Karzai DeclareD PresiDent by Navid Lal

Runoff Elections Cancelled as AbdullahWithdraws Candidacy

Hamid Karzai, arguably the most out of favour candidate of the recent elections, has been declared president. Of course, it is practically impossible for any unpopular political figure to win in a fair and truly democratic election. Undeniably, the Afghan elections were a sham. It is clear that this fact could not be disputed, even by the western powers, when the puppet

government seceded to demands for a runoff election. The purpose of the runoff was to have a final vote on the two leading candidates and to remove any doubts about the validity of the process. However, as with the initial election, the runoff proved to be completely illegitimate.

The initial election produced results from polls, showing Karzai and Dr. Abdullah as the two

leading candidates. Afghanistan’s Independent Election Commission (IEC), which was comprised mostly by associates of Karzai, produced polling results stating that Karzai received 54.6% and Abdullah received 27.8% of the votes. The number of votes attained by Karzai was highly disputed due to substantial widespread fraud and the United Nations’ Electoral Complains Commission (ECC) took action. Ultimately, after the ECC’s audit, Karzai ended up with 49.7% of the legitimate votes, and Abdullah with 30.6%.

In an attempt to brush off

the tarnished image of the election and to avoid a runoff, American diplomats such as John Kerry rushed in to wager a power sharing deal between Karzai and Abdullah. This effort aimed to end the election with what they called a “legitimate outcome”. Fortunately, Abdullah did not accept any power sharing deals and demanded a runoff election.

Abdullah also demanded the resignation of three of the IEC officials who appeared to have close ties with the Karzai party.

...continued on pg 2

INSIDEOn November 4th 2009,

a day officially sanctioned for celebration of the 1979 US embassy occupation, mass demonstrations swept through cities across Iran. That the movement in Iran has not died down may have surprised some commentators, but it showed quite clearly that the revolutionary movement continues to move forward, with increased militancy and the continued political development of the masses.

Marches were seen across Tehran, Shiraz, Rasht, Mashhad, Isfahan, Ahvaz, Tabriz, Arak, Yasooj, Tafresh and Shahre Kord among others, clashing with police and basij paramilitary forces. Many were injured, arrested and the state’s repressive apparatus went to great lengths to prevent

communication and even movement within Tehran itself. These efforts did little to prevent the protests, where people burned pictures of Khamenei and chanted “Death to Khamenei”, demonstrating the popular intention of the movement to bring down the Islamic Regime.

Many have argued that the goal of the movement is not, or perhaps should not be, a revolution. This view, which is relatively common here in Toronto, suggests that the road forward is through reforms and non-violent protests. These same reformists, just months ago, would never has considered the possibility of the militant street protests we saw today. Even the Western Corporate media, such as the Washington Post, has suggested that the situation in

Iran is a revolutionary one, and that people have gone beyond Moussavi.

The “reformist” camp of the Islamic regime, who are in opposition to Ahmadinejad, represent another wing of the same murderous ruling elite. They have, over the last months, begun to lose the confidence of a growing number of people who are becoming radicalized by the inaction of these reformists. We are seeing left-leaning students play a growing and more central role in the movement, with workers entering the political arena with more force.

Just as rightwing forces decry, or sometimes live in denial of, the increased militancy of the Iranian people, some who call themselves leftists have also criticized the movement in Iran. This group has declared the Islamic Regime as anti-imperialist, and has accused the people’s uprisings of being US-backed. To the contrary, both American Imperialism and the Iranian Capitalist class are united in their fear of the revolutionary movement of the Iranian people.

Workers are also playing a growing role in standing up to the Islamic regime. While working class Iranians have played a significant part in the protests from the beginning, the use of collective

and organized means of struggle is becoming more significant. The recent Haft Tapeh sugar cane cutters strike, which ended in victory, saw many of its union leaders arrested by the regime. The pipe workers in Ahvaz not only went on strike, but also joined the mass demonstrations. Oil workers have also entered the arena, with a recent protest fighting to get back unpaid wages.

These developments are quite significant given the key role that workers must play in the oncoming revolution. Encouragingly, the Iranian Left is actively agitating for a general worker strike in Iran. We look to the future with great optimism. Forward with the Iranian Revolution!

FoundingStatementS ............... pg 2We will not forget ........ PG 2

American Hegemony ... PG 2

Divide and Conquer ..... PG 3

Ontario Workers ......... PG 3

Malalai Joya ............... PG 4

Workers in Iran ............ PG 4

Hichkas ..................... PG 4

get involved ............ pg 2

november 4th UPrisings; “Death to the DictatorshiP” by Farshad Azadian

Iranian People See Through the “Anti-imperialist” Rhetoric of the Islamic Regime

DECEMBER 2009 ISSUE #2

NEDAYEHMARDOMTHE AFGHAN-IRANIAN YOUTH PRESS

PG. 2 ISSUE #2 DECEMBER 2009

Karzai finally announced that there would be a runoff election, but he refused to have his associates in the so called Independent Election Commission dismissed. Rachel Reid of the Human Rights Watch noted, “It’s hard to see how a second round can be credible.”

Without any measures to make a second round more credible, Abdullah saw no reason to further take part in an unfair election. As well, he had thought that if he was to withdraw from the runoff that the United States or UN would work to ensure fair conditions in the second round. Abdullah’s faith in the legitimacy of these imperialist powers led to his downfall.

Following Abdullah’s withdrawal, the US and Britain began pushing for a rapid coronation of Hamid Karzai. With an illegitimate Karzai government in power for the next five years, the prospects for a progressive Afghanistan are bleak.

The imperialist NATO and UN forces are currently in Afghanistan supposedly to fight an authoritarian and extremist Taliban; however, their support of an illegitimate government will only work to increase corruption and strengthen the Taliban insurgency. Growing instability produced by the elections is exactly what the United States aimed to achieve in order to further strengthen their presence in the region. These elections clearly exhibited the fact that the real losers of this war of conquest are the Afghan people.

Continued from pg 1... KaRZai pReSident

I fought furious tears as I read about Ehsan Fattahian; fallen comrade, revolutionary hero and just one more of our brave youth executed by the Islamic regime.

I was thinking about writing this article during the past few days while riding on Toronto’s streetcars, where many Canadians wore poppies to mark Remembrance Day. As a youth I sat through those Remembrance Day assemblies at school. My thoughts were always elsewhere – not in the battlefields of Europe or Korea where Canadians fought, but thinking of Evin Prison and Khomeini’s firing squads – not concerned with 1914 or 1944, but with 1981 and 1988. Those were significant to me. That was where

a generation of our bravest and finest paid with their lives for a genuine democratic and socialist Iran.

Many of us Iranian-Canadian youth have parents who fled Iran during those same years and many of us, by the time we were in grade school, were curiously asking about our family history; of fleeing Iran, of years in prison, of torture and of their many comrades who were murdered.

The same indignity and fury that we felt when learning about the stories of how our families had ended up in Canada, we now feel again. As youth hear the names of Neda and Ehsan, as we hear of the hundreds who are now in prison

or who have been killed, we pay our respects to this new generation of revolutionary heroes.

We youth must carry forward the work that our parents took on before us. Our fellow youth in Iran are doing so bravely in the face of batons, teargas, bullets and prison bars. As we pay our respects, we renew our commitment to support the struggle for democracy and socialism in Iran.

A concrete task to which we are obligated is to ensure that not a single political refugee fleeing the Islamic Regime is denied refuge in or deported from Canada. The revolutionary struggle that has brought many of us to Canada continues to move forward, paid for in the blood of the next generation of Iranians, and we too must play our part in that struggle.

We Will not Forget by Farshad Azadian

Remembering the Next Generation of FallenComrades

FoUnDing statement oF theaFghan-iranian YoUth netWorK

The Afghan-Iranian Youth Network has come together around the following basic points, uniting our work as we move forward:

• We are united in our opposition to the Islamic dictatorship ruling over Iran. Furthermore, we are firmly opposed to any type of foreign imperialism in Iran, particularly in the form of military aggression and economic destabilization.

• We also express a fierce opposition to the imperialist occupation of Afghanistan by UN-mandated NATO forces, and as an organization based in Canada, we hope to play a particular role in exposing and challenging Canadian imperialism. While we support the resistance of Afghans, we make our opposition to the reactionary forces of political Islam clear.

• We refuse to decide between foreign imperialism and reactionary Islamic forces back home, rather, we actively support the progressive movements in our countries.

• We are determined to take up the issues that affect our Diasporic communities, as well as those of the broader working class people of Canada.

We call on all Afghan and Iranian youth to get active and organized within the youth network, and to become active in their communities, workplaces and schools. The Afghan-Iranian Youth Network and our publication, “Nedaye Mardom”, are grassroots initiatives. We need your involvement to continue to grow and to build a movement that can fight for a better society.

afghan-iranian Youth network

layout editor PEDRAM MOSSALLANEJAD

afghan issues editor SHAFIQULLAH AZIZ

english editor FARSHAD AZADIAN

farsi editor REZA ESHTERAKI

the enD oF american hegemonY? by: Rashin Alizadeh

Since WWII, the American dollar has dominated the world economy because of the US promise to back its bills with gold. Nixon later removed this criterion to finance expenses. The country could then print its money without gold backing, resulting in increasing flow of US dollars within the world economy. Were it not for the dollars’ popularity in economic trading, such mass printing would diminish the value of the currency - as it did in Germany in 1923.

As the American economy neared a collapse last year, worried government officials of Gulf states, China, Russia, France and Japan held secret meetings to discuss their risked capital. Now these countries, as well as Venezuela, are considering trading oil with the Euro, Japanese Yen, Chinese Yuan, gold or a new regional currency instead of the dollar.

In 1999, Saddam Hussein made a decision to trade oil in Euros, and 4 years later was attacked by the Americans and British in “pursuit” of democracy and world security.

After the occupation, oil transactions returned to trade in American dollars and therefore American control.

The US influence as a consequence of recent wars in Asia has provided America with oil profits, while preventing a Russian regional monopoly and reducing Chinese domination in the area. However with the abandonment of the dollar the United States will no longer be able to have control through military occupation which could mean the demise of the American hegemony.

All of the military tactics pursued by the American government are serving big business profits while burdening every household with its costs. The expenses of the wars are borne onto working Americans who are only left with inferior living standards and reduced social services due to budget cuts to reduce debt. The average citizen will be hit the hardest with the demise of the US dollar, leading to the collapse of the American economy which may end the country’s global dominance.

islamic Regime puts Kurdish Revolutionaries to the Firing Squad in 1979.

ehsan Fattahian, Kurdish Communist and Revolutionary, executed on november 11th, 2009.

shorteneD & rePrinteD

writers RASHIN ALIZADEH NAVID LAL FARID AZADIAN ARMAN NOORY

The Afghan-Iranian Youth Network is a grassroots youth initiative. The only way we can continue to grow is with your involvement. The paper is completely funded by members and supporters.

To get involved with the paper, or to become a donor, please contact us by email at AfghanIranianYouth@Gmail.com

PG. 3DECEMBER 2009 ISSUE #2

There is a growing separation between Pashtuns and the Afghan government. Pashtuns, the largest ethnic group in Afghanistan, are increasingly alienated and isolated from the rest of the country. The Tajik ethnic group constitutes approximately 24% of the country’s 33 million Afghans, the second largest group after the Pashtuns who account for 42%. American and NATO forces actively propagate conflict between these two major ethnic groups, siding with the Tajiki minority.

Closely examining the distribution of power throughout the country’s military and intelligence ministries, it is easy to understand that the national government in Kabul is dominated by a Tajiki minority. Hamid Karzai, who is ethnically Pashtun, has been instated as the president of this Tajiki-dominated government, lending it an thin façade of equal representation.

The high ranking officials in the government from this minority group are comprised of those members that were former Northern Alliance ministers. The Northern Alliance, which primarily consists of Tajiks, retained power of government for a short period in the early 1990s after Russia withdrew its troops, only to be taken over by the Taliban a few years later.

During the NATO led invasion in 2001, the US and allied forces backed Northern Alliance militants to overthrow the Talib government. A resurgence of power within the Northern Alliance, and international backing, allowed these militants to slaughter tens of thousands of Pashtuns who they erroneously deemed to be a part of Taliban or Al Qaeda. After this massacre, Taliban forces were overwhelmed, and the Northern Alliance, under the guise of liberating women and fighting the war on terror, once again gained control of government.

Those that were largely responsible for this

carnage, presently hold prestigious and powerful positions in government. As Afghanistan has been in a state of continual war for the past 30 years, the defence and intelligence ministries are integral and considerably powerful institutions within the government. The offices of the Defence Minister, Minister of Intelligence, Speaker of the House of Parliament, and Chief of Staff of the Army, are under the control of those who were loyal to the Northern Alliance.

Mohammed Qasim Fahim was the Defence Minister and Vice President during the transitional administration under Karzai in 2002-2004. As the senior-most military commander with the lifetime rank of marshal, Mohammed Fahim, also known as “Marshal Fahim”, holds and exercises tremendous influence over the country’s military and security operation. He had a prominent position in the Northern Alliance as Minister of Intelligence, and later Defence Minister. Marshal Fahim is an ethnic Tajik from Panjshir province.

Bismillah Khan Mohammadi is the Chief of Staff of the Afghan National Army since 2002 and was the Deputy Minister of Defence of the Northern Alliance. The Chief of Staff is effectively the official leader of the army, and has extensive power. Mohammadi is an ethnic Tajik from Panjshir province.

Amrullah Saleh is the Head of the National Security Directorate which controls the civilian and military secret police, and is also in charge of intelligence services. The National Security Directorate is largely seen as anti-Pashtun and pro-Northern Alliance because it is dominated by the original Northern Alliance Group. Saleh is an ethnic Tajik from Panjshir province.

Yunus Qanuni is currently the Speaker of the House of the Afghan Parliament. He served as Interior Minister under the Northern Alliance government and the transitional administration of

Karzai. Qanuni was involved in the creation of the Northern Alliance and took de facto control with Marshal Fahim and Abdullah Abdullah in 2001. Qanuni is an ethnic Tajik from Panjshir province.

Ahmad Zia Massoud is the current First Vice President of Afghanistan in the Karzai administration, and is also the younger brother of former Northern Alliance leader, Ahmad Shah Massoud. As an ambassador in the Karzai transitional administration, he was also an important player in the Northern Alliance, partaking in the entire direction of resistance in the Panjshir Valley during the Soviet occupation. Ahmad Zia Massoud is an ethnic Tajik from Panjshir province.

All of these Panjshiris hold extensively powerful positions in the government of Afghanistan. They assemble key ranks on all levels of military, intelligence, and legislative bodies of the government. These former Northern Alliance Panjshiris effectively control the entire operation of the Afghan government. The prominent members of the Northern Alliance have been accused of human rights abuses, war crimes, and drug trafficking.

For all intents and purposes, American and NATO forces have simply chosen to support one ethnicity over another. The standard application of the imperialist rule of divide and conquer by incorporating a very concentrated group of powerful and affluent Panjshiris, has effectively caused tremendous instability in the country, pitting the two largest ethnic groups against each other for rule of government.

Without stability in Afghanistan, and the unity of all ethnicities that reside in the country, there can be no progression towards peace. The division of ethnicities perpetuated by the imperialist US forces allows for a more commanding foreign control of the government. If Pashtuns, Tajiks, Hazaras, and Uzbeks cannot come together and rise up against foreign occupation, it will be long before the country will see independence from imperialist rule.

DiviDe anD conqUer by: Shafiqullah Aziz

Imperialist Occupation of Afghanistan Deepens Ethnic Divisions

The crisis of capitalist system has thrown the world into convulsions over the last year. The economic collapse has exposed the bankruptcy of capitalism as an economic system, and has rallied the different bourgeois governments to the task of struggling for the system’s survival. They are now talking about green shoots of recovery. All evidences prove that “Recovery”, when it comes, will be even worse for us workers and people: it will mean more cuts and more attacks on our wages, pensions and overall standard of living.

A simplistic view would immediately come to the conclusion that we are now entering, in the near future, a period of a rising working class struggle against Capitalism. That’s not, however, how the class struggle works. Working class people are very practical, and often their initial response to a crisis is often fear and an unwillingness to fight back. The entrance of workers into the scene of struggle will take another few years. However, there is one place in the world where there is an exception to this rule: Canada and in particular, Ontario.

The reason for this is that in Ontario, crisis has been ongoing for some time now. This crisis has come under different names before the financial meltdown and the international crisis of capitalism; the 9/11 crisis, the SARS crisis and, most importantly, the decline in the manufacturing sector, which is the heart of our province’s economy. According to Statistics Canada, there are currently 770,000 workers in Ontario employed in manufacturing. When Dalton McGuinty’s Liberals took power in 2003, this number was close to 1.4 million.

That is why we are already witnessing a clear shift to the left in Ontario. Unlike most places in developed world, we have been witnessing workers fighting back in the recent months. We had factory occupations all over GTA and Southern Ontario. There was a massive Toronto

City Workers strike which ended in a victory for the workers and before that we had York University workers who striked for three months in the dearth of winter to be finally legislated back to work by the government. As this paper

goes to print, there is a huge strike happening in Sudbury. It is evident that workers have moved and this is reflecting itself in a shift to left in the leadership of unions, too: just listen to Leo Gerard, USW’s International President, giving by far the most leftist speech in NDP Convention in Halifax; CEP talking of Nationalization under worker’s control; and Wayne Samuelson, OFL’s President, saying he thinks that we will witness a “Fightback” by workers.

This has, of course, shown itself in the political arm of the unions; the NDP. Andrea Horwath, who was a leadership candidate, differentiated herself by calling for “not adjusting” and “not keeping Socialism at door”. It was in this spirit that the NDP rank-and-file elected her against Peter Tabuns, who was the candidate of the party brass.

There remain significant criticisms of Horwath, particularly over her resorting to “Buy Ontario” measures, which are unlikely to save jobs in the province. Regardless, there is no doubt that she is to the left of the party bureaucracy, and her election as a self-styled “working-class girl” to the party leadership represents a shift to the left in NDP Ontario. Another factor that is indicate of this shift to the left is the increase in presence of Marxists (who are gathered around the ideas of a journal called Fightback) in the NDP.

It is our role, as youth and students, to support the growing left-wing mood among the working class in Ontario and struggle shoulder-to-shoulder with them. We should support the NDP and its shift to the left under Horwath, however, we should demand that the NDP turn to a clear socialist program. The election of a working-class premier to Ontario will be a step forward in the struggle towards socialism in Ontario and across Canada.

ontario WorKers: Witnessing a clear shiFt to the leFtby: Reza Eshteraki

PG. 4 ISSUE #2 DECEMBER 2009

Toronto hosts no shortage of events that progressive-minded people find of interest. However, a recent talk given by Malalai Joya, an expelled Afghan MP, was one of the best I have ever attended. Her denouncement of the NATO occupation of her native Afghanistan, coupled with her opposition to the Taliban as well as the Islamic Fundamentalist regime in Iran was particularly powerful.

Malalai was brought into the international spotlight with her 2003 election to the Loya Jirga, an assembly for ratification of the Constitution of post-Taliban Afghanistan. There she gave a 90 second speech that changed her life. She openly questioned the legitimacy of the assembly because of the presence of “felons” and “warlords”. She was quickly expelled by the chairman Mojaddedi. Malalai has since been an international voice for the situation of women in Afghanistan and she has been unique in her uncompromising, revolutionary stance against US, Canada and NATO occupiers as well as the reactionary Taliban. She continues the fight inside Afghanistan but has also made a habit of going in speaking tours around the world to raise attentions to her country and her work.

Malalai spoke in two engagements in Toronto as part of a cross-Canada tour that included promotion of her newly published book titled “A Woman Among Warlords: The Extraordinary Story of an Afghan Who Dared to Raise Her Voice”. She had been heard before in Canada by her speech in NDP Convention in Quebec City, whereas NDP proudly became the only major federal party to call for bringing the troops home. Olivia Chow, current NDP Foreign critic, also spoke with Joya, together with Nila Zamani, Afghan-Iranian activist and a US war resister.

When Malalai was asked by the author of this article about the revolutionary movement in Iran, we were very pleased to hear her fiery message of support to Iranians masses. She not only gave her full enthusiastic support to the anti-regime movement in Iran (which she said has been an inspiration to people in Afghanistan and all over the world) but compared Khomeini, founder of what she calls “Facist regime in Iran”, to Hitler and Mussolini and also warned on Iranian masses not to be deceived by the “Reformists like Mousavi and Karoubi” whose hands are soaked in blood.

We hope her voice is a reminder to Canadians

that their army and tax money is not helping the Afghan people, but rather, serves reactionary figures such as Karzai and many ex-taliban forces. The struggle she has fought also highlights that it is unacceptable for left-wing forces to support reactionary Islamic political formations in the Middle East. On the happy occasion of she her visit to our city, we are compelled to say once more: Canada out of Afghanistan Now!

Workers in Iran commonly face persecution at the hands of the Islamic republic of Iran, a regime which offers them few civil and labour rights. Conditions of workers have reached a significant low point with the official unemployment rate currently at 12.5%. The actual unemployment rate believed to be a much higher figure somewhere in 17-18% range. Since 2007 alone, the minimum wage has been cut by nearly half; from the equivalent of 432 to 263 dollars a month.

Workers in Iran have no legal right to organize independent labour unions, and are only offered the possibilities of joining various forms of Islamic worker associations.

In actuality these associations work against the interests of workers, are largely controlled by the bosses and act as an extension of the regime.

Attacks on workers in Iran are frequent. Mansour Osanloo, the head of the syndicate of workers of Tehran and Suburbs Bus Company, represents some 17,000 bus workers and has been imprisoned in Evin since 2007 where he faced terrible torture. He is among thousands of other political prisoners who face brutal treatment in the regime’s prisons. Union activists who try to uphold the rights of workers are frequently arrested and imprisoned without trials. In other cases, workers who try to organize themselves and

strike are attacked or replaced by a scab workforce. This past May Day, workers and activists gathered at Laleh Park to protest the ever-worsening conditions they live in. The government responded with violence and arrests.

We should not lose sight of the fact that the Islamic government is based on a capitalist system. Upper class Iranians are interested solely in making money and exploiting workers; these are the true enemies of the working class. In response to this, independent labour unions boycotted the past elections due to the fact that none of the candidates were offering anything beneficial to workers. That is, the candidates were united in their disregard for working class people.

In spite of this repression, there have been important working class victories and the struggle is moving in a positive direction. Recently, 4000 brick workers won a pay raise after engaging in a 17-day illegal strike. This is a signal to all workers to organize and fight for much needed improvements to their work conditions.

There has also been a growing involvement of workers in the uprising movement in Iran, often through strikes and work slowdowns. What is clear is that workers in Iran, organizing collectively, are playing a growing role in fighting the anti-worker Islamic regime. The ruling elite rightfully fears this movement because of its potential to advance the current Iranian protest movement.

the strUggle oF the WorKers in iran by: Farid Azadian

Top-selling Iranian rapper Soroush Lashkary, better known by his stage name “Hichkas,” is no stranger to state persecution and resistance. He and Mahdyar Aghajani, who composed the beats of their acclaimed album “Jangale Asfalt,” have created a fresh and unique Iranian hip-hop sound using traditional Iranian instruments. The two have never received official permission to release their music on CD and the possession and exchange of their music is deemed illegal. Lashkary himself is forbidden from performing in and leaving the country.

Hichkas’ socially conscious lyrical content touches on government indifference towards the masses, unemployment, and violence in daily life. Despite the fact that Hichkas, like many other critical-minded Iranians, must already commit to a degree of self-censorship for safety, he has been arrested multiple times for his music, including once immediately after the release of Jangale Asfalt.

In spring of 2007, during the Islamic Republic’s “moralization”

campaign, three recording studios were raided by state officials as well as at least six musicians arrested. One of the arrested was Reza Pishro, a fellow rapper and member of Hichkas’ entourage. For days during this campaign, rapper Hichkas was considered at large and Mahdyar Aghajani was forced to flee his home country at the age of 18.

Hichkas continues to receives attention from foreign news outlets, having already been interviewed by BBC and the Daily Show. He explained to a BBC interviewer that he believes the 1979 revolution was progressive and good, however it was a creation of a previous generation; he emphasizes that the new generation of Iranians must put everything right from within, such as culture and economy, in an effort to move forwards rather than backwards.

In his interview with Iranian online magazine Persianesque, when asked regarding which songs were specifically disliked by the Islamic Republic, Aghajani responded

citing the songs “Ghanoon” and “Ekhtelaaf.”

Aghajani continued to say that “there was a problem because he is a rapper, ... he was the most known, he was targeted in their efforts to destroy Iranian hip hop. “Ghanoon” is about things happening in the streets. Everyone is aggressive and all, but it’s not their fault. It’s because of the government that everyone hates everyone. In the chorus [Hichkas] says ... “I’m a ghorbani from the jungle.” Ghorbani: the animal they kill for the sake of god.”

Mahdyar Aghajani also explained to Persianesque that

Hichkas was criticizing the Islamic Republic in a religious way as well. “[Hichkas] himself, believes in Islam. But he knows that the government is using and changing Islam against people. He finishes one of his verses in “Ghanoon” like this: “I’m innocent, God is my witness. Or did someone pay God a bribe too?”

All attempts to stop the phenomenon of the largely popular underground music scene has failed. Mahdyar, who now lives in Berlin and is seeking refugee status, has since worked on an album for rappers Quf, Reveal as well as his own instrumental album.

noboDY Does iranian hiPhoP liKe hichKas by: Arman Noory

malalai JoYa’s message: “canaDa oUt oF aFghanistan!” by: Reza Eshteraki

دسامبر ۲۰۰۹ شماره ۲ ۴

ما فراموش منی کنیم فرید آزادیانبه یاد داشنت نسل بعدی رفقای جانباخته

رژیم‌اسالمی‌انقالبیون‌کرد‌را‌در‌سال‌‌۱۳۵۷به‌جوخه‌ی‌آتش‌می‌سپارد

‌احسان‌فتاحی،‌کمونیست‌و‌انقالبی‌کرد،‌کهدر‌‌۱۱نوامبر‌‌۲۰۰۹اعدام‌شد

با خواندن راجع به احسان فتاحیان مجبور بودم با اشک های خشمگینم بجنگم؛ رفیقدیگر یکی و انقالبی قهرمان جانباخته، رژیم دست به که شجاعمان جوانان از

اسالمی به قتل رسید.نوشتن فکر به که گذشته روز چند در این مقاله بودم، در ترامواهای تورنتو سفر می کردم و کانادایی های بسیاری دیدم که

یادآوری” “روز یاد به قرمزی گل های در می کنند. سنجاق خود سینه های به کودکی مراسم روز یادآوری را در مدرسه بخاطر دارم. در آن روزها فکرهایم جای دیگری بود – نه در صحنه های نبرد اروپاکانادایی ها می جنگیدند که در و کره که در نه خمینی. جوخه های و اوین زندان سال های ۱۹۱۴ و ۱۹۴۴ که در سال های

۱۹۸۱ و ۱۹۸۸. این ها برای من مهم بود.و شجاع ترین از نسلی که بود آن جا در ایرانی فدای را جانش ما بهترین های

حقیقتا دموکراتیک و سوسیالیست کرد.و ایرانی جوانان ما از بسیاری والدین کانادایی در همان سال ها از ایران گریختنددانشگاه به که وقتی تا ما از بسیاری و خانواده مان تاریخ از کنجکاوانه رسیدیم از ایران، از گریختن از می پرسیدیم؛ سال های در زندان، از شکنجه و از رفقای

بسیاری که به قتل رسیدند. در آن زمان ها هنگام شنیدن داستان هایخشمی کانادا به خانواده مان رسیدن دوباره اکنون و می گرفت را گلویمان ندا اسم که جوانان ما است. شده همان صدها از یاوقتی می شنویم، را احسان و نفری می شنویم که در زندان هستند یا به قتل رسیده اند به این نسل جدید قهرمانان

انقالبی ابراز احترام می کنیم. ما جوانان باید کاری که والدین مان پیشجواناِن دهیم. ادامه کردند شروع ما از شجاعانه را کار این ایران در ما مثل گلوله و اشک آور گاز و باتوم مقابل در در ما می دهند. انجام زندان میله های و ادای احترام تعهد خود به حمایت هنگام سوسیالیسم و دموکراسی برای مبارزه از

در ایران را تجدید می کنیم.

وظیفه ی مشخصی که بر عهده ی ما قرار دارد تضمین این است که هیچ پناهنده ی سیاسی که از رژیم اسالمی فرار می کند از آمدن به کانادا باز نماند یا از این کشور اخراج نشود. مبارزه ی انقالبی که بسیاری را به کانادا آورده است ادامه دارد و بهای آن را خون نسل آینده ی ایرانیان می دهد و ما نیز باید در این مبارزه نقش خود را

ایفا کنیم.

مبارزه کارگران ایران فرید آزادیان

کارگران در ایران همیشه روبرو با دستگیری و تعقیب به دست جمهوری اسالمی ایران هستند، رژیمی که به آن ها حقوق مدنی و کارگری چندانی نمی دهد. شرایط کارگران رسمی نرخ و آمده پایین بسیاری حد تا بیکاری در حال حاضر ۱۲.۵ درصد است. حدود و تر باال بسیار بیکاری واقعی نرخ ۱۷ تا ۱۸ درصد است. تنها از سال ۲۰۰۷ تاکنون حداقل حقوق تقریبا نصف شده است

از حدود ۴۳۲ تا ۲۶۳ دالر در ماه. برای قانونی حق ایران در کارگران کارگری مستقل اتحادیه های سازماندهی ندارند و به آن ها تنها امکان پیوستن به انواع ارائه اسالمی کارگری انجمن های مختلف واقع علیه منافع انجمن ها در این می شود.

کارگران هستند و تحت سیطره ی رئیس و به حساب رژیم از بخشی و روسا هستند

می آیند. کارگران ایران همیشه زیر ضرب قرار دارند. کارگران سندیکای رئیس اوسانلو، منصور شرکت واحد اتوبوس تهران و حومه نماینده حدود ۱۷ هزار کارگر اتوبوس است و از سال ۲۰۰۷ در زندان اوین است و با شکنجه ی شدید روبرو شده. او از جمله هزاران زندانی سیاسی دیگر است که در زندان های رژیم فعالین هستند. روبرو وحشیانه برخورد با اتحادیه ای که مدافع حقوق کارگران هستند زندانی محاکمه بدون و دستگیر اغلب می شوند. در موارد دیگر کارگرانی که سعی به سازماندهی و اعتصاب می کنند مورد حمله

قرار می گیرند و یا با نیروهایی اعتصاب شکن جایگزین می شوند. در اول ماه مه گذشته، کارگران و فعالین در پارک الله گرد آمدند تا به شرایط هر روز بدتری که در آن زندگی می کنند اعتراض کنند. دولت با خشونت و

دستگیری پاسخ داد.نباید این واقعیت را فراموش کنیم که دولت اسالمی بر پایه نظامی سرمایه داری بنا شده می خواهند تنها باال طبقه ی ایرانیان است. کنند؛ استثمار را کارگران و بسازند پول این ها دشمنان واقعی طبقه ی کارگر هستند. به پاسخ در کارگری مستقل اتحادیه های کرده اند تحریم را گذشته انتخابات این از نامزدها چیز مفیدی چرا که هیچ کدام به کارگران ارائه نمی دادند. یعنی نامزدها در بی توجهی شان به طبقه ی کارگر متحد بودند. کارگر طبقه ی سرکوب ها این علیرغم

پیروزی های مهمی داشته است و مبارزه به سمت مثبت حرکت می کند. اخیرا ۴۰۰۰ کارگرا آجرسازی پس از ۱۷ روز اعتصاب غرقانونی به کسب اضافه حقوق نائل آمدند. که است کارگران تمام برای نشانی این بغرنج بهبود شرایط برای و یابند سازمان

کاری خود بجنگند. کارگران در ضمن هر روز بیشتر در جنبش طریق از اغلب می شوند، درگیر ایران در اعتصاب و کاهش سرعت کار. روشن است که کارگران در ایران با سازماندهی جمعی رژیم با مبارزه در بیشتری نقش روز هر نخبگان می کنند. پیدا ضدکارگر اسالمی حاکم به درستی از این جنبش می ترسند و این به علت توان بالقوه ی آن در پیش بردن

جنبش اعتراضی کنونی در ایران است.

پیغام ماللی جویا: “کانادا باید از افغانستان خارج شود!” رضا اشتراکی“از جنبش در ایران حمایت می کنم، مردم نباید به امثال موسوی و کروبی اعتماد کنند”

پیشرو افراد بسیاری است که تورنتو میزبان رویدادهای به آن عالقه دارند. اما سخنرانی اخیر ماللی جویا، نماینده اخراجی مجلس افغانستان، یکی از بهترین هایی بود که من تابحال در آن شرکت کرده ام. محکوم کردن اشغال کشور او افغانستان به دست سازمان ناتو به همراه مخالفتش با طالبان و همچنین رژیم بنیادگرای اسالمی در ایران صدایی

قدرتمند و تازه به او داده بود. ماللی وقتی در سطح جهان مطرح شد که در سال ۲۰۰۳افغانستان اساسی قانون انتخاب مجلس جرگه، لویی به پس از سقوط طالبان، انتخاب شد. در آن جا او سخنرانیاو کرد. عوض را زندگی اش که داد انجام ثانیه ای ۹۰ و علنا مشروعیت مجلس را بخاطر حضور “جنایتکاران” “جنگ ساالران” زیر سوال برد. رئیس مجلس، مجددی، او را بالفاصله اخراج کرد. ماللی از آن پس صدای بین المللی وضعیت زنان در افغانستان بوده است؛ یگانگی او در موضع انقالبی و سازش ناپذیرش علیه اشغال گران آمریکا، کانادا و ناتو و همچنین طالباِن ارتجاعی است. او همچنان علیه اشغال افغانستان می جنگد اما در ضمن در سراسر جهان سخنرانی می کند تا توجه ها را به کشورش و فعالیت هایش

جلب کند.

از بخشی این کرد. سخنرانی تورنتو در نوبت دو ماللی تور سراسری کانادا است که مالله در آن کتاب جدیدش، “زنی میان جنگ ساالران: داستان بی نظیر اقغانی که جرات کرد صدایش را بلند کند” را معرفی می کند. قبال در کانادانیودموکرات حزب کنوانسیون در سخنرانی اش از را او با ان.دی.پی که بود آن جا در و می شناختیم کبک در افتخار تنها حزب عمده ی فدرال شد که خواهان بازگشتالیویا چاو، منتقد خارجی کنونی افغانستان شد. از نیروها زمانی، نیال کرد. جویا صحبت همراه به نیودموکرات ها، فعال افغان و ایرانی و یکی از سربازان آمریکایی که حاضر

به جنگ در عراق نشده بود دیگر سخنرانان بودند. وقتی نویسنده ی این مقاله از او در مورد جنبش انقالبی دراو آتشین حمایت پیغام بسیار با خشنودی پرسید ایران از توده های ایران را شنیدیم. او نه تنها حمایت پر شور و شوق کامل خود به جنبش ضدحکومتی در ایران را اعالم کرد )و گفت که این الهامی برای مردم افغانستان و سراسر جهان بوده است( بلکه خمینی، بنیانگذار آن چه او “رژیم فاشیستی در ایران” می نامد، را با هیتلر و موسولینی مقایسه کرد و در ضمن به توده های ایران هشدار داد که فریبکه نخورند را کروبی” و موسوی مثل “رفورمیست هایی

دست آن ها آغشته به خون است. ما امیدواریم صدای او به کانادایی ها یادآوری کند که ارتش و مالیات آن ها نه برای کمک به مردم افغانستان که برای خدمت به چهره های ارتجاعی هچون کرزای و بسیاری از نیروهای سابق طالبان خرج می شود. مبارزه ی او در ضمن نشان می دهد که نیروهای چپ حق ندارند از جنبش هایارتجاعی اسالمی در خاورمیانه حمایت کنند. در سیاسی این موسم نیک بازدید مالله از شهرمان ما یک بار دیگر

می گوییم: کانادا باید بالفاصله از افغانستان خارج شود!

تفرقه بیانداز و حکومت کن شفیق اهلل عزیز

اشغال امپریالیستی افغانستان شکاف های قومی را عمق می بخشد

افغانستان دولت و پشتون ها بین جدایی هر روز بیشتر می شود. پشتون ها بزرگترینهر اما هستند افغانستان در قومی گروه و بیگانه کشور بقیه ی از بیشتر روز تاجیک قومی گروه می شود. منزوی شامل تقریبا ۲۴ درصد از ۳۳ میلیون نفر مردم افغانستان می شود و اینگونه دومینکه است پشتون ها از پس بزرگ گروه نیروهای می دهند. تشکیل را درصد ۴۲ آمریکا و ناتو فعاالنه تخاصم بین دو گروهخود و می کنند تشدید را بزرگ قومی

طرف اقلیت تاجیک را می گیرند.در قدرت توازن نزدیک بررسی کشور اطالعاتی و نظامی وزارتخانه های ملی دولت که می دهد نشان آسانی به تاجیک اقلیت سلطه ی تحت کابل در قوم از خود که کرزای، حامد است. که دولتی این در صدر را است، پشتون تا است گذاشته اند تاجیک ها در سلطه ی به آن سردری از نمایندگی برابر بدهند.

مقامات باالرتبه ی این دولت از این گروه اقلیت شامل کسانی هستند که قبال وزرایشمال ائتالف بودند. شمال ائتالف سابق که بیشتر شامل تاجیک ها است در دوره یبه ۱۹۹۰ دهه ی اوایل از پس کوتاهی هنگام خروج نیروهای روسیه، دولت را در دست داشت اما دولت چند سال بعد به

دست طالبان افتاد. آمریکا و نیروهای متحد آن در اشغال سال

۳ شماره ۲ دسامبر ۲۰۰۹

۲۰۰۱ به رهبری ناتو از مبارزیِن ائتالفرا طالبان دولت تا کردند حمایت شمال ائتالف دوباره ی عروج کنند. سرنگون شمال به قدرت و حمایت بین المللی از آن به آن ها اجازه داد ده ها هزار پشتونی که به غلط بخشی از طالبان یا القاعده می دانستنداز طالبان پس نیروهای برسانند. قتل به ائتالف و خوردند شکست عام قتل این شمال تحت پوشش آزادی زنان و مبارزهبه دست را دوباره دولت تروریسم علیه

گرفت. آن هایی که بیشتر مسئول این کشتار بودنددولت در باالرتبه یی سمت های اکنون دارند. افغانستان در ۳۰ سال گذشته مدام در حال جنگ بوده است و وزارتخانه هایو حیاتی نهادهای از اطالعات و دفاع بسیار قدرتمند درون دولت هستند. دفاتر وزارت دفاع، وزارت اطالعات، سخنگوی مجلس و رئیس نیروهای ارتش همه تحت سیطره ی کسانی است که به ائتالف شمال

وفادار بودند. محمد فاسم فهیم در دولت انتقالی کرزاینایب و دفاع وزیر ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۲ از عنوان به فهیم محمد بود. وزیر نخست درجه ی با نظامی فرمانده ی ارشدترین مارشال برای تمام عمر به “مارشال فهیم” معروف است و نفوذ بسیاری بر عملیات نظامی و امنیتی کشور دارد. او در ائتالفبعدها وزیر دفاع شمال وزیر اطالعات و

بود و سمت مهمی داشت. مارشال فهیم ازقوم تاجیک و از استان پنجشیر است.

ارتش ستاد رئیس محمدی بسم الله خان و است ۲۰۰۲ سال از افغانستان ملی بود. شمال ائتالف در دفاع نایب وزیر رئیس ستاد عمال رهبر رسمی ارتش است و قدرت بسیاری دارد. محمد علی از قوم

تاجیک و از استان پنجشیر است. امین الله صالح رئیس ریاست امنیت ملی است که پلیس مخفی مدنی و نظامی را در دست دارد و در ضمن مسئول سرویس هایامنیت ریاست نضارت است. اطالعاتی ملی را بیشتر نیرویی ضدپشتون و طرفدار ائتالف شمال می دانند چرا که تحت کنترل گروه اولیه ی ائتالف شمال است. صالح از

قوم تاجیک و از استان پنجشیر است.سخنگوی حاضر حال در قانونی یونس ائتالف دولت در او است. جرگه ولسی شمال و دولت انتقالی کرزای، وزیر کشورشمال ائتالف ساختن درگیر قانونی بود. مارشال همراه به ۲۰۰۱ سال در و بود فهیم و عبدالله عبدالله کنترل دوفاکتو را به دست گرفت. قانونی از قوم تاجیک و از

استان پنجشیر است.رئیس اول نایب مسعودی ضیا احمد جمهور در دولت کرزای است و در ضمنرهبر مسعود، شاه احمد کوچکتر برادر دولت در او است. شمال ائتالف سابق انتقالی کرزای، سفیر بود و در ضمن بازیگر مهمی در ائتالف شمال بود و در کل جهت مقاومت در دره ی پنجشیر در زمان اشغال شوروی نقش داشت. احمد ضیا مسعود از

قوم تاجیک و از استان پنجشیر است.

بسیار سمت های پنجشیری ها این تمام دارند. افغانستان دولت در قدرتمندی تمام در کلیدی سمت های شامل آن ها سطوح نهادهای نظامی، اطالعاتی و مقننه یسابق پنجشیری های این می شوند. دولت عملیات تمام کنترل عمال شمال ائتالف گرفته اند. دست به را افغانستان دولت اعضای شاخص ائتالف شمال به تخطی از حقوق بشر، جنایات جنگی و حمل و نقل

مواد مخدر متهم شده اند. نیروهای آمریکا و ناتو تصمیم گرفته اند ازکنند. حمایت دیگر قوم مقابل در قومی امپریالیستِی قانون همیشگی کاربست تفرقه بیانداز و حکومت کن با دادن قدرت به گروهی بسیار فشرده از پنجشیری هایبی ثباتی ایجاد باعث ثروتمند و قدرتمند گروه دو و است در کشور شده بسیاری بزرگ قومی کشور را بر سر دولت علیه

یکدیگر قرار داده است.تمام و وحدت افغانستان در ثبات بدون می کنند زندگی کشور در که اقوامی پیشرفتی به سوی صلح انجام نخواهد شد. تفرقه ی قومیت ها که نیروهای امپریالیستی آمریکا آن را دوام می بخشند کار کنترلاگر می بخشد. تسهیل را کشور خارجی ازبک ها و هزاره ها تاجیک ها، پشتون ها، نتوانند گرد هم آیند و علیه اشغال خارجیحکومت از نمی تواند کشور کنند، ظهور

امپریالیست ها، مستقل شود

کارگران انتاریو: حرکت واضح به سمت چپ رضا اشتراکی

به گذشته سال در را جهان سرمایه داری نظام بحران ورشکستگی اقتصادی فروپاشی است. انداخته تالطم سرمایه داری را به عنوان نظام اقتصادی افشا کرده است و دولت های مختلف بورژوا را به وظیفه ی تقال برای بقایسبز جوانه های از صحبت آن ها است. واداشته نظام احیای اقتصادی می کنند. تمام شواهد نشان می دهد وقتیو مردم حتی کارگران ما برای برسد راه از “احیا” هم بدتر خواهد بود: احیا برای ما یعنی کاهش بیشتر خدمات و حمله بیشتر به دستمزدها، حقوق بازنشستگی و سطح

کلی زندگی.که می رسد نتیجه این به بالفاصله ساده گرایانه نگاهی داریم در آینده ی نزدیک وارد دوره ای از عروج مبارزه یمبارزه اما می شویم. سرمایه داری علیه کارگر طبقه ی عمل گرا بسیار کارگران نمی کند. کار اینگونه طبقاتی عدم و ترس اغلب بحران به اولیه واکنش و هستند صحنه ی به کارگران ورود است. مبارزه برای آمادگی مبارزه چند سال دیگر طول می کشد. اما یک جای دنیا هست که این قاعده استثنا دارد: کانادا و بخصوص انتاریو.پیش بحران مدت هاست انتاریو در که اینجاست دلیل می رود. این بحران پیش از سقوط مالی و بحران بین المللی۱۱ بحران است؛ داشته مختلفی اسامی سرمایه داری انحطاط بخش از همه و مهمتر بحران سارس سپتامبر، به است. ما استان اقتصاد قلب در که ساز و ساخت هزار ۷۷۰ حاضر حال در کانادا آمار اداره ی گفته ی می کنند. کار ساز و بخش ساخت در انتاریو در کارگر به ۲۰۰۳ سال در مک گینتی دالتون لیبرال های وقتی

قدرت رسیدند، این عدد نزدیک تر به ۱.۴ میلیون بود.در به چپ واضح فی الحال شاهد حرکت که است این انتاریو بوده ایم. بر خالف بیشتر نقاط دنیای توسعه یافتهدر بوده ایم. اخیر ماه های در کارگران مبارزه شاهد

سراسر تورنتوی بزرگ و جنوب انتاریو اشغال کارخانه هاتورنتو شهرداری کارگران عظیم اعتصاب دیده ایم. را از پیش و انجامید کارگران پیروزی به که داشتیم را در ماه سه که داشتیم را یورک دانشگاه کارگران آن باالخره دولت آن ها را تا سوِز زمستان اعتصاب کردند این انتشار بفرستد. در حال کار قانونی سر با مصوبه ی نشریه اعتصاب بزرگی در سادبری در حال وقوع است.

روشن است که کارگران حرکت کرده اند و این خود را در حرکت به چپ در رهبری اتحادیه ها نیز نشان می دهد. بهحرف های لئو جرارد، رئیس بین المللِی سندیکای یو.اس.

دبلیو، گوش کنید که چپ ترین سخنرانی را در کنوانسیون حزب نیودموکرات در هالیفکس انجام داد؛ به حرف هایاز ملی سازی تحت سندیکای سی.ئی.پی گوش کنید که رئیس ساموئلسون، وین به و می گوید؛ کارگری کنترل فدراسیون کارگران انتاریو، که می گوید به نظر او شاهد

“مبارزه متقابل” )Fightback( کارگران خواهیم بود. این البته خود را در بازوی سیاسی اتحادیه های کارگری، حزب نیودموکرات، نیز نشان داده است. آندریا هروات که نامزد رهبری بود خود را با فراخوان به “عدم تطبیق” و “نگاه نداشتن سوسیالیسم پشت در” متمایز ساخت. در این حال و اوضاع بود که اعضای ان.دی.پی او را در مقابل

پیتر تبنز که نامزد ماشین حزبی بود انتخاب کردند. ما هنوز انتقادات مهمی از هروات داریم بخصوص بر سر دفاع او از قوانین “از انتاریو بخرید” که بعید است بتوانند شغل های این استان را حفظ کنند. با این حال شکی نیست که او چپ تر از بورورکراسی حزب است و انتخاب او به)به قول رهبری حزب به عنوان “دختر طبقه ی کارگر” انتاریو ان.دی.پِی در به چپ حرکتی از نشان خودش( چپ به حرکت این از نشان که دیگر عامل می دهد. می دهد افزایش حضور مارکسیست ها )که حول نشریه ایگرد آمده اند( در ان.دی. Fightback به نام فایت بک

پی است. این وظیفه ی ما جوانان و دانشجویان است که از افزایشانتاریو در کارگر طبقه ی میان چپ گرایانه احساسات حمایت کنیم و شانه به شانه ی آن ها مبارزه کنیم. ما بایدهروات رهبری تحت چپ به حرکتش و ان.دی.پی از روشن برنامه ی به که آن شویم خواستار و کنیم دفاع در کارگری وزیر نخست انتخاب بچرخد. سوسیالیستی انتاریو قدمی رو به جلو برای مبارزه به سمت سوسیالیسم

در انتاریو و در سراسر کانادا خواهد بود.

ادامه در صفحه ...۱کرزای،‌‌رئیس‌جمهور

بیانیه ی اعالم موجودیت

شبکه ی جوانان افغان و ایرانی

شبکه جوانان افغان و ایرانی حول نکات بنیادین زیر گرد هم آمده است و این نکات تالش های ما را وحدت می بخشند:

ما از همه جوانان افغان و ایرانی می خواهیم درون شبکه ی جوانان فعال شوند و سازمان یابند و درون جوامع، محل کار و مدارس خود فعالیت کنند. شبکه ی جوانان افغان و ایرانی و نشریه ی ما “ندای مردم” ابتکارهای توده ای و از پایین هستند. ما برای رشد و ساختن جنبشی که بتواند برای جامعه ای بهتر مبارزه کند به شرکت شما نیازمندیم.

شبکه‌جوانان‌افغان‌و‌ایرانی

شبکه جوانان افغان و ایرانی حول نکات بنیادین زیر گرد هم آمده است و این نکات تالش های ما را وحدت می بخشند:

مخالفت همه جانبه با جمهوری اسالمی به عنوان دیکتاتوری حاکم بر ایران. ما در ضمن به شدت مخالفت هرگونه امپریالیسم خارجی در ایران هستیم چه به

صورت تجاوز نظامی و چه به صورت تحریم اقتصادی. ما در ضمن مخالفتی شدید با اشغال امپریالیستی افغانستان به دست نیروهای ناتو و سازمان ملل اعالم می کنیم و به عنوان سازمانی در کانادا امیدواریم نقشی مشخص در به چالش کشیدن امپریالیسم کانادا ایفا کنیم. ما در عین حمایت از

مقاومت افغان ها به روشنی مخالف نیروهای ارتجاعی اسالم سیاسی هستیم. ما حاضر به انتخاب بین امپریالیسم خارجی و نیروهای اسالمی ارتجاعی نیستیم

و در عوض فعاالنه از جنبش های پیشرو در کشورهایمان دفاع می کنیم. ما مصممیم به مسائلی که به جوامع مان در دیاسپورا و به طبقه ی کارگر وسیع تر

در کانادا تاثیر می گذارد بپردازیم.

دبیر طراح

دبیر مسائل افغانستان

دبیر انگلیسی

دبیر فارسی

پایان هژمونی آمریکا؟ راشین علیزاده

راشین علیزادهنوید لعل

فرید آزادیانآرمان نوری

شبکه جوانان افغان و ایرانی ابتکاری از سوی جوانان و از پایین است. تنها راه ادامه ی رشدما فعالیت شما است. تمام خرج نشریه ی ما از اعضا و حامیان می آید.

جهت فعالیت با این نشریه یا برای اهدا به آن لطفا با ایمیل ما تماس بگیرید:AfghanIranianYouth@Gmail.com

مستقل انتخاباتی” را عزل کند. راشل رید“معلوم می گوید: بشر حقوق دیده بان از است قرار چطور دوم مرحله ی نیست

معتبر باشد”. عبدالله دلیلی برای معتبر بودن دور دوماین در شرکت برای دلیلی و نمی دید

آمریکا دالر تاکنون دوم جهانی جنگ از حاکم بر اقتصاد جهان بوده است چرا که آمریکا قول می دهد ذخایر طالی این کشور پشتوانه ی ارز آن هستند. نیکسون بعدها این شرط را لغو کرد تا مخارج دولت را تامینپشتوانه ی بدون می توانست کشور کند. دالرهای نتیجه در و کند چاپ پول طال آمریکا در اقتصاد جهان بیشتر شدند. اگر بخاطر محبوبیت دالر در تجارت اقتصادیانبوه باعث کاهش بهای نبود چنین چاپ ارزمیشد )مثل مورد آلمان در سال ۱۹۲۳(. با نزدیک شدن اقتصاد آمریکا به فروپاشیدر دولتی نگران مقامات قبل، سال در و فرانسه روسیه، چین، خلیج، دولت های برای بحث در مورد ژاپن جلساتی مخفی دند. کر برگزار خطرشان مورد سرمایه به ونزوئال همچنین و این کشورها اکنون یوآِن ژاپن، یِن یورو، با نفت تجارت فکر به جای منطقه ای ارز جدید یا چین، طال

دالر هستند. صدام حسین در سال ۱۹۹۹ تصمیم گرفت نفت را با یورو معامله کند و چهار سال بعد آمریکا و بریتانیا در “جستجوی” دموکراسی

و امنیت جهانی به او حمله کردند. معادالت نفتی پس از اشغال به تجارت با دالر آمریکا

و در نتیجه کنترل آمریکا بازگشت. نفوذ آمریکا در نتیجه ی جنگ های اخیر در آسیا درآمدهای نفتی در اختیار آمریکا قرار داده است و از انحصار منطقه ای روسیه همدر چین غلبه ی و است کرده جلوگیری ساختن رها با اما داده. کاهش را منطقه به را کنترل نمی تواند دیگر آمریکا دالر، به می تواند این و کند حفظ نظامی طرق

معنی زوال هژمونی آمریکا باشد.آمریکا دولت نظامی تاکتیک های تمام شرکت های سودآوری خدمت در دوش به هزینه هایی و هستند بزرگ جنگ ها هزینه ی می گذارند. مردم تمام علت به که می دهند کارگران آمریکا را کاهش بودجه برای کاهش بدهی تنها سطحکم تر اجتماعی خدمات و زندگی پایین تر نصیب شان می دهند. با سقوط دالر آمریکابیشتر همه از معمولی شهروندان وضع فروپاشی به می تواند این و می آید پایین اقتصاد آمریکا بیانجامد که پایان سلطه ی

جهانی این کشور خواهد بود.

دسامبر ۲۲۰۰۹ شماره ۲

انتخابات ناعادالنه ندید. در ضمن او فکر می کرد اگر از رقابت کنار بکشد، آمریکا یا سازمان ملل به فکر تضمین شرایط عادالنه در دور دوم خواهند بود. اعتقاد عبدالله به مشروعیت این قدرت های امپریالیستی به

سقوط او انجامید.و آمریکا عبدالله، کناره گیری از پس حامد سریع انتخاب خواهان بریتانیا

کرزای شدند. با پنج سال دولت نامشروعافغانستانی چشم انداز قدرت، در کرزای

مترقی تیره و تار است.ملل و سازمان ناتو امپریالیسِت نیروهای در حال حاضر در افغانستان هستند و قرار است با طالباِن خودکامه و تندرو بجنگند اما حمایت آن ها از دولتی غیرمشروع تنهاشورشیان تقویت و فساد افزایش باعث

که بیشتری بی ثباتی می شود. طالبان همان دقیقا است کرده ایجاد انتخابات حضورش تا می خواهد آمریکا که است انتخابات این کند. تقویت منطقه در را نمایش به را واقعیت این روشنی به جنِگ این اصلی بازندگان که می گذارند

فتوحات، مردم افغانستان هستند.

هیپ هاپ در ایران آرمان نوری

هیچ کس، نوازنده ی رپ، روبرو با سانسور رژمی

رپ پرفروش خواننده ی لشکری، سروش هنری اش نام با بیشتر با را ایران در “هیچکس” می شناسند. او با تعقیب توسط دولت و مقاومت در برابر آن بیگانه نیست. سروش و مهیار آقاجانی که نواهای آلبوم مشهور خود “جنگل آسفالت” را با همدیگر با یگانه ای و جدید هاپ هیپ ساختند استفاده از آالت موسیقی سنتی ایران تولید کرده اند. این دو هرگز اجازه ی رسمی برای انتشار موسیقی شان روی سی دی نداشته اند و مالکیت و تبادل موسیقی شان غیرقانونی به حساب می آید. لشکری خود از اجرا در

ایران یا ترک کشور منع شده است. اجتماعی آگاهی “هیچ کس” ترانه های توده ها، به دولت بی توجهی به و دارند روزمره زندگی در خشونت و بیکاری که واقعیت این علیرغم می پردازند. که ایرانیان از بسیاری مثل “هیچ کس” به باید امنیت برای دارند منتقد ذهنی درجه ای از خودسانسوری روی بیاورد، او را موسیقی اش بخاطر بار چندین تابحال دستگیر کرده اند از جمله یک بار بالفاصله

پس از انتشار جنگل آسفالت.

کارزار هنگام ،۲۰۰۷ سال بهار در سه اسالمی، جمهوری “اخالقی سازی” استودیوی ضبط مورد یورش مقامات دولتی قرار گرفت و حداقل شش نوازنده دستگیر شدند. یکی از دستگیرشدگان رضا پیشرو، بود. در رپ نواز و از نزدیکان “هیچ کس” طول این کارزار، “هیچ کس” تحت تعقیب بود و مهیار آقاجانی مجبور شد در سن ۱۸

سالگی از کشور فرار کند. “هیچ کس” همچنان مورد توجه شبکه های خبری خارجی است و قبال توسط بی بی سی به او است. شده مصاحبه شو دیلی و به که داد توضیح سی بی بی خبرنگار نظرش انقالب ۵۷ مترقی و خوب بوده اما به نسل قبل تعلق داشته است؛ او بر این تاکید می کند که نسل جدید ایرانیان باید همه چیز را از درون اصالح کنند از جمله فرهنگ و اقتصاد و به جلو و نه عقب حرکت

کنند. اینترنتی مجله ی با مصاحبه در آقاجانی از ”Persianesque“ نام به ایرانی عنوان به “اختالف” و “قانون” ترانه های ترانه های مشخصا منفور جمهوری اسالمی

اشاره کرد.آقاجانی ادامه داد که “مشکل اینجا بود که او موسیقی رپ می زند... او مشهورترین بود و آن ها که می خواستند هیپ هاپ ایران را راجع نابود کنند دنبالش افتادند. “قانون” اتفاق خیابان در که است چیزهایی به می افتد. همه خشنند اما تقصیر آن ها نیست. متنفر همه از که است دولتی بخاطر این است. ترجیع بند می گوید: “من یه قربانی از

جنگلم” “. در ضمن مصاحبه این در آقاجانی مهیار از “هیچ کس” انتقاد که داد توضیح هم مذهبی نوعی به اسالمی جمهوری

هست: “خود او به اسالم معتقد است. اما می داند که دولت از اسالم استفاده می کند و آن را علیه مردم تغییر می دهد”. او یکی تمام اینگونه را قانون در خود ابیات از می کند: “من بیگناهم و خدا هم شاهده، فکر

میکنی بشه کسی به خدا هم باج بده؟”.بسیار پدیده ی توقف برای تالش ها تمام مانده ناکام زیرزمینی موسیقی محبوب زندگی برلین در اکنون که مهیار است. می کند و به دنبال کسب پناهندگی است آلبوم و ریویآل گروه برای آلبومی روی

سازهای خودش کار می کند.

••

•

•

نویسندگانپدرام مصلی نژاد

شفیق الله عزیز

فرشاد آزادیان

رضا اشتراکی

کرزای، رئیس جمهور اعالم شد نوید لعللغو مرحله ی دوم انتخابات در پی استعفای عبدالله

در ای شماره

بیانیه اعالم موجودیت

هیچ کس

هژمونی آمریکا

کارگران انتاریو

تفرقه بیانداز و حکومت کن

ما فراموش منی کنیم

کارگران در ایران

ماللی جویا

فعال شوید!

شورش های ۱۳ آبان: “مرگ بر دیکتاتور” فرشاد آزادیان

مردم ایران فریب دروغ های “ضدامپریالیستی” رژمی اسالمی را نخوردند

را او می توان که کرزای، حامد اخیر انتخابات نامزد نامحبوب ترین است. شده اعالم رئیس جمهور دانست، پیروزی چنین شخصیت سیاسی که البته واقعا و عادالنه انتخاباتی در غیرمحبوبی می بود. غیرممکن عمال دموکراتیک افغانستان انتخابات که نیست شکی مضحکه ای بیش نبوده است. روشن است که این واقعیت را حتی قدرت های غربیدولت که چرا کنند رد نمی توانند هم

مرحله ی تقاضاهای به خود دست نشانده از هدف بود. داده تن انتخابات دوِم برگزاری این انتخابات داشتن رایی نهایی بین دو نامزد اصلی و حذف هرگونه تردید در مورد اعتبار رونِد انتخابات بود. اما اینکلی به اصلی انتخابات مثل هم مرحله

غیرمشروع از کار در آمد. در انتخابات اولیه کرزای و دکتر عبداللهمستقل کمیسیون بودند. اصلی نامزد دو انتخاباتِی افغانستان که بیشتر از همکاران

کرزای تشکیل می شد نتایجی منتشر کردو درصد ۵۴.۶ کرزای می داد نشان که عبدالله ۲۷.۸ درصد آرا را دریافت کردهجعل علت به کرزای آرای تعداد است. بنیادین به کلی زیر سوال بود گسترده و و کمیسیون شکایت های انتخاباتی سازماناز پس باالخره زد. عمل به دست ملل از درصد ۴۹.۷ کمیسیون، این بازبینی آرای مشروع به کرزای و ۳۰.۶ درصد به

عبدالله تعلق گرفت.کری جان مثل آمریکایی دیپلمات های مخدوِش تصویر اصالح برای تالش در انتخابات و جلوگیری از برگزاری مرحله یبرای معامله ای تا آمدند میدان به دوم

اشتراک قدرت بین کرزای و عبدالله رقمبا را انتخابات می خواستند این ها بزنند. می خواندند مشروع” “نتیجه ی آن چه هیچگونه عبدالله خوشبختانه کنند. تمام و نپذیرفت را قدرت اشتراک معامله

خواستار مرحله ی دوم شد.از نفر سه استعفای خواستار عبدالله شد انتخاباتی مستقل کمیسیون مقامات با حزب کرزای که ظاهرا روابط نزدیکی که کرد اعالم باالخره کرزای داشت. حاضر اما می شود برگزار دوم مرحله ی “کمیته باصطالح در همکارانش نشد

قرار امسال روزی که رسما آبان در ۱۳ سفارت اشغال گرفتن جشن برای است تظاهرات های باشد، ۵۷ سال در آمریکا فرا را ایران سراسر شهرهای توده ای گرفت. این که جنبش در ایران نمرده است شاید خیلی ناظرین را غافلگیر کرده باشد.که است شده داده نشان روشنی به اما جنبش انقالبی هچنان با رزمندگی بیشتر وپیشرفت سیاسی توده ها پیشروی می کند. در ۱۳ آبان شاهد تظاهرات در شهرهایاصفهان، مشهد، رشت، شیراز، تهران، تفرش، یاسوک، اراک، تبریز، اهواز، مردم بودیم. دیگر و شهرهای کرد شهر شدند. درگیر بسیج و پلیس نیروهای با بسیاری زخمی یا دستگیر شدند و دستگاهبرای بسیاری تالش دولت سرکوبگر

درون حرکت حتی و ارتباطات توقف چندانی توفیق تالش ها این کرد. تهران در پیشگیری از اعتراضات نداشت. مردم عکس های خامنه ای را آتش زدند و شعاربر “مرگ و دیکتاتور” بر “مرگ دادند خواست از نشان شعارها این خامنه ای”. رژیم پایین کشیدن برای مردمِی جنبش

اسالمی دارد.انقالب جنبش هدف می گویند بسیاری دیدگاه این باشد. نباید شاید یا نیست بر است رایج نسبت به تورنتو در که طریق از پیشروی راه که است باور این غیرخشونت آمیز اعتراضات و اصالحات قبل ماه چند رفورمیست ها همین است. و خیابانی اعتراضات امکان پذیری حتی نظر در را می بینیم امروز که میلیتانت

نداشتند. حتی رسانه های غول آسای غربیگفته اند این از هم پست واشنگتن مثل است انقالبی بسیار ایران موقعیت که که محدودیت هایی فعاالنه بسیاری و تعیین موسوی همچون رفورمیست هایی

می کنند به چالش می کشند.که اسالمی رژیم “اصالح طلبان” اردوی مخالف احمدی نژاد هستند بال دیگری ازچند در است. حاکم قاتل نخبگان همین روز این ها به مردم اعتماد گذشته ماه این بی عملی است. یافته کاهش روز به کرده رادیکالیزه را مردم اصالح طلبان، دانشجویان که هستیم آن شاهد است. در محوری تری و بیشتر نقش چپ گرا جنبش بازی می کنند و کارگران با نیروی

بیشتری وارد صحنه ی سیاسی می شوند.افزایش از راست نیروهای که همانطور آن را یا بیزارند ایران مردم رزمندگی که کسانی از بعضی می برند، سوال زیر نام چپ بر خود گذاشته اند هم از جنبشمی گویند این ها می کنند. انتقاد ایران در و است ضدامپریالیست اسالمی رژیم خیزش های مردمی را به حمایت از آمریکاامپریالیسم برعکس اما کرده اند. متهم در ایران سرمایه دار طبقه ی و آمریکا ایران مردم انقالبی جنبش از ترس شان

متحد هستند.در بیشتری نقش روز هر نیز کارگران بازی اسالمی رژیم مقابل در ایستادگی می کنند. ایرانیان کارگر از آغاز البته نقش مهمی در اعتراضات داشته اند و استفاده یمبارزه سازمان یافته ی و جمعی شیوه های کارگران اعتصاب می شود. روشن بیشتر انجامید پیروزی به که هفت تپه نیشکر

باعث شد بسیاری از رهبران این اتحادیهدر لوله سازی کارگران شوند. دستگیر به که کردند اعتصاب تنها نه اهواز کارگران پیوستند. توده ای تظاهرات های نفت هم اخیرا با اعتراض به عدم دریافت

حقوق وارد صحنه شده اند.با این و دارند مهمی نقش تحوالت این کارگران که است کلیدی نقش به توجه باید در انقالب پیش رو بازی کنند. بسیاریموقعیت این متوجه ایران چپ های از هستند و فعاالنه بین کارگران تبلیغ کرده است و اکنون خواسته ی اعتصاب عمومی برای سقوط رژیم را مطرح می کند. ما با خوش بینی بسیار به آینده نگاه می کنیم. به

پیش همگام با انقالب ایران!

۲ .................۲ ................................ ۲ .........................۳ ........................۳ .............. ۴ ....................۴ .......................۴ ..............................

۲ ...........................

ادامه در صفحه ...۲

ندای مردم

نشریه جوانان افغان و ایرانی

شماره ۲ دسامبر ۲۰۰۹