ozon raw dancing in the dark

N°

99

da

Nc

iNg

iN th

e d

ar

k | m

ar

ch

20

13

© 2

013

adid

as A

G. a

dida

s, t

he T

refo

il lo

go a

nd t

he 3

-Str

ipes

mar

k ar

e re

gist

ered

tra

dem

arks

of t

he a

dida

s G

roup

.

unite all originals

adidas.com/originals

MARCH 2013 / no 99

dAnCing in the dARk

ZThe relaunchof a hero

shoe

runnInG InSPIrED

Photgraphy Yiorgos Kaplanidis, ThanosHoutosModel Stephen(VN Models)

The relaunchof a hero

shoe

runnInG InSPIrED

XΤα ZX των adidas Originals σχεδιάστηκαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 και αγαπήθηκαν, για τον πρωτοποριακό σχε-

διασμό τους, από τους απανταχού λάτρεις του στυλ, που τα καθιέρωσαν ως σύμβολο της “club culture” στη δεκαετία του ’90. Φέτος, το αγαπη-μένο running παπούτσι επιστρέφει για τη σεζόν Α/Κ ’13 στη sneaker εκδοχή του. Highlight της σειράς είναι τo ZX 750, που μαγνητίζει τα βλέμμα-τα με τις neon λεπτομέρειες και τα έντονα χρώματά του. // ZX running shoes were first introduced by adidas Originals in the 80’s. Thanks to the revolutionary design, they were established as the club-culture symbol by style lovers all around the world in the 90’s. This summer the favorite running shoes return in a sneaker version. The collection highlight is ZX 750 which captures the eye thanks to the neon details and the vivid colors.

ZX shoes

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 1 3/15/13 5:28 PM

2

K3 WE AR AB LE TH I N KI N G H E AD O FFI CE : T. +3 0 21 0 9 9427 3 1 W W W. I OAN NAKO U R B EL A .COMI OAN NA KO U R B EL A SH O P: 1 0 9 AN D R IAN O U STR . , & 12 HATZIM I CHALI STR . , PL AK A , ATH EN S , GR EECE . T. +3 0 21 0 32 24 591

Κ ΑΙ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ Κ ΑΤΑ Σ ΤΉΜΑΤΑ Σ ΤΉΝ Ε Λ Λ Α Δ Α Κ ΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟESHOP.IOANNAKOURBELA.COM

P A L I R I A

S P R I N G / S U M M E R

2 0 1 3

OZON RAW - ΜΑΡΤΙΟΣ 2013Τεύχος 99 μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑΕκδότης Γιώργος ΚελέφηςΑρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα [email protected] Director Δημήτρης Κουρκούτης [email protected] Λώρη Μοσχοβάκη [email protected] Manager Βασίλης ΣούρτηςDigital Director Άρης Καραταράκης [email protected] Editor Μαρία Παπαδοπούλου,Λονδίνο

Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Μαρία Άντελμαν, Βαγγέλης Καμαράκης, Oliver Arlt, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Παναγιώτης Φέτσης, Δέσποινα Ραμαντάνη, Βίκυ Φλώρου, Κυριακή Ντομένικα Χανδρά, Ιλιάνα Φύλλα, Βασίλης Τσιγκρής, Ιωάννα Παπάζογλου

Φωτογράφοι Elena Rizza, Cristina Capucci, Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος,Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Κώστας Αυγούλης, Χρήστος Σαρρής, Νίκος Κατσαρός, Kevin Wong, Elena Kholkina, Δημήτρης Σκουλός, Κώστας Σταυρόπουλος, Χρήστος Τζίμας, Νίκος Νικολάου, Lorenzo Dalbosco, Nuria Rius, Nicole Maria Winkler, Jonathan Waiter, Ross Shields, Clara Copley, Winter Vandenbrick

Απόδοση σε Ελληνικά - Αγγλικά Δήμητρα ΚαραβασίληEditorial Intern Aλεξάνδρα ΖωγράφουPhoto Editor Intern Μάνος ΚατσαπρίνηςEvents Νάντια ΧριστοδούλουΣύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος

OZON RAW - MARCH 2013 Issue 99 monthly publication / ATHENSPublisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea [email protected] Director Dimitris Kourkoutis [email protected] Marketing Lori Moschovaki [email protected] Manager Vasilis SourtisDigital Director Aris Karatarakis [email protected] Beauty Editor Maria Papadopoulou, London Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Vagelis Kamarakis, Oliver Arlt, George Nikas, Andreas Dimopoulos, Panayiotis Fetsis, Despina Ramantani, Vicky Florou, Kiriaki Domenika Chandra, Iliana Fylla, Vasilis Tsigkris, Joanna Papazoglou

Photographers Elena Rizza, Cristina Capucci, Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios, Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Costas Avgoulis, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Christos Sarris, Nikos Katsaros, Elena Kholkina, Dimitris Skoulos, Kostas Stavropoulos, Cristos Tzimas, Nikos Nikolaou, Lorenzo Dalbosco, Nuria Rius, Nicole Maria Winkler, Jonathan Waiter, Ross Shields, Clara Copley, Winter Vandenbrick

English - Greek adaptation Demetra KaravasiliEditorial Intern Alexandra ZografouPhoto Editor Intern Manos KatsaprinisEvents Nantia ChristodoulouEditorial Consultant Spyros Vlachos

04 �� EDITORIAL 05 �� UNFORGETTABLE 06 �� OZON INSANITY 10 �� OZON EVENTS 18 �� F NEWS 20 �� SELECTIONS 22 �� WLYS 24 �� ART AGENDA 26 �� GUNS FOR HIRE 32 �� ILLUMINATIONS OF WEDDING 35 �� THEY’RE ELECTRIC 56 ��WE’RE JUST DANCING IN THE DARK 66 �� LOVE REACTION 74 �� I CHECK MY LOOK IN THE MIRROR 76 �� NEW FACES 78 �� BEAUTY 80 �� P�L�US

Cover photo Costas Avgoulis

Σάρωσε την εικόνα με το smart phone σουγια να συνδεθείς με την ιστοσελίδα μας

Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Aγίου Μάρκου 29 , 10560, Αθήνα Τ: 210 3634009 | F: 210 3634008 | E: [email protected] twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmagΚωδικός Εντύπου 7915Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

Address Yorgos Kelefis – Contempo Publications, Agiou Markou 29, 10560 Athens, Gr, T: 210 3634009 F: 210 3634008, E: [email protected], www.ozonweb.comtwitter.com/ozonmagazinefacebook.com/ozonmagThis magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.

MARCH 2013 / NO 99

DANCING in the DARKin this

ISSUE


3

K3 WE AR AB LE TH I N KI N G H E AD O FFI CE : T. +3 0 21 0 9 9427 3 1 W W W. I OAN NAKO U R B EL A .COMI OAN NA KO U R B EL A SH O P: 1 0 9 AN D R IAN O U STR . , & 12 HATZIM I CHALI STR . , PL AK A , ATH EN S , GR EECE . T. +3 0 21 0 32 24 591

Κ ΑΙ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ Κ ΑΤΑ Σ ΤΉΜΑΤΑ Σ ΤΉΝ Ε Λ Λ Α Δ Α Κ ΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟESHOP.IOANNAKOURBELA.COM

P A L I R I A

S P R I N G / S U M M E R

2 0 1 3


4

Photography Costas Avgoulis

Editor Danai Dragonea

Styling Manos Jojos

(thisisnotanotheragency.com)

Special guest Sakis Rouvas

Κοστούμι/ Suit Comme des Garçons

(Number3 Store)Παπούτσια/ Shoes

Antony Morato

έσα σε μια σκοτεινή αίθουσα μπορούν να συμβούν πολλά διαφορετικά πράγ-ματα. Κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να τα φανταστείς. Ξεκινάς με σκοτάδι, ίσα ίσα διακρίνεις το πρώτο σχήμα να ξεπροβάλει. Η πρώτη αγωνία εξελίσσε-ται σε περιέργεια, σε πάθος, σε εμμονή. Tρεμοπαίζοντας με το φως όλα διαμορ-φώνονται αλλιώς, από τη διάθεσή σου μέχρι τη σχέση σου με τον χρόνο και το χώρο, με τον εαυτό σου ή με τους άλλους. Μείνε μέσα στο σκοτάδι και με κάθε ίχνος φωτός κάνε ό,τι σου έρθει πρώτο στο μυαλό. Μην σκέφτεσαι, αντέδρα-σε. Χόρεψε, φώναξε, γέλα. Έντονα, δυνατά, ξανά!M

editorial


5

Τον είχα ξεχάσει, αλλά φαίνεται ότι αυτό ισχύει μόνο για μένα αφού το 2012 ανακηρύχθηκε "Άντρας της Χρονιάς" για τη συνεισφορά του στην τέχνη και σε φιλανθρω-πικούς σκοπούς από τη Δισκογρα-φική Ακαδημία των ΗΠΑ. Χάρη σε μικρές και μεγάλες αφορμές βάζω καμιά φορά να ακούσω τη μεγα-λύτερη -έως και σήμερα- επιτυχία του το "Dancing in the Dark", το βιντεοκλίπ του οποίου με έκανε να ριγώ κάθε φορά που το άκου-γα όταν ήμουν μικρή.

Σκεφτόμουνα τι θα έκανα αν πήγαινα σε μία συναυλία και ο τραγουδιστής επέλεγε εμένα από το πλήθος να χορέψω μαζί του. Πόσο το ζήλευα αυτό το κορίτσι και αναρωτιόμου-να αν πότε θα σταθώ κι εγώ τόσο τυχερή. Τότε ήμουν μόλις τεσσά-ρων, πίστευα αυτό που έβλεπα στην οθόνη, πίστευα ότι η Courtney Cox ήταν μία φαν του Bruce Spingsteen που εκείνη τη μέρα της συναυλίας δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε, κι όμως ήξερε πολύ καλά αφού όλα ήταν στημένα για να γυρι-στεί το βιντεοκλίπ από τον Brian De Palma και αυτή ήταν μία ηθοποιός που είχε πληρωθεί για το ρόλο της. Έτσι, το 1984, ο Springsteen και το "Dancing in the Dark" διαμορ-φώνουν την εικόνα μου για το πώς είναι -ή πρέπει να είναι- οι συναυ-

λίες, ώσπου πηγαίνω στην πρώτη μου συναυλία λίγα χρόνια αργότε-ρα με γονική συνοδεία και διαψεύ-δομαι (=απογοητεύομαι). Η απο-γοήτευση δεν υπάρχει ως έννοια για όσους έχουν παρακολουθήσει συναυλία του "Αφεντικού" (χαϊδευ-τικό το οποίο απέκτησε στα τέλη των 60's όταν μετά το τέλος των εμφανί-σεων σε club μαζί με το συγκρότημά του ήταν αυτός που εισέπραττε την αμοιβή και μετά τη μοίραζε στα υπό-λοιπα μέλη). Οι φαν του κάνουν λόγο για ένα πραγματικό αλλά ασύλλη-πτο τετράωρο υπερθέαμα. Αυτό το επιβεβαιώνει και το επίσημο fan club του στην Ελλάδα, "No Surrender", που από τη στιγμή που ακούστηκαν οι φήμες ότι υπάρχει πιθανότητα η Αθήνα να αποτελέσει σταθμό στην περιοδεία του "Wrecking Ball Tour" το καλοκαίρι που μας έρχεται, δε σταματούν να παρακαλούν διορ-γανωτές και ιθύνοντες να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο νέος από το New Jersey, φαίνεται ότι είναι η απόδειξη του αμερικα-νικού ονείρου αφού μπορεί άνετα σήμερα, στα 63 χρόνια του, να υπο-στηρίξει ότι τα κατάφερε με sold out συναυλίες σε όλο τον κόσμο, με 20 βραβεία Grammy, 2 Χρυσές Σφαί-ρες και 1 Όσκαρ. Μάλλον η Αμερική του το χρώσταγε αφού οι στίχοι του πάντα πατριωτικοί, εξυμνούσαν το μεγαλείο της καθημερινότητας της

UNFORGETTABLE

αμερικάνικης ζωής και της πάλης του να ανταπεξέρθεις σε αυτήν. Κι επανέρχομαι στο νεαρό Springsteen με το στενό, ψηλόμεσο τζην, τη σφι-χτή ζώνη, το πουκάμισο με τον ανοι-χτό γιακά και τον σταυρό στο λαι-μό υπενθύμιση της καθολικής του ανατροφής. Τώρα, ακούγοντας το "Dancing in the Dark", χωρίς να χρειάζομαι αφορμές, νοιώθω ότι συμπάσχω μαζί του για τότε που δεν μπορούσε να ολοκληρώσει το έβδομο άλμπουμ του "Born in the USA" γιατί έλειπε αυτό το κομμάτι που θα έκανε τη διαφορά: ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδι χωρίς να έχει αλλάξει κάτι .... Ευτυχώς υπάρ-χει η σπίθα μου, που είναι γενναιό-δωρη, υπομονετική, έτοιμη να υμνή-σει κάθε προσόν μου και να κρύψει κάθε μου ελάττωμα. Δεν εύχομαι για τίποτα πλέον, παρά μόνο να μπορώ να χορεύω στο σκοτάδι μαζί του.

I had forgotten about him, but as it happens I was the only one consid-ering that in 2012 he was awarded ‘Person of the Year’ in recognition of his contribution in art and philan-thropic causes by the US Record-ing Academy. Big or small occa-sions –like the one above- prompt me every now and then to listen to his biggest – until now- music hit ‘Dancing in the Dark’, whose music video used to give me the shivers when I was a little girl.

I used to fantasize of what I would do, if I attended one of his concerts and the singer chose me to dance with him. I was hopelessly jealous of that girl, and I couldn’t help think-ing if I would ever be that lucky like her. I was only four years old back then, and I used to believe what I was seeing; I used to believe that Courtney Cox was a mere fan of Bruce Springsteen and the day of the concert she couldn’t even imag-ine what was expecting her. But as it turns out, she knew exactly, as everything was pre- fixed for the sake of the video clip directed by Brian de Palma and Courtney Cox was just an actor who was paid to play her part.

This is how ‘Dancing in the Dark’ in 1984 shaped my idea of how con-certs are – or should be-, until I actu-ally went to my first concert a few years later under parental supervi-sion and I was proven wrong (=dis-appointed). On the other hand, the word ‘disappointment’ doesn’t exist in the vocabulary of those who were present at the ‘Boss’s’ concert -the nickname he was given in the late 60’s, when after the end of his per-formance in several clubs he used to be the one to get the whole pay-ment for his band and pass it around to the rest of the members-. His fans describe it as a truly and simultane-ously inconceivable 4- hour spec-tacular show. The same was actu-ally attested by his official fan club in Greece, ‘No Surrender’, whose members did their best to convince arrangers and managers to make their dream come true, as soon as they had heard the rumors of Spring-steen including Athens in his ‘Wreck-ing Ball Tour’ the following summer. The image of this young man from New Jersey seems to be the living proof of the American dream, since he can confidently state today, at the age of 63, that he made it with sold out concerts around the world, 20 Grammy awards, 2 Golden Globes and an Oscar. Probably America owed it to him, since his patriot-ic lyrics paid homage to the gran-deur of the American daily routine and the on-going struggle to live up to it. Let’s go back now to young Springsteen in his skinny, high-waist jeans, his tight belt combined with an open-collar shirt and a cross on his chest, that refers to his catholic background. Now, without need-ing any occasions to listen to ‘Danc-ing in the Dark’ anymore, I feel like sympathizing with him for not man-aging to finish his 7th album ‘Born in the USA’ back then, because the song that would make the differ-ence was missing: I wake up in the morning and sleep at night with-out anything changing… Luckily I have my spark, which is generous, patient, ready to praise every mer-it of mine and hide my flaws. I wish nothing no more, only to dance in the dark with him.

Κείμενο Νατάσσα Παπαχρήστου Text Natascha Papachristou


6

ozonINSANITY

Κείμ

ενο Β

αγγέ

λης Κ

αμαρ

άκης

Text

Van

gelis

Kam

arak

is

Οι AlunaGeorge είναι ένα μουσικό δίδυμο που αποτελείται , αρκετά προ-βλέψιμα, από την Aluna Francis , στα φωνητικά, και τον George Reid, στην παραγωγή. Γνωρίστηκαν και ξεκίνησαν να συνεργάζονται 2009 αλλά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP μόλις πέρυσι και από τότε θεωρούνται από τον μουσικό τύπο το νέο ζεστό χαρτί της σύγχρονης Βρετανικής pop. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά μιας και ενσωματώνουν στον ήχο τους όλα τα στοιχεία της σύγχρονης Λονδρέζικης αστικής μουσικής κουλ-τούρας (garage, bass,house) με την τσαχπίνικη και σχεδόν παιδική φωνή της Aluna και r&b ακούσματα, δημιουργώντας ένα μείγμα που ακούγεται προοδευτικό και hip αλλά όχι τρομακτικό για τα αυτιά του μέσου ακροατή. Κατά την προσφιλή όσο και κακή του συνήθεια, ο Βρετανικός τύπος προ-σέθεσε την κατάληξη -step στον ήχο των AlunaGeorge για να τους περι-γράψει: Popstep λοιπόν για όσους ζητούν ταμπέλες για τον ακριβή ήχο μιας μπάντας. Το 2013 έχει ξεκινήσει ιδανικά για το μουσικό δίδυμο: υπο-ψήφιοι για τα Brit Awards και μάλιστα στην ελιτίστικη κατηγορία "Critic's Choice", υποψήφιοι για τη διάκριση "the sound of 2013" , ένα βραβείο που 8/10 φορές είναι προποπμπός μια σπουδαίας καριέρας, συνεργα-σία με τους Disclosure στο κομμάτι White Noise που είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει τα ραδιόφωνα και τα clubs τους επόμενους μήνες και προετοι-μασία για τις live εμφανίσεις τους. Όσοι έχετε το νου σας στα "φρέσκα" πρόσωπα του 2013, μη χάσετε από τα μάτια σας τους AlunaGeorge.

AlunaGeorge is the music duo comprising of – oh, what a coincidence!- Aluna Francis (vocals) and George Reid (production). They met and start-ed collaborating in 2009 but their debut EP was released last year and since then they are considered by the music press as the new card that contemporary British pop music has to show. This is no surprise at all, since all the types of contemporary London urban music culture (garage, bass, house), alongside with r&b sounds, are met in their sound through the arch, almost child-like voice of Aluna, creating a mixture which sounds progressive and hip but not scary in the ears of the average listener. The British press in turn, with its endearing but also bad habit, added up the suffix –step in order to describe the sound of AlunaGeorge: So, for those who are in search of tags, popstep is the exact sound of the band. 2013 has began quite favourably for this music duo: shortlisted for the Brit Awards in the elitist category ‘Critic’s Choice’, nominated for ‘the sound of 2013’ poll, an award that 80% of the times is the herald of a huge career, col-laboration with Disclosure in the track White Noise which the following months will definitely take radio stations and clubs by storm and prepa-rations for their live performances. For those who want to be up-to-date with the ‘fresh’ faces of 2013, don’t leave AlunaGeorge out of your sight!

alunageorge.com

Alun

aGeo

rge

Fade (Matador)Δέκατο τρίτο το “Fade” για το το τρίο από το New Jersey στα 30 του πλέον χρόνια ζωής, με μια βαριά ιστορία σε αυτό που αγαπήσαμε και τώρα πια ντρε-πόμαστε να λέμε indie rock και τα αγαπημένα παιδιά της Matador δε λένε να μεγαλώσουν και να ξεπερά-σουν την εφηβεία τους. Εκεί που το γρασίδι είναι πιο πράσινο, ο ήλιος είναι πιο λαμπερός, που η μυρω-διά της νέας ηλεκτρικής κιθάρας δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Οι Yo La Tengo δεν δικαιολογούν τον τίτλο του νέου τους άλμπουμ. Κάθε άλλο παρά να ξεθωριάζουν δείχνουν και από το εισαγωγικό groove του ”Ohm” μέχρι το θριαμβευτικό κλείσιμο του “Before We Run” μας πηγαίνουν δύο δεκαετί-ες πίσω, προσθέτοντας ταυτόχρονα άλλο ένα αρι-στούργημα στη συλλογή τους.

Matador’s beloved sons definitely don’t seem to be willing to grow up and overcome their ado-lescence; counting 30 years in the music scene and a significant history on its back playing the music we loved and now we are too ashamed to call indie rock, the trio from New Jersey, Yo La Tengo, returns with its 13th album entitled ‘Fade’. Where the grass is greener, the sun shines bright-er and there is nothing better than the smell of a brand new electric guitar, Yo La Tengo disprove their latest album’s title as they don’t seem to be fading at all. On the contrary, from the intro groove ‘Ohm’ to the triumphant closing track ‘Before We Run’, they take us decades back, add-ing up at the same time one more masterpiece to their collection.

Κείμ

ενο Γ

ιώργ

ος Ν

ίκας

Te

xt G

eorg

e Nik

asm

usic

ismyp

ill.tu

mbl

r.comYo

La Te

ngo


7

Ξεκίνησε ως μια μικρή ταινία που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστι-βάλ του Sundance, πριν γίνει ένα από τα πιο πολυβραβευμένα φιλμ της χρονιάς και καταλήξει στη δεκάδα των δέκα υποψήφιων ταινι-ών για Οσκαρ καλύτερης ταινίας. «Δίκαια;», θα ρωτήσει κάποιος.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία», είναι η απάντηση. Η ταινία του πρωτοεμ-φανιζόμενου Μπεν Ζάιτλιν ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ταινιών που έχουν φτιαχτεί για να ενθουσιάσουν. Για να σε παρασύρουν σε έναν άγνωστο κόσμο και να στον κάνουν να μοιάζει τόσο οικείος σαν να ήταν «σπίτι σου». Για να σε βυθίσουν σε ένα σύμπαν, όπου κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πιο σκληρή πραγματικότητα μπορείς να ανακαλύψεις ανεξερεύνητους θησαυρούς, φτιαγμένους από παι-δικές επιθυμίες και ενήλικες αδυναμίες. Τοποθετημένα ανάμεσα στην πλημμυρισμένη Νέα Ορλεάνη και έναν κόσμο σχεδόν μυθολογικό, τα “Μυθικά Πλάσματα του Νότου” μας ξεναγούν στον μικρόκοσμο του Μπάθταμπ, ενός νησιού στην ακτή της Λουιζίανα, όπου οι κάτοικοι του ζουν από τη λάθος πλευρά των τερά-στιων φραγμάτων που έχουν στηθεί για να προστατεύσουν τη ξηρά και η ζωή τους είναι άρρηκτα δεμένη με τη χλωρίδα και την πανίδα που τους περιβάλλει. Με οδηγό τη μικρή Χασπάπι που μεγαλώνει σαν αγόρι σε έναν κόσμο που απαιτεί από την ίδια να μάθει να επιβιώνει πριν ακόμη μάθει να ζει, θα περιπλανηθούμε στην σκληρή και ταυτόχρονα ξέφρενη καθη-μερινότητα του Μπάθταμπ. Σε έναν τόπο σχεδόν διονυσιακό και κινη-ματογραφημένο με το πάθος, την αγάπη και την ορμή ενός σκηνοθέτη που εισβάλλει στις ζωές των κατοίκων του για να αναδείξει τη δύναμή τους, την άσβεστη επιθυμία τους να διεκδικήσουν τη διαφορετικότητά τους και τη σημασία του να μεγαλώνεις όχι μόνο ερχόμενος αντιμέτω-πος με τους φόβους σου, αλλά κάνοντας τους μέρος της ύπαρξής σου.

It started as a no stars film that premiered at Sundance Film Festival before becoming one of the biggest award winners of the year as well as one of the ten nominees for the Best Pic-ture Oscar award. ‘Rightfully?’ one could ask.

‘Without any doubt, yes’ is the answer. The film of the first- time filmmaker Benh Zeitlin belongs to this type of films that were made to impress; that were made to take you to an unknown world and make it seem to you familiar, as if you were ‘at home’. To emerge you into a universe, where somewhere between fantasy and crude reality you can discover hidden treasures made out of infantile wish-es and adult weaknesses. Being set somewhere between flooded New Orleans and a world almost mythological, the ‘Beasts of the Southern Wild’ lead us to this microcosm of Bathtub, an island at the coast of Louisiana, where its inhabitants live on the wrong side of a huge levee that protects their tiny strip of land and their life which is totally dependent on the flo-ra and fauna that surrounds them.With Hushpuppy being our guide, who is raised as a boy in a world that demands from her to learn how to survive before even learn how to live, we will wander through the rough but simultaneous-ly frenzy everyday life of Bathtub. In a place almost Dionysian and filmed with passion, love and the urge of a filmmaker to invade into the lives of those inhabitants in order to show their strength, their insatiable wish to stand up for their diversity and the importance of growing up not only by confronting your fears, but also by becom-ing part of your existence.

CINEMA

Τα Μυθικά πλάσματα του Νότου Beasts of the Southern Wild

Κείμενο Μανώλης Κρανάκης

Text Manolis

Kranakis


8

“Music sounds better with you” Η μουσική βραδιά "Music Sounds Better With You", είναι η πρώτη και μοναδική βραδιά αφιε-ρωμένη στη σουηδική ποπ μουσική. Στόχος είναι να τιμηθεί η σουηδική μουσική, η οποία τελευταία θεωρείται το κέντρο της παγκόσμιας ποπ σκηνής. Η Astrogirl, κατά κόσμον Ελευθερία Ιωαννίδου, αναλαμβάνει τη διοργάνωση της βραδιάς, στην οποία οι παρευρισκόμενοι όχι μόνο απολαμβάνουν μουσική και κοκτέιλ, αλλά φεύγουν με αναμνηστι-κά που παραπέμπουν στη σουηδική κουλτούρα. Οι βραδιές έχουν την υποστήριξη της Σουηδικής Πρεσβείας, του Σουηδικού Ινστιτούτου, του Σκαν-διναβικού εστιατορίου SAFKA και του καταστήμα-τος Myran - Scandinavian Design. 28/3 @ KEY BAR, Πραξιτέλους 37

‘Music Sounds Better With You’ club night is the one and only party dedicated to Swedish pop music. Its goal is to pay tribute to the Swedish music scene, which is lately considered as the cradle of interna-tional pop music. Eleftheria Ioannidou, aka Astrogirl, is the arranger of the event, wherein the attendees have the chance not only to enjoy Swedish music com-pilations and cocktails but also leave the event with souvenirs related to the Swedish culture. The night was organized under the auspices of the Embassy of Sweden, the Swedish Institute, the Nordic restaurant SAFKA and the shop Myran-Scandinavian Design. 28/3 @ KEY BAR, Praxitelous st. 37

Mus

ic So

unds

ozonINSANITY

GalleryΗ Ισιδώρα Χανδέλη, interior designer και General Manager της Vernicos Group of Companies και η Κατερίνα Σταματελάτου, Business Manager του Now Showroom, ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουρ-γία της Iσιδώρα Gallery. Το ατμοσφαιρικό περιβάλ-λον ενός παλιού αρχοντικού θα αποτελεί στο εξής τον χώρο φιλοξενίας εκδηλώσεων που παντρεύουν αρμονικά όλες τις μορφές τέχνης. Μέχρι στιγμής η γκαλερί έχει φιλοξενήσει τη δουλειά σχεδιαστών και καλλιτεχνών όπως η Τόνια Πουλάκη, ο Σωτήρης Γεωργίου, ο Παναγιώτης Μακρής, Λευτέρης Ματθαί-ος, η Μαρίνα Βερνίκου και τα brands Milk & Honey, Digitaria και Ippolito. Η συνέχεια έπεται δυναμική! Isidora Handeli, interior designer and General Man-ager of Vernicos Group of Companies and Kateri-na Stamatelatou, Business Manager of Now Show-room, joined forces for the creation of Isidora Gallery. From now on, the pleasant environment of an old manor house will be hosting events that combine successfully every art form. Until now, the gallery has showcased works of designers and artists like Tonia Poulaki, Sotiris Georgiou, Panagiotis Makris, Lefteris Mathaios, Marina Vernicos and last but not least, Milk & Honey, Digitaria and Ippolito brands. What comes next is expected to be a blast!

Isid

ora

Κείμ

ενο

Αλεξ

άνδρ

α Ζω

γράφ

ου

Text

Ale

xand

ra Z

ogra

fou

Φω

τογρ

αφίες

Ιωάν

να Χ

ατζη

ανδρ

έου

Phot

οgra

phyI

oann

a Cha

tzian

dreo

u

Κείμ

ενο Α

λεξά

νδρα

Ζω

γράφ

ου

Text

Ale

xand

ra Z

ogra

fou


9

the OZON

EVENTSour very own

athenian nights

➸


10

Το 4FASHIONSHAKE, η δημι-ουργική πρωτοβουλία του περι-οδικού ΟΖΟΝ που πραγματο-ποιείται τα τελευταία χρόνια με μεγάλη επιτυχία, έχει λάβει πλέ-ον διαστάσεις θεσμού. Για ακό-μα μια φορά αποτέλεσε αφορ-μή συνάντησης ανθρώπων από διάφορους τομείς του καλλιτε-χνικού χώρου, συνδυάζοντας αρμονικά τη μόδα, τη σύγχρονη τέχνη, τη μουσική και την τέχνη του video art. Την Τρίτη 18 Δεκεμβρίου πραγ-ματοποιήθηκε το έκτο κατά σειρά 4FASHIONSHAKE, το οποίο αυτή τη φορά βασίστηκε στην έννοια του “Impossible”. Η ομάδα του περιοδικού ΟΖΟΝ έχοντας ως μότο τη φράση “Somehow it all seems impossible” έθεσε ως στό-χο της να αποδείξει το αντίθετο: τα πάντα μπορούν να συμβούν. Το μεταλλικό κτήριο επί της Βασιλίσσης Σοφίας δεν επελέγη τυχαία, καθώς συνδεόταν άμεσα με το concept του “Impossible” και αποτέλεσε την ιδανική βάση ώστε να στηθεί το κατάλληλο σκη-νικό να δημιουργηθεί η κατάλλη-λη ατμόσφαιρα για την εκδήλω-ση, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ώρα προσέλευσης 20.30. Οι καλεσμένοι αρχίζουν να συγκε-ντρώνονται από νωρίς. Σύντο-μα, ο χώρος της υποδοχής γεμί-ζει με κόσμο που απολαμβάνει αγαπημένες γεύσεις τσαγιού στο welcome tea party της Lipton.Στη συνέχεια ο κόσμος κατε-βαίνει στο χώρο που θα πραγ-ματοποιηθεί η παράσταση του 4fashionshake και όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Η φετινή θεματι-κή του Impossible οπτικοποιείται με το εναρκτήριο video της βρα-διάς που επιμελήθηκε η video artist Maria Antelman. Πρόκει-ται για μία συρραφή από πλάνα αρχείου, τα οποία παραχώρησε η NASA στην Antelman κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της έρευνας με θέμα την εξερεύνηση του διαστήματος. Είναι η «σκηνο-θετημένη» πρώτη προσσελήνωση


11

FASH

ION

SHAK

E του ανθρώπου, σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά με τη μετά-δοση της πραγματικής. Ακολουθεί το ατμοσφαιρικό video του label Digitaria, μέσα από το οποίο αινιγματικές φιγού-ρες παρουσίασαν τη νέα συλλο-γή του brand. Στην συνέχεια ξεκινά η παρουσί-αση της συλλογής του ανερχόμε-νου Καναδού σχεδιαστή Steven Tai, για τον οποίο το βραβείο Chloé design prize στο Διεθνές Φεστι-βάλ Μόδας και Φωτογραφίας της Hyères ήταν μόνο η αρχή. Η συλ-λογή S/S13 που παρουσίασε συν-δυάζει με μοναδικό τρόπο την αγάπη του Tai για τα βιβλία με μια περισσότερο urban διάσταση. Η nerd αισθητική αποτυπώνεται στα ψηλόμεσα παντελόνια, τα τζάκετς και τα χαρακτηριστικά στρογγυλά γυαλιά, ενώ τα κλασικά πουκάμι-σα εμπλουτίζονται με πιέτες και σκισίματα που θυμίζουν σελίδες περιοδικού. Άλλωστε, όπως δηλώ-νει ο ίδιος, η τέχνη της βιβλιοδεσί-ας θυμίζει την τέχνη της ραπτικής. Την παρουσίαση της συλλογής του Steven Tai συνόδευσε ιδα-νικά το μουσικό σύνολο σύγ-χρονης μουσικής των ARTéfacts ensemble. Τα μέλη του κατέχουν εξέχουσες θέσεις σε μερικές από τις σημαντικότερες ελληνικές ορχήστρες και πειραματίζονται με τη σύγχρονη μουσική, έχοντας ως σκοπό να εξοικειώσουν το κοι-νό με τη δική τους διευρυμένη οπτική για τη μουσική και τον τρό-πο παρουσίασής της. Στα πλαίσια του 4fashionshake οι ARTéfacts ensemble επέλεξαν να παρου-σιάσουν το “Music for Pieces of Wood” του Steve Reich. Ακολούθησε η παρουσίαση της συλλογής “Mantra” του Ισπανού σχεδιαστή Carlos Diez Diez. Αέρι-νες δημιουργίες, ονειρικές μορ-φές με το λευκό χρώμα να κυριαρ-χεί εμφανίζονται στην πασαρέλα υπό τους ήχους της performance της mezzo soprano Άννας Παγκά-λου η οποία ερμήνευσε το έργο No. 84 Songbook του John Cage.Το έκτο 4FASHIONSHAKE έκλει-σε με τον καλύτερο τρόπο με ένα μοναδικό Absolut party και αγαπη-μένα cocktail που πρόσφεραν εξει-δικευμένοι bartenders της Absolut Vodka. Οι μουσικές επιλογές των djs Panos Lilis, Kissing Strangers και Niadoka που βρέθηκαν στα decks ολοκλήρωσαν την εορτα-στική ατμόσφαιρα του πάρτι.

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου

Text Alexandra Zografou

Φωτογραφίες Γιώργος

Καπλανίδης ,Ιωάννα

ΧατζηανδρέουPhotοgraphy

Yiorgos Kaplanidis,

Ioanna Chatziandreou


12

The sixth edition in a row of 4FASHIONSHAKE was held on Tuesday, December 18 and this time it was based on the notion of the ‘Impossible’. OZON magazine team, having as a motto ‘Some-how it all seems impossible’, aimed at proving the exact opposite: that anything can happen.

The metal building at Vassilissis Sofias Avenue was not a random choice, as it was closely related to the concept of the ‘Impossible’; It created the ideal scenery and atmosphere for the event, proving that nothing is infeasible. Arrival time: 20.30. The guests arrive early at the building. Soon, the foyer is flocked by people sipping beloved tea flavors at the welcoming Lipton tea party.After the reception they make their way down to the fashion show venue. The lights dim and the introductory video curated by video artist Maria Antelman is on: The video was a series of archives, that

NASA granted Antelman during her creative research on space exploration, put together. It's a «fictional» first landing of the man on the moon, in case the transmission of the real one wouldn't work out. Afterwards, the atmospheric video by Digitaria label follows suit, where enigmatic figures present the new collection of the brand.Right then the fashion show begins. The catwalk is now occupied by models, who wear the creations of the up-and-coming Canadian designer, Steven Tai, who has recently won the famous Chloé design prize, at Hyères International Festival of Fashion and PhotographyHis S/S ’13 collection uniquely combined Tai’s love for books with an urban aspect. His “nerdy” aesthetic is expressed through high-wasted pants, jackets and typical round glasses, while classic shirts are enriched with pleats and sharp cuts, making it look like stacking up pages of magazines or books. Besides, “the craft of book binding reminds me of the craft of clothes making”, he says.The fashion show was ideally accompanied with the sounds of “ARTéfacts ensemble”, a music ensemble, whose members hold significant positions in some of the most prominent Greek orchestras and they experiment with contemporary music, aiming to familiarize the public with their wide perspective on music and its performance. During 4fashionshake they performed Steve Reich’s “Music for Pieces of Wood”.Afterwards, it was time for the Spanish designer Carlos Diez Diez to present his collection entitled ‘Mantra’. Flowy lines, dreamy whitewashed human forms appear on the catwalk under the sounds of a song performed by the talented mezzo soprano Anna Pangalou who chose to perform John Cage’s No. 84 Songbook.The 6th 4FASHIONSHAKE drew to its close ideally with a unique Absolut party and our favorite cocktails served by professional bartenders of Absolut Vodka. The festive mood of the party reached its peak with the music played by djs Panos Lilis, Kissing Strangers and Niadoka on the decks.

4fashionshake.com


13


14

WISH LIST

Βράδυ Πέμπτης, 20 Δεκεμβρίου. Τα νέα γραφεία του περιοδικού ΟΖΟΝ ανοίγουν για πρώτη φορά για να υποδεχτούν τους καλεσμέ-νους του OZON Wish List 2013.

Σε έναν χώρο στο κέντρο της Αθή-νας, με εντυπωσιακή αισθητική και θέα στην Ακρόπολη, η ομάδα του ΟΖΟΝ σε συνεργασία με δώδε-κα καταξιωμένους Έλληνες φωτο-γράφους μόδας και συνεργάτες του περιοδικού παρουσίασε μέσα από μια έκθεση φωτογραφίας την Wish List της για το νέο έτος. Οι φωτογράφοι προσέγγισαν με την δική τους ματιά προϊόντα αγαπη-μένων εταιρειών που θα είναι δια-θέσιμα μέσα στο 2013: ο Γιώργος Καπλανίδης για την Basehit και την Emerson και σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπουτσάκη για την Microsoft, ο Γιώργος Μαλεκάκης για την Milk & Honey, ο Γιώργος Μαυρόπουλος για την Absolut και τη Lipton, ο Νίκος Κατσαρός για την Attr@ttivo, ο Χρήστος Σαρρής για τη WeSC, ο Θάνος Χούτος για την Heel, ο Χρήστος Τζήμας για τη Fitness, ο Στέφανος Ζαούσης για την Bepanthol, ο Κώστας Σταυρό-πουλος για την Inglot και η Ιωάν-να Χατζηανδρέου για τη Frulite και τη Sony.Ακολούθησε η εμφάνιση της Nalyssa Green, η οποία έντυσε την εκδήλωση με τις νοσταλγικές μελωδίες του νέου της άλμπουμ "The Seed". Φυσικά, δεν έλει-ψαν τα δροσιστικά cocktail της Absolut, απαραίτητη προϋπόθε-ση για κάθε επιτυχημένο πάρτι, τα οποία προσέφεραν εξειδικευμένοι



Φωτογραφίες Γιώργος

Καπλανίδης Photgraphy

Yiorgos Kaplanidis

bartenders. Η ABSOLUT VODKA παρουσίασε την ABSOLUT UNIQUE, το νέο της project για το οποίο παρήχθησαν περίπου τέσσερα εκατομμύρια συλλεκτι-κές, μοναδικά σχεδιασμένες και αριθμημένες φιάλες. Εκεί ήταν και η Nestle Fitness μοιράζοντας στους παρευρισκόμενους αγα-πημένες γεύσεις δημητριακών.

Thursday night, December 20. The brand new OZON magazine headquarters open their doors for the first time to welcome the guests of the OZON Wish List 2013 event.

In a brand new place at the heart of Athens, with impressive aes-thetics and a spectacular view from Acropolis, OZON team, in collaboration with twelve highly regarded Greek fashion photog-raphers and contributors of the magazine, presented its Wish List for the new year with a photog-raphy exhibition. The photog-raphers approached -through their own perspective- consum-er goods of favorite labels which will be in stock within 2013: Yior-gos Kaplanidis for Basehit and Emerson and in collaboration with Yannis Papoutsakis for Micro-soft, Yiorgos Malekakis for Milk & Honey, Yiorgos Mavropoulos for Absolut and Lipton, Nikos Katsa-ros for Attr@ttivo, Christos Sar-ris for WeSC, Thanos Houtos for Heel, Christos Tzimas for Fitness, Stephanos Zaousis for Bepanthol, Kostas Stavropoulos for Inglot and Ioanna Chatziandreou for Frulite and Sony. Afterwards, the guests had the chance to enjoy Nalyssa Green performing her nostalgic melodies from her new album, ‘The Seed’. ABSOLUT easy breezy cocktails – a basic prerequisite for every successful party- served by spe-cialized bartenders couldn’t also be missing from the event for one more time. ABSOLUT VOD-KA had also the chance to present its new project entitled ABSOLUT UNIQUE, for the sake of which four million uniquely designed and numbered limited edition bot-tles were produced. Nestle Fit-ness was also there distributing to the crowd beloved cereal flavors.


drinks by

P�L�US


16

Ένα απόγευμα, ένα ξενοδοχείο, έντεκα δωμάτια, έντεκα συμμε-τέχοντες σχεδιαστές και brands και ένα μεγάλο πάρτι.

Το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε το Fashion Room Service στα Βόρεια Προ-άστια. Το ραντεβού δόθηκε στο Y Hotel στο Κεφαλάρι. Τα δωμάτια του τετάρτου και του πέμπτου ορόφου μεταμορφώ-θηκαν για μία μέρα σε showroom νέων σχεδιαστών και brands, οι περισσότεροι από τους οποίους συμμετείχαν στο Fashion Room Service για πρώτη φορά! Οι σχε-διαστές δημιούργησαν τη δική τους Absolut γωνία με τις αγαπη-μένες τους Absolut Unique φιά-λες και αγαπημένα τους αντικεί-μενα. Φωτογράφοι, στυλίστες, fashion editors, bloggers αλλά και το ευρύτερο κοινό είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τις ανοι-ξιάτικες συλλογές τους για το 2013 σε ένα μοναδικό event. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ένα απογευμα-τινό cocktail soiree με DJ set στο μπαρ του ξενοδοχείου με τους εξειδικευμένους bartenders της Absolut Vodka να προσφέρουν δροσιστικά cocktail.

One evening, one hotel, elev-en rooms, eleven designers and brands participating, and a huge party. On Saturday, February 2 Fash-ion Room Service North Edition took place with great success. This time the date was set at Y Hotel at Kefalari. The rooms of the fourth and fifth floor were transformed for one day into a designers' and brands' show-room, the majority of who were participating for the first time! The designers, using the limit-ed-edition Absolute Unique bot-tles and their favorite personal items, created their own Absolut corner. Photographers, stylists, fashion editors, bloggers and all types of visitors had the chance to admire their spring collections for 2013 at a unique event. In the end the visitors had the chance to sip an evening cool cocktail accompanied by a DJ set at the hotel bar, served by the special-ized Absolut Vodka bartenders.



Photgraphy The

Dreamer

NORTH ATHENS EDITION

ROOM

SERVICE

FASHION

ΣΟ

ΜΦ

RIE

NA

ngel

o D

i Sp

irit

o R

osa

Zo

i G

iako

umat

ou

adid

as O

rig

inal

s b

y Je

rem

y Sc

ott

Bel

a Lo

ulo

udak

iN

IZA

L

Dee

p S

hallo

w E

xpo

siti

on

V S

oci

ety

adid

as O

rig

inal

s

Bar

tug

gi

Mag

goo

sh


drinks by

P�L�US


18

1Το FREEDOM SYSTEM αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές καινοτομίες που εφαρμόζεται αποκλειστικά από τα INGLOT. Πρόκειται για μία από-λυτα πρακτική πρόταση μακιγιάζ, με προσωποποιημένες παλέτες καλ-λυντικών που ανταποκρίνονται σε κάθε ανάγκη χρώματος και υφής. Εκτός από τις εκατοντάδες επιλογές συνδυασμών που προσφέρουν, οι παλέτες διατίθενται σε πολλά δια-φορετικά μεγέθη, ενώ μεταφέρονται εύκολα και παρέχουν τη δυνατότητα “refill”, χάρη στον πρωτότυπο μαγνη-τικό μηχανισμό packaging.

FREEDOM SYSTEM is one of the most notable innovations exclusi-vely applied by INGLOT. It is a total-ly practical make up suggestion, with customizable palettes that fulfill very need concerning color and texture. Aside from the hundreds of com-bination choices offered, the pal-ettes come in various sizes, they are easy to carry and refillable thanks to their innovative magnetic packaging mechanism.

inglotwww.inglotgreece.gr / +30 210 8940889

angelo di sPirito rosawww.angelodispiritorosa.com / + 30 210 3610637

Bartuggiwww.bartuggi.com / +30 210 6891902

Η νέα συλλογή της BARTUGGI εμπνέ-εται από τον ήλιο και την θάλασσα. Με τα έντονα χρώματα να κυριαρ-χούν, τα κομμάτια της συλλογής συνδυάζουν ποιότητα και προσιτή πολυτέλεια και υπόσχονται να ικα-νοποιήσουν όλα τα γούστα. Ψάθινες τσάντες για την παραλία σε φωτει-νούς καλοκαιρινούς τόνους θα συνο-δεύσουν τις καλοκαιρινές σας δια-κοπές, ενώ οι χειροποίητες τσάντες από δέρμα υψηλής ποιότητας, ιδα-νικές για κάθε μέρα, θα ολοκληρώ-σουν κάθε εμφάνιση.

The new BARTUGGI collection draws inspiration from the sun and the sea; vivid colors and pieces that combine quality with affordable lux-ury and promise to cater for every-one’s tastes. Rattan bags for the beach in bright summer shades will accompany you at your sum-mer vacations and handmade bags of high quality leather are ideal every day and will complete your outfits.

3 2Το brand κοσμημάτων Angelo di Spirito Rosa ιδρύθηκε το καλο-καίρι του 2011, με τη σχεδιαστική φιλοσοφία της εταιρείας να βασί-ζεται στη λογική του ροζάριο. Για την κατασκευή τους χρησιμοποι-ούνται πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι, καθώς και πρωτότυπα υλι-κά, ενώ η πρωτότυπη συσκευασία τους αποτελεί πια σήμα κατατεθέν της εταιρείας. Τα κοσμήματα δια-τίθενται στο online store, αλλά και σε διάσημες boutique του εξωτερι-κού όπως Luisa Via Roma, BANNER (BIFFI BOUTIQUES) και επιλεγμέ-νες boutique της εγχώριας αγοράς.

(Fashion) Jewelry brand Angelo di Spirito Rosa was founded in the sum-mer of 2011, representing a design-ing philosophy based on rosaries. The collection pieces are exclusively made out of precious and semi-pre-cious gemstones, as well as innova-tive material, while the imaginative packaging is now considered the trademark of the label. The pieces are available at the brand’s online store but alo at notable boutiques abroad, like Luisa via Roma, BANNER (BIFFI BOUTIQUES) and selected Greek boutiques.

ΚειμεναΑλεξάνδρα Ζωγράφου

TextAlexandra Zografou

FNEW

S


19

Το εργαστήρι μόδας HEEL προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην ομαδικότητα, την ισότητα και την εργασία με δίκαιους όρους. Η μόδα γίνεται μέσο έκφρα-σης των ανησυχιών για τη ζωή και τη φύση, η οποία αποτελεί πηγή αστεί-ρευτης έμπνευσης. Τα ρούχα σχεδι-άζονται και παράγονται εξ ολοκλή-ρου στην Ελλάδα, ενώ η εκάστοτε συλλογή εμπλουτίζεται με νέα σχέ-δια καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν· τα υφάσματα εναλλάσσονται και όλα βρίσκονται στην αρμονική κίνηση της δημιουργίας και της αλλαγής.

Heel Fashion Lab suggests an alter-native production model (which is) based on team-work, equali-ty and work on fair terms. Fashion has become a means of expression concerning life and nature, which is an exhaustible source of inspiration. The pieces are designed and pro-duced exclusively in Greece, while each collection is enriched with new patterns throughout the whole sea-son; the textiles are alternated and are found in a harmonic situation of creation and change.

4

heelwww.heel.gr / +30 210 3634009

adidas originals By JereMy sCottwww.adidas.com / +30 210 8930800

6Ο Jeremy Scott εμπνέεται από την pop κουλτούρα και, χρησιμοποιώ-ντας χαρούμενα μοτίβα και απρό-σμενους συνδυασμούς, δημιουργεί μια συλλογή με unisex προϊόντα που ξεχωρίζει. Τα ρούχα και τα παπού-τσια της συλλογής adidas Originals by Jeremy Scott Α/Κ ’13 εκφρά-ζουν το πάθος του σχεδιαστή για τα «μυστηριώδη» φτερωτά πλάσματα, τα Highlands της Σκωτίας, αλλά και το μπιλιάρδο. Ξεχωρίζουν τα πολύ-χρωμα eagle prints, που χρησιμοποι-ούνται για πρώτη φορά και εμφανίζο-νται ακόμη και στα κλασικά JS Wings!

Jeremy Scott is inspired by pop cul-ture and using colorful prints and unexpected combinations, he cre-ates an outstanding collection of uni-sex shoes and apparel. The pieces of the Adidas Originals collection by Jer-emy Scott S/S ’13 reflect the design-er’s passion for mysterious feathered creatures, the Highlands of Scotland and brilliant. Another eye-catching element is the colorful eagle prints, which are used for the first time and also appear at the classic JS Wings!

evMorFiwww.evmorfi.com / +30 210 3239543

5Η εταιρεία Evmorfi ασχολείται απο-κλειστικά με τον σχεδιασμό χειροποί-ητων κοσμημάτων. Η έμπνευση πίσω από τον σχεδιασμό προκύπτει από την αρχαιοελληνική ιστορία και τον πολιτισμό, και τη φύση. Τα σκουλα-ρίκια, τα δαχτυλίδια, τα κολιέ και τα βραχιόλια της συλλογής κατασκευά-ζονται με βάση το ασήμι, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις επιχρυσώνεται, σε γεωμετρικά και κλασικά σχήματα.

Evmorfi brand exclusively designs handmade jewelry. The label draws inspiration from the ancient Greek history and culture, as well as the nature. The earrings, rings, necklac-es and bracelets of the collection are mostly made out of silver, which in many pieces is gold plated, in geo-metric and classic shapes.


20

Μπουφάν/ Jacket Nike (Nike

Hellas)

Photography Manos

KatsaprinisText/Styling

Stavros Sgouros

Μπουφάν/ Jacket adidas

Originals (adidas Hellas)

Jeans Lee

(Vf Hellas)

T-Shirt adidas

Originals (adidas Hellas) SELECT IONS


21

Άνοιξη σε τόνους..vintage! Ακόμα και αν ο καιρός επιμένει να είναι βροχερός, λεπτά καρό πουκάμισα, ανοιχτόχρω-μα T-shirts και ξεβαμμένα τζιν ήρθε η

ώρα να βγουν στο φως. Στάμπες, ανάλα-φρα μπουφάν με σχέδια, τζιν πουκάμισα συμπληρώνουν μία άνοιξη γεμάτη όμορ-φα χρώματα και διαφορετική διάθεση.

Spring comes in vintage tones! In spite of the persistent rainy weather, it is time for light plaid shirts, fair- colored T-shirts and washed out jeans to come

to light. Prints, light printed jackets and denim shirts create a spring mood full of pretty colors and a different energy.

Μπλούζα/ T-Shirt Σομφ

Πουκάμισο/ Shirt

Attr@ttivo

Μπλούζα/ T-Shirt

Wrangler (Vf Hellas)

Jeans Wrangler

(Vf Hellas)

Παπούτσια/ Shoes Vans

(Vf Hellas)

Πουκάμισο/ Shirt

WeSC (WeSC BΒ)

Γυαλιά/ Sunglasses

Persol (Luxottica

Hellas S.a.) -Grandvision Hellas stores


22

Photography Manos KatsaprinisStyling Vicky Florou, Alexandra ZografouModels Lee-Ann, Polina Karabanova (New Model)

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou

PolinaΜπλούζα/ T-Shirt

Lacoste (Notos Com)

Φούστα/ Skirt Gant

(Notos Com)Κάλτσες/ Socks

Calzedonia (Calin a.E.)

Παπούτσια/ Shoes WeSC

(WeSC BΒ)

Lee-AnnΣακάκι/ Jacket Anna Riska

Πουκάμισο/ Shirt Stefanel

Jeans Lee

(Vf Hellas)Παπούτσια/ Shoes

Wesc (WeSC BΒ)

PolinaΠουκάμισο /Shirt

Levi’s (Levi Strauss Hellas)

Μπλούζα/T-Shirt Lee

(Vf Hellas)Παντελόνι/ Trousers

Bel Air (Milk & Honey)

Παπούτσια/ Shoes Superga

(Milk & Honey)Γυαλιά ηλίου/ Sunglasses Ralph By Ralph Lauren

(Grandvision Hellas)Βραχιόλια/ Bracelets

Li-La-Lo


23

we like

YOUR STYLE

PolinaΠουκάμισο /Shirt

Levi’s (Levi Strauss Hellas)

Μπλούζα/T-Shirt Lee

(Vf Hellas)Παντελόνι/ Trousers

Bel Air (Milk & Honey)


(Milk & Honey)Γυαλιά ηλίου/ Sunglasses Ralph By Ralph Lauren

(Grandvision Hellas)Βραχιόλια/ Bracelets

Li-La-Lo

Lee- AnnΚαπαρντίνα/ Trench Coat

Carling (Milk & Honey)

Πουκάμισο /Shirt Lee

(Vf Hellas)Jeans Lee

(Vf Hellas)Παπούτσια/ Shoes

WeSC (WeSC BΒ)

PolinaΚαπαρντίνα/ Trench Coat

WeSC (WeSC BΒ)

Πουκάμισο /Shirt WeSC

(WeSC BΒ)Jeans



(Milk & Honey)Δαχτυλίδι/ Ring

Li-La-Lo

Lee-AnnΜπλούζα/ T-Shirt

Gant (Notos Com)

Φούστα/ Skirt Lacoste

(Notos Com)Κάλτσες/ Socks

WeSC (WeSC BΒ)

Παπούτσια/ Shoes WeSC

(WeSC BΒ)Κολιέ/ Necklace

Li-La-Lo

Καθώς περνάμε το κατώφλι του Μαρτίου, βρισκόμαστε κάπου ανά-μεσα σε χειμώνα και άνοιξη. Τι κι αν δεν ήρθε ακόμα η ώρα να απο-χωριστούμε τα χειμωνιάτικα ρού-χα μας; Τα συνδυάζουμε με έντονα χρώματα και φανταχτερά prints για να αποφύγουμε τη μονοτονία του χειμώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα κλασικά, preppy κομμά-τια της γκαρνταρόμπας μας!

March is about to set in and we are somewhere between winter and spring. What if it isn't time to part with our winter clothes? We match them with vivid colors and fancy prints to push away the win-ter gloominess, while classy and preppy pieces of our wardrobe hold sway!


ART AGENDA

24

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΗΘΕΙΝΟΣ / DIMITRIS ALITHINOS ΕΜΣΤ/ National Museum of Contemporary Art 14.02.13 - 26.05.13 Βασ. Γεωργίου Β’ 17-19 & Ρηγγίλης, Αθήνα/ 17-19 Vas. Georgiou B’ & Riggilis st., Athens 210 924 2111-3

VALÉRIE MANNAERTSBernier-Eliades Gallery08.03.13 - 06.04.13Επταχάλκου 11, Αθήνα / 11 Eptachalkou st., Athens210 3413936-7

ΝΙΚΟΣ ΣΙΣΚΟΣ / NIKOS SISKOSΈκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου / Ekfrasi – Yianna Grammatopoulou 14.03.13 - 13.04.13Βαλαωρίτου 9α, Κολωνάκι / 9a Valaoritou st., Kolonaki / 210 360 7598

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΡΑΒΗΤΑΣ / PERIKLIS PRAVITASΚέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων / TV Control Centre09.03.13 - 31.03.13Κύπρου 91Α, Κυψέλη / 91A Kyprou st., Kypseli213 0040496

AT TABLE AND IN BED Andreas Melas & Helena Papadopoulos30.01.13 - 23.03.13Επικούρου 26 & Κορίνης 4, Αθήνα / 26 Epikourou & 4 Korinis st., Athens210 3251881

ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ / MINOS ARGYRAKIS Xippas Gallery14.02.13 - 27.04.13Πατριάρχου Ιωακείμ 53, Κολωνάκι / 53 Patriarchou Ioakeim st., Kolonaki210 3319333

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΑΚΟΣ / YIANNIS ADAMAKOS Μουσείο Μπενάκη / Benaki Museum01.02.2013 - 31.03.2013Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα / 138 Pireos & Andronikou st., Athens210 345 3111

DAVID GATES Qbox gallery04.02.2013 - 30.03.2013Αρμοδίου 10, Αθήνα / Armodiou 10 st., Athens211 119 9991

BOHEMIANS The Breeder 21.02.13 - 23.03.13Ιάσονος 45, Αθήνα / 45 Iasonos st., Athens210 3317527

I NEVER PROMISED YOU A ROSE GARDENGallery Genesis26.02.13 - 30.03.13Χάρητος 35, Κολωνάκι / 35 Charitos st., Kolonaki211 7100566

ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ / PAVLOS TSAKONASCan Christina Androulidaki Gallery06.03.13 - 06.04.13Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι / 42 Anagnostopoulou st., Kolonaki210 3390833

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΕΛΙΜΑΣ / VASSILIS SELIMASThanassis Frissiras Gallery21.02.2013 - 22.03.2013Κριεζώτου 7, Αθήνα / 7 Kriezotou st., Athens210 3640288


25


26


27

GUNSFOR HIREPhotography Nelli Palomäki


28

Τα πορτρέτα της Nelli Palomäki αποπνέουν μια αύρα νοσταλγίας, δίνοντας την εντύπωση ότι ανήκουν σε περα-σμένο αιώνα, ενώ σχεδόν πάντα είναι απομονωμένα από τον χωρο και τον χρόνο και επικεντρώνονται στο αντικείμε-νο. Μετά από αρκετές προσωπικές και ομαδικές εκθέσεις,

ετοιμάζεται να κυκλοφο-ρήσει μέσα στους επό-μενους μήνες το πρώτο της βιβλίο “Breathing the same air” με τα πορτρέτα

παιδιών και εφήβων που έχει κατά καιρούς φωτογραφίσει. Η Φινλανδή φωτογράφος μιλά στο ΟΖΟΝ Raw για τη δουλειά της, την πρόσφατη έκθεσή της “Sons of Nakhimov” στο Λονδίνο, καθώς και τη σχέ-ση που αναπτύσσει με τους πρωταγωνιστές της. // Nelli Palomäki portraits exude an aura of nostalgia, creating the impression that they belong in a past century, while almost always seem timeless and focused on the subject. Following many solo and group exhibitions, her first book “Breathing the same air”, which will include children and teenage portraits that she has previously photographed, is expected in a couple of months. The Finnish photographer talks to OZON Raw about her work, her latest exhibition “Sons of Nakhimov” in London, as well as the relationship between herself and her objects.

Breathing the same air

Στην τελευταία σου έκθεση με τίτλο ‘Sons of Nakhimov’, στο Λονδίνο, παρουσιάζεις μία σειρά φωτογραφιών από τη Ναυτική Ακαδημία Ναχί-μοβ της Αγίας Πετρούπολης. Πώς θα περιέγραφες αυτήν την εμπειρία, συγκριτικά με τις προηγούμενες;Όλο το project ήταν πραγματικά συναρπαστικό για εμένα και εύχο-μαι να μπορέσω να το συνεχίσω κάποια στιγμή και να παρακολου-θήσω την πρόοδο των μαθητών. Στην πραγματικότητα, η διαδικα-σία δημιουργίας των πορτραίτων ήταν πολύ πιο σημαντική από το

τελικό αποτέλεσμα. Άρχισα ακό-μη και να αμφισβητώ τη δουλειά μου ως φωτογράφος κατά τις επι-σκέψεις μου στην Αγία Πετρούπο-λη. Μερικές φορές αρκεί μόνο να είσαι εκεί· το πορτραίτο είναι μόνο ένα στιγμιότυπο της συνάντησής μας. Σε αυτήν τη δουλειά επιφορ-τίζεσαι με μία συγκεκριμένη ευθύ-νη: να χτίσεις μία σχέση εμπιστο-σύνης με το αντικείμενο σου και όχι να του αποσπάς μόνο κάποιες φωτογραφίες.Η έκθεση παρουσιάζεται για πρώ-τη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η γκαλερί “Wapping Project-Bankside” είναι ιδανικό μέρος: τα

τεράστια παράθυρα του φωτίζουν με άπλετο φυσικό φως το χώρο, πράγμα που βοηθά τα πορτραί-τα μου, αφού όλα φωτογραφήθη-καν υπό το φυσικό φως που έμπαι-νε από το παράθυρο.

Έχεις πει πως τα πορτρέτα των μαθητών για την έκθεση “Sons of Nakhimov” αντικατοπτρί-ζουν τον τρόπο που θα τους θυ-μάσαι και αναρωτιέσαι «πώς θα σε θυμούνται εκείνοι». Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;Αυτό ισχύει για όλη τη δουλειά μου. Εννοώ ότι όταν βγάζεις τη φωτο-γραφία ενός άγνωστου, αυτός

είναι και ο μοναδικός τρόπος να τον θυμάσαι. Κατά μία έννοια, αυτό το κάνει πιο απόλυτο· αυτό το πορ-τραίτο είσαι εσύ. Για εμένα η στιγμή που βγάζεις αυτή τη φωτογραφία είναι πάρα πολύ σημαντική. Πρέ-πει να είναι έντονη, άβολη, εύθραυ-στη και ήσυχη. Είμαι ιδιαίτερα νευ-ρική όταν τραβάω μια φωτογραφία και υποθέτω πως και αυτό αποτελεί μέρος της δουλειάς μου και επηρε-άζει την τελική μορφή των πορτραί-των. Δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να με θυμούνται με έναν συγκεκριμέ-νο τρόπο, αλλά έχω όντως την περι-έργεια του πώς θα με θυμούνται: εάν έχουν προσέξει κάποια από

Συνέντευξη Αλεξάνδρα Ζωγράφου

Interview Alexandra Zografou

PALOMAKINELLI


29


30

τις αδυναμίες μου ή εάν ήταν τόσο φοβισμένοι όσο και εγώ.

Περιέγραψέ μας τη σχέση σου με τη φωτογραφία; Δεν είμαι η συνηθισμένη φωτο-γράφος που έχει πάντα μαζί της τη μηχανή της. Είναι απλά κάτι που έτυχε να κάνω αλλά δεν καθορίζει τη ζωή μου. Με συναρπάζει να γνω-ρίζω ανθρώπους και να έχω αλλό-κοτες εμπειρίες και συζητήσεις με αυτούς, να ζω στο έπακρο. Η φωτο-γραφία είναι μέρος της ζωής μου, αλλά δεν είναι η ζωή μου.

Γιατί ασχολήθηκες με τα πορ- τρέτα;Οι άγνωστοι με συνάρπαζαν πάντα, όπως και το να γνωρίζω καινούρ-γιο κόσμο. Το ότι επέλεξα, όμως, τον συγκεκριμένο τρόπο δου-λειάς οφείλεται στις κρίσεις πανι-κού που πάθαινα πιο μικρή. Ακό-μα το παθαίνω, αλλά είμαι πολύ καλύτερα σήμερα. Δεν ήταν εύκο-λο να περάσω αυτές τις τόσο έντο-νες στιγμές με αγνώστους. Ξεκίνη-σα, κατά μία έννοια, να πιέζω τον εαυτό μου να γνωρίσει καινούργια άτομα και να περάσει στιγμές ηρε-μίας μαζί τους. Επίσης, λατρεύω να ακούω ιστορίες και πάντα ακούω υπέροχες ιστορίες από αυτά. Δεν μιλώ πολύ όταν τραβάω τις φωτο-γραφίες. Μου αρέσει αυτή η αμη-χανία. Για κάποιον λόγο δεν πρέ-πει να υπάρχει άνεση. Οι φωτογραφίες σου είναι πά-ντα ασπρόμαυρες, παρόλο που έχεις δηλώσει στο παρελ-

θόν: «έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο». Τι θέλεις να πεις με αυτό;Θέλω να πω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά αυτή η δήλωση μου δεν έχει να κάνει με την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έχοντας μία συγκεκριμένη στά-ση όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Ρώσικη Ναυτική Ακαδη-μία, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πως ο τρόπος που βλέπω τις καταστάσεις είναι πολύ μονοδιάστατος.

Έχεις επίσης δηλώσει πως «κάθε φωτογραφία που έχεις τραβήξει είναι και ένα κομ-μάτι του εαυτού σου». Τι σχέση αναπτύσσεις με τα άτομα που φωτογραφίζεις;Για να πάρεις κάτι από τους άλλους, πρέπει πρώτα να δώσεις κάτι από εσένα. Ακόμα και αν η σχέση φωτο-γράφου και φωτογραφιζόμενου δεν είναι ισότιμη, προσπαθώ να αντιστρέψω αυτήν την ισορρο-πία. Μπορώ, επίσης, να αποκα-λύψω ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν έχω την ανάγκη να κρύβομαι πίσω από το ρόλο του φωτογρά-φου. Μερικές φορές μάλιστα χτί-ζεις πολύ δυνατές σχέσεις με τα αντικείμενα σου: κάποιοι μπορεί να γίνουν φίλοι σου· άλλοι είναι πιο αποστασιοποιημένοι. Κάποτε είχα γράψει:«Τώρα είμαι εγώ ο κάτοχος του πορτραίτου, που διατηρεί αυτή τη σχέση και μας δεσμεύει για πάντα.

Εκεί βρίσκεται η δύναμη της προ-σωπογραφίας (και η δύναμη του φωτογράφου): στη μίζερη σκέψη του μόνιμου. Τώρα έχω τον έλεγ-χο να παρουσιάσω τις φωτογραφί-ες, αλλά πέρα από αυτό, μπορώ να τις κάνω να κρατήσουν για πάντα. Γίνονται συνώνυμο της αθανασίας αλλά την ίδια στιγμή, με ένα σατα-νικό τρόπο, μας υπενθυμίζουν ότι αναμφίβολα όλοι μας κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Όλες αυτές οι απο-δείξεις θανάτου και γηρατειών τις φυλάμε σαν θησαυρούς, τις γεμί-ζουμε με νόημα και αναμνήσεις: είναι τα πιο πολύτιμα αντικείμενα στη ζωή μας· όπως οι φωτογραφί-ες των αγαπημένων μας που έχουν φύγει εδώ και καιρό τις φυλάμε σαν θησαυρό, σαν κρυμμένα γράμ-ματα γεμάτα με γλυκούς και οικεί-ους χαρακτήρες, που θέλουμε να φυλακίσουμε μέσα μας για πάντα».

Μεγάλωσες και σπούδασες στη Φινλανδία. Νιώθεις πως η πόλη που μεγάλωσες και η ση-μερινή καλλιτεχνική σκηνή της έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου; Εννοείται πως τα πάντα εδώ έχουν επηρεάσει τη δουλειά μου. Προ-έρχομαι από μία μικρή βιομηχα-νική πόλη, μία πραγματική πόλη της εργατικής τάξης. Αυτό με έκα-νε αρκετά δυνατή για να επιβιώ-σω στη ζωή μου, αλλά ταυτόχρονα με έκανε και πολύ φιλόδοξη. Δεν παραδίδω εύκολα τα όπλα και έχω πάντα πολλά όνειρα για το μέλλον. Αλλά με ένα φυσικό τρόπο τα πάντα επηρεάζονται από οτιδήποτε εδώ. Πιθανώς, εμείς οι σκανδιναβικοί λαοί έχουμε μια τάση να βλέπουμε τα πράγματα μελαγχολικά.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Θα πειραμα-τιζόσουν με κάποιο άλλο εί-δος πέρα από το φωτογραφικό πορτρέτο; Θα προτιμούσα να συνεχίσω τη δουλειά μου χωρίς να πολυσκέ-φτομαι το μέλλον. Φυσικά ελπίζω να συνεχίσω αυτήν τη δουλειά, να κάνω εκθέσεις, να συνεχίσουν να μου παρουσιάζονται ευκαιρίες και να ταξιδέψω. Είμαι ακόμη πολύ νέα, άρα υποθέτω πως με περιμένουν ακόμα πολλές προκλήσεις. Προς το παρόν, θέλω να συνεχίσω με τα πορτραίτα· είναι κάτι που βλέπω τον εαυτό μου να κάνει για πολλά χρό-νια ακόμα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είμαι ανοιχτή και σε άλλα

πράγματα. Μην εκπλαγείτε αν με δείτε να ασχολούμαι με κάτι τελείως διαφορετικό στο κοντινό μέλλον!

Your most recent exhibition, “Sons of Nakhimov”, in Lon-don, demonstrates photos of St. Petersburg’s Nakhimov Naval Academy. Compared to your previous experience, how would you describe this last one?The whole project was truly fasci-nating to me. I still wish I could car-ry on with it some day and watch the students grow up. Actually, the process of doing the portraits was much more important than the final result. I even started to question my work as a photogra-pher during my visits to St. Peters-burg. Sometimes just being there was enough; a portrait was only a small stain of our meeting. There’s a certain responsibility in this work. Building trust with the subject is much more important to me than “stealing” their images. This is the first time we exhibit these portraits in the UK. The Wapping Project Bankside Gallery is a great place; the huge windows give a certain feeling of natural light. This worked for these portraits, since they were all shot using natural window light.

You said that the portraits of the students you took for “Sons of Nakhimov” signify the way you remember them and you wondered “how they remem-ber you”. How would you want to be remembered by?This is how I feel about my work in general. What I meant was that if you do a portrait of a stranger, this is the only way you will remem-ber them. In a way, this makes it absolute – this is you. For me, the moment of taking the photo is very important. It should be intense, awkward, fragile and quiet. I’m very nervous while taking the picture. I guess this is a part of my work and what makes the portraits come out the way they do. I can’t say that I would like to be remembered in a certain way, but I do wonder how people remember me. Maybe they noticed some of my weaknesses; maybe they were just as scared as I was.


31

How would you describe your-self as a photographer?I don’t carry my camera with me, so I’m not a typical photographer at all. This is something I happen to do, but it doesn’t control my life. I’m more fascinated meeting new people, having strange experienc-es and conversations with them, living my life full. Photography is a part of my life, but it’s not my whole life.

Why did you choose to focus on portrait photography?Strangers always fascinated me; meeting new people is something that I always loved. But I actually started working this way, because I had a panic disorder when I was younger. I still do, but I can han-dle it better now. It wasn’t easy to spend this intense moment with strangers. I kind of started forc-ing myself to meet new people and spend this quiet time with them. I also love storytelling and you always hear great stories from new people. I don’t talk a lot while doing a portrait. I like the awkward-ness of photography. Somehow it shouldn’t be comfortable.

The photos you take are always black and white, although in a previous statement you men-tioned: “I had proven myself that things are not that black-and-white.” Can you elaborate on that? I meant that things are not that sim-ple. This had nothing to do with black and white photography. Because I had a certain attitude when visiting the Russian Naval Academy the first time, I once again realized that things are way more complicated and my way of seeing things is just often too one-dimensional.

You have stated that “each and every photo you have taken is a photograph of you too”. What kind of relationship do you de-velop with those you choose to photograph?In order to get something from peo-ple, you need to give something from yourself. Even if the relation-ship between the photographer and the one being photographed is never equal, I try to make it as equal as I can. I can also reveal some-thing from myself; I don’t have to

hide behind the role of a photog-rapher. Sometimes you even build strong relationships with the sub-jects; some of them become your friends, some of them are more dis-tant. I once wrote about this: “I am now the holder of the por-trait, the preserver, forcing us to be bound forever. There lies the pow-er of the portraiture (and the pow-er of the photographer); the mis-erable thought of permanence. I now have the control to present the photographs, but more than that, I can make them everlasting. They become the enemies of mortality, at the same time devilishly underlin-ing the fact that we all will, without a doubt, die in the end. These cap-tivating proofs of aging and death we keep as treasures, fill them with meanings and memories; they are the most valuable objects in one’s life. Like we worship the photo-graphs of our long gone lovers, as hidden letters filled with sweet and familiar characters, wanting them to be forever trapped with us.

You grew up and studied in Fin-land. Do you feel that the city you grew up in as well as the current art scene there has af-fected your work?Of course. Everything I experience here has affected my work. I’m orig-inally from a small industrial town, a true small Finnish working-class town. It made me tough enough to survive in my life, but also made me very ambitious. I don’t give up easily and I always have many big dreams for the future.

Can you picture yourself in the future? Would you ever attempt to tackle a differ-ent genre, other than portrait photography?I wish to continue my work with-out thinking too much about the future. I sure hope to be able to continue doing my work, have exhi-bitions and great opportunities, as well as travel. I’m still very young, so I guess I have many challenges ahead. At the moment, I want to continue with portraiture and I can see myself doing it for many years. But I wouldn’t say “no” to other things. I guess it wouldn’t be such a surprise if I tried something dif-ferent in the future.

nellipalomaki.com

Δεν μιλώ πολύ όταν τραβάω τις φωτογραφίες.

Μου αρέσει αυτή η αμηχανία. Για κάποιον

λόγο δεν πρέπει να υπάρχει άνεση


32

illuMinations oF WEDDING

Σε μία πολυσυζητημένη κοινότητα και κομβικό σημείο του καλλιτε-χνικού κόσμου του Βερολίνου, το Wedding, δύο επιμελήτριες, η Kristin Trethewey και η Michelle O’ Brien, διοργανώνουν μια τρι-ήμερη εκδήλωση στα πλαίσια του φετινού Transmediale Festival, και συγκεντρώνουν καλλιτέχνες από Βερολίνο, Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία. Το Illuminations of Wedding, στήθηκε σε έναν χώρο ονό-ματι SUPERMARKT της περιοχής Wedding, όπου ένα παλιό σούπερ μάρκετ μετατράπηκε σε εκθεσιακό χώρο. Πρόκειται για ένα πολυ-διάστατο project που συμπεριλαμβάνει ένα workshop, μία ομαδική έκθεση και μία δημόσια συζήτηση σχετικά με την αστική κουλτούρα, τις καλλιτεχνικές κοινότητες, τη δημόσια τέχνη και τον αστικό εξπρε-σιονισμό. // In Berlin’s much talked-about, artistic hub borough, Wedding, two curators, Kristin Trethewey and Michelle O'Brien, are organizing a three-day event, part of this year’s Transmediale festival, and bringing together various artists from Berlin, Canada, the US and Australia. Illuminations of Wedding, held in Wedding’s SUPERMARKT venue, an old supermarket turned into an exhibition space, is a multi-dimensional project including a workshop, a group exhibition and a panel discussion about urban culture, artistic com-munities, public art and urban expressionism.

Πώς γνωριστήκατε και ποια εί-ναι η εμπειρία σας πάνω στις τέχνες και την καλλιτεχνική επιμέλεια;Μας σύστησε ο Malcom Levy, ο οποίος είναι και ένας από τους καλλιτέχνες του show. Μέναμε και οι δύο στο Βερολίνο, οπότε μας πρότεινε να γνωριστούμε και από τότε γίναμε φίλες. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργαζό-μαστε. Η Kristin έχει ασχοληθεί με τη τέχνη νέων μέσων (media

arts) και πιο συγκεκριμένα πάνω στην ομαδική performance, στις εγκαταστάσεις και στη γλυπτική μέσα από το φάσμα της τεχνολογί-ας και του βίντεο . Ξεκίνησε την καλ-λιτεχνική επιμέλεια εκδηλώσεων κατά τη διαμονή της στο Τορόντο ενώ ασχολήθηκε πιο συστηματικά στη Νέα Υόρκη όταν σκηνοθέτη-σε δύο φεστιβάλ νέων μέσων: το Play With Fire Festival (2009) και το INDEX Festival (2011). Η Michelle έγινε προσφάτως η Καλλιτεχνική

Παραγωγός στο SUPERMARKT, την τοποθεσία του event, και έχει εργαστεί ως επιμελήτρια, καλλι-τεχνική διευθύντρια, ερευνήτρια και φωτογράφος. Έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια και παραγωγή εκδηλώσεων σε σε Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Γερμανία και Καναδά όπως στο Sydney Festival, στη Μουσική Ακαδημία του Μπρούκλιν (BAM) στη Νέα Υόρκη, στο Διεθνές Φεστι-βάλ του Εδιμβούργου, στο Fringe

Different perspectives


33

Festival (επίσης στο Εδιμβούργο),σ το φεστιβάλ τεχνών και ψηφιακής κουλτούρας Transmediale στο Βερολίνο, στο Digital Art & Sound Weekend στο Βερολίνο και στο New Forms Festival στο Βανκού-βερ . Είναι επίσης η ιδρυτής του The Festival Circuit, μίας διαδικτυακής πηγής πληροφοριών που απευ-θύνεται στην παγκόσμια κοινότη-τα των καλλιτεχνικών διευθυντών.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του project;Είχαμε ενθουσιαστεί με την ιδέα του να εξερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες έρχονται σε επαφή με τις κοινότητες και να πει-ραματιστούμε με τον φυσικό χώρο των γειτονιών του Wedding. Θέλα-με να την εφαρμόσουμε συγκε-κριμένα στις εγκαταστάσεις του Wedding όπου βρίσκεται και η γκα-λερί ‘SUPERMARKT’, η οποία βιώ-νει και μία περίπλοκη μεταβατική φάση στα πλαίσια της πόλης.

Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το project;Μέσα από το project προσδοκούμε σε έναν διάλογο με την κοινωνία και επίσης στον εορτασμό της τοποθε-σίας με ποικίλους τρόπους. Έχου-με προσπαθήσει να στήσουμε μία πολυδιάστατη έκθεση και με αυτό τρόπο πιστεύουμε ότι είναι ένας

Συνέντευξη Ανδρέας Δημόπουλος Interview Andreas DimopoulosPhotography Erica Svensson


34

πολύ καλός τρόπος εξερεύνησης του πώς μας επηρεάζει ο χώρος, η κοινότητα και το αστικό περιβάλ-λον καθώς και του πώς ζούμε όλοι δυναμικά σε έναν αστικό χώρο.

Πώς έγινε η επιλογή των καλλι-τεχνών και ποια κοινά στοιχεία μοιράζονται; Ποιες ιδιαιτερότη-τες φέρει ο καθένας ξεχωριστά;Στόχος μας ήταν η προβολή της κοινότητας μέσα από διαφορετικές προοπτικές, έτσι λοιπόν επιλέξαμε Γερμανούς καλλιτέχνες (γνήσιους Βερολινέζους και μη), καλλιτέχνες που δουλεύουν σε στούντιο του Wedding, καλλιτέχνες από το εξω-τερικό που μετακόμισαν προσφά-τως στη πόλη και καλλιτέχνες που ήρθαν να επισκεφτούν το Βερολί-νο. Το Illuminations of Wedding απαρτίζεται από μία έκθεση που συμπεριλαμβάνει video art, εκθέ-σεις φωτογραφίας, βίντεο προ-βολές (projection mapping), οπτι-κοακουστικές παρουσιάσεις και γλυπτική, ένα workshop ανοιχτό για το κοινό και μία δημόσια συζή-τηση. Ο καθένας ξεχωριστά από αυτούς τους καλλιτέχνες δίνει τη δική του χροιά και απάντηση στο τι σημαίνει γι’ αυτόν το Wedding.

Γιατί στο Wedding;Το Wedding είναι μία κοινότητα με μεγάλη ιστορία, που προσφάτως δέχεται μεγάλες πιέσεις να αλλά-ξει. Πολύς κόσμος έχει μόλις μετα-κομίσει στη περιοχή. Η κοινότητα μεγαλώνει και τα ενοίκια εξυψώ-νονται ιλιγγιωδώς λόγω της κερ-δοσκοπίας που παρατηρείται στα πλαίσια της ανάπλασης του χώρου. Αποτελεί λοιπόν μεγάλο ερώτημα το τι θα γίνει με το Wedding. Ποια είναι η άποψη σας για την αστική κουλτούρα στο Βερο-λίνο σε σύγκριση με τις υπό-λοιπες αμερικάνικες πόλεις του Βορρά; Η αστική κουλτούρα του Βερολίνου έχει αναμφίβολα μοναδικό χαρα-κτήρα. Παρόλο που έχει περισσό-τερα κοινά με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, παραδόξως συχνά συγκρί-νουν τη κουλτούρα του με της Νέας Υόρκης. Το σύστημα μεταφοράς είναι βέβαια λίγο πιο περίπλοκο αλλά και οι δύο είναι πολιτισμικά ηγετικές πόλεις σε παγκόσμιο επί-

πεδο. Σε γενικές γραμμές πάντως η ατμόσφαιρα του Βερολίνου είναι τελείως διαφορετική συγκριτικά με τις πόλεις στη Βόρειο Αμερική.

How did you meet and what is your background in art and curating?We met actually through Malcolm Levy, one of the artists in the show. We were both living in Berlin so he suggested we meet up and we've been friends ever since. This is the first time we work together. Kris-tin has a media arts background mostly with collaborative perfor-mance, installations and sculpture using technology and video. She came to curation while in Toron-to and Banff with various artists and then more heavily in New York directing two media arts festival, Play With Fire Festival in 2009 and INDEX festival in 2011. Michelle is currently the Creative Producer for SUPERMARKT, the venue of the event, and has worked as a cura-tor, arts manager, researcher and photographer. She has curated and produced events across Australia, UK, USA, Germany and Canada including Sydney Festival, Brook-lyn Academy of Music (BAM) NYC, Edinburgh International Festival, Edinburgh Festival Fringe, trans-mediale festival for art & digital culture Berlin, Digitial Art & Sound Weekend Berlin and New Forms Festival Vancouver. She is also the founder of The Festival Circuit, an online resource for an internation-al community of arts managers.

How was the idea first born?We were excited to explore the way that artists relate to commu-nity and the physicality of these neighbourhoods. We wanted to bounce this off of the site specifics of Wedding where ‘Supermarkt’, the gallery, is based and under-going a very complex transition within Berlin. What are your expectations from this project?We hope to open up a dialog about the community and really also cel-

ebrate the location in many ways. We tried to incorporate a num-ber of different perspectives in the exhibition. So it should be a real-ly exciting exploration of the way that space, the community and urban environments impact us and how we live together dynamically in city space. How the artists were chosen and what do they all have in common? What does each one bring to the table?We wanted to represent differ-ent perspectives on the com-munity so we chose artists who are German but not from Berlin as well as native Berliners, art-ists working in Wedding studi-os, artists who recently moved to the city from abroad and artists who are just visiting the city. Illu-minations of Wedding consists of an exhibition featuring video art, photographic works, projection mapping, A/V performance and sculptural works, an open work-shop and a panel discussion. Each of these artists brings a different voice and response to what Wed-ding means to them.

So why did you choose Wed- ding?Wedding is a community with a very deep history and is under intense pressure to change cur-rently. Many new people have just moved to the neighbourhood. The community is growing and rents are rising at a rapid rate in spec-ulation of gentrification. So it’s a big question right now what will happen here. How do you feel about urban culture in Berlin in relation to other North American cities?Berlin has a unique urban culture absolutely. The city has a lot more in common with other European cities but culturally it is often com-pared to New York City. Its pub-lic transportation is complex and they are both leading culturally dynamic cities worldwide. But in general the atmosphere in Ber-lin is totally different from North American cities.

Προσδοκούμε σε έναν διάλογο με την κοινωνία και στον εορτασμό μιας τοποθεσίας με ποικίλους τρόπους


35

they�r

eEL

ECTR

IC

Στην αρχή της άνοιξης το ΟΖΟΝ κάνει 13 τυχερές επιλογές για τη σεζόν που διανύου-με. Ένα νεοσύστατος χώρος με το περίεργο όνομα Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, ένας φωτογράφος που δημιουργεί εικόνες γεμά-τες καθημερινούς παραλογισμούς, ένας σκη-νοθέτης που θέλει να φτιάξει μια ταινία και να ζήσει μέσα της, μια ομάδα καλλιτεχνών που διαφωνούν μεταξύ τους και ακόμα μερικοί από τους πολύ ενδιαφέροντες δημιουργούς της πόλης παρουσιάζονται στις σελίδες που ακολουθούν. // At the beginning of spring OZON is making 13 lucky choices for this season. A brand new space under the pecu-liar name Television Control Centre, a pho-tographer who creates images full of eve-ryday absurdities, a director who wants to create a film and live in it, a group of artists, who agree to disagree and also a few of the most interesting creators of the city are pre-sented in the following pages.


36

Petros

Με ποια λογική συνταιριάζεις όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία που συνθέτουν τις εικόνες σου;Υπάρχει μια γλώσσα που χρησιμο-ποιώ με διαφορετικά αντικείμενα, ανθρώπους, τεχνικές για να γίνει η εικόνα όπως τη φαντάζομαι. Βλέ-πω τους ήρωες και τις κατασκευές μου σαν πολύπλοκες-πολύχρωμες προσωπικότητες και θέλω να χτί-ζω πάνω τους, να τους κάνω περισ-σότερο από αυτό που είναι και να τους δίνω το νόημα που θέλω εγώ.

Τι συναισθήματα θα ήθελες να νιώσει κάποιος που έρχε-ται πρώτη φορά σε επαφή με τη δουλειά σου;Το να νιώσει έκπληξη και το να αφι-ερώσει χρόνο για να δει τη φωτο-γραφία, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εύκολο να νιώσουν κάτι από τις φωτογραφίες μου. Υπάρχει μια ιστορία που λένε οι φωτογραφί-ες, αλλά ο καθένας ευτυχώς την ερμηνεύει και τη νιώθει διαφορετι-κά ή στέκεται αδιάφορα. Είναι ένα κομμάτι ανθρώπων που ξέρω ότι επικοινωνούμε μέσα από τις εικό-νες μου και τους δίνει ερεθίσματα και τους προκαλεί έκπληξη και ίσως τις βρίσκουν όμορφες.

Πιστεύεις πως κάποιος που δεν έχει αντίστοιχες αναφορές ή ακόμα περισσότερο κάποιος που δεν είναι Έλληνας μπορεί να βρει κάποιο σημείο επαφής με τις φωτογραφίες σου;Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Eίναι πιο εύκολο για κάποιον που δεν είναι Έλληνας να κατανοήσει για το τι μιλάω και να γνωρίσει ουσία ελληνική. Οι φωτογραφίες μου είναι Ελλάδα, αλλά στο τέλος κατα-λήγω να μιλάω για κάτι με μια γλώσ-σα κατανοητή για όλους. Επίσης, οι φωτογραφίες μου μιλάνε για μια πλευρά της Ελλάδας που δεν είναι τόσο αστραφτερή και περισσότε-ρο φτωχή. Η πλειοψηφία των Ελλή-νων, νομίζω, έχει ξεχάσει ότι πριν 30 χρόνια ζούσαμε πολύ λιτά και ταπεινά μόνο με τα βασικά.

Ποια είναι η βασική ιστορία που θέλεις να διηγηθείς;Υπάρχουν πολλές βασικές ιστο-ρίες που συνήθως είναι καθημε-ρινές. Καθημερινοί άνθρωποι, καταστάσεις, καθημερινά όνειρα και καθημερινοί παραλογισμοί, καθημερινές εκπλήξεις και απο-γοητεύσεις. Αυτό που κάνει τη δια-φορά στις φωτογραφίες μου είναι το να πιστέψεις ότι το παιδάκι είναι όντως αστροναύτης, ότι η βόμβα θα εκραγεί στο μπαρ, ότι κάποιος θα κάτσει σύντομα να τα πιει, ότι ο κόσμος είναι πολύπλοκος και παράξενος και ότι όλοι κυκλοφο-ρούν με δρεπάνια.

Πώς σε επηρεάζει κάθε φορά το χωριό;Με βοηθά να εκτιμώ κάποια πράγ-ματα που είναι ξεχασμένα, λίγο πρωτόγονα, πολύ αυθεντικά. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι, έρχομαι σε επαφή με τη λάσπη, τη φωτιά, τη σκόνη, με παλιά αντικεί-μενα που στον σύγχρονο κόσμο θα ήταν σκουπίδια. Eκεί έχουν ακόμα σκοπό και λειτουργία. Καταλαβαί-νω τις εποχές, τις γεύσεις, βλέπω τα ζώα να τριγυρίζουν άναρχα σε ένα ακατάστατο τοπίο. Ο χρόνος κυλά αργά, το φαΐ είναι πιο νόστιμο, οι άνθρωποι μερικές φορές ανυπο-ψίαστοι, άλλες φορές κουτοπόνη-ροι, καθόλου φιλόδοξοι. Μια απλή καθημερινότητα που βασίζεται στα απολύτως απαραίτητα.

Εσύ πώς έχεις επηρεάσει τη ζωή εκεί; Ποια είναι η άποψη που κυκλοφορεί για αυτά που κάνεις; Καμιά φορά βλέπω πράγματα και μένω άφωνος. Λέω πως δεν γίνε-ται αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να τα φτάσω με τίποτα. Εικόνες βγαλ-μένες από άλλες δεκαετίες με μια αφέλεια και μια χρηστικότητα και έναν παραλογισμό που δεν νικιέ-ται, δεν μπορεί να αναπαρασταθεί. Μόλις με δουν να τριγυρνώ με μια τεράστια κάμερα και ένα τρίποδι, με κράζουν και γελάνε, αλλά την

Υπάρχει μια ιστορία που λένε οι φωτογραφίες, αλλά ο καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά

Συνέντευξη Δανάη

Δραγωνέα Interview

Danai Dragonea

petrosefstathiadis.com

EFSTATHIADIS

Ο Πέτρος Ευσταθιάδης είναι φωτογράφος. Συνεργάζεται με έντυπα όπως το Wallpaper, το Monocle, η Le Monde και οι Financial Times ενώ αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να ταξιδέ-ψει στην Νότιο Γαλλία, καθώς η δουλειά του επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστι-βάλ της Hyères. Είναι, επίσης, μέλος της ομάδας pocproject και κάθε έξι μήνες συμμετέχει σε φωτογραφικά workshops ανά τον κόσμο. Ο Πέτρος είναι σίγουρα πολύ ταλαντούχος. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Σημαντικές είναι οι ιστο-ρίες που θέλει να διηγηθεί μέσα από τις εικόνες του, σημαντικό είναι ότι το βλέμμα του είναι κα-θαρό και κυρίως ότι είναι ένας τύπος έξυπνος, ψύχραιμος και μέσα στα παράλογα σύμπαντα που φωτογραφίζει, απόλυτα κανονικός. Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές όταν κοιτάζω τις εικό-νες του είναι πως το χωριό που τόσο τον εμπνέει έχει ξεπηδή-σει από τη δική του τη φαντα-σία και δεν υπάρχει στην πραγ-ματικότητα. Ή αντίθετα πώς ο Πέτρος ήταν απλά τυχερός και ανακάλυψε ένα μέρος που οι άνθρωποι συνηθίζουν να κυ-κλοφορούν τυλιγμένοι με αλου-μινόχαρτα, κρατώντας μαύρα δρεπάνια. Για εκείνον, πάντως, το πιο σημαντικό όταν κοιτάμε τις φωτογραφίες του είναι να πιστεύουμε πως το παιδάκι που ασημίζει είναι όντως αστροναύ-της και πως η κουκουλοφόρος κυρία με τα χαμηλοτάκουνες μπεζ γόβες ετοιμάζεται να κά-ψει την πόλη απόψε κιόλας.


37


38

ίδια στιγμή τρελαίνονται να ασχο-ληθώ μαζί τους. Δεν κατανοούν τι κάνω, αλλά κατανοούν τη δύνα-μη της φωτογραφίας και με εμπι-στεύονται και συνεργάζονται και φτιάχνουμε μαζί το σκηνικό από το μηδέν και μου δίνουν ιδέες και καμιά φορά το παρακάνουν.

Ποιος είναι ο κίνδυνος και το ρίσκο με τις δικές σου εικόνες;Υπάρχει το ρίσκο του να κάνεις κάτι απλώς για να εντυπωσιάσεις και να δημιουργήσεις θέαμα και να μην έχει ουσία.

Petros Efstathiadis is a photog-rapher. He is also a contributor to Wallpaper and Monocle mag-azine, as well as to Le Monde and the Financial Times, to name a few. He is presently about to trav-el to North France, as his work has made it to the final selection of the photography competi-tion held at Hyères Festival. He is also a member of the pocpro-ject team and every six months he participates in photography workshops around the world. Petros is indisputably very tal-ented. Yet this is not the most important thing to consider; the stories he tries to tell through his images are the ones that count the most, let alone his clear eyes and mostly the fact that he is a smart, poised and regardless of this whole absurdity met in his photography, still a totally nor-mal guy.When looking at his pictures, I can't help thinking many times that this village that inspires him so much has been born out of his imagination and that it doesn't actually exist. Or, to say the oppo-site, I think that Petros discov-ered out of pure luck this place where people usually walk the streets wrapped up in tinfoil and holding sickles. To him any-way, the most important thing is to make us believe, when look-ing at his photos, that the silver boy is an astronaut in reality too and that the hooded lady on the low heels is truly about to burn down the whole city, maybe even tonight.

How do you manage to com-bine all those incongruous el-

ements that make up your photographs?There is this certain language I use with various objects, people and techniques in order to create a pic-ture exactly the way I imagine it. I see my heroes and my construc-tions as multiplexed- multicolored personalities and I want to build upon them, make something more of what they presently are and give them the meaning I want.

What sort of feelings would you like to evoke to someone who comes in touch with your work for the first time? Firstly surprise and also make him spend some time to take a look at my photography, but I don’t think that my pictures conjure up feel-ings so easily. Photographs tell us some kind of stories, but luckily every individual interprets it differ-ently or remains indifferent. There is a number of people that I know and communicate through my pic-tures and it stimulates them, it pro-vokes them and probably they find them beautiful.

Do you believe that someone with none too similar refer-ences, or, even more, some-one who is not Greek, could find a point of reference with your photography?I believe the exact opposite; it is much easier for someone who is not Greek to understand what I am talking about and grasp the Greek essence. My photos are Greece itself, but eventually I end up talk-ing about something in an intel-ligible language for everyone. In addition, my photos talk about this side of Greece, which is less glis-tening and poorer. The majority of the Greeks, I think, has forgotten that 30 years ago we were barely making ends meet.

Which is the main story you try to recount?There are various main stories which usually come from our eve-ryday lives; everyday people, sit-uations, everyday dreams and absurdities, everyday surprises and disappointments. What makes the difference in my photos is that you actually believe that the kid is an astronaut indeed, that the bomb will explode at the bar and that someone will soon sit for a

drink, that the world is perplexed and weird, and that everyone is walking down the streets with a sickle in his hand.

How much do you feel influ-enced by the village itself?It really helps me to appreciate some things which are a thing of the past, a bit primitive, very authentic. Every time I visit it, I come in touch with mud, fire, dust, old objects which in the modern world are seen as trash; there they have a use and a rea-son. I grasp different eras, the tastes; I see animals running around disruptively within an unruly scenery. Time goes by slowly, the food is more succu-lent, people are mostly unsuspi-cious, other times smartass, defi-nitely not ambitious whatsoever. A simple routine strictly based on the essentials.

In turn, how have you influ-enced life there? Which is the

prevailing opinion concerning what you do? I sometimes see things that leave me speechless. Their absurdity is so inconceivable that many times I don’t believe what I am seeing. Pictures that take you back to past decades with a hint of naive-ty usefulness and absurdity which is impossible to beat and recreate. As soon as they see me wandering around with a huge camera and a tripod, they start booing and laugh-ing, but at the same time they love it when they catch my attention. They don’t understand what I do, but they understand the power of photography, so they trust me, col-laborate with me and help me form the scenery together from square one, sometimes they give me ide-as, other times they overdo it.

Where does the whole risk lie with your own pictures?There is the risk of doing some-thing only to impress and create a meaningless spectacle.


39

Η Ραλλού Παναγιώτου σπού-δασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γλασκόβη, όπου ζει και εργά-ζεται τα τελευταία εφτά χρόνια. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις σε πόλεις όπως, Λονδίνο, Γλασκό-βη, Βερολίνο, Παρίσι, Μαιάμι και Αθήνα. Μας αρέσουν τα γλυπτά της, κυρίως από ανθεκτικά υλικά, τα οποία πραγματεύονται έννοιες και καταστάσεις, όπως ψυχολο-γική ένταση, απομόνωση, απώ-λεια εξουσίας και απώλεια πολυ-τέλειας. Συναντήσαμε τη Ραλλού σε ένα μικρό καφέ στην Καλλι-δρομίου, όπου μας μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται, τη ζωή στη Γλασκόβη και τη σχέση της με την Αθήνα. Στις αρχές του χειμώνα αναμένουμε με ανυπο-μονησία την ατομική της έκθεση στην γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos.

Πού παραπέμπει το έργο σου; Πες μας τις 5 πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό, συνειρ- μικά.Τοπολογία, διαμεσολαβημέ-νη υλικότητα, εννοιολογική δια- στρωμάτωση.

Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές εκθέσεις με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα. Υπάρχει η αναγκαιότητα αυτή;Δεν ξέρω αν είναι η κρίση που οδη-γεί σε όλη αυτήν την δραστηριότη-τα, όσο το ότι στην Ελλάδα υπάρ-χει σίγουρα ένα πολύ σημαντικό συσσωρευμένο υλικό από διαπι-στώσεις και παράλογες αισθητι-κές καταστάσεις το οποίο περιμέ-νει να εκφραστεί.

Το διάστημα που ήσουν Ελ-λάδα ποιες εκθέσεις ή πρω-τοβουλίες στην καλλιτε-

χνική σκηνή σου τράβηξαν το ενδιαφέρον;Θαυμάζω τα περισσότερα πράγμα-τα που γίνονται τώρα, επειδή γνωρί-ζω πως γίνονται σε αντίξοες συνθή-κες και με προσωπικό σθένος. Μου αρέσουν οι περιπτώσεις μεγάλων διοργανώσεων που βάζουν τη σύγ-χρονη τέχνη πιο έντονα στο δημό-σιο αθηναϊκό βίο, όπως ας πούμε η Μπιενάλε και το Remap. Όπως και το Εμπρός ως κίνηση, αλλά και όλες οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες μικρό-τερου μεγέθους.

Τα τελευταία χρόνια μένεις στην Γλασκόβη. Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει από τη ζωή στην Αθήνα;Στην Γλασκόβη μου λείπουν οι δικοί μου, οι φίλοι μου και το πεκινουά μου, όπως πολλές φορές αισθά-νομαι πως έχει πιο πλάκα να δου-λεύεις στην Αθήνα, να πηγαίνεις για υδροκοπή στον Πειραιά, για πλακάκια στην πλατεία Βάθη, για bubblewrap στου Ψυρρή. Η Γλα-σκόβη είναι τρομερή πόλη, αλλά η Αθήνα έχει ένα μοναδικό je ne sais quoi.

Rallou Panagiotou studied Fine Arts in Athens and later in Glas-gow, where she lives and works for the last seven years. She has contributed in exhibitions in Lon-don, Glasgow, Berlin, Paris, Miami and Athens. We are fond of her sculptures, especially the ones made out of robust material, which deal with notions and situ-ations, like psychological tension, isolation and loss power and luxu-ry as well. We met with Rallou in a small coffee place at Kallidromi-ou Street, where she talked about the way she works, her life in Glas-

gow and her connection with Ath-ens. At the beginning of winter we look forward to her person-al exhibition at Andreas Melas & Helena Papadopoulos gallery.

Which are the main topics of your work? Describe them to us with the first 5 words that pop up associatively to your mind!Topology, mediated physicality, conceptual layering.

Lately 'crisis in Greece' has be-come a common subject for a significant number of exhibi-tions. Do you consider it as a necessity?I am not sure if it is the crisis that motivates all this activity as much as the fact that in Greece there is a significant stock of conclusions and of paradoxical aesthetic situations, waiting to be expressed.

Which were the exhibitions or initiatives that caught your at-

tention the most during your stay in Greece?I admire most things that hap-pen now, since I know that they happen against all odds and with individual struggle. I like the cases of large scale exhibi-tions which place contemporary art more into the Athenian pub-lic life, like the Biennial and Rem-ap. This also goes for Empros as an initiative, and all smaller-scale private initiatives.

Over the last years you have become a Glasgow citizen. Is there anything that you miss from your life in Greece?When in Glasgow, I miss my folks, my friends and my Pekingese dog, as well as I sometimes feel that working in Athens is more fun: going to Peraious for laser-cuts, to Vathi Square for tiles, to Psyri for bubble-wrap. Glasgow is an awesome city but Athens has a certain je ne sais quoi.

Η Αθήνα έχει ένα μοναδικό je ne sais quoi

RALLOUPanagiotou

Συνέντευξη Κυριακή

Ντομένικα Χανδρά

Interview Kiriaki

Domenica Chandra

Φωτογραφία Γιώργος

Καπλανίδης Photgraphy

Yiorgos Kaplanidis


40

Οι ΒΑ17 είναι μια ομάδα καλλιτε-χνών που αποτελείται από τους Έρση Βαρβέρη, Κωνσταντίνο Λιανό και Σωτήρη Φωκέα στην Αθήνα και τον Αντρέα Χρονό-πουλο που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ρώμης και Αθήνας.Η ομάδα ιδρύθηκε στις αρχές του 2011. Από τότε έχουν βρε-θεί ως VJs σε διάφορα d’n’b parties σε Αθήνα και Θεσσαλο-νίκη και έχουν λάβει μέρος σε διάφορα street art festivals. Τον Φεβρουάριο του 2012 πραγματο-ποίησαν την πρώτη τους έκθεση στο Stigma Lab στην Αθήνα και τον Μάιο του 2012 εξέθεσαν τη δουλειά τους στο Βερολίνο, στον χώρο Bauer & Ewald. Το πιο πρό-σφατο project τους ήταν η συμπα-ραγωγή στην έκδοση του ECCE HOMO FANZINE σε συνεργα-σία με το studio Pillar στη Ρώμη. Τον τελευταίο καιρό θα τους βρείτε σε party και σε μπουφέ-δες δίπλα στους σολομούς και τα χαβιάρια.

Τι σας ώθησε να δημιουργή-σετε την ομάδα σας και πώς προέκυψε το όνομά σας ΒΑ17;Το ΒΑ17 (Brodmann Area 17) ανα-φέρεται στο κομμάτι του εγκεφά-λου που σχετίζεται με την επεξερ-γασία των εικόνων. O Korbinian Brodmann, στον οποίο και αφιε-ρώσαμε με τον τρόπο μας την πρώτη μας έκθεση, ήταν εκείνος που χαρτογράφησε τον εγκέφαλο και όρισε τη συγκεκριμένη περι-οχή, από την οποία και προέκυ-ψε το ΒΑ17. Η ψυχοπαθολογία μας είναι περίπλοκη, οι λόγοι που μας ένωσαν πολλοί και η συνερ-γασία μας είναι ένας τρόπος να τους ανακαλύψουμε!

Πείτε μας λίγα λόγια για το πώς σχηματίστηκε η ομάδα σας.Ξεκινήσαμε σαν μια παρέα με δια-φορετικές καλλιτεχνικές δυναμι-κές. Συνεργαζόμασταν για αρκετό καιρό και αποφασίσαμε να δημι-ουργήσουμε μια ομάδα η οποία θα μας έδινε την ευκαιρία να δου-λεύουμε κοινά projects κάτω από το ίδιο όνομα. Μετά αποφασί-σαμε πως το όνομα δεν έχει ιδι-αίτερη σημασία. Μετά αποφα-σίσαμε πως δεν έχει νόημα να δουλεύουμε projects σαν ομά-δα. Μετά αποφασίσαμε πως η ζωή είναι μάταιη. Μετά αποφα-σίσαμε, όπως και να ‘χει, να μεί-νουμε φίλοι. Μετά είπαμε να μην αποφασίζουμε άλλο. Και το όνο-μα απλά μας έμεινε...

Εκτός από ατομικά έργα έχετε δημιουργήσει και ομαδικά. Πόσο διαφορετική είναι η δια-δικασία που ακολουθείτε σε κα-θεμιά από τις δύο περιπτώσεις;Τα ατομικά έργα τα δουλεύει o καθένας με το τρόπο του. Αφήνου-με περιθώρια ώστε να επηρεάζει ο ένας τον άλλο, το αποτέλεσμα, όμως, είναι καθαρά προσωπι-κό. Όταν δουλεύουμε ομαδικά, συνήθως τσακωνόμαστε, αγχω-νόμαστε, βρίζουμε πολύ, ακούμε Madonna και Εminem και τελικά, ως δια μαγείας, τα βρίσκουμε και όλα πάνε καλά.

Τι ρόλο παίζει ο πειραματι-σμός και η διαδραστικότητα για εσάς και τη δουλειά σας;Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε διαρ-κώς σε έναν αυτοσαρκαστικό διαδραστικό πειραματισμό με το σώμα μας, με το χώρο μας, με την

τέχνη, το φαγητό, την ορθογρα-φία, την πολιτική, την κοινωνία, τα έργα μας, γενικά ό,τι μας αγγίζει και ό,τι μπορούμε να ακουμπή-σουμε εικαστικά και μη.

Ο καθένας σας έχει ξεχωρι-στό στυλ. Πόσο εύκολο είναι να ενσωματώνεται το προσω-πικό ύφος του καθενός στις ομαδικές σας δημιουργίες;Συνήθως στα projects που δου-λεύουμε όλοι μαζί προσπαθού-με να μην ενσωματώνουμε ο καθένας το δικό του στυλ, αλλά την άποψη του για τα πράγματα. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη δυσκο-λία (αυτή είναι και η πρόκληση εξάλλου) καθώς και οι τέσσερις χρησιμοποιούμε διαφορετικές τεχνικές και έχουμε διαφορετι-κούς χειρισμούς αντιμετώπισης των πραγμάτων. Καταλήγουμε, όμως, σχεδόν πάντα σε μια πολύ καλή συνεννόηση και αυτό νομί-ζουμε φαίνεται κυρίως στις live vj performances που παίζουμε στα πάρτι αλλά φάνηκε και στις εκθέ-σεις, τις δράσεις και τα events μας.

Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε μεταξύ μας, ενώ παράλληλα ζού-με την μαγεία του να προσπαθού-με να πάρουμε πτυχίο όσοι δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα. Σταθε-ρά προσπαθούμε να προκριθούμε στο ΝΒΑ, ενώ μεγάλη μας επιθυ-μία είναι να παίξουμε σε hip hop βίντεο κλιπ, όπως επίσης να κατα-φέρουμε να μπούμε στη Μονάδα Αποκατάστασης της Τάξης (ΜΑΤ), που όμως δε μας δέχονται λόγω ύφους. Στόχος μας για φέτος είναι να συγκεντρώσουμε αισί-

ως 1000 likes στο Facebook, για-τί μας είπαν πως αυτό είναι καλό και, τέλος, περιμένουμε πώς και πώς να φωτογραφηθούμε για το ΟΖΟΝ φορώντας τα καλά μας.

BA17 is an artistic team com-prising of Ersi Varveri, Constan-tine Lianos and Sotiris Fokeas based in Athens and Andrea Chronopoulos who shares his time between Rome and Athens.The team was founded at the beginning of 2011. Since then they have performed as VJs in various D'n'B parties both in Athens and Thessaloniki as well as in street art festivals. On Feb-ruary 2012 they conducted their first exhibition at Stigma Lab in Athens and on May 2012 show-cased their work in Berlin at Bau-er & Ewald venue. Their latest project, in collaboration with studio Pillar in Rome, was their co-production at ECCE HOMO FANZINE. Lately you will find them in parties and buffets next to salmons and caviar.

What led you to create BA17 and how did you come up with that name?BA17 (Brodmann Area 17) is refer-ring to the part of our brain which is related to image processing. Korbinian Brodmann, to whom we dedicated in our way our first exhibition, was the first to cre-ate a roadmap of the cerebral cortex and defined that specific region, from which we came up with BA17. Our psychopatholo-gy is complicated, and the factors

BA17 Βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν αυτοσαρκαστικό

Συνέντευξη Βίκυ Φλώρου,Αλεξάνδρα Ζωγράφου Interview Vicky Florou,Alexandra Zografou Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης Photography Yiorgos Kaplanidis


41

that brought us together many, but our collaboration is a way to find them out.

Tell us briefly about how your team was formed.We started as a group of eclec-tic artistic dynamics. We had already been collaborating for a long time so we decided to team up and thus have the opportunity to work on mutual projects under the same name. Then we decided that the name doesn’t matter, but then, we decided that it doesn’t matter working on projects as a team. Then we decided that life is pointless. Then we decid-ed that no matter what, we will remain friends. Finally we decid-ed to stop making decisions. The name just remained, and so we kept it…

Apart from individual works you have also some collabo-rative projects. Which are the differences regarding the cre-ative process you follow on each case?On the individual pieces, each one works his own way. We leave some space for the exchange of ideas but the outcome is pure-ly personal. When we work as a team, we usually fight, get nerv-ous, swear a lot, listen to Madon-na and Eminem and finally, we miraculously work it out and eve-rything goes swell. How important is experimen-tation and interactivity to you and your work?We believe that we are constant-ly found on a self-sarcastic inter-

active experimentation with our body, our space, art, food, spell-ing, politics, society, our works, in general with anything that moves us and anything we can reach artistically or not.

Each of you has an individual style. Is it easy to integrate all of them in your group creations?In our team works we usually try not to amalgamate each one’s personal style, but his outlook on things. There surely lies a great difficulty in that (besides, this is our challenge) as the four of us use different techniques and dif-ferent approaches of dealing with things. However, in the end we always understand each other and we want to believe that the viewers can see that too, most-ly in our live vj performances in parties, as well as in our exhibi-tions, actions and events.

What about your future plans?At the moment we are only work-ing within the frameworks of our team, while experiencing the magic of striving to get our diplo-ma (the ones who haven’t man-aged that yet). Slowly but sure-ly we try to qualify for NBA, but our biggest dream is to star in a hip hop video clip, and also join the Units for the Reinstate-ment of Order, where unfortu-nately they keep on rejecting us due to our ‘style’. Our goal for this year is to reach 1000 likes in Facebook, because we are told that we should, and finally we are looking forward to our pho-to shooting for OZON on our glad rags!

διαδραστικό πειραματισμό


42


43

H πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» έκα-νε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Forum του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η Ελίνα Ψύκου μιλά-ει στο Ozon για όλα όσα την οδή-γησαν εκεί.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της «Αιώ-νιας Επιστροφής του Αντώνη Παρασκευά»; Από ένα άρθρο που διάβασα σε μια εφημερίδα: «Τηλεπαρουσια-στής στη Βραζιλία κατηγορείται ότι παρήγγειλε δολοφονίες για να ανεβάσει τα νούμερα της εκπομπής του». Ο συγκεκριμένος (Wallace Souza) ήταν μάλιστα και βουλευ-τής της περιφέρειας της Αμαζονί-ας. Με εξίταρε αυτή η ιστορία και δημιούργησα τον δικό μου ήρωα, τον Αντώνη Παρασκευά, έναν τηλε-παρουσιαστή στην Ελλάδα που σκηνοθετεί την εξαφάνιση του για να ανεβάσει τα νούμερα της εκπο-μπής του.

Πώς θα περιέγραφες την ταινία σε κάποιον που δεν ξέρει τίποτα γι' αυτήν; Σαν ένα πολύ πολύ ιδιότυπο road movie. Ο Αντώνης Παρασκευάς είναι ένας ήρωας που έχει εγκα-ταλείψει το σπίτι του, με την κυριο-λεκτική και την μεταφορική έννοια. Ένας ήρωας που περιπλανιέται με στόχο την αναζήτηση ταυτότητας. Πρόσφατα, κάνοντας το sound design της ταινίας και συγκεκρι-μένα αναπαράγοντας στο studio όλα τα βήματα του, συνειδητοποίη-σα το πόσα πολλά χιλιόμετρα δια-νύει στη διάρκεια της ταινίας.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρό-

κληση που αντιμετώπισες γυ-ρίζοντας την πρώτη σου ταινία; Να βρω χρήματα για να την εκτελέ-σω, χωρίς να χρειαστεί να περιμέ-νω δύσκαμπτους και αργούς μηχα-νισμούς. Δεν βρήκα…

Πόσο ενθαρρύνει τους νέους κινηματογραφιστές το ενδια-φέρον στο εξωτερικό για το ελ-ληνικό σινεμά; Πάρα πολύ! Είναι ο μόνος τρόπος για να ισορροπηθεί η αδιαφορία του εσωτερικού.

Πιστεύεις ότι η άνθιση του ελ-ληνικού σινεμά είναι κάτι που θα κρατήσει; Πώς θα μπορού-σαμε να διαφυλάξουμε αυτήν τη σημαντική στιγμή για το ελ-ληνικό σινεμά; Πιστεύω πως θα κρατήσει γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους φίλους μου σκηνοθέτες! Πιστεύω πως θα κρατήσει γιατί οι ταινίες που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι καλύτερες από ένα μεγάλο ποσο-στό των παλιότερων ταινιών. Δε θέλω μ’ αυτό που λέω να προσβάλ-λω την παλιότερη γενιά σκηνοθε-τών. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα ή μόνο με το ταλέντο. Από τη μια τα σενάρια δουλεύονται πολύ περισ-σότερο, μέσα από τη δημιουργι-κή σχέση παραγωγού – σκηνοθέ-τη, αλλά και μέσω των workshops σεναρίου. Από την άλλη υπάρχει όλη αυτή η επικοινωνία με το εξω-τερικό, τόσο σε επίπεδο καλλιτε-χνικών ερεθισμάτων (πρόσβαση μέσω του ίντερνετ και των επισκέ-ψεων στα φεστιβάλ σε πολύ μεγα-λύτερο όγκο ταινιών), όσο και σε επίπεδο εύρεσης πόρων χρηματο-δότησης. Αυτή η επικοινωνία μόνο καλό κάνει στο επίπεδο των ταινι-ών. Γενικά, όσο βλέπουμε γύρω

μας και δεν ομφαλοσκοπούμε, μπορούμε να παγιώσουμε αυτή τη στιγμή του ελληνικού σινεμά και να την διαχωρίσουμε από τάσεις και μόδες.

Πώς αντιμετωπίζεις την κρίση σαν κινηματογραφίστρια και σαν απλός πολίτης;Στο δημιουργικό κομμάτι προσπα-θώ να μην με επηρεάζει, δηλαδή να μην με καταθλίβει και απομονώνει. Εξακολουθώ να είμαι δημιουργι-κή όσο και πριν (ούτε λιγότερο, μα ούτε και περισσότερο). Όμως αν το δω καθαρά αφηγηματικά, προ-φανώς δεν γίνεται να μην συμπε-ριλάβω την κρίση στα θέματα που με απασχολούν, αλλά δεν θα ήθε-λα να μου γίνει εμμονή. Σίγουρα θέτει τα πράγματα σε άλλη βάση.Δεν μπορώ να την αγνοώ, αλλά δε θέλω και να με ευνουχίσει, να με εμποδίσει να σκεφτώ κάτι άσχετο, κάτι ουδέτερο. Στο οικονομικό κομ-μάτι βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα ρομαντικός, ούτε να απαι-τείς από τους άλλους να είναι. Οι ταινίες χρειάζονται χρήματα, κυρί-ως γιατί κουβαλούν μια στρατιά ανθρώπων. Μπορεί να έκανα την πρώτη μου ταινία χωρίς χρήματα, δε θα επιτρέψω όμως στον εαυτό μου να κάνει και τη δεύτερη με τον ίδιο τρόπο. Με αυτή την έννοια δεν μπορώ να αγνοώ την κρίση. Σαν πολίτης τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Με αμηχανία την αντιμετωπίζω. Τη μια με θυμό και την άλλη με άγνοια κινδύνου.Δεν έχω βρει τον τρόπο νομίζω.

Τι σημαίνει για σένα η επιλογή της ταινίας στο Forum του 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματο-γράφου του Βερολίνου;

Συνέντευξη Μανώλης Κρανάκης Interview Manolis

KranakisΦωτογραφίες

Γιώργος Καπλανίδης

Photography Yiorgos

Kaplanidis

Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους φίλους μου σκηνοθέτεςelina PSYKOU


44

Ευκαιρία να δουν την ταινία πολ-λοί άνθρωποι και άρα να επιτευ-χθεί ο πρωταρχικός στόχος του να κάνει κάποιος μια ταινία. Ευκαιρία να ανταμειφθούν έστω ηθικά όσοι δούλεψαν γι’ αυτήν χωρίς να έχουν ανταμειφθεί οικονομικά. Ευκαιρία να χαρούν οι γονείς μου. Ευκαιρία να κάνω την επόμενη ταινία. Ευκαι-ρία να διασκεδάσουμε!

Η «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» έκανε την παγκόσμια πρε-μιέρα της στο Forum του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερο-λίνου. Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες μέσα στο 2013.

Her debut full length film ‘The Eternal Return of Antonis Par-askevas’ will make its world pre-miere at the Forum of the 63rd Berlin International Film Festi-val. Elina Psykou talks to Ozon about all those things that made her get her.

How did you come up with the idea of ‘The eternal return of Antonis Paraskevas’?One day I was reading a newspa-per article about a ‘TV presenter in Brazil who was accused of ‘order-

ing’ murders in order to boost the ratings of his TV show.’ This man (Wallace Souza) also happened to be an Amazonian MP. I was so intrigued by the story, that I cre-ated my own character, Antonis Paraskevas, a Greek TV present-er who staged his own disappear-ance in order to increase the num-bers of his show.

How would you describe the film to someone who doesn’t have the faintest idea of it?I would describe it as a quite pecu-liar road movie. Antonis Paraskevas is a hero who has abandoned his home, both literally and metaphor-ically; He is an itinerant hero, who is in search of his identity. Recent-ly, during the sound design pro-cess of the film, and, more specif-ically, when I was reproducing at the studio his route in total, I was astonished by the number of kil-ometers he had traversed during the whole filming.

What was the biggest chal-lenge you came across when shooting your first film?To raise money for my film, without facing inflexible and slow mecha-nisms. Ι didn’t raise it.

Are young filmmakers encour-aged by the interest shown abroad about Greek cinema?Tremendously! It is the only way to balance this whole indifference they face in their home country.

Greek cinema is undergo-ing its flourishing phase right now. Do you believe that it will last? How can we preserve this crucial period for the Greek cinema?I am confident it will last because I have faith in my director bud-dies! I am also confident it will last because the films produced over the last years are much better com-paring to a significant percentage of films from previous decades. I don’t mean to offend the directors from the past generations. It is not just a matter of talent after all! Let’s take into consideration that today’s scripts are processed more thor-oughly, through a more creative producer- director interaction, but also through script writing work-shops. There is also a closer con-tact with foreign factors in terms of

artistic stimuli (access to the web, visits to festivals and thus to a great deal of films) as much as in terms of budget finding. This kind of com-munication is more than helpful in the cinema field. In general, the more we keep our eyes open and stop idling, the more we are able to consolidate this moment for the Greek cinema and prevent it from becoming just a trend.

How do you handle the crisis as a filmmaker and as a common citizen? I don’t let it affect me in the crea-tive part, which means I don’t let it depress and isolate me. I am the same creative as before (nothing more, nothing less). However, in a more general context, there is obvi-ously no way to leave it on the out-side, but, on the other hand, I really don’t want it to become an obses-sion. The crisis has definitely affect-ed things, it is impossible to ignore that, but I don’t want to be emas-culated by it and reach the point of being unable to think something irrelevant, neutral when I want to. In the financial part, sure things are not that simple. You can’t be a romantic forever, nor demand from the oth-ers to be. Films require a budget mainly because they have a whole crew behind. I may have filmed my first movie without any budget, but I won’t let myself do the same thing with the second too. In this sense I cannot ignore crisis. Now as a citi-zen, things are even tougher. I deal with it mostly with disconcert. Oth-er times with anger and other times I am unaware of the danger… I still haven’t found the way, I think.

Your film has been selected at the Forum of the 63rd Berlinale. What does this mean to you?I see it as a chance to show it to a large audience and thus make the first and foremost goal of every filmmaker come true; a chance for those, who contributed voluntar-ily to the film making process, to be at least ethically rewarded. A chance to make my parents hap-py. A chance to gear up for my next film. A chance to have fun!

‘The Eternal Return of antonis Paraskevas’made its world premiere at the Forum of the 63rd Berlin Inter-national Film Festival. The film will be out in Greek theatres within 2013.


45

Από τo ντεμπούτo της στο θεατρι-κό σανίδι στο έργο του Μπέρφους “Οι Σεξουαλικές Νευρώσεις των γονιών μας”, ως το ρόλο της πόρ-νης πολυτελείας στο “J.A.C.E” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, η Κόρα Καρβούνη παραμένει μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.Tο Οzon τη συναντά στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, όπου βρί-σκεται εδώ και μερικούς μήνες να ερμηνεύει την εμβληματική Ευρυδίκη.

Συνήθως, τα πρόσωπα στο θέατρο ή το σινεμά είναι ακραία. Δεν απο-τελούν τον μέσο άνθρωπο κι αυτό έχει πολύ μεγάλο υποκριτικό ενδι-αφέρον για έναν ηθοποιό. “Εμένα με ελκύουν περισσότερο οι ρόλοι με πολύ χιούμορ”, λέει η Κόρα. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει τους ρόλους της είναι σε μεγάλο βαθμό βιωματικός. “Με κάθε ήρωα που υποδύεται ένας ηθοποιός οφείλει να βρει ορισμένα κοινά χαρακτη-ριστικά” συνεχίζει και εξηγεί πως στην περίπτωση της Ευρυδίκης, στο μεταμοντέρνο έργο της Σάρα Ρουλ, βρίσκει μεγαλύτερη συγγέ-νεια στη σχέση που έχει η ηρωίδα με τον πατέρα της.Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και να υποδυθεί απαιτητικούς ρόλους. “Θεωρώ πως είμαι τυχερή ηθοποι-ός, αλλά έχω δουλέψει και σκλη-ρά. Ο συνδυασμός αυτός οδή-γησε σε αυτές τις συνεργασίες”, λέει. Τα περισσότερα από τα όνει-ρα που είχε ξεκινώντας υλοποιή-θηκαν. “Θα ήθελα να σκηνοθετή-σω άμεσα”, προσθέτει ένα ακόμα. Ανήκει στην καινούργια φουρνιά ηθοποιών του ελληνικού θεάτρου. Πώς βλέπει τα δεδομένα σήμε-ρα; “Εγώ, ως ηθοποιός, βιώνω μια δύσκολη πραγματικότητα. Το επάγγελμά μας ήταν πάντοτε επι-σφαλές, αλλά τώρα είναι επισφα-λέστατο”. Μέσα σε αυτό το κλίμα συζητάμε γιατί το τελευταίο διάστη-μα πολλοί ηθοποιοί αποφασίζουν να φύγουν από την χώρα μας. Αυτό

είναι ενδεχόμενο ανοικτό και για εκείνη. Άλλες φορές το να φύγει της φαίνεται πολύ πιθανό και άμε-σο και άλλες προτιμά να περιμέ-νει λίγο ακόμα να δει τι θα συμβεί.

Kora Karvouni has been expand-ing her acting horizons through-out her career with her role characters. From her profes-sional stage debut at “The Sexual Neuroses of Our Par-ents” by Lukas Bärfuss per-forming as an adolescent with special needs, to the part of a luxury escort at “J.A.C.E.” by Menelaos Karamaghiolis, Kora is still regarded as one of the best actors of her generation. Ozon met with Kora at POREIA theatre, where she is found over the last few months playing the emblem-atic part of Eurydice of the Greek mythology.

‘Role characters in theatre or cine-ma are mostly extreme. They bare-ly represent the average man, and for an actor, this is where the whole interest in role approaching lies. I am more attracted to comical or more humorous roles’, states Kora. The way she is working on her roles is strongly connected with her experiences. ‘When an actor is to perform a role, he is expect-ed to find the common things he shares with that role and enrich it with his personality’, says Kora, who as far as Eurydice at the post-modern play by Sarah Ruhl is con-cerned, she finds herself identified with the heroine and her close con-nection with her father. Within a very small time frame she has managed to collaborate with laudable directors and perform for-midable roles. ‘I consider myself as a lucky actor, but I have also worked very hard. The combina-tion of both led to all those collab-orations’, she goes on saying. Most of the dreams she had at the begin-

Συνέντευξη Μαρία

Πασσαριβάκη Inteview

Maria Passarivaki

Φωτογραφία Χρήστος

Τζήμας Photography

Christos Tzimas

Συνήθως, τα πρόσωπα στο θέατρο ή το σινεμά είναι ακραία

ning of her career have become true. She feels fulfilled. ‘I would like to direct in the short run,’ she adds. She belongs to the fresh crop of greek theatrical actors. What is her opinion about today’s standards? Has the state enhanced its stance towards modern theatre? ‘I find myself, as an actor, before a very tough reality. Our profession has

always been unsecure, but now it is even more unsecure.’ Given the present circumstances, we discuss about the reasons that push many actors to move out of Greece. This is a consideration to be left open for her too. Other times it seems more probable and direct, while other times she prefers to stay a bit more and see what happens.

koraKARVOUNI


46

«Ό,τι καλύτερο παίζει στην Αθή-να τώρα». Με αυτή τη φράση μου σύστησε μια φίλη τον πολυ-χώρο πολιτισμού που λειτουρ-γεί τους τελευταίους τρεις μήνες στην Κυψέλη με το παράξενο όνομα «Κέντρο Ελέγχου Τηλε-οράσεων». Ο Δημήτρης Αλεξά-κης και η Φωτεινή Μπάνου, φιλο-ξένησαν το OZON στο φωτεινό τους υπόγειο, όπου μιλήσαμε για το σήμερα, το αύριο και την ανά-γκη για μια νέα γλώσσα έκφρα-σης σε μία χώρα, μια πόλη που αλλάζει· κάτι που τελικά δεν είναι και τόσο κακό. Το «Κέντρον»Για τον θείο της Φωτεινής το να φτιάξει στο 91Α της οδού Κύπρου ένα Κέντρον Διασκέδασης έμεινε απλά ένα όνειρο. Αντ’ αυτού, τη δεκαετία του ’70 ξεκίνησε να επι-διορθώνει εκεί τις πρώτες ασπρό-μαυρες τηλεοράσεις που έφταναν στην Αθήνα. Στην είσοδο κρέμασε μία μεγάλη, μαύρη ταμπέλα με τη λευκή επιγραφή «Κέντρον Ελέγ-χου Τηλεοράσεων». Το 2010, όταν η Φωτεινή με το Δημήτρη πήγαν να δουν αυτό το, για μια δεκαετία εγκαταλελειμμέ-νο πλέον, ψηλοτάβανο ημιυπό-γειο, αποφάσισαν αμέσως ότι κάτι πρέπει να κάνουν εκεί. Μωσαϊκό στο δάπεδο, ένα θεωρείο σε σχή-μα «Γ», ιδιαίτερο φως, ανέλπιστη θεατρικότητα. Φαντάστηκαν εκεί ένα θεατρικό εργαστήρι για να κάνουν πρόβες και να δοκιμάσουν νέες ιδέες. Το πρώτο πράγμα που αποφάσισαν ήταν να κρατήσουν την ταμπέλα του παλιού εργαστη-ρίου και μαζί μ’ αυτήν κράτησαν και το όνομά του.Υποψιάζομαι όμως ότι αυτός ο

χώρος ήταν απ’ την αρχή προορι-σμένος να είναι Κέντρο. Μη μπο-ρώντας να ξεφύγει απ’ το πεπρω-μένο του, το «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων» εξελίχθηκε σε έναν χώρο που αναζητά και γεν-νάει το διάλογο, τη συνάντηση και τη συνομιλία με τους καλλιτέχνες, το κοινό, αλλά κυρίως με όλους.

Ο κόσμος όλος στην ΚυψέληΚαι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, άνοιξε από την Κυψέλη ένα παρά-θυρο προς τα έξω. Οι μαρτυρίες του ’90 από τα περίχωρα του Παρισιού, που διαβάστηκαν στην παρθενική εκδήλωση του ΚΕΤ, ήταν σαν μια περιγραφή της Αθήνας του σήμε-ρα. Είναι σαν να θέλει να χωρέσει όλο τον κόσμο σε ένα χώρο 60 περίπου θεατών και να αγκαλιά-σει την πολλαπλότητά του. Με τον Άρη Ασπρούλη και την Τέτα Αποστολάκη να προστίθε-νται λίγο αργότερα στην ομάδα του, το ΚΕΤ δημιούργησε έναν πρόγραμμα ανοιχτό στην πολυ-φωνία και στους θορύβους της πόλης, στους πολιτισμούς και στις ιστορίες που κουβαλάνε οι άνθρω-ποι της γειτονιάς, ανοιχτό στο πει-ραματισμό, σε μορφές έκφρασης όπου ο λόγος, η εικόνα και ο ήχος διασταυρώνονται. Μια μίξη μορφών έκφρασης που ο ίδιος ο χώρος ζητάει. Η μουσι-κή και το θέατρο, η αρχιτεκτονική, το βίντεο, ο χορός και η φωτογρα-φία συνδυάζονται σε ένα κράμα, αλληλεπιδρούν και προσαρμόζο-νται στον χαρακτήρα και το ξεχω-ριστό πνεύμα που κουβαλάει το ΚΕΤ. Την ιδιαίτερη ενέργειά του δεν μπορεί να μη τη νιώσεις τη στιγ-μή που θα βρεθείς εκεί.

Η νέα γλώσσαΟ Δημήτρης στο μανιφέστο του ΚΕΤ γράφει «…ένας τόπος όπου μπορεί κανείς να ψάξει τις λέξεις, τις εικόνες, τις νότες που θα περι-γράφουν την Αθήνα του σήμε-ρα…». Ο ίδιος είναι δίγλωσσος και η πολυπολιτισμικότητα είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει να επι-κοινωνεί σε όλη του τη ζωή. Σε μία χώρα που βρίσκεται στο επί-κεντρο παγκοσμίως και γνωρίζει τόσο θεμελιώδεις αλλαγές στο εσωτερικό της, η ανάγκη να βρε-θεί μια νέα γλώσσα είναι επιτακτι-κή. Μία γλώσσα που να μιλάει το νέο και να περιγράφει τον πολι-τισμό μας ως κοινωνία σήμερα. Έτσι ένιωσαν τα παιδιά στο ΚΕΤ ότι μπορούν να απαντήσουν έμπρα-κτα στην κρίση και την ανάγκη αυτή τη μοιράζονται με όσους συναντιούνται εκεί. Όπως στο «Εργαστήρι του Δημιουργού», όπου κάποιες Τετάρτες καλλιτέ-χνες ανοίγουν τα χαρτιά τους και μιλούν για το έργο τους που δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει. Ένα work in progress, στο οποίο βρι-σκόμαστε αυτό τον καιρό όλοι και που ένα πέρασμα απ’ την Κυψέ-λη μπορεί να το κάνει πιο δια-σκεδαστικό, πιο ομαδικό και πιο δημιουργικό.

“It’s the hottest set in Athens at the moment”. This is how a friend of mine introduced me to the new cultural venue which opened its doors three months ago at Kypseli under the pecu-liar name “TV Control Center (KET)”. Dimitris Alexakis and Foteini Banou, invited OZON

KETMια νέα γλώσσα έκφρασης σε μια πόλη που αλλάζει


47

Mια νέα γλώσσα έκφρασης σε μια πόλη που αλλάζει

at their illuminated basement, where we discussed about today, tomorrow and the neces-sity of creating a new language of expression in a country and city that is changing, and that it might not be that bad at all.

The “Center” For Foteini’s uncle the dream of creating an Entertainment Center at 91A Kyprou Street, remained just a dream. Instead, at the 70s he began repairing there the first black- and- white televisions that arrived in Athens. At the entrance he hung a big, black sign with a white inscription “TV Control

Center”. In 2010, when Foteini and Dimitris went to visit this for a decade abandoned, high ceil-ing semi- basement, they imme-diately decided that something must be done there. Mosaic floor, an L shaped balcony, exquisite lighting, and unexpected theat-ricality; they envisaged a theat-er workshop for rehearsals and new ideas. The first thing they agreed on was to keep the sign of the old workshop, so they kept the name too. I am under the impression that the venue was intended to become a Center from the very beginning. Apparently it was impossible to

escape from its fate, so “TV Con-trol Center” has eventually mor-phed into a place that promotes the creation of discussion, meet-ings and conversation with art-ists, the audience, but mostly with everybody.

The whole world in Kypseli So, when least expected Kypse-li opened a window towards the outside world. The references of the 90s regarding the outskirts of Paris, which were read at the inau-gurating event of KET, were more of a description of Athens nowa-days. It was as if they wanted to

fit the whole world in a space that contains 60 people and embrace its versatility. With Aris Asproulis and Teta Apostolaki joining the found-ing team a bit later, KET formed a programme, which was open to polyphony and the noises of the city, to cultures and the sto-ries that people from the neigh-borhood carry with them, a programme, which is open to experimentation, to various forms of expression and which binds speech, images and sounds.A mixture of forms of expression, that the place itself demands. Music, theater, architecture, video art, dance and photography blend in, interact and adjust to the char-acter and special spirit of KET. It is impossible not to feel the spe-cial energy it exudes as soon as you get there.

The new language According to Dimitris at his KET manifest, KET is “…a place where someone can look for the words, images, and keynotes, that describe Athens of today…”. Dim-itris is bilingual, so multicultural-ism is the only way he knew how to communicate throughout his whole life. In a country that is in the spotlight on a global scale and is going under fundamental changes on the inside, the urge to find a new language is imper-ative; a language that embraces the new and describes culture as if it were an integral part of our society today.This is how the guys of KET felt that they can practically answer to crisis and they try to share that feeling with the visitors of the venue too. Like on ‘The Cre-ator’s Workshop’ Wednesdays, where the artists open their cards and talk about their works that are still in progress; a work in progress we are all still into at the moment and a drop by from Kypseli might make it more fun, co-operative and creative.

polychorosket.gr

Κείμενο Βάνια Μίχα

Text Vania MichaΦωτογραφία

Γιώργος Καπλανίδης

Photography Yiorgos

Kaplanidis


48

Ο Πάνος ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική φτιάχνοντας mixtapes για τα κορίτσια που ερωτευόταν. Ο Δημήτρης από μια ραδιοφωνι-κή εκπομπή και ένα studio με δύο πικ απ και χιλιάδες δίσκους. Οι δύο τους είναι οι Lilis Brothers και πέρα από το να δημιουργούν απρόβλε-πτες βραδιές σε αθηναϊκά club, πρόσφατα έστησαν την δική τους εταιρία ώστε να κυκλοφορούν μου-σικές μαζί με τους φίλους τους.

Πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το DJing;Πάνος: Μαζεύοντας δίσκους από αρκετά μικρή ηλικία και ακολουθώ-ντας τις μουσικές τάσεις που πρότει-νε ο Γ. Πετρίδης και ο Rock Fm, αρκε-τές φορές προσπαθούσα με σχεδόν γελοίους τρόπους, αλλά ιδανικό απο-τέλεσμα, να φτιάξω μια κασέτα για το εκάστοτε κορίτσι που είχε κερδί-σει το ενδιαφέρον μου. Δημήτρης: Είχα την τύχη από την εφη-βεία μου να διατηρώ μια εκπομπή σε ένα ραδιοσταθμό στην Αργολίδα και θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν και μετά το live πρόγραμμα να πειραμα-τιζόμαστε με τον Πάνο σε ένα studio με δύο πικ απ και άπειρους δίσκους του σταθμού από τα 70s-80s.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηρι-στικά της μουσικής που παίζετε;Το ενδιαφέρον μας για την μουσική δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκε-κριμένο είδος, οπότε πάντα προσπα-θούμε να χτίσουμε ένα set, του οποί-ου βασικό χαρακτηριστικό είναι η πολυσυλλεκτικότητα. Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε τη δική σας εταιρεία παραγωγής;Η συλλογή μας "City Campers" για την T.S.O.E. Records το 2008 μεγάλω-σε ξαφνικά τον κύκλο των μουσικών φίλων μας. Μια σειρά από αντίστοιχα parties ήταν ο λόγος για να κάνου-

με παρέα και να ταξιδέψουμε μαζί με ονόματα που σήμερα είναι στην καθημερινότητα πολλών Ελλήνων (βλ. Monika,Monsieur Minimal, My Wet Calvin, Sillyboy κ.α.) Στις αρχές του 2010, συνειδητοποιήσαμε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μαζί με τους οποίους περνάμε χρόνο φτιάχνουν μουσική και θεωρήσαμε ότι είναι ιδα-νική στιγμή για να στήσουμε την δική μας εταιρεία ώστε να κυκλοφορού-με μουσική μαζί με τους φίλους μας. Πλάνα και άμεσοι στόχοι για το 2013; Σε επίπεδο παραγωγής, ο στόχος μας είναι να συνδέσουμε το όνομα μας με μερικά ακόμα albums που ο κόσμος θα μπορεί να απολαμβάνει τόσο σε άμεσο επίπεδο όσο και χρό-νια αργότερα. Τέλος, σε λίγες μέρες εγκαινιάζουμε τα νέα γραφεία μας στο κέντρο της Αθήνας.

Panos became initially involved in music by making mixtapes for the girls he used to fall in love with. Dim-itris, in turn, started with a radio show in a studio with two pickup devices and thousands of records. The music duo under the name ‘Lilis Brothers’, aside from contriving unpredictable nights in various Athenian clubs, has recently set up its own label so as to release its collab music with friends.

How did you become involved with DJing? Panos: By collecting albums from a pretty early age and by following the music trends suggested by G. Petridis and Rock Fm. Many times I tried in ridiculous, successful though, ways to make a mixtape for every girl that used to catch my attention. Dimitris: In my adolescent years I

LILISBrothers

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra ZografouΦωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

Είναι ιδανική στιγμή για να στήσουμε την δική μας εταιρεία

was lucky enough to host my own radio show in a local radio station at Argolida- our birthplace- and I vividly remember us –Panos and I- experimenting before and after the live show with two pickup devices and loads of records of the station from the 70s and 80s.

Which are the basic characteris-tics of your music?Our music interest is not strictly confined to a specific genre, so we always try to form a set, which is mainly based on multi-selectivity.

Which factors made you set up your own production company?Our collection entitled ‘City Campers’ for T.S.O.E. Records in 2008, suddenly broadened our circle of music friends. Then, it winded up that a series of analogue parties resulted in us hanging around and

touring with music names which have been totally integrated in the daily music intake of the wider Greek audience (Monika, Monsieur Minimal, My Wet Calvin, Sillyboy etc.). Early in 2010, we realized that most of the people, that we spend time with, are involved in music, so we thought that it’s the right time to make the ‘mistake’ to set up our own label so as to release our music with our friends.

How about your plans or short- term goals for 2013?On music production terms, we aim at relating our name to a few more albums that the audience will be enjoying in the short, as well as in the long run. Finally, in a few days we will inaugurate our new headquarters at the centre of Athens.

soundcloud.com/lilis-bros


49

vassiliki TROUFAKOU

Στα 26 της χρόνια η Βασιλική Τρουφάκου, αποτελεί ένα από τα νέα και ανερχόμενα ταλέντα του ελληνικού θεάτρου. Η περσι-νή της ερμηνεία στην «Παρέλα-ση» της Λ. Αναγνωστάκη άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και ξάφ-νιασε κοινό και κριτικούς με την επιβλητική σκηνική της παρου-σία. Φέτος την συναντάμε ξανά στο ρόλο μιας νεαρής κοπέλας από την Ουκρανία στην “Καύση” του Στράτου Τζίτζη, στο θέατρο Όλβιο και με ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι στο χέρι μιλά στο Ozon για την ελπίδα και την πίστη που τρο-φοδοτεί την δική της ζωή.

Παρατηρώντας κανείς το πρόσω-πο της διαπιστώνει την πρώτη μεγά-λη αντίθεση ανάμεσα στα μεγάλα, καταγάλανα μάτια της, που μοιά-ζουν μελαγχολικά και στο χαμό-γελο της που εκφράζει βαθιά αισιοδοξία. Δύσκολες φάσεις και περίοδοι που έχει περάσει στην ζωή της την έχουν συμφιλιώσει με την μελαγχολία και με τον πόνο. “Τι να κάνουμε; Θα ζήσουμε!...”, μου λέει, γελώντας χρησιμοποιώ-ντας μια φράση από τον αγαπημέ-νο της ρόλο της Σόνιας στον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ, που αποτελεί και ένα από τα καλλιτεχνικά της όνειρα. Ο κόσμος της αντικειμενι-κότητας από τον οποίο προέρχεται, ακαδημαϊκά, μοιάζει για πολλούς να συγκρούεται με την υποκειμενι-κότητα της τέχνης. Εκείνη όμως την γοήτευαν πάντα και τα δύο. Σήμε-ρα εξακολουθεί να είναι επί πτυχίο φοιτήτρια της σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και απόφοι-τος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού. Γεννημένη στην Αθήνα το μόνο όνειρο που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει είναι οι σπου-δές σε άλλη πόλη. Γι αυτό πήρε νωρίς την απόφαση να απογαλα-κτιστεί από το γονέϊκο περιβάλλον. Mόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές Είναι ιδανική στιγμή για να στήσουμε την δική μας εταιρεία

Θα ήθελα να έχω αυτή την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση σε κάτι

her get used to melancholy and pain; What can we do? We shall live…!’ she says with a wide smile, borrowing a line from her favorite role of Sonya in Chekhov’s ‘Uncle Vanya’, which represents one of her artistic dreams. This contrast of joy and sorrow is not the only one to notice. Her world of prag-matism, which seems to stem from her academic background, comes in stark contrast to this whole sub-jectivity of art. But she had always been fascinated by both. Today she is still a pending graduate at the Faculty of Civil Engineering at the National Technical Univer-sity of Athens (NTUA) and grad-uate of the Drama School of the

National Theatre. Born in Athens, the only dream she didn’t fulfill was studying in another city. That is the reason she decided to move to Koukaki, near the center of Ath-ens, after completing her studies in the Drama School of N.T. One thing that represents her person-ality is hope and faith in anything she does, although she professes that things for actors are reach-ing a financial dead-end: ‘ In our profession you need to be con-stantly fortified with hope…’ Faith, according to her, is one option: ‘I feel that I have faith in me but at the same time I would like to have this unconditional loyalty to some-one or something."

της μετακόμισε μόνη της στο Κου-κάκι. Χαρακτηριστικά της η ελπίδα και η πίστη σε ό,τι κι αν κάνει, αν και παραδέχεται, πως τα πράγμα-τα ωθούνται οικονομικά στα άκρα για τους ηθοποιούς: “Στο επάγγελ-μά μας πρέπει να έχεις έναν ενερ-γό πομπό ελπίδας να σε τροφοδο-τεί...”. Η πίστη είναι μια λύση μας λέει: " Νιώθω ότι έχω πίστη αλλά ταυτόχρονα θα ήθελα να έχω και αυτή την αδιαπραγμάτευτη αφοσί-ωση σε κάποιον ή σε κάτι.

She is twenty-six years old and already one of the most up- and- coming young talents of the Greek theatre scene. Vasi-liki Troufakou’s performance at ‘The Parade’ by Loula Anagnosta-ki left last year the best impres-sions and took both audience and critics by a pleasant surprise with her imposing stage pres-ence. This year we meet her again playing the role of a young girl from Ukraine at the theatrical play ‘Burn’ (Kausi) directed by Stratos Tzitzis at Olvio theatre and with a warm cup of coffee in her hands, she talks to Ozon about hope and faith that forti-fy her own life.

A girl full of contradictions: When looking at her face, one can notice the antithesis between her big, blue eyes which seem kind of gloomy and her sweet, glowing smile exuding profound opti-mism; Τhe rough times she has been through in her life, have made

Κείμενο Δέσποινα Ραμαντάνη Text Despina RamantaniΦωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas


50

nalyssaGREEN

Αν μπορούσε να ντύσει μουσικά κάποια ταινία, αυτή θα ήταν ”Η αιώ-νια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού“ κι αν ζούσε σε παλιότερη εποχή θα διάλεγε τα 70s. Η Nalyssa Green συστήθηκε στο αθηναϊκό κοινό το 2010 με το πρώτο της άλμπουμ “Barock”. Τρία χρόνια μετά επι-στρέφει με τη νέα της δουλειά το "The Seed" και ήχο πιο εξελιγμέ-νο, αφού όπως λέει η ίδια δεν της αρέσει να επαναλαμβάνεται. Τρα-γουδάει, συνθέτει, ενορχηστρώ-νει η ίδια τα τραγούδια της, συμ-μετέχει στην ηχοληψία και τη μίξη, κανονίζει μόνη της τις εμφανίσεις της, πράγμα λίγο κουραστικό για εκείνη, αλλά το μαθαίνει. Στη σκη-νή αισθάνεται απόλυτη ελευθερία κι

Θέλω να φτάσω ανθρώπους που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να προσεγγίσω



Φωτογραφία Χρήστος

Τζήμας Photography

Christos Tzimas

οι εμφανίσεις της είναι πάντα τόσο ατμοσφαιρικές όσο και η μουσική της: «Με απασχολεί πολύ το εικαστι-κό κομμάτι. Μ’ ενδιαφέρει η εικόνα να συνάδει με τον ήχο». Πρωταρ-χικός στόχος της Nalyssa μέσα στο 2013 να διαδώσει τη μουσική της: «Θέλω να κάνω πολλές συναυλίες, κυρίως στην επαρχία. Θέλω να φτά-σω ανθρώπους που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να προσεγγίσω».

Tο άλμπουμ της The Seed κυκλοφορεί από την Inner Ear.

If she were able to borrow her music to a film, that would be ‘The eternal sunshine of a spotless mind’ and if she were living in a previous era, that would be the 70s. Nalyssa Green was introduced to the audience of Athens in 2010 with her debut album ‘Barock’. Three years later she is back in the game with a new album and a more developed sound, as, according to her, she despises rep-etitions. She sings, composes and orchestrates her songs herself. She is present during the sound mixing process, she is the one who arrang-es her gigs, which is rather tiring but she gets used to that. Onstage she is overwhelmed by a strong sense of freedom and her gigs are always as much atmospheric as her own sound: ‘I am pretty concerned about the conjectural part. I want it to go hand in hand with the sound.’ Her first and foremost goal within 2013 is to make her music wide-ly known: ‘I want to do many con-certs, mostly in provincial cities. I want to reach people that I haven’t managed to reach so far.’

Ηer new album The Seed is distributed by Inner Ear records.

nalyssagreen.com


51

Μαχητική και παθιασμένη, η Άρτε-μις Λαμπίρη ανήκει στη νέα γενιά χορογράφων με βάση την Αθήνα. Ο χορός για εκείνη είναι έμπνευ-ση, σανίδα σωτηρίας, αλλά και εργοδότης.

Υπάρχουν πολλές ομάδες χο-ρού στην Ελλάδα πλέον. Οι ηθοποιοί για παράδειγμα δυ-σκολεύονται να βρουν δου-λειά εκτός συνόρων γιατί έχουν το εμπόδιο της γλώσσας. Τι ισχύει με εσάς τους χορευτές; Οι ομάδες χορού της χώρας μας εδώ και κάποια χρόνια έχουν αρχί-σει να συμμετέχουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Και επίσης γιατί πρέπει όλοι να πάμε έξω; Κάποιοι πρέπει να μείνουμε και να επενδύσουμε στην Ελλάδα. Μιλώντας για χορό, πρόσφατα παρακολούθησα την ταινία του Βιμ Βέντερς για την Πίνα Μπά-ους. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εμ-φανίζεται και η ατάκα της: Dance dance otherwise we are lost. Πώς λειτουργεί για εσένα αυτό το μοτίβο; Έχουμε ανάγκη από το χορό και γενικότερα τον πο-λιτισμό, ως αντίβαρο στην πολι-τικοκοινωνική μιζέρια ή κι αυτό είναι ένας ακόμη αστικός μύθος; Ο χορός είναι επάγγελμα. Δε λει-τουργεί λοιπόν αναγκαστικά σαν αντίβαρο στην πολιτικοκοινωνική μιζέρια αλλά κάποιες στιγμές σαν σανίδα σωτηρίας, σαν πηγή έμπνευ-σης ή ακόμα και σαν εργοδότης. Θέλει πάρα πολλή δουλειά και ευτυ-χώς το 2013 αναγνωρίζουμε όλοι πως θέλει και τεχνική και σπουδές και ενημέρωση.

Στα μαθήματά σου δίνεις έμ-φαση στη κινητική μνήμη, τη δη-μιουργία αισθήσεων και συναι-σθημάτων μέσω της κίνησης. Πώς αντιλαμβάνεσαι την ποί-ηση της σωματικής έκφρασης;Αυτό που αισθάνεται ή μάλλον καλύ-τερα αυτό που λαμβάνει ο θεατής μέσα από την κίνηση του χορευ-τή είναι μια τρίτη πληροφορία. Για μένα αυτό είναι η ποίηση της σωμα-τικής έκφρασης και αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει να εντάσσω στις δικές μου παραστάσεις ως χορογράφος.

Radical and passionate, Artemis Lampiri belongs to a new gen-

Ο χορός είναι επάγγελμα

arteMis LAMPIRI

Συνέντευξη Μαρία Πασσαριβάκη Inteview Maria PassarivakiΦωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης Photgraphy Yiorgos Kaplanidis

eration of choreographers in Greece. Dance to her is inspira-tion, her personal salvation and her employer as well.

In Greece nowadays there is a great deal of dance groups. What stops them from mov-ing abroad? Actors, for in-stance, find it difficult to find a job abroad as the language is a huge obstacle. What is the case with dancers? Dance groups in Greece have start-ed over the last few years partic-ipating in festivals abroad. But I don’t get it: Why moving abroad?

Speaking of dancing, I recently

watched a film by Wim Wend-ers about Pina Bausch. At some point there comes her line: dance, dance, otherwise we are lost. How does this motive work for you? Are we strongly in need of dance and, gener-ally, of culture as a counter-weight to today’s all-pervasive social and political misery or is it just one more urban legend? The way I see dance is as an integral part of the society, which means that he doesn’t act as a counter-weight in this whole social and political misery but as a lifeline, as a source of inspiration and sometimes even as an employer. Dancing is a profession. It requires

loads of work and luckily in 2013 we all acknowledge the fact that it requires technique, studies and constant updating.

In your classes you place more emphasis on kinesthetic mem-ory; sensations and feelings created through movement. Tell us, how do you perceive the poetry of body expression? What the viewer feels, or – even better receives through the danc-er’s movement is a third piece of information. This is how I perceive the poetry of body expression and this is exactly what I want to inte-grate into my own performances as a choreographer.


52

Το όνομα μου είναι Elisabeth Leau. Γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 στην Αθή-να. Σπούδασα αρχιτεκτονική και Spatial Design στο Central Saint Martins, πράγμα που όμως δεν μου ήταν αρκετό.

Πάντα ήθελα να δημιουργώ αντι-κείμενα πρακτικά και όμορφα που να προσφέρουν χαρά. Ήμουν ένα υπερδραστήριο αγοροκόριτσο χωμένο στα μηχανήματα και τα πλαστικά του οικογενειακού μας εργοστασίου. Κάπου εκεί, ο παπ-πούς μου μού έμαθε την τέχνη του και μου κληροδότησε την αγάπη του για το χειροποίητο γυαλί.Μια από τις πρώτες μου αναμνή-σεις είναι να δημιουργώ μικρά γλυ-πτά παίζοντας με την οξική κυτ-ταρίνη, ένα φυτικό πλαστικό που παράγεται με βάση το βαμβάκι και το ξύδι, γλυπτά που με το χρό-νο εξελίχθηκαν και πήραν αλλιώ-τικη μορφή.Χρόνια αργότερα, αυτή η ανάγκη μου για δημιουργία με έστειλε πίσω στα χνάρια του παππού μου. Ξεκί-νησα φτιάχνοντας μοναδικά γυα-λιά ηλίου και κοσμήματα που προο-ρίζονταν για προσωπική χρήση και για τους φίλους μου. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Deep Shallow Exposition. Επέλεξα το συγκεκριμέ-νο όνομα, επειδή μέσα από αυτό το εγχείρημα εκτίθεμαι η ίδια.Παρατηρώ τα πάντα, εμπνέομαι από τα πάντα και σχεδιάζω κάθε μέρα. Μακάρι να μπορούσα να πραγματοποιήσω όλα τα σχέδια, αλλά στέκει εμπόδιο ο χρόνος. Έτσι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους.Η διαδικασία που ακολουθώ αλλά-ζει από μέρα σε μέρα, ανάλογα για το ποιον σχεδιάζω και τι ήταν αυτό που με ενέπνευσε. Όταν κάτι γεν-νιέται και παίρνει μορφή, κοιτώ-ντας τις λεπτομέρειες νιώθεις μια πρωτόγνωρη περιέργεια για το πώς κατάφερες εσύ να δημιουρ-γήσεις ένα τέτοιο αντικείμενο, λες και κάποιος άλλος είχε καταλάβει το σώμα σου εκείνη την ώρα. Μπο-ρώ να μιλάω συνέχεια για αυτή την,

deeP shallow

κατά τη γνώμη μου, μαγική στιγμή της δημιουργίας.

My name is Elisabeth Leau. I was born in the early 90s in Athens. I studied Architecture and Spa-tial Design at Central Saint Mar-tins, which, however, was not enough for me.

I always wanted to create practical and beautiful objects that bring joy. I was a hyperactive tomboy messing around with the machin-ery and plastics of our family facto-ry. Somewhere there my grandfa-ther taught me his craftsmanship

and passed on me his love for handmade glass. One of my first memories was cre-ating small sculptures while play-ing around with cellulose acetate - an organic plastic which is pro-duced based on cotton and vine-gar- .Those sculptures shaped up with the passing of time and took a different form. Years later, this urge to create brought me back to the footsteps of my grandfather. I started creating unique pieces of glass and jewelry for personal use or for my friends. This is how the idea of Deep Shallow Exposition was born. I chose that specific name, because through this venture of mine I am the one who is exposed.

I observe everything, draw inspi-ration from anything and sketch every day. I wish I could fulfill all my dreams but time is a great obsta-cle. So, I am patiently waiting until everything takes its turn. The process I follow changes on a daily basis depending on the person for whom I sketch and the things that inspired me. When this creation is born and takes form, you look at the details and are overwhelmed by an unprecedent-ed sense of curiosity of how you managed to create such an object; as if someone else had taken over your body all this time. I could talk for hours about this, to my mind, magical moment of creating.

Eπιμέλεια Αλεξάνδρα Ζωγράφου Review Alexandra ZografouΦωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

Παρατηρώ τα πάντα, εμπνέομαι από τα πάντα

ExPOSITION


53

Η μουσική μου δραστηριότητα ξεκί-νησε μόλις από το καλοκαίρι του 2012 και παρόλα αυτά αρκετός κόσμος έχει ακούσει τα κομμάτια μου, πράγμα που με κάνει να χαί-ρομαι πολύ. Την ίδια μεγάλη χαρά μου δίνει η δημιουργική διαδικα-σία, που κάθε φορά ξεκινάει από διαφορετική αφορμή. Αν έπρεπε να εξηγήσω σε κάποιον τον ήχο μου με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι είναι indie pop. Με πολλά, θα έλεγα ότι είναι μια διαδικασία, που ξεκίνησε από το “Bad” του Michael Jackson, πέρασε από το “Nevermind” των Nirvana και το “Grace” του Jeff Buckley και κορυφώθηκε με το ”Ill Communication” των Beastie Boys. Κάπως έτσι έγραψα το “Detox”, το “Keep me Naked”και το “Libya”. Η μουσική μου απορροφά αρκε-τό χρόνο και αυτή είναι η βασική επιλογή μου τον τελευταίο καιρό. Απολαμβάνω τις συνεργασίες με άλλους μουσικούς , όπως και κάθε λεπτό που περνάω στο στούντιο. Όταν δεν παίζω, ασχολούμαι με τους φίλους μου, ζωγραφίζω αρκε-τά, μου αρέσει να χαζεύω στα σου-περ μάρκετ. Το σπίτι μου, το σπίτι της Θάλειας, το σπίτι της Σοφίας, το σπίτι της Όλγας, το σπίτι του Γιώρ-γου, το “στούντιο” της Αλέξιας, το στούντιο του Μπάμπη, το στού-ντιο του Αλέξη, το «Δίπορτο» κάτω από την Αθηνάς που τρως όσπρια και ψάρι και η Καλλιδρομίου όταν φουντώνουν οι μουριές είναι τα αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώ-που. Απλά κάποιοι άνθρωποι είναι λίγο κλειστοί. Όλες οι πόλεις έχουν διαφορετικά όρια. Από εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής.Η λίστα μου με τα πράγματα που θέλω να κάνω το 2013 έχει στο νούμερο ένα την κυκλοφορία του καινούργιου μου υλικού που ηχο-γράφησα πριν τα Χριστούγεννα με τον Sillyboy στην παραγωγή, ενώ παράλληλα θα συνεχίσω τις πρό-

Eπιμέλεια Γιώργος

Νίκας Review George

NikasΦωτογραφία

Χρήστος Τζήμας

Photgraphy Christos Tzimas

Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότηταβες με τη Δανάη, τον Βελισσάριο και τον Κοπούλ και ελπίζω να κάνω όσο περισσότερα live μπορώ. Α, και να πάρω καλά πλήκτρα και μια καλή κιθάρα!

My involvement in music had just began in the summer of 2012, however many people are famil-iar with my music and that makes me really happy. I feel the same happy during the whole creative process, which is triggered eve-ry time by a different occasion. If I had to describe my sound brief-ly, I would say it is indie pop. But in detail I would say it is a process, that began with ‘Bad’ by Michael Jackson, passed by the ‘Never-mind’ by Nirvana and ‘Grace’ by Jeff Buckley stage, only to cul-minate with ‘Ill Communication’ by Beastie Boys. So this is how ‘Detox’, ‘Keep me Naked’ and ‘Libya’ were produced. My music absorbs plenty of my time and this is my top priority choice lately. I love collaborating with other musi-cians too, as much as I love eve-ry minute I spend at the studio. When I don’t play music, I hang out with my friends, I paint a lot and I love browsing at the super markets. My house, Thalia’s house, Sophia’s house, Olga’s house, Yorgos’s house, Alexia’s ‘studio’, Babi’s stu-dio, Alex’s studio , ‘Diporto’ restau-rant next to Athinas street, where you eat legumes and fish and Kalli-dromiou street, when the blueber-ries bloom are my favourite spots in Athens. Athens is a city, which is very tolerant towards diversi-ty among individuals. But some people are simply a wee bit more restrained. Every city has different boundaries. Aside from that, it is all a matter of choice. My number one priorities of my ‘things to do in 2013’ list is to release my new songs I recorded at Christmas in collaboration with Sil-lyboy (production), in parallel con-tinue rehearsing with Danae, Velis-sarios and Kopul and arrange many performances. The more the merri-er. Last but not least, I plan to buy high quality keyboard and guitar.

soundcloud.com/stellaonlyTELLAOZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 53 3/15/13 5:32 PM

54

Ο Γρηγόρης Ρέντης σπούδα-σε σκηνοθεσία στο California Institute of the Arts και μετά από μια θεατρική παράσταση και μερι-κές βραβευμένες μικρού μήκους, αυτή την περίοδο ετοιμάζεται για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τον "Λιγνίτη". Στο ΟΖΟΝ μιλά για τις ιστορίες που του αρέ-σει να διηγείται ξανά και ξανά, για τους μοναχικούς χαρακτή-ρες που κατασκευάζει και για τα όνειρα που προβάλλουμε πάνω στις ταινίες.

Έχεις μείνει πολλά χρόνια εξω-τερικό, ενώ αρκετοί φίλοι σου βρίσκονται εκτός Ελλάδας, πώς βιώνεις αυτό το αδιάκοπο πήγαινε- έλα; Έχουμε καλύτε-ρες ιστορίες να λέμε μεταξύ μας, τελικά;Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστι-κό της γενειάς μας αλλά υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στη μονι-μότητα. Μετακινούμαστε και δοκι-μάζουμε συνεχώς. Η Ελλάδα μας φαίνεται φτωχή σε ιδέες και προο-πτική, το εξωτερικό συχνά άσκο-πο να το αγαπήσεις. Είναι δύσκο-λο να βρεις το που ανήκεις.

Υπάρχει κάποια ιστορία που δι-ηγήσαι ξανά και ξανά;Το όνειρό μου είναι κάποτε να κάνω μία ταινία που να θυμίζει την αίσθηση που έχεις μετά από ένα μεσημεριανό ύπνο το καλοκαί-ρι. Κάτι που θα βρίσκεται μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Κάτι που θα μπορείς να το ακολουθή-σεις αφηγηματικά αλλά το παζλ θα οδηγεί πέρα από την έκβαση της ιστορίας. Μία ταινία όπου θα ζεις μέσα της κι όχι μαζί της.

Πώς συνδέονται οι δύο μικρού μήκους σου 'Δύση' και 'Απο-στάσεις' με τον 'Λιγνίτη';Μου αρέσει να σκέφτομαι τον “Λιγνίτη” ως την ολοκλήρωση μίας τριλογίας πάνω στη θεματο-λογία πατέρα-γιου. Με έναν τρό-πο πρόκειται για σικουελ της ίδιας σχέσης δύο ανδρών που αδυνα-τούν να εκφράσουν τα συναισθή-ματά τους για τον άλλο.

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το θέμα της μοναξιάς;Η μοναξιά των χαρακτήρων μου είναι κάτι που δεν μπορώ να απο-βάλλω από πάνω τους, είναι το στοιχείο που αγαπάω περισσότε-ρο σε αυτούς. Γενικότερα με ενδια-

φέρει πολύ η μοναχικότητα. Ζούμε τόσες μοναδικές στιγμές κλεισμέ-νοι στον εαυτό μας που είναι αδύ-νατον να τις μοιραστούμε. Κάνου-με συνειρμούς, πλάθουμε ιστορίες, έχουμε φαντασιώσεις, σκεφτόμα-στε πράγματα που δεν θα προφέ-ραμε ποτέ. Και νομίζω ότι το σινεμά καταφέρνει κάτι προς την εξωτε-ρίκευση αυτή της κατάστασης. Αν μια ταινία έχει κάνει τη δουλειά της, επιστρέφεις στην πραγματικότητα ζαλισμένος. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι και άλλοι είδαν την ίδια ταινία αλλά η εμπειρία παραμέ-νει διαφορετική από τη δική τους. Είναι μοναδική και μοναχική. Επει-δή κανείς δεν βλέπει πραγματικά την ταινία. Βλέπουμε μία εκδοχή της ταινίας. Η εμπειρία μας είναι ένα όνειρο που προβάλουμε πάνω της.

Πότε κλείνεις τους λογαρια-σμούς σου με μια ιστορία;Λένε ότι ο κάθε δημιουργός αφη-γείται μία μόνο ιστορία.Ότι όσο κι αν αλλάξει το περιτύλιγμα (το είδος, η μουσική, το στυλ) η προσωπικό-τητα και η θεματολογία παραμένει ίδια. Η ταινία, πέρα από ένας τρό-πος να επικοινωνήσω, είναι και μία αφορμή για να σκεφτώ καλύτερα γιατί με ταλαιπωρεί κάτι τόσο και-ρό. Δεν είναι εύκολο αλλά προ-σπαθώ καθετί που κάνω να πηγά-ζει από κάτι ειλικρινές, αληθινό και προσωπικό. Νομίζω ότι μία ταινία, στην ουσία της, πρέπει να είναι απογυμνωτική.

Μίλησέ μου για τους ήρωες που συναντάμε στις ταινίες σου;Οι ήρωες μου είναι αρκετά εσω-στρεφείς: μιλάνε λίγο, δεν εμπι-στεύονται πολύ τους άλλους και τους είναι δύσκολο να πλησιάσουν τους γύρω τους. Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο παρατηρείς/ χρησιμοποι-είς την καθημερινότητα; Πώς χειρίζεσαι το μπανάλ; Μεγαλώνοντας, καταβάλλουμε μία υπερπροσπάθεια για να βρού-με τον εαυτό μας συχνά απορρί-πτοντας όσα μας περιβάλλουν τα οποία στην ουσία μας περιο-ρίζουν. Με σοκάρει το ότι συνή-θως επιστρέφουμε σε αυτά – ακό-μα κι όταν αυτό γίνεται μέσα από μία προσωπική οπτική. Οι πρώτες μου εικόνες, τα πρώτα μου ακού-σματα ήταν στα στη 10ετία του 80. Οι πρώτες μου στιλιστικές επιλο-γές στα ‘90ς. Με συγκινεί το κιτς και το μπανάλ. Δεν είναι μέρος της

Συνέντευξη Δανάη

Δραγωνέα Interview

Danai Dragonea

Φωτογραφία Γιώργος

ΚαπλανίδηςPhotgraphy

Yiorgos Kaplanidis

Το ό

νειρ

ό μο

υ εί

ναι ν

α κά

νω μ

ία τα

ινία

όπο

υ θα

ζει

ς μέ

σα

της


55

αισθητικής μου, δεν θα φορέσω ποτέ hot pink αλλά είναι μέρος της ταυτότητάς μου. Τραγούδια όπως “Τα κορίτσια ξενυχτάνε”, “Η Μπάμπολα”, το “Δώδεκα” με συγκινούν όποτε τα ακούσω. Σκέ-φτομαι τους γονείς μου να χορεύ-ουν σε κάποιο αποκριάτικο πάρ-τι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μπανάλ αλλά είναι ενός είδους νοσταλγί-ας για αναμνήσεις που έχω στο υποσυνείδητο.

Μπορείς να δεχθείς έναν ήρωα που είναι απρόβλεπτος; Μια ιστορία που δεν γνωρίζεις ακριβώς πώς θα εξελιχθεί;Αυτό που με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο από έναν απρό-βλεπτο ήρωα είναι ένα απρόβλε-πτο γύρισμα. Στο “Μου ζήτησες να περιμένω”περάσαμε κάποιες μέρες σε ένα μοναστήρι μαζί με την Αρασέλη Λαιμού και τον Κωνστα-ντίνο Αντωνόπουλο, δύο πραγματι-κά ταλαντούχους σκηνοθέτες. Δεν υπήρχε σενάριο, σκαλέτα, προε-τοιμασία. Υπήρχαν ιδέες και χρό-νος. Αντιδράσαμε σε αυτό που βλέπαμε. Καταγράψαμε τη ζωή στο μοναστήρι, γυρίσαμε μυθο-πλαστικές σκηνές, γράψαμε σκη-νές που ήταν εκτός μοναστηριού, μοντάραμε επιτόπου. Το αποτέ-λεσμα είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχω κάνει και ανυπομονώ να βρεθώ σε τέτοιες συνθήκες ξανά.

Gregory Rentis studied film di-recting at California Institute of the Arts and after a theat-rical play and a few awarded short films, lately he has been preparing his first full length film, 'Lignite'. Gregory talks to OZON about the stories he keeps telling over and over again, about the lonely charac-ters he shapes and the dreams we tend to project upon films.

You have lived abroad for lots of years, while many friends of yours have moved out of Greece. Tell us how you experi-ence this relentless come -and -go in your life. Does it give you eventually better stories to tell? It never seems to stop. I don’t know if it is a characteristic of our generation but one could notice a lack of trust towards permanence.

We constantly keep moving out and experimenting. Greece seems to us poor in ideas and prospec-tive, while, on the other hand, it is often considered pointless to get attached to a foreign coun-try. It is so difficult to find where you belong. Is there any story you keep re-counting over and over again?My dream goal is to create some-day a film that would give you the same feeling you get after a siesta on a hot summer day. Something found between consciousness and unconsciousness. Something whose plot would be easy to fol-low but the main idea would tran-scend the boundaries of the sto-ry. A film you don’t just watch, but you live in the flesh.

Is there any connection be-tween your two short films ‘Sundown’ and ‘Distances’ and ‘Lignite’? I’d like to consider ‘Lignite’ as the culmination of a trilogy which explores father-son relationships. In a way, it is about a sequel con-cerning the same relationship between two men who have dif-ficulties in expressing their feel-ings to one another.

The subject of loneliness seems to be concerning you a lot in your films.Loneliness is an integral part of my film characters and I cannot take it out from them, it is what I love the most about them. In general, I am quite into loneliness. We expe-rience so many situations closed into ourselves, that it is impossi-ble to share them with others. We make associations, invent stories,

fantasize, think of things we would never say out loud and I believe that the cinema contributes to the externalization of this situation. If a film has done its job right, you are brought back to reality after its ending with a messed up head. Another striking thing is that eve-ryone, who watched the film, con-ceived it in a different way, as a dif-ferent experience. This experience is unique and lonely to each one of us and that is because nobody actually sees the film. We watch a version of it and our experience is a dream we project on it.

When do you know that you are done with a story? They say that the creator tells only one story, that as much as the wrap (genre, music, style) chang-es, its character and the topic are always the same. To me, aside from being a means of commu-nication, a film acts as a reason to think harder about why some-thing bothers me for such a long time. It is not that easy but I strive all of my creations to be made out of something authentic, genuine and personal, because I believe that a film should, in its essence, be electrifying.

Tell us a bit about your film characters.They are really introvert, they bare-ly talk, they don’t trust the others and have difficulties in approach-ing other people.

In what ways do you observe/ use everyday life? How do you handle banality? Growing up, we do our utmost to find ourselves, often by reject-ing everything that surrounds us

and limit us. However, it is real-ly shocking to me that we usual-ly return to those things- even if it happens through a personal view. My first images and sounds date back to the 80s, my first sartorial choices to the 90s. So, Kitsch and banality are two things that I am emotionally attached to. They are not part my aesthetic – I’ll never wear hot pink- but they are part of my identity. Songs like ‘Girls just wanna have fun’ or ‘La bambo-la’ conjure up so many emotions; they make me think of my parents dancing at some costume party. I don’t know if this is considered as banal but it is a kind of nostal-gia about memories hidden in my subconscious.

Would you accept an unpre-dictable character? A story you don’t know exactly how it will end up?What intrigues me even more from an unpredictable character is an unpredictable shooting. During the making of ‘You asked me to wait’ we spent a few days in a monastery with Araseli Laimou and Konstanti-nos Antonopoulos, two extreme-ly talented directors There was no script, no step outline or prepara-tion. There were only ideas and time. We instantly reacted to what we were seeing. We document-ed life in the monastery, filmed some fiction scenes, also shot a few scenes outside of the mon-astery and edited them right that moment. The outcome was the most authentic thing I have ever created and I cannot wait to find myself in such circumstances again.

gregoryrentis.com

gregoryRENTIS


Μάσκα/Mask Stylist’s Own Ζιβάγκο/ Turtle Neck Stylist’s Own


57

Hair

Christos Michailidis (D-Tales)Make- Up

George P. Kritikos (D-Tales)

Styling assistant Vicky Florou

Photography Assistants

Damianos Kartas, Sakis Kasapis

Όταν χορεύεις μαθαίνεις

να αμφισβητείς στιγμιαία

τη σταθερότητα του χώρου.

Καθώς κινείσαι σε μια γρή-

γορη στροφή όλα μοιάζουν

να κινούνται μαζί σου. Όλα

όσα σε κρατούν σταθερό

αλλάζουν θέση και δεν σου

προκαλούν καμιά σιγουριά.

Όλα όσα εμπιστεύεσαι είναι

εκεί αλλά και κάπου αλλού

την ίδια στιγμή. Όταν χο-

ρεύεις μαθαίνεις να αντιμε-

τωπίζεις εκείνο που έρχεται.

Ο Σάκης Ρουβάς περνά

από τη μια κατάσταση στην

άλλη διατηρώντας μια συ-

νέχεια, ένα ρυθμό που συν-

δέει τα βήματά του. Είναι

κάπως σαν να χορεύει και

όταν χορεύεις μαθαίνεις

να διατηρείς την ισορροπία

σου, να παραμένεις ψύχραι-

μος και να επινοείς καινούρ-

γιες κινήσεις.

Σε ένα editorial φωτογρα-

φημένο από τον Κώστα Αυ-

γούλη πρωταγωνιστεί σε

μια σειρά από εικόνες που

κινούνται ανάμεσα στο

όνειρο και στην πραγματι-

κότητα. Μέσα από τις φω-

τογραφίες αυτές αναδύεται

ένα περιβάλλον σαγηνευ-

τικό όπου ο χρόνος κυλά

νωχελικά. Ένα ανοιξιά-

τικο απόγευμα σε ένα δι-

αμέρισμα στο κέντρο της

πόλης, ξαφνικά όλα μοιά-

ζουν οικεία. Στον κόσμο του

ονείρου έτσι κι αλλιώς είναι

όλα πιθανά. Ακόμα και οι πιο

απρόβλεπτες συναντήσεις.

Δ.Δ.


Πουκάμισο/ Shirt Antony Morato (ShoP&ΤRADE)Πουκάμισο/ Shirt Hackett London (ShoP&ΤRADE)Παντελόνι/ Trousers H&MΠαπούτσια/ Shoes Camper by Bernhard Willhelm


Τζάκετ/Jacket H&M

Κουστούμι/ Suit Hugo Boss

(Boss Store)Πουκάμισο/ Shirt

Religion (ShoP&ΤRADE)

Μάσκα/ Mask Stylist’s Own

Κολάρο/ Collar Stylist’s Own


T-Shirt & Πουκάμισο/Shirt H&MΠαντελόνι/ Trousers Etro (Luisa)Παπούτσια/ Shoes Shoe The Bear (ShoP&ΤRADE)Κάλτσες/ Socks Stylist’s Own


Σακάκι/ Suit Rollman

(Notos Com)Πουκάμισο/ Shirt Cheap Monday

(ShoP&ΤRADE)Μπλούζα/T-Shirt Cheap Monday

(ShoP&ΤRADE)Παντελόνι/ Trousers

Comme des Garçons(Number3 Store)

Καπέλο/ Hat Reinhard Plank

(ShoP&ΤRADE)


T-Shirt & Πουκάμισο/Shirt H&M


66

Φόρεμα/DressWood Wood (ShoP&ΤRADE)


67

Photography Marios KalamarisStylist Manos Jojos(thisisnotanotheragency.com) Model Chaun Loose (ace Models)

Φόρεμα/DressWood Wood

(ShoP&ΤRADE)

LOVEREACTION


68

Jacket Goosecraft (SHOP & TRaDE)JeansLee (Vf Hellas)


69

T-shirt Cycle

(SHOP & TRaDE)Jeans



70

Φούστα/Skirt Attr@ttivoT-shirt Lee (Vf Hellas)Πουλόβερ/Sweater Religion (SHOP & TRaDE)


71


72

Φόρεμα/DressTrafficPeople (ShoP & ΤRADE)


73

Πουλόβερ/Sweater Konstantina

KonstantinidiΠουκάμισο/Shirt Cheap Monday

(ShoP & ΤRADE)


74

Πουλόβερ/Sweater Opening Ceremony x adidas Originals(adidas Hellas)Φούστα/Skirt adidas Originals(adidas Hellas)Παπούτσια/Shoes adidas Originals by Jeremy Scott x (adidas Hellas)Neckpiece Chromat

Πουλόβερ/Sweater

Opening Ceremony x

adidas Originals

(adidas Hellas)Body Piece

Chromat

Σακάκι/JacketJeremy Scott x

adidas Originals

(adidas Hellas)Bra &

BottomsChromat

Παπούτσια/Shoes

Jimmy Choo

Πουλόβερ/ SweaterΦόρμα/

JumpsuitΠαπούτσια/

Sneakersadidas

Originals by Jeremy

Scott x(adidas Hellas)

CageChromat


75

I CH

ECK

MY

LOOK

IN T

HE

MIR

RORPhotography

Nicholas Prakas Stylist

Ruby JunModel

Valeria Leonova (Q Management)

Hair Osmane Da Cunha

Phytovolume actif- volumizing spray ;

Meta revive dry shampoo by Serge Normant)

Make-up Pascale Poma

for CK1

Μπλούζα/TopOpening Ceremony x adidas Originals(adidas Hellas)Γυαλιά Ηλίου/Sunglasses Stylist's own

Πουλόβερ/ SweaterΦόρμα/JumpsuitΠαπούτσια/Sneakersadidas Originals by Jeremy Scott x(adidas Hellas)CageChromat


76

Τι ε

ίνα

ι αυτ

ό π

ου

σε

κουρ

άζε

ι στη

ν κα

θημ

εριν

ότη

τά σ

ου;

Με

κουρ

άζο

υν τ

α λ

εφτά

κα

ι αυτ

οί π

ου μ

ετα

φρ

άζο

υν

τα π

άντ

α σ

ε λε

φτά

. Με

κουρ

άζο

υν, ε

πίσ

ης, ό

σοι

δεν

κα

ταλα

βα

ίνου

ν το

νόη

μα τ

ης ζ

ωής

. Τι σ

ε κά

νει ν

α ξ

υπνά

ς χα

ρο

ύμεν

ος

το π

ρω

ί; Ξ

υπνά

ω χ

αρού

μενο

ς, α

ν έχ

ω ο

νειρ

ευτε

ί κάτ

ι όμο

ρφο

ή αν

πρό

κειτα

ι να

πάω

ταξί

δι ή

για

sur

f. W

hat

mak

es y

ou

feel

tir

ed in

yo

ur e

very

day

life

? M

oney

and

peo

ple

who

wou

ld d

o an

ythi

ng fo

r the

mon

ey; a

lso,

pe

ople

who

fail

to s

ee w

hat l

ife is

all

abou

t. W

hat

mak

es y

ou

wak

e up

hap

py

in t

he m

orn

ing

? I w

ake

up h

appy

, if I

dr

eam

a p

leas

ant d

ream

or i

f I a

m g

ettin

g re

ady

for a

trip

or I

am

goi

ng to

go

surf

ing.

newFACES

PhotographyThanos Houtos

Styling, TextAlexandraZografou,

Stavros Sgouros

HARIS24 / GREECE / X-RAY

Παντελόνι/ Trousers

Mamuut Denim

(Castor Group)Πουκάμισο/

Shirt WeSC

(WeSC BΒ)Μπλούζα/

T-Shirt WeSC

(WeSC BΒ)Skate

Iriedaily (Dragosta

Distribution)


77

Τι ε

ίνα

ι αυτ

ό πο

υ σ

ε κο

υρά

ζει σ

την

καθη

μερ

ινότ

ητα

σου

; Με

κουρ

άζει

πολ

ύ η

ανα

μονή

, ειδ

ικά

στα

cas

ting

και η

τωρι

νή

οικο

νομι

κή κ

ατάσ

τασ

η σ

τη Ρ

ωσ

ία.

Τι σ

ε κά

νει ν

α ξ

υπνά

ς χα

ρού

μενη

το π

ρω

ί; Σί

γουρ

α ότ

αν η

μαμ

ά μ

ού φ

έρνε

ι πρω

ινό

στο

κρεβ

άτι ή

μπο

ρεί ν

α εί

ναι α

πλά

κάπο

ιες ε

ικόν

ες κ

αι χ

ρώμα

τα. W

hat m

akes

you

feel

tire

d in

you

r eve

ry d

ay li

fe?

Wai

t-in

g m

akes

me

feel

tire

d, e

spec

ially

at c

astin

gs a

nd th

e cu

rren

t eco

nom

ical

situ

atio

n in

Rus

sia.

Wha

t mak

es y

ou w

ake

up

hap

py

in th

e m

orni

ng?

For s

ure

whe

n m

y m

othe

r brin

gs m

e br

eakf

ast i

n be

d or

it c

ould

just

be

som

e pi

ctur

es a

nd c

olor

s.

OLESYA 21 / RUSSIA / NEW MODEL

Μπλούζα/T-Shirt WeSC (WeSC BΒ)Ζακέτα/Jacket WeSC (WeSC BΒ)Παντέλονι/ TrousersLee (Vf Hellas)


78

BEAUTY

Photographer Winter

VandenbrinkMake Up &

Styling Maria

PapadopoulouHair Stylist

Atsushi Takita (using Bumble

and bumble)Nails

Gregory KaraModel

Jessica Patano (NEXT)

Η νέα συλλογή της MAC εμπνέεται από τον αγαπη-μένο ήρωα των κόμικ Άρτσι και τα κορίτσια του, Μπέ-τυ και Βερόνικα, στα οποία αφιερώνεται η συλλεκτική συλλογή. Η κακομαθημένη, ζάμπλουτη Βερόνικα απο-τελεί έμπνευση για τη δημι-ουργία μιας σειράς με βάση

σκουρόχρωμες, αισθησια-κές αποχρώσεις σε σκιές, κραγιόν, gloss και βερνίκια νυχιών σε έντονα χρώματα.

MAC cosmetics draws inspi-ration from our beloved comic character Archie and

his girls Betty and Veronica, to whom its brand new, limit-ed-edition collection is ded-icated. Spoiled, super-rich Veronica smoulders with a color collection in dark, sen-sual shades as a base, found in a line-up of eye shadows, lipsticks, gloss and nail lac-quers in vivid colors.

STILL-LIFE SHOT Pearlmatte face Powder in Veronica's Bluush, Limited Edition from the archie's Girls Collection, MAC (www.maccosmetics.com)

MODEL SHOTBody American Apparel (www.americanapparel.eu)Charm necklace (stylists own design)

FACEMineralize Charged Water Cleanser, Moisture Gel and Moisture Eye Cream; Matchmaster SPF15 Foundation No.1.5; Pro Conceal and Correct Palette in Light; Cremeblend Blush in So Sweet, So Easy; MAC

EYESEye Shadow in Electric Eel, Deep Truth, Typographic and Gesso; In Extreme Dimension Lash; Velvet Brow Liner in Deep Dark Brunette MAC

LIPSLip Pencil in Vino; Lipstick in MaC Red MAC

NAILSNail Lacquer in Shirelle and NocturnelleMAC


79


drinks by

4Fas

hion

shak

e

P�L�US


ZThe relaunchof a hero

shoe

r un n InG InSPIr ED

Photgraphy Yiorgos Kaplanidis, ThanosHoutosModel Stephen(VN Models)

The relaunchof a hero

shoe

r un n InG InSPIr ED

N°

99

da

Nc

iNg

iN th

e d

ar

k | m

ar

ch

20

13

© 2

013

adid

as A

G. a

dida

s, t

he T

refo

il lo

go a

nd t

he 3

-Str

ipes

mar

k ar

e re

gist

ered

tra

dem

arks

of t

he a

dida

s G

roup

.

unite all originals

adidas.com/originals

MARCH 2013 / no 99

dAnCing in the dARk

ozon raw dancing in the dark

Documents

p r i n g s u

ozon events

elena kholkina

adidas group

adidas ag

d r ian o u str

oan nako u r b

nicole maria winkler