---

NOTEBOOK

«»

...

4 EDITO4

Η διάσωση των 33 μεταλλωρύχων είναι το φινάλε μιας ιστορίας bigger than Hollywood, που εδώ και 69 ημέρες βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου και έδειξε πόσο αδύναμοι είναι οι άνθρωποι μπροστά στην πα-ντοδυναμία του απρόοπτου. Η πρώτη αντίδραση των συνεργείων διάσωσης ήταν η εκτίμηση ότι οι μεταλλωρύχοι θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν το αργότε-ρο μέχρι τα Χριστούγεννα. Και όλοι αναρωτηθήκαμε, «Καλά, πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να ανοίξει μία τρύπα άμεσα, ώστε να βγουν οι άνθρωποι;». Και όμως, ήταν δυνατόν. Γενικότερα, το επάγγελμα που διάλεξαν (ή αναγκάστηκαν να διαλέξουν, ελλείψει άλλου, οι Χιλιανοί εργάτες) είναι διαχρονικά ένα από τα σκληρότερα και πιο επικίνδυνα. Τόσο απαιτητικό και ριψοκίνδυνο που σχεδόν απαιτεί ανθρώπους άλλης πάστας, καθιστώντας εμάς τους υπόλοιπους πολίτες πολυτελείας. Στη δουλειά μου και στη δουλειά των περισσότερων από σας που αυτή τη στιγμή διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κακή καθημερινότητα είναι ένα ξενύχτι παραπάνω, ένας τσακωμός με κά-ποιο συνάδελφο, μια υπερωρία που δεν πληρώθηκε. Δεν είναι ποτέ στο πρό-γραμμα να σχηματιστεί πάνω από το κεφάλι μας ένας χωμάτινος τάφος. Θα πεί-τε φυσικά ότι η αστική εργασία, ειδικά αυτή τη στιγμή, διατηρεί μεν τα προνό-μια της αστικής ζωής και συμπεριφοράς, αλλά συνεπάγεται, επίσης, και το άγχος μιας επιβίωσης, το άγχος της επόμενης ημέρας, το άγχος του μισθού, το άγχος του προϊστάμενου, το άγχος της απόλυσης. Το ερώτημα ανάμεσα στο ποιο βάρος είναι πιο ασήκωτο, το σωματικό ή το πνευματικό, παραμένει εν μέρει αναπά-ντητο. Το ένα είναι άμεσο και τρομακτικό, το άλλο είναι σταδιακό και ύπουλο. Οπως και αν έχει, ένα συνεργείο διάσωσης θα ήταν πάντα ευπρόσδεκτο. Στις σελίδες που ακολουθούν θα διαβάσετε πώς «ο ρόλος της γενιάς μας, όπως και κάθε γενιάς, είναι διπλός. Είναι θύμα, αλλά και θύτης». Ετσι μας είπαν οι Σύλ-λας Τζουμέρκας και Γιούλα Μπούνταλη που συναντήθηκαν με τους συνεργάτες μας και τους αποκάλυψαν το οικογενειακό μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, όπως το αποτύπωσαν στην ταινία τους «Χώρα Προέλευσης» που θα πάρει δια-νομή στις ελληνικές αίθουσες σε λίγες ημέρες. Τα μυστικά, άλλωστε, βρίσκονται παντού. Σε μία καταπακτή κάτω από το έδαφος στη Χιλή, σε ένα τυχαίο εργασια-

κό χώρο στην Αθήνα, στη φύση και τη δομή της ελληνικής κοινωνίας,

και τελικά μέσα σε κάθε οικογένεια.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μα-στοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπου-λος, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Γιώργος Πολυμενέας, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώρ-γος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακί-δης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημή-τρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages,

AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

10

12

14

23

30

31

38

21

45

46

6

Είναι Κυριακή μεσημέρι και βρίσκο-μαι στη διασταύρωση των δρόμων Ευελπίδων και Μουστοξύδη. Τίπο-τα δεν θυμίζει πάρτυ. Ούτε η ψευ-δαίσθηση ενός σουρεαλιστή δεν θα ήταν ικανή να περάσει τη συγκέ-ντρωση αυτοκινήτων για μάζωξη φί-λων, τις κόρνες για εύθυμες μελω-δίες και την οσμή των καυσαερίων για ευωδία νόστιμων φαγητών. Ενα, όμως, στενό μονοπάτι με οδήγησε πάνω από μία γέφυρα στον προο-ρισμό μου, στην πλατεία Πρωτομα-γιάς. Η αισθητική της πλατείας δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη της δι-ασταύρωσης. Το αγαπημένο ξεφτι-σμένο γκρι χρώμα, γυμνά καλώδια αναδυόμενα εκ του τσιμέντου, σπα-σμένες πλάκες εδώ και εκεί, κάποιες από αυτές περικυκλωμένες από πορ-τοκαλί προστατευτικά, υποδηλώ-

νοντας πως κάποια ημέρα θα φτια-χτούν. Παρά τα χάλια της πλατείας, είδα κάποιους μετανάστες από τη Σρι Λάνκα να παίζουν κρίκετ και δίπλα -παραδόξως- το πάρτυ που έψαχνα: τo 4o Lunch Street Party (LSP).

Μία παρέα ανθρώπων ζωγρά-φιζε σε έναν τοίχο και ανάμεσά τους ήταν η Πεπίτα, ο ιθύνων νους του LSP, η οποία μου είπε: «Πριν με ρω-τήσεις οτιδήποτε, πάρε πινέλο και έλα να ζωγραφίσουμε, να φυτέψου-με, να φάμε, να πιούμε και αν μετά έχεις ακόμα απορίες, έλα να τις συ-ζητήσουμε».

Υπάκουσα ευχάριστα. Μικρά παιδιά, αλλά και πιο μεγάλοι (με τη διάθεση μικρών παιδιών), αφού σβήσαμε κάποια συνθήματα κατηγο-ρίας «Εξω οι ξένοι», προσπαθήσαμε να δώσουμε χρώμα και δημιουργι-

Ενα αλλιώτικο μεσημέρι Κυριακής μάζεψε αρκετούς ανθρώπους στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Εκτός από το υπαίθριο γεύμα, οι διοργανωτές του 4oυ Lunch Street Party είχαν κανονίσει αρκετές δράσεις που συμβόλιζαν μία πιο ανθρώπινη πόλη.

7

κή διάθεση στην άσχημη πλατεία. Διάλειμμα με ρακόμελα, κρασί, τσάι και καφέ και πολύ-πολύ φα-γητό από σαλάτες, φασολάδα, κοκ-κινιστό και σουβλάκια στα κάρβου-να μέχρι σπιτικές τάρτες και γλυκά σοκολάτας. Ενα κανονικό τσιμπού-σι με άλλα λόγια. Υστερα, παίξα-με επιτραπέζια παιχνίδια, αλλά και θυμηθήκαμε πώς παίζονται τα «μήλα». Φυσικά, όλα αυτά με τη συ-νοδεία ζωντανής μουσικής.

«Η ιδέα του LSP ήρθε», μου εξηγεί τελικά η Πεπίτα, «όταν σε μία ποδηλατάδα μαζί με ένα φίλο πεινάσαμε, και σκεφτήκαμε τι ωραία που θα ήταν να είχαμε φέ-ρει φαγητό από το σπίτι και να τρώγαμε εδώ έξω». Μετά την επι-τυχία των τριών πρώτων πάρτυ, η ομάδα πλέον αποτελείται από εν-νιά άτομα. Πολλοί είναι, βέβαια, και εκείνοι που τιμούν κάθε φορά με την παρουσία τους τα LSP και που με όρεξη και διάθεση συμμε-τέχουν ενεργά στις δραστηριότη-τές τους. Η φιλοσοφία των LSP εί-ναι φαγοπότι και χαβαλές, αλλά και δημιουργική παρέμβαση σε δημό-σιους χώρους, με τους οποίους το κράτος είτε δεν ασχολήθηκε ιδιαί-τερα, για να τους κάνει βιώσιμους, είτε αφού τους έφτιαξε, τους άφησε στη μοίρα τους.

Μία απορία μού γεννήθηκε και ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπο-ρεί να συμβόλιζε αυτό το «350» που ήταν σχεδόν δίπλα σε κάθε ζωγρα-φιά. Ειδικά μάλιστα, όταν οι διορ-γανωτές προσπάθησαν να σχηματί-σουν αυτό το νούμερο με τα σώμα-τά τους, η περιέργειά μου κορυφώ-θηκε. Οπως τελικά έμαθα, το «350» είναι το ανώτατο όριο ασφαλείας συγκέντρωσης διοξειδίου του άν-θρακα στην ατμόσφαιρα. Το οποίο όριο, όπως καλά φαντάζεστε, έχου-με ξεπεράσει προ πολλού. Το φτά-σαμε κοντά στα 400 ppm. Σύμφω-να με τον ερευνητή και συγγραφέα Μπιλ Μακίμπεν: «Το 350 είναι ο σημαντικότερος αριθμός του κό-σμου. Αποτελεί βασική προϋπό-θεση για ένα βιώσιμο πλανήτη. Αν ο γιατρός σου λέει ότι η χοληστε-ρίνη σου είναι πολύ υψηλή, τότε θα πρέπει να αναλάβεις δράση. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για το κλίμα».

8

Το μέτρο των αποδείξεων για πολλούς μπο-ρεί να είναι άδικο, για άλλους σκληρό και για άλλους μία καλή αφορμή να βάλουν σε μία τάξη τα οικονομικά τους. Σε όποια κατηγορία και να ανήκει κανείς, το να αρχίσει να προ-σθέτει αριθμούς, ΑΦΜ και να κάνει «σούμες», και ουχί σουμάδες δροσιστικές, είναι ένα κά-τεργο. Στο κάτω-κάτω, αν μας άρεσαν τέτοιες ασχολίες, θα σπουδάζαμε λογιστές ή τη χαμέ-νη τέχνη των Σαμουράι! Ετσι και ο υπογρά-φων, με περισσή ραθυμία εκκίνησε πριν από μερικά βράδια να αναμοχλεύει τα άσπρα χαρ-τάκια που έχουν πιάσει μερικά κυβικά εκα-τοστά χώρου. Χωρίς να έχει λογαριάσει τον ξενοδόχο…

Ο «ξενοδόχος», λοιπόν, κρυβόταν ανά-μεσα σε αθροίσματα, ΔΟΥ και υποδιαστο-λές! Ανάμεσα στις ανούσιες αποδείξεις των σούπερ-μάρκετ (χυμός 2,80, γάλα 1,30, τυρί 4,30, κοκ.) αναδύθηκαν στιγμές! Στιγμές που ξεπρόβαλαν σαν φωτογραφίες από το άσπρο θερμικό χαρτί. Μικροαγορές από πράγματα που έχουν ήδη ξεχαστεί, αλλά αγοράστηκαν παρέα με ιδιαίτερους ανθρώπους ή αγορά-στηκαν για ιδιαίτερους ανθρώπους. Ωρες ατελείωτες σε ταβερνάκια με φίλους, παρέες και ερωμένες. Ωρες γεμάτες κουβέντα, αλκο-όλ, φιλιά και αγγίγματα κάτω από το τραπέζι που συμπτύχθηκαν σε μερικές γραμμές (σου-

τζουκάκια 6,70, πατάτες 3,20, κρασί χύμα 5,00, κοκ.). Θέατρο «τάδε», παράσταση των 21:00, μάλιστα σε αυτό πρέπει να πήγα με τη μητέρα μου, όταν είχε κατέβει από τα Βόρεια (της Ελλάδος, όχι τα προάστια). Καφέδες, καφέδες, καφέδες πριν και μετά τη δουλειά, με γνωστούς, αγνώστους και λοιπούς, συνο-δευόμενους από τυρόπιτες ή κουλούρι κάπου στο κέντρο ή στην εθνική Αθηνών-Κορίνθου. Οταν το πράγμα έφτασε στο τέλος του, ήταν εκεί ένας ολόκληρος χρόνος στημένος κομ-μάτι-κομμάτι. Ενα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο που βγήκε μέσα από ένα μάτσο παλιόχαρτα που ούτε να τα κοιτάξω δεν μπορούσα.

Και όμως, όποιος έχει την τύχη-ατυχία να ασχοληθεί με το «χτίσιμο» του αφορολόγη-του, μοιραία θα περάσει από αυτό το ταξίδι. Θα δει όλο αυτό το εισπρακτικό μέτρο με ένα άλλο μάτι, ελαφραίνοντας λίγο την ατμόσφαι-ρα από το μονότονο ήχο των πλήκτρων της αριθμομηχανής. Καλή τύχη, λοιπόν, στους επίδοξους φοροαπαλλασσόμενους και μία συμβουλή: μην κοιτάτε μόνο τους αριθμούς, διαβάστε και το όνομα από το μαγαζί και τη διεύθυνση πιο κάτω. Είναι σίγουρο πως θα μεταφερθείτε νοερά στη στιγμή, πριν βάλετε το χέρι στην τσέπη, στη στιγμή για την οποία βάλατε το χέρι στην τσέπη.

Μέχρι χθες, χαιρόμουν που άκουγα για την «πράσινη ανάπτυξη». Τόσο, που φύτεψα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα μικρό σπόρο ελπίδας για ένα πιο «πράσινο» αύριο. Τόσο, που θα μου έφτανε κάθε νέα κυβερνητική εξαγγελία -όσο απίθανη και ύποπτη και αν φαινόταν-, αρκεί να καλυπτόταν κάτω από την ομπρέλα της «πράσινης ανάπτυξης», για να την ξανασκεφτώ πριν την απορρίψω εν ριπή οφθαλμού.

Μέχρι που άκουσα για τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ. Αν έχεις μικρή κατανάλωση, θα επιβαρύνεσαι με 13% αύξηση. Αν καταναλώνεις πολύ ρεύμα, θα έχεις 15% έκπτωση. «Ωπα!», είπα και σκέφτηκα ότι ο εκφωνητής των ειδήσεων μάλλον θα διάβαζε ανάποδα την είδη-ση. Οχι, δεν έκανε λάθος. Καλά την διάβασε την είδη-ση. Και μετά αναρωτήθηκα: «Δηλαδή, ο φτωχός συντα-ξιούχος, που και να θέλει, δεν μπορεί να κάψει πολύ ρεύμα (προκειμένου να πάρει την πολυπόθητη έκπτω-ση), αφού ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα, τιμωρείται για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής του από τη ΔΕΗ; Και ο πλούσιος που σπαταλά ένα φορτηγό κάρβουνο, για να φωτίσει την πισίνα του, θα πληρώνει λιγότερα; Ο φτω-χός είναι καταδικασμένος να κλαίει για την κατάντια του με αναμμένα όλα τα φώτα; Δεν έχει το δικαίωμα να θρη-νήσει την ανέχειά του στο σκοτάδι;». Μήπως πρόκειται για κάποιο κοινωνικό πείραμα από μεγάλα μυαλά της επιστημονικής κοινότητας, το οποίο θέλει να αποδείξει πως κάτω από το άπλετο φως η δυστυχία γίνεται ευτυ-χία και η πείνα βαρυστομαχιά;

Και με το πλούσιο λαμόγιο τι γίνεται, τέλος πά-ντων; Μήπως στη ΔΕΗ γνωρίζουν κάτι που εμείς αγνο-ούμε; Μήπως η έκπτωση στις υψηλές καταναλώσεις αποσκοπεί στην αναθεώρηση όλων των περιβαλλοντι-κών μελετών που αποφαίνονται ότι «αν αγαπάς το περι-βάλλον, κάνε οικονομία στο ρεύμα»;

Αν είναι έτσι, τότε γιατί καταργήθηκαν οι λάμπες πυρακτώσεως και αντικαταστάθηκαν από τις οικονομι-κές; Μήπως αν πλένω μία-μία τις κάλτσες μου στο πλυ-ντήριο (κάλτσα και πλύση), αν αφήνω μέρα-νύχτα το θερμοσίφωνα αναμμένο και το φούρνο να καίει συνε-χώς (άδειο, ελλείψει τροφής) θα δω άσπρη μέρα; Μή-πως αν τελικά μπω και εγώ στο φούρνο, θα είμαι ακό-μα καλύτερα; Μήπως;

9

Ψάχνεις για δουλειά που θα σε πληρώνει αξιο-πρεπώς και τζίφος. Σοβαρά, λεφτά δεν θα υπάρ-χουν ούτε φέτος και έτσι συνειδητοποιείς πως αν δεν μειώσεις τα έξοδά σου, δεν θα «την βγάλεις καθαρή». Κάνεις τη σύνδεση του κινητού σου, κάρτα. Κόβεις τους έξω καφέδες και το έξω φαγη-τό. Ψάχνεις για φτηνότερο σπίτι.

Το μόνο που θα κρατήσεις είναι τα βράδια στην πόλη. Να πιούμε λίγο παραπάνω, να πούμε πράγματα πίσω από τα προσωπεία. Να διώξουμε κάποιες ντροπές και να φλερτάρουμε. Να συμπα-θήσουμε στο σκοτάδι την πόλη που στο φως της μας ζορίζει. Να χορέψουμε. Καταλαβαίνεις πως ο φρέσκος νόμος για το κάπνισμα έχει τις όψεις του: δεν χωράνε ιδεολογίες σε θέματα υγείας. Σε όλη την Ευρώπη το ίδιο ισχύει. Δηλαδή, εμείς πρέ-πει να αναπνέουμε τον καπνό σας; Θα έχει πλάκα να στήνουμε παρέες καπνιστών εκτός. Ο Ελληνας

μόνο με πρόστιμο καταλαβαίνει. Αυτό ή κάτι άλλο, όμως;

Η εξουσία σκέφτεται το καλό μας; Ποιον δουλεύετε... Θέλω να διατηρήσω το δικαίωμα της αυτοκαταστροφής. Τα μαγαζιά να επιλέξουν, οι μη καπνιστές ας επιλέξουν. Τώρα βρήκαν να το κά-νουν, που μας έχουν πηδήξει με τις περικοπές; Είναι φασισμός. Δυστυχώς, όταν δεις τη δημοτική αστυνομία να κόβει κλήσεις, οι όψεις θα πάνε στο διάολο. Η ψυχραιμία θα χαθεί. Ανθρωποι που (συχνότατα) βρέθηκαν να φοράνε τη στολή, επει-δή δήλωσαν αφοσίωση στο κομματικό δίπολο θα έρθουν, για να εφαρμόσουν την οδηγία. Πρόστιμο για το κάπνισμα, το κεράσι σε μία τεράστια κακό-γευστη τούρτα, πηγμένη στη σαντιγί. Θα θέλεις να βρίσεις γενικώς και απέναντί σου θα στέκονται οι επαγγελματίες της τάξης. Αμήχανη κατάσταση.

Μία ιδιαίτερη πρωτοβουλία πήραν οι Σέρ-βοι οπαδοί μεσοβδόμαδα στη Γένοβα και έκα-ναν άνω-κάτω το γήπεδο και τα περίχωρά του, στο πλαίσιο του αγώνα της χώρας τους με την Ιταλία. Το απίστευτο ήταν ότι τα επεισόδια τα έκαναν οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα (!) για τη μεταγραφή (!) του Βλάντιμιρ Στοίκοβιτς στην Παρτιζάν, ο οποίος, όμως, ήταν εκτός αποστο-λής! Από τις πιο όμορφες στιγμές του σουρεα-λισμού.

Η ημέρα της μαρμότας. Αυτό το 2-1, με το οποίο κερδίζει πάντα η Ελλάδα το Ισραήλ στα εντός έδρας παιχνίδια έχει αρκετή πλάκα. Την επόμενη φορά ας μην παίξουν καθόλου. Επί-σης, την επόμενη φορά η εθνική ας μην θυμίζει τόσο πολύ Ρεχάγκελ. Και παίδες να βάλει μέσα ο Σάντος, αυτή η στόφα της βαρετής ομάδας δεν φεύγει.

Κίτρινα φόρεσε, κόκκινα φόρεσε, πράσινα δεν είχε φορέσει. Οποιος είχε απωθημένο να δει τον Μπάγιεβιτς να φοράει φόρμα με τρι-φύλλια, ας αρχίσει να παρακολουθεί κυπριακό πρωτάθλημα. Εκεί διάλεξε ο πρίγκιπας να απο-συρθεί, για να βρει την ομόνοιά του.

Είναι ιδέα μου ή όντως οι εφημερίδες άρ-χισαν να χρησιμοποιούν διαφορετικές φωτο-γραφίες του Γκοβού, από τότε που διέρρευσαν τα νυχτοπερπατήματά του; Τονίζεται το σκουλα-ρίκι του, τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και το βλέμμα του χαμένο και ηλίθια τυχοδιωκτι-κό, ενώ πάντα μοιάζει τρομερά αποκαμωμένος. Σταύρωσον αυτόν.

Ενας αγώνας ανάμεσα στο Βέλγιο και την Αυστρία λογικά τελειώνει χωρίς γκολ και συγκι-νήσεις, καθώς πρόκειται παραδοσιακά για δύο από τις πιο βαρετές ομάδες στην Ευρώπη. Το τελικό 4-4 της Τρίτης ήταν αυτό ακριβώς που λέμε: στο ποδόσφαιρο μπορούν να γίνουν τα πάντα. Τα πάντα όμως.

10

:

-

--

-

-

: Dog fashion---

-

-

-

:--

-

-

:-

-

-

:

g

:::

::

Τοπική ώρα: 11.13, βράδυ Τρίτης. Η πόρτα της κάψουλας Φοίνιξ ανοίγει εν μέσω πανηγυρισμών στον καταυ-λισμό που έχει στηθεί πάνω από το ορυχείο Σαν Χοσέ. Στις πλατείες των πόλεων της Χιλής, όπου έχουν στηθεί γιγαντοοθόνες για την κάλυψη της διά-σωσης, χιλιάδες κόσμος ζητωκραυγάζει, ανεμίζοντας σημαίες της χώρας. Από το ασανσέρ της σωτηρίας ξεπροβάλλει ένας αμήχανος άνδρας με γυαλιά ηλίου και αμέσως πνίγεται στις αγκαλιές του συγκι-νημένου μικρού του γιου και της γυναίκας του. Ο Φλορένσιο Αβάλος είναι ο πρώτος από τους 33 μεταλλωρύχους που βλέπουν πάλι την επιφάνεια της γης, μετά την 5η Αυγού-στου, όταν μία έκρηξη στο ορυχείο στο οποίο δούλευαν, τους εγκλώβισε στα έγκατα της γης.

Η ιστορία των «33» γέμισε με συγκίνηση όλο τον κόσμο. Ωστόσο, παραμένουν σημαντικά ζητήματα κάτω από την επιφάνεια. Το κυριότερο αφορά στην ασφάλεια των εργατών στα ορυχεία. Ο Μάριο Σεπούλβεδα, ένας εκ των διασωθέντων, υπογράμμισε ότι πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες εργασίας στον κλάδο.

Οσο αυξάνονται οι ανάγκες μας για ακριβά δα-χτυλίδια και για κινητά τηλέφωνα, όλο και περισ-σότερες εταιρείες εξόρυξης θα σκάβουν βαθύτερα στα σπλάχνα της γης και θα προσπαθούν να μειώνουν το αυξανόμενο κόστος εις βάρος, ενδεχομένως, της ασφά-λειας των εργαζομένων στα ορυχεία. Σύμφωνα με την International Federation of Chemical, Energy, Mine and General Workers’ Unions, μία διεθνή ομοσπονδία συνδικάτων εργαζομένων που απασχολούνται στον κλά-δο της εξόρυξης, περίπου 12.000 θάνατοι καταγράφονται ετησίως στο συγκεκριμένο τομέα, ενώ πολλοί ακόμα δεν δηλώνονται επισήμως.

Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα προστασίας των εργατών. Η Κίνα έχει ήδη δεσμευτεί -χωρίς να το έχει καταφέρει- να κλείσει τις επικίνδυνες εγκα-ταστάσεις. Ο Σεμπαστιάν Πινιέρα, πρόεδρος της Χιλής, δήλωσε ότι θα αυστηροποιηθούν οι κανονισμοί ασφαλείας στα ορυχεία. Το αν θα τηρηθεί αυτή η υπόσχεση ή θα παραμείνει μία φράση της στιγμής, θα δείξει στο μέλλον.

12

Φάε τη σκόνη μου, Μαρκ!

Μαντέψτε ποιος είναι ο νεαρότερος δισεκατομμυριούχος της Αμερικής. Μαντέψατε; Πέσατε… κοντά. Δεν εί-ναι ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, αλλά ο Ντάστιν Μόσκοβιτς, ο οποίος είναι κατά 8 ημέρες μικρότερος από τον πρώτο (και οι δύο είναι 26 ετών), πρώην συγκάτοικός του στο Χάρ-βαρντ και συνιδρυτής του Facebook. Η «προίκα» του ανέρχεται στο 1,4 δισ. δολάρια (περίπου το ένα πέ-μπτο αυτής του Μαρκ). Στη λίστα του Forbes με τους 400 πλουσιότερους Αμερικάνους φιγουράρουν μόλις 8 άτομα κάτω των 40 ετών. Οι τρεις από αυτούς είναι οι συνιδρυτές του Facebook, χαρακτηριστικό δείγμα της νεαρής ηλικίας του ίδιου του social networking, αλλά και της απή-χησης του τελευταίου στην αγορά.

Ο κ. Booker 2010

Ο συγγραφέας που είχε χαρακτη-ρίσει κάποτε το βραβείο Booker ως το «απόλυτο βδέλυγμα», είναι ο νέος κάτοχός του. Αν και outsider ανάμεσα στους έξι υποψηφίους (οι Βρετανοί bookmakers του έδι-ναν 10 προς ένα -ναι!, προσφέρε-ται στοίχημα και για το Booker), ο κ. Τζέικομπσον με το 11ο βι-βλίο του, που τιτλοφορείται “The Finkler Question”, ήταν ο μεγά-λος νικητής. Και επειδή οι πα-ραδόσεις είναι, για να σπάνε, το “Finkler Question” είναι το πρώ-το βιβλίο κωμικού περιεχομένου που αποσπά το Booker. Ο Τζέικο-μπσον, ο οποίος περίμενε αυτό το βραβείο εδώ και πολλά χρόνια (και η απογοήτευσή του είχε με-ταφραστεί σε πικρόχολα σχόλια εναντίον του θεσμού), δήλωσε ότι θα ξοδέψει τις 50.000 στερλίνες, οι οποίες συνοδεύουν το Booker, για να αγοράσει μία τσάντα στη γυναίκα του, Τζένι. «Εχετε δει τις τιμές που έχουν οι τσάντες;», εί-ναι η αφοπλιστική απάντηση σε όσους νομίζουν ότι υπερβάλλει…

Το διαζύγιο της εβδομάδας

Οσοι βλέπατε «Φιλαρά-κια», θα θυμάστε το επει-σόδιο στο οποίο τα ονό-ματα των ηθοποιών στους τίτλους έναρξης εμφανί-ζονταν με ένα πρόσθετο επίθετο δίπλα τους: πχ. Αρκέτ. Ηταν τότε που η Κόρτνεϊ Κοξ είχε παντρευ-τεί τον Ντέιβιντ Αρκέτ, η ευτυχής κατάληξη μίας γνωριμίας που έγινε κατά τη διάρκεια των γυρισμά-των της ταινίας “Scream”. Ολα αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν. Η σχέση των δύο ηθοποιών πέρασε από 40 κύματα (πχ. πρό-βλημα αλκοολισμού του Ντέιβιντ), γνώρισε ευτυχι-σμένες στιγμές (η γέννηση της κόρης τους, Κοκό, το 2004), αλλά έπειτα από 14 χρόνια, φαίνεται πως τελικά «σκούριασε». Το «λαμπερό» ζευγάρι ανα-κοίνωσε ότι χώρισε την περασμένη Δευτέρα.

Ενας ναζιστής (;) για το Κογκρέσο

Ο εκλεκτός των Ρεπουμπλικά-νων για τις ενδιάμεσες εκλογές του αμερικανικού Κογκρέσου αρέσκεται στο να φοράει στολές. Και όχι όποιες κι όποιες, αλλά στολές των SS! Το περιοδικό The Atlantic βρήκε μία φωτογραφία με τον κ. Αϊοτ να ποζάρει ανέ-μελα με την ανατριχιαστική πε-ριβολή και την ανήρτησε στην ιστοσελίδα του. Τώρα ο κ. Αϊοτ πασχίζει να αποτινάξει τη ρε-τσινιά του ναζιστή, ισχυριζόμε-νος ότι συμμετείχε σε μία απλή αναπαράσταση του Β’ Παγκο-σμίου Πολέμου. Δεδομένου ότι οι Αμερικάνοι αρέσκονται στην αναβίωση ιστορικών γεγονότων, μπορεί και να γίνει πιστευτή η εκδοχή του κ. Αϊοτ. Δεν μπορού-σε, όμως, και αυτός, ως πολιτι-κός άνδρας και δη εκπρόσωπος του Πάρτυ του Τσαγιού (και επο-μένως, περισσότερο ευάλωτος απέναντι σε παρεξηγήσεις), να διαλέξει κάποιον άλλο ιστορικό ρόλο, όπως πχ. ενός στρατηγού της Συνομοσπονδίας, από τον Αμερικανικό Εμφύλιο;

“Please Don’t You Say Goodbye To Me”

Ο «βασιλιάς» της Rock’n’Soul έφυγε από τη ζωή το πρωί της περα-σμένης Κυριακής στο Αμστερνταμ, όπου είχε πάει, για να δώσει συ-ναυλία. Σημείο αναφοράς από μόνος του (ιδιοκτήτης γραφείου τε-λετών-πάστορας-τραγουδιστής, πατέρας 21, παρακαλώ, παιδιών και παππούς 90 εγγονιών), ο Μπερκ αποτέλεσε έναν από τους πρω-τοπόρους της αμερικανικής μουσικής σκηνής, «παντρεύοντας» το rock’n’roll με τη σόουλ και την R&B.

Αν νομίζετε ότι δεν σας λέει κάτι, θυμηθείτε το τραγούδι “Cry to Me” από την ταινία “Dirty Dancing” ή το “Everybody Needs Somebody To Love” από το “Blues Brothers”. Γνήσιος υμνωδός της αγάπης, επέκρινε τακτικά τους σύγχρονους hip-hoppers για τους σε-ξιστικούς τους στίχους, αλλά και την αποστασιοποίησή τους από τον Θεό. Το κήρυγμά του, όμως, απευθυνόταν εις ώτα μη ακουόντων…

13

Ο Κωστής, αν και μαθητής της Γ’ Δημοτικού, έχει προλάβει να ερωτευτεί. Σε ένα διάλειμμα και ενώ πλησίαζε αποφασισμένος το κορίτσι που του άρε-σε, την άκουσε να λέει: «Ερχεται ο καράφλας». Εκανε μεταβολή και έφυγε. Αμηχανία και ντροπή. Το παρα-τσούκλι μες στη χρο-νιά θα αλλάξει ξανά και ξανά. Ο καρά-φλας θα γίνει Αλέν Ντελόν. Ο Αλέν Ντε-λόν θα γίνει Μίκυ Μάους. Ο Μίκυ Μά-ους θα γίνει Κωστής.

Η ιστορία του ξεκινά με το που βγαίνει, βρέφος, από την κοιλιά. Μία πα-ραξενιά στα κρανια-κά του οστά βάζει τη (μόλις-που-άρχισε) ζωή του σε κίνδυνο. «Υπήρχε ένα κομμάτι στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου, που καλυπτόταν μόνο από δέρμα. Σχεδόν μπορούσες να δεις μέσα, μου είπαν». Η άμεση μετάβαση σε νοσοκομείο κρίνεται αναγκαία. Οι γιατροί τον παρακολουθούν για κάποιους μήνες, ανησυχούν, αλλά τε-λικά ζουν όλοι αυτοί καλά και εμείς κα-λύτερα. «Ναι… δεν ήταν ακριβώς έτσι. Μπορεί να είχα δια-φύγει τον κίνδυνο, που ήταν το απόλυτο ζητού-μενο, αλλά υπήρχε ένα αισθητικό προβληματά-κι. Αυτό το ιδιότροπο κομμάτι στο κεφάλι μου δεν είχε καθόλου μαλλιά. Ημουν ένα παιδί με καρά-φλα».

Οι γονείς του, ξέροντας ότι τα χρόνια της εφη-βείας που θα ακολουθήσουν είναι ιδιαιτέρως ευ-αίσθητα, ψάχνουν για άμεση λύση. Απευθύνο-νται σε ένα διάσημο πλαστικό χειρουργό. «Ουσι-αστικά, μου άνοιξε το δέρμα και τοποθέτησε εσω-

τερικά δύο ειδικά μπαλόνια, αρχικά ξεφούσκω-τα. Η λογική ήταν τα μπαλόνια σταδιακά να γε-μίσουν με νερό και το δέρμα να ξεχειλώσει. Στη συνέχεια, να φύγουν τα μπαλόνια, να αφαιρεθεί

το άρρωστο κομμάτι και να ενωθούν τα υγιή. Ακούγεται λίγο σαν ιστορία sci-fi, το ξέρω...». Ο Κω-στής για τέσσερις μήνες επισκέπτε-ται τακτικά το νο-σοκομείο για έλεγ-χο και νερό. Οι για-τροί και οι νοσοκό-μες τον στηρίζουν με γλυκόλογα. Του λένε πως είναι γενναίος, πως είναι όμορφος, πως είναι φτυστός ο Αλέν Ντελόν. «Βέ-βαια, όσο τα μπαλό-νια γεμίζουν, απο-κτώ δύο νέα, μεγά-λα αυτιά. Δεν έμοια-ζα πια καθόλου με τον Ντελόν. Μάλλον με τον Μίκυ έμοια-ζα. Δεν έβγαινα από το σπίτι για κανένα λόγο». Κάποια στιγ-μή που το επιχειρεί, εισπράττει γέλια και μπήγει τα κλάματα. Ο καιρός που περνά τον βρίσκει να δια-βάζει Λούκυ Λουκ, να βοηθά με τα χέ-ρια του τη στήρι-ξη του κεφαλιού του (που βαραίνει) και

να λαμβάνει γράμματα από συμμαθητές. Το τελευταίο στάδιο της εγχείρησης, αυτό δη-

λαδή της αφαίρεσης και της συγκόλλησης, κυλά-ει ομαλά και η ιστορία τελειώνει. Επιστροφή στο σχολείο με «νέο κεφάλι» και ανακαινισμένη ψυ-χολογία. «Αυτό που μου έχει μείνει, τελικά, είναι το πόσο σωστά έγιναν όλα. Η κατάλληλη επιλογή ηλικίας, η αποτελεσματική εγχείρηση, η στήριξη από γονείς και γιατρούς».

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ Τ.

Οσκαρ ΟυάιλντΟ ευφυολόγος του Δουβλίνου Για κάποιους, υπήρξε ένας μεγάλος ευφυολό-γος και τίποτε παραπάνω. Για άλλους, υπήρξε ένας εκκεντρικός τύπος που λάτρευε να προ-καλεί το συντηρητικό σύμπαν της στενής βρε-τανικής σκέψης. Για κάποιους άλλους πάλι, ο Οσκαρ Ουάιλντ υπήρξε ένας από τους μεγα-λύτερους συγγραφείς όλων των εποχών. Γεν-νήθηκε σαν σήμερα (16/10) στο Δουβλίνο το 1854, και σε ηλικία 37 ετών έγραψε το αρι-στουργηματικό «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» που αποτελεί μέχρι σήμερα παγκόσμιο μπεστ-σέλερ με την ιστορία του πανέμορφου νεαρού που νικάει το χρόνο.

Ουόλτ ΝτίσνεϊΜια σπουδαία ιδέαΗταν, πράγματι, μία σπουδαία ιδέα. Δίνοντάς της το όνομά του, ο Ουόλτ Ντίσνεϊ, ιδρύει σαν σήμερα (16/10), το 1923, την κινηματογραφική του εταιρεία. Η Ντίσνεϊ, λοιπόν, καταγράφο-ντας τις ιδέες του δημιουργού της, συστήνει στον κόσμο έναν ατελείωτο κόσμο κινουμένων σχεδίων που παραμένει μέχρι σήμερα ένας παραγωγικός κινηματογραφικός κολοσσός. Ο δε Ντίσνεϊ, σύμφωνα με το μύθο, παραμένει πάντα παγωμένος, αθάνατος στις καρδιές εκατομ-μυρίων παιδιών.

14

Μάριο Βάργκας Γιόσα. Συγγρα-φέας, δημοσιογράφος, πολιτι-κός, πρώτα αριστερός, μετά φιλε-λεύθερος, ο άνθρωπος που μαύ-

ρισε το μάτι του Γκαμπριέλ Γκαρ-σία Μάρκες, οραματιστής, πληγωμέ-

νος από τα media, πολυταξιδεμένος, με αγάπη για την ιστορία, κάτοικος

Λονδίνου. Ενας σύγχρονος Πε-ρουβιανός Φλωμπέρ. Και πρό-

σφατα, στις 7 Οκτωβρίου, ο φετινός κάτοχος του Νόμπελ

Λογοτεχνίας. Η ιστορία αυτού του

«γίγαντα» των γραμμά-των ξεκινάει 77 χρό-νια πριν στην ορει-νή πόλη της Arequipa. Κάπου πάνω στις Αν-δεις. Υπήρξε παιδί χωρισμένων γονιών

που τα ξαναβρήκαν δέκα χρόνια μετά. Ενα ανήσυχο

πνεύμα που έμπλεξε με το γρά-ψιμο, αρχικά ως ρεπόρτερ εφημε-ρίδας, πριν καν ενηλικιωθεί. Κοί-ταζε το παρελθόν και το παρόν του Περού κατάματα -και το κατέγραφε. Παντρεύτηκε στα 19 του μία γυναί-

κα 13 χρόνια μεγαλύτερή του, βρέθη-κε στην Ευρώπη για σπουδές. Χώρι-σε. Αργότερα, παντρεύτηκε την ξα-δέλφη του και έκανε τρία παιδιά. Στο

γράψιμό του φαίνονται οι επιρροές της γαλλικής λογοτεχνίας και του Γουί-λιαμ Φόκνερ. Το 1968 κάνει αίσθηση με το μυθιστόρημά του «Το Πράσινο Σπί-τι». Μία ιστορία που μπλέκει χώρο, χρό-νο και ανθρώπους με άξονα ένα μυθικό οίκο ανοχής.

Στην αρχή του επόμενου πονήμα-τός του που τιτλοφορείται «Πότε πή-ραμε την κάτω βόλτα», αναρωτιέται ευ-θαρσώς: «Ποια συγκεκριμένη στιγμή εί-ναι αυτή που το Περού τα έκανε σκατά;». Και σε αυτήν την ερώτησή του απαντάει

με το να εμπλακεί ενεργά με την πολιτι-κή. Το 1983 βρίσκεται μέλος επιτροπής που ερευνά το φόνο δημοσιογράφων σε απομακρυσμένο χωριό. Του ασκεί-ται μέχρι σήμερα δριμεία κριτική σχετι-κά με το συμβάν. Του προσάπτουν ότι βοήθησε την κυβέρνηση να καλύψει τις «βρομιές» της. Το αρνείται κατηγορημα-τικά, απαντάει ότι κοιτάνε το δέντρο και χάνουν το δάσος. Στα νιάτα του υπήρ-ξε ένθερμος υποστηρικτής του Κάστρο. Μαρξιστής. Οι πολιτικές του ιδέες με τα χρόνια μετασχηματίστηκαν. Οδηγήθηκε προς το φιλελευθερισμό. Θέλησε να αρ-νηθεί τους ολοκληρωτισμούς. Βρέθηκε υποψήφιος πρόεδρος της χώρας του το 1990. Εχασε. Τελικά, ο δρόμος της λο-γοτεχνίας τον ξανακέρδισε. Αλλωστε, ο ίδιος έχει πει ότι «Οι συγγραφείς είναι εξορκιστές των προσωπικών τους δαι-μόνων».

Οι κριτικοί μέχρι σήμερα αδυνα-τούν να τον κατατάξουν στο μοντερνι-σμό ή το μεταμοντερνισμό. Το στιλ του Γιόσα τους ξεπερνάει. Εγραφε με νεανι-κό ενθουσιασμό, ύστερα ανακάλυψε το χιούμορ και αργότερα τη γραφή που βα-σίζεται κατά πολύ στην ιστορική έρευνα. Στο «Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες», ένας στρατηγός αναλαμβάνει να προ-σλάβει πόρνες στην υπηρεσία του στρα-τού. Χιούμορ και ιστορική έρευνα, ο Γιό-σα γνώριζε ότι η συγκεκριμένη ιστορία ήταν τραγικά αληθινή. Σε όλη του τη ζωή πάλεψε με το χθες, το σήμερα και το αύ-ριο της λογοτεχνίας και της ιστορίας. Και φαίνεται ότι ένα μεγάλο του «πιστεύω» είναι αυτό που αναφωνεί ήρωας έργου του: «Η ζωή είναι μια καταιγίδα από σκατά, και η τέχνη η μόνη μας ομπρέ-λα απέναντι σε αυτήν». Πολύ λίγα λόγια για το νέο Νομπελίστα, έναν άνθρωπο που έχει χαράξει ανεξίτηλα το όνομά του στην ιστορία της λατινοαμερικάνικης και παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον Περουβιανό Μάριο Βάργκας Γιόσα, σε αυτόν, δηλαδή,

τον υπερδραστήριο «εγκέφαλο» της λατινοαμερικάνικης ζωής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

16

Ο Χρήστος Σταμπου-λής έχει πάρει την κα-

τάσταση στα χέρια του. Είναι δημιουργός κόμικ, από τη σύλλη-ψη της ιδέας τους μέ-

χρι την υλοποίησή τους, και την έκδοσή

τους. Του μιλήσαμε με αφορμή δύο καινούρ-γιες δουλειές του και

σχεδίασε για εμάς.

17

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κό-μικ στη Θεσσαλονίκη, όταν ήμουν 19 χρόνων, στο πλαίσιο της φοιτη-τικής εβδομάδας», λέει ο Χρήστος Σταμπουλής. «Σπούδαζα αρχιτεκτο-νική, κάτι που φαίνεται και στα έργα μου, αφού τα κόμικ μου έχουν κα-θαρά αρχιτεκτονική δομή. Η πρώ-τη μου δουλειά ήταν σε συνεργα-σία με εκδοτική εταιρεία και είχε τίτλο ‘Charlotte: Ζεστοί χαρούμε-νοι πίδακες’. Σύντομα, όμως, κα-τάλαβα πως δεν θέλω να εξαρτώ-μαι από άλλους και πως δεν μπορώ να έχω κανέναν πάνω από το κεφά-λι μου να μου κάνει υποδείξεις για το αν, για παράδειγμα, το εξώφυλ-λό μου του άρεσε ή δεν του άρεσε. Αντί, λοιπόν, να γίνομαι στρύφνός και να μαλώνω με όλο τον κόσμο που εμπλέκεται στις δουλειές μου, προτίμησα να κυκλοφορήσω και να διακινήσω μόνος μου τα έργα μου». Τον συνάντησα το περασμένο Σάβ-βατο στη Λέσχη Φίλων Κόμικ. Ο Χρήστος κάνει όλη τη δουλειά. Γρά-φει, σχεδιάζει και πλέον εκδίδει μό-νος του τα κόμικ του. Και όλα αυτά τα κάνει καλά. Τα δύο τελευταία του έργα, οι «Επισκέπτες της Νύ-χτας» και το «Αίμα, δάκρυα κ’ ιδρώ-

τας», ήταν δύο εξαιρετικές δουλειές. Προτείνουμε μία βόλτα στο blog του (inksitucomix.blogspot.com), για να πάρετε μία ιδέα.

Η αρχή έγινε με τα κόμικ «Οι Αρχοντες της Πορφυρής Κοιλάδας» και “Balzac?”, δύο τόμοι με εντελώς διαφορετική θεματολογία, τεχνοτρο-πία και σχεδιασμό. «Οι ‘Αρχοντες’ εκτυλίσσονται στη μεσαιωνική Ιαπω-νία, ενώ το ‘Balzac?’ στη Γαλλία ενός εναλλακτικού 19ου αιώνα και είναι εμπνευσμένο από την ‘Ανθρώπινη Κωμωδία’ του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Αντιθέτως, τα δύο έργα που κυκλο-φορώ τώρα είναι μικρότερα σε μέγε-θος και περισσότερο κοντά στο μέσο αναγνώστη κόμικ που συνήθως στην Ελλάδα περιμένει κάτι απλό και γρή-γορο. Αυτά τα δύο, λοιπόν, χωρίς να είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, λόγω του μεγέθους τους, είναι πιο κοντά στην εικόνα που έχουμε εδώ για τα κόμικ».

Ο Χρήστος είναι επαγγελματίας -ως προς την ποιότητα, τουλάχιστον-, γιατί από οικονομικής πλευράς το «δημιουργώ κόμικ» είναι μάλλον χό-μπι στην Ελλάδα. Ενας δραστήριος και ταλαντούχος δημιουργός δεν μπορεί να ζήσει από αυτό. «Φυσικά

και όχι», επιβεβαιώνει, γελώντας κά-πως ειρωνικά. «Κάνω και άλλες δου-λειές, για να τα βγάλω πέρα. Ημια-πασχόληση σε όλα τα πράγματα, που μπορεί να είναι αρχιτεκτονική, μπο-ρεί να είναι σχέδια, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ούτε, όμως, με την αρχι-τεκτονική θα μπορούσα να ασχολού-μαι αποκλειστικά, γιατί δεν θα είχα χρόνο για τίποτε άλλο. Αυτό μπο-ρούν να το καταλάβουν πολύ καλά οι αρχιτέκτονες. Για να ζεις, όμως, από τα κόμικ, θα πρέπει να εκδοθείς και στο εξωτερικό που το κοινό είναι σαφώς μεγαλύτερο. Αυτό περιμένω, για να πω ότι θα συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω».

Εχοντας αποκτήσει μία αρκετά μεγάλη εμπειρία στο χώρο, μπο-ρεί να βγάλει πια τα δικά του συ-μπεράσματα. «Αν θέλει να το κάνει κάποιος, γιατί αισθάνεται ότι έχει πράγματα να πει, τότε ας το κάνει. Πέρα από την αισθητική, τις ιδέες και ό,τι άλλο μεταδίδουν τα έργα ως εργασία, δεν είναι πολύ μεγάλο το κοινό στην Ελλάδα. Οπότε παίζουμε στα όρια του ερασιτεχνισμού και του επαγγελματισμού, με όποια έννοια το καταλαβαίνει ο καθένας...».

18

WE WILL ALWAYS HAVE... Κάναμε μια βόλτα στα Εξάρχεια και μιλήσαμε με κατοίκους και περαστικούς. Ο στόχος μας ήταν να

αποτυπώσουμε το σημερινό χαρακτήρα της πιο ενδιαφέρουσας διαχρονικά περιοχής της Αθήνας.

Εξάρχεια. Σάββατο Οκτωβρίου. Ξεκινάει σε λίγο το βράδυ. Η πλα-τεία γεμάτη. Ενας μετανάστης κά-νει κούνια την κόρη του. Στα τρα-πεζάκια που βρίσκονται στην πλα-τεία, οι παρέες συνομιλούν, γε-λάνε, αψηφούν το πρώτο λίγο κρύο. Το ξύλινο ποδοσφαιράκι και η μπασκέτα είναι παιχνίδια για όλους.

Τα συνθήματα, οι αφίσες, και τα γκράφιτι μιλούν για διεκδίκη-ση. Στα παγκάκια δεν υπάρχει χώ-ρος να κάτσεις -ενώ οι καφετέρι-ες «ζηλεύουν» την κοσμοσυρροή της πλατείας. Η πλατεία έχει αλ-

λάξει ύφος. Πέρυσι, τέτοια εποχή δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να κάτσεις με τους φίλους σου εδώ και να δεις ταινίες, πίνοντας μπί-ρες. Οι κάτοικοι της περιοχής και οι καταστηματάρχες ενώθηκαν, με στόχο να φύγει η πρέζα από την πλατεία.

Οι κάτοικοι τονίζουν ότι δεν έχουν τίποτα με τους χρήστες, αλλά ότι το πρόβλημά τους εί-ναι οι έμποροι ναρκωτικών. Δη-μιούργησαν ομάδες περιφρούρη-σης και κατάφεραν εδώ και λίγους μήνες τα Εξάρχεια να μην αποτε-λούν σημείο αναφοράς των τοξι-

κομανών και των εμπόρων. Εννο-είται ότι δεν λύθηκε το θέμα των ναρκωτικών, μία βόλτα στην Το-σίτσα αποδεικνύει ότι τα ναρκω-τικά απλώς μετατοπίστηκαν σε άλλη γειτονιά. Ομως, τι είναι τα Εξάρχεια σήμερα; Αποτελούν την πιο διαφορετική γειτονιά της νω-θρής μας χώρας; Είναι μία περιο-χή που φλερτάρει με το trendy και το δήθεν κουλτουριάρικο lifestyle; Αποτελούν έναν τρόπο διασκέδα-σης με ωραία στέκια, για να το παί-ζεις εναλλακτικός; Είναι μέρος συ-νάντησης, ζύμωσης, οργάνωσης αντιστάσεων και προβληματισμού;

19

«Σκέφτομαι να αλλάξω σπίτι και να μετακομίσω στα Εξάρχεια. Ο κολλη-τός μου το αποκλείει. ‘Αν πάμε στα Εξάρχεια, θα μου σπάσουν το αυ-τοκίνητο, είναι επικίνδυνα εκεί, θα φοβόμαστε να περπατήσουμε στους δρόμους’, λέει. Ο κολλητός μου, μάλλον, έχει την άποψη κάθε Ελλη-να για αυτήν την περιοχή. Πρόκει-ται για την άποψη που επιβάλλουν τα κανάλια». Η 25χρονη Μαργαρίτα μού εξηγεί ότι θυμώνει πολύ, όταν ακούει ότι στα Εξάρχεια πάνε όλοι οι εγκληματίες και ότι κυριαρχούνται από τρομοκρατία. «Δεν μένω στα Εξάρχεια, αλλά εδώ και πέντε χρόνια περνάω όλη την ημέρα μου εδώ. Εί-ναι μια αυθεντική, ζεστή και ανθρώ-πινη γειτονιά. Μια γειτονιά που έχει συγκεντρώσει χιλιάδες πράγματα.

Εδώ βιώνεις καθημερινά τη δι-αφορετικότητα και μαθαίνεις να την σέβεσαι. Εδώ χωρούν όλοι». Στο προποτζίδικο της πλατείας, βρίσκω τον κ. Μιχάλη, ο οποίος ζει πάνω από 50 χρόνια στην περιοχή. «Τα Εξάρχεια έχουν καθαρίσει. Οι κάτοι-κοι έδιωξαν τους ναρκομανείς. Εβα-λαν κούνιες και κάθε βράδυ βάζουν και βλέπουν ταινίες, ενώ συχνά κά-νουν συναυλίες. Χαίρομαι που τα παιδάκια παίζουν πάλι στην πλα-τεία. Η πολιτικοποίηση θα είναι για μια ζωή το χαρακτηριστικό της περι-οχής. Εδώ θα είναι για πάντα χώρος διαλόγου και συζητήσεων».

Αναζήτηση ελευθερίας Εδώ και 25 χρόνια, ο Γιώργος ζει στην περιοχή και την ξέρει καλά, τον συνάντησα στο καφέ του και μου είπε ότι «τα Εξάρχεια γειτονεύουν με το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ, τη Νο-μική. Αυτή η γειτνίαση προσθέτει στην περιοχή νεανική κινητικότητα, η οποία αποτελεί φορέα αμφισβήτη-σης, ανατροπής, έρωτα και εντέλει επανάστασης. Ο πολιτικός αναβρα-σμός είναι διάχυτος, περισσότερος από κάθε άλλη περιοχή της Αθήνας. Αυτός ο αναβρασμός περνάει περι-

όδους έντασης και άλλες ύφεσης. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε πε-ρίοδο αναμονής εξελίξεων… Εδώ υπάρχει ένα σταθερό υποκείμενο που αναζητάει την ελευθερία. Σίγου-ρα, τα Εξάρχεια κουβαλούν τα προ-βλήματα που αντιμετωπίζει κάθε μη-τροπολιτικό κέντρο, από την πρέζα μέχρι το παρκάρισμα και την περι-βαλλοντική επιβάρυνση. Αυτή η πε-ριοχή δεν μπορεί να γίνει trendy, γιατί, όταν εμφανίζονται οι διμοιρί-ες, οι trendy φεύγουν».

Παρόμοια άποψη έχει και η Κατερίνα, μία 24χρονη δικηγόρος που συνάντησα στη Βαλτετσίου. «Τα Εξάρχεια δεν μπορούν να μετατρα-πούν σε trendy ή ‘εναλλακτική’ γει-τονιά της Αθήνας, διότι η κοινωνι-κοποίηση των ανθρώπων που βγαί-νουν, που μένουν και που δουλεύ-ουν στα Εξάρχεια, περνάει μέσα από αυτό το πολιτικό στοιχείο που έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα της πε-ριοχής όλα αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς, λοιπόν, που τα Εξάρχεια αποτελούν μέχρι και σήμερα ένα χώρο, όπου όλοι μπορούν να αρθρώνουν λόγο ενάντια σε όλα όσα μας πλήττουν».

Μέρος προβληματισμούΤο αυτόνομο στέκι, το αυτοδιαχει-ριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου, το πο-λιτιστικό κέντρο Γέφυρα, ο ελεύθε-ρος κοινωνικός χώρος Nosotros, το στέκι μεταναστών, το παρκάκι στην Τσαμαδού, η επιτροπή πρωτοβουλί-ας κατοίκων, οι συλλογικότητες, δη-μιουργούν διάθεση για αλλαγή, για κινητοποίηση.

Η πολιτική ενεργοποίηση ταυτί-ζεται με τη γειτονιά αυτή. Παράλλη-λα, τα Εξάρχεια είναι μέρος, όπου συναντιούνται οι καλλιτέχνες. Ενας τόπος δυνατός, δημιουργικός, ζω-ντανός που η τέχνη βρίσκει την έκ-φρασή της. «Τα Εξάρχεια είναι το ίδιο το κίνημα, ο μετανάστης που βρίσκει καταφύγιο και χώρο έκφρα-σης, είναι οι πολιτικές ιδέες που γεν-νούν τους Δεκέμβρηδες, τα πάρκινγκ που γίνονται πάρκα, είναι η αυτοορ-γάνωση στις γειτονιές και την πλα-τεία, είναι τρόπος ζωής.

Μπορεί πια για μερικούς να εί-ναι, δυστυχώς, ένα απλό lifestyle, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και δε-καετίες ενοχλούν την καθεστηκυία τάξη, η οποία προσπαθεί να τα κα-ταστείλει, είτε με την αστυνομία και τις διάφορες επιχειρήσεις της είτε με τα ναρκωτικά. Αυτό σημαίνει πως τα Εξάρχεια ζουν ακόμη, όπως και τη δεκαετία του ’80 και ακόμη παλαι-ότερα και ‘χαλάνε’ τον κατά τα άλλα ήρεμο κόσμο», μου εξηγεί η Γεωρ-γία που την βρήκα έξω από το πάρκο στη Ναυαρίνου.

Ολοι νιώθουν άνετα Για κάποιους ανθρώπους τα Εξάρ-χεια είναι το σπίτι τους. Οχι όμως απαραίτητα, επειδή μένουν εκεί, αλλά επειδή εκεί νιώθουν άνετα. Επειδή εκεί ήπιαν τον πρώτο τους φοιτητικό καφέ, επειδή εκεί έκα-ναν την πρώτη τους σοβαρή κουβέ-ντα, επειδή με τον πρώτο τους μισθό βρήκαν να νοικιάσουν μόνο ένα δυ-

άρι στη Θεμιστοκλέους. Ολα αυτά τα συνόψισε με τον

τρόπο του ο Ανδρέας, ένα παιδί 26 χρόνων που συνάντησα στην πλα-τεία. «Για μένα, τα Εξάρχεια είναι αυτό το ιδιάζον συναίσθημα που με κυριεύει, κάθε φορά που κάνω δε-ξιά με το μηχανάκι στη Μάρνης και μπαίνω στη Σολωμού. Δεν το έχω ξα-νανιώσει ποτέ και πουθενά, για κα-μία άλλη περιοχή της Αθήνας. Νιώ-θω σιγουριά και όχι ανασφάλεια. Δεν ξέρω γιατί. Νιώθω δύναμη και όχι φόβο. Νιώθω πως μπαίνω στο σπίτι μου και ξέρω πού θα βρω τις παντόφλες μου, το τασάκι, το στυλό. Και δεν φοβάμαι μην πέσει η στάχτη κάτω στο φρεσκογυαλισμένο μωσαϊ-κό και φωνάξει ο σπιτονοικοκύρης. Δεν χρειάστηκε σχεδόν ποτέ σε αυ-τήν την περιοχή να επαναδιαπραγ-ματευτώ και να διεκδικήσω το αυτο-νόητο. Σαν να ήταν όλα παραδεισέ-νια, σαν να μαζευτήκαμε εκεί, όλοι αυτοί που πάνω-κάτω είχαμε τα ίδια-μέσα στο κεφάλι μας. Και δεν χρειά-στηκε και πολλές φορές να επιβάλω την άποψή μου για κάτι ή και το ανά-ποδο. Εντάξει, μωρέ, τώρα και τι έγι-νε; Δεν χάθηκε και ο κόσμος και αν δεν περάσει το δικό μου… Τα Εξάρ-χεια δεν κοιμούνται και δεν ησυχά-ζουν σχεδόν ποτέ. Αυτή η περιοχή με έχει υποδεχτεί αμέτρητες νύχτες στην αγκαλιά της, κάτι ώρες που δεν με χωράει ο τόπος».

Μαζέψαμε τις επιγραφές neon που βρήκαμε στην πόλη και πιστεύουμε ότι μετά τα 60’s η Αθήνα τη νύχτα θυμίζει και πάλι Λας Βέγκας.

-

-

--

--

--

-

Μαζέψαμε τις επιγραφές neon που

-

-

-

---

-

-

--

-

-

-

---

Οι άνθρωποι των ειδήσεων είναι οι άνθρωποι στο σπίτι μας, είναι η οικογένειά μας. Ο Σύλ-λας Τζουμέρκας και η Γιούλα Μπούνταλη κατέγραψαν αυτή τη σκέψη και έκαναν μία ται-

νία. Μας ανοίγουν την πόρτα των οικογενειακών μυστικών και μας εξηγούν τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ελληνική κοινωνία.

24

-

--

-

--

«Η συνοχή του κοινωνικού ιστού της χώρας είναι πια ανύπαρκτη», δηλώ-νουν με έμφαση τους τελευταίους μή-νες οι κοινωνιολόγοι. Κατά τη γνώ-μη μας, το πρόβλημα είναι πια τόσο ευδιάκριτο που δεν χρειάζεται να έχεις επιστημονική κατάρτιση, για να το εντοπίσεις. Αρκεί απλά να ζεις τη σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα. Επειδή πλήττουμε κάπως με τους ει-δικούς, αποφασίσαμε να προσεγγί-σουμε το θέμα μέσω του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Πιο συ-γκεκριμένα, μέσω της ταινίας «Χώρα Προέλευσης», η οποία, αφού έκανε διθυραμβικό ντεμπούτο στο Φεστι-βάλ Βενετίας, βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου. Η ταινία κοιτάζει όσα συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια και επιχειρεί να ερμηνεύσει αυτήν ακριβώς τη σμπα-ραλιασμένη κοινωνική συνοχή. Συ-γκεκριμένα, εστιάζει στις παθογέ-νειες της ελληνικής οικογένειας και ισχυρίζεται πως μία κοινωνία που αποτελείται από προβληματικές οι-κογένειες δεν μπορεί παρά να είναι μία προβληματική κοινωνία. Οικογέ-νειες που ασκούν βία, που λένε ψέ-ματα, που πατρονάρουν σε κάθε ευ-καιρία, δεν μπορεί παρά να συνθέ-τουν μία κοινωνία παρόμοιων χαρα-κτηριστικών. Αφού είδαμε τη «Χώρα Προέλευσης» στην πρώτη προβολή της στις «Νύχτες Πρεμιέρας», προ-σκαλέσαμε στην πλατεία Μαβίλη τον Σύλλα Τζουμέρκα και την Γιού-λα Μπούνταλη και τους ζητήσαμε δι-ευκρινίσεις.

Ο Σύλλας, σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας (το άλλο μισό του «συν» ανήκει στην Γιούλα),

μας εξηγεί τη βασική ιδέα. «Επιχει-ρήσαμε να ανακαλύψουμε και στη συνέχεια να αποτυπώσουμε τα κοι-νά σημεία που υπάρχουν μεταξύ των δύο μηχανισμών. Αυτού (του μηχα-νισμού) που θέτει σε λειτουργία την ελληνική οικογένεια και αυτού που κάνει το ίδιο στην ελληνική κοινω-νία. Θελήσαμε να δείξουμε πως ο άνθρωπος που δρα εντός των τεσ-σάρων τοίχων είναι ο ίδιος άνθρω-πος που δραστηριοποιείται στο δρό-μο, εντός της δημόσιας σφαίρας. Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα εν-δοοικογενειακά ζητήματα δεν είναι άλλος από αυτόν που δουλεύει, που ψηφίζει, που τα σπάει στις πορείες. Η βία στην οικογένεια είναι η βία έξω, το ίδιο και η ανελευθερία και η ακυριολεξία και η πικρία. Οι άνθρω-ποι που χειροκροτούσαν στη χούντα τον Παπαδόπουλο,τώρα χειροκρο-τούν τον Καραμανλή και τον Παπαν-δρέου, δεν μας είναι άγνωστοι, δεν είναι αφηρημένες οντότητες. Είναι οι παππούδες μας και οι γονείς μας». Η Γιούλα, που εκτός από το να συνυπο-γράφει το σενάριο της ταινίας, κρα-τά σε αυτήν και έναν από τους πρω-ταγωνιστικούς ρόλους, συμπληρώνει πως «Ουσιαστικά, στόχος μας ήταν να σπάσουμε την απόσταση ανάμε-σα στο σπίτι μας και τα δελτία ειδή-σεων».

Η οικογένεια που παρουσιάζε-ται στη «Χώρα Προέλευσης» είναι

μία οικογένεια ιδιαίτερη. Μία οικο-γένεια, πολύ πλούσια σε περιστα-τικά και καταστάσεις, πολύ τολμη-ρή σε αυτά που αποφασίζει να ζή-σει. Είναι, όμως, ταυτόχρονα, σύμ-φωνα με την Γιούλα, και μία οικογέ-νεια απολύτως τυπική. «Είναι τυπι-κή στη δύναμη της αναπαράστασής της. Αναγνωρίζονται σε αυτή στοι-χεία οικεία σε όλους μας. Ολα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία, δεν εί-ναι ξένα. Εξάλλου, όπως γίνεται συ-χνά στο σινεμά, μιλάμε για έναν κώ-δικα που περιγράφεται ακραία. Εναν κώδικα που ο θεατής μπορεί να με-ταφράσει με βάση τη δική του ζωή».

Το πατρονάρισμα που η συγκε-κριμένη οικογένεια εφαρμόζει είναι για την ταινία ένα θέμα βασικό. Ενα θέμα με το οποίο οι δύο δημιουργοί ασχολήθηκαν εκτενώς και του οποί-ου οι διάφορες μορφές τούς βάζουν σε σκέψεις. Ο Σύλλας μοιράζεται μαζί μας κάποιες από αυτές. «Υπάρ-χουν διάφοροι τρόποι πατροναρί-σματος που απεικονίζονται στην ται-νία, όπως υπάρχουν διάφοροι τρό-ποι πατροναρίσματος που εφαρμό-ζονται στη ζωή. Ενας από αυτούς,

25

--

-

--

-

--

τη λέξη αγάπη. Κάτι που εσύ θεω-ρείς σωστό ή που συμφέρει εσένα, το επιβάλλεις με το να το αποκαλείς αγάπη. Υπάρχει το πατρονάρισμα μέσω των αρχών, αλλά και το πα-τρονάρισμα μέσω της πλάνης. Το να οδηγείς, δηλαδή, κάποιον σε απο-φάσεις, χωρίς να του δίνεις όλα τα δεδομένα. Να τον οδηγείς, ουσιαστι-κά, στο να κάνει αυτό που θες εσύ». Η Γιούλα προσθέτει στις μορφές δύο ακόμα «παύλες»: «Ακόμη υπάρχει το πατρονάρισμα μέσω της προσφοράς του έρωτά σου, αλλά και το πατρονά-ρισμα μέσω της σιωπής. Πρόσωπα που με το να μην μιλούν, καθοδη-γούν ή και τιμωρούν. Αυτό μάλλον είναι και το πιο αβάσταχτο».

Παίρνοντας αφορμή από τα προηγούμενα, τους ρωτάμε για τη γενιά των 30ρηδων, στην οποία και

ανήκουν. Αναφερόμαστε σε αυτήν ως μία γενιά που έχει φάει πατρο-νάρισμα «με το κουτάλι», μία γενιά-θύμα. Ο Σύλλας έχει ενστάσεις. «Το γεγονός ότι αυτή η γενιά έχει θυμα-τοποιηθεί είναι ίσως το χειρότερο όλων. Αν όχι το χειρότερο, σίγουρα το πιο ύπουλο.

Την τοποθετούν στη θέση του θύματος και έτσι της προσδίδουν και όλα τα χαρακτηριστικά του θύ-ματος: αγιοσύνη, αδυναμία και ηλι-θιότητα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη. Ο ρόλος της γενιάς μας, όπως και κάθε γενιάς, είναι διπλός. Είναι θύμα, αλλά και θύτης». Η Γιούλα συμφωνεί: «Το ζήτημα δεν είναι κοινωνικό, είναι υπαρξιακό. Ακολουθεί και η δική μας γενιά, όπως όλες, τις σταθερές της αν-θρώπινης φύσης». Επιχειρώντας να

παίξουμε τον κλισέ ρόλο του δικη-γόρου του διαβόλου, αντιτείνουμε πως η συγκεκριμένη γενιά έχει ελα-φρυντικά. Αντιμετώπισε διαλυμένα σχολεία, πέρασε σε διαλυμένα Πα-νεπιστήμια, υπόκειται σε συνθήκες άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης. Ο μονόλογος που στήσαμε διακό-πτεται από τον Σύλλα. «Ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν την κάνουν αμέτοχη στα ελληνικά προβλήματα. Δεν μπο-ρεί να ισχυρίζεται συνεχώς πως έχει ελαφρυντικά, ούτε να βγαίνει εκτός της κοινωνίας και να κάνει κριτική. Χορεύει στην ίδια πίστα».

Καταλήγουμε, παρά την κάπως διαφορετική οπτική, σε κοινό συ-μπέρασμα: η γενιά γύρω από τα 30 είναι μία γενιά θυμωμένη. «Ο θυμός ήταν η φλόγα που κράτησε τη διά-θεσή μας ισχυρή, που μας έκανε να

θέλουμε πάση θυσία να γυρίσουμε τη συγκεκριμένη ταινία. Αν κρύβαμε το θυμό, αυτό που θα συναντούσε ο θεατής θα ήταν ψεύτικο. Αλλωστε, ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που, όπως όλα τα υπόλοιπα, έχει ανά-γκη να εκφραστεί. Για να μπορέσεις, όμως, να βάλεις το θυμό σε ένα δι-άλογο, πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με νηφαλιότητα, να τον κάνεις δια-πραγματεύσιμο».

Επιστρέφοντας στην ελληνική οικογένεια και αφού έχουμε μιλή-σει αρκετά για τις «αρρώστιες» της, προβληματιζόμαστε για την εξέλι-ξή της. Μία οικογένεια με τα τωρι-νά χαρακτηριστικά είναι μία οικο-γένεια που θέλουμε να αποφύγου-με. Να την αποφύγουμε, είτε μέ-νουμε μόνοι μας, είτε συμβιώνουμε απλά, είτε ψάχνουμε για νέο μοντέ-

26

λο. Σωστά; «Δεν πιστεύω στα μοντέ-λα, πιστεύω στη φύση των ανθρώ-πων», αντιδρά ο Σύλλας. «Επίσης, ξέρεις, σε αυτά τα θέματα δεν απα-ντάς και πολύ συνειδητά. Αν σου φέρει η ζωή έναν έρωτα και αισθαν-θείς πως έχεις το θάρρος και το κέφι να κάνεις οικογένεια, θα την κάνεις. Εξάλλου, δεν μπορείς να στηρίζεις τις ενέργειές σου στο φόβο του λά-θους. Είναι ανώφελο.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γλίτωσε το λάθος. Στις μέρες μας, έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια σχετική φαντασίωση. Η φαντασίω-ση του απόλυτα σωστού. Προσω-πικά, δεν την παλεύω με όλο αυτό.

Πιστεύω πως μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα εγκλήματα». Η Γιούλα χαμογελά. Σιωπή κάποιων δευτερο-λέπτων και η συνέχεια εναντίον της θεωρίας: «Πιστεύω πως οι θεωρητι-κές μου σκέψεις πάνω στο θέμα δεν θα με βοηθήσουν. Το μόνο που θα καταφέρω είναι να χτίσω ένα ιδανι-κό μοντέλο, το οποίο θα βρω μπρο-στά μου ως εμπόδιο. Θα με ενδιέφε-ρε σίγουρα να μην μεγαλώσουν τα παιδιά μου με φόβο, και κυρίως να μην φοβούνται εμένα. Γενικά, νομί-ζω πως όσο πιο ένοχος μπεις σε μία τέτοια διαδικασία και όσο μεγαλύτε-ρη διάθεση για αυτοτιμωρία έχεις, τόσο το χειρότερο».

28

Ο Νίκος Σφακιανάκης είναι ανάμεσά μας, αλλά βλέπει την πόλη με άλλο μάτι. Είναι location manager, και αν αυτό εί-ναι ένα επάγγελμα που δεν σας λέει τίποτα, καλό θα ήταν να σας συστηθεί μέσα από τα λόγια και τις εικόνες του.

Μπορεί να μην τους γνωρίζετε, αλλά δεν είναι κάτι εξωτικό ή εξώκοσμο, αντιθέτως εί-ναι μέσα στην πόλη. Οι location managers εί-ναι σπάνιο είδος, απλά γιατί είναι λίγοι, μάλλον λιγότεροι από 20 στην Ελλάδα. Περπατούν δί-πλα μας, ψάχνοντας να βρουν τον ιδανικό χώρο, αυτόν που έχει φανταστεί κάθε φορά ένας σκη-νοθέτης. Αυτόν που θέλει να δανειστεί το σενά-ριο, για να γίνει εικόνα. Και σε αυτό το ταξίδι τους, συναντούν τόπους που εμείς αγνοούμε, κτί-ρια που ανήκουν σε μία άλλη εποχή, βρίσκουν τα σημάδια του χρόνου σε γήπεδα και σε πλατείες και αποτυπώνουν σε φωτογραφίες αυτά που συ-χνά εμείς προσπερνάμε. Συνάντησα έναν από αυ-τούς, τον Νίκο Σφακιανάκη, στο κέντρο της Αθή-νας, για να τον ρωτήσω τι βλέπουν οι location managers που δεν το βλέπουμε εμείς.

«Ολη η Αθήνα είναι γεμάτη μνήμες, μυρω-διές, ερεθίσματα προς όλες τις αισθήσεις. Αποτε-λείται από πολλούς μικρούς και τόσο διαφορετι-κούς τόπους», τονίζει ο 37χρονος Νίκος Σφακια-νάκης, που άρχισε τις βόλτες στην Αθήνα πριν από πέντε περίπου χρόνια.

«Το ακριβές αντικείμενό μας είναι ότι ψά-χνουμε να βρούμε κάποιους χώρους που να ται-ριάζουν στο σενάριο μιας διαφήμισης ή μιας ται-νίας, και αυτούς τους προτείνουμε στο σκηνοθέτη και τον παραγωγό».

«Πρέπει να είμαι συνεχώς στο δρόμο και να φωτογραφίζω, κάτι που μου αρέσει πολύ. Είμαι όλες τις εποχές του χρόνου έξω. Βλέπω την Αθή-να σε όλες αυτές τις εκδοχές της και έρχομαι σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους και κατα-στάσεις». Με σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσε-ων και μεταπτυχιακό τίτλο στην Οπτική Ανθρω-πολογία στην Αγγλία, και με δύο τουλάχιστον ντοκιμαντέρ και αρκετές συμμετοχές σε φεστιβάλ στο ενεργητικό του, ο Νίκος μπορεί να δει και μέσα από το φακό του σκηνοθέτη, αλλά και μέσα στο μυαλό ενός παραγωγού. «Εχει διπλή σημα-σία ο χώρος. Πρέπει και να ταιριάζει σεναρια-κά στο όραμα του σκηνοθέτη, αλλά και ως προς το budget του παραγωγού να είναι κάτι που να μπορεί να πραγματοποιηθεί. Επίσης, έχει μεγάλη σημασία αν είναι διαφήμιση, ταινία ή ντοκιμα-ντέρ αυτό, για το οποίο ψάχνεις ένα χώρο. Μπο-ρεί να είναι μία στοά ή ένας δρόμος κοντά στην Ομόνοια, μία ταράτσα σε κάποιο κτίριο με φόντο την Αθήνα. Εχει ενδιαφέρον ότι για μία διαφή-μιση για ένα ακριβό προϊόν, κατάλληλος χώρος μπορεί να είναι μια πολύ υποβαθμισμένη περιο-χή στην Αθήνα».

Ενας δρόμος στον Πειραιά, που μοιάζει με δρόμο της Νέας Υόρκης του ’70, το Δρομοκαΐ-τειο, ένα καθαριστήριο στη Διδότου, διαμερίσμα-τα 150-200 τετ.μ. σε μεσοπολεμικές πολυκατοι-

κίες στην Κυψέλη, με πάρα πολλά δωμάτια και ντεκόρ ροκοκό, όλα έχουν μια ιστορία και όλα μπορούν να πουν μια ιστορία. «Δίνω σημασία στην αίσθηση που μου δίνει μια περιοχή, όταν την φωτογραφίζω, σε αυτό που απευθύνεται στις αισθήσεις μου, ασχέτως αν εγώ προσπαθώ να το δείξω μέσω της εικόνας. Αυτό με έχει κάνει κατά έναν τρόπο να αγαπήσω την Αθήνα γι’ αυτό που είναι», λέει ο Νίκος. «Το μυαλό μου είναι συ-νεχώς στο ποια εικόνα κάνει για ένα υποτιθέμε-νο σενάριο. Πάντα κρατάω στη μνήμη μου, ακό-μα και όταν δεν δουλεύω, εικόνες στις οποίες θα μπορώ να επανέλθω, για να τις φωτογραφίσω».

Οι location managers «κλέβουν» κτίρια από την Αθήνα, για να δώσουν χώρο σε ένα σενάριο. Δρόμοι, όπως η Βουκουρεστίου, η Πανεπιστημί-ου, όλο το κέντρο της Αθήνας, έχουν πολύ ιδιαί-τερα κτίρια. «Πολλές φορές ‘κλέβουμε’ ένα κτίριο, έτσι ώστε το σκηνικό να θυμίζει κάποια ευρωπα-ϊκή πόλη», προσθέτει. Η Αθήνα, όμως, έχει πολ-λές κρυφές πτυχές, μεταμορφώνεται και προσαρ-μόζεται και σε άλλου τύπου αναζητήσεις. «Οι πιο πολλοί σκηνοθέτες που έρχονται εδώ για γυρί-σματα διαφημίσεων παρομοιάζουν την Αθήνα με τη Βηρυτό. Είναι εντυπωσιακό πως όλοι συγκλί-νουν σε αυτήν τη διαπίστωση».

Στη γλώσσα των location managers αυτή η αναζήτηση του ιδανικού χώρου λέγεται scouting,

29

μία διαδικασία που συνήθως απαιτεί πολύ περπά-τημα και συχνά ταυτίζεται με τη φωτογραφία δρό-μου. Πόσο χρειάζεται να ψάξει κανείς, για να βρει το χώρο του στην Αθήνα; Οταν είναι απαιτητικό το γύρισμα, ένας location manager ψάχνει μέχρι να το βρει. Αυτό μπορεί να σημαίνει από δύο ημέρες έως και μία εβδομάδα, ή και δέκα ημέρες αστα-μάτητα. «Μπορεί να ξυπνάω το πρωί με το που βγαίνει το φως, και μέχρι το βράδυ, δηλαδή όσο υπάρχει ωφέλιμο φως, για να φωτογραφίζω, να είμαι στο δρόμο. Εχει τύχει να έχω υλικό πάνω από 2.000-3.000 φωτογραφίες, να έχω φωτογρα-φίσει σχεδόν όλα τα κτίρια της Αθήνας από συ-γκεκριμένη οπτική», αναφέρει ο Νίκος.

Οι χώροι, όμως, μεταβάλλονται συνεχώς και οι ανάγκες κάθε παραγωγής είναι άλλες.

«Γυρνάς και ξαναγυρνάς στα ίδια μέρη, για-τί ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι ζητάει το επόμενο σενάριο… Οσα χρόνια και να δουλεύ-εις σε αυτό το αντικείμενο, αν είναι κάτι που το κάνεις με όρεξη, πάντα ανακαλύπτεις νέες γωνί-ες, νέα μέρη. Βλέποντας μία πόλη, όχι μόνο ανα-γκάζεσαι να την γνωρίσεις και να την βλέπεις με διαφορετικό μάτι από ό,τι κάποιος τουρίστας, ή κάποιος που κάνει μια συγκεκριμένη διαδρομή, για να πάει στη δουλειά του ή για να γυρίσει σπί-τι, αλλά παρακολουθείς εν μέρει την εξέλιξή της», προσθέτει.

Παρά το γεγονός ότι ζει στην Αθήνα, και ότι την έχει περπατήσει και φωτογραφίσει τόσες φο-ρές, την βρίσκει ακόμα όμορφη και γεμάτη εκ-πλήξεις. Από τη στιγμή που θα βρει τον κατάλλη-λο χώρο, ο location manager σχεδόν τον «υιο-θετεί» και παρευρίσκεται ακόμα και στη διάρκεια των γυρισμάτων, ως ενδιάμεσος ανάμεσα στον ιδιοκτήτη και το σκηνοθέτη. Είναι πολλά τα μέρη στα οποία έχουν γυριστεί ταινίες. Σπίτια και εσω-τερικά πολυκατοικιών, ειδικά σε Ψυχικό και Φι-λοθέη. Η παραλιακή προς το Σούνιο και ο δρό-μος προς την Πεντέλη είναι κατ’ εξοχήν στέκια για τις παλιές ελληνικές ταινίες.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε αυτό το επάγ-γελμα, αφού δεν είναι κορεσμένο, να είναι μία δι-έξοδος και για άλλους ανθρώπους, αλλά ο Νίκος μου λέει ξεκάθαρα πως, αντίθετα με άλλες χώρες, το location management δεν υπάρχει τόσο επί-σημα στην Ελλάδα, γι’ αυτό δεν υπάρχει και αντα-γωνισμός. Πολλές φορές το έργο το αναλαμβάνει κάποιος βοηθός παραγωγού. Μπορεί, όμως, ένας location manager τελικά να απολαύσει μία ταινία, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι; «Συνήθως βλέπω το background, ειδικά στις διαφημίσεις. Βλέπω τους χώρους πίσω από τα πρόσωπα, κλέβω ιδέες ή σκέφτομαι ‘μπράβο σε αυτόν που τον βρήκε’».

1 ---

2 -

-

3 --

4

-

--

6

-

7

8 ---

-

9

--

10

-

-

«Στην Πόλη, όταν ήταν δική μας, είχαν μια χέρα φτειασμένη και την έλεγαν χέρα της δικαιοσύνης, για-τί αυτή έκανε πάντα δίκαιη κρίση, όταν οι άνθρωποι δεν ήξευραν κα-λά-καλά να ξεχωρίσουν ποιο είναι το δίκαιο και το σωστό». Στη χέρα απευθύνονταν οι Κωνσταντινου-πολίτες, για να λύσουν τις διαφο-ρές τους, όπως αναφέρει στις «Πα-ραδόσεις» του ο λαογράφος Νικό-λαος Πολίτης. Η χέρα της δικαιο-σύνης εξαφανίστηκε, όταν οι Τούρ-κοι πήραν την Πόλη. Εμφανίστηκε, όμως, ο συμπαθητικός παππού-λης Νασρεντίν Χότζας, ένας σοφός Σούφι, γνωστός για την ιστορία με τους δύο φίλους που τσακώθηκαν. «Δίκιο έχεις», είπε στον πρώτο ο Χότζας, «δίκιο έχεις», είπε και στο δεύτερο και η διαφορά λύθηκε.

Ολοι δίκιο έχουν, λοιπόν, και εκείνοι που συγκινήθηκαν με την τέλεση της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας στην Πα-ναγία Σουμελά το Δεκαπε-νταύγουστο, και εμείς που την ίδια ημέρα πήγαμε στο άδειο Οικουμενικό Πατρι-αρχείο. Ισως να ζηλεύω που δεν ένιωσα έντονη αίσθηση απώλειας ή χα-μένης πατρίδας, όπως εκείνοι και όπως τόσοι άλλοι. Η Κωνσταντινού-πολη είναι σήμερα μία τεράστια μητρόπολη, με κοντά 13 εκατ. κατοί-

κους. Αχανέστατη και μελαγχολι-κή. Διπολική. Τα μπαχάρια και οι μυρωδιές της αναμειγνύονται τόσο ωραία με την αλμύρα και τον ιδρώ-τα που δεν θες να τα ξεδιαλύνεις. Δεν είναι, όμως, Ανατολίτισσα μα-γεύτρα μόνο και τέτοια. Εκεί που πίνεις ήσυχα-ήσυχα το τσάι και το ναργιλέ σου στο Καντίκιοϊ, μπορεί να σου δώσουν φλαϊεράκι για την επόμενη συναυλία της Εζλέμ Τε-κίμ και να βρεθείς να κάνεις χεντ-μπάνγκιν σε κάποιο μέταλ μπαρ.

Πόσες μουσικές, όμως, πα-ντού! Ενα περπάτημα να ρίξεις, εί-ναι σαν να είσαι σε συνεχές φεστι-βάλ. Ρέγκε μπάντες και ντίσκο συ-γκροτήματα της δεκαετίας του ’70. Beatles cafe, μουσικοί του δρόμου με ούτια, γιουκαλίλι και τζουράδες. Ενας τυφλός ακορντεονίστας σε βαλκανικούς ρυθμούς.

Κατηφορίζοντας την Ιστικλάλ, την κεντρική εμπορική οδό της Κωνσταντινούπολη, έπεσα πάνω σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Ανα-μενόμενη η τουριστική βιτρίνα, πολύς Ορχάν Παμούκ και πολλά λευ-κώματα για το Βυζάντιο. Εκείνο που μου τρά-βηξε το μάτι, όμως, ήταν ένα βιβλια-ράκι παιδικό,

με ιστοριούλες του Νασρεντίν Χό-τζα. Φυσικά, ήταν στα τούρκικα και δεν καταλάβαινα γρι, αλλά επειδή είχε κάτι πολύ ωραίες μουντζού-ρες επάνω με ροζ μαρκαδόρο, το «τσίμπησα». Κάπου, λοιπόν, είχε γράψει η μικρή Τουρκάλα αναγνώ-στρια: “Annem gercekten endiseli oldugunu, baba i olacak, Almanya icin opera sarkici terk etmek ve seyahat istedigi her yerde”. Στρογ-γυλά παιδικά γραμματάκια, μισά σβησμένα, τα όμικρον πηγμένα στην μπογιά, θέαμα μοναδικό.

Mόλις πήγα στο σπίτι, το έδειξα στον Οζγκούρ, φοιτητή μη-χανικό ηλεκτρονικών υπολογι-στών και οικοδεσπότη ημών στην Κωνσταντινούπολη, σε αυτήν την couchsurfing επίσκεψη. Ελεγε ωραία πραγματάκια! «Η μαμά είναι πολύ αγχωμένη, ο μπαμπάς θέλει να πάει στη Γερμανία και εγώ θα γίνω τραγουδίστρια της όπερας, για να ταξιδεύω παντού». Διπολική η Κωνσταντινούπολη, λοιπόν; Από τη μία, αγχωμένη και βιαστική να γίνει Ευρώπη, και από την άλλη, τόσο πιο Ευρώπη σε πολλά σε σχέ-ση με την Αθήνα. Πεντακάθαρη και περιποιημένη, έτοιμη να ταξιδέψει, τραγουδώντας άριες και ταυτόχρο-

να κουρασμένη από το παζάρεμα και το γιαβάς-γιαβάς.

Το 2010 η Πόλη είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Δεν της χρειαζόταν ο συγκεκριμένος τίτλος, για να γεμίσει την καθημερινότητά της με ενδιαφέρο-ντα πράγματα, όμως...

31

NOTEBOOK

Στο Gagarin 205 θα πραγματοποιηθεί τελικά το διήμερο φεστιβάλ του Jumping Fish με εμφανίσεις ελληνικών γκρουπ, αλλά και ξένων καλλιτε-χνών με μεγάλη απήχηση στο ελληνικό indie κοινό. Την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου θα εμφανιστούν οι δικοί μας No Profile, Playground, Expert Medicine, αλλά και οι Λονδρέζοι post-punkers New Young Pony Club. Την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου στη σκηνή του Gagarin θα ανέβουν οι ντό-πιοι Trap, His Majesty the King of Spain, Travel Mind Syndrome και οι Σουηδοί αιθέριοι Radio Dept. Οι ελληνικές μπάντες που θα εμφανι-στούν, έχουν ακουστεί κατά κόρον στο ραδιόφωνο, καθώς, μες στη χρονιά που σε λίγο αφήνουμε πίσω μας, ένα τραγούδι κάθε μπάντας αποτε-λούσε το τραγούδι του μήνα για το Jumping Fish. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το “Come On (Pretty Baby)” των His Majesty the King of Spain και το “The Bitter” των No Profile που άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, όπως και τα περισσότερα κομμάτια που αναδείχτηκαν μέσα από το Jumping Fish, γεγονός που μας κάνει να μιλάμε για μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες μπάντες, με προσδοκία να γίνουν “the next big thing”. Αξίζει να αναφέρουμε πως το εισιτήριο κοστίζει μόνο 10 ευρώ. INFO

Jumping Fish Live Gagarin 205

32 NOTEBOOK

Στο διάσημο έργο του F. G. Lorca «Ματωμένος Γάμος» βασίζεται η παράσταση «Εγκλημα στο Νί-χαρ» που ανεβάζει η θεατρική ομάδα «Μύγα μες στο γάλα». Το έργο του 1932 είναι εμπνευσμένο από ένα έγκλημα που διαπράχθηκε το 1928 στην επαρχία Νίχαρ της Αλμερίας και η είδησή του είχε συγκλονίσει την τότε ισπανική κοινωνία. Μία ιστορία αγάπης ή η ανάγκη για ελευθερία, πληρώ-νοντας οποιοδήποτε τίμημα; Το κλασικό κείμε-νο συναντά το πραγματικό γεγονός, μέσα από μία παράσταση, στην οποία οι λορκικοί ήρωες απο-δομούνται και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έρ-χονται αντιμέτωποι με την αρχέγονη φύση τους. Τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Ντέλ-λας και παίζουν οι Ηρώ Πρωτοπαπά, Κωνσταντί-νος Ντέλλας και Σοφία Βασιλαντωνάκη.

Μία μελλοντική αθώα γραμματέας, ένας γκρουμ εξώλης, ένας ψυχία-τρος και η νυμφομανής γυναίκα του εμφανίζονται στη σκηνή του Θεάτρου Δημήτρης Χορν. Αν σε αυτά προσθέσετε και έναν αστυ-νομικό, έχετε τους ήρωες της πα-ράστασης «Τι είδε ο Μπάτλερ». Η φάρσα του Τζο Ορτον, μία παρά-σταση ευφυής και ιδιαίτερα ανα-τρεπτική, πήρε πέρυσι τις καλύτε-ρες κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό. Τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Θωμάς Μοσχόπουλος και παίζουν η Λυδία Φωτοπούλου, η Αννα Κα-λαϊτζίδου, ο Γιώργος Γλάστρας, ο Κώστας Μπερικόπουλος, ο Αλέ-ξανδρος Αλπίδης και ο Θάνος Το-κάκης.

Η μπαρόκ μουσική δεν είναι ταριχευμένη, είναι ζω-ντανή και δεκτική σε καινούργιες ερμηνείες. Η σκη-νική καντάτα «Κασσάνδρα» (1727) του Benedetto Marcello είναι ένα έργο που αγαπήθηκε όσο λίγα στην εποχή του και μετά -άγνωστο γιατί- ξεχάστηκε για αιώνες. Σε αυτή την αναβίωσή του (παίζεται στις 17 και 18 του μήνα) θα είναι η Ιωάννα Φόρτη, με το μπαρόκ σχήμα LATINITAS NOSTRA (σε καλλιτεχνι-κή διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου), τη θεα-τρική ομάδα Vasistas (μέλος της η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας Αριάν Λαμπέντ), τη σκηνοθεσία

της Αργυρώς Χιώτη και τα σκηνικά του Παύλου Θα-νόπουλου να «ντύνουν» το έργο με τα μοντέρνα του ρούχα. Μία παράσταση-«προφητεία» για το αύριο του μπαρόκ σε συμπαραγωγή της εταιρείας μουσικού θεάτρου «Οι Οπερες των Ζητιάνων» και της Εταιρεί-ας Συναυλιών Φόρμιγξ.

33

Το καινούργιο πόνημα της Λουκίας Ρικάκη «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» παρουσιάζεται από τις 14 έως τις 20 Οκτωβρίου, στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Πρόκειται για την ιστο-ρία ενός ξεχωριστού σχολείου στη Λευκωσία, σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από την Πράσινη Γραμμή. Το σχολείο της Φανερωμένης, ένα σχολείο ΖΕΠ (Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας), «φιλοξενεί» στην πλειονότητά του παιδιά μεταναστών και ανθρώπων που απομακρύνθηκαν από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους για διάφορους λόγους. Η σκηνο-θέτις καταγράφει αυτή την ξεχωριστή σχολική πραγματικό-

τητα, αλλά και τις απόψεις των ιδιαίτερων παιδιών που ζουν, μαθαίνουν και ονειρεύο-νται σε διαφορετικές γλώσσες. Προτείνουμε να περάσετε και από το μπλογκ της ταινίας (dreamsinanotherlanguage.blogspot.com) για μία σφαιρική εικόνα.

Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το Φεστι-βάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά-ει το ταξίδι του, και πρώτος του σταθμός εί-ναι η Αθήνα. Από τις 14 έως τις 20 Οκτω-βρίου, στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ FILM CENTER θα προβληθεί το σύνολο των ελληνι-κών ταινιών που διαγωνίστηκαν στο 33ο Φε-στιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, κα-θώς και οι βραβευμένες ταινίες του 16ου Δι-εθνούς Φεστιβάλ, μαζί με το σύνολο των ελ-ληνικών ψηφιακών ταινιών του τμήματος digi2010. Από τις ελληνικές συμμετοχές, ξε-

χωρίζει η πολυβραβευμένη ταινία “Casus Belli” του Γιώργου Ζώη, που έφτασε μέχρι και το Φεστιβάλ Βενετίας, αλλά και τα επί-σης βραβευμένα «13 ½» του Χάρη Bαφειάδη, “Reverse” του Τζώρτζη Γρηγοράκη, «Ο Μάρι-ος και το κοράκι» του Γιάννη Μπουγιούκα, “Peter’s Room” του Νικόλα Κολοβού.

Την πορεία του Γιώργου Συμεοφορίδη (στο ρόλο ο βραβευμένος Γιώργος Συμε-ωνίδης) από τη φυλακή στον έξω κόσμο παρακολουθεί η κάμερα του Θάνου Ανα-στόπουλου στην ταινία του «Διόρθωση». Υστερα από τέσσερα χρόνια στις φυλακές του Κορυδαλλού για δολοφονία (πρόκει-ται για την αληθινή ιστορία της δολοφο-νίας ενός Αλβανού οπαδού από Ελληνα, μετά από πανηγυρισμό του πρώτου για τη νίκη της εθνικής του κόντρα στη δική μας), ο Γιώργος Συμεοφορίδης είναι έτοι-μος να διαγράψει τα πάντα και να ξεκινή-σει μία νέα πορεία. Εκεί, βέβαια, έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, αλλά και με το χειρότερο πρόσωπο της Αθήνας. Η ταινία ξεκινάει με την έξοδο του πρωτα-γωνιστή από τις άθλιες φυλακές του Κο-ρυδαλλού, που ακόμη κάποιοι -ανιδε-ώς και ηλιθίως- αποκαλούν σωφρονι-στικό ίδρυμα. Η κάθοδος στην κόλαση της Αθήνας έχει μόλις αρχίσει. Μία κό-λαση που έχει πυρήνα της το υποβαθμι-σμένο κέντρο, εκεί όπου συγκεντρώνονται μετανάστες, άστεγοι, εξαρτημένοι και πε-ριθωριακοί. Εθνικισμός, βία, ρατσισμός και όλη η σύγχρονη ελληνική πραγματι-κότητα μπαίνουν στο στόχαστρο του Ανα-στόπουλου, ο οποίος ακολουθεί τον ήρωά του, με ντοκιμαντερίστικο ύφος, στο ίδρυ-μα αστέγων του Δήμου Αθηναίων, αλλά και στην προσπάθειά του για εύρεση ερ-γασίας. Οταν όλα θα πάνε στραβά, ο Γιώρ-γος θα οδηγηθεί στην πλατεία Κλαυθμώ-νος εκεί όπου πολλοί άστεγοι περνάνε τα βράδια τους, για να βρει «ζεστασιά» τελικά έξω από το γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάν-δρας, χρησιμοποιώντας ως στρώμα χαρ-τοκούτια και σακούλες. Μία ταινία ακα-τάλληλη για όσους πιστεύουν ακόμα στο τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», στη σωστή λειτουργία των φυλακών, στον εναγκαλισμό της κοινωνίας για οτιδήποτε ξεφεύγει από την κοινή γραμμή (είτε αυτό λέγεται μετανάστης, είτε αποφυλακισμέ-νος, είτε άστεγος). Το εξαιρετικό σενάριο της ταινίας συνυπογράφει, μαζί με το σκη-νοθέτη, ο Βασίλης Ραΐσης.

34 NOTEBOOK

Ο Γιάννης Γεωργιάδης είναι ένας φι-λόδοξος φοιτητής Νομικής, μετανά-στης από τη Βόρειο Ηπειρο και εκπαι-δευτής σκύλων. Θαυμάζει και φθονεί τον καθηγητή του, τον επιτυχημένο μεγαλοδικηγόρο Κρεμόπουλο. Από ένα τυχαίο περιστατικό, ο πρώτος ει-σβάλλει στη ζωή του δεύτερου και κα-ταφέρνει να την υποτάξει στον έλεγχό του απόλυτα. Ποιος είναι ο «σκύλος», όμως, τελικά; Το «πεινασμένο στόμα», ο Γιάννης; Ή μήπως ο «επιτυχημέ-νος» καθηγητής; Η Λένα Διβάνη με ένα βαθιά ψυχογραφικό μυθιστόρημα κοινωνικού τρόμου μας δίνει την κα-λύτερη ίσως δουλειά της. H.K.

Στο πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρη-μα, «Κύκλος Θανάτου» (εκδόσεις Πύλη), ο Φιλίππου μας ξεναγεί σε μία Αθήνα γνώριμη και συνάμα άγνωστη. Από τη μία, η πόλη με το νέφος της και τα περί-εργά της, την «μπασταρδεμένη» αισθητι-κή της, τα άπειρα αυτοκίνητα στους δρό-μους και τους τροχονόμους της. Οπως κάποιοι ίσως την θυμούνται από τη δε-καετία του ’80. Γεμάτη πλήξη και προ-σμονή. Η πόλη του βίντεο και των πορ-τοκαλί τρόλεϊ. Από την άλλη, μία Αθή-να σκοτεινή, μία Αθήνα που όταν πέφτει η νύχτα, γίνεται πεδίο δράσης ενός τρο-μερού δολοφόνου. Στο Τροκαντερό, στο Παλαιό Φάληρο βρίσκεται νεκρή μία νε-αρή και όμορφη γυναίκα, η Βέρα. Μόνη μέσα στο αυτοκίνητό της. Βασικός ύπο-πτος θεωρείται ο Νικηφόρος Νικηφορί-δης. Ενας μέσος Αθηναίος εκείνης της εποχής, ο οποίος αρχίζει να βλέπει σιγά-σιγά τους συντρόφους του να δημιουρ-γούν περιουσίες, να μετακομίζουν για καλύτερες περιοχές, εγκαταλείποντας το πεσμένο κέντρο (που δεν έχει ακόμα πε-ζοδρομηθεί), και να αλλάζουν, ενώ εκεί-νος βουλιάζει. Του φορτώνεται και ο φό-νος της Βέρας, όλα δείχνουν να πηγαί-νουν προς το καλύτερο για εκείνον. Στην προσπάθειά του να αποδείξει την αθω-ότητά του, αρχίζει να συναναστρέφεται άλλους ανθρώπινους τύπους εκείνης της εποχής, τους οποίους θεωρεί υπόπτους. Και είναι αυτή η διαρκής συναναστρο-φή μία ευκαιρία για τον Φιλίππου να χαρτογραφήσει τους Αθηναίους του ’80. Μπορεί, λοιπόν, το μυθιστόρημα να εί-ναι αστυνομικό, να έχει ένα νεκρό και ένα φερόμενο ως ένοχο, αλλά διαβάζε-ται ταυτόχρονα και ως ρεαλιστική ηθο-γραφία μιας εποχής, της «βαλκανικότε-ρης» -από τη σημερινή- Αθήνας του ’80.

Τον Ρόμπερτ Χάρις τον γνωρίσαμε ως τον άν-θρωπο στο βιβλίο του οποίου βασίστηκε η περυ-σινή επιτυχία του Ρομάν Πολάνσκι «Ο συγγρα-φέας φάντασμα». Στη «Συνωμοσία», το δεύτερο μέρος της «κικερώνειας» τριλογίας του, η ιστορία συνεχίζεται εκεί που σταμάτησε το “Imperium”. Στο ρόλο του αφηγητή ο δούλος του Κικέρωνα. Ενα ταξίδι σε μία εποχή που η ίντριγκα ήταν συνώνυμο της καθημερινότητας. Με πλοκή που θα ζήλευαν τα περισσότερα σύγχρονα πολιτικά θρίλερ. Μία ωμή και ρεαλιστική ματιά στον αρ-χαίο κόσμο. Με χαρακτήρες ζωντανούς, καθη-μερινούς, μακριά από τις καρικατούρες πολλών άλλων ιστορικών μυθιστορημάτων. Με σεβασμό στην ιστορία και στακάτο απολαυστικό γράψιμο. Αβε Καίσαρα, ένα θρίλερ αντάξιό σου.

Επιχειρηματίας ζητά αξιόπιστη σύζυγο: αυτή την αγγε-λία-μαγνήτη δημοσίευσε ο Ραλφ Τρούιτ, ρίχνοντας το δόλωμα του κοινωνικού και οικονομικού πρεστίζ, ώστε να προσελκύσει ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Η πιο εν-διαφέρουσα ήταν η Κάθριν Λαντ που έβλεπε την αγγελία ως πρόκληση για μία νέα αρχή στη ζωή της. Στο «Μια αξιόπιστη σύζυγος», ο Ρόμπερτ Γκούλρικ γράφει ένα μάλλον συμβατικό στόρι που προφανώς ανατρέπεται και δεν έζησαν ακριβώς αυτοί καλά ούτε κανείς άλλος κα-λύτερα. Ενώ, όμως, ο αρχικός κορμός είναι κλασικός, η «γαρνιτούρα» που τυλίγει την πλοκή δεν μοιάζει ούτε με λαβ στόρι ούτε με καταθλιπτικό μανιφέστο. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μόνος, δυστυχισμένος, βίαιος και όταν το αποφασίσει, φέρεται εντελώς αντισυμβατικά. Ενδιαφέ-ρον τουλάχιστον.

35

Τα παράθυρά μου είναι από αλουμίνιο. Καταπληκτικά, σας λέω. Κρατάνε έξω το κρύο, τη σκόνη και το θόρυβο, πράγμα πολύ σημαντικό, γιατί τα δύο τελευταία είναι εφιάλτης για τους κατοίκους του κέ-ντρου (μαζί με πολλά άλλα, μα τι να λέμε τώρα...). Ο θόρυβος που κρατάνε έξω εί-ναι στην πραγματικότητα οι ήχοι της πό-λης: κόρνες, φωνές, τσακωμοί, σκουπι-διάρικα, οι ντίζελ μηχανές των ταξί, ξε-φυσήματα λεωφορείων. Και μέσα σε όλο αυτό το ηχητικό χάος υπάρχει και μου-σική. Οχι το είδος που ακούγεται από τους πολυχώρους και τις hip κολεκτίβες. Η μουσική που ξεπηδάει από την ψυχή αυτής της πόλης, μια ψυχή χωρισμέ-νη στα δύο, στη Δύση και την Ανατολή, στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Η μουσι-κή των πλανόδιων τρυπώνει μες στα σπί-τια, ακόμα και αν έχουν παράθυρα αλου-μινίου. Είναι Σάββατο μεσημέρι και ένα ακορντεόν που μου διαλύει τα σωθικά μπαίνει μέσα με το «έτσι θέλω» και με κά-νει να τρέξω στο μπαλκόνι, για να εντο-πίσω την πηγή του… κακού. Δύο άνδρες, ένας νεαρός και ένας μεσήλικας, κατηφο-ρίζουν το δρόμο, παίζοντας μουσική και μαζεύοντας τα ψιλά που τους πετάνε από τα μπαλκόνια. Ψάχνω εναγωνίως για κέρματα. Βρίσκω δύο ευρώ. Τρέχω ξανά στο μπαλκόνι, τους φωνάζω, δεν ακού-νε. Χάνονται στη γωνία και εγώ μένω να κοιτάζω αφηρημένα τις γκρίζες πολυκα-τοικίες με τις δεκάδες κεραίες στις ταρά-τσες, ένα δάσος φυλλοβόλων δέντρων που ποτέ δεν θα ανθίσουν. Χαϊδεύω τα ψιλά στο χέρι μου. Και ύστερα, κόρνες, φωνές, τσακωμοί, σκουπιδιάρικα, ταξί, λεωφορεία, η ένταση δυναμώνει, μπαίνω μέσα, κλείνω την πόρτα, όλοι οι ήχοι μέ-νουν απέξω, εκτός από το ακορντεόν που ακούγεται δυνατά μέσα μου.

YELLOW BRICK ROADS

Αυτή, η γλυκύτατη πρώην τραγουδίστρια των Belle&Sebastian. Αυτός, ο πρώην Screaming Tree, και αεί ακαταμάχητος Mark Lanegan. Μετά την πρώτη τους, λίγο αμήχανη συνεργασία, “Ballad of Broken Seas”, ήρθε το πολύ δυνατό “Sunday at Devil Dirt”, πριν από δύο χρόνια, για να μας αφήσει μισοχορτασμένους να ζητάμε περισσότερα καταραμένα ηλεκτρικά blues και americana μπαλάντες. Την πείνα αυτή έρχεται να χορτάσει το “Hawk” που είναι γε-μάτο με όλα όσα περιμέναμε: λίγη country, λίγα blues, πολλή americana, gothic και σκέτη, κάποιους soul πειραματισμούς, την αγριάδα του Lanegan να καταλαγιάζει για άλλη μία φορά κάτω από το απαλό, ζεστό χέρι της Campbell. Μέχρι, λοιπόν, να απο-λαύσουμε το δίδυμο ζωντανά το Δεκέμβρη, “Hawk” στο repeat.

INFOIsobel Campbell & Mark LaneganHawkV2

Το τέταρτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ του Ray LaMontagne είναι ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη που ήρθε μες στο 2010 από την άλλη πλευρά του Ατλα-ντικού. Βασισμένο στη rock και folk παράδοση της δεκαετίας του ’70, το “God willin’ & the Creek Don’t rise” δεν ακούγεται σαν αναμάσημα γνωστών συνταγών περασμένων από το φίλτρο του σήμερα, αλλά περισσότερο σαν ένα άλμπουμ της εποχής που το ενέπνευσε. Αυτό, όμως, που το καθιστά ξεχωριστό δεν είναι μόνον η αυθεντικότητά του, αλλά, περισσότερο, η συναισθηματική δύναμη του άλμπουμ: αφοπλιστικά ήρε-μο, πληγωμένο μα και δυνατό, κοντά στο θεϊκό στοιχείο, αλλά και αφοριστικό, το φετινό άλμπουμ του Ray LaMontagne ακούγεται σαν μια ήρεμη βροχή που πέ-φτει, μέχρι να φέρει την κάθαρση.

Ray LaMontagneGod willin’ & the creek don’t riseSony Music

Ενας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κλα-σικού μπλουζ βρίσκεται ήδη στην Αθήνα, για να μας χα-ρίσει ζωντανά μερικές από τις δημιουργίες του. Ο Eddie C. Campbell, ο οποίος θα εμφανίζεται μέχρι την ερχό-μενη Πέμπτη 21 Οκτωβρίου στο Half Note, κατάγεται από το Μισσισίπι, αλλά μεγάλωσε στο Σικάγο και έγινε ένας από τους ήρωές του. Σε πολύ νεαρή ηλικία γνώρισε τον Muddy Waters και έπαιξε μαζί του. Την εντυπωσι-ακή αρχή του στα μουσικά πράγματα ακολούθησαν εξί-σου σημαντικές συνεργασίες με ονόματα, όπως Luther Allison, Magic Sam, Otis Rush, Jimmy Reed. Το 1976 τον άκουσε ο Willie Dixon και ένα χρόνο αργότερα κυ-κλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Από τότε κυκλοφό-ρησε 8 ακόμα και μάγεψε με την κιθάρα του χιλιάδες θαυμαστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 1992 επέστρεψε στο αγαπημένο του Σικάγο και τα μπλουζ του αποτελούν πια σήμα κατατεθέν της πόλης.

INFOHalf Note

36

 «Η τέχνη σήμερα είναι πιο αποσπασματική, μεμονωμένη, με έντονες μανιέ-ρες και ύφος περισσότερο ποπ, με την έννοια της μουσικής», σχολίασε ένα βράδυ ο βραβευμένος εικαστικός Νίκος Γιαβρόπουλος, που παρουσιάζει τη νέα του δουλειά με τίτλο «Αθήνα 2.450 χρόνια μετά» στο Cheap Art της οδού Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια.

Η ιδέα για τη νέα συλλογή έργων του γεννήθηκε πριν από δύο χρό-νια, στη διάρκεια των ταραχών που ξέσπασαν στην Αθήνα, και αφού ο καλ-λιτέχνης πέρασε πολλές ώρες, παρατηρώντας τις μετόπες του Παρθενώνα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. «Μέσα από τις κενταυρομαχίες ταύτισα τις αναπαραστάσεις με τη βία της σημερινής κοινωνίας, τη σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Οι ομοιότητες είναι συγκλονιστικές. Πήγαμε στη Σελήνη, ανακαλύψαμε τόσα πολλά στις επιστήμες, αλλά τα βασικά μας ένστικτα παρα-μένουν τα ίδια. Από εκεί ορμώμενος, έδωσα τον τίτλο στην έκθεση», λέει ο καλλιτέχνης, άψογα ντυμένος με ένα κοστούμι και ύφος που θυμίζει αλλοτι-νές εποχές. Μάχες αστυνομικών με διαδηλωτές που παραπέμπουν άμεσα σε αρχαία ελληνικά γλυπτά, σε μία εντυπωσιακή μάλιστα εικαστική «μετάφρα-ση», είναι ο βασικός πυρήνας των έργων του «Αθήνα 2.450 χρόνια μετά».

Οπως παραδέχεται ο ίδιος, η βία που αποτύπωσε υπάρχει παντού πλέ-ον γύρω μας, από το ΔΝΤ και τα ΜΑΤ μέχρι τον τρόμο της TV. Εκείνο, πά-ντως, που τον χαροποιεί στις αντιδράσεις των επισκεπτών της έκθεσης είναι το γεγονός ότι καταλαβαίνουν αμέσως περί τίνος πρόκειται. «Μου αρέσει να είναι προφανής ο λόγος των έργων», τονίζει και προσθέτει ότι το μήνυμα των έργων του δεν είναι απαισιόδοξο, ενώ εύχεται οι επόμενες γενιές να ξεπερά-σουν τις προηγούμενες προς το καλύτερο.

Στην πόλη, που ενέπνευσε τη δουλειά του, τον ενοχλεί, περισσότερο από όλα, η απαξίωση του δημόσιου χώρου, αφού, όπως λέει, σε καμία άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν συμβαίνει το ίδιο. «Αν και το εσωτερικό των σπιτιών μας μπορεί να είναι αισθητικά άψογο, έξω από την πόρτα μας επι-κρατεί το χάος. Αυτό είναι μία απαξίωση από την οποία πρέπει να λυτρωθού-με». Η έκθεση την οποία επιμελήθηκε η ιστορικός τέχνης, Ολίνκα Μηλιαρέ-ση-Βαρβιτσιώτη, θα διαρκέσει έως τις 7 Νοεμβρίου του 2010.

Η γκαλερί The Breeder εγκαινίασε το προηγούμενο Σάββατο το The Breeder Stairs, το νέο project space που εκτείνεται κατά μήκος της ελι-κοειδούς σκάλας του χώρου, ως «φυσική» συνέχεια του Playroom που στεγάζεται στο 2ο όροφο, με έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Εί-ναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς ένας ουσιαστικά ου-δέτερος χώρος μπορεί να πάρει ζωή και να λειτουργεί σχεδόν αυτόνο-μα από τους υπόλοιπους της γκαλερί.

Ο πρώτος καλλιτέ-χνης που παρουσιάζεται στο Breeder Stairs είναι ο Στυ-λιανός Κοντομάρης με τη συλλογή έργων του, στην οποία έδωσε τον τίτλο «Απα-γορευμένη Ποίηση».

Ο Κοντομάρης «ταξι-δεύει» με όχημα το ραπιδο-γράφο μέσα από διαφορε-τικές περιόδους της τέχνης, με αναφορές στον Hermann Hesse, το μυστικισμό του

Μεσαίωνα και μια αισθητική που παραπέμπει στην Αναγέννηση και το μπαρόκ. Τα έργα του εκπέμπουν φως που θυμίζει έντονα βιτρό, με αριστοτεχνικές λεπτομέρειες σε γεωμετρικά σχέδια που «ντύνουν» ένα διάχυτο ερωτισμό, συνθέτοντας, τελικά, τη γλώσσα μιας απαγορευμέ-

νης ποίησης.Ο Γιώργος Βαμβακί-

δης, ιδιοκτήτης της γκαλερί, η οποία στεγάζεται σε κτίριο της οδού Ιάσονος (πίσω από μία μεγάλη μαύρη μεταλλική πόρτα με μοναδικά διακρι-τικά το νούμερο 45 και ένα κόκκινο κουμπί που, πατώ-ντας το, μπορεί ο επισκέπτης να μπει μέσα), εξηγεί πως η ιδέα για το Breeder Stairs γεννήθηκε, ζώντας καθημε-ρινά μέσα στο χώρο και βλέ-

ποντας τους επισκέπτες να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά. «Σκεφτόμα-σταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτό το σημείο, οπότε με αφορ-μή τα έργα του Κοντομάρη που είχαμε δει για πρώτη φορά στην γκα-

λερί της Τέσης Σπηλιώτη, αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό το νέο project. Σχεδιάζουμε κάθε 2-3 μήνες να εκθέτουμε εκεί έργα δια-φορετικών καλλιτεχνών».

Ο γεννημένος στη Γερμανία καλλιτέχνης μεγάλωσε στην Κέρκυρα, όπου ζει και εργάζε-ται. Εχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, ενώ το έργο του βραβεύτηκε το 2003 σε δι-αγωνισμό κόμικ που διοργάνωσε το 9 της Ελευθεροτυπίας.

Η έκθεση, την οποία επιμελήθηκε η Τέση Σπηλιώτη, θα διαρκέσει έως τις 3 Δε-κεμβρίου του 2010.

INFO INFO

 

37

INFO

Το φετινό φεστιβάλ του Καλειδοσκοπίου έχει χρώμα οικολογικό και ξεκινάει για μία ακόμα χρονιά αυτή την εβδομάδα, βγάζοντας όλη τη ζωντάνια των νεαρών δημιουργών του.

3

χει χρώμα ι για

ή τας όλη ών

Μέσα σε ένα Καλειδοσκόπιο δεν βλέπεις ποτέ το ίδιο πράγμα. Σας λέει κάτι αυτή η πρόταση; Αν έχε-τε ανοίξει έστω και μία φορά το τεύ-χος του φοιτητικού περιοδικού Κα-λειδοσκόπιο, σίγουρα θα έχετε πετύ-χει αυτή την ατάκα. Αν μάλιστα είστε σταθεροί αναγνώστες και χρόνια φί-λοι της ομάδας του Καλειδοσκοπίου, θα ξέρετε ή θα έχετε κάπου πετύχει το ετήσιο φεστιβάλ του.

Φέτος πραγματοποιείται για έκτη χρονιά και επειδή, όπως είπα-με, μέσα σε ένα Καλειδοσκόπιο δεν βλέπεις ποτέ το ίδιο πράγμα, το φε-τινό φεστιβάλ του Καλειδοσκοπίου έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτή-ρα. Ο αμιγώς πολιτιστικός προσα-νατολισμός παραμερίζεται εκτάκτως και οι «Καλειδοσκοπίτες» «ντύνο-νται» με «πράσινες» προθέσεις, στή-νοντας μία οικολογική σειρά εκδη-λώσεων για δύο ημέρες (19/10 και 26/10) στη Φιλοσοφική Σχολή στου Ζωγράφου, με προβολές, συναυλίες, συζητήσεις, παιχνίδια, θεατρικά, εκ-θέσεις φωτογραφίας, και φυσικά όλα αυτά, όπως πάντα, δωρεάν. Αλλω-στε, το όνομα «Οικο-λογικεύσου!» εί-ναι απόλυτα προσανατολιστικό. Από το πρόγραμμα ξεχωρίσαμε τις συναυ-λίες των Raintear, των Rosebleed, και αμέσως μετά τον Νικήτα Κλιντ με τις Ρόδες, αλλά και τους Moriginal Champsystem.

Την προσοχή μας τράβηξε και η επιτραπέζια γιγάντια «Πράσινη Μο-νόπολη», στην οποία αληθινοί παί-κτες-πιόνια χρησιμοποιούν ένα ζάρι

τεραστίων διαστάσεων. Κερδισμέ-νος του παιχνιδιού θα είναι αυτός που θα ανακυκλώσει τα περισσό-τερα αντικείμενα και θα αναδασώ-σει τις περισσότερες περιοχές, ενώ για κάθε πιθανή μόλυνση η φυλακή περιμένει… Από τη δεύτερη ημέρα προτείνουμε το ντοκιμαντέρ του Εξά-ντα «Οταν βυθίζεται ο κόσμος», ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το Μπαγκλα-ντές, το οποίο θεωρείται το σημείο 0 της κλιματικής αλλαγής και υπολογί-ζεται ότι μέχρι το 2050 20 εκατ. άν-θρωποι θα έχουν γίνει περιβαλλο-ντικοί πρόσφυγες.

Μετά από αυτό θα εμφανιστεί στην AULA (το μεγάλο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής) η θεατρική ομά-δα «Σημεία και θέατρα», η οποία θα παρουσιάσει την παράσταση «Μονό-πρακτα σε επτά πράξεις», με κείμε-να των Χάρολντ Πίντερ, Γούντι Αλεν, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Σάμιουελ Μπέκετ και Ζαν Κοκτώ. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του, πάντως, κάθε χρό-νο το φεστιβάλ του Καλειδοσκοπί-ου καταθέτει τη δημιουργικότητά του και τη θετική του παρουσία στο φοιτητικό κόσμο με έναν τρόπο που αποπνέει υγεία, χωρίς καμία οικο-νομική ή πολιτική σκοπιμότητα. Αλ-λωστε, ίσως αυτό να είναι το μυστι-κό της μακροζωίας του: η ανεξάρτη-τη σκέψη και δράση του έχουν φτά-σει τη φοιτητική ένωση του Καλειδο-σκοπίου να κλείνει σε λίγο καιρό τα 11 χρόνια.

38

Είμαστε στα 1760, στη Ρούμελη, κά-ποιοι κλέφτες αρματωμένοι κρύβονται πίσω από βράχια. Μπροστά τους ένας χορταριασμένος λόφος, γεμάτος παχιά μοσχαναθρεμμένα αρνάκια. Τα παλι-κάρια μας έχουν λυσσάξει στην πείνα. Διακόσια πενήντα χρόνια, αργότερα, «κράχτες» ντυμένοι παραδοσιακά -η φουστανέλα έχει ακόμα πέραση στα Βαλκάνια- προσπαθούν να προσελκύ-σουν κόσμο στα Βλάχικα της Βάρης, προσφέροντας -τι άλλο;- παρά… «κλέ-φτικο». Αρνάκι αλατοπιπερωμένο, δη-λαδή, σε αλουμινόχαρτο, μπολιασμένο με λίγο σκόρδο και ίσως λίγο θυμάρι. Ιδανικά ψήνεται, το λιγότερο για τέσ-σερις ώρες, σε λάκκο με κάρβουνα που σκεπάζεται με χώμα από πάνω. Τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί τέτοια διατροφι-κή κρυψίνοια; Θρυλείται ότι οι ήρωες της ιστορίας μας και όλοι οι «συνάδελ-φοί» τους κατέληξαν στη συγκεκριμένη μέθοδο ψησίματος, ώστε να μην γίνε-ται αντιληπτή η ζωοκλοπή. Ο λάκκος δεν έχει καπνό, δεν προδίδει. Εσβη-ναν τα ίχνη του εγκλήματος. Εκρυβαν τα εύγεστα κλοπιμαία, και ύστερα -σαν άλλοι πειρατές- έβρισκαν ξανά το θη-σαυρό τους. Είναι σίγουρο ότι ο Γεώρ-γιος Καραϊσκάκης θα είχε φάει τόνους από τη συγκεκριμένη λιχουδιά. Οι Γα-λάτες είχαν το μαγικό ζωμό και οι κλέ-φτες σε όλα τα Βαλκάνια το δικό τους μυστικό. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι το ξένο είναι πιο γλυκό.

Λόγους, για να καθίσουμε στο σπίτι και να δού-με τηλεόραση δίνει αυτή την τηλεοπτική σεζόν ο ΣΚΑΪ, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες παρου-σίασε το νέο πρόγραμμά του. Οσοι είναι λάτρεις των αστυνομικών σειρών, κάθε βράδυ στις 10 θα μπορούν να βλέπουν τα CSI: Νέα Υόρκη, CSI: Λας Βέγκας, CSI: Μαϊάμι και NCIS: Λος Αντζελες, τα οποία στο εξωτερικό σημειώνουν τεράστια επι-τυχία. Παράλληλα, συνεχίζεται το Dexter με τον τέταρτο κύκλο της σειράς, στην οποία ένας αστυ-νομικός έχει το ρόλο του αυτόκλητου τιμωρού, ενώ ξεχωρίσαμε και τα Californication (δεύτερος κύκλος), Accidentally on Purpose, Beverly Hills (νέα επεισόδια) και Melrose Place. Δεν θα μπο-ρούσαμε, τέλος, να μην αναφερθούμε και στη λατρεμένη Ελληνοφρένεια, αλλά και στα ντοκιμα-ντέρ-υπερπαραγωγές του σταθμού.

Κυριακή, φθινοπωρινό απόγευμα και βρέχει. Βρέχει… Η δουλειά σας δεν πάει καλά, έχετε αρχίσει να χάνετε τα μαλλιά σας, νιώθετε μόνος. Ποιος, εσείς που στα 80s ήσασταν ο «βασιλιάς» της ντισκοτέκ «Μπαρμπαρέλα». Θέ-λετε να ξαναζήσετε τα παλιά, αλλά τα media δεν προβάλ-λουν τη χρυσή δεκαετία πια. Θέλετε pacman και κύβο του Ρούμπικ, θέλετε power ballads και “Like a Virgin” από Madonna, θέλετε σακάκια με βάτες και «ξασμένο» μαλ-λί, θέλετε “Dukes” και “Τop Gun”, θέλετε Thundercats και μεταλλάδες του γκλαμ. Θέλετε να μάθετε καινούργια μαντάτα για τους ήρωες των 80s. Μην ψάχνετε μακριά. Πληκτρολογήστε www.thegreat80s.com. Σε μια στιγμή θα είστε και πάλι ο «βασιλιάς» της ντισκοτέκ.

6

8

2

5

7

8

6

9

5

5

9

4

6

2

4

7

9

8

5

7

3

1

7

9

1

7

4

2

5

8

4

5

4

3

7

6

4

3

8

6

8

1

3

6

6

4

1

9

9

4

3

1

5

4

9

3

39

Η ημέρα έχει πάει στραβά: το αφεντικό σας φώναζε, τσακωθήκατε με το άλλο μισό και είστε και άφραγκος. Πώς θα φτιάξει η διάθεση; Μα φυσικά, βγαίνοντας έξω και ακολουθώντας τις προτάσεις μας για οικο-νομική διασκέδαση:

-

-

Σύνολο: με 3 ποτά και 3 μπίρες. Αν μετά από τόσα «ξίδια», ακόμα αντέχετε, με άλλα 20 ευρώ μπορείτε να πιείτε άλλα 4 ποτά. Απλά στα έξοδα συνυπολογίστε και 1 ευρώ για ασπιρίνες (την επόμενη ημέρα).

Το αγαπημένο στέκι είναι πάλι κοντά μας! Το κλασικό πια Barazz στο Νέο Κόσμο άνοιξε τις πύλες του χθες, για να καλωσορίσει μαζί μας την έλευση του χειμώνα. Με πέτρα, ξύλο και επι-λεγμένες μουσικές το Barazz είναι και πάλι εδώ. Και για βραδιές που θα σας μείνουν αξέχαστες, μείνετε συντονισμένοι στο group του Barazz στο Facebook και δείτε πότε πρέπει να πάτε ντυμένοι, όπως στα ΄80s, πότε πρέπει να είστε έτοιμοι για μία νύχτα γεμάτη ροκ μελωδίες, και πότε πρέπει να ετοιμάσετε τις φωνητικές σας χορδές για καραόκε!Σταθερή αξία του Barazz οι βραδιές με live μουσική που όλοι αγαπήσα-με.

Δίπλα από το λόφο του Φιλοπάππου, στα Ανω Πετράλωνα, βρίσκονται οι Πλειάδες. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν κόρες του τιτάνα Ατλα-ντα και της Πλειώνης, σύμφωνα, όμως, με τον ουρανίσκο μας είναι ένα από τα χορταστικότε-ρα μεζεδοπωλεία της πόλης. Το μαγαζί θυμίζει κάτι από παλιές ταβέρνες, είναι ιδανικό για παρέες και έχει πολύ φιλικό προσωπικό. Το μενού περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ταμπου-λέ, σουτζουκάκια γιαουρτλού και μπεκρή μεζέ, εσείς, όμως, θα παραγγείλετε -όπως και όλοι γύρω σας- τις τεράστιες ποικιλίες. Ενδεικτικό είναι πως τη μεσαία ποικιλία του, που κοστίζει 32 ευρώ, δεν την καταφέρνουν τέσσερα άτομα και έχει μέσα κυριολεκτικά τα πάντα. Ιδανικός προορισμός για χαλαρή διάθεση και οικονο-μία, αφού μαζί με ποτό δύσκολα ξεπερνάς τα 10 ευρώ το άτομο.

Στην μικρή πλατεΐτσα Μερκούρη, 300 μέτρα περίπου από το σταθμό των Πε-τραλώνων, μια Βραζιλιάνα, ήρθε για να μας… προκαλέσει. Οχι με τους χορούς της. Αλλά με τους πρωινούς της καφέ-δες… Τους ωραίους της μεζέδες και τη ρακή που προσφέρει το μεσημεράκι… Αλλά κυρίως με τα πάμφτηνα ποτά και κοκτέιλ τις βραδινές ώρες (με μόλις 5 και 6 ευρώ αντίστοιχα). Πέρα από τα κλασι-κά βραζιλιάνικα ακούσματα, θα ακούσεις ήχους reggae, soul και afrobeat. Το κα-φέ-μπαρ χωρίζεται σε δύο διαφορετικά δωμάτια. Στο ένα μπορείς να καθίσεις σε κάποιο από τα τραπέζια του (ορισμένα εξ αυτών τεράστια), ενώ στο διπλανό με την μπάρα απολαμβάνεις το ποτό σου όρθιος μεν, καπνίζοντας δε. Ανοιχτή καθημερι-νά από τις 12 το μεσημέρι.

Barazz

INFO

INFOINFO

6

7

8

5

1

9

4

3

7

2

8

4

1

5

7

5

2

1

6

2

5

4

3

1

3

40 21

Ακολουθώντας τη γενικότερη τάση των ημερών, η Sharp παρουσίασε και αυτή τη δική της εκδοχή στους υπολογιστές-ταμπλέτες. Το όνομά τους είναι Galapagos tablets και προγραμματίζεται να κυκλοφορή-σουν μέσα στο 2011 σε Αμερική και Ιαπωνία.

Θα είναι διαθέσιμες σε δύο μεγέθη, 5.5 και 10.8 ιντσών, και θα «τρέχουν» το λειτουργικό σύ-στημα Android, υποστηρίζοντας το Flash. Η τιμή τους δεν έγινε γνωστή από την εταιρεία, θα πρέ-πει, ωστόσο, να είναι χαμηλή, αν θέλει να διαφοροποιηθεί από τους ανταγωνιστές της, καθώς πλέον όλοι κυκλοφορούν και από μία ταμπλέτα...

www.sharp-world.com

Μετά την κυκλοφορία τηλεοράσε-ων που επιτρέπουν την παρακο-λούθηση τρισδιάστατων θεαμάτων χωρίς να απαιτούν ειδικά γυαλιά, η Toshiba προχωράει και στην κυ-κλοφορία ανάλογου φορητού υπο-λογιστή.

Σύμφωνα με τα όσα διέρρευ-σαν στο διαδίκτυο, το λάπτοπ θα έχει οθόνη 12 ιντσών και θα επι-τρέπει στο χρήστη να επιλέξει τι θέ-λει να δει σε τρεις διαστάσεις και τι σε δύο -ακόμα και να «σπάει» την οθόνη στη μέση, έχοντας ταυτόχρο-να θέαμα 3D και 2D.

Οι τιμές δεν έχουν γίνει ακό-μα γνωστές, αλλά αν λάβουμε υπό-ψη πως η 12 ιντσών τηλεόραση της

εταιρείας κοστίζει στην Ιαπωνία πε-ρίπου 1.050 ευρώ, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βάλουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη.

www.toshiba.com

Το Pogoplug Pro είναι μία συ-σκευή που σου δίνει τη δυνατότητα να μετατρέψεις τα USB drive σου (για παράδειγμα, ένα φλασάκι ή έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο) σε file server.

Απλά συνδέεις πάνω του μέ-χρι τέσσερις usb συσκευές και το γκάτζετ τις κάνει προσβάσιμες από οπουδήποτε βρίσκεσαι μέσω internet. Είναι διαθέσιμο σε μαύ-ρο χρώμα και -σε αντίθεση με την προηγούμενη ροζ έκδοσή του- μπορεί να συνδεθεί στο διαδίκτυο ασύρματα χωρίς την αγορά έξτρα αντάπτορα. Κοστίζει 72 ευρώ και

είναι ιδανικό για όσους θέλουν να έχουν πρόσβαση στα βίντεο, τις φωτογραφίες ή τα έγγραφά τους από παντού, χωρίς να τα κάνουν πρώτα upload.

www.pogoplug.com

Συνολικά εννέα κινητά τηλέφωνα που θα ενσωματώνουν το λειτουργικό σύστημα Windows Phone 7 παρουσίασε η Microsoft σε συνεργασία με κατασκευάστριες εταιρείες, όπως η Dell, η HTC, η LG και η Samsung.

Ο «κολοσσός» του software θέλει με την κίνηση αυτή να πάρει σημαντικό μερίδιο στην αγορά του λογισμικού για κινητά, ένα χώρο στον οποίο ήδη δραστηριοποιούνται η Google με το Android και η Apple με το iOS. Στην ελληνική αγορά οι Windows Phone 7 συσκευές αναμένεται να κυκλοφορήσουν κατά την εορταστική περίοδο του 2010, ενώ περισσότερα μοντέλα θα έχουμε στα χέρια μας μέσα στο 2011.

www.microsoft.com

Την επόμενη φορά που -μακριά άπο εμάς- κάποιος σεισμός μας επισκεφθεί, μην τρέξεις κάτω από το τραπέζι σου, για να προστατευτείς. Είναι πλέον ντεμοντέ, αφού υπάρχει η πόρτα-καταφύγιο. Σχεδιάστηκε από φοιτήτρια του Πανεπιστημίου του Kingston και λυγίζει στη μέση, έτσι ώστε το πάνω μέρος της να προστατεύει όποιον κάθεται από κάτω από τυχόν τούβλα ή άλλα αντικείμενα που μπορεί να πέφτουν κατά τη διάρκεια ενός σει-σμού. Είναι εξοπλισμένη, επίσης, με ένα μικρό φακό, μπου-κάλια με πόσιμο νερό και απαραίτητα φάρμακα, σε περίπτωση που κάποιος εγκλωβιστεί κάτω από συντρίμμια.

Η φοιτήτρια υποστήριξε ότι κίνητρο για την κατασκευή της αποτέλεσαν τα τραγικά γεγονότα στην Αϊτή, δεν απάντησε, όμως, αν η πόρτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το βασικό της σκοπό: να ανοιγοκλείνει χωρίς προβλήματα.

www.kingston.ac.uk

41

Οι εποχές που η χωρητικότητα των εξωτερικών μέσων αποθήκευ-σης έφτανε μετά βίας τα 1,44 MB είναι πλέον μία μακρινή ανάμνηση για τις… «παλιοσειρές» των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Στην κατη-γορία της λήθης, όμως, σύντομα αναμένεται να μπουν και τεχνολογί-ες, όπως τα πρώτα Blu-ray, καθώς η TDK κατασκεύασε ένα πρωτότυ-πο δίσκο με 16 επιστρώσεις (layers), ο οποίος μπορεί να αποθηκεύ-σει δεδομένα μέχρι 1 TerraByte. Μεγάλο πλεονέκτημα της νέας τε-χνολογίας είναι ότι χρησιμοποιεί το ίδιο σύστημα laser με τα υπάρ-χοντα συστήματα αναπαραγωγής Blu-ray, αλλά και ότι οι δίσκοι εί-ναι εύκολοι στην κατασκευή τους. Μοναδικό εμπόδιο για την κυκλο-φορία τους παραμένει ένα πρόβλημα στην ανάγνωση, όταν πρέπει να διαβαστούν οι εσωτερικές επιστρώσεις, λόγω του πάχους των δί-σκων. Η εταιρεία, ωστόσο, πιστεύει πως σύντομα θα το ξεπεράσει και θα κάνει το νέο μέσο προσιτό σε όλους.

www.tdk.com

Στις 7 Δεκεμβρίου πρόκειται να κυκλοφορήσει τελικά η νέα πολυαναμενόμενη επέκταση του World of Warcraft, με τίτ-λο Cataclysm, όπως ανακοίνωσε η Blizzard Entertainment. Το εξαιρετικά δη-μοφιλές παιχνί-δι, που τις προη-γούμενες ημέρες ξεπέρασε τους 12 εκατ. χρήστες, θα είναι διαθέσιμο για Windows XP, Windows Vista και Windows 7, αλλά και για το Mac OS X. Οσοι θέλουν, θα έχουν τη δυνατότητα να το «κατεβάσουν» από το online κατάστημα της Blizzard, ενώ στα καταστήματα λιανικής θα κυκλοφορήσει και συλλεκτική έκδοση με έξτρα υλικό.

www.blizzard.com

Με στόχο να ικανο-ποιήσει και τους πιο απαιτητικούς gamers που θέλουν μέγιστη ακρίβεια στα παι-χνίδια τους, η εται-ρεία Razer κυκλοφό-ρησε το mousepad Ironclad.

Οπως μαρτυρά και το όνομά του, είναι φτιαγμένο από αλουμίνιο στην πάνω πλευρά του, το οποίο έχει υποστεί ειδική επε-ξεργασία με αμμοβολή, ενώ στην κάτω πλευρά είναι ντυμένο με πλαστικό, ώστε να μην γλιστράει πάνω στο γραφείο. Οι διαστάσεις του είναι παραπάνω από ικα-νοποιητικές στα 320x270x2,5mm και η τιμή του φτά-νει τα 44 ευρώ.

www.razerzone.com

Ενα αυτοκίνητο που μπορεί να κινηθεί χωρίς την ύπαρξη οδηγού δοκίμασε η Google στην Καλιφόρνια, με το εγχείρημα να στέφεται με επιτυχία. Τα οχήματα της εταιρείας ακολούθησαν προσχεδιασμένες διαδρομές, καλύπτοντας συνολικά 140.000 μίλια, χωρίς να υπάρξει κάποιο πρόβλημα.

Για λόγους ασφαλείας υπήρχαν ειδικά εκπαιδευμένοι οδηγοί μέσα στα οχήματα έτοιμοι να επέμβουν ανά πάσα στιγμή, κάτι που τελικά δεν χρειάστηκε. Η Google υποστήριξε πως στόχος της είναι να μειωθούν στο μέλλον τα τροχαία ατυχήματα, τα οποία στοιχίζουν τη ζωή 1,2 εκατ. ανθρώπων κάθε χρόνο.

Ευγενής σκοπός και καθόλου άσχημη η ιδέα να έχεις σε λίγα χρόνια έναν «σο-φέρ» να οδηγεί μέσα στην κίνηση της Αθήνας για σένα...

www.googleblog.blogspot.com

Τρία χρόνια μετά την απόφασή της για διακοπή της έκδοσης Forfour, η Smart επιστρέφει, κάνοντας γνωστό πως μέσα στους επόμενους 15 μήνες θα κυκλο-φορήσει νέο μοντέλο της σειράς στην αμερικανική αγορά.

Τα σχέδια που έδωσε η θυγατρική εταιρεία της Mercedes στη δημοσιότη-τα θυμίζουν σε ορισμένα σημεία το νέο Nissan Micra, γεγονός που επιβεβαιώ-νει τη φημολογούμενη καλή σχέση των δύο εταιρειών.

Στην Ευρώπη, πάντως, θα κυκλοφορήσει διαφορετικό μοντέλο Forfour, μέσα στο 2014, το οποίο -σε αντίθεση με το αμερικανικό- θα έχει τη μηχανή στο πίσω μέρος του οχήματος και θα είναι πισωκίνητο.

Αυτό που μένει να δούμε είναι αν το τετραθέσιο μοντέλο της καταφέ-ρει να ακολουθήσει την πορεία του Fortwo και να εδραιωθεί στη συνεί-δηση των καταναλωτών, κάτι αρκε-τά δύσκολο.

www.smart.com

42

Το πιο ταλαιπωρημένο μέρος του σώματός μας, ειδικά την περίοδο του φθινοπώ-ρου, είναι τα μαλλιά. Ταλαιπωρημένα, ξηρά, βαμμένα ή λιπαρά: κάθε μία από εμάς έχει το δικό της μοναδικό τύπο μαλλιών που της προκαλεί τον ανάλογο προβλημα-τισμό στην επιλογή σαμπουάν. Διαλέξαμε για εσάς πέντε σαμπουάν, καθένα από τα οποία καλύπτει ένα σημαντικό πρόβλημα. Οποιο τύπο μαλλιών και αν έχετε, λοιπόν, διαβάστε παρακάτω και επιλέξτε το δικό σας αγαπημένο.

Ας αρχίσουμε με ένα σαμπουάν που βοηθάει στη δημιουρ-γία του επιθυμητού όγκου. Το Volume Sensation της Nivea είναι το κατάλληλο προϊόν για λεπτά μαλλιά που χάνουν τη ζωντάνια τους. Για να απαλλαγείτε από το μόνιμο ερώτη-μα «Ωραίο το χτένισμά μου, αλλά θα κρατήσει;», δοκιμά-στε αυτή τη νέα σειρά της Nivea και αποκτήστε εντυπωσι-ακό όγκο που διαρκεί, μαλλιά που στέκονται καλύτερα και ανάλαφρο λουκ. Για ολοκληρωμένο αποτέλεσμα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και το γαλάκτωμα Volume Sensation σε μορφή αφρού.

Εκτός από τη δημιουργία όγκου, τα ταλαιπωρημένα μαλλιά χρειάζονται και ένα προϊόν αναδόμησης, για να γίνουν στα-διακά λαμπερά και δυνατά. Γι’ αυτό αν έχετε μαλλιά λεπτά, αδύναμα, άτονα, άγρια και θαμπά, η Elvive έχει τη λύση. Πέντε προβλήματα, μία λύση με το σαμπουάν «Ολική Ανα-δόμηση» από τα εργαστήρια της L’Oreal. Με σύνθεση από Προ-Κερατίνη και Ceramide για επανασύσταση στη δομή και την επιφάνεια της τρίχας, ημέρα με την ημέρα, τα μαλ-λιά σας θα δείχνουν περισσότερο ζωντανά και λαμπερά, με αντοχή και μεταξένιο άγγιγμα που θα σας εντυπωσιάσει.

Ενα άλλο εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η εμφάνιση ψαλίδας και οι απεριποίητες άκρες των μαλλιών που τα κάνουν να φαίνονται άτονα. Για τις κατεστραμμένες άκρες, η Herbal Essences δημιούργησε τη σειρά «Εχεις άκρες;». Το σαμπουάν, βασικό προϊόν της σειράς, έχει απολαυστική σύνθεση με εκχυλίσματα από εκθαμβωτικό κόκκινο φρα-μπουάζ και κόκκινο μετάξι που αφήνουν τα μαλλιά προστα-τευμένα και λαμπερά. Το πρώτο αυτό βήμα για την εξειδι-κευμένη περιποίηση των μαλλιών σου μπορεί να συνδυα-στεί με το ανάλογο conditioner «Εχεις άκρες;», την κρέμα, αλλά και τη μάσκα προστασίας που η Herbal Essences δη-μιούργησε ειδικά για εσάς.

Το πρόβλημα της λιπαρότητας έρχεται να λύσει το επόμενο προϊόν. Για όσες έχουν μονίμως λιπαρά μαλλιά που βαραί-νουν με το παραμικρό και χρειάζονται καθημερινό λούσι-μο, η Pantene ήρθε να σας ανακουφίζει. Το Aqua Light κα-θαρίζει τα μαλλιά από τη ρίζα έως τις άκρες, ενώ ξεβγάζεται σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Η σύνθεσή του δεν περιέχει σι-λικόνη ή άλλα βαριά συστατικά, με αποτέλεσμα να περιποι-είται τα μαλλιά, αφήνοντάς τα καθαρά και αέρινα. Για απο-τέλεσμα που διαρκεί, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το αντί-στοιχο conditioner, καθώς και τη μάσκα μαλλιών.

Αφήσαμε, για το τέλος, την περιποίηση των βαμμένων μαλ-λιών, το κυρίαρχο πρόβλημα των οποίων είναι η ξηρότη-τα και η μικρή διάρκεια της βαφής. Το σαμπουάν με ηλίαν-θο και βιταμίνη F του Κορρέ είναι το κατάλληλο προϊόν για αυτό το θέμα. Το εκχύλισμα από ηλίανθο, πλούσιο σε πο-λυφαινόλες, διατηρεί το χρώμα των μαλλιών, αποδεδειγμέ-να τρεις φορές περισσότερο από άλλους αντιοξειδωτικούς παράγοντες, ενώ οι βιταμίνες F και Β5 ενυδατώνουν και προστατεύουν από την ψαλίδα.

43VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Κριέ, Κριέ, θα σε μαλώσω. Τα λες όλα τόσο χύμα, που, αν και θα σου βγει σε καλό στα επαγγελματικά σου, αν κάνεις τα ίδια και στη σχέση σου, θα τον τρε-λάνεις τον άνθρωπο. Καλύτερα να κρα-τήσεις αυτή τη φυσική σου τάση προς αποστασιοποίηση, και ας φανείς μπλα-ζέ, και πίστεψέ με είναι προτιμότερο από το να πεις καμιά μπαρούφα.

Εχεις μεγάλη ρέντα στα επαγγελματι-κά αυτή την εβδομάδα, εκμεταλλεύσου το. Μην φοβάσαι τα βατράχια στο δρό-μο, αλλά μην φέρεις και απόχη. Σκέψου μήπως είναι καλύτερα να λάμψεις μέσα από τις επιτυχίες σου, για να βρεις γκό-μενο/α, και όχι το αντίθετο. Και επιτέ-λους, συμμάζεψε αυτήν την ντουλάπα!

Είσαι στα πολύ φόρτε σου αυτή την εβδο-μάδα, οι κεραίες σου έχουν συντονιστεί σε παγκόσμια εμβέλεια, η δημιουργι-κότητα και η φαντασία σου οργιάζουν. Τι κρίμα που όλα αυτά τα σπαταλάς σε διάφορων ειδών ερωτικές φαντασιώ-σεις. Είναι ώρα να τα κάνεις όλα πραγ-ματικότητα, γίνε ο κυνηγός, κάνε το σύ-ντροφό σου να νιώσει το δέος.

Είσαι πιο συγκεντρωμένος στη δουλειά σου αυτή την εβδομάδα, γι’ αυτό και μι-κροί καρποί του μόχθου σου θα φα-νούν σύντομα, για να τους γευτείς σαν απαγορευμένο στάρκιν από εκλεκτό δέ-ντρο. Ενα πράγμα να έχεις, όμως, κατά νου: αν η τσάντα σου έχει τάσεις φυ-γής, ίσως είναι και καλύτερα να την πα-ρατήσεις και μόνος σου κάπου. Πάρε, όμως, πρώτα τα απαραίτητα από μέσα.

Τα επαγγελματικά σου και τα κοινωνικά σου πάνε καλά, πράγμα που σημαίνει ότι η σχέση σου ή τα φλερτ από δω και από εκεί, ή που θα βρουν νέα δυναμι-κή, ή που θα σου σπάσουν τα νεύρα. Ιδια σχιζοφρένεια και στο κρεβάτι: θα ζητάς να μην έρχεται στην πλευρά σου, ενώ θα περνάτε βράδια γλυκού έρωτα και όχι άρρωστου σεξ, όπως συνήθως.

Είναι ώρα να εκμεταλλευτείς την κοι-νωνικότητά σου στο έπακρον. Και μην ανησυχείς για τις άλλες πτυχές της ζωής σου, γιατί, ω! του θαύματος, τελευταία η ικανότητά σου να κάνεις 30 πράγ-ματα μαζί έχει φτάσει στο ζενίθ της. Μπορεί να καταλήξεις να παραφορτώ-νεσαι με ευθύνες, αλλά έτσι μαθαίνεις πώς να μην δίνεις σημασία στα μικρά πράγματα.

Χρησιμοποίησε τον ελεύθερο χρόνο που έχεις, για να βρεις απαντήσεις σε πολυ-καιρισμένες ερωτήσεις. Και να έχεις το εξής στο μυαλό σου. Αν το όνειρό σου είναι να ρίξεις την Αντζελίνα στο κρε-βάτι, ούτε την Φουρέιρα δεν θα εκτι-μήσεις, αν σου κάτσει. Και να σου πω κάτι; Για μένα, χίλιες φορές το Ελενάκι.

Ασε τις τεχνικές λεπτομέρειες για λίγο. Κάθισε βαθιά σε μία πολυθρόνα, πιες ένα ποτάκι, άκου λίγη μουσική, έστω και Mastodon, στρίψε κανένα τσιγάρο, χαλάρωσε και μίλα με τα κοντινά σου πρόσωπα. Γιατί αν δοκιμάσεις τίποτα πιο σοβαρό, το πιο πιθανό θα είναι να μουντζώνεσαι για ένα-δύο χρόνια. Και μην πεις ότι δεν σου το είπα.

Κράτα το τηλέφωνό σου ανοιχτό, οι ευ-καιρίες που περιμένεις έρχονται από τον κοινωνικό κύκλο που άλλοτε μεγαλώνεις και άλλοτε αδίκως σνομπάρεις. Βούτη-ξε μέσα στο ομαδικό πνεύμα αυτή την εβδομάδα. Και κυρίως, αν έχεις καμιά καλή ιδέα για βιβλίο, ξεκίνα τώρα. Εκτός αν μιλάει για γάμπες.

Αυτόν τον καιρό «το έχεις» με το λέγειν, οπότε καλά θα κάνεις να το εκμεταλλευ-τείς. Θα δεις ότι είναι χρήσιμο, όταν οι γύρω σου θα αρχίζουν να υποστη-ρίζουν αυτό που κάνεις και όλα θα γί-νονται πιο εύκολα. Ολα αυτά, βέβαια, αν αφήσεις το σχολαστικισμό σου κατά μέρος και τα πράγματα κυλήσουν λίγο πιο φυσικά.

Πράσινα ροδοπέταλα κυλούν σαν τύρφες που αγκαλιάζουν το βελούδο των ονεί-ρων σου. Τι σημαίνει αυτό; Να μας πεις εσύ, κύριε διανοούμενε της εβδομάδας. Και όταν κατέβεις από το ψηλό σκαμνί της δημιουργικότητας και της αυτοεκτί-μησης, έλα να δεις τι έκανες με τη ζωή γύρω σου, και τι πανικός γίνεται από δουλειές που άφησες μισές.

Πήραμε τα πάνω μας ψάρακα, ε; Λίγα λεφτά παραπάνω στην τσέπη και ανεβά-σαμε ηθικό, ε; Τώρα ποιος σε μαζεύει, που, έτσι και αλλιώς, ήθελες να ζουλή-ξεις τη ζωή και να την ξεζουμίσεις σαν βυζί που δεν σταματάει να βγάζει γάλα. Αντε, χαλάλι σου, αφού με σκληρή δουλειά τα κέρδισες όλα αυτά, δεν βρή-κες αυτή τη βρύση που τρέχει λεφτά.

43

44

Μεσημέρι και στην οδό Ιπποκρά-τους ο κόσμος πηγαινοέρχεται, σνο-μπάροντας τις βιτρίνες, κοιτάζοντας χαμηλά, μιλώντας στα κινητά. Στις εισόδους των θεάτρων κοντά στη συμβολή με την Πανεπιστημίου υπάλληλοι αναρτούν τις αφίσες για τα έργα της νέας σεζόν, ενώ εγώ πε-ριμένω το ραντεβού μου κάπου εκεί, δίπλα σε μία στάση λεωφορείου. Μόλις έχω βγάλει τον καπνό από την τσάντα και στρίβω ένα τσιγάρο στα όρθια. Ο κολλητός μου έχει αρ-γήσει λίγο, αλλά βρίσκω το χρόνο να κάνω ένα τσιγάρο «στο πόδι». Στην τρίτη τζούρα εμφανίζεται.

«Αργησα;», ρώτησε πιάνοντας την αναπνοή του από το τρέξιμο. «Δεν πειράζει, έκανα ένα τσιγάρο», του απάντησα ξέροντας πως εκείνο το μεσημέρι, όσο και να αργούσε, δεν θα με πείραζε. Θα μπορούσα να καπνίσω ένα ολόκληρο σακουλάκι καπνό χωρίς να το πάρω χαμπάρι. «Λοιπόν, πού θα πάμε για καφέ να μου πεις τα καθέκαστα; Σίγουρα, πά-

ντως, κάπου έξω, για να καπνίσουμε. Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο, μου φαίνεται…». Με το που κάνουμε να φύγουμε, το μάτι του πέφτει σε ένα μικρό μαυροπίνακα μπροστά στην είσοδο ενός καφέ, ο οποίος πάνω από τις προσφορές του μαγαζιού έγραφε φαρδιά-πλατιά: «Εδώ καπνί-ζουμε! «Καλά, σούπερ; Ε, μπράβο τους, λοιπόν! Τι λες;», ενθουσιάστη-κε και πριν μου το πει, έβγαζα ήδη

την κάμερα από την τσάντα. «Τι να πω; Μόνο και μόνο για να υποστηρί-ξουμε το μποϋκοτάζ του κουλού μέ-τρου, οφείλουμε να κάτσουμε εδώ!».

Αράξαμε σε ένα τραπεζάκι με την παλιά, καλή -προ αντικαπνιστι-κού μέτρου- άνεση. Μέχρι να έρ-θουν οι καφέδες, οι τζούρες και τα λόγια έπεφταν βροχή. «Λοιπόν, τι συμβαίνει;». «Δεν ξέρω, τα έχω παί-ξει. Μου φαίνεται ότι θέλω να του

πω ότι πρέπει να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο, για λίγο…». «Για-τί δεν του λες απλά ότι είσαι πολύ ερωτευμένος μαζί του, να μην νομί-ζει άλλα ο άνθρωπος;». «Μου είναι αδύνατον. Φοβάμαι ότι θα τον φέρω σε πολύ δύσκολη θέση». «Ενώ αν δεν του πεις την αλήθεια, θα έρθει σε ευκολότερη; Σύνελθε, πότε θα με-γαλώσεις;». «Ασε με κι εσύ…».

Υπάρχουν στιγμές που δεν θες φοι-τητικό καφέ στα Εξάρχεια, ούτε new age ποτό στο Κολωνάκι. Θες κάτι ανάμεσα. Ψάχνεις πάρκινγκ. Φευ, η Αθήνα είναι πηγμένη. Καλή καβά-τζα η όμορφη κατηφοριά της Οκτα-βίου Μερλιέ.

Κάποιος καλός άγγελος σε βοή-θησε στο παρκάρισμα. Ενας τέτοιος αναπάντεχος άγγελος υπήρξε για τη μεταπολεμική Ελλάδα και ο κ. Μερ-λιέ. Διευθυντής του Γαλλικού Ινστι-τούτου για 25 χρόνια, αφιερώθη-κε με πάθος στη βελτίωση των ελ-ληνογαλλικών σχέσεων. Αγωνιστής της ελευθερίας, αντιτάχθηκε φανε-ρά στο ναζισμό και τον πολέμησε ως μέλος της γαλλικής Résistance. Και όταν ο εμφύλιος ήταν έτοιμος να δείξει το σιχαμένο του πρόσω-πο στην Ελλάδα, ήταν ο εμπνευστής του πλοίου «Ματαρόα». Με δική του προτροπή, στο κατάστρωμά του βρέ-θηκαν τα πιο λαμπρά ονόματα της

ελληνικής νεολαίας του τότε. Φιλό-σοφοι, όπως ο Αξελός και ο Καστο-ριάδης, ο συνθέτης Ξενάκης. Τους φυγάδεψε στη Γαλλία, το κλίμα δεν τους σήκωνε πια εδώ. Ο Οκτάβιος Μερλιέ έσωσε μυαλά που αργότερα σημάδεψαν τη σκέψη και τον πολι-τισμό του 20ού αιώνα. Τον ευχαρι-στούμε. Το λιγότερο που του οφεί-λουμε είναι ένας δρόμος στο όνο-μά του.

Θησείο, κατά λάθος. Και καλύτερα έτσι, γιατί αλλιώς θα λεγόταν Ηφαί-στειο, και δεν μου αρέσουν οι συ-νειρμοί που κάνω. Ολα ξεκίνησαν πριν από περίπου 2.500 χρόνια, όταν ο αρχιτέκτονας Ικτίνος ανέλαβε τη δόμηση του ναού του Ηφαίστου, στις βόρειες και νότιες μετόπες του οποίου απεικονίζονται τα κατορθώ-ματα του Θησέα. Και ενώ στο ναό αυτό, που χτίστηκε πριν από τον Παρθενώνα, λατρεύονταν ο Ηφαι-στος και η Αθηνά, μας μπέρδεψε ο Μινώταυρος και ο Προκρούστης και προέκυψε το Θησείο. Η υπόθε-ση, όμως, περιπλέκεται στη συνέ-χεια. Το 17ο πια αιώνα ο ναός γί-νεται χριστιανικός, και μάλιστα είναι αφιερωμένος στον Αγιο Γεώργιο. Η τελευταία λειτουργία λαμβάνει χώρα το 1833… Σιγά-σιγά, ο ναός ανα-κτά τον αρχαιοελληνικό χαρακτή-ρα του. Αλλά το θέμα μας έχει γίνει ήδη κόμπος, αφού ολόκληρη η πε-

ριοχή έχει πάρει το όνομά της από το ναό, που λανθασμένα αποδίδεται στον Θησέα. Το ένα λάθος έφερε το άλλο και το 1935 ανοίγει και το θε-ρινό σινεμά Θησείον, το πιο παλιό της Αθήνας. Λάθος και αυτό, αλλά δεν το αλλάζω με τίποτα. Μετά έρχε-ται και ο σταθμός του τρένου. Ασε, είναι αργά πια και θα μπερδευτού-με πιο πολύ. Ραντεβού στο Θησείο; Ο,τι πεις.

45

Στην πλατεία Κυψέλης, ανάμεσα σε Αιθιόπισσες που παίζουν με τα κοτσιδάκια τους και Ρουμάνες που κρατάνε τα ξανθά μωρά τους από το χέρι, δυ-σκίνητοι ηλικιωμένοι περιμένουν τα ακόμη πιο δυσκίνητα τρόλεϊ. Το 2 και το 4 που έρχονται πάντα μαζί. Οι επίδοξοι επιβάτες ανασκουμπώνο-νται, μόλις τα κιτρινομόβ οχήματα πλησιάζουν, οι άνδρες, συνηθισμένοι να προτάσσουν τα άλλοτε ρωμαλέα στήθη τους, τώρα προτάσσουν τα μπα-στούνια τους και οι κυρίες είναι έτοιμες να μο-νομαχήσουν για μία θέση στη σκιά. Πολλοί από αυτούς είναι καλοβαλμένοι -ιδίως οι γυναίκες. Προσεκτικά ντυμένες, χτενισμένες, με διακριτικά αλλά ακριβά κοσμήματα.

Η παλιά αριστοκρατία της Αθήνας, που συ-νοδευόταν από πνευματικές αρετές. Σαν την κ. Α. που μένει στον πέμπτο -μόνη από τότε που ο γάτος της αποδήμησε εις τόπον χλοερόν- και είναι συ-νταξιούχος οδοντίατρος. «Για φαντάσου», σκέφτη-κα, όταν το πρωτοάκουσα. «Γυναίκα επιστήμονας τη δεκαετία του ’50». Ή σαν τον κ. Γ., συνταξιούχο μαθηματικό που μου απευθύνεται πάντα στον πλη-θυντικό και λαμβάνει άκρως ενδιαφέρουσα αλλη-λογραφία, όπως από τον Ομιλο Συλλεκτών Ελλά-δας, το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και πολλές άλλες λέσχες εκλεκτών. Ανεβοκατεβαίνουν με το ασανσέρ, απομεινάρια μιας παλιότερης, μετρημέ-νης και κόσμιας ζωής, φαντάσματα που περιφέρο-

νται στην ολότελα αλλαγμένη τους γειτονιά, βορά στη βία των σωμάτων και των ψυχών.

Η εξέλιξη της ανθρωπογεωγραφίας της Κυ-ψέλης συνοψίζεται στην πολυκατοικία μας -από τα ψηλά στα χαμηλά. Ξεκινάς από την «καλή κοινω-νία», φτάνεις στους αστούς και μικροαστούς στον τεταρτοτριτοδεύτερο και καταλήγεις στους μετα-νάστες του ισογείου και του υπογείου που μεγα-λώνουν τα παιδιά τους στο σκοτάδι και κρατάνε την πόρτα, για να περάσεις. Ο ένας έχει μπορντό Seat Ibiza και το πλένει αργά τη νύχτα στο δρό-μο, ακούγοντας σε χαμηλή ένταση Erykah Badu. Τον χαζεύω από το μπαλκόνι και ύστερα το βλέμ-μα μου ταξιδεύει στις λάμπες που κρέμονται πάνω από το δρόμο -πόση εντύπωση μου είχαν κάνει, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα.

Το πορτοκαλί τους φως λούζει το δρόμο, ένας λευκός γάτος που σουλατσάρει στο απέναντι πε-ζοδρόμιο βάφεται και αυτός πορτοκαλής, ο με-τανάστης κλείνει τη μουσική, το πλύσιμο τελεί-ωσε, από κάπου, όμως, ακούγεται το “Enjoy The Silence” των Depeche Mode. Τρεις πολυκατοικίες πιο κάτω, η αγνώστου ταυτότητας μακρομαλλού-σα με το ραδιόφωνο και το χαμένο βλέμμα είναι για άλλη μία φορά στο μπαλκόνι και ακούει «αγα-πημένα hits προηγούμενων δεκαετιών». Αναρω-τιέμαι αν ξέρει ότι στην ακριβώς από κάτω γω-νία, στη Δωδεκανήσου με Σπετσών, ήταν το σπί-τι του Γκάτσου. Εμένα μου το ’χε πει και ο σουβλα-τζής στο «Κοτ-Κοτ» της πλατείας πως εκεί σύχναζε ο Γκάτσος και η Μούσχουρη. «Τι λέτε!», τον κοί-ταξα εντυπωσιασμένη. «Ναι, και αργότερα ο Γκλέ-τσος με την Μαστροκώστα», είπε με στόμφο και μου τύλιξε μία αλάδωτη πίτα με απ’ όλα.

Πάντα επιλέγω να γυρίζω σπίτι από τη Φωκί-ωνος, χαϊδεύω τις γάτες που αράζουν μπροστά στα ουζερί, πολλές φορές κάθομαι στα παγκάκια και χαζεύω τα παιδάκια να παίζουν -μου αρέσει που ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα μητρικό ένστικτο, τρο-μάρα μου! Τα περισσότερα είναι παιδάκια μετα-ναστών. Τι συμβαίνει με τους Ελληνες; Δεν έχου-με λεφτά να κάνουμε παιδιά ή όταν τα κάνουμε, θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα να τα ντύνουμε από πάνω μέχρι κάτω με Burberry; Ανηφορίζω προς το σπίτι, στρίβω στη Σκοπέλου, παρεκκλίνω, όμως, για λίγο στην Κυψέλης για μία στάση στον αγαπημένο μου φαρμακοποιό. Δέχομαι τις λεκτι-κές του φροντίδες με ευγνωμοσύνη και πληρώνω τη θεραπεία της υποχονδρίας μου με τσιμπιδάκια και πολυβιταμίνες. Επιστρέφω σπίτι γεμάτη αλη-θινούς ανθρώπους και γάτες και βρίσκω πάλι αλη-θινούς ανθρώπους και γάτες. Πόσο τυχερή είμαι;

-

-

46

Την ανάγνωση των πρωινών εφημερίδων. Αποφάσισα και εγώ μία ημέρα να μην ξεφυλ-λίσω τις εφημερίδες από το διαδίκτυο και να αγοράσω δύο-τρεις που με ευχαριστούν να διαβάζω. Απλωσα τα φύλλα στο τραπέζι, έφτιαξα καφέ και ξεκίνησα. Δέκα λεπτά αρ-γότερα, είδα με τη γωνία του ματιού μου κάτι κυβάκια να κατακλύζουν την οθόνη της τη-λεόρασης. Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί είχα αφήσει την τηλεόραση στο Star πρωί-πρωί, αλλά τα κυβάκια συμβόλιζαν τα ποσοστά τηλε-θέασης της προηγούμενης ημέρας. Στο πάτω-μα του πλατό είχαν γραφτεί όλες οι εκπομπές και ο «υπεύθυνος τηλεθεάσεων» τοποθετούσε κύβους ανάλογα με τα ποσοστά, και μάλιστα ανά μισή ώρα. Κάτι σαν τις στήλες του Excel, τρισδιάστατες αλλά άχρηστες. «Αχου, και δεν με νοιάζει», που έλεγε και ο Σταυρίδης.

Το σίδερο της εβδομάδας. Εκανα το λάθος να τοποθετήσω τη σιδερώστρα μπροστά από την τηλεόραση. «Θα βλέπω το ‘Νησί’ και θα σι-δερώνω ευχάριστα», σκέφτηκα. Φυσικά, στο δεύτερο μπλουζάκι σταμάτησα, γιατί το πιο πιθανό είναι ότι θα έκαιγα τα ρούχα. Το πρώ-το επεισόδιο ήταν κάτι παραπάνω από εντυ-πωσιακό, ειδικά όταν πρόκειται για μία ελ-ληνική παραγωγή. Συγκλονιστική η ιστορία, που, αν και την ξέρουμε, δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Ελπίζω η συνέχεια να εί-ναι το ίδιο δυνατή, και χαλάλι... το ψυχοπλά-κωμα.

Την καθιερωμένη γκρί-νια της ημέρας, όταν φτάνω -επιτέλους- σπίτι μετά από το ταξίδι Καλλιθέα-Πατήσια. 1 ώρα και 15 λεπτά μέτρη-σα, αλλά τις φορές που έβρι-σα από μέσα μου, δεν κατά-φερα να τις μετρήσω. Μία ευχάριστη είδηση, όμως, μπορεί να σβήσει τα πά-ντα. Η ανιψιά μου έκανε τα πρώτα της τρία βήματα μόνη της! Ενα, δύο, τρία, και στην αγκαλιά της μαμάς. Μπορεί να μην είμαι στη Νέα Υόρκη να το δω, αλλά η περιγραφή κατάφερε να ξεπεράσει την γκρίνια. Αντε και στην πρώ-τη της πιρουέτα!

Τη διαδρομή από το γραφείο μέχρι το τρένο χωρίς να βραχώ. Εντάξει, είπαμε να βρέξει, να χειμωνιάσει και λίγο, αλλά τις προηγού-μενες ημέρες ο καιρός ξεπέρασε και τις ευχές μας. Αρκετό κρύο και τοπικές βροχές είπαν οι μετεωρολόγοι, αλλά ποιος τους πίστεψε; Εγώ, πάντως, όχι. Και έτσι, και κρύωνα και βρά-χηκα. Ο,τι πρέπει, δηλαδή, για ένα όμορφο απόγευμα. Ευτυχώς, αποκαταστάθηκαν λίγο τα πράγματα, αν και εγώ έβαλα (μόνιμα) μία ομπρέλα στην τσάντα μου. Just in case.

Την ακρόαση (για άλλη μία φορά) του τελευ-ταίου δίσκου του Κώστα Λειβαδά «Ο τελευταί-ος να κλείσει την πόρτα». Μια φίλη μου που προνόησε και πήρε εισιτήρια για την παρά-σταση της Γκιγιέμ στο Μέγαρο, με πήρε τηλέ-φωνο να μου πει εντυπώσεις. Οταν κλείσαμε πια, ήμουν τόσο εκνευρισμένη, επειδή αμέ-λησα να τρέξω εγκαίρως στο ταμείο του Μεγά-ρου Μουσικής, που ακόμη και ο Λειβαδάς ο ίδιος δεν θα μπορούσε να με ηρεμήσει. Ευτυ-χώς, θα εμφανιστεί από τις 22 Οκτωβρίου στο Κύτταρο και θα τον απολαύσω εκεί.