สามก๊ก32

1

เขากำาลังหนี... ทหารหนุ่มโจโฉกำาลังหนีจากอนาคตของเขา อนาคตอันรุ่งเรืองของเขากำาลังจะลับเลือนทางการตามล่าเขามาติดๆพวกนั้นรู้ข่าวการลอบสังหารที่ล้มเหลวของเขาแล้ว เขาพยายามลอบสังหารตั๋งโต๊ะ! เวลานี้ตั๋งโต๊ะตั้งตนเป็นสมุหนายกมีอำานาจเทียมฟ้าและฮ่องเต้อยู่ในกำามือ ขุนนางจำานวนหนึ่งประชุมลับที่บ้านของขุนนางอ้องอุ้น อ้องอุ้นร้องไห้กล่าวว่าตั๋งโต๊ะจาบจ้วงฮ่องเต้ คิดการใหญ่ ขุนนางคนอื่นก็พลอยร้องไห้ไปด้วยทันใดนั้นเสียงหัวเราะดังแทรกขึ้นมาคือโจโฉ เอ่ยว่า “พวกท่านร้องไห้เช่นนี้แล้วจะแก้ปัญหาอย่างไร?” ว่าแล้วเดินออกจากที่ประชุมไป อ้องอุ้นเดินตามเขาไปถามว่า “ท่านโจโฉมีความคิดใดหรือ?” เขาตอบว่า“ลอบสังหารมันคือทางเดียว” อ้องอุ้นว่า “ตั๋งโต๊ะมีองครักษ์มากมาย รวมทั้งลิโป้ผู้มีฝีมือเชิงยุทธ์ฉกาจฉกรรจ์ท่านจะฆ่าเขาได้อย่างไร?” “มีแต่คนสนิทของเขาจึงฆ่าเขาได้โดยที่เขาไม่ทันระวังตัว” “ท่านเห็นว่าใครสามารถทำาเรื่องนี้ได้?” “ข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าขออาสาดับตะวัน ทุกวันนี้ข้าพเจ้าทำาตัวใกล้ชิดรับใช้ตั๋งโต๊ะทุกเรื่องจนสามารถเข้านอกออกในได้ก็เพื่อรอโอกาสทำาการนี้” วันรุ่งขึ้นอ้องอุ้นพาเขาไปที่เรือนหลังหนึ่ง ภายในนั้นเก็บอาวุธชนิดต่างๆมากมายขุนนางใหญ่หยิบกระบี่โบราณขนาดสั้นให้ทหารหนุ่ม “กระบี่เล่มนี้เป็นของเก่ามีค่าประจำาตระกูลข้าฯ เคยใช้สังหารคนโฉดมาก่อนขนาดเล็กเหมาะสำาหรับงานนี้จงนำามันไปฆ่าคนโฉดเถิด”

เขาไปหาตั๋งโต๊ะรอจังหวะที่ลิโป้ไม่อยู่เข้าไปในห้องทำางานแลเห็นสมุหนายกหันหลังให้กำาลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เขาชักกระบี่สั้นขึ้นมาย่องเข้าไปหมายจ้วง

วินทร์ เลียววาริณ 33

แทง พลันแลเห็นเงาสะท้อนของเขาบนกระจกเงานัยน์ตาของตั๋งโต๊ะกับเขาประสานกันบนกระจกเงา ผู้ทรงอำานาจแห่งแผ่นดินหันขวับกลับมา เป็นห้วงเวลาเดียวกับที่ลิโป้เดินเข้ามาในห้อง ทหารหนุ่มใจหายวาบแต่กุมสติมั่นคง เขาคุกเข่าทันที ประคองกระบี่ขึ้นเหนือหัว กล่าวโดยน้ำาเสียงไม่สั่น “ท่านสมุหนายก นี่คือกระบี่โบราณที่ตกทอดมาหลายชั่วอายุคนข้าพเจ้าสำานึกในพระคุณของท่านตั๋งโต๊ะที่อุปการะข้าพเจ้าจึงนำามันมามอบให้ขอให้ท่านรับไว้เป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลข้าพเจ้า” กระบี่เล่มนั้นสวยงามจนตั๋งโต๊ะตะลึงลูบกระบี่อย่างชื่นชม “งดงามยิ่ง” “ข้าพเจ้ายินดีที่ท่านตั๋งโต๊ะพอใจ” เขารีบขอตัวลาออกมาควบม้าเผ่นหนีไป เขาเชื่อว่าเบื้องบนจะรู้ทันและตามล่าเขา เขามีเวลาน้อยอย่างยิ่ง เขาคาดว่าเบื้องบนอาจไม่แน่ใจว่าเขาตั้งใจฆ่าตั๋งโต๊ะจึงจะพิสูจน์โดยไปดักรอเขาที่บ้าน หากเขาไม่กลับบ้านแสดงว่าคิดร้ายต่อตั๋งโต๊ะจริงหากกลับบ้านปกติก็แสดงว่าบริสุทธิ์ใจ แต่เขาไม่อาจเสี่ยง ตั๋งโต๊ะยินดีฆ่าคนบริสุทธิ์มากกว่าปล่อยให้ผู้ต้องสงสัยรอดไปแม้สักคนเดียว เขาไม่กลับบ้านมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงลกเอี๋ยงโดยพลัน เขาหนีไปได้ไม่กี่วันก็เห็นประกาศจับเขามีรูปหน้าเขาชัดแจ้งทางการจะมอบรางวัลใหญ่แก่ผู้ที่ให้เบาะแสหรือจับเขาได้เป็นทองคำาสิบชั่งและค่าตอบแทนอื่นๆสินบนจำานวนนี้จะทำาให้เขาหนียากขึ้น

เขาเดินทางถึงเมืองจงพวน เตรียมเสบียงสำาหรับการเดินทางต่อไป เขาพักแรมในคอกม้าแห่งหนึ่งเมื่อตื่นเช้ามีทหารราวยี่สิบคนรายล้อมอาวุธครบมือเขารู้ว่ามีคนจำาหน้าเขาได้จากประกาศจับเขาถูกจับไปส่งให้ตันก๋งเจ้าเมือง ตันก๋งสอบสวนโจโฉ ขังไว้ในคุกพิเศษ ตกดึกตันก๋งไปหา ถามว่า“ท่านสมุหนายกทำาสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืองใจปานนี้ท่านจึงคิดสังหารเขา” เขาถอนใจอย่างปลงตกกล่าวว่า “ชาวฮั่นผู้รักชาติทุกผู้มีหน้าที่กำาจัด