Të paditurit në proçedurë kryesore,të cilëtjanë rezidentë në Spanjë,kanë lidhur njëkontratë për blerjen me këste të njëenciklopedie për përdorim personal.Paditësitnë proçedurë kryesore janë shitësit e enciklopedisë.

Kontrata përcaktonte se kompetente përzgjidhjen e mosmarrëveshjeve ishte gjykata e Barcelonës,një qytet në të cilin asnjë prej tëpaditurve nuk ishte banues,por ku palapaditëse kishte vendin kryesor të biznesit.

Blerësit e enciklopedisë nuk kishin paguarshumat e detyruara në datën e rënëdakord.Për këtë arsye,shitësit sollën prova nëgjykatë dhe kërkuan që të paditurit tëpaguanin shumat e detyruara.

Njoftimi për këto pretendime nuk u ështëdorëzuar të paditurve dhe gjykata kombëtarekishte dyshime nëse kishte apo jo juridiksionmbi veprimet në fjalë.Gjykata vuri në dukjese,në disa raste Gjykata Supreme ka vendosurse kushte të tilla kompetence,në këtoproçedura ishin të padrejta.Megjithatë ,sipasgjykatës nga ku është bërë referimi

vendimet e gjykatave kombëtare janë nëkundërshtim me çështjen nëse gjykatamundet,në proçedurat në lidhje me mbrojtjen e konsumatorit,të përcaktojë me nismën e vet nëse një kusht I padrejtë është I pavlefshëm.

Në këto rrethana,Gjykata ishte e mendimit se një interpretim I Direktivës ishte i nevojshëmpër të mundësuar dhe arritur një vendim nëproçedurën para saj.Ajo pezulloi proçedurëndhe iu drejtua GjED-së për një vendim ,në lidhjeme pyetjen:

A është objekt I mbrojtjes së konsumatoritdhënë nga Direktiva 93/13 “Mbi kushtet e padrejta në kontrata” e tillë që,gjykatakombëtare të mund të përcaktojë me nismëne saj(ex officio),kur bën vlerësimin e sajparaprak,nëse një kusht I kontratës është I padrejtë si dhe,nëse kërkesa duhet të lejohettë vazhdojë para gjykatës kombëtare?

1.Kur një kusht(kompetenca ekskluzive) ështëpërfshirë pa u negociuar në baza individuale,ajoduhet të konsiderohet si i padrejtë brendakuptimit të nenit 3 të Direktivës ,për aq sa aishkakton një ç’ekuilibër të konsiderueshëm nëtë drejtat dhe detyrimet që rrjedhin ngakontrata e palëvë,në dëm të konsumatorit.

2.Ky kusht e detyron konsumatorin që tëparaqesë pretendimet e tij në një gjykatë,që

mund të jetë larg vendbanimit të tij.Kjo mund ta bëjë të vështirë për të pjesëmarrjen në proçes. Mosmarrëveshja në fjalë (sasia e kufizuar e parave) mund t’a “

detyrojë” konsumatorin që të heqë dorë nga mjetet juridike tëmbrojtjes.

3.Sistemi I mbrojtjes,I prezantuar nga Direktivaështë i bazuar në idenë se konsumatori ështënë një pozitë të vështirë vis-à-vis shitësit osefurnizuesit,përsa I përket pushtetit të tij gjatëbisedimeve dhe nivelin e tij të dijes.Kjo çon në

rënien dakord të konsumatorit për kushtet e hartuaraparaprakisht nga shitësi ,pa qenë në gjendje të që të ndikojë nëpërmbajtjen e kushteve.

4.Një kusht I tillë bën pjesë në kategorinë e kushteve ,të cilat kanë për “objekt” të ndikojnëapo të përjashtojnë konsumatori për tëndërmarrë veprime ligjore (nënparagrafi (q) I paragrafit 1 të Aneksit të Direktivës).

5.Mbrojtja efektive e konsumatorit mund tëarrihet vetëm nëse gjykata kombëtare pranonse ajo ka fuqi për të vlerësuar me iniciativën e saj,kushtet e këtij lloji.

1.Gjykata kombëtare duhet të jetë në gjendje tëpërcaktojë,kur bën vlerësimin e sajparaprak,nëse një kusht I kontratës është I padrejtë si dhe,nëse kërkesa duhet të lejohet tëvazhdojë para gjykatave kombëtare.

2.Gjykata kombëtare,kur zbaton dispozitatligjore kombëtare,është e detyruar t’Iinterpretojë ato në frymën dhe qëllimin e Direktivës.