opening of academic year 2017, - observant online > home 2017-2018/obs02-lowres.pdfellen krijnen,...

www.observantonline.nl

Onafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 38 | 7 september 2017

2

Opening of academic year 2017, with the keynote speech of Libyan-Canadian doctor and freedom fighter Alaa Murabit, the

Hustinx price winner neuroscientist Sanne ten Oever, the Student price winner Victoria von

Salmuth and the Morning symposium. Read about it on page 7-10 Photo: Loraine Bodewes

Pagina 3

2 | Observant 2 | 7 september 2017

nl

Uit het leven van de redactieEen journalist is altijd journalist. Dus wat doet redacteur WD als ze op zondag 3 september met man en kinderen over de Markt fietst en daar de eerstejaars - druk met de ontgroening - van studentenroeivereniging Saurus luid hoort zingen? Precies: in de remmen knijpen, de tele-foon van manlief confisqueren en filmen maar. Het resultaat staat die avond op www.facebook.com/ObservantUM. En dat is niet onopgemerkt gebleven. Duizenden hebben het dertien secon-den durende filmpje gezien.

Een journalist is bijna altijd journalist. Op feestjes en borrels leidt dat vaker tot verwarring. ‘Je gaat hier toch niet over schrijven?’ Of: ‘Ben je hier als Observant of als jezelf?’ Ik kan iedereen geruststellen, we zijn niet altijd in functie en kunnen ook luisteren zonder meteen aan een mogelijk artikel te denken. Al is ;-) wat extra achtergrondinformatie nooit weg. Maandag, tijdens de opening van het academisch jaar, begon Yuri Meesen als junior-journalist bij Observant. Nog maar nauwelijks bekomen van zijn terugreis (24 uur!) uit Amerika, zag hij de stoet hoogleraren de collegezaal aan de Tonger-

sestraat binnenschrij-den. “Ik heb dat nog

nooit meegemaakt”, zei hij - die een bachelor

én master Economie in Tilburg afrondde en

de master Politiek en Samenleving in Maastricht

– vooraf een beetje ongemak- kelijk. Nou, hij is niet de enige student. Openingen zijn toch vooral medewerkersfeestjes en dat was afgelopen maandag extra jammer omdat de Libisch-Canadese art en activiste Alaa Murabit zich

in haar keynote speech (pagina 7) speciaal tot studenten richtte. YM vond het allemaal interes-sant en vooral de muziek erg mooi. En nee, redacteur CF, die de opdracht had haar jonge

collega een por te geven mocht de jetlag hem te veel worden, had niet in actie hoeven te komen.De volgende avond interviewde onze junior kersverse buitenlandse eerstejaars en hun ambas-sadors (ouderejaars die de zogenoemde newbies de weg wijzen in de stad, universiteit en het studentenleven) tijdens een ISAP-feestje op het Tapijn-terrein. Collegevoorzitter Martin Paul gaf zoals ieder jaar weer acte de presence, heette iedereen van harte welkom en zei met vooruit-ziende blik: “Misschien staat je toekomstige beste vriend wel naast je.” Woensdagochtend zat YM even na achten al zijn stukje (zie pagina 5) te tikken. Benauwd voor de deadline.

Riki Janssen

Hallo, met wie spreek ik?

Sorry, ik ben de

Observant-mobiel kwijt

[Op maandagochtend komt er een mailtje binnen. De anonieme beller wil graag op zijn eigen mobiel gebeld worden. Hè? Waarom niet op de Observantmobiel? Zou die hem kwijt zijn? Als we om 14.30 uur bellen (12.00 lukte de hoofdpersoon niet) komt de aap uit de mouw.] Ja, sorry, ik was hem kwijt, zegt een jong klinkende man in het Engels. Verloren? Hoe kan dat? Hij moet vanmorgen op weg naar de universiteit uit mijn zak zijn gevallen. Ik zat in de bus, maar ontdekte het te laat. Ik heb naar de busmaatschappij gebeld en gelukkig is die boven water. Ik kan de telefoon morgen ophalen. [Op de achtergrond klinkt er geroezemoes.] Waar ben je nu? Ik sta in de boekhandel. Ik heb een studieboek in mijn hand. Welke studie? Nederlands, ik begin morgen aan mijn tweede cursus. Ben je student? [Grinnikt] Nee, maar

in de zin van ‘leven lang leren’ wel, dan ben ik student Nederlands. Ben je nog niet zo lang in Maastricht? Niet heel lang, zeven jaar. Ik werk sinds januari 2017 aan de UM, daarvoor bij Mercedes Benz. Waarom leer je Neder-lands? Dat is handig voor mijn werk, als ik moet praten met studenten en collega’s. Ben je docent? Nee. [Aha, een obp-er (ondersteunend- en beheerspersoneel) dus.] Staat je kantoor in de binnenstad? Ja. In het studentenservicecen-trum of op de Berg? Nee, maar je komt in de buurt. [Bij een van de faculteiten dus: rechten, Arts and Culture of School of Business and Economics.] Wat heb je gestudeerd? Sociologie in Italië en verschillende cursussen, waaronder Business, in New York. Kom je uit Italië? Ja, niet ver van Rome, uit een van de oudste steden van het land: Chieti. Zit je nu bij SBE? Klopt. Ben je beleidsmedewerker? Nee, maar beleid is wel

onderdeel van mijn takenpakket. Waarom was je om 12.00 uur niet bereikbaar? Was je bij het ochtendprogramma van de opening van het aca-demisch jaar? Nee, ik was niet bij de opening. Ik ben recruitment officer, vandaag ging onze nieuwe master Business Intelligence and Smart Services van start. Dat duurde tot na 12.00 uur.”

Riki JanssenIn deze rubriek circuleert een mobiele telefoon binnen de muren van de Universiteit Maastricht. Studenten en personeelsleden geven iedere week de telefoon door. Aan de redactie van Observant om te achterhalen wie ‘m deze week in zijn of haar bezit heeft.

Op pagina 14 vind je een selfie en de naam van de UM’er.

7 september 2017 | Observant 2 | 3

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

nieuws nl

NOOITNooit is een veelzijdig woord. Als je jong bent, ken je het vooral in de context van ‘nog nooit’: nog nooit gespijbeld, nog nooit gezoend, nog nooit gevlogen, nog nooit seks gehad ....Dan draagt ‘nooit’ een belofte in zich. Het ‘nog’ zorgt ervoor dat er kans is dat het gewenste of gevreesde alsnog gaat gebeuren. Sooner or later.Als de ‘nog nooit seks’ zich mettertijd heeft gematerialiseerd en geleid tot de meest natuur-lijke consequentie ervan, namelijk een kind, krijgt ‘nooit’ weer een nieuwe lading.“Wij gaan nooit meer uit eten”, “Nooit meer naar het theater”, “Nooit meer uitslapen”, “Nooit

meer spontaan de deur uit”. De tropenjaren van elk koppel. Het is buffelen door de modder, de carrière roept, de kinderen roepen, de partner roept en de vrienden-kring roept. “We zien je nooit meer!”Sommigen, of liever gezegd eenderde van de koppels, overleven deze tropenjaren niet. Men gaat uit elkaar. Dat heet een echt-scheiding en dat woord slaat de spijker op zijn kop: een echte schei-ding. Van huis en haard, en vooral van bed, van

kinderen en van sociaal netwerk. Aan de innerlijke schreeuw

van “Dít wil ik niet meer!” wordt gehoor gegeven en

de praktische gevolgen worden voor lief geno-men. Het voelt als een verlossing.Tot de eerste verjaar-dag van je kind, de

eerste ouderavond, Kerstmis en Nieuwjaar,

de diploma-uitreiking, de bruiloft en zelfs de begrafe-

nissen. Nooit meer als gezin. Het wordt nooit meer hetzelfde. Dan doet

‘nooit meer’ bij iedereen pijn.

En als je dan grijs en ouder, maar nog niet der dagen zat, bent, kan er nog een ‘nooit’ bijkomen. Kwalen waarvan de arts je meldt dat ze nooit meer zullen verdwijnen. Dringende adviezen om nooit meer alcohol te drinken, nooit meer vlees of zout te eten, nooit meer achter het stuur te kruipen. Wat dan nog rest, is het dilemma tussen nooit meer genieten en nooit meer wakker worden. En er is in elk geval één onbetwistbaar ‘nooit’: er is nog nooit iemand teruggekeerd van nooit meer wakker worden.

Ellen Krijnen, Senior Advisor Marketing and Recruitment, the Netherlands

Student en Stad moet beter Er zal jaarlijks een vast bedrag gereserveerd moeten worden voor het actieprogramma Student en Stad omdat menig lopend project niet op eigen benen kan staan. Dat blijkt uit een evaluatie van de gemeente Maastricht. Toch wil de gemeente haar vingers nog niet branden aan een structureel budget. Ze stelt voor om er alleen volgend jaar geld voor uit te trekken.

Geld is niet het enige knelpunt. De verschillende partners – gemeente, Universiteit Maastricht en Hogeschool Zuyd – moeten ook beter samenwer-ken. Het ontbreekt aan een duidelijke rolverdeling en een gezamenlijke visie. Bovendien wordt er slecht gecommuniceerd, is er geen adequate over-legstructuur, stellen partijen hun eigen belangen vaak voorop en is er onduidelijkheid over wie wat moet doen. Met als gevolg: onbegrip en wrijving. Daarnaast is er kritiek op de naam, staat er in het evaluatierapport: Student en Stad suggereert een scheiding, terwijl men juist het tegenovergestelde ambieert.Het actieprogramma dat van Maastricht een echte universiteitsstad wil maken waarin bewoners en studenten zo goed mogelijk met elkaar samen-leven werd in 2013 omarmd door de gemeente-raad. Voor acute problemen moest een oplossing komen, zoals de overlast van huisfeesten van

internationale studenten en het gemis van een online (Engelstalig) platform met informatie over onder meer huisvesting, transport en gemeente-lijke zaken en studeren. Er kwam geld vrij voor projecten als het studentenportal MyMaastricht, de Housing Helpdesk en een internationale stu-dentenclub. Wethouder Mieke Damsma kreeg Student en Stad in haar portefeuille. In het rap-port wordt nu echter geconcludeerd dat het pro-gramma “te breed is begonnen”, en daardoor een “mismatch” was met het “ beperkte beschikbare budget”. In 2016 werd er in de gemeentelijke begroting voor het eerst een apart bedrag vrijgemaakt in de vorm van een stimuleringsbudget: 150 duizend euro, jaarlijks, voor 2016 en 2017. Het college van burgemeester en wethouders stelt voor om het stimuleringsbudget alleen volgend jaar voort te zetten. Reden voor de PvdA en het CDA om afgelopen dinsdagavond een motie in te dienen tijdens de raadsvergadering over het structureel opnemen van 150 duizend euro per jaar voor Student en Stad. De motie heeft het niet gehaald. PvdA-raadslid Antoine van Lune is verbaasd. “Meerdere partijen stemden tegen “omdat ze niet over hun graf willen regeren [in maart komen er gemeenteraadsverkiezingen aan] of omdat ze de bespreking van de evaluatie willen afwachten.

Maar als we gecommitteerd zijn om een succes te maken van Maastricht als internationale stu-dentenstad voor alle burgers, dan moet je ook de bereidheid uitspreken om er structureel geld voor beschikbaar te stellen.” Wat betreft de stand van zaken van de verschil-lende projecten: Studentenportal MyMaastricht en de Housing Helpdesk zijn ondergebracht bij de Universiteit Maastricht, maar zullen in de toekomst omgedoopt worden tot stichting en (deels) financieel worden ondersteund door de gemeente. Het is nog steeds de bedoeling dat het International Student Network de internationale studentenclub Kaleido gaat runnen. Vorig jaar liep het echter niet zoals gepland. ISN had geen ervaring in ondernemerschap. De UM besloot er tijdelijk menskracht in te stoppen. Er worden al sinds vorig jaar verschillende evenementen geor-ganiseerd. Idee is dat de club officieel opent in 2019. Het in februari gelanceerde project Match, dat studenten koppelt aan vrijwilligersprojec-ten, wordt voorlopig nog betaald met geld voor de Matchpilot: 160 duizend, gedeeld door de gemeente en de universiteit. De evaluatie van het actieprogramma wordt in oktober besproken door de gemeenteraad.

Wendy Degens

Meer eerstejaarsDe Universiteit Maastricht zal dit studiejaar tussen de 3 en 5 procent meer eerstejaars verwelkomen dan in 2016. Toen daalde de instroom licht en begonnen bijna 6800 studenten aan een bachelor- of masterstudie (totaal aantal studenten was vorig studiejaar bijna 16.900). Zo’n 56 procent van de nieuwe lichting komt uit het buitenland, en dat is iets minder dan vorig jaar (57 procent). Het aan-deel Nederlandse studenten groeit daarmee licht. Deze week laaide het debat over het aantal buiten-landse studenten aan de Nederlandse universiteiten weer op. Het zou de Nederlandse belastingbetaler alleen maar geld kosten, klonk het afgelopen maan-dag in Nieuwsuur. De voorzitter van de universitei-tenvereniging VSNU, Karl Dittrich, bestreed dat en verwees naar een onderzoek van Nuffic. Veel bui-tenlanders blijven na hun afstuderen vaak nog een tijd in Nederland en brengen zo geld in het laatje. Op de vraag wat een wenselijk percentage aan bui-tenlandse studenten in de international classroom is, zei Dittrich: “Tussen de 20 en 40 procent.” Maas-tricht heeft er al veel meer, 57 procent, constateerde presentator Twan Huijs. “Maar dat is ook een inter-nationale universiteit”, aldus de VSNU-voorzitter die zelf lange tijd (onder andere als collegevoorzit-ter) aan de UM verbonden was.Het debat werd aangejaagd door een recent rap-port van het Rathenau Instituut dat waarschuwt voor scheefgroei: de universiteiten proberen zoveel mogelijk studenten te werven in het binnenland maar ook in toenemende mate in het buitenland. Ze leveren steeds meer bachelors en masters af, maar de bekostiging door de overheid blijft achter. Als oplossingen noemt onderzoeker Jos de Jonge: of meer geld erbij, of de universiteiten kleiner.Exacte cijfers over de instroom van de eerstejaars zijn pas in december te verwachten. Tot 1 okto-ber kunnen nieuwe masters en bachelors zich nog inschrijven. RJ

Het is niet altijd even duidelijk wat er gezongen wordt, maar de nieuwe aanwas van studenten-roeivereniging Saurus vindt het in elk geval “zoveel mooier als we echt lid zijn”. Zondagmiddag 3 sep-tember staan ze keurig in rijen opgesteld voor het stadhuis. Een lach kan er nog vanaf. Hun broeken en T-shirts – in de kleuren van de vereniging – zijn

smoezelig. Je ziet het publiek denken: ‘Wie zijn dit en wat hebben ze gedaan dat ze er zó bij lopen?’ Gewapend met paraplu en erg hoge hakken (zie de video op www.facebook.com/ObservantUM) paraderen een paar ouderejaars van links naar rechts. De ontgroening is in volle gang. Directeur van het studentenservicecentrum Pascal Breuls is

dit jaar onaangekondigd langsgegaan tijdens de ontgroeningen van de studentenverenigingen. Die afspraak was er al, maar hij heeft het sinds zijn aantreden, twee jaar geleden, nooit gedaan. Wat heeft hij gezien? Volgende week komt hij aan het woord.

WD/Foto: Observant

THE: UM zakt ietsNet buiten de top honderd: de Universiteit Maas-tricht heeft haar positie op plaats 94 van de Times Higher Education-lijst niet kunnen handhaven. De UM zakt naar plaats 103. Maar dat kan te maken hebben met een verandering in methode bij THE: instellingen zonder stevige bèta-poot zijn daarbij in het nadeel, analyseert universitei-tenvereniging VSNU.Oxford voert dit jaar opnieuw de lijst aan, nu op de voet gevolgd door Cambridge. Amerikaanse universiteiten zijn van die posities verdrongen, de Europese instellingen zijn in opmars, zegt uitge-ver Phil Baty van de THE. Maar nog veel meer in opmars is Azië, en met name China. Dat staat voor het eerst met twee universiteiten in de top-30, Beijing en Tsinghua.De ranking roept nogal wat politieke commenta-ren op. De VSNU is verheugd dat Nederland met alle reguliere universiteiten in de top-200 prijkt en als geheel zelfs gestegen is, maar waarschuwt voor de opmars van landen waar men meer in onder-wijs en onderzoek investeert dan Nederland doet. Aan het komende kabinet om dat recht te trekken, suggereert VSNU-voorzitter Karl Dittrich. WB


Myth Busters

Myth: you have the power over your own happiness

Photo: Joey Roberts

Anyone who thinks negatively, attracts negative situations and circumstances, says the Law of Attraction, the force of nature as explained in the bestseller The Secret (2006). So, what should we be doing? Think positively, and you will see that happiness, health and wealth will be within reach. “As far as I am concerned, this is a myth,” says Madelon Peters, professor of Experimental Health Psychology, “because you cannot control your happiness to that degree”. This doesn’t mean that you have no influence on it at all, as Positive Psychology has convincingly shown, according to Peters. This movement came from the United States and was devised by profes-sor Martin Seligman, former chairman of the American Psychological Association.Around the turn of the century, Seligman came up with the three-good-things-exercise - by now often researched and confirmed – which makes people feel significantly better. Peters: “Before you go to bed, you choose three things that made you happy that day, then you take the time to think about them. You do so every day,

for a week. They don’t need to be spectacular events; it is often about everyday things. Like a cup of coffee that tasted exceptionally good, or a nice con-versation that you had with your daughter.”Peters researched this exercise in a study including more than 250 patients suffering from chronic pain (mostly fibromyalgia). In this case, the intervention was part of a package in which test subjects were also encouraged to have more self-compassion, to enjoy the moment itself more, and to write a story about their own future.It worked. Peters: “This package did not bring universal happiness, as is often professed in self-help circles, but it was just as effective as cognitive behaviour therapy. The effect was still as strong six months later. A year-and-a-half ago, we replicated the study and the results were exactly the same. The effect differs per person,

some people notice very little difference, while others cheer up completely. On aver-age, the result is minor mood improvement.” The idea behind it is that people remember negative things much better than they do

positive things, says Peters, which most likely has to do with evolution. “After all, it has always been more important to remember dangerous and threatening events than pleasant ones.”Not everyone will benefit from the ‘three good things’. “There is no point in encouraging people who are suffering from severe depression, to think about happy events. There will be no link with their mood. Even though the exercise is used in a clinical setting, it is often used as part of a more extensive treatment. There is now such a thing as positive cognitive behaviour therapy, but little research has been done into this so far.”

Before the summer, Peters - together with Elke Smeets - wrote the self-help book ‘Geluk en Optimisme’ (Happiness and Optimism). The book contains exercises (such as the ones that the pain patients carried out) and also explains positive psychology. For Peters, happiness has very little to do with the desire to have a fancy car and a large house. “It is more about self-development, friendships, love, about accept-ance of what you already have, about the people around you.” The aim is not to achieve an unruffled exist-ence. “Ups and downs are part and parcel of life, but the question is, how deep is the suffering? As far as I’m concerned, the psychological consequences of sexual abuse at a young age or growing up in a war zone are not part of life.”

Maurice Timmermans Mythbusters is a series in which academics shoot down popular myths on complex topics

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

serieseng

“Before you go to bed, you choose

three things that made you happy

that day”


news eng

Read The F*** Manual It’s the beginning of the academic year, so time for some ‘new year’s resolutions’. Here are a few suggestions to get you started.Students: ‘I will not get angry if my tutors don’t respond to my emails within minutes.’ This could be expanded to resolve not to send emails two hours before a submission deadline, nor to ask a question to which you could easily find an answer if you spent a few minutes to RTFM (the

Of course, it’s easy to be self-righteous and to make resolutions for others. And I’m not sure I’d like my students and colleagues to make sug-gestions for me, so I’ll end with two resolutions for myself. The first is to read more, with the necessary corollary that I will write less. I spend too much time reading drafts and giving com-ments. It would be nice to have a year of reading published work that someone already thinks is as good as it can be. This does not apply to my own PhDs and students – I love reading their drafts. The second is easier to keep. Eat more ice cream! When I was a child, my parents would take my siblings and me for ice cream on the day before school started if we had everything ready for the next day. After all these years in academic institutions, I still think ice cream is the best start to a new year.

Sally Wyatt, Professor Digital Cultures at Fasos

Academic staff: ‘I will not assume my students are ignorant because they don’t understand the significance of the Den Uyl Cabinet or Dolly the sheep. I am old – for me these are vivid recollec-tions, but they might have happened before the students were born.’ For them it is history.For many students and academic colleagues: ‘Respect those whose work you cite. I will check carefully before I submit something for assess-ment or for publication. Referencing software is NOT magic.’ Continuing with the IT abbrevia-tions – GIGO - Garbage In, Garbage Out. It does matter that you reference properly, and others shouldn’t be landed with cleaning up your mess.Again for both students and academic col-leagues: ‘It’s not only about me. I will be grateful for all the work done by librarians, technicians, cleaners, secretaries, administrators who make it possible for me to study and do my work.’

abbreviation used by IT helpdesks around the world – Read The F*** Manual).

Photo: Jonathan Vos

Opening ceremony of the International Student Ambassador Programme

ISAP acts as a safety netMany happy faces, but also some nervous ones at the opening ceremony of the International Student Ambassador Programme (ISAP) last Tuesday evening. The programme lets senior students take care of and supervise new students. About three hundred first-year students and sixty ambassadors gathered together in the sunshine in front of the brasserie on the grounds of the Tapijn barracks. Among these ‘newbies’, there are even three or four Dutch nationals this year, most likely students who grew up abroad. Most of the other ones are Germans, Italians and Americans. Their reaction was cautious when President of the Executive Board Martin Paul called upon them all to make

themselves heard during his opening speech.For many new students, ISAP is a fun and quick

way to make friends. That is what former newbie and ambassador, and now co-ordinator of ISAP,

Elena Valarin Seivone told us: “My best Maastricht friends are the ones I met through ISAP.” When she came from Spain to Maastricht three years ago, she was glad that an ambassador had been assigned to her to help get her through those first few weeks. How do I get from the airport to Maas-tricht? Where is the best place to do my shop-ping? How can I find my way around Eleum? And where are the best pubs? According to Paul, these questions are best answered by people who have been in the same situation rather than a tourist guide. The senior students help the newbies even when it comes to adapting to living alone, says the somewhat shy Italian-Dutch Arts and Culture student Giulia van den Winkel. Indian first-year student of International Business Gautam Menon indicates that he can find his own way perfectly well, but ISAP “acts as a safety net”. The annually growing number of ambassadors go through intensive training, says Valarin Seivone, who has been an ambassador three times. For example, they receive intercultural awareness trai-ning and a few lessons in psychology, so that they can identify problems and refer their newbies on to the right people in time. The ambassadorship is voluntary, but “very rewarding,” says Valarin Seivone.

Yuri Meesen

Protest #MaastrichtHousingCrisis @SSC Maastricht

#MaastrichtHousingCrisis, reads the piece of paper in a student’s hand. In front of the Student Services Centre on Wednesday afternoon, she is

surrounded by a handful of likeminded students from Romania, Italy and India. The call for a quiet protest about the lack of decent rooms was spread

via Facebook. But is it really that hard to find accommodation in Maastricht? Alberto Lugli, a student at the Faculty of Psy-chology and Neuroscience, started the initiative with a fellow student. He is still homeless, and is staying temporarily at a friend’s place. “We made a poll and discovered that in the past week more than 200 people were in the same situation. If you want to find a proper room, in 99 percent of cases you need to come to Maastricht for a viewing, but as a foreigner it’s not easy to travel back and forth every time.” His remark is echoed by several reac-tions on the Facebook page. What’s more, even if you are able to attend a viewing, it’s usually up to the landlord whether you’ll become the lucky tenant or not. Romanian Dan Stef is staying with a friend in The Hague, driving to Maastricht and back three times a week. He had bad luck: having started house-hunting months ago, he found an apartment he ended up not being able to stay in (a housemate had problems with his smoking). The next apart-ment, he says, was in an attic, very small and dusty, and not in the condition promised by the letting agency Jules Maastricht. He is still waiting to get his deposit and one month’s worth of rent

back. The students criticise the many agencies deman-ding absurd prices for a “crappy room”. They are disappointed, too, when they register on sites like Maastricht Housing but get no reaction from a landlord when they express interest in a particu-lar property. Maurice Evers, managing director of Student & Staff Housing at Maastricht University, is sur-prised about the ‘supposed crisis’. “At the begin-ning of every academic year we hear about a number of homeless students. Usually the pro-blem is solved a month later. But I do understand the uncertainty. Some students get the green light to study in Maastricht on such short notice that it’s hard to find a good room in time. Others don’t arrange anything and just hope for the best, and then it doesn’t work out.” According to the figures, Evers says, 390 extra rooms became available this year, including 270 in the new Student Hotel, 80 on the regular market and 40 Guesthouse rooms. “The university accepted about 300 or 400 addi-tional students, so you’d think the extra rooms should cover that.”

Wendy Degens

Photo: Observant


Photo: Joey Roberts

The sevensins of

a swimmer

Swim eat sleep repeat

Merle Verkijk23

Greed. I’m crazy about training swimsuits, I like buying them in all sorts of bright colours and prints. They tend to wear out quickly because of the chlorine. Fortunately, there are always new collections: a good excuse to go looking for the next one. I usually buy them one size too small, preferably high cut, so there’s a bit of wedgie going on [winks].

Gluttony. Swimmers burn a lot of calories. So I eat wha-tever I want, although I do prefer vegetables over snacks or fries, unless they’re from the air fryer, haha. I love sushi, can absolutely gorge on it. How much I weigh isn’t that informative; it could be either fat or muscles. I just look in the mirror. After a tough training session I’ll make up for any deficiencies with chocolate milk or protein bars. I don’t really like the taste of protein shakes.

Lust. My boyfriend is my coach. We got together in Eindhoven; two years ago we were both living and swimming at a training centre there. He’s originally from Heerlen and moved back to become a trainer, among other reasons. After a while I decided to train under him. It was a big decision, yes, because something like that could go either way. In the beginning we’d often have words, I always knew better. But the more my performance improved the more I realised he was usually right. I’m not good at saying sorry, but I’m trying to get better at it. ‘Indecent’ things are pretty common in swimming [grins]. You’re in the water together, in only a bathing suit or shorts, fit bodies … so there’s a high chance of attraction. Me? I’ve never really been one to fool around. After all, you don’t want to get a reputation.

Envy. There are people my age who’ve already been

to a World Cup or the Olympics. Of course I sometimes think ‘what if ’, but I made a consci-ous choice to combine my swimming with my studies. The chances that you’re going to be a really top swimmer are small, let alone make a living from it. As for jealousy in my relations-hip: I quite like it when he gets attention from other girls. I’m not worried; we’ve been together for six years and are now engaged.

Sloth. When it comes to housekeeping I’m super lazy and clumsy. We live together, and I’m lucky my boyfriend does a lot around the house. Me, I like to sleep. My father used to say, ‘Merle has three hobbies: swimming, sleeping and eating.’

Wrath. Aye. I come across as sweet – which I am – but I’ve got a lot of fight in me too. I can put up with a lot, but when I’m done with something, I’m really done. If a training session doesn’t go well, I get frustrated and I’ll hit the water, throw stuff and my boyfriend cops it as well. It’s a sort of release for me – my teammates are used to it, haha.

Pride. I think all athletes have to be confident, at least I am. But when I put too much pressure on myself and have too many competitions on my plate, things go wrong. I can’t sleep and I end up not performing the way I did in training. That’s something I experienced a few years ago. Now I do what I enjoy. When I’m relaxed, I swim much better. I’m vain; I’m proud of my body and like showing it off. Maybe that can come across as arrogant, but I don’t really care what others think of me.

Wendy Degens


; Master in Dutch Law, specialising in Criminal Law

; Born and raised in Zoetermeer

; Trains eight to twelve hours per week

; Member of the Albion swimming club in South Holland (trains in Heerlen)

; Best performance to date: two-time Dutch champion in the 200 metres butterfly

; Training for the Dutch national championships in December 2017

serieseng



“It is not the school that makes the student, it’s the student that makes the school” If one thing is important in this world, then it is education. This statement was proven by the young (27) Libyan-Canadian doctor and freedom fighter Alaa Murabit, keynote speaker at the opening of the academic year, adding lively anecdotes from her own life.

opening academic year eng

Photo: Loraine Bodewes

Murabit works in many fields, including women’s rights, but also sustainability. Together with sixteen others, she was appointed by the secre-tary-general of the United Nations as advocates of the UN’s Sustainable Development Goals, as determined in 2015. Other advocates include the President of Ghana, footballer Lionel Messi, Queen Mathilde of Belgium, and singer Shakira, to mention but a few. Those UN objectives are rather broadly defined, so that good education is also included. Murabit can fall back on a wealth of personal experiences in that field. Her parents moved from Libya to

Canada in the nineteen-eighties, the family even-tually having eleven children. “So, we all had to fight for our place,” says Murabit, and school and school achievements were deemed important. Her father proved just how important when, in the icy cold remote corner of Canada where they lived, it was once minus 40 degrees, the car refused to start, she missed the bus to school and her father took her there on foot. Having arrived, he spent quite some time rubbing her hands warm, “so that I could hold a pen and participate in the lesson”. School gave her the idea “that I could become anything I wanted”. And her father, a doctor,

pointed out her own role in that process, because “it is not the school that makes the student, it’s the student that makes the school”. Murabit, who by the way has a TED talk on the Internet in which she speaks elaborately and wit-tily about her parents and siblings, emphasised the power of education and science. It manifests itself everywhere, she said: medicine depends on research, politics and policy-making cannot exist without a statistical basis; there are very few areas imaginable where science does not play a role. “So,” she emphatically concluded addressing the students, “realise that it is your own responsibility:

later on, you will be asked to sit at the table where decisions will be made, you can open doors, you will create policies.” What Murabit probably wasn’t told, was that the opening of an academic year doesn’t usually attract many students, except for representatives from the associations and potential winners of student prizes. But the rest of the (older) audience received the message with sympathy.

Wammes Bos


opening academic year

And the Hustinx Prize goes to... neuroscientist

Sanne ten Oever

She is spending the week in Nuuksio National Park near Helsinki. Not to take pictures of the woodlark and the flying squirrel, but to par-ticipate in the 5th Science Factory Congress. Sanne ten Oever is doing a summer course on new methods to measure brainwaves. She had enrolled for it months ago and not long after that, she received news about the Hustinx Prize. Fantastic of course, but accepting it in person was no longer an option. She even tried to fly out a day later, but that was impossible. Fortunately, her boyfriend didn’t have anything pressing in his diary on Monday afternoon, so this former employee of the Faculty of Psychology, Mehrdad Seirafi, was able to accept the prize in her place. A sculpture plus a cheque worth 15,000 euro, to be spent on research. Ten Oever showed her gratitude in a video message during the open-ing of the academic year.Even as a student, Ten Oever (born in 1989 in Zevenaar) attracted attention. She graduated with first-class honours, completed her research

master’s in Cognitive and Clinical Neurosciences with honours, and then, through her own initia-tive (with help from professor Alexander Sack), gained an NWO Top Talent grant. Her own initiative, because Ten Oever had tapped into a new research discipline in the faculty: the study of basic brainwaves. She has in the meantime completed her PhD, with honours, and works as a postdoc.

BochumThe thing that fascinates Ten Oever, she says Sky-ping from the congress centre, is how the brain shapes reality. “You might think that the brain purely registers and processes all the sensory stimuli that it is fed, but it is not that simple. The brain interprets everything. At the moment, I have a banana peel on my table, but what do I see: something that you can eat, something you can slip on, and something that belongs in the bin. All previous experiences are necessary to see the banana peel as we see it.”

The brain interprets everything, but also predicts everything, says Ten Oever. “In a conversation, the brain continuously tries to predict which word is coming and when. If I stop in the middle of a sentence,” and she is promptly silent. “That is very awkward, isn’t it? Also, when someone throws a ball to you, your brain estimates how fast the ball is travelling, exactly where it will land, et cetera. A child’s brain is not so adept at this and so you see a toddler’s grasp just missing its target or arms being raised too late. If the prediction is unful-filled, the brain flips and a strong electric signal is created.”The EEG (electroencephalography) is a suitable measuring method to map out brain predictions through these signals - or brainwaves. In doing so, you can measure exactly to the millisecond when a signal occurs. The disadvantage of an EEG is that you can’t see in what part of the brain the electric potential is created. A project in which Ten Oever is collaborating with Ruhr University Bochum could provide results. That is what she will spend the prize money on.

ConfinedIn Bochum, as in several other institutes world-wide, there is a treatment for severe epileptic patients, in which EEG electrodes that are nor-mally placed on a cap on the head, are implanted under the skull. Using this method, doctors hope to determine where the epileptic attacks are

coming from in the brain. The patients first have the electrodes implanted through tiny holes in the skull and then they wait for a seizure. In the meantime, Ten Oever asks them if they want to participate in her experiment. “This is a unique group of patients. Normally, you can only carry out this type of research on animals. Not everyone will want to participate; some people have enough on their minds, which is completely understandable. Others see it as a bit of a break, they are confined to their beds and see the experi-ment as a welcome change. As test subjects, they have to carry out small tasks, thus creating data as to when and where something happens in the brain.”Just in case it wasn’t clear yet, Ten Oever is an out-and-out researcher. “I love being the one asking the questions, searching for answers. That is not possible if you use the same tune time and again, you have to be creative and come up with solu-tions. The greatest moments occur in unchartered territories, when you have no grip on the situation and existing knowledge fails you. That is the most exciting, but also the most frustrating. Sometimes, you spend a lot of time on a study that turns out to yield nothing and proves to be a dead end.”

Maurice Timmermans

A predictive machine is what you might call the brain, because it is constantly trying to predict what will happen. In a conversation, for example, it tries to ‘guess’ which word will follow and when. Cognitive neuroscientist Sanne ten Oever wants to unravel exactly how the brain does this. She won the Edmond Hustinx Prize, but unfortunately couldn’t be present to accept the award.



Photo: Observant


opening academic year eng

Could it have been intended as a service to the female professors and rector? A small gesture to help them navigate the cobblestones in their stilettos? Last Monday afternoon, the Minder-broedersberg was draped for the first time in a long green carpet. Well-intentioned, perhaps, but not particularly effective: now there was no way at all to steer a high heel safely away from the gaps in the paving, and the carpet itself lacked the structural integrity to stop one from sinking into it. Fortunately, no ankles were sprained as the procession made its way to the Jesuit monas-tery, where the academic year was set to kick off. The ceremony was held in the big lecture hall, whose stony atmosphere – the average crema-torium would be cosier – is no match for the Vrijthof theatre (currently being renovated) or the St Janskerk (too small). And with a dispro-portionately small podium to boot, it was a matter of making do. For singer Aïcha Cherif, who performed a beautiful number of her own and later gave a scorching rendition of Bee-thoven’s Ode to Joy accompanied by a two-person band, it was all she could do to avoid plopping her microphone stand down on the toes of the VIPs in the first row. If the builders get their skates on, next year’s proceedings should be able to take place again in their old surroundings at the Vrijthof. Hope-fully with a bigger audience, too. Professors were noticeably thin on the ground this year, and among the rank and file, by no means all those who had registered for the occasion bothered to

turn up. Before the ceremony there were more registrations than places; during it there were entire empty rows.So what else was on the programme? In addition to the keynote speech by the Libyan-Canadian Alaa Murabit (see elsewhere in this issue) there were the usual segments: the student award and the Edmond Hustinx prize for science (see elsewhere), skilfully woven together by rector Rianne Letschert. If the rector traditionally plays a small role during the opening of the academic year, the main role is reserved for the university president, Martin Paul. Unlike his counterparts around the country, Paul does not go in for political speeches. There were no sharp words about the government’s higher education policy, no urgent calls to the parties trying to form a cabinet, no complaints about waning university funding. Instead he stuck to the official theme of the day: can academics change the world? A theme that, judging from his and other speeches, was not overly tractable. After all, the simple answer is that they already do, every

day. For wasn’t it academics who invented the internet, developed the atomic bomb, introduced antibiotics? Indeed, Paul had noticeable trouble finding a thread to pull. We’re living in dramatic times, he said. The world has many problems, and thanks to globalisation everybody has to deal with them – so what can the university do? His answer was as simple as it is obvious. What the university always does: provide education and perform research. The traditional, core tasks, in other words. Certain social themes deserve special attention, of course, particularly sustain-ability. UM is already working hard to this end; Paul devoted the second half of his speech to this topic, and went so far as to suggest it has even become “part of our DNA”. This claim is not so farfetched, providing we take the broadly formu-lated United Nations sustainability goals as our point of departure. These revolve around health, nutrition, education, gender equality, peace and justice. UM is already active in some of these areas and is, Paul promised, planning to become even more so.

So what can – and should – academics do? This question needs to be understood largely in a practical sense, Paul said: how do we go about tackling things? He turned the spotlight on students and staff who are putting their knowl-edge into practice and doing undeniably good things. Here the audience was treated to the sight of Chemelot researcher Maikel Beerens and his robot having a chat so nervous and clumsy it was ultimately amusing. Beerens’s company Xilloc is doing genuinely impressive work, producing custom-made titanium 3D implants that can be used, among other things, to give a shattered skull a new exterior. To drive home this point, a patient popped up on video to assure the audi-ence that without this implant, he would be dead by now. The floodgates were now open: on rolled one video after the other hailing the success of UM researchers and students, followed by clips of the mayor, the Provincial governor and even the director of the Natural History Museum, all wheeled out to stress once again what an indispensable role UM plays in the city and the region. That’s how the university entered the new aca-demic year last Monday: full of praise for itself.

Wammes Bos

Opening of the academic year:

lots of praise for UM, by UM

Morning symposium Opening Academic Year“Don’t write academic papers

for your own glory”

“This morning we had six people on stage. All women. It shows that women are actually more action-driven than men,” says Rob Bauer, profes-sor of Finance. He points to himself and his fellow female jury members, joking: “I’m the only man. And as men are probably better speakers than women, I’m doing this talk.” At the end of the morning symposium, he congratulates student Nrupaja Bhide and legal philosopher Marieke Hopman, who both won an action research award of 3000 euro.Action research. The theme of the morning’s meeting fits in seamlessly with what this Monday, 4 September – the opening of the academic year

– is all about, i.e. whether academics can change the world. Shyama Ramani, a classic example of an action researcher and professor of Develop-ment Economics at UNU-MERIT, tells a story that urges universities to take a closer look at their role. “They must become connectors with citizens, with victims, with policy makers. Universities must train people, have spin offs, make the world a better place.” After the tsunami of December 2004, she founded a project called ‘Friend in Need’, which aims to improve sanitation coverage in rural India. Together with inhabitants, volunteers, professionals, and students, Ramani is trying to bring about change in her home country. It doesn’t

matter how small that change is. In an interview in Maastricht University Webmagazine, she says that they are still experimenting “with different models by which to accomplish our mission,” but the main goal is to “convince the villagers to use garbage bins and toilets”. Her thoughts on action research: “You have to focus on a problem, co-identify yourself with it and expand the research to other stake holders, address the problem with the people who are deal-ing with it. Don’t write academic papers for your own glory.” Three students and three PhD researchers seize this morning’s opportunity to convince the jury (including professor Shyama Ramani and profes-sor Rob Bauer) in four minutes how valuable their project is. Nrupaja Bhide, student at the School of Governance, has been concerned about the enormous garbage problem in her home country India from a very young age. She hopes that the introduction of the compost bins – one for each household – will prompt a behavioural change. “Shared responsibility, so that everyone contrib-utes to make the country healthier.” The award for Nrupaja Bhide is well deserved, says jury member Bauer, because “the project is so your own”. The second winner of the morning, Marieke Hopman, PhD candidate at the Faculty of Law, is striving for better education in the Central African Republic (CAR), “a forgotten country. While it figures prominently on many different

lists, from least developed country and poorest to unhappiest country in the world.” A civil war has raged in CAR for years, there is a lot of violence, and the education system that they have is below par. Hopman carried out field research for weeks, spoke to children, teachers and others parties involved, she also visited various class rooms. “How can we help to improve education there?” She argues for workshops for teachers, minis-try officials and NGOs and hopes for a national dialogue in the African country. As an example, she mentions a radio debate. “You reach many more people through the radio than through newspapers or video clips. It’s an oral culture, many people can neither read nor write, or have no access to computers.” Besides bringing it to the attention of people in her own country, she also hopes that the situation in CAR will become more visible to the rest of the world. “You win this award because we can see you really need the money to do it,” says Bauer to Hopman.

Wendy Degens The action research award is sponsored by the Brightlands Campuses. Through this competition, the university would like to invite UM’s academic com-munity to put research and knowledge into action to help meet the sustainable development targets.


Nrupaja Bhide Foto: Harry HeutsMarieke Hopman Foto: Observant



opening academic yeareng

Student Award 2017One meal a

day for every patient

It started with the birth of triplets during Von Salmuth’s internship at the hospital in 2015. “Always a special event, because it’s so rare.” The babies were born healthy, but subsequently failed to grow. “Initially we were afraid that the mother was superstitious, saw them as unna-tural somehow, and so wasn’t feeding them enough.” But there turned out to be something wrong. The mother had so little to eat herself that her breastmilk did not contain enough nutrients. “Here it goes without saying that you get food when you’re in hospital. In Shirati there wasn’t enough money for that. Patients rely on their families to bring them food, but because it’s a regional hospital, people some-times have to walk two days to get there; they can’t just drop by.”Von Salmuth bought food from the market herself for the young mother. “Of course, that wasn’t a real solution, because I’d be leaving again in a few weeks. So I went to the head of the hospital. It turned out a food programme had been set up at some point, but because there was no real leader, it never got off the ground.” Together they calculated what was needed and how much it would cost. “There was already a kind of outside kitchen and a

stove inside. And there were local woman willing to cook the food. We started with the most vulnerable patients – children, pregnant women and old people – and gave them one meal a day, five days per week.”Back home in Germany, Von Salmuth asked friends and family to donate. “It was right before Christmas, and I was worried it’d be a one-time thing.” But the donations kept on coming, the circle of donors expanded and the programme became part of a charitable foundation. Now some sixty percent of the patients at Shirati KMT receive a meal six days

per week.The first thing Von Salmuth wants to do when she returns to Tanzania in November is to figure out how to expand the project to cover all 150 patients. “For that we need a second stove, but getting it there is tricky. The hospital is very remote and stoves like that aren’t readily available in the region. It’s not something I can organise from here.” Next, she wants to secure the future of the project. “At the moment we’re largely dependent on donations from private individuals. Perhaps we could set something up with social entrepreneurs? Maybe people can

start growing vegetables near the hospital? I don’t know yet, but it’s important for this to be a sustainable project.” In this context, Von Salmuth also wants to try to set up a study into the effect of nutrition. “You expect people to recover faster, spend less time in hospital and suffer fewer complications, but you need to have something on paper if you want to draw the government and other parties into the project.”She is also looking at the bigger picture. “This is an issue for many hospitals in remote areas, not just in Africa. Ideally Shirati should serve as a role model for new policies.” Is she interested in doing the research herself? “That would be great, although I think that’s still a long way off. For now I have to think about making decisions not only for the project but also for me perso-nally. Most of my peers have already graduated and are training to be specialists. They know exactly what lies ahead, whereas for me it’s all still wide open. That’s a challenge, but it also gives me enormous freedom.”

Cleo Freriks

These are exciting times for Victoria von Salmuth. In early November, after she graduates, the

sixth-year medical student from Germany will be heading back to the Shirati KMT hospital in Tanzania. Two years ago she set up the Food

Programme there. For her efforts, she was presented during the opening of the academic year

last Monday with the Student Award 2017.




im, brief nl

Na een periode van ziekte is Peter Bouhuijs op zijn 69e overleden. We verliezen daarmee een van de pioniers van het Maastrichtse onderwijssysteem.

Peter werd op 1 november 1975 onderwijs-kundige aan de toenmalige Rijksuniversiteit Limburg, waar de achtste medische opleiding van Nederland in opbouw was. De keuze voor het Probleemgestuurd Onderwijs (PGO) was revolutionair en uitdagend. Hoewel het onderwijsmodel zijn oorsprong heeft in de McMaster University in Canada, werd het Maastrichtse model uniek. Samen met zijn collega van het eerste uur, Henk Schmidt, schreef hij het boekje Onderwijs in taakge-richte groepen, dat nog steeds te koop is. Alle studenten werden geacht het te gebruiken als leidraad voor hun studie.

Hij bestudeerde als een van de eersten het leren op een stagewerkplek en hij schreef er zijn proefschrift over. Hij verdiepte zich later ook in organisatorische en managementzaken rondom PGO. Dat bleef niet onopgemerkt: van 1980 tot 1983 werd Peter lid van het bestuur van de medische faculteit met als portefeuille - hoe kan het anders - onderwijs. Van 1 januari 1987 tot januari 1992 was hij waarnemend voorzitter van de Vakgroep Onderwijsontwikkeling en –Research.

Peter had een analytische geest en was een groot deskundige op onderwijskundig gebied. Hij had talloze adviserende rollen, veel ook in het buitenland. Zo speelde hij een grote rol bij de opzet van een opleiding in de geneeskunde aan de Suez Canal University in Egypte. Hij nam het initiatief tot de oprichting van

het landelijke Expertise Centrum Actief Leren (ECAL) dat onderwijskundig advies geeft in het hoger- en middelbaar onderwijs. Hij heeft dit centrum geleid tot zijn pensioen op 1 december 2005. Peter kreeg toen een hono-raire aanstelling.

Passie voor het onderwijs was Peters grote drijfveer. We zijn dankbaar dat hij deze passie een leven lang heeft kunnen beleven aan onze universiteit. Trots zijn we hem gekend te hebben. We wensen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen veel sterkte met dit verlies.

Prof. Dr. C.P.M. van der Vleuten, directeur School of Health Professions Education

Prof. Dr. E.W. Driessen, voorzitter Vakgroep Onderwijsontwikkeling en -Research

RobotAl tijden niet meer verliefd geweest. Maar toen bij de opening van het academisch jaar op het einde van de presentatie van Brightlands de ogen van de allercharmantste robot even van blokjes tot hartjes werden, ging mijn hart toch even sneller kloppen.

Machteld Roede,voormalig medewerker UM

Brieven mogen maximaal 300 woorden bevatten. De redactie behoudt zich het recht voor om brieven in te korten of niet te plaatsen. Brieven zonder vermelding van naam en telefoonnummer worden niet geplaatst.

Vorige week overleed Peter Elverding, lid en vier jaar voorzitter van de raad van toezicht van de Universiteit Maastricht tussen 1997 en 2010. Observant vroeg Jo Ritzen om een in memoriam te schrijven.

Ritzen was voorzitter van het college van bestuur van 2003 tot 2011.

In memoriam

Peter Elverding

In memoriam

Peter Bouhuijs

In januari van dit jaar zocht ik Peter per e-mail op. Zoals altijd voor raad en advies over ingewik-kelde vraagstukken. Peter liet me tot mijn grote schrik weten dat dit zou moeten wachten, omdat hij eerst aan zijn gezondheid moest werken. Toch kwam het als een blok beton over me heen toen ik afgelopen vrijdag hoorde van zijn overlijden. Tussentijds had ik al met veel van zijn vaste vrienden over hem gesproken. Het ging niet goed met hem. Desondanks, ongeloof en verdriet.Peter was er altijd voor de Universiteit Maas-tricht in de tijd dat hij lid en later voorzitter van de Raad van Toezicht was. Wie oppervlakkig keek moest wel denken dat hij niets anders te doen had. Maar dat was dan wel superop-pervlakkig, want op de vele andere plekken waar hij verantwoordelijkheid droeg deed, gaf hij dezelfde indruk. Altijd beschikbaar, nooit gehaast, vriendelijk, voorkomend en met af en toe een gulle lach. Ik mocht eens meegenie-ten van zijn netwerk van de CEO’s van grote chemische bedrijven in Europa. DSM, met Peter als CEO, was zeker niet de grootste van deze bedrijven, maar Peter was onmiskenbaar degene die als eerste gevraagd werd om zijn mening en naar wie geluisterd werd. Die erop stond dat zijn salaris bescheiden bleef en ver onder dat bij vele andere kleinere bedrijven en niet in verhouding tot bedrijven van eenzelfde omvang. Hij speelde een grote rol bij het tot stand komen van wat nu Brightlands-Chemelot is. Tussen de science kant van de UM en die van DSM bestond anno 2003 geen enkel contact. Peter nodigde enkele hoogleraren van DSM en van de UM uit voor een diner om te spreken over mogelijkhe-den van samenwerken. De vonken sloegen over. Eigenlijk begreep niemand waarom zo’n gesprek niet eerder had plaatsgevonden. Het gevolg was een maandje later een brainstorm over projecten, aangemoedigd met wat geld (waarvoor we de provincie dankbaar waren). Het waren de projec-ten die uiteindelijk leiden tot meer, tot de grote Chemelot InSciTe en Biomedical Materials, die mee de stoot gaven aan verdere samenwerking en uiteindelijk ook tot de start van de science

opleidingen. Voor die science opleidingen moest Peter evenwichtskunstenaar spelen. Het oligo-polie van de technische opleidingen probeerde de UM te dwarsbomen. Maar een aantal van de lobbyisten van dat oligopolie werkten bij DSM. Peter zag het als zijn rol om de partijen bij elkaar te brengen, met elkaar te praten. Peter heeft zich enorm ingezet om met de toenmalige Voorzitter van de Raad van Toezicht van het Academisch Ziekenhuis, het MUMC+ tot een succes te maken. Een grote klus, gezien de verschillende doelstellingen van ziekenhuis en universiteit, ook al vormt het medische onderzoek een belangrijke verbinding naast de noodzaak van praktijkervaring van de medische opleiding. Zijn inzet is uiteindelijk ook doorslag-gevend geweest: elke structuur moet de samen-werking op de werkvloer verbeteren.Met Peter als lid en later voorzitter van de Raad van Toezicht heb ik zeven jaar het voordeel en genoegen gehad van zijn raad en advies. Het was in een tijd van een snelle groei van de universi-teit, naar een snel groeiende reputatie, met de uitdaging om het persoonlijke en betrokkene vast te houden ook al werd de professionaliteit groter. Hij was altijd in de vragende modus, nooit in de dirigerende, zelfs als je kon voelen dat de antwoorden hem niet bevielen. Onuitgespro-ken leek hij te denken: het inzicht zal wel rijpen. Hij was altijd bereid om zich in te zetten voor speciale projecten op de universiteit, zoals voor de wettelijke beschermingsconstructies voor bedrijven, waar hij mee begon rond 2006 en aan mee bleef werken tot zijn veel te vroege dood.Wat een gigant, die Peter Elverding. Natuurlijk ook groot in verschijning, maar eerst en vooral in persoonlijkheid. Intelligent, invoelend, met humor, met betrokkenheid, met warmte. Als het ons, die beroepshalve met hem mochten werken al zo raakt, dan moet dit verlies nog veel meer ervaren worden door Gerde en zijn dochters en kleinkinderen. We stamelen dan: veel sterkte om dit te kunnen dragen, omdat we uit onmacht geen betere woorden kunnen vinden.

Jo RitzenFoto: Philip Driessen


Ik voel me een echte Nederlander. Nee. Ik heb een Cana-dees en Brits paspoort, maar als ik moet kiezen, wordt het Canada. Nergens zijn ze zo blij om mij weer te zien. Welkom thuis, zeggen ze bij de douane als ik mijn paspoort laat zien. De natuur is er prachtig en ook politiek gezien is het er veel beter dan in het Verenigd Koninkrijk. Justin Trudeau, de premier, is een goed voorbeeld van een 21ste eeuwse politicus. Zijn eerste kabinet bestaat voor de helft uit vrouwen en ook alle minderheden zijn vertegenwoordigd. Toen iemand hem vroeg ‘waarom zoveel vrouwen’ antwoordde hij: ‘Omdat het 2015 is.’ Canada is een heel open en gastvrij land. Immigranten zijn welkom, misschien juist omdat nagenoeg iedere Canadees uiteindelijk van immigranten afstamt. En ze zijn ontzet-tend beleefd. Ik zat een keer met mijn man in een stadsbus en bij het uitstappen zei ik ‘dankjewel’ tegen de chauffeur. Mijn man was verbaasd, voor een Canadees is dat normaal. Ik woon nu achttien jaar in Nederland maar soms schrik ik nog van de Nederlandse directheid. Onlangs zat ik met een vriendin op een Amsterdams terras, komt de serveerster bij ons tafeltje staan. ‘En’, zegt ze. Zo onbeleefd. Ik heb een talenknobbel. Engels is mijn moedertaal, Frans heb ik - als kind in een tweetalig land - vanaf mijn vijfde geleerd. Op mijn veertigste kwam ik naar Nederland en vond het lastig om een nieuwe taal te leren, maar ook heel leuk. Nederlands heeft overeen-komsten met oud-Engels, ontdekte ik. De cijfers blijven moeilijk, drie en twintig en geen twintig drie, maar wie Jane Austen leest, ziet dat ze toen ook three and twenty zeiden. Wat is het moeilijkste aan de liefde? Aan mijn huidige liefje is niet zoveel moeilijk. Hij is ontzettend lief en makkelijk, iets wat [grinnikt] sommigen van zijn collega’s misschien zal verbazen, hij is filosoof en heeft de reputatie streng te zijn. Ik vond het wel moeilijk om de liefde te vinden, ik was 38 toen ik hem leerde kennen. Ik had

me er al - na enkele relaties - bij neergelegd dat het niet zou lukken om iemand tegen te komen die echt bij me zou passen. Welk type leider ben jij? Ik stimuleer mensen om het beste uit zichzelf halen. Ik zeg zelden wat ze moeten doen, dat werkt ook nauwelijks, ik heb te maken met hoogopgeleiden, maar geef wel feedback en suggesties. Ik vind deadlines belangrijk, daar moet je je als het even kan aan houden. Zelf probeer ik het goede voorbeeld te geven. Is er een kunstwerk dat je heeft gevormd? [Denkt na] Dat moet een boek zijn. Honderd Jaar Eenzaamheid van Marquez. Ik las het toen ik zeventien was en op kamers ging in Montreal. Ik vond het indrukwekkend hoe de schrijver zo’n voor mij totaal andere (Zuid-Amerikaanse) werkelijkheid tot leven kon brengen. Ik stu-deerde economie aan de McGill University, een kritische opleiding met veel aandacht voor politiek en geschiedenis. We waren in die tijd onder andere begaan met Chili dat gebukt ging onder dictator Pinochet. Ik voelde me echt volwassen, politiek bewust, daar droeg Honderd Jaar Eenzaamheid toe bij. Hoe reageer jij op een student die zegt dat hij geen boeken leest? Ik gaf in 2002 derde- of vierdejaars studenten van de Universiteit van Amsterdam de opdracht om naar de bibliotheek te gaan en daar boeken over een bepaald onderwerp te zoeken. Een week later hoorde ik dat een aantal nog nooit tijdens de studie in de bieb was geweest. Hoe kon dat? Ik gaf de schuld aan de readers en heb geprobeerd om niets cynisch te zeggen. Maar niet lezen? Gelukkig komt dat niet vaak voor bij mijn faculteit. Hoe kan je als geestes- of sociale wetenschapper de wereld begrijpen als je geen kranten en boeken, met name fictie, leest? Vaders- of moederskindje? Geen van beiden. Ik ben de jong-ste van vier. Als klein kind trok ik veel met mijn tien jaar oudere broer Tony op. Mijn vader, kernenergie ingenieur, was veel van

huis, mijn moeder, schrijfster van romans, korte verhalen en hoor-spelen voor de BBC en Canadese radio, had het al druk genoeg met de andere kinderen. Tony leerde me op mijn derde of vierde lezen, vond hij makkelijk, denk ik, want dan kon ik mezelf amuseren. Mijn moeder leeft gelukkig nog en schrijft nog steeds. Ik heb een keer mijn Sinterklaasgedichten aan haar uitbesteed, dat vind ik zelf zo moeilijk. Ik ben een echte oma. Ja, zo voel ik me wel, zeker bij de jongste, Evelien van 2,5. Zij noemt me oma Sally, ze woont ook in Amsterdam, ik zie haar wekelijks. Ik vind het geweldig, ze is zo lief en grappig en zo blij mij te zien. Ik vond kinderen en baby’s nooit zo interessant, had nooit het gevoel dat ik echt kinderen wilde. Maar met haar is alles anders. Fascinerend hoe dat werkt.Voetballen? Nee! Jawel. Ik kijk iedere zondagavond Studio Sport. De eerste Nederlandse woorden die ik leerde waren, geloof ik, ‘buitenspel’ en ‘doelpunt’. Ik vond het altijd al een leuk spel, maar eenmaal in Nederland keek ik met Hans en zijn puberzonen, vooral de jongste is gek op voetbal. We hebben inmiddels een whatsapp-groep over voetbal en sluiten - dat heb ik ingebracht - wedden-schappen af. Ik moet nu een taart bakken, want ik had gegokt dat de Nederlandse voetbaldames zouden verliezen van Engeland. Gaan de Nederlandse mannen niet naar het WK, dan mogen de jongens voor mij champagne kopen. Mijn voetballiefde heeft me ook enorm geholpen in het contact met mannelijke studenten van de onder-zoekschool WTMC (Netherlands Graduate Research School of Science, Technology and Modern Culture). Was er ’s avonds tijdens een meerdaagse workshop Champions League op tv, dan zette ik hem aan. Ze waren stomverbaasd dat ik het überhaupt wist. Ze namen me serieuzer als academicus door mijn voetbalkennis.

Riki Janssen

nl

Ik woon nu achttien jaar in Nederland maar soms schrik ik nog van de Nederlandse

directheid

Zing, vecht, huil,bid, lach, werk en bewonder

Naam: Sally Wyatt (1959, North York, Canada) * Woont in: Amsterdam * In het dagelijks leven: hoogleraar Digital Cultures en wetenschappelijk directeur onderzoekschool WTMC * Burgerlijke staat: samenwonend met Hans Radder (hij heeft drie zoons uit een eerder huwelijk, samen twee kleinkinderen)

Foto: Nalini Kotamraju


cultuur nl

Drie kwalen en goedbedoeld advies honderdduizenden dragers van pacemakers terug naar hun technicus. Hackers blijken in staat de hartslag te beïnvloeden. Een geintje moet kunnen!?

Foto: Loraine Bodewes

Hans Philipsen Hans Philipsen is oud-rector van de UM

Film: Una Mujer Fantástica

Film als empathiemachine

Het verhaal: De transseksuele zangeres Marina (Daniela Vega) en de twintig jaar oudere Orlando (Francisco Reyes) hebben al geruime tijd een relatie. Als Orlando plots komt te over-lijden, staat Marina’s leven op zijn kop. De artsen zijn argwanend over haar rol bij Orlando’s dood, en de politie begint een onderzoek. Orlando’s familie - die hun relatie nooit heeft geaccepteerd - sluit Marina volledig buiten. Ze is niet welkom bij de begrafenis en dient Orlando’s spullen zo spoedig mogelijk in te leveren. Marina laat zich echter niet zomaar buitensluiten en vecht voor haar recht op rouw en verdriet.

De terechte winnaar van de Teddy Award (prijs voor beste LHBT-film) in Berlijn, want:- Vorig jaar was The Danish Girl in de Neder-

landse bioscopen te zien; een nogal kleinbur-gerlijke film waarin Eddie Redmayne de rol vertolkte van Einar Wegener; één van de eerste mensen ter wereld die een geslachtsverande-ringsoperatie onderging. Redmayne streek er een Oscarnominatie voor op, maar toch lijkt het me vooruitgang als een transgender acteur gekozen wordt voor een film over een transgender. In Una Mujer Fantástica is dat Daniela Vega, en haar geweldige hoofdrol is het krachtige middelpunt van deze Chileense film.

- Filmcriticus Roger Ebert noemde film altijd een empathiemachine; dankzij films kunnen we ons verdiepen in de levens van andere mensen, en wordt er begrip gekweekt voor mensen die met een andere bedrading zijn geboren. Una

Mujer Fantástica vraagt het publiek om zich te identificeren met de dromen en verlangens van een transgender, en is een fraaie illustratie van Eberts theorie. In een tijd waarin transgenders in het Amerikaanse leger niet meer welkom zijn, lijkt me dat waardevol.

Minder fantastisch dan de titel belooft, want:- Ondanks een handjevol droomsequenties is Una Mujer Fantástica een film die zich nooit weet te ontworstelen aan het ‘krachtige vrouw trotseert met opgeheven hoofd de vele tegensla-gen van het leven’-sjabloon. Het is een formule die geen ruimte laat voor verrassingen of ambi-guïteit.

- De agressieve wijze waarop Marina door zowel

artsen, politie als Orlando’s familie bejegend wordt, grenst aan het ongeloofwaardige. Discrimi-natie van transgenders is ongetwijfeld een maat-schappelijk probleem, maar de maalstroom aan psychologische en fysieke vernederingen waarin Marina terechtkomt, is bij de wilde beesten af.

Het salomonsoordeel: Een visueel weelderige film die op zijn beste momenten herinnert aan de ‘sterke vrouwen’-portretten van Pedro Almodóvar, maar de complexiteit van diens melodrama’s wordt in deze al te rechtlijnige film node gemist.

Mark VluggenMark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdre-dacteur bij Lumière

Een versleten knie, toenemende staar en een moeilijk regelbare hartritmestoornis. N. en ik mogen niet vergeten dat we een dagje ouder worden. Inhouds- en ervaringsdeskundigen houden ons dat voor. Goedbedoeld en tot verve-lens toe. Er is hoop. De geneeskunde is in staat knieën te vervangen, nieuwe lenzen in het oog te plaatsen en met een pacemaker de hartslag te reguleren. Over die vooruitgang niets dan lof. Binnenkort komen mijn ogen aan de beurt. Gelukkig maar, zwart op zwart niet kunnen zien, het plezier in lezen verliezen, niet meer vogels kunnen kijken, het is hoogst vervelend. Als dat zo zou blijven, zou ik ook een voltooid leven hebben. Niet echter zoals ze dat bij D66 bedoelen. Wie te maken krijgt met repareerbare kwalen, moet het ongevraagd en goedbedoeld advies van zijn omgeving ondergaan. Slechts een enkele keer komt een sombermans aan het woord. In schrille bewoordingen schildert hij/zij hoe de buurvrouw van de schoonmoeder van zijn tante sinds kort in een rolstoel zit, nadat de knieoperatie in een verwoestende infectie was ontaard. Meestal neemt het advies een andere wending. Wij hoeven ons geen zorgen te maken.

De spreker had een tijdje pijn gehad, smeren met Voltaren of zoiets was niks voor hem. Binnen de kortste keren zat hij via de huisarts bij de orthopeed die de week daarop nog wel een gaatje had. Binnen twee maanden liep hij weer als een kievit. Vul voor orthopeed cardio-loog of oogarts in, dan volgen overeenkomstige succesverhalen. Vol afgunst en bewondering horen wij de spreker (m/v) aan. Zulke artsen en genezingsprocessen hebben we tot op heden gemist. Waarom vertellen mensen verhalen die hooguit halfwaar zijn? Bij doorvragen blijkt dat het echt niet zo gemakkelijk ging, dat de artsen uitdrukkelijk op de risico’s hebben gewezen, dat revalidatie niet altijd vlotjes verloopt. En vooral dat het onplezierige voortraject soms jaren heeft geduurd. Verder speurwerk leverde op dat mensen bij wie de ingrepen geheel of gedeeltelijk zijn mislukt niet geneigd zijn daar spontaan over te praten. Hooguit als er een fout in de behandeling wordt vermoed. Een episode van ziekte of gebrek wordt of verzwegen, of afgedaan als business as usual. Ook van voorbije kwalen is men niet zomaar verlost. In de komende tijd moeten in de USA

Still uit Una Mujer Fantástica


paarltjesVoor hetzelfde geld staan de

paarltjes iedere week

ook op internet:

www.observantonline.nlRedactieadres

St. Servaasklooster 32

Postbus 616

6200 MD Maastricht

(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390

E [email protected]

W www.observantonline.nl

Stichtingsbestuur

Arie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz), Sandra

Daas, Catharien Kerkman, Bettina Geiling,

Christoph Rausch

Redactieraad

Harald Merckelbach (vz), Piet Eichholtz, Birsen

Erdogan, Silvia Evers, Stephanie Meeuwissen,

Ralph Stassar, Loes Visser, George Vogelaar

Redactie

Riki Janssen

(hoofdredacteur) 043 - 38 85 384

Wammes Bos 043 - 38 85 383

Wendy Degens 043 - 38 85 382

Cleo Freriks 043 - 38 85 386

Maurice Timmermans 043 - 38 85 381

Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Redactie-assistent

Marion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee:

Albert Bergbroeder, Cato Boeschoten, Ype Dries-

sen, Ellen Krijnen, Hans Philipsen, Mark Vluggen,

Sally Wyatt

Fotografie

Loraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/Basisontwerp

Simone Golob, www.sgiv.nl

Vertalingen

o.a. door B. Wall & P. Nekeman, Alison Edwards

Druk

Janssen/Pers Gennep

Mededelingen

Voor het inleveren van mededelingen zie

www.observantonline.nl/Mededelingen

of www.observantonline.nl/English/

Announcements

Advertenties

Voor regionale en interne adverteerders:

Marion Janssens, 043 - 38 85 390,

[email protected]

Voor overige adverteerders:

Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,

[email protected]

Internet: www.bureauvanvliet.com

(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)

Abonnementen

Observant wordt gratis verspreid op de

universiteit en op diverse locaties in Maastricht.

Belangstellenden kunnen Observant

thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per

academisch jaar.

HOP

Observant is aangesloten bij het

Hoger Onderwijs Persbureau

© Stichting Observant

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande

schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur

geheel of gedeeltelijk worden overgenomen

colofon

PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde.

Voor langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag

tot en met donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop

de Minderbroedersberg omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het

appartementencomplex (rode baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping.

Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde

Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk

voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden

Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

Looking for a job? We need a fun, fast & reliable person for our bar in the danceschool @ Tongerseweg 346. Interested? Mail to [email protected]

ROMMELMARKT SCOUTING WOLDER 16 EN 17 SEPTEMBER VAN 10 TOT 17 UUR TONGERSEWEG 342. VEEL AANBOD, LAGE PRIJZEN O.A. MEUBELS SERVIES KEUKENGEREI LPS EN MEER

Cursussen FRANS in Maastricht. Info-avonden 4+11 september 2017 www.afpb.nl/maastricht

Vrijstaande woning te koop in Zussen België, moderne architectuur, 06 25056201

Learn SALSA, BACHATA & KIZOMBA @ the best latin dance academy of Maastricht. No partner no problem! FREE TRY OUT CLASSES-11-19 Sep*SALSABRISA.COM/FREE

SPAANS IN MAASTRICHT alle grammatica DIGITAAL CURSUSSEN VANAF 11 sept. www.taalstudiocampo.nl

Interested in 2nd-hand books for charity? Come visit Books4life at FASOS Grote Gracht 80-82! B4LMAASTRICHT.WORDPRESS.COM

GEZOCHT: VERKOPER HERENMODEZAAK. ERVARING NIET VEREIST. OP OPROEPBASIS. MONTULET HERENMODE. MAIL: [email protected]

THIS WEEK’S SPECIALSWEEKLY PASTA

Beef stew + Grana Padano € 4,95 with Soep + € 1,00

SPECIAL PROMOTION Daily Dish + Dessert € 4,95

‘Hallo, met wie spreekik’

De hoofdpersoon in de nieuwe serie ‘Hallo, met wie spreek ik’ op pagina 2 is deze keer Germano Giansante, recruitment officer van de afdeling marketing & communicatie van de School of Business and Economics


agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-6

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

paarltjes

07-09 10.00 uur: Mw. drs. Marcelle G.A. van

Eupen

07-09 12.00 uur: Mw. Evelien M. Barendse

07-09 14.00 uur: Mw. drs. Ione Limantoro

07-09 16.00 uur: Dhr. Roy Lardenoije, MSc

08-09 10.00 uur: Mw. Jieyi Li, MSc.

08-09 12.00 uur: Dhr. Junfang Zhao, MSc.

08-09 14.00 uur: Mw. Irma H.J. Everink, MSc.

08-09 16.30 uur: Inauguratie Mw. prof. dr. Manuela

A. Joore

13-09 10.00 uur: Mw. Renate Jonker

13-09 12.00 uur: Mw. Gabriëlla A.M. ten Have

13-09 14.00 uur: Mw. Karin Hummel, MSc.

13-09 16.00 uur: Mw. Li Wang, MSc.

14-09 10.00 uur: Dhr. Michael A. Verba, MSc.

14-09 12.00 uur: Dhr. Francisco J. Villarroel

Ordenes, MSc.

14-09 14.00 uur: Dhr. ing. Paul F.M. Schoffelen

14-09 16.00 uur: Dhr. Rafael Barreto de Mesquita,

MSc.

15-09 10.00 uur: Mw. Mireille M.J.P.E. Sthijns,

MSc.

15-09 12.00 uur: Mw. drs. Sofie A.F. Fransen

15-09 13.30 uur: dhr. Liang Yu, LL.M

15-09 14.00 uur: Mw. Hortense J.E.M. Jongen,

MSc.

15-09 16.30 uur: Inauguratie Mw. mr. dr. Mieke

Olaerts

18-09 14.00 uur: mw. Lu Mengxing, LL.M

19-09 16.00 uur: Mw. Shuang Zou, Msc.

20-09 10.00 uur: Dhr. Swarnendu Chatterjee, M.

Stat.

20-09 12.00 uur: Dhr. drs. Christopher J. Harisson

20-09 14.00 uur: Mw. drs. Simone M.T.A.

Goossens

20-09 16.00 uur: Mw. drs. Anne-Lotte W.M.

Coolen

21-09 10.00 uur: Mw. Judith J.M. Ceelen, MSc.

21-09 12.00 uur: Mw. Jantine J.L.M. Boselie, MSc.

21-09 14.00 uur: Dhr. drs. Roel J.W. van Kampen

22-09 10.00 uur: Joint Degree Mw. Tanja S. van

Veldhuizen

22-09-12.00 uur: Dhr. drs. Mark R. Hazebroek

22-09 14.00 uur: Mw. drs. Marieke W.P. van Horck

22-09 16.30 uur: Inauguratie Dhr. mr. dr. Gijs van

Dijck

26-09 16.00 uur: dhr. Firat Ismailoglu, MSc.

27-09 10.00 uur: dhr. Muhamad Ibnu, MSc.

27-09 12.00 uur: Dhr. Martijn Wolters, MSc.

27-09 14.00 uur: Mw. Atika Wijaya, MSc.

27-09 16.00 uur: Mw. Ana Stoilkova-Hartmann,

MSc.

28-09 12.00 uur: Mw. Ncebakazi Kim Jonas MSc.

28-09 14.00 uur: mw. Nia Kurniawata Hidayat,

MSc.

29-09 10.00 uur: Dhr. Lukas S. Figge, MSc.

29-09 12.00 uur: Mw. drs. Jantine G.A. Stevens

29-09 14.30 uur: Inauguratie Dhr. prof. dr. I. Bing

Tan

29-09 16.00 uur: Dhr. Tim A. Sigterman, MSc.

Interne vacatures • Post-doctoral Researcher, NUTRIM – School of Nutrition and

Translational Research in Metabolism / Department of Human Biology / Built environment, FHML, 38 hours Vacancy number: AT2017.145 • Head of Department CES & MSS, SSC, 30.4-38 hours Vacancy number: AT2017.230 • PhD Student NUTRIM Dept. of Pharmacology & Toxicology, FHML, 38 hours Vacancy number: AT2017.231 • Post-doctoral position for research on functional cardiogenetics using

iPSC-derived cardiac myocytes, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2017.232 • Promovendus voor onderzoek op het snijvlak van data science en

gezondheidszorg binnen de Academische Werkplaats Duurzame Zorg van het Maastricht UMC+/ Universiteit Maastricht, FHML, 38 uur

Vacaturenummer: AT2017.233 • HR-adviseur, Maastricht University Office, unit HRM, 26.6-30.4 uur Vacaturenummer: AT2017.234 • PhD Student at Maastricht University campus Venlo, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2017.235 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

FOR RENT: OFFICE SPACE 22m2 Scharnerweg 137B Maastricht in a fysio, pilates, yoga studio.Newly renovated space, near the Central Station, dressing room, kitchen block, parking in front of the door€450,00 mnth. incl., €250 - 2 weeks incl.Contact: Lori NeJaime 06.2922.3863 | [email protected]: Nejaime Fysio Pilates

ReinierMerelHarrie

Door Ype Driessen

Anders dan sommigen denken ga ik, beste lezer, mee met mijn tijd. En dat betekent: twitter. Dat is mij aangeraden. Ik zit erop, ik stuur wel eens iets rond, spaarzaam want de wereld is al vol met ongewenste uitingen en als je niks te melden hebt moet je het niet willen, vind ik. En ik volg natuurlijk anderen, als eerste uiteraard onze alma mater, deze prachtinstelling. Ik ben een van de 5227 volgers van MaastrichtUniver-sity, uw en mijn werkgever. En dat heb ik dus geweten, deze week! Afgelopen maandagochtend zit ik nietsvermoedend achter mijn bureau als mijn telefoontje driftig begint te zoemen. Mijn werkgever twittert! Dan moet ik kijken natuur-lijk. Het gaat over het ochtendprogramma van de academische opening. In de aula, hier op de Berg. Daar ben ik niet bij, van mij als ambtenaar wordt andersoortige activiteit verlangd, maar ik hoef niets te missen uit de zaal, daar zorgen onze onvermoeibare communicatiecollega’s voor. Zo weet ik al heel snel dat iemand daar heeft gezegd dat we zo internationaal zijn, en dat weer iemand anders, of dezelfde, dat staat er niet bij, heeft geroepen dat de uni meer is dan de mensen in toga’s. Touché, denk ik, ik ben er ook nog en mij is zo’n ding altijd onthouden! Ik heb dat nog niet bedacht of de derde tweet komt al binnen, dat nu spreker zus en zo het podium betreedt. En dan tweet vier: “Er zijn veel studenten die iets willen doen”, zegt de spreker. Dat haal je de koekoek. Wat dachten ze van studeren? Maar blij dat ik dat weet, toch?Even later: de masters en phd pitches gaan begin-nen! O gottegot, ze verwachten toch niet dat ik er nu heen ren? Ik zit net rustig aan mijn tweede kopje koffie, plakje koek erbij, het is maandag-ochtend en ik wil wel even in alle rust de mails wegwerken; het begint wat veel te worden, denk ik oneerbiedig. Zoem zoem, weer een. En weer

een, nu over hoe je je ruggenmerg moet rege-nereren. Je spinal chord. Dat komt uit, want het mijne is inmiddels wel aan een beurt toe, ik zak van vertwijfeling (moet ik gaan, blijf ik zitten?) steeds meer in. O wacht, weer een! De volgende spreker gaat beginnen! Mijn tong hangt inmid-dels op mijn schoenen, dit is niet bij te houden, aha, de volgende, de phd-finalisten zijn aan de beurt! Met een uitroepteken. Aan de beurt met wat? Een praatje houden, prijsjes krijgen? Ik ga intussen met de moed der wanhoop verder met mijn echte werk, tot ik na een half uur besef dat er niets meer binnen komt. Jemig, wat nu? Zijn ze in slaap gevallen in de aula? Moet ik even gaan kijken? Is er een terrorist binnen? Je weet het niet tegenwoordig… Ha, joepie, na een half uur weer een teken van leven: de jury gaat overleggen. Het wordt spannend. De volgende: The role of the university is to make the world a better place. It is necessary. Mooi gezegd, daar

had ik zelf nooit op kunnen komen, maar wat heeft dit met die jury te maken? Dan: de jury is terug! Kijk, dat willen we weten. Vervolgens: de winnaars worden zo dadelijk bekend gemaakt! Uitroepteken is niet van mij, lezer, dat u het weet. De universitaire twitteraars bereiken bijna hun hoogtepunt, en ja, even later zien we de winnaar bij de masters, gevolgd door de mededeling dat de jury een paar woordjes uitleg geeft, en dat weer gevolgd door de tweet dat president Martin Paul de prijs uitreikt, waarna de volgende tweet de winnaar van de phd-prijs meldt. Ik hang uitgeteld in mijn bureaustoel als einde-lijk het verlossende bericht binnenkomt: Martin Paul sluit de morgensessie. Halleluja. Die middag heb ik mijn telefoontje in de vlieg-tuigstand gezet.

Albert Bergbroeder Twitter: @a_bergbroeder

nl

Het lijden dat zij vreestIk ben naar buiten gelopen. Mijn hoofd zoemt van de cafeïne. Misschien is het niks en moet ik even gaan lopen. Weg van de mensen, weg van thuis. Maar de eerste stap voelt als een vergissing. Ik voel mijn handen afkoelen en mijn ogen groter worden. De muziek in mijn oren klinkt opeens ongepast, als een kinder-liedje tijdens een horrorfilm. Niet goed.Een paar seconden sta ik twijfelend op straat. De man bij het stoplicht kijkt me onderzoe-kend aan, wacht even met oversteken. De afgelopen weken leefde ik in een high en glim-lachen ging als vanzelf. Nu voelt de grimas op mijn gezicht als een leugen. Genoeg om de man te verzekeren dat ik oké ben, maar niet genoeg om mezelf gerust te stellen.Ik snap niet hoe dit kan. Normaal gesproken heeft mijn paniek een trigger, een zorg die zich langzaam uitbreidt aan de binnenkant van mijn schedel, als een olievlek in zee. Nu is er alleen geen directe reden om bang te zijn. Langzaam loop ik terug naar de voordeur. De geluiden hebben zich nog niet uit de woonka-mer verwijderd maar het gelach en gekletter van lepels in soepkommen klinkt angstaanja-gend ver weg. Wat deed ik vroeger op dit soort momenten? Ik liep de keuken in en obser-veerde de rommel. Goed zo. Opruimen als afleiding. Bestek afdrogen, borden opstapelen, vaatdoekje langs de wasbak en over het aan-recht. Maar deze keer heb ik niets om handen en sijpelt de paniek opnieuw naar binnen. Alsof er kleine gaatjes in mijn optimistische beschermlaagje zijn geprikt.Dan maar naar mijn kamer. Wachten en staren naar het plafond. De muren lijken opeens drie keer zo dik. Ik denk aan het tegeltje dat boven de open haard bij mijn tante hangt. Een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest. Ik ben niet bang dóór iets. Ik ben bang vóór iets. Als de dood om in paniek te raken, mijn hoofd te verliezen, gek te worden. Ik wil contact zoeken maar hoe moet ik dit uitleggen? Ik ben nu niet in mijn eigen land en vind het woord panic attack opeens zo overdreven klinken. Alsof het wordt uitge-sproken door een Amerikaans meisje met roze joggingbroek en een Starbucks koffie.

Inmiddels is het weer goed, afgezien van een klein deukje in mijn zelfvertrouwen. Voorlo-pig even voorzichtig doen en niet vrezen voor het lijden. Niet vrezen voor de angst.

Cato Boeschoten

Na het bombardement

opening of academic year 2017, - observant online > home 2017-2018/obs02-lowres.pdfellen krijnen,...

Documents