όταν τελείωσαν της είπε να έρχεται συχνότερα «θα έρχομαι κάθε Κυριακή για να τρώω ένα καλό γεύμα!», του ξεστόμισε εκείνη. Κατόπιν πρόσεξε ότι «το χαμόγελο του Προέδρου πάγωσε και εκείνος φάνηκε λίγο αμήχανος. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να το είχα πει [..,]»

Το Κόμμα προσπάθησε να δικαιολογήσει την ανισότητα: «Δεν ζητούν τα προνόμια οι ίδιοι οι υψηλόβαθμοι σύντροφοι», αποφάνθηκε ένας σημαντικός ιδεολόγος. «Πρόκειται για εντολή του Κόμματος. Πάρτε παράδειγμα τον πρόεδρο Μάο: το Κόμμα μπορεί να τον διατάζει να τρώει ένα κοτόπουλο τη μέρα.»

Αυτές οι σοφιστείες δεν κατάφεραν να θέσουν τέρμα στη γενική δυσαρέσκεια. Κυκλοφορούσε το εξής ανέκδοτο: «Στο Γιέναν μόνο τρία πράγματα είναι τα ίδια για όλους: ο ήλιος, ο αέρας και οι τουαλέτες.»

Μπορεί οι νεαροί εθελοντές να αισθάνονταν απογοητευμένοι, αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φύγουν από το Γιέναν. Οποίος προσπαθούσε να ξεφύγει θεωρείτο λιποτάκτης, και οι περισσότεροι λιποτάκτες εκτελούνταν. Η περιοχή του Γιέναν αντιστοιχούσε με φυλακή. Η υπόλοιπη Κίνα, που περιλάμβανε και τις άλλες κομμουνιστικές βάσεις, ονομαζόταν ο "έξω κόσμος".

…Εκτός από τις ανακρίσεις και τα συλλαλητήρια, οι κάτοικοι του Γιέναν αναγκάζονταν να υποστούν και "συγκεντρώσεις κατήχησης". Ο χορός, η μουσική και κάθε είδους ψυχαγωγία απαγορεύτηκε.

Ήταν αδύνατον να βρει κανείς την ησυχία του, έστω και τις λίγες στιγμές που ήταν μόνος του, γιατί υποχρεωνόταν να συντάξει μία "ανάλυση της σκέψης». Αυτό ήταν κάτι που μέχρι τότε μόνο η φασιστική Ιαπωνία είχε επιβάλει. «'Όλοι πρέπει να συντάξουν την ανάλυση σκέψης τους», διέταξε ο Μάο, «και να τη γράψουν τρεις φορές, πέντε φορές, ξανά και ξανά [...] Πείτε σε όλους να ομολογήσουν κάθε σκέψη που είχαν, και που δεν ήταν για το καλό του Κόμματος".

Ο κόσμος αναγκάστηκε να καταγράψει όλες τις ανεπίσημες πληροφορίες που είχε μάθει από κάποιον τρίτο - το καθεστώς τις ονόμασε «μικρές εκπομπές». «Έπρεπε να καταχωρίσεις τι είχε πει ο Α ή ο Β», μας είπε ένας βετεράνος του Γιέναν, «επίσης τι είχες πει εσύ, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί κακό. Προσπαθούσαμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας παλιές συζητήσεις και αναγκαζόμασταν να γράφουμε διαρκώς. Ήταν φρικτό». Κανείς δεν είχε διευκρινίσει τι σήμαινε «κακό», και έτσι, από φόβο, πολύς κόσμος κατέγραψε περισσότερα απ' όσα χρειάζονταν.

Πολλοί προσπάθησαν να αντισταθούν, αλλά αυτό θεωρήθηκε «απόδειξη» ότι ήταν κατάσκοποι. Το αληθοφανές επιχείρημα των αρχών ήταν: «Αν είσαι αθώος, δεν έχεις τίποτα να κρύψεις από το Κόμμα».

Ούτε μπορούσε να απαιτήσει κανείς τα ατομικά δικαιώματα του, εφόσον ο Κομμουνισμός απέρριπτε την ιδέα του ατόμου. Ένα μέλος της Διοικητικής Σχολής, όπου οι άνθρωποι εξέφραζαν σχετικά ανοιχτά την απέχθεια τους για αυτά που συνέβαιναν, τόλμησε να διαμαρτυρηθεί: «Πρέπει να καταγράψουμε και την κρεβατομουρμούρα των γυναικών μας;» Όλοι κρυφογέλασαν με το αστείο του, αλλά κατόπιν όχι μόνον εκείνος αλλά και πολλοί γύρω του καταδικάστηκαν σαν κατάσκοποι. «Εκτός από ένα άτομο [sic], όλοι οι καθηγητές και όλο το διοικητικό προσωπικό της σχολής είναι κατάσκοποι», ανήγγειλε ο Μάο στις 8 Αυγούστου 1943. «Και οι περισσότεροι φοιτητές είναι κατάσκοποι. Τουλάχιστον οι μισοί». Ασκήθηκε τόσο μεγάλη πίεση στους εθελοντές, που ένας άντρας σε μια μανιώδη προσπάθεια του να αθωωθεί, κατέγραψε 800 συζητήσεις που είχε κάνει.

Όταν ο Μάο διέταζε τους κατοίκους του Γιέναν να αναφέρουν όλες τις «μικρές εκπομπές», ουσιαστικά τους ανάγκαζε να καταδίδουν ο ένας τον άλλο. Κανείς δεν τολμούσε να ανταλλάξει απόψεις, γιατί κανείς πια δεν εμπιστευόταν κανέναν, (Αυτή η κατάσταση θα συνεχιζόταν και στο μέλλον). Μόλις απαγορεύτηκαν οι «μικρές εκπομπές», στέρεψαν και οι πηγές της ανεπίσημης πληροφόρησης. Τις υπόλοιπες πηγές τις έλεγχε ο Μάο. Εξωτερικός Τύπος και ραδιόφωνα δεν υπήρχαν. Απαγορευό¬ταν να στέλνει ή να λαμβάνει κανείς γράμματα από τον έξω κόσμο, ακόμη και από την οικογένεια του: οποιαδήποτε επικοινωνία με μια

εθνικιστική περιοχή αποτελούσε αυτομάτως απόδειξη για κατασκοπεία. Η απόλυτη έλλειψη πληροφόρησης πολύ σύντομα οδήγησε σε μαζικό εγκεφαλικό θάνατο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να εκφράσει κανείς τις σκέψεις του. Απαγορευόταν όχι μόνο να επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά και να διατυπώνουν τις απόψεις τους γραπτώς. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας όλοι πιέστηκαν να παραδώσουν τα ημερολόγιά τους. Δεν ήταν μόνο επικίνδυνο να σκέφτεται κανείς, ήταν και περιττό. Η ανεξάρτητη σκέψη έπαψε να υπάρχει.

…Στο Γιέναν και μόνο υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες νεαροί εθελοντές που είχαν υποστεί τρομερή ψυχική αναστάτωση και αγωνία. Πολύς κόσμος είχε πάθει νευρικό κλονισμό και αρκετοί δεν συνήλθαν ποτέ. Όσοι έζησαν τότε στο Γιέναν θυμήθηκαν άτι οι σπηλιές στις πεδιάδες ήταν γεμάτες από ανθρώπους «που είχαν τρελαθεί. Μερικοί γελούσαν άγρια, άλλοι πάλι έκλαιγαν με στριγκλιές και ουρλιαχτά, όπως κάνουν οι λύκοι τη νύχτα»,

Ο αριθμός των ατόμων που απεβίωσαν πιθανόν να ανέρχεται σε χιλιάδες. Πολύς κόσμος αισθάνθηκε ότι ο μόνος τρόπος για να θέσει τέλος στο μαρτύριο του ήταν να αυτοκτονήσει. Μερικοί πηδούσαν από τους γκρεμούς ή έπεφταν μέσα σε πηγάδια. Όσοι είχαν γυναίκα και παιδιά συχνά τα σκότωναν πρώτα. Πολλοί /[προσπαθούσαν πάνω από μια φορά: ένας δάσκαλος της Φυσικής ο οποίος απέτυχε, παρόλο που είχε καταπιεί κεφάλια σπίρτων (τα οποία ήταν δηλητηριώδη), τελικά κατάφερε να κρεμαστεί. Το καθεστώς κατ έτρεχε ανελέητα αυτούς που έκαναν αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, Μια φορά οι αρχές συνέφεραν κάποιον που

είχε καταπιεί σπασμένα γυ¬αλιά και τον έβαλαν κατευθείαν να -«γράψει μια αυτοκριτική».

Σε ορισμένες περιπτώσεις η αυτοκτονία αποτελούσε και έναν τρόπο διαμαρτυρίας. Μια φορά μάλιστα η διαμαρτυρία είχε διπλό στόχο» όταν κάποιος κρατούμενος πήδηξε από ένα γκρεμό και οι συμμαθητές του τον έθαψαν απέναντι από το κτίριο όπου ζού¬σαν οι ανακριτές του. Ένας από τους τελευταίους κατάλαβε τη σημασία της κίνησης τους: το φάντασμα του θα έρθει να σας στοιχειώσει.

Ένας αξιωματούχος έγραψε στην ηγεσία τον Μάρτιο του 1945: «Ο επαναστατι¬κός ενθουσιασμός» των νεαρών εθελοντών «έχει καταστραφεί [...] Τόσο ο νους όσο και η καρδιά τους έχουν υποστεί πολύ βαθιά τραύματα». Και όμως ο Μάο ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτούς τους ανθρώπους για να τον υπηρε¬τήσουν. Όση δυστυχισμένοι κι αν ήταν, είχαν παγιδευτεί στον κομμουνιστικό οργα¬νισμό, και ήταν τρομερά δύσκολο να φύγουν, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Εφόσον δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, πολλοί στηρίχθηκαν στην πίστη τους, γιατί τουλάχιστον έτσι κατάφερναν να αιτιολογήσουν τις θυσίες που αναγκάστηκαν να κάνουν. Ο Μάο εκμεταλλεύτηκε τον ιδεαλισμό τους με μεγάλη επιδεξιότητα, πεί¬θοντας τους να αποδεχτούν την κακομεταχείριση τους, επειδή αυτό φανέρωνε ότι «υπηρετούσαν το λαό» (το μεταγενέστερο γνωστό απόφθεγμα του Μάο» «Υπηρετώ το Λαό», ειπώθηκε τότε για πρώτη φορά). Τους είπε μάλιστα ότι έπρεπε να τη θεωρήσουν ως μια ανώτερη, καθαρτήρια εμπειρία, που είχε τελικό σκοπό τη διάσωση της Κίνας.

Την άνοιξη του 1945 ο Μάο, προκειμένου να εκτονώσει την κατάσταση, "απολογήθηκε» δημοσίως μερικές φορές και μετά έστειλε τα θύματά του στο

μέτωπο για να πολεμήσουν τον Τσιάνγκ Κάι-σεκ. Για κάθε απολογία έβγαζε το πηλίκιό της και υποκλινόταν ή χαιρετούσε το ακροατήριο. Προσπάθησε να δώσει την εντύπωση ότι αναλάμβανε με μεγάλη γενναιοδωρία τις ευθύνες των άλλων (...Εκ μέρους του Κέντρου σάς ζητώ συγνώμη [..] ή ότι όλοι, ακόμη και. τα θύματα, έφταιγαν. Ολόκληρο το Γιέναν διέπραξε λάθη» δήλωσε κάποτε. «Ο σκοπός μας ήταν να σας προσφέρουμε ένα ωραίο μπάνιο, αλλά βάλαμε πολύ υπερμαγγανικό κάλιο που σκοτώνει τις ψείρες και βλάψαμε το ευαίσθητο δέρμα σας.» Αυτό υπονοούσε ότι τα θύματα ήταν παραχαϊδεμένα και γι' αυτό πονούσαν εύκολα. Οι σοφιστείες έβγαιναν εύκολα από το στόμα του Μάο: "Πολεμούσαμε τον εχθρό μέσα στο σκοτάδι» και γι' αυτό τραυματίσαμε τους δικούς μας ανθρώπους" Ή ακόμη: "Μην κρατάτε κακία. Πείτε ότι ένας πατέρας έδειρε τον γιο του» «Παρακαλώ, σηκωθείτε όρθιοι, καθαρίστε τις λάσπες από τα ρούχα και συνεχίστε τον αγώνα.»

Ώσπου να φτάσει σε αυτό το σημείο, το ακροατήριο είχε ήδη βάλει τα κλάματα τόσο από μοιρολατρική αποδοχή, όσο και από ανακούφιση. Οι περισσότεροι συνέχιζαν να αγωνίζονται για το σύστημα που τους είχε αδικήσει. Αργότερα θα βοηθούσαν τον Μάο να ανέλθει την εξουσία και κατόπιν θα αποτελούσαν μέρος του μηχανισμού που θα κατέτρεχε ολόκληρο τον κινεζικό λαό.

…Εκείνη την εποχή όλοι πίστευαν ότι ο Τσιάνγκ είχε οικοδομήσει τη σύγχρονη Κίνα όχι μόνο είχε απαλλαχθεί από τους πολέμαρχους, αλλά είχε ενώσει τη χώρα και είχε ηγηθεί του πολέμου εναντίον της Ιαπωνίας. Ο Μάο έπρεπε να καταστρέψει αυτή τη θετική εικόνα. Όταν διεξήγαγε την εκστρατεία του τρόμου, είχε

απαιτήσει την "αναμόρφωση" του Κόμματος με βάση το ερώτημα: «Ποιος έχει οικοδομήσει την Κίνα, οι Εθνικιστές ή το ΚΚΚ;» Ο μύθος ότι ο Μάο αποτελεί τον ιδρυτή της σύγχρονης Κίνας είναι επακόλουθο της επιτυχημένης προσπάθειάς του να παρουσιάσει τον Τσιάνγκ με αρνητικό τρόπο.

Σαδιστής, διάβαζε πορνό!

…Ήταν σαδιστής. Του άρεσε να διηγείται την ιστορία ενός κτηματία στη γενέτειρά του, ο οποίος μαστίγωνε τους εργάτες στο αγρόκτημα του με μαστίγιο φτιαγμένο από πέη γαϊδουριών. Ο Κανγκ ήταν ηδονοβλεψίας. Όταν κάποτε μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα έπλασε μια ιστορία για το πώς είχε προσφέρει το κορμί της για κατασκοπικές δραστηριότητες την ανάγκασε να επαναλάβει την ιστορία σε ολόκληρη την περιοχή, προκειμένου να την ακούσει ξανά και ξανά. Ο Κάνγκ προμηθευόταν ερωτικά βιβλία και φωτογραφίες για τον Μάο και αντάλλαζε ανήθικες ιστορίες μαζί του. Αυτά τα δύο γεγονότα ίσως αποτέλεσαν τον πιο στενό δεσμό τους.