ETGAR KERETKOLONIE KNELLERA

HAKAITANA SZEL KNELLER

przekład — Agnieszka Maciejowskawydawnictwo WAB

Warszawa 2009 — wydanie 1ISBN — 978 83 7414 550 3

HISTORIA O KIEROWCY AUTOBUSU, KTÓRY CHCIAŁ BYĆ PANEM BOGIEM

To jest opowiadanie o pewnym kierowcy autobusu, który nigdy nie chciał otwierać drzwi takim, co się spóźniali. Ten kierowca autobusu nie chciał otwierać drzwi nikomu. Ani zatrzymującym go licealistom, którzy biegli do skrzyżowania i wbijali w niego smutne spojrzenia, i z pewnością nie zdenerwowanym ludziom w waciakach, którzy z całej siły walili w drzwi, tak jakby w ogóle przyszli na czas i tylko on był nie w porządku, ani nawet staruszkom z brązowymi papierowymi torbami pełnymi zakupów, którzy machali na niego drżącą ręką. I to wcale nie ze

złośliwości nie otwierał drzwi, ten kierowca nie miał w sobie nawet cienia złośliwości — powodem była ideologia. Ideologia kierowcy polegała na tym, że jeśli założymy, iż zwłoka spowodowana wpuszczaniem kogoś spóźnionego do autobusu wyniesie najwyżej pół minuty, a człowiek zostawiony na chodniku straci z tego powodu kwadrans ze swojego życia, to ciągle jeszcze jest uczciwiej wobec społeczeństwa nie otwierać drzwi, gdyż inaczej te pół minuty straci każdy pasażer autobusu. A jeśli w autobusie znajduje się, załóżmy, sześćdziesięciu ludzi, którzy w niczym nikomu nie zawinili i przyszli na swój przystanek o właściwej godzinie, wówczas wszyscy oni razem tracą pół godziny, co stanowi dwa razy więcej niż kwadrans. To była jedyna przyczyna, dla której nie otwierał nikomu drzwi. Zdawał sobie sprawę, że pasażerowie nie mieli o niej pojęcia, tak samo jak ci, którzy biegli za nim i dawali mu znaki, by otworzył. Wiedział też, że większość z nich ma go po prostu za skurwysyna i że jemu samemu byłoby o wiele, wiele lżej pozwolić im wejść i przyjmować potem uśmiechy i podziękowania. Tyle że wobec konieczności wyboru między podziękowaniami i uśmiechami a dobrem społecznym kierowca nie miał najmniejszych wątpliwości, że pierwszeństwo ma dobro społeczne.

Człowiek, który miał najbardziej cierpieć przez tę ideologię kierowcy, nazywał się Adi, tyle że on, w przeciwieństwie do innych ludzi w tym opowiadaniu, nie próbował nawet biec za autobusem, a to z powodu rozpaczy i lenistwa. Ów Adi był pomocnikiem kucharza w barze restauracyjnym, który nazywał się Bar – Bar dla upamiętnienia najbardziej udanej gry słów, jaką jego głupi właściciel był w stanie wymyślić. Jedzenie nie było tam nadzwyczajne, ale sam Adi był człowiekiem miłym, tak miłym, że czasami, kiedy wyszło mu danie nieszczególnie smaczne, sam je zanosił do stolika i przepraszał. Właśnie w trakcie takich przeprosin spotkał swoje szczęście, a przynajmniej szansę na szczęście, w postaci dziewczyny tak uroczej, że w celu oszczędzenia mu złego samopoczucia próbowała do końca zjeść rostbef, który jej przygotował. Ta dziewczyna nie chciała mu powiedzieć, jak ma na imię ani dać numeru telefonu, ale była wystarczająco milutka, żeby zgodzić się na spotkanie następnego dnia o piątej w umówionym miejscu. W Delfinarium, żeby być bardziej dokładnym.

Adi cierpiał na chorobę, przez którą przegapił już w życiu sporo spraw. Nie była z rodzaju chorób wywołujących rozrost polipów czy coś takiego, ale jednak wyrządziła Adiemu bardzo dużo szkód. Ta choroba sprawiała,

że spał zawsze dziesięć minut za długo i żaden budzik nie mógł dać jej rady. Przez nią spóźniał się zawsze do pracy w Bar – Barze — przez nią i przez naszego kierowcę, który zawsze przedkładał dobro społeczne nad pozytywne wzmocnienie na szczeblu jednostki. Tylko że tym razem, ponieważ szło o szczęście, Adi postanowił przezwyciężyć chorobę i zamiast położyć się po południu spać — pozostał przytomny i oglądał telewizję. Dla większego bezpieczeństwa nastawił sobie nawet nie jeden budzik, ale trzy i zamówił budzenie telefoniczne. Ale ta choroba była nieuleczalna i Adi zasnął jak niemowlę przy programie dla dzieci, a obudził się cały spocony pośród dzikiego wrzasku budzików dziesięć minut za późno. Wyszedł na ulicę w tym, w czym spał, i zaczął biec w stronę przystanku. Nie pamiętał już, jak się biega, nogi plątały mu się za każdym razem, kiedy odrywał je od chodnika. Ostatni raz w życiu biegał, zanim odkrył, że można uciec z lekcji gimnastyki, czyli gdzieś w okolicach szóstej klasy, tyle że w przeciwieństwie do tamtych lekcji, teraz biegł, wytężając wszystkie siły, tym razem bowiem miał co stracić, a wszelkie bóle w piersiach i świsty popularnych były dla niego niczym w tej pogoni za szczęściem. Właściwie wszystko było dla niego niczym, oprócz naszego kierowcy, który akurat zamykał drzwi i ruszał z przystanku. Kierowca widział Adiego w lusterku, ale, jak już powiedzieliśmy, miał swoją ideologię, logiczną ideologię, która przede wszystkim opierała się na żądzy sprawiedliwości i prostym rachunku. Tylko że Adiego te rachunki nic nie obchodziły, pierwszy raz w swoim życiu chciał naprawdę być punktualny i dlatego nadal ścigał autobus, nawet jeśli nie miał szans. Nagle los postanowił mu pomóc, choć tylko połowicznie, sto metrów za przystankiem były bowiem światła i na chwilę przed tym, zanim autobus do nich dotarł, zmieniły się na czerwone. Adiemu udało się dogonić autobus i dowlec do drzwi kierowcy. Nawet nie zastukał w szybę, nie miał siły, patrzył tylko na kierowcę wilgotnymi oczyma i osunął się na kolana, zasapany i bez tchu. To przypomniało coś kierowcy, coś z dawnych czasów, zanim jeszcze chciał być kierowcą autobusu, z czasów, kiedy jeszcze chciał być Panem Bogiem. To wspomnienie było trochę smutne, bo w końcu nie został Panem Bogiem, ale też wesołe, bo został kierowcą autobusu, a to była druga rzecz, której najbardziej pragnął. I nagle kierowca wspomniał, jak kiedyś sobie obiecał, że jeśli w końcu będzie Panem Bogiem, będzie litościwy i miłosierny, i wysłucha każdego ze swoich stworzeń, i kiedy zobaczył z wysokości swojego siedzenia kierowcy Adiego powalonego na kolana na asfalcie, po prostu nie mógł dłużej i pomimo całej ideologii

prostych rachunków otworzył mu drzwi. A Adi wszedł i nawet nie powiedział dziękuję, bo brakowało mu tchu.

Lekturę tego opowiadania najlepiej by było skończyć w tym miejscu, bo chociaż Adi dotarł na czas do Delfinarium, szczęście w końcu nie mogło przybyć, tak w ogóle bowiem miała chłopaka. I tylko dlatego, że dziewczyna była taka miła, nieprzyjemnie jej było poinformować o tym Adiego i wolała go wystawić do wiatru. Adi czekał na umówionej ławce prawie dwie godziny. Kiedy tak siedział, myślał sobie różne paskudne rzeczy o życiu, a potem patrzył jeszcze na zachód słońca, stosunkowo udany, i pomyślał o skurczach mięśni, których na pewno zaraz dostanie. W drodze powrotnej, kiedy bardzo już chciał być w domu, zobaczył z daleka swój autobus zatrzymujący się na przystanku i wypuszczający pasażerów, ale wiedział, że nawet gdyby miał siłę i ochotę pobiec, w życiu go nie dogoni. Szedł więc dalej powoli, przy każdym kroku czując milion zmęczonych mięśni, i kiedy w końcu dotarł do przystanku, spostrzegł, że autobus ciągle tam jest i czeka na niego. A kierowca, pomimo gniewnych pomruków i natarczywych nagabywań pasażerów, zaczekał, aż Adi wejdzie, i nie dotknął pedału gazu, dopóki ten nie znalazł miejsca siedzącego. I kiedy ruszyli, mrugnął do niego smutno w lusterku, co pozwoliło obrócić całą tę historię w coś niemal znośnego.

SZPRYCEREK Z PIEKŁA

Gdzieś w Uzbekistanie jest wioska, którą wybudowano akurat przy wejściu do piekła. Ziemia dla rolnictwa jest tam bardzo niedobra, kamieniołomy też nienadzwyczajne i te trochę pieniędzy, które ludziom wpadnie — to przeważnie z turystyki. Nie mam na myśli rozmaitych bogatych Amerykanów w hawajskich koszulkach czy uśmiechniętych Japończyków fotografujących wszystko, co się rusza. Bo też czegóż by oni mieli szukać w jakiejś zapadłej dziurze w Uzbekistanie? Turystyka, o której mówię, to turystyka wewnętrzna. Najbardziej wewnętrzna, jaka tylko może być.

Ludzie wychodzący z piekła bardzo się od siebie różnią, trudno znaleźć dla nich jeden wspólny mianownik. Grubi – chudzi, z wąsami – bez, bardzo różnorodna publiczność. Jeśli coś ich w ogóle łączy, to zachowanie.

Wszyscy są tacy cisi, grzeczni. Zawsze skrupulatni, jeśli chodzi o pieniądze. Nigdy się nie targują. I zawsze dokładnie wiedzą, czego chcą, dylematy prawie tam nie występują. Wchodzą, pytają ile, proszę zapakować – nie pakować i tyle. Tacy goście na chwilę. Zostają jeden dzień i wracają do piekła. Nigdy nie zobaczysz dwa razy tego samego gościa, bo też wychodzą tylko raz na sto lat. Tak to już jest, reguła. Tak jak w okresie rekruckim przepustka jest raz na trzy tygodnie, jak na warcie można usiąść na pięć minut co godzinę — tak mieszkańcom piekła należy się jeden dzień wolnego raz na sto lat. Jeśli miało to kiedyś jakieś uzasadnienie, dzisiaj nikt już go nie pamięta i to już teraz raczej takie status quo.

Anna pracowała w sklepie dziadka, odkąd sięgała pamięcią. Oprócz mieszkańców wioski nie było zbyt wielu klientów, ale raz na parę godzin pojawiał się jakiś jeden śmierdzący siarką, wchodził do środka i prosił o paczkę papierosów, czekoladę albo coś innego. Niektórzy z nich prosili o rzeczy, których najwidoczniej nigdy nie widzieli, o których tylko słyszeli od jakiejś grzesznej duszy. I tak widywała, jak mocowali się z puszką coli, próbowali zjeść żółty ser razem z plastikową folią — i tego typu historie. Czasem próbowała z nimi rozmawiać, zaprzyjaźnić się, ale żaden z nich nie znał uzbeckiego, czy jak tam nazywa się język, którym mówiła. W końcu zawsze sprowadzało się to do tego, że wskazywała na siebie i mówiła anna, a oni wskazywali na siebie i mamrotali jakoś klaus czy so jung, czy nissim, płacili i zmywali się swoją drogą. Czasem widywała ich i później, wieczorem, jak kręcili się po ulicach lub przysiadali na jakimś chodniku i wpatrywali tępo w noc, spadającą na nich zbyt nagle, a następnego dnia zwykle ich już nie widywała. Dziadek, który cierpiał na taką chorobę, która nie pozwalała mu spać w nocy dłużej niż godzinę, opowiadał jej, że widuje ich nad ranem schodzących z powrotem do wejścia, znajdującego się tuż obok ich ganku. Z tego ganku widział jej ojca, niewąską kanalię, także schodzącego do wejścia, kompletnie pijanego i śpiewającego jakąś wyjątkowo ordynarną pieśń. Za dziewięćdziesiąt parę lat i on prawdopodobnie wróci na jeden dzień.

To śmieszne, ale można powiedzieć, że ci ludzie to była najciekawsza rzecz w życiu Anny. Ich twarze, ich komiczne ubrania, zgadywanie, co za straszną rzecz musieli popełnić, żeby znaleźć się w piekle. Bo prawdę mówiąc, poza tym rzeczywiście nic się nie działo. Kiedy nudziło jej się w sklepie, próbowała wyobrazić sobie następnego grzesznika, który stanie w drzwiach. Zawsze wyobrażała ich sobie jako bardzo pięknych albo bardzo

śmiesznych. I raz na parę tygodni naprawdę mógł wejść jakiś boski przystojniak albo ktoś, kto usiłował zjeść puszkę konserw bez otwierania, i oboje z dziadkiem mogli o tym rozmawiać później jeszcze przez kilka dni.

Pewnego razu pojawił się chłopak tak piękny, że po prostu wiedziała, że musi z nim być. Chłopak kupił białe wino, wodę sodową i różne ostre przyprawy, a ona, zamiast go podliczyć, pociągnęła go za rękę do siebie do domu i on, nie rozumiejąc ani słowa, poszedł za nią i starał się, jak tylko mógł, a kiedy już dla obojga stało się jasne, że on po prostu nie może, Anna przytuliła go i uśmiechnęła się najpiękniej, jak umiała, żeby zrozumiał, że nie ma to większego znaczenia. Ale to nie pomogło i do samego rana nie przestawał płakać. Od chwili, kiedy odszedł, każdej nocy modliła się, żeby przyszedł jeszcze raz i żeby wszystko było dobrze. Więcej się modliła za niego, niż za siebie. Kiedy opowiedziała o tym dziadkowi, uśmiechnął się i powiedział, że ma dobre serce.

Dwa miesiące później wrócił. Wszedł do sklepu i kupił kanapkę z wędliną, a kiedy się do niego uśmiechnęła, też się uśmiechnął. Dziadek powiedział, że to nie może być ten sam, bo wiadomo, że oni wychodzą tylko raz na sto lat, i to może być jakiś jego bliźniak albo co, i ona też nie była pewna stuprocentowo. W każdym razie, jak poszli do łóżka, było akurat dobrze i on wyglądał na szczęśliwego, a ona także. I nagle zrozumiała, że być może jednak nie modliła się tylko za niego. On później wszedł do kuchni, znalazł torbę, która została od tamtego czasu, z wodą sodową, przyprawami i winem, i przygotował dla nich obojga rodzaj musującego napoju, który był jednocześnie i ostry, i zimny, i zarazem był winem — taki szprycerek z piekła.

Pod koniec nocy, kiedy ubrał się do wyjścia, poprosiła go, żeby nie szedł, a on wzruszył ramionami, jak ktoś, kto nie ma wyboru. Kiedy poszedł, modliła się, żeby pojawił się po raz trzeci, jeśli to rzeczywiście był on, a jeśli nie, żeby pojawił się jakiś wystarczająco podobny, by mogła się znowu pomylić. Parę tygodni później, kiedy zaczęła mieć mdłości, modliła się, żeby to było dziecko, ale to był zwykły wirus. W tym właśnie czasie ludzie we wsi zaczęli mówić, że mają zlikwidować to wejście, zamknąć je od środka. Annę bardzo te pogłoski przestraszyły, ale dziadek powiedział, że to takie sobie plotki ludzi, którzy się nudzą.

— Nie masz się co martwić — uśmiechnął się do niej. — To wejście istnieje już tak długo, że żaden diabeł ani anioł w życiu nie ośmieli się go

zamknąć.

Uwierzyła, tylko pewnej nocy, pamięta, poczuła tak nagle, i to nawet nie przez sen, że wejścia już nie ma, wybiegła na dwór w koszuli i ucieszyła się, widząc, że jest, i wtedy, pamięta, była taka chwila, kiedy chciała wejść do środka. Poczuła, jakby coś ją ciągnęło, miłość do tego chłopca albo tęsknota za ojcem, co był raczej łajdakiem, czy może, bardziej niż cokolwiek innego, to, że nie chciała zostać sama na tej nudnej wsi. Przysunęła ucho do fali zimnego powietrza buchającego z wejścia. Usłyszała coś jakby daleki szum — głosy wrzeszczących ludzi czy płynącej wody, nie bardzo można było rozróżnić — co. To dobiegało doprawdy z daleka. Wróciła w końcu do łóżka, a kilka dni później wejście rzeczywiście znikło. Piekło nadał istniało tam, pod spodem, ale nikt więcej nie wyszedł.

Od czasu zniknięcia wejścia trudniej było się utrzymać, wszystko stało się także bardziej męczące i spokojne. Wyszła za mąż za syna właściciela sklepu rybnego i oba sklepy się połączyły. Urodziła kilkoro dzieci i lubiła snuć im opowieści, zwłaszcza o ludziach wydzielających zapach siarki, którzy niegdyś przychodzili do sklepu. Te opowiadania budziły w nich strach i dzieci zaczynały płakać. Ale ona mimo wszystko, nie rozumiejąc — dlaczego, usiłowała opowiadać dalej.

MACICA

W moje piąte urodziny wykryto u mamy raka i lekarze powiedzieli, że muszą usunąć jej macicę. To był smutny dzień. Pojechaliśmy wszyscy subaru taty do szpitala i czekaliśmy, aż lekarz wyjdzie z sali operacyjnej ze łzami w oczach.

— W życiu nie widziałem tak pięknej macicy — powiedział, ściągając z twarzy białą maskę. — Czuję się jak morderca.

Moja matka rzeczywiście miała piękną macicę, tak piękną, że szpital oddał ją do muzeum. W sobotę specjalnie tam pojechaliśmy i wujek zrobił nam obok niej zdjęcie. Taty już wtedy nie było w kraju. Rozwiódł się z mamą dzień po operacji.

— Kobieta bez macicy nie jest kobietą. A mężczyzna, który został z kobietą, co nie jest kobietą, sam nie jest mężczyzną — oznajmił mojemu

bratu i mnie na chwilę przed wejściem do samolotu na Alaskę. — Jak będziecie duzi — zrozumiecie.

Pokój, w którym wystawiono macicę mamy, był cały ciemny. Jedynym źródłem oświetlenia była sama macica, która dawała takie jakieś delikatne światło, jak wewnątrz samolotu w czasie nocnego lotu. Na zdjęciach nie wyglądała jakoś szczególnie z powodu flesza, ale kiedy widziałem ją na żywo, rozumiałem dokładnie, dlaczego lekarz płakał.

— Stąd wyszliście — powiedział wujek, pokazując palcem. — Byliście w środku jak książęta, możecie mi wierzyć. Co za matkę mieliście, co za matkę!

W końcu moja mama umarła, w końcu wszystkie matki umierają. A mój ojciec został badaczem polarnym i słynnym łowcą wielorybów. Dziewczyny, z którymi chodziłem, zawsze się obrażały, że zaglądam im do macicy, uważały, że to podejście ginekologiczne i źle robi na romantykę. Ale jedna z nich, jedna naprawdę świetnie zbudowana, zgodziła się za mnie wyjść. Nasze dzieci często biłem, od niemowlęctwa, bo denerwował mnie ich płacz. A one rzeczywiście przyswoiły sobie tę nauczkę i przestawały na zawsze płakać w wieku dziewięciu miesięcy albo i mniej. Na początku w ich urodziny zabierałem je do muzeum, żeby im pokazać macicę babci, ale kompletnie nie robiło to na nich wrażenia, a żonę tylko denerwowało, więc powoli, powoli zamiast tego zacząłem je zabierać na dubbingowane filmy.

Któregoś dnia odholowali mi samochód, a że parking policyjny był całkiem blisko, to już wskoczyłem i do muzeum. Macicy nie było na zwykłym miejscu, przenieśli ją do jakiejś bocznej sali pełnej starych obrazów i kiedy przyjrzałem się jej z bliska, zobaczyłem, że cała jest pokryta jakimiś takimi zielonymi kropkami. Zapytałem strażnika, dlaczego nikt jej nie czyści, ale tylko wzruszył ramionami. Błagałem kuratora wystawy, że jeśli brakuje mu ludzi, żeby choć mnie samemu dał ją oczyścić. Ale kurator złośliwie odmówił i oznajmił, że nie wolno mi dotykać eksponatów, bo nie jestem uprawniony. Żona powiedziała, że muzeum ma sto procent racji i że w ogóle wydaje jej się zboczeniem wystawianie macicy w placówce publicznej i to jeszcze w miejscu, gdzie kręcą się dzieci. Ja natomiast nie mogłem o niczym innym myśleć. W głębi serca wiedziałem, że jeśli nie włamię się do muzeum, nie wykradnę jej i o nią nie zadbam, przestanę być tym, kim jestem. Tak jak mój ojciec tej nocy

na stopniach samolotu, wiedziałem dokładnie, co powinienem zrobić. Dwa dni później wziąłem z pracy bagażowy samochód i pojechałem do muzeum tuż przed godziną zamknięcia. Sale były opustoszałe, ale nie martwiłbym się, nawet gdybym kogoś spotkał. Tym razem przyjechałem uzbrojony, a poza tym miałem doskonały plan. Jedyny problem, na jaki się natknąłem, to ten, że sama macica znikła. Kurator wystawy był dość zaskoczony, kiedy mnie zobaczył, ale jak wepchnąłem mu lufę mojego nowego pistoletu jerycho głęboko w grdykę, zaraz się zaoferował z informacją. Poprzedniego dnia macica została sprzedana żydowskiemu filantropowi, który poprosił o wysłanie jej do jednego z publicznych centrów na Alasce. Po drodze na pełnym morzu została porwana przez grupę ludzi z miejscowego frontu ekologicznego. Front przekazał prasie komunikat, w którym powiedziano, że miejsce macicy nie jest w niewoli i dlatego zdecydowano wypuścić ją na łono natury. Według raportu agencji Reutera, ten front ekologiczny uznawany jest za skrajny i niebezpieczny, i wszystkie swoje akcje przeprowadza ze statku pirackiego pod dowództwem emerytowanego poławiacza wielorybów. Podziękowałem kuratorowi i schowałem pistolet do kabury. Przez całą drogę do domu miałem na skrzyżowaniach czerwone światła. Przeskakiwałem między pasami, nie patrząc w ogóle w lusterka, próbując wycharknąć to coś, co postanowiło utkwić mi w gardle. Usiłowałem wyobrazić sobie macicę mojej matki na pokrytym zieloną rosą polu, pośród oceanu, a wokół delfiny i tuńczyki.

NIMROD DAJE POPALIĆMIRON ŚWIRUJE

We wszystkim, co dotyczy problemu Mirona, opinie, jak to się mówi, są podzielone. Lekarze myślą, że to jakaś trauma z czasu wojska, która nagle od nowa wypłynęła mu w mózgu, jak grudka, co nagle unosi ci się w kiblu już jakiś czas po spuszczeniu wody. Jego rodzice upierają się, że to wszystko od grzybków, co się ich nałykał na Wschodzie, a one przerobiły mu mózg na kompletną paciaję. Chłopak, który go tam znalazł i sprowadził z powrotem do kraju, mówi, że to przez jedną Holenderkę spotkaną w Dramsali, co złamała mu serce. A sam Miron twierdzi, że całego tego bałaganu to narobił w ogóle Pan Bóg. Siedzi mu w głowie jak nietoperz, raz mówi mu tak, raz inaczej, byle tylko się kłócić. Zdaniem Mirona dobrych parę milionów lat po Stworzeniu żył sobie Pan Bóg zupełnie beztrosko. Aż nagle pojawił się Miron, zaczął zadawać pytania i

Pan Bóg zrozumiał, że żarty się skończyły. Od razu się połapał, że Miron, w odróżnieniu od reszty ludzkości, nie jest frajerem. A jemu wystarczy zostawić pół szparki i już ci dowali, bo Pan Bóg, znana sprawa, dowalać bardzo lubi, ale obrywać — nie, i ostatnia rzecz, na jaką może sobie pozwolić, to żeby mu ktoś podskoczył, i to jeszcze ktoś taki jak Miron, więc od chwili, kiedy się w tym połapał, cały czas doprowadza go do wariactwa, zsyła na niego całe hordy zmartwień, od złych snów po dziewczyny, co nie chcą dawać, wszystko, żeby się tylko załamał.

Lekarze poprosili mnie i Uziego, żebyśmy pomogli im trochę z historią Mirona, bo znamy się we trzech od urodzenia. Zadawali nam różne pytania o wojsko, o to, co się stało z Nimrodem. Ale większości nie pamiętaliśmy, a tego trochę, co tak, też nie powiedzieliśmy, bo prawdę mówiąc, to oni nie wyglądali zbyt sympatycznie i usłyszeliśmy od Mirona parę takich opowieści o nich, że mogłyby przebić korupcyjne sensacje z programów Iliany Dajan. Potem, w czasie odwiedzin, Miron poprosił, żeby mu przynieść humusu od Złego z Jemenickiej Dzielnicy, bo jedzenie tutaj to sprawa, która najbardziej go dobija.

— Już trzy tygodnie jestem tutaj — policzył — to z czterema miesiącami na Wschodzie jest prawie pół roku bez humusu. Przysięgam wam, wrogom czegoś takiego nie życzę.

No to pojechaliśmy mu przywieźć. Zły nie zgodził się przygotować nam porcji na wynos, w picie.

— Tylko na talerzu — wycedził z szatańską perfidią. — To nie budka z fast foodem.

Zamówiliśmy więc na talerzu i sami przełożyliśmy do pity. Kiedy wróciliśmy, była tam matka Mirona. Z Uzim się przywitała, ale ze mną nie. Od lat już ze mną nie rozmawia, z paragrafu, że niby wciągnąłem jej syna w narkotyki. Humusu nie daliśmy mu przy niej, baliśmy się, że doniesie lekarzom albo co. Czekaliśmy więc, aż poszła. W międzyczasie groch wystygł, ale to nie zastopowało Mirona, który po prostu przypuścił szturm na pitę. Trzy dni później go wypuścili. Lekarze powiedzieli, że jego reakcja na terapię farmakologiczną była nadzwyczajna. Miron się upiera, że to dzięki humusowi.

UZI TRACI KLEPKI

W czerwcu ja i Miron pojechaliśmy na Synaj. Uzi też miał jechać, ale w ostatniej chwili wystawił nas do wiatru z powodu spotkania z jednym Niemcem z firmy haj – tech z Düsseldorfu, który mógł załatwić firmie Uziego projekt za miliony. To miało być na cześć tego, że Miron już nie jest uważany za kompletnego wariata, a że Uzi z tą swoją dziecinną żądzą zysku czuł się niezręcznie, więc obiecał, że po spotkaniu dołączy do nas już tam na miejscu.

— Zakładam się z tobą, o co chcesz, że nie przyjedzie — powiedział Miron. — Podwójny zakład — raz, że nie przyjedzie, i dwa, że w ciągu trzech miesięcy ożeni się z Batatą.

Nie chciałem się z Mironem o nic zakładać, bo wszystko, co mówił, brzmiało przygnębiająco, ale dość prawdziwie. batata to ksywka tej nudziary, dziewczyny Uziego, też mocno wkręconej w te wszystkie fikcyjne haj – techowe interesy, które Uzi tak lubił prowadzić. Pamiętam, że kiedyś nas zapytał, dlaczego nazywamy ją batata i Miron powiedział mu coś w rodzaju, że z wierzchu ma obierki, ale w środku jest słodka. Uzi nie całkiem to kupił, ale już więcej nie pytał.

Jeśli życie jest zabawą, to bez wątpienia Synaj jest czilautem. I nawet my z Mironem, którzy również na co dzień nic prawie nie robimy, mogliśmy docenić kompletny, ogłupiający spokój tego miejsca. Na naszej plaży licznie przesiadywały rozmaite luzary i Miron próbował do nich podchodzić z taką stałą pozą kogoś, kto wiele bywał na Wschodzie, i to nawet trochę działało. Ja nie miałem do tego ani siły, ani zaradności, więc tylko patrzyłem w morze, paliłem trawę całymi worami i zastanawiałem się, czy na obiad zamówić pankejka, czy zaryzykować jakąś rybę. Trochę też z daleka pilnowałem Mirona, sprawdzałem, czy naprawdę już z nim w porządku. Zostały mu jeszcze małe odjebki, na przykład to, że uparcie srywał koło naszej chatki, bo nie chciało mu się chodzić aż do restauracji. Ale po prawdzie to takie rzeczy robił też, zanim zwariował.

— Wygląda, że wyjdzie mi coś z tą małą z pirsingiem — zwierzył mi się w nocy, kiedy wróciliśmy z restauracji na brzegu. — Prawda, jaka ona milutka, co?

Siedzieliśmy teraz, obaj równo nawaleni, i gapiliśmy się w morze.

— Żebyś wiedział — powiedziałem — że cały ten numer z twoim

szpitalem przetrwaliśmy z Uzim spoko, ale co nam pietra napędziłeś, to napędziłeś.

Miron wzruszył ramionami.

— To było takie dziwne, nagle zacząłem słyszeć glosy — rozmowy, śpiewy. Jak jakieś zepsute radio, co to nie wiesz, jak je wyłączyć. Doprowadza cię to do szału, ani przez chwilę nie jesteś w stanie myśleć przytomnie. Mówię ci, czułem, jakby ktoś próbował mnie doprowadzić do wariactwa. Aż nagle to przeszło — Miron sztachnął się tym, co zostało, i zgasił peta w piachu. — Powiem ci coś jeszcze — powiedział. — Wiem, że to jakoś dziko zabrzmi, ale ja myślę, że to był Nimrod.

Nazajutrz, wbrew wszelkim prognozom, przyjechał Uzi. Szkoda, że się z Mironem nie założyłem. Ledwo postawił torbę w chatce, zaraz nas zaciągnął do restauracji, przeżuł jakieś kalmary i opowiedział, jak było z Niemcem, koniec końców większym frajerem, niż się spodziewał, i jak bardzo jest szczęśliwy, że jest z nami, jego najlepszymi przyjaciółmi, tu, na Synaju, jego najukochańszym miejscu na świecie. Potem pełen energii kręcił się po plaży, wołał bracie! do wszystkiego, co się ruszało, i ściskał z każdym Beduinem i Egipcjaninem, który nie był dość szybki, by uciec. Kiedy i to go zmęczyło, uparł się zagrać z nami w tryktraka i gdy już obu nas ograł, jeszcze pokonał jednego Beduina, zmuszonego w rezultacie tej miażdżącej klęski wlec się za swoim łysym przeciwnikiem po plaży, krzycząc — uważajcie, dziewczyny, abu gara jest wielki! Miron usiłował go uspokoić jakimś skrętem, ale Uzi od tego jeszcze bardziej się rozszalał. Próbował dość agresywnie poderwać czterdziestoletnią amerykańską turystkę, po chwili zrezygnował, zjadł trzy pankejki, powiedział Mironowi i mnie, że uwielbia tutejszy spokój, zamówił kebab i zaproponował, żebyśmy może pojechali w trójkę z jego nowym beduińskim przyjacielem, który okazał się taksówkarzem, do Taby — zagrać w kasynie. Miron był zdecydowanie przeciw, wierzył bowiem, że ma szansę u tej z pirsingiem, ale wobec tępej zwierzęcej energii Uziego chucie Mirona nie miały żadnych szans.

— Śmiech śmiechem — powiedział do mnie, kiedy wsiadaliśmy do taksówki — ale facetowi odbiło totalnie.

W Tabie Abu Gara i Beduin roznieśli kasyno bez litości. Przechodzili od stolika do stolika, zostawiając za sobą spaloną ziemię i załamanych krupierów. Po drodze Uzi wepchnął sobie do gardła wielki kawał szarlotki

i markizę grubo przekładaną kremem. My z Mironem siedzieliśmy z boku, cierpliwie czekając, aż się zmęczy. Ale prawda była taka, że z chwili na chwilę tylko się wzmacniał. Kiedy skończyli obaj z upokarzaniem kasyna i podzielili wygraną, pojechaliśmy taksówką na przejście graniczne. Miron i ja przypominaliśmy Uziemu, że musimy wrócić do naszych szałasów, ale nie chciał o tym słyszeć. Jego zdaniem było jeszcze zupełnie wcześnie i to żaden problem wskoczyć do jakiegoś klubu czy dwóch w Ejlacie i potem wrócić. Zanim rozstali się z Beduinem, dał mu wizytówkę i ucałowali się jakieś osiemdziesiąt razy. Miron próbował jeszcze skotłować Beduina, żeby nas zabrał z powrotem na plażę, a Uzi niech sobie kontynuuje swoje przygody sam. Ale Beduin nas ofuknął i powiedział, że porzucić tak wspaniałego przyjaciela, jak Abu Gara, w połowie imprezy to wielki wstyd i że on sam by skonał, żeby być dalej z nami, tylko że nie wolno mu przekraczać granicy. Potem również i nas wycałował, wsiadł do taksówki i zniknął. Gdy Uzi miał już dość Spirali, poszliśmy do pubu Jacht, a stamtąd do jakiegoś hotelu Blue Coś Tam i dopiero wtedy, jak już obaj z Mironem dwukrotnie i zdecydowanie odrzuciliśmy propozycję zamówienia do pokoju panienek, Uzi przewrócił się na brzuch i zaczął chrapać.

Od czasu tego wypadu na Synaj firma Uziego zaczęła szaleńczo iść w górę. Oprócz Niemca Uzi znalazł jeszcze dwóch frajerów — jednego Amerykanina i jednego Hindusa — i wyglądało to, jakby wybierał się wysadzić świat w powietrze. Miron powiedział, że to tylko dowodzi, do jakiego stopnia ludzie interesu są stuknięci. Ale fakt, że z Uziego, odkąd mu mózg zlasowało, robi się coraz większy debeściak. Czasami jeszcze próbujemy go zaciągnąć na plażę czy na snookera, ale nawet jak przychodzi, jest przez cały czas taki zajęty gadaniem, jak mu fajnie i przyjemnie z nami, na zmianę z odbieraniem wiadomości na komórce, że po godzinie żyć ci się po prostu odechciewa.

— Nie martw się, to mu przejdzie — próbuję uspokoić Mirona, podczas gdy Uzi, akurat wtedy, kiedy jest jego kolejka, zagłębia się w jakiejś transatlantyckiej konferencji.

— Pewnie — mówi Miron tonem rozumiejącego sprawę i eksświra. — A jeśli to rzeczywiście idzie w kółko, po nim będzie twoja kolej.

LUDZIE, LUDZIE, ZWARIOWAŁEMRano obudziłem się śmiertelnie wystraszony. Nie wiedziałem nawet —

czym, przywarłem plecami do materaca i usiłowałem jak najmniej się ruszać — aż zrozumiem, czego tak się boję. Ale w miarę upływu czasu nie udawało mi się zorientować — czego, a przerażenie tylko narastało. Leżę w łóżku zdrętwiały, mówiąc do siebie w drugiej osobie, najspokojniejszym tonem, jakim jestem w stanie — uspokój się człowieku, uspokój. to nie naprawdę, to tylko w twojej głowie. Ale myśl, że ta rzecz, co by to nie było, jest u mnie w głowie, przeraża tysiąc razy bardziej. Postanawiam powtórzyć sobie swoje imię, parę razy z rzędu. To na pewno mnie uspokoi. Tylko że nagle mojego imienia też nie ma. To w końcu mnie podrywa. Plączę się po domu, szukam rachunków, listów, czegoś, na czym byłoby zapisane moje imię. Otwieram drzwi wejściowe, oglądam z drugiej strony, jest tam żółta naklejka, a na niej napis obyś miał w życiu superwypas! Na klatce schodowej słychać dziecięce śmiechy i zbliżające się kroki. Zamykam drzwi i opieram się o nie. Nie natężać się, jeszcze chwila i sobie przypomnę albo nie, może nigdy nie miałem imienia. Co by nie było, to nie powód, żeby się tak pocić, żeby puls rozsadzał mi głowę, to nie to, to coś innego. uspokój się, szepczę do siebie znowu, uspokój się, jak cię tam zwą. to nie może tak długo potrwać, jeszcze trochę i się skończy.

Kiedy trochę się uspokajam, dzwonię do Uziego i Mirona i ustalam, że obaj są nad morzem. To wszystkiego czterysta metrów od mojego domu i drogę pamiętam bez problemu, tyle że wszystkie ulice wyglądają nagle inaczej i muszę zatrzymywać się, żeby sprawdzać po tabliczkach, czy to naprawdę one. Nie tylko ulice, wszystko wygląda inaczej, nawet niebo jest jakieś niskie i zmiętoszone.

— Powiedziałem, że przyjdzie twoja kolej — mówi Miron i liże czerwone ze swojego loda. — Najpierw ja zwariowałem, potem Uzi.

— Ja nie zwariowałem — protestuje Uzi. — Tak tylko… byłem trochę hiper.

— Nazywaj, jak chcesz — Miron trzyma się swego. — Teraz twoja kolej.

— Ran też nie jest wariatem — Uzi zaczyna się rozgrzewać. — Co mu wmawiasz?

— Ran? — pytam. — Tak mam na imię?

— Wiesz co? — zgadza się Uzi — może trochę wariatem. Daj liznąć.

Miron podaje mu loda z pełną świadomością, że już go więcej nie zobaczy.

— Powiedz no — mówi — jak ci się to zaczęło, nie czułeś tam w głowie jeszcze kogoś?

— Nie wiem — zawahałem się — może…

— Mówię ci — szepce Miron, jakby to była tajemnica — ja go czułem. Powiedział mi takie rzeczy, o których tylko on wiedział. Jestem pewien, że to Nimrod.

NIMROD DAJE POPALIĆDo dwunastego roku życia Nimrod był prawdziwym gnojkiem. Taki

rodzaj mędzącego bachora, że gdyby nie był twoim najlepszym przyjacielem, dawno byś mu już przypierdolił. Aż jednego dnia, na trochę przed bar – micwą, zrobili mu wkładki do butów i nagle człowiek po prostu się odmienił. To prawda, że Miron, Uzi i ja byliśmy przyjaciółmi Nimroda jeszcze przedtem, ale teraz, kiedy również stał się miły, to nawet zaczęło być przyjemne.

Później, w szkole średniej, ja z Uzim chodziliśmy do ogólniaka, a Miron z Nimrodem do technikum i dużo nad morze. Potem było wojsko. Mirona zmobilizowali pół roku przed nami i zanim my dobiliśmy, miał już na tyle dobre wejścia, żeby zadbać o przydzielenie nas do tej samej jednostki w mieście. Miron nazywał to psm — pod skrzydła mamusi.

Większość czasu nie robiliśmy nic, poza przesiadywaniem w kantynie, straszeniem dowódców skargami i wracaniem do domu już o piątej. Poza tym Uzi surfował w Sheratonie, Miron uczył się na Uniwersytecie Otwartym, ja się jak zwykle opierdalałem, a Nimrod miał dziewczynę. Dziewczyna Nimroda była wprost superowa, a że oprócz niego byliśmy wszyscy prawiczkami, była dla nas superowa do kwadratu. Pamiętam, że zapytałem raz Mirona hipotetycznie, co by zrobił, gdyby przyszła, załóżmy, do niego do domu i poprosiła, żeby ją bzyknął. A Miron powiedział, że nie wie, ale co by to nie było, żałowałby tego później do końca życia, co jest ładną odpowiedzią, ale jak go znam, na pewno

poszedłby na wariant ze stuknięciem jej i żałowaniem od razu na miejscu.

Ale u Nimroda to nawet nie chodziło o napalenie, był w niej po prostu zakochany. Miała na imię Neta, do dzisiaj lubię to imię, i była pielęgniarką w przychodni. Nimrod powiedział mi kiedyś, że może godzinami leżeć koło niej w łóżku, nie nudząc się, a miejsce, które najbardziej lubi, żeby dotykała, to takie miejsce na stopie, gdzie u wszystkich jest wygięte, a u niego płasko.

W Sztabie Głównym mieliśmy wartę dwa razy w miesiącu, a raz na dwa miesiące zostawaliśmy na szabat i Nimrod tak to zawsze zaplanował, żeby wypadało na dyżur Nety w przychodni, tak że nawet na służbie byli razem. Po półtora roku rzuciła go. To było takie niezrozumiałe rozstanie, nawet ona nie umiała dobrze wytłumaczyć — dlaczego, a Nimrodowi już przestało zależeć, jak mu wypadają warty. Jednego szabatu zostaliśmy razem — Miron, Nimrod i ja. Uziemu akurat udało się skołować jakieś zwolnienie. Służyliśmy w tym samym patrolu — Miron miał pierwszy wartę, Nimrod drugi i ja trzeci. I jeszcze zanim zdążyłem go zmienić, wszedł jakiś wystraszony oficer na wartownię i powiedział, że ten na patrolu pierdolnął sobie kulę w łeb.

DRUGIE OKRĄŻENIEZa drugim razem, kiedy Mirona pojebało, było już dużo przyjemniej.

Jego rodzicom nie powiedzieliśmy ani słowa, po prostu poszedłem mieszkać do niego, aż mu przejdzie. Większość czasu był spokojny, siedział w kącie i pisał sobie coś w rodzaju książki, która miała w dłuższej perspektywie zastąpić Biblię. Czasem, kiedy kończyły się piwa w lodówce albo papierosy, trochę mnie klął i twierdził, że w ogóle jestem szatanem w postaci przyjaciela, zesłanym, żeby się nad nim znęcać. Ale poza tym był zupełnie znośny. Natomiast Uzi bardzo ciężko przeżywał okres swojego przedłużonego uspokojenia. Mimo że się nie przyznał, wyglądało, jakby jego kwitnąca międzynarodowa firma wyłaziła mu po prostu wszystkimi dziurkami. Jakoś na wariackim haju miał dużo więcej siły do pisania tych wszystkich osłabiających papierów i chodzenia na nudne spotkania. I teraz, kiedy był odrobinę spokojniejszy, cały ten syf związany z byciem biznesmenem znosił gorzej. Mimo, że i tak zanosiło się, że niedługo firma wejdzie na giełdę, a on bez mrugnięcia wyrwie z tego parę milionów. Mnie wyrzucili z jeszcze jednej roboty, a Miron w momencie odświeżenia

zapasów piwa i noblesów stwierdził, że to on się zatroszczył, żeby mnie wyrzucili — dzięki swoim przemożnym siłom duchowym. Nie wiem, może wszystkie te prace w ogóle są nie dla mnie i po prostu powinienem poczekać cierpliwie, aż Uzi się wzbogaci i coś mi podrzuci.

Drugi raz, jak Uzi zaczął orbitować, był niezbitym dowodem, że chodzi tu o jakiś rodzaj błędnego koła i byłem już w napięciu, bo wiedziałem, że zaraz na mnie pora. Miron, który z kolei się uspokoił, dalej utrzymywał, że to ma związek z Nimrodem.

— Nie wiem, czego on dokładnie chce, może żeby go pomścić albo co. W każdym razie, dopóki czegoś nie zrobimy, cokolwiek by to miało być, nie wydaje mi się, żeby to minęło.

— Pomścić co? — natarłem na Mirona. — Nimrod popełnił samobójstwo.

— Skąd możesz wiedzieć — upierał się Miron — może go zabili? Poza tym, być może jest tak, że to nie tak całkiem pomścić. Że to coś, co on chce, żebyśmy zrobili, żeby odnalazł spokój. Wiesz, jak w tych filmach grozy, co otwierają komuś na grobie kiosk i dopóki się go stamtąd nie ruszy, jego dusza nie zazna spokoju.

Skończyło się na tym, że pojechaliśmy z Mironem do Kirjat – Szaul sprawdzić, czy żaden łobuz niechcący nie sprzedaje Nimrodowi na grobie wody mineralnej i coli. Jedyny powód, dla którego w ogóle zgodziłem się tam pojechać z Mironem, to napięcie, że zaraz moja kolej. Bo prawda jest taka, że z nas trzech mnie to wariactwo dopierdoliło najmniej przyjemnie.

Grób Nimroda zastaliśmy dokładnie taki, jak był. Sześć lat już tam nie byliśmy. Kiedyś, na rocznicę śmierci, jego matka jeszcze do nas dzwoniła. Ale z tymi wszystkimi wojskowymi rabinami i co roku od nowa mdlejącymi ciotkami nie za bardzo chcieliśmy się pojawiać. Zawsze sobie mówiliśmy, że pójdziemy w jakiś inny dzień, taki dzień pamięci dla kumpli, tyle że cały czas go przesuwaliśmy. Ostatnim razem, gdy rozmawialiśmy o tym, Uzi powiedział, że właściwie zawsze kiedy razem idziemy na snookera czy film albo po prostu do jakiegoś pubu, to jest też dzień pamięci Nimroda, bo jak jesteśmy wszyscy w trójkę razem, to nawet jeśli akurat w tym momencie o nim nie myślimy, on i tak tam jest.

Znalezienie grobu zabrało nam chyba z godzinę, wyglądał nawet na

taki zadbany, z kilkoma kamyczkami rozrzuconymi w charakterze dowodu, że ktoś nie tak dawno temu go odwiedził. Przyjrzałem się datom na macewie i pomyślałem, że ja tuż – tuż kończę trzydziestkę, a Nimrod nie ma nawet dziewiętnastu. Wydało mi się to dziwne, bo jakoś zawsze kiedy o nim myślę, to jakby był w moim wieku, podczas kiedy ja już prawie mam łysinę, a on jeszcze jest prawie dzieckiem. Wychodząc, odłożyliśmy kartonowe jarmułki do tego ich pudła przy bramie i Miron powiedział, że wiele pomysłów mu nie zostało, ale zawsze można zrobić seans. Na zewnątrz cmentarza, po drugiej stronie ogrodzenia, stał tłusty, puszysty kot i żuł kawałek mięsa. Spojrzałem na niego, a on jakby to poczuł, podniósł wzrok znad mięsa, popatrzył na mnie i się uśmiechnął. Uśmiech miał niegodziwy i występny, nie spuszczając ze mnie oczu, zabrał się z powrotem za swoje ścierwo. Poczułem, jak strach rozlewa mi się po ciele, od stwardniałych części w mózgu do rozmiękłych w kościach. Miron w ogóle nie zauważył, że ze mną coś nie w porządku i gadał dalej. uspokój się, ran — powiedziałem do siebie, a fakt, że pamiętałem swoje imię, ucieszył mnie do łez — oddychaj głęboko, nie rozsypuj mi się. co by to nie było, zaraz przejdzie. Dokładnie w tej samej chwili w jakimś śmierdzącym biurze adwokackim w Petah – Tikvie Uzi stchórzył przed podpisaniem transakcji, która przekazałaby anonimowej grupie polskich inwestorów trzydzieści procent akcji jego firmy w zamian za półtora miliona dolarów. Pomyślcie, gdyby poświrował jeszcze tylko kwadrans, mógłby zabrać nas i Batatę na jakieś żeglowanie po Karaibach, a zamiast tego wraca teraz linią 54 z Petah – Tikvy do domu z jakimś stukniętym kierowcą, co nie chce włączyć klimatyzacji.

TRI – LI – LI – LI – LAKiedy Uzi zawiadomił nas, że zamierza ożenić się z Batatą, prawie nie

próbowaliśmy dyskutować. Jakoś wiedzieliśmy, że to przyjdzie. Uzi skłamał i powiedział, że to był jego pomysł i że głównie po to, by móc wyciągnąć z banku kredyt na mieszkanie, które i tak miał kupić na jakimś spółdzielczym osiedlu pod Natanią.

— Jak to masz zamiar się z nią ożenić? — Miron usiłował kwestionować, ale bez wielkiego zapału. — Nawet jej nie kochasz.

— Jak możesz mówić, że jej nie kocham? — zaprotestował Uzi. — Trzy lata już jesteśmy razem i wiesz, że ani razu jej nie zdradziłem?

— To nie dlatego, że ją kochasz — powiedział Miron — tylko po prostu jesteś za mało zaradny.

Graliśmy akurat w snookera i Uzi fuksem zmiażdżył nas obu, jak ktoś, kto zdecydował wykorzystać na maksa tę resztkę szczęścia, co mu została, szybko, zanim zdąży odejść. Na stole została tylko czarna bila, a kolejka była Uziego.

— Chodź, zrobimy zakład — zaproponowałem w akcie rozpaczy. — Jeśli teraz wbijesz czarną, to my z Mironem na zawsze przestaniemy nazywać ją batata. Jeśli przerżniesz, to całą tę historię ze ślubem odpuszczasz na rok.

— Nie zgadzam się na zakład w sprawach związanych z uczuciami — powiedział Uzi i spokojnym pchnięciem poturlał czarną do łuzy. — Poza tym — uśmiechnął się — już się nie da, wydrukowaliśmy zaproszenia.

— Po co w ogóle proponowałeś mu taki zakład — wypominał mi później Miron. — To było pchnięcie! Łatwe — to mało powiedziane.

Do terminu ślubu Uzi zdążył już dwa razy zwariować i za każdym razem mówił, że wszystko anuluje, ale zaraz potem się wycofywał. Ja w tym czasie ciągle mieszkałem u Mirona. Teraz, kiedy przez większość czasu świrowaliśmy, dużo przyjemniej było mieszkać razem. Poza tym nie bardzo miałem pieniądze na utrzymanie mieszkania. Miron ukradł Uziemu wielką paczkę zaproszeń na ślub i robiliśmy z nich filtry do jointów.

— Jak możesz się żenić z kimś, kogo matka nazywa się Salcia? — mówił Uziemu za każdym razem, kiedy we trzech przypalaliśmy, ale Uzi gapił się tylko w sufit i śmiał tym swoim przymulonym śmieszkiem. A prawda jest taka, że nawet ja, który byłem w tej sprawie po stronie Mirona, czułem, że to nie jest taki znowu argument.

Trzy dni przed ślubem zrobiliśmy seans. Kupiliśmy bristol, taki niebieski, czarnym flamastrem wypisałem na nim wszystkie litery, a Miron przyniósł z kuchni jakąś szklaneczkę do kawy, z tych najprostszych, i powiedział, że jest u niego już od dawna, jeszcze z domu rodziców, i że Nimrod na pewno z niej pił. Pogasiliśmy wszystkie światła w domu i postawiliśmy szklankę na środku planszy. Każdy położył na niej palec i czekaliśmy. Po pięciu minutach Uzi miał dosyć i powiedział, że musi iść się wysrać, zapalił światło w salonie, znalazł jakąś sportową gazetę sprzed tygodnia i zamknął się z nią w ubikacji. My z Mironem zapaliliśmy

tymczasem papierosa. Zapytałem Mirona, że jeśli, załóżmy, by się — i owszem — udało i szklanka by drgnęła, to czego on się spodziewa. Miron się zdenerwował i powiedział, że to jeszcze nie, jeszcze się nie udało, a to, że Uziego szybko wszystko nudzi, wcale nie znaczy, że nie zadziała. Kiedy Uzi wreszcie wrócił z kibla, Miron ponownie zgasił światło i poprosił, żebyśmy się wszyscy skupili. Położyliśmy znowu palce i czekaliśmy. Nic się nie działo. Miron nalegał, żeby dalej próbować i nikt tak naprawdę nie miał siły się z nim kłócić. Po jeszcze kilku minutach szklanka zaczęła się ruszać. Na początku powoli, ale w ciągu paru chwil już szalała, pędząc po całej planszy. Miron zostawił na niej palec, podczas gdy drugą ręką zapisywał wszystkie litery, przy których się zatrzymywała. t–r–i–l–i–l–i–l–i–l–a, i tu szklanka zamarudziła, po czym zatrzymała się spokojnie na wykrzykniku w prawym rogu kartki. Poczekaliśmy jeszcze trochę, ale nic się nie działo. Uzi zapalił światło.

— tri–li–li–li–la, hę? — powiedział zdenerwowany. — To co, my w piaskownicy jesteśmy? Ruszałeś to, Miron, więc nie rżnij mi tu teraz agenta Muldera. Dobrze, kurwa. Umieram ze zmęczenia, wstałem dzisiaj o siódmej. Idę do Liraz spać.

Liraz to było imię Bataty, a mieszkała rzeczywiście tuż – tuż. Miron wpatrywał się w kartkę z zapisanymi przez siebie literami również po wyjściu Uziego, a ja trochę czytałem gazetę sportową, którą Uzi miał w kiblu, a kiedy już wszystko przeczytałem, powiedziałem do Mirona, że zaraz padnę. Miron powiedział, że dobrze, ale przedtem chciałby tylko, żebyśmy jeszcze raz spróbowali z tą szklanką, bo ile by nie myślał o tym tri–li–li–li–la, nic mu to nie mówi. Więc jeszcze raz zgasiliśmy światło i ustawiliśmy szklankę. Tym razem akurat zaczęła się ruszać od razu i Miron zapisywał litery. n–i–e z–o–s–t–a–w–i–a–j–c–i–e m–n–i–e s–a–m–e–g–o — powiedziała szklanka i znowu się zatrzymała.

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGOSam ślub był okropny, z rabinem, któremu się zdawało, że jest

komikiem i didżejem. Co puścił Enrique Iglesiasa i Ricky'ego Martina. Miron poznał tam akurat jakąś jedną z trochę denerwującym głosem, ale wspaniałym ciałem. Po hupie udało mu się także na chwilę Uziego zestresić, kiedy mu powiedział, że szklanka, którą zdeptał, to była szklanka Nimroda z seansu. Ja w międzyczasie zaliczyłem jeszcze jeden z

moich napadów lękowych i wyrzygałem w kiblu jakieś dwa kilo borekasów ze szpinakiem.

Jeszcze tej samej nocy Uzi z Batatą polecieli na miodowy miesiąc na Seszele. Siedzieliśmy z Mironem na balkonie i piliśmy kawę. Z nim był teraz nowy odpał — kiedy robił kawę, przygotowywał też zawsze jedną neskę dla Nimroda, w szklaneczce z seansu, i stawiał na stole jak kielich dla proroka Eliasza, a kiedy kończyliśmy pić, wylewał ją do zlewu. Miron parodiował didżeja. Ja się śmiałem. A tak naprawdę byliśmy obaj w najwyższym stopniu smutni. Można to nazwać szowinizmem, zaborczością, egocentryzmem, rozmaicie, ale cały ten numer ze ślubem siedział na nas jak dwadzieścia ton. Poprosiłem Mirona, żeby przeczytał mi jakiś fragment z tej swojej książki, którą pisał, kiedy wariował, i która miała zastąpić Biblię. Prawdę mówiąc, prosiłem go o to milion razy i nigdy się nie zgadzał. Kiedy wariuje, boi się, żeby mu nie ukradziono pomysłów, a kiedy się uspokaja — po prostu się wstydzi.

— No, naprawdę — powiedziałem — przeczytaj tylko jakiś jeden kawałek, jakieś takie opowiadanko przed snem.

I z wielkiej depresji Miron się zgodził i wyciągnął z szuflady na buty te swoje pogniecione kartki. Zanim zaczął czytać, spojrzał na mnie i oznajmił —

— Wiesz, że zostaliśmy teraz tylko we dwóch. To znaczy Uzi zostanie naszym przyjacielem i w ogóle, ale on już nie jest w kręgu Nimroda.

— Skąd możesz wiedzieć — zaprotestowałem, choć w głębi serca już od dawna czułem, że tak jest.

— Posłuchaj — powiedział Miron — nawet Nimrod wie, że to nieładnie napaść tak ot, na kogoś żonatego. To, że nam miesza we łbach, nie zawsze jest ładne, ale prawda jest taka, że i do nas by nie przychodził, gdyby nie wiedział, że w głębi duszy się zgadzamy. Nie ma rady, Ran, zostaliśmy tylko ty i ja, tydzień pracy — tydzień wolnego, jak z dyżurami w kuchni.

Wziął do ręki stertę kartek i odchrząknął gardłowo, niczym lektor wiadomości, który zaciął się na czymś w połowie newsa.

— A jeśli jeden z nas nagle odejdzie? — zapytałem.

— Odejdzie? — Miron podniósł głowę znad papierów, zbity z tropu. — Gdzie?

— Nie wiem — uśmiechnąłem się. — Tak sobie. Wyobraź sobie, że jutro poderwie mnie na ulicy laska mojego życia, zakochamy się w sobie i się z nią ożenię. To wyjdzie, że zostaniesz z Nimrodem wariować full time — samotnie.

— O, w mordę — Miron jednym haustem skończył kawę. — Jakie szczęście, że jesteś szpetny.

KOLONIE KNELLERA

Myślę, że płakała na moim pogrzebie, nie chciałbym wyjść na zarozumialca, ale jestem nawet prawie zupełnie pewny. Czasami wyobrażam sobie wyraźnie, jak komuś, kogo uważa za bliskiego sobie, opowiada o mnie, o mojej śmierci. O tym, jak spuszczali mnie, takiego małego i biednego, do grobu, jak tabliczkę zjełczałej czekolady. O tym jak ani razu porządnie nie zdążyliśmy. A potem on rżnie ją tak, że to wreszcie jest zadośćuczynieniem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY, W KTÓRYM CHAIM ZNAJDUJE PRACĘ I PUB NA POZIOMIE

Dwa dni po tym, jak popełniłem samobójstwo, znalazłem tu pracę w jakiejś pizzerii, nazywa się Kamikaze i należy do sieci. Kierownik zmiany był wobec mnie naprawdę w porządku i pomógł mi też załatwić mieszkanie ze wspólnikiem, jakimś Niemcem, co też pracuje w naszym lokalu. Praca nic specjalnego, ale jak na coś tymczasowego zupełnie niezła, a samo miejsce — nie wiem, zawsze jak mówili o życiu po śmierci, całym tym jest – nie ma i takie tam, nigdy nie miałem zdania. Ale co jest pewne, to że kiedy nawet myślałem, że tak, zawsze wyobrażałem sobie dźwięki jakby sonaru i ludzi unoszących się w przestrzeni, a tutaj, nie wiem… Bardziej niż cokolwiek przypomina mi to ulicę Allenby. Mój współlokator, ten Niemiec, powiedział, że to miejsce jest akuracik jak Frankfurt. Widocznie również Frankfurt to taka raczej dziura. W nocy znalazłem tu jakiś pub, nawet dość sympatyczny, Bar Mar Twych. Muzykę mają wcale nie najgorszą. Może nie najnowszą, ale z charakterem, no i przychodzi tam dużo samotnych dziewczyn. Są takie, po których możesz

świetnie poznać, jak skończyły, z bliznami w różnych miejscach i tak dalej, ale niektóre wyglądają doskonale. Tak naprawdę już pierwszej nocy tutaj jedna taka strzelała do mnie oczami, nawet niezła, skórę miała lekko rozluźnioną, obwisłą, jak ktoś, kto skończył przez utopienie, ale ciało bez zarzutu, i oczy też. Ale nic z nią nie próbowałem. Mówiłem sobie w duchu, że to z powodu Orgi, bo cała ta śmierć sprawiła tylko, że jeszcze bardziej ją kochałem, ale weź się w tym połap, może po prostu mam jakiś problem z komunikacją.

ROZDZIAŁ DRUGI, W KTÓRYM CHAIM SPOTYKA PRAWDZIWEGO PRZYJACIELA I PRZEGRYWA Z NIM W

SNOOKERABar Mar Twych to też miejsce, w którym — właściwie przez pomyłkę

— poznałem Ariego Galfenda. Taki bardzo przyjacielski, zaprosił mnie na piwo, przez co miałem się mocno na baczności. Byłem pewien, że chce mnie posunąć czy coś, ale bardzo szybko zrozumiałem, że wcale nie jest mną zainteresowany, tylko po prostu mu się nudzi. Jest kilka lat ode mnie starszy, lekko łysiejący, co podkreśla małą bliznę koło prawej skroni po otworze wlotowym i też tę od otworu wylotowego przy lewej, dużo większą.

— Dum – dum — zacmokał Galfend na dwie małolaty, co stały tuż koło nas przy barze i piły diet – colę — jak już, to już.

Dopiero kiedy te dwie przeniosły się do stolika jakiegoś blondyna z kucykiem, przyznał się, że w ogóle zaczął ze mną rozmawiać, bo myślał, że przyszedłem z nimi.

— Nie żeby to coś zmieniało — tryknął głową o kontuar w odruchu rozpaczy i geście pocieszenia zarazem. — Nawet gdybyś mnie z nimi poznał, w końcu i tak by poszły z jakimś blondynem. Tak to już jest, z każdą dziewczyną, którą udało mi się poznać, zawsze był jakiś blondyn, co gdzieś na nią czekał. Ale żebyś nawet przez chwilę nie myślał, że stałem się od tego człowiekiem zgorzkniałym. Trochę zrezygnowanym — może, ale nie zgorzkniałym.

Po jeszcze czterech piwach poszliśmy pograć w snookera i Ari opowiedział mi o sobie. Okazało się, że mieszka niedaleko ode mnie, z rodzicami, co dosyć rzadkie. Większość ludzi mieszka tu samotnie,

najwyżej z dziewczyną albo współlokatorem. Rodzice Ariego popełnili samobójstwo pięć lat przed nim. Matka była na coś chora, a ojciec nie chciał potem zostać sam. Jego młodszy brat też z nimi mieszka, przybył całkiem niedawno, on również się zastrzelił, w połowie unitarki.

— Nieładnie to mówić — Ari uśmiechnął się i dokonał pochówku czarnej bili w lewej kieszeni — ale kiedy przyszedł, tak się ucieszyliśmy. Trzeba było widzieć mojego ojca, człowiek, co gdybyś go walnął w nogę pięciokilogramowym młotkiem, nawet by nie mrugnął, ściskał mojego braciszka i płakał normalnie jak dziecko.

ROZDZIAŁ TRZECI, W KTÓRYM KURT ZACZYNA JOJCZYĆ, A CHAIM SIĘ MĘCZYĆ

Od dnia, kiedy poznałem Ariego, każdej nocy robiliśmy obchód po pubach. Jest ich tu z trudem trzy i metodycznie przechodzimy przez wszystkie, żeby mieć pewność, że nic nie straciliśmy. Na koniec zostawiamy zawsze Bar Mar Twych, bo jest i najlepszy, i najpóźniej go zamykają. Wczorajsze wyjście było porządnie dołujące, ponieważ Ari przyprowadził tego swojego kolegę, Kurta. Ari ma go za Bóg wie co dlatego, że był solistą Nirvany i tak dalej, ale prawda jest taka, że to nudziarz, jakich mało. Ja też tutaj nie szaleję ze szczęścia, ale on zrzędzi przez cały czas i od momentu, jak zacznie, nie masz żadnej szansy mu przerwać. Każda rzecz, o jakiej mowa, zawsze przypomina mu jakąś piosenkę, którą kiedyś napisał, i zawsze musi ci ją wyrecytować, i żebyś zachwycał się słowami, a czasem jest jeszcze nawet w stanie podejść do barmana i poprosić, żeby tę piosenkę puścił i wtedy już naprawdę nie wiesz, gdzie się schować. I faktem jest, że to nie tylko ja, poza Arim wszyscy go nienawidzą. Myślę, że jest coś takiego, że jak z sobą kończysz, to przy całym bólu, z jakim to jest związane, a naprawdę nie macie pojęcia, jak to boli, ostatnia rzecz, jaka robi na tobie wrażenie, to gościu, co w kółko by tylko śpiewał, jaki jest biedny. Gdyby takie sprawy mogły ci ruszyć chociaż pół jajka, żyłbyś sobie nadal, z depresyjnym plakatem Nicka Cave'a nad łóżkiem, zamiast pojawiać się tutaj. Ale prawdę mówiąc, to nie tylko przez niego, wczoraj w ogóle czułem się chujowo. I ta praca przy pizzy, i to łażenie, wszystkiego zacząłem już mieć dosyć. Co noc oglądać tych samych ludzi, jak piją colę bez gazu, którzy nawet jak patrzą ci prosto w oczy, to czujesz, że gapią się tylko tak ot. Nie wiem, może jestem źle nastawiony, ale jak na nich patrzysz, nawet w

najprzyjemniejszych momentach — kiedy się całują, tańczą albo śmieją razem z tobą, jakoś zawsze ta rzecz w nich tkwi. Jakby nic nie było takim znowu big dealem, jakby nic nie robiło różnicy.

ROZDZIAŁ CZWARTY — KOLACJA U GALFENDÓWW piątek Ari zaprosił mnie na kolację u swoich rodziców.

— O ósmej wieczorem — powiedział. — I nie spóźnij się. Będzie czulent.

Mieszkanie Galfendów wyglądało jak jeszcze jedno polskie mieszkanie, z drewnianymi półkami, które ojciec Ariego sam zrobił, i ścianami pokrytymi jakimś wyszprycowanym piekielnym wzorkiem. Tak naprawdę to nie bardzo chciało mi się iść. Rodzice zawsze mnie podejrzewają o Bóg wie jaki negatywny wpływ na ich dzieci, nie wiem — dlaczego. Pamiętam pierwszą kolację u rodziny Orgi. Przez cały wieczór jej ojciec mierzył mnie taksującym spojrzeniem, pod którym coraz bardziej wszystko mi się plątało, a potem, przy deserze, usiłował tak jakby mimochodem sprawdzić, czy nie deprawuję jego córki narkotykami.

— Ja wiem, jak to jest — posłał mi uśmiech tajnego agenta policji na chwilę przed przystąpieniem do aresztowania — też kiedyś byłem młody. Idziecie na jakąś imprezę, trochę tańczycie, atmosfera się rozgrzewa i wtedy prowadzisz ją do jakiegoś pokoju, dajesz pociągnąć jakiegoś szpacha…

— Sztacha — spróbowałem poprawić.

— Nazywaj to, jak chcesz… Żebyś wiedział, Chaim, może wyglądam na naiwnego, ale już ja znam te wszystkie numery.

Moje wielkie szczęście z rodziną Galfendów polegało na tym, że ich dzieci były wystarczająco zdeprawowane, tak że rodzice nie mieli o co się martwić. Bardzo się ucieszyli, kiedy przyszedłem, i cały czas usiłowali napychać mnie jedzeniem. Jest coś miłego w domowym jedzeniu, trudno wytłumaczyć, ale jest w nim coś niepowtarzalnego, jakieś uczucie. Jakby również twój żołądek umiał rozpoznać jedzenie, za które się nie płaci, które ktoś przygotowywał z jakąś czułością. A mój żołądek po tych wszystkich pizzach, chińszczyznach i take – awayach, które przemielił, odkąd tu przybyłem, umiał docenić odmianę i odpłacić falami wysyłanego

w górę ciepła.

— Super ta nasza mama — Ari objął swoją maleńką mamę z miłością, nie odkładając w ogóle sztućców.

Matka roześmiała się i zapytała, czy nie chcemy po kawałku kiszki na dokładkę, a ojciec wykorzystał okazję, żeby rzucić jeszcze jeden głupkowaty dowcip człowieka pragnącego brylować w towarzystwie i nagle przez chwilę zatęskniłem do moich rodziców, do ich upierdliwości, która kiedyś, zanim ze sobą skończyłem, tak mnie wyprowadzała z równowagi.

ROZDZIAŁ PIĄTY, W KTÓRYM CHAIM I MŁODSZY BRAT GALFENDA ZMYWAJĄ NACZYNIA

Po jedzeniu siedzieliśmy z rodziną Galfendów w salonie. Ojciec Ariego włączył jakiś beznadziejny talk show w telewizji i cały czas przeklinał jego uczestników. Ari, który wyżłopał calutką chyba butelkę wina do kolacji, drzemał koło mnie na kanapie. Było bardzo nudno, więc mimo protestów mamy, wzięliśmy się z Raananem, młodszym bratem Ariego, za uprzątanie naczyń. Raanan zmywał, a ja wycierałem. Zapytałem go, jak sobie tutaj radzi, bo wiedziałem, że skończył z sobą niedawno, a ludzie, co tu lądują, w większości przeżywają taki jakby rodzaj szoku, przynajmniej na początku. Raanan wzruszył ramionami i powiedział, że wydaje mu się, że w porządku.

— Gdyby nie Ari — dodał — dawno bym już tu był.

Skończyliśmy wszystkie naczynia i zaczęliśmy ustawiać je w szafkach. Raanan opowiedział mi dziwną historię, jak kiedyś — miał może wszystkiego dziesięć lat — sam, zbiorową taksówką, pojechał obejrzeć derby Petah Tikvy. Był wtedy kibicem Makabi, z czapką, szalikiem i w ogóle. Przez cały mecz jego zawodnicy mieli zajebisty ciąg na bramkę Hapoelu, któremu nie udało się przeprowadzić nawet dwóch podań. I wtedy, osiem minut przed końcem, Hapoel, jedynym swoim w całym meczu zrywem, walnął gola ze spalonego. Nie coś na granicy. Taki wyraźny spalony, z tych, co to później kłócą się o niego w telewizji. Piłkarze Makabi próbowali jeszcze dyskutować, ale sędzia z miejsca potwierdził. Hapoel wygrał, a Raanan wrócił do domu wstrząśnięty i załamany. W tamtym okresie Ari przez cały czas trenował, bo chciał się w

wojsku dostać do jednostki frontowej, a Raanan, który go uwielbiał, wziął jego skakankę, zawiązał na niej pętlę i przywiązał do drążka, który Ari zainstalował na podwórku. Po czym zawołał Ariego, który akurat próbował uczyć się do ustnego, czy co to tam było, z któregoś z przedmiotów maturalnych, i opowiedział mu o meczu i o golu, i wielkiej hańbie, jaka miała miejsce. Potem pokazał Ariemu uwiązany do drążka stryczek oraz wytłumaczył, że wcale nie ma ochoty żyć dłużej w świecie, który jest tak bardzo nie fair, że drużyna, którą kochasz, może przegrać tak po prostu, mimo że na to nie zasłużyła. I że mu to opowiada, ponieważ Ari jest chyba najmądrzejszym człowiekiem, jakiego Raanan zna, i dlatego jeśli Ariemu nie uda się znaleźć teraz jednego dobrego powodu do życia, to on już ma zamiar z tym skończyć i tyle. Przez cały ten czas, kiedy Raanan mówił, Ari nawet słowa nie powiedział i też teraz, kiedy powinien wreszcie jakieś coś powiedzieć, milczał dalej i zamiast mówić, zrobił krok do przodu i tak go wyrżnął w pysk, że Raanana odrzuciło jakieś dwa metry do tyłu, po czym odwrócił się i poszedł z powrotem do swojego pokoju uczyć się do egzaminu. Raanan opowiadał, że otrząśnięcie się po ciosie zabrało mu trochę czasu, ale jak wstał, to odwiązał linę z drążka, odłożył na miejsce, poszedł się umyć i od tego czasu o sensie istnienia więcej z Arim nie rozmawiał.

— Nie wiem, co dokładnie próbował mi przez to powiedzieć — śmiał się Raanan, wycierając ręce w ściereczkę. — Co by to nie było, aż do tej unitarki podziałało nie najgorzej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY, W KTÓRYM CHAIM PRZESTAJE WYCHODZIĆ I ZACZYNA ŚWIROWAĆ

Już prawie dwa tygodnie, jak przestałem gdziekolwiek wychodzić w nocy. Ari tymczasem dzwoni do mnie codziennie, obiecuje ubaw, laski, i że nie przyprowadzi Kurta, ale na razie nie dałem się złamać. Raz na trzy dni wpada też w odwiedziny gdzieś o trzeciej nad ranem, wypijamy piwo z lodówki, a on opowiada o jakimś śmiesznym numerze w pubie, który właśnie straciłem, albo o kelnerce, z którą prawie mu wyszło, a wszystko w najdrobniejszych szczegółach, jak dzieciak, co choremu koledze przynosi lekcje, a na koniec, zanim wyjdzie, próbuje mnie jeszcze namówić, żeby z nim wyskoczyć na jakąś małą kawę na deser. Wytłumaczyłem mu wczoraj, że całe te rajdy przestały mnie już kręcić. I

że z laskami też w końcu i tak nic nie wychodzi, a ja wracam do domu wykończony.

— A tak to nie jesteś wykończony? — Ari był bezlitosny. — Popatrz na siebie, codziennie rano drzemiesz przed telewizorem jak jakiś pacan. Zrozum, to, że nic się nie dzieje, to aksjomat. Ale skoro już nic się nie dzieje, niechby przynajmniej były laski i muzyka, no nie?

Kiedy wyszedł, spróbowałem znowu poczytać książkę pożyczoną od mojego niemieckiego współlokatora. Coś takiego przygnębiającego o jednym chorym na gruźlicę, który jedzie konać gdzieś we Włoszech. Na stronie dwudziestej trzeciej załamałem się i włączyłem telewizor. Leciał jakiś taki teleturniej, że spotykają się różni ludzie, co skończyli ze sobą dokładnie tego samego dnia i każdy z nich opowiada, dlaczego to zrobił, ale tak na wesoło, i mówi, co zrobi z pierwszą nagrodą, jeśli ją dostanie. I pomyślałem sobie, że Ari miał rację, że takie po prostu siedzenie w domu też nie jest jakąś supersprawą i że jak się coś nie wydarzy, i to szybko, to zwariuję.

ROZDZIAŁ SIÓDMY, W KTÓRYM CHAIM NIECHCĄCY UNIEMOŻLIWIA RABUNEK I PRAWIE DOSTAJE NAGRODĘ

Dzień, w którym wszystko zaczęło się zmieniać, rozpoczął się tym, że uniemożliwiłem rabunek. Wiem, że to brzmi trochę absurdalnie, ale naprawdę tak to było. Akurat skończyłem robić zakupy w supermarkecie, kiedy potrącił mnie jeden ryży grubas z szeroką blizną na szyi i z kurtki wypadło mu jakieś dwadzieścia gotowych dań do odgrzewania w mikrofalówce. Obaj zamarliśmy, stojąc jeden naprzeciw drugiego. Myślę, że z nas dwóch ja byłem odrobinę bardziej skonsternowany. Kasjerka obok nas krzyczała —

— Cadok! Chodź szybko! Złodziej! Złodziej!

Chciałem grubasa przeprosić, powiedzieć mu, że się cieszę, że naprawdę nie jest gruby, że to tylko żarcie, które niósł pod kurtką, mnie zmyliło i żeby następnym razem, jak będzie chciał coś zajumić, brał się raczej za warzywa, bo mięso z mikrofalówki jakoś zawsze wychodzi takie zmiętoszone i wilgotne. Ale zamiast tego wszystkiego po prostu wzruszyłem ramionami. A grubas, który wyglądał teraz na lekko nawet wychudzonego, też wzruszył, takim ruchem, jaki tylko ktoś, kto kiedyś

skręcił kark, może zrobić, i zmył się stamtąd. Minutę później przyszedł Cadok z pałką w ręku i wgapił się smutno w porozrzucane dania.

— Jak? — ukląkł i wyszeptał na wpół do mnie, na wpół do rozsypanego po podłodze mrożonego groszku. — Jak człowiek może zrobić coś podobnego? Mniejsza o kradzież, ale kto to widział — deptać po musace!?

Zanim zdołałem uciec, przyszła kasjerka i objęła mnie.

— Szczęście — powiedziała — szczęście, że tu byłeś. Widzisz, Cadok, to jest człowiek, który powstrzymał złodzieja.

— Pięknie — mruknął Cadok, nie podnosząc wzroku znad stratowanej musaki. — Pięknie, sieć Super Deal jest panu wdzięczna, jak pan zajrzy do mnie do biura i zostawi swoje dane…

— Warto — przerwała mu w połowie kasjerka — dostaje się nagrodę.

Cadok pozbierał tymczasem dania i usiłował oszacować straty. Uśmiechnąłem się do kasjerki i powiedziałem, że naprawdę dziękuję, ale nie trzeba i że też bardzo się spieszę.

— Jest pan pewny? — zapytała rozczarowana. — To dość porządna nagroda. Weekend dla dwojga w hotelu.

Kiedy opowiedziałem to później Galfendowi, mało się nie rozpękł.

— Co, weekend dla dwojga w hotelu? — obrał sobie banana. — Nie można było być bardziej otwartym. Dziewczyna po prostu leci na ciebie.

— Jakie leci — powiedziałem — to zwyczajnie polityka tej sieci.

— Jak wyglądała? — zignorował mnie Galfend. — Niezła?

— Myślę, że w porządku, ale…

— Żadne ale — uparł się Galfend. — Dawaj szczegóły. Na ile lat wyglądała?

— Dwadzieścia pięć — skapitulowałem.

— Blizny wyraźne? Żyły, wejścia po nabojach i tak dalej?

— Nie żebym zauważył.

— Koteczka — zagwizdał Galfend z uznaniem.

Kotem nazywa się tu samobójcę, co się zaćpał albo otruł, tak jak ja, i przychodzi tu bez żadnych blizn.

— Młoda, kotka, do tego niezła dupa…

— Nie powiedziałem, że niezła dupa — zaprotestowałem.

— Chodź — zignorował mnie znowu i założył swoją ohydną kurtkę lotnika.

— Gdzie? — próbowałem zyskać na czasie.

— Do Super Deala — oznajmił stanowczo. — Zażądać tej nagrody, co nam się należy.

— Nam? — spytałem.

— Zamknij się i chodź — rozkazał Galfend, głęboko już zanurzony w swojej fazie asertywnej.

Więc zamknąłem się i poszedłem. W Super Dealu przyszła tymczasem nowa zmiana. Cadoka i kasjerki już nie było, pozostali pracownicy o niczym nie wiedzieli. Galfend usiłował trochę się wykłócać, a kiedy zaczęło się to robić zbyt żenujące, poszedłem po piwo. Koło akwarium z karpiami spotkałem Cikiego, mojego współlokatora z okresu, kiedy jeszcze byłem żywy. To było dość zaskakujące — natknąć się na niego tutaj. Ciki był najbardziej odrażającym człowiekiem, jakiego zdarzyło mi się spotkać, z tych współlokatorów, co to potrafią zrobić ci scenę za to, że zostawiłeś włosy w wannie albo wyjadłeś twarożek, ale był też ostatnim człowiekiem, o którym bym pomyślał, że kiedykolwiek popełni samobójstwo. Udałem, że go nie widzę i szedłem dalej, ale mnie wyczaił i zatrzymał, krzycząc —

— Chaim! Miałem nadzieję, że kiedyś się spotkamy.

— Wow! — uśmiechnąłem się fałszywie. — Ciki! Jak leci, co tu robisz?

— To, co wszyscy — wymamrotał — to, co wszyscy. To nawet trochę związane z tobą.

— Co się stało? — spytałem. — Zostawiłem syf w kuchni, zanim się

zabiłem, czy co?

— Uff — zachichotał Ciki. — Zawsze sobie jaja robiłeś.

I opowiedział mi w najdrobniejszych szczegółach, jak skoczył z okna naszego wspólnego mieszkania — po schodach trzecie piętro — na ulicę i jak przez całą drogę liczył, że to będzie na miejscu, ale wylądował niedobrze, w połowie na samochód sąsiada, a w połowie na żywopłot i trwało parę dobrych godzin, zanim skończył. Powiedziałem, że dalej nie rozumiem, jak to się wiąże ze mną, a on odpowiedział, że aż tak bardzo się nie wiąże, ale mimo wszystko.

— Wiesz — powiedział i odchylił się do tyłu, opierając kark o półkę z płatkami śniadaniowymi — jest takie powiedzenie, że samobójstwa chodzą zawsze trójkami. I coś w tym jest. Ludzie dookoła ciebie umierają i zaczynasz zastanawiać się nad sobą, czym się od nich różnisz, co właściwie cię trzyma przy życiu. Przyjemność to ono mi sprawia jak deszcz skudów, po prostu nie miałem odpowiedzi. Mniej twoje samobójstwo, bardziej Orgi…

— Orgi? — przerwałem mu.

— Tak, Orgi. Coś z miesiąc po twoim pogrzebie. Byłem pewien, że wiesz.

Za ladą jeden z pracowników Super Deala rąbnął jakiegoś biednego karpia młotkiem w głowę, a ja poczułem, że lecą mi łzy z oczu. Odkąd tu przybyłem, nie zapłakałem nawet jeden raz.

— Nie bądź smutny — Ciki dotknął mnie spoconą ręką. — Lekarze powiedzieli, że nic nie czuła, wiesz, że to było na miejscu.

— Kto jest smutny? Ty wariacie — pocałowałem go w czoło. — Ona tu jest, nie kapujesz, muszę tylko ją znaleźć.

Z daleka mogłem zobaczyć kierownika zmiany tłumaczącego coś Galfendowi, który potakująco kiwał głową i wyglądał na znudzonego. Najwyraźniej nawet on pojął, że nie dostaniemy tej nagrody.

ROZDZIAŁ ÓSMY, W KTÓRYM ARI PRÓBUJE NAUCZYĆ CHAIMA CZEGOŚ NA TEMAT EGZYSTENCJI I BARDZO SZYBKO

WYMIĘKA— W życiu jej nie znajdziesz — powiedział Galfend i wyjął piwo z

lodówki. — Założę się, o co chcesz.

— O piwo — uśmiechnąłem się i dalej pakowałem torbę.

— O piwo — przedrzeźniał mnie. — Kawał debila! Wiesz, ile trupów tu jest? Nie masz w ogóle pojęcia. Kręcimy się tu we dwóch, nie wiem już — ile czasu, na skrawku posadzki z trudem metr na metr i nie znamy nawet połowy. Więc gdzie pójdziesz jej szukać, do piekła? Być może ta Nofar mieszka w ogóle piętro wyżej.

— Orga — poprawiłem.

— Orga, Nofar, Szanhaw, co za różnica — Galfend otworzył piwo o kant stołu. — Jeszcze jedna japiszonka z północnego Tel Awiwu.

Nie zwracałem na niego uwagi i dalej się pakowałem.

— Co to w ogóle jest — Orga? — Galfend się uśmiechnął. — To tak jak orgazm, tylko po hebrajsku, nie?

— Coś takiego — powiedziałem, nie miałem ochoty się z nim kłócić.

— Co za rodzice zboczeni dają małej dziewczynce takie imię. Słyszysz, Chaim, kiedy ją znajdziesz, musisz mnie poznać z jej matką.

— Obiecuję — podniosłem trzy palce prawej ręki. — Słowo harcerza.

— No to gdzie chcesz zacząć?

Wzruszyłem ramionami.

— Orga zawsze mówiła, że nienawidzi miasta, że chciałaby mieszkać w miejscu bardziej otwartym. Pies, ogródek, wiesz…

— To o niczym nie świadczy — zaprotestował Galfend. — Dziewczyny zawsze to mówią, a w końcu wynajmują mieszkanie w Ramat Awiwie na spółkę ze studentem prawa. Mówię ci, ona mieszka być może sto metrów stąd.

— Nie wiem, jestem prawie pewien, że nie ma jej w mieście. — Podkradłem mu łyk piwa. — Intuicja. W najgorszym wypadku będziemy mieć wycieczkę.

— Będziemy? — zapytał Galfend podejrzliwie.

— To tylko taki sposób mówienia — uspokajałem. — Nawet przez chwilę nie myślałem, że pojedziesz ze mną dla byle laski z północy. Poza tym mam świadomość, że jesteś człowiekiem o licznych obowiązkach.

— Weź się… — zdenerwował się Galfend. — Bez przeginki. Coś się tak nadął!

— Przeciwnie — powiedziałem. — Przed chwilą ci tłumaczyłem. Nawet się nie spodziewam, że pójdziesz.

— Daj mi jeden dobry powód i idę. To nie, że chcę się wymiksować jak jakiś skurwiel albo co.

— Że ją kocham — spróbowałem.

— Nie kochasz jej — Galfend pokręcił głową. — To dokładnie jak z tym twoim głupim samobójstwem. Tylko sobie bez sensu głowę słowami nabijasz.

— Bo co? Twoje samobójstwo było mądrzejsze?

— Nie próbuję z tobą dyskutować, Chaim. Próbuję tylko coś powiedzieć, nie wiem, nie mam pojęcia nawet — co — Galfend usiadł koło mnie. — Powiedzmy to tak — od kiedy tu dotarłeś, z iloma dziewczynami się pierdoliłeś?

— Bo co?

— Tak sobie.

— Tak naprawdę się pierdolić, to myślę, że z żadną.

— Myślisz?

— Z żadną — złamałem się. — Ale co to ma do rzeczy?

— Ma. Bo twoje ciało jest teraz napakowane spermą, rozumiesz? Otwierasz oczy i widzisz wszystko czarno. To doszło już do takiego poziomu, że wciska ci mózg do czaszki wystarczająco silnie, żebyś myślał, że przeżywasz uczucie, jakiego jeszcze nikt we wszechświecie nie przeżywał przed tobą, uczucie tak potężne, że warto dla niego umrzeć, zostawić wszystko, pójść mieszkać do Galilei. Mieszkałeś kiedyś w

Galilei? Wiesz, że…

— Daj spokój, Ari, naprawdę nie mam do tego siły — przerwałem mu. — Daj mi tylko samochód, dobrze? I bez zawracania dupy ubezpieczeniem, jak coś spierdolę, zapłacę.

— No, nie obrażaj mi się tu nagle — Galfend dotknął mojego ramienia. — Wszystkiego powiedziałem raptem, że to nie jest dobry powód. Nawet nie powiedziałem, że z tobą nie pojadę. Może masz rację, może tak ci tylko pierdolę, może ta Nofar to rzeczywiście coś wyjątkowego…

— Orga — poprawiłem go znowu.

— Racja — uśmiechnął się Galfend — przepraszam.

— Wiesz co? Zostaw północ, miłość i te pierdoły — zmieniłem taktykę. — Mam inny powód, który może cię przekona do pójścia.

— No? — spróbował okazać zainteresowanie, trafiając równocześnie butelką po piwie do kubła.

— Masz coś lepszego do roboty?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY, W KTÓRYM DWAJ KOMPANI WURUSZAJĄ NA POSZUKIWANIE ORGI I ZAMIAST TEGO

ZNAJDUJĄ ARABÓWGalfend obiecał rodzicom, że będzie codziennie dzwonił i już od

pierwszego kilometra zaczął szukać telefonu.

— Człowieku, uspokój się — powiedziałem mu. — Byłeś w Południowej Ameryce, byłeś w Indiach, strzeliłeś sobie w łeb kulą dum – dum. To niepodobne do ciebie zachowywać się nagle jak jakiś dzieciak na obozie zuchów.

— Chaim, ostrzegam cię — nie zaczynaj ze mną — syknął Galfend, prowadząc samochód. — Spójrz na to miejsce, co za typy się tu kręcą. Naprawdę nie wiem, po co w ogóle z tobą pojechałem.

Ludzie na zewnątrz byli bardzo podobni do tych z naszej dzielnicy, z przygaszonym spojrzeniem i plączącymi się nogami. Jedyna różnica to ta,

że Galfend ich nie znał i to wystarczyło, żeby dostał paranoi.

— To nie paranoja, nie kapujesz? To wszystko Arabowie. Mówiłem ci, że powinniśmy jechać na północ. Wszystkie laski są na północy, wiadomo. Na wschodzie nie ma nic oprócz wschodnich śmierdziuchów.

— A jeśli nawet są Arabami — to co?

— Nie wiem, Arabowie samobójcy, to cię nie stresuje? Choćby trochę? Jak się połapią, że jesteśmy Izraelczykami?

— No to zabiją nas jeszcze raz. Nie czaisz, że chuj ich to obchodzi? Oni nie żyją, my nie żyjemy. cest tout.

— Nie wiem — wymamrotał Galfend — nie lubię Arabów. To nawet nie polityka, to coś etnicznego.

— Powiedz no, Ari, czy nie masz dość wad i bez tego, żeby jeszcze być rasistą?

— Nie jestem rasistą — wykręcał się Galfend. — Ja po prostu… Wiesz co — może trochę jestem. Ale tylko troszeczkę.

Zaczęło się ściemniać, a w tym starym, pieprzonym princu Galfenda od dawna już nie było świateł, musieliśmy więc zatrzymać się na noc. Ari zablokował drzwi od środka i uparł się, że będziemy spać w samochodzie. Położyliśmy siedzenia do tyłu i udawaliśmy, że już – już zasypiamy, Ari co jakiś czas inscenizował nawet takie przeciąganie się i przewracanie na drugi bok, to było strasznie żałosne. Po godzinie nawet on miał dosyć. Podniósł siedzenie i powiedział —

— Jazda, chodź, idziemy poszukać tu jakiegoś pubu.

— A Arabowie?

— Chuj z Arabami — powiedział. — Najwyżej spuścimy im wpierdol, jak w wojsku.

— Nie byłeś w wojsku — uparłem się. — Zwolnili cię na wariackie papiery, i słusznie.

— Nie trzeba być — wysiadł z princa, trzaskając drzwiami — widziałem w telewizji.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY, W KTÓRYM ARI ŻAŁUJE, ŻE NIE ODSŁUŻYŁ WOJSKA I ODKRYWA, JAK TRUDNO ZMARŁYCH

WYPROWADZIĆ Z RÓWNOWAGIW końcu okazało się, że Ari miał rację i to rzeczywiście była arabska

dzielnica. Ale ja też miałem rację, bo rzeczywiście nikogo specjalnie nie interesowało, co mieliśmy zapisane w paszportach, zanim ze sobą skończyliśmy. Ich pub nazywał się Dżin, co oznacza zarówno demona, którego Alladyn uwolnił z lampy, jak i ten napój, który dziewczyny i cieniasy, co boją się whisky, mieszają z tonikiem. Ari powiedział, że to nie jakaś nadzwyczajna gra słów, ale prawda jest taka, że jak wziąć Bar Mar Twych, to wszystko brzmi dobrze. Usiedliśmy przy barze, barman wyglądał jak ktoś, kto skończył bardzo źle i w dość licznych kawałkach. Ari próbował z nim mówić po angielsku, ale ten szybko skumał akcent i odpowiedział zwyczajnie po hebrajsku.

— Nie ma piwa butelkowego, tylko z beczki.

Gębę miał jak puzzle, których układanie znudziło się komuś w trakcie, z połową wąsa po lewej stronie nosa i niczym po prawej.

— No to dawaj, bracie, tego z beczki — klepnął go Ari po ramieniu. — Strzelimy po jednym za zdrowie jednostki specjalnej, co, Ahmed?

— Naser — poprawił barman uprzejmie i zaczął napełniać szklanki. — Co to za jednostka specjalna? Byłeś w wojsku? — zapytał, jeszcze nalewając.

— Tak — skłamał Ari. — W tych z wywiadu, co się przebierają za was. Trzy lata… Kurwa, nie wiedziałem nawet, jak mi przeleciało.

— Wow — Naser podał Ariemu piwo, a kiedy postawił przede mną moje, szepnął — Trochę jebnięty ten twój przyjaciel, nie?

— Trochę? — uśmiechnąłem się.

— Nie przejmuj się — uspokajał Naser. — To, jak się u was mówi, jego charme.

— Wow — Ari opróżnił pół szklanki jednym haustem — to mój charme.

— Nie był w wojsku za życia i to go żre — wyjaśniłem.

— Jeszcze jak byłem — uparł się Ari. — Nawet podpisałem przejście do służby zawodowej. Pistolet — wskazał na swoją przedziurawioną skroń, udając, że strzela — cały spłacony punktami za dobrą służbę. Ty, Naser, a powiedz, jak ty zamknąłeś swój kramik?

Było całkiem oczywiste, że Ari próbuje wszcząć kłótnię, bo jeśli jest jakieś pytanie, którego nie wolno tu nikomu zadawać, to o to, jak ze sobą skończył. Ale ten Naser był tak pokojowo nastawiony, że nawet Ari nie miał szans go sprowokować.

— Bum! — uśmiechnął się ze zmęczeniem i wprawił porozrywane na kawałki ciało w lekki pląs. — Co, nie widać?

— Ja pierdolę! — powiedział Ari. — Bum! Ilu zabiłeś?

Naser pokręcił głową i nalał sobie wódki.

— Skąd mam wiedzieć?

— Co — zdziwił się Ari — nie posłałeś tu nikogo? Na pewno już niejeden dotarł tu po tobie.

— Nie zadaje się takich pytań — Naser jednym łykiem opróżnił kieliszek.

— Powiedz mi, gdzie i kiedy — piłował dalej Ari — jeśli byłem po tobie, może będę mógł ci powiedzieć, ilu…

— Daj spokój — Naser usztywnił się na chwilę — po co?

— To jak — spróbowałem zmienić temat — pełno tu dziś wieczorem.

— Napchane — uśmiechnął się Naser. — Jak każdej nocy, ale co? Prawie sami faceci. Raz na jakiś czas może ze dwie dziewczyny, czasem, z wielkim trudem, turystka.

— Powiedz — prowadził swoje śledztwo Ari — to prawda, co mówią, że u was, zanim wyjdziesz na akcję, obiecują ci na drugim świecie siedemdziesiąt dziewic, taaakich dup i jeszcze nimfomanek? Tylko dla ciebie, solo?

— Obiecują — powiedział Naser — i patrz, co z tego wychodzi.

Stoczyłem się w alkohol.

— To ty, Naser, w końcu wyszedłeś na frajera — ucieszył się Ari z nieszczęścia bliźniego.

— No, kurwa — potwierdził Naser. — A ty, co tobie obiecali?

ROZDZIAŁ JEDENASTY, W KTÓRYM ŚNI SIĘ CHAIMOWI, ŻE KUPUJĄ Z ORGĄ KANAPĘ, I BUDZI SIĘ W OKRUTNEJ

RZECZYWISTOŚCIW nocy, w samochodzie, śni mi się, jak idę z Orgą kupować kanapę i

sprzedawcą w sklepie jest ten Arab z pubu, któremu Ari tak dokuczał. Pokazuje nam rozmaite modele, a my nie możemy dojść do porozumienia. Orga upiera się przy jednej upiornej z obiciem z czerwonego materiału, a ja chcę coś innego, nie pamiętam dokładnie — co. I zaczynamy się o to kłócić na środku sklepu, nie tak sobie — ale z krzykiem. Kłótnia robi się coraz brzydsza i zaczynamy się nawzajem obrażać i ranić, i wtedy, w tym śnie, nagle się miarkuję, przestaję wrzeszczeć i mówię —

— Daj spokój, co to ma w ogóle za znaczenie? To tylko kanapa. Najważniejsze, że jesteśmy razem.

I kiedy to mówię, ona się uśmiecha. I wtedy, zamiast się do niej uśmiechnąć, obudziłem się w samochodzie. Na siedzeniu obok mnie Ari wiercił się przez sen i klął różnych ludzi, którzy mu w tym śnie dokuczali.

— Zamknij się — powiedział jednemu, który najwyraźniej musiał przesadzić — jeszcze jedno słowo, a zrobię ci ciacho na głowie.

Widocznie tamten nie przestawał, bo Ari spróbował wstać i oberwał kierownicą w żebra. Kiedy i on się obudził, otworzyliśmy okna i zapaliliśmy papierosa.

— Jutro kupujemy wigwam czy igloo, czy jak tam się nazywa to plastikowe gówno, co sprzedają w sklepach ze sprzętem turystycznym — zdecydował Ari.

— Namiot — powiedziałem.

— Właśnie, namiot. Ostatni raz śpimy w samochodzie. — Ari wziął

pożegnalnego macha i wyrzucił niedopałek przez okno. — Ten Arab w pubie był nawet w porządku. Piwo było gówniane, ale ten Naser był naprawdę bystrzak. Wiesz, co mi się właśnie śniło?

— Tak — powiedziałem i zaciągnąłem się resztką, co mi została z papierosa — że srasz mu na głowę.

ROZDZIAŁ DWUNASTY, W KTÓRYM KOMPANI PODWOŻĄ NIEZŁĄ LASKĘ I USIŁUJĄ NAWIĄZAĆ ROZMOWĘ

Rano wzięliśmy z Arim jakąś autostopowiczkę, co jak się chwilę zastanowić, jest dość dziwne, bo przecież nikt tutaj tak naprawdę nie jeździ stopem. Ari zobaczył ją jeszcze z daleka.

— Spójrz na nią — syknął — ale laska, niech skonam.

— Kotka? — spytałem z przymkniętymi do połowy oczami.

— Niezwyczajna — szalał Ari — kociątko – cukiereczek! Przysięgam ci, gdybyśmy nie byli tutaj, w życiu bym nie uwierzył, że ze sobą skończyła.

Chutliwość na ogół przyprawia Ariego o przesadę, ale tym razem rzeczywiście miał rację. Miała coś takiego żywego w oczach, co nieczęsto się tu widuje. Kiedy ją minęliśmy, przyglądałem się jej dalej w lusterku, długie czarne włosy, górski plecak, i nagle widzę, że podnosi rękę. Ari też to widzi i wciska hamulec. Samochód z tyłu prawie nam mózgi rozgniata, ale w ostatniej chwili udaje mu się nas wyminąć. Ari wrzucił wsteczny i zatrzymaliśmy się przy niej.

— Wsiadaj, siostrzyczko — powiedział Ari głosem, który miał brzmieć nonszalancko, ale niezupełnie to wyszło.

— Gdzie jedziecie? — spytała podejrzliwie.

— Na wschód — odpowiedziałem.

— Gdzie na wschód? — dopytywała, upychając plecak i wsiadając do samochodu.

Wzruszyłem ramionami.

— Macie pojęcie, gdzie w ogóle jedziecie?

— Nie jesteś tu długo, hę? — zaśmiał się Ari.

— Dlaczego? — spytała urażona.

— Bo inaczej już byś się pokapowała, że tutaj nikt nie ma specjalnie pojęcia. Wystaw sobie, że może gdybyśmy mieli, w ogóle byśmy tu nie wylądowali.

Nazywała się Lihi, opowiedziała nam, że istotnie pojawiła się tu niedawno i od tego czasu jeździ autostopem, bo szuka ludzi zarządzających tym miejscem.

— Ludzi zarządzających tym miejscem? — śmiał się Ari. — Co, wydaje ci się, że to Country Club, a ty szukasz biura administracji? To miejsce jest dokładnie takie, jak to sprzed samobójstwa, tylko odrobinę gorsze. Powiedz, kiedy jeszcze żyłaś, próbowałaś kiedyś znaleźć Boga?

— Nie — powiedziała Lihi i poczęstowała mnie gumą do żucia. — Ale też wtedy nie miałam specjalnie powodu.

— A jaki niby powód masz teraz? — zaśmiewał się Ari i również wziął gumę. — Odczuwasz skruchę? Bo wiesz, jeśli o to chodzi, a plecak masz już spakowany i tylko szukasz kogoś, kto zorganizuje ci pokutę…

— Powiedz — przerwałem mu, zanim zacznie ją obrażać — dlaczego podniosłaś rękę, żeby nas zatrzymać, dopiero jak przejechaliśmy?

— Nie wiem — Lihi wzruszyła ramionami — jakoś nie byłam pewna, czy chcę do was wsiadać. Z daleka wyglądaliście mi… błhee, trochę…

— Niepewnie? — próbował Ari.

— Nie — uśmiechnęła się Lihi z zakłopotaniem — na nudziarzy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY, W KTÓRYM CHAIM NADAL NIE TRACI NADZIEI, ARI SIĘ SKARŻY, A LIHI CHODZI Z DŁUGIMI

RĘKAWAMIMinęło już pięć dni, od kiedy zatrzymaliśmy się przy Lihi. Ari ciągle

zbiera sterty drobnych i cały czas szuka telefonu. Nie ma dnia, żeby przynajmniej z godzinę nie rozmawiał z rodzicami, a kiedy próbujemy z

Lihi się z niego podśmiewać, od razu się obraża.

Za to już nie świruje z ubezpieczeniem samochodu i w trójkę zmieniamy się za kierownicą. Tempo mamy niezłe, mimo że z powodu świateł princa nie możemy prowadzić w nocy. Dookoła nas miasto zaczyna już znikać i jest mniej ludzi, a więcej nieba i małych domków z ogródkami, choć jakoś zawsze wszystko to szpetne. Namiot, który kupiliśmy, jest stosunkowo wygodny i zaczęliśmy się już do niego przyzwyczajać. Każdej nocy śni mi się ten głupi sen o kłótni z Orgą i każdej nocy na koniec się godzimy, a potem, kiedy się budzę, Ari mówi, że w życiu jej nie znajdę, ale co mu zależy jechać ze mną, aż mi się znudzi. Stara się zawsze rozmawiać o niej, kiedy Lihi jest koło nas. Natomiast Lihi akurat uważa, że mam szansę, ale Ari nic sobie z jej zdania nie robi. Wczoraj, kiedy wysiedliśmy obaj, żeby się odlać, zaczął się skarżyć, że odkąd do nas dołączyła, wszystko zaczęło być trochę trudne.

— Przelecieć by ją — powiedział, strząsając — ale przecież obaj jej nie przelecimy. A tak, jak byliśmy sami, przynajmniej można było poświntuszyć.

— Możesz i teraz poświntuszyć — zaproponowałem. — Spoko, kto ci przeszkadza?

Skończyliśmy już sikać, ale staliśmy dalej w tej samej pozycji, żeby móc jeszcze porozmawiać.

— W zasadzie masz rację — przyznał Ari — ale w głębi duszy wiemy obaj, że rozpuścić paszczę przy lasce, to już nie całkiem to samo. Jak jest ktoś jeszcze, w dodatku dziewczyna, to już zawsze brzmi jakoś mniej spontanicznie, bardziej jak prowokacja.

Wróciliśmy do samochodu i zmieniłem Ariego za kierownicą. Przez cały ten czas Lihi w dresie drzemała na tylnym siedzeniu. Odkąd ją zabraliśmy, ani razu jej nie widziałem w krótkich rękawach. Ari mówi, że może się założyć o princa, że podcięła sobie żyły, ale żaden z nas nie ma odwagi zapytać, jak ze sobą skończyła i dlaczego, nawet jak to nie takie ważne. Słodka jest, jak śpi, taka spokojna, i poza tym numerem z szukaniem zarządu, co naprawdę dość dziwne, jest zupełnie w porządku. Myślę, że Ari, mimo całej tej jego dymnej zasłony, jest w niej trochę zakochany, może też dlatego zrzędzi, żebym się w tym nie pokapował. Prawdą jest, że czasem i ja mam takie myśli, że może

rzeczywiście nie znajdę Orgi i jeszcze — że może Lihi zakocha się trochę we mnie, ale zatrzymuję je zaraz na starcie. Poza tym czuję, że Orga jest już całkiem blisko. Ari mówi, że to tylko takie pierdolenie i ona na pewno jest w ogóle gdzie indziej, a gdzie by nie była, już ma kogoś, na pewno Murzyna, co się zabił, wieszając na chuju. Ale ja już wręcz mogę wywęszyć, że ją znajdę, tak bardzo jest blisko, a to, że mój najlepszy tutaj przyjaciel jest wykończony i zrezygnowany, to jeszcze nie znaczy, żebym i ja musiał.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY, KTÓRY ZACZYNA SIĘ OD CUDU, A KOŃCZY NIEMAL NIESZCZĘŚCIEM

Wieczorem, kiedy zaczęliśmy już szukać miejsca na postój, wydarzyło się coś dziwnego. Lihi akurat prowadziła i jakaś ciężarówka, co chciała wyprzedzać, tak przeraźliwie dała po klaksonie, że Lihi zjechała na pobocze, żeby zostawić jej przejazd, a kiedy, próbując wrócić, włączyła migacz, światła princa nagle się zapaliły. Ari, który siedział z tyłu, wpadł po prostu w ekstazę.

— Jesteś czarodziejką, jesteś genialna — ucałował Lihi, która z tego jego zachwytu prawie straciła panowanie nad kierownicą. — Jesteś Florence Nightingale kierownicy! Jaką Nightingale? Jesteś Marią Curie, Różą Luksemburg.

— Ari, spokojnie — śmiała się Lihi. — To tylko światła.

— Tylko światła? — Ari spojrzał na nią ze współczuciem. — Co za skromność. Równie genialna, jak skromna. Wiesz, ilu mechaników nurkowało pod maską tego starego princa? Co tam mechanicy! Inżynierowie nuklearni, holistyczni uzdrawiacze mechaniki ciężkiej, ludzie, co z zawiązanymi oczami rozbierają i składają silnik Mac Diesla w dwadzieścia sekund, nie dali rady tego naprawić, aż ty się pojawiłaś. — Gładził jej szyję. — Mój anioł, mój geniusz.

Z mojej strony wyglądało, że spontaniczny zachwyt Ariego już trochę opadł i teraz wariuje tylko po to, żeby mieć jeszcze przez chwilę pretekst do dotykania Lihi.

— Wiesz, co to znaczy — powiedziałem. — Że teraz będziemy mogli jechać również w nocy.

— Hura — ucieszył się Ari — i pierwsze miejsce, do którego tej nocy pojedziemy z naszymi pięknymi do bólu światłami, to zalać pałę.

Jechaliśmy dalej, szukając jakiegoś pubu. Poza miastem wszystko było dość opustoszałe. Raz na pół godziny mijaliśmy tablice ze strzałką do jakiejś hamburgerni czy pizzerii. Po czterech godzinach Ari się załamał i zatrzymaliśmy się na oblewanie w jakimś miejscu, gdzie sprzedawali lody i sorbety. Ari zapytał, co mają najbardziej zbliżonego do alkoholu i sprzedawczyni odpowiedziała, że lody o smaku likieru wiśniowego.

— Proszę mi powiedzieć, pani Sandro — dopytywał się Ari, podglądając na identyfikatorze imię pracownicy — sądzi pani, że ile wafli trzeba zjeść, żeby porządnie się narąbać?

Pod imieniem na identyfikatorze był rysunek znaku sieci — foka w czapce błazeńskiej, jadąca na jednokołowym rowerze, a pod tym hasło — mniej pieniędzy — więcej smaku.

— Nie wiem — Sandra wzruszyła ramionami.

— No to wezmę cztery kilo — zdecydował Ari. — Będzie pewniejsze.

Sandra wprawnymi ruchami napełniała styropianowe kubeczki. Wyglądała na nieco zmęczoną, ale oczy miała cały czas szeroko otwarte, z wyrazem jakby zaskoczenia. Jakkolwiek ze sobą skończyła, było to nagle. Po drodze do samochodu Lihi zatrzymała się przy takiej kartce z instrukcją dla pracowników, co powinni robić — do klientów odzywać się grzecznie, po wyjściu z toalety myć ręce — takie sprawy. Kiedy pracowałem w pizzerii Kamikaze, też taka była, wisiała obok toalety i nigdy po sraniu rąk tam nie myłem, tak tylko, żeby się poczuć indywidualistą.

— Jest coś dołującego w takich miejscach — powiedziała Lihi w samochodzie, kiedy już zjedliśmy lody. — Zawsze wchodząc do nich, mam nadzieję, że stanie się coś nieoczekiwanego. Choćby małego. Że sprzedawca będzie miał identyfikator przypięty do góry nogami, zapomni włożyć czapkę albo zwyczajnie powie — daruj sobie, żarcie tu jest obrzydliwe. Ale to się nigdy tak naprawdę nie zdarza. Wiecie, o co mi chodzi?

— Powiedzieć prawdę? — Ari odebrał od niej kubeczek po lodach. —

Niezupełnie. Może się trochę zamienimy?

Widać było, że już nie może wytrzymać, żeby poprowadzić z nowymi światłami. Ledwo kilometr po tym, jak się zmienili, był taki jakby skręt w prawo, a zaraz za nim leżał w poprzek jezdni śpiący człowiek, chudy, wysoki i w okularach, który nie przestał chrapać nawet wtedy, gdy Ari zjechał z drogi i uderzył w drzewo. Wysiedliśmy z samochodu, nikomu właściwie nic się nie stało, ale princ był skasowany kompletnie.

— Powiedz no — Ari podbiegł do leżącego na drodze faceta i potrząsnął nim — zwariowałeś?

— Wprost przeciwnie — wysoki obudził się z nadzwyczajną szybkością i skoczył na równe nogi, wyciągając rękę do Ariego. — Jestem Rafael, Rafael Kneller. Ale możecie mówić do mnie Rafi.

A kiedy zauważył, że Ari wcale nie uścisnął jego wyciągniętej dłoni, zmrużył oczy badawczo.

— Co to za zapach? Jakby lody.

I natychmiast, nie czekając na odpowiedź —

— Słuchajcie, może widzieliście tu przypadkiem psa?

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY, W KTÓRYM KNELLER ZDRADZA WIELKĄ GOŚCINNOŚĆ I NIEWIELKĄ PARANOJĘ ORAZ

WYJAŚNIA, DLACZEGO JEGO DOM TO NIE PRAWDZIWE KOLONIE

Gdy Ari uspokoił się trochę, zbadaliśmy wszyscy samochód i zobaczyliśmy, że nie ma co zbierać. Knellerowi było strasznie nieprzyjemnie, kiedy zrozumiał, co się stało i to przez niego, ale pomijając to wszystko, zaproponował nam nocleg w swoim domu. Po drodze nie przestawał mówić, a przy każdym kroku jego ciałem miotało na wszystkie strony, jakby chciał iść w mnóstwo miejsc jednocześnie i ciężko mu było zdecydować — gdzie. W ogóle cały ten Kneller wyglądał na totalnie zakręconego, tyle że kompletnie nieszkodliwie. Nawet zapach miał taki niewinny, jak pupka niemowlęcia. Było mi ciężko sobie wyobrazić, jak ktoś tego rodzaju z sobą kończy.

— Na ogół nie kręcę się tu o tej porze, ale akurat wyszedłem szukać

Freddiego, mojego psa, który gdzieś zginął, może go widzieliście przypadkiem? I nagle cała ta sielankowość dookoła kompletnie mną zawładnęła. Dobrze, to przecież naturalne, kto nie lubi zdrzemnąć się trochę wśród drzew, wiecie, na łonie natury — Kneller usiłował wyjaśnić nam te wydarzenia za pomocą licznych wymachów rękami — ale tak? Na środku drogi? No naprawdę, to już bardzo, bardzo nieodpowiedzialne. Za dużo miękkich narkotyków. — Puścił do nas oko, a kiedy zobaczył, że Ari ciągle jest poważny, a nawet groźny, dorzucił pospiesznie — Narkotyki jako metafora, to znaczy — nikt tu naprawdę nie pali.

Dom Knellera wyglądał dokładnie jak te koślawe domy, jakie rysowaliśmy w przedszkolu, z dachówkami na dachu, zieleniącym się drzewem w ogródku i takim żółtym światłem w oknach. Przy wejściu był olbrzymi szyld, na którym czarnymi, drukowanymi literami napisane było do wynajęcia, a na tym ktoś nabazgrał na niebiesko kolonie knellera. Kneller wyjaśnił nam, że to nie tak, że dom jest do wynajęcia, to znaczy kiedyś był, ale wtedy właśnie pojawił się Kneller i go wynajął, i też nie jest tak, że prowadzi kolonie, to tylko taki rodzaj niespecjalnie udanego żartu jednego kolegi, który mieszka tu już od dłuższego czasu i zdecydował, z powodu licznych gości i zajęć, jakie im Kneller zawsze organizuje, że to miejsce jest trochę jak kolonie.

— Poczekajcie, aż zobaczą lody — uśmiechnął się, pokazując na styropianowy kubek, który trzymała Lihi — kompletnie zwariują.

ROZDZIAŁ SZESNASTY, W KTÓRYM LIHI DOKONUJE MAŁEGO CUDU, A ARI ZAKOCHUJE SIĘ W ESKIMOSCE

Jesteśmy tu już prawie miesiąc i Kneller zaczął się godzić z tym, że jego pies, Freddi, nie zamierza wrócić, a także nie bardzo zanosi się, żeby kiedykolwiek miała przyjechać zamówiona przez Galfenda laweta. W pierwszym tygodniu Ari jeszcze mordował wszystkich próbami wydzwaniania pod wszystkie możliwe telefony i szukaniem innego sposobu powrotu do domu, ale później spotkał tu jedną przeuroczą Eskimoskę, zbyt nietutejszą, żeby poznać się na jego charakterze, i odkąd są razem, wcale mu nie zależy, żeby tak to uciąć. I mimo, że dalej raz dziennie rozmawia ze swoimi rodzicami przez telefon, to teraz przeważnie o niej. Na początku to miejsce mnie też stresowało, tacy pozytywni ludzie z całego świata, co po tym, jak skończyli ze sobą, odkryli drugą stronę tej

zabawy. Coś jak united colors of benetton. Tyle że ci ludzie są naprawdę mili, dość przygaszeni wprawdzie, ale próbują wydobyć maksimum z tego trochę, co im zostało. A pośród nich, niczym dyrygent w orkiestrze, krąży — wymachując rękami — Kneller. Opowiedziałem Lihi, że kiedy byłem w ogólniaku, mieliśmy w podręczniku do fizyki takie zadanie o magicznym człowieku — tak go nazywali w książce, co spada z dachu budynku i mierzy sobie czas spadania stoperem. Nie było tam napisane, jak wyglądał, ale jakoś zawsze wyobrażałem sobie, że jak Kneller — nieźle się orientuje, ale bardzo nietutejszy. Lihi zapytała mnie, co dzieje się na końcu zadania z fizyki, i odpowiedziałem, że nie za bardzo pamiętam, ale pewne jest, że na koniec magiczny człowiek się uratował, bo to podręcznik fizyki dla nastolatków. Lihi orzekła, że jeśli tak, to na pewno był to Kneller, bo z łatwością potrafi go sobie wyobrazić, jak robi krok z dachu budynku, ale kompletnie nie można go sobie wyobrazić walącego się na ziemię. Rano poszliśmy z nim popracować trochę w ogrodzie, w którym dotychczas nie udało mu się wyhodować nic — oprócz grasu. W trakcie pracy Lihi odkręciła kran z wodą, żeby się napić, a z niego zamiast wody poleciała soda. Lihi i ja byliśmy zachwyceni, ale na Knellerze najwyraźniej nie zrobiło to wrażenia.

— Nie zwracajcie uwagi — powiedział lekceważąco — to się tu ciągle zdarza.

— Co? — zdumiałem się.

— Takie rzeczy — Kneller nie przerywał spulchniania grządki.

— Cuda? — spytałem. — Bo wiesz, Rafi, to niezupełnie, że Lihi zamieniła tu wodę w wino, ale też nie było to bardzo odległe.

— Wystarczająco odległe — powiedział Kneller. — Chcesz, to nazwij to cudem, ale to cud bez znaczenia, takich jest tu jak śmieci. Dziwne, że w ogóle zwróciliście uwagę, większość ludzi nawet nie zauważa.

Obydwoje z Lihi nie za bardzo zrozumieliśmy. Ale Kneller wyjaśnił, że to jedna z najbardziej charakterystycznych cech tutejszej okolicy, że ludzie zdolni są do robienia rzeczy dość niezwykłych, jak na przykład przemieniać kamienie w rośliny, zmieniać zwierzętom kolor, a nawet trochę fruwać w powietrzu, ale tylko dopóki nie jest to zbyt istotne lub nie robi komuś większej różnicy. Powiedziałem mu, że to raczej niesamowite i jeśli rzeczywiście tak często się tu zdarza, można spróbować zorganizować

z tego jakieś takie widowisko, jak z iluzjonistami, a może nawet puścić je w telewizji.

— Ale to właśnie usiłuję ci wytłumaczyć — Kneller grabił energicznie — że nie można, bo w momencie kiedy ludzie przyjdą specjalnie, żeby je zobaczyć, to nie wyjdzie. Te rzeczy się zdarzają tylko wtedy, kiedy naprawdę mało kogo obchodzą. To tak jakbyś, załóżmy, mógł nagle chodzić po wodzie, co się tu od czasu do czasu przytrafia, ale tylko pod warunkiem, że nic cię nie czeka po drugiej stronie, albo że nie ma w okolicy jakiegoś histeryka, co będzie robił z tego wielkie halo.

Lihi opowiedziała mu o światłach princa tej nocy, kiedy się spotkaliśmy, a Kneller stwierdził, że to przypadek klasyczny.

— Naprawienie świateł w samochodzie wydaje mi się akurat dość znaczące — sprzeciwiłem się.

— Zależy, dokąd jedziesz — uśmiechnął się Kneller. — Jeśli pięć minut później wpadasz na drzewo, no to niespecjalnie.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY, W KTÓRYM LIHI OPOWIADA CHAIMOWI COŚ INTYMNEGO, A ARI UPIERA SIĘ, ŻE TO

ZWYKŁE BREDNIEOd czasu rozmowy z Knellerem zacząłem być bardziej świadomy tych

wszystkich cudów. Wczoraj wyszliśmy z Lihi na spacer. Lihi przystanęła na chwilę, żeby zawiązać but, i nagle zobaczyliśmy, jak skała, o którą przed sekundą oparła nogę, spada odwrotnie — w stronę nieba — i znika, tak po prostu, bez powodu. A dzień wcześniej, kiedy Ari ustawiał bile na stole bilardowym, zobaczyłem nagle, jak jedna z nich zmieniła się w jajko. Prawdę mówiąc, konam już, żeby dokonać mojego pierwszego cudu, wszystko mi jedno — jakiego, niechby był najgłupszy. Kneller twierdzi, że w życiu mi się nie uda, właśnie dlatego, że tak bardzo chcę, a to już robi tę różnicę. Może ma rację, ale coś w każdym jego wyjaśnieniu brzmi jak nie dość uzasadnione i poplątane. Kneller mówi, że nie wyjaśnienie, ale to miejsce dookoła nas jest trochę nieuzasadnione i poplątane. W jednej chwili człowiek kończy i trach! Chwilę później jest już tu, z bliznami i hipoteką. A w ogóle to dlaczego tylko samobójcy, dlaczego nie po prostu zmarli? Jakoś nie wygląda, żeby kryło się za tym zbyt dużo logiki. Tak to już jest i tyle. A koniec końców to może nie aż taki hit, ale też mogłoby

być dużo gorzej. Ari cały czas przebywa ze swoją nową dziewczyną. Jest tu niedaleko rzeka i kajak, ona uczy go wiosłować i łowić ryby, co jest dość dziwne, bo ja przynajmniej tu zwierząt nie widziałem i nie słyszałem o nich prawie ani razu, poza może psem Knellera i nawet co do niego nie jestem zupełnie pewien, że rzeczywiście istnieje. Ari nie ma zbyt dużo do zaoferowania w zamian, więc żeby się nie czuć naciągaczem, uczy ją nazwisk niegdysiejszych piłkarzy i arabskich przekleństw. Większość czasu spędzam z Lihi. Kneller ma kilka rowerów w szopie i dużo na nich jeździmy. Opowiedziała mi, jak ze sobą skończyła, okazuje się, że wcale nie popełniła samobójstwa, zmarła z przedawkowania. Ktoś zaproponował jej zastrzyk z czegoś, to był dla obydwojga pierwszy raz, więc pewnie nie przygotowali tego dobrze. Dlatego też wierzy, że dostała się tu przez pomyłkę, i jeśli tylko znajdzie kogoś, z kim będzie mogła porozmawiać, od razu ją stąd przeniosą. Prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby miała szansę kogoś takiego znaleźć, ale też myślę, że lepiej jej tego nie mówić. Lihi prosiła, żeby nikomu tego nie opowiadać, ale Ariemu powiedziałem, a on stwierdził, że to głupstwa i że przez pomyłkę nikt się tu nie dostaje. Przedstawiłem mu, co mówi Kneller, że całe to miejsce jest jedną wielką pomyłką i że jeśli jest na tyle dziwaczne, że bila zamienia się w jajko, to i Lihi mogła się w nim pojawić przez pomyłkę.

— Wiesz, co mi to przypomina? — wybełkotał Ari z ustami pełnymi tostu. — Te filmy, w których bohater trafia do więzienia i rozmaici ludzie podchodzą do niego i opowiadają, że są niewinni i jak to się tu znaleźli przez pomyłkę, a ty po ich gębach widzisz, że są winni i to jeszcze jak. Wiesz, że przepadam za Lihi, ale co to za bzdury z tym przedawkowaniem? Widziałeś kiedyś w Tel Awiwie kogoś, kto sobie wstrzykuje? Ludzie u nas boją się szczepienia przeciw tężcowi, tylko strzykawkę zobaczą i już mdleją.

— To nie, że ona jest narkomanką, czy co — powiedziałem. — To był jej pierwszy raz.

— Pierwszy raz — Ari siorbnął łyk kawy. — Możesz mi wierzyć, Chaim, nikt nie umiera od pierwszego razu, i wszystko jedno — czego, chyba że bardzo, bardzo chce.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY, W KTÓRYM ŚNI SIĘ CHAIMOWI, ŻE JEST W FILMIE O TEMATYCE WIĘZIENNEJ ZE ZŁYM

ZAKOŃCZENIEM, A WSZYSTKO DLATEGO, ŻE BRAK MU CHARAKTERU

Tej samej nocy śniło mi się, że ja, Ari i Lihi uciekamy z jakiegoś więzienia. Najpierw uciekaliśmy z naszej celi, co było jeszcze stosunkowo łatwe, ale później, kiedy dotarliśmy na więzienne podwórze, zaczęły się alarmy i świecenie reflektorami. Z drugiej strony ogrodzenia czekał na nas transit i ja zrobiłem Ariemu i Lihi taką złodziejską drabinkę, żeby mogli przez nie przeleźć. Później sam chciałem przejść, ale już nie było nikogo, kto by mi pomógł, i wtedy nagle widzę obok siebie Knellera, ale zanim zdążę poprosić o pomoc, on wznosi się w powietrze i przefruwa na drugą stronę. I teraz już wszyscy są na zewnątrz, włącznie z Orgą, która prowadzi transita, i czekają, żebym też przeszedł. Z tyłu słyszę syreny, psy i te wszystkie rzeczy, co się słyszy na filmach o więzieniach, i cały czas to się do mnie zbliża. A Ari, z drugiej strony ogrodzenia, krzyczy do mnie —

— Jazda, Chaim, co z tobą, podfruń trochę!

I jakby mi na złość, przelatuje nad transitem, robiąc różne fikołki i wywijasy, więc ja też próbuję, ale niespecjalnie mi wychodzi. Wtedy wszyscy odjeżdżają albo nagle pojawia się rodzina Ariego, prawdę mówiąc, tego fragmentu już za bardzo nie pamiętam.

— Wiesz, co znaczy ten sen — mówi Ari. — Że jesteś facet popierdolony. Łatwo ulegający wpływom i popierdolony. Łatwo ulegasz wpływom, bo wystarczy, że raz ci powiem więzienie i od razu ci się to przyśni. A że popierdolony, to już sam sen to mówi.

Siedzimy z Arim nad rzeką ze sznurkami do bielizny w garści i usiłujemy łowić ryby według patentu, którego nauczył się od swojej dziewczyny. Jesteśmy tu już dwie godziny i nie złowiliśmy nawet buta, przez co Ari robi się okrutny.

— Pomyśl o tym, we śnie wszyscy inni zdołali się uwolnić, bo swoje istnienie biorą lekko. Tylko ty, przez to, co w kółko w sobie międlisz, pozostałeś uwięziony. To bardzo prosty sen, niemal edukacyjny, bym powiedział.

Zaczęło się robić zimno i zadaję sobie pytanie, kiedy Ari będzie miał dość tego idiotycznego wędkowania, bo ja tak po prawdzie od dawna mam już dosyć i raczej jest jasne, że ryb to tu nie ma.

— Powiem ci więcej — ciągnie Ari. — Nie tylko sen to pokazuje, też to, że o nim pamiętasz i później go opowiadasz. Jest dużo ludzi, którym się coś śni, ale nie wszyscy robią z tego taką sprawę. Mnie się śnią różne rzeczy, ale nigdy nie usiłuję ci ich opowiadać i dlatego też jestem człowiekiem bardziej szczęśliwym — i jakby na dowód tego wyciąga swój sznurek z wody, a na jego końcu jest ryba. To wprawdzie mała rybka i paskudna, ale wystarcza, żeby podtrzymać jego i tak rozdęte ego. — Posłuchaj raz przyjaciela — zapomnij o snach i tych infantylnych cudach, i weź się za Lihi. Będziesz miał chwilę wytchnienia, co w tym złego? Ona nieźle wygląda, trochę jest skomplikowana, ale w sumie OK i na pewno tobą zainteresowana. Tak między nami, ona w życiu nie znajdzie Boga, żeby mu podetknąć skargę, a ty nie znajdziesz zwłok swojej japiszonki, obydwoje tkwicie tu samotnie, to żebyście chociaż coś mieli jedno z drugiego.

Podczas naszej rozmowy ohydna ryba, wijąca się w ręku Ariego, zmieniła się w inną rybę, czerwoną i odrobinę większą, ale nie mniej paskudną. Ari przycisnął ją do ziemi i tłukł w głowę kamieniem, aż przestała się trzepotać, co było kolejnym eskimoskim trickiem. Czyżby nawet nie zauważył, że ryba się zmieniła, i to naprawdę? Może ma rację i może rzeczywiście to nie ma aż takiego znaczenia. Ale jeśli chodzi o Orgę, to zupełnie serio mam wrażenie, że tu jest, że wystarczy obrócić głowę i będzie gdzieś za mną. A cały cynizm Ariego nie ruszył mnie nawet na milimetr, bo po prostu wiem, że ją znajdę.

— Powiedz mi tylko jedno — mówi mi Ari po drodze do domu. — Ten cały Kneller, w co on gra? To zadowolenie przez cały czas, obściskiwanie ludzi, jest gejem? Czy co?

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY, W KTÓRYM KNELLER OBCHODZI URODZINY, A CHAIM I LIHI DECYDUJĄ SIĘ JECHAĆ DALEJOstatnimi dniami dużo ludzi tu przyjeżdża. Bo Kneller ma urodziny i

wszyscy się tym strasznie przejmują, pieką ciasta i wymyślają oryginalne prezenty. Większość nie ma głowy nawet, żeby oddychać, i Lihi mówi, że to będzie wielkie szczęście, jeśli całe to twórcze szaleństwo nie skończy się katastrofą. Do tej pory było już dwóch, co się pokroiło, i jeden, co sobie przeszył prawie wszystkie palce, próbując uszyć Knellerowi torbę. A oprócz nich jest też Ian, Holender, kompletny kosmita, który wyruszył stąd wczoraj z siatką na motyle, mówiąc, że idzie do miasta złapać dla Knellera

nowego psa, i od tego czasu nikt o nim nie słyszał. Sam Kneller też wygląda na bardzo przejętego. Wieczorem, kiedy nakryliśmy stół do uroczystej kolacji, zapytałem go, ile ma lat, a on zaczął się jąkać i wyznał nagle, że właściwie to nie pamięta. Po jedzeniu i prezentach puszczono płyty i ludzie bansowali jak na klasowych prywatkach. Nawet ja zatańczyłem z Lihi jeden slow. Gdzieś o czwartej rano ktoś sobie przypomniał, że Kneller uczył się kiedyś grać na skrzypcach i że widział w składziku na narzędzia jego porzucone skrzypce. Początkowo Kneller nie chciał grać, ale bardzo szybko się złamał i zagrał do miliarda miliardów zbłąkanych. W ogóle nie jestem kimś, co się specjalnie rozumie na muzyce, ale w życiu nie słyszałem kogoś, kto tak gra. Nie żeby nie fałszował, bo trochę fałszował, ale czuło się po brzmieniu, że gra z całym przekonaniem. I to nie tylko ja, wszyscy staliśmy po prostu oniemiali, jak podczas syreny w Dzień Pamięci. Nawet Ari, który zawsze uwielbia przeszkadzać w takich momentach, zamknął się, a oczy miał całkiem wilgotne. Później mi powiedział, że to z powodu alergii, ale było jasne, że tylko tak gada. Kiedy Kneller skończył grać, nikt już na wiele więcej nie miał ochoty. Większość poszła spać, a my z Lihi pomagaliśmy trochę sprzątać. Jak byliśmy w kuchni, spytała mnie, czy tęsknię czasem do tych wszystkich rzeczy, co były kiedyś, zanim z sobą skończyłem. Powiedziałem jej prawdę, że nie to, żebym się wzbraniał przed powrotem, ale nie pamiętam stamtąd zbyt wiele poza Orgą i że teraz, kiedy ona jest tutaj, nie tęsknię już do niczego.

— Może — powiedziałem — trochę do siebie. Takiego, jakim byłem, zanim skończyłem. Na pewno coś wymyślam, ale jakoś pamiętam, że byłem bardziej… kimś. Nawet tego już nie pamiętam.

Lihi powiedziała, że ona tęskni do wszystkiego, nawet do rzeczy, których nienawidziła, i że wygląda jej, że jutro już będzie musiała wyjechać, bo jeśli chce znaleźć kogoś, kto by jej pomógł, musi kontynuować poszukiwania. Powiedziałem jej, że ma rację i że mnie też warto dalej szukać, jeśli rzeczywiście chcę odnaleźć Orgę. Skończyliśmy wstawiać naczynia do zlewu, ale obydwoje niespecjalnie mieliśmy ochotę iść spać. W salonie Kneller siedział na podłodze i bawił się swoimi prezentami jak jakieś dziecko, kiedy wpadł nagle wzburzony Ian ze swoją idiotyczną siatką na motyle i powiedział, że z drugiej strony lasu mieszka Król Mesjasz i że trzyma psa Knellera jako zakładnika.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY, W KTÓRYM FREDDI POD FAŁSZYWĄ TOŻSAMOŚCIĄ OBŻERA SIĘ SZWARMĄ

Ian gapił się na nas, ciężko dysząc. Twarz miał całą czerwoną. Posadziliśmy go na kanapie w salonie, podaliśmy szklankę wody, a on opowiedział, jak zabłądził w lesie, szukając nowego psa dla Knellera i jak w końcu wychodząc z drugiej strony, zobaczył jakąś wielką willę z basenem i chciał poprosić mieszkańców, żeby pozwolili mu zadzwonić na kolonie po kogoś, kto by go zabrał z powrotem. Ale w willi nie było telefonu, za to dużo muzyki i hałasu, a wszyscy byli uczesani w kitki, opaleni i wyglądali jak Australijczycy, oprócz dziewczyn, które kręciły się wszędzie w bikini bez staników. Strasznie byli sympatyczni, dali Ianowi góry jedzenia i opowiedzieli, że dom należy do Króla Mesjasza, a oni do jego paczki, i że Król Mesjasz lubi tylko trans, więc dlatego wszyscy wyłącznie tej muzyki słuchają. Powiedzieli też, że Król Mesjasz ma na imię Givon, ale wszyscy nazywają go Giv, co wymyśliła jedna dziewczyna i świetnie chwyciło, i że Giv pochodzi z Micpe w Galilei, ale tu już jest od dawna, a od dzisiaj za tydzień ma zamiar zrobić cud — znaczący i zamierzony, a nie jakieś coś, co dzieje się niechcący, nie wolno im ujawnić co, ale to ma być coś naprawdę wielkiego i Ian jest zaproszony — niech zostanie i zobaczy. Ian, który zaczął się już powoli przyzwyczajać do muzyki, szalenie był zachwycony, również cudem, ale głównie naguskami. Przygotowali mu pokój w willi, razem z jakimś miłym maniakiem surfowania na desce, który zanim ze sobą skończył, był kierownikiem Hard Rock Cafe w Edmondtown w Nowej Zelandii. Wieczorem poszli pływać na golasa w basenie, ale Ian trochę się wstydził, więc został na brzegu i nagle zobaczył Freddiego, psa Knellera, jedzącego koło basenu szwarmę z plastikowego półmiska. Ian wytłumaczył im, że Freddi jest psem jego kumpla i że zaginął przed paroma tygodniami. Wszyscy wyglądali na dość zakłopotanych, ponieważ Król Mesjasz adoptował tego psa i ogłosił im, że to geniusz i nawet nauczył go mówić. A Ian wiedział, że pies Knellera umie powiedzieć kilka słów, których nawet porządnie nie rozumie, ale wiedział też, że poza tym jest zwyczajnie głupi. Tyle że nie chciał tego powiedzieć, żeby nie obrażać Króla Mesjasza, który właśnie się pojawił. Ten Król Mesjasz, Giv, był takim wysokim blondynem o niebieskich oczach i długich włosach, miał też przyjaciółkę, trochę kulawą, ale bardzo ładną, i obydwoje wysłuchali cierpliwie opowieści lana, aż na koniec Giv powiedział, że jeśli to rzeczywiście pies, co się zgubił, z przyjemnością go zwróci, i że jest bardzo prosty sposób, żeby to

sprawdzić. Zapytał lana, jak pies się nazywa, i Ian powiedział, że Freddi. Wtedy Giv zawołał Freddiego, który akurat skończył jeść i zapytał go, jak się nazywa, a durny pies pomerdał ogonem i powiedział nacer — taki debilny żart, którego go jeden Golańczyk, co się zabił podczas kursu dla podoficerów, a potem mieszkał trochę u Knellera, nauczył, jak Freddi jeszcze był szczeniakiem. Ian to również próbował wytłumaczyć, ale Giv widocznie już był przekonany, że to inny pies, a też Freddi dawał przez cały czas znaki, że nie chce iść z Ianem, bo u Knellera w życiu nie dostał szwarmy. Toteż Ian pomyślał, że najlepiej będzie, jeśli wróci tu najszybciej, jak tylko może, i opowie nam o wszystkim.

— Król Mesjasz, znaczące cuda, trans — zirytował się Kneller — cała ta historia wygląda mi na jedno wielkie pieprzenie. Jedyna rzecz, która w ogóle nie zaskakuje, to że Freddi nie chce wracać, zawsze mówiłem, że to niewdzięczny pies.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY, W KTÓRYM CHAIM I LIHI WYRUSZAJĄ NA POSZUKIWANIE KRÓLA MESJASZA I PRZEZ

POMYŁKĘ ZNAJDUJĄ MORZEO siódmej rano, kiedy większość gości urodzinowego przyjęcia jeszcze

spała na dywanie, Kneller stanął na środku salonu z plecakiem i powiedział, że skończyła mu się już cierpliwość i chce zobaczyć Freddiego teraz, natychmiast. Zaproponowaliśmy z Lihi, że do niego dołączymy. Lihi, mimo że niezupełnie uwierzyła w całą tę historię z Królem Mesjaszem, powiedziała, że nie ma nic do stracenia poza zapytaniem go o zarządzających i jak ich znaleźć, a ja pomyślałem, że jeśli jest tam rzeczywiście tak dużo ludzi, jak Ian opisywał, to może to być dobre miejsce do szukania Orgi. Poza tym przy organizacyjnym talencie Knellera i lana na pewno nie zaszkodzi, jak ktoś ich przypilnuje. Kneller chciał, żebyśmy pojechali samochodem jakiegoś jego przyjaciela, ale Ian oznajmił, że trafić do tego miejsca potrafi tylko na piechotę. W ten sposób wlókł nas ponad dziesięć godzin przez las, aż zaczęło się robić ciemno i sam przyznał, że się zgubił. Kneller uznał, że to dobry znak, bo poprzednim razem Ian również się zgubił, i żeby to uczcić, wyjął z plecaka bongo. Obaj z Ianem walnęli po cztery buchy i totalnie zjarani walnęli się spać. Ja i Lihi postanowiliśmy zebrać trochę suchych gałęzi, żeby podjąć próbę rozpalenia ogniska. Za jedyne oświetlenie mieliśmy zapalniczkę zabraną śpiącemu jak niemowlę Knellerowi. Kiedy oddaliliśmy się nieco

od niego i chrapiącego obok lana, usłyszeliśmy, jakby z daleka, jakiś nowy odgłos czegoś przerywanego, ale też uspokajającego, i Lihi powiedziała, że to brzmi zupełnie jak morze. Podeszliśmy w tę stronę i rzeczywiście po kilkuset metrach dotarliśmy do morza. To dziwne, ale nikt z kolonii, z Knellerem włącznie, ani razu nic nie napomknął o bliskości morza, być może nie wiedzieli i nikt poza nami nie wie. Zdjęliśmy buty i przeszliśmy się trochę po plaży. Zanim ze sobą skończyłem, dużo chodziłem nad morze, prawie codziennie. I jak to sobie przypomniałem, lepiej zrozumiałem, co Lihi powiedziała wczoraj o tęsknocie i o tym, że musi wrócić. Opowiedziałem jej o ojcu Ariego, który nazywa to miejsce czeluścią piekielną, i o tym, że wszyscy ludzie tutaj tak bardzo niczego nie chcą, że przez większość czasu, kiedy z nimi jesteś, czujesz, jakby wszystko było w porządku, podczas gdy właściwie jesteś już na wpół umarły. Lihi się roześmiała i powiedziała, że większość ludzi, których poznała, nawet jeszcze przed tym, nim skończyła ze sobą, była albo na wpół albo całkiem umarła. Tak że mój stan jest stosunkowo niezły, a mówiąc to, dotknęła mnie, niby niechcący, ale nie.

Zawsze miałem nadzieję, że jeśli kiedykolwiek zdradzę Orgę, będzie to z jakąś naprawdę piękną dziewczyną, tak, żeby, kiedy będę miał wyrzuty sumienia, móc się pocieszać tym, że tak pięknej dziewczynie nikt nie zdołałby powiedzieć nie. A prawda jest taka, że Lihi właśnie dokładnie taka była. I tej nocy, kiedy mnie dotknęła, poczułem, że naprawdę ma rację i mój stan jest jeszcze stosunkowo niezły.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI, W KTÓRYM KNELLER MÓWI FREDDIEMU CAŁĄ PRAWDĘ PROSTO W PYSK

Obudził nas z Lihi wschód słońca albo dokładniej — nawoływania Knellera. Otworzyliśmy oczy, plaża dookoła nie była już naszą prywatną plażą. Nie żeby ktoś na niej był, ale teraz, w świetle, mogliśmy zobaczyć, jak pełna była zużytych kondomów. Unoszących się w płytkiej wodzie jak meduzy, leżących koło nas w piasku jak muszelki; wszystko nagle wypełniło się zapachem używanej gumy, który wczoraj szczęśliwie został wchłonięty przez zapach morza. Ze względu na Lihi zrobiłem wysiłek, żeby się nie wyrzygać i mocno, mocno ją przytuliłem. Leżeliśmy tak bez ruchu, nie wiem — jak długo, jak jakaś para turystów, co utknęła na polu minowym i czeka na wybawienie.

— Proszę, tu jesteście — spomiędzy drzew wyłonił się nagle Kneller.

— Strasznie się już martwiliśmy, dlaczego nie odpowiadacie, jak się was woła? — Poprowadził nas do miejsca noclegu swojego i lana, a po drodze wyjaśniał, że ta plaża była kiedyś plażą kurew i narkomanów, tyle że z czasem zrobiła się już tak odrażająca, że nawet oni przestali na nią przychodzić.

— Nie mówcie mi tylko, że naprawdę tam spaliście — wykrzywił twarz, podczas kiedy my otrzepywaliśmy się z piasku i wszystkiego, co przykleiło nam się do ubrań. — Po co?!

— Tak to jest, jak się kocha morze — Lihi uśmiechnęła się do mnie półgębkiem.

— Tak to jest, jak się kocha choroby — poprawił Kneller, krocząc energicznie. — Żeby tylko Ian nam teraz nie zniknął.

A Ian rzeczywiście przepadł, ale zanim zdążyliśmy zacząć się martwić, przybiegł wielce ucieszony i powiedział, że udało mu się znaleźć dom Króla Mesjasza i że to całkiem blisko. Willa Króla Mesjasza była naprawdę ogromna, jak te domy, które Orga zawsze mi pokazywała, kiedy jeździliśmy odwiedzać jej krewnych w Cezarei, w rodzaju tych miejsc, co to oprócz basenu, boiska do squasha i jacuzzi, zawsze mają jeszcze w piwnicy schron przeciwatomowy. Kiedy do niej dotarliśmy, nad basenem zebrana była przeszło setka ludzi na jakimś półkoktajlu – półpikniku, który zaczął się najwyraźniej jeszcze poprzedniego dnia. Wyglądali na luzaków, wielu na surferów, byli też yuppies z północnego Tel Awiwu i jeszcze najróżniejsi, a wszyscy sprawiali wrażenie bardzo wzruszonych. Pośród gości kręcił się Freddi, robił nieszczęśliwe miny i zmuszał wszystkich do karmienia go. Kiedy Kneller go zobaczył, dostał po prostu jakiegoś odjazdu, stanął naprzeciw Freddiego i zaczął krzyczeć, że jak on śmie się tak wobec niego zachowywać, i to jeszcze w dniu urodzin, że jest niewdzięczny, i przypomniał różne wstydliwe szczegóły na jego temat jeszcze z okresu, kiedy był szczeniakiem, za to Freddi w tym czasie gapił się na niego ze spokojem, mamląc powoli kawałek sushi, jak jakiś stary Jemenita, żujący kat. Ludzie dookoła usiłowali Knellera uspokoić i powiedzieli, że Giv niedługo wszystko uporządkuje. A kiedy zobaczyli, że to nie pomaga, spróbowali zainteresować go znaczącym cudem, jakiego ten cały Giv ma dokonać, co tylko tym bardziej Knellera rozjuszyło. My z Lihi w tym czasie staliśmy z boku, pochłaniając przekąski, bo już cały dzień nic nie jedliśmy. Było mnóstwo rzeczy, które

chcieliśmy powiedzieć, i nie mówiliśmy ich, jakby przez hałas i bałagan, ale jasne było, że to nie tylko przez to. I wtedy nagle pojawił się Ian i oznajmił, że Giv ze swoją świtą wezwali Knellera i Freddiego do salonu, żeby zorientować się, o co chodzi, i najlepiej żebyśmy my też przyszli, bo Kneller obiecał, że zrobi tam rozpierduchę. Jeszcze zanim weszliśmy, usłyszeliśmy krzyki Knellera i niski psi głos, który co jakiś czas warczał bez nerwów, człowieku, bez nerwów. Mogłem też zidentyfikować głos Orgi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI, W KTÓRYM CHAIM SPOTYKA WRESZCIE ORGĘ

Nie wiem, ile razy wyobrażałem sobie to spotkanie, milion co najmniej. Za każdym razem kończyło się dobrze, nie, że nie wyobrażałem sobie jakichś komplikacji w trakcie — myślałem o wszelkich, tak, żeby, cokolwiek by się stało i czego by nie powiedziała, być przygotowanym. Orga rozpoznała mnie natychmiast, podbiegła do mnie, przytuliła i zaczęła płakać. Przedstawiła mnie Givowi, który uścisnął mi dłoń i powiedział, że dużo o mnie słyszał, a wyglądał na faceta bardzo w porządku. Poznałem go z Lihi, co było troszkę żenujące. Lihi nic nie powiedziała, ale widziałem, że mimo całego zawikłania sytuacji, cieszyła się ze względu na mnie. Zostawiliśmy wszystkich i wyszliśmy na balkon. Przez drzwi dawało się słyszeć przemowę Knellera i mruczącego jakieś słowa pojednania Giva, który Freddiego najwyraźniej dawno już sobie odpuścił. Orga opowiedziała mi, co się działo po moim samobójstwie, jak nie wiedziała, co ze sobą zrobić, jak czuła się winna, tak bardzo, że chciała umrzeć. Patrzyłem na nią przez cały czas, kiedy mówiła, wyglądała dokładnie tak, jak zapamiętałem — nawet fryzurę miała tę samą, poza równowagą, która teraz była taka trochę dziwna, bo skończyła ze sobą, skacząc z dachu szpitala Purija. Orga opowiadała, jak po moim pogrzebie pojechała do Galilei i przez całą drogę tylko płakała i płakała, a kiedy dotarła do Micpe, pierwsze, co zobaczyła, to był Givon, i w tej samej chwili coś się w niej uspokoiło i przestała płakać. To nie to, że przestała być smutna, ale smutek nie był już histeryczny, wcale nie mniej głęboki, tyle że można było sobie dać z nim radę. Givon wierzył, że wszyscy jesteśmy usidleni w świecie życia, ale że istnieje świat bardziej wzniosły, do którego potrafiłby dotrzeć, a w Micpe było jeszcze kilka osób wierzących w jego siły. Dwa tygodnie po tym, jak się poznali, Givon miał przeciąć więź między swoim ciałem a duszą, pojawić się w innym świecie

i wrócić do ciała, żeby wszystkim pokazać drogę, tyle że coś się zesrało i jego dusza nigdy nie powróciła. W szpitalu, kiedy ostatecznie stwierdzono jego śmierć, poczuła, że wzywa ją z miejsca, gdzie się teraz znalazł, wjechała więc windą na dach i zeskoczyła, żeby mogli być razem. I teraz znowu są ze sobą, a dzisiaj Givon ma wykonać ponownie to, co usiłował zrobić w Galilei. Tylko tym razem ona również jest pewna, że mu się uda i znajdzie drogę wyjścia z tego świata, wróci i pokaże ją wszystkim. Potem jeszcze raz powiedziała, jaki jestem dla niej ważny, że wie, jak mnie zraniła — jak bardzo, zrozumiała dopiero, kiedy ze sobą skończyłem, i że cieszy się, mogąc mnie znowu zobaczyć i poprosić o wybaczenie. A ja przez cały ten czas tylko się uśmiechałem i potakiwałem. Kiedy wyobrażałem sobie nasze spotkanie, to też mnóstwo razy wyobrażałem sobie, że jest z kimś innym, ale za każdym z tych razów walczyłem, mówiłem, jak bardzo ją kocham, że nikt jej tak nie będzie kochał, głaskałem ją, dotykałem, aż ulegała. Ale gdy to rzeczywiście się przydarzyło, na tym balkonie, chciałem tylko dotrwać do sceny, kiedy pocałuje mnie, tak po przyjacielsku, w policzek, i żeby to się skończyło. I jakby po to, żeby mnie wybawić, rozległ się gong, a Orga wyjaśniła, że musimy wracać, bo to oznacza, że Givon właśnie zaczyna i zamiast pocałunku poprzestała na uścisku.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY, W KTÓRYM GIV OBIECUJE ZNACZĄCY CUD

Kiedy wróciliśmy do pokoju, Lihi i Knellera już tam nie było. Giv, ubrany teraz w wyszywaną togę, powiedział, że są już na dole, i kiedy zszedłem poszukać ich koło basenu, zobaczyłem, że publiczność została rozdzielona na mężczyzn i kobiety. Knellera znalazłem od razu, z daleka mogłem zobaczyć też Lihi, która zrobiła taki ruch ręką, jakby pytała, jak było. Nie udało mi się wymyślić żadnego ruchu ręki, który mógłby wyjaśnić to, co stało się z Orgą, chciałem jej zasygnalizować z daleka, że ją kocham, ale wydało mi się to za bardzo czymś takim, co robi się na filmach, więc tylko się do niej uśmiechnąłem i pokazałem, że porozmawiamy później. Kneller powiedział, że pytała Giva o coś w rodzaju drogi powrotu do świata żywych, a Giv jej odpowiedział, że szkoda gadać i że on wszystkim wskaże drogę do lepszego świata, i że jak wyszli na zewnątrz, powiedziała mu, że cały ten Giv wygląda jej na zwykłego fiuta. Muzyka była tak głośna, że nawet Knellera z trudem mogłem usłyszeć. Śmiał się trochę ze mnie i Lihi, mówił, że pierwszy raz

spotyka ludzi jeszcze bardziej naiwnych, niż on sam — ja z moimi cudami, a Lihi ze swoimi snami.

— Zamiast kończyć ze sobą — krzyczał — powinniście polecieć do Kalifornii.

Widziałem, że głaszcze Freddiego, co znaczyło, że cała kłótnia między nimi już się skończyła. Na scenę wyszedł Giv w todze, za nim wdrapała się Orga, niosąc w ręku nóż, taki wygięty, jak z obrazków z ofiarowaniem Izaaka w opowieściach biblijnych dla dzieci.

— Co to za bzdury? — burczał Kneller obok mnie. — Facet już umarł, to czego jeszcze chce, być nieżywy do kwadratu?

Ludzie koło nas obracali się i prosili, żeby był cicho, a mnie było wstyd, jak nie wiem, ale Knellera to nie ruszało, gadał dalej, że gotów się założyć, że Giv w życiu tego nie zrobi, bo kto raz ze sobą skończył i wie, ile to bólu kosztuje umrzeć, ponownie już nie spróbuje. I w momencie, kiedy kończył to mówić, Giv wziął nóż i wbił sobie w serce.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY, W KTÓRYM PRZYJEŻDŻA BIAŁY TRANSIT I CAŁY BAŁAGAN SIĘ ZACZYNA

To dziwne — choć wszyscy ludzie stojący wokół basenu przez cały czas wiedzieli, co ma się wydarzyć, wszyscy byliśmy zaskoczeni. Taka jakaś cisza zapadła, a potem przez tłum przeszedł pomruk. Ze sceny Orga nawoływała do spokoju, Giv bowiem za chwilę wróci do swojego ciała, ale mruczenie wśród publiczności nie ustawało. W międzyczasie spostrzegłem Knellera poszeptującego z Freddim, a potem nagle mówiącego do swojej zapalniczki i w jednej chwili pojawił się biały transit, zatrzymał obok willi, a z niego wysiadło dwóch wysokich i chudych osobników w białych drelichach, jeden trzymał megafon. Kneller podbiegł do nich i zaczął coś mówić, wymachując szeroko rękami. Począłem się przepychać w stronę kobiet w poszukiwaniu Lihi, ale nigdzie nie mogłem jej dostrzec. Człowiek z megafonem poprosił wszystkich o spokojne rozejście się. Na scenie Orga siedziała obok zwłok Giva i płakała. Zobaczyłem, że próbuje dosięgnąć noża, ale uprzedził ją drugi człowiek w drelichu. Zabrał nóż, zarzucił sobie na ramię ciało Giva i dał znak Knellerowi, żeby odprowadził Orgę do samochodu. Człowiek z megafonem jeszcze raz poprosił o rozejście się. Część zaczęła odchodzić, ale wielu pozostało na miejscu. Obok człowieka z megafonem zobaczyłem

teraz Lihi, ona też mnie zauważyła i chciała ruszyć w moją stronę, ale kierowca transita, też ubrany w drelich i mówiący do jakiegoś środka łączności, nakazał jej podejść do niego. Lihi pokazała mi, że zaraz przyjdzie, a ja pospieszyłem w kierunku samochodu, odpychając ludzi stojących mi na drodze. Ale zanim udało mi się dotrzeć, Kneller z Freddim pod pachą i ten drelich z megafonem wsiedli do transita i odjechali. Przez okno mogłem zobaczyć Lihi usiłującą coś do mnie krzyczeć, ale nie mogłem dosłyszeć — co. To był ostatni raz, kiedy ją widziałem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY — I TYM OPTYMISTYCZNYM AKCENTEM…

Czekałem tam jeszcze kilka godzin, bo początkowo myślałem, że transit pojechał tylko odwieźć gdzieś Giva i Orgę, i Lihi zaraz wróci. Zostali tam jeszcze jacyś ludzie, wszyscy w stanie osłupienia, nikt dobrze nie rozumiał, co się stało. Siedzieliśmy na leżakach wokół basenu, nie mówiąc ani słowa. Powoli ludzie się rozeszli i w końcu, gdy zostałem sam, wyruszyłem w stronę domu Knellera.

Kiedy tam dotarłem, był już wieczór. Ari opowiedział, że Kneller wpadł do domu zabrać parę rzeczy, zapewnił wszystkich, że mogą zostać, jak długo chcą, później chciał porozmawiać z Arim na osobności i poprosił go o zaopiekowanie się Freddim. Wyznał, że nigdy naprawdę ze sobą nie skończył i że przez cały ten czas był w zasadzie tajnym aniołem, ale że teraz, przez całą tę aferę z Królem Mesjaszem, został zdemaskowany i wygląda, że wróci do funkcji zwykłego anioła. Na temat Giva powiedział, że mu nie zazdrości, bo jeśli to miejsce jest gówniane, miejsce dla tych, co kończą ze sobą po raz drugi, to syf tysiąc razy gorszy, ponieważ jest bardzo mało ludzi, a wszyscy strasznie dziwni. Spytałem Ariego, czy Kneller mówił coś o Lihi, a Ari najpierw powiedział nie, ale potem się przyznał, że Kneller mu opowiadał, że kiedy było całe to zamieszanie, Lihi podeszła do jednego z pracowników Knellera i poprosiła, żeby sprawdził jej teczkę i jakkolwiek nieprawdopodobnie to brzmi, okazało się, że rzeczywiście była tam jakaś wtopa i nikt dokładnie nie wie, co z nią zrobić, ale jest niemała szansa, że ją stąd zabiorą i przywrócą do życia. Ari powiedział, że na początku nie chciał mi tego mówić, żeby mnie uchronić przed totalną załamką, ale że właściwie to jest dobra wiadomość, bo Lihi dotarła tam, gdzie chciała.

Ari zdecydował się zostać w domu Knellera ze swoją dziewczyną, a ja sam wróciłem do miasta. Po drodze udało mi się nawet niechcący dokonać cudu i dopiero kiedy to się stało, zrozumiałem, co Kneller próbował mi kiedyś wytłumaczyć — jak bardzo jest to bez znaczenia. Ari dał mi paczkę do przekazania rodzicom, a oni strasznie się ucieszyli z mojego przyjścia i prosili, żeby wszystko im opowiedzieć, a zwłaszcza o jego dziewczynie. Ojciec powiedział, że Ari przez telefon brzmi mu jak ktoś bardzo szczęśliwy i że cała rodzina przygotowuje się do wyjazdu w odwiedziny do niego w przyszłym miesiącu. Na razie zaprosili mnie na piątkową kolację, a też w środku tygodnia — kiedy tylko zechcę. Także w pizzerii Kamikaze ucieszyli się, że wróciłem, i uwzględnili to od razu w grafiku.

W nocy nie śnię o niej w ogóle, ale mnóstwo myślę. Ari mówi, że to mój charakter — zafiksować się na dziewczynach, z którymi być nie mam żadnej szansy. Może ma rację i szansa rzeczywiście jest dość niewielka. Ale z drugiej strony sama kiedyś powiedziała, że na wpół martwy to dla niej wystarczająco dobrze, a kiedy wsiadała do transita, dała mi ręką znak, że za chwilę wraca, to weź i bądź tu czegoś pewien. Na wszelki wypadek za każdym razem, zaczynając zmianę, robię coś małego — przypinam identyfikator do góry nogami, źle zawiązuję fartuch, cokolwiek, tak, żeby, jeśli kiedyś wejdzie, nie było jej smutno.