1 

                                       

              

2 

    

Fallen Stars © Hachiimiru 20152016. All rights reserved. No part of this book may be reproduced in any form or by any electronic or mechanical means, including information storage and retrieval systems, 

without written permission from the author, except in the case of a reviewer, who may quote brief passages embodied in critical articles or in a 

review.       

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or 

actual events is purely coincidental.     

Too long? It meant: don’t steal my shit.                                

3 

  Dear reader,   Thank you so much for downloading the softcopy ofFallen Stars!                     Sana ay magustuhan niyo ang mga mumuntihing kwento ng mga                   karakter dito. Thank you rin sa lahat ng nagbabasa ng mga                     kwento ko sa Wattpad. ♥   Makarelate sana kayo o hindi kaya, may matutunan kayong aral                   sa mga kwento ng mga sawi sa pagibig. May idinagdag po akong                       mga kwentosumatotal mayroong 15 one shots sa compilation.   Paumanhin po kung may makita kayong wrong grammar/wrong               spelling sa mga kwento. I’ve tried my best to selfedit during my                       free time.   Please do respect the copyright of this story and do not                       redistribute without credit. Every word here is the result of                   emotions and lots of hardwork. Thank you very much!     External Links: Website www.hmneverland.wordpress.com Wattpad @Hachiimiru   

        

http://www.hmneverland.wordpress.com/http://www.hmneverland.wordpress.com/

4 

          

“You marvel at what a beautiful thing I am, lighting up the night sky; but once I crash on earth, you curse at me and the destruction I’ve made, not caring that I’ve disintegrated. You do not know 

yourselves that your race, the humans, are just like stars: you have a spark and a light in you; yet when you fall hard for someone, you crash and burn and 

the next, you’re nothing but ashes.”     

  this is what the star says p.s stop wishing on us, we won’t grant them 

©hachiimiru 

            

5 

                                                                      

            

6 

                  

1st Thoughts 

  He was always talking about a girl, and I would think it was me. He says she has long, black hair, almondshaped eyes, and she loves painting. I like to think that I fit the criteria that I have long, black hair, almondshaped eyes, and I love painting. I like to think that I am the girl he describes, and the girl he wishes to have. I like to think that I am the girl he stares at during Art class and the girl he holds hand with while walking in the rain. I like to think that I am the girl he kisses and asks at prom.    I like to think that I am his girl.   But these are just my thoughts, anyway.   

       

  

2nd 99 Heartbreaks 

**1st prize winner of Wattpad University’s (by profile tropangwalangmagawa) oneshot contest** 

7 

    

  "Pwede ba kitang ligawan, Nicole?"  Ayan nanaman. Ito nanaman. Bakit ba ganito ang mga lalaki? Kung saansaan na lang umaamin na may gusto sila para sa isang babae. Pati pa naman sa gym kung saan ang initinit at may pawis ako, dito pa umaamin. I mean, hindi ba dapat privately? Pinapahiya lang nila ang mga sarili nila sa harap ng mga hindi kakilala.  "Pwede ba?"    Tumingin ako sa lalaking nasa likuran ko. Ah, si Marco pala. Maputi. Gwapo. Matangkad. Varsity player. Perfect. Campus Heartthrob. Kaso, ako si Nicolette 'Nicole' Damian. Ang Campus Heartbreaker ng Elite Academy. Opposites attract? Well, in my case, not really.    Tinitigan ko si Marco sa mata. As usual, napakagwapo niyang tignan. Kaya niyang makuha kahit sino man ang babaeng magugustuhan niya. Pero, sorry na lang siya, kasi hindi ko siya natitipuhan. Trabaho kong manira ng mga pusong umaasa lang sa wala upang hindi na sila masasaktan pa, dahil kapag sila'y aasa, wala silang mapapala.  Ngumiti si Marco sa akin, iniabot niya ang kanyang kamay at sa loob ng kanyang palad ay isang napakagandang kwintas na may korona sa gitna. Kung sirain ko kaya ito...?    "Wow, ang ganda naman nito, Marco! Para sa akin ba?" sabi ko habang pinipilit ngumiti. Naghihiyawan na ang mga classmates namin sa gym at nagsisigawan na rin ang mga iba ng Uy, sagutin mo na, Nicolette! Ayyiieeeehhh! Mayron din namang isang babaeng nagsigaw ng Wala kang pagasa kay Ms. Heartbreaker, Marco babe, akin ka na lang! Pero, hindi ko na lang pinansin ang mga ito.  "Oo para sa iyo, Nicole. Oh ano? Pwede ba...?" 

8 

  Kawawa naman si Marco kapag ipapahiya ko siya sa harap ng mga tao rito. Kaya ginawa ko kung ano ang sa tingin ko ang tama. "Pwedeng magusap tayo... privately? Yung TAYONG DALAWA lang. May aaminin kasi ako sa iyo."    Naghiyawan ulit yung mga kaklase naming baliw at etchosera. Hindi ko na lang sila pinakealaman at hinatak ko palayo si Marco at pumunta kaming dalawa sa III Mabait classroom. Nagdiretso ako sa upuan ko na malapit sa bintana at kinuha ang bag ko. "Aalis ka na, Nicole?"    "Look, Marco. To cut it short, hindi kita gusto. At, wala akong magugustuhan about you."    Mukhang gulat naman si Marco at hindi makapagsalita ng ilang minuto. Tumayo na lang ako at tinitigan siya.  "I understand. Shoots, sorry sa abala. At, salamat pala dahil hindi mo ako binasted sa harap ng mga kaklase natin."    I nodded. Gusto ko na talaga umalis at lumayo sa kanya. Hindi naman sa ayaw ko si Marco, pero naiiyak na ako. Ang feeling ko, hindi ko dapat siya tinatrato ng ganito kasi mabait siya sa maraming tao lalo na sa akin. Sorry ha? Pero, kailangan kong gawin ito ito. Hindi lang para sa akin, kundi para na din sayo.      Lumabas ako nang classroom at lumalakad na papunta sa gate ng Elite Acedemy. Naabutan din naman ako ng best guy friend kong si Jonathan Ramos. Teammate ni Marco. Maputi. Gwapo. Matangkad. Medyo dark brown hair. Mabait. Funny. At, Campus Cupid. Opposites attract? In this case again, not really.  

9 

Patuloy lang kami sa paglalakad dahil magkapitbahay naman kami ni Jonathan. Itong si Jonathan, dahil daw pagod sa basketball training, nilabas ang kanyang tumbler. Sinabi ko sa kanya na dapat na siyang magtaxi or magpasundo sa driver niya, pero kawawa daw si Mother Earth. Ang baduy talaga.    "Ilang puso na ang nadurog mo ha, Nico?" Nico. Ang baduy naman ng nickname niya sa akin. Parang pangalan ng lalaki.    "99."    Nabilaukan naman si Jonathan sa sinabi ko. Pano ba naman eh uminom siya ng mabilis na parang walang bukas noong sinabi ko iyon. "Happy 99 Heartbreaks to myself, the Campus Heartbreaker," sabi ko sa aking sarili na nakangiti.    "Anong 'Happy' ka diyan? Tae ka din noh? Hoy Nico, walang nakakatawa sa pagdudurog ng mga pusong nagmamahal sa iyo. Dapat ka ngang magpasalamat sa kanila dahil sila ang nagsisilbing palatandanan na may nagmamahal sa iyo."    "Iew. Corny mo ngayon, Jonathan. May nakain ka ba?"  Hindi na lang umimik si Jonathan at tumigil na lang siya sa paglalakad. Ano bang problema nito ngayon at parang galit na galit siya sa akin? Oo, hindi ako masaya na nakabasag at nakadurog ako ng 99 na puso ng mga lalaki, pero iyon ang tama. Kapag paaasahin ko lang sila, iisa lang naman ang makukuha nila sa pagaasa eh... SAKIT SA PUSO.  "Alam mo bang magmahal, Nicolette?" Nicolette? Ui, first time ito ah. Babae na ba turing nitong si Jonathan sa akin?  

10 

  "Anong klaseng tanong yan? Well, if you must know... oo, alam kong magmahal." Mahal ko nga yung unan ko eh.   "Paano ba magmahal ang isang Campus Heartbreaker?" tanong niya sa akin habang nakatingin sa sunset. Dahil sa tumigil si Jonathan na lumakad, napatingin din ako sa kanyang tinitignan. Nasa bayside na pala kami kung saan maraming mga lovers at best friends ang nageenjoy ng sunset together.   Bakit ang hirap ng mga tanong nitong si Jonathan ngayon? Gutom lang siguro si best friend.  "Gutom ka ba, Jonathan? Halika sa bahay, ipag—"    "Hindi mo kasi alam ang magmahal, Nico. Mahal naman kita ah!"     "Ano?!"     Mahal ako ng best friend ko? Nagiging cliché best friend love story ba itong story ko?! "Mahal din naman kita, Jonathan eh, kaso—"    "Ano sabi mo, Nico?!" Bigla na lang tumingin sa akin si Jonathan na sobrang laki ng ngiti at mukhang tuwangtuwa sa sinabi ko.  Aisssshh, ano ba yan. Hindi pa ako tapos, Jonathan. Pwedeng patapusin mo muna ako?  

11 

   "Mahal din kita, Jonathan. Pero hanggang kaibigan lang talaga."    Nagulat ang aking best friend. Wala kasi talaga akong nararamdaman sa kanya, kahit yung konting crush... wala.    "Ahh... haha... ganun ba? Ako din. Mahal din kita... bilang kaibigan at kaibigan."  Pinipilit lang ni Jonathan ang kanyang mga nigiti at tawa at mukhang gusto ko na ring umiyak. Sorry, best friend ah? Ayaw kitang makitang nasasaktan ka ng sobrasobra, kahit na... ngayon nasa harap kita, alam kong nasasaktan ka.   "Happy 100 Heartbreaks sa iyo, Ms. Campus Heartbreaker. And may the hearts you break, find happiness with someone else."  Tumakbo na lang palayo si Jonathan sa akin. Magsasalita sana ako, pero wala kahit isang tunog na lumabas sa aking bunganga. Oo nga pala... pangka100 na iyon na heartbreaks. Ayos! Naka perfect score na ako! Well, not really... porket na masisiyahan ako dahil nakaperfect score ako... hindi eh.  I feel empty and... alone. Nasan na ang mga taong nagmamahal sa akin? Nasaan na kayo?    It's too late. They all left you, Nicolette. All because you didn't treasure their love and keep on breaking their hearts. Nasisiyahan ba ako ngayon sa pagdurog ng mga puso? Parang mas nadurog pa ang puso ko nang mawala ka.   

  

12 

   

3rd Walls 

  She stands there, tears falling to her chin, facing the concrete wall. She knows it's not what she deserves. She walks around the whitewashed walls, hoping to see his face, even touch his skin or kiss his lips, but she only stood there, regretting the time she left him. She sits on the floor, looking straight at the door, waiting for someone to unlock it and set her free. She was a prisoner, a lifetime sinner, but she desperately believes that she did not kill him. She did not kill him. She only loved him. Him dying was an accident, And she was blamed, hated, framed. All she could do was paint on the white walls, mixing colors, and stroking the brush to the wall to form something. She only wanted him to live. She only wanted to love him. And now she could. All around her, his face looks at her. With his greencolored eyes, and his dashing Princelike smile, he gazed at her from sunrise to sunset, and she gazed back. She could see his face, caress his lips, and touch his soft features. For years, she only stared, And stared, And loved,   The painting on the once whitewashed walls. The painting of him      

   

4th Nata de Coco 

    

13 

Nasa store kami ngayon ng best friend kong si Nicky na mas bata sa akin ng isang taon para bumili ng mga kasangkapan para sa macaroni salad. Birthday kasi ng kanyang mama at gusto niya itong surpresahin.     Agad nahagip ng aking mga mata ang isang bote ng Nata de Coco sa top shelf ng aisle three pero agad kong ibinaling ang aking tingin sa mga chocolates. Ayokong pagusapan ang pagkaing iyon. Sa kasamaang palad, nakatingin na si Nicky dito at napatili.   "Ate look, omg," sabi niya habang hinahampas ako sa balikat.   Inirapan ko siya at tinulak palayo ang cart para makaalis na kami sa aisle three. "Natatandaan ko rito si"     Nanlaki ang mga mata ko hudyat na itigil na niya kung ano man ang sasabihin niya ngunit tumawa lang siya at inilagay ang dalawang bote ng Nata de Coco sa cart. Peste to ngayon ah. "Kailangan ba talaga yan sa salad?" Tanong ko habang itinutulak ang cart patungong aisle seven. "Duh," sagot niya at tumango sa akin, "mas masarap nga 'pag may NATA at COCO eh. Este, Nata de Coco." Humalakhak pa ang babae. Dyosko, may tama na 'to sa utak.     "Tigiltigilan mo ako Nicky or else ipapasok kita sa freezer," pagbabanta ko sa kanya. Hindi na siya nakasagot pa dahil may narinig akong pamilyar na boses na tumatawag ng aking pangalan.     "Sheena?"   Dahandahan akong lumingon at naramdaman ko nanaman ang pagbilis ng tibok ng aking puso at pano ito agad na nawala nang nakita ko kung sino ang kasama niya. At kung pinaglalaruan ka nga naman ng tadhana, tumugtog pa yung kantang That Should Be Me ni Justin Bieber.     Natandaan ko nanaman ang lahat.   

14 

July 28 noon.  Isang araw pagkatapos ng exams. Mangiyakiyak na nga ako sa tuwa dahil finally tapos na 'yung algebra! Finally hindi na ako magpupuyat para magreview! Nakaugalian ko nang sumama sa barkada ko at lumabas para kumain sa Triple E's pero ewan ko ba, may nagtulak sa akin para pumunta ng silidaklatan at maghiram ng Vogue o kahit Candy magasin man lang. Humingi na lang ako ng pabor na ilibre ako ng aking mga kaibigan ng limang piraso ng shanghai, milk tea, at yung budget meal nila.     Habang paalis sila papunta ng Triple E's ay nagtungo na rin ako sa silidaklatan. 4:50 na at marami nang mga estudyante ang lumalabas at nagkakatuwaan. Pumasok na ako ng library at nadatnang hindi lang pala ako ang may planong magsiesta rito. Hindi ko pinansin yung mga lalaki na nakaupo sa mononbloc at tahimik na pumili ng volume ng Candy. Yung isa may cover ni Bianca Umali, yung isa si     "Nahirapan ka sa test, Sheena?" Lumingon ako sa aking likuran at nakitang nakangiti sa akin si Gabriel. Sa totoo lang, mangha ako sa galing niya sa pagsayaw pati na rin sa bawat tindig niyang nakapagpapakilig. Hindi ako sumagot at hindi ko inaasahang tatanungin niya ulit iyon. Hindi naman kasi kami close dahil tagaibang seksyon siya. "Madali lang 'yung Physics," tugon ko kay Gabriel at nang makakuha na ng magasin ay umupo sa kanyang tabi. Hindi ako nanantsing. Sadyang nandun yung electricfan sa kanan niya at gusto kong malamigan. Hihi.   "Oh? Sabagay, matalino ka naman." Pinigilan kong ngumiti para di niya mahalatang nakikilig ako. Did he just compliment me?     "Asan na yung boyfriend mong si Peter Bersamin?" Tanong nung paepal niyan barkada. Ni hindi ko alam pangalan nung dalawang mokong na kasama ni Gab eh. Tsk. "Matagal na kaming wala," sagot ko sa kanya, "Nagbreak na kami ni Peter, fifteen weeks, five days, and two minutes ago."     Narining kong tumawa si Gabe at pati 'yun ay nakapagpangiti sa akin. Crap. Obvious na ba na gustonggusto ko siya? "Dapat lang na hiwalayan mo 'yun. Kaapelyido niya yung traffic enforcer sa labas." 

15 

Napatawa tuloy ako. May traffic enforcer kasi sa labas ng academy na palagi na lang nagaalburuto akalain mong kamaganak ata ng mga bulkan. Palagi kasi siyang pumipito at ginagamit yung malaki niyang megaphone para magpahayag ng kung anoanong may kinalaman sa buhay niya. Hinuli pa nga kami noon dahil sa overloading eh ang kasama ko lang naman yung mataba kong pinsan na si Jeffrey.       "Nakakabwisit kaya 'yung kalbong 'yun." Nakakapagtaka nga kung pano sila related ni Peter.   "Hayaan mo na," sabi nung kasama ni Gab na may mahabang baba, "balang araw tutubo rin buhok niya." At sabay sabay kaming tatlong halos mamatay na sa tawa. Masama na rin ang tingin ni Mrs. Agnes sa amin kaya hininaan namin ang aming boses.     "Kilala mo ba kami?" Tanong bigla ni Gab sa akin habang hinahanap yung page na may kinalaman sa How To Know If Your Crush Likes You Back.   "Hindi," pagbibiro ko. Actually, sa inyong tatlo, ikaw lang ang memorised ko ang pangalan: Gabriel Anthony Bersalona o GAB.   "By the way, ako si Daniel Padilla," sabi nung nakared na Jansport bag. Nginitian ko siya. "Daniel Padilla? Pinagloloko niyo ako eh." Masearch nga mamaya. "E parehas kami ng pangalan e," sabi niya saka tinignan yung katabi niyang lalaki na may reggaethemed notebook sa lamesa.   "Siya si..." Halatang nagiisip pa ng pangalan si 'alias' Daniel kaya biglang nagsalita si Gab.     "His name is Bobby," sabi niya saka ako nilapitan at may binulong sa aking tengga. Halos mapatalon ako sa gulat sa kanyang ginawa. "Bobby kasi ang haba ng baba niya," nakangisi niyang sabi kaya hinampas ko siya at sabay kaming tumawa. Langya neto!     "Eh ikaw, what's your name?" Tanong ko kay Gab kahit na memorized ng puso't isipan ko ang kanyang pangalan. "I am Coco," nakangiti niyang sambit sa akin. 

16 

"Coco Martin?" Tanong ko habang nakataas ang isa kong kilay. Pinagloloko talaga ako ng mga 'to.   "Hindi. Ako kasi ang COCOmpleto ng buhay mo," sabi ni Gab aka Coco sabay kindat sa akin. Naramdaman kong umakayat lahat ng dugo patungo sa aking mukha kaya agad kong kinuha ang magasin at tinakpan ang namumula kong mukha. Dang.       "E ikaw, anong pangalan mo?" Pinakalma ko ang aking sarili saka siya nginitian nang matamis. "Hi, I am Nata." Inilahad ko pa ang aking kamay para makipagshake hands. (Hindi ako nanantsing.) "NATAtae ako sa pickup line mo."     "Ooohhh! Basag brad!" Natatawang sambit ng barkada ni Gab habang si Gab ay halatang nagulat sa sinabi ko. Hahaha. "Sheena? Akyat pa kami?" Tumayo agad ako nang marinig ang boses ni Nicky at lalabas na sana nang may humawak sa aking kamay. "I am serious though," sabi ni Gab sa akin habang hinigpitan ang kanyang hawak sa akin, "I'll complete your life."       Makalipas ng ilang araw ay naging mas malapit kami ni Coco slash Gab at palagi kaming magkasama sa club activities. Kinikilig nga ako tuwing hinahawakan niya yung buhok ko o di kaya ang aking kamay. Magkasama rin kaming lumalabas para kumain o magpraktis ng sayaw. Araw at gabi'y hinihintay ko yung text niya o friend request man lang sa FB, pero wala. Kinuntento ko ang sarili ko sa pagkaway niya sa akin at mga small chats namin. Baka kasi pag tanungin ko pa kung anong status namin, sabihin niya lang na clingy ako.     Intrams non. September 5 to 7. May plano akong umamin pero binawi ko afterwards. Natupad niya yung mga signs na hiningi ko pero siguro nahiya lang ako. O di kaya natakot natakot na hindi niya ako magugustuhan pabalik. Nong intrams, pinapanood ko siya sa kanyang basketball games. Hanggang sa bleachers lang ako tagasupporta 

17 

sa kanya kahit na magkaiba kami ng teams. Hindi ko siya malapitan kasi baka akalain niyang FC ako.     Laking gulat ko na lang nang nalaman kong may nililigawan na pala siya. Nadismaya yung mga kaibigan ko lalonglalo na si Nicky na todoeffort pa para mabantayan si Gab kung kailan siya tumitingin sa akin. "Dakilang paasa yang si Coco," sabi sa akin ni Nicky. "Hindi," sagot ko, "talagang umaasa lang ako na kukumpletuhin niya yung buhay ko."       "Sheena? Hi." Ngitingngiti si Gab sa aking harapan ngayon nang natandaan kong nasa grocery store pala kami. "Oh, hi Gab. Kamusta ka na?" Tanong ko sa kanya nang hindi nakatingin sa babaeng kasama niya. Nararamdaman kong nakatitig sa akin nang masama yung babae. Si Joan. Parang kahit anong minuto nanakawin ko yung boyfriend niya.   "Okay lang naman. Monthsary kasi namin ni Joan bukas, kaya naisipan naming magluto ng paborito niyang carbonara," nginitian pa niya si Joan at in return, hinigpitan ni Joan ang kapit sa braso ni Gab. Wow. Pinagdikdikan talaga na monthsary nila ni Joan?     "Ah good for you, guys." Magbrebreak din kayo. Natahimik kaming apat nang ilang segundo nang nakita kong titig na titig si Gab sa Nata de Coco sa aming cart. Hindi ko mabasa ang ekspresyon niya.   "Nata de Coco? Haha. May natandaan tuloy ako," sabi ko kay Gab. 'Di siya makatitig sa akin. Ang sahig ang kanyang pinagmamasdan.     "Hi, ako nga pala si Nata at NATAtae ako sa pagpapaasa mo sa akin. NATAtapon lang pala yung feelings 'pag may nakita nang mas maganda. NATApos din pala ang lahat pagkatapos kong magshampoo at magconditioner nang maayos para lang hindi matangle 'yung kamay mo sa buhok ko. Wow. Umaasa pa naman ako. Nageffort pa akong manlibre sayo ng pagkain na aabot na sa 300pesos. Thank you, Coco. COCOnti na lang ang nararamdaman ko sa iyo, at one day, I am going to move on."   

18 

Tulala siyang nakatingin sa akin. Sa kanya lang din ako nakatigin at wala nang pakealam sa mga tao sa aming paligid. Hinablot ko ang Nata de Coco mula sa cart at ipinatong ito sa kanyang kamay.     "O eto, remembrance," tinignan ko ang nakaimpritang expiration date, " Paexpire na nga rin eh. Gaya ng pagkexpire ng nararamdaman ko sa iyo."      

   

5 Ang Mga Bulaklak Ni Flora 

  Isa... Dalawa... Tatlo... Apat... Lima... Ibaiba ang bilang ng mg petals ng isang bulaklak. Minsan anim, minsan labinglima o 'di kaya dalawampu. Pero bakit ang bilang nga mga talutot ng mga bulaklak ay paibaiba, ngunit ang pagibig ko sayo'y hindi nagbabago?  Ang mga babae 'nung unang panahon, siguro ginagawa rin nila ito: ang magpitas ng mga bulaklak at isaisahing tanggalin ang talutot ng isang bulaklak. Pagkatapos matanggal, sasabihin nila, 'he loves me' o 'he loves me not'.    Sa ngayon, iyon ang ginagaw ako. Nagtatanggal ng talutot ng bulaklak, umaasa na balang araw mamahalin niya rin ako. Pero hindi pala patas ang tadhana.    "O eto na," sabi ko sa sarili ko, "this is my 892nd flower." Arawaraw akong pumipitas ng bulaklak sa isang hardin na nadadaanan ko tuwing papunta ako ng paaralan. Matagal ko na 'tong ginagawa, halos apat na taon na rin. Kasi umaasa ako na sana kahit minsan, kahit isang beses lang, mapapansin ako ng minamahal ko.  

19 

Oo, minamahal ko siya secretly.  Pero ako kasi 'yung babaeng hindi kapansinpansin sa paaralan. May mga mas magaganda pang babae diyan kaysa sa akin, may mas matatalino pang iba, may mas sexy pa kaysa sa akin... and the list goes on. Napabuntoghininga ako. Ang bulaklak na aking napitas ay may labingdalawang talutot. "He loves me," "He loves me not," Two. "He loves me," Three. "He loves me not." Four.   "He loves me." Five. "He loves me not." Six. "He loves me." Seven. "He loves me not." Eight. "He loves me." Nine. "He loves me not." Ten. "He loves me." Eleven. "He... loves me not." Twelve.    Minsan, kapag ang resulta ay 'he loves me not', hindi ako nawawalan ng pagasa. Hanggang ngayon, patuloy pa rin akong nangangarap na kahit minsan, masulyapan man lang niya ako. Kahit minsan, makakausap ko rin siya, na in a long shot, he will love me back too.    Sa buhay daw kasi minsan, kailangan nating tanggapin kung ano man ang hindi nating mabago o hindi nating kayang angkinin. Pero hindi ako ganun.    Hindi ko bastabastang isusuko ang nagbibigay ng kasiyahan sa buhay ko. Oo, selfish na kung selfish. Pero diba lahat naman ng tao, may ipinaglalaban o may nilalabanan? Ako ipinaglalaban ko si Jacob na kahit parang ayaw kaming pagtagpuin ng tadhana, ay patuloy ko pa rin siyang minamahal.  

20 

Gaya ng mga bulaklak, minsan nakikipaglaban sa masamang panahon para lang mabuhay o 'di kaya ipinaglalaban nila ang sarili nila sa mga maaring makasira sa kanila. Tulad ng mga rosas, may mga tinik silang pangproteksyon, o ang mga makahiya kahit sinasabing dahon lang 'yan, sinasara ang sarili para hindi masaktan.  The one I love is worth fighting and getting hurt for.     Kaya 'nung nalaman kong nasangkot daw siya sa isang gang fight sa kabilang paaralan, halos mahimatay na ako sa kaba at galit kaba sa masamang nangyari sa kanya at galit sa mga taong naglakasloob saktan ang minamahal ko.      Arawaraw, patuloy pa rin akong dumadaan sa hardin na malapit sa paaralan namin at minsan dinidiligan ko rin ang mga bulaklak, pero iba na ang hinihiling ko. Ang gumaling ka at bumuti ang iyong sitwasyon. Gagaling ka. One. Gagaling ka. Two. Gagaling ka. Three. Gagaling ka. Four. Gagaling ka. Five. Gagaling ka... diba? Six. Minsan din naman, nagtataka ako kung gagaling ba talaga si Jacob, kasi ayon sa mga naririnig kong balita, medyo malala na raw ang sitwasyon niya at tanging isang makina na lang ang bumubuhay sa kanya. Hindi ako nawalan ng pagasa dahil alam kong isang araw, gigising siya at sa araw na 'yun, magpapakilala na ako sa kanya. Gagaling ka. Seven.    Hindi naman kita pwedeng bisitahin sa ospital kasi sino nga ba ako sa buhay mo para gawin 'yun? Isa lang naman akong taong patagong nagmamahal kay Jacob. Parang isa lang akong plain, dull at boring na bulaklak sa isang hardin na puno ng mga mas matingkad na bulaklak.   

21 

Gagaling ka. Eight.    Hindi ko naman inaasahan na mababawian si Jacob ng buhay nang hindi niya ako nakikilala.    Namatay si Jacob dahil nadagok ang kanyang ulo sa bato, at nakarating ang dugo sa kanyang utak. Bakit ganun? Ang dami ko na ring napitas na halaman sa harding iyon. Bakit ni isa hindi patas at hindi tinupad ang mga hiling ko? Matitiis ko naman na hindi mo ako pinapansin sa paaralan pero 'yung mawala ka habambuhay?    'Yun ang hindi ko makakaya.    Ilang linggo na rin nang mamatay si Jacob. Maraming estudyante sa aming akademia ang dumalo sa paglibing sa kanya sa sementeryo, pero 'di ako sumama. Hindi ko kayang makita siya sa loob ng kabaong. Dumaan na lang ulit ako sa hardin at nakitang may isang nakalagay na mensahe.    "Sa babaeng pumipitas ng mga bulaklak arawaraw sa hardin namin, at walang sawang dinidiligan ang mga ito tuwing nakakalimutan ko, salamat.Tatawagin kitang Flora, kahit di ko alam ang totoo mong pangalan.  Natutunan ko sa 'yo na may mga bagay tayong dapat inaalagaan at ipinaglalaban. Lumalaban ang mga bulaklak na ito para mabuhay sila arawaraw. Kaya ako, ipaglalaban ko rin kung ano ang tama. Mali kasing iniinsulto ka ng mga lalake sa ibang paaralan, tinatawag ka nilang baliw, at minsan, narinig kong gusto ka daw nilang gasahin pampalipasoras.  Kaya bago pa mangyari 'yun, sinugod ko na sila. Ang astig ko noh? Pero alam ko kung anong mas astig? Nakita kita isang araw bago yung insidente, na nagtatanggal ng mga talutot sa isang bulaklak, at ngumiti ka.  

22 

 Nang ngumiti ka, sumaya na rin ako. Mahal na kita nun, Flora. Pinagmasdan kita arawaraw, pero 'di kita mahanap sa school. Kaya sa likod na lang ako ng hardin nagtatago, hinihintay kita palagi.   Nung nasa ospital na ako, gusto kong magpagaling para sa pamilya ko, sa mga kaibigan ko, at para sa yo. Para naman magkakilala tayo. Para maging girlfriend kita, haha. Pero alam kong oras ko nang bumalik sa Kanya. Ang tanging hiling ko sa Diyos ay bantayan niya lahat ng mga minamahal ko lalonglalo na ikaw at ang ating mga bulaklak.  Siguro nasa kabaong na ako nang nailagay na ng mga pinsan ko 'to rito. Nasabi ko na rin ang mga gusto kong sabihin. Mahal kita, Flora. Jake."    Tumatagaktak ang aking mga luha na para bang isang ulap na matagal nang napuno sa buhay at sa sakit. Mahal na mahal din kita, Jake. Pero papaano mo nalaman na Flora ang totoo kong pangalan?       

   

6 To Andrew 

  To: Andrew SalmientoDela Cruz Heaven knows where you are. re: But heaven doesn't know why you carried my heart and took it away from me. "How many I love you(s) did it take for me to believe that you really loved me? It took me four. Four, I tell you.  

23 

The first time you told me you did love me, I didn't believe you. You texted me that, and I was not sure that you really did. You're unbelievable. I thought why would anyone like me? Moreover, love me for the person I am? But you did. You loved me. And I didn't. And I am sorry.  The second time you told me you loved me, I didn't believe you again. I am unbelievable. That time, you told me in person. You were visiting my house and you asked me if you could court me. You loved me. And I still didn't. And I am so sorry. The third time you told me you loved me, I halfbelieved you. I was so nervous. And I knew you were too. You made me so happy, and we shared so much together. Some were teasing me, asking me if I fell for you, and I said maybe I did and maybe I didn't. I was beginning to love you, too. And I am happy that I did.  The fourth time you told me you loved me, I believed you. I believed you but didn't tell you. I pushed you away, hoping that my feelings for you would go away, too, but they didn't. But you did. You were so hurt, and I guess you were too hurt to even continue loving me.  We're unbelievable. We were both in love, at the wrong time. We were both hurt, at the same time. Was this how it's supposed to end? Is love both cruel and wonderful at the same time?  How many I love you (s) will it take for you to believe that I love you so much more than you think? It will take you four. Four, I tell you.  I love you too." How I wish you could hear me, Andrew. I love you still.    From: Ashley Tagudan Heaven knows where I am. But heaven doesn't know why I fell for you.    Or maybe, heaven does. 

24 

     

7 Sinubukan Ko 

Sinubukan kong kalimutan ka pero tuwing susubukan kitang kalimutan, mas bumabalik ang mga dati nating pinagsamahan. Sinubukan kong magmahal ng iba, na humanap ng kapalit mo, pero bakit hindi ko yata kaya? Sinubukan kong lakasan ang aking loob at kausapin ulit kita, ngunit hindi yata kaya ng puso ko?    Sinubukan ko na ang lahat. Para sa iyo, ginawa ko na ang lahat. Pero ikaw, anong ginawa mo? Wala, ni hindi mo nga pa sinubukan e.    Tanda ko pa dati. Sampung buwan na ang nakakalipas. Magseatmate tayo. Ikaw yung lalakeng pilosopo pero may respeto, mabait kahit makulit, at masipag sa pagtulong sa iba. Ako yung brainiac, top one sa klase, mahiyain at hindi umiimik. Pero ikaw, binago mo ako para sa ikabubuti ko. Ikaw, pinasaya mo ang buhay kong walang kakulaykulay. Ikaw, minahal kita ng todo. Kaso ikaw, 'di mo binalik ang pagmamahal ko.    Siguro kasalanan ko kasi hindi ko man lang inamin sa yo. Kung alam mo lang sana na ikaw ang kaunaunahang lalakeng minahal ko, hindi sana tayo nagtapos ng ganito. Sabi mo, "pangako, andito lang ako" pero bakit iniwan mo ako ha? Nangako ka, hindi mo man lang sinubukang tuparin.  Pinagalitan mo ako, sabi mo "Yan kasi! Sabi ko sayo, huwag ka magpapaulan diba? Aalagan na lang kita" pero inalagaan mo ba talaga ako? Parang nasaktan lang ako na umasa sayo.    Nong nalaman kong nililigawan mo 'yung magandang classmate natin si Rachel, parang nabagsakan ako ng langit at lupa. Narinig ko sa mga kaklase natin na hinaranahan mo siya sa canteen, at binigyan mo pa siya ng labingdalawang rosas. E ako, dahil nga assumera ako, akala ko bibigyan mo rin ako ng kahit isang rosas o tsokolate man lang bilang isa mong kaibigan. Pero hindi e, hindi mo man lang sinubukan.  

25 

Sa mga quizzes at exams, tinutulungan kitang makasagot para naman hindi ka mapahiya sa harap ng mga kaklase natin. Tuwing recess, kapag nakakalimutan mo 'yung baon mo, may nakahanda akong pagkain para sa 'yo. Kahit 'di ko oras ng paglilinis pero oras mo, ay naglilinis pa rin ako ng silidaralan natin para lang makausap man lang kita.    Bakit ako na lang palagi ang unang lumalapit sa yo? Bakit hindi na lang ikaw ang unang lumapit at makipagusap sa akin? Talaga bang hindi mo na ako maaraing subukang mahalin?    Maraming lalake ang sumunod sa yo, na nanligaw sa akin ngunit 'di ko sila binigyan ng pagkakataon. Paano ko naman sila pagbibigyan kung ang buong puso ko, ikaw lang ang laman? Paano ko ibibigay sa iba ang puso ko kung ikaw ang humahawak nito? Sinubukan kong magmahal ng iba, pero ikaw lang talaga.    Tapos, isang araw, bigla kang nagpakita sa akin. December 12, 2012. Nasa labas tayo ng classroom dati, sa may maliit na coconut tree. Katatapos lang ng PE classes natin. Halos isang linggo tayong hindi nagpansinan at nagkausap dahil ayaw ko rin namang umasa pa sa wala.    "Ba't mo ako iniiwasan?" tanong mo sa akin. Kinunot ko ang aking noo, at nginitian ka. Pinipigilan ko lang tumawa, kasi finally, atleast ikaw ang unang sumubok na kausapin ako. Atleast sinubukan mo. "Ah wala, trip lang." "Trip lang? E alam mo namang kaibigan kita diba?" "Oo, kaibigan nga diba? Kaibigan lang diba?" "E ba't ang init ng ulo mo?!" "Sige na, punta ka na sa nililigawan mong si Rachel. Siya naman ang gusto mo diba?"   "Ah yun? Busted ako, Denise. Hehehe."    Halos mapatalon ako sa saya nang sinabi mo ang mga salitang iyon. Pero bigla rin naman akong nalungkot nang nakita kitang halos mapaiyak naman sa pagkadismaya. Sinubukan mo ngang ligawan siya, pero hindi naman niya sinubukang ibalik ang 

26 

pagmamahal mo. Parang ikaw na rin ako. Bakit ba kasi ang daya ng mundo? Ang taong gusto ko, hindi napunta sa akin. Ganito ba talaga ang tadhana? Ang mundo? Kahit gaano pa karaming beses na sumubok kami, hindi pa rin maari?    "Ba't ganun Den? Sinubukan kong ipakita sa kanya na seryoso talaga ako at mahal ko siya ng sobra, pero ganun na lang ba? Sinubukan ko, Den..." "Sinubukan ko rin, Adrian. Sinubukan kong ipakita rin sa kanya na mahal ko siya, pero ganun lang din ba? Sinubukan natin, Adrian..." Napakamot siya ng ulo. "May gusto kang lalake? Sino Den? Hindi mo pa siya naikwekwento ah."    Nginitian ko na lang siya. "Sinubukan kong iparating sa yo na mahal kita, pero hindi mo ata narinig. Sinubukan kong kalimutan ka nung niligawan mo si Rachel, pero ayaw naman ng puso ko. Sinubukan kong humanap ng iba, pero masyado kitang mahal. Pero ikaw, Adrian? Hindi mo man lang sinubukang tanungin kung sino ang gusto ko. Hindi mo man lang ako sinbukang mahalin. Ngayon mo lang tinanong noong huli na ang lahat."    "D...d...den..."    "Sinubukan ko, pero pagod na ang puso ko sa pagpipilit sa sarili ko sa taong hindi naman nakikita ang halaga ko."       

         

27 

  

8 This Relationship 

am Joyce Bersalona. JB for short. The Baddest of the Bad Girls sa school. Ang pinakacold at pinakatae ang ugali. Suplada, masungit, btchy, and everything in between. And I think I am not really in love with by boyfriend, Dwayne Fontanilles. Akala ng lahat, kaming dalawa ang perfect couple, parehong nasa honor roll, madaming extra curicular activities, at nabiyayaan daw ng magagandang genes. But no, we're not perfect, and well, we might never be.  "Good morning, love.”    Nagitilian ang mga girl classmates ko, at ang mga iba naman, tinignan ako nang masama. Ha. Mga inggitera. Sorry sa na lang sa kanila, sa akin nahulog si Dwayne. Ang problema nga lang, hindi ko siya mahal, pinaasa ko lang 'yan. Oo, gwapo, mabait, matalino siya, pero UGH. I don't like him. I never did, and never will.  "Hi," tipid kong sagot sa kanya.  Iniabot niya sa akin ang isang bouquet ng red roses, at mas lumakas ang pagtitilian ng mga babae. Fcvk them. They should effin' shut up. Umagangumaga nagsisigawan, nakakairita sa tengga.    "Dwayne, don't you know I am allergic to roses? Pakilayo nga. Yuck."    Walang umimik at bigla na lang naging tahimik ang lahat. Okay, so hindi naman talaga ako allergic, acting ko lang 'yun. Ayaw kong maguwi ng roses noh. Kinamot ni Dwayne ang kanyang ulo, at pilit na lang akong ngumiti sa kanya. Ugh. Sira tuloy ang good girl/ good role model image ko.    "I mean, Thank you Dwayne sweetie. Ididisplay ko 'to sa bahay."Ididisplay ko 'to sa likod ng bahay, sa may basurahan.  

28 

Ngumiti si Dwayne at inakbayan na lang ako. Whatever. Nakakabanas na talaga 'tong pagpapanggap ko. Hindi ko naman kasi siya mahal, pero believe it or not, may puso pa naman ko. Ayaw ko siyang hiwalayan, dahil na rin naawa ako sa kanya. Ang dami niyang effort, at oras para sa taong tulad ko. Pero ewan, wala talaga akong maramdaman sa kanya.    "Thanks, babe. Date tayo mamaya sa Le Gustoso." G*go. Ayaw ko kaya. Kaya lang naman ako pumayag sa kanya dati kasi sabi ng mga kaibigan ko, masaya raw kasama si Dwayne. Pero putek lang hindi naman kasi ako interesado sa linear equations, algebraic equations, at basketball na pinagusapan namin noong first date. Mas pipiliin ko na lang panuoring kumanta si Anne Curtis ng My Heart Will Go On.    "Anong oras ba? Baka lalabas pa ako." Lies everywhere. "After classes. Ako manlilibre." Duh. Ano akala mo, ako manlilibre ng pagkain sa yo? Hindi pa nga kita ililibre kahit tubig man 'yan o ballpen. Nginitian ko na lang siya at tumango. Oh well, siya naman daw manlilibre. Hindi ko naman matatangihan ang pagkain.   Niyakap niya ako at naramdaman kong sobra pala akong mahal ng lalaking 'to. Bakit naman kaya kahit minsan hindi ko siya magustuhan? Dahil ba naging yelo na ang puso ko at hindi na ako marunong magmahal? O sadya bang nasaktan na ako nang sobra dati na hindi ko na kayang magmahal ulit?  Nagring na ang bell at naggood bye na sa akin si Dwayne, sa kabila kasi ang section niya. Wala pa naman si Ma'am, kaya nagapply muna ako ng lipstick at foundation. Then, as usual, lahat ng haters ko, lumapit and began bashing me. Ugh, this is so cliche. "Hoy JB! How dare you act all goodygood in front of Dwayne!" "Sa amin na lang sana siya! You're so fake!" "Just break up with him already! You don't have a heart!!"   Ano akala nila sa akin, hindi palaban at pwedeng apihin? My gods. Lahat nang sinabi nila, totoo pero I don't always listen to the shts they say. They have no right to just shout at me like that, wala naman akong ginagawang masama sa kanila. 

29 

 "I have a heart. Kung wala, sana hindi na ako mabubuhay." "Btch. You should die." Nagmura pa sila at sinabing mamatay ako. Ano pang bago? What greeneyed monsters. If I could, I'd slap their smiles and grins off their faces and throw them all to a dumpsite. Like seriously. Pero may kaunting bait pa naman akong natitira sa aking sistema. Hindi rin naman ako pumapatol ng mga echosera.    After classes, umupo muna ako sa bleachers sa school grounds. Natatandaan ko tuloy yung first boyfriend ko, yung lalaking minahal ko nang buongbuo. "JBabe! JBabeeee! Ui!" "Ang ingay mo Ted. Maririnig ka ng mga students, sige ka." Nasa school grounds kami ngayon, uwian na at papunta sa bahay sana nina Ted pero nagalit ako kasi kung sinosinong babae ang kinakausap niya. Nagselos ako. "Nagtatampo ka nanaman..." "So?" Tumigil ako sa paglalakad. Sa likod ko, nandun siya at hinawakan niya ang aking mga kamay. "I love you, JBabe." "I know that." "Pero, ayaw ko na, JB. I just, fell out of love." I squeezed his hand, and felt sad. Gusto kong umiyak. I guess this happens huh? Minsan talaga, maraming bagay na hindi natin maiintidihan. May mga bagay na hindi na natin maibabalik pa kahit gaano pa natin gusto. Pansin ko naman na matagal na siyang walang nararamdaman sa akin. Halata kasi mas marami siyang inilalaang oras sa isang babae...na hindi ako. Maraming beses na gusto ko siiyang kumprontahin at makipaghiwalay na...pero iba talaga kapag ang iyong puso ang nagdidikta.  He let my hand go, no matter how hard I tried to hold on. "Goodbye, JB. I loved you."   Pagbukas ko ng aking mga mata, nakita ko si Dwayne, hawakhawak ang aking mukha at pinupunasan ang aking mga luha. "JB, it's not right to cry alone especially if there's a person who cares for you more than you think." Oh great. He's here. The person I am hurting the most is the guy who's here to comfort me. Haay. Sino ngayon ang mas nasasaktan: ako o siya? "Thanks, Dwayne. I...I..." 

30 

"Ha? Ano? I love you?" Tumawa na lang ako. "Hindi. I am hungry. Tara na nga sa Le Gustoso.”    Pagpasok namin sa Le Gustoso, umupo kami sa isang VIP table, siguro nagpareserve si Dwayne par sa araw na 'to. Ang galing talaga niya mageffort. Yung place, super furnished at puro chandeliers ang lights. Ang mga tables ay may vases ng rosas at may candles as center pieces. Hindi pa naman ako nagfancy dress, nakauniform lang ako. Hindi ko naman kasi alam na dito pala niya ako dadalhin, ang pinakapopular at pinakamahal na restaurant sa city.  "Upo ka. Ano gusto mo?" tanong niya at hinila niya ang upuan ko palikod. Syempre, gentleman din 'yang si Dwayne. "Um, carbonara tapos ice cream lang siguro." Umupo naman siya sa kanyang upuan at tumingin lang sa akin. Ang awkward. Walang nagsasalita. Sabagay, wala naman din ako maikwento. "You're really pretty, JB." Ngumiti lang ako sa kanya. "Thanks. Ikaw rin." Tumawa si Dwayne. "Maganda rin ako?"  Hindi ako sumagot at tumingin na lang sa malayo. Nakakahiya naman ang bunganga ko.   "I love you a lot, JBabe." "What?!" Did he just call me JBabe?  Kinamot niya ang kanyang ulo at nagtaas ng kilay. "Mahal kita." "Hindi. Yung isa. JBabe?" Tumawa siya at naglagay ng champagne ang waiter sa baso niya. "Ang cute noh? Narinig ko dati, yun daw tawag sa yo."  Tumango na lang ako. Iyon ang tawag dati ng ex ko... ex na minahal ko. Ex na siya lang ang minahal ko at mahal ko pa rin ngayon. Ayaw ko na talaga. Malapit na akong maggive up sa pekeng relationsht na 'to. Masyadong masakit para sa aming dalawa. Masyadong marami akong naaalala.Masyado kong sinasaktan si Dwayne.   "JB"/"Dwayne" 

31 

Nagsabay pa kami. Haaay. Ang gulo talaga. Gusto ko nang matapos 'to. Gusto ko lang maging masaya. At gusto ko ring maging masaya si Dwayne sa babaeng tunay na magmamahal sa kanya.  "Look, I don't love you. I never did. And now I am telling you this, let's break up and forget that we had something...kasi wala naman talaga. Gusto ko maging masaya ka, not with me but with someone who'll love you for who you are, Dwayne."  Tumingin siya sa akin. Walang umimik, at hinawakan niya lang ang kamay ko sa ibabaw ng lamesa. Bakit ganun? Kahit hindi ko siya minahal, masakit pa rin na binitawan ko ang mga salitang iyon. Why does love make you happy and hurt at the same time?  "Happy monthsary, JB. I loved you. But I guess you didn't love me back." Malungkot ang kanyang mga mata kahit nakangiti siya. I've hurt him...  Binitiwan niya ang kamay ko at tumayo. Ito nanaman na eksena. Ako na lang palagi ang naiiwan. He finally let go of my hand, no matter how hard it was to hold on.      

  

9 Crush(ed) 

  "Ayan na siya, best! OMG! Ang gwapo talaga ni Ezekiel!"  Tinakpan ko ang bunganga ni Bernadette at ngumiti na lang kay Ezekiel na mukhang papunta sa kinatatayuan namin. Yup, Ezekiel Apilado is my crush for two years, at magthithird year na ngayon. Sabi nila na hindi na daw crush ang tingin ko sa kanya, kundi love na daw dahil halos tatlong taon ko na siya gusto. Nasa kanya na kasi ang lahat na gusto ko sa isang lalaki. Alangan naman hahanap pa ako ng iba e siya na ang pinakaperpektong nilalang na nakilala ko.  "Gagi. Huwag ka magingay, ayan na siya o." Lumapit sa amin si Ezekiel at nginitian kaming dalawa. Halos matunaw na ako sa kagwapuhang taglay niya.  

32 

"Hi, Vivian. Hello, Bernadette. Ang ganda niyo ngayon." Wala akong masabi dahil na din sa pagkagulat ko. For the first time, he complimented me (Not really ako lang, but whatever). Sasabog na ata ang puso ko sa sinabi niyang puri. Magkaklase kami ni Ezekiel since first year high school at since then, gusto ko na siya. Hanggang ngayon, hindi pa niya alam ang tunay na nararamdaman ko. Siniko ako ni Bernadette, at tinignan ako.      "Ang ganda rin ng, ah, tengga mo." Kinamot ni Ezekiel ang kanyang ulo at tumawa nang malakas. "Tss. Gwapo kaya 'to." Tumango na lang ako. Sabi nila don't judge a book by its cover , pero una akong nahulog sa physical features ni Ezekiel. Dahil na rin gwapo, talented, matalino, at matangkad siya, nagustuhan ko rin naman siya sa unang tingin. Kung pwede lang sana, matagal ko na siyang niligawan, kaso babae ako e. Ako ang maghihintay, siya ang gagalaw.    "Viv, pwedeng hiramin ko muna sayo si Bernadette? May tatanungin lang ako." Tinaas ko ang aking kanang kilay. Tatanungin? Bakit naman? "Ssige." Hinayaan ko na lang sila magusap at pilit ngumiti sa harapan nila. Sabagay, wala naman akong karapatan magselos kasi una, hindi kami dalawa ni Ezekiel at walang gusto si Bernadette kay Ezekiel. Yun ang sabi niya sa akin. Pagtalikod ko, agad akong dumiretso sa canteen at magisang bumili ng pagkain. Si Bernadette naman ang childhood best friend ko at second cousin. Malapit kami sa isa'tisa, para na ring magkapatid ang aming turingan. Wala kaming tinatagong sikreto between us.   Pagbalik ko sa classroom, nakita kong nakaupo magisa si best friend kaya nilapitan ko na rin siya para malaman kung ano ang pinagusapan nila.  "Dette, ano sabi ni Ezekiel ko?" Kinagat niya ang kanyang labi at umiwas siya ng tingin. "Wala naman masyado, best." Tinapik ko ang kanyang likod at patuloy siyang kinulit. "Sige na, may sinabi ba siya tungkol sa akin?" "Wala naman,Viv."  

33 

"E sinabi mo sa kanya na crush ko siya ng three years at anniversary namin ngayon, Dette?" "Hindi." "E anong pinagusapan niyo?" Si Bernadette talaga, ang tipid sumagot. Gusto ko pa naman malaman ang pinagusapan nilang dalawa ni Ezekiel. "May ipapakita raw siya." "Kanino? Sa akin?" Tinignan niya ako at umirap. "Ang assuming naman, best."      Hindi ko na siya kinulit pa at bumalik na lang sa upuan ko. Ayaw niya magsalita so, I'll just let it be. Siguro, monthly period 'nun, ang sungit at ang iikli ng mga sagot. Malaki ang tiwala ko kay Bernadette, hindi ko siya pinagiisapan nang masama dahil alam ko kung anong klaseng kaibigan siya: mabait, loyal, responsable, malambing at never magtratraydor.    Biglang may nangulo ng buhok ko at tumingin ako sa aking likuran. Ah, si Ezekiel pala. Napagbuntonghininga ako at nginitian siya. Ang gwapo niya pa rin kahit kailan. Kung pwede lang, aaminin ko na sa kanya na gusto ko siya ngayon din.    "May problema ka, Viv? Sabihin mo lang, kaibigan mo ako diba?" Yun yung problema ko, hangang magkaibigan lang tayo.  "Dette is acting mysterious and she's not like that." "Ganun ba?" Tanong ni Ezekiel na para bang itinatago ang kanyang tuwa, "baka naman may nangyari." "Nangyari?" tanong ko. "Mayron kasi"      Biglang tumunog ang bell at pumasok si Mr. Bello sa klase namin. Agad naman bumalik sa upuan si Ezekiel at nginitian ako at tinignan si Bernadette na mukhang lutang pa rin. Ewan sa babaeng 'yun, parang monthly period talaga niya.    

34 

Sa klase, pati ako napapalutang. E pano ba naman, nagaalala ako para kay Bernadette, baka may sakit siya o di kaya may malaking problema. Kaya nga may best friend diba? Para magtulungan tuwing oras ng kahinaan. Iniisip ko na rin na since ngayon ang third year anniversary namin ng crush kong si Ezekiel, nagiisip na rin ako na aminin na lang sa kanya ang katotohanan. Mahirap na rin kasi itago ang feelings ko para sa kanya.    Pagkatapos ng klase, nilapitan ulit ako ni Ezekiel at ginulogulo ang buhok ko. "Sayang 'yung shampoo ko, Ezekiel. Ano ba." Pero sa totoo, nakikilig ako. "May aaminin ako sa 'yo, Viv. Good news," sabi niya ng nakangiti sa akin.  Aaminin? Baka gusto rin ako ng crush ko? Ito na ba yung pinakahihintay kong pagkakataon? Ito na ba talaga? Happily everafter ko na ba?  "Limang buwan ko nang nililigawan si Bernadette, sinagot niya ako kanina."      Pagkasabi niya nun, gusto ko nang mahimatay sa lungkot at pagkagulat. Five months? For five months naitago sa akin ni Bernadette na may lihim pala silang relasyon ni Ezekiel? Bakit ganun? Bakit hindi man lang niya sinabi sa best friend niya? Bakit hindi man lang niya sinabi sa best friend niyang gustonggusto si Ezekiel?  "Bakit parang ang lungkot mo naman ata, Viv?" "Hindi noh. Congrats pala! Wow. Ang saya naman." Kinukurot ang puso ko. Ang sakit. Damn it. Tumawa siya at ginulo ulit ang buhok ko. Hindi lang buhok ang ginulo nitong si Ezekiel, pati buhay ko. Pati kasiyahan ko. Pati puso ko. Ang pinakamatindi, pati pagkakaibigan at trust ko kay Bernadette. "Sus. Ikaw kasi, walang boyfriend. May hinihintay ka bang manligaw sayo ha?"      Diniretso ko na siya. Hindi ko na kayang itago ang feelings ko. "Oo, ikaw!" Sigaw ko kay Ezekiel. Can't you see how much I love you?  

35 

"Viv talaga, ang galing magjoke. Tara, hanapin natin si Bernadette." Iyan pa ang kinaya niyang sabihin sa akin. Nanagjojoke ako. Mukha ba akong clown? At sinabing hanapin pa namin si Dette! Why?  "May pupuntahan pa ako," mahina kong sinabi at pinipilit hindi pumiyok, "mauna ka na."      The following days, iniwasan ko na lang silang dalawa. Masakit makita silang dalawang nagsasaya. Siguro nga dapat maghanap na lang ako ng ibang taong magmamahal sa akin pero hindi ganun kadali makalimot ng isang taong minahal mo ng maraming araw. Ang hirap pala talagang magkacrush noh?   Hindi mo alam kung kanino mahuhulog ang taong gusto mo. Walang kasiguraduhan na sayo siya mapupunta. Wala rin sa isip mo na sa kaibigan mo pala siya mapupunta. Pero alam mo kung ano 'yung pinakamahirap? Yung everyday gumigising ka at siya ang inspirasyon mo pero nakahanap na pala siya ng iba nang hindi niya man lang nalaman ang totoong nararamdaman mo. Ang masaklap pa dun, 'yung taong gusto niya ay ang best friend mo palang matagal na rin mahal ang crush mo, pero hindi niya lang inaamin.    Tuwing nakikita ko silang magkasama, parang naiinis ako. Hindi ako naiinis sa kanila, kundi naiinis ako sa sarili ko.   Sana inamin ko na lang na crush ko siya, kahit na hindi niya ako magugustuhan, atleast nasabi ko sa kanya ang aking nararamdaman. My crush crushed not only myself but also my friendship with Bernadette. Wasak na wasak na, like a broken glass.  

  

 

10 Unspoken 

Author’s note: Sa mga nalilito sa pagbabasa ng kwentong nito, yung may '' (dash) at nakaitalic na text po ay ang pagsasign language ni Senna 

    "SENNA! I'LL SLICE YOUR FVKCING HEAD OFF!" 

36 

Weh? Ano ka, samurai?  This is what I hate the most: ang habulin ako ng isang medyo (okay, sobrang) gwapong bulldog. Siguro I am the one to blame pero siya ang unang nagtapon ng Jansport backpack ko sa canal. As a revenge, hinagis ko naman ang Samsung Galaxy S5 niya sa isang kubeta ng girl's cr. Carl Anthony Ramirez is just paying the price.    "PAGBABAYARAN MO ANG GINAWA MO!!" Pinagtitignan na kami ng mga tao sa campus habang patuloy pa rin akong tumatakbo palayo sa bulldog, este kay Carl na ang bilis kumaripas. Sabagay, isang member naman siya ng basketball varsity team. Dahil na rin sa kamalasang taglay ko, natipalok ako and fell flat on my face. Nang maabutan na ako ni Carl, imbes na tulungan niya ako, mas naganahan pa siyang tumawa ng malakas.    "BWAHAHAHA! ANG MALAS NAMAN NG LUPA, NAHALIKAN KA NIYA! BWAHAHA!" Bumangon ako mula sa pagkadapa at tumayo nang maayos. Umirap na lang ako kay Carl. Sigurado akong mapapagusapan nanaman ito mamaya sa first period class namin for this afternoon.    Bigla siyang sumeryoso at tinignan ako nang masama. "Hindi mo ba alam kung magkano 'yang S5 ko?! That was worth 50,000 pesos!"  Hindi mo ba napanood 'yung commercial 'nun? Ang sabi, DUST and WATER proof daw 'yan. Baka peke 'yang phone mo. "E water ba 'yung ihi sa CR ha? Pasalamt ka original yung S5 ko! Hindi nasira! Mabaho nga lang tngina!" Galing ang ihi sa katawan natin. And, technically, our body is made of 75% water. Duh!    Siya si Carl Anthony Ramirez ang closest guy friend ko sa buong mundo. Siya lang ang nagiisang lalaking nakakaintindi ng sign language na palagi kong ginagamit. I am not really a deaf or mute person, mas prefer ko lang talaga ang hindi magsalita dahil marami na akong nasaktan sa mga maling salita ko.  "Diringdiri ako sa bag mo. Ang dumi, parang ikaw." 

37 

Mas diringdiri ako sa mukha mo. Ang dumi, parang ikaw. "Tss. Halika na nga."    Inakbayan niya ako biglaan. Pinagtitignan pa rin kami ng mga tao at nagbubulungan. Magaling kaming magaway at magasaran na parang aso't pusa pero parang ang pagaasaran namin ang nagiging rason kung bakit kami napapalapit sa isa'tisa. Magagalit sana ako kay Carl nang dumaan at tumigil sa harap namin si Rosel, ang palakang girlfriend ni Carl. Tinanggal niya agad ang pagkakaakbay niya sa akin.  "Baby, what are you doing with that mute garbage?"  Aba. Ang kapal naman ng mukha ng babaeng ito. Ano akala niya sa akin bingi? Maganda lang naman siya dahil sa milyongmilyong cosmetic products sa mukha niya.  Girl, mas garbage pa ang amoy mo kaysa sa mukha ko. Overdose ka kasi sa pekeng MAC cosmetics at Victoria Secrets na pabango.  Tumawa ulit si Carl. Tsk. Hindi nga 'yun nakakatawa eh, katotohanan 'yun. Laglag ang panga ni Rosel. Hindi niya kasi alam kung paano magsign language, si Carl lang ang kilala kong kayang magsign language  nang mabilis at nakakaintindi sa lippings ko. Kaya nga mas nagkakaunawan kami kaysa sa mga ibang kaklase ko.  "Layuan mo kaya kami ni Carl noh? You're acting like a third wheel in our relationship." "Rosel, tara na. Nagring na oh."    Ngayon, inakbayan naman ni Carl ang girlfriend niya at sabay silang lumakad papunta sa classroom namin sa third floor. Dun ko na naramdaman ang pagbigat ng puso ko at honestly, I felt na parang tama si Rosel. Hindi naman sa nakekealam ako o inaagaw ko si Carl sa kanya pero si Carl lang kasi ang taong nakakaintindi sa akin. Siya ang may alam ng mga sikreto ko at kung bakit ako hindi nagsasalita.    Masakit. Masakit dahil sa ramdam ng puso ko na mahal ko siya pero hindi ko pwedeng sabihin sa kanya. Malamang may masasaktan kapag sinabi ko, at ayaw kong may masaktan, lalo na kapag ang taong mahal ko, siya pa ang masasaktan.  

38 

"Pst. Si Senna ka ba?" Binalikan pala ako ni Carl at may baong pickup line pa. Mula third floor nakarating agad siya sa ground floor in less than two minutes. Grabe talaga 'tong lalaking 'to, ang galing magpabilis ng tibok ng puso ko.  Ha? Eh bakit? "Kasi SENNA ikaw na lang ang unang minahal ko. Naaaaks!" Hindi naman nakakakilig, Carl. Chos. Halatanghalata naman na nagblublush ako. Pakipot effect lang kasi ayaw kong umaasa na mamahalin niya ako. May grilfriend na siya, 'yun ang palaging pinapaalala ko sa sarili ko.  "Halatang nakilig ka e. Alam mo, kung hindi lang naging kami ni Rosel, ikaw na lang sana, Senna." Lubdub. Lubdub.Yun na 'yun. Sinabi niya na ang mga salitang dati ko nang gustong marinig. Pinaniwalaan ko, alangan. Ganun naman kapag mahal mo ang isang tao diba? Kahit anong sabihin nila, papaniwalaan mo, kasi nga mahal mo. Gusto kong aminin sa kanya na mahal ko siya, kaso alam kong masasaktan si Rosel. Ayaw kong mangari 'yun. I am not selfish enough to do that. At kung ako talaga ang mahal niya, kung ako talaga ang una, sana sinabi man lang niya.  Tsk. We're late. Mapapagalitan tayo. "Joke lang 'yun noh. " Joke daw, seryoso niya namang sinabi. Haaay. Ang gulo talaga ng love.   Pagpasok namin sa classroom, agadagad kaming binulyawan ni Ma'am Terror. Pati din si Rosel, parang gusto niyang ako na lang sana 'yung hinagis sa girl's cr imbes na 'yung phone ni Carl. Alam ko ang ugali ni Rosel, protective siya sa mga mahal niya ang that's normal. She's always concerned kasi nga mahal niya si Carl. Malaya niyang masabi sa kanya na mahal niya siya kasi hindi sila masasaktan. Alam niyang totoong magmahal si Carl. Ako lang talaga ang nasasaktan noh? Tuwing aamin ako na may gusto ako, hindi pala nila ako gusto. Ngayon naman na hindi ko ipinapahayag ang mga salitang gusto kong sabihin, nasasaktan pa rin ako. Bakit hindi patas ang mundo? For once, why can't the person I love, fall for me?  "MS. PERALTA! Did you hear my instructions?"  

39 

 Haay. Ang nagagawa nga naman ng love; iniikot ang mga nararamdaman mo at hindi ka na makapagisip ng matino. I am sorry, Ma'am. Would you mind repeating what you said?  Agad namang tumayo si Anthony at tirnanslate ang sinabi ko. "Sabi ni Senna, ma'am, ang laki daw ng eyebags mo, parang mahuhulog na daw yung eye sockets mo." WHAT THE F. GUSTO BA NIYANG PATAYIN KO SIYA?!  Buti na lang at hindi pinansin ni Ma'am ang sinabi niya, parang nasa good mood nga siya e. Ngumiti na lang siya kay Anthony at binalik ang tingin niya sa akin. "I said, Ms. Peralta, that we will have the Music performance today. You can sing any song, and you'll be graded according to your voice quality, tone, and rhythm. I would love to hear your voice, don't disappoint me."    Oh sht. Ako, kakanta? Sa 16 years na pagkabuhay ko sa mundong ito, hindi pa ako nakakakanta sa harap ng mga tao. Wala pa ngang nakakarinig ng boses ko maliban sa barangay namin, na sinasabing wag na lang daw ako kumanta kasi nakabibingi. Mga bwisit.  "You're up first, Ms. Peralta. Gusto mo bang bumagsak ka sa Music?" Eh, hindi po, Ma'am. Kakanta na po...  Tiniklop ni Ma'am Terror ang kanyang mga braso sa kanyang tiyan, na tila bang nagiging impatient na siguro dahil ang tagal ko maglakad papunta sa harap ng klase. Lahat ng mga classmates ko nakatingin sa akin, hinihintay na marinig ang aking boses. This song is dedicated to you.    Si Anthony lang nakaintindi nun. And I hope alam niyang para sa kanya ang kantang ito. Okay, I have to do this. Kailangan ko nang masabi sa kanya kung gaano ko siya kagusto. (Song: 'Nevermind' by Taylor Swift) "Look at you Look at me Look at who we could be I wanna know who you are What you want from the stars Oh please, Anthony. Sana naman you can read between the lines of this song for you. 

40 

 And every time I look at you, I can hardly say a thing My head starts to spin and it hits me then I love you. And every time you look at me, I could go crazy but I don't, Say it but I won't, 'Cause I'd rather be alone than lose you Cause I'd rather be alone than lose you, that's why I can't speak the words I want to say out loud. And all I really wanna do is be next to you But I'm too tired to fight And I could tell you now But baby, never mind.  All the time, Everyday, There's nothing I can do, baby, to make it go away. So look at you And look at me And think of who we could be. But every time I look at you I can hardly say a thing, My head starts to spin and it hits me then, I love you. And every time you look at me, I could go crazy but I don't Say it but I won't 'Cause I'd rather be alone than lose you. And all I really wanna do is be next to you, But I'm too tired to fight. And I could tell you now But baby, never mind  All I really wanna say is I need to be But how could you understand? What happens if you turn away and everything turns blue and grey? And I just wish I told you, never mind And I could tell you now, but baby, never mind. Yeah, oh yeah I could tell you now but never mind Yeah, oh yeah yeah 

41 

And I could tell you now but never mind" And I could tell you now, but baby nevermind.    Binaba ko ang aking ulo at wala akong narinig na palakpakan. Bakit pa naman sila papalakpak e tumutulo na ang mga luha ko? Bakit pa sila papalakpak e ang taong mahal ko hindi ko pa makuha? Bakit pa sila papalakpak kung hindi ko naman masabi kay Anthony kung gano ko siya kamahal?  Nagexcuse ako sa aming klase at lumabas ng classroom. Wala akong paekalam kung ano ang grade ko. Kahit makakuha na ako ng 70% (hindi sana) basta ang gusto ko maintindihan niya ang meaning ng kanta ko para sa kanya.  Imbes na pumunta sa Girl's cr para maghilamos ng mukha, dumeretso na lang ako sa acacia tree kung saan may malaking payong at maraming damo. Masarap siguro itulog na lang ang mga problema.      "Ui, Senna. SENNAtor ka ba?" Hay naku. Siguradong corny nanaman 'to, Anthony. "Pwede bang gumawa ka naman ng batas na bawal pumatay kasi patay na patay ako sa iyo?" Tumawa naman ako. Ang bobo talaga nitong si Anthony. Ang mga congressman at woman ang nagpapasa ng mga bills, habang ang mga senador ay pwede ring gumawa ng mga bills, at batas pero sila ang nagaaproba sa mga ito. And besides, mayron namang batas na bawal pumatay diba?  Waley. Nugmiti na lang siya at umupo sa tabi ko. "Magsalita ka nga, Senna. Ang ganda naman pala ng boses mo, ang sarap pakinggan."  "Tuwing nagsasalita kasi ako, ang daming masasaktan na iba." Isinara niya ang kanyang mga mata pero alam kong nakiking siya. "Kaso, ngayon naman na hindi ako nagsasalita, Anthony, ako naman ang nasasaktan."   Kinamot niya ang kanyang ulo at tumingin siya sa langit na nakasara ang kanyang mga mata. "May gusto ka bang sabihin sa akin?" 

42 

 Meron. Mahal na mahal na mahal kita, Carl Anthony Ramirez. Sobra. Tinignan niya ako at hinawakan ang pisngi ko. "Hindi ko nakita. Anong sabi mo?"  "Wala," sagot ko sa kanya, "Ikaw, may gusto ka bang sabihin sa akin?" "Ang hirap pala noh?" Tanong ni Carl. Humiga siya sa damuhan at hinawakan ang mga damo. Tinaas ko ang aking kilay. "Ang alin?" "Ang masaktan," ani niya. Nginitian ko naman siya at humiga na lang sa damuhan habang pinipigalan ang luha ko sa pagagos sa aking pisngi.  Sobra.    

 

11 Permanent 

    Kakaunti na lang ang nakakaappreciate ng buhay single. Kaliwa't kanang nagsilabasan                     ang mga magsingirog na para bang nasa isang pelikula nina John Lloyd Cruz at Bea                             Alonzo. Nakikita ko silang nagsusubuan ng barbeque, ng tokneneng, ng fishball, ng                       empanada. Nakikita ko silang magkahawak kamay habang tumitingin ng mga tigfififty                     pesos na couple shirt sa tiangge. Nakikita ko silang nagdedate sa plaza gabigabi kahit                           walang kuryente.   Mga jeje. Nakaiirita.   Ngunit mas nakaiinis si Adam Ferello. Para siyang asong palaging nakadikit sa akin.                         Kahit saan ako magpunta, nandiyan siya. Sa McDo. Sa Chowking. Sa KFC. Sa Guess.                           Sa National Book Store. Sa Registrar's Office. Sa Faculty. Ang pinakamatindi, sa CR.                         Sa loob ng Girl's CR.       

43 

Para sa mata ng mga kaibigan ko, sweet daw siya! Halos mabilaukan ako nang sinabi                             sa akin ni Kiesha na ang cute raw naming couple ni Adam Ferello! Hindi kasi nila                               kayang maappreciate ang buhay single! 'Di tulad ko na dalawang taon nang walang                         love life.     "Kiesha," galit kong tawag sa kanyang pangalan, "one, hindi kami couple, at two, di siya                             cute. Ako lang." Tumawa lang naman ang kaibigan ko at isinubo ang isang piraso ng McFries. Ngayong                           araw lang 'di ko kasama si Adam Ferello dahil sinabi kong girl's day 'to at 'pag sasama                                 siya, I will kick his balls. Ayun, hinayaan ako. Mas mahal pa kasi niya yung pagkalalaki                               niya kaysa sa akin, tsk.       "Eh pinayagan mong manligaw," seryosong wika ni Mara, "or should I say, pinayagaan                         mong umasa." Inirapan ko siya at kunwaring may tinitignan sa aking cellphone. 'Di ko pinayagang                         manligaw si Adam Ferello. Kusa na lang siyang lumapit sa akin isang taon ang                           nakararaan at sinabing gusto raw ako. 'Di ko siya pinansin 'nung una kasi akala ko                             pinagloloko lang ako at lilipas din naman ang nararamdaman niya. Ang dami kong                         ginawang pangturn off sa kanya! Nangulangot na ako sa harap niya. Hindi ako naligo                           ng isang araw (hindi ko iyon sinadya, nagkasakit kasi ako). Tinapon ko 'yung nagamit                           nang medyas sa kanyang backpack. Sumuka sa Levi's shirt niya (sinadya ko 'yun).       Anong nangyari? Sinabing papansin pa ako! Langya!       "Mahal ka naman ni Adam, Shai. Sagutin mo na kasi. Gwapo siya, mayaman, mabait,                           okay yung grades. Sikat din yung Uno Dos Tres na barkada niya. Maraming may gusto                             sa kanya sa university natin," sabi ni Kiesha. Kita niyo, sarili niyang kaibigan,                         ipinamimigay sa isang lalaki. Crush kasi nila yung dalawang unggoy (na nagngangalang                       Alec at Kiefer) na kasama ni Adam sa barkada niya.       

44 

Uminom ako sa McFloat at tinignan sina Keisha at Mara. Hindi naman sa takot ako sa                               pagibig o heartbroken ako. I've had two boyfriends already and like most relationships,                         they ended. Sila ang nangiwan sa akin without a proper goodbye. They just...left. Ang                           matindi nga eh hindi sila aalis sa mga alaala mo kahit ilang beses mo silang gustong                               paalisin sa buhay mo. 'Yun yung masakit. 'Yun ang masaklap.       "Naniniwala ako sa feminism, my dear best friends," natatawang sagot ko sa kanila                         kahit na alam naman nila ang tunay na rason kung bakit ayaw ko sa boy community                               especially si Adam Ferello. Tumayo na lang sila at sumunod ako. Bago pa kami                           makapasok sa loob ng Folded & Hung, biglang nagvibrate yung cellphone at umirap                         nang makita 'yung caller ID.   "Isa pang tawag mula sa'yo, uuwi talaga ako at sisipain ang pagkalalaki mo," nagagalit                           kong sambit at sakto sanang ieend call nang nagsalita siya. "Mahal naman kita, Shaina, ba't mo ba ako ginagago?"       Napatigil ako sa paglalakad. Unang beses kong marinig 'tong tono sa kanyang boses.                         Seryoso. May halong galit at sakit. Hindi ako nagsalita at pinauna sina Kiesha at Mara                             sa shop.     Wala ni isa sa amin ni Adam ang naghang up.     "Isusuko mo na ba ako?" tanong ko sa kabilang linya. Please say yes, Adam.   "Magiging masaya ka ba kapag sasabihin kong oo?"     Inisipin ko iyon nang mabuti. Sinasabi ng mas realistic na bahagi ng utak ko na finally                               wala nang bubuntot sa akin papunta ng cr para umihi. Wala nang tatawa sa malimaling                             solusyon ko sa Math. Wala nang magibibigay sa akin ng roses tuwing Wednesdays.                         Wala nang magbibigay ng candid portraits ko at landscapes na kanyang ginuhit every                         

45 

Saturdays (mahilig siyang manregalo). Wala nang aagaw ng remote control sa akin                       tuwing nanonood ako ng Project Runway sa bahay nila.   Pero iba 'tong nararamdaman ko. I want him to leave for him to be happy with someone                                 else but I also want him to stay for me. For us to be possible. It was futile though. Because I was still scared of the idea of love. Of the idea of one                                     leaving the other behind. So I said what I had to say.   "Don't worry," panimula ko at pinipilit maging matatag, "I won't even notice you're gone." Ineexpect kong magalit si Adam. Na sigawan ako. Na ipadama naman sa akin 'yung                           sakit. Imbes, binaba niya lang ang tawag. He left.       Nauna na akong lumabas ng mall. 'Di ko na hinintay sina Mara at Keisha. Gusto ko lang                                 lumayo sa sakit. Pero alam kong hindi ko matatakbuhan ito.       Nilagpasan ko lahat ng tao sa aking paligid at hindi sila pinansin. Tumakbo ako nang                             tumakbo hanggang sa narating ko ang isang madilim na bahagi ng lugar. Di ako                           sigurado kung nasaan na ako, kung anong oras na. Gusto ko lang umuwi at kumain ng                               ice cream.       "Miss, nawawala ka ata," biglang sabi ng isang lalaking nagsulpot mula sa aking likuran.                           What a cliche as*hole! "The only thing missing will be a tooth from your dirty mouth when I punch you!" galit                                 kong sambit sa kanya at aktong susuntok nang may may humawak sa dalawa kong                           kamay mula sa likuran.       Naamoy ko ang alak nang nagsalita 'yung lalaki sa likod ko sa aking leeg. "Mukhang                             may mapaglalaruan kami ngayon ah." Lumapit 'yung lalaking susuntukin ko sana at                       hinalikan ang aking bunganga. 

46 

Bigla akong nakaramdam ng galit at takot. The f! Tinali 'nung unang lalaki ang aking                             mga paa habang nakahawak yung pangalawa sa aking mga kamay. I spat on the man's                             face in front of me pero binalewala niya ito at hinalikan ako ng paulitulit.       Ininda ko 'yung sakit. Wala akong ibang inisip kundi si Adam. Na sana mabuhay siya nang masaya. Na sana                             hindi siya pumunta rito para 'di siya masktan. Na sana patatawarin niya ako sa sakit na                               dinulot ko sa kanya. Na sana 'di siya magbabago. Kahit death wish ko na 'to.     Ngunit 'di tinupad ang aking mga hiling.     May biglang sumuntok sa lalaking humahalik sa akin. "Alam mo bang 'di ko pa siya nahahalikan?! Ni wala pa ngang nakakahalik sa kanya!                             Get off her, asshole!" Halos maiyak ako nang makita siya. Hindi ko alam kung tears of joy ba 'to dahil naaala                                 niyang virgin pa ang mga labi ko o tears of sadness kasi pakiramdam ko masasaktan                             siya.       Binitawan naman ako ng pangalawang lalaki at dahil 'dun ay tinanggal ko ang tali sa                             aking mga paa. Nakatayo agad ang lalaking sinuntok ni Adam at sumugod sa kanya.                           Tumulong na rin sa pananakit 'yung lalaking nakahawak sa akin kanina.     Dalidali kong tinanggal ang tali at tumayo upang sumipa't sumuntok. Ngunit bago ko pa                           'yun magawa ay biglang sumigaw si Adam. "Get out here now, Shai. Please," pagmamakaawa niya.       Nanlaki ang mga mata ko nang makitang may dalang baril ang dalawang lalaki. Binaril                           nila si Adam na parang isa lang siyang walang kwentang bagay. Walang lumabas na                           tunog sa aking bunganga at titig na titig ako sa pangyayari. Natatandaan ko 'yung                           dalawang lalaking minahal ko dati. Kung pano sila namatay din... dahil sa akin. 

47 

      "Please...go... L..lo..ve... you..."     'Di ko kayang iwan siya pero alam kong kapag mananatili ako rito, hindi ako                           makatatawag ng tulong. "Babalikan kita, Adam promise. Stay with me." Nginitian niya ako at kahit labag sa aking kalooban ay tumalikod at tumakbo ako upang                             makahanap ng sasakyan o tao na makatutulong sa amin. Naririnig ko ang yapak sa                           aking likuran, hudyat na sumusunod sa akin 'yung mga lalaki.       "Kuya! Kuya! Teka!" sigaw ko sa tatlong pulis sa may checkpoint. Nakita naman nila                           ako at agad nilapitan. "Please, tulungan niyo yung boyfriend ko, pinagbabaril siya ng mga lalaki," nahihingal                       kong sinabi. Tinahak ng dalawang pulis ang daang pabalik sa pinagmulan ko at hinabol                           ang mga lalaki. Naramdaman kong humina ang aking katawan at bigla na lang akong nawalan ng                         malay.         Pagkagising ko, nasa loob na ako ng isang puting kwarto. May isang nars sa aking                             kaliwa at sina mama't papa naman sa kanan. Dalidali nila akong niyakap at nginitan ko                             sila. Bigla kong naalala si Adam at 'yung mga nangyari kanina. "Mom, si Adam Ferello? Is he..." Alive?     Hinawakan ni mama ang aking kamay at hinalikan sa aking noo. "Baby, I am glad                             you're safe." "Ma, si Adam?" naiirita kong tanong. Please let him live. Please let him live. Whatever it takes.     

48 

"He's breathing, dear," sabi ni papa at nakahinga ako ng malalim. Thank God he's alive. "Can I see him, please?" Nagbuntoghininga si mama at tinignan ako. "Pinagbawalan ng contact si Adam Ferello                       sa'yo." Nagulat ako. Why would the Ferellos ask me to avoid him? "Isuko mo na siya, anak."           Hindi ko pinansin ang huling sinabi sa akin ni mama at tumakbo palabas ng kwarto.                             Hinanap ko ang kwartong kinaroroonan ni Adam Ferello dito sa ospital. Kahit pagod pa                           ako, may natitira pa akong lakas. "ADAM FERELLO!" Sa bawat kwartong malalagpasan ko, titingin ako sa maliit na see through glass at                           nagbabasakaling mayroon siya sa loob. Nang marating ko ang huling room dito sa third                           floor, determinado na sana akong pumunta sa susunod na floor nang nakita ko ang tao                             sa loob ng kwarto.     Si Adam. Binuksan ko ang pinto at niyakap siya. Balewala na sa akin kung gigising siya. Oh my                               gosh he's okay. It's going to be alright.     "Ms. Damian, you are not allowed to see or talk to my son!" Napatingin ako sa aking likuran at nakita si Mrs. Ferello. Nanininkit ang kanyang mga                           mata sa galit at kanyang hinablot ang aking kamay. Pinalabas ako bago ko pa makitang                             magbukas ang mata ni Adam.       "He's got amnesia because of a girl who wouldn't see his true worth. He's suffering                             because of a girl who brought him so much hurt but love her still. He can't pursue his                                   dreams anymore because of you! He's in pain because of you!"   

49 

Nawalan ako ng boses para sagutin ang nanay ni Adam. Umiyak na lang ako sa                             kanyang harapan habang pinanood ko siyang umalis sa aking harapan at bumalik sa                         kwarto ni Adam. This freaking pain hurts so much and I hate that it's permanently etched in my heart. Siguro ganito na lang. Hahayaan ko na lang siyang mabuhay nang wala siyang alaala                           sa akin. Mas mabuti na lang na ako ang masaktan sa kakahintay kaysa sa kanya. Kasi                               alam kong mas masasaktan lang siya. Mas magagalit lang ang nanay niya. Baka mas                           lumala ang kanyang sakit.   Hihintayin ko na lang yung panahon na matatandaan niya ako. Kapag matatandaan                       niya na ako, I'll be here waiting for him, ready to start again, and ready to really tell how                                     much I love Adam Ferello.     I just wish that when that happens, when I profess my love for him, he will remember                                 Shaina Demtria Damian as the girl he truly love(d). I miss him. I miss his roses on Wednesdays. I miss our fights over the remote control. I miss his paintings of me. I miss how he laughs at my wrong Math solutions. I miss how he lets me copy his Math homework. It might be weird but I miss him following me everywhere. I miss him everyday  And it hurts that he doesn't even remember me.    

   

12 One Week 

  ONE "Danica, ikaw muna magbantay ng store!" sigaw ng kuya kong si Daniel. Agad akong                           tumakbo palabas ng aking kwarto at binatukan siya. Nadatnan ko siyang inaayos ang                         kanyang backpack. Parang may pupuntahan.   "NO WAY! Nanonood ako ng movie! Bida pa naman si Logan Lerman!" 

50 

  Inirapan niya ako saka pinaandar ang kanyang motorsiklo. "Ano bang meron diyan sa                         Logan Lerman na 'yan? Mas gwapo nga ako kaysa 'dun e."   Tumawa ako sa kanyang sinabi at tinignan si Kuya Daniel mula ulo hanggang paa na                             tila ba'y nangiinsulto. "Saang banda ka gwapo?"     Umiling si kuya at sinimangutan ako. "Uuwi ako ng alas singko. Papasalubungan na                         lang kita ng McDo."     'Di ako makakatanggi kapag pagkain ang pinaguusapan. "Hmm, ok." Nginitian ko si                       Kuya at pinanood siyang nagmaneho palayo sa akin. Sumayaw ako papunta sa                       sarisari store namin. Since may tv naman sa store at ice cream sa freezer, naisipan                             kong magrelax muna at ituloy ang pinapanood kong