stworzenie świata
DESCRIPTION
stworzenie świata. istota opowieści znaczenie w religii. Początek świata w mitach. stworzenie przez zrodzenie homogeniczność świata hierarchia bytów brak przyczyn y stworzenia teogonie i kosmogonie ludzie i byty przyrody. Idea „początku” – Egipt. Iunu ( H eliopoli s ) – Enneada - PowerPoint PPT PresentationTRANSCRIPT
stworzenie świata
istota opowieści
znaczenie w religii
Początek świata w mitach
stworzenie przez zrodzenie
homogeniczność świata
hierarchia bytów
brak przyczyny stworzenia
teogonie i kosmogonie
ludzie i byty przyrody
Idea „początku” – Egipt
Iunu (Heliopolis) – Enneada– ład świata: Re, Szu i Tefnut
– świat: Geb i Nut
– siły stabilizacji i destrukcji: Ozyrys i Set
– boginie wspierające: Izyda i Neftyda
Memfis – Ptah (emanacja)
Aszmunein (Hermopolis) – Ogdoada
Inne – Min, Chnum
Mezopotamia i Syro-Palestyna
męske i żeńskie: An i Ki (niebo i ziemia)
Tiamat i Apsu (wody słone i słodkie)
Marduk, Aszur, El
przemoc i gwałt - inercja materii
coraz więcej cech osobowych
Stwórca a bóstwo przyrody
władza – bóstwa ostatniej generacji
Na początku istniał tylko chaos, nie było ziemi, ani nieba. Praojciec Apsu i pramatka Tiamat mieszali swoje wody. Istniał także potężny doradca Mummu. Następnie narodzili się Lahamu i Lahmu oraz inni bogowie pierwszego pokolenia. Od nich wywodzili się Anszar i Kiszar, którzy stworzyli na swoje podobieństwo Anu. Od Anu pochodził Ea (Nudimmuda).
Apsu był zaniepokojony poczynaniami nowego pokolenia bogów, którzy dążyli do rozdzielenia żywiołów i uporządkowania chaosu. Zaplanował zagładę swoich dzieci, choć Tiamat próbowała go od tego odwieść. Pomysł Apsu spodobał się Mummu, więc Tiamat nie mogła im przeciwstawić się.
Gdy młodsi bogowie dowiedzieli się o planach Apsu, przerazili się, lecz mądry Ea przy pomocy zaklęcia uśpił Apsu i porąbał go na kawałki. Uwięził także Mummu i pozbawił go jego magicznych mocy. Następnie wzniósł na ciele praojca siedzibę Apsu, w którym wraz z małżonką Damkiną spłodzili syna – Marduka. Anu podarował dziecku cztery wichry, które zakłócały spokój Tiamat.
Tiamat – z zemsty za uśmiercenie Apsu – postanowiła zgładzić młodych bogów. Stworzyła potwory: węże, smoki, psy, ludzi-ryby, ludzi-skorpiony. Wzięła sobie za małżonka jednego z pierwotnych bogów – Kingu – i podarowała mu tablice losów.
Ea zawiadomił Anszara o przygotowaniach Tiamat do wojny z dziećmi. Anszar doradzał mu wystąpienie przeciwko bogini. Ea jednak wysłał wpierw do pramatki Anu. Gdy Anu zobaczył Tiamat, uciekł przestraszony. Bogowie bali się rozpoczęcia walki. Wtedy Anszar przywołał Marduku. Syn Ea zgodził się na pojedynek z Tiamat, w zamian zażądał pierwszeństwa wśród bogów i prawa do wyznaczania losu.
Anszar wysłał do Lahmu i Lahamu Gagę, który opowiedział im o zaistniałej sytuacji, czym przestraszył starszych. W tym czasie Anszar zwołał bogów i przedstawił im warunki Marduka. Podczas obfitej uczty bogowie zgodzili się złożyć hołd Mardukowi.
Gdy Marduk siedział na tronie, pozostali bogowie oddawali mu cześć i prosili o dowód jego mocy. Marduk znikł, a w jego miejsce pojawiła się gwiazda, co wszystkich obecnych przekonało o jego potędze. Marduk uzbroił się do pojedynku z Tiamat w łuk, strzały, buławę i sieć. Do pomocy miał siedem wiatrów i podarowane mu przez Anu cztery wichry. Do walki stawił się na rydwanie, w ręku miał zaklęte zioła.
Przed rozpoczęciem pojedynku Marduk i Tiamat wymienili powitania i błogosławieństwa. Następnie młody bóg rzucił na pramatkę sieć, uderzył ją wichrem w łono i przeszył strzałą. Rozciął jej brzuch i wyjął serce. Po zwycięstwie nad Tiamat zgładził jej wojsko i wziął do niewoli Kingu, któremu przedtem odebrał tablice losu.
Odpocząwszy po bitwie, zwycięski bóg rozciął ciało Tiamat na dwie części: jedną umieścił na górze i uczynił z niej niebo, z drugiej stworzył ziemię. Na niebie na podobieństwo domu Apsu zbudował siedzibę E-szara, którą oddał w posiadanie Anu, Enlilowi i Ea.
Na niebie Marduk stworzył gwiazdy, obdarzył Księżyc i Słońce blaskiem, rozdzielił dzień i noc. Prawdopodobnie stworzył także rośliny i zwierzęta (tablica jest uszkodzona). Wszyscy bogowie składali cześć Mardukowi.
Marduk postanowił stworzyć człowieka. Podzielił się swoim pomysłem z Ea. Uzyskał zgodę bogów na złożenie ofiary z Kingu, z którego krwi Ea stworzył pierwszych ludzi i przykazał im służyć bogom. Jako wyraz wdzięczności bogowie wznieśli Mardukowi świątynię w Babilonie – E-sagilę.
Po ukończeniu prac urządzili ucztę, podczas której na niebie ustanowili łuk Marduka. Anszar, Lahmu i Lahamu nadali Mardukowi trzy imiona i nakazali innym bogom uczynić to samo.
Bogowie śpiewali hymn Mardukowi, w którym wymienili nadane mu pięćdziesiąt imion.
Cechy wspólne
stworzenie przez zrodzenie
homogeniczność świata
hierarchia bytów
brak przyczyny stworzenia
teogonie i kosmogonie
ludzie i byty przyrody
Konsekwencje w religii
panteizm i immanencja – jednorodność
materii i ograniczone możliwości bóstw
natura bóstw – byty i zjawiska przyrody
istnienie zła – siła niezależna od bogów
świat – teren zmagania się sił dobra i zła
wspólna materia bogów, ludzi i przyrody
współzależność bogów i ludzi
Zło i cierpienie
Egipt – zło uosobione
Mezopotamia – inercja materii
element zła w procesie stwórczym -
aktywny we wszelkim istnieniu
zło w kosmosie a zło czynione przez
istoty rozumne
rytuały odnowy świata
Opowieść biblijna
Rdz 1: Elohim, dystans wypowiadanego słowa (rma), ziemia to planeta i terytorium (#ra), człowiek to on i ona (hbqn - rkz)
Rdz 2: Jahwe-Elohim, zaangażowany bezpośrednio (hX[ - rcy); ziemia to bliska człowiekowi gleba, rola (hmda); człowiek - mężczyzna i kobieta (hXa - Xya)
Rdz 3: człowiek odpowiada Bogu; konsekwencją jest destrukcja całej przyrody
stworzenie świata Rdz 1,1-2,3
Porządek przestrzenny – ziemia i niebo
– ziemia i wody
– flora i fauna – gatunki
– człowiek – kim jest i po co
Porządek czasowy– stwarzanie w perspektywie jednego dnia
– gwiazdy rządzące kalendarzem
– dzień odpoczynku w cyklu 7-dniowym
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niech będzie światłość! I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień jeden.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.
A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona. I stało się tak. Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią. I stało się tak. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień czwarty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba! Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre, pobłogosławił je tymi słowami: Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień piąty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak. Bóg uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po ziemi. I widział Bóg, że były dobre.
A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka a Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!
Stworzył arb więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył arb:
stworzył arb mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i
rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona.
I stało się tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynął wieczór i poranek – ten szczególny dzień szósty.
SZABATSZABAT
światło
sklepienie i wody
rośliny na ziemi
planety
ptaki i ryby
zwierzyna i ludzie
struktura tekstu
1 Tak dopełnione zostały niebo i ziemia, i wszystko co w nich jest.
2 Siódmego dnia dopełnił Bóg swoje dzieło, wszystko już uczynił;
odpoczął Bóg w siódmym dniu od swojego dzieła, tego które uczynił.
3 pobłogosławił Bóg ten siódmy dzień, i uświęcił go;
bo w nim odpoczął od tego dopełnionego swojego dzieła, które czyniąc Bóg stworzył.
Symbolika liczb
10-krotnie: woda; dzień; powiedział Bóg
4-krotnie: noc, ciemność
10-krotne powiedział Bóg
7-krotnie widział Bóg
Bóg – w akcie woli i oceny - 17 razy (równowartość: dobry, Jahwe)
7-krotnie: dobry – w dniu trzecim i szóstym: 2-krotnie fraza:
widział Bóg że jest dobre
Schemat 1+2+1+2+1
Dzień jeden – 7 aktów opisujących dzieło stworzenia; – stworzenie (arb) nieba i ziemi,
Dzień drugi i Dzień trzeci– „porządkowanie” nieba i ziemi
Dzień czwarty– stworzenie planet, symetryczna struktura
Dzień piąty i Dzień szósty– istoty żywe (hyx vpn), codziennie trzy
gatunki Dzień siódmy
Schemat (3)+1+(3)
przez pierwsze trzy dni Bóg nazywa
(arq)
w dniu czwartym poleca (!tn)
a w trzech ostatnich błogosławi ($rb)
liczebność słów
Rdz 1,1: 7 słówRdz 1,2: 14 słówRdz 1,3-28: 364 słowa (rok jubileuszowy)Rdz 1,29: 27 słówRdz 1,30: 21 słówRdz 1,31: 15 słówRdz 2,1-3: 35 słówRdz 1,29-2,3: 98 słów (2 x [7 x 7])10 słów stwarzania: 364 wyrazy
Rdz 2
nowe imię Boga, Jahwe-Elohim czasowniki: tworzyć i czynićziemia: rola, gleba człowiek – kobieta i mężczyznaogród
– szlachetne kamienie i złoto– drzewa owocowe
woda – rzeka rozwidlająca się w 4 kierunki
szlachetne kamienie i złoto
stworzenie zwiarząt i człowieka
umieszczenie człowieka w ogrodzie
zadanie człowieka: strzec jej i jej służyć
władza człowieka - zwierzęta
przykazania – nakaz i zakaz
słowa Boga - prawo, stanowiące
podstawę ładu kosmosu
drzewo poznania – drzewo życia
poznanie – wartości egzystencjalne ([dy)
Rdz 3
wąż i kobieta
kuszenie
poznanie – wartości utylitarne (lkf)
kobieta i mężczyzna
rozpad więzi
destrukcja całej przyrody
kondycja człowieka
wygnanie na wschód
człowiek
sumeryjski – z gliny w Apsu
– aby zastąpić bogów w uprawianiu ziemi
akadyjskie – ciało człowieka z gliny
– zmieszanej z plwocinami wielkich bóstw
– zmieszanej z krwią zabitego demona Kingu
egipski
– z łez boga Re (mitologia heliopolitańska)
– jako emanacja Ptaha (teologia memficka)
– z gliny i tchnienia Chnuma
człowiek jako pan świata
Rdz 1 – czasownik arb– władza nad światem zwierzęcym– przykazania dotyczące pokarmu
Rdz 2– tchnienie życia wprost od Boga – władza nad światem zwierzęcym– przykazania dotyczące drzew w ogrodzie
Rdz 3– ostateczny kształt stworzenia – zło i
cierpienie
władza człowieka i jej granice
prawa i ograniczenia – znane od początku
istota samodzielna, odpowiedzialna i
wolna
granice władzy
– Rdz 1,28
– Rdz 2,17
odwieczne prawo
przykazanie
pouczenie
ostrzeżenie
natura poznania (lkf - [dy)
– całościowe
– powierzchowne
Grzech i odpowiedzialność
wolność – odpowiedzialność osobista
zdolność osądzania dobra i zła
poznanie naturalne
poznanie objawione
Odpowiedzialność społeczna
bezpośredniość relacji Boga i ludzi a etos
odpowiedzialność za czyny własne
odpowiedzialność za dobro drugiego
rytuał a etos
zaufanie do Boga a miłość bliźniego
człowiek w mitach
współodpowiedzialny z bogami za
funkcjonowanie kosmosu
obdarzony rozumem zdolnym do
poznawania praw przyrody
zdolny do relacji z bogami i do
samodzielnego działania
zdeterminowany, tak jak bogowie
Biblia
posiadający władzę nad naturą przez
poznanie jej praw
ograniczony poprzez
– przyrodę
– władzę społeczności
– uwarunkowania historyczne
niezależny od „fatum”
zależny od jednego, miłosiernego Boga
Konsekwencje kulturowe
koncepcja świata– transcendencja Boga
– autonomia przyrody
– prawa przyrody a prawo Boże
odczarowanie świata a kult– sacrum i profanum– przestrzeń i czas
antropocentryzm a religia
archetypy w narracji o stworzeniu
religie kosmiczne– postacie i wydarzenia
– wzorce sytuacyjne
– realizowane w kulcie
religia Izraela– Bóg jako wzorzec etosu
– abstrakcyjne „dobro i zło”
– postulat posłuszeństwa Bogu
więź Boga i ludzkości
postulowana – wiara i posłuszeństwo rzeczywista
– ostrzeżenie i kara (Rdz 2,17 v. 3,14nn; 4,6 v. 4,11)
– przymierze (Rdz 9)
dzieje patriarchów Izraela – obietnice: Rdz 12,1-3.7; 13,15-16; ….– przymierze: Rdz 15 i Rdz 17
oddzielanie i wybieranie– oddzielanie jako model porządku świata– oddzielanie „od Boga” oraz „dla Boga”
początki ludzkości
rozwój naturalny (Rdz 4,17.25-26; 5,1-32)
rozwój kulturowy (Rdz 4,16-24; 6,1-7).
potomstwo Kaina – rzemiosło
potomstwo Seta – kult Boga
narracja o Kainie
natura człowieka poza ogrodem– płodność ludzi (Rdz 4,1-2) – ofiara (Rdz 4,3-4) – morderstwo (Rdz 4,8) – budowa miasta (Rdz 4,17)
oddalenie na wschódgenealogia Kaina
– 8 postaci– eskalacja przemocy