bij De Riethorst Stromenland

B E W O N E R S M A G A Z I N E december 2018

‘Ik voelde dat ik het

verschil kon maken’

In dit nummer:Minister Hugo de Jonge

bezoekt Altenahove----

Zorglocatie Goezate bestaat 50 jaar

----Huntingtongala

brengt bijna 90.000 euro op

COLOFONSamen fijner levenZorgorganisatie De Riethorst Stromenland werkt vanuit de overtuiging dat we alleen sámen en met elkaar het leven fijner kunnen maken. Dat merkt u aan alles.

Onze klanten bepalen zelf wat ze graag willen en wij volgen. Hun leven met zorg krijgt vorm door een intensief samenspel tus-sen klant, medewerker, vrijwil-liger, behandelaar en naasten. Wat ons bindt is het bijdragen aan een bestaan dat rijk is aan warmte, welzijn en goede zorg.

De Riethorst Stromenland biedt wijkverpleging en behandeling aan huis, maaltijden aan huis, restaurants, dagbesteding, revalidatiezorg en langdurig wonen met zorg. We zijn expert op de gebieden dementie, de ziekte van Parkinson, de ziekte van Huntington, wondzorg en zorg in de laatste levensfase.

Met 1.300 bevlogen medewerkers, 800 vrijwilligers en mantelzorgers werken we samen voor ongeveer 1.000 klanten. We zijn werkzaam in de regio West-Brabant, in en rondom Het land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied.

MOOIE MIJLPALEN

Het nieuwe jaar staat voor de deur. We sluiten een jaar af waarin we hard hebben gewerkt aan de realisatie van onze ambities. Bij de uitwerking van onze strategie hebben we het afgelopen jaar mooie mijlpalen bereikt. Neem het intakegesprek bij toekomstige klanten. Voordat iemand bij ons komt wonen, brengen onze medewerkers voortaan een bezoekje aan huis. Een mooie manier om de klant beter te leren kennen en om te horen waar iemands zorgbehoeften liggen. De toekomstige klant hopen we zo al wat vertrouwen te geven, zodat de stap om bij ons te komen wonen minder groot is.

Een andere mijlpaal is de opening van ons living lab, half december op zorglocatie De Riethorst in Oosterhout. We hebben hier zorgappartementen ingericht waar we samen met medewerkers en klanten nieuwe technologieën en domotica gaan testen om te zien of het daadwerkelijk een positieve bijdrage heeft voor zorg en ondersteuning van de klanten. Doel is om medewerkers zo te ontzorgen zodat ze meer tijd vrij kunnen maken voor de klanten.

In 2019 hebben we ook volle aandacht voor de arbeidsmarktproblematiek. De zorg heeft komende jaren veel extra personeel nodig. We halen graag nieuwe mensen binnen, maar willen ook bestaande medewerkers behouden. We doen er dan ook alles aan om als werkgever aantrekkelijk te blijven. We willen mensen binden en boeien met uitdagende werkplekken, toekomstperspectief, baangarantie en een vitaliteitsprogramma. Dit alles doet onze zorgorganisatie in de praktijk heel aardig, zo blijkt uit een onlangs gehouden medewerkertevredenheidsonderzoek. We scoren boven het landelijke gemiddelde en mogen ons sinds eind november ‘ster-werkgever’ noemen. Uiteraard ben ik hier ongelofelijk trots op.

En dan is er nog de voorgenomen fusie met zorgorganisaties Volkaert en Schakelring. U leest het: we zijn volop in beweging en kijken uit naar 2019. Ik wens u alle goeds toe. Mireille de WeeBestuurder De Riethorst Stromenland

Thuis is een uitgave van De Riethorst Stromenland en verschijnt drie keer per

jaar in een oplage van 3.000 exemplaren.

Samen fijner levenDe Riethorst Stromenland

RedactieadresDe Riethorst Stromenlandafdeling CommunicatieCentraal Bureau DomboschZalmweg 1c4941 VX Raamsdonksveer0162 582050communicatie@drsn.nl

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder vooraf overleg met de afdeling communicatie van De Riethorst Stromenland.__________________________________

Werkbezoek minister Hugo de Jonge aan Altenahove

Droomwens in vervulling

Kamer vol kunstwerken

22

3226

Uitkomsten enquete warme maaltijd

42

5

O

Hoe staat het met de

voorgenomen fusie?

zorg blijven leveren en blijven aansluiten op de wensen van de klant, ook in onze regio’s tussen de steden Breda, Gorinchem, Den Bosch en Tilburg.

Meer expertiseWe streven ernaar dat mensen voor zorg en ondersteuning

hun vertrouwde omgeving niet hoeven te verlaten. Door een fusie krijgen we meer expertise in huis en een breder aanbod aan zorgproducten. Het streven is om mensen bij elke zorgvraag te kunnen helpen. Wanneer de zorgorganisaties samen verder gaan, ontstaat er een krach-

tige organisatie. Door krachten te bundelen in de zorg en een aantrekkelijke werkgever te zijn, hopen wij in de toekomst vol-doende en gekwalificeerd per-soneel te kunnen blijven aan-trekken en te behouden voor de zorgsector.”

“Op dit moment zitten we in de fase dat we de voorgenomen fusie onderzoeken. Dat doen we met vijf werkgroepen. Samen kijken we naar vele vraagstukken. Zoals: wat worden de missie, visie en kernwaarden van de nieuwe organisatie? Wat betekent dit voor onze medewerkers en klanten? Hoe gaat de organisatiestructuur eruitzien? En de raad van bestuur en de raad van toezicht? Hoe worden financiën en middelen geregeld? Met welk ICT-systeem gaan we werken? Maar ook: hoe verhouden we ons als nieuwe zorgorganisatie in de markt? Is er voldoende keuzevrijheid voor mensen die zorg nodig hebben?

Besluitvorming Het antwoord op al deze vragen resulteert in een fusiedocument. Dit stuk moet half januari 2019 klaar zijn. Dan gaat het naar de adviesgremia, de drie ondernemingsraden en klantenraden. Daar komt een advies uit voort, waarna de raden van toezicht een besluit nemen. Als dit alles positief is, dan gaat in het tweede kwartaal het rapport naar de NZa (Nederlandse zorgautoriteit) en ACM (Auto-riteit Consument en Markt). Zij moeten uiteindelijk toestemming geven dat we mogen fuseren. Daar hopen we rond de zomer akkoord op te krijgen. We

streven ernaar om op 1 januari 2020 juridisch met elkaar te fuseren.

Werkconferentie Onze fusiewerkgroepen houden eens in de zoveel tijd een werkconferentie om alle resultaten samen te bespreken. De eerste was eind november en die was zeer bijzonder. Met 120 bevlogen men-sen uit de drie organisaties hebben we naast de fusievraagstukken ook gekeken naar hoe we de komende decennia de zorg het beste kunnen invullen. Een uitdagende opgave want we hebben straks veel meer ouderen dan nu. Zo groeit het aantal 90-plussers van 117.000 naar 340.000 in 2049. Dat vraagt om krachtenbundeling en inno-vatieve oplossingen. Precies wat we met de fusie voor ogen hebben.

Zorg dichtbij huisHet allerbelangrijkste doel van de fusie is om ook in de toekomst goede zorg en ondersteuning te kunnen blijven bieden, dichtbij huis. We willen de zorg en het zorgaanbod nog beter laten aansluiten op de toenemende en complexere zorgvragen. Door samen op te trekken zijn we daar in de toekomst beter toe in staat. Zo kunnen we kwalitatief goede

Zorgorganisaties De Riethorst Stromenland, Volkaert en Schakelring willen fuseren. Momenteel onderzoeken zij op wat voor manier dat het beste kan gebeuren. Bestuurder Mireille de Wee vertelt erover.

Meer informatie?Wilt u in de tussentijd op de hoogte blijven van alle ontwikke-lingen rondom de voorgenomen fusie? Kijk dan op de website www.rvssamenopweg.nl.

7

I

‘Ik ben blij dat ik je niet

vergeten ben’

Met een kerkdienst in Hank en de huiskamerconcerten in Oosterhout heeft

De Riethorst Stromenland stilgestaan bij Wereld Alzheimerdag. Op deze dag

wordt er aandacht gevraagd voor de ziekte dementie en de impact ervan.

We willen mensen samenbrengen

met onze muziek

HuiskamerconcertIn Oosterhout wordt op geheel andere wijze stil-gestaan bij Wereld Alzheimerdag. Bewoners van zorglocatie De Riethorst worden in hun woonkamer verrast met een optreden van De Riethorst Stro-menland-band (DRS-band). De band is gevormd door muzikale medewerkers: muziektherapeut Arthur van Meurs (gitaar, mandoline, zang), ver-zorgende Daan van der Stelt (piano, gitaar) en clustermanager kortdurende zorg en behandeling Adrie de Laat (zang, percussie). Met een piano op wielen trekken de muzikanten van afdeling naar afdeling. Stille en vertroebelde blikken klaren op als de warme klanken en prachtige zangstem-men de huiskamers vullen. Met overtuiging en enthousiasme zingen en spelen de muzikanten de dagelijkse zorgen van bewoners opzij. De ene keer swingend, dan weer met een ingetogen serenade.

Iedere maand houdt geestelijk verzorger Heleen Hendrikx een geloofsviering in de huiskamers van zorglocatie Aernswaert in Hank. Speciaal voor Wereld Alzheimerdag heeft ze voor de bewoners een oecumeni-sche viering geregeld in de RK-kerk in Hank. “Een kerkdienst voor mensen met dementie en hun naasten. Het thema was ‘Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben’.”

Leef in het hier en nuVeertien bewoners zijn met hun naasten, vrijwilligers van de zorglocatie en andere buurtbewoners naar de speciale bijeen-komst gekomen. Samen zingen ze liedjes, luisteren ze naar verhalen en lezen ze mee uit het kerkboekje. Bij de overweging wordt benadrukt om te leven in het ‘hier en nu’. En om geen zorgen te hebben over de dag van morgen. De bewoners tonen zich emotioneel en dankbaar voor de mooie woorden, de orgelmuziek en het bijzondere uitstapje.

abMensen samenbrengenVoor de gelegenheid is medisch secretaresse Jean-nine Goossens aangesloten als gastzangeres. Volgens Arthur van Meurs is dat precies de bedoeling van de band. “We willen mensen samenbrengen met onze muziek. Personeel, vrijwilligers en bewoners. Wie mee wil doen, mag aansluiten.” Dat laatste laat mevrouw Van Kappel zich geen twee keer zeggen. De 93-jarige bewoon-ster zingt samen met enkele medebewoners in het ach-tergrondkoortje tijdens het privéoptreden op de kamer van een zieke bewoner, die geëmotioneerd luistert naar de mooie stemmen aan zijn bed. Woorden schieten hem te kort om duidelijk maken hoe fijn hij het vindt dat ze hem niet vergeten zijn.

9

A

Knuffels haken om bewoners te laten

genietenTwee dames op zorglocatie De Stroming in Waspik haken

knuffels voor het goede doel. De opbrengst van hun handwerk gaat naar activiteiten voor de bewoners.

OproepBeide dames bekostigen alle materialen voor het

haken zelf. Mocht iemand bolletjes fijne katoen of

haakpatronen over hebben, dan kunt u de dames blij

maken. Afgeven kan bij de receptie van De Stroming.

Ans van Eersel begon 5 jaar geleden als vrijwilliger op zorglocatie De Stro-ming. Haar man was net overleden. “Het alleen zijn viel me zwaar. Ik kon me hier verdienstelijk maken. Ik help sindsdien op maandag bij het diner, op woensdag bij het koffieschenken en de lunch en op donderdag tijdens de spelletjesavond. En op alle momenten dat het nodig is.” Doordat ze zoveel activiteiten mee-maakt, weet ze hoe de bewoners ervan genieten. Daar wil ze zich graag voor inzetten. “In mijn vrije tijd haak ik knuf-fels. Die verkoop ik. De opbrengst is voor de bewoners van De Stroming. Afgelo-pen halfjaar verkocht ik al voor € 160,-- en dan moet de wintermarkt nog komen.”

Op de wintermarkt zijn ook de gehaakte knuffels van mevrouw Van den Hoven te koop. Ze haakt ze in alle denkbare

patronen. Diertjes, zwarte pietjes en kerstmannen. “Soms ben ik wel een dag bezig met een zo’n klein popje. Die verkoop ik voor € 3,-- per stuk. Eigenlijk niet veel voor zoveel werk. Alles gaat naar het goede doel: speciale activi-teiten voor de bewoners. Ik doe het uit dankbaarheid voor de goede zorg hier. Samen met mijn man woon ik in De Stroming. Naast het haken hou ik van kantklossen en schilderen. Het liefst haak ik gelukspoppetjes. In alle soorten en maten. Soms op bestelling. Vorig jaar verkocht ik voor € 240,--. Ik hoef er zelf niks voor. Haken is mijn hobby. En schen-ken geeft een goed gevoel.”

“schenken geeft een goed

gevoel”

‘Je wilt toch de beste zorg geven’Het Expertisecentrum Wondzorg (ECW) hield eind november in Theater De Bussel in

Oosterhout een symposium over gespecialiseerde zorg bij complexe wonden.

In de foyer van theater De Bussel is een zorgmarkt ingericht. De wondzorg in al haar facetten staat centraal. Bezoekers vinden er informatie over het reinigen en ontsmetten van wonden, over pijnbestrijding, diverse materi-alen voor verschillende wonden en de organisatie rondom wond-zorg. Want wondzorg -hoe goed bedoeld ook- blijkt niet vanzelf-sprekend ook altijd goed uit te pakken. Voor complexe wonden is gespecialiseerde wondzorg nodig, zo is de boodschap van de avond.

Betere zorg Wondverpleegkundige Juliëtte Kras is op het symposium afge-komen. “Ik ben altijd op zoek naar nieuwe materialen of tech-nieken om betere zorg te kunnen verlenen aan mijn klanten. Er komen bovendien continu nieuwe producten op de markt. Je moet bijblijven en weten wat er te krijgen is.”

Goede wondzorgMarianne van der Schans en Olga de Groot zijn aandachts-velders bij een zorgorganisatie in Tilburg. “We komen hier onze kennis verdiepen. Je wilt toch de beste zorg aan iemand kunnen geven. Wij ondersteunen colle-ga’s op het gebied van wondzorg en delen onze kennis met hen, zodat zij goede wondzorg uit kunnen voeren en op het juiste moment specialistische kennis inschakelen.”

Kwaliteit van levenDie timing is inderdaad belang-rijk, benadrukt dr. Jacques Ney-ens, manager wondzorg van het ECW. “We willen de kwaliteit van

leven van onze klanten verbete-ren. Daarnaast kan gespeciali-seerde zorg bij complexe wonden bijdragen aan lagere ziektelasten voor klant en maatschappij. Want het scheelt nogal in zorgkosten of iemand maanden met een wond rondloopt of maar enkele weken.” Volgens de nieuwe kwa-liteitsstandaard organisatie van wondzorg moet een wond zonder resultaat of genezingstendens in 3 weken doorverwezen worden naar een wondexpert. De praktijk is nog niet zover. “Goede samen-werking met ketenpartners kan veel ellende voorkomen.” Karel van Vugt beaamt dat laatste als klant van het ECW. Dankzij de zorg van de wondexperts hoefde zijn been niet geamputeerd te worden. “Het fijnste was dat de wondzorg 7 dagen per week aan huis kon plaatsvinden. Dat is minder belastend dan steeds naar het ziekenhuis.”

“Van mij mag iedereen weten

hoe goed het ECW werkt.”

11

s

N

Proost op het leven!

In zorglocatie Slotjesveste houden bewoners elke zes weken een happy hour op hun gezamenlijke woonkamer. “We hebben al genoeg ingeleverd, laten we vooral de gezelligheid erin houden”, zegt initiatiefnemer Roland van Duuren.

Na een ongeval met zijn scoot-mobiel kwam Roland van Duuren zo’n anderhalf jaar geleden op de revalidatieafdeling van Slot-jesveste terecht. Een operatie aan zijn gebroken heup mislukte, waardoor de Oosterhouter een paar weken later niet meer uitkeek op revalidatie, maar voorgoed naar de zorglocatie moest verhuizen. “Ik was graag terug naar huis gegaan. Dat ging helaas niet meer. Ik heb 24 uurs zorg nodig en mijn appartement

bleek niet geschikt voor mijn elektrische rolstoel.”

Het leven op Slotjesveste is vol-gens de 70-jarige ‘goed, maar wel een beetje saai’. “Er zijn volop activiteiten voor bewoners, maar ik mis wel zaken uit mijn leven voordat ik permanent invalide werd. Bijvoorbeeld het happy hour op vrijdag bij mijn honk- en softbalclub Twins.” Roland stelde aan de verzorging voor om zoiets ook op Slotjesveste mogelijk te maken. Zijn wens werd gehoord en verwezenlijkt. Sinds april is er eens in de zes weken een happy hour. Roland nodigt er zelf de bewoners van zijn afdeling voor uit. “In het begin namen we zelf drankjes mee, maar intussen regelt het huis dat. Zelf heb ik vandaag wat lekkere hapjes meegenomen. Meestal zijn we met een man of 8 tot 10. Het is een gezellig samenzijn. Even samen de zorgen van alledag vergeten.”

Fraai Brabants dialectDeze vrijdagmiddag komt het

langzaam op gang, maar uit-eindelijk zit de grote tafel in de huiskamer vol gasten. Ronald schenkt iedereen een drankje in en proost op het samenzijn. Elly Evers grijpt de borrel aan om afscheid te nemen van alle bewoners van de afdeling. Ze gaat over drie dagen naar huis na een wekenlange revalidatie. Haar echtgenoot Noud is ook speciaal voor het happy hour gekomen. Hij heeft een boekje met Oosterhoutse bijnamen en uitdrukkingen meegenomen om de borreltafel te vermaken met het fraaie Brabantse dialect. De sfeer zit er goed in als bewoner Huub een mop vertelt waarin hij moeiteloos de namen van enkele medebewoners verwerkt en de tafel in lachen uitbarst bij de clou. Als het tijd is voor het tweede rondje, schenkt Roland iedereen nog een glaasje in. Behalve bewoner Jos. Hij wijst nog een wijntje af. “Ik moet nog rijden”, grapt hij, wijzend naar zijn rolstoel. En om die zelfspot giert de tafel het opnieuw uit. “Proost mensen, op het leven!”

Dierendag is een dag die wereldwijd op de agenda staat als een moment waarop extra aandacht wordt besteed aan de dieren. Dierendag valt jaarlijks op 4 oktober.

Franciscus van AssisiDe datum van dierendag gaat terug naar de feestdag van Sint Franciscus van Assisi (4 oktober). Hij bekommerde zich om het lot van melaatsen, zwervers en andere armen, maar ook van planten en dieren.

Eerste dierendagDe eerste officiële dierendag in Neder-land was op 4 oktober 1930. Sinds de jaren zestig werden meer activiteiten ontwikkeld om met name kinderen bij dit onderwerp te betrekken. Op basisscholen wordt op 4 oktober ook aandacht besteed aan dierendag. Op sommige scholen nemen kinderen een huisdier of knuffel mee naar school.

Knuffelen op Dierendag

Speciaal voor dierendag waren er op 4 oktober konijnen en kippen aanwezig in de gezamenlijke ontmoetingsruimte van zorglocatie Goezate. Buiten stond pony Sietske en die trok vooral de aandacht. Er werd flink wat afge-aaid. Helaas was Sietske een beetje ziek. Ze had last van haar buik, waardoor ze eerder terug moest naar de kinderboerderij in Werkendam. Haar begeleiders namen haar vlug weer mee naar haar eigen veilige hok. Gelukkig was er binnen voldoende kleinvee om te knuffelen.

13

‘Heel Werkendam wil hier wonen’

Week vol festiviteitenMaandag 12 november opende bestuurder Mireille de Wee de jubileumweek. Oud-medeoprichter Henri Verhagen en oud-al-gemeen adjunct Margot Braal hielden eveneens een toe-spraak. Collega’s Jenny Harrewijn en Loes van der Stelt, die samen 43 jaar in dienst zijn geweest, haalden herinneringen op over 50 jaar zorg. Dit deden zij samen met Aria van de Steenhoven. Zij is 93 jaar, oud-collega en inmiddels bewoner van Goezate. De feestweek bestond uit optredens van een mannenkoor en een orkest. Een foto- en filmavond met oude foto’s uit de zorg. Een diner vol lekkernijen die op verzoek waren bereid, zoals: ‘witte en groene’ en witte speculaas. De feestweek werd afgesloten met een reünie met veel oud-medewerkers en -bestuursleden.

Een bejaardenhuis waar je vanaf je 65e jaar mocht komen wonen. Als je gezond was. Dat was Goezate 50 jaar geleden. Tegenwoordig is het een zorglocatie en is er een indicatie nodig. Een halve eeuw ouderenzorg in Werkendam onder de loep.

Het begon allemaal aan het Kerckelant in Werkendam. In 1967 start daar de bouw van Goezate. Een jaar later is het klaar. In het tehuis kunnen tachtig Werken-dammers van 65 jaar en ouder wonen. Op 6 november 1968 nemen de eerste elf echtparen hun intrek. “In die tijd werd onder de inwoners echt geworven om gezellig in Goezate te komen wonen. De voorwaarde was wel dat je gezond was”, weet Otto-line van den Heuvel. De Werken-damse werkt al vele jaren op

Goezate en kent het huis door en door. “Goezate is opgezet door de kerkgemeenschap. Die voelt zich nog steeds sterk verbonden met het huis. Elke morgen is er een moment van bezinning door een vrijwilliger, ouderlingen komen langs en we hebben een weeksluiting. Onze bewoners weerspiegelen het religieuze karakter van Werkendam. Velen zijn strenggelovig.”

‘Goed zitten’De naam Goezate komt van de woorden ‘goed zitten’. “Maar dan op z’n Werkendams uitgespro-ken. Een plek waar je goed zit dus. Dat was vroeger al zo en dat is het nu nog steeds zo”, zegt zorgmanager Petra de Heus. Ze vertelt dat er sinds de oprich-ting van Goezate twee fusies en nieuwbouw zijn geweest. “De eerste fusie met zorgstichting Stromenland en daarna met De Riethorst. Zodoende is het zorgorganisatie De Riethorst Stromenland geworden.”

Oude documentenHet 50-jarig bestaan, werd begin 2018 per toeval ontdekt. “Een

zoon van een collega kwam erachter. Hij liep hier stage en moest voor school informatie opzoeken over Goezate. Zo doken handgeschreven vergaderstukken van de plaatselijke kerk op. De leden van de gereformeerde en Hervormde Kerk vormden vroeger het bestuur van het bejaarden-huis. Uiteraard hebben we direct de hoofden bij elkaar gestoken voor een mooie feestweek van-wege het gouden jubileum”, zegt Petra.

Francisca Vos, activiteitenco-ordinator, regelde onder meer een reünie met oud-collega’s, naast de andere momenten in de feestweek. “Ook was er een fototentoonstelling. Daar waren de vele hoogtepunten zichtbaar. Zoals de opening van de nieuw-bouw op de huidige locatie aan de Raadhuislaan. En de opening van de afdeling voor mensen met

dementie in 2012. En een paar jaar geleden de logeerkamers voor mensen die moeten reva-lideren of om mantelzorgers te ontlasten. En voor de toekomst zijn we bezig om de bewoners in meer vrijheid te laten leven op hun gesloten afdelingen. Dat kan dankzij moderne technieken en detectiesystemen.”

Ottoline valt het op dat er de laatste tijd weer meer echtpa-ren in Goezate wonen. “Eigenlijk net als vroeger bij de oprichting. Wat wel echt veranderd is, is de

zorgzwaarte. Vroeger moest je gezond zijn om hier te mogen wonen, nu kan dat alleen als je echt niet meer zelfstandig kunt wonen. ”Ze doelt op de ver-grijzing in Nederland. Die zorgt ervoor dat er veel meer ouderen dan ooit zijn. “Alleen voor de mensen met een zware zorg-vraag en hulpbehoevenden is er nog plaats in het zorgcentrum.”

Liefdevol huisPetra: “Er kan in 50 jaar veel ver-anderen. Ook Werkendam is sterk

vergrijsd. Steeds meer mensen met dementie wonen langer zelf-standig thuis. Dat betekent veel voor onze thuiszorg. En bij Goe-zate komen ze hierdoor steeds zieker binnen. Dat maakt de zorg van tegenwoordig in Goezate ook aanzienlijk zwaarder. Reden te meer waarom we trots zijn op hoe we het samen doen hier. Mensen vinden een liefdevol huis waar ze goed verzorgd worden. Niet voor niets wil heel Werken-dam in Goezate wonen.”

“Een plek waar je goed zit.”

Medewerkers van het eerste uurCorrie den Besten en Hennie van den Heuvel hebben vanaf 1968 in Goezate gewerkt. Ze vormden de eerste schoon-maakploeg. “We hebben het huis na de bouw helemaal schoongemaakt en de eer-ste bewoners ontvangen en verzorgd. De mensen waren veel mobieler dan nu. Het was echt een bejaardentehuis. Het eerste kerstfeest met het bestuur zullen we nooit verge-ten: nog nooit zoveel banket-letters gegeten als toen.”

De dames Blok en Koetsier zijn al ruim 40 jaar weg uit de zorg. Ze hebben samen in de huishouding gewerkt en daarna in de verzor-ging.

Mevrouw Engeltje den Haan. De dame met een prachtige naam zou je zeggen, maar ze is er vroeger wel mee gepest. Op Goezate kende iedereen haar als Engeltje. Nu is ze een beetje geschrokken want ze ziet alle-maal mensen op de filmpjes die er niet meer zijn.

15

Een dag meelopen

met…

Revalideren? Zet je brein in beweging!

Anneke Hendrickx en Carla van den Andel hebben een nieuwe revalidatiemethode geïntroduceerd op de zorglocaties Slotjesveste en De Kloosterhoeve: de Ronny Gardiner Methode. Deze vrolijke methode stimuleert beweging, spraak- en denkvermogen.

“Tjik, tjik, boem, boem.” De woorden die revalidatieas-sistenten Anneke en Carla uitspreken, hebben geen bete-kenis. Toch kijken ze

erbij alsof het bittere ernst is dat je ze begrijpt. Hun opperste concentratie is nodig om hun nieuwe revalidatiemethode uit te leggen aan de zaal. Op de achtergrond klinkt muziek van ABBA. De twee dancing queens bewegen hun armen en voeten volgens een soort notenschrift dat op een groot scherm wordt geprojecteerd. Carla legt uit dat RGM lijkt op dansen, waarbij je naast bewegingen ook woorden uitspreekt. “Het zijn woorden zonder betekenis, dus je brein wordt niet afgeleid. Doordat we tegelijkertijd beweging, spraak en denkvermogen stimuleren, trainen we de hersenen inten-sief.” De vrolijke beweegmethode blijkt erg succesvol bij mensen met onder meer de ziekte van Parkinson, MS en mensen met niet-aangeboren hersenletsel, bijvoorbeeld na een beroerte of hersenbloeding. Maar ook bij kin-deren met dyslexie, dyscalculie en aandachtsstoornissen.

Drummen“RGM is bedacht door Ronny Gar-diner, een jazzdrummer”, vertelt Anneke: “Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat drummers de best ontwikkelde breinen van iedereen hebben. Zij kunnen immers hun armen en voeten los van elkaar in een ander ritme bewegen. Dat is precies de kracht van RGM. Je moet nadenken over je bewegingen, je woorden én moet de tekens van het notenschrift lezen.” Dat klinkt moeilijker dan het is. In de zaal doet iedereen intussen goed mee. Anneke en Carla bouwen de

moeilijkheidsgraad steeds verder op. Eerst alleen woorden uitspre-ken, daarna erbij bewegen en tot slot op de muziek dit alles in een bepaald ritme uitvoeren. Met één of twee handen en voeten tegelijkertijd.

Aangepast Het enthousiasme in de zaal neemt toe naarmate de oefenin-gen uitdagender worden. “Het is een enorm sterke manier om de conditie van de herse-nen te verbeteren. Je werkt aan concen-tratie, oriëntatie, balans én zelf-vertrouwen. Het leuke is dat we de oefeningen op maat maken. Aangepast aan de doelgroep dus. Bij Parkinsonklanten krijgen we het daadwerkelijk voor elkaar dat mensen in een vast ritme weer goed meelopen. Die veran-dering is heel mooi om te zien.”

Revalidatie Naast RGM begeleiden de revali-datie-assistenten hun klanten bij hun dagelijkse revalidatie. “Het dagprogramma is ingericht op hun terugkeer naar huis. Hiervoor werken we nauw samen met onder meer fysio- en ergothera-peuten en logopedisten”, vertelt Carla. Anneke vult aan: “We willen hen weer zo zelfstandig mogelijk krijgen. Naast gerichte oefeningen van de fysiothera-peuten, helpen we mensen om weer zelfstandig te leren koken of hoe ze boodschappen halen met hun rollator. Al deze momen-ten op een dag zijn een vorm van therapie, maar dan op de praktijk van alledag gericht. Hartstikke mooi werk om te doen. Al is RGM wel favoriet van ons beiden.”Op dit moment geven Carla en

Anneke alleen RGM-therapie op de zorglocaties Slotjesveste en De Kloosterhoeve. Acht tot tien mensen volgen per keer de therapiesessie. Carla: “We hopen dat uiteindelijk alle revalida-tielocaties deze therapie krijgen. Het brengt zoveel vrolijkheid. Omdat het zo’n leuke methode is, komen mensen ook echt met plezier naar hun revalidatie. We sluiten overigens altijd af met een ontspanningsoefening, zodat

mensen niet stuiterend van de ‘tjik en boem’ terugkeren

op de woonkamers.”

Anneke Hendrickx (l) en Carla van den Andel

“Mensen komen ook echt met

plezier naar hun revalidatie.”

17

a R

Waspikse kunstenaars geven kleur aan de dag

Antoon van den Hoven vertelt dat hij vroeger goed kon schil-deren. “Straatjes, een kerk, zelfs Rembrandt schilderde ik na. Mijn vrouw en ik waren vroeger ook lid van Broma’s Palet, een ver-eniging van amateurschilders.” Nu is Antoon af en toe het spoor bijster en wat onzeker. Zijn hoofd werkt niet meer mee. De bewoner van De Stroming vraagt kunstenares Marjan van den Berg wat hij schildert. “Een blad van een boom? Maar waar is de boom dan?” Marjan stelt hem gerust. Op haar verzoek tekent Antoon met wasco de bladner-ven. Na een slokje koffie lijkt zijn concentratie weer weggespoeld. Marian spoort hem aan verder te schilderen. Ze geeft hem een kwast en een potje ecoline. Zodra zijn kwast over het papier strijkt, verdwijnt de onrust in zijn gezicht. Niet alleen het boom-blad, ook de rest van zijn herfst-doek krijgt kleur. Marian hoeft niets meer te zeggen. Amateur-schilder Antoon is terug.

GedragsveranderingDe Waspikse kunstenares vertelt dat ze deze gedragsverande-ring vaker ervaart tijdens haar schilderactiviteit op de gesloten afdeling van De Stroming. “Het schilderen leidt bewoners af van hun onrustige gedachten. Het kalmeert, terwijl de concentra-tie juist activeert. Het geeft ook zelfvertrouwen en goede zin.” Als voorbeeld noemt ze bewoner Albert Strijtveen, die samen met kunstenares Lia van Eersel met wasco nauwkeurig de padden-stoelen op zijn doek bestipt. “Van verzorgenden en familie hoorden we dat hij na het schil-deren met ons helderder is dan normaal.” De goede resultaten en positieve reacties doen Mar-jan goed. Ze nam dit najaar het initiatief tot de schilderclub. “Ik werkte zelf ooit in de zorg.

Vanuit deze werkervaring wilde ik graag iets doen voor bewo-ners met dementie.”Ook kunstenares Jeanne Rip-zaad haalt veel voldoening uit de twee uurtjes schilderen op De Stroming. “We zien mensen creatiever worden. Ze krijgen van ons persoonlijke aandacht en hun emoties veranderen daardoor. Ze komen ook actiever de dag door. We geven zo kleur aan hun dag.” Voor de bewoners wacht in 2019 nog een mooie verrassing. Marianne verklapt dat alle gemaakte kunstwerken rond de zomer in het plaatselijk cultuurhuis Den Bolder komen te hangen. Bij de woorden ‘expo-sitie van schilderijen’ kijkt ama-

teurschilder Antoon even op. Hij her-

kent het van vroeger.

Een groepje kunstenaars uit Waspik schildert sinds kort met bewoners met dementie in De Stroming in Waspik. Het samenzijn brengt meer dan alleen kunst voort.

Zoeken naar een logeerplek voor opaRia van Ballegooijen uit Andel nam 6 jaar geleden haar vader in huis, omdat hij dementie heeft. Toen ze afgelopen zomer voor het eerst in lange tijd weer op vakantie wilde, moest ze op zoek naar een oplossing voor een verblijf voor haar vader.

geleden. Mijn man en ik keken er naar uit. De oppas voor opa, was nooit zo’n probleem. De kinderen bleven

graag bij hem. Maar de zorg voor opa is intussen

zwaarder geworden. Dat maakt het pittig. Hoe gemakkelijk hij ook is in de omgang.”

ZelfredzaamheidAl maanden zocht Ria een logeerplek waar haar vader dag en nacht kon blijven tijdens hun weekje vakantie. “Niemand kon of wilde het doen. Bij de zorgver-zekering werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Voor een zorghotels was hij te slecht. Daar moet je volledig zelfredzaam zijn voor logeren. Het voelde alsof niemand voor hem wilde

zorgen.” Toen Ria dit met haar huisarts besprak, raadde hij haar aan contact te zoeken met De Riethorst Stromenland. “Voor de zomer hebben we contact gehad. De logeerkamers op zorgloca-tie De Riethorst bleken bezet. Weken later, op het moment dat we het niet meer verwachtten, belde Jantine van Bureau Zorg-advies. Als we nog wilden, was er een logeerkamer vrij voor opa We waren verrast: geweldig! Dat iemand zo attent kon zijn en met ons meedacht.”

De week vakantie in Turkije was heerlijk. “Ik kon papa wel goed loslaten. Hij was in goede han-den. Bij terugkeer herkende hij me gelijk. Ik was zo blij hem weer te zien. Voor ons staat 1 ding vast: volgend jaar bellen we meteen De Riethorst Stromen-land. Geweldig wat een inlevings-vermogen.”

“Papa is 6 jaar geleden bij ons komen wonen. We hadden 5 opgroeiende kinderen in huis. De jongste was net 2, de oudste 12. Dat opa bij ons kwam wonen, vonden ze heel normaal. Hij kwam sinds hij in 2004 weduwnaar werd al altijd bij ons eten. Hij maakt gewoon onderdeel uit van ons gezin. Ze hoefden zich dus ook niet aan te passen aan opa.” Ondanks de zorg voor haar grote gezin, staat Ria 3 dagen per week voor de klas. Op die dagen is haar vader bij de dagopvang. Na een poos onafgebroken zorgen en werken, was Ria afgelopen voorjaar toe aan een vakantie. “Weer even helemaal weg. Het was al zolang

We zien mensen

creatiever worden.”

“Het leek wel of

niemand voor hem wilde zorgen.”

19

R

‘Dit is thuis-

komen’

Rianne Hazenberg is een

bevlogen medewerker

die werkt op zorglocatie

Slotjesveste. De fijne tijd

die zij als kind beleefde

op de boerderij van haar

vader wilde ze graag delen

met de bewoners. Ze nam

hen dit najaar mee naar De

Annahoeve in De Moer. Daar

werden veertien klanten

hartelijk onthaald door de

familie van Rianne.

“Dit is thuiskomen”, glimlacht Jos van

Raamsdonk, terwijl hij de geur van het boerenerf in

zich opneemt. Hij vertelt over de boerderij in Den

Hout waar hij altijd heeft gewoond. “Ik heb stieren

gemest, koeien gemolken, paarden gefokt en mijn dochter reed dressuur.

Ook al woon ik niet meer op een boerderij, ik ben

boer in hart en nieren. Het is de geur van de stallen

die ik het meeste mis”, vertelt de voormalige

veehouder.

‘Hij weet alles al’Terwijl de rest van de bewoners nog aan de koffie en lekkers zit, wil ‘boer Jos’ graag de stallen in. Eigenaar van de Annahoeve is Paul Hazenberg, de broer van Rianne. Hij neemt het oude boer-tje graag mee. Samen bespreken ze hoe het vee het doet. Welke drachtig zijn. Hoe vaak ze naar buiten mogen en hoe groot de capaciteit van de melkveehoude-rij is. Boer Jos merkt op dat de spenen van het melkvee mooi zijn geplaatst. “De voorspenen stonden vroeger verder naar voren. Daar is op gefokt, zo is het makkelijker de melkrobot, is het niet?” Boer Paul knikt. “Ik hoef hem niks wijs te maken. Hij weet alles al.”

Hilariteit Achterin zijn intussen meer bewoners een kijkje komen nemen bij het jonge melkvee. De nieuwsgierige beesten kijken hun ogen uit met al die rolstoelen tussen het stro. Voor in de stal klinkt opeens gegil. Een van de nieuwsgierige koeien heeft met zijn lange tong iets uit de tas van meneer Oomen gevist en daar kauwt hij nu op. Boer Paul

springt over het hek tussen zijn kalveren en pakt de dader stevig bij kop en kont. Met wat moeite tovert hij vervolgens een nat hoopje textiel uit de bek van het jonge rund. Een beetje perplex antwoordt meneer Oomen in zijn rolstoel dat dat zijn zakdoek is. “Maar dat natte ding hoef ik niet meer”, klinkt het. Terwijl boer Paul het zakdoekje uitknijpt, ziet een volgend koe kans om meneer Oomen aan zijn schoe-nen en broekspijp te likken. Tot hilariteit van alle aanwezigen in de stal. “Met gepoetste schoenen kom je straks weer thuis”, lacht de vrijwilliger achter de rolstoel.

Na de rondleiding door de stallen en over het boerenerf is er voor iedereen verse melk. En uiter-aard nemen de bewoners lekkers mee uit de boerderijwinkel terug naar Slotjesveste. Van kaas en zult tot een speciaal biertje. Als iedereen is voorzien, verlaat Rianne haar ouderlijk huis met een tevreden blik: “Zo beleefde ik als kind dus elke dag avonturen.” Boer Jos reageert: “Het leven op een boerenerf verveelt nooit. Het was een mooie dag.” Hij steekt zijn hand nog eens op naar boer Paul: “Houdoe en bedankt!”

Avonturen op een boerenerf

21

D‘Inspiratie voor onze eigen moestuin’Zorglocatie De Riethorst won onlangs de CZ Verwenzorgprijs met een tuinplan dat door vrij-willigers, bewoners en medewer-kers is uitgevoerd op de tijdelijke locatie in Oosterhout. Dankzij de gewonnen prijs konden ne-gentien bewoners dit najaar een dagje uit naar een bijzondere boerderij in Breda.

Het is een zonovergoten najaarsdag als de bus vanuit Oosterhout aan-komt op het prachtige erf van stich-ting Rol-hem-er-is-uit. De bewoners kijken hun ogen uit in de mooie sier-tuin, dierenweide en moestuin. De stichting Rol-er-is-uit is opgericht om aan huis gebonden rolstoelers een fijn uitstapje te gunnen. Vrijwilligers van de stichting delen naast koffie en wat lekkers ook tamme huisdie-ren uit. Mevrouw Kapel knuffelt een cavia. Mevrouw De Vries krijgt poes Bob Marley op schoot. Terwijl ze het beestje aait en troost vindt in het moment vertelt ze hoe haar leven soms wendingen heeft genomen die ze niet had gewild. “Oud worden is moeilijk, hoor. Maar ik doe mijn best. Ik tel elke dag mijn zegeningen en kan kleine dingen erg waarderen. Het kleine is vandaag dit beestje.”

Boeren high teaEr wachten nog meer ‘kleine dingen’. Zo is in de boerderij een uitgebreide boeren high tea bereid. Met hartige taart, wraps en sandwiches. Als iedereen klaar is met het lekkers, wacht een rondgang over de die-renweide. Meneer Joosen stapt met verzorgende Jessica de grote kip-penren in. Hij grinnikt als de kippen uit zijn hand komen eten. Op de achtergrond geeft mevrouw Van der Avoird een van de hangbuikzwijnen een worteltje. Als het andere zwijn er gretig op afstapt, schrikt ze en laat ze de wortel vallen. “Liever kijk ik bij de schapen.”

‘Zorgen vergeten’Als ook de dieren hun buikjes vol hebben, is het tijd voor een afslui-tend drankje op het terras. Een pia-nist zorgt voor aangename achter-grondmuziek, terwijl de vrijwilligers samen dansen met enkele bewo-ners. “Wat hebben we een heerlijke dag ”, zegt mevrouw De Vries die haar zegeningen niet meer op een hand kan tellen. “Ik ben mijn zorgen even vergeten hier.”

Ruim 800 vrijwilligers vormen samen met familie en verzorgenden de vertrouwde kring om de klanten van De Riethorst

Stromenland. Zij zijn onmisbaar in ons dagelijkse werk. Om die reden zetten we hen jaarlijks in het zonnetje en bedanken

we hen met een vrijwilligersfeest.

De Almzaal in Almkerk vormt het toneel voor het vrijwilligersfeest van de zorglocaties Altena-hove en Antonia. Zo’n 120 van de 225 geno-digden zijn op het feest afgekomen. Zij nemen plaats aan lange eetta-fels. De personeelsband zorgt voor een warm muzikaal onthaal, terwijl het zorgpersoneel de eerste gang van het diner uitserveert. Vrien-dinnen Rika en Tiny kennen niet veel mensen in de zaal. Sinds 2 jaar is Rika uit Andel vrijwilli-ger. “Toen ik met pensioen ging, wilde ik graag nog iets voor mezelf behouden. Zodoende werd ik vrijwilliger. Ik begon met een kookgroep, intussen doe ik ook een zanggroep. De mensen genieten toch zo. Daar beleef ik veel plezier aan!” Tiny uit Geer-truidenberg leerde de bewoners van Altenahove kennen toen zij een paar jaar geleden tijdelijk in haar woonplaats verbleven,

omdat hun eigen zorglocatie werd verbouwd. “Eerst dacht ik: als ze teruggaan naar Almkerk, stop ik als vrijwilliger. Dat vond ik te ver om steeds te rijden. Maar ik kon de mensen niet missen. Ik krijg er zoveel voor terug.”

DankwoordZorgmanager Nicole Koopmans spreekt voor het diner alle vrijwilligers toe. “We zijn onge-looflijk blij met jullie. Dankzij jullie bevlogen inzet kunnen wij onze klanten elke dag nog meer oprechte aandacht bieden. Een dankwoord kan er niet tegenop. Vanavond hebben wij de rollen

dan ook omgedraaid. Wij gaan voor jullie zorgen. Geniet ervan. Proost op de aller-beste zorg!”

Extra handjes Ook Sandra Kuipers en Aukje Smilda proos-ten. “Op jou”, zegt Aukje. Als jobcoach

begeleidde ze Sandra afgelopen tijd terug in een traject naar werk. “Ik kom van ver”, vertelt de 28-jarige inwoonster uit Aalst. “Hier op Altenahove heb ik de kans gekregen om me weer goed te voelen op de werkvloer. Ver-zorgenden kunnen altijd extra handjes gebruiken, dus ik spring bij waar ik kan: koffie schenken, spelletjes, bewoners helpen bij beweegactiviteiten of in de wandelgroep.” Sandra d’r grote wens is om ooit in vaste dienst te komen. “Zover ben ik nog niet. Maar ik vind het fijn dat ik als vrij-williger toch iets kan betekenen voor anderen.”

‘Dankzij VRIJWILLIGERS kunnen we elke dag wat

extra’s bieden’

23

!Pop-up kerstwinkel met eigengemaakte

kerstspullen

Winkel vol Mevrouw Van Straten vertelt dat ze vaker kerstspullen zelf maakte. “Vroeger hadden wij geen geld voor elk jaar nieuwe kerstspullen. Veel mensen doen dat nu wel. Als al die mensen dit jaar in ons kerstwinkeltje hun spullen kopen, zal ik er nooit meer iets van zeggen”, knipoogt ze. Er blijkt veel vraag naar de kerstspullen van de bewoners van De Lemmenskamp. Nog voordat de pop-up kerstwin-kel in DOCK 60 in Woudrichem open was, werden er al spullen besteld. “Op De Lemmens-kamp zeiden familieleden al meteen dat ze zaken willen kopen. Ze moesten helaas nog even wachten”, lacht Marianne van Pelt die het winkeltje DOCK 60 runt.

BestellingenVooral de egels gemaakt van oude boeken zijn geliefd. Bewoner Frans van Oosten heeft het maar druk met het vouwen van oude boeken. Ook vouwde

hij al een kerstboom van oude boeken. Het meest trots is hij op zijn kersttafereeltje in een glazen snoeppot. Mét lampje. “Helemaal zelf gemaakt. Gezien bij een tuincentrum en gewoon nage-maakt. Iedereen die hem ziet, wil hem hebben. Ik heb er al tien in bestelling staan”, lacht hij.Ook de kerstboompjes van Mijn-tje Klootwijk vallen in de smaak. De bewoonster plakt met lijm zilverkleurige kralen op dennen-appels. Het resultaat is verbluf-fend en origineel. Mevrouw Van de Water versiert windlichten en

kerstballen met papiersnippers vol bladmuziek. Een rood lintje maakt de kerstsfeer helemaal af. En Dientje de Zeeuw breit een dekentje voor het kerstkindje. “Ik heb ook al pannenlappen gehaakt, maar nu noemen ze het sjieke onderzetters voor de kerst. Ook goed.”

Ultieme kerstgedachte“De bewoners werken voor een goed doel. Dat motiveert hen”, zegt vrijwilliger Ria de Groot die wekelijks komt helpen. “De verkoopopbrengst gaat volle-

dig naar een goed doel: de christelijke hulpverleners van stichting De Hoop ggz. Mari-anne van Pelt licht de keuze toe: “De Hoop helpt mensen die vastlopen in hun leven door psychische problemen of verslavingen. Iedereen kan in het leven tegen problemen aanlopen waar je zelf niet zomaar uitkomt. De Hoop helpt mensen weer vooruit. Vanuit naastenliefde. Dat is voor ons de ultieme kerstge-dachte.”

Bewoners van zorglocatie De Lemmenskamp zitten

al maanden tussen de kerstspullen. Hun

kerstknutsels zijn sinds kort te koop bij DOCK 60 in Woudrichem. De

verkoopopbrengst is voor het goede doel.

ab

Het was hoogzomer toen de bewoners hun eerste kerstspullen vervaardigden. “Ons werktempo ligt niet zo hoog. Daarom zijn we op tijd begonnen”, lacht Tiny van Straten-Van Ginkel. De bewoonster knipt vandaag vilten jurkjes voor kerstengeltjes. Ze wil zuinig knippen. “Wat er over is, wordt vulling van de engel.” Verzorgende Jacqueline helpt met de patronen tekenen. Als ze klaar is, aait mevrouw Van Straten haar over de wang. “Je bent mijn kerstengel, dank je wel voor de hulp.”

25

H

Minister bezoekt zorglocatie

Altenahove in Almkerk

Hij is vaak op tv te zien. Maar op woensdag 7 november liep minister Hugo de Jonge toch echt op zorglocatie Altenahove rond. Hij sprak onder meer met de bewoners en het zorgpersoneel.

zorglocatie. En de bevlogenheid van de mensen voel ik op de werkvloer.”

Koffie met bewonersNa de rondleiding vroeg de minister of er nog tijd was voor een kop koffie met bewoners. Ondanks dat er niet veel tijd was, deed De Jonge zijn best zoveel mogelijk mensen te spreken. In de tussentijd vermaakte cabare-tier en zangeres Bettina Kraaie-veld de gasten met liedjes en korte sketches. In de volle zaal sprak de minister de medewerkers, bewoners en de plaatselijke CDA-raadsleden toe. “Nergens in de wereld is de zorg zo

goed geregeld als in Nederland.

Toch vinden we allemaal dat de zorg beter kan. Zodat zorgme-dewerkers ook echt

het verschil kunnen maken,

met meer per-soonlijke aandacht

en voldoende tijd voor wie dat nodig heeft. Het is mijn drive om me hiervoor in te zetten. En ik zeg altijd: Als oma er niks van merkt wat we doen, dan doen we het niet goed. Dit kabinet heeft extra geld vrijgemaakt voor de zorg. Dat geld moet leiden tot extra aandacht. Maar geld maakt geen zorg. Mensen doen dat. Het raakte me vandaag met hoeveel liefde en toewijding iedereen zich hier voor de bewoners inzet. Om die betrokkenheid draait het in de zorg. En natuurlijk moeten we samen stevig in gesprek blijven hoe we in de toekomst de zorg nog beter kunnen maken. Er ligt een enorme klus om voldoende zorgpersoneel te vinden en te behouden, en om de kwaliteit van de zorg op peil te houden. Daarin hebben we elkaar alle-maal nodig.”

De minister kwam niet alleen. Hij kwam samen met de plaatselijke CDA-fractie van het Land van Heus-den en Altena. Deze politici reizen door de streek vanwege de herin-deling van de gemeente Altena. De minister vertelde dat hij de omge-ving nog van vroeger kent. “Ik zong als student regelmatig in de kerk in Sleeuwijk. Als ik aan deze regio denk, denk ik dus altijd aan mooie muziek.” Hij kwam niet om muziek te maken, hij wilde zien en horen hoe bewoners hun leven in Altena-hove ervaren. En hoe het werken in de zorg is voor het personeel.

Bevlogenheid op de werkvloerRuim anderhalf uur was de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport op bezoek. Hij werkte een vol programma af. Er was een lunch en een presentatie door bestuur-

‘Geld maakt

geen zorg. Mensen

doen dat!’

der Mireille de Wee. Hij bekeek een film over de visie van De Riethorst Stromenland en kreeg een rondleiding. Tijdens de rond-gang over afdeling Wilgenroos ging De Jonge met verschillende bewoners in gesprek. Contact-verzorgende Kim van het Einde informeerde de minister over hoe het zorgpersoneel elke dag haar taken uitvoert. Hij nam ook een

kijkje in de gezamenlijke woon-kamers en in de kamer van een bewoner. “Wat een prachtige

27

ZScholieren basisschool verkennen zorgvak op Mauritsstaete

Op zorglocatie Mauritsstaete verkennen dit

najaar 18 scholieren van basisschool

De Vuurvlinder uit Geertruidenberg of werken in de

zorg later iets voor hen is. Leerlingen én ouderen zijn

enthousiast over het leerprogramma.

“Zal ik u even helpen?” De 10-jarige Lisa staat op van haar stoel en onder-steunt meneer Van den Kieboom aan zijn onderarm terug naar zijn stoel. Ze hebben net samen een spelletje koers-bal gespeeld. Lisa zit in groep 7 en weet zeker dat ze later in de zorg wil werken. “Ik ben het zorgen van huis uit gewend. Mama werkt ook in de zorg. Zij zorgt voor mensen met een handicap. Later wil ik met ouderen of gehandi-capten werken. Ik wil hier graag terug-komen als ons schoolprogramma is afgelopen.”

Leerprogramma’sLeerkacht Sylke van Dongen vertelt over het talentprogramma. “Soms weet een kind van jongs af aan wat het wil worden. Maar velen weten het ook niet. Wij hebben een programma

bedacht zodat scho-lieren hun talent

kunnen ontdek-ken. Negen weken lang verkennen ze een vak-gebied. Voor kinderen die denken over

werken in de zorg hebben

we de samen-werking met De

Riethorst Stromenland

gezocht. Achttien kinderen van groep 5 tot en met 8 mogen nu negen weken lang meelopen met activiteiten op Mauritsstaete. Fantastisch dat dit kan. Kinderen worden hier echt mee gehol-pen.” Activiteitencoördinator Diana Eijkhout van De Riethorst Stromenland vertelt hoe belangrijk het is om jong en oud met elkaar in contact te brengen. “Dit zijn onze toekomstige collega’s. Daarnaast vinden we het belangrijk om mensen van buiten onze zorglocatie binnen te halen. Dat geeft de bewo-ners een gevoel dat ze er mogen zijn. Dat ze nog meedoen in de maatschap-pij. Iedereen wordt hier beter van. De klanten vinden het leuk dat deze kinde-ren langskomen om samen activiteiten te ondernemen.”

De leerlingen bezoeken elke vrij-dagmiddag met drie begeleiders Mauritsstaete. Ze nemen deel aan verschillende activiteiten. Van samen knutselen tot spelletjes spelen. Ook op de Dagbesteding draaien zes leerlingen mee. Zo maken Rosalie en Nina samen met de dames Van Daelen en Van Gin-neken kettingen en haarspeldjes. Daar waar de samenwerking niet helemaal lukt, krijgen ze hulp van medewerkers en vrijwilligers. “Iedereen is heel lief voor elkaar”, vindt Nina. Wat ze later wil worden, weet de scholiere nog niet. Dankzij het schoolprogramma krijgt ze alle kans om dat te ontdekken.

“Kinderen worden hier echt mee geholpen.”

29

w

’Ontvoer me!

Breng me overal en nergens heen’

Riet Maas mag dan 96 zijn, haar wilde haren is ze nog niet verloren. De motorrit die dit najaar als verrassing voor haar werd geregeld, haalde het beste in haar boven. “Laten we overal en nergens heen gaan!”

De 96-jarige krijgt veiligheidsriemen om en een beschermende bril op. Terwijl Albert checkt of alles goed zit en zijn eigen bescherming in orde maakt, spuwt Riet in haar vuistje en maakt een gassende beweging met twee armen hoog in de lucht. Als ze de motor hoort ronken, gaan haar armen enthousiast de lucht in. “Kom maar op dan. Ontvoer me en breng me overal en nergens heen. Ze hebben overal brood en eieren, dus overleven doen we wel!” Zodra de motor wegrijdt, overstemt het zware geronk het gejoel van Riet.

Ritje langs vliegveldOok Martin Scheffers, bewoner van De Riethorst, kreeg een rit op de trike aangeboden. Samen met verzorgende Marij Antho-nissen reed hij langs zijn oude werkterrein: vliegveld Gilze-Rijen. Hij vertelt uitbundig: “Ik heb nog een oud-collega gezien! Helaas hadden we geen toestemming om het terrein te betreden, maar Marij gaat haar best doen om dit nog een keer mogelijk te maken. Ze is een goede chauffeur én bijzonder lief dat ze die moeite wil doen”

“Waarom heb ik eigenlijk een broek aan?” vraagt Riet Maas als ze aan de koffie zit in de ontmoetingsruimte van zorglocatie De Riethorst in Ooster-

hout. Het is een bijzon-der warme najaarsdag

als verzorger Albert van der Heijden in een motorjack binnenstapt. ”Dat laat ik je zo zien. Loop maar even met me mee naar buiten.” Voor de deur staat een trike. Mevrouw Maas slaat de hand voor haar mond als ze de gemotoriseerde driewieler ziet. Als ze hoort dat ze een motorrit mag maken, is het vuur in haar ogen zichtbaar. “Voorop ook?’ vraagt ze.

Albert die speciaal voor de haar de trike heeft geregeld. “Je mag met mij mee. Is dat ook goed?” Riet knikt uitbundig.

‘Vriendje’Terwijl ze op de motor wordt

geholpen, vertelt Riet aan de betrokken medewerker een mooie herinnering. “Vroeger ben ik eens stiekem met een vriendje mee-gegaan achterop zijn motor. Wat kreeg ik op mijn mieter toen ik thuiskwam.” Albert lacht uitbundig. “Vandaag ben ik je vriendje. Waar wil je naar toe?” De voormalige kraam-verzorgster vertelt waar ze vroeger vaak heeft gefietst. “Dan rijden we over de Oosterhoutseweg naar Raamsdonksveer”, zegt Albert.

“Vandaag ben ik je vriendje. Waar wil je naar toe?”

31

hScholieren rennen RECORDbedrag bijeen

Hoeveel rondjes hij heeft gerend, weet Daan niet meer. “Ik denk wel duizend”.

Hij zucht en lijkt er -weken na de

sponsorloop- nog moe van. Maar hij

deed het graag. Want hoe meer rondjes

hij rende, hoe meer geld hij kreeg van de

sponsoren.

Rollator streetraceDe sponsorloop was op het parkeerterrein bij zorglocatie Altenahove. Na de fana-tieke kinderen, was het de beurt aan de ouderen. Met als enig verschil dat zij mét rollator liepen. Het was daarmee de eerste rollator streetrace in het Land van Heus-den en Altena. Vijftig ouderen uit de regio deden mee aan het evenement. Leerlingen van de talentenschool De Almgaard moe-digden hen aan tijdens de race.

Opbrengst sponsorloopEind oktober werd bekend dat de Almkerkse scholieren ruim € 1.900,-- bij elkaar hebben gerend. “Wat een gigantisch bedrag. Heel bijzonder hoeveel de kinderen hebben opge-haald”, zegt activiteitencoördinator Lisanne van der Westen bij de uitreiking. “Dit bedrag is ongekend. We zijn verrast door de gulheid van alle sponsoren.” Ze vertelt dat het geld in 2019 wordt gebruikt om een grote acti-

VerrassingNamens alle bewoners van Altenahove schonk Lisanne van der Westen de school een grote muurhanger met kleurrijke droomvangers als dank. “Zelfgemaakt door de klanten van de dagbeste-ding.” En zo ging niemand met lege handen naar huis.

viteit te organiseren voor de bewo-ners van Altenahove. “Daar worden alle leerlingen en opa’s en oma’s weer samen voor uitgenodigd.”

Kleuters dansen met ouderenDe cheque werd overhandigd na een beweegactiviteit met kleu-ters en ouderen. Een klein uurtje dansten de kleuters samen met de opa’s en oma’s op muziek van K3 en Jan Smit. “De combinatie jong en oud is duidelijk een succes. Dat houden we graag in stand”, zegt meester Carlo van de kleuterklas. Daar was bewoonster ‘oma Ver-steeg’ het helemaal mee eens. “Wat een aardigheid zoveel kinde-ren op visite. Ik hoop dat ze vaker komen. Ik geniet ervan.”

Op bezoek bij ‘de buren’

“Wat boffen wij toch”, zegt een bewoonster van De Schutse als ze in Goezate naar het optre-den van Opera Familia kijkt. De show van de muzikale familie is in alle opzichten indrukwek-kend. Prachtige stemmen en beeldschone kleding nemen de bewoners mee naar een andere wereld. De wereld van de opera. Voor tien toeschouwers is ook de locatie van het optreden ‘een andere wereld’. Ze zijn te gast op de Werkendamse zorglocatie en wonen of werken zelf op zorglo-catie De Schutse in Gorinchem van de Rivas Zorggroep. De gas-ten zijn door activiteitencoördi-

nator Francisca Vos uitgenodigd. Ze vertelt: “Ik kwam met Stynie Bos van De Schutse in contact op onze wintermarkt. Zij bezocht deze als moeder van een van onze vrijwilligers. We bespraken hoe we beiden in ons dagelijks werk op zoek zijn naar manieren om het leven van onze klanten fijner te maken. Zo kwamen we op het idee om elkaar eens uit te nodigen voor een bijzondere acti-viteit die je niet elke dag in huis hebt.” Stynie Bos vertelt: “Het voordeel is dat we beiden voor-delige uitstapjes met de klanten kunnen maken en alle faciliteiten bij de hand hebben.”

Dagelijks proberen we onze zorg beter te maken. Onder meer door samen te werken met

anderen. Op zorglocatie Goezate is een eerste aanzet gegeven voor een samenwerking met

zorglocatie De Schutse uit Gorinchem.

Warm weerzienHet bezoek aan Goezate bete-kent een warm weerzien voor mevrouw Smokers. Ze woonde een tijdje op De Schutse en her-kent nog enkele medewerkers en bewoners. Ze vraagt waarom ze op bezoek zijn en is verheugd om te horen dat ze zelf waarschijnlijk ook nog een keertje op bezoek gaat in Gorinchem. Francisca: “Onze buren van over de brug zijn nu hier en wij gaan in 2019 een keertje naar een activiteit in De Schutse.” Dat vooruitzicht brengt een glimlach op het gezicht van mevrouw Smokers. Ze deint mee op de fijne muziek. En zodra ze haar hand naar de zanger uit-steekt, kan ze rekenen op een liefdevolle hand terug. Gevolgd door een serenade. Stynie over-ziet het tevreden: “Prachtig. Dit hadden we niet willen missen.”

Huntington

33

‘Hoop op genezing’Het wetenschappelijk onderzoek naar een medicijn dat de ziekte van Huntington kan genezen, is al bijna drie jaar gaande. Volgens wetenschapper Eric Reits lijkt een oplossing dichtbij, maar is er nog veel geld nodig om de veelbelovende onderzoeken te kunnen voltooien.

Volgens Reits lopen er momenteel zes onderzoekslij-nen bij biotechbedrijven en universiteiten in binnen- en buitenland. “Deze bevinden zich in verschillende fases. De een hoopt tot een klinische trail te komen, een ander hoopt medicijnen te ontwikkelen en weer een ander hoopt een aanknopingspunt te vinden.”

DoorbraakWetenschappers uit Londen haalden eind 2017 wereldwijd het nieuws, omdat ze de ziekte mogelijk kunnen afremmen met een experimenteel medicijn. Dat zou de eerste doorbraak zijn op weg naar gene-zing. Reits zegt dat wetenschappers ‘dichtbij’ zijn, maar benadrukt dat meer onderzoek nodig is om tot een echte oplossing te komen. “Ja, er is hoop op genezing. Daarover zijn we erg optimistisch. Alleen

zijn de tot nu toe behaalde resultaten verre van ideaal. Als een trail aanslaat, moet altijd nog onderzocht worden of de oplossing ook veilig en effectief is. Elke Huntingtonpatiënt zal dit nieuws echter aangrijpen als een strohalm. We hebben ook het gevoel dat de deur op een kier staat, daarom willen we nu doorpakken. De ziekte wordt gelukkig bekender, waardoor meer geld binnenkomt voor onderzoeken. Er is nog € 1,5 miljoen nodig om alle onderzoeken af te kunnen ronden.”

H De Kloosterhoeve

brengt bijna € 90.000,-- op

Het Huntington-gala, dat eind november in De Korenbeurs in Made werd gehouden, heeft bijna € 90.000,-- opgeleverd. Een recordopbrengst voor het benefietevenement.

Twee jaar op rij werd een charitylunch gehouden op zorglocatie De Kloos-terhoeve zelf. Het eerste jaar werd € 20.235,-- opgehaald voor een bus. Een jaar later, in 2016, werd € 44.021,-- opgehaald voor het landelijke Campag-neteam Huntington. Al het geld gaat sindsdien naar wetenschappelijk onder-zoek naar de ziekte van Huntington. Klanten van De Kloosterhoeve en De Dotter waren ook bij het gala aanwezig. Wie niet meekon, kon via een live-uit-zending op de zorglocatie meekijken met de happening.

RidderordeZe is het gezicht van de Joyce Foundation: Joyce van Blerck uit Den Hout. Joyce heeft er haar levenswerk van gemaakt om het taboe rondom de ziekte van Hunting-ton te doorbreken en geld in te zamelen om wetenschappelijk onderzoek naar de erfelijke ziekte mogelijk te maken. Haar uiteindelijke doel is de vreselijke ziekte die ze zelf ook draagt de wereld uithelpen. Haar inspannin-gen hebben haar een koninklijke onderschei-ding opgeleverd.

Joyce kreeg de versierselen die horen bij de titel Ridder van Oranje Nassau opge-speld tijdens het gala. Burgemeester Marcel Fränzel van Oosterhout verraste haar tijdens de benefietavond. Hij sprak zijn waardering uit voor de strijdlust van Joyce. “De wijze waarop Joyce met haar ziekte omgaat en de manier waarop zij er aandacht voor vraagt, verdient bewondering en respect”, sprak hij.

Kledinginzameling Op De Kloosterhoeve is de heer Kluijtmans een actie begonnen om geld in te zamelen voor het Campagne-team Huntington. Hij heeft in de recreatieruimte van De Kloosterhoeve een grote kist geplaatst en haalt zo oude kleding, schoenen en textiel op. Elke twee weken wordt de kist geleegd. De heer Kluijtmans krijgt hier een bedrag per kilo voor. Alle opbrengsten doneert hij aan het goede doel, zodat wetenschappers hun onderzoek naar de ziekte kunnen voortzetten. De echtgenote van meneer Kluijtmans is erfelijk belast met Huntington.

Stilte

Column Marieke Schoenmakers

Jaren terug besloot ik een weekend in een klooster door te brengen. Even weg uit de drukte. Even niets hoeven. Ik koos voor een mooi oud klooster met prachtige gewelven. Dat er bier gebrouwen werd zag ik, als liefhebber van trappistennat, als een plezierige

bijkomstigheid. Wat mij het meeste van dat weekend is bijgeble-ven, is de stilte. Voor het eerst in mijn leven was er geen tv. Geen internet of radio. Het was er echt heel erg stil. En ik – die het liefste de hele dag muziek om zich heen heeft – ik vond het tot mijn eigen verrassing weldadig. In die stilte kwam ik heel dicht bij mezelf. En op dat moment was dat ‘goed’.

Hoe anders kan stilte ervaren worden als je echt alleen bent. Als je er niet voor gekozen hebt. Als alleen-zijn ook betekent dat je je eenzaam voelt. Laatst bezocht ik een mevrouw die haar man vreselijk mist. Hij was haar maatje. Het verdriet om de kinderen die er niet kwamen had hun band alleen maar hechter gemaakt. Een heel leven samen doorgebracht. Om dan alleen verder te moeten is een grote opgave. In haar appartement was het stil. Een stilte die op me afkwam terwijl ik daar maar een half uur was. Het was vermoedelijk de stilte in haarzelf die ik voelde, het grote verdriet waarin haar eigen ‘ik’ verdwenen was en waarvoor amper woorden te vinden zijn.

Licht maken‘Stilte’ is een thema dat ook past bij deze tijd van het jaar. De oogst is binnen. Dieren houden een winterslaap. De bomen hebben hun blad verloren en op het land groeit niets. Buiten lijkt alles dood te zijn. Het is niet voor niets dat Kerstmis midden in de winter gevierd wordt. Juist in de donkerste dagen van het jaar maken we het licht en zoeken we elkaar op. In de huizen wordt er met kerst van alles georganiseerd om wat licht en warmte aan elkaar te geven, vooral aan die mensen voor wie het te stil is geworden in hun leven. In de hoop dat het in die stilte net wat beter uit te houden is.

Stilte35

Kamer vol kunstwerken

In de hal van zorglocatie Goezate hangen tientallen schilderijen van Ank Wensveen-Koudijzer. De 90-jarige bewoonster is naar eigen zeggen ‘nog lang niet uitgeschilderd’.

Nacht van mijn levenEen grote schildersezel, een verzameling schildersdoeken en potten vol kwasten. De kamer van Ank Wensveen op de Wer-kendamse zorglocatie heeft veel weg van een atelier. “Het was mijn voorwaarde toen ik naar hier verhuisde”, vertelt ze. “Mijn doeken moesten met me mee. Althans een deel, want het waren er te veel voor op mijn kamer. Maar ze horen bij mij. Ze maken me tot wie ik ben.” Als Ank ’s nachts niet kan slapen, gaat ze uit bed om te schilderen. “Wakker liggen vind ik zonde van mijn tijd. Midden in de nacht heb ik vaak de mooiste ideeën. Ik herin-ner me nog een nacht dat ik uit het raam keek: er lag verse sneeuw. Ik heb dat beeld direct op een doek geschetst. Later heb ik het afgemaakt. Dat doek heet: de nacht van mijn leven.”

Tranen en fijne momentenHaar mooiste werk hangt boven haar bed. “Het is mijn allereerste schilderij ooit. Dit werk heb ik al honderd keer kun-nen verkopen. Maar ik verkoop het nooit. Dit doek toont het leven, met tranen en fijne momenten. Zie je dat deurtje? Dat is

mijn plekje waar ik mijn tranen wegstop.” Ze mag dan af en toe tranen hebben, bijvoor-beeld om haar echtgenoot die afgelopen februari stierf, de dappere dame omarmt het leven nog steeds. “Zolang ik kan schilderen, kan ik lachen.” Op veel van haar schilderijen staan schepen of Zeeuwse landschappen. “Ik hou van Zeeland. Mijn man en ik gin-gen er altijd heen op vakantie. Mijn schilderijen brengen mij terug bij die momenten. Als het vloed werd, en de golven kwamen op, ging ik graag nog even schilderen. Het licht is dan mooier dan bij eb.”

HobbydagOp de hobbydag in septem-ber gaf Ank schilderles aan medebewoners en personeels-leden van Goezate. “Eerst een plaatje zoeken, dan de vlakverdeling maken en dan pas schilderen”, herinnert Francisca Vos, activiteitenco-ordinator zich. “Heel goed”, zegt de kunstenares. Mevrouw Visser-Van Pelt wijst op een van de schilderijen in de hal van Goezate. “Prachtig, ik kan nog geen wastobbe schilde-ren.” Ank Wensveen glimlacht na het compliment. “Ik ook niet. Een wastobbe is mij veel te realistisch. Ik schilder liever abstract.”

37

‘Dankzij tablet meer tijd voor

de klant’

Wijkverpleegkundigen van De Riethorst Stromenland werken voortaan met tablets. In Woudrichem toont Coreanne van den Berg hoe het werkt.

Het is negen uur als wijkverpleegkundige Coreanne samen met mevrouw Rikkers-Van Arkel aan de keukentafel zit. De zorg is net klaar. Samen lopen ze op het tabletscherm van Coreanne de verrichte zorg na: douchen, tenen droogföhnen op advies van de medisch pedicure, aankleden en steunkou-sen en schoenen aantrekken. “Dat hebben we net allemaal gedaan!” Na een klik op het scherm zijn alle zaken vastgelegd in het digitale zorgdossier van mevrouw Rikkers.

Persoonlijke aandachtDoordat Coreanne ‘in de Cloud’ werkt, staat de informatie niet alleen op haar eigen tablet, maar meteen in het algemene systeem. “Voorheen schreven we alles in de zorgmap. Die lag bij de klant thuis. Belangrijke zaken verwerkten we later in ons systeem. Die tijd kunnen we nu besparen en aan de klant besteden. Tijdwinst is uiteraard fijn. We geven het liefst zoveel mogelijk persoonlijke aandacht.”

Mevrouw Rikkers vindt computers soms vervelend. “Er zijn van die dokters die constant op dat scherm kijken en niet naar de patiënt. Maar de wijkver-pleegkundigen gebruiken het eigenlijk alleen als ze klaar zijn met hun werk. Omdat alles via dat ding zo snel gaat, kunnen we vaak nog even een praatje maken. Dat is fijn. Ik ben wel een kletser. En zolang ze me niet met die tablet gaan wassen, vind ik het best”, lacht ze.

Routes afstemmenDankzij de online teamrapportage op de tablet kan Coreanne in één oogopslag zien wie welke dienst heeft en welke collega waarnaar toe gaat. “Reuze handig als je een keertje wilt ruilen of routes op elkaar wilt afstemmen, omdat dat jouw klant beter uitkomt. Voorheen moest je iedereen mai-len of bellen, dan duurde het veel langer voor je een oplossing had.” Coreanne toont hoe ze in één scherm alle belangrijke informatie kan oproepen: “Uw contactpersonen, behandelend specialisten, verzekeraars. Als iemand heel ziek is, kan ik ook snel terugkijken in alle rapportages. Zo hebben we alles bij de hand om u goed te kunnen helpen. Ik zie dat bij uw zoon een telefoonnummer ontbreekt. Zullen we dat meteen even invullen?”

Bijzondere fotoshoot

Op de dag van de mantelzorg werden

familieleden van bewoners op de afdeling Harlekijn in De Riethorst verrast met een portretfoto van hun geliefde. De foto’s werden gemaakt door mantelzorger Dick Jeukens. Voor deze missie bouwde hij de kamer van zijn vrouw Helma op de Oosterhoutse zorglocatie om tot fotostudio.

“Ik durfde het bijna niet te vra-gen”, vertelt verpleegkundige Elly Buijks over haar verzoek aan Dick Jeukens. “Ik had de prachtige foto van zijn vrouw gezien bij de voordeur van haar kamer. Ik wist dat hij deze had gemaakt. Graag wilde ik voor de andere bewoners ook zo’n mooie foto regelen.” Elly trok de stoute schoenen aan en vroeg Dick. “Hij zei meteen ja.” Dick vertelt: “Dat leek me hartstikke leuk. De bewuste foto van Helma is er weliswaar eentje uit de bloei van haar leven, voor de ziekte van Alzheimer zich aandiende, maar als amateurfotograaf beschik ik over alle spullen voor een goede portretfoto. Zodoende heb ik mijn spullen meegenomen naar Oosterhout en heb ik voor de gelegenheid de kamer van mijn vrouw omgebouwd tot fotostu-dio. Iedereen die wilde, heb ik op de foto gezet.”

Enthousiaste reacties“De foto’s werden gemaakt in overleg met de familie, zodat nie-

mand tegen zijn zin gefotogra-feerd zou worden”, vult Elly aan. Dick vertelt dat alle bewoners ‘op hun eigen manier’ enthousiast waren over de fotoshoot. “We hebben bijna alle mantelzor-gers kunnen verblijden met een lachende foto.” Op de dag van de mantelzorg was er ook een high tea voor hen op de afdeling.

Voor De Riethorst regelde Dick een leuke groepsfoto voor op de huiskamer.“Voor mijzelf is deze foto een mooie herinnering aan Helma’s fijne tijd hier. Ze ver-huist binnenkort namelijk naar zorglocatie Oranjestein in Doorn. De plek die ze ooit zelf uitkoos. Ze heeft het het afgelopen half jaar heel goed gehad hier. Alle lof voor het topteam op de Harlekijn. De zorg is perfect en betrokken. De verpleegkundige en verzor-gers zijn toppers waar de liefde voor het vak vanaf straalt. Dat de liefde van je leven op die manier verzorgd wordt kun je als mantel-zorger alleen maar hopen.”

39

‘Deze wil ik wel op mijn

kamer’

Wij behartigen uw belangen

Afgelopen oktober heeft de centrale klantenraad een positief advies uitgebracht op de intentieverklaring van De Riethorst Stromenland om te gaan

fuseren met collega zorgorganisaties Volckaert en Schakelring.

Bewegen houdt je lijf gezond en je hoofd fit. Voor mensen met dementie is voldoende bewegen niet vanzelfsprekend. Dankzij een schenking van de stichting Antonia staat er op zorglocatie Altenahove in Almkerk nu een unieke stoel die ‘bewegend zitten’ mogelijk maakt.

“Het lijkt een gewone relaxfau-teuil. Alleen combineert deze stoel de voordelen van bewegen

en rusten”, vertelt ergotherapeut Mary Bisschop. Ze wijst op de technische toepassing RCPM. “In een relaxte houding kantelt de stoel uit zichzelf enkele graden. Dat kun je handmatig regelen. En na 15 minuten stil zitten, wordt de gebruiker automatisch in beweging gebracht.”

Activeren of ontspannenWetenschappers hebben aange-toond dat het bewegend zitten de bloedsomloop stimuleert, waardoor meer zuurstofrijk bloed rond gepompt wordt en de her-senen van mensen met dementie een positieve stimulans krijgen. “Bij de ene persoon betekent dat activeren, voor de ander juist ontspannen. Onze zorglocatie zal de stoel vooral inzetten om

mensen met dementie en bijbe-horend onbegrepen gedrag zo goed mogelijk te ondersteunen”, aldus de ergotherapeut.

De stoel is bestemd voor bewo-ners van Altenahove. Speciaal voor de overhandiging van de stoel kwamen voorzitter Ulco Sybesma en bestuurslid Klaas Rienks van de stichting Antonia langs. Zorgmanager Nicole Koop-mans dankte de weldoeners: “Al jaren krijgen we van de stichting Antonia prachtige cadeaus die voor ons als zorgorganisatie niet zomaar te bekostigen zijn. Ook nu zijn we weer ontzettend blij.”

Eerste gebruikerBewoonster Ans Spoorenberg had de eer de bijzondere stoel als eerste uit te proberen. “Ik zit heerlijk. Deze wil ik wel op mijn kamer”, zegt ze als de stoel haar zachtjes schommelt. De bestuursleden van stichting Antonia lachen om haar opmer-king. “Als er meer stoelen moe-ten komen, gaan we korting vra-gen bij de leverancier”, grappen zij. Stichting Antonia telde ruim € 3.500,-- neer voor de stoel. “De glimlach van deze dame maakt voor ons elke euro waard”, bena-drukte Klaas Rienks.

Stichting Antonia is in 1916 opgericht ter nagedachtenis van Zeger Middelkoop. De rijke, kinderloze herenboer bepaalde in zijn testament dat de pachtopbrengst van zijn gronden ‘naar ouden van dagen uit Almkerk’ moest gaan. Anno 2018 geeft de stichting op ver-schillende manieren inhoud aan deze wens. Al tientallen jaren ondersteunt zij de ouderen in Almkerk met extraatjes.

De leden van de centrale klantenraad zijn en wor-den actief betrokken in de voorbereiding om het fusieproces goed voor te bereiden. Om de samen-werking en afstemming tussen de 3 klantenraden te bevorderen is een platform ingesteld waarin de 3 voorzitters en vice-voorzitters van de cen-trale klantenraden van de drie organisaties zitting hebben. Deze leden hebben een keer per maand een overleg met de raden van bestuur om de ontwikkelingen op de voet te kunnen volgen Hierbij houden we steeds voor ogen wat een mogelijke fusie betekent voor de klanten van De Riethorst Stromenland.

Onze grootste vraag maar ook uitdaging ligt in de vraag: Op welke wijze worden de klan-ten beter van de voorgenomen fusie en

op welke wijze kunnen wij hier een bijdrage aan leveren om dit goed te bewaken. We maken actief deel uit van diverse werkgroepen die zich bezig-houden met de voorbereidingen om tot een fusie te komen. Daarnaast denken we na over hoe de medezeggenschap van de klanten in de nieuwe organisatie het beste georganiseerd kan worden. Om op deze vraag antwoorden te vinden gaan we onderzoeken hoe andere grote organisaties hiermee om zijn gegaan na een fusieproces. Het zijn spannende tijden die veel van de leden van de lokale en centrale klantenraden vragen maar zij doen dit met grote betrokkenheid en passie om uw belangen te behartigen.

Huidige CKR-ledenV.l.n.r.:Pleun Admiraal, Cor Baardemans, Jan Beerens, Jenny Assink, Jan Dibbits, Ans van der Borght en Bert Lankhuijzen.Niet op de foto:Johan de Vries en Wim Krijnen

41

Spookhuis op zorgmarkt over valpreventie zet bezoekers aan het

denken

Een valpartij kan grote gevolgen hebben. Om 65-plussers te wijzen op de risico’s werd in gezondheidscentrum

Slotjesveste in Oosterhout een zorgmarkt over

valpreventie gehouden. Honderden bezoekers

kwamen erop af.

fit en vitaal houdt. Ook geeft ze gymles in de zaal van Train U Fit. Meneer Leijten doet mee. “Vroeger liep ik gedachteloos rond. Nu ik een kunstbeen heb, moet ik bij elke stap uitkijken om vallen te voorkomen. Mijn spieren trainen helpt om beter te staan en lopen.” Anita Haak benadrukt dat ouderen met meer kracht en stabiliteit inderdaad minder risico lopen op vallen. “Sporten is daarnaast gezond, gezellig én ontspannend.”

Nieuwste snufjesEr valt nog veel meer te zien en beleven. Zorgaanbieders tonen de nieuwe snufjes op het gebied van zorg- en welzijnsproducten en aanpassingen in huis, zoals een elektrische prothese en een airbag voor je heupen. Naast alle

informatiestands geeft een specialist ouderen-

geneeskunde lezingen over valpreventie.

Huis van alledaagse gevaren Opvallend is ook het spookhuis voor ouderen. Fysiotherapeute Marijke Schop en haar collega’s begeleiden ouderen door het huis vol ‘alledaagse gevaren’. Van losse kabels en een vloer-kleed tot schoenen. Er zijn ook schrikeffecten, zoals muziek en opwaaiende papieren. “Allemaal zaken die thuis ook kunnen gebeuren: post in de brievenbus, de deurbel. Als je dan net de trap neemt, zonder je goed aan de leuning vast te houden, kun je schrikken en vallen.” Bezoekster Nel van Etten vond het spookhuis spannend én leuk. “Wat goed dat jullie dit zo tonen. Een ongelukje is inderdaad snel gebeurd. Laatst maakte ik nog zoiets mee. Zo’n gebeurtenis zet je toch aan het denken. Net als dit spookhuis.”

Drie weken zou Odilia Wuijts vanwege gezondheidsklachten met een rollator moeten lopen. Intussen is ze ruim drie jaar verder. Haar rollator gebruikt ze intensief. Onderhoud aan haar hulpmiddel liet ze nog nooit uitvoeren. Dat is volgens rolla-tordokter François wel nodig. “Belangrijke onderdelen zijn niet goed onderhouden. Uw rollator is versleten. Een nieuwe rollator is verstandiger voor uw eigen vei-ligheid”, zegt hij. Voor mevrouw Van Kildonk kan hij nog wel wat betekenen. Hij reinigt alle bewe-gende onderdelen, smeert rem-men en stelt ze weer strak af.

Kracht en stabiliteitDe markt staat vol hulpverle-ners die de bezoekers wijzen op valpreventie. Beweeg-agoog Anita Haak speelt met een actiespel met een grote opblaasbare dobbelsteen dat mensen

43

WKwaliteit Warme maaltijden scoort

tussen 7 en 8Eerder dit jaar is onderzoek gedaan naar de beleving van de warme maaltijden onder klanten van De Riethorst Stromenland. Uit de resultaten blijkt dat de maaltijden over het algemeen goed worden beoordeeld.

Ook klanten van zorgorganisatie Schakelring werden ondervraagd. Samen met Schakelring ontvangt De Riethorst Stromenland warme maaltijden van Ons Keuken. In enkele zorg-centra wordt op locatie gekookt, ook die zijn in het onderzoek meegenomen.

Klanten vulden een vragenlijst in over de geur, het uiterlijk, de smaak, portiegrootte, temperatuur en de keuze uit het menu. Ook waren er vragen over de ambiance waarin de warme maaltijd wordt gegeten; de ruimte, de sfeer, de gastvrijheid van degene die de maaltijd serveert en het tijdstip van eten. In totaal hebben 760 klanten meegewerkt aan het onderzoek, van wie 441 klanten van De Riethorst Stromenland.

De klanten zijn over het algemeen tevreden met de maaltijd. De gemiddelde score in rapportcijfers ligt tussen de 7 en 8 voor geur, smaak, uiterlijk, portiegrootte, menukeuze en de temperatuur. Ook de verschillende aspec-ten van ambiance scoren goed; tussen 7,5 en 8,5. Natuurlijk geven de klanten ook punten aan waarop verbetering mogelijk is. Daar wordt de komende tijd extra aandacht aan besteed.

De lampen zijn uit in de Alm-zaal op zorglocatie Altena-hove als de spotlights en

muziek aangaan. Op de catwalk verschijnen de eerste modellen. Zij dragen dienstkleding in duide-lijk herkenbare kleuren. Het zijn de kleuren uit de huisstijl van De Riethorst Stromenland: wit, beige en oranje. Tijdens de modeshow worden drie verschillende kleding-lijnen gepresenteerd. In elke lijn zit een zorgjasje, een polo en fleece-vest. Het verschil in de kledinglij-nen zit hem in de pasvorm, het ontwerp of het draagcomfort.

BewegingsvrijheidSija Colijn werkt op de linnenkamer van Altenahove. Ze kiest voor lijn A met de raglanmouw. “Die zorgt voor veel bewegingsvrijheid.” Ver-pleegkundige Ditje de Graaf vindt de v-hals van lijn B het mooist. “Het is altijd zo warm in huis, dan is een V-hals beter dan zo’n hoge ronde hals.” Mathilda van den Bosch is het daarmee eens, maar de medewerkster in de huishou-ding kiest toch voor lijn C. “Die vind ik het mooist. Maar ik kan me ook vinden in de andere lijnen, hoor. Eigenlijk ben ik vooral blij dat de dienstkleding terugkomt. Ik werk

niet graag in mijn eigen kleding.” Zo staan meer medewerkers erin. Het was bovendien de wens van de klant en familie om medewer-kers weer herkenbaar te maken met dienstkleding. De Riethorst Stromenland geeft gehoor aan deze wensen.“Met dienstkleding weten we ook zeker dat er volgens de hygiënevoorschriften gewerkt wordt. Alle kleding wordt immers door de werkgever op 90 graden gewassen”, vertelt Irm-gard Pols, teammanager facilitair op Slotjesveste. “Dat doe je toch niet gauw met je eigen kleding”, erkennen Ditje en Mathilda.

StembiljettenNa een half uurtje is de modeshow voorbij en kunnen de stembiljet-ten worden ingevuld. “We willen zoveel mogelijk personeels-leden de kans geven hun stem uit te bren-gen”, zegt Irmgard. “Als straks alle stembiljetten zijn geteld, is duidelijk welke lijn de meeste stemmen heeft. Die lijn wordt geproduceerd en rond maart 2019 uitgeleverd.”

Medewerkers kiezen eigen

DIENSTKLEDING tijdens modeshow

“Met dienstkleding weten we zeker dat er volgens de hygiënevoorschriften wordt gewerkt.”

SwitchZschakelt naar zorg

45

Einde loopbaan door bakkers-astmaRobbert van Meer werkte vijftien jaar met veel plezier als ambachtelijk brood- en banket-bakker. Bakkers-astma maakt abrupt een einde aan zijn car-rière. “Ik heb een allergie voor bloem en rogge ontwikkeld. Bakkers-astma is een bekende ziekte in ons vak. Preventief moeten alle bakkers zich eens in de zoveel tijd laten testen. Ik verwachtte niet dat ik de aandoening opeens zou heb-ben. Eind 2017 kreeg ik last van irritaties. Veel niezen en slijm als ik aan het werk was.” Na bloed-prikken en longtesten kwam de keiharde uitslag. “Je hebt astma. Je kunt geen bakker meer zijn. Dat was slikken. Ik moest op zoek naar ander werk. Terwijl ik gewoon bakker wilde zijn.” Na een beroeps- en interessetest scoorde de zorg hoog. “Daar had ik weleens aan gedacht in tijden van economische crisis. En omdat ik ergens ook weleens dacht aan een baan waarbij ik meer in contact kwam met mensen. In de bakkerij is het ook altijd maar productie draaien.”

Terwijl Robbert zich oriënteert op een nieuwe baan, voelt hij zijn klachten afnemen. “Uiteindelijk kan ik me er wel mee verzoenen.

Ik word gewoon echt ziek als ik ga bakken.” Dat remt de zij-in-stromer niet om af en toe met de bewoners van zorglocatie Altenahove iets lekkers te bak-ken. “Een beetje bloem om me heen gaat nog wel, hoor.”

Vandaag is mevrouw Versteeg de gelukkige waarvoor Robbert zijn bakkersbuis tevoorschijn tovert. Terwijl hij haar uitlegt hoe je deeg vlecht tot een mooi broodje, grapt zij over lekkere

www.switchz.nl | info@switchz.nl

kadetjes.” De zorgmedewerker giert het uit van het lachen. “Dit vind ik dus het mooiste aan dit werk. Het con-tact met de klanten. De gesprek-ken en de wetenschap dat je hen daadwerkelijk een fijne dag kunt geven. Mentaal vind ik het soms nog wel zwaar dat ik problemen van mensen niet echt kan oplossen. Maar als je samen kunt lachen, geef je de mensen eigenlijk het allerbelangrijkste.”

Met het project SwitchZ krijgen mensen uit een ander beroep de kans om de overstap naar de zorg te maken. Ze gaan direct bij een

van de deelnemende zorgorganisaties aan de slag en zijn verze-kerd van een baan na hun verkorte praktijkopleiding. We spraken

twee van hen die met veel plezier vertellen over hun overstap.

‘Lange tijd mijn droom opzij gezet’

Claudia werkte in een fabriek, een friettent, als schoon-maakster en als nagelstyliste. Dat laatste deed ze ruim 8 jaar in een salon. “Het was een hobby waarvoor ik ooit mijn papieren heb gehaald. Leuk werk hoor, maar elke dag hetzelfde. Ik wist al snel dat ik dit niet tot aan mijn pensioen wilde doen.” Wat ze wel wilde? De zorg in! “Door omstandigheden lukte dat niet. Als alleenstaande moeder met twee kinderen heb ik lange tijd mijn droom opzij gezet. Toen mijn schoonmoeder ziek werd, had ik wel het idee: de zorg is iets voor mij. Later heb ik mijn zieke oom nog in huis genomen. Ik heb hem verzorgd

tot aan zijn dood. Zuurstof aan en af, het heeft me allemaal zo aangegrepen. Maar ik voelde wel dat ik het verschil kon maken. En dat is precies wat ik in de zorg wil doen.”

Intussen volgt de 42-jarige een zorgopleiding aan het Vitalis Col-lege. Ze gaat een dag per week naar school en werkt de andere dagen op kleinschalige zorgloca-tie Aernswaert in Hank. “Voordat ik in de zorg werkte, dacht ik dat

geduld niet mijn sterkste kant was. Maar ik voel hier continu de waardering voor wat ik doe. Die voldoening verdrijft mijn onrust.” Met bewoonster Bertha van Mierlo heeft ze echt een band. “Het is zo’n lief mens. Ze wil het liefst de hele dag kroe-len. Ik denk steeds, jij bent mijn favoriet, maar dan komt er een andere bewoner en denk ik: oh nee, jij bent mijn favoriet. Iedere bewoner is zijn eigen ik en heeft

iets waar ik van kan smelten. Soms ben ik zo fijn aan het werk dat iemand me zegt: Claudia, je werktijd zit erop, hoor. Dan denk ik: Moet ik nu al naar huis?” Mooie nagels zitten er niet meer in voor de verzorgende. “Dat kan niet in de zorg. Maar dat vind ik niet erg. Ik verwen de bewoon-sters gewoon extra met af en toe een mooi lakje of fijn wat nagels vijlen.”

“als je samen kunt lachen, geef je de mensen eigenlijk het allerbelangrijkste.”

47

P uzzel mee & win!

MeedoenStuur de oplossing van de puzzel op en maak kans op een mooie prijs. U kunt uw oplossing tot 1 maart 2019 afgeven bij de receptie van uw zorglocatie of opsturen naar:De Riethorst Stromenland afdeling CommunicatieAntwoordnummer 275094930 WK Geertruidenberg

Alleen bewoners en klanten van De Riethorst Stromen-land komen in aanmerking voor een prijs. Medewerkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten als prijswinnaar.

De woorden staan door elkaar gehusseld, bedenk het juiste woord. De woorden zijn te vinden in deze editie van het magazine Thuis of hebben te maken met deze tijd van het jaar. De letters in de gekleurde blokjes vormen van boven naar beneden een woord, dit is de oplossing van de puzzel.

Mandala

Serfuen

Rennukaast

Fuilautelexar

Wschzit

Stekr

Wshoedom

Dnabsreponslee

Grzo

Mwkeejeubilu

Trmuecdheidzonged

Oplossing THUIS mei 2018De puzzels van Thuis nr. 2 leverden veel reacties op. De oplossing van de woordzoe-ker is snoezelkussens en van de sudoku-puzzel 357.Wij feliciteren de volgende winnaars: • Mw. Rini van Strien-Matthijsen• Mw. van Ham• Dhr. G.A.M. Frishert• Mw. H. de Ruiter- v.h. Hoog• Mw. N.A. Konings-Noorloos

Zij hebben intussen hun prijs in ontvangst mogen nemen.

&Fijne

feestdagen een goed en voorspoedig 2019