the happening - proloog
TRANSCRIPT
The HappeningTh
e H
app
enin
gTh
e Hap
pen
ing
Daar zat ik dan, in een kamer in
spuuglelijk geel. Ik zweerde dat
ik, wanneer ik hier ooit zou
uitkomen, nooit meer geel zou
dragen.
Geel is de kleur van post-its, de
zon … en de muren van een
psychiatrische instelling, of in
de volksmond: het zottenhuis.
Ik zat hier zonder reden! Maar mijn medezotten beweerden dat ook. Niemand geloofde mij, zelfs mijn ouders niet! Er was veel kans dat ik hier nog lang zou zitten.
Ik plofte mij op de veel te
harde matras van het kleine
bedje, hopend dat ik nooit
meer zou wakker worden.
Ik had afgesproken met mijn
beste vriendin Lise in de
Groenstraat, DE winkelstraat
van Hese en omstreken.
Toen we na vijf uur shoppen
met voeten vol blaren op een
terrasje waren beland, lachte
een super hete gast naar me.
“Dat is de zoon van een
chirurg! Ga iets zeggen tegen
hem.” Moedigde Lise mij aan.
Zonder na te denken liep ik op hem af en zei: “Hey, ik ben Imke.”
“Ik ben Milan.”
Toen volgde er een pijnlijke stilte.
“Ken ik jouw niet ergens van?”
Zei hij met zijn zwoele stem met
elegante touche.
“We zitten bij elkaar op
school.”
“Nu je het zegt. Zitten jij en je
vriendinnen niet altijd in
cafetaria 2?” Zei hij wenkend
op Lise.
“Dat klopt.”
“Je vriendin zit te
wachten, misschien moet je
maar teruggaan naar haar.
Maar eerst wil ik wel een datum
afspreken om samen iets te
doen… Dat klonk fout.”
“Is goed.” Zei ik overweldigd.
“Morgen om 18 uur bij mijn
thuis.”
“Oké, daag.”
“Daag.”
Er volgde een zou-ik-hem-nu-
een-kus-op-de-wang-geven-
moment, maar na nog wat
debiel gestaar, draaide hij zich
om en zwaaide hij.
Ik bleef nog een tijdje kijken
hoe hij wegwandelde en zette
de zaken die er net gebeurd
waren even op een rijtje. IK
ging morgen naar ZIJN thuis.
Maar wacht even, waar
woonde hij?
Ik keerde terug naar het
tafeltje waar Lise hard
zwaaiend naar mij zat te kijken.
“Vertel! Wat zei hij?”
“Ik heb morgen een date!”
Riep ik dolenthousiast.
“Go Imke! Je hebt een rijke
vent versierd!” Riep Lise terug.
De man die net aan het tafeltje
naast ons was gaan zitten keek
ons boos aan.
“Ik weet enkel niet waar hij woont.” Zei ik iets bedeesder.
“Je hebt afgesproken bij zijn thuis?”
“Ja, maar ik moet er wel nog geraken.”
“Ik weet waar hij woont. Je
weet de Vogelstraat zijn, hé?”
“Ja”
“Als je van het centrum komt,
in de Vogelstraat de eerste
straat links nemen. Dan kom je
in een straat met allemaal
gigantische villa's. Het vijfde
huis aan de rechterkant, daar
moet je zijn.”
“Oké, ik weet het zijn.”
Dan volgden er nog wat
gesprekken over wat ik zou
aandoen.
De volgende dag ijsbeerde ik
in mijn kamer. Wanneer ik voor
de 32ste keer van de badkamer
naar mijn kleding kast liep, keek
mijn kat me aan met een
verwarde blik. Normaalgezien
liep Smoske als een
verdwaalde kip in huis, maar
nu had ik haar taak
overgenomen.
Omdat ik niet goed
uitkeek, trapte ik op Smoske „s
staart. De kat begon te
miauwen.
“Sorry Smos.” Zei ik.
Aan haar verwarde snuitje te
zien had ze er niet veel van
begrepen.
Toen het eindelijk half zes was
ging ik naar zijn huis. Ik wou niet
te vroeg zijn, want dan zou ik
hopeloos overkomen. Ik wou
overkomen als een sociaal
meisje dat iedere dag met
vriendinnen afsprak.
Om stipt 6 uur stond ik voor zijn
huis, eigenlijk stond ik voor een
gigantische poort. Ik drukte op
de bel en een paar seconden
later ging de poort open. Ik
wandelde de ellelange oprit af
tot ik aan de voordeur kwam,
die op dat moment openging.
“Hey” Zei ik stuntelig.
“Hoi” Zei hij zenuwachtig terug. “Mag ik je jas aannemen?”
“Ik heb geen jas aan.”
“Ow.”
Hij is gelukkig even zenuwachtig als mij.
Hij liep door naar een andere
kamer. Als een schoothondje
volgde ik hem. Dit leek mij de
living. De stoelen waren in
leder en tegen de muur hing
een breedbeeldtv. Bij mijn
thuis stond er een klein tv'tje
op een plastieken tafeltje dat
tevens als salontafel werd
gebruikt.
Ik hoorde de deur achter mij
opengaan. Voor ik mij kon
omdraaien om te kijken wie het
was, voelde ik ineens een
pijnlijke prik in mijn arm. Enkele
tellen later werd het zwart voor
mijn ogen en zakte ik in elkaar.
Wordt
vervolgd…