NOTEBOOK

4 EDITO4

Γενικώς, τις συνεντεύξεις Τύπου τις βαριέμαι. Δεν έχω ποτέ να ρωτήσω κάτι και δύσκολα ακούω οτιδήποτε στοιχειωδώς ενδιαφέρον. Τις περισσότερες φορές επαναλαμβάνεται το μοτίβο προβλέψιμη ερώτηση-προβλέψιμη απάντηση. Εί-ναι ένα καθιερωμένο μέσο πρακτικής ενημέρωσης για γενικά θέματα και συντή-ρησης δημόσιων σχέσεων. Ακόμα και σε περιπτώσεις που το θέμα πραγματι-κά με ενδιαφέρει, δυστυχώς, η πάγια άποψή μου σπάνια διαψεύδεται. Διαψεύ-στηκε όμως την περασμένη Δευτέρα, όταν βρέθηκα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, σε απόσταση ενάμισι μέτρου από τους Μισέλ Ουελμπέκ και Μπερνάρ Ανρί Λεβί, και τους άκουσα να διηγούνται πώς ξεκίνησε η συνεργασία τους -η οποία κα-τέληξε στο βιβλίο «Δημόσιος Κίνδυνος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Εστίας. Είπε, λοιπόν, ο Λεβί ότι κάποια στιγμή έλαβε ένα μήνυμα στο κινητό του από τον Ουελμπέκ το οποίο έλεγε μεταξύ άλλων: «βαριέμαι τη ζωή μου, δεν έχω με ποιον να συζητήσω». Αυτό το ελιτίστικο μήνυμα πνευματικής απόγνω-σης έδωσε λίγη τροφή στη σκέψη μου. Πραγματικά, πόσο βαριούνται οι άνθρω-ποι; Πόσο πολύ περισσότερα είναι όσα βαριόμαστε μέσα σε μία ημέρα από αυτά που δεν βαριόμαστε; Οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν παθητικά, μένουν να βαριούνται, πλήττουν, σιχαίνονται τη ζωή και «σκοντάφτουν απλώς από τη μία ημέρα στην άλλη», όπως έλεγε και ο Γκαίτε, για άλλο λόγο βέβαια. Είναι ένα θέμα να αναζητούμε δράσεις στην καθημερινότητα, ενεργητικές ζωτικές πηγές για την ψυχολογική μας ισορροπία. Αν αυτό μπορεί να το καταφέρει κάποιος, ξενυχτώντας και πίνοντας, έχει καλώς. Αν άλλον τον βολεύει να ξεδίνει στην μπάλα, όπως θα διαβάσετε στο θέμα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στις επό-μενες σελίδες, πάλι καλώς. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα είναι ο Βοτανικός Κήπος της Πετρούπολης, για τον οποίο επίσης θα διαβάσετε στο παρόν τεύχος. Μια ιδέα που ευαισθητοποιεί κατοίκους και προσφέρει δράση. Ωστόσο, το μέγι-στο έγκλημα της παραίτησης είναι ένας ελλοχεύων κίνδυνος. Και ξαφνικά, ούτε βγαίνεις, ούτε διασκεδάζεις, ούτε συζητάς, ούτε δημιουργείς, ούτε φυτεύεις σπό-ρους, ούτε φυτρώνουν όμορφες ημέρες. Σε αυτό το ξαφνικό ένστικτο επιβίωσης που μου ξύπνησε ο Ουελμπέκ και η δική του βαρεμάρα πριν από λίγες ημέρες, οι παραπάνω γραμμές είναι ένα, προσωπικό πρώτα και συλλογικό έπειτα, ξυ-

πνητήρι, για να μην περάσει καμία ημέρα από εδώ και μπρος

χαμένη. Ρομαντισμός το 2010; Ισως.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννό-πουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Εμμανουήλ Παπαϊωάννου, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Γιώργος Πολυμενέας, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώρ-γος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακί-δης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημή-τρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages,

AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

10

17

21

22 Paramount Styles present

23

34

46

6

Ο κόσμος ακούει «βουνό» και πιστεύει ότι πρόκειται για κάτι που βρίσκεται πολύ μα-κριά. Οχι λοιπόν, η Πάρνηθα είναι στην Ατ-τική και κρατάμε τα εισαγωγικά, γιατί αυτό το «βουνό» είναι εδώ και καιρό καμένο. Σαν να μην έφταναν όμως οι φωτιές που έχουν πα-ραμορφώσει αισθητικά και περιβαλλοντικά τον Εθνικό Δρυμό, οι αυθαίρετες παρεμβά-σεις συνεχίζονται. Πριν από λίγες ημέρες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο συνεργεία που πραγματοποιούσαν εργασίες παράνομης υλο-

τομίας στο βουνό, ενώ η ΕΛΠΑ δεν έχει βγά-λει καμία ανακοίνωση για ακύρωση του 6ου Ιστορικού Φθινοπωρινού Ράλλυ, παρόλο που το δασαρχείο ανακάλεσε την άδεια που αρ-χικά είχε δώσει. Γιατί δεν φτάνει που μέσα στην πόλη μάς πνίγουν τα αμάξια. Πρέπει να τα ανεβάσουμε στο βουνό να αναπνεύσουμε και εκεί λίγη εξάτμιση. Για να μην μας πιά-σει σύνδρομο στέρησης. Αλλωστε τώρα είναι όλα καμένα. Δεν υπάρχει τίποτα να προστα-τεύσουμε. Σωστά;

«Η συμμετοχή της πλειοψηφίας των νέων στο δήμο της Αθήνας κερδήθηκε. Ας φροντίσουμε να την δι-ατηρήσουμε σε υψηλά επίπεδα και να την αυξή-σουμε», μας λέει ο Γιώργος Μπρούλιας, νέος δη-μοτικός σύμβουλος στο 4ο εκλογικό διαμέρισμα, εκλεγμένος με τον δήμαρχο Γιώργο Καμίνη.

Από τους νεότερους στο ψηφοδέλτιο «Δικαί-ωμα στην πόλη» (πρωτοείδε το φως της ζωής το 1978) και ως οικονομολόγος θεωρεί ως το με-γαλύτερο πρόβλημα μιας επίπονης προεκλογικής διαδικασίας (τι άλλο;) «το μικρό budget που έχει κάθε υποψήφιος στα χέρια του». Ετσι και αλλιώς, τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία και «η τερά-στια ανατροπή στο δήμο έγινε πραγματικότητα».

«Εισπράξαμε τη δυσαρέσκεια της μεγάλης πλειοψηφίας των Αθηναίων πολιτών για την απερ-χόμενη δημοτική αρχή, αλλά και το γεγονός πως ο επικεφαλής είναι ένα πρόσωπο άφθαρτο, καινούρ-γιο, διψασμένο για δράσεις».

«Η αλήθεια είναι πως οι πολίτες της ευρύτερης κεντροαριστεράς, αλλά και όλοι οι ενεργοί πολίτες δημιούργησαν μια ευρεία κινηματική διαδικασία, όπως και μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία».

Τον ρωτάω, τώρα που βγήκε, να μου πει δύο πράγματα που θέλει να αλλάξουν. «Να ξανακάνου-με την Αθήνα καθαρή και να ρίξουμε τα κάγκελα

στα πάρκα, τις παιδικές χαρές, και τους ‘ελεύθε-ρους’ χώρους. Ξεκινάμε από τα απλά καθημερινά, για να αλλάξουμε τη ζωή μας». Αντε να δούμε… Εμείς πάντως του ευχόμαστε να κρατήσει το λόγο του και να κάνει πράξη το «δικαίωμα στην πόλη».

Πολλές και δικαιολογημένες είναι οι απορί-ες των Αθηναίων σχετικά με τα σχέδια για αναβάθμιση της πόλης από τον κ. Καμίνη, το νεοεκλεγέντα στο αξίωμα του δημάρχου -ένα πόστο με περίσσιες ευθύνες, γεμάτο παγίδες και αδιέξοδα.

Αρκετοί από τους συμπολίτες μας θα ήθελαν να τον ρωτήσουν τι θα έκανε, για παράδειγμα, με το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, αλλά και τον «κου-ρασμένο» στολισμό της πόλης που τα τελευ-ταία χρόνια είναι περισσότερο «προκάτ» και από τα λυόμενα σπίτια της λεωφόρου Καβά-λας. Πώς θα έδινε λύση στο θέμα που έχει προκύψει με τη βιωσιμότητα του δημοτικού ραδιοσταθμού «Αθήνα 9,84»; Ακόμα και για τη σημαία του δήμου ακούγονται ενστάσεις. Σκοπεύει, άραγε, να την ξανασχεδιάσει με ένα νέο design που θα θύμιζε λιγότερο Καρα-τζαφέρη και περισσότερο Δημοκρατία; Τι θα έκανε με τα άθλια -και σε αχρηστία- σιντριβά-νια της πόλης, καθώς και με τα τρομακτικά σε ασχήμια «μοντέρνα» γλυπτά που «κοσμούν» τις πλατείες της; Μήπως έχει κάποιες ιδέες για την αποτελεσματικότερη συγκομιδή των απορριμμάτων από το εμπορικό τρίγωνο της πρωτεύουσας; Πώς θα χειριζόταν το μείζον πρόβλημα του παραεμπορίου που έχει μετα-τρέψει την Αθήνα σε ένα απέραντο τριτοκο-σμικό παζάρι; Πώς θα γίνονταν οι ορχήστρες του δήμου περισσότερο ενεργές, ώστε να χα-ρίζουν στους Αθηναίους πιο απλόχερα το τα-λέντο των μουσικών τους; Και τέλος, τι θα έκα-νε με τους ποδηλατοδρόμους για τους οποίους οι δημότες μόνο ακούν αλλά ακόμη δεν βλέ-πουν; Τι λέτε, λοιπόν, για αυτά, κ. Καμίνη;

7

Το συμβούλιο-Βαβέλ ξεκινάει... Ο Μιχαλολιά-κος της «Χρυσής Αυγής» προτείνει στην ολομέ-λεια να τραγουδήσουν το «Μακεδονία ξακουστή». «Σκάσε μωρή!», απαντάει εκνευρισμένος ο Ψινά-κης. «Σιγά μην τραγουδήσουμε και Βέμπο… Βλαμ-μένη!». Ο τελευταίος αντιπροτείνει να τραγουδή-σουν τις «Τσούλες» της Βίσση. Οι υπόλοιποι συμ-φωνούν. Για να τους την σπάσει, ο Μιχαλολιάκος βάζει πάνω στο τραπέζι μία ντουζίνα φρέσκα αβγά και όταν τον ρωτάνε γιατί τα σπάει, απαντάει χαι-ρέκακα: «Γιατί είναι του φιδιού…».

Ο Παπακωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιά-νει το υπονοούμενο και αρχίζει να διαμαρτύρεται. Ομως, αντί του μικροφώνου που είχε μπροστά του, αυτός προτιμάει να εκτοξεύσει το «κατηγορώ» του μέσα από την ντουντούκα. Νόμιζε πως βρισκό-ταν πάλι σε συλλαλητήριο. Τα υπόλοιπα μέλη ξε-κουφαίνονται και αρχίζουν να τον κράζουν.

Μόνο η Πορτάλιου του ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται στο πλευρό του. Ακόμα, άλλωστε, δεν έχει συγχωρέσει στους χρυσαυγίτες το γεγονός πως αν και έχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες από τότε που της επιτέθηκαν με αβγά κατά την προεκλογική της επί-σκεψη στον Αγιο Παντελεήμονα, αυτό το ρημάδι το τσόφλι που της έμεινε στη φράντζα, δεν λέει να βγει.

Ο Μιχαλολιάκος έχει στριμωχτεί, ωστό-σο βρίσκει έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Τον Καμί-νη! Ως Συνήγορος του Πολίτη ήταν πάντα δίπλα στους μετανάστες. Τώρα υπερασπίζεται το σκου-ρόχρωμο «φύρερ», μιας και τον έχει περάσει για Μπαγκλαντεσιανό. Η Βάσια Τριφύλλη κατηγορεί τον δήμαρχο ότι κατάντησε «Συνήγορος του Δια-βόλου», και αυτός της απαντάει υπεροπτικά, κου-νώντας τέσσερα δάχτυλα. Οσες και οι μονάδες της εκλογικής τους διαφοράς.

Η εγχώρια ακροδεξιά αποκτά και έναν ακό-μη πρόσκαιρο σύμμαχο, τον Αμυρά. Δεν είναι ξε-νοφοβικός, αλλά τα μισαλλόδοξα λογύδρια κατά των Πακιστανών που του «έφαγαν το σπαστό πο-δήλατο», κάνουν αίσθηση. Οπως λέει, δεν το είχε μόνο για να βολτάρει στη Σταδίου και τους γύρω δρόμους, αλλά και για να «χτίσει» την πολιτική του σταδιοδρομία…

Ο Σοφιανός στην (κομμουνιστική) κοσμάρα του! Κάθεται μοναχός στο μπαλκόνι του δημαρ-χείου. Οχι για να ξεχαρμανιάσει. Απλά είδε κό-σμο από κάτω και είπε να κρεμάσει ένα πανό δι-αμαρτυρίας, για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα.

Και ο ΝΙΚΗΤΑΣ; -τα κεφαλαία ως ελάχι-στος φόρος τιμής στον απερχόμενο πρώτο πολί-τη της πόλης. Κοιτάζει σαν χαμένος (κυριολεκτι-κά) τους τωρινούς πρωταγωνιστές του δημοτικού θιάσου, αναπολώντας τα χρόνια της απόλυτης κυ-ριαρχίας Του. «Από δημαρχάρα, κλητηράκος, ρε Ηλία;», ψελλίζει με παράπονο ο έκπτωτος. «Μην σκας, παιδί μου», ανταπαντά ο πρώην μάνατζερ του Sakis. «Είσαι Θεά!»…

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ψηφί-ζω τίποτα... έλεγε ένα παλιό σύνθημα στα έδρανα των πανεπιστημίων τη δεκαετία του ’80. Τρεις δεκαετίες μετά, η νέα γενιά αυτής της χώρας ήρθε να εκφράσει το σύνθημα, απέχοντας κατά πλειοψηφία από τις κάλ-πες. Βέβαια, ένα συνηθισμένο κλισέ αυτής της χώρας υποστηρίζει πως η δημοκρατία λειτουργεί, ακόμα και αν ψηφίσουν μόνο τρεις πολίτες.

Αρκεί να είναι ενεργοί, προσθέτουμε εμείς. Και αυτοί οι ενεργοί πολίτες, αυτά τα διευρυμένα δίκτυα πολιτών έδωσαν το ρυθμό σε αυτές τις εκλογές. Και ιδιαίτερα στην Αθήνα.

Σε μία περίοδο που όλοι έχουμε κουραστεί να «λαμβάνουμε υποσχέσεις» και να «στέλνουμε μηνύμα-τα», αυτοί οι ενεργοί πολίτες, μέσα από διαφορετικές κατευθύνσεις, προκάλεσαν ευρύτερες συναινέσεις και δημιούργησαν αυτό που θα λέγαμε «μία πόλη σε κί-νηση». Οσοι έγιναν μέρος αυτής της κινηματικής δι-αδικασίας απέφυγαν τις προσχηματικές προτάσεις υψηλής πολιτικής και έμειναν στα 4+1 πράγματα που θα αλλάξουν την καθημερινότητα της Αθήνας. Θα δια-μορφώσουν μία Αθήνα με υψηλό αίσθημα αλληλεγγύ-ης, ποιότητας ζωής και κοινωνικής συμμετοχής.

Αυτή η πόλη σε κίνηση είναι η απάντηση στην αποχή. Και η πρόκληση όλων μας είναι να την αφή-σουμε να τσουλήσει έστω και χωρίς φρένα.

Πώς ακριβώς γράφεται η γνωστή στοά στο κέντρο της Αθήνας; Σπυρομήλιου, Σπυρομίλιου, Σπύρου Μίλλιου ή Σπύ-ρου Μήλιου; Η λύση φαντάζει απλή, αλλά δεν είναι. Ψάχνοντας στο σύγ-χρονο λεξικό Google, βρήκαμε αρκε-τά αποτελέσματα σε κάποιες από τις παραπάνω εκδοχές και μπερδευτήκα-με τελείως.

Ψάχνοντας λίγο καλύτερα και αν υποθέσουμε ότι η στοά πήρε το όνομά της από τον Σπυρίδωνα Σπυρομήλιο, αγωνιστή της επανάστασης του 1821, βρήκαμε ότι η σωστή γραφή είναι στοά Σπυρομήλιου.

Τώρα για το αν είναι μία ή δύο λέ-ξεις, ποιο είναι το πιο σωστό θα σας γελάσουμε.

Το επίσημο site του City Link το γράφει ως μία λέξη, αλλά η Wikipedia διευκρινίζει ότι ο αγωνιστής ήταν γνω-στός ως Σπυρομήλιος ή Σπύρος Μήλι-ος. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Είναι βράδυ Κυριακής και τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών έχουν ανα-δείξει νέο δήμαρχο στην πόλη. Η αισιοδο-ξία που με διαπερνά έχω την αίσθηση πως είναι διάχυτη, πως την αναπνέω στον αθη-ναϊκό αέρα. Περνώ από το εκλογικό κέντρο της Κλαυθμώνος και χαζεύω ένα ετερόκλη-το πλήθος που χαμογελά και χορεύει. Ανά-μεσα στα κουραστικά πρόσωπα των κομματι-κών στελεχών διακρίνω ανθρώπους σαν εμέ-να. Που επιθυμούν να μοιραστούν την αισι-οδοξία τους.

Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως πιθανό-τατα θα απογοητευτώ και πάλι. Η κλισέ σκέ-ψη «το διεφθαρμένο σύστημα πάντα κερδίζει τους ανθρώπους με όρεξη» με τσιγκλάει, αλλά δεν νοθεύει τη χαρά μου. Προσπαθώ να ανα-καλύψω την αιτία της εν λόγω «παραδοξότη-τας». Εντοπίζεται σε δύο σημεία.

Κατά πρώτον, είναι ο εκνευρισμός μου απέναντι στον απερχόμενο δήμαρχο. Ο εκνευρισμός μου απέναντι στο αλαζονικό και σνομπ ύφος του. Απέναντι στην υποκρισία του στο θέμα των κομμένων δέντρων και την αναισθησία με την οποία αντιμετώπισε το πα-ρατσούκλι «Ομέρ Πριόνης». Απέναντι στον κυνισμό του για τους αστέγους και τους μετα-νάστες. Απέναντι στην αδιαφορία του για την πόλη που διατυμπανίζει πως λατρεύει.

Κατά δεύτερον, είναι η συμπάθειά μου

απέναντι στον Καμίνη. Συμπάθεια που δεν προκαλείται τόσο από το βιογραφικό του ή από το έργο του ως Συνηγόρου του Πολίτη, αλλά από την αίσθηση που δίνει πως πρό-κειται για κανονικό άνθρωπο και όχι για κά-ποιον βουτηγμένο στο κόμμα του. Καθώς επί-σης και από τις προεκλογικές του επιλογές. Ο νέος δήμαρχος δεν είναι κουλ απέναντι στην κάμερα, αλλά κομπιάζει. Δεν εκφέρει σίγουρα λόγια με βροντερή φωνή, αλλά μιλά χαμηλό-φωνα, σαν να ντρέπεται. Επίσης, ο νέος δή-μαρχος απέφυγε τις προηγούμενες εβδομάδες να γίνει το νέο αγαπημένο παιχνίδι της τηλεό-ρασης. Αντίθετα, επιχείρησε (σε βαθμό υπο-νόμευσης της υποψηφιότητάς του) να εκμε-ταλλευτεί τα social media.

8

Η εικόνα δύο ατόμων να παίζουν σκάκι σε κάποιο άλσος της Νέας Υόρκης αποτελεί ένα από τα σήματα-κατατεθέν της πόλης. Σύμφωνα με το τμήμα πάρκων, υπάρχουν περισσότερα από 2.000 τραπέζια σκα-κιού διασκορπισμένα στα 536 πάρκα του «Μεγάλου Μήλου» (οι αριθ-μοί από μόνοι τους μπορούν να μας προκαλέσουν κατάθλιψη όταν τους συγκρίνουμε με την αθηναϊκή πραγματικότητα), προσφέροντας ιδανικά σημεία για τους παίκτες που θέλουν να κυνηγήσουν τον αντί-παλο βασιλιά ή να «θυσιάσουν» ένα πιόνι.Το θέμα όμως περιπλέκεται, όταν τα τραπέζια αυτά βρίσκονται εντός κάποιας παιδικής χαράς. Αυτό ανακάλυψαν επτά παίκτες σκακιού στο Ανω Μανχάταν, όταν τους πλησίασαν αστυνομικοί και τους έκοψαν κλήσεις. Οι σκακιέρες βρίσκονταν εντός μίας παιδικής χαράς, στην εί-σοδο της οποίας υπήρχε μία πινακίδα που ενημέρωνε ότι απαγορεύ-εται η είσοδος σε ενηλίκους που δεν συνοδεύονται από ανηλίκους! Αυτές οι πινακίδες βρίσκονται σε όλες τις παιδικές χαρές της Νέας Υόρκης και σκοπός τους είναι να αποτρέπουν «την ανάρμοστη χρήση εκ μέρους των ενηλίκων εγκαταστάσεων που προορίζονται ειδικά για παιδιά», σύμφωνα με έναν υπεύθυνο του τμήματος πάρκων. Ηδη, όπως μας ενημερώνουν οι New York Times, οι επτά παίκτες άρ-χισαν να συγκεντρώνουν υποστηρικτές. Οι περισσότεροι υποστηρί-ζουν ότι αν και τα πάρκα αποτελούν πρόσφορο έδαφος για «ύποπτες» συναλλαγές, η αστυνομία σε αυτήν την περίπτωση κυνήγησε τα λάθος άτομα. Η συνέχεια θα δοθεί στο δικαστήριο.

Σε αυτό το επεισόδιο δεν συμμετείχαν ούτε η Φέι Ντά-ναγουεϊ, ούτε ο Πολ Νιούμαν. Ωστόσο, θύμιζε πολύ την αμερικανική ταινία «Ο Πύργος της Κολάσεως», που γυ-ρίστηκε πριν από τρεισήμισι δεκαετίες. Η Σαγκάη γνώ-ρισε ένα εφιαλτικό τετράωρο την περασμένη Δευτέρα, καθώς ένας από τους ουρανοξύστες διαμερισμάτων (από τους πολλούς που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτά-ρια στην κινεζική μεγαλούπολη) τυλίχτηκε στις φλόγες, παρασύροντας στο θάνατο 53 άτομα.Η τραγική κατάληξη της πυρκαγιάς έφερε για ακόμα μία φορά στην επιφάνεια το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από το σύγχρονο οικονομικό θαύμα της Κίνας. Διψα-σμένοι για ανάπτυξη, οι Κινέζοι επιχειρηματίες, εκτός από τη χορήγηση πενιχρών μισθών στους εργαζομένους τους, αγνοούν αρκετές φορές και τους κανόνες ασφα-λείας, έτσι ώστε να παραγάγουν με ταχύτερους ρυθμούς και με ακόμα πιο συμπιεσμένο κόστος.Η Κίνα βρίσκεται εν μέσω μίας περιόδου οικοδομι-κού οργασμού: την περασμένη χρονιά κατασκευάστη-καν σπίτια και γραφεία συνολικής επιφάνειας δύο δισ. τετ.μ. Ωστόσο, το προσδόκιμο αντοχής των κτιρίων εί-ναι λιγότερο από το μισό του αντίστοιχου αμερικανικού. Η πυρκαγιά κινητοποίησε, πάντως, αμέσως το ανώτα-το κυβερνητικό σώμα της χώρας, το οποίο διέταξε μία εθνική έρευνα για το πόσο αποτελεσματικά εφαρμόζο-νται οι κανόνες πυρασφάλειας στα κτίρια. Δεδομένου, όμως, του αμαρτωλού παρελθόντος της Κίνας, αναφο-ρικά με ανάλογα περιστατικά, είναι λογικό να υπάρχει κάποια επιφύλαξη ως προς τη βούληση της εφαρμογής των κανόνων.

10

Την περασμένη Τρίτη 13.000 μουσουλμάνοι συγκεντρώθη-καν σε δημόσιους χώρους της Αττικής για τον εορτασμό της πρώτης ημέρας της Αΐντ αλ Αντχα. Ενα από τα 500 άτομα που βρέθηκαν στα Προπύλαια ήταν και ο 28χρονος Αμίρ Σουλ-τάν. Ο πατέρας του Αμίρ είναι από το Σουδάν και η μητέρα του από την Αίγύπτο. Εκείνος γεννήθηκε στην Ελλάδα, υπη-ρέτησε κανονικά τη θητεία του και τώρα σπουδάζει στο Τμή-μα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι είναι η γιορτηή της Αϊντ αλ Αντχα: «Πρόκειται για τη θυ-σία του Αβραάμ. Θέλουμε με αυτή την προσευχή να στείλουμε ένα μήνυμα στον κόσμο ότι η θυσία είναι πολύ σημαντική για όλους. Οταν είμαστε κοντά στο Θεό, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μετά από κάθε δυσκολία υπάρχει ένα φως». Αναφορικά με τη δημόσια προσευχή στο κέντρο της Αθήνας, ο Αμίρ είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στο λόγο του: «Η προσευ-χή γίνεται συνήθως σε τζαμιά. Μετά τη δημόσια προσευχή για το Ραμαζάνι στα μέσα Σεπτέμβρη στην πλατεία Κοτζιά αποφα-σίσαμε να ζητήσουμε άδεια για τα Προπύλαια. Στα υπόλοιπα σημεία της Αττικής δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε».

11

12

Μεταλλωρύχοι: η ταινία

Ακόμα δεν βγήκαν από τη σκοτεινή, δυσοίωνη τρύπα στην οποία ήταν φυλακισμένοι για δυόμισι περίπου μήνες, και ήδη το Χόλι-γουντ «καίγεται» να διηγηθεί την ιστορία τους. Συγκεκριμένα, η εταιρεία παραγωγής Plan B, ιδιοκτησίας Μπραντ Πιτ, βρίσκεται ήδη σε συνομιλίες με το δικηγόρο που εκπροσωπεί τους 33 Xι-λιανούς μεταλλωρύχους που διασώθηκαν τον περασμένο μήνα από το ορυχείο του Σαν Χοσέ. Παρόλα αυτά, ο κ. Πιτ φαίνεται πως χάνει έδαφος στον αγώνα της απόκτησης των σχετικών δι-καιωμάτων: ήδη πέντε ημέρες μετά την επική διάσωση, άρχι-σε να γυρίζεται το φιλμ «Οι 33 του Σαν Χοσέ», στο οποίο πρωτα-γωνιστούν 32 Χιλιανοί και ένας Βολιβιανός. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά, κ. Πιτ.

Το πήρε το κορίτσι

Οι Βρετανοί έχουν να ζήσουν ένα τόσο μεγαλοπρεπές γεγονός από το γάμο μεταξύ του πρίγκιπα Καρόλου και της λαίδης Νταϊάνα, σχεδόν πριν από 30 χρόνια. Τώρα προετοιμάζονται για το πρώτο εξάμηνο της επόμενης χρονιάς, οπότε και ο πρίγκιπας Ουίλιαμ θα έλ-θει εις γάμου κοινωνία με την εκλε-κτή της καρδιάς του, Κέιτ Μίντλετον. Το γραφείο Τύπου του Καρόλου ανα-κοίνωσε την περασμένη Τρίτη τον αρ-ραβώνα, ο οποίος πραγματοποιήθηκε πριν από ένα μήνα, σε ταξίδι του ζευ-γαριού στην Κένυα. Η γαμήλια τελετή αναμένεται να γίνει την προσεχή άνοι-ξη ή το καλοκαίρι. Οι Βρετανοί, πλέον, δεν θα χρειάζεται να ανησυχήσουν για τη διαιώνιση ενός απαρχαιωμένου θε-σμού. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να ανησυχήσουν είναι για το εάν θα ζη-τήσει το Μπάκιγχαμ επίδομα γάμου (έπειτα από το περυσινό αίτημά του για επίδομα θέρμανσης).

Σνομπάροντας έναν πρωτοκλα-σάτο θεσμόΕπειτα από την ανακοίνωση ότι θα του απονεμηθεί ένα τιμητικό βραβείο Οσκαρ, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ ήταν αρκε-τά σαφής ως προς το τι σημαίνει για αυτόν το χρυσό αγαλματάκι: «Τίποτα. Αν η Ακαδημία θέλει να κάνει κάτι τέ-τοιο, ας το κάνει. Ομως, πιστεύω ότι είναι περίεργο. Αναρωτήθηκα ποια από τις ταινίες μου έχουν δει. Γνωρί-ζουν όντως τις ταινίες μου;». Η δήλω-ση αυτή ήταν ένα απόσπασμα της συνέ-ντευξης που έδωσε πριν από την απο-νομή, όμως αποσιωπήθηκε περιέρ-γως από τα αγγλόφωνα ΜΜΕ, επιση-μαίνει το περιοδικό New Statesman. Ισως, βέβαια, να μην είναι και τόσο περίεργο, μιας και ένας -όχι και τόσο mainstream- σκηνοθέτης δηλώνει την περιφρόνησή του για ένα τόσο δημο-φιλές βραβείο.

ch.tsapakidis@metropolisnews.gr

Free as a birdΕπειτα από επτά χρόνια κατ’ οίκον περιορισμού (και συνολικά 15 χρόνια από το 1990), η Αούνγκ Σαν Σούου Κίι αφέθηκε ελεύθερη από το δικτατορικό καθεστώς της Μιανμάρ. Η χούντα, βέβαια, έπαιξε εκ του ασφαλούς, καθώς απελευθέρωσε την ηγέτιδα της αντιπολίτευσης μία εβδομάδα μετά τις γενικές εκλογές της χώρας. Η Σούου Κίι, όμως, αναμένεται να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά και να διεκδικήσει τη νομιμοποίηση του κόμματός της, κινήσεις που πρόκειται να την επαναφέρουν σε τροχιά σύγκρουσης με το καθεστώς. Ετσι, δεν αποκλείεται σύντομα να ξαναστερη-θεί την ελευθερία της. Η Δύση θα έχει την ηρωίδα της για αρκετό καιρό ακόμα στην επικαιρότητα.

13

Ο Χρήστος Μ. βρίσκεται στον έλεγχο διαβατη-ρίων του «Ελ. Βενιζέλος». Ο υπάλληλος ελέγχει τη βίζα του και του την δίνει πίσω. Ο Χρήστος μπαίνει χαμογελαστός στο αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη. Για να πάνε όλα καλά μέχρι το σημείο αυτό, χρειάστηκε να συμβούν κάποια μικρά ασή-μαντα πράγματα ρουτίνας. Μια γραφειοκρατική υπόθεση που λίγο έλειψε να του στοιχίσει ολό-κληρο το ταξίδι.

«Ημουν τότε στο πέμπτο έτος της σχολής μου στο Πολυτεχνείο και είχαμε αποφασίσει ως τμή-μα η καθιερωμένη εκδρομή των τελειόφοιτων να γίνει στη Νέα Υόρκη». Φυσικά, έπρεπε να βγά-λουν όλοι βίζα. «Ενα από τα στάδια της διαδικα-σίας για την έκδοση της βίζας ήταν η προφορική συνέντευξη στην Αμερικάνικη Πρεσβεία».

Ετσι, ο Χρήστος πήγε μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας για την απαιτούμενη συνέντευξη. Από φί-λους ήξερε πως ήταν μια τυπική διαδικασία δέκα λεπτών. Τα πράγματα, όμως, κύλησαν λιγάκι δι-αφορετικά. Στην αρχή οι ερωτήσεις ήταν όντως τυπικές. Αφορούσαν κυρίως το ταξίδι. «Κάποια στιγμή και ενώ η συζήτηση φαινόταν να τελειώ-νει, με ρώτησαν αν πήγαινα στις πορείες για τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Ο Χρήστος έχοντας μια αναίτια τάση για ειλικρί-νεια απάντησε καταφατικά. «Δεν ξέρω τι με έπια-σε. Ηξερα πολύ καλά ότι έπρεπε να απαντήσω αρνητικά και να αποφύγω οποιαδήποτε σχετική κουβέντα».

Ξαφνικά το κλίμα μέσα στην αίθουσα σταμά-τησε να είναι τυπικό. Ο συνομιλητής πήρε φόρα. «Ενιωσα λες και έδινα προφορικές εξετάσεις, σαν αυτές των ξενόγλωσσων πτυχίων με τη δι-αφορά ότι ο συνομιλητής μου εξέταζε τις πολιτι-κές πεποιθήσεις μου. Με ρώτησε το λόγο για τον οποίο η πορεία καταλήγει πάντα στην πρεσβεία των ΗΠΑ».

Ο Χρήστος, συνεχίζοντας να απαντάει αυ-θόρμητα, είπε ότι πίσω από την ελληνική χούντα βρισκόταν η τότε ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτει-ών. Καταστροφικό!

«Αυτός άρχισε να ωρύεται. Μου έλεγε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν από τις τελευταίες που αναγνώρισαν τους στρατιωτικούς ως επίση-μη κυβέρνηση του ελληνικού κράτους και πως η πορεία θα έπρεπε να καταλήγει αλλού». Και όσο ο υπάλληλος της πρεσβείας φώναζε, τόσο απομα-

κρυνόταν το ταξίδι στη Νέα Υόρκη.Ακολούθησε φυσικά μια γερή δόση από πα-

ρόμοιες ερωτήσεις. «Οταν οι απαντήσεις δεν τον κάλυπταν, μου έκανε νόημα με το χέρι να συνε-χίσω την απολογία μου». Ο χρόνος περνούσε, οι πιθανότητες για τη μη έκδοση της βίζας μεγάλω-ναν. Αλλά, όπως ξέρουμε ήδη, η ιστορία μας έχει αίσιο τέλος.

«Υστερα από συζήτηση περίπου μίας ώρας, ο υπάλληλος φάνηκε να χαλαρώνει. Στο τέλος απλώς χαμογέλασε τυπικά και μου ευχήθηκε καλό ταξίδι». Μετά από αυτό, ποιος δεν θα έπινε ένα σφηνάκι στην πλατεία Μαβίλη;

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Μ.

ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΪ

Στα ράφια της λογοτεχνικής ιστορίας, δί-πλα στο «1984» του Οργουελ, βρίσκεται το «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του σπουδαίου Αλντους Χάξλεϊ λόγω βέβαια της θεματικής τους συνάφειας: φουτου-ριστικά κείμενα, προφητικά ως ένα ση-μείο και καυστικά για το δυτικό κανό-να του 20ού αιώνα. Για την ακρίβεια, το αριστούργημα του Χάξλεϊ προϋπήρχε του οργουελικού μανιφέστου, καθώς γράφτη-κε 17 χρόνια νωρίτερα, καθιστώντας το Βρετανό συγγραφέα μέλος της παγκόσμι-ας λογοτεχνικής ελίτ. Ο Χάξλεϊ, τον οποίο θυμηθήκαμε, καθώς πέθανε τέτοιες ημέ-ρες (22/11) πριν από 47 χρόνια, άφη-σε πίσω του, εκτός από το «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», ένα τεράστιο έργο αποτελούμενο από μυθιστορήματα, ποι-ήματα, θεατρικά, ταξιδιωτικά, δοκίμια αλλά και τις καταθέσεις του από την ενα-σχόλησή του με την παραψυχολογία και το μυστικισμό.

Από τους 44 ως σήμερα (μαζί με τον Ομπάμα) προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ήταν ο πιο αγαπημένος των Αμερικανών -συγκρινόμενος ίσως μόνο με τον Αβραάμ Λίνκολν. Η αγάπη των συμπατριωτών του οφειλόταν πιθανόν στο ότι ο JFK ταίριαζε περισσότερο από όλους με την ιδέα του αμερικανικού ονείρου, το όραμα της ευημερίας και των ευκαιριών. Ισως πάλι επειδή ήταν νέος, φιλόδοξος, γοητευτικός και στα γενέθλιά του τα «χρόνια πολλά» τραγούδησε η Μέριλιν. Τη θέση του πά-ντως στην αιωνιότητα την εξασφάλισε στις 22 Νοεμβρίου του 1963, μία μαύρη ημέρα της αμερικανικής ιστορίας, όταν δολοφονήθηκε στο Ντάλας του Τέξας από κάποιον Λι Χάρβει Οσβαλντ για λόγους που ως σήμερα παραμένουν θαμμένοι στα συρτάρια των μυστικών υπηρεσιών.

14

Υπάρχει έστω και ένας άν-θρωπος σε αυτή τη χώρα, που να γνωρίζει ότι η μπάλα εί-ναι στρογγυλή, στον οποίο θα πεις για τον «σαγόνια» και δεν θα καταλάβει ότι μιλάς για τον Γιάτσεκ Γκμοχ; Μία από τις πιο χαρακτηριστικές και συμπαθητι-κές φιγούρες των ελληνικών γη-πέδων, κλήθηκε ξανά από τον Παναθηναϊκό, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά -έστω και προσωρινά.

Μάντης δεν είναι κανείς, όμως ο 71χρονος πλέον Γιά-τσεκ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει ελληνικό πρωτάθλημα, καθώς έχει περά-σει από τους πάγκους 11 ομά-δων: ΠΑΣ Γιάννενα, Απόλλωνα Αθηνών, Λάρισα, Παναθηνα-ϊκό, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Αθηνα-ϊκό, Εθνικό Πειραιώς, Ιωνικό, Καλαμάτα και Πανιώνιο. Και τα κατορθώματά του κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι, αφού το 1984 πήρε το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό και ένα χρόνο αργότερα τον οδήγησε στα ημι-τελικά του Κυπέλλου Πρωτα-θλητριών, ενώ το 1988 έκανε τη Λάρισα την πρώτη ομάδα της περιφέρειας που κατακτά πρωτάθλημα.

Πριν έρθει στην Ελλάδα, ο Γκμοχ ήταν προπονητής της Εθνικής Πολωνίας και ακόμα πιο πριν διεθνής ποδοσφαιρι-στής με τη χώρα του και παίκτης της Λέγκια και της Ζνιχ Πρου-σκόφ, ενώ ακόμα πιο πριν, στο τέλος της δεκαετίας του ‘50, υπήρξε και απόφοιτος του Τε-χνολογικού Πανεπιστημίου Βαρσοβίας. Αλλά ας επανέλθου-με στο σήμερα. Μετά από επτά χρόνια αποχής από τους αγω-νιστικούς χώρους και τους σχο-λιασμούς αγώνων στην τηλε-όραση, ξαναμπαίνει στο γήπε-

δο. Θεωρητικά για λίγο, για τους αγώνες δηλαδή με τον Ηρακλή και την Μπαρτσελόνα, μέχρι να βρουν οι Αντωνίου και Φρέιτας το διάδοχό του.

Αυτό όμως δεν εμποδίζει σε τίποτα τους φίλους του «τρι-φυλλιού», που στη συντριπτική πλειοψηφία τους τον θέλουν και τον αγαπάνε, να πάνε στο γήπε-

δο, για να τον απολαύσουν να διευθύνει την ομάδα τους. Και μετά να τον ακούσουν στο ρα-διόφωνο να κάνει δηλώσεις με το δικό του, μοναδικό τρόπο. Ο Φερέιρα, o Μπιέλσα, ο Λε Γκεν και οι υπόλοιποι διάδοχοι μπο-ρούν να περιμένουν.

a.giannopoulos@metropolisnews.gr

Ηρθε για να φύγει. Μέχρι τότε για ένα-δύο παιχνίδια θα βρίσκεται στον πάγκο. Η καλτ φυσιογνωμία του Γιάτσεκ Γκμοχ μάς έκανε να χαμογελάσουμε και να θυμηθούμε ποιος είναι ο (για την ώρα) προ-πονητής του Παναθηναϊκού.

Το 1985, ο Γιάτσεκ Γκμοχ έγραψε ένα βι-βλίο. Το «Εξι χρόνια στο Ελλάντα» (no comment), το οποίο είναι μια πρωτοπρό-σωπη αφήγηση των εμπειριών του Γκμοχ από τις πρώτες του ημέρες στον ΠΑΣ Γιάν-νενα μέχρι τα παιχνίδια του Παναθηναϊ-κού με τη Λίβερπουλ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Βρήκαμε το βι-βλίο (εκδόσεις Καρρέ) σε μια γωνιά της βι-βλιοθήκης μας, το ξεφυλλίσαμε, συγκινη-θήκαμε και σας παραθέτουμε τις τελευταίες γραμμές από τον επίλογο που μας μεταφέ-ρουν κατευθείαν στο σήμερα. «Είμαι λίγο σκληρός, ζητάω πειθαρχία, μυαλό, πείσμα, προσπάθεια, πόνο, αίμα και καρδιά, αλλά στο τέλος ο δρόμος είναι πλημμυρισμένος από δόξα και φως. Αυτά τα έξι χρόνια έκα-να και εγώ κάτι στην Ελλάδα. Ξεχάστε το. Το θέμα είναι τώρα τι μπορώ να προσφέ-ρω. Είμαι έτοιμος για νέο βήμα». Πραγμα-τικά χωρίς κανένα σχόλιο.

16

«Εχεις περπατήσει την Ερμού από την Αγίων Ασωμάτων μέχρι την Πειραιώς; Ραντεβού στις τρεις το μεσημέρι στο σταθμό του Θησείου», έλεγε το sms που έλαβα από μία φίλη από τη Θεσσαλο-νίκη, η οποία έρχεται συχνά στην Αθήνα μαζί με δύο φίλες της και τους αρέσει να περπατούν στην πόλη και να εξερευνούν γειτονιές που συνδέονται με την ιστορία της.

Η πεζοδρόμηση του τμήματος της Ερμού από την πλατεία Αγίων Ασωμάτων έως την Πειραιώς σε συνδυασμό με τους πεζόδρομους Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου ολοκληρώνει το μεγάλο περίπατο που ενώνει τους έξι αρχαιολογικούς χώ-ρους του κέντρου από την Πύλη του Αδριανού έως το Γκάζι. Το είχα διαβάσει, το γνώριζα, αλλά πρέ-πει να το παραδεχτώ, αν και Αθηναίος, κάτοικος του κέντρου εκ γενετής, δεν έτυχε να περπατήσω ποτέ τη διαδρομή αυτή!

Πέντε μόλις λεπτά από το σταθμό του Θησεί-ου και βρισκόμαστε στο πεζοδρομημένο τμήμα της Ερμού, που οδηγεί στο Γκάζι και συγκεκριμένα στην πλατεία Κεραμεικού. Μια νέα πλατεία στην Αθήνα, που δημιουργήθηκε στη θέση των πα-ραπηγμάτων της παλιάς Κορεάτικης Αγοράς στη συμβολή των οδών Ερμού και Πειραιώς.

Μικρές πλατείες-ανοίγματα, πολλά σημεία ξεκούρασης με παγκάκια, ένα ύψωμα με θέα την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό και ένας εκπληκτικός χώρος με θέα τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμει-κού αποτελούν μερικές από τις ευχάριστες στάσεις της διαδρομής, παράλληλα των γραμμών του ηλε-κτρικού. Στο μοναδικό «εξώστη» με θέα τον αρχαι-ολογικό χώρο η παρέα διαβάζει την πινακίδα με την ιστορία του: «Ο δήμος των Κεραμέων από τους μεγαλύτερους της Αρχαίας Αθήνας εκτεινόταν στη ΒΔ παρυφή της πόλης. Οπως υποδηλώνει το όνο-

μά του, υπήρξε περιοχή εγκατάστασης κεραμέων και ο κύριος τόπος παραγωγής των περίφημων ατ-τικών αγγείων. Γνωστότερος, όμως, είναι ο χώρος του Κεραμεικού ως το σημαντικότερο νεκροταφείο της Αρχαίας Αθήνας. Οι αρχαιότεροι τάφοι χρονο-λογούνται την εποχή του Χαλκού. […] Ο έκτασης 40 περίπου στρεμμάτων αρχαιολογικός χώρος κα-λυπτόταν μέχρι την ανασκαφή του από επιχώσεις 8-9 μέτρων, έως δηλαδή τη σημερινή στάθμη της οδού Ερμού. Σήμερα ο επισκέπτης βαδίζει στο ίδιο επίπεδο που περπατούσαν οι Αθηναίοι την κλασι-κή εποχή. Η ανασκαφή του Κεραμεικού ξεκίνησε το 1963 και συνεχίζεται και σήμερα». Καταλήγοντας στην πλατεία Κεραμεικού αναρωτηθήκαμε γιατί δεν συναντήσαμε πλήθος Αθηναίων να περπατάει την υπέροχη αυτή διαδρομή.

a.lidorikis@metropolisnews.gr

Κυριακή κοντή γιορτή. Κυριακή ημέ-ρα ιερή. Κυριακή ημέρα εκλογών. Στον απόηχό τους. Πολλοί ακολου-θήσαμε την παράδοση. Ρωτήσαμε τα σόγια μας ποιον να σταυρώσουμε. Αλλοι δεν ψηφίσαμε. Σε μια πόλη που έχει συσσωρεύσει λάθη, τύψεις, κρίματα και εγκλήματα δεκαετιών. Σε χρόνια παλιά και μυθικά ο Θησέας πέρασε τον Κηφισό. Διαλυμένος από την κούραση. Βρόμικος από τους άθλους. Σε όλο το δρόμο προς την Αθήνα ξεπάστρευε κακοποιούς. Οι εγκληματίες Προκρούστης και Πι-τυοκάμπτης δεν υπήρχαν πια. Εκεί που η Ιερά Οδός συναντούσε τον ποταμό, τον υποδέχτηκε η γενιά του ήρωα Φυτάλου. Ο Θησέας έπρεπε να εξαγνιστεί από όλους αυτούς τους «αναγκαστικούς» φόνους. Και η γε-νιά των Φυταλιδών τού προσέφερε τον καθαρμό. Στη λεωφόρου Κηφι-σού, άνθρωποι τρέχουν με τα αυ-τοκίνητά τους. Αλλος ακούει λαϊκά,

άλλος ραδιόφωνο αθλητικό, άλλος ακούει Tool. Και όλοι περιμένουν έναν ήρωα να ξεπαστρέψει τα κακώς κείμενα της πόλης τους. Ολοι ψά-χνουν ένα μαγικό καθαρτήριο. Εδώ, σε αυτή τη λεωφόρο που σε πάει από τη μία στην άλλη άκρη της πόλης.

Ολα έγιναν μέσα σε μία ημέρα. Ξεκίνησα για την ταβέρνα «Αμα λά-χει» στα Εξάρχεια, αλλά φτάνοντας στο ζαχαρο-πλαστείο «Αφοί Αση-μακόπουλοι» άκουσα μια συζήτηση για την ιστορικότητά του. Δεν άντεξα, ήθελα να τα πω και τα δύο. Το «Αμα λάχει» έχει πολλά να πει, και δεν είναι μόνο λόγω της κουζίνας του. Θυμηθείτε, αν το επισκεφτείτε, ότι έχει δύο εισόδους και αυτό συμβαί-νει γιατί ήταν κάποτε σχολείο. Στις λίγες τάξεις του χωρούσαν έως και 70 μαθητές, ανάμεσά τους η Ελλη Λαμπέτη, αλλά και η αείμνηστη Καί-τη Χωματά. Η κύρια είσοδος τότε ήταν από την οδό Μεθώνης, αλλά σήμερα πολλοί προτιμούν αυτήν της οδού Καλλιδρομίου. Το σχολείο

έκλεισε μετά το σεισμό του ’81. Αφού λοιπόν έχετε χορτάσει, αλλά έχετε αφήσει και λίγο χώρο για γλυκό, μπο-ρείτε να περάσετε από τους αδελφούς Ασημα-κόπουλους στη Χαριλά-ου Τρικούπη, κοντά στη Μεθώνης. Το γαλακτο-πωλείο, που ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώ-να και οι υπάλληλοί του μετέφεραν το γάλα από

πόρτα σε πόρτα, άρχισε να παράγει περισσότερα γαλακτοκομικά προϊό-ντα λίγο πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν διέθετε τα λιγοστά, λόγω των συνθηκών, τρόφιμά του στους κατοίκους. Μετά το ’50 άρχισε να εξελίσσεται στο παρόν ζαχαρο-πλαστείο που διαθέτει μάλλον και το καλύτερο παγωτό στα Εξάρχεια.

17

Τη γειτονιά μου τη λένε Διόνυσο. Ψηλά στους πρόποδες της Πεντέλης είναι. Την είπανε έτσι, γιατί στα τέλη του 19ου αιώνα βρήκαν ένα ναό αρχαίο, αφιερωμένο στο μέθυσο θεό. Εδώ τα χρόνια τα αρχαία έφτιαχναν κρασί. Και έσκα-βαν το βουνό για μάρμαρο -όπως ακόμα κά-νουν. Τότε τον έλεγαν δήμο Ικαρίας. Εφτιαχναν καλό κρασί. Ο άρχοντας Ικάριος είχε φιλοξε-νήσει τον άγριο θεό. Το θεό που μας ήρθε από τη Φρυγία. Που διψούσε για κρασί. Και καμιά φορά και για αίμα. Αλλά ο θεός, χαρούμενος με τη φιλοξενία, ψιθύρισε το μυστικό του.

Στη γειτονιά μου δεν έμενε σχεδόν κανείς μέχρι τα τέλη του 1970. Εκανε κρύο και δύ-σκολα έβρισκαν ρεύμα και νερό εδώ πάνω. Και ακόμα αποχέτευση δεν έχουμε. Βόθρους έχουμε. Αλλά οι πιο πολλοί έχουν λεφτά και δεν τους πειράζει. Και μαγαζιά δεν έχουμε κα-θόλου εδώ πάνω. Απαγορεύονται. Ετσι λέει ο νόμος. Εδώ είναι οικισμός, δεν είναι πόλη. Και οι πιο πολλοί έχουνε μάντρες πέτρινες. Και έχουν για κατοικίδια κάτι σκυλιά μεγάλα που τα βγάζουν βόλτα. Αλλά δεν είναι όλοι πλούσιοι. Μην τρελαθούμε. Και πρώτος δή-μαρχος της κοινότητας ήταν ο θεατρικός συγ-γραφέας, Στρατής Καρράς.

Στη γειτονιά μου, όταν πηγαίναμε Λύκειο, δεν είχαμε καφετέριες να αράξουμε. Και παίρ-ναμε τη συγκοινωνία -που είναι αραιή πολύ- να πάμε Κηφισιά. Να το παίξουμε εκεί λίγο μάγκες. Μάγκες από τα υπερβόρεια προάστια. Και όταν κάναμε κοπάνα, δεν είχαμε πού να

πάρουμε τσιγάρα. Ετσι, πηγαίναμε απέναντι από το σχολείο, στην Ψυχιατρική Κλινική -τρελάδικο το λέγαμε τότε. Εκεί το κυλικείο είχε και τσιγάρα και φραπέ.

Στη γειτονιά μου κάθε καλοκαίρι φοβόμα-στε, όταν φυσάει. Μην πιάσει φωτιά. Γιατί άμα πιάσει, δεν σβήνει. Και βλέπουμε ολόκληρους λόφους να λαμπαδιάζουνε. Και δεν ξέρουμε πού θα σταματήσει. Πρόπερσι την γλιτώσαμε οι πιο πολλοί. Αλλά παραλίγο να καεί η παι-δική χαρά κοντά στο σπίτι μου. Το χειμώνα, πάλι, ρίχνει χιόνι. Και είναι ωραία. Ωραία για τα παιδιά που φτιάχνουνε χιονάνθρωπους. Ωραία για τους μεγάλους που αποκλείονται και δεν πάνε στη δουλειά. Φτάνει να μην πρέπει να μετακινηθείς, γιατί τότε πρέπει να βάλεις αλυσίδες. Και είναι δύσκολο. Αλλά το χιόνι είναι ωραίο. Σε κάνει και νιώθεις πάλι παιδί.

Στη γειτονιά μου οι Γερμανοί το Β’ Παγκό-σμιο Πόλεμο φτιάξανε ένα νεκροταφείο για τους φαντάρους τους. Ομορφο σαν μεσαιωνι-κό κάστρο είναι. Μάλλον η γειτονιά μου τους θύμιζε τα δάση της πατρίδας τους. Και όλοι οι άνθρωποι εδώ πέρα μένουνε κάτω από δέντρα. Και καμιά φορά βλέπουν αλεπούδες, ακόμα. Οι κάτοικοι του Διονύσου αφήσανε την Αθήνα που έχει γεμίσει καυσαέριο. Και ήρθαν πάνω στην Πεντέλη να ηρεμήσουνε. Μακριά από μια πόλη που όλο μεγαλώνει. Και από ένα κέντρο που μαραζώνει και όλο και αγριεύει.

g.rompolas@metropolisnews.gr

-

18

Ποιος Ρονάλντο και ποιος Μέσι; Ο θεός της μπά-λας ονομάζεται «Τραβόλτας». Το παρατσούκλι τού έμεινε γιατί ήταν πάντα στην τρίχα και δεν πήγαινε ούτε να αγοράσει τσίχλες από το περίπτερο χωρίς να βάλει ζελέ στο μαλλί του. Ηταν πάντα «κόκκα-λο», όπως συνηθίζουμε να λέμε. Που λέτε, ο «Τρα-βόλτας» κάποτε ξεχαρμάνιαζε ποδοσφαιρικά σε έναν από τους συλλόγους των ερασιτεχνικών κα-τηγοριών. Ο αθεόφοβος κάθε, μα κάθε φορά που σηκωνόταν να πιάσει κεφαλιά, τελευταία στιγμή το μετάνιωνε και έσκυβε επίτηδες το κεφάλι του, για να μην του χαλάσει η κόμη! Ο επαγγελματίας Κρι-στιάνο Ρονάλντο, όσους τόνους τζελ και αν βάζει στο μαλλί του, ούτε που θα το σκεφτόταν να χάσει κεφαλιά. Οταν το βδομαδιάτικό του αντιστοιχεί σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, σιγά μην κά-τσει να σκεφτεί τις τρίχες του. Ο ερασιτέχνης ο «Τραβόλτας» όμως;

Οι διαφορές επαγγελματικού και ερασιτεχνι-κού ποδοσφαίρου δεν περιορίζονται στις… τρίχες του «Τραβόλτα» και του Ρονάλντο. Από τη μία βλέ-πεις παχυλά συμβόλαια, εφοπλιστές και επιχει-ρηματίες πρόεδρους ομάδων, ατελείωτη δόξα και

Η μπάλα δεν κυλάει μόνο στα χλιδάτα γήπεδα των μεγάλων ομάδων. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Ο κόσμος του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στις αθηναϊκές και τις πειραϊκές αλάνες είναι αυθεντικός, ζωντανός αλλά

και γεμάτος… λακκούβες. nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

19

χλιδάτα γήπεδα. Από την άλλη, στις ποδοσφαι-ρικές ξέρες της Αθήνας και του Πειραιά, τα στοι-χεία που θα συναντήσεις είναι πιο… γήινα. Καλώς εννοούμενος τσαμπουκάς, αγωνιστικό πάθος, οι-κογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια. Και πάνω από όλα, απίστευτοι δεσμοί αλληλεγγύης ανάμεσα στις ομάδες και τις γειτονιές στις οποίες ανήκουν.

Ερασιτεχνική ακτινογραφίαΟποιος, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, έχει ασχο-ληθεί με τα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου εί-ναι σε θέση να γνωρίζει τα βασικά του προβλήμα-τα, αλλά και τις ομορφιές του. Πέρα από τη ρίζα του κακού, που δεν είναι άλλη από την ανύπαρ-κτη χρηματοδότηση των σωματείων από την πολι-τεία και στην οποία θα επικεντρωθούμε παρακά-τω, έχουμε και τα παρακλάδια του. Ενα από αυτά είναι η έλλειψη αθλητικών εγκαταστάσεων. Οπως μας λένε χαρακτηριστικά ο Στάθης Γιάπαππας και ο Τζιμ Κρας, άνθρωποι του sportactive.gr, ιστοσε-λίδας που ασχολείται αποκλειστικά με θέματα του

ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, «μόνο στον Πειραιά υπάρχουν περίπου 90 ομάδες, οι οποίες μαζί με τις ακαδημίες έχουν συνολικά 4.000-4.500 ποδο-σφαιριστές. Ολοι αυτοί στοιβάζονται σε 13 γήπε-δα». Η απουσία ιατρικής πρόληψης (ή ακόμα και ιατρικής κάλυψης σε περιπτώσεις που τα οικονο-μικά του σωματείου δεν το επιτρέπουν) για τους αθλητές που τραυματίζονται αποτελεί ένα ακόμα αγκάθι για το ποδόσφαιρο της γειτονιάς. Η «αιχ-μαλωσία» ποδοσφαιριστών από ορισμένες διοι-κήσεις, οι οποίες δεν τους παραχωρούν την ελευ-θέρας για να συνεχίσουν σε κάποιον άλλο σύλλο-γο. Και -τι πρωτοτυπία!- το φαινόμενο των παρα-σκηνιακών κυκλωμάτων που ανεβοκατεβάζει ομά-δες στις μικρές αυτές κατηγορίες.

Η ομορφιά όμως του ποδοσφαίρου εκφρά-ζεται και εδώ. Και εκφράζεται μάλιστα με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Το οικογενειακό κλίμα που συναντήσαμε σε μερικές από τις προπονήσεις ερασιτεχνικών ομάδων ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Χαβαλές, χαμόγελα και αστειάκια έδι-ναν και έπαιρναν κατά τη διάρκεια της μιάμισης ώρας που διαρκεί συνήθως η προπόνηση. Αλλά ο ιδρώτας, ιδρώτας. Ανέμελοι πιτσιρικάδες του Λυ-κείου, φοιτητές, παιδιά του μεροκάματου, άνεργοι και βετεράνοι 30άρηδες… Ολοι τα δίνουν όλα προσπαθώντας να πείσουν τους προπονητές τους ότι αξίζουν να είναι «εντεκαδάτοι». Αλλοι για να κατακτήσουν το όνειρό τους και να παίξουν σε με-γαλύτερη κατηγορία και άλλοι που έχουν πια συ-νειδητοποιήσει πως το επαγγελματικό ποδόσφαι-ρο αποτελεί για αυτούς μια μακρινή και απατηλή φιλοδοξία. Σε κάθε περίπτωση, όλοι μαζί είναι μια μεγάλη παρέα που συναντιέται κάθε απόγευμα

Εδώ και ένα χρόνο περίπου διαβάζω σχε-τικά τακτικά ένα αγγλικό blog που λέγεται Cold Tuesday Evenings. Είναι ένα, όπως αυτοαποκαλείται, “non league footy blog”, το οποίο βασίζεται σε σχολιάκια και νέα από το ποδόσφαιρο των ερασιτε-χνικών και ημιεπαγγελματικών κατηγορι-ών της χώρας. Οχι ότι έχω την παραμι-κρή ιδέα για το τι είναι η AFC Totton, η Boreham Woods και η Waltham Abbey, ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω. Απο-λαμβάνω, όμως, πάρα πολύ τις εικόνες από τα μικρά γηπεδάκια, τις αντιποδο-σφαιρικές φάτσες, τα επιβλητικά εμβλή-ματα των ομάδων που είναι δυσανάλογα της σημασίας τους, τον τρόπο που αντι-μετωπίζουν τη νίκη και την ήττα. Τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ποδό-σφαιρο. Αφαιρώντας το ειδικό βάρος του αθλήματος των βρετανικών γηπέδων, η γοητεία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου παραμένει σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Επειδή η αισθητική της μπάλας δεν είναι συνώνυμη της νίκης και των θριάμβων. Επειδή ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου μπορεί και εκτονώνεται και σε ένα γήπε-δο περιφραγμένο από σύρμα, με ξερό χλοοτάπητα και την πολυκατοικία πάνω από το κεφάλι σου. Επειδή με καφέ και πασατέμπο μπορείς να στήσεις μια ωραία κουβέντα ακόμα και σε μια τσιμεντένια εξέδρα. Επειδή ένα γκολ, όπου και αν αυτό επιτυγχάνεται, πάντα θα κάνει έστω και έναν άνθρωπο χαρούμενο. Α.Δ.

20

στο «γηπεδάκι» για προπόνηση και περιμένει πώς και πώς τη μεγάλη ώρα της Κυριακής.

Οταν αυτή έρχεται, βλέπεις από νωρίς το με-σημεράκι τον κόσμο της περιοχής να κατεβαίνει παρέες-παρέες προς το γήπεδο της γειτονιάς. Με το φραπέ ανά χείρας και τον απαραίτητο πασατέμπο στις τσέπες. Αφού πληρώσουν το αντίτιμο του ει-σιτηρίου (πέντε ευρώ συνήθως), πιάνουν την κου-βέντα. Οχι μεταξύ τους. Με τους παίκτες, τους δι-αιτητές και τους επόπτες! «Πρόσεχε πότε σηκώνεις το σημαιάκι, μην στο βάλω εκεί που δεν πιάνει το φως!», «σφύρα καλά, μωρή κουφάλα!», «μπρά-βο Μπαμπίκο παιχτούρα!», «ξύπνα, ρε ύπνε!» ήταν μερικές από τις ατάκες που ακούσαμε σε έναν και μόνο αγώνα.

Καμιά φορά μπορείς να δεις στις πρόχειρες ή στις τσιμεντένιες εξέδρες ερασιτεχνικών γηπέδων παραπάνω από 500 άτομα. Ιδιαίτερα στα ντέρμπι ανάμεσα σε γειτονικές ομάδες της περιοχής που δεν τρέφουν και τα καλύτερα συναισθήματα η μία για την άλλη. Είναι τέτοιος ο φανατισμός μάλιστα σε αυτά τα ματς, που μερικές φορές ζητείται καλού-κακού η συνδρομή ολόκληρης διμοιρίας ΜΑΤ! Στους νορμάλ αγώνες, πάντως, υπάρχει μηδενική ένστολη παρουσία ή το πολύ ένας-δύο light αστυ-νομικοί. Λάτρεις και αυτοί του πασατέμπου, χαζεύ-ουν από μια γωνιά τον αγώνα. Και το πολύ-πολύ, αν ο διαιτητής «τα κάνει μούσκεμα», να χρειαστεί να τον βοηθήσουν να βρει το δρόμο προς τα απο-δυτήρια πιο γρήγορα… Οσο για το κλίμα της εξέ-δρας; Μερικές φορές υποτονικό μεταξύ φίλων και συγγενών (στην κυριολεξία) και άλλοτε εφάμιλλο των μεγαλύτερων κατηγοριών: κρεμασμένα πανό στα κάγκελα, καπνογόνα, τύμπανα που δίνουν το ρυθμό, αυτοσχέδια συνθήματα για την τοπική «αρ-ρώστια της καρδιάς»…

Λεφτά (δεν) υπάρχουν«Η γειτονιά είναι η δύναμη του αθηναϊκού και του πειραϊκού ποδοσφαίρου. Οι άνθρωποι της γει-τονιάς είναι αυτοί που στηρίζουν οικονομικά τις ομάδες και τις βοηθούν να επιβιώσουν», μας λέει ο Μιχάλης Δρυμούσης, πρόεδρος της Ελλάς Πο-ντίων, που πρωταγωνιστεί στην Α΄ Πειραιώς και η οποία μόλις πέρυσι αγωνιζόταν στα γήπεδα της Δ΄ Εθνικής. «Μέσα από λαχειοφόρους αγορές και δι-οργανώσεις χοροεσπερίδων στις οποίες ο κόσμος

της περιοχής τις περισσότερες φορές ανταποκρί-νεται και με το παραπάνω, τα σωματεία καταφέρ-νουν να συγκεντρώσουν τα χρήματα που απαιτού-νται, για να βγει η χρονιά. Ο κόσμος τα στηρίζει σε τεράστιο βαθμό και είναι αυτός που φέρνει τα παιδιά του μαζικά στις ακαδημίες των σωματείων. Εμείς αυτή τη στιγμή διαθέτουμε περίπου 100 πι-τσιρίκια, από τις συνδρομές των οποίων αντλείται το βασικό μέρος των εσόδων μας».

Η Ελλάς Ποντίων αποκαλείται από πολλούς Μπαρτσελόνα του πειραϊκού ποδοσφαίρου. Πέρα από το θέαμα, ένα άλλο κοινό που διαθέτουν οι Πόντιοι από το Αιγάλεω με τους υπερήφανους Κα-ταλανούς της Βαρκελώνης είναι το ότι καμία από τις δύο ομάδες δεν διαθέτει χορηγό στη φανέλα της. Η Μπαρτσελόνα το κάνει εκ πεποιθήσεως. Η Ελλάς Ποντίων επειδή δεν βρίσκει. Και κάπου εδώ, ερχόμαστε στην πηγή όλων των προβλημά-των του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου: την έλλειψη πόρων και την παντελή απουσία κρατικής χρημα-τοδότησης. Οι χορηγίες, όταν αυτές βρίσκονται, δεν φτάνουν να καλύψουν τις ανάγκες των σωμα-τείων. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει άλλω-στε, πχ. η ταβέρνα ή το συνεργείο αυτοκινήτων της γειτονιάς υπό τη μορφή χορηγίας, είναι η κάλυψη της ενδυμασίας και του αθλητικού υλικού. Η χρη-ματοδότηση περιορίζεται, επομένως, στα όποια ελάχιστα ποσά λαμβάνουν οι ομάδες από τους δήμους στους οποίους ανήκουν. Ποσά πενιχρά, τριών έως πέντε χιλιάδων ευρώ ετησίως. «Και για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είναι λίγες οι ομάδες εκείνες στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο που επιλέ-γουν τη λύση της συγχώνευσης, προκειμένου να επιβιώσουν», επαληθεύει σχετικά ο Γιώργος Γερα-κάρης, παίκτης που έχει υπηρετήσει ποδοσφαιρι-κά αρκετές αθηναϊκές γειτονιές, όπως ο Ταύρος και τα Πετράλωνα.

Υποτίθεται πως η ΕΠΟ είναι αυτή που αποτε-λεί το βασικό αιμοδότη του ερασιτεχνικού ποδο-σφαίρου, αλλά μάλλον το τελευταίο δεν συγκαταλέ-γεται στις άμεσες προτεραιότητές της. Μιλώντας με τον Νίκο Σιδηρόπουλο, επικεφαλής της κίνησης «Ολοι Μαζί για την Ανοδο του Πειραϊκού Ποδο-σφαίρου» και μέλος της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά (ΕΠΣΠ), διαμορφώσαμε μια πιο καθαρή εικόνα της υπάρχουσας κατάστασης. «Η ΕΠΟ οφείλει μέσω του ΟΠΑΠ να προσφέρει κάθε χρόνο στις ανά την Ελλάδα ποδοσφαιρικές ενώσεις περί τις 100 με 150 χιλιάδες ευρώ και αυτές με τη σειρά τους να τα διαθέτουν στα ερασιτε-χνικά σωματεία. Εδώ και αρκετά χρόνια η χρημα-τοδότηση αυτή έχει σταματήσει. Το παράδοξο είναι ότι οι διοικήσεις των Ενώσεων δεν πιέζουν για τη διεκδίκηση αυτών των χρημάτων, πολύ απλά γιατί είναι πολιτικά ενταγμένες και θέλουν να αποφύ-γουν τη σύγκρουση».

21

«Είπα ότι δεν μιλάμε στην τάξη. Είπα να γράψετε το ρήμα… Δεν σου αρέσει πώς κάνω το μά-θημα; Εγώ πονηρούς στην τάξη μου δεν θέλω. Ανοιξε τις παλάμες σου. Είπα, άνοιξε τις πα-λάμες σου». Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι ατάκες; Ελπίζουμε να μην σας φέρνουν μνήμες από τα μαθητικά σας χρόνια, αλλά να αναγνωρίζετε ότι πρόκειται για λόγια της «επίσημης κακί-ας» της ελληνικής τηλεόρασης. Με άλλα λόγια, της δασκάλας από το «Νησί», που βασανί-ζει τους μαθητές της στη Σπιναλόγκα. Εσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω ποια είναι η ηθο-ποιός και, αφού τελείωσε το επεισόδιο την περασμένη Δευτέρα, μπήκα στο σάιτ του κανα-λιού και έκπληκτος συνειδητοποίησα ότι η κατά τα άλλα γλυκιά, εσωστρεφής και ήρεμη Αλε-ξάνδρα Σακελλαροπούλου υποδύεται την αυταρχική, αυστηρή και σκληρή δασκάλα, Χριστί-να Κρουσταλάκη.

Η μαυροντυμένη δασκάλα αναπαράγει τη βία της κοινωνίας, που απομόνωσε την ίδια και όλους τους χανσενικούς στο «Νησί». Η εξορία σε συνδυασμό με τη φύση της αρρώστιας σκό-τωσαν μέσα της κάθε στοιχείο καλοσύνης, ομορφιάς και ευαισθησίας. Βρίζει, χτυπάει, φωνά-ζει, μισεί. Για να στηρίξει την παρουσία της στο άρρωστο περιβάλλον, γίνεται ακόμα πιο άρρω-στη. Επιβάλλει την εξουσία της στους πιο αδύναμους, όπως συμβαίνει σε κάθε κοινωνία. Το δι-αδίκτυο έχει γεμίσει με σχόλια που γράφουν πόσο απίστευτη είναι η Αλεξάνδρα Σακελλαροπού-λου στο ρόλο της. Ανασύρουμε τυχαία ένα που αναφέρει ότι είναι «ο διάβολος προσωποποι-ημένος». Με τη δύναμη της φωνής της και το εκφραστικό της βλέμμα δημιουργεί μια ηρωίδα

που δεν είναι μονοδιάστατη. Αντίθετα, δείχνει ότι η βαρβαρότητα, το αμείλικτο και επιβλητι-κό ύφος της ηρωίδας πηγάζει από κάπου. Είναι πραγματικά αγνώριστη σε αυτόν τον κό-

ντρα ρόλο, όπου τσαλακώνει τα χαρακτηριστικά της και αποδεικνύει ότι είναι από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.

Την είδα πρώτη φορά στο θέατρο το 2004, όταν έπαιζε με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στην «Ψευτοϋπηρέτρια» του Μαριβό, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασι-

λείου. Η πορεία της είναι μεγάλη, ενδιαφέρουσα και κυρίως θεατρική. Εδώ και χρόνια ξέρει να δοκιμάζει τις δυνάμεις και τα όριά της. Με την ίδια

συνέπεια και αποτελεσματικότητα έχει αντιμετωπίσει Αισχύλο, Μολιέ-ρο, Σαίξπηρ, Τσέχοφ, Γκολντόνι, Πίντερ, αλλά και την ποίηση της

Κικής Δημουλά. Αποφοίτησε το 1983 από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ενώ το 1989 τιμήθηκε με το βραβείο «Κά-ρολος Κουν» πρωταγωνιστικού γυναικείου ρόλου. Για εννέα πε-ρίπου χρόνια έζησε στη Γαλλία, όπου σημαντική στιγμή στην καριέρα της ήταν το 2001, όταν σκηνοθέτησε μαζί με τον Ντα-νιέλ Ντιπόν στο Εθνικό Θέατρο της Βρετάνης το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι. Στην τηλεόραση έχει κάνει λίγα και καλά, ενώ παράλληλα αυτήν την περίοδο, όσο εμείς την απολαμβάνου-

με στο «Νησί», πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Εξόριστοι» του Τζέιμς Τζόις στο Από Μηχανής Θέατρο. Το ρεσιτάλ της στο «Νησί» δεν είναι λοιπόν παρά η επιβεβαίωση ότι πρόκειται για μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς της.

l.arapakos@metropolisnews.gr

Στα κοντινά πλάνα μάς παγώνει το αίμα. Οι δικές μας δασκάλες ήταν αρνάκια μπροστά της. Η κακιά δασκάλα του Νησιού -κατά κόσμον Αλεξάνδρα

Σακελλαροπούλου- μας έχει καθηλώσει όσο λίγοι ρόλοι στην ελληνική τηλεόραση.

22

PARAMOUNT STYLES PRESENT

Ο Σκοτ ΜακΚλάουντ έρχεται στην Αθήνα για ένα live και

ένα γάμο. Επί τη ευκαιρία, του μιλήσαμε για τις παλιές

καλές ημέρες της ροκ σκηνής, την καινούργια του μπάντα

(Paramount Styles), την παλιά του μπάντα (Girls Against Boys),

το παρελθόν, το μέλλον, τη Νέα Υόρκη και την Αθήνα.

Την τελευταία φορά που βρέθη-καν εδώ προ διετίας, το Gagarin πήρε φωτιά. Ο λόγος για τους Girls Against Boys, το θρυλικό συγκρότημα της underground αμερικανικής ροκ σκηνής. O frontman της μπάντας, Σκοτ ΜακΚλάουντ, αποδεικνύεται πο-λυπράγμων. Ετσι, από το 2007 έχει φτιάξει μαζί με τον Αλέξις Φλάισιγκ μια νέα μπάντα, τους Paramount Styles, που αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο “Heaven’s Alright”. Ο ΜακΚλάουντ είναι τόσο δραστήριος που μάζεψε τα μπογαλάκια του και καταφτάνει στην Ελλάδα για ένα live στο An Club στις 26 του μήνα. Την πρό-σκληση τού την έκανε ένας Ελ-ληνας φίλος του, ο οποίος, όταν είδε ότι βγήκαν ημερομηνίες ευ-ρωπαϊκής τουρνέ, σκέφτηκε να του προτείνει να έρθουν και στην Αθήνα, όχι μόνο για να παίξουν live, αλλά και για να παραβρε-θούν στο γάμο του!

Αναρωτιέμαι αν οι καλε-σμένοι του γάμου θα έχουν την τύχη, εκτός από τα κλασικά τσά-μικα, να ακούσουν και την μπά-ντα live. Ο Σκοτ ΜακΚλάουντ, όμως, με διαβεβαιώνει πως όχι. «Είναι αλήθεια ότι θα πάμε στο γάμο, αλλά δεν θα παίξουμε εκεί. Καμιά φορά πρέπει να ξεκουρα-ζόμαστε και εμείς. Είναι η πρώ-τη φορά που θα πάω σε ελληνικό γάμο και ανυπομονώ». Δεν είναι όμως η πρώτη του φορά στην Αθήνα. Ο Σκοτ έχει ήδη άπο-ψη για την πόλη: «Από την πρώ-τη φορά που επισκεφτήκαμε την Αθήνα ως Girls Against Boys, έχω μια ρομαντική αίσθηση της πόλης. Είναι κάτι διαφορετικό για μένα, παρόλο που η ζωή και η κίνηση στους δρόμους μού θυ-μίζει τη Νέα Υόρκη. Η Αθήνα εί-ναι πιο ακραία».

Δράττομαι της ευκαιρίας να τον ρωτήσω για το μέλλον του μουσικού του παρελθόντος, τους Girls Against Boys. «Οι Girls Against Boys δεν σκοπεύουν να

ξαναβγάλουν δίσκο ή να παίξουν live. Παρόλο που είμαστε τυχε-ροί και έχουμε πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, δεν είναι έτσι πα-ντού. Φυσικά, πάντα υπάρχει η πιθανότητα, αλλά, ακόμα και αν ήταν να γράψουμε καινούργια τραγούδια, δεν θα το έλεγα, γιατί θα χαλούσα την έκπληξη».

Εκπληξη όμως ήταν και η δημιουργία της νέας του μπά-ντας, των Paramount Styles, άλλο αν ο ίδιος το αντιμετωπί-ζει ως μια φυσιολογική εξέλι-ξη. «Ξεκίνησα τους Paramount Styles, γιατί δεν είχα τελειώσει με τη μουσική. Υπάρχουν ομοι-ότητες με τους GVSB, αλλά τώρα πια είμαι μεγαλύτερος και ήθελα να κάνω κάτι που μιλούσε περισ-σότερο για το παρόν και όχι για το παρελθόν, ακόμα και αν τρα-γουδάω συχνά για το παρελθόν. Το να φτιάχνω μουσική είναι σαν όνειρο και η ζωή είναι λιγότερο μοναχική έτσι. Με τη μουσική στη ζωή σου υπάρχει πάντα κάτι που σε παρηγορεί και σε κάνει να ανυπομονείς».

Οι Paramount Styles είναι αρκετά διαφορετικοί από τους Girls Against Boys. Πιο εσω-στρεφείς και πιο πολυδιάστα-τοι. Η αλλαγή αυτή ήταν ανα-μενόμενη για τον ΜακΚλάουντ. «Οι GVSB προέρχονταν από μια παράδοση alternative punk και rock που είχε να κάνει με την

κίνηση και την αλλαγή. Θα μου ήταν ξένο να είμαι το ίδιο άτο-μο που ήμουν πριν από 20 χρό-νια. Η μουσική των Paramount Styles είναι πιο μελαγχολική, αλλά είναι πάντα alternative σε σχέση με το mainstream. Είναι ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Νομί-ζω πως το ‘Heaven’s Alright’, το καινούργιο άλμπουμ, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει ως μουσικός».

Παρόλο που από τότε έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, ανα-ρωτιέμαι αν ο Σκοτ ΜακΚλάουντ νιώθει ακόμα ότι είναι ένα sex symbol του rock. «Θεωρώ πως είμαι πιο σέξι από ποτέ. Αστει-εύομαι φυσικά, αλλά το rock and roll έχει να κάνει με την ιδέα του τι είναι απαγορευμένο στη ζωή.

Δεν μπορώ να το ξεφορτω-θώ, αλλά δεν θα κάνω περιο-δείες, όταν θα είμαι 55 χρόνων. Εχω ακόμα τέσσερα ή πέντε χρόνια, νομίζω, και τέλος. Η μουσική είναι σκληρό παιχνίδι. Ανοδος και πτώση. Πτώση και άνοδος. Πάνω από όλα, πρέ-πει να έχεις πίστη σε αυτό που κάνεις. Οποτε σταμάτησα να πι-στεύω και να ονειρεύομαι, ήρθε η πτώση. Είναι ευχή και κατάρα. Υπάρχουν καλές και κακές στιγ-μές. Τώρα πάντως θα κάνω την καλύτερη μουσική μου, το ξέρω».

v.tzanakari@metropolisnews.gr

23

Μια μέρα πριν από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης στο θέατρο του Νέου Κόσμου συναντήσαμε

τους συντελεστές του “DNA” και μιλήσαμε μαζί τους για την ανάγκη της ενσωμάτωσης, για τη βία

και για τα προβλήματα της Αθήνας.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

24

Ως ομάδα ορίζεται (κοινωνιολογικά) ένα ορ-γανωμένο σύνολο ατόμων που γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν επικοινωνιακές και αμοιβαίες σχέσεις. Ως ομάδα (στην παράστα-ση “DNA”) ορίζονται εννιά 15χρονα παιδιά που γνωρίζονται μεταξύ τους και δένονται, για να αντιμετωπίσουν ένα κοινό πρόβλημα. Μια πράξη βίας για την οποία ευθύνονται όλοι, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλά-βει τις ευθύνες του.

Ολα ξεκίνησαν, όταν η παρέα αποφάσι-σε πως ο Ανταμ δεν έχει τις κατάλληλες προ-διαγραφές, για να ενσωματωθεί σε αυτή. Αυ-τόματα έγινε περιθωριακός και αδύναμος. Αρα, εκείνοι απέκτησαν το δικαίωμα να τον κοροϊδεύουν, να τον βάζουν να τρώει φύλλα, να περνάει στα τυφλά από αυτοκινητόδρομους και να ρισκάρει τη ζωή του. Με μόνο επιχεί-ρημα ότι «μας έκανε να γελάμε, αλλά γελούσε και εκείνος. Τουλάχιστον, στην αρχή».

Οταν λίγο αργότερα ο Ανταμ πέφτει από μεγάλο ύψωμα σε ένα χαντάκι, αφού πρώτα τον πετροβολούν με μανία, έρχονται αντιμέ-τωποι με το πρόβλημα. «Είναι νεκρός», λένε ο ένας στον άλλο προσπαθώντας να συνειδη-τοποιήσουν την πράξη τους και αμέσως εικά-ζουν τις συνέπειες. Ο σιωπηλός Φιλ δίνει τη λύση. Αν και ακούει για ώρα τη χειμαρρώδη Λία χωρίς να βγάλει μιλιά, την κρίσιμη ώρα καταστρώνει το σχέδιο και δίνει οδηγίες. Ενας άνδρας που υποτίθεται ότι τριγυρνάει στο δά-σος και ενοχλεί τα παιδιά θα παρουσιαστεί ως ύποπτος και όλοι θα πάνε σπίτι τους ήσυχοι.

Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Εί-ναι ο Ανταμ το μόνο θύμα αυτής της ιστορίας; Γυρίζουν τελικά οι ήρωες σπίτι τους ήσυχοι; Οπως μας λέει η Σοφία Βγενοπούλου, που είναι σκηνοθέτις της παράστασης και πρω-τοστατεί στη διάδοση του εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα, όλοι γίνονται θύματα της ίδιας τους της βίας. «Αν ήταν μια απλή ιστορία ενός παιδιού που το σκότωσαν συνομήλικοί του, οι

οποίοι βρήκαν τρόπο να το καλύψουν, δεν θα μου έλεγε τίποτα. Αλλά το γεγονός ότι τελικά όλοι σε αυτό το έργο πληρώνουν ένα φοβερό προσωπικό τίμημα είναι το πιο συγκινητικό από όλα».

Ρωτάω πώς λειτουργεί η έννοια της ομά-δας σε αυτή την παράσταση και η Μαρία Γε-ωργιάδου σπεύδει να μου εξηγήσει. «Σε αυτή την ομάδα, που ούτως ή άλλως ο καθένας λει-τουργεί με το δικό του τρόπο, όταν συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό, αναγκαστικά τα μέλη της ενώνονται. Είναι η μόνη άμυνά τους σε όλο αυτό το φόβο. Μετά το γεγονός γίνονται ακόμα περισσότερο ομάδα, γιατί έχουν περισσότερη ανάγκη ο ένας τον άλλο, για να το ξεπεράσουν όλο αυτό. Βέβαια, αυτό δεν είναι πραγματι-κή αλληλεγγύη, γιατί αμέσως μετά μπορεί να υπάρξει το επόμενο εξιλαστήριο θύμα. Ο φό-βος δημιουργεί, δηλαδή, μια εσωστρέφεια και

αντί να στραφεί ο ένας στον άλλο για να τον στηρίξει, ενώνονται μόνο επιφανειακά και ο καθένας κοιτάει πώς θα σώσει τον εαυτό του. Προσπαθεί να διατηρήσει μια φαινομενι-κή ασφάλεια γύρω από το πρόσωπό του και αφήνει έξω τους υπόλοιπους. Ο,τι ακριβώς κάνουμε και οι περισσότεροι στην εποχή μας. Λέμε ‘αφού εγώ δεν πεινάω, δεν με νοιάζει αν πεινάει ο άλλος’».

Λίγο πιο δίπλα, η Αρτεμις Φλέσσα μού εξηγεί ότι οι άνθρωποι μπαίνουν σε μια διαδι-κασία να κάνουν πράγματα που μπορεί να μην τους εκφράζουν. Η ομάδα αφαιρεί από τον κα-θένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. «Οταν η ομάδα στρέφεται εναντίον κάποιου, όλοι συμ-μετέχουν ασχέτως με το αν συμφωνούν ή όχι με την πράξη. Αυτή η δύναμη της μάζας είναι τελικά πιο δυνατή από το background του κα-θενός».

25

Δεν αφορά μόνο τους εφήβουςΠερίπου δύο ώρες πριν αρχίσω τη συζήτηση με τους συντελεστές, καθόμουν στα καθίσμα-τα του θεάτρου και αναρωτιόμουν τι μπορού-σε να πει σε μένα μια παράσταση που προο-ρίζεται για εφήβους. Μόλις έπεσε η αυλαία, κατάλαβα ότι τα ζητήματα που θέτει μας αφο-ρούν όλους. «Αυτα τα ζητήματα σίγουρα δεν αφορούν μόνο την εφηβεία», με προλαβαί-νει η Αρτεμις και η κ. Βγενοπούλου μου εξη-γεί περαιτέρω. «Οπωσδήποτε δεν είναι θέμα εφηβείας. Και σήμερα οι άνθρωποι πάνε στα εστιατόρια που ‘πρέπει’, στα μέρη που ‘πρέπει’ και φοράνε τα ρούχα που ‘πρέπει’. Οι ενήλι-κες είμαστε σε αυτό πολύ χειρότεροι από τους εφήβους». Μου διευκρινίζει ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι πρέπει πάντα να το λαμ-βάνεις υπόψη σου, για να καταφέρεις να επι-κοινωνήσεις το έργο. Και όταν πρόκειται για παιδιά, αυτό πρέπει να γίνει με έναν τρόπο πολύ συγκεκριμένο που τα παιδιά τον κατα-λαβαίνουν. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί μια ισορροπία. Να μιλήσεις για πράγματα που τα αφορούν και ταυτόχρονα να βρεις την κατάλ-ληλη σκηνική γλώσσα για να το κάνεις.

«Εφηβικό χαρακτηρίζεται ένα έργο, επει-δή μιλάει καθαρά για πράγματα που γίνονται μεταξύ ανθρώπων αυτής της ηλικίας», συνε-χίζει η Αρτεμις. «Επειδή η δράση τοποθετεί-ται σε μια παρέα παιδιών σε αυτή την ηλικία. Αλλά στην ουσία θα μπορούσε να αφορά τον οποιονδήποτε. Αλλωστε, ένα παιδί στα 15 του είναι ήδη ένας μικρός ενήλικας».

Τους ρωτάω για τον τρόπο που εκείνοι ως παιδιά και έφηβοι αντιμετώπιζαν τους λιγότε-ρο ισχυρούς. Εχω απέναντί μου 10 παιδιά γύρω στα 25 και συνειδητοποιώ ότι η εφηβεία τους έχει συμπέσει χρονικά με τη δική μου. Πόσο σκληροί ήμασταν, λοιπόν, ως έφηβοι; Η Μαρία Γεωργιάδου αναλαμβάνει να πει πρώτη αυτό που όλοι σκεφτόμασταν: «Θυμά-μαι από τη δική μου εφηβεία, ακόμα και από το Δημοτικό, τον τρόπο που η ομάδα επέλεγε πάντα τον πιο αδύναμο. Θυμάμαι περιστατικά που τον κοροϊδεύαμε, αλλά τότε δεν το συ-νειδητοποιούσαμε. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας συνεχίζεις να φέρεσαι έτσι, απλά το συνειδη-τοποιείς και βρίσκεις τρόπους να δικαιολογη-θείς και να το απενοχοποιήσεις. Ενώ σε αυτές τις ηλικίες γίνεται ενστικτωδώς». Η Ελίνα Ρί-ζου συμπληρώνει ότι «μπορεί η εποχή να έχει αλλάξει και οι αφορμές να έχουν αλλάξει, ο μηχανισμός όμως της βίας είναι ίδιος. Σε αυτό το έργο, αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι η βία προηγείται της συνείδησης. Είναι σαν να γίνεται η πράξη και μετά να προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε. Και αυτό νομίζω ότι έχει σχέση με την εποχή».

Η κ. Βγενοπούλου παρεμβαίνει για να κά-νει τη δική της διαπίστωση για τους εφήβους σήμερα. «Η εποχή μας έχει το χαρακτηριστικό

της υπερπροστασίας. Ενώ είναι πιο προστα-τευμένα τα παιδιά, από την άλλη είναι πολύ πιο εκτεθειμένα σε πάρα πολλά πράγματα που τα θεωρούμε ανώδυνα, αλλά είναι πολύ επι-κίνδυνα. Δεν μπορεί ένα παιδί 10 χρόνων να διαχειριστεί όλα αυτά που βλέπει να γίνονται γύρω του». Οταν την ρωτάω τι θα κερδίσει ένα παιδί βλέποντας την παράσταση, μου απαντά-ει με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα. «Πρέπει να έρθει να δει την παράσταση για να δει τη βία και να την σιχαθεί. Για να διαμορφώσεις μια ιδεολογία για τα πράγματα, πρέπει να τα αντι-μετωπίσεις έτσι όπως είναι, για να τα σιχα-θείς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταλάβει ένα παιδί και να νιώσει. Πρέπει να αντιπαρα-τεθεί σε κάποια θέματα».

Στο τέλοςΗ συζήτηση φτάνει σιγά-σιγά και στην τελευ-ταία σκηνή του έργου. Η παρέα έχει διαλυθεί, κάποια μέλη της έχουν γίνει κλέφτες. Η ευά-λωτη Ρόμπιν έχει χάσει την ψυχική της ισορ-ροπία και ο Φιλ έχει μείνει μόνος χωρίς την Λία, απομονωμένος σε ένα χωράφι να κοιτά-ει το κενό. Αν και προσπαθούν να τον πεί-σουν να επιστρέψει στο σχολείο και στη φυσι-ολογική ροή των πραγμάτων, δεν μαθαίνου-με ποτέ αν το κάνει. Η κ. Βγενοπούλου ανα-λύει τη συγκεκριμένη επιλογή: «Το έργο αυτό το αφήνει τελείως ανοιχτό, γιατί ένας έφηβος πρέπει, όταν γυρίσει σπίτι, να κινητοποιήσει τη φαντασία του. Να μπορεί το παιδί να σκε-φτεί ‘θα ήθελα αυτό για μένα’ ή ‘εγώ στη θέση

26

του θα έκανα αυτό’. Αυτή είναι και η απάντη-ση στη συχνή ερώτηση ποια είναι η δυσκο-λία του εφηβικού θεάτρου. Πρέπει το κείμενο να βάλει το παιδί στη συγκριμένη διαδικασία. Δεν είναι διασκέδαση, αλλά ψυχαγωγία με την πραγματική, παλιά έννοια του όρου». Ρωτάω για το ίδιο θέμα τον Στέφανο Αχιλλέως, που υποδύεται τον Φιλ, αν πιστεύει ότι ο ήρωας θα γύριζε τελικά πίσω. «Θα προσπαθούσε, αλλά δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνε. Οταν έχεις κάνει κάτι τόσο ακραίο, έχεις και ένα πρόβλη-μα με τον ίδιο σου τον εαυτό».

«Πρέπει πάντα να υπάρχει η ελπίδα επι-στροφής», μας επαναφέρει στην τάξη η κ. Βγε-νοπούλου. «Μπορεί να κάνεις ένα πολύ τρα-γικό λάθος, να φοβηθείς πάρα πολύ κάποια στιγμή της ζωής σου και να κάνεις κάτι που δεν φανταζόσουν ποτέ. Δες και το σωφρονι-στικό μας σύστημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να επιστρέψουν στην κοινωνία. Τι κάνουμε εμείς για αυτό; Υπάρχει ένα προσωπικό τίμημα που ο καθέ-νας πληρώνει, ένα τίμημα που η κοινωνία θα τον βάλει να πληρώσει, αλλά πρέπει να υπάρ-χει πάντα μια ελπίδα, έστω μικρή, ότι μπορείς να επιστρέψεις πίσω».

Σε αυτό το σημείο ακούγεται ο ήχος λήψης γραπτού μηνύματος και η συζήτηση διακόπτε-ται. Το μήνυμα αναφέρεται στο νέο δήμαρχο της Αθήνας και ξαφνικά θυμόμαστε όλοι ότι βρισκόμαστε σε νύχτα εκλογών. Βρίσκω ευ-καιρία να συνδυάσω την ελπίδα με το μέλλον της πόλης και τους ρωτάω τι περιμένουν να αλλάξει στην Αθήνα. Οι απαντήσεις έρχονται σωρηδόν. «Να ξαναζωντανέψει το κέντρο», «να γίνει πιο ανοιχτή», «και μόνο που άλλαξε

ο δήμαρχος είναι μια ελπίδα». Ολοι συμφω-νούν ότι πρέπει να ανατραπεί το τρομακτικό σκηνικό που οδηγεί τους πολίτες στο ρατσι-σμό και το φόβο. Και ενώ λοιπόν ετοιμαζό-μουν να συνεχίσω τη συζήτηση σκοπεύοντας να ρωτήσω τα παιδιά περί εθελοντισμού και

αστικής συνείδησης, η Αρτεμις αναφώνησε: «Ακουσα ότι ο Καμίνης είναι πολύ κοντός!». Ολοι ξέσπασαν σε γέλια, κάνοντάς με να πα-τήσω οριστικά το στοπ στο κασετοφωνάκι και να βάλω κάπου εκεί μια τελεία στην όμορφη βραδιά του εφηβικού θεάτρου.

INFO

27

Είμαστε σίγουροι πως φράσεις, όπως: «Μαμά, πάω να αποκεφαλίσω έναν άνθρωπο με το δήμιο!» ή «Μπαμπά, τώρα οι εργάτες μου θα κάνουν διάλειμμα για μπίρα. Eλα και εσύ!», δεν θα θέλατε να ειπωθούν από τα αθώα χείλη των παιδιών σας. Και όμως, δεν είναι όλοι της ίδιας άποψης. Εξετάζοντας παλιούς καταλόγους και παλιές σειρές των διάσημων παιχνιδιών playmobil, σας παρουσιάζουμε κάποια από τα πολύπλευρα «ταλέντα» τους.

Ενα πρώτο συμπέρασμα όλων όσοι κοι-τάζουν παλιούς και νέους καταλόγους εί-ναι πως τα playmobil ακολουθούν τόσο πι-στά την αληθινή ζωή που δείχνουν τρομακτι-κά σημάδια επικαιρότητας. Για παράδειγμα, από τις αρχές της χιλιετίας τα παιδιά μπορούν να έχουν ένα ολόκληρο αρχηγείο της αστυνο-μίας και όχι μεμονωμένα κομμάτια όπως πα-λιά, με ένα τσούρμο αστυνομικούς με γκλοπ και κρατητήριο. Γεγονός που δείχνει έντονα την τάση των χωρών για μεγάλη αστυνόμευ-ση. Το 2003 σάλο προκάλεσε σε γονείς ανά τον κόσμο η σειρά «Ασφάλεια Αεροδρομί-ου», όπου το κουτί περιλάμβανε δύο αστυνο-μικούς με όπλα (!), μία καλή, αλλά ύποπτη κυρία και ένα μηχάνημα ελέγχου αποσκευ-ών, δείχνοντας στο έπακρο την τρομολαγνεία και το συνεχή έλεγχο στις πτήσεις. Κάτι εξί-σου ενδιαφέρον είναι πως την ίδια περίοδο έκανε την εμφάνισή της και η ομάδα διαχεί-ρισης πυρηνικών αποβλήτων, με βαρέλια γε-μάτα τοξικό υγρό που έχουν χυθεί στο περι-

Ο κόσμος δεν είναι τέλειος, γιατί τότε να είναι τα παιχνίδια μας; Ανοίξαμε παλιούς καταλόγους playmobil που είχαμε κρυμμένους στο πατάρι, τους συγκρίναμε με τους

τωρινούς και είδαμε ότι τα παιχνίδια προχωράνε μαζί με την κοινωνία.

βάλλον. Ενα ακόμα «όμορφο» παιχνίδι είναι «Ο Αστυνομικός και ο Αλήτης» που κυκλοφόρησε το 1989 και αποσύρθηκε το 1992 (γιατί άρα-γε;). Το συγκεκριμένο κομμάτι ανήκε στην ταξι-κή σειρά «Κουκλόσπιτο» και αποτελούνταν από έναν άστεγο, ένα παγκάκι και έναν αστυνομικό. Ο τρόπος που συνδυάζονται αυτά τα τρία στοι-χεία είναι προφανής.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα είναι η σταδι-ακή προβολή της βίας, κάτι που χαρακτηρίζει και τις τωρινές κοινωνίες. Ανάμεσα σε φωτιές, ληστείες, αποδράσεις, σεισμούς, καταστροφές και πολέμους, μπορούμε να ξεχωρίσουμε με-ρικά παιχνίδια. Πρώτον, ο «Δήμιος» -κυκλο-φόρησε το 1995, για να αποσυρθεί τρία χρό-νια αργότερα- που κρατάει ένα τεράστιο τσε-κούρι και φέρει κουκούλα που αποσπάται, για να φανεί το τεράστιο χαμόγελό του. Δεύτερον, το «Υπερσέτ Διάσωσης», που δείχνει στον από-λυτο βαθμό την αγριότητα των ατυχημάτων και της υπερβολής. Δύο τραυματίες, ένα ασθενο-φόρο, ένα ελικόπτερο και έξι νοσοκόμοι απο-τελούν το σετ. Ο ένας σε κωματώδη κατάστα-ση, διασωληνωμένος, πάνω σε φορείο. Ο άλ-λος με γύψο σε όλο του το σώμα ήδη στο ασθε-νοφόρο. Το ελικόπτερο διάσωσης καταφτάνει. Και όλα αυτά ενώ υπάρχει μόνο ένα (!) ποδή-λατο. Μάλλον υπήρξε θανατηφόρα σύγκρουση

μεταξύ πεζού και ποδηλάτη. Ενα ακόμα παράδειγμα που αγγίζει τα

όρια του αστείου είναι οι «Εργάτες». Εμφα-νίστηκαν το 1976 και αποτελούν το θεμέλιο λίθο στην ιδέα που έχουμε για την εργατιά, και συγκεκριμένα για τα διαλείμματά της. Ανά-μεσα λοιπόν σε πριόνια, λάστιχα, σκάλες, φα-νάρια θα δούμε στο σετ να υπάρχουν και τρία καφάσια μπίρες! Επτά οι εργάτες του κουτιού, δεκαοκτώ οι μπίρες! Δηλαδή, δύο στον κα-θένα και τρεις σε τέσσερις υπερτυχερούς ερ-γάτες. Επίσης, το «Βενζινάδικο» που μέχρι το 1990 ήταν χωρίς φίρμα, το 1991 ήταν εκτός της σειράς, επανεμφανίστηκε το 1992 με τη φίρμα της Shell. Ναι, αυτής που μολύνει το περιβάλλον. Ενώ ακόμα και σήμερα το «Τσίρ-κο» με τα κλουβιά και τους θηριοδαμαστές συ-νεχίζει να προσφέρει χαρά στα παιδιά.

Για το αστείο του όλου πράγματος, πα-ραθέτουμε και μια ενδιαφέρουσα ιστορία: το 2009 ένας Γερμανός πάστορας έφτιαξε τις δικές του φιγούρες playmobil με στιγμές από τη ζωή του Ιησού, αλλά και από ιστορίες της Βίβλου, με σκοπό να τις χρησιμοποιήσει στο μάθημά του. Δεν χάρηκε για πολύ την ιδέα του όμως, καθώς η εταιρεία, όταν το αντιλή-φθηκε, του ζήτησε να τις αποσύρει. Το θέμα προκάλεσε αρκετή κουβέντα και τέθηκε το ερώτημα κατά πόσο, αφού αγοράσουμε κά-ποιο παιχνίδι, έχουμε περιορισμούς στο πώς θα το χρησιμοποιήσουμε.

a.chatzis@metropolisnews.gr

28

Κάποιοι το λένε μασκάρεμα,

άλλοι παραλλαγή, άλλοι μεταμφίεση.

Η συζήτηση με έναν από τους μάστερ του είδους, τον ηθοποιό Θάνο Σαμαρά,

ξεκίνησε από εκεί, αλλά χάθηκε κάπου

στα διαφορετικά του πρόσωπα και τα πολλά του

ενδιαφέροντα.

29

«Eχω ανάγκη να μιλάω με εικόνες. Από μικρός έφτιαχνα μαριονέτες, κατασκεύαζα τα σκηνικά, τα φώτα και έπαιζα έργα που έγραφα. Αυτό συνέχισα να το κάνω φωτογραφίζοντας και κινηματογραφώ-ντας κούκλες ως μικρούς, υπάκουους ηθοποιούς, που ενσωμάτωναν και εξέφραζαν πράγματα που με απασχολούσαν. Οι σπουδές μου στις καλές τέ-χνες και την αρχιτεκτονική, πριν πάω στη δραμα-τική σχολή, με αφύπνισαν, ώστε να αποκτήσω μια εικόνα πιο σύνθετη για το τι σημαίνει ηθοποιός». Αυτές οι φωτογραφίες ήταν και ο λόγος που βρέ-θηκε πριν από δύο χρόνια στο Τόκυο με την πρώ-τη του έκθεση φωτογραφίας. «Με τον καιρό τις κούκλες αντικατέστησαν οι άνθρωποι, πάνω στους οποίους είχα την ευκαιρία να εφαρμόσω όλες τις τεχνικές μου. Αλλαγές στα μαλλιά, τα μάτια, το μα-κιγιάζ μπορούν να οδηγήσουν έναν ηθοποιό σε μια μεγάλη, καινούργια γκάμα υποκριτικών δυνα-τοτήτων που συχνά χάνονται ανεκμετάλλευτες».

Αυτές οι μεταμορφώσεις εξάλλου είναι κάτι που ο ίδιος εφαρμόζει πάνω του εδώ και καιρό, ει-δικά στο θέατρο. «Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας κατασκευής ενός χαρακτήρα να μετα-τρέψεις τα χαρακτηριστικά σου και να αποποιη-θείς το αναγνωρίσιμο Εγώ σου. Εχει μεγάλη δύνα-μη και με ενθουσιάζει να το κάνω και για άλλους, πέρα από τον εαυτό μου, να τους αποκαλύπτω πρόσωπα που έχουν μέσα τους και τα αγνοούν. Κάπως έτσι, λοιπόν, άρχισα να κάνω art direction σε παραστάσεις, όπου πέρα από την κατασκευή της εικόνας των ηθοποιών, κατασκευάζω όλη την οπτική επικοινωνία της παράστασης, τις φωτογρα-φίες, τις αφίσες. Αυτό κατέληξε να γίνει αφορμή να έρθουν σε επαφή μαζί μου άνθρωποι των πε-ριοδικών μόδας, ζητώντας μου να κατασκευάσω περούκες και μαλλιά για φωτογραφήσεις, πράγ-μα που έχω ξεκινήσει να κάνω επιλεκτικά». Δεν κρύβει βέβαια ότι κάποια στιγμή θέλει να περάσει από το art direction στη σκηνοθεσία, ενώ έχει ήδη έτοιμο το πρώτο δικό του σενάριο σε συνεργασία με την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου. Πρόκει-ται για μία ταινία τρόμου με βαμπίρ, που θα σκη-νοθετήσει ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.

Με ένα πλούσιο βιογραφικό σε παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου, ο Θάνος Σαμαράς έχει φτάσει τρεις φορές μέχρι το Φεστιβάλ της Βε-νετίας, με τις ταινίες “Delivery” του Νίκου Πανα-γιωτόπουλου, «Αγνά Νιάτα» του Εκτορα Λυγίζου, «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα. Οντας περιζήτητος στους σκηνοθέτες και με φανατικό κι-νηματογραφικό κοινό, του ζητάω να μου σχολιάσει κατά πόσο νιώθει σταρ του ελληνικού κινηματο-γράφου. «Είναι αστείο στην Ελλάδα να λέμε τις λέ-ξεις ‘σταρ’ και ‘κινηματογράφος’ στην ίδια πρότα-ση. Ισως η άποψη αυτή πηγάζει από την απόσταση που διατηρείται μεταξύ ηθοποιού και κοινού στον

κινηματογράφο, σε αντίθεση με την τηλεόραση. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε από παιδί ήταν να παίζω σε ταινίες. Να μεταμορφώνομαι από ρόλο σε ρόλο, να βυθίζομαι σε ένα καινούργιο, άγνωστο σύμπαν με κάθε ταινία, να ζω την περιπέτειά της και να πηδάω στην επόμενη. Στην Ελλάδα, σταρ είναι οι τραγουδιστές στα μπουζούκια και οι πα-ρουσιαστές πρωινών εκπομπών».

Αρπάζω την ευκαιρία να τον ρωτήσω τη μόνι-μη απορία μου σχετικά με τη σταθερή απουσία του από την ελληνική τηλεόραση. «Το ζήτημα με την ελληνική τηλεόραση είναι ότι τα θέματά της είναι πολύ περιορισμένα και σε βάζουν σε ένα καλούπι ερμηνειών και στερεότυπων ελληνικών χαρακτή-ρων, όπως του μάγκα ή του καλού παιδιού με τη μηχανή. Δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα σύγχρονο. Οταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα μετά τις σπου-δές μου στο Royal Academy of Dramatic Art, το δοκίμασα, αλλά αμέσως με απορρόφησε το θέατρο και ο κινηματογράφος. Είναι δύο χώροι όπου η διαδικασία προετοιμασίας και εκτέλεσης ταιριάζει πιο πολύ στον τρόπο που δουλεύω. Δεν αποκλείω την τηλεόραση σε καμία περίπτωση, αρκεί να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω πάνω σε κάτι εν-διαφέρον. Είναι μια πρόκληση που θα αγκάλιαζα

με ενθουσιασμό, εξελίσσοντας ένα χαρακτήρα σε έκταση 20-30 επεισοδίων». Μου εξηγεί πως θα ήθελε πολύ να παίξει σε μία κωμωδία, ένα είδος που απέχει πολύ από αυτό που τον έχουμε συνη-θίσει να κάνει στο θέατρο ή τον κινηματογράφο.

Με αφορμή την τηλεόραση, ήταν απίθανο να μην μιλήσουμε για την τελευταία του συνέντευξη στο «Βήμα», όπου δήλωσε ότι δεν θα τον πείρα-ζε να πουληθεί η Ελλάδα στους ξένους, εφόσον οι Ελληνες από μόνοι τους τα κάνουν συστηματι-κά μαντάρα. Μια δήλωση που πήρε τεράστια έκτα-ση από τα μέσα, ειδικά την τηλεόραση και το δια-δίκτυο. «Ηταν μια προκλητική πάσα για διάλογο, όχι μια μηδενιστική θέση.

Λάμβανα δεκάδες μηνύματα και emails με συγχαρητήρια, επειδή είχα απλά πει το αυτονόητο για την κατάσταση της χώρας μας. Και κάποια ελά-χιστα επιθετικά μηνύματα, δυστυχώς από πολύ νεαρά παιδιά. Θα έπρεπε οι Ελληνες, ζώντας σε έναν τόπο που πια είναι ασφυκτικά ζοφερός, να ονομάζουμε τα πράγματα άφοβα και έντιμα. Είναι πολύ αργά, για να φοβόμαστε μην σπάσουν τα αυγά».

a.chatzis@metropolisnews.gr

INFO--

30

Η πλατεία του Αγίου Δημητρίου στην Πετρούπολη ήταν πάντα ένας τόπος συνάντησης. Είχε δηλαδή τα βασικά στοιχεία, για να μπορεί να συμβαί-νει αυτό. Παιδική χαρά για τα χρό-νια της απόλυτης αθωότητας, γηπε-δάκια μπάσκετ για τα αθλητικά ξε-σπάσματα των πρώτων χρόνων της εφηβείας και όμορφες κρυφές γω-νιές για τις φάσεις εκείνες, που η αθωότητα έπρεπε να μεταλλαχθεί σε κάτι λιγότερο αθώο και σίγουρα πιο μεστό. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, πρoσέφερε απλά χώρο και περνού-σαμε ωραία.

Κάπως ξαφνικά, λοιπόν, μία ημέρα μάθαμε, άλλοι με μεγάλη χαρά, άλλοι με κάποια επιφύλαξη, πως στο μέρος αυτό θα γίνονταν πράγματα φο-βερά, πως η Ευρώπη θα έκανε κέντρο της την ήρεμη πλατεία μας. Το ΥΠΕ-ΧΩΔΕ θα έφτιαχνε ένα μεγάλο βοτα-νικό κήπο έχοντας ως πρότυπο αυτόν της Κοπεγχάγης με ειδικά διαμορφω-μένους χώρους για τροπικά φυτά, με βοηθητικές αίθουσες, με σύγχρονες μεθόδους ποτίσματος, με ειδικά συ-στήματα διατήρησης των τροπικών φυτών και πάει λέγοντας. Θα γινόταν, λέει, ένα τεράστιο έργο πνοής, που

Οταν οι πολίτες οργανώνονται, πετυχαίνουν τα πάντα. Ανατρέπουν πράγματα και κατα-στάσεις. Δημιουργούν, συνθέτουν, καλλιερ-

γούν. Απορρίπτουν ταμπέλες. Παίρνουν πρω-τοβουλίες και υλοποιούν ιδέες, όπως αυτή

του Βοτανικού Κήπου στην Πετρούπολη, ενός πραγματικά ελεύθερου κοινωνικά χώρου.

e.papaioannou@metropolisnews.gr

31

θα έκανε την αγαπημένη μας πλατεία πόλο έλξης για όλους τους Αθηναί-ους, όλους τους Ελληνες, όλους τους Ευρωπαίους. Και πράγματι. Το όνει-ρο άρχισε να γίνεται πραγματικότη-τα. Ενας οργασμός έργων πλημμύρι-σε για αρκετό καιρό τα πάντα. Ενα με-γάλο γυάλινο χάι-τεκ θερμοκήπιο ση-κώθηκε στην άκρη της πλατείας, στο υπόγειό του στήθηκε ένας γιγαντιαίος γεωπονικός μηχανισμός, ενώ δίπλα έπεσε το απαραίτητο τσιμέντο, για να δημιουργηθούν αποθήκες και βοηθη-τικές αίθουσες.

Μετά ξυπνήσαμε απότομα. Ο δήμος δεν είχε λεφτά να συντηρήσει το έργο, οι υπεύθυνοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια και φεύγοντας για κάποια χρόνια από την πόλη, άφησα πίσω μου μια εικόνα εγκατά-λειψης που μεταφραζόταν σε σπασμέ-να τζάμια, βρόμα και παρακμή. Στο μεγάλο αυτό έργο έβρισκαν πια κα-ταφύγιο μόνο οι Ευρωπαίοι-Ελληνες-Αθηναίοι τοξικομανείς της περιοχής.

Πέρασε ο καιρός, επέστρεψα στην πόλη και μία ημέρα ο μικρός μου αδελφός μού ανακοίνωσε πως δεν είχε όρεξη να πιει καφέ μαζί μου στο σπίτι, θα πήγαινε, λέει, στο βοτανικό. «Πού; Στα ερείπια;», τον ρώτησα με έκπληξη. «Ποια ερείπια, ρε αδερφέ; Ελα στο βοτανικό να δεις τι ωραία πράγματα γίνονται πια εκεί, έχεις χάσει επεισόδια», με προέτρε-ψε. Και πήγα.

inside

32

Πέμπτη απόγευμα, πλησιάζω την πλατεία και από τα μέχρι πρότινος στο μυαλό μου εγκαταλελειμμένα κτί-ρια βλέπω να βγαίνει φως. Πλησιά-ζω και τα χάνω. Οι τοίχοι είναι βαμ-μένοι, ο κήπος περιμετρικά των κτι-ρίων περιποιημένος, πάνω στο γυά-λινο θερμοκήπιο ένα μεγάλο πανό δηλώνει κάτι περίεργα με σπόρους που δεν καταλαβαίνω, ενώ στη δι-πλανή αίθουσα βλέπω ανθρώπους να κινούνται σαν τα μυρμήγκια την εποχή της δουλειάς. Μπαίνω μέσα στην αίθουσα. Μία κομψή μπάρα σού απαγορεύει να θυμάσαι πως εκεί κάποτε υπήρχαν συντρίμμια, πίσω της ένας ψαρωτικός μεσήλικας φτιάχνει καφέ. «Τι κάνετε εδώ;», ρω-τάω. «Κατάληψη», μου απαντάει. Ζη-τάω διευκρινίσεις, είμαι και δημοσι-ογράφος που να πάρει. Μου δείχνει κάτι παιδιά που κάθονται σε ένα τρα-πέζι. Είναι περίπου 25άρηδες. Λίγο πάνω λίγο κάτω.

Κάθομαι στην παρέα τους. «Εξηγήστε μου», τους παρακαλώ. «Ο Βοτανικός Κήπος είναι ένας ελεύθε-ρος κοινωνικός χώρος, μια κατάλη-ψη που έγινε, για να ξαναδώσει ζωή στα δύο αυτά διαλυμένα κτίρια, να τα μετατρέψει σε ένα χώρο πολιτι-σμικής δημιουργίας, οικολογικών και κοινωνικών δράσεων, ανοιχτό σε όλη την κοινωνία. Ενα χώρο μα-κριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις και ιδεοληπτικά προσχήματα, έναν ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό χώρο». «Οπα!», σταματάω την κο-πέλα που έχει πάρει φόρα. «Δηλα-δή είστε αναρχικοί;», τους ρωτάω.

«Ο Βοτανικός Κήπος δεν φέρει τα-μπέλες», απαντάει η Γεωργία. «Είμα-στε άνθρωποι από πολλούς πολιτι-κούς χώρους. Αλλοι είμαστε ενταγ-μένοι κάπου, άλλοι όχι. Αφήνουμε τις κομματικές μας ταυτότητες έξω από αυτή την πόρτα», καταλήγει.

Συζητώ μαζί τους ώρα. Ο Χρή-στος, η Γεωργία, η Ελένη, ο Κων-σταντίνος. Μορφωμένοι, νέοι και ωραίοι. Παραδίπλα κάτι 16άχρο-νοι παίζουν τάβλι και φωνάζουν. Οι 40άρηδες «γείτονές» τους συζητούν, αλλά δεν ενοχλούνται. «Τελικά, τι είναι ο Βοτανικός Κήπος», τους ρωτώ «και πώς λειτουργεί;». «Μα με τι άλλο;», μου απαντάνε όλοι μαζί. «Ο Βοτανικός Κήπος λειτουργεί στη-ριζόμενος στην άμεση δημοκρα-

τία μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις στο πλαίσιο της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Κάθε Κυ-ριακή έχουμε συνέλευση που είναι ανοιχτή σε όλους. Λειτουργούμε ως ένας χώρος καθημερινής συνάντη-σης, πολιτικής αναζήτησης και πο-λιτισμικής έκφρασης. Κάνουμε εκ-δηλώσεις, κινηματογραφικές προ-βολές, θεατρικές και μουσικές πα-ραστάσεις, εικαστικές εκθέσεις, μα-θήματα θεάτρου, σεναρίου, σκηνο-θεσίας, μουσικής, χορού, ξένων γλωσσών, υπολογιστών, ελληνι-κής γλώσσας σε μετανάστες και ενι-σχυτικής διδασκαλίας σε μαθητές». «Ολα δωρεάν;», ξαναρωτώ. «Ολα δωρεάν», μου απαντάνε.

Δεν το κρύβω πως όση ώρα

τους ακούω να μιλούν, γοητεύομαι. Ακούω για το παιδικό εργαστήρι, για τις συλλογικές κουζίνες, για τα παζάρια ανταλλαγής αγαθών, για τις εκδηλώσεις και νιώθω πως θέλω να μπω στη δημιουργική δίνη που τους έχει παρασύρει. Δεν έχω αυταπά-τες. Ξέρω τι έχω μπροστά μου, αλλά το σκηνικό μού θυμίζει -τηρουμέ-νων των αναλογιών- μια μικρή Μα-ριναλέντα. Τον δήμαρχό της εξάλ-λου είχαν φιλοξενήσει πρόσφατα στο χώρο, πριν μάλιστα η ισπανική πόλη γίνει μόδα.

Η κουβέντα φτάνει στο γυά-λινο θερμοκήπιο, βασικό κομμά-τι των δραστηριοτήτων τους. Μου εξηγούν το πανό που δεν κατάλα-βα. «Εν αρχή ην ο σπόρος», έλεγε, που σημαίνει, με απλά λόγια, πως τα παιδιά έχουν μπει σε ένα δίκτυο καλλιέργειας παραδοσιακών, μη με-ταλλαγμένων ειδών σπόρων κυρίως από την Ελλάδα, με σκοπό τη δη-μιουργία μιας τράπεζας ντόπιων και παραδοσιακών ποικιλιών. Ακούω τον πληροφορικάριο Χρήστο να μιλάει σαν γεωπόνος και χαμογε-λώ. Μπράβο όρεξη και κουράγιο… αγρότης στη μέση της Αθήνας!

Σιγά-σιγά ετοιμάζομαι να φύγω. Ξέρω όμως πως δύσκολα θα κατα-φέρω να μην ξαναπεράσω. Στο μυα-λό μου στροβιλίζονται λέξεις και έννοιες: αυτοδιαχείριση, αυτοορ-γάνωση, πολιτισμός, παιδεία, προ-σφορά. Κοιτώ πίσω μου το φως από το πρώην εγκαταλελειμμένο κτίριο. Μοιάζει με ένα φως ελπίδας σε ένα γκρίζο τοπίο. Βρε λες;

Τον Ρομέρ τον έμαθα βλέποντας (και ξαναβλέποντας) το «Γόνατο της Κλαίρης», το οποίο ελπίζω, αν δεν το είχατε δει, να το προ-λάβατε χθες, τη δεύτερη ημέρα του αφιερώματος της Ταινιοθή-κης στο Γάλλο σκηνοθέτη, σε μια εβδομάδα που διοργανώθη-κε από κοινού με το Γαλλικό Ιν-στιτούτο. Μέχρι την Τετάρτη θα προβληθούν συνολικά 21 ταινί-ες, με τις περισσότερες να παρα-πέμπουν στη nouvelle vague του γαλλικού σινεμά, ένα κίνημα το οποίο ο Ερίκ Ρομέρ υπηρέτησε από τη δεκαετία του ’50 και μετά μαζί με τον Γκοντάρ, τον Τρυ-φό και τον Σαμπρόλ. Βέβαια, ο Ρομέρ έφτασε να γυρίζει ταινίες με ψηφιακή κάμερα μέχρι την περασμένη δεκαετία, αλλά αυτό που θυμόμαστε περισσότερο από αυτόν (τον Ιανουάριο συ-μπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατό του), είναι εκείνα τα στατικά πλάνα με το γοητευτικό του αυτοσκοπό να διεισδύσει στους χαρακτήρες και να φτιά-ξει μικρές κινηματογραφικές σπουδές με φιλοσοφικά θέμα-τα, όπως ο κύκλος ταινιών «Εξι μύθοι περί ηθικής». Από αυτόν τον κύκλο, σας προτείνουμε να παρακολουθήσετε στις 24 του μήνα το «Μια νύχτα με τη Μοντ» (φωτό), όπου ο Ζαν Λουί Τρε-ντινιάν «ξοδεύει» μια νύχτα (ή και μια ζωή) κουβεντιάζοντας με την πειστικά μοιραία Φρανσουά Φαμπιάν.

Μια πρωτότυπη πρό-ταση υιοθέτησε το «Το τρένο στο Ρουφ» για τους θεατρόφι-λους ποδηλάτες. Οσοι θεατές φτάσουν με το ποδήλατό τους μέχρι το θέατρο (Σι-δηροδρομικός σταθ-μός Ρουφ, επί οδού Κωνσταντινουπόλε-ως), για να παρακο-λουθήσουν τις πα-ραστάσεις «Το κολιέ της Ελένης» και «Το Γαϊδουροκαλόκαιρο», θα πληρώνουν μει-ωμένο εισιτήριο 16 ευρώ αντί της κανονικής τιμής των 20 ευρώ, ενώ στους φοιτητές που δικαιούνται το εκπτωτικό εισιτήριο των 16 ευρώ θα προσφέρεται δωρεάν ένα ποτήρι κρασί, μετά το τέλος της παράστασης, στο Wagon-Bar της αμαξοστοιχίας. Μικρό πάρκινγκ ποδηλάτων έχει διαμορφωθεί για το λόγο αυτό στη φυλασσόμενη αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού, από όπου οι θεατές θα προμηθεύονται το εκπτωτικό τους κουπόνι.

Υπάρχουν πολλές εκδοχές του μύθου του Νάρκισσου. Σε όλες όμως είναι ερωτευ-μένος με τον εαυτό του και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό αποβαίνει κατα-στροφικό. «Ο μύθος δεν είναι δεσμευτι-κός. Μπορούμε να επεμβαίνουμε και να τον παραλλάσσουμε. Σήμερα μπορούμε να αποδομούμε τα πάντα, αρκεί να μην γίνεται μόνο για εντυπωσιασμό», μας λέει ο Μιχαήλ Ανθης, ο οποίος βρίσκε-ται πίσω από την παράσταση «Το ημε-ρολόγιο ενός αυνανιστή», που ανεβαίνει τη Δευτέρα στις 22 του μήνα στο θέατρο Ghost House και πραγματεύεται σε κω-μικούς τόνους τη φυσιογνωμία του σύγ-χρονου νάρκισσου. Ο Μιχαήλ Ανθης στήνει μια κωμωδία γε-μάτη έξυπνες ατάκες που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα σαν τις αλλεπάλληλες αντανα-κλάσεις του ενός ήρωα πάνω στον άλλο και γίνονται ταυτόχρονα μια μάχη εσωτε-ρική μέσα στον ίδιο άνθρωπο. Η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων δίνει στο έργο ένα βαθιά φιλοσοφικό χαρακτή-ρα και εντυπωσιάζει με τη μαεστρία με την οποία ο χαρακτήρας αυτός αποδίδε-ται. Θα μπορούσε να έχει γράψει ένα έργο όπου η ίδια κατάσταση θα αποδιδόταν με κάθε άλλο παρά αστείο τρόπο. «Σε όλα τα δραματικά έργα μου, βάζω πολλά κωμι-κά στοιχεία και σε όλα τα κωμικά βάζω δραματικά στοιχεία. Και σε αυτό το έργο, ας πούμε, υπάρχει μια σκηνή όπου κυρι-

αρχεί το ερώτημα αν ο ήρωας είναι άνθρωπος εκτροφείου ή ελευθέρας βο-σκής· είναι το πιο τραγικό σημείο της πα-ράστασης. Είμαστε άνθρωποι εκτροφείου, εκπαιδεύσιμοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει το αυτεξούσιο να γίνου-με ελευθέρας βοσκής ή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι». Αλλά ακόμα και στον έρωτα, το πιο «ελευθέρας βοσκής» θέμα που απασχολεί τον άνθρωπο, η σύγ-χρονη εποχή υπαγορεύει μια δυσκολία. «Η ανάγκη για σεξουαλική επαφή είναι υποκατάστατο της ανάγκης για τρυφερό-τητα. Αυτό λείπει. Οι άνθρωποι σήμερα δεν κοιτάζονται, δεν κάνουν έρωτα με το βλέμμα, δεν είναι τρυφεροί».

…ο 24χρονος Γιώργος Βουβάκης συνάντησε το άλλο του μισό στον 22χρονο νεοφώτιστο της θεατρικής πράξης, Τάκη Παρασκευόπου-λο.

Επί σκηνής. Στα «Κρυφά Απογεύματα». Δίχως προσχήματα, ενοχές και… ρούχα!

Ο νέος συγγραφέας Δημήτρης Μωραΐτης κάνει θέατρο με αφορμή μια πραγματική ιστο-

ρία. Μια ιστορία δύο νεαρών Ιρανών που συναντιούνται, ερωτεύ-ονται και ο ένας από τους δύο (λίγους μήνες αργότερα μαζί με έναν περιστασιακό φίλο του) καταλήγει στην αγ-χόνη των μουλάδων.

Στη μικροσκοπική αίθουσα της ταράτσας του θεάτρου Χώρα.

Στην ανηφόρα της οδού Αμοργού, στην πιο πολυπολιτισμική γειτονιά της Αθήνας. Λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο υπόγειων αυτο-σχέδιων λατρευτικών χώρων για εκατοντάδες απόκληρους της Ανατολής που εξακολουθούν να ταυτίζουν την πίστη με το φανατισμό!

Στην παράσταση, δύο ηθοποιοί της νεό-τατης γενιάς επιχειρούν να διατυπώσουν με την αθωότητα των γυμνών σωμάτων τους την αλήθεια ενός απαγορευμένου έρωτα -τόσο μα-κρινού (κάπου στο Ιράν), όσο και κοντινού (στις γειτονικές πλατείες της Πατησίων και της Αχαρνών)…

Και όμως, ο Μαχμούτ και ο Τζαλίλ δεν έμαθαν ποτέ να διαβάζουν Ρίτσο. Στα φαρσί, τη γλώσσα του πατέρα του Βασίλη Κουκαλάνι.

Ο μισός Ιρανός, μισός Ελληνας Βασίλης Κουκαλάνι μαζί με τον αλβανικής καταγωγής Ενκε Φεζολάρι στην ίδια μικροσκοπική σκηνή συνομιλούν στις γλώσσες της καταγωγής τους με τον Γιάννη Ρίτσο -για τα μάταια, τα γήινα, τα φθαρτά, αλλά και για τις ψυχές και τα σώματα, για όλες αυτές τις συμφωνίες των καθημερι-νών ανθρώπων που ξαγρυπνούν και αναστα-τώνουν τους ουρανούς.

Και όμως, ο Μαχμούτ σε άλλη χώρα και σε άλλη εποχή θα μπορούσε να ήταν ένας από τους ήρωες του Κώστα Γάκη.

Στη γειτονιά του Νέου Κόσμου με το παι-χνίδισμα του «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» των λίγων τετραγωνικών με τους άπειρους συνδυασμούς ερωτικών και σεξουαλικών συνευρέσεων… Προμηθέας Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη -η πρώτη ύλη των συνδυασμών με τη συγγραφική, σκηνοθε-τική και μουσική συνδρομή του Γάκη.

Τα φώτα της πόλης

Αυτή η στήλη προσπαθεί να ακούει και να σας μεταφέρει τους ήχους της πόλης, τους ήχους των δρόμων της, τις μουσικές που φτάνουν στα αυτιά μας ή αυτές που νιώθου-με ότι ακούμε κυκλοφορώντας στην Αθή-να. Τις τελευταίες όμως εβδομάδες, η πόλη μοιάζει να έχει βουβαθεί. Μοιάζει να μην έχει ήχους, παρόλο που όλα συνεχίζουν να γίνονται κανονικά (τρόπος του λέγειν) και οι άνθρωποι ακολουθούν την πεπατημένη. Υπάρχουν οι συναυλίες, μεγάλες και μικρές, διακρίνονται οι μπάντες που κάνουν τα πρώ-τα τους βήματα, βγαίνουν ανακοινώσεις που μας συναρπάζουν (βλέπε Bon Jovi κάπου τον Ιούλιο). Είναι όμως όλο και λιγότεροι οι ήχοι που ξεχύνονται στους δρόμους από το ανοιγοκλείσιμο στις πόρτες των μπαρ και τα άλλοτε γεμάτα φωνές παράθυρα και μπαλ-κόνια στέκουν το βράδυ φωτισμένα σαν λάμπες πυρακτώσεως που θέλουν αντικατά-σταση. Ακόμα και η φασαρία έχει τόσο πολύ τυποποιηθεί, που σχεδόν δεν την ακούς, γιατί την έχεις συνηθίσει. Στην πόλη επι-κρατεί μια παράξενη, ύποπτη σιγή. Οι Αγ-γλοσάξονες το αποκαλούν “The calm before the storm” -η ηρεμία, δηλαδή, πριν από την καταιγίδα. Είναι λες και οι άνθρωποι κρα-τάνε την αναπνοή τους περιμένοντας μια εκκωφαντική έκρηξη. Από αυτές που ανοί-γουν τα στόματα και κάνουν τους πολλούς να μιλούν ευκολότερα. Πόσοι είναι πραγματικά ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματα των εκλογών; Πόσοι δεν νιώθουν να παίζεται η ζωή τους κορώνα-γράμματα καθημερινά από δυνάμεις που ούτε να ελέγξουν ούτε να εξευμενίσουν μπορούν; Πόσοι μπορούν να πληρώσουν για μικρότερες ή μεγαλύτερες απολαύσεις, ένα φουστάνι Karen Millen κι ένα βλέμμα Jon Bon Jovi; Και κάπου απένα-ντί τους, πόσοι είναι όσοι σιωπούν και πό-σοι αυτοί που δεν φαίνονται; Το μάτι είναι αναμμένο. Κάτι βράζει στην κατσαρόλα που λέγεται Αθήνα και ετοιμάζεται να ξεχυθεί έξω. Μην σας ξεγελάει η ησυχία.

Ο παραγωγός με το άγγιγμα του Μίδα, ο άνθρωπος που έκανε την Amy Winehouse αυτή που είναι, ξανα-χτυπά φέτος με το άλμπουμ “Record Collection”. Το άλμπουμ του Mark Ronson, λοι-πόν, είναι γεμάτο επιρροές, αλλά δυστυχώς χω-ρίς καμία ταυτότητα. Παρελαύνουν όλα τα είδη που τον διαμόρφωσαν, άλλες φορές με τη μορφή πετυχημένων κομματιών και άλλες φορές απλώς διεκπεραιωτικά. Ιδιαίτερη μνεία, ωστόσο, αξί-ζει στα ονόματα που συμμετέχουν. Οι Simon Le Bon, Ghostface Killah και Boy George είναι μερι-κοί μόνο από τους -επίσης ετερόκλητους- καλλι-τέχνες που σπεύδουν να βοηθήσουν τον Ronson, ο οποίος μάλλον θέλει να πει πολλά και γι’ αυτό μπλέκεται σε τόσα διαφορετικά πράγματα. Προσω-πικά τον προτιμώ στα πιο ρετρό κομμάτια του άλ-μπουμ, όπως το “The Night Last Night”, αλλά δεν θα πω όχι και στο “Somebody to Love” με τον Boy George. Συνολικά, στο “Record Collection” υπάρ-χουν μερικές στιγμές που κάνουν το άλμπουμ να μοιάζει ότι φλερτάρει με το χάος, υπάρχουν όμως και μερικά κομμάτια που σε συνεπαίρνουν τόσο, που το χάος δεν έχει σημασία.

Η Norah Jones είναι το είδος της μουσικού που έχει α π ή χ η σ η σε ένα ευρύ κοινό. Δεν είναι δύ-σκολο να μαντέψει κανείς γιατί. Απαλές μελωδί-ες, γλυκιά φωνή που χαϊδεύει τα αυτιά, προσιτή εμφάνιση, χαμηλό προφίλ. Από την πρώτη στιγμή που εμφανί-στηκε έχει αποκτήσει ένα σταθερό και ολοένα αυξανόμενο κοινό, μια αξιο-ζήλευτη συλλογή βραβείων και ανεκτί-μητες εμπειρίες. Ετσι, δεν είναι τυχαίο που φέτος κυκλοφορεί μια συλλογή που περιλαμβάνει κομμάτια στα οποία έχει συμμετάσχει η ίδια. Ανάμεσά τους βρί-σκουμε ετερόκλητα ονόματα, όπως τους Foo Fighters, τους Belle&Sebastian, την Dolly Parton, τον Ray Charles αλλά και κομμάτια από τα side projects της "The Little Willies" και "El Madmo". Παρόλο που τα τραγούδια της συλλογής κινού-νται σε διαφορετικά μουσικά είδη, από country και jazz μέχρι alternative και pop, κοινός παρονομαστής όλων είναι η βελούδινη, μοναδική φωνή της.

Φίνο μαγκιόρικο μουστάκι, αγάπη για την ιταλι-κή μουσική και punk παρελθόν συνθέτουν την ιδιόμορφη προσωπικότητα του κατά κόσμον Antonio de la Cuesta. Ο διάσημος πια Tonino Carotone θα βρίσκεται από σήμερα (19/11) μέ-χρι την ερχόμενη Πέμπτη (25/11) στο Half Note φορώντας τα old-time κοστούμια και καπέλα του, αλλά χωρίς να αφήνει στην άκρη την ου-σία της μουσικής του. Το πνευματικό τέκνο του Manu Chao ξεκίνησε την καριέρα του ως ντρά-μερ κουβανέζικης μουσικής, για να περάσει στη συνέχεια από τα λαϊκά μεξικάνικα τραγούδια και να καταλήξει σε ένα είδος μεξικάνικης punk. Το 2000 ξεκινάει σόλο καριέρα με τον εξαιρετικό δίσκο “Mondo Difficile”, για να συνεχίσει με κομμάτια που ξεπερνούν τα όρια του τόπου και πολλές φορές του χρόνου. Ο Carotone αποδίδει το δέοντα σεβασμό στο μετρ Renato Carosone και προχωράει επάξια στην παράδοση του Andriano Celentano. Ετσι, γίνεται ένας αυθεντικός εκφρα-στής μιας σύγχρονης λαϊκής μουσικής που φέρει το πνεύμα του δρόμου -σε συνδυασμό με ethnic και world μουσικές, με χιούμορ και έκδηλη κοι-νωνική ευαισθησία.

Υπάρχει ένα μεγάλο σύνθημα που λέει: «ΑΕΛ, ουίσκι και Αϊρον Μέιντεν δίσκοι». Υπέροχα πράγματα λοιπόν, όπου το νερό της ζωής συνδυάζεται με λίγο θεσσαλικό οπαδι-λίκι και το αγαπημένο μας συγκρότημα. Κα-νένας άνθρωπος δεν θα ζητούσε πολλά πα-ραπάνω. Εάν τολμούσε, θα ήταν αχάριστος. Φυσικά, τέτοιες απλοποιήσεις είναι που κά-νουν μία από τις πλέον θρυλικές βρετανικές μπάντες να μοιάζει γραφική σε πολλούς. Κυ-ρίως του χώρου της κουλτούρας. Φευ, υπάρ-χει και μια δεύτερη αλήθεια. Οι στίχοι τους είναι βαθιά εμπνευσμένοι από τη λογοτεχνι-

κή παράδοση. Ιδού λίγα παραδείγμα-τα. Το “Rime of the Ancient Mariner” («Μπαλάντα του γε-ρο-ναυτικού») του Samuel Coleridge (1772-1834). Μπο-ρεί να μην είναι ο πιο γνωστός ποιητής στην Ελλάδα, αλλά για τη Βρετανία απο-

τελεί με λίγα λόγια τον ιδρυτή της ρομαντικής ποίησης. Χάραξε ανεξίτηλα τα γράμματα της γηραιάς Αλβιώνας με τα ρυθμικά ποιήματά του. Με ένα ρυθμό που θυμίζει σφυρί σε αμό-νι. Διπολικός και οπιομανής, τον λάτρεψαν ονόματα, όπως η Mairy Shelley. Το ομώνυμο τραγούδι των Maiden τού χρωστάει τους στί-χους του. Τώρα, για τον Edgar Allan Poe δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Είναι σαν να μιλάμε για τον Ντοστογιέφσκι και τον James Joyce. Τι άλλο να πεις; “Murders in the Rue Morgue”, λοιπόν, από το άλμπουμ “Killers”. Και μπαίνοντας στον 20ό αιώνα βρίσκουμε το “Lord of the Flies” του William Golding, ένα βιβλίο με ήρωες παιδιά που ναυαγούν σε ένα νησί. Ενα κείμενο γεμάτο φριχτά σκληρές αλήθειες. Οσοι γουστάρουν το Lost, καλό θα ήταν να το τσεκάρουν. Και όχι, δεν πρόκει-ται για κάποιο κρυμμένο μυστικό. Πρόκειται για το κείμενο ενός Νομπελίστα συγγραφέα, που συνηθίζεται να διδάσκεται σε πάρα πολ-λά σχολεία του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η «Σιδερένια Παρθένα» του αφιερώνει κομμάτι στον “The X-Factor” δίσκο της. Γιατί τελικά δεν γουστάρω Iron Maiden μόνο και μόνο επειδή κοπανιέμαι ακόμη στο δωμάτιο με τις κομματάρες τους. Οχι μόνο επειδή ήταν το soundtrack της εφηβείας μου, αλλά επειδή μου έδειξαν και λογοτεχνία που δεν ήξερα. Ναι ρε!

Την εβδομάδα αυτή, η Παγκόσμια Ημέρα που ξεχωρίζει είναι η Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας, που τοποθετείται στις 19 Νοεμ-βρίου με την πιο ακατάλληλη ταινία για να την γιορτάσετε, το “Trainspotting”.

Η σύνδεση διόλου τυχαία, μιας και στη θρυλική ταινία παρουσιάζεται το πιο βρόμι-κο δείγμα τουαλέτας που θα δείτε ποτέ, κάτι ακριβώς αντίθετο από το νόημα της γιορτής. Αλλά ποιος νοιάζεται για το νόημα της γιορ-τής, όταν υπάρχει μια ακόμα αφορμή, για να ξαναδούμε το αριστούργημα του Ντάνι Μπό-ιλ; Κανείς, αγαπητοί μου φίλοι! Ετσι λοιπόν, θα έχετε την ευκαιρία να ξαναδείτε τη χειρό-τερη τουαλέτα στη Σκωτία (!) να πρωταγωνι-στεί σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας, με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να βουτάει κυ-ριολεκτικά μέσα της. Και μην ξεχάσω: χρόνια μας πολλά!

Κατ’ αρ

χάς σου

ζητώ

συγγνώ

μη που

γράφω

στα ελλ

ηνικά.

Δεν ξέρ

ω άλλη

γλώσσα

, πέρα

από τη

γλώσσα

της κ

αρδιάς

μου.

Ξέρω ό

τι όταν

θα δια

βάζεις

αυτές τ

ις γραμ

μές, θα

είσαι κ

άπου

στον κ

όσμο γι

α μία α

κόμα π

ρεμιέρα

του Χά

ρι Πότερ

. Δεν μ

πορώ ό

μως

να κρύ

ψω άλλ

ο το θα

υμασμό

μου γι

α σένα

, Εμμα.

Κάθε σ

ου λέξη

, κάθε

σου κίν

ηση, κά

θε σου ξ

όρκι, έν

α αδιάκ

οπο τρ

εμούλια

σμα για

μένα.

Σε

ονειρεύ

ομαι εδ

ώ και κ

αιρό στ

ον ύπνο

μου, ε

λπίζοντ

ας πως

μια ημ

έρα

θα είμα

στε μα

ζί. Εχω

βάλει λ

υτούς

και δεμ

ένους να

σε ψάξ

ουν κα

ι να

σε πείσο

υν να

έρθεις

στην Ε

λλάδα.

Ξέρεις,

εδώ άκ

μασε το

αρχαί

ο

δράμα

και η

Επίδαυ

ρος είν

αι το ζε

νίθ για

κάθε η

θοποιό.

Εχουν

περάσε

ι από εδ

ώ και ά

λλοι συ

νάδελφ

οί σου

λιγότερ

ο πετυ

χημένοι

και πο

λύ λιγό

τερο ω

ραίοι.

Γιατί όχ

ι και εσ

ύ; Οσο γ

ια τις φ

ήμες

ότι έχου

με αγγ

ίξει τον

πάτο,

μην

τις ακο

ύς. Λεφ

τά υπά

ρχουν.

Dear Em

ma

Charlo

tte Due

rre

Watson

,

With desire,Alexandros Chantzis

Ναι ρε…

Ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικό-τητα κινείται η ταινία του Αγγελου Φραντζή, «Το όνειρο του σκύλου» (2005), με τους χα-ρακτήρες της να μπλέκονται στη νυχτερινή Αθήνα με άκρως ονειρικό και μαγικό τρό-πο. Ολα ξεκινάνε με ένα υπέροχο δεκάλε-πτο μονόπλανο (όνειρο που βλέπει ο Κων-σταντίνος Μαρκουλάκης), όπου η Λίνα Σακ-κά και ο Αρης Σερβετάλης διασχίζουν κάθε πιθανό μέρος (από την ταράτσα μέχρι τα παρασκήνια) της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για να κλέψουν τη φωνή μιας σοπράνο. Το μαγικό ταξίδι στην Αθήνα έχει μόλις αρχί-σει. Η ληστεία του σπιτιού του Μαρκουλάκη τον οδηγεί σε ένα αποδιοργανωμένο αστυ-νομικό τμήμα, όπου γνωρίζει έναν αστυνό-μο με παράδοξους τρόπους αντιμετώπισης του εγκλήματος (Χρήστος Στέργιογλου). Μι-κρομάγαζα της πόλης (εξαιρετική ανάμνη-ση τα καταστήματα «Ολα 0,90»), δρομάκια κοντά στην οδό Αθηνάς (όπως η Λέκκα), στοιβαγμένες πολυκατοικίες, στοές (όπως η Ζερμπίνη), η οδός Βουλής και τα πασί-γνωστα μαγαζιά «Αριστον» και «Μητροπολι-τικόν», η οδός Σταδίου και μια στάση στο δι-άσημο μπαρ «Galaxy» στη στοά της Σταδίου 10. Εκεί η Πέγκυ Τρικαλιώτη θα βρει σύμ-μαχο, ένα μαγικό ραβδί που αλλάζει τα αντι-κείμενα με ένα χτύπημα. Ετσι η άδεια παλά-μη της θα γεμίσει με ένα χαρτονόμισμα, το άδειο ποτήρι θα γεμίσει με ποτό, το δωμά-τιο του οίκου ανοχής που δουλεύει θα μετα-τραπεί σε κλαμπ (στην πραγματικότητα πρό-κειται για το κλαμπ Danza) και ο Μαρκου-λάκης θα μετατραπεί... σε σκύλο. Παράλλη-λα, ο Σερβετάλης θα κινηθεί στο μαγαζί μιας σύγχρονης καφετζούς και στο θέατρο Altera Pars. Το ξημέρωμα θα τον βρει να περιμέ-νει τη Σακκά στο Bios, κοντά στο σπίτι του Μάρκου Λεζέ, στον πιο διαφορετικό ρόλο της καριέρας του.

Και να λοιπόν που ερχόμαστε στην εβδομάδα του Χάρι. Το πρώτο μέρος της έβδομης και τε-λευταίας ταινίας «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου» βγαίνει στις αίθουσες με σκοπό να μας εισάγει για μια ακόμα φορά στον κόσμο του μικρού μάγου. Σε αυτήν την ταινία, ο Χάρι θα τρέξει σαν άλλος Φόρεστ Γκαμπ για τη ζωή του, μιας και η ανάσα του Βόλντεμορ αγγίζει τον αθώο σβέρκο του (καλά, όχι και τόσο αθώο, έχει κάνει και αυτός τις ομορφιές του) και η τελι-κή μάχη πλησιάζει. Το υπουργείο Μαγείας και το Χόγκουαρτς έχουν καταληφθεί από Θανατο-φάγους, οι Σκοτεινές Δυνάμεις ψάχνουν για τον Χάρι, ο χαμένος θρύλος των Κλήρων του Θα-νάτου -που δίνει παντοδυναμία στον Βόλντεμορ- ψάχνει για επιβεβαίωση. Είναι δύσκολο να είσαι ο εκλεκτός τελικά. Τα είχε πει και ο Νίο. Από την άλλη, αν δεν πιστεύετε στα φαντάσμα-τα, η ιστορία της Βάλερι Πλέιμ (Ναόμι Γουότς) στην ταινία «Παιχνίδια Συνωμοσίας» είναι αυτό που πρέπει να δείτε αυτήν την εβδομάδα. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία εστιάζει στη ζωή της Πλέιμ, όταν αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου ανακαλύπτουν πως η εν λόγω κυρία (που λέει ο λόγος «κυρία») είναι μέλος της CIA. Με αυτή την αποκάλυψη παραμάσχαλα, οι αξι-ωματούχοι προσπαθούν να ταράξουν το διπλωμάτη σύζυγο της Πλέιμ (Σον Πεν), μιας και το άρθρο του περί Μπους και εισβολής στο Ιράκ δεν τους πολυάρεσε. Τι βλέπουμε; Φυσικά Χάρι. Από πραγματικότητα χορτάσαμε στις εκλογές.

Το βιβλίο του ομογενούς Χρή-στου Τσιόλκα που πήρε το Βραβείο Καλύτερου Συγγρα-φέα των χωρών-μελών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας το 2009 κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά.

Μια παρέα έχει μαζευτεί για ένα κλασικό μπάρμπε-κιου, μια τυπική οικογενεια-κή γιορτή. Οικοδεσπότες εί-ναι ο Εκτορας, ένας όμορφος Ελληνοαυστραλός, και η γυναίκα του Αΐσα, μια γοητευτική Ινδή. Ολα κυλούν συνηθισμέ-να, δηλαδή αστικά και ευγενικά, έως ότου πέφτει ένα χαστούκι. Το «τρώει» ο Ούγκο, το κακομαθημένο παιδί της πρώην χίπισσας Ρόζι και του αλκοολικού συζύγου της Γκάρι.

«Δι’ ασήμαντον αφορμήν» για τους Ελ-ληνες γονείς, αλλά μια συναρπαστική αλυ-σίδα από γεγονότα αρχίζει να ξετυλίγεται. Μια σχέση διαλύεται, μια άλλη ξεκινά. Απω-θημένα βγαίνουν στη φόρα, ρατσισμοί και κοινωνικές προκαταλήψεις. Το μυθιστόρημα είναι σαν ψηφιδωτό, κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένο από την οπτική γωνία διαφορε-

τικού ήρωα. Αυτή η αφηγηματική τεχνική, μοναδικά δουλεμένη στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρα-τή Τσίρκα, εδώ εμπλουτίζεται. Είναι πολλοί οι αφηγητές, γιατί πολλοί είναι και οι πολιτισμοί που εκπρο-σωπούν.

Ενώ λοιπόν η αφετηρία -και η καταγωγή- του Τσιόλκα είναι ελλη-νοαυστραλική, το μυθιστόρημα δεν αναλώνεται σε κανενός είδους ομ-φαλοσκόπηση της ομογένειας. Αντί-θετα, εισβάλλει στους χαρακτήρες

που δημιουργεί, η ματιά του είναι ιδιαίτερα διεισδυτική. Γνωρίζει καλά τις κοινωνικές ομάδες από τις οποίες προέρχονται, όσο ετε-ρόκλιτες και αν είναι αυτές.

Στην Αυστραλία του 21ου αιώνα φαίνε-ται πως η πολυπολιτισμικότητα έχει πλέον νικήσει, και ας δείχνουν μόνον οι έφηβοι ήρωες του βιβλίου ισορροπημένοι. Τα παιδιά ξέρουν.

Βιβλίο φρέσκο, αθηναϊκό. Εδώ, η γνωστή για τις αριστοφανικές εικονογραφικές δι-ασκευές της, Σοφία Ζαραμπούκα μάς ξε-ναγεί στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί μας σε αυτή τη βόλτα η Μίνα και η παρέα της, ο Κύων, ο Λέων και ο Ρεξ. Μια παρέα αδέ-σποτων που ζει στην πρασινάδα μπρο-στά στην Ακαδημία. Πολύς κόσμος πάει και έρχεται, αλλά σπάνια σταματάει για να χαϊδέψει ή να ταΐσει ένα σκύλο. Οταν μαζεύονται οι Ακαδημαϊκοί, η παρέα καλό είναι να κρύβεται πίσω από τους θάμνους. Ο Ρεξ, που είναι πρακτικός, λέει πως θα έπρεπε να τους δει ο δήμαρχος της Αθή-νας, μήπως οργανώσει κανένα συσσίτιο. Ο Κύων φοβάται ότι αυτό είναι επικίν-δυνο. Ισως τους βάλει κολάρο στο λαιμό και σίγουρα θα στείλει το γιατρό να τους εμβολιάσει. Ετσι, ξεκινούν ένα σουλάτσο στο κέντρο της Αθήνας με την ελπίδα να βρουν κάπου ένα μεζέ. Περνάνε από τα νεανικά ταβερνάκια των Εξαρχείων, αλλά εκεί υπάρχουν τα ντόπια αδέσποτα που τσιμπολογούν καθώς παίζουν με την ανή-συχη νεολαία της περιοχής. Δεν ζηλεύουν τη Λουλού, σκυλίτσα ράτσας που το αφε-ντικό της την έχει κλεισμένη στο μπαλκό-νι. Τα δικά μας αδέσποτα πηγαίνουν στην πορεία του Πολυτεχνείου, μαθαίνουν τι ήταν η Δικτατορία, προτιμούν τη Δημο-κρατία, αλλά ούτε εκεί βρίσκουν φαΐ. Τρέ-χουν ως το Σύνταγμα, ενώ στην Πανεπι-στημίου συναντούν για πρώτη φορά ξένο σκύλο, τον Τζαμάλ, ένα μαύρο μετανάστη. Παίζουν με τα περιστέρια μπροστά στη Βουλή και γελούν με το ύφος του αδέσπο-του της προεδρικής φρουράς. Εν τω με-ταξύ, ξανασυναντούν τη Λουλού. Ναι, τη σκυλίτσα ράτσας και μπαλκονιού. Είναι τώρα πια και εκείνη ένα αδέσποτο. Τελικά, αναπτύσσεται ρομάντζο ανάμεσα στη Λου-λού και τον Τζαμάλ. Πλην όμως, η πείνα παραμένει. Μια συνάντηση με την Αλκη Ζέη δίνει νέα τροπή στην ιστορία, αλλά ας μην πούμε περισσότερα. Το βιβλίο είναι γραμμένο απλά, για παιδιά, αλλά και για μεγάλους. Η Αθήνα γίνεται σκίτσο, ενώ τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους, μιας και οι ξεναγοί μας είναι σκύλοι αδέσπο-τοι, που πάει να πει ελεύθεροι.

Ο Τζόναθαν Κόου στο ένατο βιβλίο του μας αφηγείται την ιστορία του Μάξουελ Σιμ, μό-νου, χωρισμένου και αποξενω-μένου από όλους. Με αφετηρία σε πρώτο πρόσωπο, η ιστορία ξεκινά με τις σκέψεις και την ενδοσκόπηση του ήρωα, ενώ κάνει ένα επαγγελματικό ταξί-δι από το Λονδίνο στα νησιά Σέτλαντ. Φυλακισμένος σε μια ατελείωτη μοναξιά, ο Μάξουελ είναι ανίκανος να κοινωνικο-ποιηθεί. Περνάει καλά μόνο σε αλυσίδες φαστ-φουντ, σε μεγά-λους δρόμους, ξενοδοχεία και σούπερ-μάρκετ. Εκεί οι άνθρω-ποι κοιτούν τη δουλειά τους, ατομικοί και βιαστικοί, δεν χρειάζεται να κουβεντιάσουν. Αλλωστε τι να κουβεντιάσουν μαζί του; Ο Μάξουελ είναι ένας άνθρωπος βαρετός. Το βιβλίο του Κόου όμως όχι. Καθώς εκτυλίσσεται η ιστορία, άλλοι παίρνουν τη σκυτάλη του αφη-γητή και μας γνωρίζουν καλύ-τερα τον ήρωα, ο πατέρας του, η πρώην γυναίκα του, η παρα-λίγο αγαπητικιά του. Υπάρχει παρελθόν λοιπόν στην ιστορία του Μάξουελ. Αλλά μέλλον;

Προς το παρόν, ο ήρωάς μας τη βρίσκει να κουβεντιάζει με τη γυναίκα τού GPS στο αυτο-κίνητό του. Μια χαρά τα λένε. Και εδώ είναι η ειρωνεία του μυθιστορήματος: τώρα που η τεχνολογία μπορεί να φέρει τόσο γρήγορα τον άνθρωπο σε επικοινωνία με κάποιον άλλον, η επικοινωνία μοιάζει όλο και πιο δύσκολη.

Oχι, δεν είναι το νέο μυ-θιστόρημά του. Ο πολυ-πράγμων κ. Εκο είναι και επιστήμων, σημειολόγος. Εδώ ανθολογεί λίστες. Οχι λίστες με ψώνια σούπερ-μάρκετ. Λίστες καλλιτεχνι-κές. Οπως ο «διάσημος» κατάλογος των πλοίων στην Ιλιάδα του Ομήρου. Γιατί η τέχνη χρησιμοποι-εί κάθε μέσο. Ακόμα και αυτά που φαίνονται βαρε-τά. Και όχι μόνο σε βιβλία -βλέπε Τζόυς και Καλβίνο. Αλλά και στα εικαστικά. Ευχαριστούμε κ. Εκο για τα περίεργα όμορφα πράγ-ματα που μας μαθαίνετε.

Το μικρό αφιέρωμα στην κουζίνα του πρώην ανατολικού μπλοκ έφτασε στο τέ-λος του. Το σαραβαλιασμένο Zastava που χρησιμοποιούσαμε τα έφτυσε. Εμεινε από καρμπυρατέρ. Γκαντεμιά. Βρισκόμε-νοι στη Βουδαπέστη μπαίνουμε σε γραφι-κό πέτρινο καπηλειό. Θέλουμε να πιούμε λίγο κρασάκι. Να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας. Ο Μαγυάρος κάπελας σερβίρει μαυ-ροκόκκινο οίνο, ονομαζόμενο Pikaver. Εμείς τον κατεβάζουμε. Χωρίς να ξέρουμε το τρομερό μυστικό που κρύβει.

Ο κάπελας αναλαμβάνει χρέη ξενα-γού της ιστορίας. Παρακολουθούμε ευ-τυχισμένοι. Μας λέει πως θα πει «αίμα του ταύρου» στα ουγγρικά. Ιντριγκαδόρι-κο ακούγεται. Τον πιάνουν οι συναισθη-ματισμοί. Τα χώνει στο παλιό καθεστώς. Οι κομμουνιστικές αρχές είχαν φτιάξει φάμπρικες μαζικής παραγωγής του πο-τού. Γρήγορα, αποτελεσματικά, σοβιετικά. Ζήτω το προλεταριάτο! Βέβαια, η ποιότη-τα είχε πέσει. Δεν πειράζει, η παραγωγή να είναι καλά. Με την πτώση του υπαρ-κτού σοσιαλισμού το σκηνικό άλλαξε. Ούγγροι μερακλήδες οινοποιοί έφτιαξαν ξανά το Pikaver, όπως του αξίζει. Αργά και παραδοσιακά.

Ο χαριτωμένος κάπελας, βέβαια, πί-νε-πίνε την έχει ακούσει. Και εμείς μαζί του. Του βγαίνει το άγριο μαγυάρικό του. Διηγείται φωναχτά για την πολιορκία του κάστρου Eger από τους Οθωμανούς: το 1552 σκληροί πολεμιστές είχαν κλειστεί μέσα. Δεν σταματούσαν να αποκρούουν τους Τούρκους. Υπεράνθρωπες προσπά-θειες να μην πέσει το οχυρό. Το ηθικό ακ-μαίο, αλλά το σώμα κουραζόταν. Ο ηγέτης τους, Istvan Dobo, μοίρασε στα παλικάρια του κρασί. Να πιούνε να καρδαμώσουνε. Και το κρασί να τρέχει και να κάνει μούσια και μουστάκια κόκκινα. Και να συνεχί-ζουν να αμύνονται. Και να κάνουν ηρωικά ντου. Οι Οθωμανοί άρχισαν να διαδίδουν μεταξύ τους ότι αυτοί οι τρελοί δεν πίνουν κρασί, αίμα ταύρου πίνουν! Και έτσι, από μία παρεξήγηση, φοβήθηκαν και σώθηκε το κάστρο. Απίστευτο και όμως ουγγρικό. Να πίνετε, είναι μεταδοτικό.

Η μαγειρική ήταν πάντα στη μόδα. Αλλοτε ως ανάγκη και άλλοτε ως σόου, ως τρεντ, ως τέχνη. Η μαγειρική τέχνη λοι-πόν, σε όλο της το μεγαλείο. Διαβάστε την, δείτε την, ακού-στε την και απολαύστε την, όπως της αξίζει.

Μια φορά και έναν και-ρό, κάποιοι πολύ μακρινοί μας παππούδες τρίβοντας πέτρες και ξύλα ανακάλυψαν τη φωτιά. Η ανακάλυψη αυτή τούς κράτησε ζεστούς και άρχισαν να μαζεύ-ονται γύρω της και να κάνουν παρέα. Ο καθένας έφερνε το φαγητό του κοντά στην πύρινη εστία, για να ζεσταίνεται, όταν τρώει με τους φίλους. Ενα βρά-δυ, ένας από αυτούς τους παπ-πούδες σκέφτηκε να βάλει το ψάρι του πάνω στη φωτιά, ένας άλλος το κομμάτι από κρέας και κάπως έτσι γεννήθηκε η μαγει-ρική. Πέρασαν χρόνια πολλά και η μαγειρική έγινε τέχνη.

Ομως, η τέχνη αυτή είναι λίγο παρεξηγημένη, γιατί εί-ναι συνυφασμένη με μια βασι-κή μας ανάγκη· να τραφούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν να μένουν στην κουζί-να πάνω από πέντε λεπτά, αλλά και κάποιοι άλλοι που την θεω-ρούν τόπο ιερό, όπου μπορούν να συντελέσουν μικρά καθημε-ρινά θαύματα. Τον τελευταίο

καιρό η μαγειρική μονοπωλεί την προσοχή μας. Αν μετρή-σουμε μόνο πόσες εκπομπές μαγειρικής υπάρχουν και πόσα έντυπα μαγειρικής κυκλοφο-ρούν, θα καταλάβουμε πως η τέχνη είπε να πάρει το αίμα της

πίσω. Το γεγονός πως όλη αυτή η υστερία με τη μαγειρική συ-μπίπτει με μια εποχή οικονομι-κής κρίσης είναι σχεδόν σουρε-άλ, αλλά και χρήσιμο. Γιατί να ξοδέψεις γευματίζοντας σε ένα καλό εστιατόριο, όταν μπορείς να μαγειρέψεις εσύ; Η μαγειρι-κή είναι τέχνη και έχει λάβει τα εύσημα πολλές φορές από τις άλλες αδερφές της. Λογοτεχνι-κές σελίδες που σε προσκαλούν στα πιο λαχταριστά τραπέζια, περιγράφοντας γεύσεις που σε κάνουν να τρέξεις κατευθείαν, αν όχι στην κουζίνα για μαγεί-ρεμα, τουλάχιστον στην πόρτα του ψυγείου.

Ταινίες που σου ανοίγουν την όρεξη με εικόνες από μπα-χαρικά που αναμειγνύονται και μυστικές συνταγές που συ-ναρπάζουν τον κάθε ουρανί-σκο. Ακόμη και η μουσική δεν θα μπορούσε να μην εκθειά-σει αυτή την καθημερινή από-λαυση, που στην ουσία του εί-ναι μαγεία, αλχημεία και τέχνη.

Δειπνοσοφιστές - Αθήναιος: τι έτρωγαν οι αρχαίοι Ελληνες και πώς το μαγείρευαν.Η κουζίνα του διαβόλου - Αλέν Ζερμέν: γαλλικές συνταγές μαγειρικής και φόνων.Το άρωμα του ονείρου - Τομ Ρόμπινς: ο ύμνος στο πιο μαγι-κό ζαρζαβατικό, το παντζάρι.Κάτω απ’ τον ιαγουάρο ήλιο - Ιταλο Καλβίνο: ταξίδι στο Μεξι-κό με πικάντικες μέχρι και κανι-βαλιστικές συνταγές.Ανήθικες συνταγές - Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν: γραπτή απόδειξη πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Πριν από το κρε-βάτι περνάς από την κουζίνα.Γιάντες - Αμάντα Μιχαλοπού-λου: τι θα έλεγαν τα λαχανικά της κουζίνας σου, αν μιλούσαν;

40

Στην Κολοκοτρώνη, σαν βγεις στον πη-γαιμό για Booze, να ξέρεις έχει έκθεση ει-καστικών τσάμπα κάθε ημέρα μέχρι το τέλος του μήνα. Ονόματι Human DeVices. Αγγλοτρα-φείς καλλιτέχνες μας κέντρισαν το εν-διαφέρον.

Δεκάδες εκθέσεις σε όλη την πόλη. Αλλά στις γκα-λερί νιώθεις άβολα, άμα δεν ξέρεις κόσμο. Ενώ στα bar η ανωνυμία είναι προτέρημα. Εκθεση ει-καστική συνοδεία ποτού, βολεύει. Ημουν μάλλον αρνητικά προκατειλημμένος προς τη σύγχρονη υπεραφαιρετική τέχνη και είχα ερωτηματικά περί του εάν θα το πιάσουμε το νόημα ή όχι. Αυτό που τελικά είδα ήταν γνωστές εικόνες.

Σε κάθε τοίχο του πολυχώρου εντόπισα ένα συνδυασμό από τεχνικές: υλικά καθημερινότη-τας, συνθήματα, τσιτάτα, κομίστικη αισθητική και κολάζ. Γλυπτά που θυμίζουν παιδικά παιχνίδια. Προσωπικές εμπειρίες μετουσιωμένες. Υποχθό-νια κριτική στο σήμερα και στη σύγχρονη ψυχο-λογική βία. Εκθέματα που δεν σε απωθούν, αλλά σε κάνουν να κολλάς. Αλλωστε, οι άνευ αναστο-λών τίτλοι σε κάνουν να χαμογελάς. “Fuck Hitler with no Vaseline” που λέει και ένας πίνακας. Η Fani Κ. λέει ότι η ζωγραφική της προκύπτει από

την «προσωπική της Disneyland» που εκτροχιά-στηκε σε «Σόδομα και Γόμορρα». Τα λέει όλα.

Βγαίνοντας στο αίθριο πιάνω κουβέντα με τους άλλους τρεις. Ο S&M νιώθει άνετα σε ένα χώρο πλημμυρισμένο από τους γεμάτους καυστικό χιούμορ πίνακές του. Φαίνεται ότι δεν γουστάρει και πολλές διπλωματίες. Τον ρωτάω γιατί να έρθει να δει κανείς σύγχρονη τέχνη. «Γιατί, αν είναι σω-στή σύγχρονη τέχνη, θα μάθει τι τρέχει στον κό-σμο», απαντάει. Στη γωνία του τραπεζιού όρθιες με τζιν -μάλλον με τόνικ- στο χέρι, δύο τρομερές φιγούρες: το δίδυμο DnA Factory από τη Βρετα-νία. Φαίνεται ότι είναι εικαστικοί. Αλλά στην κου-βέντα είναι απλοί. Δεν πουλάνε φούμαρα.

Λένε ότι, αν κάποιος θεωρήσει την τέχνη τους δύσκολη, δεν είναι κακό. Δυσκολία σημαίνει εξερεύνηση. Δεν πιστεύουν ότι σκιαγραφούν με τα εκθέματά τους τη σημερινή παγκόσμια πραγμα-τικότητα. Κάνουν κάτι πιο σημαντικό, την αντανα-

κλούν. Μέσα από μια βαθιά συναισθηματική τέ-χνη, που συνδυάζει γλυπτά με ποιήματα σε αυτή την έκθεση. Και αν κάποιος βρει τα γλυπτά τους προκλητικά, αυτό είναι απλά η πρώτη εντύπωση.

Η ποίηση του διδύμου μπορεί να λειτουρ-γήσει ως οδηγός για τη γλυπτική τους. Αλλωστε, το σημαντικό για αυτούς είναι ο θεατής να νιώσει κάτι. Οτιδήποτε. Ευχάριστο ή δυσάρεστο. Δηλώ-νουν επηρεασμένοι από τον λογοτέχνη Μπάρο-ουζ και τον ζωγράφο Καραβάτζιο. Δύο από τους πιο «εμπρηστικούς» καλλιτέχνες ανά τους αιώνες. Τους ζητάω να ορίσουν την προκλητική τέχνη σε μια κοινωνία που μεταδίδει live φόνους στις ει-δήσεις. «Προκλητική τέχνη σήμερα; Μάλλον το να πυροβολήσεις κάποιον μέσα σε μια γκαλερί», απαντάνε. Και σίγουρα όχι τα δικά τους εκθέματα, συμπληρώνουν.

g.rompolas@metopolisnwes.gr

41

Ο Ρόιστον Ντρέντε είναι μία πε-ρίεργη περίπτωση. Αγωνιστικά απείθαρχος, χωρίς θέση, παίζει κάπου αριστερά, αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πού ακριβώς. Είναι μπακ; Είναι χαφ; Είναι εξτρέμ; Η Ρεάλ δεν είχε τι να τον κάνει και τον έδωσε δανεικό στη νεοφώτι-στη Χέρκουλες, περισσότερο για να τον ξεφορτωθεί παρά για να του δώσει παιχνίδια. Εκεί, στη μικρή ομάδα της νοτιοανατολικής Ισπα-νίας, ο Ντρέντε έγινε κατευθείαν σούπερ σταρ. Η αναρχική παρου-σία του γεμίζει το μισό γήπεδο και τα ράστα κοτσιδάκια του ανεμίζουν σε όλο το Αλικάντε. Οι φίλοι της ομάδας βάφτηκαν με μαύρη μπο-γιά, έβαλαν περούκες (ντύθηκαν Ντρέντε δηλαδή), έφτιαξαν ένα φαν κλαμπ και πανηγύρισαν μαζί του το γκολ του νεαρού Ολλανδού στη νίκη κόντρα στη Σοσιεδάδ. Αν τον πάρει πίσω πάντως ο Μουρί-νιο στη «βασίλισσα», να μας τρυ-πήσετε τη μύτη.

Λίγο καιρό μετά τον Μπασινά, η Αρλ φαίνεται ότι θέλει να διώξει και τον Χαριστέα. Οι δύο «άγγελοι της Ελλάδας» δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ουραγού του Σαμπιονά και είναι απορίας άξιο τι απαιτήσεις έχει μια ομάδα που έχει συγκεντρώσει 6 βαθμούς σε 13 αγώνες. Δηλαδή, το επόμενο βήμα του «Χάρι» ποιο θα είναι; Ελλάδα; Θεός φυλάξει.

Αφού οι Γάλλοι διε-θνείς δεν θέλουν να πάρουν το πριμ για τη συμμετοχή τους στο Μουντιάλ, γιατί δεν μαζεύει το ποσό η κυ-βέρνηση να το εντά-ξει στο συνταξιοδο-τικό προϋπολογισμό μήπως βγει και αυτή η χρονιά;

Ο 28χρονος Νιγηριανός ποδοσφαιριστής με ύψος μόλις 1,66 ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2005 «πακέτο» με τον Γιάγια Τουρέ από τη Μέταλουργκ Ντόνετσκ. Ο μάνατζέρ του, Ντιμίτρι Σέλουκ, τον είχε παρουσιάσει ως εξαιρετικό ταλέντο, η πορεία του όμως στους «ερυ-θρόλευκους» δεν ήταν ανάλογη, αφού έμεινε δύο χρόνια κάνοντας 33 εμφανίσεις και πετυχαίνοντας τον αστρονομικό αριθμό των 3 γκολ. Το 2007 μετακόμισε στον Απόλλωνα Λεμεσού στην Κύπρο, όπου έμει-νε για δύο χρόνια, και από εκεί έφυγε για την Κουμπάν Κραζνοντάρ της Ρωσίας. Το καλοκαίρι που μας πέρασε του δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία για να ανεβάσει την καριέρα του, όταν μεταγράφηκε στη γερ-μανική Μάιντς. Στη νέα του ομάδα βρήκε συμπαίκτη έναν άλλο γνω-στό μας, τον Αντρέας Ιβανσιτς του Παναθηναϊκού, δεν έχει καταφέρει όμως ως τώρα να καθιερωθεί, καθώς έχει αγωνιστεί μόλις σε έναν επίσημο αγώνα χωρίς να πετύχει κάποιο γκολ.

Ο Χαβιέρ Πινόλα μπήκε στο πάνθεον, μαζί με άλλους με-γάλους (Τσιλαβέρτ, Ράικαρντ, Τότι, Κριστιάνο κλπ.), που σε μία στιγμή αδυναμίας έφτυσαν τον αντίπαλό τους. Ο στόχος του Πινόλα ήταν ο Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ στο παιχνίδι της Μπάγερν με τη Νυρεμβέργη και οι κατόπιν εορτής δημόσι-ες συγγνώμες δεν μπορούν να σβήσουν την ιστορία. Ακόμα και αν ήταν μετανιωμένος μέσα από τα βάθη της καρδιάς του.

Ο Αντόνιο Ντι Να-τάλε, επιθετικός της Ουντινέζε, έχει, όπως λέει, στόχο να φτάσει τα 100 γκολ με τη φανέλα της ομάδας του. Γενικώς, όποιος κυνηγά τέτοια ρεκόρ που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, στο τέλος γίνεται απλά γραφι-κός. Ακόμα και αν τα πετύχει.

Μου έχει λείψει...

42 21

Στη μείωση των τιμών των SSD δίσκων της προχώρησε η Intel ενόψει της εορταστικής περιόδου που έρχεται. Συγκεκριμένα, ο στερεός δίσκος των 40GB κοστίζει 73 ευρώ, των 80GB 146 ευρώ, των 120GB 183 ευρώ και τέλος των 160GB 305 ευρώ. Σίγουρα οι δίσκοι αυτοί δεν απευθύνονται στο μέσο χρήστη, καθώς η αναλογία χωρητικότητας/τιμής είναι αισθητά μι-κρότερη σε σχέση με τους «κλασικούς» σκληρούς δίσκους, ωστόσο είναι εξαιρετικά χρήσιμοι σε όσους θέλουν μεγα-λύτερη ταχύτητα και αυξημένη ασφάλεια για τα δεδομένα τους. Ας ελπίσουμε μόνο η μείωση των τιμών να περάσει και στην ελληνική αγορά και να μην... χαθεί στη διαδρομή, όπως συχνά γίνεται.

www.intel.com

Προ των πυλών βρίσκεται, όπως όλα δείχνουν, το απο-τέλεσμα της συνεργασίας της Toyota με την Tesla, το ηλε-κτρικό RAV4! Ο ιαπωνικός κολοσσός επιβεβαίωσε την ύπαρξη του νέου μοντέλου και θα το παρουσιάσει -ξεκι-

νώντας από σή-μερα- στην έκθε-ση αυτοκινήτου που ξεκινά στο Λος Αντζελες. Το δημοφιλές SUV θα είναι σε μορφή concept και όσοι θέλουν να το αγοράσουν θα πρέπει να κά-νουν υπομονή μέχρι το 2012,

οπότε και θα διατεθεί στην αμερικανική αγορά. Σύμφω-να εξάλλου με όσα δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Tesla, Elon Musk, θα έχει καλύτερη αυτονομία και μεγα-λύτερη επιτάχυνση από τα περισσότερα ηλεκτρικά μοντέ-λα της κατηγορίας.

www.toyota.com

νμσπΛΤSμκνθνμ

Οι προσευχές μας εισακού-στηκαν, το πρώτο μαξιλάρι-τηλεκοντρόλ δημιουργήθηκε. Γιατί να πρέπει να ψάχνεις κάθε φορά κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού και πίσω από τα μα-ξιλάρια του καναπέ για να βρεις τη μικρή θαυματουργή συσκευή που αλλάζει κανάλια; Πλέον, το ίδιο το τηλεκοντρόλ είναι ένα μα-ξιλάρι και, εκτός από το ότι μπο-ρείς να το βάζεις στο κεφάλι σου για να βολευτείς, ομορφαίνει και το σαλόνι σου με μόλις 22 ευρώ. Συνεργάζεται με όλες τις τηλεο-ράσεις, πρόσεξε όμως πώς θα γυρίζεις το κεφάλι σου όταν είσαι ξαπλωμένος, γιατί από εκεί που βλέπεις μπάλα και περιμένεις το γκολ μπορεί να βρεθείς να βλέ-πεις εκπομπή τηλεμάρκετινγκ.

www.brookstone.comw

γτοΣυνράσεγυρίζξαπλβλέπγκολπεις

ε ριB υρστμι-ς,

α ει ρο

ηιμ

ρτη-

ο

η Intel μένα, 146

ρώ. η,

ομή,

www.intel.com

Ενα νέο εργαλείο που θα βοηθά τα εγκληματο-λογικά εργαστήρια να εξιχνιάζουν πιο εύκολα τις δύσκολες υποθέσεις τους ανέπτυξε μια ομά-δα από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας. Πρόκειται για μια κάμερα που μπορεί να ανι-χνεύσει κηλίδες αίματος και άλλες ουσίες σε μία σκηνή εγκλήματος, οι οποίες δεν φαίνονται με γυμνό μάτι και έχουν αραιωθεί μέχρι και 100 φορές σε σχέση με την αρχική τους σύσταση. Η κάμερα χρησιμοποιεί υπέρυθρες ακτίνες και έναν ειδικό φακό που της επιτρέπει να ξεχω-ρίζει το αίμα απομονώνοντας ταυτόχρονα όλα τα άλλα στοιχεία τριγύρω του. Σε αντίθεση με τα χημικά που χρησιμοποιούνται τώρα για τον ίδιο σκοπό, δεν αλλοιώνει το DNA, που μπορεί να χρειαστεί για την αναγνώριση της ταυτότη-τας του θύτη και του θύματος.

www.sc.edu

Οι φίλοι της Lancia Stratos περίμεναν με αγωνία να δουν την αναβίωση του αγαπη-μένου τους αυτοκινήτου. Τελικα, ο σχεδιαστικός οίκος Pininfarina τα κατάφερε, κατα-σκευάζοντας όμως ένα και μοναδικό μοντέλο για τον ιδιοκτήτη της γερμανικής εταιρεί-ας Brose KG, Michael Stoschek. Το νέο αυτοκίνητο έχει 8κύλινδρο ατμοσφαιρικό κι-νητήρα 4,3 λίτρων, είναι 80 κιλά ελαφρύτερο σε σχέση με το παρελθόν χάρη στα ελα-φριά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, ενώ τα αμορτισέρ του ρυθμίζονται ηλεκτρονικά με ένα διακόπτη που βρίσκεται στο τιμόνι. Η εταιρεία πάντως δεν έκανε γνωστή την απόδοση του κινητήρα, με αποτέλε-σμα να την γνωρίζει και να την χαίρεται μόνο ο ιδιοκτήτης της. Το να είσαι πλούσιος τελικά έχει και τα καλά του...

www.pininfarina.it

43

Ενα νέο κινητό τηλέφωνο, το οποίο εντάσσεται στη σειρά Wave, παρουσίασε η Samsung. Το Wave 723 διαθέτει οθόνη αφής 3,2 ιντσών, η οποία συνο-δεύεται από μία δερμάτινη θήκη που το προστατεύει από γρατσου-νιές και σκόνη, δουλεύει με το λει-τουργικό σύστημα bada και είναι εξοπλισμένο με κάμερα 5 megapixel. Η εταιρεία, ακολουθώντας τις επιτα-γές των καιρών, έδωσε ειδικό βάρος στην κοινωνική δικτύωση αναπτύσσο-ντας το “Social Hub” μέσα από το οποίο μπορείς να διαχειριστείς τις ενημερώ-σεις και τις επαφές σου από τις διάφορες σχετικές υπηρεσίες που χρησιμοποιείς. Η τιμή του είναι προσιτή στα 349 ευρώ και απομένει να το δούμε στα καταστήματα για να το κρίνουμε διεξοδικότερα.

www.samsung.com

Η Samsung και ο Giorgio Armani ένωσαν για ακόμα μία φορά τις δυνάμεις τους πα-ρουσιάζοντας ένα κινητό τηλέφωνο που φέ-ρει την υπογραφή του Ιταλού σχεδιαστή. Η ειδική έκδοση του Galaxy S «τρέχει» λειτουρ-γικό σύστημα Android, είναι εφοδιασμένη με κάμερα 5 megapixel και μνήμη 16 GB. Θα είναι διαθέσιμο μέσα στο Δεκέμβριο στις μπουτίκ του Armani, καθώς και σε επιλεγμέ-νους αντιπροσώπους κινητών τηλεφώνων (η χώρα μας προς το παρόν δεν βρίσκεται ανά-μεσά τους) και θα κοστίζει 700 ευρώ. Τώρα, γιατί να πληρώσεις περισσότε-ρα λεφτά για ένα κινητό που απλά γράφει πάνω Armani και δεν έχει καμία άλλη διαφορά σε σχέση με τη σειρά του, είναι μια καλή ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου πριν το αγοράσεις...

www.samsung.com

Η πεποίθηση πως το 2011 θα είναι καθοριστικό για την αγορά των tablet PC συνεχίζει να ενισχύεται, καθώς ακόμα μία εταιρεία ανακοίνωσε πως τον επόμενο χρόνο σκοπεύει να κυκλοφορήσει τη δική της ταμπλέτα. Πρόκειται για τη Lenovo Group, μια από τις μεγαλύτερες κατασκευάστριες εταιρείες προσωπικών υπο-λογιστών στον κόσμο, η οποία θα λανσάρει το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου το LePad. Πολλά τεχνι-κά χαρακτηριστικά για τη συσκευή δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά, με εξαίρεση το ότι η οθόνη θα είναι πιθανότατα 10,1 ίντσες και θα έχει λειτουργικό σύστημα Android. Παράλληλα, θα υπάρχει στη συσκευή και ηλεκτρονικό κατάστημα εφαρμογών της Lenovo, για την υποστήριξη του οποίου η εταιρεία έχει δαπανήσει 15,1 εκατομμύρια δολάρια. www.lenovo.com

Το μέλλον στα videogames δείχνει η Microsoft που πριν από λίγες ημέρες λάνσαρε στην ελληνική αγο-ρά το Kinect, έναν ειδικό αισθητήρα που σου επιτρέπει να παίζεις παιχνίδια στο Xbox 360 χωρίς να χρειάζεσαι χειριστήρια. Το νέο περιφερειακό χρησιμοποιεί ειδικούς αισθητήρες κίνησης και βάθους, μία κάμερα και ένα μικρόφωνο για να σε βάλει μέσα στο παιχνίδι και μπορείς, για παράδειγμα, να

παίζεις ποδόσφαιρο κλωτσώντας τον αέρα ή να κινείς τα στρατεύματά σου δίνοντας φω-νητικές εντολές. Σίγουρα θυμίζει κάτι από το EyeToy του PlayStation 2

και το Wii της Nintendo, είναι όμως αρκετά πιο εξελιγμένο, με μεγάλη ακρίβεια στην αντίληψη των κινήσεων. Η τιμή

του, αν έχεις ήδη την κονσόλα, φτάνει τα 159 ευρώ και καλό είναι, πριν ξεκινήσεις να παίζεις, να απομα-κρύνεις όσα έπιπλα έχεις μπροστά από την τηλεόραση, για να αποφύγεις τα ατυχήματα.

www.xbox.com

a.giannopoulos@metropolisnews.gr

Οταν βλέπεις τέτοιες εφευρέσεις, απορείς πώς κά-ποιος δεν τις σκέφτηκε νωρίτερα. Πρόκειται για ένα ψαλίδι-πολυεργαλείο, που εκτός από το να κόβει χαρ-τιά, μπορεί ακόμη να ανοίγει μπουκάλια, να ακονίζει μαχαίρια και να ανοίγει τρύπες σε κούτες και υφάσμα-

τα. Επίσης, έχει ειδικές εγκοπές για να κόβεις σπάγκο, ταινί-ες και καλώδια με ευκολία, ενώ η θήκη του είναι και αυτή λειτουρ-γική, με ειδι-κό εργαλείο για την κοπή σελοτέιπ. Δι-αθέτει και ερ-

γονομική λαβή, για να μην πιάνονται τα δάχτυλά σου όταν κάνεις δουλειές, και μπορείς να το κάνεις δώρο στο «μάστορα» μπα-μπά-φίλο σου μόλις με 15 ευρώ. Α! έχει και εγγύηση εφ’ όρου ζωής.

www.fiskars.com

ε-ου αι ά αιει ν

m

εγσ

ύεται, καταμπλέτ

ών υπο-ά τεχνι-θα είναι η συσκευήέχει δαπα

αθώς α.

ή ανήσει 15,1

www.lenovo.com

νο, τσειρά

msungοθόνη

α συνονη θήγρατσμε το και

megapας τις ειδικό η αναπα από τ

τις επό τις ρησιμτα 349α καταστερα.ww.sa

το ά g. η ο-

ήκη σου-

λει-είναι pixel. επιτα-βάρος

πτύσσο-το οποίο ενημερώ-διάφορες

μοποιείς. Η 9 ευρώ και στήματα για

amsung.com

Απεριόριστος χρόνος ομιλίας, βιολογικά σαπούνια, προϊόντα για μωρά και δώρα που θα λατρέψουμε. Από όλα έχει αυτήν την εβδομάδα ο μπαξές. Διαλέγετε και παίρνετε!

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αξεσουάρ; Ακουσα καλά; Είπατε το τηλέφωνο; Ε, λοιπόν, και μένα. Και επειδή εκτός από εμάς, τη μεγάλη μας λατρεία να μι-λάμε με τις ώρες με φίλους και γνωστούς, την κατα-λαβαίνει και η COSMOTE, μας προσφέρει ολοκλη-ρωμένα και οικονομικά προγράμματα επικοινωνίας. Η δωρεάν απεριόριστη επικοινωνία με όλους τους ομοίους μας και με πάγιο μόλις 15 ευρώ υπενθυμί-ζεται με τη νέα καμπάνια «Μανιάτες» και το μήνυμα «Οταν είσαι με τους περισσότερους, κερδίζεις». Και αν εγώ συγκινήθηκα περισσότερο, επειδή είμαι και Μανιάτισσα, οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται να απογο-ητεύεστε. Οι τιμές θα σας συγκινήσουν το ίδιο!

Βασισμένη σε πρώτες ύλες ελληνικής προέλευσης είναι και η νέα σειρά σαπουνιών του Κορρέ. Τα νέα σαπούνια με Χαμομήλι και Ρόδι και τα ήδη γνωστά με Γάλα και Σιτάρι βασίζουν τη δράση τους στο βι-ολογικό αμυγδαλέλαιο ελληνικής προέλευσης (από Θεσσαλία και Μακεδονία), με σημαντικές ενυδατικές και καταπραϋντικές ιδιότητες. Με φυσική σύνθεση 95,9%-99,3% και χωρίς αμφιλεγόμενες συνθετικές ουσίες, όπως parabens, mineral oil, σιλικόνες, sles και pcm-phthalate, τα τέσσερα σαπούνια καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες της επιδερμίδας. Δοκιμάστε και δεν θα χάσετε…

Η αγαπημένη παρέα στα προϊόντα καλλυντικών μό-λις μεγάλωσε. Η ΝΙVEA ανανέωσε τη σειρά της για τους μικρούς μας φίλους. Και για την ακρίβεια, τους πολύ-πολύ μικρούς. Στόχος της ανανέωσης είναι η κάλυψη για ολοκληρωμένη περιποίηση που χρειά-ζεται το μωρό και κυρίως η επιδερμίδα του. Ολα τα προϊόντα είναι κλινικά δοκιμασμένα και μοντέρνα σχεδιασμένα, για να μπορούν οι νέες μητέρες να τα κουβαλούν ακόμα και στην τσάντα τους.

Ενα πολύτιμο δώρο περιμένει όλους όσοι αγορά-σουν τις προσεχείς ημέρες το νέο τους Mac από το www.you.gr και τα καταστήματα U. Πιο συγκεκρι-μένα, το U προσφέρει για περιορισμένες ημέρες με την αγορά κάθε iMac ή MacBook, ένα Wi Fi πολυ-μηχάνημα Lexmark εντελώς δωρεάν. Και για να σας βοηθήσουμε, σας πληροφορούμε ότι είναι ένας από τους καλύτερους εκτυπωτές που κυκλοφορούν στην αγορά, ταχύτατος, με χαμηλό κόστος εκτύπωσης, τρία χρόνια εγγύηση και δυνατότητα εκτύπωσης από οπουδήποτε στο σπίτι ασύρματα. Αυτές τις γιορτές φτιάξτε, λοιπόν, μόνη σας τις ευχετήριες κάρτες και κάντε δώρα σε όλους τους αγαπημένους σας που θα τους μείνουν αξέχαστα!

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Είναι ώρα να αποφασίσεις αν οι προτε-ραιότητές σου είναι σωστές σε τούτη τη ζωή. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέ-ντη, εσύ όμως θα καταλήξεις σε λίγο να μην έχεις να φας ο ίδιος, αν συνε-χίσεις έτσι. Βγες από το τέλμα και ξε-κίνα να δραστηριοποιείσαι πάλι, όπως μόνο εσύ ξέρεις.

Ο δρόμος για την ευτυχία περνά πάντα μέσα από ένα πιάτο μιλφέιγ με καφέ φίλτρου στο πλάι. Ξέχνα τα προβλή-ματα που έχεις αυτόν τον καιρό με το αμόρε σου και κάνε ένα δωράκι στον εαυτό σου. Και μην μου πεις ότι δεν είναι το καλύτερο δώρο ένα πιάτο μιλ-φέιγ, γιατί αν το πεις, σίγουρα θα εί-σαι ανώμαλος.

Ξεκίνα τώρα να κάνεις πράξη έστω και λίγα από όσα έχεις χιλιοδιαφημίσει στους φίλους σου. Οχι για να τα απο-λαύσεις εσύ, αν και τελικά έχεις μο-χθήσει ήδη αρκετά για να τα δεις να γίνονται, και όχι για να μην σε πουν οι φίλοι σου βλάκα, αυτό δεν το γλιτώ-νεις. Για την καημένη τη μανούλα σου κάντο.

Θα έπρεπε ως τώρα να είχες καταλάβει τη διαφορά μεταξύ βατράχου και ζά-μπας. Γιατί η ζάμπα είναι ζώο ψυχοπο-νιάρικο και θέλει αγάπη και προδέρμ, ενώ εσύ παρά τη σχολαστικότητά σου το αμελείς αυτό και την παραπετάς. Ο κόσμος αυτός δεν είναι φτιαγμένος μόνο για βατράχους-πρίγκιπες, εσύ όμως το χαβά σου.

Βγες πέρα από τα συνηθισμένα σου όρια και άδραξε τη ζωή αυτήν την εβδομάδα. Ασε πια το τζιτζιφλέκι του καλού σου, κόψε βόλτες μόνη σου στην πόλη και ποιος ξέρει τι πόρτες μπορεί να ανοί-ξεις. Οταν είσαι ανοιχτή σε νέα πράγ-ματα, κάνεις θαυματάκια, καμιά φορά και θαύματα, και είναι καλός καιρός για τέτοιες εμπειρίες.

Οι δουλειές σου ξεκινούν να στρώνουν σιγά-σιγά, η δημιουργικότητά σου ξυ-πνάει μέρα με τη μέρα, τα πνεύματα ως εκ τούτου ηρεμούν. Είναι πολύ καλή ευκαιρία να επιβραβεύσεις τον εαυτό σου, παράγγειλε πίτσα με ανανά και ξεκίνα καμιά καλή σειρά, δηλαδή το “Twin Peaks”. Και αν μου πεις ότι δεν σου αρέσει, ε, είσαι ανωμαλάρα.

Ενα σύννεφο πλανάται πάνω από τη διάθεσή σου. Το σύννεφο της μπατιρί-ασης. Δώσε λίγη παραπάνω προσοχή στη δουλειά σου, το ξέρω ότι το κάνεις ήδη και σκέφτεσαι το σεξ μόνο τη μισή ημέρα, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο. Και όχι νεύρα, δεν θες να τσαντίσεις ανθρώπους γύρω σου που θα σου δώσουν ευκαιρίες.

Φάε καλό πρωινό, ξεκίνα να ξυπνάς λίγο νωρίτερα, ίσιωσε τη γραβάτα σου, πάρε βαθιές αναπνοές. Αυτή η εβδομάδα σού επιφυλάσσει δουλειά να φάνε και οι κότες του μπάρμπα σου με το πηγά-δι. Και μην επαναπαύεσαι που έχεις ίδιο ζώδιο με το δήμαρχο, δεν σε σώ-ζει. Πέσε με τα μούτρα και ούτε που θα καταλάβεις πότε τελείωσαν όλα.

Ο κόσμος σού στέλνει σήματα για κάτι που σε αφορά άμεσα. Μην με ρωτήσεις τι είναι, εσένα αφορά. Σου έρχονται sms, σου έρχονται φαξ, σήματα κα-πνού, σου χτυπάνε την πόρτα. Είναι ώρα να ακούσεις για το δικό σου καλό. Ισως να πρέπει να ακονίσεις τις κεραί-ες σου για να το πιάσεις. Σημασία έχει όμως να το πιάσεις.

Ο καιρός είναι ιδανικός αυτήν την εβδομάδα για αμφισβήτηση. Αν κάτι σε απασχολεί, κοίτα το από τη ρίζα, από την κορυφή ως τα νύχια, από την καλή και την ανάποδη. Οι καιροί είναι δύ-σκολοι και εσύ είσαι σκληρό καρύδι, αλλά δεν χρειάζεται να κουβαλάς βά-ρος που δεν χρειάζεται να κουβαληθεί, επίμονε Αιγόκερε.

Μην βιάζεσαι να έρθουν τα Χριστού-γεννα ρε, και μην κάθεσαι όλη μέρα με μια χριστουγεννιάτικη μπάλα στο ένα χέρι και ένα ημερολόγιο στο άλλο. Ολα θα έρθουν στον καιρό τους και μάθε επιτέλους ότι δεν στολίζουμε δέντρο νοεμβριάτικο. Εκτός αν είμαστε Γερμα-νοί. Δείξε μεγαλύτερη προσήλωση στο τώρα, γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, τα Χριστούγεννα το Νοέμβριο δεν έλυσαν κανενός το πρόβλημα.

Αν έρθει κανένας άνθρωπος να ζητήσει τη γνώμη σου για διάφορα θέματα, μην το παίξεις βαρύ πεπόνι και δεν την δώ-σεις. Το ξέρω ότι δεν έχεις όρεξη να μιλάς για θέματα που δεν σε αφορούν σε επίπεδο ζωής και θανάτου. Οι άν-θρωποι γύρω σου όμως νιώθουν τη φυσική σου τάση να λύνεις προβλή-ματα εύκολα και αποτελεσματικά και θέλουν να δουν αυτό το καλό να διαχέ-εται στον κόσμο.

45

Την ακρόαση του δίσκου «Η ενοχή των αμνών». Αν και ανυπομο-νούσα να γυρίσω σπίτι, για να ακούσω αμέσως τον καινούργιο δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα την περασμένη Δευτέρα, κάπου στο 8ο τρα-γούδι αναγκάστηκα να κλείσω το cd player. Οι προσδοκίες ήταν με-γάλες μετά την τρίχρονη δισκογραφική απουσία του καλλιτέχνη, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον δεν με ικανοποίησε. Αν και οι στίχοι είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, τόσο οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις, όσο και η ερμηνεία του Λαυρέντη είναι υποτονικές. Φαντάζομαι ότι η επι-λογή του ύφους είναι συνειδητή, αλλά στη συγκεκριμένη στιγμή και σε συνδυασμό με την κούραση της ημέρας δεν κατάφερε να με ενθουσι-άσει. Να θυμηθώ να ξανακούσω το δίσκο Κυριακή πρωί.

Την υποστήριξή μου σε φιλικό ζευγάρι για το Six d.o.g.s. και την αλλαγή που έχει φέρει στην πρωτεύουσα. Οταν ο Μάνος με σταμάτησε, για να μου αναφέρει ότι μέχρι και ο Φαίδωνας, συμπαρουσιαστής/πανελίστας/τραγουδιστής και ταξιδιωτι-κός πράκτορας της Ελένης Μενεγάκη, το έκανε το θέμα στον «Καφέ», άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Λέτε εκεί που συνηθίσα-με να συναντάμε στο Six d.o.g.s. φίλους από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, τώρα να βλέπουμε την Μενεγάκη, τον Μουτσινά και τον Γρηγόρη;

Το διάβασμα των κειμένων αυτού του τεύχους, καθώς η ημέρα ξεκίνησε γιορτινή. Τούρτες και τραγούδια γε-νεθλίων για αγαπημένους φίλους εντός γραφείου που έκλειναν τα 50 και στη συ-νέχεια τεκίλα, για να συνεχι-στεί το μίνι πάρτι. Φυσικά, το «Βάζω τεκίλα και πίνω...» του Λεωνίδα Μπαλάφα από το τραγούδι «Πυροσβεστήρας» δεν έλειπε από το tracklist. Αντε να τους χαιρόμαστε!

Την παρακολούθηση του σίριαλ «Η γενιά των 592 ευρώ». Ούτως ή άλλως, είχα αρχί-σει να βαριέμαι με τους άνεργους νέους που ζουν στο τέλειο σπίτι και έχουν τελειώσει το λιγότερο το Χάρβαντ, αλλά όταν το τηλέφωνο χτύπησε και είδα ότι με καλούσε η Σοφία, χά-ρηκα ακόμη περισσότερο. Η Σοφία εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο και προχθές της έτυχε ένα πολύ ενδιαφέρον τηλεφώνημα. Η κυρία Τάδε (μιας κάποιας ηλικίας) στην άλλη γραμ-μή ως υποψήφια πελάτης τής εξηγούσε ότι γνωστή αλυσίδα αδυνατίσματος την εξαπά-τησε, βάζοντάς την να υπογράψει συμβόλαιο για εξωφρενικά πράγματα και με αντάλλαγμα αμύθητα ποσά. Ενα από αυτά τα εξωφρενικά ήταν η συμφωνία για αποτρίχωση σε σχήμα… τριγωνάκι!

Τη συζήτηση με τον φίλο μου Γιάννη για την αποχή των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Εκεί που είχε αρχίσει να απορεί πώς γί-νεται σε μία πόλη σαν την Αθήνα να βγαίνει δήμαρχος κάποιος, συγκε-ντρώνοντας λίγο πάνω από 77.000 ψήφους, τον σταμάτησα, για να του θυμίσω την εκλογική διαδικασία. Η αρχή της πλειοψηφίας εξακολουθεί να είναι πάνω από όλα και θα έβγαινε δήμαρχος Αθηνών, ακόμα και αν ψήφιζαν μόνο 100 Αθηναίοι. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όσοι αποφάσισαν να απέχουν περασμένη Κυριακή, συνειδητά ή μη.

Τη συζήτηση