SYLWETKI PROFESORÓWPOLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ

J U L I A N LAMBOR(1901—1973)

Julian Lambor urodził się 15 I 1901 r. w Krakowiew rodzinie profesora gimnazjalnego. W 1919 r. otrzy-mał świadectwo dojrzałości w gimnazjum klasycz-nym w Nowym Sączu. Studia rozpoczął na Uniwer-sytecie Jagiellońskim, przeniósł się rastępnie na Po-litcchrrkę Lwowską, gdzie uzyskał w 1925 r. dy-plom inżyniera hydrotechnika.

Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawo-dową. Do 1928 r. pracował w Nowym Sączu i Snie-tyri na stanowisku inżyniera odcinkowego przy po-rządkowaniu i regulacji rzek. Póź:iej był kierowri-kiem budów w Dyrekcji Drój Wodnych i ZarządzieWodnym w Toruriu i w Tczewie. W 1934 r. zostałprzeniesiony do Stryja na stanowisko kierownikaPaństwowego Zarządu Wodnego, a w 1938 r. prze-szedł do Biura Dróg Wodnych Ministerstwa Komu-nikacji, gdzie na stanowisku radcy pozostał do wy-buchu wojny.

W czasie okupacji przebywał w Warszawie, po-czątkowo żyjąc wraz z rodziną z handlu, potem pra-cując przy regulacji Wisły przy robotach pomiaro-wych. Po powstaniu warszawskim zostrł wywiezio-ny do obozu w Ursusie, następnie pod Kraków.

W lutym 1945 r. zgłosił się do pracy w Lubliniei pojechał z grupą operacyjną na zachód w celu zor-ganizowania administracji ra drogach wodi ych. Zo-stał naczelnikiem Wydziału Regulacji Rz_jk w Urzę-dze Wojewódzkim w Poznaniu, a następnie dyrek-torem Dróg Wodnych Okręgu Poznańsko-Szczeciń-skiego. Jednocześnie od 1947 r. wykładał w Wyż-szej Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, gdzie w la-tach 1951—53 był profesorem kontraktowym na Wy-dziale Budownictwa i prowadził Katedrę Budow-nictwa Wodnego. W 1948 r. uzyskał stopień dok-tora nauk technicznych na Politechnice Wrocław-skiej.

W 1949 r. został przeniesiony do Warszawy nastanowisko naczelnego dyrektora PIHM, które spra-wował do 1954 r. W 1951 r. habilitował się ra Wy-dziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Od1953 r. pracował na PW jako samodzielny pracow-nik naukowy w Katedrze Budowy Dróg Wodnychi Regulacji Rzek na Wydziale Budownictwa Wodne-go. Po uzyskan :u w 1954 r. tytułu profesora rad-zwyczajnego pracował wyłącznie na PW w KatedrzeHydrauliki i Hydrologii, jednak w r. 1959 ponownieprzyjął stanowisko naczelnego dyrektora PIHMi sprawował je do 1963 r.

W 1961 r. objął na nowym Wydziale InżynieriiSanitarnej i Wodnej Katedrę Hydrologii i Gospodar-ki Wodnej. W 1962 r. został mianowany profesoremzwyczajnym oraz członkiem korespondentem Pol-skiej Akademii Nauk. W 1971 r. przeszedł na eme-ryturę.

W dorobku prof. J. Lambora znajdują się 124 pu-blikacje, z czego 18 pozycji stanowią książki i skryp-ty. Pierwszą pracą, która zwróciła uwagę specjalis-

Prac. Hist. BGPW — Nr 10Wyk. ZGPW z. 833/83 n. 200

tów i zyskała autorowi międzynarodowe uznanie byłreferat na temat genezy lodu prądowego, przedsta-wiony na Walnym Zgromadzeniu MiędzynarodowejAsocjacji Hydrologii Naukowej w Oslo w 1948 r.Początkowo prof. Lambor zajmował się problemamizwiązanymi z regulacją rzek, potem zagadnieniamistruktury opadów, a zwłaszcza deszczów nawalnych.Opracowanie przez niego nowych formuł na natęże-nie deszczów burzowych znalazło zastosowanie wróżnych dziedzinach, jak budowa lotnisk, kanaliza-cja. Duże znaczenie mają też prace prof. Lamboradotyczące posuchy i stepowienia. Zawierają one cie-kawe spostrzeżenia na temat zmian klimatycznychw Poisce i roli lasów jako regulatora zmian odpływu.

Prof. J. Lambor był twórcą pierwszej w Polscekatedry gospodarki wodnej. Stworzył zespół nauko-wy, zorganizował pierwsze studium podyplomowez tego zakresu, napisał jeden z pierwszych w świe-cie podręczników na ten temat: „Podstawy i zasadygospodarki wodnej" (1965).

W 1. 1960—70 pracował nad problemem prognozhydrologicznych, doprowadzając do powstania włas-nej szkoły prognostycznej. Wynikiem tych prac byłydwa pionierskie dzieła: „Metody prognoz hydrolo-gicznych" (1962) i „Gospodarka wodna na zbiorni-kach retencyjnych" (1965). Pierwsze zostało w 1969 r.przełożone na język angielski.

Prof. Lambor wykształcił wiele pokoleń inżynie-rów, wypromował 13 doktorów, 4 z nich są obecnieprofesorami, a 3 docentami.

Pełnił wysokie funkcje w międzynarodowychi krajowych organizacjach naukowych. Był wice-prezydentem Europejskiej Asocjacji RegionalnejŚwiatowej Organizacji Meteorologicznej, brał udziałw pracach Międzynarodowej Unii Geodezji i Geofi-zyki oraz Międzynarodowej Dekady HydrologicznejUNESCO. W 1965 r. sprawował funkcję ekspertaŚwiatowej Organizacji Meteorologicznej przy rządzieT ibanu, w 1. 1966—67 był ekspertem w Tunezji.Był organizatorem i członk;em Komitetu Naukowe-go Badań Wodnych (COWAR) w ramach Między-narodowej Rady Unii Naukowych. W 1. 1952—68był prezesem Polskiego Towarzystwa Meteorologicz-nego i Hydrologicznego (później Polskiego Towarzys-twa Geofizycznego). Został wyróżniony członkow-stwem honorowym Węgierskiego Towarzystwa Hy-drologicznego (1962) i Czechosłowackiego Towarzys-twa Meteorologicznego (1965). Przez kilka lat prze-wodniczył radom raukowym PIHM oraz InstytutuGeofizyki PAN.

Za swą działalność prof. J. Lambor był odznaczonyOrderem Sztandaru Pracy II Klasy, Krzyżem Ko-mandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Zmarł w Warszawie 141X1973 r. i został pocho-wany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 161--IV-34).

_ Oprać. Marek Roman