Numer 62, WYDANIE SPECJALNE 2016

www.sma.pl

B I U L E T Y N P R O W I N C J I P O L S K I E J , S T O W A R Z Y S Z E N I E M I S J I A F R Y K A Ń S K I C H

Stow

arz

yszenie Misji Afrykańskich

160 lat na świecie – 85 lat w

Pols

ce

Misja TchebebeTogo

Misja UkaraTanzania

Misja Moita BwawaniTanzania

Misja AwandjeloTogo

Misja El JadidaMaroko

Polscy misjonarze SMA w Afryce

Misja MonasaoRepublika Środkowoafrykańska

Prowincja Polska,Stowarzyszenie Misji AfrykańskichBorzęcin Duży, ul. Warszawska 826

05-083 ZaborówTel. +48 22 75 20 888, Fax.+48 22 75 20 926

e-mail: sma@sma.pl http://www.sma.plNasze konto: BGŻ BNP PARIBAS Bank Polska S.A.

40 1600 1127 1849 0839 4000 0001

Nr 62 (IV/2016)

Zdjęcia użyte w biuletynie: Archiwum SMANakład: 9000 egzemplarzy, do użytku wewnętrznego

Druk: Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu

Redakcja: Katarzyna SękKs. Paweł L. Mąkosa SMA

Paweł Dobrzyński

Pragniemy poprosić osoby, które otrzymują podwójną korespondencję, aby nas o tym poinformowały.Przepraszamy również za błędy w adresach. Z wielką chęcią naniesiemy poprawki, które zostaną do nas zgłoszone.

e-mail: sma@sma.pl, tel. 22 752-08-88 (godz. 8.30-16.30)

W tym wydaniu specjalnym „Wrót Afryki” sigla zakonne „SMA”, występujące zwyczajowo przy imionach i nazwiskach misjonarzy świeckich i duchownych ze Stowarzyszenia Misji Afrykańskich, zostały pominięte, gdyż dotyczą większości wymienionych osób.

W przeciwnym przypadku przynależność zakonna lub diecezjalna została podana”.

Drodzy Przyjaciele Misji!Z prawdziwą radością przedstawia-

my Wam kolejny numer naszego biule-tynu „Wrota Afryki”. Tym razem jest to wydanie specjalne biuletynu, związane ze 160-tą rocznicą istnienia SMA w świe-cie i 85-tą rocznicą obecności w Polsce.

Z tej okazji wznawiamy wydany 10 lat temu biuletyn, który szeroko informował czytelnika o rodzaju i kierunkach misji realizowanej przez misjonarzy SMA, za-równo w Afryce jak i poza nią, ale zawsze dla dobra i rozwoju Afrykańczyków. Ten wcześniejszy biuletyn został uzupełnio-ny i rozszerzony o nowe kierunki rozwo-ju SMA w Polsce. Przedstawiamy Wam również bardziej szczegółowo te misje w Afryce, na których obecnie pracują polscy misjonarze SMA, zarówno świec-cy jak i duchowni.

Chcemy Wam przybliżyć charakter naszego misyjnego zaangażowania, aby wzajemnie rozwijać i pogłębiać misyjne-go ducha, który jest obecny w każdym z nas. Mamy nadzieję, że lektura tego wydania biuletynu pozwoli Wam zrozu-mieć i przyjąć jako własną ideę nasze-go Założyciela, aby „być misjonarzem z głębi serca”.

Życzymy przyjemnej lektury!Redakcja

Dzień 8 grudnia 2016 roku oznacza 160-tą rocznicę założenia Stowarzyszenia

Misji Afrykańskich. Tego dnia bp Melchior de Marion Brésillac z towarzyszami udał się do Sanktuarium Notre-Dame de Fourvière w Lyonie, aby prosić Matkę Bożą o opiekę nad nowopowstałym Stowarzyszeniem. My, współcześni, dobrze zdajemy sobie sprawę, że nasze Stowarzyszenie trwa nadal dzięki opiece Matki Bożej. Codziennie, przez Jej wstawiennictwo, modlimy się, aby nasze Stowarzyszenie pozostało wierne misji po-wierzonej mu przez Boga.

Wydaje się zbędne zwracanie uwagi na to, że świat przeżył ogromną i głęboką zmianę przez te 160 lat. Każda część na-szego globu doświadczyła zmiany i Afryka nie jest tu wyjątkiem. Nasze Stowarzysze-nie również zostało naznaczone tą głębo-ką zmianą. Okres początkowego solidnego i szybkiego wzrostu w Europie, powielony przez rozszerzenie działalności w obu Ame-rykach, kończy się z powodu starzenia się i zmniejszania liczebności w tych regionach. Mało (jeżeli w ogóle) jest powołań w star-szych jednostkach SMA. Sytuacja ta kon-trastuje z szybkim przyrostem członkostwa w Afryce, Azji i Polsce, w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Mile widzianym rozwojem jest aktywny udział w naszej misji stowarzy-szonych osób świeckich z różnych jednostek. Wciąż trwa refleksja w Stowarzyszeniu nad tym, jak najlepiej rozwinąć szeroką „chary-zmatyczna rodzinę” dla misji w Afryce.

Nasze ostatnie Zgromadzenia rozważa-ły kwestię, czy charyzmat SMA jest wciąż aktualny w tym tak bardzo zmienionym otoczeniu? Ostatnia wizytacja misji SMA w Beninie i w Nigrze przekonuje mnie, że nasz charyzmat pozostaje ważny i aktual-ny. Miałem błogosławieństwo odwiedzenia

wszystkich naszych misji w Beninie. Tam byłem świadkiem, jak bardzo nasi misjo-narze walczą o to, aby ewangelizować naj-bardziej opuszczonych, często w kontekście skrajnej biedy i podwyższonego niebezpie-czeństwa w coraz bardziej wrogim otocze-niu Islamu. Spotkałem również trzydziestu pięciu młodych mężczyzn w Centre Brésil-lac, którzy chcą ofiarować swoje życie mi-sjom ad extra w SMA. Po cóż Duch Święty powoływałby tych młodych ludzi, gdyby charyzmat SMA nie był już aktualny?

Rada Plenarna w 2016 roku wydała następujące oświadczenie: „W sercu naszej działalności misyjnej znajdujemy Afrykę i ludzi pochodzenia afrykańskiego. Jako, że misja w Afryce jest daleka od wypełnienia, ten kontynent pozostaje w sercu naszej mi-sji, z wciąż rozległymi terenami pierwszej ewangelizacji”. Aby utrzymać naszą misję na terenach pierwszej ewangelizacji, Rada Plenarna wyraziła zgodę na utworzenie Funduszu Misyjnego. Ten fundusz będzie aktywny od 2018 roku i będzie składał się z kontrybucji Prowincji i Dystryktów SMA.

Rada Plenarna 2016 roku zauważyła również, że mamy misyjne zaangażowanie w jednostkach poza kontynentem afrykań-skim. „Chcielibyśmy zapewnić kontynu-ację obecności SMA w tych jednostkach i realizować misję w stylu, który jest dla nas szczególny”. Mamy te-raz misjonarzy z młodszych jednostek, którzy pracują w starszych jednostkach. Niebawem otworzymy mi-sję w Maastricht (Holan-dia), z jednym misjonarzem z Benińsko-Nigeryjskiego Dystryktu-w-formacji i jed-nym z Indyjskiego Dystryktu--w-formacji. Wyzwaniem pozostaje dopilnowanie, aby styl misji w tych nowych pla-cówkach był tożsamy z cha-ryzmatem SMA. Rozdział ot-wierający nasze „Konstytucje i Prawa”, cytując naszego Założyciela, mówi: „używamy metod najbliższych prostocie przepowiadania Ewangelii przez Apostołów, nie zapomi-nając o szaleństwie krzyża”.

Przesłanie Przełożonego Generalnego SMATumsifu Jesu Kristu! Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Biskup de Brésillac stawał w obliczy

wielu zniechęcających wyzwań w roku 1856. Jego Stowarzyszenie dzisiaj również stawia czoło innym ale nie mniej zniechę-cającym wyzwaniom. Trzeba nam utrzymać wzrost w młodszych jednostkach SMA, po-dejmując jednocześnie największe stara-nia utrzymania SMA w naszych starszych jednostkach. To nie jest łatwe zadanie, bo wymaga kompensowania potrzeb jednego względem drugiego, ustalania priorytetów misji i zapewniania, aby były wystarczają-ce środki do formowania nowych członków i wspierania jednostek, które doświadczają narastającej kruchości swoich struktur. Bi-skup de Brésillac był człowiekiem potężnej wiary. My, spadkobiercy jego marzenia, je-steśmy wezwani, aby przybliżać się do tego poziomu wiary w naszym życiu i powołaniu misyjnym.

Niech ta 160-ta rocznica nasze założe-nia będzie bodźcem, który popchnie nas do zdobywania ciągle wyższych poziomów zaangażowania w byciu „misjonarzami z głębi serca”.

Ks. Fachtna O’Driscoll SMA, Przełożony Generalny SMA

Rzym, Listopad 2016.

Ks. Fachtna O’Driscoll (w środku) z Radą Prowincji Polskiej SMA i ks. Francisem Rozario (SMA Indie)

32

Za początek istnienia Stowarzyszenia Misji Afrykańskich uzna-no datę 8 grudnia 1856 roku. Wtedy to 43 letni wówczas ks.

bp Melchior de Marion-Brésillac wraz z grupą sześciu duchow-nych udał się do bazyliki Notre-Dame de Fourvière w Lyonie, aby powierzyć Jej założone przez siebie Zgromadzenie. Zgodnie z po-zwoleniem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary obrało ono sobie za cel ewangelizację ludów Afryki, a w szczególności tych, które były najbardziej pozbawione misjonarzy.

W październiku 1858 roku ks. bp de Marion-Brésillac posłał do Afryki pierwszą grupę trzech misjonarzy, którzy za wskaza-niem Stolicy Apostolskiej udali się do Sierra-Leone. 14 maja 1859 roku, wraz z dwoma innymi współbraćmi, dołączył do nich sam Założyciel. Przybył on jednak w czasie, gdy w kraju rozpętała się epidemia żółtej febry. W przeciągu sześciu tygodni jej ofiarą padli wszyscy misjonarze, za wyjątkiem jednego Brata, którego ewaku-owano statkiem.

Po tych wydarzeniach wydawało się, że nowopowstałe zgro-madzenie przestanie istnieć. W Lyonie pozostało jedynie dwóch księży i dwóch seminarzystów pod opieką ks. Augustina Planque’a. Ten jednak podjął wyzwanie i kontynuował dzieło swego przyja-ciela, biskupa de Marion-Brésillac’a. Przez kolejne 50 lat swego życia ks. Planque poświęcił się całkowicie formacji nowych mi-sjonarzy i organizowaniu misji w Afryce.

Pod jego kierownictwem misjonarze SMA tworzyli nowe wspól noty chrześcijańskie we wszystkich krajach zachodniego wybrzeża Afryki oraz w Egipcie. Straty w ludziach były ogromne - w tym czasie większość misjonarzy umierała przed ukończeniem 30 roku życia. W 1907 roku, po zaledwie pięćdziesięciu latach ist-nienia SMA, na cmentarzach zachodniego wybrzeża Afryki spo-czywało już 283 misjonarzy SMA.

Od 1907 roku kolejni przełożeni generalni SMA kontynuowali pracę nad rozwojem Stowarzyszenia i zaczęło ono pojawiać się w innych krajach Europy i Ameryki Północnej. W 1983 roku SMA przeszło gruntowną transformację, przyjmując w swoje szeregi kandydatów na misjonarzy z Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej.

W czasie 160 lat istnienia i działalności misyjnej SMA wielu misjonarzy pozostawiło po sobie niezatarty ślad posługi misyjnej: • ks. Borghero z Włoch przemierzał sam i ewangelizował prak-

tycznie całe Wybrzeże Gwinejskie, od Wolty aż po rzekę Niger,• ks. Aupiais z Francji był jednym z największych adwokatów

bogactwa kulturalnego Afryki w Europie,• bp. Porter z Anglii popierając szkolnictwo, przyczynił się do

rozwoju Kościoła w Ghanie,• ks. Muyser z Holandii stał się światowej sławy specjalistą

w dziedzinie języka i liturgii koptyjskiej,• brat Zieliński z Polski wybudował liczne szkoły, kościoły, ka-

plice i ośrodki zdrowia na północy Wybrzeża Kości Słoniowej.• ks. Carroll z Anglii wspierał rzemieślników z plemienia Yoru-

ba z Nogerii i mobilizował ich do wyrażania swojej wiary po-przez oryginalne dzieła sztuki.

Historia SMA

Rozwój struktur SMA w świecie:

15-05-1912 – Prowincja Irlandzka;

15-01-1923 – Prowincja Holenderska;

10-06-1927 – Prowincje we Francji: Lyońska i Stras-

burska;

07-03-1941 – Prowincja Amerykańska (USA);

13-02-1968 – Prowincja Brytyjska;

30-05-1968 – Dystrykt Kanadyjski;

25-03-1982 – Prowincja Włoska;

04-06-1992 – Dystrykt Hiszpański;

18-05-2001 – Dystrykty-w-formacji: Afrykański,

Indyjski, Filipiński i Polski.

01-06-2007 – Prowincja Strasburska zmienia status

na Dystrykt Strasburski

08-12-2008 – Afrykański Dystrykt-w-formacji dzie-

li się na trzy Dystrykty-w-formacji:

Zatoki Beninu (Benin, Niger, Nigeria

i Republika Środkowoafrykańska),

Zatoki Gwinejskiej (Sierra Leone, Libe-

ria, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana

i Togo) i Wielkich Jezior (Kenia, Repub-

lika Demokratyczna Konga, Tanzania,

Angola, Zambia, Republika Południo-

wej Afryki);

01-06-2013 – Prowincja Holenderska zmienia status

na Dystrykt Holenderski

10-06-2016 – Dystrykt Kanadyjski zmienia status na

Wspólnota SMA w Kanadzie

01-10-2016 – Dystrykt-w-formacji Zatoki Beninu

dzieli się na trzy Dystrykty-w-formacji:

Benin/Niger, Nigeria i Republika Środ-

kowoafrykańska

ks. bp Melchior de Marion-Brésillac (1816-1859) i ks. Augustin Planque (1826-1907)

Pierwsza Ewangelizacja

Dwa tysiące lat temu Jezus przy-szedł na świat, aby przynieść lu-

dziom Dobrą Nowinę o zbawieniu i miłości Boga do człowieka. Głosił ją poprzez swoje nauczanie, życie, śmierć i Zmartwychwstanie. Ta Dobra Nowina pomaga każdemu wierzącemu prowa-dzić swoje życie tak, aby stało się ono znakiem miłości Boga i bliźniego.

Kto poniesie dziś Ewangelię tym, którzy jeszcze o niej nie słyszeli? Je-zus powierzył tę misję Kościołowi. W Kościele każdy wierzący ma prawo i obowiązek świadczyć swoim życiem, słowami i czynami o Ewangelii, być jej żywym odbiciem w otaczającym go środowisku.

Są też w Kościele tacy, których Bóg powołuje do całkowitego oddania się Ewangelii i którzy całe swoje życie, cały swój czas i wszystkie siły poświęcają głoszeniu Dobrej Nowiny, jak to czynił sam Jezus Chrystus. Ludzie ci, odpo-wiadając na Boże powołanie, zrzeszają się w różnego rodzaju zgromadzeniach misyjnych, aby móc kontynuować roz-poczęte przez Jezusa Chrystusa dzieło głoszenia Ewangelii.

Jednym z takich zgromadzeń mi-syjnych jest Stowarzyszenie Misji Afry-kańskich. Misjonarze SMA są posłani do tych miejsc w Afryce, gdzie ludzie jeszcze nie słyszeli Dobrej Nowiny przyniesionej przez Jezusa Chrystusa. Misjonarze odkrywają i doceniają war-tość kultur i ludzi, do których zostają posłani, oraz starają się wzbudzić zain-teresowanie i wiarę w Chrystusa.

Każdy misjonarz jest szczęśliwy, gdy może ubogacić kulturę ludu, do którego przybywa, poprzez to wszyst-ko, co przyniósł Jezus, jednocześnie ubogacając Kościół tym, co wnosi ze sobą nowego i oryginalnego lud, który przyjmuje Ewangelię.

Ks. Arkadiusz Nowak chrzci dorosłego Masaja, Tanzania

ks. Dario Dozio w rozmowie ze straszyzną wioski, Wybrzeże Kości Słoniowej

ks. John O’Shea i ks. William Porter w Igbuzo (Nigeria), około 1920 r.

54

Sakrament pojednania w północnej Nigerii

Jezus nie tylko głosił Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym, ale też bardzo szybko utworzył wspólnotę z uczniów, którzy poszli za

Nim. Odpowiedzialnymi za tę wspólnotę ustanowił Apostołów. Mi-sjonarze SMA, za przykładem Jezusa, przyjęli za swoje podstawowe zadanie tworzenie nowych wspólnot chrześcijańskich, które gro-madzą się wokół Jezusa Zmartwychwstałego.

Ci, którzy pragną lepiej poznać Chrystusa, są zapraszani do udziału w katechezie prowadzonej przez Kościół. Taka katecheza przygotowuje ich do Chrztu Św. oraz innych sakramentów, który-mi Kościół ubogaca ich życie chrześcijańskie. Formacja kateche-tyczna wymaga systematycznej medytacji i stałego kontaktu ze Słowem Bożym. Stąd rodzi się konieczność przetłumaczenia Biblii na miejscowe języki.

Ponadto, aby móc spotykać się na modlitwie i Eucharystii, chrześcijanie budują wspólnymi siłami kaplice, oratoria i kościoły.

Do właściwego funkcjonowania nowopowstałej wspólnoty ko-nieczne są też osoby, które mogłyby je prowadzić. Katecheci oraz inni odpowiedzialni wybierani są z grona ludzi najbardziej zaanga-żowanych i najlepiej przygotowanych do pełnienia tych obowiąz-ków. W ten sposób rodzą się i wzrastają wspólnoty chrześcijańskie w wioskach i dzielnicach afrykańskich miast.

Od Ewangelii do wspólnoty

Pierwszy kościół wybudowany przez chrześcijan w Effon-Ekiti (Nigeria), w 1918 roku

Kaplica w Danane (Wybrzeże Kości Słoniowej) nie mieści już rozrastającej się wspólnoty

Ks. Łukasz Kobielus ze wspólnotą z Kpanganzipio, Togo

Ks. Paweł Gabryś przyjmuje dary ofiarne, Tanzania

Św. Paweł tworzył nowe wspólnoty, przebywając wśród nich tylko przez kilka miesięcy. Następnie szedł dalej, głosząc

Ewangelię, a nowe wspólnoty dorastały o własnych siłach. Dziś budowanie nowych wspólnot chrześ ci jańskich wymaga

znacznie więcej czasu. Czekając, aż miejscowe duchowieństwo zo-stanie przygotowane do prowadzenia młodych Kościołów w kra-jach misyjnych, SMA posyła misjonarzy, aby służyli tworzącym się wspólnotom.

Pracując na parafiach w krajach misyjnych pod kierownictwem miejscowego biskupa, misjonarze SMA mają obowiązki podobne do księży diecezjalnych lub zakonnych. Nauczają, udzielają sa-kramentów, towarzyszą chorym, prowadzą grupy modlitewne... Przez swoją pracę kładą duży nacisk na to, aby ich parafianie sami stawali się misjonarzami swoich braci i sióstr.

Duszpasterstwo i życie sakramentalneParafie istniejące już dłuższy czas posiadają własne struktury,

między innymi radę parafialną, w skład której wchodzą najczęś-ciej księża pracujący na tej parafii, siostry zakonne oraz wierni, reprezentujący miejscowych chrześcijan. Mniejsze wspólnoty pro-wadzą odpowiednio przygotowani katecheci. Wszyscy razem czu-wają nad rozwojem parafii oraz duchowym wzrostem wiernych.

Młodzież podczas nabożeństwa Drogi Krzyżowej w Sunyani (Ghana)

Ks. Adam Bartkowicz podczas Mszy świętej, Tanzania

ks. Marian Szatkowski i ks. Łukasz Kobielus w trakcie procesji Eucharystycznej, Togo.

76

„Szczęśliwy misjonarz, który założywszy młody Kościół i widząc go wzrastającym, idzie dalej, aby tworzyć nową wspólnotę” mawiał nasz Założyciel, bp de Marion-Brésillac.

Podstawowym zadaniem misjonarza nie jest ciągła opieka nad założonymi przez siebie wspólnotami, ale przekazanie ich w ręce własnych przedstawicieli i opiekunów, ludzi świeckich i duchownych, miejscowych księży i biskupów. Młode wspólnoty i ich przedstawiciele powinny dbać o to, aby jak najszybciej usa-modzielnić się pod względem strukturalnym oraz materialnym.

Przygotowanie ludzi, którzy będą potrafili poprowadzić młody Kościół na terenach misyjnych, wymaga często wiele czasu i wy-siłku. Niejednokrotnie potrzeba kilku pokoleń chrześcijan i mi-sjonarzy, aby wspólnoty całkowicie się usamodzielniły. Zadaniem misjonarzy jest wzbudzanie u nowych chrześcijan pragnienia po-szukania odpowiedzi na Boże powołanie i budowania lokalnego Kościoła na miarę ich potrzeb, wrażliwości oraz kultury.

Każdy misjonarz jest szczęśliwy, kiedy nowe wspólnoty nie tyl-ko biorą w swoje ręce własną organizację i rozwój, ale także same niosą Ewangelię innym, wysyłając rodzimych misjonarzy. Dopiero wtedy, gdy młody Kościół sam potrafi dzielić się z innymi swoją wiarą, można powiedzieć, że jest naprawdę dojrzały.

Ku dojrzałości młodych wspólnot

Kardynał Okogie, arcybiskup Lagos, z grupą biskupów z Nigerii, na spotkaniu ze swoim profesorem z seminarium,

ks. Patrickiem Jenningsem (SMA Irlandia)

Ks. Wojciech Lula z wiernymi podczas zawieszania dzwonu

Miejscowi katechiści przybliżają wiernym Dobrą Nowinę

Ewangelia głoszona życiem zachęca w każdym wieku

W szkołach miejscowe siostry przejmują obowiązki misjonarek

Założyciele nowych zgromadzeń zakonnych

Od samego początku misjonarze SMA prosili ks. Planque’a, aby posłał do Afryki siostry misjonarki, które zaopiekowałyby się

szczególnie tamtejszymi kobietami i dziewczętami, pomagając im odkryć miłość Boga Ojca do wszystkich swych dzieci. Założył on więc w 1876 roku zgromadzenie Sióstr Misjonarek Matki Bożej Apo-stołów. Obecnie, szczególnie w Afryce i na Bliskim Wschodzie, peł-nią one posługę w parafiach, głównie w dziedzinie edukacji i służby zdrowia.

Poza ks. Augutinem Planque’iem również i inni misjonarze SMA stali się założycielami nowych zgromadzeń misyjnych i in-stytutów świeckich.

Misjonarze SMA – założyciele wspólnot zakonnych

i świeckich:

1876 r. – ks. Augustine Planque zakłada w Lyonie (Francja) Siostry Misjonarki Matki Bożej Apostołów (NDA/OLA).

1914 r. – ks. Emile François Barril zakłada w Porto-Novo i Calavi (Benin) Oblatki Katechetki Małe Służeb-nice Ubogich (OCPSP).

1916 r. – ks. Ignace François Lissner zakłada w Savannah (USA) Franciszkanki Służebniczki Najczystszego Serca Maryi (FHM).

1922 r. – ks. Jean-Marie Chabert zakłada w Menton (Fran-cja) Misjonarki Katechetki Serca Jezusowego (MCS-C).

1943 r. – ks. bp Leo Taylor zakłada w Lagos (Nigeria) Siostry Eucharystycznego Serca Jezusa (EHJ).

1952r. – ks. bp Joseph-Paul Strebler zakłada w Noépé (Togo) Siostry Matki Bożej Kościoła (NDE).

1968 r. – ks. bp John J. Reddington zakłada w Jos (Nigeria) Siostry Matki Bożej Fatimskiej (OLF).

1969 r. – ks. bp Antoon Konings zakłada w Keta - Dzelukofe (Ghana) Siostry Maryi Matki Kościoła (SMMC).

1985 r. – ks. H. Daudé przyczynia się do powstania w Guiglo (Wybrzeże Kości Słoniowej) Mnichów z Betlejem.

1996 r. – ks. Eugenio Basso przyczynia się do powstania w Katiola (Wybrzeże Kości Słoniowej) Instytutu Świeckiego „Jezus, nasz Mistrz Życia”.

s. Julie Doran OLA, położna w szpitalu w Zawan (Nigeria)

s. Kathleen Costigan OLA z młodzieżą, Tanzania

s. Krystyna Walada MCS-C i s. Iwona Kucharska MCS-C na spotkaniu z miesjcowym ordynariuszem (Benin)

s. Odette Arieumerlou NDA z grupą młodzieży (Wybrzeże Kości Słoniowej)

wspólnota Mnichów z Betlejem na modlitwie (Wybrzeże Kości Słoniowej)

98

Ewangelia w miejscowych kulturach

Inscenizacja Drogi Krzyżowej

Przez kilka wieków historii Kościoła i misji, katoliccy i prote-stanccy misjonarze uważali się wzajemnie za wrogów i kon-

kurentów na ziemiach misyjnych. Przenosili oni do zakładanych przez siebie wspólnot wzajemne dysputy i brak szacunku dla dru-giego człowieka i wyznania.

Bywało, że ich spojrzenie na religie niechrześcijańskie było tylko negatywne – uważali je wręcz za bezwartościowe, a nawet szkodliwe.

W czasie ostatnich 50 lat ruch ekumeniczny powoli zaczął zmieniać mentalność chrześcijan i ich spojrzenie na inne wyzna-nia. Dziś dochodzi wprawdzie wciąż do spięć pomiędzy wspól-notami różnych Kościołów i religii, ale coraz częściej powstają

Dialog z innymi religiami i wyznaniami chrześcijańskimimiędzy nimi relacje oparte na wzajemnej współpracy, przyjaźni, poszanowaniu i na wspólnej modlitwie.

Podobne relacje tworzą się również z przedstawicielami afry-kańskich religii tradycyjnych i islamu. Sobór Watykański II po-budził misjonarzy do bardziej pozytywnego postrzegania innych praktyk religijnych miejscowej ludności, co w dobie nasilające-go się terroryzmu i walk o podłożu religijnym jest szczególnie trudne. Pomimo tego, misjonarze odkrywają, że Bóg objawia się również w świadomości ludzi, którzy z prawym sercem poszukują prawdy, choćby ich wiara i praktyki religijne były inne.

Głoszenie wiary w Boga objawionego przez Jezusa Chrystusa nie może się odbywać inaczej, jak tylko w duchu dialogu i szacunku wobec wszystkich ludzi, nawet tych, którzy wierzą inaczej niż my.

Ks. Arkadiusz Nowak wychodzi z wykutego w skale, ortodoksyjne-go kościoła w Etiopii

Misjonarz powinien poznać zwyczaje i religię swoich gospodarzy zanim zacznie mówić

o swojej wierze.

Ks. Paul Quillet na spotkaniu z muzułmanami z plemienia Fulbe (Benin)

1110

Potrzeby i możliwości wspólnot chrześ-cijańskich na ziemiach misyjnych zmie-

niają się w zależności od tego, czy żyją one w mieście czy w wioskach, w regionach bo-gatych czy ubogich danego kraju.

Przez długi czas sądzono, że wszystkie wspólnoty katolickie powinny naśladować ten sam model Kościoła, bez względu na kraj i kulturę, w której żyje dana grupa chrześcijan. Sobór Watykański II (1962-1965) zmienił ten pogląd, zapraszając wszystkie wspólnoty chrześcijańskie, aby stawały się bardziej kreatywne i wprowa-dzały do liturgii bogactwo swojej kultury oraz aby same znajdowały odpowiedzi na własne problemy, w zgodzie ze swą men-talnością, kulturą i zwyczajami.

Zakorzenienie się wiary i Kościoła w kulturze danego ludu nazywa się inkul-turacją. Przyniosła już ona wiele nama-calnych efektów. Rzeźbiarze tworzą dzieła

sztuki sakralnej według tradycji i wzorów pochodzących z ich kultury i bliskich miej-scowym chrześcijanom. Twórcy pieśni kościelnych komponują je, używając miej-scowego języka i muzyki. Do liturgii wpro-wadzane są lokalne instrumenty, stroje, tańce, symbole i gesty…

Powstają również nowe sposoby funk-cjonowania i rozwoju wspólnoty: • chrześcijanie zakładają razem planta-

cje, aby pozyskać środki na utrzymanie Kościoła i na pomoc najbiedniejszym;

• uczniowie organizują bezpłatne lekcje aby pomóc swoim młodszym kolegom i tym, których nie stać na edukację;

• niektórzy rzemieślnicy przygotowują bezpłatnie młodzież do zawodu.

Wszyscy wyznają w ten sposób swo-ją wiarę w Jezusa Chrystusa, dzieląc się z bliźnimi tym, co mają.

Mama pokazuje dziecku figurki z bożonarodzeniowej szopki

Biskup błogosławi wiernych relikwiami św. Jana Pawła II, Togo

Sztuka sakralna Senufo (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Tabernakulum, Dom Formacyjny SMA, Nairobi (Kenia)

Misjonarze SMA naśladując Jezusa pragną ukazać prawdę, że Bóg kocha

każdego człowieka. Stąd też starają się pra-cować nad tym, aby świat stawał się coraz bardziej ludzki, sprawiedliwy i aby dawał godne warunki życia każdemu człowiekowi.

W tym celu misjonarze tworzą szkoły i placówki oświatowe dla dzieci i młodzieży. Pragną w ten sposób przekazać im odpo-wiednie wykształcenie moralne i zawodo-we, które w przyszłości pozwoli zapewnić ich rodzinom godne warunki życia.

W wielu krajach misyjnych Afryki rzą-dy państw przejęły już obowiązek edukacji dzieci i młodzieży. Misjonarze mogą więc poświęcić więcej czasu nowym potrzebom i wyzwaniom. Prowadzą internaty dla mło-dzieży, w których zapewniają materiały i miejsce do nauki, organizują kursy za-wodowe dla dzieci ulicy, prowadzą domy, w których opuszczone dzieci mogą znaleźć godne warunki życia: nocleg, posiłek, ła-zienki, toalety, opiekę lekarską.

W dziedzinie opieki medycznej, misjo-narze, a w szczególności siostry zakonne, są zawsze tymi, którzy jako pierwsi za-kładają przychodnie, punkty medyczne, a nawet szpitale. Cieszy niezmiernie fakt, że rządy państw powoli przejmują w swo-je ręce również obowiązek opieki medycz-nej swoich obywateli. Jednak jeszcze i dziś misjonarze prowadzą punkty medyczne, starając się pomagać zwłaszcza najuboż-

W służbie człowiekowiszym, których nie stać na opiekę szpitalną i lekarstwa. Pomagają chorym i niepełno-sprawnym w zdobywaniu wózków inwa-lidzkich, lekarstw na malarie i inne choro-by, a w szczególności kierują swoją pomoc do ludzi chorych na AIDS.

Misjonarze SMA pomagają mieszkań-com wiosek w poprawianiu warunków ich życia. Budują studnie głębinowe zapew-niające wodę zdatną do picia, konstruują mosty i drogi, które przyczyniają się do rozwoju handlu i komunikacji.

Budowa studni jednoczy całą wspólnotę

Siostry misjonarki opatrują chorych na wioskach

Edukacja była zawsze priorytetem ewangelizacyjnym

Odpowiednio przeszko-lony personel pomo-że wcześniej wykryć malarię

Misjonarka świecka SMA Beata Obrzud w misyjnej aptece, Togo

1312

Kościół dobrze zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma dla współczesne-

go człowieka sprawiedliwość społeczna, poczucie pokoju i ochrona środowiska na-turalnego. Kierowani swoją wiarą chrześ-cijanie biorą aktywny udział, obok innych ludzi dobrej woli, w polepszaniu warunków życia i istnienia człowieka oraz otaczającej go natury.

W Afryce realizuje się to głównie w Ma-łych Wspólnotach Chrześcijańskich. Skła-dają się one z chrześcijan gromadzących się w poszczególnych dzielnicach miast lub wiosek. Wspólnoty te starają się rozpozna-wać naglące problemy w ich najbliższym środowisku i znajdywać sposoby ich roz-wiązywania.

Osoby, które w sposób szczególny są poruszone kwestią łamania praw człowie-

Dla sprawiedliwości, pokoju i ochrony środowiskaka, uwrażliwiają opinię publiczną za po-średnictwem mediów. Za pośrednictwem stron internetowych czy komunikatorów społecznych misjonarze SMA, duchow-ni i świeccy starają się wpływać na opinię publiczną a także rządy swoich krajów informując o rzeczywistej sytuacji w pań-stwach misyjnych.

Bazując na informacjach otrzymywa-nych między innymi od misjonarzy, insty-tucje te od dawna ujawniają np. problemy wykorzystywania dzieci w wojnach afry-kańskich. W wielu przypadkach to właśnie dzięki obecności misjonarzy relacja z fak-tycznego stanu rzeczy może dotrzeć poza granice danego kraju misyjnego, do świa-towej społeczności.

Dzięki pracy misjonarzy, prawa Pigmejów zaczynają być respektowane

Młodziez pamięta ks. Johna Hannon’a, zamordowanego 25.11.2004 roku Park Narodowy Serengeti, Tanzania

Zamieszki przed katedrą św. Pawła w Abidżanie (Wybrzeże Kości Słoniowej)Ks. Janusz Machota patrzy z frasunkiem na wysychające źródło wody,

Tanzania

Panorama Ibadanu, drugiego najwiekszego miasta w Nigerii (5 mln. mieszkańców)

Dworzec autobusowy w Lagos (Nigeria), najwiekszym mieście kraju (10 mln. mieszkańców)

1514

Miasta nowym wyzwaniem misji

Stowarzyszenie Misji Afrykańskich zostało założone, aby gło-sić Ewangelię Afrykańczykom, a w szczególności tym, którzy

nie poznali jeszcze Chrystusa i tym, którzy zostali zepchnięci na margines społeczny. Wydawać by się więc mogło, że misjonarze powinni udawać się w miejsca oddalone od wielkich miast, w któ-rych zazwyczaj istnieją już dojrzałe wspólnoty chrześcijańskie.

W ostatnim jednak stuleciu miasta Afryki zaczęły rozwijać się w ogromnym tempie. Zaludniają je ludzie masowo opuszczający wioski w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia. Wielu z nich nie zna jeszcze Ewangelii. W ten sposób wielkie afrykańskie miasta stały się nowymi terenami misyjnymi. W slumsach żyje wielu ubogich i zepchniętych na margines ludzi: bezrobotnych, uchodźców, prostytutek, chorych na AIDS. Warunki życia tych lu-dzi sprawiają, że głoszenie im Ewangelii jest szczególnie trudne.

Młodzież, nawet ta wywodząca się z rodzin chrześcijańskich, staje się obojętna na sprawy wiary. Jest to spowodowane głównie niedostosowaniem Kościoła do powstającej kultury wielkich miast.

Za przyczyną mediów tradycyjnych i Internetu, kultura ta i nowy styl życia rozprzestrzeniają się coraz szybciej, także na wsi. Ewangelizując miasta, misjonarze przyczyniają się więc również do ewangelizacji całych obszarów kraju.

Sprzedaż avocado

Ruch uliczny w Nairobi (Kenia)

Korzenie obecności Stowarzyszenia Misji Afrykańskich w Polsce sięgają początku

1931 roku, kiedy to Przełożony Generalny, ks. Jean-Marie Chabert, posłał do Polski ks. François-Xaviera Hirsch’a, aby rozpoczął formację misjonarzy. Po wielu trudnościach udało mu się zakupić posiadłość w Nininie (gmina Ryczywół) w diecezji poznańskiej, gdzie 15 września 1931 roku zostało otwarte Niższe Seminarium Towarzystwa Misyj Afry-kańskich (jak ówczesny język polski tłuma-czył łacińską nazwę Societas Missionum Ad Afros).

Wydarzenie to jest uznane za oficjal-ne rozpoczęcie działalności SMA w Polsce. W ciągu następnych kilku lat nie brakowało kandydatów i Niższe Seminarium rozwija-ło się prężnie - myślano zatem o otwarciu nowicjatu i Wyższego Seminarium. W 1937 roku otrzymał święcenia kapłańskie pierw-szy Polak, ks. Bolesław Szmania.

W chwili wybuchu II Wojny Światowej SMA liczyło w Polsce 5 księży (w tym 3 z Francji), 6 braci, 21 kleryków na forma-cji w Belgii i Francji oraz około 60 uczniów w Nininie. Po wkroczeniu do Polski, Niemcy przejęli teren seminarium i otworzyli tam fabrykę silników samolotowych.

W 1948 roku ks. Szmania powrócił do Ninina z misją wznowienia wykładów, ale po dwóch latach miejscowe władze komu-nistyczne skonfiskowały teren seminarium i utworzyły tam Państwowe Gospodarstwo Rolne. To spowodowało, że SMA przestało praktycznie istnieć w naszym kraju. Misjo-narze przebywający na zachodzie przyłą-czyli się do Prowincji Strasburskiej, a pozo-stali w Polsce, poza jedynym ks. Szmanią,

SMA w Polsceprzeszli do duchowieństwa diecezjalnego lub innych zgromadzeń.

W następnych latach ks. Czesław Świer-kowski i Franciszek Kapuścik, próbowali kilkakrotnie pomóc ks. Szmani w legalizacji SMA, ale bez większego skutku.

I tak nadszedł rok 1983, kiedy to Zgro-madzenie Generalne SMA podjęło decyzję o podwojeniu wysiłków na rzecz powrotu do Polski. W 1985 roku 4 kandydatów z Pol-

Ks. François-Xavier Hirch (w środku) w otoczeniu wykładowców (ks. P. Buchert, Ks. A. Maurer, Ks. A. Gutknecht) i kleryków z Ninia w 1936 roku

Zmarli polscy misjonarze SMA:

kl. Alojzy Kurasz (11 grudnia 1914 – 3 lipca 1937)ks. Jan Michałek (19 czerwca 1912 – 16 sierpnia 1944)ks. Bolesław Szmania (24 listopada 1908 – 23 kwietnia 1984)br. Józef Zieliński (23 listopada 1905 – 3 stycznia 1985)ks. Czesław Świerkowski (30 marca 1917 – 17 marca 1989)ks. Franciszek Kapuścik (2 kwietnia 1918 – 4 sierpnia 1990)kl. Robert Gucwa (24 marca 1969 – 15 listopada 1994)ks. Piotr Romaniak (29 lipca 1917 – 26 stycznia 1996)ks. Konrad Walkowiak (1 stycznia 1918 – 15 kwietnia 1997)br. Józef Laska (27 czerwca 1915 – 18 stycznia 2010)

Misjonarze SMA od lat prowadzą grupę misyjną w pielgrzymce na Jasną Górę

Posiłek międzynarodowej grupy SMA, uczestniczącej w ŚDM 2016

1716

ski udało się na naukę języka francuskiego i staż na Wybrzeże Kości Słoniowej.

W tym samym roku księża SMA Daniel Burke z Irlandii i Guy Kraemer z Francji rozpoczęli naukę języka polskiego na Ka-tolickim Uniwersytecie Lubelskim, prowa-dząc w międzyczasie ożywioną działalność animacyjną. Będąca owocem ich działal-ności, pierwsza grupa kleryków rozpo-częła w 1988 roku naukę w seminarium diecezjalnym w Kielcach. Ze względu na duży napływ kandydatów do seminarium i zachodzące w Polsce zmiany politycz-ne, Zgromadzenie Generalne erygowało 12 maja 1989 roku Fundację Polską SMA, jako zalążek przyszłej prowincji. Wkrótce po tym wstąpił do SMA ksiądz Fidei Do-num, Władysław Penkala, przyszły forma-tor polskich kleryków.

15 września 1991 roku nasi klerycy prze-nieśli się do nowego domu formacyjnego w Borzęcinie Dużym, koło Warszawy.

27 lipca 1996 roku zostało wyświęco-nych dwóch pierwszych kleryków z nowe-go pokolenia SMA - księża: Wojciech Lula i Wacław Krzempek. Niestety ten rados-ny moment przyćmiewał brak ich kolegi z roku, kl. Roberta Gucwy, zamordowanego w Republice Środkowoafrykańskiej 15 listo-pada 1994 roku.

W 2001 roku położono fundamenty pod dom rekolekcyjny w Piwnicznej-Zdroju, który został oficjalnie otwarty w 2003 roku i powiększony o Ośrodek Rekolekcyjno-Mi-syjny w 2010 roku.

Obecnie Prowincja Polska SMA liczy kil-kudziesięciu księży, pracujących w: Repub-lice Środkowoafrykańskiej, Tanzanii, Togo, Maroku, Wielkiej Brytanii, Belgii i w Polsce.

Misjonarze SMA przed budynkiem dawnego seminarium w Nininie

Kongresy Misyjne Młodych to znakomita okazja do pobudzenia ducha misyjnego

Kultura i sztuka afrykańska jest również propagowana przez wystawy, ekspozycje, itp.

W 1989 roku Zgromadzenie Generalne SMA erygowało Polską Fundację Stowarzyszenia Misji Afrykańskich. Rok wcześniej,

z powodu braku siedziby SMA w Polsce, pierwsi klerycy Fundacji rozpoczęli studia filozofii w Seminarium Diecezjalnym w Kielcach. W tym czasie ks. Daniel Burke, odpowiedzialny za animację mi-syjną i powołaniową w naszym kraju, szukał odpowiedniego miej-sca na siedzibę SMA w Polsce. Wybór padł na Borzęcin Duży koło Warszawy, gdzie w 1990 roku został zakupiony dom wraz z przy-legającym do niego terenem.

To właśnie tutaj 15 września 1991 roku otwarto Wyższe Se-minarium Duchowne SMA, które poświęcone zostało 12 czerwca 1995 roku przez Prymasa Polski, ks. kard. Józefa Glempa.

Obecnie dom SMA w Borzęcinie Dużym jest siedzibą Prowincji Polskiej SMA i miejscem formacji przyszłych misjonarzy. Alumni przechodzą tutaj pierwszy etap przygotowania do pracy misyjnej w Afryce i studiują jednocześnie filozofię w seminarium Księży Pa-lotynów w pobliskim Ołtarzewie. Następnie udają się do innych ośrodków formacyjnych SMA poza granicami naszego kraju. Cała ich formacja ma charakter misyjny, duchowy i wspólnotowy.

W domu SMA w Borzęcinie mieszczą się również siedziby Centrum Pomocy Misjom „MOYO” oraz Centrum Charytatywno - Wolontariackiego „SOLIDARNI”, których działalność jest wspie-rana przez wolontariuszy. Organizacje te wspomagają prowadzo-ną przez SMA działalność charytatywno-opiekuńczą, zarówno w Polsce jak i w Afryce. Młodzi ludzie zaangażowani w tych or-ganizacjach prowadzą spotkania z młodzieżą w szkołach i para-fiach, pomagają w redagowaniu i rozpowszechnianiu materiałów misyjnych, organizują kwesty charytatywne, sprzedaż kalendarzy, kart świątecznych, wyrobów afrykańskich, koszulek misyjnych itp. Organizacje te również sprzyjają rozwojowi i formowaniu powo-łań świeckich misjonarzy.

W domu SMA w Borzęcinie Dużym istnieje również muzeum kultury i sztuki afrykańskiej. Można tu zobaczyć liczne wyroby afrykańskich artystów: rzeźby, batiki, biżuterię, tkaniny, a także przedmioty użytku codziennego.

25 lat SMA w Borzęcinie Dużym

św. Jan Nepomucen, patron podróżujących i spowiedników, jest z nami od 2013 roku

Formację rozpoczętą w seminarium w Borzęcinie Dużym wieńczą święcenia kapłańskie

kl. Robert GucwaRobert urodził się w Tarnowie 24 marca

1969 roku. Naukę rozpoczął we wrześ-niu 1976 roku w Szkole Podstawowej nr 17 w Tarnowie. Jego wychowawczynią była pani Helena Sioła. Był pilnym i bardzo zdolnym uczniem.

Wcześnie został ministrantem, choć na początku Mszał był zbyt wielki i ciężki do przenoszenia przez pierwszoklasistę.

Po podstawówce Robert kontynuował naukę w IV Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie, która dla niego była ogromną przyjemnością – niejednokrotnie brał udział w konkursach i olimpiadach. Do dzisiaj jego fotografia wisi w gablotce licealnej, pośród najlepszych uczniów i olimpijczyków, a na domowych półkach stoją nagrody.

Podczas tarnowskiej pieszej pielgrzymki na Jasną Górę, Robert poznał misjonarza SMA, ks. Daniela Burke. To właśnie ta zna-jomość decyduje o losach młodego chło-paka, który podejmuje odważną decyzję i jako pierwszy w Polsce, po II-giej Wojnie Światowej, został klerykiem Stowarzysze-nia Misji Afrykańskich. Wraz z innymi kle-rykami SMA, jesienią 1988 roku, rozpoczął formację w Wyższym Seminarium Diece-zjalnym diecezji kieleckiej w Skorzeszycach.

Po okresie nauki w Polsce wreszcie przyszedł czas na konfrontację wyobra-żeń o Afryce z rzeczywistością. Latem 1991 roku Robert po raz pierwszy stanął na Czarnym Lądzie. Benin, Togo, Ghana, Re-publika Środkowoafrykańska to miejsca, w których przebywał. Z Afryki przesyłał piękne fotografie, pełne wrażeń i przemy-śleń listy, widokówki.

Ostatnie wakacje spędził w Londynie i w Polsce – wtedy też obchodził swoje 25 urodziny. Po wakacjach rozpoczął naukę w stolicy Republiki Środkowoafrykańskiej, w Bangui. 15 listopada 1994 roku Robert, podczas napadu rabunkowego na dom formacyjny SMA, zginął ratując swoich współbraci. Miał wtedy zaledwie 25 lat.

Nasz Ośrodek Rekolekcyjno-Misyjny w Piwnicznej-Zdroju otrzymał imię klery-ka Roberta Gucwy.

Robert żył o wiele za krótko – taka była wola Opatrzności.

Z klerykami podczas studiów

W pigmejskiej wiosce

Rok 2016 zaznacza nie tylko 160-tą rocz-nicę powstania SMA, ale również nieco

mniejszą, bo 15-tą rocznicę obecności SMA w Piwnicznej-Zdroju. W 2001 roku położo-no fundamenty pod Dom Rekolekcyjny im. kl. Roberta Gucwy, który swoje podwoje dla gości otworzył dwa lata później. Szyb-

Ośrodek Rekolekcyjno-Misyjny w Piwnicznej-Zdrojuki rozwój i popularność tego miejsca były bodźcem do dobudowania drugiego domu w Piwnicznej-Zdroju i otwarcia w 2010 roku Ośrodka Rekolekcyjno-Misyjnego imienia kl. Roberta Gucwy (ORM). Ośrodek ten po-

łożony jest wśród malowniczych wzgórz Be-skidu Sądeckiego.

Jako dom misyjny, ORM jest miejscem gdzie można znaleźć wyciszenie i odpo-cząć od codziennych spraw. Do medytacji

ś.p. kl. Robert Gucwa

ORM, sala konferencyjna

Kaplica w ORM pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Apostołów

1918

Na terenie ORM funkcjonuje cykliczna wystawa rękodzieła afrykańskiego

Matka Boża czuwa nad gośćmi i gospodarzami ORM ORM, jadalnia

Grupa dzieci z Nowego Sącza przed ORM

i modlitwy zachęca pięknie ozdobiona w afrykańskim stylu kapli-ca pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Apostołów.

ORM jest m.in. miejscem animacji misyjnej i powołaniowej. Zapewnia szeroką bazę noclegową i konferencyjną, a także moż-liwość organizowania wystaw w specjalnie do tego przygotowa-nej sali. W ORM organizowane są rekolekcje, warsztaty i spot-kania dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Goście mają możliwość zapoznania się z afrykańską kulturą i współczesnymi proble-mami Czarnego Lądu (poprzez spotkania z misjonarzami SMA), zwiedzania specjalnie przygotowanych wystaw, uczestniczenia w konferencjach tematycznych czy projekcjach filmów. Częstymi gośćmi są również rodziny z Domowego Kościoła. Przy tej okazji, chcielibyśmy bardzo serdecznie podziękować wszystkim naszym Gościom. Dzięki Waszej obecności zyskujemy wielu Przyjaciół, a także zdobywamy wsparcie materialne pomagające nam w wy-pełnianiu celów misyjnych w Afryce.

Również przyjeżdżający na urlop misjonarze SMA tutaj odpo-czywają i nabierają sił fizycznych i duchowych do dalszej pracy ewangelizacyjnej.

Misjonarze SMA są w pełni świadomi wsparcia, jakie im niesie życie we wspólnocie. Wspólna praca pozwala im nawiązy-

wać braterskie relacje. Posiłki i chwile rozrywki są okazją do dzie-lenia się swymi przeżyciami i doświadczeniami oraz umacniają rodzinną atmosferę. Wspólnotowa modlitwa, a w szczególności codzienna Eucharystia, jest najważniejszym elementem ich mi-syjnego życia. Ważną część dnia misjonarzy stanowi też medyta-cja, modlitwy przewidziane przez Kościół powszechny oraz modli-twy w intencji dobroczyńców.

Wspólnoty SMA są coraz bardziej wielonarodowe i chętnie ot-wierają się na księży diecezjalnych, księży pochodzących z innych krajów, jak również na osoby świeckie, którym przyświeca ten sam ideał. Często też we wspólnotach stykają się różne pokolenia z ko-rzyścią dla wszystkich stron.

Podobnie jak wszystkie rodziny, SMA stara się zapewnić po-godną starość dla misjonarzy w podeszłym wieku. W naszej polskiej rodzinie SMA mamy już pierwszych emerytów i renci-stów, którzy jednak pozostają nadal aktywni na misjach w Afry-ce. Wszyscy jesteśmy im wdzięczni za to dzieło, które na misjach

Życie wspólnotowe rodziny SMArozpoczęli i kontynuują mimo wyzwań, jakie stawia wiek czy stan zdrowia.

Przecież czy starzy, czy młodzi, zdrowi bądź chorzy - przez naszą modlitwę wspólnotową, radości, cierpienia, ofiary dnia co-dziennego, jesteśmy wszyscy uczestnikami tej samej misji Jezusa Chrystusa!

Klerycy SMA: Przemysław Janusz, Miroslav Živčák, Waldemar DziedzinaKs. Marcin Reczko i ks. Wojciech Lula w czasie Prymicji współbrata

Na wspólnej modlitwie

Zebrani na Radzie Plenarnej SMA w 2016 roku

Ośrodek Rekolekcyjno-Misyjny funkcjonuje przez cały rok, dlatego też w zależności od pory roku są różne możliwości spę-dzania wolnego czasu. Latem można przemierzać liczne w tym regionie górskie szlaki turystyczne i podziwiać piękno Beskidu Sądeckiego, a zimą można korzystać z niedaleko umiejscowio-nych wyciągów narciarskich. U naszych południowych sąsiadów, na Słowacji, dużym powodzeniem cieszą się kąpieliska i baseny termalne.

Zarówno rodzinna atmosfera domu, poczucie wspólnoty, jak i domowa kuchnia sprawiają, że pobyt w ORM jest wspaniałą ucztą dla ducha i dla ciała.

SMA w Polsce przygotowuje nowych misjonarzy, promuje war-tości kultur afrykańskich i zbiera fundusze na pomoc najbiedniej-szym. W realizacji tych właśnie zadań pomaga nam działalność Ośrodka Rekolekcyjno-Misyjnego imienia kleryka Roberta Gucwy w Piwnicznej-Zdroju. Jego drzwi są otwarte dla wszystkich, tak jak kleryk Robert był otwarty na drugiego człowieka. Zapraszamy do ORM w Piwnicznej-Zdroju!

2120

Spotkanie rodziców misjonarzy SMA

SMA jest otwarte na współpracę z księżmi diecezjalnymi, któ-rzy włączają się w jego działalność apostolską w Afryce i poza

nią. Zgromadzenie przyjęło w ten sposób w Afryce licznych księży z Argentyny, Indii, Europy, w tym również z Polski. Zaapelowało też do księży afrykańskich o wsparcie pracy misyjnej w Europie, na przykład z imigrantami afrykańskimi w Holandii. Ta współpra-ca jest korzystna dla wszystkich. Księża stowarzyszeni są przyj-mowani, formowani i wspierani w owej misji przez SMA. Wnoszą oni doświadczenie, jakie nabyli w rodzimych krajach i odkrywają bogactwo kraju, który ich przyjmuje.

Także świeccy są zapraszani do współpracy z SMA. Wyjeżdża-ją oni do Afryki na okres kilku lat, gdzie pomagają misjonarzom w ich pracy. Aby ich kandydatura mogła być zaakceptowana, mu-szą już wcześniej wykazać się we własnych wspólnotach dojrza-łością wiary oraz posiadać niezbędne kompetencje zawodowe.

Przed ich wyjazdem na misje, SMA wprowadza ich w realia Afryki oraz życia misyjnego. Na miejscu, w kraju afrykańskim, są przyjmowani przez Przełożonego Regionalnego i włączani w miejscowe struktury SMA. Na misjach pomagają misjonarzom w budowaniu miejscowego Kościoła oraz w poprawie warunków życia tamtejszej ludności, pracują z młodzieżą, dziećmi, uczą

Księża i świeccy stowarzyszeni

Mural przedstawiający różnorodność członkostwa w SMA

w szkołach czy pomagają w miejscowych szpitalach... Po powro-cie do rodzinnych krajów mogą kontynuować, w łączności z SMA, swoje zaangażowanie na rzecz Afryki, na przykład zajmując się imigrantami lub zagranicznymi studentami. Niejednokrotnie prowadzą spotkania w szkołach i na parafiach, gdzie dzielą się swoim doświadczeniem pracy misyjnej.

Monika Nowicka w czasie posługi w klinice, Tanzania

Marga van Barschot z dziecmi ulicy w Mwanzie, Tanzania

Wspólnota misjonarzy świeckich i duchownych SMA w Tanzanii

W całym świecie liczni są ci, którzy okazują żywe zaintereso-wanie pracą SMA. Są to rodziny misjonarzy, ich przyjacie-

le i dobroczyńcy. Niektórzy wspierają jakieś szczególne dzieło w Afryce, jak na przykład szkołę, ośrodek zdrowia lub katolickie radio. Inni użyczają swoich kompetencji w różnych posługach na rzecz konkretnej wspólnoty SMA poprzez organizację sprzedaży artykułów afrykańskich, doradztwo prawne, itp.

Od samego początku SMA mogło wypełniać swoją misję tyl-ko i wyłącznie dzięki wsparciu duchowemu i materialnemu ze strony tych wszystkich przyjaciół i dobroczyńców. Dlatego też misjonarze podtrzymują z nimi stale bliski kontakt poprzez li-sty, czasopisma oraz modlitwę. W każdą pierwszą sobotę mie-siąca odprawiana jest Msza Święta w seminarium misyjnym

Nasi najbliżsiSMA w Borzęcinie Dużym w intencji ich wszystkich. Misjonarze organizują również spotkania oraz modlą się wspólnie z nimi za wszystkich zaangażowanych w dzieło ewangelizacji. Ponadto, z Prowincji Polskiej SMA zostały wydzielone organizacje i dzieła, które umożliwiają naszym przyjaciołom i dobroczyńcom głębsze zaangażowanie się w działalność i modlitwę na rzecz misji oraz powołań misyjnych: Centrum Charytatywno-Wolontariackie „SOLIDARNI”, Centrum Pomocy Misjom „MOYO”, Ośrodek Re-kolekcyjno-Misyjny im. Kl. Roberta Gucwy, czy nowobudowane Centrum Misji Afrykańskich.

SMA zawsze z szacunkiem wyraża swoje uznanie dla wszyst-kich przyjaciół i dobroczyńców, przyznając honorowe członko-stwo tym, którzy poświęcili się w szczególny sposób dziełu misji.

Wspólne wędrówki z rodzicami Nasze rodziny i przyjaciele

2322

Rozgłośnia katolicka w Abidżanie(Wybrzeże Kości Słoniowej)

Żyjąc pośród Afrykańczyków misjona-rze odkrywają stopniowo niezmierzone

bogactwa swoich gospodarzy, o którym świadczą następnie w rodzinnych krajach. Nie chodzi tu wcale o bogactwa materialne, ale o ogromne bogactwo kulturowe i du-chowe, które wyraża się zarówno w rela-cjach międzyludzkich jak i w dziełach sztu-ki. Prawdziwi pionierzy, tacy jak ks. Planque

Dać poznać i pokochać Afrykęczy ks. Aupiais, już 100 lat temu gromadzili wyroby artystyczne ludów znad Zatoki Be-ninu, aby je pokazywać w Europie. Dzisiaj muzea SMA w Lyonie (Francja), Tenafly (USA) i Borzęcinie Dużym ukazują zwiedza-jącym niesamowitą inwencję twórczą arty-stów afrykańskich w dziedzinie religii (ma-ski, statuetki) i życia powszedniego (meble, naczynia, broń, odzież).

Poprzez spotkania i wystawy, SMA daje poznać swoim przyjaciołom wartość kul-tury afrykańskiej. W czasopismach, gazet-kach, kalendarzach, na stronach interne-towych i przez komunikatory społeczne

ukazuje piękno relacji międzyludzkich poruszających szczególnie tych, którzy już poznali gościnność Afrykańczyków. Media te ukazują żywotność afrykańskich wspól-not chrześcijańskich, nie tylko w Afryce, ale również w wielu parafiach Europy czy Ameryki Północnej. Licznie przybywają-cy na nasz kontynent imigranci z Afryki przynoszą ze sobą radość życia połączoną z wiarą. Poprzez animację misyjną w na-szych rodzimych krajach oraz zaangażo-wanie się w międzynarodowych organi-zacjach, SMA wyraża troskę o ukazywanie wartości i piękna Afryki.

Muzeum sztuki afrykańskiej w domu SMA w Lyonie, Francja

Kiermasze rękodzieła afrykańskiego pozwalają dotknąć i poczuć bogactwo kulturowe Afryki

Katolicy, podobnie jak i inne grupy religijne, korzystają chęt-nie ze środków masowego przekazu, aby dotrzeć do wiernych.

Kościół, poprzez media, pragnie trafiać również do ludzi niewie-rzących, ukazując im miłość Boga Ojca do człowieka i wiarę w Je-zusa Chrystusa.

W wielu parafiach w Afryce wydawane są gazetki parafialne, które informują o tym, co dzieje się w parafii oraz kształtują su-mienia wiernych. Poszczególne ruchy religijne rozpowszechniają wiarę poprzez wydawanie kaset magnetofonowych, płyt CD i DVD lub zapis na nośnikach pamięci. Informacja i formacja odbywa się również poprzez publikowanie różnego rodzaju broszur i książek religijnych.

Misjonarze SMA wspierają w tym dążeniu miejscowe diecezje, tworząc między innymi stacje radiowe tak, aby można było do-cierać systematycznie z Ewangelią do jak największej liczby ludzi.

Coraz częściej chrześcijanie korzystają z Internetu, tworząc ka-tolickie strony internetowe i logując się na portale społecznościo-we. Wielu Afrykańczyków korzysta już z telefonów komórkowych, które mogą być użyte w tym dobrym celu.

Także w Polsce SMA korzysta z mediów w celu kształcenia świadomości misyjnej. Nasi misjonarze uczestniczą w progra-mach telewizyjnych i audycjach radiowych. Prowadzona jest stro-na internetowa http://www.sma.pl, www.solidarni.sma.pl, profi-le na facebooku oraz wydawany jest kwartalnik „Wrota Afryki”. W celach animacji misyjnej i powołaniowej wydawane są kalen-darze misyjne, książki, broszurki, foldery i ulotki.

Media – głos misji i Afryki

Internet i media społecznościowe przeżywają rozkwit również w afrykańskich miastach

Książka misjonarki świeckiej Moniki Nowickiej

Książka ks. Arkadiusza Nowaka

2524

Misjonarze SMA są świadomi, że wy-jeżdżając do Afryki głoszą Ewangelię

w łączności z całym Kościołem powszech-nym. Nie zapominają oni, że powinni przy-pominać swoim rodzinnym wspólnotom o ich odpowiedzialności za misje. W tym celu prowadzą tak zwaną „animację mi-syjną”.Wypełniają tę posługę na różne sposoby: • poprzez regularne publikacje, któ-

re ukazują ich pracę na misji i realia Afryki;

• głosząc homilie, rekolekcje i konfe-rencje w parafiach;

• uwrażliwiając w szkołach dzieci i mło-dzież na potrzeby drugiego człowieka i misji;

• uczestnicząc w piel-grzymkach pieszych, np. na Jasną Górę.

Domy SMA w Borzęcinie Dużym i Piwnicznej-Zdroju przyjmują dzieci, młodzież i dorosłych, przybliżając im misję w całym jej bogactwie. Ta animacja zachęca niektó-rych wolontariuszy, świeckich czy duchownych, do czasowego wyjazdu na misje, jak też pobudza trwałe powołania misyjne. Przy-czynia się również do zwiększenia zaangażowania wiernych w misję Kościoła poprzez modlitwę, soli-darność z innymi narodami, pomoc finansową i inne posługi.

Powiew ducha misyjnego w PolsceZ nakazu Jezusa: „Bądźcie moimi świadkami (Dz 1:8) cały Kościół czerpie swój misyjny charakter”.

Międzynarodowa grupa SMA w czasie ŚDM 2016

Piknik Wdzięczności, SMA Piwniczna-Zdrój Kiermasz misyjny

Szczególną formą zaangażowania się w dzieło misji jest „Du-chowa Adopcja dziecka w Afryce”. Jest ona prowadzona w Pol-

sce przez SMA „CChW SOLIDARNI” od 2003 roku. Dzieci objęte pomocą pochodzą z rodzin ubogich, niepełnych, wielodzietnych oraz z sierocińców. Nie jest to adopcja anonimowa, ale dotyczy konkretnych dzieci.

Każde adoptowane dziecko utrzymuje kontakt listowny ze swoimi duchowymi rodzicami - w miarę możliwości, raz w roku przesyła list wraz ze swoim zdjęciem. Listy te są tłumaczone z ję-zyków afrykańskich na polski i na odwrót przez misjonarzy SMA. Często dzieci, które nie potrafią jeszcze pisać, przesyłają własno-ręcznie wykonane rysunki.

Duchowi rodzice, poza modlitwą w intencji dzieci, opłacają ich edukację (czesne za szkołę, internat, przybory szkolne, odzież) oraz pokrywają koszty ewentualnego leczenia: zabiegów i opera-cji (np. w przypadku deformacji kończyn, rozszczepu wargi, itp.). W projekcie „Duchowej Adopcji dziecka w Afryce” uczestniczy 160 rodzin z Polski, które zaadoptowały dzieci z Togo, Tanzanii, Re-publiki Środkowoafrykańskiej (RŚA) i Ghany i w 2015 roku prze-kazały łącznie na ten cel ponad 120 000 zł.

Duchowa Adopcja dziecka w Afryce, Pomoc Szkołom w Afryce

Analogicznym projektem jest Pomoc Szkołom w Afryce, któ-ry obej muje cztery grupy dzieci: misyjne przedszkole „Słoneczko” z Saoudè w Togo, szkoła podstawowa w Kouandé w Beninie, „Mungo Ti Ngia” - dzieci z misji Monasao w RŚA, „Bahati Nzuri” – dzieci ma-sajskie w Tanzanii. Dzieci ze wszystkich wymienionych czterech grup są wspierane przez pięćdziesięciu darczyńców z Polski. Tylko w 2015 roku na ten cel przekazano prawie czterdzieści tysięcy złotych.

Przedszkolaki pozdrawiają z Saoudè

Uczniowie z podstawówki w Kounadé Dzieci z misji Monasao

Ofiarność rodziców adopcyjnych jest szansą na ukończenie szkoły średniej

Uroczystość rozdania świadectw

2726

Uchodźcom, Emigrantom, Azylantom

Po wojnach niepodległościowych XX wieku liczne kraje Afryki cierpiały na

skutek wielu poważnych kryzysów po-litycznych, które przeradzały się często w wojny domowe albo międzynarodowe. Nie można zapomnieć o okropnych woj-nach domowych w Sudanie, Angoli, Mo-zambiku, Zairze – Kongu, Liberii, Sierra Leone, Republice Środkowoafrykańskiej, o zamachach fundamentalistów islam-skich w Nigerii i Kenii, wojnach pomiędzy Etiopią i Erytreą, Libią i Czadem czy kon-fliktach zbrojnych w krajach arabskich w latach 2010-2013. Ponadto ubóstwo spowodowało ogromną migrację ludności w poszukiwaniu lepszego życia we włas-nym kraju, bądź w krajach sąsiednich.

Misjonarze SMA pracują zarówno w krajach, które doznają okrucieństw woj-ny i kinfliktów (Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Republika Środkowoafrykań-ska, Egipt), jak i w tych, które przyjmu-ją uchodźców uciekających przed nędzą i okrucieństwem wojen (Ghana, Kenia). Współpracują oni z różnymi organizacjami miejscowymi oraz międzynarodowymi, aby nieść niezbędną pomoc uchodźcom i prze-siedleńcom.

Kraje półkuli północnej również do-świadczyły napływu dziesiątek tysięcy imigrantów, w tym Afrykańczyków, ofiar wojen i klęsk żywiołowych, przyciąganych złudną wizją łatwiejszego życia w boga-tych krajach. Misjonarze pomagają tym imigrantom, ponieważ lata spędzone w afrykańskich krajach pozwalają im le-piej zrozumieć los obcokrajowców i pomóc im w dostosowaniu się do nowego środo-wiska.

ks. Fionnbarra S. O’Cuilleanain pracował przez lata w obozie dla uchodźców w Origene, Tanzania

ks. Frans Thoolen (po lewej) z Papieskiej Rady do spraw migrantów i osób przemieszczonych

Na zatłoczonych statkach, łodziach i pontonach wciąż przypływają do Europy uchodźcy

Miejscowa ludność uciekająca z całym dobytkiem przed falą wojny domowej w RŚA

„Jeżeli szukacie Jezusa, samego Jezusa, Jezusa ubogiego, Jezusa pokor-nego i uniżonego, Jezusa ukrzyżowanego - przyjdźcie więc!”

(bp Melchior de Marion-Brésillac).

Nawet na półpustynnym terenie Turkana (Kenia) przybywa wyznawców Chrystusa

Uśmiech dzieci to godziwa nagroda za misyjny trud

Afrykańskie dzieci zawsze słuchają...

Misja jest daleka od ukończenia. Nigdy się nie skończy, póki będą żyli ludzie

na ziemi, gdyż Duch Święty chce ukazać miłość Ojca ludziom wszystkich czasów. To posłannictwo realizuje cały Kościół, poprzez świadectwo, jakie składa każdy chrześcijanin. Duch Święty wzywa tak-że niektórych w szczególny sposób, aby uczynili misję swym powołaniem. Wysyła następnie tych odpowiednio przygotowa-nych misjonarzy, aby tworzyli wspólnoty chrześcijańskie tam, gdzie jeszcze Ewan-gelia nie była głoszona.

Szczególną misją Stowarzyszenia Misji Afrykańskich jest właśnie głoszenie Sło-wa Bożego pośród ludności pochodzenia afrykańskiego. SMA ofiaruje kandydatom do tej misji rodzinę, tradycję, struktury, praktykę i formację.

Jeśli więc czujesz w swoim sercu we-zwanie Chrystusa, możesz skontaktować się z jedną ze wspólnot SMA, której adres znajdziesz w tym biuletynie. Zostaniesz tam przyjęty przez osoby, które pracowały na misjach i które będą mogły odpowie-dzieć na twoje pytania.

Misja wyzwaniem wciąż aktualnym

2928

Kraj

e, g

dzie

pra

cują

pol

scy

mis

jona

rze

SMA

Misja Awandjelo, Togo

Procesja Eucharystyczna Parafialne nabożeństwo Drogi KrzyżowejJęzy

k ur

zędo

wy

arab

ski,

berb

ersk

i (t

amaz

ight

)

Stol

ica

Raba

t

Ust

rój p

olity

czny

mon

arch

ia k

onst

y-tu

cyjn

a

Głow

a pa

ństw

akr

ól

Muh

amm

ad V

I

Szef

rzą

dupr

emie

r Ab

delil

ah

Benk

irane

Pow

ierz

chni

a •

cał

kow

ita

• w

ody

śród

lądo

we

58. n

a św

ieci

e 44

6 55

0 km

² ~

0%

Licz

ba lu

dno-

ści (

2014

) •

cał

kow

ita

• g

ęsto

ść z

alud

-ni

enia

37. n

a św

ieci

e 33

226

951

74

osó

b/km

²

Jedn

ostk

a m

one-

tarn

adi

rham

mar

ok.

(MAD

)

Nie

podl

egło

śćod

Fra

ncji

2 m

arca

195

6

Relig

ieis

lam

(98%

)

chrz

eści

jańs

two

(1,2

%)

inne

(0,8

%)

Stre

fa c

zaso

wa

UTC

±0

Kod

ISO

316

6M

A

Dom

ena

inte

rne-

tow

a.m

a

Kod

sam

ocho

dow

yM

A

Kod

tele

foni

czny

+212

MA

ROKO

REPU

BLIK

A Ś

ROD

KOW

OA

FRYK

AŃ

SKA

Języ

k ur

zędo

wy

fran

cusk

i, sa

ngo

(nar

odow

y)

Stol

ica

Bang

i

Ust

rój p

olity

czny

repu

blik

a

Głow

a pa

ństw

apr

ezyd

ent F

aust

in

Toua

déra

Szef

rzą

dupr

emie

r Si

mpl

ice

Sara

ndji

Pow

ierz

chni

a •

cał

kow

ita

• w

ody

śród

lądo

we

44. n

a św

ieci

e 62

2 98

4 km

² ~

0%

Licz

ba lu

dno-

ści (

2007

) •

cał

kow

ita

• g

ęsto

ść z

alud

-ni

enia

126.

na

świe

cie

4 37

0 00

0 7

osób

/km

²

Jedn

ostk

a m

one-

tarn

afr

ank

CFA

(XAF

)

Nie

podl

egło

śćod

Fra

ncji

13 s

ierp

nia

1960

Relig

iepr

otes

tant

. (60

,7%

)

kato

licyz

m (2

8,5%

)

isla

m (8

,5%

)

relig

ie tr

adyc

yjne

(2

,3%

)

Stre

fa c

zaso

wa

UTC

+1

Kod

ISO

316

6CF

Dom

ena

inte

rne-

tow

a.c

f

Kod

sam

ocho

dow

yRC

A

Kod

tele

foni

czny

+236

TOG

O

Języ

k ur

zędo

wy

fran

cusk

i

Stol

ica

Lom

é

Ust

rój p

olity

czny

repu

blik

a

Głow

a pa

ństw

apr

ezyd

ent F

aure

Gn

assi

ngbé

Szef

rzą

dupr

emie

r Ko

mi S

élom

Kl

asso

u

Pow

ierz

chni

a •

cał

kow

ita

• w

ody

śród

lądo

we

124.

na

świe

cie

56 7

85 k

m²

~4,

2%

Licz

ba lu

dno-

ści (

2010

) •

cał

kow

ita

• g

ęsto

ść z

alud

-ni

enia

106.

na

świe

cie

5 83

7 01

7 10

2,8

osób

/km

²

Jedn

ostk

a m

one-

tarn

afr

ank

CFA

(XO

F)

Nie

podl

egło

śćod

Fra

ncji

27 k

wie

tnia

196

0

Relig

iere

ligie

trad

ycyj

ne

(51%

)

chrz

eści

jańs

two

(29%

)

isla

m (2

0%)

Stre

fa c

zaso

wa

UTC

±0

Kod

ISO

316

6TG

Dom

ena

inte

rne-

tow

a.tg

Kod

sam

ocho

dow

yRT

Kod

tele

foni

czny

+228

TAN

ZAN

IA

Języ

k ur

zędo

wy

suah

ili, a

ngie

lski

de

fact

o

Stol

ica

Dod

oma

Ust

rój p

olity

czny

repu

blik

a fe

dera

-cy

jna

Głow

a pa

ństw

apr

ezyd

ent J

ohn

Ma-

gufu

li

Szef

rzą

dupr

emie

r Ka

ssim

Ma-

jaliw

a

Pow

ierz

chni

a •

cał

kow

ita

• w

ody

śród

lądo

we

31. n

a św

ieci

e 94

7 30

0 km

² 6,

5%

Licz

ba lu

dno-

ści (

2016

) •

cał

kow

ita

• g

ęsto

ść z

alud

-ni

enia

30. n

a św

ieci

e 52

482

726

[1]

55,4

osó

b/km

²

Jedn

ostk

a m

one-

tarn

asz

ylin

g ta

nz. (

TZS)

Nie

podl

egło

śćod

Wlk

. Bry

tani

i

26 k

wie

tnia

196

4

Relig

iech

rześ

cija

ństw

o (6

1,4%

)

isla

m (3

5,2%

)

relig

ie tr

adyc

yjne

(3

,4%

)

Stre

fa c

zaso

wa

UTC

+3

Kod

ISO

316

6TZ

Dom

ena

inte

rne-

tow

a.tz

Kod

sam

ocho

dow

yEA

T

Kod

tele

foni

czny

+255

3130

Powstanie MisjiParafia Św. Jana Pawła II w Awandjelo (die-

cezja Kara) rozpoczęła swoją historię wraz z uformowaniem się w latach 70-tych pierwszej kilkuosobowej wspólnoty chrześcijańskiej. Pierwsi chrześci-janie gromadzili się wokół kate-chisty Benedykta Sama, który co niedziela udawał się pieszo z Kary (oddalonej o 12km) do rodzin w Soumbou i Awand-jelo, aby dzielić się z nimi Ewangelią i doświadczeniem Boga w życiu codziennym. Należałoby tu przypomnieć, że wioska Awandjelo po-wstała w sposób „sztuczny”. Jej pierwotna populacja to głównie pojedyncze osoby jak i cale rodziny, które zosta-ły wydalone w latach 40-tych z gór plemienia Kabyè. Zesłańcy to ludzie oskarżani o czarodziej-stwo, kontakty ze złymi ducha-mi, niemoralne życie i szarlatanizm. Piętno przekleństwa i marginalizowanie mieszkańców Awandjelo przez okoliczne plemiona miało przez dziesięciolecia bardzo ne-gatywny wpływ na rozwój wioski.

Ze względu na silną presję społeczną, przywiązanie do tra-dycji i praktyk pogańskich, ewangelizacja dokonywała się dosyć opornie. Prawdziwa wiosna wiary nastała z nowym millenium. Wtedy to Salezjanin, ks. Francesco Rodriguez, przyjął do wspól-noty nowe, młode pokolenie mieszkańców Awandjelo. Młodzież, która otrzymała podstawowe i średnie wykształcenie wprowa-dza do wioski nowego ducha, nowe spojrzenie na rzeczywistość.

Rodząca się wspólnota katolicka szybko staje się inspiracją dla ks. Francesco i miejscowego bi-

skupa do tego, aby utworzyć w Awandjelo nową parafię misyjną, która obejmie

swoim zasięgiem 5 innych wspólnot rozsianych w promieniu 20 kilome-

trów od Awandjelo. W tych oto okolicznościach

biskup Jacques Longa zwró-cił się do Przełożonego SMA w Polsce z prośbą o otwarcie nowej misji, którą zajęliby się misjonarze ze Stowarzy-szenia Misji Afrykańskich. W sierpniu 2010 roku, ks. Łukasz Kobielus odwiedził po raz pierwszy wspólnotę w Awandjelo. Po kilku miesią-cach został mianowany admi-

nistratorem tej wspólnoty.Po beatyfikacji papieża Jana

Pawła II, biskup Longa wysłuchał propozycji ks. Łukasza, aby nadać

nowej misji imię beatyfikowanego papieża i zwrócił się do Ojca Święte-

go Benedykta XVI z prośbą o zezwolenie na otwarcie pierwszej w Afryce parafii p.w.

Bł. Jana Pawła II. Parafia została erygowana 15 sierpnia 2011 roku.

Usytuowanie geograficzneParafia znajduje się na północy Togo, 410 km od stolicy Lomé,

w pobliżu miasta Kara. Obecnie w 6 wspólnotach mamy ok 550 wiernych, praktykujących. Na terenie parafii szacuje się ok. 9000 mieszkańców.

Wspólnota wiernych na Mszy świętejSakrament Chrztu świętego osoby dorosłej

Ks. Łukasz z przedszkolnymi dziećmiKs. Łukasz Kobielus z wizytą u chorej

Powstanie ParafiiParafia pod wezwaniem św. Bernarda

w El Jadida powstała w 1948-49 roku, na wzgórzu okalającym miasto. Wcześ-niej, w mieście istniały dwa kościoły, w których duszpasterstwo prowa-dzili Ojcowie Franciszkanie z Hi-szpanii i Francji. Obecnie nie są one już miejscami kultu: jeden został przekształcony w cen-trum wystawowe, a z drugiego zrobiono hotel i restaurację. W Maroku dominuje islam – 98% populacji

Usytuowanie geogra-ficzne

Miasto El Jadida, w któ-rym w ciągu dnia przebywa do 300 tysięcy ludzi, jest położone w zachodnim Maroku, na wybrze-żu Oceanu Atlantyckiego, na równi-nie marokańskiej o nazwie Doukala. Stosunkowo niewielkie odległości od innych większych miast (190 km od Mar-rakeszu i 90 km od Casablanki – największego miasta w kraju) sprzyjają obecności cudzoziemców.

Misja El Jadida, MarokoWierni

Parafianie w El Jadida to głównie studenci z 24 krajów afrykańskich i turyści z Francji,

Hiszpanii, Włoch czy Niemiec. Ta różno-rodność sprawia, że w obrębie parafii

mówi się kilkoma językami: arab-skim, marokańskim, francuskim

bądź angielskim. Studenci z kra-jów subsaharyjskim przyjeżdża-ją głównie na czas studiów (3-5 lat), które kończą uzyskaniem dyplomu. Każdego roku gru-pa około 30 osób opuszcza na stałe EL Jadida i powraca do rodzimych krajów.

Księża SMA posługu-jący na parafii

Ks. Władysław Penkala jest jedynym księdzem posługującym

na tej parafii. Od jego osoby zaczy-na się również obecność SMA w El

Jadida.

Duszpasterstwo na parafiiCodzienne msze święte gromadzą głów-

nie młodzież studencką. Niektórzy z nich wyrażają pragnienie przystąpienia do sakramentów inicjacji chrześ-

cijańskiej: Chrztu św., I-szej Komunii świętej i Bierzmowania. Za-jęcia z takimi grupami trwają trzy lata. Poza nimi prężnie działa Odnowa w Duchu świętym, chór młodzieżowy czy Caritas. Wier-ni odwiedzają również chorych w ich domach, chrześcijańskich więźniów w więzieniu, prowadzą wolontariat w szpitalach i do-mach opieki w mieście. W ramach organizacji L’ Aumônerie des Etudiants Catholiques au Maroc, studenci organizują także akcje charytatywne dla biednych, chorych i opuszczonych

Podczas celebracji Eucharystii Młodzi studenci z krajów Afryki subsaharyjskiej

Ks. Władysław Penkala ze studentami

3332

WierniWiększość wiernych pochodzi z plemienia Kabyè, choć żyje też

w okolicznych wioskach spora grupa ludzi z plemienia Lamba, Pheul i Naouda. Głównym językiem, którym posługują się miesz-kańcy parafii to język kabyè. Specyficznymi zwyczajami są tu ryty inicjacyjne chłopców (evala, kondona) i dziewcząt (akpema). Co 5 lat organizowane są również tańce czarowników (habyè).

Księża SMA posługujący na misjiKs. Łukasz Kobielus jest pierwszym księdzem SMA pracują-

cym na tej parafii, jej fundatorem.

Duszpasterstwo na misjiMisja jest stosunkowo młoda, ale większość ruchów diecezjal-

nych dla dzieci, młodzieży i dorosłych już działa. Silnymi grupa-mi są Legion Maryi oraz grupa Św. Antoniego z Padwy, którego relikwie są obecne w parafii od dwóch lat. Utworzone też zostało Sanktuarium parafialne ku czci św. Antoniego, gdzie przyjmowa-na jest diecezjalna pielgrzymka grup św. Antoniego oraz regular-nie organizowane są msze św. z prośbą o jego wstawiennictwo. Obecnie na ukończeniu jest budowa kościoła parafialnego p.w. św. Jana Pawła II i trwa przygotowanie do konsekracji. Jako, że 27 kwietnia 2014 roku Jan Paweł II został ogłoszony przez Epi-skopat Togo głównym patronem kraju, jest nadzieja, że parafia w Awandjelo stanie się ważnym miejscem w diecezji i w Togo.

Powstanie MisjiMisja Moita Bwawani została założona przez

SMA w 2006 roku i jest pod wezwaniem św. Józefiny Bakhity.

Usytuowanie geograficzneMisja położona jest w północno-

-wschodniej Tanzanii, niedaleko prawie czterystatysięcznego mia-sta Arusza i ma rozległy widok na górę Meru (4200 metrów n.p.m.) i Kilimandżaro (5895 metrów n.p.m.). Misja liczy około 5 tysięcy wiernych, za-mieszkujących 13 okolicznych wiosek, rozsianych w promie-niu 70 kilometrów. Największą populację na Misji stanowią Masajowie - 80 % ludności.

WierniMasajowie to półkoczownicza

grupa etniczna zamieszkująca Kenię i Tanzanię. Posługują się językiem z ro-dziny nilo-saharyjskich, Maa. Są jedną z najlepiej znanych afrykańskich grup et-nicznych, głównie dzięki swoim zwyczajom i spo-sobie organizowania społeczności. Z natury są mono-

Misja Moita Bwawani, Tanzaniateistami – wielu Masajów przeszło na chrześcijaństwo,

znacznie mniej na islam.

Księża SMA posługujący na misji

Pierwszym proboszczem Misji był ks. John Gallagher (Irlandia), któ-

ry na początku współpracował z ks. Arkadiuszem Nowakiem. Od lipca 2014 roku probosz-czem w Moita Bwawani jest ks. Janusz Pociask, który współ-pracuje z ks. Sebastianem Jeyaprabu (Indie).

Duszpasterstwo na misji

Misja Moita Bwawani znaj-duje się wciąż na terenie obję-

tym pierwszą ewangelizacją. Od 2011 roku, z misjonarzami SMA

współpracują Siostry św. Józe-fa z Mombasy (Kenia), które wśród

wiernych zajmują się edukacją i ochro-ną zdrowia. W posłudze duszpasterskiej

pomaga również grupa 16 katechetów, któ-rzy na co dzień odwiedzają masajskie rodziny

i głoszą im Dobrą Nowinę o zbawieniu.

Z chórem Masajek Mobilna klinika obsługiwana przez Siostry św. Józefa z Mombasy

Ks. Janusz w masajskiej bomieKs. Arkadiusz Nowak i ks. Janusz Pociask koncelebrujący Mszę świętą

Powstanie MisjiParafia powstała 6 stycznia 1975 r a potem

otrzymała imię i jest pod wezwaniem: „Na-rodziny Jezusa Chrystusa Zbawiciela”

Usytuowanie geograficzneMisja Monasao leży w połu-

dniowo-zachodniej części Repub-liki Środkowoafrykańskiej. Część naszej parafii to Park Krajo-brazowy. Główne plemiona to: Pigmeje, Gbaya, Bororo, Sang-ha-Sangha. Są też przedstawi-ciele innych grup etnicznych z różnych stron kraju, którzy osiedlili się tutaj w przeszłości z uwagi na istniejące kopal-nie diamentów i złota. Wbrew temu co może to oznaczać, jest to region w którym poza eksplo-atacją rabunkową zasobów ziem-nych i drzewa niczego więcej się nie prowadzi.

WierniPigmeje Bayaka to grupa półkoczownicza,

żyjąca w lesie lub na jego obrzeżach. Tradycyjnie osiedlają się oni w pobliży wiosek ludności Bantu. Ta sytuacja sprawia, że Pigmeje utrzymują z ludnością Bantu nieko-rzystne dla nich relacje zależności społecznej i ekonomicznej (pra-ca, wymiana handlowa). Te wielopokoleniowe relacje są bardzo często dyskryminujące, niesprawiedliwe i niekorzystne dla Pigme-jów, gdyż stawiają ich w pozycji niższych i gorszych. Jednak inaczej ma się sytuacja na terenie misji Monasao. Tutaj, dzięki ewange-lizacji i szeroko rozumianej posłudze misyjnej ludność Bantu nie ma dominującego wpływu na życie Pigmejów. Tym ostatnim dana jest większa swoboda w kreowaniu ich własnej rzeczywistości oraz podejmowaniu decyzji dotyczących życia w wiosce.

Księża SMA posługujący na misjiZałożycielem i pierwszym proboszczem tak wioski jak i misji

był ks. Fidei Donum René Ripoch z Francji. Po nim pracę kon-tynuował Belg, również Fidei Donum, ks. Philippe Coibion. Po-

Misja Monasao, Republika Środkowoafrykańskatem rozpoczęła się obecność misjonarzy SMA, którą

zapoczątkował ks. Wacław Krzempek. Kolejnym proboszczem był ks. Marek Balawender. Od

lipca 2009 roku proboszczem w Monasao jest ks. Wojciech Lula, z którym współ-

pracuje ks. Cezary Wieczorek.Od końca września 2016 roku,

w Republice Środkowoafrykań-skiej przebywa również ks. Sła-womir Kiełbasa, który odbywa tirocinium – czyli czas prze-znaczony na inkulturację, przyswojenie języka, aklimaty-zację, poznanie obyczajów, itp.

W przeszłości na misji pracował, między innymi, ks. Mariusz Rarak (z diecezji kie-leckiej) oraz księża SMA: Ar-kadiusz Nowak, Zbigniew Noga,

Grzegorz Kucharski, Krzysztof Pachut i Adam Fijołek i świeckie

misjonarki SMA: Ewa Marciniak i Małgorzata Hajda.

Duszpasterstwo na misjiGłównym kierunkiem duszpasterskim

jest proklamowanie Słowa Bożego jako źródła jedności bez względu na rasę czy pochodzenie. Od

Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego w Lidjombo

Panorama Misji Monasao

3534

Nabożeństwo w czasie peregrynacji

samego początku ewangelizacja wśród Pigmejów była podwali-ną wspólnej modlitwy, spotkań, pracy ludzi, którzy do tej pory żyli raczej w relacjach feudalnych. Dzięki Ewangelii ludzie zaczęli się wspólnie modlić i łączyć w grupy: Legion Maryi, ministranci, tan-cerki, chorzy i cierpiący, Bractwo św. Józefa, św. Rity, św. Francisz-ka z Paoli. Jak dotąd, na misji nie rozwinął się jakiś specyficzny kult. Podejmowane są próby rozwijania różnych form pobożności w połączeniu z tym, co się dzieję w Kościele środkowoafrykań-skim. Ostatnio, po zakończeniu obchodów Roku Miłosierdzia, biskup Berbérati, Msgr Dennis Kofi Agbanyadzi, zaproponował

aby misjonarze SMA podjęli wysiłek wybudowania sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Bayanga. Prawdopodobnie stało się tak dlatego, że misjonarze SMA byli tymi, którzy zainicjowali w tym czasie peregrynację cudownego obrazu Jezusa Miłosiernego w diecezji. W peregrynacji wzięła udział kopia obrazu „Jezu, ufam Tobie”, którą poświęcił sam papież Franciszek w czasie zeszło-rocznej wizyty duszpasterskiej w RŚA. Warto nadmienić, że właś-nie w czasie tej wizyty, w Bangui (stolicy kraju) Ojciec Święty ot-worzył symbolicznie drzwi katedry, jako znak rozpoczynającego się na całym świecie specjalnego Jubileuszu Roku Miłosierdzia.

Sakrament Chrztu św. doroslych w SaloRozesłanie kopii obrazu ‚Jezu, ufam Tobie’

Misja Nyamanga, wyspa Ukara, TanzaniaPowstanie MisjiParafia Nyamanga pod wezwaniem św. Te-

resy od Dzieciątka Jezus na wyspie Ukara została założona przez Misjonarzy Afryki - Ojców Białych około roku 1904. Od roku 1976 pracę rozpoczęli księża diecezjalni z diecezji Mwanza. Po mimo tego, że Nyamanga posiada status parafii, to była traktowana jako stacja dojazdowa. Księża diecezjalni przyjeżdżali na wy-spę Ukara, zostawali parę dni i wracali do swoich parafii na wyspie Ukerewe (największa wyspa na jeziorze Wiktorii). Po-między 1976 a 1996 rokiem te wizyty był dość częste. Po roku 1996 księża diecezjalni przyjeż-dżali już rzadziej. W wrześniu 2015 roku przybył na wyspę do pracy ks. Thomas T. Simon (SMA z Indii), a miesiąc później dołączył do niego ks. Adam Bartkowicz.

Usytuowanie geograficzneWyspa Ukara jest średniej wielkości wy-

spą położoną na jeziorze Wiktorii w Tanzanii (na google maps jej nazwa to „Ukora”). Wyspa liczy 9500 mieszkańców, w większości (90%) z plemienia Kara (nazywa-

ne także Regi). Pozostałe 10% to mieszanka plemion Kerewe i Sukuma oraz kilku innych mniejszych

grup etnicznych. Około 70% ludności jest już ochrzczonych.

WierniPlemię Kara ma swój etniczny

język ki-kara, którym posługują się na co dzień. Jednak prawie każda osoba z tego plemienia zna język ki-swahili, który jest tu językiem komunikacji ludności i misjo-narzy. Lokalna ludność zajmu-je się połowem ryb, uprawiają ryżu, manioku (kassawa), słod-kich ziemniaków czy kukurydzy.

Księża SMA posługu-jący na misji

Ks. Thomas T. Simon i ks. Adam Bartkowicz to pierwsi mis-

jonarze SMA pracujący na mis-ji Nyamanga, na wyspie Ukara.

Tymczasowo przebywa tam również ks. Paweł Gabryś, neoprezbiter, który od-

bywa czas tirocinium.

Duszpasterstwo na misjiParafia Nyamanga na wyspie Ukara, przez ostatnie 20 lat

była traktowana jako stacja dojazdowa, a nie jako parafia w do-słownym sensie. Niestety, nie był to czas sprzyjający rozwojowi wiary miejscowej ludności. Pomimo tego, że ludzie przyjmowa-li sakrament Chrztu świętego, to nie uczęszczali na msze święte i nie przystępowali do innych sakramentów.

Na wyspie jest obecnie 7 kaplic dojazdowych. W przeszłości, do niektórych stacji ksiądz przyjeżdżał zaledwie raz na rok, więc świadomość wiary zaczęła zanikać. Wiele osób przeszło do lokal-

Błogosławieństwo wody chrzcielnej Chrzest św. dorosłych w parafii

3736

nych samozwańczych kościołów, które są niczym innym jak tylko sektami. Głównym zadaniem obecnej ekipy misjonarzy SMA jest odbudowanie wiary w Chrystusa w tych, którzy są już ochrzczeni, natomiast wahającym się lub Chrystusa nieznającym - pokazać drogę do Niego. Wiele osób żyje w związkach niesakramental-nych, po ślubie według obrządku plemiennego. Rośnie więc licz-ba ślubów sakramentalnych.

W parafii funkcjonuje też kilka grup liturgicznych: Wspólnota Najświętszego Serca Pana Jezusa, Legion Maryi, Katolickie Sto-warzyszanie Młodzieży, Stowarzyszanie Kobiet Katolickich, mini-stranci. Wraz z rozwojem misji w przyszłości będą organizowane nowe wspólnoty chrześcijańskie.

Sakrament małżeństwa w kościele parafialnym

Procesja Bożego Ciała

Pogrzeb w wiosce Chibasi

Msza święta w kaplicy dojazdowej, w wiosce Chibasi

Ministranci i katechista w Nyamanga

Ks. Adam Bartkowicz z nowożeńcami i świadkami

Powstanie MisjiPierwsi misjonarze pojawili się na tutejszych

terenach w latach dwudziestych XX wieku, ale regularna misja rozpoczęła się fak-tycznie dopiero po drugiej wojnie świa-towej, najpierw z parafii katedralnej w Sokodé, a później od 1952 roku z parafii w Sotouboua. W tym cza-sie powstały w kilku wioskach duże i aktywne wspólnoty ka-tolickie.

Dużym impulsem do roz-woju chrześcijaństwa na tu-tejszych terenach było przy-bycie w 1991 roku 66-letniego ks. Jeana Perrin’a SMA, który zdecydował się osiedlić na emeryturę w małej wiosce Yomaboua. Widząc jednak po-trzeby tutejszej ludności, ks. Perrin zaangażował się w pracę pastoralną i socjalną w tutejszych wioskach: założył 10 nowych wiosek dla uchodźców z południa kraju po zamieszkach politycznych z początku lat dziewięćdziesiątych, założył liczne szkoły i przychodnie, wybudował liczne kaplice i koś-cioły, w tym duży kościół w Tchébébé w 1995 roku.

Doceniając efekty pracy ks. Perrin’a, ordynariusz diecezji Sokodé, ks. bp Ambroise Djoliba, erygo-

wał w Tchébébé 21 stycznia 1996 roku nową parafię. W 1997 roku ks. Perrin oddał do

użytku nowe prezbiterium w Tchébébé, w którym zamieszkały tymczasowo 3

siostry Marianistki, w oczekiwaniu na zakończenie budowy ich domu zakonnego.

Usytuowanie geogra-ficzne

Parafia rzymskokatolicka pod wezwaniem św. Alber-ta Wielkiego w Tchébébé jest położona w centralnym Togo w diecezji Sokodé. Obejmuje obszar rozciągający się na prze-strzeni około 20 km z północy

na południe i 70 km ze wschodu na zachód.

WierniNa terenie parafii są 4 gminy, zło-

żone z 22 wiosek, zamieszkałych przez około 30 tys. ludności, z czego jakieś 6 000

katolików. Pozostała część ludności praktykuje religie tradycje tradycyjne (około 50%), protestan-

Misja Tchébébé, Togo

Dary ofiarne to często produkty rolne i zwierzęta hodowlane

3938

tyzm (25%), islam (4%). Głównych zajęciem tutejszej ludności jest uprawa roli (fasola, kukurydza, jamy, proso, mango) i wy-dobycie żwiru oraz piasku z rzek. Są to ludzie prości i ubodzy, ale bardzo gościnni i otwarci.

Księża SMA posługujący na misjiW styczniu 2000 roku zainstalował się w prezbiterium pierw-

szy oficjalny proboszcz parafii ks. Andre Bouhelier SMA, z wika-rymi Jean Klein SMA i Jean Baptiste Musa SMA. W kolejnych la-tach pracowali na parafii: ks. Sławomir Kiełbasa SMA, ks. Cezary Wieczorek SMA, ks. Jan Kupis SMA, ks. Joseph Niamga SMA, ks. Marian Szatkowski SMA. W 2002 roku zmarł ks. André Bouhelier i proboszczem został ks. Jean Klein. Kolejnymi proboszczami byli ks. Jean Baptiste Musa (2006) i os 2007 roku ks. Marek Jan Kupis.

Duszpasterstwo na misjiObecnie na parafii pracuje dwóch księży SMA, 7 sióstr Ma-

rianistek i 4 Benedyktynki. Wspomagani oni są przez około 60 świeckich katechetów. Duchowni i osoby konsekrowane zajmu-ją się głównie pracą duszpasterską (msze święte i sakramenty oraz katecheza) i charytatywno-socjalną (szkolnictwo, promocja i edukacja podstawowa kobiet, stowarzyszenie niepełnospraw-nych, podstawowa opieka zdrowotna). Liturgia jest sprawowana głównie w języku urzędowym Togo, tj. francuskim, ze względu na dużą mieszankę językową i etniczną na terenie parafii. Lokalnie używa się do liturgii języki dwóch najliczniejszych plemion wśród katolików: kabiye i losso. Z ruchów katolickich najbardziej aktyw-ne są ruchy związane z Akcją Katolicką, Legion Maryi oraz dwa stowarzyszenia Jezusa Miłosiernego oraz Św. Antoniego z Padwy.

Kaplica dojazdowa w jednej z misyjnych wiosek

Ks. Marian Szatkowski podczas celebracji EucharystycznejKsięża SMA, Marian Szatkowski i Marek Jan Kupis

Od początku kwietnia 2014 roku trwa budowa Centrum Misji Afrykańskich

(CMA), przy naszym Domu Prowincjal-nym w Borzęcinie Dużym. Chcemy, aby CMA służyło przede wszystkim drugiemu człowiekowi i było miejscem otwarcia się na drugiego człowieka w wymiarze jego doświadczeń duchowych i kulturowych. W CMA będzie prowadzona animacja misyj-na SMA, uwzględniająca tematykę pracy na misji, kultury afrykańskiej, dialogu między-kulturowego i międzyreligijnego. Ponadto będą tam prowadzone rekolekcje, warszta-ty i spotkania, które pomogą uczestnikom w rozwijaniu i pogłębianiu relacji z Bogiem, drugim człowiekiem i samym sobą. Wszel-ka działalność w CMA będzie służyć pełniej-szemu otwieraniu się na powołanie misyjne, którym wszyscy zostaliśmy obdarowani na Chrzcie świętym. Zgromadzone w ten spo-sób fundusze wesprą misje SMA w Afryce.

Ufamy, że działalność CMA będzie również sprzyjać budzeniu powołań do kapłaństwa misyjnego i posługi misyjnej osób świeckich w Afryce.

Możliwości kubaturowe CMA to prawie pięćdziesiąt klimatyzowanych, maksymal-nie dwuosobowych pokoi z łazienką (w tym trzy dla osób niepełnosprawnych), pięć sal multimedialnych na 20, 30, 50 i 100 osób, sala ekspozycyjno-muzealna o powierzch-ni 175 m2, centrum rehabilitacyjne o po-wierzchni łącznej 220 m2, kaplica, jadalnia, winda i pochylnie dla niepełnosprawnych, pięćdziesiąt miejsc parkingowych, jak rów-nież park i staw do dyspozycji gości.

Budowa Centrum Misji Afrykańskich, Bożęcin Duży

Zachęcamy do wsparcia budowy i ukoń-czenia tej inwestycji. Nieocenionym wspar-ciem jest modlitwa w intencji rychłego ukoń-czenia budowy CMA. My, misjonarze SMA robimy to codziennie, za wstawiennictwem św. Józefa. Przypominamy również inne możliwe sposoby wsparcia naszej budowy.

Niech CMA będzie trwałym znakiem zaangażowania misyjnego ludzi o hojnym sercu, zgodnie z tym, co mówi przysłowie afrykańskie: „ofiarność jest sprawą serca a nie portfela”.

Darowizny na cele kultu reli-gijnego

Zasady przekazywania darowizn na cele kultu religijnego dla tych, którzy darowiznę na budowę chcieliby zawrzeć w zeznaniu podatkowym: • dla przedsiębiorstw/firm/instytucji: Us-

ta wa o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 roku, poz. 851 z późn. zm.) – art. 18 ust. 1 pkt 1, mówią-ca, że można odliczyć darowiznę w wyso-kości nieprzekraczającej 10% dochodu.

• dla osób prywatnych/fizycznych: Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zm.) – art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. b, mówiąca, że można odli-czyć darowiznę w wysokości nieprze-kraczającej 6% dochodu.

W tym celu można użyć przekazu dołą-czonego w wkładce do tego numeru „Wrót Afryki” z tytułem wpłaty: „Darowizna – Bu-dowa Centrum Misji Afrykańskich”

Cegiełka – numizmat z wize-runkiem św. Jana Pawła II

Posiadamy jeszcze nieco ponad 100 sztuk numizmatu platerowanego 24-karatowym złotem (w całej edycji wyszło tylko 4000 sztuk). Proponowana cena numizmatu to minimum pięćdziesiąt. Zamówienia prosimy składać telefonicznie, mailowo lub na nasz borzęciński adres. Proszę nie dokonywać przedpłat! Wraz z numizmatem odeślemy Wam wypełniony formularz przelewu.

Modlitwa do św. JózefaDo Ciebie, Święty Józefie, uciekamy

się w naszej niedoli. Wezwawszy pomocy Twej Najświętszej Oblubienicy, z ufnością również błagamy o Twoją opiekę. Przez miłość, która Cię łączyła z Niepokalaną Dziewicą, Bogarodzicą, i przez ojcowską Twą troskliwość, którą otaczałeś Dziecię Jezus, pokornie błagamy: wejrzyj łaska-wie na dziedzictwo, które Jezus Chrystus nabył krwią swoją, i swoim potężnym wstawiennictwem dopomóż nam w na-szych potrzebach.

Opatrznościowy stróżu Bożej Ro-dziny, czuwaj nad wybranym potom-stwem Jezusa Chrystusa. Oddal od nas, ukochany ojcze, wszelką zarazę błędów i zepsucia. Potężny nasz wybawco, przy-bądź nam łaskawie z niebiańską pomo-cą w tej walce z mocami ciemności, a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus z nie-bezpieczeństwa, które zagrażało Jego życiu, tak teraz broń Świętego Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i od wszel-kiej przeciwności.

Otaczaj każdego z nas nieustanną opieką, abyśmy za Twoim przykładem i Twoją pomocą wsparci mogli żyć świą-tobliwie, umrzeć pobożnie i osiągnąć wieczną szczęśliwość w niebie. Amen.Obecny stan budowy

4140

Wolontariat misyjny, działający przy Stowarzyszeniu Mi-sji Afrykańskich został formalnie zorganizowany w SMA,

Centrum Charytatywno-Wolontariackie „SOLIDARNI” 15 listopa-da 2004 roku, dokładnie w 10 rocznicę śmierci kleryka Roberta Gucwy.

„CCh-W SOLIDARNI” to organizacja wydzielona z Prowincji Polskiej SMA, mająca status OPP, której celem jest wspieranie działalności misyjnej Kościoła oraz szerzenie idei wolontaria-tu misyjnego SMA. Od powołania tego Centrum na misje SMA w Afryce wyjechało ponad 20 osób, głównie do Togo, Tanzanii i Republiki Środkowoafrykańskiej. Cechą charakterystyczną dla wolontariatu misyjnego SMA jest czas pobytu na misjach, trwają-cy minimum dwa lata. Osoby posłane na miejscu uczą się języka lokalnego i poznają kulturę i zwyczaje ludzi, wśród których będą posługiwać. Najczęściej angażują się w edukację, poprawę opieki medycznej a także pracę socjalną. Do wyjazdu na misje wolonta-riusze przygotowują się poprzez formację i udział w warsztatach i różnych wydarzeniach SMA.

Przy Stowarzyszeniu Mi-sji Afrykańskich, od 8 grud-nia 2007 roku, działa także Wspólnota Misjonarzy Świe-ckich SMA. Wspólnotę two-rzą ci, którzy poza aktywnym działaniem na rzecz misji, chcą jeszcze bardziej roz-winąć w sobie duchowość i charyzmat SMA.

SMA, Centrum Charytatywno-Wolontariackie „SOLIDARNI”

Wspólnota misjonarzy świeckich i duchownych pracujących na Misji Bugisi (Tanzania)

Prezentacja kultury i zwyczajów dziewcząt z plemienia Sukuma na UP w Krakowie

Elżbieta Jęczmyk MŚ przekazuje niewidomym pomoce naukowe do nauki czytania językiem Braille’a, Buhangija (Tanzania)

Anna Bieniek MŚ w rozmowie ze studentami, Misja Bugisi (Tanzania)

Jolanta Kazak MŚ i Agata Łysień ze swoimi wychowankami z wydziału matematyki Uniwersytetu w Moshi (Tanzania)

Jak możecie nam pomóc?

Nie każdy z nas może osobiście wyjechać na misję w Afryce, ale każdy może w niej aktywnie uczestniczyć. Święta Teresa

od Dzieciątka Jezus nigdy nie opuściła swojego klasztoru w Li-sieux, ale dzięki wytrwałej modlitwie w intencji misjonarzy stała się jedną z największych misjonarek w historii Kościoła. Także Ty możesz włączyć się w nasze dzieło, wspierając nas modlitwą i przyjaźnią.

Nasi misjonarze, pracując często w ubogich krajach, mogą liczyć jedynie na pomoc swych przyjaciół i dobroczyńców. Jeśli chcesz, możesz dołączyć do ich grona poprzez:• regularną modlitwę w intencji Afryki, misjonarzy oraz no-

wych powołań misyjnych;• intencje mszalne i wspominki za zmarłych;

• uczestnictwo w dziele Mszy świętej Wieczystej (SMA);• ofiary lub darowizny na misje i na działalność SMA;• uczestnictwo w projektach Duchowej Adopcji i innych projek-

tach SMA CCh-W „SOLIDARNI”;• odpis 1% podatku dochodowego dla Afryki; • kupno publikacji SMA oraz wyrobów afrykańskich dostęp-

nych w domach SMA lub za pośrednictwem Centrum Pomo-cy Misjom „MOYO”;

• wynajem pokoi i multimedialnych sal konferencyjnych/war-sztatowych/ekspozycyjnych w domach SMA;

Z naszej strony zapewniamy Was o pamięci i modlitwie. W każ-dą pierwszą sobotę miesiąca odprawiamy Mszę Świętą w intencji przyjaciół i dobroczyńców.

Nasze konta:

Prowincja Polska, SMA: BGŻ BNP Paribas 40 1600 1127 1849 0839 4000 0001

Centrum Pomocy Misjom „MOYO”: BGŻ BNP Paribas 29 1600 1127 1844 3217 0000 0001

SMA, CCh-W „SOLIDARNI”: BGŻ BNP Paribas 71 1600 1127 1844 3996 6000 0001

4342

Jeśli jesteś zainteresowany pracą misyjną – skontaktuj się z nami.

Szczegółowe informacje możesz uzyskać pod adresem: animacja@sma.pl,

na facebooku: smapiwniczna i misjeafrykanskie,

lub w jednym z naszych domów.

Zapraszamy!

Prowincja Polska, Ośrodek Rekolekcyjno-Misyjny Stowarzyszenie Misji Afrykańskich im. kl. Roberta Gucwy Borzęcin Duży, ul. Warszawska 826 Śmigowskie 42 05-083 ZABORÓW 33-350 PIWNICZNA-ZDRÓJ tel. (22) 752 08 88 tel. (18) 440 00 77 fax (22) 752 09 26 fax (18) 440 00 76 e-mail: sma@sma.pl e-mail: piwniczna@sma.pl

www.sma.pl