AQUELA NOITE...

Encontrabámonos na casa do avó, concretamente na lareira... Tiñamos por costume

xuntarnos todos os netos con el e mais a avoa as noites do sábado.

Ceabamos alí, bebiamos chocolate e comiamos churros, e ao final, cando xa era tarde,

contabamos historias e lendas de medo. A continuación, tocaba volver cara á casa e entón

Xurxo, Merche e mais eu -que eramos os máis pequenos- iamos andando aínda que con

algo de medo polo que acababan de contarnos. Recordárannos a lenda da Santa

Compaña, polo que estabamos atentos a calquera cousa que puidera aparecer no camiño.

Ao máis mínimo ruído ou luz que viramos, xa daban en tremernos as pernas case ata

perder o equilibrio. Intentamos facernos valentes ata chegar á casa, pero no momento que

chegamos ao monte, que era o sitio máis escuro, empezamos a ver unha luz que se

desprazaba cara a nós. Tamén sentiamos ruídos de cadeas e pasos. Só queriamos chegar

á casa, e poder estar tranquilos, pero empecei a ter a sensación de que esa noite algo

malo sucedería. Ante o impulso de escapar da Santa Compaña, cada un de nós separouse

por un lado diferente. Correndo o máximo que me alcanzaban as pernas conseguín chegar

á casa. Comecei a contarlles aos meus pais o que ocorrera, pero non me creron nada e

dixeron que iso eran cousas de vellos, que só existían para entreter os nenos. Chamei a

Merche, ela tamén chegara á casa e chamei a Xurxo. Respondeu a súa nai e díxome que

aínda non regresara, así que supuxen o peor. Todos os da nosa familia decidimos buscalo

intensamente durante toda a noite, pero non apareceu. Ao día seguinte atopárono flotando

no río, xa que cando intentaba escapar da Santa Compaña, tropezou e caeu nel. Foi un

golpe moi duro para a familia, pero a min o que máis rabia me deu foi non poder demostrar

que a Santa Compaña existía a culpala da morte de Xurxo.

Tania Montero Valoura, 3º A

TRASNADAS

Aquí na miña aldea todo é tranquilo e monótono. Os veciños levámonos moi ben e nunca

hai problemas. Sempre é igual, os rapaces marchamos á escola, a xente vai traballar,

pasan os carros de aquí para alá. Eu vou á escola da aldea lindeira que me queda a

menos dun quilómetro. Os meus mellores amigos téñoos alí porque na miña aldea son eu

o único rapaz. A min non me desgusta ir á escola excepto nos meses de inverno que morro

do frío, pero na primavera si me gusta. No verán pásoo moi ben porque vou todos os días

xogar cos meus amigos e ademais veñen os meus irmáns do estranxeiro. En setembro,

cando comezamos as clases, aínda mo paso mellor porque ao mediodía, cando veño do

colexio, vou comendo moras polo camiño e ao chegar á casa nunca teño fame. Xa o digo,

todo é tranquilidade, pero non sempre foi así. Houbo un tempo no que as cousas non

cadraban.

Todo empezou unha mañá na que as vacas de meu pai apareceron na corte do veciño e

viceversa. A xente dicía: ”Iso non é nada, será unha trasnada calquera”. Estas trasnadas

eran tan continuas que ata me chegaron a botar as culpas a min. Pero seguían día tras

día. Os vellos, que son moi sabios, falaban de que eran trasnos. A min percorreume un

arrepío por todo o corpo porque non sabía como eran. As trasnadas continuaron durante

meses e eu empecei a investigar. Polas noites vía brillar ollos, pero pensaba que serían

gatos. Na nosa aldea había un rico que estaba en América e tiña unha casa moi, moi

grande. O caso é que unha mañá desapareceu a casa e apareceu na aldea lindeira. Todo

o mundo se preguntaba: como se pode mover unha casa pedra a pedra nunha noite? Os

vellos dicían: ”iso han de ser os trasnos” e eu arrepiaba. Este fenómeno chegou a tal punto

que a xente foi buscalos con escopetas e forquitas, e eu tamén pero ás agochadas. Os

veciños non atoparon nada pero eu si. Vin un, pero pareceume tan bonito e tan boa

“persoa” que non dixen nada. Pero como as trasnadas seguían ocorrendo, volvín ao

bosque e atopeino de novo. Tiven unha conversa con el (a verdade é que son como

persoas pequeniñas) e díxenlles que pararan el e os seus compañeiros coas trasnadas.

Sorprendentemente pararon.

Eu son o único que sei que foron eles, pero para o resto dos veciños aínda segue a ser un

misterio.

Breogán Prieto Vázquez, 3º A

O PORTAL

Houbo un tempo no que as meigas andaban ao seu antollo polo mundo, ata que a orde

dos mercenarios as encerrou noutra dimensión, para que a vida neste mundo seguise o

seu curso. Aínda así existe a posibilidade que se abra un portal e volvan á nosa, e así as

meigas quedarían liberadas.

Todo isto ignorábano os nosos protagonistas, Arturo e Nela, dous amigos que vivían ás

aforas de Betanzos. Un frío día de inverno, Arturo e Nela descubriron na biblioteca un

estraño, por fóra parecía un libro coma outro calquera pero contaba a historia das meigas.

Os dous amigos fóronse cara a un recuncho para ollalo, nel, sen sabelo, atoparon a

maneira de abrir aquel portal. Eles asustáronse e decidiron non contar aquilo a ninguén,

mais xa era tarde. Xurxo, o matón da escola, escoitounos falar sobre iso e decidiu

investigar. Aproveitando que o libro xa estaba de novo no seu sitio, colleuno e, sen que

ninguén se decatase, levouno.

Ao día seguinte, ao saír da escola, Xurxo correu á casa e pechouse no seu cuarto. Fixo un

estraño símbolo no chan ao mesmo tempo que recitaba un conxuro. Nese intre abriuse o

portal e del comezaron a saír meigas, asolagando así as rúas do mundo. Os seres

comezaron a atrapar xente e Arturo e Nela agocháronse nunha pequena cabana que había

preto da biblioteca. Alí atoparon o libro e puxéronse a buscar a forma de solucionar todo

aquilo. No libro atoparon que para pechar o portal debían queimar augardente mentres

recitaban un feitizo, e despois deberían arroxalo ao portal. Segundo dicía o libro, os

mercenarios levaban unha estrela de oito puntas na pel.

Nela lembrouse de que seu avó Moncho tiña esa mesma marca na pel, e decidiron ir ata a

casa do seu avó. Cando chegaron atoparon a Moncho sentado no seu sofá coma se nada

pasase.

Arturo e Nela contáronlle todo o que sabían. Moncho comezou a lembrar vellos tempos e

decidiu axudalos. Cando xa tiveron todo preparado Arturo e Nela dirixíronse á casa de

Xurxo, ao chegar tentaron entrar pero non lles foi doado xa que Xurxo estaba posuído.

Arturo, que sabía un pouco de capoeira, tentou entretelo. Mentres, no portal escoitábanse

berros e alaridos. Nela viu dende a ventá do corredor que Arturo estaba ferido, caíalle o

sangue dos xeonllos ata a verde herba, tinguíndoa dun vermello púrpura. Nela sentiu

rabia, mandou tal patada contra a porta da habitación de Xurxo que a chimpou ao chan e

sen pensalo un intre, lanzou a cantimplora chea de augardente ao portal, e cando este

líquido entrou en contacto co portal saíu unha raiola de luz moi brillante que envolveu o

mundo. Cando a luz desapareceu todo volveu á normalidade e ninguén lembraba nada

excepto Arturo, Nela e Moncho. Estes decidiron queimar o libro, evitando así que volvese

suceder algo parecido.

Gonzalo Adrián Dorribo Villarino 3º A

O APARECIDO E A BONECA

Unha mañá de verán de 1967 dúas amigas chamadas Alba e Raquel, duns 12 anos,

estaban xogando no parque de Ourense. Alba empezou a contarlle a Raquel que acababa

de comprar unha película de terror que acabara de saír e que fora durmir con ela á súa

casa para poder ver a película xuntas. Raquel dixo que llelo ía preguntar a seus pais e xa

lle respondería.

Pola tarde Raquel chamou a Alba para comunicarlle que os seus pais a deixaran e esta

díxolle a Raquel que ás nove estivera na súa casa.

Ás nove Raquel chegou á casa de Alba co pixama, cearon elas soas, porque seus pais se

foran casa de seus avós, puxeron o pixama e comezaron a ver a película. Ao acabar

estaban moi asustadas e decidiron ir durmir, pero, de repente, escoitaron como se

arrastraban as cadeiras do comedor. Elas estaban a piques de chorar porque na casa

estaban soas, miraron pola ventá pero non había ninguén así que decidiron ir mirar que

pasaba. Ao baixar, encontraron a boneca favorita de Alba posuída por un aparecido, ao

vela escaparon correndo e a boneca foi detrás das rapazas co coitelo, elas escondéronse

debaixo da cama pero aos poucos segundos a boneca encontrounas e matounas.

Pasoulles todo o que pasara na película.

Á mañá seguinte os pais subiron á habitación de Alba e encontraron as dúas amigas

mortas e no medio delas estaba a boneca co coitelo na man e cheo de sangue.

Desde entón non se vendeu máis esa película e nunca se falou do que lles pasara ás dúas

rapazas.

Ana Díaz Losada, 3º A

O SACAÚNTOS

Agromaban os primeiros días do verán de 1952 e Manolo e os seus amigos xogaban á

billarda na praza principal de Fiestras, unha aldea situada nas aforas da Limia entre Xinzo

e Baltar. Cando eran preto das oito e media da tarde as nais comezaron a chamar polos

seus fillos para cear. Como aínda non acabaran a partida quedaron en volver para a praza

ás dez menos cuarto. Pouco a pouco foron chegando todos os rapaces da aldea menos

Manolo. Cando se fartaron de esperar por el foron á súa casa dicirlle a Hermesinda, a nai

de Manolo, que o seu pequeno non aparecera pola praza. Ao ouvir isto Hermesinda

preocupouse moito porque Manolo saíra da casa ás nove e media da tarde. Comezaron a

buscar a o rapaz por Fiestras, Seoane, Moreiras e San Pedro pero non aparecía por

ningures. Cando levaba tres días desaparecido atoparon no medio da Espiña, o monte

comunal de Fiestras, unha chanca de Manolo pero o meniño non apareceu nunca máis.

Conforme foi pasando o tempo continuaron as desaparicións durante ese ano. A derradeira

dese ano produciuse o trinta de decembro de 1952. Segundo contaban as lendas de

Fiestras, cada sesenta anos o 31 de outubro de 2012 comezaría o ciclo outra vez.

José Sarmiento Cuquejo, 3º A

MEIGAS, ELIXIRES, E OUTRAS PARVADAS

Ía ser martes trece. Os meus pais crían que ese era o día da mala sorte. Eu pensaba que

era unha parvada, que non había días de boa ou mala sorte. Pero os meus pais insistían

que fora á súa casa, nunha aldea afastada da gran cidade, para pasar o día con eles e

para que a ningún dos tres nos pasara nada, e se pasaba, que estivésemos todos xuntos.

Pois alí ía, coma todos os anos, pola mesma estrada rodeada do monte que separaba a

cidade da aldea onde vivían os meus pais. Eran as nove da noite dun luns doce chuvioso,

eu ía coa música a todo volume, cantando, ata que sentín un vulto por baixo das rodas do

coche, e que este ía máis lento. Aparteime da estrada, e vin que unha roda estaba

pinchada. Probablemente, o que eu presuntamente “atropelara”, pinchara a roda. Saín do

coche, mirei cara atrás, e non atopei nada. Pensei que só eran ilusións miñas, que me

deixara levar polas parvadas que contaban os meus pais.

Entón escoiteino. Un berro. Un berro afogado que saía do monte, e o que máis me asustou

era que parecía proceder dunha nena. Non sabía que facer. Mirei cara á estrada, despois

cara ao monte, e interneime nel. Estaba todo cheo de charcos, xa non chovía. Cada vez

que avanzaba, un cheiro a fume, cada vez máis intenso, chegaba ata o meu nariz. Mirei

cara arriba e vin un fume verde esmeralda, mirei cara abaixo e vin un lume máis escuro.

Subín e encontreime con restos de castros. Pensei que, noutros tempos, fora unha aldea

celta.

Despois de camiñar un bo rato, escoitei outra vez aquel terrible berro, acompañado de

risas e gargalladas. Collín medo e escondinme detrás da construción con máis altura que

puiden atopar. Quedei un rato alí, agochada, morta de medo, maldicíndome a min mesma

por ter saído do coche. Despois pensei que xa non tiña cinco anos, que xa era maior, tiña

que mirar e intentar axudar aquela rapaza que berrara. Levanteime e mirei. A imaxe que

vin nunca a esquecerei. Vin o lume verde, e ao redor, unhas mulleres, xa anciás, que

bailaban e cantaban, e o máis raro que me pareceu era que lle estaban rezando a algo, ata

que a vin: unha rapaciña, duns oito anos, colgada dun pau con moita altura, no medio do

lume verde, berrando, chea de sangue e medio chamuscada. Quedei paralizada, ata que

vin unha das anciás achegarse ao lume, cun coitelo de medio metro, que comezou a dicir:

- Queridas irmás, estamos aquí á espera do noso elixir da xuventude, para volver a ser

xoves e gozar da vida outra vez -.

Cavilei que era a xefa do clan. E despois, caín na conta. Eran meigas. Meigas con

verrugas, o nariz moi longo e a pel verrugosa. Pensei que a rapaza era o ingrediente

principal para o seu elixir. E que a xefa lle ía cortar o pescozo para quitarlle cada gota de

sangue que contiña o seu fráxil e chamuscado corpo.

Cando berrei “Non!” xa era moi tarde. Da nena brotaba sangue por todas partes, as

meigas rían, mentres a súa xefa deixaba un gran caldeiro debaixo do corpo morto da

rapaza.

Unha das meigas escoitara o meu grito, e miraba cara a atrás. Eu, aterrada, ía camiñando

cara a atrás, buscando refuxio. Pero xa era moi tarde, a meiga que me escoitara estaba

camiñando cara a onde estaba eu, e viume. Era, sen dúbida ningunha, a máis fea: tiña

uns dentes negros e moi torcidos, un cabelo roxo como o lume e unha voz de pito. Berrou

con todas as súas forzas:

- Intrusa!-. e saíron todas as meigas correndo coas vasoiras, cara a onde estaba a súa

irmá.

Tardei en reaccionar. Pensaba en que facer. Saín correndo de alí. Tropecei unha vez con

algo que estaba no chan. Collino e puiden comprobar que era un brazo, cheo de sangue, e

tamén me dei conta de que podía ser da rapaza, ou dalgunha outra vítima das

meigas/chupasangues, esas que me ían coller se non me apuraba en saír dese inferno de

monte. Escapei correndo outra vez e, con sorte, non me tropecei con calquera outra parte

dalgún outro corpo.

Saín do monte e atopeime no medio da estrada. Vin un coche que viña cara a min. Fun

correndo cara a el. Cando estaba a uns cinco metros escasos do vehículo, parei en seco e

caín ao chan.

Espertei nunha padiola do hospital. Mirei cara a dereita e a esquerda. Aínda tiña medo,

moito medo, Vin entrar alguén cunha bata branca. Case morro dun infarto cando vin quen

era. A meiga, que me descubrira aquela espantosa noite, estaba diante miña. Agora

estaba moito máis nova, e recoñecina no momento: a voz, os dentes, e o cabelo roxo.

Berrei, pero non saíu ningún son da miña gorxa. A meiga, agora disfrazada de doutora,

está apertando unha almofada sobre a miña cara e, rindo, dime:

- Isto, por cotilla-. Mentres, vou morrendo, afogada.

Lara Schery Diaz , 3º A

A SANTA COMPAÑA

Manuel era unha persoa querida na súa aldea, sempre axudaba a quen podía e tiña un

sorriso para todo o mundo, mais estaba casado cunha muller moi ruín que lle facía a vida

imposible. Non lle gustaba que falara cos seus amigos nin que axudara a xente. De

repente a muller comezou a enfermar, estaba moi pálida e delgada, non comía nada e

espertaba con pesadelos. Ninguén sabía o que lle pasaba e íase consumindo pouco a

pouco. Ela pensaba que lle botaran un feitizo e xurou vingarse. Os médicos non puideron

facer nada por ela e, ao pouco tempo, morreu.

Manuel viviu dende entón unha etapa de tranquilidade coidando dos animais e axudando

aos seus veciños e amigos. Unha noite volvía para casa cando lle ocorreu algo que xamais

esquecería: estaba nunha encrucillada de camiños cerca do cemiterio, o vento zoaba, só a

lúa iluminaba un pouco aquel camiño. Viu que unhas luces se achegaban, e cando estaban

máis preto viu con terror que se trataba da Santa Compaña, unha procesión de ánimas do

purgatorio, encabezada pola súa muller. O medo paralizouno, non sabía que facer xa que

el podía ser o próximo en formar parte daquela procesión. Desesperado, recordou que se

se achegaba a un cruceiro tería unha oportunidade de sobrevivir, pero cometeu o erro de

mirar a súa muller e comprendeu, ao ver aqueles ollos, que xa estaba perdido.

María Nogueiras Dafonte, 3º A

A NENA DO MONTE

Estabamos nós, as tres de sempre, na aldea dos nosos avós pasando o tempo como

podiamos. Alí non había nin internet nin cobertura para o móbil, así que decidimos ir dar

unha volta polo monte e así mirar se había cogomelos e castañas. Puxemos as botas e un

abrigo, ía moito frío. De camiño iamos xogando, rindo e falando desas cousas que só lles

podes contar ás túas mellores amigas.

Ese día o monte estaba estrañamente tranquilo e silencioso , nin un paxaro nin ningún

outro animal. Sentamos na herba para descansar un pouquiño do noso paseo e, de alí a

uns minutiños, sentimos moito alboroto; os paxaros saíron voando, os coellos metéronse

nas toqueiras. Todo era moi estraño, nunca viramos tal cousa e tíñamos medo.

Puxémonos de pé decididas a voltar á casa. De súpeto, de entre das árbores xurdiu unha

nena que non tería máis de nove anos: estaba espida, co corpo cheo de terra e co pelo

cheo de herba; ademais levaba as mans e parte da cara cuberta dunha substancia que

semellaba sangue. A súa mirada de asasina deixounos de pedra. Escapamos, queriamos

volver xa á casa, pero non retornamos as tres. Diana caeu, queriamos axudala pero ela

díxonos que nos foramos, que ela distraería a nena para que Sara mais eu puideramos

fuxir. Chegamos a todo correr á vila dos meus avós e alí chamei a policía e os pais de

Diana; Sara calmábase tomando unha tila entre lágrimas. Cando encontraron a nosa

amiga, xa era demasiado tarde: estaba morta. Parecía que lle comeran gran parte do

corpo, só se lle vía a cara, quizais para que a puideramos recoñecer, víase o espanto na

súa mirada.

A xente da aldea empezouse a preocupar, non sabían que facer... que pensar, Sara mais

eu sempre pensabamos que crían que nós eramos as culpables do acontecemento. Eu

sabía que a nena volvería atacar cando a xente voltara aos montes. Nós, durante moito

tempo, non quixemos voltar alí, pero quizais nun futuro non moi distante irei ao monte para

buscar a rapaza.

Uxía Peleteiro, 3º A

A APARECIDA DAS CINCO DA MAÑÁ

Esta historia trata dun home que, cando lle morreu a muller, decidiu cambiar de vida e

marchar para o que na miña aldea lle chamamos o Alto do Furriolo.

Estivo buscando unha casa e atopou unha pequena mansión a bo prezo, como podía

permitirse comprala, fíxoo e despois de tres días instalouse definitivamente.

A primeira noite que pasou na casa, xusto ás cinco da mañá, chamaron á porta. Ao abrila,

encontrouse unha aparecida, o home quedou sorprendido ao vela por alí a aquelas horas.

Ela dixo:

-Ola, estou mollada, pódesme secar?

O home colleuna, secouna, deulle un pixama e deixou que durmira alí.

Á mañá seguinte a nena non estaba. Pasaron tres días e, ao cabo deles, á mesma hora,

volveron petar á porta.

O home, ao abrila, viu a nena, que dixo:

-Ola, estou mollada, pódesme secar?

O home, igual cá vez anterior, colleuna, secouna, deulle un pixama e deixouna.

Á mañá seguinte non había rastro dela.

Esta mesma situación repetiuse ao longo dun mes, así que o home decidiu investigar. Tras

moitas pescudas descubriu que na curva que había preto da súa casa, facía un ano, o 27

de marzo, o día máis chuvioso do ano, unha familia tivera un accidente ao esvarar o

vehículo naquela curva.

Esa mesma noite, ás cinco da mañá, exactamente coma todos os días, volveron a petar a

porta. Era a aparecida.

O home preguntoulle:

-Es ti a nena das cinco da mañá?

-SI! -Dixo a aparecida transformando a súa cara anxelical nun rostro feo e deforme.

Á mañá seguinte, o home apareceu esnaquizado, cunha ollada de terror e pánico.

Paula Nogueiras Nogueiras, 3ºA

O SEXTO SENTIDO

Un día un mariñeiro foi coa súa barca ao mar na procura de peixes. Mentres navegaba, oíu

unha voz que o chamaba: “mariñeiro, mariñeiro vén onda min”. O mariñeiro, de nome

Antón, acudiu á chamada pero non viu ninguén. Logo volveu escoitar aquela aguda e

misteriosa voz. Antón pensou que a voz proviña do fondo do mar e decidiu botar a rede.

Mentres a botaba a voz volveu oírse pero desta vez estaba cantando. Antón, engaiolado,

tirouse ao mar sen saber nadar. Ao mergullarse na auga viu unha especie de serea. Logo,

saíu á superficie e montou na barca. Ao regresar á casa non foi quen de contarlle a súa

muller o que lle sucedera, xa que, segundo pensaba el, non o crería. Ao día seguinte

volveu ao mar coa súa muller que non se imaxinaba porque a levaba. Antón volveu ao

lugar no que estivera pero non viu nada. Antón, ao regresar, viu ao seu pai, que xa

morrera. Mentres intentaba contarlle o que vira á súa muller, o pai escondeuse entre as

rochas do mar. A súa muller non o creu e díxolle que con esas cousas non se xogaba.

Despois de varios días ao home empezoulle a doer moito todo o corpo e decidiu ir ao

médico. O médico fíxolle varias probas e díxolle que volvese o vindeiro día xa que as

probas estarían listas. Pola mañá, cando chegou á consulta, Antón oíu o seu nome e

entrou, o médico dáballe as costas. Cando se acomodaba na cadeira, o doutor deu a volta

e… entón atopouse de fronte co ``Sacaúntos´´. Morto de pánico, comezou a berrar ...

Despois do berro a súa muller espertou e díxolle: “Xa é hora de ir navegar”.

Manuel González, 3º A

APARICIÓN…

Saía eu de traballar coma todos os días e á mesma hora, ás 9:30, dun frío día de inverno,

cando topei cun vello amigo meu da escola que levaba tempo xa sen ver. Falando e

falando as horas pasaron e cando nos demos conta xa eran as 12 da madrugada. Voltando

á casa lembraba o que me contara o meu amigo sobre o mundo espiritual e aparecidos,

pero a verdade era que non lle fixera moito caso xa que non cría nesas cousas...

Poucos minutos despois de chegar á casa, sentín tocar o timbre e ao abrir quedei moi

sorprendido ao ver a veciña do lado tan pálida e asustada. Convideina a falar e a comer un

bocado pero a ela non lle apetecía nin falar nin comer, só me dixo se podería pasar alí a

noite e que xa mo explicaría todo mañá con máis tranquilidade.

Chegando xa as altas horas da madrugada espertei de súpeto coma se algo me chamase,

polo que decidín ir tomar un vaso de leite. Alí na cociña topeime coa miña amiga falando

con alguén e parecía aínda máis asustada ca unhas horas antes... É o último que recordo

daquela noite, á mañá seguinte topeime cunha nota chea de sangue nas mans, era da

miña amiga que me explicaba a súa morte a tarde do día anterior. Pensei que todo fora un

pesadelo pero a carta seguía alí e as noticias secundárono.

Así llo expliquei á policía xa que era un dos principais sospeitosos posto que esta historia

xa se repetira varias veces...

Oswaldo Rodríguez María, 3º A

O LOBISHOME DE LUGO

Era por mediados de xaneiro, e xa se atoparan sete vacas mortas. A última facía dous

días, coincidindo coa lúa chea, estaba nos ósos e pouca carne lle quedaba. Os máis

vellos da aldea comentaban que se podía tratar dunha manada de lobos que chegara á

serra do Courel. Había xa tempo que pasaba aquilo, para ser exactos desde principios de

outubro. Aquilo coincidía coa chegada de Antón, un home que se instalara na aldea

naqueles días. Antón era un home forte, de cincuenta anos máis ou menos, non era moi

agradable e non tiña o costume de falar moito coa xente da aldea, tampouco os días de lúa

chea saía da casa .

Nós aínda eramos nenos daquela. Eu era o máis pequeno; despois estaba Xurxo, un

pouco maior ca min e moi forte; tamén estaba Xosé, un rapaz moi alto; despois estaba

Pepe, que era o maior de todos; e por último, pero non menos importante, Xoán. Eramos

cinco e acostumabamos andar xuntos, con frecuencia faciamos trasnadas e subían á Serra

do Courel a dar paseos.

Eu pensaba que Antón era un home lobo pero eles non me crían, como eran todos máis

vellos non me prestaban atención. Pero ese día demostréillelo: era xa venres 25 de xaneiro

e era lúa chea, ás doce da noite convencinos para ir correr polos tellados: unha trasnada

que faciamos habitualmente. Como a idea a propuxera eu, a min tocábame ir de primeiro,

custábame ir na cabeza porque ao ser o máis novo, eles corrían moito máis ca min. Corrín

por varios tellados ata chegar ao de enfronte da casa do Antón, alí paramos e díxenlles:

tirádevos no tellado e observade a porta da horta. Non tardou moito en saír unha figura

espeluznante que pronto distinguimos, parecíase moito a Antón pero era moito máis

grande e era coma un home lobo. Todos, asombrados me miraron e eu asentín, xa lles

demostrara a eles que o que dicía era certo.

Esperamos ata que o monstro estivo lonxe e empezamos a falar. A decisión que tomamos

era moi arriscada pero non podiamos facer outra cousa. Sentamos a cavilar e decidimos

facelo así: o monstro seguramente mataría hoxe e debíamos convencer os homes da

aldea de que o mataran, dariámoslle a idea de colocar unha vaca de cebo e esperar

agochados, ao chegar o monstro dispararían e mataríano. Non obstante, como os homes

lobos so morrían se se mataban cunha bala de prata, teriamos que cambiar as balas

dalgúns homes por balas de prata.

Saímos rápido do bar mentres os homes discutían o tema, eles pensaban que era unha

manada de lobos pero daba igual: fora o que fora habíano matar. Fomos correndo á casa

do avó de Xurxo, este estivera na mili arranxando armas e incluso contaba Xurxo que tiña

rarezas. Cando chegamos non estaba e entramos correndo, abrimos unha caixa que

estaba repleta de balas e non paramos de remexer ata que atopamos o que buscabamos:

unha caixa máis pequena con vinte balas de prata.

Chegamos onde estaban os homes decididos a ir matar a “manada de lobos”. Xa tiñan o

cebo colocado, insistimos en levar as armas de fogo que apuntaban mellor. Plo camiño

cambiamos as balas deles polas de prata .

Agochámonos nunha árbore despois de entregarlles as armas, as outras árbores do

carballal estaban ocupadas por homes e, atada nun pau do lameiro, a vaca. Non tardou en

aparecer o lobishome, todos quedaron sorprendidos ao ver ao animal espeluznante pero

ninguén dixo nada, todos apuntaron e dispararon, o lobishome balanceouse e caeu.

Baixamos todos das árbores, pouco a pouco o animal foi cambiando e converténdose no

que en realidade era: Antón. Todos quedaron perplexos e nós explicámoslles o que pasaba

e o que viramos e fixeramos. Decidiron enterralo aínda que polo momento levaríano á casa

do medico. O perigo xa pasara e o medo nos veciños xa non existía, desde aquelas a

Serra do Courel sería máis segura.

Víctor Sanmamede, 3º A

O ESCONDITE PARANORMAL

Contaba a xente maior dunha aldea que hai anos atrás na casa do chamado “O Bruxo” se

agochaban seres estraños. Un día un veciño decidiu vixiala agochado dentro dunha

árbore. Cando chegaron as doce da noite viu saír da casa o que parecía ser unha persoa

pero cando se mostrou completamente descubriu que era o lobishome. Cando pensaba

que aquilo era algo paranormal quedou cos ollos coma pratos ao ollar o que viña detrás: o

Sacaúntos.

O home non sabía como contarlles aos seus veciños o que esa noite contemplaran os

seus ollos.

Ao día seguinte, cando llelo contou a todos os seus veciños, estes ríronse del, pero un dos

homes que o estaba a escoitar decidiu ir esa mesma noite á casa e entrar ás agachadas.

Antes de marchar colleu na casa o necesario: unha lanterna, unha corda e a escopeta.

Cando chegou a noite entrou polo xardín e alí xa viu cousas estrañas como uns trasnos

correndo e berrando para avisar o Bruxo de que entrara un home na casa. Correu cara á

porta e abriuna dunha patada. Cando entrou de seguido se cerrou e só se escoitou un

disparo.

O home non saíu da casa e ninguén soubo nada del xa que non lle dixera a ninguén onde

ía.

Nerea Rodríguez, 3º A

A NOITE NA QUE COÑECÍN A ISAURA

Eu chámome Antón, vivo nunha aldea case metida no monte, na cal as nanas dos máis

pequenos son os ouveos dos lobos. Cando era cativo, tíñalles medo, pero iso cambiou

dende que coñecín a Isaura. Ela é amiga dos lobos, coida moito deles, e tamén coida de

min. Se non fora por ela, agora mesmo eu estaría, con moita probabilidade, na outra vida.

Toda a miña familia -pais, avós e irmáns- morreron a noite na que eu coñecín á Isaura.

Vou contarvos o que pasou:

Era unha noite escura do mes de novembro, a lúa, branca e redonda, brillaba con forza no

máis alto do ceo. O reloxo da taberna do Pepe marcaba as once. Aquela noite, aos lobos

non lles chegou con ouvear entre as árbores e as penedas, e baixaron á aldea. A xente

que andaba polas rúas pechouse na casa, pero, desgraciadamente, nós non tiñamos

coñecemento do que estaba a ocorrer cando saímos do bar. Camiñabamos de volta para a

casa, cando os vimos baixar ouveando polo camiño. Viñan liderados por unha loba negra

como a noite de ollos azuis coma o ceo. En canto nos viron, botáronse a correr cara a nós,

e no que se tarda en abrir ou pechar os ollos, xa nos tiñan rodeados.

Os meus irmáns, o meu pai e mais o meu avó decidiron enfrontarse aos lobos, e

aproveitando que estes estaban atarefados repartíndolles aos meus rabuñaduras e

mordidas, a miña nai, a miña avoa e mais eu saímos correndo a fume de carozo. A miña

avoa cansou moi rápido, e a miña nai decidiu agocharse con ela detrás dunhas árbores. Eu

seguín correndo e correndo, pero de súpeto apareceu diante miña a loba que dirixía a

manada. Desta vez puiden contemplar con terror como relucían as agullas que tiña por

dentes, baixo a luz da lúa. Fiquei enfeitizado polo seu ollar, frío como a primeira nevada do

inverno, a pesar de todo isto a expresión que se albiscaba na súa cara, se e que se lle

podía chamar expresión, non parecía fera senón de compaixón.

Colleume e levoume para o monte, unha vez alí, deixoume nunha pequena cova

escarvada na ladeira da montaña e marchou. En toda a noite, non me atrevín a moverme

de alí, pechei os ollos e chorei...Deus sabe canto chorei! Só recordo que a mañá seguinte,

cando espertei aterecido polo frío, atopábame nos brazos dunha moza de pelo negro como

a noite, ollos azuis coma o ceo e ollar frío como a primeira nevada do inverno: a Isaura.

Dende entón non me separo dela en ningún momento, excepto polas noites, que segundo

me di, vai coidar dos lobos para evitar que volva ocorrer o que me pasou a min. Ela di que

lles fala moito de min e que eles séntense avergoñados polo que fixeron aquela noite.

Cando creza un pouco, Isaura levarame a coñecelos, aínda que eu non sei moi ben se

quero ir, porque algo de medo aínda lles sigo tendo.

Miriam Opazo, 3º C

Conta a lenda que nun castelo situado na Limia, propiedade dun antigo rei romano,

sucedeu unha disputa entre as súas dúas fillas. A primeira era unha moza moi fermosa e

alegre que engaiolaba tódolos mozos tan pronto como a ollaban; pero esta fermosura para

ela non era máis ca unha maldición xa que era moi tímida e desexaba pasar desapercibida

entre os mozos do lugar. Pola contra, á súa irmá sucedíalle todo o contrario, motivo polo

cal lle tiña unha gran carraxe. Por esta causa, ela foi visitar unha meiga que vivía nun lugar

próximo, para intentar que tódolos mozos se fixasen nela da mesma forma na que o facían

coa súa irmá maior.

Cando por fin chegou onda a meiga e lle contou a súa historia e esta fíxolle un feitizo:

dende aquel momento os mozos que ollaran a súa irmá nunca máis a volverían a ver

fermosa, polo contrario quedarían engaiolados con ela.

Deste xeito, a irmá máis nova volveu moi leda para a casa e gardou o segredo tal como lle

aconsellara a meiga. Ao día seguinte achegouse polo castelo un mozo e despois de estar

uns minutos coa irmá maior desexaba ver á outra princesa. Esta mesma historia

empezouse a repetir con todos os homes que se achegaban ó castelo, polo que empezou

a sospeitar da súa irmá.

Un día, a irmá menor foi visitar á meiga para agradecerlle todo o que fixera por ela sen

decatarse de que a irmá maior a estaba seguindo. Cando a irmá menor volveu para o

castelo a maior foi falar coa meiga para intentar recuperar o encanto que lle arrebataran e

que agora desexaba recuperar ó prezo que fose necesario.

A meiga decidiu darlle un escarmento ás dúas irmás, de tal forma que as dúas quedarían

engaioladas dos dous primeiros homes que viran un día de tormenta.

Unha noite na que os raios e os lóstregos iluminaban o ceo dous campesiños chegaron ata

o castelo pedindo refuxio. Tan pronto como os viron as princesas quedaron namoradas

deles; pero os homes, pensando que estaban tolas, fuxiron. Dende aquela as dúas

princesas vagan por toda a Limia na procura daqueles dous homes dos que quedaran

namoradas aquela noite.

Nuria Domínguez García 3ºC

O DEMO DAS GALLETAS

Era unha tarde tormentosa, eu estaba na miña

casa feita de cartóns e plásticos, con moita

fame pero sen cartos. Decidín chamar ao

supermercado e pedín que me trouxeran unha

galletas á casa. Nada máis colgar o teléfono

petaron na porta, fun abrir pero non había

ninguén, só había unha caixa na alfombra.

Metina na casa e abrina, dentro había as

galletas que pedira e tamén había unha nota

dentro que puña: “DE PARTE DO DEMO”.

Quedei abraiado cando lin esa nota, esa

mesma noite empecei a atoparme moi mal, ao

pouco tempo quedou todo ás escuras e deixei

de sentir o corpo. Cando volveu a claridade e vin as miñas mans cheas de sangue,

asusteime e funas lavar. Despois de as lavar fun ao quiosco roubar o xornal, a noticia

principal dicía: ”ATOPOUSE O DONO DUN SUPERMERCADO MORTO POR VARIAS

NAVALLADAS NO PEITO”. A noite seguinte volveume pasar o mesmo e ao espertar volvía

ter as mans cheas de sangue, funas lavar e outra vez volvín ao quiosco a roubar outra

prensa, de novo fixeime na noticia principal que era:” SEGUNDO ASASINATO, ESTA VEZ

A VÍTIMA FOI A MULLER QUE TRABALLABA NA CAFETERÍA MANOLO”. Nese momento

apareceu un home que me dixo: ”FUCHES TI!”, eu non entendín iso e pregunteille: “E TI

QUE SABES?”. O home respondeume :”POIS SEINO, PORQUE EU SON O DEMO E EU

ERA QUEN TE CONTROLABA CANDO COMETÍAS ESES CRIMES”. Nese mesmo

momento o home desapareceu sen deixar rastro ningún, e eu desmaieime. Ao día seguinte

atopeime no hospital e o meu médico Xurxo díxome: ”BORXA, TEÑO UNHA MALA

NOTICIA, TIÑAS O DEMO DENTRO DO TEU CORPO, E CANDO SAÍU MARCHOUCHE

CO CORAZÓN, POLO TANTO O MÁIS SEGURO É QUE.....” Nese momento entendín que

a miña vida chegara ao seu final.

Fernando Paz Vila, 3º C

Nos tempos de hoxe en día xa non se cren nos sucesos paranormais. Nunha pequena

aldea afastada das comunicacións, contan os máis vellos antigos sucesos estraños, que

non teñen explicacións. Nesta aldea contan diversas historias. Unha delas é a da Raíña

Moura. Contan que un rapaz gandeiro, chamado Agustín, ía todos os días á serra da

Moura co gando. Cada noite, ao chegar da serra, traía un obxecto valioso, diñeiro ou xoias.

Cando chegaba da serra e os habitantes da aldea lle preguntaban de onde sacara o

obxecto, el dicíalle que non sabía, que o atopara tirado na serra. Así un día tras outro. Un

día unha das mulleres da aldea viuno falando cunha muller vella, no alto da serra. Á noite,

cando chegou o rapaz, a muller preguntoulle quen era aquela vella coa que estaba na

serra. El díxolle que estaba tola, que el non estivera con ningunha vella. Un dos homes da

aldea ao escoitar a conversa, díxolle: “Ti o que es é un ladrón, andaríaslle roubando a esa

vella, así traías eses obxectos que dicías atopar no monte”. O rapaz, enfadado,

contestoulle: “Eu non lle roubei nada, deumos ela”. Entón a muller díxolle: “ Ves como non

estou tola, como andabas a falar cunha vella, quen era?”. O rapaz non lle contestou e

marchou. Ao día seguinte o rapaz volveu co gando á serra. Ao anoitecer o gando regresou

á aldea, pero o rapaz non. Os veciños, preocupados, foron á súa procura. O rapaz

apareceu colgado nunha árbore que se atopaba no alto da serra da Moura. Algúns veciños

dicían que estaba tolo e por iso se colgou, e outros que foi a Moura da serra, que o matou

por revelar o segredo de que ela se atopaba alí.

Esta historia non sei se é verdade, contouma miña avoa, que lle ocorrera ao fillo dun

veciño hai 16 anos. O que si sei é que me teñen prohibido ir á serra da Moura. Eu

tampouco quero ir, teño medo de que me apareza a Moura.

María Losada, 3º C

A MORTE AGÁRDATE

Isto aconteceu non haberá nin un ano. Ocorreu nunha pequena aldea preto de Ourense,

agora non recordo o nome.

Nesa aldea había poucos habitantes e moi poucas innovacións. Coma quen di vivían na

idade antiga. Alí había dous cemiterios, en un estaban soterrados os mortos máis

influentes da aldea e no outro as persoas comúns.

A todos lles daba medo e pánico pasar por diante do cemiterio porque polas noites oíanse

estraños e sobrenaturais ruídos. Algúns crían que era a Santa Compaña e outros a Raíña

Loba.

Nos días de festas e feiras moita xente pasaba por alí sen darlle importancia. Cando isto

ocorría, o monstro do cemiterio dicía:

- A morte perséguete, a morte agárdate.

E ao día seguinte había un enterro.

Moita xente dicía que era casualidade, que iso non eran máis que contos de anciáns pero

outra xente ata tivo que marchar da aldea por medo á Raíña Loba do cemiterio.

Agora nesa aldea séntese a soidade e o terror, parece coma se ninguén quixese saír das

súas casas por medo á morte.

Aínda non se coñece exactamente quen habita no cemiterio pero hai persoas que din que

é a Raíña Loba.

Pero sexa quen sexa, o que está claro é que nel habita un espírito aterrador ao que todo o

mundo teme.

María Souto Limia, 3ºC

A RAÍÑA LOBA

Despois dunha xornada de

descanso, cando me levanto, a outra

beira da cama está conxelada. Estiro

a man buscando a miña irmá

pequena Ana pero non está.

Seguramente está na cama da miña

tía, normal, hoxe é a noite da Raíña

Loba. Dou a volta e véxoa alí,

durmindo con ela. A verdade é que

cando dormen parecen máis

fermosas.

Ao espertar, almorzamos e vestímonos rapidamente. Elas tremen… Intento tranquilizalas e

dicirlles que non lles pasará nada, que as protexerei coa miña vida.

Collo a miña capa negra e a miñas botas. Sen pensar vou á cociña e no armario busco uns

coitelos afiados. De súpeto petan na porta e aparece a miña

curmá Sabela. Leva a mesma vestimenta ca min. Dígolle que non se preocupe,

que atoparemos a Raíña Loba. Dou a volta e empezo a escoitar uns pasos misteriosos..

Entón veñen os golpes. Pum! Pum! Vou para o cuarto e alí atopo a Raíña Loba chea de

sangue; suxeitando un corpo sen vida: o da miña tía!...

Chea de furia lánzolle un coitelo e doulle nun brazo. Escapo, collo a miña irmá e fuximos.

Asustada, non dou contido as bágoas. Ana tamén chora; intento consolala. Nese intre

aparece ela, chea de furia, co coitelo cravado. Quítao e lambe o seu propio sangue.

Botamos a correr, case non damos. Bótome enriba dela.. quero acabar coa súa vida. Non

dou. Escapo e decátome de que non está Sabela. Quedo muda, sen moverme, logo dou a

volta devagar: alí está a miña curmá, coa boca chea de sangue, rindo como unha tola. O

máis estraño é que os seus ollos son negros. Penso que non pode ser … e o último que

vexo é o sorriso da miña curmá cos cairos ensanguentados.

Uxía Veloso, 3º C

O PEOR DOS TERRORES

Fai moitos anos catro amigos querían ir a facer o magosto ao monte, entón cando o

estaban planificando preguntáronse onde sería o punto de encontro, acordaron que sería

no cemiterio ás sete da mañá, así foi. Cando chegou aquel día saíron e, despois de

camiñar un bo rato, encontráronse cunha parella de gatos perdidos e decidiron levalos

para que non quedasen abandonados no monte. Só faltaba unha hora de camiño cando

encontraron un can ferido por un cazador, tamén o levaron con eles porque lles daba pena

deixalo alí.

Xa estaba escurecendo, xa que eran as nove da noite, e decidiron correr para chegar a un

lugar axeitado para acampar. Ao cabo de dous minutos atoparon unha árbore cun tronco

moi groso e as ramas moi longas e decidiron acampar alí. Fixeron unha fogueira e

contáronse chistes e historias. Acordaron tamén que cada noite quedaría un a vixiar por se

sucedía algo, a primeira noite tocoulle a Pepe. Os seus amigos xa estaban durmidos cando

el viu unha sombra tras unha árbore. Ao día seguinte, como non quixo alertar os amigos,

decidiu calar. Durante todo o día Pepe estivo moi calado. Mentres estaban dando un paseo

cos animais que atoparan polo camiño, os seus amigos íanse preguntando que lle

sucedería a Pepe para estar tan calado e serio. Ao chegar a noite tocaríalle desta vez a

Andrea quedar de garda. Cando quedaron durmidos os seus compañeiros, ela viu unha

perna e respecto a iso viuse moi asustada e tampouco lles quixo dicir nada aos

compañeiros para non preocupalos. Ao seguinte día, tiñan moita fame e foron buscar

comida. Comeron e xogaron ao fútbol cunha piña. Achegábase a noite e desta vez

tocaríalle quedar a Xoán a vixiar. El estaba tan canso que case se durmía. Cando ía

pechar os ollos viu unha cabeza tras a árbore e decidiu retroceder ata os seus amigos para

que non lles fixesen dano a estes. Colleu medo e non durmiu en toda a noite. Cando

chegou a mañá tampouco quixo dicir nada pois, como era o máis listo, xa se imaxinou

unha cousa. Xoán pensou que a Andrea e a Pepe lles pasara o mesmo que a el.

O can xa estaba ben, entón decidiron saír con el a cazar. Puxéronlle un nome que lle

inventara Jenni, que era Trosqui. Este día chegara moi rápido e xa chegaba a noite e desta

vez tocáballe a Jenni, que era a que máis medo tiña. Na metade da noite viu un corpo

cuberto cunha manta e á mañá seguinte ela non tivo o valor de calar e contoulles aos seus

compañeiros que vira unha bruxa, Pepe tamén contou que el vira unha sombra e por iso

estaba tan calado, Xoán contou que vira unha cabeza e non soubo recoñecela porque a

tiña cuberta e Andrea tamén contou que vira unha perna. Ese día decidiron que quedarían

todos a vixiar pola noite. A Jenni deixárona soa para que viñese a bruxa e así eles poder

atrapala. Apareceu a bruxa e Jenni berrou para que os seus amigos a axudasen. Xoán

agarrouna por detrás, Andrea polas pernas e Pepe sacoulle a capa, e resultou ser unha

pobre muller a que ninguén a quería na aldea, por iso estaba vivindo no monte: porque a

botaran da súa casa. Fixéronse amigos dela e regaláronlle a Trosqui xunto cos gatos para

que lle fixese compañía. Os rapaces prometéranlle vir cada mes a visitala.

Pasárono moi ben excepto esas noites que tiveran que pasar moito medo.

O último día comeron os cinco xuntos e a pobre muller contoulle moitas historias que lle

contaran a ela anos atrás.

Ao final retornaron á casa contentos e cunha experiencia fantástica.

Esteban Álvarez, 3º C

A SANTA COMPAÑA

Hai tempo, un pai mais seu fillo, que xa era home, viñan dunha viaxe e tiveron a desgraza,

sendo xa de noite, de seguir sen se decatar un camiño que pasaba preto do adro dunha

igrexa, a igrexa da aldea. O home e o rapaz non se deron de conta que a esas horas, as

doce da noite, a “Santa Compaña” saía facer a súa rolda. Ao chegar á igrexa, viron as

luces dunha alma en pena e os dous quixeron fuxir, pero de nada lles serviu.

O home xa non podía co seu corpo, tropezou cunha pedra e caeu, o fillo seguiu correndo

pero non moito máis lonxe da parte onde tropezara o seu pai. Cando o pai reaccionou

ergueu a cabeza para ver se vía o seu fillo pero nada, non o viu.

O pai dixo: “Levouno a Santa Compaña para portar a cruz.”

Despois dun rato o pai perdeu o coñecemento e non o recuperou ata o día seguinte. Foi a

rastro ata a súa casa, cando chegou viu que o seu fillo aínda non chegara, entón perdeu a

cor e mareouse...

Ao rapaz atopárono máis tarde os veciños, estaba durmindo ao pé do cruceiro da

parroquia, collendo nunha aperta o talo da cruz.

O único que lle é bo para o que vai coa “Santa Compaña” é que esta encontre a outro

desgraciado polo camiño, porque así a “Santa Compaña” deixarao a el e collerá o

desgraciado que encontre polo camiño para portar a cruz.

Sheila Cid, 3º C

A SANTA COMPAÑA

Recordo aquel día, cando me contaron unha historia que me fixo abrir os ollos. Recordo as

primeiras palabras de Isabel, a rapaza que ma relatou. Dicían: nunca debes poñerte diante

dun espello e repetir nove veces seguidas o nome de Verónica. Sei que quizais escoitaras

falar da historia… Pode que penses que é mentira pero non te burles dela xa que pode

caer sobre ti unha maldición terrible.

Dende aquela son outra, non paro de buscar información sobre pantasmas, quero saber

todo delas.

Un día, fun ao ordenador e, como sempre, busquei información e encontrei unha historia

sobre unha tal Santa Compaña, pensei que se trataba dunha burrada, algún gracioso que

a inventara, pero estaba equivocada. Todo empezou aquela noite…

Era o aniversario de Laura e ía facer unha festa impresionante para recordar, pero claro

os meus pais dicían que Laura non era unha boa influencia para min e non me deixaban ir.

Eu, como sempre, esperei a que se durmisen, collín as chaves da casa e marchei con

coidado. O problema é que da miña casa á da Laura é un tramo moi escuro con moitos

cruces de camiños. O caso é que ocorreu algo moi estraño: primeiro, empezáronse a

escoitar como cans ladrando; logo, de súpeto, calaron e comezáronse a oír rezos. Eu,

asustada, escondinme. Vin pasar unhas cantas persoas, unha delas viume e mirou para

min. Aterrorizada, fuxín para a miña casa e decidín non ir á festa.

O primeiro que fixen nada máis chegar á casa foi informarme de que se trataba, non daba

crédito, tratábase da Santa Compaña, e todas as fontes de información aseguraban que

quen recibía a súa visita morrería antes dun ano. Alterada, fun ao dormitorio dos meus

pais, esperteinos e conteilles o sucedido, a eles xa non lles facía moita graza a miña

obsesión coas pantasmas e menos que intentara ir á festa. Cando lles contei iso decidiron

levarme ao psicólogo. Estiven semanas dicíndolles que morrería pero non me creron.

Agora estou aquí no meu cuarto contándovos o que me ocorreu, poucos días me quedarán

de vida pero o que quero é que non vos burledes das pantasmas, non é unha broma,

facédeme caso. Eu pensaríamo dúas veces antes de meterme co “ Máis Alá”.

Marta Rodríguez, 3º C

A RÚA VELLA

Fai moitos anos nunha aldea de Castela vivía unha rapaza moi namorada, e a súa gran

ilusión era casar co afortunado. Pasados uns anos casaron e todo ía ben ata que o seu

home descubriu que ela era unha meiga feiticeira. Desde esa el afastouse e

desafortunadamente enganaba con outra. Cando ela se decatou pensou ou que era para

ela ou para ninguén. E un día no que seu home marchaba no coche ela decidiu sacarlle os

freos e el morreu na estrada.

A meiga con moito resentimento comezou a enfeitizar a todos os homes da aldea,

pensando que todos eran como o seu defunto marido.

Cantos máis enfeitizaba máis pensaba nel… todos os homes enfeitizados ao cabo duns

días morrían na mesma rúa, a rúa onde se namoraran eles dous; a rúa Vella. As mulleres da

aldea quedaban todas viúvas e moi tristes. Enfeitizaba e enfeitizaba ata que un bo día

coñeceu un home moi parecido ao seu defunto e enfeitizouno cos seus encantos ata que

casaron. Mal día foi ese... tiveron unha filla que por mala sorte era meiga tamén, levaba os

pasos da súa nai e namoraba todos os rapaces da aldea. Pero unha vez máis a mala sorte

trunfou porque a rapaza matouse polo amor da súa vida.

Súa nai choraba e choraba e seu pai tamén. As desgrazas continuaban porque ao cabo

duns anos o home da meiga tamén morreu, morreu de cancro. A meiga, para que todas as

mulleres da aldea quedaran viúvas como ela, volveu outra vez a enfeitizar os homes. Todos

os homes morrían igual e no mesmo sitio: A Rúa Vella.

As mulleres, xa todas viúvas, decidiron facer algo ao respecto e, cando a meiga andaba

pola noite paseando a Rúa Vella, decidiron queimala viva.

Todos os homes que ela enfeitizara aparecían no lume pero desaparecían moi rápido. A

meiga só berraba e berraba.

Desde esa todos andan tranquilos pero pola Rúa Vella non pasa ninguén por medo de

enmeigarse coa pantasma da meiga e da filla.

Silvia Vázquez Reguenga, 3º C

O

LOBISHOME DA MONTAÑA

Era un verán de días secos e noites temperadas e silenciosas. Nunha aldea das montañas

do centro da Galicia xa había unhas semanas que desaparecera o Xoán. El era un home

de ben, nunca tivera problemas con ninguén da aldea nin dos arredores. O Xoán non

nacera na aldea, pero cando chegou foi recibido coma un máis.

A noite que desapareceu sábese que andaba a botarlle herba ás vacas que tiña na corte,

baixo a súa casa. A última persoa que o viu foi a Maruxa, unha muller que tiña o mal

costume de vixiar algúns veciños da aldea. Mais eu cóntovos isto porque xa sei o que lle

ocorreu ao Xoán, converteuse nun lobishome! Seino porque fai cousa duns tres días

estaba eu riba dun penedo cando divisei un animal grande e peludo que se movía

axilmente entre os carballos que había na ladeira do outeiro no que estaba a aldea. Como

estaba anoitecendo e non o vía ben, decidín ir alí para saber con certeza o que era

exactamente.

Baixei pola ladeira coma unha bala, tan rápido baixei que mesmo tropecei catro veces.

Cando cheguei vin un animal tan grande coma feo, era un lobo de dimensións

desmesuradas e cunha cara moi rara. Mais cando lle mirei para os ollos, foi coma ver ao

Xoán. Eran uns ollos azuis, pequenos e tristeiros, coma os del, non había dúbida, era el.

Nikole Rodríguez Ferrón, 3ºC

LOBISHOME

Conta a lenda que durante o século XIX, as noites de lúa chea os cidadáns de Xinzo de

Limia non podían saír das súas casas por mor do lobishome.

O Lobishome era unha persoa que, por razóns descoñecidas, as noites de lúa chea

transformábase nun lobo: saíanlle poutas, pelo por todo o corpo, uns enormes dentes e

tiña unha forza extraordinaria.

Toda a vila andaba atemorizada, pois sabían que convivían con el, podía ser calquera: o

carniceiro, o veciño do cuarto ou a muller que sempre te saúda cun sorriso. O único que

todos sabían era que se os mordían convertíanse nun home lobo.

Unha noite o veciño Tomás non voltou á súa casa para cear, polo que os seus pais se

preocuparon. Entón chamaron algúns veciños para que os axudasen, pois ían saír na súa

procura e tiñan medo de que o collera o lobishome e lle fixera dano.

Foron ao monte e empezaron a chamar polo seu fillo Tomás, seguidamente decidiron

separarse para encontralo. Despois de esperar un tempo no recibiron resposta ningunha.

O monte estaba escuro, no ceo había unha enorme lúa chea, e escoitábanse sons doutros

animais, así como o ruxir do vento entre as follas. Esta situación asustou a moita xente.

De repente Pedro, o tío de Tomás, sentiu un calafrío cando viu o lobishome, ao tempo que

un dos homes que os acompañaban apareceu todo ensanguentado. Cheo de furia

abalanzouse cara o lobishome cunha gran punta de prata, e tras unha longa loita cravoulla

no corazón. O Lobishome recuperou a súa forma humana e puideron comprobar que se

trataba do carniceiro. Finalmente Tomás foi atopado detrás dunha árbore cheo de

esgazaduras e co medo no corpo.

Enrique Alfonso Salgado, 3ºC

SEN RAZÓN NINGUNHA

Nos tempos de agora non se cre moito niso das cousas paranormais, pero cando ocorren

feitos sen máis, sen ningunha explicación, é inevitable que non se nos vaia a cabeza para

iso.

Ben, Estefanía tiña 18 anos acabados de cumprir e era unha moza normal, máis ben lista e

aplicada nos estudos. Gustáballe moito saír de festa e pasalo ben, coma a todo o mundo.

Era época de verán, os estudos non obrigaban a Estefanía a quedar na casa, e aínda que

para o ano seguinte iría á universidade a outra cidade, o tema da mudanza non lle quitaba

tempo para saír de casa.

Esa noite estaban poucos na aldea, aínda que era sábado, e decidiron non ir de festa e

quedar en casa de Tara, a mellor amiga de Estefanía, xa que os seus pais non lle estaban.

Pasaban xa as dúas da mañá cando decidiron marchar para a casa, e deixar a Tara soa.

Eran as sete da mañá, cando os pais de Tara, acabados de chegar á casa, chamaron á

Estefanía para saber se quedara a durmir na súa casa, porque na dela non estaba, e na dos

outros amigos tampouco, ela era a última a que chamaban. Estefanía contestoulle que non,

que Tara quedara na súa casa.

Era domingo pola tarde, xa chamaran á policía e Tara seguía sen aparecer. Os pais estaban

desesperados.

Un axente chamou á nai de Tara cara á noitiña, para explicarlle que na igrexa da aldea

atoparan un corpo morto, cuns arames nos xeonllos que colgaban ao corpo sen vida do teito

da igrexa. Aínda que tiña varias puñaladas de arma blanca na cara, recoñecíase que era

Tara.

Estefanía levaba días chorando pola perda, sen saber que pasara.

Chegou a súa nai. Traía noticias: Xabi, un amigo da panda, tivera un accidente coa moto.

Fora todo moi tráxico, morrera, e quedara irrecoñecible.

Mirou cara ao televisor, que estaba acendido, e chamoulle a atención unha noticia que

estaba a dar a xornalista. Un avión tivera problemas na aterraxe e estrelárase contra a torre

de control. Meu Deus, era o avión de Eduardo! Eduardo ía esta semana para aló, Londres,

de viaxe de estudos. Todos os pasaxeiros morreran, todos, o que incluía a Eduardo.

Eduardo era o mozo de Estefanía e outro amigo da panda.

Sen que lle dera tempo a asimilar as dúas noticias, a ambulancia chegou á casa de

enfronte, á de Tara. Os seus pais suicidáranse.

Ese día á noite, os pais de Estefanía foran visitar a súa tía, e Estefanía quedara soa na

casa. Baixou as escaleiras, eran cara ás tres da mañá, non daba durmido. Petaron na porta,

Estefanía estaba asustada e aínda así abriu.

Era alguén, parecía unha muller, pola voz, xa que pola vestimenta non se sabía. Levaba

unha capa longa, con gorro, que non permitía a Estefanía verlle a cara nin os pés.

Preguntoulle que quería. Esa muller ou o que fora díxolle que só quería facer unha

chamada, así que Estefanía non puxo impedimento.

Cando a señora subía polas escaleiras, Estefanía viu algo que lle parecía imposible, as

pernas... as, mellor dito, patas, si, patas, de cabra. Aquilo con patas de cabra enseguida se

deu de conta de que Estefanía tiña moito medo... Pero que era aquilo?, colleu, deu media

volta, e dirixiuse cara a Estefanía, que estaba aterrada, non sabía que pasaba, non entendía

nada. Aquilo colleu a Estefanía e levouna ata a bañeira. Non se sabe como, cortoulle os

brazos e as pernas e esperou ata que a bañeira estaba o suficientemente chea para afogala

no seu propio sangue. E cando iso pasou, calcoulle a cabeza coa súa pata de cabra contra a

bañeira. E Estefanía morreu aló.

Era luns, os pais chegaban á casa, non estaba Estefanía por ningún lado, asustáronse e

empezaron a rebuscar por toda a casa. O pai sentiu o berro que meteu a nai como un

disparo no corazón, un berro cheo de dor, e como non, de lágrimas. Chegou ao baño, de

onde viña o berro, mirou a nai, chorando desconsolada na porta. Mirou a bañeira.

Aquela criatura, aquel, demo da noite, tiña algo contra eles... Pero o que? Quizais sería

porque os demos de Galiza divírtense facendo dano, e non só asustando coma no resto do

mundo.

Víctor Álvarez Canto, 3º C