l'arte de peder

Post on 21-Jul-2016

238 Views

Category:

Documents

2 Downloads

Preview:

Click to see full reader

DESCRIPTION

Gara d'Edizions. Colección Finestra Batalera, 2

TRANSCRIPT

L'ARTE DE PEDER

L'ARTE DE PEDER

TRADUZIÓN DE

PASCUAL MIGUEL BALLESTÍN

DEBUXOS:

M . CARMEN MINGUIJÓN

GARA ^ ' [ D I Z I O N S

Tetulo orixinal: L'art de peter Traduzión: Pascual Miguel Ballestín Debuxos: M. Carmen Minguijón Portalada: Postal de 1930

Primera edizión: abril, 2000 © D'a traduzión: Pascual Miguel Ballestín © D'os debuxos: M. Carmen Minguijón

© Ta ista edición, GARA D'EDIZIONS Abda. Nabarra, 8 50010 ZARAGOZA http://come.to/gara e-mail: gara@retemail.es

I.S.B.N.: 84-8094-010-7 D. L.: Z-1095-2000

Imprentau por: INO Reproducciones Ctra.de Castellón, km 3.800 Pol. Miguel Servet - Nave 13 50013 ZARAGOZA

Imprentau en Aragón Printed in Aragón

Ye una bergüeña, quiestos leutors, que dende que tosfotez pedos, no sepaz encara cómo lo fez y asi-rías caldría que lo fésez-A chen gosa prexinar que os pedos son iguals: o chicot como lo gran, y que, a la fin, son toz d'a mesma mena: firme erranza. Ista reflesión que güei tos n'ufro, analizada o millor posible, eba están a todas caras escudiada dica o presén, pero no porque se chuzgase endina d'estar considerada, sino más que más porque se pensaba que no caleba que teñese un método y que a o respeutibe s'iban a fer nuebos trobos. Firme entibocazión. Foter-se pedos ye un arte, y por ixo, cualque cosa útil ta la bida, como ya siñalaban Luziano, Ermoxenes, Quintiliano, etz. Ye de dar que ye más importan d'o que gosa pensar-se saber foter-se pedos d'esprés y a tiempo. Un pedo que, ta salir, ha reyalizau una esfugada no pas frutifera, tresladando a suya rasmia t'as ensundias xalapadas, a ormino causa la muerte.

5

L'Arte de Peder

En una diarrera mortal que s'esbariza enta la suya orla, un pedo fotiu a tiempo poderba salbar a bida. A la finitiba, un pedo puede fer-se con disziplina y goyo, como tos lo feré beyer en ista obra. Por ixo, paso a dixar beyer a o publico en chene-ral as mias imbestigazions y trobos a redol d'un Arte sobre lo que garra cosa se i troba en os más ampios dizionarios: ye esclatero, no se rezenta astí ni zarrapita ni brenca ni meya -bella cosa increyible- ni sisquiera d'a nomenclatura d'iste Arte, cualos prenzipios presento yo güei a os curiosos.

6

DEFINIZIÓN DE PEDO EN CHENERAL

O pedo, que os latinos clamaban "crepitus ven-tis", os alemans "fartzen" y os angleses "fart", ye una mistura d'aires que salen fendo rudio u, por contras, silenziosamén, y allora se dizen bufas.

Esisten, manimenos, autors de pocas luzes y mesmo prou arriscaus que plegan a dizir enzerri-naus, con fachenda y d'una traza patarieca, mesmo a penar de Calepin y toz os atros diziona-rios feitos y por fer, que o termino pedo, propia-mén dito, ye dizir, considerau en o suyo sentiu natural, sólo ye que íxe que se fa fendo rudio; y ta fablar asinas s'alazetan en un berso d'Orazio que ta la mia traza de pensar no ye prou ta amanar-nos a la ideya esauta d'o pedo:

Nam displosa sonat quantum vesica pepedi. Pos a buxiga esbota cuan s'ha pediu.

Yo mesmo m'he plegau a peder con tanto estra-paluzio que bien ese puesto rinflar una buxiga dica fer-la esbotar.

Pero, quí no albierte que en iste berso Orazio ha preso lo berbo peder en sentiu chenerico?, y que s'a-menestiba simplamén ta fer-se entender que peder-se leba un son platero y que o sabio s'amugaba sólo que a siñalar a mena de pedo que peta en salir?

Saint-Evremont, iste agradable filosofo, teneba una ideya d'o pedo firme esferién d'a suya consi-

7

L'Arte de Peder

derazión bulgar: seguntes diziba, yera un sospiro. Un diya le diziba a la suya amada, debán d'a cuala remataba de foter-se un buen pedo:

Con o mió corazón rebutién de disgustos tan rinflada de sospiros yera l'alma que beyendo a buestra umor tan fura uno d'entre ellos no'n tenió atra que no gosar salir por a boca y esprisar o suyo sentimiento de millor traza.

Asinas que, o pedo ye, por un regular, aire zaboyau en a baxa pancha, causau, igual como dizen os médicos, por l'esbote d'una mena de morgallo tibio que una calor feble ha esfeito sin esleyir-lo; u feito, seguntes os labradors y o pue-blo, por l'emplego de bels ingrediens que fan aires u d'alimentos d'ista mesma naturaleza. Mesmo se puede definir como un rebolbín d'aire comprimiu que, querendo fuyir de cualsiquier traza, nabesa as partís internas d'o cuerpo y sale a la fin abentau cuan troba una salida, por toz cono-xida, y que a dezenzia priba nombrar.

Pero nusatros no irnos a amagar mica cosa aquí: ista espezial creyatura se manifiesta a trabiés d'o boforón, u bien por meyo d'un esclato, u sin d'él. A sabia naturaleza lo arrulla sin d'esfuerzo; sólo que más tardi se demanda l'aduya que fa 1'arte, que, de conchunta con ista mesma naturaleza, le da una naxedura cumplida, causa siempre de goyo, y a sobén mesmo de falaguera. Más que más ísto ha feito que se pueda sentir una interesán mazada:

8

L'Arte de Peder

Ta bibir sano y d'años un camatón s'amenista ixolomar o boforón.

Pero irnos a tornar atra begata ta la nuestra definizión y contrimostremos que bi ye conforme a os postulaus más sanos y reutos d'a filosofía, ya que tiene o chenero, a materia y a esferenzia, quia nempe constat genere, materia et differentia: pri-mero porque a debandita definizión tiene todas as causas y todas as espezies; isto lo beyeremos por orden; segundo, como tamién tiene de cutio lo mesmo chenero, no esiste garra dandalo de que lo siga igualmén por a causa remota, que ye prezisa-mén íxa que fa os aires, a saber, as menas de mor-gallos y os alimentos mal dixerius.

Irnos a discutar istos puntos con os suyos ala-zez antis de fer l'analís d'as espezies.

Manifestamos, allora, que a materia d'o pedo ye calentada y bella mica amerada. Emplega-remos de camín una equibalenzia ta que a nuestra reflesión siga de raso platera.

En os países calidos no plebe garra bez y a calor que fa esbafa toda mena de fumos y bafos; por a mesma razón, en os países fredos as grani-zas cheladas priban una salida natural a istos bafos. Como, por contras, plebe muito en as rexions meyas de clima templau, os debanditos bafos se fan a sobén (como muito bien han dito Bodin, Scaliger y Cardan), si no, no cal fer que remerar as boiras baxas y fenomenos parellanos que se fan en istas zonas.

9

L'Arte de Peder

D'a mesma traza, cuan a calor feita por a dixestión ye masiada, no sólo que son esmicazaus y esfeitos os alimentos d'una traza biolenta, sino que tamién son esleyidas y consumidas todas as bapors, cosa que o fredo no poderba fer -d'una traza percutidera tamién beyemos cómo un axén contrario preboca o mesmo resultau- ya que o mesmo priba la formazión de garra mena de bafo. Lo contrario alcurre cuan a calorina ye dulza y no guaire fuerte -como en as zonas de clima templau-. A suya febleza le priba cozer perfeutamén os min-chare: sólo los esliye que una miqueta; o morgallo d'o bentriclo y d'os bodiellos pueden fer esbulli-gar un buen comezón d'aires que plegan a estar más enerxicos en proporzión a la capazidá de fer aires d'as sustanzias minchadas, as cualas, cala-monadas por una calor meyocre, fan un rebolizio de bafos muito pretos. Se'n puede parar cuenta esclateramén contimparando a primabera y l'a-güerro con l'estiu y l'ibierno, y entendendo de raso l'arte d'a destilazión d'un fuego u d'una calor meyocres.

12

AS ESFERENZIAS D'O PEDO, MÁS QUE MÁS Ü'O PEDO Y O REGLOTE, Y CONTRIMUESTRA ESTRALIADERA

D'A DEFINIZIÓN DE PEDO

Ébanos cuaternau enantes que o pedo sale por o boforón. Ye isto lo que lo fa esferién d'o reglóte. Iste zaguer, anque formau d'a mesma materia, se produz en l'estamaco y s'esmuye enta lo alto por lo amanau d'a salida, por a durizia y reziura d'a pan-cha u por atros entrepuzes que no le premiten emplegar os biers baxos. Seguntes as nuestras for-malidaz y regles sozials, o reglóte ye parellano a o pedo, anque, seguntes atros, o primero ye mesmo más odioso que o pedo. Pero, ¿no ye berdá que se podio beyer mesmo en a Corte de Loís o Gran a un embaxador forano, en o preto d'a esplendor y a mannifizenzia que teneba debán d'os suyos güellos xorrontaus iste augusto rei, foter un reglóte d'os más furos y asegurar que, en o suyo país, o reglóte yera parti d'as riunions d'a chen más noble y fina, igual como la que astí bi eba? No podemos estra-liar o tema metendo uno por denzima de l'atro; que 1'aire salga por alto u por abaxo rai, y no cal tener garra escruplo en pensar asinas.

A o respeutibe, leyemos en Furetiére, tomo II, d'o suyo Dictionnaire Universal que, en o condau de Suffolck, caleba que un basallo se fotese, debán d'o rei, toz os diyas de Nabidá, un blinco, un reglóte y un pedo.

Pero no cal incluyir o reglóte en a mena d'aires 13

L'Arte de Peder

propios d'os torzons, ni en íxos que fan o mormos-tío u l'arte d'a betriloquía, que, sin dembargo, son aires d'o mesmo chenero, pero que dimpués de retombar en o bodiellamen, tardan en salir y son igual como lo prelogo d'una comeya u os manda-lexers d'una tronada que s'amana. A las siñoras que se pretan de rezio a zentura les gosan alcurrir istos fenomenos; seguntes Fernel, os bodiellos, que os médicos claman coecum, fan tantos aires y son tan floxos, que os aires que bi ha drento no fan mica baralla en o forato d'o bientre, igual como tampó no en as espelungas d'as suyas montañas d'Eolia: asinas que se poderba, marchando en a mesma endrezera, prenzipiar un larguizo biache sobre a mar u fer chirar os aspos d'os molins d'aire.

Ta rematar a preba completa d'a nuestra defi-nizión, no mos cal que cuaternar aquí a causa zaguera d'o pedo, que ye, d'un costau, a salú d'o cuerpo deseyada por a naturaleza, y d'unatro un goyo y un plazer precurau por l'arte. Ta estudiar os efeutos cal beyer o capetulo que les n'adedica-mos. Entremistanto dizimos que no almitimos pas, y que refusamos toda fin que baiga en contras a o buen gusto y a la salú; por ixo, garra abuso puede tener un puesto dinno en nombre d'as fins razonables y plazenteras.

14

MENAS DE PEDO

Dimpués d'aber analizau a naturaleza y causa d'o pedo, ye de dar que triguemos o pedo segun-tes as suyas menas y faigamos un analís d'as suyas esferiens espezies, ta definir-las de camín seguntes as suyas afeuzions. PROBLEMA

Se i presenta una custión: astí bi ye. Cómo cal fer-se una triga chusta d'o pedo?

Qui se faiga ixa pregunta ye un incrédulo. Fa falta midir-lo de bella traza espezial?, y, si ye asi-nas, con qué mida?

Car quod sunt eadem uní tertio, sunt eadem inter se. Istas mesmas cosas esisten ta una terzera parti, istas mesmas cosas esisten entre sí.

No pas, y astí tenemos a soluzión que ha alpor-tau un quimico sobrebueno; garra cosa más fázil y natural.

Finque -diz- a nariz en o boforón, prebando de que o güeso lo trestalle en dos partis iguals; dende allora, as buestras narizes estarán os platos d'a balanza. Si se siente pesadez calibrando lo pedo que fa la suya salida, estará siñal de que caldrá midir-lo en garriadas; si ye duro, en quilos; si ye liquido, en pichellas; si risulta granuloso, en chun-tas, etz., pero si busté lo chuzga masiau chicot ta

15

L'Arte de Peder

reyalizar a esperenzia, faiga igual como os Sofladors de Beire; sofle en o molde lo que l'aga-ne, ye dizir, dica que aiga alquiriu un bolumen tal-cual. PERO IMOS A FABLAR SERIOSAMÉN

Os manuals de gramatica troxan as letras en consonans y bocals; istas midas sólo tratan d'a materia d'una traza superfizial y ordinaria: pero nusatros, que queremos fer-la sentir y que faiga goyo como ye, troxamos os pedos en Bocals, Mutos y Estrapaluzios.

Os pedos bocals son clamaus, de traza natural, petardos, por as esferiens menas de sonius trami-tosos que fan, como si a baxa pancha estase rebu-tién de petardos. Cal mirar-se en iste caso a Willichins Jodochus, en a suya tesis referén a o petardo.

O petardo ye un esclato rudioso naxiu por bapors xutas, aspras.

Puede estar gran u chicot, seguntes a bariedá d'as suyas causas u as suyas zercustanzias.

O gran petardo ye pleni-bocal, u bocal de raso; a o chicot se le diz semi-bocal. SOBRE O PLENI-BOCAL U GRAN PEDO

O gran pedo-petardo, u pedo pleni-bocal, esplanica a trabiés d'un firme rudio, no sólo que por o calibre ampio y espazioso que lo produz, como lo d'os labradors, sino antimás por o buen comezón d'aires orixinaus por minchar buen recau de birolla flatolenca, u por a meyocridá d'a

16

L'Arte de Peder

calor natural d'o bentriclo y o bodiellamen. Se puede contimparar iste sobrebuén pedo a l'esclato d'os cañons de grans obuses. L'alegoría d'os true-nos, ditada por Aristófanes, no mos ne dará que una floxa idexa d'a custión; no ye palpiable como a d'os cañons, ye dizir, como un esclato feito ta esbotar paretons u petar un batallón entero, u ta dar a biemplegada a bel presonache importán que besita la ziudá, etz.

OXEZIONS D'OS ALBERSARIOS D'O PEDO

No ye por o son por o que o pedo mos ofende, dizen, si sólo estase que por ixo, por un impromp-tus armonioso, no mos disgustarba, por contras, mos ferba goyo; pero disgraziadamén siempre ba siguiu d'una pudor que ye parti d'a suya esenzia; ye isto lo que estorba o nuestro fato y ye por ixo por o que ye culpable. Ye platero que o pedo esparde chislas pudiens que mos fan fer caras; a sobén ye tan traizionero que mos fote trucazos no pas asperaus, por estar atacaus por un enemigo con sordina; a ormino, dimpués d'un rudio xuto, se fa siguir d'os más bergoñosos satelites y no bi ha nunca garra dandalo d 'o suyo fíerizo taute.

RESPUESTA

Ye conoxer mal a esenzia d'o pedo fer-lo pasar por tan creminals manipolazions y chuzgar-lo cul-pable de tantas fozinadas. O berdadero pedo no fa mica ulor, u ísta ye tan radida que no tiene prou rasmia ta nabesar l'espazio que desepara la suya puerta con a nariz d'os presens. A parabra latina crepitus, que esprisa o pedo, no sinnifica que un

17

L'Arte de Peder

rudio sin d'ulor; pero que muitas begatas se trafu-ca con atras dos bentosidaz creminals, una d'as cualas estorba o fato y se clama por un regular flato u, tamién, pedo muto u pedo femenino. L'atra fa l'espeutaclo encara más refusable, se le diz pedo preto u pedo de piquero. Iste ye o falso prenzipio sobre o que s'alazetan os enemigos d'o pedo; pero ya emos dito a esferenzia, amostrando que o berdadero pedo ye pincho contimparau con os dos monstros d'os cualos rematamos de fer una definizión cheneral.

Tot l'aire cobau en o cuerpo y que dimpués d'aber estau repretau, s'esmuye, se diz bentosidá; con isto podemos dizir que o pedo limpio, igual como lo flato y o pedo de piquero, conziden en o chenero: pero lo tiempo que bi son drento d'o cuerpo, a mayor u menor fazilidá que troban ta esmuyir-sen, ye a suya esferenzia, y los fa de raso distintos. O pedo limpio, dimpués d'aber estau feito en o cuerpo, nabesa sin de trepuzes as esfe-rens partis internas que i troba y, a la fin, sale con más u menos rudio. O pedo preto u de piquero, dimpués d'aber prebau muitas begatas d'esmuyir-se-ie, troba os mesmos entrepuzes, torna a nabe-sar o mesmo camín, nabesa os mesmos espazios, se calienta y se carga de esferiens miquetas de materia graxa que ranea d'as paretes d'os bodie-llos cuan pasa; asinas, afogau con o peso suyo, remata por acubillar-se en o cobaxo d'a rexión, estando allora enrunau d'una materia masiau flu-yida; antimás, iste mesmo fluyiu no asperaba atra cosa que cualsiquier mobimiento ta salir-ie; s'es-

18

L'Arte de Peder

parramica a la fin sin guaire rudio y esparde tamién tot lo que portia sobre as suyas costiellas.

O flato, feito tamién y repretau en o pasache, fa o mesmo camín que o pedo de piquero: se calien-ta d'a mesma traza, se carga en o recorriu de par-tis graxas y remata por demandar salida en os paí-ses baxos, pero con ista esferenzia, que trobando un terreno xuto y árido, no'n alquiere de nuebas carauteristicas y, cargau sólo que con lo rancau en as paretes d'os bodiellos, se dixa cayer sin mica rudio y mos da dimpués d'esparramicar-se ixo que estorba más a o fato. Ye a bufa.

Y agora, dimpués d'aber respondiu a las oxe-zions d'os albersarios d'o pedo, irnos a tornar a prener as nuestras menas de pedo.

U istos pedos son parellanos a os cañons, etz., u a os truenos d'Aristófanes, u a lo que se quiera. Siga como siga, se trestallan en simples y com-puestos.

Os pedos simples se fan d'un truco firme, único y curto. Priapo los contimpara, como ya emos cuaternau d'antis, a botos esbotaus.

Displosa sonat quantum vesica. A buxiga sona lo que pede. Se fan cuan a materia ye abundán y feita de

partis omoxenias, y antimás a fresella por an sur-ten ye prou ampia y ubierta u, tamién, cuan a pre-sona que los empenta ye zereña y, fendo a faina d'un mortero, los fa salir escopetiaus nomás que una graniza pretada d'a suya fortal pancha.

19

L'Arte de Peder

Os pedos compuestos surten con esferiens empentons, truco dezaga de truco: parellanos a airazes continos que ban unos dezaga d'atros igual como quinze u bente tiros cuasi de bez. Los claman Mecos u Tartamecos, y beluns tienen esclatero que una presona fortal y zereña puede fer salir-ne una bentena igual como si estase una forca d'allos.

20

RAZÓN FESICA D'O BUEN SENTIU U L'ANALÍS D'O PEDO TARTAMECO

O pedo ye meco cuan o forato ye ampio, a materia abundán feita de partís desiguals, mezcla-das de bez de partidas caliens y tibias, fredas y pretas; u tamién cuan a materia biene de puestos esferiens y ye aforzada a ficar-se en esferiens par-tís d'os bodiellos.

Cuan no puede estar quitada sólo que d'una fuen, ni quedar en as mesmas zelulas d'os bodie-llos, ni estar arrullada de sólo que un empentón ye, allora, empentada a esmuyir-se esclateramén a empentons bariaus y desiguals, dica que no'n queda más, dica o zaguer sospiro. Ye por ixo por o que o soniu que en surte s'escuita a empentons inregulars, y en que se'n pare cuenta, se sentirá como una carrada parellana a o fablar d'un tarta-meco, como pa pa pax, pa pa pa pax, pa pa pa pa pax, etz. Isto ye por os esferiens empentons rítmi-cos y asinas a materia sale bitoriosa d'a naturaleza.

No bi ha cosa más goyosa que o mecanismo d'os pedos tartamecos, y ye o boforón en ixe inte qui tiene muitas obligazions:

Io En primeras, cal que siga prou ampio y redólau d'un esfínter zereño y lastico.

2o En cal prou cantidá de materia omoxenia ta fer un primer pedo simple.

3o Dimpués d'o primer esclato, cuan o boforón

21

L'Arte de Peder

prenzipia a zarrar-se atra begata sin fer-lo de raso, cal que a materia siga más fuerte que a naturale-za, que ista no pueda empentar-la ta retirar-se y rematar en un orgasmo por a fortal rescaldadura.

4o Que o boforón se zarre una miqueta y s'ubra unatra begata, repitindo-se iste mobimiento, ta barallar con a naturaleza, que siempre preba de forachitar a materia y d'esleyir-la.

5o En zagueras, que retienga, si en cal, a resta d'os aires ta soltar-los con atra enchaquia más comoda. Se puede ficar aquí 1'epigrama de Marzial, lib. XII, an diz: pedit deciesque vicies-que, pediu diez y bente begatas, etz. Bi tornare-mos en atro inte.

Ye esclatero que son istos pedos tartamecos d'os que fabla Orazio cuan nombra a Priapo.

Diz que bel diya, iste dios inzebil y sin de modos se fotió un terrible pedo que xorrontó a una zarracatralla de bruxons que bi yeran fendo esconchuros zerqueta d'él. A berdá ye que, si iste pedo sólo ese estau que simple, os bruxons no s'e-sen xorrontau y no esen albandonau os suyos tre-ballos maxicos ni os suyos esconchuros ta acubi-llar-se escopetiaus en l'aldeya; cuasi de seguras que Priapo prenzipió por foter-se un pedo simple con esclato, igual como si fese esbotar una buxiga de tanto rinflar-la; pero iste esclato estió siguiu d'un pedo meco, y por denzima d'íste amuntó unatro encara más fantestico que fazió que a zeri-na emplise os corazons d'os ya xorrontaus bru-xons, que s'en esmuyoron aterrorizaus. Orazio

22

L'Arte de Peder

no'n diz más, pero ye platero que no ha quiesto embolicar-se con esplicazions no pas alazetals d'o suyo rilato, parando cuenta antimás de que de seguras belún ya lo saberba. Ista curta zita mos ha parexiu consellable, y sernos d'alcuerdo en que sólo que a os que no tienen garra ideya de fesica les parixerá difízil y fosca; no adibiremos pas a lo dito ni zarrapita, ni brenca, ni meya.

23

DISGRAZIAS Y AZIDENS FEITOS POR OS PEDOS TARTAMECOS. ISTORIA D'UN PEDO QUE FAZIÓ

FUYIR A O DLAPLE Y LO TORNÓ BARRENAU DE RASO. CASAS LIBERADAS DE DIAPLES POR OS

PEDOS TARTAMECOS. RAZONS Y ASIOMAS.

Anque ye platero que o pedo tartameco ye más terrible que o trueno, tamién en ye que os suyos granizos efeutos han malmeso a muitas presonas, ha tornau xordos a beluns y aglariaus a belatros. Tamién ye esclatero que un pedo tartameco, si no plega a fulminar, puede no sólo que fer toz os estra-paluzios que pueda fer un trueno, sino mesmo aco-tolar a chens febles, que no tiengan guaire rasmia y tiengan prechuizios. Dizimos isto por os ingrediens de que ye feito y por replecar de raso lo fenomeno de Taire, que, liberau, trestuca d'ixa traza esgarga-llando colunnas d'aire ta l'esterior, que puede esfe-rrar, allerar y acotolar d'un truco as berras más deli-cadas d'o zelebro, prebocar un chiro rapedo d'a capeza, fer-la chirar sobre os güembros igual como una noria, crebantar a 1'altaría d'a setena bertebra l'esquinazo y prebocar a muerte.

Tot ixo biene de l'emplego desaxerau de raba-netas, ñapos, allos, bisaltos, fabas y en cheneral de toz os atros minchars bentosos conoxius por as suyas malinnas bertuz y que son os responsables d'os sonius platers, curtos y siguius que s'escuitan en surtir o pedo. Cuántos pollos rabentaus drento

25

Soi un cuerpo imbeyible, que en parti baxa foi o mió ser, y no goso fer conoxer, ni lo que soi ni de dó biengo. Ta esmuyir-me emplego estruzia; y me torno en fembra traidora, de rudioso masto, a dama silenziosa.

top related