ΜΕΘΥΣΙ Βράζει ο μούστος στη δρύινη αγκαλιά σε υπόγεια σκοτεινά τα φτερωτά σε κύκλους χορεύουν τα ζηλεύω που κλέβουν απ’ το μεθύσι μας. ΚΑΙΡΟΣ Να ποθείς να γευθείς της ωρίμανσης το ανάμα το αίμα Να ποθείς το άγουρο της νιότης ροζ τι κι αν βιάζει ο καιρός κι αν σκουριάσει ο ουρανός κι αν βραχούν με ξύδι τα χείλια ΤΟ ΞΕΡΩ

Και κάπου εκεί ολοκληρώνεται η συνομιλία

με ένα ξέρω που αγνοεί και που δεν νοιάζεται να μάθει. Σαν στυπόχαρτο χώνεται ανάμεσα στις ιστορίες και τα πρόσωπα. Το περιττό σμιλεύει η εμπειρία να κουμπώσει στο σχήμα. Κι όταν η πραγματικότητα ενίσταται υπό το βάρος του ανόμοιου Τόσο το χειρότερο για εκείνη...

Ναρκισσος Και να με γνώριζα πριν χρόνια Να με αγκάλιαζα σφιχτά το μέσα μέσα μου τα μάτια μου στα μάτια μου να αντίκριζα … Συγχώρεση Σαν ο μεγάλος μου εαυτός­ κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά του εμένα μωρό και γλύφω, σκύλος πιστός τις πληγές μου και γίνομαι ικανός να αντιληφθώ για τότε και για τώρα να συγχωρέσω, γίνομαι ικανός Οι άλλοι Ο Θεέ μου άργησα, άργησα τόσο μήπως χαλάσω κι άλλων ζωές άλλων που βιάζονται να προχωρήσουν α­γνώριμοι μέσα τους όπως υπήρξα κι εγώ Μικρή παρένθεση Υπάρχουν άνθρωποι που σπούδασαν την τέχνη του νοιαξίματος. Χρόνια πάνω από βιβλία που περιγράφουν το πως και το τι της ανθρώπινης φύσης, να σημειώνουν, να μουτζουρώνουν, να κολλάνε κίτρινα χαρτάκια στη μνήμη των λέξεων. Ναι σίγουρα νοιάζονται για σένα μικρή μου παρένθεση, για το χθες σου που έχεις ξοδέψει σε ανοίκειες σχέσεις, για το σκοτεινό σου παρόν, για το αβέβαιο αύριο… Χαρτογραφούν την πορεία σου στα μονοπάτια της λογικής που χτίζουν η γνώση και η πείρα τους, μέχρι και τα παπούτσια σου έραψαν για να πάψουν τα αγκάθια και οι πέτρες να ματώνουν τα γυμνά σου πόδια. Μα δε σε μέτρησαν μικρή μου παρένθεση, δεν ρώτησαν καν αν χωράς στα στενά παπούτσια που σου προβάρουν. Άλλα είναι θαρρείς η ευθύνη όσων εξ επαγγέλματος νοιάζονται , να ζούνε διπλές ζωές, μια τη δικιά τους και μια των όσων προστατεύουν. Και μοιάζει να είναι μοίρα όλο δικιά σου μικρή μου παρένθεση,

η απουσία ανάμεσα σε κάτι που δεν θυμάσαι καν αν υπήρξε πραγματικά και κάτι που έρχεται να ζήσει για σένα. Έτσι μοιράζονται οι ζωές και οι ευθύνες. Ίσα να μείνεις ζωντανή. Μη και τυχόν σβήσει ο χάρος δυο αγκύλες κι ένα τίποτε. Αφθαρσία χρόνε φονιά απ το μαχαίρι σου σωριάστηκαν κατάχαμα τα μπορώ μου τον οίκτο σου δεν ζήτησα κάθε φορά που ένα ακόμη... θυμάσαι ; ερχόταν να σβήσει ένα…. πάμε! ίσως επειδή γέρασα νέος δεν σε μίσησα δεν πέρασε απ το κεφάλι μου η τρέλα να τα βάλω μαζί σου.. χτυπά λοιπών το σώμα μου σκάψε ανελέητα, χιόνισε τα μαλλιά ρυτίδωσε τα βλέφαρά μου ότι και αν κάνεις … τα μάτια μου και την ψυχή μου δεν θα τ’ αγγίξεις ποτέ….. tsos 22 Dec 1993