NUMMER 1OKTOBER 2010

HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAAN

Paparazzo Joop van Tellingen kent geen mededogen

pagina 6

INTERVIEWInterieurontwerper: “FCJ heeft veel weg van vuinisbelt.”

pagina 12

GETESTFCJMinirepo bij het FBO. Soms huilen ze...

pagina 2

DOOR LISANNE VAN SADELHOFF

2 FCJ

Volgens Bemelmans, die op uitnodi-ging van de Paduaan het interieur van de faculteit keurde (zie pagina 12), is er sinds de oplevering van de faculteit maar ‘wat aangerommeld’ met de in-richting. Dominicus sluit zich hierbij aan. “Daardoor is de identiteit van de faculteit vertroebeld en is er a! reuk ge-daan aan de atmosfeer in het gebouw”, vindt Dominicus. “Er zijn in de afgelo-pen twaalf jaar enkel praktische keuzes gemaakt op het gebied van het interi-eur. De laptops waren in opkomst, dus zijn er zomaar laptopplaatsen gekomen – zonder te realiseren wat dit voor ge-volgen voor het interieur hee" .”

In de afgelopen maanden is er een start gemaakt om de faculteit weer haar eigen smoel terug te geven. Met het realiseren van enkele lokalen, waaron-der vier stuks grenzend aan de kantine, het aanbrengen van een nieuw slo-tensysteem en het vervangen van het draadloos netwerk is er op het eerste oog maar weinig te merken van een omwenteling. “Zoiets gaat stapsge-wijs”, verklaart Dominicus. “Natuurlijk willen we af van het, in onze ogen, ge-

DOOR MERLIJN ENSING

dateerde meubilair bij de entree. Maar belangrijker: voor een buitenstaander moet het duidelijker worden dat hier les wordt gegeven aan journalistiek- en communicatiestudenten.”

Daarom zullen producties van stu-denten meer op de muren terug te vinden zijn. Grotere ramen bij lokalen moeten ervoor zorgen dat duidelijk is dat er les wordt gegeven.

RuimtegebrekMomenteel kan de faculteit de toe-stroom van studenten nog wel aan. Afgelopen zomer zijn er acht nieuwe lokalen opgeleverd. Dit gaat ten koste van de werkplekken voor medewer-kers, staf en directieleden. Onder het mom van ‘minder kantoren, meer on-

Er rolt een zweetdruppel over zijn voor-hoofd, langs zijn slaap naar beneden. Hij speelt zenuwachtig met een pen en kijkt hoopvol naar Hakima, een medewerkster van het FBO. De jon gen is een exchange student en vergat vanoch tend in alle haast zijn rooster te checken. Of Hakima hem kan helpen.

Hakima werkt vier dagen in de week achter de balie bij het FBO, alleen op maandag niet. Haar collega stond de eerste schooldag achter de balie en moest een rij afwerken die tot de trap kwam: allemaal eerstejaars. “Zo scha# ig, ze waren best ze-nuwachtig, lacherig. En ze stonden netjes twee aan twee, geduldig te wachten.” Met nadruk op ‘geduldig’, want zo zijn ze niet

allemaal. Alle medewerkers van het FBO hebben geleerd om te gaan met agressie. Hakima: “Ik blijf gewoon rustig, met boos worden los je niets op. Maar ik heb nog nooit iets ernstigs meegemaakt hier, hoor. Soms zijn mensen wel aan het huilen, als ze een tentamen niet kunnen maken om-dat ze zich niet hebben ingeschreven.”

Het FBO is behalve een vraagbaak, ook een opslagplaats voor alle schrap kaarten van de tentamens. Per blok worden er negenduizend tentamens gemaakt op de FCJ. De presentielijsten en schrapkaarten worden in gekleurde map pen in kleine ar-chieven opgeslagen op drie verschillende plekken in de school. Waar studenten ni-ets vanaf weten, eigenlijk. De vragenbalie

is het meest bekend. Alle studenten die binnenkomen in de kleine ruimte van het FBO beginnen hun gesprek met de woor-den ‘ik heb een vraagje’. Hakima knikt, zoekt, gee" ant woord. Zoals aan de uit-wisselingstudent. Hij moet in lokaal F120 zijn. Hij kijkt op de klok en vraagt aan Hakima of hij twin tig minuten te laat mag komen in een les. “Het is onbeleefd, hè?”

Hakima lacht. Natuurlijk mag hij die les nog binnen ko men. Hij moet het gewoon eerlijk uitleg gen. Hij zucht opgelucht, draait zich om en rent weg. Met zijn vizier richting het juiste lokaal.

Lisanne

LISANNE VAN SADELHOFF

Dorst is niet langer meer alleen een verschijn-sel dat optreedt als je iets te lang niets meer

hebt gedronken. Het is tegenwoordig ook de jonge tak van de VPRO en digitale plek voor het werk van jonge schrijvers, fotografen en kunste-naars. Dorst, een initiatief van drie voormalig leden van wijlen Spunk, is jong, speels en on-gedwongen. De site schept niet veel orde in het toch al chaotische medialandschap, maar maakt er zo mogelijk een nog ergere zooi van. Het is nog onduidelijk of dit een voor- of nadeel is.

Het boek ‘Canon van de Journalistiek’: een handig naslagwerk. Het nieuwe en toegankelijke boekje

biedt een overzichtelijke selectie van de hoogtepunten en belangrijkste aspecten van het vak. De informatie is opgedeeld in acht categorieën met ieder vijf boeken, $ lms, documentaires of websites, waarbij kernachtig hun belang en achtergrond wordt uitgelegd. Titels va-riëren van ‘Citizen Kane’ van Orson Welles tot ‘What Would Google Do?’ van Je% Jarvis. Een aanrader voor degenen die geen keuze kunnen maken uit het grote aanbod van boeken over de journalistiek.

TIPS DOOR LUKE DE GROOT EN JUDITH ZIJP

et boek ‘Canon van de Journalistiek’: een handig naslagwerk. Het nieuwe en toegankelijke boekje

biedt een overzichtelijke selectie van de hoogtepunten en belangrijkste aspecten van het vak. De informatie is

orst is niet langer meer alleen een verschijn-sel dat optreedt als je iets te lang niets meer

hebt gedronken. Het is tegenwoordig ook de jonge tak van de VPRO en digitale plek voor het werk van jonge schrijvers, fotografen en kunste-naars. Dorst, een initiatief van drie voormalig

FCJ TWEETS Lesruimten gezocht: Xerox-shop en

receptie worden mogelijk omgevormd

tot lokalen@LOTTEDEBEIJ De svj is niet meer wat het geweest is, stefs om 20u al dicht!

@IWANVERRIPS U ziet het goed, het is weer Happy Hour op de SvJ: gratis printen!

@WEBCULTUUR ‘Er staat een klas op je te wachten!’ ‘Huh? Ik geef toch pas over een uur les?’

@THIJSTUIJT Was net voor een radio item op een hogeschool in Eindhoven. Man, man, man, wat een verschil met ‘onze’ FCJ. Leve Utrecht, leve de FCJ!!

@OCICM Its really great to no-tice how vibing the school is with all the students here around, ready to start the year!

http://weblogs.vpro.nl/dorst/

PADUAAN OKTOBER 2010

FCJ 3

derwijs’ delen vrijwel alle docenten op de faculteit dit jaar een bureau met elkaar. Volgend jaar komt er weer een nieuwe lichting CMD-studenten bij. Om dat op te vangen moet er extra ruimte gecreëerd worden.

Concreter: er moeten lokalen bij. Een mogelijk gevolg is dat de receptie en Xerox-shop worden omgevormd tot lesruimten, zegt Dominicus. De func-ties van beide ruimtes zijn niet noodza-kelijk of ook extern op te vangen. Do-minicus over de Xerox-shop: “Printjes maken kan ook op een andere school, boeken huren kan elders en syllabi moet je ook via een webwinkel thuis bezorgd kunnen krijgen. Noem het de ‘campusbeleving’.”

De ruimte voor de mediatheek vormt intern een ingewikkelde dis-cussie. Dominicus: “Wat moeten we ermee? Het is een ingewikkelde dis-cussie. Moet je wel zoveel boeken ver-huren? Is de mediatheek niet een te on-rustige plek om te studeren? Kun je de betre% ende materialen niet ergens an-ders verkrijgen? Er is veel meer uit die ruimte te halen dan dat we nu doen.”

Bob Cruijsberg hee" de HUgenoten-prijs ontvangen. De prijs is bedoeld voor medewerkers en studenten die een bijzondere en waardevolle pres-tatie voor de HU hebben geleverd. Cruijsberg, coördinator van het eerste jaar van Communication & Media De-sign (CMD), ontving deze prijs voor zijn leidende rol in de ontwikkeling van CMD. Hij stond aan de wieg van de op-leiding die twee jaar geleden star# e. De jury prijst Cruijsberg voor zijn ‘groot organisatievermogen’ en ‘goede ver-binding met de beroepspraktijk’. “Hij is iemand die verbindt en een team laat lopen door inhoudelijk en collegiaal leiderschap.” Cruijsberg werkt sinds 1996 voor de Hogeschool Utrecht.

Een groep televisiestudenten van de opleiding Journalistiek vertrekt op 15 oktober naar Qatar. Zij zullen daar onder begeleiding van tv-docent John Driedonks en Midden Oosten-expert Ruud Ho% een kijkje nemen bij ver-schillende media, zoals televisiesta-tion Al Jazeera. Doel van de reis is om de FCJ-studenten te laten zien dat het Midden Oosten een steeds prominen-tere scharnier wordt tussen Europa en Azië. Er is voor de studenten een cultu-reel programma en er zijn verschillende ontmoetingen met Hollandse expats en Qataarse studenten. Ook worden er verschillende items geschoten voor Ustad tv, de stadsomroep van Utrecht.

In de Nationale Studenten Enquête 2010 scoort de Faculteit Communica-tie & Journalistiek een 6,5 bij de stu-denten. Dit is 0,4 punt hoger dan vorig jaar. Het afgelopen jaar merkten de studenten onder andere verbeteringen op in de roostering. Ook de toetsing en beoordeling verbeterden, maar deze zijn nog niet voldoende volgens de student. De kwaliteitszorg en de infor-matie vanuit de opleiding zijn op weg naar een voldoende. Verbeterpunten voor het komende jaar zijn de omgang met klachten, studiebegeleiding en het tempo van de bekendmaking van resul-taten.

DOOR IRENE VAN EERDEN

“Ik vind het erg lastig. Je kunt net zo goed pinnen, veel mak-kelijker. Het opladen kost al-leen maar tijd, hier op school staat vaak een rij. Maar ik zal eraan moeten wennen.”

FABIO2e jaars

JOURNALISTIEK

STELLING

EN DAN NOG DIT:– Met de verbouwingen van afgelopen zomer is ongeveer acht ton gemoeid. Daar valt de aanschaf van een torrentfi lter buiten. Dat was fi nancieel niet haalbaar. Er wordt gekeken of zo’n fi lter er in de toekomst alsnog kan komen. Na analyse blijkt namelijk dat zestig procent van het netwerk wordt belast met het downloaden van fi lms, muziek en andere media.– Sinds een aantal weken zijn er

negentig kluisjes op de faculteit bijgeplaatst.– Op pagina 12 een uitgebreide keuring van interieurontwerper Michiel Bemelmans.– Bemelmans is in zijn rapport erg te spreken over de kantine. Hij geeft de eetruimte een 8,5. “Er is op een spannende manier gebruik gemaakt van kleur en materiaal.” Over de prijzen van de etenswaren deed hij overigens geen uitspraken.

LUUK1e jaars

CMD

“Ik doe er zelf niet fanatiek aan mee. Maar hier op school moet je wel. Voor ko& e. Maar buiten school gebruik ik de chipkaart eigenlijk niet. Dan gebruik ik de pinpas.”

“Het went heel snel als je het echt gaat gebruiken. Als je bij-houdt wanneer je de kaart hebt opgeladen, zie ik geen pro-bleem. Je hoe" niet altijd geld bij je te hebben.”

ANNELIES1e jaars

CM

4 FCJ

Waarom ben jij uitgekozen voor de campagne? “Sinds mijn veertiende krijg ik regelmatig opdrachten voor fo-to’s in tijdschri" en, reclamefolders en kledingmerken. Ik denk dat tijdens de auditie voor ‘Maaike’, het meisje uit de Andrélon reclame, mijn haar de doorslag hee" gegeven.”

Je haarbos dook in veel media op.“Ik krijg veel reacties. Veel mensen die ik jaren niet heb gespro-ken willen checken of ik het wel echt ben op tv. Laatst was ik in een kroegje in Ro# erdam waar een meisje vroeg waarmee ik mijn haar waste. Dat meisje en haar vier vriendinnen keken con-stant over hun schouder en giechelden.” Wat betekent de campagne voor je toekomst?“De campagne is goed voor mijn portfolio. Natuurlijk worden grote klanten nieuwsgieriger naarmate je meer hebt gedaan. Ik

ben nu veel in Duitsland aan het werk omdat er veel vraag is naar meisjes met mijn $ guur.” Je hebt een Duits ! guur?“Ze willen daar, net als in Nederland, niet meer zulke dunne vrouwen voor hun kledingmerken. De markt waar ik in werk is erg commercieel: veel frisse, lachende en opgewekte foto’s. Geen smokey eyes en artistieke plaatjes, wel lekker werken in een relaxte omgeving met to% e mensen.”

En je leven als student?“Ik probeer zoveel mogelijk te werken en als ik in Nederland ben school te volgen. Ik geniet nu vooral van mijn opdrach-ten. Ik leer Duits en omdat je op de set altijd erg lang moet wachten, heb ik altijd een goed boek bij me. Zo blijf ik onder-tussen ook mijn hersenen trainen.”

DOOR LUKE DE GROOT

EVEN

MET

De verdachte kon de spullen meene-men, omdat hij de beschikking had over een lokaalsleutel. De sleutel blijkt uiteindelijk ook zijn valkuil te zijn: het nieuwe sleutelsysteem op de faculteit zorgt er namelijk voor dat gemakkelijk te traceren valt wie de sleutel in gebruik hee" en waar deze wordt gebruikt. On-duidelijk is of het hier een student of medewerker betre" .

In het aprilnummer van vorig school-jaar ontvreemde de Paduaan zonder enige moeite een iMac. In een reactie liet Boudewijn Dominicus, manager bedrijfsvoering, toen weten de nood-zaak van een aanscherping van het vei-ligheidsbeleid niet in te zien. Het was juist de bedoeling om niet heel zicht-baar te beveiligen, want: “Dat maakt iets nog kostbaarder en werkt stelen in de hand”, aldus Dominicus.

Nu komt hij terug op die lezing. Alle iMacs worden vanaf nu voorzien van een klein slotje, bevestigd aan de ach-terzijde van de computer. Dominicus verwacht dat deze maatregel afdoende is. “In het verleden is gebleken dat als er al iets wordt gejat, dat vooral aan de start van het studiejaar gebeurt.”

DOOR MERLIJN ENSING

DIE IK NOOIT VERGEETDE STUDENT

Hij zat daar, op de tafel van zijn docente. Zijn benen zwaaiden heen en weer terwijl hij over de belangrijkste actualiteiten van de week vertelde - iedere SLB-les vaste prik, op zijn eigen verzoek. Nanny Kok, docente $ loso$ e en ethiek op de opleiding Commun-catiemanagement, kan zich Mo-hammed Mohandis nog heel goed herinneren. In het eerste jaar was het ‘een kleine, beetje mollige en enthousiaste jongen´. Hij had een aanstekelijke lach en kon praten als brugman.”

Een eigenschap waar Mohandis nu nog steeds gebruik van maakt. Hij was landelijk voorzi# er van de jonge socialisten (PvdA) en is ge-

meenteraadslid in Gouda. Kok: “In de tweede klas werd hij al gevraagd om gemeenteraadslid te worden. Daar was hij aardig wat avondjes in de week zoet mee.”

Toen Mohandis aan het eind van zijn tweede jaar terloops aan Kok vertelde dat hij wilde stoppen met zijn opleiding - hij was te druk met zijn werk bij de gemeente - ging

Kok stiekem naar André Uhlen-busch, de directeur van Communi-catiemanagement, met de vraag of hij met Mohammed wilde praten, omdat het zonde zou zijn als hij zou stoppen. Kok: “Ik dacht: hij kan nog zoveel begeleiding en ad-vies krijgen van de docenten, het zou doodzonde zijn als hij dat zou mislopen.”

Mohandis rondde zijn opleiding succesvol af en komt zo nu en dan nog op de FCJ om gastlessen te geven. Kok: “Geweldig om te zien hoe een student zich zo fantastisch ontwikkelt, een geweldige carrière hee" en toch nog steeds zo sociaal is als toen ik hem leerde kennen in zijn eerste studiejaar.”

‘In de tweede klas werd hij al gevraagd

gemeenteraadslid te worden’

DOOR LISANNE VAN SADELHOFF

FOTO: MARIETTE TWILT

PADUAAN OKTOBER 2010 FCJ 5

Sterpunten krijg je niet zomaar. Stu-denten kunnen in reguliere cursussen, of in bijzondere projecten de uitdaging aangaan om een punt te verdienen. Zo wordt aangegeven dat gedrevenheid, innovatie, leiderschap, vakmanschap of internationalisering van de student bovengemiddeld is.

Om hiermee te experimenteren, star-ten in dit studiejaar acht pilots. “Deze pilots testen of cursussen iets extra’s kunnen bieden, buiten het normale on-derwijsaanbod”, legt Touwen uit.

Geslaagde pilots worden vanaf vol-gend studiejaar in normale cursussen

DOOR ROBBIE KAMMEIJER

initiatief. “Het is alleen maar goed als studenten positief gestimuleerd wor-den. Ik zie helemaal geen nadelen”, zegt hij. Irma Timmermans van de OC Journalistiek is wat voorzichtiger: “Een belangrijk gegeven is dat de student zelf bepaalt of hij excelleert, dit om te voor-komen dat er frictie ontstaat tussen an-dere studenten.”

Touwen is zelf nog voorzichtig over de manier waarop de status van studen-ten met sterpunten duidelijk gemaakt kan worden aan het beroepenveld. “Momenteel voeren we een discussie rondom de vraag hoe we de sterpunten zichtbaar maken.” Robin Jacobs van de opleidingscommissie Digitale Commu-nicatie vindt een goede aansluiting van de sterpunten met het beroepenveld een vereiste als het project wordt inge-voerd. “Als universiteiten en bedrijven de punten erkennen, sta ik er positief

geïntegreerd. Touwen wil het project bewust inpassen in bestaande cursus-sen. “We willen niet slechts een paar jaar een ‘briljant klasje’, maar vanaf nu alle studenten uitdagen dat beetje extra te geven”, verklaart ze. Welke bijzondere projecten beloond zullen worden met een sterpunt, is nog niet bekend. Ook staan de criteria voor het behalen van de sterpunten nog niet vast.

NadelenBenjamin Groenewoud, lid van de op-leidingscommissie (OC) Bedrijfscom-municatie, vindt het project een goed

WAAR EXCELLEREN?Deze cursussen starten een pilot met sterpunten: ‘Krant van de Toekomst’ en ‘Redactie Buitenland’ (Journal-istiek), ‘Scompany’ (Communicatiem-anagement) en ‘Nieuwe Dingen Doen’ (Digitale Communicatie). Ook de opleidingen Communication & Media Design, Bedrijfscommunicatie en Inter-national Communication and Media starten dit jaar met enkele pilots.

tegenover.” Volgens Touwen is het bij de inburge-

ring van de sterpunten ‘handig’ dat het project aansluit bij een landelijk pro-gramma van het ministerie. “Het begrip ‘sterpunten’ is over een aantal jaar een bekend begrip in de beroepspraktijk.”

FOTO: GIJSBERT TINGA

6 HET GESPREK

PADUAAN ONTMOETJOOP VAN TELLINGENBijzonderheden: - Zijn woonplaats Lopik wordt omgeven door uitgestrekte weilanden. Niet bepaald het walhalla vol Bekende Nederlanders. Maar heerlijk rustig vindt Van Tellingen het er wel.- Van Tellingen zegt te walgen van onbetrouwbare mensen, maar noemt zichzelf ‘absoluut niet te vertrouwen’.- Werk staat bij Van Tellingen op nummer 1. Hij noemt zijn camera gekscherend zijn vriendinnetje. Ze gaat overal mee naartoe.

DOOR MERLIJN ENSING

Meerdere keren veert Van Tellingen tijdens het gesprek op vanuit zijn bank om met een grote grijns zijn ‘pronk-stukken’ te tonen. Martijn Krabbé, Bram Moszkowicz en Eva Jinek: het is slechts een minimale selectie van dege-nen die ten prooi zijn gevallen aan de lens van Joop van Tellingen. Zijn ge-noegzame grijns verdwijnt als hij met een serieuze, weemoedige blik vertelt over de keerzijden van het paparaz-zobestaan. “Wachten is het grootste aspect aan ons werk. Niks vervelender dan dat en zonde van je tijd. Soms lig ik twee weken voor iemands deur.”

Je ligt daar voor die deur, puur voor die ene foto. Voel je je dan niet heel klein, gedegradeerd?“Natuurlijk. Ik heb dan al honderd-miljoen scenario’s doorlopen. Zal ik aanbellen? Waarom krijg ik geen bakje

ko& e? Ze weten dat ik er zit. Waarom komt er nou niet even iemand naar buiten, dan kan ik tenminste opsode-mieteren. In de loop der jaren leer je de mensen wat beter kennen en heb je hun nummer. Dan bel je op: ‘Doe me een lol, kom even naar buiten. Gooi even een zakje vuil in de vuilnisbak, alsje-blie" .’”

En dan heb jij een foto van een BN’er die een vuilniszak in een vuilnisbak gooit. Zorgt dat voor een gebalde vuist?“Ja: yes, hebbes! Weetjewel? Hoe meer roddel en achterklap, hoe beter. Een roddel moet je ook nooit willen chec-ken. Als je dat doet, is het geen roddel meer. Dan is de charme er vanaf en gaat de romantiek van de roddel verloren.”

Eigenlijk denk je dus puur en alleen aan de oplage, aan de verkoop. Dat, en niets anders?“Dat is het belangrijkst. Wij maken de roddelbladen voor fans. Onze lezers zi# en niet te wachten op een moord-partij. Ze willen alles weten van hun idolen. Scheidingen, nieuwe liefdes, de dood, noem maar op. Zo is laatst Dries Roelvink getrouwd. Wij eropaf. Eén groot feest. Maar die man is zo onbetrouwbaar als wat. En als ik iets verschrikkelijk haat, dan zijn het onbe-trouwbare mensen.”

Maar Joop, ben jij zelf wel te vertrou-wen?“Ik ben absoluut niet te vertrouwen.”

Hoe moet ik dat dan met elkaar rij-men? Leg eens uit.“Dat is heel moeilijk. Er worden vaak

band met BN’ers

‘EEN BN’ER DIE BEGRAVEN WORDT KEN IK VAAK BETER

DAN ANDERE AANWEZIGEN OP DE

BEGRAFENIS’

dingen aan mij verteld die ik niet door mag vertellen. Ik twijfel altijd. De ene keer hoor ik iets en denk ik: val maar lekker dood, ik zeg het toch. De andere keer houd ik het wél voor me.”

Een voorbeeld?“Ik hoor elke dag geruchten waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Vaak belt iemand me op, die zegt: ‘Joop, ik heb gehoord dat René Froger prostaat-kanker hee" . Maar niet doorvertellen, hè?!’”

Met als gevolg een " inke rationele worsteling...“In zulke gevallen leg ik het bij mijn hoofdredacteur neer, dan ben ik het probleem kwijt. Hij belt op zijn beurt de manager van René Froger en voor je het weet is er een persconferentie geor-ganiseerd. Weg scoop. Het was míjn tip, míjn verhaal, ik mag er niet over praten, maar het staat een dag later wel pagina-groot in De Telegraaf. Daar zakt mijn broek van af.”

De beste krachten in de roddeljour-nalistiek zijn diegenen zonder gewe-

PADUAAN OKTOBER 2010

HET GESPREK 7

JOOP GESNAPTPaduaan draaide tijdens het Nederlands Film Festival de

rollen om. Van Tellingen werd door onze fotografe Lisa Matu-

lessya gesnapt terwijl hij veront-waardigd reageert op BN’er die

niet voor zijn camera willen verschijnen. Life is a bitch.

ethische grens

‘IK BEN ME ERVAN BEWUST DAT IK

MENSEN KWETS, MAAR IK VOEL HET

NIET’

tuurlijk weer hangen. Er gaat nog wat gebeuren, dacht ik. En inderdaad. Zijn vriendin valt op haar knieën ter aarde, grijpt de kist vast en schreeuwt vol emotie een aantal keer Gerards naam. Het waren heel dramatische foto’s – en ik was de enige die die foto’s had.”

Dat was niet de afspraak.“Nee, maar wél een mooie foto. Hè hè.”

En die heb je gewoon geplaatst?“Ja. Hij stond over twee pagina’s in de Privé. Heel mooi.”

Ben je je ervan bewust dat je mensen daarmee kwetst?“Daar ben ik me heel erg bewust van, maar dat voel je niet. Eigenlijk had ik het niet moeten doen. Je bent als rod-delfotograaf altijd een gespleten per-soonlijkheid, lee" altijd op of over de grens. Aan de ene kant heb ik zielsveel medelijden met die mensen en aan de andere kant laat ik ze mooi niet met rust. Ik vind de waarde van een mooie foto simpelweg belangrijker dan het feit dat ik het eigenlijk niet had mogen doen.”

ten?“Dat klopt deels. Het lijkt alsof er geen gevoel in zit, maar elke vorm van jour-nalistiek hee" zijn grenzen. De com-mercialiteit en concurrentie in de rod-deljournalistiek is echter zo groot, dat je per sé die primeur te pakken wilt hebben. Noem het een wat ranzige vorm van journalistiek.Denk aan begrafenissen. De pijlers van de bladen zijn toch humor, verdriet en vreugde. De dood hoort daarbij. Ik ken een BN’er die begraven wordt vaak be-ter dan ieder ander die op de begrafenis rondloopt. Ik begrijp niet dat veel be-kenden in stilte worden begraven.”

Waarom niet?“Die artiesten hebben altijd gelééfd, al-les in het werk gezet om maar op televi-sie te komen, en dan worden ze in stilte de grond of een oven in geduwd?”

En daar heb jij geen boodschap aan: je schiet zonder pardon die foto’s?“In feite heb ik daar geen boodschap aan, nee. Let wel: ik voel zo’n overlij-den harder aankomen dan wie dan ook. Degenen die daar op de crematie rond-

lopen kennen de overledene misschien een paar jaar. Ik soms al 42 jaar.”

Dat lijkt me een drogreden. Familie is toch onherroepelijk verbonden aan de persoon die wordt begraven?“Familie wel. Maar meestal is daar nooit zo gek veel familie bij. Degenen die de grootste bek tegen je hebben, zijn vaak de gasten die eromheen lopen.”

Is het dan aan jou om te bepalen dat jij meer gevoelens hebt bij de over-leden persoon dan degenen die er-naast lopen?“Ja, ab-so-luut. Omdat ik weet hoe zo’n iemand geleefd hee" , hoe diegene dacht. Ik weet dat hij of zij het schi# e-rend gevonden zou hebben als er een ongeloo' ijke hoeveelheid bekende mensen aan zijn graf zouden staan.”

Wanneer ben je te ver gegaan?“Met de begrafenis van Gerard Fagel, de restauranthouder. Hij werd in 1989 in zijn bed doodgeschoten, terwijl zijn vriendin naast hem lag. Tijdens de be-grafenis werd aan ons gevraagd te stop-pen met fotograferen. Maar ík bleef na-

FOTO: EIGEN ARCHIEF VAN TELLINGEN

8 HET ECHTE LEVEN

EEN GREEP UIT

Henk ZwijnenburgEindredacteur Interne Communicatie ANWB

“Wie werkt in de bedrijfscommunicatie is een goudvink. Je mag overal rondkijken, met iedereen praten en je overal mee bemoeien. Je beweegt je op de werkvloer én in de omgeving van het manage-ment. Boeiend, eervol en leuk. Omdat managers in zware tijden ook naar de communicatieafdeling kij-ken, mag niemand twijfelen aan jouw meerwaarde. Als je blabla-verhalen kunt onderscheiden van hel-dere, logische en goed geformuleerde boodschap-pen, dan ben je al een eind op weg.”

“In de evenementenwereld zet je met een groot team iets neer waar veel mensen van gaan genieten. Zodra een evenement of draaidag dichterbij komt, worden de dagen langer, onvoorspelbaarder. Je moet snel schakelen. Het helpt wanneer je je goed kunt inle-ven in hoe een ander denkt en het kunt vertalen naar uitvoerbare onderdelen. Zelfredzaamheid is heel be-langrijk, maar wees niet bang om hulp te vragen. Elk project is anders, en elke dag leer je bij. Dat is ook het leuke aan het werk: je blij" jezelf vernieuwen.”

“Je beheerst een vak. Je krijgt ze allemaal aan ta-fel: het warhoofd die alles door elkaar gooit, het gesloten, onzekere type met korte antwoorden, het wantrouwende type met zijn abstracte omha-len, de criticus met wedervragen, de snelprater, de veelprater en de zelfverzekerde. En je maakt er vervolgens een helder, interessant en relevant verhaal van, met een kop en een staart, met een logische opbouw die ook de vluchtige lezer kan volgen. Je beheerst een vak.”

Bezoeken aan café Stef ’s en restaurant the Basket zal Bianca nooit meer verge-ten, maar ook de veelzijdigheid van de opleiding en haar projecten op school niet. Zo herinnert ze zich een project dat ze zogenaamd voor het sportmerk Adidas moest doen, waarbij ze de lat voor zichzelf en anderen erg hoog legde. “Ik was nooit snel tevreden, niet voor mijzelf én niet voor anderen. Maar tij-dens dit project verliep de samenwer-king goed. De meisjes met wie ik toen samenwerkte, zijn vriendinnen van mij geworden en gebleven.’’

Met haar ontwikkeling was Melis vroeg bezig. Na de middelbare school volgde ze de mbo-opleiding gra$ sche vormgeving. Hierdoor hee" ze zich ook in de uitvoerende kant van communica-tie verdiept. “Je ziet iets van meerdere

kanten. Voor mij is het een voordeel dat ik het hele proces heb gezien.” Toch wil-de Melis uitdaging en meer theoretische onderbouwing. Zo volgde ze op het mbo een masterclass en volgt ze nu een universitaire master. “Ik ben altijd op zoek naar iets extra’s.”

De veelzijdigheid van de opleiding Com-mu n i c at i emanage -ment sprak de studen-te in eerste instantie aan. Later kreeg ze het gevoel dat ze van alles een beetje wist, maar geen diepgaande kennis had. Door de lat ook tijdens het afstuderen in Corporate en Interne Communicatie hoog te leggen, kreeg ze al meer speci$ eke kennis. Maar om nog meer verdieping te krijgen, begon

ze een half jaar eerder met afstuderen om in haar laatste half jaar de pre-master Bestuurs- en Organisatiewetenschap te volgen.

Scriptieprijs en baan als beloningAan het einde van haar studie werd de studente verrast met de scriptieprijs. “Je hebt ergens zo hard en lang aan gewerkt, dat het winnen van een scriptieprijs dan

echt een groot compliment is.” Ook werd haar een baan aangeboden bij het stagebedrijf: CZ Zorgverzekeraar. “Toen ik net in de praktijk kwam, viel mijn mond open van verbazing. Ik was nog naïef en had geen idee hoe het er in

de praktijk daadwerkelijk aan toegaat. Je verwacht dat grote bedrijven grote com-municatieafdelingen hebben, maar dat bleek niet zo te zijn.” Melis houdt zich bij haar huidige baan onder andere bezig met het personeelsmagazine, de nieuws-voorziening voor het intranet en kleine adviestrajecten.

Ontwikkelen “Het werk dat ik nu doe, vind ik leuk, maar het is niet iets dat ik altijd wil blij-ven doen. Ik wil meer de richting van verandermanagement op. Daarom volg ik deeltijd de master Organisaties, Ver-andering en Management.” Naar een echte droombaan werkt Melis nu nog niet toe. “Ik vind het vooral belangrijk om met plezier naar mijn werk te gaan en mezelf te blijven ontwikkelen.””

Martin van ZaalenHoofdredacteur Link Magazine

EVENTMANAGEMENTBEDRIJFSCOMMUNICATIE JOURNALISTIEK

Eindredacteur Interne Communicatie ANWB

BEDRIJFSCOMMUNICATIE EVENTMANAGEMENTEVENTMANAGEMENTEVENTMANAGEMENT“Je beheerst een vak. Je krijgt ze allemaal aan ta-JOURNALISTIEK

Marlou RuttenAd interim Hoofd

Programma bij het Nederlands Film Festival

In deze rubriek geven professionals uit de wereld van communicatie en journalistiek iedere editie hun inspirerende visie op het vak.

DOOR EVELIEN PIELS

‘Toen ik in de praktijk kwam, viel

mijn mond open van verbazing’

FOTO: MARIETTE TWILT

PADUAAN OKTOBER 2010

HET ECHTE LEVEN 9

Nederlands bekendste liedjesschrijver John Ewbank is vreemdgegaan en dat leidde tot een huwelijkscrisis, meldden de media begin mei. Roddeljournalis-tiek lijkt een geaccepteerd specialisme te zijn geworden. Dat roept de vraag op hoe het zit met de ethische standaarden op het gebied van privacybescherming. Gelden die daar niet? Elke inbreuk op de privacy van mensen moet in rede-lijke verhouding staan tot het maat-schappelijk belang van de publicatie, zegt de Leidraad van de Raad voor de Journalistiek. Maar wat is maatschappe-lijk belang? Is dat, net als privacy, ook zo’n begrip uit de oude journalistiek? Het lijkt er wel op.

Waarom zou je je trouwens druk maken over privacybescherming wan-

neer half Nederland z’n hele handel via Hyves aan die andere hel" kenbaar maakt? Initialen en balkjes zijn prak-tijken uit de oude doos, want iedereen kan probleemloos weten om wie het gaat.

Na de moord op Milly Boele in Dordrecht kwam de journalistiek stevig onder vuur te liggen. In de kritische commentaren werd gesuggereerd dat zich een tweedeling in de journalistiek aan het voltrekken is.

Aan de ene kant de serieuze media die blijven vasthouden aan de morele standaarden van het vak, zoals priva-cybescherming en het niet publiceren van roddels. Aan de andere kant de po-pulaire pers die zich vooral laat leiden door sensatiezucht en scoringsdri" .

Zal zo’n klassieke norm als privacy-bescherming op den duur het loodje leggen? Ik hoop het niet, maar ik vrees van wel. Die vrees wordt gevoed door de nasleep van het incident tijdens de Dodenherdenking. De advocaat van de Damschreeuwer vond dat de privacy van haar cliënt geschonden is, nu de politie tijdens de persconferentie details over zijn uiterlijk en stra! lad hee" gemeld. Dat leidde tot ruim vier-honderd reacties op de site van De Te-legraaf. Bijna alle ‘reaguurders’ vinden dat de man geen enkel recht hee" op privacybescherming. Dat die advocaat überhaupt nog over privacybescher-ming dur" te beginnen! Ik bedoel maar.

Huub Evers, lector Fontys Hogeschool Journalistiek Tilburg

Deze woensdagavond zijn de twee comfortabele banken genoeg voor de aanwezigen, een rij van vijfentwintig klapstoeltjes verraadt dat het doorgaans drukker is. Vandaag géén uitgeklapte stoeltjes. Pastor Munneke is ondanks de lage opkomst goed gemutst. Hij is vol vertrouwen dat dit slechts een stroef begin van het nieuwe seizoen il-lustreert. Meestal komen er wekelijks ongeveer veertig mensen die meedoen aan een activiteit van de Studenten-kerk. Met rode wangen vertelt hij dat hij het ‘echt cool’ vindt dat hij de afge-lopen weken veel geïnteresseerde stu-denten is tegengekomen. “Zij zijn niet opgevoed met het móéten geloven. Ze denken vrijer, staan er meer voor open. Dat vind ik echt gaaf.”

Ritmisch meekloppenLaagdrempelig zijn, dat is wat pastor Munneke beoogt met de Studenten-kerk. Alles mag. Wel of niet geloven. Wel of niet bidden. Dat blijkt wel wan-neer er verteld wordt dat er ook onge-lovigen en mensen met islamitische achtergrond langs zijn geweest. “Ik heb er geen last van dat andere mensen niet

geloven”, zegt pastor Munneke. “Ik vind het juist zonde voor hen, ik gun ze het om te gaan geloven. Ze weten niet wat ze missen.”

Wanneer niet het liedboek maar de nieuwerwetse liederen tevoorschijn komen, is het tijd voor muziek. Met ge-sloten ogen, ritmisch meekloppend op de stoelleuning, raakt iedereen in zijn eigen wereld. Voor een buitenstaander misschien wat vreemd, maar voor de kerkganger de normaalste zaak van de wereld, zo blijkt.

De rest van de avond staat in het te-ken van bijbelstudie en discussie. De uitnodiging om alles te vragen wat je op het hart ligt wordt hier nogmaals uitgesproken. Weer die laagdrempelig-heid. Hoe kun je bijvoorbeeld met God praten?

Eén van de kerkgangers noemt de bij-eenkomsten zijn ‘anker in de week’. Zijn studie Wiskunde is goed te combineren met het geloof. De avond wordt afge-sloten met een gebed. Handen vouwen doen ze niet, iedereen doet wat goed voelt. Ook hier geldt, wil je liever niet bidden, dan hoe" dat niet. Dan rest er niets anders dan tot bezinning komen.

DOOR IRENE VAN EERDEN

FOTO’S: ANNELIES WATERLANDER

HUUB EVERS

10 DE MENS ACHTER

GROTE FOTO: LISA MATULESSYA

FOTO’S BOVEN: EIGEN ARCHIEF PEDDEMORS

PADUAAN OKTOBER 2010 DE MENS ACHTER 11

PERSOONLIJKNaam: Gert-Jan Peddemors

Leeftijd: 46

Woonplaats: Utrecht

Beroep: Redactionele Vormgeving

Politiek: Links van het midden, PvdA. “Behalve als ze met het CDA gaan werken.”

Belangrijk in het leven: Om het leuk te hebben

Geloof: Nee, dat is allemaal verzonnen

Thuissituatie: Alleenstaand

DOOR LISA MATULESSYA

“Een hele dag alleen zi#en op mijn kamer en niets doen. Dat kon ik als puber erg goed. De middelbare schooltijd was een drama. In de brugklas ben ik blijven zi#en, want, als gezegd: ik deed niks. In die tijd was ik een hangerige puber. Niet opstandig, meer lusteloos. Mijn leven kreeg een boost toen ik op mijn vij"iende een bandje begon met vrienden.

De instrumenten werden aan de keukentafel ver-deeld. Omdat de drums me erg stoer leken, koos ik daarvoor. De uiteindelijke zanger had de pech dat hij er niet bij was. Zo werd onze band de ‘Van Bill Bro-thers’ geboren.

We oefenden bij mij thuis, in de kelder. Dat was echt ons honk, niemand anders kwam daar. Er waren twee ruimtes. In de ene stonden al onze instrumenten, we mochten daar zoveel herrie maken als we wilden. De andere ruimte was onze hangplek en stond volgepropt met oude leren banken. Het rook er muf, het was er vrij donker en de muren waren volgekalkt of er hingen posters. De schimmel stond op de gitaarversterkers. Nee, niet een plek om in je eentje voor de lol te zi#en.

Als ik vanachter mijn drumstel tijdens optredens voel dat de muziek ‘samenkomt’, kan het een soort magie hebben. Ik vind het $jn dat ik in dat instrument mijn energie kwijt kan. Maar ik houd er wel van om een beetje op de achtergrond te zi#en. Vooraan staan met spe#erende gitaarsolo’s is niets voor mij. Drum-men, dat is mijn passie. Momenteel heb ik naast het drummen ook genoeg andere hobby’s zoals fotogra-feren. Maar twintig jaar geleden was het voor mij echt een essentieel onderdeel van mijn leven.

Zoals iedere jonge muzikant hadden we de ambitie om door te breken. Platinum albums en volle arena’s: dat was de droom. Nu, 31 jaar later, zijn we nog steeds samen. Je merkt vrij snel dat doorbreken alleen is weg-gelegd voor de allerbeste bands. Het was een mooie jongensdroom, maar erg teleurgesteld waren we niet. Als iedereen volwassen is, krijg je op een gegeven mo-ment toch andere prioriteiten. We treden tegenwoor-dig nog steeds op als coverband in kleine cafeetjes.

Daar spelen we zogenaamde kroegenmuziek. U2 en Greenday, dat repertoire.” Moeder als docent“Mijn ouders vonden het $jn om te zien dat ik door het drummen weer zin kreeg om activiteiten te on-dernemen. Ik heb altijd een goede band met mijn ouders gehad, we hadden een erg harmonieus gezin. We woonden met vier kinderen en mijn ouders in een groot huis in Maarssen. Aan onze woning grensde de huisartsenpraktijk van mijn vader. Daardoor was er altijd wel iemand in huis. Als ik dan thuis kwam uit school ging ik altijd even thee drinken met de assis-tentes.

Mijn vader overleed in 2001. We hadden goed con-tact met elkaar. Bij mijn geboorte hee" hij me zelfs samen met mijn opa, die ook arts was, ter wereld ge-bracht. Over dat soort bijzondere daden schepte hij nooit op. Het was een rustige en gereserveerde man. Daarmee was hij het tegenovergestelde van mijn moe-der. Door al haar contacten hee" zij altijd een erg druk en sociaal leven gehad. In die tijd had ik als puber een andere band met haar. Op de middelbare school was ze namelijk mijn docent voor Frans. We vonden het allebei verschrikkelijk: ik ben ervan overtuigd dat je geen les moet krijgen van je ouders. Daar hadden we in die tijd dan ook vaak onenigheid over. Gelukkig is dat nu helemaal veranderd, we kunnen prima met elkaar opschieten. Al hebben we wel nog steeds dis-cussies over een voorval van toen. Omdat ik in de klas straf van haar had gekregen, mocht ik niet met de auto

mee naar school rijden. Daar was ik het natuurlijk niet mee eens, omdat ze tijdens het wegbrengen gewoon mijn moeder was en niet mijn docente. We kunnen het daarover nog steeds niet eens worden.

Tegenwoordig gaan we zelfs samen weekendjes op reis. Afgelopen jaar ben ik nog met haar voor een weekend naar Helsinki geweest. Ondanks haar res-pectabele lee"ijd van 75 jaar houdt ze nog steeds van reizen. Vorig jaar is ze zelfs nog zes weken naar India geweest.” Rode paraplu“De voorliefde voor reizen heb ik dan ook niet van een vreemde. Onbekende culturen en streken fascineren mij ontze#end. Op dit moment ben ik in zo’n vij"ig landen over heel de wereld geweest, van Ethiopië tot Bolivia. De reizen maak ik meestal voor een aantal we-ken met een vriend. Ook sluit ik me wel eens bij een gezelschap aan. Verleden jaar heb ik bijvoorbeeld een trektocht door de Himalaya gemaakt met een groep. Het is dan niet de hele dag achter een rode paraplu aanlopen, maar lekker je eigen activiteiten onderne-men.

Mijn inspiratie voor bestemmingen haal ik overal vandaan. Van het spel Risk bijvoorbeeld. Ik was altijd erg nieuwsgierig naar het land Kamchatka, wat bij dat spel op de kaart staat. In die tijd had ik nog geen idee wat voor land het was. Het bleek een schiereiland te zijn dat tegen Rusland aan ligt. Het was er magisch. We hebben daar twee weken lang rondgetrokken door een spectaculair rotsachtig gebied. Een onherberg-zaam en woest land. Daar kom je buiten de stad alleen maar bruine beren tegen.

Na een maand rondtrekken met een groep vind ik het lastig om weer thuis te zijn. De eerste week loop ik dan echt met een katergevoel rond, mis de mensen om me heen. Maar ik heb absoluut niet de behoe"e om daar dan verandering in te brengen. Ik hoef niet iemand naast me te hebben om het leuk te hebben. Ik ben gewoon tevreden met hoe mijn leven nu is.”

‘MIJN MOEDER WAS MIJN

DOCENTE FRANS. VERSCHIKKELIJK’

‘IK HOUD ER WEL VAN OM EEN

BEETJE OP DE ACHTERGROND

TE BLIJVEN’

PADUAAN OKTOBER 2010

Z.O.Z. 12

Hoofdredacteur: Merlijn Ensing

Adjunct: Irene van Eerden

Art-director: Marie# e Twilt

Eindredacteur: Lisanne van Sadelho%

Redacteur: Robbie Kammeijer

Medewerkers: Luke de Groot, Lisa Matulessya, Ruben Munsterman, Evelien Piels, Gijsbert Tinga, Annelies Waterlander, Judith Zijp

Redactieraad: Peter Douma, Nanny

Kok, Inge Noordijk, Laura Speelziek

Drukkerij: Tuijtel

Met dank aan: Michiel Bemelmans, Huub Evers, Ruben Munsterman, Marlou Ru# en, Martin van Zaalen, Henk Zwijnenburg

contact: paduaan.fcj@gmail.com

COLOFON

Het is crisis. Veel traditionele markten worden zwaar getro% en, met name die van de journalistiek. Dode Boom BV en Old Fashion Magazine Group stuiten op grote kostenbesparingen, wat de in-koop aan journalistieke kwaliteit sterk terugschroe" . Desalnie# emin schrij" het bedrijf School voor Journalistiek Productions (SvJ Productions) elk jaar driehonderd nieuwe journalisten bij op de balans. Het probleem vormt zich dan wanneer deze lui als eindpro-duct op de markt worden aangeboden. Veel van deze afgestudeerden kunnen niet terecht bij bedrijven als Omroep Subsidieslurper of Vergadertijgers N.V., of gaan voor een te lage prijs aan het werk. Daarnaast sneuvelt ook nog eens meer dan de hel" van alle journalisten in het ontwikkelingsproces. Door deze jaarlijkse waardevermindering lijdt SvJ Corp. al een tijd lang aan een negatief eigen vermogen.

Topman van het bedrijf Peter de Vries (directeur Journalistiek, red.) probeert het bedrijf innovatiever te maken, maar tevergeefs. Veel van zijn ondermanagers zijn ouderwetse ro# en die al decennia lang deze positie bekle-den – ver weg van de huidige ontwikke-lingen in de journalistieke praktijk. Er worden producten afgeleverd op een markt die nagenoeg dood is. En wan-neer er bij een segment sprake is van een overschot aan aanbod, is het uiter-ste noodzaak om jezelf te onderschei-

RUBEN MUNSTERMAN

Uit zijn grote openstaande aktetas steekt een duimstok als Michiel Bemel-mans de FCJ binnenloopt. Nieuwsgie-rig kijkt hij in het rond. “Typisch twee-de hel" jaren ’90”, zegt hij meteen. “Dat had sober en zakelijk moeten blijven. Maar nu hee" het pand de consistentie van een vuilnisbelt.”

Bemelmans, afgestudeerd als marke-teer, runt sinds 2008 zijn eenmansbe-drijf ‘Strak Interieur’. Met name voor kantoren ontwikkelt hij ‘duurzame, ' exibele interieurconcepten’. “Voor sommige dingen in dit gebouw is geld uitgetrokken, voor andere dingen niet”, concludeert Bemelmans snel. “De stu-dent zal het interieur als voldoende beoordelen, maar na de oplevering is er gewoon een beetje aangerommeld.”Zijn deskundige oog valt op een paar ‘architectonische pluspuntjes’, zoals de glazen ovaal in het dak en de brugge-tjes op de eerste verdieping. “Grappig”, zegt hij met een bedenkelijk gezicht als hij vervolgens de mediatheek binnen-loopt en de grote blauwe lampen boven de tafels ziet. “Best leuk als decoratie, maar absoluut zon-der functie”, licht hij toe. “Ik vind het wel speels”, verdedigt de toegesnelde me-diathecaris Robert Hoeksema.

Bemelmans wijst naar de tafels, stoe-len en archie( asten. Bovenaan de trap blij" hij staan en kijkt naar de zwarte banken. “Je zou zeggen Ikea hè, maar deze artifortbanken kosten zeker drie mille!”

“Wat schuiven met het huidige meu-bilair zou het verschil al kunnen maken”, zegt Bemelmans, uitkijkend over de ruimte. Terwijl voor Hoeksema de dos-sierkast een doorn in het oog lijkt, moet die absoluut blijven staan vindt Bemel-mans. “Stoer!” Het neonkunstwerk op

DOOR ROBBIE KAMMEIJER

INTERIEUR FCJ

terugschroe" . Desalnie# emin schrij" het bedrijf School voor Journalistiek Productions (SvJ Productions) elk jaar driehonderd nieuwe journalisten bij op de balans. Het probleem vormt zich dan wanneer deze lui als eindpro-duct op de markt worden aangeboden. Veel van deze afgestudeerden kunnen niet terecht bij bedrijven als Omroep Subsidieslurper of Vergadertijgers N.V., of gaan voor een te lage prijs aan het werk. Daarnaast sneuvelt ook nog eens de eer-

ste verdieping noemt Bemelmans een zwaktebod. “Helemaal verkeerd. Waar je bent, moet blijken uit de omgeving, dat moet het gebouw uitstralen”, roept hij. “Hoe indirecter, hoe beter. Niet je naam in neonle# ers en fantasieloze aquarellen aan de muur, maar kran-tenkoppen.” De kantine noemt Be-

melmans ‘een goed Frans wegrestaurant’, vooral vanwege het uitzicht op een kud-de grazende schapen. “Hier kan de school wat van leren: ik zie

diverse materialen, het is speels én duurzaam.”

Als het rondje erop zit, adviseert Bemelmans terug te gaan naar de be-doelingen van de architect toen hij het pand bouwde. “Onderwijsmensen zijn van het type mensen dat e% ectief denkt en geen gevoel hee" voor materiaal”, zegt hij, doelend op de bonte verzame-ling kleuren en materialen. “Als de tijd vervliegt, krijg je behoe" e aan verande-ring. Als het gebouw dan niet als geheel bekeken wordt, is een vernieuwing lang niet altijd een verbetering. Dus ont-houd: snel leuk maken is vreselijk.”

‘Stel dat de school een

onderneming zou zijn’

den. Maar dat is lastig aangezien de lei-dinggevenden van SvJ Productions in de productiezalen een dertig jaar oud keurslijf blijven dicteren.

Moederbedrijf Belastingcent Bro-thers houdt SvJ Productions op de been met grote kapitaalinjecties. De grootste aandeelhouder van Belasting-cent Bros. - Mark Ru# e Investment Group - dreigt inmiddels fors te be-zuinigen op onderdelen in het bedrijf. Er zal ' ink gereorganiseerd moeten worden bij SvJ Productions wil het zijn aandeelhouders tevreden houden, en ' ink geïnnoveerd wil het zijn journa-listen weer aantrekkelijk maken voor de consument.

Maar het noodlot hee" nog niet toe-geslagen. De productiedagen zijn deze weken weer begonnen. En naast de keuring van fossiele ondermanagers, is er nog voldoende ruimte voor een jour-nalist om zichzelf kostbaar te maken . Want er geldt nog altijd een gouden re-gel in de economie: een goed product verkoopt zichzelf.

Ruben

FOTO’S MARIETTE TWILT

‘Je zou zeggen Ikea, maar deze artifortbank kost zeker drie mille’

pagina 2

DOOR LISANNE