Τ Ο Υ Φ Ε Λ Λ Ο Υ Μ Ι Χ Λ Η Λ

Ε ι ς τ η ν Φ ν χ ο γ ο ν ί α ν τ ο ν ΤΙ λ ά τ ο ί ν ος .

M I C H A É L I S P S E L L IIN PL A T O N IS DE ΑΝΙΜνΕ PR O C R E A T IO N E PRAECEPTA

C O M T I E . \ T A K 1 1 1

N U N C P R I M U M

EX COD. BIBL. UPSAL. EDITUS EMENDATUS LATINE REDDITUS EXPLICATUS.

COMMENTATIO ACADEMICA

QUAM

VENIA AMPL. FACULT. PHILOS. UPSAL.

PRAESIDE

C A R O L ·O G I I I L I E L M O L 1 M D E 1IPHILOS. MAG. LIT T . ROM ANAE. DOCENTE

ST IP . BURÉN.

PRO GRADU PniLO SO PH IC O

p .· P .

A N D R /E A S G U IL IE L M U S L A N C E NOSTROGOTUS. ST IP . LIDEN.

1JS AUDITOR. GUSTAV. A. D. X V . KAI.. JUN. MDCCCLIV

H. A. M. S.

P. IV.

U P S A L I A E

TYPIS EXSCRIPSIT REG. ACAD. TYPOGRAPHUS

T H E S E S R E S P O N D E N T I S .

I. ·

Q uum om nes artes e t disciplinae com m uni inter ipsas con

junctionis necessitudine continentur, tum praecipue ea est philolo

giae v is et natura, ut, nisi accedat ceterarum artium plurimarum

quasi m inisterium , nullos majoris m om enti profectus capere possit.

II.

Q uicunque igitur in philosophicis, m athem aticis ceterisque

scriptis, quae in reconditis artibus disciplinisque versantur, inter

pretandis elaborat, harum artium doctrinarum que sit peritus necesse

e s t ; si quidem pletium, u t ita dicam , et m aturum ex his studiis

percipere poterit fructum .

III.

Et quam quam ea e s t natura generis hum ani, ut non omnia

m ente cogitationeque com plecti possint, jure tam en statuere no

bis videm ur, philologum non solum linguarum scientissim um esse

debere, sed etiam in perm ultis artibus litterisque versatum .

·{-) In hac forma transcribenda eam negligentiam admisit librarius, ut, quamquam linea inde, ubi erat αψ λς', eo, ubi erat β ρ π ζ , ducta semicirculum describeret, qui nec διά τεσσάρων intervalli capax esset nec διά π έν τε , tamen intervallum ita formatum hoc nomine: ήμιάλιοs διά ε' insigniret. Qua re quum multo sit veri similius, in semicirculo illo ducendo errasse librarium quam in his verbis (ήμιόλιος διά i) exscribendis, sa tis effectum mihi videtur esse, talem manu ipsius Pselli factam esse hanc formam, qualis a nobis descripta est.

f f ) Cod. MS. hoc m odo:αρμονική μ β μεσάτης τρ ιτ .

λεϊμμα ΐλεϊμμα

t t f ) Haec forma in Cod. MS. hoc modo descripta est:y o (l ,γννζ γω π η δτοδ" δχη' ερπ& εωλβί βφμδί

( επάγδ. ) ( έ π ά γ δ .)[ ε π ό γ δ .) ( λ ε ίμ μ α ) (έπόγδ.) ( επόγ

(44) 'I I πρώ τη μοίρα δηλο7, ότι άμερίστως νοεί ό νους πρώ τον, δεντέρως (St κ α τ αυτόν ή ψυχή, και μονοειδώς και όλοτελώς, και όλως ολ.ον του γνωστόν αντιλαμβάνεται. Ε ι γάρ μεμεριαμένως άντ ελαμβάνετο, σννεχέοντο άν τά εΐδ?/ των γνώσεων, και ονκ αν ηδύνατο ή tψυχή φυλάττειν αυτά άμετά πτω τα , και άλλως ότι ΐμελλεν ή γνώοιί διαμερίζεσ& αι κατά τό γινώ- σκον, καϊ ούτως ή δαπανηϋήναι ποτέ, ι ι περιΐστατο ή το μή , ή, εϊπερ εις άπειρον ήν ή διαίρεσις, άπειράκις εν μέρει ενεργείν, και κατά τό αυτό πάλιν και πάλιν εν έτέρα τομή γνοίσεως. (45) Χ α ϊ ει τοντο, "να τ ι 'καί μ ε ’ άπ αν όλοτελώς ή άπ οκεκληρωμίνως εν έκαστον εν έκάστιη το μή γνώ-

σεως, και ει τοντο, ή εδει ’πάντας την πάντων νοείκόλ.οτέ φέροντας την ψυχήν*, η εξ ανάγκης ί'ν τισι μάλλον δε καϊ εν πάαι τινά μεν ένεργεΐν μέρη τή ς ψυχής, τινά δε *ενεργήματα μένειν’ ον τ ϊ άτοπώιτερον, δυναμέ- Ίψν την ψυχήν μ ή ένεργεΐν, αλλά μα τ αίαν εχειν την δύνα μ ιν ; όίστε άμερώς καϊ ενοειδώς καϊ άμα νοεί ή ψυχή καϊ γινοϊσχει, καϊ διά το ντ ουδέ τά είδη τω ν γνωστών επικαλούνται, διόλου ένυπάρχοντα τή ψυχή.

(46) 'H δεντέρα μοίρα, διπλάσιά τής πρώ της ονσα, δηλοι, ότι ει καϊ εν έαντή ίν ΐζετα ι και ταυτίζετα ι καϊ άνεκφοέτητός έστι και μονοειδής ή ψυχή, άλλέ ονν προέρχεται και ποικίλλεται κατά τά γνωστά. Ταντα δή τά εν γενέσει καϊ τά τής d ατέρου φύσε ως. Τοντο γάρ δ η/.οι τό διπλ,άαιον.

§ 44. Cfr § 21. Procl. in Tim. 199 sqq. In iis, quae sequuntur, Psellus plus de suo snmpsrt quam in iis, quae adhuc dicta sunt. E t tamen ostendit, Proclianain disciplinam ita se imbibisse, ut nolens volens ab illa staret.

— άμερίστω ς rotl. Quod idem Olympiodorus in Alcib. P rio r, (cd. Creuzeri) p. 78 «έ&ρόυις νοειν dicit. Πολ.υ — inquit — τό ΪΌί εατιν ευ- ρείν παρά τώ ΙΙλ.άτωνι · οικεΐυν δε τοντο ψτχή καταβατικώς ( = μετα βατι- κώς P sell. Psychog. I, § 11) νοούση τα πράγματα, καϊ ονκ ά & ρ ο ω ς , κα- ·&άπερ ό νους. Cfr Procli Institut. Theolog. Cap. CLXX.

— νους πρώ τον. Cfr Procli in Alcib. P rio r. (ed. Creuzeri) p. 246 extr. - - έπ ϊ δέ τήν νοεράν ζυτήν και τάς άπλάς επιβολάς μεταστατέον τήν ψυχήν. Ον γάρ έστιν επιστήμη των γνώσεων *°·1 ακροτης, άλλα και προ τα ίτη ς ό νους.

— κατ αυτόν. In marg. Cod. hoc: »αυτήν noh réclé·'.ώς

— μονοειδώς. Cod. MS.: μονοειδής.έ

— ηδύνατο. Cod. MS.: τ/δύνατο.— φυλάττειν. Cod. MS.: φιλ.άττειν.— καϊ άλλυις. I)e signific. voc. καϊ άλλως {— »et alioqui·) cfr S teph.

T hes. s. ν. άλλοι ς, et Astii Lex. Platon. Vol. I. p· 111· — Κ αϊ άλλως ότι hoc significat: etiamsi aliae caussae non essent, vel propter hoc, quia - - -

— περιΐστατο . Cod. M S.: περΐοτατο.

m Prima pars aperit, indivise primum mentem, tum menti convenienter animam percipere et uniformiter et perfecte et omnino omne, quod cognoscitur, comprehendere. Quae si divise comprehenderet, cognitionis genera confunderentur, neque immutabilia ea servare posset anima, quia omnino cognitio secundum id, quod cognosceret, divideretur, coque pacto aut consumeretur aliquando, si incisio esset circumdata, aut, si sectio in infinitum esset, infinitis modis in parte (particulatim) ideo- que in diverso etiam atque etiam cognitionis genere ageret. (4o) Quod si ita se habeat, ut aut penitus totum aliquod sit (anima) aut separa- tim unum quidque in unaquaque cognitionis sectione, si (igitur) ita se hoc habeat, aut ‘omnes omnia cognoscere (percipere)* oportet, aut ne- cesse est in aliquibus vel potius in omnibus alias animae partes agere, alias inefficaces permanere. Quo quid absurdius, quam, quum possit, non agere animam vanaraque esse ejus potentiam. Quare (sequitur, ut) integre et sim pliciter et percipiat anima et cognoscat; eamque ob caussam scientiarum species, quae in anima insunt, omnino 11011 perturbantur.

(46) Secunda pars, quae est primae dupla, ostendit, animam, etiamsi per se adunetur et eadem fiat nec prodiens sit et uniformis, procedere tam en et mutari secundum ea , quae cognoscuntur. Q uo111 genere sunt ea, quae in generatione sunt posita, et ad naturam alterius pertinent. H oc est enim, quod ostendit duplum (inter-

§ 45. xal μ ί . Harum vocum prior non ita apta ad sententiam est, a ltera prorsus absurda, quare sic em endo: ?}' μ ίν . Solet in Codd. M SS. yiai pro η legi, ut ap. Proci. Institu t. Theolog. pag. 14 (ed. Creuz.) η τό μ ίν άλλο, τό δ ί άλλο, ubi unus Cod. pro η xai habet, autem μ ΐν Vocem to ta verborum constructio requirit.

— πάντας — την -ψνγήν. P rofecto corruptus locus ac pro »desperato» habendus. Fuit, quum manum ipsius Pselli deprehensurum me esse sperarem , si scriberem : πάντας την πάντω ν voeiv ολότητα, φέροντας τι)ν \μνχι)ν. Diligentius autem rem consideranti mihi hoc 11011 satis placebat.

oAort = ο/.οτιω ς: cfr III, § 7 (δννάμε).— ενεργήματα. Sic. Cod. corrupte. In m arg.: »άνενίργητα« . Non male.§ 46. αλλ o lv . P luries a P sello usu rpa ta loquendi consuetudo.

Cfr § 47.— τω tvl. De eo, quid intersit inter τό εν et την μονάδα cfr § 22

(αόριστον), et ca, quae dixit K itterhus. 111 Po rphyr. de vit. Pythag. (inIarnblich. de vita Pythag. ed. Kiessling. I.ips. 181(i. Tom . II. p. 2411).

— εαντω. Cod. M S.: έαντον.— αοτασίαοτον μ ίνον. Cod. M S.: άζασίαζ] μ ΐνον.

Ώ ς γάρ εν τω ενί τό ταντόν ("εί γάρ μή έτέρω ταντόν, άλΧ αν γε έαυτώ πάντως") όντως εν το ίς Sval το 'έτερον ον γάρ έαντον ‘έτερον, άλΧ ετέρου έτερον" νέστε, και προς εαυτό άστασίαστον μένον, στασιάζει πολλάκις προς άλλο.

(47) ' / / τρ ίτη μο ίρα , δύο έχονσα σχέσεις πρός τε την πρώ την και πρός τήν δευτέραν, καϊ της πράιτης ονσα τρ ιπλά σια, της δέ δευτέρας ημιολία, δηλοϊ την εις τά αισ&ητά πάντως γνώσιν, άπερ εί καί πλη&ύνονται κατά τάς υποστάσεις, δ γάρ τρ ία πλή&ονς αρχή, άλΧ ονν ένίζονται τω ένιαίω και άπλω τής γνώαεως καί τω κα&όλου, καϊ μ ετά τά πολλά εκ των μερικών συνάγεται ’ κάκείνα μεν πολλά καϊ διάφορα, ή δέ γνώσις απλή καϊ αδιάφορος, πλήν έχει καί πρός τήν δευτέραν τον ήμιόλιον λόγον, νπεμφαίνοντος οΊμαι τον λόγον, οτι ει καϊ το πεπλη&υσμένον εις τό κα&όλ.ον καϊ ένιαΐον ένονται, άλΧ ονν καϊ αυτό τό πλη&υσμένον εζ ενιαίου συνάγεται εις πλή&ος ’ έκ γάρ πολλών τυιούτων τό εν, και έζ ενός τοιοντον πολλάκις τό πλή&ος. (48) Έ π ϊ ονν τό αία&ητόν, ο δηλοϊ ή δευτέρα μοίρα , τό πλή&ος παρίστησιν,

δ δηλοί ή τ ρ ίτ η , έκάτερα δέ τον κυρίως ενός έζήρτυντα ι. Α υτώ ν μέν πρός εκείνο έζεταζομένων, τό αισ&ητόν ένιαΐον εγγύτερόν έατι του κνρίοίς ενός ή τό πεπλη&υςμένον, ως 6 διπλάσιος διό τον ενός, ή ό τρ ιπλάσιος. Τό γάρ εν τοαούτοις μείζον, μακρισμόν τινα έπεμφαίνει και άλλοτρίωαιν. Α υτά δέ πρός άλληλα σνγκρινόμενα ενρηται συν εγγύτερον ’ ώς εν ήμιολίω

γάρ, ώς άμφότερα υπό αϊ'α&ησιν όντα.(49) Ή τετάρτη μοίρα, διπλάσιά τής δευτέρας ουσα, και πρός τήν

μίαν άντικειμένη, καϊ ήδη τετράπλευρου τό επίπεδον έχονσα, δηλοί τήν κατά πλάτος γνώσιν. Λ ιά τούτο γάρ και τον ενός μέν άφίστατα ι, τω μη - κει δε είτε ονν τή δνάδι άντεζετάζεται. Π άσα γάρ γνώσις, επ ί μηκιοτον προϊοναα, εζέχεται μέν τού ένός, ώς καϊ πά-ί άρι&μός τής μονάδος, και κατά τούτο ένικωτέρα εστιν, ον μην δέ και πλάτος επιδίδοεαιν, εοτ αν

§ 47. cfr § 23. ν

— πάντως. Cod. MS.: πάντως.ά

— άπερ. Cod. M S.: άπερ.— συνάγεται. Cod. MS.: σκνάγεται.

ω— τοιοντον. Cod. MS.: τοιοΰτον.§ 48. έκάτερα. Cod. MS.: έκατέρα, quod propter plurale illud εξήρ-

τνντα ι recipi non potest.

vallum). Quemadmodum enim in Uno idem (nam etsi non alteri, at contra ea sibi prorsus idem [est]), sic in duobus id , quod diversum (alterum) est. Quod quidem non a se ipso diversum (est), sed a diverso diversum, ita ut, etiam si non discordet a se ipso, ab alio dissideat.

(47) Tertia pars, quae duas habet et ad primam et ad secundam (partem) (habituum) rationes, et primae tripla est secundaeque sesquialtera, cognitionem aperit ad ea omnino pertinentem, quae sensibilia sunt, quae quidem etsi per subsistentias (ut hac voce utar) augentur, nam tria m ultitudinis initium (est), simplici tamen et sincera cognitionis (vi) atque eo, quod universum dicitur, adunantur, et vero in multa (multitudinem) ex particularibus coguntur. Atquae haec quidem multa et diversa (sunt), sed cognitio illa et sim plex est neque diversa. Ac praeterea sesquialteram habet rationem ad secundam (partem), ostendit- que, ut opinor, ratio, illud ipsum, quod auctum et multiplicatum est, etsi in universum simul et sim plex (tamquam in unum quoddam redactum) copuletur, ex simplici tamen ad multitudinem colligi: ex pluribus enim unum fit, ex uno saepe haec plura (multitudo). (48) Ad sensibile igitur, quod ostendit secunda pars, (sesquialtera illa ratio) m ultitudinem apponit, quam ostendit tertia, utrumque autem ex eo, quod proprie unum dicitur, comparatum est (pendet). Quae si ad illius comparationem inter se censentur (et aestimantur), sensibile illud sim plex ab eo, quod proprie unum dicitur, propius abest quam id, quod auctum multiplicatumque est, sicut duplus (numerus) uni propior est quam triplus. Quod in istis enim majus est, prolixitatem quan- dam et alienationem prae se fert. Inter se autem comparata, propiora alterum alteri esse visa (reperta) sunt, nam velut in sesquialtera (ratione) sic utrumque sub sensum cadit.

(49) Quarta pars, quae secundae dupla est, et, contra unam illam posita, planum habet quadrilaterum, cognitionem , quae est in latitudine, aperit. Quare ab uno recedit, cum longitudine autem sive dua- litate comparatur. Omnis enim cognitio, longissim e progressa quamquam ex uno pendet, sicut ex unitate omnis numerus, eamque ob caussam ad unum plus pertinet (accommodata ad unum est), neque

— *£ηρτννται. Malim h. 1. ίζή ρ τη ν ια ι.— ίχεΐνο. Cod. M S .: txtivov.— μαχρισμόν. V ox, credo, a Psello inventa.§ 49. μιαν. Cod. M S .: μ ^ In inargine Cod. MS:i hoc: »ηρώτΐ/ν«.

Non placet. Cfr supra § 21. διό xai μ ί α π ρο σ α γο ρ ίΰ ίτα ι.

τής ένάδος εξέχεται. "Οτε S t εκείνης οΐον άφεμένη έπ ιχάμψ ει χαϊ πλαγιάσει, δ ιπ λή τ ις ιός αν εγγίγνετα ι τώ μήχει πρότερον, ειτα χαϊ τώ πλάτει,

xal έπ ιπεδούτα ι οίον τό γινώσχον κατά τό του γινωσχομένου επίπεδον, ό δηλοί ενταύϋα ή τετά ρτη μο ίρα προς την δεντέραν καί μόνην άντιχειμένη.

(50) Ή π έμ π τη μο ίρα τρ ιπλάσια τής τρ ίτη ς ονσα, χαϊ μή τε προς την δεντέραν μή τε προς τήν προ'ιτην άντιχειμένη δηλοΐ τό των γνώσεων πολύ. ΙΙνϋ α ή ν γάρ τώ ν πολλών τά τρ ία . πολλάχις δε πολλά τά ϋ ' ’ ο ϋ εν χαϊ

μούσας ϋ ' οι π ο ιη τα ί φασιν, οίονεϊ πολλάχις πολλάς. Τά δε πολλά οντε προς τό εν έχει τήν άντεξέτασιν, ώς ουδέ τό επίπεδον ή τό στερεόν προς τήν στιγμήν, οντε μεν πρύς τά δύο, ώσπερ ούδε οιχία πρύς θεμέλιον, χαϊ πλοίον προς τρόπιν, χαϊ άπαν πρύς α ρ χ ή ν ούδεμία δε άρχή συγγενής το ίς τέλεσιν, άρχή δε π λ ίθ ο υ ς ή δνάς, ον π λή ϋο ς· αλλά τά πολλά προς πολλά. ‘Οϋεν ό ϋ ' προς τον γ εξετάζετα ι, τό πλήϋος προς τό πλήϋος, χαϊ νπεμ- φαίνει τον τριπλάσιον χατά πολύ πληϋννόμενος.

(51) Ή έκτη μο ίρα όχταπλασία τής προηης ούσα χαϊ προς ονδεμίαν ίτέραν τήν αχέαιν εχονσα, δηλοί τήν επϊ τήν τρ ίτην διάστασιν τώ ν π ρ α γμάτω ν γνώισιν, δηλονότι τήν εις βάϋος ή πάχος ή νψος. Λ ιά τό δε άσχετος ονσα πρύς τάς αλλας, τη προ'πη ίνονται, ή δτι κύβος ών ώς δ μ ε τ αυτόν, χαι από τής δνάδος χαι τετράδος γινομένη, οντε προς αυτήν τον τετραπλασίονα, οντε πρός τήν ίτέραν τον διπλασίονα τηρεί, αλλά τον προς τήν πρώ την όχταπλααίονα, τήν περιέχονσαν χάχείνας. (52). Ε π ισ τρ έ φ ε ι δε ό λόγος χαι τά έσχατα εις τά πρώ τα, ίνα μή άπεσχοινιαμένα ώσι τελέω ς τον προ'ηου, άλϋ όμού τον γνωστού ή γνώσις άντιλαμβάνηται, ει χαι π ο ικίλος ε σ τ ίν ό γάρ άριϋμός πρώ τος στερεός χαϊ πρώ τος ιοάχις ιαος ισάκ ις’

§ 51. διάστασιν. Quod h . 1. Psellus διάστασιν adpellat, id ab aliis saepius διάστημα nominatum est. Cfr lambi, in Nic. Arithni. p. 131. Στερεός εατιν άριϋ'μός ΰ τρ ίτον διάστημα παρά τά έν έπ ιπέδοις δυο προα- ειληφώς, δηλονότι τετάρτου ορον προσγενομένον, ubi cl’r Ί ennu l.—· Boeth. Arithin. I.ib. II, c. 20 (p. 1021). ed. Bisil. 1546). Sicut, inquit, longitudini numeroi*um aliud intervallum, id est, superficiem, u t l a t i t u d o ostenderetur, adjecimus, ita nunc latitudini, ni quis addat eam, tjuae alias altitudo, alias crassitudo, alias jirofimditas appellatur, solidum numeri corpus explebit.

— δηλονότι. Eodem fere modo haec vox usurpatur quo 7/)’ovl'j cfr annott. ad § 5.

— η ότι. Cod. M S.: ή ό τι. Sed legendum est ή ότι, quae loquendi consuetudo, a posteriobus Gr. L. scriptorr. adhibita, ideui lci'e significat quod ήγονν vel δΐ/λονότι ( = nimirum quia, quia scilicet). )di· Olympiodori in Alcib. Prior. Coiinii. (ed. Creuz.) pag. 105 mcd. πο*ε μέν γάρ έλεγε χεφάλαιον είναι από τού νομίμου ή άπό τού δικαίου ή άτ\ο ‘τον συμφέρον-

tamen in longitudinem sane crescit, dum ex unitate pendet. Ab illa autem quasi dim issa quum se inflexit et obliquavit, duplex quodammodo (facta) primum multitudini tum vero latitudibi quasi innascitur. E t vero id, quod cognoscit, quasi planum sc facit accommodate ad ejus, quod cognoscitur, planum, quod hic ostendit quarta pars, quae quidem contra secundam et unam illam posita est.

(50) Quinta pars, tertiae tripla, neque contra secundam neque contra primam posita, cognitionum multitudinem ostendit. Fundamentum enim eorum, quae multa nominantur, tria sunt. Pluries autem (si sumuntur) multa, novem (efficiuntur). Inde novem Musas veluti pluries multas poetae dicere solent. Multa tamen nullam comparationem neque ad unum habent, sicuti non planum aut solidum ad punctum, neque vero ad binarium numerum, quemadmodum neque aut ad fundamentum domus, aut navis ad carinam, aut universum ad principium: neque enim ullum principium extremis cognatum est, quamquam multitudinis principium, non m ultitudo dualitas est; sed multa ad multa (habent inter se comparationem). Qua ex re numerus IX cum III, ut multitudo cum m ultitudine, comparatur et in m ultitudinem auctus triplum (numerum) exhibet.

(51) Sexta pars, primae octupla, cum nulla alia rationem habens, rerum cognitionem indicat ad tertiam dimensionem (progressam), ad profunditatem videlicet vel crassitudinem vel altitudinem. Quoniam antem, ut- pote ad alias rationem non habens, cum prima conjungitur, qnia scilicet cubus est, sicut proxime sequens, et ex numero binario et quaternario fit, neque ad illum quadruplam rationem neque ad hunc duplam sequitur, sed eam (tuetur), quae, primae octupla, has quoque complectitur. (52) Ratio autem ad prima reflectit extrema, ne prorsus ab imo sejuncta sint, sed, etiamsi varia sit, unum quasi in locum scientiam comprehendit. Numerus enim (ejus) solidus primus (est) et aequaliter aequalis

το?, t/ ό τ ι επειδή &εαει πάντε? οΐονται το δίκαιον είναι, τα δε άγα&ά φ ύσει· ubi ClUld. habent ij ότι, quod quam significationem haberet, quum non perspiceret flreuzerus, temere conjicit, hic ab Olympiodoro scriptum fuisse δηλονότι. Psell. Psychog. III, f> ?J ότι διττέ/? ο’νσης cet.

d-— Iiå&o?. Cod. MS.: βάρος.— διά το. Cod. MS.: διά τ ι .§ 52. 'Επιστρέφει, Cod. M S.: ειτιο ιρέφ η . Cfr annott. ad § 22 («c-

φαίνει).a

— απεσχοινιαμίνα. Cod. MS.: άπεσχοινισμ.

χαϊ διά τοντο ώς πρώ το! τώ iv i αννάπτεται, δηλονότι τι] πρώ τη μο ίρα , εχεϊ&εν εχων την σύατααιν.

(53) Ή δε έβδομη μο ίρα επταχαιειχοσιπλααία της πρώ της ονσα χαϊ δεύτερος χϋβος οναα στερεός ταντά τώ προ τούτον πέπον&ε, χαϊ το πλή&ος μεν των γνυισεων χαϊ την εις τρεις διαστάσεις επιβολήν παρίστησιν. 'Τ περ- βαΐνει δε χαϊ οντος τον γ χαϊ τον , τον μεν έννεαπλάσιος ών, τον δέ τριπλάσιος, ών τό μεν τριπλάσιον εντός ην εν ίτέρο ις , τό δε εννεαπλάαιον χαϊ αντό από τον &' προς τό a' σοίζεται. J ia τοντο τό πόρρω χαϊ στερεόν επταδιχόν ό λόγος τι&εώ τώ ενϊ σννάπτεται, χαϊ νπερβάς τά μέσα, αναφέρει τάς περατώσεις τής ψνχής έπ ϊ την άχρότητα.

§ 53. σώζεται. Cfr § 37.— έπ ϊ την άχρότητα. Cod. Reg. Biblioth. Reg. Bavar. εις την άχρό

τητα. Cfr Catalog. Codd. MSS. Biblioth. Reg. Bavar. ab Ign. H ard t comp. Tom. IV . Monach. 1810. pag. 248. Cod. CCCCIII Fol. 39. ubi prima et extrema hujus Coinment Psell. verba afferuntur.

aequaliter, quamobrem, ut eum uno connectitur primus, (sic ille) cum prima scilicet parte, unde constitutionem suam habet.

(53) Septima pars, quae septem et viginti partibus primam praestat, quaeque alter cubus solidus est, eodem modo, quo proxima, est affecta, et multitudinem cognitionum et in tres dimensiones accessionem in medium profert. Excedit quoque (numerus) ille (numerum) III et IX , uni novem partibus praestans, alteri tribus, eorumque is, qui triplus est, jam diu inest in reliquis, qui vero novem partibus major est, et ipse a numero IX ad I perducitur. Quare ratio proposita id, quod porro est (excurrit), et solidum septemplex cum uno conjungit, eaque, quae media sunt, transgressa extremitates animae ad suminum fastigium tollit.

Τ ο υ *) ύ π ΰ ι ο υ των φιλοσόφων Ψ έ λ λ ο υ **) ίξήγησις τής εν τω Τ ιμ α ιω

τ ο υ Π λάτωνος μα& ηματιχής ηε^ί ψυχής νπάρξεως και γενέσεως***)

Έ κ μ ίρο νς ήρώηηκάς με τό πλατωνικόν π ερ ί ψυχής δ ιάγραμμα ,

π ερ ί ον δέη μα&ειν την κεκρνμμένην τον φιλοσόφου διάνοιαν. Λ ε ι δε

πρώ τον πάσαν έρεϊν την μα& ηματικήν του λόγον π ερ ιο χ ή ν ειϋ* οντως σοι

των ειρημένων τον νονν έξηγήσασ&αι. Λ έ γ ε ι ουν π ερ ί τον δημιουργού ό

ΙΙλάτω ν ουτοεαί. (2) μίαν άφείλ.εν από του παντός μοίραν, μ ετά δε ταΰτην

άφι)ρει διπλάσιάν ταύτης. τήν δέ αν τρ ίτη ν , ημιολίαν μεν τής δεύτερας

τρ ιπλασΐαν δέ τής πρώ της, τετάρτην δέ τή ς δευτέρας διπλήν, π έμ π τη ν δέ

τρ ιπ λή ν τής τρ ίτης , την ε'κτην τής πρώιτης όκταπλασίαν, εβδόμην δ* επτα -

καιεικοσιπλασίαν τής προ'ιτης. μ ετά ταντα δέ ουνεπλήρον τά τέ δ ιπλάσια

καί τρ ιπλάσια διαστήματα μοιρ ετι έκει&εν άποτέμνω ν καί τι& είς εις το

μεταξύ τοΰτνεν. ώστε εν έκάατω δ ιαστήματι δυο είναι μεσότητας, τον μ έν

ταντώ μέρε ι των άκρων αυτών νπερέχονσαν και νπερεχομένην. τήν δέ ίσοι

§ 1. Supervacaneam impendere operam mihi videbar, si in Latinum sermonem convertissem hanc Pselliani in Timaeum Commentarii partem , quae to ta ex superiori commentatione in modum compendii esse t excerpta. Quare cavendum censebam , ne eadem fere bis dicerem.

§ 2. Cfr. P ia t. Tim. 35. et 199. Orationem Platonicam hic omnino talem exscripsi, qualis in Cod. M S. Psell. exstat.

*) Latine: Pselli, philosophorum sum m i, enarratio M athematicae artis in Tim aeo Platonis de animae substantia et generatione. De voc. υπά του τω ν φιλοσόφοιν cfr Prolegg.

**) Ψέλλου. Cod. MS. ■φελλού.***) γενέσεως. Inep te Cod. MS.: γνώσεοις. Conjectura hoc assecutus

sum , legendum esse γενέσεως, p rop terea quod in Fabric. Bibliotli- Graec· Tom . X . pag. 68 (ed. Harl.) hoc opus Psellianum ex Codicum MSS·auctoritate Latine sic inscribitur: Expositio Mathematices in Timaeo P la tonis de animae generatione sive essentia.

μεν χατ' άρι&μόν ΐπερέχονσαν. ίσοι S i υπερεχομίνην. ήμιολ.ίυιν dt διαστάσεων καί επ ιτρ ίτω ν xai in ογδόων γενοίuivoiv ix τούτοι ν των δεσμ εν τα ϊς πρόα&εν δ'ιαατάσεαι τώ του επογδόον δ ιαστήματι. τά επ ίτρ ιτα πάντα

ωαννεπλ,ηρούτο, λ.οίπον αντοΰ εχάστον μόριον. τής δέ του μορίου ταντης διαστάσεως ληφ&είσης άρι&μού πρός άρι&μόν εχονσης τούς ορούς ίξ χ α ϊ πεν- τήχοντα χαϊ διαχόσια προς τρ ία χαϊ τεσσαράχοντα χαϊ διαχόσια· χαι δή χαΐ τό μιχ&έν εξ ου ταύτα χα τίτεμ εν οϋτοις ήδη πάντα χατηναλο’ιχει. (3) Ή μένουν του Πλάτω νος επ ί λέξεων υποτύπωσες αυτή. Ίν α δ' εν τάξει προΐοιμεν, λάβοιμεν πρώ τον εν τούς από μονάδος άρι&μοις τούς λεγομένους πριότους υπό του Π λάτωνος λόγους. 'Έ χχεία^υι ουν μονάς, χα ΐ ταντης διπλάσιά δυά ς · ε ίτα τρ ιά ς , ημιολία μέν τής δυάδος, τρ ιπ λά σ ια δε τή ς μονάδος · είτα τετράς, τετρα πλά σια τής μονάδος· είτα εννεάς, τρ ιπ λά σ ια τής τριάδος · είτα όγδοάς, οχταπλάσια τής μονάδος ουαα. (4) Ε π ειδ ή γάρ παραχελεΰεται ήμ ιν ό Π λάτω ν τά διπλάσια χαι τριπλάσια δ ιαστήματα τούς αρμονιχαΐς καί άρι& μητιχαις μ ε- οότησι συνδειν, μονάδα δέ δυάδος μεταξύ ταντας τάς μεσότητας αδύνατόν ευρεΐν, ληπτεον τινά πρώ τον άρι& μόν, ος ελάχιστος ών εξει καί ήμισυ καί τρ ίτον . (5) Ειλήφ&υι ουν ό g', καί έστω ούτως ή άφηρημέν?/ παρά τον δημιουργού από παντός μο ίρα · μ ετά δέ τόν ς ό δοιδέχατος, διπλασίοιν ών τον ς · ειτα ό ιη ', ήμιόλιος μ εν τού ιβί, τριπλάσιος δέ τού g'* ε ιτα ό χδί, διπλάσιος ών τού δευτέρου ορού τού ι β . ειτα ό ν δ , τρ ιπ λά σιος ών του τρ ίτου ορον, ψ ημϊ δή, τού ιη '· είτα ό μη ', οχταπλάσιος ών τού προιτον ορον, φ ημ ΐ δη', τού ζ . (6) Τοιγαρούν μεταξύ μέν τού ς' χαϊ ι β εμπεσούνται άρμονιχή μέν μεσάτης ο η , άριιϊμητιχτ) δε' ό &’· μεταξύ δε' τού ιβ καί τού χ δ , δ ιπλαοίου, άρμονιχή μέν μεσάτης ό ι$', άρι&μη-

§ 3. "Ινα δ Cfr I , § 3(3.— όχταπλαοία-- ουαα. Septimam divisionis partem et li. 1. et in § 5

Psellus omisit.§ 4. Cfr I , § 31 paullo po st init. ή— αρι^μ ι/τιχα ίς. Cod. MS. άριιΥμητιχ— μοναδα δ έ - - . Fort, μονάδος χα ί δυάδος--§ 5. άψηρημένη. Cod. MS. άψ ειρημένη. Cfr Annott. ad I, § '22 (εχφαίνει).— φ η μ ί δή. Cfr annott. ad I , § 5 (καί τόνον).§ 6. Cfr. I § 33.— καί ιβ εμπεσούνται. Cod. MS. καί ιβ -j- εμπεο ο ύντα ι--- in m ar

gine: ”f fort. τού προίτου διπλ.ασίονδ— καί τον χ δ . Cod. MS. - - χδ' -J- - - in m agine: ”·}* fort. τού δευτέρου.’'1

ου— χδ ', διπλάσιου. Cod. M S.: - διπλάσιοι.

ον— τού τρίτου διπλάσιου. Cod. M S.: --δ ιπ λά σ ιο ι.

τική δε' 6 ιη '. μεταξύ åt τού τρ ίτου διπλαοίον του κδ' καί μη' αρμονική μέν μεσάτης ό λβ1, α ρ ιθμη τική δε' ΰ λ ς ’. έν δε' το ϊς τριπλασίοις μεταξύ του ζ και ιη αρμονική μεν μεσάτης 6 , α ρ ιθμητική δε' δ ιβέ * καϊκείσθυισαν εφεξής οροί οντοι· ς ’. η'. θ '. ι β . ι~ . ιη '. κ δ . λβύ. Ας', μ η ', ν δ π ο ΐ . ρη’. ρξδ '. (7) Ά λλί ε ί μ εν ήν δυνατόν εν τούτοις το ϊς έκκειμέ- νοις ήμ ϊν οροις τους έπ ιτρ ίτους λάγονς εις τε τούς έιτογδόους καί τα Αλείμμα τα διεΑ.εϊν, μέχρ ι τούτων αν έ στη μεν. Ν υν δέ έπεϊ ούχ οΐάντε , δ ι άλλη ς ίστέον μεθόδου. ΙΙροκείαθω ούν έξ αρχής καταπνκνώσαι τον διπλάσιον Α.όγον τα ϊς ειρημέναις μεαάτηαι καϊ το ϊς έπογδόοις. Λεήοει αρα τον υπόλογον τον διπλάσιου οντοι λαβεϊν, ώστε είναι αυτούς και δυο έιτογδόους καϊ έπ ίτρ ιτο ν άλΑ.ον. (8) ΕιΑ.ήφθυι ούν πρώ τον ό τρ ίτος από μοναδος κατά τον οκταπΑ.άσιον λόγον ό ξδ“ ’ από τούτον μ'εν έπογδόονς δύο άποατή- σαι δ υνα τό ν άπας γάρ ποΑλλαπΑ.άαιος τοσούτων έπ ιμ ο ρ ί o j v ηγείτα ι Αλόγων άντιπαροινυμούντων α ντω , όπόστος έστ/ν από μοναδος' έπ ίτρ ιτον δέ ονκ έστι. ΤριπΑ.ασιάσας ούν αυτόν ποιώ ρ ^ β , ού έπ ίτρ ιτο ς μεν ό ον?, έπόγδοος δέ ό σ ιβ , και τούτον έπόγδοος ό αμγ · δ αρα τοΰ Αλείμματος έστι λόγος ό μ ετά την άφαίρεσιν το ϊν δυοϊν έπογδόοιν λειπόμενος σμγ προς τά σνβ · από παντός j'äp έπ ιτρ ίτου δύο έπογδόω ν άφαιρεθέντοιν καταΑλείπεται ό τον Αλείμματος λόγο ς. (9) Α λλά τον σνβ έπόγδοος 6 οπη , δς την αρμονικήν σώζει μεσότητα μεταξύ τεταγμένος τού ρ ςβ και τού τπδ", διπλλάσιον προς τον ρ ςβ Αλόγον ποιούμενος. ΙΙρός δέ τον σπη' κατεπυκνώσαμεν άν και τούτο τό έπ ίτρ ιτο ν τούς τ ε έπογδόοις και τω λείμμα τι. Νϋν δε ονκ οίόντε' ό γάρ έπόγδοος αυτού ό τκδ“ ονκ έχει όγδοον' διό προς αυτόν επόγδοον γενέσθαι Αλόγον ού δυνατόν το ϊς άτμητον την μονάδα φ υλά ττειν

§ 7. Cfr 1 § 35.— έ στη μεν. Cod. έστημεν.§ 8. Cfr I , § 36.— δυνατόν. Cod. M S .: δ'ανατόν.— αντω. Cod. M S.; αυτών. Corrupte, λειπόμενος. Cod. M S.: λειπού-

μένος.

§ 9. Cfr I § 37.— ανβ C o rru p te Cod. M S.: σ ιβ .

— βονλομίνοις. Cod. M S .: βονλ.ομεν— Cfr ea, quae diximus supra § 37 fin. (ad v. μέρος). E x h. 1.

colligi forsitan potuerit, librarios pu tasse , hac scribendi no ta eum num erum significari, qui ex numero 3*20 in octo partes aequales diviso p roveniat, 40$ (40$).

άεϊ βονλομένοις' το γάρ 'όγδοον αντοΰ μ (10) Λιπλασιάσαντες ονν αυτόν, ’ίνα το ή μιαν ολον ποιήαοιμεν, εξομεν χαϊ αντοΰ λαβεΐν το έπόγδοί ο ν άναγχασ&ησόμεϋ'α δε διά τοΰτο χαϊ τους προ αντοΰ πολυπλαοιαοαι πάντας χαϊ τούς μ ετ αυτόν. "Εαται ονν άντι μεν τον ρ ς β ο τπ δ 1 * αντί δε τον αιζ' ό ν λ β · άντϊ δε τον σμγ ό νπζ' * άντϊ δ έ τοΰ σνζ ο φ ιβ .α ν τ ϊ δε τον απη ό φ ο ζ '' χαι τούτον επόγδοος ό χμη' · χαϊ τούτου επογδοος ό φχ& · έπειτα ό φξη ' διπλάσιος μ εν ών τοΰ τπδ", προς δε' τον ·ψχ& ολον εχων τοΰ λεΐμματος. ( 1 1 ) Κ α ϊ οΰτω δή ουμπεπλήρω ται το διπλα- σιον διάστημα το ϊς τε ημ ιολίο ις χαϊ έπ ιτρ ίτο ις χαϊ επογδόοις εν το ΐςδε το ΐς ά ρι& μοΐς ' τπδ". ν λβ . νπ ζ'. φ ιβ '. φοζ'. χμη '· xfjxti'· ψξη · Ε ι ονν ι& ελήσαιμι μεν ολον σνμπληρώααι δ ιάγραμμα , εχ&ήσομεν χατά το έξης άντϊ μ εν της προίτης μοίρας τον τπ δ ' · άντϊ δε διπλάσιάς ταύτης τόνψξ?/ άντϊ δέ της τριπλάσιας μεν της προ'ιτης ΐ/μιολίας δέ της δευτέρας τον α ρ ν β ' άντϊ δέ της τετά ρτης διπλάσιάς της β τον άφλζ' · άντϊ δε' της π έμ π τη ς , η εστι τριπλασίω ν της τρώ της, γ ν ν ζ ’ · άντ'ι δέ της π έμ π τη ς , ά εστι τριπλασίαν της τρ ίτη ς , γυνζ’ · άντϊ δέ της έχτης, η εστιν οχταπλασίων της πρ ώ τη ς , τον γ ο β · αντϊ δέ της έβδομης, η εστιν έπταχαιειχοσιπλασίαν της προιτης ι τ ξ η . ( 12) Ε ι δ' ονν έ& ελήσαιμεντούςδε χαταπνχνώ ααι τα ΐς άρμονιχαΐς χαϊ τα ΐς άρι&μη- τιχα ΐς μεσότησιν, α ί παρεντε& εΐσαι τά τε ημιόλια χαϊ επ ίτρ ιτα διαστήματα ποιησονσ ιν , εοοιπαι, 'ένα μ ίαν ερώ μ εσ ό τη τα , μ ετα ξύ τον τπδΐ χαϊ φξη '

διπλάσιω ν ο τε φ ιβ , ποιων την άρμονιχήν μ εσ ό τη τα , χαι 6 φοζ', την αρι& μητιχήν. (13) "Ισ&ι δε' χαϊ τοΰτο , ότι ονδεϊς επ ιμόριος λόγος εις ΐσονς τέμνεσ&αι δύναντα ί' τό ονν ήμ ιτύνιον εν άρι&μοΐς ονχεατι λ α β ε ΐν ά?.λ' εν μέσω ενρήσεται τοΰ ι ζ χαϊ τοΰ ιοί λ ό γ ο ν χαί εστιν ό ι ζ μείζω ν τον χαλονμένου λείμματος, δς ην ελάσσων τον άχριβώς ημιτονίου. Ή μέν ονν χρύφιος τής πλατωνιχής ψνχογονίας εξήγηαις άλλη· ή δε μα& ηματιχή αντη.

§ 10. Cfr I , § 38.— αιβ. Sic in margine Cod. M S :i- Cod. ipse: ιζ'§ 11. Cfr I § 39.— το ΐς τε ημιολίοις. Cod. M S .: το ΐς δέ.

δ υξδ— ιτξη '. Cod. M S.: δξη.§ VI. Cfr I , § 40.

I U

cEié(jaq πλατωνικής διανοίυ,ς έξηγησις unu Τιμαίυν.

*Εράς τήζ πλατωνική? άχορίστοις πηγή?. ’Ε τι γάρ πλήρης ών τον νάματος χαϊ επιχειλής τής εκείνου σοφία?, αυ&ι? από τή ς αυτόν όρίγη

π ιε ίν ■ ζητεί? γά ρ , τ ι πο τέ χαϊ ταυτά ε σ τ ι ; Ταυτην ουν την ξνστασιν, παρά του δημιουργο ί λίγω ν δ Π λάτω ν, διπλήν χατά μ ή χο ? σχΐαας χαϊ μέσην προς μ ίαην εχατίραν άλλήλοις οίον χ ΐ προσβαλών χαταντιχρν τής π ροςβολή?, χαι εν τ ή χατά τ αυτά χαϊ εν ταυτω περιαγομένη* χινήσει π ίρ ιξ αυτά? λάβε, χαϊ τον μεν εξ o j , τον δ'εντός επο ιείτο τον χόχλον. Την μ ίν ουν εξυιί'θ'εν) φοράν επεφήμιαεν είναι τής ταυτου φόαεοις, τήν δ“εντός τής θ'ατερον. Την μεν δη τ αυτής πλευράν επ ι δεξιά περιήγαγε, τήν δε Πατέραν χατά διάμετρον επ' άριστερά. Κ ράτος δίδοιχε τή ταυτου χαϊ όμοιου π ε ρ ιφ ο ρ ά ’ μίαν γάρ αυτήν άσχιστον εϊασε, τήν δε εντός σχΐαας εξαχώς επ τά χόχλους ανίσους χατά τήν του διπλάσιου χαϊ τριπλασίου διάστασιν εχάατην, ουσών εχατίροιν τριώ ν, χατά τάναντία μεν άλλήλοις προσέταξεν ιίνα ι τους χόχλους, τάχιον δε' τρ εις μεν όμοιοις εν λόγω δε' φερομένας. Α υ τη μεν ή πλατωνική λ ίξις.

(2 ) I I δε εξήγηαις. Καταχεχάμφ&οιοαν ευ&είαι ούτως, ώστε χατά

§ 1. νάματος. Cfr P lat. Tim. 75. Ε. τό δε' λόγων ν ά μ α -- E jusd. Phaedr. 235. C. εξ άλλοτρίοιν πο&εν ναμάτοιν. E jusd .ib. 243. D. επιϋ'υμώ πο- τίμω λόγο» οίον άλμνράν άχοήν άπολόααα&αι, eaque, quae ad hh. 11. omnes dixit Stallbaumius. Haec m etaphora, optima Gr. L. aetate apud poetas solos aut scriptores, poetarum locutionem imitantes, reperta , a Plu tarcho primo in frequentiori prosae orationis usu haberi coepta est.

— λίγω ν. Consimilis verborum constructio est, de qua d isserit R o- stius Gr. Gr. § 130 1. a. 2. (p. 704 sq. ed. 6. 1841). Quae ex P latonis T im aeo (3G. B —D.) deprom pta hic leguntur, non ad verbum transcrip ta sunt, sed vel excerpta vel verbis nonnihil m utatis exscripta. Idem saepe Proc lus in Comment. in Tim. P lat. facit,

Ceterae ex Timaeo Platonico doctrince ennarratio.

Insatiab ili fontis P latonici desiderio teneris. Nam ut etiamnunc scaturiginum copia affluis abundasque illius sapientia, sic denuo eam combibere cupis. Q uaeris enim , haec quoque quidnam sint? De rerum opifice «Hanc igitur omnem — inquit Plato — conjunctionem diffid it, mediae accommodans mediam in speciem Graecae lite- rae X e regione commissurae: eoque m otu, cujus orbis semperin eodem erat eodemque modo ciebatur, undique est eas circumplexus: et circulum alterum exteriorem , interiorem alterum fecit. Exteriorem quidem orbem dixit esse ejusdem naturae, alterius autem interiorem , illiusque latus in dextram partem detorsit, hanc (alteram) a media linea ad laevam. Principatum dedit ejusdem aequalisque circum vectioni. Solam illam enim indivisam reliquit. Interiorem autem quum sexies in septem orbes duplo et triplo quoque intervallo dispares divisisset (nam tria sunt utrimque intervalla), contrariis inter se cursibus m overi orbes jussit, celeriusque tres, ratione autem (ac numero) se moventes.« Haec quidem verba sunt Platonis.

(2) Jam vero enarratio (haec est). Curvantor igitur rectae (lineae)

— επ εφ ή μ ιαεν , Cod. M S.: έπεφήμησεν. Eodem modo inter se confusae in Codd. M SS. plus semel reperiuntur literae η et t, u t ap. Proci, in T im . 194. A. άπαρη& μήσει Ed. Basii, pro άπαρι& μήσεε, ap. Ennd. in Alcib. prior. T om . I. p. ‘23 fin. (ed. Creuz.) χοιμϊοαντα duo Codd. M SS. pro χοιμήσαντα.

— Α υ τ ή . V itiose Cod. M S.: ατη.§ 2. Κ α τ α χ ε χ ά μ φ -dOJoav cet. Cfr P roci, in Tim. 213. C. xal χα τα χε -

χ α μ φ & ω σ α ν - - - συνα π τεσ& αί · γ ίγ ν ο ν τ α ι Si} (melius quam Cod. Psell.δέ) - -

— [ό ’&ατίρου]. Haec verba, a nobis adjecta, ita ad sententiam n e cessaria su n t, ut excidisse non sine probabili caussa existimari possint.

Γ)(>

τά άκρα πάλιν σννάπτεσ&αι. Γ ίνονται Si δύο

κύκλοι, και τούτων γεγωνέτωοαν ο μ ίν εντός,

ο S i εκτός, λοξοί προ? άλλήλου?. Κ αλείτα ι

τοΐννν ό μέν ταντον κύκλο?, ό δε' χλατέρον

καί εστι παρά μεν τον ίαημερινον ο ταντον,

πα ρά δε' τον ζωδιακόν [ό & ατέρον], ον γάρ

ισημερινό? πρύ? όρχλάς τέμνει τόν ζοιδιακόν.

Τό μεν ο ύ ν μα& ηματικόν, ώ? σύντομοι? ειπείν,

π ερ ί τον αχήματο? τη? ψυχής τοιοΰτόν εστι. (3)

Προ? δε την ψυχικήν ουσίαν τόν λογον επανάγοντές φαμεν, ώ? πάσα? τά? επ ι-

στήμα? ούαιοιδώς η ψυχή προεΐληψ ε · τήν γεω μετρίαν κατά την ολότητα, κατά,

τό σχήμα, κατά τά? γρ α μ μ ά ? ' την άρι&μητικήν κατά τό πλήθος, κατά τά? ου

σιώδεις εν αν τη μονάδα?· την αρμονικήν κατά τον? λόγον? των α ρ ιθ μ ώ ν

την δε σφαιρικήν κατά τά? διττά? περιφορά?. (4 ) Ή τοΐννν κατά μήκος διαί-

ρεαι? τη? ψνχή? τήν άνυιθεν από τον δημιουργού καθήκουααν εμφ α ίνει π ά ρο

δον, άφ’ ον άπογεννώνται ψνχαΐ δύο μ ετά τήν μίαν, ών ίκατέρα τον? αύτού?

εχει λόγου?, καί σννάπτονται άλλήλαι?, καί δ ιήρηντα ι απ' άλλήλων, και ήνοιν-

τα ι τοί? εαυτών κέντροι?. (5 ) Τούτο γάρ εστι τδ μέαην προ? μέσην. Κ αι

κατέκαμψεν αυτά? ό δημιουργό? ει? κύκλον, καί τή κατά ταντά καί εν το)

αύτώ κινήσει περιέλαβεν αντά? νοερά? ποιήαα?, καί νον μεταδους αύταί?

θείου και ένθε'ις τήν δνάδα των ψυχών ει? δυάδα νοεράν κατ ουσίαν αυτών

νπερέχουσαν ή ότι δ ιττή? ούαης τή? ψυχική? ζοιής, τή? μεν διανοητική?, τή?

δε δοξαστική?, δύο ευθεϊα ι προέρχονται, και ει? δύο κατακάμπτοντα ι κύ

κλου?· τό δε μέαην πρό? μέαην τάχα ότι κατά τά κνρίω? μέσα γέγονεν ή

— ού γάρ. Sic ex Proci, emendavi pro eo , quod habet Cod. M S., o. Ceterum cfr Proci.

— τό μεν ουν. Cod. M S.: τόν μεν ουν.

§ 3. Cfr Proci, in Tim. 213. C. εξ άχή? δε πάλιν αυτά τά π ρ ά γμα τα θεοιρούντες λέγοιμεν πρό? τήν ψυχικήν ουσίαν επανάγοντε? τον? λόγους.

— φαμεν - - - Cfr Proci, ib. 213. Ε. πάσας άρα τά? επ ια τήμας ούσι- υιδώς ή ψνχή προείληφ ε · τήν μεν γεω μετρίαν --------- - εν αυτή μονάδα?, υις εδείξαμεν έμ π ρ ο σ θ ε ν τήν δε αρμονικήν

§ 4. Ή τοΐννν - - Cfr E jusd. ib. 214 Β. ή δε' κατά μήκος - - διά δε' τούτω ν άπογεννώνται - - -

— δύο μ ετά τήν μ ία ν , ών· Sic. Proci, quoque. — Vitiose Cod. MS. P se ll.: δ ύ ο · μ ετά τήν μίαν ουν.

— και σννάπτοντα ι' A ddit Procl. in Tim. 214, B. καί εν αλλή- λοις εισί.