Van Istanbul naar Messolonghi – juli en augustus 2016

Dit is het vervolg van het verslag dat op de website bij de verslagen van 2017 staat onder ‘Van Boedapest naar de Bosporus’ en dat eindigde in Istanbul. Daar kwamen dochter, kleinzoons en (schoon)zus logeren. Met hen voeren we naar de Prinseneilanden, een eilandengroep van 9 bergachtige eilanden die 7 sm onder Istanbul ligt. Het kleinste rotseiland Sivriada is onbewoond en heeft een piepkleine haven, hooguit 40m breed. We konden aan een kade afmeren en behalve wij waren er nog twee motorbootjes. ’t Was even wennen aan de kwalletjes, maar daarna was het lekker zwemmen. Daarna 3 dagen naar het volgende eiland Heybeliada, waar je in een beschutte baai voor anker kunt en waar we een dag en nacht in de vissershaven gelegen hebben, die eigenlijk niet voor jachten geschikt is. En natuurlijk bezochten we ook de bezienswaardigheden van Istanbul. We hadden er veel bekijks met die blonde jongetjes.

Maar - op zondag 10 juli zijn de logees weer vertrokken en hebben wij schoon schip gemaakt en zijn klaar voor vertrek. We varen 31 sm naar het westen, passeren Atatürk airport - waar elke twee minuten een vliegtuig landt! - en Selimpasa en zijn om 5 uur bij Silivri. De noordkust van de Zee van Marmara is heuvelachtig en van Istanbul tot Silivri volgebouwd. Dat hadden we niet verwacht. Veel vakantieparken en hotels, 55 km lang.Maandag 11 juliSilivri ligt aan een baai met rondom een promenade met restaurantjes en kraampjes met prullaria. Door de palmbomen heeft het een mediterrane sfeer. Erachter ligt een centrum met heel veel winkelstraten. We worden er op sleeptouw genomen door een Syriër die ons meeneemt naar de goedkoopste supermarkt en wijst waar we vanavond voor 10 lira (= € 3,30) een warme maaltijd kunnen eten. We besluiten hier vandaag te blijven.Dinsdag 12 juliOm half 8 varen we weer. De wind is NO 3-4 en er komt wat deining uit zee. Langs de kust (glooiende heuvels) weer een lint van bebouwing. Wat opvalt is dat er op gezette afstanden een moskee staat, ook bij de vakantieoorden. Bij ons worden er in de nieuwbouwwijken vaak al geen kerken meer gepland, maar hier heeft iedereen een moskee op korte afstand.

Er is geen schip op zee, maar er zwemt wel een groep dolfijnen met ons mee! Het zijn er zeker een stuk of 10. Ze vinden het leuk om door het bruisende boegwater vlak voor de boot langs te schieten, soms met vier tegelijk. Daarna springen ze van vreugde even boven water. Het is een vermaak. En voor we het weten zijn we al weer in de volgende haven: Marmara Eregli. Eregli ligt ook weer aan een grote baai, maar het haventje is maar klein. Het ziet eruit alsof we er niet terecht kunnen. Maar gelijk om de hoek achter de keermuur ligt een vissersschip met daarnaast een catamaran, die zo te zien al een tijd niet gevaren heeft. De visser gebaart ons dat we daar wel naast kunnen gaan liggen. Weer gelukt. We wandelen de promenade af, het strand is ernaast en in het ondiepe water zwemmen veel mensen. Sommige vrouwen in zwemkleding die hen geheel bedekt. Wel knalroze. Helemaal aan het eind is met blauw zeil een stuk afgezet, daar mogen alleen vrouwen komen. Desondanks zitten er nog vrouwen geheel gekleed en gesluierd. 90% van de bevolking is moslim en dat is te merken, alcoholische dranken zijn duur en in veel restaurants niet te krijgen. En je hoort 5 keer per dag de moskee. ’s Middags neemt de wind weer toe tot 5, maar wij liggen mooi beschut. Woensdag 13 juliIn precies 4 uren varen we naar het eiland Marmara Adasi dat in de zuidwesthoek van de Zee van Marmara ligt. Er is amper wind en het is zoals alle dagen zonnig en warm, 30 graden. De oostkust van Marmara Adasi is hoog, ruig en onherbergzaam, maar na ongeveer 3 mijl is er een opening tussen de bergen en daar ligt in een kommetje Asmaliköy, een klein dorp met een mooie haven. We kunnen aan een kade afmeren waar verder alleen een motorboot ligt. Tot nu toe hebben we alleen in Ataköy Marina in Istanbul liggeld betaald, maar hier tikken we ook 50 lira af. Die zijn voor de visserij coöperatie. Marmara dankt zijn naam aan het marmer dat hier gewonnen wordt en het ligt er voor het oprapen. Zelfs de keerwand tussen de haven en de zee is opgehoogd met brokken wit marmer. Er is verder niets. Alle mannen lijken in het plaatselijke dorpshuis te zitten - niet meer dan een afdak op de promenade – beetje kaarten, beetje theedrinken en als er een vrachtauto met groente en fruit arriveert, lijken alle vrouwen van het dorp daar voor een week tomaten, uien en komkommers in te slaan. Wij gaan ook in de rij staan voor wat fruit en genieten na een rondje zwemmen bij de boot van een pondje dikke zoete kersen.Donderdag 14 juliWe varen een stukje verder om het eiland heen naar de hoofdplaats Marmara aan de zuidkant, ongeveer 8 mijl. De kust van het eiland is grimmig met steil oprijzende rotsen en hoge bergen waar je ook kijkt. Ook de eilanden eromheen en de kust in de verte zijn even bergachtig. Voor het eerst deze reis vinden we geen plek in de haven. We varen de haven weer uit en steken over naar de westkust. Het is uitgelezen motorbootweer: amper wind en omdat het gister ook al zo rustig was, is er ook geen deining. De kust van het vasteland is weer een aaneenschakeling van vakantie resorts, daarachter zien we tegen de heuvels wijngaarden. Om half 3 varen we de ruime haven van Sarköy in. In de visserijhaven ligt één scherp jacht en de meeste vissersschepen liggen met de kont naar de wal. Wij moeten hier ook het hekanker uitgooien en met de punt naar de wal gaan liggen. Gelukkig gaat het van een leien dakje. Het blijkt een levendige en echt Turkse plaats. De winkelstraat is smal en lang en vol met kleine winkels waar de koopwaar voor een groot gedeelte op de stoep staat uitgestald. De slager zit naast de bruidswinkel, naast de wasserette, een schoenenzaak, warme bakker, het is een allegaartje van allerlei soorten winkels. Je koopt voor 1 lira een nog warm brood en voor 2 lira een pond aardbeien bij een aardbeienkar. Voor kantineachtige cafés drinken groepjes mannen glaasjes thee. Het strand is eindeloos en als het toch ophoudt zit men hutjemutje op een soort kade van 5 m breed tussen de golfbrekers. De mensen komen ’s avonds naar buiten en flaneren langs de stalletjes die ook veelal pas ’s avonds open gaan. Er is veel voor kinderen - speeltuinen en springkussens - en die zijn ook tot ’s avonds laat op straat. Alhoewel het hier om 9 uur donker is. Hoofddoekjes en hotpants trekken met elkaar op en worden kennelijk wederzijds geaccepteerd. Ik denk dat wij de enige toeristen zijn en we krijgen veel verbaasde blikken. In de restaurants en op de haven spreekt niemand Engels. Dat is wel jammer. En de havenmeester heet Mustafa.Vrijdag 15 juliTerwijl de moskee om kwart voor 10 oproept tot gebed, varen wij een diezige zee op. Nauwelijks wind, geen deining. We varen naar het zuidwesten en gaan de zee van Marmara verlaten en naar de

Dardanellen. De bebouwing houdt na Sarköy op, de heuvels worden nu benut als landbouwgrond. Ons doel is Canakkale, bij het smalste gedeelte van de Dardanellen. Inmiddels is de wind van NO naar het noorden gedraaid en toegenomen tot een dikke 4. Het levert wel weer een paar dolfijnen op! We zijn om 5 uur in de prima jachthaven van [tsjaanákkulluh] en dan hebben we 43 mijl gevaren. We worden er opgevangen door medewerkers van de haven, die ons een plek voor het havengebouw aanwijzen en een mooring aanreiken, je moet wel weer met de boeg naar de wal. Vervolgens krijgen we bij de aanmelding (eindelijk vraagt er iemand naar ons transit log!) een glaasje thee en de nodige folders en informatie. Er is een (gratis) wasmachine en prima wifi en we denken dat we hier weer de hoofdprijs betalen, maar nee: 25 euro per nacht incl. elektriciteit en water. Het bevalt ons hier gelijk, de mensen zijn super aardig en we besluiten tot maandag te blijven. Zaterdag16 juliVannacht werden we om een uur of half drie wakker van auto’s die toeterend door de stad reden. Alsof Turkije de Europacup gewonnen had. Misschien de gewoonte in deze stad in het weekend? Nu lezen we op internet en in de Vk dat er een mislukte staatsgreep door een deel van het leger heeft plaatsgevonden! En dat Erdogan zijn aanhangers opriep om massaal de straat op te gaan en te protesteren tegen de militairen. Vanwege de coup zijn overheidsgebouwen vandaag gesloten en zo ook het militair museum met het fort aan het eind van de boulevard. ’s Avonds is er een pro Erdogan demonstratie op een centraal plein met muziek en opzwepende toespraken. Er zijn zo’n 200 demonstranten, die onafgebroken met rode vlaggen zwaaien.Zondag 17 juliVandaag hebben we een excursie naar het schiereiland Gelibolu of Gallipoli geboekt. Dat ligt aan de westkant van de Dardanellen en daar werd in de Eerste Wereldoorlog een strijd tussen de Turken en de geallieerden uitgevochten. De geallieerden wilden graag de macht over de zeestraten om zo Duitsland in de rug aan te kunnen vallen en Rusland wilde natuurlijk ook graag de strategische zeestraten open houden en steunde de geallieerden. De Slag om de Dardanellen duurde van februari 1915 tot januari 1916. Eerst probeerden Franse en Britse oorlogsschepen door de Dardanellen te varen, maar die lag vol met mijnen en de poging mislukte jammerlijk. Daarna landden er troepen op de westkust van Gallipoli, maar de verschillende eenheden vonden elkaar niet en het aanvalsplan liep uit op een loopgravenoorlog die 8 maanden duurde. Daarna trokken de geallieerden zich terug met achterlating van 36.000 doden, die op het eiland begraven zijn. Het totaal aantal slachtoffers was 500.000, waaronder 250.000 Turken. Er vochten o.a. Canadezen, Australiërs, Nieuw Zeelanders en Indiërs. De commandant van de Turkse troepen was Mustafa Kemal, die 8 jaar later de republiek Turkije stichtte en een eind maakte aan het kalifaat van het grote Osmaanse rijk, dat zich ooit uitstrekte van de Balkanlanden tot Noord Afrika. Hij wordt tot op de dag van vandaag vereerd als Atatürk, de vader der Turken.Dinsdag 19 juliDe mythische vertellingen en gedichten toegeschreven aan Homerus, die in de 8ste eeuw v. Chr. leefde, handelen over de strijd van de Grieken om Troje in de 12e eeuw v.Chr. De belegering van de stad duurde bijna 10 jaar en uiteindelijk verzon men een list. Er werd een enorm paard – gebouwd van het hout van een van de schepen - als geschenk van de Griekse goden voor de stadsmuur gezet. Eenmaal binnen de muren kropen de vijandelijke soldaten er ’s nachts uit om de poorten te openen en de inname van de stad was daarna een makkie. De Grieken heersten daarna bijna 1200 jaar in Troje, voordat ze verdreven werden door de Romeinen. (85 v. Chr.) Bij ons op de kade staat een enorm paard dat in een film over Troje gebruikt is. Vandaag de dag wordt alom aangenomen dat het Troje dat hier 30 km vandaan ligt, het Troje van Homerus is. Wij boeken dus een excursie naar Troje. Werelderfgoed. Feitelijk zijn er op de plek waar we nu alleen ruïnes zien, vanaf 3000 v. Chr. 9 verschillende steden boven elkaar gebouwd en men neemt aan dat een ervan rond 1200 v. Chr. door oorlogsgeweld verwoest is. Maar na brand of aardbevingen werd er steeds op de fundamenten van de vorige een nieuwe stad gebouwd. Na 500 na Chr. was er geen bewoning meer, de baai verzandde en alles verdween onder de aarde, tot begin vorige eeuw een Duitse archeoloog begon te graven.

Bij de foto: Paard van Troje op de kade en overal vlaggen als steunbetuiging voor Erdogan.

Donderdag 21 juliWe hebben hier een paar dagen verwaaid gelegen, maar morgen kunnen we weer verder. Een medewerker van de haven klaart voor ons uit en we zien hem heen en weer rijden op z’n brommertje naar de instanties. Douane en grenspolitie zitten op de haven, dat is dus makkelijk. Als we hem zullen betalen, komen we er achter dat we in deze haven niet kunnen pinnen! En we hebben haast geen lira’s meer. We moeten ook het havengeld van een week nog betalen… en … eenmaal uitgeklaard mogen we de haven niet meer verlaten! Normaal gaan douane en politie om 6 uur naar huis, maar nu, met de politieke situatie in Turkije, blijven ze tot laat op ons letten. Even verderop staan 11 pinautomaten van 11 verschillende banken op een rijtje, maar Marten mag daar niet even naar toe lopen om te pinnen, omdat we nu uitgeklaard zijn. Ook niet als hij zegt dat vrouw en boot hier blijven, of voorstelt dat een veiligheidsbeambte even met hem meeloopt. We snappen het niet, we hebben toch ook een visum tot eind november? Als toerist mogen we hier nog heel lang rondlopen. We maken het bedrag maar via internetbankieren over. Dat komt niet gelijk binnen en na een telefoontje met de bank horen we dat Turkije niet bij de zgn. sepalanden hoort en dat een internationale betaling dan altijd 4 of 5 dagen onderweg is. De havenmeester roept steeds ‘no problem’ en ‘relax’ en we spreken af dat we zullen bellen en mailen als het geld er volgende week niet is. Op naar Griekenland!Vrijdag 22 juliOndanks dat de meeste Turken even aardig waren, voelen we ons opgelucht als we om 7 uur de haven uitvaren. Weg van de door de staat gestuurde moskeeën, die zelfs midden in de nacht hun oproep tot gebed de lucht in slingeren. Weg van Erdogan, die er een potje van maakt, duizenden mensen ontslaat en angst en onzekerheid zaait. Weg van al die rode vlaggen met hamer en sikkel die van zoveel gebouwen naar beneden hangen en die uitgedeeld worden op de dagelijkse demonstraties die de AK partij van Erdogan ook hier organiseert. Na 2 uur varen we met 2 knopen stroom mee de Dardanellen uit en de Egeïsche Zee op. Ons doel is Limnos, een eiland 54 mijl naar het westen, midden in de Egeïsche Zee. De wind komt niet verder dan hooguit 3 bft. en er is amper deining, ideaal motorbootweer. ’s Middags om half 3 zijn we bij het eiland, maar dan moeten we er nog 2,5 uur onderdoor varen naar de baai van Kondias, waar we voor anker willen. Limnos is een raar eiland. Op de kaart ziet het eruit als een puzzelstukje, met overal grillige inhammen. We zien alleen hoge kale bergen en rotsformaties. Geen begroeiing, heel af en toe een paar huizen. Je hebt het gevoel dat je in Kazachstan beland bent. De aarde is hier woest en ledig. Geen wonder dat we hier geen scheepvaart zien, maar op de ankerplek liggen zowaar nog twee zeilboten. Uiteindelijk varen we vandaag 69 mijl, dat is 125 km! Eerst maar een frisse duik.

Zaterdag 23 juliWe varen nog een stukje verder het eiland om naar Mirina aan de westkust van het eiland. Dat is een zgn. ‘port of entry’ en daar moeten we inklaren in Griekenland. Douane en grenspolitie zitten in een gebouw op de haven. Ze ontvangen ons allervriendelijkst en spreken goed Engels. Als alles ingevuld en gekopieerd is, horen we dat we maandag pas kunnen gaan betalen bij het belastingkantoor. D.w.z. daar krijg je dan een rekening die je bij de bank moet gaan betalen. Dan weer terug naar havenkantoor en douane voor de nodige stempels. Wat een sof. We willen morgen verder vanwege het rustige weer - we moeten nog een keer 100 km om de rest van de Egeïsche zee over te steken - en nu zou dat pas dinsdag kunnen. De douane is uiterst coulant: als we tegen niemand zeggen dat we hier geweest zijn, dan gaan de papieren de prullenbak in en moeten we in de volgende ‘port of entry’ inklaren en zeggen dat de laatste haven Canakkale was. We kunnen gewoon blijven liggen en mogen ook gerust van de boot. Nou ja zeg, da’s andere koek dan in Turkije. En zo grimmig als de buitenkant van het eiland eruit ziet, zo leuk is ons eerste Griekse plaatsje. Een toeristenfolder: af en toe wit gepleisterde huizen met kozijnen in die typisch mediterrane blauwe kleur, een doolhof van smalle straatjes en veel leuke (kunst)winkeltjes. Rond de haven veel taverna’s.Na de forint, dinar, lei, leva en lira pinnen we nu weer euro’s. Het voelt gewoon even onwennig.Zondag 24 juliIn precies 9 uren steken we de rest van de Egeïsche Zee dwars over. Van Limnos naar Khalkidhiki is 54 mijl, bijna 100 km. De wind is NO 3 bft. en zwakt later op de dag zelfs nog wat af. Het is 32 graden, onbewolkt en de zee is diepblauw. We komen de hele weg weer geen schip tegen, op de dagelijkse vrachtboot naar Limnos na. Chalkidiki, zoals het ook genoemd wordt, is het gebied ten zuidwesten van Thessaloniki en met een beetje fantasie kun je er een hand in zien, want onderaan steken nog drie langgerekte schiereilanden de zee in, 3 vingers. Van links naar rechts en west naar oost: Kassandra, Sinthonia en Akti. Na een uur varen zien we de zuidpunt van de meest oostelijke ‘vinger’ al vagelijk opdoemen: de contouren van de berg Athos, die met 2.034 m hoogte de afsluiting is van de bergketen die het eiland Akti eigenlijk is. Mystiek.

De eilanden zijn alle drie dicht begroeid met bomen en worden naar het westen toe steeds ‘vlakker’, het hoogste punt op Kassandra is ‘slechts’ 350m. Om 4 uur ankeren we in de baai van Koufos onderaan het middelste schiereiland Sinthonia.Maandag 25 juliHet is alle dagen 30 graden of meer. De wind is NO 2-3 en we varen tussen de vingers over kalm water naar boven. Het water is hier op z’n hoogst 20 km breed en je ziet constant aan beide zijden de kust. Dwars door Kassandra is bovenin een kanaaltje gemaakt, nog geen km lang en 35m breed, waardoor je niet helemaal om het eiland heen hoeft te varen op weg naar Thessaloniki. We zijn er na 5 uur varen. Het zijn nog hele afstanden. Nog 3 mijl naar het noorden ligt Nea Moudhania, waar we soepeltjes aanleggen met het hekanker uit en de boeg naar de wal.Dinsdag 26 juliOm half 5 zijn we in Thessaloniki Marina in een voorstad of buitenwijk: Aretsou. Net zo’n luxe haven als Ataköy in Istanbul, maar ruimer opgezet en het is er erg leeg. Er is plaats voor 240 schepen en er liggen er misschien 40… We kunnen zo maar aan de kade bij het havenkantoor afmeren en mogen daar ook blijven liggen. En je betaalt hier maar 20 euro per dag. We melden ons bij de border police op de haven, omdat we nog moeten inklaren in Griekenland en daar wordt ons uitgelegd wat we morgen moeten doen. Met bus 5 naar de stad, daar naar de douane en nog een politie, belastingen betalen en dan weer terug naar deze grenspolitie. Zoiets. Komt allemaal goed.Woensdag 27 juliWe hebben pech: de buschauffeurs staken omdat ze nog 4 maanden loon tegoed hebben. Gelijk hebben ze. We houden dus een taxi aan. Die zet ons voor en tientje een half uur later af bij een groot kantoor aan de haven, achter een voormalige cruise terminal. Er werken veel mensen, allemaal hebben ze een wit uniform aan. De havenpolitie. Het blijkt dat ze ons niet van hot naar haar willen sturen en per mail komt er een formulier van een andere instantie, waarmee we naar de bank moeten gaan om 30 euro te betalen. Daarna terug met de kwitantie en dan een uurtje wachten op een of andere pief die een handtekening moet zetten en dan hebben we onze DEKPA, een document dat je moet hebben als je in Griekenland wilt varen. Het is een enorm geval met veel bladzijden voor stempels die in een haven met grenspolitie krijgt bij binnenkomst en vertrek. Alsof we een diploma gekregen hebben. Het is tot volgend jaar augustus geldig.Donderdag 28 juliOm een uur of 9 zijn we klaar voor vertrek. De volgende bestemming is Platamonas, 42 mijl naar het zuiden aan de kust van het vaste land. De wind is 2 tot 3 bft., meest NO. Het is zo rustig dat we ons zonnedekje laten zitten, zodat we niet de hele dag in de zon zitten. Midden op de dag hebben we meestal geen plekje met schaduw meer op de boot. De kust van het vasteland is een strand-gele lijn met daarachter heuvels die volledig als landbouwgrond benut worden. Het is dun bevolkt met slechts af en toe een vakantieresort. Platamonas blijkt ook een echte badplaats met in de straat parallel aan de haven veel winkels en restaurants. De haven is ruim, met vingersteigers en plaats zat. Wij zijn de enige passanten.Vrijdag 29 juliWij hebben het zelfde weer als gister. Wind 2 bft. met een beetje deining van schuin achter. Het zonnedakje kan weer blijven. Vertrek half 10, aankomst in Agrillia (Kamari) 30 mijl verderop om half 3. Er zijn niet veel havens meer langs deze kust en dit is een piepkleine vissershaven bij een piepklein gehucht, waar we nog een stop maken voor we morgen door gaan naar Skíathos. Heel stil en romantisch onder een steile rotskust, waar we gelijk achter de keermuur een plek vinden. Alleen een jongetje van een jaar of 8 komt even vissen.

Zaterdag 30 juliOm kwart over 7 varen we dit haventje weer uit. Dan hebben we al gezwommen en ontbeten. Het licht op de hoge, dichtbegroeide, donkergroene bergen is prachtig. Er is amper wind en de zee is een spiegel. Maar er is wel bijna altijd deining! Het is 35 mijl naar onze volgende bestemming: het eiland Skíathos. Na 3 uur zien we het opdoemen. Dan is het inmiddels ook gaan waaien en de wind zet goed door. We verwisselen ons zonnedekje voor de bezaan. We krijgen dikke golven mee, maar omdat de wind uit het noorden komt en wij naar het zuiden varen, hebben we er niet echt last van en rollen ze mooi onder ons door. Net als de vorige dagen zien we weer geen andere schepen varen. Skíathos is een groen eiland. Aan de westkant waar we langs varen, worden toeristen met rondvaartboten op de stranden afgezet. Om de hoek aan de zuidkant is een baai, waar je mooi beschut tegen de noordelijke winden kunt ankeren. Koukounaries. Zondag 31 juliWe varen om half elf de baai uit en onder Skíathos door naar het stadje met dezelfde naam. We zien een gaatje tussen de zeilboten aan de kade en gooien ons hekanker uit om met de boeg naar de wal er tussen te kruipen. Iemand roept iets en ik versta: ‘place - - - professional ship’. Pas na drie keer heb ik door dat hij niet ons schip een compliment maakt, maar dat de plek gereserveerd is voor een huurboot. Terug dus. En dan blijkt ons hekanker muurvast te zitten!Omdat het water zo helder is zien we al gauw dat het achter een ankerketting van een jacht is blijven steken. We roepen en geven aanwijzingen en vragen de schipper de ketting wat losser te maken, zodat wij die omhoog kunnen halen en ons anker kunnen bevrijden. Het is een Fransman die nauwelijks reageert…Na anderhalf uur trekken, vernuft gebruiken, lieren en tieren hebben we zijn ketting en ons anker op ongeveer 2 meter onder de boot en kunnen we goed zien hoe die om elkaar heen gedraaid zijn. Marten is inmiddels te water, maar duiken en onder water kijken is ook zijn sterkste kant niet. Dan komt er van een Iers schip verderop een man met een duikbril, die het niet langer kan aanzien. Hij is van onze leeftijd, maar het lukt hem de ketting van het anker los te krijgen. Tsjonge, die heeft zijn goede daad voor vandaag gedaan! We gaan een eindje voorbij de kade in de baai voor anker en gaan met de bijboot naar de kant. Daarna blijkt Skíathos een leuk stadje met weer de bekende smalle straatjes en veel winkeltjes. Wel heel toeristisch. We halen boodschappen en een flesje ouzo als dank voor onze redder in nood.Maandag 1 augustus

Disco’s. Twee naast elkaar. En wij lagen er recht voor. Om 23 uur beginnen ze en tot 6 uur worden er opzwepende dreunen en vreselijke muziek de windstille baai in geslingerd, vergezeld van flikkerlichten en spotlights. Jammer van het leuke stadje, maar je moet hier dus niet overnachten! We gaan niet naar de andere eilanden, zoals Skopolos hiernaast. Het lijkt ons van hetzelfde laken een pak. Dichtbegroeide bergen en een leuk stadje en ’s nachts de uitgaande jeugd. We gaan dus weer terug onder het eiland door en steken over naar het schiereiland oostelijk van de Golf van Volos, onderaan het vasteland. Vertrek 7.30 uur. De zee is bijzonder kalm en even later in de straat van Trikeri is het bladstil en bloedheet. En het is zo diezig dat je geen horizon ziet, lucht en water lopen in elkaar over. Bij de ingang van de Golf van Volos komen we terecht in een verrassend leuk authentiek Grieks dorp, waar het toerisme nog niet heeft toegeslagen. Er zijn ook hooguit 5 taverna’s aan de voet van de hoge bergen. Voor een ervan kunnen we langs de kade afmeren. Op de plek van de veerboot, die niet meer vaart sinds er een weg is aangelegd door de bergen. Dan is het half 12 en we besluiten hier vandaag te blijven en te genieten van dit leuke plaatsje met de naam Ayia Kiriakí.

Dinsdag 2 augustuswe hebben de Egeïsche Zee inmiddels verlaten en we varen nu tussen het vasteland en het grote eiland Nisos Évvoia oostelijk daarvan. We ronden de noordkant van Évvoia, waar we na 6 uur in het uiterste NW puntje vlak onder de hoge wal voor anker gaan.Woensdag 3 augustus.We varen van de ene naar de andere baai van 7 uur ’s morgens tot half 1. Voor de statistieken: we komen 4 keer een zeiljacht tegen dat niet zeilt, ondanks het mooie windje van 3-4 bft en een bezeilde koers. Vrachtschepen komen we niet tegen. De breedte van het water varieert van 5 tot 9 mijl, waardoor de oevers soms maar vaag en ver weg zijn. Dat komt ook doordat het hier nooit fris en helder weer is, maar altijd een beetje geheimzinnig heiig met die warmte die overal hangt. De volgende ankerplaats is in een soort fjord, met aan weerszijden hoge bergen. (Ormos Skorponeriou).Donderdag 4 augustusOm half 8 zwem ik naar de kant om het landvast van de rotsen te halen en een uurtje later zitten we weer op het ‘grote’ water richting Khalkis. De wind is NO 3-4 en neemt in de loop van de dag alleen maar toe. De meltemi heerst flink deze week. Maar wij varen op redelijk beschut water en in de stad, waar we om kwart voor elf aan de kade afmeren, is die wind wel lekker. Het water van de Golf van Evvoia is in Khalkis op z’n smalst en er is een brug die de twee stadshelften met elkaar verbindt en

die slechts 3 meter hoog is. De brug gaat maar een keer per dag open, ’s avonds na 10 uur. We gaan naar de haven autoriteiten om ons aan te melden en 35 euro te betalen. Vanaf half 10 moeten we dan de marifoon aan hebben en op een oproep wachten. Om half elf gaat de brug open: hij gaat doormidden en beide helften schuiven onder het wegdek, heel apart. Er gaat van onze kant eerst een vrachtschip – dat ook de hele dag heeft liggen wachten – doorheen. Daarna worden de schepen een voor een aangeroepen. Wij zijn de eerste: ‘Catharina, this is Khalkis port police’ en na mijn antwoord: ‘you may pass the bridge now’. Van onze kant gaan er 3 jachten door de brug en van de andere kant een stuk of 10, moeilijk te zien in het donker en de drukte. Roemenen, Polen, Duitsers, 2 schepen van de koninklijke uit Muiden. Zij moeten ook eerst een coaster voor laten gaan en omdat iedereen, tegen de instructies in, al heeft losgegooid, is het een spannende toestand. Langs de kant staan heel veel mensen te kijken. In het donker maken die grote schepen wel indruk. Na de brug leggen we gelijk weer aan de kade aan (je kunt ook ankeren of door naar de jachthaven) en dan liggen we aan een bewaakt terrein, ver genoeg van de muziek en drukte van de andere kant om lekker te kunnen slapen.Vrijdag 5 augustusWe vertrekken pas om half 10. Volgens windguru blijft het de hele week pittig waaien, dus we blijven voorlopig maar een beetje onder Évvoia varen voor we het laatste stukje naar Athene de hoek om gaan. Alhoewel de golven onder de hoge wal niet erg op kunnen bouwen en alhoewel er geen deining is, zetten we toch het slingerzeil erbij. De NO wind is 5-6. Tegen 12 uur valt de wind opeens weg en het is bloedheet. Binnen een uur maakt de wind dan een rondje van 360 graden om weer te eindigen in het noordoosten en dan gaat het van het ene op het andere moment echt keihard waaien! We krijgen bakken water en veel vaatjes zout over en moeten een paar keer de ramen met kraanwater wissen. En al die tijd geen wolkje aan de hemel en onverminderd zonnig. Raar weer hier. Om half twee zijn we bij de baai van Karastos en in het kleine plaatsje tussen de bergen is nog net een plekje aan de kade voor ons, tussen de vissersschepen. Hier ‘the strong north wind doesn’t blow home’ om de een of andere reden en we zien alleen aan de bomen hogerop dat het nog steeds hard waait. 24 mijl gevaren.Zaterdag 6 augustusWe varen 2,5 uur naar het zuiden naar een mooie diepe baai tussen hoge bergen. In een holletje helemaal aan de NO kant ankeren we bij een gehucht met zo te zien alleen vakantie- of luxe woningen met een ommuurde tuin tot aan het water. De wind is aanvankelijk NW 3, maar eenmaal daar alweer NO 5-6. Het is echter een prima aan alle kanten beschutte plek. Marten heeft vanmorgen van een visser 4 makrelen gekocht en met een Griekse salade en een koel wit wijntje erbij hebben we weer een lekker maaltje. Griekse yoghurt met honing en walnoten toe.Zondag 7 augustusHet blijft maar waaien. Maar we liggen hier als een huis, ondanks de felle val-en rukwinden veroorzaakt door de bergen. We blijven nog een dag.Maandag 8 augustusWe lieren om beurten de 30m ankerketting omhoog en om 7 uur vertrekken we richting Porto Rafti, 27 mijl naar het zuiden op het vasteland. De warme wind is NO 5 met vlagen van 6, maar de golven lopen met ons mee, zodat het prima te doen is. We zijn er om half 12 en kunnen gelijk bakboord uit achter de brede pier tussen een rijtje scherpe jachten aanleggen met het hekanker uit en de boeg naar de wal.Dinsdag 9 augustusPorto Rafti is geen jachthaven, maar gewoon een kleine gemeentelijke haven in een grote ronde kom, waar ongeveer 8 passanten aan de kade kunnen liggen. In het achterste stuk liggen alleen kleine visbootjes. De meeste schepen liggen hier permanent aan ankerboeien in de baai. Er is geen havenmeester of –autoriteit en er zijn geen voorzieningen. We liggen nog een dag verwaaid.Woensdag 10 augustusOmdat we vroeg weg willen, zijn we om 6 uur al wakker. Terwijl om 7 uur de wind naar het noorden draait, lichten we het anker en in ruim twee uur varen we zuidwaarts naar Lavrion. Het is 4 bft., maar met de deining van gister krijgen we nog dikke golven mee. In Lavrion is een grote haven met

gedeelten voor vrachtschepen en veerboten, een gedeelte voor de vissers en lange kades waar rijen charterschepen met de kont naar de wal kunnen liggen. Veel zijn er weg en als we even doorvaren kunnen we om het hoekje aan een kade langszij afmeren. Voor het eerst sinds Thessaloniki betalen we weer liggeld, 22 euro.Donderdag 11 augustusOp naar Athene. Om half 8 varen we en een uurtje later ronden we kaap Sounion, waar de ruïne van de tempel van Poseidon uit 444BC een mooi plaatje oplevert.

De kust richting Athene is indrukwekkend met kale bergen en rotseilanden. Na een laatste eiland doemt de stad als een enorme zilveren vlek aan de voet van de bergen op. Dan is het nog een uur varen naar Alimos Marina, Kalimaki. Er zijn grote gedeelten gereserveerd voor charterbedrijven, zodat we niet zomaar ergens aan kunnen leggen. We melden ons bij het havenkantoor, maar hebben nog zoveel gedoe met invullen van formulieren en jongens die onze boot willen aanleggen, maar daar geen verstand van hebben, dat we dan weer een uur verder zijn. Eenmaal te plak laten we ons eerst tussen de visjes in het water zakken. Die blijken dol op onze schilfertjes en knabbelen aan je voeten! Het is 36 graden!Vrijdag 12 augustusNog nooit zo’n grote haven gezien. Er kunnen hier meer dan 1.000 boten liggen en er zijn geen steigers, maar betonnen pieren. Sommige zo breed dat twee auto’s elkaar kunnen passeren. De sanitaire voorzieningen zijn minimaal en beneden peil en er is geen wasmachine. We betalen 38 euro per nacht. We liggen helemaal achterin en hadden een stille nacht. Dat dan wel weer.Dinsdag 16 augustusNa 4 dagen sightseeën in Athene (een aanrader!) vertrekken we om half 9, de stad ligt te glinsteren in de ochtendzon. Er is nog veel wind, we krijgen bakken water over en de hele boot is weer bedekt met een laagje zout. Na de middag neemt de wind af tot 3 bft. en het is bloedheet. Volgens de Pilot

van Heikell (een handboek voor alle watersporters) is het Kanaal van Korinthe, waar we vandaag doorheen willen, op dinsdag van 6 tot 6 gesloten wegens onderhoud, maar Marten stelt voor om er toch naar toe te varen. De boeken kloppen wel vaker niet… En – we hebben geluk: we zijn er even na half drie en als we de toren waar je moet betalen opzoeken, handelt de dienstdoende ambtenaar e.e.a. heel snel af, zodat we om drie uur door het kanaal kunnen, samen met een Engels zeiljacht. Omdat het gister een vrije dag was in Griekenland kun je vandaag gewoon door het kanaal! Vanwege de verkeersbruggen aan begin en eind van het kanaal, die voor ons in het water zakken, moeten we bij hen blijven. Daardoor is de tocht een korte vreugd: die Engelsen varen zo hard dat we er binnen een half uur al door heen zijn! Maar het is wel spectaculair.

Het kanaal verbindt de Egeïsche Zee en de Ionische Zee en bespaart je een omweg van 150 mijl om de Peloponnesos. Het is kaarsrecht, bijna 6 km lang en 25 m breed. Maar omdat het is uitgehakt in de rotsen, die op het hoogste punt bijna 80m hoog zijn, lijkt het smaller. Aan begin en eind zijn hydraulische verkeersbruggen die in het water zakken. Dat is de reden dat we bij de Engelsen moeten blijven. Hoog bovenover de kloof zijn vier verkeers- en spoorbruggen. Ooit begon Keizer Nero met het graven van een kanaal. Hij zette daar 6.000 Joden voor in. Maar voor ze de rotsen bereikt hadden, moest hij zijn aandacht aan Gallië schenken en staakte hij het project. Met de bouw van het huidige kanaal werd door een Franse onderneming begonnen en de Grieken maakten in 1893 het karwei af. Om er door te mogen betalen we € 185,=.Om kwart voor vier meren we af in de vissershaven van Korinthe. Een gokje, want het is alleen voor ‘professional fishing boats’. Er liggen maar een paar boten. En in de buitenste haven slechts 4 passanten. Als om 6 uur nog niemand ons weggestuurd heeft, gaan we de stad in. Die komt al in de Bijbel voor, maar na de nodige aardbevingen, vind je er niets ouds meer.Woensdag 17 augustusAls wij in Griekenland geboren waren, zouden we er denk ik nooit weg gaan. Elke dag vakantieweer en elke avond tot je gaat slapen buiten zitten en een beetje praten en drinken en we komen alleen maar relaxte mensen tegen. Op de haven heerst ook een gemoedelijke sfeer. Mensen kopen natte vis bij de vissers die nu binnenlopen. Wij ook. We tanken water en drinken nog even ergens ‘koffie met gratis wifi’ om Vk, Libelle en vooruit, ook de Donald Duck op te halen en mails te beantwoorden. Dan halen we nog wat boodschappen en zo is het al half elf voor we vertrekken. We zouden het niet erg vinden om hier nog een dag verwaaid te liggen, maar het waait amper en het is daardoor ook veel te warm om in een haven te liggen, dus voort maar weer. Om in de Ionische Zee te komen moeten we nog door de Golf van Korinthe en de Golf van Patras, de wateren tussen het vasteland van Griekenland en de Peloponnesos. De Golf van Korinthe is qua afmeting te vergelijken met het

IJsselmeer van Afsluitdijk tot Amsterdam, gemiddeld 30 km breed, ruim 100 km lang en omgeven door hoge bergen. Aan de zuidkant is de hoogste top 2377m, aan de noordkant 2454m en ’s winters ligt daar sneeuw op. Het is een fascinerend vaargebied, zo’n groot en vooral leeg meer en al die kale en grimmige bergen, waarin aan de noordkant veel mooie en veilige ankerbaaien verstopt zitten. We varen vandaag 40 mijl en vinden daar dan een prachtige plek in de baai van Vidhavis even voorbij Galaxidhi.Donderdag 18 augustusWeer zo’n baai met glashelder water die uitnodigt om eerst een rondje om de boot te zwemmen en we vertrekken pas om 9 uur. De wind is West 4-5 (6) en met wind en stroom tegen halen we de 6 knopen lang niet. We batsen er bijna 9 uren tegenin en alhoewel het prima gaat, is het een stuk minder plezierig dan gisteren. De drukte op het water beperkt zich ook vandaag weer tot een enkele voorbij racende roomsoes met stabilatoren.Tussen de Golf van Korinthe en de Golf van Patras is een smalle doorgang van slechts 1 mijl breed. Daaroverheen ligt sinds 2004 een prachtige brug met 4 pieken, 2.250 m lang en 25 tot 45 m hoog. Die verbindt Andirrion aan de noordkant met Rion aan de zuidkant. Je ziet hem al van verre. Aan beide kanten staat een soort fort. Ondanks de brug varen de autoveren nog af en aan.

Na de brug laten we Patras, de derde stad van Griekenland, letterlijk links liggen en we varen nog bijna 20 mijl voor we bij het kanaal naar Messolonghi zijn. Er is hier wel meer scheepvaart, zowel van jachten als van vrachtschepen, maar er zijn veel minder aanlegmogelijkheden dan in de Golf van Korinthe. Het kanaal begint in een moerasachtig gebied en steekt 5 km de Golf in, heel apart. Gelukkig waait het nog maar 3 bft. als we naar de ingang varen. Hier staan vissershuisjes op palen, maar veel zijn ook al veranderd in een vakantiewoning. In de haven is het aardig vol, maar een pier midden in de baai is nog bijna helemaal vrij en daar leggen wij aan. Een aantal schepen ligt voor anker, wat hier ook prima kan. Het dorp is een kilometer verderop. Vandaag 47 mijl gevaren.

Vrijdag 19 augustusWe hebben ontdekt dat je hier je boot ook op de wal kunt zetten voor de winter. Het is een mooie haven, met een cafeetje, een watersportwinkel en een minimarkt, drie wasmachines en een droger, wifi, 24/7 bewaakt, rustig en ruim. Maar niet zo groot dat er ’s winters 1.000 boten op de wal staan. De eigenaar is een Nederlander, Joh. Mennen en het sanitair is super-de-luxe voor Griekse begrippen! Als we hier blijven hebben we ruim de tijd om de boot te poetsen en beschadigingen bij te werken en dan kunnen ze de St 91 woensdag op de wal zetten. Aan de andere kant zijn de weerberichten voor de komende dagen gunstig en we waren van plan om nog naar Ithaka en Levkas te gaan … En naar het vliegveld bij Preveza moeten we 1,5 uur in een taxi, wat je overigens niet de kop kost. We dubben en plussen en minnen en hakken dan de knoop door: we blijven in Messolonghi en gaan volgend jaar eerst een paar weken vakantie vieren op de Ionische eilanden voor we naar Italië oversteken. We boeken een vlucht naar huis op donderdag 25 augustus. Om kwart over drie landen we dan op Schiphol!Zaterdag 20 augustusWe waren dit jaar 16 weken van huis. Vaardagen 55 - stilligdagen 57.8 weken in Hongarije, Servië, Bulgarije, Roemenië - 3,5 week in Turkije – 4,5 week in Griekenland.9 juni Constanza aan de Zwarte Zee: vanaf Boedapest 1420 km gevaren in 19 vaardagen. Dat is gemiddeld bijna 75 km per dag. Na Constanza nog 1965 km in 36 vaardagen = gemiddeld ongeveer 55 km per dag Totaal aantal kilometers gevaren: 1420 + 1965 = 3385 Afgerond 3400