Βαγγέλης Ιντζίδης

Η Ψυχή της ΄Υλης

[Simon Keenlyside as Prospero in the Royal Opera House production of The Tempest (2012)]

Αθήνα, 10 Μάρτη 2014

του Ν.Π.

΄Ηταν στα μέσα του Σεπτέμβρη μερικούς μήνες πριν την έναρξη του πρώτου μεγάλου πολέμου των αερίων. 15 Σεπτεμβρίου 1913. ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε στη φίλη του Κάρλα Σέλιγκσον, από το Grunewald (πράσινο δάσος) του Βερολίνου.

"Σχεδόν ο καθένας τους λησμονεί πως οι εαυτοί τους είναι ο χώρος όπου το πνεύμα το ίδιο ενεργοποιείται . Ωστόσο επειδή έχουν κάνει τον εαυτό τους άκαμπτο στρέφονται στους πυλώνες μιας κατασκευής - αντί στα (εν)διάμεσα και στις μορφές που μπορούν να πάρουν - και κρύβουν ένα ολοένα - καθαρότερο περιεχόμενο, απελπισμένοι για την ενεργοποίηση που νιώθουν μέσα στους εαυτούς τους."

Προτιμά κανείς να κρύψει στα έγκατα, στα θεμέλια, εκείνο που αν υψωθεί μέσα του θα τον εντάξει στην ιστορία, δηλαδή σε αυτό που έχει φθορά και έχει και θάνατο. Πιστέψαμε σε ένα αθάνατο πνεύμα αλλά δύσκολα πιστεύουμε πως αυτό αν είναι να ζήσει επιθυμεί την πεπερασμένη μας υλικότητα. Κι έτσι ενώ εμείς: αυτά τα χέρια και αυτά τα πόδια, αυτός ο κορμός και αυτό το πρόσωπο είναι το μέρος - σε όποιες περιμέτρους - όπου το πνεύμα ενεργοποιείται προτιμούμε να ζήσουμε με ό,τι μας υπόσχεται ακινησία.

΄Οπως ο τρομαγμένος μένει άκαμπτος υπλογισμένος από τα πριν με κέρδη και ζημίες. Μα κάθε μέρα είναι η απαρχή μιας πραγματικότητας. Ενός θανάτου μέσω μιας κίνησης. Τι άλλο να είναι η ενεργοποίηση του πνεύματος εντός του σώματός μας που γεννήθηκε παρά η απαρχή της φθοράς του. Και, επόμενο είναι, της ιστορίας του.

Είναι εύκολο να πεθάνει κανείς για τις ιδέες. Αρκεί να μην χρειαστεί να τις βιώσει μέσα στον έναν - κάθε φορά - συγκεκριμένο άλλο. Είναι εύκολες οι άυλες εκδοχές των ερώτων και των επαναστάσεων. Αρκεί τίποτα να μην πάρει τη μορφή τους και τίποτα να μην γίνει όχημα και διάμεσο της ομορφιάς στη λάσπη ετούτη.

Εκείνο το Σεπτέμβρη στα 1913 ο Μπένγιαμιν έγραφε για αυτό που είναι η ιστορία. Για την ψυχή της υλικότητας. Και για την υλικότητα της ψυχής.

"Κάθε πρόσωπο κάθε ψυχή που είναι γεννημένη μπορεί να παράγει την νέα πραγματικότητα". Γράφει. Κι έτσι σε αγαπώ. Εσένα που προσπερνά το εφήμερο διαβάζοντας και τούτο. διαβάζεις. Από το τίποτα εμένα, σάμπως γραπτά σημάδια εδώ,

μιλήσεις το υπάρχον. Και εύκολη τότε υπόθεση η επιθυμία ( αυτή η αντίθετη της ανάγκης) καθώς μας διαλύει, όχι εμάς, αλλά τα εκμαγεία μας από τη λάσπη.

Μετά ήλθαν οι αριθμοί στα χέρια μας. Η ακινησία που μάθαμε να λέμε πρόοδο, επειδή βρήκαμε τη μέθοδο να την αποτυπώνουμε. Και τώρα καθηλωμένοι είμαστε από τους ίδιους αριθμούς, Τρεμπλίνκα και ΄Αουσβιτς. Και τώρα μας αναγνωρίζουν, αριθμούς, σε φάσμα λογιστικό. Η βία της μεθόδου. Μια τέτοια ελευθερία δεν παράγει την πραγματικότητα. Δεν είναι γεννημένη. Για αυτό και λέγεται της αγοράς ή αγοραία.

Στάχτες.

Χαιρετισμοί (X)

(Bαγγέλης Ιντζίδης - Αθήνα, 2000)

η προσευχή χαρταετός και η ποίηση το νήμα. ο κήπος άνοιξε βυθός. και πρόσφυγας η πόλη. η αφή σου βρέχει τη φωτιά. ύλη φθαρτή να γίνει. μα έχει τη θλίψη η μουσική και η ενοχή το ξόρκι. άλιωτος θάνατος εγώ, παρόν και σε ανασταίνει. που ανθίζεις μνήμες πασχαλιάς. στο μοιρολόι του γκιώνη.

[φωτό: Jean-Luc Godard, Éloge de l'amour]

Rose Tattoο

(Εv-angelos Intzidis)

[ Perry Como THE ROSE TATTOO ]

Τριαντάφυλλο στο στήθος - to prove your love was true - αυτό είναι το όνομά σου; - Rose Tattoο ? - and yours ? - ΄Αγγελος είναι ή Μπαρούχ; - But hearts can lie, so why deny - κοίτα το φως πώς σε αγαπάει - ο ξένος - ήμουν - what to do? - στην πλάτη μου είχα θάλασσες - like fools an' dreamer's do - και παίρνει η λήθη το όνομα - that roses fade and love can die - εγώ ο Κανένας - σε αποζητάει.