KATECHEZY DLA KLAS 1 PO GIMNAZJUM

KATECHEZA 1

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Dwa stoły Eucharystii – stół chleba i wina. Zapoznaj się z poniższą katechezą i nie zapomnij o modlitwie do Ducha świętego.Pisząc prace domowe i przesyłając je do mnie proszę podpisujcie się imieniem i nazwiskiem oraz która klasa bo wielu z Was tego nie robi i nie wiem komu przypisać ocenę a wychowawcy czy mam z Wami kontakt !

Podczas Mszy św. dokonuje się cud niewyobrażalnej przemiany: chleb staje się Ciałem, a wino Krwią Chrystusa. To wielka tajemnica, misterium. Tylko przez wiarę możemy przyjąć fakt, że Chrystus daje nam swoje Ciało, abyśmy mogli żyć Jego życiem.

„Gdy nadeszła pora, (Jezus) zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim. Wtedyrzekł do nich: «Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będęcierpiał. Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełniw królestwie Bożym». Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie,rzekł: «Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtądnie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże».Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podałmówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na mojąpamiątkę». Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to NowePrzymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana»”.

(Łk 22,14-20)

„Oto wielka tajemnica wiary”. Na te słowa kapłana wspólnie odpowiadamy: „Głosimy śmierć, Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Następnie w głębi serca uczestniczymy w wypowiadanej przez niego modlitwie: „Wspominając śmierć i zmartwychwstanie Twojego Syna, ofiarujemy Tobie, Boże, Chleb życia i Kielich zbawienia i dziękujemy, że nas wybrałeś, abyśmy stali przed Tobą i Tobie służyli. Pokornie błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich, przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa” (Druga Modlitwa Eucharystyczna).

„Oto skarb Kościoła, serce świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek,nawet nieświadomie, podąża. Wielka tajemnica wiary, która z pewnością nas przerasta i wystawia na próbę... Tutaj nasze zmysły nie dostają (...), lecz wystarczy nam sama wiara, zakorzeniona w Słowie Chrystusa i przekazana nam przez apostołów”.(Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia, 59)

Świadectwo Wilhelma WillmsaChciałbym nawet modlić się do chleba, ponieważ przypomina mi o Tym, który pobudza ludzi, i staje się cud – ludzie dzielą się

chlebem, i tak urzeczywistnia się cudowne rozmnożenie chleba. Chciałbym modlić się do chleba, ponieważ za nim stoi coś nie do wymyślenia, ponieważ za chlebem domyślam się Boga – Jego dobroci. Padam na kolana przed chlebem, przed małą kromką, ponieważ najmniejsza jego cząstka obiecuje mi nasycenie – duże chleby czynią mnie zawsze bardziej głodnym.Wielu tego nie rozumie – wielu sytych poza Kościołem i niekiedy także w nim – gdy rozmawiam z małym kawałkiem chleba, jak zakochany. Nie zrozumiem was, jeśli kiedyś powiecie: jestem syty. Ja nigdy nie jestem syty.Chciałbym modlić się do chleba, ponieważ znajduje się w środku świata, i mówić:święty chlebie, boski chlebie, źródło życia.Gdy w czasie Mszy św. podnoszę niepozorny biały kawałek Chleba, wówczas chciałbym go unieść ponad wszystkie inne jego rodzaje: świeże bułki, biały chleb, chleb wiejski, chleb z migdałami... Chciałbym go wznieść nad kromeczki, kąski, ciasteczka, ciastka ze śmietaną, nad wszelkie torty.Chcę wznieść niepozorny biały kawałek Chleba, ponieważ za nim ukrywa się Człowiek jedyny w swoim rodzaju – Ten, który się dzieli, rozdaje siebie samego, który stał się chlebem z miłości. Dlatego chcę ten kawałek Chleba wznieść nad wszystkie jego gatunki, dzięki którym będziemy syci, będziemy przesyceni, przez które możemy stać się syci ponad miarę, przez które możemy się rozchorować, możemy stać się głupi – i ślepi, głusi, kulawi i umarli, przez które jednak nie będziemy wewnętrznie nasyceni, ponieważ nic za nimi się nie kryje – nic, tylko chwila. Niekiedy nie chciałbym podnosić niepozornego białego Chleba, ale zmieszać go ze wszystkimi innymi wypiekami. Chciałbym zrobić to tak, aby nikt niczego nie zauważył, sprowadzić go z nieba na ziemię i tak zmieszać ze wszystkimi rodzajami chleba, żeby w każdym innym chlebie móc znaleźć ten kawałek Chleba, za którym ukrywa się Człowiek, za którym ukrywa się niebo!(według Wilhelma Willmsa, w: Willi Hoffsümmer, Wiara unosi, Kielce 1999, s. 86n)

ModlitwaNiechaj Cię przyjmę, aby żadna ścianaNi tchnienie między nami już nie stało –

Oto Krew Twoja w mojej krwi rozlanaI Ciałem Twoim żyje moje ciało!Tyś nie jest mną – a jestem pełny Ciebie,Jakbym nie sobą był – lecz Twym naczyniem –I słyszę: głos Twój dźwięczny w moim śpiewie –I czuję: oddech Twój z płuc moich płynie!Nie ma mnie. Jesteś tylko Ty. Jam jest narzędziemI ślepo się poddałem – Tobą jestem!I Krew Twa źródłem w ciele się przelewa...I coraz więcej Ciebie – każdym gestemZakreślam Twoją wolę – nią dojrzewam –Ty, któryś był i jest, i będziesz!(Wojciech Bąk)Pomyśl

„Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jestchleb, który z nieba zstępuje: Kto go spożywa, nie umrze... Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.(J 6,48-51)

– Jaka jest twoja wiara w obecność Chrystusa w Eucharystii?– Jak często Go przyjmujesz w Komunii św.?

Zapamiętaj

„Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której przyjmujemy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały”.(Katechizm Kościoła katolickiego, 1323)

zapisz to w zeszycie:

LITURGIA EUCHARYSTYCZNA

1. Przygotowanie darów.2. Modlitwa eucharystyczna:– prefacja– „Święty”– przeistoczenie.3. Komunia Święta.

Zadanie jedno z tych dwóch do wyboru (napisz w zeszycie i prześlij )

1. Przeczytaj uważnie świadectwo W. Willmsa i napisz zachętę skierowaną do kolegów, aby jak najczęściej przyjmowali Ciało Chrystusa obecnego w Chlebie eucharystycznym.2. Napisz, czym jest dla ciebie Eucharystia.

KATECHEZA 2:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Komunia św. i jej owoce w życiu chrześcijanina.44

„Złożę na Pańskim stoleczłowieczą swoją dolę.Wyjawię w Pańskim domużal nieznany nikomu.Przed raju gospodarzempołożę garstkę marzeń.Bogu na wysokościopowiem swe radości.Do rąk Mu podam skryciecodzienne moje życie”.(Marek Skwarnicki)

Komunię św. przyjmujemy od wczesnych lat dzieciństwa. W niej obecny jest Chrystus, który daje nam siebie, dlatego nazywamy ją Najświętszym Sakramentem. Święty Jan Paweł II w encyklice

poświęconej Eucharystii (Ecclesia de Eucharistia) napisał: „Oto skarb Kościoła, serce świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek, nawet nieświadomie, podąża”; „W pokornym znaku chleba i wina, przemienionych w Jego Ciało i Jego Krew, Chrystus wędruje razem z nami, jako nasza moc i nasz wiatyk, i czyni nas świadkami nadziei dla wszystkich. Jeżeli wobec tej tajemnicy rozum doświadcza własnych ograniczeń, to serce oświecone łaską Ducha Świętego dobrze wie, jaką przyjąć postawę, zatapiając się w adoracji i miłości bez granic”.

Czy można przejść obojętnie obok tego daru? Czy można nie poszukiwać tego „nieocenionego skarbu”, aby go nabyć?

„Obecność prawdziwego Ciała Chrystusowego i prawdziwej Krwi w tym sakramencie – jak mówi św. Tomasz – «można pojąć nie zmysłami, lecz jedynie przez wiarę, która opiera się na autorytecie Bożym». Stąd odnośnie do słów św. Łukasza (22,19): «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane», św. Cyryl mówi: «Nie powątpiewaj, czy to prawda, lecz raczej przyjmij z wiarą słowa Zbawiciela, ponieważ On, który jest Prawdą, nie kłamie»”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 1381)

Zapisz w zeszycie to co w ramce:

Owoce Komunii Świętej– Komunia św. pogłębia zjednoczenie z Chrystusem (KKK 1391, EE 22)– chroni nas przed popadaniem w grzech (KKK 1393)– tworzy Kościół (KKK 1396)– zobowiązuje do pomocy ubogim (KKK 1397)– buduje jedność chrześcijan (KKK 1398) i jedność między ludźmi (EE 24)– jest „zadatkiem przyszłej chwały” (KKK 1402)

Kościół zobowiązuje wiernych do uczestniczenia w Eucharystii w niedzielę i święta oraz do przyjęcia Ciała Chrystusa przynajmniej raz w roku, szczególnie podczas Wielkanocy, a zaleca Komunię św. na każdej Mszy św., jeżeli jest się do tego przygotowanym.

Jako przykład cudu eucharystycznego i życia w ścisłym zjednoczeniu z Bogiemniech posłuży świadectwo życia Marty Robin (1902–1981). Jest ona, wraz z Ojcem Pio, jedną z największych postaci XX wieku, żyjących duchem wynagrodzenia za ludzkie grzechy, duchem modlitwy i niemal utożsamienia się z Chrystusem. Sparaliżowanaod 16. roku życia, w sposób mistyczny brała udział w cierpieniach Ukrzyżowanego, który naznaczył ją stygmatami swej męki. Przez pięćdziesiąt lat nie spała i nie jadła, posilając się tylko Eucharystią. Promieniowała z niej wyjątkowa dobroć i pokój.Z charyzmatem Marty Robin związane są początki wielu ruchów odnowy chrześcijańskiego życia we Francji. Nikt już nawet nie liczy świadectw ludzi, którzy doznali mocy jej wstawiennictw u Boga.

„Człowiek staje się tym, co spożywa. A życie, które daje Eucharystia, jestz Boga i Boże”.(św. Grzegorz z Nyssy)

Chrystusowi obecnemu pod postacią Chleba i Wina składamy specjalny hołd w uroczystość Bożego Ciała. Powinniśmy też adorować Najświętszy Sakrament w modlitwie, zarówno indywidualnej, jak i wspólnotowej.

„Dobry Pasterzu, prawdziwy Chlebie,Jezu, zmiłuj się nad nami:nakarm nas i strzeż,doprowadź nas do wiecznych dóbr w krainie żyjących.Ty, który wszystko wiesz i możesz,który nas karmisz na ziemi,wprowadź Twych bracina ucztę niebieskądo radości twoich świętych”.( św. Tomasz z Akwinu)

ModlitwaPanie Jezu Chryste, Synu Boga żywego, który z woli Ojca, za współdziałaniem

Ducha Świętego, przez śmierć swoją dałeś życie światu, wybaw mnie przez to najświętszeCiało i Krew Twoją od wszystkich nieprawości moich i od wszelkiego zła;spraw także, abym zawsze zachowywał Twoje przykazania i nie dozwól mi nigdyodłączyć się od Ciebie.(Modlitwa przed Komunią, Mszał Rzymski)

Pomyśl

- Komunia św. to spotkanie z samym Bogiem. Czy chętnie klękasz do modlitwy, aby poznawać Tego, który przychodzi do ciebie? Jak Go poznajesz na katechezie, czytając Biblię i literaturę religijną?- Komunia św. to doświadczenie mocy, łaski i miłości Chrystusa. Czy powierzasz Mu swoje życie, lęki i obawy, trudy i kłopoty, obowiązki i zmagania z grzechem, z nałogami?- Komunia św. to umocnienie w dobru, w życiu dla innych. Czy chętniej pomagaszrodzicom, rodzeństwu, kolegom w szkole i potrzebującym, np. składając ofiarę na cele charytatywne?- Komunia św. jest łaską bycia w Kościele, który stanowi mistyczne Ciało Chrystusa. Jak przystępujesz do sakramentów? Czy należysz do jakichś ruchów religijnych? Jak chcesz zrealizować swoje powołanie? Czy jesteś dumny z Kościoła? Czy czujesz się za niego odpowiedzialny? Komunia św. to przedsmak, zadatek szczęścia, jakie czeka nas po śmierci. Czy odczuwasz radość z tego, że jesteś chrześcijaninem, że wierzysz w Chrystusa, że On nadaje sens twojemu życiu?

Zapamiętaj i zapisz w zeszycie to co w ramce:Warunki przystąpienia do Komunii św.- Najpierw należy się do niej przygotować poprzez rachunek sumienia (upewnić się co do wolności od grzechu ciężkiego).

- Powtórzyć z pokorą i płomienną wiarą setnika: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”.- Zachować przed Komunią św. ustanowiony przez Kościół jednogodzinny post eucharystyczny.- Przyjąć odpowiednią zewnętrzną postawę (gesty, strój, które są wyrazem szacunku, powagi i radości ze zjednoczenia się z Chrystusem).

KATECHEZY DLA KLAS 1 PO SZKOLE PODSTAWOWEJ

KATECHEZA 1

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Musicie od siebie wymagać!

Wymaganie jako warunek rozwoju osobowego.

Zapoznaj się z poniższą katechezą i nie zapomnij o modlitwie do Ducha świętego. Pisząc prace domowe i przesyłając je do mnie proszę podpisujcie się imieniem i nazwiskiem oraz która klasa bo wielu z Was tego nie robi i nie wiem komu przypisać ocenę a wychowawcy czy mam z Wami kontakt !

Postawienie sobie celu, o który walczymy, motywuje nas do pracy nad sobą. Cele zmieniają się wraz z wiekiem,

poziomem wiedzy i doświadczeniem. Z niektórych z czasem rezygnujemy, a do innych zmierzamy z powodzeniem… Dlatego warto się zastanowić, co w życiu jest ważne, i postawić sobie to za cel oraz podjąć walkę, którą nazywamy samowychowaniem. Samowychowanie to praca nad własnym rozwojem: charakterem, wartościami, światopoglądem. Jest ono tożsame z drogą, którą proponuje nam Jezus – to droga, w którą wpisany jest krzyż.

,,Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech codnia bierze krzyż swój i niech mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swojeżycie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bocóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lubszkodę poniesie?” (Łk 9,23-25)

warto wymagać od siebie

50 Cenną wskazówkę, jak pracować nad sobą, dał św. Jan Paweł II. Podczas jednej z pielgrzymek do Ojczyzny, zwracając się do młodzieży, powiedział:

„Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali.Wbrew wszystkim mirażom ułatwionego życia musicie od siebie wymagać.(…) Przyszłość Polski zależy od was i musi od was zależeć. To jest nasza Ojczyzna – to jest nasze «być» i nasze «mieć». I nic nie może pozbawić nas prawa, ażeby przyszłość tego naszego «być» i «mieć» zależała od nas”.

(Jan Paweł II, Homilia podczas liturgii słowa, Westerplatte, 12.06.1987) Święty Jan Paweł II zachęca, abyśmy stawiali sobie wymagania nawet wtedy, gdy świat wokół będzie zachęcał do łatwego życia.

„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajdujeteż w życiu jakieś swoje «Westerplatte». Jakiś wymiar zadań, które musipodjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę,o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek,powinność, od której nie możnasię uchylić. Nie można zdezerterować.Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości,które trzeba utrzymać i obronić, takjak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie.Tak, obronić – dla siebie i dla innych”.

(Jan Paweł II, Homilia podczas liturgii słowa,Westerplatte, 12.06.1987)

Wśród wartości, o które powinniśmy walczyć, są wiara, Ojczyzna, rodzina,prawda, godność własna i innych… Nie możemy uciec od odpowiedzialności.Ten, kto zdezerteruje, ucieknie z pola walki, zniszczy poczucie własnej wartości. Utraci szacunek do samego siebie. Dlatego św. Jan Paweł II mówi: „obronić – dla siebie i dla innych”. Święty Jan Paweł II, bohaterzy z Westerplatte i wiele innych osób broniło do końca najważniejszych wartości. Wytrwali w postawionych sobie wymaganiach.Święty Paweł o swoim trudzie podjęcia krzyża, czyli przyjęcia cierpieniapodczas głoszenia Ewangelii Chrystusa, napisał u kresu życia:

,,W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem.Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owymdniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia.”

(2 Tym 4,7-8)

Święty Jan Paweł II był człowiekiem, który wymagał od siebie niezwykledużo. W swoich homiliach, listach i przemówieniach zachęcał do tego innych.

Papieski Dekalog Młodych:

1. Wymagam od siebie, nawet gdyinni nie wymagają.2. Nie zagłuszam sumienia.3. Walczę o własną słuszną sprawę.4. Dbam o moją Ojczyznę i mojeżycie.5. Buduję cywilizację miłości.6. Tworzę kulturę i jestem przez niątworzony.7. Nie jestem niewolnikiem rzeczy aninamiętności.8. Szukam pomocy u rodziców.9. Wiem, że wiedza otwiera horyzonty.10. Nie lękam się głosić Ewangelii

Zapamiętaj zapisz w zeszycie to co w ramce !

Jezus zaprasza nas do świętości. Aby ją zdobyć, musimy zaakceptować pewne wymagania, które On nazwał „niesieniem krzyża”. Są to trudne sytuacje życiowe, które mamy przyjąć, by wypłynęło z nich dobro. Owocem śmierci Jezusa jest zbawienie ludzi, w którym możemy mieć udział przez przyjęcie naszego cierpienia. Podejmując je, możemy iść w stronę nieba i prowadzić tam tych, którzy są obok nas.

Zastanów się ?

• O jaką słuszną sprawę wartoi należy walczyć?

• Dlaczego nie można zrezygnowaćz walki o najważniejsze wartości?

• Co w twoim życiu może być takważne jak walka o Westerplatte?

• Dlaczego od postawionych sobie wymagań zależy przyszłość twoja,Polski i świata?

• Dla jakich wartości możesz poświęcić nawet własne życie?

Módl się„Boże, Panie nieba i ziemi, Ty w Twojej dobroci i miłości stworzyłeś wszystkich ludzi na swój obraz i podobieństwo, w niepowtarzalny sposób ubogacając każdego człowieka obfitością darów, uzdolnień i charyzmatów.Daj mi umysł zdolny rozpoznać, serce pragnące pokochać i wolę gotowąrozwijać to wszystko, czym mnie obdarzyłeś dla mojego szczęścia, Twojejchwały oraz pożytku innych ludzi. Spraw także, abym z wytrwałościązmierzał – przez pracę i modlitwę – do osiągnięcia miary wielkościwedług pełni wyznaczonej mi przez Jezusa, Twojego Syna, który z Tobąi Duchem Świętym żyje i króluje aż po wszystkie wieki. Amen”.(Modlitwa o rozpoznanie i rozwój swoich talentów, www.laudate.pl)

WIEM,ŻE: mój rozwój zależy ode mnie

KATECHEZA 2

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Totalitaryzm a wolność.

Każdemu człowiekowi przysługują prawa wynikające z godności ludzkiej. Nazywamy je prawami człowieka. Są one między innymi:powszechne, to znaczy obowiązujące na całym świecie i przysługujące każdemu człowiekowi niezależnie od narodowości, wieku czy koloruskóry; przyrodzone, a więc przysługujące każdemu od chwili urodzenia; niezbywalne, czyli takie, których nie można nikomu oddać ani się zrzec.Realizacja tych praw owocuje wolnością człowieka w wymiarze fizycznym,duchowym i społecznym. Niestety, w wielu krajach i społeczeństwach te prawa nie są respektowane. Prawo stanowione przez rządy niektórych państw prowadzi do totalitaryzmu, który jest zaprzeczeniem wolności i pogwałceniem praw przynależnych każdemu człowiekowi.„To nie ideologie zbawiają świat, ale tylko zwrócenie się do Boga żywego, który jest naszym Stwórcą, gwarantem naszej wolności, gwarantem tego, co rzeczywiście jest dobre i prawdziwe. Prawdziwa rewolucja polega wyłącznie na zwróceniu się bez zastrzeżeń do Boga, który jest miarą tego, co sprawiedliwe, i zarazem jest wieczną miłością. A cóż mogłoby nas ocalić, jeśli nie miłość?”(Benedykt XVI, Przemówienie do młodzieżypodczas czuwania 20.08.2005)

Totalitaryzm (łac. totalis – cały, całkowity)to forma sprawowania rządów zmierzająca do bezwzględnego podporządkowania jednostki i wszelkich przejawów życia społecznego władzy państwowej.

Ustrój totalitarny charakteryzuje:

- bezwzględny autorytet władzy,- sprawowanie władzy poza wszelką kontrolą prawną,- przymus w stosunkach państwo – obywatel,- łamanie podstawowych praw człowieka.

(oprac. na podst.: S. Koller, Totalitaryzm”

Totalitaryzm jest przejawem „ucieczki od wolności”. Prowadzi do niewolenia, ponieważ człowiek i jego działanie podporządkowanejest rządzącym, partii lub ideologii. Odbiera ludziom prawo do wolności sumienia, wolnych wypowiedzi, wiary… Totalitaryzm w XX w., posługując się nowoczesną techniką i organizacją pracy, stał się współczesną formą tyranii i despotyzmu. Przykładami ustrojów totalitarnych są włoski faszyzm, nazizm hitlerowski i komunizm.

Komunizm miał doprowadzić do upadku kapitalizmu oraz ukształtowaćżycie społeczne bez podziału na klasy. Oparty na marksizmie prowadził doprzejęcia środków produkcji od właścicieli na rzecz państwa. Nastawienie na maksymalizację produkcji sprawiało, że pracownik stał się bezosobowym trybikiem w machinie systemu. Nie liczył się fakt, że praca powinna być realizowaniem się człowieka i prowadzić do jego rozwoju.W założeniach komunizmu była również celowa ateizacja społeczeństwa.Marksizm ukazywał religię, zwłaszcza chrześcijańską, jako „opium dla ludu”.Zdecydowana wrogość wobec Boga i Kościoła była przyczyną między innymi zakazu praktyk religijnych, dewastacji świątyń, zamykania klasztorów. Po I wojnie światowej we Włoszech i na terenie Niemiec powstał faszyzm – skrajnie nacjonalistyczny kierunek polityczny, dla którego charakterystyczna była koncepcja wyższości własnego narodu nad innymi. Był przeciwieństwem demokracji, którą krytykował ze szczególną siłą, zwracał się również przeciw chrześcijaństwu. Wyniósł na piedestał państwo, stawiając je ponad religią i wszystkimi innymi autorytetami. System państwa faszystowskiego opierał się na dyktaturze, terrorze i przemocy.(oprac. na podst.: A. Barcik, Faszyzm)

Komunizm i faszyzm zrodziły się z zanegowania prawdy o Bogu, o człowieku, o społeczeństwie. Odrzucenie Boga jest jednocześnie odrzuceniem praw i godności człowieka, które prowadzi do niszczenia społeczeństw i narodów.

,,Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i niepoddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli!Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcietej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłościąożywieni służcie sobie wzajemnie. Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednymnakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego.”(Ga 5,1.13-14)177 Metody charakterystyczne dla systemów totalitarnych mogą się pojawićzarówno w działaniu nieformalnych grup, jak i pojedynczych osób. Chodzitu na przykład o łamanie praw człowieka – stosowanie terroru i przemocy.Może się to dokonywać w sferze fizycznej i psychicznej.

Zadanie1. Napisz, co oznaczają słowa bł. ks. Jerzego Popiełuszki: „Powołanie do wolności łączy się z obowiązkiem zrozumienia, że wolność to nie samowola, ale jest to zadanie stojące przed każdym człowiekiem”.2. Podaj przykłady ludzi, którzy walczyli o przestrzeganie prawa do wolności. Opisz, jakimi posługiwali się metodami.3. Pomódl się o umiejętność respektowania prawa do wolności osób, wśródktórych żyjesz.

Zapamię taj i zapisz w zeszycie !

Wolność rozpoczyna się w sercu człowieka. Trzeba z niej umiejętniekorzystać, by nie pojawiły się postawy prowadzące do powstawaniazbrodniczyc h ideologii i totalitaryzmów.Wolność chrześcijańska wyrasta z wiary i łaski. To pokony wanieswoich pragnień i ograniczeń. Nie jest to więc egoizm i samowola,ale realizacja miłości, dzięki której jesteśmy dla siebie nawzajem braćmii siostrami. Wolność, o której mówi Chrystus, jest wolnością odgrzechu, a życiem w prawdzie.

Wiem, że: odrzucenie praw i godności człowieka jest odrzuceniem Boga

KATECHEZY DLA KLAS 2

Katecheza 1:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Świadectwo życia chrześcijańskiego.

Zapoznaj się z poniższą katechezą i nie zapomnij o modlitwie do Ducha świętego. Pisząc prace domowe i przesyłając je do mnie proszę podpisujcie się imieniem i nazwiskiem oraz która klasa bo wielu z Was tego nie robi i nie wiem komu przypisać ocenę a wychowawcę poinformować czy mam z Wami kontakt !

Dawać świadectwo swej wiary to wskazywać innym drogę, którą warto pójść. Być świadkiem Chrystusa to prowadzić innych do nieba. Jesteś dzisiaj wierzący dzięki tym, u których widziałeś wiarę głęboką i piękną. Oni ci pokazali, jak wierzyć, a ty mogłeś się nimi zachwycić. Są to najczęściej twoi najbliżsi. Spotkałeś również takich, którzy dawali wierze antyświadectwo. Niezgodność między tym, co mówili i robili, między ich słowem a czynem, być może nie pociąga cię do wiary. Świadectwo innych może zachęcać lub zniechęcać do poszukiwania Boga. Płynie stąd wniosek, że jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni, a wszystko, co robimy, ma wpływ na innych. Zapoznaj się z przypadkiem pewnej dziewczyny, znanej w świecie sportu.

Spod siatki do KarmeluDwudziestopięcioletnia Michela Amadori, doskonale zapowiadająca się siatkarka,zrezygnowała z kariery sportowej, wstępując do Karmelu. Pochodzi z Rimini we Włoszech, dwukrotnie była wicemistrzynią świata juniorek w siatkówce (183 cm wzrostu). W 1999 r. pożegnała się ze sportem. W październiku 2004 r. wstąpiła do karmelitanek bosych św. Józefa w Rzymie. Gdy ją pytano o powołanie zakonne, powiedziała: „Myślę, że z tym jest tak jak z zakochaniem się: to, co człowiek odczuwa, jest tak wielkie, że nie próbuje nawet wyrazić tego w słowach. Nie ma większej miłości, mówi Jezus, jak oddać życie za przyjaciół, i ja zakochałam się właśnie w tej Miłości. Miłości silniejszej od życia i zdolnej nawet śmierć przemienić w życie” (według KAI, 8 lutego 2005).Dlaczego podjęła taką zaskakującą wszystkich decyzję? Była przed nią kariera sportowa, w której osiągnęła już pewien szczebel.

Sławna na całym świecie, daje świadectwo swej wiary, swego zakochania się w Jezusie.

Wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2,17), toteż postawy człowieka wierzącego muszą być dla otoczenia czytelne. Każdy uczynek chrześcijanina powinien ukazywać Boga i Jego miłość. „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5,16). Autentyczne świadectwo budzi u innych osób refleksję i zachęca do wiary. Miłość bliźniego jest podstawowym wyróżnikiemChrystusowych uczniów: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeślibędziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35). Czyż nie takie świadectwo dawał swoim przykładem św. Jan Paweł II, kardynał Stefan Wyszyński i tylu, tylu innych?

ŚpiewUwielbiam Cię, Jezu, Panie mój, kocham Cię.Moje życie Ci oddaję:niech każdy czyn, niech każdy czyn,niech każdy czyn odda chwałę Ci.

Pomyśl

,,W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W uciskubądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych.Przestrzegajcie gościnności. Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie. Weselcie się z tymi, którzy się weselą. Płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne. Nie uważajcie sami siebie za mądrych. Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi. Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, wszystkimi ludźmi.”

(Rz 12,10-18)

– Kto w twoim życiu był wzorem do naśladowania w wierze?– Kogo poleciłbyś innym jako wzorowego jej świadka?– W jaki sposób swoją postawą świadczysz, że jesteś chrześcijaninem?

Zapamiętaj,,Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.” (J 13,35)

„Wszystko, co wydarzyło się w czasie tych dni paschalnych, angażuje każdego z apostołów – szczególnie Piotra – w budowanie nowej ery, która rozpoczęła się w poranek wielkanocny. Jako świadkowie Zmartwychwstałego będą oni fundamentami Jego Kościoła. Wiara pierwszej wspólnoty wierzących opiera się na świadectwie konkretnych ludzi, znanych chrześcijanom i w większości żyjących jeszcze pośród nich. Tymi «świadkami zmartwychwstania Chrystusa» są przede wszystkim Piotr i Dwunastu, ale nie tylko oni: Paweł mówi bardzo jasno, że Jezus ukazał się pięciuset osobom równocześnie, a ponadto Jakubowi i wszystkim apostołom”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 642)

Zadanie1. Ułóż listę osób, dzięki którym jesteś człowiekiem wierzącym.

KATECHEZA 2:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Twój najlepszy rok.

Wydaje nam się, że rok to okres bardzo długi. A sekunda? Trwa tak krótko. Z każdą chwilą niepostrzeżenie mijają kolejne

sekundy nowego roku. Te trzysta sześćdziesiąt pięć dni to czas darowany nam przez Boga. Od nas zależy, co z nim zrobimy i jak go wykorzystamy. Starotestamentalny mędrzec pisał:

,,Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem:Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego,co zasadzono, czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów,czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia B i czas mówienia, czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju. Cóż przyjdzie pracującemu z trudu, jaki sobie zadaje?Przyjrzałem się pracy, jaką Bóg obarczył ludzi, by się nią trudzili.Uczynił wszystko pięknie w swoim czasie, dał im nawet wyobrażenie o dziejach świata, tak jednak, że nie pojmie człowiek dzieł, jakich Bóg dokonuje od początku aż do końca.”(Koh 3,1-11)

Bóg troszczy się o dany ludziom czas i czuwa nad nami w trakcie wydarzeń, jakie przynosi ze sobą kolejny dzień. To, że Bóg czuwa nad naszym czasem, nadaje mu szczególne znaczenie i wartość. Czas nie jest więc pustą przestrzenią, neutralnym miejscem, lecz udziałem w życiu samego Boga. Czym jest czas dla ludzi współczesnych? Janusz Pasierb pisał:„Człowiek dzisiejszy coraz intensywniej przeżywa czas. Jego oczy wlepione są wewskazówki sekundników, stoperów, szybkościomierzy… Trwa wyścig z czasem. Kto będzie pierwszy na mecie, na rynku, na Wenus, na Marsie. Trwa wyścig we wszystkich dziedzinach: w sferze rozwoju społecznego, techniki, medycyny – dla ilu nieuleczalnie dziś chorych nie będzie jeszcze za późno? Urządza się Wyścig Pokoju i trwa wyścig zbrojeń… Zrywamy się szybko, przełykamy szybko śniadanie, pędzimy do pracy. Cała ludzkość walczy w tej chwili o czas jak sprinter”.

(J.S. Pasierb, Czas otwarty, Poznań – Warszawa 1972)

Dany nam czas możemy wykorzystywać na różne sposoby. Nieustanna o niego walka może przynieść taki skutek, że stracimy z oczu to, co naprawdę ważne. Przeczytaj o eksperymencie, jaki przeprowadził pewien profesor w czasie wykładu.„Pewnego dnia pewien stary profesor został zaangażowany, aby przeprowadzić kurs dla grupy dwunastu szefów wielkich koncernów amerykańskich na temat skutecznego planowania czasu. Miał do dyspozycji tylko jedną godzinę, by wyłożyć swój przedmiot. Stojąc przed tą elitarną grupą (która gotowa była zanotować wszystko, czego ekspert będzie nauczał), profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział:– Przeprowadzimy doświadczenie.Spod biurka, które oddzielało go od słuchaczy, stary profesor wyjął sporej wielkości dzban (o pojemności 4 litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął około dwunastu kamieni wielkości piłki do tenisa i delikatnie włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwe było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na słuchaczy i zapytał ich:– Czy dzban jest pełen?Wszyscy odpowiedzieli, że tak.Profesor poczekał kilka sekund i dodał:– Na pewno?Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wysypał żwir na kamienie, po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce między kamieniami… aż do dna dzbana.Stary profesor podniósł wzrok na audytorium i znów zapytał:– Czy dzban jest pełen?Tym razem słuchacze zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział:– Prawdopodobnie nie.– Dobrze – odpowiedział stary profesor.Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń między kamieniami i żwirem. Jeszcze raz zapytał:– Czy dzban jest pełen?Tym razem wszyscy bez zająknienia odpowiedzieli chórem:

– Nie.– Dobrze – odpowiedział stary profesor.I tak jak się spodziewali, wziął butelkę wody, która stała na biurku, i wypełnił dzban aż po brzegi. Profesor podniósł wzrok na grupę i zapytał:– Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie?Jeden, najbardziej odważny z słuchaczy, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział:– To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdęchcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia.– Nie – odpowiedział stary profesor. – To nie o to chodziło. Wielka prawda, którąprzedstawia to doświadczenie, jest następująca: «Jeśli nie włożymy kamieni, jako pierwszych, do dzbana, później nie będzie to już możliwe».Zapanowało głębokie milczenie, bo każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia.Stary profesor zapytał:– Co stanowi kamienie w waszym życiu? Wasze zdrowie? Wasza rodzina? Przyjaciele?Zrealizowanie marzeń? Robienie tego, co jest waszą pasją? Uczenie się? Odpoczywanie? Danie sobie czasu? Albo jeszcze coś innego? Należy zapamiętać, że najważniejsze jest włożyćswoje KAMIENIE jako pierwsze, w przeciwnym wypadku ryzykujemy przegranie… własnego życia. Jeśli damy pierwszeństwo drobiazgom (żwir, piasek), wypełnimy życie drobiazgami i nie będziemy mieli wystarczająco dużo cennego czasu, by poświęcić go na ważne sprawy. Zatem nie zapomnijcie postawić sobie pytania: «Co stanowi kamienie w moim życiu?» Następnie włóżcie je na początku do waszego dzbana”.(Opowiadanie z: „List do Pani” nr 12/01/2003-2004)

Pomyśl„Czas jest bezcennym darem, danym nam po to, abyśmy dzięki niemu stali się mądrzejsi, lepsi, dojrzalsi i doskonalsi”.(T. Mann)

„Módl się tak, jakbyś wszystkiego oczekiwał od Boga, pracuj zaś tak, jakbywszystko od ciebie tylko zależało”.(św. Augustyn)

– Co będzie dla ciebie najważniejsze w kolejnym roku?– Czemu poświęcisz najwięcej swojej uwagi i czasu?– Jak zaplanujesz kolejny rok, by nie zmarnować czasu danego ci przez Boga?

Zapamiętaj„Czas obecny jest według Chrystusa czasem Ducha i świadectwa, ale jest to także czas naznaczony jeszcze «utrapieniami» (1 Kor 7,26) oraz doświadczaniem zła, które nie oszczędza Kościoła i zapoczątkowuje walkę ostatnich dni. Jest to czas oczekiwania i czuwania”.(Katechizm Kościoła katolickiego, 672)

„Nie znamy czasu, kiedy ma się zakończyć ziemia i ludzkość, ani nie wiemy, w jaki sposób wszechświat ma zostać zmieniony. Przemija wprawdzie postać tego świata zniekształcona grzechem, ale pouczeni jesteśmy, że Bóg gotuje nowe mieszkanie i nową ziemię, gdzie mieszka sprawiedliwość, a szczęśliwość zaspokoi i przewyższy wszelkie pragnienia pokoju, jakie żywią serca ludzkie”.(Katechizm Kościoła katolickiego, 1048)

Zadanie

Policz, ile czasu poświęcasz na modlitwę w ciągu jednego dnia, tygodnia i miesiąca. Uzyskane liczby wpisz do zeszytu. Takie samo doświadczenie możesz zrobić z ilością czasu poświęconego rodzicom, przyjaciołom.Warto przeczytaćJ.S. Pasierb, Czas otwarty, Poznań–Warszawa 1972.

KATECHEZY DLA KLAS 3

KATECHEZA 1

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: „Jesteście nadzieją Kościoła”– Jan Paweł II i jego spotkania z młodzieżą

Zapoznaj się z poniższą katechezą i nie zapomnij o modlitwie do Ducha świętego. Pisząc prace domowe i przesyłając je do mnie proszę podpisujcie się imieniem i nazwiskiem oraz która klasa bo wielu z Was tego nie robi i nie wiem komu przypisać ocenę a wychowawcę poinformować czy mam z Wami kontakt !

Jan Paweł II to święty naszych czasów, człowiek, którego zna nie tylko każdy Polak, ale i cały świat. Powstało o nim wiele książek, filmów i różnych publikacji. Wielokrotnie spotykał się z młodzieżą i młodzi chętnie go słuchali, przychodzilido niego i w jego słowach odnajdywali odpowiedzi na nurtujące ich pytania: o sensżycia i sens wiary, o najważniejsze wartości, jakimi są miłość, przyjaźń, świętość.Papież Polak żywo interesował się młodymi – ich problemami, radościami, smutkami, a oni odwzajemniali się swoją miłością. Wszędzie tam, gdzie się udawał, podążały za nim tysiące młodych ludzi.Co powinniśmy wiedzieć o tym niezwykłym człowieku? Które z jego słów szczególnie warto zapamiętać i wziąć sobie do serca?

„Jan Paweł II (Karol Wojtyła), ur. 18.05.1920 r. w Wadowicach, zm. 2.04.2005 r.w Watykanie; arcybiskup krakowski, kardynał, papież (od 16.10.1978), święty. Poeta, pedagog, filozof historii i fenomenolog, mistyk, przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego.Przyszedł na świat jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. W latach 1930–1938 uczęszczał do miejscowego gimnazjum, a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik, m.in. w Zakładach Chemicznych Solvay. 18 lutego 1941 r. stracił ojca, ostatnią osobę z rodziny (wcześniej zmarła mu matka i rodzeństwo). W 1942 r. wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 1

listopada 1946 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. Adama Sapiehy. Jednocześnie podjął studia teologiczne na UJ, które kontynuował w latach 1946–1948 w Angelicum w Rzymie. W 1948 r. uzyskał stopień doktora; habilitował się w 1953 r. Wykładał głównie teologię moralną i historię filozofii w seminarium duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji krakowskiej,przyjmując hasło przewodnie swej posługi: Totus Tuus (Cały Twój). Na okres jegobiskupstwa przypadły obrady Soboru Watykańskiego II, w którym aktywnie uczestniczył. 30 grudnia 1963 r. został arcybiskupem metropolitą krakowskim,a 26 czerwca 1967 r. – kardynałem. Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swąposługą wszystkich potrzebujących, wizytował parafie, odwiedzał klasztory. W wolnych chwilach wędrował po górach, utrzymywał dobry i ścisły kontaktz inteligencją krakowską. Obok prymasa Polski, kard. Stefana Wyszyńskiego, był najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Po nagłej śmierci Jana Pawła I kardynałowie na konklawe 16 października 1978 r.wybrali na papieża Karola Wojtyłę, który przybrał imię Jana Pawła II. Zasiadł na tronie Piotrowym jako pierwszy Polak i od 455 lat papież nie-Włoch. (…) Jako głowa Kościoła i Państwa Watykańskiego potępiał ataki terrorystyczne, działania wojenne i wszelkie walki bratobójcze na świecie. Zwołał 9 konsystorzy, mianował 232 kardynałów, beatyfikował 1340 błogosławionych (w tym 154 Polaków), kanonizował 478 świętych (w tym 9 Polaków i 2 związanych z Polską). Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji apostolskich, 43 listy apostolskie. Odbył 104 pielgrzymki zagraniczne do 135 krajów. Wiele czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi, podkreślając wagę ekumenizmu. (…) Długoletnie zmagania Jana Pawła II z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do

męki Chrystusa. (…) Papież zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37”. 1 maja 2011 r. papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II błogosławionym, a 27 kwietnia 2014 odbyła się jego uroczysta kanonizacja, której przewodniczył papież Franciszek.(na podst.: Święci na każdy dzień, red. A. Tarzia)

Światowe Dni Młodzieży, Rzym 2000

Słowa świętego Papieża, wypowiedziane do młodzieży podczas jego pielgrzymek do Ojczyzny, nie straciły na aktualności. Warto i dziś nad nimi pomyśleć.„Ogromnie wiele zależy od tego, jaką każdy z was przyjmie miarę swojego życia,swojego człowieczeństwa. Wiecie dobrze, że są różne miary. Wiecie, że są różne kryteria oceny człowieka, wedle których kwalifikuje się go już w czasie studiów, potem w pracy zawodowej, w różnych kontaktach personalnych itp.

Odważcie się przyjąć tę miarę, którą pozostawił nam Chrystus w wieczerniku Zielonych Świąt, a także w wieczerniku naszych dziejów.Zrozumcie, że człowiek stworzony przez Boga na Jego obraz i podobieństwo, jestrównocześnie wezwany w Chrystusie do tego, aby w nim objawiło się to, co jest z Boga. Aby w każdym z nas objawił się w jakiejś mierze Bóg”.(Przemówienie do młodzieży akademickiej zgromadzonejprzed kościołem św. Anny, Warszawa, 03.06.1979)

„Co to znaczy: czuwam?To znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia. Że tego sumienia nie zagłuszam i nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawiać, przezwyciężając je w sobie. Moi drodzy przyjaciele! Do was, do was należy położyć zdecydowaną zaporę demoralizacji – zaporę tym wadom społecznym, których ja tu nie będę nazywał po imieniu, ale o których wy sami doskonale wiecie. Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali.Czuwam – to znaczy dalej: dostrzegam drugiego. Nie zamykam się w sobie, w ciasnym podwórku własnych interesów czy też nawet własnych osądów. Czuwam – to znaczy: miłość bliźniego – to znaczy: podstawowa międzyludzka solidarność”.(Apel Jasnogórski. Rozważanie wygłoszone do młodzieży, Częstochowa, 18.06.1983)

„Dla chrześcijanina sytuacja nigdy nie jest beznadziejna. Chrześcijanin jest człowiekiem nadziei. To nas wyróżnia, począwszy od tego patriarchy, którego nazywa św. Paweł «ojcem naszej wiary»: uwierzył wbrew nadziei; to nas wyróżnia poprzez Bogarodzicę, o której Elżbieta przy nawiedzeniu powiedziała: «Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła », po ludzku, wbrew nadziei, uwierzyła, że się stanie, bo w dziejach człowieka działa Bóg. Powiedział Chrystus: «Ojciec mój dotąd działa i Ja działam». I to miejsce jest także świadkiem wielkiego działania Boga przez ludzi. (…)

Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje «Westerplatte». Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można «zdezerterować».Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba «utrzymać» i «obronić», tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić – dla siebie i dla innych”.(Homilia w czasie liturgii słowa, Gdańsk, 12.06.1987)

„Tych wszystkich, którzy są zawiedzeni ziemskimi zadaniami cywilizacji, zapraszajciedo współpracy w budowie «cywilizacji miłości».Pracować wielkodusznie nad budową społeczeństwa odznaczającego się stałym poszukiwaniem sprawiedliwości, zgody, solidarności i pokoju – oto ideał, który odsłania każdemu bogactwa daru z samego siebie oraz służby. Ideał, jaki każdy w sobie nosi. We współpracy nad budowaniem braterstwa między ludźmi pośród narodów, w wielkodusznym niesieniu pomocy najuboższym, człowiek może odkryć piękno życia.Jesteście odpowiedzialni, drodzy przyjaciele, za to orędzie ewangeliczne, które prowadzi do życia wiecznego, a zarazem wskazuje bardziej godne człowieka bytowanie na ziemi. Wiele z tego, co będzie jutro, zależy od zaangażowania się dziś dzisiejszego pokolenia chrześcijan. Zależy nade wszystko od waszego zaangażowania, dziewczęta i chłopcy, na których wnet spocznie odpowiedzialność za decyzje, od których zależeć będą nie tylko wasze losy, ale także losy wielu innych ludzi. Waszym posłannictwem jest zabezpieczenie w jutrzejszym świecie obecności takich wartości, jak pełna wolność religijna, poszanowanie osobowego wymiaru rozwoju, ochrona prawa człowieka do życia począwszy od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci, troska o rozwój i umocnienie rodziny, dowartościowanie kulturowych odrębności dla wzajemnego ubogacania się wszystkich ludzi, ochrona równowagi naturalnego środowiska,które coraz bardziej bywa zagrożone. (…)”(Homilia wygłoszona w czasie Światowych Dni Młodzieży, Częstochowa, 15.08.1991)

„Drodzy chłopcy i dziewczęta, podążajcie z entuzjazmem swych młodych serc zaChrystusem. Tylko On może uciszyć lęk człowieka. Patrzcie na Jezusa głębią waszych serc i umysłów! On jest waszym nieodłącznym przyjacielem. (…)Wiara w Chrystusa i nadzieja, której On jest mistrzem i nauczycielem, pozwalają człowiekowi odnieść zwycięstwo nad samym sobą, nad tym wszystkim, co w nim jest słabe i grzeszne, a zarazem ta wiara i nadzieja prowadzą do zwycięstwa nad złem i skutkami grzechu w otaczającym nas świecie. (…)Nie lękajcie się Chrystusa! Zaufajcie Mu do końca! On jedyny «ma słowa życia wiecznego » (por. J 6,68). Chrystus nie zawodzi. (…)

Osoba ludzka, stworzona na obraz i podobieństwo Boga, nie może stać się niewolnikiem rzeczy, systemów ekonomicznych, cywilizacji technicznej, konsumizmu, łatwego sukcesu. Człowiek nie może stać się niewolnikiem swoich różnych skłonności i namiętności, niekiedy celowo podsycanych. Przed tym niebezpieczeństwem trzeba się bronić.Trzeba umieć używać swojej wolności, wybierając to, co jest dobrem prawdziwym. Nie dajcie się zniewalać! Nie dajcie się zniewolić, nie dajcie się skusić pseudowartościami, półprawdami, urokiem miraży, od których później będziecie się odwracać z rozczarowaniem, poranieni, a może nawet ze złamanym życiem.(Homilia w czasie liturgii słowa, Poznań, 03.06.1997)

„Przed dwoma laty zachęcałem was: «Nie lękajcie się iść w przyszłość przez Bramę, którą jest Chrystus. Bądźcie wytrwali. Nie wystarczy przekroczyć próg, trzeba iść w głąb».Rok temu zapewniałem: «Na drodze, którą jest Chrystus, nie jesteście nigdy sami, jest z Wami Duch Święty, Pocieszyciel».Dziś pragnę Wam powiedzieć: Podnieście głowy i zobaczcie cel waszej drogi. Jeśliidziecie z Chrystusem, jeśli przewodzi Wam Duch Święty, to nie może być innego celu, jak dom Ojca, który jest w Niebie. Tego celu nie można stracić z oczu. Tu już nie chodzi tylko o przyszłe tysiąclecie. Nie chodzi o ten czas, który przemija. Tu chodzi o wieczność”.

(Przemówienie nadesłane na Apel III Tysiąclecia na Polach Lednickich, Lednica, 04.06.1999)

Pomyśl

– Na jakie problemy, zagrożenia są dziś narażeni młodzi ludzie?– Które z cech charakteru i duszy wymienianych przez papieża są ci szczególnie bliskie?– Które z zadań postawionych przez papieża przed młodym człowiekiem chcesz realizować w swoim życiu?

Zapamiętaj i zapisz w zeszycie:

„U początku nowego tysiąclecia, gdy wciąż jeszcze radujemy się owocami Wielkiego jubileuszu, ze szczególną mocą docierają do nas słowa, które Pan Jezus skierował kiedyś do Piotra: Duc in altum! – Wypłyń na głębię!Dziś te Jezusowe słowa kieruję do każdego i każdej z Was: Wypłyń na głębię! Zawierz Chrystusowi, pokonaj słabość i zniechęcenie i na nowo wypłyń na głębię! Odkryj głębię własnego ducha. Wnikaj w głębię świata. Przyjmij słowo Chrystusa, zaufaj Mu i podejmij swą życiową misję. Ludzie nowego wieku oczekują Twojego świadectwa. Nie bój się! Wypłyń na głębię! Jest przy Tobie Chrystus”.(Przemówienie do młodzieży, Lednica, 02.06.2001)

Modlitwa

Janie Pawle II, nasz święty orędowniku, wspomożycielu w trudnych sprawach. Ty, który swoim życiem świadczyłeś o wielkiej miłości Boga do ludzi, prowadząc nas drogą Jezusa i Maryi i pragnąc pomagać innym.Przez wielkie cierpienie ofiarowane za bliźnich co dzień zbliżałeś się do świętości.Pragnę prosić Cię o wstawiennictwo w mojej sprawie… wierząc,że przez twoją modlitwę i miłość pomożesz mi zanieść ją do Boga.Ufając w miłosierdzie Boże, pragnę przez Jezusa i Maryję za twoim przykładem zbliżać się do Boga.

JEŚLI GRASZ NA GITARZE LUBBINNYM INSTRUMENCIE MOŻESZ ZAŚPIEWAĆ:

Nie bój się, wypłyń na głębię. DAJest przy tobie Chrystus. GAD

Zadanie1. Wykonaj plakat reklamujący Światowy Dzień Młodzieży.2. Wykonaj prezentację multimedialną na temat Światowych Dni Młodzieży z udziałemJana Pawła II.Warto przeczytać, posłuchaćwww.sdm.org.pl

Kanał YouTube Biura Światowych Dni Młodzieży: www.youtube.com/user/BiuroSDM.

KATECHEZA 2:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Mój dar dla innych – krwiodawstwoi przeszczepy.

Czy pamiętasz grupę krwi Pana Jezusa? Jeśli nie, zajrzyj ponownie do katechezy o cudach eucharystycznych. A jaka jest

twoja grupa krwi? Warto o tym wiedzieć i można taką informację umieścić w widocznym miejscu, na przykład w formie naklejki na dowodzie, breloczka przy kluczach czy noszonej bransoletki. Taka informacja przyspieszy udzielenie ci pomocy przez lekarzy, gdy potrzebna będzie na przykład transfuzja czy operacja. Są ludzie, którzy dzielą się z innymi swoją krwią systematycznie. Ty też możesz to robić. Jeśli jesteś już pełnoletni, ważysz 50 kg lub więcej, a twoje samopoczucie nie budzi niepokoju, zgłoś się do najbliższej placówki publicznej służby krwi. Pełny wykaz regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa oraz ich oddziałów terenowych znajdziesz w Internecie (www.oddajkrew.pl).Każdy krwiodawca może uzyskać bezpłatnie wyniki swoich badań laboratoryjnych(oznaczenie grupy krwi z wpisem do dokumentu, morfologia, badania wirusologiczne). Dzień oddawania krwi jest wolny od nauki lub pracy (nieobecność usprawiedliwiona)! Należy tylko pamiętać o zabraniu odpowiedniego zaświadczenia. Oddając krew, ratujemy życie człowieka, który tej krwi potrzebował. Czasem jednak do uratowania czyjegoś życia nie wystarczy tylko krew, potrzebny jest przeszczep organu.Na świecie pierwszego udanego przeszczepu nerki między jednojajowymi bliźniętami dokonano w Stanach Zjednoczonych w 1954 r. Serce przeszczepiono w 1967 r. w RPA, niestety pacjent zmarł po 18 dniach. W Polsce pierwszy udany przeszczep nerki miał miejsce w 1966 r., a w 1985 r. prof. Zbigniew Religa z powodzeniem przeszczepił swojemu pacjentowi serce. Oto jak wygląda liczba dokonywanych przeszczepów w Polsce na przełomie lat.(www.kontakt24.tvn24.pl)

Przeszczepy w Polsce w kolejnych latach serca, serca i płuc, płuc

Święty Jan Paweł II zalicza akty oddania organów do gestów heroicznych, które są najbardziej uroczystym wysławianiem Ewangelii życia.„Oprócz faktów powszechnie znanych, istnieje jeszcze heroizm dnia codziennego, na który składają się małe lub wielkie gesty bezinteresowności, umacniające autentyczną kulturę życia. Pośród tych gestów na szczególne uznanie zasługuje oddawanie organów, zgodnie z wymogami etyki, w celu ratowania zdrowia, a nawet życia chorym, pozbawionym niekiedy wszelkiej nadziei”.(Evangelium vitae, 86) Podczas trwania naszego życia możemy zdecydować się na oddanie komuś nerki(bo mamy ich dwie), fragmentu wątroby (bo ten organ ma zdolność regeneracji) czy szpiku kostnego. Na pewno słyszałeś bądź czytałeś o osobach, które zdecydowały się na taki zabieg w trosce o ratowanie życia kochanej, bliskiej osoby.„Przeszczep narządów zgodny jest z prawem moralnym, jeśli fizyczne i psychiczneniebezpieczeństwa, jakie ponosi dawca, są proporcjonalne do pożądanego dobra biorcy”(KKK 2296). Czyli dawca nie powinien w wyniku przeszczepu stracić zdrowia. A co z oddawaniem narządów po śmierci? Sprawę pobierania organów od zmarłego dawcy w prawie polskim reguluje Ustawa z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz.U. Nr 169, poz. 1411):

Art. 51. Pobrania komórek, tkanek lub narządów ze zwłok ludzkich w celu ich przeszczepienia można dokonać, jeżeli osoba zmarła nie wyraziła za życia sprzeciwu.2. W przypadku małoletniego lub innej osoby, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, sprzeciw może wyrazić za ich życia przedstawiciel ustawowy.3. W przypadku małoletniego powyżej lat szesnastu sprzeciw może wyrazić również ten małoletni.Decyzja o zostaniu dawcą czy przekazaniu organów bliskiego zmarłego nieznanej,obcej osobie jest decyzją bardzo osobistą, która powinna dokonywać się w pełnej wolności i bez żadnego przymusu z jakiejkolwiek strony.Jeśli twoim życzeniem jest, aby w razie śmierci lekarze mogli pobrać z twojego ciała niektóre narządy i przeszczepić je chorym osobom, warto żebyś wśród dokumentów miał tak zwane „oświadczenie woli”. Można je pobrać ze strony: www.poltransplant.org.pl/ow.html. Musisz jednak pamiętać o tym, że lekarz przed przystąpieniem do zabiegu zapyta twoją rodzinę o zgodę na pobranie narządów. W przypadku odmowy z ich strony odstąpi od czynności, nawet jeśli wie o twojej deklaracji zostania dawcą. Dlatego tak istotne jest poinformowanie o swojej decyzji najbliższej rodziny.„Transplantacja zakłada uzyskanie wcześniejszej, jasno wyrażonej, dobrowolnej i w pełni świadomej zgody dawcy lub kogoś, kto prawnie dawcę reprezentuje, zwykle najbliższych krewnych, na darowanie bez wynagrodzenia części swego ciała dla przywrócenia zdrowia lub lepszej jakości życia innej osobie”.(św. Jan Paweł II, Bolletino, 20.06.1991)Pomyśl

„Śmierć i Zmartwychwstanie naszego Pana stanowią najwyższyakt umiłowania, który nadaje szczególnie głębokie znaczenieofiarowaniu przez dawcę jego narządu dla ratowania bliźniego.Dla chrześcijan ofiarowanie samego siebie przez JezusaChrystusa stanowi główne źródło natchnienia i miłości, która jestpodstawą decyzji o darowaniu narządów.

Również biorcy przeszczepianych narządów winni są pamiętać, żeotrzymują od kogoś dar zupełnie unikalny: dar samego siebie od dawcy,dar, który z pewnością można uznać za prawdziwy przejaw ludzkiej i chrześcijańskiej wspólnoty”.(Jan Paweł II, Bolletino, 20.06.1991)

– Jakimi argumentami można się posłużyć, by przekonać kogoś do oddawania krwi?– Jak zachowałbyś się, gdyby ktoś z twoich bliskich potrzebował przeszczepu?

Zapamiętaj

„Oddawanie narządów po śmierci jest czynem szlachetnym i godnym pochwały;należy do niego zachęcać, ponieważ jest przejawem wielkodusznejsolidarności”.(KKK 2296)

„Moralnie nie do przyjęcia jest pobranie narządów, jeśli dawca lub jego bliscy,mający do tego prawo, nie udzielają na to wyraźnej zgody. Jest rzeczą moralnieniedopuszczalną bezpośrednie powodowanie trwałego kalectwa lub śmiercijednej istoty ludzkiej, nawet gdyby to miało przedłużyć życie innych osób”.(KKK 2296)

Modlitwa

O Jezu, Zbawicielu, który powiedziałeś:„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych,Mnieście uczynili”, spójrz łaskawie na ofiarę, którą Ci składamy.Udręki cierpiących, braci Twoich i naszych, pobudzają nas, byśmy dali trochę naszej krwi, aby przywrócić im energię do życia.

Chcemy jednak, aby ten dar był czyniony ze względu na Ciebie,który przelałeś swoją bezcenną krew za nas. Uczyń Panie nasze życie bogatym w dobro dla naszych bliskich, dla chorych. Umocnij nas w tym poświęceniu, aby było zawsze szlachetne, pokorne i ciche. Spraw, abyśmy z wiarą umieli odkryć Twoje oblicze w ubogich, abyśmy szybko śpieszyli im z pomocą.Natchnij nasze działania i kieruj nimi płomieniem miłosierdzia,aby były one czynione w jedności z Tobą, by prowadziły nas do doskonałości i zawsze podobały się Ojcu Niebieskiemu.Niech się tak stanie.(św. Jan XXIII)

Zadanie1. Zapytaj członków rodziny, jaką mają grupę krwi.

Warto przeczytać, obejrzećwww.oddajkrew.plPrzemówienie Jana Pawła II na IMKS na rzecz Wspólnoty Narządów, 20.06.1991,<http://drugieserce.jaw.pl/kosciol_papiez/?przemowienie-jana-pawla-ii,8>.Jej mąż żyje w innych ludziach, <http://www.youtube.com/watch?v=WfY6qBF138o>.Bez oporów. Dawcy narządów, <http://www.youtube.com/watch?v=Y3s8AQSzcLk#t=20>.