bhakti holland reincarnatie cursus 2. erfelijkheid en reincarnatie

8/16/2019 Bhakti Holland Reincarnatie cursus 2. Erfelijkheid en Reincarnatie

1/10

Uitleg Bhakti Holland Reïncarnatie cursus door Radharaman Das Deel 2

2. ERFELIJKHEID EN REÏNCARNATIE

Degenen, die de theorie van erfelijkheid aanvaarden, ontkennen het bestaan van

de menselijke ziel, die zich van het grofstoffelijke organisme kan afscheiden. Vervolgens

beantwoorden ze niet de vraag, of de individuele ziel in het verleden bestond en

na de dood van het lichaam blijft bestaan. Deze soort vragen plagen hun verstand

niet. Over het algemeen houden ze vol, dat de individuele ziel onafscheidelijk is van

het lichaam, of de hersenen, of het zenuwstelsel. Het gevolg is, dat dagene, wat we ziel

noemen, of het bewuste wezen, of de denker, tegelijk bij de geboorte wordt geproduceerd

uit het organisme, of de hersenen, dat het blijft, zolang het lichaam blijft bestaan

en uiteindelijk sterft, wanneer het organisme in elementen wordt opgelost.

Degenen daarentegen, die de theorie van Reïncarnatie aanvaarden, erkennen het

bestaan van ziel als een bewust wezen, dat onafhankelijk is van het fysieke organisme,

dat na de dood doorleeft en dat al vóór de geboorte van het lichaam bestond.

De theorie van erfelijkheid heeft zich altijd gesteund gezien door materialistische

wetenschappers, atheïsten en agnostici van alle leeftijden en door degenen, die geloven

in de speciale schepping van de eerste man en vrouw op een bepaalde definitieve

tijd en dat hun kwaliteiten, karakter, leven en ziel over achtereenvolgende generaties

op de hele mensheid zijn overgebracht. De algemeen aanvaarde betekenis van de theorie

van erfelijkheid is, dat alle kenmerkende bijzonderheden, zowel fysiek als mentaal,

van de ouders op de kinderen worden overgebracht. Met andere woorden, erfelijkheid

is de eigenschap van een organisme, waarmee het zijn bijzondere aard op zijn

nakomelingen overdraagt.

In de hele geschiedenis van de mensheid is er nooit een tijd geweest, waarin deze

kwestie van erfelijkheid zo minutieus en op zoveel verschillende manieren is besproken

als in de huidige eeuw. Hoewel deze theorie in het Oosten bekend was onder de

antieke filosofen van de Vedanta, onder de Boeddhisten van het tijdperk vóór Christus


2/10

en onder de Griekse filosofen in het Westen, heeft zij toch een nieuwe impuls gekregen en groeit

met nieuwe kracht sinds de introductie van de theorie van Darwin over

de evolutie der levenssoorten. Tegelijk met de laatste ontdekkingen in de fysiologie,

biologie, embryologie en andere takken van moderne wetenschap heeft de populaire,

simpele betekenis van erfelijkheid – dat nageslacht onder dieren en onder de mens

niet alleen lijkt op zijn ouders, maar dat het alle individuele bijzonderheden, het leven

en het karakter van zijn ouders erft – de vorm aangenomen van het meest gecompliceerde

en moeilijke probleem, dat bijna onoplosbaar is.

We zijn niet langer tevreden met de definitie van Haeckel, dat erfelijkheid eenvoudig

in het individu verder ontwikkelt, maar we willen weten, wat precies de manier

is, waarop erfelijke overdracht plaats vindt. We vragen ons af, hoe een enkele cel

het hele lichaam van een kind kan reproduceren, inclusief zijn verstand, karakter en

alle bijzonderheden van een organisme. Uit de myriade van cellen, waaruit een lichaam

is samengesteld, vragen we ons af, welk type cel over het vermogen beschikt

om zowel mentale als fysieke bijzonderheden te reproduceren, die in het lichaam van

de pasgeboren baby worden aangetroffen?

Dit is het meest raadselachtige probleem, dat het wetenschappelijke verstand ooit is tegengekomen.

De fundamentele vraag met betrekking tot de theorie van erfelijkheid

is: hoe kan een enkele cel van een lichaam alle erfelijke tendensen van de ouders

bevatten?

De hypothese van de continuïteit van het kiemplasma geeft een identiek startpunt

aan iedere achtereenvolgende generatie en verklaart derhalve hoe het mogelijk

is, dat uit ieder van hen een identiek product voortkomt. Met andere woorden, de hypothese

[veronderstelling] verklaart erfelijkheid als een onderdeel van de onderliggende

problemen van assimilatie en van de oorzaken, welke direct optreden tijdens

de ontogenese [ontwikkeling van embryo tot volwassene] (Vol. 1:170).

Volgens Weismann worden alle bijzonderheden, die we in een organisme aantreffen,

niet van het organisme van de ouders geërfd, maar, zegt hij, "Niets kan in een


3/10

organisme naar boven komen, tenzij er vooraf een voorbeschikking bestaat, want ieder

verkregen karakter is eenvoudig de reactie van het organisme op een bepaalde

stimulus" (Vol.1:172). Daarom erven de geslachtscellen niet alle bijzonderheden van

de ouders, maar beschikken over de voorbeschikking of een potentieel vermogen van

de tendensen, die geleidelijk ontwikkelen tot individueel karakters.

We kunnen deze theorie beter bevatten met behulp van de volgende citaten, die

zijn eigen woorden weergeven. Hij zegt, "Ik heb deze substantie 'kiemplasma' genoemd

en nam aan, dat het over een uiterst complexe structuur beschikt met het

vermogen om zich in een complex organisme te ontwikkelen" (Heredity, Vol. 1:170).

Verder zegt hij,

"Er is daardoor een continuïteit van het kiemplasma van de ene generatie

op de andere. Men kan het kiemplasma voorstellen als een lange, kruipende

wortelknoop, waaruit van tijd tot tijd planten opschieten, waarbij de laatsten

de individuen van achtereenvolgende generaties voorstellen. Hieruit

volgt, dat de overdracht van een verkregen karakter een onmogelijkheid is,

want als het kiemplasma niet bij ieder individu opnieuw wordt gevormd,

maar wordt afgeleid van hetgeen eraan vooraf ging, namelijk zijn structuur

en vooral zijn moleculaire hoedanigheid, kan het niet afhankelijk zijn van

het individu, waarin het plaats vindt. Zo'n individu vormt alleen als het ware

de voedingsbodem, ten koste waarvan het kiemplasma groeit, terwijl de

laatste reeds over zijn kenmerkende structuur vanaf het begin beschikte, dat

wil zeggen, voordat de groei een aanvang nam. Maar de erfelijke neigingen,

waarvan het kiemplasma de drager is, zijn juist afhankelijk van deze moleculaire

structuur en daarom kunnen die karakters alleen worden doorgegeven

via achtereenvolgende generaties, die eerder zijn overgeërfd, dat wil

zeggen, de karakters, die in aanleg werden omvat door de structuur van het

kiemplasma. Hieruit volgt tevens, dat die andere karakters, die onder invloed


4/10

van bijzondere externe omstandigheden tijdens het leven van de ouder

werden verkregen, in hun geheel niet kunnen worden overgedragen" (Vol.

1:273).

Samenvattend schrijft Weismann,

"Maar in ieder geval hebben we bereikt, dat de enige feiten, die een overdracht

van verkregen eigenschappen rechtstreeks lijken te bewijzen, zijn

weerlegd en dat het enige sterke fundament, waarop deze hypothese tot nu

toe was gebaseerd, is gefalsificeerd [ontkracht]" (Vol. 1:461).

We zien dus in hoeverre de theorie van erfelijkheid door de grote wetenschappelijke

onderzoekers van het huidige tijdvak naar voren is geschoven. We hebben niet

langer het recht om te geloven in de oude, dikwijls weerlegde hypothese, die ervan uitgaat,

dat ieder individueel organisme keer op keer nieuwe kiemcellen produceert en

alle vermogens overdraagt, die verkregen zijn van ouders. We zijn er daarentegen

achter gekomen, dat ouders niet meer zijn dan een kanaal, waar doorheen deze kiemplasma's,

of stamcellen hun bijzondere eigenschappen en vermogens manifesteren,

die vanaf het eerste begin al aanwezig waren. Waar het hier om gaat is, dat de levenskiemen

niet door de ouders worden gecreëerd, maar dat ze al bestonden in voorgaande

generaties.

Welnu, wat zijn die kiemcellen? Waar hebben ze deze tendensen vandaan, waar

hebben ze deze bijzonderheden verkregen? Dat is een ander zeer moeilijk probleem.

Dr. Weismann en zijn aanhang zeggen, dat deze bijzonderheden zijn verkregen of

geërfd 'van de grote stapel', maar wat die grote stapel is, leggen ze niet uit. Waar bevindt

zich die grote voorraad en waarom verkrijgen bepaalde kiemcellen bepaalde

tendensen en andere kiemcellen andere bijzonderheden? Wat bestuurt ze? Deze

kwesties worden niet opgelost. We zijn tot zover van de uitleg van Dr. Weismann wijzer

geworden, dat de ouders niet de scheppers van levenskiemen zijn, integendeel, de

kiemen bestonden reeds vóór de geboorte van het lichaam, vóór de groei van het lichaam,


5/10

in voorgaande generaties, of in de grote voorraad van het universum. De vorige

generaties zijn dood en verdwenen, dus we kunnen zeggen, dat ze in het universum

bestonden. We kunnen nu niet meer de oude, ruwe, dikwijls weerlegde idee aannemen,

dat God de levenskiem bij de geboorte schept en er alle vermogens en bijzonderheden

van de ouders inlegt. Deze theorie maakt God onrechtvaardig en partijdig,

dus dat spreekt ons niet langer aan. We willen betere en meer rationele verklaringen.

De ééngeboortetheorie, die zoveel jaren door christelijke geestelijken en andere

religieuzen is gepredikt, neemt de problemen niet weg, verklaart niet de oorzaak van

onregelmatigheden en diversiteit, geeft geen antwoord op de vraag, of we alle neigingen

en bijzonderheden van onze ouders krijgen, of dat verkregen eigenschappen niet

kunnen worden overgedragen. We hebben eerder gezien, dat deze kwesties door de

ééngeboortetheorie van het christendom en het judaïsme onopgelost blijven. Maar de

theorie van 'continuïteit van het kiemplasma' drijft de kwestie van erfelijkheid naar

de deur van Reïncarnatie. Indien de moderne wetenschap kan uitleggen, wat de grote

voorraad is en waarom en hoe deze kiemen hun bijzonderheden en neigingen vasthouden,

is het antwoord compleet en niet eerder. De Vedanta filosofie echter heeft

reeds de oorzaak van de potentialiteit in de kiem van het leven, of het 'kiemplasma'

uitgelegd.

De Vedanta lost het probleem op door te zeggen, dat ieder kiemplasma, of iedere

kiemcel niets anders is dan de subtiele vorm van een reïncarnerend individu, dat in

potentie alle ervaringen, eigenschappen, tendensen en verlangens bevat, die het in

zijn voorgaande leven heeft gehad. Het kiemplasma bestond al vóór de geboorte van

het lichaam en blijft bestaan na de dood van het lichaam.

Deze kiem of dit subtiele lichaam is niet hetzelfde als het astrale lichaam van de

theosofen, of de 'dubbel' van de metafysische denkers, of de ontlichaamde geest van

de spiritisten. De levenskiem is een etherisch centrum van activiteit – fysiek, mentaal

en organisch. Het is een centrum, dat beschikt over de tendens deze vermogens te


6/10

manifesteren op verschillende bestaansniveaus. Het bevat kleine deeltjes van de materie,

of etherische substantie, het levensbeginsel van de vitale energie, waarop we

leven en bewegen. Het beschikt ook over mentale vermogens en de vermogens van de

zintuigen. Ze blijven echter allemaal latent [sluimeren], zoals we bij een plantenzaad

kunnen zien, dat de vermogens om te groeien, te assimileren [voeding in zich op te

nemen] en bloemen te produceren in sluimerende toestand aanwezig zijn. Op het

moment van de dood trekt de energie van het individu zich samen en blijft bestaan in

de vorm van een levenskiem.

Om deze reden leert de Vedanta, dat het noch de wil van God is, noch de fout van

ouders, die kenmerken van kinderen vormen, maar dat ieder kind verantwoordelijk is

voor zijn eigen neigingen, capaciteiten, vermogens en karakter. Het is persoonlijk

'Karma', of voorgaande activiteiten, die van een kind een moordenaar of een heilige

maken, zondig of deugdelijk. Het zijn opeengestapelde potentialiteiten [mogelijkheden]

in een subtiel lichaam, die zich in het karakter van een individu manifesteren.

Het argument, dat door de supporters van de theorie van erfelijke overdrachtelijkheid

wordt bepleit, draagt geen bevredigende verklaring bij aan de oorzaak van de

onevenredigheden en diversiteit in het universum. Hoe komt het, dat kinderen van

dezelfde ouders een opvallend verschil met hun ouders en elkaar vertonen?

Hoe komt het, dat tweelingen zich in verschillende karakters ontwikkelen en tegengestelde

kwaliteiten hebben, terwijl ze uit dezelfde ouders op hetzelfde tijdstip zijn

geboren en zijn opgegroeid onder dezelfde condities en in dezelfde omgeving? Hoe

kan erfelijkheid dergelijke gevallen verklaren?

Stel je voor, dat een man vijf kinderen heeft. Eén is eerlijk en deugdzaam, de ander

is gek, de derde wordt een moordenaar, de vierde een genie of een hoogbegaafd

persoon en de vijfde wordt een invalide en is ziek. Wie heeft die verschillen gecreëerd?

Ze kunnen geen toeval zijn. Toeval bestaat niet. Iedere gebeurtenis in het universum

wordt bepaald door de Wet van Oorzaak en Gevolg. Er moet een of andere


7/10

oorzaak zijn voor deze verschillen. Wie maakte de één eerlijk en heilig, een ander een

gek, enzovoort? Ouders? Dat kan niet. Ze hebben er nooit van gedroomd een moordenaar,

of een misdadiger of een gek kind te krijgen. Integendeel, alle ouders wensen

de beste en gelukkigste kinderen. En ondanks zulke verlangens krijgen ze zulke kinderen.

Waarom? Wat is de oorzaak? Heeft de erfelijkheidstheorie enig idee? Nee, totaal

niet.

Stel je een man voor van vierentwintig met bepaalde trekken, bijvoorbeeld muzikale

en artistieke talenten, zoals schilderen enzovoort, die een kromme neus heeft en

andere bijzonderheden, zoals schele ogen, die lijken op die van zijn grootvader. Stel je

voor, dat grootvader zes jaar, voordat zijn kleinzoon werd geboren, overleed. Welnu,

degenen, die geloven in de erfelijkheidstheorie zullen zeggen, dat deze jongeman al

die bijzonderheden van zijn grootvader heeft geërfd. Wanneer heeft hij die geërfd?

Zijn grootvader was zes jaar vóór de geboorte van zijn kleinkind overleden. Hij erfde

dat natuurlijk in de vorm van de kiem. Waarop lijkt die kiem? Het is een minuscuul

klein protoplasma, een geleiachtige substantie. Als je het onder een sterke microscoop

bekijkt, zie je praktisch geen verschil tussen de protoplasmische kiem van een

hond, een kat, of een boom. Het is kleiner dan een speldenknop. En in die staat erfde

deze jongeman al deze kenmerken van zijn grootvader? Met andere woorden, voordat

hij een neus had, kreeg hij een kromme neus; voordat hij ogen had, erfde hij schele

ogen, en voordat hij hersenen had, erfde hij al die wonderbaarlijke vermogens – zijn

muzikale en artistieke talenten. Lijkt je dat niet absurd? Zelfs al aanvaarden we deze

erfelijkheidstheorie, wat kunnen we eruit opmaken? Dat het totaal van deze jongeman

reeds bestond in de vorm van een protoplasma, voordat hij werd geboren. Zijn

schele ogen, zijn kromme neus, zijn artistieke aanleg – al die dingen bestonden al in

de vorm van een protoplasmische cel.

Dit leidt tot hetzelfde argument, dat de theorie van Reïncarnatie leert. Met andere

woorden, indien het voor deze jongeman mogelijk zou zijn in de vorm van een protoplasma


8/10


9/10

hebben gespeeld. Er zijn veel van die voorvallen van wonderbaarlijke vermogens, die

worden vertoond door kunstenaars en schilders op heel jonge leeftijd. Sankaracarya,

de grote commentator van de vedantafilosofie, had zijn commentaar geschreven, toen

hij twaalf was. Hoe kunnen zulke gevallen worden verklaard door de theorie van erfelijke

overdracht, of de erfelijkheidstheorie?

Een aantal van jullie hebben wel gehoord van de prachtige muzikale talenten van

Blinde Tom. Deze blinde negerslaaf werd geboren op de plantage van zijn meester en

werd opgevoed als een typische neger. Hij kreeg geen onderricht in muziek of in een

ander vak. Op een dag, toen het gezin van de meester aan tafel zat voor het diner,

kwam hij per ongeluk het vertrek van zijn meester binnen en toonde zijn schitterende

muzikale vermogen voor de eerste keer op de piano van zijn meester. Daarna werd hij

in diverse staten van zijn land tentoon gesteld.

In fysiek opzicht was hij niets anders dan een typische neger. Zijn intelligentie

was mager, maar in de muziek was hij een meester. Zijn muzikale talent was zo groot,

dat hijzelf componeerde en zijn eigen composities uitvoerde. Als hij soms één keer

een nieuw stuk snelle muziek had gehoord, kon hij het noot voor noot naspelen. Waar

had hij al die vermogens vandaan? Van wie had hij ze geërfd? Zijn ouders hadden

waarschijnlijk nooit van een piano gehoord. Hij had nooit les gehad en had het toch

niet begrepen, al had hij les gehad.

Niet lang geleden zag ik een meisje van ongeveer zes jaar, die de piano zeer mooi

speelde en die de meest moeilijke stukken kon naspelen, nadat ze ze eenmaal had gehoord.

Volgens mij heeft ze in haar voorgaande incarnatie piano gespeeld. Dit is de

enige verklaring, die we kunnen geven.

Geeft erfelijkheid uitleg aan die gevallen? Nee. Deze voorbeelden zijn voldoende

om de theorie van 'cumulatieve erfelijkheid' te ontkrachten. Cumulatief betekent

[optellende] 'geleidelijkheid'. De gelovigen van deze theorie zeggen, dat een genie het

resultaat is van cumulatieve erfelijkheid, dat betekent, het vertoont zich gradueel


10/10

bhakti holland reincarnatie cursus 2. erfelijkheid en reincarnatie

Documents