Op het ritme van de autoradio beweegt de auto zich krakend over de sneeuw vooruit. Het is te zien dat het een lange rit is geweest. Buiten het bereik van de ruitenwisser komt geen straal licht door de laag modder, stof en insecten die zich de afgelopen twaalf uur ongemerkt op het voertuig hebben opgehoopt. De eindbestemming is nog niet in zicht, maar de slingerende besneeuwde bergpaden langs steile afgronden geven aan dat de Autobahn al ver achter ons ligt. We hoeven nog net geen sneeuwkettingen om te leggen. Als in een sprookje rijden we langs witte beekjes, bomen en ander bergplezier dat in Nederland alleen maar flauwtjes door een indoorbaan geïmiteerd kan worden. Genietend van deze aanblik rijden we tenslotte aan het eind van een langgerekt verlaten dal een afgelegen parkeerplaats op, waar we de komende dagen meer dan een kilometer of twee boven zullen bivakkeren.

OverNAcHteN Op De Weißsee GletscHerWelt

rOAD stOry

00 sNOWBOArDerMAG#01_09/10

Tekst: Jasper Bakker. Beeld: Edoart.nl

Vastzitten in een berghut tijdens een sneeuwstorm is geen pretjes. Gelukkig heet Tijs Goossens zijn backcountry setje bij zich.

00sNOWBOArDerMAG#01_09/10

rOAD stOry

Benieuwd stappen we het dalstation binnen vanwaar we zowel naar ons verblijf als de pistes zullen vertrekken. Deze gondel brengt ons naar de Weißsee Gletscherwelt, een gebied dat bekend is om zijn sneeuwzekerheid en de vele off-piste mogelijkheden. Maar het staat eigenlijk vooral berucht om zijn isolement. Het enige verblijf in dit gebied is namelijk de op 2315 meter hoogte gelegen Rudolfshütte. Dé ideale setting dus voor avontuur, want in deze ‘hut’ op eenzame grote hoogte zullen we de komende dagen eten, drinken en slapen. Onze reeds gearriveerde cabin crew bestaat uit Maarten van der Putten, Tijs Goossens, Britte van der Pouw, Edo Jungerius en ondergetekende. Alleen onze zuiderbuur Wouter de Lange laat nog op zich wachten. De spanning schiet er echter gelijk in

als we horen dat we de laatste lift omhóóg echt niet moeten missen, omdat we anders niet bij het hotel kunnen komen. First one up, last one... also up? Met deze woorden bellen we snel Wouter, die op dat moment met dubbele snelheid dezelfde slippery bergweg omhoog crosst; een hele prestatie voor iemand die net zijn rijbewijs heeft gehaald! Zijn waaghalzerij wordt beloond met het allerlaatste enkeltje poederparadijs van die dag. Wiegelend begint de volgestouwde gondel aan zijn laatste rondje en zien we de bewoonde – in hoeverre je een lege parkeerplaats en handjevol restaurants bewoond kan noemen – wereld onder ons verdwijnen.

Met een doffe klap ploft de tas van Tijs op het vierpersoons stapelbed in de groepskamer van

het hotel van de Rudolfshütte. “Dit is toch geen berghut, dit is gewoon een luxe hotel”, roept Maarten terwijl hij zich achterover laat vallen op de sofa. En inderdaad, de berghut op de Weißsee gletsjer is niet helemaal zoals het klinkt. Met zo’n zeventig kamers, slaapzalen, meerdere bars, een restaurant en een uitgebreid zwembad met sauna is dit hotel een warme haven tussen de barre sneeuwstormen die de Weißsee op dit moment teisteren. De tapbiertjes vloeien rijkelijk tot we beseffen dat morgen waarschijnlijk de enige blauwe dag van de trip gaat worden. Met deze gedachte dimmen we de lichten en valt iedereen langzaam in slaap.

rOAD stOry

00 sNOWBOArDerMAG#01_09/10

Tijs Goossens plukt de vruchten van een first chair.

Swooooooefffffff. Eén voor één schieten we door het eenzame poederveld dat al sinds zonsopgang op ons wacht. Met een sierlijke bocht knalt Wouter door de witte glorie die meters hoog boven hem opstijgt. Ook Edo’s fotomachine draait op volle toeren om de compositie tussen blauw en wit goed te kunnen vastleggen. Na deze eerste sporen te hebben gezet naast het sleepliftje van de berghut, zien we dat de lift naar de top opent en wachten we geen moment om naar de ingang te rijden. Het is tijd om de rest van het gebied te verkennen. Onze berghut bevindt zich vrij boven in het gebied. Er is maar één stoeltjeslift die verder omhoog gaat richting de 2760 meter hoge top. Tussen de berghut en het dalstation loopt verder slechts één gondel en een handjevol pistes. Verdwalen doe je dus niet zo

snel, tenzij je off-piste gaat, wat het leeuwendeel van de bezoekers ook doet. Dit zijn vooral toerskiërs aangezien rondom de berghut talloze wandelroutes lopen richting de vele drieduizenders, zoals de Granatspitze (3086m) en Sonnblick (3088m). Maar ook tussen de dalafdalingen door zitten genoeg adembenemende freeride-routes. We komen er wel achter dat veel stukken rondom het witte bevroren bergmeer, waaraan het gebied zijn naam dankt, net iets te vlak zijn om goed te kunnen snowboarden. De langlaufers kijken ons lachend na als we weer vast komen te zitten in de diepe poedersneeuw. Ik vraag me af of die ene lekkere bocht de minuten terughiken naar de piste waard is. Na tien minuten ploeteren door anderhalve meter hoge poeder en nog vele voor de boeg zucht ik en kijk ik omhoog

“Dit is GeeN BerGHut, Dit is eeN luxe

HOtel!”

00sNOWBOArDerMAG#01_09/10

rOAD stOry

naar Rudolfs hut, “Natuurlijk is het de bocht waard, weet je wel hoe goed die voelde!” Met extra energie stap ik verder omhoog, om hetzelfde rondje nog eens te doen.

Terwijl het zweet langzaam een weg baant tussen Maartens neus en lippen kijkt hij naar buiten, waar de sneeuwstorm nu echt is losgebarsten. Met een temperatuurverschil van meer dan honderd graden verbazen we ons dat glas zo veel kracht kan weerstaan. De stenen knisperen als de stoom van het water opstijgt en onze luchtwegen met hitte verstikt. Met nog drie slopende minuten voor de boeg smachten we naar het steenkoude stortbad. “Wat zijn sauna’s toch chill hè? Als je eenmaal klaar bent met het saunagedeelte, bedoel ik dan.” Met uitzicht op de razende storm blijven we nog twintig minuten nadampen op de warme ligbedden van steen. “Had jij gedacht dat je in zo’n hut zo kon relaxen?” “Nee, maar ik vind het helemaal niet erg”, merkt Maarten lachend op. Plots zien we een compleet Oostenrijks gezin naakt de verkoeling zoeken door het balkon op te gaan waar wind en sneeuw het hotel nu bijna omverblazen. De jongste dochter weet door het plotse natuurgeweld geen evenwicht te houden bij de deur en valt voorover de sneeuw in. Niet lachen is op zo’n moment erg moeilijk en dus zoeken we proestend verkoeling in het zwembad verderop.

Slecht weer dagen hebben de neiging erg lang te duren. Met de weersvoorspelling ‘veel wind en weinig zicht’ ziet de rest van de trip er dan ook somber uit. Doordat aan de andere kant van de bergketen in Zuid-Tirol één van de zwaarste dumpen van het seizoen is losgebarsten, is er plots een groot drukverschil ontstaan, waardoor de wind hier met mach 10 is gaan blazen. Het weer is zelfs zo slecht dat de liften dienst weigeren, evenals de gondel. En dat betekent in een berghut maar één ding: je zit vast op de berg! We kunnen niet omhoog of omlaag. Gelukkig hoeven we vandaag nog niet te vertrekken anders heb je een serieus probleem. Dan zit je dus gevangen op de berg. Vanzelfsprekend weet Rudolf zijn klanten ook buiten de sneeuw goed te vermaken. Na een korte sessie ‘freestyle tegen het hotel’ besluiten we de rest van het pand te ontdekken. Midden in de berghut bevindt zich een gigantische klimwand waar je tot zo’n tien meter hoogte kunt klauteren. Ook de chill-area scoort hoge punten, waar je jezelf met de aanblik op het slechte weer lekker warm kunt houden met een Strudel en een bakkie pleur. En dit is precies wat de Rudolfshütte tot een beleving maakt. Tussen de krachtstrijd van de natuurelementen zit je in het hotel als een koning, die in luxe uitkijkt over zijn koninkrijk. Het eten staat elke avond op een uitgebreid buffet klaar, en je weet zeker dat als je kids hebt, je ze niet buiten zult kwijtraken, want daar is toch niks te zoeken. In combinatie met de rustige, goed geprepareerde pistes is de Weißsee Gletscherwelt daarom – naast de avontuurlijke freerider – een perfecte optie voor jonge gezinnen, die zonder zorgen met de kids op pad willen. De Oostenrijkers hebben dit al ontdekt, want binnen is het een drukte van belang als de eerste skiles is afgelopen. Tijdens het avondeten en erna schallen kinderstemmen door het gebouw, en besluiten wij toch weer even terug te gaan naar de sauna’s. Al is het alleen maar voor het uitzicht... naar buiten welteverstaan!

De laatste ronde is er altijd één die extra zwaar weegt. Of het nou de laatste afdaling is, een laatste minuut bij een goede voetbalwedstrijd of het laatste rondje aan de bar. De gehele herinnering aan een tijd wordt vaak toegekend aan de laatste minuten of ronde. Zo sloffen we vanuit de Rudolfshütte een donkere grauwe wolkenmassa tegemoet. De laatste ronde van de bar heeft nog maar kort geleden plaatsgevonden. Tot in de late uurtjes wisten de gezellige Schlagermuzikanten ons te boeien. Om over de unplugged aftersession met Wouter aan de gitaar maar te zwijgen. Het tapbier was volgens de barman niet meer goed genoeg, dus moest er Jägermeister gedronken worden. Zoals veel wintersporters reeds weten is deze bruine, stroperige massa een gegarandeerd fiasco voor een goede nachtrust, en zo voelen we ons dan ook als we naar het gure weer kijken. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel, want de gondel doet vandaag weer dienst: Er kan weer geboard worden. Het grijze luchtdek zorgt er echter voor dat we bijna geen contrast zien, dus de kale

rOAD stOry

00 sNOWBOArDerMAG#01_09/10

Maarten van der Putten, wall ride.

Dagplanning op de slaapzaal.

Chillen in de sauna.

“De sNeeuWstOrM

is Nu ecHt lOsGeBArsteN”

00sNOWBOArDerMAG#01_09/10

rOAD stOry

Jasper Bakker, frontside disaster tussen de rukwinden door.

rOAD stOry

00 sNOWBOArDerMAG#01_09/10

Wouter de Lange, underflip 540.

bergtop is geen optie. We besluiten de bossen richting het dal te verkennen. Het afgelegen gebied trekt gedurende de winter sowieso niet veel bezoekers, maar tijdens grijze dagen is het echt uitgestorven. Het kille uiterlijk van de Rudolfshütte maakt het allemaal net een tikje dramatischer, want het silhouet van het deels betonnen, deels met hout betimmerde hotel ziet er nogal naargeestig uit tegen de donkere hemel. Als een soort Victoriaans spookhuis toornt het hoog boven de verlaten pistes uit; de ideale setting voor een horrorfilm. Ik denk dat het ook heel goed kan wedijveren met het bergstation van de Zugspitze, mocht Dr. Evil ooit een nieuw Secret Lab zoeken.

“Whaaaaa, dit moet een vet shot zijn!” Op de laatste meters van de outrun laat Maarten zich op zijn rug vallen, zichtbaar genietend van de afgelopen tien seconden airtime. Het slechte weer heeft toch nog zijn vruchten afgeworpen, want als je goed zoekt vind je altijd iets moois. Zo hebben we tussen enkele bomen een perfecte spot voor een off-piste kicker gevonden. Wouter en Maarten weten zich met stijl van de afzet te werpen. De flitsers maken overuren als Wouter zich met de derde perfecte underflip op rij op de foto weet te positioneren. Naarmate de dag vordert begint het harder te waaien en zakt de temperatuur. Na met ijspegels aan onze handen het materiaal sneeuwvrij te hebben opgeborgen, nemen we vanaf het middenstation snel de gondel omhoog om onze spullen in te pakken. We hebben geen zin om alsnog op het laatste moment vast te komen te zitten in de berghut, dus is dezelfde spanning voelbaar als op onze aankomstdag. We proppen onze boardbags in allerijl in de eitjes en geven een laatste saluut aan het statige gebouw, dat nog steeds standvastig zijn bewoners beschermt tegen de huilende wind. Met een goed gevoel verlaten we ons isolement en keren we terug naar de bewoonde wereld, het druilerige Nederland. De kronkelende bergweggetjes zijn inmiddels van hun sneeuw ontdaan dankzij de harde rukwinden. Terwijl de ruitenwissers weer hun gevecht aangaan met een nieuwe laag modder, verdwijnt in de achteruitkijkspiegel de laatste berg achter de horizon en rijden we de Autobahn op met verse herinneringen aan een mooie tijd in Rudolfs luxueuze pretpaleis.

infoHoogste piek: 2760 meterpistes: 40 kmliften: 7tweepersoonskamer incl. halfpension en skipas: € 72.- p.d.slaapzaal incl. halfpension: € 31.- p.d.Dagpas: € 29.-5-Daags liftpas: € 116.-Website: www.alpinzentrum-rudolfshuette.at

De Rudolfshütte is vrij snel volgeboekt dus wees er op tijd bij. In de zomer kun je er natuurlijk ook terecht als uitvalsbasis voor wandeltochten en klimroutes.

"De iDeAle settiNG

vOOr eeN HOrrOrfilM."

00sNOWBOArDerMAG#01_09/10

rOAD stOry

De Rudolfshütte met op de achtergrond enkele freeride lines.