CURSO 2010-2011

A FADA E O ANXO Abril Yáñez Darriba

Era unha vez un reino chamado Mar Azul, estaba nunha illa rodeada de

mar,a súa beleza era inigualable, os golfiños danzaban pola mañá e pola tarde; os peces saltaban formando pequenos arco iris.

Nos bosques as fadas iluminaban os sendeiros enchendo de maxia todo o

que ao seu paso estivera. Mar Azul estaba gobernado por un rei cuxa bondade, sabedoría, dedicación e amor era infinita.

A xente do seu reino vivía moi feliz, agás unha persoa, o fillo do rei, aínda que o rei e o seu pobo dábanlle todo para que fose feliz, o príncipe non o era. Dicíase que ía camiñar todas as mañás pola praia e sentaba nunha rocha a admirar aos golfiños e o fermoso mar. Nunca se desprendía un sorriso no seu rostro;nos seus ollos víase tristeza;nos seus xestos notábase a súa dor.

Unha mañá, no medio do mar, o príncipe viu unha embarcación que se acercaba,lentamente; albiscaba como crecía no horizonte .Pronto correu a avisar ao seu pai do que pasaba.

O pobo, o rei e o príncipe dirixíronse cara á costa para recibir á embarcación. Pronto amarrou na súa costa e un bote que ao lonxe parecía abordado, se dirixiu velozmente cara á costa. Todos estaban ansiosos de curiosidade, nese momento os ollos do príncipe cambiaron brutalmente, tomaron un brillo fermoso.

Vira a unha dama no medio dos demais tripulantes nese bote, era unha muller verdadeiramente fermosa, os seus ollos eran como dous esmeraldas, os seus cabelos suaves ao vento fixéronlle sentir ao príncipe unha sensación que nunca había sentido.

Pronto recibiron aos estranxeiros.Estaban de paso, en busca de provisións ,xa que tiñan unha longa viaxe a un continente, do que o seu nome xamais recordaría. Os estranxeiros hospedaron no castelo .A alegría do príncipe pronto recoñeceuse entre os serventes e o rei pronto organizou unha festa moi especial e se o comunicaron aos eu fillo.

Quizais esa festa seria a máis grande que se organizara no reino. Esa noite todos os habitantes de Mar Azul acercáronse, estaban todos invitados;as fadas saíron dos bosques para a gran ocasión. As estrelas brillaban como nunca,a Lúa daba o seu fermoso esplendor sobre as montañas daquel castelo, nos xardíns ;os lucecús non deixaban de resplandecer.

Chegou o momento do gran banquete.Alí estaba o príncipe co seu traxe real, cuxos bordados estaban feitos de ouro e prata.A dama vestía cun fermoso vestido bordeado con perlas. O príncipe e a dama non comeron nada,só observábanse, e chegou a hora do baile real.

O príncipe invitou a dama a bailar, ela aceptou a invitación. Bailaron toda a noite.Saíron ao patio real e no medio daquela noite as súas miradas cruzáronse,os seus corazóns paráronse,na súa mirada as súas almas uníronse,o príncipe sentiu unha calor como unha chama no seu corazón e a abrazou forte. Nacera o amor,o rei sabía que a vida do seu fillo cambiara, e o seu pobo ía ser moi feliz.

UNHA GRAN DECISIÓN Ángela

Había unha vez un rapaz chamado Gonzalo , tiña 20 anos . Vivía en

Madrid coa súa noiva.O seu gran sono era gravar unha película . O que ía

acontecer ninguén o esperaba:

Gonzalo era un gran artista e para gañar unhas moedas actuaba na rúa

entretendo a xente . Un día de verán , pasou por alí unha muller e quedou

sorprendida da súa actuación lle deu unhas poucas moedas e colleu unha

tarxeta coa dirección e o teléfono de Gonzalo . Un día chamaron a casa de

Gonzalo contestou a súa noiva María . Preguntáronlle se estaba Gonzalo .

Ela contestou que si.

Cando se puxo Gonzalo ao teléfono a muller presentouse .

-Ola, chámome Antonia Fernández .-

Gonzalo púxose moi nervioso porque

sabía quen era.

- Son directora de cine . Teño unha

noticia.Interésache vira a traballar

con nós a Roma e ser o protagonista

da miña película ?

Gonzalo díxolle que seo pensaría .

O comento con María .

Tiña que tomar unha gran

decisión.

María díxolle que fixera o que él

quixera pero que ela non o podía

acompañar porque tiña que quedarse

a estudiar . Ao final Gonzalo

decatouse que prefería quedarse con

María , seguir gañando unhas

moedas para a xente que xa o

coñecía , formar unha gran familia co

seu pai , a súa nai , os seus irmáns e

quen sabe ao mellor: fillos...

FIN

Dúas cabras obstinadas

Antón Rodríguez Suárez

Érase unha vez … dúas cabras montesas que

descenderon por pendentes opostas ata chegar ao

couce dun torrente que sucaba o val.

Para podelo cruzar, os habitantes do val puxeron ,como

ponte provisional, o tronco dunha arbore vella abatido

por un raio.

Ao cruzar esta ponte ,as dúas cabras atopáronse

cara a cara no medio da ponte.

O tronco era demasiado estreito para que as dúas

cabras pasaran simultaneamente, entón ,ningunha

quixo ceder o paso á outra.

Testardes como eran , comezaron a discutiren sen

que transixira ningunha das dúas .

Das palabras pasaron aos feitos ,e a emprenderon a

cornadas ata que una das dúas caeu á auga ,ou caeron

as dúas?

Non houbera sido máis fácil que unha lle houbese

cedido o paso á outra?

FIN

A FADA AURORA Carlota Dopico Vidal

Isto sucedeu fai xa once anos , nunha casa que se chamaba “A casa

do Endrino” , na que vivía unha fada anciá chamada Aurora , que ese día

estaba regando o seu horto . Estaba moi tranquila ata que , de súpeto ,

apareceu unha bruxa chamada Rasputina cun gato

branco…

A bruxa , por sorte , era boa.E o único que lle pediu a Aurora foi ,

que por favor lle cambiase ao gato de cor , porque se non o resto de

bruxas ríanse dela .Aurora lle concedeu o seu desexo coa condición de que

non llo contase a ninguén . Rasputina

Non lle fixo caso e contoullo ao pirata Garfo cara de pao .

Garfo cara de pao , foi a casa de Aurora a pedirlle que lle dese valor

. Aurora lle concedeu o seu desexo coa condición de que non llo contase a

ninguén . Garfo cara de pao non lle fixo caso e avisou a un crocodilo

chamado sr. Coc...

O sr. Coc , como todos , foi á casa do Endrino a pedirlle a Aurora

que lle dese uns dentes novos , Aurora díxolle que si , e xa nin sequera se

molestou en dicirlle que non llo contase a ninguén , porque sabía que llo

contaría a alguén . E foi certo porque o sr. Coc contoullo á súa amiga

Dorinha que foi a alí coa intención de que lle dera unhas novas ás , e así

foi , e Dorinha coma os demais contoullo a xente , e esa xente a outra ata

chegar aos oídos da amiga de Aurora , Catiúsca . Aurora contoullo todo a

Catiúsca , e ela , para axudar á súa amiga , falou con todo o mundo

dicíndolles que ía ter lugar nunhas poucas semanas un discurso de Aurora

no castelo do país de Fadalandia...

Aurora nomeou no discurso que por favor lle deixasen descansar ,

porque se non os seus poderes perderíanse para sempre...

A xente ao oír iso propúxolle a Aurora que podían pedir cita para

solucionar os seus problemas , e que ela podía traballar de 9.00 ata as

14.00 , menos os fins de semana . A partir dese día todos viviron moi

felices e comeron paspallás .

Ah!!! E se tés algún problema , xa sabes , Aurora está aí de 9.00 a 14.00 .

FIN

A NOITE NO CEMITERIO Eloy Blanco Castrillón

Había unha vez, hai sete anos,un neno chamado Jake. El era

regordecho,forte,feo e listo. Tamén tiña o pelo escuro e rizado, pero o que

mais destaca ao miralo son os seus verdes e grandes ollos .

A el gústanlle moitos deportes: o fútbol,o baloncesto,o balonmán , o

voleibol,o tenis e a natación.

El vivía nunha pequena aldea de Galicia,chamada O Freixo ,na que había

moi poucas casas e moita,moitísima vexetación porque está situada no val

dunha montaña , ao lado dun do río.

A aldea tiña un cemiterio cheo de tumbas e de árbores habitadas por

curuxas. Pero sen dúbida, o mais estraño era que , nas noites de tormenta

,se escoitaban tenebrosos ruídos que parecían proceder das tumbas

,mentres as curuxas te observan dende as árbores axitando con forza e

velozmente as ás tamén facían estraños ruídos que facían tremer a todos

os nenos que pasaban por alí. Dise que a xente que pasa por alí nas noites de lúa chea , non sae nunca. Un día Jake estaba no recreo co seu amigo Xan. _ Oh oh, é Luís, o matón da clase!_ dixo Xan. _Hei ti , dáme o teu diñeiro do almorzo_dixo Luís. _ Dáme o diñeiro do almorzo xa_berrou el. _Obrígame!_contestoulle Jake. _Vale!_exclamou Luís. Jake tivo sorte de que o seu amigo Xan,xa llo dixera ao profesor. _Luís, castigado, vaite á esquina_díxolle don Ernesto. Antes de irse á esquina díxolles algo “Esta noite vide ao cemiterio,os dous” Eles non sabían se ir ou non ir. Xan pediulle á súa nai por favor se lle deixaba pasar a tarde e durmir na casa de Jake.Ela contestoulle que si.

Pasaron as horas e chegou a noite. _Imos ao cemiterio ou non_preguntou Jake. _Si pero temos que ter coidado_contestoulle Xan. Jake e Xan escabulláronse pola ventá e foron ao cemiterio. Cando chegaron déronse de conta de que a porta estaba pechada. _E agora que facemos?_preguntou Xan. _Temos que escalar_contestoulle Jake. _Pero teño vertixe_díxolle Xan. _Pois entro eu e ábroche por dentro_opinou Jake. Jake escalou a porta e entrou no cemiterio, a continuación abriulle a porta a Xan. O cemiterio era xigantesco. Pero no medio do cemiterio había unha persoa cuberta cunha capa e unha capucha cubríndolle a cara. _ Debe ser Luís_pensou Xan. A persoa quitouse a capucha e, en efecto era Luís, pero estaba converténdose nun home-lobo. Eles saíron correndo e Luís os perseguía. Jake tivo unha idea. _E se o encerramos nunha tumba_opinou Jake. _Si!_exclamou Xan. De inmediato viron unha gran tumba e entraron nela, Luís tamén entrou e eles saíron ao momento e taparon as portas con cemento. _O conseguimos_dixo Xan. Sen perder un segundo máis foron a casa de Jake e ninguén se deu conta do ocorrido.

FIN

OS TRES POLICÍAS

Francisco J. Villa

OS TRES POLICÍAS

Isto era un neno chamado Nicolás.E tiña dous amigos chamados Ana

e Xosé.Viven no norte de Nova Zelanda.Resultou que os padres de Nicolás

márchanse a unha viaxe de negocios. Entón , Nicolás,quedase cos seus

dous amigos só en casa e descobren que hai,escondido, un diamante

carísimo.

Cando os pais de Nicolás marcháronse ,el,quedouse moi triste.Xa

que ían a estar fóra un ano.Ese mesmo día,pola noite,escoitou

ruídos.Baixou ao baño para ver quen era e... era un ladrón!Rapidamente

colleu un megáfono e empezou a berrar por el.Así asustou ao ladrón e

espantouno.O primeiro que fixo despois de que acontecera iso, foi chamar

a Ana e Xosé.Ao día seguinte, Xosé e Ana quedáranse a durmir alí.E

volveran outros ladróns ,pero agora non eran un ,eran tres!Menos mal que

eles eran tamén tres.Entón puxeron cola nas paredes e quedáronse

pegados.Que pillos!chamaron a policía e os levaron a prisión, pero non lle

dixeron á policía que alí había un diamante.Pola mañá ,Nicolás Ana e Xosé

puxeron trampas por toda a casa, para que os ladróns non entraran.

Esa noite permaneceron alerta.E, en efecto, entraran outros

ladróns.Eran dez!Pero non había de que preocuparse porque unha

maquina automática que lanzaba pelotas os espantara.

Ao final ,decidiron construír un muro e mellorar as trampas. Esa

mesma noite volveran a atacar outros ladróns, pero agora eran máis de

cincuenta ! esa ía ser unha batalla moi dura.Só chegaron tres ladróns

onde estaban Nicolás,Ana e Xosé .Ana e Xosé utilizaron os megáfonos e

Nicolás unha regadeira.Ana e Xosé espantaron a dous ladróns, pero

Nicolás non o gañou.

Entón Xosé deulle un megáfono a Nicolás e espantouno.Finalmente

Ana chamou a policía e detiveron aos ladróns.

Ao día seguinte viñeron os pais de Nicolás e el contoulle todo o que

acontecera.Pero a Nicolás estrañoulle como un diamante , que aínda o

teñen na casa , chegou a para alí.

DEDICADO : Toda a miña familia. EDITORIAL CHUTE: Os tres policias

O TESOURO DO TRASNO TIROLÉS

Iker Jesús Pérez García

Érase unha vez un trasno irlandés,que vivía no seu pozo cheo de

tesouros,no bosque dos trasnos ,situado a unhas vinte noites do reino da

princesa Aquaria e o seu noivo o príncipe Quiev,famoso polas súas fazañas

no século XII,por loitar co ogro máis grande do reino.

Un día,no castelo,activouse unha alarma que alertou toda a rexión

por,supostamente,un roubo na cámara onde os príncipes gardaban a súa

gran fortuna.Entre aquela gran fortuna destacaba o roubo dunha pócema

,que o príncipe gardaba especialmente.Entón o príncipe mandou a un

cabaleiro a buscare aquela pócema.

Tras moitos días de buscar pola comarca,un soldado descubriu,nun

pozo dun trasno,o tesouro que había roubado ese mesmo trasno tirolés e

co tesouro a pócema do príncipe Quiev.

Ao día seguinte o soldado contoulle á princesa que vira no pozo o

diñeiro e máis a pócema. A princesa díxolle o que o soldado lle explicou ao

seu noivo o príncipe Quiev e lle preguntou ,que por que lle preocupaba

tanto a pócema e tras moito insistirlle ,o príncipe acabou confesándolle

que lle preocupaba tanto porque a había roubado un trasno que el mesmo

convertera no que é,e ese trasno tratábase do irmán da princesa Aquaria

que,máis tarde lle explicou que o convertera para captar toda a atención

da súa noiva contándolle que o seu irmán había morto apuñalado.

Entón a princesa ordenou encerrar no calabozo ao príncipe. Aquaria

,colleu un cabalo e dirixiuse cara o bosque onde se encontraba,o seu

irmán.Pero a Quiev non era tan fácil encerralo,e escapou, para podere

impedirlle a princesa chegar onda o trasno que era o seu irmán.A princesa

e máis o príncipe chegaron ao pozo no que vivía o trasno.O trasno tomou

a pócema pero non pasou nada,e entón Quiev lle explicou que só

funcionaría se volvera a ser o príncipe do reino e para iso debería matar

ao,actual príncipe(Quiev).

Aquela tarde,o príncipe Quiev e o trasno loitaron ata altas horas da

noite.E... tras unha gran pelexa gañou o trasno e así,puido converterse en

persoa de carne e ósos e ser o príncipe sendo o irmán da princesa Aquaria

e viviron felices e comeron perdices ,e o xoven Dinamo de Quiev ,morreu

desangrado no fondo daquel pozo.

FIN

O PEQUENO CAMALEÓN LEONIDAS

Lara Cruz Fraga

O ano pasado,o camaleón Leónidas era a mascota dun neno

chamado Martín.Martín o quería moito,e Leónidas a el,o que pasa é que o

pobre Leónidas vivía nun terrario,e non estaba contento.Así que unha

noite de lúa che,Leónidas,decidiu escapar ao bosque a buscar á súa

familia;pero non sabía o que lle esperaba...

Para Leónidas foi moi difícil e moi doloroso deixar a Martín,pero ao

fin armouse de valor,fixo unha mochila,só co esencial,e subiuse ao bordo

da ventá disposto a saltar mentres dicía:- Adeus meu Martín,pero non te

preocupes,volverei pronto,con toda a miña familia,e así,terás máis

camaleóns que coidar.E cando caeu a última bágoa que quedaba no seu

corpiño,saltou pola ventá caendo,sixilosamente nun arbusto,e comezou a

súa viaxe.

Non vos digo o que lle costou chegar ao pobre Leónidas ao

bosque,xa que era tan pequerrechiño e non sabía onde estaba.Puido

chegar grazas a unha parella que ía cara alí. Non foi porque a parella lle

deixase,se non porque montouse na parte de atrás do coche e,alá foi,todo

pancho e tranquilo,unha hora de viaxe durmindo,xogando,con

coidado,claro,mirando a paisaxe,etc.

O primeiro que fixo ao chegar ao bosque,foi facerse unha casiña,só

co imprescindible: unha camiña de follas;un teito,ben resistente;sitio para

a comida,claro está e...BUUUMMMM...!!!AH,AH,AH...!!!Oíronse uns

berros.Leónidas foi a ver que pasaba e viu un arbusto que se

movía.Acercouse e puido distinguir unha sombra.Botouse cara atrás do

susto e,ao rato,saíu unha coella branca de ollos negros e un rabiño moi

esponxoso.A coella contoulle que estaba agochada porque oíra un cazador.

En pouco tempo fixéronse amigos,Violet (a coella),axudou a Leónidas a

buscar á súa familia.

Estiveron buscando cinco días e,por fin,unha mañá de

Agosto,conseguiron ver tres camaleóns tomando o sol.Leónidas reconoceu

esas caras,¡eran os seus pais e máis a súa irmá!Foron correndo a carón

deles;déronse bicos, abrazos e saúdos;falaron moito e,ao final,Leónidas os

convenceu de que foran con el.

Camiñaron moitos quilómetros e,despois de tres días

camiñando,chegaron á casa de Martín.Como non chegaban á

ventá,asustaron a unha señora e Martín,sacou a cabeza pola ventá para

ver que pasaba.No momento que viu a Leónidas,nin se vestiu,foi correndo

en pixama e descalzo escaleiras abaixo e colleu ao seu camaleón e

comezou a darlle bicos e abrazos.Por fin estaba co seu querido camaleón,

que feliz estaba!!!

FIN

ELETTRA E O ANEL FANTASIOSO

Roberto Losada García

A historia ocorre hai pouco tempo,en Roma,no barrio do Trastévere.

A nosa protagonista é unha nena chamada Elettra,que era un pouco

baixa,bastante paciente,moi simpática e amable;tiña uns pais que dirixían

un hotel. Ela viviu unha aventura extraordinaria cuns amigos e cun anel

realmente sorprendente e misterioso.

O pai de Elettra,Fernando,un día,confundiuse coas reservas do

hotel.El contratou tres familias para unha soa habitación:unha familia

americana;outra,chinesa e outra,británica.

A nai de Elettra,que se chama Alba,pensou e pensou ata que deu cunha

solución.

Cando chegaron as familias,cada unha foi ao cuarto correspondente.

Á noitiña,na habitación de Elettra,estaban os fillos das familias;eles,falaron

das súas diferenzas e semellanzas,e coincidiu que os catro cumprían o 29

de Febreiro.

De socato,rompeuse a lámpada.Eles saíron ao corredor e non había

luz.

Decidiron saír á rúa para ver se había un apagón só no hotel ou en

todo no vecindario.

Chegaron ata unha ponte do río Tíber e alí viron a un home que lles

pediu axuda.El entregoulles un maletín e díxolles que ía ir

recollelo.Despois,os nenos volveron ao hotel.

Alfred,o home do maletín,cruzou a ponte cara o outro lado e

atopouse con Jacob que lle pediu o maletín;como Alfred negouse,Jacob

matouno.

Ao día seguinte, no hotel,os nenos leron o xornal e viron en portada a

morte de Alfred.Decidíronse a abrir o maletín e nel descubriron un

mapa,catro figuriñas e unhas chaves cunha dirección.Deixaron unha nota

na recepción do hotel dicindo que ían ir investigar a unha rúa chamada

Clavel.

Ese día,o asasino,investigou na ponte e encontrou un gorro do hotel

Xeranio e decidiu ir ata alí.

Non tardou moito en chegar e preguntou por un neno ou nena e,sen

que ninguén se decatase,leu unha notiña dunha nena de que ía cara a rúa

Clavel e quixo achegarse ata alí.

Os nenos encontraron a casa e entraron.Non había luz así que

deixaron a porta aberta.Subiron as escaleiras ata o segundo

andar,encontraron unha libreta que falaba dun anel fantasioso,e un

móbil.Pasaron un rato lendo e descubriron que o anel existía de verdade.

De súpeto,escoitaron que alguén as escaleiras e a casa derrumbouse e...

Os nenos,cando se espertaron estaban nun hospital arrodeados cada

un da súa familia agás,anena británica,Mistral.

A Elettra enchéuselle a cabeza de moitas preguntas:Quen raptara a

Mistral? Estaría ben? Volveríana ver?

Ao cabo dun anaco,o móbil que recolleran soou e Sheng,o neno

chinés,colleuno.O que chamaba era Ermete o compañeiro de Alfred.

_Diga?_preguntou Sheng_.

_Ti debes de ser o un dos nenos aos que Alfred entregou o

maletín._respondeu Ermete _Podemos reunirnos na rúa Papoula,onde está

a miña tenda;vale?

_De acordo_respondeu Sheng.

Jacob fixo un cuestionario a Mistral sobre o maletín,pero ela non

dixo nada.El aburríase e atou a Mistral cunhas esposas e foi ao bar de

enfronte.

Na casa de Ermete,falaron e el comentou que sabía como atopar o

anel:había que botar no mapa do maletín as figuriñas.Cada figuriña

significaría unha cousa.A torre,que caeu enriba dunha casa,indicaba onde

estaba Mistral.O can,caeu no hotel Xeranio,significaba o refuxio.A

coroa,que caeu na “Igrexa de San Clemente”,indicaba que alí estaba o

anel.

Dividíronse en dous grupo:Ermete e Elettra ían polo anel mentres

que Sheng e Rodolfo,o neno americano,irían salvar a Mistal.Eles ían con

dous coitelos,un bate de béisbol e un arame para salvar a Mistral.

Sheng e Rodolfo xa estaban ante a casa.Con moito coidado de non

facer ruído,subiron as escaleiras e divisaron a Mistral atada cunhas

esposas aos pés da cama.Sheng quitoullas co arame,e nese intre chegou

Jacob e Rodolfo pegoulle co bate de béisbol.Os tres saíron

correndo,avisaron a de que el matara a Alfred e foron cara a “Igrexa de

San Clemente”.

Elettra e Ermete andaban buscando algunha pista do anel

fantasioso.Ermete atopou un interruptor e deulle.Grazas ao interruptor

levantouse unha baldosa e alí estaba o anel fantasioso!!

Apareceron xusto a tempo Sheng e Rodolfo con Mistral e entre os cinco

decidiron quen agocharía o anel e tocoulle a Sheng.

Finalmente,volveron para o hotel e Ermete para a súa casa e fóronse

a durmir do cansos que estaban.

CONTINUARÁ...

ED.:RLG

Seguinte libro:Elettra e a estrela de pedra.