OD REDAKCJI

Oddajemy Wam do rąk kolejny numer „Puchatkowych wieści”.

Dziękujemy za zainteresowanie naszym pismem. Mamy nadzieję, że treści

zamieszczane w naszej gazetce stały się wskazówką w rozwiązywaniu problemów

wychowawczych i wzbogaciły nieco wiedzę na tematy pedagogiczne. Zapraszamy

do dalszej współpracy.

Życzymy przyjemnej lektury!

Numer siódmy kwartalnika obejmuje miesiące: styczeń , luty, marzec.

Puchatkowe wieści!

Co działo się w naszym przedszkolu ?!

Bal Karnawałowy

17 stycznia w naszym przedszkolu odbył się długo oczekiwany przez wszystkie dzieci Bal

Karnawałowy. Już od samego rana przedszkolaki przychodziły pięknie poprzebierane w

kolorowe stroje, zamieniając się tym samym w przeróżne postacie. W każdej z grup można było

spotkać śliczne królewny, mężnych rycerzy, wesołe zwierzątka, odważnych strażaków i

policjantów, a także wiele innych ciekawych przebierańców. Bal karnawałowy w tym roku

odbył się w na motywach znanym wszystkim bajek w równie bajecznie przystrojonej sali, gdzie

bawiły się razem wszystkie dzieci wraz ze swoimi nauczycielkami. Przedszkolaki miło spędziły

czas tańcząc a także biorąc udział w wielu ciekawych zabawach i konkursach. Na zakończenie

świetnej zabawy na wszystkie dzieci w ich salach czekały smakołyki, a pomysłowość

przebierańców i radość z udanego dnia została uwieczniona przez pana fotografa. Po

wyjątkowym balu pozostały miłe wspomnienia i nastał czas oczekiwania na następną

karnawałową zabawę w przyszłym roku.

Dzień babci i dziadka

Styczeń to miesiąc, który każdemu dziecku kojarzy się z bardzo ważnym świętem - Dniem Babci

i Dziadka… Z tej okazji każda z grup obchodziła te dni w sposób szczególny- przygotowywała

akademie, piosenki, wierszyki, prezenty i niespodzianki. Podczas tych spotkań dzieci, pod

przewodnictwem nauczycieli, zaprezentowały swoje umiejętności: taneczne, wokalne i

recytatorskie. Pokazały w ten sposób wszechstronność swoich uzdolnień nabytych w

przedszkolu, a w oczach dziadków było widać dumę i miłość do swoich wnuków. Goście

dopisali, dzieci życzyły im przede wszystkim zdrowia i radości i z wypiekami na twarzach po

występach siadały swoim ukochanym Babciom i Dziadkom na kolana.

Powitanie wiosny

W dniach 17-21.03.2014r. wszystkie przedszkolaki przygotowywały się do powitania wiosny.

Przez cały tydzień dzieci uczyły się piosenek i wierszyków o wiośnie, wykonywały różne prace

plastyczne. Każda grupa założyła w swojej sali "zielony kącik", w którym prowadziła hodowlę

różnorodnych roślinek. Dzieci sadziły cebulę, siały rzeżuchę i pszenicę, sadziły cebulki

kwiatków i fasoli. W piątek wszyscy wspólnie powitaliśmy WIOSNĘ. Przedszkolaki,

wyposażone w atrybuty wiosenne, wyruszyły na spacer na deptak. Po powrocie uczestniczyły w

różnorodnych konkursach i zabawach. A jak bawiliśmy się? Zdjęcia możecie już obejrzeć w

naszej galerii.

Co nas czeka? 22.04.2014 r. Międzynarodowy Dzień Ziemi

Kwiecień 2014 r. – Przegląd teatrzyków dziecięcych

Maj 2014 r. – Dzień Mamy i Taty

Czerwiec 2014 r. - Dzień Dziecka

Czerwiec 2014 r.- Pożegnanie Starszaków

Prośba Twojego Dziecka

Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się

domagam. To tylko próba sił z mojej strony.

Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.

Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło,

póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.

Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę

głupio dorosłą.

Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne.

O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.

Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy

bolesnych i nieprzyjemnych.

Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu

poczuciu wartości.

Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim

wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga!

Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję

je, by przyciągnąć twoją uwagę.

Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.

Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z

tego wszystkiego nie wychodzi.

Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie

zawsze się rozumiemy.

Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza

mnie do kłamstwa.

Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w

ciebie.

Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast

prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.

Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.

Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości

nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za

uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.

Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój

sposób na życie, więc przymknij na to oczy.

Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w

tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.

Nie bój się miłości. Nigdy.

źródło - edukacyjne portale internetowe

Charakterystyka rozwoju emocjonalno-

społecznego dzieci w wieku przedszkolnym

Okres przedszkolny trwa od 3 do 6 roku życia. Cechuje się ciągłością i szybkością zmian,

jakie zachodzą wtedy w organizmie dzieci. Zmiany te dotyczą nie tylko sfery fizyczno-

motorycznej, ale także i sfery poznawczej oraz emocjonalno-społecznej. Jak twierdzi A. Gessel,

szybkość rozwoju w okresie przedszkolnym jest tak znaczna, że każdy rok może się wydawać

wiekiem przejściowym1.

U dzieci w tym wieku rozszerza się zakres dysponowanymi zachowaniami, oraz

następuje rozwój osobowości. Nauczyciele oraz rodzice powinni pamiętać jednak, że każde

dziecko jest indywidualnością i nawet w grupie rówieśników, mogą pojawiać się różnice w

zachowaniu i w posiadanych umiejętnościach. Różnice te wynikają z wielu czynników. M.

Przetacznikowa podzieliła je na kondycjonalne i kauzalne. Do pierwszych z nich zalicza

wrodzone zadatki organiczne, czyli wyposażenie biologiczne, z jakim dziecko przybywa na

świat, oraz wpływy szeroko rozumianego środowiska. Mówiąc o środowisku, nie mamy tu na

myśli tylko środowiska rodzinnego (które ma jednak najbardziej znaczący wpływ w rozwoju

dziecka podczas jego pierwszych lat życia), ale także i kręgi środowiskowe nauczycieli oraz

znajomości nawiązywane na podwórku czy w przedszkolu. Natomiast do czynników kauzalnych

Przetacznikowa zalicza własną aktywność dziecka, która odgrywa znaczącą rolę w zdobywaniu

nowych doświadczeń, oraz wychowanie2.

Ważną cechą rozwoju emocjonalno-społecznego dziecka, jest także ścisły związek

między fazami. To z jakimi predyspozycjami intelektualnymi, emocjonalnymi czy społecznymi

przychodzi dziecko do przedszkola, uwarunkowane jest od poziomu rozwoju osiągniętego we

wcześniejszych fazach, czyli w okresie niemowlęcym i po niemowlęcym. Idąc tym tokiem

1 A. Kozłowska, Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku przedszkolnym, Warszawa 1984, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, s. 17. 2 J. Grochulska, Reedukacja dzieci agresywnych, Warszawa 1982, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, s. 26.

rozumowania, to, jaki poziom rozwoju osiągnie dziecko w wieku przedszkolnym, będzie

warunkowało kolejny etap, czyli wiek szkolny3.

Zważając na ten fakt, wszystkie teorie psychologiczne, niezależnie od tego czy jest to

spojrzenie Freuda czy teoria przywiązania Bowlby`ego, podkreślają, jak znaczącą rolę

odgrywają relacje matki z dzieckiem, szczególnie w pierwszych miesiącach życia. Jeśli relacje

te są prawidłowe, dziecko ma zaspokajane najważniejsze dla niego w tym okresie potrzeby

psychiczne, takie jak bezpieczeństwo, akceptacja i miłość. Warunkuje to z kolei prawidłowy

rozwój dziecka i powstanie emocji zadowolenia4.

Chcąc opisać wpływ emocji na rozwój dziecka, warto na początku zaznaczyć, czym tak

naprawdę są emocje. Według J. Ranschburga najlepsza definicja należy do amerykańskiego

badacza Arnolda, który uważa, że emocje… to odczuwana skłonność do czegoś, co jednostka

intuicyjnie ocenia jako dobre (pożyteczne) lub jako złe (szkodliwe)5. Jeśli więc u dziecka emocje

pożyteczne będą przeważać nad emocjami negatywnymi, rozwój młodego wychowanka będzie

przebiegał prawidłowo. Oczywiście wyrażane emocje przez dzieci w wieku przedszkolnym są

mocno uzewnętrzniane i cechują się dużą impulsywnością oraz pobudliwością. Są także

przeważnie krótkotrwałe i labilne. Dziecko z zadziwiającą łatwością potrafi przejść z jednego

stanu emocjonalnego w inny, przeważnie skrajnie różniący się. Cecha ta jest charakterystyczna

dla tego okresu wiekowego, dlatego też takie sytuacje ani rodziców, ani wychowawców nie

powinny dziwić. Tego typu zachowania spowodowane są bowiem rozwijającym się dopiero

procesem hamowania, który wraz dojrzewaniem układu nerwowego rozwinie się w proces

hamowania czynnego6.

Omawiając emocje warto podkreślić również rolę jaką wypełniają. Jak zaznacza E.

Hurlock, nie tylko ubarwiają one codzienne życie dziecka, wpływają na jego nastroje i

oczekiwania, ale stają się także podstawą dokonywania ocen samego siebie, ustosunkowywania

się do innych osób i otaczającego świata7. Wraz z gromadzeniem doświadczeń i rozwijającym

się układem nerwowym, następuje przejście od uczuć nieuświadamianych do uczuć wyższych.

Proces ten L. S. Wygotski nazywa intelektualizacją uczuć. Dziecko podchodząc emocjonalnie

jednocześnie ustosunkowuje się do działających na niego bodźców oraz uczy się wartościować

ich znaczenie. Rola uczuć ulega więc zmianie, także w samym działaniu. Tak jak kiedyś radość

sprawiała sama czynność, działalność, tak wraz z wiekiem zaczyna się liczyć także jej cel,

planowanie, sposób realizacji, jak i same rezultaty8.

W okresie przedszkolnym dziecko coraz lepiej zaczyna również rozumieć własne

emocje, potrafi je wyrażać i coraz skuteczniej kontrolować. Pojawiające się w tym okresie nowe,

nieznane jeszcze do tej pory uczucia, jak duma, lęk, zakłopotanie czy wstyd spowodowane są

kształtującą się w tym czasie samokontrolą i samooceną. Dodatkowo w tym wieku zaczynają

pojawiać się zachowania negatywne, takie jak zazdrość, gniew czy zachowania agresywne.

Występujące tu nowe emocje, zarówno pozytywne jak i negatywne, powodują, że okres

przedszkolny jest prawdziwym rozkwitem i różnicowaniem się emocji9.

W rozwijaniu uczuć wyższych dużą rolę odgrywają zabawy. Podczas zabawy dziecko

przeżywa radość, towarzyszą mu więc emocje do których chętnie chce powracać. Na początku,

3 A. Kozłowska, Zaburzenia emocjonalne … Op. Cit., s. 14-15.

4 I. Namysłowska, Wczesne dzieciństwo, [w:] Psychiatria dzieci i młodzieży, (red.) I. Namysłowska, Warszawa 2004,

Wydawnictwo Lekarskie PZWL, s. 76. 5 J. Ranschburg, Lęk, gniew, agresja, Warszawa 1980, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, s. 7.

6 A. Kozłowska, Zaburzenia emocjonalne … Op. Cit., s. 23-25. 7 M. Wojszczyk, Ocena sfery emocjonalno-społecznej i osobowości dziecka w wieku przedszkolnym, [w:] Diagnoza psychologiczna dziecka w wieku przedszkolnym, (red.) Zofia Dołęga, Katowice 2006, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, s. 130. 8 A. Kozłowska, Zaburzenia emocjonalne … Op. Cit., s. 24-26.

9 I. Namysłowska, Wczesne dzieciństwo … Op. Cit., s. 86.

dziecko bawi się samo. Z czasem jednak coraz ważniejszą rolę zaczynają odgrywać zabawy z

rówieśnikami, co ma znaczący wpływ na rozwój emocjonalno-społeczny. Podczas zabaw z

innymi dziecko uczy się współpracy. Współpraca natomiast daje dziecku możliwość zdobycia

wiedzy na temat przyczyn zachowania innych ludzi, uczy samokontroli oraz kreowania coraz to

bardziej obiektywnych charakterystyk pozostałych osób. Pogłębiające się wiadomości na temat

swojej osoby, postępowaniu innych ludzi oraz zachowań społecznych wpływają na pojawienie

się pierwszych sądów wartościujących. To właśnie one, pod koniec okresu przedszkolnego,

stają się fundamentem kształcenia się zachowań właściwych dla płci oraz zasad używanych w

różnych późniejszych sytuacjach10

.

Znaczącą rolę odgrywają również zabawy w role, które dzięki możliwości postawienia

się w sytuacje innych ludzi uczą rozumieć i szanować uczucia oraz stanowisko innych osób11

.

Dziecko w wieku przedszkolnym zaczyna więc respektować emocje i zdanie innych, a także

staje się zdolne do podporządkowania obowiązującym normom i regułom. W tym czasie

pojawiają się również pierwsze dziecięce przyjaźnie.

Kolejną cechą charakterystyczną dla okresu przedszkolnego jest rozwój moralności

dziecka. Opuszczające przedszkole dziecko zna już różnicę pomiędzy dobrem a złem, rozumie

również znaczenie takich pojęć jak sprawiedliwość, honor, kłamstwo, itp. Kohlberg uważał, że

stadium moralności na etapie wieku przedszkolnego, oparte jest na posłuszeństwie, chęci

uniknięcia kary lub strachu przed nią, a także na dbaniu o własne dobro. Tak więc to

konsekwencje czynności decydują o tym, czy jest ona dobra czy zła. Stadium to według

Kohlberga oparte było więc głównie na kontroli zewnętrznej12

.

W wieku przedszkolnym pojawia się także chęć niezależności od rodziców.

Niezależność jest tu rozumiana jako próby samodzielnego radzenia sobie z trudnymi sytuacjami,

z jakimi dziecko musi się zmierzać w nowych środowiskach, oraz chęcią poznania i zrozumienia

świata. Następuje tutaj więc zerwanie istniejącego dotychczas symbiotycznego związku z matką,

a ważne miejsce zaczynają zajmować przedszkola i zajęcia dodatkowe. Niezależność ta

spowodowana jest opanowaniem czynności samoobsługowych oraz umiejętności

komunikacyjnych13

.

Jak więc widzimy, wiek przedszkolny charakteryzuje się dużą ilością zmian, jakie

zachodzą w rozwoju emocjonalno-społecznym dziecka. Dlatego tak ważne jest, aby

wychowawcy i rodzice znali specyficzne cechy dla tego okresu i umożliwili swoim

podopiecznym warunki do ich dalszego prawidłowego rozwoju.

Przyczyny powstania zaburzeń emocjonalnych

i źródła agresji w domu

Środowisko rodzinne ma szczególne znaczenie w rozwoju emocjonalnym dziecka. To

właśnie w niej dziecko poznaje pierwsze wzorce osobowościowe i nawiązuje podstawowe

kontakty. Dom rodzinny jest również miejscem, gdzie dziecko nabywa mnóstwo doświadczeń.

W zależności od tego, czy będą one pozytywne czy negatywne, taki wpływ będą miały na dalsze

10

M. Wojszczyk, Ocena sfery … Op. Cit., s. 128-129. 11 H. Baum, Małe dzieci- duże uczucia, Kielce 2002, Wydawnictwo „Jedność”, s. 17. 12

I. Namysłowska, Wczesne dzieciństwo … Op. Cit., s. 86-87. 13 H. Baum, Małe dzieci … Op. Cit., s. 15.

życie człowieka. Bardzo ważne jest również, aby środowisko rodzinne potrafiło zaspokoić

zarówno biologiczne jak i psychiczne potrzeby dziecka.

Znaczącą rolę w środowisku rodzinnym spełniają postawy rodziców wobec dziecka. To

właśnie w nich odzwierciedlają się uczucia, którymi rodzice obdarzają dziecko, zawiera się

określone o nim myślenie oraz działanie skierowane na niego. L. Kramer wyróżnił cztery

postawy rodziców: akceptacja i miłość, jawne odrzucanie, nadmierne wymagania

(perfekcjonizm) i nadmierna opiekuńczość. Jak widać, tylko pierwsza z nich jest postawą

prawidłową. Cechuje się pełną akceptacją i miłością dziecka, przejawianymi podczas wspólnej

zabawy, nauki oraz przez zapewnienie mu bezpieczeństwa i zainteresowanie jego problemami.

Jawne odrzucenie natomiast jest postawą jak najbardziej negatywną, powodującą u dziecka

obniżenie poczucia własnej wartości. Przejawia się niechęcią wobec dziecka, poniżaniem,

przezywaniem, zaniedbywaniem jego potrzeb oraz brakiem zainteresowania i chęci polepszenia

relacji między dzieckiem a rodzicem. Jawne odrzucenie nie pozostawia dziecku nadziei na

akceptację i miłość ze strony rodziców, powodując tym samym protest i agresywne zachowania.

Nadmierne wymagania z kolei prowadzą do sytuacji, gdzie dziecku stawia się zbyt wygórowane

oczekiwania, wykraczające często poza jego aktualne zdolności rozwojowe. Dziecko spotyka się

tutaj z częstym oczernianiem i krytykowaniem swoich działań, oraz z groźbą odrzucenia

emocjonalnego. Nadmierna opiekuńczość natomiast wskazuje nam na zbytnie chronienie,

rozpieszczanie i pobłażanie dziecku przez jego rodziców. Na skutek takiego wychowania u

młodych ludzi następuje zahamowanie rozwoju społecznego oraz nadmierny strach przed

rozstaniem z rodzicami. Jak więc widzimy, tylko pierwsza z wszystkich wymienionych postaw

rodziców wobec dziecka jest pozytywna i pożądana w procesie wychowania. Pozostałe

natomiast są nieprawidłowe i powodują pojawienie się u dzieci zachowań agresywnych oraz

innych zaburzeń emocjonalnych.

Istotnym czynnikiem są również relacje pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Jeśli relacje te

są prawidłowe, dziecko czuję się akceptowane i kochane przez swoich opiekunów. Jest im

podporządkowane nie z racji strachu czy lęku, a z chęci sprawienia rodzicom radości. Nawet

podczas chwilowego nieposłuszeństwa i otrzymania kary, czuje się w pełni akceptowany i

bezpieczny. Inaczej jest w przypadku, kiedy relacje między dzieckiem a rodzicami są

nieprawidłowe. Wtedy najczęściej podporządkowanie się dziecka wynika z lęku przed utratą

miłości swoich opiekunów. Uważa, że jedyną drogą do zdobycia ich miłości i akceptacji jest

pełna uległość. W większości przypadkach nieprawidłowym relacją towarzyszą surowe,

rygorystyczne kary, nawet przy drobnym nieposłuszeństwie. Niepodporządkowanie jest więc

karane przez używanie przemocy, zarówno werbalnej jak i fizycznej. Wystąpić tu mogą

wyzwiska, poniżanie, bicie, jak i odmówienie dziecku pieszczot.

Poczucie lęku i zagrożenia wywołane jest więc nieprawidłowymi zachowaniami

dorosłych, które przejawiają się brakiem akceptacji dziecka. Dziecko natomiast czując się

niekochane i nieakceptowane, uzewnętrznia to przez niewłaściwe i nietolerowane przez

rodziców zachowania, takie jak krzyk, bicie, kopanie, niszczenie przedmiotów. Zachowania te z

kolei powodują wzmocnienie niewłaściwych reakcji dorosłych. Powstaje więc błędne koło,

opisujące nam nieprawidłowe relacje pomiędzy rodzicami a dzieckiem oraz ich wzajemne

wzmacnianie.

Literatura:

Kozłowska A., Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku przedszkolnym, Warszawa 1984,

Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne

Dziecka twórcze

W literaturze często można się spotkać z kontrowersją na temat twórczości dzieci. Można

podzielić je na takie trzy grupy. Pierwsza jest reprezentowana przez psychologów, którzy

uważają, że twórczość u dzieci w ogóle nie występuje. Twierdzą oni tak dlatego, że ich zdaniem

dzieci nie potrafią stworzyć sami coś nowego i cennego, czyli nie spełniają dwóch

podstawowych czynników zachowania twórczego. Piszą też, że jeśli już można spotkać twórcze

dziecko, to występuję to bardzo rzadko.

Drugie podejście przedstawiają również psychologowie ale humanistyczni i pedagodzy.

Uważają oni, przeciwstawnie do pierwszego podejścia, iż dzieci z całą pewnością są twórcze i w

swoim zachowaniu oraz w swojej aktywności przejawiają cechy twórcze. Twierdzą też, że

częściej wychowanków spotyka się twórczych, niż dorosłych.

I ostatnie stanowisko jest pomiędzy podejściem pierwszym, a drugim i mówi o tym, że

dzieci przejawiają aktywność twórczą, ale tylko w konkretnych działaniach. Wymieniają tutaj

przede wszystkim sztukę, czyli muzykę, plastykę. Natomiast w innych dziedzinach takich jak np.

działania społeczne czy nauka nie występuje.

Aktywność dziecka jest całkowicie związana z jego rozwojem i ich twórczość zyskuje

sens biologiczny. Postawa twórcza dziecka jest widziana i powszechna, ale niestety często

hamowana przez niewłaściwe zachowanie rodziców, szkoły, czy otoczenia, w którym dziecko

przebywa. Dlatego tak ważne jest, aby nauczyciel potrafił rozpoznawać dzieci twórcze i

wspierać je i inspirować do działania. Dla takiej oceny twórczości potrzebne są wiadomości o

dziecku, jakie ma wcześniejsze doświadczenia i wiedzę. Nauczyciel musi też pamiętać, że aby

uznać u dzieci zachowanie za twórcze, musi być nowe, użyteczne i nie może być imitacją czegoś

co dziecko wcześniej widziało, po prostu nie może tego kopiować tylko tworzyć coś swojego.

Dziedziny twórczości dzieci są różne i zależą od wieku dziecka. Dla dzieci w wieku

przedszkolnym mogą być takie zachowania jak gotowanie, rzeźbienie czy gry, ale dla dzieci

starszych może to być pisanie i działalność plastyczna.

Wielu nauczycieli czasami ma problem ze wskazaniem, który uczeń przejawia myślenie i

zachowanie twórcze. Uważają, że jeśli dziecko jest aktywne, osiąga dobre wyniki, uczy się tego

co jest uczone w szkole i nie sprawia kłopotów to jednoznaczne jest z tym, iż jest twórcze.

Niestety te myślenie jest błędne, gdyż dziecko twórcze odznacza się innymi cechami.

Kryteria postawy twórczej wyznaczyli Guilford oraz Lowenfeld. Dziecko twórcze

według nich powinno odznaczać się następującymi cechami. Jako pierwsze można wymienić

wrażliwość na problemy. Uczeń twórczy jest wrażliwy na rzeczy i przeżycia, co pozwala na

dostrzeganie braków, tego co niezwykłe, oraz odkrywanie potrzeb zarówno w rzeczach jak i u

ludzi.

Kolejną cechą jest zdolność do pozostawienia w stanie gotowości wyrażającej otwartość i

płynność myślenia. Uczeń twórczy potrafi wymyśleć jak najwięcej różnych idei na jakiś dany

przedmiot. Czyli odznacza się pomysłowością, potrafi stworzyć nowe, interesujące rzeczy.

Uczeń twórczy szybko przystosowuje się do nowej sytuacji i skutecznie reaguje na

zamiany. Nie boi się nowych rzeczy, tylko wręcz lubi jak w jego otoczeniu pojawia się coś

nowego z czym może się zmierzyć i sprawdzić swoje umiejętności.

Dziecko twórcze potrafi nadać nowe ale tez oryginalne znaczenie materiałom ze względu

na ich nowe zastosowanie. Na przykład widząc kubek będzie potrafił on wymyśleć dla niego

nowe ale przede wszystkim oryginalne znaczenie. Tak samo jest, gdy dziecko dostaje

przykładowo od nauczyciela różne materiały i wychowanek będzie potrafił zrobić z nich coś

nowego i wymyślonego przez siebie.

Płynność słowna, skojarzeniowa, ekspresyjna i ideacyjna to kolejne cechy, które

wyznaczają dziecko twórcze. Przede wszystkim wychowanek potrafi szybko wymienić słowa,

które niekoniecznie są związane z treścią. Potrafi również dobierać przymiotniki bądź synonimy

do podanych rzeczowników, oraz konstruować dłuższe wypowiedzi z kilku elementów. Potrafi

również wytwarzać idee, pomysły w sytuacjach wymagających wielu odpowiedzi.

Dziecko twórcze odznacza się również otwartością na doświadczenia. Jest ciekawy

świata i szuka nowych rozwiązań na znane bądź też nieznane zdarzenia. Potrafi on projektować,

ale i również oceniać i weryfikować problemy napotykające na swojej drodze.

C. Rogers uważa, że główną rolę w kształtowaniu osobowości twórczej u człowieka

odgrywa wola. Według niego jest to „pozytywna siła ingerująca i organizująca instynktowne

popędy. Wola, mająca charakter wrodzony, przejawia się w postaci woli właściwej i kontroli”.

Osobowość twórcza przejawia się w trzech etapach. Pierwszy to etap „adaptacyjny, który polega

na przystosowaniu się do warunków otoczenia”. Na tym etapie osoba posiada niski potencjał

twórczy. Kolejny etap wyróżnia się „konfliktem pomiędzy wolą, a kontrolą, co powoduje, że

osoba posiada wyższy potencjał”. Natomiast najwyższy poziom cechuje się „integracją trzech

wewnętrznych sił tj. woli, kontroli oraz idealnej formacji wynikającej z konfliktu”.

H. Gough w świetle swoich badań wyróżnił następujące cechy, które posiada uczeń

twórczy, a mianowicie: „giętkość intelektualna, nominatywność, towarzyskość, poczucie własnej

wartości, wysokie ambicje, niezależność umysłowa, rzutkość i opanowanie”. Z. Pietrasiński

uważa, że „twórcze osoby cechuje specyficzna wizja świata i stosunek do niego, czyli określony

system wartości”. Ponadto „wytrwałość, tj. upór, wewnętrzna dyscyplina, motywacja, silna

wola”. Zauważa on również, że osoba twórcza potrafi wycofać się ze swojej pracy, gdy ta

okazuje się szkodliwa dla środowiska

Podsumowując dziecko twórcze to dziecko, które posiada pełno pomysłów nie tylko z

jednej dziedziny. Potrafi stworzyć nowe ciekawe i inspirujące rzeczy z prostych materiałów, lub

stworzyć nowe już ze znanych materiałów. Chętnie obserwuje świat i szuka nowości oraz

inspiracji do swoich działań. Lubi eksperymentować. Szuka sam odpowiedzi na pytania, które go

nurtują. Realizuje zadania nie tylko te zadane przez nauczyciela, ale też takie, które go

zainteresują.

Ciekawe pozycje książkowe dla rodziców,

co warto przeczytać!

1. Johanna Friedl – „Moje dziecko idzie do przedszkola”

2. Tadeusz Gałkowski - „Jak zrozumieć swoje dziecko. Pierwsze sześć lat życia.”

3. Christoph Perleth – „Jak odkrywać i rozwijać uzdolnienia u dzieci.”

4. Irena Obuchowska – „Kochać i rozumieć Poradnik w trzech tomach dla rodziców dzieci od

"0" do pełnoletności.”

5. Tomasz Zaleski – „Opóźnienia w rozwoju mowy”

6. Robert J. Sternberg – „Jak nauczyć dzieci myślenia.”

7. Annette Kast-Zahn – „Każde dziecko może nauczyć się spać”

8. Gabriele Haug-Schnabel – „Każde dziecko może mieć sucho”

9. Ireny Zarzyckiej – „Moje dziecko idzie do szkoły.”

10. John Gray – „Jak pozytywnie wychować dziecko”

11. Sylwia Chutnik – „Mama ma zawsze rację”

12. Adele Faber, Elaine Mazlish - „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci

do nas mówiły”

13. Dr. Haim G Ginott – „Między rodzicami a dziećmi. Przyjazne kontakty z pociechami”

Mamo, Mamo, tato pobaw się ze mną ! W wolnych chwilach proponujemy Państwu wykorzystać kolorowanki, ćwiczenia

grafomotoryczne, aby mile spędzić czas z dzieckiem i utrwalać nawyki

bezpiecznej zabawy.

WIOSENNE ZAGADKI

Czarno-biały fraczek

Buciki czerwone

Umykają żaby

Gdy idzie w ich stronę.

(bocian)

Jak się nazywa ta pora roku,

Gdy się zielenić zaczyna wokół?

Skowronek nad polem śpiewa,

Kwiaty forsycji kwitną na drzewach.

(wiosna)

Kolorowe i pachnące, czy w ogrodzie, czy na łące, zawsze

chętnie je zbieramy na bukiecik

dla swej mamy.

(kwiaty)

Lubię po niej biegać boso, gdy pokryta jest rosą.

(trawa)

Gdy się schowa za chmury, Świat się staje ponury. A weselej na świecie, Kiedy śmieje się z

góry.

(słońce)

One to zieloną wiosną w parku na drzewach wyrosną.

(listki)

Co buduje każdy ptak, by chować

pisklęta, a tylko kukułka,

o tym nie pamięta?

(gniazdo)

W kropki ma spódnicę, chętnie zjada mszyce

(biedronka)

Skaczę po łące, pływam w wodzie, żyję z bocianem w ciągłej niezgodzie

(żaba)

Barwne skrzydła ogrzał w słonku. Leci ponad polem, ponad łąką. Czy to listek frunie w dali?

Czy to latający kwiatek?

(motyl)

Żródło: http://chomikuj.pl/lila1/Galeria/przedszkole/ZAGADKI+WIOSNA,504163693.docx

Rysuj razem z nami!!!

Zobacz jakie to proste.

Źródło:http://dzieci.epapa.pl/jak-narysowac/

Źródło: http://dzieci.epapa.pl/jak-narysowac/

http://dzieci.epapa.pl/jak-narysowac/

Rymowane masażyki

Wąż z jedną nóżką Wciąż i wciąż pełznie wąż, (dziecko leży na brzuchu)

Pełznie sobie polną dróżką (zewn. krawędzią dłoni rysujemy na jego plecach linie faliste)

Przytupując jedną nóżką. (delikatnie postukujemy palcem)

Bajeczka

Tu ptaszka małego gniazdeczko. (Dziecko zwrócone do nas plecami. Głaszczemy je po głowie,)

Tu się rozlało mleczko. (wędrujemy palcami wzdłuż jego kręgosłupa, począwszy od karku.)

Tu żabka do wody wskoczyła. (Delikatnie raz stukamy palcami w plecy dziecka,)

A tędy mróweczka chodziła. (lekko kroczymy po nich palcami;)

I słoń przeszedł ciężko tamtędy. (spacerujemy po plecach wewnętrzną stroną dłoni)

I wąż miał tu swoje wykręty. (kreślimy palcem linię falistą wzdłuż kręgosłupa, z dołu do góry;)

I nawet skrobały skrobaki, („grabimy” plecy rozczapierzonymi palcami-zaczynając zawsze przy

na świecie są różne dziwaki. kręgosłupie, przesuwamy dłonie od pośladków do karku.)

Teraz zaśnij, dziecinko miła, (Głaszczemy dziecko po plecach.)

bo bajeczka już się skończyła.

Tu płynie rzeczka Tu płynie rzeczka, (Rysujemy na plecach palcami wzdłuż jego kręgosłupa, z góry na dół, linię falistą)

tędy przyszła pani na szpileczkach. (szybko kroczymy po plecach opuszkami dwóch palców)

Tu stąpały słonie (powoli kroczymy wewnętrzną stroną dłoni)

i biegały konie. (szybko, z wyczuciem stukamy dłońmi zwiniętymi w pięść)

Wtem przemknęła szczypaweczka, (Delikatnie szczypiąc, wędrujemy dłonią po plecach na skos)

zaświeciły dwa słoneczka, ( powoli zataczamy na nich obiema dłońmi koła, aż odczujemy ciepło)

spadł drobniutki deszczyk. (Leciutko stukamy opuszkami palców w plecy dziecka na dole)

Czy cię przeszył dreszczyk? (niespodziewanie, delikatnie szczypiemy je w kark)

Idzie myszka Idzie myszka do braciszka. (na plecach dziecka wykonujemy szybkie posuwiste ruchy palców)

Tu zajrzała, tu wskoczyła, (lekko drapiemy dziecko pierwsze za jednym uchem i za drugim)

A na koniec tam się skryła. (wsuwamy palce za kołnierz)

Wierszyki pochodzą z książki: M. Bogdanowicz „Przytulanki, czyli wierszyki na dziecięce masażyki”

Ciekawe propozycję zabaw w czasie podróży!

1. Urządzamy konkurs: kto w przeciągu np. godziny dostrzeże więcej: rowerów, bocianów,

samochodów marki Fiat, domów z kominem, przechodniów w czerwonej bluzce/koszuli itd.

2. Wykorzystujemy nazwy miast widniejące na mijanych stacjach. W jaki sposób? To zależy

od wieku i umiejętności dziecka. Te dzieci, które uczą się dopiero literek, albo ich jeszcze w

ogóle nie znają, literują nazwy miast razem z rodzicem. Te które potrafią - czytają same.

3. Na jaką literkę zaczyna się to miasto? a jakie inne słowa znasz, które zaczynają się na tę

samą literę?

4. Ile liter jest w tym słowie? spróbuj znaleźć inne wyrazy, które też mają 5 liter.

5. Czy z liter tego wyrazu można ułożyć inne słowa?

6. Jedna z osób uczestniczących w zabawie patrzy przez okno i wybiera sobie w myślach

dostrzeżony przez siebie obiekt/przedmiot/osobę/zwierzę - cokolwiek. Niech to będzie na

przykład łąka. I mówi: „Me sokole oko właśnie wypatrzyło coś na literę "Ł". Pozostali

próbują odgadnąć, co też ta osoba wypatrzyła. Potem zmiana ról.

7. Wąż słowny: dziecko pisze na kartce dowolny wyraz (np. pociąg), następna osoba dopisuje

słowo rozpoczynające się na ostatnią literę tego wyrazu (np. garaż), kolejna dalej - według tej

samej zasady ("garaż" kończy się na "ż", więc np. żaba). I tak dopisujemy, budując

dłuuugiego węża ze słów.

8. Dziecko rysuje na górze kartki głowę wymyślonego stwora (inni nie podglądają). Potem

zagina kartkę tak, by nie było widać całego rysunku, a jedynie same jego końcówki i

przekazuje kartkę następnej osobie. Ta dorysowuje "fantazyjną" szyję i znowu zagina kartkę,

zostawiając widoczne tylko koniuszki szyi. Następna osoba - używając własnej wyobraźni -

dorysowuje tułów i znowu zagina kartkę. Ostatnia osoba kończy rysunek, dodając stworkowi

nogi. Jeśli w zabawie biorą udział dwie osoby, to rysują poszczególne części ciała na

przemian. Na koniec rozwijamy kartkę i podziwiamy całe dzieło.

9. Dziecko wybiera sobie do narysowania jakiś przedmiot/obiekt/zwierzę, nie zdradzając

rodzicowi, co ma na myśli. Następnie rysuje jeden dowolny element całości (kreskę, kółko,

linię falistą - cokolwiek), a rodzic zgaduje, co to będzie. Nie odgadł? Dziecko dodaje więc na

rysunku kolejny element i znowu rodzic zgaduje, co z tego powstanie. Maluch rysuje do

momentu, aż rodzicowi uda się odgadnąć, co "artysta" ma na myśli.

10. Czy to zwierzę? - jeden z uczestników zabawy wybiera sobie w myślach jakieś słowo

(nazwę rzeczy, obiektu, osoby - jakikolwiek rzeczownik) a pozostali, zadając pytania, próbują

to słowo odgadnąć. Warunek - muszą to być pytania ogólne, czyli takie, na które odpowiedź

może brzmieć tylko "TAK" lub "NIE". Przykłady pytań: Czy to jest zwierzę? Czy jest duże?

Czy mieszka w lesie?

WIOSENNE PRZEPISY KULINARNE

Makaron z brokułami i pomidorami - składniki

350 g makaronu muszelki

800 g brokułów

200 g dojrzałych pomidorów

4 łyżki oliwy z oliwek extra virgin

30 g sera typu feta

1 ząbek czosnku

sól, pieprz

Makaron z brokułami i pomidorami - sposób przygotowania

Brokuły podziel na różyczki i dokładnie umyj w zimnej wodzie. Obierz czosnek i delikatnie

zmiażdż.

Zblanszuj pomidory, zdejmij skórkę i wyjmij pestki. Miąższ pokrój na paski.

W dużej ilości osolonej wody ugotuj makaron; na pięć minut przed odcedzeniem makaronu

dodaj do wody różyczki brokułów.

W osobnym garnku rozgrzej oliwę, podsmaż na niej ząbek czosnku na złoty kolor. Dodaj

pokrojone w paski pomidory, dopraw szczyptą soli i pieprzu i duś przez kilka minut.

Odcedź makaron i brokuły, dodaj do sosu i posyp pokruszoną fetą.

Uśmiechnięty naleśnik - składniki

szklanka mąki pszennej;

szklanka wody;

łyżka mąki kukurydzianej;

szklanka oleju;

sól

Uśmiechnięty naleśnik - sposób przygotowania

Wszystkie składniki dokładnie wymieszaj, a następnie odstaw masę na godzinę. Naleśniki

smaż na patelni posmarowanej tłuszczem. Podawaj je np. z podduszonymi jabłkami.

Spaghetti z czerwono-białym sosem - składniki

40 dag spaghetti

4 łyżki tartego żółtego sera (parmezanu)

po 250 g mięsa drobiowego i wieprzowego

2 cebule

3 ząbki czosnku

3 strąki papryki

marchewka

4 duże pomidory

2 łyżki przecieru pomidorowego

10 pieczarek

5 łyżek oliwy

łyżeczka cukru

50 dag masła

2–3 łyżki mąki

2 szklanki mleka 2% tł.

oregano, bazylia, tymianek

gałka muszkatołowa

sól, biały pieprz

listki bazylii

Spaghetti z czerwono-białym sosem - sposób przygotowania Mięso umyj i zmiel. Cebulę i czosnek obierz, posiekaj. Marchewkę, pieczarki, paprykę i

pomidory umyj. Marchewkę i pieczarki obierz ze skórki, paprykę oczyść z gniazd. Pokrój.

Pomidory sparz, usuń skórkę i posiekaj. Na patelni rozgrzej oliwę i podduś mięso, marchewkę

i cebulę. Przełóż do garnka. Teraz podduś paprykę i pieczarki. Dołóż do mięsa, dodaj

pomidory, przecier, czosnek i przyprawy. Duś ok. 20 minut. (Jeśli sos jest zbyt intensywny,

dodaj trochę jogurtu naturalnego). Zrób sos beszamelowy: rozpuść w rondelku masło, dodaj

mąkę, dokładnie wymieszaj, zmniejsz ogień i dolej mleko. Mieszaj, aż sos zgęstnieje,

przypraw gałką muszkatołową, białym pieprzem i solą. Makaron ugotuj według przepisu. Na

talerze nałóż makaron i polej czerwonym sosem, a potem białym. Posyp serem, udekoruj

listkami bazylii.

WESOŁA MYSZKA

Będziesz potrzebować: - jajko na twardo

- rzodkiewka

- szczypior

- dwa ziarnka pieprzu

- nożyk

Wykonanie:

Ugotowane jajko to ciałko myszki.

Rzodkiewkę pokrój na plasterki - dwa "półplasterki" to uszy wesołej myszki, trzeci - jej

uśmiech. Aby umieścić je na tułowiu myszki zrób nożykiem delikatne nacięcia na jajku (nie

za duże - by rzodkiewka nie wypadła...) Ostrożnie umieść w otworkach plasterki rzodkiewki.

Teraz zajmij się ogonkiem - wybierz najładniejszy kawałek szczypiorku, skróć go. W jajku

zrób nacięcie i umieść w nim ogonek myszki.

Czas na oczy - ziarnka pieprzu powinno udać się "wepchnąć" w jajko bez robienia otworków.

Teraz możesz zjeść myszkę lub przyozdobić nią wielkanocny stół.

Wiosenne ciasteczka

Będziesz potrzebować:

- 1 kostka masła lub margaryny

- 2 szklanki mąki

- 1 żółtko

- 1 łyżeczka proszku do pieczenia

- 1 torebka cukru waniliowego

- 2 łyżki kwaśnej śmietany

- pół szklanki cukru

- kolorowe posypki

Wykonanie: Masło posiekaj, wymieszaj z mąką, dodaj pozostałe składniki

Zagnieć ciasto

Włóż ciasto do lodówki na około pół godziny.

Rozwałkuj je i wycinaj wiosenne ciasteczka

Piecz 10 min w temperaturze 180-200 stopni Celsjusza

Udekoruj wiosennie!

NA WESOŁO:

Dzieci w przedszkolu:

- Piotrusiu, co jesz?

- Mięsko.

- A skąd masz?

- Przypełzło.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Pani się pyta Jasia Ile miałeś lat w ostatnie urodziny?

-osiem proszę pani

-A ile będziesz miał w następne?

-dziesięć proszę pani

-Zła odpowiedź jedynka na koniec roku

-KURCZE W URODZINY?

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Nauczyciel na lekcji mówi do Jasia:

- Z ciebie byłby doskonały przestępca!

- Dlaczego?! - dziwi się Jaś.

- Bo w zeszycie nie zostawiasz żadnych śladów działalności.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Przychodzi facet na badanie słuchu. Lekarz zaczyna:

– Proszę powtarzać za mną – i szepcze półgłosem: – Sześćdziesiąt sześć.

– Trzydzieści trzy – mówi pacjent.

– No tak – notuje lekarz – 50 procent utraty słuchu.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Niedźwiedź zapadł w sen zimowy. Chomik puka do drzwi niedźwiedzia.

- Niedźwiadku pomóż mi! Goni mnie policja.

Niedźwiedź schował chomika do kieszonki. Nagle puka policja.

-Jest tu chomik.

-Nie niema.

-Udowodnij to i pokaż zawartość kieszeń.

-Grzebień , guma do życia ,ołówek , (klasnął w dłonie) o i zdjęcie chomika .

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Co to znaczy jak ktoś znajdzie 4 podkowy?

To znaczy ,że ktoś ma poczwórne szczęście?

Nie, to znaczy ,że gdzieś w pobliżu koń lata boso

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Nauczycielka w szkole sprawdza zadanie domowe, i widzi , że Jagoda nie zrobiła i pyta się :

- Jagoda kiedy odrabiasz lekcje ???

Jagoda mówi

- Po obiedzie.

Nauczycielka :

- To czemu nie masz tego zadania zrobionego???

a Jagoda :

- Bo jestem na diecie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Przybiega dziecko na stację benzynową z kanistrem:

- Dziesięć litrów benzyny, szybko !

- Co jest ? Pali się ?

- Tak, moja szkoła. Ale trochę jakby przygasa.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Jaki jest najbardziej wystrzałowy kolor?

GRANAT!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Siedmioletni chłopczyk wraca ze szkoły. Podjeżdża samochód. Kierowca odsuwa szybę i

mówi:

- Wsiadaj do środka, dam Ci 10 zł i lizaka.

Chłopczyk nie reaguje i przyspiesza kroku. Samochód powoli toczy się za nim. Znowu się

zatrzymuje:

- No wsiadaj, dam Ci 20 zł, lizaka i chipsy.

Chłopczyk ponownie kręci głową i przyspiesza kroku. Samochód powoli jedzie za nim:

- No nie bądź taki! Moja ostatnia oferta: 50 zł, chipsy i cola.

- Oj, odczep się tato. Skoro kupiłeś matiza, to musisz z tym żyć.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Do Kowalskich przyjechała z wizytą babcia i pyta Pawełka:

- Wnusiu, dobrze się chowasz?

- Staram się. Ale mama i tak zawsze mnie w końcu znajdzie i wykąpie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Dwóch chłopców rozmawia w przedszkolu:

- Mój tata pływa w marynarce - chwali się pierwszy.

- A mój w kąpielówkach - odpowiada drugi.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

- Bolku, jak nazywał się Chrobry?

- Nie wiem.

- No, przecież tak jak Ty.

- Nowak?

Drodzy rodzice poniżej znajduje się adres pocztowy do naszej

redakcji. Prosimy o wysyłanie tematów, czy też treści, które

Państwa interesują i które chcielibyście poruszyć, oraz różnych

sugestii bądź uwag. redakcja-puchatkowewiesci@wp.pl

Zespół redakcji

Gabriela Jesiołowska

Marta Skórska

Paulina Rybitwa

Sylwia Linka

Życzymy miłej lektury i zapraszamy do

następnego numeru

„Puchatkowych wieści”

Chcielibyśmy Państwu złożyć życzenia:

Radosnych Świąt Wielkanocnych wypełnionych nadzieją

budzącej się do życia wiosny i wiarą w sens życia.

Pogody w sercu i radości płynącej z faktu

Zmartwychwstania Pańskiego oraz smacznego Święconego

w gronie najbliższych osób życzy:

redakcja gazetki oraz pracownicy Przedszkola MP 17