promowanie zdrowia

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Teresa Walaszek Promowanie zdrowia 513 [01].O1.04 Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: dr Elżbieta Jaszczyszyn mgr Elżbieta Hałaburda Opracowanie redakcyjne: mgr Teresa Walaszek Konsultacja: mgr Zenon W. Pietkiewicz

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 513[01].O1.04 Promowanie zdrowia, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekunka dziecięca. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji - Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Zdrowie, choroba, profilaktyka i kierunki działań 4.1.1. Materiał nauczania 4.1.2. Pytania sprawdzające 4.1.3. Ćwiczenia 4.1.4. Sprawdzian postępów

7 7

20 20 22

4.2. Uwarunkowania stanu zdrowia ludności i czynniki wpływające na zdrowie 4.2.1. Materiał nauczania 4.2.2. Pytania sprawdzające 4.2.3. Ćwiczenia 4.2.4 Sprawdzian postępów

23 23 27 28 31

4.3. Promowanie zdrowia i edukacja zdrowotna 4.3.1. Materiał nauczania 4.3.2. Pytania sprawdzające 4.3.3. Ćwiczenia 4.3.4 Sprawdzian postępów

32 32 38 38 41

4.4. Kierunki organizacji opieki zdrowotnej 4.4.1. Materiał nauczania 4.4.2. Pytania sprawdzające 4.4.3. Ćwiczenia 4.4.4 Sprawdzian postępów

42 42 45 45 46

5. Sprawdzian osiągnięć 47 6. Literatura 52


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten pomoże Ci w przyswojeniu wiedzy z zakresu promocji zdrowia, edukacji zdrowotnej i profilaktyki.

W poradniku zamieszczono: 1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych wiadomości i umiejętności, które

powinieneś posiadać, aby przystąpić do pracy z poradnikiem. 2. Cele kształcenia programu jednostki modułowej. 3. Materiał nauczania umożliwiający samodzielne przygotowanie się do wykonania ćwiczeń

i zaliczenia sprawdzianów. Obejmuje on również ćwiczenia, które zawierają: − opis działań, jakie masz wykonać, − wykaz materiałów i narzędzi potrzebnych do ich wykonania.

4. Zestaw zadań testowych sprawdzający poziom przyswojonych wiadomości i ukształtowanych umiejętności.

5. Wykaz literatury, z jakiej możesz korzystać podczas nauki.

Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela o wyjaśnienie.

Poradnik nie może być traktowany jako wyłączne źródło wiedzy. Wskazane zatem jest korzystanie z innych dostępnych źródeł informacji.


Schemat układu jednostek modułowych

513[01].O1.01 Charakteryzowanie psychofizycznych

i społecznych aspektów rozwoju człowieka

513[01].O1.02 Nawiązywanie

i utrzymywanie kontaktów społecznych

513 [01].O1.04 Promowanie zdrowia

513[01].O1.05 Stosowanie przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy

513[01].O1.06 Stosowanie przepisów prawa w działalności

społecznej

513[01].O1.03 Kształtowanie umiejętności

rozwiązywania problemów i radzenia sobie ze stresem

513[01].O1 Podstawy funkcjonowania człowieka w środowisku


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu nauczania jednostki modułowej powinieneś umieć: − używać definicji zdrowia i choroby w znaczeniu potocznym, − określać uwarunkowania zdrowia i choroby, − nazywać różne czynniki wpływające na stan zdrowia, − nazywać różne kategorie zdrowia, − nazywać różne style życia, − wymieniać choroby cywilizacyjne, − określać pojęcia: opieka, niepełnosprawność, − wymieniać organizacje i placówki odpowiedzialne za propagowanie zdrowia, − wymieniać nauki pomocnicze w propagowaniu zdrowia, − pracować różnymi metodami, − korzystać z różnych form oddziaływań, − korzystać z różnych pomocy dydaktycznych, − integrować wiedzę z różnych źródeł, − wyjaśniać znaczenie zdrowia w różnych etapach rozwoju, − scharakteryzować system opieki zdrowotnej w Polsce, − umiejscawiać promocję zdrowia w strukturach opieki zdrowotnej, − określać potrzeby człowieka, − charakteryzować różne środowiska wychowawcze, − określać własne predyspozycje osobowościowe do pracy z grupą, − nawiązywać kontakt werbalny i niewerbalny z dzieckiem i rodzicami, − rozpoznawać i wyrażać emocje i uczucia, − planować zadania i rozwiązywać problemy, − opracować programy zajęć z dziećmi, − myśleć logicznie, − rozwiązywać określone zadania i problemy teoretycznie i praktycznie, − korzystać z różnych źródeł informacji.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − wyjaśnić rolę medycyny zapobiegawczej w ochronie i promocji zdrowia, − określić czynniki wpływające na stan zdrowia jednostki i społeczeństwa, − określić pozytywne i negatywne skutki działalności człowieka w środowisku, − określić wpływ negatywnych czynników środowiskowych na powstawanie

i rozprzestrzenianie się chorób, − określić podstawowe wymagania higieniczno – zdrowotne wobec środowiska, − dobrać kierunki i metody działań profilaktycznych, − określić zachowania zdrowotne i ich podmiotowe uwarunkowania, − podjąć działania promujące zdrowie, − wskazać pozytywne postawy wobec zdrowia i choroby, − propagować zachowania służące zdrowiu psychicznemu, − przedstawić aktualne kierunki organizacji opieki zdrowotnej.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Zdrowie, choroba, profilaktyka i kierunki działań 4.1.1. Materiał nauczania Zdrowie

Światowa Organizacja Zdrowia w 1946 roku podała definicję zdrowia jako „ pełny dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny, a nie jedynie brak chorób lub niedomagań”. „Zdrowie jest to stan dobrego fizycznego, psychicznego i społecznego samopoczucia, a nie tylko brak choroby lub niepełnosprawności (kalectwa)” [1, s. 107].

Istnieje wiele definicji na temat zdrowia zawierających w sobie różne aspekty. „Istotę zdrowia, jako jeden z celów wychowania zdrowotnego, oddają również inne

definicje: a) Zdrowie – można rozumieć jako wypadkową działania czynników środowiska

zewnętrznego oraz sposobu reagowania organizmu na to oddziaływanie. b) Zdrowie – jest to określony poziom sprawności ustroju i sztuka panowania nad

własnym ciałem i psychiką. c) Zdrowie – stan fizyczny, psychiczny i społeczny człowieka, scharakteryzowany

pozytywnymi i negatywnymi czynnikami. d) Zdrowie – jest wartością, dzięki której jednostka lub grupa mogą, z jednej strony

realizować swoje aspiracje i potrzebę satysfakcji, a z drugiej strony radzić sobie ze środowiskiem”[5, s. 41].

Definicja mówiąca o związku zdrowia ze sprawnością organizmu zwraca uwagę na to, że funkcjonowanie wszystkich układów wewnętrznych człowieka wpływa na ogólny stan zdrowia. To, jak one funkcjonują warunkuje nasze samopoczucie fizyczne i psychiczne. Z kolei o ich pracy decydują różne czynniki, zarówno wewnętrzne związane z budową bądź uwarunkowaniami anatomicznymi, jak i zewnętrzne. To czym oddychamy, czy jest to powietrze czyste czy zanieczyszczone szkodliwymi składnikami, wpływa na pracę układu oddechowego. Składniki pokarmowe spożywane przez nas mogą pełnić rolę budulca lub wręcz szkodzić. Rozwój cywilizacji sprawił, że żywność przetworzona, naszpikowana konserwantami może zaspokoić głód ale zarazem wywołać wiele chorób. Podobnie wygląda sytuacja innych układów: krwionośnego, moczowego, mięśniowego i innych. Również aktywność fizyczna decyduje o pracy wszystkich organów człowieka i wpływa na samopoczucie fizyczne i psychiczne. Człowiek prowadzący aktywny tryb życia pomaga swemu organizmowi. Sprawność i właściwe funkcjonowanie wszystkich układów wpływają na stan zdrowia.

W 1986 roku w Ottawie sformułowano najnowszą definicję, która mówi, że zdrowie jest zasobem, potencjałem indywidualnym i społecznym, jednym z bogactw naturalnych kraju, determinujących rozwój społeczny, gospodarczy czy indywidualny. Sprzyjają mu lub szkodzą czynniki polityczne, ekonomiczne, społeczne, kulturowe, środowiskowe, biologiczne, sposób postępowania i styl życia.

Definicja zdrowia funkcjonuje w różnych wymiarach i aspektach. 1. Zdrowie fizyczne to prawidłowy skład biochemiczny, harmonia i równowaga

w środowisku wewnętrznym organizmu i w otaczającym go naturalnym środowisku zewnętrznym. Środowisko wewnętrzne modelowane jest przez środowisko zewnętrzne. Żyjące organizmy mają wrodzone predyspozycje do obrony bądź podatności na


zachorowania, zapisane w materiale chromosomalnym. Umożliwia to przeżycie, rozmnażanie, doskonalenie organizmu w przystosowaniu do warunków bytowania zdrowotnego.

2. Zdrowie psychiczne to prawidłowy rozwój inteligencji, prawidłowe reakcje emocjonalne, dojrzałość, zdolność adaptacyjna i umiejętność przeciwstawiania się stresom. To realizacja osobowości, właściwy stosunek do siebie i innych, panowanie nad otoczeniem, równowaga sił psychicznych, zdolność do pracy, zabawy i miłości.

3. Zdrowie społeczne to umiejętność pełnienia ról społecznych, prestiż i zaufanie dla jednostki w grupie. Dobre samopoczucie społeczne jednostki kształtuje się pod wpływem socjalizacji, czyli procesu uspołecznienia. „Kwestia zdrowia społecznego w aspekcie socjalizacji polega na: internalizacji wzorów postępowania, obowiązujących w danej społeczności, akceptacji kryteriów wartości i przyswajania sobie reguł „grania ról społecznych, zgodnie z mechanizmami kontroli społecznej”. Jest to także sprzeciw jednostki wobec zdarzeń, sytuacji i postaw sprzecznych z ogólnie głoszonymi normami, wartościami i zasadami.

4. Zdrowie w aspekcie moralnym to odczuwanie bądź nie odczuwanie napięcia, frustracji, stresu, wpływających na poziom samopoczucia, w związku z uznawaniem określonych norm moralnych. System wartości moralnych i zdrowie ukierunkowane powinny być na rozwój człowieka. Wartości moralne regulujące współżycie ludzi, decydują o zdrowiu jednostek.

5. Zdrowie w aspekcie estetycznym ukazuje wrażliwość człowieka na piękno przyrody i wytwory działalności ludzkiej. Zaspokojona zostaje potrzeba doznawania przeżyć, twórczości, ekspresji. W kontakcie z naturą, sztuką, wytworami działalności ludzkiej, człowiek zdobywa doświadczenia, doznaje wzruszeń. Sposób rozumienia zdrowia na przestrzeni czasów uległ znacznej ewaluacji. Do zagadnień związanych ze zdrowiem można podchodzić w dwojaki sposób. Można być

„biorcą działań na rzecz zdrowia” lub uczestniczyć w tych działaniach. Różne traktowanie zdrowia pokazują modele biomedyczny i holistyczny. Zaletą modelu biomedycznego jest rozwój medycyny naprawczej, sprawdzającej się

w sytuacji zagrożenia życia. Działania mające na celu eliminowanie czynników zagrożenia, usuwanie efektów, które już wystąpiły dają w efekcie poprawę stanu zdrowia ale nie poprawiają komfortu życia jednostek będących biorcami tych działań. Mimo zmian w środowisku, działań edukacyjnych w stosunku do uczestników procesu, efekt skupia się na naprawie wyrządzonych szkód w postaci leczenia skutków, które wystąpiły.

Zwrócenie uwagi nie tylko na wydłużanie życia ale także na poprawienie jego jakości, sprawia, że zdrowie traktować można w kategoriach aksjologii. Dążenie do zdrowia opierać na świadomych wyborach, podejście do zdrowia rozpatrywać w kategoriach holistycznych. Biorca działań na rzecz zdrowia zamienia się w uczestnika tych działań. Kształtowanie zdrowego stylu życia, wprowadzanie nowych wartości, wpływa na wydłużenie średniej życia populacji biorącej w tym udział. Niezaprzeczalną wartością tego modelu jest poprawa jakości życia wynikająca ze świadomych działań jednostek uczestniczących w całym procesie, którzy z biernych konsumentów przekształcają się w aktywnych uczestników.


Rys. 1 Model mechanistyczny traktowania zdrowia [3, s. 3]

jednostka

działania

efekty

Poprawa zdrowia populacji

biorca działań na rzecz zdrowia

Środowisko bytowania

Rozwój medycyny naprawczej

Edukacja zdrowotna

wydłużenie średniej długości życia

populacji

eliminowanie czynników ryzyka

Leczenie chorób

mechanistyczne traktowanie zdrowia


Rys. 2 Model holistyczny traktowania zdrowia [3, s. 5]

jednostka

działania

efekty

Poprawa zdrowia populacji

uczestnik działań na rzecz zdrowia

kształtowanie nawyków i zachowań

prozdrowotnych

wydłużenie średniej długości życia

poprawienie jakości życia

Leczenie chorób

holistyczne traktowanie zdrowia


Holistyczne podejście do zdrowia uzupełnił model Lalonda, który określił czynniki determinujące zdrowie (szersze omówienie w następnym rozdziale). Jednakże nie zawierał on oceny interakcji między poszczególnymi determinantami. Dopiero rozszerzenie tego modelu o model ekosystemu funkcjonujący pod nazwą „mandala zdrowia”, autorstwa Hancocka i Perkinsa, który odwołuje się do symboliki Dalekiego Wschodu uwzględnił interakcje miedzy czynnikami kształtującymi zdrowie jednostki i populacji. „Jest to pełniejsze przedstawienie holistycznego traktowania zdrowia, którego dynamiczność pozwala na nazwanie tego modelu systemowym bądź dynamicznym” [3, s. 6].

Przyjęcie określonego sposobu definiowania zdrowia i choroby decyduje o tym, czy dane zachowanie bądź stan podlegają leczeniu, czy karze.

Uznanie za osobę chorą uzależnione jest nie tylko od stanu organizmu i samopoczucia ale również od klimatu politycznego, ekonomicznego i kulturowego czasów, w których żyjemy. Choroba

Choroba jest zjawiskiem dość powszechnym, dotyczącym jednostek i całych populacji. Wystąpienie choroby to nie tylko zakłócenie wewnętrzne organizmu ale także zakłócenie w życiu społecznym, w którym uczestniczy jednostka. Zarazem pewne uwarunkowania społeczne wpływają na występowanie chorób. Są to: ubóstwo lub niski status ekonomiczny, samotność, bezrobocie, migracja. Konsekwencją chorób może być ograniczenie sprawności psychofizycznej rzutujące na sferę życia rodzinnego, zawodowego, a także kontaktów społecznych. Choroba wpływa na funkcjonowanie rodziny zaburzając jej funkcje okresowo lub trwale. Wymaga od członków mobilizacji wszystkich sił w celu jej przezwyciężenia.

Zachowanie w roli chorego przechodzi przez pewne etapy: 1. Zaprzeczenie. 2. Pomniejszanie. 3. Akceptacja diagnozy. 4. Wyolbrzymienie.

Człowiek, który cierpi na drobną dolegliwość znajduje się w zupełnie innej sytuacji niż ktoś dotknięty kilkoma poważnymi chorobami lub chorobą nie rokującą wyleczenia. Ludzie, którzy wiedzą, że nigdy nie wyzdrowieją, a wręcz ich chwile są policzone, wymagają zupełnie innego wsparcia. Muszą pogodzić się ze śmiercią, przejść przez transformację duchową.

Olbrzymią rolę w życiu osoby chorej odgrywa rodzina. Jej funkcjonowanie powinno być podporządkowane pewnym wymaganiom związanym z sytuacją. Musi pokonać wiele problemów natury ekonomicznej i psychologicznej. Najczęściej zwiększone wydatki sprawiają, że trzeba przewartościować własną hierarchię potrzeb. Konieczność opiekowania się osobą ciężko chorą wiąże się także z kształtowaniem własnej dyscypliny wewnętrznej, wytwarzaniem właściwej postawy oraz ujawnianiu we własnej osobowości cechy współodczuwania a nie współczucia. Nie można powstałej sytuacji traktować jako konieczności. Powinna to być potrzeba bycia z kimś kto nas potrzebuje. Dzięki temu można stać się wrażliwszym i lepszym. Profilaktyka

Profilaktyka (prewencja) jest to szereg działań mających na celu zapobieganie chorobie bądź innemu niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem się, poprzez kontrolowanie przyczyn i czynników ryzyka. Polega ona na zapobieganiu poważniejszym konsekwencjom choroby poprzez jej wczesne wykrycie i leczenie. Celem profilaktyki jest podjęcie szybkich i skutecznych działań przywracających zdrowie, ma ona również na celu zahamowanie postępu lub powikłań już istniejącej choroby. Dzięki temu prowadzi do ograniczenia niesprawności i inwalidztwa. Istotnym elementem profilaktyki jest także zapobieganie powstawaniu niekorzystnych wzorów zachowań społecznych, które przyczyniają się do podwyższania ryzyka choroby.


Wyróżniamy trzy fazy profilaktyki: 1) profilaktyka wczesna – mająca na celu utrwalenie prawidłowych wzorców zdrowego stylu

życia i zapobieganie szerzeniu się niekorzystnych wzorców zachowań, w odniesieniu do osób zdrowych,

2) profilaktyka pierwotna (I fazy) – mająca na celu zapobieganie chorobie poprzez kontrolowanie czynników ryzyka, w odniesieniu do osób narażonych na czynniki ryzyka. Obejmuje ona działania: a) swoiste :

− zapobieganie chorobom zakaźnym – szczepienia, − zapobieganie próchnicy –podawanie fluoru, − zapobieganie krzywicy – podawanie wit. D i inne,

b) nieswoiste: − zwiększenie odporności organizmu, ogólnej kondycji, sprawności, − eliminowanie zagrożeń dla zdrowia w środowisku życia,

3) stwarzanie dziecku warunków zapewniających prawidłowy rozwój, − wyposażenie człowieka w wiedzę i umiejętności radzenia sobie ze stresem.

4) profilaktyka wtórna (II fazy) – zapobieganie konsekwencjom choroby poprzez jej wczesne wykrycie i leczenie (przesiewowe badania skriningowe mające na celu wykrycie osób chorych), a) testy przesiewowe:

− krwi u noworodków - wykrywanie fenyloketonurii, − stawów biodrowych u noworodków, niemowląt - wykrywanie wrodzonej

dysplazji, − wzroku- wykrywanie zeza, wad refrakcji, zaburzeń widzenia barw, − układu ruchu - wykrywanie bocznego skrzywienia kręgosłupa,

b) profilaktyczne badania lekarskie - w wieku: 2, 4, 6 lat. 5) profilaktyka III fazy, której działania zmierzają w kierunku zahamowania postępu choroby

oraz ograniczeniu powikłań , − zapobieganie rozwojowi wtórnego kalectwa społecznego poprzez pomoc

rodzicom i dzieciom w akceptacji choroby, − pomoc dziecku w utrzymaniu dobrego samopoczucia i kondycji, rozwoju funkcji

kompensujących niepełnosprawność. Profilaktyka pierwotna obejmująca działania swoiste ma na celu zapobieganie między

innymi chorobom zakaźnym poprzez szczepienia ochronne. Cały program działania zawarty jest w Kalendarzu Szczepień, którego znajomość obowiązuje zwłaszcza rodziców i opiekunów dzieci (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień. ( Dz.U.02.237.2018 z późn. zm.)

Tabela 1 Kalendarz szczepień [http://medycy.net].

Wiek Szczepienie przeciw Uwagi

1 rok życia

w ciągu 24 godzin po urodzeniu

WZW typu B - domięśniowo GRUŹLICY -

śródskórnie szczepionką BCG

Szczepienie noworodków przeciw gruźlicy powinno być wykonane jednocześnie lub nie później niż w 24 godz. od szczenienia przeciw WZW typu B.

http://medycy.net


2 miesiąc życia (po 6 tygodniach od szczepienia przeciw gruźlicy i WZW typu B)

WZW typu B - domięśniowo

BŁONICY, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI -

podskórnie szczepionką DTP

przełom 3 i 4 miesiąca życia (po 6 tygodniach od poprzedniego szczepienia)



POLIOMYELITIS - podskórnie lub domięśniowo

szczepionką zabitą - IPV (1, 2 i 3 typ wirusa)

pierwsza dawka

5 miesiąc życia (po 6 tygodniach od poprzedniego szczepienia)



POLIOMYELITIS - doustnie szczepionką

żywą poliwalentną OPV (1, 2 i 3 typ wirusa)

druga dawka

Dwie kolejne dawki szczepienia pierwotnego przeciw WZW typu B podawane są w odstępach sześciotygodniowych, trzecia dawka uzupełniająca szczepienie podstawowe po 6 miesiącach od pierwszej dawki (cykl 0; 1; 6). Dawkę drugą szczepionki WZW typu B należy podać jednocześnie z pierwszą dawką szczepionki DTP, a dawkę trzecią - jednocześnie z trzecią dawką POLIO. Jako pierwszą dawkę szczepienia przeciw POLIOMYELITIS stosuje się szczepionkę zabitą IPV. Podaje się ją na przełomie 3 i 4 miesiąca życia jednocześnie z drugą dawką szczepionki DTP. Pozostałe dawki szczepienia POLIO prowadzi się szczepionką żywą. Dzieciom z przeciwwskazaniami do szczepienia żywą szczepionką przeciw poliomyelitis (OPV) należy wykonać również pozostałe dawki podskórnie szczepionką inaktywowaną (IPV) w cyklu jak szczepionką żywą. Trzy kolejne dawki szczepienia podstawowego DTP podawane są w odstępach sześciotygodniowych. U dzieci z przeciwwskazaniami do szczepienia przeciw krztuścowi można: a. zastosować szczepionkę DT - według zaleceń producenta. Wówczas w 2 miesiącu życia trzeba podać domięśniowo szczepionkę przeciw WZW typu B, a po 6 tygodniach jednocześnie zaszczepić pierwszą dawką DT (podskórnie) i pierwszą dawką szczepionki POLIO (IPV - podskórnie). Po następnych 6 tygodniach podać: drugą dawkę szczepionki DT (podskórnie) i jednocześnie - drugą dawkę szczepionki POLIO (OPV - doustnie);


przełom 6 i 7 miesiąca życia (po 6 tygodniach od poprzedniego szczepienia)




trzecia dawka

jednocześnie - drugą dawkę szczepionki POLIO (OPV - doustnie); b. rozważyć zastosowanie szczepionki DTaP (z bezkomórkową komponentną krztuścową) w cyklu jak DTP.

12 miesiąc życia GRUŹLICY - śródskórnie szczepionką

BCG

Szczepienie tylko u dzieci, które w wyniku pierwszego szczepienia BCG nie mają blizny bądź mają bliznę o średnicy mniejszej niż 3 mm. U dzieci ze styczności z chorym na gruźlicę należy wykonać próbę tuberkulinową i szczepić dzieci tuberkulinoujemne w dniu odczytania próby.

13-14 miesiąc życia

ODRZE - podskórnie szczepionką żywą

Szczepienie podstawowe. Podawane w wywiadzie przebycie zachorowania na odrę nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia; szczepionkę należy podać po upływie dwóch miesięcy od wyzdrowienia. Zamiast szczepionki pojedynczej przeciw odrze można podać w 13-15 miesiącu życia szczepionkę potrójną przeciw odrze, śwince i różyczce zalecaną w części IIB PSO.

2 rok życia

16-18 miesiąc życia





czwarta dawka

Czwarta dawka, uzupełniająca szczepienie podstawowe DTP i POLIO. Dzieci, które w pierwszym roku życia otrzymały dwie dawki DT, należy zaszczepić podskórnie trzecią dawką DT. Dzieciom z przeciwwskazaniami do szczepienia żywą szczepionką przeciw poliomyelitis (OPV) należy podać podskórnie szczepionkę inaktywowaną (IPV).

okres przed- szkolny

6 rok życia BŁONICY, TĘŻCOWI - podskórnie

szczepionką DT POLIOMYELITIS - doustnie szczepionką


Pierwsza dawka przypominająca


7 rok życia po 6 tygodniach od szczepienia przeciw ODRZE

ODRZE - podskórnie szczepionką żywą

GRUŹLICY - śródskórnie szczepionką

BCG

Dawka przypominająca. Podawane w wywiadzie przebycie zachorowania na odrę nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia; szczepionkę należy podać po upływie dwóch miesięcy od wyzdrowienia. Zamiast szczepionki pojedynczej przeciw odrze można podać szczepionkę potrójną przeciw odrze, śwince i różyczce zalecaną w części IIB PSO. Szczepienie bez próby tuberkulinowej. U dzieci ze styczności z chorym na gruĽlicę należy wykonać próbę tuberkulinową i szczepić dzieci tuberkulinoujemne w dniu odczytania próby.

11 rok życia POLIOMYELITIS - doustnie szczepionką


Druga dawka przypominająca

12 rok życia GRUŹLICY - śródskórnie szczepionką

BCG

Tylko dzieci z ujemnym wynikiem próby tuberkulinowej Mantoux. Szczepienie należy wykonać w dniu odczytania próby.

13 rok życia RÓŻYCZCE - podskórnie

Tylko dziewczęta.

szkoła podsta- wowa

i gimnazjum

14 rok życia WZW typu B - domięśniowo

3-krotnie w cyklu 0; 1; 6 miesięcy

BŁONICY, TĘŻCOWI - podskórnie

szczepionką Td

Szczepienie należy podać młodzieży rozpoczynającej naukę w gimnazjum (I lub II klasa). Nie należy szczepić osób szczepionych podstawowo w ramach szczepień zalecanych. Druga dawka przypominająca. Szczepienie można podać jednocześnie (tzn. w tym samym dniu) ze szczepieniem przeciwko WZW typu B

18 rok życia GRUŹLICY - śródskórnie szczepionką

BCG

Tylko osoby z ujemnym wynikiem próby tuberkulinowej Mantoux. Szczepienie należy wykonać w dniu odczytania próby.

szkoła ponad- podsta- wowa

19 rok życia lub ostatni rok nauki w szkole

BŁONICY, TĘŻCOWI - podskórnie

szczepionką Td

Trzecia dawka przypominająca; nie powinna być podana wcześniej niż po upływie 3 lat od ostatniej dawki szczepionki DT lub Td.


Szczepienia osób narażonych w sposób szczególny na zakażenie Szczepienie przeciw Osoby podlegające szczepieniu Uwagi

GRUŹLICY - śródskórnie

szczepionką BCG

− tuberkulinoujemni studenci akademii medycznych i uczniowie policealnych szkół medycznych (w pierwszym miesiącu nauki) nie zbadani próbami tuberkulinowymi w ciągu ostatnich 12 miesięcy

Szczepienie należy wykonać w dniu odczytania próby tuberkulinowej Mantoux


− pracownicy wykonujący zawody medyczne o wysokim ryzyku zakażenia

− uczniowie średnich i policealnych szkół medycznych oraz studenci akademii medycznych w ciągu pierwszego roku szkolnego / akademickiego

− osoby z bliskiego otoczenia chorych na WZW typu B i nosicieli HBV (domownicy oraz osoby przebywające w zakładowych opiekuńczych, wychowawczych i zakładach zamkniętych)

Szczepienia podstawowe wg schematu: 0, 1, 6 miesięcy Pojedyncze dawki przypominające: w odstępach co pięć lat tylko dla pracowników służby zdrowia narażonych w sposób szczególny na zakażenie.

BŁONICY - podskórnie szczepionką

monowalentną (d, D) lub skojarzoną ze

szczepionką przeciw TĘŻCOWI (Td, DT)

− osoby ze styczności z chorymi na błonicę,

− pracownicy służby zdrowia, personel zatrudniony w ośrodkach dla uchodźców, wytypowani funkcjonariusze policji, osoby zatrudnione na przejściach granicznych oraz przy obsłudze pasażerów w komunikacji lotniczej, kolejowej i autobusowej na trasach międzynarodowych w kierunku wschodnim.

− osoby wyjeżdżające do państw, w których występują zachorowania na błonicę,

− osoby w wieku 20 - 29 lat ze wschodnich województw przygranicznych.

W szczepieniach przypominających należy podać: − osobom w wieku do

30 lat - jedną dawkę d (Td)

− osobom w wieku 30 lat i starszym - jedną dawkę d (Td), a po miesiącu drugą dawkę d (Td)

− dzieciom - jedną dawkę DT lub D, zależnie od wskazań.

TĘŻCOWI - podskórnie

szczepionką zabitą

ze wskazań indywidualnych osoby, które uległy zranieniu.

Liczba dawek zależy od daty i cyklu poprzedniego szczepienia; w uodpornieniu czynno-biernym podaje się także anatoksynę tężcową.


uodpornieniu czynno-biernym podaje się także anatoksynę tężcową.

WŚCIEKLINIE - domięśniowo

szczepionką zabitą

ze wskazań indywidualnych osoby podejrzane o zakażenie wirusem wścieklizny (pokąsane przez zwierzęta podejrzane o wściekliznę, dzikie lub nieznane). Szczepienie w wytypowanych punktach szczepień przy szpitalach zakaźnych lub wojewódzkich stacjach sanitarno-epidemiologicznych.

Cykl szczepień wg zaleceń producenta. W przypadku ciężkich pokąsań należy zastosować swoistą immunoglobulinę jednocześnie z pierwszą dawką szczepionki.

DUROWI BRZUSZNEMU

- podskórnie szczepionką Ty lub

TyTe

decyzję podejmuje wojewódzki inspektor sanitarny zależnie od lokalnej sytuacji epidemiologicznej

Szczepienie podstawowe wg schematu 0, 1, 12 miesięcy. Pojedyncze dawki przypominające: w odstępach co 3-5 lat.

W zakresie profilaktyki wtórnej znaczącą rolę odgrywają przesiewowe badania

skriningowe. Są to zorganizowane działania polegające na wczesnym wykryciu w populacji chorób lub stanów patologicznych za pomocą stosowanych masowo prostych, bezpiecznych i wiarygodnych testów diagnostycznych. Badania skriningowe prowadzone są w odniesieniu do chorób stanowiących znaczny problem zdrowotny danej populacji, charakteryzujących się częstym występowaniem stadiów przedklinicznych, dość długim okresem między pierwszymi oznakami choroby a jej pełnym obrazem i możliwością wyleczenia. Prowadzenie szeroko zakrojonych działań profilaktycznych przynosi w krótszej lub dłuższej perspektywie czasowej wymierne korzyści dla społeczeństwa w postaci: − poprawy świadomości zdrowotnej populacji, − poprawy stanu zdrowia ludności, − zmniejszenia ilości osób z powikłaniami chorób i trwałym inwalidztwem, − zmniejszenia liczby zachorowań i zgonów, − zwiększenia wykrywalności chorób we wczesnym stadium rozwoju, − zwiększenia odsetka wyleczeń, − zmniejszenia absencji chorobowej, − obniżenia kosztów leczenia − zmniejszenie strat finansowych (zasiłki chorobowe, straty produkcyjne).

Kształtowanie umiejętności podejmowania działań prozdrowotnych jest rzeczą bardzo ważną, zwłaszcza w wychowaniu młodego pokolenia, ponieważ dużym problemem współczesnych czasów stało się uzależnienie młodzieży, a nawet dzieci od środków psychoaktywnych. Wiąże się to z innymi zachowaniami problematycznymi, na przykład z niepowodzeniami szkolnymi, z przemocą i przestępczością, z nieodpowiedzialnymi zachowaniami seksualnymi, z zaburzonymi więziami, błędną hierarchią wartości, z próbami samobójczymi, z zaburzeniami psychicznymi. Problemy alkoholowe czy narkotykowe nie są ani jedyną, ani najważniejszą trudnością, jaką przeżywa dany wychowanek. Ma on bowiem problem z życiem, a dopiero w konsekwencji problem z piciem, z paleniem papierosów, z sięganiem po narkotyk czy inne substancje, które zniekształcają ludzką świadomość i modyfikują stany emocjonalne.


Profilaktycy muszą znaleźć sposób w jaki należy nauczyć młodzież umiejętności radzenia sobie z trudnościami życiowymi. Powinno to być celem tworzonych programów. Drzewiecki zwraca uwagę, że przyswajanie umiejętności życiowych w ramach profilaktyki uzależnień, powinno dokonywać się w oparciu o wiedzę antropologiczną, czyli w oparciu o krytyczne rozumienie człowieka, jego natury i potrzeb, jego możliwości i ograniczeń. Człowiek jest zdolny do tego, by racjonalnie myśleć oraz by podejmować rozważne i świadome decyzje. Jednocześnie zagraża mu środowisko zewnętrzne (cyniczni lub naiwni dorośli) oraz sam dla siebie jest zagrożeniem (osobista słabość i niedojrzałość). Zadaniem profilaktyków uzależnień jest pomaganie wychowankowi, by nauczył się realistycznego myślenia, czyli by posługiwał się myśleniem nie po to, aby ulegać subiektywnym przekonaniom i żyć w świecie subiektywnych iluzji, lecz po to, by logicznie analizować dostępne mu informacje o nim samym i o jego sytuacji życiowej i żyć w świecie obiektywnych faktów. Druga grupa umiejętności życiowych, które wychowankowie muszą zdobyć, aby poradzić sobie z codziennym życiem i aby chronić się przed uzależnieniami chemicznymi, to zdolność budowania dojrzałych więzi międzyosobowych. Trzecia grupa istotnych umiejętności życiowych polega na zdolności do odkrycia i respektowania podstawowych wartości oraz norm moralnych. Człowiek jest kimś jedynym na tej ziemi, kto potrafi skrzywdzić, a nawet zniszczyć samego siebie, na przykład poprzez uzależnienia chemiczne czy próby samobójcze. Jest bowiem jedyną istotą, której zachowania i decyzje nie opierają się na instynktach czy popędach, ale na konieczności dokonywania określonych wyborów, z których płyną równie konkretne konsekwencje: pozytywne albo negatywne. Tymczasem wielu wychowanków – wbrew elementarnym faktom – sądzi, że każde zachowanie człowieka jest jednakowo wartościowe i rozsądne. W konsekwencji stawiają oni tolerancję ponad miłością, demokrację ponad prawdą, a doraźną przyjemność ponad zdrowym rozsądkiem i zdrowiem. W tej sytuacji nie są oni w stanie w dojrzały sposób pokierować własnym życiem. Tym bardziej nie są w stanie zająć rozsądnej postawy wobec substancji psychoaktywnych. Programy profilaktyczne oparte na promowaniu podstawowych kompetencji życiowych muszą zatem ułatwiać wychowankom kierowanie się dojrzałą hierarchią wartości oraz nabycie inteligencji moralnej, która polega na odróżnianiu tych zachowań, które prowadzą człowieka do rozwoju i satysfakcji od tych, które prowadzą go do regresu, konfliktów i cierpienia. Uczenie i nabywanie przez wychowanków opisanych powyżej umiejętności życiowych stanowi z pewnością trudne zadanie, z jakim muszą się zmierzyć nowoczesne programy profilaktyki uzależnień. Jednak budowanie programów profilaktycznych z pominięciem zasygnalizowanej tutaj problematyki może przynieść jedynie kolejne porażki i rozczarowania.

Nurt pedagogiki społecznej o orientacji humanistycznej propaguje wspomaganie uczniów właśnie poprzez nabywanie pozytywnych umiejętności. Wszechstronny rozwój osobowości daje poczucie bezpieczeństwa, możliwość zaspokojenia potrzeb oraz rozwój potencjału twórczego. Jest to model edukacji afektywnej.

Podstawowymi celami działań profilaktycznych są: − prowadzenie szeroko pojętej edukacji, dostarczającej bogatych i rzetelnych informacji

o zjawiskach (zjawisku), którego profilaktyka dotyczy; − kształtowanie społecznie akceptowalnych wzorców zachowań; − kształtowanie świadomych wzorców konsumpcyjnych; − kształtowanie umiejętności nawiązywania i utrzymywania bliskich więzi z innym

człowiekiem; − kształtowanie i rozwijanie umiejętności poznawania i rozumienia siebie (swoich zachowań

i reakcji);


− rozwijanie umiejętności podejmowania decyzji oraz rozwiązywania problemów, a szczególnie umiejętności różnicowania i wybierania pozytywnego, a nie negatywnego stylu życia;

− rozwijanie związków z grupami społecznymi o charakterze konstruktywnym oraz kształtowanie poczucia odpowiedzialności za grupę społeczną, do której człowiek należy;

− kształtowanie właściwych wzorców do naśladowania; − podejmowanie aktywności na rzecz wzbogacania środowiska rodzinnego

i ogólnospołecznego, w taki sposób, by poprawić jakość życia wszystkich jego członków i stworzyć im warunki do zachowania zdrowia;

− kształtowanie przepisów prawnych i norm współżycia społecznego (na przykład prawa wewnątrzszkolnego) w taki sposób, aby odpowiadały one oczekiwaniom i potrzebom społeczności, dla której są tworzone, oraz by wspierały pozytywne style życia; umożliwienie wczesnego rozpoznawania i diagnozowania zagrożeń – po to, by umożliwić opracowanie skutecznych strategii przeciwdziałania patologiom społecznym. Na każdym etapie działań profilaktycznych znaczącą rolę odgrywa edukacja zdrowotna -

proces, w trakcie którego ludzie uczą się dbać o zdrowie własne i innych osób. Koncentruje się ona na uświadamianiu związków między zdrowiem człowieka a jego stylem życia oraz środowiskiem fizycznym i społecznym. Edukacja zdrowotna obejmuje głównie działania informacyjne, których bezpośrednim celem jest ukształtowanie sprzyjających zdrowiu przekonań motywacji i umiejętności, a co za tym idzie postaw zdrowotnych jednostki, które powinny prowadzić do realizacji zachowań służących zdrowiu .

Profilaktyka dotyczy wielu dziedzin życia i realizowana może być poprzez: promocję zdrowia, kształtowanie osobowości w procesie wychowania zdrowotnego i propagowanie zdrowego stylu życia.

Podstawowym zadaniem profilaktyków jest określenie rodzajów kompetencji, które są konieczne, aby dany wychowanek w dojrzały i skuteczny sposób radził sobie z samym sobą oraz z własną sytuacją życiową. B. Wojnarowska zwraca uwagę na czynniki demograficzno – społeczne i kulturowe i ich wpływ na ukształtowanie się w człowieku umiejętności dobrego funkcjonowania w życiu.

Stan zdrowia wszystkich ludzi pracujących znajduje się pod ochroną ustawową, zależy on w dużej mierze zależy od sposobu wykonywania pracy, od warunków w jakich się ona odbywa. Ochronie zdrowia przed negatywnymi skutkami wykonywania pracy służą szeroko rozumiane działania profilaktyczne realizowane na podstawie obowiązujących przepisów.

Najważniejszym aktem prawnym stanowiącym zasady ochrony zdrowia pracujących jest Kodeks pracy (Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy ( Dz. U. NR 96 poz. 593 z póź. zm.).

Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek stworzenia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, informowania pracowników o ryzyku zawodowym, zapewnienia pracownikom profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej ze względu nawarunki pracy. Profilaktyczną opiekę zdrowotną zapewnia pracującym służba medycyny pracy. Badania wstępne wykonywane są u wszystkich osób przyjmowanych do pracy. Podlegają im także pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe. Badania wstępne mają na celu ocenę, czy kandydat na pracownika może wykonywać pracy w warunkach, jakie zostały na danym stanowisku zostały stworzone, bez wystąpienia ryzyka zachorowania. Bada się także, czy kandydat nie stanowi zagrożenie dla przyszłych współpracowników. Badania okresowe oceniają zmiany w stanie zdrowia pracownika w stosunku do poprzednich badań profilaktycznych.


Badania kontrolne wykonuje się u pracowników przy powrocie do pracy, po niezdolności do pracy, spowodowanej chorobą, trwającej dłużej niż 30 dni. Lekarz medycyny pracy ocenia możliwość powrotu pracownika do wykonywanej wcześniej pracy. Okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się najczęściej w godzinach pracy. Za czas niewykonywania pracy, w związku z przeprowadzanymi badaniami, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, a w razie przejazdu na te badania do innej miejscowości przysługuje mu zwrot kosztów podróży.

Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak brzmi definicja zdrowia? Wymień przynajmniej dwie definicje. 2. Jakie znasz aspekty zdrowia? 3. Czym jest choroba? 4. Jakie są uwarunkowania choroby? 5. Jakie są kierunki działań profilaktyki? 6. Co to są badania skryningowe? 4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Poznaj różne definicje zdrowia i jego aspekty. W dyskusji zastanów się, czy definicja Światowej Organizacji Zdrowia jest rzeczywiście odzwierciedleniem obecnego stanu i dlaczego?

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z materiałem nauczania na temat zdrowia, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) wykorzystując „burzę mózgów”, na dużych kartkach A3 zapisać podawane definicje, 4) korzystając z notatek, na odrębnych kartkach zapisać aspekty(wymiary) zdrowia, 5) zauważyć podobieństwo w nazewnictwie do sfer życia, 6) dokonać prezentacji, zawieszając kartki na tablicy 7) w czasie dyskusji wymienić się poglądami z kolegami i zapisać wspólne ustalenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− zeszyt, − grafoskop, − foliogramy, − kartki, długopisy, − kartki A3, − markery. Ćwiczenie 2

Przeprowadź dyskusję na temat; „Chory, który nie chce uwierzyć w swoją chorobę.” Zastanów się czy z Twoich doświadczeń wynika, że każdy chory przechodzi wszystkie etapy choroby.


Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem na temat: Zdrowie, choroba, 2) przygotować stanowisko pracy. 3) zinterpretować definicję choroby, 4) przedyskutować w zespole, jak zachowują się ludzie chorzy na różne choroby, 5) przedstawić rolę rodziny w chorobie, 6) udzielić odpowiedzi na pytanie: Jak zachowuje się chory przechodząc przez kolejne etapy

choroby? 7) zapisać w zeszycie wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy: − kartki papieru, długopis, − zeszyt, − grafoskop, − foliogramy.

Ćwiczenie 3

Zaplanuj zorganizowanie stanowiska badania skrzywień kręgosłupa, w ramach akcji: Profilaktyka chorób narządu ruchu – badania skryningowe. Zastanów się czy tego typu akcje są potrzebne.


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania na temat: Zdrowie, choroba, profilaktyka, 2) przygotować stanowisko pracy. 3) przypomnieć sobie czym jest profilaktyka, 4) przypomnieć sobie na czym polegają badania skryningowe, 5) zaplanować z pracownikiem medycznym miejsce ustawienia stanowiska, 6) wykonać hasło reklamowe: PROFILAKTYKA NARZĄDU RUCHU – badania

skryningowe, 7) zastanowić się nad udzieleniem odpowiedzi na pytanie: Czy tego typu akcje są potrzebne, 8) zapisać w zeszycie wnioski.


− kartki papieru, długopis, − zeszyt, − miara wzrostu, − arkusze papieru i mazaki, − tablica miękka do przypinania, − sprzęt komputerowy do prezentacji.


4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy 1.

potrafisz? Podać definicję zdrowia?

Tak ¨

Nie ¨

2. Określić aspekty zdrowia? ¨ ¨ 3. Scharakteryzować chorobę? ¨ ¨ 4. Wymienić kierunki działań profilaktyki? ¨ ¨ 5. Podać definicję profilaktyki? ¨ ¨ 6. Określić czym są badania skryningowe? ¨ ¨


4.2. Uwarunkowania stanu zdrowia ludności i czynniki wpływające na zdrowie

4.2.1. Materiał nauczania

Człowiek egzystuje w określonym otoczeniu, działają na niego różne czynniki wywołując

reakcje zamierzone lub niezamierzone. Wszystko co otacza człowieka można nazwać środowiskiem, które działa jako system bodźców, wywołując określone reakcje psychiczne.

Rodzaje środowisk: 1. Środowisko naturalne – nazywane jest często środowiskiem fizycznym. Jest to Ziemia,

klimat, flora i fauna. W chwili obecnej nie są to tylko wytwory samej natury, ale i efekt działalności człowieka.

2. Środowisko społeczne – to ludzie i relacje między nimi. Elementami tego środowiska są: rozmieszczenie ludności i gęstość zaludnienia, struktura zawodowa ludności, relacja poszczególnych grup wieku (biologiczny dynamizm), poziom i struktura wykształcenia.

3. Środowisko kulturowe – to dorobek historyczny wpływający na jednostkę, w skład którego wchodzą wytwory działalności ludzi i sposób ich przeżywania. Elementami tego środowiska są: wytwory kultury materialnej, duchowej, placówki służące zaspokajaniu społecznych i kulturowych potrzeb, poziom i rodzaje potrzeb, stosunek do dóbr kulturalnych. Istnieje ścisły związek między stanem zdrowia a warunkami życia, pracy

i odpoczynku. Szczególne znaczenie dla zdrowia ma styl życia, warunki genetyczne i środowiskowe oraz korzystanie z opieki zdrowotnej.

Pole zdrowotne jest zespołem czynników mających wpływ na kształtowanie się osobowości człowieka i jego zdrowie. Do czynników tych należą: 1. Genetyczne i adaptacyjne uwarunkowania zdrowia, czyli predyspozycje dziedziczno-

rodzinne na określone zachorowania. 2. Środowiskowe uwarunkowania zdrowia (środowisko wewnętrzne i zewnętrzne

człowieka, a także społeczne). 3. Uwarunkowania zdrowia związane z poziomem świadomości zdrowotnej (zwyczaje

i styl życia, nawyki i przyzwyczajenia, higiena życia codziennego, racjonalna profilaktyka ekologiczna).

4. Obowiązujący system opieki zdrowotnej (przepisy prawne, infrastruktura, zawodowe przygotowanie pracowników służby zdrowia) [5, s. 49].

Wszystkie komponenty pola zdrowotnego (styl życia, środowisko fizyczne, czynniki

genetyczne, opieka zdrowotna), zapewniają sprawność fizyczną, psychiczną, społeczną i estetyczną, czyli zdrowie. Zachwianie każdego z tych czynników ma bardzo duży wpływ na funkcjonowanie człowieka. Wpływają one bowiem na wszystkie jego sfery życia.

Człowiek do utrzymania stanu zdrowia na należytym poziomie wymaga odpowiednich warunków, które sprawią, że organizm będzie funkcjonował sprawnie bez żadnych zakłóceń.

Środowisko bez zanieczyszczeń, poziom świadomości społeczeństwa, przyjazne człowiekowi warunki życia, nauki i pracy, odpowiedni poziom opieki zdrowotnej, to w obecnej dobie rozwoju cywilizacji, konieczne do życia komponenty. Bez nich kula ziemska zamieni się we wrogi dla człowieka makroorganizm.


Rys. 3 Pola zdrowotne [www.lodzkie.pl/zdrowie/profilaktyka]

Największy, bo 53% wpływ na zdrowie człowieka ma styl życia, na który składają się

między innymi takie elementy jak: aktywność fizyczna, sposób odżywiania się, umiejętności radzenia sobie ze stresem, stosowanie używek (nikotyna, alkohol, środki psychoaktywne) czy zachowania seksualne. Środowisko fizyczne warunkuje stan zdrowia człowieka w około 21%. Korzystny wpływ na zdrowie ma czyste powietrze, woda, zdrowa i bezpieczna szkoła oraz zakład pracy. Negatywne oddziaływanie środowiska na zdrowie wynika w znacznym stopniu z degradacji środowiska naturalnego, promieniowania jonizującego, hałasu, szkodliwych substancji chemicznych oraz czynników biologicznych. Zdrowie człowieka w 16% uwarunkowane jest przez czynniki genetyczne, zaś jedynie w 10%, czyli w najmniejszym stopniu, poprzez opiekę zdrowotną, jej strukturę, organizację, funkcjonowanie czy też dostępność do świadczeń medycznych i ich jakość. Styl życia jest pojęciem szerokim, składają się na niego: zachowanie, postawy i ogólna filozofia życia, rzutuje na wystąpienie wielu schorzeń, których można byłoby uniknąć. Zadaniem edukacji zdrowotnej jest motywowanie ludzi do zmiany stylu życia. „Podstawowym warunkiem zmiany jest wybór działania i gotowość jednostki do wysiłku” [1, s. 116]. Ważne jest pokazanie korzyści wynikających ze zmiany i obudzenie potrzeby zmiany. Przebieg tego procesu utrudniają postawy ludzi żyjących „dniem dzisiejszym” i niska pozycja zdrowia w hierarchii wartości.

Takie elementy życia jak: odżywianie, kontrola wagi ciała i ćwiczenia fizyczne są uznawane za ważne determinanty zdrowia .

Kontrola masy ciała jest bardzo trudna ze względu na dostępność produktów wysokokalorycznych. Z reguły zbyt szybkie, rozpaczliwe próby zrzucenia masy ciała kończą się tyciem. Z kolei niskokaloryczne produkty mogą wywoływać uczucie głodu, które zwiększa poziom wydzielania insuliny zwiększającej apetyt i powodującej odkładanie się składników odżywczych w postaci tłuszczu. Nadmierna ilość odkładanego tłuszczu doprowadzić może do otyłości. Ocenia się ją wskaźnikiem BMI (Boody Mass Indeks) – indeks masy ciała. Oblicza się go, dzieląc własną masę w kilogramach, przez kwadrat wzrostu mierzonego w metrach. Pożądany wskaźnik dla kobiet wynosi 21 – 23,otyłość zaczyna się przy 27,5 (poważna przy 31,5), mężczyzn: 22 – 24, otyłość zaczyna się przy 28,5 (poważna otyłość przy 33).

http://www.lodzkie.pl/zdrowie/profilaktyka


Skutki otyłości mogą być groźne dla zdrowia ponieważ zwiększają ryzyko wystąpienia nadciśnienia, hiperlipidemii, cukrzycy, chorób płuc i nerek, zapalenia stawów, powikłań przy porodzie i w procesie rekonwalescencji po zabiegach chirurgicznych.

Najlepszym sposobem na kontrolowanie wagi jest program 5 elementów: 1. Modyfikacja zachowań.

Modyfikacja zachowań prowadzi do ukierunkowanej zmiany zachowania bądź sposobu reagowania człowieka. Bezpośrednio oddziaływuje się na jednostkę wzmacniając pożądane zachowania i wpływa się na środowisko społeczne aby zauważało i pozytywnie reagowało na określone zachowania. 2. Ćwiczenia fizyczne.

Ćwiczenia fizyczne zmniejszają ryzyko choroby wieńcowej serca, raka okrężnicy, osteoporozy i udaru. Pomagają także w leczeniu cukrzycy, otyłości i depresji. Zestawy ćwiczeń należy dobierać do możliwości organizmu pamiętając, że zbyt duże tempo doprowadzić może do urazów, a nawet umiarkowany program przynosi duże korzyści dla organizmu. Ćwiczenia fizyczne zapewniają, do późnego wieku sprawność całego organizmu. Dotrenowanie wywołane zwiększonym wysiłkiem, pobudza cały organizm, daje sprawność psychofizyczną. 3. Zmiana sposobu myślenia.

Związana jest z przewartościowaniem dążeń jednostek, zwróceniem uwagi na różne aspekty życia. 4. Zapewnianie sobie wsparcia społecznego. Wsparcie społeczne obejmuje różne rodzaje pomocy, począwszy od pomocy emocjonalnej poprzez pomoc informacyjną i materialną, a skończywszy na świadczeniu usług. Zaangażowana może być w nią rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, współpracownicy lub profesjonaliści. 5. Właściwe odżywianie.

Odżywianie odgrywa ważną rolę w zapobieganiu chorobom. Żywność o wysokim stopniu przetworzenia nie dostarcza organizmowi potrzebnych składników.

Zalecenia do właściwego sposobu odżywiania: − spożywaj zróżnicowane produkty, − utrzymuj pożądaną masę ciała, − unikaj dużej ilości tłuszczu i cholesterolu, − jedz produkty zawierające odpowiednią ilość skrobi i błonnika, − unikaj dużej ilości cukru, − unikaj dużej ilości sodu, − jeżeli spożywasz napoje alkoholowe, zachowaj umiar .

Odpowiednio skomponowane i urozmaicone posiłki w ciągu dnia, pozwolą utrzymać organizm w dobrej kondycji i pozwolą uniknąć otyłości. Spożywanie produktów niskocholesterolowych zapobiegnie wystąpieniu miażdżycy. Owoce i warzywa to witaminy, mikroelementy i błonnik, dobrze regulujące pracę układu pokarmowego i dostarczające bardzo ważnych składników. Umiar w stosowaniu używek zapobiegnie wystąpieniu choroby alkoholowej i uzależnienia organizmu od substancji toksycznych (kofeina, nikotyna, środki psychoaktywne). Nie dostosowywanie się do tych zaleceń może spowodować wystąpienie wielu chorób, na przykład otyłości, bulimii, anoreksji, nadciśnienia, cukrzycy, miażdżycy, alkoholizmu.


Wskazówką do prawidłowego odżywiania powinna być „piramida zdrowia”.

Rys. 4 Piramida zdrowia [http://www.izz.pl]

Prawidłowy rozkład kalorii w całodziennej racji pokarmowej kształtuje się następująco:

I śniadanie: 25 – 30%

II śniadanie: 5%

Obiad: 35 – 40%

Podwieczorek: 5 – 10%

Kolacja: 15 – 20%

Obawa przed utyciem doprowadzić może do poważnych zaburzeń związanych

z odżywianiem takich jak anoreksja czy bulimia. W obecnym społeczeństwie zdominowanym przez konkurencję różnego rodzaju,

nieodłącznym elementem życia stał się stres. Wymóg dyspozycyjności, posiadania wysokich kwalifikacji, obawa utraty pracy, działają destrukcyjnie na organizm. Radzenie sobie ze stresem poprzez wypracowanie umiejętności asertywnych a także wypracowanie technik relaksacyjnych, jest bardzo ważne i przynosi korzyść dla zdrowia psychicznego. Również satysfakcjonujące życie seksualne wpływa na zdrowie fizyczne i psychiczne.

Ze stylem życia wiążą się także uzależnienia: od alkoholu, nikotyny, środków psychoaktywnych. Każde z nich powoduje duże spustoszenie w organizmie człowieka i przynosi koszty społeczne związane z funkcjonowaniem jednostek uzależnionych. Leczenie jest bardzo trudne i kosztowne. Bardzo ważne jest wprowadzaniem innych modeli życia (zdrowy styl życia), zmiany mentalnej w społeczeństwie.

Warto także wspomnieć o środowiskach mających wpływ na zdrowie. Gdy nie spełniają określonych wymogów, mogą skutecznie przyczynić się do niszczenia zdrowia.

http://www.izz.pl


Zaliczamy do nich: 1. Środowisko fizyczne – czynniki fizyczne (promieniowanie jonizujące, ciepło, zimno),

chemiczne (dioksyny, wysokie stężenie CO2, aflatoksyny) i biologiczne (wirusy, bakterie, grzyby).

2. Środowisko społeczne – obowiązujące normy, wartości społeczne, panujące obyczaje, moda, uprzedzenia, zwyczaje i postrzeganie korzyści.

3. Polityki sektorowe – kierunki działań i strategie reprezentowane przez różne sektory (na przykład rolnictwo, energetykę, transport, przemysł, rynek, ochronę środowiska, kulturę, ochronę zdrowia, naukę, edukację, opiekę społeczną).

4. Zasoby – posiadane środki finansowe państwa, społeczeństwa, gospodarstw i jednostek, a także wykwalifikowane kadry, infrastruktura fizyczna (wodociągi, kanalizacja), prawna i administracyjna (środki nacisku, kontroli) oraz źródła informacji.

5. Ogólne środowisko polityczne – warunki, w których żyje społeczeństwo, niezależnie od tego czy jest ono otwarte czy zamknięte, świeckie czy religijne, współrządzące, demokratyczne czy samowładcze. Rolę odgrywa tu postrzeganie praw człowieka, konstytucji, charakter partii politycznych, wolność informacji i dostęp do nich. Ze środowiskiem fizycznym wiąże się termin „ochrona środowiska”. Pierwszym krokiem

do poznania ochrony środowiska i zdrowia jest poznanie rodzajów zanieczyszczeń i zagrożeń. Medycyna środowiskowa do badania szkodliwości czynników pochodzących ze środowiska coraz częściej używa tzw. biomarkerów.

Rozróżnia się następujące rodzaje biomarkerów: − biomarkery dawki wewnętrznej (narażenia wewnętrznego), − biomarkery dawki efektywnej biologicznie, − biomarkery skutku biologicznego, − biomarkery wrażliwości osobniczej.

Do badania można używać: krwi, moczu, śliny, włosów, zębów, paznokci, wydychanego powietrza, kału, mleka kobiet karmiących, łożyska, nerek, wątroby, kości.

W środowisku zamieszkania najbardziej szkodliwy jest formaldehyd ( występuje między innymi w: dezodorantach, paście do zębów, środkach czystościowych, środkach dezynfekcyjnych, kosmetykach, farbach, klejach i innych). Zagrożeniem jest również hałas, zwłaszcza powyżej 70db. Korodujące budynki mogą być przyczyną: astmy, zapalenia zatok przynosowych, alergicznych chorób skóry, choroby reumatycznej, nowotworów itp. Ważnym czynnikiem zagrażającym jest także promieniowanie jonizujące i nie jonizujące. 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakie są rodzaje środowisk? 2. Jakie czynniki zagrażają zdrowiu? 3. Jakie środowiska wspierają zdrowie? 4. Jakie znasz determinanty zdrowia? 5. Jakie znasz elementy pola zdrowotnego Lalonda? 6. Co to jest wskaźnik BMI? 7. Jakie są zaburzenia związane z odżywianiem? 8. Jak ćwiczenia fizyczne wpływają na zdrowia? 9. Jakie elementy składają się na styl życia? 10. Do czego służą biomarkery?


4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Scharakteryzuj wpływ różnych czynników na stan zdrowia. Narysuj pola Lalonda.

Zastanów się i odpowiedz jak środowisko może wpływać na stan zdrowia.


1) przypomnieć sobie wiadomości na temat czynników wpływających na zdrowie, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) wypisać na kartkach rodzaje środowisk, 4) korzystając z notatek, na odrębnych kartkach wypisać czynniki wpływające na stan

zdrowia, 5) z wypisanych czynników narysować pola Lalonda, 6) dokonać prezentacji, zawieszając kartki na tablicy, 7) w dyskusji zastanowić się, jak elementy pola wpływają na stan zdrowia i w jaki sposób

połączone są z różnymi środowiskami, 8) zastanowić się kiedy środowisko wpływa korzystnie na stan zdrowia, 9) zapisać wspólne ustalenia.


− zeszyt, − kartki, długopisy, − mazaki i markery, − grafoskop, − foliogramy, − komputer z dostępem do Internetu. Ćwiczenie 2

Oblicz swój wskaźnik BMI i oceń wynik.


1) zapoznać się z materiału nauczania na temat uwarunkowań stanu zdrowia, 2) zapoznać się z kartą ćwiczeń nr 1, 3) zorganizować stanowisko pracy, 4) przypomnieć sobie co to jest wskaźnik BMI, 5) zważyć się i zmierzyć swój wzrost, 6) dokonać obliczeń według wzoru, 7) ocenić prawidłowość wyniku, 8) zastanowić się czy Twoja waga wymaga kontroli.

Wyposażenie stanowiska pracy: − waga lekarska, − kalkulator, − kartki i długopisy, − zeszyt


Ćwiczenie 3 Przygotujcie w grupach referaty na tematy:

− Zaburzenia związane z odżywianiem. − Ćwiczenia fizyczne i zdrowie. − Wpływ stylu życia na zdrowie. − Medycyna środowiskowa – biomarkery. Zastanówcie się czy zauważacie w swoim otoczeniu nieprawidłowości związane z tematem referatu.



1) przyłączyć się do jednego z 4 zespołów, 2) wybrać temat do opracowania, 3) zapoznać się z materiału nauczania na temat uwarunkowań stanu zdrowia i czynników

wpływających na zdrowie, 4) zorganizować stanowisko pracy, 5) przypomnieć sobie wiadomości na temat odżywiania, ćwiczeń fizycznych, stylu życia

i szkodliwych czynników środowiskowych, 6) odszukać w Internecie informacje uzupełniające do tematu, 7) napisać krótki referat na wybrany temat, 8) zaprezentować referat, 9) przedstawić swoje uwagi na temat spostrzeżeń związanych ze szkodliwym działaniem

czynników środkowiskowych

Wyposażenie stanowiska pracy, − kartki i długopisy, − broszurki, − komputer z dostępem do Internetu.


Karta ćwiczeń nr 1

Schemat obliczania wskaźnika BMI

TABELA BMI

kobiety mężczyźni Norma 21 - 23 22 - 24 Otyłość 27,5 28,5 Poważna otyłość 31,5 33

Wzór do obliczenia wskaźnika BMI WAGA (kilogramy) ---------------------------------- = BMI WZROST2 (metry)


4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz: Tak Nie

1. Wymienić różne środowiska? ¨ ¨ 2. Wymienić środowiska mające wpływ na zdrowie? ¨ ¨ 3. Wymienić czynniki zagrażające zdrowiu? ¨ ¨ 4. Wymienić i opisać elementy stylu życia? ¨ ¨ 5. Opisać pola Lalonda? ¨ ¨ 6. Opisać znaczenie kontroli masy ciała dla zdrowia? ¨ ¨


4.3. Promowanie zdrowia i edukacja zdrowotna 4.3.1. Materiał nauczania

Pojęcie promocji zdrowia powstało w wyniku obrad Światowego Zgromadzenia Zdrowia w 1977 roku. Zwrócono wtedy uwagę na potrzebę promowania zdrowia. Działania z tej dziedziny zapoczątkowane zostały w Kanadzie już w 1974 roku poprzez publikację dokumentu „Nowa perspektywa dla zdrowia Kanadyjczyków”, który przedłożono parlamentowi kanadyjskiemu. Uznano, że są to działania prostsze i tańsze od działań naprawczych medycyny, zapobiegające wystąpieniu zachorowań. Po ukształtowaniu terminu „promocja zdrowia”, nastąpił kilkuletni okres zastoju. Dopiero w 1984 roku Regionalne Biuro Światowej Organizacji Zdrowia w Kopenhadze opublikowało „Dokument dyskusyjny” na temat promocji zdrowia, wraz z jego definicją. Od tego momentu rozpoczęła się szeroka dyskusja, która spowodowała powstanie koncepcji „nowego zdrowia publicznego”. Zakładała ona potrzebę inwestowania w warunki życia w celu poprawy zdrowia społeczeństw lokalnych. Następnym ważnym wydarzeniem dla rozwoju promocji zdrowia była I Międzynarodowa Konferencja na temat promocji zdrowia w Ottawie w 1986 roku. Powstała wówczas Karta Ottawska, która do dzisiaj stanowi swoistą „Konstytucję” promocji zdrowia.

„Karta Ottawska (1986) jest pierwszym dokumentem, który określił działania z zakresu promocji zdrowia jako wspierające, broniące i umożliwiające zachowanie zdrowia, tworząc nowy typ instytucji i wykraczając poza kompetencje tradycyjnego systemu służby zdrowia, który dotychczas zajmował się głównie chorobami i problemami z chorobami związanymi”[5, s. 29].

W dokumencie tym, warunki życia i zasoby uznane zostały za niezbędne do kreowania zdrowia. Za podstawowe warunki zdrowia uznano: pokój, habitat (poprawa jakości życia w osiedlach ludzkich, unikanie zanieczyszczeń, prawo do dziedziczenia dóbr kulturowych), wykształcenie, żywność i dochody. Karta Ottawska jako pierwszy dokument Światowej Organizacji Zdrowia, uznała stabilny ekosystem za niezbędny warunek dla ludzkiego zdrowia. Wyznaczyła także strategię promocji zdrowia poprzez wzajemnie powiązane obszary. 1. Budowanie zdrowej polityki społecznej – skoordynowanie działań ustawodawczych,

polityki budżetowej, reorganizacji struktur. Wspólne podejmowanie akcji, określanie przeszkód i oporów wobec polityki społecznej.

2. Tworzenie środowisk sprzyjających zdrowiu – tworzenie zdrowego społeczeństwa, kształtowanie bezpiecznych, stymulujących zdrowie, warunków pracy i życia. Korelacja z dążeniami dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego i społecznego oraz racjonalnego wykorzystania zasobów naturalnych.

3. Wzmacnianie działań społecznych na rzecz zdrowia – zachęcanie ludzi do przejęcia odpowiedzialności za własne zdrowie. Uczestniczenie społeczeństwa projektach promujących zdrowie tworząc dzięki temu zdrowe relacje osobnicze. Zwiększanie dostępu do informacji, możliwość edukacji zdrowotnej.

4. Rozwijanie umiejętności osobniczych służących zdrowiu – wspomaganie indywidualnego rozwoju, umiejętności współżycia społecznego, doskonalenie umiejętności życiowych służących zdrowiu. Ustawiczne uczenie się, aby na każdym etapie życia sprostać problemom zdrowotnym, zagrożeniu kalectwem i zagrożeniu życia.

5. Reorientacja służby zdrowia – zmiana struktur, procedur, finansowania i kwalifikacji pracowników służby zdrowia. Przesunięcie punktu ciężkości na promocję zdrowia.


Kolejne konferencje przynosiły dalsze ważne ustalenia do działań na rzecz zdrowia. W latach 70 zajmowano się czynnikami ryzyka i chorobami, na które można wpływać poprzez edukację i informację np. palenie tytoniu, sposoby odżywiania. W latach 80 zwrócono uwagę na wzmacnianie indywidualnych umiejętności jednostek, środowisk (drugi wymiar promocji zdrowia) wspierających zdrowie. Lata 90 były czasem docierania do konkretnych osób i grup (trzeci wymiar promocji zdrowia).

Najistotniejsze działania w dziedzinie promowania zdrowia rozpoczęły się od Szczytu w Maastricht (1992), na którym ogłoszono w Traktacie Unii Europejskiej potrzebę dążenia do wysokiego poziomu ochrony zdrowia poprzez działania zapobiegające chorobom i ochronę zdrowia.

Jednym z najważnieszych dokumentów Unii Europejskiej w zakresie promocji zdrowia jest Decyzja Nr 645/96/EC Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 29 marca 1996 roku przyjmująca program działania Wspólnoty w zakresie promocji zdrowia, informacji, edukacji i szkolenia w ramach działania w dziedzinie zdrowia publicznego (1996 – 2000 rok).

W 1996 roku prowadzone działania poddano rewizji i w Traktacie Amsterdamskim (1997) położono większy nacisk na zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia i „poprawę zdrowia”, zwracając uwagę, że nie wystarczy ograniczanie się do zapobiegania chorobom. Światowa Organizacja Zdrowia w maju 1998 roku na XXXI Światowym Zgromadzeniu Zdrowia przyjęła Światową Deklarację Zdrowia. We wrześniu tego samego roku Europejski Komitet Regionalny Światowej Organizacji Zdrowia przyjął następny dokument Zdrowie 21, który ustanowił kierunki dla zdrowia dla wszystkich w Regionie Europejskim na następny wiek.

W związku z procesem rozszerzania Unii o kraje Europy Środkowej i Wschodniej w maju 2000 roku, Komisja Europejska ogłosiła nową propozycję Strategii dla Zdrowia Wspólnoty. Paradygmat zdrowia zdominowany dotychczas przez lecznictwo otrzymał nowe perspektywy uwzględniające ochronę środowiska, właściwy styl życia, warunki mieszkaniowe i zatrudnienie.

W 2000 roku promocja zdrowia weszła w czwarty wymiar, „od słów do działania”. Określono siedem środowisk wobec których promocja zdrowia musi podjąć działania:

− miejsce zamieszkania, − rodzina, − praca, − starzenie się, − przemoc, − rynek, − porozumiewanie się.

Parlament Europejski i Rada Europy 23 września 2002 roku przyjęły program działania Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego na lata 2003 – 2008. Składa się on trzech ściśle ze sobą powiązanych elementów: edukacji zdrowotnej, zapobiegania chorobom i ochrony zdrowia zawartej w lokalnej polityce zdrowotnej.

]

Rys. 5 Program w zakresie zdrowia publicznego

Edukacja zdrowotnaa

Zapobieganie chorobom

Lokalna polityka zdrowotna


Funkcjonują 3 modele promocji zdrowia: 1. Zorientowany na chorobę: zapobieganie określonym jednostkom chorobowym

np.: chorobie wieńcowej, nowotworom czy próchnicy zębów. 2. Zorientowany na czynniki ryzyka: eliminowanie tych czynników, np. palenie tytoniu,

w celu zapobiegania jednocześnie kilku chorobom. 3. Zorientowany na zdrowie w rozumieniu holistycznym (całościowym) i wzmacnianie jego

potencjału – cechuje go koncentracja na ludziach i środkach społecznych (np. szkołach), jest to najwłaściwsze podejście. Część specjalistów uważa, że u podłoża promocji zdrowia leży filozofia „zdrowia”,

w odróżnieniu od profilaktyki, której filozofią jest „choroba”. Ta grupa badaczy uważa, że profilaktyka pierwszorzędowa i promocja zdrowia adresowana jest do tej samej grupy odbiorców, dążących do poprawy i utrzymania zdrowia.

Zdrowie każdy człowiek powinien traktować w kategoriach zasobu, na którym opiera całe swoje życie. Dlatego też powinien je kontrolować, oddziaływać na nie, w celu zachowania go i poprawy. Jest to proces, w czasie którego jednostki i grupy społeczne, zaspokajają potrzeby, realizują aspiracje, radzą sobie z wyzwaniami środowiska dokonując zmian. Wszystkie te działania są promowaniem zdrowia.

W praktyce jednakże nie różnicuje się programów i projektów profilaktycznych i promocji zdrowia ponieważ mają wspólny cel: poprawę lub utrzymanie zdrowia.

W Polsce oficjalnym dokumentem w zakresie promocji i ochrony zdrowia jest Narodowy Program Zdrowia (NPZ). Jest to trzeci z kolei, realizowany program, zatwierdzony w 1996 roku (poprzednie: 1990, 1993) Oparty jest on na zasadzie integracji działań międzyresortowych na rzecz poprawy i utrzymania zdrowia społeczeństwa. Realizacji celu strategicznego służy 18 celów operacyjnych: 1. Zwiększenie aktywności fizycznej ludności. 2. Poprawa sposobu żywienia ludności i jakości zdrowotnej żywności. 3. Zmniejszenie rozpowszechniania palenia tytoniu. 4. Zmniejszenie i zmiana struktury spożycia alkoholu. 5. Ograniczenie używania substancji psychoaktywnych i związanych z tym szkód

zdrowotnych. 6. Zwiększenie skuteczności edukacji zdrowotnej społeczeństwa oraz działań w zakresie

promocji zdrowia. 7. Promocja zdrowia psychicznego i zapobieganie występowaniu zaburzeń psychogennych. 8. Zmniejszenie narażenia na czynniki szkodliwe w miejscu pracy. 9. Poprawa stanu sanitarnego kraju. 10. Zmniejszenie częstości wypadków, szczególnie drogowych. 11. zwiększenie sprawności i skuteczności pomocy doraźnej w nagłym zagrożeniu życia. 12. Zwiększenie dostępności i usprawnienie podstawowej opieki zdrowotnej. 13. Zapobieganie występowania oraz skutkom wcześniactwa i małej urodzeniowej masy ciała. 14. Usprawnienie wczesnej diagnostyki i czynnej opieki nad osobami z ryzykiem rozwoju

niedokrwiennej choroby serca. 15. Usprawnienie wczesnej diagnostyki i zwiększenie efektywności leczenia nowotworów

złośliwych szyjki macicy i sutka. 16. Stwarzanie warunków umożliwiających osobom niepełnosprawnym włączenie się lub

powrót do czynnego życia. 17. Zwiększenie skuteczności zapobiegania chorobom zakaźnym. 18. Intensyfikacja profilaktyki próchnicy zębów i chorób przyzębia u dzieci, młodzieży oraz

kobiet ciężarnych.


W Polsce działania z zakresu promocji zdrowia rozpoczęły się na początku lat 90. Stopniowo przeniknęły na nasz grunt różne projekty i programy: 1. Zdrowe miasta – istnieje od 1991 roku. Od 1994 działa jako Stowarzyszenie Zdrowych

Miast Polskich. Celem projektu jest poprawa stanu zdrowia mieszkańców miast. 2. Zdrowe miejsca pracy – zakład pracy jest ważnym miejscem promocji zdrowia.

Rodzaje działań promocyjnych: − edukacja zdrowotna, − badania lekarskie, − interdyscyplinarna współpraca na rzecz zdrowia, − pozytywny klimat społeczny, − motywacja ambicjonalna lub finansowa. 3. Szkoła promująca zdrowie (Zdrowa Szkoła) – główne cele projektu to: − edukacja prozdrowotna realizowana w ramach programu nauczania, − uwzględnianie problematyki zdrowotnej w życiu szkoły, − współdziałanie szkoły z rodziną i społecznością lokalną. 4. Szpital Promujący Zdrowie – szpital środowiskiem promującym zdrowie, rzecznikiem

promocji i pozyskiwania zdrowia na swoim terenie. 5. Samorządowy Ośrodek Ekologii i Zdrowia – zwiększenie zakresu wspólnych działań

prozdrowotnych i proekologicznych. 6. Zdrowy Dom – cele: − inicjacja wysokiej świadomości ekologiczno-zdrowotnej w gospodarstwach domowych, − promowanie nadrzędności jakości życia mieszkańców w projektowaniu domów, − umożliwienie adaptacji w stopniu maksymalnie spełniającym warunki zdrowotne, − wprowadzenie rozwiązań legislacyjnych w sposób zgodny z definicją zdrowego domu, − tworzenie międzydyscyplinarnych i międzysystemowych zespołów projektowania

i oceny, − popularyzowanie ideii zdrowego domu. 7. Promocja Zdrowia w Podstawowej Opiece Zdrowotnej – promocja zdrowia

podstawowym działaniem w obszarach: − personel p.o.z., − odbiorcy świadczeń p.o.z., − środowisko działania p.o.z.. Edukacja zdrowotna

Edukacja zdrowotna koncentruje się ona na uświadamianiu związków między zdrowiem człowieka a jego stylem życia oraz środowiskiem fizycznym i społecznym. Edukacja zdrowotna obejmuje głównie działania informacyjne, których bezpośrednim celem jest ukształtowanie sprzyjających zdrowiu przekonań motywacji i umiejętności, a co za tym idzie postaw zdrowotnych jednostki, które powinny prowadzić do realizacji zachowań służących zdrowiu .

Według Rezolucji Rady Wspólnoty: Edukacja zdrowotna jest procesem opartym na naukowych zasadach, stwarzającym

sposobność planowanego uczenia się, zmierzającym do umożliwienia jednostkom świadomych decyzji dotyczących zdrowia i postępowanie zgodnie z nimi. Odpowiedzialność za ten bardzo złożony proces ponosi rodzina, system edukacji i społeczeństwo.

Wszystkie definicje łączy ze sobą określenie, że jest to proces. Dlatego też edukację zdrowotną często utożsamia się z wychowaniem zdrowotnym.

M. Demel wychowanie zdrowotne określa jako integralną częścią kształcenia pełnej osobowości. Polega ono na: kształtowaniu nawyków, sprawności, postaw wobec


zdrowia, umożliwiających jego ochronę i doskonalenie oraz pobudzaniu pozytywnego zainteresowania sprawami zdrowia.

Edukacja do zdrowia obejmuje więc przekazywanie i nabywanie bądź zwiększanie lub korektę: − świadomości i rozumienia zdrowia, − wiedzy o zdrowiu, − postaw wobec zdrowia, − umiejętności niezbędnych dla kształtowania zachowań prozdrowotnych. Jest to edukacja „do zdrowia” koncentrująca się na czynnikach sprzyjających zdrowiu. Dużą rolę do spełnienia ma w niej profilaktyka skierowana na ograniczanie lub eliminowanie zachowań zagrażających zdrowiu. Edukacja zdrowotna jest więc ważnym elementem profilaktyki i promocji zdrowia.

Podstawowe pojęcia w wychowaniu zdrowotnym to: − osobowość, − zdrowie, − środowisko, − wychowanie, − kształcenie, − kultura, − czas wolny.

Cele wychowania zdrowotnego: − zdrowie jednostkowe i publiczne, − kształtowanie i modyfikacja zachowań zdrowotnych, − samodzielne kształtowanie postaw i samodzielny wysiłek w zdobywaniu wiedzy

o zdrowiu. Metody wychowania zdrowotnego:

1. Metoda organizowania materialnego środowiska wychowującego. 2. Metoda organizowania społecznego środowiska wychowującego. 3. Wzory osobowe. 4. Organizacja zespołów wychowawczych na rzecz zdrowia. 5. Przydzielanie funkcji i ról społecznych. 6. Metoda oddziaływania poprzez świadomość. 7. Informowanie, przekazywanie wiedzy o zdrowiu. 8. Wyjaśnianie, instruowanie. 9. Przekazywanie, sugerowanie. 10. Wartościowanie. 11. Metoda organizowania doświadczeń wychowanka i wywoływanie antycypacji następstw

zachowań zdrowotnych. 12. Metoda pobudzania zachowań korzystnych dla zdrowia. 13. Metoda utrwalania pożądanych zachowań zdrowotnych.

Formy oddziaływania w wychowaniu zdrowotnym: 1. Żywe słowo: − rozmowa indywidualna, − gawęda, − pogadanka, − opowiadanie, opis, − wykład, − odczyt,


− dyskusja, − wieczory pytań i odpowiedzi. 2. Słowo drukowane. 3. Formy wizualne i audiowizualne. 4. Kształcenie systematyczne. 5. Formy artystyczno-rozrywkowe. 6. Formy współzawodnictwa. 7. Formy bezpośredniego kontaktu z rzeczywistością.

Posiadając pewien zakres wiadomości na temat promocji zdrowia, obszarów działań, jak również umiejętności w zakresu posługiwania się metodami pracy pedagogicznej, można sporządzać własne programy wychowania zdrowotnego.

Można posłużyć się wskazówkami L.W. Grena i N.W. Reutera, którzy proponują model „Poprzedzać działanie”. Zawartych jest w nim 5 pytań: 1. Czy problem zdrowotny jest poważny i jakie jest jego rozpowszechnienie? 2. Jakie zachowania wpływają na powstawanie problemu? 3. Jakie są uwarunkowania tych zachowań? 4. Jaki rodzaj działań (interwencji) może zmienić te zachowania? 5. W jaki sposób wdrożyć program (interwencję)? [1, s. 123]

Ocenie skuteczności służyć powinna ewaluacja, w której pomogą pytania: 1. Czy wdrożenie działań przebiega tak, jak przewidywano? 2. Czy działania były zgodne z tym, co planowano? 3. Czy uwarunkowania zachowań zmieniły się? 4. Czy zachowania uległy zmianie? 5. Czy zmienił się problem? [1, s.124]

Jeżeli jednakże ktoś nie umie tego zrobić, to może skorzystać z bogatej bazy dostępnych, gotowych programów i scenariuszy zajęć. Obecnie na rynku wydawniczym dostępnych jest dużo ciekawych pozycji z gotowymi wzorami działań, z propozycjami tematów i ciekawymi formami pracy, przeznaczone dla dzieci młodszych, młodzieży i dorosłych.

Polecałabym jednak dążenie do własnego rozwoju w tej dziedzinie i wyzwalania drzemiących w każdym pokładów kreatywności. Tworząc własne programy ma się satysfakcję, że wnosi się swój wkład w budowanie i umacnianie zdrowia, zwłaszcza młodego pokolenia, kształtowania umiejętności rozwiązywania problemów, postaw prozdrowotnych i wpływania na otoczenie. Należy pamiętać tylko o kilku zasadach, których należy przestrzegać.

Konstruując program trzeba pamiętać, że musi on mieć określoną strukturę: 1. Założenia. 2. Cele. 3. Treści. 4. Sposób realizacji. 1. Założeniem programu powinno być osiągnięcie efektu. Osiągnąć go można jeżeli: − treść, zakres i metody uwzględniać będą oczekiwania odbiorcy, − za realizację treści odpowiadać będą osoby kompetentne, − stworzona zostanie odpowiednia atmosfera. 2. Cele programu powinienny zmierzać w kierunku osiągnięcia umiejętności dokonywania

wyborów zachowań właściwych dla zdrowia własnego i innych ludzi: − ukazywać zdrowie jako potencjał, − pokazywać sposoby zachowania i umacniania zdrowia, − wskazywać zagrożenia,


− kształtować umiejętności rozwiązywania problemów zdrowotnych, − kształtować postawę odpowiedzialności za zdrowie, − wskazywać potrzebę wzbogacania wiedzy o zdrowiu, − proponować możliwość zmian w otoczeniu wpływającym na zdrowie. 3. Zagadnienia (treści) programu wyznaczają kierunek działań edukacyjnych. 4. Sposób realizacji – powinien zawierać metody aktywizujące i interakcyjne pracy

z uczniami oraz ewaluację wykonanych zadań. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie dokumenty określają działania z zakresu promocji zdrowia? 2. Jaki oficjalny dokument w zakresie promocji zdrowia obowiązuje w Polsce? 3. Ile celów operacyjnych zawiera ten dokument? 4. Jakie pojęcia używane są w wychowaniu zdrowotnym? 5. Jak brzmi definicja edukacji zdrowotnej? 6. Jakie są metody wychowania zdrowotnego? 7. Jakie są formy oddziaływań w wychowaniu zdrowotnym? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wybierz 1 cel operacyjny z NPZ i krótko scharakteryzuj go. Odpowiedz na pytanie do czego potrzebny jest Narodowy Program Zdrowia?



1) zapoznać się z materiałem nauczania na temat promowania zdrowia, 2) przygotować stanowisko pracy, 3) przypomnieć sobie co to jest Narodowy Program Zdrowia, 4) wymienić ile celów operacyjnych znajduje się w NPZ, 5) zastanowić się i odpowiedzieć na pytanie: Czy taki program jest potrzebny?

Wyposażenie stanowiska pracy: − zeszyty , − długopisy, − dyskietka z Narodowym Programem Zdrowia, − komputer z dostępem do Internetu.

Ćwiczenie 2 Przeprowadźcie dyskusję o pojęciach używanych w wychowaniu zdrowotnym

(osobowość, zdrowie, wychowanie, kształcenie, kultura, czas wolny). Zastanówcie się co łączy wszystkie terminy?



Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przypomnieć sobie materiał nauczania na temat promowania zdrowia i edukacji zdrowotnej 2) przygotować stanowisko pracy, 3) przypomnieć sobie znaczenie terminów: osobowość, zdrowie, wychowanie, kształcenie,

kultura, czas wolny, 4) uczestniczyć aktywnie w dyskusji, 5) zastanowić się nad pytaniem: Co łączy wszystkie te terminy? 6) zapisać wniosek w zeszycie przedmiotowym.


− zeszyty, − długopisy,

Ćwiczenie 3 Przygotuj propozycję spotkania z uczniami na temat: Zachowania zdrowotne. Zastanów się

i odpowiedz na ile napisanie scenariusza, mając wzór sprawia Ci trudność? Sposób wykonania ćwiczenia


1) przypomnieć sobie materiał nauczania na temat promowania zdrowia i edukacji zdrowotnej,

2) zapoznać się z przykładowym scenariuszem zajęć, 3) przygotować stanowisko pracy, 4) przypomnieć sobie czym są zachowania zdrowotne. 5) przypomnieć sobie metody i formy pracy, 6) przystąpić do pisania scenariusza korzystając z wzoru 7) sprawdzić z nauczycielem poprawność wykonywanej pracy, 8) zaprezentować napisany scenariusz, 9) zastanowić się i odpowiedzieć na pytanie: Które elementy pracy sprawiały Ci trudność?


− zeszyty, − długopisy, − przykładowy scenariusz zajęć z literatury: Zajączkowski K.: Program edukacji zdrowotnej

w klasach 4 – 6. Scenariusze zajęć, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005, s. 24.

Scenariusz spotkania TEMAT: Na czym polega prawidłowe żywienie?

CEL: Przekazanie uczniom podstawowych informacji na temat prawidłowego żywienia

człowieka oraz najczęściej popełnianych błędów żywieniowych. MATERIAŁY: karty pracy z ilustracjami piramidy zdrowego żywienia oraz tarczy, plastelina

lub strzałka. CZAS REALIZACJI: 45 minut


PRZEBIEG SPOTKANIA: Zajęcia rozpoczyna rozmowa prowadzona z uczniami, siedzącymi w kręgu, w celu,

określenia warunków dobrego odżywia (spożywa urozmaicone, wartościowe posiłki, dba o regularność spożywania posiłków, utrzymuje ustaloną dla swego wieku wagę itp.). Następnie nauczyciel pokazuje uczniom ilustrację piramidy zdrowego żywienia oraz informuje dzieci, że dla ułatwienia prawidłowego żywienia człowieka podstawowe produkty żywieniowe zostały podzielone na kilka grup w zależności od częstotliwości, z jaką należy je spożywać.

I tak, produkty zbożowe z mąki, grubych kasz, otrębów, powinny się znaleźć w każdym posiłku, gdyż są podstawą żywienia człowieka. Warzywa znajdują się na drugim poziomie piramidy, ponieważ powinny być spożywane w ilości 4 porcji dziennie. Kolejny poziom zajmują owoce, które trzeba jeść 3 razy w ciągu dnia. Warto podkreślić, że warzywa i/lub owoce należy dołączać do każdego spożywanego posiłku. Mleko i jego przetwory powinno być spożywane w dwóch porcjach dziennie, a chude mięso lub ryby w jednej.

Człowiek, chcąc uniknąć błędów w żywieniu, powinien spożywać produkty z różnych grup wchodzących w skład piramidy zdrowego żywienia. Przy układaniu jadłospisu warto pamiętać o tym, żeby poszczególne produkty dobierać w odpowiednich ilościach ze względu na ich różne wartości odżywcze. I tak, warzywa, owoce, ryby oraz produkty umieszczone w dolnej części piramidy zalicza się do tych, które są niezbędne do prawidłowego odżywiania, charakteryzuje je wysoka wartość odżywcza. Słodycze na przykład nie posiadają takich wartości, ich nadmiar może się przyczynić do powstania nadwagi oraz innych problemów zdrowotnych. Dlatego też nie zostały w ogóle uwzględnione w piramidzie żywieniowej.

Znaczenie różnych produktów żywieniowych dla zdrowia człowieka najłatwiej przedstawić z okręgami (karta pracy). Okrąg usytuowany w środku (zielony) symbolizuje produkty najzdrowsze: ryby, płatki owsiane, warzywa kiełki różnych roślin. Krąg następny (żółty) to produkty zdrowe: owoce, warzywa, mięso drobiowe, chleb razowy. Kolejny krąg (pomarańczowy) to produkty, których spożywanie służy zdrowiu człowieka: jogurty, kefiry, suszone owoce, jajka, chude mięso. Ostatni krąg (czerwony) obejmuje te produkty, które są smaczne ale nie służą utrzymaniu zdrowia, czyli: słodycze, ciastka, tłuste mięsa i wędliny. Przestrzeń poza kręgami symbolizuje produkty, których należy unikać: mocna herbata, duże ilości cukru i słodyczy.

W kolejnej części zajęć przeprowadza się zabawę polegającą na trafieniu plasteliną lub „strzałką” do omówionej tarczy, którą należy umieści na wysokości odpowiedniej dla wzrostu dzieci. Każdy uczeń próbuje trafić w tarczę najbliżej centralnego punktu (w krąg zielony lub jego pobliże). Po zakończonej rundzie dzieci powinny podzielić się swoimi wrażeniami przeprowadzonego eksperymentu. Należy przy tym zwrócić ich uwagę na to, jak trudno było trafić w centrum tarczy oraz wskazać miejsce noszące ślady największej ilości trafień. Warto, by uczniowie zastanowili się nad tym, co należy zrobić, żeby poprawić swój wynik, czyli zmienić nawyki żywieniowe.

W posumowaniu dokonanym wspólnie z uczniami ustala się zasady żywieniowe obowiązujące każdego ucznia: 1. Należy jeść posiłki urozmaicone, czyli takie, w których znajdują się produkty spożywcze

z różnych grup przedstawione w piramidzie zdrowego żywienia. 2. Posiłki trzeba spożywać regularnie, codziennie mniej więcej o tych samych godzinach. 3. Należy systematycznie kontrolować swój ciężar ciałą


4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1. Powiedzieć jaki oficjalny dokument dotyczący promocji zdrowia funkcjonuje w Polsce?

¨ ¨

2. Wymienić ile jest w nim celów operacyjnych? ¨ ¨ 3. Wymienić i opisać pojęcia związane z wychowanie zdrowotnym? ¨ ¨ 4. Wymienić cele wychowania zdrowotnego? ¨ ¨ 5. Opisać metody oddziaływań? ¨ ¨ 6. Wymienić formy pracy stosowane w profilaktyce? ¨ ¨ 7. Skonstruować program wychowania zdrowotnego? ¨ ¨


4.4. Kierunki organizacji opieki zdrowotnej 4.4.1 Materiał nauczania

System opieki zdrowotnej w Polsce ma na celu zapobieganie, wykrywanie i zwalczanie

chorób oraz poprawę samopoczucia populacji. System uległ zmianie w 1999 roku w wyniku uchwalenia obowiązującej obecnie ustawy

o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Dotychczasowe utrzymywanie opieki zdrowotnej z budżetu państwa zastąpiono finansowaniem ze składek ubezpieczonych. Obecnie system kształtowany jest przez dwie podstawowe ustawy: − Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków

publicznych, − Ustawa z dnia 30. sierpnia 1991 o zakładach opieki zdrowotnej Uczestników systemu można podzielić na następujące kategorie: 1. świadczeniobiorców – czyli pacjentów, 2. instytucję ubezpieczenia zdrowotnego pełniącą funkcję płatnika – czyli Narodowy

Fundusz Zdrowia, 3. świadczeniodawców: − zakłady opieki zdrowotnej, które można podzielić ze względu na organ założycielski na

publiczne (SPZOZ) oraz niepubliczne (NZOZ), − praktyki lekarskie, lekarsko – dentystyczne, pielęgniarskie oraz położnych, − apteki, − innych świadczeniodawców, 4. organy kontroli i nadzoru: − Państwową Inspekcję Sanitarną (“SANEPID”), − Inspekcję Farmaceutyczną, − wojewodów i działające przy nich wojewódzkie centra zdrowia publicznego oraz

konsultantów wojewódzkich w poszczególnych specjalnościach medycznych, 5. Ministerstwo Zdrowia, które wytycza kierunki polityki zdrowotnej kraju oraz posiada

uprawnienia kontrolne, a także działających przy nim konsultantów krajowych w poszczególnych specjalnościach medycznych. Niektóre ministerstwa i organizacje rządowe posiadają swoje branżowe (tzw. mundurowe)

placówki opieki zdrowotnej. Są to: − Ministerstwo Obrony Narodowej, − Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, − Ministerstwo Sprawiedliwości, − Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Jednostki samorządu terytorialnego (gmina, powiat, województwo) również mają duży udział w kształtowaniu systemu.

Jako organ założycielski SPZOZ, jednostka samorządu terytorialnego: − tworzy, przekształca i likwiduje SPZOZ (w drodze uchwały), − nadaje statut SPZOZ, − nawiązuje z kierownikiem zakładu stosunek pracy, − deleguje przedstawiciela do rady społecznej zakładu, − udziela zakładowi dotacji na zadania określone w art.55 ustawy o zakładach opieki

zdrowotnej,


− sprawuje nadzór nad prowadzonymi przez siebie zakładami opieki zdrowotnej (zgodnie z rozporządzeniem z dnia 18 listopada 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad sprawowania nadzoru nad samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej i nad jednostkami transportu sanitarnego).

Pozostałe zadania jednostek samorządu terytorialnego w zakresie opieki zdrowotnej: 1. Samorząd województwa: a. tworzy i utrzymuje wojewódzki ośrodek (lub ośrodki) medycyny pracy, co wynika z art.

15, ust.1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy oraz finansuje działalność profilaktyczną wynikającą z programów prozdrowotnych dotyczących zapobiegania i zwalczania określonych chorób oraz programów promocji zdrowia w zakresie medycyny pracy (art.21, ust.2 ustawy),

b. zgodnie z potrzebami wynikającymi w szczególności z liczby i struktury społecznej ludności województwa tworzy i prowadzi zakłady psychiatrycznej opieki zdrowotnej oraz

c. bierze udział w realizacji zadań z zakresu ochrony zdrowia psychicznego, w tym w szczególności dzieci i młodzieży (ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego)

d. realizuje zadania z zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych w postaci wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych – zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,

e. bierze udział w realizacji zadań z zakresu ochrony przed następstwami używania tytoniu zgodnie z ustawą z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych.

f. realizuje zadania z zakresu promocji zdrowia i profilaktyki zdrowotnej w ramach programów polityki zdrowotnej.

2. Samorząd powiatu: a. dofinasowuje uczestnictwo osób niepełnosprawnych i ich opiekunów w turnusach

rehabilitacyjnych oraz zaopatrzenie w sprzęt rehabilitacyjny, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze przyznawane osobom niepełnosprawnym na podstawie odrębnych przepisów.

b. wystawia skierowania do zakładu opiekuńczo-leczniczego i do zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania osób do zakładów opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania odpłatności za pobyt w tych zakładach,

c. tworzy powiatowy plan zabezpieczenia medycznych działań ratowniczych, co wynika z art.22 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 23 maja 2002 r. w sprawie trybu tworzenia powiatowych, wojewódzkich i krajowych rocznych planów zabezpieczenia medycznych działań ratowniczych,

d. organizuje i zapewnia usługi w odpowiednim standardzie w domach pomocy społecznej dostosowanych do szczególnych potrzeb osób z zaburzeniami psychicznym, co wynika z art.6 a ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego,

e. bierze udział w realizacji zadań z zakresu ochrony zdrowia psychicznego, w tym w szczególności dzieci i młodzieży, zgodnie z ustawą z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego,

f. bierze udział w realizacji zadań z zakresu ochrony przed następstwami używania tytoniu zgodnie z ustawą z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych,


g. realizuje zadania z zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,

h. realizuje zadania z zakresu inspekcji sanitarnej zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz zadania w zakresie zapobiegania chorobom zakaźnym i zakażeniom - zgodnie z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach,

i. ustala rozkład godzin pracy aptek ogólnodostępnych, co wynika z ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne,

j. zapewnia kobietom w ciąży opiekę medyczną, socjalną i prawną zgodnie z ustawą z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży,

k. realizuje także zadania z zakresu promocji zdrowia i profilaktyki zdrowotnej w ramach programów polityki zdrowotnej.

3. Samorząd gminy: a. realizuje zadania zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych

w postaci gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych – zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,

b. realizuje usługi opiekuńcze dla osób z zaburzeniami psychicznymi jako zadanie zlecone przez administrację rządową, co wynika z art. 9, ust.1 i 4 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego.

Ponadto wpływ na system opieki zdrowotnej mają też powołane odpowiednimi ustawami samorządy zawodowe: − lekarzy i lekarzy dentystów (Naczelna Izba Lekarska), − pielęgniarek i położnych (Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych), − aptekarzy (Naczelna Izba Aptekarska), − diagnostów laboratoryjnych (Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych). Ponadto zgodnie z Dz.U.03.115.1087. na terenie województw obowiązują roczne plany zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych.

W planie uwzględnia się: − całodobowy dostęp do świadczeń, − prawo do uzyskania świadczenia w dniu zgłoszenia się, w przypadku zachorowania, − liczbę świadczeniodawców (wskaźnik w § 12 załącznika do rozporządzenia), − co najmniej jeden rok kalendarzowy, − cele strategiczne, − kierunki działań.

Projekt „Reforma Systemu Ochrony Zdrowia”, którego realizację rozpoczęto w styczniu 2004 roku ma zgromadzić dane potrzebne do opracowania koszyka świadczeń gwarantowanych, podziału kompetencji w sektorze zdrowotnym, zasad finansowania świadczeń medycznych. Eksperci biorący udział w tym projekcie zobowiązani są do analizowania danych i opracowywania raportów i planowania działań długofalowych mających za zadanie usprawnić funkcjonowanie systemu opieki zdrowotnej w Polsce.


4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie są kategorie uczestników systemu opieki zdrowotnej? 2. Jakie ministerstwa posiadają swoje branżowe placówki? 3. Kto tworzy SPZOZ? 4. Jakie ma zadania samorząd gminy, powiatu i województwa? 5. Na jaki okres czasu sporządzane są wojewódzkie plany zabezpieczenia świadczeń

zdrowotnych? 4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykaż się znajomością systemu opieki zdrowotnej w dyskusji na temat: „Zapobieganie leczenie – prawa”. Zastanów się czy jesteś w stanie odpowiedzieć na pytanie: Na ile nasz system opieki zdrowotnej zabezpiecza potrzeby świadczeniobiorców?



1) przypomnieć sobie materiał nauczania na temat kierunków organizacji opieki zdrowotnej, 2) przygotować stanowisko pracy, 3) przypomnieć sobie ustawy kształtujące system opieki zdrowotnej, 4) przypomieć sobie kategorie uczestników systemu opieki zdrowotnej, 5) przypomnieć sobie, z tekstem źródłowym, zadania jednostek samorządu terytorialnego, 6) czynnie uczestniczyć w dyskusji, 7) udzielić odpowiedzi na pytanie: Na ile system opieki zdrowotnej zabezpiecza potrzeby

świadczeniobiorców.

Wyposażenie stanowiska pracy: − Dzienniki Ustaw: Nr 91, poz.408 z 1991r., Nr 210, poz.2135 z 2004 r. − Zeszyty, − długopisy.

Ćwiczenie 2

Przygotuj szkic planu zabezpieczenia świadczeń w podstawowej opiece zdrowotnej, w województwie swego zamieszkania, w zakresie opieki stomatologicznej wypisując w punktach, co należy w nim uwzględnić. Zastanów się czy uwzględniłeś wszystkie potrzeby w regionie swego zamieszkania.



1) zapoznać się z materiałem nauczania na temat kierunków organizacji opieki zdrowotnej, 2) zapoznać się z Dz.U. Nr 115,poz.1087, p. 11, podpunkt 3 z 2003 r., 3) przygotować stanowisko pracy, 4) przygotować szkic planu uwzględniając:

− liczbę świadczeniobiorców,


− liczbę świadczeniodawców. 5) uzgodnić z nauczycielem poprawność wykonanej pracy, 6) zaprezentować swój projekt, 7) ocenić czy uwzględniłeś wszystkie potrzeby.


− Dziennik Ustaw Nr 115 z 2003 r., − zeszyty, − kartki, długopisy. 4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1. Wymienić kategorie uczestników systemu opieki zdrowotnej? ¨ ¨ 2. Określić kto tworzy SPZOZ? ¨ ¨ 3. Wymienić ministerstwa posiadające branżowe placówki? ¨ ¨ 4. Wymienić zadania samorządów gminy? ¨ ¨ 5. Określić co znajduje się w wojewódzkim planie organizacji opieki? ¨ ¨


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań dotyczących problemów związanych z promowaniem zdrowia.

− Zadania od 1 do 14 są zadaniami wielokrotnego wyboru, zadania od 15 do 20 to zadania otwarte.

5. Za prawidłową odpowiedź możesz uzyskać 1 punkt, za złą odpowiedź lub jej brak – 0 punktów.

6. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi. – w zadaniach wielokrotnego wyboru tylko jedna odpowiedź jest prawidłowa

i zaznacz ją znakiem X (w przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową),

– w zadaniach z krótką odpowiedzią wpisz odpowiedź w wyznaczone pole. 7. Pracuj samodzielnie. Tylko taka praca daje satysfakcję. 8. Na rozwiązanie testu masz 90 minut.

Powodzenia!


ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Kierunki działań profilaktyki to:

a) edukacja zdrowotna , zapobieganie, b) promocja zdrowia, wychowanie zdrowotne, styl życia, c) wychowanie, ćwiczenie fizyczne, d) styl życia, odżywianie, promocja zdrowia.

2. Stacja sanitarnoepiolemiologiczna jest:

a) świadczeniobiorcą, b) świadczeniodawcą, c) organem kontroli i nadzoru, d) organem nadzoru merytorycznego

3. Elementy pola Lalonda, to:

a) styl życia, opieka zdrowotna, b) styl życia, opieka zdrowotna, profilaktyka, aktywność fizyczna, c) środowisko fizyczne, styl życia, opieka zdrowotna, d) styl życia, opieka zdrowotna, środowisko fizyczne, czynniki genetyczne.

4. Determinanty zdrowia, to:

a) styl życia, odżywianie, b) odżywianie, kontrola wagi ciała, ćwiczenia fizyczne, c) ćwiczenia fizyczne, odżywianie, d) zdrowy styl życia, odżywianie.

5. Zaburzeniami związanymi z odżywianiem, są:

a) biegunka, nieżyt żołądka, b) otyłość, wychudzenie, c) anoreksja, bulimia, d) otyłość, wychudzenie, bulimia.

6. Otyłość u kobiet zaczyna się przy wskaźniku BMI:

a) 29, b) 28,5 c) 27, d) 27,5.

7. Jaki model zdrowia traktuje jednostkę jako uczestnika działań?

a) mechanistyczny, b) biomedyczny, c) holistyczny, d) medyczny

8. Jaki dokument określa działania z zakresu promocji zdrowia?

a) karta Genewska, b) karta Ottawska, c) karta Londyńska, d) karta Waszyngtońska.


9. Jaki oficjalny dokument w zakresie promocji zdrowia obowiązuje w Polsce? a) Narodowy Program Zdrowia, b) Uchwała Rady Ministrów, c) Projekt Zdrowego Stylu Życia, d) Program Wspomagania Zdrowia.

10. Ile celów operacyjnych zawiera Narodowy Program Zdrowia?

a) 20, b) 17, c) 18, d) 15.

11. Na jaki okres czasu sporządzane są wojewódzkie plany zabezpieczenia świadczeń

zdrowotnych? a) 2 lata, b) 1 rok, c) 5 lat, d) 4 lata.

12. Samorząd gminy dofinansowuje:

a) pobyt w sanatorium, b) leki osobom przewlekle chorym, c) usługi opiekuńcze dla osób z zaburzeniami psychicznymi, d) uczestnictwo osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych.

13. Samodzielne Publiczne Zespoły Opieki Zdrowotnej tworzy:

a) województwo, b) powiat, c) gmina, d) gmina, powiat, województwo.

14. Badaniami skryningowymi nazywamy:

a) wczesne wykrywanie za pomocą testów chorób lub stanów patologicznych, b) wczesne wykrywanie za pomocą badań chorób, c) wczesne wykrywanie za pomocą badań stanów patologicznych, d) wczesne wykrywanie za pomocą testów i badań chorób lub stanów patologicznych,

15. Wymień aspekty zdrowia. 16. Nazwij 4 z 7 projektów zdrowia realizowanych w Polsce. 17. Scharakteryzuj modele promocji zdrowia 18. Wymień 2 definicje zdrowia. 19. Wymień uwarunkowania choroby. 20. Opisz elementy składające się na styl życia.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko.......................................................................................... Promowanie zdrowia” Zakreśl lub wpisz poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punktacja

1. a b c d 2. a b c d 3. a b c d 4. a b c d 5. a b c d 6. a b c d 7. a b c d 8. a b c d 9. a b c d 10. a b c d 11. a b c d 12. a b c d 13. a b c d 14. a b c d 15.

16.

17.

18.


Zsumuj punkty. Maksymalnie mogłeś uzyskać 20 punktów. Jeżeli otrzymałeś nie mniej niż 80% punktów, możesz spokojnie pisać pracę kontrolną. Gratuluję! Jeżeli uzyskałeś liczbę punktów z przedziału ( 50%; 80%) też nie jest źle. Otrzymasz ocenę dostateczną lub dobrą. Jeżeli uzyskałeś mniej niż 50% punktów, możesz liczyć co najwyżej na ocenę dopuszczają. Powinieneś uzupełnij braki.

Powodzenia!

19.

20.

Razem:


6. Literatura 1. Jaczewski A. red.: Biomedyczne podstawy rozwoju i wychowania cz. II, WSiP, Warszawa

1998 2. Karski B.J.: Praktyka i teoria promocji zdrowia. Wybrane zagadnienia, Cedetu, Warszawa 2003 3. Lwow L., Milewicz A. red.: Promocja Zdrowia Podręcznik dla studentów i lekarzy

rodzinnych, wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004 4. Sheridan Ch, L.: Psychologia Zdrowia. Wyzwanie dla biomedycznego modelu zdrowia,

Instytut Psychologii Zdrowia, Warszawa 1998 5. Śliwa M. M.: Wychowanie zdrowotne zarys teorii i metodyki, Polskie Towarzystwo

Oświaty Zdrowotnej, Katowice 2001 6. Tobiasz – Adamczyk B.: Wybrane elementy socjologii zdrowia choroby, Wydawnictwo

UJ, Kraków 1998 7. Ustawa z dnia 30. sierpnia 1991 o zakładach opieki zdrowotnej 8. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków

publicznych Ustawa z dnia 30. sierpnia 1991 o zakładach opieki zdrowotnej 9. Wojnarowska B. red.: Zdrowie i szkoła, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2000 10. Zajączkowski K.: Program edukacji zdrowotnej w klasach 4-6. Scenariusze zajęć, Oficyna

Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005 Adresy internetowe aktualne na dzień 30 maja 2006 − www.lodzkie.pl/zdrowie/profilaktyka, − http://medycy.net, − www.mz.gov.pl

http://www.lodzkie.pl/zdrowie/profilaktyka

http://medycy.net

http://www.mz.gov.pl

promowanie zdrowia

Education