+

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

6

19

32

37

46

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής

Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

ΥΓ: Αρχισε ήδη η προβολή της ταινίας του G. Clooney, ο τίτλος της οποί-ας παραπέμπει στην καβαφική παράδοση.

ΥΓ1: Το ποίημα σε απαγγελία του Γ. Π. Σαββίδη διαθέσιμο στο: www.kavafis.gr/lections/content.asp?id=222.

«Του κόσμου η β

ροχή

δεν μας πειράζ

ει...»

www.metropolisnews.gr

Ο Πάνος Μουζoυράκης και ο Βαγγέλης Ασημάκης κοντά σας την επόμενη Παρασκευή.

Περισσότερα στο:

Αγαπώ το κέντρο της Αθήνας. Για την ακρίβεια, αγαπώ μόνο το κέντρο της Αθήνας. Ο,τι περιλαμβάνει ο δακτύλιος, συν ένα χιλιόμετρο απόσταση δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω. Καλά να είναι η Αγία Παρασκευή, εύχομαι υγεία και ευτυχία στο Νέο Ψυχικό, απευθύνω χείρα φιλίας στο Μπουρνάζι και στο Αιγάλεω, αλλά η καρδιά μου εμένα είναι δοσμένη αλλού. Στους δρόμους, στις λεωφόρους και στα στενά του Kέντρου. Γι’ αυτό άλλωστε, όταν κάποιος αρχίζει να αρα-διάζει μεγαλεπήβολα σχέδια για την Αθήνα, του απευθύνω πάντοτε την ίδια και μοναδική ερώτηση: «Μπορείς, σε πα-ρακαλώ, να μου πεις πού μένεις;»

Τι να τον ρωτήσω δηλαδή; Εχει γεμίσει ο κόσμος σω-τήρες του αθηναϊκού κέντρου με μόνιμο τόπο κατοικίας στο Κεφαλάρι, στου Ζωγράφου, στον Κορυδαλλό, στην Ελευσίνα, στα Μέγαρα. Ολοι τους έχουν άποψη και όλοι διαθέτουν μια μαγική συνταγή. Στου κασίδη το κεφάλι, φυσικά, ή, όπως θα έλεγε και ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, «ακόμη και ο σύλλογος ευνούχων αντιτί-θεται στα αντισυλληπτικά». Στο τέλος, βέβαια, όταν το τσίλικο ραβδάκι του Χάρι Πότερ συνδυαστεί με την καλή πρόθεση του Λόρδου Βόλντεμορτ, καταλήγουμε για μία ακόμη φορά σε υποβάθμιση κάθε δείκτη βιοτικού επιπέδου στο Κέντρο.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Πάντοτε πέρναγα από τα Εξάρχεια, ποτέ δεν τα ξέχναγα, όσο και αν τα επαγγελματικά μου συμφέροντα προσανατολίστηκαν περισσότερο προς το Σύνταγμα και το Κολωνάκι τα τελευταία χρόνια. Εδώ και κάτι μήνες ωστόσο, πολλαπλασίασα τις επισκέψεις μου στα πέριξ της πλατείας. Αιτία, η μετακόμιση καλής φίλης και κουμπά-ρας πλησίον του Πολυτεχνείου. Η οποία κουμπάρα αρχικώς αντιμετώπιζε με επιείκεια και αγαθοσύνη το πρεζομάνι της Τοσίτσα που διαρκώς ξεχειλίζει στους γύρω δρόμους. Διό-λου παράλογο, καθότι τόσα χρόνια, ως κάτοικος Αμαρουσί-ου, μόνο τηλεοπτική εικόνα του φαινομένου είχε.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει, άλλαξε στάση. Πήρε ανάποδες,

ανέβασε γράδα, έφτασε μπροστά της η Σώτη Τριανταφύλλου να θυμίζει αθώα παιδίσκη. Αντί πλέον να ελεεί τα πρεζόνια με λεφτά και τσιγάρα, τους βάζει τις φωνές. Ο λόγος; Δεν αντέχει άλλο να βλέπει το πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας της κατουρημένο, να αχνίζουν από τα ξερατά οι σκάλες, να βγαί-νει από το κτίριο και μπροστά στην εξώπορτα να καρφώνει ένας τύπος τη σύριγγα στα γεννητικά του όργανα. «Δεν θέλω τίποτε πολυτέλειες», μου είπε προχτές. «Θέλω να περνάει μία φορά την εβδομάδα ο Δήμος και να ρίχνει νερό με πίεση για να μην βρομάει όλη η περιοχή σαν ουρητήριο...»

Ο κύριος Καμίνης την ακούει; Δεν έχω ιδέα, αλλά γνω-ρίζω πολύ καλά ότι ο αριθμός των παρεπιδημούντων στην Τοσίτσα έχει διπλασιαστεί εδώ και κάτι εβδομάδες. Μετα-φέρθηκε εκεί μεγάλο μέρος από την πιάτσα του Πειραιά, λένε οι γνωρίζοντες και σημειώνουν ότι η κατάσταση διαρκώς θα χειροτερεύει ως την ώρα που οι ναρκομανείς θα τύχουν βο-ηθείας από τα νοσοκομεία. Και πώς θα γίνει αυτό, όταν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Νίκαιας έχουν ξεσηκωθεί και δεν επιτρέπουν στο νοσοκομείο της συνοικίας τους να δεχτεί πρεζόνια; Ετσι προκύπτει ένα ακόμη μπάζωμα ψυχών στο κέντρο της Αθήνας, με ολέθριες συνέπειες για όλους. Αντι-γράφω από το kathimerini.gr της 11ης Οκτωβρίου: «Σε φο-νικό κατέληξε η συμπλοκή δύο ανδρών 46 και 26 ετών, στις 8:30 το πρωί, στην οδό Χαλκοκονδύλη 29. Οι δύο άνδρες ήρθαν στα χέρια και ο εικοσιεξάχρονος χτύπησε με μαχαίρι τον σαρανταεξάχρονο στο λαιμό, με αποτέλεσμα να τον τραυ-ματίσει θανάσιμα. Σύμφωνα με την αστυνομία, δράστης και θύμα είναι χρήστες ναρκωτικών και εκτιμάται ότι το έγκλημα έγινε για τη ‘δόση’».

ΥΓ: Η Τοσίτσα αλλιώς. Στη φωτογραφία -μία από τις ελάχι-στες φορές που το «βασίλειο» της ντρόγκας απουσιάζει- το συγκρότημα Berlin Brides κατά τη διάρκεια του προγράμμα-τος «επτά μέρες στην Τοσίτσα».

Το γκρέμισμα των ονείρων συνεχίζεται στο κέντρο της Αθή-

νας, τη στιγμή που οι λύσεις των επίδοξων «σωτήρων» παραμέ-

νουν στα χαρτιά.

«Κάθε Οκτώβριο, εδώ και δεκαετίες, μια ομάδα ρεπόρτερ και φωτογράφων μαζεύονται στην είσοδο μιας πολυκατοι-κίας σε μια ήσυχη γειτονιά της Στοκχόλμης, περιμένοντας να ακούσουν αν ο ποιητής που ζει στο επάνω πάτωμα κέρδισε τελικά το Βραβείο Νόμπελ. Η σύζυγος του ποιη-τή, η Μόνικα, τους φέρνει τσάι και μπισκότα, ενώ αυτοί κάθονται εκεί, πάντα όμως θα φύγουν πριν από το γεύμα, καθώς θα μάθουν εν τω μεταξύ ότι το βραβείο πήγε κάπου

αλλού». Αυτά τα λόγια ανήκουν στο Σκοτσέζο ποιητή και μεταφραστή του Tomas Tranströmer, τον Robin Robertson, σε κείμενό του στον “Guardian”. Πέρα από μπόλικη γκρίνια από το ευρύ κοινό που δήλωσε άγνοια για τον καινούργιο Σουηδό νομπελίστα, ο ακαδημαϊκός κόσμος και οι φανατικοί της ποίησης αποθέωσαν την επιλογή του Tomas Tranströmer, αναφερόμενοι σε αυτόν ως το μεγαλύτερο εν ζωή ποιητή της Σκανδιναβίας. «Είναι τιμή μου που γνω-ρίζω αυτό τον άνθρωπο

και που έχω μεταφράσει μέρος της δουλειάς του», συνέχισε ο Robertson, «και είναι τεράστια η χαρά μου που η δουλειά του θα φτάσει τώρα σε πολύ περισσότερους αναγνώστες. Ο κόσμος της ποίησης μπορεί επιτέλους να σηκώσει το ποτήρι και να πιεί στην υγειά αυτού του ταπεινού ανθρώ-που, αυτού του υπέροχου ποιητή». Να πούμε, βέβαια, ότι οι φιλοδοξίες του Robertson για την αύξηση του αναγνω-στικού κοινού του Tranströmer οφείλονται κυρίως στον ενθουσιασμό του. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η Wislawa Szymborska, η τελευταία ποιήτρια που κέρδισε το Bραβείο Νόμπελ, η οποία επίσης είναι μια καταπληκτική ποιήτρια και η οποία, όπως θα διαπιστώσατε από την έκφραση απορίας σας μόλις διαβάσατε το όνομά της, δεν γνώρισε κάποια έκρηξη δημοτικότητας μετά τη βράβευσή της.

Το ότι ο Elvis ζει σχεδόν το έχουμε πιστέψει. Το ίδιο ίσως ισχύει και με αρκετούς ακόμη μεγάλους σταρ, των οποίων το θάνατο αρνούμα-στε (μεταξύ σοβαρού και αστείου) να δεχτούμε. Στην περίπτωση του Roger Domenghetti, συντά-κτη του ηλεκτρονικού περιοδικού “Sabotage times”, συνέβη ακρι-βώς το αντίθετο, προσπάθησε δηλαδή να μας αποδείξει ότι ο Paul McCartney έχει πεθάνει! «Ας είμαστε ειλικρινείς», γράφει, «μπορεί ο άνθρωπος που έγρα-ψε το ‘Yesterday’ να είναι ο ίδιος με αυτόν που έγραψε το ‘Frog Chorus’;» Το άρθρο του ήταν στην επικαιρότητα λόγω του πρόσφα-του γάμου του Paul με τη Nancy Shevell, ωστόσο από τον πρόλογο ακόμα ξεκαθαρίζει ότι πιθανόν ο αληθινός McCartney να είναι νεκρός εδώ και 40 χρόνια και συγκεκριμένα από τις 9 Νοεμβρί-ου του 1966, όταν, σύμφωνα με φήμες, μια τρακαρισμένη Aston Martin που βρέθηκε υπό αδι-ευκρίνιστες συνθήκες κοντά στα στούντιο των Beatles είχε μέσα τον Paul. Η ιστορία αυτή είναι κλασική και την έχουμε ξανακούσει, αλλά ο συγκεκριμένος συντάκτης, έχοντας αρκετή όρεξη, έχει μαζέψει κάθε απίστευτη λεπτομέρεια που βγήκε στο φως της δημοσιότητας εκείνη την εποχή για να υποστηρίξει αυτή τη θεωρία. Για να μην διαλυθούν, λοιπόν, οι Beatles, ο μύθος λέει ότι απέκρυψαν το γεγονός και ότι αντικατέστησαν τον McCartney

πιθανότατα με κάποιον William Campbell, ο οποίος είχε κερδίσει σε ένα διαγωνισμό ομοιότητας του McCartney! Ο θάνατος του Paul εξηγεί κατά πολλούς το γιατί οι Beatles σταμάτησαν από τότε τις live εμφανίσεις, αλλά και το γιατί άρχισαν όλοι να αφήνουν μούσι. Μερικές λεπτομέρειες, μάλιστα, είναι εντυπωσιακές. Το εξώφυλλο του “Abbey Road” για κάποιους συμβολίζει την κηδεία του Paul. Ο ίδιος περπατάει ξυπόλητος, με διαφορετικό βήμα από τους άλλους και τα μάτια κλειστά, ο Lennon που προπορεύεται φορώντας το λευκό του κοστούμι συμβολίζει τον οίκο του Θεού, ο Ringo που ακολουθεί με το μαύρο κοστούμι είναι ο εργολάβος της κηδείας, ενώ ο Harrison που έρχεται τελευταίος με τζιν παντελόνι και πουκάμισο είναι ο ταπεινός νεκροθάφτης. Και το καλύτερο: η πινακίδα του Volkswagen στο βάθος γράφει 28IF που δείχνει πόσο χρονών θα ήταν ο McCartney την ημέρα της φωτογράφισης αν (IF) ήταν ακόμα ζωντανός. Ο κατάλογος των «αποδείξεων» του θανάτου είναι ατέλειωτος και το κείμενο απολαυ-στικό. Ωστόσο, οι αποδείξεις ότι ο Paul δεν πέθανε ποτέ υπήρξαν πάντα πολύ περισσότερες, αλλά, όπως λέει και ο συντάκτης του άρθρου (γελώντας από μέσα του, είμαι σίγουρος), «όπως σε όλες τις καλές ιστορίες, στην αναζήτηση της αλήθειας υπάρχουν πολλά αποδει-κτικά στοιχεία που λείπουν».

«Γεια σας. Το όνομά μου είναι Robbie. Από δω και μπρος θα είμαι ο σινεκριτικός σας». Με αυτόν το χαριτωμένο τίτλο, ο Robbie Collin ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στην εφημερίδα “Telegraph” το Σάββατο που μας πέρασε και αυτό το πρώτο κείμενο γράφτηκε επειδή, όπως μας εξηγεί, του ζητήθηκε να συστηθεί με τους αναγνώστες. Αφού λοιπόν μαθαίνουμε για τη σχέση του με το σινεμά, τις σπουδές και την προϋπηρεσία του, για εκείνο το γράμμα που είχε στείλει ως παιδί στην “Telegraph” λέγοντας πόσο του αρέσουν οι Simpsons, φτάνουμε στο ενδιαφέρον κομμάτι. «Σε μια εποχή όπου οποιοσδήποτε έχει ευρυζω-νική σύνδεση και μπορεί να ποστάρει μια κριτική ταινίας στο ίντερνετ, συχνά τίθεται το ερώτημα γιατί χρειαζόμαστε ακόμα τους επαγγελματίες κριτικούς. Εχουν υπάρξει πολλές σκοτεινές στιγμές όπου αναρωτιέ-μαι και εγώ αν υπάρχει νόημα να συνεχί-ζω - πολλές από αυτές βλέποντας το ‘Sex and the City 2’». Σύμφωνα λοιπόν με τον Collin, ο στόχος ενός επαγγελματία σινε-κριτικού είναι να παρουσιάσει μια ταινία, να την εξηγήσει, να την αξιολογήσει, να

ενημερώσει τον αναγνώστη σφαιρικά και οφείλει να το κάνει αυτό με έναν ευχάριστο και διασκεδαστικό τρόπο, χωρίς να νοιάζε-ται ούτε για το προσωπικό του γούστο ούτε για τις φιλίες του στον κινηματογραφικό χώρο. «Αν το γούστο μου ταιριάζει με το δικό σας είναι ένα πλεονέκτημα, αλλά θα προτιμούσα να απολαμβάνετε ένα κείμενό μου και να διαφωνείτε σε κάθε λέξη, παρά να συμφωνείτε και να βαριέστε». Καλή αρχή να πούμε εμείς.

Ο ήρωάς μας διηγείται μια ιστορία και, όταν τελειώνει, βλέπει γύρω του παγωμένα πρόσω-πα. «Αυτό ήταν όλο; Aυτή ήταν η ιστορία που είχες να πεις;» τον ρωτάνε. Τότε αυτός με ένα σχετικά απολογητικό, αλλά και χαριτωμένο ύφος λέει: «Δεν ήταν ιστορία. Απλά μια πινε-λιά». Μια πινελιά. Τι ωραία απάντηση για όλες αυτές τις στιγμές αμηχανίας όταν εξωτερικεύ-εις κάτι και συνειδητοποιείς απλώς ότι μέσα στο κεφάλι σου ακουγόταν τόσο πολύ ωραιό-τερο. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, μέσα στην εβδομάδα είδα το “Midnight in Paris” του Woody Allen, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι μια συμπαθητική ταινία, ευχάριστη, με καλές ατάκες και πολύ Παρίσι.

Εν τω μεταξύ, την ταινία την είδα στη βρα-δινή παράσταση στον κινηματογράφο Ατταλο στη Νέα Σμύρνη, βρίσκεται σε ένα ήσυχο στενό όπου το τελευταίο πράγμα που περιμένεις να ξε-φυτρώσει ανάμεσα στα σπίτια είναι ένα σινεμά. Αν και δεν είναι ο πιο ωραίος κινηματογράφος του κόσμου, ένιωσα πολύ χαρούμενος που βρι-σκόμουν εκεί. Στον Ατταλο δεν βουλιάζεις σε βελούδινα, αφράτα καθίσματα, δεν νιώθεις τη μυρωδιά από παχιά, υπερβουτυρωμένα ποπ κορν, δεν ακούς την ανάσα του ηθοποιού στο αυτί σου. Ενιωσα με ανακούφιση λίγο λιγότερο μοντέρνος, πιο ήρεμος έτσι που ήμουν μακριά από τη φουρτούνα των multiplex και του 3D. Οχι ότι είναι άσχημα πράγματα αυτά, ούτε κά-νουν κακό στο σινεμά ως Τέχνη και μάλλον ο λόγος για τον οποίο μιλάω σαν βετεράνος του Βιετνάμ είναι επειδή με επηρέασε αυτός ο χα-ζοξανθός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Owen Wilson, ο οποίος είχε τόσο μεγάλο πάθος για το παρελθόν, που βρέθηκε σε άλλη εποχή να πίνει τζιν με τον Fitzgerald και τον Hemingway.

Βγαίνοντας από την αίθουσα είχε ψύχρα. Σε μια από τις πρώτες δροσερές βραδιές της χρονιάς αποδείχτηκε ότι στο πρώτο φθινοπω-ρινό κρύο οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κα-τηγορίες. Σε αυτούς που λένε «επιτέλους» και σε εκείνους που απαντάνε «τι σου αρέσει σε αυτό τον παλιόκαιρο;». Αν και στην Ελλάδα όλος ο χρόνος είναι σχεδόν ίδιος, συν πλην μια ζακέ-τα, είμαι και εγώ από αυτούς που τους αρέσει «αυτός ο παλιόκαιρος». Ισως επειδή επιστρέφο-ντας σπίτι είδα σε μια γωνία το πρώτο -εκτός τόπου και χρόνου- χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σαν το πιο αφελές παιδάκι, ονειρεύομαι κάτι καλό από τις γιορτές που έρχονται. Ναι, στα μέσα Οκτώβρη. Αυτό είναι το πιο απελπισμένο πράγμα που ακούσατε τον τελευταίο καιρό;

Η καλύτερη λίστα της εβδο-μάδας ανήκει στο περιο-δικό “Emprire”, το οποίο, πολύ απλά, μάζεψε τις 100 καλύτερες βρετανικές ται-νίες όλων των εποχών και έκανε ένα countdown, κατά το οποίο, αν έχει κάποιος όρεξη, μπορεί να γνωρίσει αρκετά σφαιρικά όλο το βρετανικό σινεμά. Η επιλογή για την πρώτη θέση ήταν αναμενόμενη. Σε αντίστοιχες λίστες γύρω από το βρετα-νικό σινεμά οι δυο ταινίες που συνηθέστερα κερδίζουν είναι το “Trainspotting” (εδώ η ταινία του Danny Boyle τερμάτισε όγδοη) και άλλοτε, όπως εδώ, το “Lawrence of

Arabia”. Η μεταφορά της ζωής του T.E. Lawrence, με τον κλασικότερο των κλασι-κών Peter O’Toole να λύνει και να δένει ανάμεσα σε Αραβες και Τούρκους, είναι μέρος της κουλτούρας των Αγγλων, που πάντα θέλουν να βλέπουν συμπατριώτες τους να ανακατεύονται σε κάθε μέρος της γης. Για την ιστορία, στη δεύτερη θέση βρέθηκε το “Life of Brian”

και στην τρίτη θέση βρίσκου-με άλλη μια ιστορική ταινία, το παραμυθένιο “Red shoes” του 1948. Μικρή εντύπωση προκαλεί η μόλις 11η θέση για το “Clockwork orange”, η μόλις 62η θέση του αρι-στουργηματικού “Secrets and lies” του Mike Leigh και κυρίως η σχεδόν παράλο-γη 91η θέση του “Remains of the day”. Κυρίως όμως ισχύει αυτό που ανέφερα στην αρχή, ότι μέσω από την επιλογή αυτών των 100 ται-νιών συστήνεται ολόκληρο το βρετανικό σινεμά και λίγη σημασία έχει η τελική κατά-ταξη στην οποία κατέληξαν οι συντάκτες του περιοδικού.

Μπορείς να το φανταστείς; Τη Lady Gaga στη σκηνή με τους γερόλυκους Queen να λένε το “Radio Gaga”; Τραγού-δι-σταθμός στην καριέρα των Queen και το τραγούδι που έδωσε στη Lady το όνομά της. Και γιατί όχι; Εγώ θα πήγαινα στη συναυλία. Η Lady Gaga μπορεί να λατρεύ-ει να προκαλεί, έχει όμως φωνάρα και ταλέντο και θα μπορούσε να ερμηνεύσει με άνεση τα τραγούδια των Queen. Και μην ακούω περί συγκρίσεων Freddie Mercury με Lady Gaga. Στο κάτω κάτω, ας το δούμε πρώτα και μετά ας το κρίνουμε.

Μέτρησα 11 dj. Και θα μετρήσουμε και πέντε κεράκια πάνω στην τούρτα. Και θα θυμηθούμε τις στιγμές που περάσαμε σε ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια στο Γκάζι,

στο Almaz. Θα ανανεώσουμε το ραντεβού για περισσότερα ξενύχτια, ξεκινώντας από σήμερα Παρασκευή στο πάρτι για τα πέμπτα γενέθλια του Almaz. Τα λέμε εκεί!

Πριν το aller-retour στην Αγγλία φτάσει στο τέλος του, επιβάλλεται μια ακρόαση του νέου και τρίτου κατά σειρά δίσκου του James Morrison. Ο καλλιτέχνης ακο-λουθεί το παράδειγ-μα της Adele με το «21», το οποίο ακόμη πουλάει σαν τρελό στην Αγγλία (Νο2 αυτή την εβδομάδα ύστερα από τόσο καιρό). Ενας γλυκός, ποπ, «εύπεπτος» δί-σκος. Οχι φτηνή ποπ. Ο James Morrison ισορροπεί ανάμεσα σε folk, ποπ και soul. Ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου, τα τραγούδια “Slave to music”, “I won’t let you go” και “Person I should have been”. Tea time, βροχή και James Morrison. Last orders: Η Adele θα ερμηνεύσει το νέο τραγούδι του James Bond (και φύγα-με για «Ελευθέριος Βενιζέλος»).

Ανάμεσα στις επαναλήψεις -που κυριαρχούν τον τελευ-ταίο καιρό στην αθηναϊκή νύχτα- υπάρχουν και κάποιες εκδηλώσεις που ξεχωρίζουν εκπλήσσοντας ευχάριστα. Φέρνοντας στο μυαλό μου την ταινία “High Fidelity” (2000) και την αγαπημένη συνήθεια των πρωταγωνι-στών να καταρτίζουν Top5, καταθέτω το δικό μου με αυ-τές που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου μέχρι στιγμής για το μήνα Οκτώβριο, ακολουθώντας χρονολογική σειρά:1. Η Χάρις Αλεξίου συνεχίζει με τρεις παραστάσεις το αφιέρωμα στον Nino Rota (14, 15 και 16 Οκτωβρίου) και περιμένουμε τη συνεργασία με τη Δήμητρα Γαλάνη στις αρχές του 2012.2. Το αφιέρωμα στον Ray Charles στο Μέγαρο Μουσι-κής τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου ή ο Elvis Costello «Σόλο» στις 26 Οκτωβρίου. Ή και τα δύο.3. Οι Yasmin Levy, Μάρθα Φριντζήλα, Mehtap Demir στην παράσταση «Kαναρίνι μου γλυκό». Ενα αφιέρωμα στην ντίβα του ρεμπέτικου Ρόζα Εσκενάζυ στο θέατρο Badminton την Τρίτη 18 Οκτωβρίου.4. Ο Πάνος Μουζουράκης και ο Βαγγέλης Ασημάκης στο Σταυρό του Νότου από 24 Οκτωβρίου και κάθε Δευ-τέρα. Θα είναι «Αυστηρώς ακατάληπτο». 5. Το μιούζικαλ «Σιγά τα αίματα» σε κείμενο Ακη Δήμου και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη με τα αγόρια της ομά-δας Σπείρα Σπείρα από 26 Οκτωβρίου στην Αθηναΐδα.

Ο Guillermo del Toro («Ο Λαβύρινθος του Πάνα») επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη σε χρέη παραγωγού και σεναριογράφου, για χάρη της ταινίας «Μην φοβάσαι το σκοτάδι» του Troy Nixey. Η οικογένεια Χερστ (Guy Pearce, Katie Holmes, Bailee Madison) μετακομίζει σε μια έπαυλη, η οποία είναι στοιχειωμένη. Καλώς μέχρι εδώ. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν η μι-κρή Σάλι ανακαλύπτει και ελευθερώνει κάποια μικρά τερατάκια, τους χομούνκουλους. Ο τρόμος της Σάλι σε συνδυασμό με τη δυσπιστία των γονιών της για την ύπαρξη των χομούνκουλους υπόσχεται άσχημα ξεμπερδέματα και ένα χεράκι ξύλο για τη Σάλι. Αν ζήσει για να το φάει...

Με επίσημη συμμετοχή στο Πανόραμα του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερο-λίνου, ο βραβευμένος Ισπανός σκηνοθέτης Fernando Leon de Aranoa («Δευτέρες με λιακάδα») μας παρουσιάζει τη νέα του ταινία «Η ζωή που θα έρθει». Οι οικονομικές δυσκολίες της Μαρθέλα -πρόσφατα δεν υποβαθμίστηκε και η Ισπανία από τον Οίκο Moody’s;- την οδηγούν στο να φροντίσει έναν ηλικιωμένο, τον Αμαδόρ, η οικογένεια του οποίου τον έχει εγκαταλείψει. Οταν αυτός πεθαίνει, η Μαρθέλα θα κάνει τα πάντα για να μην μείνει άνεργη και να συμπληρώσει το ποσό που έχει ανάγκη.

Η τελευταία ταινία του πατέρα της Nouvelle Vague Claud Chabrol βγαίνει αυτή την εβδομάδα στις αί-θουσες. Πρόκειται για το “Inspector Bellamy” με τον Gerard Depardieu στο ρόλο του αρχηγού της Αστυ-νομίας Πολ Μπελαμί. Ο Μπελαμί μπλέκεται ανάμεσα στην επίσκεψη του αλκοολικού αδερφού του και στη συνάντηση με τον Νοέλ, ενός ανθρώπου που του εξομολογείται ότι πιθανόν έχει διαπράξει φόνο. Τι εί-ναι άραγε πιο εύκολο; Να βοηθήσεις τον αλκοολικό αδερφό σου ή έναν άγνωστο φονιά; Μάλλον το δεύτερο...

Ανακοινώθηκαν πρό-σφατα οι ελληνικές ταινίες που θα συμμετέχουν στο φετινό Φεστιβάλ Κινημα-τογράφου Θεσσαλονίκης (4-13 Νοεμβρίου) και είναι πολλές! Καταρχάς οι ταινίες «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη και “J.A.C.E.” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη θα διεκ-δικήσουν τα Βραβεία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος του φεστιβάλ. Σε αυτές θα κάνουν «παρέα» η νέα ταινία του Κωνστα-ντίνου Γιάνναρη “Man at sea”, η οποία αποτελεί μέ-ρος του αφιερώματος του

φεστιβάλ στον Ελληνα δη-μιουργό, αλλά και η νέα, βραβευμένη ταινία του Φίλιππου Τσίτου «Αδικος κόσμος» σε ειδική προβο-λή. Επίσης, την πρεμιέρα

της θα κάνει η ταινία “Magic hour” του Κώστα Καπάκα (“Peppermint”, “Uranya”), καθώς και οι ταινίες “Η πόλη των παιδιών” του Γιώργου Γκι-καπέππα, «Σωτηρία» του Ιάσονα Τζαβέλλα, «Σούπερ Δημήτριος» του Γιώργου Παπαϊωάννου, “F.L.S.” του Θάνου Τσαβλή, «Η Αφροδίτη στην Αυλή» του Τηλέμαχου Αλεξίου, «Το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια» του Αλέξη Τσάφα και “Loveless Zoritsa” των Χριστίνας Χατζηχα-ραλάμπους και Radoslav Pavkovic.

Προσφάτως, ο διαδικτυακός ρα-διοφωνικός σταθ-μός radiobubble.gr -συγκεκριμένα το «παράρτημα» των blog του, οργα-νωμένο από τους blogger «το βυτίο» και “radio_sociale”- έκανε ένα αφιέρωμα στην Αθήνα (blogs.radiobubble.gr/athens). Σε αυτό, οι blogger παρουσίασαν ταινίες που έχουν αποτυπώσει την Αθήνα σε διαφορετικές στιγμές και εποχές. Μία από αυτές είναι η ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1953) του Μιχάλη Κακογιάννη, στην οποία αφιερώ-νεται και η συγκεκριμένη στήλη. Οπως λέει χαρακτηριστικά και ο blogger «το βυτίο»: «Το ‘Κυριακάτικο ξύπνημα’ είναι γεμάτο Αθήνα. Εξάρχεια, Ομόνοια, μαγαζιά σε στοές, Ζάπ-πειο, ασφυκτικά γεμάτα λεωφορεία και τύποι που φεύγουν ξημερώματα από το σπίτι της αγαπημένης. Η ταινία όμως είναι γεμάτη και Ελλη Λαμπέτη. Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, η Λαμπέτη υποδύεται μια γυναί-κα και μια πόλη. Υπαινίσσεται μάλιστα ότι, αντίθετα από όσα υποστηρίζουν οι παρουσιά-στριες της μεσημεριανής ζώνης, η Αθήνα δεν είναι μόνο μια γκομενίτσα που κλαψουρίζει, αλλά κουβαλάει και αρκετή από εκείνη την ξεχασμένη θηλυκότητα».

Το «Κυριακάτικο ξύπνημα» αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Μιχά-λη Κακογιάννη (11/6/1922-25/7/2011), με πρωταγωνιστές το μεγάλο δίδυμο Ελλη Λαμπέτη-Δημήτρης Χορν. Ενα κυριακάτικο πρωινό και ένα λαχείο θα σταθούν οι αφορ-μές για να γνωριστούν η Μίνα και ο Αλέξης. Το λαχείο, αν και αγορασμένο από τη Μίνα, φτάνει στα χέρια του Αλέξη, που κερδίζει τον πρώτο αριθμό. Ενας δικαστικός αγώνας θα ξεκινήσει, καθώς η Μίνα διεκδικεί το κερ-δισμένο ποσό, όμως ο έρωτας θα μπει στη μέση και θα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Η ταινία συμμετείχε το 1954 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Εδιμβούργου και βραβεύτηκε με το Δίπλωμα Αξίας.

Το βιβλίο «Αγκριτζέντο» του Κώστα Χατζη-αντωνίου πρωτοκυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Ιδεόγραμμα. Την Τετάρτη 12 Σεπτεμ-βρίου, στην Εκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης, ο Έλληνας συγγραφέας τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με το βραβείο αυτό τιμώνται οι νέοι πρωτοεμφανιζό-μενοι συγγραφείς της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κάθε νικητής λαμβάνει το έπαθλο των 5.000 ευρώ. Ο ίδιος ο συγγραφέας, για την βράβευσή του, δήλωσε: «Κάθε βραβείο, κάθε διάκριση είναι μια μεγάλη χαρά αλλά και μια ιδιαί-τερη ευθύνη. Πιστεύοντας ότι η λογοτεχνία και γενικότερα η τέχνη, αποτελεί στον καιρό μας όχι μόνο μια διαφυγή από έναν κόσμο που συχνά μας πληγώνει αλλά και η ενόραση ενός καλύτερου κόσμου». Τα συγχαρητήρια μας!

Από τις Εκδόσεις Γκοβόστη κυκλοφόρησαν τα λογοτεχνικά περιοδικά «Τα ποιητικά» και «Θέματα Λογοτεχνίας». Στο πρώτο θα βρείτε κριτικές, συ-νεντεύξεις και ποιητικές αναγνώσεις. Στις κριτικές αυτού του τεύχους θα διαβάσετε αποτιμήσεις όσον αφορά τη θέση συγκεκριμένων συλλογών, αλλά και του συνολικού ποιητικού έργου Ελλήνων και ξένων στην ιστορία και την τρέχουσα πραγματικότητα. Το περιοδικό «Θέματα Λογοτεχνίας» είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Γιάννη Δάλλα. Συνοδεύεται από CD όπου ο Γιάννης Δάλλας διαβάζει τα ποιήματά του.

Ενα μήνα νωρίτερα θα κυκλοφορήσει η βιογραφία του Steve Jobs από τις εκδόσεις Ψυχογιός, λόγω του θανάτου του. Ενώ ως αρχική ημερομηνία για την παγκόσμια κυκλοφορία του βιβλίου είχε οριστεί η 21η Νοεμβρίου, οι διαδικασίες επισπεύστηκαν και πλέον το βιβλίο θα είναι στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 24 Οκτωβρίου!

Στις 20 Οκτωβρίου ξεκινάει ένα διαφορετικό σεμινάριο δημι-ουργικής γραφής που διοργανώνει το περιοδικό «Διαβάζω», με θέμα “Social Fiction”. Ως Social Fiction ορίζεται το είδος της λογοτεχνίας που έχει στόχο να καθρεφτίσει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τις ανθρώπινες συμπεριφορές σε καιρούς κατά τους οποίους οι κοινωνίες κλονίζονται, καταστέλλονται και εκρήγνυνται. Υπεύθυνη του σεμιναρί-ου θα είναι η Δανάη Δάσκα.

Το 1996 οι Εκδόσεις Οξύ -ο Νίκος Χατζόπουλος και ο Πάρις Κούτσικος- τά-ραξαν τα εκδοτικά ύδατα με το πολύκροτο “Trainspotting” του πρωτοποριακού συγ-γραφέα Irvine Welsh. Ηταν ο πρώτος τίτλος των εκδόσεων μετά το περιοδικό «Οξύ» από το οποίο πήραν το όνομά τους οι εκδόσεις. Σήμερα, 14 Οκτωβρίου, οι Εκδόσεις Οξύ κλείνουν 15 χρόνια και μας προσκαλούν να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Από το πρωί στον πολυχώρο του Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) θα ακούγονται αγαπημένες μουσι-κές, ενώ θα υπάρχει bazaar βιβλίου (έως και 70%), δωροθεσίες και άλλα happening.

«Ο πόνος είναι ένα μισοφέγγαροπου κρέμεται μισοκοιμισμένο στον γαλάζιο ουρανό, τοχρώμα χάνεται απ’ το πρόσωπο, η μύτη δείχνει προς τακάτω, όλη η μαντική διχάλα στρέφεται προς τα κάτω, προςτο υπόγειο ρεύμα: τον πόνο»

Στίχοι του Tomas Transtromer, μεταφρασμένοι από τον Βασίλη Παπαγεωργίου. Ενας μεγάλος άνθρωπος που δεν το έβαλε κάτω, ακόμα και όταν ένα εγκεφα-λικό επεισόδιο του στέρησε τη φωνή του. Kάτοχος πλέον του φετινού βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας.Φυσικά τα Νόμπελ, όπως και κάθε διαγωνισμός άλ-λωστε, δίνουν άφθονη τροφή σε παραφιλολογίες. Και

κάθε συνομωσιολόγος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε παρά να αναρωτηθεί για την ύπαρξη «σκανδιναβικής παράγκας». Αλλωστε, η Σουη-δία δεν έχει βραβευτεί μία, ούτε δύο αλλά συνολικά επτά φορές! Μέχρι και η μικρή Ισλανδία ένιωσε τη μεγάλη αυτή χαρά, στο πρόσωπο του Halldor Laxness το 1955. Από κοντά και η Δανία με δύο και η Νορβηγία με τρεις βραβεύσεις. Βέβαια, πέρα τώρα από το χαβαλέ, οποιοσδήποτε αμφισβη-τούσε Νόμπελ όπως αυτό του 1920 που δόθηκε στο συγκλονιστικό Knut Hamsun, θα διέπραττε -τουλάχιστον- «βιβλιοσυλία».Και εν τέλει, ακόμα και εάν η «μαμά των Νόμπελ» Σκανδιναβία χαίρει κάποιας μικρής εύνοιας, η λογοτεχνική της παράδοση είναι τεράστια. Τόπος καταγωγής θρυλικών ονομάτων όπως ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ. Και φυσικά κάποιου που προσωπικά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ποτέ. Του Σουηδού Par Lagenkvist, βραβευθέντα εν έτει 1951. Στο βιβλίο του «Ο Νάνος» καταφέρνει να περιγράψει κάθε στερεοτυπικό ανθρώπινο χαρακτή-ρα. Με χρώματα τόσο ανάγλυφα που σου κόβουν την ανάσα. Μια γραφή στρωτή, κατανοητή, που κάθε λέξη της κρύβει μια τεράστια δύναμη. Ενας συγγραφέας γιγάντιος μες στην απλότητά του.

Μετά το «Αγανακτήστε» του Stephane Hessel (εκδ. Πατάκη), που αποτέλεσε εκδοτικό φαινόμε-νο πουλώντας, μόνο στη Γαλλία, πάνω από ένα εκατ. αντίτυπα, κυκλοφόρησε το «Αγωνιστείτε» (εκδ. Πατάκη). Σε αυτό το βιβλίο ο 94χρονος αντιστασιακός συζητάει με τον 25χρονο δημοσιο-γράφο Gilles Vanderpooten γύρω από τα ζητή-ματα της πολιτικής ηθικής και της στάσης που πρέπει να κρατήσει ο σημερινός πολίτης. Μέσα από την κουβέντα τους, ο Hessel μάς εξηγεί ότι δεν αρκεί μονάχα η αγανάκτηση. Ο κάθε πολί-της οφείλει να υπερασπίζεται τις προσωπικές του αξίες, αλλά και αυτές του συνόλου. Για άλλη μία φορά καλεί τη νέα γενιά να αγανακτήσει και να αγωνιστεί ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες που της επιβάλλονται, στις αδικίες και στις απο-τρόπαιες συνθήκες ζωής. Οσο αισιόδοξος και αν παραμένει ο Stephane Hessel, το γεγονός ότι η νέα γενιά παρακινείται και πραγματικά επηρεάζεται -όπως άλλωστε δείχνουν και τα νούμερα των πωλήσεων- από τον 94χρονο αγωνιστή δείχνει πόσο ίδια παραμένουν μερικά πράγματα...

«πχκτ

ΣτπλπΦλ

To αυτοβιογραφικό έργο του Oγκουστ Στρί-ντμπεργκ « Ο Πελεκάνος», σε σκηνοθεσία Σύλ-βιας Λιούλιου παρουσιάζεται για δεύτερη φορά στο υπόγειο του Bios (Πειραιώς 84) από τη Δευ-τέρα 17 Οκτωβρίου. Στην παράσταση δύο άντρες ηθοποιοί, ο Λαέρτης Βασιλείου και ο Μιλτιάδης Φιορέντζης αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν και τα τέσσερα πρόσωπα του έργου, σε μια προσέγ-γιση που θυμίζει πολύ αναλόγιο, χωρίς όμως να χάνει τη σκηνική δράση. Η μάνα, η κόρη, ο γιος και ο γαμπρός βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια για τον εαυτό τους και τους άλλους. Τα βίντεο του Χρήστου Δήμα και η μουσική του Δημοσθένη Γρίβα ολοκληρώνουν με τον καλύτε-ρο τρόπο αυτή την οικογενειακή ιστορία.

Τα «Ορφανά» του Dennis Kelly η περυσι-νή μεγάλη επιτυχία, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου) για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Τα δύο αδέρ-φια, Ελεν και Ντάννυ, ζουν προστατευμένα στον ωραίο κόσμο που έχουν φτιάξει, ξαφνικά όμως εισβάλλει βίαια στη ζωή τους ο έξω κόσμος. Ο Λίαμ, αδερφός της Ελεν, βουτηγμένος στα αίματα αποκαλύπτει πως προσπάθησε να βοη-θήσει έναν τραυματισμένο. Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Ενα ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμ-βούργου 2009 (Βραβεία Fringe First και Herald Angel) και από τότε παίχτηκε σε δεκάδες ευ-ρωπαϊκές σκηνές και έφτασε ως την Αυστραλία και το Χονγκ Κονγκ. Παίζουν οι: Μαρία Κίτσου, Μιχάλης Οικονόμου και Ομηρος Πουλάκης.

Τo Κέντρο Θεατρικής Πρακτικής Gardzienice επισκέπτεται την Αθήνα για να παρουσιάσει αύριο (Σάββατο, 15/10) την ταινία «Ιφιγένεια εν Τ...» και τη Δευτέρα και Τρίτη (17 και 18/10 αντίστοιχα) την ομώνυμη παράσταση στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Η παραγωγή του Gardzienice, σε σκηνο-θεσία Wlodzimierz Staniewski βασίζεται στο έργο του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και στην απόδοση του πολωνικού θιάσου προβάλ-λεται το θέμα της ευσέβειας, των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης της σύγχρονης Ευρώπης και γίνεται μία έγκαιρη ερμηνεία της παρούσας ευρωπαϊκής κρίσης. Η αρχική θεατρική ιδέα παντρεύεται με την αρχαία ελληνική και ανατολι-κοευρωπαϊκή χριστιανική εικονογραφία (κυρίως της Πολωνίας και της Γεωργίας). Οι γλώσσες που ακούγονται στην παράσταση είναι πολωνι-κά, αγγλικά και αρχαία ελληνικά και υπάρχουν υπέρτιτλοι στα νέα ελληνικά.

Η ομάδα ‘‘tok talk_’’ παρουσιάζει την παράσταση για τέσσερις ερμηνευτές και μία εγκατάσταση με τίτλο «Μεσημέρι σχεδόν», κάθε Τρίτη και Τετάρτη από 18 Οκτωβρίου έως 16 Νοεμβρίου στη Knot gallery (Μιχαλακο-πούλου 206 και Πύρρου). Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Σίμου Πατιερίδη είναι μια ωδή στο μη ορθό. Τέσσερις ερμηνευτές εργάζονται με-θοδικά πάνω στην ταξινόμηση του υλικού της ζωής και στήνουν μια εγκατάσταση, μια άλλη, διαφορετική για τον καθένα, εκδοχή. Κάνουν τη δική τους απόπειρα. Χωρίς περιορισμούς. Για να μπορούν να παίξουν, να δοκιμάσουν, να μην ανησυχούν προπάντων μην τύχει κι αποτύ-χουν. Ερμηνεία-συνδημιουργία: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Βασίλης Λιάκος, Τατιάνα Μπρε και Τατιάνα Μύρκου.

Δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Αρης, ζουν απομο-νωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστα στην ασφά-λεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα «παρά-θυρο». Η ιδέα της παρέλασης που θα λάβει χώρα κάτω από το σπίτι τους φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. To έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Παρέλαση» παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολάρι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θα-ρύπου) από τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου. Παίζουν: Μάνος Καρατζογιάννης και Βασιλική Τρουφάκου.

Λησμονήσαμε στο cover story της προηγού-μενης εβδομάδας -το οποίο αναφερόταν στην κινηματογραφική εκδοχή του θεατρικό έργου «Το γάλα» με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σούγια- να αναφέρουμε την τεράστια καλλιτεχνική και ει-σπρακτική επιτυχία που σημείωσε η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου για δύο ολόκληρες σεζόν. Το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ευτύχησε σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη να έχει πρωτα-γωνίστρια στο ρόλο της μητέρας τη δοκιμασμένη Μάνια Παπαδημητρίου. Τους άλλους δύο ανδρι-κούς ρόλους τους μοιράστηκαν τρεις ηθοποιοί. Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης που πια δεν βρίσκεται στη ζωή -στο ρόλο του σχιζοφρενή γιου Λευτέρη-, ενώ στο ρόλο του μεγαλύτερου γιου, ο Πέτρος Λαγούτης αντικατέστησε, τη δεύτερη χρονιά, τον Γιάννο Περλέγκα. Ο τελευταίος είχε βραβευτεί για την ερμηνεία του με το βραβείο Χορν το 2007. Το θίασο στις παραστάσεις του Εθνικού συ-μπλήρωνε η Μαρία Παπαστεφανάκη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο του Βασίλη Κατσικονού-ρη συνέχισε την πορεία του, με την κυρία Αννα Βαγενά να παίρνει τη σκυτάλη, με παραστάσεις στην Αθήνα και περιοδείες στην επαρχία. Φέτος, το έργο ανέβηκε -για πέμπτη χρονιά- στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία της Αννας Βαγενά με την ίδια στο ρόλο της μητέ-ρας, ενώ πλαισιώθηκε από τους Δημήτρη Πατσή (στο ρόλο του Λευτέρη), Βασίλη Παλαιολόγο (στο ρόλο του Αντώνη) και Ηλιάνα Αραβή (στο ρόλο της Νατάσας).

Στις 23 Οκτωβρίου ξεκινάει η 3η Μπιενά-λε της Αθήνας. Με τίτλο «Μονόδρομος» και επιμελητές την ομάδα XYZ, ιδρυτές του θεσμού στην Αθήνα -Ξένια Καλπακτσόγλου, Poka-Yio, Αυγουστίνος Ζενάκος-, καθώς και το Γάλλο θεωρητικό και επιμελητή τέχνης Nicolas Bourriaud, η Μπιενάλε θα διεξα-χθεί σε χώρους και κτήρια όπως η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, η Διπλάρειος Σχολή στην Πλατεία Θεάτρου, αλλά και το Μουσείο «Ελευθέριος Βενιζέλος», Αντιδικτατορικής και Δημοκρατικής Αντίστασης και το Κέντρο Τεχνών στο Πάρκο Ελευθερίας. Πέρα από πλατφόρμα έκθεσης και δράσης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, η φετινή Μπιενάλε θα αποτελέσει τη βάση για τη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Nicolas Bourriaud, στο πλαίσιο της οποίας θα καταγραφούν τα διάφορα στάδια σχεδιασμού και προετοιμασί-ας της διοργάνωσης. Το φιλμ θα ολοκληρωθεί με το πέρας της Μπιενάλε και θα προβληθεί σε μουσεία, πολιτιστικά ιδρύματα, καθώς και σε επιλεγμένα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ο «Μονόδρομος», ο οποίος αποτελεί τη θεματική της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, βασίζεται, σύμφωνα με τους επιμελητές της, στην απρόσμενη συνάντηση δύο φαινομενικά αταίριαστων χαρακτήρων, του Μικρού Πρί-γκιπα και του Walter Benjamin. Η δημιουρ-γική αντιπαράθεση των δύο ηρώων λειτουρ-γεί συμβολικά και γίνεται η αφηγηματική βάση της έκθεσης. Πάνω σε αυτή τη βάση, η Μπιενάλε της Αθήνας ερευνά την υπάρχουσα έκρυθμη οικονομική και κοινωνικοπολιτική κατάσταση, το ρόλο της τέχνης αλλά και της Ελλάδας -η οποία βρίσκεται αυτό το διάστημα στο επίκεντρο-, επιχειρώντας να προσφέρει μια άλλη προοπτική σε κάτι καινούργιο που ακολουθεί. Από τις 24 έως τις 30 Οκτωβρί-ου 2011 η Μπιενάλε συνεργάζεται και με το πρόγραμμα “Athens Every Week” του Υπουρ-γείου Πολιτισμού και Τουρισμού, το οποίο θα περιλαμβάνει μια σειρά παράπλευρων δράσε-ων και δρώμενων σε όλη την Αθήνα.

� H γκαλερί Bernier/Eliades (Επταχάλκου 11, Θησείο) παρουσιάζει την πέμπτη ατομική έκθεση του Pier Paolo Calzolari μέχρι τις 17 Νοεμβρίου. Ο Ιταλός καλλιτέχνης είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Arte Povera, ενώ παράλληλα με την έκθεση αυτή παλαι-ότερες αλλά και σύγχρονες δημιουργίες του παρουσιάζο-νται στην Μπιενάλε της Βενετίας και στην Τριενάλε του Μιλάνου. Γεννημένος στην Μπολόνια, είχε την ευκαιρία να επιμεληθεί εκθέσεις για τους Andy Warhol, Jonas Mekas και άλλους καλλιτέχνες στη δεκαετία του ’60, ενώ το ίδιο διάστημα δημιούργησε και την πρώτη του εγκατά-σταση με τίτλο “Ιl filtro e benvenuto all’ angelo”.

� Η ομαδική έκθεση “Pause/Play”, η οποία θα παρουσιάζεται στο Taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) μέχρι τις 6 Νοεμβρίου, επα-ναπροσδιορίζει το παιχνίδι ως όρο, αλλά και ως διαδικασία. Το “Pause/Play” ερευνά κατά πόσο η αισιόδοξη θεώρηση των πραγ-μάτων μέσα από την παιγνιώδη πρακτική μπορεί να λειτουργήσει ως απόδραση και τρόπος επιβίωσης. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Barking Dogs United (Νίκος Αρβανίτης και Naomi Tereza Salmon), Μάρθα Δημητροπούλου, Ολγα Ευαγγελίδου, Λίνα Θεοδώρου, Αντζυ Καρατζά, Βένια Μπεχράκη, Ελπίδα Ορφανίδου, Poka-Yio (φώτο), Τάσος Στάμου, Λάκης και Αρης Ιωνάς (The Callas), Θανά-σης Τότσικας, Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά, Σάββας Χριστοδουλίδης.

� Το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύ-ρος), στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Προγράμματος της Πο-λωνικής Προεδρίας της ΕΕ, παρουσιάζει την εγκατάσταση της Χριστίνας Παπαγεωργίου. Το έργο αποτελεί την εικαστική κα-ταγραφή ενός δρώμενου του διακεκριμένου Πολωνού σκηνο-θέτη Wlodzimierz Staniewski στο σπήλαιο Κωρύκειο Αντρο. Πρόκειται για την τοποθεσία όπου σύμφωνα με τη μυθολογία κατοικούσαν ο Πάνας και οι Νύμφες και μέσα από την εγκατά-στασή της η Παπαγεωργίου επιχειρεί να αποδώσει την πολύω-ρη πορεία προς το Κωρύκειο Αντρο, κάνοντας ταυτόχρονα ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο.

� Από τη θάλασσας και τις παραλίες, στους κα-ταρράκτες. Από τον ανοιχτό ορίζοντα, στις κλει-στές βάθρες και στους μαγικούς τόπους των Καβειρίων μυστηρίων. Η έκθεση της Μαρίας Φιλοπούλου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) που εγκαινιάστηκε χθες είναι «γεμάτη» νερό, άλλωστε είναι γνωστή η αγάπη της ζωγράφου για το υγρό στοιχείο. Σε αυτή την και-νούργια σειρά έργων, μέσω της εσωτερικής της αναζήτησης δημιουργεί δικούς της παραδείσους, προσελκύοντας το θεατή να μπει μέσα σε αυτούς. Η ορμή του καταρράκτη καθώς χύνεται στην ήρε-μη επιφάνεια του νερού διεισδύει στις καθαρές βάθρες. Δημιουργούνται από την κίνηση αυτή φυσαλίδες, σταγόνες, παφλασμοί και αντανακλά-σεις, στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την ηρεμία του τοπίου.

19

Οχι εκλογές, όχι συγκυβέρνηση, δημοψήφισμα αργότερα: Αυτή εν συντομία είναι η σταθερή επωδός των κυβερνητικών. Πίσω όμως από τις κλειστές πόρτες του πρω-θυπουργικού γραφείου στη Βουλή, όπου παρελαύνουν τις τελευταίες ημέρες όλοι οι λεγόμενοι «πρωτο-κλασάτοι», όλοι μιλούν για τη μέρα μετά τη νέα συμφωνία. Οποια και αν είναι η επόμενη μέρα, είναι βέ-βαιο ότι δεν θα είναι για όλους η ίδια, για δελφίνους, ευελπιστού-ντες δελφίνους, πολύ περισσότερο για τους παροικούντες στο Saturn που νομίζουν πως η αυτοδυνα-μία πλησιάζει και η εξουσία δεν βρίσκεται παρά λίγους μήνες μα-κριά. Τουλάχιστον ο Αντώνης Σα-μαράς και οι συνεργάτες του συνι-στούν μια ενότητα (έξω από το στε-νό αυτό κύκλο της ΝΔ τίποτα δεν είναι σίγουρο), σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, όπου πλέον ο καθένας εί-ναι με τον εαυτό του. Στο υπουργι-κό συμβούλιο μάλιστα έχουν βρει ένα νέο σπορ: να βρίζουν σκαιά τους βουλευτές από τους οποίους οσονούπω ζητούν να υπερψηφί-σουν τεσσάρων χρόνων νόμους. Και τούτη τη στιγμή που έχουν επι-στρατεύσει τον Γιώργο Παπανδρέ-ου να τους συναντάει κάθε λίγο για να τους πει πόσο αναγκαίοι και απαραίτητοι είναι για την ψυχή της παράταξης. Από αυτό τον αυθεντι-κά πασοκικό σουρεαλισμό δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει η ιέρεια της εργατικής τάξης Λούκα Κατσέλη, η οποία με μεθοδικά βή-ματα ετοιμάζει την ηρωική έξοδό της από ένα πλοίο που βλέπει πως βουλιάζει. Οσο για την «εργατική τάξη», αν ρίξει κάποιος μια ματιά στους κάθε λογής Φωτόπουλους που κατακλύζουν την καθημερινό-τητά μας, θα αντιληφθεί ότι ο μαρ-ξιστικός αυτός όρος περιλαμβάνε-ται ανάμεσα στις χιλιάδες έννοι-ες που η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξευτέλισε κατά τρόπο εξαιρετικά επιτυχημένο. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου προ-τιμά να ταξιδεύει στην Ευρώπη για το πράγματι μείζον θέμα του χρέ-ους και να επιζητεί ακόμη ραντε-βού με τον Ομπάμα (αυτή η εμμο-νή με την Ουάσιγκτον...). Επιστρέ-φοντας από τις Βρυξέλλες, ο πρω-θυπουργός ας φέρει μαζί του και κανένα σκουπιδιάρη... Πήξαμε.

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσειςαν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξειςνα τες ακολουθείς. (...)

“The ides of March”: η ταινία του George Clooney με τις καβαφικές αναφορές (τουλάχιστον στον τίτλο) δέ-νει γάντι με τη συγκυρία...

Τελικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος δικαιώθηκε: Η επι-στροφή στο μέλλον (2004) επιτεύχθηκε. Ας είναι καλά το γκολ του επανακάμψαντος Αγγελου Χαριστέα που έστειλε την Εθνική στο Euro!

Η πλειονότητα πάντως των γυναικών -αφού γυρί-σαμε που γυρίσαμε- αποζητά ρόλο προέδρου Γιάννας ή και Παπαρίζου (δεν μας χαλάει...).

Η πόλη με τα σκουπίδια. Ανθρωποι και σκουπίδια. Σκουπίδια, σκέτα σκουπίδια.

Υπάρχουν πάντα αμφιβολίες εάν ο κύριος αντιπρό-εδρος και υπουργός Οικονομικών εννοούσε πΧ. ή μΧ.

«Ρίξτε μας» ή κάτι παρόμοιας σημασίας εκστόμισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος απευθυνόμενος στους συνα-δέλφους του που συμμετέχουν στην ΚΤΕ Οικονομι-κών και όλοι άρχισαν να μετρούν δυνάμεις και να σφίγγουν ποντίκια.

Είναι δυνατόν στη ΝΔ να θέλουν εκλογές; Προτεί-νω να συνεχίσουν με το σύνθημα: «Λεφτά υπάρχουν». Πιάνει ...εδώ.

Το Κίνημα Πολιτικού Πολιτισμού πάει από νίκη σε νίκη και από κατάκτηση σε κατάκτηση. Η συνομιλία της κ. Βάσως Παπανδρέου με τον συνάδελφό της Μανώλη Κεφαλογιάννη στη Βουλή αποτελεί το πλέον πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα του ιδιότυπου αυτού κινή-ματος.

Οι τιμές των μετοχών; Oσο ένα πακέτο τσιγάρα...

Τα πέντε έφτασαν αισίως τα σουβλατζίδικα -έστω και με τη μορφή εξεζητημένου boutique ψητοπωλείου- στην περιοχή του Κολωνακίου.

Ποιος γνωρίζει ποιος ήταν ο Αρτεμίδωρος; Αντε, να βοηθήσω κάπως. Οχι, δεν ήταν συνδικαλιστής της ΔΕΗ. Ψάξτε αλλού...

Οϊμέ! Πάει το σούσι... πάει και το σασίμι!

Παρανόηση, παρανόηση! Δεν πρόκειται για εκτε-ταμένες παρεμβάσεις σύγχρονης τέχνης στους δρόμους και στις πλατείες με πρώτη ύλη ανακυκλώσιμα υλικά από τα αθηναϊκά νοικοκυριά. Τα σκουπίδια μας είναι...

Οέο, πού είναι ο Ρεχάγκελ, οέο!

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια· (...)

Ποιανού είναι το installation;

Πέμπτη απόγευμα στις 15 Σεπτεμβρί-ου τον πιάσανε τον Μάκη Ψωμιάδη. Οπως έλεγε και το δελτίο Τύπου της ΕΛΑΣ: «Συνελήφθη 55χρονος ημε-δαπός, σε βάρος του οποίου εκκρε-μούσε ένταλμα σύλληψης του 9ου Ανακριτή Αθηνών, για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση που διέπρατ-τε εκβιάσεις, απάτες, δωροδοκίες και αλλοιώσεις αγώνων ποδοσφαίρου». Τον πιάσανε και τον πήγανε στη ΓΑΔΑ διά τα περαιτέρω. Κι εκεί επά-νω την έκανε τη δήλωση: «Είμαι πο-λιτικός κρατούμενος της κυβέρνησης και θύμα του συστήματος».

Κόντεψα να πέσω από τον κανα-πέ! Στο σταυρί με χτύπησε το ζόρι του Μάκη. Να του δώσεις άδικο; Πώς να του δώσεις άδικο σε μια χώρα που αντικατέστησε τον εθνικό της ύμνο με το σύνθημα «Ολα τα κιλά, όλα τα λεφτά»; Να του δώσεις δίκιο; Και να σε τρέχει ύστερα ο 9ος Ανακριτής Αθηνών ως συνοδοιπόρο; Η μόνη λύση στο καυτό δίλημμα ήταν ο χα-βαλές. Ο καλός, παλιός, αγνός ελλη-νικός χαβαλές που μας σώζει ανά τα έτη από πάσαν νόσον και πάσαν... τέλος πάντων.

Την άλλη μέρα το πρωί, βολίδα στα Εξάρχεια. Μόλις είχε ανοίξει το τισερτάδικο στη Σόλωνος και μπήκα εγώ μέσα. Κοιτάω τον τυπάκο και του λέω: «Θέλω να φτιάξω ένα μπλουζά-κι με τη φάτσα του Ψωμιάδη». «Μισό λεπτό», μου απαντάει και αρχίζει να ψάχνει στο ίντερνετ. Εντός δευτερο-λέπτων τη βρήκε τη φώτο, σε ταμάμ ανάλυση 870 kB παρακαλώ. Με ύφος αγέρωχο, με πουκάμισο ξεκούμπωτο και με το αιώνιο πούρο στην άκρη στο στόμα για να μπορεί εκ παραλλή-λου να καπνίζει και να μπινελικώνει

δίχως καν να σηκώσει το χέρι από το μπράτσο της πολυθρόνας.

Και από κάτω; Το είχα ήδη σκεφτεί. «Θα γράψουμε με κόκκι-να γράμματα μεγάλα: ‘Free Makis’». «Μάλιστα, no problem, ελάτε σε μισή ώρα για να ζεσταθεί πρώτα η πρέσα». Εδωσα προκαταβολή, τα μάζεψα και πήγα ως το Floral. Ως τη φιλενάδα Γωγώ, που με περίμενε για καφεδά-κι. Τα είπαμε, τα μιλήσαμε. «Ελα», της λέω, «που σου έχω μια έκπλη-ξη». Ηρθε. Μπήκαμε στο τισερτάδι-κο, είδε την μπλούζα και κόντεψε να μείνει στον τόπο. Της είχα φτιάξει και μια δικιά της σε medium, μαζί με τη δικιά μου τη large. «Θα τη φο-ρέσεις τώρα και θα βγεις», είπα στη Γωγώ. «Μα πώς, αδύνατον», απάντη-σε αυτή, που είναι μάνα στο «τραβάτε

με κι ας κλαίω». Τη φόρεσε, τη φόρε-σα κι εγώ, της έδωσα ένα φιλάκι στο μάγουλο, χωρίσαμε και ανηφόρισα τη Σόλωνος. Είχα ραντεβού επαγγελ-ματικό στο Jimmy’s στη Βαλαωρίτου.

Τι έγινε στη διαδρομή; Τι θα πει τι έγινε στη διαδρομή; Ο κακός χαμός έγινε! Κάνα-δυο παπιά κόντεψαν να τρακάρουν, τρεις-τέσσερις τύποι με δείχνανε με το δάχτυλο, ένας φορτη-γατζής μου κόρναρε στο φουλ σαν να ήμουνα γκομενάκι φρέσκο. Ούτε ένας δεν υπήρχε που να μην κοιτάξει έκ-πληκτος. Τα ίδια φυσικά με τη Γωγώ. Την πήρα τηλέφωνο και μου δήλωσε όλο καμάρι ότι κάτι μηχανόβιοι της είχαν πει τα καλύτερα: «Μα τα καλύ-τερα, σου λέω, πέφτει γέλιο παντού».

Εκτοτε, το “Free Makis” το δικό μου φορέθηκε άλλες τέσσερις φορές.

Εγινε μέγα θέμα στο Facebook, έγινε σχόλιο στην “Αthens Voice”, έγινε παρααθλητικό στο “Goal”, έγινε μίνι σουξέ των ημερών. Μπήκα στο Da Capo ένα πρωί και γύρισε ο μπαρί-στας και μου διευκρίνισε: «Αμα δεν το βγάλεις τώρα επί τόπου να μου το δώσεις, καφέ δεν έχεις». Ενα άλλο πρωί, με σταμάτησε μια γιαγιά εκεί κοντά στη Νομική και μου εξηγούσε για κάνα τέταρτο ότι μόνο ο Ψωμιά-δης είναι σοβαρός, γιατί λέει αλή-θειες και δεν μασάει από κυβέρνηση και Αστυνομία. Και ένας κοστουμά-τος 40άρης, ένα απόγευμα μέσα στο Leonidas των Αμπελοκήπων, με είδε, χαμογέλασε και είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Κύριέ μου, σας ευχαρι-στώ πολύ για το χιούμορ σας».

Το παράδοξο; Το σχετικά πα-ράδοξο, τέλος πάντων; Ούτε ένας, μα ούτε ένας, δεν μου την «έπεσε». Ούτε ένα βρισίδι, ούτε μια μούντζα, ούτε καν στραβομουτσούνιασμα. Μόνο θετικές αντιδράσεις που κυ-μαίνονταν από χαμόγελα έως ξε-κάρδισμα. Και χαιρετούρες και «μπράβο» και «μη μασάς» ένα σωρό. Αναρωτιόταν κανείς αν είχε συλ-ληφθεί ο Μάκης για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ή για αντί-σταση κόντρα στην τρόικα. Περιττό, φυσικά, να υπογραμμίσω ότι, ακόμη και όταν εξαφανίστηκε από προσώ-που γης, οι αντιδράσεις του κόσμου δεν άλλαξαν. Είτε έτσι είτε αλλιώς, σε μια εποχή εντελώς κενή από ηρωικές φυσιογνωμίες, ο Ψωμιά-δης κατοχυρώθηκε ως νέος Ρομπέν των Δασών. Εστω και αν ο σερίφης του Νότιγχαμ δεν δείχνει πρεμούρα να τον ταλαιπωρήσει.

Την ώρα που ο «πολιτι-κός κρατούμενος» Μά-

κης Ψωμιάδης βρίσκεται ελεύθερος, μια φωτογρα-φία του κάνει -με επιτυ-

χία- το γύρο της Αθήνας.

Εδώ και 15 ημέρες περίπου το ραδιόφωνο της πόλης μας, ο Αθήνα 9.84, εκπέ-μπει με νέο ανανεωμένο πρόγραμμα και φρέσκες ιδέες. Συναντήσαμε το γενι-κό διευθυντή του σταθμού Τάκη Καμπύλη και εκείνος είχε πολλά να μας πει

για τη νέα προσπάθεια.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας άλλαξε. Εγινε πιο ζωντανός, πιο κεφάτος, πιο άμεσος και χωρίς καθόλου προσθήκες... Ετσι κι αλλιώς «λε-φτά δεν υπάρχουν». Στη βάση ενός προϋπολογι-σμού λιτότητας, ο κ. Καμπύλης και οι συνεργάτες του έπρεπε να στριμώξουν όλες τις ιδέες και τα σχέδιά τους. Ετσι κινητοποιήθηκαν δυνάμεις και ανοίχτηκαν σε συνεργασίες και συμπράξεις, ενώ οι πόρτες και οι θάλαμοι θα παραμείνουν ανοι-χτοί και για τη συνέχεια.Σκοπός τους είναι ο σταθμός να «είναι απολύτως διακριτός από τη συνήθη χάβρα των ηλεκτρονικών μέσων, να κρατά την ψυχραιμία του αντιστεκόμε-νος στη λογική του άσπρου-μαύρου». Ο κ. Καμπύ-λης και οι συνεργάτες του «τρέχουν» προκειμένου να λειτουργεί μέχρι τα Χριστούγεννα μια σύγχρο-νη, ψηφιακή πλατφόρμα που θα περιλαμβάνει τον Αθήνα 9.84, τη δημοτική web TV, τον Air 104.4 και το portal. «Αυτά τα τέσσερα πράγματα υπήρ-χαν και όταν ήρθαμε, αλλά τα περισσότερα ήταν σε ακινησία», αναφέρει ο κ. Καμπύλης. «Για τον Αir είμαστε στις τελικές συζητήσεις με την κυβέρ-νηση, ώστε να αρχίσει να λειτουργεί. Αλλωστε, σε αυτή την πόλη όπου ζούμε δεν έχουμε και πολλούς διαύλους επικοινωνίας με τις μεταναστευτικές κοι-νότητες και αυτός ο σταθμός είχε εξασφαλισμένη διείσδυση. Το web ΤV, που θα πατάει στην ανάγκη της ηλεκτρονικής δημοκρατίας, ελπίζουμε να λει-τουργεί το πολύ σε ένα μήνα - θα μεταδίδει ζωντα-νά τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου και

ο κάθε χρήστης θα μπορεί σε πραγματικό χρόνο να θέτει τα ερωτήματά του».

Αλλά ας επιστρέψουμε στον 9.84. Το νέο πρό-γραμμά του αποτελείται από τέσσερα σκέλη: το κα-θημερινό, που είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες, και το Σαββατοκύριακο, που είναι αρκετά διαφορε-τικό. «Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε δεν μπο-ρούμε να φτιάξουμε ένα εναλλακτικό ραδιόφωνο», παραδέχεται ο ίδιος. «Η Αθήνα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι το κέντρο των εξελίξεων και δεν μπορούμε να μην καλύψουμε τις ιστορικές στιγμές που ζούμε». Ετσι, η μέρα ξεκινάει με την πρώτη ζώνη του προγράμματος (6:00-12:00 πμ.), που περιλαμβάνει ειδησεογραφικές και ενημερωτικές εκπομπές που καταγράφουν την πραγματικότητα, ενώ από τις 12:00 μέχρι τις 5:00 μμ. τη σκυτά-λη παίρνει «το ραδιόφωνο που θα κάναμε αν δεν υπήρχε αυτή η συγκυρία». Ο Ιάσωνας Τριανταφυλ-λίδης στις 3:00 μμ. και στη συνέχεια η Λαμπρι-νή Θωμά στις 4:00 μμ. Στις 5:00 μμ. ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος βάζει τις μουσικές του και δίνει το σύνθημα για την υπόλοιπη μέρα. «Το πρόγραμμα κλείνει με την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, εκπο-μπή του σταθμού, το ‘Με δύναμη από την Πειραι-ώς’ με τη Νίκη Λυμπεράκη και την Αγγελική Πα-νταλέων», αναφέρει ο κ. Καμπύλης και συνεχίζει: «Αυτό το καταπληκτικό μαγκαζίνο με έκανε να μην δω ολόκληρο το παιχνίδι Ολυμπιακός-Αρσεναλ, παρότι είμαι φανατικός Ολυμπιακός».

Στο πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου ξεχω-ρίζει η εκπομπή του Φοίβου Καρζή για την ανα-σκόπηση της εβδομάδας και στη συνέχεια έρχο-νται οι bloggers από το «Φελέκι». Ακολουθεί το «Αθήνα a la cart» και η εκπομπή “Students of Athens” της οποίας το θέμα, φανερώνεται από τον τίτλος της. Την Κυριακή η συνταγή παραμένει «κλασική», με τη δισκοθήκη του Μεγάρου Μουσι-κής. «Εγώ ποτέ δεν ήθελα να ξυπνάω με κλασική μουσική», παραδέχεται ο γενικός διευθυντής του σταθμού, «αλλά όταν μέσα σε μία ώρα παίρνουν 100 τηλέφωνα, δεν έχω άλλη επιλογή». Στη συ-νέχεια ο σταθμός παραχωρεί τη συχνότητά του σε σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης ελλη-νικής διανόησης και του πολιτισμού, για να κά-νουν τη δική τους εκπομπή μαζί με τον καλεσμένο της επιλογής τους, ενώ τη δική τους νότα δίνουν οι “Schooligans” στις 4:00 μμ.

Ο κ. Καμπύλης το τελευταίο σχόλιο το κρατάει για τον εαυτό του: «Πιστεύω ότι είναι ένα πρόγραμ-μα που δεν θα φέρει μεγάλες ακροαματικότητες, αλλά θα φέρει καλές ακροαματικότητες και κύρος στο σταθμό. Θέλω οι Αθηναίοι να λένε: ‘Ισχύει, το άκουσα στον 9.84!’»

Οι Drog_A_Tek αποτελούν ένα από τα πιο δυναμικά γκρουπ της πόλης, μια οπτικοακουστική κολεκτίβα που δεν μένει ποτέ ανενεργή. Αυτή η «αυτο-σχεδιαστική αταξία», όπως λένε και οι ίδιοι, τους έφερε πριν από δύο χρό-νια στα Γρεβενά, όπου είχα την ευκαι-ρία να τους δω στο πλαίσιο των απο-κριάτικων εκδηλώσεων «Ανακατωσά-ρια». Εκεί, στις 5:00 τα ξημερώμα-τα (!), στη χιονισμένη κεντρική πλα-τεία κατάφεραν να κρατήσουν ζεστό ένα μεγάλο κοινό, το οποίο παρασύρ-θηκε και «κουνήθηκε» υπό τις μελω-δίες του γκρουπ μέχρι το πρώτο φως του ήλιου. Επείτα από ένα τέτοιο live, δύσκολα χάνεις κάθε επόμενη εμφά-νισή τους.

Οι Drog_A_Tek έγιναν πιο γνω-στοί στο ευρύ κοινό με τη δημιουρ-γία της μουσικής που έντυσε την ται-νία του Σύλλα Τζουμέρκα «Χώρα προ-έλευσης». Το 2011 μάλιστα, η Ελλη-νική Ακαδημία Κινηματογράφου τούς απένειμε το Βραβείο Μουσικής για το συγκεκριμένο soundtrack. Αυτή είναι και η έναρξη της συζήτησής μας. «Το κέρδος μας από αυτή τη συνεργασία είναι ότι δουλέψαμε με ένα σκηνοθέτη που πιστεύει ότι το soundtrack είναι κομμάτι της κινηματογραφικής αφή-γησης και όχι μία μουσική επένδυση. Το βραβείο ήταν η ίδια η συνεργασία με τον Σύλλα».

Δεδομένου ότι απουσίαζαν έξι χρόνια από τη δισκογραφία -αν εξαι-ρέσουμε το περσινό soundtrack-, τους ρωτάω κάθε πότε νιώθουν την ανάγκη

να βγάλουν ένα νέο δίσκο. «Αυτό που επηρεάζει τον ήχο μας είναι η επιθυ-μία να καταγράψουμε στιγμές που θα χαθούν για πάντα. Κατά τα άλλα, εί-μαστε ένα συγκρότημα με τεράστιες διαφωνίες και τσακωμούς. Οι εντά-σεις -και όχι η συνήθεια- φτιάχνουν μια καλή σχέση», λένε και προσθέ-τουν πως «υλικό για ένα νέο άλμπουμ υπάρχει συνέχεια, αφού ηχογραφούμε κάθε session μας εδώ και 11 χρόνια». Οσο για τον καινούργιο δίσκο, με τίτ-λο “Too late to care”, που κυκλοφο-ρεί ήδη από την Inner Ear Records: «Το νέο στοιχείο σε αυτό το άλμπουμ είναι το old school στοιχείο. Είμαστε μια μηχανή που κουρδίζει ανώμαλα τους ήχους και η μουσική μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια λερωμένη

ποπ». Η συζήτηση περνάει σταδιακά στον τρόπο δημιουργίας κάθε νέου άλμπουμ και στο κατά πόσο έχουν στο μυαλό τους λέξεις όπως «ραδιοφωνι-κή επιτυχία», “mainstream”, «κοινό». Οι Drog_A_Tek είναι κατηγορηματικοί σε αυτό: «Δεν σκεφτόμαστε με αυτόν το τρόπο. Αυτό που κάνουμε είναι ένα copy, paste και delete σε στιγμές, μνήμες, καταστάσεις και επιθυμίες. Παίζοντας μουσική, κάνουμε ένα εί-δος ψυχοθεραπείας. Ισως να υπήρχα-με και χωρίς καμία ανταπόκριση».

Με έτος δημιουργίας το 2001, οι Drog_A_Tek κλείνουν πάνω από μια δεκαετία ζωής, πράγμα που για ένα συγκρότημα δεν είναι και εύκολο. Τε-λικά ο χρόνος λειτουργεί υπέρ ή κατά ενός συγκροτήματος; «Κατά κάποιους

Με αφορμή τη σημε-

ρινή συναυλία των

Drog_A_Tek στο

Gagarin 205, μιλή-

σαμε μαζί τους για το

soundtrack της ταινίας

«Χώρα προέλευσης»,

το νέο τους δίσκο, αλλά

και το όνειρο της...

Επιδαύρου.

υπέρ, κατά κάποιους άλλους κατά. Οι ‘Joy Division’ ηχογράφησαν το ‘Closer’ όταν ήταν 21 ετών, ενώ από την άλλη η καριέ-ρα του Arthur Rubinstein ξεκίνησε όταν ήταν 50», απαντούν. Οσο για το συγκρό-τημα αυτό καθαυτό: «Σε αυτό το συμπέρα-σμα θα φτάσουμε μόνο αφότου το διαλύ-σουμε ως ομάδα και δούμε αν αυτά που κάναμε δεν έχουν αποσυντεθεί και δεν σαπίζουν στη σταθερότητα και τη βαρεμά-ρα τους». Ρωτώντας λοιπόν σχετικά με το μέλλον του γκρουπ, οι Drog_A_Tek μού εξομολογούνται πως το μεγαλύτερο όνει-ρό τους είναι να παίξουν και να ηχογρα-φήσουν στην Επίδαυρο, χωρίς ακροατές, ενώ δεν θα έπαιζαν με τίποτα με τον Μίκη ή τον Νιόνιο, «αλλά με τον Τομ και Τζέρι, σίγουρα».

Αναφορικά με την Αθήνα, στην οποία κατοικούν και δουλεύουν, δηλώνουν πως: «Μας δίνει την ελευθερία να φτάσουμε μέ-χρι την άκρη του πόνου, ώστε να κάνουμε το επόμενο λάθος, το οποίο θα μας βγάλει από την ανία, την πλήξη, και την ανοχή». Η συζήτηση με τους Drog_A_Tek λήγει κά-που εδώ. Ωρα για μουσική.

HAPPY

HOURΤο ταμείο είναι μείον. Οι

δύσκολες μέρες, όμως, θέλουν και γενναίες αποφάσεις. Θέα-τρα με μεγάλη παράδοση κάνουν εκπτώσεις. Οχι στην ποιότητα, αλλά στις τιμές τους, αφουγκραζό-μενα σωστά το πνεύμα της εποχής.

Περπατώντας στο αθηναϊκό αστικό δάσος, όταν τα λεφτά δεν είναι εδώ. Κάπως έτσι θα μπορού-σε -σίγουρα- να ξεκινήσει η φετινή αφήγηση της ιστορίας κάθε Αθηναίου που δεν θέλει να κλειστεί εντός των τεσσάρων οικιακών τειχών περιμένο-ντας το αναπόφευκτο (;). Γιατί, μην μου πείτε πως γνωρίζετε πολλούς εκ των συμπολιτών μας των οποίων οι τσέπες δεν είναι τρύπιες, όπως και τα κέφια τους. Φευ, πενία τέχνας κατεργάζεται. Και, όπου «τέχνας», καλό θα ήταν να υπάρχουν και ει-δικές προσφορές. Για να μπορεί ο οποιοσδήποτε να γευτεί το τόσο σημαντικό αγαθό της ψυχαγωγί-ας. Κρατούμενο, λοιπόν, πρώτο.

Κάνω rewind μερικές μέρες. Κυριακή απόγευ-μα και ένα Θέατρο του Νέου Κόσμου ασφυκτικά γε-μάτο και στις δύο παραστάσεις του. Διάλεξα να πα-ρακολουθήσω το «Συγγραφέα» του «ανατρεπτικού» Tim Crouch. Εργο τουλάχιστον απαιτητικό για κοι-νό και ηθοποιούς. Ιδιαίτερα για τους δεύτερους. Και όχι επειδή είναι δυσνόητο, υπερβολικά αφη-ρημένο ή αβανγκάρντ. Οχι, δεν πάσχει από σύν-δρομο «θολοκουλτούρας». Αντίθετα, είναι ζωντα-νό, σκληρό και χτυπάει στην καρδιά του κτήνους. Εκείνου του τέρατος που λέγεται «αυτοκριτική». Μια σκληρή ιστορία που σε φέρνει αντιμέτωπο με πολύ βαριές -εάν θες να είσαι ειλικρινής- προ-σωπικές παραδοχές. Οπως αυτή του να πεις «ναι, δυστυχώς έχω πιάσει τον εαυτό μου να γουστάρει σκηνές βίας στα δελτία ειδήσεων». Παρενθετικά,

ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές του «Συγ-γραφέα». Σίγουρα μια παράσταση-εμπειρία για το κοινό. Για μένα μια δυνατή ψυχαγωγική εμπει-ρία, σε όσους δεν άρεσε μια ενοχλητική εμπειρία. Εμπειρία όμως σε κάθε περίπτωση. Οχι άλλο ένα βαρετό απόγευμα Κυριακής γεμάτο τηλεοπτικό υπνωτισμό. Και το αντίτιμο γι’ αυτό 20 ευρώ. Σε μια πόλη που κάθε χρόνο φιλοξενεί τουλάχιστον έξι-επτά παραστάσεις που αξίζει να δει ο καθένας, τα θέατρα αποτελούν ένα κύτταρό της που μόνο νεκρό δεν είναι. Αντιθέτως, ανθεί. Κρατούμενο, λοιπόν, δεύτερο.

Επειδή όμως τα λεφτά είναι λίγα -στις τσέπες μας-, ερωτώ: Υπάρχει σωτηρία;

Λύση στην κρίσηΕίναι ευχάριστο να βλέπεις πολιτιστικούς φορείς να οσφραίνονται την πραγματική κατάσταση μιας κοινωνίας. Διότι, το θέατρο -και γενικά η ψυχαγω-γία- είναι ένα αγαθό πολύτιμο, αλλά όχι πολυτελές. Και οφείλει να είναι προσβάσιμο σε όλους. Τετάρ-τες και Πέμπτες, λοιπόν, είναι «τσάμπα πράμα» στο Θέατρο του Νέο Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου). Δώδεκα ευρώ η γενική είσοδος. Σχε-δόν μισοτιμής. Και ευτυχώς, το εν λόγω θέατρο είναι ένα από τα πολλά που έχουν προχωρήσει σε προσφορές.

Πιο εντυπωσιακή των εκπτωτικών προ-σφορών, αυτή του Εθνικού Θεάτρου. Που αντι-

λαμβάνεται τη συγκυρία σωστά, μει-ώνει τις τιμές και «κλείνει το μάτι» σε όλους τους θεατές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι τιμές στην Κεντρική Σκηνή είναι: 21, 18, 15, 13 ευρώ (φοιτητικό), υπάρχει πρόβλεψη για τους μετανάστες και τους άνεργους (10, 5 ευρώ), ενώ οι Τετάρτες και οι Πέμπτες είναι το πραγματικό «Θεατρικό Happy Hour» με την είσοδο στα 13 ευρώ!

Τα ίδια και φθηνότερα στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», όπως και στην Παιδική Σκηνή «Κα-τίνα Παξινού». Και μίας έκπτωσης μύριες έπονται ευελπιστούμε. Και, πέρα από το οικονομικό του πράγματος, αυτή η «θεατρική κοινωνική συνείδη-ση» κάνει και τις ίδιες τις παραστάσεις πιο θελ-κτικές. Τουλάχιστον εγώ θα το ξανασκεφτώ πριν πιω τρεις «ποτάρες» -στο έτσι- Πέμπτη βράδυ. Θα το σκεφτώ ξανά πριν «βγω για να βγω» σε κάποιο άκεφο μπαρ. Μάλλον θα πάω θέατρο. Εκεί που μπορώ να πάρω μια στάλα πραγματικής ψυχαγω-γίας - χωρίς να ξεπαραδιαστώ κιόλας.

Σε λιγότερο από ένα μήνα, η Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη και ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης θα ανέβουν σε θεατρική σκηνή στο

Θησείο για να ενσαρκώσουν ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια στην ιστορία του θεάτρου. Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα», λοιπόν, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Νάντιας Φώσκολου, κυρίως για εφήβους, θα παρουσιαστεί και έξω από το θέατρο, σε σχο-λεία της Αττικής. Στόχος του: Να συναντηθούν και να επικοι-

νωνήσουν οι «16άρηδες» με το σεξπιρικό κείμενο. Συνομήλικος και εγώ με τη Μαριάνθη και τον Κωνσταντίνο, ήπιαμε καφέ

στου Ψυρρή και μιλήσαμε, εκτός από τον έρωτα και τα εφηβικά ψαξίματα, για τα προβλήματα της γενιάς μας.

προτείνουν το ρόλο του Ρωμαίου ήταν ένα από τα ομορφότερα πρωινά της ζωής του. Η Μαρι-άνθη συμφωνεί με την άποψη του φίλου της. Δηλώνουν και οι δύο τυχεροί και αγχωμένοι.

Η Μαριάνθη μεγάλωσε στις Σπέτσες. Στα 17 της έφυγε από το νησί της για να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, στο Τμήμα Θεάτρου της σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστή-μιου. Πέντε χρόνια μετά, αφού πήρε το πτυχίο της, αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα για να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Αρχικά δούλεψε ως βοηθός της Κατερίνας Μπερδέκα σε θεατρικές παραγωγές του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, ενώ έχει συμμετάσχει στις βραβευμένες ταινίες μι-κρού μήκους «Την καλύτερη νύφη» του Neritan Zinxhiria και «Δεν έχεις γάλα», που έγινε με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Bujar Alimani. Την περίοδο αυτή μένει με μια φίλη της απένα-ντι από το Πολεμικό Μουσείο, ενώ εκτός από τις πρόβες για την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέ-τα» τρέχει στα πλατό του MTV για να παρουσιά-σει μαζί με τη Μυρτώ Κάζη τη νεανική εκπομπή “Εveryday girls”.

Ο Κωνσταντίνος, τελειώνοντας το σχολείο, έφυ-γε από τις Σέρρες όπου μεγάλωσε και μετακό-μισε στην Αθήνα για να σπουδάσει σε δραμα-τική σχολή. «Ο πατέρας μου είναι ο ηθοποιός Χρήστος Μωραΐτης. Είχε μυριστεί ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο και αντιμετώπισε την απόφασή μου πιο ανάλαφρα. Η μητέρα μου όμως έπαθε σοκ. Της ήρθε απότομο, δεν της είχα εκφράσει ποτέ την επιθυμία μου», εξηγεί χαρακτηριστικά. Εδωσε εξετάσεις στη δραματι-κή σχολή του Ωδείου Αθηνών και πέτυχε. Κατά τη διάρκεια της σχολής συμμετείχε στην παρά-σταση «Μετά τον αφρό» που ανέβηκε στο Θέ-ατρο Χώρα με την ομάδα 4Frontal. Μένει στο Παγκράτι και γουστάρει πολύ να ανακαλύπτει την Αθήνα!

Αναρωτιέμαι γιατί η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοι-νό και θα παρουσιάζεται τα πρωινά για τα σχο-λεία. Η Μαριάνθη παίρνει το λόγο: «Ο Σέξπιρ γράφει για ένα μεγάλο εφηβικό ερώτα. Η Ιουλιέ-τα είναι 14 ετών και ο Ρωμαίος 15. Το έργο θίγει θέματα που αφορούν άμεσα τους εφήβους. Μι-λάει για τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους,

τη φιλία, την εξουσία, την ανθρώπινη επικοι-νωνία, το χρόνο, τη βία, την ενηλικίωση, το χά-σμα των γενεών και κυρίως μιλάει για το μεγάλο έρωτα. Εκείνον που μπορεί να σε παρακινήσει για τα πάντα. Επίσης, θεωρώ πολύ σημαντικό ότι μέσα από την παράσταση αυτή, οι έφηβοι θα ακούσουν τη γλώσσα και θα επικοινωνήσουν με ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της παγκόσμι-ας λογοτεχνίας».

Το εφηβικό κοινό, όμως, δεν είναι άγνω-στο στους δύο ηθοποιούς. Πέρυ-σι συμμετείχαν και οι δύο στο “Respect” σε σκηνοθεσία της Τζωρτζίνας Κακουδάκη. «Παί-ζαμε για τους μαθητές και όλη αυτή η εμπειρία ήταν μια τρέλα! Οι έφηβοι σχολιά-ζουν, μιλάνε, συμμετέχουν κατά τη διάρκεια της πα-ράστασης. Είναι ένα ζω-ντανό, ειλικρινές κοινό», εξηγεί η Μαριάνθη και ο Κωνσταντίνος συμπληρώ-νει: «Λειτουργούν με το ένστικτο, εάν κάτι δεν τους αρέσει, το δείχνουν. Δεν

― Μια άτυχη γενιά;

Μαριάνθη: Ναι, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας. Οι συνθήκες δεν μας το επιτρέπουν. Σχέ-δια που απλά αδυνατούμε να εκπληρώσου-με. Θεωρώ, όμως, εξίσου άτυχη τη γενιά που είναι τώρα στα 45. Εργάστηκαν, δημι-ούργησαν και τώρα τους τα παίρνουν όλα πίσω. Ασκείται πάνω μας μια βία διαρκεί-ας. Χρησιμοποιούν βία για να περιορίσουν τους ανθρώπους που αντιδρούν. Δεν είναι άσκηση βίας και εξουσίας η συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο Βενιζέλος;

Κωνσταντίνος: Δεν είναι βία όταν μει-ώνουν διαρκώς το επίδομα πολυτεκνίας σε μια μητέρα τεσσάρων παιδιών; Δεν είναι βία όταν, ενώ κατεβήκαμε να διαδηλώσου-με με τη Μαριάνθη, μας έκαναν έλεγχο και μας πήραν κάποια φάρμακα που είχαμε στην τσάντα μας; Μας έχουν ευνουχίσει και συνεχίζουν να μας ευνουχίζουν. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Ισως χρόνια μετά να είμαστε η γενιά που θα φέρει την αλλαγή.

Ροκ, σύγχρονο, νεανικό, ιδωμένο με τη ματιά των εφήβων με όπλο τη σπουδαία γλώσσα του μεγαλύτερου των κλασικών. O Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, έτοιμοι να πλημμυρίσουν την πόλη με το δυνατό, απόλυτο, εφηβικό τους έρωτα. Ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης και η Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη επιλέχθηκαν για να ερμηνεύσουν τους ήρωες που δίνονται ολόψυχα ο ένας στον άλλον και αγωνίζονται για τον έρωτά τους μέχρι θανάτου. «Είναι δώρο να συμμετέχεις σε αυτή τη δουλειά. Η ευθύνη, βέβαια, είναι μεγάλη», τονίζει ο Κωνσταντίνος και εξομολογείται ότι το πρωί εκείνο που του τηλεφώνησαν για να του

Προτεινόμενη ηχητική υπόκρουση:

“Romeo + Juliet OST” (1996)

προσποιούνται. Εάν έχεις να πεις κάτι που τους αφορά πραγματικά, τότε θα σε ακούσουν. Αυτό που εκλάβαμε πέρυσι ήταν πολύ θετικό. Κάθε παράσταση ήταν και μια έκπληξη». Οπως και στο “Respect”, έτσι και φέτος, μετά το τέλος της παράστασης πραγματοποιείται συζήτηση ανά-μεσα στους εφήβους και τους συντελεστές της θεατρικής δουλειάς, τα λεγόμενα «θεατροπαι-δαγωγικά προγράμματα». «Μέσα από τη συζή-τηση που γίνεται, επεξεργαζόμαστε όλοι μαζί τις σκέψεις, τις απορίες, τα συναισθήματα, τους κραδασμούς των εφήβων», αναφέρει η 27χρο-νη ηθοποιός. Στο μεταξύ για αρκετούς εφήβους ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησαν θέα-τρο. «Αποτελέσαμε το πρώτο θεατρικό ερέθισμα και αυτό κουβαλάει αρκετό βάρος. Από τη μία ήταν θλιβερό που δεν είχαν ξαναδεί θέατρο και

από την άλλη λέγαμε κάλλιο αργά παρά ποτέ», αναφέρει ο 23χρονος Κωνσταντίνος.

Η κουβέντα καταλήγει στον έρωτα και στα βέλη του. Τους ρωτάω εάν έχουν ερωτευτεί ποτέ δυνατά και απόλυτα, έτσι ώστε να κάνουν την αντιστοιχία με τα συναισθήματα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Η απάντησή τους είναι θετική και μάλιστα αποκαλύπτουν ότι είναι πολύ ερωτευμέ-νοι αυτή την περίοδο. «Είναι τύχη να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να νιώθεις πάθος και λαχτάρα. Τον ταυτόχρονο έρωτα τον έχουμε το-ποθετήσει στα επίπεδα της φαντασίας, είναι τόσο σπουδαίος», λέει με ενθουσιασμό η Μαριάνθη. «Είναι ένα συναίσθημα που το ζω. Δεν είναι κάτι που έγινε στο παρελθόν, έχει επεξεργαστεί και

έχει ζυμωθεί στο μυαλό μου, είναι κάτι που νιώ-θω εδώ και τώρα», συνεχίζει ο Κωνσταντίνος.

Με ποια ατάκα του ρόλου τους φορτίζο-νται περισσότερο, όταν την προφέρουν; «Γελάει όποιος ποτέ δεν έχει πληγωθεί με τις ουλές των άλλων», απαντάει ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αντί-στοιχα, χωρίς να το σκεφτεί καθόλου: «Ηρθες νωρίς και ήταν αργά να κάνω πίσω».

Η πορεία μου προς το παλιό βυρσοδεψείο του Βοτανικού, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων το 19ο αιώνα, ήταν μια ξε-χωριστή εμπειρία. Ευτυχώς, όχι η μόνη εκείνης της βρα-διάς. Η αιτία που με έκανε να «ξενιτευτώ» μέχρι εκεί την περασμένη (βροχερή) Κυριακή ήταν η παράσταση «Μετά».

Μετά το τέλος του κόσμου, μετά την καταστροφή, μετά το τέλος του καπιταλισμού, μετά, μετά, μετά... Ο χώρος είναι από μόνος του τόσο επιβλητικός, που πριν καλά καλά αρ-χίσει η ιδιότυπη παράσταση νιώθεις ότι κάτι περίεργο θα συμβεί. Λίγα λεπτά μετά, αφού σε έχουν κεράσει γλυκά ποπ κορν, ειδικοί «καταστροφολόγοι» σε ξεναγούν στο ισόγειο του χώρου και σε ενημερώνουν για το τι έχει συμβεί. Οι ανθρώπινες «εγκαταστάσεις» και οι ηθοποιοί που χορεύ-ουν στο σκοτάδι κάτω από τη βροχή είναι μόνο η αρχή. Το βασικό μέρος της παράστασης αρχίζει λίγο αργότερα, αφού το κοινό έχει ανέβει στον πάνω όροφο και έχει «τακτοποι-ηθεί» στα πρωτότυπα σκαμπό, φτιαγμένα από παλέτες. Για

την επόμενη μία ώρα η δράση επικεντρώνεται στα γυρίσμα-τα μιας ταινίας και ολοκληρώνεται όταν η σκηνοθέτιδα και ολόκληρη η παραγωγή τα εγκαταλείπουν. Οι ηθοποιοί μόνοι προσπαθούν να καταλάβουν τι θα γίνει «μετά».

Αυτή είναι με λίγα λόγια η πλοκή της παράστασης την οποία σκηνοθέτησε η Ελλη Παπακωνσταντίνου. Η πρώτη ερώτηση που της απευθύνω είναι πώς προέκυψε η ιδέα. «Είχα βρει το χώρο πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια που έψαχνα για κάτι σχετικό και την περίοδο που ήρθε το ΔΝΤ στη χώρα αποφάσισα να γίνουν εδώ κάποιες ανοιχτές συ-ζητήσεις με θέμα το τέλος και την αλλαγή. Λίγο αργότερα αποφασίσαμε με την καλλιτεχνική ομάδα να κάνουμε παρά-σταση αυτή την εμπειρία μας, στην οποία συμμετείχαν άν-θρωποι από διάφορους χώρους, πολλοί από τους οποίους παίζουν στην παράσταση ως εθελοντές». Επειτα από πρόβες δύο μηνών, έπειτα από δεκάδες αυτοσχεδιασμούς και δο-κιμές και πολλές ώρες προσωπικής εργασίας μετά, η παρά-

Σε ένα στενό του Βοτανικού, στην

Ορφέως, αυτές τις μέρες παρουσιάζε-

ται η παράσταση «Μετά» της Ελλης

Παπακωνσταντί-νου. Σε μια περιοχή

με βιομηχανικό παρελθόν, συναντή-σαμε τη σκηνοθέτι-δα και μας εξήγησε

γιατί διάλεξε το παλιό βυρσοδεψείο

για να ανεβάσει αυτή την ιδιότυπη

performance.

σταση πήρε σάρκα και οστά και ο χώρος διαμορφώθηκε κα-τάλληλα. Αλλωστε, ο σκοπός της ομάδας είναι η παράσταση να αποτελέσει την αρχή για τη δημιουργική αξιοποίησή του.

Οι πρώτες οκτώ παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο Ιούλιο έδειξαν ότι το κοινό είχε τη διάθεση να μοιραστεί τις ανησυχίες του για το «μετά». «Δεν ήταν η αγωνία μας το κέρδος. Το κάναμε ως μια αντίδραση, χωρίς να πιστεύουμε ότι θα έρθει απαραίτητα κόσμος. Αν η εποχή ήταν αλλιώς, ούτε εμείς θα επιλέγαμε να κάνουμε εδώ την παράσταση, ούτε ο κόσμος θα ενδιαφερόταν», αναφέρει η Ελλη Παπακωνσταντίνου.

Η παράσταση έχει μια καθαρά πολιτική χροιά, είναι, όπως λέει η σκηνοθέτιδα, «μια πολιτική πράξη» στη με-ταιχμιακή εποχή που ζούμε. «Σε τέτοιες εποχές συλλογικού πένθους, το θέατρο είναι μία από τις λίγες μορφές τέχνης όπου μπορεί να εκδηλωθεί το κοινό αίσθημα. Εχει την ιδι-αιτερότητα να μπορούν πολλοί άνθρωποι να βρίσκονται με άλλους ανθρώπους και να μοιράζονται συγκινήσεις. Οπως σε μια πορεία». Ετσι ακριβώς βιώνεται από την ίδια και όσους συμμετέχουν στο «Μετά». Ως μια πολιτική τοποθέτη-ση. Γιατί, όπως μας λέει, «το θέατρο οφείλει να πάρει θέση. Από τη στιγμή που η πραγματικότητα ξεπερνάει πολλές φο-ρές την καλλιτεχνική δράση, όπως στην περίπτωση των Αγανακτισμένων, όπου έβλεπες δημιουργικές ιδέες ανώτε-ρες από αυτές των επαγγελματιών, πρέπει να ακολουθείς. Δεν μπορεί το θέατρο να μένει πίσω».

H Ελντα Πανοπούλου δήλωσε: «Δεν θα παντρευτώ δεύτερη φορά, γιατί

πιστεύω πολύ στο Θεό». Λίγο αργότερα ντύθηκε καλόγρια με ζαρτιέρες και

έκανε μπάφους επί σκηνής στα «Κορίτσια με τα Μαύρα». Μέσα σε μία

μόλις εβδομάδα εκπομπής, ο Γιώργος Λιάγκας μάς θύμισε τι ωραία

που περνάγαμε στο ΚΨΜ με όλους τους ραφινάτους τρόπους του.

Πάντα ασταμάτητος, πάντα χειμαρρώδης. Σαν καζανάκι Νιαγάρας.

Οταν ο Αντώνης Ρέμος κυκλοφορεί με την Υβόννη Μπόζνιακ, πού

κρύβουν την Ερζεγοβίνη; Ο Ησαΐας Ματιάμπα δηλώνει ότι του

αρέσει να πειραματίζεται. Ετσι εξηγείται ότι φέτος παίζει θέατρο

με τη Νέλλη Γκίνη και τον Μάρκο Λεζέ. Το έργο-υπερπαραγωγή

που ανέβασε ο Κωνσταντίνος Καζάκος παίζοντας τον Κουασιμόδο

στο θέατρο πώς είπαμε ότι λέγεται; Η Παναγία της Πατησίων με

σκηνικά κοστούμια από τσαντίρια της Λιοσίων; Ο Κώστας

Καραφώτης φωτογραφήθηκε στα ναυπηγεία του Περάματος για

να τονίσει το λαϊκό του χαρακτήρα ή επειδή χρειαζόταν ο ίδιος

επισκευή; «Η ματαιοδοξία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ‘εγώ’»,

λέει ο Αρης Σερβετάλης. Κοίτα να δεις που το «εγώ» βγαίνει και σε

συναρμολογούμενο. Για την Κατερίνα Λέχου «ο εγωισμός είναι

σαν τη Λερναία Υδρα». Επομένως, σύμφωνα με τον Σερβετάλη,

η Λερναία Υδρα ήταν ματαιόδοξη; Η Σταματίνα Τσιμτσιλή

δηλώνει ότι «η Μενεγάκη είναι μύθος, αλλά το μεσημέρι τη βλέπω

λίγο σφιγμένη». Σε μύθο και σφιγμένη που ρωτάει απορίες, όμως, δεν

έχουμε τη Λερναία Υδρα. Εχουμε τη Σφίγγα. Αρης Σερβετάλης ξανά:

«Θεωρώ πως η κρίση είναι δώρο». Σας το χαρίζουμε το δώρο,

Αρη μας, να δούμε τι θα κάνετε με το «εγώ» σας σε άδειο θέατρο.

Ο Κώστας Κεντέρης παραιτήθηκε από την Πολεμική Αεροπορία,

γιατί του ζήτησαν να παρουσιάζεται καθημερινά. Το πρόβλημά του δεν

είναι ότι δεν θέλει να πετά, αλλά το ότι δεν προλάβαινε να πετάγεται.

Οταν η ΕΡΤ απεργεί και δεν παίζει πρόγραμμα, μοιάζει με τον

τίτλο και το περιεχόμενο της εκπομπής της Μπήλιως Τσουκαλά:

Εχει γούστο. Δεν είναι παράλογο ο Σάκης Ρουβάς να λανσάρει

σειρά ρούχων, εφόσον σχεδόν πάντα στα βιντεοκλίπ του ξεχνάει να τα

φορέσει ή τα σκίζει; «Oταν είχε γραφτεί ότι είμαι ομοφυλόφιλος,

με έλουσε κρύος ιδρώτας», είπε ο Γιάννης Βαρδής. Φαντάσου

δηλαδή να τον είχανε πει και κομμουνιστή μαζί τι θα πάθαινε.

Δεν είναι παράλογο ο Σάκης

Ρουβάς να λανσάρει σειρά

ρούχων, εφόσον σχεδόν πάντα

στα βιντεοκλίπ του ξεχνάει να τα

φορέσει ή τα σκίζει;

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

30

Η αγάπη του φωτογράφου Τάκη Τσαντίλη για τη μόδα και την εικόνα τον οδήγησε σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου με όπλα του μια φωτογραφική μηχανή και το λεπτό γούστο για το οποίο φημίζεται. Στα ταξίδια του στη Νέα Υόρκη συνέθεσε μια πλούσια συλλογή φωτογραφιών, τις οποίες παρουσιάζει αυτές τις μέρες στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η έκθεση με τίτλο “The Corporate Series” θα διαρκέσει έως τις 29 Οκτωβρίου. Η προ-χθεσινή βραδιά των εγκαινίων κατέληξε στο μπαρ της ταράτσας με άφθονα κοκτέιλ φτιαγμένα διά χειρός Ενκε Φεζολάρι.

Τσίου τσίου... τιτιβίζουν τα πουλάκια στο Τwitter! Ρε παιδιά, τι είναι αυτό που ζούμε πάλι; Το Τwitter δεν είχε και μεγάλη διείσδυση στην Ελλάδα, μέχρι που το ανακάλυψαν δυο-τρεις μεγαλοδημοσιογράφοι και κάποιες τηλεπερσόνες (δημοσιογράφους δεν τις λες). Μαζί με αυτούς, το έμαθε και όλη η χώρα. Αφού τα μεσημεριανά-δικα και τα πρωινάδικα -και οι μισές ραδιοφωνικές εκπομπές- αναμετα-δίδουν πλέον τα νέα του εγχώριου σελεμπριστάν με ρυθμό πολυβόλου!

Και τι λένε τα νέα αυτά; Σταχυ-ολογώ: «Καλημέρα σε όλους!» (αυτό τώρα είναι tweet γνωστού Eλληνα δημοσιογράφου)· «Οι τιμές στο Rodos Palace φέτος δεν έχουν πέσει σε σχέση με πέρυσι» (από διάλογο τηλεδη-μοσιογράφων, που μέσω Twitter αντάλλασσαν πληροφορίες για ξενο-δοχεία το καλοκαίρι)· «Δεν πρόλαβα να δω τι λέγατε, έφτιαχνα ντουλάπες από το πρωί» (γνώστη καλλιτέχνι-δα απαντά σε tweet φίλων της).

Υποτίθεται ότι το Twitter είναι ένα πρωτοποριακό μέσο επικοινωνίας, γιατί σε υποχρεώνει να πειθαρχήσεις και με 130 χαρακτήρες να εκφράσεις μια ολοκληρωμένη σκέψη που ενδι-αφέρει και κάποιους άλλους που τη διαβάζουν. Εχω πολλές αμφιβολίες αν μπορείς να εκφράσεις συλλογισμούς ολοκληρωμένους με 130 χαρακτήρες, μπορείς σίγουρα όμως να πεις ένα ενδιαφέρον νέο. Το ξεπούρλεμα σο-βαροφανών και ελαφρών στην ελλη-νική τουιτόσφαιρα τι ακριβώς είναι;

Γιατί, αυτό που βλέπει όποιος αντέχει πια να παρακολουθεί αυτούς τους τεχνολογικά (και κοινωνικά) προ-χωρημένους διάσημους συμπολίτες μας είναι να συζητάνε μεταξύ τους σε κοινή θέα! Το αγαπημένο μου; Ο κατα-πληκτικός διάλογος που διάβασα πριν από λίγο καιρό: «Θα έρθεις μαζί μας; Πάμε Σάκη». «Δεν προλαβαίνω, αύριο έχω νωρίς σύσκεψη!» Τα λέγανε οι άν-θρωποι μεταξύ τους, να διαβάζουν και οι followers να μαθαίνουν πώς είναι η ζωή των σημαντικών ανθρώπων! Με τις χαρές της και τις δυσκολίες της! Παραμύθια, μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, το «Autocad για πρωτάρηδες». Ο καθένας με το δικό του

στίγμα βοήθησε να συγκεντρωθούν χιλιάδες βιβλία για την ενίσχυση των βιβλιοθηκών για φορείς όπως οι Φυλακές Γυναικών Ελαιώνα Θηβών και το Χατζηκυριάκειο Ιδρυμα. Ανάμεσά τους, ο Χρήστος Θηβαίος, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και η Νατάσα Μποφίλιου ήταν εκεί για να χαρίσουν μια ξεχωριστή βραδιά μαζί με ένα βιβλίο τους. Τα καταστήματα Public διοργάνωσαν το 1ο Book Night της Αθήνας. Ελπίζουμε να ακολουθήσουν κι άλλα.

«Τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο», έλεγε ο Γιώργος εκνευ-ρισμένος από τις απανωτές απεργίες. «Και το χειρότερο είναι ότι μόνοι μας δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Πού οδηγούν όλες αυτές οι απεργίες, εκτός από το να μας κλείνουν στα σπίτια μας; Ποιον ταρακουνούν; Κανέναν!» Ο φίλος μου ήταν έξαλλος. Τα σκουπίδια κάτω από το σπί-τι του σχηματίζουν ένα βουνό αθλιότητας, όπως και έξω από κάθε αθηναϊκή πολυκατοικία. Ο ανάλγητος Ελληνας δεν παύει να παραμένει ανάλγητος ακόμα και αν εξαρτάται από αυτό η ζωή του και η υγεία των παιδιών του. Απεργία τα συνεργεία του δήμου; Κατεβάζει τα σκουπίδια εκείνος σαν να μην συμβαί-νει τίποτα και μετά βγαίνει στα κανάλια καταγγέλλοντας όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό του, για τη «φριχτή κατάσταση».

Τα δικά μας σκουπίδια, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, αφορούν πάντα τους άλλους, όχι εμάς που τα παράγουμε. Το να παραμείνουν στην αυλή μας για λίγες μέρες ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να απεργούμε, οι άλλοι μάλλον όχι. Οι κινητοποι-ήσεις των άλλων είναι δικό τους προβληματάκι. Καμία κοινωνική συνοχή, κανενός είδους, ούτε απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, μία κοινή απειλή. «Θα χάσου-με ο καθένας ξεχωριστά ή θα νικήσουμε όλοι μαζί», λέει και ξαναλέει ο Γιώργος, κοιτάζοντας τα σκουπίδια που πνίγουν τα βήματά μας στο Κέντρο. Μοιάζει αφόρητα μόνος του να μιλάει μια άγνωστη γλώσσα που κανείς άλ-λος δεν καταλαβαίνει γύρω του. Ναι, ξαφνικά, μιλάμε όλοι άγνω-στες γλώσσες που δεν βγάζουν νόημα. Ποιοι είμαστε; Τι λέμε; Τι κάνουμε; Πάμε για καφέ των τριών ευρώ γύρω από τον οποίο θα κουνήσουμε, για άλλη μια φορά, το δάκτυλό μας μπροστά στο αόρατο πρόσωπο ενός αδιευ-κρίνιστης ταυτότητας αντιπάλου.

Νικήτας Καραγιάννης

Θησείο, οδός Βασιλικής. Η Αργυ-ρώ, μέσω μηνύματος, μου θυμίζει

τα εγκαίνια του χώρου ΤR2. Επειτα από μία γερή ποδηλατάδα, άλλαξα βιαστικά μπλούζα στην είσοδο του πατρικού της, καθότι απέναντι στο

πάρτι ήταν καλεσμένο μεγάλο κομμάτι του αθηναϊκού styling. Καιρό είχα

να δω fashion crowd σε όλο του το μεγαλείο, κυριολεκτικά. Νόμιζα ότι οι

χαλεποί αυτοί καιροί υπολείπονται σε αναφορές μόδας, αλλά προφανώς

είμαι νυχτωμένος.

Μπαίνοντας για μια ακόμα βραδιά στο Κ44 μεταφερθήκαμε στον ιδιαίτερο κόσμο της Nalyssa Green. Χρυσές κορνίζες, φωτεινές πάπιες, τηλεοράσεις του ’70 και ένας Πινόκιο για τα μικρά μας ψέματα συνέθεταν έναν αστικό ρομαντισμό. Η ίδια, μια υπέροχη παρουσία να συμπληρώ-νει το σκηνικό, μας χάρισε μια απόλυτα ατμοσφαιρική μουσική. Αφορμή για το πάρτι που στή-θηκε, η κυκλοφορία του δίσκου ‘‘Barock’’ σε μορφή βινυλίου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου

Από τη θέση του θεατή της όπερας, ο Βασί-λης Λούρας βρέθηκε τον περασμένο Ιούλιο σε εκείνη του υπεύθυνου προβολής, επι-κοινωνίας και Τύπου στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Το γεγονός, όπως λέει ο ίδιος, ήρθε σαν φυσική εξέλιξη, αφού όσο βρισκό-ταν στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό του περνούσε αρκετές από τις ελεύθερες ώρες του βλέποντας παραστάσεις όπερας. «Ηταν μια αναπάντεχη συνέχεια, κάτι ελαφρώς μεταφυσικό», μου λέει στο γραφείο του, αφού έχω καταφέρει έπειτα από πολλές αντιρρήσεις του να τον πείσω τελικά να μου μιλήσει. Στη συνέχεια έπρεπε να τον πείσω να φωτογραφηθεί, καθότι ο Βασίλης απε-χθάνεται τις φωτογραφίες. Το πέτυχα.

Το πιο δύσκολο από όσα έχει να αντι-μετωπίσει στη δουλειά του είναι να κατορ-θώσει να κάνει τα πράγματα που πιστεύει ότι είναι σωστά, επειδή εργάζεται σε έναν πολύ μεγάλο οργανισμό με πολύ-πλοκες δομές.

Παρόλα αυτά, ο 34χρονος μετράει ήδη μια επιτυχία, αφού η φετινή «εξόρμηση» της Λυ-ρικής Σκηνής στους δρόμους της Αθήνας με το «λυρικό» λεω-φορείο έτυχε θερμό-τατης υποδοχής από τους βασανισμένους κατοίκους της πόλης και έδωσε μια πραγ-ματικά ξεχωριστή νότα στην γκρίζα πραγ-ματικότητα. Το ίδιο επιτυχημένες ήταν και οι βραδιές χορού που έγιναν στις πλατείες. Αυτό που του αρέσει περισσότερο στο νέο πόστο του είναι το ότι επιβάλλεται να είναι δημιουργικός, αν και, όπως τονίζει χαμογε-λώντας, ανά πέντε λεπτά πρέπει να διαχει-ριστεί μια κρίση, μεγάλη ή μικρή. Με τόση δουλειά, τα περιθώρια για προσωπική ζωή είναι πολύ στενά έως ανύπαρκτα. Απόδειξη, τα συνεχή τηλεφωνήματα με τα οποία τον δι-ακόπτουν ενώ μιλάμε. Ψύχραιμος, απαντάει και δίνει λύσεις. Η κουβέντα έρχεται και στην κρίση. «Πάσχουμε όλοι από κατάθλιψη, είναι τρομερό!» λέει πολύ σοβαρά. Για να τον χαλαρώσω τον ρωτάω πώς βλέπει τον έρω-τα. «Ενα θα σου πω: έχω νεύρα, πάρα πολλά νεύρα», απαντάει και βάζουμε τα γέλια.

ίζ

Οποιος ξαναπεί ότι στην Αθήνα δεν γίνονται «πράγμα-τα» θα φάει μπάτσα, ακόμα και αν είναι η Βάνα Μπάρμπα! Απόδειξη η έκθεση ‘‘Art & The City’’ των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών στο City Link.

Χωρίς λόγια

Σχολείο υπό κατάληψη. Ζωή υπό κατάληψη. Βλέμμα υπό κατάληψη. Από το σκουπιδαριό. Μέσα από τους σχολικούς τοίχους και έξω από αυτούς, να ενώνουν οι δυο «χωματερές» ακριβώς αυτά που υποτίθεται ότι θέλουν να διαχωρίσουν οι μαθητές «επαναστατώντας». Τη δική τους ορμητική διεκδίκηση καλύτερων συν-θηκών σπουδών και αύριο μιας καλύτερης ζωής από την ενήλικη, «σπαστική» συμβατικότητα και υποταγή στο σύστημα. Κι όμως, εγώ έβλεπα δυο «χωματερές». Τη μία εντός, από σπασμένα θρανία, πίνακες, χαρτιά, βρομιές απερίγραπτες να υπόκεινται στην αλαζονι-κή επιτήρηση συνθημάτων για ελευθερία και άλλων παρόμοιων από τους τοίχους. Και την άλλη εκτός, από ξεκοιλιασμένες σακούλες, στοιβαγμένες σε βρομερά, δυσοίωνα λοφάκια δύσοσμων σκουπιδιών. Καμιά διαφορά. Στο δικό μου βλέμμα.

Να το χαρακτηρίσω συμβιβασμένο; Υποταγμένο στον κανόνα της ευταξίας, να προτιμά την αποστείρωση του τακτοποιημένου ορίζοντα; Δεν ξέρω πια. Ξέρω μόνο ότι ο τόπος σπαρταρά για μια γέννα, του καινούργιου, του διαφορετικού, του αδύνατου και το βλέμμα που εγκλωβίζεται σε έναν ορίζοντα ατέλειωτου σκουπιδα-ριού, για όποιο λόγο και με όποια αφορμή και αν αυτός γεμίζει σκουπίδια, δεν εκπαιδεύεται παρά στην ατέρμο-νη ναρκισσιστική γκρίνια των υποταγμένων στο βόλεμα.

Μήνυμα στην κοινωνία του εφησυχασμού οι βανδαλισμοί; Τα μπογιατισμένα αγάλματα, οι ακρωτηρι-ασμοί τους; Μάλλον τσαμπουκαλίδικη μανιέρα. Απλώς οργή; Κρατάει τόσο καιρό πια, που έχει γίνει εμμονή. Πόσες σχολικές αίθουσες διαλυμένες, πόσες πανεπι-στημιακές σπασμένες, πόσοι υπολογιστές κλεμμένοι ικανοποιούν αυτή τη χρόνια αποστροφή προς οτιδήπο-τε προσπαθεί να αρθρώσει μια γέφυρα προς τη γνώση. Τι είδους ελευθερία και ποια μορφή αγώνα προϋποθέ-τει τη φασιστική κατάληψη του βλέμματος των πολιτών αυτού του τόπου από τη βρομιά και την καταστροφή;

Μουντζουρωμένο το πρόσωπο της Νίκης στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου και η μαρμάρινη κρήνη, φτιαγμένη με έρανο μεταξύ των πρώτων φοιτη-τών πριν από σχεδόν δύο αιώνες, αφανισμένη κι αυτή. Τα μπαλόνια στην πλατεία Κοτζιά, εικαστική πινελιά στο γκρίζο τοπίο του Κέντρου, εξαφανίστηκαν. Λες και πρέπει να εμποδιστεί κάθε θέα προς οτιδήποτε αλλοι-ώνει τον ορίζοντα του απειλητικού σκουπιδαριού που επιβάλλεται σιγά σιγά στο ήδη θολωμένο βλέμμα των κατοίκων της πόλης. Καμία διέξοδος. Μόνο που τα σκουπίδια, ακόμη και εκείνα που παράγουν οργισμένα δήθεν ξεσπάσματα αγωνιζόμενων για το μέλλον τους νιάτων, δεν έχουν κανένα μήνυμα ελπίδας. Εικόνα της σήψης. Αρνηση της ζωής και όχι διεκδίκησή της.

Θυμάμαι στα τελευταία επεισόδια στο κέντρο της πόλης τον πιτσιρικά που «έπιασα» να προσπαθεί βιαστι-κά με έναν κουβά στα χέρια να πασαλείψει όποιο άγαλ-μα έβρισκε μπροστά του στο πάρκο Μερκούρη. «Γιατί;» πρόλαβα να τον ρωτήσω. «Γιατί μπορώ», μου απάντησε θυμωμένα. Μα φυσικά. Η δημιουργία είναι το δύσκολο.

Δευτέρα βράδυ και η βροχή έχει μουσκέψει τη μαρκίζα του THEATROVICTORIA. Στο φουαγιέ γίνεται το πρώ-το εικαστικό happening της νέας σεζόν, με τον εικαστι-κό Νίκο Γιαβρόπουλο και τους φωτογράφους Γιώργο Στριφτάρη και Μιχάλη Ηλιού. Θέμα είναι το αντρικό γυμνό. Η αφορμή δόθηκε από την παράστα-ση “Fucking Games”, που ανέβηκε πέρυσι εδώ και συνεχίζεται, ενώ η είδηση κυκλοφόρησε αμέσως δια-δικτυακά. Υπέροχες, ερω-τικές εικόνες στους τοίχους και ωραία, σέξι πρόσωπα στο μπαρ και στα τραπέζια κάνουν μία βροχερή βραδιά άκρως ενδιαφέρουσα.

Σηκώνεις τις τσα-ντάρες με τα βινύλια μέχρι το ταξί και μετά τις ανοίγεις με ιερό δέος αλλά και αγκο-μαχώντας μπροστά στα Technics. Βγάζεις τον πρώτο δίσκο, αφήνεις τη βελόνα και στη συνέχεια κεντάς ολόκληρο το βράδυ, όπως παλιά, όπως ωραία. Από συ-νήθεια εξακολουθώ να διαβάζω τα αυλά-κια στην περιστρεφό-μενη επιφάνεια. Σή-μερα, Παρασκευή (με Νίκο Πετρουλάκη), και αύριο, Σάββατο (με Ν. Καραγιάννη και Αντώνη Φανό), ολοκληρώνεται η καθιερωμένη εβδομά-δα βινυλίου στο Toy Cafe της Καρύτση.

Περπατώντας με μια φίλη και συνεργάτιδα το μεσημέρι της Τετάρτης στους δρόμους του Ταύρου -πάνω από την Πειραιώς, επιστρέ-φοντας από την παρουσίαση του νέου προ-γράμματος του Ιδρύματος Μιχάλης Κακο-γιάννης- το μοναδικό μας σχόλιο αφορούσε τις μυρωδιές από τους ανοικτούς κάδους και τις ιδιότυπες εικαστικές παρεμβάσεις με τις σκόρπιες άδετες σακούλες των σούπερ μάρκετ. Στην Αρχιμήδους -ένας τυπικός συνοικιακός δρόμος που συνδυάζει χρήμα, τέχνη και γνώση- μια γυναικεία φωνή σε μια άρια ήρθε να καλύψει -έστω και για λίγα λεπτά της ώρας- τις εικόνες και τις μυρωδιές της θλίψης... Η φωνή ερχόταν από το κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής -μια δωρεά του Ιδρύματος Δεκόζη Βούρου-, που γειτονεύει με τη Εurobank και τη Σιβιτανίδειο και ήταν μια απάντηση στην «έρημη χώρα».

Πρωτύτερα, η κ. Ξένια Καλδάρα -επικε-φαλής πλέον του παραγωγικού επιτελείου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης- είχε επιμείνει με ιδιαίτερη ένταση στην αξία του Πολιτισμού ως ικανού και αποτελεσματικού αντισταθμίσματος στη γενικευμένη οικονομι-κή και κοινωνική κρίση που δοκιμάζει αντο-χές επί αντοχών. Η ίδια και οι συνεργάτες της απέδειξαν αυτά τα δύο χρόνια περίπου λειτουργίας του ιδρύματος ότι το πολιτιστικό προϊόν μπορεί να είναι και low budget δί-χως εκπτώσεις στην ποιότητά του, ότι μπορεί να συνεχίζει να παράγεται και να διανέμεται χωρίς προσφυγή στην κρατική ενίσχυση και επιδότηση. Πώς; Με δουλειά -πολλή δου-λειά- , αγάπη, μεράκι και, πάνω από όλα, με συνεργασία και σύμπραξη. Να δύο μαγικές λέξεις: συνεργασία και σύμπραξη. Με μία και μόνη προϋπόθεση, το χτίσιμό τους πάνω σε έναν καμβά δομημένης εμπιστοσύνης. Μιας εμπιστοσύνης που διαμορφώνει στέρεες σχέσεις και δεσμούς μεταξύ ανθρώπων που αποδεικνύονται άκρως ανθεκτικοί στο χρόνο και στην πίεση των πραγμάτων.

Οι ηθοποιοί της πα-ράστασης «Εμποροι των εθνών» κατέβη-

καν στην παραλία για τις ανάγκες της φωτογράφησης και χρειάστηκε να περ-πατήσουν επί των

υδάτων. Η παράστα-ση, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπατζή,

ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και

Τεχνών του Ωνασεί-ου Ιδρύματος από

την ομάδα Θεάτρου OPERA στις 19

Οκτωβρίου.

Το σύνθημα πάει κάπως έτσι: «Ξαναήρθε η ώρα του Καραμανλή». Ο πρώην πρωθυπουρ-γός αναλαμβάνει πάλι την ηγεσία της ΝΔ, κερ-δίζει τις πρόωρες εκλογές και εγκαινιάζει την «επανίδρυση του Μνημονίου». Και όλα αυτά, «σεμνά και ταπεινά».

Στη συνέχεια, ξανακηρύσσουμε τον πόλεμο σε πέντε νταβατζήδες και πέντε συντεχνίες που εξουσιάζουν την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Επί τη ευκαιρία τρώμε και μία γιαουρ-τλού στον Μπαϊρακτάρη.

Κάνουμε τηλεμαραθώνιο συγκέντρωσης χρη-μάτων. Αυτή τη φορά δεν δίνουμε τα λεφτά στα θύματα του τσουνάμι στην Ινδονησία, αλλά τα μοιραζόμαστε μεταξύ μας για να πλη-ρώσουμε την έκτακτη εισφορά.

Ξαναστέλνουμε τον Σάκη Ρουβά στη Γιουροβί-ζιον και ξαναχάνει από τη Ruslana. Κάνουμε το σταυρό μας που δεν τα κατάφερε. Λεφτά για εκδηλώσεις «δεν υπάρχουν».

Ο Παναθηναϊκός παίρνει το πρωτάθλημα, αφού πρώτα έχει διαλύσει ένα από τα καλύ-τερα ρόστερ του. Λίγα χρόνια αργότερα όλοι θυμούνται «την ομάδα του Καραϊσκάκη» που δεν έπρεπε να είχε κατέβει ποτέ στο γήπεδο.

Ισχυρή η παρουσία του γυναικείου φύλου έξω από τους κινηματογράφους για να δουν το sequel της ταινίας «Νύφες». Λες και δεν έκλαψαν αρκετά με την «Πολίτικη κουζίνα» και θέλουν να πάνε για ένα δεύτερο γύρο. Στο τέλος τέλος, τις «τραβάει» και ο τίτλος. Αλλά πού λεφτά για γάμους;

Προβάλλεται στην τηλεόραση ένα σίριαλ με ένα αεροπλάνο που πέφτει σε ένα τροπικό νησί και οι επιβάτες του καλούνται να επιβι-ώσουν αντιμετωπίζοντας υπερφυσικές κατα-στάσεις. Επιτέλους, βρήκαμε αφορμή για να ξαναδούμε το “Lost”.

Η Ιρλανδία απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους. Στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν.

Στην έρημο της Μοχάβε δοκιμάζεται το πρώτο ιδιωτικό διαστημόπλοιο. Οι Ελληνες έχουν στοιβαχτεί στη λίστα αναμονής για να φύγουν όχι απλά από τη χώρα, αλλά από τον πλανήτη.

Μια και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε νέα έργα, εγκαινιάζουμε ακόμα μία φορά τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Ο Τρικούπης ζει για τρίτη φορά.

Τι 2004, τι 2011, τι 2127, η Εθνική Αθηνών-Πατρών παραμένει στο ίδιο χάλι.

Μετά την επιστροφή του Αγγελου Χαριστέα στην Εθνική, γυρίζει στα παλιά λημέρια και ο Αγγελος Μπασινάς. Αγγελικό ποδόσφαιρο.

Κυκλοφορεί το παιχνίδι Grand Theft Auto: San Andreas, αλλά «πατώνει». Γιατί, άλλω-στε, να παίξεις ένα παιχνίδι στο οποίο θα πρέπει να κλέβεις αυτοκίνητα, τη στιγμή που το δικό σου έκανε φτερά προχθές, όταν το πάρκαρες στο Κέντρο για να πας να πιεις ένα ποτό με την παρέα σου; Ασ’ το, μην σου ξύ-νει πληγές…

Το πιο “in” μέρος της Αθήνας είναι στου Ψυρρή. Τα μαγαζιά της περιοχής είναι γεμάτα από κυριλέ θαμώνες, φοιτητές, και… λαθρο-μετανάστες που ξεστράτισαν από την πλατεία Θεάτρου έπειτα από μία ακόμα επιχείρηση-σκούπα της Αστυνομίας.

Σταματάμε να είμαστε τα αποπαίδια των τρα-πεζών. Αντ’ αυτού, θα μας προσφέρουν στο πι και φι καινούργια μπουζουκοδάνεια. Ελα το ρευστό να αρχίζει να κινεί την αγορά! Ή τουλάχιστον να πληρώνει τα λουλούδια που στοχεύουν το κεφάλι της Πέγκυς Ζήνα.

Ποιος τη χάρη σας, Ελληνες! Με την πρωτοποριακή μηχανή του χρόνου που κατασκεύασε το υπουργείο Οικονομικών, η χώρα επέστρεψε αισίως στο 2004 -ίσως η καλύτερη χρονιά που γνώρισε το έθνος μας τις τελευταίες δεκαετίες. Παράλληλα με την ελάφρυνση του πορτοφολιού μας, μπορούμε να ξαναβιώσουμε γεγονότα και καταστάσεις που μας χαροποίησαν, μας προβλημάτισαν ή μας έθλιψαν (όπως το δει ο καθένας).

περιοχή του Γκύζη αγγίζει την τελειότητα. Οχι μόνο τώρα, αλλά και τώρα, και τώρα, και γενικώς. Επίσης, αγγίζει τους Αμπελοκήπους (προς ανατολάς), τα Παναθήναια (στα νότια), την Κυψέλη (δυτικά) και το Πολύγωνο (βό-ρεια). Σαν να λέμε Κέντρο δηλαδή!

Κι όμως δεν έχει το χαρακτήρα μιας τυπικής γειτονιάς του κέντρου της Αθήνας. Η συνοικία του Γκύζη δεν έχει τη

βαβούρα, το κυκλοφοριακό χάος, την πολυκοσμία, τη συνεχή κίνηση, δεν έχει τα προβλήματα που γεννούν και γεννιούνται από την ξενοφο-βία, δεν έχει τουριστικό χαρακτήρα, δεν έχει οικοδομηθεί ασφυκτικά, δεν έχει μουντό χρώμα, δεν έχει πυρετό, δεν έχει συντηρητικά, δεν έχει γεράσει.

Τι έχουμε, όμως, εμείς οι Γκυζιώτες; Το κυριότερο είναι ότι έχουμε μια γειτονιά με ένα περίεργο και γοητευτικό «χρώμα» γειτονιάς. Εχου-με μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας που είναι σαν καταφύγιο από το κέντρο της Αθήνας. Και τα όρια, για όποιον τυχόν θέλει να καταφύγει είναι απόλυτα: πριν από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας είναι Γκύζη και μετά Εξάρχεια (και τανάπαλιν ισχύει, εξαρτάται από την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι!). Σαν να είναι το ποτάμι πίσω από το οποίο βρίσκεται το χωριό! Και έχουμε και το δάσος. Το άλσος του Πεδίου του Αρεως, μαζί με την προέκτασή του, το πάρκο της Ευελπίδων, χωρίζουν (και άλλοτε ενώνουν) την περιοχή του Γκύζη από την Κυψέλη. Η Πριγκιποννήσων μάς χωρίζει από το Πολύγωνο. Κάπου στο ύψος της ΓΑΔΑ, του Αρείου Πάγου και του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας αρχίζουν οι Αμπε-

λόκηποι. Σαφής οριοθέτηση. Μάλλον κατάλληλη για να καταστήσει μια περιο-χή... εσωστρεφή. Η συνοικία του Γκύζη απευθύνεται στους κατοίκους της. Μια συνοικία που με εντυπωσιακή ευκολία διατηρεί ρυθμούς πολύ χαμηλότερους από εκείνους που επικρατούν γύρω της. Και, όταν χρειαστεί κάποιος Γκυζιώτης να επιταχύνει, δεν έχει παρά να βγει στην Αθήνα. Δέκα-δεκαπέντε λεπτά περπάτη-μα για μετρό, τρένο ή κάποιον κεντρικό δρόμο. Και άλλο τόσο (ή λίγο παραπάνω, επειδή η επιστροφή είναι ανηφόρα) για να γυρίσει ξανά στην ηρεμία μιας γειτονιάς, που εξελίσσεται βραδύτερα -ίσως αντιστεκόμενη στην τάση να γίνει η Αθήνα μεγαλούπολη-,

χωρίς σχέδιο και μάλλον δίχως τη δυνατότητα να αντέξει το μέγεθός της. Αλλωστε ήταν ανέκαθεν λαϊκή γειτονιά. Και παλαιότερα, όταν τα πολιτι-κά πάθη ήταν εντονότερα, ήταν σαφέστερος ο αριστερός και προοδευτι-κός πολιτικός χαρακτήρας της περιοχής. Γνωστή είναι άλλωστε η φράση «μπάτσος στου Γκύζη δεν πατάει». Ακόμη και σήμερα, παρά τη γενικό-τερη πολιτικοκοινωνική σύγχυση που επικρατεί, οι Γκυζιώτες δείχνουν εντυπωσιακά έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά.

Μια γειτονιά-ανάσα, λοιπόν, από τη ζωή μιας δυνάμει (;) μεγα-λούπολης. Ανάσα πραγματική για τους κατοίκους του Γκύζη, αφού την εικόνα του ολοκληρώνουν το πάρκο της Ευελπίδων, το Πεδίον του Αρεως, ο λόφος του Φινοπούλου, ο Λυκαβηττός που δεσπόζει απένα-ντι από τα σύνορά μας με τα Εξάρχεια, και, φυσικά, η κεντρική πλα-τεία του Γκύζη με τις λεύκες, τα πεύκα, τις μουριές και τις ακακίες της.

Ανηφόρα προς το Λυκαβηττό. Και ο και-ρός έτοιμος να βρέξει. Μια ατμόσφαιρα όμοια με σκιά που μοιάζει να κρύβει μυστικά. Σε μια χώρα γεμάτη λόφους, τα υψώματα αυτά έχουν τις ιστορίες τους. Οταν η οδός Σίνα γίνεται Λέοντα Σγουρού, το τοπίο μάς οδηγεί σε άλλα ταραγμένα χρόνια. Σε εκείνα της Φρα-γκοκρατίας και της βυζαντινής εποχής.

Στις αρχές του 13ου αιώνα, ένας νεαρός άνδρας ανακηρύχτηκε άρχοντας του Ναυπλίου. Ο Λέων Σγουρός θα μεί-νει στην Ιστορία σαν ένας πραγματικά σκληροτράχηλος ή σκληρός -εάν προ-τιμάτε- διοικητής. Κάποτε, όπως του προσάπτουν, σκότωσε έναν αιχμάλωτο νεαρό ευγενή - γιατί το παιδί έσπασε ένα γυάλινο βάζο. Φιλόδοξος σε ακραίο βαθμό, μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να διαφεντεύει τις περιοχές μέχρι τη Θήβα. Οι λυσσαλέες κόντρες του με τους μητροπολίτες των περιοχών είναι μνη-μειώδεις. Εκτέλεσε έναν από αυτούς με τη χορδή ενός τόξου. Οταν όμως κατά τη Δ΄ Σταυροφορία η Πόλη αλώθηκε, ήταν από τους ελάχιστους Βυζαντινούς άρχοντες που μπόρεσαν να προβάλουν κάποια αντίσταση. Φαίνεται όμως πως ούτε αυτό κατάφερε να τον κάνει αρε-στό στους υπηκόους του. Ούτε και στους μετέπειτα ιστορικούς. Το σιδερένιο χέρι του, βλέπετε, δεν ήξερε να χαϊδεύει.

Οι Φράγκοι ιππότες τον πολιόρ-κησαν για χρόνια στην Πελοπόννησο. Εκείνος κατάφερνε, παρότι ταμπουρω-μένος, να τους κάνει ζημιές. Η ιστορία τον θέλει να χάνει τη ζωή του σε μια ασήμαντη αψιμαχία. Η αχλή του μύθου όμως περιβάλλει το θάνατό του με μια δαιμονική γοητεία: Τσακισμένος ψυ-χικά καβάλησε το άλογό του. Κάλπασε μέχρι το γκρεμό της Ακροκορίνθου. Και με την πτώση βρήκε τον άγριο θάνατο που του αναλογούσε.

Αλλη μια ακόμη ευκαιρία θα έχουν οι Αθηναίοι ποδηλάτες την προσεχή Κυ-ριακή για να δείξουν το μέγεθος της ολοένα αυξανόμενης δυναμικής τους. Με κεντρικό σύνθημα «Κάνω χώρο στο ποδήλατο. Δίνω ζωή στην πόλη μου» θα συγκεντρωθούν όλοι μαζί στις 10 το πρωί στο Παναθηναϊκό Στάδιο από όπου θα ξεκινήσει ο Πο-δηλατικός Γύρος Αθήνας 2011. Ενα τέταρτο νωρίτερα οι συμπολίτες μας με αναπηρία θα ξεκινήσουν την δική τους ποδηλατάδα από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ο τερματισμός και για τις δύο αυτές διαδρομές θα γίνει στο Ζάππειο.

Ο φετινός Ποδηλατικός Γύρος, εκτός από την προώθηση του ποδη-λάτου ως οικολογικού και οικονομι-κού μέσου μεταφοράς συνδυάζεται και με την ενίσχυση της ιδέας της δωρεάς οργάνων προς μεταμόσχευ-ση. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να διαδώσει το μήνυμα πως η ανιδιο-

τελής προσφορά και συμπαράσταση στο συνάνθρωπο μπορεί να αποτε-λέσουν τη βάση για την οικοδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μία ημέρα νωρίτερα, το Σάβ-βατο 15 Οκτωβρίου, ο Οργανισμός Νεολαίας και Αθλησης διοργανώνει από τις 5:00μμ. έως τις 7:00μμ. στο Πάρκο Ριζάρη αθλητική γιορτή για τα παιδιά των δημοτικών βρεφονη-πιακών σταθμών και νηπιαγωγείων, με την καθοδήγηση των αθλητών της Εθνικής Ομάδας Ποδηλασίας και την πραγματοποίηση διαδραστι-κών παιχνιδιών.

Οσοι από εσάς, λοιπόν, δεν έχε-τε δηλώσει ακόμα συμμετοχή στην κυριακάτικη εκδήλωση, μπορείτε να εγγραφείτε είτε online στο ona.gr, είτε επισκεπτόμενοι τους χώρους του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης και τα ΚΕΠ του Δήμου Αθηναίων. Καλό πετάλι!

Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα των ηλια-κών φορτιστών είναι πως δυσκολεύεσαι να τους στερεώσεις σε ένα σημείο όπου θα φτάνει το ηλιακό φως ανε-μπόδιστα. Ο Ray της Quriky, ωστόσο, δια-θέτει ειδική βεντούζα για να κολλάει πάνω σε τζάμια, όπως το παρ-μπρίζ του αυτοκινήτου σου ή το παράθυρο του αεροπλάνου, ώστε να δέχεται με ευκολία τον ήλιο. Μπορεί να συν-δεθεί σε οποιοδήποτε γκάτζετ με θύρα USB, οι ενσωματωμένες μπαταρίες του αποθηκεύ-ουν ενέργεια ικανή να φορτίσει πλήρως ένα κινητό τηλέφωνο και επιπλέον δείχνει τα επίπεδα της ενέργειας που του έχουν απομείνει χάρη σε ένα LED λαμπάκι. Μοναδικό του πρόβλημα είναι πως χρει-άζεται 2.000 αγοραστές για να βγει στην παραγωγή. Μέχρι τη στιγ-μή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, είχαν συγκεντρωθεί 835 άτομα πρόθυμα να δώσουν τα 40 δολάρια που κοστίζει.

www.quirky.com

Είτε χαλάει την αισθητική σου ο φορτιστής του iPhone πάνω στα ρά-φια της βιβλιοθήκης, είτε θέλεις να πουλάς μούρη στους φίλους σου ότι διαβάζεις πολύ, η λύση βρίσκε-ται στα βιβλία-βάσεις φόρτισης της Etsy. Η συγκεκριμένη εταιρεία πήρε κλασικά αριστουργήματα της λογο-τεχνίας και τα μετέτρεψε σε πρωτό-τυπα charging dock. Μπορείς έτσι να γεμίσεις τις μπαταρίες του iPod ή του iPhone σου εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα με στιλ. Παράλληλα, έχεις τη δυνατότητα να δια-λέξεις το αγαπημένο σου βιβλίο επιλέγοντας ανάμεσα σε τίτλους όπως «Ολιβερ Τουίστ» και «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», με τιμές που κυμαίνονται κοντά στα 50 ευρώ μαζί με τα μεταφορικά. Χρειάζεται υπομονή πάντως μέχρι να τα πάρεις στα χέρια σου, κα-θώς απαιτούνται έως και τρεις εβδομάδες για να κατασκευαστούν εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης.

etsy.com/shop/inbook

Συνδυάζοντας βενζινοκινητήρα και ηλεκτροκινητήρα σε ένα αυτοκίνητο, η BMW παρουσίασε την ActiveHybrid 5. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυτελές όχημα με ισχύ 340 ίππων και επιτάχυνση από 0 σε 100 χλμ. σε 5,9 δευτερόλεπτα. Εκεί όμως που οι επιδόσεις εντυπωσιάζουν είναι στην εξοικονόμηση καυσίμων. Η μέση κατανάλωση κυμαίνεται στα 6,4 λίτρα ανά 100 χλμ., τη στιγμή που ο ηλε-κτροκινητήρας παρέχει αυτόνομη κίνηση για 4 χλμ. με μέγιστη ταχύτητα τα 60 χλμ. την ώρα. Η μπαταρία ιόντων λιθίου φορτίζεται όταν φρενάρεις ή κινείσαι χωρίς γκάζι, ενώ στο Eco mode και με ταχύτητες έως 160 χλμ. την ώρα ο βενζινο-κινητήρας έχει τη δυνατότητα να σβήνει. Αναμένεται να κυκλοφορήσει στην αγορά το Φεβρουάριο του 2012 με τιμή που πλησιάζει τα 55.000 ευρώ.

www.bmw.com

Εχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι κουμπαράδες να είναι η μοναδική συσκευή μέσα στο σπίτι σου που εμπνέεται από τα γουρουνάκια; Γιατί να μην είναι ροζ και στρουμπου-λά και τα πολύπριζά σου για παράδειγμα; Την ίδια απορία είχαν οι άνθρωποι του στούντιο Art Lebedev και, αφού διαπίστωσαν την κατάφωρη αδικία, δημιούργησαν το Svintus. Οπως μπορείς να διαπιστώσεις και από τη φωτογραφία, είναι το πιο πρω-τότυπο πολύπριζο που έχεις δει ποτέ, ικανό να «κουβαλήσει» πάνω του μέχρι και 17 ηλεκτρικές συσκευές. Για «ουρά» έχει ένα σπιράλ καλώδιο που καταλήγει στην πρίζα, με ένα ειδικό κύκλωμα στο εσωτερικό του να το προστατεύει από υπερφόρτω-ση. Μοναδικό αρνητικό σημείο το γεγονός πως παραμένει ακόμα σε concept στάδιο και δεν έχει βγει στην παραγωγή. Περιμένουμε με αγωνία τις εξελίξεις.

www.artlebedev.com

Στα με-γάλα προ-

βλήματα πρέπει να απαντάς με ανά-

λογες λύσεις. Δεν γί-νεται, για παράδειγμα, να αντιμετωπίζεις τις σακούλες κάτω από τα μάτια με αγγουράκια, παγωμένα κουτάλια και σακουλάκια από τσάι. Πώς θα δεις έτσι βελτίωση; Αν θέλεις δραστικά αποτελέσματα, θα καταφύγεις σε ένα από τα θαύματα της σύγχρονης

τεχνολογίας, όπως το Eye Slack Haruka. Η επαναστατική εφεύρεση από την Ιαπωνία τοποθετείται στο επίμαχο σημείο του προσώ-

που σου και, ενόσω κοιμάσαι, δονείται και εκπέμπει θερμότη-τα για να διώξει μακριά τους ανεπιθύμητους κύκλους. Εχει

δύο επίπεδα έντασης και τιμή μόλις 100 ευρώ. Δεν το πουλάνε, το χαρίζουν...

www.japantrendshop.com

Οπως έγινε γνωστό, στις αρχές της εβδομάδας ο όμιλος Media-Saturn προχωράει σε αναδι-άρθρωση των καταστημάτων του στη χώρα μας. Τα μαγαζιά της Saturn στο Σταθμό Λαρίσης και την Πυλαία Θεσσαλονί-κης, όπως και το Media Markt Φαλήρου, θα κλείσουν, ενώ τα υπόλοιπα τρία καταστήματα της Saturn θα αλλάξουν επωνυμία και θα ενταχθούν στα Media Markt.

Στο άκουσμα της είδησης, πολλοί μίλησαν για καθυστε-ρημένη είσοδο της εταιρείας στην αγορά, για καταστήματα που ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, για περιοχές -όπως ο Σταθμός Λαρίσης- που δεν έχουν δίπλα τους σημαντικό αγοραστικό κοινό. Μπορεί να έχουν και δίκιο, νομίζω όμως πως μια τέτοιου είδους ανάλυ-ση χάνει το νόημά της μέσα σε αυτή την κρίση. Η αγοραστική δύναμη της πλειονότητας του κόσμου έχει μειωθεί αισθητά, τη στιγμή που ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Εκτός από το ίντερνετ που «χτυπάει» σκλη-ρά τέτοιες επιχειρήσεις στους τομείς των υπολογιστών, των videogame κλπ., πλέον παρα-τηρείται διαρκής αύξηση των καταστημάτων έμμεσου ανταγω-νισμού, όπως, για παράδειγμα, αυτά που πωλούν ανταλλακτικά ηλεκτρικών συσκευών. Στην προσπάθεια να εξοικονομήσει χρήματα από οπουδήποτε, πο-λύς κόσμος στρέφεται σε λύσεις «επισκευάζω αυτό που έχω αντί να αγοράσω καινούργιο».

Υπό αυτό το πρίσμα δεν θα πρέπει να μας εκπλήξουν ανά-λογες ανακοινώσεις στο άμεσο μέλλον και από άλλες εταιρείες του χώρου. Οπως αυτές που έγιναν πριν από λίγο καιρό από τα FNAC και Electroworld.

Α.Γ.

Χωρίς αμφιβολία, ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Σου κάνει παρέα και χαρές όταν σε βλέ-πει, σε προστατεύει, ενώ το μόνο που θέλει ως αντάλ-λαγμα είναι να του δίνεις φαγητό και να τον βγάζεις βόλτα πού και πού. Θα πρέπει όμως να μην ξεχνάς πως είναι ζώο και πως επιβάλλεται να σε ακούει. Σε περί-πτωση, λοιπόν, που απομακρύνεται και πηγαίνει όπου θέλει κάθε φορά που τον βγάζεις βόλτα στο πάρκο, το Tug-Preventing Dog Trainer μπορεί να σε βοηθήσει. Πρόκειται για μια υπερηχητική συσκευή που συνδέε-ται ανάμεσα στο λουρί και το κολάρο και παράγει έναν ενοχλητικό για τους σκύλους ήχο κάθε φορά που σε τραβάει. Ετσι, συνδέει το θόρυβο με το τράβηγμα και μαθαίνει να περπατάει σωστά και κοντά σου. Εχει τέσ-σερα διαφορετικά επίπεδα έντασης και κοστίζει 40 δο-λάρια (περίπου 30 ευρώ).

www.hammacher.com

Ενας μήνας και μία ημέρα έμειναν μέχρι την κυ-κλοφορία του Assassin’s Creed: Revelations και η Ubisoft έδωσε στη δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα ένα ακόμα τρέιλερ του παιχνιδιού. Οπως ακριβώς είχε υποσχεθεί, η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου στέλνει τον πρωταγωνιστή Ezio Auditore στην Κωνσταντινούπολη την εποχή της Οθωμανι-κής Αυτοκρατορίας. Εκεί θα ακολουθήσει τα χνάρια του μέντορά του Altair ψάχνοντας τις πέντε αρχαί-ες σφραγίδες που είναι το κλειδί για το μέλλον της αδελφότητας των Assassins. Τα γραφικά, όπως και το gameplay, παραμένουν στα πολύ υψηλά στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει οι προηγούμενοι τρεις τίτ-λοι. Υπενθυμίζεται, βέβαια, πως στις 15 Νοεμβρίου θα βγουν στα ράφια των καταστημάτων οι εκδόσεις των Xbox 360 και PlayStation 3, με την αντίστοιχη των PC να ακολουθεί στις 2 Δεκεμβρίου. Εάν τώρα δεν αντέχεις να περιμένεις, μπορείς ήδη να το προ-παραγγείλεις μέσα από το επίσημο site της εταιρείας.

assassinscreed.ubi.com

Θυμάσαι τον Τζον Λοκ του “Lost” και ένα δάκρυ συγκίνησης κυ-λάει από τα μάτια σου; Θέλεις να τρελάνεις όλους τους δασο-νόμους και τους φιλόζωους της Πίνδου; Τότε αγόρασε τα σαν-δάλια ashiato της Kiko+. Χάρη σε μια ειδική κατασκευή που εν-σωματώνεται στην κάτω πλευρά τους, μπορείς να περπατάς στο χώμα και να αφήνεις πατημα-σιές ζώου. Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε ίχνη κουκουβάγιας, γάτας, μαϊμούς, σαύρας και ενός -μάλλον φανταστικού- ζώου που λέγεται zaurus. Ακόμα όμως και αν δεν θέλεις να κάνεις πλάκες σε ιχνηλάτες, αποτελούν ιδανι-κό δώρο για μικρά παιδιά, ώστε να παίζουν με τις ώρες το καλο-καίρι στην άμμο. Θα τα βρεις σε μεγέθη extra small και small με 22 ευρώ, medium με 23 ευρώ και large με 24 ευρώ.

www.kiko-kids.com

Οι καραμπόλες που έχουν προκληθεί από το lockout του NBA συνεχίζονται, με πολλούς παίκτες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να μετακομίζουν -έστω και προσωρινά- στη Γη-ραιά Ηπειρο, προκειμένου να γραφτούν σε κά-ποια ομάδα και να αποφύγουν το «σκούρια-σμα». Ετσι, τη στιγμή που ο Κόμπε Μπρά-ιαντ συζητά πυρετωδώς με τη Βίρτους Μπολό-νια (όπου δεν αποκλείεται να παίξει μαζί με τον Μανού Τζινόμπιλι των San Antonio Spurs, αν συνεχιστεί το lockout) για ένα deal που θα μείνει στην ιστορία, μεγάλα ονόματα, όπως ο Ντερόν Γουίλιαμς των New Jersey Nets και ο Τόνι Πάρκερ των Spurs, υπέγραψαν... συμβά-σεις ορισμένου χρόνου με ευρωπαϊκές ομάδες.

Την παράσταση, ωστόσο, έκλεψε ο Λε-μπρόν Τζέιμς, ο οποίος δεν αποφάσισε απλά να αλλάξει ομάδα, αλλά και άθλημα! Με ένα

tweet που δημοσίευσε την περασμένη Τρίτη, ο «Βασιλιάς» ρώτησε πότε λήγει η προθεσμία μεταγραφών στο αμερικανικό φούτμπολ! Γιατί όχι; Αν τελικά το αποφασίσει, ίσως και να πά-ρει επιτέλους το πρωτάθλημα που κυνηγά εδώ και τόσα χρόνια - αν και σε λάθος άθλημα...

T R A I N I N G G R O U N D

Συγκινήθηκα διαβάζοντας ότι ο Κάρ-λος Τέβες τιμωρήθηκε με πρόστιμο ύψους 1,7 εκατ. ευρώ επειδή αρνή-θηκε να περάσει ως αλλαγή στο ματς απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου. Ελπίζω τα υπόλοιπα 7,3 εκατ. ευρώ που παίρνει το χρόνο να του φτά-σουν για να περάσει τη σεζόν.

Μέρος από ανακοίνωση της Ορίτζιναλ (δημο-σιευμένη σε εξώφυλλο αθλητικής εφημερίδας, παρακαλώ) εν όψει του αγώνα με τον Ολυ-μπιακό: «Στις δύσκολες κοινωνικά, πολιτικά, αθλητικά εποχές που ζούμε (...) σαν Ενωσίτες είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε δίπλα στην ΑΕΚ. (...) Το Σάββατο το βράδυ τον γαύρο θα τον ξεσκίσουμε (...)». Μάλιστα. Σε εξώφυλλο επόμενης ημέρας, η ίδια εφημερίδα έχει φω-τογραφία του παρελθόντος με τον Μανωλά να πιάνει από το λαιμό τον Νινιάδη και συνοδευ-τικό τίτλο «Με θυμάσαι, ρε...;».

Αλλη οπαδική εφημερίδα προσκείμενη και αυτή στην ΑΕΚ έχει εξώφυλλο με τον επιθετι-κό της ομάδας Γκιούντγιονσεν να δηλώνει (μια και χρησιμοποιούνται εισαγωγικά): «Θα βάλω γκολ στον γαύρο». Δηλαδή, πώς στο διάολο είπε τη λέξη γαύρο στα αγγλικά, ρε σαΐνια; Οι αντίστοιχες «κόκκινες» εφημερίδες, όλως πε-ριέργως, δεν απάντησαν στις πολεμικές κραυ-γές της αντίπερα όχθης. Θα το κάνουν κάποια άλλη στιγμή, ίσως με κάποιον άλλο αντίπαλο.

Οι στρατευμένες εφημερίδες που ταΐζουν το οπαδικό πάθος συνεχίζουν να παράγουν την μπόχα τους ανενόχλητες. Τι και αν η συμ-βολή τους στα επεισόδια που βλέπουμε κατά καιρούς είναι δεδομένη; Το κράτος που επι-τρέπει ακόμα την έκδοσή τους είναι περισσό-τερο ανύπαρκτο ακόμα και από τους κανόνες δεοντολογίας που (υποτίθεται ότι) καθορίζουν τη λειτουργία τους...

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμ-μές, η απόφαση της Επιτροπής Εφέσε-ων της ΕΠΟ δικαίωνε τον Αστέρα Τρί-πολης και τον κρατούσε στη Super League. Μέχρι να πάρετε βέβαια το τεύ-χος στα χέρια σας, η ομάδα μπορεί να έχει πέσει άλλες πέντε-έξι φορές και να έχει σωθεί άλλες τόσες. Αθάνατη ελλη-νική αθλητική δικαιοσύνη.

I rest my case

Κανονικά σή-μερα έπρεπε να γράφω για την πρόκρι-ση της Eθνι-κής στο Euro. Μερικές φο-ρές, όμως, σε υπερβαίνουν τα γεγονό-τα. Βλέπε την εμφάνιση στο δικτυακό τόπο της ΟΑΚ-ΚΕ (Oργάνωση της Εξωκοινοβουλευτι-κής Αριστεράς) εμβριθούς ανάλυσης σχε-τικά με όλα όσα συμβαίνουν τώρα τελευ-ταία στον Παναθηναϊκό. Εκεί, μεταξύ άλ-λων, αποκαλύπτεται και ποιοι «έδιωξαν» τον Τζίγγερ από την ομάδα.

Ορίστε το σχετικό απόσπασμα: «Είναι το διακομματικό σύμπλεγμα κορυφής που το πέτυχε αυτό μέσα από μια πολύχρο-νη εκστρατεία φθοράς. Δίχως τον άμεσα κρατικό πόλεμο της διαιτησίας, δίχως μια ‘επαγγελματική’ τραμπούκικη και ηθικά διεφθαρμένη πτέρυγα αυτού του συμπλέγ-ματος στην εξέδρα, δίχως μια κατάλληλα υποταγμένη αθλητική δικαιοσύνη που θα κάλυπτε το εξεδρικό και διαιτητικό όργιο σε βάρος του Παναθηναϊκού και υπέρ του Κόκκαλη επί μια 15ετία, δίχως μια ποι-νική δικαιοσύνη και μια αστυνομία που θα άφηναν ουσιαστικά ατιμώρητες τις εκτός γηπέδων επιθέσεις των τραμπού-κων κάθε είδους ενάντια στους παναθη-ναϊκούς συνδέσμους που δεν υποτάχθη-καν στο πνεύμα Κόκκαλη-Βγενόπουλου, δίχως ένα Συμβούλιο της Επικρατείας στα χέρια του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ που με τις ‘κινήσεις πολιτών τους’ υπονόμευ-αν πάντα το γήπεδο του Παναθηναϊκού, όπου αυτό και να χτιζόταν, και πάνω απ’ όλα δίχως τα όλο και πιο δουλικά ΜΜΕ που γενικά κάλυπταν όλη αυτή τη φασι-στική και σαμποταριστική κτηνωδία, δεν μπορούσε να επιτευχθεί η πολιτική και οικονομική δήμευση της ισχυρότερης κε-φαλαιακά ομάδας της χώρας».

I rest my case, που λένε και στην πατρίδα του Σάντος.

Χρήστος Φραγκάκης

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Οι διαφημίσεις της Wind με τον πρόεδρο και τον ταλαίπωρο με-σολαβητή συνεχίζονται στην τηλεόραση, με το θέμα τους αυτή τη φορά να είναι -τι άλλο- οι Αραβες επενδυτές. Φαίνεται τελι-κά πως η επικαιρότητα του ποδοσφαίρου μας μπορεί να εμπνεύ-σει και να προκαλέσει και γέλιο με τα καμώματά της. Ψιτ, αγα-πούλα... πούλα!

43

Οδηγώντας την Εθνική Ελ-λάδος αήττητη στο Euro του

2012, ο Φερνάντο Σάντος απέ-δειξε ότι αξίζει την επέκταση

του συμβολαίου του.

Οταν ο Οτο Ρεχάγκελ άφηνε τον Ιούνιο του 2010 τον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος δίνοντας τη θέση του στον Φερνάντο Σάντος, πολλοί φο-βήθηκαν για το μέλλον της εθνικής ομάδας. Η κληρονομιά που άφηνε πίσω του o Γερμανός τε-χνικός εξάλλου ήταν τεράστια: Εκτός από το ευ-ρωπαϊκό πρωτάθλημα και τις σημαντικές δια-κρίσεις, κατάφερε να κάνει τους ποδοσφαιριστές ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.

Ευτυχώς όμως αποδείχτηκε πως η μετάβα-ση στη νέα εποχή ήταν κάτι περισσότερο από ομαλή. Ο Σάντος έφερε στην ομάδα το πολυπό-θητο «φρέσκο αίμα», χωρίς όμως να διαλύσει τη συνοχή της. Παίκτες όπως οι Κυριάκος Παπα-δόπουλος, Γιάννης Φετφατζίδης, Γιώργος Τζα-βέλλας και Γιάννης Ζαραδούκας έκαναν το ντε-μπούτο τους με τα γαλανόλευκα χρώματα δίπλα σε «παλιοσειρές», όπως ο Γιώργος Καραγκού-νης και ο Κώστας Κατσουράνης. Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα, όχι μόνο δεν σταμάτησαν να έρ-χονται, αλλά σημειώθηκε και νέο ρεκόρ. Η εθνι-κή είναι αήττητη με τον Πορτογάλο στον πάγκο της εδώ και 16 αγώνες (μαζί με τα φιλικά), ενώ πηγαίνει στα γήπεδα της Ουκρανίας και της Πο-λωνίας μετρώντας επτά νίκες και τρεις ισοπαλί-ες στον όμιλο.

Εκεί, έχοντας πλέον καλομάθει, δύσκολα μπορεί να πει κανείς τι θα θεωρηθεί επιτυχία. Ο ίδιος ο Σάντος εξέφρασε την πίστη του ότι θα δια-κριθούμε: «Δεν υπάρχει κάποιος πήχης, εμείς θα πάμε για να πάρουμε νίκες. Εχοντας πίστη στην ομάδα και τους παίκτες μας, θα τα πάμε καλά». Την ίδια στιγμή δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει του Ελληνες φιλάθλους λέγοντας: «Θέλω να μοι-ραστώ αυτή τη χαρά με όλους τους Ελληνες, ει-δικά τώρα που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη συ-γκυρία. Εύχομαι αυτή η πρόκριση να λειτουργή-σει ως έμπνευση για να ξεπεραστούν οι δύσκολες καταστάσεις που βιώνει η χώρα».

Οποια και αν είναι πάντως τα αποτελέσμα-τα στο Euro, θα πρέπει να εισακουστεί η εισήγη-ση του προέδρου της ΕΠΟ Σοφοκλή Πιλάβιου και να γίνει ανανέωση του συμβολαίου του μέ-χρι το 2014. Μέσα σε ένα ελληνικό ποδόσφαι-ρο που εδώ και μήνες προσπαθεί αλλά δεν κα-ταφέρνει να βγάλει άκρη με τους στημένους αγώ-νες, διώχνει τον κόσμο από τα γήπεδα και έχει στους κόλπους του περισσότερους τυχοδιώκτες παρά σοβαρούς ανθρώπους, εργατικά και μετρι-οπαθή πρόσωπα πρέπει να προστατεύονται. Και ο Φερνάντο Σάντος έχει αποδείξει και με το πα-ραπάνω ότι είναι ένα από αυτά.

Το έργο της ψηφιοποίησης και τεκμηρίωσης του ιστο-ρικού αρχείου των βιβλι-οθηκών του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντι-νούπολης και της Ιεράς Θε-ολογικής Σχολής της Χάλ-κης υποστηρίζουν ο ΟΤΕ και η Cosmote. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ Μιχάλης Τσαμάζ μετέβη στην Κωνσταντινού-πολη και ενημέρωσε προ-σωπικά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για τη στήριξη των δύο εταιρειών. Η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη χρονο-λογείται από τον πρώτο αιώνα μΧ. και αντιπροσωπεύει την αρχαιότερη ίσως βιβλιοθήκη της χριστιανοσύνης με περισσότερους από 50.000 τόμους. Αντίστοιχα, η βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που ιδρύθηκε στους βυζαντινούς χρόνους, θεωρείται μία από τις πιο πλούσιες στον κόσμο σε σπάνια βιβλία, με πλήθος χειρογράφων, που φτάνουν τους 30.000 τόμους.

Με τη νέα έκδο-ση Mango των Windows Phone 7 θα είναι εξοπλισμέ-να τα αποκλειστικά smartphone της Vodafone, HTC 7 Trophy και LG Optimus 7. Το νέο λειτουργικό σύστημα της Microsoft προ-σφέρει εκατοντάδες νέες δυνατότητες και εφαρμογές, που κάνουν την εμπειρία χρήσης μοναδική. Μπορείς έτσι να απολαύσεις με multitasking πιο ολοκληρωμένες εφαρμογές, βελ-τιωμένη περιήγηση στο ίντερνετ, καθώς και εξατομικευμένα εργαλεία, όπως η ενοποίηση των πολλαπλών εφαρμογών κοινωνικής δικτύω-σης για την αποτελεσματικότερη σύνδεση με όλες τις επαφές του. Η νέα έκδοση θα είναι αρχικά διαθέσιμη για τους υπάρχοντες κατόχους smartphone με Windows Phone 7 και στη συνέχεια θα διατεθεί μέσα από μια νέα σειρά κινητών τηλεφώνων. Για περισσότερες πληροφορί-ες αρκεί μία επίσκεψη στο www.vodafone.gr.

Ξεκινάς τη βδομάδα σου καβάλα σε μηχανή και με εκρήξεις στο φόντο, Κριέ. Αλλά το κέφι δεν σταματά εκεί. Το περιβάλλον σου γίνεται πιο παθιασμένο, πιο έντονο και πιο έτοιμο για έρωτα - και με τις δύο έννοιες. Και εσύ δεν μπορείς παρά να επηρεαστείς. Ασε τη θεωρία, η πράξη (ξέρεις ποια) είναι που θα έχει τον πρώτο ρόλο.

Δώσε βάση στα όνειρά σου, Ταύρε. Εχουν πολλά να σου πουν αυτή τη βδομάδα, και ας φαίνονται συγκεχυμένα σε πρώτο επίπεδο. Στο μεταξύ, αν με το άλλο σου μισό περνάτε υπερβολικά πολλή ώρα μαζί, έτσι θα το φέρει η μοίρα που θα έχετε τώρα λιγότερη, αλλά πιο ουσιώδη επικοινωνία.

Αν, λέω αν, παίζεις διπλό παιχνίδι, Δίδυ-με, θα δυσκολευτείς να κάνες την επιλογή σου. Τα πράγματα παραπηγαίνουν καλά, κάνοντας την πλάστιγγα να γέρνει ταυτόχρονα προς τις δύο μεριές, με κίνδυνο όμως να σπάσει στο μέλλον. Αν βάλεις μαζί και την έξαλλη κοινω-νική σου ζωή, καλή δύναμη σου εύχομαι.

Μπορεί να έχεις αντικρουόμενα συναι-σθήματα για κάποιες εξελίξεις στη δουλειά σου, αλλά μην σκιάζεσαι, ρε Καρκίνε. Μπορεί να δυσκολέψουν τα πράγματα, αλλά από τη δική σου διάθεση να τα ξεπεράσεις θα κρι-θεί το αποτέλεσμα. Ευτυχώς που το ζιμπλαφόν στο σπίτι σου θα σου δώσει την αγάπη που χρειάζεσαι.

Είσαι άξιος επαίνου που χειρίζεσαι τη ζωή σου σαν Λέοντας. Εχεις τον έλεγχο των καταστάσεων, γεγονός που σου δίνει την ευ-κολία κινήσεων που χρειάζεσαι αυτό τον και-ρό. Αυτό μπορεί να μην αρέσει σε όσους έχεις δέσει χειροπόδαρα στα πόστα τους -πώς θα μπορούσε άλλωστε-, αλλά μια μέρα θα σε ευ-χαριστούν, έτσι;

Περπατάς στη Σόλωνος. Κοιτάς δεξιά, εί-ναι το φόρεμα που έβλεπες στα όνειρά σου από μικρό παιδί. Αρχίζουν να σου τρέχουν τα σάλια. Μπαίνεις μέσα, το δοκιμάζεις, σου πάει καλύτερα από το να μην φόραγε τίποτα η Jessica Simpson. Ο πωλητής εκθειάζει την

άψογη εμφάνισή σου. Το σκέφτεσαι. Πας να βγάλεις την πιστωτική. Don’t do it, Παρθένε.

Κάποιος σε θέλει σαν τρελός, Ζυγέ. Είναι όμως μια καινούργια καταπληκτική ερωτική περιπέτεια ή κανένα άγριο ανθρωποκυνηγητό από εφοριακό; Το καλό είναι ότι θα μάθεις σύ-ντομα, γιατί η αύρα σου προκαλεί τους γύρω σου να τα λένε έξω από τα δόντια. Καλή τύχη σε κάθε περίπτωση.

Κάποιο αστράκι εκεί πάνω ρίχνει φως προβολέα στην προσωπικότητα και το φυσικό σου χάρισμα να μαγεύεις τον κόσμο, Σκορπιέ. Μην το παρακάνεις, άφησε τους άλλους να τα ανακαλύψουν όλα αυτά από μόνοι τους. Και άσε τη ρομαντζάδα για την Παρασκευή.

Εχεις μια πελώρια λαχτάρα για βρόμικο στου Ψυρρή, Τοξότη, και κάπως έτσι λίγο πολύ θα είναι η βδομάδα σου. Μην ακούς αυτούς που λένε «τι αηδίες είναι αυτές που τρως» και άλλα τέτοια, εσύ ξέρεις ότι καμιά φορά η γεύση είναι αυτό που μετράει, δεν πάει να έχει ζάμπες με παστίτσιο μέσα το σάντουιτς.

Ο Αιγόκερως διακόπτει τις προβλέψεις του για την εβδομάδα 15-21 Οκτωβρίου, συμ-μετέχοντας στην πανελλαδική απεργία της ΠΕΑΜ* για την καταστρατήγηση των εργασι-ακών τους δικαιωμάτων. Τα λεφτά μας είναι νόμιμα. Το δικαίωμα στην εργασία είναι ου-ράνιο. Αν κοιτάξετε στον ουρανό, ο αστερι-σμός έχει κατεβάσει ρολά.

Από την Τρίτη η διορατικότητα και η αντί-ληψή σου θα οξυνθούν σαν του Τζάγκα, Υδρο-χόε. Τι κρίμα που θα τα πνίξεις όλα αυτά στο αλκοόλ σε κάποιο καπηλειό στο Κουκάκι. Του-λάχιστον στα διαλείμματα γράψε καμιά ιδέα στο σημειωματάριό σου να μείνει και τίποτα από την όλη ιστορία.

Η υγεία πάνω από όλα, Ιχθύ, έτσι σου έλεγε η μάνα σου. Και τώρα αυτά τα λόγια σκάνε σαν καζάνι στο κεφάλι σου και θα βαλ-θείς να γραφτείς σε όλα τα γυμναστήρια, τμή-ματα μπάσκετ και κολυμβητήρια του κόσμου. Συνέχισε έτσι, για να δεις πώς ο αθλητισμός κάνει κακό στην υγεία.

*Πανελλήνια Ενωση Αστρολόγων και Μέντιουμ

Τον «περίπατο» στο Βοτανικό. Και θα μου πείτε τώρα, στο Βοτανικό βρήκα και εγώ να περπατήσω; Εμ, ήθελα να δω την παράσταση «Μετά» και αποφάσισα να πάρω μαζί και την ξαδέρφη μου. Υστερα από αυτό που περάσαμε, βέβαια, μπορεί και να μην μου ξανα-μιλήσει! Πηγαίναμε, λοιπόν, από το σταθμό Ελαιώνα, προς την Ορφέως. Ο χάρτης ήταν ξεκάθαρος, 15 λεπτά θα μας έπαιρνε με τα πόδια να διασχίσουμε την Αγίας Αννης και να φτάσουμε στην Ορφέως και από εκεί δύο λεπτά μέχρι να βρούμε το 174. Ο χάρτης βέβαια παρέλειψε να μας ενημερώσει ότι η Αγίας Αννης είναι ένας δρόμος όπου δεν περπατάς άνετα όταν νυχτώσει. Ενας δρόμος, χωματόδρομος δηλαδή, που γύρω γύρω έχει μόνο βιομηχανικά κτίρια και καθόλου σπίτια, άρα και καθόλου πεζούς την Κυριακή το βράδυ. Και καλά την ερημιά, την αντέξαμε λόγω συνήθειας ή καλής τύχης. Τα σκυλιά όμως που παραμόνευαν στη γωνία της Ορφέως δεν μπορούσαμε να τα αγνοήσουμε. Για να μην τα πολυλογώ, ένα περιπολικό που βρέθηκε για καλή μας τύχη, μας βοήθησε να αποφύγουμε τα σκυλιά και έψαξε για χάρη μας να βρει το παλιό βυρσοδεψείο όπου γινόταν η παρά-σταση. Περίπατο δεν το λες, αλλά η ελληνική Αστυνομία το έκανε πάλι το θαύμα της. Και αυτή τη φορά κυριολεκτικά!

Την ανάγνωση της είδησης ότι τα πτηνά, όπως και οι άνθρωποι, έχουν το δικό τους «κύκλο της βίας». Αυτό αποδείχτηκε με τα θαλασ-σοπούλια των Γκαλάπαγκος που ραμφίζουν ανελέητα τους νεοσσούς της αποικίας. Και οι επιστήμονες αναρωτιού-νται τώρα αν οι επιθετικές συμπεριφορές των πτηνών των Γκαλάπαγκος αποτελούν πράγματι μοντέλο για τη μελέτη του φαινομένου στον άνθρωπο. Μάλιστα πολλά από τα ενήλικα θαλασσοπούλια έχουν την ανατριχιαστική τάση να πηδούν μέχρι γειτονικές φωλιές και να τσιμπούν τους ξένους νεοσσούς, καμιά φορά μέχρι θανάτου. Πριν διαβάσω το τέλος της είδησης, σκέφτη-κα ανθρώπους γύρω μου που κάνουν το ίδιο. Ανατριχιαστι-κό. Δεν συνέχισα.

Την ανάγνωση των στίχων του Οδυσσέα Ιωάννου για τον καινούργιο δίσκο του Βα-σίλη Παπακωνσταντίνου. Το μήνυμα ήταν συγκεκριμένο. Ο Οδυσσέας έγραψε στί-χους για τον Βασίλη, η μελοποίηση των οποίων θα γίνει από όποιον το επιθυμεί. Για την ακρίβεια, όποιος θέλει θα στείλει μουσική για τα τραγούδια και τα καλύτερα θα συμπεριληφθούν στο δίσκο. Εκεί που διάβαζα τους στίχους, έπεσα πάνω στο «Κάθε βήμα». Το διάβασα μια φορά, το διάβασα δεύτερη και στάθηκα στο ρεφρέν. «Αν είχα κάνει ό,τι μου λέγανε αυτοί / αν είχα ζήσει την δική μου τη ζωή / δεν θα μπορούσε ένα σου χάδι να με λιώσει / ούτε ένα βλέμμα σου απ’ όλα να με σώσει». Εκτύπωσα το χαρτί και πήγα γρήγορα στο πιάνο. Οχι πως συνθέτω μουσική, αλλά με αυτούς τους στίχους θα μπορούσα και να το κάνω.

Τον αερισμό του σπιτιού. Είμαι σίγουρη ότι αν ζείτε στην Αθήνα θα καταλάβατε αμέσως γιατί δεν μπορώ πια να αερίζω το σπίτι μου, όπως έκανα κάθε πρωί μέχρι τώρα. Οι σωροί σκουπιδιών που βρίσκονται δεξιά και αριστερά από την είσοδο της πολυκατοικίας, εκτός από τρο-μερή βρόμα, είμαι σίγουρη ότι κρύβουν και άλλους κινδύνους. Κυρίως «ζωάκια» που δεν θέλω να βλέπω ούτε ζωγραφιστά. Γι’ αυτό λοιπόν από εδώ και πέρα τα παράθυρα του σπιτιού ανοίγουν μόνο για λίγα λεπτά και αυτά μόνο με την επίβλεψή μου. Την υπόλοιπη μέρα πα-ραμένουν κλειστά είτε τα τζάμια είτε τα παντζούρια. Φύλαγε τα ρούχα σου, που λέμε...