Nicolas Pelicioni de OLIVEIRA

Licenciatura em Letras - Ibilce, UNESP

http://nicolas-pelicioni.blogspot.com/

nicolaspelicioni@hotmail.com

Εφεσιακά Οι κατ’ Ανθίαν και Αβροκόμην εφεσιακοί λόγοι

Ξενοφών Εφέσιος

Βιβλίο 1.

1. Ἦν ἐν Ἐφέσῳ ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ δυναμένων, Λυκομήδης ὄνομα. Τούτῳ τῷ Λυκομήδει ἐκ

γυναικὸς ἐπιχωρίου Θεμιστοῦς γίνεται παῖς Ἁβροκόμης, μέγα τι χρῆμα κάλλους οὔτε ἐν Ἰωνίᾳ οὔτε

ἐν ἄλλῃ γῇ πρότερον γενομένου. [2] Οὗτος ὁ Ἁβροκόμης ἀεὶ μὲν καὶ κα ἡμέραν εἰς κάλλος

ηὔξετο, συνήν ει δὲ αὐτῷ τοῖς τοῦ σώματος καλοῖς καὶ τὰ τῆς ψυχῆς ἀγα ά: παιδείαν τε γὰρ πᾶσαν

ἐμελέτα καὶ μουσικὴν ποικίλην ἤσκει, ήρα δὲ αὐτῷ καὶ ἱππασία καὶ ὁπλομαχία συνή η

γυμνάσματα. [3] Ἦν δὲ περισπούδαστος ἅπασιν Ἐφεσίοις, ἀλλὰ καὶ τοῖς τὴν ἄλλην Ἀσίαν οἰκοῦσι,

καὶ μεγάλας εἶχον ἐν αὐτῷ τὰς ἐλπίδας ὅτι πολίτης ἔσοιτο διαφέρων. Προσεῖχον δὲ ὡς εῷ τῷ

μειρακίῳ: καί εἰσιν ἤδη τινὲς οἳ καὶ προσεκύνησαν ἰδόντες καὶ προσεύξαντο. [4] Ἐφρόνει δὲ τὸ

μειράκιον ἐφ ἑαυτῷ μέγα καὶ ἠγάλλετο μὲν καὶ τοῖς τῆς ψυχῆς κατορ ώμασι, πολὺ δὲ μᾶλλον τῷ

κάλλει τοῦ σώματος: πάντων δὲ τῶν ἄλλων, ὅσα δὴ ἐλέγετο καλά, ὡς ἐλαττόνων κατεφρόνει καὶ

οὐδὲν αὐτῷ, οὐ έαμα, οὐκ ἄκουσμα ἄξιον Ἁβροκόμου κατεφαίνετο: [5] καὶ εἴ τινα ἢ παῖδα καλὸν

ἀκούσαι ἢ παρ ένον εὔμορφον, κατεγέλα τῶν λεγόντων ὡς οὐκ εἰδότων ὅτι εἴη εἷς καλὸς αὐτός.

Ἔρωτά γε μὴν οὐδὲ ἐνόμιζεν εἶναι εόν, ἀλλὰ πάντη ἐξέβαλεν οὐδὲν ἡγούμενος, λέγων ὡς οὐκ ἄν

ποτέ τις ἐρασ είη οὐδὲ ὑποταγείη τῷ εῷ μὴ έλων: [6] εἰ δέ που ἱερὸν ἢ ἄγαλμα Ἔρωτος εἶδε,

κατεγέλα, ἀπέφαινέ τε ἑαυτὸν Ἔρωτος παντὸς καλλίονα. Καὶ εἶχεν οὕτως: ὅπου γὰρ Ἁβροκόμης

ὀφ είη, οὔτε ἄγαλμα καλὸν ἐφαίνετο οὔτε εἰκὼν ἐπῃνεῖτο.

2. Μηνίει πρὸς ταῦτα ὁ Ἔρως: φιλόνεικος γὰρ ὁ εὸς καὶ ὑπερηφάνοις ἀπαραίτητος: ἐζήτει δὲ τέχνην

κατὰ τοῦ μειρακίου: καὶ γὰρ καὶ τῷ εῷ δυσάλωτος ἐφαίνετο. Ἐξοπλίσας οὖν ἑαυτὸν καὶ πᾶσαν

δύναμιν ἐρωτικῶν φαρμάκων περιβαλόμενος ἐστράτευεν ἐφ Ἁβροκόμην. [2] Ἤγετο δὲ τῆς

Ἀρτέμιδος ἐπιχώριος ἑορτὴ ἀπὸ τῆς πόλεως ἐπὶ τὸ ἱερόν: στάδιοι δέ εἰσιν ἑπτά: ἔδει δὲ πομπεύειν

πάσας τὰς ἐπιχωρίους παρ ένους κεκοσμημένας πολυτελῶς καὶ τοὺς ἐφήβους, ὅσοι τὴν αὐτὴν

ἡλικίαν εἶχον τῷ Ἁβροκόμῃ. Ἦν δὲ αὐτὸς περὶ τὰ ἓξ καὶ δέκα ἔτη καὶ τῶν ἐφήβων προσήπτετο καὶ

ἐν τῇ πομπῇ τὰ πρῶτα ἐφέρετο. [3] Πολὺ δὲ πλῆ ος ἐπὶ τὴν έαν, πολὺ μὲν ἐγχώριον, πολὺ δὲ

ξενικόν: καὶ γὰρ ἔ ος ἦν ἐν ἐκείνῃ τῇ πανηγύρει καὶ νυμφίους ταῖς παρ ένοις εὑρίσκεσ αι καὶ

γυναῖκας τοῖς ἐφήβοις. [4] Παρῄεσαν δὲ κατὰ στίχον οἱ πομπεύοντες: πρῶτα μὲν τὰ ἱερὰ καὶ δᾷδες

καὶ κανᾶ καὶ υμιάματα: ἐπὶ τούτοις ἵπποι καὶ κύνες καὶ σκεύη κυνηγετικὰ ὧδε πολεμικά, τὰ δὲ

πλεῖστα εἰρηνικά. ἑκάστη δὲ αὐτῶν οὕτως ὡς πρὸς ἐραστὴν ἐκεκόσμητο. [5] Ἦρχε δὲ τῆς τῶν

παρ ένων τάξεως Ἄν εια, υγάτηρ Μεγαμήδους καὶ Εὐίππης, ἐγχωρίων. Ἦν δὲ τὸ κάλλος τῆς

Ἀν είας οἷον αυμάσαι καὶ πολὺ τὰς ἄλλας ὑπερεβάλλετο παρ ένους. Ἔτη μὲν τεσσαρεσκαίδεκα

ἐγεγόνει, [6] ἤν ει δὲ αὐτῆς τὸ σῶμα ἐπ εὐμορφίᾳ, καὶ ὁ τοῦ σχήματος κόσμος πολὺς εἰς ὥραν

συνεβάλλετο: κόμη ξαν ή, ἡ πολλὴ κα ειμένη, ὀλίγη πεπλεγμένη, πρὸς τὴν τῶν ἀνέμων φορὰν

κινουμένη: ὀφ αλμοὶ γοργοί, φαιδροὶ μὲν ὡς κόρης, φοβεροὶ δὲ ὡς σώφρονος: χιτὼν ἁλουργής,

ζωστὸς εἰς γόνυ, μεχρὶ βραχιόνων κα ειμένος, νεβρὶς περικειμένη, γωρυτὸς ἀνημμένος, [7] τόξα,

ἄκοντες φερόμενοι, κύνες ἑπόμενοι. Πολλάκις αὐτὴν ἐπὶ τοῦ τεμένους ἰδόντες Ἐφέσιοι

προσεκύνησαν ὡς Ἄρτεμιν. Καὶ τότ οὖν ὀφ είσης ἀνεβόησε τὸ πλῆ ος, καὶ ἦσαν ποικίλαι παρὰ

τῶν εωμένων φωναί, τῶν μὲν ὑπ ἐκπλήξεως τὴν εὸν εἶναι λεγόντων, τῶν δὲ ἄλλην τινὰ ὑπὸ τῆς

εοῦ περιποιημένην: προσεύχοντο δὲ πάντες καὶ προσεκύνουν καὶ τοὺς γονεῖς αὐτῆς ἐμακάριζον:

ἦν δὲ διαβόητος τοῖς εωμένοις ἅπασιν Ἄν εια ἡ καλή. [8] Ὡς δὲ παρῆλ ε τὸ τῶν παρ ένων

πλῆ ος, οὐδεὶς ἄλλο τι ἢ Ἄν ειαν ἔλεγεν: ὡς δὲ Ἁβροκόμης μετὰ τῶν ἐφήβων ἐπέστη, τοὐν ένδε,

καίτοι καλοῦ ὄντος τοῦ κατὰ τὰς παρ ένους εάματος, πάντες ἰδόντες Ἁβροκόμην ἐκείνων

ἐπελά οντο, ἔτρεψαν δὲ τὰς ὄψεις ἐπ αὐτὸν βοῶντες ὑπὸ τῆς έας ἐκπεπληγμένοι, ‘καλὸς

Ἁβροκόμης’ λέγοντες, [9] ‘καὶ οἷος οὐδὲ εἷς καλοῦ μίμημα εοῦ.’ Ἤδη δέ τινες καὶ τοῦτο

προσέ εσαν ‘οἷος ἂν γάμος γένοιτο Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας.’ Καὶ ταῦτ ἦν πρῶτα τῆς Ἔρωτος

τέχνης μελετήματα. Ταχὺ μὲν δὴ εἰς ἑκατέρους ἡ περὶ ἀλλήλων ἦλ ε δόξα: καὶ ἥ τε Ἄν εια τὸν

Ἁβροκόμην ἐπε ύμει ἰδεῖν, καὶ ὁ τέως ἀνέραστος Ἁβροκόμης ἤ ελεν Ἄν ειαν ἰδεῖν.

3. Ὡς οὖν ἐτετέλεστο ἡ πομπή, ἦλ ον δὲ εἰς τὸ ἱερὸν ύσοντες ἅπαν τὸ πλῆ ος καὶ ὁ τῆς πομπῆς

κόσμος ἐλέλυτο, ᾔεσαν δὲ ἐς ταὐτὸν ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔφηβοι καὶ παρ ένοι, ἐνταῦ α ὁρῶσιν

ἀλλήλους, καὶ ἁλίσκεται Ἄν εια ὑπὸ τοῦ Ἁβροκόμου, ἡττᾶται δὲ ὑπὸ τοῦ Ἔρωτος Ἁβροκόμης καὶ

ἐνεώρα τε συνεχέστερον τῇ κόρῃ καὶ ἀπαλλαγῆναι τῆς ὄψεως ἐ έλων οὐκ ἐδύνατο: κατεῖχε δὲ

αὐτὸν ἐγκείμενος ὁ εός. [2] Διέκειτο δὲ καὶ Ἄν εια πονήρως, ὅλοις μὲν καὶ ἀναπεπταμένοις τοῖς

ὀφ αλμοῖς τὸ Ἁβροκόμου κάλλος εἰσρέον δεχομένη, ἤδη δὲ καὶ τῶν παρ ένοις πρεπόντων

καταφρονοῦσα: καὶ γὰρ ἐλάλησεν ἄν τι, ἵνα Ἁβροκόμης ἀκούσῃ, καὶ μέρη τοῦ σώματος ἐγύμνωσεν

ἂν τὰ δυνατά, ἵνα Ἁβροκόμης ἴδῃ: ὁ δὲ αὑτὸν ἐδεδώκει πρὸς τὴν έαν καὶ ἦν αἰχμάλωτος τοῦ εοῦ.

[3] Καὶ τότε μὲν ύσαντες ἀπηλλάττοντο λυπούμενοι καὶ τῷ τάχει τῆς ἀπαλλαγῆς μεμφόμενοι: καὶ

ἀλλήλους βλέπειν ἐ έλοντες ἐπιστρεφόμενοι καὶ ὑφιστάμενοι πολλὰς προφάσεις διατριβῆς

εὕρισκον. [4] Ὡς δὲ ἦλ ον ἑκάτερος παῤ ἑαυτόν, ἔγνωσαν τότε οἷ κακῶν ἐγεγόνεσαν: καὶ ἔννοια

ἐκείνους ὑπῄει τῆς ὄψεως ατέρου καὶ ὁ ἔρως ἐν αὐτοῖς ἀνεκαίετο καὶ τὸ περιττὸν τῆς ἡμέρας

αὐξήσαντες τὴν ἐπι υμίαν, ἐπειδὴ εἰς ὕπνον ᾔεσαν, ἐν ἀ ρόῳ γίνονται τῷ δεινῷ, καὶ ὁ ἔρως ἐν

ἑκατέροις ἦν ἀκατάσχετος.

4. Λαβὼν δὴ τὴν κόμην ὁ Ἁβροκόμης καὶ σπαράξας τὴν ἐσ ῆτα ‘φεῦ μοι τῶν κακῶν’ εἶπε, ‘τί

πέπον α ὁ δυστυχής; ὁ μέχρι νῦν ἀνδρικὸς Ἁβροκόμης, ὁ καταφρονῶν Ἔρωτος, ὁ τῷ εῷ

λοιδορούμενος ἑάλωκα καὶ νενίκημαι καὶ παρ ένῳ δουλεύειν ἀναγκάζομαι, καὶ φαίνεταί τις ἤδη

καλλίων ἐμοῦ καὶ εὸν Ἔρωτα καλῶ. [2] Ὦ πάντα ἄνανδρος ἐγὼ καὶ πονηρός: οὐ καρτερήσω νῦν;

οὐ μενῶ γεννικός; οὐκ ἔσομαι καλλίων Ἔρωτος; [3] νῦν οὐδὲν ὄντα εὸν νικῆσαί με δεῖ. Καλὴ

παρ ένος: τί δέ; τοῖς σοῖς ὀφ αλμοῖς, Ἁβροκόμη, εὔμορφος Ἄν εια, ἀλλ , ἐὰν έλῃς, οὐχὶ σοί.

Δεδόχ ω ταῦτα: οὐκ ἂν Ἔρως ποτέ μου κρατήσειε.’ [4] Ταῦτα ἔλεγε, καὶ ὁ εὸς σφοδρότερος αὐτῷ

ἐνέκειτο καὶ εἷλκεν ἀντιτείνοντα καὶ ὠδύνα μὴ έλοντα. Οὐκέτι δὴ καρτερῶν, ῥίψας ἑαυτὸν εἰς γῆν

‘νενίκηκας’ εἶπεν, ‘Ἔρως, μέγα σοι τρόπαιον ἐγήγερται κα Ἁβροκόμου τοῦ σώφρονος: [5] ἱκέτην

ἔχεις. Σὺ δὲ σῶσον τὸν ἐπὶ σὲ καταπεφευγότα τὸν πάντων δεσπότην. Μή με περιίδῃς μηδὲ ἐπὶ πολὺ

τιμωρήσῃ τὸν ρασύν. Ἄπειρος ὤν, Ἔρως, ἔτι τῶν σῶν ὑπερηφάνουν: ἀλλὰ νῦν Ἄν ειαν ἡμῖν

ἀπόδος: γενοῦ μὴ πικρὸς μόνον ἀντιλέγοντι, ἀλλ εὐεργέτης ἡττωμένῳ εός.’ [5] Ταῦτα ἔλεγεν, ὁ δὲ

Ἔρως ἔτι ὠργίζετο καὶ μεγάλην τῆς ὑπεροψίας ἐνενόει τιμωρίαν εἰσπράξασ αι τὸν Ἁβροκόμην. [6]

Διέκειτο δὲ καὶ ἡ Ἄν εια πονήρως: καὶ οὐκέτι φέρειν δυναμένη ἐπεγείρει ἑαυτήν, πειρωμένη τοὺς

παρόντας λαν άνειν. ‘Τί’ φησὶν ‘ἡ δυστυχὴς πέπον α; παρ ένος παῤ ἡλικίαν ἐρῶ καὶ ὀδυνῶμαι

καινὰ καὶ κόρῃ μὴ πρέποντα. Ἐφ Ἁβροκόμῃ μαίνομαι καλῷ μέν, ἀλλ ὑπερηφάνῳ. [7] Καὶ τίς ἔσται

ὁ τῆς ἐπι υμίας ὅρος καὶ τί τὸ πέρας τοῦ κακοῦ; Σοβαρὸς οὗτος ἐρώμενος, παρ ένος ἐγὼ

φρουρουμένη: τίνα βοη ὸν λήψομαι; τίνι τἀμὰ κοινώσομαι; ποῦ δ Ἁβροκόμην ὄψομαι;’

5. Ταῦ ἑκάτερος αὐτῶν δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς ὠδύρετο, εἶχον δὲ πρὸ ὀφ αλμῶν τὰς ὄψεις τὰς ἑαυτῶν,

τὰς εἰκόνας ἐπὶ τῆς ψυχῆς ἀλλήλων ἀναπλάττοντες: ὡς δὲ ἡμέρα ἐγένετο, ᾔει μὲν Ἁβροκόμης ἐπὶ

τὰ συνή η γυμνάσματα, ᾔει δὲ ἡ παρ ένος ἐπὶ τὴν ἐξ ἔ ους ρησκείαν τῆς εοῦ. [2] Ἦν δὲ αὐτοῖς

καὶ τὰ σώματα ἐκ τῆς παρελ ούσης νυκτὸς πεπονηκότα καὶ τὸ βλέμμα ἄ υμον καὶ οἱ χρῶτες

ἠλλαγμένοι: καὶ τοῦτο ἐπὶ πολὺ ἐγίνετο καὶ πλέον οὐδὲν αὐτοῖς ἦν. [3] Ἐν τούτῳ ἐν τῷ ἱερῷ τῆς

εοῦ διημερεύοντες ἐνεώρων ἀλλήλοις, εἰπεῖν τἀλη ὲς φόβῳ πρὸς ἑκατέρους αἰδούμενοι: τοσοῦτο

δέ: ἐστέναξεν ἄν ποτε Ἁβροκόμης καὶ ἐδάκρυσε καὶ προσεύχετο τῆς κόρης ἀκουούσης ἐλεεινῶς:

[4] ἡ δὲ Ἄν εια ἔπασχε μὲν τὰ αὐτά, πολὺ δὲ μείζονι τῇ συμφορᾷ κατείχετο: εἰ δέ ποτε ἄλλας

παρ ένους ἢ γυναῖκας ἴδοι βλεπούσας εἰς ἐκεῖνον ῾ἑώρων δὲ ἅπασαι εἰς Ἁβροκόμην , δήλη ἦν

λυπουμένη, μὴ παρευδοκιμη ῇ φοβουμένη. Εὐχαὶ δὲ αὐτοῖς ἑκατέροις ἦσαν πρὸς τὴν εὸν κοινῇ,

λαν άνουσαι μέν, ἀλλ ἐγίνοντο ὅμοιαι. [5] Χρόνου δὲ προϊόντος οὐκέτι τὸ μειράκιον ἐκαρτέρει,

ἤδη δὲ αὐτῷ καὶ τὸ σῶμα πᾶν ἠφάνιστο καὶ ἡ ψυχὴ κατεπεπτώκει, ὥστε ἐν πολλῇ ἀ υμίᾳ τὸν

Λυκομήδην καὶ τὴν Θεμιστὼ γεγονέναι, οὐκ εἰδότας μὲν ὅ τι εἴη τὸ συμβαῖνον Ἁβροκόμῃ,

δεδοικότας δὲ ἐκ τῶν ὁρωμένων. [6] Ἐν ὁμοίῳ δὲ φόβῳ καὶ ὁ Μεγαμήδης καὶ ἡ Εὐίππη περὶ τῆς

Ἀν είας κα ειστήκεσαν, ὁρῶντες αὐτῆς τὸ μὲν κάλλος μαραινόμενον, τὴν δὲ αἰτίαν οὐ φαινομένην

τῆς συμφορᾶς. Τέλος δ εἰσάγουσι παρὰ τὴν Ἄν ειαν μάντεις καὶ ἱερέας, ὡς εὑρήσοντας λύσιν τοῦ

δεινοῦ. [7] Οἱ δὲ ἐλ όντες ἔ υόν τε ἱερεῖα καὶ ποικίλα ἐπέσπενδον καὶ ἐπέλεγον φωνὰς βαρβαρικάς,

ἐξιλάσκεσ αί τινας λέγοντες δαίμονας, καὶ προσεποιοῦντο ὡς εἴη τὸ δεινὸν ἐκ τῶν ὑποχ ονίων

εῶν. [8] Πολλὰ δὲ καὶ ὑπὲρ Ἁβροκόμου οἱ περὶ τὸν Λυκομήδην ἔ υόν τε καὶ εὔχοντο: λύσις δὲ

οὐδεμία τοῦ δεινοῦ οὐδὲ ἑτέρῳ αὐτῶν ἐγίνετο, ἀλλὰ καὶ ἔτι μᾶλλον ὁ ἔρως ἀνεκάετο. [9] Ἔκειντο

μὲν δὴ ἑκάτεροι νοσοῦντες, πάνυ ἐπισφαλῶς διακείμενοι, ὅσον οὐδέπω τε νήξεσ αι

προσδοκώμενοι, κατειπεῖν αὑτῶν τὴν συμφορὰν μὴ δυνάμενοι. Τέλος δὲ πέμπουσιν οἱ πατέρες

ἑκατέρων εἰς εοῦ μαντευσόμενοι τήν τε αἰτίαν τῆς νόσου καὶ τὴν ἀπαλλαγήν.

6. Ὀλίγον δὲ ἀπέχει τὸ ἱερὸν τοῦ ἐν Κολοφῶνι Ἀπόλλωνος: διάπλους ἀπ Ἐφέσου σταδίων

ὀγδοήκοντα. Ἐνταῦ α οἱ παῤ ἑκατέρων ἀφικόμενοι δέονται τοῦ εοῦ ἀλη ῆ μαντεύεσ αι:

ἐληλύ εσαν δὴ κατὰ ταὐτά. [2] Χρᾷ δὲ ὁ εὸς κοινὰ ἀμφοτέροις τὰ μαντεύματα ἐμμέτρως. Τὰ δ

ἔπη τάδε: Τίπτε πο εῖτε μα εῖν νούσου τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν; Ἀμφοτέρους μία νοῦσος ἔχει, λύσις

ἔν εν ἀνέστη. Δεινὰ δ ὁρῶ τοῖσδεσσι πά η καὶ ἀνήνυτα ἔργα: ἀμφότεροι φεύξονται ὑπεὶρ ἅλα

λυσσοδίωκτοι, δεσμὰ δὲ μοχ ήσουσι παῤ ἀνδράσι μιξο αλάσσοις καὶ τάφος ἀμφοτέροις άλαμος

καὶ πῦρ ἀΐδηλον, καὶ ποταμοῦ Νείλου παρὰ ῥεύμασιν Ἴσιδι σεμνῇ σωτείρῃ μετόπισ ε παραστῇς

ὄλβια δῶρα. Ἀλλ ἔτι που μετὰ πήματ ἀρείονα πότμον ἔχουσι.

7. Ταῦτα ὡς ἐκομίσ η τὰ μαντεύματα εἰς Ἔφεσον, εὐ ὺς μὲν οἱ πατέρες αὐτῶν ἦσαν ἐν ἀμηχανίᾳ καὶ

τὸ δεινὸν ὅ τι ἦν πάνυ ἠπόρουν: συμβάλλειν δὲ τὰ τοῦ εοῦ λόγια οὐκ ἐδύναντο: οὔτε γὰρ τίς ἡ

νόσος οὔτε τίς ἡ φυγή, οὔτε τίνα τὰ δεσμὰ οὔτε ὁ τάφος τίς οὔτε ὁ ποταμὸς τίς οὔτε τίς ἡ ἐκ τοῦ

εοῦ βοή εια. [2] Ἔδοξεν οὖν αὐτοῖς πολλὰ βουλευσαμένοις παραμυ ήσασ αι τὸν χρησμὸν ὡς

οἷόν τε καὶ συζεῦξαι γάμῳ τοὺς παῖδας, ὡς τοῦτο καὶ τοῦ εοῦ βουλομένου δἰ ὧν ἐμαντεύσατο.

Ἐδόκει δὴ ταῦτα καὶ διέγνωσαν μετὰ τὸν γάμον ἐκπέμψαι χρόνῳ τινὶ ἀποδημήσοντας αὐτούς. [3]

Μεστὴ μὲν ἤδη ἡ πόλις ἦν τῶν εὐωχουμένων, πάντα δ ἦν ἐστεφανωμένα καὶ διαβόητος ὁ μέλλων

γάμος: ἐμακαρίζετο δὲ ὑπὸ πάντων ὁ μὲν οἷαν ἄξεται γυναῖκα, ἡ δὲ οἵῳ μειρακίῳ

συγκατακλι ήσεται. [4] Ὁ δὲ Ἁβροκόμης ὡς ἐπύ ετο καὶ τὸν χρησμὸν καὶ τὸν γάμον, ἐπὶ μὲν τῷ

τὴν Ἄν ειαν ἕξειν μεγάλως ἔχαιρεν: ἐφόβει δὲ αὐτὸν οὐδὲν τὰ μεμαντευμένα, ἀλλ ἐδόκει παντὸς

εἶναι δεινοῦ τὰ παρόντα ἡδίονα. Κατὰ ταυτὰ δὲ καὶ ἡ Ἄν εια ἥδετο μὲν ὅτι Ἁβροκόμην ἕξει: τίς δὲ

ἡ φυγὴ καὶ τίνες αἱ συμφοραὶ κατεφρόνει, πάντων τῶν ἐσομένων κακῶν Ἁβροκόμην ἔχουσα

παραμυ ίαν.

8. Ὡς οὖν ἐφέστηκεν ὁ τῶν γάμων καιρός, καὶ παννυχίδες ἤγοντο καὶ ἱερεῖα πολλὰ ἐ ύετο τῇ εῷ.

Καὶ ἐπειδὴ ταῦτα ἐξετετέλεστο, ἡκούσης τῆς νυκτὸς ῾βραδύνειν δὲ πάντα ἐδόκει Ἁβροκόμῃ καὶ

Ἀν είᾀ ἦγον τὴν κόρην εἰς τὸν άλαμον μετὰ λαμπάδων, τὸν ὑμέναιον ᾄδοντες, ἐπευφημοῦντες,

καὶ εἰσαγαγόντες κατέκλιναν. [2] Ἦν δ αὐτοῖς ὁ άλαμος οὕτως πεποιημένος: κλίνη χρυσῆ

στρώμασιν ἔστρωτο πορφυροῖς καὶ ἐπὶ τῆς κλίνης Βαβυλωνία ἐπεποίκιλτο σκηνή: παίζοντες

Ἔρωτες, οἱ μὲν Ἀφροδίτην εραπεύοντες ῾ἦν δὲ καὶ Ἀφροδίτης εἰκών , οἱ δὲ ἱππεύοντες ἀναβάται

στρου οῖς, οἱ δὲ στεφάνους πλέκοντες, οἱ δὲ ἄν η φέροντες: [3] ταῦτα ἐν τῷ ἑτέρῳ μέρει τῆς

σκηνῆς: ἐν δὲ τῷ ἑτέρῳ Ἄρης ἦν οὐχ ὡπλισμένος, ἀλλ ὡς πρὸς ἐρωμένην τὴν Ἀφροδίτην

κεκοσμημένος, ἐστεφανωμένος, χλανίδα ἔχων: Ἔρως αὐτὸν ὡδήγει, λαμπάδα ἔχων ἡμμένην. Ὑπ

αὐτῇ τῇ σκηνῇ κατέκλιναν τὴν Ἄν ειαν, ἀγαγόντες πρὸς τὸν Ἁβροκόμην, ἐπέκλεισάν τε τὰς ύρας.

9. Τοῖς δὲ ἑκατέροις πά ος συνέβη ταὐτόν, καὶ οὔτε προσειπεῖν ἔτι ἀλλήλους ἠδύναντο οὔτε

ἀντιβλέψαι τοῖς ὀφ αλμοῖς, ἔκειντο δὲ ὑφ ἡδονῆς παρειμένοι, αἰδούμενοι, φοβούμενοι,

πνευστιῶντες: ἐπάλλετο δὲ αὐτοῖς τὰ σώματα καὶ ἐκραδαίνοντο αὐτοῖς αἱ ψυχαί. [2] Ὀψὲ δὲ ὁ

Ἁβροκόμης ἀνενεγκὼν περιέλαβε τὴν Ἄν ειαν: ἡ δὲ ἐδάκρυε τῆς ψυχῆς αὐτῆς σύμβολα

προπεμπούσης τῆς ἐπι υμίας τὰ δάκρυα. Καὶ ὁ Ἁβροκόμης ‘ὢ τῆς ἐμοὶ’ φησὶ ‘πο εινοτάτης

νυκτός, ἣν μόλις ἀπείληφα, πολλὰς πρότερον νύκτας δυστυχήσας. [3] Ὢ φωτὸς ἡδίων ἐμοὶ κόρη

καὶ τῶν πώποτε λαλουμένων εὐτυχεστέρα: τὸν ἐραστὴν ἔχεις ἄνδρα, με οὗ ζῆν καὶ ἀπο ανεῖν

ὑπάρξει γυναικὶ σώφρονι.’ Εἰπὼν κατεφίλει τε καὶ ὑπεδέχετο τὰ δάκρυα, καὶ αὐτῷ ἐδόκει παντὸς

μὲν εἶναι νέκταρος ποτιμώτερα τὰ δάκρυα, παντὸς δὲ τοῦ πρὸς ὀδύνην φαρμάκου δυνατώτερα. [4]

Ἡ δὲ ὀλίγα αὐτὸν προσφ εγξαμένη ‘ναὶ’ φησὶν ‘Ἁβροκόμη, δοκῶ σοι καλή, καὶ μετὰ τὴν σὴν

εὐμορφίαν ἀρέσκω σοι; Ἄνανδρε καὶ δειλέ, πόσον ἐβράδυνας ἐρῶν χρόνον; πόσον ἠμέλησας; ἀπὸ

τῶν ἐμαυτῆς κακῶν ἃ πέπον ας οἶδα. [5] Ἀλλ ἰδού, δάκρυα μὲν ὑποδέχου τἀμά, καὶ ἡ καλή σου

κόμη πινέτω πῶμα τὸ ἐρωτικόν, καὶ συμφύντες ἀλλήλοις ἀναμιγῶμεν, καταβρέχωμεν δὲ καὶ τοὺς

στεφάνους τοῖς παῤ ἀλλήλων δάκρυσιν, [6] ἵν ἡμῖν καὶ οὗτοι συνερῶσιν.’ Εἰποῦσα ἅπαν μὲν αὐτοῦ

τὸ πρόσωπον ἠσπάζετο, ἅπασαν δὲ τὴν κόμην τοῖς αὑτῆς ὀφ αλμοῖς προσετί ει καὶ τοὺς στεφάνους

ἀνελάμβανε καὶ τὰ χείλη τοῖς χείλεσι φιλοῦσα συνηρμόκει, καὶ ὅσα ἐνενόουν, διὰ τῶν χειλέων ἐκ

ψυχῆς εἰς τὴν ατέρου ψυχὴν διὰ τοῦ φιλήματος παρεπέμπετο. [7] Φιλοῦσα δὲ αὐτοῦ τοὺς

ὀφ αλμοὺς ‘ὦ’ φησὶ ‘πολλάκις με λυπήσαντες ὑμεῖς, ὦ τὸ πρῶτον ἐν έντες τῇ ἐμῇ κέντρον ψυχῇ,

οἱ τότε μὲν σοβαροί, νῦν δὲ ἐρωτικοί, καλῶς μοι διηκονήσατε, καὶ τὸν ἔρωτα τὸν ἐμὸν καλῶς εἰς

τὴν Ἁβροκόμου ψυχὴν ὡδηγήσατε. [8] Τοιγαροῦν ὑμᾶς πολλὰ φιλῶ καὶ ὑμῖν ἐφαρμόζω τοὺς

ὀφ αλμοὺς τοὺς ἐμούς, τοὺς Ἁβροκόμου διακόνους: ὑμεῖς δὲ ἀεὶ βλέποιτε ταῦτα, καὶ μήτε

Ἁβροκόμῃ ἄλλην δείξητε καλήν, μήτε ἐμοὶ δόξῃ τις ἄλλος εὔμορφος: ἔχετε ψυχάς, ἃς αὐτοὶ

ἐξεκαύσατε: ταύτας ὁμοίως τηρήσατε.’ [9] Ταῦτα εἶπε, καὶ περιφύντες ἀνεπαύοντο καὶ τὰ πρῶτα

τῶν Ἀφροδίτης ἀπέλαυον: ἐφιλονείκουν δὲ δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς πρὸς ἀλλήλους, φιλοτιμούμενοι τίς

φανεῖται μᾶλλον ἐρῶν.

10. Ἐπειδὴ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, ἀνίσταντο πολὺ μὲν ἡδίονες, πολὺ δὲ εὐ υμότεροι, ἀπολαύσαντες ὧν

ἐπε ύμησαν χρόνῳ καλῶς. [2] Ἑορτὴ δὲ ἦν ἅπας ὁ βίος αὐτοῖς καὶ μεστὰ εὐωχίας πάντα καὶ ἤδη

καὶ τῶν μεμαντευμένων λή η: ἀλλ οὐχὶ τὸ εἱμαρμένον ἐπελέληστο, [3] οὐδ ὅτῳ ἐδόκει ταῦτα εῷ

ἠμέλει. Χρόνου δὲ διελ όντος ὀλίγου ἔγνωσαν οἱ πατέρες ἐκπέμπειν αὐτοὺς τῆς πόλεως κατὰ τὰ

βεβουλευμένα: ἤμελλόν τε γὰρ ἄλλην ὄψεσ αι γῆν καὶ ἄλλας πόλεις καὶ τὸν τοῦ εοῦ χρησμόν, ὡς

οἷόν τε ἦν, παραμυ ήσεσ αι ἀπαλλαγέντες χρόνῳ τινὶ Ἐφέσου. [4] Παρεσκευάζετο δὴ πάντα

αὐτοῖς πρὸς τὴν ἔξοδον, ναῦς τε μεγάλη καὶ ναῦται πρὸς ἀναγωγὴν ἕτοιμοι, καὶ τὰ ἐπιτήδεια

ἐνεβάλλετο, πολλὴ μὲν ἐσ ὴς καὶ ποικίλη, πολὺς δὲ ἄργυρος καὶ χρυσός, ἥ τε τῶν σιτίων

ὑπερβάλλουσα ἀφ ονία. [5] Θυσίαι δὲ πρὸ τῆς ἀναγωγῆς τῇ Ἀρτέμιδι καὶ εὐχαὶ τοῦ δήμου παντὸς

καὶ δάκρυα πάντων, ὡς μελλόντων ἀπαλλάττεσ αι παίδων κοινῶν. Ἦν δὲ ὁ πλοῦς αὐτοῖς ἐπ

Αἴγυπτον παρεσκευασμένος. [6] ῾ ς δ ἦλ εν ἡ τῆς ἀναγωγῆς ἡμέρα, πολλοὶ μὲν οἰκέται, πολλαὶ δὲ

εράπαιναι μελλούσης δὲ τῆς νεὼς ἐπανάξεσ αι, πᾶν μὲν τὸ Ἐφεσίων πλῆ ος παρῆν παραπέμπον,

πολλαὶ δὲ καὶ τῶν ... μετὰ λαμπάδων καὶ υσιῶν. [7] Ἐν τούτῳ μὲν οὖν ὁ Λυκομήδης καὶ ἡ

Θεμιστώ, πάντων ἅμα ἐν ὑπομνήσει γενόμενοι, τοῦ χρησμοῦ, τοῦ παιδός, τῆς ἀποδημίας, ἔκειντο

εἰς γῆν ἀ υμοῦντες: ὁ δὲ Μεγαμήδης καὶ ἡ Εὐίππη ἐπεπόν εσαν μὲν τὰ αὐτά, εὐ υμότεροι δὲ ἦσαν,

τὰ τέλη σκοποῦντες τῶν μεμαντευμένων. [8] Ἤδη μὲν οὖν ἐ ορύβουν οἱ ναῦται, καὶ ἐλύετο τὰ

πρυμνήσια, καὶ ὁ κυβερνήτης τὴν αὑτοῦ χώραν κατελάμβανε, καὶ ἡ ναῦς ἀπεκινεῖτο. [9] Βοὴ δὲ

τῶν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν τῇ νηὶ πολλὴ καὶ συμμιγής, τῶν μὲν ‘ὦ παῖδες’ λεγόντων ‘φίλτατοι, ἆρα

ἔτι ὑμᾶς οἱ φύντες ὀψόμε α;’ τῶν δὲ ‘ὦ πατέρες, ἆρα ὑμᾶς ἀποληψόμε α;’ Δάκρυα δὴ καὶ οἰμωγή,

καὶ ἕκαστος ὀνομαστὶ τὸν οἰκεῖον ἐκάλει, εἰς ὑπόμνησιν ἀλλήλοις ἐγκαταλείποντες τοὔνομα. [10]

Ὁ δὲ Μεγαμήδης φιάλην λαβὼν καὶ ἐπισπένδων εὔχετο ὡς ἐξάκουστον εἶναι τοῖς ἐν τῇ νηὶ ‘ὦ

παῖδες’ λέγων ‘μάλιστα μὲν εὐτυχοῖτε καὶ φύγοιτε τὰ σκληρὰ τῶν μαντευμάτων, καὶ ὑμᾶς

ἀνασω έντας ὑποδέξαιντο Ἐφέσιοι, καὶ τὴν φιλτάτην ἀπολάβοιτε πατρίδα: εἰ δὲ ἄλλο τι συμβαίη,

τοῦτο μὲν ἴστε οὐδὲ ἡμᾶς ἔτι ζησομένους: προΐεμεν δὲ ὑμᾶς ὁδὸν μὲν δυστυχῆ ἀλλ ἀναγκαίαν.’

11. Ἔτι λέγοντα ἐξιόντα ἐπέσχε τὰ δάκρυα: καὶ οἱ μὲν ἀπῄεσαν εἰς τὴν πόλιν, τοῦ πλή ους αὐτοὺς

αρρεῖν παρακαλοῦντος, ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια ἀλλήλοις περιφύντες ἔκειντο πολλὰ ἅμα

ἐννοοῦντες, τοὺς πατέρας οἰκτείροντες, τῆς πατρίδος ἐπι υμοῦντες, τὸν χρησμὸν δεδοικότες, τὴν

ἀποδημίαν ὑποπτεύοντες: παρεμυ εῖτο δ αὐτοὺς εἰς ἅπαντα ὁ μετ ἀλλήλων πλοῦς. [2] Κἀκείνην

μὲν τὴν ἡμέραν οὐρίῳ χρησάμενοι πνεύματι, διανύσαντες τὸν πλοῦν εἰς Σάμον κατήντησαν τὴν τῆς

Ἥρας ἱερὰν νῆσον: κἀνταῦ α ύσαντες καὶ δειπνοποιησάμενοι, πολλὰ εὐξάμενοι τῆς νυκτὸς

ἐπιγινομένης ἐπανήγοντο. [3] Καὶ ἦν ὁ πλοῦς αὐτοῖς οὔριος: λόγοι δὲ ἐν αὐτοῖς πολλοὶ πρὸς

ἀλλήλους ‘ἆρα ἡμῖν ὑπάρξει συγκαταβιῶναι μετ ἀλλήλων;’ Καὶ δή ποτε ὁ Ἁβροκόμης μέγα

ἀναστενάξας, ἐν ὑπομνήσει τῶν ἑαυτοῦ γενόμενος ‘Ἄν εια’ ἔφησε, ‘τῆς ψυχῆς μοι πο εινοτέρα,

μάλιστα μὲν εὐτυχεῖν εἴη καὶ σώζεσ αι μετ ἀλλήλων: [4] ἂν δ ἄρα τι ᾖ πεπρωμένον πα εῖν, καί πως

ἀλλήλων ἀπαλλαγῶμεν, ὀμόσωμεν ἑαυτοῖς, φιλτάτη, ὡς σὺ μὲν ἐμοὶ μενεῖς ἁγνὴ καὶ ἄλλον ἄνδρα

οὐχ ὑπομενεῖς, ἐγὼ δὲ [5] ὅτι οὐκ ἂν ἄλλῃ γυναικὶ συνοικήσαιμι.’ Ἀκούουσα δὲ Ἄν εια μέγα

ἀνωλόλυξε καὶ ‘τί τοῦτο’ ἔφησεν ‘Ἁβροκόμη, πεπίστευκας ὅτι ἐὰν ἀπαλλαγῶ σοῦ, περὶ ἀνδρὸς ἔτι

καὶ γάμου σκέψομαι, ἥτις οὐδὲ ζήσομαι τὴν ἀρχὴν ἄνευ σοῦ; Ὡς ὀμνύω γέ σοι τὴν πάτριον ἡμῖν

εόν, τὴν μεγάλην Ἐφεσίων Ἄρτεμιν, καὶ ταύτην ἣν διανύομεν άλατταν καὶ τὸν ἐπ ἀλλήλους ἡμᾶς

καλῶς ἐκμήναντα εόν, ὡς ἐγὼ καὶ βραχύ τι ἀποσπασ εῖσα σοῦ οὔτε ζήσομαι οὔτε τὸν ἥλιον

ὄψομαι.’ [6] Ταῦτα ἔλεγεν ἡ Ἄν εια: ἐπώμνυε δὲ καὶ ὁ Ἁβροκόμης, καὶ ὁ καιρὸς αὐτῶν ἐποίει τοὺς

ὅρκους φοβερωτέρους. Ἐν τούτῳ δὲ ἡ ναῦς Κῶ μὲν παραμείβει καὶ Κνίδον, κατεφαίνετο δ ἡ

Ῥοδίων νῆσος μεγάλη καὶ καλή: καὶ αὐτοὺς ἐνταῦ α ἔδει καταχ ῆναι πάντως: δεῖν γὰρ ἔφασκον οἱ

ναῦται καὶ ὑδρεύσασ αι καὶ αὐτοὺς ἀναπαύσασ αι, μέλλοντας εἰς μακρὸν ἐμπεσεῖσ αι πλοῦν.

12. Κατήγετο δὴ ἡ ναῦς εἰς Ῥόδον καὶ ἐξέβαινον οἱ ναῦται, ἐξῄει δὲ ὁ Ἁβροκόμης ἔχων μετὰ χεῖρα τὴν

Ἄν ειαν: συνῄεσαν δὲ πάντες οἱ Ῥόδιοι, τὸ κάλλος τῶν παίδων καταπεπληγότες, καὶ οὐκ ἔστιν

ὅστις τῶν ἰδόντων παρῆλ ε σιωπῶν: ἀλλ οἱ μὲν ἔλεγον ἐπιδημίαν εῶν, οἱ δὲ προσεκύνουν καὶ

προσεποιοῦντο. Ταχὺ δὲ δἰ ὅλης τῆς πόλεως διεπεφοιτήκει τοὔνομα Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας. [2]

Ἐπεύχονται δὲ αὐτοῖς δημοσίᾳ καὶ υσίας τε ύουσι πολλὰς καὶ ἑορτὴν ἄγουσι τὴν ἐπιδημίαν

αὐτῶν. Οἱ δὲ τήν τε πόλιν ἅπασαν ἐξιστόρησαν καὶ ἀνέ εσαν εἰς τὸ τοῦ Ἡλίου ἱερὸν πανοπλίαν

χρυσῆν καὶ ἐπέγραψαν ἐπίγραμμα εἰς ὑπόμνημα τῶν ἀνα έντων Οἱ ξεῖνοι τάδε σοι χρυσήλατα

τεύχἐ ἔ ηκαν, Ἀν ία Ἁβροκόμης , ἱερῆς Ἐφέσοιο πολῖται. [3] Ταῦτα ἀνα έντες, ὀλίγας ἡμέρας ἐν

τῇ νήσῳ μείναντες, ἐπειγόντων τῶν ναυτῶν ἀνήγοντο ἐπισιτισάμενοι: παρέπεμπε δὲ αὐτοὺς ἅπαν

τὸ Ῥοδίων πλῆ ος. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐφέροντο οὐρίῳ πνεύματι, καὶ ἦν αὐτοῖς ὁ πλοῦς ἀσμένοις,

κἀκείνην τε τὴν ἡμέραν καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα ἐφέροντο ἀναμετροῦντες τὴν Αἰγυπτίαν

καλουμένην άλατταν: τῇ δὲ δευτέρᾳ ἐπέπαυτο μὲν ὁ ἄνεμος, γαλήνη δὲ ἦν καὶ πλοῦς βραδὺς καὶ

ναυτῶν ῥᾳ υμία καὶ πότος καὶ μέ η καὶ ἀρχὴ τῶν μεμαντευμένων. [4] Τῷ δὲ Ἁβροκόμῃ ἐν τούτῳ

ἐφίσταται γυνὴ ὀφ ῆναι φοβερά, τὸ μέγε ος ὑπὲρ ἄν ρωπον, ἐσ ῆτα ἔχουσα φοινικῆν: ἐπιστᾶσα δὲ

τὴν ναῦν ἐδόκει κάειν καὶ τοὺς μὲν ἄλλους ἀπόλλυσ αι, αὐτὸν δὲ μετὰ τῆς Ἀν είας διανήχεσ αι.

Ταῦτα ὡς εὐ ὺς εἶδεν ἐταράχ η καὶ προσεδόκα τι δεινὸν ἐκ τοῦ ὀνείρατος: καὶ τὸ δεινὸν ἐγίνετο.

13. Ἔτυχον μὲν ἐν Ῥόδῳ πειραταὶ παρορμοῦντες αὐτοῖς, Φοίνικες τὸ γένος, ἐν τριήρει μεγάλῃ:

παρώρμουν δὲ ὡς φορτίον ἔχοντες καὶ πολλοὶ καὶ γεννικοί. Οὗτοι κατεμεμα ήκεσαν τῇ νηὶ ὅτι

χρυσὸς καὶ ἄργυρος καὶ ἀνδράποδα πολλὰ καὶ τίμια. [2] Διέγνωσαν οὖν ἐπι έμενοι τοὺς μὲν

ἀντιμαχομένους ἀποκτιννύειν, τοὺς δὲ ἄλλους ἄγειν εἰς Φοινίκην πρα ησομένους καὶ τὰ χρήματα:

κατεφρόνουν δὲ ὡς οὐκ ἀξιομάχων αὐτῶν. [3] Τῶν δὲ πειρατῶν ὁ ἔξαρχος Κόρυμβος ἐκαλεῖτο,

νεανίας ὀφ ῆναι μέγας, φοβερὸς τὸ βλέμμα: [4] κόμη ἦν αὐτῷ αὐχμηρὰ κα ειμένη. Ὡς δὲ ταῦτα οἱ

πειραταὶ ἐβουλεύσαντο, τὰ μὲν πρῶτα παρέπλεον ἡσυχῆ τοῖς περὶ Ἁβροκόμην: τελευταῖον δὲ ῾ἦν

μὲν περὶ μέσον ἡμέρας, ἔκειντο δὲ πάντες οἱ ἐν τῇ νηὶ ὑπὸ μέ ης καὶ ῥᾳ υμίας οἱ μὲν κα εύδοντες,

οἱ δὲ ἀλύοντες᾿ ἐφίστανται δὲ αὐτοῖς οἱ περὶ τὸν Κόρυμβον ἐλαυνομένῃ τῇ νηὶ σὺν ὀξύτητι πολλῇ.

[5] Ὡς δὲ πλησίον ἐγένοντο, ἀνεπήδησαν ἐπὶ τὴν ναῦν ὡπλισμένοι, τὰ ξίφη γυμνὰ ἔχοντες:

κἀνταῦ α οἱ μὲν ἐρρίπτουν ἑαυτοὺς ὑπ ἐκπλήξεως εἰς τὴν άλατταν καὶ ἀπώλλυντο, οἱ δὲ

ἀμύνεσ αι έλοντες ἀπεσφάζοντο. [6] Ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια προστρέχουσι τῷ Κορύμβῳ

τῷ πειρατῇ, καὶ λαβόμενοι τῶν γονάτων αὐτοῦ ‘τὰ μὲν χρήματα’ ἔφασαν, ‘ὦ δέσποτα, καὶ ἡμᾶς

οἰκέτας ἔχε, φεῖσαι δὲ τῆς ψυχῆς καὶ μηκέτι φόνευε τοὺς ἑκόντας ὑποχειρίους σοι γενομένους: μὴ

πρὸς αὐτῆς αλάσσης, μὴ πρὸς δεξιᾶς τῆς σῆς: ἀγαγὼν δὲ ἡμᾶς ὅποι έλεις, ἀπόδου τοὺς σοὺς

οἰκέτας: μόνον οἴκτειρον ἡμᾶς ὑφ ἑνὶ ποιήσας δεσπότῃ.’

14. Ἀκούσας ὁ Κόρυμβος εὐ ὺς μὲν ἐκέλευσε φείσασ αι φονεύοντας, μετα έμενος δὲ τὰ τιμιώτερα

τῶν φορτίων καὶ τὸν Ἁβροκόμην καὶ τὴν Ἄν ειαν ἄλλους τε τινὰς τῶν οἰκετῶν ὀλίγους ἐνέπρησε

τὴν ναῦν, καὶ οἱ λοιποὶ πάντες κατεφλέχ ησαν: τὸ γὰρ πάντας ἄγειν οὔτε ἐδύνατο οὔτε ἀσφαλὲς

ἑώρα. [2] Ἦν δὲ τὸ έαμα ἐλεεινόν, τῶν μὲν ἐν τῇ τριήρει ἀναγομένων τῶν δὲ ἐν τῇ νηὶ

φλεγομένων τὰς χεῖρας ἐκτεινόντων καὶ ὀλοφυρομένων. [3] Καὶ οἱ μὲν ἔλεγον ‘ποῖ ποτε

ἀχ ήσεσ ε, δεσπόται; τίς ὑμᾶς ὑποδέξεται γῆ, καὶ τίνα πόλιν οἰκήσετε;’ οἱ δὲ ‘ὦ μακάριοι,

μέλλοντες ἀπο νήσκειν εὐτυχῶς πρὸ τοῦ πειρα ῆναι δεσμῶν, πρὸ τοῦ δουλείαν λῃστρικὴν ἰδεῖν.’

Ταῦτα λέγοντες οἱ μὲν ἀνήγοντο, οἱ δὲ κατεφλέγοντο. [4] Ἐν τούτῳ δὲ ὁ τροφεὺς τοῦ Ἁβροκόμου

πρεσβύτης ἤδη, σεμνὸς ἰδεῖν καὶ διὰ τὸ γῆρας ἐλεεινός, οὐκ ἐνεγκὼν ἀναγόμενον τὸν Ἁβροκόμην,

ῥίψας ἑαυτὸν εἰς τὴν άλασσαν ἐνήχετο ὡς καταληψόμενος τὴν τριήρη ‘τίνι με καταλείπεις,

τέκνον’ λέγων, ‘τὸν γέροντα, [5] τὸν παιδαγωγόν; ποῖ δὲ ἀπερχόμενος, Ἁβροκόμη; αὐτὸς

ἀπόκτεινόν με τὸν δυστυχῆ καὶ άψον: τί γάρ ἐστί μοι ζῆν ἄνευ σοῦ;’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ τέλος

ἀπελπίσας ἔτι Ἁβροκόμην ὄψεσ αι, παραδοὺς ἑαυτὸν τοῖς κύμασιν ἀπέ ανε. [6] Τοῦτο δὲ

Ἁβροκόμῃ πάντων ἦν ἐλεεινότατον: καὶ γὰρ τὰς χεῖρας ἐξέτεινε τῷ πρεσβύτῃ καὶ τοὺς πειρατὰς

ἀναλαμβάνειν παρεκάλει: οἱ δὲ οὐδένα λόγον ποιησάμενοι, διανύσαντες ἡμέραις τρισὶ τὸν πλοῦν

κατήχ ησαν εἰς πόλιν τῆς Φοινίκης Τύρον, ἔν α ἦν τοῖς πειραταῖς τὰ οἰκεῖα. [7] Ἦγον δὲ αὐτοὺς

εἰς αὐτὴν μὲν τὴν πόλιν οὐχί, εἰς πλησίον δέ τι χωρίον ἀνδρὸς ἄρχοντος λῃστηρίου, Ἀψύρτου

τοὔνομα, οὗ καὶ ὁ Κόρυμβος ἦν ὑπηρέτης ἐπὶ μισ ῷ καὶ μέρει τῶν λαμβανομένων. Ἐν δὲ τῷ τοῦ

πλοὸς διαστήματι ἐκ πολλῆς τῆς κα ἡμέραν ὄψεως ἐρᾷ ὁ Κόρυμβος τοῦ Ἁβροκόμου σφοδρὸν

ἔρωτα, καὶ αὐτὸν ἡ πρὸς τὸ μειράκιον συνή εια ἐπὶ πλέον ἐξέκαε.

15. Καὶ ἐν μὲν τῷ πλῷ οὔτε πεῖσαι δυνατὸν ἐδόκει εἶναι: ἑώρα γὰρ ὡς διάκειται μὲν ὑπ ἀ υμίας

πονήρως, ἑώρα δὲ καὶ τῆς Ἀν είας ἐρῶντα: ἀλλὰ καὶ τὸ βιάζεσ αι χαλεπὸν εἶναι αὐτῷ

κατεφαίνετο: ἐδεδοίκει γὰρ μή τι ἑαυτὸν ἐργάσηται δεινόν: [2] ἐπεὶ δὲ κατήχ ησαν εἰς Τύρον,

οὐκέτι καρτερῶν τὰ μὲν πρῶτα ἐ εράπευε τὸν Ἁβροκόμην καὶ αρρεῖν παρεκάλει καὶ πᾶσαν

ἐπιμέλειαν προσέφερεν: [3] ὁ δὲ ἐλεοῦντα τὸν Κόρυμβον ἐνόμιζεν αὐτοῦ ποιεῖσ αι τὴν ἐπιμέλειαν:

τὸ δεύτερον δὲ ἀνακοινοῦται ὁ Κόρυμβος τὸν ἔρωτα τῶν συλλῃστῶν τινι, Εὐξείνῳ τοὔνομα, καὶ

δεῖται βοη ὸν γενέσ αι καὶ συμβουλεῦσαι τίνι τρόπῳ δυνήσεται πεῖσαι τὸ μειράκιον. [4] Ὁ δὲ

Εὔξεινος ἄσμενος ἀκούει τὰ περὶ τοῦ Κορύμβου: καὶ γὰρ αὐτὸς ἐπ Ἀν είᾳ διέκειτο πονήρως καὶ

ἤρα τῆς κόρης σφοδρὸν ἔρωτα: λέγει δὲ πρὸς τὸν Κόρυμβον καὶ τὰ αὑτοῦ καὶ συνεβούλευσε μὴ ἐπὶ

πλέον ἐπανιᾶσ αι, ἀλλ ἔργου ἔχεσ αι: [5] ‘καὶ γὰρ’ ἔφη ‘σφόδρα ἀγεννὲς κινδυνεύοντας καὶ

παραβαλλομένους μὴ ἀπολαύειν μετὰ ἀδείας ὧν ἐκτησάμε α πόνων: δυνησόμε α δὲ αὐτοὺς’

ἔλεγεν ‘ἐξαιρέτους παρὰ Ἀψύρτου λαβεῖν δωρεάν.’ [6] Ταῦτα εἰπὼν ῥᾳδίως ἔπεισεν αὐτὸν ἐρῶντα.

Καὶ δὴ συντί ενται κατὰ ταὐτὰ τοὺς ὑπὲρ ἀλλήλων ποιήσασ αι λόγους καὶ πεί ειν οὗτος μὲν

Ἁβροκόμην, Κόρυμβος δὲ Ἄν ειαν.

16. Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἔκειντο ἄ υμοι, πολλὰ προσδοκῶντες, ἀλλήλοις διαλεγόμενοι, συνεχὲς

ὀμνύοντες τηρήσειν τὰ συγκείμενα. [2] Ἔρχονται δὴ πρὸς αὐτοὺς ὁ Κόρυμβος καὶ ὁ Εὔξεινος καὶ

φράσαντες ἰδίᾳ τι έλειν εἰπεῖν, ἀπάγουσι κα αὑτοὺς ὁ μὲν τὴν Ἄν ειαν, ὁ δὲ τὸν Ἁβροκόμην.

Τοῖς δὲ αἵ τε ψυχαὶ ἐκραδαίνοντο καὶ οὐδὲν ὑγιὲς ὑπενόουν. [3] Λέγει οὖν ὁ Εὔξεινος πρὸς τὸν

Ἁβροκόμην ὑπὲρ Κορύμβου ‘μειράκιον, εἰκὸς μέν σε ἐπὶ τῇ συμφορᾷ φέρειν χαλεπῶς, οἰκέτην μὲν

ἐξ ἐλευ έρου γενόμενον, πένητα δὲ ἀντ εὐδαίμονος: δεῖ δέ σε τῇ τύχῃ πάντα λογίσασ αι καὶ

στέργειν τὸν κατέχοντα δαίμονα καὶ τοὺς γενομένους δεσπότας ἀγαπᾶν. [4] Ἴσ ι γὰρ ὡς ἔνεστί σοι

καὶ εὐδαιμοσύνην καὶ ἐλευ ερίαν ἀπολαβεῖν, εἰ ελήσεις πεί εσ αι τῷ δεσπότῃ Κορύμβῳ: ἐρᾷ γὰρ

σοῦ σφοδρὸν ἔρωτα καὶ πάντων ἕτοιμός ἐστι δεσπότην ποιεῖν τῶν ἑαυτοῦ. Πείσῃ δὲ χαλεπὸν μὲν

οὐδέν, εὐνούστερον δὲ σεαυτῷ τὸν δεσπότην ἐργάσῃ. [5] Ἐννόησον δὲ ἐν οἷς ὑπάρχεις: βοη ὸς μὲν

οὐδείς, γῆ δὲ αὕτη ξένη καὶ δεσπόται λῃσταὶ καὶ οὐδεμία τιμωρίας ἀποφυγὴ ὑπερηφανήσαντι

Κόρυμβον. Τί δέ σοι γυναικὸς δεῖ νῦν καὶ πραγμάτων; τί δὲ ἐρωμένης τηλικῷδε ὄντι; πάντα

ἀπόρριψον, πρὸς μόνον δεῖ σε τὸν δεσπότην βλέπειν, τούτῳ κελεύσαντι ὑπακούειν.’ [6] Ἀκούσας ὁ

Ἁβροκόμης εὐ ὺς μὲν ἀχανὴς ἦν καὶ οὔτε τι ἀποκρίνεσ αι εὕρισκεν, ἐδάκρυε δὲ καὶ ἀνέστενε πρὸς

αὑτὸν ἀφορῶν, εἰς οἷα ἄρα ἐλήλυ ε: καὶ δὴ λέγει πρὸς τὸν Εὔξενον ‘ἐπίτρεψον, δέσποτα,

βουλεύσασ αι βραχύ, καὶ πρὸς πάντα ἀποκρινοῦμαί σοι τὰ ῥη έντα.’ [7] Καὶ ὁ μὲν Εὔξεινος

ἀνεχώρει: ὁ δὲ Κόρυμβος τῇ Ἀν είᾳ διείλεκτο τὸν ἔρωτα τὸν Εὐξείνου καὶ τὴν παροῦσαν ἀνάγκην

καὶ ὅτι δεῖ πάντως αὐτὴν πεί εσ αι τοῖς δεσπόταις: ὑπέσχετο δὲ πολλά καὶ γάμον νόμιμον καὶ

χρήματα πεισ είσῃ καὶ περιουσίαν. Ἡ δὲ αὐτῷ τὰ ὅμοια ἀπεκρίνατο, αἰτησαμένη βραχὺν

βουλεύσασ αι χρόνον.

Βιβλίο 2.

1. Καὶ ὁ μὲν Εὔξεινος καὶ ὁ Κόρυμβος μετ ἀλλήλων ἦσαν περιμένοντες ὅ τι ἀκούσονται, ἤλπιζον δ

αὐτοὺς ῥᾳδίως πείσειν: ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια ἧκον εἰς τὸ δωμάτιον ἔν α συνή ως

διῃτῶντο, καὶ πρὸς ἀλλήλους εἰπόντες ἅπερ ἠκηκόεσαν, καταβαλόντες ἑαυτοὺς ἔκλαον, ὠδύροντο.

[2] ‘Ὦ πάτερ’ ἔλεγον, ‘ὦ μῆτερ, ὦ πατρὶς φιλτάτη καὶ οἰκεῖοι καὶ συγγενεῖς.’ Τελευταῖον δὲ

ἀνενεγκὼν ὁ Ἁβροκόμης ‘ὦ κακοδαίμονες’ ἔφησεν ‘ἡμεῖς, τί ἄρα πεισόμε α ἐν γῇ βαρβάρῳ,

πειρατῶν ὕβρει παραδο έντες; Ἄρχεται τὰ μεμαντευμένα: τιμωρίαν ἤδη με ὁ εὸς τῆς ὑπερηφανίας

εἰσπράττει: ἐρᾷ Κόρυμβος ἐμοῦ, σοῦ δὲ Εὔξεινος. [3] Ὢ τῆς ἀκαίρου πρὸς ἑκατέρους εὐμορφίας.

εἰς τοῦτο ἄρα μέχρι νῦν σώφρων ἐτηρή ην, ἵνα ἐμαυτὸν ὑπο ῶ λῃστῇ ἐρῶντι τὴν αἰσχρὰν

ἐπι υμίαν; Καὶ τίς ἐμοὶ βίος περιλείπεται πόρνῃ μὲν ἀντὶ ἀνδρὸς γενομένῳ, ἀποστερη έντι δὲ

Ἀν είας τῆς ἐμῆς; [4] Ἀλλ οὐ μὰ τὴν μέχρις ἄρτι σωφροσύνην ἐκ παιδός μοι σύντροφον, οὐκ ἂν

ἐμαυτὸν ὑπο είην Κορύμβῳ: τε νήξομαι δὲ πρότερον καὶ φανοῦμαι νεκρὸς σώφρων.’ Ταῦτα ἔλεγε

καὶ ἐπεδάκρυεν: [5] ἡ δὲ Ἄν εια ‘φεῦ τῶν κακῶν’ εἶπεν, ‘ταχέως τι τῶν ὅρκων ἀναγκαζόμε α,

ταχέως τῆς δουλείας πειρώμε α: ἐρᾷ τις ἐμοῦ καὶ πείσειν ἤλπιζεν καὶ εἰς εὐνὴν ἐλεύσεσ αι τὴν

ἐμὴν μετὰ Ἁβροκόμην καὶ συγκατακλι ήσεσ αι καὶ ἀπολαύσειν ἐπι υμίας. [6] Ἀλλὰ μὴ οὕτως ἐγὼ

φιλόζωος γενοίμην, μηδ ὑπομείναιμι ὑβρισ εῖσα ἰδεῖν τὸν ἥλιον. Δεδόχ ω ταῦτα: ἀπο νήσκωμεν.,

Ἁβροκόμη: ἕξομεν ἀλλήλους μετὰ άνατον, ὑπ οὐδενὸς ἐνοχλούμενοι.’

2. Καὶ τοῖς μὲν ταῦτα ἐδέδοκτο: ἐν δὲ τούτῳ Ἄψυρτος ὁ προεστὼς τοῦ λῃστηρίου πυ όμενος ὅτι τε

ἥκουσιν οἱ περὶ τὸν Κόρυμβον καὶ ὅτι πολλὰ εἶεν καὶ αυμάσια κομίζοντες χρήματα, ἧκεν εἰς τὸ

χωρίον καὶ εἶδέ τε τοὺς περὶτὸνἉβροκόμην καὶ κατεπλάγη τὴν εὐμορφίαν καὶ εὐ ὺς μέγα κέρδος

νομίζων ᾐτήσατο ἐκείνους. [2] Τὰ μὲν οὖν ἄλλα χρήματα καὶ κτήματα καὶ παρ ένους ὅσαι

συνελήφ ησαν διένειμε τοῖς περὶ τὸν Κόρυμβον πειραταῖς: ὁ δὲ Εὔξεινος καὶ ὁ Κόρυμβος ἄκοντες

μὲν συνεχώρουν τοὺς περὶ τὸν Ἁβροκόμην τῷ Ἀψύρτῳ, συνεχώρουν δ οὖν ἀνάγκῃ. [3] Καὶ οἱ μὲν

ἀπηλλάσσοντο: ὁ δὲ Ἄψυρτος παραλαβὼν τὸν Ἁβροκόμην καὶ τὴν Ἄν ειαν καὶ οἰκέτας δύο,

Λεύκωνα καὶ Ῥόδην, ἤγαγεν εἰς τὴν Τύρον. [4] Περίβλεπτος δὲ ἦν αὐτῶν ἡ πομπὴ καὶ πάντες

ἐτε αυμάκεσαν τὸ κάλλος, καὶ ἄν ρωποι βάρβαροι μήπω πρότερον τοσαύτην ἰδόντες εὐμορφίαν

εοὺς ἐνόμιζον εἶναι τοὺς βλεπομένους, ἐμακάριζον δὲ τὸν Ἄψυρτον οἵους οἰκέτας εἴη κεκτημένος.

[5] Ἀγαγὼν δὲ αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν παραδίδωσιν οἰκέτῃ πιστῷ δἰ ἐπιμελείας κελεύσας ἔχειν, ὡς

μεγάλα κερδανῶν εἰ ἀπόδοιτο τῆς ἀξίας αὐτοὺς τιμῆς.

3. Καὶ οἱ μὲν περὶ τὸν Ἁβροκόμην ἐν τούτοις ἦσαν: ἡμερῶν δὲ διαγενομένων ὀλίγων ὁ μὲν Ἄψυρτος

ἐπ ἄλλην ἐμπορίαν εἰς Συρίαν ἀπῆλ ε, υγάτηρ δὲ αὐτοῦ, Μαντὼ ὄνομα, ἠράσ η τοῦ Ἁβροκόμου:

ἦν δὲ καλὴ καὶ ὡραία γάμων ἤδη, πολὺ δὲ τοῦ Ἀν είας κάλλους ἀπελείπετο. [2] Αὕτη ἡ Μαντὼ ἐκ

τῆς συνή ους μετὰ τοῦ Ἁβροκόμου διαίτης ἁλίσκεται καὶ ἀκατασχέτως εἶχε καὶ ἠπόρει ὅ τι

ποιήσαι: οὔτε γὰρ πρὸς τὸν Ἁβροκόμην εἰπεῖν ἐτόλμα, γυναῖκα εἰδυῖα ἔχοντα καὶ πείσειν οὐδέποτε

ἐλπίζουσα, οὔτε ἄλλῳ τινὶ τῶν ἑαυτῆς δέει τοῦ πατρός: [3] δἰ ἃ δὴ καὶ μᾶλλον ἀνεκάετο καὶ

διέκειτο πονήρως: καὶ οὐκέτι καρτεροῦσα ἔγνω πρὸς τὴν Ῥόδην, τὴν σύντροφον τῆς Ἀν είας,

οὖσαν ἡλικιῶτιν καὶ κόρην, κατειπεῖν τὸν ἔρωτα: ταύτην γὰρ μόνην ἤλπιζε συνεργήσειν αὐτῇ πρὸς

τὴν ἐπι υμίαν. [4] Καὶ δὴ σχολῆς λαβομένη ἄγει τὴν κόρην πρὸς τὰ πατρῷα ἐπὶ τῆς οἰκίας ἱερά, καὶ

δεῖται μὴ κατειπεῖν αὐτῆς καὶ ὅρκους λαμβάνει καὶ λέγει τὸν ἔρωτα τοῦ Ἁβροκόμου καὶ ἱκετεύει

συλλαβέσ αι καὶ πολλὰ ὑπέσχετο συλλαβομένῃ. [5] Ἔφη δ ‘ἴσ ι μὲν οἰκέτις οὖσα ἐμή, ἴσ ι δὲ

ὀργῆς πειρασομένη βαρβάρου καὶ ἠδικημένης.’ Ταῦτα εἰποῦσα ἀπέπεμπε τὴν Ῥόδην: ἡ δὲ ἐν

ἀμηχάνῳ κακῷ ἐγεγόνει: τὸ γὰρ εἰπεῖν Ἁβροκόμῃ παρῃτεῖτο, φιλοῦσα τὴν Ἄν ειαν: πάνυ δὲ

ἐδεδοίκει τῆς βαρβάρου τὴν ὀργήν. [6] Ἔδοξεν οὖν αὐτῇ καλῶς ἔχειν Λεύκωνι πρῶτον

ἀνακοινῶσαι τὰ ὑπὸ τῆς Μαντοῦς εἰρημένα. Ἤν δὲ καὶ τῇ Ῥόδῃ κοινωνήματα ἐξ ἔρωτος γενόμενα

πρὸς Λεύκωνα, καὶ συνῆσαν ἀλλήλοις ἔτι ἐν Ἐφέσῳ. [7] Τότε δὴ λαβομένη μόνου ‘ὦ Λεύκων’

ἔφη, ‘ἀπολώλαμεν τελέως: νῦν οὐκέτι τοὺς συντρόφους ἕξομεν: ἡ τοῦ δεσπότου υγάτηρ Ἀψύρτου

ἐρᾷ μὲν Ἁβροκόμου σφοδρὸν ἔρωτα, ἀπειλεῖ δέ, [8] εἰ μὴ τύχοι, δεινὰ ἡμᾶς ἐργάσεσ αι: σκόπει

τοίνυν τί δεῖ ποιεῖν: τὸ γὰρ ἀντειπεῖν τῇ βαρβάρῳ σφαλερόν, τὸ δὲ ἀποζεῦξαι Ἁβροκόμην Ἀν είας

ἀδύνατον.’ Ἀκούσας ὁ Λεύκων δακρύων ἐνεπλήσ η, μεγάλας ἐκ τούτων συμφορὰς προσδοκῶν:

ὀψὲ δὲ ἀνενεγκὼν ‘σιώπα’ ἔφη, ‘Ῥόδη, ἐγὼ γὰρ ἕκαστα διοικήσω.’

4. Ταῦτα εἰπὼν ἔρχεται πρὸς Ἁβροκόμην. Τῷ δὲ ἄρα οὐδὲν ἔργον ἦν ἢ φιλεῖν Ἄν ειαν καὶ ὑπ ἐκείνης

φιλεῖσ αι καὶ λαλεῖν ἐκείνῃ καὶ ἀκούειν λαλούσης. Ἐλ ὼν δὲ παῤ αὐτοὺς ‘τί ποιοῦμεν, σύντροφοι;’

‘Τί δὲ βουλευόμε α, [2] οἰκέται;’ ‘Δοκεῖς τινι τῶν δεσποτῶν, Ἁβροκόμη, καλός: ἡ υγατὴρ ἡ

Ἀψύρτου πονήρως ἐπὶ σοὶ διάκειται, καὶ ἀντειπεῖν ἐρώσῃ βαρβάρῳ παρ ένῳ χαλεπόν: σὺ οὖν ὅπως

σοι δοκεῖ βουλευσάμενος σῶσον ἡμᾶς ἅπαντας καὶ μὴ περιίδῃς ὀργῇ δεσποτῶν ὑποπεσόντας.’ [3]

Ἀκούσας ὁ Ἁβροκόμης εὐ ὺς μὲν ὀργῆς ἐνεπλήσ η, ἀποβλέψας δὲ ἀτενὲς εἰς τὸν Λεύκωνα ‘ὦ

πονηρὲ’ ἔφη ‘καὶ Φοινίκων τῶν ἐνταῦ α βαρβαρώτερε, ἐτόλμησας εἰπεῖν πρὸς Ἁβροκόμην τοιαῦτα

ῥήματα καὶ παρούσης Ἀν είας ἄλλην παρ ένον μοι διηγῇ; [4] Δοῦλος μέν εἰμι ἀλλὰ συν ήκας οἶδα

τηρεῖν. Ἔχουσιν ἐξουσίαν μου τοῦ σώματος, τὴν ψυχὴν δὲ ἐλευ έραν ἔχω. Ἀπειλείτω νῦν, εἰ έλει,

Μαντὼ ξίφη καὶ βρόχους καὶ πῦρ καὶ πάντα ὅσα δύναται σῶμα ἐνεγκεῖν οἰκέτου: οὐ γὰρ ἄν ποτε

πεισ είην ἑκὼν Ἄν ειαν ἀδικῆσαι.’ [5] Καὶ ὁ μὲν ταῦτα ἔλεγεν, ἡ δὲ Ἄν εια ὑπὸ τῆς συμφορᾶς

ἔκειτο ἀχανής, οὐδὲ φ έγξασ αί τι δυναμένη: ὀψὲ δὲ καὶ μόλις αὑτὴν ἐγείρασα ‘ἔχω μὲν’ φησίν,

‘Ἁβροκόμη, τὴν εὔνοιαν τὴν σὴν καὶ στέργεσ αι διαφερόντως ὑπὸ σοῦ πεπίστευκα: ἀλλὰ δέομαι

σοῦ, τῆς ψυχῆς τῆς ἐμῆς δέσποτα, μὴ προδῷς σεαυτὸν μηδὲ εἰς ὀργὴν ἐμβάλῃς βαρβαρικήν,

συγκατά ου δὲ τῇ τῆς δεσποίνης ἐπι υμίᾳ: [6] κἀγὼ ὑμῖν ἄπειμι ἐκποδών, ἐμαυτὴν ἀποκτείνασα.

Τοσοῦτον σοῦ δεήσομαι, άψον αὐτὸς καὶ φίλησον πεσοῦσαν καὶ μέμνησο Ἀν είας.’ Ταῦτα πάντα

εἰς μείζονα συμφορὰν τὸν Ἁβροκόμην ἦγε καὶ ἠπόρει ὅστις γένηται.

5. Καὶ οἱ μὲν ἐν τούτοις ἦσαν: ἡ δὲ Μαντὼ χρονιζούσης τῆς Ῥόδης οὐκέτι καρτεροῦσα γράφει

γραμματίδιον πρὸς τὸν Ἁβροκόμην: ἦν δὲ τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε ἉΒΡΟΚΟΜΗι Τ ι ΚΑΛ ι

ΔΕΣΠΟΙΝΑΗ ΣΗ ΧΑΙΡΕΙΝ. Μαντὼ ἐρῶ σου, μηκέτι φέρειν δυναμένη: ἀπρεπὲς μὲν ἴσως

παρ ένῳ, ἀναγκαῖον δὲ φιλούσῃ: δέομαι, μή με περιίδῃς μηδὲ ὑβρίσῃς τὴν τὰ σὰ ᾑρημένην. [2]

Ἐὰν γὰρ πεισ ῇς, πατέρα τὸν ἐμὸν Ἄψυρτον ἐγὼ πείσω σοί με συνοικίσαι, καὶ τὴν νῦν σοι γυναῖκα

ἀποσκευασόμε α, πλουτήσεις δὲ καὶ μακάριος ἔσῃ: ἐὰν δὲ ἀντείπῃς, ἐννόει μὲν οἷα πείσῃ τῆς

ὑβρισμένης ἑαυτὴν ἐκδικούσης, οἷα δὲ οἱ μετὰ σοῦ, κοινωνοὶ τῆς σῆς ὑπερηφανίας καὶ σύμβουλοι

γενόμενοι. [3] Ταῦτα τὰ γράμματα λαβοῦσα καὶ κατασημηναμένη δίδωσι εραπαίνῃ τινὶ ἑαυτῆς

βαρβάρῳ, εἰποῦσα Ἁβροκόμῃ κομίζειν: ὁ δὲ ἔλαβε καὶ ἀνέγνω καὶ πᾶσι μὲν ἤχ ετο τοῖς

ἐγγεγραμμένοις, μάλιστα δὲ αὐτὸν ἐλύπει τὰ περὶ τῆς Ἀν είας. [4] Κἀκείνην μὲν τὴν πινακίδα

κατέχει, ἄλλην δὲ γράφει καὶ δίδωσι τῇ εραπαίνῃ: ἦν δὲ τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε Δέσποινα, ὅ τι

βούλει ποίει, καὶ χρῶ σώματι ὡς οἰκέτου: καὶ εἴτε ἀποκτείνειν έλεις, ἕτοιμος, εἴτε βασανίζειν,

ὅπως ἐ έλεις βασάνιζε: εἰς εὐνὴν δὲ τὴν σὴν οὐκ ἂν ἔλ οιμι, οὐδ ἂν τοιαῦτα πεισ είην κελευούσῃ.

[5] Λαβοῦσα ταῦτα τὰ γράμματα ἡ Μαντὼ ἐν ὀργῇ ἀκατασχέτῳ γίνεται καὶ ἀναμίξασα πάντα,

φ όνον, ζηλοτυπίαν, λύπην, φόβον, ἐνενόει ὅπως τιμωρήσεται τὸν ὑπερηφανοῦντα. [6] Καὶ δὴ ἐν

τούτῳ ἔρχεται μὲν ἀπὸ Συρίας Ἄψυρτος, ἄγων τινὰ τῇ υγατρὶ νυμφίον ἐκεῖ εν, Μοῖριν ὄνομα: ὡς

δὲ ἀφίκετο, εὐ ὺς ἡ Μαντὼ τὴν κατὰ Ἁβροκόμου τέχνην συνετάττετο, καὶ σπαράξασα τὰς κόμας

καὶ περιρρηξαμένη τὴν ἐσ ῆτα, ὑπαντήσασα τῷ πατρὶ καὶ προσπεσοῦσα πρὸς τὰ γόνατα

‘οἴκτειρον’ ἔφη, ‘πάτερ, υγατέρα τὴν σὴν ὑβρισμένην ὑπ οἰκέτου: [7] ὁ γὰρ σώφρων Ἁβροκόμης

ἐπείρασε μὲν παρ ενίαν τὴν ἐμὴν ἀφανίσαι, ἐπεβούλευσε δὲ καὶ σοί, λέγων ἐρᾶν μου. Σὺ οὖν ὑπὲρ

τηλικούτων τολμημάτων εἴσπραξαι παῤ αὐτοῦ τιμωρίαν τὴν ἀξίαν, ἢ εἰ δίδως ἔκδοτον υγατέρα

τὴν σὴν τοῖς οἰκέταις, ἐμαυτὴν φ άσασα ἀποκτενῶ.’

6. Ἀκούσας ὁ Ἄψυρτος καὶ δόξας ἀλη ῆ λέγειν αὐτὴν ἠρεύνησε μὲν τὸ πραχ ὲν οὐκέτι,

μεταπεμψάμενος δὲ τὸν Ἁβροκόμην ‘ὦ τολμηρὰ καὶ μιαρὰ’ εἶπε ‘κεφαλή, ἐτόλμησας εἰς δεσπότας

τοὺς σοὺς ὑβρίσαι καὶ διαφ εῖραι παρ ένον ἠ έλησας οἰκέτης ὤν; ἀλλ οὔτι χαιρήσεις: ἐγὼ γάρ σε

τιμωρήσομαι καὶ τοῖς ἄλλοις οἰκέταις τὴν σὴν αἰκίαν ποιήσομαι παράδειγμα.’ [2] Εἰπὼν οὐκέτι

ἀνασχόμενος οὐδὲ λόγου ἀκοῦσαι ἐκέλευσε περιρρῆξαι τὴν ἐσ ῆτα αὐτοῦ τοῖς οἰκέταις καὶ φέρειν

πῦρ καὶ μάστιγας καὶ παίειν τὸ μειράκιον. [3] Ἤν δὲ τὸ έαμα ἐλεεινόν: αἵ τε γὰρ... τὸ σῶμα πᾶν

ἠφάνιζον βασάνων ἄη ες ὂν οἰκετικῶν, τό τε αἷμα κατέρρει καὶ τὸ κάλλος ἐμαραίνετο. [4]

Προσῆγεν αὐτῷ καὶ δεσμὰ φοβερὰ καὶ πῦρ καὶ μάλιστα ἐχρῆτο ταῖς βασάνοις κατ αὐτοῦ, τῷ

νυμφίῳ τῆς υγατρὸς ἐνδεικνύμενος ὅτι σώφρονα παρ ένον ἄξεται. [5] Ἐν τούτῳ ἡ Ἄν εια

προσπίπτει τοῖς γόνασι τοῦ Ἀψύρτου καὶ ἐδεῖτο ὑπὲρ Ἁβροκόμου: ὁ δὲ ‘ἀλλὰ καὶ μᾶλλον’ ἔφη ‘διὰ

σὲ κολασ ήσεται, ὅτι καὶ σὲ ἠδίκησε, γυναῖκα ἔχων ἄλλης ἐρῶν.’ Καὶ τότε ἐκέλευσε δήσαντας

αὐτὸν ἐγκα εῖρξαί τινι οἰκήματι σκοτεινῷ.

7. Καὶ ὁ μὲν ἐδέδετο καὶ ἦν ἐν εἱρκτῇ, δεινὴ δὲ αὐτὸν ἀ υμία καταλαμβάνει καὶ μάλιστα ἐπεὶ Ἄν ειαν

οὐχ ἑώρα: ἐζήτει δὲ ανάτου τρόπους πολλούς, ἀλλ εὕρισκεν οὐδένα, πολλῶν τῶν φρουρούντων

ὄντων. Ὁ δὲ Ἄψυρτος ἐποίει τῆς υγατρὸς τοὺς γάμους καὶ ἑώρταζον πολλαῖς ἡμέραις. [2] Ἄν εια

δὲ πάντα πέν ος ἦν, καὶ εἴ ποτε δυνη είη πεῖσαι τοὺς ἐπὶ τοῦ δεσμωτηρίου, εἰσῄει πρὸς Ἁβροκόμην

λαν άνουσα καὶ κατωδύρετο τὴν συμφοράν. [3] Ὡς δὲ ἤδη παρεσκευάζοντο εἰς Συρίαν ἀπιέναι,

προύπεμψεν ὁ Ἄψυρτος τὴν υγατέρα μετὰ δώρων πολλῶν, ἐσ ῆτάς τε Βαβυλωνίας καὶ χρυσὸν

ἄφ ονον καὶ ἄργυρον ἐδίδου: ἐδωρήσατο δὲ τῇ υγατρὶ Μαντοῖ τὴν Ἄν ειαν καὶ τὴν Ῥόδην καὶ τὸν

Λεύκωνα. [4] Ὡς οὖν ταῦτα ἔγνω ἡ Ἄν εια καὶ ὅτι εἰς Συρίαν ἀναχ ήσεται μετὰ Μαντοῦς,

δυνη εῖσα εἰσελ εῖν εἰς τὸ δεσμωτήριον, περιπλεξαμένη τῷ Ἁβροκόμῃ ‘δέσποτα’ εἶπεν, ‘εἰς Συρίαν

ἄγομαι δῶρον δο εῖσα τῇ Μαντοῖ καὶ εἰς χεῖρας τῆς ζηλοτυπούσης ἄγομαι: [5] σὺ δὲ ἐν τῷ

δεσμωτηρίῳ μείνας οἰκτρῶς ἀπο νήσκεις, οὐκ ἔχων οὐδὲ ὅστις σου τὸ σῶμα κοσμήσει: ἀλλ ὀμνύω

σοι τὸν ἀμφοτέρων δαίμονα ὡς ἐγὼ μενῶ σὴ καὶ ζῶσα κἂν ἀπο ανεῖν δεήσῃ.’ Ταῦτα λέγουσα

ἐφίλει τε αὐτὸν καὶ περιέβαλλε καὶ τὰ δεσμὰ ἠσπάζετο καὶ τῶν ποδῶν προυκυλίετο.

8. Τέλος δὲ ἡ μὲν ἐξῄει τοῦ δεσμωτηρίου, ὁ δὲ ὡς εἶχεν ἑαυτὸν ἐπὶ γῆς ῥίψας ἔστενεν, ἔκλαεν ‘ὦ

πάτερ’ λέγων ‘φίλτατε, ὦ μῆτερ Θεμιστώ: ποῦ μὲν ἡ ἐν Ἐφέσῳ δοκοῦσά ποτ εὐδαιμονία; ποῦ δ οἱ

λαμπροὶ καὶ οἱ περίβλεπτοι Ἄν εια καὶ Ἁβροκόμης, οἱ καλοί; ἡ μὲν οἴχεται πόρρω ποι τῆς γῆς

αἰχμάλωτος, ἐγὼ δὲ καὶ τὸ μόνον ἀφῄρημαι παραμύ ιον, καὶ τε νήξομαι ὁ δυστυχὴς ἐν

δεσμωτηρίῳ μόνος.’ [2] Ταῦτα λέγοντα αὐτὸν ὕπνος καταλαμβάνει, καὶ αὐτῷ ὄναρ ἐφίσταται.

Ἔδοξεν ἰδεῖν αὐτοῦ τὸν πατέρα Λυκομήδην ἐν ἐσ ῆτι μελαίνῃ πλανώμενον κατὰ πᾶσαν γῆν καὶ

άλατταν, ἐπιστάντα δὲ τῷ δεσμωτηρίῳ λῦσαί τ αὐτὸν καὶ ἀφιέναι ἐκ τοῦ οἰκήματος: αὐτὸν δ ἵππον

γενόμενον ἐπὶ πολλὴν φέρεσ αι γῆν διώκοντα ἵππον ἄλλην ήλειαν, καὶ τέλος εὑρεῖν τὴν ἵππον καὶ

ἄν ρωπον γενέσ αι. Ταῦτα ὡς ἔδοξεν ἰδεῖν, ἀνέ ορέ τε καὶ μικρὰ εὔελπις ἦν.

9. Ὁ μὲν οὖν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ κατεκέκλειστο, ἡ δὲ Ἄν εια εἰς Συρίαν ἤγετο καὶ ὁ Λεύκων καὶ ἡ

Ῥόδη. Ὡς δὲ ἧκον οἱ περὶ τὴν Μαντὼ εἰς Ἀντιόχειαν ῾ἐκεῖ εν γὰρ ἦν Μοῖρις᾿, ἐμνησικάκει μὲν

Ῥόδην, ἐμίσει δὲ καὶ τὴν Ἄν ειαν. [2] Καὶ δὴ τὴν μὲν Ῥόδην εὐ ὺς μετὰ τοῦ Λεύκωνος κελεύει

ἐμβιβάσαντάς τινας πλοίῳ ὡς πορρωτάτω τῆς Σύρων ἀποδόσ αι γῆς, τὴν δὲ Ἄν ειαν οἰκέτῃ

συνουσιάζειν ἐνενόει καὶ ταῦτα τῶν ἀτιμοτάτων, αἰπόλῳ τινὶ ἀγροίκῳ, ἡγουμένη διὰ τούτου

τιμωρήσεσ αι αὐτήν. [3] Μεταπέμπεται δὲ τὸν αἰπόλον, Λάμπωνα τοὔνομα, καὶ παραδίδωσι τὴν

Ἄν ειαν καὶ κελεύει γυναῖκα ἔχειν, καὶ ἐὰν ἀπει ῇ προσέταξε βιάζεσ αι. [4] Καὶ ἡ μὲν ἤγετο ἐπ

ἀγρὸν συνεσομένη τῷ αἰπόλῳ: γενομένη δὲ ἐν τῷ χωρίῳ ἔν α ὁ Λάμπων ἔνεμε τὰς αἶγας,

προσπίπτει τοῖς γόνασιν αὐτοῦ καὶ ἱκετεύει κατοικτεῖραι καὶ τηρῆσαι: διηγεῖται δὲ ἥτις ἦν, τὴν

προτέραν εὐγένειαν, τὸν ἄνδρα, τὴν αἰχμαλωσίαν: ἀκούσας δὲ ὁ Λάμπων οἰκτείρει τὴν κόρην καὶ

ὄμνυσιν ἦ μὴν φυλάξειν ἀμόλυντον, καὶ αρρεῖν παρεκελεύετο.

10. Καὶ ἡ μὲν παρὰ τῷ αἰπόλῳ ἦν ἐν τῷ χωρίῳ πάντα χρόνον Ἁβροκόμην ρηνοῦσα: ὁ δὲ Ἄψυρτος

ἐρευνώμενος τὸ οἰκημάτιον ἔν α ὁ Ἁβροκόμης πρὸ τῆς κολάσεως διῆγεν, ἐπιτυγχάνει τῷ

γραμματιδίῳ τῷ Μαντοῦς πρὸς Ἁβροκόμην καὶ γνωρίζει τὰ γράμματα, καὶ ὅτι ἀδίκως Ἁβροκόμην

τιμωρεῖται ἔμα εν: εὐ ὺς οὖν λῦσαί τε αὐτὸν προσέταξε καὶ ἀγαγεῖν εἰς ὄψιν. [2] Πόνηρα δὲ καὶ

ἐλεεινὰ πεπον ὼς προσπίπτει τοῖς γόνασι τοῖς Ἀψύρτου, ὁ δὲ αὐτὸν ἀνίστησι καὶ ‘ άρρει’ ἔφη, ‘ὦ

μειράκιον: ἀδίκως σου κατέγνων πεισ εὶς υγατρὸς λόγοις: ἀλλὰ νῦν μέν σε ἐλεύ ερον ἀντὶ

δούλου ποιήσω, δίδωμι δέ σοι τῆς οἰκίας ἄρχειν τῆς ἐμῆς καὶ γυναῖκα ἄξομαι τῶν πολιτῶν τινος

υγατέρα: σὺ δὲ μὴ μνησικακήσῃς τῶν γεγενημένων, [3] οὐ γὰρ ἑκών σε ἠδίκησα.’ Ταῦτα ἔλεγεν ὁ

Ἄψυρτος: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ‘ἀλλὰ χάρις’ ἔφη ‘σοι, δέσποτα, ὅτι καὶ τἀλη ὲς ἔμα ες καὶ τῆς

σωφροσύνης ἀμείβῃ με.’ Ἔχαιρον δὲ πάντες οἱ κατὰ τὴν οἰκίαν ὑπὲρ Ἁβροκόμου καὶ χάριν ᾔδεσαν

ὑπὲρ αὐτοῦ τῷ δεσπότῃ: αὐτὸς δὲ ἐν μεγάλῃ συμφορᾷ κατ Ἄν ειαν ἦν: ἐνενόει δὲ πρὸς ἑαυτὸν

πολλάκις ‘τί δεῖ ἐλευ ερίας ἐμοί; τί δὲ πλούτων καὶ ἐπιμελείας τῶν Ἀψύρτου χρημάτων; οὐ

τοιοῦτον εἶναί με δεῖ: ἐκείνην ἢ ζῶσαν ἢ τε νεῶσαν εὕροιμι.’ [4] Ὁ μὲν οὖν ἐν τούτοις ἦν, διοικῶν

μὲν τὰ Ἀψύρτου, ἐννοῶν δὲ ὅπως καὶ ποῦ τὴν Ἄν ειαν εὑρήσει: ὁ δὲ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη ἤχ ησαν

εἰς Λυκίαν εἰς πόλιν Ξάν ον ῾ἀνώτερον δὲ αλάσσης ἡ πόλις᾿ κἀνταῦ α ἐπρά ησαν πρεσβύτῃ τινί,

ὃς αὐτοὺς εἶχε μετὰ πάσης ἐπιμελείας, παῖδας αὑτοῦ νομίζων, καὶ γὰρ ἄτεκνος ἦν: διῆγον δὲ ἐν

ἀφ όνοις μὲν πᾶσιν, ἐλύπουν δὲ αὐτοὺς Ἄν εια καὶ Ἁβροκόμης οὐχ ὁρώμενοι.

11. Ἡ δὲ Ἄν εια ἦν μέν τινα χρόνον παρὰ τῷ αἰπόλῳ, συνεχὲς δὲ ὁ Μοῖρις ὁ ἀνὴρ τῆς Μαντοῦς εἰς τὸ

χωρίον ἐρχόμενος ἐρᾷ τῆς Ἀν είας σφοδρὸν ἔρωτα. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐπειρᾶτο λαν άνειν,

τελευταῖον δὲ λέγει τῷ αἰπόλῳ τὸν ἔρωτα καὶ πολλὰ ὑπισχνεῖτο συγκύψαντι. [2] Ὁ δὲ τῷ μὲν

Μοίριδι συντί εται, δεδοικὼς δὲ τὴν Μαντὼ ἔρχεται πρὸς αὐτὴν καὶ λέγει τὸν ἔρωτα τὸν Μοίριδος.

Ἡ δὲ ἐν ὀργῇ γενομένη ‘πασῶν’ ἔφη ‘δυστυχεστάτη γυναικῶν ἐγώ: τὴν ζήλην περιάγομαι, δἰ ἣν τὰ

μὲν πρῶτα ἐν Φοινίκῃ ἀφῃρέ ην τοῦ ἐρωμένου, νυνὶ δὲ κινδυνεύω περὶ τοῦ ἀνδρός: ἀλλ οὐ

χαίρουσά γε Ἄν εια φανεῖται καλὴ καὶ Μοίριδι: ἐγὼ γὰρ αὐτὴν καὶ ὑπὲρ τῶν ἐν Τύρῳ πράξομαι

δίκας.’ [3] Τότε μὲν οὖν τὴν ἡσυχίαν ἤγαγεν: ἀποδημήσαντος δὲ τοῦ Μοίριδος μεταπέμπεται τὸν

αἰπόλον καὶ κελεύει λαβόντα τὴν Ἄν ειαν εἰς τὸ δασύτατον ἀγαγόντα τῆς ὕλης ἀποκτεῖναι καὶ

τούτου μισ ὸν αὐτῷ δώσειν ὑπέσχετο. [4] Ὁ δὲ οἰκτείρει μὲν τὴν κόρην, δεδοικὼς δὲ τὴν Μαντὼ

ἔρχεται παρὰ τὴν Ἄν ειαν καὶ λέγει τὰ κατ αὐτῆς δεδογμένα. Ἡ δὲ ἀνεκώκυέ τε καὶ ἀνωδύρετο

‘φεῦ’ λέγουσα, ‘τοῦτο τὸ κάλλος ἐπίβουλον ἀμφοτέροις πανταχοῦ: διὰ τὴν ἄκαιρον εὐμορφίαν

Ἁβροκόμης μὲν ἐν Τύρῳ τέ νηκεν, ἐγὼ δὲ ἐνταῦ α: [5] ἀλλὰ δέομαι σοῦ, Λάμπων αἰπόλε, ὃς μέχρι

νῦν εὐσέβησας, ἂν ἀποκτείνῃς, κἂν ὀλίγον άψον με τῇ παρακειμένῃ γῇ καὶ ὀφ αλμοῖς τοῖς ἐμοῖς

χεῖρας ἐπίβαλε τὰς σὰς καὶ άπτων συνεχὲς Ἁβροκόμην κάλει: αὕτη γένοιτ ἂν εὐδαίμων ἐμοὶ με

Ἁβροκόμου ταφή.’ [6] Ἔλεγε ταῦτα, ὁ δὲ αἰπόλος εἰς οἶκτον ἔρχεται ἐννοῶν ὡς ἀνόσιον ἔργον

ἐργάσεται κόρην οὐδὲν ἀδικοῦσαν ἀποκτείνων οὕτω καλήν. [7] Λαβὼν δὲ τὴν κόρην ὁ αἰπόλος

φονεῦσαι μὲν οὐκ ἠνέσχετο, φράζει δὲ πρὸς αὐτὴν τάδε. ‘Ἄν εια, οἶδας ὅτι ἡ δέσποινα Μαντὼ

ἐκέλευσέ μοι λαβεῖν καὶ φονεῦσαί σε: ἐγὼ δὲ καὶ εοὺς δεδιὼς καὶ τὸ κάλλος οἰκτείρας βούλομαί

σε μᾶλλον πωλῆσαι πόρρω ποι τῆς γῆς ταύτης, μὴ μα οῦσα ἡ Μαντὼ ὅτι οὐ τέ νηκας, ἐμὲ κακῶς

δια ήσει.’ [8] Ἡ δὲ μετὰ δακρύων λαβομένη τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἔφη ‘ εοὶ καὶ Ἄρτεμι πατρῴα, τὸν

αἰπόλον ὑπὲρ τούτων τῶν ἀγα ῶν ἀμείψασ ε,’ καὶ παρεκάλει πρα ῆναι. [9] Ὁ δὲ αἰπόλος

λαβόμενος τῆς Ἀν είας ᾤχετο ἐπὶ τὸν λιμένα: εὑρὼν δὲ ἐκεῖ ἐμπόρους ἄνδρας Κίλικας ἀπέδοτο τὴν

κόρην, καὶ λαβὼν τὴν ὑπὲρ αὐτῆς τιμὴν ἧκεν εἰς τὸν ἀγρόν. [10] Οἱ δὲ ἔμποροι λαβόντες τὴν

Ἄν ειαν εἰς τὸ πλοῖον ἦγον καὶ νυκτὸς ἐπελ ούσης ᾔεσαν τὴν ἐπὶ Κιλικίας: ἐναντίῳ δὲ πνεύματι

κατεχόμενοι καὶ τῆς νεὼς διαρραγείσης μόλις ἐν σανίδι τινὲς σω έντες ἐπ αἰγιαλοῦ τινος ἦλ ον:

εἶχον δὲ καὶ τὴν Ἄν ειαν. [11] Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ἐκείνῳ ὕλη δασεῖα. Τὴν οὖν νύκτα ἐκείνην

πλανώμενοι ἐν αὐτῇ ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἱππό οον τὸν λῃστὴν συνελήφ ησαν.

12. Ἐν δὲ τούτῳ τις ἧκεν ἀπὸ τῆς Συρίας οἰκέτης παρὰ τῆς Μαντοῦς γράμματα κομίζων τῷ πατρὶ

Ἀψύρτῳ τάδε Ἔδωκάς με ἀνδρὶ ἐν ξένῃ: Ἄν ειαν δέ, ἣν μετὰ τῶν ἄλλων οἰκετῶν ἐδωρήσω μοι,

πολλὰ διαπραξαμένην κακὰ εἰς ἀγρὸν οἰκεῖν ἐκελεύσαμεν. Ταύτην συνεχῶς ἐν τῷ χωρίῳ εώμενος

ὁ καλὸς Μοῖρις ἐρᾷ: μηκέτι δὲ φέρειν δυναμένη μετεπεμψάμην τὸν αἰπόλον καὶ τὴν κόρην

πρα ῆναι ἐκέλευσα ἐν πόλει τινὶ τῆς Συρίας. [2] Ταῦτα μα ὼν ὁ Ἁβροκόμης οὐκέτι μένειν

ἐκαρτέρει: λα ὼν οὖν τὸν Ἄψυρτον καὶ πάντας τοὺς κατὰ τὸν οἶκον εἰς ἐπιζήτησιν τῆς Ἀν είας

ἔρχεται. Ἐλ ὼν οὖν ἐν τῷ ἀγρῷ ἔν α μετὰ τοῦ αἰπόλου ἡ Ἄν εια διέτριβεν, ἄγει δὴ παρὰ τὸν

αἰγιαλὸν τὸν Λάμπωνα τὸν αἰπόλον, ᾧ πρὸς γάμον ἐδεδώκει τὴν Ἄν ειαν ἡ Μαντώ, ἐδεῖτο δὲ τοῦ

Λάμπωνος εἰπεῖν αὐτῷ εἴ τι οἶδε περὶ κόρης ἐκ Τύρου. [3] Ὁ δὲ αἰπόλος καὶ τοὔνομα εἶπεν ὅτι

Ἄν εια καὶ τὸν γάμον καὶ τὴν εὐσέβειαν τὴν περὶ αὐτὴν καὶ τὸν Μοίριδος ἔρωτα καὶ τὸ πρόσταγμα

τὸ κατ αὐτῆς καὶ τὴν εἰς Κιλικίαν ὁδόν: ἔλεγέ τε ὡς ἀεί τινος Ἁβροκόμου μέμνηται ἡ κόρη. Ὁ δὲ

αὐτὸν ὅστις ἦν οὐ λέγει, ἕω εν δὲ ἀναστὰς ἤλαυνε τὴν ἐπὶ Κιλικίας ἐλπίζων Ἄν ειαν εὑρήσειν ἐκεῖ.

13. Οἱ δὲ περὶ τὸν Ἱππό οον τὸν λῃστὴν ἐκείνης μὲν τῆς νυκτὸς ἔμεινον εὐωχούμενοι, τῇ δὲ ἑξῆς περὶ

τὴν υσίαν ἐγίνοντο. Παρεσκευάζετο δὲ πάντα καὶ ἀγάλματα τοῦ Ἄρεος καὶ σῦλα καὶ

στεφανώματα: [2] ἔδει δὲ τὴν υσίαν γενέσ αι τρόπῳ τῷ συνή ει. Τὸ μέλλον ἱερεῖον ύεσ αι, εἴτε

ἄν ρωπος εἴτε βόσκημα εἴη, κρεμάσαντες ἐκ δένδρου καὶ διαστάντες ἠκόντιζον: καὶ ὁπόσοι μὲν

ἐπέτυχον, τούτων ὁ εὸς ἐδόκει δέχεσ αι τὴν υσίαν: ὁπόσοι δὲ ἀπέτυχον, αὖ ις ἐξιλάσκοντο: ἔδει

δὲ τὴν Ἄν ειαν οὕτως ἱερουργη ῆναι. [3] Ὡς δὲ πάντα ἕτοιμα ἦν καὶ κρεμᾶν τὴν κόρην ἤ ελον,

ψόφος τῆς ὕλης ἠκούετο καὶ ἀν ρώπων κτύπος. Ἦν δὲ ὁ τῆς εἰρήνης τῆς ἐν Κιλικίᾳ προεστώς,

Περίλαος τοὔνομα, ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐν Κιλικίᾳ δυναμένων. [4] Οὗτος ὁ Περίλαος ἐπέστη τοῖς

λῃσταῖς μετὰ πλή ους πολλοῦ καὶ πάντας ἀπέκτεινεν, ὀλίγους δὲ καὶ ζῶντας ἔλαβε: μόνος δὲ ὁ

Ἱππό οος ἠδυνή η διαφυγεῖν ἀράμενος τὰ ὅπλα. [5] Ἔλαβε δὲ τὴν Ἄν ειαν Περίλαος καὶ

πυ όμενος τὴν μέλλουσαν συμφορὰν ἠλέησεν: εἶχε δὲ ἄρα μεγάλης ἀρχὴν συμφορᾶς ὁ ἔλεος

Ἀν είας: ἄγει δὲ αὐτὴν καὶ τοὺς συλληφ έντας τῶν λῃστῶν εἰς Ταρσὸν τῆς Κιλικίας. [6] Ἡ δὲ

συνή ης αὐτὸν τῆς κόρης ὄψις εἰς ἔρωτα ἤγαγε, καὶ κατὰ μικρὸν ἑαλώκει Περίλαος Ἀν είας. Ὡς δὲ

ἧκον εἰς Ταρσόν, τοὺς μὲν λῃστὰς εἰς τὴν εἱρκτὴν παρέδωκε, τὴν δὲ Ἄν ειαν ἐ εράπευεν. Ἦν δὲ

οὔτε γυνὴ τῷ Περιλάῳ οὔτε παῖδες, [7] καὶ περιβολὴ χρημάτων οὐκ ὀλίγη. Ἔλεγεν οὖν πρὸς τὴν

Ἄν ειαν ὡς πάντα ἂν αὐτὴ γένοιτο Περιλάῳ, [8] γυνὴ καὶ δεσπότις καὶ παῖδες. Ἡ δὲ τὰ μὲν πρῶτα

ἀντεῖχεν, οὐκ ἔχουσα δὲ ὅ τι ποιήσειε βιαζομένῳ καὶ πολλῷ ἐγκειμένῳ, δείσασα μὴ καί τι τολμήσῃ

βιαιότερον, συγκατατί εται μὲν τὸν γάμον, ἱκετεύει δὲ αὐτὸν ἀναμεῖναι χρόνον ὀλίγον ὅσον

ἡμερῶν τριάκοντα, καὶ ἄχραντον τηρῆσαι: καὶ σκήπτεται ὁ δὲ Περίλαος πεί εται καὶ ἐπόμνυται

τηρήσειν αὐτὴν γάμων ἁγνὴν εἰς ὅσον ἂν ὁ χρόνος διέλ ῃ.

14. Καὶ ἡ μὲν ἐν Ταρσῷ ἦν μετὰ Περιλάου, τὸν χρόνον ἀναμένουσα τοῦ γάμου: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ᾔει

τὴν ἐπὶ Κιλικίας ὁδόν: καὶ οὐ πρὸ πολλοῦ τοῦ ἄντρου τοῦ λῃστρικοῦ ῾ἀπεπεπλάνητο γὰρ καὶ αὐτὸς

τῆς ἐπ εὐ ὺ ὁδοὖ συντυγχάνει τῷ Ἱππο όῳ ὡπλισμένῳ. [2] Ὁ δὲ αὐτὸν ἰδὼν προστρέχει καὶ

φιλοφρονεῖται καὶ δεῖται κοινωνὸν γενέσ αι τῆς ὁδοῦ. ‘Ὁρῶ γάρ σε, ὦ μειράκιον, ὅστις ποτὲ εἶ, καὶ

ὀφ ῆναι καλὸν καὶ ἄλλως ἀνδρικόν: καὶ ἡ πλάνη φαίνεται πάντως ἀδικουμένου. [3] Ἴωμεν οὖν

Κιλικίαν μὲν ἀφέντες ἐπὶ Καππαδοκίαν καὶ τὸν ἐκεῖ Πόντον: λέγονται γὰρ οἰκεῖν ἄνδρες [4]

εὐδαίμονες.’ Ὁ δὲ Ἁβροκόμης τὴν μὲν Ἀν είας ζήτησιν οὐ λέγει, συγκατατί εται δὲ ἀναγκάζοντι

τῷ Ἱππο όῳ, καὶ ὅρκους ποιοῦσι συνεργήσειν τε καὶ συλλήψεσ αι: ἤλπιζε δὲ καὶ ὁ Ἁβροκόμης ἐν

τῇ πολλῇ πλάνῃ τὴν Ἄν ειαν εὑρήσειν.

Βιβλίο 3.

1. Ἐκείνην μὲν οὖν τὴν ἡμέραν ἐπανελ όντες εἰς τὸ ἄντρον, εἴ τι αὐτοῖς ἔτι περιττὸν ἦν, αὑτοὺς καὶ

τοὺς ἵππους ἀνελάμβανον: ἦν γὰρ καὶ τῷ Ἱππο όῳ ἵππος ἐν τῇ ὕλῃ κρυπτόμενος: τῇ δὲ ἑξῆς

παρῄεσαν μὲν Κιλικίαν, ἐποιοῦντο δὲ τὴν ὁδὸν ἐπὶ Μάζακον, πόλιν τῆς Καππαδοκίας μεγάλην καὶ

καλήν. [2] Ἐκεῖ εν γὰρ Ἱππό οος ἐνενόει συλλεξάμενος νεανίσκους ἀκμάζοντας συστήσασ αι

πάλιν τὸ λῃστήριον. Ἰοῦσι δὲ αὐτοῖς διὰ κωμῶν μεγάλων πάντων ἦν ἀφ ονία τῶν ἐπιτηδείων: καὶ

γὰρ ὁ Ἱππό οος ἐμπείρως εἶχε τῆς Καππαδοκῶν φωνῆς, καὶ αὐτῷ πάντες ὡς οἰκείῳ προσεφέροντο.

[3] Διανύσαντες δὲ τὴν ὁδὸν ἡμέραις δέκα εἰς Μάζακον ἔρχονται κἀνταῦ α πλησίον τῶν πυλῶν

εἰσῳκίσαντο καὶ ἔγνωσαν ἑαυτοὺς ἡμερῶν τινων ἐκ τοῦ καμάτου εραπεῦσαι. [4] Καὶ δὴ

εὐωχουμένων αὐτῶν ἐστέναξεν ὁ Ἱππό οος καὶ ἐπεδάκρυσεν: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ἤρετο αὐτὸν τίς ἡ

αἰτία τῶν δακρύων. Καὶ ὃς ‘μεγάλα’ ἔφη ‘τἀμὰ διηγήματα καὶ πολλὴν ἔχοντα τραγῳδίαν.’ Ἐδεῖτο

Ἁβροκόμης εἰπεῖν, [5] ὑπισχνούμενος καὶ τὰ κα αὑτὸν διηγήσεσ αι. Ὁ δ ἀναλαβὼν ἄνω εν ῾μόνοι

δ ἐτύγχανον ὄντες᾿ διηγεῖται τὰ κα αὑτόν.

2. ‘Ἐγὼ’ ἔφη ‘εἰμὶ τὸ γένος πόλεως Περίν ου ῾πλησίον δὲ τῆς Θρᾴκης ἡ πόλις᾿ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ

δυναμένων: ἀκούεις δὲ καὶ τὴν Πέριν ον ὡς ἔνδοξος, [2] καὶ τοὺς ἄνδρας ὡς εὐδαίμονες ἐνταῦ α.

Νέος ὢν ἠράσ ην μειρακίου καλοῦ: ἦν δὲ τὸ μειράκιον τῶν ἐπιχωρίων: ὄνομα Ὑπεράν ης ἦν

αὐτῷ. Ἠράσ ην δὲ τὰ πρῶτα ἐν γυμνασίοις διαπαλαίοντα ἰδὼν καὶ οὐκ ἐκαρτέρησα. [3] Ἑορτῆς

οὖν ἀγομένης ἐπιχωρίου καὶ παννυχίδος ἐπ αὐτῆς πρόσειμι τῷ Ὑπεράν ῃ καὶ ἱκετεύω κατοικτεῖραι:

ἀκοῦσαν δὲ τὸ μειράκιον πάντα ὑπισχνεῖται κατελεῆσάν με. [4] Καὶ τὰ πρῶτά γε τοῦ ἔρωτος

ὁδοποιεῖ φιλήματα καὶ ψαύσματα καὶ πολλὰ παῤ ἐμοῦ δάκρυα: τέλος δὲ ἠδυνή ημεν καιροῦ

λαβόμενοι γενέσ αι μετ ἀλλήλων μόνοι καὶ τὸ τῆς ἡλικίας ἀνύποπτον ἦν. Καὶ χρόνῳ συνῆμεν

πολλῷ, στέργοντες ἀλλήλους διαφερόντως, ἕως δαίμων τις ἡμῖν ἐνεμέσησε. [5] Καὶ ἔρχεταί τις ἀπὸ

Βυζαντίου ῾πλησίον δὲ τὸ Βυζάντιον τῇ Περίν ᾠ ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ δυναμένων, ἐπὶ πλούτῳ

καὶ περιουσίᾳ μέγα φρονῶν: [6] Ἀριστόμαχος ἐκαλεῖτο. Οὗτος εὐ ὺς ἐπιβὰς τῇ Περίν ῳ, ὡς ὑπό

τινος ἀπεσταλμένος κατ ἐμοῦ εοῦ, ὁρᾷ τὸν Ὑπεράν ην σὺν ἐμοὶ καὶ εὐ έως ἁλίσκεται, τοῦ

μειρακίου αυμάσας τὸ κάλλος, πάντα ὁντινοῦν ἐπάγεσ αι δυνάμενον. [7] Ἐρασ εὶς δὲ οὐκέτι

μετρίως κατεῖχε τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ τὰ μὲν πρῶτα τῷ μειρακίῳ προσέπεμπεν: ὡς δ ἀδύνατον ἦν αὐτῷ

῾ὁ γὰρ Ὑπεράν ης διὰ τὴν πρὸς ἐμὲ εὔνοιαν οὐδένα προσίετὀ, πεί ει τὸν πατέρα αὐτοῦ, πονηρὸν

ἄνδρα καὶ ἐλάττονα χρημάτων: [8] ὁ δὲ αὐτῷ δίδωσι τὸν Ὑπεράν ην προφάσει διδασκαλίας: ἔλεγε

γὰρ εἶναι λόγων τεχνίτης. Παραλαβὼν δὲ αὐτὸν τὰ μὲν πρῶτα κατάκλειστον εἶχε, μετὰ τοῦτο δὲ

ἀπῆρεν ἐς Βυζάντιον. [9] Εἱπόμην κἀγώ, πάντων καταφρονήσας τῶν ἐμαυτοῦ, καὶ ὅσα ἐδυνάμην

συνήμην τῷ μειρακίῳ: ἐδυνάμην δὲ ὀλίγα, καί μοι φίλημα σπάνιον ἐγίνετο καὶ λαλιὰ δυσχερής:

[10] ἐφρουρούμην γὰρ ὑπὸ πολλῶν. Τελευταῖον δ οὐκέτι καρτερῶν, ἐμαυτὸν παροξύνας ἐπάνειμι

εἰς Πέριν ον καὶ πάντα ὅσα ἦν μοι κτήματα ἀποδόμενος, συλλέξας ἀργύριον εἰς Βυζάντιον ἔρχομαι

καὶ λαβὼν ξιφίδιον ῾συνδοκοῦν τοῦτο καὶ τῷ Ὑπεράν ᾐ εἴσειμι νύκτωρ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ

Ἀριστομάχου καὶ εὑρίσκω συγκατακείμενον τῷ παιδὶ καὶ ὀργῆς πλησ εὶς παίω τὸν Ἀριστόμαχον

καιρίαν. [11] Ἡσυχίας δὲ οὔσης καὶ πάντων ἀναπαυομένων ἔξειμι ὡς εἶχον λα ών, ἐπαγόμενος καὶ

τὸν Ὑπεράν ην, καὶ δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς ὁδεύσας εἰς Πέριν ον, εὐ ὺς νεὼς ἐπιβὰς οὐδενὸς εἰδότος

ἔπλεον εἰς Ἀσίαν. [12] Καὶ μέχρι μέν τινος διηνύετο εὐτυχῶς ὁ πλοῦς: τελευταῖον δὲ κατὰ Λέσβον

ἡμῖν γενομένοις ἐμπίπτει πνεῦμα σφοδρὸν καὶ ἀνατρέπει τὴν ναῦν. Κἀγὼ μὲν τῷ Ὑπεράν ῃ

συνενηχόμην ὑπιὼν αὐτὸν καὶ κουφοτέραν τὴν νῆξιν ἐποιούμην: νυκτὸς δὲ γενομένης οὐκέτι

ἐνεγκὸν τὸ μειράκιον παρεί η τῷ κολύμβῳ καὶ ἀπο νήσκει. [13] Ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἠδυνή ην τὸ

σῶμα διασῶσαι ἐπὶ τὴν γῆν καὶ άψαι: καὶ πολλὰ δακρύσας καὶ στενάξας, ἀφελὼν λείψανα καὶ

δυνη εὶς εὐπορῆσαί που ἑνὸς ἐπιτηδείου λί ου στήλην ἐπέστησα τῷ τάφῳ καὶ ἐπέγραψα εἰς

μνήμην τοῦ δυστυχοῦς μειρακίου ἐπίγραμμα παῤ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν καιρὸν πλασάμενος Ἱππό οος

κλεινῷ τεῦξεν τόδε σῆμ Ὑπεράν ῃ, οὐ τάφον ἐκ ανάτου ἀγα ὸν ἱεροῖο πολίτου ἐς βά ος ἐκ γαίης,

ἄν ος κλυτόν, ὅν ποτε δαίμων ἥρπασεν ἐν πελάγει μεγάλου πνεύσαντος ἀήτου. [14] Τοὐντεῦ εν δὲ

εἰς μὲν Πέριν ον ἐλ εῖν οὐ διέγνων, ἐτράπην δὲ δἰ Ἀσίας ἐπὶ Φρυγίαν τὴν μεγάλην καὶ Παμφυλίαν:

κἀνταῦ α ἀπορίᾳ βίου καὶ ἀ υμίᾳ τῆς συμφορᾶς ἐπέδωκα ἐμαυτὸν λῃστηρίῳ. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα

ὑπηρέτης λῃστηρίου γενόμενος, τελευταῖον δὲ περὶ Κιλικίαν αὐτὸς συνεστησάμην λῃστήριον,

εὐδοκιμῆσαν ἐπὶ πολύ, ἕως ἐλήφ ησαν οἱ σὺν ἐμοὶ οὐ πρὸ πολλοῦ τοῦ σε ἰδεῖν. [15] Αὕτη μὲν ἡ

τῶν ἐμῶν διηγημάτων τύχη: σὺ δέ, ὦ φίλτατε, εἰπέ μοι τὰ σεαυτοῦ: δῆλος γὰρ εἶ μεγάλῃ τινὶ

ἀνάγκῃ τῇ κατὰ τὴν πλάνην χρώμενος.’

3. Λέγει δὲ ὁ Ἁβροκόμης ὅτι Ἐφέσιος καὶ ὅτι ἠράσ η κόρης καὶ ὅτι ἔγημεν αὐτὴν καὶ τὰ μαντεύματα

καὶ τὴν ἀποδημίαν καὶ τοὺς πειρατὰς καὶ τὸν Ἄψυρτον καὶ τὴν Μαντὼ καὶ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυγὴν

καὶ τὸν αἰπόλον καὶ τὴν μέχρι Κιλικίας ὁδόν. [2] Ἔτι λέγοντος αὐτοῦ συνανε ρήνησεν ὁ Ἱππό οος

λέγων ‘ὦ πατέρες ἐμοί, ὦ πατρίς, ἣν οὔποτε ὄψομαι, ὦ πάντων μοι Ὑπεράν η φίλτατε: σὺ μὲν οὖν,

Ἁβροκόμη, καὶ ὄψει τὴν ἐρωμένην καὶ ἀπολήψει χρόνῳ ποτέ: ἐγὼ δὲ [3] Ὑπεράν ην ἰδεῖν οὐκέτι

δυνήσομαι.’ Λέγων ἐδείκνυέ τε τὴν κόμην καὶ ἐπεδάκρυεν αὐτῇ. Ὡς δὲ ἱκανῶς ἐ ρήνησαν

ἀμφότεροι, ἀποβλέψας εἰς τὸν Ἁβροκόμην ὁ Ἱππό οος ‘ἄλλο’ ἔφη ‘σοὶ διήγημα παρῆλ ον οὐκ

εἰπών: [4] πρὸ ὀλίγου τοῦ τὸ λῃστήριον ἁλῶναι ἐπέστη τῷ ἄντρῳ κόρη καλὴ πλανωμένη, τὴν

ἡλικίαν ἔχουσα τὴν αὐτὴν σοί, καὶ πατρίδα ἔλεγε τὴν σήν: πλέον γὰρ οὐδὲν ἔμα ον: ταύτην ἔδοξε

τῷ Ἄρει ῦσαι. Καὶ δὴ πάντα ἦν παρεσκευασμένα καὶ ἐπέστησαν οἱ διώκοντες: κἀγὼ μὲν

ἐξέφυγον, ἡ δὲ οὐκ οἶδα ὅ τι ἐγένετο. [5] Ἦν δὲ καλὴ πάνυ, Ἁβροκόμη, καὶ ἐσταλμένη λιτῶς: κόμη

ξαν ή, χαρίεντες ὀφ αλμοί.’ Ἔτι λέγοντος αὐτοῦ ἀνεβόησεν Ἁβροκόμης ‘τὴν ἐμὴν Ἄν ειαν

ἑώρακας, Ἱππό οε: ποῖ δὲ ἄρα καὶ πέφευγε; τίς δὲ αὐτὴν ἔχει γῆ; Ἐπὶ Κιλικίαν τραπώμε α, ἐκείνην

ζητήσωμεν, οὐκ ἔστι πόρρω τοῦ λῃστηρίου. [6] Ναί, πρὸς αὐτῆς σε ψυχῆς Ὑπεράν ους, μή με

ἑκὼν ἀδικήσῃς, ἀλλ ἴωμεν ὅπου δυνησόμε α Ἄν ειαν εὑρεῖν.’ Ὑπισχνεῖται ὁ Ἱππό οος πάντα

ποιήσειν, ἔλεγε δὲ ἀν ρώπους δεῖν ὀλίγους συλλέξασ αι πρὸς ἀσφάλειαν τῆς ὁδοῦ. [7] Καὶ οἱ μὲν

ἐν τούτοις ἦσαν, ἐννοοῦντες ὅπως ὀπίσω τὴν εἰς Κιλικίαν ἐλεύσονται: τῇ δὲ Ἀν είᾳ αἱ τριάκοντα

παρεληλύ εσαν ἡμέραι καὶ παρεσκευάζετο τῷ Περιλάῳ τὰ περὶ τὸν γάμον, καὶ ἱερεῖα κατήγετο ἐκ

τῶν χωρίων, πολλὴ δὲ ἡ τῶν ἄλλων ἀφ ονία: συμπαρῆσαν δὲ αὐτῷ οἵ τε οἰκεῖοι καὶ συγγενεῖς:

πολλοὶ δὲ καὶ τῶν πολιτῶν συνεώρταζον τὸν Ἀν είας γάμον.

4. Ἐν δὲ τῷ χρόνῳ ὃν ἡ Ἄν εια ληφ εῖσα ἐκ τοῦ λῃστηρίου ἦλ εν εἰς τὴν Ταρσὸν πρεσβύτης

Ἐφέσιος ἰατρὸς τὴν τέχνην, Εὔδοξος τοὔνομα: ἧκε δὲ ναυαγίᾳ περιπεσὼν εἰς Αἴγυπτον πλέων. [2]

Οὗτος ὁ Εὔδοξος περιῄει μὲν καὶ τοὺς ἄλλους ἄνδρας, ὅσοι Ταρσέων εὐδοκιμώτατοι, οὓς μὲν

ἐσ ῆτας, οὓς δὲ ἀργύριον αἰτῶν, διηγούμενος ἑκάστῳ τὴν συμφοράν, προσῆλ ε δὲ καὶ τῷ Περιλάῳ

καὶ εἶπεν ὅτι Ἐφέσιος καὶ ἰατρὸς τὴν τέχνην. [3] Ὁ δὲ αὐτὸν λαβὼν ἄγει πρὸς τὴν Ἄν ειαν,

ἡσ ήσεσ αι νομίζων ἀνδρὶ ὀφ έντι Ἐφεσίῳ. Ἡδὲ ἐφιλοφρονεῖτό τε τὸν Εὔδοξον καὶ ἀνεπυν άνετο

εἴ τι περὶ τῶν αὑτῆς λέγειν ἔχοι: ὁ δὲ ὅτι οὐδὲν ἐπίσταιτο μακρᾶς αὐτῷ τῆς ἀποδημίας τῆς ἀπὸ

Ἐφέσου γεγενημένης: ἀλλ οὐδὲν ἧττον ἔχαιρεν αὐτῷ ἡ Ἄν εια, ἀναμιμνησκομένη τῶν οἴκοι. [4]

Καὶ δὴ συνή ης τε ἐγεγόνει τοῖς κατὰ τὴν οἰκίαν καὶ εἰσῄει παῤ ἕκαστα πρὸς τὴν Ἄν ειαν, πάντων

ἀπολαύων τῶν ἐπιτηδείων, ἀεὶ δεόμενος αὐτῆς εἰς Ἔφεσον παραπεμφ ῆναι: καὶ γὰρ καὶ παῖδες

ἦσαν αὐτῷ καὶ γυνή.

5. Ὡς οὖν πάντα τὰ περὶ τὸν γάμον ἐξετετέλεστο τῷ Περιλάῳ, ἐφειστήκει δὲ ἡ ἡμέρα, δεῖπνον μὲν

αὐτῷ πολυτελὲς ἡτοίμαστο καὶ ἡ Ἄν εια ἐκεκόσμητο κόσμῳ νυμφικῷ: ἐπαύετο δὲ οὔτε νύκτωρ

οὔτε με ἡμέραν δακρύουσα, ἀλλ ἀεὶ πρὸ ὀφ αλμῶν εἶχεν Ἁβροκόμην. [2] Ἐνενόει δὲ ἅμα πολλά,

τὸν ἔρωτα, τοὺς ὅρκους, τὴν πατρίδα, τοὺς πατέρας, τὴν ἀνάγκην, τὸν γάμον. Καὶ δὴ κα αὑτὴν

γενομένη, καιροῦ λαβομένη, σπαράξασα τὰς κόμας ‘ὦ πάντα ἄδικος ἐγὼ’ φησὶ ‘καὶ πονηρά, ἥτις

οὐχὶ τοῖς ἴσοις Ἁβροκόμην ἀμείβομαι. [3] Ὁ μὲν γὰρ ἵνα ἐμὸς ἀνὴρ μείνῃ καὶ δεσμὰ ὑπομένει καὶ

βασάνους καὶ ἴσως που καὶ τέ νηκεν: ἐγὼ δὲ καὶ ἐκείνων ἀμνημονῶ καὶ γαμοῦμαι ἡ δυστυχής, καὶ

τὸν ὑμέναιον ᾄσει τις ἐπ ἐμοί, καὶ ἐπ εὐνὴν ἀφίξομαι τὴν Περιλάου. [4] Ἀλλ , ὦ φιλτάτη μου πασῶν

Ἁβροκόμου ψυχή, μηδέν τι ὑπὲρ ἐμοῦ λυπη ῇς, οὐ γὰρ ἄν ποτε ἑκοῦσα ἀδικήσαιμί σε: ἐλεύσομαι,

καὶ μέχρι ανάτου μείνασα νύμφη σή.’ [5] Ταῦτα εἶπε καὶ ἀφικομένου παῤ αὐτὴν τοῦ Εὐδόξου τοῦ

Ἐφεσίου ἰατροῦ ἀπαγαγοῦσα αὐτὸν ἐπ οἴκημά τι ἠρεμαῖον προσπίπτει τοῖς γόνασιν αὐτοῦ καὶ

ἱκετεύει μηδενὶ κατειπεῖν τῶν ῥη ησομένων μηδὲν καὶ ὁρκίζει τὴν πάτριον εὸν Ἄρτεμιν

ξυμπράξειν πάντα ὅσα ἂν αὐτοῦ δεη ῇ. [6] Ἀνίστησιν αὐτὴν ὁ Εὔδοξος πολλὰ ρηνοῦσαν καὶ

αρρεῖν παρεκάλει καὶ ἐπώμνυε, πάντα ποιήσειν ὑπισχνούμενος. Λέγει δὴ αὐτῷ τὸν Ἁβροκόμου

ἔρωτα καὶ τοὺς ὅρκους τοὺς πρὸς ἐκεῖνον καὶ τὰς περὶ τῆς σωφροσύνης συν ήκας: [7] καὶ ‘εἰ μὲν

ἦν ζῶσαν’ ἔφη ‘με ἀπολαβεῖν ζῶντα Ἁβροκόμην ἢ λα εῖν ἀποδρᾶσαν ἐντεῦ εν, περὶ τούτων ἂν

ἐβουλευόμην: ἐπειδὴ δὲ ὁ μὲν τέ νηκε, φυγεῖν δὲ ἀδύνατον καὶ τὸν μέλλοντα ἀμήχανον ὑπομεῖναι

γάμον ῾οὔτε γὰρ τὰς συν ήκας παραβήσομαι τὰς πρὸς Ἁβροκόμην οὔτε τοὺς ὅρκους ὑπερόψομαἰ,

σὺ τοίνυν βοη ὸς ἡμῖν γενοῦ, φάρμακον εὑρών πο εν, ὃ κακῶν με ἀπαλλάξει τὴν κακοδαίμονα. [8]

Ἔσται δὲ ἀντὶ τούτων σοι πολλὰ μὲν καὶ παρὰ τῶν εῶν, οἷς ἐπεύξομαι καὶ πρὸ τοῦ ανάτου

πολλάκις ὑπὲρ σοῦ, αὐτὴ δέ σοι καὶ ἀργύριον δώσω καὶ τὴν παραπομπὴν ἐπισκευάσω. Δυνήσῃ δὲ

πρὸ τοῦ πυ έσ αι τινὰ ἐπιβὰς νεὼς τὴν ἐπ Ἐφέσου πλεῖν: ἐκεῖ δὲ γενόμενος, ἀναζητήσας τοὺς

γονεῖς Μεγαμήδη τε καὶ Εὐίππην ἄγγελλε αὐτοῖς τὴν ἐμὴν τελευτὴν καὶ πάντα τὰ κατὰ τὴν

ἀποδημίαν, καὶ ὅτι Ἁβροκόμης ἀπόλωλε λέγε.’ [9] Εἰποῦσα τῶν ποδῶν αὐτοῦ προυκυλίετο καὶ

ἐδεῖτο μηδὲν ἀντειπεῖν αὐτῇ δοῦναί τε τὸ φάρμακον. Καὶ προκομίσασα εἴκοσι μνᾶς ἀργυρίου

περιδέραιά τε αὑτῆς ῾ἦν δὲ αὐτῇ πάντα ἄφ ονα, πάντων γὰρ ἐξουσίαν εἶχε τῶν Περιλάοὐ δίδωσι τῷ

Εὐδόξῳ. Ὁ δὲ βουλευσάμενος πολλὰ καὶ τὴν κόρην οἰκτείρας τῆς συμφορᾶς καὶ τῆς εἰς Ἔφεσον

ἐπι υμῶν ὁδοῦ καὶ τοῦ ἀργυρίου καὶ τῶν δώρων ἡττώμενος ὑπισχνεῖται δώσειν τὸ φάρμακον, καὶ

ἀπῄει κομιῶν. [10] Ἡ δὲ ἐν τούτῳ πολλὰ μὲν κατα ρηνεῖ, τήν τε ἡλικίαν κατοδυρομένη τὴν ἑαυτῆς

καὶ ὅτι μέλλοι πρὸ ὥρας ἀπο ανεῖσ αι λυπουμένη, πολλὰ δὲ Ἁβροκόμην ὡς παρόντα ἀνεκάλει.

[11] Ἐν τούτῳ ὀλίγον διαλιπὼν ὁ Εὔδοξος ἔρχεται κομίζων ανάσιμον μὲν οὐχὶ φάρμακον,

ὑπνωτικὸν δέ, ὡς μήτε τι πα εῖν τὴν κόρην καὶ αὐτὸν ἐφοδίων τυχόντα ἀνασω ῆναι. Λαβοῦσα δὲ ἡ

Ἄν εια καὶ πολλὴν γνοῦσα χάριν αὐτὸν ἀποπέμπει. Καὶ ὁ μὲν εὐ ὺς ἐπιβὰς νεὼς ἐπανήχ η, ἡ δὲ

καιρὸν ἐπιτήδειον ἐζήτει πρὸς τὴν πόσιν τοῦ φαρμάκου.

6. Καὶ ἤδη μὲν νὺξ ἦν, παρεσκευάζετο δὲ ὁ άλαμος, καὶ ἧκον οἱ ἐπὶ τούτῳ τεταγμένοι τὴν Ἄν ειαν

ἐξάξοντες: ἡ δὲ ἄκουσα καὶ δεδακρυμένη ἐξῄει, ἐν τῇ χειρὶ κρύπτουσα τὸ φάρμακον: καὶ ὡς

πλησίον τοῦ αλάμου γίνεται, οἱ οἰκεῖοι ἀνευφήμησαν τὸν ὑμέναιον: [2] ἡ δὲ ἀνωδύρετο καὶ

ἐδάκρυεν ‘οὕτως ἐγὼ’ λέγουσα ‘πρότερον ἠγόμην Ἁβροκόμῃ νυμφίῳ, καὶ παρέπεμπεν ἡμᾶς πῦρ

ἐρωτικόν, καὶ ὑμέναιος ᾔδετο ἐπὶ γάμοις εὐδαίμοσι. [3] Νυνὶ δὲ τί ποιήσεις, Ἄν εια; ἀδικήσεις

Ἁβροκόμην τὸν ἄνδρα, τὸν ἐρώμενον, τὸν διὰ σὲ τε νηκότα; Οὐχ οὕτως ἄνανδρος ἐγὼ οὐδ ἐν τοῖς

κακοῖς δειλή. Δεδόχ ω ταῦτα, πίνωμεν τὸ φάρμακον: Ἁβροκόμην εἶναί μοι δεῖ ἄνδρα: ἐκεῖνον καὶ

[4] τε νηκότα βούλομαι.’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ ἤγετο εἰς τὸν άλαμον. Καὶ δὴ μόνη μὲν ἐγεγόνει, ἔτι

γὰρ Περίλαος μετὰ τῶν φίλων εὐωχεῖτο: σκηψαμένη δὲ τῇ ἀγωνίᾳ ὑπὸ δίψους κατειλῆφ αι

ἐκέλευσεν αὑτῇ τινι τῶν οἰκετῶν ὕδωρ ἐνεγκεῖν, ὡς δὴ πιομένη: καὶ δὴ κομισ έντος ἐκπώματος,

λαβοῦσα οὐδενὸς ἔνδον αὐτῇ παρόντος ἐμβάλλει τὸ φάρμακον καὶ δακρύσασα ‘ὦ φιλτάτου’ φησὶν

‘Ἁβροκόμου ψυχή, [5] ἰδού σοι τὰς ὑποσχέσεις ἀποδίδωμι καὶ ὁδὸν ἔρχομαι τὴν παρὰ σέ, δυστυχῆ

μὲν ἀλλ ἀναγκαῖαν: καὶ δέχου με ἄσμενος καὶ μοι πάρεχε τὴν ἐκεῖ μετὰ σοῦ δίαιταν εὐδαίμονα.’

Εἰποῦσα ἔπιε τὸ φάρμακον, καὶ εὐ ὺς ὕπνος τε αὐτὴν κατεῖχε καὶ ἔπιπτεν εἰς γῆν, καὶ ἐποίει τὸ

φάρμακον ὅσα ἐδύνατο.

7. Ὡς δὲ εἰσῆλ εν ὁ Περίλαος, εὐ ὺς ἰδὼν τὴν Ἄν ειαν κειμένην ἐξεπλάγη καὶ ἀνεβόησε, όρυβός τε

πολὺς τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν ἦν καὶ πά η συμμιγῆ, οἰμωγή, φόβος, ἔκπληξις. Οἱ μὲν ᾤκτειρον τὴν

δοκοῦσαν τε νηκέναι, οἱ δὲ συνήχ οντο Περιλάῳ, πάντες δὲ ἐ ρήνουν τὸ γεγονός. [2] Ὁ δὲ

Περίλαος τὴν ἐσ ῆτα περιρρηξάμενος, ἐπιπεσὼν τῷ σώματι ‘ὦ φιλτάτη μοι κόρη’ φησίν, ‘ὦ πρὸ

τῶν γάμων καταλιποῦσα τὸν ἐρῶντα, ὀλίγαις ἡμέραις νύμφη Περιλάου γενομένη, [3] εἰς οἷόν σε

άλαμον τὸν τάφον ἄξομεν; εὐδαίμων ἄρα ὅστις ποτε Ἁβροκόμης ἦν: μακάριος ἐκεῖνος ὡς ἀλη ῶς,

τηλικαῦτα παῤ ἐρωμένης λαβὼν δῶρα.’ Ὁ μὲν οὖν τοιαῦτα ἐ ρήνει, περιεβεβλήκει δὲ ἅπασαν καὶ

ἠσπάζετο χεῖράς τε καὶ πόδας ‘νύμφη’ [4] λέγων ‘ἀ λία, γύναι δυστυχεστέρα.’ Ἐκόσμει δὲ αὐτὴν

πολλὴν μὲν ἐσ ῆτα ἐνδύων, πολὺν δὲ περι εὶς χρυσόν: καὶ οὐκέτι φέρων τὴν έαν, ἡμέρας

γενομένης ἐν έμενος κλίνῃ τὴν Ἄν ειαν ῾ἡ δὲ ἔκειτο ἀναισ ητοῦσἀ ἦγεν εἰς τοὺς πλησίον τῆς

πόλεως τάφους: κἀνταῦ α κατέ ετο ἔν τινι οἰκήματι, πολλὰ μὲν ἐπισφάξας ἱερεῖα, πολλὴν δὲ

ἐσ ῆτα καὶ κόσμον ἄλλον ἐπικαύσας.

8. Καὶ ὁ μὲν ἐκτελέσας τὰ νομιζόμενα ὑπὸ τῶν οἰκείων εἰς τὴν πόλιν ἤγετο: καταλειφ εῖσα δὲ ἐν τῷ

τάφῳ ἡ Ἄν εια ἑαυτῆς γενομένη καὶ συνεῖσα ὅτι μὴ τὸ φάρμακον ανάσιμον ἦν, στενάξασα καὶ

δακρύσασα ‘ὦ ψευσάμενόν με’ φησίν, ‘ὦ κωλῦσαν ὁδεῦσαι πρὸς τὸν Ἁβροκόμην ὁδὸν εὐτυχῆ:

ἐσφάλην ἄρα ῾πάντα καινἂ καὶ τῆς ἐπι υμίας τοῦ ανάτου. [2] Ἀλλ ἔνεστί γε ἐν τῷ τάφῳ μείνασαν

τὸ ἔργον ἐργάσασ αι τοῦ φαρμάκου λιμῷ. Οὐ γὰρ ἂν ἐντεῦ έν μέ τις ἀνέλοιτο, οὐδ ἂν ἐπίδοιμι τὸν

ἥλιον οὐδ εἰς φῶς ἐλεύσομαι.’ Ταῦτα εἰποῦσα ἐκαρτέρει, τὸν άνατον προσδεχομένη γενναίως. [3]

Ἐν δὲ τούτῳ νυκτὸς ἐπιγενομένης λῃσταί τινες μα όντες ὅτι κόρη τέ απται πλουσίως, καὶ πολὺς

μὲν αὐτῇ κόσμος συγκατάκειται γυναικεῖος, πολὺς δὲ ἄργυρος καὶ χρυσός, ἦλ ον ἐπὶ τὸν τάφον καὶ

ἀναρρήξαντες τοῦ τάφου τὰς ύρας, εἰσελ όντες τόν τε κόσμον ἀνῃροῦντο καὶ τὴν Ἄν ειαν ζῶσαν

ὁρῶσι: μέγα δὲ καὶ τοῦτο κέρδος ἡγούμενοι ἀνίστων τε αὐτὴν καὶ ἄγειν ἐβούλοντο. [4] Ἡ δὲ τῶν

ποδῶν αὐτῶν προκυλιομένη πολλὰ ἐδεῖτο ‘ἄνδρες, οἵτινές ποτ ἐστὲ’ λέγουσα, ‘τὸν μὲν κόσμον

τοῦτον ἅπαντα ὅστις ἐστὶ καὶ ἅπαντα τὰ συνταφέντα λαβόντες κομίζετε, [5] φείσασ ε δὲ τοῦ

σώματος. Δυοῖν ἀνάκειμαι εοῖς, Ἔρωτι καὶ Θανάτῳ: τούτοις ἐάσατε σχολάσαι με. Ναὶ πρὸς εῶν

αὐτῶν τῶν πατρῴων ὑμῖν, μή με. ἡμέρᾳ δείξητε τὴν ἄξια νυκτὸς καὶ σκότους δυστυχοῦσαν.’ Ταῦτα

ἔλεγεν: οὐκ ἔπει ε δὲ τοὺς λῃστάς, ἀλλ ἐξαγαγόντες αὐτὴν τοῦ τάφου κατήγαγον ἐπὶ άλατταν καὶ

ἐν έμενοι σκάφει τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἀνήγοντο: ἐν δὲ τῷ πλῷ ἐ εράπευον αὐτὴν καὶ αρρεῖν

παρεκάλουν. [6] Ἡ δὲ ἐν οἵοις κακοῖς ἐγεγόνει ἐννοήσασα, ρηνοῦσα καὶ ὀδυρομένη ‘πάλιν’ ἔφησε

‘λῃσταὶ καὶ άλαττα, πάλιν αἰχμάλωτος ἐγώ: ἀλλὰ νῦν δυστυχέστερον, ὅτι μὴ μετὰ Ἁβροκόμου. [7]

Τίς με ἄρα ὑποδέξεται γῆ; τίνας δὲ ἀν ρώπους ὄψομαι; μὴ Μοῖριν ἔτι, μὴ Μαντώ, μὴ Περίλαον, μὴ

Κιλικίαν: ἔλ οιμι δὲ ἔν α κἂν τάφον Ἁβροκόμου μόνον ὄψομαι.’ Ταῦτα ἑκάστοτε ἐδάκρυε καὶ

αὐτὴ μὲν οὐ πότον, οὐ τροφὴν προσίετο, ἠνάγκαζον δὲ οἱ λῃσταί.

9. Καὶ οἱ μὲν ἀνύσαντες ἡμέραις οὐ πολλαῖς τὸν πλοῦν κατῆραν εἰς Ἀλεξάνδρειαν κἀνταῦ α

ἐξεβίβασαν τὴν Ἄν ειαν καὶ διέγνωσαν ἐκ τοῦ πλοῦ ἀνενεγκοῦσαν παραδοῦναί τισιν ἐμπόροις: ὁ

δὲ Περίλαος μα ὼν τὴν τοῦ τάφου διορυγὴν καὶ τὴν τοῦ σώματος ἀπώλειαν ἐν πολλῇ καὶ

ἀκατασχέτῳ λύπῃ ἦν. [2] Ὁ δὲ Ἁβροκόμης ἐζήτει καὶ ἐπολυπραγμόνει εἴ τις ἐπίσταιτο κόρην πο ὲν

ξένην αἰχμάλωτον μετὰ λῃστῶν ἀχ εῖσαν: ὡς δὲ οὐδὲν εὗρεν, ἀποκαμὼν ἦλ εν οὗ κατήγοντο.

Δεῖπνον δὲ αὑτοῖς οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον παρεσκεύασαν. [3] Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι ἐδειπνοποιοῦντο, ὁ δὲ

Ἁβροκόμης πάνυ ἄ υμος ἦν καὶ αὑτὸν ἐπὶ τῆς εὐνῆς ῥίψας ἔκλαε καὶ ἔκειτο οὐδὲν προσιέμενος. [4]

Προιόντος δὲ. τοῦ πότου εὐκαίρως τοῖς περὶ τὸν Ἱππό οον παροῦσά τις πρεσβῦτις ἄρχεται

διηγήματος, ᾗ ὄνομα Χρυσίον. ‘Ἀκούσατε’ ἔφη, ‘ὦ ξένοι, πά ους οὐ πρὸ πολλοῦ γενομένου ἐν τῇ

πόλει. [5] Περίλαός τις, ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα δυναμένων, ἄρχειν μὲν ἐχειροτονή η τῆς εἰρήνης τῆς

ἐν Κιλικίᾳ, ἐξελ ὼν δὲ ἐπὶ λῃστῶν ζήτησιν, ἤγαγέ τινας συλλαβὼν λῃστὰς καὶ μετ αὐτῶν κόρην

καλὴν καὶ ταύτην ἔπεισεν αὐτῷ γαμη ῆναι. [6] Καὶ πάντα μὲν τὰ πρὸς τὸν γάμον ἐξετετέλεστο: ἡ

δὲ εἰς τὸν άλαμον εἰσελ οῦσα, εἴτε μανεῖσα εἴτε ἄλλου τινὸς ἐρῶσα, πιοῦσα φάρμακόν πο εν

ἀπο νήσκει: οὗτος γὰρ ὁ τοῦ ανάτου τρόπος αὐτῆς ἐλέγετο.’ Ἀκούσας ὁ Ἱππό οος ‘αὕτη’ ἔφησεν

‘ἐστὶν ἡ κόρη, [7] ἣν Ἁβροκόμης ζητεῖ.’ Ὁ δὲ Ἁβροκόμης ἤκουε μὲν τοῦ διηγήματος, παρεῖτο δὲ

ὑπὸ ἀ υμίας: ὀψὲ δὲ καὶ ἀνα ορῶν ἐκ τῆς τοῦ Ἱππο όου φωνῆς ‘ἀλλὰ νῦν μὲν σαφῶς τέ νηκεν

Ἄν εια καὶ τάφος ἴσως αὐτῆς ἐστιν ἐν άδε καὶ τὸ σῶμα σώζεται.’ [8] Λέγων ἐδεῖτο τῆς

πρεσβύτιδος τῆς Χρυσίου ἄγειν ἐπὶ τὸν τάφον αὐτῆς καὶ δεῖξαι τὸ σῶμα: ἡ δὲ ἀναστενάξασα ‘τοῦτο

γὰρ’ ἔφη ‘τῇ κόρῃ τῇ ταλαιπώρῳ τὸ δυστυχέστατον: ὁ μὲν γὰρ Περίλαος καὶ ἔ αψεν αὐτὴν

πολυτελῶς καὶ ἐκόσμησε: πυ όμενοι δὲ τὰ συνταφέντα λῃσταί, ἀνορύξαντες τὸν τάφον τόν τε

κόσμον ἀνείλοντο καὶ τὸ σῶμα ἀφανὲς ἐποίησαν: ἐφ οἷς πολλὴ καὶ μεγάλη ζήτησις ὑπὸ Περιλάου

γίνεται.’

10. Ἀκούσας ὁ Ἁβροκόμης περιερρήξατο τὸν χιτῶνα καὶ μεγάλως ἀνωδύρετο καλῶς μὲν καὶ

σωφρόνως ἀπο ανοῦσαν Ἄν ειαν, δυστυχῶς δὲ μετὰ τὸν άνατον ἀπολομένην. [2] ‘Τίς ἄρα λῃστὴς

οὕτως ἐρωτικός, ἵνα καὶ νεκρᾶς ἐπι υμήσῃ σου; ἵνα καὶ τὸ σῶμα ἀφέληται; Ἀπεστερή ην σοῦ ὁ

δυστυχὴς τῆς μόνης ἐμοὶ παραμυ ίας. [3] Ἀπο ανεῖν μὲν οὖν ἔγνωσται πάντως: ἀλλὰ τὰ πρῶτα

καρτερήσω, μέχρι οὗ τὸ σῶμα εὕρω τὸ σὸν καὶ περιβαλὼν ἐμαυτὸν ἐκείνῳ συγκατα άψω.’ Ταῦτα

ἔλεγεν ὀδυρόμενος: αρρεῖν δὲ αὐτὸν παρεκάλουν οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον. [4] Καὶ τότε μὲν

ἀνεπαύσαντο δἰ ὅλης τῆς νυκτός: ἔννοια δὲ πάντων Ἁβροκόμην εἰσήρχετο, Ἀν είας, τοῦ ανάτου,

τοῦ τάφου, τῆς ἀπωλείας. Καὶ δὴ οὐκέτι καρτερῶν, λα ὼν πάντας ῾ἔκειντο δὲ ὑπὸ μέ ης οἱ περὶ τὸν

Ἱππό οον ἔξεισιν ὡς δή τινος χρῄζων, καὶ καταλιπὼν πάντας ἐπὶ τὴν άλατταν ἔρχεται καὶ

ἐπιτυγχάνει νεὼς εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἀναγομένης, καὶ ἐπιβὰς ἀνάγεται ἐλπίζων δὴ τοὺς λῃστὰς τοὺς

συλήσαντας πάντα ἐν Αἰγύπτῳ καταλήψεσ αι: ὡδήγει δὲ αὐτὸν εἰς ταῦτα ἐλπὶς δυστυχής. [5] Καὶ ὁ

μὲν ἔπλει τὴν ἐπ Ἀλεξανδρείας, ἡμέρας δὲ γενομένης οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον ἠνιῶντο μὲν ἐπὶ τῷ

ἀπαλλαγῆναι τοῦ Ἁβροκόμου, ἀναλαβόντες δ αὑτοὺς ἡμερῶν ὀλίγων ἔγνωσαν τὴν ἐπὶ Συρίας καὶ

Φοινίκης λῃστεύοντες ἰέναι.

11. Οἱ δὲ λῃσταὶ τὴν Ἄν ειαν εἰς Ἀλεξάνδρειαν παρέδωκαν ἐμπόροις πολὺ λαβόντες ἀργύριον: οἱ δὲ

ἔτρεφόν τε αὐτὴν πολυτελῶς καὶ τὸ σῶμα ἐ εράπευον, ζητοῦντες ἀεὶ τὸν ὠνησόμενον κατ ἀξίαν.

[2] Ἔρχεται δή τις εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἐκ τῆς Ἰνδικῆς τῶν ἐκεῖ βασιλέων κατὰ έαν τῆς πόλεως καὶ

κατὰ χρείαν ἐμπορίας, Ψάμμις τοὔνομα. [3] Οὗτος ὁ Ψάμμις ὁρᾷ τὴν Ἄν ειαν παρὰ τοῖς ἐμπόροις

καὶ ἰδὼν ἁλίσκεται καὶ ἀργύριον δίδωσι τοῖς ἐμπόροις πολὺ καὶ λαμβάνει εράπαιναν αὐτήν. [4]

Ὠνησάμενος δὲ ἄν ρωπος βάρβαρος εὐ ὺς ἐπιχειρ εῖ βιάζεσ αι καὶ χρῆσ αι πρὸς συνουσίαν: οὐ

έλουσα δὲ τὰ μὲν πρῶτα ἀντέλεγε, τελευταῖον δὲ σκήπτεται πρὸς τὸν Ψάμμιν ῾δεισιδαίμονες δὲ

φύσει βάρβαροἰ ὅτι αὐτὴν ὁ πατὴρ γεννωμένην ἀνα είῃ τῇ Ἴσιδι μέχρι ὥρας γάμων καὶ ἔλεγεν ἔτι

τὸν χρόνον ἐνιαυτῷ τί εσ αι. [5] ‘Ἢν οὖν’ φησὶν ‘ἐξυβρίσῃς εἰς τὴν ἱερὰν τῆς εοῦ, μηνίσει μὲν

ἐκείνη, χαλεπὴ δὲ ἡ τιμωρία.’ Πεί εται Ψάμμις καὶ τὴν εὸν προσεκύνει καὶ Ἀν είας ἀπέχεται: ἡ δὲ

ἔτι παρὰ Ψάμμιδι ἦν φρουρουμένη, ἱερὰ τῆς Ἴσιδος νομιζομένη.

12. Ἡ δὲ ναῦς ἡ τὸν Ἁβροκόμην ἔχουσα τοῦ μὲν κατ Ἀλεξάνδρειαν πλοῦ διαμαρτάνει, ἐκπίπτει δὲ ἐπὶ

τὰς ἐκβολὰς τοῦ Νείλου τήν τε Παραίτιον καλουμένην καὶ Φοινίκης ὅση παρα αλάσσιος. [2]

Ἐκπεσοῦσι δὲ αὐτοῖς ἐπιδραμόντες τῶν ἐκεῖ ποιμένων τά τε φορτία διαρπάζουσι καὶ τοὺς ἄνδρας

δεσμεύουσι καὶ ἄγουσιν ὁδὸν ἔρημον πολλὴν εἰς Πηλούσιον τῆς Αἰγύπτου πόλιν, κἀνταῦ α

πιπράσκουσιν ἄλλον ἄλλῳ. Ὠνεῖται δὴ τὸν Ἁβροκόμην πρεσβύτης στρατιώτης ῾ἦν δὲ πεπαυμένος᾿,

Ἄραξος τοὔνομα. [3] Οὗτος ὁ Ἄραξος εἶχε γυναῖκα ὀφ ῆναι μιαράν, ἀκουσ ῆναι πολὺ χείρω,

ἅπασαν ἀκρασίαν ὑπερβεβλημένην, Κυνὼ τοὔνομα. Αὕτη ἡ Κυνὼ ἐρᾷ τοῦ Ἁβροκόμου εὐ ὺς

ἀχ έντος εἰς τὴν οἰκίαν καὶ οὐκέτι κατεῖχε: δεινὴ καὶ ἐρασ ῆναι καὶ ἀπολαύειν ἐ έλειν τῆς

ἐπι υμίας. [4] Ὁ μὲν δὴ Ἄραξος ἠγάπα τὸν Ἁβροκόμην καὶ παῖδα ἐποιεῖτο, ἡ δὲ Κυνὼ προσφέρει

λόγον περὶ συνουσίας καὶ δεῖται πεί εσ αι καὶ ἄνδρα ἕξειν ὑπισχνεῖτο καὶ Ἄραξον ἀποκτενεῖν.

Δεινὸν ἐδόκει τοῦτο Ἁβροκόμῃ, καὶ πολλὰ ἅμα ἐσκόπει, τὴν Ἄν ειαν, τοὺς ὅρκους, τὴν πολλάκις

αὐτὸν σωφροσύνην ἀδικήσασαν ἤδη: τέλος δὲ ἐγκειμένης τῆς Κυνοῦς συγκατατί εται. [5] Καὶ

νυκτὸς γενομένης ἡ μὲν ὡς ἄνδρα ἕξουσα τὸν Ἁβροκόμην τὸν Ἄραξον ἀποκτιννύει καὶ λέγει τὸ

πραχ ὲν τῷ Ἁβροκόμῃ, ὁ δὲ οὐκ ἐνεγκὼν τὴν τῆς γυναικὸς ἀσέλγειαν ἀπηλλάγη τῆς οἰκίας,

καταλιπὼν αὐτήν, [6] οὐκ ἄν ποτε μιαιφόνῳ συγκατακλι ῆναι φήσας. Ἡ δὲ ἐν αὑτῇ γενομένη, ἅμα

τῇ ἡμέρᾳ προσελ οῦσα ἔν α τὸ πλῆ ος τῶν Πηλουσιωτῶν ἦν, ἀνωδύρετο τὸν ἄνδρα καὶ ἔλεγεν ὅτι

αὐτὸν ὁ νεώνητος δοῦλος ἀποκτείνειε καὶ. πολλὰ ὅσα ἐπε ρήνει καὶ ἐδόκει λέγειν τῷ πλή ει πιστά.

Οἱ δὲ εὐ ὺς συνέλαβον τὸν Ἁβροκόμην καὶ δήσαντες ἀνέπεμπον τῷ τῆς Αἰγύπτου τότε ἄρχοντι.

Βιβλίο 4.

1. Καὶ ὁ μὲν δίκην δώσων εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤγετο ὑπὲρ ὧν ἐδόκει τὸν δεσπότην Ἄραξον ἀποκτεῖναι:

οἱ δὲ περὶ τὸν Ἱππό οον ἀπὸ Ταρσοῦ κινήσαντες ᾔεσαν τὴν ἐπὶ Συρίας, πᾶν ὅ τι ἐμποδὼν λάβοιεν

ὑποχείριον ποιούμενοι: ἐνέπρησαν δὲ καὶ κώμας καὶ ἄνδρας ἀπέσφαξαν πολλούς. Καὶ οὕτως

ἀπελ όντες εἰς Λαοδίκειαν τῆς Συρίας ἔρχονται κἀνταῦ α ἐπεδήμουν οὐκέτι ὡς λῃσταί, ἀλλ ὡς

κατὰ έαν τῆς πόλεως ἥκοντες. [2] Ἐνταῦ α ὁ Ἱππό οος ἐπολυπραγμόνει εἴ πο εν Ἁβροκόμην

εὑρεῖν δυνήσεται: ὡς δ οὐδὲν ἤνυε, ἀναλαβόντες αὑτούς, τὴν ἐπὶ Φοινίκης ἐτράποντο, κἀκεῖ εν ἐπ

Αἴγυπτον: ἐδόκει γὰρ αὐτοῖς καταδραμεῖν Αἴγυπτον. [3] Καὶ συλλεξάμενοι μέγα λῃστήριον

ἔρχονται τὴν ἐπὶ Πηλουσίου καὶ τῷ ποταμῷ τῷ Νείλῳ πλεύσαντες εἰς Ἑρμοῦ πόλιν τῆς Αἰγύπτου

καὶ Σχεδίαν, ἐμβαλόντες εἰς διώρυγα τοῦ ποταμοῦ τὴν ὑπὸ Μενελάου γενομένην Ἀλεξάνδρειαν μὲν

παρῆλ ον, ἦλ ον δὲ ἐπὶ Μέμφιν τὴν ἱερὰν τῆς Ἴσιδος, [4] κἀκεῖ εν ἐπὶ Μένδην: παρέλαβον δὲ καὶ

τῶν ἐπιχωρίων κοινωνοὺς τοῦ λῃστηρίου καὶ ἐξηγητὰς τῆς ὁδοῦ. Διελ όντες μὲν δὴ ταῦτα ἐπὶ

Λεόντων ἔρχονται πόλιν καὶ ἄλλας παρελ όντες κώμας οὐκ ὀλίγας, ὧν αἱ πολλαὶ ἀφανεῖς, εἰς

Κοπτὸν ἔρχονται τῆς Αἰ ιοπίας πλησίον. [5] Ἐνταῦ α ἔγνωσαν λῃστεύειν: πολὺ γὰρ πλῆ ος

ἐμπόρων τὸ διοδεῦον ἦν τῶν τε ἐπ Αἰ ιοπίαν καὶ τῶν ἐπὶ Ἰνδικὴν φοιτώντων: ἦν δὲ αὐτοῖς καὶ τὸ

λῃστήριον ἀν ρώπων πεντακοσίων. Καταλαβόντες δὲ τῆς Αἰ ιοπίας τὰ ἄκρα, καὶ πάντα

καταστησάμενοι διέγνωσαν τοὺς παριόντας λῃστεύειν.

2. Ὁ δὲ Ἁβροκόμης ὡς ἧκε παρὰ τὸν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου ῾ἐπεστάλκεσαν δὲ οἱ Πηλουσιῶται τὰ

γενόμενα αὐτῷ καὶ τὸν τοῦ Ἀράξου φόνον καὶ ὅτι οἰκέτης ὢν τοιαῦτα ἐτόλμησἐ μα ὼν οὖν ἕκαστα,

οὐκέτι οὐδὲ πυ όμενος τὰ γενόμενα κελεύει τὸν Ἁβροκόμην ἀγαγόντας προσαρτῆσαι σταυρῷ. [2]

Ὁ δὲ ὑπὸ μὲν τῶν κακῶν ἀχανὴς ἦν, παρεμυ εῖτο δὲ αὐτὸν τῆς τελευτῆς ὅτι ἐδόκει καὶ Ἄν ειαν

τε νηκέναι. Ἄγουσι δὲ αὐτὸν οἷς τοῦτο προσετέτακτο παρὰ τὰς ὄχ ας τοῦ Νείλου: ἦν δὲ κρημνὸς

ἀπότομος εἰς τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ βλέπων: [3] καὶ ἀναστήσαντες τὸν σταυρὸν προσαρτῶσι,

σπάρτοις τὰς χεῖρας σφίγξαντες καὶ τοὺς πόδας: τοῦτο γὰρ τῆς ἀνασταυρώσεως ἔ ος τοῖς ἐκεῖ:

καταλιπόντες δὲ ᾤχοντο, ὡς ἐν ἀσφαλεῖ τοῦ προσηρτημένου μενοῦντος. [4] Ὁ δὲ ἀναβλέψας εἰς

τὸν ἥλιον καὶ τὸ ῥεῦμα ἰδὼν τοῦ Νείλου ‘ὦ εῶν’ φησὶ ‘φιλαν ρωπότατε, ὃς Αἴγυπτον ἔχεις, δἰ ὃν

καὶ γῆ καὶ άλασσα πᾶσιν ἀν ρώποις πέφηνεν, εἰ μέν τι Ἁβροκόμης ἀδικῶ, καὶ ἀπολοίμην οἰκτρῶς

καὶ μείζονα τιμωρίαν εἴ τις ἐστὶ ταύτης ὑποσχοῖμι: [5] εἰ δὲ ὑπὸ γυναικὸς προδέδομαι πονηρᾶς,

μήτε τὸ Νείλου ῥεῦμα μιαν είη ποτε ἀδίκως ἀπολομένου σώματος, μήτε σὺ τοιοῦτον ἴδοις έαμα,

ἄν ρωπον οὐδὲν ἀδικήσαντα ἀπολλύμενον ἐπὶ τῆς σῆς.’ Ταῦτα εὔξατο, [6] καὶ αὐτὸν ὁ εὸς

οἰκτείρει, καὶ πνεῦμα ἐξαίφνης ἀνέμου γίνεται καὶ ἐμπίπτει τῷ σταυρῷ καὶ ἀποβάλλει μὲν τοῦ

κρημνοῦ τὸ γεῶδες, εἰς ὃ ἦν ὁ σταυρὸς ἐρηρεισμένος, ἐμπίπτει δὲ ὁ Ἁβροκόμης τῷ ῥεύματι καὶ

ἐφέρετο οὔτε τοῦ ὕδατος αὐτὸν ἀδικοῦντος οὔτε τῶν δεσμῶν ἐμποδιζόντων οὔτε τῶν ηρίων

παραβλαπτόντων, [7] ἀλλὰ παραπέμποντος τοῦ ῥεύματος: φερόμενος δὲ εἰς τὰς ἐκβολὰς ἔρχεται

τὰς εἰς τὴν άλασσαν τοῦ Νείλου, κἀνταῦ α οἱ παραφυλάσσοντες λαμβάνουσιν αὐτὸν καὶ ὡς

δραπέτην τῆς τιμωρίας ἄγουσι παρὰ τὸν διοικοῦντα τὴν Αἴγυπτον. [8] Ὁ δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισ εὶς

καὶ πονηρὸν εἶναι νομίσας τελέως κελεύει πυρὰν ποιήσαντας, ἐπι έντας καταφλέξαι τὸν

Ἁβροκόμην. Καὶ ἦν μὲν ἅπαντα παρεσκευασμένα, καὶ ἡ πυρὰ παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Νείλου, καὶ

ἐπετέ ειτο μὲν ὁ Ἁβροκόμης καὶ τὸ πῦρ ὑπετέ ειτο, ἄρτι δὲ τῆς φλογὸς μελλούσης ἅπτεσ αι τοῦ

σώματος εὔχετο πάλιν ὀλίγα, ὅσα ἐδύνατο, σῶσαι αὐτὸν ἐκ τῶν κα εστώτων κακῶν. [9] Κἀνταῦ α

κυματοῦται μὲν ὁ Νεῖλος, ἐπιπίπτει δὲ τῇ πυρᾷ τὸ ῥεῦμα καὶ κατασβέννυσι τὴν φλόγα: αῦμα δὲ τὸ

γενόμενον τοῖς παροῦσιν ἦν, καὶ λαβόντες ἄγουσι τὸν Ἁβροκόμην πρὸς τὸν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου

καὶ λέγουσι τὰ συμβάντα καὶ τὴν τοῦ Νείλου βοή ειαν διηγοῦνται. [10] Ἐ αύμασεν ἀκούσας τὰ

γενόμενα καὶ ἐκέλευσεν αὐτὸν τηρεῖσ αι μὲν ἐν τῇ εἱρκτῇ, ἐπιμέλειαν δὲ ἔχειν πᾶσαν, ‘ἕως’ ἔφη

‘μά ωμεν ὅστις ὁ ἄν ρωπός ἐστιν καὶ ὅ τι οὕτως αὐτοῦ μέλει εοῖς.’

3. Καὶ ὁ μὲν ἦν ἐν τῇ εἱρκτῇ: ὁ δὲ Ψάμμις ὁ τὴν Ἄν ειαν ὠνησάμενος διέγνω μὲν ἀπιέναι τὴν ἐπ οἴκου

καὶ πάντα πρὸς τὴν ὁδοιπορίαν παρεσκευάζετο: ἔδει δὲ αὐτὸν ὁδεύσαντα τὴν ἄνω Αἴγυπτον ἐπ

Αἰ ιοπίαν ἐλ εῖν, ἔν α ἦν τὸ Ἱππο όου λῃστήριον. [2] Ἦν δὲ πάντα εὐτρεπῆ, κάμηλοί τε πολλαὶ

καὶ ὄνοι καὶ ἵπποι σκευαγωγοί: ἦν δὲ πολὺ μὲν πλῆ ος χρυσοῦ, πολὺ δὲ ἀργύρου, πολλὴ δὲ ἐσ ής:

ἦγε δὲ καὶ τὴν Ἄν ειαν. [3] Ἡ δὲ ὡς Ἀλεξάνδρειαν παρελ οῦσα ἐγένετο ἐν Μέμφει, εὔχετο τῇ

Ἴσιδι στᾶσα πρὸ τοῦ ἱεροῦ ‘ὦ μεγίστη εῶν, μέχρι μὲν νῦν ἁγνὴ μένω λογιζομένη σή, καὶ γάμον

ἄχραντον Ἁβροκόμῃ τηρῶ: τοὐντεῦ εν δὲ ἐπὶ Ἰνδοὺς ἔρχομαι, μακρὰν μὲν τῆς Ἐφεσίων γῆς,

μακρὰν δὲ τῶν Ἁβροκόμου λειψάνων. [4] Ἢ σῶσον οὖν ἐντεῦ εν τὴν δυστυχῆ καὶ ζῶντι ἀπόδος

Ἁβροκόμῃ, ἢ εἰ πάντως εἵμαρται χωρὶς ἀλλήλων ἀπο ανεῖν, ἔργασαι τοῦτο, μεῖναί με

σωφρονοῦσαν τῷ νεκρῷ.’ Ταῦτα εὔχετο, [5] καὶ προῄεσαν τῆς ὁδοῦ, καὶ ἤδη μὲν διεληλύ εσαν

Κοπτόν, ἐνέβαινον δὲ τοῖς Αἰ ιόπων ὅροις, καὶ αὐτοῖς Ἱππό οος ἐπιπίπτει καὶ αὐτὸν μὲν τὸν

Ψάμμιν ἀποκτιννύει καὶ πολλοὺς τῶν σὺν αὐτῷ καὶ τὰ χρήματα λαμβάνει καὶ τὴν Ἄν ειαν

αἰχμάλωτον: [6] συλλεξάμενος δὲ τὰ ληφ έντα χρήματα ἦγεν εἰς ἄντρον τὸ ἀποδεδειγμένον αὐτοῖς

εἰς ἀπό εσιν τῶν χρημάτων: ἐνταῦ α ἤγετο καὶ ἡ Ἄν εια: οὐκ ἐγνώριζε δὲ Ἱππό οον, οὐδὲ

Ἱππό οος τὴν Ἄν ειαν. Ὁπότε δὲ αὐτῆς πύ οιτο ἥτις τε εἴη καὶ πό εν, τὸ μὲν ἀλη ὲς οὐκ ἔλεγεν,

ἔφασκε δὲ Αἰγυπτία εἶναι ἐπιχώριος, τοὔνομα Μεμφῖτις.

4. Καὶ ἡ μὲν ἦν παρὰ τῷ Ἱππο όῳ ἐν τῷ ἄντρῳ τῷ λῃστρικῷ: ἐν τούτῳ δὲ μεταπέμπεται τὸν

Ἁβροκόμην ὁ ἄρχων τῆς Αἰγύπτου καὶ πυν άνεται τὰ κατ αὐτὸν καὶ μαν άνει τὸ διήγημα καὶ

οἰκτείρει τὴν τύχην καὶ δίδωσι χρήματα καὶ εἰς Ἔφεσον ἄξειν ὑπισχνεῖτο. [2] Ὁ δὲ ἅπασαν μὲν ᾔδει

χάριν αὐτῷ τῆς σωτηρίας, ἐδεῖτο δὲ ἐπιτρέψαι ζητῆσαι τὴν Ἄν ειαν. Καὶ ὁ μὲν πολλὰ δῶρα λαβών,

ἐπιβὰς σκάφους ἀνήγετο τὴν ἐπ Ἰταλίας, ὡς ἐκεῖ πευσόμενός τι περὶ Ἀν είας. Ὁ δὲ ἄρχων τῆς

Αἰγύπτου μα ὼν τὰ κατὰ τὸν Ἄραξον, μεταπεμψάμενος ἀνεσταύρωσε τὴν Κυνώ.

5. Τῆς δὲ Ἀν είας οὔσης ἐν τῷ ἄντρῳ ἐρᾷ τῶν φρουρούντων αὐτὴν λῃστῶν εἷς, Ἀγχίαλος τοὔνομα.

Οὗτος ὁ Ἀγχίαλος ἦν μὲν τῶν ἀπὸ Συρίας Ἱππο όῳ συνεληλυ ότων, Λαοδικεὺς τὸ γένος, ἐτιμᾶτο

δὲ παρὰ τῷ Ἱππο όῳ νεανικός τε καὶ μεγάλα ἐν τῷ λῃστηρίῳ δυνάμενος. [2] Ἐρασ εὶς δὲ αὐτῆς τὰ

μὲν πρῶτα λόγους προσέφερεν ὡς πείσων καὶ ἔφασκε λόγῳ λήψεσ αι καὶ παρὰ τοῦ Ἱππο όου

δῶρον αἰτήσειν. [3] Ἡ δὲ πάντα ἠρνεῖτο, καὶ οὐδὲν αὐτὴν ἐδυσώπει, οὐκ ἄντρον, οὐ δεσμά, οὐ

λῃστὴς ἀπειλῶν: ἐφύλασσε δὲ ἑαυτὴν ἔτι Ἁβροκόμῃ καὶ δοκοῦντι τε νηκέναι, καὶ πολλάκις ἀνεβόα

εἴποτε λα εῖν ἠδύνατο ‘Ἁβροκόμου μόνου γυνὴ μενῶ, κἂν ἀπο ανεῖν δέῃ, κἂν ὧν πέπον α [4]

χείρω πα εῖν.’ Ταῦτα εἰς μείζω συμφορὰν ἦγε τὸν Ἀγχίαλον, καὶ ἡ κα ἡμέραν τῆς Ἀν είας ὄψις

ἐξέκαεν αὐτὸν εἰς τὸν ἔρωτα: οὐκέτι δὲ φέρειν δυνάμενος, ἐπεχείρει βιάζεσ αι τὴν Ἄν ειαν. [5]

Καὶ νύκτωρ ποτέ, οὐ παρόντος Ἱππο όου, ἀλλὰ μετὰ τῶν ἄλλων ὄντος ἐν τῷ λῃστηρίῳ, ἐπανίστατο

καὶ ὑβρίζειν ἐπειρᾶτο: ἡ δὲ ἐν ἀμηχάνῳ κακῷ γενομένη, σπασαμένη τὸ παρακείμενον ξίφος παίει

τὸν Ἀγχίαλον, καὶ ἡ πληγὴ γίνεται καιρία: ὁ μὲν γὰρ περιληψόμενος καὶ φιλήσων ὅλος ἐνενεύκει

πρὸς αὐτήν, ἡ δὲ κατεγκοῦσα τὸ ξίφος κατὰ τῶν στέρνων ἔπληξε. [6] Καὶ Ἀγχίαλος μὲν δίκην

ἱκανὴν ἐδεδώκει τῆς πονηρᾶς ἐπι υμίας, ἡ δὲ Ἄν εια εἰς φόβον τῶν δεδραμένων ἔρχεται καὶ πολλὰ

ἐβουλεύετο ποτὲ μὲν ἑαυτὴν ἀποκτεῖναι ῾ἀλλ ἔτι ὑπὲρ Ἁβροκόμου τι ἤλπιζἐ, ποτὲ δὲ φυγεῖν ἐκ τοῦ

ἄντρου ῾ἀλλὰ τοῦτο ἀμήχανον ἦν: οὔτε γὰρ ἡ ὁδὸς αὐτῇ εὔπορος ἦν οὔτε ὁ ἐξηγησόμενος τὴν

πορείαν . Ἔγνω οὖν μένἑ ἐν τῷ ἄντρῳ καὶ φέρειν ὅ τι ἂν τῷ δαίμονι δοκῇ.

6. Κἀκείνην μὲν τὴν νύκτα ἔμεινεν, οὔτε ὕπνου τυχοῦσα καὶ πολλὰ ἐννοοῦσα: ἐπεὶ δὲ ἡμέρα ἐγένετο,

ἧκον οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον καὶ ὁρῶσι τὸν Ἀγχίαλον ἀνῃρημένον καὶ τὴν Ἄν ειαν παρὰ τῷ σώματι

καὶ εἰκάζουσι τὸ γενόμενον καὶ ἀνακρίναντες αὐτὴν μαν άνουσι πάντα. [2] Ἔδοξεν οὖν αὐτοῖς ἐν

ὀργῇ τὸ γενόμενον ἔχειν καὶ τὸν τε νηκότα ἐκδικῆσαι φίλον: καὶ ἐβουλεύοντο κατὰ Ἀν είας

ποικίλα, ὁ μέν τις ἀποκτεῖναι κελεύων καὶ συν άψαι τῷ Ἀγχιάλου σώματι, [3] ἄλλος δὲ

ἀνασταυρῶσαι: ὁ δὲ Ἱππό οος ἠνιᾶτο μὲν ἐπὶ τῷ Ἀγχιάλῳ, ἐβουλεύετο δὲ κατὰ Ἀν είας μείζονα

κόλασιν: καὶ δὴ κελεύει τάφρον ὀρύξαντας μεγάλην καὶ βα εῖαν ἐμβάλλειν τὴν Ἄν ειαν καὶ κύνας

μετ αὐτῆς δύο, ἵνα ἐκ τούτου μεγάλην δίκην ὑπόσχῃ τῶν τετολμημένων. [4] Καὶ οἱ μὲν ἐποίουν τὸ

προσταχ έν, ἤγετο δὲ ἡ Ἄν εια ἐπὶ τὴν τάφρον καὶ οἱ κύνες: ἦσαν δὲ Αἰγύπτιοι, καὶ τἆλλα μεγάλοι

καὶ ὀφ ῆναι φοβεροί. Ὡς δὲ ἐνεβλή ησαν, ξύλα ἐπιτι έντες μεγάλα ἐπέχωσαν τὴν τάφρον ῾ἦν δὲ

τοῦ Νείλου ὀλίγον ἀπέχουσἀ καὶ κατέστησαν φρουρὸν ἕνα τῶν λῃστῶν, Ἀμφίνομον τοὔνομα. [5]

Οὗτος ὁ Ἀμφίνομος ἤδη μὲν καὶ πρότερον ἑαλώκει τῆς Ἀν είας, τότε δ οὖν ἠλέει μ λλον αὐτὴν καὶ

τῆς συμφορᾶς ᾤκτειρεν: ἐνενόει δὲ ὅπως ἐπὶ πλέον αὐτὴ ζήσεται, ὅπως τε οἱ κύνες αὐτῇ μηδὲν

ἐνοχλήσουσι, καὶ ἑκάστοτε ἀφαιρῶν τῶν ἐπικειμένων τῇ τάφρῳ ξύλων ἄρτους ἐνέβαλλε καὶ ὕδωρ

παρεῖχε καὶ ἐκ τούτου τὴν Ἄν ειαν αρρεῖν παρεκάλει. [6] Καὶ οἱ κύνες τρεφόμενοι οὐδέν τι δεινὸν

αὐτὴν εἰργάζοντο, ἀλλ ἤδη τι ασοὶ ἐγίνοντο καὶ ἥμεροι: ἡ δὲ Ἄν εια ἀποβλέψασα εἰς ἑαυτὴν καὶ

τὴν παροῦσαν τύχην ἐννοήσασα ‘οἴμοι’ φησὶ ‘τῶν κακῶν, οἵαν ὑπομένω τιμωρίαν; τάφρος καὶ

δεσμωτήριον καὶ κύνες συγκα ειργμένοι πολὺ τῶν λῃστῶν ἡμερώτεροι: τὰ αὐτά, Ἁβροκόμη, σοι

πάσχω: [7] ἦς γάρ ποτε ἐν ὁμοίᾳ τύχῃ καὶ σύ: καὶ σὲ ἐν Τύρῳ κατέλιπον ἐν δεσμωτηρίῳ: ἀλλ εἰ μὲν

ζῇς ἔτι, δεινὸν οὐδέν: ἴσως γάρ ποτε ἀλλήλους ἕξομεν: εἰ δὲ ἤδη τέ νηκας, μάτην ἐγὼ φιλοτιμοῦμαι

ζῆν, μάτην δὲ οὗτος, ὅστις ποτέ ἐστιν, ἐλεεῖ με τὴν δυστυχῆ.’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ ἐπε ρήνει συνεχῶς.

Βιβλίο 5.

1. Καὶ ἡ μὲν ἐν τῇ τάφρῳ κατεκέκλειστο μετὰ τῶν κυνῶν, ὁ δ Ἀμφίνομος ἑκάστοτε κἀκείνην

παρεμυ εῖτο καὶ τοὺς κύνας ἡμέρους ἐποίει τρέφων: ὁ δὲ Ἁβροκόμης διανύσας τὸν ἀπ Αἰγύπτου

πλοῦν εἰς αὐτὴν μὲν Ἰταλίαν οὐκ ἔρχεται ῾τὸ γὰρ πνεῦμα τὴν ναῦν ἀπῶσαν τοῦ κατ εὐ ὺ ἀπέσφηλε

πλοὖ, ἤγαγε δὲ εἰς Σικελίαν καὶ κατήχ ησαν εἰς πόλιν Συρακούσας μεγάλην καὶ καλήν. [2]

Ἐνταῦ α ὁ Ἁβροκόμης γενόμενος ἔγνω περιιέναι τὴν νῆσον καὶ ἀναζητεῖν εἴ τι περὶ Ἀν είας

πύ οιτο. Καὶ δὴ ἐνοικίζεται πλησίον τῆς αλάττης παρὰ ἀνδρὶ Αἰγιαλεῖ πρεσβύτῃ, ἁλιεῖ τὴν τέχνην.

Οὗτος ὁ Αἰγιαλεὺς πένης μὲν ἦν καὶ ξένος καὶ ἀγαπητῶς αὑτὸν διέτρεφεν ἐκ τῆς τέχνης: ὑπεδέξατο

δὲ τὸν Ἁβροκόμην ἄσμενος καὶ παῖδα ἐνόμιζεν αὑτοῦ καὶ ἠγάπα διαφερόντως. [3] Καὶ ἤδη ποτὲ καὶ

ἐκ πολλῆς τῆς πρὸς ἀλλήλους συνη είας ὁ μὲν Ἁβροκόμης αὐτῷ διηγήσατο τὰ κα αὑτόν, καὶ τὴν

Ἄν ειαν εἰρήκει καὶ τὸν ἔρωτα καὶ τὴν πλάνην, ὁ δὲ Αἰγιαλεὺς ἄρχεται τῶν αὑτοῦ διηγημάτων. [4]

‘Ἐγὼ’ ἔφη, ‘τέκνον Ἁβροκόμη, οὔτε Σικελιώτης οὔτε ἐπιχώριος, ἀλλὰ Σπαρτιάτης Λακεδαιμόνιος

τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ δυναμένων, καὶ περιουσίαν ἔχων πολλήν. [5] Νέος δὲ ὢν ἠράσ ην κόρης

πολίτιδος Θελξινόης τοὔνομα, ἀντερᾷ δέ μου καὶ ἡ Θελξινόη. Καὶ τῇ πόλει παννυχίδος ἀγομένης

συνήλ ομεν ἀλλήλοις, ἀμφοτέρους ὁδηγοῦντος τοῦ εοῦ, καὶ ἀπελαύσαμεν ὧν ἕνεκα συνήλ ομεν.

[6] Καὶ χρόνῳ τινὶ ἀλλήλοις συνῆμεν λαν άνοντες καὶ ὠμόσαμεν ἀλλήλοις πολλάκις στέρξειν καὶ

μέχρι ανάτου: ἐνεμέσησε δέ τις ἄρα εῶν. Κἀγὼ μὲν ἔτι ἐν τοῖς ἐφήβοις ἤμην, τὴν δὲ Θελξινόην

ἐδίδοσαν πρὸς γάμον οἱ πατέρες ἐπιχωρίῳ τινὶ νεανίσκῳ Ἀνδροκλεῖ τοὔνομα: ἤδη δὲ αὐτῆς καὶ ἤρα

ὁ Ἀνδροκλῆς. [7] Τὰ μὲν οὖν πρῶτα ἡ κόρη πολλὰς προφάσεις ἐποιεῖτο ἀναβαλλομένη τὸν γάμον:

τελευταῖον δὲ δυνη εῖσα ἐν ταὐτῷ μοι γενέσ αι συντί εται νύκτωρ ἐξελ εῖν Λακεδαίμονος μετ

ἐμοῦ. Καὶ δὴ ἐστείλαμεν ἑαυτοὺς νεανικῶς, ἀπέκειρα δὲ καὶ τὴν κόμην τῆς Θελξινόης. [8] Ἐν αὐτῇ

οὖν τῇ τῶν γάμων νυκτὶ ἐξελ όντες τῆς πόλεως ᾔειμεν ἐπ Ἄργος καὶ Κόριν ον, κἀκεῖ εν

ἀναγόμενοι ἐπλεύσαμεν εἰς Σικελίαν. Λακεδαιμόνιοι δὲ πυ όμενοι τὴν φυγὴν ἡμῶν άνατον

κατεψηφίσαντο. Ἡμεῖς δὲ ἐνταῦ α διήγομεν ἀπορίᾳ μὲν τῶν ἐπιτηδείων, ἡδόμενοι δὲ καὶ πάντων

ἀπολαύειν δοκοῦντες, ὅτι ἦμεν μετ ἀλλήλων. [9] Καὶ τέ νηκεν ἐνταῦ α οὐ πρὸ πολλοῦ Θελξινόη

καὶ τὸ σῶμα οὐ τέ απται, ἀλλ ἔχω γὰρ μετ [10] ἐμαυτοῦ καὶ ἀεὶ φιλῶ καὶ σύνειμι.’ Καὶ ἅμα λέγων

εἰσάγει τὸν Ἁβροκόμην εἰς τὸ ἐνδότερον δωμάτιον καὶ δεικνύει τὴν Θελξινόην, γυναῖκα πρεσβῦτιν

μὲν ἤδη, καλὴν δὲ γενομένην ἔτι Αἰγιαλεῖ κόρην: τὸ δὲ σῶμα αὐτῆς ἐτέ απτο ταφῇ Αἰγυπτίᾳ: ἦν

γὰρ καὶ τούτων ἔμπειρος ὁ γέρων. [11] ‘Ταύτῃ οὖν’ ἔφη, ‘ὦ τέκνον Ἁβροκόμη, ἀεί τε ὡς ζώσῃ

λαλῶ καὶ συγκατάκειμαι καὶ συνευωχοῦμαι: κἂν ἔλ ω ποτὲ ἐκ τῆς ἁλιείας κεκμηκώς, αὕτη με

παραμυ εῖται βλεπομένη: οὐ γὰρ οἵα νῦν ὁρᾶται σοὶ τοιαύτη φαίνεται ἐμοί: ἀλλ ἐννοῶ, τέκνον, οἵα

μὲν ἦν ἐν Λακεδαίμονι, οἵα δὲ ἐν τῇ φυγῇ: τὰς παννυχίδας ἐννοῶ, τὰς συν ήκας ἐννοῶ.’ [12] Ἔτι

λέγοντος τοῦ Αἰγιαλέως ἀνωδύρετο ὁ Ἁβροκόμης ‘σὲ δὲ’ λέγων, ‘ὦ πασῶν δυστυχεστάτη κόρη,

πότε ἀνευρήσω κἂν νεκράν; Αἰγιαλεῖ μὲν γὰρ τοῦ βίου μεγάλη παραμυ ία τὸ σῶμα τὸ Θελξινόης,

καὶ νῦν ἀλη ῶς μεμά ηκα ὅτι ἔρως ἀλη ινὸς ὅρον ἡλικίας οὐκ ἔχει: [13] ἐγὼ δὲ πλανῶμαι μὲν

κατὰ πᾶσαν γῆν καὶ άλασσαν, οὐ δεδύνημαι δὲ οὐδὲν ἀκοῦσαι περὶ σοῦ. Ὦ μαντεύματα δυστυχῆ,

ὦ τὰ πάντων ἡμῖν Ἄπολλον χρήσας χαλεπώτατα, οἴκτειρον ἤδη καὶ τὰ τέλη τῶν μεμαντευμένων

ἀποδίδου.’

2. Καὶ ὁ μὲν Ἁβροκόμης ταυτὶ κατοδυρόμενος, παραμυ ουμένου αὐτὸν Αἰγιαλέως διῆγεν ἐν

Συρακούσαις, ἤδη καὶ τῆς τέχνης Αἰγιαλεῖ κοινωνῶν: οἱ δὲ περὶ τὸν Ἱππό οον μέγα μὲν ἤδη τὸ

λῃστήριον κατεστήσαντο, ἔγνωσαν δὲ ἀπαίρειν Αἰ ιοπίας καὶ μείζοσιν ἤδη πράγμασιν ἐπιτί εσ αι.

[2] Οὐ γὰρ ἐδόκει τῷ Ἱππο όῳ αὔταρκες εἶναι λῃστεύειν κατ ἄνδρα, εἰ μὴ καὶ κώμαις καὶ πόλεσιν

ἐπιβάλοι. Καὶ ὁ μὲν παραλαβὼν τοὺς σὺν αὐτῷ καὶ ἐπιφορτισάμενος πάντα ῾ἦν δὲ αὐτῷ καὶ

ὑποζύγια πολλὰ καὶ κάμηλοι οὐκ ὀλίγαἰ Αἰ ιοπίαν μὲν κατέλιπεν, ᾔει δὲ ἐπ Αἴγυπτόν τε καὶ

Ἀλεξάνδρειαν καὶ ἐνενόει Φοινίκην καὶ Συρίαν πάλιν: [3] τὴν δὲ Ἄν ειαν προσεδόκα τε νηκέναι: ὁ

δὲ Ἀμφίνομος, ὁ φρουρῶν ἐν τῇ τάφρῳ αὐτήν, ἐρωτικῶς διακείμενος, οὐχ ὑπομένων ἀποσπασ ῆναι

τῆς κόρης διὰ τὴν πρὸς αὐτὴν φιλοστοργίαν καὶ τὴν ἐπικειμένην συμφοράν, Ἱππο όῳ μὲν οὐχ

εἵπετο, λαν άνει δὲ ἐν πολλοῖς τοῖς ἄλλοις καὶ ἀποκρύπτεται ἐν ἄντρῳ τινὶ σὺν τοῖς ἐπιτηδείοις οἷς

συνελέξατο. [4] Νυκτὸς δὲ γενομένης οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον ἐπὶ κώμην ἐληλύ εσαν τῆς Αἰγύπτου,

Ἀρείαν καλουμένην, πορ ῆσαι έλοντες: ὁ δὲ Ἀμφίνομος ἀνορύσσει τὴν τάφρον καὶ ἐξάγει τὴν

Ἄν ειαν καὶ αρρεῖν παρεκάλει. [5] τῆς δὲ ἔτι φοβουμένης καὶ ὑποπτευούσης, τὸν ἥλιον ἐπόμνυσι

καὶ τοὺς ἐν Αἰγύπτῳ εοὺς ἦ μὴν τηρήσειν γάμων ἁγνήν, μέχρι ἂν καὶ αὐτή ποτε πεισ εῖσα ελήσῃ

συγκατα έσ αι. Πεί εται τοῖς ὅρκοις Ἀμφινόμου Ἄν εια καὶ ἕπεται αὐτῷ: οὐκ ἀπελείποντο δὲ οἱ

κύνες ἀλλ ἔστεργον συνή εις γενόμενοι. [6] Ἔρχονται δὴ εἰς Κοπτόν, κἀνταῦ α ἔγνωσαν ἡμέρας

διαγαγεῖν, μέχρι ἂν προέλ ωσιν οἱ περὶ τὸν Ἱππό οον τῆς ὁδοῦ: ἐπεμελοῦντο δὲ τῶν κυνῶν ὡς

ἔχοιεν τὰ ἐπιτήδεια. [7] Οἱ δὲ περὶ τὸν Ἱππό οον προσβαλόντες τῇ κώμῃ τῇ Ἀρείᾳ πολλοὺς μὲν τῶν

ἐνοικούντων ἀπέκτειναν καὶ τὰ οἰκήματα ἐνέπρησαν καὶ κατῄεσαν οὐ τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἀλλὰ διὰ τοῦ

Νείλου: πάντα γὰρ τὰ ἐκ τῶν μεταξὺ κωμῶν σκάφη συλλεξάμενοι, ἐπιβάντες ἔπλεον ἐπὶ Σχεδίαν,

καὶ ...... κἀντεῦ εν ἐκβάντες παρὰ τὰς ὄχ ας τοῦ Νείλου διώδευον τὴν ἄλλην Αἴγυπτον.

3. Ἐν τούτῳ δὲ ὁ ἄρχων τῆς Αἰγύπτου ἐπέπυστο μὲν τὰ περὶ τὴν Ἀρείαν καὶ τὸ Ἱππο όου λῃστήριον

καὶ ὅτι ἀπ Αἰ ιοπίας ἔρχονται: παρασκευάσας δὲ στρατιώτας πολλοὺς καὶ ἄρχοντα τούτοις

ἐπιστήσας τῶν συγγενῶν τῶν αὑτοῦ Πολύιδον, νεανίσκον ὀφ ῆναι χαρίεντα, δρᾶσαι γεννικόν,

ἔπεμψεν ἐπὶ τοὺς λῃστάς. [2] Οὗτος ὁ Πολύιδος παραλαβὼν τὸ στράτευμα, ἀπήντα κατὰ

Πηλούσιον τοῖς περὶ τὸν Ἱππό οον, καὶ εὐ ὺς παρὰ τὰς ὄχ ας μάχη τε αὐτῶν γίνεται καὶ πίπτουσιν

ἑκατέρων πολλοί: νυκτὸς. δὲ ἐπιγενομένης τρέπονται μὲν οἱ λῃσταὶ καὶ πάντες ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν

φονεύονται: [3] εἰσὶ δὲ οἳ καὶ ζῶντες ἐλήφ ησαν. Ἱππό οος μόνος, ἀπορρίψας τὰ ὅπλα, ἔφυγε τῆς

νυκτὸς καὶ ἦλ εν εἰς Ἀλεξάνδρειαν: κἀκεῖ εν, δυνη εὶς λα εῖν, ἐπιβὰς ἀναγομένου πλοίου

ἐπανήχ η. Ἦν δὲ αὐτῷ ἡ πᾶσα ἐπὶ Σικελίαν ὁρμή: ἐκεῖ γὰρ ἐδόκει μάλιστα διαλήσεσ αί τε καὶ

διατραφήσεσ αι: ἤκουε δὲ τὴν νῆσον εἶναι μεγάλην τε καὶ εὐδαίμονα.

4. Ὁ δὲ Πολύιδος οὐχ ἱκανὸν εἶναι ἐνόμισε κρατῆσαι τῶν συμβαλόντων λῃστῶν, ἀλλ ἔγνω δεῖν

ἀνερευνῆσαί τε καὶ ἐκκα ῆραι τὴν Αἴγυπτον, εἴ που ἢ τὸν Ἱππό οον ἢ τῶν σὺν αὐτῷ τινα ἀνεύροι.

[2] Παραλαβὼν οὖν μέρος τι τοῦ στρατιωτικοῦ καὶ τοὺς εἰλημμένους τῶν λῃστῶν, ἵν , εἴ τις

φαίνοιτο, οἱ μηνύσειαν, ἀνέπλει τὸν Νεῖλον καὶ τὰς πόλεις διηρεύνα καὶ ἐνενόει μέχρι Αἰ ιοπίας

ἐλ εῖν. [3] Ἔρχονται δὴ καὶ εἰς Κοπτόν, ἔν α ἦν Ἄν εια μετὰ Ἀμφινόμου. Καὶ αὐτὴ μὲν ἔτυχεν ἐπὶ

τῆς οἰκίας, τὸν δὲ Ἀμφίνομον γνωρίζουσιν οἱ τῶν λῃστῶν εἰλημμένοι καὶ λέγουσι τῷ Πολυΐδῳ: καὶ

Ἀμφίνομος λαμβάνεται καὶ ἀνακρινόμενος τὰ περὶ τὴν Ἄν ειαν διηγεῖται. [4] Ὁ δὲ ἀκούσας

κελεύει καὶ αὐτὴν ἄγεσ αι καὶ ἐλ ούσης ἀνεπυν άνετο ἥτις εἴη καὶ πό εν: ἡ δὲ τῶν μὲν ἀλη ῶν

οὐδὲν λέγει, ὅτι δὲ Αἰγυπτία εἴη καὶ ὑπὸ τῶν λῃστῶν εἴληπτο. [5] Ἐν τούτῳ ἐρᾷ καὶ ὁ Πολύιδος

Ἀν είας ἔρωτα σφοδρόν ῾ἦν δὲ αὐτῷ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γυνἤ: ἐρασ εὶς δὲ τὰ μὲν πρῶτα ἐπειρᾶτο

πεί ειν μεγάλα ὑπισχνούμενος: τελευταῖον δὲ ὡς κατῄεσαν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἐγένοντο δὲ ἐν

Μέμφει, ἐπεχείρησεν ὁ Πολύιδος βιάζεσ αι τὴν Ἄν ειαν: [6] ἡ δὲ ἐκφυγεῖν δυνη εῖσα, ἐπὶ τὸ τῆς

Ἴσιδος ἱερὸν ἔρχεται καὶ ἱκέτις γενομένη ‘σύ με’ εἶπεν, ‘ὦ δέσποινα Αἰγύπτου, πάλιν σῶσον, ᾗ

ἐβοή ησας πολλάκις: φεισάσ ω μου καὶ Πολύιδος [7] τῆς διὰ σὲ σώφρονος Ἁβροκόμῃ

τηρουμένης.’ Ὁ δὲ Πολύιδος ἅμα μὲν τὴν εὸν ἐδεδοίκει, ἅμα δὲ ἤρα τῆς Ἀν είας καὶ τῆς τύχης

αὐτὴν ἠλέει: πρόσεισι δὲ τῷ ἱερῷ μόνος καὶ ὄμνυσι μήποτε βιάσασ αι τὴν Ἄν ειαν, μηδὲ ὑβρίσαι τι

εἰς αὐτήν, ἀλλὰ τηρῆσαι ἁγνὴν ἐς ὅσον αὐτὴ ελήσει: αὔταρκες γὰρ αὐτῷ φιλοῦντι ἐδόκει εἶναι κἂν

βλέπειν μόνον καὶ λαλεῖν αὐτῇ. [8] Ἐπείσ η τοῖς ὅρκοις ἡ Ἄν εια καὶ κατῆλ εν ἐκ τοῦ ἱεροῦ:

κἀπειδὴ ἔγνωσαν ἡμέραις τρισὶν αὑτοὺς ἀναλαβεῖν ἐν Μέμφει, ἔρχεται ἡ Ἄν εια εἰς τὸ τοῦ Ἄπιδος

ἱερόν. Διασημότατον δὲ τοῦτο ἐν Αἰγύπτῳ, [9] καὶ ὁ εὸς τοῖς βουλομένοις μαντεύεται. Ἐπειδὰν

γάρ τις προσελ ὼν εὔξηται καὶ δεη ῇ τοῦ εοῦ, αὐτὸς μὲν ἔξεισιν, οἱ δὲ πρὸ τοῦ νεὼ παῖδες

Αἰγύπτιοι ἃ μὲν καταλογάδην ἃ δ ἐν μέτρῳ προλέγουσι τῶν ἐσομένων ἕκαστα. [10] Ἐλ οῦσα δὴ

καὶ ἡ Ἄν εια προσπίπτει τῷ Ἄπιδι. ‘Ὦ εῶν’ ἔφη ‘φιλαν ρωπότατε, ὁ πάντας οἰκτείρων ξένους,

ἐλέησον κἀμὲ τὴν κακοδαίμονα καί μοι μαντείαν ἀλη ῆ περὶ Ἁβροκόμου πρόειπε. [11] Εἰ μὲν γὰρ

αὐτὸν ἔτι ὄψομαι καὶ ἄνδρα λήψομαι, καὶ μενῶ καὶ ζήσομαι: εἰ δὲ ἐκεῖνος τέ νηκεν, ἀπαλλαγῆναι

κἀμὲ καλῶς ἔχει τοῦ πονήρου τούτου βίου.’ Εἰποῦσα καὶ καταδακρύσασα ἐξῄει τοῦ ἱεροῦ: κἀν

τούτῳ οἱ παῖδες οἱ πρὸ τοῦ τεμένους παίζοντες ἅμα ἐξεβόησαν ‘Ἀν ία Ἁβροκόμην ταχὺ λήψεται

ἄνδρα τὸν αὑτῆς.’ Ἀκούσασα εὐ υμοτέρα ἐγένετο καὶ προσεύχεται τοῖς εοῖς: καὶ ἅμα μὲν

ἀπῄεσαν εἰς Ἀλεξάνδρειαν.

5. Ἐπέπυστο δὲ ἡ Πολυΐδου γυνὴ ὅτι ἄγει κόρην ἐρωμένην, καὶ φοβη εῖσα μή πως αὐτὴν ἡ ξένη

παρευδοκιμήσῃ, Πολυΐδῳ μὲν οὐδὲν λέγει, ἐβουλεύετο δὲ κα αὑτὴν ὅπως τιμωρήσεται τὴν

δοκοῦσαν ἐπιβουλεύειν τοῖς γάμοις. [2] Καὶ δὴ ὁ μὲν Πολύιδος ἀπήγγελλέ τε τῷ ἄρχοντι τῆς

Αἰγύπτου τὰ γενόμενα καὶ τὰ λοιπὰ ἐπὶ τοῦ στρατοπέδου διῴκει τὰ τῆς ἀρχῆς: ἀπόντος δὲ αὐτοῦ

Ῥηναία ῾τοῦτο γὰρ ἐκαλεῖτο ἡ τοῦ Πολυΐδου γυνἢ μεταπέμπεται τὴν Ἄν ειαν ῾ἦν δὲ ἐπὶ τῆς οἰκίας᾿

καὶ περιρρήγνυσι τὴν ἐσ ῆτα καὶ αἰκίζεται [3] τὸ σῶμα ‘ὦ πονηρὰ’ λέγουσα ‘καὶ τῶν γάμων τῶν

ἐμῶν ἐπίβουλε, ματαίως ἔδοξας Πολυΐδῳ καλή, οὐ γάρ σε ὀνήσει τὸ κάλλος τοῦτο. Ἴσως μὲν γὰρ

πεί ειν λῃστὰς ἐδύνασο καὶ συγκα εύδειν νεανίσκοις με ύουσι πολλοῖς: τὴν δὲ Ῥηναίας εὐνὴν

οὔποτε [4] ὑβριεῖς χαίρουσα.’ Ταῦτα εἰποῦσα ἀπέκειρε τὴν κόμην αὐτῆς καὶ δεσμὰ περιτί ησι καὶ

παραδοῦσα οἰκέτῃ τινὶ πιστῷ, Κλυτῷ τοὔνομα, κελεύει ἐμβιβάσαντα εἰς ναῦν, ἀπαγαγόντα εἰς

Ἰταλίαν ἀποδόσ αι πορνοβοσκῷ τὴν Ἄν ειαν. ‘Οὕτω γὰρ’ ἔφη ‘δυνήσῃ [5] ἡ καλὴ τῆς ἀκρασίας

κόρον λαβεῖν.’ Ἤγετο δὲ ἡ Ἄν εια ὑπὸ τοῦ Κλυτοῦ κλάουσα καὶ ὀδυρομένη ‘ὦ κάλλος ἐπίβουλον’

λέγουσα, ‘ὦ δυστυχὴς εὐμορφία, τί μοι παραμένετε ἐνοχλοῦντα; τί δὲ αἴτια πολλῶν κακῶν μοι

γίνεσ ε; οὐκ ἤρκουν οἱ τάφοι, οἱ φόνοι, τὰ δεσμά, τὰ λῃστήρια, ἀλλ ἤδη καὶ ἐπὶ οἰκήματος

στήσομαι καὶ τὴν μέχρι νῦν Ἁβροκόμῃ τηρουμένην σωφροσύνην πορνοβοσκὸς ἀναγκάσει με λύειν;

[6] Ἀλλ , ὦ δέσποτα,’ προσπεσοῦσα ἔλεγε τοῖς γόνασι τοῦ Κλυτὁ , ‘μή με ἐπ ἐκείνην τὴν τιμωρίαν

ἅμα προαγάγῃς, ἀλλ ἀπόκτεινόν με αὐτός: οὐκ οἴσω πορνοβοσκὸν δεσπότην: σωφρονεῖν,

πίστευσον, εἰ ίσμε α.’ Ταῦτα ἐδεῖτο, ἠλέει δὲ αὐτὴν ὁ Κλυτός. [7] Καὶ ἡ μὲν ἀπήγετο εἰς Ἰταλίαν,

ἡ δὲ Ῥηναία ἐλ όντι τῷ Πολυΐδῳ λέγει ὅτι ἀπέδρα ἡ Ἄν εια, κἀκεῖνος ἐκ τῶν ἤδη πεπραγμένων

ἐπίστευσεν αὐτῇ. Ἡ δὲ Ἄν εια κατήχ η μὲν εἰς Τάραντα, πόλιν τῆς Ἰταλίας: ἐνταῦ α δὲ ὁ Κλυτὸς

δεδοικὼς τὰς τῆς Ῥηναίας ἐντολὰς ἀποδίδοται αὐτὴν πορνοβοσκῷ. [8] Ὁ δὲ ἰδὼν κάλλος οἷον οὔπω

πρότερον ἐτε έατο, μέγα κέρδος ἕξειν τὴν παῖδα ἐνόμιζε, καὶ ἡμέραις μέν τισιν αὐτὴν ἀνελάμβανεν

ἐκ τοῦ πλοῦ κεκμηκυῖαν καὶ ἐκ τῶν ὑπὸ τῆς Ῥηναίας βασάνων: ὁ δὲ Κλυτὸς ἧκεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν

καὶ τὰ πραχ έντα ἐμήνυσε τῇ Ῥηναίᾳ.

6. Ὁ δὲ Ἱππό οος διανύσας τὸν πλοῦν κατήχ η μὲν εἰς Σικελίαν, οὐκ εἰς Συρακούσας δέ, ἀλλ εἰς

Ταυρομένιον καὶ ἐζήτει καιρόν, δἰ οὗ τὰ ἐπιτήδεια ἕξει. Τῷ δὲ Ἁβροκόμῃ ἐν Συρακούσαις ὡς

χρόνος πολὺς ἐγένετο, ἀ υμία ἐμπίπτει καὶ ἀπορία δεινή, ὅτι μήτε Ἄν ειαν εὑρίσκοι μήτε εἰς τὴν

πατρίδα ἀνασώζοιτο. [2] Διέγνω οὖν ἀποπλεύσας ἐκ Σικελίας εἰς Ἰταλίαν ἀνελ εῖν κἀκεῖ εν, εἰ

μηδὲν εὑρίσκοι τῶν ζητουμένων, εἰς Ἔφεσον πλεῦσαι πλοῦν δυστυχῆ. Ἤδη δὲ καὶ οἱ γονεῖς αὐτῶν

καὶ οἱ Ἐφέσιοι πάντες ἐν πολλῷ πέν ει ἦσαν, οὔτε ἀγγέλου παῤ αὐτῶν ἀφιγμένου οὔτε γραμμάτων:

ἀπέπεμπον δὲ πανταχοῦ τοὺς ἀναζητήσοντας. [3] Ὑπὸ ἀ υμίας δὲ καὶ γήρως οὐ δυνη έντες

ἀντισχεῖν οἱ γονεῖς ἑκατέρων ἑαυτοὺς ἐξήγαγον τοῦ βίου. Καὶ ὁ μὲν Ἁβροκόμης ᾔει τὴν ἐπὶ Ἰταλίας

ὁδόν: ὁ δὲ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη, οἱ σύντροφοι τοῦ Ἁβροκόμου καὶ τῆς Ἀν είας, τε νηκότος αὐτοῖς

ἐν Ξάν ῳ τοῦ δεσπότου καὶ τὸν κλῆρον ῾ἦν δὲ πολὺς᾿ ἐκείνοις καταλιπόντος, διέγνωσαν εἰς

Ἔφεσον πλεῖν, ὡς ἤδη μὲν αὐτοῖς τῶν δεσποτῶν σεσωσμένων, ἱκανῶς δὲ τῆς κατὰ τὴν ἀποδημίαν

συμφορᾶς πεπειραμένοι. [4] Ἐν έμενοι δὲ πάντα τὰ αὑτῶν νηὶ ἀνήγοντο εἰς Ἔφεσον, καὶ ἡμέραις

οὐ πολλαῖς διανύσαντες τὸν πλοῦν ἧκον εἰς Ῥόδον: κἀκεῖ μα όντες ὅτι οὐδέπω μὲν Ἁβροκόμης καὶ

Ἄν εια σώζοιντο, τε νήκασι δὲ αὐτῶν οἱ πατέρες, διέγνωσαν εἰς Ἔφεσον μὴ κατελ εῖν, χρόνῳ δέ

τινι ἐκεῖ γενέσ αι, μέχρι οὗ τι περὶ τῶν δεσποτῶν πύ ωνται.

7. Ὁ δὲ πορνοβοσκὸς ὁ τὴν Ἄν ειαν ὠνησάμενος χρόνου διελ όντος ἠνάγκασεν αὐτὴν οἰκήματος

προεστάναι. Καὶ δὴ κοσμήσας καλῇ μὲν ἐσ ῆτι πολλῷ δὲ χρυσῷ ἦγεν ὡς προστησομένην τέγους: ἡ

δὲ μέγα ἀνακωκύσασα ‘φεῦ μοι τῶν κακῶν’ εἶπεν, [2] ‘οὐχ ἱκαναὶ γὰρ αἱ πρότερον συμφοραί, τὰ

δεσμά, τὰ λῃστήρια, ἀλλ ἔτι καὶ πορνεύειν ἀναγκάζομαι; ὦ κάλλος δικαίως ὑβρισμένον, τί γὰρ ἡμῖν

ἀκαίρως παραμένεις; Ἀλλὰ τί ταῦτα ρηνῶ καὶ οὐχ εὑρίσκω τινὰ μηχανήν, δἰ ἧς φυλάξω τὴν μέχρι

νῦν τετηρημένην [3] σωφροσύνην;’ Ταῦτα λέγουσα ἤγετο ἐπὶ τὸ οἴκημα τοῦ πορνοβοσκοῦ τὰ μὲν

δεομένου αρρεῖν τὰ δὲ ἀπειλοῦντος. Ὡς δὲ ἦλ ε καὶ προέστη, πλῆ ος ἐπέρρει τῶν τε αυμακότων

τὸ κάλλος, οἵ τε πολλοὶ ἦσαν ἕτοιμοι ἀργύριον κατατί εσ αι τῆς ἐπι υμίας. [4] Ἡ δὲ ἐν ἀμηχάνῳ

γενομένη κακῷ εὑρίσκει τέχνην ἀποφυγῆς: πίπτει μὲν γὰρ εἰς γῆν καὶ παρεῖται τὸ σῶμα καὶ

ἐμιμεῖτο τοὺς νοσοῦντας τὴν ἐκ εῶν καλουμένην νόσον: ἦν δὲ τῶν παρόντων ἔλεος ἅμα καὶ φόβος

καὶ τοῦ μὲν ἐπι υμεῖν συνουσίας ἀπείχοντο, ἐ εράπευον δὲ τὴν Ἄν ειαν: [5] ὁ δὲ πορνοβοσκὸς

συνεὶς οἷ κακῶν ἐγεγόνει καὶ νομίσας ἀλη ῶς νοσεῖν τὴν κόρην, ἦγεν εἰς τὴν οἰκίαν καὶ κατέκλινέ

τε καὶ ἐ εράπευε, καὶ ὡς ἔδοξεν αὑτῆς γεγονέναι, ἀνεπυν άνετο τὴν αἰτίαν τῆς νόσου. [6] Ἡ δὲ

Ἄν εια ‘καὶ πρότερον’ ἔφη, ‘δέσποτα, εἰπεῖν πρὸς σὲ ἐβουλόμην τὴν συμφορὰν τὴν ἐμὴν καὶ

διηγήσασ αι τὰ συμβάντα, ἀλλὰ ἀπέκρυπτον αἰδουμένη: νυνὶ δὲ οὐδὲν χαλεπὸν εἰπεῖν πρὸς σέ,

πάντα ἤδη μεμα ηκότα τὰ κατ ἐμέ. [7] Παῖς ἔτι οὖσα ἐν ἑορτῇ καὶ παννυχίδι ἀποπλανη εῖσα τῶν

ἐμαυτῆς ἧκον πρός τινα τάφον ἀνδρὸς νεωστὶ τε νηκότος: κἀνταῦ α ἐφάνη μοί τις ἀνα ορῶν ἐκ

τοῦ τάφου καὶ κατέχειν ἐπειρᾶτο: [8] ἐγὼ δ ἀπέφευγον καὶ ἐβόων: ὁ δὲ ἄν ρωπος ἦν μὲν ὀφ ῆναι

φοβερός, φωνὴν δὲ πολλῷ εἶχε χαλεπωτέραν: καὶ τέλος ἡμέρα μὲν ἤδη ἐγίνετο, ἀφεὶς δέ με ἔπληξέ

τε κατὰ τοῦ στή ους καὶ νόσον ταύτην ἔλεγεν ἐμβεβληκέναι. [9] Ἐκεῖ εν ἀρξαμένη ἄλλοτε ἄλλως

ὑπὸ τῆς συμφορᾶς κατέχομαι. Ἀλλὰ δέομαί σου, δέσποτα, μηδέν μοι χαλεπήνῃς: οὐ γὰρ ἐγὼ

τούτων αἰτία. Δυνήσῃ γάρ με ἀποδόσ αι καὶ μηδὲν ἀπολέσαι τῆς δο είσης τιμῆς.’ Ἀκούσας ὁ

πορνοβοσκὸς ἠνιᾶτο μέν, συνεγίνωσκε δὲ αὐτῇ, ὡς οὐχ ἑκούσῃ ταῦτα πασχούσῃ.

8. Καὶ ἡ μὲν ἐ εραπεύετο ὡς νοσοῦσα παρὰ τῷ πορνοβοσκῷ: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ἀπὸ τῆς Σικελίας

ἐπαναχ εὶς καταίρει μὲν εἰς Νουκέριον τῆς Ἰταλίας, ἀπορίᾳ δὲ τῶν ἐπιτηδείων ἀμηχανῶν ὅ τι

ποιήσειε, τὰ μὲν πρῶτα περιῄει τὴν Ἄν ειαν ζητῶν: [2] αὕτη γὰρ ἦν αὐτῷ τοῦ βίου παντὸς καὶ τῆς

πλάνης ἡ ὑπό εσις: ὡς δὲ οὐδὲν εὕρισκεν ῾ἦν γὰρ ἐν Τάραντι ἡ κόρη παρὰ τῷ πορνοβοσκᾦ, αὑτὸν

ἀπεμίσ ωσε τοῖς τοὺς λί ους ἐργαζομένοις. [3] Καὶ ἦν αὐτῷ τὸ ἔργον ἐπίπονον, οὐ γὰρ συνεί ιστο

τὸ σῶμα οὐδὲ αὑτὸν ὑποβάλλειν ἔργοις εὐτόνοις καὶ σκληροῖς: διέκειτο δὲ πονήρως καὶ πολλάκις

κατοδυρόμενος τὴν αὑτοῦ τύχην ‘ἰδοὺ’ φησὶν ‘Ἄν εια, ὁ σὸς Ἁβροκόμης ἐργάτης τέχνης πονήρας

καὶ τὸ σῶμα ὑποτέ εικα δουλείᾳ: [4] καὶ εἰ μὲν εἶχόν τινα ἐλπίδα εὑρήσειν σὲ καὶ τοῦ λοιποῦ

συγκαταβιώσεσ αι, τοῦτο πάντων ἂν τῶν δεινῶν με παρεμυ εῖτο: νυνὶ δὲ ἴσως κἀγὼ ὁ δυστυχὴς

κενὰ καὶ ἀνόνητα πονῶ, καὶ σύ που τέ νηκας πό ῳ τῷ πρὸς Ἁβροκόμην. Πέπεισμαι γάρ, φιλτάτη,

ὡς οὐκ ἄν ποτε οὐδὲ ἀπο ανοῦσα ἐκλά οιό μου.’ [5] Καὶ ὁ μὲν ταῦτα ὠδύρετο καὶ τοὺς πόνους

ἔφερεν ἀλγεινῶς, τῇ δὲ Ἀν είᾳ ὄναρ ἐπέστη ἐν Τάραντι κοιμωμένῃ. Ἐδόκει μὲν αὑτὴν εἶναι μετὰ

Ἁβροκόμου, καλὴν οὖσαν μετ ἐκείνου καλοῦ καὶ τὸν πρῶτον εἶναι τοῦ ἔρωτος αὐτοῖς χρόνον: [6]

φανῆναι δέ τινα ἄλλην γυναῖκα καλὴν καὶ ἀφέλκειν αὐτῆς τὸν Ἁβροκόμην: καὶ τέλος ἀναβοῶντος

καὶ καλοῦντος ὀνομαστὶ ἐξαναστῆναί τε καὶ παύσασ αι τὸ ὄναρ. [7] Ταῦτα ὡς ἔδοξεν ἰδεῖν, εὐ ὺς

μὲν ἀνέ ορέ τε καὶ ἀνε ρήνησε καὶ ἀλη ῆ τὰ ὀφ έντα ἐνόμιζεν ‘οἴμοι τῶν κακῶν’ λέγουσα, ‘ἐγὼ

μὲν καὶ πόνους ὑπομένω πάντας καὶ ποικίλων πειρῶμαι ἡ δυστυχὴς συμφορῶν καὶ τέχνας

σωφροσύνης ὑπὲρ γυναῖκας εὑρίσκω Ἁβροκόμῃ: σοὶ δὲ ἴσως ἄλλη που δέδοκται καλή: ταῦτα γάρ

μοι σημαίνει τὰ ὀνείρατα. [8] Τί οὖν ἔτι ζῶ; τί δ ἐμαυτὴν λυπῶ; κάλλιον οὖν ἀπολέσ αι καὶ

ἀπαλλαγῆναι μὲν τοῦ πονήρου τούτου βίου, ἀπαλλαγῆναι δὲ τῆς ἀπρεποῦς ταύτης καὶ ἐπισφαλοῦς

δουλείας. [9] Ἁβροκόμης μὲν εἰ καὶ τοὺς ὅρκους παραβέβηκε, μηδὲν οἱ εοὶ τιμωρήσαιντο τοῦτον:

ἴσως ἀνάγκῃ τι εἴργασται: ἐμοὶ δὲ ἀπο ανεῖν καλῶς ἔχει σωφρονούσῃ.’ Ταῦτα ἔλεγε ρηνοῦσα καὶ

μηχανὴν ἐζήτει τελευτῆς.

9. Ὁ δὲ Ἱππό οος ὁ Περίν ιος ἐν τῷ Ταυρομενίῳ τὰ μὲν πρῶτα διῆγε πονήρως ἀπορίᾳ τῶν

ἐπιτηδείων: χρόνου δὲ προϊόντος ἠράσ η πρεσβῦτις αὐτοῦ, καὶ ἔγημέ τε ὑπ ἀνάγκης τῆς κατὰ τὴν

ἀπορίαν τὴν πρεσβῦτιν, καὶ ὀλίγῳ συγγενόμενος χρόνῳ, ἀπο ανούσης αὐτῆς πλοῦτόν τε διαδέχεται

πολὺν καὶ εὐδαιμονίαν: πολλὴ μὲν οἰκετῶν παραπομπή, πολλὴ δὲ ἐσ ήτων ὕπαρξις καὶ σκευῶν

πολυτέλεια. [2] Διέγνω δὲ πλεῦσαι μὲν εἰς Ἰταλίαν, ὠνήσασ αι δὲ οἰκέτας ὡραίους καὶ εραπαίνας

καὶ ἄλλην σκευῶν περιβολήν, ὅση γένοιτ ἂν ἀνδρὶ εὐδαίμονι: ἐμέμνητο δὲ ἀεὶ τοῦ Ἁβροκόμου καὶ

τοῦτον ἀνευρεῖν εὔχετο, περὶ πολλοῦ ποιούμενος κοινωνῆσαί τε αὐτῷ τοῦ βίου παντὸς καὶ τῶν

κτημάτων. [3] Καὶ ὁ μὲν ἐπαναχ εὶς κατῆρεν εἰς Ἰταλίαν, εἵπετο δὲ αὐτῷ μειράκιον τῶν ἐν Σικελίᾳ

εὖ γεγονότων, Κλεισ ένης τοὔνομα, καὶ πάντων μετεῖχε τῶν Ἱππο όου κτημάτων, καλὸς ὤν. [4] Ὁ

δὲ πορνοβοσκὸς ἤδη τῆς Ἀν είας ὑγιαίνειν δοκούσης ἐνενόει ὅπως αὐτὴν ἀποδώσεται, καὶ δὴ

προῆγεν αὐτὴν εἰς τὴν ἀγορὰν καὶ τοῖς ὠνησομένοις ἐπεδείκνυεν. [5] Ἐν τούτῳ δ ὁ Ἱππό οος

περιῄει τὴν πόλιν τὴν Τάραντα, εἴ τι καλὸν ὠνήσασ αι ζητῶν: καὶ ὁρᾷ τὴν Ἄν ειαν καὶ γνωρίζει

καὶ ἐπὶ τῷ συμβάντι καταπλήσσεται καὶ πολλὰ πρὸς ἑαυτὸν ἐλογίζετο ‘οὐχ αὕτη ἡ κόρη, ἣν ἐγώ

ποτε ἐν Αἰγύπτῳ τιμωρῶν τῷ Ἀγχιάλου φόνῳ εἰς τάφρον κατώρυξα καὶ κύνας αὐτῇ συγκα εῖρξα;

Τίς οὖν ἡ μεταβολή; πῶς δὲ σώζεται; τίς ἡ ἐκ τῆς τάφρου φυγή; [6] τίς ἡ παράλογος σωτηρία;’

Εἰπὼν ταῦτα προσῆλ εν ὡς ὠνήσασ αι έλων, καὶ παραστὰς αὐτῇ ‘ὦ κόρη’ ἔφησεν, ‘Αἴγυπτον οὐκ

οἶδας οὐδὲ λῃσταῖς ἐν Αἰγύπτῳ περιπέπτωκας οὐδὲ ἄλλο τι ἐν ἐκείνῃ τῇ γῇ πέπον ας δεινόν; εἰπὲ

αρροῦσα, γνωρίζω γάρ σε.’ [7] Αἴγυπτον ἀκούσασα καὶ ἀναμνησ εῖσα Ἀγχιάλου καὶ τοῦ

λῃστηρίου καὶ τῆς τάφρου ἀνῴμωξέ τε καὶ ἀνωδύρατο, ἀποβλέψασα δὲ εἰς τὸν Ἱππό οον ῾ἐγνώρισε

δὲ αὐτὸν οὐδαμῶς᾿ ‘πέπον α’ φησὶν ‘ἐν Αἰγύπτῳ πολλά, ὦ ξένε, καὶ δεινά, ὅστις ποτε ὢν

τυγχάνεις, καὶ λῃσταῖς περιπέπτωκα: ἀλλὰ σὺ πῶς’ εἶπε ‘γνωρίζεις τὰ ἐμὰ διηγήματα; [8] πό εν δὲ

εἰδέναι λέγεις ἐμὲ τὴν δυστυχῆ; διαβόητα μὲν γὰρ καὶ ἔνδοξα πέπον α, [9] ἀλλὰ σὲ οὐ γινώσκω τὸ

σύνολον.’ Ἀκούσας ὀ Ἱππό οος καὶ μᾶλλον ἐξ ὧν ἔλεγεν ἀναγνωρίσας αὐτὴν τότε μὲν ἡσυχίαν

ἤγαγεν, ὠνησάμενος δὲ αὐτὴν παρὰ τοῦ πορνοβοσκοῦ ἄγει πρὸς ἑαυτὸν καὶ αρρεῖν παρεκελεύετο

καὶ ὅστις ἦν λέγει καὶ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ γενομένων ἀναμιμνήσκει καὶ τὸν ἑαυτοῦ πλοῦτον διηγεῖται

καὶ τὴν φυγήν. [10] Ἡ δὲ ᾐτεῖτο συγγνώμην ἔχειν καὶ αὐτῷ διηγεῖτο ὅτι Ἀγχίαλον ἀπέκτεινε μὴ

σωφρονοῦντα, καὶ τὴν τάφρον καὶ τὸν Ἀμφίνομον καὶ τὴν τῶν κυνῶν πραότητα καὶ τὴν σωτηρίαν

διηγεῖται. [11] Κατῴκτειρεν αὐτὴν ὁ Ἱππό οος καὶ ἥτις μὲν ἦν ἐπέπυστο οὐδέπω, ἐκ δὲ τῆς

κα ημερινῆς σὺν τῇ κόρῃ διαίτης εἰς ἐπι υμίαν Ἀν είας καὶ Ἱππό οος ἔρχεται καὶ συνελ εῖν

ἐβούλετο καὶ πολλὰ ὑπισχνεῖται αὐτῇ. [12] Ἡ δὲ τὰ μὲν πρῶτα ἀντέλεγεν αὐτῷ, ἀναξία εἶναι

λέγουσα εὐνῆς δεσποτικῆς: τελευταῖον δὲ ὡς ἐνέκειτο Ἱππό οος, οὐκέτ ἔχουσα ὅ τι ποιήσειε,

κάλλιον εἶναι νομίζουσα εἰπεῖν πάντα αὐτῷ τὰ ἀπόρρητα ἢ παραβῆναι τὰς πρὸς Ἁβροκόμην

συν ήκας, λέγει τὸν Ἁβροκόμην, τὴν Ἔφεσον, τὸν ἔρωτα, τοὺς ὅρκους, τὰς συμφοράς, τὰ

λῃστήρια καὶ συνεχὲς Ἁβροκόμην ἀνωδύρετο: [13] ὁ δὲ Ἱππό οος ἀκούσας ὅτι τε Ἄν εια εἴη καὶ

ὅτι γυνὴ τοῦ πάντων αὐτῷ φιλτάτου, ἀσπάζεταί τε αὐτὴν καὶ εὐ υμεῖν παρεκάλει καὶ τὴν αὑτοῦ

πρὸς Ἁβροκόμην φιλίαν διηγεῖται. Καὶ τὴν μὲν εἶχεν ἐπὶ τῆς οἰκίας, πᾶσαν προσάγων ἐπιμέλειαν,

Ἁβροκόμην αἰδούμενος: αὐτὸς δὲ πάντα ἀνηρεύνα, εἴ που τὸν Ἁβροκόμην ἀνεύροι.

10. Ὁ δὲ Ἁβροκόμης τὰ μὲν πρῶτα ἐπιπόνως ἐν τῷ Νουκερίῳ εἰργάζετο, τελευταῖον δὲ οὐκέτι φέρων

τοὺς πόνους διέγνω νεὼς ἐπιβάς εἰς Ἔφεσον ἀνάγεσ αι. [2] Καὶ ὁ μὲν νύκτωρ κατελ ὼν ἐπὶ

άλασσαν ἐπιτυγχάνει πλοίῳ ἀναγομένῳ καὶ ἐπιβὰς ἔπλει τὴν ἐπὶ Σικελίας πάλιν, ὡς ἐκεῖ εν ἐπὶ

Κρήτην τε καὶ Κύπρον καὶ Ῥόδον ἀφιξόμενος κἀκεῖ εν εἰς Ἔφεσον γενησόμενος: ἤλπιζε δὲ ἐν τῷ

μακρῷ πλῷ καὶ περὶ Ἀν είας τι πεύσεσ αι. [3] Καὶ ὁ μὲν ὀλίγα ἔχων τὰ ἐπιτήδεια ἀναγαγόμενος

καὶ διανύσας τὸν πλοῦν τὰ μὲν πρῶτα ἐπὶ τῆς Σικελίας ἔρχεται καὶ εὑρίσκει τὸν πρότερον ξένον τὸν

Αἰγιαλέα τε νηκότα: ἐπενέγκας δὲ αὐτῷ χοὰς καὶ πολλὰ καταδακρύσας, ἀναχ εὶς πάλιν καὶ

Κρήτην παρελ ών, ἐν Κύπρῳ γενόμενος, ἡμέρας διατρίψας ὀλίγας καὶ εὐξάμενος τῇ πατρίῳ

Κυπρίων εῷ ἀνήγετο καὶ ἧκεν εἰς Ῥόδον: ἐνταῦ α πλησίον τοῦ λιμένος εἰσῳκίσατο. [4] Καὶ ἤδη

τε ἐγγὺς ἐγίνετο Ἐφέσου καὶ πάντων αὐτὸν ἔννοια τῶν δεινῶν εἰσήρχετο, τῆς πατρίδος, τῶν

πατέρων, τῆς Ἀν είας, τῶν οἰκετῶν: καὶ ἀναστενάξας ‘φεῦ’ ἔφη ‘τῶν κακῶν: εἰς Ἔφεσον ἵξομαι

μόνος καὶ πατράσιν ὀφ ήσομαι τοῖς ἐμαυτοῦ χωρὶς Ἀν είας καὶ πλεύσομαι πλοῦν ὁ δυστυχὴς

κενὸν καὶ διηγήσομαι διηγήματα ἴσως ἄπιστα, κοινωνὸν ὧν πέπον α οὐκ ἔχων: [5] ἀλλὰ

καρτέρησον, Ἁβροκόμη, καὶ γενόμενος ἐν Ἐφέσῳ τοσοῦτον ἐπιβίωσον χρόνον: τάφον ἔγειρον

Ἀν είᾳ καὶ ρήνησον αὐτὴν καὶ χοὰς ἐπένεγκον καὶ σαυτὸν ἤδη παῤ αὐτὴν ἄγε.’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ

περιῄει τὴν πόλιν ἀλύων, ἀπορίᾳ μὲν τῶν κατὰ τὴν Ἄν ειαν, ἀπορίᾳ δὲ τῶν ἐπιτηδείων. [6] Ὁ δὲ

Λεύκων ἐν τούτῳ καὶ ἡ Ῥόδη διατρίβοντες ἐν Ῥόδῳ ἀνά ημα ἀνατε είκεσαν ἐν τῷ τοῦ Ἡλίου ἱερῷ

παρὰ τὴν χρυσῆν πανοπλίαν, ἣν Ἄν εια καὶ Ἁβροκόμης ἀνατε είκεσαν: ἀνέ εσαν στήλην

γράμμασι χρυσοῖς γεγραμμένην ὑπὲρ Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας, ἀνεγέγραπτο δὲ καὶ τῶν ἀνα έντων

τὰ ὀνόματα, [7] ὅ τε Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη. Ταύτῃ τῇ στήλῃ ὁ Ἁβροκόμης ἐπιτυγχάνει, ἐληλύ ει δὲ

προσεύξασ αι τῷ εῷ. Ἀναγνοὺς οὖν καὶ γνωρίσας τοὺς ἀνα έντας καὶ τὴν τῶν οἰκετῶν εὔνοιαν,

πλησίον δὲ καὶ τὴν πανοπλίαν ἰδών, μέγα ἀνωδύρετο παρακα εσ εὶς τῇ στήλῃ. [8] ‘Ὦ πάντα’

ἔλεγεν‘ἐγὼ δυστυχής: ἐπὶ τὸ τέρμα ἥκω τοῦ βίου καὶ εἰς ἀνάμνησιν τῶν ἐμαυτοῦ συμφορῶν: ἰδοὺ

ταύτην μὲν τὴν πανοπλίαν ἐγὼ μετ Ἀν είας ἀνέ ηκα καὶ μετ ἐκείνης ἀποπλεύσας Ῥόδου ἥκω νῦν

ἐκείνην οὐκ ἄγων: εἰ δὲ αὕτη ἡ στήλη τῶν συντρόφων τῶν ἡμετέρων ὑπὲρ ἀμφοτέρων τὸ ἀνά ημα,

τίς οὖν γένωμαι μόνος; ποῦ δὲ τοὺς φιλτάτους ἀνεύρω;’ [9] Ταῦτα ἐ ρήνει λέγων: καὶ ἐν τούτῳ

ἐφίστανται ὁ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη συνή ως εὐχόμενοι τῷ εῷ καὶ εωροῦσι τὸν Ἁβροκόμην τῇ

στήλῃ παρακα εζόμενον καὶ εἰς τὴν πανοπλίαν ἀποβλέποντα καὶ γνωρίζουσι μὲν οὐχί, αυμάζουσι

δὲ ὅστις ὢν ἀλλοτρίοις ἀνα ήμασι παραμένοι. [10] Καὶ δὴ ὁ Λεύκων ἔφη ‘ὦ μειράκιον, τί

βουλόμενος ἀνα ήμασιν οὐδέν σοι προσήκουσι παρακα εζόμενος ὀδύρῃ καὶ ρηνεῖς; τί δὲ σοὶ

τούτων μέλει; τί δὲ τῶν ἐνταῦ α ἀναγεγραμμένων κοινωνεῖ σοί;’ Ἀποκρίνεται πρὸς αὐτὸν

Ἁβροκόμης ‘ἐμὰ’ φησὶν ‘ἐμὰ τὰ ἀνα ήματα Λεύκωνος καὶ Ῥόδης, οὓς ἰδεῖν εὔχομαι μετὰ Ἀν ειαν

Ἁβροκόμης ὁ δυστυχής.’ [11] Ἀκούσαντες οἱ περὶ τὸν Λεύκωνα εὐ ὺς μὲν ἀχανεῖς ἐγένοντο,

ἀνενεγκόντες δὲ κατὰ μικρὸν ἐγνώριζον ἐκ τοῦ σχήματος, ἐκ τῆς φωνῆς, ἐξ ὧν ἔλεγεν, ἐξ ὧν

Ἀν είας ἐμέμνητο, καὶ πίπτουσι πρὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ καὶ τὰ κα αὑτοὺς διηγοῦνται, τὴν ὁδὸν τὴν

εἰς Συρίαν ἀπὸ Τύρου, τὴν Μαντοῦς ὀργήν, τὴν ἔκδοσιν, τὴν πρᾶσιν τὴν εἰς Λυκίαν, τὴν τοῦ

δεσπότου τελευτήν, τὴν περιουσίαν, [12] τὴν εἰς Ῥόδον ἄφιξιν: καὶ δὴ παραλαβόντες ἄγουσιν εἰς

τὴν οἰκίαν, ἔν α αὐτοὶ κατήγοντο, καὶ τὰ κτήματα αὑτῶν παραδιδόασι καὶ ἐπεμελοῦντο καὶ

ἐ εραπεύοντο καὶ αρρεῖν παρεκάλουν: τῷ δὲ ἦν οὐδὲν Ἀν είας τιμιώτερον, ἀλλ ἐκείνην ἐ ρήνει

παῤ ἕκαστα.

11. Καὶ ὁ μὲν ἐν Ῥόδῳ διῆγε μετὰ τῶν συντρόφων, ὅ τι πράξει βουλευόμενος: ὁ δὲ Ἱππό οος διέγνω

τὴν Ἄν ειαν ἀγαγεῖν ἀπὸ Ἰταλίας εἰς Ἔφεσον, ὡς ἀποδώσων τε τοῖς γονεῦσι καὶ περὶ Ἁβροκόμου

ἐκεῖ τι πευσόμενος: καὶ δὴ ἐμβαλὼν πάντα τὰ αὑτοῦ εἰς ναῦν μεγάλην Ἐφεσίαν, μετὰ τῆς Ἀν είας

ἀνήγετο, καὶ [2] διανύσας μάλα ἄσμενος τὸν πλοῦν οὐ πολλαῖς ἡμέραις εἰς Ῥόδον καταίρει νυκτὸς

ἔτι κἀνταῦ α κατάγεται παρά τινι πρεσβύτιδι, Ἀλ αίᾳ τοὔνομα, πλησίον τῆς αλάσσης, καὶ τήν τε

Ἄν ειαν ἀνάγει παρὰ τὴν ξένην καὶ αὐτὸς ἐκείνης μὲν τῆς νυκτὸς ἀνεπαύσατο, τῇ δὲ ἑξῆς ἤδη μὲν

περὶ τὸν πλοῦν ἐγίνοντο, ἑορτὴ δέ τις ἤγετο μεγαλοπρεπὴς δημοσίᾳ τῶν Ῥοδίων ἀγόντων τῷ Ἡλίῳ,

καὶ πομπή τε καὶ υσία καὶ πολιτῶν ἑορταζόντων πλῆ ος. [3] Ἐνταῦ α παρῆσαν ὁ Λεύκων καὶ ἡ

Ῥόδη, οὐ τοσοῦτον τῆς ἑορτῆς με έξοντες, ὅσον ἀναζητήσοντες εἴ τι περὶ Ἀν είας πύ οιντο. Καὶ

δὴ ἧκεν ὁ Ἱππό οος εἰς τὸ ἱερόν, ἄγων τὴν Ἄν ειαν: ἡ δὲ ἀπιδοῦσα εἰς τὰ ἀνα ήματα καὶ ἐν

ἀναμνήσει τῶν [4] πρότερον γενομένη ‘ὦ τὰ πάντων’ ἔφησεν ‘ἀν ρώπων ἐφορῶν Ἥλιε, μόνην ἐμὲ

τὴν δυστυχῆ παρελ ών, πρότερον μὲν ἐν Ῥόδῳ γενομένη εὐτυχῶς τέ σε προσεκύνουν καὶ υσίας

ἔ υον μετὰ Ἁβροκόμου καὶ εὐδαίμων τότε ἐνομιζόμην: νυνὶ δὲ δούλη μὲν ἀντ ἐλευ έρας,

αἰχμάλωτος δὲ ἡ δυστυχὴς ἀντὶ τῆς μακαρίας, καὶ εἰς Ἔφεσον ἔρχομαι μόνη καὶ φανοῦμαι τοῖς

οἰκείοις Ἁβροκόμην οὐκ ἔχουσα.’ [5] Ταῦτα ἔλεγε καὶ πολλὰ ἐπεδάκρυε καὶ δεῖται τοῦ Ἱππο όου

ἐπιτρέψαι αὐτῇ τῆς κόμης ἀφελεῖν τῆς αὑτῆς καὶ ἀνα εῖναι τῷ Ἡλίῳ καὶ εὔξασ αί τι περὶ

Ἁβροκόμου. [6] Συγχωρεῖ ὁ Ἱππό οος: καὶ ἀποτεμοῦσα τῶν πλοκάμων ὅσα ἐδύνατο καὶ ἐπιτηδείου

καιροῦ λαβομένη, πάντων ἀπηλλαγμένων, ἀνατί ησιν ἐπιγράψασα “ΥΠΕΡ. ΤΟΥ. ΑΝΔΡΟΣ.

ΑΒΡΟΚΟΜΟΥ. ΑΝΘΕΙΑ. ΤΗΝ. ΚΟΜΗΝ. Τ Ι. ΘΕ Ι. ΑΝΕΘΗΚΕ”. Ταῦτα ποιήσασα καὶ

εὐξαμένη ἀπῄει μετὰ τοῦ Ἱππο όου.

12. Ὁ δὲ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη τέως ὄντες περὶ τὴν πομπὴν ἐφίστανται τῷ ἱερῷ καὶ βλέπουσι τὰ

ἀνα ήματα καὶ γνωρίζουσι τῶν δεσποτῶν τὰ ὀνόματα καὶ πρῶτον ἀσπάζονται τὴν κόμην καὶ πολλὰ

κατωδύροντο οὕτως ὡς Ἄν ειαν βλέποντες, τελευταῖον δὲ περιῄεσαν, εἴ που κἀκείνην εὑρεῖν

δυνήσονται ῾ἤδη δὲ καὶ τὸ πλῆ ος τῶν Ῥοδίων ἐγνώριζεν τὰ ὀνόματα ἐκ τῆς προτέρας ἐπιδημίας᾿.

[2] Κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν οὐδὲν εὑρίσκοντες ἀπηλλάγησαν καὶ τῷ Ἁβροκόμῃ τὰ ἐν τῷ ἱερῷ

ὄντα ἐμήνυσαν: ὁ δὲ ἔπα ε μὲν τὴν ψυχὴν ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τοῦ πράγματος, εὔελπις δὲ ἦν ὡς

Ἄν ειαν εὑρήσων. [3] Τῇ δὲ ἑξῆς ἧκεν ἡ Ἄν εια πάλιν εἰς τὸ ἱερὸν μετὰ τοῦ Ἱππο όου, οὐκ ὄντος

αὐτοῖς πλοός, προσκα ίσασα δὲ τοῖς ἀνα ήμασιν ἐδάκρυέ τε καὶ ἀνέστενεν: ἐν τούτῳ δὲ ἐπεισίασιν

ὁ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη τὸν Ἁβροκόμην καταλιπόντες ἔνδον, ἀ ύμως ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς διακείμενον:

ἐλ όντες δὲ ὁρῶσι τὴν Ἄν ειαν καὶ ἦν μὲν ἔτι ἄγνωστος αὐτοῖς, συμβάλλουσι δὲ πάντα ἅμα, τὰ

δάκρυα, τὰ ἀνα ήματα, τὰ ὀνόματα, [4] τὸ εἶδος. Οὕτως κατὰ βραχὺ ἐγνώριζον αὐτήν:

προσπεσόντες δὲ τοῖς γόνασιν ἔκειντο ἀχανεῖς: ἡ δὲ ἐτε αυμάκει τίνες τε ἦσαν καὶ τί βούλοιντο: οὐ

γὰρ ἄν ποτε Λεύκωνα καὶ Ῥόδην ἤλπισεν. [5] Οἱ δ ἐν ἑαυτοῖς γενόμενοι ‘ὦ δέσποινα’ ἔφασαν

‘Ἄν εια, ἡμεῖς οἰκέται σοί, Λεύκων καὶ Ῥόδη, οἱ τῆς ἀποδημίας κοινωνήσαντες καὶ τοῦ λῃστηρίου:

ἀλλὰ τίς ἐνταῦ α ἄγει σε τύχη; άρρει, δέσποινα, Ἁβροκόμης σώζεται καὶ [6] ἔστιν ἐνταῦ α ἀεί σε

ρηνῶν.’ Ἀκούσασα ἡ Ἄν εια ἐξεπλάγη τοῦ λόγου, μόγις δὲ ἀνενεγκοῦσα καὶ γνωρίσασα

περιβάλλει τε αὐτοὺς καὶ ἀσπάζεται καὶ σαφέστατα τὰ κατὰ Ἁβροκόμην μαν άνει.

13. Συνέρρει δὲ ἅπαν τὸ πλῆ ος τῶν Ῥοδίων, πυν ανόμενον τὴν Ἀν είας εὕρεσιν καὶ Ἁβροκόμου:

παρῆν δὲ ἐν τούτῳ καὶ ὁ Ἱππό οος, ἐγνωρίσ η τε τοῖς περὶ τὸν Λεύκωνα καὶ αὐτὸς ἔμα εν οἵ τινές

εἰσι: καὶ ἦν τὰ μὲν ἄλλα ἐν αὐτοῖς ἐπιτηδείως, τὸ δὲ... ὅτι μηδέπω Ἁβροκόμης ταῦτα ἐπίσταται:

ἔτρεχον δὲ ὡς εἶχον ἐπὶ τὴν οἰκίαν. [2] Ὁ δὲ ὡς ἤκουσεν παρά τινος τῶν Ῥοδίων τὴν τῆς Ἀν είας

εὕρεσιν, διὰ μέσης τῆς πόλεως βοῶν ‘Ἄν εια’ ἐοικὼς μεμηνότι ἔ ει. Καὶ δὴ συντυγχάνει τοῖς περὶ

τὴν Ἄν ειαν πρὸς τῷ ἱερῷ τῆς Ἴσιδος, πολὺ δὲ τῶν Ῥοδίων πλῆ ος ἐφείπετο. [3] Ὡς δὲ εἶδον

ἀλλήλους, εὐ ὺς ἀνεγνώρισαν: τοῦτο γὰρ αὐτοῖς ἐβούλοντο αἱ ψυχαί: καὶ περιλαβόντες ἀλλήλους

εἰς γῆν κατηνέχ ησαν: κατεῖχε δὲ αὐτοὺς πολλὰ ἅμα πά η, ἡδονή, λύπη, φόβος, ἡ τῶν προτέρων

μνήμη, τὸ τῶν μελλόντων δέος: ὁ δὲ δῆμος ὁ Ῥοδίων ἀνευφήμησέ τε καὶ ἀνωλόλυξε, μεγάλην εὸν

ἀνακαλοῦντες τὴν Ἶσιν, ‘πάλιν’ λέγοντες ‘ὁρῶμεν Ἁβροκόμην καὶ Ἄν ειαν τοὺς καλούς.’ Οἱ δὲ

ἀναλαβόντες ἑαυτούς, [4] ἐξαναστάντες εἰς τὸ τῆς Ἴσιδος ἱερὸν εἰσῆλ ον ‘σοὶ’ λέγοντες, ‘ὦ

μεγίστη εά, τὴν ὑπὲρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν χάριν οἴδαμεν: διὰ σέ, ὦ πάντων ἡμῖν τιμιωτάτη,

ἑαυτοὺς ἀπειλήφαμεν:’ προυκυλίοντό τε τοῦ τεμένους καὶ τῷ βωμῷ προσέπιπτον. Καὶ τότε μὲν

αὐτοὺς ἄγουσι παρὰ τὸν Λεύκωνα εἰς τὴν οἰκίαν καὶ ὁ Ἱππό οος τὰ αὑτοῦ μετεσκευάζετο παρὰ τὸν

Λεύκωνα, καὶ ἦσαν ἕτοιμοι πρὸς τὸν εἰς Ἔφεσον πλοῦν: ὡς δὲ ἔ υσαν ἐκείνης τῆς ἡμέρας καὶ

εὐωχή ησαν, πολλὰ καὶ ποικίλα παρὰ πάντων τὰ διηγήματα, ὅσα τε ἔπα εν ἕκαστος καὶ ὅσα

ἔδρασε, παρεξέτεινόν τε ἐπὶ πολὺ τὸ συμπόσιον, ὡς αὑτοὺς ἀπολαβόντες χρόνῳ. [5] Ἐπεὶ δὲ νὺξ

ἤδη ἐγεγόνει, ἀνεπαύοντο οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ὅπως ἔτυχον, Λεύκων μὲν καὶ Ῥόδη, Ἱππό οος δὲ

καὶ τὸ μειράκιον τὸ ἐκ Σικελίας τὸ ἀκολου ῆσαν εἰς Ἰταλίαν ἰόντι αὐτῷ ὁ Κλεισ ένης ὁ καλός: ἡ δὲ

Ἄν εια ἀνεπαύετο μετὰ Ἁβροκόμου.

14. Ὡς δὲ οἱ μὲν ἄλλοι πάντες κατεκοιμή ησαν, ἡσυχία δὲ ἦν ἀκριβής, περιλαβοῦσα ἡ Ἄν εια τὸν

Ἁβροκόμην ἔκλαεν ‘ἄνερ’ λέγουσα ‘καὶ δέσποτα, ἀπείληφά σε πολλὴν γῆν πλανη εῖσα καὶ

άλασσαν, λῃστῶν ἀπειλὰς ἐκφυγοῦσα καὶ πειρατῶν ἐπιβουλὰς καὶ πορνοβοσκῶν ὕβρεις καὶ

δεσμὰ καὶ τάφρους καὶ ξύλα καὶ φάρμακα καὶ τάφους: [2] ἀλλ ἥκω σοι τοιαύτη, τῆς ἐμῆς ψυχῆς

Ἁβροκόμη δέσποτα, οἵα τὸ πρῶτον ἀπηλλάγην εἰς Συρίαν ἐκ Τύρου: ἔπεισε δέ με ἁμαρτεῖν οὐδείς,

οὐ Μοῖρις ἐν Συρίᾳ, οὐ Περίλαος ἐν Κιλικίᾳ, οὐκ ἐν Αἰγύπτῳ Ψάμμις καὶ Πολύιδος, οὐκ Ἀγχίαλος

ἐν Αἰ ιοπίᾳ, οὐκ ἐν Τάραντι ὁ δεσπότης, ἀλλ ἁγνὴ μένω σοι πᾶσαν σωφροσύνης μηχανὴν

πεποιημένη: [3] σὺ δὲ ἆρα, Ἁβροκόμη, σώφρων ἔμεινας, ἢ μέ τις παρευδοκίμησεν ἄλλη καλή; ἢ μή

τις ἠνάγκασέ σε ἐπιλα έσ αι [4] τῶν ὅρκων τε κἀμοῦ;’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ κατεφίλει συνεχῶς, ὁ δὲ

Ἁβροκόμης ‘ἀλλ ὀμνύω σοι’ φησὶ ‘τὴν μόγις ἡμῖν ἡμέραν πο εινὴν εὑρημένην ὡς οὔτε παρ ένος

ἐμοί τις ἔδοξεν εἶναι καλή, οὔτ ἄλλη τις ὀφ εῖσα ἤρεσε γυνή, ἀλλὰ τοιοῦτον εἴληφας Ἁβροκόμην,

οἷον ἐν Τύρῳ κατέλιπες ἐν δεσμωτηρίῳ.’

15. Ταῦτα δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς ἀλλήλοις ἀπελογοῦντο καὶ ῥᾳδίως ἔπει ον ἀλλήλους ἐπεὶ τοῦτο ἤ ελον:

ἐπειδὴ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, ἐπιβάντες νεώς, πάντα ἐν έμενοι τὰ αὑτῶν ἐπανήγοντο παραπέμποντος

αὐτοὺς παντὸς τοῦ Ῥοδίων πλή ους: συναπῄει δὲ καὶ ὁ Ἱππό οος τά τε αὑτοῦ πάντα ἐπαγόμενος

καὶ τὸν Κλεισ ένη: καὶ ἡμέραις ὀλίγαις διανύσαντες τὸν πλοῦν κατῆραν εἰς Ἔφεσον. [2]

Προεπέπυστο τὴν σωτηρίαν αὐτῶν ἡ πόλις ἅπασα: ὡς δὲ ἐξέβησαν, εὐ ὺς ὡς εἶχον ἐπὶ τὸ ἱερὸν τῆς

Ἀρτέμιδος ᾔεσαν καὶ πολλὰ εὔχοντο καὶ ύσαντες ἄλλα τε ἀνέ εσαν ἀνα ήματα καὶ δὴ καὶ γραφῇ

τῇ εῷ ἀνέ εσαν πάντα ὅσα τε ἔπα ον καὶ ὅσα ἔδρασαν: [3] καὶ ταῦτα ποιήσαντες, ἀνελ όντες εἰς

τὴν πόλιν τοῖς γονεῦσιν αὑτῶν τάφους κατεσκεύασαν μεγάλους ῾ἔτυχον γὰρ ὑπὸ γήρως καὶ ἀ υμίας

προτε νηκότες᾿, καὶ αὐτοὶ τοῦ λοιποῦ διῆγον ἑορτὴν ἄγοντες τὸν μετ ἀλλήλων βίον. [4] Καὶ ὁ

Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη κοινωνοὶ πάντων τοῖς συντρόφοις ἦσαν, διέγνω δὲ καὶ ὁ Ἱππό οος ἐν Ἐφέσῳ

τὸν λοιπὸν διαβιῶναι χρόνον. Καὶ δὴ Ὑπεράν ους τάφον ἤγειρε μέγαν κατὰ Λέσβον γενόμενος,

καὶ τὸν Κλεισ ένη παῖδα ποιησάμενος ὁ Ἱππό οος διῆγεν ἐν Ἐφέσῳ με Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας.

Ξενοφῶντος τῶν κατὰ Ἄν ειαν καὶ Ἁβροκόμην Ἐφεσιακῶν λόγων τέλος

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text;jsessionid=9B2EE1E485FC738ECE9BDBE578A9704A?

doc=Perseus%3atext%3a2008.01.0649