przyczyny regionalnych nierówności gospodarczych w świetle...

Studia Prawno-Ekonomiczne, t. LXXX, 2009 PL ISSN 0081-6841 s. 179-199

Tomasz Dorożyński*

przyczyny regionalnych nierówności gospodarczych w świetle

WybRANycH tEORII

Modele rozwoju regionalnego mogą służyć wspieraniu procesów rozwoju oraz usprawnieniu organizacji działań na rzecz kształtowania przestrzeni, struktury i funkcjonowania terytorialnego systemu gospodarczo-społecz-nego. Jedne teorie wyraźnie akcentują czynniki rozwoju, inne uznają za najważniejsze problemy organizacji i zarządzania, a jeszcze inne skupiają swoją uwagę na ekologii oraz otoczeniu gospodarczym i społecznym. Warto podkreślić, że dorobek teoretyczny w zakresie rozwoju regionalnego jest podstawą licznych prac przy konstruowaniu strategii rozwoju gospodarczego, wyjaśnianiu lokalnych i regionalnych dysproporcji w rozwoju, genezy ich powstawania oraz możliwości zmniejszania różnic1.

Do tradycyjnych czynników rozwoju regionalnego należą: zasoby na-turalne, zasoby pracy i zasoby kapitału. Jakościowymi czynnikami są m.in. postęp naukowo-techniczny i technologiczny. Obecnie główną rolę przypi-suje się mobilizowaniu endogenicznego potencjału tkwiącego w regionach. Ponadto za jeden z ważniejszych czynników rozwoju regionów postrzegana jest sprawność instytucji administracji publicznej. Komisja Europejska wskazuje natomiast na cztery główne czynniki rozwoju regionów, które

* Dr, adiunkt w Katedrze Wymiany Międzynarodowej, Uniwersytet Łódzki.1 B. Fi l ipiak, M. K o g u t, A. S z e w c z u k, M. Z i o ł o, Rozwój lokalny i regionalny.

Uwarunkowania, finanse, procedury, Fundacja Na Rzecz Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2005, s. 35–36.

180 TOMASZ DOROŻyńSKI

przyczyniają się do wzrostu konkurencyjności: nowoczesna struktura dzia-łalności gospodarczej, innowacyjność, dostępność regionu i kwalifikacje siły roboczej. Wśród innych czynników rozwoju regionalnego są: kapitał społeczny regionu, gospodarka oparta na wiedzy i aspekt ekologiczny zwią-zany z ochroną środowiska naturalnego2.

W literaturze przedmiotu można bez trudu odnaleźć wiele różnych kla-syfikacji teorii rozwoju regionalnego. Syntetyczny ich podział prezentuje K. Gawlikowska-Hueckel3:

– pierwsza grupa teorii wyjaśnia pierwotne przyczyny działalności gospodarczej w przestrzeni,

– druga grupa teorii opisuje procesy i czynniki, które spowodowały przyspieszenie rozwoju jednych obszarów i stagnację innych,

– trzecia grupa teorii związana jest z poszukiwaniem przyczyn zróżni-cowania w kontekście wzrostu gospodarczego.

1. Klasyczne teorie lokalizacji

Teoria lokalizacji jest przede wszystkim geograficznym i ekonomicznym studium podejmującym zarówno historyczne, jak i współczesne problemy rozmieszczenia działalności. Pojęcie lokalizacji można rozumieć dwojako. Po pierwsze, statycznie, gdy opisujemy istniejące rozmieszczenie, gęstość, strukturę i powiązania podmiotów społeczno-gospodarczych w przestrzeni. Podejście dynamiczne dotyczy natomiast analizy rozwoju struktur i syste-mów przestrzennych, rozmieszczenia w przestrzeni nowych elementów oraz tworzenia i badania modeli służących podejmowaniu decyzji o lokalizacji tych elementów4.

Teorie lokalizacji skupiają się na wyjaśnianiu struktur przestrzennych. Celem teorii lokalizacji jest wskazanie optymalnego miejsca działalności gospodarczej. W tym celu wypracowany został obszerny katalog czynników lokalizacji, który obejmuje m.in. czynniki warunkujące efektywność przed-

2 M. K o z a k, R. Z d r a j k o w s k i, Polityka regionalna i strukturalna Unii Europej-skiej, USC, Warszawa–Łódź 2006 r., s. 12–14.

3 Szerzej w K. G a w l i k o w s k a - H u e c k e l, Procesy rozwoju regionalnego w Unii Europejskiej – Konwergencja czy polaryzacja?, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2003.

4 Szerzej w K. K u c i ń s k i, Geografia ekonomiczna. Zarys teoretyczny, Szkoła Główna Handlowa, Warszawa 1997, s. 66.

PRZyCZyNy REGIONALNyCH NIERóWNOŚCI GOSPODARCZyCH... 181

siębiorstwa, decydujące o korzyściach z wydajności, czynniki aglomeracyjne oraz infrastrukturę.

Elementy teorii lokalizacji można już odnaleźć w pracach twórców ekonomii klasycznej – A. Smitha i D. Ricardo. Zagadnienie to podejmowali także fizjokraci Ch. de Montesquieu oraz F. Quesnay. Korzyści wynikają-ce z bliskiego położenia przedsiębiorstw dostrzegł również A. Marshall5. W sposób szczególny podkreślał wpływ lokalizacji na postęp techniczny, podział pracy, tworzenie firm kooperujących i usługowych, rozwój oferty asortymentowej przedsiębiorstw oraz kształtowanie się wyspecjalizowanego rynku pracy.

Szczytowy okres rozwoju teorii lokalizacji przypada na wiek XIX i pierwszą połowę wieku XX. Do głównych przedstawicieli klasycznych teorii lokalizacji należą: Johann Heinrich von Thünen, Alfred Weber, Walter Christaller i August Lösch.

Prekursorem teorii lokalizacji był J. H. von Thünen, który w 1826 r. stworzył koncepcję produktywności państwa w oparciu o model lokalizacji struktur6. J. H. von Thünen wprowadził pojęcie „renty położenia”, która różnicuje korzyści z lokalizacji produkcji i w efekcie prowadzi do zróżni-cowanej struktury wykorzystania przestrzeni. Jeden z głównych wniosków z rozważań von Thünen’a, można sformułować w następujący sposób: przestrzenne zróżnicowanie renty położenia wpływa na przestrzenne zróż-nicowanie cen ziemi, a tym samym powoduje zróżnicowanie w rozwoju społeczno-gospodarczym na danym obszarze, w szczególności w relacji centrum-peryferie.

Istotny wkład w rozwój teorii lokalizacji wniósł A. Weber, który dowo-dził, że działanie firm polega na wyborze takiej lokalizacji przestrzennej, która zapewnia najwyższe zyski i najniższe koszty. Optymalną lokalizację określają zatem trzy czynniki7:

– indeks surowców (stosunek wagi użytych do produkcji surowców do wagi produktów finalnych),

5 A. M a r s h a l l, Zasady ekonomiki, Warszawa 1925.6 K. von S t a c k e l b e r g, U. Hahne, Teorie rozwoju regionalnego, [w:] S. Golinowska

[red.], Rozwój ekonomiczny regionów. Rynek pracy. Procesy migracyjne – Polska, Czechy, Niemcy, Raport Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, Warszawa 1998, s. 36.

7 K. Gawlikowska-Hueckel, Procesy rozwoju regionalnego w Unii Europejskiej – Konwergencja czy polaryzacja?, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2003, s. 12.


– współczynnik pracy (stosunek kosztów pracy wytworzenia jednej tony produktu do łącznej ceny transportu tej tony do obszaru zbytu),

– korzyści aglomeracji i deglomeracji.Zatem racjonalny wybór lokalizacji przez przedsiębiorstwo powinien

zmierzać do osiągnięcia najniższej sumy kosztów produkcji i transportu. Koszty aglomeracji wpływają na decyzję o lokalizacji wtedy, gdy korzyści z wyboru określonego miejsca produkcji są wyższe niż dodatkowe koszty transportu. Znaczący udział w rozwoju teorii lokalizacji miał W. Christaller. Głównym przedmiotem jego badań była teoria ośrodków centralnych (1933)8. Chri-staller zmierzał do ustalenia prawidłowości występujących w rozmieszcze-niu ośrodków miejskich w celu wyjaśnienia ogólnej struktury krajobrazu gospodarczego. Zakładał, że dobra przemieszczają się od miejsc o wyższej centralizacji do miejsc o niższej centralizacji. Proces ten wprowadza hie-rarchię ważności miejsc w przestrzeni i powoduje, że rośnie liczba centrów różnych poziomów. Nowe centra powstają do momentu zagospodarowa-nia najmniejszego obszaru rynkowego. Pomimo tego, że Christaller nie uwzględnił wielu ważnych elementów, m.in. efektów aglomeracyjnych i wewnątrzregionalnej wymiany dóbr, to jednak koncepcja hierarchicznej sieci miejsc centralnych stanowi do dnia dzisiejszego podstawę polityki regionalnej i planowania przestrzennego9.

Rozwinięciem teorii Christallera i pierwotnej teorii lokalizacji Webera były badania prowadzone przez Löscha (1954). Twierdził on, że wybór właś-ciwego miejsca do realizacji przedsięwzięć ma istotne znaczenie zarówno w życiu jednostki, jak i dla powodzenia przedsiębiorstwa, dla założenia trwałych osiedli ludzkich oraz dla egzystencji i osiągnięć grup społecz-nych. Jednocześnie wybór ten musi być związany z rodzajem prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem Löscha, zasady optymalnego wyboru lokalizacji działalności różnią się w zależności od tego, czy rozpatrujemy ją z punktu widzenia jednostki gospodarczej (jako przedsiębiorcy), czy ogółu społeczeństwa (jako planiści przestrzenni)10. Dążąc do maksymalizacji korzyści, przy wyborze miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, przedsiębiorca bierze pod uwagę następujące czynniki: rozmieszczenie

8 W. C h r i s t a l l e r, Die zentralen Orte in Süddeutschland, Jena 1933. 9 R. Do m a ń s k i, Zasady geografii społeczno-ekonomicznej, Wydawnictwo Naukowe

PWN, Warszawa–Poznań 1995, s. 114.10 A. L ö s c h, Gospodarka przestrzenna. Teoria lokalizacji, PWE, Warszawa 1961,

s. 9–11.


środków produkcji, konkurentów i rynków zbytu oraz odległość od innych ośrodków konsumpcji i od producentów (dostawców). Lösch wyodrębnił szereg czynników deformujących regularne rynki i tworzących nierówno-ści w rozwoju przestrzennym. Do najważniejszych zaliczył11: przestrzenne zróżnicowanie warunków naturalnych, różnice w dostępie do środków i punktów komunikacji, różnice między ludźmi, a w szczególności między przedsiębiorcami, różnice polityczne oraz położenie przygraniczne.

Badania na teoriami lokalizacji prowadzili również W. Isard (1956), L. Lefeber (1958) oraz E. von Böventer (1962), którzy wskazali główne czynniki wpływające na zróżnicowanie przestrzeni gospodarczej. Szcze-gólnie istotne są rozważana von Böventera, który starał się stworzyć teorię lokalizacji z uwzględnieniem dorobku poprzedników (Thünena, Christallera, Löscha). Wyodrębnił on trzy grupy czynników, które w sposób bezpośredni wpływają na zróżnicowanie przestrzeni gospodarczej. Są to: uwarunkowania aglomeracyjne, koszty transportu oraz zależność gospodarki od zasobów ziemi12.

Badania W. Isarda koncentrowały się natomiast na korzyściach i kosz-tach wynikających z lokalizacji, urbanizacji i koncentracji przestrzennej13. Wniósł on również istotny wkład w rozwój problematyki kompleksów prze-mysłowych. Wśród najważniejszych korzyści lokalizacji wskazywał między innymi na: efektywniejsze wykorzystanie zasobów pracy o odpowiednich kwalifikacjach, łatwiejszy dostęp do nabywców oraz lepsze wykorzystanie istniejącego parku maszynowego. Z korzyściami lokalizacji Isard wiązał korzyści (koszty) urbanizacji, która odbywa się w efekcie przestrzennej koncentracji podmiotów gospodarczych różnych gałęzi i sektorów. Isard wnioskował, że korzyści lokalizacji i aglomeracji wiążą się z procesem rozwoju społeczno-gospodarczego regionu i określał je wspólnym mianem korzyści urbanizacyjno-regionalizacyjnych14. Do najważniejszych zaliczał: oszczędność energii, zmniejszenie kosztów administracyjnych, specjalizację produkcji, wzrost jakości spowodowany m.in. wzmożoną kontrolą i konku-

11 K. G a w l i k o w s k a - H u e c k e l, Procesy rozwoju regionalnego..., op. cit., s. 13–14.

12 K. G ł ą b i c k a, M. G r e w i ń s k i, Europejska polityka regionalna, Dom Wydaw-niczy Elipsa, Warszawa 2003, s. 20.

13 W. I s a r d [red.], Metody analizy regionalnej. Wprowadzenie do nauki o regionach, Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1965, s. 257.

14 Tamże, s. 258.


rencją, większą wydajność pracy wynikającą z wyższych dochodów oraz wzrost dobrobytu społecznego.

2. efekty aglomeracyjne

Na strukturę przestrzenną regionów wpływają efekty aglomeracyjne oraz proces urbanizacji. Z badań przeprowadzonych przez G. Maiera i F. Tödtlin-ga15 wynika, że koncentracja w jednym regionie podmiotów gospodarczych o zbliżonym przedmiocie działalności umożliwia uzyskanie dodatkowych korzyści. Wynikają one ze specjalizacji, koncentracji na danym terenie wysoko specjalistycznych usług, rozwoju instytucji otoczenia przedsię-biorstw oraz wzajemnych kontaktów między pracodawcami i pracownikami. Skoncentrowana struktura przestrzenna produkcji sprzyja także rozwojowi infrastruktury na danym obszarze. Maier i Tödtling słusznie podkreślali, że jednoczesne występowanie wymienionych czynników może spowodować swoistą „reakcję łańcuchową” i tym samym wpływać na decyzje lokaliza-cyjne kolejnych podmiotów gospodarczych. W dłuższym okresie proces ten wpływa na szybszy rozwój danego terytorium. Wśród głównych impulsów przestrzennej koncentracji aktywności gospodarczej wymienili m.in. określo-ny popyt oraz pierwotne powiązania pewnych przedsięwzięć gospodarczych i infrastrukturalnych. Jednym z najważniejszych aspektów koncentracji przestrzennej aktywności gospodarczej są efekty aglomeracyjne.

Efekty aglomeracyjne można podzielić na dwie kategorie: efekty we-wnętrzne i zewnętrzne. Efekty wewnętrzne występują, gdy osiągnięte przez podmiot gospodarczy zyski pozwalają na uruchomienie niewykorzystanych wcześniej mocy produkcyjnych. Efekty zewnętrzne natomiast dotyczą wzajemnych powiązań między przedsiębiorstwami i innymi podmiotami działającymi na rynku oraz między administracją państwową, regionalną i lokalną, instytucjami otoczenia biznesu oraz między podmiotami indywidu-alnymi i gospodarstwami domowymi. W. Isard wśród efektów zewnętrznych wyróżnił efekty lokalizacyjne i urbanizacyjne.

Cechą charakterystyczną efektów lokalizacyjnych jest to, że dotyczą one podmiotów z tej samej branży. Korzyści wynikają przede wszystkim z możliwości wykorzystania takich samych lub podobnych surowców oraz komponentów, wytworzenia sieci wyspecjalizowanych podwykonawców

15 G. M a i e r, F. T ö d t l i n g, International Division of Labour and Industrial Change in Austrian Regions, [w:] H. M u e g g e, W. B. S t ö h r [red.], International Economic Re-structuring and the Regional Community, 1987.


i usługodawców, dostępu do wykwalifikowanej siły roboczej, korzystania z odpowiedniej infrastruktury fizycznej i instytucjonalnej (wspólnej dla wielu podmiotów) oraz instytucji doradczych, szkoleniowych i finansowych. Bliż-sza współpraca podmiotów jednej branży skoncentrowanych przestrzennie może również sprzyjać prowadzeniu wspólnych prac badawczo-rozwo-jowych, które przyczyniają się do rozwoju technologicznego i wdrażania rozwiązań innowacyjnych. Należy jednak podkreślić, że nadmierna eksplo-atacja, m.in. zasobów pracy, surowców i środowiska, może spowodować w dłuższym okresie niekorzystne skutki w postaci wzrostu cen czynników produkcji.

Efekty urbanizacyjne dotyczą różnych gałęzi skoncentrowanych na da-nym obszarze. Efekty te również mogą być różne. Korzystne efekty urbani-zacyjne wynikają m.in. z16: wielkości rynku, dostępności wykwalifikowanej siły roboczej, nasycenia instytucji otoczenia biznesu, dostępności do usług oraz podwykonawców, wsparcia doradczego, finansowego i edukacyjnego, ułatwionych kontaktów gospodarczych i społecznych z innymi podmiotami działającymi na rynku, bliskości organów administracji rządowej i samo-rządowej oraz instytucji i organów publicznych, dobrze rozwiniętej infra-struktury komunikacyjnej, możliwości nawiązania współpracy z ośrodkami naukowymi i jednostkami badawczo-rozwojowymi. Efekty urbanizacyjne mogą mieć też wymiar negatywny. Zbyt duża koncentracja przestrzenna działalności gospodarczej może prowadzić do degradacji środowiska natu-ralnego, problemów komunikacyjnych i transportowych, pogorszenia stanu zdrowia mieszkańców (koszty leczenia i profilaktyki) oraz może powodować wzrost cen czynników produkcji.

Badania efektów aglomeracyjnych są istotne dla rozwoju polityki regio-nalnej, a w szczególności w procesie programowania pomocy i wykorzysta-nia instrumentów finansowych. Przykładem mogą być subsydia przeznaczane na tworzenie i rozwój parków przemysłowych, parków technologicznych, inkubatorów przedsiębiorczości, centrów doskonałości, centrów zaawanso-wanych technologii, grup producentów oraz promowania zasady partnerstwa w projektach rozwoju regionalnego.

Na strukturę zagospodarowania przestrzeni, obok czynników aglomera-cyjnych, istotny wpływ ma również proces urbanizacji, czyli kształtowania i rozwoju przestrzeni miejskiej.

16 Opracowanie własne na podstawie K. von S t a c k e l b e r g, U. H a h n e, Teorie rozwoju regionalnego..., op. cit., s. 50.


Podkreślić należy związek rozważań nt. efektów aglomeracyjnych i procesów urbanizacji z teorią efektów zewnętrznych i koncepcją dystryk-tów przemysłowych17. Jak już wspomniano koncentracja na danym obszarze podmiotów gospodarczych umożliwia uzyskanie dodatkowych korzyści, tj. korzyści aglomeracyjnych, a jednym z najważniejszych aspektów koncen-tracji przestrzennej aktywności gospodarczej są właśnie efekty zewnętrzne. Cechą charakterystyczną korzyści zewnętrznych jest możliwość ich rozprze-strzeniania się. W koncepcji dystryktu przemysłowego Marshalla istotne są właśnie korzyści zewnętrzne, które są udziałem przedsiębiorstwa, wynika-jące z określonego położenia w przestrzeni. Pojęcie korzyści zewnętrznych zostało wprowadzone przez Marshalla celem wyjaśnienia konkurencyjności dystryktu przemysłowego, w opozycji do korzyści wewnętrznych, które są udziałem pojedynczych przedsiębiorstw. Z badań wynika ponadto, że najszybciej rozwijają się regiony, które generują dwie główne kategorie korzyści aglomeracyjnych, tj. metropolie (korzyści wspólnej lokalizacji różnych rodzajów działalności) oraz terytorialne formy organizacji produkcji (korzyści geograficznej koncentracji podobnych rodzajów działalności)18.

3. teorie neoklasyczne

W 1776 r. Adam Smith w swoim dziele Badania nad naturą i przyczynami bogactwa narodów wykazał, że o korzyściach z handlu decydują absolutne różnice w kosztach wytwarzania (lub wydajności pracy). Stąd teorię Smitha nazywa się teorią przewagi absolutnej19. Teoria różnic absolutnych Smitha ilustruje jedynie korzyści z wymiany międzynarodowej określonych dóbr. Ważną teorią zaliczaną do ekonomii klasycznej jest opublikowana w 1817 r. przez Davida Ricardo – teoria korzyści komparatywnych. Ricardo w pracy Zasady ekonomii politycznej i opodatkowania dowiódł, że przewaga absolutna nie jest warunkiem koniecznym rozwoju handlu. Podstawowe znaczenie ma w tym przypadku przewaga względna (komparatywna), czyli stosunek kosztów realnych poszczególnych towarów. W sytuacji, gdy nie jest on jednakowy, handel i specjalizacja przynoszą korzyści niezależnie od

17 Szerzej pkt. 8.18 Szerzej w: I. P i e t r z y k, Globalizacja, integracja europejska a rozwój regionalny,

[w:] A. Jewtuchowicz [red.] Wiedza, innowacyjność, przedsiębiorczość a rozwój regionów, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2004, s. 12-15.

19 A. B u d n i k o w s k i, Międzynarodowe stosunki gospodarcze, PWE, Warszawa 2003, s. 39.


tego, czy produkujemy wszystkie towary taniej lub drożej od zagranicy20. Istotą teorii Ricarda jest wykazanie, że wymiana międzynarodowa może być korzystna dla obu partnerów, w sytuacji, gdy jeden wytwarza większość towarów taniej (lub drożej) niż drugi. Do rozwoju teorii korzyści kompara-tywnych przyczynili się dwaj szwedzcy ekonomiści - Eli Heckscher (1919 r.) i Bertil Ohlin (1924 r.)21. Istotą ich podejścia jest powiązanie kierunków specjalizacji poszczególnych krajów (regionów) z wielkością posiadanych zasobów czynników produkcji i wykazanie, że kraj powinien produkować i eksportować dobra zużywające szczególnie dużo czynników wytwórczych posiadanych w obfitości, a importować dobra zawierające szczególnie dużo czynników wytwórczych, które w jego gospodarce są rzadkie. Zatem handel i specjalizacja, zgodnie z przewagą względną, sprzyjają maksymalizacji dochodu realnego w gospodarce światowej i w krajach (regionach), które uczestniczą w handlu międzynarodowym22. Odnosząc teorię H-O do prob-lematyki rozwoju regionalnego można stwierdzić, że podjęcie produkcji określonych dóbr przemysłowych nie jest uzależnione od specyficznych warunków klimatycznych, występowania na danym obszarze surowców naturalnych czy przewagi technologicznej, np. regiony o znacznym poten-cjale siły roboczej powinny specjalizować się w produkcji dóbr wymagają-cych dużych nakładów pracy, podczas gdy regiony wyposażone w kapitał powinny specjalizować się w produkcji dóbr kapitałochłonnych. Podobna reguła dotyczy pozostałych czynników produkcji. Dobra powstałe w tak zlokalizowanej produkcji określa się mianem dóbr Heckschera-Ohlina23.

20 J. Ś w i e r k o c k i, Zarys międzynarodowych stosunków gospodarczych, PWE, Warszawa 2004, s. 21-22.

21 Szerzej w A. B u d n i k o w s k i, Międzynarodowe stosunki gospodarcze, PWE, Warszawa 2003, s. 82.

22 J. Ś w i e r k o c k i, Zarys międzynarodowych stosunków gospodarczych, op. cit., s. 31. 23 Warto dodać, że istnieje także pojęcie dóbr Schumpetera. Odnosi się ono do dóbr

znajdujących się we wczesnej fazie procesu produkcyjnego. Zarówno sam produkt jak i proces produkcyjny nie są jeszcze ostatecznie określone. Produkcja dóbr Schumpetera wymaga specjalnej lokalizacji tzn. dostępności know-how, wysoko wykwalifikowanej siły roboczej oraz możliwości wdrażania innowacyjnych rozwiązań technicznych i technolo-gicznych. Z biegiem czasu proces produkcji i sam produkt podlega standaryzacji, a tym samym i wymogi lokalizacyjne ulegają zmniejszeniu. Wówczas dobro Schumpetera staje się dobrem Heckschera-Ohlina i tym samym najkorzystniejsza lokalizacja jest określana przez wyposażenie regionu w czynniki produkcji – pracę i kapitał (szerzej w K. von S t a -c k e l b e r g, U. H a h n e, Teorie rozwoju regionalnego, [w:] S. Golinowska [red.], Rozwój ekonomiczny regionów. Rynek pracy. Procesy migracyjne – Polska, Czechy, Niemcy, Raport Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, Warszawa 1998, s. 58).


Teorie neoklasyczne, wywodzące się ze szkoły Adama Smitha, zakładają, że rynek w sposób naturalny dąży do równowagi. Rozważając zatem problem zróżnicowania międzyregionalnego, w sytuacji konkurencji doskonałej oraz doskonałej mobilności czynników produkcji, można stwierdzić, że czynniki będą skupiać się tam, gdzie osiągną największą użyteczność krańcową. Ich migracje, a tym samym różnice w rozwoju społeczno-gospodarczym pomiędzy poszczególnymi obszarami, będą trwać dopóty, dopóki nie ulegną wyrównaniu krańcowe użyteczności w obrębie całego obszaru24. Mechanizm wyrównywania dysproporcji w rozwoju pomiędzy poszczególnymi regionami wynika z zało-żenia o malejących przychodach od zastosowanego kapitału oraz z rosnącej akumulacji kapitału w regionach biedniejszych. W obszarach bogatszych, które dysponują znaczącym zasobem kapitału, wzrost produkcji następuje w tempie mniej niż proporcjonalnym w stosunku do przyrostu kapitału. Zależność ta, zmniejsza skłonności do oszczędzania, a tym samym do podejmowania inwe-stycji. Bezpośrednim rezultatem jest spowolnienie tempa wzrostu gospodar-czego. W regionach biedniejszych, zwiększenie akumulacji kapitału powoduje dynamiczny wzrost produkcji i tym samym przyspieszenie tempa rozwoju go-spodarczego w stosunku do regionów lepiej rozwiniętych. W efekcie następuje niwelowanie zróżnicowania w rozwoju społeczno-gospodarczym określonych obszarów. Prawidłowość ta dotyczy w równym stopniu państw i regionów25.

4. teorie rozwoju „od góry”

Model Keynesa, w odróżnieniu od modeli neoklasycznych, zakłada, że mimo stanu równowagi gospodarczej może występować niepełne wyko-rzystanie czynników produkcji, w szczególności pracy26. Keynes nie kładł też nacisku na aspekt podażowy, lecz koncentrował się na analizie strony popytowej procesów gospodarczych. Uznał, że całkowite wykorzystanie czynników produkcji zależy właśnie od tego czynnika27. Rozważania Key-nesa wykorzystuje economic base theory, która zakłada, że rozwój regionu zależy od popytu wewnętrznego, w powiązaniu z eksportem i importem dóbr. Zwiększenie popytu regionalnego może być stymulowane przez

24 K. G ł ą b i c k a, M. G r e w i ń s k i, Europejska polityka regionalna..., op. cit., s. 21.25 K. G a w l i k o w s k a - H u e c k e l, Procesy rozwoju regionalnego..., op. cit. , s. 71.26 K. G ł ą b i c k a, M. G r e w i ń s k i, Europejska polityka regionalna..., op. cit., s. 22.27 J. M. Keynes, Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza, 1936; wyd. pol.

1956 i 1985 [w:] J. B r e m o n d, M-M. S a l o r t, Odkrywanie ekonomii, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994, s. 323-329.


zwiększenie popytu zewnętrznego (wzrost eksportu). Jest to tzw. aktywność bazowa. Z dochodów uzyskanych z eksportu można finansować import oraz kupować lokalne towary i usługi, co wytwarza wewnątrzregionalny efekt mnożnikowy. W modelu tym obszar bazowy (obszar produkcji i eksportu) determinuje wielkość i zmiany popytu w obszarze niebazowym.

Interesujące podejście do problematyki rozwoju regionalnego zawierają modele fazowe, w których uwzględnia się oddziaływanie trzech grup czynni-ków, tj. społecznych, gospodarczych i politycznych. Wśród nich szczególnie ciekawy wydaje się model Rostowa. Rostow zakładał, że społeczeństwo przechodzi kolejne stadia rozwoju gospodarczego. Jednak najważniejszy dla zapoczątkowania wzrostu i rozwoju jest moment „take off”, czyli ten, w którym skala inwestycji zaczyna znacznie powiększać produkt realny i wymuszać nieustanne zmiany w technice wytwarzania, a powiększający się strumień dochodów finansuje kolejne inwestycje i powoduje dalszy wzrost dochodów regionu. Obserwacja ta może mieć znaczenie przede wszystkim dla zdynamizowania rozwoju regionów zacofanych gospodarczo. Opisany przez Rostowa moment „wielkiego pchnięcia” (big push), jest dla nich atrakcyjną metodą przerwania zamkniętego koła niskiego poziomu produkcji, małego rynku, niewielkich oszczędności i małych zasobów ka-pitałowych28.

Z punktu widzenia rozwoju poszczególnych regionów interesujące wydaje się pokazanie związków między teorią cyklu życia produktu a lo-kalizacją i rozwojem przestrzeni gospodarczej29. Wraz ze „starzeniem” się produktu, zmianie ulega również proces produkcji. Tym samym inne stają się wymagania odnośnie lokalizacji określonej działalności gospodarczej. Jest to przede wszystkim związane ze zmianą proporcji czynników produkcji (praca, kapitał itd.) oraz technologii. Można zatem zaryzykować stwier-dzenie, że wraz z przechodzeniem produktu od fazy wdrożeniowej poprzez standaryzację do eliminacji z rynku, „starzeją” się również gałęzie przemy-słu i tym samym regiony lub ich części (np. w fazie produkcji masowej, ze względu na ograniczenie kosztów przeciętnych, korzystniejsze może być przeniesienie działalności z aglomeracji do obszarów peryferyjnych). Ze względu na wybór strategii dla regionu, interesujące są dwa przeciwstawne podejścia – zwolenników rozwoju zrównoważonego oraz niezrównoważo-

28 W. S z m y t, Teorie rozwoju regionalnego ze szczególnym uwzględnieniem modelu rdzenia i peryferii, Acta Universitatis Wratislaviensis, Ekonomia 6/1999, No 2176, s. 53.

29 R. Ve r n o n, International Investment and International Trade in Product Cycle, Quarterly Journal of Economics, No 80, 1966, s. 190–207.


nego. W latach pięćdziesiątych toczyła się dyskusja, w jaki sposób strategie inwestycyjne mogą pokonać błędne koło niedorozwoju ? Jak można – pozo-stając na gruncie teorii faz rozwoju (Rostow) – możliwie szybko osiągnąć wyższe stadium rozwoju? Zwolennicy rozwoju zrównoważonego (Nurkse, Rosenstein-Rodan) uważali, że postęp na wielu płaszczyznach może trwale zaistnieć tylko przy minimalnych inwestycjach w każdą z nich. Za podsta-wową metodę pobudzenia rozwoju uważali rozbudowę rynku wewnętrz-nego poprzez podjęcie inwestycji w różnych gałęziach przemysłu, przy uwzględnieniu dochodowej elastyczności popytu. W ten sposób zwiększona zostanie produkcja regionalna zorientowana na preferencje miejscowych konsumentów. Rozbieżności wśród zwolenników tej koncepcji dotyczą roli inicjatora inwestycji. Część autorów jest zdania, że przypada ona inwe-storom prywatnym (Nurkse), inni natomiast (Rosenstein-Rodan) oczekują zaangażowania państwa (władz regionalnych) w rozpoczęcie i koordynację procesu inwestycyjnego. Zwolennicy strategii rozwoju niezrównoważonego (Hirschman, Streeten) uważali, że tylko inwestycje usuwają wąskie gardła rozwoju i stwarzają nadwyżki, które mogą być następnie reinwestowane. Uruchomienie systemu stymulowania inwestycji może przełożyć się na rozwój gospodarczy całego regionu (reakcja łańcuchowa)30.

Z punktu widzenia realizacji polityki na danym obszarze najważniejsze kwestie sporne dotyczą wyboru kierunków działań przez władze regionalne i lokalne.

5. teorie polaryzacji

Teorie klasyczne i neoklasyczne odnoszące się do problematyki rozwoju regionalnego opierały się na założeniu, że układ przestrzennie współzależny dąży do stanu równowagi. W latach pięćdziesiątych XX wieku wielu ekono-mistów dostrzegło, że rozwój regionalny nie prowadzi do stanu równowagi. Przeciwnie, zróżnicowania w rozwoju społeczno-gospodarczym pogłębiają się. Próbą opisu tego zjawiska były teorie polaryzacji.

Wśród nich kluczowe znaczenie miały prace J. A. Schumpetera31. Doty-czyły one pobudzania innowacji w formie tzw. fal, które pociągają za sobą rozwój gospodarczy. Ważną rolę Schumpeter przypisał tzw. innowacjom

30 K. von S t a c k e l b e r g, U. Hahne, Teorie rozwoju regionalnego..., op. cit., s. 59–68.

31 Szerzej w S. M i k o s i k, Teoria rozwoju gospodarczego Josepha A. Schumpetera, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1993.


bazowym, które wywołując ciąg kolejnych mniej lub bardziej istotnych innowacji, podtrzymują wzrost gospodarczy i przyczyniają się do rozwo-ju określonego sektora. Uważał też, że innowacje bazowe są obecne we wszystkich inwestycjach w nowo powstających gałęziach. Podnoszą przez to wartość zainwestowanego kapitału i kreują efekty mnożnikowe32. Każda zmiana technologiczna ma z założenia charakter dynamiczny. Prowadzi więc do powstania nowej wiedzy o produktach, procesach wytwórczych, nakładach, usługach. Proces ten jest bezpośrednio związany z uczeniem się i zdobywaniem doświadczenia przez działanie (learning by doing), prowadzą-cym do dynamicznych korzyści skali oraz z uczeniem się zdobywania wiedzy (learning to learn). Cechą zmiany technologicznej, na którą zwrócił uwagę Schumpeter, jest nierównomierny rozkład w czasie i przestrzeni, prowadzący do powstawania luk technologicznych między firmami i państwami. Zmiany luk technologicznych, a więc konwergencja lub różnicowanie możliwości technologicznych zależą od zdolności innowacyjnej, a ta z kolei od następują-cych czynników33: specyfiki procesu technologicznego, w tym źródła zmiany w technologii (endogeniczne czy egzogeniczne), bazy naukowo-badawczej, bodźców ekonomicznych stymulujących procesy technologiczne, charakteru polityki rządowej. Jedną z pierwszych koncepcji polaryzacji sektorowej roz-winął F. Perroux na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych (teoria rozwoju zharmonizowanego)34. Perroux nowe branże powstające w wyniku innowacji określa mianem jednostek motorycznych (unités motrices). Od-powiadają one sektorowym biegunom wzrostu. Biegun taki może tworzyć pojedyncze przedsiębiorstwo, ale również zinstytucjonalizowana lub silnie powiązana ich grupa. Z drugiej strony, wdrażanie rozwiązań innowacyjnych powoduje, że wcześniej stosowane technologie starzeją się. Przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, które funkcjonują w oparciu o takie technologie tracą swoje poprzednie znaczenie, udział w rynku, kapitał i miejsca pracy. W rezultacie dochodzi do polaryzacji sektorowej w gospodarce i do po-wstania biegunów wzrostu (growth poles). Teoria polaryzacji sektorowej nie odnosi się jednak do przestrzennej lokalizacji działalności gospodarczej. Za twórcę teorii polaryzacji regionalnej uważa się G. Myrdala. Twierdził

32 P. L i s o w s k i, Innowacyjność w teoriach rozwoju regionów, [w:] A. Jewtuchowicz [red.], Wiedza, innowacyjność, przedsiębiorczość a rozwój regionów, Wydawnictwo Uni-wersytetu Łódzkiego, Łódź 2004, s. 309.

33 A. Z i e l i ń s k a - G ł ę b o c k a, Handel krajów uprzemysłowionych w świetle teorii handlu międzynarodowego, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1996, s. 102.

34 B. W i n i a r s k i, Polityka regionalna, PWE, Warszawa 1976, s. 259.


on, że wszystkie cyklicznie skumulowane i odpowiednio intensywne pro-cesy rozwoju lub kryzysy, spowodowane np. zmianą popytu, dochodów, inwestycji czy produkcji, prowadzą do wykształcenia się ośrodków wzrostu i obszarów słabiej rozwiniętych. Efekt polaryzacji potęguje się, gdy szybciej rozwijające się bieguny wzrostu absorbują czynniki produkcji z regionów peryferyjnych. Wówczas dochodzi do ruchów migracyjnych, skumulowania inwestycji w ośrodkach wzrostu oraz ich zaniechania na peryferiach. Pro-ces zróżnicowania międzyregionalnego na danym obszarze pogłębia się35. Bieguny wzrostu stają się w regionie głównymi miejscami wytwarzania i wdrażania rozwiązań innowacyjnych. Jednocześnie pełnią rolę ośrodków handlu, centrów usługowych, ośrodków administracyjnych, węzłów ko-munikacyjnych, ośrodków wymiany informacji i nagromadzenia kapitału inwestycyjnego. Z drugiej strony, na obszarach peryferyjnych zaniedbywany jest proces inwestycyjny, nawet w zakresie podstawowych czynników pro-dukcji. Myrdal określa to zjawisko jako efekt wypłukiwania przez centrum czynników produkcji z obszarów peryferyjnych (back-wash effect). Myrdal dostrzegł również zjawisko przeciwne – efekt rozprzestrzeniania się rozwoju z centrów na peryferie (spread effect). Polega on na przenoszeniu pewnych inwestycji na obszary peryferyjne, na upowszechnianiu miejskiego stylu ży-cia oraz na wzroście popytu w centrum na produkty z peryferii. Czynniki te mogą stanowić impuls rozwoju, jednak nie są w stanie zrównoważyć efektu wypłukiwania. Tym samym utrwalane jest zjawisko polaryzacji36.

Inne podejście przedstawił J.R. Boudeville (1966), który starał się po-łączyć koncepcję polaryzacji sektorowej (F. Perroux) z teorią polaryzacji regionalnej (G. Myrdal). Boudeville uważał, że polaryzacja sektorowa po-ciąga za sobą polaryzację regionalną. Za centra spolaryzowanego regionu uznawał aglomeracje, które dysponują jednostkami motorycznymi. Wśród najważniejszych przesłanek przestrzennej koncentracji zakładów przemy-słowych wymieniał korzyści płynące z lokalizacji.

Całkowicie odmienne podejście do koncepcji polaryzacji przestrzennej zaproponował P. Pottier (1963), który uważał, że w perspektywie długo-okresowej przestrzenna koncentracja działalności gospodarczej ewoluuje od modelu punktowego (tzw. ogniska rozwoju) do modelu osiowego. Osie rozwoju tworzą się w wzdłuż szlaków transportowych, łączących ośrodki rozwoju. Zdaniem Pottiera, korzyści takiej sytuacji są podwójne. Po pierw-

35 Szerzej w G. M y r d a l, Economic Theory and Under-Developed Regions, University Paperbacks, London 1963.

36 P. L i s o w s k i, Innowacyjność w teoriach rozwoju regionów..., op. cit., s. 310.


sze, szybciej tworzy się infrastruktura komunikacyjna. Po drugie, dynamicz-nie rozwijają się obszary peryferyjne położone wzdłuż osi rozwoju, które łączą główne aglomeracje.

Znaczący wkład w rozwój koncepcji biegunów wzrostu wniósł J. R. Lasuèn, który podkreślał znaczenie dwóch elementów: związku między wzrostem gospodarczym a procesem urbanizacji oraz roli innowacji w kre-owaniu sektorowych i regionalnych biegunów wzrostu. Zdaniem Lasuèna, właśnie adaptacja innowacji determinuje postęp gospodarczy. Biegunem wzrostu są przedsiębiorstwa, które wdrażają innowacyjne rozwiązania technologiczne i rozwijają produkcję eksportową. Rozwój poszczególnych biegunów wzrostu odbywa się dzięki impulsom mającym źródło w po-pycie krajowym i regionalnej aktywności eksportowej. Lasuèn uważa, że rozprzestrzenianie innowacji prowadzi do powstawania zróżnicowań mię-dzyregionalnych. Bieguny wzrostu powstają przede wszystkim w obrębie aglomeracji37.

Kolejną grupą koncepcji zaliczanych do teorii polaryzacji są modele cen-trum – peryferie (core-periphery models). Wśród głównych przedstawicieli tej koncepcji należy wymienić R. Prebischa i J. Friedmanna. Rozważając problematykę pogłębiania się różnic w rozwoju społeczno-gospodarczym między obszarem centralnym a peryferiami Friedmann sformułował nastę-pujące tezy38:

– centra uzależniają od siebie peryferie poprzez własne instytucje i organizacje, które funkcjonują na obszarze peryferyjnym i wywierają bezpośredni i pośredni wpływ na jego działalność,

– centra utwierdzają swoją przewagę nad peryferiami poprzez me-chanizm polaryzacji, tzw. efekt feedback, który jest spowodowany przez dominację gospodarczą regionów centralnych, wpływ informacji, efekty psychologiczne (klimat sprzyjający inwestycjom innowacyjnym w cen-trum), skutki modernizacji, efekt sprzężenia innowacji (przepływ innowacji w regionie centralnym między przedsiębiorstwami i gałęziami) oraz wzrost wydajności.

37 Tamże, s. 312.38 K. von Stackelberg, U. Hahne, Teorie rozwoju regionalnego ..., op. cit., s. 83.


6. koncepcje rozwoju „od dołu”

Istnieją liczne przykłady obszarów, w których rozwój społeczno-go-spodarczy nie następował zgodnie z przyjętym i opisanym powyżej sche-matem centrum – peryferie, w którym dominują duże ośrodki centralne (aglomeracje). Historia badań regionalnych dostarcza dowodów na to, że możliwy jest proces rozwoju i unowocześnienia obszarów peryferyjnych. Ich mechanizm nie wynika jednak z działania sił zewnętrznych. Przeciwnie, stymulatorem rozwoju są czynniki wewnętrzne (endogeniczne). Identyfika-cja tych procesów oraz wyodrębnienie endogenicznych czynników wzrostu w regionach może leżeć u podstaw programów rozwoju regionalnego. Jak twierdzi m.in. D. Wyszkowska, polityka regionalna może tworzyć warunki do lepszego wykorzystania endogenicznego potencjału społeczno-gospo-darczego regionów39. W. B. Stöhr (1981) umieścił koncepcję rozwoju „od dołu” w teorii cyklów koniunkturalnych Kondratiewa40. Zdaniem Stöhra, w latach osiemdziesiątych gospodarka światowa wkroczyła w kolejny okres rozwoju, który charakteryzuje się: rosnącą rolą czynników endogenicznych, a w szczególności postępu technologicznego; wzrostem znaczenia środowi-ska naturalnego i jego powiązań z człowiekiem, wzrostem roli potencjału wewnątrzregionalnego, powiązań gospodarczych o małym zasięgu prze-strzennym i korzyści z międzyregionalnej kooperacji; aktywnym uczest-nictwem organizacji o charakterze lokalnym i społecznym; rosnącą rolą nauki i wykształcenia. W myśl endogenicznych teorii rozwoju regionalnego, szczególną rolę przypisuje się innowacjom oraz kapitałowi ludzkiemu.

7. Nowe teorie wzrostu

Zasadniczym czynnikiem, który bezpośrednio wpływa na procesy kon-wergencji i polaryzacji regionalnej, jest wzrost gospodarczy. Jego tempo i dynamika decydują o poziomie rozwoju poszczególnych obszarów, a tym samym o pogłębianiu lub niwelowaniu dysproporcji społeczno-gospodar-czych w skali regionów i państw. Teoria wzrostu jest ważną częścią nauk ekonomicznych, która wydatnie zyskała na znaczeniu w ostatnich dwudziestu

39 D. W y s z k o w s k a, Polityka regionalna jako instrument podwyższania konkurencyj-ności polskich regionów [w:] J. K a j a, K. P i e c h [red.], Rozwój oraz polityka regionalna i lokalna w Polsce, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie, Warszawa 2005, s. 103.

40 K. von S t a c k e l b e r g, U. H a h n e, Teorie rozwoju regionalnego..., op. cit., s. 87–88.


latach41. Do początków lat 80. dominowała teoria wzrostu, oparta na neokla-sycznym modelu funkcjonowania gospodarki, z którego wynikała tendencja do konwergencji ekonomicznej i zmniejszania się dystansu w rozwoju po-między krajami bogatymi i biednymi. Zgodnie z teorią neoklasyczną, prawo malejących przychodów dotyczy również kapitału technologicznego. Zatem następuje wyrównywanie się międzyregionalnego poziomu technicznego. Zwolennicy takiego podejścia uważają również, że prawo malejących przy-chodów dotyczy nie tylko wdrażania postępu technicznego, ale także jego tworzenia. Z modelu neoklasycznego zatem wynika, że postęp techniczny może być traktowany jako czynnik sprzyjający zmniejszaniu dysproporcji w rozwoju społeczno-gospodarczym. Istotnym wkładem do badań nad tą koncepcją był model Solowa42. Z modelu wynika, że tempo wzrostu na obszarach słabiej rozwiniętych jest wyższe niż w regionach rozwiniętych, co prowadzi do konwergencji międzyregionalnej. Model Solowa nie jest jednak w stanie wyjaśnić wielkiego zróżnicowania tempa wzrostu między krajami i regionami. Zjawisk tych nie można wytłumaczyć różnicami w nakładach kapitału, a potencjalnie ważny czynnik, jakim jest postęp technologiczny, ma w tym modelu charakter egzogeniczny.

Odmienny punkt widzenia na czynniki wzrostu gospodarczego mają zwolennicy tzw. nowych teorii wzrostu, które pojawiły się w latach osiem-dziesiątych. R. Barro, X. Sala-i-Martin, R. Lucas, P. Romer kluczową rolę przypisali akumulacji wiedzy i postępowi technologicznemu o charakterze endogenicznym. Tym samym uznali, że oba czynniki nie podlegają prawu malejących przychodów. Zmiany technologiczne wynikają bezpośrednio z badań i rozwoju oraz z innowacji, których rezultaty są wdrażane w prak-tyce43. Dla twórców nowej teorii trudny do zaakceptowania był fakt, że w modelach neoklasycznych źródło długotrwałego wzrostu, tzn. postęp techniczny jest czynnikiem zewnętrznym. Wykazali zatem, że w neoklasycz-

41 We wstępie do podręcznika Economic Growth, R. J. B a r r o, X. Sala-I-Martin, (1995), G. M a n k i w napisał: „Dziedzina wzrostu gospodarczego budzi się do życia. Kiedy zaczynałem studiowanie ekonomii, prawie dwadzieścia lata temu, problematyka ta była w stanie uśpienia (…) Teraz wzrost gospodarczy zajmuje centralne miejsce w studiowaniu makroekonomii” [w:] J. W i l k i n, Peryferyjność i marginalizacja w świetle nowych teorii rozwoju (nowa geografia ekonomiczna, teoria wzrostu endogennego, instytucjonalizm) [w:] A. Bołtromiuk [red.], Regiony peryferyjne w perspektywie polityki strukturalnej Unii Europejskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2003, s. 44.

42 K. G a w l i k o w s k a - H u e c k e l, Procesy rozwoju regionalnego..., op. cit., s. 73.43 R. G. L i p s e y, K.A. C h r y s t a l, Principles of Economics, Oxford University

Press 1999, s. 554.


nym modelu wzrostu nie ma zachęt dla podmiotów działających racjonalnie do inwestowania zasobów w tworzenie postępu technicznego44. Zdolność poszczególnych regionów do tworzenia i absorpcji nowych technologii może decydować o tempie wzrostu gospodarczego, a tym samym o pogłębianiu lub niwelowaniu różnic międzyregionalnych.

W modelach wzrostu endogenicznego kapitał ludzki i akumulacja wiedzy zwiększają produktywność innych zasobów. Szczególne miejsce zajmuje postęp technologiczny. Takie podejście pozwala na przyjęcie określonych wytycznych pod adresem polityki ekonomicznej, w tym polityki regional-nej. Nowe teorie wzrostu sugerują oddziaływanie pozytywnych efektów zewnętrznych, które podlegają procesowi „rozlewania się” (spillover). Potencjalne podporządkowanie instrumentów i obszarów wsparcia polityki regionalnej czynnikom wskazanym przez nowe teorie może być szansą na rozwój gospodarczy w regionach. W świetle teorii wzrostu endogenicznego, instrumenty finansowego wsparcia polityki regionalnej mogą być ważnym elementem strategii rozwoju poszczególnych obszarów. Jednym z najważ-niejszych czynników jest kapitał ludzki. Obszary, które inwestują w edukację, zasoby pracy, naukę, szkolenia, podnoszenie kwalifikacji i umiejętności, kształcenie ustawiczne i badania osiągają wyższy wzrost gospodarczy, a tym samym charakteryzują się wyższym poziomem dochodu i rozwo-ju społeczno-gospodarczego. Zatem wzrost gospodarczy, przy założeniu o endogenicznym charakterze postępu technologicznego, jest wynikiem sprzężenia dwóch czynników: wiedzy (postęp techniczny) oraz inwestycji w kapitał trwały i ludzki. Wniosek ten nie powinien pozostać obojętny dla instytucji odpowiedzialnych za długookresowe programowanie działań w zakresie polityki regionalnej.

8. konkurencyjność lokalizacji

Koncepcja klastrów (gron)45 bierze swój początek w teorii dystryktu przemysłowego A. Marshalla, który opisywał proces tworzenia i rozwoju nowych przestrzeni produkcyjnych.

44 R. D o m a ń s k i, Nowe ujęcie koncepcji endogennego wzrostu regionów szansą dla regionów peryferyjnych [w:] A. Bołtromiuk [red.], Regiony peryferyjne w perspektywie polityki strukturalnej Unii Europejskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2003, s. 54.

45 Termin cluster tłumaczony jest często w różny sposób, m.in. jako grona przedsiębior-czości, skupiska, lokalne systemy produkcji czy kompleksy przemysłowe. Należy jednak


Główny wkład w rozwój badań nad koncepcją klastrów wniósł Michael E. Porter46. W jego ujęciu, są to geograficzne skupiska wzajemnie powią-zanych firm, wyspecjalizowanych dostawców, jednostek świadczących usługi, firm działających w pokrewnych sektorach i związanych z nimi instytucji (uniwersytetów, jednostek normalizacyjnych i stowarzyszeń branżowych) w poszczególnych dziedzinach, konkurujących ze sobą, ale także współpracujących. Grona, osiągające masę krytyczną i odnoszące sukcesy konkurencyjne w określonych dziedzinach, są cechą niemal każdej gospodarki narodowej, regionalnej i lokalnej, przede wszystkim w krajach rozwiniętych47. Zdaniem Portera, rozwój każdego przedsiębiorstwa jest sty-mulowany przez jego dalsze i bliższe otoczenie. W układzie tym występują powiązania o charakterze pionowym (dostawcy i odbiorcy współpracujący w łańcuchu wartości) i poziomym (wspólni klienci, technologie i kanały dystrybucji). Pierwszy typ powiązań ma cechy kooperacji, drugi konkurencji. Po osiągnięciu przez klaster masy krytycznej, specjalizacja i dyfuzja wie-dzy pozwalają na osiągnięcie przez przedsiębiorstwa przewagi kosztowej i jakościowej. Przyczynia się to do wzrostu zapotrzebowania na produkty (usługi) wytwarzane w ramach układu i umożliwia jego dalszą ekspansję na rynku48.

Koncepcja skupisk przemysłowych, zapoczątkowana przez A. Marshalla i rozwinięta przez M.E. Portera, pokazuje istotny wpływ na rozwój regional-ny ścisłej kooperacji przedsiębiorstw, instytucji otoczenia biznesu, jednostek samorządu terytorialnego oraz instytutów badawczo-rozwojowych. Tym samym poprzez koncentrację i specjalizację działalności gospodarczej na danym obszarze, przez transfer i rozprzestrzenianie się wiedzy oraz przez

podkreślić, że wśród terytorialnych form organizacji produkcji należy przede wszystkim wyróżnić następujące pojęcia: dystryktu przemysłowego, technopolu, klastra (skupiska przemysłowego) i lokalnych systemów produkcyjnych. Pojęcia te nie powinny być trakto-wane jako tożsame. Jednak ich szczegółowa analiza i różnice między nimi nie są celem tego artykułu. Szerzej w: M.E. Porter, Porter o konkurencji, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2001, A. Jewtuchowicz, Terytorium i współczesne dylematy jego rozwoju, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2005, I. Pietrzyk, Globalizacja, integracja europejska a rozwój regionalny, [w:] A. Jewtuchowicz [red.] Wiedza, innowacyjność, przedsiębiorczość a rozwój regionów, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2004.

46 M. E. P o r t e r, The Competitive Advantage of Nations, The Free Press, New york, 1990.

47 M. E. P o r t e r, Porter o konkurencji, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2001, s. 246.

48 A. G r y c u k, Koncepcja gron w teorii i praktyce zarządzania, Organizacja i Kiero-wanie, nr 3(113), Warszawa 2003, s. 11.


wykorzystanie nowoczesnych technologii tworzy się warunki do wzrostu konkurencyjności lokalnej gospodarki. Ponadto koncentracja działalności gospodarczej pozwala przedsiębiorstwom, głównie z sektora MSP, na korzy-stanie ze wspólnej infrastruktury, oraz, dzięki efektowi naśladownictwa, na wdrażanie nowych rozwiązań technicznych i organizacyjnych stosowanych przez konkurentów49.

Wpływ klastrów na efektywność i wydajność przedsiębiorstw jest wynikiem wielu czynników, a wśród najważniejszych należy wymienić: dostęp do wyspecjalizowanych nakładów, dostęp do pracowników, dostęp do specjalistycznych informacji, komplementarność działalności uczest-ników grona, możliwość wspólnego marketingu, łatwiejsza dostępność dla kontrahentów oraz do instytucji i dóbr publicznych. Klastry wpływają pozytywnie na rozwój innowacyjności w porównaniu z odizolowaną lokali-zacją. Funkcjonujące w skupisku firmy, które znają nabywców i utrzymują z nimi bliskie i częste kontakty oraz działają w otoczeniu przedsiębiorstw z sektorów pokrewnych, szybciej i sprawniej potrafią dostrzec nowe potrze-by nabywców. Uczestnictwo w gronach umożliwia uzyskanie przewagi w dostępie do nowych możliwości technicznych, operacyjnych, dostawczych, postępach w technice, obsłudze, serwisie oraz marketingu. Ważnym uzupeł-nieniem jest wykwalifikowana siła robocza. Wszystkie te elementy ułatwiają przedsiębiorstwom angażowanie się w badania nad nowymi rozwiązaniami technicznymi i technologicznymi i w efekcie szybsze ich zastosowanie w działalności gospodarczej. Grona stanowią również impuls do tworzenia nowych firm. Dynamiczny rozwój klastra, zarówno poprzez rosnącą liczbę podmiotów gospodarujących w jego obrębie, jak i wzrost ich innowacyj-ności, powoduje poprawę pozycji konkurencyjnej grona i przyczynia się do rozwoju społeczno-gospodarczego całego regionu.

Podsumowując można stwierdzić, że klaster jako system wzajemnie po-wiązanych przedsiębiorstw, instytucji i organizacji w całości stanowi większą wartość dla gospodarki niż każdy z jego elementów funkcjonujący osobno. Grona odgrywają również istotną rolę w zwiększaniu pozycji konkurencyj-nej gospodarki lokalnej (regionalnej i krajowej), a współpraca firm, władzy, uczelni i instytucji otoczenia biznesu przyczynia się do przyspieszenia tempa rozwoju społeczno-gospodarczego na danym obszarze.

49 A. D o r o ż y ń s k a, T. D o r o ż y ń s k i, E. K a r a s i ń s k i, A. M i d e r a, Przesłanki rozwoju Łodzi jako ośrodka przemysłowego i centrum handlu międzynarodowego, Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Łódź 2004, op. cit, s. 90–91.


podsumowanie

Nie ma jednej teorii, która wyjaśnia występowanie dysproporcji regio-nalnych. Teorie w różny sposób interpretują rzeczywistość. Czy istnieją zatem mechanizmy gospodarcze, które mogą prowadzić do zmniejszania dysproporcji w rozwoju między regionami? Zdaniem zwolenników teorii wzrostu endogenicznego, która stanowi obecnie wiodącą szkołę rozważań nad problematyką wzrostu gospodarczego, odpowiedź jest twierdząca. Modele endogeniczne uzależniają tempo wzrostu od dwóch czynników: postępu technicznego i zasobów kapitału (fizycznego i ludzkiego). A zatem wzrost gospodarczy zależy od zdolności gospodarki do uczenia się, a po-lityka gospodarcza, służąca wzrostowi zasobów kapitału fizycznego, ludz-kiego i wiedzy prowadzi do przyspieszenia tempa wzrostu gospodarczego i zmniejszania różnic między obszarami. Jest to niezwykle ważny wniosek dla podmiotów odpowiedzialnych za realizację polityki regionalnej i pla-nowanie wydatkowania środków na ten cel, w tym instrumentów wsparcia wspólnotowej polityki spójności.

Tomasz Dorożyński

the reasons of economic regional disparities in the light of selected theories

(Summary)

The main goal of the EU cohesion policy is to reduce economic, social and territorial disparities within the European Union. The 27-Member-State EU still needs discussion about huge economic and social disparities among these countries and their regions. The article concentrates on the reasons underlying economic regional disparities (theoretical approach). Identifying the reasons of economic regional disparities is extremely important for determining priorities of the EU cohesion policy as well as for the proper administering of public spending within the programmes of European cohesion policy.

przyczyny regionalnych nierówności gospodarczych w świetle...

Documents