d’verspriech vum weltfridden · pdf fileun affäre vu gemeinsamen intressi;...

58
D’Versprieche vum Weltfridden ................................................................................... 2 The Pormise of World Peace ....................................................................................... 16 La Promesse de la Paix Mondiale ................................................................................ 28 INTRODUCTION............................................................................................... 30 INTRODUCTION............................................................................................... 30 SIGNES FAVORABLES DE PAIX .................................................................... 30 CONFLITS ET SPECTRES DE GUERRE.......................................................... 31 LE CHEMIN EN AVANT .................................................................................. 31 LE RÔLE CAPITAL DE LA RELIGION ............................................................... 32 LA RELIGION SOURCE D'ORDRE .................................................................. 32 L'UNITE FONDAMENTALE DES RELIGIONS ............................................... 33 OÙ EST LE "MONDE NOUVEAU"? ................................................................. 34 ISSUES POUR UNE PAIX MONDIALE ............................................................... 35 LES RACINES DE LA GUERRE ....................................................................... 36 DEMARCHES VERS UN ORDRE MONDIAL ................................................. 36 RACISME........................................................................................................... 37 LES EXTREMES DE RICHESSE ET DE PAUVRETE...................................... 37 NATIONALISME EFFRENE ............................................................................. 37 RIVALITES RELIGIEUSES .............................................................................. 38 LE RÔLE DE LA FEMME ................................................................................. 38 EDUCATION POUR TOUS ............................................................................... 38 UNE LANGUE AUXILIAIRE UNIVERSELLE ................................................. 39 SOLUTIONS SPIRITUELLES AUX PROBLEMES SOCIAUX ........................ 39 LES FONDATIONS D'UN NOUVEL ORDRE MONDIAL ............................... 39 UNITE DU GENRE HUMAIN ........................................................................... 39 UNE COMMUNAUTE MONDIALE ................................................................. 40 UNE ASSEMBLÉE UNIVERSELLE ................................................................. 41 VISION D'UN MONDE UNI.................................................................................. 43 L'UNIFICATION DU MONDE .......................................................................... 43 LE MODELE BAHA'I ........................................................................................ 44 Die Verheißung des Weltfriedens ................................................................................ 46

Upload: phamkhanh

Post on 08-Feb-2018

260 views

Category:

Documents


3 download

TRANSCRIPT

Page 1: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

D’Versprieche vum Weltfridden ................................................................................... 2 The Pormise of World Peace ....................................................................................... 16 La Promesse de la Paix Mondiale ................................................................................ 28

INTRODUCTION............................................................................................... 30 INTRODUCTION............................................................................................... 30 SIGNES FAVORABLES DE PAIX .................................................................... 30 CONFLITS ET SPECTRES DE GUERRE .......................................................... 31 LE CHEMIN EN AVANT .................................................................................. 31

LE RÔLE CAPITAL DE LA RELIGION ............................................................... 32 LA RELIGION SOURCE D'ORDRE .................................................................. 32 L'UNITE FONDAMENTALE DES RELIGIONS ............................................... 33 OÙ EST LE "MONDE NOUVEAU"? ................................................................. 34

ISSUES POUR UNE PAIX MONDIALE ............................................................... 35 LES RACINES DE LA GUERRE ....................................................................... 36 DEMARCHES VERS UN ORDRE MONDIAL ................................................. 36 RACISME........................................................................................................... 37 LES EXTREMES DE RICHESSE ET DE PAUVRETE...................................... 37 NATIONALISME EFFRENE ............................................................................. 37 RIVALITES RELIGIEUSES .............................................................................. 38 LE RÔLE DE LA FEMME ................................................................................. 38 EDUCATION POUR TOUS ............................................................................... 38 UNE LANGUE AUXILIAIRE UNIVERSELLE ................................................. 39 SOLUTIONS SPIRITUELLES AUX PROBLEMES SOCIAUX ........................ 39 LES FONDATIONS D'UN NOUVEL ORDRE MONDIAL ............................... 39 UNITE DU GENRE HUMAIN ........................................................................... 39 UNE COMMUNAUTE MONDIALE ................................................................. 40 UNE ASSEMBLÉE UNIVERSELLE ................................................................. 41

VISION D'UN MONDE UNI .................................................................................. 43 L'UNIFICATION DU MONDE .......................................................................... 43 LE MODELE BAHA'I ........................................................................................ 44

Die Verheißung des Weltfriedens ................................................................................ 46

Page 2: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

D’Versprieche vum Weltfridden

Eng Deklaratioun vum Universalen Haus vun der Gerechtegkeet un d’Vëlker vun der Welt

Un d’Vëlker vun der Welt

Dee Grousse Fridden, no deem d’Mënsche vu guddem Wëllen am Laf vun de Jorhonnerten esou staark verlaangert hunn, dee Proféiten an Dichter zënter ville Generatiounen an hire Visioune beschriwwen an deen déi helleg Schrëften vun der Mënschheet zënter je hier ugekënnegt hunn, ass fir d’Natiounen elo endlech gräifbar ginn. Fir d’éischt an der Geschicht huet haut jiddereen d’Méiglechkeet, dee ganze Planéit an déi Onmass vu Vëlker, déi op em liewen, an enger globaler Perspektiv ze gesinn. Weltfridden ass net méi nëmme méiglech, en ass onëmgänglech ginn. En ass déi nächst Etapp an eisem Planéit senger Entwécklung – „d’Planéitiséierung vun der Mënschheet“, wéi e groussen Denker et ausdréckt.

Ob de Fridden eréischt no onvirstellbare Leiden erreecht gëtt, déi d’Mënschen doduerch erbäiféieren, datt se stur un ale Verhalensweise festhalen, oder ob mir en elo, an engem Akt vu gemeinsamem Wëllen, zustanbréngen, dat ass d’Entscheedung, virun där all déi stinn, déi op der Äerd wunnen. Zu dësem kriteschen Zäitpunkt, wou déi vill bal onléisbar Problemer, déi d’Natioune belaaschten, an enger gemeinsamer Suerg fir déi ganz Welt zum Ausdrock kommen, wär et absolutt onveräntwerlech, wa mir et net géife fäerdegbréngen, fir dene sëllege Konflikter an Onroue mat den néidege Moossnamen ze begéinen.

Gënschteg Zeeche vum Fridden

Gënschteg Zeeche sinn déi ëmmer méi grouss Ustrengunge fir d’Verwiirklechung vun enger Weltuerdnung: fir d’éischt d’Schafe vum Vëlkerbond am Ufank vum Jorhonnert, duerno, op méi enger breder Grondlag, d’Organisatioun vun de Vereenten Natiounen; dann d’Tatsaach, dass zënter dem Zweete Weltkrich d’Majoritéit vun all Länner onofhängeg gi sinn, wat drop hiweist, dass de Prozess vum Opbau vun den Natiounen op en Enn geet; an och dëse jonken Natiounen hir Bedelegung, zesumme mat méi alen, un Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert oder zerstridde waren, am Kader vun internationale Projekter op wëssenschaftlechem, erzéiereschem, legislativem, wirtschaftlechem a kulturellem Plang; d’Grënnung vu sëllegen internationalen humanitären Organisatiounen am Laf vun de leschte Jorzéngten; d’Verbredung vu Fraen- a Jugendbewegungen, déi derzou opfuerderen, de Krich ofzeschafen; an dat spontaant, ëmmer méi grousst Netzwierk vun einfache Leit, déi no Verstännegung duerch perséinlech Kontakter sichen.

De wëssenschaftlechen an technologesche Fortschrëtt, deen an dësem ongewéinlech verwinnte Jorhonnert gemaach gëtt, bedeit e grousse Schrack vijenzeg fir dem Planéit seng sozial Entwécklung, an e weist eis, mat wéi enge Mëttelen der Mënschheet hir praktesch Problemer kënne geléist ginn. Hie gëtt eis wiirklech déi Mëttelen an d’Hand, mat dene sech dat komplizéiert Liewen an enger gëeentener Welt regele léist. Mee et bestinn nach Hënnernesser. Zweiwel, Mëssverständnesser, Viruerteler, Mësstrauen a bornéierten Egoismus belaaschten d’Bezéiungen tëschent Länner a Vëlker.

Aus engem déiwe Gefill vu geeschteger a moralescher Verflichtung eraus spire mir zu dësem gënschtegen Zäitpunkt den Drang, Iech op déi déifgräifend Iddien opmierksam ze maachen, déi der Mënschheet hir Regéirer fir d’éischt virun iwwer honnert Joer

Page 3: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

gewuer goufen duerch Bahá'u'lláh, Begrënner vum Bahá’í Glawen, deem seng Verwalter mir sinn.

„De Wand vun der Verzweiflung“, sot Bahá'u'lláh a senge Schrëften, „bléist leider aus alle Richtungen, an de Sträit, deen d’Mënschen auserneen dreift a bedréckt, hëlt all Dag zou. D’Unzeeche vun Ëmwälzungen a chaoteschen Zoustänn, déi kuerz bevirstinn, erkennt ee schon elo un där etabléierter Uerdnung hirer lamentabler Felerhaftegkeet.“ Dës prophéitesch Aschätzung ass duerch der Mënschheet hir gemeinsam Erfarung genuch konfirméiert ginn. D’Fehler vun der etabléierter Uerdnung weise sech däitlech doran, dass déi al Vereent Natiounen organiséiert souverän Staaten net amstand sinn, d’Gespenst vun engem Krich ze verdreiwen, oder och d’Gefor, dass déi international Wirtschaftsuerdnung zesummebrécht, d’Ausbrede vun Anarchi an Terrorismus an déi onvirstellbar Péng, déi dës an nach aner Ploen fir ëmm méi Millioune Mënsche bedeiten. Agrressiounen a Konflikter si mëttlerweil därmoossen e Bestanddeel vun eise sozialen, wirtschaftlechen a reliéise Systemer ginn, dass vill Leit mengen, dëst Behuele léich an der Natur vum Mënsch a kéint dofir net geännert ginn.

D’Verwuerzelung vun dëser Meenung huet an de mënschlechen Ugeleënheten e Widdersproch geschaf, dee se paraliséiert. Engersäits versécheren d’Mënschen aus allen Natiounen, datt si net nëmme prett sinn, mee duerno verlaangeren, fir a Fridden an Harmonie ze liewen a fir déi qualvoll Ängscht ze iwwerwannen, déi hiirt deeglecht Liewe bedrécken. Op där aner Säit akzeptéiere si awer ouni sech ze mucksen d’Opfaassung, de Mënsch wir onverbesserlech egoistesch an aggressiv an duerfir net amstand, e soziale System opzebauen, deen an engems progressiv a friddlech, dynamesch an harmonesch ass, e System, deen der individueller Kreativitéit an Initiativ fräie Laf léisst, mee op Zesummenaarbecht an op Géigesäitegkeet berout.

An deem Mooss, wéi Noutwennegkeet vum Fridden zouhëlt, forcéiert eis dëse grondsätzleche Widdersproch, d’Hypothesen, op déi sech déi gelefeg Astellung zu der Mënschheet hirem historeschen Dilemma grënnt, nei ze iwwerpréiwen. Wann een déi Saach objektiv ënnersicht, weist sech, dass esou eng Astellung, wäit dervun, dem Mënsch säi wiirklecht Wiesen erëmzeginn, eng Verzerrung vum mënschleche Geescht bedeit. Esou bal all Vëlker sech doriwwer kloer sinn, kënne si konstruktiv sozial Kräften a Bewegung setzen, déi der mënschlecher Natur entspriechen an duerfir Harmonie an Zesummenaarbecht encouragéieren amplaz vu Krich a Sträit.

Dëse Wee ze wielen heescht net, der Mënschheet hir Vergaangenheet ze leegnen, mee se ze verstoen. De Bahá’í Glawen betruecht déi momentan weltwäit Confusioun an déi verhängnesvoll Situatioun vun de mënschlechen Ugeleeënheten als eng natierlech Phas an engem organesche Prozess; dëse Prozess, dee sech net ophale léisst, wäert um Enn zur Enegung vun der mënschlecher Rass an engem eenzege grousse soziale System féieren, deem seng Grenzen déi vum ganze Planéit sinn. Als egen, organesch Unitéit huet d’mënschlech Rass eng Rei vun Evolutiounsstadien duerchlaf, déi dem Puppelchesalter an der Kannerzäit am Liewe vum Eenzelne gläichen, a si ass elo um Héichpunkt vun hirer turbulenter Jugend ukomm an um Wee endlech maans ze ginn.

Wa mer eis éierlech agestinn, dass Viruerteler, Krich an Exploitatioun den Ausdrock vun onräife Phasen an engem groussen historesche Prozess waren, an dass d’Mënschheet haut déi onvermeidlech Tumulter erlieft, déi mam Erreeche vun hirer kollektiver Maturitéit verbonne sinn, dann ass dat kee Grond fir de Kapp hänken ze loossen, mee eng Viraussetzung fir déi formidabel Aufgab, eng friddlech Welt opzebauen. Dass dës Aufgab ka verwiirklecht ginn, dass déi noutwenneg konstruktiv Kräften do sinn an dass sozial Strukture kënne geschaf ginn, déi d’Mënschen zouenee

Page 4: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

féieren, biede mer Iech onbedéngt z’iwwerleeën. Egal wéivill Leed an Onrou eis an denen nächste puer Joren erwaarden, egal wéi däischter d’Situatioun op kuerz Zäit gesinn och ass, d’Bahá’í-Communautéit ass iwwerzeegt, dass d’Mënschheet dësem gréissten Test ka mat rouegem Gewëssen entgéint goen. Déi Emwälzungen, op déi d’Mënschheet ëmmer méi séier zoudreift, signaliséieren nach laang net d’Enn vun der Zivilisatioun; si hëllefe villméi, déi „Potentialer, déi an der mënschlecher Natur leien“, fräizesetzen a „seng iirdesch Bestëmmung, déi ugebueren Auszeechnung vu sénger Wiirklechkeet a vollem Mooss“ opzedecken.

I.

D’Fäegketen, déi d’mënschlech Rass vun all anere Liewensformen, ënnerscheeden, loosse sech an deem zesummefaassen, wat een de mënschleche Geescht nennt; de Verstand ass seng wichtegst Egeschaft. Dës Fäegkeeten hunn et der Mënschheet erméiglecht, Zivilisatiounen opzebauen a materiell gutt virunzekommen. Allerdéngs hunn esou Leeschtungen eleng et ni fäerdeg bruecht, de mënschleche Geescht zefridden ze stellen, deen a sénger mysteriéiser Aart op Transzendenz ausgeriicht ass, op d’Striewen no enger onsichtbarer Welt, no der leschter Wourécht, deem onerkennbare Wiese vun allem Wiesen, dat mir Gott nennen. D’Reliounen, déi der Mënschheet duerch eng Successioun vu geeschteg Kapazitéite bruecht goufen, waren d’Haaptverbindung tëscht der Mënschheet an dëser leschter Wourécht; si hunn dem Mënsch séng Fäegkeet, fir an engems geeschtegen Erfolleg a soziale Fortschrëtt ze erreechen, stimuléiert a raffinéiert. Keen eescht gemengte Versuch, déi mënschlech Uleiessen ze regelen an de Weltfridden ze verwiirklechen, kann d’Relioun ignoréieren. D’Aart a Weis wéi de Mënsch si verstan a praktizéiert huet, maachen e groussen Deel vun der Geschicht aus. E bedeitenden Historiker huet d’Relioun als „Fäegkeet vun der mënschlecher Natur“ beschriwwen. Et léisst sech kaum ofstreiden, dass d’Perversioun vun dëser Fäegkeet vill zu der Confusioun an der Gesellschaft an zu de Konflikter an an tëscht eenzelner bäigedroen huet. Mee grad esou wéineg kann en objektiven Observateur den iwwergroussen Afloss erofspillen, deen d’Relioun op der Zivilisatioun hir wichtegst Expressiounsformen hat. Ausserdeem weist hir onmëttelbar Wiirkung op Gesetz a Moral ëmmer nees, dass si fir d’sozial Uerdnung onentbierlech ass.

Iwwert d’Relioun als eng sozial Kraaft huet Bahá'u'lláh gesot: „D’Relioun ass dat wichtegst Mëttel fir Uerdnung an d’Welt ze bréngen a fir hir Bewunnder zefridden a friddlech ze stëmmen.“ Iwwert den Ennergang oder d’Korruptioun vun der Relioun huet hie geschriwwen: „Wann d’Luucht vun der Relioun méi schwaach gëtt, kënnt et zu Chaos a Confusioun, an d’Liicht vun der Oprichtegkeet, der Gerechtegkeet, der Rou an dem Fridden erläscht“. An enger Opzielung vun esou Konsequenze weisen d’Bahá’í Schrëften droph hin, dass „d’Perversioun vun der mënschlecher Natur, d’Verdierfnes vum mënschleche Behuelen, d’Korruptioun an d’Opléisung vu mënschlechen Institutiounen sech ënnert denen Emstänn vun hirer schlëmmster an ofstoussendster Säit weisen. De mënschleche Charakter verléiert seng Dignitéit, d’Vertrauen zerfällt, d’Disziplinn gëtt labber, d’Stëmm vum mënschleche Gewësse gëtt erstéckt, de Sënn dofir, wat anstänneg a wat schummenswäert ass, léisst no, all Konzeptioune vu Flicht, Solidaritéit, Géigesäitegkeet an Trei gi verdréit, an esouguer d’Gefiller vu Friddlechkeet, vu Freed a vun Hoffnung ginn no an no ausgeläscht.“

Wann also d’Mënschheet op deem kritesche Punkt ukomm ass, wou d’Konflikter se paralyséieren, da muss di d’Quell vun de Mëssverständnesser a vun der Confusioun, déi am Numm vun der Relioun entstane sinn, bei sech selwer sichen, bei hirer eegener

Page 5: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Noléissegkeet a bei dene Stëmmen, dene si nogelauschtert a vun dene si sech verféiere geloos huet. Wie blann an egoistesch u sénger spezieller Orthodoxi festgehalen huet, wie séngen Unhänger falsch a widderspréchlech Interpretatiounen zu deem operluegt huet, wat d’Proféite vu Gott gesot hunn, deen dréit eng schwéier Verantwortung fir dës Confusioun – eng Confusioun, déi nach vergréissert gëtt duerch déi kënschtlech Barrieren tëscht Glawen a Verstand, tëscht Wèessenschaft a Relioun. Well wa mer déi tatsächlech Aussoe vun de grousse Reliounsstëfter an de soziale Milieu, an deem si hir Missioun hu missen ausféieren, objektiv ënnersichen, da fanne mir näischt, wat déi Behaaptungen a Viruurteler ënnerstëtzt, déi der Mënschheet hir Resliounsgemeinschaften (an domat all mënschlech Ugeleeënheten) entfriemen.

D’Gebot, dass mir anerer solle behandelen, wéi mir selwer gär behandelt ginn, eng Ethik, déi ënnert där enger oder anerer Form an alle grousse Reliounen erëmkënnt, ënnermauert dës lescht Feststellung an zwou Hissichten: et resuméiert déi moralesch Haltung, dee friddensstëftenden Aspekt, deen dës Reliounen onofhängeg vun hirer Ursprongsplaz an –zäit duerchzitt; an et weist op en Aspekt vun Eenheet hinn, deen hir wiesentlech Dugend ass, eng Dugend, déi de Mënsch wéinst sengem inkoherente Geschichtsverständnes net amstand war z’appréciéieren.

Hätt d’Mënschheet d’Erzéier vun hirer gemeinsamer Kannerzäit als dat ugesinn, wat se waren, als Agente vun deem enge Prozess, dee se ziviliséiert huet, dann hätt se garantéiert onendlech méi Profit gezunn aus der kumuléierter Wiirkung vun de Missiounen, déi si noeneen ausgefouert hunn. Leider huet se dëst net gemaach.

Dass a ville Länner e fanatesche reliéisen Äifer nees oplieft, kann een nëmmen als eng lescht Zuckung virum Doud betruechten. Eleng schon am Ausbroch vu Gewalt an Zerstéierung, deen domat verbonnen ass, wist sech de geeschtege Bankrott hannert dësem Äifer. Eng vun den eegenaartegsten an trauregste Charakteristike bei deem aktuellen Opkomme vu reliéisem Fanatissem ass effektiv den Ausmooss, an deem hie vu Fall zu Fall net nëmmen déi geeschteg Wäerter ënnergrieft, déi de Mënschen hir Eenheet begënschtegen, mee och déi eenzegaarteg moralesch Triumpher vun där Relioun, déi e behaapt ze verdedegen.

Trotz där lieweswichteger Roll, déi d’Relioun an der Geschicht vum Mënsch gespillt huet, an trotz der Dramatik, mat där an eiser Zäit de militante reliéise Fanatissem erëm zouhëlt, betruechten zënter ville Jorzéngten ëmmer méi Leit d’Relioun an déi reliéis Institutiounen als irrelevant fir der Welt hir grouss Uleiessen; si ersetzen d’Relioun doduerch, dass se sech dem hedonistesche Striewen no materieller Befriddegung verschreiwen oder enger hausmaacher Ideologi noginn, déi d’Gesellschaft vun hirem offensichtleche Misär soll erléisen. Mee amplaz ze begräifen, dass d’Mënschheet eng Eenheet ass an d’Harmoni tëscht de verschiddene Vëlker ze vergréisseren, haten zevill vun dësen Ideologien d’Tendenz, fir de Staat ze vergöttlechen, de Rescht vun der Mënschheet ënnert eng bestëmmten Natioun, Rass oder Klass ze stellen oder all Diskusssioun an all Gedankenaustausch z’ënnerdrécken. Oder si hu Millioune vu Leit, déi Honger leiden, ongenéiert dem Mechanismus vun engem Wirtschaftssystem ausgesat, deen der Majoritéit hir Situatioun ganz kloer verschlëmmer, iwwerdeems en e puer klenge Gruppen d’Méiglechkeet gëtt, an engem Iwwerfloss ze liewen, vun deem eis Grousseltere knapps konnten dremen.

Wéi schappeg ass dach d’Leeschtung vun den Ersatzreliounen, déi an eisem Zäitalter opkomm sinn. An der massiver Erniichterung vu ganze Populatiounen, déi geléiert goufen, un hiren Altär ze bieden, weist sech der Geschicht hiert onwidderrufflecht Urteel iwwert hire Wäert. Déi, déi hinnen hir Carrière an de mënschlechen Affäre

Page 6: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

verdanken, hu Jorzéngten erduerch ëmmer méi eng onbegrentze Muecht kritt; an d’Friichte vun där Entwécklung sinn déi sozial an ekonomesch Krankheeten, déi um Enn vum zwanzegste Jorhonnert all Regioun vun der Welt befall hunn. Hannert all dëse baussenzege Ploe gesäit een de geeschtege Schued an der Apathi, déi d’Mass vun der Bevëlkerung vun allen Natioune gepaakt huet, an am Ofstierwe vun Hoffnung an den Häerzer vu Milliounen, denen dat Néidegst feelt an déi vun Angscht erfëllt sinn.

Elo ass d’Zäit, wou déi, déi den Dogma vum Materialismus priedegen, egal ob am Osten oder am Westen, egal ob am Kapitalismus oder am Sozialismus, musse Rechenschaft ofleeën iwwert déi geeschteg Féierung, déi se behaapt hunn ze vermëttelen. Wou ass déi „nei Welt“, déi dës Ideologië verspriechen? Wou ass den internationale Fridden, deem seng Idealer si wéi et schéngt ënnerstëtzen? Wou huet d’Glorifikatioun vun enger bestëmmter Rass, Natioun oder Klass et erméiglecht, an nei Beräicher vu kultureller Leeschtung virzestoussen? Firwat geet déi grouss Majoritéit vun de Vëlker vun der Welt ëmmer méi am Honger an am Misär ënner, wann déi aktuell Arbiteren vun de Mënschen hiren Uleiessen iwwert e Räichtem verfügen, dee sech d’Pharaoen, déi réimesch Keser oder esouguer déi imperialistesch Muechten aus dem nonzéngte Jorhonnert am Dram net hätte kënne virstellen?

Et ass virun allem an der Verherrlechung vum Truechten no materielle Saachen – an engems d’Quell an déi gemeinsam Egeschaft vun all denen Ideologien – wou mir d’Wuerzel fannen, aus där déi falsch Opfaassung staamt, dass d’Mënschen onverbesserlech egoistesch an aggressiv sinn. Hei muss de Buedem preparéiert gi fir d’Opriichte vun enger neier Welt, an där sech eis Kanner kënne wuel fillen.

Wéi d’Erfarung weist, hunn déi materialistesch Idealer et net fäerdegbruecht, der Mënschheet hir Bedierfnësser zefriddenzestellen; dofir sollte mer éierlech sinn an zouginn, dass elo en neien Effort muss gemaach ginn, fir dem Planéit seng akut Problemer ze léisen. Déi onerdréiglech Conditiounen, déi an der Gesellschaft virherrschen, verroden e gemeinsaamt Versoe vun alle Mënschen, en Emstand, deen d’Divisioun tëscht deene verschiddene Gruppen nach éischter verstäerkt, wéi se ofzebauen. Ouni Zweiwel ginn hei dréngend gemeinsam Léisungsustrengunge gebraucht. Et ass virun allem eng Fro vun der Astellung. Wäert d’Mënscheet weiderfueren, de Kapp ze weisen an un iwwerliefte Konzepter an onveräntwerbaren Hypothese festzehalen? Oder wäerten hir Cheffen, onofhängeg vun hirer Ideologi, virtrieden a resolutt matenee beroden, fir zesummen déi richteg Äntwerten ze fannen?

Wiem d’Zukunft vun der mënschlecher Rass net egal ass, sollt sech dëse Rot zu Häerz huelen: „Wa laang ënnerstëtzten idealer a fest verankert Institutiounen, wa verschidden Hypothesen vum Zesummeliewen a bestëmmt reliéis Bekenntnesser opgehalen hunn, der ganzer Mënschheet hiirt Wuel ze förderen, wa se de Bedierfnesser vun enger Mënschheet a bestänneger Evolutioun net méi gerecht ginn, da loosst eis se op d’Säit kieren bei déi Doktrinnen, déi iwwerholl a vergiess sinn. Firwat sollte grad si, an enger Welt, déi dem éiwege Gesetz vu Verännerung an Zerfall ausgesat ass, vun der Degradatioun verschount bleiwen, déi noutwennegerweis all mënschlech Institutioun befällt? Schliesslech hu gesetzlech Normen, politesch a wirtschaftlech Theorien just nëmmen d’Aufgab, fir d’Intresse vun der Mënschheet als ganzer ze schützen; dogéint däerf d’Mënschheet net gekräizegt ginn, fir dass e bestëmmt Gesetz oder eng bestëmmt Doktrinn bestoe bleift.“

II.

Page 7: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Moossnamen, déi d’Atomwaffen ofschafen, de Gebruauch vu Gëftgase verbidden oder déi bakteriell Krichsféierung ënnersoen, kënnen dem Krich seng egentlech Ursaschen net ewech huelen. Onofhängeg dervun, wéi wichteg natierlech esou praktesch Schrëtt als Elementer vum Friddensprozess sinn, si sinn u sech ze iwwerflächlech, fir laang en Afloss ze hunn. D’Vëlker hu genuch Fantasi, fir nach aner Forme vu Krichsféierung z’erfannen, a fir Liewesmëttel, Réistoffer, Geld, Industrimuecht, Ideologi an Terrorismus anzesetzen, fir eent dat anert z’ënnerwerfen an engem Striewen ouni Enn no Iwwerleënheet a Muecht. Grad esou léisst sech deen aktuelle groussen Duercherneen an der Mënschheet hiren Ugeleënheeten net doduerch verbesseren, dass spezifesch Konflikter oder Menungsverschiddenheeten tëscht den Natioune bäigeluegt ginn. E wiierklech universelle Kader muss ugeholl ginn.

Sécher feelt et net um Geständnes vun nationale Leaderen, dass et sech hei ëm e weltwäite Problem handelt, wat jo aus den ëmmer méi dréngleche Froen, déi si all Dag konfrontéieren, kloer ervirgeet. Ausserdeem gëtt et déi sëlleg Etüden a Léisungsvirschléi vun intresséierten an opgekläerte Gruppen a vun de Vereenten Natiounen hiren Servicer, déi praktesch ausschléissen, dass een iwwert déi grouss Ufuerderungen net am Bild ass. Et besteet allerdéngs eng Lämung, wat de Wëllen ubelaangt; a grad dës Lämung muss genee ënnersicht a resolutt behandelt ginn. Wéi mer scho festgestallt hunn, leien hir Wuerzelen an enger déiwer Iwwerzegung vun der Mënschheet hirer onemgänglecher Streideregkeet, wat derzou féiert, dass kaum vun der Méiglechkeet rieds geet, den nationalen Egenintressi ¨nnert d’Ufuerderungen vun enger Weltuerdnung ze stellen, an dass keen de Courage huet, den enormen Implikatiounen an d’Aen ze kucken, déi d’Opriichte vun enger verenegter Weltautoritéit géif mat sech bréngen. Si léisst sech och zréckféieren op d’Onfäegkeet vu gréisstendeels ongebillten an ënnerdréckte Mënschemassen, fir hiirt Verlaangeren no enger neier Uerdnung auszedrécken, an där si mat all e Mënschen a Fridden, Harmoni a Wuelstand kënne liewen.

Déi kleng Schrëtt, mat dene sech – besonnesch zënter dem Zweete Weltkrich – un eng Weltuerdnung erugetaacht gëtt, setzen hoffnungsvoll Zeechen. Déi steigend Tendenz vu Gruppe vun Natiounen, fir Bezéiungen ze formaliséieren, déi eng Zesummenaarbecht op Gebitter vu béidsäitegem Intressi méiglech maachen, léisst hoffen, dass geschwënn all Länner dës Lämung kënnen iwwerwannen. D’Associatioun vu Südostasiateschen Natiounen, d’Karibesch Gemeinschaft an hire Marché Commun, de Mëttelamerikanesche Marché Commun, de Rot fir Géigesäiteg Wirtschaftlech Ennerstëtzung, d’Europäesch Gemeinschaften, d’Liga vun den Arabesche Staaten, d’Organisatioun fir Afrikanesch Eenheet, d’Organisatioun vun den Amerikanesche Staaten, de Südpazifesche Forum – all déi gemeinsam Initiativen, déi dës Organisatioune verkierperen, maachen de Wee fräi an eng Weltuerdnung.

Dass verschiddene vun eisem Planéit sengen am déifste verwuerzelte Problemer méi eng grouss Opmierksamkeet geschenkt gëtt, ass en anert Signal vun Hoffnung. Trotz de Vereenten Natiounen hiren evidente Feler ginn déi iwwer véierzeg Deklaratiounen a Conventiounen, déi dës Organisatioun adoptéiert huet, esouguer wann d’Regierungen se net mat Begeeschterung ënnerstëtzt hunn, den einfache Mënschen d’Gefill vun engem neien Opschwong. Déi Allgemeng Erklärung vun de Mënscherechter, d’Ofkommes iwwert d’Preventioun an d’Bestrofung vu Vëlkermuerd an déi aner Moossnamen, déi sech zum Zil gesat hunn, all Forme vun Diskrimatioun opgrond vu Rass, Geschlecht oder Glawen ze eliminéieren; d’Verdedegung vun de Rechter vum Kand; d’Protektioun

Page 8: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

géint Folter; d’Iwwerwanne vun Honger an Ennerernierung; de Gebrauch vu wëssenschaftlechem an technologeschem Fortschrëtt fir de Fridden a fir d’Wuel vun der Mënschheet – all dës Schrëtt wäerten, wa se mat Courage applizéiert a weiderentwéckelt ginn, deen Dag méi no bréngen, wou d’Gespenst vum Krich net méi d’Muecht huet, fir déi international Bezéiungen ze dominéieren. Et brauch een d’Bedeitung vun de Froen, déi dës Deklaratiounen a Conventioune behandelen, net ervir ze sträichen. Allerdéngs verdéngen e puer vun dëse Froe wéinst hirer onmëttelbarer Wichtegkeet fir d’Verwiirklechung vum Weltfridde méi eng ausféierlech Behandlung.

De Rassismus, eent vun de schlëmmsten an haartnäckegsten Iwwelen, ass eng Haaptbarrière fir de Fridden. Wou hien d’Handele bestëmmt, gëtt dem Mënsch seng Dignitéit esou mat Féiss getrueden, dass e sech ënnert kengem Virwand rechtfertege léisst. De Rassismus behënnert seng Affer doran, hiirt onbegrenzte Potential z’entfalen, e mécht seng Vertrieder korrupt a steet dem mënschleche Fortschrëtt am Wee. D’Unerkennung vun der Eenheet vun der Mënschheet, duerch gëegent gesetzlech Moossname werviirklecht, muss weltwäit ënnerstëtzt ginn, wa mir dëse Problem wëllen an de Grëff kréien.

Déi extrem OngläIchheet tëscht Aarmen a Räichen, eng Quell vun onvirstellbarem Leed, hält d’Welt an engem Zoustand vun Instabilitéit, dee praktesch all Ament kann zu Krich féieren. Dës Situatioun hunn net vill Gesellschaften mat Erfolleg ugepaakt. D’Léisung verlaangt eng kombinéiert Applikatioun vu geeschtegen, moraleschen a praktesche Moossnamen. Eng nei Perspektiv ass erfuerdert, an dozou gehéiert d’Berodung mat Spezialisten aus villerlee Branchen, ouni wirtschaftlech an ideologesch Polemik, an d’Bedelegung vun de Leit, déi direkt betraff sinn, un den Entschedungen, déi dréngend musse geholl ginn. Et handelt sech hei ëm eng Fro, déi net nëmmen un d’Noutwennegkeet geknäppt ass, d’Extremer vu Räichtem an Aarmutt ass der Welt ze schafen, mee och un déi geeschteg Wouréchten, déi, wa se verstan ginn, eng nei ganzheetlech Attitude kënnen ervirbréngen. Esou eng Attitude ze begënschtegen, ass u sech schon een Haaptelement vun der Léisung.

En Nationalismus ouni Gitt, am Géigesaz zu engem verstännegen a legitime Patriotismus, muss enger méi ëmfaassender Loyautéit Plaz maachen, enger Léift zu der Mënschheet als ganzer. Dem Bahá'u'lláh seng Wierder sinn: „Dës Äerd ass nëmmen ee Land, an all Mënsche si seng Biirger.“ D’Konzept vum Weltbiirgertum ergëtt sech onmëttelbar aus der Welt hirer Verklengerung zu enger Stad, déi mam wëssenschaftleche Fortschrëtt an der onbestreitbarer géigesäiteger Ofhängegkeet tëscht den Natiounen erfollegt ass. D’Léift zu all de Vëlker vun der Welt schléisst d’Léift zum egene Land net aus. An enger Weltgesellschaft dént een dem Deel senger Intressen am beschten, wann ee sech fir d’Intresse vum Ganzen asetzt. Aktuell international Aktivitéiten op verschiddene Gebitter, déi géigesäiteg Affektioun an e Gefill vu Solidaritéit ënnert de Vëlker nieren, mussen nach staark zouhuelen.

Reliéise Sträit war am Laf vun der Geschicht d’Ursaach vu ville Kricher a Konflikter an en Haapthindernis fir de Fortschrëtt, an e wiirkt ëmmer méi ofstoussend op d’Adepte vu jiddwer a vu kengem Glawensbekenntnes. Alle Reliounen hir Unhänger mussen d’accord sinn, fir sech denen elementare Froen ze stellen, déi dëse Sträit opwërft, an zu kloren Äntwerten kommen. Wéi sollen, an der Theori wéi an der Praxis, hir Menungsverschiddenhete bäigeluegt ginn? D’Erausfuerderung fir der Mënschheet hir reliéis Leader besteet doran, mat Häerzer, déi vu Matgefill a vun engem Verlaangeren no Wourécht erfëllt sinn, de Mënschen hire Misär ze betruechten a sech dann ze froen, ob si net, an Demut virun hirem allmächtege Schöpfer, hir ënnerschiddlech theologesch

Page 9: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Opfaassungen an engem grousshäerzege Gescht vu géigesäitegem Versteestemech kënne begruewen, an doduerch d’Méiglechkeet kréien, zesumme fir d’Entwécklung vu mënschlechem Verständnes a Fridden ze schaffen.

D’Emanzipatioun vun der Frau, d’Verwiirklechung vun enger vollstänneger Gläicberechtegung tëscht de Geschlechter, ass eng vun de wichtegsten, wann och manner erkannte Viraussetzunge fir de Fridden. Wien dës Gläichberechtegung refuséiert, begeet en Onrecht géint d’Hallschecht vun der Weltbevëlkerung a fördert an de Männer schiedlech Astellungen a Gewunnechten, déi si aus der Famill op d’Aarbechtsplaz, an d’politescht Liewen an zu gudder Lescht och an déi international Relatiounen droen. Et gëtt kee Grond, weder moralesch nach praktesch oder biologesch, deen esou ee Refus justifiéiert. Eréischt wann d’Fraen als vollwäerteg Partner an alle Beräicher vum mënschleche Striewen opgeholl ginn, wäert dee moraleschen a psychologesche Klima entstoen, aus deem de Weltfridde kann ervirgoen.

Den Ideal vun universeller Erzéiung, fir dee sech schon eng Arméi vun devuéierte Leit aus alle Glawensrichtungen an Natiounen asetzen, verdéngt déi gréisst Ënnerstëtzung, déi der Welt hir Regirunge kënnen opbréngen. Et léisst sech nämlech net ofstreiden, dass d’Onwëssenheet d’Haaptursaach ass fir de Verfall an den Ënnergang vun de Vëlker an d’Bestoebleiwe vu Viruurteler. Keng Natioun kann et zum Erfolleg bréngen, wann net all hire Biirger eng Bildung vermëttelt gëtt. Wéinst dem Fele vu Ressource si vill Natiounen nëmme begrenzt fäeg, dës Noutwendegkeet z’erfëllen, a kréien eng gewëss Reiefolleg vu Prioritéiten operluegt. Déi Gremien, déi doriwwer decidéieren, wäre gutt beroden, wa se sech géingen iwwerleën, fir der Ausbildung vu Fraen a Medercher d’Prioritéit ze ginn, well iwwert gebillte Mamme léisst sech de Benefice vum Wëssen am wiirksaamsten an am séiersten an der Gesellschaft verbreden. Fir den Ufuerderunge vun eiser Zäit gerecht ze ginn, sollt een och drun denken, fir de Konzept vum Weltbiirgertum als Bestanddeel vun all Kand sénger normaler schoulescher Erzéiung ze vermëttelen.

E grondsätzleche Manktem u Kommunikatioun tëscht de Vëlker behënnert eeschtlech d’Beméiungen ëm de Weltfridden. D’Adoptioun vun enger internationaler Hëllefssprooch géif vill derzou bäidroen, dëse Problem ze léisten, a verdéngt dofir déi gréissten Opmierksamkeet.

Bei all dësen Themae sollt een zwee Punkten ervirhiewen. Eischtens besteet d’Ofschafe vum Krich ne einfach doran, Verträg a Protokoller z’ënnerschreiwen; et ass eng komplex Aufgab, déi verlaangt, dass ee sech op engem neien Niveau fir d’Léisung vu froen asetzt, déi normalerweis net mam Striewen no Fridden associéiert ginn. Wa se sech ausschliisslech op politesch Ofmaachunge stäipt, bleift d’Iddi vu kollektiver Sécherheet eng Illusioun. Zweetens ass déi primär Erausfuerderung am Emgank mat Friddensfroen déi, sech aus purem Pragmatissem ze léisen an eng Grondsazdiskussioun ze féieren. Well egentlech ensteet de Fridden aus engem ënnerlechen Zoustand eraus, deen duerch eng geeschteg oder moralesch Astellung gestäipt gëtt, an d’Méiglechkeet vun dauerhafte Léisunge fënnt sech haaptsächlech dann, wann esou eng Astellung kann ervirgeruff ginn.

Et gëtt geeschteg Prinzipien – oder wéi verschidde Leit soen, mënschlech Wäerter – mat denen hirer Hëllef sech fir all soziale Problem Léisunge fanne loossen. Allgemeng gesi kann all Grupp mat gudden Intentiounen sech fir seng Problemer praktesch Léisungen ausdenken, mee gutt Intentiounen a praktescht Wësse ginn normalerweis net duer. Den Haaptverdéngscht un engem geeschtege Prinzip läit doran, dass hien net nëmmen eng Perspektiv virgëtt, déi mam Wiese vum Mënsch iwwert enee stëmmt, mee doriwwer

Page 10: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

eraus eng Austellung, eng Dynamik, ee Wëllen, ee Striewen ausléist, déi d’Entdeckung an d’Duerchféierung vu praktesch Moossnamen erliichteren. De Regirungscheffen an all Mënschen, déi Muecht ausüben, wär an hirem Striewen no Problemléisunge vill gehollef, wa se fir d’éischt géifen erausfanne, wat fir Prinzipien am Spill sinn, a sech dann duerch dës lede loossen.

III.

Déi wichtegst Fro, déi muss gekläert ginn, ass, wéi d’Welt vun haut mat hiren agerappte Konfliktstrukture sech zu enger Welt verännere kann, an där Harmonie an Zesummenaarbecht virherrschen.

Eng Weltuerdnung léisst sech nëmmen op dat iwwerzeegte Bewosstsi grënnen, dass d’Mënschheet eng Eenheet ass, eng geeschteg Wourécht, déi all Humanwëssenschafte konfirméieren. D’Anthropologie, d’Physiologie, d’Psychologie kennen nëmmen eng Spezies Mënsch, och wann dës an den zweetrangegen Aspekter vum Liewn onendlech variéiert. Dës Wourécht unz’erkennen heescht, all Zorte vu Viruurteler opzeginn, wat Rass, Klass, Hautfaarf, Glawen, Natioun, Geschlecht, materiellen Entwécklungsstand betrëfft, alles wat d’Mënschen derzou féiert, sech anere géintiwwer fir iwwerleën ze halen.

D’Eenheet vun der Mënschheet unzehuelen, ass déi éischt fundamental Viraussetzung fir der Welt hir Reorganisatioun an Administratioun als en eenzegt Land – der Mënschheet hir Hemecht. Eng weltwäit Unerkennung vun dësem geeschtege Prinzip ass wiesentlech fir all erfollegräiche Versuch, de Weltfridden opzeriichten. Te sollt dofir uechter d’ganz Welt proklaméiert, an de Schoule geléiert an an all Land ëmmer nees affirméiert ginn als Virberedung op déi organesch Verännerung an der Gesellschaft hirer Struktur, déi et mat sech bréngt.

Vum Bahá’í Standpunkt aus verlaangt d’Unerkennung vun der Eenheet vun der Mënschheet „net manner wéi d’Rekonstruktioun an d’Demilitariséierung vun der ganzer ziviliséierter Welt – enger Welt, déi an alle wiesentlechen Aspekter vun hirem Liewen, hirer politescher Maschineri, hirem geeschtege Striewen, hirem Commerce an hire Finanzen, hirer Schrëft an hirer Sprooch organesch zesummegewuess ass an trotzdeem onendlech villfälteg an den nationalen Egenaarte vun hire federéierten Elementer.“

A sengen Ausféierungen iwwert dësem Grondprinzip seng Inplikatioune sot de Shoghi Effendi, den Hidder vum Bahá’í Glawen, am Joer 1931: „Wäit dervun, d’Fondatioune vun der heiteger Gesellschaft wëllen ëmzegeheien, versicht et, hir Basis ze erweideren, hir Institutiounen esou ëmzegestalten, dass se mat de Bedierfnesser vun enger Welt a bestänneger Verännerung iwwert enee stëmmen. Et ka mat kenge legitimen nationale Flichtgefiller a Konflikt trieden oder wiesentlech Loyautéiten ënnergruewen. Säin Zil ass et weder, d’Flam vun engem gesonten an intelligente Patriotissem an de Mënschen hiren Häerzer ze erstécken, nach, de System vun nationaler Autonomi ofzeschafen, dee jo esou wiesentlech ass, wann d’Iwwele vun enger iwwerdriwwener Zentraliséierung solle verhënnert ginn. Et ignoréiert net d’Diversitéit vum Urspronk vun de Vëlker, vu Klima, vu Geschicht, Sprooch an Traditioun, vun Denkweisen a Gewunnechten, déi der Welt hir Vëlker vun eneen ënnerscheden, an et versicht och net, dës Diversitéit ze ënnerdrécken. Et rifft op zu méi enger grousser Loyautéit, zu méi engem héije Striewe, wéi et je virdrun d’Mënschen ugedriwwen huet. Et insistéiert drop, fir national Motivatiounen an Intressen hannert déi zwéngend Fuerderunge vun enger gëeentener Welt ze stellen. Et verwerft iwwerdriwwen Zentraliséierung op där enger Säit a

Page 11: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

refuséiert all Bestriewen no Uniformitéit op där anerer. Seng Devis ass d’Eenheet an der Diversitéit …“

Fir dës Zieler z’erreechen, mussen hinne schrëttweis déi national politesch Astellungen ugepasst ginn, déi den Ament un Anarchi grenzen, well et keng kloer definéiert Gesetzer oder iwwerall unerkannten an applikabel Prinzipie gëtt, déi d’Bezéiungen tëscht den Natioune regelen. De Vëlkerbond, d’Vereenten Natiounen an déi sëlleg Organisatiounen an Entënten, déi se ervirgeruff hunn, hunn ouni Zweiwel gehollef, e puer negativ Auswiirkunge vun internationale Konflikter ofzzeschwächen, mee si hu sech als onfäeg erwisen, de Krich ze verhënneren. Tatsächlech goufen et zënter dem Enn vum Zweete Weltkrich eng grouss Zuel aner Kricher, vun denen der vill nach ëmmer amgaang sinn.

Dësem Problem seng wichtegst Aspekter hate sech schon am nonzéngte Jorhonnert z’erkenne ginn, wéi Bahá'u'lláh fir d’éischt seng Propositioune fir den Opbau vum Weltfridde virgeluegt huet. A sengen Deklaratiounen un d’Herrscher vun der Welt huet hien de Prinzip vu kollektiver Sécherheet vertrueden. De Shoghi Effendi huet d’Bedeitung dervu kommentéiert: „Wat soss kënnten dës beandrockend Wierder heeschen,“ huet e geschriwwen, „wann net den Hiwäis op déi onemgänglech Aschränkung vun absolutter nationaler Suveränitéit als enger noutwenneger Bedéngung fir d’Formatioun vun enger zoukënfteger Federatioun vun allen Natioune vun der Welt? Iergend eng Form vu Welt-Iwwerstaat muss noutwennegerweis entwéckelt ginn – ee Staat, deem all Natioune fräiwëlleg jiddwer Usproch op Krichsféierung, verschidde Rechter op Steiererhiewung an all Rechter op Rëschtun ausser fir d’Erhale vun der interner Uerdnung um egenen Territoire wäerten ofgetrueden hunn. Esou ee Staat brauch a sengem Aflossberäich eng international Exekutiv, där et méiglech ass, jiddwer tockegem Mëmber vun der Federatioun hir héchsten an onbestreitbar Autoritéit opzezwéngen; e Weltparlament, deem seng Mëmbere duerch d’Vëlker an alle Länner gewielt an duerch déi respektiv Regéirunge bestätegt ginn; an en Héchst Geriicht, deem seng Entschedungen obligatoresch sinn, och an dene Fäll, wou déi concernéiert Parteien hire Sträitfall net fräiwëlleg senger Juridictioun ënnerwerfen.

Eng Weltgemeinschaft, an där sämtlech wirtschaftlech Barriere fir ëmmer aus dem Wee geraumt sinn a wou déi géigesäiteg Ofhängegkeet vu Kapital an Aarbecht definitiv unerkannt ass; an där d’Gejäiz vu reliéisem Fanatissem a Sträit ee fir allemol vertommt ass; an där d’Flam vum Rassenhaass endlech geläscht ass; an där en eenheetleche Code fir internationaalt Recht, d’Produkt vum gutt iwwerluegten Uertel vun der Welt hire federéierte Volléksvertrieder, duerch d’direkt an zwéngen Agräife vun de Federéierten hire verenegte Sträitkräfte sanktionéiert gëtt; a schliesslech eng Weltgemeinschaft, an där d’Roserei vun engem onberechenbaren a militanten Nationalissem zu engem permanente Bewosstsinn vun der Qualitéit vum Weltbiirger ginn ass – esou presentéiert sech tatsächlech a graffen Zig déi Uerdnung, déi Bahá'u'lláh virausgesinn huet, eng Uerdnung, déi een enges Daags wäert als déi schéinste Fruucht vun engem Zäitalter betruechten, dat sech lues a lues opdeet.“

Bahá'u'lláh huet drop higewisen, dass dës Moossname géifen an d’Weër geleed ginn: „D’Zäit muss kommen, an där op der ganzer Welt realiséiert gëtt, wéi dréngend noutwenneg et ass, dass d’Mënschen eng grouss, eng allemfaassend Versammlung ofhalen. Der Äerd hir Regéierer a Kinneke mussen onbedéngt dorun deelhuelen an iwwert d’Bedelegung un hiren Deliberatiounen déi Méiglechkeeten a Mëttelen an d’Ae faassen, déi d’Fondatioun fir der Welt hire Gréisste Fridden tëscht de Mënsche leën.“

Page 12: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

De Courage, d’Determinatioun, d’Eierlechkeet, d’onegennëtzeg Léift vun engem Vollek fir dat anert – all déi geeschteg a moralesch Egeschaften, déi gebraucht ginn, fir dëse gewaltege Schratt an d’Richtung vum Fridden z’ënnerhuelen, leien am Wëllen zur Handlung. An et ass am Bestriewen, fir deen néidege Wëllen opzebréngen, wou ee sech eeschtlech muss mat der Wiirklechkeet vum Mënsch, nämlech mat séengem Denken, befaassen. Dëser mächteger Wiirklechkeet hir Bedeitung verstoen, heescht och erkennen, dass et sozial gesinn noutwenneg ass, hiren eenzegaartege Wäert mat Hëllef vun oppener, onparteiescher a frëndschaftlecher Berodung ëmzesetzen, an no deem ze handelen, wat bei dësem Prozess erauskënnt. Bahá'u'lláh huet mat Nodrock drop higewisen, wéi wäertvoll an onverzichtbar d’Berodung ass, fir déi mënschlech Ugeleënheeten an d’Fassong ze bréngen. Hie sot: „Berodung vermëttelt méi en déift Bewosstsinn an erhieft d’Suppositioun zur Gewëssheet. Si ass en hellt Liicht, dat an enger däischtrer Welt de Wee weist an eis féiert. Fir alles gëtt et ela an och an Zukunft e Grad vu Perfektioun a vu Räifheet. Den Don vum Verstoe weist seng Räifheet an der Berodung.“ Eleng de Versuch, fir de Fridden duerch Berodung z’erreechen, wéi hien et virgeschloen huet, kann esou en heelsame Geescht ënnert der Äerd hire Vëlker fräisetzen, dass keng Muecht deem schlussendlechen trimphalen Ausgang kéint widderstoen.

Dozou, wéi dës Weltversammlung soll virgoen, huet ’Abdu'l-bahá, Fils vum Bahá'u'lláh an autoriséierten Interpret vu senge Léieren, eis folgend Iwwerleeunge matgedeelt: “Si mussen d’Saach vum Fridden zum Géigestand vun allgemenger Berodung maachen a sämtlech Mëttelen asetzen, déi hinnen zur Verfügung stinn, fir eng Unioun vun allen Natioune vun der Welt op d’Been ze stellen. Si mussen e verbindleche Vertrag ofschléissen an e Pakt ausschaffen, deem seng Dispositioune gerecht, onverletzbar a prezis sinn. Si mussen en der ganzer Welt virstellen an der ganzer Mënschheet hiren Accord dofir kréien. Dës héich an nobel Enterprise – déi wiirklech Quell vum Fridden a vum Wuel fir d’ganz Welt – sollt jiddwerengem helleg sinn, deen op der Äerd wunnt. All der Mënschheet hir Kräfte musse mobiliséiert ginn, fir d’Stabilitéit an d’Bestoebleiwe vun dësem Gréisste Pakt ze garantéieren. An dësem universelle Pakt sollte jiddwer eenzelener Natioun hir Grenze kloer festegeluegt, d’Prinzipien, op déi d’Bezéiungen tëscht de Regierunge sech grënnen, definitiv verzeechent a sämtlech international Accoren an Obligatioune bekräftegt ginn. Genee esou sollt d’Stäerkt vun de Waffenarsenaler vun all Regierung strikt limitéiert ginn, well wann ee géif zouloossen, dass d’Krichsvirberedung an d’Truppestäerkte vun iergend enger Natioun zouhuelen, misst dëst bei anere Mësstrauen ervirruffen. D’Grondprinzip vun dësem feierleche Pakt sollt esou festgeluegt sinn, dass am Fall, wou iergend eng Regierung eng vu sengen Dispositioune verletzt, all Regierunge vun der Äerd sech erhiewen, fir se zu totaler Ënnerwerfung ze zwéngen, méi nach, d’Mënschheet als Ganzt sollt sech entschléissen, fir déi Regierung mat aller Kraaft, iwwert déi se verfügt, ze stiirzen. Wann dëst gréissten Heelmëttel op der Welt hire kranke Kierper géif applizéiert ginn, géing se sech ouni Zweifel vun hire Leiden erhuelen a fir ëmmer roueg a sécher bleiwen.“

Déi mächteg Versammlung hätt scho laang missen ofgehale ginn.

Mir appeléiere vu ganzem Häerz un d’Leader vun allen Natiounen, vun dësem gënschtegen Zäitpunkt ze profitéieren an irreversibel Moossnamen z’ergräifen, fir dass dës Weltversammlung ofgeruff gëtt. All Kräfte vun der Geschicht dreiwen d’Mënschheet zu dëser Handlung, déi fir ëmmer den Ufank vun hirer laang erwaarter Maturitéit wäert markéieren.

Page 13: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Wëlle sech net d’Vereent Natiounen, mat der voller Ënnerstëtzung vun hire Memberen, hannert déi héich Ziler vun esou engem kréinenden Ereegnes stellen?

Loosst Männer a Fraen, jonk Leit a Kanner iwwerall dësem onverzichtbaren Akt säin éiwege Verdéngscht fir all Vëlker erkennen an hir Stëmm erhiewen, fir e bereetwëlleg ze stäipen. Loosst et eis Generatioun sinn, déi déi glorräich Etapp an der Evolutioun vum gesellschaftleche Liewen op dësem Planéit inauguréiert.

IV.

D’Quell vun eisem Optimismus ass eng Visioun, déi iwwert d’Bëennegung vum Krich an d’Schafe vun Agence fir international Zesummenaarbecht erausgeet. Permanente Fridden tëscht den Natiounen ass eng wiesentlech Etapp, mee net, wéi Bahá'u'lláh feststellt, dat lescht Zil fir der Mënschheet hir sozial Entwécklung. Hannert engem éischte Waffestëllstand, deen der Welt aus Angscht virun engem nuklearen Holocaust opgezwonge gëtt, hannert dem politesche Fridden, op dee sech vu Mësstrauen a Konkurrenzdenken erfëllten Natioune widderwëlleg aloossen, hannert de pragmateschen Accoren iwwert Sécherheet a Koexistenz, esouguer hannert de sëllegen Experimenter zur Zesummenaarbecht, déi dës Schrëtt wäerte méiglech maachen, waart eréischt dat héchsten Ziel: d’Verenegung vun alle Vëlker vun der Welt an enger universeller Famill. (s46)

Onenegkeet ass eng Gefor, déi der Äerd hir Natiounen a Vëlker net nach méi laang kënnen erdroen; hir Konsequenen sinn ze schrecklech, fir se a Betruecht ze zéien, an ze evident, fir eng Demonstratioun ze brauchen. „D'Wuel vun der Mënschheet“, huet Baha'u'llah viru méi wéi honnert Joer geschriwwen. „ hire Fridden an hir Sécherheet sinn onerreechbar, wann an esou laang net hir Eeenheet fest begrënnt ass. „ „ D'Mënschheet jéimert a vergeet bal vu Verlaangeren erno, gëent ze ginn an e Schlussstréch ënnert hir Jordausenden al Péng ze zéien „, mengt Schoghi Effendi a seet weider: « D'Vereenegung vun der ganzer Mënschheet ass d'Kennzeeche vun deem Stadium, o dee sech d'mënschlech Gesellschaft haut zoubewegt. D'Eenheet vun der Famill, vum Stamm, vum Stadstaat a vun der Natioun sinn noenee ausprobéiert a vollstänneg verwiirklecht ginn. Welteenheet ass dat Zil, no deem eng gepéngegt Mënschheet strieft. Den Opbau vun Natiounen ass ofgeschloss. D'Anarchie, déi an der Souveränitéit vun Nationalstaate läit, ass o bei hirem Héichpunkt. Eng Welt, déi maans gëtt, muss op dëse Fetisch verzichten, d'Eenheet an d'Vollstännegkeet vun de mënschleche Bezéiungen erkennen an ee fir allemol deen Organismus opriichten, deen dëse Grondprinzip vu hirem Liewen am beschte ka verkierperen. »

All aktuell Stréimunge vu Verännerung bekräftegen dës Vu. D'Beweiser fanne sech an dene vill schon ernimmte Beispiller vun de positiven Zeechen a momentanen internationale Bewegungen an Entwécklungen, déi an d'Richtung vum Weltfridde weisen.D'Arméi vu Männer a Fraen aus praktesch jiddwer Kultur, Rass an Natioun op der Äerd, déi an de Vereenten Natiounen hire villen Zerwisser schaffen, stellen e planetaresche « service pulic » duer, deem eng beandrockend Leeschtungen Zeie si fir de Grad un Zesummenaarbecht, deen esouguer ënnert decouragante Konditioune méiglech ass. En Drang no Eenheet mécht sech wéi e geeschtegt Fréijoer an enger Onmass vun internationale Kongresser bemierkar, déi Leit aus enger breder Palett vun Disziplinnen zesumeféieren. Hie motivéiert d'Appeller no internationale Projekter fir Kanner a Jugendlecher. Tatsächlech ass hien déi wiirklech Quell vun där emirkenswäerter Bewegung op d'Ökumene hinn, duerch déi Unhänger vun traditionell

Page 14: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

opposéierte Reliounen a Sekten sech onwidderstéilech vun eneen ugezu fillen. Nieft der géigesätzlecher Tendenz zu Krich a Selbstverherrlechung, géint déi e sech onermiddlech wiert, ass den Driff zur Welteenheet eng vun den dominanten an iwwerall spiirbare Charakteristike vum Liewen op dësem Planéit an dene leschte Jore vum zwanzegste Jorhonnert.

D'Erfarung vun der Bahá'í Communautéit kann als e Beispill fir ëmmer méi grous Eenheet betruecht ginn. Si ass eng Communautéit vun dräi bis véier Millioune Mënschen aus villen Natiounen, Kulturen, Klassen a Glawensrichtungen, déi sech an engem grousse Spektrum vun Aktivitéiten am Déngschte vun de Vëlker hre geeschtegen, sozialen a wirtschaftleche Bedierfnesser a ville Länner engagéieren. Si ass e eenzege sozialen Organismus, representativ fir d'Diversitéit vun der Mënschefamill, si regelt hir Aktivitéiten duerch e System vun allgemeng unerkannte Berdungsprinzipien a si respektéiert ouni Ennerscheed all grouss Awiirkunge vu göttlecher Féierung am Laf vun der Mënschheetsgeschicht. Hir Existenz ass nach e Beweis fir d'Realiséierbarkeet vun hirem Begrënner sénger Visioun vun enger gëentener Welt, nach eng Bestätegung dofir, dass d'Mënschheet kann als eng global Gesellschaft liewen an all Erausfuerderunge meeschter ginn, déi hiren Iwwergang an d'Maturitéit mat sech bréngt. Wann de Bahá'í hir Erfarungen an iergend engem Mooss derzou bäidroe kënnen, fir d'Hoffnung op d'Eenheet vum Mënschegeschlecht ze stäerken, wire mir glécklech, si als Studiemodell unzebidden.

Iwwerdeems mir déi gewalteg Bedeitung vun där Aufgab betruechten, déi an dësem Ablack d'ganz Welt erausfuerdert, bécke mir demüteg de Kapp virun der imposanter Majestéit vu Gott, dem Schëpfer, deen aus Senger onendlecher Léift eraus déi ganz Mënschheet aus deem selwechte Stamm erschaf, dem Mënsch seng wäertvoll Wierklechkeet veredelt, e mat Verstand a Weisheet, Noblesse an Onstierflechkeet ausgezeechent an em déi “eenzegaarteg Distinctioun a Fäegkeet geschenkt huet, Hien ze erkennen an Hie gär ze hunn”, eng Fäegkeet, déi “noutwennegerweis als de kreativen Impuls an d'Haaptzil vun der ganzer Schëpfung muss verstane ginn.”

Mir stinn zu där fester Iwwerzegung, dass d'Mënschen all erschaf goufen, “fir eng Zivilisatioun ze ënnerstëtzen, déi sech bestänneg weiderentwéckelt”; dass “et dem Mënsch senger net wierdeg ass, sech wéi d'Déieren um Feld ze behuelen”, dass d'Dugenden, déi der mënschlecher Dignitéit entspriechen, Loyautéit, Nosiicht, Barmhäerzegkeet, Matleed a Guttheet vis-à-vis vun all Vollék sinn. Mir bekräftegen nach eng Kéier eis Sécherheet, dass “d'Potentialer, déi an der mënschlecher Natur leien, dee ganzen Ausmooss vu senger irdescher Bestëmmung, déi ugebueren Auszeechnung vu senger Wierklechkeet... sech op dësem virausgesoten Dag Gottes musse weisen.” Dëst ass d'Motivatioun fir eisen onzerstéierbare Glawen dorun, dass Eenheet a Fridden dat erreechbaart Zil sinn, op dat d'Mënschheet zoustrieft.

Iwwerdeems mir dës Zeilen nidderschreiwen, héiert een de Bahá'í hir erwaardungsvoll Stëmmen trotz de Persecutiounen, denen si am Urspronksland vun hirem Glawen nach ëmmer ausgesat sinn. Duerch hiirt Beispill vu standhafter Hoffnung si si Zeie fir d'Iwwerzegung, dass déi nobäi Verwiirklechung vun deem Jordausenden alen Draam vu Fridden duerch déi gestaltend Wiirkung vum Bahá'u'lláh senger Offenbarung, an där d'Kraaft vu göttlecher Autoritéit läit, elo geschitt. Mir vermëttelen Iech also eng Visioun, déi net eleng aus Wierder besteet: mir appeléieren un d'Kraaft vun Akte vu Glawen a vu Sacrifice, mir iwwermëttelen all eise reliéise Bridder a Schwëstere hire besuergte Plädoyer fir Fridden an Eenheet. Mir schléissen eis all denen un, déi d'Affer si vun Aggressiounen, all denen, déi no der Bëennegung vu Konflikt a Sträit verlaangeren,

Page 15: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

all denen, denen hir Devotioun fir d'Prinzipie vu Fridden a Weltuerdnung déi nobel Ziler fördert, fir déi d'Mënschheet vum Schëpfer a Senger onbegrenzter Léift an d'Liewe geruff gouf.

An eisem oprichtege Verlaangen, fir d'Feier vun eiser Hoffnung an d'Déift vun eisem Vertraue mat Iech ze deelen, zitéiere mir dem Bahá'u'lláh säi formellt Verspriechen: “Dës Streidereien, déi keng Fruucht droen, dës Kricher, déi alles ruinéieren, si wäerten ophalen an dee “Gréisste Fridde” wäert kommen.”

D'Universalt Haus vun der Gerechtegkeet.

Page 16: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

The Pormise of World Peace

The Universal House of Justice

The Bahá'í World Centre October 1985

To the Peoples of the World:

The Great Peace towards which people of good will throughout the centuries have inclined their hearts, of which seers and poets for countless generations have expressed their vision, and for which from age to age the sacred scriptures of mankind have constantly held the promise, is now at long last within the reach of the nations. For the first time in history it is possible for everyone to view the entire planet, with all its myriad diversified peoples, in one perspective. World peace is not only possible but inevitable. It is the next stage in the evolution of this planet -- in the words of one great thinker, "the planetization of mankind".

Whether peace is to be reached only after unimaginable horrors precipitated by humanity's stubborn clinging to old patterns of behaviour, or is to be embraced now by an act of consultative will, is the choice before all who inhabit the earth. At this critical juncture when the intractable problems confronting nations have been fused into one common concern for the whole world, failure to stem the tide of conflict and disorder would be unconscionably irresponsible.

Among the favourable signs are the steadily growing strength of the steps towards world order taken initially near the beginning of this century in the creation of the League of Nations, succeeded by the more broadly based United Nations Organization; the achievement since the Second World War of independence by the majority of all the nations on earth, indicating the completion of the process of nation building, and the involvement of these fledgling nations with older ones in matters of mutual concern; the consequent vast increase in cooperation among hitherto isolated and antagonistic peoples and groups in international undertakings in the scientific, educational, legal, economic and cultural fields; the rise in recent decades of an unprecedented number of international humanitarian organizations; the spread of women's and youth movements calling for an end to war; and the spontaneous spawning of widening networks of ordinary people seeking understanding through personal communication.

The scientific and technological advances occurring in this unusually blessed century portend a great surge forward in the social evolution of the planet, and indicate the means by which the practical problems of humanity may be solved. They provide, indeed, the very means for the administration of the complex life of a united world. Yet barriers persist. Doubts, misconceptions, prejudices, suspicions and narrow self-interest beset nations and peoples in their relations one to another.

It is out of a deep sense of spiritual and moral duty that we are impelled at this opportune moment to invite your attention to the penetrating insights first communicated to the rulers of mankind more than a century ago by Baha'u'llah, Founder of the Baha'i Faith, of which we are the Trustees.

"The winds of despair", Baha'u'llah wrote, "are, alas, blowing from every direction, and the strife that divides and afflicts the human race is daily increasing. The signs of impending convulsions and chaos can now be discerned, inasmuch as the prevailing order appears to be lamentably defective." This prophetic judgement has been amply confirmed by the common experience of humanity. Flaws in the prevailing order are conspicuous in the inability of sovereign states organized as United Nations to exorcize

Page 17: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

the spectre of war, the threatened collapse of the international economic order, the spread of anarchy and terrorism, and the intense suffering which these and other afflictions are causing to increasing millions. Indeed, so much have aggression and conflict come to characterize our social, economic and religious systems, that many have succumbed to the view that such behaviour is intrinsic to human nature and therefore ineradicable.

With the entrenchment of this view, a paralyzing contradiction has developed in human affairs. On the one hand, people of all nations proclaim not only their readiness but their longing for peace and harmony, for an end to the harrowing apprehensions tormenting their daily lives. On the other, uncritical assent is given to the proposition that human beings are incorrigibly selfish and aggressive and thus incapable of erecting a social system at once progressive and peaceful, dynamic and harmonious, a system giving free play to individual creativity and initiative but based on co-operation and reciprocity.

As the need for peace becomes more urgent, this fundamental contradiction, which hinders its realization, demands a reassessment of the assumptions upon which the commonly held view of mankind's historical predicament is based. Dispassionately examined, the evidence reveals that such conduct, far from expressing man's true self, represents a distortion of the human spirit. Satisfaction on this point will enable all people to set in motion constructive social forces which, because they are consistent with human nature, will encourage harmony and co-operation instead of war and conflict.

To choose such a course is not to deny humanity's past but to understand it. The Baha'i Faith regards the current world confusion and calamitous condition in human affairs as a natural phase in an organic process leading ultimately and irresistibly to the unification of the human race in a single social order whose boundaries are those of the planet. The human race, as a distinct, organic unit, has passed through evolutionary stages analogous to the stages of infancy and childhood in the lives of its individual members, and is now in the culminating period of its turbulent adolescence approaching its long-awaited coming of age.

A candid acknowledgement that prejudice, war and exploitation have been the expression of immature stages in a vast historical process and that the human race is today experiencing the unavoidable tumult which marks its collective coming of age is not a reason for despair but a prerequisite to undertaking the stupendous enterprise of building a peaceful world. That such an enterprise is possible, that the necessary constructive forces do exist, that unifying social structures can be erected, is the theme we urge you to examine.

Whatever suffering and turmoil the years immediately ahead may hold, however dark the immediate circumstances, the Baha'i community believes that humanity can confront this supreme trial with confidence in its ultimate outcome. Far from signalizing the end of civilization, the convulsive changes towards which humanity is being ever more rapidly impelled will serve to release the "potentialities inherent in the station of man" and reveal "the full measure of his destiny on earth, the innate excellence of his reality".

The endowments which distinguish the human race from all other forms of life are summed up in what is known as the human spirit; the mind is its essential quality. These endowments have enabled humanity to build civilizations and to prosper materially. But such accomplishments alone have never satisfied the human spirit, whose mysterious

Page 18: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

nature inclines it towards transcendence, a reaching towards an invisible realm, towards the ultimate reality, that unknowable essence of essences called God. The religions brought to mankind by a succession of spiritual luminaries have been the primary link between humanity and that ultimate reality, and have galvanized and refined mankind's capacity to achieve spiritual success together with social progress.

No serious attempt to set human affairs aright, to achieve world peace, can ignore religion. Man's perception and practice of it are largely the stuff of history. An eminent historian described religion as a "faculty of human nature". That the perversion of this faculty has contributed to much of the confusion in society and the conflicts in and between individuals can hardly be denied. But neither can any fair-minded observer discount the preponderating influence exerted by religion on the vital expressions of civilization. Furthermore, its indispensability to social order has repeatedly been demonstrated by its direct effect on laws and morality.

Writing of religion as a social force, Baha'u'llah said: "Religion is the greatest of all means for the establishment of order in the world and for the peaceful contentment of all that dwell therein." Referring to the eclipse or corruption of religion, he wrote: "Should the lamp of religion be obscured, chaos and confusion will ensue, and the lights of fairness, of justice, of tranquillity and peace cease to shine." In an enumeration of such consequences the Baha'i writings point out that the "perversion of human nature, the degradation of human conduct, the corruption and dissolution of human institutions, reveal themselves, under such circumstances, in their worst and most revolting aspects. Human character is debased, confidence is shaken, the nerves of discipline are relaxed, the voice of human conscience is stilled, the sense of decency and shame is obscured, conceptions of duty, of solidarity, of reciprocity and loyalty are distorted, and the very feeling of peacefulness, of joy and of hope is gradually extinguished."

If, therefore, humanity has come to a point of paralyzing conflict it must look to itself, to its own negligence, to the siren voices to which it has listened, for the source of the misunderstandings and confusion perpetrated in the name of religion. Those who have held blindly and selfishly to their particular orthodoxies, who have imposed on their votaries erroneous and conflicting interpretations of the pronouncements of the Prophets of God, bear heavy responsibility for this confusion -- a confusion compounded by the artificial barriers erected between faith and reason, science and religion. For from a fair-minded examination of the actual utterances of the Founders of the great religions, and of the social milieus in which they were obliged to carry out their missions, there is nothing to support the contentions and prejudices deranging the religious communities of mankind and therefore all human affairs.

The teaching that we should treat others as we ourselves would wish to be treated, an ethic variously repeated in all the great religions, lends force to this latter observation in two particular respects: it sums up the moral attitude, the peace-inducing aspect, extending through these religions irrespective of their place or time of origin; it also signifies an aspect of unity which is their essential virtue, a virtue mankind in its disjointed view of history has failed to appreciate.

Had humanity seen the Educators of its collective childhood in their true character, as agents of one civilizing process, it would no doubt have reaped incalculably greater benefits from the cumulative effects of their successive missions. This, alas, it failed to do.

Page 19: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

The resurgence of fanatical religious fervour occurring in many lands cannot be regarded as more than a dying convulsion. The very nature of the violent and disruptive phenomena associated with it testifies to the spiritual bankruptcy it represents. Indeed, one of the strangest and saddest features of the current outbreak of religious fanaticism is the extent to which, in each case, it is undermining not only the spiritual values which are conducive to the unity of mankind but also those unique moral victories won by the particular religion it purports to serve.

However vital a force religion has been in the history of mankind, and however dramatic the current resurgence of militant religious fanaticism, religion and religious institutions have, for many decades, been viewed by increasing numbers of people as irrelevant to the major concerns of the modern world. In its place they have turned either to the hedonistic pursuit of material satisfactions or to the following of man-made ideologies designed to rescue society from the evident evils under which it groans. All too many of these ideologies, alas, instead of embracing the concept of the oneness of mankind and promoting the increase of concord among different peoples, have tended to deify the state, to subordinate the rest of mankind to one nation, race or class, to attempt to suppress all discussion and interchange of ideas, or to callously abandon starving millions to the operations of a market system that all too clearly is aggravating the plight of the majority of mankind, while enabling small sections to live in a condition of affluence scarcely dreamed of by our forebears.

How tragic is the record of the substitute faiths that the worldly-wise of our age have created. In the massive disillusionment of entire populations who have been taught to worship at their altars can be read history's irreversible verdict on their value. The fruits these doctrines have produced, after decades of an increasingly unrestrained exercise of power by those who owe their ascendancy in human affairs to them, are the social and economic ills that blight every region of our world in the closing years of the twentieth century. Underlying all these outward afflictions is the spiritual damage reflected in the apathy that has gripped the mass of the peoples of all nations and by the extinction of hope in the hearts of deprived and anguished millions.

The time has come when those who preach the dogmas of materialism, whether of the east or the west, whether of capitalism or socialism, must give account of the moral stewardship they have presumed to exercise. Where is the "new world" promised by these ideologies? Where is the international peace to whose ideals they proclaim their devotion? Where are the breakthroughs into new realms of cultural achievement produced by the aggrandizement of this race, of that nation or of a particular class? Why is the vast majority of the world's peoples sinking ever deeper into hunger and wretchedness when wealth on a scale undreamed of by the Pharaohs, the Caesars, or even the imperialist powers of the nineteenth century is at the disposal of the present arbiters of human affairs?

Most particularly, it is in the glorification of material pursuits, at once the progenitor and common feature of all such ideologies, that we find the roots which nourish the falsehood that human beings are incorrigibly selfish and aggressive. It is here that the ground must be cleared for the building of a new world fit for our descendants.

That materialistic ideals have, in the light of experience, failed to satisfy the needs of mankind calls for an honest acknowledgement that a fresh effort must now be made to find the solutions to the agonizing problems of the planet. The intolerable conditions pervading society bespeak a common failure of all, a circumstance which tends to incite rather than relieve the entrenchment on every side. Clearly, a common remedial effort is

Page 20: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

urgently required. It is primarily a matter of attitude. Will humanity continue in its waywardness, holding to outworn concepts and unworkable assumptions? Or will its leaders, regardless of ideology, step forth and, with a resolute will, consult together in a united search for appropriate solutions?

Those who care for the future of the human race may well ponder this advice. "If long-cherished ideals and time-honoured institutions, if certain social assumptions and religious formulae have ceased to promote the welfare of the generality of mankind, if they no longer minister to the needs of a continually evolving humanity, let them be swept away and relegated to the limbo of obsolescent and forgotten doctrines. Why should these, in a world subject to the immutable law of change and decay, be exempt from the deterioration that must needs overtake every human institution? For legal standards, political and economic theories are solely designed to safeguard the interests of humanity as a whole, and not humanity to be crucified for the preservation of the integrity of any particular law or doctrine."

Banning nuclear weapons, prohibiting the use of poison gases, or outlawing germ warfare will not remove the root causes of war. However important such practical measures obviously are as elements of the peace process, they are in themselves too superficial to exert enduring influence. Peoples are ingenious enough to invent yet other forms of warfare, and to use food, raw materials, finance, industrial power, ideology, and terrorism to subvert one another in an endless quest for supremacy and dominion. Nor can the present massive dislocation in the affairs of humanity be resolved through the settlement of specific conflicts or disagreements among nations. A genuine universal framework must be adopted.

Certainly, there is no lack of recognition by national leaders of the world-wide character of the problem, which is self-evident in the mounting issues that confront them daily. And there are the accumulating studies and solutions proposed by many concerned and enlightened groups as well as by agencies of the United Nations, to remove any possibility of ignorance as to the challenging requirements to be met. There is, however, a paralysis of will; and it is this that must be carefully examined and resolutely dealt with. This paralysis is rooted, as we have stated, in a deep-seated conviction of the inevitable quarrelsomeness of mankind, which has led to the reluctance to entertain the possibility of subordinating national self-interest to the requirements of world order, and in an unwillingness to face courageously the far-reaching implications of establishing a united world authority. It is also traceable to the incapacity of largely ignorant and subjugated masses to articulate their desire for a new order in which they can live in peace, harmony and prosperity with all humanity.

The tentative steps towards world order, especially since World War II, give hopeful signs. The increasing tendency of groups of nations to formalize relationships which enable them to co-operate in matters of mutual interest suggests that eventually all nations could overcome this paralysis. The Association of South East Asian Nations, the Caribbean Community and Common Market, the Central American Common Market, the Council for Mutual Economic Assistance, the European Communities, the League of Arab States, the Organization of African Unity, the Organization of American States, the South Pacific Forum -- all the joint endeavours represented by such organizations prepare the path to world order.

The increasing attention being focused on some of the most deep-rooted problems of the planet is yet another hopeful sign. Despite the obvious shortcomings of the United Nations, the more than two score declarations and conventions adopted by that

Page 21: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

organization, even where governments have not been enthusiastic in their commitment, have given ordinary people a sense of a new lease on life. The Universal Declaration of Human Rights, the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, and the similar measures concerned with eliminating all forms of discrimination based on race, sex or religious belief; upholding the rights of the child; protecting all persons against being subjected to torture; eradicating hunger and malnutrition; using scientific and technological progress in the interest of peace and the benefit of mankind -- all such measures, if courageously enforced and expanded, will advance the day when the spectre of war will have lost its power to dominate international relations. There is no need to stress the significance of the issues addressed by these declarations and conventions. However, a few such issues, because of their immediate relevance to establishing world peace, deserve additional comment.

Racism, one of the most baneful and persistent evils, is a major barrier to peace. Its practice perpetrates too outrageous a violation of the dignity of human beings to be countenanced under any pretext. Racism retards the unfoldment of the boundless potentialities of its victims, corrupts its perpetrators, and blights human progress. Recognition of the oneness of mankind, implemented by appropriate legal measures, must be universally upheld if this problem is to be overcome.

The inordinate disparity between rich and poor, a source of acute suffering, keeps the world in a state of instability, virtually on the brink of war. Few societies have dealt effectively with this situation. The solution calls for the combined application of spiritual, moral and practical approaches. A fresh look at the problem is required, entailing consultation with experts from a wide spectrum of disciplines, devoid of economic and ideological polemics, and involving the people directly affected in the decisions that must urgently be made. It is an issue that is bound up not only with the necessity for eliminating extremes of wealth and poverty but also with those spiritual verities the understanding of which can produce a new universal attitude. Fostering such an attitude is itself a major part of the solution.

Unbridled nationalism, as distinguished from a sane and legitimate patriotism, must give way to a wider loyalty, to the love of humanity as a whole. Baha'u'llah's statement is: "The earth is but one country, and mankind its citizens." The concept of world citizenship is a direct result of the contraction of the world into a single neighbourhood through scientific advances and of the indisputable interdependence of nations. Love of all the world's peoples does not exclude love of one's country. The advantage of the part in a world society is best served by promoting the advantage of the whole. Current international activities in various fields which nurture mutual affection and a sense of solidarity among peoples need greatly to be increased.

Religious strife, throughout history, has been the cause of innumerable wars and conflicts, a major blight to progress, and is increasingly abhorrent to the people of all faiths and no faith. Followers of all religions must be willing to face the basic questions which this strife raises, and to arrive at clear answers. How are the differences between them to be resolved, both in theory and in practice? The challenge facing the religious leaders of mankind is to contemplate, with hearts filled with the spirit of compassion and a desire for truth, the plight of humanity, and to ask themselves whether they cannot, in humility before their Almighty Creator, submerge their theological differences in a great spirit of mutual forbearance that will enable them to work together for the advancement of human understanding and peace.

Page 22: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

The emancipation of women, the achievement of full equality between the sexes, is one of the most important, though less acknowledged prerequisites of peace. The denial of such equality perpetrates an injustice against one half of the world's population and promotes in men harmful attitudes and habits that are carried from the family to the workplace, to political life, and ultimately to international relations. There are no grounds, moral, practical, or biological, upon which such denial can be justified. Only as women are welcomed into full partnership in all fields of human endeavour will the moral and psychological climate be created in which international peace can emerge.

The cause of universal education, which has already enlisted in its service an army of dedicated people from every faith and nation, deserves the utmost support that the governments of the world can lend it. For ignorance is indisputably the principal reason for the decline and fall of peoples and the perpetuation of prejudice. No nation can achieve success unless education is accorded all its citizens. Lack of resources limits the ability of many nations to fulfil this necessity, imposing a certain ordering of priorities. The decision-making agencies involved would do well to consider giving first priority to the education of women and girls, since it is through educated mothers that the benefits of knowledge can be most effectively and rapidly diffused throughout society. In keeping with the requirements of the times, consideration should also be given to teaching the concept of world citizenship as part of the standard education of every child.

A fundamental lack of communication between peoples seriously undermines efforts towards world peace. Adopting an international auxiliary language would go far to resolving this problem and necessitates the most urgent attention.

Two points bear emphasizing in all these issues. One is that the abolition of war is not simply a matter of signing treaties and protocols; it is a complex task requiring a new level of commitment to resolving issues not customarily associated with the pursuit of peace. Based on political agreements alone, the idea of collective security is a chimera. The other point is that the primary challenge in dealing with issues of peace is to raise the context to the level of principle, as distinct from pure pragmatism. For, in essence, peace stems from an inner state supported by a spiritual or moral attitude, and it is chiefly in evoking this attitude that the possibility of enduring solutions can be found.

There are spiritual principles, or what some call human values, by which solutions can be found for every social problem. Any well-intentioned group can in a general sense devise practical solutions to its problems, but good intentions and practical knowledge are usually not enough. The essential merit of spiritual principle is that it not only presents a perspective which harmonizes with that which is immanent in human nature, it also induces an attitude, a dynamic, a will, an aspiration, which facilitate the discovery and implementation of practical measures. Leaders of governments and all in authority would be well served in their efforts to solve problems if they would first seek to identify the principles involved and then be guided by them.

The primary question to be resolved is how the present world, with its entrenched pattern of conflict, can change to a world in which harmony and co-operation will prevail.

World order can be founded only on an unshakeable consciousness of the oneness of mankind, a spiritual truth which all the human sciences confirm. Anthropology, physiology, psychology, recognize only one human species, albeit infinitely varied in the secondary aspects of life. Recognition of this truth requires abandonment of

Page 23: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

prejudice -- prejudice of every kind -- race, class, colour, creed, nation, sex, degree of material civilization, everything which enables people to consider themselves superior to others.

Acceptance of the oneness of mankind is the first fundamental prerequisite for reorganization and administration of the world as one country, the home of humankind. Universal acceptance of this spiritual principle is essential to any successful attempt to establish world peace. It should therefore be universally proclaimed, taught in schools, and constantly asserted in every nation as preparation for the organic change in the structure of society which it implies.

In the Baha'i view, recognition of the oneness of mankind "calls for no less than the reconstruction and the demilitarization of the whole civilized world -- a world organically unified in all the essential aspects of its life, its political machinery, its spiritual aspiration, its trade and finance, its script and language, and yet infinite in the diversity of the national characteristics of its federated units."

Elaborating the implications of this pivotal principle, Shoghi Effendi, the Guardian of the Baha'i Faith, commented in 1931 that: "Far from aiming at the subversion of the existing foundations of society, it seeks to broaden its basis, to remold its institutions in a manner consonant with the needs of an everchanging world. It can conflict with no legitimate allegiances, nor can it undermine essential loyalties. Its purpose is neither to stifle the flame of a sane and intelligent patriotism in men's hearts, nor to abolish the system of national autonomy so essential if the evils of excessive centralization are to be avoided. It does not ignore, nor does it attempt to suppress, the diversity of ethnical origins, of climate, of history, of language and tradition, of thought and habit, that differentiate the peoples and nations of the world. It calls for a wider loyalty, for a larger aspiration than any that has animated the human race. It insists upon the subordination of national impulses and interests to the imperative claims of a unified world. It repudiates excessive centralization on one hand, and disclaims all attempts at uniformity on the other. Its watchword is unity in diversity".

The achievement of such ends requires several stages in the adjustment of national political attitudes, which now verge on anarchy in the absence of clearly defined laws or universally accepted and enforceable principles regulating the relationships between nations. The League of Nations, the United Nations, and the many organizations and agreements produced by them have unquestionably been helpful in attenuating some of the negative effects of international conflicts, but they have shown themselves incapable of preventing war. Indeed, there have been scores of wars since the end of the Second World War; many are yet raging.

The predominant aspects of this problem had already emerged in the nineteenth century when Baha'u'llah first advanced his proposals for the establishment of world peace. The principle of collective security was propounded by him in statements addressed to the rulers of the world. Shoghi Effendi commented on his meaning: "What else could these weighty words signify," he wrote, "if they did not point to the inevitable curtailment of unfettered national sovereignty as an indispensable preliminary to the formation of the future Commonwealth of all the nations of the world? Some form of a world super-state must needs be evolved, in whose favour all the nations of the world will have willingly ceded every claim to make war, certain rights to impose taxation and all rights to maintain armaments, except for purposes of maintaining internal order within their respective dominions. Such a state will have to include within its orbit an International Executive adequate to enforce supreme and unchallengeable authority on every

Page 24: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

recalcitrant member of the commonwealth; a World Parliament whose members shall be elected by the people in their respective countries and whose election shall be confirmed by their respective governments; and a Supreme Tribunal whose judgement will have a binding effect even in such cases where the parties concerned did not voluntarily agree to submit their case to its consideration.

"A world community in which all economic barriers will have been permanently demolished and the interdependence of capital and labour definitely recognized; in which the clamour of religious fanaticism and strife will have been forever stilled; in which the flame of racial animosity will have been finally extinguished; in which a single code of international law -- the product of the considered judgement of the world's federated representatives -- shall have as its sanction the instant and coercive intervention of the combined forces of the federated units; and finally a world community in which the fury of a capricious and militant nationalism will have been transmuted into an abiding consciousness of world citizenship -- such indeed, appears, in its broadest outline, the Order anticipated by Baha'u'llah, an Order that shall come to be regarded as the fairest fruit of a slowly maturing age."

The implementation of these far-reaching measures was indicated by Baha'u'llah: "The time must come when the imperative necessity for the holding of a vast, an all-embracing assemblage of men will be universally realized. The rulers and kings of the earth must needs attend it, and, participating in its deliberations, must consider such ways and means as will lay the foundations of the world's Great Peace amongst men."

The courage, the resolution, the pure motive, the selfless love of one people for another -- all the spiritual and moral qualities required for effecting this momentous step towards peace are focused on the will to act. And it is towards arousing the necessary volition that earnest consideration must be given to the reality of man, namely, his thought. To understand the relevance of this potent reality is also to appreciate the social necessity of actualizing its unique value through candid, dispassionate and cordial consultation, and of acting upon the results of this process. Baha'u'llah insistently drew attention to the virtues and indispensability of consultation for ordering human affairs. He said: "Consultation bestows greater awareness and transmutes conjecture into certitude. It is a shining light which, in a dark world, leads the way and guides. For everything there is and will continue to be a station of perfection and maturity. The maturity of the gift of understanding is made manifest through consultation." The very attempt to achieve peace through the consultative action he proposed can release such a salutary spirit among the peoples of the earth that no power could resist the final, triumphal outcome.

Concerning the proceedings for this world gathering, Abdu'l-Baha, the son of Baha'u'llah and authorized interpreter of his teachings, offered these insights: "They must make the Cause of Peace the object of general consultation, and seek by every means in their power to establish a Union of the nations of the world. They must conclude a binding treaty and establish a covenant, the provisions of which shall be sound, inviolable and definite. They must proclaim it to all the world and obtain for it the sanction of all the human race. This supreme and noble undertaking -- the real source of the peace and well-being of all the world -- should be regarded as sacred by all that dwell on earth. All the forces of humanity must be mobilized to ensure the stability and permanence of this Most Great Covenant. In this all-embracing Pact the limits and frontiers of each and every nation should be clearly fixed, the principles underlying the relations of governments towards one another definitely laid down, and

Page 25: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

all international agreements and obligations ascertained. In like manner, the size of the armaments of every government should be strictly limited, for if the preparations for war and the military forces of any nation should be allowed to increase, they will arouse the suspicion of others. The fundamental principle underlying this solemn Pact should be so fixed that if any government later violate any one of its provisions, all the governments on earth should arise to reduce it to utter submission, nay the human race as a whole should resolve, with every power at its disposal, to destroy that government. Should this greatest of all remedies be applied to the sick body of the world, it will assuredly recover from its ills and will remain eternally safe and secure."

The holding of this mighty convocation is long overdue.

With all the ardour of our hearts, we appeal to the leaders of all nations to seize this opportune moment and take irreversible steps to convoke this world meeting. All the forces of history impel the human race towards this act which will mark for all time the dawn of its long-awaited maturity.

Will not the United Nations, with the full support of its membership, rise to the high purposes of such a crowning event?

Let men and women, youth and children everywhere recognize the eternal merit of this imperative action for all peoples and lift up their voices in willing assent. Indeed, let it be this generation that inaugurates this glorious stage in the evolution of social life on the planet.

The source of the optimism we feel is a vision transcending the cessation of war and the creation of agencies of international co-operation. Permanent peace among nations is an essential stage, but not, Baha'u'llah asserts, the ultimate goal of the social development of humanity. Beyond the initial armistice forced upon the world by the fear of nuclear holocaust, beyond the political peace reluctantly entered into by suspicious rival nations, beyond pragmatic arrangements for security and coexistence, beyond even the many experiments in co-operation which these steps will make possible lies the crowning goal: the unification of all the peoples of the world in one universal family.

Disunity is a danger that the nations and peoples of the earth can no longer endure; the consequences are too terrible to contemplate, too obvious to require any demonstration. "The well-being of mankind," Baha'u'llah wrote more than a century ago, "its peace and security, are unattainable unless and until its unity is firmly established." In observing that "mankind is groaning, is dying to be led to unity, and to terminate its age-long martyrdom", Shoghi Effendi further commented that: "Unification of the whole of mankind is the hall-mark of the stage which human society is now approaching. Unity of family, of tribe, of citystate, and nation have been successively attempted and fully established. World unity is the goal towards which a harassed humanity is striving. Nation-building has come to an end. The anarchy inherent in state sovereignty is moving towards a climax. A world, growing to maturity, must abandon this fetish, recognize the oneness and wholeness of human relationships, and establish once for all the machinery that can best incarnate this fundamental principle of its life."

All contemporary forces of change validate this view. The proofs can be discerned in the many examples already cited of the favourable signs towards world peace in current international movements and developments. The army of men and women, drawn from virtually every culture, race and nation on earth, who serve the multifarious agencies of the United Nations, represent a planetary "civil service" whose impressive accomplishments are indicative of the degree of co-operation that can be attained even

Page 26: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

under discouraging conditions. An urge towards unity, like a spiritual springtime, struggles to express itself through countless international congresses that bring together people from a vast array of disciplines. It motivates appeals for international projects involving children and youth. Indeed, it is the real source of the remarkable movement towards ecumenism by which members of historically antagonistic religions and sects seem irresistibly drawn towards one another. Together with the opposing tendency to warfare and self-aggrandizement against which it ceaselessly struggles, the drive towards world unity is one of the dominant, pervasive features of life on the planet during the closing years of the twentieth century.

The experience of the Baha'i community may be seen as an example of this enlarging unity. It is a community of some three to four million people drawn from many nations, cultures, classes and creeds, engaged in a wide range of activities serving the spiritual, social and economic needs of the peoples of many lands. It is a single social organism, representative of the diversity of the human family, conducting its affairs through a system of commonly accepted consultative principles, and cherishing equally all the great outpourings of divine guidance in human history. Its existence is yet another convincing proof of the practicality of its Founder's vision of a united world, another evidence that humanity can live as one global society, equal to whatever challenges its coming of age may entail. If the Baha'i experience can contribute in whatever measure to reinforcing hope in the unity of the human race, we are happy to offer it as a model for study.

In contemplating the supreme importance of the task now challenging the entire world, we bow our heads in humility before the awesome majesty of the divine Creator, Who out of His infinite love has created all humanity from the same stock; exalted the gem-like reality of man; honoured it with intellect and wisdom, nobility and immortality; and conferred upon man the "unique distinction and capacity to know Him and to love Him", a capacity that "must needs be regarded as the generating impulse and the primary purpose underlying the whole of creation."

We hold firmly the conviction that all human beings have been created "to carry forward an ever-advancing civilization"; that "to act like the beasts of the field is unworthy of man"; that the virtues that befit human dignity are trustworthiness, forbearance, mercy, compassion and loving-kindness towards all peoples. We reaffirm the belief that the "potentialities inherent in the station of man, the full measure of his destiny on earth, the innate excellence of his reality, must all be manifested in this promised Day of God." These are the motivations for our unshakeable faith that unity and peace are the attainable goal towards which humanity is striving.

At this writing, the expectant voices of Baha'is can be heard despite the persecution they still endure in the land in which their Faith was born. By their example of steadfast hope, they bear witness to the belief that the imminent realization of this age-old dream of peace is now, by virtue of the transforming effects of Baha'u'llah's revelation, invested with the force of divine authority. Thus we convey to you not only a vision in words: we summon the power of deeds of faith and sacrifice; we convey the anxious plea of our co-religionists everywhere for peace and unity. We join with all who are the victims of aggression, all who yearn for an end to conflict and contention, all whose devotion to principles of peace and world order promotes the ennobling purposes for which humanity was called into being by an all-loving Creator.

Page 27: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

In the earnestness of our desire to impart to you the fervour of our hope and the depth of our confidence, we cite the emphatic promise of Baha'u'llah: "These fruitless strifes, these ruinous wars shall pass away, and the 'Most Great Peace' shall come."

THE UNIVERSAL HOUSE OF JUSTICE

Page 28: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

La Promesse de la Paix Mondiale

Déclaration de la Maison Universelle de Justice aux peuples du monde (mars 1986)

1. INTRODUCTION :

2. Signes Favorables de Paix

3. Conflits et Spectres de Guerre

4. Le Chemin en Avant

5. LE RÔLE CAPITAL DE LA RELIGION :

6. La Religion Source d'Ordre

7. L'Unité Fondamentale des Religions

8. Où est le "Monde Nouveau" ?

9. ISSUES POUR UNE PAIX MONDIALE :

10. Les Racines de la Guerre

11. Démarches vers un Ordre Mondial

12. Racisme

13. Nationalisme Effréné

14. Les Extrêmes de Richesse et de Pauvreté

15. Rivalités Religieuses

16. Le Rôle de la Femme

17. Education pour Tous

18. Une Langue Auxiliaire Universelle

19. Solutions Spirituelles aux Problèmes Sociaux

20. LES FONDATIONS D'UN NOUVEL ORDRE MONDIAL :

21. Unité du Genre Humain

22. Une Communauté Mondiale

23. Une Assemblée Universelle

24. VISION D'UN MONDE UNI :

25. L'Unification du Monde

26. Le Modèle Bahà'i

Page 29: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

D’Versprieche vum Weltfridden ................................................................................... 2

D’Versprieche vum Weltfridden ................................................................................... 2

The Pormise of World Peace ....................................................................................... 16

La Promesse de la Paix Mondiale ................................................................................ 28

INTRODUCTION............................................................................................... 30

SIGNES FAVORABLES DE PAIX .................................................................... 30

CONFLITS ET SPECTRE DE GUERRE ............................................................ 31

LE CHEMIN EN AVANT .................................................................................. 31

LE RÔLE CAPITAL DE LA RELIGION ............................................................... 32

LA RELIGION SOURCE D'ORDRE .................................................................. 32

L'UNITE FONDAMENTALE DES RELIGIONS ............................................... 33

OÙ EST LE "MONDE NOUVEAU"? ................................................................. 34

ISSUES POUR UNE PAIX MONDIALE ............................................................... 35

LES RACINES DE LA GUERRE ....................................................................... 36

DEMARCHES VERS UN ORDRE MONDIAL ................................................. 36

RACISME........................................................................................................... 37

LES EXTREMES DE RICHESSE ET DE PAUVRETE...................................... 37

NATIONALISME EFFRENE ............................................................................. 37

RIVALITES RELIGIEUSES .............................................................................. 38

LE RÔLE DE LA FEMME ................................................................................. 38

EDUCATION POUR TOUS ............................................................................... 38

UNE LANGUE AUXILIAIRE UNIVERSELLE ................................................. 39

SOLUTIONS SPIRITUELLES AUX PROBLEMES SOCIAUX ........................ 39

LES FONDATIONS D'UN NOUVEL ORDRE MONDIAL ............................... 39

UNITE DU GENRE HUMAIN ........................................................................... 39

UNE COMMUNAUTE MONDIALE ................................................................. 40

UNE ASSEMBLÉE UNIVERSELLE ................................................................. 41

VISION D'UN MONDE UNI .................................................................................. 43

L'UNIFICATION DU MONDE .......................................................................... 43

LE MODELE BAHA'I ........................................................................................ 44

Die Verheißung des Weltfriedens ................................................................................ 46

Page 30: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

INTRODUCTION

Aux peuples du monde

La Grande Paix à laquelle ont aspiré profondément les gens de bonne volonté au fil des siècles, dont prophètes et poètes nous offrent la vision depuis d'innombrables générations et dont les livres saints de l'humanité ont toujours renfermé la promesse, se profile enfin à l'horizon mondial. Il est maintenant possible à chacun, pour la première fois dans l'histoire, de voir toute la planète et les innombrables peuples qui l'habitent, dans une perspective globale. La paix mondiale est non seulement possible mais inévitable. C'est la prochaine étape de l'évolution de cette planète, ce qu'un grand penseur [Teilhard de Chardin] a appelé "la planétisation de l'humanité".

Tous les habitants de la terre doivent décider s'ils parviendront à cette paix en empruntant un chemin pavé d'horreurs inconcevables nées de l'attachement tenace de l'humanité envers d'anciens modèles de comportement ou bien, en optant pour la paix dans une affirmation de volonté conjointe. En ce moment critique, alors que les problèmes très ditificiles, affligeant tous les pays, sont devenus la préoccupation commune pour le sort de l'humanité entière, il serait inconsciemment irresponsable de ne point prendre les mesures requises pour enrayer la montée des nombreux conflits et troubles.

SIGNES FAVORABLES DE PAIX

Certains signes favorables pointent dans cette direction : la croissance régulière de mesures d'organisation à l'échelle mondiale, commencée par la création de la Société des Nations au début du siècle, et poursuivie avec l'organisation des Nations Unies, qui réunit un nombre plus vaste de pays ; l'accession à l'indépen- dance, depuis la seconde guerre mondiale, de la plupart des pays de la terre, ce qui a marqué la fin du processus d'édification des nations, et la collaboration de ces nouvelles nations avec les pays plus anciens sur les questions d'intérêt mutuel ; la coopération plus étroite qui s'en est suivie entre des peuples et des groupes auparavant isolés et ennemis, dans le cadre de projets internationaux portant sur les sciences, l'éducation, le droit, l'économie et la culture ; la constitution, depuis quelques dizaines d'années, d'un nombre sans précédent d'organisations humanitaires internationales ; la dissémination de mouvements composés de femmes et de jeunes réclamant la fin des conflits armés et la multiplication spontanée de réseaux de plus en plus grands d'individus tentant de promouvoir la compréhension par des échanges personnels.

Les progrès scientifiques et technologiques marquant ce siècle singulièrement favorisé présagent une avance importante de l'évolution sociale de la planète et indiquent les moyens pour résoudre les problèmes de l'humanité dans leur aspect pratique. Ils fournissent effectivement les moyens d'organiser la vie complexe d'un monde uni. Des barrières n'en persistent pas moins. Les rapports entre les nations et les peuples sont troublés par des doutes, des idées fausses, des préjugés, des soupçons et la recherche d'intérêts égoïstes. Un sens profond du devoir spirituel et moral nous pousse en ce

Page 31: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

moment opportun à partager avec vous les pensées intuitives et profondes qui furent déjà communiquées aux gouvernants mondiaux voici plus d'un siècle par Bahá’u’lláh, fondateur de la foi bahà'ie, dont nous sommes les dépositaires et les administrateurs.

CONFLITS ET SPECTRES DE GUERRE

Bahá’u’lláh s'exprima en ces termes : "Les vents du désespoir soufflent, hélas, de toutes les directions et les querelles qui divisent et affligent l'humanité s'enveniment chaque jour. Des signes de boulever- sements et de chaos imminents peuvent maintenant être discernés dans la mesure où l'ordre établi donne des résultats lamentables". Ce jugement prophétique a été confirmé maintes et maintes fois par l'expérience commune de l'humanité. L'ordre établi présente des défauts évidents quand on considère l'incapacité des états souverains composant les Nations Unies d'exorciser le spectre de la guerre, la menace d'écroulement de l'ordre économique international, l'extension de l'anarchie et du terrorisme et la souffrance intense que causent ces troubles et d'autres encore à une multitude croissante. Agressions et conflits en sont tellement venus à caractériser nos systèmes sociaux, économiques et religieux que ce comportement est perçu par un grand nombre de personnes comme étant intrinsèque à la nature humaine et, par conséquent, irrémédiable.

Ce point de vue a entraîné des contradictions paralysantes dans les affaires humaines. D'un côté, les peuples de toutes les nations déclarent qu'ils sont non seulement prêts, mais aussi décidés à vivre en paix et en harmonie et à mettre un terme à ces craintes terrifiantes qui tourmentent leurs vies quotidiennes. De l'autre, on accepte trop facilement la thèse selon laquelle les êtres humains sont irrémédiablement égoïstes et agressifs et, par conséquent, incapables de mettre en place un système social qui soit à la fois progressiste et pacifique, dynamique et harmonieux, un système donnant libre cours à la créativité et à l'initiative de l'individu, mais fondé sur une base de collaboration et de réciprocité.

LE CHEMIN EN AVANT

Au fur et à mesure que la paix devient une nécessité impérieuse, cette contradiction fondamentale qui fait obstacle à sa réalisation nous force à réexaminer les hypothèses sur lesquelles repose cette conception courante d'un triste destin de l'humanité. Un examen dénué de passion révèle que cette conduite, loin de traduire la véritable nature de l'homme, représente une déformation de l'esprit humain. Ayant admis ce point, tous les peuples pourront mettre en oeuvre des forces sociales constructives qui, étant compatibles avec la nature humaine, favoriseront l'harmonie et la collaboration plutôt que la guerre et les conflits.

L'adoption d'une telle conduite ne revient pas à nier le passé de l'humanité mais plutôt à le comprendre. La foi bahà'ie voit la confusion actuelle du monde et la situation désastreuse des affaires humaines comme une phase normale d'un processus naturel menant inéluctablement à l'unification de la race humaine en un seul ordre social qui ne

Page 32: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

connaîtra d'autres frontières que la planète. La race humaine, en tant qu'unité organique distincte, est passée par des phases d'évolution qui rappellent les phases de bas âge et d'enfance de la vie des humains et elle se trouve maintenant dans la phase culminante de son adolescence troublée, à la veille de l'âge adulte tant attendu.

Il n'y a pas lieu de se désespérer parce que l'on admet en toute sincérité que

les préjugés, la guerre et l'exploitation furent l'expression de phases

immatures d'un vaste processus historique et que la race humaine connaît

aujourd'hui les tumultes inévitables qui marquent son accession à une maturité

collective. Cette reconnaissance constitue plutôt une condition élémentaire

préalable à la tâche prodigieuse de construire un monde pacifique. Nous vous

demandons instamment de considérer qu'une telle entreprise est possible, que les

forces constructives nécessaires sont présentes et que les structures sociales

unifiantes peuvent être mises en place.

En dépit des souffrances et des troubles que peuvent nous réserver les quelques prochaines années, en dépit de l'aspect tragique que peuvent revêtir les circonstances immédiates, la communauté bahà'ie estime que l'humanité peut faire face à cette épreuve suprême en ayant confiance en son dénouement. Loin de marquer la fin de la civilisation, les bouleversements vers lesquels l'humanité est toujours plus rapidement poussée permettront de libérer les "potentialités inhérentes à la condition de l'homme" et révèleront "la pleine mesure de son destin sur la terre, l'excellence innée de sa réalité".

LE RÔLE CAPITAL DE LA RELIGION

LA RELIGION SOURCE D'ORDRE

Les dons qui distinguent la race humaine de toutes les autres formes de vie se retrouvent dans ce que l'on désigne comme l'esprit humain ; l'intelligence est sa qualité essentielle. Ces dons ont permis à l'humanité de construire des civilisations et de prospérer matériellement. Cependant, ces réalisations à elles seules n'ont jamais comblé l'esprit humain, dont la nature mystérieuse porte à la transcendance, incite à la recherche d'un royaume invisible, de la réalité fondamentale, de l'essence des essences qui échappe à la perception humaine et que l'on appelle Dieu. Les religions offertes à l'homme par une succession de personnes touchées par la ferveur spirituelle ont constitué le principal lien entre l'humanité et cette réalité fondamentale ; elles ont exalté et raffiné la capacité de l'homme à atteindre le succès spirituel tout en réalisant le progrès social.

Page 33: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Aucune tentative sérieuse de remise en ordre des affaires humaines et de réalisation de la paix mondiale ne peut ignorer la religion. La perception qu'en a l'homme et la manière dont il la pratique forment une grand part des matériaux de l'histoire. Un éminent historien [Arnold Toynbee] a décrit la religion comme une "faculté de la nature humaine". Il est difficile de nier que la perversion de cette faculté a contribué, en grande partie, à la confusion qui règne dans la société et aux conflits touchant et divisant les individus. De la même manière, tout observateur impartial ne peut minimiser l'influence prépondérante exercée par la religion sur les expressions fondamentales de la civilisation. De plus, l'effet direct qu'elle exerce sur les lois et la moralité a amplement démontré qu'elle était indispensable à l'ordre social.

Assimilant la religion à une force sociale, Bahá’u’lláh s'exprima en ces termes : "La religion est le meilleur moyen de faire régner l'ordre dans le monde et de satisfaire, dans un cadre pacifique, tous ceux qui l'habitent". A propos de la disparition ou de la corruption de la religion, il écrivait : "Si la lampe de la religion faiblit, le chaos et la confusion prévaudront et les lumières de l'équité, de la justice, du calme et de la paix s'éteindront". Dressant une liste de ces conséquences, les écrits bahà'is soulignent que la "perversion de la nature humaine, la dégradation de sa conduite, la corruption et le dérèglement des institutions humaines se révèlent, dans de telles circonstances, sous leur aspect le plus sombre et le plus révoltant. La nature humaine est avilie, la confiance est ébranlée, la discipline se relâche, la voix de la conscience humaine est étouffée, la décence et la honte perdent toute signification, les concepts de devoir, de solidarité, de réciprocité et de loyauté sont faussés et le sentiment même de paix, de joie et d'espoir disparaît graduellement".

L'UNITE FONDAMENTALE DES RELIGIONS

Si l'humanité en est ainsi arrivée à un stade de conflits paralysants, elle doit en rechercher la cause en elle-même, en sa propre négligence et dans le fait qu'elle s'est fiée à des apparences trompeuses. C'est là qu'elle trouvera l'origine des malentendus et de la confusion créés au nom de la religion. Ceux qui se sont accrochés aveuglément et égoïstement à leurs orthodoxies particulières, qui ont imposé à leurs adeptes des interprétations erronées et contradictoires des déclarations des prophètes de Dieu, sont grandement responsables de cette confusion, qu'arnplifient les barrières artificielles érigées entre la foi et la raison, la science et la religion. En effet, un examen impartial des véritables déclarations des fondateurs des grandes religions et des milieux sociaux dans lesquels ils durent remplir leur mission ne permet pas de soutenir les affirmations et les préjugés semant le trouble dans les communautés religieuses de l'humanité et, par conséquent, dans toutes les affaires humaines.

L'enseignement selon lequel nous devrions traiter les autres comme nous aimerions être traités, qui se retrouve sous des formes diverses dans toutes les grandes religions, vient renforcer cette dernière observation à deux égards : il résume l'attitude morale, l'aspect de recherche de la paix qui existe dans ces religions, quelles que soient leurs origines géographiques ou historiques ; il comporte également un aspect d'unité qui constitue leur vertu essentielle, une vertu que l'homme, dans sa perception incohérente

Page 34: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

de l'histoire, n'a pas su apprécier. Si l'humanité avait vu les Educateurs de son enfance collective tels qu'ils étaient en réalité, c'est-à-dire en agents d'un même processus de civilisation, elle aurait sans aucun doute tiré des bénéfices infiniment supérieurs des effets cumulatifs de leurs missions successives. Hélas! elle n'a pas su le faire.

Le regain de ferveur religieuse fanatique qui se produit dans de nombreux pays ne peut être vu comme autre chose qu'une dernière convulsion. La nature même de la violence et des troubles auxquels ce phénomène est associé témoigne de l'échec spirituel qu'il représente. De fait, l'une des caractéristiques les plus étranges et les plus tristes de la vague actuelle de fanatisme religieux est la force avec laquelle, dans chaque cas, il ébranle non seulement les valeurs spirituelles qui favorisent l'unité de la race humaine, mais aussi les victoires morales uniques remportées par la religion dont il se prétend précisément le défenseur.

OÙ EST LE "MONDE NOUVEAU"?

Malgré le rôle essentiel de la religion dans l'histoire de l'humanité et le caractère dramatique du regain actuel de fanatisme religieux militant, la religion et les institutions religieuses sont depuis plusieurs dizaines d'années considérées, par un nombre croissant de personnes, comme n'ayant aucun rapport avec les principales préoccupations du monde moderne.

Ces personnes ont substitué à la religion la recherche hédoniste de satisfactions matérielles ou bien des idéologies créées par l'homme et qui visent à délivrer la société des maux évidents qui la font gémir. Malheureusement, un trop grand nombre de ces idéologies, plutôt que d'adhérer au concept de l'unité de la race humaine et de promouvoir une plus grande harmonie entre les divers peuples, ont eu tendance à déifier l'Etat, à subordonner le reste de l'humanité à une nation, une race ou une classe, à tenter de supprimer toute discussion et tout échange d'idées ou à abandonner sans pitié des millions d'affamés au libre jeu d'un système de marché qui aggrave sans conteste la misère de la majorité de la race humaine, tout en permettant à d'infimes minorités de vivre dans une aisance que nos ancêtres ne pouvaient même pas imaginer.

Combien tragiques sont les résultats des croyances de substitution créées par ces sages selon le monde. L'histoire a rendu un verdict irréversible sur leur valeur, comme en atteste le désenchantement massif de populations entières auxquelles on a appris à prier devant leurs autels. Les fruits qu'ont produits ces doctrines, après de nombreuses années d'un exercice de plus en plus arbitraire du pouvoir par ceux qui s'en servent pour dominer les affaires humaines, sont les plaies sociales et économiques qui affligent toutes les régions du monde, alors que nous nous approchons de la fin du XXe siècle. Toutes ces calamités externes cachent des dommages spirituels sous-jacents qui se reflètent dans l'apathie dont souffre l'ensemble des peuples de tous les pays et dans l'absence d'espoir qui assèche les coeurs de millions de personnes dépourvues et angoissées.

Page 35: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Nous sommes arrivés au stade où ceux qui prêchent les dogmes du matérialisme, que ce soit de l'Est ou de l'Ouest, que ce soit du capitalisme ou du socialisme, doivent rendre compte de la direction spirituelle qu'ils ont prétendu exercer. Où est le "nouveau monde" annonce par ces idéologies ? Où est la paix internationale dont ils affirment promouvoir les idéaux ? Oû sont les percées dans de nouveaux domaines de réalisation culturelle produites par l'exaltation de telle race, nation ou classe ? Pourquoi la vaste majorité des peuples du monde s'enfonce-t-elle sans cesse plus profondément dans la famine et la misère alors que les arbitres actuels des affaires humaines disposent de richesses énormes que n'auraient pu concevoir ni les pharaons, ni les empereurs romains, ni même les puissances impérialistes du XIX siècle ?

C'est dans la glorification de la poursuite des intérêts matériels, qui est à la fois source et trame commune de toutes ces idéologies, que l'on retrouve les origines de la conception erronée selon laquelle les êtres humains sont irrémédiablement égoïstes et agressifs. Il s'agit là du terrain que l'on devra déblayer pour permettre la construction d'un monde nouveau qui conviendra à nos descendants.

L'histoire montre que les idéaux matérialistes n'ont pas su répondre aux besoins de l'humanité et ceci devrait nous amener à reconnaître en toute honnêteté que de nouveaux efforts doivent maintenant être entrepris pour résoudre les problèmes déchirants de la planète. Les conditions intolérables dans lesquelles vivent certains secteurs de la société traduisent l'échec de tous et chacun, et cet état de choses contribue davantage à provoquer qu'à atténuer la division des camps. Il est évident que des efforts conjoints doivent être entrepris de toute urgence pour remédier à ces problèmes. C'est d'abord et avant tout une question d'attitude. L'humanité continuera-t-elle à s'entêter dans le mauvais chemin, à s'accrocher à des concepts dépassés et à des hypothèses inapplicables ? Ou bien ses leaders iront-ils de l'avant et, faisant fi de leurs idéologies, décide-ront-ils de se consulter pour rechercher conjointement des solutions appropriées?

Ceux qui ont à coeur l'avenir de l'humanité feront bien de réfléchir à ce conseil. "Si des idéaux longue- ment caressés et des institutions dont la réputation n'est plus à faire, si certaines hypothèses sociales et certaines formules religieuses ont cessé de promouvoir le bien-être de l'ensemble de l'humanité, s'ils ne répondent plus aux besoins d'une humanité en constante évolution alors, balayons-les et reléguons-les là où vont les doctrines désuètes et oubliées. Pourquoi, dans un monde soumis aux lois immuables du changement et de l'usure, seraient-ils à l'abri de la dégradation qui doit forcément gagner toute institution humaine ? Car les normes juridiques, les théories politiques et les doctrines économiques sont uniquement destinées à protéger les intérêts de l'humanité vue dans une perspective globale et l'humanité n'a pas à être sacrifiée pour préserver l'intégrité d'une loi ou d'une doctrine particulière".

ISSUES POUR UNE PAIX MONDIALE

Page 36: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

LES RACINES DE LA GUERRE

Le désarmement nucléaire, l'interdiction du recours aux gaz toxiques et aux armes bactériologiques ne supprimeront pas les causes fondamentales de la guerre. Sans vouloir nier l'importance évidente de ces mesures pratiques dans le cadre du processus de paix, elles sont en elles-mêmes trop superficielles pour exercer une influence durable. Les peuples sont assez ingénieux pour inventer d'autres formes de guerre et pour utiliser la nourriture, les matières premières, l'argent, la puissance industrielle, l'idéologie et le terrorisme pour tenter de s'asservir les uns les autres dans leur recherche interminable de suprématie et de pouvoir. De même, la désorganisation massive qui afflige actuellement les affaires de l'humanité ne pourra pas être résolue en mettant fin à des conflits ou désaccords spécifiques entre les nations. Il faut adopter un cadre universel authentique.

On ne peut certainement pas accuser les leaders nationaux d'ignorer l'ampleur mondiale du problème qui se manifeste dans les questions toujours plus pressantes auxquelles ils font face quotidiennement. Et les études et solutions avancées par des groupes concernés et éclairés ainsi que par des organismes des Nations Unies sont trop nombreuses pour que l'on puisse ignorer les défis. On assiste cependant à une paralysie de la volonté, et c'est là le phénomène qu'il faut minutieusement étudier afin d'y apporter une solution ferme. Comme nous l'avons mentionné auparavant, cette paralysie procède d'une croyance profonde en la nature inéluctablement batailleuse de la race humaine ; ceci explique pourquoi on répugne à considérer la possibilité d'assujettir les intérêts nationaux aux exigences d'un ordre mondial et pourquoi on refuse d'envisager courageusement les vastes ramifications de l'établissement d'une autorité mondiale unifiée. Cette paralysie est également attribuable à l'incapacité des masses, en grande partie ignorantes et soumises, d'exprimer clairement leur désir d'un nouvel ordre dans lequel elles pourraient vivre en paix, en harmonie et en prospérité avec toute l'humanité.

DEMARCHES VERS UN ORDRE MONDIAL

Les mesures timides prises, surtout depuis la dernière guerre mondiale, en vue de l'instauration d'un ordre mondial, donnent lieu d'espérer. La tendance croissante de groupes de pays désireux de donner à leurs rapports un cadre formel leur permettant de collaborer sur des questions d'intérêt mutuel, permet de penser qu'un jour ou l'autre tous les pays finiront par surmonter cette paralysie. L'Association des nations de l'Asie du Sud-Est, la Communauté et le Marché commun des Caraïbes, le Marché commun d'Amérique centrale, le Conseil d'assistance économique mutuelle, les Communautés européennes, la Ligue des pays arabes, l'Organisation de l'unité africaine, l'Organisation des états américains, le Forum du Pacifique sud - toutes les initiatives conjointes représentées par ces organisations ouvrent la porte à l'ordre mondial. Le fait que certains des problèmes les plus enracinés de la planète font l'objet d'une attention plus grande constitue un autre signe d'espoir.

Page 37: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

En dépit des lacunes évidentes des Nations Unies, la quantité de décla- rations et de conventions adoptées par cette organisation, même lorsque les gouvernements ne lui ont pas donné un appui chaleureux, a donné aux populations le sentiment d'un regain de vie. La déclaration universelle des droits de l'homme, la convention sur la prévention et la punition du crime de génocide et les mesures de nature semblable ayant pour but d'éliminer toutes les formes de discrimination basées sur la race, le sexe ou la croyance religieuse ; la défense des droits de l'enfant ; la protection de toutes les personnes contre la torture ; l'élimination de la faim et de la malnutrition ; l'utilisation des découvertes scientifiques et technologiques dans le but de promouvoir la paix et le bien-être de l'humanité - toutes ces mesures, si elles sont mises en application et développées courageusement, nous permettront d'atteindre plus rapidement une ère où le spectre de la guerre cessera de pouvoir dominer les relations internationales. Point n'est besoin d'insister sur l'importance des questions couvertes par ces déclarations et conventions. Cependant, certaines questions, en raison de leur rapport direct avec l'instauration de la paix mondiale, méritent une plus ample élaboration.

RACISME

Le racisme, l'un des fléaux les plus néfastes et les plus persistants, représente l'un des principaux obstacles à la paix. Sa pratique constitue une violation si scandaleuse de la dignité de l'être humain qu'elle ne peut être justifiée sous aucun prétexte. Le racisme retarde le développement du potentiel illimité de ses victimes, corrompt ceux qui le pratiquent et ruine les espoirs de progrès humain. L'unité de la race humaine doit être reconnue universellement et mise en oeuvre par des mesures juridiques appropriées si l'on veut surmonter ce problème.

LES EXTREMES DE RICHESSE ET DE PAUVRETE

Le gouffre qui sépare les riches des pauvres, source de grandes souffrances, maintient le monde dans un état d'instabilité, pratiquement au seuil de la guerre. Peu de sociétés ont su apporter une solution efficace à cette situation. La solution requiert l'alliance d'éléments spirituels, moraux et pratiques. Il faut envisager le problème dans une perspective nouvelle, consulter des experts couvrant une vaste gamme de disciplines, à l'abri des polémiques économiques et idéologiques, et s'assurer le concours de gens qui sont directement concernés par les décisions devant être prises d'urgence. Cette question est liée non seulement à la nécessité d'éliminer les extrêmes de richesse et de pauvreté, mais aussi aux vérités spirituelles dont la compréhension pourra donner naissance à une attitude universelle nouvelle. L'encouragement et le développement d'une telle attitude représentent en eux-mêmes un élément-clé de la solution.

NATIONALISME EFFRENE

Le nationalisme effréné, par opposition à un patriotisme sain et légitime, doit faire place à une loyauté plus vaste, à l'amour de l'humanité dans son ensemble. Comme le dit Bahá’u’lláh : "La terre n'est qu'un pays dont tous les hommes sont les citoyens". Le

Page 38: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

concept de citoyenneté mondiale est le produit direct de la contraction du monde en un seul village à la suite des découvertes scientifiques, et de interdépendance indéniable des nations. On peut aimer tous les peuples du monde tout en aimant son propre pays. Dans une société mondiale, les intérêts de chaque partie concordent avec les intérêts du tout. Il importe de stimuler les activités internationales actuelles qui favorisent, dans divers domaines, l'affection mutuelle et le sens de la solidarité entre les peuples.

RIVALITES RELIGIEUSES

Tout au long de l'histoire, les rivalités religieuses ont été cause d'innombrables guerres et conflits et ont constitué un des principaux obstacles au progrès. Elles font de plus en plus horreur aux gens de toutes les croyances ainsi qu'aux incroyants. Les adeptes de toutes les religions doivent être disposés à affronter les questions fondamentales soulevées par ces conflits et à formuler des réponses nettes. Comment les différends qui les opposent seront-ils résolus, tant en théorie qu'en pratique ? Le défi auquel font face les leaders religieux de l'humanité consiste à se pencher, le coeur plein de compassion et animés d'un désir de vérité, sur le triste sort de l'humanité et de se demander s'ils ne peuvent, en toute humilité devant leur Créateur tout puissant, enterrer leurs désaccords théologiques au nom d'un grand esprit d'indulgence mutuelle qui leur permettra d'oeuvrer conjointement au progrès de la compréhension humaine et de la paix.

LE RÔLE DE LA FEMME

L'émancipation de la femme, c'est-à-dire la complète égalité entre les sexes, est l'une des conditions essentielles à l'avènement de la paix. Pourtant, son importance reste méconnue. Le refus de cette égalité constitue une injustice à l'égard de la moitié de la population mondiale et encourage chez les hommes des attitudes et des habitudes préjudiciables qui se propagent de la famille au lieu de travail, à la vie politique et, en fin de compte, aux relations internationales. Ce refus ne peut se justifier selon aucun critère moral ou biologique, ni sur le plan pratique. C'est seulement lorsque les femmes auront accès, en tant qu'associées à part entière, à tous les domaines de l'activité humaine, qu'il sera possible de créer un climat moral et psychologique propice à la paix internationale.

EDUCATION POUR TOUS

La cause de l'éducation universelle, qui s'est déjà assurée le concours d'une armée de gens dévoués de toutes croyances et de toutes nations, mérite tout le soutien que les gouvernements du monde peuvent lui donner. En effet, l'ignorance est sans conteste la principale raison du déclin et de la chute des peuples, ainsi que de la persistance des préjugés. Aucun pays ne peut connaître la réussite si tous ces citoyens n'ont pas accès à l'enseignement. Le manque de ressources limite la capacité de nombreux pays à répondre à ce besoin et les oblige à dresser une liste de priorités. Les organismes responsables de ces décisions devraient songer à donner la priorité à l'éducation des femmes et des jeunes filles, car des mères instruites représentent le moyen le plus

Page 39: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

efficace et le plus rapide de propager les connaissances au sein de la société. Conformément aux exigences de notre époque, il serait également opportun de songer à intégrer le concept de citoyenneté mondiale dans le cadre de l'éducation que reçoit normalement chaque enfant.

UNE LANGUE AUXILIAIRE UNIVERSELLE

Un manque fondamental de communication entre les peuples compromet sérieusement les efforts entrepris pour réaliser la paix mondiale. L'adoption d'une langue auxiliaire internationale constituerait un grand pas dans cette direction et on devrait s'attaquer à cette tâche de toute urgence. Deux points méritent d'être soulignés à propos de toutes ces questions. Premièrement, l'abolition de la guerre va bien au-delà de la signature de traités et de protocoles ; c'est une tâche complexe exigeant un engagement sans précédent à résoudre des questions qui ne sont habituellement pas reliées à la quête de la paix. Une sécurité collective qui ne reposerait que sur des ententes politiques serait purement illusoire. Deuxièmement, le plus grand défi auquel nous faisons face en traitant des questions de paix consiste à sortir d'une démarche purement pragmatique pour élever le débat au niveau des principes. En effet, la paix découle essentiellement d'un état d'âme reposant sur une attitude morale ou spirituelle et c'est principaIement en évoquant cette attitude que l'on pourra parvenir àdes solutions durables.

SOLUTIONS SPIRITUELLES AUX PROBLEMES SOCIAUX

Chaque problème social peut être résolu à l'aide de principes spirituels ou de ce que certains appellent des valeurs humaines. De manière générale, tout groupe bien intentionné peut trouver des solutions pratiques à ses problèmes, mais bonnes intentions et connaissances pratiques ne suffisent généralement pas. Le mérite essentiel du principe spirituel consiste non seulement à présenter une perspective concordant avec l'élément immanent de la nature humaine, mais aussi à stimuler une attitude, une dynamique, une volonté, une aspiration qui permettent la découverte et la mise en oeuvre de mesures pratiques. Les chefs d'état et toutes les personnes au pouvoir pourraient trouver plus facilement des solutions aux problèmes s'ils s'efforçaient d'abord d'identifier les principes en cause et se laissaient ensuite guider par ces principes.

LES FONDATIONS D'UN NOUVEL ORDRE MONDIAL

La principale question à résoudre se pose comme suit : comment le monde actuel, enraciné dans un schème de conflits, peut-il se transformer en un monde où règnent l'harmonie et la collaboration?

UNITE DU GENRE HUMAIN

Page 40: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

L'ordre mondial ne peut se fonder que sur la conscience inébranlable de l'unité de la race humaine, une vérité spirituelle que confirment toutes les sciences humaines. L'anthropologie, la physiologie et la psychologie ne reconnaissent qu'une espèce humaine, même si celle-ci est infiniment variée en ce qui concerne les aspects secondaires de la vie. La reconnaissance de cette vérité est subordonnée à l'abandon de tout préjugé de race, de classe, de couleur, de croyance, de nation, de sexe, de degré de civilisation matérielle, autrement dit, de tout ce qui permet aux gens de se considérer comme supérieurs aux autres.

L'acceptation de l'unité de la race humaine est la condition fondamentale de la réorganisation et de l'administration du monde considéré comme un seul pays, le foyer de l'humanité. Toute tentative d'instauration de la paix mondiale ne peut être couronnée de succès que si ce principe spirituel est universellement accepté. Il devrait donc être proclamé universellement, enseigné dans les écoles et affirmé constamment dans chaque pays pour préparer le terrain au changement organique de structure de la société qu'il implique.

Dans la conception baha'ie, la reconnaissance de l'unité de la race humaine "n'exige rien de moins que la reconstruction et la démilitarisation de tout le monde civilisé ; elle fait appel à un monde unifié organiquement sous tous les aspects essentiels de sa vie, de ses mécanismes politiques, de ses aspirations spirituelles, de son commerce et de sa finance, de son écriture et de son langage, tout en étant infiniment diversifié dans les particularités nationales de ses unités fédérées".

UNE COMMUNAUTE MONDIALE

Se penchant sur les implications de cette notion cardinale, Shoghi Effendi, le Gardien de la foi bahà'ie s'exprima en ces termes en 1931 : "Loin de viser à détruire les fondations existantes de la société, elle cherche à en élargir la base, à transformer ses institutions pour les rendre compatibles avec les besoins d'un monde en constante évolution. Elle ne peut entrer en conflit avec aucune allégeance légitime de même qu'elle ne peut ébranler les loyautés essentielles. Son objet n'est point d'étouffer dans le coeur humain l'ardeur d'un patriotisme sain et intelligent, ni d'abolir le régime de l'autonomie nationale, indispensable Si l'on veut éviter les maux d'une centralisation excessive. Elle n'ignore ni ne tente de supprimer la diversité d'origines ethniques, de climats, d'histoires, de langues et de traditions, de pensée et de coutumes qui distinguent les nations et les peuples du monde. Elle fait appel à une loyauté plus vaste et une aspiration plus élevée que celles qui aient jamais animé la race humaine. Elle insiste sur la nécessité de subordonner les impulsions et les intérêts nationaux aux besoins impérieux d'un monde unifié. Elle répudie toute centralisation excessive, d'une part, et repousse toute tentative d'uniformité, de l'autre. Son mot d'ordre est l'unité dans la diversité".

Ces objectifs ne peuvent être atteints qu'après plusieurs étapes de transformation des attitudes politiques nationales, qui frisent actuellement l'anarchie du fait de l'absence de lois clairement définies, ou de principes acceptés et applicables à l'échelle mondiale,

Page 41: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

régissant les rapports entre les nations. La Société des Nations, les Nations Unies et les nombreuses organisations et ententes auxquelles elles ont donné lieu ont sans aucun doute contribué à atténuer certains effets négatifs des conflits internationaux, mais elles se sont avérées incapables d'empêcher les guerres. De fait, il y a eu depuis la fin de la seconde guerre mondiale un grand nombre de conflits armés, dont beaucoup font encore rage.

Les aspects prédominants de ce problème avaient déjà fait leur apparition au dix-neuvième siècle, lorsque Bahá’u’lláh formula pour la première fois ses propositions visant l'instauration de la paix mondiale. Il proposa le principe de la sécurité collective dans des déclarations destinées aux gouvernants du monde. Shoghi Effendi en commenta la signification : "Quel autre sens pourraient avoir ces paroles solennelles Si ce n'est l'inévitable limitation de la souveraineté nationale absolue comme condition sine qua non de la formation de la future fédération de toutes les nations du monde ? Une formule de super-État mondial devra nécessairement être élaborée. Super-État en faveur duquel toutes les nations du globe devront abandonner de plein gré toute prétention à faire la guerre, certains droits de lever des impôts et tous droits de maintenir des armements autres que ceux requis pour la sauvegarde de l'ordre à l'intérieur de leurs souverainetés respectives. Un tel État devra comprendre un pouvoir exécutif international capable d'imposer son autorité suprême et incontestable à tout membre récalcitrant de la fédération, un parlement mondial dont les membres seront élus par la population des pays respectifs avec ratification de cette élection par leur gouver-nement; un tribunal suprême dont les décisions auront un effet obligatoire, même dans les cas oû les parties impliquées n'auraient pas volontairement consenti à sa juridiction."

"Une communauté mondiale dans laquelle toutes les barrières économiques auront été supprimées à tout jamais et l'interdépendance du capital et du travail reconnue formellement ; dans laquelle la clameur des rivalités et du fanatisme religieux se sera apaisée pour toujours ; dans laquelle la flamme de l'animosé raciale aura été radicalement éteinte ; dans laquelle un seul code de droit international - issu du jugement réfléchi des représentants fédérés du monde - sera sanctionné par l'intervention immédiate et coercitive des forces conjuguées des unités fédérées ; et, finalement, une communauté universelle dans laquelle la violence d'un nationalisme capricieux et militant aura été convertie en une conscience permanente de la citoyenneté mondiale. C'est ainsi, en vérité, que se présente, dans ses grandes lignes, l'Ordre mondial prévu par Bahá’u’lláh, un Ordre qui sera un jour considéré comme le plus beau fruit d'un âge mûrissant lentement".

UNE ASSEMBLÉE UNIVERSELLE

Bahá’u’lláh préconisa la mise en oeuvre de ces mesures de grande portée : "Le temps doit venir où sera universellement ressentie l'impérieuse nécessité d'une vaste assemblée représentant le monde entier. Les rois et dirigeants de la terre devront y assister, prendre part à ses délibérations et étudier les moyens et instruments qui permettront d'instaurer la grande paix entre les hommes". Le courage, la détermination,

Page 42: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

la motivation désintéressée, l'amour altruiste d'un peuple pour un autre - toutes les valeurs spirituelles et morales nécessaires pour faire ce pas capital en direction de la paix reposent sur la volonté d'agir. Et c'est dans le but de stimuler la volonté nécessaire qu'il importe de songer sérieusement à la réalité de l'homme, c'est-à-dire à sa pensée. Comprendre la pertinence de cette réalité puissante, c'est aussi se rendre compte de la nécessité sociale de réaliser sa valeur unique au moyen de consultations franches, impartiales et cordiales et de mettre en application les résultats de ce processus.

Bahâ'u'llàh insistait sur les vertus et la nécessité de la consultation pour mettre de l'ordre dans les affaires humaines: "La consultation rehausse la conscience et transforme la conjecture en certitude. C'est une lumière éclatante qui, dans un monde sombre, guide et indique le chemin. Il y a et il y aura toujours pour chaque chose un degré de perfection et de maturité. La maturité du don de la compréhension se manifeste par la consultation". A elle seule, la tentative de réaliser la paix au moyen de l'action consultative qu'il proposa peut faire naître, entre les peuples de la terre, un esprit si salutaire qu'aucune puissance ne pourra résister au dénouement triomphal.

'Abdu'l-Bahà, fils de Bahá’u’lláh et interprète autorisé de son enseignement, nous fit part de la manière dont il concevait les procédures requises pour cette assemblée mondiale : "Ils doivent tenir une consultation générale sur la cause de la paix et tenter par tous les moyens en leur possession de mettre sur pied une union des nations du monde. Ils doivent conclure un traité ayant force de loi et rédiger un pacte dont les dispositions seront équitables, inviolables et précises. Ils doivent le proclamer à la face du monde et le faire ratifier par la race humaine tout entière. Cette entreprise suprême et noble - la véritable source de paix et de bien-être pour le monde entier - devra être tenue pour sacrée par tous les habitants de la terre.

Toutes les forces de l'humanité doivent être mobilisées pour assurer la stabilité et la permanence de ce pacte suprême. Dans ce pacte universel, les limites et les frontières de chaque pays devront être délimitées clairement, les principes régissant les relations réciproques entre gouvernements, établis avec précision et tous les accords et engagements internationaux bien définis. De même, l'importance des armements de chaque État devra être strictement limitée car, si l'on permettait à une nation d'augmenter son potentiel de guerre et d'accroître ses forces militaires, cela rendrait les autres nations méfiantes. Le principe fondamental servant de base à ce pacte solennel devra être établi de manière à ce que, si quelque État que ce soit violait l'une de ses dispositions, tous les autres devraient agir pour le réduire à la soumission la plus totale, mieux encore, la race humaine dans son ensemble devrait faire tout ce qui est en son pouvoir pour abattre ce gouvernement.

Si ce remède suprême était appliqué au corps malade du monde, il guérirait sûrement de ses maux et ne connaîtrait plus aucun danger". Cette importante assemblée aurait dû être convoquée de-puis longtemps. C'est avec toute la ferveur dont nous sommes capables que nous demandons aux dirigeants du monde entier de saisir ce moment opportun et de prendre des mesures irréversibles pour convoquer cette assemblée

Page 43: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

mondiale. Toutes les forces de l'histoire poussent la race humaine vers cet acte qui marquera à jamais l'aube de sa maturité tant attendue.

Les Nations Unies avec l'appui total de leurs membres, sauront~lles se mettre à la hauteur d'un événe- ment si grandiose? Que tous, hommes et femmes, jeunes et enfants de tous les coins du monde reconnaissent le mérite éternel de cet acte impérieux et proclament leur assentiment ! Qu'il revienne à la présente génération d'inaugurer cette phase glorieuse de l'évolution de la vie sociale de notre planète !

VISION D'UN MONDE UNI

L'UNIFICATION DU MONDE

L'optimisme que nous ressentons procède d'une vision qui se situe au-delà de la fin des guerres et de la création d'organismes de coopération internationale. La paix permanente entre les nations est une étape essentielle mais, comme l'affirmait Bahá’u’lláh, ne constitue pas le but fondamental du développement social de l'humanité. Au-delà de l'armistice initial qu'aura imposé au monde la crainte de l'holocauste nucléaire, au-delà de la paix politique conclue à regret par des nations rivales se méfiant les unes des autres, au-delà des accords pragmatiques de sécurité et de coexistence et des nombreuses expériences de collaboration que ces mesures rendront possibles se trouve le but ultime : l'unification de tous les peuples du monde en une famille universelle. La discorde est un danger que les nations et les peuples de la terre ne peuvent plus endurer, les conséquences en sont si terribles qu'on ne veut point les envisager et si évidentes qu'elles ne nécessitent aucune démonstration. Bahá’u’lláh a affirmé à ce sujet il y a plus d'un siècle : "Le bien-être de l'humanité, sa paix èt sa sécurité ne pourront être obtenus si son unité n'est pas fermement établie".

Observant que "l'humanité tout entière se lamente, se meurt du désir d'être unifiée et de mettre un terme à son long martyre", Shoghi Effendi poursuivit en ces termes : "L'unification du genre humain est la caracté- ristique du stade dont s'approche l'humanité. L'unité de la famille, de la tribu, de la cité-état et de la nation ont été successivement tentées et réalisées dans toute leur ampleur. L'unité du monde est maintenant le but vers lequel tend une humanité accablée. Le processus d'édification de la nation est complété. L'anarchie inhérente à la souverainté d'un Etat approche de son point culminant. Un monde qui se dirige vers la maturité doit renoncer à ce fétiche, il doit re-connaître l'unité et l'intégrité des relations humaines et mettre en place une fois pour toutes le mécanisme le plus apte àincarner ce principe fondamental de son existence".

Tous les courants de changement contemporains soutiennent cette conception. A preuve les nombreux exemples déjà cités de signes s'orientant en direction de la paix mondiale et que l'on retrouve dans les mouvements et développements internationaux actuels. L'armée d'hommes et de femmes originaires de pratiquement chaque culture, race et nation de la terre et oeuvrant au sein des divers organismes des Nations Unies

Page 44: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

représente une "fonction publique" à l'échelle de la planète. Ses réalisations impression- nantes témoignent du degré de collaboration qu'il est possible d'atteindre même dans des circonstances décourageantes. Un besoin impérieux de réaliser l'unité, que l'on pourrait assimiler à un printemps spirituel, lutte désespérément pour s'exprimer à travers d'innombrables congrès internationaux réunissant des spécialistes des disciplines les plus variées. Il motive les appels lancés pour des projets internationaux impliquant des enfants et des jeunes. Il constitue effectivement la source même du mouvement remarquable vers l'oecuménisme qui semble attirer irrésistiblement l'un vers l'autre les membres de religions et sectes historiquement opposées. Tout comme la tendance à la guerre et au développement égoïste qui lui est opposé et contre laquelle elle lutte sans relâche, l'impulsion vers l'unité mondiale constitue l'un des traits dominants et envahissants de la vie de notre planète au cours des dernières années du vingtième siècle.

LE MODELE BAHA'I

L'expérience de la communauté bahà'ie peut être un des exemples de cette unité grandissante. Cette communauté regroupe de trois à quatre millions de personnes originaires de nombreuses nations, cultures, classes et croyances et engagées dans une vaste gamme d'activités couvrant les besoins spirituels, sociaux et économiques des peuples de nombreux pays. Il s'agit d'un organisme social unique qui reflète la diversité de la famille humaine, mène ses activités sur la base de principes consultatifs admis par tous et vénère, sans marque de préférence, toutes les grandes manifestations de l'influence divine de l'histoire humaine. Son existence même prouve que la foi de son fondateur en un monde unifié n'était pas chimérique et confirme que l'humanité peut vivre comme une société mondiale et qu'elle peut relever les défis inhérents à son passage àla maturité. Si l'expérience bah'ie peut contribuer de quelque manière que à ce soit à renforcer l'espoir en l'unité de la race humaine, nous sommes heureux de la soumettre à votre étude.

Conscients de l'importance suprême de la tâche que doit maintenant entreprendre le monde entier, nous nous inclinons humblement devant la majesté imposante du divin Créateur qui, dans son amour infini, a créé l'humanité entière de la même souche, a exalté la réalité précieuse de l'homme, lui a accordé les dons inestimables de l'intelligence et de la sagesse, de la noblesse et de l'immortalité, et lui a conféré "en privilège unique, par l'opération de sa volonté libre et souveraine, la capacité de le connaître et de l'aimer, le dotant ainsi d'une faculté dont l'exercice doit être considéré comme la raison d'être et le but fondamental de toute la création".

Nous sommes fermement convaincus que tous les êtres humains ont été créés "pour promouvoir le progrès de la civilisation", qu' "agir comme le font les bêtes des champs est indigne de l'homme", et que les vertus propres à la dignité humaine sont la loyauté, l'indulgence, la pitié, la compassion et la bonté à l'égard de tous les peuples. Nous réaffirmons notre conviction que "les potentialités inhérentes à la condition de l'homme, la pleine mesure de son destin sur la terre et l'excellence innée de sa réalité, tout cela doit se manifester en ce jour promis de Dieu". Voilà ce qùi motive notre

Page 45: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

croyance inébranlable que l'unité et la paix sont des objectifs réalistes vers lesquels tend l'humanité. Au moment où nous écrivons ces lignes, les voix pleines d'espoir des Bahà'is retentissent en dépit des persécutions dont ils sont toujours victimes dans le pays où est née leur foi. En donnant l'exemple d'un espoir inébranlable, ils témoignent de la conviction que la réalisation imminente de ce vieux rêve de paix est maintenant, en vertu des effets métamorphosants de la révélation de Bahá’u’lláh, investi de la force du pouvoir divin. Notre message représente donc plus qu'une vision exprimée par des mots : nous faisons appel à la puissance évocatrice des actes de foi et de sacrifice ; nous vous communiquons l'appel angoissé à la paix et à l'unité de nos coreligionnaires du monde entier. Nous nous associons à tous ceux qui sont victimes d'agressions, à tous ceux qui aspirent à un monde sans conflit ni lutte, à tous ceux qui, par leur dévouement aux principes de la paix et de l'ordre mondial, se font les promoteurs des causes ennoblis- santes pour lesquelles l'humanité fut créée par Dieu dans son amour infini.

Dans notre désir ardent de vous communiquer la ferveur de notre espoir et la profondeur de notre confiance, citons la promesse formelle de Bahà'u'll'h : "Ces luttes stériles, ces guerres ruineuses passeront et la Paix suprême viendra".

LA MAISON UNIVERSELLE DE JUSTICE

Page 46: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Die Verheißung des Weltfriedens

Eine Botschaft des Universalen Hauses der Gerechtigkeit an die Völker der Welt

An die Völker der Welt! Der Große Friede, auf den durch die Jahrhunderte Menschen guten Willens ihre Herzen gerichtet, den unzählige Generationen lang Seher und Dichter in ihren Visionen beschrieben und den die Heiligen Schriften der Menschheit von Zeitalter zu Zeitalter immer wieder verheißen haben, ist jetzt endlich in Reichweite der Nationen. Zum ersten Mal in der Geschichte ist jedermann imstande, in einer Gesamtschau den ganzen Planeten mit seiner Vielzahl verschiedener Völker zu überblicken. Weltfriede ist nicht nur möglich, sondern unausweichlich. Er ist die nächste Stufe in der Evolution dieses Planeten - mit den Worten eines großen Denkers: "die Planetisierung der Menschheit".

Ob der Friede erst nach unvorstellbaren Schrecken erreichbar ist, heraufbeschworen durch stures Beharren der Menschheit auf veralteten Verhaltensmustern, oder ob er heute durch einen konsultativen Willensakt herbeigeführt wird, das ist die Wahl, vor die alle Erdenbewohner gestellt sind. Zu diesem kritischen Zeitpunkt, da die hartnäckigen Probleme der Völker zur gemeinsamen Sorge aller werden, wäre das Versäumnis, der Flut von Konflikt und Unordnung zu wehren, gewissenlos und unverantwortlich.

Zu den günstigen Zeichen gehören die mit ständig wachsender Kraft auf eine Weltordnung hin unternommenen Schritte: zuerst, zu Beginn des Jahrhunderts, die Schaffung des Völkerbundes, gefolgt von der breiter angelegten Organisation der Vereinten Nationen; die seit dem Zweiten Weltkrieg von der Mehrzahl aller Völker der Erde erlangte Unabhängigkeit, die anzeigt, daß der Prozeß der Bildung von Nationalstaaten abgeschlossen ist; die Einbeziehung dieser jungen Staaten mit den älteren in Angelegenheiten von gemeinsamem Interesse; in der Folge die stark ansteigende Zusammenarbeit zwischen bislang isolierten, zerstrittenen Völkern und Gruppen bei internationalen Unternehmen auf den Gebieten von Wissenschaft, Bildung, Recht, Wirtschaft und Kultur; die Gründung einer beispiellosen Zahl internationaler humanitärer Organisationen während der letzten Jahrzehnte; die Ausbreitung von Frauen- und Jugendbewegungen, welche die Abschaffung des Krieges fordern; und schließlich ein spontanes, immer mehr sich ausdehnendes Netzwerk einfacher Menschen, die durch persönliche Kommunikation Verständigung suchen.

Die wissenschaftlich-technischen Fortschritte unseres ungewöhnlich gesegneten Jahrhunderts deuten auf einen gewaltigen Vorstoß in der gesellschaftlichen Entwicklung des Planeten und zeigen die Mittel auf, mit denen die praktischen Probleme der Menschheit gelöst werden können. Sie bieten in der Tat das Werkzeug zur Ordnung des vielschichtigen Lebens einer vereinten Welt. Doch es bestehen noch Barrieren. Zweifel, Mißverständnisse, Vorurteile, Argwohn und engstirniger Eigennutz blockieren die Beziehungen der Staaten und Völker zueinander.

Aus tiefempfundener geistiger und moralischer Verantwortung sehen wir uns zu dieser günstigen Stunde veranlaßt, Ihre Aufmerksamkeit auf die umfassenden Einsichten zu lenken, die Bahá'u'lláh, der Stifter der Bahá'í-Religion, deren Treuhänder wir sind, erstmals vor über einem Jahrhundert den Herrschern der Menschheit übermittelt hat.

"Die Winde der Verzweiflung", schrieb Bahá'u'lláh, "wehen aus jeder Richtung, und der Hader, der das Menschengeschlecht spaltet und peinigt, nimmt täglich zu. Die Zeichen drohender Erschütterungen und des Chaos sind heute deutlich zu sehen, zumal die bestehende Ordnung erbärmlich mangelhaft erscheint." Die gemeinsame Erfahrung der Menschheit hat dieses prophetische Urteil gründlich bestätigt. Mängel in der

Page 47: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

bestehenden Ordnung zeigen sich deutlich im Unvermögen der als Vereinte Nationen organisierten souveränen Staaten, das Schreckgespenst des Krieges, den drohenden Zusammenbruch der internationalen Wirtschaftsordnung, die Ausbreitung von Anarchie und Terrorismus sowie das unermeßliche Leid zu bannen, das diese und andere Heimsuchungen Abermillionen Menschen zufügen. Aggression und Konflikt sind tatsächlich in solchem Ausmaß zu Kennzeichen unserer gesellschaftlichen, wirtschaftlichen und religiösen Systeme geworden, daß viele der Ansicht verfielen, derartiges Verhalten sei ein Wesensmerkmal des Menschen und deshalb unausrottbar.

Mit der Verfestigung dieser Ansicht ergab sich ein lähmender Widerspruch: Einerseits verkünden Menschen aller Völker nicht nur ihre Bereitschaft, sondern ihre Sehnsucht nach Frieden und Eintracht, nach einem Ende der quälenden Furcht, die ihr tägliches Leben peinigt. Andererseits findet die These unkritische Zustimmung, der Mensch sei unverbesserlich selbstsüchtig, aggressiv und deshalb unfähig, eine Gesellschaftsordnung zu errichten, die zugleich fortschrittlich und friedlich, dynamisch und harmonisch ist, eine Ordnung, die der individuellen Kreativität und Initiative freien Lauf läßt, aber auf Zusammenarbeit und Gegenseitigkeit beruht. Da die Notwendigkeit des Friedens immer dringender wird, verlangt dieser seiner Verwirklichung im Wege stehende, grundlegende Widerspruch eine Überprüfung der Prämissen, auf denen nach allgemeiner Ansicht das historische Dilemma der Menschheit beruht. Bei sachlicher Prüfung erweist es sich, daß jene Haltung keineswegs des Menschen wahres Wesen ausdrückt, sondern ein Zerrbild des menschlichen Geistes darstellt. Hiervon überzeugt, werden alle Menschen in der Lage sein, konstruktive gesellschaftliche Kräfte in Bewegung zu setzen, stehen diese doch im Einklang mit der menschlichen Natur und fördern Eintracht und Zusammenarbeit statt Krieg und Konflikt.

Einen solchen Kurs einschlagen, heißt nicht, die Vergangenheit der Menschheit leugnen, sondern sie verstehen. Die Bahá'í-Religion betrachtet die gegenwärtige Verwirrung in der Welt und den verhängnisvollen Zustand der menschlichen Belange als natürliche Phase in einem unaufhaltsamen organischen Prozeß, hin zur Einigung der Menschheit in einer einzigen Gesellschaftsordnung, deren Grenzen die des Planeten sind. Wie der Mensch als Einzelwesen, hat die Menschheit als Gattung die Entwicklungsstufen des Säuglings und des Kindes durchlaufen, ist nun auf dem Höhepunkt ihrer ungestümen Jugend und nähert sich ihrer lang erwarteten Mündigkeit.

Das offene Eingeständnis, daß Vorurteil, Krieg und Ausbeutung Zeichen der Unreife in einem langen historischen Prozeß waren, und daß die Menschheit gegenwärtig den unvermeidlichen Sturm und Drang ihrer kollektiven Reifung erlebt, ist kein Grund zur Verzweiflung, sondern eine Voraussetzung für das gewaltige Unternehmen, eine friedliche Welt zu bauen. Daß dieses Unternehmen möglich ist, daß die erforderlichen konstruktiven Kräfte wirklich vorhanden sind, daß vereinende Gesellschaftsstrukturen errichtet werden können, ist die Aussage, um deren Prüfung wir Sie eindringlich bitten.

Welches Leid und welchen Aufruhr die nächsten Jahre bringen, wie dunkel die bevorstehenden Ereignisse auch sein mögen, die Bahá'í-Gemeinde glaubt, daß die Menschheit sich dieser höchsten Prüfung mit Zuversicht auf das Endergebnis stellen kann. Statt das Ende der Zivilisation zu signalisieren, werden die Umwälzungen, denen die Menschheit immer schneller zutreibt, vielmehr dazu dienen, "die Möglichkeiten, die der Stufe des Menschen innewohnen", freizulegen und "das volle Maß seiner Bestimmung auf Erden, den angeborenen Vorzug seiner Wirklichkeit" zu offenbaren.

I.

Page 48: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Die Gaben, die den Menschen von allen anderen Lebensformen unterscheiden, lassen sich im Begriff des menschlichen Geistes zusammenfassen; der Verstand ist seine wesentliche Eigenschaft. Diese Gaben haben es der Menschheit ermöglicht, Kultur zu schaffen und materiell zu gedeihen. Aber solche Errungenschaften allein haben den menschlichen Geist niemals befriedigt, ist er doch von seiner geheimnisvollen Natur her auf Transzendenz gerichtet, nach einem unsichtbaren Reich ausgreifend, nach der letzten Wahrheit, dem unerkennbaren Wesen allen Wesens, Gott genannt. Die der Menschheit durch eine Aufeinanderfolge geistiger Leuchten gebrachten Religionen bildeten die Hauptverbindung zwischen der Menschheit und jener letzten Wirklichkeit. Sie haben die Fähigkeit der Menschheit, geistigen Erfolg wie auch gesellschaftlichen Fortschritt zu erzielen, geweckt und verfeinert.

Kein ernst zu nehmender Versuch zur Regelung menschlicher Belange, zur Schaffung des Weltfriedens, kann die Religion außer acht lassen. Des Menschen Erkenntnis und Ausübung der Religion bilden größtenteils den Stoff der Geschichte. Ein bedeutender Historiker hat die Religion als eine "Fähigkeit der menschlichen Natur" beschrieben. Daß die Perversion dieser Fähigkeit beträchtlich zu der Verwirrung in der Gesellschaft und den Konflikten in und zwischen den Menschen beigetragen hat, kann kaum geleugnet werden. Aber ein objektiver Betrachter kann auch den entscheidenden Einfluß der Religion auf die lebendigen Ausdrucksformen der Kultur nicht unberücksichtigt lassen. Zudem hat ihr unmittelbarer Einfluß auf Recht und Sitte immer wieder ihre Unentbehrlichkeit für die gesellschaftliche Ordnung erwiesen.

Über die Religion als gesellschaftsbildende Kraft sagt Bahá'u'lláh: "Religion ist das wichtigste Mittel zur Begründung von Ordnung in der Welt und zur Befriedung aller, die darin wohnen." In Bezug auf den Niedergang, die Entartung der Religion schrieb er: "Würde die Lampe der Religion verdunkelt, so wären Chaos und Verwirrung die Folge, und die Lichter der Redlichkeit und Gerechtigkeit, der Ruhe und des Friedens würden nicht länger scheinen." In einer Aufzählung solcher Konsequenzen weisen die Bahá'í-Schriften darauf hin, daß "die Verderbnis der menschlichen Natur, die Erniedrigung des menschlichen Verhaltens, die Entartung und Auflösung menschlicher Institutionen sich unter solchen Umständen in ihren schlimmsten und abstoßendsten Bildern offenbaren. Der menschliche Charakter wird entwürdigt, jedes Vertrauen wird erschüttert, die Nervenstränge der Disziplin und Ordnung erschlaffen, die Stimme des menschlichen Gewissens wird zum Schweigen gebracht, der Sinn für Scham und Anstand wird verdunkelt, die Vorstellungen von Pflicht, Zusammenhalt, Gegenseitigkeit und Treue werden verdreht, selbst das Empfinden für Friedfertigkeit, Freude und Hoffnung wird nach und nach ausgelöscht." Wenn darum die Menschheit ein Stadium lähmenden Konflikts erreicht hat, muß sie die Quelle für die Uneinigkeit und die Verwirrung, die im Namen der Religion verursacht wurde, bei sich selbst suchen, bei ihrer eigenen Gleichgültigkeit, bei den Sirenenstimmen, denen sie lauschte. Wer blind und selbstsüchtig an der eigenen Orthodoxie festhält, wer seinen Anhängern falsche, widersprüchliche Auslegungen der Worte der Propheten Gottes auferlegt, trägt schwere Verantwortung für diese Verwirrung - eine Verwirrung durch die künstlichen Schranken zwischen Glauben und Vernunft, Wissenschaft und Religion; denn prüft man unvoreingenommen die tatsächlichen Worte der großen Religionsstifter und das gesellschaftliche Umfeld, in dem diese ihre Mission zu erfüllen hatten, so findet man nichts, was den Streit und die Vorurteile, welche die Religionsgemeinschaften der Menschheit und damit alle Belange der Menschen zerrütten, begründen könnte.

Page 49: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Die Lehre, daß wir andere so behandeln sollen, wie wir selbst behandelt werden wollen, eine in allen großen Religionen auf mannigfache Weise wiederholte Ethik, verleiht dieser Beobachtung in zweierlei Hinsicht Nachdruck: Sie faßt die ethische Grundhaltung zusammen, den friedenswirkenden Aspekt, der sich durch diese Religionen hindurchzieht, ungeachtet des Ortes und der Zeit ihrer Entstehung; sie kennzeichnet außerdem den Aspekt der Einheit als wesenhafte Eigenschaft der Religion, eine Eigenschaft, welche die Menschheit in ihrem zusammenhanglosen Geschichtsbild zu würdigen versäumt hat.

Hätte die Menschheit die Erzieher ihrer kollektiven Kindheit in ihrem wahren Wesen gesehen, nämlich als die Triebkraft im Gesamtprozeß ihrer Kultivierung, dann hätte sie ohne Zweifel unermeßlich größeren Nutzen aus der kumulativen Wirkung ihrer aufeinanderfolgenden Missionen gezogen. Leider hat die Menschheit dies versäumt. Das Wiederaufleben fanatischer religiöser Leidenschaft in vielen Ländern kann nur als Todeszucken betrachtet werden. Allein die damit verbundenen Ausbrüche von Gewalt und Zerstörung zeugen von deren geistigem Bankrott. Tatsächlich ist eines der seltsamsten, betrüblichsten Merkmale des gegenwärtigen Ausbruchs von religiösem Fanatismus das Ausmaß, in welchem er jedes Mal nicht nur die geistigen Werte untergräbt, welche die Einheit der Menschheit fördern, sondern auch die einzigartigen moralischen Siege derjenigen Religion, der zu dienen er vorgibt.

Welch vitale Kraft die Religion in der Geschichte der Menschheit auch war, wie dramatisch das gegenwärtige Wiederaufleben des militanten religiösen Fanatismus auch sein mag, Religion und religiöse Institutionen werden seit vielen Jahrzehnten von immer weiteren Kreisen der Bevölkerung als irrelevant für die wesentlichen Fragen der modernen Welt angesehen. Statt dessen geben sich die Menschen entweder dem hedonistischen Ziel materieller Befriedigung hin oder folgen von Menschen geschaffenen Ideologien, welche die Gesellschaft von den offensichtlichen Übeln, unter denen sie stöhnt, befreien sollen. Anstatt die Einheit der Menschheit als Grundkonzept zu erfassen und die Eintracht unter den Völkern zu mehren, neigen leider allzu viele dieser Ideologien dazu, den Staat zu vergöttern, die übrige Menschheit jeweils einer Nation, Rasse oder Klasse unterzuordnen, Diskussion und Gedankenaustausch zu unterdrücken oder Millionen Hungernder gleichgültig Marktmechanismen preiszugeben, die die wirtschaftliche Misere des größeren Teils der Menschheit ganz offensichtlich verschlimmern, während sie kleinen Teilen der Bevölkerung ein Leben in einem von unseren Vorfahren kaum erträumten Überfluß ermöglichen.

Wie erschütternd ist doch der Leistungsnachweis der von den Weltklugen unseres Zeitalters geschaffenen Ersatzreligionen! In der gründlichen Desillusionierung ganzer Bevölkerungen, die zum Kult an ihren Altären unterwiesen waren, läßt sich das unwiderrufliche Werturteil der Geschichte über sie ablesen. Nach Jahrzehnten einer immer schrankenloseren Machtausübung derer, die ihren gesellschaftlichen Aufstieg diesen Doktrinen verdanken, sind deren Früchte die sozialen und wirtschaftlichen Leiden, mit denen in den letzten Jahren des 20. Jahrhunderts alle Regionen unserer Welt geschlagen sind. Die Wurzel all dieser äußerlichen Bedrängnisse ist der geistige Schaden aus der Apathie, die in allen Staaten die Masse der Bevölkerung ergriffen hat, das Erlöschen der Hoffnung in den Herzen beraubter, angsterfüllter Millionen.

Die Zeit ist gekommen, daß die Dogmenprediger des Materialismus - im Osten wie im Westen, im Kapitalismus wie im Sozialismus - Rechenschaft ablegen müssen über die moralische Führung, die auszuüben sie sich anmaßen. Wo ist die von diesen Ideologien verheißene "neue Welt"? Wo ist der internationale Friede, für dessen Ideale sie ihre

Page 50: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Ergebenheit bekunden? Wo sind die durch die Verherrlichung dieser Rasse, jener Nation oder einer bestimmten Klasse erzielten Durchbrüche in neue Bereiche der Kulturleistung? Warum versinkt in unserer Welt der Großteil der Völker immer tiefer in Hunger und Elend, wenn den heutigen Sachwaltern der Gesellschaft Reichtum in einem Maße zur Verfügung steht, von dem die Pharaonen, die Caesaren oder selbst die imperialistischen Mächte des 19. Jahrhunderts nicht hätten träumen können?

Ganz besonders in der Glorifizierung des Trachtens nach materiellen Dingen, zugleich Ursprung und gemeinsames Merkmal aller dieser Ideologien, finden sich die Wurzeln der falschen These, der Mensch sei unverbesserlich selbstsüchtig und aggressiv. Hier muß man ansetzen, um einer für unsere Nachkommen tauglichen neuen Welt den Boden zu bereiten.

Die Erfahrung, daß die Ideale des Materialismus die Bedürfnisse der Menschheit nicht zu befriedigen vermochten, fordert das ehrliche Eingeständnis, daß eine neue Anstrengung unternommen werden muß, Lösungen für die Probleme des Überlebens auf diesem Planeten zu finden. Die sich in der Gesellschaft ausbreitenden unerträglichen Verhältnisse zeugen von allgemeinem Versagen, ein Umstand, der die Gräben auf jeder Seite eher vertieft als überbrückt. Offensichtlich ist ein gemeinsames Bemühen um Heilung dringend erforderlich. Es ist vor allem eine Sache der Einstellung. Wird die Menschheit in ihrem Eigensinn verharren, sich weiterhin an verbrauchte Konzepte und untaugliche Prämissen klammern? Oder werden ihre Führer, ungeachtet ihrer Ideologie, vortreten und entschlossenen Willens miteinander in gemeinsamer Suche nach sachdienlichen Lösungen beraten? Wem die Zukunft des Menschengeschlechts am Herzen liegt, der sollte über diesen Rat gründlich nachdenken: "Wenn lang gehegte Ideale, wenn altehrwürdige Institutionen, wenn gesellschaftliche Postulate und religiöse Glaubensbekenntnisse das Wohl der Gesamtheit aller Menschen nicht mehr fördern, wenn sie den Bedürfnissen einer sich ständig entwickelnden Menschheit nicht länger gerecht werden, dann fegt sie hinweg und verbannt sie in die Rumpelkammer überholter, vergessener Doktrinen! Warum sollten sie in einer Welt, die dem unabänderlichen Gesetz des Wandels und des Verfalls unterliegt, von der Entartung verschont bleiben, die alle menschlichen Einrichtungen zwangsläufig ereilt? Rechtsnormen, politische und wirtschaftliche Theorien sind nur dazu da, die Interessen der Menschheit als Ganzes zu schützen; nicht aber ist die Menschheit dazu da, für die unversehrte Aufrechterhaltung eines bestimmten Gesetzes oder Lehrsatzes gekreuzigt zu werden."

II.

Die Abschaffung der Atomwaffen, das Verbot der Verwendung von Giftgas oder die Ächtung der bakteriellen Kriegsführung werden die eigentlichen Kriegsursachen nicht beseitigen. Wie wichtig solche praktischen Maßnahmen als Elemente des Friedensprozesses offensichtlich auch sind, sie sind zu oberflächlich, um einen dauerhaften Einfluß auszuüben. Die Völker sind erfinderisch genug, um noch ganz andere Formen der Kriegsführung zu ersinnen und in ihrem endlosen Streben nach Vormacht und Herrschaft Nahrungsmittel, Rohstoffe, Finanzen, industrielle Macht, Ideologie und Terrorismus als Instrumente zu ihrer gegenseitigen Vernichtung einzusetzen. Auch läßt sich die gegenwärtige völlige Zerrüttung in den Angelegenheiten der Menschheit nicht durch die Beilegung bestimmter Konflikte oder Meinungsverschiedenheiten zwischen einzelnen Staaten kurieren. Ein wirklich allumfassender Rahmen muß akzeptiert werden.

Page 51: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Den Staatslenkern mangelt es gewiß nicht an der Erkenntnis, daß es sich hier um eine Angelegenheit von weltweiter Bedeutung handelt, was angesichts der sich häufenden Probleme, denen sie sich täglich gegenübersehen, keines weiteren Beweises bedarf. Auch gibt es in zunehmendem Maße Studien und Lösungsvorschläge von interessierten, aufgeklärten Gruppen wie auch von Organen der Vereinten Nationen, so daß niemand über die dringenden Erfordernisse in Unkenntnis sein kann. Es besteht jedoch eine Willenslähmung, und gerade diese bedarf sorgfältiger Untersuchungen und entschlossener Behandlung. Wie festgestellt, hat diese Lähmung ihren Grund in der tief verwurzelten Überzeugung von der unausrottbaren Streitsucht des Menschen; diese Überzeugung macht abgeneigt, die Möglichkeit, nationales Eigeninteresse den Erfordernissen einer Weltordnung unterzuordnen, auch nur in Erwägung zu ziehen, geschweige denn, sich den weitreichenden Implikationen einer vereinten Weltautorität mutig zu stellen. Die Willenslähmung läßt sich auch zurückführen auf die Unfähigkeit größtenteils unwissender, unterdrückter Massen, ihre Sehnsucht nach einer neuen Ordnung, in der sie mit der ganzen Menschheit in Frieden, Eintracht und Wohlstand leben können, deutlich zum Ausdruck zu bringen.

Die zaghaften Schritte auf eine Weltordnung hin - vor allem seit dem Zweiten Weltkrieg - setzen hoffnungsvolle Zeichen. Die steigende Tendenz einzelner Staatengruppen, ihren Beziehungen feste Formen zu geben, was ihnen dann die Zusammenarbeit in Angelegenheiten von gemeinsamem Interesse ermöglicht, deutet darauf hin, daß schließlich alle Nationen diese Lähmung überwinden können. Der Verband Südostasiatischer Staaten, die Karibische Gemeinschaft und ihr Gemeinsamer Markt, der Zentralamerikanische Gemeinsame Markt, der Rat für Gegenseitige Wirtschaftshilfe, die Europäischen Gemeinschaften, die Arabische Liga, die Organisation für Afrikanische Einheit, die Organisation der Amerikanischen Staaten, das Südpazifische Forum - alle durch solche Organisationen erbrachten vereinten Bemühungen bereiten den Weg zur Weltordnung.

Die wachsende Aufmerksamkeit für gewisse grundlegende Probleme des Planeten ist ein weiteres hoffnungsvolles Zeichen. Trotz der offensichtlichen Unzulänglichkeit der Vereinten Nationen geben die über vierzig durch diese Organisation verabschiedeten Erklärungen und Abkommen, selbst wo Regierungen in ihrem Engagement nicht sehr enthusiastisch waren, einfachen Menschen das Gefühl eines neuen Aufschwungs. Die Allgemeine Erklärung der Menschenrechte, das Abkommen zur Verhinderung und Bestrafung von Völkermord und ähnliche Maßnahmen zur Beseitigung aller durch Rasse, Geschlecht oder Religion begründeten Formen von Diskriminierung, die Wahrung der Rechte des Kindes, der allgemeine Schutz vor Folter, die Ausrottung von Hunger und Unterernährung, der Einsatz des wissenschaftlich-technischen Fortschritts im Interesse des Friedens und zum Nutzen der Menschheit - alle derartigen Maßnahmen bringen, wenn sie mutig unterstützt und ausgedehnt werden, den Tag näher, da das Schreckgespenst des Krieges seine beherrschende Kraft in den internationalen Beziehungen verloren haben wird. Es erübrigt sich, die Bedeutung der durch diese Erklärungen und Abkommen behandelten Themen zu betonen. Indes verdienen einige dieser Themen wegen ihrer unmittelbaren Wichtigkeit für die Errichtung des Weltfriedens eine zusätzliche Erläuterung.

Der Rassismus ist eines der verhängnisvollsten, hartnäckigsten Übel, ein Haupthindernis für den Frieden. Wo er herrscht, wird die Menschenwürde zu schändlich verletzt, als daß er unter irgendeinem Vorwand gebilligt werden könnte. Der Rassismus hemmt die Entfaltung der unbegrenzten Möglichkeiten seiner Opfer, korrumpiert die Täter und vereitelt den menschlichen Fortschritt. Die Einheit der Menschheit, vollzogen

Page 52: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

durch geeignete rechtliche Maßnahmen, muß allgemein gültig anerkannt werden, wenn dieses Problem überwunden werden soll. Der krasse Unterschied zwischen arm und reich, eine Quelle heftigsten Leides, hält die Welt in einem Zustand der Instabilität am Rande des Krieges. Nur wenige Gesellschaften haben diese Situation erfolgreich gemeistert. Die Lösung erfordert die kombinierte Anwendung geistiger, moralischer und praktischer Mittel. Das Problem muß in neuem Licht betrachtet werden; es bedarf der Beratung durch Experten aus einem breiten Spektrum von Fachbereichen, frei von wirtschaftlicher und ideologischer Polemik, unter Einbezug der von den dringend zu fällenden Entscheidungen direkt Betroffenen. Es handelt sich nicht nur um die notwendige Beseitigung der Extreme von Reichtum und Armut; diese Frage steht vielmehr in untrennbarem Zusammenhang mit jenen geistigen Wahrheiten, deren Verständnis eine neue, aufs Ganze bezogene Haltung hervorbringen kann. Eine solche Haltung zu fördern, ist in sich schon ein wesentlicher Teil der Lösung.

Ein ungezügelter Nationalismus - im Unterschied zu einem gesunden, legitimen Patriotismus - muß einer umfassenderen Loyalität Platz machen: der Liebe zur Menschheit als Ganzem. Bahá'u'lláhs Erklärung lautet: "Die Erde ist nur ein Land, und alle Menschen sind seine Bürger." Der Gedanke der Weltbürgerschaft ist das unmittelbare Ergebnis davon, daß die Welt durch den wissenschaftlichen Fortschritt und die unbestreitbare wechselseitige Abhängigkeit der Staaten auf eine einzige Nachbarschaft geschrumpft ist. Die Liebe zu allen Völkern der Welt schließt die Liebe zum eigenen Land nicht aus. In der Weltgesellschaft wird der Nutzen eines Teils am besten dadurch gewahrt, daß der Nutzen des Ganzen gefördert wird. Die heutigen internationalen Aktivitäten auf verschiedenen Gebieten, welche die gegenseitige Zuneigung und den Sinn für Solidarität unter den Völkern pflegen, müssen erheblich verstärkt werden.

Religiöser Streit war im Laufe der Geschichte der Grund für unzählige Konflikte und Kriege, ein Pesthauch für den Fortschritt; er wird den Menschen immer mehr zuwider, ob sie einer Religion angehören oder nicht. Die Anhänger aller Religionen müssen bereit sein, sich den Grundfragen zu stellen, die dieser Streit aufgeworfen hat, und zu klaren Antworten zu gelangen. Wie lassen sich die Meinungsverschiedenheiten zwischen ihnen in Theorie und Praxis beilegen? Die religiösen Führer der Menschheit sind herausgefordert, mit Herzen voll Mitgefühl und Sehnsucht nach Wahrheit über das Elend der Menschheit nachzudenken und sich zu fragen, ob sie nicht in Demut vor ihrem allmächtigen Schöpfer ihre theologischen Differenzen im großmütigen Geist gegenseitiger Nachsicht, der ihnen die Zusammenarbeit für Verständigung und Frieden zwischen den Menschen ermöglicht, hintanstellen können.

Die Emanzipation der Frau, die volle Gleichberechtigung der Geschlechter, ist eine der wichtigsten, wenngleich kaum anerkannten, Voraussetzungen des Friedens. Die Verweigerung der Gleichberechtigung bedeutet ein Unrecht gegenüber der Hälfte der Weltbevölkerung und leistet bei den Männern Vorschub für schädliche Einstellungen und Gewohnheiten, die aus der Familie an den Arbeitsplatz, ins politische Leben und letztlich in die internationalen Beziehungen hineingetragen werden. Es gibt keine moralischen, praktischen oder biologischen Gründe, die eine solche Verweigerung rechtfertigten. Erst wenn die Frau in allen Bereichen menschlichen Strebens zu voller Partnerschaft willkommen geheißen wird, entsteht das moralisch- psychologische Klima, in dem sich der internationale Frieden entwickeln kann. Die universale Erziehung, die bereits eine Armee engagierter Mitarbeiter aus allen Religionen und Nationen für sich gewonnen hat, verdient nachdrückliche Unterstützung

Page 53: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

durch die Regierungen der Welt. Unwissenheit ist unbestreitbar der Hauptgrund für den Abstieg und Untergang der Völker und für das Fortbestehen von Vorurteilen. Kein Staat kann Erfolg haben, wenn nicht allen seinen Bürgern Bildung vermittelt wird. Der Mangel an Mitteln beschneidet die Fähigkeit vieler Staaten, dieser Notwendigkeit zu entsprechen, und zwingt sie, Prioritäten zu setzen. Die zuständigen Entscheidungsgremien täten gut daran, der Bildung von Frauen und Mädchen höchste Priorität einzuräumen, denn durch gebildete Mütter kann der Nutzen des Wissens am wirksamsten und schnellsten die Gesellschaft durchdringen. Im Einklang mit den Erfordernissen der Zeit sollte in Betracht gezogen werden, den Gedanken der Weltbürgerschaft jedem Kind als Teil seiner Grundausbildung zu vermitteln.

Ein grundlegender Kommunikationsmangel zwischen den Völkern schwächt empfindlich die Bemühungen um den Weltfrieden. Die Annahme einer internationalen Hilfssprache würde zur Lösung dieses Problems einen großen Beitrag leisten und erfordert dringlichste Beachtung.

Zwei Kernpunkte sollten bei allen diesen Problemkreisen betont werden. Zum einen ist die Abschaffung des Krieges nicht einfach eine Sache der Unterzeichnung von Verträgen und Protokollen. Es ist vielmehr eine vielschichtige Aufgabe, die auf neuer Ebene den Einsatz erfordert, Probleme zu lösen, die üblicherweise nicht mit dem Streben nach Frieden in Verbindung gebracht werden. Die Vorstellung kollektiver Sicherheit bleibt eine Chimäre, wenn sie allein auf politischen Abmachungen beruht. Zum anderen besteht die Herausforderung bei der Behandlung der Friedensfrage hauptsächlich darin, daß die Zusammenhänge vom reinen Pragmatismus auf die Ebene der Prinzipien gehoben werden; denn der Frieden erwächst dem Wesen nach aus einem inneren Zustand, getragen von einer geistigen oder ethischen Einstellung, und es geht vor allem darum, diese Einstellung wachzurufen, damit sich die Möglichkeit zu dauerhaften Lösungen findet.

Es gibt geistige Prinzipien - oder, wie manche sie nennen, menschliche Werte -, mit denen sich für jedes gesellschaftliche Problem Lösungen finden lassen. Jede Gruppe mit guten Absichten kann sich im allgemeinen praktische Lösungen für ihre Probleme ausdenken, aber gute Absichten und praktisches Können allein reichen normalerweise nicht aus. Geistige Prinzipien haben den wesentlichen Vorzug, daß sie nicht nur eine Sichtweise eröffnen, die mit dem Wesen des Menschen in Einklang steht, sondern auch eine Haltung vermitteln, eine treibende Kraft, ein Wollen, ein Sehnen, die es erleichtern, praktische Maßnahmen zu finden und in die Wege zu leiten. Staatslenker und alle mit Amtsgewalt Ausgestatteten wären gut beraten, wenn sie in ihren Bemühungen um die Lösung der Probleme die einschlägigen Prinzipien festzustellen suchten und sich dann von diesen leiten ließen.

III.

Die Hauptfrage, die es zu lösen gilt, lautet, wie die heutige Welt mit ihren tiefsitzenden Konfliktstrukturen in eine Welt verwandelt werden kann, in der Eintracht und Zusammenarbeit vorherrschen. Die Weltordnung läßt sich nur auf das unerschütterliche Bewußtsein von der Einheit der Menschheit gründen, eine geistige Wahrheit, die alle Humanwissenschaften bestätigen. Anthropologie, Physiologie und Psychologie kennen nur eine Gattung Mensch, wenngleich unendlich mannigfaltig in den sekundären Aspekten des Lebens. Wer diese Wahrheit anerkennt, muß vorurteilsfrei werden. Vorurteile jeglicher Art müssen abgelegt werden: Vorurteile der Rasse, Klasse, Hautfarbe, Religion, Nation, des

Page 54: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Geschlechts, des Lebensstandards, alles, was Menschen ermöglicht, sich anderen überlegen zu dünken.

Die Anerkennung der Einheit der Menschheit ist die erste, grundlegende Voraussetzung für die Neuordnung und rechtliche Gestaltung der Welt als ein Land, als die Heimat der Menschheit. Die weltweite Annahme dieses geistigen Grundsatzes ist wesentlich für jeden tauglichen Versuch, den Weltfrieden zu errichten. Der Grundsatz muß daher weltweit verkündet, in den Schulen gelehrt und in jedem Land beharrlich zur Geltung gebracht werden, als Vorbereitung auf den durch ihn bedingten organischen Wandel der Gesellschaftsstruktur. Nach Auffassung der Bahá'í erfordert die Anerkennung der Einheit der Menschheit "nichts Geringeres als die Neuordnung und Entmilitarisierung der gesamten zivilisierten Welt - einer Welt, die in allen Grundfragen des Lebens, in ihrem politischen Mechanismus, ihren geistigen Bestrebungen, in Handel und Finanzwesen, Schrift und Sprache organisch zusammengewachsen und doch in den nationalen Eigenarten ihrer verbündeten Staatenglieder von einer unendlichen Mannigfaltigkeit ist."

In seinen Erläuterungen über den Sinn dieses zentralen Prinzips hat Shoghi Effendi, der Hüter der Bahá'í-Religion, 1931 ausgeführt: "Weit davon entfernt, auf den Umsturz der bestehenden Gesellschaftsordnung abzuzielen, sucht es ihre Grundlage zu erweitern, ihre Institutionen auf eine Weise umzugestalten, die mit den Bedürfnissen einer stets sich wandelnden Welt in Einklang steht. Es kann mit keiner rechtmäßigen Untertanenpflicht in Widerspruch sein, noch kann es wirkliche Treue untergraben. Seine Absicht ist weder, die Flamme einer vernünftigen Vaterlandsliebe in den Herzen der Menschen zu ersticken, noch den Grundsatz nationaler Selbständigkeit abzuschaffen, der so wesentlich ist, wenn die Übel übertriebener Zentralisation vermieden werden sollen. Es übersieht weder die Vielfalt der völkischen Herkunft, des Klimas, der Geschichte, Sprache und Überlieferung, des Denkens und der Gewohnheit, die die Völker und Nationen der Welt unterschiedlich gestalten, noch versucht es, sie auszumerzen. Es ruft nach größerer Treue, stärkerem Bemühen als irgendein anderes, das je die Menschenwelt beseelt hat. Es besteht auf der Unterordnung nationaler Regungen und Belange unter die zwingenden Ansprüche einer geeinten Welt. Es verwirft einerseits die übersteigerte Zentralisation und entsagt zum anderen allen Versuchen der Gleichmacherei. Seine Losung ist Einheit in der Mannigfaltigkeit…"

Diese Ziele erfordern eine stufenweise Anpassung in den Bestrebungen nationaler Politik, die jetzt in Ermangelung klar definierter Gesetze oder allgemein anerkannter, durchsetzbarer Prinzipien zur Regelung der Beziehungen zwischen den Völkern die Züge der Anarchie tragen. Der Völkerbund, die Vereinten Nationen und die vielen durch sie geschaffenen Organisationen und Abkommen haben zweifellos geholfen, einige negative Auswirkungen internationaler Konflikte abzumildern; sie haben sich jedoch als untauglich erwiesen, den Krieg zu verhüten. Bekanntlich gab es seit dem Ende des Zweiten Weltkrieges eine große Zahl von Kriegen; viele toben noch heute. Die wesentlichen Aspekte dieses Problems waren bereits im 19. Jahrhundert erkennbar, als Bahá'u'lláh erstmals seine Vorschläge für die Errichtung des Weltfriedens vortrug. In seinen Botschaften an die Herrscher der Welt hat er das Prinzip der kollektiven Sicherheit dargelegt. Shoghi Effendi stellt dazu fest: "Was können diese schwerwiegenden Worte anderes bedeuten als den Hinweis, daß die Einschränkung der vollen nationalen Souveränität als unerläßlicher erster Schritt zur Bildung des künftigen Gemeinwesens aller Nationen der Erde unumgänglich geworden ist? Ein Welt-Überstaat, an den alle Nationen der Erde willig den Anspruch, Krieg zu führen, gewisse Rechte der Steuererhebung und alle Rechte auf Kriegsrüstung außer zur

Page 55: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Aufrechterhaltung der inneren Ordnung in ihren Gebieten abtreten - ein solcher Staat muß notwendigerweise in irgendeiner Form entwickelt werden. Sein Organisationsrahmen wird eine internationale Exekutive einschließen müssen, die jedem widerspenstigen Mitglied der Gemeinschaft ihre höchste, unantastbare Autorität aufzwingen kann; ein Weltparlament, dessen Mitglieder durch das Volk aller Länder gewählt und in ihrer Amtsübernahme von den jeweiligen Regierungen bestätigt werden, sowie einen Obersten Gerichtshof, dessen Urteil bindende Gültigkeit haben wird, selbst in Fällen, in denen die Parteien ihren Streit nicht freiwillig seiner Rechtsfindung unterwerfen.

Eine Weltgemeinschaft, in der alle wirtschaftlichen Schranken für immer niedergerissen werden, in der die gegenseitige Abhängigkeit von Kapital und Arbeit ausdrücklich anerkannt wird, in der das Geschrei religiösen Eifers und Streites endgültig verstummt ist, in der die Flamme des Rassenhasses ein für allemal gelöscht ist, deren einheitliches System internationalen Rechts als Ergebnis der wohlüberlegten Entscheidung der weltweit vereinigten Volksvertreter durch das sofortige, zwingende Eingreifen der vereinten Streitkräfte der Verbündeten sanktioniert wird; und schließlich: eine Weltgemeinschaft, in der der Sturm eines tollkühn-militanten Nationalismus in ein dauerhaftes Bewußtsein des Weltbürgertums verwandelt ist - so wahrlich sieht, in groben Zügen gezeichnet, die von Bahá'u'lláh vorausgeschaute Ordnung aus, eine Ordnung, die einmal als die edelste Frucht eines langsam heranreifenden Zeitalters betrachtet werden wird." Die Durchführung dieser weitreichenden Maßnahmen hat Bahá'u'lláh angekündigt: "Die Zeit muß kommen, da die gebieterische Notwendigkeit für die Abhaltung einer ausgedehnten, allumfassenden Versammlung der Menschen weltweit erkannt wird. Die Herrscher und Könige der Erde müssen ihr unbedingt beiwohnen, an ihren Beratungen teilnehmen und solche Mittel und Wege erörtern, die den Grund zum Größten Weltfrieden unter den Menschen legen."

Der Mut, die Entschlossenheit, das lautere Motiv, die selbstlose Liebe eines Volkes für das andere - all die geistigen und ethischen Werte, die für diesen gewaltigen Schritt zum Frieden erforderlich sind, treffen zusammen im Willen zur Tat. Um diesen notwendigen Willensakt hervorzurufen, muß der Wirklichkeit des Menschen, nämlich seinem Denken, ernsthafte Beachtung geschenkt werden. Will man die Bedeutung dieser machtvollen Wirklichkeit verstehen, so muß man begreifen, daß es gesellschaftlich notwendig ist, den einzigartigen Wert des Denkens in offene, leidenschaftslose und aufrichtige Beratung umzusetzen und den Ergebnissen dieses Prozesses gemäß zu handeln. Bahá'u'lláh wies nachdrücklich auf den hohen Wert und die Unerläßlichkeit der Beratung bei der Gestaltung der menschlichen Beziehungen hin. Er erklärte: "Beratung verleiht tiefere Kenntnis und verwandelt Vermutung in Gewißheit. Sie ist ein strahlendes Licht, welches in einer dunklen Welt den Weg weist und Führung gibt. Für alles gibt es und wird es immer eine Stufe der Vollendung und Reife geben. Die Gabe der Einsicht zeigt ihre Reife in der Beratung."

Gerade der Versuch, den Frieden durch die von Bahá'u'lláh vorgeschlagenen Beratungsprozesse zu erreichen, vermag einen derart heilsamen Geist unter den Völkern der Erde freizusetzen, daß keine Macht dem letztendlichen Triumph widerstehen könnte.

Zum Verfahren jener Weltversammlung hat 'Abdu'l-Bahá, Bahá'u'lláhs Sohn und bevollmächtigter Interpret seiner Lehren, folgende Einsichten dargelegt: "Sie müssen die Friedensfrage zum Gegenstand gemeinsamer Beratung machen und mit allen ihnen

Page 56: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

zu Gebote stehenden Mitteln versuchen, einen Weltbundesstaat zu schaffen. Sie müssen einen verbindlichen Vertrag schließen, einen Bund gründen, dessen Verfügungen eindeutig, unverletzlich und bestimmt sind. Sie müssen ihn der ganzen Welt bekannt geben und die Bestätigung der gesamten Menschheit dafür erlangen. Dieses erhabene, edle Unterfangen - der wahre Quell des Friedens und Wohlergehens für alle Welt - sollte allen, die auf Erden wohnen, heilig sein. Alle Kräfte der Menschheit müssen freigemacht werden, um die Dauer und den Bestand dieses größten aller Bündnisse zu sichern. In diesem allumfassenden Vertrag sollten die Grenzen jedes einzelnen Landes deutlich festgelegt, die Grundsätze für die Beziehungen der Regierungen untereinander klar verzeichnet und alle internationalen Vereinbarungen und Verpflichtungen bekräftigt werden. In gleicher Weise sollte der Umfang der Rüstungen für jede Regierung genauestens umgrenzt werden, denn wenn die Zunahme der Kriegsvorbereitungen und Truppenstärken in einem Land gestattet würde, so würde dadurch das Mißtrauen anderer geweckt werden. Die Hauptgrundlage dieses feierlichen Vertrages sollte so festgelegt werden, daß bei späterer Verletzung einer Bestimmung durch eine Regierung sich alle Regierungen der Erde erheben, um jene wieder zu voller Unterwerfung unter den Vertrag zu bringen, nein, die gesamte Menschheit sollte sich entschließen, mit allen ihr zu Gebote stehenden Mitteln jene Regierung zu stürzen. Wird dieses größte aller Heilmittel auf den kranken Weltkörper angewandt, so wird er sich gewiß wieder von seinen Leiden erholen und dauernd bewahrt und heil bleiben." Diese machtvolle Versammlung ist längst überfällig.

Von ganzem Herzen appellieren wir an die Staatsmänner, diese günstige Stunde zu nutzen und unwiderrufliche Schritte zur Einberufung dieser Weltversammlung zu unternehmen. Alle Kräfte der Geschichte drängen die Menschheit zu dieser Tat, die für alle Zeiten den Anbruch ihrer langerwarteten Reife kennzeichnen wird. Wollen sich nicht die Vereinten Nationen mit voller Unterstützung ihrer Mitgliedstaaten zu den hohen Zielen eines derart glorreichen Ereignisses erheben? Mögen Männer und Frauen, Jugend und Kinder allenthalben den ewigen Wert dieser zwingend notwendigen Tat für alle Völker erkennen und ihre Stimme in williger Zustimmung erheben. Möge es die heutige Generation sein, die diesen ruhmreichen Abschnitt in der Entwicklung des gesellschaftlichen Lebens auf dem Planeten eröffnet.

IV.

Die Quelle unseres Optimismus ist eine Vision, die über die Abschaffung des Krieges und das Schaffen von Behörden internationaler Zusammenarbeit weit hinausgeht. Dauerhafter Frieden unter den Völkern ist ein wesentliches Stadium, aber, wie Bahá'u'lláh erklärt, nicht das letztliche Ziel der gesellschaftlichen Entwicklung der Menschheit. Jenseits des anfänglichen, der Menschheit durch die Angst vor dem atomaren Inferno aufgezwungenen Waffenstillstands, jenseits des politischen Friedens, den mißtrauisch rivalisierende Staaten widerwillig eingehen, jenseits der pragmatischen Vereinbarungen über Sicherheit und Koexistenz, selbst jenseits der zahlreichen Versuche der Zusammenarbeit, die diese Schritte ermöglichen werden, steht als krönender Abschluß: die Vereinigung aller Völker dieser Welt in einer universalen Familie.

Uneinigkeit ist eine Gefahr, welche die Staaten und Völker auf Erden nicht länger ertragen können; die Folgen sind zu entsetzlich, als daß sich darüber nachdenken ließe, zu offensichtlich, als daß sie einer Darlegung bedürften. "Das Wohlergehen der Menschheit, ihr Friede und ihre Sicherheit sind unerreichbar, wenn und ehe nicht ihre Einheit fest begründet ist", schrieb Bahá'u'lláh vor über einem Jahrhundert. "Das ganze

Page 57: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

Menschengeschlecht stöhnt und schmachtet danach, zur Einheit geführt zu werden und sein lange Zeitalter währendes Martyrium zu beenden", stellt Shoghi Effendi fest und führt dazu aus: "Die Vereinigung der ganzen Menschheit ist das Kennzeichen der Stufe, der sich die menschliche Gesellschaft heute nähert. Die Einheit der Familie, des Stammes, des Stadtstaates und der Nation ist nacheinander in Angriff genommen und völlig erreicht worden. Welteinheit ist das Ziel, dem eine gequälte Menschheit zustrebt. Der Aufbau von Nationalstaaten ist zu einem Ende gekommen. Die Anarchie, die der nationalstaatlichen Souveränität anhaftet, nähert sich heute einem Höhepunkt. Eine Welt, die zur Reife heranwächst, muß diesen Fetisch aufgeben, die Einheit und Ganzheit der menschlichen Beziehungen erkennen und ein für allemal den Apparat aufrichten, der diesen Leitgrundsatz ihres Daseins am besten zu verkörpern vermag."

Alle gegenwärtigen Kräfte des Wandels bestätigen diese Ansicht. Die Beweise lassen sich an den vielen bereits genannten Beispielen günstiger Zeichen für den Weltfrieden aus den heutigen internationalen Bewegungen und Entwicklungen ablesen. Das Heer der Männer und Frauen aus praktisch allen Kulturen, Rassen und Nationen auf Erden, das in den vielfältigen Behörden der Vereinten Nationen Dienst tut, verkörpert einen weltumspannenden "Öffentlichen Dienst", dessen eindrucksvolle Leistungen für ein hohes Maß an Zusammenarbeit, selbst unter entmutigenden Bedingungen, kennzeichnend sind. Ein Drang zur Einheit kommt, einem geistigen Frühling gleich, in zahllosen internationalen Kongressen zum Ausdruck, die Menschen aus einem breiten Spektrum von Wissensgebieten zusammenführen. Er ist Triebkraft für kinder- und jugendbezogene internationale Vorhaben. Er ist in der Tat die eigentliche Quelle der bemerkenswerten Bewegung der Ökumene, die Anhänger historisch verfeindeter Religionen und Sekten unwiderstehlich zueinander hinzuziehen scheint. Der Drang zur Welteinheit ist im unablässigen Ringen mit der entgegengesetzten Tendenz zu Kriegsführung und Selbstverherrlichung einer der beherrschenden, allgegenwärtigen Wesenszüge des Lebens auf dem Planeten im ausgehenden 20. Jahrhundert.

In den Erfahrungen der Bahá'í-Gemeinschaft kann man ein Beispiel für diese wachsende Einheit sehen. Sie ist eine Gemeinschaft von etwa drei bis vier Millionen Menschen aus vielen Völkern, Kulturkreisen, Klassen und Glaubensrichtungen, die sich in vielen Ländern auf einem weiten Tätigkeitsfeld dem Dienst an den geistigen, sozialen und wirtschaftlichen Bedürfnissen der Völker widmen, ein einziger gesellschaftlicher Organismus, repräsentativ für die Mannigfaltigkeit der Menschheitsfamilie. Sie regelt ihre Angelegenheiten durch ein System allgemein anerkannter Beratungsprinzipien und achtet alle großen Offenbarungen der Führung Gottes in der Menschheitsgeschichte gleichermaßen hoch. Ihre Existenz ist ein weiterer überzeugender Beweis für die praktische Anwendbarkeit der Vision ihres Stifters von einer geeinten Welt, ein weiteres Zeugnis dafür, daß die Menschheit als globale Gesellschaft leben kann und jeder Herausforderung, die ihr Eintritt in das Mündigkeitsalter mit sich bringt, gewachsen ist. Wenn die Erfahrungen der Bahá'í, in welchem Ausmaß auch immer, etwas dazu beitragen können, die Hoffnung auf Einheit des Menschengeschlechts zu stärken, schätzen wir uns glücklich, sie als Studienmodell anzubieten.

Die überragende Tragweite der Aufgabe vor Augen, die jetzt die ganze Welt herausfordert, beugen wir das Haupt in Demut vor der ehrfurchtgebietenden Majestät Gottes, des Schöpfers, der aus Seiner unendlichen Liebe die ganze Menschheit aus demselben Stamm erschaffen, die juwelengleiche Wirklichkeit des Menschen geadelt, sie mit Verstand und Weisheit, edler Gesinnung und Unsterblichkeit ausgezeichnet und dem Menschen die "einzigartige Auszeichnung, Würde und Fähigkeit" verliehen hat, "Ihn zu erkennen und zu lieben" - eine Fähigkeit, die "notwendigerweise als der der

Page 58: D’Verspriech vum Weltfridden · PDF fileun Affäre vu gemeinsamen Intressi; déi doduerch bedéngte vill méi enk Zesummenaarbecht tëschent Vëlker a Gruppen, déi bis elo isoléiert

gesamten Schöpfung zugrundeliegende schöpferische Antrieb und Hauptzweck anzusehen ist".

Es ist unsere tiefe Überzeugung, daß alle Menschen dazu erschaffen sind, "eine ständig fortschreitende Kultur voranzutragen", daß "wie die Tiere auf dem Felde zu leben, des Menschen unwürdig" ist, daß die der Menschenwürde entsprechenden Tugenden Vertrauenswürdigkeit, Nachsicht, Barmherzigkeit, Mitleid und Güte gegenüber allen Menschen sind. Wir bekräftigen erneut unseren Glauben, daß "die Möglichkeiten, die der Stufe des Menschen innewohnen, das volle Maß seiner Bestimmung auf Erden, der angeborene Vorzug seiner Wirklichkeit, an diesem verheißenen Tag Gottes offenbar werden müssen". Dies sind die Beweggründe für unseren unerschütterlichen Glauben, daß Einheit und Frieden das erreichbare Ziel sind, dem die Menschheit zustrebt.

Während dies niedergeschrieben wird, sind die erwartungsvollen Stimmen von Bahá'í zu vernehmen, ungeachtet der Verfolgung, die sie im Geburtsland ihres Glaubens noch immer erdulden. Durch ihr Beispiel standhafter Hoffnung legen sie Zeugnis ab für den Glauben, daß die Stunde der Verwirklichung dieses jahrtausendealten Friedenstraumes heute durch die verwandelnde, mit göttlicher Vollmacht versehene Wirkkraft der Offenbarung Bahá'u'lláhs gekommen ist. So vermitteln wir Ihnen nicht nur eine Vision mit Worten: Wir bieten die Macht der Taten des Glaubens und des Opfers auf, wir übermitteln das erwartungsvolle Plädoyer unserer Glaubensbrüder und -schwestern allenthalben für Frieden und Freiheit. Wir fühlen uns verbunden mit allen Opfern der Aggression, mit allen, die sich nach einem Ende von Kampf und Streit sehnen, mit allen, deren Hingabe an die Grundsätze des Friedens und der Weltordnung die edlen Ziele fördern, zu denen die Menschheit durch einen alliebenden Schöpfer ins Dasein gerufen wurde.

In dem aufrichtigen Wunsch, Ihnen unsere inbrünstige Hoffnung und unser tiefes Vertrauen kundzutun, zitieren wir die nachdrückliche Verheißung Bahá'u'lláhs: "Diese fruchtlosen Kämpfe, diese zerstörenden Kriege werden aufhören und der ‚Größte Friede' wird kommen."

Das Universale Haus der Gerechtigkeit, Oktober 1985