prawosławnej diecezji -...

nr 4 (61) 2009

wiadomościprawosławnej

diecezjibiałostocko ‑gdańskiejIS

SN 1

233–

4138

4 (61) 20092

spis treściwiadomościprawosławnej

diecezjibiałostocko ‑gdańskiej

4 (61) 2009

strona 3 Orędzie Bożonarodzeniowe Jego Ekscelencji, Najprzewieleb‑niejszego Jakuba, Arcybiskupa Białostockiego i Gdańskiego do Czcigodnego Duchowieństwa, Miłujących Boga Braci i Sióstr Zakonnych, i Wszystkich Wiernych Diecezji Białostocko‑Gdań‑skiej

strona 4 ks. Jan Jaroszuk Historia Parafii Prawosławnej pw. św. Mikołaja w Michałowie

Dzieje parafii prawosławnej w Michałowie datują się na początek XX w. Osiedle Michałowo początkowo nosiło nazwę Niezbudka‑Michałowo. Ludność wyznania prawosławnego osiedla i okolic uczęszczała do cerkwi we wsi Nowa Wola. W 1900 r. powołano do życia społeczny komitet budowy cerkwi w Michałowie. Ze względu na to, że ludność prawosławna Michałowa należała do parafii Nowa Wola, proboszcz tejże parafii początkowo nie wyrażał zgody na jej rozdzielenie. Jednak w styczniu 1906 r. pozytywnie zaopiniował prośbę prawosławnych mieszkańców Michałowa i zwrócił się z prośbą do władz carskich o pozwolenie na budowę nowej cerkwi. Zgodę na budowę świątyni mieszkańcy Niezbudki‑Michałowa oraz wsi: Pieniek, Mościsk, Kobylanki, Lesanki i Krynicy otrzymali 12 marca 1907 r.

strona 8 Marcin Chyl Modlitwy za samobójców

Teologia moralna wyszczególnia dwa rodzaje samobójstwa: bezpośrednie, gdy człowiek w sposób gwałtowny pozbawia się życia; oraz pośrednie, czyli powolne, gdy człowiek stopniowo skraca sobie życie, na przykład poprzez zażywanie narkotyków. Rozwój współczesnej medycyny do‑prowadził do pojawienia się problemu związanego z eutanazją, którą również w niektórych wypadkach należy rozpatrywać w kategoriach samobójstwa.

strona 10 Łukasz Hajduczenia Walka z terroryzmem w kontekście wolności ludzkiej

Religia zajmuje centralne miejsce w ideologiach ruchów ekstremistycz‑nych opartych na islamie, podczas gdy polityka i ekonomia są uważane za sposoby realizacji pewnego projektu religijnego i kulturalnego. Naj‑bardziej zuchwałe i najkrwawsze akty terroru dokonane przez gotowych na śmierć terrorystów byłyby niemożliwe bez wykorzystywania religijnych przekonań ludzi. Należy postawić pytanie: dlaczego przekonania religijne zmieniane są w niszczącą siłę? Prawdopodobnie powodem są nie tylko niesprzyjające warunki polityczne, ekonomiczne i życiowe znacznej części muzułmanów, ale także duchowy stan umysłu współczesnych ludzi.

strona 12 Wiaczesław Perek Z życia diecezji

KWARTALNIK PRAWOSŁAWNEJ DIECEZJI BIAŁOSTOCKO‑ ‑GDAŃSKIEJ UKAZUJE SIĘ Z BŁOGOSŁAWIEŃSTWA JE JAKUBA, BISKUPA BIAŁOSTOCKIEGO I GDAŃSKIEGO

WYDAWCA: Prawosławna Diecezja Białostocko ‑Gdańska

REDAKTOR NACZELNY: Krzysztof Aleksiuk

PROJEKT I SKŁAD: Michał Żelezniakowicz

NAKŁAD: 1100 egz.

ADRES REDAKCJI: ul. św. Mikołaja 3 15‑420 Białystok tel. (085) 742‑40‑88 [email protected]

DRUK: Drukarnia Monasteru Supraskiego ul. Klasztorna 116–030 Supraśl tel. (085) 710‑82‑88

Redakcja nie zwraca materiałów nie zamówionych oraz zastrze‑ga sobie prawo do redagowania nadesłanych tekstów.

ZDROWyCH, POGODNyCH I BŁOGOSŁAWIONyCH śWIĄt

BOżEGO NARODZENIA WSZyStKIM CZytElNIKOM

żyCZy REDAKCJA

4 (61) 2009 4 (61) 2009



3

Dzisiaj rodzi się z Dziewicy Ten, który swą dłonią trzy-ma całe stworzenie, przyodziewa się jak niemowlę, Ten który w swej istocie jest nieosiągalnym Bogiem; mlekiem z piersi się żywi, Ten który zesłał mannę ludziom w pustyni. (Stychira godzin liturgicznych wigilii święta)

Ponownie słyszymy te przepiękne i głębokie słowa bożonarodzeniowych pieśni liturgicznych, co świad‑czy, że Bóg jeszcze raz pozwolił nam przeżywać rados‑ne dni świąt Bożego Narodzenia. To oznacza również, iż minął kolejny rok w naszym życiu a my przemierzy‑liśmy kolejny etap naszej ziemskiej wędrówki. Święta Bożego Narodzenia to dobry moment do refleksji nad sensem ludzkiego istnienia i czas do przemyśleń, co zrobiliśmy w minionym roku dla naszych bliźnich i w dziele naszego dążenia do wiecznego zbawienia. Święta to również czas podsumowania tego, co do‑konało się w minionym roku w świecie, jakie zaszły w nim zmiany; jak możemy je ocenić z perspektywy Wcielenia Boga i naszego zbawienia.

Wydarzenia minionego roku nie przyniosły nam wielu radosnych wieści. Było dużo zdarzeń, które świadczyły, iż nasza cywilizacja w dużej mierze podąża w kierunku samounicestwienia – jeśli nie fizycznego – to duchowego. Jak inaczej można ocenić wszystkie działania i dążenia, które prowadzą do konfrontacji i konfliktów wojennych. Jak można ocenić ludzi, którzy jak się okazuje, rozpętali krwawe wojny XXI wieku, nie mając żadnych podstaw i dowodów zagrożeń ze strony państw przeciwko, którym wystąpili zbroj‑nie. W ich wyniku zginęło setki tysięcy ludzi. Czy nie zdziwił nas również fakt przeciwstawiania się wartościom chrześcijańskim i zasadom moralnym przez instytucje europejskie i rządy wielu państw. Miniony rok był kolejnym, w którym zaskoczyły nas

decyzje rugujące z miejsc publicznych chrześcijań‑skie symbole. Za chrześcijański symbol uważany jest już nie tylko krzyż ale i choinka, którą coraz częściej zabrania się stawiać w instytucjach państwowych w krajach europejskich – odwiecznie uważanych za chrześcijańskie. Chrystus, podobnie jak w czasie swych narodzin, nie może już znaleźć schronienia pod naszym dachem.

Te wydarzenia tym bardziej zmuszają nas do za‑stanowienia się nad naszym osobistym życiem; czy i my nie zmierzamy w tym samym kierunku, w którym coraz szybciej zaczyna podążać współczesny świat. Czy nie dajemy się wciągnąć w wir „modnych” i lan‑sowanych zachowań? Czy przeciwnicy wszystkiego, co chrześcijańskie za pośrednictwem mediów nie urobiły już nas na swoją modłę? Czy i my nie zaczy‑namy myśleć zgodnie z ich życzeniem?

Mimo że w dzisiejszym świecie ewangeliczne war‑tości nie są popularne i dla wielu przeszkadzają nasze symbole religijne, nie lękajmy się głosić światu Chry‑stusa, którego dzisiaj nie tylko nie chcą przyjmować do swoich domów, ale odrzucają Go i wyrzekają się całe narody. Choć jest On wciąż dla wielu zgorszeniem i kamieniem potykania, dla nas wierzących jest „mocą Bożą i mądrością Bożą” (1 Kor. 1, 24). Według słów Apostoła Pawła: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgar‑dzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga. Przez Niego bowiem jesteście w Chry‑stusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem” (1Kor. 1, 27–31).

orędzie bożonarodzeniowe

Orędzie Bożonarodzeniowe Jego Ekscelencji,

Najprzewielebniejszego Jakuba, Arcybiskupa Białostockiego

i Gdańskiego, do Czcigodnego Duchowieństwa, Miłujących

Boga Braci i Sióstr Zakonnych, i Wszystkich Wiernych Diecezji Białostocko‑Gdańskiej

4 (61) 2009



4 4 (61) 2009

nasze parafie

Dzieje parafii prawosławnej w Michałowie datują się na początek XX w. Osiedle Michałowo początko‑wo nosiło nazwę Niezbudka‑Michałowo. Ludność wyznania prawosławnego osiedla i okolic uczęszczała do cerkwi we wsi Nowa Wola. W 1900 r. powołano do życia społeczny komitet budowy cerkwi w Mi‑chałowie. Ze względu na to, że ludność prawosławna Michałowa należała do parafii Nowa Wola, proboszcz tejże parafii początkowo nie wyrażał zgody na jej rozdzielenie. Jednak w styczniu 1906 r. pozytywnie zaopiniował prośbę prawosławnych mieszkańców Michałowa i zwrócił się z prośbą do władz carskich o pozwolenie na budowę nowej cerkwi. Zgodę na bu‑dowę świątyni mieszkańcy Niezbudki‑Michałowa

oraz wsi: Pieniek, Mościsk, Kobylanki, Lesanki i Krynicy otrzymali 12 marca 1907 r.

Majątek ziemski w Niezbudce‑Michałowie dzie‑dziczył wtedy po Aleksandrze von Minchwitz Rudolf Enggelhardt. W 1905 r. majątek zmienił właściciela, a został nim pułkownik Andrzej Stankiewicz, który ofiarował plac o powierzchni tysiąca dwustu trzydzie‑stu trzech sążni kwadratowych pod budowę cerkwi oraz tysiąc pięćset siedem sążni kwadratowych pod budowę plebanii. Dodatkowo wydzielił dwa tysiące czterysta dwadzieścia pięć sążni kwadratowych pod cmentarz.

Komitetem budowy cerkwi kierował inicjator przed‑sięwzięcia – o. Włodzimierz Stupnicki – właściciel dóbr ziemskich w Mościskach, pierwszy ofiarodawca i późniejszy proboszcz parafii w Michałowie. To on zorganizował w 1906 r. wyrąb lasu na cerkiewnym placu i dawał pieniądze na budowę. W tym samym roku przygotowano bale i deski oraz zwożono kamie‑nie na fundament świątyni. I tak w dniu 9 maja (wg starego stylu) 1907 r. nastąpiło uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego. Ojciec Włodzimierz Stupnicki sprowadził z Łotwy znakomitego majstra, Piotra Sten‑dersa, którego żona, Natalia Sak, pochodziła z Micha‑

Z tej nadziei cieszymy się dziś świętując narodzenie Jezusa Chrystusa z Marii Panny. Poprzez Wcielenie Bóg Słowo – będąc zrodzony odwiecznie w łonie Ojca – przyjął z Marii Panny ludzkie ciało, by je prze‑bóstwić w swojej Osobie, a nas pojednać z Bogiem. On odkupił nas od grzechu i dał nam życie wieczne. Poprzez Wcielenie Boga, według słów Apostoła Pa‑wła: „Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozum‑nie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” (Tyt. 2, 11–13).

Święto Bożego Narodzenia to, dla nas wierzących, czas wielkiej radości, tą radość daje nam nadzieja na życie wieczne. Tą nadzieją i radością winniśmy dzielić się z każdym napotkanym. Chrystus przyszedł na świat, by odkupić wszystkich, którzy w Niego uwierzą i podążają za nim zachowując jego przy‑kazania.

Bracia i Siostry pamiętajmy o swoim powołaniu, by w zsekularyzowanym świecie nieść świadectwo dzieci Bożych. W trudnych chwilach przybiegajmy do świątyni jak do żłóbka w Betlejem i z żarliwą wiarą prośmy Boga o dar Łaski, by nieść wiarę, nadzieję i miłość tam, gdzie ich brakuje.

W ten uroczysty i radosny dzień Narodzin Syna Bożego, kiedy mistycznie przenosimy się do Betlejem, zmartwieni postawą i stanem ludzkości, wznieśmy swe gorące modlitwy ku Nowonarodzonemu, aby zesłał po‑kój światu, wzajemną miłość i nadzieję na życie wieczne. Podziękujmy za wszystkie dobrodziejstwa, którymi nas obdarza, za dar wiary, za łaskę, którą prowadzi nas do zbawienia, za opiekę nad Swoim Kościołem.

W ten dzień, z okazji świąt Bożego Narodzenia, pragnę również serdecznie pozdrowić: Duchowień‑stwo, Braci i Siostry Zakonne, Wiernych prawosławnej Diecezji Białostocko‑Gdańskiej i życzyć Wszystkim błogosławionej bożonarodzeniowej radości, nadziei i Bożego błogosławieństwa we wszystkich życiowych poczynaniach. Nowy Rok 2010 niech będzie rokiem nowej łaski Pańskiej w naszym życiu, w naszej Ojczyź‑nie i na całym świecie.

Łaska Pana Naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wszystkimi Wami.

Prawosławny Arcybiskup Białostocki i Gdański

Białystok‑GdańskBoże Narodzenie 2009 r.

Historia Parafii Prawosławnej pw. św. Mikołaja w Michałowieks. Jan Jaroszuk

4 (61) 2009 4 (61) 2009



5

nasze parafie

łowa. Budowa drewnianej cerkwi na kamiennym fun‑damencie o powierzchni 272 m kwadratowych wraz z dzwonnicą o wysokości 31 m i trzema krużgankami nadającymi cerkwi kształt krzyża o pięciu kopułach została ukończona w połowie 1908 r., a we wrześniu tegoż roku została poświęcona pod wezwaniem św. Mikołaja Cudotwórcy przez JE Najprzewielebniej‑szego Michała, Biskupa Grodzieńskiego i Brzeskiego. Poświęcając cerkiew biskup mianował pierwszym pro‑boszczem parafii w Niezbudce‑Michałowie inicjatora i budowniczego ks. Włodzimierza Stupnickiego.

Od otwarcia samodzielnej parafii do dnia 14 lute‑go1910 r. obowiązki psalmisty pełnił Bazyli Borysiuk a następnie Jan Bielkiewicz, dalej Jan Zańko, Eufe‑miusz Kaczan, który w sierpniu 1915 r. wraz ze swoim proboszczem Włodzimierzem Stupnickim wyjeżdża do Rosji. W październiku 1918 r. ks. Stupnicki wraca do Michałowa. W czasie nieobecności proboszcza zastępowali go księża z innych parafii. W końcu paź‑dziernika 1919 r. ks. Włodzimierz sprzedaje swój ma‑jątek ziemski we wsi Mościska i wyjeżdża. Po jego wyjeździe cerkiew zostaje zamknięta przez Rząd Polski, a klucze zabezpieczone w miejscowej gminie. W paź‑dzierniku 1920 r. probostwo obejmuje ks. Eustachy Bałabuszewicz, który we wrześniu 1921 r. Wyjeżdża, a parafia do listopada 1924 r. Nie posiada swego pro‑

boszcza. Obsługiwali parafię dorywczo: ks. hieromich Tomasz Łoban oraz hieromnich grodzieńskiego bory‑so‑glebskiego klasztoru Mitrofan Bielewicz. Od dnia 15 listopada 1924 r. rezolucją JE Najprzewielebniejsze‑go Aleksego, Biskupa Grodzieńskiego i Nowogródz‑kiego, proboszczem zostaje mianowany ks. Bazyli Górnijczuk a obowiązki psalmisty obejmuje Jerzy Kirejew. Po objęciu probostwa przez ks. Górnijczuka przystąpiono do budowy plebanii. W 1928 r. prze‑prowadzono częściowy remont cerkwi (fundament i dach). W roku 1936 zainstalowano w cerkwi i pleba‑nii elektryczne oświetlenie. Dnia 20 sierpnia 1936 r. rezolucją JE Najprzewielebniejszego Sawy, Biskupa Grodzieńskiego i Nowogródzkiego, proboszczem parafii zostaje mianowany ks. Jan Skalski, który od lipca 1938 r. z powodu choroby zaprzestaje swojej dusz‑pasterskiej działalności. Od stycznia 1940 r., zgodnie z rezolucją JE metropolity Pantelejmona, pomocni‑kiem chorego ks. Skalskiego zostaje ks. Włodzimierz Doroszkiewicz (późniejszy metropolita warszawski i całej Polski), który rezolucją JE arcybiskupa Benedykta 11 kwietnia został mianowany proboszczem parafii w Michałowie. Obowiązki psalmisty pełnił wówczas Mikołaj Kosacki. W 1942 r. ogrodzono metalowym płotem plac cerkiewny a płotem drewnianym pleba‑nię. W 1946 r. kamienno‑betonowym ogrodzeniem okolono cmentarz. l września 1946 r. ks. Włodzimierz Doroszkiewicz odchodzi do Gródka, a na jego miejsce JE arcybiskup białostocki i gdański Tymoteusz mianuje ks. Mikołaja Strokowskiego. To przy nim w 1949 r. dokonano zewnętrznego remontu świątyni

Z dniem 18 października 1952 r. proboszczem parafii zostaje ks. Włodzimierz Doroszkiewicz – stryjeczny

Michałowska cerkiew

Ks. Włodzimierz Stupnicki – inicjator budowy cerkwi w Michałowie

4 (61) 2009



6 4 (61) 2009

nasze parafie

brat metropolity Bazylego. W latach 1954 – 1955 prof. Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie Adam Sta‑lony Dobrzański artystyczne rozpisał wnętrze cerkwi. l sierpnia 1955 r. dekretem JE arcybiskupa Tymoteusza proboszczem zostaje ks. mitrat Anatol Kiryk. 4 marca 1957 r. drugim psalmistą zostaje ks. diakon Anatol Kiryk, syn ks. mitrata Anatola. Od początku 1960 r. do pierw‑szej dekady sierpnia 1965 r. chórem dyrygował Jan Timoszuk. W sierpniu 1965 r. zmarł ks. mitrat Anatol Kiryk a jego obowiązki przejął syn już wówczas ks. Ana‑tol Kiryk. Dnia 3 lipca 1966 r. obowiązki proboszcza dekretem JE metropolity Stefana objął ks. Konstanty Gromadzki, który 28 maja 1973 r. przekazuje parafię dziekanowi okręgu gródeckiego ks. Włodzimierzowi Doroszkiewiczowi. Dekretem JE biskupa białosto‑ckiego i gdańskiego Nikanora proboszczem parafii mianowany zostaje ks. Jarosław Tyczyno.

Od 1973 r. zostają podjęte starania o przekaza‑nie michałowskiej parafii nieczynnego cmentarza ewangelicko‑augsburskiego, które we wrześniu 1974 r. zwieńczone zostają sukcesem. W 1978 r. pomalowano cerkiew z zewnątrz, a parafia zyskuje nowego wikariu‑

sza – ks. Jerzego Osipowicza. Z dniem 19 października 1983 r. JE biskup białostocki i gdański Sawa przenosi w stan spoczynku ks. Jarosława Tyczyno, pozostając go w parafii jako rezydenta, oraz zwalnia wikariusza ks. Jerzego Osipowicza, powołując na stanowisko proboszcza ks. Jana Jaroszuka. W latach 1984–1986 psalmistą jest Mirosław Kulik. 11 sierpnia 1985 r. JE bi‑skup Sawa dokonał poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę nowego domu parafialnego.

15 września 1985 r. parafię odwiedziła delega‑cja bratnich Kościołów prawosławnych przybyłych do Polski na konferencję pokojową w osobach: JE Ni‑kodema, metropolity lwowskiego i tarnopolskiego, JE Jana, biskupa michałowskiego (Czechosłowacja), archimandryty Grzegorza (Bułgaria), ks. Chrystofora (Węgry).

Od l września 1985 r. do 15 maja 1986 r. wikariuszem jest ks. Mikołaj Słokotowicz. Jednocześnie rezydent ks. Jarosław Tyczyno zostaje przeniesiony na stanowi‑sko proboszcza parafii w Łodzi. Następnie wikariuszem, do 22 czerwca 1998 r., zostaje ks. Mikołaj Kulik.

Wizyta władyki Sawy (Sowietowa) – okres międzywojenny

4 (61) 2009 4 (61) 2009



7

nasze parafie

W roku 1986 zakończono budowę domu para‑fialnego w stanie surowym. W maju 1988 r. parafię odwiedził metropolita smoleński i wiaziemski Kirył, obecnie patriarcha moskiewski i całej Rusi, a w sierpniu 1989 r. delegacja Cerkwi greckiej na czele z metropolitą Pireusu Kalinikosem.

27 listopada 1990 r. dekretem JE arcybiskupa Sawy na psalmistę powołano Jarosława Nosa – obecnie archimandryta klasztoru w Jabłecznej, który pełnił swe obowiązki do 1 sierpnia 1991 r., a na jego miejsce powołany został Arkadiusz Zielepucha – obecnie dzie‑kan okręgu gdańskiego – który był w parafii do lipca 1993 r. 22 listopada 1992 r. dokonano uroczystego poświęcenia nowo wybudowanej plebanii.

W latach 1993–1996 przeprowadzono kapitalny remont świątyni polegający na przekryciu dachu nową blachą oraz wymianie spróchniałych elemen‑tów drewnianych wraz z malowaniem. W roku 1994 parafię odwiedził JE arcybiskup Pensylwanii i USA German. W 1997 r. diakonem i jednocześnie katechetą jest ks. diakon Andrzej Busłowski, od sierpnia 1998 r. zastępuje go ks. Mirosław Awksietijuk – do 29 grudnia 2003 r. Od maja 2003 r. dyrygentem jest Aleksander Aleksiejuk, którego 19 września 2004 r. wyświęca na diakona JE biskup Jakuba.

Od lutego do sierpnia 2004 r. posługę pełni nowy wikariusz ks. Sławomir Jakimiuk, którego od września 2004 r. zastępuje ks. Wiktor Tetiurka.

W parafii stale prowadzi się prace remontowo‑‑budowlane: w 1995 r. wybudowano budynek gospo‑darczy wraz z garażami, w 1999 r. wykonano ocieplenie i elewację plebanii, w kolejnych latach wykonano nowe metalowe ogrodzenie posesji plebanii, remont pomieszczeń starej plebanii, wyłożono wjazdy kostką brukową, wymieniono instalację elektryczną, doko‑nano odnowienia ikonostasu wraz z pozłoceniem, zainstalowano promienniki kwarcowe‑halogenowe do ogrzewania cerkwi, dokonano kolejnego kapitalne‑go remontu świątyni wraz z pokryciem kopuł blachą nierdzewną w kolorze złotym z łuską podwyższaną, dokonano iluminację cerkwi, zakupiono nowe pani-kadiło i inne przedmioty kultu religijnego.

26 października 2008 r. odbyły się uroczystości ju‑bileuszowe 100‑lecia cerkwi i parafii. Uroczystościom, na które przybyli licznie wierni i duchowieństwo, przewodniczył JE Wielce Błogosławiony Sawa, Me‑tropolita Warszawski i całej Polski, wraz z JE Najprze‑wielebniejszym Szymonem, Arcybiskupem Łódzkim i Poznańskim, JE Jakubem, Arcybiskupem Białostockim i Gdańskim, oraz JE Grzegorzem, Biskupem Supra‑skim.

Jubileusz 100‑lecia parafii

4 (61) 2009



8 4 (61) 2009

rozważania teologiczne

Ludzie w obecnych czasach bardzo często sta‑wiają pytania, na które spodziewają się otrzymywać odpowiedzi. Pytają o Boga, o sens i cel życia, śmierć, cierpienie, wolność. Tempo następujących po sobie zmian w postrzeganiu rzeczywistości, stymulowa‑nych przez postęp naukowo‑techniczny, skłania nas do zadumy.

Jakże ciężkie do zniesienia musi być życie, skoro człowiek wybiera śmierć, która ma być ukojeniem, kresem cierpień, aspiracji, nadziei. Jak to jest? Z jakimi problemami musimy się zetknąć, jak głęboko je prze‑żyć zanim zamkniemy za sobą drzwi nieodwołalnie i ostatecznie? Czy decyzja o odebraniu sobie życia rodzi się nagle, czy też narasta tygodniami, miesiącami, latami? Dlaczego ktoś popełnia samobójstwo, jeżeli życie jest największym darem? Darem danym od na‑szego Stwórcy, który sam siebie oddaje na dobrowol‑ną śmierć? Darem, w którym jest cząstka Boga?

Zastanawiając się nad tym problemem próbujemy dokonać jakiejś jego moralnej kwalifikacji, powołując się na ogólnie przyjęte normy społeczne lub własne przekonania religijne.

Chrześcijaństwo zawsze było przeciwne samo‑bójstwom. Co prawda ani w Starym, ani w Nowym Testamencie nie mówi się bezpośrednio o zakazie samobójstwa, ale cały jego duch przeczy takim uczyn‑kom. Zwróćmy uwagę na argumenty przemawiające za słusznością tej tezy:

Podstawowa prawda biblijna: Bóg jest Stwórcą 1. świata i człowieka. Dlatego też człowiek nie może decydować nie tylko o nim, lecz też o swoim życiu „Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie, jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14, 7–8). Od Ducha Świętego, Dawcy życia, otrzymaliśmy życie jako dar drogocenny, aby wykorzystać je dla dobra, dla osiągnięcia celu przez Boga wyznaczo‑nego – po to mianowicie, by dążyć „do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chry‑stusa”; „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz Niebieski” (Ef 4, 13; Mt 5, 48). Od‑bierając życie obce lub swoje, człowiek postępuje więc wbrew woli Bożej, wbrew celowi, który Bóg wyznaczył posyłając go na ten świat.Chrześcijanin wie nie tylko to, że Bóg stworzył świat, 2. lecz zna również inną prawdę – biblijną, iż On, we‑dług Swojej dobroci, kieruje światem, Opatrznością

Swą prowadząc do wyznaczonego celu. Prawdę ową odnajdujemy konkretnie wysłowioną zarówno w Piśmie Świętym, jak też u Ojców: „On podtrzymuje słowem swej potęgi” (Hbr 1, 3). Według św. Ireneu‑sza z Lyonu „Bóg rozmyśla o wszystkim”, św. Bazyli Wielki naucza zaś: „Niezależnie, co z nami by się nie działo, nie odbywa się bez Bożego przyzwolenia; nauczyliśmy się z Ewangelii, że nawet wróbel nie pada bez woli Ojca naszego, co więc wydarzyło się, odbyło się z woli naszego Stwórcy”. U św. Jana Chryzostoma czytamy: „Powinniśmy być przekona‑ni, że Bóg wszystko zsyła dla naszej korzyści”.

Dlatego też, niezależnie od tego, co wydarzyłoby się w życiu, chrześcijanie nie uważają tego za przy‑padek, zrządzenie losu, bez woli i akceptacji boskiej; we wszystkim widzą Jego wolę i dopust, i przyjmują jako swój obowiązek, próbę wytrzymałości. Tym bardziej, że Pismo Święte głosi: „Bóg nie dopuści do wypróbowania ponad wasze siły” i „nie dozwoli was kusić ponad to, co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania, abyście mogli przetrwać” (1Kor 10, 13).Życie na tym świecie, gdzie miesza się zło i dobro, 3. nie może istnieć bez ciężarów i trosk. Przypominając nam o tym Zbawiciel mówi: „Jeśli was świat niena‑widzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził... Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować” (J 15, 18–20). Apostoł Paweł podkreśla zaś, że „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bo‑żego” (Dz 14, 22). Dlatego też chrześcijanin nie może żyć bez gotowości do codziennych prób, pokus i cierpienia: „Jeśli kto chce iść za Mną niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój, niech Mnie naśladuje” (Łk 9, 23). Przygotowując siebie do walki z przeciwnościami życia człowiek, który naprawdę wierzy w Chrystusa, zawsze chroni w swej świadomości prawdę, że Chrystus, który od nas oczekuje gotowości niesienia krzyża, sam pierwej wziął Swój krzyż na Golgotę i zna ciężar oraz krzyżowe cierpienie. Ponadto On jest zawsze z nami, gotów pomóc, gdy potkniemy się lub osłabniemy pod ciężarem trosk, jeśli tylko z wiarą poprosimy Go o pomoc.Teologia moralna wyszczególnia dwa rodzaje sa‑

mobójstwa: bezpośrednie, gdy człowiek w sposób gwałtowny pozbawia się życia; oraz pośrednie, czyli powolne, gdy człowiek stopniowo skraca sobie życie, na przykład poprzez zażywanie narkotyków. Rozwój współczesnej medycyny doprowadził do pojawienia się problemu związanego z eutanazją, którą również w niektórych wypadkach należy rozpatrywać w ka‑tegoriach samobójstwa. Bez względu na to jakiego rodzaju byłoby samobójstwo, bezpośrednie czy też pośrednie, stanowi ono jedno z największych prze‑stępstw wobec Miłości i Woli Boga. Samobójstwo

Modlitwy za samobójcówMarcin Chyl

4 (61) 2009 4 (61) 2009



9


jest efektem niewiary w Boga i Jego Opatrzność. Popełniając samobójstwo człowiek przekreśla swoje powołanie i misję zarówno w stosunku do siebie, jak i całego świata. Starzec atoski Paisjusz mówił: „Kościół nie modli się za samobójców (...) dlatego, że tacy ludzie wyrzekają się życia, gardzą nim. Życie – to dar Boży”. Kończąc swe życie samobójstwem ludzie tacy rzucają tym darem Bogu w twarz.

Grzech samobójstwa jest śmiertelnym z tego względu, że człowiek odbierając sobie życie, zamyka sobie jednocześnie możliwość poprawy, przyniesienia skruchy, które mogą mieć miejsce jedynie w czasie życia ziemskiego i które, wedle nauki św. Symeona Nowego Teologa, mają moc powtórnego chrztu.

Według nauki Cerkwi prawosławnej nie ma na zie‑mi człowieka, który przeżyłby chociaż jeden dzień bez grzechu. Jest zatem zrozumiałe, jak ważna jest pokuta, aby oczyścić się od grzechów i posiąść świętość „bez czego nikt nie ujrzy Pana”, który za cel Swego przyjścia na ziemię stawia przywołanie grzeszników do pokuty (J 15, 14–16; Mt 9, 13). Samobójstwo wyklucza pokutę – zwrócenie się do Boga o wybaczenie i poprawę swojego życia.

Cała tradycja Cerkwi bezwzględnie odrzuca samo‑wolne odebranie życia jako czyn zdecydowanie zły, stanowiący przeciwieństwo obowiązku zachowania go nienaruszonym. Niezależnie od tego, jakiego by‑łoby ono rodzaju, czy pod wpływem jakichkolwiek okoliczności uwarunkowanych psychologicznie, kul‑turowo, czy społecznie, zostałoby ono popełnione, stanowi niezmiennie największe przestępstwo wobec Boga, bliźnich i samego siebie. W swej najgłębszej istocie jest ono odrzuceniem absolutnej władzy Bożej

nad życiem i śmiercią: „Ty masz władzę nad życiem i śmiercią: Ty wprowadzasz w bramy Otchłani i Ty wy‑prowadzasz” (Mdr 16, 13). Przez to samobójca pozba‑wia się łaskawej pomocy modlitw Cerkwi, bo ona jest powołana do modlenia się za tych, którzy zmarli w pokucie. Jest to dobrze ukazane w fakcie, że tym, którzy proszą o przebaczenie za każdy grzech, Cer‑kiew zezwala na Eucharystię w obliczu śmiertelnego zagrożenia, a w wypadku śmierci nie pozbawia ich swoich modlitw, ani chrześcijańskiego pogrzebu. W takiej sytuacji nie może odbyć się otpiewanije, jak również modlitwa za duszę. Jednakże, gdy wiemy, że samobójca nie był świadomy ciężaru grzechu, który uczynił, albo z nieznajomości swej wiary, czego winowajcą był nie tylko on sam, ale i ci, którzy go nie oświecili, najwyższa władza cerkiewna może zezwolić na oddzielne otpiewanije, skromnie i w obecności najbliższej rodziny.

Jeśli chodzi o pochówki samobójców, kwestie jak chować, i czy w ogóle ma się do czynienia z samo‑bójstwem, czy też nie, przede wszystkim opiniuje lekarz. Jest to warunek sprawowania pogrzebu. Jeżeli lekarz wyraźnie stwierdzi, iż człowiek, który dokonał takiego czynu, był psychicznie chory, jest to podstawą do tego, aby nie uznać go za samobójcę, tak więc jego pochówek odbywał by się normalnie, bez ograniczeń prawnych i formalnych. Jeśli natomiast samobójca okazałby się człowiekiem zdrowym, świadomym po‑pełnionego czynu, pochówek według prawa Cerkwi musi być ograniczony.

Wedle słów św. Bazylego Wielkiego, zabrania się jakichkolwiek oficjalnych modlitw w Cerkwi za czło‑wieka, który popełnił samobójstwo: „Jeżeli człowiek odbierze sobie życie, niech niczego nie śpiewa się nad nim, ani niech nie wspomina się go w czasie Świętej Liturgii za wyjątkiem choroby umysłowej, wedle czternastego pouczenia św. Tymoteusza Alek‑sandryjskiego”. Z kolei siedemnasta reguła Tymoteusza Aleksandryjskiego mówi o tym, iż nie powinno się składać bezkrwawej ofiary za samobójcę – tak więc w świetle kanonów naszej Cerkwi nie modlimy się za samobójców w świątyni. Ciężar i ogrom modlitwy spoczywa na najbliższej rodzinie zmarłego.

Cerkiew prawosławna zawsze traktowała życie za drogocenny dar Boży, który został powierzony czło‑wiekowi w celu rozumnego używania go i należytego przygotowania do wieczności. Prawosławna antropo‑logia jasno określa sens oraz cel egzystencji człowieka. Jako ukoronowanie stworzenia człowiek powołany został do świętości, przebóstwienia, a co za tym idzie, do przemiany całego świata.

Ikona przedstawiająca św. Bazylego Wielkiego

4 (61) 2009



10 4 (61) 2009


Terroryzm, to zjawisko, które w czasach nam współ‑czesnych jest jednym z największych zagrożeń istnień ludzkich na terenach kultury europejskiej. Definicja mówi, iż termin „terroryzm” wywodzi się od języka greckiego τρέω/treo – ‘drżeć, bać się’; ‘stchórzyć, uciec’ oraz łacińskiego terror, -oris – ‘strach, trwoga, przera‑żenie’ lub ‘straszne słowo, straszna wieść’ i pochod‑nego czasownika łacińskiego terreo – ‘wywoływać przerażenie, straszyć’. Na tej podstawie można bardzo ogólnie zdefiniować terroryzm jako sianie strachu i grozy. Bardziej szczegółowo terroryzm niepaństwo‑wy można zdefiniować jako: „nieuzasadnione lub bezprawne użycie siły bądź przemocy wobec osób lub mienia, aby zastraszyć lub wywrzeć przymus na rząd, ludność cywilną lub ich część, co zmierza do promocji celów politycznych, społecznych lub finansowych”. Istotą terroryzmu jest to, że przedmio‑tem działania terrorystycznego są osoby, które nie mają bezpośredniego wpływu na realizację celów, jakie chcą osiągnąć organizacje terrorystyczne. Zatem działania terrorystyczne muszą się charakteryzować znacznym efektem psychologicznym i potencjalnie dużym efektem społecznym oraz medialnym, aby mogły być skuteczne. Najczęściej tłumaczy się zatem, że u jego źródeł leżą motywacje polityczne. Mówi się również, że tyle, ile jest ideologii, sporów, roszczeń i zadawnionych konfliktów, tylu jest jednocześnie

potencjalnych aktorów, którzy mogą posłużyć się metodami terrorystycznymi w dążeniu do zaspoko‑jenia swoich żądań. Terroryści chcą zmienić politykę państwa. Cel terrorystów najczęściej pozostaje poli‑tyczny – uderzając w przypadkowych obywateli, chcą wywołać zmianę polityki danego państwa. Abu al Munhir, jeden z liderów fundamentalistów algierskich, powiedział w 1997 r.: „Nie istnieje coś takiego jak ślepy terror. Zabijani są tylko ci, którzy na to zasłużyli”, nato‑miast niewinne ofiary to „ofiara składana Bogu”.

Ruchy ekstremistyczne często bazują na szablo‑nowych interesach politycznych, mających na celu zdobycie władzy i bogactwa. Ich przywódcy często idą za całkiem przyziemnymi celami. Jednakże, jeśli potraktujemy współczesny terroryzm jako ruch, któ‑ry hipokrytycznie wykorzystuje religię do swoich egoistycznych interesów, popadniemy w złudzenia utrudniające skuteczną walkę z terroryzmem.

Religia zajmuje centralne miejsce w ideologiach ruchów ekstremistycznych opartych na islamie, pod‑czas gdy polityka i ekonomia są uważane za sposoby realizacji pewnego projektu religijnego i kulturalne‑go. Najbardziej zuchwałe i najkrwawsze akty terroru dokonane przez gotowych na śmierć terrorystów byłyby niemożliwe bez wykorzystywania religijnych przekonań ludzi. Należy postawić pytanie: dlaczego przekonania religijne zmieniane są w niszczącą siłę? Prawdopodobnie powodem są nie tylko niesprzy‑jające warunki polityczne, ekonomiczne i życiowe znacznej części muzułmanów, ale także duchowy stan umysłu współczesnych ludzi.

Z pewnością w owych przyczynach jest sporo prawdy. W tym momencie walka z terroryzmem jest walką o zachowanie wolności i prawa do życia nie mających z tymi problemami bezpośredniego związku ludzi. Trudno jednak mniemać, że to jedyne pobudki terroryzmu.

Terroryzm sam w sobie z pewnością można uznać jako kategorię wolności, oczywiście nie z teologicz‑nego punktu widzenia. Tę kategorię określa jedynie prawo człowieka do wygłaszania swoich poglądów oraz do nie przyjmowania poglądów ogółu. Oczywi‑ście forma przeciwstawiania się temu – zabijanie ludzi – nie ma już nic wspólnego z wolnością; co prawda jednym z szeregowych wytłumaczeń istnienia zła jest właśnie wolność. Problem wolności wiąże się bowiem z problemem zła, a oba te problemy koncentrują się w osobie ludzkiej. Zła nie da się wyjaśnić bez wolności. Zło towarzyszy drogom wolności. Bez tego związku nie istnieje też kwestia odpowiedzialności za zło. Gdyby nie istniała wolność, to wtedy za zło odpowia‑dałby sam Stwórca. Ale nie można tutaj zapominać, że również dobro jest wytworem wolności i w tym zawiera się prawdziwa wolność. Człowiek znajduje jedynie pozór wolności w złu, ponieważ w istocie

Walka z terroryzmem w kontekście wolności ludzkiej

Łukasz Hajduczenia

Zamach terrorystyczny – budynek federalny w Oklahoma City, 19 kwietnia 1995 r.

4 (61) 2009 4 (61) 2009



11


poddaje się zniewoleniu, tj. uzależnieniu od zła. Tak jest z wszelkimi przejawami zła w świecie, które tworzy człowiek, czyli np. z terroryzmem.

Jednakże terroryzmu nie można sprowadzić je‑dynie do polityki. Patrząc z drugiej strony, terroryści bardzo często walczą z konkretnym, niereligijnym światopoglądem.

Istnieje szereg odmian religijnej odpowiedzi na wy‑zwanie totalitarnego liberalizmu i wojującego seku‑laryzmu. Najradykalniejszą odpowiedź dają islamscy ekstremiści, którzy ogłosili jihad przeciwko „pochrześ‑cijańskiej” cywilizacji zachodniej ze wszystkimi jej tak zwanymi wartościami ogólnoludzkimi. Fenomenu terroryzmu islamskiego nie można zrozumieć bez zrozumienia reakcji wywołanej we współczesnym świecie islamskim przez starania Zachodu o narzuce‑nie im swojego światopoglądu i norm zachowania. Jesteśmy przyzwyczajeni słyszeć oświadczenia o tym, jak to terroryzm nie ma ani narodowości, ani wyznania i nikt nie wątpi, że nierozwiązane problemy natury etnicznej czy politycznej są głównymi przyczynami czynów terrorystycznych. Ale widząc poczynania bę‑dące odpowiedzią na całkowitą hegemonię zachod‑niego świeckiego myślenia, nie można zaprzeczyć faktowi, że najagresywniejsi sprawcy współczesnego terroryzmu islamskiego są inspirowani religijnym paradygmatem. I tak długo, jak Zachód będzie rościł sobie prawo do światowego monopolu światopo‑glądów, propagując swoje normy jako nie znajdujące alternatywy i obowiązujące dla wszystkich narodów, Damoklesowy miecz terroryzmu będzie wisiał nad całą cywilizacją Zachodu.

Tak więc można dojść do dość kontrowersyjnego wniosku, że zarówno terroryzm jak i walka z terro‑

ryzmem jest walką o wolność ludzką. Oczywiście jest kwestia sposobu walki. Terroryści posługują się sposobem, który jest najgorszym zamachem na więź z Bogiem, jaką człowiek od swojego upadku poznał – zabójstwem. Czy tym bardziej samobójstwem. Palestyńczycy pierwsi we współczesnym świecie zastosowali taktykę zamachów samobójczych na lud‑ność cywilną. W połowie lat 90‑tych zaczęli wysadzać się bojownicy palestyńskiego Dżihadu, Hezbollahu i Hamasu. Właśnie Hezbollah po raz pierwszy użył jako ruchomych „bomb” kierowanych przez samo‑bójców ciężarówek (atak na amerykańskie koszary w Bejrucie w 1983 r.). Najsłynniejszymi indywidualnymi zamachami samobójczymi były: atak na przystanek autobusowy w Tel Awiwie (1994 r., ginie 21 osób) czy atak na klub w Riszon Lecion koło Tel Awiwu (2002 r., ginie 14 osób). Taktykę przyjęła po części również druga strona – w 1994 r. fundamentalista izraelski Baruch Goldstein wysadził się w muzułmańskim me‑czecie, zginęło 29 osób1. Z drugiej strony polityka państw europejskich, czy USA, skłania się do tego, aby z terroryzmem walczyć tą samą bronią co oni. To jest również posługiwać się przemocą. Terroryści są po‑strzegani jedynie jako fanatycy religijni. W krajach tak zlaicyzowanych i zsekularyzowanych pojęcia fanatyka religijnego, tudzież osoby mocno religijnej, może gra‑niczyć z pojęciem człowieka pozbawionego rozumu. Ponadto Chrystus mówi, iż: „Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie”. Rozwiązaniem terroryzmu może być tylko pojęcie wolności, którą stworzyło Dobro.

1 http://serwisy.gazeta.pl/swiat/1.34291,1974510.html

4 (61) 2009



12 4 (61) 2009

z życia diecezji

Nabożeństwa i wizytacje kanoniczne

JE Najprzewielebniejszego Jakuba, Arcybiskupa

Białostockiego i Gdańskiego

4 października JE arcybiskup Jakub, oraz JE biskup supraski Grzegorz, odprawili Boską Liturgię w Para‑fii Prawosławnej pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku.

***9 października, w dniu święta św. Apostoła i Ewan‑

gelisty Jana Teologa, JE arcybiskup Jakub odprawił Boską Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. św. Jana Teologa w Białymstoku.

***20 października, w dniu święta Krasnostockiej Ikony

Matki Bożej, JE arcybiskup Jakub oraz JE biskup su‑praski Grzegorz odprawili Boską Liturgię w Żeńskim Monasterze Narodzenia NMP w Zwierkach. Całonoc‑nemu Czuwaniu w przeddzień święta przewodniczył biskup Grzegorz.

Z życia diecezjiRedakcja: Wiaczesław Perek

***24 października JE arcybiskup Jakub odprawił Boską

Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. Narodzenia NMP w Ostrowie Północnym.

***25 października JE Najprzewielebniejszy Jeremiasz,

Arcybiskup Wrocławski i Szczeciński, oraz JE Najprze‑wielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański, odprawili Boską Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. Opieki Matki Bożej w Olsztynie.

***22 listopada JE arcybiskup Jakub odprawił nabo‑

żeństwo dziękczynne w Parafii Prawosławnej pw. Wszystkich Świętych w Białymstoku.

Nabożeństwa JE Najprzewielebniejszego

Grzegorza, Biskupa Supraskiego 14 października, w dniu święta Opieki Matki Bożej,

JE biskup Grzegorz odprawił Boską Liturgię w dolnej

4 (61) 2009 4 (61) 2009



13

z życia diecezji

cerkwi Parafii Prawosławnej pw. św. Jerzego w Bia‑łymstoku, która jest pod wezwaniem Opieki Matki Bożej.

***11 listopada, w dniu modlitewnej pamięci św. mę‑

czennicy Anastazji Rzymianki, JE biskup Grzegorz odprawił Boską Liturgię w katedrze św. Mikołaja w Białymstoku.

30‑lecie święceń kapłańskich ks. mitrata

Aleksandra Klimuka24 października, w dniu modlitewnej pamięci

św. Apostoła Filipa, JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański, odprawił Boską Li‑turgię w Parafii Prawosławnej pw. Narodzenia NMP w Ostrowie Północnym. Tego dnia uroczyście ob‑chodzono jubileusz 30‑lecia święceń kapłańskich proboszcza ks. mitrata Aleksandra Klimuka. Z tej okazji władyka Jakub odznaczył ks. Aleksandra Orderem śś. Równych Apostołom Cyryla i Metodego. Z jubileuszo‑wymi życzeniami do świątyni przybyli m.in.: burmistrz Krynek Jolanta Gudalewska, przedstawiciele gminy Krynki i Szudziałowo, a także przedstawiciele Straży Granicznej i Policji.

Ks. Aleksander Klimuk urodził się 12 grudnia 1953 r. w Czeremsze. Dekretem JE Najprzewielebniejszego Nikanora, Arcybiskupa Białostockiego i i Gdańskiego, przyjęty został w skład kleru diecezji białostocko‑gdań‑skiej i mianowany psalmistą w Parafii Prawosławnej pw. św. Anny w Królowym Moście, a następnie w parafii św. Aleksandra Newskiego w Sokółce. 21 września 1979 r. z rąk władyki Nikanora otrzymał święcenia dia‑końskie, natomiast 27 września święcenia kapłańskie. Od 12 maja 1982 r. pełni obowiązki proboszcza w para‑fii w Ostrowie Północnym. Ks. Aleksander odznaczony został w 2002 r. Orderem św. Równej Apostołom Marii Magdaleny II‑ego Stopnia, a w 2009 r. przywilejem noszenia mitry.

Jubileusz ks. mitrata Aleksandra Szełomowa

25 października, w dniu modlitewnej pamięci świętych Ojców VII Soboru Powszechnego, JE Naj‑przewielebniejszy Jeremiasz, Arcybiskup Wrocławski i Szczeciński, oraz JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcy‑biskup Białostocki i Gdański, odprawili Boską Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. Opieki Matki Bożej w Ol‑sztynie. Tego dnia uroczyście obchodzono parafialne święto oraz jubileusz 60‑lecia urodzin proboszcza parafii ks. mitrata Aleksandra Szełomowa. Z tej okazji władyka Jakub odznaczył ks. Aleksandra Orderem śś. Równych Apostołom Cyryla i Metodego. Ponadto Orderem św. Równej Apostołom Marii Magdaleny od‑znaczeni zostali: matuszka Helena Szełomow, senator RP Stanisław Gorczyca oraz Jan Połowianiuk.

Wśród zaproszonych gości do olsztyńskiej świą‑tyni przybyli m.in.: senator RP Stanisław Gorczyca, przewodniczący Sejmiku Województwa Warmińsko‑‑Mazurskiego Julian Osiecki, prezydent Olsztyna Piotr Grzymowicz oraz przewodniczący Rady Miasta Ol‑sztyna Leszek Araszkiewicz.

Po zakończonej Liturgii odbyła się uroczysta proce‑sja wokół olsztyńskiej świątyni, podczas której przed‑stawiciele władz samorządowych złożyli wieńce przed krzyżem upamiętniającym prawosławne ofiary Akcji „Wisła”.

Ks. Aleksander Szełomow urodził się 7 kwietnia 1949 r. w Szczecinie. 26 maja 1971 r. z rąk JE Najprze‑wielebniejszego Nikanora, Biskupa Białostockiego i Gdańskiego, otrzymał święcenia diakońskie, nato‑miast 27 maja święcenia kapłańskie. Pierwszą parafią ks. Aleksandra była Parafia Prawosławna pw. Zaśnięcia NMP w Wojnowie. Od 12 lipca 1982 r., do dnia dzisiej‑szego, pełni obowiązki proboszcza Parafii Prawosław‑nej pw. Opieki Matki Bożej w Olsztynie. Ks. Aleksander Szełomow był wielokrotnie odznaczany: w 1991 r. Orderem św. Sergiusza z Radoneża, w 1996 r. Orderem św. Równej Apostołom Marii Magdaleny II‑ego Stop‑nia, a w 1999 r. prawem noszenia mitry. Oprócz nagród cerkiewnych ks. Aleksander odznaczony został także

4 (61) 2009



14 4 (61) 2009

z życia diecezji

orderami państwowymi: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz Ekumenicznym Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą. Ponadto ks. Aleksander Szełomow pełnił obowiązki dziekana okręgu olsztyńskiego Prawosław‑nej Diecezji Białostocko‑Gdańskiej, Dziekana Marynarki Wojennej RP Prawosławnego Ordynariatu WP. Jest także przewodniczącym Warmińsko‑Mazurskiej Pol‑skiej Rady Ekumenicznej oraz członkiem diecezjalnej Komisji Rewizyjnej.

25‑lecie święceń kapłańskich ks. mitrata Jana Fiedorczuka

2 grudnia minęła dwudziesta piąta rocznica święceń kapłańskich ks. mitrata Jana Fiedorczuka, proboszcza Parafii Prawosławnej pw. św. Mikołaja w Białymstoku.

Ks. Jan Fiedorczuk urodził się 28 grudnia 1959 r. w Białymstoku. Ukończył Prawosławne Seminarium Duchowne oraz Chrześcijańską Akademię Teologiczną w Warszawie. Po zawarciu związku małżeńskiego z Niną Busłowską wyświęcony został 25 listopada 1984 r. przez JE Najprzewielebniejszego Sawę, Arcybiskupa Białosto‑ckiego i Gdańskiego, na diakona. Tydzień później z rąk władyki Sawy otrzymał święcenia kapłańskie.

Pierwszą parafią ks. Jana była Parafia Prawosławna pw. Świętego Ducha w Białymstoku, gdzie obowiąz‑ki wikariusza pełnił do roku 1985. Następnie przez niespełna rok był wikariuszem Parafii Prawosławnej pw. Wszystkich Świętych w Białymstoku. W latach 1986–91 pełnił funkcję proboszcza Parafii Prawosław‑nej pw. śś. Niewiast Niosących Wonności w Czarnej Białostockiej. Od 1991 r. pełnił obowiązki wikariusza Parafii Prawosławnej pw. Wszystkich Świętych w Bia‑łymstoku, a od 1999 r. jej proboszcza. Zaś od 2007 r. jest proboszczem Parafii Prawosławnej pw. św. Mikołaja w Białymstoku.

Ks. Jan był wielokrotnie nagradzany: w 1998 r. krzy‑żem z ozdobami, a w 2009 r. prawem noszenia mitry.

Ks. Jan jest także od 2001 r. kierownikiem Wydziału Katechetycznego Prawosławnej Diecezji Białostocko‑‑Gdańskiej.

Nowy kapłan w diecezji białostocko‑gdańskiej

29 listopada JE Najprzewielebniejszy Jakub, Ar‑cybiskup Białostocki i Gdański, odprawił Boską Litur‑gię w katedrze św. Mikołaja w Białymstoku. Podczas nabożeństwa władyka udzielił święceń kapłańskich ks. diakonowi Jarosławowi Jaszczukowi.

Ks. Jarosław Jaszczuk urodził się 13 sierpnia 1982 r. w Mrągowie. W 2003 r. ukończył Wyższe Prawosław‑ne Seminarium Duchowne w Warszawie. Następnie w latach w 2005–2007 kontynuował studia na ru‑muńskim uniwersytecie Ioana Cuza w Iasi uzyskując tytuł magistra teologii prawosławnej. Tematem pracy magisterskiej z zakresu historii religii było „Druidzi, mistyczni kapłani Celtów”. 18 października br. wstąpił w związek małżeński z Angeliką Boiciuc. Święcenia diakońskie przyjął z rąk JE arcybiskupa Jakub 1 listo‑pada 2009 r.

Nowa parafia w Białymstoku3 października w Parafii Prawosławnej pw. Opieki

Matki Bożej w Choroszczy odbyła się konferencja duchowieństwa dekanatu białostockiego Prawosław‑nej Diecezji Białostocko‑Gdańskiej. Podczas obrad JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański, odczytał dekret o powstaniu nowej parafii prawosławnej w Białymstoku pw. św. męcz. archiman‑dryty Grzegorza (Peradze).

Erygowana z dniem 1 października parafia po‑zostanie filią Parafii Prawosławnej pw. św. Proroka Eliasza w Białymstoku, natomiast jej siedzibą będzie ul. Milowa w dzielnicy Dojlidy Górne. Świętem para‑fialnym będzie dzień męczeńskiej śmierci św. męcz. archimandryty Grzegorza – 6 grudnia (23 listopada według starego stylu)

4 (61) 2009 4 (61) 2009



15

z życia diecezji

20‑lecie Parafii Prawosławnej pw. Zmartwychwstania

Pańskiego w Białymstoku4 października, w dzień święta Ikony Matki Bożej

„Wsiecaryca”, JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcy‑biskup Białostocki i Gdański, oraz JE Najprzewieleb‑niejszy Grzegorz, Biskup Supraski, odprawili Boską Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku. Nabożeństwo sprawowane było z okazji dwudziestolecia parafii.

Władyka Jakub w uznaniu dwudziestoletnich wy‑siłków pierwszego proboszcza parafii, ks. mitrata Włodzimierza Cybulińskiego, odznaczył go Orderem śś. Równych Apostołom Cyryla i Metodego. Natomiast Orderami św. Równej Apostołom Marii Magdaleny odznaczeni zostali: inż. Mikołaj Misiukiewicz, Piotr Sulima oraz inż. Sławomir Ławniczuk

W jubileuszowych uroczystościach uczestniczyli m.in. posłowie na Sejm RP: Eugeniusz Czykwin i Jarosław Matwiejuk oraz dyrektor Departamentu Edukacji, Kultury i Sportu Urzędu Miejskiego w Białymstoku Lucja Orzechowska.

Budowa pierwszej cerkwi pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku przy ul. Henryka Sienkie‑wicza rozpoczęła się w 1898 r. Stan surowy świątyni osiągnięty został w 1912 r. Działania wojenne prze‑rwały dalsze prace wewnątrz cerkwi. Niestety, władze odrodzonej II RP nie pozwoliły na dokończenie prac przy świątyni, doprowadzając w efekcie do jej ruiny. Decyzją wojewody białostockiego z 1938 r. przystą‑piono do rozbiórki, a w ten sposób pozyskany mate‑riał posłużył do budowy murów kościoła św. Rocha w Białymstoku. Piękno cerkwi pw. Zmartwychwstania,

w której nie odprawiono ani jednego nabożeństwa, zachowało się jedynie na kilku starych fotografiach.

Pamięć prawosławnych mieszkańców Białegosto‑ku o soborze Zmartwychwstania przetrwała do lat 80‑tych XX w. Staraniami ówczesnego arcybiskupa białostockiego i gdańskiego Sawy w 1989 r. erygowa‑no nową białostocką parafię pw. Zmartwychwstania Pańskiego przy ul. Sikorskiego. Została ona wyodręb‑niona terytorialnie z Parafii Prawosławnej pw. Zaśnię‑cia NMP w Białymstoku. Decyzją arcybiskupa Sawy świętem parafialnym wybrano pierwszą niedzielę po święcie Paschy – Antypaschę. 22 kwietnia 1990 r. poświęcono kamień węgielny pod murowaną świą‑tynię zaprojektowaną przez architektów: Jana Kabaca i Jerzego Uścinowicza. Jednocześnie nabożeństwa odprawiane były w tymczasowej kaplicy. Dużym wydarzeniem w życiu parafii była wizyta metropolity Sawy w czerwcu 1998 r., podczas której zwierzchnik Kościoła prawosławnego w Polsce poświęcił krzyż na główną kopułę cerkwi. Zwieńczeniem wszystkich prac związanych z budową świątyni było jej uroczyste poświęcenie, którego 1 października 2006 r. dokonali: JE Najprzewielebniejszy Abel, Arcybiskup Lubelski i Chełmski, oraz JE Najprzewielebniejszy Jakub, Biskup Białostocki i Gdański.

Historia parafii za: Cerkiew Zmartwychwstania zmar-twychwstała, Parafia Prawosławna pw. Zmartwych‑wstania Pańskiego, Białystok 2009

Arcybiskup Jakub z wizytą w Niemczech

W dniach 10–17 października na zaproszenie Ewangelickiego Kościoła Palatynatu z oficjalną wizytą w Niemczech przebywała delegacja Polskiego Auto‑kefalicznego Kościoła Prawosławnego. Przewodniczył jej JE Wielce Błogosławiony Sawa, Metropolita War‑szawski i całej Polski. Metropolicie Sawie towarzyszyli: JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański, ks. prot. Julian Felenczak, ks. prot. Andrzej Sacharczuk, ks. Włodzimierz Misijuk, ks. Arkadiusz Aleksiejuk, ks. protodiakon Anatol Daniluk, ks. hiero‑diakon Paweł Tokajuk, Andrzej Kaczan oraz Jarosław Honczar.

10 października polska delegacja przybyła do Pa‑latynatu i została zakwaterowana w Protestanckim Centrum Kształcenia „Butenschoen‑Haus” w Landau. Po kolacji oficjalnie przywitał gości ks. Rainer Schäfer, członek Najwyższej Rady Ewangelickiego Kościoła Palatynatu. W swoim słowie powitalnym zwrócił uwa‑gę na to, iż w tym roku obchodzimy 70‑tą rocznicę napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę oraz wybu‑chu II wojny światowej. Przypominając te tragiczne w swoich skutkach wydarzenia, wyraził nadzieję, że wi‑

4 (61) 2009



16 4 (61) 2009

z życia diecezji

zyta polskiej delegacji posłuży dalszemu pojednaniu i zbliżeniu między naszymi narodami i Kościołami. Metropolita Sawa dziękując za serdeczne powitanie, nawiązał do wypowiedzi przedmówcy, iż II wojna światowa była tragiczna dla wielu narodów, również dla narodu niemieckiego. Podkreślił, że jako ludzie wiary powinniśmy budować wzajemne stosunki na za‑sadach chrześcijańskiej miłości. Zwierzchnik Cerkwi w Polsce przypomniał, że w tym roku obchodzimy jeszcze jedną rocznicę. Jest to 25‑lecie współpracy między Ewangelickim Kościołem Palatynatu a Pol‑skim Autokefalicznym Kościołem Prawosławnym. Podkreślił, że nasze ekumeniczne kontakty stopniowo się rozwijały zaczynając od wymiany młodzieżowej, poprzez kontakty z poszczególnymi parafiami, aż do współpracy na szczeblu diecezjalnym. Metropolita Sawa zauważył, że obecna wizyta jest kolejnym waż‑nym etapem we wzajemnych kontaktach, ponieważ do Palatynatu przybył zwierzchnik Kościoła prawo‑sławnego w Polsce. Po oficjalnych wystąpieniach miało miejsce spotkanie z ludźmi związanymi z Kościołem ewangelickim w Palatynacie, które upłynęło w miłej atmosferze.

W niedzielę 11 października delegacja PAKP przy‑była na nabożeństwo do ewangelickiej kolegiaty w Landau. Na zakończenie nabożeństwa metropo‑lita Sawa, poproszony o zabranie głosu, podkreślił znaczenie miłości w życiu każdego chrześcijanina. Następnie zwrócił uwagę, że mimo różnic teologicz‑nych prawosławni i protestanci mogą bardzo wiele zdziałać na polu ekumenii. Wielkim wyzwaniem, jakie stoi przed naszymi Kościołami, jest między inny‑mi budowanie zjednoczonej Europy na zdrowych chrześcijańskich podstawach. Na pamiątkę poby‑tu w tym kościele władyka Sawa podarował ikonę Jezusa Chrystusa. Po nabożeństwie miało miejsce spotkanie z przedstawicielami miejscowych władz oraz członkami parafii.

Ważnym punktem programu wizyty naszej de‑legacji było spotkanie z najwyższymi władzami Ewangelickiego Kościoła Palatynatu: prezydentem ks. Chritianem Schade oraz członkami Najwyższej Rady Kościoła. Spotkanie to miało miejsce 12 października w Spirze (Speyer) – kościelnej stolicy Ewangelickiego

Kościoła Palatynatu. W czasie jego trwania omówiono zagadnienia dotyczące nauczania religii w szkole oraz sytuację prawną Kościoła ewangelickiego w Niem‑czech i Kościoła prawosławnego w Polsce. W czasie rozmów wyrażono potrzebę rozwijania dalszej wza‑jemnej współpracy. Na zakończenie władyka Sawa, z okazji 25‑lecia wzajemnych kontaktów, odznaczył Orderem św. Marii Magdaleny II‑go i III‑go Stopnia na‑stępujące osoby: prezydenta Ewangelickiego Kościoła Palatynatu, ks. Christiana Schada, członków Najwyższej Rady Kościelnej oraz Johanna von Karpovitz. Następnie delegacja PAKP udała się do Miejskiego Ratusza, gdzie została serdecznie przyjęta przez burmistrza Hansa Petera Brohma.

Kolejnym punktem pobytu w Spirze był uroczysty obiad wydany przez prezydenta ks. Ch. Schade, a także zwiedzanie pięknego i bogatego w zabytki miasta.

13 października, po śniadaniu, metropolita Sawa opuścił Palatynat i udał się do Klasztoru Bussy‑en‑‑Othe (we Francji) na święto Opieki Matki Bożej. Od tej pory delegacji PAKP w Palatynacie przewodniczył arcybiskup Jakub.

Dalszy program wizyty był bardzo bogaty i uroz‑maicony. W ciągu kilku dni polska delegacja zapoznała się z dorobkiem Kościoła ewangelickiego w dziedzinie pracy duszpasterskiej, pomocy socjalnej i pracy z mło‑dzieżą. Prawosławna delegacja odwiedziła między innymi Centrum Diakonii w Pirmasens, Dom Biblii w Neustadt, dom młodzieży „Martin‑Butzer‑Haus” w Dürkheimie, dom starców i niepełnosprawnych „Bethesda” w Landau, a także ośrodek miłosierdzia w Hassloch.

Ciekawym punktem pobytu przedstawicieli PAKP w Palatynacie był jednodniowy wyjazd do Francji. Prawosławna delegacja złożyła wizytę w Parlamencie Europejskim w Strasburgu oraz miała możliwość od‑wiedzić muzeum w Colmarze, które posiada bogatą kolekcję zachodniego malarstwa sakralnego.

ks. prot. Andrzej Sacharczuk

Wyróżnienie dla cerkwi św. Aleksandra Newskiego w Sokółce

W wyniku konkursu na najbardziej niezwykłą bu‑dowlę i perłę architektury zorganizowanego przez in‑ternetowy serwis turystyczny naszemiasto.pl, cerkiew św. Aleksandra Newskiego w Sokółce otrzymała tytuł „Perła w koronie województwa podlaskiego 2009”. Wyróżnienie nadane zostało głosami internałtów w regionalnym plebiscycie portalu naszemiasto.pl. Cerkiew w Sokółce z liczbą głosów 548 wyprzedziła m.in.: Pałac Branickich i ratusz w Białymstoku.

4 (61) 2009 4 (61) 2009



17

z życia diecezji

Zdaniem Redaktora naczelnego portalu nasze‑miasto.pl Artura Kiełbasińskiego: „Głosy turystów, sympatyków, także tych z najbliższej, lokalnej społecz‑ności, żywo zainteresowanych promocją bogactwa i piękna swojej ziemi, są dla nas świadectwem rangą dorównującym rekomendacjom najpopularniejszych przewodników”.

Cerkiew prawosławna pod wezwaniem św. Alek‑sandra Newskiego została zbudowana w latach 1850–1853. Uroczyste poświecenie nastąpiło 9 maja 1853 r. Budynek murowany, otynkowany, na planie kwadratu, ze znajdującymi się przy każdym jego boku półkolistymi absydami, orientowany, z prostokątną kruchtą od strony zachodniej. Cerkiew posiada ce‑chy architektury centralnej. Interesujący jest również czterospadowy dach z sygnaturką w środkowej części i czterema wieżyczkami na osiach, krytych cebulasty‑mi hełmami. (za: www.naszemiasto.pl)

Dzień imienin arcybiskupa Jakuba

5 listopada, w dniu modlitewnej pamięci św. Apo‑stoła Jakuba, brata Pańskiego, pierwszego biskupa Jerozolimy, JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdańsk,i odprawił w katedrze św. Mikołaja w Białymstoku Boską Liturgię św. Jakuba. W nabożeń‑stwie uczestniczył JE Najprzewielebniejszy Grzegorz, Biskup Supraski, oraz dziekani okręgów Prawosławnej Diecezji Białostocko‑Gdańskiej, przybyli kapłani oraz licznie zgromadzeni wierni. Podczas Liturgii śpiewał Chór Duchowieństwa Diecezji Białostocko‑Gdańskiej pod kierownictwem ks. protodiakona Bazylego Du‑beca

Liturgia św. Apostoła Jakuba oprócz swojej spe‑cyficznej formy ma także inny szczególny charakter, sprawowana jest bowiem w dniu święta niebiańskiego patrona władyki Jakuba. Z tej okazji po zakończonym nabożeństwie Dostojny Solenizant otrzymał wiele życzeń od duchowieństwa diecezji, władz miejskich i wojewódzkich, służb mundurowych oraz prawo‑sławnych mieszkańców Białegostoku.

Obchody Święta Niepodległości w białostockiej

katedrze św. Mikołaja11 listopada, w dniu modlitewnej pamięci św. Męcz.

Anastazji Rzymianki, JE Najprzewielebniejszy Grzegorz, Biskup Supraski, odprawił Boską Liturgię w katedrze św. Mikołaja w Białymstoku. Nabożeństwo odprawione zostało w dniu dziewięćdziesiątej pierwszej rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę. Podczas nabożeństwa wznoszone były modlitwy za spokój dusz poległych w imię niepodległej Polski.

W świątyni obecni byli przedstawiciele władz miej‑skich, na czele z wiceprezydentami Białegostoku, Ada‑mem Polińskim i Aleksandrem Sosną, oraz przedstawi‑ciele wojska, Policji, Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Miejskiej wraz z pocztami sztandarowymi.

Arcybiskup Jakub z wizytą w Rosji

W dniach 9–14 listopada przebywał z wizytą w Rosji JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański. 11 listopada, w dniu modlitewnej pamięci św. męcz. Anastazji Rzymianki, JE arcybiskup Jakub wraz JE arcybiskupem kostromskim i halickim Aleksan‑drem odprawili Boską Liturgię w katedrze św. Anastazji Rzymianki w Kostromie.

Po zakończonym nabożeństwie władyka Jakub pozdrowił wszystkich zebranych ze świętem para‑fialnym oraz jubileuszem 265‑lecia istnienia diecezji kostromskiej. Arcybiskup Jakub odznaczył arcybiskupa

4 (61) 2009



18 4 (61) 2009

z życia diecezji

Aleksandra Orderem śś. Równych Apostołom Cyryla i Metedogo.

Władyka Jakub podczas pobytu w Rosji odebrał w imieniu JE Wielce Błogosławionego Sawy, Metropo‑lity Warszawskiego i całej Polski, nagrodę przyznaną w konkursie wydawnictw „Oświata przez książkę” organizowanego przez rosyjski Kościół prawosławny. Władykę Sawę wyróżniono za wydaną w ubiegłym roku książkę w języku rosyjskim pt. Bogosłowije, istorija i żizń Cerkwi (Teologia, historia i życie Cerkwi). Uroczy‑stego przekazania nagrody 13 listopada w budynku Rady Wydawniczej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej dokonał JE Najprzewielebniejszy Klemens, Metropolita Kałuski i Borowski.

foto. http://www.kostroma‑eparhia.ru/

Uroczystość pogrzebowe JŚ patriarchy Pawła

19 listopada w Belgradzie w Serbii odbyły się uroczystości pogrzebowe JŚ Patriarchy Serbskiego, Arcybiskupa Peczskiego, Metropolity Belgradzko‑‑Karlowackiego Pawła. Przedstawicielem Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego podczas ceremonii pogrzebowych był JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański, oraz ks. Michał Czykwin.

W dniu pogrzebu zwierzchnika serbskiej Cerkwi Boskiej Liturgii w Katedrze św. Archanioła Michała w Belgradzie przewodniczył JŚ patriarcha konstanty‑nopolitański Bartłomiej. W nabożeństwie uczestniczyli także: JŚ patriarcha Bukaresztu i całej Rumuni Daniel, JE arcybiskup Tirany i całej Albanii Anastazy, JE arcy‑biskup Pragi i Ziem Czeskich i Słowackich Krzysztof oraz przybyli biskupi z całego świata.

Po zakończonej Liturgii ulicami Belgradu przeszła uroczysta procesja z trumną z ciałem patriarchy Pawła do cerkwi św. Sawy Serbskiego. Tam też odbył się obrzęd pogrzebu, po którym ciało zmarłego pa‑triarchy przetransportowane zostało na cmentarz w belgradzkim monasterze Rakovica.

foto. ks. M. Czykwin

Młodzieżowy chór katedry św. Mikołaja w Białymstoku

na festiwalu w Łodzi22 listopada, podczas Łódzkiego Festiwalu Chó‑

ralnego – CANTIO LODZIENSIS, młodzieżowy chór katedry św. Mikołaja w Białymstoku pod dyrekcją Joanny Jurczuk zajął II‑gie miejsce w kategorii chórów młodzieżowych.

Festiwal jest imprezą cykliczną o zasięgu ogólno‑polskim. Głównym jego celem jest popularyzacja chó‑ralistyki oraz literatury chóralnej polskiej i zagranicznej. Organizatorami CANTIO LODZIENSIS są: Łódzki Dom Kultury, Polski Związek Chórów i Orkiestr, Akademia Muzyczna im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi. Festiwal posiada formułę konkursu, a biorące w nim chóry i zespoły wokalne oceniane są przez Jury powołane przez organizatorów.

Chór młodzieżowy z białostockiej katedry wraz z proboszczem katedry ks. mitratem Janem Fiedro‑czukiem na zaproszenie łódzkiej Parafii Prawosławnej pw. św. Aleksandra Newskiego spędził w Łodzi dwa dni. 21 listopada w łódzkiej świątyni chór wystąpił z koncertem muzyki cerkiewnej. Organizatorem tego szczególnego spotkania był ks. prot. Eugeniusz Fie‑dorczuk. Celem koncertu było przybliżenie znaczenia śpiewu cerkiewnego podczas nabożeństw i bogactwa muzyki, jej ogromnej różnorodności. Koncert prowa‑dził ks. mitrat Jan Fiedorczuk.

Nabożeństwo dziękczynne w Parafii Prawosławnej

pw. Wszystkich Świętych w Białymstoku

22 listopada JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcy‑biskup Białostocki i Gdański, odprawił nabożeństwo dziękczynne w Parafii Prawosławnej pw. Wszystkich Świętych w Białymstoku. Władyka Jakub poświęcił niedawno zainstalowane podświetlenie świątyni sfi‑nansowane z budżetu miasta Białegostoku. Podczas nabożeństwa w cerkwi obecni byli: prezydent Białego‑

4 (61) 2009 4 (61) 2009



19

z życia diecezji

stoku Tadeusz Truskolaski oraz wiceprezydenci: Adam Poliński i Aleksander Sosna, a także wszyscy którzy przyczynili się do realizacji cerkiewnej iluminacji.

Cerkiew pw. Wszystkich Świętych jest jedną z naj‑starszych w Białymstoku. Od ponad dwudziestu lat pełni rolę świątyni parafialnej. Zdaniem jej probosz‑cza, ks. mitrata Jerzego Mickiewicza, pełni także rolę o wiele ważniejsza, „traktowana jest bowiem przez prawosławnych białostoczan jako szczególna świą‑tynia, w której wznoszone są modlitwy za zamarłych pochowanych na pobliskim cmentarzu”.

Walne Zgromadzenie Bractwa Młodzieży

Prawosławnej w Polsce28 listopada JE Najprzewielebniejszy Jakub, Arcy‑

biskup Białostocki i Gdański, odprawił Boską Liturgię w Parafii Prawosławnej pw. Narodzenia NMP w Gródku. W Liturgii uczestniczyli opiekuni duchowi bractw parafialnych oraz przybyli bractwowicze z całej Polski. Nabożeństwem rozpoczęło się Walne Zgromadzenia Bractwa Młodzieży Prawosławnej w Polsce. Coroczny zjazd prawosławnej młodzieży zaszczycił swoją obec‑nością JE Wielce Błogosławiony Sawa, Metropolita Warszawski i całej Polski.

Podczas Walnego Zgromadzenia wybrano nowego przewodniczącego Bractwa, został nim Grzegorz Sien‑kiewicz, oraz nowych członków Zarządu Centralnego i Komisji Rewizyjnej. Za pracę na rzecz Cerkwi metro‑polita Sawa, w imieniu Świętego Soboru Biskupów PAKP, odznaczył odchodzącego przewodniczącego BMP, Tomasza Hanczaruka, Orderem św. Równej Apo‑stołom Marii Magdaleny III‑ego Stopnia.

Bieżące aktualności z życia diecezji białostocko‑gdańskiej znajdziecie w internecie

www.orthodox.bialystok.pl

Święto Krasnostockiej Ikony Matki Bożej, Zwierki 20.10.2009 r.

Liturgia św. Apostoła Jakuba w białostockiej katedrze, 05.11.2009 r.

Fot.

Wie

czes

ław

Per

ekFo

t. W

iecz

esła

w P

erek

prawosławnej diecezji -...

Documents