ch cch ch3ch2ch2 ch2 ch ch c ch cch ch - sggwwanda_kosinska.users.sggw.pl/mst/wyklad_6.pdf6 5 4 3 2...
Post on 21-Jul-2020
29 Views
Preview:
TRANSCRIPT
1
AlkenyCnH2n
Nazewnictwo:
1. Znajdź najdłuższy łańcuch węglowy zawierający wiązanie podwójne i nazwij odpowiednio związek, kończąc nazwęprzyrostkiem -en
C CH2CH3CH2
CH3CH2CH2
C CH2CH3CH2CH2
CH3CH2 CCH3CH2
CH3CH2CH2CH2
podstawiony penten
2
2. Ponumeruj atomy węgla w łańcuchu, zaczynając od końca bliższego wiązania podwójnego.
Jeżeli wiązanie podwójne jest jednakowo odległe od obu końców łańcucha, numerację rozpocznij od końca bliższego pierwszego rozgałęzienia.
W ten sposób lokanty określające położenie wiązania podwójnego i podstawników będą najmniejsze.
2,4-dimetylo-3-heksen
1 2 3
4 5 6
6 5 4
3 2 1CH3CHCH CCH2CH3
CH3
CH3CH3CHCH CCH2CH3
CH3
CH3
CH3CHCH CCH2CH3CH3
CH3
3
3. Napisz pełną nazwę, numerując podstawniki zgodnie z ich pozycją w łańcuchu i wyliczając je w porządku alfabetycznym.
Wskaż pozycję wiązania podwójnego wymieniając numer pierwszego atomu węgla przy wiązaniu podwójnym.
Gdy występuje więcej wiązań podwójnych, wskaż pozycjękażdego z nich i użyj przyrostka –dien, -trien itd.
CH3CHC CHCHCH3CH3
CH3 CH2CH31 2
4 5
6 7
2,3,5-trimetylo-3-hepten
CH2 CH CH CH2
1,3-butadien54321
CH2 CCH2CHCH3
CH2
2-metylo-1,4-pentadien
4
II Wariant podawania nazwy:
Bezpośrednie umiejscowienie przyrostka wskazującego grupę funkcyjną po lokancie określającym jej położenie:
2-heksen heks-2-en
1,3-butadien buta-1,3-dien
2-etylo-1-penten 2-etylopent-1-en
2,4-dimetylo-3-heksen 2,4-dimetyloheks-3-en
5
Cykloalkeny – numerowanie rozpoczyna się tak, aby wiązanie C=C było między C1 i C2 oraz aby pierwszy podstawnik miałjak najniższy lokant.
Jeżeli jest tylko jedno wiązanie podwójne nie trzeba zaznaczaćjego położenia gdyż zawsze znajduje się między C1 i C2.
CH3
1-metylocykloheksen
654
3 21
CH3
3-metylocykloheksen
1234
56
x
1,4-cykloheksadiencykloheksa-1,4-dien
CH3
CH3
1,5-dimetylocyklopenten x
6
Nazwy zwyczajowe niektórych alkenów:
CH2=CH2 eten etylen
CH3CH=CH2 propen propylen
x2-metylopropen izobutylenCH3CCH3
CH2
x2-metylo-1,3-butadien izoprenCH2 CCH3
CH CH2
7
Niektóre podstawniki mają swoje nazwy zwyczajowe:
-CH2- grupa metylenowa (metylen)
CH2=CH - grupa winylowa (winyl)
CH2=CHCH2 - grupa allilowa (allil)
8
Struktura alkenów
3 orbitale sp2
x
niezhybrydyzowany orbital p
CH2 CH2
niezhybrydyzowany orbital p
3 orbitale sp2
9
x
σ
C C HH
HH
C – C wiązanie σ sp2 – sp2
C – H 4 wiązania σ sp2 – sx
σ
1s Hσ σ
σσ
x
1s H
πC – C wiązanie π p – p
10
Aby mogła zajść rotacja wokół wiązania podwójnego C=C , wiązanie π musi ulec tymczasowemu zerwaniu.
Zatem bariera rotacji wokół wiązania C=C musi być co najmniej równa sile samego wiązania π .
Wiązania π usztywniają cząsteczkę
Energia wiązania σ C-C 376 kJ/mol 90 kcal/mol
Energia wiązania π C=C 235 56
Energia obrotu wokół
wiązania C-C w etanie 12 kJ/mol 3 kcal/mol
11
Brak rotacji wokół wiązania C=C skutkuje istnieniemizomerii geometrycznej E, Z.
C CCH3
HCH3H
C CCH3
HHCH3
(Z) –2-buten (E)-2-butenZusammen – razem Entgegen - naprzeciw
C CWM
WM
C CWM
MW
Z E
W – ważniejszyM – mniej ważny
12
C CCH3
Cl
CH3
HC C
CH3
Cl
H
CH3
Zgodnie z regułami CIP
Cl > C > H
W
W
W WC C
CH3
Cl
CH3
HC C
CH3
Cl
H
CH3M
MM M
E Z
13
Metody otrzymywania alkenów
1. Odwodnienie (dehydratacja) alkoholi (mechanizm E1):
Alkohole I rz H2SO4st temp. 180oC E1II rz H3PO4st 100oC E1III rz 20%H2SO4 80oC E1
Alkohole Al2O3 300oC
14
Metody otrzymywania alkenów
2. Dehydrohalogenacja halogenków alkilu – mechanizm E2
CH3CHCH3Br
KOHC2H5OH
C2H5O NaC2H5OH
t-BuO Kt-BuOH
CH3CH CH2
15
3. Dehalogenacja wicynalnych dihalogenków alkili – E2
+CX
CX Zn C C ZnX2
4. Częściowe uwodornienie katalityczne alkinów:
antiR C C R
H2
kat. Lindlara
NaNH3 ciekły
C CRH
RH
C CRH
HR
addycja
syn x
alken
Z
E
Kat. Lindlara – Pd zdeaktywowany octanem ołowiu i chinoliną
16
Trwałość alkenów
>,>> C CRR
RH
C CRR
HH
C CRH
RH
C CRH
HH
C CRR
RR
Reguła Zajcewa –w eliminacji HX z halogenków alkilowych
i H2O z alkoholi głównym produktem reakcjijest alken bardziej rozgałęziony (bardziej trwały) – tzn.
alken, który ma więcej grup alkilowych przy wiązaniu C=C.
17
Reakcje alkenów
Alkeny zachowują się w reakcjach z reagentami polarnymi jak nukleofile (zasady Lewisa).
Wiązanie C=C jest bogate w elektrony i może oddać paręelektronów do elektrofila (kwasu Lewisa).
18
Reakcje alkenów w obecności H+ – Addycja elektrofilowa AE
C C
H
C C H+
Nu
Nu = H2O
C CH
OH H
C CH
OH
- H+
C CH
OHH
19
Reakcje alkenów z HX – Addycja elektrofilowa AE
C C
H Br
+ Br
BrC C
Br H
BrC C
H
Br
C C
H
20
Reakcja przyłączenia HX i H2O/H+ do alkenu jestregiospecyficzna (regioslektywna) R
gdyż powstaje tylko jeden z możliwych izomerów konstytucyjnych.
CCH3
CH3CH2 CH3 C
Cl
CH3
CH3+ HCl jedyny produkt
CH3 CHCH2ClCH3
powstaje w niewielkich ilościach
21
Reguła Markownikowa: podczas przyłącznia HX i H2O/H+ do alkenu,
H przyłącza się do węgla, który ma więcej wodorów.
CCH3
CH3CH2 CH3 C
Cl
CH3
CH3+ HCl
CH3 HBrCH3
Br
CH3CH2CH CHCH3HCl CH3CH2CH2CHCH3
ClCH3CH2CHCH2CH3
Cl+
22
Podstawą chemiczną reguły Markownikowa jest trwałość powstających przejściowo karbokationów:
xmetylowy1o2o3o
C
H
H
R
C
H
H
H
C
H
R
R> > >C
R
R
R
23
Addycja fluorowców do alkenów - AE
Br Brδ+ δ−H H
dolna strona osłonięta
H H
Br
kation bromoniowy
24
dolna strona osłonięta
H H
Br
Br
dolna strona osłonięta
H H
Br
x
H
Br
Br
H
trans-1,2-dibromocyklopentan
Br
Br
Br
H
H
trans-1,2-dibromocyklopentan x
1R , 2R
1S , 2S
enancjomery
25
Addycja fluorowców do alkenów - AE
Reakcja addycji fluorowców do alkenów jest stereoselektywna S– powstaje tylko jeden stereoizomer: trans.
Jest to addycja anti.
trans-(1S,2S)-1,2-dibromocyklopentan
trans-(1R,2R)-1,2-dibromocyklopentan
H
Br
Br
H
+Br2
H H
Br
Br
H
H
enancjomerypowstaje racemat
(mieszanina racemiczna)
26
Reakcje alkenów
1. Uwodornienie katalityczne ( hydrogenacja ) – addycja wodoru: reakcja stereoselektywna S
addycja syn
kat = Pt, Pd, Rh, NiC C H2
kat.CH
CH x
kat.
D 2
DD
27
2. Addycja halogenu ( halogenacja ) – AE
– reakcja stereoselektywna S
xX
XX2 addycja anti
X2= Cl2, Br2
3. Addycja halogenowodoru ( hydrohalogenacja ) – AE –reakcja regioselektywna R
xzgodnie z regułą Markownikowa C C
HXC CX
H HX = HCl, HBr, HI
xCH3CH CH2
brak nadtlenków
nadtlenki
HBr CH3CHCH3Br
CH3CH2CH2Br
zgodnie
niezgodnie
AR
28
4. Addycja wody ( hydratacja ) – AE – reakcja regioselektywna Rzgodnie z regułą Markownikowa
CH3CH CH2H2O / H+
CH3CHCH3OH
5. Tworzenie halogenohydryn – addycja HOCl, HOBr – AE
– reakcja stereo- i regioselektywna S i R
CH3
Cl2 / H2O
CH3Cl
OH
OH
CH3Cl
+
Br2 / H2OCH3CHCH2Br
OHCH3CH CH2
bromohydryna
chlorohydryna
29
6. Epoksydacja i transhydroksylacja( reakcja stereoselektywna S ).
C CCF3CO3H
C CO
epoksyd
OH- / H2O
H+ / H2Olub
transhydroksylacja
epoksydacja
CF3CO3H
O OH
OH
trans - diol x
30
7. Reakcja z KMnO4 – cis-hydroksylacja– reakcja stereoselektywna S
OH OHcis - diol
x
KMnO4
pH > 7
31
9. Ozonoliza
molozonek
O
C C
O OO3C C
ozonek
CC
O
O
O
+
O C
C O
H2O / H+Zn x
33
55
4
4 2
2 11CCH2CH2CH2CCH3
OH
O
2. Zn / H3O+
1. O3
CH3
32
Trzy różne alkeny dadzą w wyniku reakcji uwodornienia ( przyłączenia cząsteczki wodoru w obecności katalizatora, np. Pt)3-metylopentan jako produkt. Napisz wzory tych alkenów i systematycznie je nazwij. Jak na podstawie produktów reakcji ozonolizy ( i następczej redukcji ozonków) tych izomerycznych alkenów można by je rozróżnić? Uwaga: Napisz produkty reakcji ozonolizy tych alkenów i nazwij te produkty.
3-metylopentan
3-metylopent-1-en 3-metylopent-2-en 2-etylobut-1-en
33
1. O3
2. Zn /AcOH CH2O CHO+
2. Zn /AcOH
1. O3 CH3CHOO
+
CH2O +2. Zn /AcOH
1. O3
O
metanal 2-metylobutanal
etanal butanon
metanal 3-pentanon
34
Terpeny
Od wieków wiadomo było, że destylując wspólnie z wodą wiele materiałów roślinnych, metodą zwaną destylacją z parą wodną, można otrzymać aromatyczną ciekłą mieszaninę, znaną jako roślinne olejki eteryczne.
Pod względem chemicznym roślinne olejki eteryczne składająsię głównie z mieszanin lipidów zwanych terpenami.
35
Wszystkie terpeny są spokrewnione, niezależnie od pozornej różnorodności ich budowy. Zgodnie z regułą izoprenowązaproponowaną przez Leopolda Ružičkę (Nobel 1939) terpeny mogą być rozpatrywane jako produkty kolejnego łączenia jednostek izoprenowych.
2-metylo-1,3-butadienizopren
jednostka izoprenowa
głowa (C1)xogon (C4)
1 2 3 4
36
„głowa do ogona”1 do 4
"ogon do ogona”4 do 4
11
4
4
44
1 1
37
Izopren ma 5 węgli.
Terpeny klasyfikuje się zależnie od liczby jednostek izoprenowych, które zawierają:
monoterpeny 2 jedn. 10 węgli
seskwiterpeny 3 15
diterpeny 4 20
sesterpeny 5 25
triterpeny 6 30
tetraterpeny 8 40
Aby związek można było zaliczyć do terpenówmusi mieć ilość węgli równą wielokrotności 5
i dzielić się na jednostki izoprenowe.
38
mircenowoce i liście laurowe
α-farnezen cytrusy
monoterpen
seskwiterpen
39
owoce i liście laurowemircen γ-terpinen
cytrynasabinenjałowiec x
O
limonencytrusy
karwonmięta
O
kamfora
monoterpeny
40
seskwiterpeny
kariofilen goździki
α-farnezencytrusy
zyngiberenimbir
41
diterpeny
cembrensosna
retinol
C OH
C OOH
retinal
OH
kwas retinowy (retinolowy)
42
triterpen
skwalen(olej z wątroby rekina)
43
tetraterpen
β-karoten
OH
witamina A1
44
Wiązania podwójne wielokrotne:
C C C C C C
C C C C C
C C C
układ wiazań sprzężonych(skoniugowanych)
układ wiązań izolowanych
układ wiązań skumulowanych x
45
Alkiny CnH2n-2
Nazewnictwo alkinów:
Przyrostek –in lub –yn używany jest w celu oznaczenia alkinu, miejsce potrójnego wiązania wskazane jest przez numer pierwszego alkinowego atomu węgla w łańcuchu.
Związki z więcej niż jednym wiązaniem potrójnym zwane sądiynami, triynami itd.
46
HC CCH2CH2CH CH212345687654321HC CCH2CHCH2CH CHCH3
CH3
1-heksen-5-ynheks-1-en-5-yn
Związki zawierające wiązanie podwójne i potrójne nazywamy enynami.
Numerowanie łańcucha enynu zaczynamy od końca bliższego pierwszego wiązania wielokrotnego, bez różnicy, czy jest to wiązanie podwójne, czy potrójne.
Jeśli jest możliwość wyboru (gdy oba wiązania sąrówno oddalone od końców łańcucha), niższy numer należy nadać wiązaniu podwójnemu, nie potrójnemu.
4-metylo-6-okten-1-yn4-metylookt-6-en-1-yn
47
Struktura alkinów
HC CH
2 orbitale sp
niezhybrydyzowany orbital py
niezhybrydyzowany orbital py
2 orbitale sp
48
C-C
HC CH
σ
σ
1s Hσσ
1s HC-H
wiązanie σsp – sp
2 wiązania σ sp – s
49
x
σ
1s Hσσ
1s H
π
π
π1s H
σ σ1s H
σ
x
π
π2 wiązanie π py – py
1 wiązanie π pz – pz
50
Otrzymywanie alkinów
1. Dehydrohalogenacja dihalogenoalkanów:
CH
XCH
X
KOHEtOH
CX
CH NaNH2 C C
2. Reakcje acetylenków sodowych z 1o halogenkami alkilów –mechanizm SN2
NaNH2C CHlub
Na metaliczny
C CRX C C R
RX musi być I rz
51
3. Dehalogenacja tetrahalogenoalkanów:
C CX
X
X
X
2 ZnC C + 2 ZnX2
Otrzymywanie acetylenu:
2500oC3C + CaO CaC2 + CO
CaC2 + 2H2O Ca(OH)2 + HC CH
52
Reakcje alkinów
1. Uwodornienie katalityczne – addycja wodoru – reakcja stereoselektywna S
R C C RH2
katRCH2CH2R
R C C R
H2
kat. LindlaraC C
RH
RH
addycja syn ( Z )
Na
NH3 ciekły
addycja anti ( E )C C
HR
RH
x
Kat. Lindlara – Pd zdeaktywowany octanem ołowiu i chinoliną
53
2. Addycja halogenowodoru:
xHX = HCl, HBr
addycja zgodna z regułą Markownikowa
CRX
CX
HH
H
HXHX C CHH
RX
R C C H
R C C RX2 C CR
XXR
X2 CX
RX
CX
RX
X2 = Cl2, Br2
x
3. Addycja halogenów:
54
4. Addycja wody (hydratacja) – katalizowana jonami Hg2+
(zgodnie z regułą Markownikowa)
R C C HH2O , H2SO4
HgSO4
R CHO
CHH
enol
CO
R CH3
55
Kwasowość alkinów:tworzenie anionów acetylenkowych
Terminalne alkiny są słabymi kwasami:
~10-4810-44Ka = 10-25
CH
HH
CH
HH
CHH
CHH
HC CH
56
H C C H NH2Na+ H C C Na + NH3
NH3Na +H C CNaNH2
H C C H
kwas 1 kwas 2Ka = 10-25 10-35
mocniejszy słabszy
HC CH + NH2 HC C + NH3
57
Każdy terminalny alkin może być przekształcony walkin „wewnętrzny” :
CH3CH2CH2C CH1. NaNH2, NH3
2. CH3CH2Br, THFCH3CH2CH2C CCH2CH3
RX tylko1o
top related